Ar c'hwiboned eo an evned hirc'harek a ya d'ober ar genad Ciconia, krouet e 1760 gant an evnoniour gall Mathurin Jacques Brisson (1723-1806).
Seizh spesad hirc'hareged a ya d'ober ar genad :
Pemp (5) isspesad en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'hwiboned eo an evned hirc'harek a ya d'ober ar genad Ciconia, krouet e 1760 gant an evnoniour gall Mathurin Jacques Brisson (1723-1806).
Les cigonyes són els ocells del gènere Ciconia. Són ocells de dimensions grans, amb el bec, el coll i les potes llargs. Tenen un vol lent i pausat. A l'Empordà, també se les coneix com a gantes.
Són aus migratòries que tornen sempre als mateixos nius dels quals havien marxat l'any anterior. Quan arriben, el primer que fan és reconstruir-los. Els seus nius són plataformes de branques que poden arribar a mesurar fins a 2 metres de diàmetre.
Antigament, es deia que els nens venien portats al bec d'una cigonya (que usualment volava des de París fins a la casa de la mare)
En les representacions catòliques de l'edat mitjana, la cigonya encarnava valors positius.[2]
Les cigonyes són els ocells del gènere Ciconia. Són ocells de dimensions grans, amb el bec, el coll i les potes llargs. Tenen un vol lent i pausat. A l'Empordà, també se les coneix com a gantes.
Són aus migratòries que tornen sempre als mateixos nius dels quals havien marxat l'any anterior. Quan arriben, el primer que fan és reconstruir-los. Els seus nius són plataformes de branques que poden arribar a mesurar fins a 2 metres de diàmetre.
Antigament, es deia que els nens venien portats al bec d'una cigonya (que usualment volava des de París fins a la casa de la mare)
Ciconia je rod ptáků patřící do čeledi čápovití (Ciconiidae). Jméno pochází z latinského pojmenování čápa. Většina z druhů obývá Starý svět, ale jeden z nich, čáp jihoamerický (Ciconia maguari). V prehistorických dobách byli čápi Ciconia v oblastech Ameriky častější, v raném pliocénu pak obývali i celou severní polokouli. Podle nálezů se zdá, že se rod vyvinul kolem Atlantiku, možná na západě Evropy nebo v Africe, kvůli nedostatku nálezů z Asie to však není jisté.
Jedná se o velké ptáky, typicky měřící 1 m s rozpětím křídel 180 cm a dlouhým tlustým zobákem. Zbarvení je mezi druhy proměnlivým, několik má však černou horní stranu těla s křídly a břicho dosahuje bílé barvy. Mláďata jsou zbarvena hnědě. Při letu mají čápi natažený krk, tím se odlišují od volavkovitých. Pro dlouhý let využívají stoupavých proudů tvořících se nad zemí.
Členové rodu jsou monogamní ptáci, pár spolu zůstává celý život. Hnízdo si staví většinou na stromech, čáp jihoamerický pak na zemi a tři druhy využívají i lidských staveb. Živí se například žábami, hmyzem, ještěrkami, mladými ptáky a hlodavci.
Existuje sedm žijících druhů:
Mezi vyhynulé druhy se pak řadí Ciconia gaudryi, Ciconia kahli, Ciconia louisebolsae, Ciconia lucida, Ciconia maltha, Ciconia minor, Ciconia nana, Ciconia sarmantica a Ciconia stehlini.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Ciconia na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Ciconia ve Wikimedia Commons
Ciconia je rod ptáků patřící do čeledi čápovití (Ciconiidae). Jméno pochází z latinského pojmenování čápa. Většina z druhů obývá Starý svět, ale jeden z nich, čáp jihoamerický (Ciconia maguari). V prehistorických dobách byli čápi Ciconia v oblastech Ameriky častější, v raném pliocénu pak obývali i celou severní polokouli. Podle nálezů se zdá, že se rod vyvinul kolem Atlantiku, možná na západě Evropy nebo v Africe, kvůli nedostatku nálezů z Asie to však není jisté.
Jedná se o velké ptáky, typicky měřící 1 m s rozpětím křídel 180 cm a dlouhým tlustým zobákem. Zbarvení je mezi druhy proměnlivým, několik má však černou horní stranu těla s křídly a břicho dosahuje bílé barvy. Mláďata jsou zbarvena hnědě. Při letu mají čápi natažený krk, tím se odlišují od volavkovitých. Pro dlouhý let využívají stoupavých proudů tvořících se nad zemí.
Členové rodu jsou monogamní ptáci, pár spolu zůstává celý život. Hnízdo si staví většinou na stromech, čáp jihoamerický pak na zemi a tři druhy využívají i lidských staveb. Živí se například žábami, hmyzem, ještěrkami, mladými ptáky a hlodavci.
Eigentliche Störche (Ciconia) bilden mit sieben Arten die größte Gattung innerhalb der Familie der Störche (Ciconiidae). Sie kommen in Südamerika, Afrika, Europa und Asien vor. Mit dem Weißstorch und dem Schwarzstorch gehören zu dieser Gattung auch die beiden einzigen Storcharten, die in Mitteleuropa brüten.
Die am stärksten gefährdeten Arten innerhalb der Gattung sind der Schwarzschnabelstorch, von dem nur noch weniger als 3000 Individuen vorkommen[1] und der Höckerstorch, von dem nur noch maximal 500 geschlechtsreife Individuen existieren.[2]
Die etwa 100 cm großen Eigentlichen Störche haben eine Flügelspannweite von 180 cm und einen langen, dicken Schnabel. Das Gefieder der einzelnen Arten variiert stärker als bei den anderen Gattungen. Sie fliegen mit ausgestrecktem Hals. Zur Nahrung gehören Frösche, Insekten, Jungvögel, Eidechsen und Nagetiere.
