La gamba boreal (Pandalus borealis) és una espècie de gamba que es troba a les parts fredes dels oceans Atlàntic i Pacífic. En anglès la FAO la designa com northern prawn.[1]
P. borealis viu a fondàries d'entre 20 i 1.330 m,normalment en fons fangosos,[1] en temperatures de l'aigua d'entre 2 i 14 °C.
Viuen uns 8 anys,[2] i els mascles poden arribar a tenir una llargada de 120 mm mentre que les femelles 165 mm.[1]
Comencen sent mascles però després d'un any o dos els seus testicles es tornen ovaris i acaben la seva vida com femelles.[2]
P. borealis s'ha pescat a gran escala des d'inicis del segle XX a Noruega i després a altres països quan van seguir la tècnica descoberta per Johan Hjort per a localitzar-les.
l'any 2013 l'Atlantic States Marine Fisheries Commission va determinar que els estocs de P. borealis eren massa baixos i es va tancar la zona de pesca de New England.[4]
A més de per al consum humà, la fosfatasa alcalina (SAP) d'aquesta gamba és un enzim que es fa servir en la biologia molecular. També el quitosan s'obté d'una altra espècie de gamba i en altres coses s'usa com millorant del sòl en l'agricultura ecològica.
TaxonIds worms=107649 eol=318602 itis=96967 ncbi=6703
La gamba boreal (Pandalus borealis) és una espècie de gamba que es troba a les parts fredes dels oceans Atlàntic i Pacífic. En anglès la FAO la designa com northern prawn.
Krevetka severní (Pandalus borealis) je malá chladnovodní kreveta. Žije v severských mořích kolem severního pólu – ve Skandinávii, Grónsku, Aljašce a v okolí Japonska a východního Ruska. Dosahují délky 165 milimetrů, samci však nanejvýš 120 mm. Žijí v mělkých mořích, ale i v hloubkách až 1200 metrů.[1] Jsou běžně loveny jako delikatesa a připravovány jako pokrm,[2] ročně se vyprodukuje více než 400 000 tun.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu krevetka severní ve Wikimedia Commons
Krevetka severní (Pandalus borealis) je malá chladnovodní kreveta. Žije v severských mořích kolem severního pólu – ve Skandinávii, Grónsku, Aljašce a v okolí Japonska a východního Ruska. Dosahují délky 165 milimetrů, samci však nanejvýš 120 mm. Žijí v mělkých mořích, ale i v hloubkách až 1200 metrů. Jsou běžně loveny jako delikatesa a připravovány jako pokrm, ročně se vyprodukuje více než 400 000 tun.
Dybvandsreje eller grønlandsreje (Pandalus borealis) er en art af ægte rejer i slægten Pandalus. Rejen lever i kolde områder af Atlanterhavet og Stillehavet.[1]
P. borealis lever på vanddybder fra 20-1.330 meter, almindeligvis på bløde mudrede bunde,[1] i vande med temperaturer mellem 0 og 8 grader.[2] Udbredelsen af underarten P. b. borealis i Atlanterhavet strækker sig fra New England, Canadas østlige kystlinje til det sydlige og østlige Grønland, Island, Svalbard, Norge og Nordsøen så sydligt som til den engelske kanal. I Stillehavet findes P. b. eous fra Japan, over Okhotske Hav, over Beringstrædet, og så sydligt langs Nordamerikas kyst som staten Washington.
I deres otte års levetid[3] kan hanner blive 120 mm lange og hunner kan nå en længde på 165 mm.[3]
P. borealis er en vigtig fødevareresource og den har været udbredt fisket siden begyndelsen af 1900-tallet i Norge og senere i andre lande efterfulgt af Johan Hjort's praktiske opfindelser til at lokalisere dem. Rejerne sælges i flere lande som pillede, kogte og nedfrosne i fryseposer gennem supermarkeder.
I Danmark er pillede kogte P. borealis rejer fra Grønland eller Nordsøen en populær spise til forretter. Det kan fx være på hvidt brød med smør og mayonnaise eller som rejecocktail.
Dybvandsreje eller grønlandsreje (Pandalus borealis) er en art af ægte rejer i slægten Pandalus. Rejen lever i kolde områder af Atlanterhavet og Stillehavet.
Die Eismeergarnele (Pandalus borealis, Syn.: Pandalus eous) ist eine Garnelenart der Gattung Pandalus innerhalb der Familie der Tiefseegarnelen (Pandalidae). Sie kommt in den nördlichen Teilen des Atlantiks und Pazifiks vor.
Die Verbreitung reicht von Neuengland über die kanadische Ostküste, Grönland, Island, Spitzbergen, Norwegen und die Nordsee bis südlich in den Ärmelkanal. Im Pazifik ist sie vor Japan, im Ochotskischen Meer, der Beringstraße und vor Nordamerika südlich bis zum US-Bundesstaat Washington anzutreffen. Eismeergarnelen leben in Tiefen zwischen 10 und 500 Metern, über schlammigen Weichböden, bei Wassertemperaturen zwischen 2 und 14 °C. Eismeergarnelen können bis zu zwölf cm lang und drei bis vier Jahre alt werden. Sie sind wie alle Garnelenarten zweigeschlechtlich, zuerst Mӓnnchen dann Weibchen. Die Eismeergarnele stimmt ihre Eiablage auf die Wassertemperatur ab. Im Laufe der Evolution hat sich die Temperaturempfindlichkeit der Garnelen auf einen regionalen Zeitpunkt der Algenblüte herausgebildet, obwohl der Einfluss der Bodenwassertemperatur selbst wenig Einfluss auf den Beginn der Algenblüte hat.[1]
Die Eismeergarnele ist ein ökonomisch wichtiges Meerestier und wird seit dem frühen 20. Jahrhundert vor Norwegen, aber auch in anderen Regionen als Nahrungsmittel gefangen. Im Lebensmittelhandel wird häufig auch die Bezeichnung „Grönland-Shrimp“ verwendet. Eismeergarnelen stellen etwa 70 % der jährlichen Garnelenernte in kalten Gewässern dar und ist eine der kleinsten befischten Garnelenarten.[2]
Shrimp Alkaline Phosphatase (SAP) ist ein Enzym, das in der Molekularbiologie verwendet und aus Pandalus borealis gewonnen wird. Das Chitin des Körperpanzers kann zu Chitosan oder Glucosamin weiterverarbeitet werden.[3]
Die Eismeergarnele (Pandalus borealis, Syn.: Pandalus eous) ist eine Garnelenart der Gattung Pandalus innerhalb der Familie der Tiefseegarnelen (Pandalidae). Sie kommt in den nördlichen Teilen des Atlantiks und Pazifiks vor.
