Xəzər uları (lat. Tetraogallus caspius) — qırqovullar fəsiləsinin ular cinsinə aid quş növü.Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.[1]
Sayı və arealı azalan, nəsli kəsilmək üzrə olan, oturaq növdür. Kiçik Qafqazın yüksək dağlıq zonalarında yayılıb. Dəniz səviyyəsindən 2000–3000 m yüksəklikdə alp zonasında yaşayır. Bitopları kserofil bitkiləri ilə örtülü daşlıq və qayalıq sahələrdir. Təxmini məlumatlara görə respublikamızdakı sayı 500 fərddən artıq deyildir.
Monoqam quşdur. Martın axırı – aprelin əvvəlində cütlərə ayrılır. Aprelin ortalarında dişi yuva qurur. Yumurta qoyması aprelin ikinci yarısında başlanır. 6-12 yumurta qoyur. Dişi 28-29 gün kürt yatır.
Tülkü və daşlıq dələsinin yumurtaları ilə qidalanması, təbii düşmənlərinin çox olması və qanunsuz ovlanması.
Xəzər uları (lat. Tetraogallus caspius) — qırqovullar fəsiləsinin ular cinsinə aid quş növü.Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.
Sayı və arealı azalan, nəsli kəsilmək üzrə olan, oturaq növdür. Kiçik Qafqazın yüksək dağlıq zonalarında yayılıb. Dəniz səviyyəsindən 2000–3000 m yüksəklikdə alp zonasında yaşayır. Bitopları kserofil bitkiləri ilə örtülü daşlıq və qayalıq sahələrdir. Təxmini məlumatlara görə respublikamızdakı sayı 500 fərddən artıq deyildir.
El gall nival del Caspi (Tetraogallus caspius) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos i matolls de Turquia,Armènia i oest i nord d'Iran.
El gall nival del Caspi (Tetraogallus caspius) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos i matolls de Turquia,Armènia i oest i nord d'Iran.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Caspia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Caspia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus caspius; yr enw Saesneg arno yw Caspian snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. caspius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r ceiliog eira Caspia yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ffesant arian Lophura nycthemera Ffesant Elliot Syrmaticus ellioti
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Caspia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Caspia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus caspius; yr enw Saesneg arno yw Caspian snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. caspius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Das Kaspi-Königshuhn (Tetraogallus caspius), auch Kaspisches Königshuhn genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus) in der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zu der Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehören. Es ist ein Gebirgsvogel, der ganzjährig im alpinen und subalpinen Gürtel anzutreffen ist und ausschließlich am Boden lebt.
Das Kaspi-Königshuhn erreicht eine Körperlänge von 56 bis 63 Zentimetern. Die Flügelspanne beträgt 95 bis 105 Zentimeter und das Gewicht variiert zwischen 1,8 und 2,9 Kilogramm.[1]
Das ausgewachsene Männchen ist auf der Körperoberseite schiefergrau, nur der Vorderrücken ist cremegelb. Die Kehle ist weiß, ebenso der vordere Hals und die Halsseiten, die vom Vorderhals jeweils durch ein breites, graubraunes Längsband getrennt sind.[2] Die Brust ist blaugrau und weist bei zahlreichen Individuen einzelne schwarze, rundliche Flecken auf. Die Unterbrust und der Bauch sind einfarbig braun. Der Oberschwanz und die untere Schwanzdecke sind weiß. Die Schwanzfedern sind schwarzbraun mit einer rötlichen Spitze.
Das Weibchen gleicht dem Männchen, weist aber gewöhnlich auf der Brust mehr schwarze Flecken auf.
In ihrem Verbreitungsgebiet kann das Kaspi-Königshuhn mit keiner anderen Art verwechselt werden. Es kommt mit anderen Königshühnern nicht sympatrisch vor.
Kaspi-Königshühner haben ein vielseitiges Stimmrepertoire. Am häufigsten vernehmbar ist der Ruf der Männchen, bei dem es sich um einen langgezogenen, melodischen Pfiff handelt, der mit einer tiefen Note beginnt und am Ende schnell höher wird. Er ist ganzjährig zu hören, besonders häufig und laut jedoch während der Balzzeit. Weibchen sind etwas schweigsamer als die Männchen, geben aber ähnliche Pfeiflaute von sich.