Eigentliche Störche sind zum größten Teil gesellige Vögel, die in Kolonien brüten. Außer dem Maguaristorch (Ciconia maguari), der als Einzelbrüter[3] am Boden brütet, bauen alle Arten ihre Nester auf Bäumen, Felsen, Hausdächern, Schornsteinen und Strommasten. Drei Arten tolerieren dabei auch die unmittelbare Nähe des Menschen. Der Schwarzstorch, der ebenfalls ein Einzelbrüter ist, ist dagegen ein scheuer Kulturflüchter, der sehr empfindlich auf Störungen in seinem Brutrevier reagiert und meist in geschlossenen alten Wäldern mit Tümpeln und Teichen brütet.
Der Lebensraum der Eigentliche Störche sind Uferregionen von Flüssen und Seen, Feuchtgebiete, reich strukturierte Waldgebiete, aber auch Steppen und Kulturlandschaften. Die in tropischen Regionen verbreiteten Störche sind überwiegend Standvögel. Schwarz- und Weißstorch dagegen ziehen in der Regel in weit entlegene Überwinterungsgebiete. Der Abdimstorch dagegen zieht nach seiner Brutzeit im zentralen Afrika ins südliche Afrika.
Folgende rezente Arten werden zu den Eigentlichen Störchen gerechnet:[4]
Eigentliche Störche (Ciconia) bilden mit sieben Arten die größte Gattung innerhalb der Familie der Störche (Ciconiidae). Sie kommen in Südamerika, Afrika, Europa und Asien vor. Mit dem Weißstorch und dem Schwarzstorch gehören zu dieser Gattung auch die beiden einzigen Storcharten, die in Mitteleuropa brüten.
Die am stärksten gefährdeten Arten innerhalb der Gattung sind der Schwarzschnabelstorch, von dem nur noch weniger als 3000 Individuen vorkommen und der Höckerstorch, von dem nur noch maximal 500 geschlechtsreife Individuen existieren.
Bóśon (Ciconia ) jo rod ze swójźby bóśony (Ciconiidae).
Ciconia es un genre d'aucèls escacièrs migrators de la familha dels Ciconiidèus e totes nomenats cigonhas. Existís mai d'una espècias, las dos mai conegudas essent la Cigonha blanca (Ciconia ciconia), e dins una mendre mesura la Cigonha negra (Ciconia nigra).
Las espècias d'aquel genre se caracterizan per los seus bècs dreches e punchats e lo plumatge subretot negre e blanc[1]. Son de grands escassièrs, de prèp d'un mètre de naut e 1,80 m d'envergura amb un bèc. Los joves son de color mai bruna e discrèta que los adults[2]. Las cigonhas an pas de muscle traqueobronquial e pòdon pas cantar nimai cridar, e comunican entre elas en clacant del bèc[3].
Las cigonhas son d'aucèl gregaris que se reproduson en colonias. Los parelhs monogamas son formada per la vida. Bastisson sovent des nis de brancas dins los arbres, sola la Cigonha maguari nisa al sol alara que las tres autras espècias al mens installan lors nises sus las abitations o mai construccions umanas. La Cigonha blanca (Ciconia ciconia) es la mai coneguda e fòrça de legendas e de folklore son associat a aquel visitor familièr de l'Euròpa[4].
Aqueles esassièrs se noirisson de granhòtas, d'aucèls pichons, de cernalhas, de rosegaires pichons, d'escaravissaa, eca.
Sièis espècias sur sèt son de cigonhas del Mond Ancian, sola la Cigonha maguari (Ciconia maguari) se trapa en America del Sud. Los estudis fossils suggerisson pasmens que las cigonhas èran mai presentas en America tropicala pendent la Preïstòria[5].
Las espècias migratrises coma la Cigonha blanca e la Cigonha negra vòlon en planant, alas espandidas e immobilas, utilizant los corrents cauds aerians per los mantenir sus de longas distàncias. Los aucèls atal devon passar la Mediterranèa per sos corredors mai estreches coma lo font los rapaces. De fach es doncas aisit d'observar aqueles aucèls dins la migracion al nivèl del l'Estrech de Gibaltar o du Bosfòr.
Segon la classificacion de referéncia (version 2.2, 2009) del Congrès ornitologic internacional (òrdre filogenic) :
Los fossils répertoriats dins aquel genre incluson[6]:
Un radius del Pleïstocèn superior conservat a Mexico poiriá apartenir al genre Mycteria. Es mai pichon qu'aquel de las cigonhas americanas duel genre Ciconia[8]. Le genre fossil Prociconia de Brasil, tanben del Pleïstocèn superior, poiriá èsser un sinonime anterior del genre Ciconia ou Jabiru. Un os de Ciconia trobat dins un abric jos ròcas a La Reünion èra benlèu aquel d'un aisèl menada aquí coma noiridura pels abitants primitius peque i a cap de mencion de la preséncia de cigonhas a las Mascarenhas[9].
Ciconia es un genre d'aucèls escacièrs migrators de la familha dels Ciconiidèus e totes nomenats cigonhas. Existís mai d'una espècias, las dos mai conegudas essent la Cigonha blanca (Ciconia ciconia), e dins una mendre mesura la Cigonha negra (Ciconia nigra).
Li ciwagne u chwine, c' est on grand blanc oujhea avou des noerès aiyes, des rodjès pates, et on longou djaene betch, ki vént cobén acover el Gåme
No e sincieus latén : Cicogna cicogna
Famile :
Dins les anêyes 1970, gn aveut k' a Torgni k' ele vinént fé leu ni.
Li 24 d' awousse 2000, gn a yeu ene volêye di 20 ciwagnes ki s' ont vnou rpoizer so les posteas et les cresses des toets a Graide.
Li ciwagne u chwine, c' est on grand blanc oujhea avou des noerès aiyes, des rodjès pates, et on longou djaene betch, ki vént cobén acover el Gåme
No e sincieus latén : Cicogna cicogna
Famile :
Лаклак (Хатти ниёгон: لکلک) - Ciconia ҷинси парранда аст. Дарозии танааш 1-1,1 м, вазнаш 2-4 кг мебошад. Тарзи ҳаёти лаклак моногамӣ (чуфти доимӣ) мебошад. Дар шаҳрҳо, нӯги манораҳо ва дарахтҳо лона (кутраш 1-2 м) месозад. Дар мавсими тавлид 3-5 то тухм гузошта , наринаю модина бо навбат то 30 рӯз зер мекунанд.
