King penguins occasionally serve as prey for Antarctic fur seals (Arctocephalus gazelle), subantarctic fur seals (Arctocephalus tropicalis), brown skuas (Catharacta lonnbergi) and giant petrels (Macronectes giganteus). None of these predators appear to control the king penguin population because they are not a primary food source, and the king penguin population is steadily growing. King penguins act as predators for cephalopods, small fish and squid found in their geographic range, but there is no documentation stating if the populations are controlled by this predation.
The hard tick, Ixodes uriae, is a parasite that infests king penguins. The mortality rate of adult king penguins due to hard ticks is unknown; however, there is documentation of death due to hyperinfestation of hard ticks. A bird louse, Austrogoniodes pauliani, is also a common parasite found on these penguins.
Commensal/Parasitic Species:
The primary form of communication in king penguins is a two-voice system that is produced by the syrinx, a two-part organ located where the bronchi join. Each part produces sound independently. In penguins, the syrinx is only found in the genus Aptenodytes. The UV reflective beak spots may be used for signaling, but the true use is unknown.
Due to the noisy environment of king penguin colonies, adults repeatedly call out 3 to 7 syllables of varying volumes with two frequencies to locate chicks. The chicks are thought to identify the calls by the lower of the two frequencies because they transmit farther in the seeming chaos of many adults calling at once. The higher frequency has no documented use. This ability has been termed "cocktail-party effect." The parental call is thought to be learned during the first five weeks of life and is important because of the lack of nests and landmarks in the king penguins' habitats.
At this time communication research is mainly focused on the parent/offspring connection, but it is believed that the two-voice systems are also used to locate mates.
King penguins also incorporate movements and behaviors into courtship rituals. Males will produce trumpeting calls and stretch to their maximum height to attract mates. Once a female accepts, the two will stand facing each other and will engage in a series of stretching, bobbing, shaking, bowing, and calling. Like all birds, king penguins perceive their environments through visual, auditory, tactile and chemical stimuli.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The IUCN Red List states that king penguins have a status of Least Concern based on the following criteria: geographic range is greater than 20,000 square kilometers, population size is greater than 10,000 individuals, and the population size seems to be increasing.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known negative economic effects of king penguins on humans.
King penguins are part of the ecotourism business. During a study of nature-based tourism on the Falkland Islands, king penguins were the most popular of the penguins in the area. All of the tourists visited the king penguin colony, versus only half of the tourists visiting the second most popular penguins species. The tourists also stayed to view the king penguins for the longest time frame at a mean of 63 minutes versus only 19 minutes for the second most popular penguin species.
Positive Impacts: ecotourism
Aptenodytes patagonicus travels up to 500 km from its colony to the ocean to feed on cephalopods, small fish, and squid. They can remain underwater approximately 10 minutes and reach speeds of 12 km per hour while diving 25 to 322 m. Adults take turns returning at irregular intervals to supplement the young that stay in the breeding grounds. During their first winter the chicks predominantly survive from their stored fat.
Animal Foods: fish; mollusks; other marine invertebrates
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Aptenodytes patagonicus (king penguins) colonies are mainly located on islands surrounding Antarctica. Islands include Crozet, Falkland, Heard, Kerguelen, Macquarie, Prince Edward, South Georgia and South Sandwich. Although no colonies have been found south of latitude 60 degrees S, some non-breeding members have taken residence in southern Chile and southern Argentina. Some lone wanderers have been found as far north as Brazil and South Africa and as far south as the Antarctic Coast.
On South Georgia Island over 30 colonies of A. patagonicus patagonicus reside. Colony sizes range from approximately 39,000 breeding pairs at both Salisbury Plains and St. Andrews Bay to 9,000 pairs located at Royal Bay. This subspecies is only found on South Georgia and the Falkland Islands. Another genetically unique subspecies, A. patagonicus halli, is only found on Crozet, Heard, Kerguelen, Macquarie and Prince Edwards islands.
Biogeographic Regions: antarctica (Native ); oceanic islands (Native )
King penguins spend a lot of time in the ocean feeding, but their primary habitats are sparsely vegetated areas of islands in the southern oceans and sub-Antarctic. The islands south of the Polar Front are typically more glaciated and at higher altitudes. For example, Heard Island is 2745 meters above sea level. These islands are still out of reach of the Antarctic pack ice, but icy conditions are still prevalent. As in the case of South Georgia, the bays freeze over and the island is over half covered in ice during the winter months. In the locations not covered in ice, bryophytes are the primary vegetation. Islands like Macquarie (433 meters above sea level) have some flowering plants and ferns and the air temperature only varies a few degrees between the summer and winter seasons.
While king penguins prefer to live on islands south of the Polar Front, they prefer to fish in waters just north of it where surface air temperatures are around 4.5 degrees C. They have been known to dive to a maximum of 322 meters.
Range elevation: 433 to 2745 m.
Range depth: 0 to 322 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: tundra
Aquatic Biomes: pelagic
Aptenodytes patagonicus has been generically documented as a long-lived bird. However, no numerical lifespan data has been published. Captive king penguins can live up to 26 years.
Range lifespan
Status: captivity: 26 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 26 years.
King penguins are the second largest of all penguin species. Females are noted to be slightly smaller than males. However, no specific female measurements have been recorded. Their documented height ranges from 85 to 95 cm and weight is between 9.3 and 17.3 kg. Average adult weight has been found to be 11.8 kg.
Although they are easily confused with emperor penguins (Aptenodytes forsteri), king penguins are more colorful and have a longer, more slender bill. This bill has a stripe on the lower mandible that ranges in color from pinkish-red to orange-yellow and exhibits ultraviolet (UV) reflectance. The function of this beak spot is unclear, but it is thought to signal sexual maturity, health and/or social standing. The spot, without UV reflectance, is found in juveniles. Neither the beak spot nor UV reflectance are seen in chicks. This UV reflective beak spot does not differ between sexes.
Adult king penguins have a dark, nearly black head with orange to orange-yellow, spoon-shaped spots on either side of the head and an orange area that is most intense at the throat and fades down the upper breast into pale yellow then finally a white ventral side. The dorsal side of the body and flippers consist of gray and black feathers with a silvery sheen. The sides are separated from the ventral side by a narrow, black line. The front edge of the flipper also has a black line that extends to a black tip. King penguins are sexually monomorphic in plumage, but males are slightly larger.
Juvenile king penguins are similar to adults, but their coloration isn't as vivid. They do not reach full adult coloration until three years of age. Prior to the first molt, the chicks are simply dark brown.
There is no evidence of physical differences between the two subspecies.
Range mass: 9.3 to 17.3 kg.
Average mass: 11.8 kg.
Range length: 85 to 95 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger
Average basal metabolic rate: 25.889 W.
Antarctic fur seals, sub-Antarctic fur seals, leopard seals, and killer whales regularly prey on adult king penguins. Also, brown skuas and giant petrels prey on king penguin chicks.
Known Predators:
King penguins have a lower rate of monogamy than smaller penguin species. Currently, there is no definitive answer as to why this occurs; however, two explanations have merit: 1) mates not arriving to the colony at the same time, and 2) the amount of fat the penguin has stored. Fat storage plays a role in the low monogamy rate because if the penguins begin storing fat too early they become more vulnerable to predators. If they begin storing fat too late, they may not return to the colony at the same time as their mate. If both mates do not arrive at the colony at the same time, breeding can be delayed or a new mate may be chosen.
Females appear to be more selective than males when choosing a mate, but both sexes seem to choose a mate based on their plumage. Early breeding pairs have higher ultraviolet reflectance of beak spots than those breeding later in the season. The plumage color on the breasts and auricular areas are thought to directly reflect the health of a king penguin’s immune system. The healthier it is, the brighter the plumage.
Males advertise for mates with a combination of vocalizations and visual displays. Male king penguins produce a trumpeting call and then stretch to full height with bills raised. Once a female accepts, the two face each other and continue to engage in physical displays including strutting, bowing, shaking, calling, and stretching to maximum height with bills in the air.
Mating System: monogamous
King penguins breed yearly on the flat shorelines of the sub-Antarctic islands. Their cycle beings with a 1-month molting stage for both parents, which is complete by the end of October. Once the molt is complete, the courtship stage can last for just over a month. The female lays a single, greenish-white egg in November or December. This is transferred to the male penguin's feet and is incubated for approximately 54 days under a pouch of belly skin that keeps it at the penguin’s internal body temperature. After laying the egg, the female leaves to feed and replenish the weight that was lost. When the female returns, the partners take turns in incubating the egg, with shifts ranging from 5 to 22 days. The average birth mass for king penguin chicks is 430 g. Post-hatching, the parents continue taking turns to incubate and feed the chick until May, when it is big enough to survive on its own.
By May, the chicks are fairly independent. They stay with the colony and survive off their stored fat until the following October. In these months, both parents leave to forage and return periodically to feed their chick. During that time the chicks live in crèches (groups of juveniles) until they have gained enough weight to become completely independent. Birth to independence takes 14 to 16 months. Juvenile king penguins do not reach reproductive maturity until 3 to 5 years of age.
Successful parents do not begin their next breeding cycle until their chick has successfully fledged. This causes a successful breeding pair to begin the next season late. The outcome is usually a failed cycle because an egg laid after December typically is not successful. However, this failure allows them to breed earlier the following season. The earlier that the breeding cycle begins the more likely it is to be successful. This biennial pattern to their breeding cycle makes king penguin reproduction unique.
Not all breeding pairs in a colony are on the same biennial cycle, and not all are guaranteed to follow the success-fail-success-fail pattern. It is most likely for them to follow this pattern or a success-fail-fail-success pattern. Some are on alternating cycles so that there are chicks born during every breeding season.
It is believed that food availability plays a role in the timing and success rate of the breeding cycle because it directly affects the health of the parent.
Breeding interval: King penguins breed once yearly, but normally are successful twice over 3 calendar years.
Breeding season: King penguins breed between October and December.
Average eggs per season: 1.
Average time to hatching: 54 days.
Range fledging age: 14 to 16 months.
Range time to independence: 14 to 16 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 (low) years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 5 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 (low) years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
King penguin parents highly invest in their reproductive cycles. The males must begin the cycle with enough fat stored to sustain them through courtship, egg-laying and the first part of incubation. By the end of their first incubation shift the males have typically lost 30 percent of their body weight. A minimum body mass of 10 kg is considered to be a critical mass for male king penguins. When they are approaching 10 kg, the males must choose whether to abandon the egg or to continue waiting for the female to return and relieve them. Hatchlings are semi-altricial, and therefore have considerable development to achieve post-hatching. This requires a large parental investment to brood and nourish the young.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Die Koningpikkewyn (Aptenodytes patagonicus) is 'n voël wat voorkom op die Antarktiese-eilande en baie seldsaam in Suid-Afrika is. In Engels staan die pikkewyn bekend as die King Penguin.
Die pikkewyn is 88–95 cm groot en weeg tot 15 kg. Die pikkewyn is groot met lang swemvlerke en daar is duidelike oranje nekvlekke en 'n pienkoranje plaat aan die kante van die lang, dun, effens krom snawel.
Koningpikkewyne word onderverdeel in twee subspesies:
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Koningpikkewyn.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Koningpikkewyn
Die Koningpikkewyn (Aptenodytes patagonicus) is 'n voël wat voorkom op die Antarktiese-eilande en baie seldsaam in Suid-Afrika is. In Engels staan die pikkewyn bekend as die King Penguin.
El pingüín rei (Aptenodytes patagonicus) ye'l segundu pingüín más grande dempués del pingüín emperador (Aptenodytes forsteri).
Circumpolar nel continente antárticu, onde tán les zones de los vientos del Oeste. Añera na Badea Inútil na Islla Grande de Tierra del Fueu, en Chile[2][3][4][5][6][7] y nes islles cercanes a América del Sur (como les Malvines y les Xeorxa del Sur), África (Islles del Príncipe Eduardo y islles Crozet) y Oceanía (islles Kerguelen y islla Macquarie).
La parte cimera del so pechu, al altor del gargüelu, ye de color naranxa amarellentáu, bordiáu per una llinia negra, col llombu tapizáu de color gris, que baxa hasta llegar a lo cabero. El so banduyu ye ablancazáu, y la so cabeza negro y armao d'un picu llargu, apuntiáu y parcialmente anaranxáu. Les sos pates tán afeches pa nadar na agua.
Les críes tán cubiertes por un plumón castañu bien nidiu, que tien l'apariencia de pelo. Viven hasta venti años n'estáu natural. Aliméntase de krill, peces pequeños, etc.
Presenta dos subespecies:
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El pingüín rei (Aptenodytes patagonicus) ye'l segundu pingüín más grande dempués del pingüín emperador (Aptenodytes forsteri).
Circumpolar nel continente antárticu, onde tán les zones de los vientos del Oeste. Añera na Badea Inútil na Islla Grande de Tierra del Fueu, en Chile y nes islles cercanes a América del Sur (como les Malvines y les Xeorxa del Sur), África (Islles del Príncipe Eduardo y islles Crozet) y Oceanía (islles Kerguelen y islla Macquarie).
La parte cimera del so pechu, al altor del gargüelu, ye de color naranxa amarellentáu, bordiáu per una llinia negra, col llombu tapizáu de color gris, que baxa hasta llegar a lo cabero. El so banduyu ye ablancazáu, y la so cabeza negro y armao d'un picu llargu, apuntiáu y parcialmente anaranxáu. Les sos pates tán afeches pa nadar na agua.
Les críes tán cubiertes por un plumón castañu bien nidiu, que tien l'apariencia de pelo. Viven hasta venti años n'estáu natural. Aliméntase de krill, peces pequeños, etc.
Presenta dos subespecies:
Aptenodytes patagonicus patagonicus Aptenodytes patagonicus halliKral pinqvini[1][2] (lat. Aptenodytes patagonicus Miller,JF, 1778) — uçmaq bacarığı olmayan pinqvinlər fəsiləsinə aid quş növü.
Kral pinqvini imperator pinqvininə bənzəyir. Ancaq ölçü baxımındam ondan kiçik və parlaq rənglərə sahibdir. Bədənin uzunluğu 91 sm - 1 metr arasında dəyişir[3][4][5][6][7]. İri fərdlər boz rəngli belə sahibdirlər. Balalar qonur rəngə sahil olurlar. Böyür nahiyəsi ağdır.
Kral pinqvinləri Odlu Toppaq, Cənubi Georgiya, Cənubi Sandviç adaları, Prins-Eduard, Kroze, Kergelen, Herd, Makkuori adalarında yayılmışdır.
Kral pinqvinlərinin dünyada sayı 1 milyon başdır.
Kral pinqvinləri əsasən sərt quruluşlu suxurlar üzərində yuva qururlar. Çütləşməyə hazır olan erkək koloniyanın daxilinə gələrək başını yellədir. Bu onun boynunda olan narıncı ləkəni nümayiş etdirmək məqsədini gütür. Bəzən dişilər üstündə erkəklər mübarizə aparmalı olur. Dişini özünə cəlb ettdikdən sonra onlar arasında rəqs olur. Rəqs bitdikdən sonra dişi yerə uzannır. Erkək dişinin bel nahiyyəsinə minərək çütləşməni həyata keçirir. Çütləşmə anı 4-6 saniyə çəkir. Bu çür addımlar bir necə dəfə baş verir. Yumurta dekabr-yanvar ayları qoyulur. Ancaq bir yumurta qoyur. Dişilər yumurtanı ayaqları altında gizlədir. Gec qoyulan yumuradan çıxan bala ölümə məhkumdur.
İnsanların əl catan bölgələrdə pinqvin ovunu həyata keçirmələri XVIII əsrdən başlayır. 1918-ci ildə bəzi koloniyalarda sayları olduqca azalmışdır. Nəslin kəsilmə ehtimalı çoxalırdı. Ancaq görülən tədbirlər sayəsində papulyasiya bərpa olunmuşdur.
Ser Nils Ulaf — Norveç kral qvardiyasının briqada generalı. Hazırda Edinburq zooparkında yaşayır. Kral pinqvini (lat. Aptenodytes patagonicus Miller,JF, 1778) — uçmaq bacarığı olmayan pinqvinlər fəsiləsinə aid quş növü.
Ar mank roueel (Aptenodytes patagonicus) a zo un evn dic'houest da nijal hag a vev en inizi isantarktika.
Tiriad ar mank roueel (e gwer: tiriad gouennañ; e roz ha melen: tiriad bevañ an 2 isspesad). 
Aptenodytes patagonicus El pingüí reial (Aptenodytes patagonicus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae), habitant de zones subantàrtiques. És el segon pingüí més gros després del pingüí emperador.
Com l'altra espècie del gènere Aptenodytes, no fa niu i manté l'únic ou sobre els peus, dins d'un plec de pell, si bé no cria en llocs tan meridionals. Ponen un únic ou durant l'estiu austral, que ambdós pares coven en períodes d'unes dues setmanes, durant 53 – 55 dies. Les cries romanen amb els pares 10 – 13 mesos.
Són ocells adaptats al mar obert, però que no s'allunyen massa de les illes en què crien, situades entre 45° - 55° S.[2]
Se n'han distingit dues subespècies:[3]
El pingüí reial (Aptenodytes patagonicus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae), habitant de zones subantàrtiques. És el segon pingüí més gros després del pingüí emperador.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin Patagonia (enw lluosog: pengwiniaid Patagonia, sy'n enw gwrywaidd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aptenodytes patagonicus; yr enw Saesneg arno yw King penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. patagonicus (sef enw'r rhywogaeth).[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America ac Awstralia.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr. Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Mae'r pengwin Patagonia yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Jentŵ Pygoscelis papua Pengwin Adélie Pygoscelis adeliae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin Patagonia (enw lluosog: pengwiniaid Patagonia, sy'n enw gwrywaidd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aptenodytes patagonicus; yr enw Saesneg arno yw King penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. patagonicus (sef enw'r rhywogaeth). Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America ac Awstralia.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr. Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Tučňák patagonský (Aptenodytes patagonicus) je po tučňáku císařském druhým největším tučňákem a zároveň představují jediné dva zástupce rodu Aptenodytes. Oba ptáci jsou si svým vzhledem natolik podobní, že zmiňují-li se o nich samotní autoři naučné literatury nebo přírodovědných magazínů, tak často s chybně vyobrazeným druhem. Kromě jejich podobného a pestrého zbarvení jsou specifičtí i tím, že snášejí jen jedno velké vejce a vychovávají tak jediné mládě za jednu chovnou sezónu. Tučňák patagonský hnízdí především na subantarktických ostrovech v regionu Antarktické konvergence.
Druh je vysoký 85–95 cm a pokud nehladoví, váží až 15–21 kg. Samice bývá nižší než samec a stejně tak i méně váží. Živí se především malými rybami a hlavonožci, ale součástí jeho jídelníčku je i kril a jiní korýši. Svou kořist loví ve více než 100 metrových hloubkách, přičemž se v případě potřeby dokáže ponořit do hloubky větší než 300 metrů.
Má neobvykle dlouhý chovný cyklus trvající 14–16 měsíců, a tak vychová za každé tři roky pouze dva potomky. Svého partnera mění prakticky po celý život a páry uzavírá převážně pro konkrétním období hnízdění. Hnízdit začíná v období antarktického léta, tedy v září až listopadu. Mládě se líhne po 52–56 dnech inkubace. Prvních 30-40 dnů je rodiči nepřetržitě střeženo, ale v nástupu zimy je opuštěné a utváří s vrstevníky tzv. školky. Rodiče je krmí v dlouhých intervalech a mláďata tak hladoví a ztrácí na váze. V říjnu dochází k opětovnému zvýšení množství potravy a jsou rodiči krmeni podstatně častěji. V prosinci jsou mláďata plně opeřena a vydají se samostatně lovit na moře. Schopni reprodukce jsou asi ve 3–6 letech.
Od roku 1911 jsou obecně uznávány poddruhy tučňáka patagonského, a to podle údajné genetické odlišnosti, z někdejšího výzkumu ornitologa Williama Mathewse [2] ;
Poddruhy se mohou nepatrně lišit výškou těla, nebo v rozměrech končetin či zobáku.[2] Na první pohled jsou ale prakticky totožní.[6]
Tučňák patagonský hnízdí především na subantarktických ostrovech s nadmořskou výškou od 433 do 2745 metrů[6], v oblasti Antarktické konvergence;
Mimo hnízdní období se ptáci toulají až k Antarktidě, Austrálii, Novému Zélandu či k Jižní Africe nebo Jižní Americe (zde nevelký počet párů může taktéž zahnízdit).[7]
Tučňák patagonský je vysoký 85–95 cm, přičemž samice bývá nižší než samec – mívají i menší či užší zobák nebo křídla.[6] Váha tučňáka patagonského je proměnlivá v závislosti na ročním období; pokud nehladoví, dosahuje váhy 15 až 21 kg[6][8], přičemž obvyklá váha samice se pohybuje mezi 9,3 až 12,8 kg, a váha samce mezi 14,1 až 18 kg. Průměrná hmotnost dospělého je pak 11,8 kg.[6]
Dospělý tučňák patagonský má modravě šedá záda, a kromě hlavy je přední část žlutavá nebo bílá. Přední část těla je od zadní částí těla podélně dělena úzkým černým pruhem. Na krku a hrudi má žlutooranžové skvrny, které slouží při námluvách k upoutání samic, stejně jako lžícovitá kresba po stranách hlavy. Vnitřní část křídel je bílá. Náběžné hrany jsou široce ohraničené černo-modrou barvou, stejně jako jejich špička. Duhovka je tmavě hnědá a víčka jsou neopeřená a zbarvena do šedi. Nohy mají tmavě šedé až černé. Zobák je štíhlý a dlouhý až 13 cm. Po jeho stranách se táhnou oranžové až purpurové skvrny reflektující ultrafialové záření (UV), a pravděpodobně slouží k signalizaci pohlavní zralosti, zdravotního stavu nebo sociálního postavení jedince (u mladých, pohlavně nevyzrálých ptáků se tato funkce neprokázala).[6]
Mláďata jsou zprvu čokoládově hnědá. Od dospělých se ale i v definitivním šatu liší opeřením sytě černým, a především nevýrazným, po stranách světlým a do žluta zbarveným zobákem, který by měl mít úplnou podobu až ve věku dvou let. Pohlavně vyzrálý jsou ve 3–6 letech.[6] V zajetí se tučňák patagonský dožil až 26 let.[6]
Tučňák patagonský má neobvykle dlouhý chovný cyklus trvající 14–16 měsíců. Z tohoto důvodu vychová za každé tři roky jen dva potomky. Mění svého partnera prakticky po celý svůj život, a páry uzavírá převážně pro konkrétním období hnízdění – nanejvýš spolu tentýž pár hnízdí asi 2–3 chovné sezóny. Nestaví si ani zcela prostá hnízda, ale postává pouze na rovinaté půdě v blízkosti moře – vejce a mládě do určitého stáří, je pak zahříváno v teplé obrácené kapse nacházející se v břišní části těla. Přesto si každý jedinec brání asi 0,5 metrový prostor kolem sebe, který by neměl nezvaný host narušit. Hnízdí ve velkých koloniích čítajících až 39 000 párů.