Das Verbreitungsgebiet des Kaspi-Königshuhns sind kleine isolierte Teilareale einzelner Hochgebirgsmassive im Taurus und in Gebirgen der Osttürkei bis in den Kleinen Kaukasus und in den Gebirgen Sagros und Elburs. Das Verbreitungsgebiet ist rückläufig. So kam das Kaspi-Königshuhn noch zu Beginn des 20. Jahrhunderts beispielsweise im Talysch-Gebirge vor.[3]
Das Kaspi-Königshuhn ist ein ausgesprochener Hochgebirgsvogel. Es ist ganzjährig im subalpinen und alpinen Gürtel anzutreffen. Im Kleinen Kaukasus bewohnt es beispielsweise den Höhenbereich zwischen 2400 und 4000 Metern. Es bevorzugt stark zerklüftete Hänge mit Felsen und Geröllfeldern, Wiesen und kleineren ständigen Schneefeldern. Auf Grund der nur geringen Schneemenge ist das Kaspi-Königshuhn in der Lage, ganzjährig sich in etwa derselben Höhe aufzuhalten. Im Winter werden allerdings Südhänge bevorzugt.[4]
Kaspi-Königshühner sind monogame Vögel. Der Höhepunkt der Balz fällt in die zweite Aprilhälfte, in der sich die Paare von den Wintertrupps absondern und ihre Brutreviere besetzen. Das Nest ist eine flache Bodenmulde, die mit trockenen Blättern und Grashalmen sowie einigen Bauchfedern der Henne ausgelegt ist. Das Vollgelege besteht aus fünf bis zwölf Eiern. Die Brutzeit beträgt 28 bis 29 Tage.[5]
Die Nahrung während des Sommerhalbjahres besteht überwiegend aus den Blättern, Blütenständen und Schoten von Leguminosen sowie Glockenblumen. Insekten scheinen keine Rolle zu spielen. Die Zusammensetzung der Nahrung im Winterhalbjahr ist bislang nicht untersucht.[6]
Die IUCN stuft das Kaspi-Königshuhn als nicht gefährdet ein, da die Art in einem sehr großen Verbreitungsgebiet vorkommt. Genaue Bestandsdaten liegen nicht vor. Der Bestand wird für europäisches Gebiet jedoch auf 2500 bis 9000 Brutpaare geschätzt. Weltweit geht man von 10.000 bis 50.000 Individuen aus.[7]
Das Kaspi-Königshuhn (Tetraogallus caspius), auch Kaspisches Königshuhn genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus) in der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zu der Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehören. Es ist ein Gebirgsvogel, der ganzjährig im alpinen und subalpinen Gürtel anzutreffen ist und ausschließlich am Boden lebt.
The Caspian snowcock (Tetraogallus caspius) is a snowcock in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes, gallinaceous birds.
It is found in the mountains of eastern Turkey, Armenia, Azerbaijan and throughout the Alborz Mountains of Northern Iran. It breeds at altitudes from 1,800–3,000 m (5,900–9,800 ft) on bare stony ground with some alpine scrub. It nests in a bare ground scrape and lays 6–9 greenish eggs, which are incubated only by the female. Its diet consists of seeds and vegetable matter. It forms small flocks when not breeding.
This snowcock ranges from 56 to 63 cm (22 to 25 in) in length, 95 to 105 cm (37 to 41 in) in wingspan and 1.8 to 2.9 kg (4.0 to 6.4 lb) in weight.[3] Its plumage is patterned with grey, brown, white and black, but this snowcock looks pale gray from any distance. The breast is pale gray, the throat and a white patch on the side of the neck are white, and the nape is dark gray.
In flight, this wary bird shows white flight feathers and undertail. Male and female plumages are similar, but juveniles are slightly smaller and duller in appearance. There are three races differing in plumage saturation, becoming paler from west to east.
The Caspian snowcock has a desolate whistling song, vaguely like a Eurasian curlew, sooo-looo-leeee. It differs from Caucasian snowcock in that it does not have the drop in pitch at the end of the song shown by that species. The calls include loud cackles and bubbled buck-buck-buck-buck-burrrrrr.
The Caspian snowcock (Tetraogallus caspius) is a snowcock in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes, gallinaceous birds.
It is found in the mountains of eastern Turkey, Armenia, Azerbaijan and throughout the Alborz Mountains of Northern Iran. It breeds at altitudes from 1,800–3,000 m (5,900–9,800 ft) on bare stony ground with some alpine scrub. It nests in a bare ground scrape and lays 6–9 greenish eggs, which are incubated only by the female. Its diet consists of seeds and vegetable matter. It forms small flocks when not breeding.
La Kaspia neĝokoko, Tetraogallus caspius, estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj. Ĝi estis inkludata ene de specigrupo, nome malhelventraj neĝokokoj, kun la Kaŭkaza neĝokoko kaj la Himalaja neĝokoko.