Ләкләкләр (лат. Ciconia) — ләкләк кошлар семьялыгының кошлар ыругы.
Ләкләкләргә озын шәрә челтәрле тире белән аяклары хас. Томшыгы озын, туры, конуссыман. Алдагы бармаклар киң йөзү ярысы белән тоташтырган, бармаклар кыска, алсу тырнаклар белән. Башы һәм муенының кайбер урыннарда шәрә тире.
Аурупада ике төре очрыйлар: кара (С. nigra) һәм ак (С. alba); беренчесе кара-көрән каурыйлар белән капланган; икенчесе канатларыннан тыш ак каурыйлар белән капланган, томшыгы һәм аяклары кызыл. Күчмә кошлар, Урта Аурупага февраль һәм март айларында очып киләләр. Аурупадан тыш көнчыгыш ярымшарның башка урыннарда очрыйлар.
Ләкләкләр (лат. Ciconia) — ләкләк кошлар семьялыгының кошлар ыругы.
Ләкләкләргә озын шәрә челтәрле тире белән аяклары хас. Томшыгы озын, туры, конуссыман. Алдагы бармаклар киң йөзү ярысы белән тоташтырган, бармаклар кыска, алсу тырнаклар белән. Башы һәм муенының кайбер урыннарда шәрә тире.
Аурупада ике төре очрыйлар: кара (С. nigra) һәм ак (С. alba); беренчесе кара-көрән каурыйлар белән капланган; икенчесе канатларыннан тыш ак каурыйлар белән капланган, томшыгы һәм аяклары кызыл. Күчмә кошлар, Урта Аурупага февраль һәм март айларында очып киләләр. Аурупадан тыш көнчыгыш ярымшарның башка урыннарда очрыйлар.
Cигалахийкхухьаргаш (эрс: Аисты, лат: Ciconia) — оалхазарий ваьр да дIаьха когаш даргий тоаба чура.
Сигалахийкхухьаргай сетка хьисапе цIок долаш дIаьха дерзан когаш долаш хул; зIок нийса яIаьха я; хьалхара пIелгаш вIашагIхоттденна да некдара шера перепонкаца, пIелгаш готтига да хьармакхий бесах мIараш йолаш. Керта тIа а фоарта тIа а наг-наггахьа дерзан цIок да.
Европе ши кеп я: Iаьржа (С. nigra) а кIай а (С. alba); первый покрыт тёмно-коричневыми перьями; второй, за исключением крыльев и плеч, покрыт белыми перьями, клюв и ноги красные. Перелётные, в Среднюю Европу прилетают в феврале и марте. Помимо Европы, встречаются в других местах Восточного полушария. По прилёте поселяются в прежних гнёздах, которые устраивают из сухих сучьев на вершинах деревьев и на крышах; любят местности, обильные водой, в наибольшем количестве встречаются в Голландии, в Исландии и Южной Саксонии. Так как аистов не преследуют, то они очень доверчивы и подходят близко к жилищам.
Сигалахийкхухьарга даар хул чкъаьри, пхьидарчи, шолкъаши, лихьарчи, миталаши, догIан нIанийи, балкъазараши, садоалла хIамаши.
Самка откладывает 4-5 яиц белого цвета длиной около 8 см. Голос слабый, звуки производит хлопаньем челюстей; только птенцы, сидя в гнезде, производят писк или звук, похожий на слабое чириканье. Длина белого аиста от конца клюва до кончика хвоста почти 1,3 м; стоя имеет высоту 1 м.
Эһирдэр уустара (лат. Ciconia, нууч. Род Аисты) — Эһирдиҥилэр кэргэннэригэр киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр 2 көрүҥ үөскүүр: Хара эһир, Үрүҥ эһир[1].
Las ciguonhas (Ciconia spp.) son abes migratórias de la família Ciconiidae. Las ciguonhas ténen cerca de 1 metro de altura i 3 kg de peso. L sou habitat ye bariado i la alimentaçon anclui pequeinhos bertebrados. Son animales migratórios i solo ténen un parceiro. Las ciguonhas nun ténen faringe i por esso nó eimiten sonidos bocales, eimiten sonidos batendo culs bicos.
Las ciguonhas biben an locales cumo campos abiertos, a la borda de lagos i lagonas, zonas pantanosas, cerrados húmidos, cidades, pántanos i pastaiges.
Comen ranas, checharras, queluobras, moscos, minhocas i peixes.
Ls filhotes salen de la casca na Primabera i quando chuobe la ciguonha abre las alas para protegé-los. Pon cerca de 3 a 5 uobos, la sue ancubaçon ye de 20 a 30 dies, las crias son andefesas i penugentas.
Debido a la percura de ambientes calientes, ye nurmal ber populaçones de ciguonhas percipalmente na region centro de l paíç, tornando-se assi ua abe bastante caraterística de la paisaige pertuesa i cunsidrada por muitos un símbolo regional. Eisisten bárias reserbas i planos ambientales para la cunserbaçon desta abe. Ne l Praino Mirandés ye possible ancuntrar estas abes.
Las ciguonhas (Ciconia spp.) son abes migratórias de la família Ciconiidae. Las ciguonhas ténen cerca de 1 metro de altura i 3 kg de peso. L sou habitat ye bariado i la alimentaçon anclui pequeinhos bertebrados. Son animales migratórios i solo ténen un parceiro. Las ciguonhas nun ténen faringe i por esso nó eimiten sonidos bocales, eimiten sonidos batendo culs bicos.
ЧӀерийдохург[1] я Лайлакх (лат. Ciconia) — деха когаш долчу тобанера олхазарийн тайпа.