Tučňák patagonský se živí zpravidla rybami, a to především lampovníkem Carlsbergovým (Electrona carlsbergi), lampovníkem Anderssonovým (Krefftichthys andressoni) či lampovníkem Tenisonovým (Protomyctophum tenisoni). Avšak v zimních měsících (červenec-srpen) vyhledávají výhradně hlavonožce, především pak krakatici Kondakovu (Kondakovia longimana), nebo druhy Psychroteutis glacialis či Martialia hyadesii.[6][8][9] Usuzuje se, že je takováto kořist výživnější nežli ryze rybí. V zásadě se ale tučňák patagonský živí tím, co je v určitém období dostupné.
Kořist je obvykle 2–18 cm velká. Během rozmnožování loví ve vzdálenosti 180 km od hnízdiště, zatímco v mimo hnízdním období se může potulovat až 500 km daleko od domoviny. Kořist pronásleduje rychlostí 2–12 km/h (v závislosti na právě probíhající akci při lovu), a potápí se do hloubky více než 300 metrů (průměrně do 100 metrů). Studie na Falklandských ostrovech provedena okolo roku 2005, zaznamenala doposud nejvyšší ponor v hloubce 343 metrů z více než 20 000 měřených potápění.[10] Při denním světle se potápí hlouběji nežli při setmění, kdy zpravidla nepřekročí 30 metrovou hloubku – předpokládá se, že nemá natolik přizpůsobený zrak, nebo se tak vyhýbá predátorům, kteří jsou při setmění aktivnější. Pod vodou vydrží asi 6–10 minut a ponořování je uskutečňováno až 150 krát za sebou. Způsob, kterým se tučňák patagonský projevuje při potápění, je podobný písmenu „U“, při kterém se pták ponoří do určité hloubky v níž setrvá polovinu celého času a následně se vynoří, a dále písmenu „W“ či „V“ značící ponoření pod určitým úhlem a rychlé vynoření nad hladinu.[9][11][12]
_(30142527461).jpg)
Na mořském působení ohrožuje tučňák patagonského především tuleň leopardí (Hydrurga leptonyx), kosatka dravá (Orcinus orca) nebo lachtani (Otariidae), obzvláště pak lachtan antarktický (Arctocephalus gazella) [6] Na souši se pak na vejcích a mláďatech přiživují draví ptáci, jakožto buřňák obrovský (Macronectes giganteus), štítonos světlezobý (Chionis albus) racek jižní (Larus dominicanus) a v neposlední řadě chaluha subantarktická (Catharacta antarcticus lonnbergi). Tito masožraví ptáci využívají těžkého období pro mláďata v zimních měsících, kdy jsou osamocena, zesláblá nízkým příjmem potravy, a tak snadná k uštvání.[6][13][14]
Hnízdit začíná v období antarktického léta, tedy v září až listopadu. Při námluvách láká samec potenciální družku troubením se zdviženu hlavou. Pokud ta má zájem, následuje ho, zatímco samec provádí tzv. reklamní pochod, při kterém kývá hlavou ze strany na stranu.
Kdykoli mezi listopadem až březnem snese samice jedno velké vejce o velikosti přibližně 10 cm × 7 cm a váze zhruba 300 gramů, a předá jej samci. Ten si vejce překutálí na nohy, čímž jej izoluje od chladné země, a takto jej překryje kožním záhybem, jenž je v místě kontaktu s vejcem neopeřený. V sezení na vejci se oba rodiče střídají zhruba v pětidenních intervalech. Mládě se líhne po 52–56 dnech, a vyklubání ze skořápky může trvat až 72 hodin.
Po vylíhnutí mládě dosahuje váhy asi 430 gramů a skrývá se prvních 30–40 dnů pod kožním záhybem na nohou svých rodičů, protože si není schopné regulovat teplotu svého těla. Během prvních asi pěti týdnů naslouchá potomek svým rodičům, které ho učí společným rozpoznávacím tónům, jež budou důležité v pozdějším období chovu. Občas se mládě odhodlává prozkoumávat blízké okolí, ale pravidelně se na nohy rodičů vrací za účelem krmení a spánku. Na péči o potomka se podílí obě pohlaví (jeden vždy hlídá a druhý loví potravu).
Mládě do konce dubna přepelichá do druhého prachového peří a přibere na hmotnost kolem 11 kg. Nyní dochází k nástupu zimy, k sníženému množství potravy v moři a odchodu obou rodičů z hnízdní kolonie. Mláďata se proto sdružují do takzvaných školek, kde jejich těsný kontakt zmenšuje výdej tepla. V tomto období je rodiče krmí jen každý druhý až čtvrtý týden. Mláďata proto zhubnou na přibližně 2/3 původní hmotnosti, a tak ta, jež dosahovala hmotnosti nižší než 10 kg, zimu zpravidla nepřečkají a uhynou.
V říjnu dochází k opětovnému zvýšení množství potravy, kvůli oteplení povrchové vody (do hloubky 250 metrů) a množícímu se planktonu, který přiláká především různé druhy ryb. Rodiče tak přicházejí nakrmit své potomky podstatně častěji. V průběhu prosince je prachové peří mláďat nahrazeno juvenilním (plně funkčním a nepromokavým), a vydávají se samostatně lovit na moře. Schopni reprodukce jsou asi ve 3–6 letech.
V přírodě se stabilně rozmnožují asi dva miliony párů, a navíc je zaznamenáván globální populační růst.[7] Červený seznam ohrožených druhů (IUCN) uvádí, že je tučňák patagonský neohrožený (málo dotčený) na základě těchto kritérií:
V současnosti (k roku 2017) nečelí tučňák patagonský žádnému přímému nebezpečí. Případnou hrozbou může být kolísává potravní dostupnost vlivem komerčních rybolovů, nebo v důsledku globálního oteplování.[7][15]
Ve 30. letech 20. století byli tučňáci patagonští v jejich domovině odchyceni (Jižní Georgie) a odvlečeni na opačný konec světa, do severního Norska (Lofoty). Jednalo se o experiment, jehož Iniciátorem byl lovec velryb Helge Helgesen. Měl odpovědět na otázku, zda se tito ptáci dokážou rozmnožovat taktéž na severní polokouli, v relativně stejných podmínkách jako mají na polokouli jižní. Ptáci se však pouze rozprchli, k odchovu zjevně nikdy nedošlo a od roku 1949 již nebyli v dané oblasti spatřeni. Za největší příčinu neúspěchu se považuje malý počet jedinců, který zde zkusila výprava vypustit, jelikož se jedná o druh hnízdící v obrovských koloniích.[16]
Tučňák patagonský ztvárňuje vedlejší roli ve filmu Batman se vrací (angl. Batman Returns), natočeném v roce 1992.[17]
Galerie tučňák patagonský ve Wikimedia CommonsTučňák patagonský (Aptenodytes patagonicus) je po tučňáku císařském druhým největším tučňákem a zároveň představují jediné dva zástupce rodu Aptenodytes. Oba ptáci jsou si svým vzhledem natolik podobní, že zmiňují-li se o nich samotní autoři naučné literatury nebo přírodovědných magazínů, tak často s chybně vyobrazeným druhem. Kromě jejich podobného a pestrého zbarvení jsou specifičtí i tím, že snášejí jen jedno velké vejce a vychovávají tak jediné mládě za jednu chovnou sezónu. Tučňák patagonský hnízdí především na subantarktických ostrovech v regionu Antarktické konvergence.
Druh je vysoký 85–95 cm a pokud nehladoví, váží až 15–21 kg. Samice bývá nižší než samec a stejně tak i méně váží. Živí se především malými rybami a hlavonožci, ale součástí jeho jídelníčku je i kril a jiní korýši. Svou kořist loví ve více než 100 metrových hloubkách, přičemž se v případě potřeby dokáže ponořit do hloubky větší než 300 metrů.
Má neobvykle dlouhý chovný cyklus trvající 14–16 měsíců, a tak vychová za každé tři roky pouze dva potomky. Svého partnera mění prakticky po celý život a páry uzavírá převážně pro konkrétním období hnízdění. Hnízdit začíná v období antarktického léta, tedy v září až listopadu. Mládě se líhne po 52–56 dnech inkubace. Prvních 30-40 dnů je rodiči nepřetržitě střeženo, ale v nástupu zimy je opuštěné a utváří s vrstevníky tzv. školky. Rodiče je krmí v dlouhých intervalech a mláďata tak hladoví a ztrácí na váze. V říjnu dochází k opětovnému zvýšení množství potravy a jsou rodiči krmeni podstatně častěji. V prosinci jsou mláďata plně opeřena a vydají se samostatně lovit na moře. Schopni reprodukce jsou asi ve 3–6 letech.
Der er for få eller ingen kildehenvisninger i denne artikel, hvilket er et problem. Du kan hjælpe ved at angive troværdige kilder til de påstande, som fremføres i artiklen.
Kongepingvinen (Aptenodytes patagonicus) er den næststørste af de omkring 18 forskellige pingviner, som findes; kejserpingvinen er den største.
Kongepingvinen får 1 unge ad gangen og opfostrer 2 unger i en 3-årig periode. Kongepingviner bygger ikke reder, men udruger ægget ved at hannen og hunnen på skift har ægget på fødderne med en hudfold ned over. Således skiftes de til at stå på land med ægget, mens magen er på havet for at finde føde. Hvis det varer for længe inden pingvinen på land bliver afløst, vil den forlade ægget og tage på havet efter føde.
Pasningen strækker sig over 1 år. I perioder forlades ungerne på land i såkaldte børnehaver. Når ungerne er 3-4 måneder gamle, fodres de ikke i flere uger,; somme tider kan ungerne være foruden mad i op til 4 måneder. I den periode kan de tabe næsten halvdelen af deres vægt. Sidst i opfostringen følger så igen en periode, hvor de får mad jævnligt indtil de kan klare sig selv. Først når de er 5-7 år gamle, er kongepingviner modne til selv at få unger.
Pingviner jager deres føde i havet. De kan dykke i op til 9 minutter og kongepingviner er registreret dykke helt ned til 323 meter. Nogle pingviner finder føde langt fra land; kongepingviner kan være hele 900 km væk fra land – på trods af at de ikke kan flyve.
Kongepingvinen Pondus var er af Københavns Zoologiske Haves mest kendte dyr i 1960'erne og i begyndelsen af 1970'erne. Kongepingvinen blev også maskot for den daværende Den Danske Bank.
I Norge er kongepingvinen Sir Nils Olav (der lever i Skotland) maskot for Hans Majestet Kongens Garde.
Der er for få eller ingen kildehenvisninger i denne artikel, hvilket er et problem. Du kan hjælpe ved at angive troværdige kilder til de påstande, som fremføres i artiklen. Kongepingvinen (Aptenodytes patagonicus) er den næststørste af de omkring 18 forskellige pingviner, som findes; kejserpingvinen er den største.
Kongepingvinen får 1 unge ad gangen og opfostrer 2 unger i en 3-årig periode. Kongepingviner bygger ikke reder, men udruger ægget ved at hannen og hunnen på skift har ægget på fødderne med en hudfold ned over. Således skiftes de til at stå på land med ægget, mens magen er på havet for at finde føde. Hvis det varer for længe inden pingvinen på land bliver afløst, vil den forlade ægget og tage på havet efter føde.
Pasningen strækker sig over 1 år. I perioder forlades ungerne på land i såkaldte børnehaver. Når ungerne er 3-4 måneder gamle, fodres de ikke i flere uger,; somme tider kan ungerne være foruden mad i op til 4 måneder. I den periode kan de tabe næsten halvdelen af deres vægt. Sidst i opfostringen følger så igen en periode, hvor de får mad jævnligt indtil de kan klare sig selv. Først når de er 5-7 år gamle, er kongepingviner modne til selv at få unger.
Pingviner jager deres føde i havet. De kan dykke i op til 9 minutter og kongepingviner er registreret dykke helt ned til 323 meter. Nogle pingviner finder føde langt fra land; kongepingviner kan være hele 900 km væk fra land – på trods af at de ikke kan flyve.
Der Königspinguin (Aptenodytes patagonicus) ist nach dem Kaiserpinguin (Aptenodytes forsteri) die zweitgrößte Art der Pinguine (Spheniscidae) und wird zusammen mit dem Kaiserpinguin zu der Gattung der Großpinguine (Aptenodytes) gezählt. Es werden derzeit für den Königspinguin zwei Unterarten unterschieden.
Die Bestandssituation des Königspinguins wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[1][2]
Ein ausgewachsener Königspinguin erreicht eine Körperlänge zwischen 85 und 95 Zentimeter und wiegt zwischen 10 und 16 Kilogramm. Ein auffälliger Sexualdimorphismus besteht nicht, Weibchen sind aber tendenziell etwas kleiner und leichter.[3][4] Auf Grund der Körpergröße besteht eine Verwechslungsmöglichkeit nur mit dem Kaiserpinguin. Bei dieser Art sind die gelborangen Gefiederpartien jedoch weniger leuchtend und nicht so deutlich klar eingegrenzt wie beim Königspinguin. Der Unterschnabel ist beim Kaiserpinguin außerdem rötlicher.
Adulte Königspinguine haben einen schwarzen Kopf, eine schwarze Kehle und Kinn. Frisch gemausertes Gefieder glänzt grünlich. Auffallend sind bei Adulten die leuchtend gelborangen Flecken an den hinteren Kopfseiten. Sie setzen sich als dünne Linie um den Hals bis zur Vorderbrust fort. Die Körperoberseite ist vom Nacken bis zum Schwanz silbrig graublau. Abgenutztes Gefieder kurz vor der Mauser wird matter und bräunlicher. Ein schwarzer, maximal ein Zentimeter breiter Streifen verläuft von der Kehle bis in Höhe der Flossen. Die Vorderbrust ist gelborange und hellt in Richtung der weißen Unterbrust auf. Die übrige Körperunterseite ist weiß. Die Flossen sind auf der Unterseite weiß mit einer schwarzen Spitze.
Der Schnabel ist zwischen 11,4 und 13,7 Zentimeter[3] lang und sehr schmal. Der Oberschnabel ist schwärzlich, der Unterschnabel ist bei den meisten Individuen auf zwei Drittel der Länge auffällig orange. Die Füße und Beine sind dunkel schwarzgrau. Die Iris ist braun.
Noch nicht geschlechtsreife Königspinguine ähneln den adulten, bei ihnen sind die gelborangen Federpartien jedoch weniger leuchtend, die Kehle ist noch grauweiß und die Federn auf dem Oberkopf haben graue Enden. Sie mausern in das Federkleid der adulten Vögel am Beginn ihres dritten Lebensjahres. Küken sind anfangs mit graubraunen Dunen befiedert. Sie mausern dann in ein dichtes, braunes Federkleid, das sie bis zu ihrem zehnten bis zwölften Lebensmonat tragen. Ihr Schnabel ist schwarz.
Königspinguine können sich an ihren Rufen gegenseitig erkennen. Der Kontaktruf ist einsilbig und währt 0,4 bis 0,8 Sekunden. Er ist häufig von Vögeln zu hören, die gerade an Land gegangen sind. Typischerweise weisen rufende Königspinguine mit dem Schnabel nach oben. Lautäußerungen des Königspinguins, die bei der Balz eine Rolle spielen, sind mehrsilbig. Grundsätzlich lassen sich zwei Rufe unterscheiden, die vor allem in der Ruflänge unterschiedlich sind. Die kurzen Rufe sind vor allem im Zeitraum der Paarbildung zu hören und werden meist von einem noch nicht verpaarten Königspinguin gerufen. Die langen Rufe sind vor allem gegen Ende der Balzzeit zu hören, wenn die Paarbindungen bereits bestehen. Sie dienen dazu, den Partnervogel innerhalb der Kolonie wiederzufinden.[5] Drohrufe sind sehr kurz und abgehackt. Sie werden in der Regel geäußert, bevor ein Vogel nach dem anderen hackt. Die Rufe der Küken haben eine Dauer von weniger als eine halbe Sekunde. Nur die jeweiligen Elternvögel reagieren auf sie. In den Kolonien finden Küken und Elternvögel durch diese Kontaktrufe zueinander.
Der Königspinguin existiert in zwei Unterarten: Aptenodytes patagonicus patagonicus und Aptenodytes patagonicus halli. Auf der nebenstehenden Karte entsprechen die rot markierten Bereiche den Lebensräumen der Unterart patagonicus, die gelben Zonen denen der Unterart halli. Grün markiert die Aufzuchtsgebiete. Grundsätzlich leben Königspinguine in treibeisfreien Gewässern. Alle Brutkolonien liegen nördlich der normalen Treibeisgrenze.
Der Königspinguin brütet auf subantarktischen Inseln zwischen dem 45 und 55° S.[4] Brutkolonien befinden sich zum Beispiel auf Südgeorgien, auf der Macquarie-Insel und der Heard-Insel, den Kerguelen, den Prinz-Edward-Inseln und den französischen Crozetinseln. Auf der Marion-Insel ist die Art ebenfalls vertreten.[6] Kleine Bestände finden sich auch auf den Falklandinseln, wo sie gewöhnlich in der Nähe von Eselspinguinen brüten.[7] In Patagonien kamen sie – ungeachtet ihres wissenschaftlichen Namens – lange Zeit nicht mehr vor, gelegentlich finden sich jedoch während der Mauser erwachsene Tiere auf der Isla de los Estados ein. Bis ca. 1980 existierte hier auch eine Brutkolonie, die jedoch mittlerweile erloschen ist.[6] Eine kleine Kolonie von etwa 40 Königspinguinen siedelt sich gerade an der Magellanstraße, auf Feuerland wieder an. Brutkolonien finden sich in der Regel an sanft geneigten Küstenabschnitten. Der jeweilige Standort ist häufig geschützt und sonnenexponiert. Die meisten Kolonien finden sich in der Nähe des Strandes, auf den Crozetinseln befindet sich jedoch eine Brutkolonie 1,3 Kilometer vom Strand entfernt im Binnenland.[5] Einzelne Tiere halten sich manchmal auf den Südlichen Sandwichinseln und auf den Südlichen Orkneyinseln auf.[6]
Das Verbreitungsgebiet außerhalb der Brutzeit ist bislang nur ungenau bekannt. Sie halten sich dann vermutlich in subantarktischen und antarktischen Gewässern auf. Irrgäste erreichen die Antarktische Halbinsel, Antarktika sowie Südafrika, Australien und Neuseeland.[4]
Der Bestand in der Subantarktis wurde 2004 auf rund drei Millionen Königspinguine geschätzt. Der Bestand gilt mittlerweile als stabil. Die Bestände haben in den letzten Jahren in allen Brutkolonien zugenommen, nachdem es während des 19. und 20. Jahrhunderts aufgrund der Seehundjagd und des Abschlachtens der erwachsenen Tiere zur Ölgewinnung aus der reichen Fettschicht zu deutlichen Bestandsrückgängen kam. Auf den Falklandinseln wurde die Art 1870 sogar zeitweilig ausgelöscht.[4] Heute brüten dort wieder bis zu 200 Brutpaare.[8] Vermutlich auch auf Heard erloschen die Brutbestände vollständig, die Insel wurde etwa um das Jahr 1963 von Königspinguinen wieder besiedelt und hat in den Jahren danach wieder große Populationszahlen erreicht. Eine Brutkolonie auf dieser Insel zählte 1963 sechs Brutpaare. 1988 wurden hier wieder 6256 Brutpaare gezählt. Auf der Macquarie-Insel nahm die Zahl der in einer Brutkolonie gezählten Küken zwischen 1930 und 1980 sogar um das 78-fache zu.[4] Königspinguine gelten derzeit als nicht gefährdet, allerdings besteht in Südgeorgien die Möglichkeit, dass sich die dortige Fischerei ungünstig auf das verfügbare Nahrungsangebot auswirken könnte. Die einst weltgrößte Brutkolonie von Königspinguinen auf der Cochons-Insel im Archipel der Crozetinseln verzeichnet seit 1982 eine Abnahme von 88 Prozent, sie besteht nur noch aus etwa 60.000 Exemplaren. Die Gründe sind unbekannt.[9]
Königspinguine werden in zahlreichen großen Zoologischen Gärten gezeigt. Zu den europäischen Zoos, die Königspinguine halten, gehören unter anderem die in München, Berlin, Wuppertal, Basel, Zürich, Wien, Antwerpen, Brest und Edinburgh.