Ĝi troviĝas en la montoj de orienta Turkio kaj Armenio, kaj tra la Elborz-Montaro de Norda Irano. Ili reproduktiĝas je altitudoj el 1800–3000 m sur nuda ŝtoneca grundo kun iome da alpa arbustaro. Ili nestumas en nuda grunda skrapaĵo kie la ino demetas 6-9 verdecajn ovojn, kiuj estas kovataj nur de la ino. Ties dieto konsistas el semoj kaj vegetala materialo. Ili formas malgrandajn arojn for de la reprodukta sezono.
Tiu palearktisa neĝokoko estas 56–63 cm longa. Ties plumaro estas griza, bruna, blanka kaj nigra, sed tiu neĝokoko aspektas palgriza eldistance. La brusto estas palgriza, kaj estas blankaj la gorĝareo kaj makulzono kolflanka, dum la nuko estas malhelgriza.
Ĝi diferenciĝas el la Kaŭkaza neĝokoko en tio ke la mustaĉa malhela strio estas multe malpli granda kaj tiele la vizaĝo aperas pli etende blankeca. Krome ĝenerale estas pli grizeca kaj malpli makuleca, kaj la brusto estas pli hela ol la subaj partoj.
Dumfluge tiu prudenta birdo montras blankajn flugilplumojn kaj subvoston. La plumaroj kaj de maskloj kaj de inoj estas similaj, sed junuloj estas iom pli malgrandaj kaj senkoloraj. Estas tri rasoj diferencaj laŭ plumaro, nome pli palaj el okcidento orienten. La populacioj de Turkio kaj Armenio estis separataj en diferenca subspecio nome tauricus, sed dubinde distinga. Krome ja estas du subspecioj agnoskataj, nome caspius (S. G. Gmelin, 1784) – suda kaj orienta Turkio tra Armenio kaj nordokcidenta Irano al suda Transkaspio kaj semenowtianschanskii Zarudny, 1908 – en montoj Zagros de Irano.
La Kaspia neĝokoko havas ĝemecan fajfan kanton, iom kiel tiu de la Granda kurlo, suuu-luuu-liii. Ĝi diferenciĝas el la Kaŭkaza neĝokoko en tio ke ĝi ne havas tonfalon fine de la kanto kiun ja montras tiu specio. La alvokoj inkludas laŭtajn babilaĵojn kaj bolantajn bak-bak-bak-bak-baarrrrr.
La Kaspia neĝokoko, Tetraogallus caspius, estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj. Ĝi estis inkludata ene de specigrupo, nome malhelventraj neĝokokoj, kun la Kaŭkaza neĝokoko kaj la Himalaja neĝokoko.
Ĝi troviĝas en la montoj de orienta Turkio kaj Armenio, kaj tra la Elborz-Montaro de Norda Irano. Ili reproduktiĝas je altitudoj el 1800–3000 m sur nuda ŝtoneca grundo kun iome da alpa arbustaro. Ili nestumas en nuda grunda skrapaĵo kie la ino demetas 6-9 verdecajn ovojn, kiuj estas kovataj nur de la ino. Ties dieto konsistas el semoj kaj vegetala materialo. Ili formas malgrandajn arojn for de la reprodukta sezono.
Tiu palearktisa neĝokoko estas 56–63 cm longa. Ties plumaro estas griza, bruna, blanka kaj nigra, sed tiu neĝokoko aspektas palgriza eldistance. La brusto estas palgriza, kaj estas blankaj la gorĝareo kaj makulzono kolflanka, dum la nuko estas malhelgriza.
Ĝi diferenciĝas el la Kaŭkaza neĝokoko en tio ke la mustaĉa malhela strio estas multe malpli granda kaj tiele la vizaĝo aperas pli etende blankeca. Krome ĝenerale estas pli grizeca kaj malpli makuleca, kaj la brusto estas pli hela ol la subaj partoj.
Dumfluge tiu prudenta birdo montras blankajn flugilplumojn kaj subvoston. La plumaroj kaj de maskloj kaj de inoj estas similaj, sed junuloj estas iom pli malgrandaj kaj senkoloraj. Estas tri rasoj diferencaj laŭ plumaro, nome pli palaj el okcidento orienten. La populacioj de Turkio kaj Armenio estis separataj en diferenca subspecio nome tauricus, sed dubinde distinga. Krome ja estas du subspecioj agnoskataj, nome caspius (S. G. Gmelin, 1784) – suda kaj orienta Turkio tra Armenio kaj nordokcidenta Irano al suda Transkaspio kaj semenowtianschanskii Zarudny, 1908 – en montoj Zagros de Irano.