ЧӀерийдохурган деха дерзина зерзина цӀока йолу когаш ду; зӀок еха, нийса, конус кепара ю; хьалхара пӀелгаш хитина ду вовшех шуьйра неканан пардоца, пӀелгаш доца сирла-цӀен мӀараш йолуш ду; коьрта а, лаг а тӀехь цхьаццанхьа месаш яц.
Европехь шина кепара ду: Ӏаржа (С. nigra) а, кӀай (С. alba) а; хьалхарчун месаш таьӀана мокха ю; шолгӀачун, тӀемаш а, белаш а дӀаяьхчи, кӀайн месаш ю, зӀок а, когаш а цӀе бу. ДӀакхелха олхазарех ду, юккъера Европе догӀу февралехь, мартехь. Европа йоцучехь, хаало дуьненан малхбален эхиган кхечу меттигашкахь а. Юхадирзича охьаховшу декъачу геннех дитташ боьххьехь я тхевнаш тӀехь динчу хьалхалеррачу бенаш чу; хиш алсамдолу меттигаш еза царна, алссама хуьлу Голландехь, Исландехь, Къилба Саксонехь. Ингалсехь уьш данне а дац[хьост?]. ЧӀерийдохургаш халлака ца йо, цундера уьш адамах тешам хеташ гӀишлошна уллохьа йогӀу.
ЧӀерийдохурган даар чӀара бу, пхьидарчий, моьлкъанаш, лаьхьарчий, этмаьӀигаш, дог1ан н1аьний, аренан дехкий, боьлкъазарш, сагалматаш. Стениг кӀайчу бесара 8 см гергга деха долчу 4-5 хӀоьан тӀехуу. Аз гӀийла ду, аьзнаш мочхалаш вовшех детташ до; ткъа кӀорнеш, бенахь долуш, цӀийза я гӀийла декарх тера гӀовгӀа йо. Къона чӀерийдохург караӀамо атта ду. Дукха чӀогӀа еха[хьост?]. ЗӀок боьххьера цӀогане кхаччалц 1,3 м гергга еха ю; ирахь 1 м лекха ю.
Ciconia (/sɪˈkoʊ.ni.ə/ sih-KOH-nee-uh; Classical Latin: [kiˈkoː.ni.a]) is a genus of birds in the stork family. Six of the seven living species occur in the Old World, but the maguari stork has a South American range. In addition, fossils suggest that Ciconia storks were somewhat more common in the tropical Americas in prehistoric times.
The genus was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760 with the white stork (Ciconia ciconia) as the type species.[1][2] The genus name is the Latin word for "stork",[3] and was originally recorded in the works of Horace and Ovid.[4]
The Abdim's stork is the smallest of the family, but other species in the genus are generally medium-sized storks, with long legs and a long thick bill. The members of this genus are more variable in plumage than other stork genera, but all species are black (at least to the wings) and white (at least underparts or neck). Juveniles are a duller, browner version of the adult.
Depending on species, breeding can be in solitary pairs or colonies. Pairs usually stay together for life. They typically build large stick nests in trees, although the Abdim's stork sometimes will nest on cliffs, the maguari stork will nest on the ground and at least three species will construct their nests on human habitations. One of these, the white stork, is probably the best known of all storks, with a wealth of legend and folklore associated with this familiar summer visitor to Europe.
These storks feed on frogs, insects, fish, crustaceans, small birds, lizards and rodents. They fly with the neck outstretched, like most other storks, but unlike herons which retract their neck in flight.
The migratory species like the white stork and the black stork soar on broad wings and rely on thermals of hot air for sustained long distance flight. Since thermals only form over land, these storks, like large raptors, must cross the Mediterranean at the narrowest points, and many of these birds can be seen going through the Straits of Gibraltar and the Bosphorus on migration.
The genus contains eight extant species:[5]
The fossil record of the genus is extensive, indicating that Ciconia storks were once more widespread than they are today. Although the known material tends to suggest that the genus evolved around the Atlantic, possibly in western Europe or Africa, the comparative lack of fossil sites in Asia makes this assumption not well-founded presently. All that can be said is that by the Early Pliocene, Ciconia was widespread at least all over the Northern Hemisphere.
Fossil members of the genus include:
A distal radius in Late Pleistocene deposits of San Josecito Cavern (Mexico) may belong in this genus or in Mycteria; it is smaller than that of any known American stork, Ciconia or otherwise.[8] The proposed fossil genus Prociconia from Brazil, also of Late Pleistocene age, may be a junior synonym of either this genus or Jabiru. A distal tarsometatarsus found in a rock shelter on Réunion was probably of a bird taken there as food by early settlers; no known account mentions the presence of storks on the Mascarenes, and while this subfossil was initially believed to be from a stork, it is today assigned to the Réunion ibis (Threskiornis solitarius) which is quite similar to storks osteologically and was not yet described when the bone was discovered (Cowles, 1994).
Ciconia (/sɪˈkoʊ.ni.ə/ sih-KOH-nee-uh; Classical Latin: [kiˈkoː.ni.a]) is a genus of birds in the stork family. Six of the seven living species occur in the Old World, but the maguari stork has a South American range. In addition, fossils suggest that Ciconia storks were somewhat more common in the tropical Americas in prehistoric times.
The genus was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760 with the white stork (Ciconia ciconia) as the type species. The genus name is the Latin word for "stork", and was originally recorded in the works of Horace and Ovid.
The Abdim's stork is the smallest of the family, but other species in the genus are generally medium-sized storks, with long legs and a long thick bill. The members of this genus are more variable in plumage than other stork genera, but all species are black (at least to the wings) and white (at least underparts or neck). Juveniles are a duller, browner version of the adult.
Depending on species, breeding can be in solitary pairs or colonies. Pairs usually stay together for life. They typically build large stick nests in trees, although the Abdim's stork sometimes will nest on cliffs, the maguari stork will nest on the ground and at least three species will construct their nests on human habitations. One of these, the white stork, is probably the best known of all storks, with a wealth of legend and folklore associated with this familiar summer visitor to Europe.