Pandalus borealis is a species of caridean shrimp found in cold parts of the northern Atlantic and northern Pacific Oceans,[1] although the latter population now often is regarded as a separate species, P. eous.[2] The Food and Agriculture Organization refers to them as the northern prawn. Other common names include pink shrimp, deepwater prawn, deep-sea prawn, Nordic shrimp, great northern prawn, northern shrimp,[1] coldwater prawn and Maine shrimp.
Pandalus borealis usually lives on a soft muddy bottoms at depths of 20 to 1,330 m (66–4,364 ft),[1] in waters with a temperature of 0 to 8 °C (32–46 °F),[3] although it has been recorded from 9 to 1,450 m (30–4,757 ft) and −2 to 12 °C (28–54 °F).[4] P. borealis thrives in waters where the salinity ranges between 32 and 35 ppt, depending on where the shrimp are at in their life cycle.[5] The distribution of the North Atlantic nominate subspecies P. b. borealis ranges from New England in the United States, Canada's eastern seaboard (off Newfoundland and Labrador and eastern Baffin Island in Nunavut), southern and eastern Greenland, Iceland, Svalbard, Norway and the North Sea as far south as the English Channel. The North Pacific P. b. eous is found from Japan and Korea, through the Sea of Okhotsk, across the Bering Strait, and as far south as the U.S. state of California.[1] Instead of regarding it as a subspecies, the North Pacific population is often recognized as a separate species, P. eous.[2]
Trophic DNA metabarcoding studies show that Pandalus borealis plays a key role in Arctic food webs, by feeding on a diverse array of prey, including gelatinous zooplankton and chaetognaths.[6] High diversity of fish DNA can also be detected in their stomachs, probably as a result of their role as generalized scavengers. This has led some authors to propose Pandalus borealis as an efficient natural sampler for assessing molecular fish diversity in Arctic marine ecosystems.[6]
In their up to eight-year lifespan,[7] males can reach a length of 12 cm (4.7 in), while females can reach 16.5 cm (6.5 in) long,[1] although typical sizes are much smaller.[7] The size of shrimp at different ages can vary due to temperature changes in the water and sex of the shrimp. The size of Pandalus borealis individuals can differ based on age, temperature of the environment and sex.[8] Higher temperature water has been associated with faster growth.[8]
The shrimp are hermaphroditic, specifically protandrous hermaphrodites. They are born as male, but after approximately two and a half years, their testes turn to ovaries and they complete their lives as females.[7] Northern Shrimp's spawning season begins in the late summer, usually offshore. By early fall the females will start to extrude their eggs onto their abdomen. This is when they will move inshore where their eggs will hatch in the winter.[8]
Pandalus borealis is an important food resource, and has been widely fished since the early 1900s in Norway, and later in other countries following Johan Hjort's practical discoveries of how to locate them. In Canada, these shrimp are sold peeled, cooked and frozen in bags in supermarkets, and are consumed as appetizers.
Northern shrimp have a short life, which contributes to a variable stock on a yearly basis. However, the species is not considered overfished due to a large amount reported and a large amount harvested.
In Canada, the annual harvest limit is set to 164,000 tonnes (2008).[7] The Canadian fishery began in the 1980s and expanded in 1990s.
In New England, Northern Shrimp were a valuable fishery stock from the late 1950s to 1978. Pandalus borealis was in high demand due to it being considered sweeter and tastier than Pacific Shrimp. Fishery production peaked in 1969 with landings at 28.3 million pounds.[8]
In 2013, the Atlantic States Marine Fisheries Commission (which covers the Atlantic seaboard of the United States) determined that their stocks of P. borealis were too low and shut down the New England fishery. This was the first cancellation in 35 years.[10]
The fishery has yet to recover since it collapsed and studies from 2018 report that Northern Shrimp still remain in a depleted condition. With temperatures increasing yearly, and a low spawning stock biomass (SSB), the spawning conditions for Northern Shrimp remain unfavorable. Colder temperatures and higher spawning biomass would increase the recruitment and increase the population size in the long run.[8] However, surface temperatures are continuing to rise yearly off the coast of Maine due to climate change and impacting the region's marine fisheries.[11]
Beyond human consumption, shrimp alkaline phosphatase (SAP), an enzyme used in molecular biology, is obtained from Pandalus borealis, and the species' carapace is a source of chitosan, a versatile chemical used for such different applications as treating bleeding wounds, filtering wine or improving the soil in organic farming.
Pandalus borealis is a species of caridean shrimp found in cold parts of the northern Atlantic and northern Pacific Oceans, although the latter population now often is regarded as a separate species, P. eous. The Food and Agriculture Organization refers to them as the northern prawn. Other common names include pink shrimp, deepwater prawn, deep-sea prawn, Nordic shrimp, great northern prawn, northern shrimp, coldwater prawn and Maine shrimp.