Königspinguine sind wie alle anderen Pinguine flugunfähig. Ihre Flügel sind zu schmalen, aber kräftigen Flossen umgestaltet und an ein Leben im Meer angepasst. Königspinguine können Tauchtiefen über 300 Meter erreichen und mehrere Minuten unter Wasser bleiben. 150 Tauchgänge pro Tag, mehr als die Hälfte in Tiefen von über 50 Metern, sind bemerkenswert. Der Sauerstoff-Nachschub unter Wasser wird durch Myoglobin, ein dem Hämoglobin verwandtes Muskelprotein, gewährleistet. Grundsätzlich tauchen Königspinguine während des Tages tiefer, während der Nacht halten sie sich in Gewässerregionen von unter 30 Meter Tiefe auf. Tauchgänge dauern im Durchschnitt 5,5 Minuten.[10]
Königspinguine ernähren sich von kleinen Fischen, Krill und Tintenfischen. Pro Jagd können sie bis zu 20 kg Meerestiere fressen. Ihre Hauptnahrungsgebiete liegen auf dem offenen Meer. Brutvögel der Crozetinsel suchen während der Fortpflanzungszeit ihre Nahrung in einer Entfernung von einem bis dreißig Kilometer von der jeweiligen Brutkolonie. Einzelne Brutvögel wurden auch noch mehr als 200 Kilometer von der Kolonie beobachtet. Im Schnitt schwammen die Brutvögel 28 Kilometer bevor sie das erste Mal nach Nahrung tauchten.[5]
Königspinguine sind sehr gesellig, jagen in Gruppen und bilden zum Brüten zum Teil große Kolonien mit zehntausenden Tieren. An Land haben ausgewachsene Königspinguine keine natürlichen Feinde zu fürchten. Einzig ihre Eier und kleinen Jungen müssen sie vor gelegentlichen Angriffen von Riesensturmvögeln (Macronectes giganteus und Macronectes halli) beschützen. Im Meer lauert das größere Gefahrenpotential in Form von Schwertwalen und von Seeleoparden.
Mit dem dritten Lebensjahr werden Königspinguine geschlechtsreif. Aufgrund der harten klimatischen Rahmenbedingungen für die Nachwuchsaufzucht sind Königspinguine während eines Brutzyklus streng monogam. Ein vollständiger Brutzyklus dauert bei den Königspinguinen nahezu vierzehn Monate, deshalb ist es ihnen nicht möglich, alljährlich wie sonst bei Vögeln üblich eine Brut durchzuführen. Sie kommen, wenn alles gut verläuft, auf zwei Junge in drei Jahren. Sie brüten bevorzugt auf flachen Küstenabschnitten hinter Sandstränden in unmittelbarer Reichweite des Meeres.
Der erste Zyklus beginnt im November, also im Frühsommer der Südhalbkugel, mit den Paarungsritualen. Im Dezember legt das Weibchen ein einzelnes, 310 Gramm schweres, grünlich-weißes Ei. Während der Brutzeit fällt den Elterntieren ein Teil der Beinfedern aus, damit das Ei engeren und damit wärmeren Kontakt zum Körper hat. Männchen und Weibchen bebrüten es im zwei- bis dreiwöchigen Wechsel während durchschnittlich 55 Tagen in einer Hautfalte, das nichtbrütende Elterntier geht in dieser Zeit auf ausgedehnte Futtersuche.
Nach dem Schlüpfen braucht das Jungtier weitere neun Monate lang elterlichen Schutz, Fürsorge und Ernährung. In den ersten dreißig bis vierzig Tagen bleiben die Jungvögel noch zwischen den Füßen ihrer Eltern, bis ihnen ein erstes Daunenkleid gewachsen ist und sie ihre Körpertemperatur selbst regulieren können. In der Aufzucht wechseln sich die Eltern in Abständen von 3 bis 14 Tagen ab, gelegentlich bilden die Küken auch Krippen, dann gehen beide Elternteile auf die Jagd. So kann es zu großen Futterpausen für die Jungen kommen, während des Winters können sich die Futterpausen auf bis zu drei Monate ausdehnen. In dieser Zeit können die Küken ohne Schaden zu nehmen bis zu 70 % ihres Körpergewichtes verlieren.
Erst nach 10 bis 13 Monaten erfolgt der Wechsel vom jugendlichen braunen Daunenschutz zum Erwachsenengefieder und schließlich die Loslösung des Jungvogels von seinen Eltern. Der zweite Brutzyklus beginnt nach einer Phase der Regeneration mit der Eiablage im Februar und dem Schlüpfen der Jungen im April. Königspinguine können je nach Lebensraum bis zu 20 Jahren alt werden.
Ein prominenter Königspinguin ist Sir Nils Olav III., ein norwegischer Brigadegeneral ehrenhalber mit Wohnsitz in Edinburgh.
Das Tier ist ein Schildhalter beim Wappen des britischen Antarktis-Territoriums.
Der Königspinguin (Aptenodytes patagonicus) ist nach dem Kaiserpinguin (Aptenodytes forsteri) die zweitgrößte Art der Pinguine (Spheniscidae) und wird zusammen mit dem Kaiserpinguin zu der Gattung der Großpinguine (Aptenodytes) gezählt. Es werden derzeit für den Königspinguin zwei Unterarten unterschieden.
Die Bestandssituation des Königspinguins wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.
The keeng penguin (Aptenodytes patagonicus) is a lairge species o penguin, seicont anerly tae the emperor penguin in size.
The keeng penguin (Aptenodytes patagonicus) is a lairge species o penguin, seicont anerly tae the emperor penguin in size.
Den Kinnekspinguin ass déi zweetgréisst Aart aus der Uerdnung vun de Pinguinen (Spheniscidae) a gehéiert zu derselwechter Gattung wéi de Keeserpinguin.
De Kinnekspinguin ass tëscht 80 an 100 cm grouss, huet e Gewicht tëscht 10 an 20 kg a gëtt ongeféier 10 Joer al. Hie lieft an den antarkteschen a subantarkteschen Inselen.
Den Kinnekspinguin ass déi zweetgréisst Aart aus der Uerdnung vun de Pinguinen (Spheniscidae) a gehéiert zu derselwechter Gattung wéi de Keeserpinguin.
De Kinnekspinguin ass tëscht 80 an 100 cm grouss, huet e Gewicht tëscht 10 an 20 kg a gëtt ongeféier 10 Joer al. Hie lieft an den antarkteschen a subantarkteschen Inselen.
Yperana ruvichaete (karaiñe'ẽ: pingüino rey) - (Aptenodytes patagonicus) ha'e peteĩ guyra yperana juehegua oiko tenda ro'ýpe, jueheguaty yperana tĩmbukúva pegua. Yperana guasuve mokõiha, yperana ruvicha rire.
Oikove mante Antártidape, ha ohaitypo ypa'ũ hembe'y Antártidape.
Ipyti'a ha ijahy'o pytã'yjuva, ijatukupe hũngyva. Ipy'a morotĩva, iñakã hũva ha itĩ pytã'yjuva ha mbukúva.
Хаан оцон шувуу (Aptenodytes patagonicus) нь император оцон шувууны дараа орох 2 дахь том зүйл оцон шувуу юм. Антарктидын ойролцоох бүсийн арлуудад амьдрах ба нийт 2.23 сая хос бий бөгөөд тоо толгой нь цөөрөх хандлагатай байна.
Хаан оцон шувуу нь 90 см өндөр, 11-16 кг жинтэй ба бусад бүх зүйлийн оцон шувуудын адил усны даралт, эсэрүүцлийг багасгах шувтан хэлбэрийн биетэй ба далавч нь хатуу, хавтгай сэлүүр болон хөгжсөн байдаг. Эр, эм шувууд үл ялиг өөр зүсмийн өдтэй ба эм нь биеэр арай жижиг. Хошуу нь хар өнгөтэй, урт нарийн, доошоо бага зэрэг махир ба 12-13 см урт юм. Доод эрүү, хошуу нь улбар шар эсвэл ягаандуу судалтай. Дэгдээхэй нь бор саарал өд сөдөөр хучигдсан байх ба 10-12 сар хүрээд гуужин солигддог. Хошуу нь нас бие гүйцтэл хар өнгөтэй байна.
Хаан оцон шувуу нь 6.5-10 км/ц хурдтай сэлэх ба 200 м, түүнээс дээш шумбаж чаддаг.
Хаан оцон шувуу жижиг загас, арваалж, наймаалж, сам хорхойгоор хооллодог.
Зуны улирал болох 12-1 сарын хооронд нэгэн зэрэг өндөглөж эхэлнэ. Олноороо сүрэглэн далайн эргийн өргөн талд үржилд орон, дэгдээхэйгээ өсгөж бойжуулдаг. Өндөг нь 54 хоноод хагарах ба энэ хүртэл эр, эм ээлжлэн дарна. Зуны далай, тэнгис хоол тэжээлээр элбэг тул эцэг, эх нь дэгдээхэйгээ сайтар хооллоно. 6 сарын үед намар болох ба дэгдээхэйн биеийн жин нас бие гүйцсэн оцон шувууны 80%тай тэнцэхүйц томорсон байдаг. Хүйтэрч эхэлмэгц эцэг эх нь 2 долоо хоногт 1 удаа л хоол зөөдөг болох ба дэгдээхэй биендээ хуримтлуулсан өөх, таргаар өлсгөлөн, хүйтнийг тэсвэрлэн давдаг. Хавар болоход дэгдээхэйн биеийн жин талдаа хүртэл буурсан байна. Дашрамд дурдахад дэгдээхэйн биеийн жингийн талаас илүүг ходоод нь эзэлдэг аж. Хавар болон дулаарахад эцэг эх нь дахин хооллож эхэлнэ. Дэгдээхэйн өд сөд нь урган нас бие гүйцтэл 10 сараас 1 жил зарцуулдаг.
Хаан оцон шувуу (Aptenodytes patagonicus) нь император оцон шувууны дараа орох 2 дахь том зүйл оцон шувуу юм. Антарктидын ойролцоох бүсийн арлуудад амьдрах ба нийт 2.23 сая хос бий бөгөөд тоо толгой нь цөөрөх хандлагатай байна.
அரசப் பென்குயின் பென்குயின் இனங்களிலேயே இரண்டாவது பெரிய பென்குயின் ஆகும். இவை பொதுவாக மூன்று அடி உயரமும் 11 முதல் 16 கிலோகிராம் எடையும் இருக்கும். இவை சிறு மீன்களையே முதன்மை உணவாகக் கொள்கின்றன. அண்டார்க்டிக்காவிற்கு அருகிலுள்ள தீவுகளில் இவை இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இவற்றின் மொத்த எண்ணிக்கை 2.23 மில்லியன் இணைகளாகும். இது மேலும் மிகுந்து வருகிறது.
அரசப் பென்குயின் பென்குயின் இனங்களிலேயே இரண்டாவது பெரிய பென்குயின் ஆகும். இவை பொதுவாக மூன்று அடி உயரமும் 11 முதல் 16 கிலோகிராம் எடையும் இருக்கும். இவை சிறு மீன்களையே முதன்மை உணவாகக் கொள்கின்றன. அண்டார்க்டிக்காவிற்கு அருகிலுள்ள தீவுகளில் இவை இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இவற்றின் மொத்த எண்ணிக்கை 2.23 மில்லியன் இணைகளாகும். இது மேலும் மிகுந்து வருகிறது.
The king penguin (Aptenodytes patagonicus) is the second largest species of penguin, smaller, but somewhat similar in appearance to the emperor penguin. There are two subspecies: A. p. patagonicus and A. p. halli; patagonicus is found in the South Atlantic and halli in the South Indian Ocean (at the Kerguelen Islands, Crozet Island, Prince Edward Islands and Heard Island and McDonald Islands) and at Macquarie Island.[1]
King penguins mainly eat lanternfish, squid and krill. On foraging trips, king penguins repeatedly dive to over 100 metres (300 ft), and have been recorded at depths greater than 300 metres (1,000 ft).[2] Predators of the king penguin include giant petrels, skuas, the snowy sheathbill, the leopard seal and the orca.
The king penguin breeds on the Subantarctic islands at the northern reaches of Antarctica, South Georgia, and other temperate islands of the region. It also lives on Macquarie Island in the Southern Ocean.
This bird was exploited commercially in the past for its blubber, oil, meat, and feathers. Today, it is fully protected.
.jpg)
The king penguin stands at 70 to 100 cm (28 to 39 in) tall and weighs from 9.3 to 18 kg (21 to 40 lb).[3][4][5] Although female and male king penguins are monomorphic they can be separated by their calls.[6] Males are also slightly larger than females. The mean body mass of adults from Marion Island was 12.4 kg (27 lb) for 70 males and 11.1 kg (24 lb) for 71 females. Another study from Marion Island found that the mean mass of 33 adults feeding chicks was 13.1 kg (29 lb). The king penguin is approximately 25% shorter and weighs around a third less than the emperor penguin.[7][8]
At first glance, the king penguin appears very similar to the larger, closely related emperor penguin, with a broad cheek patch contrasting with surrounding dark feathers and yellow-orange plumage at the top of the chest. However, the cheek patch of the adult king penguin is a solid bright orange whereas that of the emperor penguin is yellow and white, and the upper chest tends to be more orange and less yellowish in the king species. Both have colourful markings along the side of their lower mandible, but these tend towards pink in emperor penguin and orange in king penguin.
Emperor and king penguins typically do not inhabit the same areas in the wild, with the possible exception of vagrants at sea, but the two can be distinguished from one another by the king's longer, straighter bill, larger flippers and noticeably sleeker body. The juvenile king penguin with its long bill and heavy dark brown down is completely different in appearance from the mostly grey emperor chick with its black and white mask. Once moulted of its brown juvenile plumage, the king chick resembles the adult, but is somewhat less colourful.
King penguins often breed on the same large, circumpolar islands as at least half of all living penguins, but it is easily distinguished from other species by its much larger size and taller frame, colorful markings and grizzled sooty-greyish rather than blackish back.[3][9][10]
King penguins breed on subantarctic islands between 45 and 55°S, at the northern reaches of Antarctica, as well as Tierra del Fuego, the Falkland Islands, and other temperate islands of the region. The total population is estimated to be 2.23 million pairs and is increasing.[3] The largest breeding populations are on the Crozet Islands, with around 455,000 pairs, 228,000 pairs on the Prince Edward Islands, 240,000–280,000 on the Kerguelen Islands and over 100,000 in the South Georgia archipelago. By the early 1920s, the King penguin population on South Georgia and the Falklands was nearly wiped out by whalers on these islands.
The Falklands and South Georgia had no trees to use for firewood, so the whalers burned millions of oily, blubber rich penguins as fuel for the constant fires needed to boil whale blubber to extract the oil; the whalers also used penguin oil for lamps, heating and cooking, in addition to eating the birds and their eggs. Macquarie Island currently has around 70,000 pairs. The non-breeding range is unknown due to many vagrant birds having been seen on the Antarctic peninsula as well as in South Africa, Australia and New Zealand.
One of the largest known King penguin colonies, on Île aux Cochons in the Crozet Islands, is thought to have experienced a massive drop in its population over the last few decades, from about half a million breeding pairs in the 1980s to about 60,000 breeding pairs in 2017.[11] The cause of this decline may be due to changes in the ecosystem related to climate change as their primary source of food is moving farther away from places where the penguins can breed. This may result in population declines and shifts in the locations of the King penguin breeding grounds.[12]
The Nature Protection Society released several king penguins in Gjesvær in Finnmark, and Røst in Lofoten in northern Norway in August, 1936. Penguins were seen in the area several times during the 1940s; though none have been officially recorded since 1949, there were a few unconfirmed sightings of penguins in the area during the early 1950s.[13]
American zoologist Gerry Kooyman revolutionized the study of penguin foraging behaviour in 1971 when he published his results from attaching automatic dive-recording devices to emperor penguins,[14] and recording a dive of 235 metres (771 ft) by a king penguin in 1982.[15] The current maximum dive recorded is 343 metres in the Falkland Islands region,[16] and a maximum time submerged of 552 seconds recorded at the Crozet Islands.[17] The king penguin dives to depths of 100–300 meters (350–1000 feet), spending around five minutes submerged, during daylight hours, and less than 30 metres (98 ft) at night.[18][19]
The majority (around 88% in one study) of dives undertaken by king penguins are flat-bottomed; that is, the penguin dives to a certain depth and remains there for a period of time hunting (roughly 50% of total dive time) before returning to the surface. They have been described as U-shaped or W-shaped, relating to the course of the dive. The remaining 12% of dives have a V-shaped or "spike" pattern, in which the bird dives at an angle through the water column, reaches a certain depth, and then returns to the surface. In contrast, other penguins dive in this latter foraging pattern.[18][20] Observations at Crozet Islands revealed most king penguins were seen within 30 km (19 mi) of the colony.[21] Using the average swimming speed, Kooyman estimated the distance travelled to foraging areas at 28 km (17 mi).[18]
The king penguin's average swimming speed is 6.5–10 km/h (4–6 mph). On shallower dives under 60 m (200 ft), it averages 2 km/h (1.2 mph) descending and ascending, while on deeper dives over 150 m (490 ft) deep, it averages 5 km/h (3.1 mph) in both directions.[19][22] King penguins also "porpoise", a swimming technique used to breathe while maintaining speed. On land, the king penguin alternates between walking with a wobbling gait and tobogganing—sliding over the ice on its belly, propelled by its feet and wing-like flippers. Like all penguins, it is flightless.[23]
%E2%80%93King_penguin_(Aptenodytes_patagonicus)_05.jpg)
King penguins eat various species of small fish, squid, and krill. Fish constitute roughly 80% of their diet, except in winter months of July and August, when they make up only around 30%.[19] Lanternfish are the main fish taken, principally the species Electrona carlsbergi and Krefftichthys anderssoni, as well as Protomyctophum tenisoni. Slender escolar (Paradiplospinus gracilis) of the Gempylidae, and Champsocephalus gunneri, is also consumed. Cephalopods consumed include those of the genus Moroteuthis, the hooked squid or Kondakovia longimana, the sevenstar flying squid (Martialia hyadesii), young Gonatus antarcticus and Onychoteuthis species.[19]
The king penguin's predators include other seabirds and aquatic mammals:
The king penguin is able to breed at three years of age, although only a very small minority (5% recorded at Crozet Islands) actually do then; the average age of first breeding is around 5–6 years.[34] King penguins are serially monogamous. They have only one mate each year, and stay faithful to that mate. However, fidelity between years is less than 30%.[35] The unusually long breeding cycle probably contributes to this low rate.[36]
The king penguin has an extremely prolonged breeding cycle, taking around 14–16 months from laying to offspring fledging.[37] Although pairs will attempt to breed annually, they are generally only successful one year in two, or two years in three in a triennial pattern on South Georgia.[30] The reproductive cycle begins in September to November, as birds return to colonies for a prenuptial moult. Those that were unsuccessful in breeding the previous season will usually arrive earlier. They then return to the sea for around three weeks before coming ashore in November or December.[38]
The female penguin lays one pyriform (pear-shaped) white egg weighing 300 g (⅔ lb).[39] It is initially soft, but hardens and darkens to a pale greenish colour. It measures around 10 cm × 7 cm (3.9 in × 2.8 in).[39] The egg is incubated for around 55 days with both birds sharing incubation in shifts of 6–18 days each. Like the closely related emperor penguin, the king penguin balances the egg on its feet and incubates it in a "brood pouch".
Hatching may take up to 2–3 days to complete, and chicks are born semi-altricial and nidicolous. In other words, they have only a thin covering of down, and are entirely dependent on their parents for food and warmth.[40] The guard phase begins with the hatching of the chick. Similar to the emperor penguin, the young king penguin chick spends its time balanced on its parents' feet, sheltered in the brood pouch formed from the abdominal skin of the latter.[40] During this time, the parents alternate every 3–7 days, one guarding the chick while the other forages for food. The guard phase lasts for 30–40 days. By then the chick has grown much larger, and is better able to both keep warm and protect itself against most predators. King chicks are very curious and will wander far when exploring their surroundings. The chicks form a group, called a crèche and are watched over by only a few adult birds; most parents leave their chick in these crèches to forage for themselves and their chick. Other species of penguins also practice this method of communal care for offspring.
.jpg)
By April, the chicks are almost fully grown, but lose weight by fasting over the winter months, gaining it again during spring in September. Fledging then takes place in late spring/early summer.
King penguins form huge breeding colonies; for example, the colony on South Georgia Island at Salisbury Plain holds over 100,000 breeding pairs and the colony at St. Andrew's Bay over 100,000 birds. Because of the very long breeding cycle, colonies are continuously occupied year-round with both adult birds and chicks. During breeding, king penguins do not build nests, although they show strong territorial behaviour and keep a pecking distance to neighbouring penguins. Penguin positions in breeding colonies are highly stable over weeks and appear regularly spaced.[41]
The king penguin feeds its chicks by eating fish, digesting it slightly and regurgitating the food into the chick's mouth.
Because of their large size, king penguin chicks take 14–16 months before they are ready to go to sea. This is markedly different from smaller penguins, who rear their chicks through a single summer when food is plentiful. King penguins time their mating so the chicks will develop over the harshest season for fishing. In this way, by the time the young penguins are finally mature enough to leave their parents, it is summer when food is plentiful and conditions are more favorable for the young to survive alone at sea.