La Kaspia neĝokoko havas ĝemecan fajfan kanton, iom kiel tiu de la Granda kurlo, suuu-luuu-liii. Ĝi diferenciĝas el la Kaŭkaza neĝokoko en tio ke ĝi ne havas tonfalon fine de la kanto kiun ja montras tiu specio. La alvokoj inkludas laŭtajn babilaĵojn kaj bolantajn bak-bak-bak-bak-baarrrrr.
El perdigallo del Caspio[2] o tetraogallo del Caspio[3] (Tetraogallus caspius), es una es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae.
Se distribuye en las montañas del este de Turquía y Armenia, y en toda la cordillera Alborz del norte de Irán. Se cría en altitudes entre 1800 a 3000 m en terreno pedregoso desnudo con algo de matorrales alpinos. Su dieta consiste en semillas y material vegetal.
El tamaño oscila desde 56 hasta 63 cm de longitud, 95 a 105 cm de envergadura y de 1.8 a 2.9 kg de peso.[4]
El perdigallo del Caspio o tetraogallo del Caspio (Tetraogallus caspius), es una es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae.
Se distribuye en las montañas del este de Turquía y Armenia, y en toda la cordillera Alborz del norte de Irán. Se cría en altitudes entre 1800 a 3000 m en terreno pedregoso desnudo con algo de matorrales alpinos. Su dieta consiste en semillas y material vegetal.
El tamaño oscila desde 56 hasta 63 cm de longitud, 95 a 105 cm de envergadura y de 1.8 a 2.9 kg de peso.
Tetraogallus caspius Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Tetraogallus caspius Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Tetraogallus caspius
Le Tétraogalle de Perse (Tetraogallus caspius) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Le tétraogalle de Perse se rencontre au sud et au sud-est de la mer Caspienne, en Turquie, en Iran, en Arménie, en Azerbaïdjan, au Turkménistan.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Le tétraogalle de Perse est un résident de la montagne, au-dessus de 1 800 m. On le trouve sur les versants escarpés entrecoupés de ravins ou dans les prairies alpines, normalement au-dessus de la limite des arbres et des buissons d'astragales, souvent parmi des plaques de neige, mais il peut redescendre dans la ceinture forestière en été. Il monte moins haut (3 000 m) que le tétraogalle du Caucase et son habitat est plus sec que celui fréquenté par ce dernier (Hennache & Ottaviani 2011).
Les mœurs de ce tétraogalle sont semblables à celles des autres espèces du groupe. Il vit en couples ou en groupes de quelques oiseaux qui se dispersent dans les zones de nourrissage, en marchant lentement à la recherche de baies, graines, tubercules, bourgeons et feuilles. Les pics d’activité se situent en début et en fin de journée, ces perdrix préférant demeurer parmi les rochers en milieu de journée. Le soir venu, elles volent rapidement vers les zones de nourrissage, par couples ou par groupes, après avoir poussé quelques cris de contact et de ralliement. Le vol est plutôt plané, par longues glissades à ras des rochers, et juste entrecoupé de bruyants battements d’ailes.
Le répertoire vocal est similaire à celui des tétraogalles du Caucase et de l’Himalaya. Les mâles chantent du haut d’un rocher ou d’un surplomb, tête et cou dressés. Le chant consiste en une série de plusieurs notes sifflées chacune montant d’une octave et demi, la note terminale étant très haut perchée (Madge & McGowan 2002).
Cette perdrix est monogame. Les parades commencent en avril ; les mâles semblent alors beaucoup plus nombreux que les femelles . Le nid est une simple dépression creusée par la femelle, en terrain découvert ou à demi cachée par un rocher. Les œufs sont pondus de fin avril à mai. La femelle élève seule ses jeunes (Madge & McGowan 2002).
Cette espèce n’est pas considérée comme menacée bien que la chasse et la dégradation de son habitat par surpâturage soient des menaces ponctuelles et localisées. Elle n’est nulle part commune sauf en Iran, où se situe la population la plus importante (7000 à 8000 individus). La population est estimée à quelques centaines d’oiseaux en Turquie, où elle est protégée et où des aires de protection ont été établies dans le Kayseri-Yahyali et le Tunceli-Cemiskezek. Elle est rare en Arménie et en Azerbaïdjan . Elle est peu abondante au Turkménistan où elle est considérée comme menacée en raison du braconnage et de la destruction de l’habitat, bien qu’elle soit protégée et placée sur la liste rouge (BirdLife International 2011).
Tetraogallus caspius
Le Tétraogalle de Perse (Tetraogallus caspius) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Il tetraogallo del Caspio (Tetraogallus caspius (S.G.Gmelin, 1784)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi[2].
