dcsimg

Brillenkormoran ( Alman )

fornì da wikipedia DE

Der ausgestorbene Brillenkormoran (Urile perspicillatus, Syn.: Phalacrocorax perspicillatus) war der größte Vogel aus der Familie der Kormorane (Phalacrocoracidae).

Entdeckung

Erstmals entdeckt wurde der Vogel von dem deutschen Arzt und Naturwissenschaftler Georg Wilhelm Steller 1741 während der Zweiten Kamtschatkaexpedition mit dem dänischen Forscher Vitus Bering auf der Beringinsel, der größten Insel der Kommandeurinseln im Nordwestpazifik. Mit ihrem Schiff St. Peter strandeten sie auf der Insel am 5. November 1741.

Verbreitung und Merkmale

Über den Brillenkormoran gibt es nur wenige Informationen. Sein Verbreitungsgebiet war sehr eng gesteckt. Brillenkormorane waren auf der Beringinsel, wahrscheinlich an der Küste der Halbinsel Kamtschatka und auf einigen angrenzenden Inseln endemisch. Vor 120.000 Jahren reichte das Verbreitungsgebiet noch bis nach Japan.[1] Nach Steller war der Vogel 1741 noch häufig anzutreffen. Er ernährte sich wie die meisten Kormorane vorwiegend von Fischen. Seine Gefiederfarbe war überwiegend schwarz. Er war ein sich sehr langsam bewegender und unbeholfener Vogel. Nach Steller waren seine Flugkünste nicht gut ausgeprägt.

Aussterben

Durch seine Unerfahrenheit mit den Menschen konnte der Brillenkormoran leicht gefangen genommen und getötet werden. Vitus Bering und viele seiner Männer starben während des langen Winters auf der Beringinsel. Um nicht zu verhungern, jagten die überlebenden Seeleute und Steller die Vögel. Nach Steller wog der Brillenkormoran um die drei bis vier Kilogramm und machte drei Männer satt. Die überlebenden Vögel wurden später eine leichte Beute für Walfänger, Pelzhändler und für die Bewohner der Aleuten, die durch die Russisch-Amerikanische Kompanie auf die Insel gebracht wurden. Vermutlich starb der Brillenkormoran Mitte des 19. Jahrhunderts aus. Leonhard Hess Stejneger besuchte 1882 den kleinen Verbreitungsbereich. Nach den Erzählungen der Einheimischen wurde der Brillenkormoran schon seit dreißig Jahren nicht mehr gesichtet. Die letzte Zufluchtsstätte war eine kleine Insel, die Aij Kamen genannt wurde. Damit ist der Vogel etwa 100 Jahre nach seiner ersten Entdeckung ausgestorben.

Von dem Brillenkormoran sind nur noch zwei Skelette, die Aufzeichnungen von Steller und sieben Probestücke erhalten. Eines befindet sich in Leiden (Niederlande), zwei in Tring (England), eines in Dresden (Deutschland), ein weiteres in Helsinki (Finnland) und zwei in Sankt Petersburg (Russland).

Literatur

  • Paul A. Johnsgard: Cormorants, Darters, and Pelicans of the World, 1993 - ISBN 1560982160 (englisch)

Belege

  1. Junya Watanabe, Hiroshige Matsuoka, Yoshikazu Hasegawa. Pleistocene fossils from Japan show that the recently extinct Spectacled Cormorant (Phalacrocorax perspicillatus) was a relict. The Auk, 2018; 135 (4): 895 DOI: 10.1642/AUK-18-54.1

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Brillenkormoran: Brief Summary ( Alman )

fornì da wikipedia DE

Der ausgestorbene Brillenkormoran (Urile perspicillatus, Syn.: Phalacrocorax perspicillatus) war der größte Vogel aus der Familie der Kormorane (Phalacrocoracidae).

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Spectacled cormorant ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The spectacled cormorant or Pallas's cormorant (Urile perspicillatus)[2] is an extinct marine bird of the cormorant family of seabirds that inhabited Bering Island and possibly other places in the Komandorski Islands and the nearby coast of Kamchatka in the far northeast of Russia.[1] The modern distribution was shown to be a relic of a wider prehistoric distribution in 2018 when fossils of the species from 120,000 years ago were found in Japan. It is the largest species of cormorant known to have existed.[3]

Taxonomy

It was formerly classified in the genus Phalacrocorax, but in 2021, the IOC reclassified it and several other Pacific cormorant species into the genus Urile, based on a 2014 study that supported reclassifying the Brandt's, red-faced, and pelagic cormorants into that genus. Although the spectacled cormorant was not mentioned in the 2014 study and its current taxonomic position is unresolvable by the current phylogenies, it was also reclassified into Urile based on its perceived relatedness to those species.[4][5]