70% of king penguins are expected to abruptly disappear in less than eighty years.[42] Considered sensitive indicators of changes in marine ecosystems, king penguins serve as a key species for understanding the effects of climate change on the marine biome, especially throughout the sub-Antarctic and Antarctic areas.[43]
King penguins primarily feed at the Antarctic Convergence, which provides 80% of their food biomass.[44] King penguins currently travel 300–500 km over a course of over a week to complete the journey. However, ocean warming could easily move these fronts further away from breeding grounds. Continuous ocean warming could cause the convergence zone to move polewards, away from king penguin breeding sites like the Falklands and the Crozet Islands. It has been suggested that if carbon emissions continue to rise at their current rate, king penguins will need to travel an additional 200 km in order to reach their feeding areas. Breeding grounds will also suffer with the rise of emissions. Nearly half of the total population will likely lose their breeding grounds by the year 2100.[42]
King penguins are also threatened by large-scale commercial fishing that could deplete their main source of food: myctophid fish. Over 200,000 tons of myctophid fish were commercially exploited by the beginning of the 1990s in the South Georgia region. Ongoing attempts to further develop this fishery for human consumption close to key penguin foraging areas are likely to have negative impacts on food provisioning.[45]
The Pew Charitable Trust recommends the Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources (CCAMLR) implement "large-scale, fully protected marine reserves in the waters surrounding Antarctica." The Trust also recommends precautionary management of the Antarctic krill fishery in order to protect king penguins’ main source of food. The CCAMLR is made up of 24 countries (plus the European Union), among those are the United States and China, that withhold the authority to enact such protective measures.[46] It has also been suggested that in conservation modeling, special attention be paid to the southernmost breeding locations, given the predicted rise in water temperature in the Southern Ocean, and that complete regular censuses of breeding populations be carried out to detect temporal trends and environmental changes.[45]
The species is classified as Least Concern by the International Union for Conservation of Nature's Red List of Threatened Species. Since 2004, the IUCN has reported that the population size is large and has increased its breeding rates. Adult king penguins have maintained high survival rates since the 1970s.[1] The steady population of king penguins is due largely to current conservation efforts to protect nesting habitats. Ecotourism and public access to all king penguin breeding sites are heavily restricted in order to prevent outbreaks of disease and general disturbance. All of the colonies in Crozet and Kerguelen Islands are protected under the oversight of the Reserve Naturelle Nationales des Terres australes et Antarctiques Françaises. Additionally, South Georgian penguins reside in a "special protected area within the Environmental Management Plan for South Georgia." And in the Falklands, all wildlife—including the king penguin—is protected under the Conservation of Wildlife and Nature Bill of 1999.[45]
Considered a flagship species, 176 individuals were counted in captivity in North American zoos and aquaria in 1999.[47] The species is exhibited at SeaWorld Orlando, Indianapolis Zoo,[48] Detroit Zoo, Saint Louis Zoo,[49] Kansas City Zoo, Newport Aquarium in Newport, Kentucky, Edinburgh Zoo and Birdland in the United Kingdom, Berlin Zoological Garden in Germany, Zurich Zoo and Zoo Basel in Switzerland, Diergaarde Blijdorp in the Netherlands, Antwerp Zoo in Belgium, 63 Seaworld in Seoul, South Korea, Melbourne Aquarium in Australia, Mar del Plata Aquarium in Argentina, Loro Parque in Spain and Ski Dubai in United Arab Emirates, Calgary Zoo in Canada, Odense Zoo in Denmark, Asahiyama Zoo in Hokkaido, Japan,[50] and many other collections.
The king penguin (Aptenodytes patagonicus) is the second largest species of penguin, smaller, but somewhat similar in appearance to the emperor penguin. There are two subspecies: A. p. patagonicus and A. p. halli; patagonicus is found in the South Atlantic and halli in the South Indian Ocean (at the Kerguelen Islands, Crozet Island, Prince Edward Islands and Heard Island and McDonald Islands) and at Macquarie Island.
King penguins mainly eat lanternfish, squid and krill. On foraging trips, king penguins repeatedly dive to over 100 metres (300 ft), and have been recorded at depths greater than 300 metres (1,000 ft). Predators of the king penguin include giant petrels, skuas, the snowy sheathbill, the leopard seal and the orca.
The king penguin breeds on the Subantarctic islands at the northern reaches of Antarctica, South Georgia, and other temperate islands of the region. It also lives on Macquarie Island in the Southern Ocean.
This bird was exploited commercially in the past for its blubber, oil, meat, and feathers. Today, it is fully protected.
La reĝa pingveno, Aptenodytes patagonicus, aŭ laŭ la latina scienca nomo Patagona aptenodito, estas la plej granda specio de Pingvenoj kun 11 al 16 kg post la Imperiestra pingveno. Estas 4 milionoj da ili en la Antarkta ekozono. Estas du subspecioj nome nomiga A. p. patagonicus kaj A. p. halli; patagonicus troviĝas en Suda Atlantiko kaj halli aliloke.
La reĝa pingveno manĝas malgrandajn fiŝojn, ĉefe torĉofiŝoj, kaj kalmarojn kaj dependas malpli ol aliaj predantoj de Suda Oceano el krilo kaj aliaj krustuloj. Por manĝi ili ripete subnaĝas ĝis ĉirkaŭ 100 m, kaj estis registrita ĉe profundoj de pli ol 300 m.[1]
La reĝa pingveno reproduktiĝas en ĉeantarktaj insuloj ĉe la nordaj bordoj de Antarkto, Suda Georgio, kaj aliaj moderklimataj insuloj de la mondoregiono.
Reĝaj pingvenoj reproduktiĝas ĉe ĉeantarktaj insuloj inter 45 kaj 55°S, ĉe la nordaj bordoj de Antarkto, same kiel ĉe Fuegio, la Malvinoj, kaj aliaj moderklimataj insuloj de la mondoregiono. La totala populacio estas ĉirkaŭkalkulita je 2.23 milionoj da paroj kaj pliiĝas.[2] La plej grandaj reproduktaj populacioj estas ĉe Krozetinsuloj, kun ĉirkaŭ 455,000 paroj, 228,000 paroj en la Princ-Eduardaj Insuloj, 240,000–280,000 en Kergelenoj kaj ĉirkaŭ 100,000 en la arkipelago Suda Georgio. La Makvora Insulo havas ĉirkaŭ 70,000 parojn. La ne-reprodukta teritorio estas malbone konata ĉar oni registris vagantajn birdojn el la Antarkta Duoninsulo same kiel ĝis Suda Afriko, Aŭstralio kaj Novzelando.
La Nature Protection Society liberigis Reĝajn pingvenojn en Gjesvær en Finnmark, kaj en Røst en Lofotoj en norda Norvegio en aŭgusto de 1936. Oni registris birdojn en la areo kelkajn fojojn en la 1940-aj jaroj kvankam neniu estis vidita ekde 1949.[3]
La supra parto de ties brusto, sub la gorĝo, estas tre flavecoranĝa, bordita de nigra linio, kaj flavece nuance al blanko de suba brusto; la dorso estas griza, ĝis la vosto. Ties ventro estas blankeca, kaj ties kapo estas nigra kun tre longa beko, pinteca kaj parte oranĝeca (suba makzelo escepte la pinto), kaj kroma oranĝeca areo en nuko (totale tri oranĝaj markoj). Ties kruroj estas adaptitaj por naĝi kaj subnaĝi. Ili estas 85 al 95 cm longaj kaj pezas el 12 al 14 kg. Tamen la pezo de junuloj povas varii el 8 al 20 kg depende de la momento. La ino pezas ĝenerale 2 kg malpli. Ties beko estas ĉirkaŭ 13 cm longa kaj ties flugiloj ĉirkaŭ 34 cm longaj.
Tiu pingveno similas multe al la Imperiestra pingveno, el kiu ĝi distingiĝas per ioma malgrando, orelareaj makuloj tre oranĝaj kaj bekobazo el oranĝa al ruĝeca.
La idoj estas kovritaj de bruna lanugo ege milda, kiu aspektas kvazaŭ haro. Junuloj havas foje nigran bekon.
La usona zoologo Gerry Kooyman revoluciis la studon de pingvena manĝokutimaro en 1971 kiam li publikigis siajn rezultojn el ligado de aŭtomataj merĝoregistriloj al Imperiestraj pingvenoj,[4] kaj registris merĝon de 235 m fare de Reĝa pingveno en 1982.[5] La nune maksimuma merĝoregistro estas de 343 metroj en la regiono de la Malvinoj,[6] kaj la maksimuma tempo de merĝo de 552 sekundoj estis registrita ĉe la Krozetoj.[7] La Reĝa pingveno merĝas al profundecoj de 100–300 metroj, kaj estas ĉirkaŭ 5 minutoj submerĝe, dum tagolumaj horoj, kaj malpli ol 30 m nokte.[8][9]
La majoritato (ĉirkaŭ 88% en unu studo) de merĝoj faritaj de Reĝaj pingvenoj estas fundaj; tio estas, la pingveno merĝas je ia profundo kaj restas tie por periodo ĉasante (ĉirkaŭ 50% el la totala merĝotempo) antaŭ reveni al la surfaco. Ili estis priskribitaj kiel U-formaj aŭ W-formaj, rilate al la sekvo de la merĝo. La birdo merĝas en V-forma aŭ 'najlo' modelo en la restanta 12% de merĝoj; tio estas ke la birdo merĝas je angulo tra la akvokolono, atingas ian profundon kaj poste revenas al surfaco. Aliaj pingvenoj merĝas en tiu lasta manĝomodelo kontraste.[8][10] Observoj ĉe la Krozetinsuloj montris, ke plej Reĝaj pingvenoj estis vidataj ĝis je 30 km el la kolonio.[11] Uzante averaĝan naĝorapidon, Kooyman ĉirkaŭkalkulis la distancon veturitan al manĝareoj je 28 km.[8]
Ties averaĝa naĝorapido estas 6.5–10 km/h. Ĉe malpli profundaj merĝoj sub 60 m, ĝi averaĝe faras 2 km/h por descendi kaj ascendi, dum ĉe pli profundaj merĝoj super 150 m, ĝi averaĝe faras 5 km/h en ambaŭ direktoj.[9][12] Reĝaj pingvenoj ankaŭ uzas naĝoteknikon por spiri dum plutenas rapidon. Surtere la Reĝa pingveno alternas inter piedirado per balanciĝa sinteno kaj toboganado — gliti super glacio sur sia ventro, pelita per siaj piedoj kaj flugilecaj naĝiloj. Kiel ĉiuj pingvenoj, ĝi estas neflugaj birdoj.[13]
Tiu specio vivas ĝis 20 jaroj en naturo.
Reĝaj pingvenoj manĝas malgrandajn fiŝojn, kaj kalmarojn kaj dependas malpli ol aliaj predantoj de Suda Oceano el krilo kaj aliaj krustuloj. Fiŝoj konstituas 80–100% el ties dieto, escepte en vintraj monatoj de Julio kaj Aŭgusto, kiam ili formas nur 30%.[9] Torĉofiŝoj estas la ĉefa fiŝo manĝata, ĉefe de la specioj Electrona carlsbergi kaj Krefftichthys anderssoni, same kiel Protomyctophum tenisoni. Estas konsumitaj ankaŭ la Svelta paradiplospino (Paradiplospinus gracilis) de la familio de Gempiledoj, kaj la Champsocephalus gunneri. Cefalopodoj konsumataj estas tiuj de la genro Moroteuthis, la hokokalmaroj aŭ Kondakovia longimana, nome la Sepstela flugokalmaro (Martialia hyadesii), junaj Gonatus antarcticus kaj specioj de la genro Onychoteuthis.[9]
La predantoj de la Reĝa pingveno estas birdoj kaj akvaj mamuloj:
La Reĝa pingveno kapablas reproduktiĝi je tri jaroj de aĝo, kvankam nur tre malgranda minoritato (5% registrita ĉe Krozetoj) fakte faras tion; la averaĝa aĝo de la unua reprodukto estas ĉirkaŭ 6 jaroj.[17] La Reĝaj pingvenoj estas seriaj monogamoj, tio estas formas parligon unu post alia. Ili pariĝas nur kun unu partnero ĉiujare, kaj restas fidela al tiu. Tamen fideleco dum jaroj estas nur ĉirkaŭ 29%.[18] La longa reprodukta ciklo povas kontribui al tiu malalta indico.[19]
La Reĝa pingveno havas malkutime longan reproduktan ciklon, kio daŭras ĉirkaŭ 14–16 monatojn el ovodemetado al sendependigo de idoj.[20] Kvankam paroj povas klopodi reproduktiĝi ĉiujare, ili ĝenerale sukcesas nur unu jaron el du, aŭ du jarojn el tri en trijara modelo en Suda Georgio.[15] La reprodukta ciklo startas en septembro al novembro, kiam birdoj revenas al kolonioj por antaŭnupta plumoŝanĝado. Tiuj kiuj estis malsukcesaj en reproduktado la antaŭan sezonon ofte alvenas pli frue. Ili poste revenas al maro dum tri semajnoj antaŭ veni surmarborden en novembro aŭ decembro.[21] La pingvenino demetas unu piroforman blankan ovon kiu pezas 300 g.[22] Ĝi estas dekomence milda, sed plifortiĝas kaj malheliĝas al palverdeca koloro. Ĝi estas ĉirkaŭ 10 x 7 cm.[22]
La ovo estas kovata dum ĉirkaŭ 55 tagoj de ambaŭ gepatroj kiuj kunfaras respondecon por kovado laŭ vicoj de po 6–18 tagoj. Eloviĝo daŭras ĝis 2–3 tagojn por iĝi kompleta, kaj la idoj naskiĝas duon-malfrumaturaj kaj nestoloĝantaj. Alivorte, ili havas nur fajnan kovron de lanugo kaj estas tute dependaj el la gepatroj por manĝo kaj varmo.[23] La zorgofazo startas post la nasko de la ido. La juna ido pasas sian tempon balance sur la piedoj de siaj gepatroj, ŝirmita de sako formata el ventra haŭtaĵo de patro.[23] Dum tiu tempo, la gepatroj alternas ĉiun 3an–7an tagon, tiel ke unu zorgas la idon dum la aliaj manĝas. La zorgofazo daŭras 30–40 tagojn. Poste la ido jam multe kreskiĝis, povas zorgi per si mem, varmiĝi kaj protekti sin mem kontraŭ plej predantoj. Ĝi iĝas pli kaj pli scivolema kaj startas esplori siajn ĉirkaŭojn. Ĝi finfine formas grupon kun aliaj idoj, nome idovartejon. Idovartejoj estas zorgitaj de nur kelkaj plenkreskuloj; plej gepatroj povas lasi siajn idojn por manĝi ili mem kaj nutri poste siajn idojn. Ankaŭ aliaj specioj de pingvenoj praktikas tiun metodon de komunuma idozorgado.
Aprile la idoj jam estas preskaŭ tutkreskaj, sed perdas pezon pro fastado dum la vintraj monatoj, kaj rehavas ĝin dum printempo en septembro. Tiam okazas elnestiĝo fine de printempo al komenco de somero.
Reĝaj pingvenoj formas grandajn reproduktajn koloniojn; ekzemple, la kolonio de Suda Georgio ĉe Salisbury Plain enhavas ĉirkaŭ 100,000 reproduktajn parojn kaj unu ĉe la golfo Sankta Andreo ĉirkaŭ 100,000 birdojn. Pro la longa reprodukta ciklo, la kolonioj estas konstante okupataj.
La Reĝa pingveno nutras sian idon per manĝo de fiŝo, ties ioma digestado kaj regurgitado de la manĝo al la idobuŝo.
Pro ties grando, la idoj de Reĝa pingveno postulas 14–16 monatojn antaŭ esti pretaj iri al maro. Tio estas tre diferenca el la kazo de pli malgrandaj pingvenoj, kiuj zorgas siajn idojn dum ununura somero kiam manĝo abundas. La Reĝaj pingvenoj tempoplanas sian pariĝadon tiele ke la idoj disvolviĝu dum la plej akra sezono por fiŝkaptado. Tiele por la tempo kiam la junaj pingvenoj estas finfine sufiĉe maturaj por sendependiĝi, jam estas somero kiam manĝo abundas kaj la kondiĉoj estas pli favoraj por ke la junuloj survivu sole.
Konsiderita flagospecio, oni kalkulis 176 individuojn en kaptiveco en Nordamerikaj Bestoĝardenoj kaj Akvarioj en 1999.[24] La specio estis bredata en kaptiveco ĉe la SeaWorld San Diego. Kaj estas montrata en SeaWorld Orlando, Bestoĝardeno de Indianapolis,[25] Bestoĝardeno de Detrojto, Sanktaluisa Bestoĝardeno,[26] Akvario de Newport en Newport (Kentukio), Zoo de Edinburgo en Skotlando, Zoologia ĝardeno de Berlino en Germanio, Bestoĝardeno de Zuriko en Svisio, Diergaarde Blijdorp en Nederlando, 63 Seaworld en Seulo, Suda Koreio, Melburna Akvario en Aŭstralio, Museo del Mar (Mar del Plata) en Argentino, Loro Parque en Hispanio, Skiejo de Dubajo en Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj, kaj en Kalgaria Zoo en Kanado.
La Reĝa pingveno estas simbolo de la Zoo de Edinburgo.
La ornitologia kromnomo de Roger Tory Peterson estis "King Penguin", en angla Reĝa pingveno.
Tutmonda distribuado
ĉe Krozetoj
en Suda Georgio
Malvinoj
Detalo de kapo
Elirante el maro en Malvinoj
Kapo montranta la tri oranĝajn markojn kaj ĉefe tiun orelarean
Ovo inter patraj piedoj
Komenco de plumoŝanĝado ĉe junulo
La reĝa pingveno, Aptenodytes patagonicus, aŭ laŭ la latina scienca nomo Patagona aptenodito, estas la plej granda specio de Pingvenoj kun 11 al 16 kg post la Imperiestra pingveno. Estas 4 milionoj da ili en la Antarkta ekozono. Estas du subspecioj nome nomiga A. p. patagonicus kaj A. p. halli; patagonicus troviĝas en Suda Atlantiko kaj halli aliloke.
La reĝa pingveno manĝas malgrandajn fiŝojn, ĉefe torĉofiŝoj, kaj kalmarojn kaj dependas malpli ol aliaj predantoj de Suda Oceano el krilo kaj aliaj krustuloj. Por manĝi ili ripete subnaĝas ĝis ĉirkaŭ 100 m, kaj estis registrita ĉe profundoj de pli ol 300 m.
La reĝa pingveno reproduktiĝas en ĉeantarktaj insuloj ĉe la nordaj bordoj de Antarkto, Suda Georgio, kaj aliaj moderklimataj insuloj de la mondoregiono.
El pingüino rey (Aptenodytes patagonicus) es una especie de ave de la familia de los pingüinos (Spheniscidae). Es el segundo pingüino más grande dentro de las 18 especies de pingüinos que existen en el mundo después del pingüino emperador (Aptenodytes forsteri). Es una ave que migra por su alimento desde islas sub-antárticas hasta aguas circumpolares antárticas.
Se distribuye por las regiones circumpolares en el continente antártico, donde están las zonas de los vientos del oeste. Anida en la Bahía Inútil en la Isla Grande de Tierra del Fuego, en Chile[2][3][4][5][6][7] y en las islas cercanas a América del Sur (como las Malvinas y las Georgias del Sur), África (Islas del Príncipe Eduardo e islas Crozet) y Oceanía (islas Kerguelen e isla Macquarie).
La parte superior de su pecho, a la altura de la garganta, es de color naranja amarillento, bordeado por una línea negra, con la espalda tapizada de color gris, que baja hasta llegar a la cola. Su vientre es blanquecino, y su cabeza negra y armada de un pico largo, puntiagudo y parcialmente anaranjado. Sus patas están adaptadas para nadar en el agua.
Las crías están cubiertas por un plumón castaño muy suave, que tiene la apariencia de pelo. Viven hasta veinte años en estado natural. Se alimentan de krill, peces pequeños, etc.
Presenta dos subespecies:
El pingüino rey (Aptenodytes patagonicus) es una especie de ave de la familia de los pingüinos (Spheniscidae). Es el segundo pingüino más grande dentro de las 18 especies de pingüinos que existen en el mundo después del pingüino emperador (Aptenodytes forsteri). Es una ave que migra por su alimento desde islas sub-antárticas hasta aguas circumpolares antárticas.
Se distribuye por las regiones circumpolares en el continente antártico, donde están las zonas de los vientos del oeste. Anida en la Bahía Inútil en la Isla Grande de Tierra del Fuego, en Chile y en las islas cercanas a América del Sur (como las Malvinas y las Georgias del Sur), África (Islas del Príncipe Eduardo e islas Crozet) y Oceanía (islas Kerguelen e isla Macquarie).
La parte superior de su pecho, a la altura de la garganta, es de color naranja amarillento, bordeado por una línea negra, con la espalda tapizada de color gris, que baja hasta llegar a la cola. Su vientre es blanquecino, y su cabeza negra y armada de un pico largo, puntiagudo y parcialmente anaranjado. Sus patas están adaptadas para nadar en el agua.
Las crías están cubiertas por un plumón castaño muy suave, que tiene la apariencia de pelo. Viven hasta veinte años en estado natural. Se alimentan de krill, peces pequeños, etc.
Presenta dos subespecies:
Aptenodytes patagonicus patagonicus Aptenodytes patagonicus halliPinguino erregea (Aptenodytes patagonicus), Aptenodytes generoko animalia-espeziea, hegaztien Spheniscidae familiakoa.
Euskaraz, pinguino errege du izen arrunta. Bigarren pinguino handiena da, pinguino enperadorearen atzetik. Aptenodytes generoko bi espezie biziak dira horiek, baina bada froga fosilik beste espezie bat, Aptenodytes ridgeni, existitu zela baieztatzeko. Espezie haren fosila duela hiru milioi urtekoa da, eta Zeelanda Berrian aurkitu dute.
Tamainari dagokionez, 11-16 kg izan ohi du, eta 90 cm garai izaten da. Pinguino-espezie guztiak bezala, gorputz hidrodinamikoa du, igeri egiten ari dela erresistentzia txikitzeko, eta oin palmatuak, indar gehiagoz abiada hartzeko. Bularraren goialdean, lepo inguruan, kolore laranja-horixka izaten du, marra beltz batez inguratua; bizkarra, aldiz, grisa, buztaneraino. Tripa zurixka du, eta buru beltza. Moko luze eta zorrotza du, laranja-kolorekoa.
Antarktikaren iparraldean (45-55ºS), Suaren Lurraldean eta Falkland uharteetan bizi da. Lurralde hotz haietan jartzen du habia, eta izaten ditu txitak. Txitak jaiotzen direnean, lumatxa gaztaina-kolorekoa izaten dute, ilearen antzekoa.
Pinguino erregeak monogamoak dira, bikotekide berarekin egoten dira urtebetez; nolanahi ere, % 29 soilik omen da leial urte batetik bestera. Ugalketa-ziklo luzea izaten dute; izan ere, 14-16 hilabete igarotzen dira arrautzak errutetik txitak lumatzen diren arte. Gainera, nahiz eta urtero saiatu txitak izaten, bi urtetik behin izaten dute gurasoek arrakasta. Ez dago alde handirik arraren eta emearen artean, lumak antzekoak dituzte, nahiz eta emea tamainaz txikixeagoa izan. Naturan, 15-20 urtez bizi dira, batez beste.
