Regular passage visitor and winter visitor.
La gavilueta del Caspio o gavilueta patiamarilla[1][2] (''Larus cachinnans'') ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Laridae próxima de la gavilueta patiamarilla (Larus michahellis).
Esta ave tien el so orixe nes veres del mar Negru y del Mar Caspiu; estendiéndose escontra Asia Central hasta'l noroeste de China. N'Europa espandióse tamién escontra'l norte y l'oeste, viviendo anguaño'l Polonia y l'este d'Alemaña. Dellos páxaros migraron hasta'l mar Bermeya y el golfu Pérsicu, ente qu'otros hanse estendíu escontra países como Noruega y Dinamarca. Un pequeñu númberu d'ellos vense tamién regularmente en Gran Bretaña, sobremanera nel sud-este d'Inglaterra, Anglia Oriental y los Midlands. Ye bien abondosu na mariña del mar Cantábricu.
La gavilueta del Caspio añera nes dunes, islles, llagos de les estepes y nel cantu de los cursos d'agua.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La gavilueta del Caspio o gavilueta patiamarilla (''Larus cachinnans'') ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Laridae próxima de la gavilueta patiamarilla (Larus michahellis).
Xəzər qağayısı[1] (lat. Larus cachinnans) — iri bir qağayı növü olaraq Xəzər və Qara dəniz gövzəsi ərazilərdə, həmçinin Qazaxıstan, Macarıstan, Belarus və Polşa ərazilərində müşahidə edilirlər. Yaxın keçmişə qədər Gümüşü qağayının bir yarımnövü olaraq hesab edilirdi.
İri parlaq rəngli quşun elədə böyük olmayan başı vardır. Nisbətən uzun və ensiz dimdiyə və uzun ayaqlara sahibdir. Ümumi ölçüləri baxımından Gümüşü və Aralıqdənizi qağayısından fərqlənmirlər. Ancaq yüngül və şux bədənləri, armudvari başı və və uzun boyunları ilə digər növlərdən seçilirlər. 54—66 сsm uzunluğa malik olurlar. Qanadları arasında məsafə 130—158 sm, çəkisi 700—1200 q-dır.[2]
Digər iri qağayı növlərində olduğu kimi ömürlərinin dördüncü ilində yuva qururlar.
Xəzər qağayısı (lat. Larus cachinnans) — iri bir qağayı növü olaraq Xəzər və Qara dəniz gövzəsi ərazilərdə, həmçinin Qazaxıstan, Macarıstan, Belarus və Polşa ərazilərində müşahidə edilirlər. Yaxın keçmişə qədər Gümüşü qağayının bir yarımnövü olaraq hesab edilirdi.
Gouelan gris ar c'hreisteiz[1] (liester: Gouelini gris ar c'hreisteiz) a zo un evn-mor. Larus cachinnans eo e anv skiantel.
Bevañ a ra al labous tro-war-dro Mor Du ha Kazakstan[2][3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Gouelan gris ar c'hreisteiz (liester: Gouelini gris ar c'hreisteiz) a zo un evn-mor. Larus cachinnans eo e anv skiantel.
El gavià caspi[1] (Larus cachinnans) és un ocell marí de la família dels làrids (Laridae) d'hàbits costaners, cria als mars Negre i Caspi i Kazakhstan oriental. Passa l'hivern a l'Àsia Meridional, Orient Mitjà i est d'Àfrica del Nord. És una de les espècies que surt com a resultat de la separació de Larus argentatus.
El gavià caspi (Larus cachinnans) és un ocell marí de la família dels làrids (Laridae) d'hàbits costaners, cria als mars Negre i Caspi i Kazakhstan oriental. Passa l'hivern a l'Àsia Meridional, Orient Mitjà i est d'Àfrica del Nord. És una de les espècies que surt com a resultat de la separació de Larus argentatus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylan Bontaidd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylanod Pontaidd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Larus cachinnans; yr enw Saesneg arno yw Yellow-legged gull. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. cachinnans, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r gwylan Bontaidd yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus
.jpg)
,_Pantanal,_Brazil.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylan Bontaidd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylanod Pontaidd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Larus cachinnans; yr enw Saesneg arno yw Yellow-legged gull. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. cachinnans, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Racek bělohlavý (Larus cachinnans) je jeden z druhů velkých bělohlavých racků. Původní hnízdiště leží v oblasti Černého a Kaspického moře, odkud se v druhé polovině dvacátého století rozšířil k severovýchodu do vnitrozemí Polska. V mimohnízdní době zaletuje až do západní a severní Evropy. Racek bělohlavý se živí přednostně rybami, zaletuje také na skládky odpadků.
V hlavní oblasti hnízdění na ukrajinském pobřeží Černého a Azovského moře a přilehlých ostrovech bylo během sčítání v roce 1998 zaznamenáno 28 226 párů racků bělohlavých. [2]
Podle kroužkovacích výsledků jsou racci bělohlaví z kolonií na ukrajinském pobřeží Černého moře víceméně stálí, také většina mladých ptáků zůstává na hnízdišti i v zimě. Přesto malá část ptáků v prvním roce života zaletuje dosti daleko jihozápadním směrem (Rumunsko, Bulharsko, Turecko, Kypr, Řecko a Egypt) a severozápadním směrem (Polsko, Německo, Dánsko a Nizozemsko). Někteří z těchto ptáků pokračují ve svém putování Evropou i v druhém roce.[2]
Racek bělohlavý se v České republice začal poprvé objevovat v polovině devadesátých let, v dnešní době je pravidelným hostem. Ptáci se vyskytují v kterékoliv roční době, především však v zimě. Velká část ptáků přiletuje v polovině listopadu a na vhodných místech (nezamrzlé vodní plochy) přezimuje. V ostatních částech území protahuje hned po rozmrznutí vodních ploch jako první z racků, často již v první polovině února. Tah dospělých ptáků doznívá v březnu, mladí ptáci se zdržují do května. Největší počty bývají zaznamenány na Ostravsku (až tisíce jedinců).
Obrázky, zvuky či videa k tématu racek bělohlavý ve Wikimedia Commons
Galerie racek bělohlavý ve Wikimedia Commons
Racek bělohlavý (Larus cachinnans) je jeden z druhů velkých bělohlavých racků. Původní hnízdiště leží v oblasti Černého a Kaspického moře, odkud se v druhé polovině dvacátého století rozšířil k severovýchodu do vnitrozemí Polska. V mimohnízdní době zaletuje až do západní a severní Evropy. Racek bělohlavý se živí přednostně rybami, zaletuje také na skládky odpadků.
Kaspisk måge (Larus cachinnans) er en fugleart i familien mågefugle. Den har sin oprindelige udbredelse i det centrale Asien og har siden bredt sig til Østeuropa. Den ligner sølvmåge og middelhavssølvmåge. Kaspisk måge har dog et mere spinkelt næb og øjnene virker mørkere. Den har desuden en anden levevis, idet dens føde findes på landjorden og blandt andet består af smågnavere og insekter, ikke fisk og fiskeaffald som det er tilfældet for de to andre arter.
Kaspisk måge blev tidligere betragtet som en underart indenfor samme art som sølvmåge og middelhavssølvmåge. Den blev omkring 1999 udskilt som en art. Dette skete, fordi kaspisk måge har en helt anden levevis og sjældent parrer sig med middelhavssølvmåge som den ligner mest. Blandt andet er fødevalget delvist forskelligt, ligesom kurtiseringsadfærd og valg af levested. Hvor de to arter lever side om side, får de to arter desuden ikke levedygtigt afkom.[1]
Kaspisk måge (Larus cachinnans) er en fugleart i familien mågefugle. Den har sin oprindelige udbredelse i det centrale Asien og har siden bredt sig til Østeuropa. Den ligner sølvmåge og middelhavssølvmåge. Kaspisk måge har dog et mere spinkelt næb og øjnene virker mørkere. Den har desuden en anden levevis, idet dens føde findes på landjorden og blandt andet består af smågnavere og insekter, ikke fisk og fiskeaffald som det er tilfældet for de to andre arter.