These storks feed on frogs, insects, fish, crustaceans, small birds, lizards and rodents. They fly with the neck outstretched, like most other storks, but unlike herons which retract their neck in flight.
The migratory species like the white stork and the black stork soar on broad wings and rely on thermals of hot air for sustained long distance flight. Since thermals only form over land, these storks, like large raptors, must cross the Mediterranean at the narrowest points, and many of these birds can be seen going through the Straits of Gibraltar and the Bosphorus on migration.
Cikonio (Ciconia) estas genro de grandaj, longakruraj birdoj kun longa, rekta, pinta beko de la ordo de cikonioformaj birdoj, familio de cikoniedoj; ofte nestas sur tegmentoj.[1]
Ses el sep vivantaj specioj loĝas en la Malnova Mondo, sed la Magvaria cikonio havas teritorion en Sudameriko. Aldone, fosilioj sugestas, ke la cikonioj de Ciconia estis iam iome pli komunaj en tropika Ameriko en prahistoriaj tempoj.
Temas pri grandaj cikonioj, tipe 100 cm altaj, kun enverguro de 180 cm kaj longa dika beko. Membroj de tiu genro estas iome variaj laŭ plumaro ol la aliaj cikonioj, sed kelkaj specioj havas nigrajn suprajn partojn kaj flugilojn, kaj blankajn ventron kaj subvoston. Junuloj estas pli senkolora, pli bruna versio de plenkreskulo.
La cikonioj de la genro Ciconia estas gregemaj kaj koloniaj reproduktuloj, kies paroj restas kune porvive. Ili tipe konstruas grandajn nestojn el bastonetoj kaj branĉetoj en arboj, kvankam la Magvaria cikonio nestumas surgrunde kaj almenaŭ tri specioj konstruas saijn nestojn sur homaj konstruoj. Unu el tiuj, la Blanka cikonio, estas probable la plej bone konata el ĉiuj cikonioji, kun riĉa legendo kaj folkloro asocia kun tiu familiara vizitanto en Eŭropo.
Tiuj cikonioj manĝas ranojn, insektojn, junajn birdojn, lacertojn kaj rodulojn. Ili flugas havante kolon foretende, kiel plej aliaj cikonioj, sed malkiel ardeoj kiuj kuntiras siajn kolojn porfluge.
La migrantaj specioj kiaj la Blanka cikonio kaj la Nigra cikonio ŝevebas per larĝaj flugiloj kaj fidas al termikoj de varma aero por elteni longdistancajn flugojn. Ĉar termikoj formiĝas nur super tero, tiuj cikonioj, kiel la grandaj rabobirdoj, devas trapasi la Mediteraneon ĉe ties plej mallarĝaj lokoj, kaj multaj el tiuj birdoj povas esti vidataj tra la Ĝibraltara Markolo kaj tra la Bosporo dum migrado.
La fosilioj trovitaj por tiu genro estas etenda, indike ke la cikonioj de la genro Ciconia estis iam pli disvastigataj ol nuntempe, Kvankam la konata materialo tendencas sugesti, ke tiu genro evoluis ĉirkaŭ Atlantiko, eble en okcidenta Eŭropo aŭ Afriko, la kompara manko de fosiliaj lokoj en Azio malfaciligass tiun supozon. Eblas diri almenaŭ ke komence de Plioceno, la birdoj de la genro Ciconia estis disvastigata tra la tuta Norda Hemisfero.
Fosiliaj membroj de la genro inkludus:
Trovaĵo de dista radiuso de kuŝejoj de fina Pleistoceno de Kavo San Josecito (Meksiko) povus aparteni al tiu ĉi genro aŭ al Mycteria; ĝi estas pli malgranda ol iu ajn konata amerika cikonio de Ciconia au de aliloko[4]. La proponita fosilgenro Prociconia el Brazilo, ankaŭ de fina Pleistoceno, povus esti juna sinonimo de ĉu tiu ĉi genro aŭ de Jabiru. Osto de Ciconia trovita en rokŝirmejo ĉe Reunio estis probable de birdo kaptita tie kiel manĝo fare de praloĝantoj; ne estas konata mencio tamen esto de cikonioj ĉe Maskarenoj.
Cikonio (Ciconia) estas genro de grandaj, longakruraj birdoj kun longa, rekta, pinta beko de la ordo de cikonioformaj birdoj, familio de cikoniedoj; ofte nestas sur tegmentoj.
Ses el sep vivantaj specioj loĝas en la Malnova Mondo, sed la Magvaria cikonio havas teritorion en Sudameriko. Aldone, fosilioj sugestas, ke la cikonioj de Ciconia estis iam iome pli komunaj en tropika Ameriko en prahistoriaj tempoj.
Ciconia es un género de aves ciconiformes de la familia Ciconiidae formado por siete especies, de las que seis habitan en el Viejo Mundo y una, la cigüeña maguari, en América del Sur. No obstante, el registro fósil sugiere que el género era más abundante en las regiones tropicales americanas en tiempos prehistóricos.
Son cigüeñas grandes, de 1 m de altura con una envergadura alar de 180 cm y un pico largo y delgado. Los miembros de este género son más variables en plumaje que otras cigüeñas, pero numerosas especies tienen las alas y la parte superior de sus cuerpos, con el vientre blanco. Los colores juveniles son una versión apagada y parda de los del adulto.
Las especies de Ciconia son gregarias y empollan en colonias; los casales permanecen juntos de por vida. Construyen grandes nidos en árboles, salvo la cigüeña maguari que lo hace en el suelo. Al menos tres especies pueden construir sus nidos en edificaciones. Una de ellas, la cigüeña blanca, es posiblemente la mejor conocida de todas en Europa, donde es un familiar visitante que tiene sagas y leyendas folclóricas asociadas.
Se alimentan de ranas, insectos, pájaros, lagartos y roedores. Una nota distintiva del género es que vuelan con el cuello estirado, al contrario de otra otras cigüeñas como las ardeidae, que lo retraen.