Description

Turnaround video of a specimen, Naturalis Biodiversity Center

The species was first identified by Georg Steller in 1741 on Vitus Bering's disastrous second Kamchatka expedition. He described the bird as large, clumsy and almost flightless – though it was probably reluctant to fly rather than physically unable – and wrote "they weighed 12–14 pounds, so that one single bird was sufficient for three starving men." Though cormorants are normally notoriously bad-tasting, Steller says that this bird tasted delicious, particularly when it was cooked in the way of the native Kamchadals, who encased the whole bird in clay, buried it, and baked it in a heated pit.[6]

With a body mass estimated to be from 3.5 to 6.8 kg (7.7 to 15.0 lb) and a length up to around 100 cm (39 in), the spectacled cormorant was rather larger than all other known cormorants.[7][8] In a similar fashion to the extant flightless cormorant, which may have rivaled it in length but not weight, the spectacled cormorant is thought to have at least largely lost the power of flight which is borne out by the reduced sternum and wing chord of museum specimens.[9][10] This species was largely glossy black in color with a reported greenish gloss that may have been fairly vivid in bright light. A contrasting large white patch could be seen on its lower flanks just above the legs. Like other cormorants, they had small patches of bare skin about the face including a small gular patch and a small amount of bare skin around the eyes; these areas usually appeared to have been dull-yellow or grayish in hue but during breeding stages, they may changed to a bright orangey-reddish hue.[10]

Extinction

Apart from the fact that it fed on fish, almost nothing else is known about the life history of this bird. The population declined quickly after further visitors to the area started collecting the birds for food and feathers, and their reports of profitable whaling grounds and large populations of Arctic foxes and other animals with valuable pelts led to a massive influx of whalers and fur traders into the region; the last birds were reported to have lived around 1850 on Ariy Rock (Russian: Арий Камень[11]) islet, off the northwestern tip of Bering Island.

A presumed prehistoric record from Amchitka Island, Alaska,[12] is based on misidentification of double-crested cormorant remains.[13]

See also

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Urile perspicillatus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22696750A93584099. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22696750A93584099.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ Phalacrocorax, Ancient Greek word for cormorants (literally "bald raven"). perspicillatus, Latin for "spectacled", in allusion of the birds' large size.
  3. ^ Watanabe, Junya; Matsuoka, Hiroshige; Hasegawa, Yoshikazu (October 2018). "Pleistocene fossils from Japan show that the recently extinct Spectacled Cormorant (Phalacrocorax perspicillatus) was a relict". The Auk. 135 (4): 895–907. doi:10.1642/AUK-18-54.1. hdl:2433/233910. S2CID 91465582.
  4. ^ Kennedy, Martyn; Spencer, Hamish G. (1 October 2014). "Classification of the cormorants of the world". Molecular Phylogenetics and Evolution. 79: 249–257. doi:10.1016/j.ympev.2014.06.020. ISSN 1055-7903. PMID 24994028.
  5. ^ "Taxonomic Updates – IOC World Bird List". Retrieved 28 July 2021.
  6. ^ Ellis, Richard (2004). No Turning Back: The Life and Death of Animal Species. New York: Harper Perennial. p. 135. ISBN 0-06-055804-0.
  7. ^ Hume, J. P., & Walters, M. (2012). Extinct birds (Vol. 217). A&C Black.
  8. ^ Grzimek, B. (1972). Grzimek's Animal Life Encyclopedia: Birds I-III. Van Nostrand Reinhold Company.
  9. ^ Roots, C. (2006). Flightless birds. Greenwood Publishing Group.
  10. ^ a b King, R. J. (2013). The Devil's Cormorant: a Natural History. University of New Hampshire Press.
  11. ^ Ariy Kamen. Often misspelled "Aji Kamen" or even "Aii Kimur".
  12. ^ Siegel-Causey, D.; Lefevre, C. & Savinetskii, A. B. (1991). "Historical diversity of cormorants and shags from Amchitka Island, Alaska" (PDF). Condor. 93 (4): 840–852. doi:10.2307/3247718. JSTOR 3247718. S2CID 88017585.
  13. ^ Olson, Storrs L. (2005). "Correction of erroneous records of cormorants from archeological sites in Alaska". Condor. 107 (4): 930–933. doi:10.1650/7818.1. S2CID 84570578.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Spectacled cormorant: Brief Summary ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The spectacled cormorant or Pallas's cormorant (Urile perspicillatus) is an extinct marine bird of the cormorant family of seabirds that inhabited Bering Island and possibly other places in the Komandorski Islands and the nearby coast of Kamchatka in the far northeast of Russia. The modern distribution was shown to be a relic of a wider prehistoric distribution in 2018 when fossils of the species from 120,000 years ago were found in Japan. It is the largest species of cormorant known to have existed.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Okulvitreca kormorano ( Esperant )