Die Steppenmöwe (Larus cachinnans) ist eine relativ große Vogelart innerhalb der Möwen (Larinae). Sie ist im südlichen Osteuropa und im westlichen Mittelasien beheimatet, wo sie vom Schwarzen Meer bis in den Osten Kasachstans brütet. Zerstreute Brutvorkommen gibt es jedoch auch bis nach Mitteleuropa hinein; die größten liegen in Polen. In Deutschland brütet die Art vereinzelt im Osten. Nach der Brutzeit wandern vor allem viele junge Vögel nach Nordwesten ab und sind dann zerstreut bis Westeuropa zu finden. Die Hauptüberwinterungsgebiete liegen im Nahen Osten.
Die systematische Stellung der Steppenmöwe war lange umstritten, sie wurde als Unterart der Silbermöwe betrachtet, danach auch als Unterart eines neuen Taxons „Weißkopfmöwe“. 2001 wurde durch molekulargenetische Untersuchungen die Paraphylie dieses Taxons festgestellt und den beiden dort vereinten Formen Steppenmöwe und Mittelmeermöwe Artstatus zuerkannt.
Die Steppenmöwe ist mit 56–68 cm Körperlänge und einer Flügelspannweite von 137–145 cm etwa so groß wie eine Silbermöwe. Im Körperbau ähnelt sie jedoch der etwas kleineren Heringsmöwe, mit der sie näher verwandt ist. Sie wirkt oft schmächtig mit relativ kleinem Kopf, schlankem, gerade nach hinten abfallendem Hinterleib und hohen Beinen. Der Kopf ist langgezogen, die Stirn flach und der Hinterkopf kantig. Der Schnabel ist wenig kräftig mit nur schwach ausgeprägtem Gonyswinkel und langgezogenem Nasenloch. Das Auge wirkt klein und sitzt relativ weit vorne und oben am Kopf. Ein Sexualdimorphismus ist nicht ausgeprägt. Junge Steppenmöwen wechseln nach dem vierten Winter ins Adultkleid.[1]
Adulte Steppenmöwen im Brutkleid haben einen gelben bis grünlich gelben Schnabel mit orangem oder rotem Gonysfleck. Die Iris ist meist braun bis gelbbraun, manchmal aber auch gelbgrau mit dunkler Sprenkelung, so dass das Auge zumindest aus der Distanz dunkel wirkt. In manchen Populationen überwiegt der Anteil der Vögel mit hellen Augen. Eingeschlossen ist das Auge von einem orangen oder roten Orbitalring. Kopf, Hals, Brust, vorderer Rücken, Unterseite, Bürzel und Steuerfedern sind rein weiß. Die Oberseite ist hellgrau. Ihr fehlt der bläuliche Ton, der oft bei Silbermöwen vorhanden ist. Auf der Flügeloberseite fällt ein breiter, weißer Hinterrand auf, der im Bereich der schwarzen Flügelspitze als Reihe weißer Handschwingenspitzen ausläuft. Die äußerste Handschwinge zeigt eine sehr breite, weiße Spitze, die vorletzte ein weißes Subterminalfeld. Der Schwarzanteil auf dem Handflügel ist kleiner als bei der Mittelmeermöwe und größer als bei Silbermöwen. Die Schwarzfärbung reicht meist bis zur fünften Handschwinge, auf der sie nur noch als subterminale Markierung vorhanden ist. Auffällig ist, dass das Grau des Oberflügels in Form sehr ausgedehnter „Zungen“ in das Schwarz des äußeren Handflügels hineinragt, was an den großenteils grauen Innenfahnen der äußeren Handschwingen liegt. Die Grundfarbe der Beine und Füße ist grau und kann entweder eine gelbliche oder eine fleischfarbene Tönung aufweisen.[1]
Im Schlichtkleid zeigt der Kopf im Bereich des Nackens eine grobe, dunkle Strichelung um das Auge und auf dem Scheitel eine etwas feinere. Der Schnabel ist grünlichgelb. In den mattgefärbten Gonysfleck mischen sich oft dunkle Markierungen, die manchmal bis auf den Oberschnabel reichen und eine subterminale Binde bilden.[1]
Steppenmöwen im Jugendkleid ähneln juvenilen Mittelmeermöwen (vor allem der östlichen Populationen), so dass eine Unterscheidung im Feld oft besonders schwierig ist. Der Schnabel ist schwarz, das Auge dunkel; die Beine und Füße sind fleischfarben. Kopf, Brust und Unterseite sind auf weißlichem Grund bräunlich gestrichelt. Die Strichelung verdichtet sich um das Auge herum, an Nacken, Brustseiten und Flanken. Die Oberseite und die Armdecken wirken aufgrund dunkler oder dunkel gebänderter Federzentren und heller Säume geschuppt. Die Säume sind jedoch meist schmal und die dunklen Zentren relativ hell, so dass die Zeichnung im Unterschied zu der von Mittelmeermöwen weniger kontrastreich oder verwaschen wirkt. Vom bräunlichen Rücken heben sich die meist recht einfarbig dunklen Schirmfedern ab, die im distalen Drittel einen breiten, weißen Saum zeigen, der beim sitzenden Vogel nur selten bis an die großen Armdecken reicht. Das Armdeckenfeld ist wie bei der Heringsmöwe durch zwei helle Querbänder gekennzeichnet. Das übrige Flügelgefieder ist schwärzlich braun. Die inneren Handschwingen sind aufgehellt und bilden im Flug ein helles Feld, das aufgrund dunkler Außenfahnen jalousieartig streifig wirkt. Der Flügelhinterrand ist aufgrund heller Schwingenspitzen bis auf den mittleren Handflügel weiß. Auf dem Unterflügel fallen relativ große, einförmig weiße Flächen auf. Der Bürzel zeigt einen hell gräulich braunen Keil, der in die weißen, teils bräunlich gebänderten Oberschwanzdecken übergeht. Der weiße Schwanz trägt breite, dunkle Binde, die zur Basis hin in einer feinen Bänderung ausläuft.[1]
Das erste Schlichtkleid wirkt „vierfarbig“: zum überwiegend weißlichen Kopf und der Unterseite kontrastieren der schwarze Schnabel sowie die dunklen Schirmfedern und Handschwingen. Das Rückengefieder ist überwiegend lichtgrau mit variierenden dunklen Markierungen und setzt sich von den graubraunen Armdecken des Jugendkleids ab, in die sich bereits einige neue, grauere Federn mischen können. Die Schnabelbasis kann bereits etwas aufgehellt sein. In den weißen Partien des Kopfes und der Unterseite fallen eine schmutziggraue „Nackenkrause“, eine leichte Strichelung um das Auge, von der sich die weißen Lider abheben, eine leichte Strichelung an den Flanken und eine Bänderung der äußeren Unterschwanzdecken auf.[1]
Im zweiten Winter ist der Schnabel meist fleischfarben mit dunklem Vorderschnabel und heller Spitze. Einige Vögel sehen noch sehr spät aus wie im ersten Schlichtkleid, jedoch ist der Kontrast zwischen Mantel- und Schultergefieder und Armdecken geringer. Bei anderen Vögeln ist die Oberseite bereits nahezu überwiegend hellgrau, lediglich kleine und große Armdecken sind noch braun gebändert. Auf den dunklen Schirmfedern sind nun sehr breite, etwas gemusterte, weiße Ränder vorhanden. Die Oberschwanzdecken und der basale Teil des Schwanzes sind nun rein weiß, der Bürzel ist hellgrau.[1]
Das dritte Schlichtkleid ist bereits dem adulten Winterkleid sehr ähnlich, allerdings ist der Schnabel noch nicht ausgefärbt und trägt eine dunkle Subterminalbinde. Im Bereich der Handdecken finden sich noch viele schwärzliche Federn und auf dem Schwanz sind noch Reste einer dunklen Binde vorhanden. Im vierten Winter deuten allenfalls noch ausgedehnte dunkle Markierungen im Bereich des Vorderschnabels auf nicht adulten Vogel hin.[1]