Las especies migratorias como la cigüeña blanca y la negra remontan el vuelo con suaves movimientos y descansan en corrientes térmicas de aire caliente en vuelos sostenidos de larga distancia. Como esas corrientes térmicas se forman intensamente sobre tierra, ellas, como las grandes rapaces, cruzan el Mediterráneo por estrechos como el de Gibraltar y el Bósforo, donde muchas de estas aves pueden ser avistadas al migrar.
Se reconocen siete especies de Ciconia:[1]
Los registros fósiles del género son abundantes, indicando que el género Ciconia estaba más extendido que en la actualidad. Aunque el material encontrado sugiere que el género evolucionó en torno al Atlántico, posiblemente en Europa occidental o norte de África, la ausencia comparativa de yacimientos fósiles en Asia resta fundamente a esta asunción. Lo que sí puede afirmarse es que para el Plioceno temprano el género Ciconia estaba extendido por todo el Hemisferio Norte
Entre los miembros fósiles del género se incluyen:
Un radio distal encontrado en el depósito del pleistoceno tardío de la Caverna de San Josecito, en México puede pertenecer a este género o al Mycteria; es más pequeño que los de las especies actuales de cigüeñas americanas.[3] El género fósil propuesto Prociconia de Brasil, también del Pleistoceno tardío, puede ser un sinónimo de este género o de Jabiru. Un hueso de Ciconia encontrado en un abrigo rocoso en Reunión pertenecía probablemente a un pájaro llevado hasta allí para ser comido por los primitivos habitantes; no hay menciones conocidas sobre la presencia de cigüeñas en las Islas Mascareñas.
Ciconia es un género de aves ciconiformes de la familia Ciconiidae formado por siete especies, de las que seis habitan en el Viejo Mundo y una, la cigüeña maguari, en América del Sur. No obstante, el registro fósil sugiere que el género era más abundante en las regiones tropicales americanas en tiempos prehistóricos.
Ciconia Ciconiidae familiako hegazti generoa da, Ciconiiformes ordenaren barruan. Zazpi hegazti ezagutzen dira, horietatik 6 Mundu Zaharrean eta bat Hego Amerikan. Hala ere iraganean Ameriketako zonalde tropikaletan hedatuak zeudela dio erregistro fosilak.
Ez da nahastu behar zikoina edo amiamokoarekin, familia osoko animaliak izendatzeko erabiltzen dena.
Ciconia Ciconiidae familiako hegazti generoa da, Ciconiiformes ordenaren barruan. Zazpi hegazti ezagutzen dira, horietatik 6 Mundu Zaharrean eta bat Hego Amerikan. Hala ere iraganean Ameriketako zonalde tropikaletan hedatuak zeudela dio erregistro fosilak.
Ez da nahastu behar zikoina edo amiamokoarekin, familia osoko animaliak izendatzeko erabiltzen dena.
Kattohaikarat (Ciconia) on kattohaikaroiden heimoon kuuluva lintusuku.
Kattohaikarat (Ciconia) on kattohaikaroiden heimoon kuuluva lintusuku.
Ciconia
Ciconia est un genre d'oiseaux échassiers souvent migrateurs appartenant à la famille des Ciconiidés et tous appelés cigognes. Il existe plusieurs espèces, les deux plus connues étant la Cigogne blanche (Ciconia ciconia), et dans une moindre mesure la Cigogne noire (Ciconia nigra). Le petit est appelé cigogneau.
Les espèces de ce genre se caractérisent par leur bec droit et pointu et leur plumage principalement noir et blanc[1]. Ce sont de grands échassiers, d'environ un mètre de haut et 1,80 m d'envergure avec un long bec. Les jeunes sont de couleur plus brune et discrète que les adultes[2]. Les cigognes n'ont pas de muscle trachéo-bronchial autour du syrinx et ne peuvent ni chanter ni crier, et communiquent entre elles en claquant du bec : il s'agit du craquètement ou claquettement[3].
Son petit s’appelle le cigogneau. Tout petit, il peut produire un son appelé miaulement. C'est en grandissant que le cigogneau perd cette capacité et développe le craquètement.
Les cigognes sont des oiseaux grégaires qui se reproduisent en colonies. Ils construisent généralement des nids de branchages dans les arbres, bien que la Cigogne maguari niche au sol et que trois espèces au moins installent leur nid sur les habitations ou autres constructions humaines. L'une de ces dernières, la Cigogne blanche (Ciconia ciconia) est la plus connue et tout un cortège de légendes et de folklore est associé à ce visiteur familier de l'Europe[2].
Colonie de cigognes dans un arbre au Maroc.
Cigognes nichant sur des vestiges archéologiques à Volubilis
Cigognes dans leur nid, dans le district de Moyenne-Franconie. Mars 2020.
Ces échassiers se nourrissent de grenouilles, d'oisillons, de lézards, de petits rongeurs, d'écrevisses, etc[2].
Six espèces sur sept sont des cigognes de l'ancien Monde, seule la Cigogne maguari (Ciconia maguari) se rencontre en Amérique du Sud. Les études fossiles suggèrent cependant que les cigognes étaient sans doute plus abondantes en Amérique tropicale durant la Préhistoire[2].
Les espèces migratrices comme la Cigogne blanche et la Cigogne noire volent en planant, ailes étendues et immobiles, utilisant les courants chauds aériens pour les soutenir sur de longues distances. Ces courants ne se formant qu'au-dessus des terres, ces oiseaux migrateurs doivent franchir la Mer Méditerranée en ses points les plus étroits comme le font les rapaces. De ce fait il est facile d'observer ces oiseaux en cours de migration au niveau du Détroit de Gibraltar ou du Bosphore[2].
D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les fossiles répertoriés dans ce genre incluent[2]:
Un radius du Pléistocène supérieur conservé à Mexico pourrait appartenir au genre Mycteria. Il est plus petit que celui des cigognes américaines du genre Ciconia[5]. Le genre fossile Prociconia du Brésil, lui aussi du Pléistocène supérieur, pourrait être un synonyme antérieur du genre Ciconia ou Jabiru. Un os de Ciconia trouvé dans un abri sous roche à La Réunion était probablement celui d'un oiseau amené là comme nourriture par des habitants primitifs car on n'a aucune mention de la présence de cigognes aux Mascareignes[2].