Pinguino erregea ezin hobeto egokitu da Antarktikako muturreko kondizioetara. Gorputzaren tenperatura ez galtzeko, lau luma-geruza dituzte pinguinoek; pinguino erregeek, aldiz, 70 luma dituzte 2,5 cm²-ko. Kanpoko luma-geruza koipetsua eta iragazgaitza da. Barneko beste hiru luma-geruzak plumulaz osatuak dira, zeinak isolatzeko gaitasun handia baitute. Txitak kanpoko geruza koipetsurik gabe jaiotzen dira, eta, beraz, ezin dute arrantzan egin heldu izan arte. Hortaz, lehorrean gelditzen dira plumulak erortzen zaizkien arte. Pinguino gehienak bezala, pinguino erregeak gauza dira ur gazia edateko, guruin supraorbitarioek odolean duten gatz-soberakina iragazten baitute.
Elikadurari dagokionez, krilla, beste krustazeo batzuk eta arrain txikiak jaten dituzte, antxoa beltza eta txipiroia, bereziki. Bazka bila, 100 m-ko sakoneraraino egiten dute igeri behin eta berriz, eta 300 m-ko sakoneran ere ikusi izan dituzte.
Pinguino erregea (Aptenodytes patagonicus), Aptenodytes generoko animalia-espeziea, hegaztien Spheniscidae familiakoa.
Euskaraz, pinguino errege du izen arrunta. Bigarren pinguino handiena da, pinguino enperadorearen atzetik. Aptenodytes generoko bi espezie biziak dira horiek, baina bada froga fosilik beste espezie bat, Aptenodytes ridgeni, existitu zela baieztatzeko. Espezie haren fosila duela hiru milioi urtekoa da, eta Zeelanda Berrian aurkitu dute.
Tamainari dagokionez, 11-16 kg izan ohi du, eta 90 cm garai izaten da. Pinguino-espezie guztiak bezala, gorputz hidrodinamikoa du, igeri egiten ari dela erresistentzia txikitzeko, eta oin palmatuak, indar gehiagoz abiada hartzeko. Bularraren goialdean, lepo inguruan, kolore laranja-horixka izaten du, marra beltz batez inguratua; bizkarra, aldiz, grisa, buztaneraino. Tripa zurixka du, eta buru beltza. Moko luze eta zorrotza du, laranja-kolorekoa.
Antarktikaren iparraldean (45-55ºS), Suaren Lurraldean eta Falkland uharteetan bizi da. Lurralde hotz haietan jartzen du habia, eta izaten ditu txitak. Txitak jaiotzen direnean, lumatxa gaztaina-kolorekoa izaten dute, ilearen antzekoa.
Pinguino erregeak monogamoak dira, bikotekide berarekin egoten dira urtebetez; nolanahi ere, % 29 soilik omen da leial urte batetik bestera. Ugalketa-ziklo luzea izaten dute; izan ere, 14-16 hilabete igarotzen dira arrautzak errutetik txitak lumatzen diren arte. Gainera, nahiz eta urtero saiatu txitak izaten, bi urtetik behin izaten dute gurasoek arrakasta. Ez dago alde handirik arraren eta emearen artean, lumak antzekoak dituzte, nahiz eta emea tamainaz txikixeagoa izan. Naturan, 15-20 urtez bizi dira, batez beste.
Pinguino erregea ezin hobeto egokitu da Antarktikako muturreko kondizioetara. Gorputzaren tenperatura ez galtzeko, lau luma-geruza dituzte pinguinoek; pinguino erregeek, aldiz, 70 luma dituzte 2,5 cm²-ko. Kanpoko luma-geruza koipetsua eta iragazgaitza da. Barneko beste hiru luma-geruzak plumulaz osatuak dira, zeinak isolatzeko gaitasun handia baitute. Txitak kanpoko geruza koipetsurik gabe jaiotzen dira, eta, beraz, ezin dute arrantzan egin heldu izan arte. Hortaz, lehorrean gelditzen dira plumulak erortzen zaizkien arte. Pinguino gehienak bezala, pinguino erregeak gauza dira ur gazia edateko, guruin supraorbitarioek odolean duten gatz-soberakina iragazten baitute.
Elikadurari dagokionez, krilla, beste krustazeo batzuk eta arrain txikiak jaten dituzte, antxoa beltza eta txipiroia, bereziki. Bazka bila, 100 m-ko sakoneraraino egiten dute igeri behin eta berriz, eta 300 m-ko sakoneran ere ikusi izan dituzte.
Kuningaspingviini (Aptenodytes patagonicus) on pingviinilaji, joka jaetaan kahteen alalajiin (Aptenodytes patagonicus patagonicus ja Aptenodytes patagonicus halli). Lajin nimesi John Frederick Miller 1778.
Kuningaspingviinit voivat kasvaa 90 sentin pituisiksi ja 11–15 kilon painoisiksi, ja laji on toiseksi suurin pingviinilaji keisaripingviinin jälkeen. Kuningaspingviinin selkä on harmaa ja posket oranssit, kun keisaripingviinillä on musta selkä ja keltaiset posket. Sukupuolet ovat samanvärisiä, naaras on kooltaan hieman pienempi.
Kuningaspingviiniä esiintyy Etelämantereen pohjoispuolen saarilla sekä Atlantilla, Intian valtamerellä että Tyynellämerellä, ja lauhkean ja kylmän vyöhykkeen saarilla kuten Falklandinsaarilla. Suurin osa kuningaspingviineistä pesii Crozetsaarilla. Se on pesinyt myös Patagoniassa mutta nykyään se ei lisäänny Etelä-Amerikassa lainkaan.[2] Maailman populaatio on kooltaan noin 2 miljoonaa yksilöä (vuonna 2001)[1] ja se on kasvamassa. Lajin kanta on elinvoimainen, mutta kasvihuoneilmiön ja ihmistoiminnan vaikutuksesta lajin tulevaisuus on epävarma, samoin kuin kaikkien pingviinilajien. Kalastus ei kuitenkaan uhkaa lajia. Laji vaeltelee laajasti ja sitä tavataan muun muassa Tasmaniassa, Etelä-Afrikassa ja Etelä-Amerikan rannikoilla.
Pesimäpaikkoina ovat saarten tasaiset laakiot, joihin on helppo pääsy mereltä eli mieluiten loiva hiekkaranta.
Kuningaspingviinin lisääntymiskierto poikkeaa muista pingviineistä. Poikasen kehittyminen itsenäiseksi kestää yli vuoden ja kuningaspingviinit pesivätkin kahdesti kolmessa vuodessa. Tämän vuoksi yhdyskunnat ovat jatkuvasti asutettuina, toisin kuin keisaripingviinin. Yhdyskunnassa on eri-ikäisiä poikasia, munapesiä ja vasta pesintää suunnittelevia pareja. Poikaset myös talvehtivat yhdyskunnassa ja kokoontuvat suuriksi poikasparviksi.
Kuningaspingviinit eivät rakenna pesää, vaan naaras munii yhden munan, joka painaa noin 310 grammaa, ja jota molemmat puolisot hautovat jalkojensa päällä vuorotellen, yhteensä noin 55 päivää. Haudontavuoron pituus vaihtelee kuudesta kahdeksaantoista päivään. Vapaavuorossa oleva emo käy meressä syömässä. Vastakuoriutunutta poikasta emot pitävät lämpimänä jalkojensa päällä ja höyhenpuvun suojassa aina 30–40 päivän ikäisiksi, jolloin poikasen höyhenpuku on kehittynyt riittävästi pitämään sen lämpimänä. Emot myös lämmittävät poikasta vuorotellen. Tämän jälkeen poikanen liittyy poikasparveen ja emot käyvät molemmat meressä ruokailemassa ja vaeltelemassa, ja poikasen ruokinta-ajat käyvät epäsäännöllisiksi. Keskitalvella poikaset ovat yhä emoistaan riippuvaisia ja ruokintojen väli voi venähtää 3 kuukauden pituiseksi. Terveet poikaset selviytyvät jopa 5 kuukauden paastosta, mutta on tavallista, että ne menettävät paastotessaan puolet painostaan. Tästä huolimatta kuningaspingviinin poikaset selviävät äärimmäisen kylmissä oloissa, sillä niiden aineenvaihdunta alkaa polttaa lihaksiin varastoitunutta rasvaa. Rasvavarastot riittävät noin 3 kuukaudeksi, jonka jälkeen elimistö alkaa kuluttaa kehon valkuaisaineita energian tuottamiseen. Paino putoaa silloin nopeammin ja nälkäkuolema uhkaa poikasta, ellei se pian saa ruokaa.
Poikasen itsenäistyttyä seuraavana kesänä se lähtee vaeltelemaan ja palaa pesimään ensi kerran aikaisintaan 3 vuoden iässä. Kuningaspingviinit voivat vankeudessa elää yli 30-vuotiaiksi. Ne palaavat pesimään aina samaan paikkaan. Pesintää edeltää 4–5 viikkoa kestävä sulkasato. Paluu pesimäpaikalle on hyvin hidas
Kuningaspingviinit syövät kaloja, nilviäisiä ja äyriäisiä. Niiden pääravintoa ovat valokalat (Myctophidae). Normaali sukellussyvyys on 150–300 metriä ja enimmillään ne voivat saalistaa päivänvalossa yli 500 metrin syvyydessä. Ne saalistavat myös öisin ja ryhmänä, ja voivat olla veden alla pitkiä aikoja.
Kuningaspingviini (Aptenodytes patagonicus) on pingviinilaji, joka jaetaan kahteen alalajiin (Aptenodytes patagonicus patagonicus ja Aptenodytes patagonicus halli). Lajin nimesi John Frederick Miller 1778.
Aptenodytes patagonicus
Le Manchot royal (Aptenodytes patagonicus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Spheniscidae. C'est la deuxième plus grande espèce de manchots après le Manchot empereur, avec lequel il forme le genre Aptenodytes.
Le manchot royal adulte mesure entre 85 et 95 cm et pèse habituellement entre 12 et 14 kg. Cependant, selon les périodes de jeûne, ce poids peut varier de 8 à 20 kg. La femelle pèse généralement 2 kg de moins que le mâle. Son bec mesure environ 13 cm et ses ailes 34 cm environ.
Cet oiseau ressemble beaucoup au manchot empereur dont il se distingue par la taille plus petite, les taches auriculaires orange vif en forme de cuillère et la base de la mandibule inférieure orange à rougeâtre. Les juvéniles sont plus pâles, avec parfois un bec noir[1].
Le manchot royal ne se nourrit qu'en mer. Comme tous les manchots, sa forme hydrodynamique et massive lui assure une bonne pénétration dans l'eau tandis que la structure spécifique de son plumage lui assure imperméabilisation et isolation thermique.
Les manchots muent périodiquement pour conserver cette étanchéité. La mue a lieu avant la saison des amours, permettant aux manchots de revêtir un beau plumage attrayant pour les parades.
Les manchots royaux plongent régulièrement à des profondeurs de 70 à 200 m pour se déplacer et pour se nourrir. Ils fréquentent préférentiellement le front polaire car leurs proies favorites, les poissons-lanternes s'y trouvent là à leur moindre profondeur, en moyenne à 145 m, au niveau de la thermocline, couche d'eau marquée par une chute brutale de température[2].
Le manchot royal est divisé en deux sous-espèces : Aptenodytes patagonica et Aptenodytes patagonica halli.
Sur cette carte, la zone rouge correspond à la distribution du manchot royal patagonica, les zones en jaune à celles du manchot royal halli et celles en vert représentent les zones de reproduction.
Les manchots royaux occupent, en grands rassemblements appelés colonies, les côtes des îles et archipels sub-antarctiques comme les îles Kerguelen et les îles Crozet. L'archipel des Crozet accueille les deux-tiers de la population. En Géorgie du Sud où ils ont été estimés à 450 000 couples en 2005[3], les colonies peuvent se trouver assez éloignées du rivage et à l'intérieur des champs d'herbes à tussack (Poa flabellata).
La saison des amours débute par des jabotements du mâle en quête d'une partenaire. Lorsque celle-ci répond favorablement, la parade nuptiale peut avoir lieu. Ballet dandinant et prises de bec rituelles mettent en évidence les colorations très vives que les manchots arborent de chaque côté de la tête et qui déterminent l'attirance de l'autre sexe.
Au contraire de la majorité des autres manchots, le manchot royal ne nidifie pas. En effet, se reproduisant sur des terres très froides, cette particularité permet de faciliter l'incubation. L'unique œuf pondu est donc gardé sur les pieds des parents, recouvert par un repli de peau du ventre. Les manchots restent en couple jusqu'à ce que le poussin soit grand. Ils s'occupent donc tour à tour de l’œuf puis du poussin. Pendant les 55 jours de couvaison de l’œuf, les parents s'en occupent alternativement par périodes de 6 à 18 jours. Celui des parents qui ne couve pas part se nourrir au large. Au retour d'un parent est entamée une action délicate : faire passer l’œuf d'un manchot parent à l'autre. Il arrive parfois que l'œuf se casse pendant cette étape.
Après l'éclosion, les poussins sont encore portés sur les pieds de leurs parents pendant 30 à 40 jours. Le temps que le plumage et le système d'autorégulation de la température corporelle se mettent en place.
Pour nourrir son poussin, le manchot royal part pêcher pendant 2 à 3 semaines, conservant le poisson sans le digérer dans son estomac durant toute cette période[4],[5]. Le petit est nourri par régurgitation des aliments des parents.
Dès que le petit manchot est suffisamment autonome pour attendre seul, les deux parents le nourrissent conjointement intensivement pendant deux mois. Pendant que les parents sont en mer, les petits de l'ensemble de la colonie sont rassemblés en crèche. Ainsi, les chances de survie d'un poussin sont plus grandes, car cela diminue les risques encourus dus aux prédateurs et au froid.
Les éclosions s'étalent de début janvier à fin mars. Plus un poussin est né tôt dans l'année plus il sera gros avant l'hiver. Entre mai et septembre, les nourrissages des poussins deviennent rares faute de ressources en mer. Les parents pour assurer leur propre survie vont à 2 000 km vers le Sud à la limite de la banquise antarctique. Il peut ainsi se passer plusieurs mois entre deux nourrissages. Un poussin de bonne constitution peut supporter 4 mois et demi de jeûne alors que les plus petits risquent ne pas survivre durant l'hiver.
Au printemps austral, les parents reviennent pour nourrir de nouveau le petit manchot. À ce moment, il mue et pourra prendre la mer (11 mois après sa naissance). Après cela, les parents peuvent enfin reconstituer leurs réserves et muer. Une fois en mer, le petit ne reviendra pour se reproduire à son tour que quand il aura atteint l'âge de 3 ans.
Le cycle de reproduction du manchot royal s'étendant sur 16 mois, il lui est impossible de se reproduire chaque année. Généralement, il se reproduit 2 fois tous les 3 ans. Ce cycle est complexe. En effet, de nombreux oiseaux qui pondent en novembre (reproducteurs précoces) peuvent perdre immédiatement leur œuf et peut-être pondre à nouveau en février, devenant ainsi la même année reproducteurs tardifs. Ce fait s'ajoute à une absence de synchronisme dans les phases de la reproduction.
Sur terre, des oiseaux-charognards comme le chionis blanc (Chionis albus), le skua (Stercorarius skua), le pétrel géant (Macronectes giganteus) ou bien le pétrel de Hall (Macronectes halli) sont toujours aux aguets, attendent le moment propice pour voler les œufs et pour s'attaquer aux bébés manchots. Leur audace ne connait pas de limite et ils peuvent à plusieurs isoler le manchot avant de le dépecer. Les manchots royaux ne sont en sécurité que lorsque, serrés les uns contre les autres, ils font bloc en forme de tortue contre les attaques de ces oiseaux prédateurs. Quant au léopard de mer (Hydrurga leptonyx), à l'otarie à crinière (Otaria flavescens) ou à l'orque (Orcinus orca), ils représentent les principaux prédateurs du manchot royal en mer.
Selon une étude de 2007[6], menée dans l'archipel Crozet, les manchots royaux pourraient prochainement disparaître en raison du réchauffement des eaux de l’océan Antarctique lié au réchauffement climatique. Une montée de la température de la mer, même faible, fait baisser les chances de survie et de reproduction des manchots royaux. Une hausse de 0,20 °C de la température moyenne se traduit par une baisse de 9 % du taux de survie.
Le manchot royal parti s'alimenter en mer descend en fait rejoindre la convergence antarctique — zone de rencontre entre les eaux sub-antarctiques (froides) et polaires (glacées)— durant l'été de l'hémisphère Sud (janvier-février) ce front était auparavant à environ 400 km au sud de Crozet. Avec le réchauffement, à certaines années, ce front se trouve à 600 km, ce qui oblige les manchots royaux à parcourir 400 km supplémentaires aller-retour, avec comme conséquence une fréquence de nourrissage du poussin moins importante. D'après une étude de 2018, 70 % des manchots royaux auront disparu d'ici 2100 s'ils ne quittent par leur habitat naturel[7].
Le manchot royal inspira le peintre suisse Fritz Hug en 1986.
En héraldique, l'espèce figure sur les armoiries des terres australes et antarctiques françaises[8].
Nils Olav, manchot royal du zoo d'Édimbourg, est la mascotte de la Garde royale norvégienne. Il a été anobli le 15 août 2008.
En Taafien (Dialecte développée par les scientifiques et militaires des TAAF), le manchot royal est appelé Alfred.
Gros plan sur les pieds.
Manchots royaux sur une plage des îles Crozet.
Une colonie de plus de 60 000 individus à Salisbury Plain.
Aptenodytes patagonicus
Le Manchot royal (Aptenodytes patagonicus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Spheniscidae. C'est la deuxième plus grande espèce de manchots après le Manchot empereur, avec lequel il forme le genre Aptenodytes.
Kraljevski pingvin (lat. Aptenodytes patagonicus) predstavlja drugu najveću vrstu pingvina poslije carskih pingvina. Ova vrsta sadrži dvije podvrste: Aptenodytes patagonicus patagonicus i Aptenodytes patagonicus halli.
Kraljevski pingvini narastu do visine od oko 90 cm i težine od 11 do 16 kg. Izgledom nalikuju carskim pingvinima, ali se lako raspoznaju po jasno izraženoj narančastoj šari u gornjem dijelu grudi. Također, imaju duži kljun i vitkiji stas od carskih pingvina.
Kraljevski pingvini se hrane sitnom ribom i lignjama, ponajmanje krilom i rakovima.
U lovu, ovi pingvini rone u dubine od preko 100 metara, često i preko 200 metara[1].
Kraljevski pingvini hrane svoje mladunce tako što pojedu ribu, djelomično je probave, a zatim je povrate.
Kao i većina pingvina, kraljevski pingvini imaju takozvanu slanu žlijezdu, preko koje izbacuju višak soli iz organizma. Ta žlijezda nalazi im se iznad očiju. U vodi, prirodni neprijatelji kraljevskih pingvina su kitovi ubojice (orke). Na kopnu, najveća opasnost dolazi od ptica grabljivica, čiji glavni plijen predstavljaju jaja i mladunci ovih pingvina.
Mladunci moraju biti stari 14-16 mjeseci prije nego što se nauče plivanju. Kraljevski pingvini pažljivo odabiraju vrijeme parenja, u studenom ili prosincu, tako da se mladunci razviju tijekom najvećeg nedostatka hrane. Na taj način, u vrijeme kad su već spremni da samostalno krenu u lov, bit će ljeto i more će obilovati hranom, a temperatura će biti mnogo blaža.
Nakon parenja, pingvini griju jaja ponekad i preko 35 dana[1]. Do travnja, mladunci su već skoro potpuno odrasli, ali tijekom ovog perioda izgube težinu zbog nedostatka hrane. Povećaju težinu tijekom proljeća, a zatim se potpuno osamostaljuju na granici između proljeća i ljeta. Kad napune 4 godine ili više, kraljevski pingvini spremni su na parenje.
Kraljevski pingvin (lat. Aptenodytes patagonicus) predstavlja drugu najveću vrstu pingvina poslije carskih pingvina. Ova vrsta sadrži dvije podvrste: Aptenodytes patagonicus patagonicus i Aptenodytes patagonicus halli.
Penguin raja (Aptenodytes patagonicus) adalah spesies penguin terbesar kedua dengan tinggi 70 sampai 100 cm dan dengan berat 11 sampai 16 kg. Penguin terbesar di dunia adalah penguin kaisar. Terdapat dua subspesies penguin raja, yaitu A. p. patagonicus dan A. p. halli; subspesies patagonicus dapat ditemukan di Atlantik Selatan dan halli di wilayah yang lain.
Penguin raja memakan ikan kecil (terutama ikan dalam famili Myctophidae) dan cumi-cumi kecil. Penguin raja mencari makan dengan menyelam berkali-kali hingga sedalam 100 meter, dan rekor yang tercatat adalah 300 meter. Penguin raja berkembang biak di kepulauan subantarktika di sebelah utara Antartika, Georgia Selatan, dan pulau-pulau lainnya di wilayah tersebut.
Penguin raja (Aptenodytes patagonicus) adalah spesies penguin terbesar kedua dengan tinggi 70 sampai 100 cm dan dengan berat 11 sampai 16 kg. Penguin terbesar di dunia adalah penguin kaisar. Terdapat dua subspesies penguin raja, yaitu A. p. patagonicus dan A. p. halli; subspesies patagonicus dapat ditemukan di Atlantik Selatan dan halli di wilayah yang lain.
Penguin raja memakan ikan kecil (terutama ikan dalam famili Myctophidae) dan cumi-cumi kecil. Penguin raja mencari makan dengan menyelam berkali-kali hingga sedalam 100 meter, dan rekor yang tercatat adalah 300 meter. Penguin raja berkembang biak di kepulauan subantarktika di sebelah utara Antartika, Georgia Selatan, dan pulau-pulau lainnya di wilayah tersebut.
Il pinguino reale (Aptenodytes patagonicus Miller, 1778) è un uccello inetto al volo appartenente alla famiglia degli Sfeniscidi.[2]
Il pinguino reale è alto in media intorno ai 95 cm e pesa dai 9 ai 15 kg. Le piume della testa sono nere, sulle ali ed il dorso grigio scuro. Le parti inferiori del corpo sono bianche e la parte alta del petto passa gradualmente dal giallo all'arancio.