fornì da wikipedia EO

La Okulvitreca kormoranoPalasa kormorano (Phalacrocorax perspicillatus[1]) estas formortinta birdospecio de la familio de kormoranoj nome marbirdoj kiu loĝis en Bering-insulo kaj eble ĉe aliaj lokoj en la Komandorski-insularo kaj najbara marbordo de Kamĉatko.[2] Ĝi estas la plej granda specio de kormorano konata kiel ekzistinta.

Aspekto

 src=
Restaŭrado fare de John Gerrard Keulemans pentrita el remburita specimeno; notu, ke la ĉirkaŭokulaj areoj estas ruĝaj, dum ili estis vere flavecaj dumvive.

Tiu specio estis unuafoje identigita de Georg Steller en 1741 dum la katastrofa dua ekspedicio de Vitus Bering al Kamĉatko. Li priskribis la birdon kiel granda, mallerta kaj preskaŭ nefluga – kvankam ĝi estis pli probable malpreta flugi ol fizike malkapabla – kaj verkis "ili pezis 12–14 funtojn, kaj tiele ununura birdo sufiĉas por tri malsataj homoj." Kvankam kormoranoj estas kutime konsiderataj malbongustaj, Steller diras, ke tiu birdo bongustegas, partikulare kiam ĝi estis kuirita laŭ la sistemo de la indiĝenaj Kamĉadaloj, kiuj enmetis la tutan birdon en argilo, enterigis ĝin kaj bakis ĝin en varma truo.[3]

Formorto

Krom la fakto ke ili manĝis fiŝojn, apenaŭ neniom oni scias pri tiu birdo. La populacio rapide malpliiĝis post vizitantoj al la areo ekkolektis la birdojn kiel manĝo kaj por la plumoj, kaj ties informoj pri profita balenokomerco kaj grandaj populacioj de Arkta vulpo kaj aliaj animaloj kun valoraj haŭtaĵoj kondukis al amasa alveno de balenĉasistoj kaj haŭtokomercistoj al la regiono; la lastaj birdoj ŝajne vivis ĉirkaŭ 1850 ĉe insuleto Rokaĵo Arij (en rusa Арий Камень)[4]), ĉe la nordokcidenta pinto de la Beringa Insulo.

Supozata prahistoria registro el Amĉitko, Alasko (Siegel-Causey et al., 1991), estas bazata sur misidentigo de restoj de Dukresta kormorano (Olson, 2005).

Referencoj

  • Olson, Storrs L. (2005): Correction of erroneous records of cormorants from archeological sites in Alaska. Condor 107(4): 930-933. DOI 10.1650/7818.1 (HTML resumo)
  • Siegel-Causey, D.; Lefevre, C. & Savinetskii, A. B. (1991): Historical diversity of cormorants and shags from Amchitka Island, Alaska. Condor ' 93(4): 840–852. PDF plena teksto

Notoj

  1. Phalacrocorax, Antikva greka vorto por kormoranoj (laŭvorte "kalva korako"). perspicillatus, Latina por "okulvitra", alude al la rimarkindaj ĉirkaŭokulaj nudaj haŭtaĵoj.
  2. IUCN2010.4 BirdLife International, 2008, 144628, Phalacrocorax perspicillatus, konsultita 05an Marto 2011
  3. Ellis, Richard. (2004) No Turning Back: The Life and Death of Animal Species. New York: Harper Perennial, p. 135. ISBN 0-06-055804-0.
  4. Arij Kamen'. Ofte misliterumita "Aji Kamen" aŭ eĉ "Aii Kimur".

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Okulvitreca kormorano: Brief Summary ( Esperant )

fornì da wikipedia EO

La Okulvitreca kormorano aŭ Palasa kormorano (Phalacrocorax perspicillatus) estas formortinta birdospecio de la familio de kormoranoj nome marbirdoj kiu loĝis en Bering-insulo kaj eble ĉe aliaj lokoj en la Komandorski-insularo kaj najbara marbordo de Kamĉatko. Ĝi estas la plej granda specio de kormorano konata kiel ekzistinta.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Phalacrocorax perspicillatus ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

El cormorán de Pallas o cormorán brillante (Phalacrocorax perspicillatus) es una especie extinta de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae, que se extinguió a mediados del siglo XIX, 1850, de 3,5 kilogramos de peso, únicamente podía volar con dificultades, siendo de carácter muy confiado. Solo habitaba algunos enclaves de las islas del Comandante, en el Pacífico ruso.