Die Hauptbrutverbreitung der Steppenmöwe reicht etwa vom Bosporus ostwärts bis zum Saissansee im Osten Kasachstans. Die Südgrenze der Verbreitung verläuft über den Nordteil des Schwarzen Meeres, das Asowschen Meer und die Binnenseen des nördlichen Kaukasusvorlandes zum Kaspischen Meer, wo die Art südwärts bis auf Höhe der südlichen Mitte brütet, über den Aral- und den Balchaschsee bis etwa zum Yssykköl. Im Norden siedelt die Steppenmöwe entlang der Unterläufe von Dnister, Dnepr und Wolga.[2] In Russland kommt sie nordwärts noch zerstreut bis Moskau vor.[3] Seit 1979 brütet sie auch in der Region um Bukarest[2] und hat sich seither über die mitteleuropäischen Flusssysteme in zerstreuten Vorkommen bis Ungarn, Weißrussland, Tschechien, Süddeutschland und Polen ausgebreitet.[3]
Die Bruthabitate der Steppenmöwe liegen auf Inseln, in Lagunen und Ästuaren an der Limanküste des Schwarzen Meeres und am Kaspischen Meer sowie an Binnenseen in Steppen und Halbwüsten, seltener auch an Flüssen und deren Altwassern. Die Nistplätze finden sich an unzugänglichen Orten wie Inselchen, Sanddünen oder freien Flächen innerhalb von dichten Röhrichten. Es handelt sich meist um vegetationsarme Stellen, teils wird aber auch der Schatten von Sträuchern genutzt. An der bulgarischen Schwarzmeerküste und in Bukarest nistet die Art gelegentlich auf Dächern.[4][5]
Außerhalb der Brutzeit kommt die Steppenmöwe an allen Küstenformen und Binnengewässern vor.[5]
Der europäische Gesamtbestand der Steppenmöwe beläuft sich auf 30.000 bis 50.000 Brutpaare. Die größten Populationen finden sich in Südrussland, im Süden der Ukraine sowie Rumänien und Aserbaidschan. Der mitteleuropäische Verbreitungsschwerpunkt ist Polen, wo zu Beginn des 21. Jahrhunderts 230 bis 240 Brutpaare vorkamen.[6]
Die Steppenmöwe wurde früher als Unterart der sehr ähnlichen Silbermöwe angesehen. In den 1980er Jahren wurden dann die im Adultkleid gelbbeinigen Populationen in ein Taxon namens „Weißkopfmöwe“ (Larus cachinnans) abgegliedert – ein Name, der recht zutreffend ist, da die Vögel in den ersten Jahren im Unterschied zur Silbermöwe sehr „weißköpfig“ wirken. Um die Jahrtausendwende herum wurde aber aufgrund von genetischen Untersuchungen festgestellt, dass die „Weißkopfmöwe“ ein paraphyletisches Taxon ist. Es wurde daher in die Mittelmeermöwe (Larus michahellis) und die Steppenmöwe (Larus cachinnans) aufgespalten. Die angenommene Unterart L. c. omissus stellte sich hingegen als gelbbeinige Varietät der Silbermöwe heraus. Weiterhin wurde festgestellt, dass die Steppenmöwe näher mit der Heringsmöwe als mit der Silbermöwe verwandt ist.[7]
Umstritten war auch einige Zeit die Zugehörigkeit zweier Formen aus West- und Südsibirien – barabensis und mongolicus. Wegen zahlreicher äußerer Ähnlichkeiten wurden sie zeitweise zur Steppenmöwe gestellt. Molekulargenetischen Untersuchungen zufolge steht barabensis aber der Heringsmöwe (und vor allem deren Unterart L. f. heuglini) nahe und wird heute meist als Unterart derselben angesehen, mongolicus wird hingegen als Unterart zur Ostsibirienmöwe (Larus vegae) gestellt. Die Steppenmöwe ist demnach monotypisch.[7] Vögel der Steppenmöwenpopulation östlich des Kaspischen Meeres sind Larus fuscus barabensis sehr ähnlich und eine sichere Bestimmung ist oft nicht möglich. Die genauen Unterscheidungsmöglichkeiten zwischen den Formen sowie deren genaue Verbreitung und Überschneidung bedürfen weiterer Untersuchungen.[8]
Die Steppenmöwe (Larus cachinnans) ist eine relativ große Vogelart innerhalb der Möwen (Larinae). Sie ist im südlichen Osteuropa und im westlichen Mittelasien beheimatet, wo sie vom Schwarzen Meer bis in den Osten Kasachstans brütet. Zerstreute Brutvorkommen gibt es jedoch auch bis nach Mitteleuropa hinein; die größten liegen in Polen. In Deutschland brütet die Art vereinzelt im Osten. Nach der Brutzeit wandern vor allem viele junge Vögel nach Nordwesten ab und sind dann zerstreut bis Westeuropa zu finden. Die Hauptüberwinterungsgebiete liegen im Nahen Osten.
Die systematische Stellung der Steppenmöwe war lange umstritten, sie wurde als Unterart der Silbermöwe betrachtet, danach auch als Unterart eines neuen Taxons „Weißkopfmöwe“. 2001 wurde durch molekulargenetische Untersuchungen die Paraphylie dieses Taxons festgestellt und den beiden dort vereinten Formen Steppenmöwe und Mittelmeermöwe Artstatus zuerkannt.
The Caspian gull (Larus cachinnans) is a large gull and a member of the herring and lesser black-backed gull complex. The scientific name is from Latin. Larus appears to have referred to a gull or other large seabird, and cachinnans means 'laughing', from cachinnare 'to laugh'.[2]
It is a large gull at 56–68 cm (22–27 in) long, with a 137 to 155 cm (54 to 61 in) wingspan and a body mass of 680–1,590 g (1.50–3.51 lb).[3][4] Among standard measurements, the wing chord is 38.5 to 48 cm (15.2 to 18.9 in), the bill is 4.6 to 6.4 cm (1.8 to 2.5 in) and the tarsus is 5.8 to 7.7 cm (2.3 to 3.0 in).[4] The Caspian gull has a long, slender bill, accentuated by the sloping forehead. The legs, wings, and neck are longer than those of the herring gull and yellow-legged gull. The eye is small and often dark, and the legs vary from pale pink to a pale yellowish colour. The back and wings are a slightly darker shade of grey than the herring gull, but slightly paler than the yellow-legged gull. The outermost primary feather has a large white tip and a white tongue running up the inner web.
First-winter birds have a pale head with dark streaking on the back of the neck. The underparts are pale and the back is greyish. The greater and median wing coverts have whitish tips forming two pale lines across the wing.
The Caspian gull breeds around the Black and Caspian Seas, extending eastwards across Central Asia to north-west China. In Europe, it has been spreading north and west and now breeds in Poland and eastern Germany. Some birds migrate south as far as the Red Sea and Persian Gulf, while others disperse into Western Europe, in countries such as Sweden, Norway and Denmark or the Benelux and even North of France. Small numbers are now seen regularly in Britain, especially in South-east England, East Anglia, and the Midlands.
It typically nests on flat, low-lying ground by water, unlike the yellow-legged gull, which mainly nests on cliffs in areas where the two overlap. The breeding season starts from early April. Two or three eggs are laid and incubated for 27 to 31 days.
They are scavengers and predators with a very varied diet. During the breeding season, they often eat rodents such as ground squirrels, flying some distance into the steppes to find them.