El camarón boreal[1] o nórdico[1] (Pandalus borealis) es una especie de crustáceo decápodo de la familia Pandalidae que habita las zonas frías del Atlántico y el Pacífico.[2]
P. borealis vive a profundidades de 20 a 1330 m, normalmente en lechos lodosos,[2] en aguas con temperatura de 2 a 14 °C. La subespecie P. b. borealis se distribuye desde la costa oriental de Nueva Inglaterra, Canadá al sur y el este de Groenlandia, Islandia, Svalbard, Noruega y el mar del Norte. En el Pacífico, P. b. eous se halla en Japón, en el mar de Okhotsk, el estrecho de Bering, y hacia el sur de Norteamérica hasta el estado de Washington.
Pueden vivir hasta 8 años y alcanzar un tamaño de 120 mm, mientras las hembras pueden llegar a 165 mm de largo.[3][2]
Estos camarones son hermafroditas. Pueden iniciar como machos, pero después de los dos años los testículos se convierten en ovarios y completan su vida como hembras.[3]
Está emparentado con la especie Pandalus platyceros.
P. borealis es una fuente importante de alimento. Desde principios del siglo XX se captura en Noruega y posteriormente se implementó en otros países.
Una enzima usada en biología molecular, la fosfatasa alcalina de camarón (SAP), se obtiene de Pandalus borealis. El caparazón de la especie es fuente de quitosano, un compuesto químico muy versátil usado en diferentes aplicaciones, como tratamiento para detener la hemorragia en heridas sangrantes, filtrar el vino o mejorar el suelo en la agricultura ecológica.
El camarón boreal tiene un ciclo de vida corto, lo que contribuye a una población variable sobre una base anual. Sin embargo, la especie no se considera sobreexplotada debido a la gran monto reportado y la alta cantidad recolectada.
En Canadá las capturas anuales se limitan a un total de 164.000 toneladas (2008).[3] La captura en Canadá inició en la década de 1980 y se extendió en la década de 1990.
El camarón boreal o nórdico (Pandalus borealis) es una especie de crustáceo decápodo de la familia Pandalidae que habita las zonas frías del Atlántico y el Pacífico.
Pohjankatkarapu (Pandalus borealis) on Pohjoismaissa yleisimmin ruoanlaitossa käytetty katkarapu. Pohjankatkarapu elää pohjoisen Atlantin ja Tyynenmeren kylmissä osissa sekä Jäämeressä.
Pohjankatkarapu elää 50–500 metrin syvyydessä 2–14 celsiusasteen lämpötilassa. Sen keho on litteä. Kuori on ohut, sileä ja pienten punaisten pilkujen peittämä. Sen elinikäodote vaihtelee alueittain kolmen ja 8,5 vuoden välillä.[2] Se voi kasvaa jopa 120 millinmetrin pituiseksi. Pohjankatkaravut ovat hermafrodiitteja: syntyessään ne ovat koiraita ja muuttuvat naaraiksi noin kaksivuotiaina.[3] Pohjankatkaravut menestyvät melko suolaisessa vedessä.[2]
Pohjankatkarapu on ravintoa useille kalalajeille, hylkeille ja mustekaloille.[2]
Ravintotottumuksiltaan pohjankatkarapu toimii sekä metsästäjänä että raadonsyöjänä. Se syö pohjakerroksessa, ja migraatioidensa aikana myös vertikaalisissa virtauksissa. Pohjankatkarapujen ruuansulatuksesta on löytynyt mm. mikroleviä ja kaikenlaisia plankton-eliöitä, yksisoluisia kuten säde-eläimiä, viherleviä, äyriäisiä, simpukoita, kalansuomuja, hiekkaa, mutaa ja jopa oman lajin toukkia.[2]
Pohjankatkarapu on Koillis-Atlantin taloudellisesti merkittävin kalastuksen kohde.[2] Sitä kalastetaan trooleilla. Ravustuksen aloittivat norjalaiset 1900-luvun alkupuolella.
Katkarapuja troolataan kesällä huhtikuusta syyskuuhun. Ne keitetään kokonaisina jo troolarissa, ja pakastetaan heti keittämisen jälkeen.[4]
Katkarapujen punainen väri syntyy, kun katkarapuja keitettäessä niiden sisältämät karoteeni-proteiinit denaturoituvat ja astaksantiini-pigmentti irtoaa niistä. Värisävy riippuu kerääntyneen astaksantiinin määrästä.[5] Yli 90% astaksantiinista kertyy kuoreen ja sitä ei ole lihaskudoksessa juuri lainkaan.[2]
Pohjankatkarapu (Pandalus borealis) on Pohjoismaissa yleisimmin ruoanlaitossa käytetty katkarapu. Pohjankatkarapu elää pohjoisen Atlantin ja Tyynenmeren kylmissä osissa sekä Jäämeressä.
Pandalus borealis
Pandalus borealis ou crevette nordique. C'est la crevette la plus commune dans l'est du Canada. On la retrouve depuis les côtes du Maine jusqu'au détroit de Davis ainsi que dans l'estuaire du St-Laurent (Les crevettes du golfe). C'est aussi la crevette fraîche ou surgelée la plus consommée dans l'est de l'Amérique du Nord. Bien qu'elle fasse l'objet d'une pêche abondante (environ 60 000 tonnes par an depuis 2000), les études montrent que sa population ne subit pas de fluctuations notables.
Les jeunes naissent mâles, puis deviennent femelles en vieillissant.
O camarón ártico [2] ( Pandalus borealis, Krøyer 1838 ) é unha especie de crustáceo decápodo carideo da familia dos pandálidos.
É un camarón que habita nas zonas frías do norte dos océanos Atlántico e Pacífico.[3]
A especie foi descrita en 1838 polo zoólogo danés Henrik Nikolai Krøyer (1799–1870),[4] que o bautizou co nome de Pandalus borealis borealis.[1]
Ao longo da historia, esta especie foi coñecida polos sinónimos seguintes:[1]
A especie Pandalus borealis é coñecida noutros idiomas como:[2]
O camarón ártico vive a profundidades de 20 a 1.330 m, normalmente sobre leitos lodosos,[3] en augas con temperatura de 2 a 14 °C.