Referencias

  1. BirdLife International (2015). «Phalacrocorax perspicillatus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 24 de enero de 2016.

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Phalacrocorax perspicillatus: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

El cormorán de Pallas o cormorán brillante (Phalacrocorax perspicillatus) es una especie extinta de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae, que se extinguió a mediados del siglo XIX, 1850, de 3,5 kilogramos de peso, únicamente podía volar con dificultades, siendo de carácter muy confiado. Solo habitaba algunos enclaves de las islas del Comandante, en el Pacífico ruso.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Cormoran de Pallas ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Phalacrocorax perspicillatus

Le Cormoran de Pallas est une espèce éteinte d'oiseaux de la famille des Phalacrocoracidae. Il s'agit de la seule espèce éteinte de cormoran. Son nom commémore le naturaliste allemand Peter Simon Pallas (1741-1811) qui en fit la première description.

Description et comportement

L'espèce a été identifiée pour la première fois par Georg Wilhelm Steller en 1741 lors de la deuxième expédition désastreuse de Vitus Béring au Kamtchatka. Il a décrit l'oiseau comme grand, maladroit et presque incapable de voler - bien qu'il fût probablement réticent à voler plutôt que physiquement incapable - et a écrit qu' "il pesait 12-14 livres, de sorte qu'un seul oiseau était suffisant pour trois hommes affamés". Le cormoran de Pallas était ainsi la plus grande espèce de cormorans qui ait jamais existé. Le cormoran de Pallas se nourrissait essentiellement de poissons. Son plumage était en grande partie noir.

Répartition et habitat

Au moment de sa découverte par Steller, le cormoran de Pallas était établi sur l'île Béring, et peut-être également dans les autres îles Komandorski et sur les côtes proches du Kamtchatka. Il y a 120'000 ans, son aire de répartition allait toutefois encore jusqu'au Japon.

Extinction

Ce cormoran est encore commun en 1741, lors du voyage de l'explorateur allemand Georg Wilhelm Steller (1709-1746). Mais facile à attraper, il est abondamment chassé pour sa viande et pour ses plumes par les baleiniers russes qui affluent dans la région après l'expédition de Béring et par les Aléoutes qui s'installent dans l'île en 1826. Bien que les cormorans aient normalement mauvais goût, Steller dit que cet oiseau avait un goût délicieux, surtout lorsqu'il était cuit à la manière des indigènes du Kamtchatka, qui l'enveloppaient dans de l'argile et l'enterraient et le faisaient cuire dans un puits chauffé. Les derniers exemplaires capturés le furent en 1840-1850. En 1882, Leonhard Hess Stejneger (1851-1943) indique que les habitants n'ont plus vu cet oiseau depuis au moins trente ans. L'oiseau a ainsi disparu environ un siècle après sa découverte.

Seuls deux squelettes, les notes de Steller et sept échantillons sont parvenus jusqu'à nous. L'un est situé à Leyde (Pays-Bas), deux à Tring (Angleterre), un à Dresde (Allemagne), un à Helsinki (Finlande) et deux à Saint-Pétersbourg (Russie).

Références taxonomiques

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Cormoran de Pallas: Brief Summary ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Phalacrocorax perspicillatus

Le Cormoran de Pallas est une espèce éteinte d'oiseaux de la famille des Phalacrocoracidae. Il s'agit de la seule espèce éteinte de cormoran. Son nom commémore le naturaliste allemand Peter Simon Pallas (1741-1811) qui en fit la première description.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Phalacrocorax perspicillatus ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician

O Phalacrocorax perspicillatus foi unha ave pertencente á familia dos Phalacrocoracidae, hoxe extinguida. Foi descuberta polo naturista alemán Georg Wilhelm Steller no 1741 e descrita posteriormente polo tamén naturalista Peter Simon Pallas no 1811.[2]

Características

Trátabase dun corvo mariño meirande cos actuais, que podían acadar os seis quilos de peso. Tiñan nos ollos unhas manchas brancas que lle daban unha feitura moi característica. Trátabase dunha ave practicamente mansa con ás reducidas, que os facía pouco áxiles no voo.[2]

Distribución

Non se coñece con exactitude o seu rango de distribución. Sábese que abundaban nas illas Komandorsky e que eran frecuentes en amplas zonas da península de Kamchatka.[2]