This form has a troubled taxonomic history, summarised in the herring gull article. The Caspian gull used to be treated as a subspecies of the herring gull, but it is now treated as a full species by many authorities (e.g. the British Ornithologists' Union records committee). Some authorities include the yellow-legged gull (L. michahellis) within L. cachinnans, but it is also now commonly considered to be a separate species.
The steppe gull or Baraba gull (L. (cachinnans) barabensis) may be regarded as a subspecies of the Caspian gull or as a separate species. It is also very similar genetically to its northern neighbour, the taimyrensis race of Heuglin's gull. The steppe gull breeds in Central Asia, particularly northern Kazakhstan. Its nonbreeding range is still little-known, but most are thought to winter in southwestern Asia from the Persian Gulf to northwestern India. There are possible records of this form from Hong Kong and South Korea.
The Mongolian gull (L. (vegae/cachinnans) mongolicus) may be classed as a subspecies of the Caspian gull, a subspecies of the Vega gull, or as a species in its own right. It breeds in Mongolia and the surrounding areas and migrates southeast in winter.
._%D0%9F%D0%BE%D1%87%D0%B0%D1%82%D0%BE%D0%BA_%D0%B6%D0%B8%D1%82%D1%82%D1%8F.jpg)
In Danube Biosphere Reserve
_juvenile_Danube_delta.jpg)
juvenile
_juvenile_in_flight_Danube_delta.jpg)
juvenile in flight
adult in flight
The Caspian gull (Larus cachinnans) is a large gull and a member of the herring and lesser black-backed gull complex. The scientific name is from Latin. Larus appears to have referred to a gull or other large seabird, and cachinnans means 'laughing', from cachinnare 'to laugh'.
La Kaspia mevo reproduktiĝas ĉirkaŭ la Nigra Maro kaj la Kaspia Maro, kaj de tie disiĝas orienten tra Centra Azio ĝis nordokcidenta Ĉinio. En Eŭropo ĝi disiĝis norden kaj okcidenten kaj nun reproduktiĝas en Pollando kaj orienta Germanio. Kelkaj birdoj migras suden ĝis la Ruĝa Maro kaj la Persa Golfo dum aliaj disiĝas en ocidenta Eŭropo, ekzemple ĉe Norvegio aŭ Danio. Etaj grupoj estas vidataj lastatempe regule en Britio, ĉefe en Sudorienta Anglio, Oriento de Anglio, West Midlands kaj la East Midlands.
Tiu birdo tipe nestas en ebena grundo kun malalta herbo ĉe akvo malkiel la Flavkrura mevo kiu ĉefe nestas en klifoj en zonoj kie koincidas ambaŭ. La reprodukta sezono startas el frua aprilo. La ino demetas 2 aŭ 3 ovojn kiuj estos kovataj dum 27 ĝis 31 tagoj.
Ili manĝas restaĵojn aŭ predojn tre diversajn. Dum la reprodukta sezono ili ofte manĝas ronĝulojn kiel sciurojn, fluginte iom al stepoj pot trovi ilin.
Tiu formo havas komplikan taksonomian historion, (vidu la artikolon de Arĝentmevo). Lastatempe ĝi estas konsiderata kiel kompleta specio de kelkaj fakuloj kaj kiel subspecio de la Arĝentmevo de aliaj (ekz. la Asocio de Britaj Ornitologoj). Kelkaj fakuloj inkludas la specion Flavkrura mevo (Larus michahellis) kun tiu ĉi Larus cachinnans sed nune ĝi estas pli komune konsiderata kiel aparta specio.
La Stepa mevo aŭ Baraba mevo (Larus (cachinnans) barabensis) povas esti konsiderata kiel subspecio de la Kaspia mevo aŭ kiel aparta specio. Ĝi estas ankaŭ tre simila genetike al sia norda najbaro, la raso taimyrensis de la Heŭglina mevo. La Stepa mevo reproduktiĝas en centra Azio, ĉefe en norda Kazaĥio. Oni ne konas multe pri la nereprodukta teritorio sed oni supozas, ke ili vintras en sudokcidenta Azio el Persa Golfo al nordokcidenta Barato. Eble ili povas ĉeesti en Hongkongo kaj Suda Koreio.
La Mongolia mevo (Larus (vegae/cachinnans) mongolicus) povas esti klasita kiel subspecio de Kaspia mevo, kiel subspecio de Siberia arĝentmevo aŭ kiel specio aparta. Ĝi reproduktiĝas en Mongolio kaj nakbaraj zonoj kaj migras sudoriente vintre.
Junulo de Kaspia mevo en Pollando
.jpg)
La Kaspia mevo reproduktiĝas ĉirkaŭ la Nigra Maro kaj la Kaspia Maro, kaj de tie disiĝas orienten tra Centra Azio ĝis nordokcidenta Ĉinio. En Eŭropo ĝi disiĝis norden kaj okcidenten kaj nun reproduktiĝas en Pollando kaj orienta Germanio. Kelkaj birdoj migras suden ĝis la Ruĝa Maro kaj la Persa Golfo dum aliaj disiĝas en ocidenta Eŭropo, ekzemple ĉe Norvegio aŭ Danio. Etaj grupoj estas vidataj lastatempe regule en Britio, ĉefe en Sudorienta Anglio, Oriento de Anglio, West Midlands kaj la East Midlands.
La gaviota del Caspio[1][2] (Larus cachinnans) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Laridae próxima de la gaviota patiamarilla (Larus michahellis).
Esta ave tiene su origen en las orillas del mar Negro y del mar Caspio; extendiéndose hacia Asia Central hasta el noroeste de China. En Europa se ha expandido también hacia el norte y el oeste, viviendo actualmente en Polonia y el este de Alemania. Algunos pájaros han migrado hasta el mar Rojo y el golfo Pérsico, mientras que otros se han extendido hacia países como Noruega y Dinamarca. Un pequeño número de ellos se ve también regularmente en Gran Bretaña, sobre todo en el sudeste de Inglaterra, Anglia Oriental y los Midlands. También se observa en pequeños grupos en la costa del mar Cantábrico.
La gaviota del Caspio anida en las dunas, islas, lagos de las estepas y en el borde de los cursos de agua.
Datos: Q389505
Multimedia:
Especies: Larus cachinnans
La gaviota del Caspio (Larus cachinnans) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Laridae próxima de la gaviota patiamarilla (Larus michahellis).
Koldjalg-hõbekajakas (Larus cachinnans) on kajaklaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Koldjalg-hõbekajakas andmebaasis eElurikkus 
Koldjalg-hõbekajakas (Larus cachinnans) on kajaklaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Larus cachinnans Larus generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.
Aroharmaalokki (Larus cachinnans) on harmaa isokokoinen lokki. Se on taksonomialtaan ongelmallinen: joko oma lajinsa (Larus cachinnans) tai saman lajin alalaji etelänharmaalokin (Larus michahellis) kanssa. Aikaisemmin luettiin harmaalokin alalajiksi.
Sen pituus on 60–68 cm, siipien kärkiväli on 140–150 cm ja paino 800–1 500 g. Väritys muistuttaa harmaalokkia, mutta jalat ovat kirkkaamman keltaiset ja pää sirompi. Nuoren linnun pää valkoisempi, nokka pidempi ja suorempi, jalat pidemmät ja selkäpuoli tummemman ruskea kuin tyypillisillä harmaalokeilla, mutta tuntomerkit menevät päällekkäin ja varma määritys on erittäin vaikeaa.
Pesimispaikan perusteella aroharmaalokki voidaan jakaa alalajeihin:
Aroharmaalokki elää laajalla alueella Etelä-Euroopassa, Välimeren rannikolla ja eteläisessä Aasiassa. Erityisesti nuoret linnut liikkuvat pohjoiseen ja niitä tavataan säännöllisesti Itämeren alueella. Suomessa harvinainen vieras erityisesti kaatopaikoilla kesäisin.