A subespecie P. b. borealis distribúese polas a costas de Nova Inglaterra e polas atlánticas do Canadá, polas do sur e o leste de Groenlandia, e polas de Islandia, Svalbard, Noruega e as de todo o mar do Norte.
No Pacífico, a subespecie P. b. eous áchase nas costas do Xapón, do mar de Okhotsk, no estreito de Bering e polas do sur de Norteamérica até o estado de Washington.
Este camarón pode chegar a vivir até os 8 anos. O seu un tamaño pode alcanzar os 120 mm nos machos, e até os 165 mm nas femias.[3][5]
É unha especie hermafrodita. Inician a súa vida como machos, pero despois dos dous anos os testículos convértense en ovarios, e completan o seu ciclo vital como femias.[5]
O camarón ártico é unha fonte importante de alimento para moitas especiers mariñas, e tamén para o home.
Desde principios do século XX captúrase en Noruega e, maís tarde, comezou a pescarse noutros países.
Unha enzima usada en bioloxía molecular, a fosfatase alcalina de camarón (SAP), obtense de Pandalus borealis.
A casca da especie é fonte de quitosano, un composto químico moi versátil usado en diferentes aplicacións como, por exemplo, para o tratamento para deter a hemorraxia en feridas, filtrar o viño ou mellorar o solo en agricultura ecolóxica.
O camarón ártico ten un ciclo de vida curto, o que contribúe a que as súas poboacións varíen moito dun ano para outro.
Porén, a especie non se considera sobreexplotada debido á alta cantidade colleitada cada ano.
Na actualidade, é a máis importante especie comercial de camarón,[3] seguida de Crangon crangon, camarón da familia dos crangónidos.[6]
As capturas en Canadá, iniciáronse na década de 1980 e estendéronse na década de 1990. Neste país, as capturas anuais limítanse a un total de 164.000 toneladas (dato de 2008).[5]
O camarón ártico ( Pandalus borealis, Krøyer 1838 ) é unha especie de crustáceo decápodo carideo da familia dos pandálidos.
É un camarón que habita nas zonas frías do norte dos océanos Atlántico e Pacífico.
Stóri kampalampi (fræðiheiti Pandalus borealis) er rækjutegund sem algeng er á 50 til 700 m dýpi í köldum sjó á leirbotni.
Við Ísland finnst mest af stóra kampalampa úti fyrir Norðurlandi. Stóri kampalampi virðist skiptast í nokkra stofna sem eru erfðafræðilega aðgreindir svo sem:
Pandalus borealis lifir á dýpi milli 10 og 500 m, vanalega á leirbotni í sjó sem er milli 2 °C og 14 °C heitur. Stóri kampalampi étur meðal annars plöntu- og dýrasvif en rækjan sjálf er mikilvæg fæða fyrir ýmsa nytjafiska eins og þorsk. Afli stóra kampalampa sem veiddur er á Íslandsmiðum og víðar í Norður-Atlantshafi er um 70% af um 500 þúsund tonna heildararafla af öllum rækjutegundum sem veiddar eru í heiminum. Breytingar á sjávarhita hafa áhrif á rækjuna sem og þorskur í sjónum. Þegar þorskstofnar hrundu við Kanada uxu rækjustofnar. Meira virðist um rækju þegar sjór er kaldur.
Rækjulirfur klekjast út á sama tíma og vorblóminn í hafinu er í hámarki og er þroskun eggja rækjunnar háð hitastigi. Þroskunartíminn er þannig mislangur eftir botnhita og getur hækkun sjávarhita valdið því að rækjulirfur klekist út of snemma til þess að þær nái að nýta sér hámark vorblóma plöntusvifs.
Hver rækja er á ævi sinni bæði kvendýr og karldýr. Þær eru í fyrstu karldýr. Rækja á grunnslóð skiptir um kyn við 3-4 ára aldur og er hún þá 16 -21 mm á lengd. Á djúpslóð verða þessi kynskipti þegar rækjan er orðin 5-6 ára og 22-24 mm á lengd. Norður af Íslandi er hitastigið á hrygningarslóð rækjunnar um 1°C og þroskunartíminn um 10 mánuðir.
Stóri kampalampi er mikilvæg sjávarafurð sem hefur verið nýtt frá byrjun 19. aldar í Noregi.Þessi rækjutegund er kaldsjávartegund og er langmest veidda kaldsjávarrækjutegund í heiminum. Veiðar hófust við Ísland árið 1935 í Ísafjarðardjúpi. Frekari fróðleik um það má lesa hér. Úthafsveiðar hófust 1975. Stofninn var mjög stór en snarminnkaði eftir 1996.
Stóri kampalampi (fræðiheiti Pandalus borealis) er rækjutegund sem algeng er á 50 til 700 m dýpi í köldum sjó á leirbotni.
Við Ísland finnst mest af stóra kampalampa úti fyrir Norðurlandi. Stóri kampalampi virðist skiptast í nokkra stofna sem eru erfðafræðilega aðgreindir svo sem:
innfjarðastofnar norðan lands og vestan úthafsrækja (stærsti stofninn) Dohrnbankarækja (stærsta rækjan) Snæfellsnes- og EldeyjarrækjaIl gamberetto boreale (Pandalus borealis) Krøyer, 1838 è una specie di gamberetto che abita le zone fredde dell'oceano Atlantico e Pacifico.[1]
Vengono usati anche altri nomi volgari, tra cui gambero rosa, gambero di acque profonde, gambero d'alto mare, grande gamberetto boreale, crevette nordica e gamberetto settentrionale, ma ai fini commerciali è consentito solo il nome "gamberetto boreale".[2]
È molto importante per la pesca commerciale e, essendo molto richiesto, è soggetto a cattura intensiva.