Desaparición

A causa da extinción aparece vinculada á chegada do home branco ás zonas onde habitaba a ave. A súa carne era moi apreciada e a súa caza sinxela, polo que as poboacións minguaron axiña. Baseándose en testemuñas e relatos da época, estímase a data da extinción ó redor do 1850.[2] Posteriormente o naturalista Stejneger buscounos, sen éxito, en sendas expedicións durante o 1882 e o 1895.[2] Hoxe en día quedan dous exemplares disecados no Museo de Historia Natural de Londres e outros poucos nos museos de San Petersburgo, Leiden, Dresde e Helsinqui.[2]

Notas

  1. "Phalacrocorax perspicillatus". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2010.4 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2008. Consultado o 5 Marzo 2011.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Valledor A. (Septembro 2016). "La vaca marina de Steller: descubrimiento y extinción de un gigante ( Un compañero de extinción)". Quercus 367. |data-acceso= require |url= (Axuda)
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Phalacrocorax perspicillatus: Brief Summary ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician

O Phalacrocorax perspicillatus foi unha ave pertencente á familia dos Phalacrocoracidae, hoxe extinguida. Foi descuberta polo naturista alemán Georg Wilhelm Steller no 1741 e descrita posteriormente polo tamén naturalista Peter Simon Pallas no 1811.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Phalacrocorax perspicillatus ( Italian )

fornì da wikipedia IT

Il cormorano di Pallas (Phalacrocorax perspicillatus Pallas, 1811), conosciuto anche sotto i nomi di cormorano gigante o cormorano dagli occhiali è un uccello della famiglia Phalacrocoracidae, estintosi nel 1870.[2]. A meno di cento anni dalla scoperta, esso fu completamente sterminato. La sua «esistenza» fu così breve che un solo naturalista riuscì ad osservarlo, vivendo sulla minuscola isola di Bering, che costituiva la sua unica area di diffusione. Di questa specie esiste soltanto, complessivamente, una scarsa decina di esemplari impagliati, nei musei di Dresda, Helsinki, Leida, Londra e San Pietroburgo.

Descrizione

Il cormorano di Pallas somiglia in tutto alle altre specie di cormorani esistenti, tranne nel fatto che la sua taglia è molto più grande. Secondo Steller, pesava da 6 a 7 kg e la sua taglia era uguale a quella di un'oca. Il piumaggio è completamente nero, con riflessi metallici verdi, salvo sui fianchi, dove presenta due macchie bianche sottoalari. La testa e la nuca sono ornate di lunghe e soffici piume, formanti un ciuffo. La base del becco, nuda, è rossastra. La femmina, di taglia più ridotta, è sprovvista di ciuffo e non ha «occhiali» bianchi.

Scoperta

 src=
Vecchia raffigurazione di un cormorano di Pallas.

Nel 1741, nel corso della memorabile spedizione del navigatore danese Vitus Bering, una delle sue navi, la Saint-Pierre, fu vittima di una avaria, andò alla deriva e si arenò sulla costa rocciosa di una piccola isola deserta, nota in seguito con il nome di isola di Bering[2]. Lo sfortunato esploratore doveva morirvi di scorbuto il 19 dicembre 1741[2]. Mettendo piede sull'isola, Steller, che era l'assistente scientifico di Bering, notò di primo acchito delle colonie di uccelli sconosciuti. Egli osservò accuratamente le caratteristiche di questi grandi cormorani, che nessuno aveva visto altrove. Il cormorano di Pallas non esisteva se non sull'isola di Bering, la maggiore tra le isole del Commodoro, all'estremità occidentale dell'arcipelago delle Aleutine. Questa piccola isola subartica, dal clima piovosissimo ed inospitale, misura 35 km di lunghezza e 18 di larghezza. È da supporre che questo uccello, un tempo, sia vissuto su altre isole delle Aleutine, dove sarebbe stato annientato da cataclismi vulcanici. Fu lo zoologo russo Pallas a pubblicare, nel 1811, la prima descrizione scientifica del cormorano di Pallas, basandosi sugli appunti manoscritti di Steller[2].

Estinzione

Ancora numerosi quando Steller sbarcò sull'isola, in meno di cento anni questi cormorani scomparvero. Fra il 1840 e il 1850, il governatore regionale russo Kupriyanov, che era un appassionato cacciatore, si recò a parecchie riprese nell'isola di Bering, dove raccolse alcuni cormorani, già rari in quel tempo[2]. Tutti gli esemplari conservati nei musei furono raccolti da lui. Ne donò uno al capitano Belcher, della Sulphur, che a sua volta ne fece dono al British Museum, ed altri ne inviò a San Pietroburgo, da dove uno andò a finire a Leida.

