Rostratula benghalensis (Linnaeus 1758)

Die Goudsnip (Rostratula benghalensis) is 'n skaars standvoël en kom verspreid in Suider-Afrika voor, maar hoofsaaklik in die noorde. Die voël is 24 – 26 cm groot en weeg 90 - 140 gram met 'n vlerkspan van 52 cm. In Engels staan die voël bekend as Greater Painted Snipe.

Fotogalery

• Illustrasie, die wyfie (links) is meer kleurryk

• Mannetjie met kuikens

• Eier

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Rostratula benghalensis

El becadell pintat afroasiàtic ^[1] o becadell pintat gros^[2] (Rostratula benghalensis) és un ocell de la família dels rostratúlids (Rostratulidae) que habita pantans, àrees negades i camps d'arròs, de l'Àfrica Subsahariana (faltant de les zones selvàtiques de l'oest i el centre i de les zones excessivament àrides), nord d'Egipte, Madagascar, i en Àsia des de Pakistan i Índia, cap a l'est, pel sud i est de la Xina fins a Hainan, Taiwan i Japó, Sud-est Asiàtic, illes de la Sonda i Filipines.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gïach amryliw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gïachod amryliw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rostrulata benghalensis; yr enw Saesneg arno yw Painted snipe. Mae'n perthyn i deulu'r Giachod amryliw (Lladin: Rostratulidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. benghalensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gïach amryliw yn perthyn i deulu'r Giachod amryliw (Lladin: Rostratulidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Verbreitung der Bunt-Goldschnepfe

Ei der Bunt-Goldschnepfe

Die männliche Bunt-Goldschnepfe ist deutlich weniger auffällig gefärbt als das Weibchen

Die Bunt-Goldschnepfe (Rostratula benghalensis) oder kurz Buntschnepfe ist eine von zwei Arten aus der Familie der Goldschnepfen. Sie ist in Afrika und Asien verbreitet und gehört zu den wenigen Vögeln, bei denen die Weibchen dominant sind und die Männchen die Aufgaben von Brutgeschäft und Jungenaufzucht übernehmen.

Die in Australien vorkommende Australische Bunt-Goldschnepfe (Rostratula australis) wurde bis 2008 als Unterart der Bunt-Goldschnepfe eingeordnet, gilt aber mittlerweile als eigenständige Art.^[1]

Merkmale

Die Bunt-Goldschnepfe erreicht eine Körperlänge von 23 bis 28 cm, eine Spannweite von 50 bis 55 cm und wird 90 bis 200 Gramm schwer. Der lange, am Ansatz beige Schnabel endet in einem verbreiterten, roten Haken. Der Körper hat eine rundliche Form, die Stirn steigt vom Schnabel sehr steil an. Die Beine sind kräftig und enden in drei langen, bekrallten und einer kurzen, vierten Zehe (anisodaktyler Fuß). Beide Geschlechter weisen um das Auge herum eine deutlich hellere Färbung auf.

Die Geschlechter unterscheiden sich durch die Größe und vor allem durch das Gefieder. Das Weibchen hat einen kastanienbraunen Hals und Kopf, die Flügel sind eng schwarz-golden gestreift. Zwischen Rumpf und Hals verläuft ein schwarz gesäumter, weißer Streifen, die Unterseite ist ebenfalls weiß. Die großen schwarzen Augen werden von einem hellen Ring umschlossen, von diesem führt ein Streifen bis über die Wange. Der Augenring wird zusätzlich von einem dunklen Band eingerahmt.

Das Männchen besitzt ein schlichtes Federkleid. Der Hals ist kontrastreicher, die Kehle zeigt auch Weißtöne, und der Kopf ist dunkel. Auch der Augenring ist dunkler und läuft in einem hellbraunen Tränenstreifen aus. Die Flügel und der Rücken sind überwiegend hellbraun. Die Jungvögel ähneln den Männchen, sind aber um das Auge eher blass rötlichbraun gefärbt. Die Körperoberseite ist graubraun, die einzelnen Federn weisen kräftig rotbraune Spitzen auf. Die Kehle ist weiß, die Vorderbrust braun überwaschen. Der Schnabel ist bei den Jungvögeln zunächst dunkler.^[2]

Verbreitung

Die Bunt-Goldschnepfe lebt auf zwei Kontinenten. In Afrika trifft man sie vor allem südlich der Sahara an, eine kleine isolierte Population lebt aber im Norden Ägypten entlang des Niltals, im Wadi el-Natrun und im Distrikt Al-Fayyum.^[3] Auch Madagaskar gehört zum Verbreitungsgebiet der Bunt-Goldschnepfe. Die Art ist hier disjunkt verbreitet und vor allem im Süden der Insel selten. Brutnachweise gibt es auch für Israel, wo Bunt-Goldschnepfen außerdem gelegentlich Überwinterer sind. Als Irrgast wurde die Art im Iran, Oman und Jemen beobachtet.^[3]

Die asiatischen Populationen leben vom äußersten Osten Pakistans über Indien, Bangladesch und Myanmar bis Südostasien, sowie im südlichen und östlichen China, im südlichen Japan und der Region Primorje. Auch auf den Philippinen sowie den Inseln Malaysias und Indonesiens ist die Bunt-Goldschnepfe verbreitet, aber ostwärts nur bis zur Wallace-Linie.

Abgesehen von den Standvögeln in Ägypten, in der südafrikanischen Kapregion und auf Madagaskar sind die afrikanischen Bunt-Goldschnepfen nomadisierende Teilzieher. Sie meiden vollständig überschwemmte Feuchtgebiete, so dass sie in Abhängigkeit von den Regenfällen wandern. So ziehen Bunt-Goldschnepfen auf dem Höhepunkt der Regenzeit aus Simbabwe ab, in Nigeria dagegen folgen sie den Regenfällen und besiedeln hier Feuchtgebiete, bis diese soweit trockengefallen sind, dass sie den Bunt-Goldschnepfen keine geeigneten Lebensräume mehr bieten. Bunt-Goldschnepfen sind auch in der Lage, nach ungewöhnlich reichen Regenfällen entstandene Feuchtgebiete in ansonsten ungeeigneten Regionen rasch zu besiedeln. Dies war beispielsweise in dem sehr regenreichen Sommer 1999/2000 in Botswana zu beobachten.^[3]