Misura 55-61 cm di lunghezza ed ha un'apertura alare di 95-105 cm; il peso è di 2500-2684 g nei maschi e di 1800-2344 g nelle femmine[3].
I tetraogalli sono delle pernici molto grosse diffuse in regioni di alta montagna. Nella regione del Caucaso ne esistono due specie: il tetraogallo del Caucaso e il tetraogallo del Caspio, ma i loro areali non si sovrappongono mai. Quest'ultimo ha l'aspetto generale di una grossa pernice grigiastra con sotto-caudali bianche, spesso visibili in quanto l'uccello solleva spesso la coda quando cammina. Rispetto al tetraogallo del Caucaso, quello del Caspio è di un grigio più chiaro, sfumato di camoscio sulle parti inferiori, con un disegno facciale meno contrastante, senza macchia rossa sulla nuca, senza macchie rosse meno distinte sui fianchi e il petto debolmente punteggiato di scuro e non «squamoso» come quello del tetraogallo del Caucaso, nel quale il disegno a squame si estende anche sulla mantellina. In volo, il disegno dell'ala è simile per entrambe le specie, ma il tetraogallo del Caspio ha l'estremità delle primarie più scura, il che crea un contrasto più evidente con la loro base, che è bianca. Il chukar è la sola specie con cui è possibile una qualche confusione, ma questo è molto più piccolo e più marrone, con la coda di colore rosso vivo. Inoltre il chukar ha le sotto-caudali di colore cannella chiaro, la gola bianca meglio delineata e barre verticali scure sui fianchi[3].
Il tetraogallo del Caspio presenta abitudini e comportamento molto simili a quelli del tetraogallo del Caspio, soprattutto per quanto riguarda il richiamo. Segnala generalmente la sua presenza prima di mostrarsi con un fischio chiaro, udibile anche da lontano, molto simile a quello del chiurlo maggiore, ma più dolce e più lungo. Vola lungo i versanti delle montagne o sopra i burroni, generalmente planando verso il basso con dei battiti d'ala. Timido e prudente, per fuggire preferisce risalire il pendio camminando o correndo piuttosto che alzarsi in volo. I principali predatori dei tetraogalli sono i grandi rapaci, le volpi, i tassi, che attaccano i nidiacei, e i cani da pastore[3].
È vegetariano e si nutre di piante erbacee che preleva nei prati alpini. In inverno, entra in competizione con capre e pecore, soprattutto quando le risorse alimentari sono più scarse a causa delle difficili condizioni climatiche o di uno spesso strato di neve che ricopre il suolo[3].
L'inizio del periodo della nidificazione può essere molto variabile. Esso dipende essenzialmente dalle condizioni concrete di abitabilità, in particolare dallo stato di sviluppo della vegetazione legato alle condizioni climatiche di alta montagna. In condizioni favorevoli, la nidificazione ha luogo in aprile-maggio, ma in caso di circostanze difficili essa può essere rinviata agli inizi di giugno. Generalmente una covata comprende dalle 5 alle 8 uova, raramente fino a 12. L'incubazione non supera i 28 giorni[3].
Il tetraogallo del Caspio è una specie localmente comune. Predilige in particolar modo i pascoli erbosi inaccessibili con affioramenti rocciosi, burroni e scarpate ad altitudini comprese tra i 2000 e i 4000 metri (al di sopra dei 2500 metri in estate). Evita le vaste aree ricoperte di neve. In inverno, a seconda delle condizioni atmosferiche, può spostarsi verso quote inferiori. È raro o assente nei prati sfruttati intensamente dal pascolare delle pecore. Il suo areale ricopre l'estremità nord-occidentale dell'Iran, le propaggini meridionali del Caucaso in Nakhchivan e Armenia, e la Turchia orientale, dove il numero di esemplari è probabilmente più elevato di quanto suggeriscono generalmente le stime effettuate[3].
Ne vengono riconosciute tre sottospecie[2]:
Il tetraogallo del Caspio (Tetraogallus caspius (S.G.Gmelin, 1784)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi.
Het Kaspisch berghoen (Tetraogallus caspius) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1784 door Gmelin.
Het verenkleed van deze vogels is grijs, bruin en wit. Dit geldt voor beide geslachten. De lichaamslengte bedraagt 60 cm en het gewicht 1,5 tot 2,5 kg.
Deze standvogels leven in groepjes en vertonen verticale seizoenstrek. In de winter dalen ze af tot onder de boomgrens.
De soort komt voor in het zuidwesten van Eurazië, in een kale, rotsachtige leefomgeving, hoog in de bergen..[2]
De soort telt 3 ondersoorten:
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.