Quando, nel 1826, la Compagnia russo-statunitense delle pellicce stabilì un campo a Bering, essa importò manodopera aleutina[2]. Quei cacciatori di pellicce dovettero cibarsi della carne dei cormorani di Pallas, che trovarono succulenta, al contrario di quella di altre specie di cormorani, assolutamente immangiabile. Già era stato riferito da Steller che l'equipaggio di Vitus Bering teneva in gran conto questi cormorani. In seguito, i cacciatori di foche e di lontre di mare, che vivevano temporaneamente nell'isola, abbatterono pure questi uccelli, inermi e persino sprovvisti dell'istinto di fuga, a colpi di randello. Giova qui ricordare che all'arrivo di Bering, l'isola contava una rilevante popolazione di volpi polari e di lontre di mare. Può quindi darsi che questi carnivori abbiano pure contribuito a decimare questi indifesi volatili.

Biologia

Nulla si sa circa la riproduzione del cormorano di Pallas. L'ornitologo americano Stejneger, che soggiornò a lungo nell'isola di Bering, pensò che questo uccello, probabilmente, nidificasse sugli isolotti rocciosi nelle immediate vicinanze di Bering, e non sull'isola stessa. Quanto alle abitudini del cormorano di Pallas, si sa solo che era un uccello lento, facile a prendersi e che si nutriva di pesci. Steller, che fu l'unico naturalista al mondo ad osservare questa specie, non dice gran che di più, a questo proposito. Non si sa nemmeno se questo cormorano fosse inadatto al volo o se riuscisse ad alzarsi in volo, nonostante le sue ali ridotte.

Note

  1. ^ (EN) BirdLife International 2008, Phalacrocorax perspicillatus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ a b c d e f Richard Ellis, No Turning Back: The Life and Death of Animal Species, New York, Harper Perennial, 2004, p. 135, ISBN =0-06-055804-0.

Bibliografia

  • Olson, Storrs L. (2005): Correction of erroneous records of cormorants from archeological sites in Alaska. Condor 107(4): 930-933. DOI: 10.1650/7818.1 (HTML abstract)
  • Siegel-Causey, D.; Lefevre, C. & Savinetskii, A. B. (1991): Historical diversity of cormorants and shags from Amchitka Island, Alaska. Condor 93(4): 840–852. PDF fulltext

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT

Phalacrocorax perspicillatus: Brief Summary ( Italian )

fornì da wikipedia IT

Il cormorano di Pallas (Phalacrocorax perspicillatus Pallas, 1811), conosciuto anche sotto i nomi di cormorano gigante o cormorano dagli occhiali è un uccello della famiglia Phalacrocoracidae, estintosi nel 1870.. A meno di cento anni dalla scoperta, esso fu completamente sterminato. La sua «esistenza» fu così breve che un solo naturalista riuscì ad osservarlo, vivendo sulla minuscola isola di Bering, che costituiva la sua unica area di diffusione. Di questa specie esiste soltanto, complessivamente, una scarsa decina di esemplari impagliati, nei musei di Dresda, Helsinki, Leida, Londra e San Pietroburgo.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT

Cormorão-de-lunetas ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

O cormorão-de-lunetas ou cormorão-de-steller (Phalacrocorax perspicillatus) era uma ave da família dos cormorões que vivia nas ilhas do estreito de Bering no Pacífico Norte. A espécie foi descrita pela primeira vez pelo naturalista alemão Georg Steller em 1741, na expedição que também resultou no primeiro registo visual dos dugongos-de-steller. O cormorão-de-lunetas extinguiu-se em 1850.

O cormorão-de-lunetas tinha em média 1 metro de comprimento e era maior que os outros cormorões. A plumagem era verde-escura, com tons metálicos azulados e uma mancha branca nos flancos. Os machos não tinham penas na zona em torno dos olhos, onde a pele de cor branca parecia descrever um par de lunetas, daí o nome atribuído por Steller. Outra manifestação de dimorfismo sexual era a presença, nos machos, de uma crista dupla de penas verde-azuladas, decorada com penas mais finas e longas de cor amarela que se espalhavam na cabeça e pescoço. As fêmeas, para além de não apresentarem estes elementos, eram menores. As suas asas eram bastante reduzidas para o seu tamanho geral, com cerca de 30 cm de comprimento, e em consequência o cormorão de lunetas quase não voava. Esta ave passava a maior parte do tempo dentro de água, e, nas ilhas que visitava para descansar e reproduzir-se, não tinha predadores naturais.

A fraca capacidade de voo e falta de agilidade em terra fizeram do cormorão-de-lunetas uma presa fácil para os pescadores e baleeiros que visitavam a área do estreito de Bering. As aves eram uma fonte de alimento prática e eram consideradas uma especialidade gastronómica. Uma vez que a sua distribuição era bastante reduzida, o cormorão-de-lunetas não resistiu à pressão e extinguiu-se.