Lebensraum

Der Lebensraum der Bunt-Goldschnepfe sind Feuchtgebiete, die offene Tümpel, Schlickflächen und eine dichte Schwimmpflanzenvegetation aufweisen. Sie sind am häufigsten an Gewässern zu finden, deren Wasserstand aufgrund der einsetzenden Trockenzeit fällt, so dass Schlickflächen frei fallen, und die eine dichte Vegetation an den Gewässerrändern aufweisen. Solche Lebensräume können sich sowohl im Inland als auch den Küstengewässern vorkommen. Sie nutzen auch die Uferregion langsam fließender Flüsse und die Uferzonen von Seen. Sie nutzen auch vom Menschen geschaffene Lebensräume entlang von Rieselfeldern, Deichen, Bewässerungsgräben und Reisfeldern.^[4]

Lebensweise

Aktivität

Die Bunt-Goldschnepfe ist dämmerungsaktiv, in mondhellen Nächten auch nachts. Die Vögel führen ein verborgenes Leben und lassen sich nur schwer beobachten. Ist ein Feind in der Nähe, verharren sie regungslos in geduckter Haltung. Nur bei äußerster Gefahr fliegen sie auf.

Nahrung

Als Allesfresser nimmt die Bunt-Goldschnepfe sowohl tierische wie auch pflanzliche Nahrung zu sich. Bei den Tieren stellen Wirbellose die Nahrung, beispielsweise Wasserinsekten, Schnecken, Würmer und Krebstiere. Bei den Pflanzen überwiegen Gräser, darunter auch kultivierte Arten wie Reis. Für die Nahrungssuche wird der schlammige Grund mit dem Schnabel untersucht. Dabei gehen die Vögel fortwährend umher.

Fortpflanzung

Bei der Bunt-Goldschnepfe herrscht ein umgekehrter Sexualdimorphismus, das heißt, die Weibchen nehmen eine dominante Stellung ein. Für gewöhnlich herrscht Polyandrie, nur bei geringer Populationsdichte auch Monogamie. Die Paarungszeit ist je nach Gebiet verschieden, im südlichen Afrika ist sie von August bis November, in Westafrika von März bis Juni, in Asien und Australien wurden Bruten ganzjährig beobachtet. Die Nester sind einfache Mulden, die mit weichen Pflanzenteilen ausgepolstert werden.

Das Weibchen paart sich mit zwei bis vier Männchen. Anschließend legt es in jedes Nest zwei bis fünf, meistens vier Eier. Das weitere Brutgeschäft wird dem Männchen überlassen – nur bei monogam lebenden Paaren gibt es eine Teilung der Aufgaben. Die Brut dauert 15 bis 21 Tage. Die Jungen sind Nestflüchter, ihr Gefieder ist hell- bis graubraun und hat dunkle Streifen. Sie sind nach drei bis vier Wochen flügge. Die Vögel erreichen die Geschlechtsreife nach ein (Männchen) bis zwei (Weibchen) Jahren.

Belege

Literatur

• Richart Chandler: Shorebirds of the Northern Hemisphere. Verlag Christopher Helm, London 2009, ISBN 978-1-4081-0790-4.
• Josep del Hoyo et al.: Handbook of the Birds of the World. Band 3: Hoatzins to Auks. Lynx Edicions, Barcelona 1996, ISBN 84-87334-20-2.
• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Afrika and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1.
• Bernhard Grzimek: Grzimeks Tierleben Vögel 2. Deutscher Taschenbuch Verlag GmbH & Co.KG, München 1968.

Einzelbelege

1. ↑ BirdLife Factsheet zur Bunt-Goldschnepfe, aufgerufen am 6. August 2010
2. ↑ Chandler, S. 49
3. ↑ ^{a b c} Delany et al., S. 32
4. ↑ Delany et al., S. 34 und S. 35

चित्राङ्गड नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्रेटर पेन्टेड-स्नाइप (Greater Painted-snipe) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

भेंडलावा

भेंडलावा

भेंडलावा, इस्नाप, इस्नाफ, खेंकस, टिलवा, तिबड, टिंबा, टिंबली, तामण किंवा तई (इंग्लिश:Painted Snipe; हिंदी:राजचहा; संस्कृत:चित्रित कुणाल; गुजराती:पानलवा, पान लौवा) हा एक पक्षी आहे.

आकाराने लाव्यापेक्षा मोठा.सरळ बारीक पाणलाव्यासारखी चोच.टोकाला बाक.वरून हिरवाकंच.त्यावर बदामी,काळपट काड्या व रेघोट्या.खालून तपकिरी पांढरा.डोळ्यांभोवती पांढरे वर्तुळ.डोळ्यांजवळ पांढरा डाग.खांद्यावर पांढरी पट्टी.नर मादीपेक्षा कमी देखणा.मादीच्या गळ्यावर आणि छातीवर तपकिरी,तसेच,काळा रंग नसतो. उडताना डोळ्यांभोवतालचे पांढरे वर्तुळ,नेत्रानजीकची पांढरी पट्टी,ठिपक्या-ठिपक्यांचे पंख व पाठीवरील इंग्रजीतील V आकाराचा बदामी रंगाचा पट्टा चटकन नजरेत भरतो.

वितरण

भारत,पाकिस्तान,लंका व ब्रह्मदेश येथे आढळून येतात.निवासी व स्थानिक स्थलांतर करणारे. भारतात जुलै ते सप्टेंबर या काळात वीण.

निवासस्थाने

दलदली व भाताची शेते.

संदर्भ

• पक्षिकोश - मारुती चितमपल्ली.