Vive in acque fredde nell'Atlantico del nord (come le coste della Groenlandia) con temperatura tra 0 e 9 gradi Celsius e a profondità fino a 400 metri.
Questa specie è ermafrodita; i gamberetti nascono maschi e dopo un anno i due testicoli diventano ovaie e finiscono la vita come femmine.
Il gamberetto boreale (Pandalus borealis) Krøyer, 1838 è una specie di gamberetto che abita le zone fredde dell'oceano Atlantico e Pacifico.
Vengono usati anche altri nomi volgari, tra cui gambero rosa, gambero di acque profonde, gambero d'alto mare, grande gamberetto boreale, crevette nordica e gamberetto settentrionale, ma ai fini commerciali è consentito solo il nome "gamberetto boreale".
È molto importante per la pesca commerciale e, essendo molto richiesto, è soggetto a cattura intensiva.
Paprastoji šiaurinė krevetė (Sin. šiaurinė dryžakojė krevetė) (lot. Pandalus borealis) – Tikrųjų krevečių (Caridea) infrabūriui priklausantis vėžiagyvis.
Patinai užauga iki 120 mm, patelės iki 165 mm[1]. Gyvena ant minkšto vandenynų ar jūrų dugno 20-500 m gylyje. Maitinasi planktonu.
Hermofroditės. Pirmus kelerius gyvenimo metus krevetės būna patinėliais, vėliau jų lytinė sistema persitvarko ir patinėliai virsta patelėm.
Atlanto vandenyno šiaurėje, Šiaurės ir Barenco jūrose. (Pandalus borealis borealis porūšis). Šiaurinėje Ramiojo vandenyno dalyje (Pandalus borealis eous porūšis).
Paprastoji šiaurinė krevetė (Sin. šiaurinė dryžakojė krevetė) (lot. Pandalus borealis) – Tikrųjų krevečių (Caridea) infrabūriui priklausantis vėžiagyvis.
Pandalus borealis is een garnalensoort uit de familie van de Pandalidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1838 door Krøyer.
Bronnen, noten en/of referenties
Dypvannsreke (Pandalus borealis) er et krepsdyr tilhørende tifotkreps.
Dypvannsreken lever like over bunnen mellom 50-600 m dyp på leirbunn med periodiske vandringsmønster og døgnvise migrasjoner opp i frie vannmasser (beiteadferd) og årvisst til grunnere områder (gytevandringer).
I Norge er dypvannsreken den kommersielt viktigste krepsdyrarten og er den rekearten som spises.
Den er et lateralt sammentrykt epibenthos krepsdyr, og har som alle andre krepsdyr et ektodermt leddelt skjelett. Den har sammenvokst bryst og hodesegment (cephalothorax) med en fremstikkende pannetorn (rostrum) og en bakkropp som kalles abdomen. For å kunne voksne må reken kvitte seg med skjelettet og gjennomgår derfor jevnlige skallskifter (ecdysis). Når den skal skifte, vokser det først ut et nytt mykt skall inni det gamle, deretter åpner skallet seg mellom cephalothorax og abdomen og så trekkes kroppen ut. Når kroppen er ute vil det myke skallet som er litt for stort for kroppen til reken «blåses opp» med vann/væske for deretter å holdes slik mens de stivner. I denne perioden kalles reken for bløtreke og er svært sårbare for predatorer. Når skallet er stivnet vil væsken gradvis erstattes med muskelvev og organer inntil skallet blir for trangt igjen og prosessen gjentar seg.[1]
Føttene under cephalothorax kalles gangføtter og voksne reker bruker disse til å gå på bunnen. Føttene under abdomen er svømmeføtter. Tidligere har man antatt at voksne reker ikke kunne svømme særlig lenge om gangen, men forsøk i laboratoriet viser at de kan svømme i flere timer i strekk ved behov. Rekelarver svømmer i de tre-fire første stadiene ofte med det som senere blir gangføtter mens de «henger» opp-ned i vannsøylen, når de senere utvikler svømmeføtter endrer svømmeposisjonen seg og de svømmer med chephalothorax vendt opp mot overflaten. De første stadiene er larvene svært gjennomsiktige og tydelig tiltrukket av lys (fototrofe) og trives godt i brakkere vannlag (ned mot 23 ppt) mens med øktende stadier foretrekker de mørkere omgivelser, saltere vann og utvikler sterkere røde pigmenter i skallet. Voksne reker er røde pigmenter og bare unntaksvis finner en bleke reker men disse er ofte parasittinfisert. Parasitten er en annen krepsdyrart som fester seg under buken på lik linje med utrognen og lurer reken til å tro at den bærer egne egg, på denne måten steller hun og beskytter parasittkrepsen som hun ville gjort med sine egne egg.
Arten har vært beskrevet som sirkumpolar, men det muligens to underarter; Pandalus borealis borealis i Atlanterhavet og Pandalus boreali eous i Stillehavet.
Dypvannsreke har fem par lemmer på cephalothorax hvor de forreste er tildels spesialisert med redskaper (saks og klo). Maten rives i biter med disse og kjevepartiet (mandiblene) før de svelges hele og havner i tyggemagen, som er en sterk muskelmage med små sandkorn i som sammen med muskelbevegelsen finmaler maten slik at den kan fordøyes lettere. Dietten til dypvannsreken varierer med årstiden, man har tidligere antatt at rekene spiste mest delvis oppløst organiske partikler som var sedimentert ut fra de øvre vannlag, men i dag vet man at de spiser en rekke byttedyr som de finner på bunnen og i de frie vannmassene. Om de får tilgang er det vist i laboratoriet at selv små rekelarver kan fange og spise krepseplankton, lodde og torskelarver.