Aroharmaalokki (Larus cachinnans) on harmaa isokokoinen lokki. Se on taksonomialtaan ongelmallinen: joko oma lajinsa (Larus cachinnans) tai saman lajin alalaji etelänharmaalokin (Larus michahellis) kanssa. Aikaisemmin luettiin harmaalokin alalajiksi.
Larus cachinnans
Le Goéland pontique (Larus cachinnans) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae, longtemps considéré comme conspécifique du Goéland leucophée (Larus michahellis).
Le Goéland pontique mesure de 56 à 68 cm de longueur.
Fin du XXe siècle, cet oiseau était connu comme reproducteur de la mer Noire à la mer Caspienne et dans l'est du Kazakhstan et comme hivernant dans le sud et le sud-ouest de l'Asie, au Moyen-Orient et dans le nord-est de l'Afrique[1].
Depuis quelques années, il niche aussi en Europe centrale (Pologne, Lituanie...) et hiverne en Europe occidentale (Benelux, nord de la France).
Le Goéland pontique niche dans les dunes, les îles, les lacs des steppes et au bord des cours d'eau.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes :
Larus cachinnans
Le Goéland pontique (Larus cachinnans) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae, longtemps considéré comme conspécifique du Goéland leucophée (Larus michahellis).
A gaivota do Caspio[Cómpre referencia] (Larus cachinnans) é un ave da familia dos láridos.
Trátase dunha especie estreitamente ligada á gaivota patiamarela e á gaivota arxéntea. Hoxe en día é considerada unha especie diferente. Habita na costa mais tamén en ríos, encoros ou lagoas interiores.
Distribúese polo Mar Negro, Mar Caspio e nunha ampla zona de Asia Central. Recentemente é unha visitante máis habitual no norte e nordés de Europa, téndose documentado casos de hibridación coa patiamarela e arxéntea.
No período do ano 2005 ata o 2010 documentáronse 42 rexistros desta especie na península Ibérica, seis deles en Galicia.[2]
A gaivota do Caspio[Cómpre referencia] (Larus cachinnans) é un ave da familia dos láridos.
Galeb klaukavac (lat. Larus cachinnans) je ptica elegantnog držanja, najčešće se nalazi na stjenovitim obalama ili žalovima. U skrovitom i toplom mjestu gradi gnijezdo, a mali ptići nemaju svijetlo perje, već prugasto smeđe. Galeb ima oštar vid da s visine vidi plijen, a hvata ga svojim savinutim kljunom. Hrana su mu ribe, školjke, rakovi, zvjezdače, a povremeno jaja i mladunci drugih ptica. Na nogama ima plivaće kožice, a masno perje štiti ga od prodiranja vode do kože.
Klapparmáfur (fræðiheiti Larus cachinnans) er máfategund. Hún þekkist á gulgrænum löppum, sterklegum goggi, dökkgráu baki, svörtum vængendum, litlum hvítum blettum og rauðum hring kringum augu. Klapparmáfur sást fyrst á Íslandi í Arnarnesvogi árið 1995. Sitjandi klapparmáfur líkist sílamáfi en fætur sílamáfs eru appelsínugulari og bak hans dekkra. Á flugi líkist klapparmáfur silfurmáfi en bak silfurmáfs er ljósara og hvítir blettir stærri.
Klapparmáfur (fræðiheiti Larus cachinnans) er máfategund. Hún þekkist á gulgrænum löppum, sterklegum goggi, dökkgráu baki, svörtum vængendum, litlum hvítum blettum og rauðum hring kringum augu. Klapparmáfur sást fyrst á Íslandi í Arnarnesvogi árið 1995. Sitjandi klapparmáfur líkist sílamáfi en fætur sílamáfs eru appelsínugulari og bak hans dekkra. Á flugi líkist klapparmáfur silfurmáfi en bak silfurmáfs er ljósara og hvítir blettir stærri.
Il gabbiano del Caspio (o gabbiano pontico) (Larus cachinnans Pallas, 1811) è un uccello caradriiforme appartenente alla famiglia Laridae, diffuso in Eurasia.
Rispetto al gabbiano reale zampegialle (Larus michahellis) ha un aspetto più allungato e snello, testa più piccola e becco un po' più sottile.
È un gabbiano di taglia grande, con lunghezza compresa tra 59 e 67 cm, peso tra 680 e 1.330 g, becco lungo e sottile ricurvo nella parte terminale. L'occhio è piccolo e spesso scuro, le zampe hanno colore variabile dal rosa pallido al giallo pallido. Il mantello posteriore e le ali sono grigie. Le penne remiganti esterne hanno la punta bianca.
È un gabbiano sia predatore che saprofita. Durante la stagione riproduttiva si nutre spesso di piccoli roditori, come scoiattoli, e percorre anche lunghe distanze per spostarsi nelle zone steppose o boscose per trovarli.
La stagione riproduttiva ha inizio ad Aprile quando costruisce il nido su terreni piani e aperti, in vicinanza dell'acqua. Depone due o tre uova che vengono covate per 27-31 giorni.
Si riproduce nella regione del Mar Nero e del Mar Caspio, ma il suo areale si estende a est nell'Asia centrale fino alle propaggini nord-occidentali della Cina. In Europa si è insediato in Polonia e nella Germania orientale, ma si sposta a nord fino alla Svezia, Norvegia e Danimarca ed è stato più volte avvistato nell'Inghilterra sud-orientale, nell'Anglia orientale e nelle Midlands. In Italia è stato avvistato più volte, nel dicembre 2016, in Liguria, alla foce del Fiume Entella
Alcuni stormi migrano a sud fino a raggiungere le zone mediterranee e l'Italia e si spingono anche al Mar Rosso e al Golfo Persico.
Ha due sottospecie:
Il gabbiano del Caspio è valutato a rischio minimo (LC) nella lista rossa della IUCN, riguardante le specie minacciate.[1]
Il gabbiano del Caspio (o gabbiano pontico) (Larus cachinnans Pallas, 1811) è un uccello caradriiforme appartenente alla famiglia Laridae, diffuso in Eurasia.
Kaspijinis kiras (lot. Larus cachinnans, angl. Caspian Gull, vok. Weisskopfmove) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis. Gyvena nuo Viduržemio jūros iki Arkties. Žiemą neretai maitinasi netoli žmonių – uostuose, įlankose. Peri ramesnėse nuo trikdymo vietose – salose, uolėtose pakrantėse. Lietuvoje neperi.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Kaspijinis kiras (lot. Larus cachinnans, angl. Caspian Gull, vok. Weisskopfmove) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis. Gyvena nuo Viduržemio jūros iki Arkties. Žiemą neretai maitinasi netoli žmonių – uostuose, įlankose. Peri ramesnėse nuo trikdymo vietose – salose, uolėtose pakrantėse. Lietuvoje neperi.
De Pontische meeuw (Larus cachinnans) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae). Voorheen beschouwd als ondersoort van de geelpootmeeuw. De taxonomische status van de Pontische meeuw is onzeker en niet onomstreden.
Circa 54 cm, spanwijdte 123–148 cm. De snavel is gemiddeld dunner dan die van de geelpootmeeuw.[2] Uiterlijk lijkt de soort sterk op de zilvermeeuw en de geelpootmeeuw. En er is veel kennis en ervaring vereist om een Pontische meeuw met zekerheid te kunnen determineren. Dit is met name het geval wanneer het onvolwassen exemplaren betreft, of een vogel buiten zijn normale verspreidingsgebied. Er zijn overigens wel een aantal significante uiterlijke verschillen tussen de soorten. Om tot een sluitende determinatie te komen is het noodzakelijk meerdere van deze diagnostische kenmerken te herkennen, aangezien de soorten zodanig variabel zijn dat een kenmerk niet voldoende is.