Ver também

Referências

  1. BirdLife International (2016). «Urile perspicillatus». Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas. 2016: e.T22696750A93584099. doi:. Consultado em 19 de novembro de 2021
  2. «Hamerkop, Shoebill, pelicans, boobies & cormorants». IOC World Bird List (v 6.4) (em inglês). Consultado em 23 de dezembro de 2016
  • Errol Fuller. Extinct Birds. Oxford University Press. 2000
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Cormorão-de-lunetas: Brief Summary ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

O cormorão-de-lunetas ou cormorão-de-steller (Phalacrocorax perspicillatus) era uma ave da família dos cormorões que vivia nas ilhas do estreito de Bering no Pacífico Norte. A espécie foi descrita pela primeira vez pelo naturalista alemão Georg Steller em 1741, na expedição que também resultou no primeiro registo visual dos dugongos-de-steller. O cormorão-de-lunetas extinguiu-se em 1850.

O cormorão-de-lunetas tinha em média 1 metro de comprimento e era maior que os outros cormorões. A plumagem era verde-escura, com tons metálicos azulados e uma mancha branca nos flancos. Os machos não tinham penas na zona em torno dos olhos, onde a pele de cor branca parecia descrever um par de lunetas, daí o nome atribuído por Steller. Outra manifestação de dimorfismo sexual era a presença, nos machos, de uma crista dupla de penas verde-azuladas, decorada com penas mais finas e longas de cor amarela que se espalhavam na cabeça e pescoço. As fêmeas, para além de não apresentarem estes elementos, eram menores. As suas asas eram bastante reduzidas para o seu tamanho geral, com cerca de 30 cm de comprimento, e em consequência o cormorão de lunetas quase não voava. Esta ave passava a maior parte do tempo dentro de água, e, nas ilhas que visitava para descansar e reproduzir-se, não tinha predadores naturais.

A fraca capacidade de voo e falta de agilidade em terra fizeram do cormorão-de-lunetas uma presa fácil para os pescadores e baleeiros que visitavam a área do estreito de Bering. As aves eram uma fonte de alimento prática e eram consideradas uma especialidade gastronómica. Uma vez que a sua distribuição era bastante reduzida, o cormorão-de-lunetas não resistiu à pressão e extinguiu-se.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Kormorán okuliarnatý ( slovach )

fornì da wikipedia SK

Kormorán okuliarnatý (Phalacrocorax perspicillatus) je vyhynutým druhom kormorána. Druh opísal nemecký prírodovedec Peter Simon Pallas pod stále platným menom Phalacrocorax perspicillatus[2]. Kormorán okuliarnatý sa vyskytoval na Beringovom ostrove (Komandorské ostrovy, Aleuty) a pravdepodobne aj v iných blízkych oblastiach, kde obýval skalnaté pobrežia. Jediným prírodovedcom, ktorý vtáka pozoroval, bol Georg Steller, člen poslednej expedície Vita Beringa (1741), pri ktorej Bering zomrel. Exempláre kormorána sú uložené výhradne v Európe: v Petrohrade, Tringu, Leidene, Helsinkách a Drážďanoch (týchto päť vzoriek pochádza z rokov 1840 až 1850). Niektoré subfosilné pozostatky sú ale okrem Petrohradu tiež vo Washingtone. Vzorky vajec neexistujú.

Kormorán okuliarnatý meral asi 97 cm a vážil asi 6 až 6,8 kg (12 až 14 libier). Kvôli krátkym krídlam nevedel dobre lietať. Sfarbenie bolo bronzovo-zelené so žltými perami na hlave a krku, čelo a koža okolo zobáka neboli pokryté perím. Okolo očí sa iba u samcov vyvinuli „okuliare“, biela perím neporastená koža. Kormorán okuliarnatý sa živil na otvorenom mori. Hniezdil pravdepodobne na blízkych pobrežných ostrovčekoch, lebo na Beringovom ostrove sa vyskytovala populácia líšok polárnych. Dĺžka generácie bola 8,9 rokov.