ପାଣି ଗୁଣ୍ଡୁରୀ (ଇଂରାଜୀରେ greater painted-snipe, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Rostratula benghalensis) ରଷ୍ଟ୍ରାଟୁଲିଡାଏ ପରିବାରର ଏକ ସଦସ୍ୟ ପକ୍ଷୀ । ଦକ୍ଷିଣ ଏବଂ ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆ, ଆଫ୍ରିକାର ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ଓ ଜଳମୟ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏମାନେ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାନ୍ତି ।^[୨]

ବର୍ଣ୍ଣନା

ମାଈ (ବାମ) ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଅଣ୍ଡିରାଠାରୁ ଅଧିକ ରଙ୍ଗଯୁକ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି

ଫ୍ରାନ୍ସର ଏକ ସଂଗ୍ରହାଳୟରେ ରଖାଯାଇଥିବା ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଅଣ୍ଡା

ଉଡ଼ନ୍ତା ଅବସ୍ଥାରେ ମାଈ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ

ଦକ୍ଷିଣ ଆଫ୍ରିକାର କ୍ରୁଗର୍ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ୟାନର ଏକ ମାଈ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ

ଛୁଆମାନଙ୍କ ସହିତ ଏକ ଅଣ୍ଡିରା ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ

ପାଣି ଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଏକ ମଧ୍ୟମ ଆକାରର ପକ୍ଷୀ । ଏହାର ଲାଲ୍ ମିଶା ମାଟିଆ ରଙ୍ଗର ଥଣ୍ଟଟି ଲମ୍ବା ଓ ଅଗ ପାଖରେ ଅଳ୍ପ ବଙ୍କା । ପାଣି ଗୁଣ୍ଡୁରୀ ପକ୍ଷୀର ଆଖିକୁ ଆବୃତ୍ତ କରି ଧଳା ବା ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପଟି ଦାଗ ରହିଥାଏ । ଏହାର ଡେଣାର ପରଗୁଡ଼ିକ ଗୋଲାକାରରେ ବିନ୍ୟସ୍ତ ଓ ଛିଟା ଦାଗଯୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀର ଲାଞ୍ଜଟି ଛୋଟ । ଡେଣା ବନ୍ଦ କଲେ, ଛାତି ଓ ପେଟ ପାଖର ଧଳା ଅଂଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବନ୍ଦ ହୋଇଥାଏ । ରଙ୍ଗରେ ହୁରୁଡ଼ା (Common Snipe) ପରି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ସେମାନଙ୍କ ପରିବାରର ନୁହେଁ । ଦେଖିବାରେ, ବ୍ୟବହାରରେ ଓ ଉଡ଼ିବା ଶୈଳୀରେ ଏମାନେ ଭିନ୍ନ । ପୁଣି ପାଣି ଗୁଣ୍ଡୁରୀର ଗୋଡ଼ ହୁରୁଡ଼ାଠାରୁ ଲମ୍ବା ଏବଂ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଅଧିକ ରଙ୍ଗଯୁକ୍ତ । ମାଈ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଅଣ୍ଡିରା ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀଠାରୁ ଆକାରରେ ବଡ଼ ଓ ଅଧିକ ରଙ୍ଗଯୁକ୍ତ । ମାଈମାନଙ୍କ ମୁଣ୍ଡର ଦୁଇ ପଟ, ବେକ ପ୍ରଭୃତି ଗାଢ଼ ମାଟିଆ ରଙ୍ଗର । ମାଈମାନଙ୍କ ଛାତି ଉପରେ ଏକ କଳା ପଟି ରହିଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଅବସନ୍ନ ବା ଫିକା ପାଉଁଶିଆ/ଧୂସର ରଙ୍ଗର ।

ବ୍ୟବହାର

ପାଣି ଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଚଢ଼େଇ ବେଶୀ ଡାକ ପକାଏ ନାହିଁ । ଅଣ୍ଡିରାମାନେ ବେଳେବେଳେ ଅତି ଧାରୁଆ ଡାକ ପକାନ୍ତି । ମିଳନ ବେଳେ ସାଥୀ ଆଗରେ ପ୍ରଦର୍ଶନ ପାଇଁ ମାଈମାନେ ଏକ ଗମ୍ଭୀର ଊକ୍ ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି ।

ପୋଖରୀ, ଜଳ ସ୍ରୋତ, ପଙ୍କ ଗାଡ଼ିଆ, ହ୍ରଦ, ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ଭୂମିରେ ଏହି ପକ୍ଷୀମାନେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି ।

ଏମାନେ ଏକାକୀ, ଯୋଡ଼ି ଭାବେ ଓ ଏପରିକି ସମୟ ସମୟରେ ୧୨ଟି ପକ୍ଷୀଙ୍କ ଦଳ ରୂପେ ଦେଖାଦିଅନ୍ତି । ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ପକ୍ଷୀ ଅତି ଲାଜକୁଳା ଓ ଡରୁଆ । ଏମାନେ ଗଛ ବୁଦା ପାଖରେ ପାଣି ଭିତରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି ଯେପରିକି ବିପଦର ସଙ୍କେତ ପାଇଲେ ବା ହୁରୁଡ଼ିଗଲେ ତୁରନ୍ତ ଦୂରେଇ ଲୁଚିଯାନ୍ତି । ଉଡ଼ିବା ବେଳେ ଗୋଡ଼ଦୁଇଟି ହଲୁଥାଏ । କାଦୁଅରେ ଏମାନେ ନିଜର ଖାଦ୍ୟ ସନ୍ଧାନ କରୁଥାନ୍ତି । ମାଈ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ମିଳନ ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା ଆରମ୍ଭ କରିଥାଏ ଓ ଏକାଧିକ ଅଣ୍ଡିରାଙ୍କ ସହ ମିଳନ କ୍ରିୟା କରିପାରେ । ଅଣ୍ଡିରା ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ପକ୍ଷୀ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାନ୍ତି ।

ଆହାର

ଛୋଟ କୀଟପତଙ୍ଗ, ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣୀ, ଜଳଚର ପୋକଯୋକ, ଗେଣ୍ଡା ଓ ବିଭିନ୍ନ ଗଛର ମଞ୍ଜି ଏମାନଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ ଆହାର ।

ପ୍ରଜନନ

ମିଳନ ଋତୁରେ ମାଈମାନେ ପ୍ରଥମେ ମିଳନ ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ନିଅନ୍ତି । ମାଈ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ପକ୍ଷୀ ଏକାଧିକ ଅଣ୍ଡିରା ସାଥୀ ସହିତ ମିଳନ କରିବା ଦେଖାଯାଏ ।^[୩][୪] ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଅଣ୍ଡିରାମାନେ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାନ୍ତି ଓ ଛୁଆଙ୍କ ଲାଳନପାଳନ କରିଥାନ୍ତି । ଶାବକମାନେ ଧୂସର ବା ଫିକା ମାଟିଆ ରଙ୍ଗର ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ଶରୀରରେ ଗୋଟିଏ କଳାଦାଗ ରହିଥାଏ ।^[୫] ବୟସ୍କ ଅଣ୍ଡିରା ଓ ତରୁଣ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଦେଖିବାକୁ ପ୍ରାୟ ଏକା ପରି (କେବଳ ଛାତି ପାଖର ଦାଗରେ ଭିନ୍ନତା ଥାଏ) । ବିପଦ ସମୟରେ ଅଣ୍ଡିରା ଚଢ଼େଇ ଛୁଆଙ୍କୁ ନିଜ ଡେଣାମଧ୍ୟରେ ଲୁଚାଇ ବୋହି ନେଇଥାଏ ।