Il becco è nero ed arancio, abbastanza lungo. Nella zona auricolare le piume formano una macchia allungata giallo-arancio. Le zampe sono di colore scuro. Gli individui giovani si distinguono per il colore più pallido delle macchie auricolari e più scuro per le zampe. Le sottospecie pinguino reale e pinguino reale delle Kerguelen si differenziano per la lunghezza delle ali e del becco.
La dieta è costituita quasi esclusivamente di pesce di piccola taglia, in particolare Myctophidae (Electrona carlesbergi, Krefftichthys anderssoni) e di cefalopodi (Moroteuthis) di dimensione varia a seconda della zona di pesca. Il pinguino reale è un buon nuotatore, cattura le prede nuotando fino a 12 km/h ed immergendosi a 50 m di profondità (ma sono stati avvistati esemplari oltre i 200 m). È stato calcolato che la percentuale di successo nella caccia ai cefalopodi si aggira intorno al 10%. La caccia avviene probabilmente anche di notte, però a profondità minori.
Secondo gli scienziati del CNRS di Strasburgo, lo stomaco di questo pinguino ha proprietà antibatteriche, per cui riesce ad immagazzinare il cibo per tre settimane conservandolo perfettamente. Questa caratteristica è molto utile per sopravvivere durante i periodi di scarsità di cibo come quando le tempeste impediscono di recarsi in mare. Le ricerche condotte hanno rilevato un numero esiguo di batteri alla temperatura di 38 °C con un pH pari a 4, condizioni molto favorevoli alla loro proliferazione.
Fra settembre e novembre i pinguini reali si riuniscono in colonie e fra novembre ed aprile depongono le uova. Ogni coppia ha a disposizione circa 1 m² di spazio e la femmina depone un solo uovo che viene covato da entrambi con turni di 2-3 settimane per un totale di 52-56 giorni, tenendolo fra le zampe, senza un nido.
I pulcini nascono nudi, ma in breve tempo spunta un piumino di colore grigio chiaro o bruno che in seguito verrà sostituito da uno più scuro. All'età di 40 giorni i pulcini della colonia si riuniscono nei cosiddetti "asili nido". Diventano adulti fra i 10 ed i 13 mesi e abbandonano i genitori. Raggiungono la maturità sessuale all'età di 5-7 anni. I pinguini sopravvissuti si aggirano fra il 30% ed il 47% a seconda delle zone di nidificazione.
Il pinguino reale è generalmente stanziale, trascorre in mare i 17 giorni che precedono la muta, durante i quali accumula riserve energetiche sotto forma di grasso sotto la pelle. L'area di caccia si estende fino a 400 km quando vi sono i piccoli da sfamare per arrivare a 900 km in altri periodi. Quando lasciano i genitori, i giovani si disperdono rimanendo però nelle stesse aree pelagiche.
Pinguini reali sono stati avvistati anche in Australia, Nuova Zelanda e Sudafrica.
I due principali predatori antartici, l'orca e la foca leopardo, cacciano i pinguini mentre questi ultimi cacciano in acqua. Sulla terraferma i pulcini sono sotto la minaccia degli stercorari e delle ossifraghe.
Questa specie è diffusa in alcune isole dell'emisfero meridionale, in particolare sulle isole Falkland, Georgia del Sud e Sandwich Australi, Oceano Indiano meridionale (Isole Crozet, ecc.).
Sono uccelli marini e pelagici delle aree subantartiche e antartiche, passano molto tempo vicini alle aree di nidificazione. Non si conoscono tentativi di nidificazione al di sotto del 60° di latitudine sud. Nidificano su spiagge piatte senza neve o ghiaccio, talvolta con presenza di erbe, in zone con facile accesso al mare. Si nutrono al largo.
Definito come Aptenodytes patagonica da John Frederick Miller nel 1778.
Suddiviso in 2 sottospecie:
La specie non è in pericolo di estinzione, la popolazione negli anni settanta ammontava a circa un milione di coppie. Le colonie più numerose sono quelle di Cochons (300.000 coppie), Isole Kerguelen (240-280.000 coppie), isola Principe Edoardo (220.000 coppie). Le colonie più grandi hanno registrato poi un aumento della popolazione, mentre quelle più piccole della Georgia del Sud in parte si sono estinte. La colonia dell'isola Heard è stata distrutta negli anni fra le due guerre per poi essere ricolonizzata da 23 coppie nel 1963; nel 1990 registrava circa 3.000 coppie. Le colonie delle isole Falkland scomparvero nel 1870 per essere poi ricolonizzate nel 1933. Anche le colonie dell'Isola Macquarie furono in parte distrutte e la popolazione ridotta a soli 5.000 individui nel 1911; nel 1980 contavano invece circa 70.000 coppie.
Oltre alla caccia, molte colonie hanno subito danni dalla costruzione di basi antartiche (come accaduto sull'isola Macquarie che ospita una base del programma Australian National Antarctic Research Expeditions) o dalla costruzione di strade ed edifici (ad esempio sulle Isole Crozet).
Il pinguino reale (Aptenodytes patagonicus Miller, 1778) è un uccello inetto al volo appartenente alla famiglia degli Sfeniscidi.
Karališkasis pingvinas (lot. Aptenodytes patagonicus, angl. King Penguin, vok. Königspinguin) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis. Yra žinomi du porūšiai:
Paplitę Antarktidos pakraščiuose, kur sausumos nekausto ledas. Taip pat Krozės, Folklando, Herdo, Kergeleno, Makvorio, Princo Edvardo, Pietų Džordžijos ir Sandvičo salose. Populiacijoje 4 mln individų [2]. Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis karališkojo pingvino apsaugos būklė nekelia susirūpinimo. Individų skaičius populiacijoje nežymiai gausėja, nors gimstamumo rodiklis žemas, o praeityje jie buvo intensyviai medžiojami.
Stambus paukštis: 85 – 95 cm ilgio ir 11,8 kg svorio. Patinai stambesni už pateles. Kūnas aptakus. Galva juoda, abiejuose šonuose oranžinės, apversto lašo formos, dėmės. Nugara, uodega ir išorinė sparnų pusė yra sidabriško žvilgesio pilkai juoda. Tarp pilvo ir nugaros juoda, siaura juosta. Pilvas baltas. Gerklė blyškiai geltona. Snapas ilgas ir aštrus. Antsnapis yra juodas. Posanapyje yra rausvai raudoni arba oranžiniai dryžiai, kurie atspindi ultravioletinius spindulius[3]. Sparnai ilgi ir siauri. Iki pirmojo šėrimosi jaunikliai tamsiai rudos spalvos. Iki trijų metų jie panašūs į suaugusius, tačiau spalvos nėra tokios ryškios.
Bendruomeniniai, labai socialūs paukščiai, gyvena didelėse, virš 39 000 perinčių porų kolonijose. Veisimosi metu poros užima maždaug 0,5 m² teritoriją. Balsas primena asilo bliovimą. Tuoktuvių metu patinas balsu stengiasi atkreipti patelės dėmesį. Kolonijose tėvai, naudodami balsą, susiranda savo jauniklius. Sausumoje trumparegiai, o vandenyje puikiai mato. Nuo šalčio saugo poodinis riebalų sluoksnis, 6 cm ilgio plunksnos suteptos riebalais, o kojos tankiai išraizgytos kraujagyslėmis, todėl visada būna 39 °C. Sausumoje vaikšto nerangiai. Plaukia 10 km/h greičiu, gali panerti į 322 m gylį, panėrę išbūna 10 min. Plaukiant kojos atlieka vairo funkciją, o sparnai – irklų. Kartos trukmė iki 26 metų, lytiškai subręsta 6 metų.
Minta smulkia žuvimi: Electrona carlsbergi, Krefftichthys anderssoni, Protomyctophum tenisoni, Paradiplospinus gracilis, Champsocephalus gunneri. Žuvis sudaro 80–100% raciono, o žiemą tik 30%. Taip pat minta galvakojais: Martialia hyadesii, Gonatus antarcticus. Grobį gaudo ilgu, aštriu snapu. Nedidelės išaugos ant liežuvio ir gerklės gleivinės padeda išlaikyti slidų grobį snape. Prieš prarydami grobį, pingvinas išstumia iš snapo vandenį.
Nėra labai monogamiški. Laiku negrįžus partneriui, sudaro naują porą. Veisiasi kartą per du metus. Veisimosi ciklas trunka 14 – 16 mėnesių. Baigus šertis prasideda paukščių tuoktuvės.
Po mėnesio patelė padeda žalsvai baltą, 300 g masės kiaušinį. Inkubacija trunka 54 dienas. Padėjusi kiaušinius patelė traukia į jūrą maitintis ir priaugti svorio. Patinas kiaušinį laiko ant kojų, pridengęs papilvės odos raukšle, kad šis nesušaltų. Gulinčio ant pingvino kojų kiaušinio temperatūra yra 39C. Patinas ir patelė kiaušinį peri pamainomis, kurios keičiasi kas 6 -18 dienų.
Išsiritę paukščiukai sveria 430 g. Jaunikliai dar patys negali reguliuoti savo kūno temperatūros, todėl tėvai juos nešioja ant kojų ir šildo. Pamaina keičiasi kas 3 – 7 dienas. Po 30 – 40 dienų jaunikliai susirenka „lopšeliuose“. Jauniklius saugo keli suaugę paukščiai. 14 – 16 mėnesių jaunikliai jau pasiruošę keliauti į jūrą.
Suaugusius pingvinus medžioja Kergeleniniai jūrų lokiai, subtropiniai jūrų lokiai, jūrų leopardai ir orkos. Jauniklius naikina antarktiniai plėšikai, didieji audrapaukščiai.
Karališkasis pingvinas (lot. Aptenodytes patagonicus, angl. King Penguin, vok. Königspinguin) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis. Yra žinomi du porūšiai:
Aptenodytes patagonicus patagonicus Aptenodytes patagonicus halliKaraliskais pingvīns (Aptenodytes patagonicus) ir pingvīnu dzimtas (Spheniscidae) jūrasputns, kas pieder karalisko pingvīnu ģintij (Aptenodytes). Ģeogrāfisko variāciju nav.[1]
Tas mājo Subantarktikas salās un siltākos ūdeņos uz ziemeļiem no Antarktīdas. Ligzdo starp 45° un 55° dienvidu paralēlēm. Kopējā populācija sasniedz 2,23 miljonus ligzdojošo pāru. Populācijai ir tendence palielināties.[2] Vislielāko ligzdojošo populāciju var novērot Krozē salās. Tur ligzdo apmēram 455 000 pāru. Prinča Edvarda salā ligzdo 240 000—280 000 pāru. Ārpus ligzdošanas laika ir maz zināms par karalisko pingvīnu uzturēšanās vietām. Pamatā tas uzturas Subantarktikas ūdeņos Dienvidu okeānā, Indijas un Atlantijas okeānu dienvidos. Reizēm tos var novērot Antarktīdas pussalā, Dienvidāfrikā, Austrālijā un Jaunzēlandē.
Dažreiz karaliskie pingvīni tiek jaukti ar tiem līdzīgajiem imperatorpingvīniem vai nosaukuma dēļ ar karaliskajiem cekulpingvīniem.
Karaliskais pingvīns uzreiz aiz imperatorpingvīna ir otrs lielākais pingvīns visā pingvīnu dzimtā.[3] Tos reizēm mēdz sajaukt, lai gan imperatorpingvīns mājo daudz aukstākā klimatā, tikai Antarktīdā. Karaliskā pingvīna ķermeņa garums ir līdz 90 cm, masa 15 kg. Tēviņi ir nedaudz lielāki par mātītēm. Kā visiem pingvīniem tam ir pludlīniju ķermeņa forma, kas atvieglo peldēšanu zem ūdens, pēdām ir peldpleznas, kas paātrina peldēšanu, un spārni, kas kļuvuši stīvi un attīstījušies par plakanām airkājām, kalpo, lai regulētu virzienu.[4]
Tiem ir klasisks tā saucamais "smokinga tipa" apspalvojums — sudrabaini melna mugura un balts vēders. Galvas apspalvojums siltākā tonī — melnbrūns. Ap ausīm un pakaklē tiem ir koši oranži laukumi.[3] Knābja apakšējā daļā viena no knābja plātnēm arī ir koši dzeltena. Knābis ir 12—13 cm garš, slaids un noliekts uz leju. Reizēm karaliskajiem pingvīniem var novērot melānismu — pilnīgi melnus pingvīnus bez baltā vēdera.[5] Jaunajiem putniem košie laukumi ir drīzāk dzelteni, nevis oranži.[4] Pieauguša putna apspalvojumu karaliskie pingvīni iegūst 2 gadu vecumā.[6] Mazuļi izšķiļoties ir segti ar brūnpelēkām pūkām, 10—12 mēnešu vecumā tiem izaug pūkains, brūns apspalvojums bez sugai raksturīgajām, košajām pazīmēm.[4]
Lai saglabātu ķermeņa siltumu aukstajā klimatā, karaliskajam pingvīnam ir četru kārtu apspalvojums. Uz katru kvadrātcentimetru tam aug 11 spalvas.[7] Ārējā spalvu kārta ir eļļaina un ūdensizturīga. Iekšējās 3 kārtas ir dūnu kārtas, kas nodrošina siltumu. Mazuļi izšķiļas bez ārējās eļļainās spalvu kārtas, tādēļ tie nevar peldēt un medīt zivis līdz dzimumbriedumam. Tie paliek uz sauszemes līdz tiem izaug pieaugušo pingvīnu apspalvojums.
Kā visi pingvīni arī karaliskais pingvīns var dzert sālsūdeni. No sāls ķermenis atbrīvojas caur speciāliem dziedzeriem, kas filtrē asinis. Dziedzeri atrodas virs acīm, toties liekā sāls izdalās caur nāsīm kā koncentrēts sālsūdens.
Piestiprinot pingvīniem automātiskos dziļuma mērītājus, ir noskaidrots, kādā dziļumā spēj ienirt karaliskie pingvīni. Šobrīd Folklendu salu apkārtnē ir uzstādīts karalisko pingvīnu dziļuma rekords — 343 metri.[8] Un Krozē salu tuvumā zemūdens laika rekords - 552 sekundes.[9] Kopumā karaliskais pingvīns dienas laikā nirst 100 -300 metru dziļumā un zem ūdens uzturas vidēji 5 minūtes, bet nakts laikā tas nenirst dziļāk par 30 metriem.[10] Saskaņā ar pētījumiem lielākā daļa karalisko pingvīnu, apmēram 88%, nirst līdz zināmam dziļumam un, nemainot dziļumu, medī, atrodoties šajā līmenī apmēram 50% no kopējā zemūdens laika. Šādu niršanas veidu sauc par "U" veida niršanu. Atlikušie 12% nirst "V" veidā. Tas nozīmē, ka pingvīns nirst nevis vertikāli uz leju, bet leņķī. Sasniedzot noteiktu dziļumu, tas atgriežas atpakaļ līdz ūdens virsmu.
Karaliskie pingvīni pamatā barojas ar nelielām zivtiņām un kalmāriem. Atšķirībā no citiem Dienvidu okeāna plēsējiem tie daudz mazāk patērē krilus un citus vēžveidīgos. Zivis karalisko pingvīnu ēdienkartē aizņem 80—100%. Izņēmums ir ziemas mēneši, laikā no jūlija līdz augustam. Šajā laikā zivis sastāda tikai 30%.[4] Visiecienītākās zivis ir lukturzivis (Myctophidae), arī sviestazivis (Gempylidae) ir iecīnīts medījums.[4]
Karaliskā pingvīna ienaidnieki ir gan lielie, plēsīgie putni, gan jūras zīdītāji. Tās ir klijkaijas, kas medī mazuļus un zog olas, toties pieaugušajiem pingvīniem jūrā uzbrūk jūras leopards un zobenvalis.[11]
Karaliskais pingvīns ligzdo vasarā subantarktiskajās un mērenās joslas salās. Apmēram 5% jauno putnu pāroties sāk 3 gadu vecumā, bet lielākā daļa pārojas tikai no 6 gadu vecuma.[4] Karaliskais pingvīns veido sezoniālus monogāmos pārus. Vienas sezonas laikā pāris ir uzticīgs viens otram un kopīgi audzina mazuli. Nākamajā gadā tikai apmēram 29% pāru paliek atkārtoti kopā. Iespējams to var izskaidrot ar salīdzinoši garo ligzdošanas laiku. Ieskaitot inkubācijas periodu, mazuļi tiek kopti un baroti 14—16 mēnešus līdz jaunajiem putniem izaug pieauguša putna apspalvojums. Lai arī pāri cenšas perēt katru gadu, veiksmīgs visbiežāk ir tikai katrs otrais gads vai divi gadi trijos.[11]
Ligzdošana sākas septembrī, kad putni atgriežas kolonijā, lai mainītu spalvas. Tie, kuriem iepriekšējā gadā neveicās ar perēšanu, parasti atgriežas agrāk. Mātīte izdēj vienu baltu olu, kas sver apmēram 300 g un kas ir apmēram 10x7 cm liela.[4] Iesākumā ola ir pamīksta, bet ar laiku čaumala nocietē un kļūst pelēkzaļa. Inkubācijas periods ilgst 55 dienas. Pārmaiņus perē abi vecāki, viena maiņa ir apmēram 6—18 dienas gara. Kamēr viens no vecākiem perē, otrs jūrā barojas. Karaliskajiem pingvīniem nav ligzdu, olu perē, turot uz pēdām un piesedzot ar vēdera kroku. Pingvīnu mazuļi šķiļas 2—3 dienas. Tiem iesākumā ir plāns dūnu slānis. Līdz ar to, tie ir atkarīgi no saviem vecākiem gan, lai iegūtu barību, gan, lai sildītos.[4] Mazie pingvīnēni pirmās 30—40 dienas sēž uz vecāku pēdām, sildoties zem vēdera krokas. Šajā periodā vecāki nomainās ik pa 3—7 dienām. Pēc apmēram mēneša mazie pingvīnēni kļūst nedaudz patstāvīgāki, un kolonijā veidojas mazuļu bars. Daži pieaugušie pingvīni uzmana mazuļus, kamēr pārējie jūrā medī zivis. Vecāki savus mazuļus baro ar viegli sagremotām zivīm, kuras atrij mazulim mutē. Pienākot aprīlim, jaunie pingvīni ir sasnieguši gandrīz vecāku augumu. Toties tie ziemas mēnešos zaudē svaru, jo nepietiek barības. Tie, kas pasaulē nākuši vēlāk, ziemā pārstāj augt un zaudē gandrīz pusi no sava svara. Vārgākie iet bojā. Kad septembrī atkal pienāk pavasaris, jaunie pingvīni atkopjas. Vasaras sākumā vai pavasara beigās tie nomaina savu dūnu ietērpu pret spalvām un pamet vecākus. Aptuveni tajā pašā laikā spalvas met arī pieaugušie pingvīni.
Karaliskais pingvīns (Aptenodytes patagonicus) ir pingvīnu dzimtas (Spheniscidae) jūrasputns, kas pieder karalisko pingvīnu ģintij (Aptenodytes). Ģeogrāfisko variāciju nav.
Tas mājo Subantarktikas salās un siltākos ūdeņos uz ziemeļiem no Antarktīdas. Ligzdo starp 45° un 55° dienvidu paralēlēm. Kopējā populācija sasniedz 2,23 miljonus ligzdojošo pāru. Populācijai ir tendence palielināties. Vislielāko ligzdojošo populāciju var novērot Krozē salās. Tur ligzdo apmēram 455 000 pāru. Prinča Edvarda salā ligzdo 240 000—280 000 pāru. Ārpus ligzdošanas laika ir maz zināms par karalisko pingvīnu uzturēšanās vietām. Pamatā tas uzturas Subantarktikas ūdeņos Dienvidu okeānā, Indijas un Atlantijas okeānu dienvidos. Reizēm tos var novērot Antarktīdas pussalā, Dienvidāfrikā, Austrālijā un Jaunzēlandē.
Dažreiz karaliskie pingvīni tiek jaukti ar tiem līdzīgajiem imperatorpingvīniem vai nosaukuma dēļ ar karaliskajiem cekulpingvīniem.
De koningspinguïn (Aptenodytes patagonicus) is een pinguïnsoort die eilanden rond Antarctica bewoont en in grote kolonies broedt. De koningspinguïn is op de keizerspinguïn na de grootste pinguïnsoort. Deze twee pinguïnsoorten zijn nauw met elkaar verwant.
De koningspinguïn eet voornamelijk vis, krill en inktvis.
Koningspinguïns worden onderverdeeld in twee ondersoorten:
Het ei maakt circa 30 % van het lichaamsgewicht van het vrouwtje uit. Ze geeft het aan het mannetje dat broedt en gaat naar zee, Het mannetje verliest ongeveer 50 % van zijn lichaamsgewicht tijdens het wachten op het vrouwtje. Als het ei na circa 50 dagen uitkomt, zorgen de ouders om de beurt voor voedsel. De jongen brengen lange perioden in hun eentje door. De ouders komen maar met grote tussenpozen voedsel brengen. Het ei broeden ze tussen hun poten en een stukje warme huid.
De koningspinguïn is ongeveer 95 centimeter groot[2] en is wat dunner en kleiner dan de keizerspinguïn. Verder heeft de koningspinguïn een grijsblauwe rug, een witte buik en een oranje wangvlek.
De koningspinguïn komt vrijwel op elk sub-Antarctisch eiland voor zoals Vuurland, Falklandeilanden, Macquarie-eiland, Prins Edwardeilanden en Kerguelen. De eilanden daar hebben een iets warmer klimaat dan op Antarctica. De keizerspinguïn daarentegen leeft langs de kust van Antarctica.
In de 18de eeuw toen men de Grote Oceaan ging verkennen ontdekten ze op de eilanden rond Antarctica de koningspinguïn. In de 19de eeuw hebben robbenjagers duizenden pinguïns het leven gekost, waardoor ze op sommige eilanden bijna niet meer voorkwamen. Maar tegenwoordig wordt er niet meer op de koningspinguïn gejaagd en is het aantal koningspinguïns op veel eilanden weer aangegroeid; op het eiland Île aux Cochons is de populatie van 500.000 individuen in 1982 echter met bijna 90% gedaald in 2018[3]. In totaal zijn er volgens een schatting in 2008 een paar miljoen koningspinguïns.