Dypvannsreke klekkes som zoealarver og utvikler seg gjennom seks stadier før de ser ut som en miniatyrreke. Arten har en særegenhet ved at den skifter kjønn fra hann til hunn (protandrisk hermafroditt). Kjønnsskiftet skjer i en alder av 1-3 år gjennom en mellomfase til hunner som kan bli opp til 6-7 år gamle. Forskjellen på kjønnene vises på formen på den indre delen av de fremste svømmeføttene som har todelte ytterste ledd. De største og eldste individene er hunner og observeres på høsten med blågrønn hoderogn under cephalothorax. Ved gyting festes de blålige eggene med limtråder mellom svømmeføttene på bakkroppen (utrogn). Utrognsperioden varierer fra én til fem måneder, desto kaldere (lengre nord) jo lengre varer både hoderogn- og utrognstiden og eggene og de nyklekte larvene er betydelig større enn i sørlige områder. Klekkingen starter i sør (Nordsjøen) i desember-februar, mens de i Barentshavet ikke klekker før i mai-juni. Ved Island er det registrert gytevandring av utrognsbærende hunner fra dypere til grunnere farvann i perioden før klekking.
Første store rekeforsker i Norge var Birger Rasmussen som publiserte en avhandling om arten i 1953 ved Universitetet i Bergen. Arten var omtalt i flere av Johan Hjorts avhandlinger om de norske fiskeriressursene på 1920- og 30-tallet.
Gamle fiskere i Nord-Norge viser til dypvannsreken som havets insekter og de ble hevdet å være likspisere (åtselsadferd er registrert på videoobservasjoner både i felt og på laboratoriet på døde fisk og sjøfugl). Folk på kysten hadde derfor problemer med å akseptere at reker skulle kunne brukes til menneskemat.
Men med økende etterspørsel fra markeder i utlandet og i byene ble det etablert en rekke rekefabrikker på kysten og fisket etter arten var lønnsomt. Utover 1950-og 1960-tallet ble det fisket reke med bunntrål langs norskekysten og opp i Barentshavet. På begynnelsen av 1990-tallet var førstehåndsverdien på norske rekefiskerier over 800 millioner NOK. I dag er fiskeriene redusert, men fremdeles er der store rekeforekomster og rikt fiskeri langs hele norskekysten og i Barentshavet.
Dypvannsreke (Pandalus borealis) er et krepsdyr tilhørende tifotkreps.
Dypvannsreken lever like over bunnen mellom 50-600 m dyp på leirbunn med periodiske vandringsmønster og døgnvise migrasjoner opp i frie vannmasser (beiteadferd) og årvisst til grunnere områder (gytevandringer).
I Norge er dypvannsreken den kommersielt viktigste krepsdyrarten og er den rekearten som spises.
Krewetka północna, pandaletka północna[2] (Pandalus borealis) – gatunek morskiego skorupiaka z rzędu dziesięcionogów (Decapoda). Jest drugim, po garneli pospolitej (Crangon crangon), najważniejszym pod względem gospodarczym skorupiakiem północnego Atlantyku.
Żyje na głębokościach 20–1330 m p.p.m. w wodach o temperaturze w zakresie 2–14 °C, najczęściej nad mulistym dnem[3]. Występuje od Nowej Anglii i wschodnich wybrzeży Kanady, wody na południe i wschód od Grenlandii, wokół Islandii, Svalbard, Morze Północne do kanału La Manche. Jest spotykany także w Pacyfiku – od Japonii przez Morze Ochockie i Cieśninę Beringa do wybrzeży Ameryki Północnej. Forma pacyficzna jest czasami wyodrębniana jako podgatunek Pandalus borealis eous[4].
Ciało wydłużone, półprzezroczyste z zabarwieniem bladoróżowym. Samce osiągają do 12 cm, a samice do 16 cm długości (karapaks ok. 35 mm). Żyją 3–4 lat.
Połowy gospodarcze krewetek północnych rozpoczęli Norwegowie na początku XX w. Obecne obszary połowowe koncentrują się wokół Grenlandii, Islandii i wzdłuż wybrzeży Norwegii. W Wielkiej Brytanii podjęto próby hodowli tego gatunku. W 1999 odnotowano łączne połowy na poziomie 338 969 t, z czego najwięcej przypadło w udziale Kanadzie i Grenlandii[3].
Tkanki krewetki północnej zawierają enzym nazywany alkaliczną fosfatazą z krewetek (Shrimp Alkaline Phosphatase SAP, EF0511) wykorzystywany w biologii molekularnej.
Połowy krewetki północnej i podobnych do niej gatunków krewetek zimnowodnych w północnym Atlantyku są jeszcze dosyć młodą gałęzią rybołówstwa. W przeciągu 30 lat rozwinęła się ona w niektórych krajach rybackich do równowartościowej rekompensaty za spadek połowów ryb, przede wszystkim dorsza: krewetki osiągają na rynkach ceny równe sumom płaconym za kupno wartościowych ryb[5].
Z rzędu 10 gatunków krewetek zimnowodnych poławianych komercyjnie na całym świecie (ok. 500 tys. t w okresie 2000-2006) krewetka północna jest głównym gatunkiem. Jej udział we wszystkich wyładowaniach wynosił 70%[6]. Największe połowy krewetek osiągają Kanada, Grenlandia, Norwegia i Islandia, a najwydajniejsze są wody przybrzeżne wschodniej Kanady i zachodniej Grenlandii[7]. Pomimo wzrastających połowów populacje w tej pierwszej i w większości innych akwenów odznaczają się stabilną albo nawet i rosnącą biomasą[8]. Jako gatunek żyjący krótko, krewetka ma duży potencjał rozrodczy. Dyskutowany jest też ścisły związek zmian ilościowych stad krewetek z negatywnymi zmianami liczebnymi populacji dorsza, którego krewetki są jednym z głównych źródeł pożywienia[9][10].