ନରମ ଭୂମିରେ ପାଣିଗୁଣ୍ଡୁରୀ ଏକ ଛୋଟ ଓ ଅଗଭୀର ବସା ତିଆରି କରେ । ପାଣି ଭିତରେ ଓ କୂଳରେ ରହିଥିବା ଗଛର ଅଂଶ ଓ ଘାସକୁ ବ୍ୟବହାର କରି ଏହି ବସା ନିର୍ମିତ ହୋଇଥାଏ । ଅପ୍ରେଲ୍ ଓ ଜୁଲାଇ ମାସ ଏମାନଙ୍କ ପ୍ରଜନନ ସମୟ ।

ଆଧାର

மயில் உள்ளான் ஒரு கரையோரப்பறவையாகும்...இது சதுப்பு நிலங்களில் காணப்படும்,பொதுவாக ஆப்ரிக்கா தென் இந்தியாவில் உள்ளது.

பெயர்கள்

தமிழில் :மயில் உள்ளான்

ஆங்கிலப்பெயர் :Greater Painted - Snipe

அறிவியல் பெயர் :Rostratula benghalensis ^[2]

உடலமைப்பு

25 செ.மீ. - ஆணும் பெண்ணும் உருவத்தில் வேறுபட்டவையாகக் காட்சிதரும். பெண் வண்ண நிறங்கள் கொண்டது. ஆண், பெண்ணைப்போன்ற வண்ணக் கவர்ச்சித் தோற்றம் அற்றது. பெண்ணின் உடல் பசுமை தோய்ந்த ஆலிவ் பசுமையாக வெளிர் மஞ்சள் மற்றும் கருப்பு நிறத்தில் கீற்றுக்களையும் புள்ளிகளையும் பெற்றிருக்கும்.

காணப்படும் பகுதிகள் ,உணவு

தமிழகம் எங்கும் தாவரங்கள் நிறைந்த ஏரி குளங்குட்டைகளை அடுத்த சதுப்பு நிலங்களில் தனித்தோ சிறு கூட்டமாகவோ காலை மாலை அந்திவேளைகளிலும் இரவிலும் நத்தை, நண்டு, புழு, பூச்சி ஆகியவற்றோடு புல் விதைகள், நெல் ஆகியவற்றையும் தேடித் தின்பது. கால்வாயின் ஒரு கரையிலிருந்து மறுகரைக்கு இரைதேட நீந்தியே செல்லும். சேற்றில் அலகை நுழைத்து இரைதேடும். பெண் ஊக் என நீட்டி இழுத்துக் குரல் கொடுக்கும். முழுநிலா நாட்களில் இரவு முழுதும் இக்கத்தலைக் கேட்கலாம். ^[3]

இனப்பெருக்கம்

ஜுலை முதல் செப்டம்பர் முடிய தரையில் புல் கொத்தாக வளர்ந்துள்ள இடத்தில் ஆண் தட்டு வடிவில் கூடுகட்டித் தர பெண் 4 முட்டைகளிடும்.

படங்கள்

• மயில் உள்ளான்

• பாரிதாபாத் ஹரியானா .

• ஹரியானா இந்தியா. 

• ஹரியானா இந்தியா.

• மயில் உள்ளான் முட்டைகள்.

• பெங்களூரு

• மாஞ்சிரா வனவிலங்கு சரணாலயம் தெலுங்கானா இந்தியா

• ஆண் மயில் உள்ளான் தன் குஞ்சுகளுடன். 

The greater painted-snipe (Rostratula benghalensis) is a species of wader in the family Rostratulidae. It is found in marshes in Africa, South Asia and South-east Asia.^[2]

Description

Female on left is more colourful.

Medium-sized, plump wading bird. Long reddish-brown bill, slightly decurved at tip, and distinct white or pinkish eye patch. Rounded, buff-spotted wings and short tail. White of breast extends up around top of folded wing. The painted-snipe is not related to the true snipes and differs from them in habits, flight and appearance, being far more colorful and having longer legs than the snipes. It is unusual in that the female is larger and more brightly colored than the male, with the sides of the head, neck and throat a rich chestnut brown, and a distinct black band across the breast; the male is paler and greyer.

Behaviour

Not a vocal species; the male at times utters a shrill trill, while the female makes a guttural ook sound as well as hissing noises during breeding displays.

Usually found close to the fringes of reed beds along shorelines of marshes, swamps, ponds and streams.

Solitary or in pairs, sometimes in groups of up to 12. Rather shy and retiring, skulking close to the vegetation so that it can retreat to cover if disturbed. When flushed, flies like a rail with legs dangling. Bobs hindquarters on landing and sometimes when walking. Probes for food in the mud. The female initiates courtship and may mate with more than one male. The male incubates the eggs and takes the parental care.

Food and feeding

They feed on insects, crustaceans, molluscs and seeds.

Reproduction

The females court the males, are polyandrous^[3][4] with males incubating and raising the young as predicted by parental investment theory. Chicks are buff coloured and have black stripes running along their length.^[5] Immature birds resemble the male but lack the broken dark band across the breast. Males are also known to carry the chicks to safety under the wings.

The nest is usually a shallow scrape in soft ground, lined with plant material and situated among grass or reeds at the water's edge; sometimes a pad of vegetation or a nest of grass and weeds. The breeding season is between April and July.