La cigogne est souvent représentée avec un bébé qu'elle transporte dans son bec. C'est aussi le symbole de l'Alsace (en alsacien : störig).
Ciconia
Ciconia est un genre d'oiseaux échassiers souvent migrateurs appartenant à la famille des Ciconiidés et tous appelés cigognes. Il existe plusieurs espèces, les deux plus connues étant la Cigogne blanche (Ciconia ciconia), et dans une moindre mesure la Cigogne noire (Ciconia nigra). Le petit est appelé cigogneau.
As cegoñas son, propiamente, aves do xénero Ciconia (o nome cegoñas tamén se usa ás veces máis laxamente para toda a familia Ciconiidae). O xénero Ciconia comprende sete especies vivas, das cales seis viven no Vello Mundo, e unha en Suramérica (Ciconia maguari). O rexistro fósil indica que Ciconia era algo máis común na América tropical en tempos prehistóricos.
As cegoñas (Ciconia) son aves grandes, normalmente de 100 cm de alto, e de 180 cm de envergadura alar e cun longo e estreito peteiro. Os membros deste xénero son máis variables en plumaxe que outros cicónidos, pero varias especies teñen plumas negras na parte superior do corpo e das ás, e brancas na parte inferior do corpo. Os inmaturos son máis claros, como unha versión máis parda dos adultos.
As Ciconia son gregarias e reprodúcense en colonias, e as parellas son moi fieis; antes pensábase que permanecían xuntas toda a vida, pero hoxe sabemos que poden cambiar de parella despois das migracións. Constrúen grandes niños con paus e ramiñas nas árbores, aínda que a especie suramericana aniña no chan e polo menos tres das especies constrúen os niños en edificios humanos. A máis coñecida é a cegoña branca, que visita Europa e entrou nas lendas e o folclore europeo. Na lista de aves de Galicia figuran a cegoña branca (C. ciconia) e a cegoña negra (C. nigra).
Comen ras, insectos, crías de aves, lagartos e roedores. Voan co pescozo estendido, igual que a maioría dos demais cicónidos, pero, ao contrario que as garzas, as cales retraen o pescozo cara atrás en voo.
As especies migratorias como as cegoñas brancas e as negras planan no aire coas súas amplas ás e dependen das térmicas de aire quente para facer voos sostidos de longa distancia. Como estas térmicas só se forman en terra, estas cegoñas, igual que as grandes aves de presa, deben cruzar o Mediterráneo nos seus puntos máis estreitos, e pode verse un gran número destas aves cruzando os estreitos de Xibraltar e do Bósforo durante a súa migración.
As especies existentes de cegoñas son as seguintes:
O rexistro fósil do xénero é amplo, o que indica que Ciconia estaba antes máis estendido do que está hoxe. Aínda que o material fósil coñecido parece suxerir que o xénero evolucionou arredor do Atlántico, posiblemente en Europa occidental ou África, a falta en comparación de fósiles en Asia fai que esta teoría non estea suficientemente fundamentada actualmente. Todo o que se pode dicir é que no Plioceno temperán, Ciconia estaba estendida polo menos por todo o hemisferio norte.
Entre os membros fósiles do xénero están os seguintes:
Un fragmento distal de radio atopado en depósitos do Plistoceno tardío da Cova de San Josecito (México) pode pertencer a este xénero ou ben a Mycteria; é máis pequena que outras cegoñas Ciconia fósiles americanas.[3] O xénero fósil proposto Prociconia de Brasil, tamén do Plistoceno tardío, pode ser un sinónimo junior deste xénero ou de Jabiru. Un fragmento distal de tarsometatarso atopado nun abrigo rochoso na illa de Reunión é probablemente dunha ave que foi capturada alí para a alimentación por algúns dos primeiros poboadores humanos da illa; pero non hai rexistro de mencións da presenza de cegoñas nas illas Mascareñas, e aínda que inicialmente se creu que este subfósil era unha cegoña, hoxe é asignado ao ibis de Reunión (Threskiornis solitarius), que é bastante similar ás cegoñas osteoloxicamente e non estaba descrito aínda cando se atopou este óso (Cowles, 1994).