Kraje nadmorskie zarządzają połowami w swoich wodach przybrzeżnych (200 mil morskich). Za monitoring zasobów i wyznaczanie całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) na wodach międzynarodowych odpowiadają międzynarodowe organizacje: Międzynarodowa Rada Badań Morza (ICES) dla wschodniej części północnego Atlantyku i Organizacja Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (NAFO) dla zachodniej części tego oceanu. W wodach Unii Europejskiej połowy krewetek są regulowane w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa[11].
Problemem z jakim analitycy wielkości stad krewetek się borykają jest dokładna kalkulacja wielkości biomasy SSB krewetek. Tę szacuje się na podstawie analizy struktury wiekowej stada. W przypadku ryb wiek określa się na podstawie analizy warstw w otolicie. Ponieważ krewetki otolitów nie posiadają, szacowanie ich wieku jest bardziej skomplikowane i uzależnione od rozpoznania dojrzałości organów płciowych albo stosunku rozmiarów ciała[12][13].
Krewetka północna, pandaletka północna (Pandalus borealis) – gatunek morskiego skorupiaka z rzędu dziesięcionogów (Decapoda). Jest drugim, po garneli pospolitej (Crangon crangon), najważniejszym pod względem gospodarczym skorupiakiem północnego Atlantyku.
Żyje na głębokościach 20–1330 m p.p.m. w wodach o temperaturze w zakresie 2–14 °C, najczęściej nad mulistym dnem. Występuje od Nowej Anglii i wschodnich wybrzeży Kanady, wody na południe i wschód od Grenlandii, wokół Islandii, Svalbard, Morze Północne do kanału La Manche. Jest spotykany także w Pacyfiku – od Japonii przez Morze Ochockie i Cieśninę Beringa do wybrzeży Ameryki Północnej. Forma pacyficzna jest czasami wyodrębniana jako podgatunek Pandalus borealis eous.
Pandalus borealis (também chamado Pandalus eous) é uma espécie de camarão encontrados nas partes frias do oceano Atlântico e Pacífico.[1]
Pandalus borealis vivem em profundidades de entre 10 e 500 m, geralmente em fundos lodosos e macios, em águas entre 2 °C e 14 °C. É encontrado no Atlântico na Nova Inglaterra, na costa leste do Canadá, a sul e leste da Groenlândia, a Islândia, Svalbard, na Noruega e no Mar do Norte para o sul até o Canal da Mancha. No Pacífico, encontra-se do Japão, através do Mar de Okhotsk, através do Estreito de Bering, no extremo sul e na América do Norte como state.pp Washington
Pandalus borealis (também chamado Pandalus eous) é uma espécie de camarão encontrados nas partes frias do oceano Atlântico e Pacífico.
Nordhavsräka (Pandalus borealis) är en art i infraordningen äkta räkor.
Nordhavsräkan är röd till färgen och blir upp till 12 cm när den är hane, efter könsbytet kan honan bli upp till 17 cm lång. Den lever på mjuka gyttje- och lerbottnar från 20 till 1 300 meters djup.[1] Rostrum, pannsprötet, är långt[2].
Nordhavsräkan är vanligt förekommande strax ovanför leriga bottnar, mest på 100–500 meters djup och livnär sig på växt- och djurrester, smådjur med mera, från bottnens ytskikt och som den framför allt fångar nattetid, vid eller nära bottnen. Den är protandrisk hermafrodit - den börjar sitt liv som hane, därefter byter den kön och övergår vid mellan 2 och 4 års ålder till att vara hona.[2]
Räkan leker under hösten. Efter parningen bär honan de 1 000 till 3 000 äggen under buken fram tills de kläcks på våren. De nykläckta larverna lever som plankton den första tiden.[2]
Nordhavsräkan finns från Grönlands kust, söderut från Alaska och Kanada till Massachusetts och österut via Svalbard och Island till Nordsjön och vidare via Barents hav och längs Sibirienkusten till vattnen kring Japan och Oregon.[1]
Den form som lever vid norra stillahavskusten betraktas vanligen som en underart, Pandalus borealis eous (Makarov, 1935). Taxonomin är dock fortfarande osäker.[1]
Nordhavsräkan är föremål för ett betydande fiske i hela Nordatlanten, framför allt i farvattnen kring Island och vid norska kusten, men fångst sker också vid bland annat nordamerikanska öst- och västkusterna, i Nordsjön samt i Kattegatt och Skagerack.[1] Fisket sker främst med trål, och uppgår årligen till över 200 000 ton[3].
Nordhavsräkan är den räkart som är vanligast förekommande i svensk handel.
Nordhavsräka (Pandalus borealis) är en art i infraordningen äkta räkor.
Tôm nước sâu hay tôm hồng, tôm ngọt hay Tôm chì Alaska hay còn gọi là tôm Amaebi trong tiếng Nhật (Danh pháp khoa học: Pandalus borealis) là một loài tôm trong Chi tôm he thuộc họ tôm chì được phân bố ở Bắc Đại Tây Dương, Bắc Thái Bình Dương và vùng Bắc Cực. Chúng còn được tìm thấy ở đáy bùn xốp, mòn ở dưới sâu 10- 500m và chủ yếu là những lỗ sâu.[1]
Nhiều tên tiếng Anh khác nhau được dùng để chỉ loài tôm này như deep-water shrimp (tôm nước sâu), cold water shrimp (tôm nước lạnh), northern shrimp (tôm phương Bắc), Alaskan pink shrimp (tôm chì Alaska), pink shrimp (tôm chì), northern red shrismp (tôm đỏ phương bắc), Greenland prawn (tôm Greenland – ở vương quốc Anh). Thường từ shrimp được thay bằng từ prawn, mặc dù không chính xác. Ở Nhật, nó còn được gọi là Hokkoku Akaebi/North countryred shrimp tức tôm Amaebi, Nanban ebi hoặc Tongarasahi.