Gallery

• 

  Egg of Rostratula benghalensis

• 

  Female in flight – Manjira Wildlife Sanctuary, Telangana, India

• 

  Closer view of a female – Kruger National Park, South Africa

• 

  Male with chicks - Hong Kong, China

References

El aguatero bengalí (Rostratula benghalensis)^[2]​ ^[3]​ es una especie de aves caradriforme de la familia Rostratulidae. Vive en los pantanos de África, India, Pakistán y el Sudeste de Asia.^[4]​

Descripción

Es una ave zancuda de tamaño mediano. Tiene el pico largo de color castaño rojizo, ligeramente curvado hacia abajo en la punta, y un distintivo parche ocular blanco o rosado. Tiene alas redondeadas manchadas de color de ante y cola corta. El blanco del pecho se extiende en torno la parte superior del ala. Es una especie inusual, ya que presenta dimorfismo sexual invertido, la hembra es más grande y de colores más brillantes que el macho, con los lados de la cabeza, el cuello y la garganta de un rico color castaño y una banda de negra distintiva sobre el pecho. El macho es más pálido y más grisáceo.

Comportamiento

No es una especie vocal, el macho a veces emite un trino agudo, mientras que la hembra hace un sonido gutural ook, así como ruidos silbantes durante las exhibiciones de reproducción.

Generalmente se encuentran cerca de los bordes de cañaverales a lo largo de las costas de marismas, pantanos, estanques y arroyos. Es tímido y retraído, escondiéndose cerca de la vegetación para que poder refugiarse o cubrirse si se les molesta. La hembra inicia el cortejo y puede aparearse con más de un macho. El macho incuba los huevos.

Se alimentan de insectos, crustáceos, moluscos y semillas.

Referencias

Rostratula benghalensis

Rostratula benghalensis Rostratula generoko animalia da. Hegaztien barruko Rostratulidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Rostratula
• Rostratulidae

Kultakurppo (Rostratula benghalensis) on rantakanaa muistuttava kahlaaja. Lajin nimesi ja kuvaili Carl von Linné vuonna 1758.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 23-26 cm, siipien kärkiväli 50-55 cm ja paino 110-200 g. Muistuttaa kurppaa, lennossa myös rantakanaa. Naaras on selvästi koirasta suurempi ja kirkkaamman värinen. Yläpuoli on ruskea, alapuoli valkoinen. Rinnassa on musta poikkivyö, ja vanhan naaraan rinta, kaula ja posket ovat punaruskeat. Kaikissa puvuissa on silmän ympärillä selvä vaalea rengas, joka ulottuu kapenevana lähelle niskaa. Koivet ovat keskipituiset, vihertävät, ja nokka on pitkä, kärkiosastaan lievästi alaspäin taipunut. Lennossa näkyy siivillä ja pyrstössä vaaleaa pilkkumaista kirjailua ja selässä 2 vaaleaa pitkittäisraitaa. Etenkin hämärissä sen lentäessä voi kuulla "khot khot khot" ääntä. Maasta yllätettäessä se lentää vain lyhyen matkan pudottautuen kasvillisuuden suojiin. Ui hyvin allikoiden ja lampareiden yli.

Soidinmenoissa naaras ja koiras seisovat vastakkain ja taivuttavat siipiään eteenpäin niin että siivenkärjet ulottuvat kaarena pään etupuolelle. Samalla ne levittävät pyrstönsä.

Australiankurppoa pidettiin pitkään kultakurpon alalajina, mutta se on erotettu omaksi lajikseen 2000-luvulla tehtyjen tutkimusten perusteella.^[2]

Esiintyminen

Laaja esiintymisalue ulottuu Länsi-Afrikasta Indonesiaan ja Japaniin.^[1] Afrikassa laji esiintyy useina erillispopulaatioina, Saharan pohjoispuolella ainoastaan Egyptissä Niilin suiston tuntumassa. Aasiassa esiintyminen kattaa Himalajan eteläpuolisen alueen Pakistanista Kiinan itäosiin ja Japanin eteläosiin, Filippiinit ja osan Indonesiaa. Lajia ei ole tavattu Suomessa. Lajin kanta on elinvoimainen. Laji on pääasiassa paikkalintu, mutta pohjoisimmat populaatiot Kiinassa, Japanissa ja Intiassa voivat muuttaa joitakin satoja kilometrejä etelämmäksi. Sahelin alueella esiintyy sadekausien aikaista muuttoa.

Elinympäristö

Runsaskasvustoiset suot, lampareet, allikot, tulvaniityt, riisipellot ja ruokokasvustot.

Lisääntyminen

Kultakurpon muna.

Pesä on maassa korkean kasvillisuuden suojassa. Munia on 4, joskus 3. Naaraalla voi olla useita koiraita, joiden kanssa se parittelee ja munii jokaiselle oman pesueen. Koiraat huolehtivat hautomisesta ja poikasten hoidosta. Haudonta-aika on 16-20 päivää.

Ravinto

Kaikkiruokainen. Syö etupäässä hyönteisiä, kuten heinäsirkkoja ja muita sirkkoja, etanoita, matoja, äyriäisiä, sekä riisin ja muidenkin kasvien siemeniä.

Lähteet

• Perrins, Christopher M. (päätoim.) 1992: Otavan lintutieto - Maailman linnut. Otava. Italia. ISBN 951-1-12001-8
• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. III. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857506-8

Viitteet

Rostratula benghalensis

Œuf de Rhynchée peinte - Muséum de Toulouse

La Rhynchée peinte (Rostratula benghalensis (Linnaeus, 1758)) est une espèce d'oiseaux limicoles de la famille des Rostratulidae. Elle possède une vaste aire de répartition et présente un dimorphisme sexuel inversé (la femelle étant plus colorée que le mâle).

Description

Cet oiseau mesure 23 à 26 cm et son aile pliée 12,5 à 15 cm.

Les ailes sont larges et arrondies. Deux bretelles blanches se distinguent sur les côtés du manteau et arrivent jusqu'au croupion.

La femelle présente en plumage nuptial une calotte brun verdâtre avec une raie sommitale dorée et des cercles orbitaux blancs encadrant de gros yeux et s'étendant sous forme d'une ligne jusqu'aux parotiques. Le reste de la tête, le cou et la poitrine sont brun roux. Cette dernière est limitée au niveau du ventre par une bordure noire s'étendant en demi-cercle jusqu'au manteau. Les parties supérieures sont vert brillant avec des dessins bruns et roux. Plusieurs scapulaires blanches, étroites et effilées forment un V sur le manteau.

Le mâle est plus petit que la femelle. Il présente un plumage plus terne. Sa tête et son cou sont gris brun et striés de blanchâtre. Ses parties supérieures sont chamois doré.