Bronnen, noten en/of referentiesHet Kaspisch berghoen (Tetraogallus caspius) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1784 door Gmelin.
Kurdistanhøne (Tetraogallus caspius) er en hønsefugl.
Den er stor og kraftig og er rundt 60 cm lang. Fjærdrakten har et mønster i grått, brunt, hvitt og svart, men er litt lysere enn hos slektningen kaukasushøne. Vingene har store, hvite felt som hos andre kongehøns.
Kurdistanhøne lever i blokkmark og rhododendronkratt i en høyde på 1800–3000 moh. Føden består av planter.[2][3]
Nominatunderarten T. c. caspius er utbredt i Georgia, Armenia, Aserbajdsjan, nordøstre Tyrkia, nordvestre Iran og lengst nord i Irak. Den har også isolerte bestander i Taurusfjellene og Elburzfjellene. Underarten T. c. semenowtianschanskii forekommer i Zagrosfjellene mellom Kermanshah og Shiraz.
Det norske navnet «kurdistanhøne» er misvisende. Det er bare i et lite område sør for Vansjøen at arten forekommer i områder med kurdisk befolkning.[1][4]
Kurdistanhøne (Tetraogallus caspius) er en hønsefugl.
Den er stor og kraftig og er rundt 60 cm lang. Fjærdrakten har et mønster i grått, brunt, hvitt og svart, men er litt lysere enn hos slektningen kaukasushøne. Vingene har store, hvite felt som hos andre kongehøns.
Kurdistanhøne lever i blokkmark og rhododendronkratt i en høyde på 1800–3000 moh. Føden består av planter.
Nominatunderarten T. c. caspius er utbredt i Georgia, Armenia, Aserbajdsjan, nordøstre Tyrkia, nordvestre Iran og lengst nord i Irak. Den har også isolerte bestander i Taurusfjellene og Elburzfjellene. Underarten T. c. semenowtianschanskii forekommer i Zagrosfjellene mellom Kermanshah og Shiraz.
Det norske navnet «kurdistanhøne» er misvisende. Det er bare i et lite område sør for Vansjøen at arten forekommer i områder med kurdisk befolkning.
Multimedia w Wikimedia Commons Ułar kaspijski (Tetraogallus caspius) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Wyróżniono trzy podgatunki T. caspius[4]:
Ułar kaspijski żyje w Azji Mniejszej, na wschodnim Kaukazie oraz w zachodnim Iranie. Zamieszkuje on zbocza górskie z rumoszem oraz rzadką roślinnością kserofityczną na wysokości ok. 2400 m n.p.m.
Ułar kaspijski osiąga długość ciała 56 cm, długość skrzydła 24,5-28,5 cm[5]. Ptak ten jest upierzony rdzawoszaro w ciemniejsze podłużne, a także poprzeczne rzędy prążków oraz plamek. Szyja jest pokryta białymi pasami, a natomiast jego nogi są pomarańczowo-czerwone.
Ułar kaspijski żywi się roślinami oraz drobnymi bezkręgowcami.
Ułar kaspijski (Tetraogallus caspius) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Kaspisk snöhöna[2] (Tetraogallus caspius) är en bergslevande fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Kaspisk snöhöna är en stor hönsfågel, mellan 56 och 63 centimeter i längd.[4] På håll ser den jämngrå ut, men är mönstrad i grått, brunt, vitt och svart. Bröstet är blekgrått, den har ett vitt bröst och en vit fläck på halssidan och nacken är mörkgrå. I flykten syns vita vingpennor och undergump. Hanen och honan är lika, men ungfåglarna är något mindre och dovare i färgerna.
Lätet är en ödesmättad vissling, vagt påminnande om storspovens: sooo-looo-leee. Till skillnad från den närbesläktade kaukasiska snöhönan sjunker den inte i tonläge på mot slutet. Ett annat läte är ljudliga och bubblande kacklingar: bak-bak-bak-bak-barrrrr.
Kaspisk snöhöna är mycket närbesläktad med kaukasisk snöhöna. Dess utbredningsområde är fragmenterat och den förekommer på klippigt, och blockrikt kalfjäll på 1800-3000 meter över havet.