Pinguïns zijn traditioneel erg populair in dierentuinen. In de dierentuin van Edinburgh, Antwerpen en Rotterdam hebben ze koningspinguïns.
De koningspinguïn (Aptenodytes patagonicus) is een pinguïnsoort die eilanden rond Antarctica bewoont en in grote kolonies broedt. De koningspinguïn is op de keizerspinguïn na de grootste pinguïnsoort. Deze twee pinguïnsoorten zijn nauw met elkaar verwant.
Kongepingvin (Aptenodytes patagonicus) er den nest-største av alle pingvinartar. Berre keisarpingvinen på Antarktis er større. Desse to artane er dei einaste artane i familien Aptenodytes. Kongepingvinen vart skildra av engelskmannen John Frederick Miller i Patagonia i 1778.
Pingvinane kan bli opptil 90 cm høge og vega opp til 16 kg. Hannane er noko større enn hoene. Fjørdrakta er sølvgrå på ryggen, hovudet er svartbrunt med gylne flekker ved øyra. Føda er stort sett fisk og små blekksprutar. Ville kongepingvinar kan bli 15 til 20 år gamle.
Kongepingvinane er seriemonogame, og legg vanlegvis egg éin gong i året. Dei legg eitt egg, og på same måten som keisarpingvinen vekslar foreldra mellom kven som skal ruga på egget og kven som skal skaffa mat. Skifta er på 6 til 18 dagar. Sjølve rugetida varer om lag 55 dagar før ungen kjem ut. Også etter klekkinga vekslar foreldra på å skaffa mat og varma og passa ungen. Når ungen er litt større, blir han sett i ei gruppe med mange pingvinungar, ein såkalla crèche.
Pingvinen vart delt inn i to underartar av Gregory Mathews i 1911. Forskarane reknar med desse underartane enno i dag, og artane lever på fråskilte område. Aptenodytes patagonicus patagonicus hekkar på Sør-Georgia, Eldlandet og Falklandsøyane. Den andre underarten, Aptenodytes patagonicus halli hekkar på Kerguelen, Crozetøyane, Prince Edwardøyane, Heard- og McDonald-øyane og Macquarieøya. Til saman finst det over 2 millionar par kongepingvinar, og bestanden aukar.
I 1936 forsøkte ein å sleppa ut kongepingvinar i Gjesvær i Finnmark og på Røst i Lofoten. Pingvinar vart framleis sett her i 1940-åra, men sidan 1949 har ingen vorte sett. Kongepingvinane finst også i dyrehagar.
Kongepingvinen Nils Olav lever i Edinburgh Zoo og er æresobert og maskot i Hans Majestet Kongens Garde.
Kongepingvin (Aptenodytes patagonicus) er den nest-største av alle pingvinartar. Berre keisarpingvinen på Antarktis er større. Desse to artane er dei einaste artane i familien Aptenodytes. Kongepingvinen vart skildra av engelskmannen John Frederick Miller i Patagonia i 1778.
Kongepingvin (Aptenodytes patagonicus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Aptenodytes (store pingviner). Arten er fysisk den nest største av artene. Dens nærmeste slektning er keiserpingvinen (Aptenodytes forsteri), som er den fysisk største av alle artene.
Kongepingvinen ligner mye på keiserpingvinen i form, utfarging og fjærdrakt, men den er fysisk mindre og har kraftigere innslag av gult og oransje. Kroppen er dessuten mer sigarformet enn kileformet. Som andre pingviner er den mørk på oversiden og hvit på undersiden. Hodet er sort og har innslag av gul-oransje i bakhodet. Nebbet er langt og spisst. Over nebbet sort og undernebbet sort med et gul-oransje felt på hver side. Skuldrene og nakken er blågrå, ryggen og vingene sorte. Brystet har innslag av gult, mens buken er hvit.
I 2010 oppdaget en ekspedisjon på Sør-Georgia et melanistisk eksemplar av arten. Den var sort på undersiden.[2]
En voksen kongepingvin blir cirka 90 cm høy og veier typisk mellom 11 og 15 kilogram.
Arten overlever i kraft av to underarter:
Kongepingvinen trives i subarktisk klima, mellom 45°S og 55°S. Den finnes først og fremt på subantarktiske øyer, der farvannene utenfor er isfrie mesteparten av året.
Det er knyttet stor usikkerhet til størrelsen på totalbestanden, men den teller trolig flere millioner individer og arten er ikke truet.[1] I 1993 ble bestanden av hekkende par anslått til cirka 1,5 millioner par, men den har siden økt betydelig. I 2002 ble bestanden anslått til 2,23 millioner par.[3] Trenden er at bestanden med kongepingviner fortsetter å øke. Arten har i senere tid også re-kolonisert mange områder der den tidligere var utryddet.[1]
31. juli 2018 melder imidlertid BBC News om en dramatisk nedgang, på nær 90%, i bestanden ved den største kolonien av kongepingviner de siste 30 årene.[4]
Kongepingvinen er en marin art som tilbringer mesteparten av tiden nær hekkeområdene. Den ernærer seg for det meste av fisk, men den fanger også blekksprut. Byttet fanges under dykking, men sjelden dypere enn til omkring 50 meter. Et typisk dykk sommerstid går til 10–20 meter. Om vinteren må imidlertid fuglene dykke dypere for å fange mat. Dykk ned mot 300 meter har blitt registrert.[5][6] Toppfarten i neddykket tilstand er omkring 12 km/t.[1]
Arten samler seg i kolonier for å hekke i tidsrommet september–november. Koloniene dannes helst på flate strandområder, uten snø og is og med enkel tilkomst til havet.[1]
Hunnen legger kun ett egg som ruges på føttene, under en hudfold. Hunnen og hannen bytter på rugingen, slik at en av dem kan dra ut på havet for å fange føde. Foreldrene beskytter og mater ungen over en treårig periode.
Kongepingvin (Aptenodytes patagonicus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Aptenodytes (store pingviner). Arten er fysisk den nest største av artene. Dens nærmeste slektning er keiserpingvinen (Aptenodytes forsteri), som er den fysisk største av alle artene.
Multimedia w Wikimedia Commons Pingwin królewski (Aptenodytes patagonicus) – duży nielotny ptak wodny z rodziny pingwinów, zamieszkujący chłodne oceany półkuli południowej. Gnieździ się na obrzeżach Antarktydy, Ziemi Ognistej, Falklandach i innych wyspach tej części świata. Jeden z najbardziej znanych gatunków pingwinów, zaraz po pingwinie cesarskim.
Pingwin królewski (Aptenodytes patagonicus) – duży nielotny ptak wodny z rodziny pingwinów, zamieszkujący chłodne oceany półkuli południowej. Gnieździ się na obrzeżach Antarktydy, Ziemi Ognistej, Falklandach i innych wyspach tej części świata. Jeden z najbardziej znanych gatunków pingwinów, zaraz po pingwinie cesarskim.
Cechy gatunku Wśród pingwinów drugi pod względem wielkości (po pingwinie cesarskim). Podobny do pingwina cesarskiego. Między płciami nie ma różnic w ubarwieniu. Upierzenie na szyi i barkach jasnoszare, na grzbiecie ciemnoszare z granatowym połyskiem. Policzki i gardło pomarańczowe, brzuch biały. Boki dzioba różowe, pozostałe części czarne. Pisklęta są brązowe, czasami bladopomarańczowe aż do pierzenia. Wymiary średnie długość ciała ok. 90 cm (z ogonem)O pinguim-rei (Aptenodytes patagonicus) é uma espécie de pinguins de aproximadamente 90 cm de altura, e que pesa de 11 a 15 quilogramas.[1] Habita na Antártica, na zona dos ventos do oeste, e de forma rara e por acidente podem ir para o Sudeste do Brasil.
São ativos e rápidos para alcançar suas presas, o bico é forte e comprido, adaptado a apanhar e reter crustáceos, moluscos, peixes pequenos, sépia e outros animais marinhos de pequeno porte, sua alimentação favorita.
Em certa época do ano, os pinguins vão à terra (rocha ou gelo) para depositar seus ovos. A fêmea bota um, e raramente um segundo ovo. A forma do ninho varia, segundo a espécie de pinguim: alguns cavam, outros criam ninhos com pedras e há aqueles que botam o ovo sobre os pés.
Entre os casais de pinguins existe a fidelidade, e há o divórcio que acontece em 25% dos casos, geralmente pela má reprodução.
O pinguim-rei (Aptenodytes patagonicus) é uma espécie de pinguins de aproximadamente 90 cm de altura, e que pesa de 11 a 15 quilogramas. Habita na Antártica, na zona dos ventos do oeste, e de forma rara e por acidente podem ir para o Sudeste do Brasil.
Pinguinul regal (Aptenodytes patagonicus) este al doilea ca mărime dintre speciile de pinguini din lume. Clocește în colonii uriașe pe insulele din jurul Antarcticii, unde apele din apropierea țărmului sunt bogate în pești și sepii. Pinguinul regal își petrece majoritatea vieții în mare. Vizitează insulele din jurul Antarcticii doar în perioada de reproducere. Având corpul hidrodinamic, înoată mai repede decât zboară unele păsări.
Țara pinguinului regal se află la 40° latitudine sudică , unde furtunile sosite din vest se dezlănțuie deasupra valurilor uriașe. Păsările trebuie să reziste la iernile lungi, când soarele este de-abia vizibil. În extremitatea sudică solul este acoperit de regulă de un strat gros de zăpadă, însă pinguinii trăiesc la nord de regiunile acoperite cu ghețuri permanente unde își găsesc tot anul hrană. Pinguinii alunecă cu grație în apa rece ca gheața. Îndemănarea subacvatică se contrazice puternic cu mișcările neîndemâmatice de la nivelul solului. Această specie de pinguin clocește în colonii mari, în regiunile de coastă din aria sa de răspândire. Aici vara cresc puține plante, iar iarna peisajul este acoperit de un strat continuu de zăpadă.
Pinguinul regal carnivor este un vânător îndemânatic, ce prinde pești cu ciocul său recurbat și tăios. Excrescențele prezente pe partea interioară a faringelui și pe limbă, permit prinderea sigură a prăzilor alunecoase. Pinguinul elimină excesul de apă salină din cioc prin compresie. În perioada decembrie-februarie pinguinii regali vizitează apele din apropierea insulelor Falkland, Georgia de Sud, pentru a căuta hrană. Se aventurează până la hotarul ghețurilor plutitoare și prind peștii ce vin la suprafața apei să consume fitoplancton (masă de particule minuscule vegetale), ce crește datorită acțiunii razelor solare. Oferta bogată de hrană ajută pinguinii să acumuleze un strat gros de grăsime, pentru lunile reci de iarnă. Foca-leopard este cel mai mare inamic al pinguinului regal. Dacă un grup de pinguini observă un prădător, păsările înoată rapid la mal, iar în același timp lovesc apa cu “înotătoarele”. Panica și zgomotul induc în eroare foca-leopard, astfel poate prinde doar exemplarele mai slabe.
Primăvara pinguinii ies pe uscat și năpârlesc încă înaintea începerii perioadei de clocit. În aproximativ două săptămâni penajul vechi va fi schimbat cu unul nou, strălucitor. După aceasta păsările sunt pregătite pentru reproducere. Femela depune un singur ou la fiecare doi ani, , în luna noiembrie sau chiar primăvara. După aceasta intră în mare pentru o lungă perioadă, pentru a se hrăni. Masculul ține oul pe labele picioarelor și îl menține cald acoperindu-l cu un pliu cutanat. Timp de două săptămâni masculii nici nu se mișcă. După revenirea femelei oul este încălzit de ambii părinți. Puiul apare după aproximativ opt săptămâni. În ciuda stratului gros de pene pufoase, părinții îl poartă pe labele picioarelor, până când acesta își poate regla singur temperatura corporală. Când atinge o anumită vârstă, puiul își părăsește părinții și formează “grădinițe” cu celelalte păsări tinere. Micul pinguin atinge 80% din greutatea adulților, însă după lunile de iarnă, acest procent scade la 40%. Până în primăvară își atinge greutatea finală și i se dezvoltă și penajul de adult. În decembrie părăsește definitiv cuibul și practic este capabil să se îngrijească singur.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|dateformat= ignorat (ajutor); Parametru necunoscut |publicator= ignorat (ajutor); Verificați datele pentru: |access-date= (ajutor)
Pinguinul regal (Aptenodytes patagonicus) este al doilea ca mărime dintre speciile de pinguini din lume. Clocește în colonii uriașe pe insulele din jurul Antarcticii, unde apele din apropierea țărmului sunt bogate în pești și sepii. Pinguinul regal își petrece majoritatea vieții în mare. Vizitează insulele din jurul Antarcticii doar în perioada de reproducere. Având corpul hidrodinamic, înoată mai repede decât zboară unele păsări.
Tučniak veľký alebo tučniak kráľovský alebo tučniak patagónsky (lat. Aptenodytes patagonicus) je najväčší tučniak žijúci mimo Antarktídy a po tučniakovi cisárskom druhým najväčším tučniakom vôbec. Oba druhy predstavujú jediných žijúcich zástupcov rodu Aptenodytes.
V roku 1911 navrhol ornitológ Gregory Mathews 2 poddruhy, ktoré dnes rozoznávame:
Tučniak kráľovský dorastá do hmotnosti 11 – 13 kg a dĺžky tela 90 cm. Má hydrodynamické štíhle telo a výkonné plutvy, čo mu uľahčuje lov rýb. Chrbát je striebristý, hruď biela, hlava čiernej farby a na boku hlavy má jasnooranžové škvrny. Pred chladom ho chráni krátke husté operenie a hrubá vrstva podkožného tuku.
Žije v kolóniach, niektoré z nich dosahujú početnosť niekoľko desiatok tisíc párov. Vyskytujú sa na ostrove Marion, Crozetových ostrovoch, Kerguelenových ostrovoch, Macquariovom ostrove, Heardovom ostrove a na Falklandách.
Potrava sa skladá hlavne z malých rýb, krilu, kôrovcov a hlavonožcov. Za potravou sa niekedy potápa až do hĺbky 200 m, denne stihne vyše 100 ponorov.
Tučniak kráľovský (ani tučniak cisársky) si, na rozdiel od ostatných druhov, nestavia hniezda. Hniezdi v období antarktického leta (tzn. od nášho novembra do apríla). Hniezdne obdobie tučniaka kráľovského je najdlhšie spomedzi všetkých tučniakov. Pri dvorení samci lákajú samicu trúbením so zdvihnutou hlavou. Ak tá prejaví záujem, nasleduje ho, zatiaľ čo samec kýva hlavou zo strany na stranu. Jeden pár splodí iba dvoch potomkov za tri roky. Na výchove mláďaťa sa zúčastňujú obidvaja rodičia. Hneď potom, čo samica znesie vajce, samec si ho prekotúľa na nohy, ktoré ho izolujú od chladnej zeme a prekryje ho kožným záhybom, ktorý nemá v mieste kontaktu s vajcom perie, aby dodával potrebné teplo. V sedení na vajci sa obidvaja rodičia striedajú zhruba v päťdenných intervaloch. Mláďa sa vyliahne asi po 55 dňoch a nasledujúcich 11 mesiacov sa oň rodičia starajú. Rodičia sa striedajú aj v kŕmení potomka. Mláďa do konca apríla raz vymení prachové perie a priberie na hmotnosti asi 11 kg. V tom čase dochádza k nástupu zimy, zníženiu množstva potravy v mori a odchodu rodičov z hniezdnej kolónie.
Mláďatá sa združujú do tzv. škôlok, kde ich tesný kontakt zmenšuje výdaj tepla. V tomto období ich rodičia kŕmia iba každý druhý až tretí týždeň. Mláďatá preto schudnú na približne 2/3 pôvodnej hmotnosti. V októbri dochádza k opätovnému zvýšeniu množstva potravy a preto ich rodičia prichádzajú podstatne častejšie kŕmiť. V priebehu decembra je prachové perie mláďat nahradené normálnym a mláďatá sa vydávajú samostatne loviť na more.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Tučniak veľký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Tučniak veľký
Tučniak veľký alebo tučniak kráľovský alebo tučniak patagónsky (lat. Aptenodytes patagonicus) je najväčší tučniak žijúci mimo Antarktídy a po tučniakovi cisárskom druhým najväčším tučniakom vôbec. Oba druhy predstavujú jediných žijúcich zástupcov rodu Aptenodytes.
Kraljevi pingvin (znanstveno ime Aptenodytes patagonicus) je drugi največji pingvin. Mimogrede bi ga utegnili zamenjati s cesarskim. Vendar ima več oranžne barve na prsih, daljši kljun, vitkejše telo in živi na otokih severno od Antarktike.
Kraljevi pingvin (znanstveno ime Aptenodytes patagonicus) je drugi največji pingvin. Mimogrede bi ga utegnili zamenjati s cesarskim. Vendar ima več oranžne barve na prsih, daljši kljun, vitkejše telo in živi na otokih severno od Antarktike.
Kungspingvin[2] (Aptenodytes patagonicus) är den näst största pingvinarten. Tillsammans med kejsarpingvinen bildar den släktet Aptenodytes.[3]
Kungspingvinen lever huvudsakligen på subantarktiska öar, till exempel Sydgeorgien och Prins Edwardöarna. Mindre bestånd finns på Falklandsöarna. Trots artens vetenskapliga artnamn patagonicus förekommer den inte längre vid Patagoniens kustlinje.
Man skiljer mellan två underarter. Underarten A. p. patagonicus lever i de områden som är rödmarkerade på kartan och underarten A. p. halli i de regioner som är gulmarkerade. Gröna områden är uppfödningsplatser.
I Europa förekommer arten i olika djurparker, till exempel i Antwerpen, Berlin, Edinburgh och Wien.
Kungspingvinen är omkring 90 cm lång och väger 11 till 15 kg. Hanar är i genomsnitt två kilo tyngre än honor. Kännetecknande är en tydlig lång och smal näbb samt en påfallande orange färgning vid halsen och öronen.
Som alla pingviner saknar kungspingvinen förmåga att flyga men den är en skicklig och uthållig simmare. Den kan dyka till 300 meters djup – i undantagsfall till 500 meters djup – och kan befinna sig flera minuter under vatten. Kungspingvinen dyker tidvis 150 gånger per dag. Vid dykningen sparas syret i musklerna med hjälp av myoglobin, som liknar hemoglobin.
Den lever av småfisk, krill och kräftdjur. Man har dokumenterat att kungspingviner som häckar på Crozetöarna, sydost om Godahoppsudden, ibland simmar över 1 500 km för att nå de fiskevatten där de hämtar föda till sina ungar. I genomsnitt är avståndet mellan kustlinjen och jaktreviret 400 km.
Kungspingviner är sociala djur, de jagar i grupp och häckar i stora kolonier med flera tusen individer. På land har adulta kungspingviner inga fiender. Däremot blir deras ägg och ungar ibland offer för jättestormfåglar. I havet utgörs predatorerna av späckhuggare och leopardsälar.
I kolonin kommunicerar kungspingvinerna med olika läten.
Kungspingviner blir könsmogna efter cirka tre år. På grund av de hårda klimatförhållanden som råder i deras utbredningsområde lever den uteslutande monogamt. En fullständig häckningsperiod tar nästan fjorton månader, varför den inte ruvar varje år. När förutsättningarna är optimala får den två ungar vart tredje år. Arten häckar företrädesvis på låga kustlinjer bakom strandlinjer av sand.
Häckningscykeln påbörjas med olika parningslekar i november, då det är vår på södra halvklotet. I december lägger honan ett grönvitt ägg som i genomsnitt väger 310 gram. Under häckningstiden tappar föräldrarna en del av fjädrarna vid benen, en så kallad ruvfläck, för att ägget ska ligga tätare intill kroppen. Ruvningen tar ungefär 55 dagar. Hanen och honan byter under denna tid plats på boet och den som inte ruvar födosöker.
Efter kläckningen får ungen vård, skydd och näring av föräldrarna i minst nio månader. Under de första trettio till fyrtio dagarna sitter ungen på föräldrarnas fötter tills den har utvecklat tillräcklig mycket dun. Vårdnaden är jämnt uppdelad mellan hanen och honan och bytet sker vanligtvis var tredje dag. Ibland förekommer grupper med ungar som kan liknas vid ett daghem. Under vintern kan ungar svälta tills de förlorat 70 % av sin kroppsvikt utan att det innebär någon fara för deras liv.
Först efter 10 till 13 månader ruggas den juvenila duniga fjäderdräkten till adult fjäderdräkt. Samtidigt blir ungen självständig och kontakten med föräldrarna upphör.
2004 uppskattades kungspingvinens bestånd i Subantarktis till omkring tre miljoner individer. Efter en minskning fram till början av 1900-talet ökar populationen igen. Denna ökning förklaras med att många valar som livnär sig av samma föda har försvunnit från kungspingvinens territorium.
Kungspingvin (Aptenodytes patagonicus) är den näst största pingvinarten. Tillsammans med kejsarpingvinen bildar den släktet Aptenodytes.
Kral penguen (Aptenodytes patagonicus), penguengiller (Spheniscidae) familyasının ikinci en büyük türü. İmparator penguen (Aptenodytes forsteri) ile beraber büyük penguenler (Aptenodytes) cinsindendir.
Kral penguenin iki alt türü mevcuttur. Aptenodytes patagonicus ve Aptenodytes patagonicus halli. Bu haritaya uygun olarak kırmızı işaretlenmiş yerler alt tür patagonicus, sarı alanlarda da halli türünün yaşam alanları görülür. Yeşil alanlar üreme bölgeleridir.
Ağırlıklı olarak, Güney Georgia Adaları, Avustralya Macquarie Adası, Fransız Crozet Adaları ya da Falkland Adaları gibi Antarktika adalarında yaşarlar.
Kutup bilimadamları, 2004 itibarıyla Antarktika'daki sayılarını yaklaşık 3 milyon olarak tahmin ederler. Populasyonlarındaki artış, 20. yüzyıl başlarında ekolojik alanda besinsel bakımdan en büyük rakipleri Antarktika Balinalarının, avlanmaları sonucu sayılarındaki gerilemeye denk gelir.