In het verleden werd de Pontische meeuw veelal als ondersoort van de geelpootmeeuw beschouwd. Tegenwoordig beschouwen autoriteiten zoals de British Ornithologists' Union de Pontische meeuw echter als een aparte soort.[3]
De Pontische meeuw komt voor rond de Zwarte Zee en de Kaspische Zee, de oostelijke grens van het verspreidingsgebied wordt gevormd door de Transbaikal. De soort lijkt zich uit te breiden in noordwestelijke richting; recentelijk zijn er ook broedgevallen bekend uit Duitsland en Polen. De meeste vogels trekken in de winter naar het zuiden om te overwinteren rond de Rode Zee, de Perzische Golf en de kust van Turkije. Een deel van de vogels brengt de winter echter door aan kust van de Noord- en Oostzee, dit is dan ook de periode dat de kans om een Pontische meeuw te zien in de Benelux het grootst is. In Nederland is de soort te zien langs grote rivieren, meren, kanalen, havens tot aan stadsgrachten.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Pontische meeuw (Larus cachinnans) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae). Voorheen beschouwd als ondersoort van de geelpootmeeuw. De taxonomische status van de Pontische meeuw is onzeker en niet onomstreden.
Kaspimåke (Larus cachinnans) er en måkefugl. Kaspimåke har tidligere blitt klassifisert som en underart av gråmåke.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kaspimåke (Larus cachinnans) er en måkefugl. Kaspimåke har tidligere blitt klassifisert som en underart av gråmåke.
Multimedia w Wikimedia Commons Mewa białogłowa (Larus cachinnans) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:
Systematyka tego gatunku to jeden z najbardziej skomplikowanych przypadków w ornitologii. Do niedawna wydzielany podgatunek Larus cachinnans michahellis, zamieszkujący zachodnią i południową Europę oraz Maghreb i basen Morza Śródziemnego, od 2003 r. uważany jest za osobny gatunek - mewę romańską (Larus michahellis). Natomiast mewa atlantycka, dawniej Larus cachinnans atlantis (zamieszkująca Azory, Madera i Wyspy Kanaryjskie) to według najnowszej systematyki podgatunek mewy romańskiej (Larus michahellis) - Larus michahellis atlantis.
Klasyfikacja pozostałych podgatunków też bywa sporna - z L. c. cachinnans wydziela się niekiedy kolejne dwa podgatunki: L. c. ponticus i L. c. omissus; czasem podgatunki L. c. atlantis, L. c. barabensis i L. c. mongolicus łączy się w jeden. W przeszłości (do 1982 r.) Larus cachinnans był uznawany za podgatunek mewy srebrzystej (Larus argentatus).
Gatunek zwiększa swą liczebność i zasięg. W Polsce coraz liczniejszy i spotykany w całym kraju, szczególnie latem po okresie lęgowym. Lęgi głównie w południowej części kraju, wzdłuż Wisły najdalej na północ we Włocławku.
Mewa białogłowa, młoda
Mewa białogłowa, młoda
Larus cachinnans michahellis
Mewa białogłowa (Larus cachinnans) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:
Larus cachinnans cachinnans – wybrzeża Morza Czarnego, dalej na wschód po Morze Kaspijskie i wschodni Kazachstan. Zimuje w Azji Południowej, i dalej na zachód poprzez Bliski Wschód po północno-wschodnią Afrykę. Larus cachinnans barabensis – Azja Środkowa. Zimuje głównie na Bliskim Wschodzie. Larus cachinnans mongolicus – południowo-wschodni Ałtaj oraz brzegi Bajkału i Mongolia. Zimuje głównie na Bliskim Wschodzie.Systematyka tego gatunku to jeden z najbardziej skomplikowanych przypadków w ornitologii. Do niedawna wydzielany podgatunek Larus cachinnans michahellis, zamieszkujący zachodnią i południową Europę oraz Maghreb i basen Morza Śródziemnego, od 2003 r. uważany jest za osobny gatunek - mewę romańską (Larus michahellis). Natomiast mewa atlantycka, dawniej Larus cachinnans atlantis (zamieszkująca Azory, Madera i Wyspy Kanaryjskie) to według najnowszej systematyki podgatunek mewy romańskiej (Larus michahellis) - Larus michahellis atlantis.
Klasyfikacja pozostałych podgatunków też bywa sporna - z L. c. cachinnans wydziela się niekiedy kolejne dwa podgatunki: L. c. ponticus i L. c. omissus; czasem podgatunki L. c. atlantis, L. c. barabensis i L. c. mongolicus łączy się w jeden. W przeszłości (do 1982 r.) Larus cachinnans był uznawany za podgatunek mewy srebrzystej (Larus argentatus).
Gatunek zwiększa swą liczebność i zasięg. W Polsce coraz liczniejszy i spotykany w całym kraju, szczególnie latem po okresie lęgowym. Lęgi głównie w południowej części kraju, wzdłuż Wisły najdalej na północ we Włocławku.
Cechy gatunku Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Upierzenie zasadniczo białe, grzbiet i pokrywy skrzydłowe popielate, na końcówkach skrzydeł kolor czarny z białymi plamami. Dziób żółty z jasnoczerwoną plamą na żuchwie, nogi żółte, tęczówka bladożółta. Osobniki młodociane brązowe. Podgatunki różnią się między sobą wielkością, odcieniem popielu na wierzchu ciała i rozmiarem ciemnych plam na skrzydłach, jednak są to cechy również silnie zmienne wewnątrz poszczególnych podgatunków. Wymiary średnie dł. ciała ok. 60-68 cmČajka bielohlavá[3] (lat. Larus cachinnans) je veľký druh čajky z čeľade čajkovité. Hniezdi v Európe a v Ázii južnejšie ako čajka striebristá od Azorských ostrovov po východný Kazachstan. Na Slovensku hniezdi na troch lokalitách na 0,70 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čajka bielohlavá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia stúpa.[1]
Prvé hniezdenie na Slovensku bolo v roku 1983 na štrkovom ostrove na vodnej nádrži Sĺňava, od roku 1993 tu hniezdia každý rok. Ďalšie hniezdne lokality sú ostrov na Hrušovskej zdrži a rybníky pri Iňačovciach.
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 0 - 15, zimujúcich jedincov 30 - 200. Trendy neboli stanovené, nakoľko ide novohniezdiaci druh. Ekosozologický status v roku 1995 I - nezaradený. V roku 1998 NE - nehodnotený druh podľa uvedených kritérií z viacerých dôvodov.[4] V roku 2001 NE - nehodnotený.[5] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 30 – 200 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) boli stúpajúce.[6] V roku 2014 LC* D1 - menej dotknutý.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 180 – 750 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli stúpajúce.[9]
Nedospelý jedinec
Spodná strana za letu
Hniezdo s násadou
Hniezda
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čajka bielohlavá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čajka bielohlavá
Čajka bielohlavá (lat. Larus cachinnans) je veľký druh čajky z čeľade čajkovité. Hniezdi v Európe a v Ázii južnejšie ako čajka striebristá od Azorských ostrovov po východný Kazachstan. Na Slovensku hniezdi na troch lokalitách na 0,70 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čajka bielohlavá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia stúpa.
Kaspisk trut (Larus cachinnans) är en trut inom familjen Laridae. Dess taxonomi är omdiskuterad och tidigare klassificerades den som underart till gråtrut.
Kaspisk trut ingår i gråtrutskomplexet och har haft mycket omdiskuterad status. Den kategoriserades tidigare som underart till gråtrut. Vintern 2003 beslutade SOF att dela upp delar av gråtrutskomplexet i fyra arter, varav kaspisk trut var en. I januari 2008 publicerade British Ornithologists' Union (BOU) sitt beslut att även de behandlar kaspisk trut som god art.[2]
Även frågan kring vilka populationer som ska ingå i arten har varit omdiskuterat. Tidigare har exempelvis tundratrut (både heuglini och barabensis) behandlats som underart, liksom kanadatrut, medelhavstrut och armenisk trut. Både BirdLife och IOC behandlar idag kaspisk trut som en monotypisk art, det vill säga att den inte delas upp i några underarter.