Arten delas in i två underarter:[3]
Vissa urskiljer även underarten tauricus med utbredning i södra och östra Turkiet samt i Armenien.[5]
Kaspisk snöhöna är en bergslevande fågel som vanligtvis häckar från 2.400 meter över havet upp till snögränsen, men kan på vissa ställen gå ner till 1.800 meter eller upp till 4.000 meter. Arten lever av frön och växtdelar. Liksom kaukasisk snöhöna flyger den på morgonen ner från sin sovplats på en högt belägen klippavsats för att födosöka och tar sig långsamt uppför under dagen. Den ses oftast i par eller smågrupper med upp till åtta individer, men på hösten kan den samlas i mycket större grupper med upp till 60 fåglar.[6]
Arten häckar i slutet av april ocj maj. Den lägger normalt fem till nio lerfärgade ägg i en uppskrapad grop sparsamt fodrad med gräs eller bar och några enstaka fjädrar. Endast honan ruvar äggen, i 28-29 dagar. Det är också endast honan som sedan matar dem.[6]
Arten har ett stort utbredningsområde, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka 4.500-10.800 par.[1] Europa antas utgöra 55% av artens utbredningsområde, vilket gör att världspopulationen preliminärt kan uppskattas till mellan 16.000 och 40.000 individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör kaspisk snöhöna.
Wikispecies har information om Tetraogallus caspius.
Kaspisk snöhöna (Tetraogallus caspius) är en bergslevande fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Urkeklik veya Hazar kekliği (Tetraogallus caspius), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
5-6 yeşilimsi yumurtalarını yerde kazıyarak yaptıkları yalın yuvalarına yumurtlarlar ve yumurtaların üzerinde sadece dişi kuluçkaya yatar. Yiyecekleri bitkisel materyaller ve tohumlardan ibarettir. Üreme dışında küçük sürüler halindedirler.
53–63 cm büyüklüğünde bir kuştur. Tüyleri gri, kahverengi, beyaz ve siyah desenlidir ama çok uzaktan bakıldığında soluk gri renkte görülür. Göğüs soluk gri, boynun kenarında beyaz bir yaması ve beyaz bir boğazı vardır ve ense koyu gridir.
Uçuşta, bu uyanık kuş, beyaz uçuş tüylerini ve kuyruk altını gösterir. Erkek ve dişi tüyler açısından benzerdir ama yavru daha küçük çizgili ve soluk görünümdedir.
Urkeklik veya Hazar kekliği (Tetraogallus caspius), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
5-6 yeşilimsi yumurtalarını yerde kazıyarak yaptıkları yalın yuvalarına yumurtlarlar ve yumurtaların üzerinde sadece dişi kuluçkaya yatar. Yiyecekleri bitkisel materyaller ve tohumlardan ibarettir. Üreme dışında küçük sürüler halindedirler.
53–63 cm büyüklüğünde bir kuştur. Tüyleri gri, kahverengi, beyaz ve siyah desenlidir ama çok uzaktan bakıldığında soluk gri renkte görülür. Göğüs soluk gri, boynun kenarında beyaz bir yaması ve beyaz bir boğazı vardır ve ense koyu gridir.
Uçuşta, bu uyanık kuş, beyaz uçuş tüylerini ve kuyruk altını gösterir. Erkek ve dişi tüyler açısından benzerdir ama yavru daha küçük çizgili ve soluk görünümdedir.
Gà tuyết Caspi, tên khoa học Tetraogallus caspius, là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Gà tuyết Caspi, tên khoa học Tetraogallus caspius, là một loài chim trong họ Phasianidae.
Tetraogallus caspius (Gmelin, 1784)
Охранный статус
Каспийский улар[1], или каспийская горная индейка[1] (лат. Tetraogallus caspius) — птица отряда курообразные, семейства Фазановые. Вид занесён в Красную книгу.
По внешнему виду схож с другими видами уларов. Обитает в высокогорьях, чаще всего стайками. Часто перекликаются. При опасности бегут вверх по склону или прячутся. Бегают легко и быстро. Вспугнутые птицы взлетают с криком и всегда облетают гору. Летают хорошо, могут долго планировать.
Окрас у самцов и самок одинаковый. Верх головы и зашеек, уздечка, щеки и бока шеи — серые. От заушной области на бока шеи протянута широкая белая полоса. Подбородок Каспийского улара как и горло белые. Передняя часть спины покрыта серыми перьями с охристым оттенком. Оставшаяся часть спины и верхняя часть крыльев темно-серые с мелким струйчатым рисунком. Первостепенные и второстепенные маховые белые, с темно-бурыми окончаниями. зоб и передняя часть груди голубовато-серые со слабым охристым налетом. Грудь и брюхо серые. Каспийский улар сливается с окружающим фоном и поэтому бегущие и сидящие птицы малозаметны.