Avrupa'da birçok hayvanat bahçesinde bulunurlar. Bunlar, Münih, Berlin, Wuppertal, Basel, Zürih, Viyana, Antwerp, Brest ve Edinburgh gibi kentlerdir.
Yetişkin bir kral penguen genelde 85 ile 95 cm boyunda, 12 ve 14 kg arasında ağırlıktadır. Dişiler ortalama 2 kg daha hafif gelirler. Hayvanlar 10 yaşına kadar yaşarlar. Türün karakteristik özelliği uzun, ince gaga ve boyun ile kulak kısımlarındaki dikkat çekici, turuncu rengidir.
Sert iklim şartları sebebiyle, genç neslin yetiştirilmesi için albatroslara benzer şekilde kral penguenler de monogamdır. Kral penguenin tam bir kuluçka evresi ve sonrasındaki yetiştirme on dört ay sürer. Bu yüzden diğer kuş türlerinde yaygın olan her sene kuluçkalama mümkün değildir. Eğer her şey yolunda giderse, her üç senede bir iki yavru dünyaya gelir.
İlk evre Kasım ayında yani güney yarımkürenin ilkbaharında, çiftleşme rituelleriyle başlar. Aralık'ta dişi tek bir yeşilimsi beyaz yumurtayı yumurtlar. Kuluçka süresince ebeveynlerin bacak kısımlarındaki tüylerin bir kısmı dökülerek, yumurta daha sıkı ve daha sıcak bir şekilde vücutla temas kurar. Erkek ve dişi, iki ile üç haftalık değişimlerle ortalama 55 gün boyunca yumurtaya beraber otururlar. Yumurtadan çıktıktan sonra yavru dokuz ay daha ebeveynlerinin korumasına ve beslemesine ihtiyaç duyar. 10 ile 13 aya kadar genç kahverengi kuş tüyü koruması, yetişkin tüylerine dönüşür ve nihayetinde genç kuş ebeveynlerinden ayrılır. İkinci kuluçka evresi yeni neslin gelişim evresinden sonra Şubat'taki yumurtlama ile başlar ve yeni yavrular Nisan'da yumurtadan çıkarlar.
Büyük penguenler, Antarktika'daki küçük türdeşleri gibi uçamazlar ama zaman açısından daha uzun süre dalarlar ve yüzerler. Bir kral penguen bazen 300 m, ekstrem durumlarda da 500 m derinliğe kadar dalar ve birçok dakika su altında kalabilir. Yarısından fazlası 50 m den daha derin olan, günlük 150 dalıştaki performansı, takdire şayandır. Su altındaki oksijen ikmali, myoglobinden ve hemoglobine dönüşen kas proteininden temin edilir.
Kral penguenler, küçük balıklar, kriller ve mürekkep balıkları ile beslenirler. Av başına 20 kg'a kadar deniz hayvanı yiyebilirler. Ana beslenme bölgeleri açık denizde, genelde yavrularını büyüttükleri adalardan oldukça uzaktadır. Ortalama olarak, av alanı sahilden 400 km uzakta bulunur. Büyük bir problem olarak küresel ısınma sebebli gitgide daha sık olarak hayvanların, 700 ile 800 km mesafeyi geride bırakmak zorunda kalmalarıdır.
Kral penguenler çok sosyaldir, gruplar halinde avlanır ve kuluçka için onbinlercesi kımen büyük koloniler oluşturur. Karada yeişkin kral penguenlerinin korkacak bir düşmanları yoktur. Sadece yumurtaları ve genç yavruları ara sıra gerçekleşen dev fırtına kuşlarının (Macronectes giganteus ve Macronectes halli) saldırılarından korumak zorunda kalırlar. Açık denizdeki büyük potansiyel tehlikeler, pusu kuran katil balinalar ve leopar foklarıdır.
Aralarında anlaşabilmek ve sınırlarını belirlemek için üç değişik ses yapısına sahiptirler.
Kral penguen (Aptenodytes patagonicus), penguengiller (Spheniscidae) familyasının ikinci en büyük türü. İmparator penguen (Aptenodytes forsteri) ile beraber büyük penguenler (Aptenodytes) cinsindendir.
Пінгві́н королі́вський — нелітаючий вид птахів родини пінгвінових. Це другий за розмірами вид пінгвінів після імператорського.
Довжина тіла королівського пінгвіна сягає 90-110 см, вага становить близько 15 кг.
Географічне розповсюдження пінгвінів значною мірою пов'язане з температурою вод океану, в якому птахи проводять дві третини життя. Вважають, що один з основних чинників, що формують ареали того або іншого виду пінгвінів, — це здатність пташенят даного виду переходити до життя у воді певної температури. Для пташенят королівського пінгвіна необхідно, щоб вода на поверхні моря прогрілася до +5 °С. Ці птахи гніздуються величезними колоніями поблизу Антарктиди колоніями на островах Маріон, Кергелен, Херд, Південна Георгія та ін. З грудня по лютий вони мігрують до межі пакової криги у пошуках здобичі.
Королівський пінгвін живиться винятково тваринною їжею. Основу їх раціону складають риба, головоногі молюски, кальмари та планктон.
Статеве дозрівання настає в 6 років. Гніздується королівський пінгвін 1 раз на 2 роки. В кладці буває лише по одному яйцю. Королівські пінгвіни утворюють пари на все життя. Яйце висиджує самець доки самиця вирушає на годівлю до океану. Самець тримає яйце на лапах, вкриваючи його шкіряною складкою черева, щоб вберегти від холоду. Самець і самиця висиджують яйце по черзі, доки другий годується. Пташенята вилуплюються через 8 тижнів висиджування Вони повністю вкриті товстим коричневим пухом, однак батьки все одно до певного часу продовжують їх зігрівати. Ті пташенята, що вилупилися на початку літа до зими встигають досягти розмірів дорослих птахів. Більшість тих пташенят, що вилупилися пізніше, взимку вмирають
Батьківщина королівських пінгвінів - негостинні, холодні райони, відкриті для всіх крижаних вітрів. Птахам доводиться переживати довгі зими, під час яких на небосхилі тільки зрідка з'являється сонце. Королівські пінгвіни мешкають на островах Маріон, Кергелен, Херд, Південна Георгія, Маккуорі та інших. Острови, розташовані поряд з Антарктидою, на яких пінгвіни тримаються більшу частину року, вкриті товстим шаром снігу. Птахи живуть у прибережних районах, де протягом усього року можна знайти вдосталь корму. Королівські пінгвіни з надзвичайною легкістю й грацією кружляють у крижаній воді. Така рухливість різко контрастує з їхньою незграбною ходою на суші.
Найбільшу небезпеку становлять котики, морські леопарди та косатки. На пташенят часто полюють коричневі поморники та гігантські буревісники.
Це незавершена стаття з орнітології.Пінгві́н королі́вський — нелітаючий вид птахів родини пінгвінових. Це другий за розмірами вид пінгвінів після імператорського.
Chim cánh cụt vua (danh pháp hai phần: Aptenodytes patagonicus) là một loài chim trong họ Spheniscidae.[2]. Đây là loài chim cánh cụt lớn thứ nhì, có trọng lượng khoảng 11 đến 16 kg (24 đến 35 lb), chỉ xếp thứ nhì sau chim cánh cụt hoàng đế. Có hai phân loài: A. p. patagonicus và A. p. halli. A. p. patagonicus sinh sống ở Nam Đại Tây Dương và A. p. halli ở những nơi khác.
Chim cánh cụt vua ăn cá nhỏ, chủ yếu là các loài cá đèn lồng (Myctophidae) và mực, ít phụ thuộc vào thức ăn là các loài nhuyễn thể và giáp xác. Khi tìm kiếm thức ăn chúng luôn lặn sâu hơn 100 mét (330 ft), thường là hơn 200 mét (660 ft).
Chim cánh cụt sống dựa vào các đảo cận nam cực tại các phạm vi vươn tới phía bắc Nam Cực, South Georgia, và các đảo khác trong khu vực có khí hậu ôn đới. Tổng quần thể được ước tính là 2,23 triệu đôi và đang tăng lên.[3]
.jpg)
.jpg)
Chim cánh cụt vua (danh pháp hai phần: Aptenodytes patagonicus) là một loài chim trong họ Spheniscidae.. Đây là loài chim cánh cụt lớn thứ nhì, có trọng lượng khoảng 11 đến 16 kg (24 đến 35 lb), chỉ xếp thứ nhì sau chim cánh cụt hoàng đế. Có hai phân loài: A. p. patagonicus và A. p. halli. A. p. patagonicus sinh sống ở Nam Đại Tây Dương và A. p. halli ở những nơi khác.
Chim cánh cụt vua ăn cá nhỏ, chủ yếu là các loài cá đèn lồng (Myctophidae) và mực, ít phụ thuộc vào thức ăn là các loài nhuyễn thể và giáp xác. Khi tìm kiếm thức ăn chúng luôn lặn sâu hơn 100 mét (330 ft), thường là hơn 200 mét (660 ft).
Chim cánh cụt sống dựa vào các đảo cận nam cực tại các phạm vi vươn tới phía bắc Nam Cực, South Georgia, và các đảo khác trong khu vực có khí hậu ôn đới. Tổng quần thể được ước tính là 2,23 triệu đôi và đang tăng lên.
Aptenodytes patagonicus J. F. Miller, 1778
Ареал
Ареал подвида A. p. patagonicus Ареал подвида A. p. halli
Места размножения
Королевский пингвин[1][2] (лат. Aptenodytes patagonicus) — нелетающая птица из семейства пингвиновых (Spheniscidae) .
Королевский пингвин похож на императорского пингвина, но немного мельче его размерами и ярче окраской. Длина тела королевского пингвина составляет до 1 м. Взрослые птицы имеют серую спину, по бокам чёрной головы и на груди крупные яркие оранжевые пятна. Брюхо белое. Птенцы бурого цвета.
Королевский пингвин гнездится на островах Огненная Земля, Южная Георгия, Южные Сандвичевы острова, Принс-Эдуард, Острова Крозе, Кергелен, Херд, Маккуори.
Мировая популяция составляет более 1 миллиона пар.
Королевские пингвины гнездятся колониями на твёрдых поверхностях, в основном скалах. Готовый к размножению самец прохаживается через колонию, раскачивая головой, чтобы самки могли видеть оранжевые пятна на его голове, гласящие о половой зрелости. Время от времени самец издает призывные крики подняв при этом клюв в небо. Заинтересованная самка приближается к самцу. Иногда происходят жестокие драки за самок во время которых самцы яростно бьют друг друга крыльями. Когда самка делает свой выбор, начинается красивый танец. Пингвины то задирают головы в небо и при этом кричат, то роняют их, словно в бессилии. Птицы нежно касаются друг друга клювами и кладут свои головы на плечи партнёру и со стороны выглядит, будто пингвины обнимаются. Когда танец заканчивается, самка ложится на землю, принимая приглашающую позу. Самец взбирается ей на спину и птицы спариваются. Спаривание длится примерно 4-6 секунд, после чего самец съезжает с самки. Танец и спаривание повторяются много раз.
Откладывают одно яйцо в декабре-январе. Самка откладывает яйцо себе на лапы и прикрывает складкой на брюхе. Затем в насиживание включается и самец. Характерной особенностью размножения королевских пингвинов является то, что выживают в основном птенцы из яиц, отложенных в ноябре и декабре. Остальные птенцы, из более поздних кладок, вырасти не успевают и гибнут зимой. Взрослые птицы, чьи птенцы погибли, в следующий раз начинают откладывать яйца раньше. В это же время птицы, чьи птенцы успешно выросли, в следующий раз начинают откладывать яйца позже, и следующие их птенцы не выживают.
Сэр Нильс Улаф — бригадный генерал норвежской королевской гвардии, живущий в зоопарке Эдинбурга. Пингвинов, чьи гнездовья расположены в доступных для человека местах, моряки убивали начиная с XVIII века. Бесконтрольное истребление пингвинов на некоторых островах продолжалась вплоть до 1918 года, когда численность некоторых колоний снизилась до критического уровня. Сегодня благодаря многолетним мерам охраны численность королевских пингвинов на всех островах полностью восстановлена.
Королевский пингвин (лат. Aptenodytes patagonicus) — нелетающая птица из семейства пингвиновых (Spheniscidae) .
国王企鹅（學名：Aptenodytes patagonicus），是企鹅家族中体型第二大的属种，成年国王企鹅高约90厘米，重11至15千克，仅小于皇帝企鹅。全世界，国王企鹅数量约有400万隻，被分为两个亚种（A. p. patagonicus和A. p. halli），种群数量仍在继续增加中。
國王企鵝首於1778年由英國自然學家及插圖畫家約翰·弗雷德里克·米勒進行描述，其學名首字「Aptenodytes」起源於古希臘語（a/α 是「沒有」的意思，pteno-/πτηνο- 是「羽毛」或「翅膀」的意思，而dytes/δυτης 則為「潛鳥」之意，全字的意思是「沒有羽翼的潛鳥」）[1]，而次字「patagonicus」則源於巴塔哥尼亞。
國王企鵝和跟牠們相似但體型略比牠們大的皇帝企鵝（A. forsteri）同為王企鵝屬最大的兩種企鵝。
国王企鹅（學名：Aptenodytes patagonicus），是企鹅家族中体型第二大的属种，成年国王企鹅高约90厘米，重11至15千克，仅小于皇帝企鹅。全世界，国王企鹅数量约有400万隻，被分为两个亚种（A. p. patagonicus和A. p. halli），种群数量仍在继续增加中。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペンギン目 Sphenisciformes 科 : ペンギン科 Spheniscidae 属 : オウサマペンギン属 Aptenodytes 種 : オウサマペンギン A. patagonicus 学名 Aptenodytes patagonicusキングペンギン[3]
英名 King penguin[1][3]オウサマペンギン（Aptenodytes patagonicus）は、ペンギン目ペンギン科オウサマペンギン属に分類される鳥類。別名キングペンギン[2][3]。
学名の由来は、1788年にJ.F.ミラーが、南米パタゴニアで発見された個体をもとに記載した事から。
やや古い図鑑には、オオサマペンギン、王ペンギン、王ペングインなどといった別名の記載が見られる。
繁殖地はケルグレン島、サウスジョージア島、ハード島、クロゼ諸島、フォークランド諸島、プリンス・エドワード諸島などがある[3]。
繁殖地は南大西洋とインド洋の、南緯45度から55度にかけて位置する亜南極の島嶼に点在する。
非繁殖期は繁殖地周辺の外洋で群れを作って生活しているが、たまに南米のパタゴニア地方やタスマニア島、ニュージーランドなどの沿岸にも現れる。種小名 patagonicusはパタゴニアに由来する。
現生のペンギン目内ではコウテイペンギンに次いで大型[3]。2番目に大きな種類のペンギンで、体長は85-95センチメートルほどで体重は10-16キログラム。頭部とフリッパーの外側の羽色は黒[3]。背は灰色[3]。腹部やフリッパーの内側は白色[3]。側頭部の耳の周辺は橙色[3]。成鳥は頭部とフリッパーと尾羽が黒、背中は灰色、腹部は白色。外見はコウテイペンギンに似るが小型で、頭部から喉にかけてのオレンジ色が強い。また、体に対するくちばしやフリッパーの比率も大きい。
嘴は大型で細長くやや湾曲し、ペンギン目の現生種では最大[3]。下嘴に橙色の筋模様が入る[3]。下くちばしの嘴鞘（ししょう）と耳の周辺、喉が橙色をしている。
卵は殻が白や淡緑色。ヒナの綿羽は濃褐色[3]。なお、若鳥は嘴鞘が白やピンク色をしている。
19世紀まではこの種が最大のペンギンとして知られ、名も"King"（王）が冠されたが、19世紀に南極大陸に探査の手が伸びた結果、さらに大きなコウテイペンギンが発見され、名に"Emperor"（皇帝）が当てられたという経緯がある。
以下の分類・分布はSalomon, 出原・菱沼訳(2013)に従う[3]。
縄張り意識が強く同種他個体とは集団繁殖地（コロニー）で争うことが多いものの、同所的に分布し繁殖地で混群も形成するジェンツーペンギン・マゼランペンギン・ロイヤルペンギンなどの他属他種と遭遇しても避けて歩き警戒したり攻撃することはない[3]。遊泳速度は平均時速8.4キロメートル[3]。同属のコウテイペンギン（主に水深180メートル未満）と比較してより深く潜水する傾向があり、水深220メートル以上まで潜水することも多い[3]。最深潜水記録は344.4メートルで、平均7 - 8分の潜水を行う[3]。322メートルの潜水記録がある[要出典]。
ハダカイワシ類などの魚類を好むが、イカを食べることもありこれらがいなければ甲殻類を食べることもある[3]。繁殖期には体重維持および回復・ヒナに給餌する分も含めて1日あたり3.2 - 3.6キログラムの獲物を捕らえる[3]。時計や温度センサーなどを含むデータロガーおよびそれを飲み込ませた個体の胃の内容物調査から昼間に採食を行う傾向が強いこと、大型の魚類よりも小型の魚類を好むとする報告例もある[3]。成鳥の捕食者はシャチ・ヒョウアザラシが挙げられ、卵やヒナの捕食者はトウゾクカモメ科・オオフルマカモメ・サヤハシチドリが挙げられる[3]。
産卵のピークは初夏にあたる12月半ばから1月頃である。この時期になると繁殖地の海岸には多くの親鳥が集まり、繁殖を始める。キングペンギンはヒナを育てる途中で越冬するのが特徴で、繁殖期間が1年以上に及ぶ。繁殖のペースは2年に1度、多くても3年に2度である。後述するようにヒナがほぼ死亡してしまうのに遅い時期にも繁殖を行う理由として、繁殖の際のエネルギーが通常の繁殖よりも抑えられるためとする説もある[3]。同じペアで複数回繁殖することはまれで、離婚率は約80 %に達する[3]。巣は作らない[3]。一腹卵数は1個で、卵は後肢の上にのせ、抱卵嚢（ほうらんのう）と呼ばれる腹部のだぶついた皮をかぶせて抱卵する[3]。コウテイペンギンと同じく産む卵は1つで、足の上にのせ、抱卵嚢（ほうらんのう）と呼ばれる腹部のだぶついた皮をかぶせて温める。足の上で卵を温めるので構造物としての巣は持たないが、縄張り意識は強く、繁殖地では等間隔を保った親鳥たちが立って並ぶこととなる。
孵化してから5 - 6週間は親鳥の育児嚢の下で生活するが、それ以降はヒナ同士で形成する群れ「クレイシ」に合流する[3]。クレイシの合流後も親鳥から給餌されるが、冬季が来る前に成鳥はコロニーを分散し冬季の5か月は数回のみ給餌し約3か月も放置されることもある[3]。卵は54日ほどで孵化するが、それまではオスとメスが交代で抱卵する。夏の海は餌が多いので、オスとメスはこの機を活かしてヒナに多くの餌を与える。秋を迎える6月までには、ヒナの体重は成鳥の8割ほどになる。
給餌中の親は、昼夜を問わず潜水して餌取りを行い、ハダカイワシの仲間やタコ、イカを多く食べる。
しかし寒さが厳しくなると、親鳥はほぼ給餌をやめてしまい、2週間に1回ほどしかヒナに餌を与えなくなる。よってヒナは体に蓄えた脂肪を消費しながら寒さと飢えに耐えなければならない。ヒナはヒナ同士で集まる「クレイシ」を作り、身を寄せ合って寒さをしのぐ。春までにヒナの体重は半分にまで減少する。ちなみにヒナの体は半分以上を胃でしめている。温暖になると親鳥が再び頻繁に給餌するようになる[3]。春となる9月頃には再び親鳥の給餌が始まる。ヒナが褐色の羽毛を換羽して巣立つのは、10月末から1月頃となる。
2月以前に産まれたヒナでないと一定の体重に達しないため冬を越すことができずにほぼ死亡し、仮に冬を越せても海に入るとすぐ死亡することが多いため成鳥になることはまれ[3]。この後に2月頃から繁殖する親鳥もいるが、この場合はヒナが小さなうちに冬が来てしまうため、冬の間に多くのヒナが死んでしまう。これらのヒナが巣立つのは翌年の1月から4月頃である。繁殖成功率は低く、1回の繁殖で巣立ちを迎えるヒナは0.3 - 0.5羽とされる[3]。また、地球温暖化も餓死の原因にもなっており、約70％が今世紀末までに死滅、最悪絶滅する恐れがあるとの研究結果もある[4]。
同属のコウテイペンギンと異なり暖かい気候にもある程度の耐性があり、世界各地の動物園で飼育されている。これらの施設では散歩などを売り物にしている旭山動物園などもある。
クロゼ諸島の繁殖地
サウスジョージアの繁殖地
大きく成長したヒナ。換羽が始まっている
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 オウサマペンギン（Aptenodytes patagonicus）は、ペンギン目ペンギン科オウサマペンギン属に分類される鳥類。別名キングペンギン。
学名の由来は、1788年にJ.F.ミラーが、南米パタゴニアで発見された個体をもとに記載した事から。
やや古い図鑑には、オオサマペンギン、王ペンギン、王ペングインなどといった別名の記載が見られる。
임금펭귄(Aptenodytes patagonicus) 또는 왕펭귄은 지구상에 생존하는 모든 펭귄들 중에서 황제펭귄(천자펭귄) 다음으로 두번째로 키가 크고 체중이 많이 나가는 종이다.[1] 황제펭귄과 흡사하게 생겼으나, 목 부분의 무늬색이 다르며, 어린 새끼의 생김새도 다르다.(갈색) 키가 약 95cm, 무게 약 15kg이다. 천적은 얼룩무늬물범과 범고래이며, 새끼는 큰풀마갈매기와 도둑갈매기,혹물떼새가 적이다.
남극해의 사우스조지아 섬은 임금펭귄의 번식지이다. 빙하의 기슭에서 해안까지 비교적 평탄한 지대를 골라 번식지로 삼는다. 새끼가 어른으로 자라는 기간은 조금씩 다른데 사우스조지아섬 에선 14개월이 걸린다.
.jpg)
.JPG)
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Armoiries_Terres_australes_et_antarctiques_fran%C3%A7aises.svg){kind=link}