Kaspisk trut är en flyttfågel som häckar från Svarta havet till Kazakstan och flyttar vintertid till södra Asien och nordöstra Afrika.[3]
Populationen som häckar i västra delen av kaspiska havet uppvisar ibland vissa dräktskillnader i jämförelse med de som häckar i de östra delarna. På grund av detta så behandlar vissa den västliga populationen som underarten L. c. ponticus (Stegmann, 1934).
Att artbestämma en kaspisk trut från en gråtrut eller en medelhavstrut kräver stor erfarenhet, speciellt om man inte befinner sig i fågelns häckningsområde och observerar en fågel på sitt andra levnadsår i gråspräcklig fjäderdräkt. Men det finns signifikanta skillnader. Däremot ska det tilläggas att enbart en av dessa skillnader inte räcker för att man ska vara säker på att det är en kaspisk trut, utan det behövs flera diagnostiska detaljer som ska överensstämma för att man med säkerhet ska veta vad det är för art.
I jämförelse med gråtrut och medelhavstrut är den slankare, har mindre huvud och längre vingar. Den står ofta mer upprätt med vingarna ganska lågt hållna och, antingen, med utskjutet bröst eller med sträckt hals.
Eftersom kaspisk trut häckar längre söderut än svenska gråtrutar så ruggar de tidigare och anlägger därför sina dräkter tidigare. Därför kan en grå trut som är inne i en annan dräktfas än de andra trutarna runt omkring vara en bra indikation på att det är en annan art. Rätt åldersbestämning är en förutsättning för att kunna arta fågeln.
Notera förutom de olika ruggningsfaserna även att den kaspiska truten har en större utbredning av svart på de yttre vingpennorna och att den har komplett svart band på sex vingpennor istället för gråtruten som vanligtvis har det på fem. Det svarta partiet på de yttre vingpennorna hos den kaspiska truten har en utbredning som en månskära medan gråtrutens är mer triangelformad.
Läs mer om trutars ruggning.
Den kaspiska truten har längre ben än gråtrut och medelhavstrut och den häckande fågeln har en gulaktig ton istället för gråtrutens tuggummiskära. Däremot är nyansen mer gulgrön än hos medelhavstruten som har kraftigt gulare färg. Dessa nyansskillnader gäller också för näbben. Då ska det tilläggas att de adulta kaspiska trutarna som inte häckar, vilket gäller den absoluta merparten av sedda fåglar i Sverige, har en än mer ickegul ton som istället går mer i gul-grön-grå-rosa. Kaspisk trut har oftast mörk pupill.
Näbben hos kaspisk trut ser längre ut än hos gråtruten och näbbspetsen är mer flack. Huvudformen skiljer sig då näbben i det närmaste omärkligt glider över i den flacka pannan och huvudets högsta punkt befinner sig bakom ögat till skillnad från gråtruten som har ett mer jämnt rundat huvud utan tydliga vinklar. Medelhavstruten i sin tur har ett mer fyrkantigt format huvud.
Den flygande kaspiska truten har en buk som i det närmaste går lite inåt vilket gör att de lägsta punkterna på fågeln befinner sig både framför och bakom buken till skillnad från gråtruten som har en rund buk.
Tidigare ansågs kaspisk trut bara häcka i området runt Kaspiska havet och österut till Transbajkal. På senare tid har man funnit att den även häckar i Polen och Tyskland, och österut till Balkhashsjön och allra västligaste delarna av Xinjiang.[4] Vissa delar av populationen flyttar vintertid. Den övervintrar vid Kinas sydostkust, runt Persiska viken och Pakistans kustremsa, vid Röda havet, runt Turkiets kuster både i norr mot Svarta havet och i sydväst mot Medelhavet, och vid norra Europas kuster i främst Nederländerna, Danmark, Tyskland och Polen.
Sedan 2003 då kaspisk trut blev klassificerad som en egen art i Sverige har fågelskådare haft ett större fokus på att finna dessa trutar och därmed har också antalet dokumenterade kaspiska trutar ökat markant. Speciellt höst och vintertid ses de främst kring kusterna i södra Sverige, på västkusten och kring de södra kusterna i Östersjön främst kring Öland och Gotland. Merparten av dessa fåglar har setts från och med augusti till och med första veckan i november. Till största delen är det icke adulta fåglar som påträffas.
Den häckar oftast på plan, låglänt mark i närheten av vatten till skillnad från medelhavstrut som huvudsakligen placerar sitt bo på klippor. Häckningssäsongen inleds i början av april. Den lägger två eller tre ägg som ruvas i 27 till 31 dagar. De är asätare och predatorer med en mycket varierad föda. Under häckningssäsongen äter de ofta gnagare som de fångar på stäppen.
Kaspisk trut har ett stort utbredningsområde som uppskattas till 1 000 000–10 000 000 km². Världspopulationen uppskattas till 770 000–1 800 000 individer och IUCN klassificerar den som livskraftig (LC).[1]
I Nikolai Gogols roman Taras Bulba omtalas fågeln som степная чайка [5]. I den svenska upplagan av Jarl Hemmer översattes namnet till stäppmås eftersom det svenska trivialnamnet kaspisk trut inte existerade 1926 när översättningen gjordes.[6] Fågeln förekommer i följande liknelse: Nu satt hon där och krökte sig med glödande ömhet över sina barn, som en stäppmås vid sitt bo.[6]
Kaspisk trut (Larus cachinnans) är en trut inom familjen Laridae. Dess taxonomi är omdiskuterad och tidigare klassificerades den som underart till gråtrut.
Gümüş martı (Larus cachinnans), martıgiller (Laridae) familyasından 55–67 cm boyunda deniz kıyılarında yaşayan iri bir martı türü. Akdeniz ve Karadeniz kıyılarında yaygındır. Gagası parlak sarıdır ve ucunda bir leke bulunur. kanat üstleri ve sırtı gridir.
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Вперше як самостійний вид Larus cachinnans було описано Петером Палласом ще у 1811 році. Проте пізніше, з переглядом систематики, цей таксон почали розглядати як підвид мартина сріблястого — Larus argentatus cachinnans[1][2]. Проте систематику так званих білоголових мартинів було переглянуто і нині ці види більшість авторів вважають самостійними[3]. Згідно з фундаментальним дослідженням французького орнітолога Пьера Єзу[4] мартин жовтоногий входить до складу групи, що складається з дев'яти видів: мартин сріблястий (Larus argentatus), мартин чорнокрилий (L. fuscus), східно-сибірський мартин (L. vegae), середземноморський мартин (L. michahellis), американський сріблястий мартин (L. smithsonianus), жовтоногий мартин (L. cachinnans), вірменський мартин (L. armenicus), барабинський мартин жовтоногий L. barabensis і східний L. heuglini. Дискусії з приводу цього списку продовжуються досі, проте відносно видової самостійності жовтоногого мартина суперечок більше немає.
Великого розміру світлий мартин. За загальними розмірами практично не відрізняється від мартинів сріблястого та середземноморського. Маса тіла 0,6—1,3 кг, довжина тіла 52—67 см, розмах крил 128—158 см. У дорослого птаха спина і крила зверху сірі; верхівка крил чорна, з білими плямами; по краю внутрішніх першорядних махових і по краю другорядних махових пер проходить вузька біла смуга; решта оперення біла; навколо очно кільце жовтогаряче; дзьоб жовтий, спереду на нижній щелепі червона пляма; ноги і райдужна оболонка ока жовті. У молодого птаха першого року життя пера спини і верхні покривні пера крил бурі, зі світлою облямівкою; махові пера темно-бурі; другорядні — з білою верхівкою; решта оперення білувата, з темними рисками на голові та шиї і темними плямами на нижній частині тулуба; хвіст біля основи білуватий, на кінці хвоста темно-бура смуга; дзьоб темно-бурий; ноги бурувато-рожеві; райдужна оболонка ока коричнева; навколо очного кільця нема. На другому році життя верх частково набуває сірого кольору, а груди і черево — білого.