Tôm này thường ăn những loài côn trùng nhỏ, những loài giáp xác. Đây là loại tôm nước lạnh, nhiệt độ là một yếu tố rất quan trọng ảnh hưởng tới sự phát triển của chúng. Nhiệt độ tới hạn mà tôm có thể chịu được là từ 2-14 độ C, chúng thường được tìm thấy ở nhiệt độ 2-8 độ C.
Cơ thể của tôm chứa khoảng 70-85% nước. Hàm lượng nước phụ thuộc vào giống loài và tình trạng của tôm. Trong cơ và trong các tế bào, nước đóng một vai trò quan trọng làm dung môi cho các chất tan, là môi trường cho các phản ứng sinh hóa trong tế bào, đồng thời nước tham gia vào các phản ứng sinh hóa và có ảnh hưởng lớn đến sự tạo thành các sản phẩm phản ứng. Cơ thể của tôm chứa khoảng 10-25% protein. Hàm lượng protein biến thiên tùy thuộc vào giống loài tôm, điều kiện dinh dưỡng và các loại cơ thể.
Mô cơ của tôm chứa Lipit rất ít, khoảng 0,05-3%, thành phần chủ yếu là photpholipit. Các vitamin có thể có trong tôm như: thiamin (B1), riboflavin (B2), niacin (PP), pyridocin (B6), biotin (H), acid acorbic (C),… hàm lượng vitamin biến thiên theo mùa vụ. Tôm là loại thực phẩm giàu khoáng chất, hàm lượng chất khoáng có trong cơ thể tôm biến thiên trong khoảng 0,6-1,5%. Hàm lượng chất khoáng phụ thuộc vào điều kiện và môi trường sống của tôm.
Thành phần:
Pandalus borealis xuất hiện quanh năm. Loại tôm này là động vật lưỡng tính. Chúng được sinh ra là giống đực, sau đó chuyển đổi giới tính và trở thành giống cái sau 4 năm. Con cái mang trứng từ tháng 10 đến tháng 3 năm sau, sau đó di chuyển đến vùng ven biển vào cuối thu và ấp trứng ở đây. Trứng lớn dần và tồn tại ở ven bờ hơn một năm và sau đó di chuyển ra biển khơi khi nó trưởng thành. Đây là loài tôm nổi tiếng về giới tính là loài lưỡng tính. Bắt đầu chúng là con đực, nhưng sau một hai năm, tinh hoàn biến thành buồng trứng và hoàn chỉnh cuộc sống của chúng là con cái. Tuy nhiên, nếu số lượng con cái nhiều, con đực sẽ đình hoãn sự chuyển đổi của chúng, nếu có sự thiếu hụt con cái, con đực sẽ chuyển đổi sớm hơn.
Tôm sinh trưởng trải qua 7 giai đoạn gồm Giai đoạn phôi, trứng thụ tinh, phân cắt tế bào đến khi nở, thời gian hoàn tất khoảng 12 ngày tùy thuộc vào điều kiện nước, trứng nở ra thường chìm xuống đáy và sau khi trương nở sẽ nổi lơ lửng. Giai đoạn thứ hai là giai đoạn ấu trùng và Giai đoạn tôm giống, lúc này tôm sử dụng chân ngực để bò và chân bụng để bơi. Giai đoạn cận trưởng thành, cơ thể cân đối, có dạng như tôm trưởng thành. Giai đoạn này tôm có cơ quan sinh dục đực. Giai đoạn trưởng thành tôm đực trưởng thành. Giai đoạn chuyển đổi giới tính, tôm đực chuyển thành tôm cái với bọc trứng dưới bụng. Giai đoạn tôm cái đẻ.
Tôm Amaebi là một trong những loại thức ăn được ưa chuộng ở Nhật. Người ta ăn sống loại này với chanh và mù tạc, chúng ngon khi làm sashimi, trong món salad hay một phần của món sashimi lớn hơn. Tôm có giá trị dinh dưỡng. Mùa của tôm này là mùa đông, mặc dù chúng có thể được tìm thấy quanh năm nhờ số lượng lớn nhập khẩu từ Greenland và Canada. Sản lượng đánh bắt nội địa hàng năm là khoảng 2.000 tấn ở Hokkaido và 800 tấn ở tỉnh Ishikawa. Chúng được gọi tôm ngọt ở Nhật Bản vì chúng rất ngọt sau một vài ngày ở trong tủ lạnh.
.jpg)
Tôm nước sâu hay tôm hồng, tôm ngọt hay Tôm chì Alaska hay còn gọi là tôm Amaebi trong tiếng Nhật (Danh pháp khoa học: Pandalus borealis) là một loài tôm trong Chi tôm he thuộc họ tôm chì được phân bố ở Bắc Đại Tây Dương, Bắc Thái Bình Dương và vùng Bắc Cực. Chúng còn được tìm thấy ở đáy bùn xốp, mòn ở dưới sâu 10- 500m và chủ yếu là những lỗ sâu.
Является важным пищевым ресурсом. Широкий лов с начала 1900-х годов в Норвегии, затем и в других странах. Продаются очищенные, приготовленные или замороженные в пакетах. Популярная закуска к пиву.
Используются для получения щелочной фосфатазы (SAP), фермента, используемого в молекулярной биологии. Панцирь служит источником хитозана.
Является важным пищевым ресурсом. Широкий лов с начала 1900-х годов в Норвегии, затем и в других странах. Продаются очищенные, приготовленные или замороженные в пакетах. Популярная закуска к пиву.
Используются для получения щелочной фосфатазы (SAP), фермента, используемого в молекулярной биологии. Панцирь служит источником хитозана.
北极虾（学名：Pandalus borealis），又称北方长额虾。俗称北极甜虾，产自北极附近海域[1]。
多由加拿大和丹麦的捕捞船捕捞，以每年7月至8月捕捞所得为上品[2]。北极虾一定要熟透食用，否则容易感染副溶血性弧菌，导致肠道感染、腹泻。[3]