Le juvénile ressemble beaucoup au mâle adulte, mais les plumes des ailes sont plus grises avec les extrémités blanches et des taches chamois plus pâles.

Le bec, incurvé vers l'extrémité, est brun roux pâle chez tous les oiseaux.

Liste des sous-espèces

La Rhynchée peinte est actuellement monotypique depuis que la rhynchée australe a recouvré son statut spécifique en 2007.

Répartition

La répartition en période de reproduction comprend l'Afrique, Madagascar, l'Asie mineure, le sud de l'Asie, le Japon, les Philippines, les Grandes et Petites îles de la Sonde et à l'est jusqu'à Florès.

Essentiellement sédentaire, cette espèce est cependant occasionnelle au printemps et en été en Israël.

Habitat

La Rhynchée peinte fréquente les zones humides des plaines tropicales et subtropicales, en particulier les marais et les prairies inondées.

Comportement

Cette espèce est en général crépusculaire, voire nocturne lors des nuits claires. Elle est discrète et furtive. Dérangée, elle préfère s'immobiliser plutôt que de s'envoler. Lorsqu'elle le fait, elle décolle avec un vol direct sur une courte distance, pattes pendantes.

Elle présente un comportement nuptial inversé puisque la femelle effectue les vols nuptiaux à faible hauteur et rappelant celui d'une bécasse. Au cours de ceux-ci, elle répète une note unique rappelant le son obtenu en soufflant dans le goulot d'une bouteille vide. Elle courtise le mâle qui assure l'incubation des œufs et l'élevage des jeunes. Les deux partenaires paradent également au sol avec les ailes déployées et en se faisant face.

Cette espèce est en général silencieuse mais elle peut émettre un kik explosif ou un croassement guttural lorsqu'elle est dérangée.

Source

• Taylor D. (2006) Guide des limicoles d'Europe, d'Asie et d'Amérique du Nord. Delachaux & Niestlé, Paris, 224 p.

Références

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 31 mai 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Rostratula benghalensis (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Rostratula benghalensis dans Charadriiformes
• (en) Référence Animal Diversity Web : Rostratula benghalensis
• (en) Référence NCBI : Rostratula benghalensis (taxons inclus)
• (en) Référence UICN : espèce Rostratula benghalensis (Linnaeus, 1758) (consulté le 30 juin 2015)

Berkik-kembang besar (Rostratula benghalensis) adalah spesies burung dalam famili Rostratulidae. Burung ini tersebar di Afrika dan Madagaskar; Pakistan ke timur hingga China, Rusia tenggara dan Jepang, dan ke selatan di Asia Tenggara, Sunda Besar dan Filipina sampai Sunda Kecil (Lombok, Sumbawa, Flores) dan Australia.^[2]

Referensi

Il beccaccino dorato (Rostratula benghalensis (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia dei Rostratulidae dell'ordine dei Charadriiformes.^[2]

Distribuzione e habitat

Questa mappa comprende anche l'areale di Rostratula australis

Questo uccello vive in quasi tutta l'Africa, ad eccezione delle parti più interne e secche del Sahara (Algeria, Libia, Sahara Occidentale, etc.), nell'Asia meridionale (India, Pakistan, Nepal, Sri Lanka, etc.) orientale (Cina, Giappone, Taiwan, Filippine, etc.), e sudorientale (Myanmar, Laos, Vietnam, Indonesia, etc.). È saltuario in Corea del Sud, Afghanistan, Iran, Oman, Giordania, Lesotho e Guinea Equatoriale.

Uovo di Rostratula benghalensis

Note

Burung Meragi (bahasa Inggeris: Greater Painted Snipe) adalah salah satu daripada burung yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Rostratula benghalensis^[1].

Ciri-ciri

Betina di kiri lebih berwarna-warni.

Burung Meragi ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Meragi ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Meragi tidak bergigi.

Makanan

Meragi makan serangga, krustasea, moluska dan biji benih.

Pembiakan

Jantan dengan anaknya

Rostratula benghalensis

Burung Meragi membiak dengan bertelur. Telur Burung Meragi bercangkerang keras.

Habitat

Rujukan

Pautan luar

• Carian Google.

De goudsnip ( Rostratula benghalensis ) is een steltloperachtige uit de familie van de Goudsnippen (Rostratulidae).

Kenmerken

Deze middelgrote vogel is opvallend gekleurd met een opvallende witte vlek rondom het oog. Het vederkleed van de geslachten is verschillend. De lichaamslengte bedraagt 23 tot 28 cm en het gewicht 90 tot 200 gram.

Leefwijze

Ze zijn erg schuw en leven vooral in dichte vegetatie. Ze zijn actief van zonsondergang tot zonsopgang. Om aan voedsel te komen, doorwoelen ze het slik met hun snavels. Hun vlieggedrag is zwak en fladderend, met neerbungelende poten.Hun voedsel bestaat voornamelijk uit wormen, schaaldieren, insecten en sommige zaden.

Voortplanting

Vroeg in het broedseizoen voert het vrouwtje met zacht krassende roep een baltsvlucht boven haar territorium uit. Ze paart soms met verschillende mannetjes, elk van de mannetjes broedt een legsel uit voedt de jongen op. Het vrouwtje is dan weer op zoek naar een andere partner. Het nest bestaat uit een laag plantaardig materiaal op een hoopje, te midden van moerasvegetatie.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in recent overstroomde zoetwatermoerasgebieden van Afrika, Midden- en Oost-Azië en Noord- en Oost-Australië.

Status

De goudsnip heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie werd in 2006 geschat op 36 duizend tot één miljoen individuen. Dit aantal loopt achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de goudsnip als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Samiec

Złotosłonka bengalska, dziobówka^[3] (Rostratula benghalensis) – gatunek średniego ptaka z rodziny złotosłonek (Rostratulidae). Zasiedla subsaharyjską Afrykę oraz południową i południowo-wschodnią Azję.

Systematyka

Opisana w 1758 roku przez szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza pod nazwą Rallus benghalensis, w dziele Systema Naturae, wyd. 10, str. 153. Okaz, na podstawie którego opisano gatunek, pochodził z Bengalu (stąd nazwa)^[4]. Dawniej wyróżniano dwa podgatunki R. benghalensis: R. b. benghalensis i R. b. australis^[5]. Obecnie takson australis jest traktowany przez większość systematyków jako odrębny gatunek: złotosłonkę australijską^{[6][7][8][9][10]}.