Дорослий жовтоногий мартин від сріблястого відрізняється темнішою спиною, темнішим верхом крил і жовтим забарвленням ніг; від дорослого чорнокрилого мартина — сірою спиною і сирим верхом крил. Молодого птаха від молодих особин подібних за розмірів мартинів відрізнити складно[5].
Від середземноморського узбережжя Піренейського узбережжя на схід до пониззя Керулена та оз. Далайнор. На північ від північного узбережжя Середземного, Чорного, Азовського, Каспійського морів та пониззя впадаючих у них річок, у Західному Сибіру до 56-ї паралелі, до північного узбережжя Байкала, долини Муї. На південь до південного узбережжя Каспійського моря, озер Іссик-Куль та Лобнор, котловини Великих Озер в північно-західній Монголії, Хангая, долини Керулена. Острови: Азорські, Зеленого мису, Мадейра, Канарські, Середземного та Адріатичного морів.
В Україні гніздиться майже на всій території, крім гір та Північного Лівобережжя. Розселення мартина жовтоногого з колоній азово-чорноморського узбережжя на внутрішні водойми України та формування тут стійких гніздових угрупованнь стало можливим після значної антропогенної трансформації континентальних екосистем України, у першу чергу після появи на Дніпрі низки великих водосховищ, а також великої кількості риборозплідних ставів. На території України в останні десятиріччя ХХ ст. сформував у басейнах великих річок чотири нових гніздові угруповання: середньодніпровське[6], східне (у басейні річки Сіверський Донець), західне (у басейні річок Західний Буг) та центральне (у басейні річки Південний Буг), що складаються як з постійно, так і непостійно існуючих колоній[7]. Мігрує скрізь; регулярно зимує вздовж морського узбережжя, на Дніпрі та на заході країни, на водоймах решти території трапляється взимку зрідка[5].
На більшій частині ареалу це перелітний птах. Зимує в південних частинах ареалу на побережжях Середземного моря, у Перській затоці.
Чисельність в Європі оцінюється в 310—580 тис. пар, в Україні — 12,5—17,5 тис. пар[8].
До будівництва гнізда приступають із настанням тепла. Гніздо будують обидва птахи із стебел очерету, різноманітних злаків, листків дерев. У повній кладці як правило буває 3 яйця. Розміри та забарвлення яєць дуже варіюють. Основний тон їх частіше має відтінки від світло-зеленого до темно-коричневого, із чорними плямами. Кладка складається зазвичай з 3 яєць. Кладку насиджують 28—30 днів як самець так і самка. Молоді птахи гніздо залишають у віці 45—50 днів. Після вильоту птахи тримаються зграями.
Живляться жовтоногі мартини переважно рибою. У трансформованих екосистемах України мартин жовтоногий живиться стабільними доступними масовими кормами. Основним таким кормом є мертва риба (від 42,7 до 71,7 % раціона). Як додаткові корми використовуються мишоподібні гризуни, птахи, корми антропогенного походження[7].
Larus cachinnans là một loài chim trong họ Laridae.[2]
Mòng biển Caspi là loài mòng biển lớn tại có thân dài 56–68 cm (22–27 in), với sải cánh dài 137–155 cm (54–61 in) và cân nặng cơ thể của 680-1590 g (1,50-3,51 lb). Mòng biển Caspi sinh sản xung quanh vùng biển Đen và biển Caspi, mở rộng về phía đông qua Trung Á tới phía tây bắc Trung Quốc. Ở châu Âu nó đã lan rộng về phía bắc và phía tây và bây hiện nay sinh sản ở Ba Lan và Đức.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Larus cachinnans là một loài chim trong họ Laridae.
Mòng biển Caspi là loài mòng biển lớn tại có thân dài 56–68 cm (22–27 in), với sải cánh dài 137–155 cm (54–61 in) và cân nặng cơ thể của 680-1590 g (1,50-3,51 lb). Mòng biển Caspi sinh sản xung quanh vùng biển Đen và biển Caspi, mở rộng về phía đông qua Trung Á tới phía tây bắc Trung Quốc. Ở châu Âu nó đã lan rộng về phía bắc và phía tây và bây hiện nay sinh sản ở Ba Lan và Đức.
Larus cachinnans
(Pallas, 1811)
Хохоту́нья[1], или степная чайка[2] (лат. Larus cachinnans) — крупная чайка, гнездится главным образом на территории России и Украины в районах, примыкающих к Чёрному и Каспийскому морям, а также в меньшей степени в Казахстане, Венгрии, Белоруссии и Польше. Населяет морские песчаные пляжи, морские острова, берега степных озёр и рек. До недавнего времени обычно рассматривалась в качестве одного или нескольких подвидов более распространённой серебристой чайки, с которой, а также с восточной клушей, имеет много общего во внешнем облике и поведении.
Крупная светлая чайка изящного телосложения с небольшой головой, сильно покатым лбом, плавно переходящим в длинный и тонкий клюв, и относительно длинными ногами. Общими размерами почти не отличается от серебристой и средиземноморской чаек, но выглядит более лёгкой и стройной, с более плоской, грушевидной формы головой и длинной шеей. Длина 54—66 см, размах крыльев 130—158 см, вес 700—1200 г.[3]
Как и у других крупных видов чаек, полный гнездовой наряд приобретает только на четвёртый год жизни.
Хохоту́нья, или степная чайка (лат. Larus cachinnans) — крупная чайка, гнездится главным образом на территории России и Украины в районах, примыкающих к Чёрному и Каспийскому морям, а также в меньшей степени в Казахстане, Венгрии, Белоруссии и Польше. Населяет морские песчаные пляжи, морские острова, берега степных озёр и рек. До недавнего времени обычно рассматривалась в качестве одного или нескольких подвидов более распространённой серебристой чайки, с которой, а также с восточной клушей, имеет много общего во внешнем облике и поведении.
黃腳銀鷗（学名：Larus cachinnans）为鷗科鷗屬下的一个种。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : カモメ属 Larus 種 : キアシセグロカモメキアシセグロカモメ （黄足背黒鴎、学名：Larus cachinnans） は、チドリ目カモメ科に分類される鳥類の一種である。
アゾレス諸島、カナリア諸島から地中海・黒海・カスピ海沿岸を経て中央アジアまでの地域で繁殖する。冬季はヨーロッパ、アフリカ北部、紅海・ペルシア湾周辺と中国南部の沿岸に渡り越冬する。
日本では冬鳥として、ごく少数が本州と九州に渡来する。なお、日本に渡来する亜種は、主に中央アジア東部で繁殖する種類のため、和名をモンゴルカモメとする書籍もある。
全長58-68cm。翼開長140-155cm。雌雄同色である。背中と翼上面は青灰色で、頭部と体の下面は白い。外側初列風切羽が黒く、先端に白斑がある。くちばしはやや橙色を帯びた黄色で、下くちばしの先端近くに赤い斑がある。脚は黄色（これが和名の由来である）だがピンク色の個体もいる。
幼鳥は全身白っぽい。
鳴き声はアーッ、アーッまたはクァー、クァー。
セグロカモメと形態、羽色とも酷似しており、野外での識別はなかなか困難である。一番容易な識別点は脚の色で、本種は黄色である。ただし、セグロカモメのようにピンク色の個体も存在する。その他、本種の冬羽では頭に褐色の斑がほとんどないこと、くちばしがやや太く先がふくらんでいないこと、体の上面がセグロカモメに比べるとやや淡いことなどで区別できる。
ホイグリンカモメは、本種と比べるとやや小型である。
等