Обитает Каспийский улар в горах Малой Азии (от Тавра до Армянского нагорья, Малого Кавказа и Ирана. На восток проникал в Копетдаг). На данный момент численность и ареал Каспийского улара продолжает быстро сокращаться. В вышеуказанном ареале встречается разбросанно. В основном встречается на крутых склонах в ущельях альпийской и субальпийской зон на высоте от 2400 м до 4000 м над уровнем моря. При сезонных миграциях птицы спускаются до верхней границы лесов. Места обитания улара постепенно деградируют под влиянием выпаса овец.
Численность Каспийского улара в природе быстро сокращается. Летом 1964 года в Закавказье насчитывалось менее 850 особей. Некоторые популяции стоят на грани вымирания. Это связано с браконьерством, интенсивным выпасом овец и большой численностью наземных хищников (лисица, каменная куница). Экология каспийского улара мало изучена.
В кладке обычно 6—9, иногда количество достигает 12-ти яиц. Соотношение полов в популяциях неравное: самцов больше чем самок в 7—8 раз. Часто кладка и насиживающая самка гибнут от лисицы и каменной куницы. Каспийский улар в основном ведёт оседлый образ жизни, перелётов не совершает.
Изображение Каспийского улара нанесено на серебряную Туркменскую монету достоинством 500 манат[5].
Каспийский улар внесен в Красную книгу. Вид охраняется, его добыча запрещена.
Каспийский улар, или каспийская горная индейка (лат. Tetraogallus caspius) — птица отряда курообразные, семейства Фазановые. Вид занесён в Красную книгу.
Подвиды каспийского улара: Армянский каспийский улар (Tetraogallus caspius tauricus) Южнокаспийский улар (Tetraogallus caspius caspius, Tetraogallus transcaspius)裡海角雞（學名：Tetraogallus caspius），又名裡海雪雉或裡海雪雞，是一種雪雞。
裡海角雞分佈在土耳其東部及阿美尼亞的山脈，並橫跨伊朗北部的阿爾波茲山脈。牠們棲息在海拔1800-3000米的地方，都是荒蕪的石地長有一些山區草叢。牠們會在地上築巢，每次生6-9隻蛋，蛋呈綠色，由雌鳥孵化。牠們主要吃種子及植物。在非繁殖的季節，牠們會組織細小的群落。
裡海角雞長56-63厘米。身體夾雜灰色、褐色、白色及黑色的羽毛，遠看呈淡灰色。胸部是淡灰色，喉嚨及頸邊白色，頸背呈深灰色。牠們飛行時會現出白色的飛羽及尾底。雄鳥及雌鳥相似，雛鳥稍為細小及沉色。牠們有三個種族，在顏色上有分別，由西向東逐漸淡色。
裡海角雞的叫聲有點像白腰杓鷸般，但不像高加索雪雞般最後的音調會下降。
裡海角雞（學名：Tetraogallus caspius），又名裡海雪雉或裡海雪雞，是一種雪雞。
裡海角雞分佈在土耳其東部及阿美尼亞的山脈，並橫跨伊朗北部的阿爾波茲山脈。牠們棲息在海拔1800-3000米的地方，都是荒蕪的石地長有一些山區草叢。牠們會在地上築巢，每次生6-9隻蛋，蛋呈綠色，由雌鳥孵化。牠們主要吃種子及植物。在非繁殖的季節，牠們會組織細小的群落。
裡海角雞長56-63厘米。身體夾雜灰色、褐色、白色及黑色的羽毛，遠看呈淡灰色。胸部是淡灰色，喉嚨及頸邊白色，頸背呈深灰色。牠們飛行時會現出白色的飛羽及尾底。雄鳥及雌鳥相似，雛鳥稍為細小及沉色。牠們有三個種族，在顏色上有分別，由西向東逐漸淡色。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : セッケイ属 Tetraogallus 種 : カスピアセッケイT. c. caspius
T. c. semenowtianschanskii
カスピアセッケイ (学名：Tetraogallus caspius)は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。
トルコ東部からアルメニア、イランのカスピ海南部周辺にかけて分布する。
通常は、体長56 - 63cmだが70cmに達する固体もいる。雄の体の上面は暗い灰色で、褐色や黄褐色の斑が入る。胸の上部は灰色で黒い斑が入り、胸の下部から腹にかけては灰褐色である。顔の耳羽から喉にかけて大きな灰色斑がある。雌は、胸の上部の斑が黄褐色で、顔にも黄褐色の斑が混じる。嘴は暗い黄色、脚は赤色で距が1対ある。
海抜1,800 - 3,000mの岩のある草原に生息する。
植物の茎、根、種子を食べる。
繁殖期は4 - 5月で、地上の浅い窪地に枯れ草などを敷いて営巣する。1腹4-6個の卵を産む。抱卵期間は約28日である。雌のみが抱卵する。
以下の2亜種に分類される。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