Charakterystyka

Złotosłonka bengalska jest wielkości kosa. Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy; samica bardziej kolorowa niż samiec. Ma ona rdzawą szyję i głowę, szarzejącą ku górze. Przez wierzch głowy biegnie dosyć cienki, żółtawy pasek. Ma czarno białą maskę. Pierś czarna z białą półobrożą, wierzch ciała szary, spód biały. Dziób początkowo szary, potem żółcieje. Samiec podobny do polskiej słonki, ale na spodzie ciała biały, posiada podobną do samiczej maskę i ma złotożółte prążki na skrzydłach.

Wymiary

Złotosłonka bengalska mierzy 23-26 cm, w tym ogon to 4,1-4,5 cm i dziób 4,6-5,1 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi 50-55 cm, natomiast długość samego skrzydła 12,5-13,3 cm. Masa ciała to około 125-130 g.

Występowanie

Złotosłonka bengalska występuje, włączając złotosłonkę australijską, w południowej i południowo-wschodniej Azji, subsaharyjskiej Afryce i na wschodzie Australii. Zasięg w Afryce (włączając Madagaskar) jest wyspowy, w Afryce również; w Azji sięga na zachód, do Pakistanu. Zasiedla płytkie, zarośnięte mokradła, bagna oraz pola ryżowe.

Biologia

Najaktywniejsza o świcie i zmierzchu, przebywa w grupach. Jest skryta, przebywa w gęstej roślinności. Niepokojona nieruchomieje. W razie zagrożenia ptaki obu płci ciągną skrzydła po ziemi, rozkładają ogon, a czasami wydają także głośne gwizdy. Wydają się przez to większe, widać także intensywne barwy. Pożywienia szuka o zmierzchu, samotnie, w parach albo małych, luźnych grupach.

Pożywienie

Sonduje dziobem miękki muł oraz płytką wodę^[11], szukając mięczaków, skorupiaków i skąposzczetów. Zjada także nasiona roślin z rodzajów Bromus i Atriplex oraz Heliotropium supimum^[11].

Głos

Zazwyczaj odzywa się samica. Jednym z dźwięków jest miękkie, przypominające dmuchanie do butelki, "koo-oo koo-oo". Wydaje także przenikliwe "cook-cook-cook", zazwyczaj o zmierzchu lub świcie. Zaniepokojone lub szczęśliwe ptaki robią "kek", "kak" lub "kit"^[11].

Rozród

Jaja złotosłonki bengalskiej

Role są odwrócone, samica walczy z innymi samicami o terytorium i samce. Wygrywa największa i najintensywniej ubarwiona, każdemu samcowi składa 4-6 jaj oraz powierza mu opiekę nad lęgiem. Inkubacja trwa 17-19 dni. U podgatunku australis samica włącza się w budowę gniazda.

Przypisy

Bibliografia

• David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15733-3.
• NSW National Park and Wildlife Service: Rostratula benghalensis – profile. Wrzesień 1999. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Znaczek z Hongkongu przedstawiający złotosłonkę bengalską

Rallbeckasin^[2] (Rostratula benghalensis) är en vadarfågel, en av tre arter i familjen rallbeckasiner.^[3] Den är en av få fågelarter som har omvänd könsordning, där den praktfulla honan uppvaktar hanen, som är den som ruvar äggen.

Kännetecken

Utseende

Rallbeckasinen gör skäl för sitt namn genom att bete sig som en rall men ha drag av en beckasin. Den är jämnstor med enkelbeckasinen (23-26 cm), men ser sig trögare och tyngre ut i flykten. Vingarna är trubbiga och breda, och tårna sticker ut utanför spetsen på stjärten. Näbben är rätt tjock, förhållandevis kort, ljus och något nedåtböjd. På båda könen syns mycket tydliga gulbeige band som går går från bröstsidan, över skuldran och bakåt över vingen.^[4]

Ett rallbeckasinpar, hanen till vänster och honan till höger.

Könen skiljer sig åt, där honan är praktfullare än hanen. Från strupen till övre delen av bröstet är den rödbrun, medan buken är vit. Den är vidare grönaktig ovan med ett vitt streck bakom ögat. Hanen är istället gråbrun på strupe, hals och bröst. Ovansidan är brungrön, vingtäckarna tvärfläckade i beige.^[4]

Läte

Honan har en morkullelik spelflykt varvid hon yttrar ett hoande, dämpat "koot".^[4]

Utbredning och systematik

Rallbeckasinen förekommer lokalt i Afrika, på Madagaskar och i den orientaliska regionen, så långt österut som till Sulawesi.^[3] Den har även noterats som tillfällig gäst i Afghanistan, Iran, Irak, Jordanien, Oman och Jemen samt i Sydkorea.^[1]

Rallbeckasinens utbredningsområde.

Australisk rallbeckasin (Rostratula australis) har under perioder behandlats som en underart till rallbeckasin men kategoriseras idag som en egen art.^[3] Inga underarter finns i övrigt noterade för rallbeckasinen.

Levnadssätt

Rallbeckasinen häckar i träsk, vid gölar och kanaler med högvuxen växtlighet och håller sig ofta dold i växtligheten, aktiv huvudsakligen nattetid.^[4] Den är en av få fågelarter som uppvisar omvänd könsordning, vilket innebär att det är honan som har den färggrannare fjäderdräkten och som uppvaktar hanarna, konkurrerar om boplatser och försvarar sitt bo och sin hane aggressivt. Honan kan para sig med flera hanar under en häckningssäsong.^[4] Efter att honan lagt äggen, ofta fyra stycken, så är det den mer kamouflerade hanen som ruvar i ungefär tjugo dygn och sedan tar hand om ungarna.

Hane med ungar.

Rallbeckasinens ägg.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Rostratula benghalensis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b c] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b c d e] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 172-173. ISBN 978-91-7424-039-9

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör rallbeckasin.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Rostratula benghalensis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Rostratula benghalensis

Nhát hoa lớn hay nhát hoa (danh pháp hai phần: Rostratula benghalensis), sinh sống trong các khu đầm lầy ở châu Phi, Ấn Độ, Pakistan và Đông Nam Á^[2]. Nó ăn động vật giáp xác, côn trùng, ốc, hạt.