Keď Steller kormorána objavil, išlo o bežný druh. Osadníci, ktorí Aleuty neskôr kolonizovali, ale začali vtáky loviť. Na zemi bol vták neohrabaný a dal sa ľahko uloviť, navyše kormorán, veľký asi ako hus, vraj nasýtil až troch ľudí. Steller sa zmieňuje, že zvláštne chutnú pečienku človek získal, keď vtáka obalil hlinou a piekol vo vyhrievanej jamke; čo bol tradičný spôsob prípravy. V roku 1882 sa na ostrov vydal ornitológ Leonhard Stejneger a kormorána nenašiel. Podľa miestnych obyvateľov vyhynul asi okolo roku 1852. Podľa teórie nemeckého ornitológa Ernsta Harterta posledné zvyšky kormoránov vyhubila až epidémia medzi rokmi 1876 až 1877, ktorá sa významne podpísala aj na tunajšej populácii kormorána morského (Phalacrocorax pelagicus). Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov (IUCN) hodnotí druh ako vyhynutý a prikláňa sa k vyhynutiu v 50. rokoch.[3][4][1]

Okrem kormorána na ostrovoch kvôli lovu vyhynul aj kôrokožec bezzubý.

Referencie

  1. a b BIRDLIFE INTERNATIONAL. Phalacrocorax perspicillatus [online]. iucnredlist.org, [cit. 2018-08-07]. Dostupné online. (po anglicky)
  2. (Zoogr.Rosso-Asiat. 2 s. 305) https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?avibaseid=F7CFAA5DEC6DE2C0
  3. HUME, Julian P.; WALTERS, Michael. Extinct Birds. [s.l.] : A&C Black, 2012. 544 s. ISBN 978-1-4081-5861-6. (po anglicky)
  4. ELLIS, Richard. No Turning Back: The Life and Death of Animal Species. NY : Harper Perennial, 2004. ISBN 0-06-055804-0. S. 134 – 135. (po anglicky)

Iné projekty

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori a editori Wikipédie
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SK

Kormorán okuliarnatý: Brief Summary ( slovach )

fornì da wikipedia SK

Kormorán okuliarnatý (Phalacrocorax perspicillatus) je vyhynutým druhom kormorána. Druh opísal nemecký prírodovedec Peter Simon Pallas pod stále platným menom Phalacrocorax perspicillatus. Kormorán okuliarnatý sa vyskytoval na Beringovom ostrove (Komandorské ostrovy, Aleuty) a pravdepodobne aj v iných blízkych oblastiach, kde obýval skalnaté pobrežia. Jediným prírodovedcom, ktorý vtáka pozoroval, bol Georg Steller, člen poslednej expedície Vita Beringa (1741), pri ktorej Bering zomrel. Exempláre kormorána sú uložené výhradne v Európe: v Petrohrade, Tringu, Leidene, Helsinkách a Drážďanoch (týchto päť vzoriek pochádza z rokov 1840 až 1850). Niektoré subfosilné pozostatky sú ale okrem Petrohradu tiež vo Washingtone. Vzorky vajec neexistujú.

Kormorán okuliarnatý meral asi 97 cm a vážil asi 6 až 6,8 kg (12 až 14 libier). Kvôli krátkym krídlam nevedel dobre lietať. Sfarbenie bolo bronzovo-zelené so žltými perami na hlave a krku, čelo a koža okolo zobáka neboli pokryté perím. Okolo očí sa iba u samcov vyvinuli „okuliare“, biela perím neporastená koža. Kormorán okuliarnatý sa živil na otvorenom mori. Hniezdil pravdepodobne na blízkych pobrežných ostrovčekoch, lebo na Beringovom ostrove sa vyskytovala populácia líšok polárnych. Dĺžka generácie bola 8,9 rokov.

Keď Steller kormorána objavil, išlo o bežný druh. Osadníci, ktorí Aleuty neskôr kolonizovali, ale začali vtáky loviť. Na zemi bol vták neohrabaný a dal sa ľahko uloviť, navyše kormorán, veľký asi ako hus, vraj nasýtil až troch ľudí. Steller sa zmieňuje, že zvláštne chutnú pečienku človek získal, keď vtáka obalil hlinou a piekol vo vyhrievanej jamke; čo bol tradičný spôsob prípravy. V roku 1882 sa na ostrov vydal ornitológ Leonhard Stejneger a kormorána nenašiel. Podľa miestnych obyvateľov vyhynul asi okolo roku 1852. Podľa teórie nemeckého ornitológa Ernsta Harterta posledné zvyšky kormoránov vyhubila až epidémia medzi rokmi 1876 až 1877, ktorá sa významne podpísala aj na tunajšej populácii kormorána morského (Phalacrocorax pelagicus). Medzinárodná únia na ochranu prírody a prírodných zdrojov (IUCN) hodnotí druh ako vyhynutý a prikláňa sa k vyhynutiu v 50. rokoch.

Okrem kormorána na ostrovoch kvôli lovu vyhynul aj kôrokožec bezzubý.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori a editori Wikipédie
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SK