Chú thích

Tham khảo

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

彩鷸的蛋

彩鹬^{[註 1]}（学名：Rostratula benghalensis）为彩鹬科彩鹬属的鸟类，。该物种的模式产地在亚洲。^[2]

特征

雌鸟体长可达24厘米，较雄鸟稍大，羽毛也较有光彩。眼周有白色环，向后延伸成一条纹；上背和上胸具一广阔的铜棕色环；其余羽色以灰褐、暗褐色为主，并多杂以虫样斑纹。

亚种

• 彩鹬指名亚种（学名：Rostratula benghalensis benghalensis）。在中国大陆，分布于华南、华北等地。该物种的模式产地在亚洲。^[4]

註解

参考文献

タマシギ（珠鷸：学名Rostratula benghalensis）とは、チドリ目タマシギ科に分類される鳥類の一種である。ちなみにタマシギ科は1属2種のみ。

分布[編集]

インドから東南アジア、中国、アフリカ、オーストラリアに分布する。

日本では、本州中部以南に留鳥として生息する。近年生息数は減少しているが、分布域は拡大傾向にあり、宮城県、山形県で繁殖が確認されている。一部の個体は、冬季南方へ渡る。

形態[編集]

体長は23-28cm程で、メスのほうがやや大きい。オスメスとも目のまわりが勾玉のような模様（アイリング）でふちどられ、胸にきれこむような細い模様があり、腹が白い。くちばしと足は長いが首が太くて短いので、ずんぐりした体格にみえる。

鳥類の中では珍しく、メスのほうが羽色が目立つ。オスはくすんだ灰緑色に黄褐色のまだら模様がある地味な羽色で、勾玉模様と胸の模様も黄褐色だが、メスはのどが赤褐色で、勾玉模様と胸の模様があざやかな白である。

生態[編集]

水田や湿地、河川の岸など、淡水の水辺に生息する。非繁殖期は小さな群れを形成していることが多い。夜行性で、夜になると水辺を歩き回って餌を探す。動きはあまり活発ではなく、危険を察知するとまず身動きを抑えて地面に伏せたり、水中に目と鼻腔以外を沈めたままの体勢で敵の様子をうかがうことが多い。

食性は動物食で、水生昆虫や小型の軟体動物、環形動物などを捕食する。

繁殖形態は卵生。水辺に近い地上に枯れ草を敷いて営巣し、卵数は普通4卵、抱卵日数は19-21日である。オスが抱卵・育雛する。

繁殖期に、メスは夜間「コウ・コウ…」と鳴く。

繁殖について[編集]

Rostratula benghalensis

タマシギは、鳥類としては少数派である一妻多夫であることでよく知られている。日本での繁殖期は4-10月で、この時期になるとメスの嘴が赤くなりオスに対して求愛ディスプレイを行うようになる。オスと番いを形成し交尾を行った後しばらくしてから、メスはオスが作った巣の中に普通4卵産む。産卵後はメスは巣を離れ、別のオスを求めてディスプレイを行う。このようにしてメスは複数のオスと番いになりながら産卵する。これはタマシギの生息地が洪水による氾濫の危険が高いため、数が多いオスに分散して子育てさせることにより確実に子孫を残すという戦略と考えられている。

残された雄は抱卵と育雛を1羽で行う。雛は早成性で、生まれるとすぐに親の後を追って歩き出す。孵化後しばらくは、親が雛に口移しで餌を与える。育雛期間は孵化後40-70日程度である。

人間との関係[編集]

生息地である湿田や沼地が減少していることから、生息数は減少気味である。

• 絶滅危惧II類 (VU)（環境省レッドリスト）^[1]
  

脚注[編集]

参考文献[編集]

• 『動物たちの地球　19』、朝日新聞社、1991年、200-203頁。

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧

호사도요(豪奢 - , Rostratula benghalensis)는 도요목 호사도요과에 속하는 새이다. 아프리카, 남아시아, 동남아시아의 습지에서 서식한다.^[2] 2005년 3월 17일 대한민국의 천연기념물 제449호로 지정되었다.

모습

암컷(왼쪽)은 더 다채로운 색을 하고 있다.

다른 새들과 비교하여 몸 크기는 중간 정도이고, 토실토실한 모습의 섭금류 새이다. 긴 적갈색 부리를 가지며 부리 끝부분은 살짝 아래로 굽어있는 형태다. 눈가는 뚜렷하게 흰색이거나 살짝 분홍빛을 띤다. 날개에는 둥근 담황색 점들이 있고, 꼬리는 짧은 편이다. 가슴은 흰색이며, 날개를 접었을 때 그 윗부분은 흰색으로 가슴과 색이 이어진다. 호사도요는 도요새와 별 관련성이 없다. 호사도요는 도요새와 습성, 비행, 생김새 등에서 차이를 보이는데, 호사도요는 도요새보다는 훨씬 더 다채로운 색이며 더 긴 다리를 가지고 있다. 호사도요는 성적 이형성을 보이는 종으로 수컷보다 암컷이 더 크고 더 밝은 색을 가지고 있다. 또한, 암컷은 머리 옆부분, 목 등이 진한 밤색이며 가슴에 뚜렷한 검은색 띠가 있다. 수컷은 더 옅은 색이고 암컷보다는 회색에 더 가까운 색을 하고 있다.

행동

서식

주로 습지, 늪, 연못, 하천 등의 물가의 갈대밭 근처에서 서식한다.

먹이

주로 곤충, 갑각류, 연체동물, 씨앗 등을 먹는다.

번식

암컷이 수컷에게 구애하는 형식이며, 일처다부제이다.^[3][4] 수컷이 알을 품고 어린 새끼를 돌본다. 새끼는 담황색이고 몸을 따라 검은색 줄무늬가 있다.^[5] 다 자라지 않은 새는 수컷과 비슷한 모습이지만 가슴에 검은색 선이 없다는 차이를 보인다. 번식기는 4월과 7월 사이이다.

사진

• 

  호사도요의 알, 프랑스 툴루즈박물관 소장

• 

  비행 중인 암컷

• 

  근접 촬영한 암컷, 남아프리카공화국 크루거국립공원에서 촬영

• 

  수컷과 새끼들, 홍콩에서 촬영

각주