Debido ao seu gran tamaño, predación de animais daniños, e o seu comportamento de nidación preto dos asentamentos humanos e sobre os tellados, a cegoña branca ten unha impoñente presenza que tivo un impacto na cultura e folclore humanos.[4] No Antigo Exipto estaba asociada ao Ba ou "alma" e era o xeroglífico que a representaba.[5] A palabra hebrea para denominar a cegoña branca é chasidah (חסידה), que significa "misericoridosa" ou "amable".[6] A mitoloxía grega e a romana representaban as cegoñas como modelos de devoción parental, e crían que non morría de vella, senón que voaba a illas e tomaba a aparencia de seres humanos. Esta ave intervén en polo menos tres fábulas de Esopo tituladas O raposo e a cegoña, O granxeiro e a cegoña, e A ra que quería ser rei.[7] Tamén se pensaba que coidaba aos seus pais vellos alimentándoos e mesmo transportándoos, e os libros para nenos representábanas como un modelo de valores filiais. Unha lei grega chamada Pelargonia, nome que procede da palabra do grego antigo pelargos, que significaba cegoña, obrigaba aos cidadáns a coidar aos seus pais anciáns.[8] Os gregos tamén estableceron que matar unha cegoña podía ser punido coa morte.[9] Na antiga Tesalia parece que era protexida, xa que cazaba cobras, e sostíñase que era a "ave branca" de Virxilio.[10] Os escritores romanos salientaron a chegada da cegoña branca en primavera, que era un aviso para que os agricultores plantasen os seus viñedos.[11]
Os crentes islámicos veneran as cegoñas porque coidan que estas fan unha peregrinación anual á Meca durante a súa migración.[13] Algúns dos primeiros estudos e coñecementos sobre a migración das aves iniciáronse por un interese nas cegoñas brancas; As coñecidas en alemán por Pfeilstörche ("cegoñas frecha") encontrábanse en Europe con frechas africanas cravadas nos seus corpos. Un exemplo ben coñecido desas cegoñas encontrouse no verán de 1822 na cidade alemá de Klütz en Mecklenburg nun espécime que foi disecado por un taxidermista, completado co adorno dunha frecha africana, que se conserva agora na Universidade de Rostock.[14]
As cegoñas teñen pouco temor ao ser humano se este non as molesta, e a miúdo aniñan sobre os edificios de Europa. En Alemaña, a presenza dun niño no tellado dunha casa críase que protexía contra os incendios. Estaban tamén protexidas debido á crenza de que as súas almas eran humanas.[15] Os propietarios de casas de Alemaña e Holanda favorecían que as cegoñas aniñasen nas súas casas, ás veces construíndo plataformas no alto das casas con ese único propósito, para atraeren a boa sorte.[6] Os polacos, lituanos e ucraínos cren que as cegoñas traen a harmonía ás familias en cuxa propiedade aniñan.[16]
A cegoña branca é un motivo popular en selos de correos, e está representada en máis de 120 selos postais de máis de 60 entidades emisoras de selos.[17] É a av e nacional de Lituania e Belarús,[18] e foi a mascota polaca na Feira da Expo 2000 de Hanover.[19] No século XIX, algúns pensaban que as cegoñas só vivían en países que tiñan unha forma de goberno republicana.[20]
No folclore europeo a cegoña está relacionada coa natalidade, xa que é a responsable de traerlles os bebés aos pais. A lenda é moi antiga, pero foi popularizada por unha historia do século XIX de Hans Christian Andersen chamada As cegoñas.[13] O folclore alemán considerou que as cegoñas encontraban os meniños en covas ou pantanos e traíanos ás casas das parellas humanas nunha cesta levada sobre as costas ou colgada do peteiro. Estas covas contiñan adebarsteine ou "pedras de cegoñas". Os bebés dábanllos ás nais ou deixábanos caer pola cheminea. As parellas tiñan que notificar cando querían un fillo colocando doces para que as comese a cegoña nos beirís das fiestras da casa.[6] Desde alí o folclore espallouse por todo o mundo ata chegar a países como Filipinas e a Suramérica.[6] As marcas de nacemento que ás veces aparecían na parte posterior da cabeza dos neonatos (nevos da caluga) considerábanse ás veces como causados por peteirazos da cegoña.[21]
Na mitoloxía e relixión eslava, pensábase que as cegoñas levaban as almas non nacidas desde Iriy á Terra durante a primavera e verán.[22] Esta crenza aínda persiste na moderna cultura folcrórica de moitos países eslavos, na historia infantil simplificada de que as "cegoñas traen os nenos ao mundo".[23] Nalgúns idiomas eslavos, por exemplo o serbio, e croata "cegoña" dise roda, que deriva de roditi (dar a luz, nacer). Os eslavos vían as cegoñas como aves que traían sorte, e pensaban que matar a unha delas traía desgrazas.[24] Un estudo a longo prazo que mostraba a correlación espúrea entre o número de niños de cegoñas e os nacementos humanos é amplamente utilizado na ensinanza escolar de estatística básica como un exemplo que ilustra que a correlación non necesariamente indica causalidade.[25][26] O mito de que traían os meniños apareceu en diferentes formas na historia. Aos nenos de escravos afroamericanos dicíaselles ás veces que os nenos brancos os traía a cegoña, mentres que os nenos negros nacían de ovos de miñatos.[27]
O psicanalista Marvin Margolis indicou que a natureza tan duradeira da fábula de que as cegoñas traen os meniños está ligada a que satisfai unha necesidade psicolóxica, porque alivia a incomodidade de discutir de sexo e de procreación cos nenos. As aves foron desde hai tempo asociadas con símbolos maternais, desde deusas da Antigüidade como Xuno ata o Espírito Santo cristián, e as cegoñas foron elixidas pola súa branca plumaxe (que simboliza a pureza), o seu tamaño (que é dabondo como para poder cargar cun neno), e voo a alta altitude (equiparable a voar entre a Terra e os ceos).[6] A fábula e a súa relación co mundo interno dos nenos foron discutidos por Sigmund Freud,[6] e Carl Jung.[28] De feito, Jung lembraba que lle contaran a historia a el mesmo ao nacer a súa irmá.[29] A ligazón tradicional cos neonatos continúa co seu uso frecuente en anuncios publicitarios de produtos como cueiros e nas tarxetas de natalicio que anuncian o nacemento dos nenos.[6]
Non obstante, o folclore atopoulle tamén aspectos negativos ás cegoñas. Un conto folclórico polaco relata como Deus fixo a plumaxe branca das cegoñas, mentres que o Demo deulle as súas plumas negras, o que lle infunde tanto impulsos bos coma malos. Tamén foi asociada con bebés discapacitados ou nacidos mortos en Alemaña, o que se explicaba porque a cegoña deixara caer o neno en camiño á casa a onde ía destinado, ou como vinganza ou castigo por pasados pecados. Unha nai que estaba encamada preto do momento do parto dicíase que fora "peteirada" pola cegoña.[6] En Dinamarca, dicíase que as cegoñas lanzaban unha cría fóra do niño e despois un ovo en anos sucesivos.[6] Na Inglaterra medieval, as cegoñas estaban asociadas co adulterio, posiblemente inspirándose nos rituais do seu cortexo. O seu despiollamento e acomodación das plumas e posturas considerábanse ligadas cos atributos da vaidade.[30]
As cegoñas son, propiamente, aves do xénero Ciconia (o nome cegoñas tamén se usa ás veces máis laxamente para toda a familia Ciconiidae). O xénero Ciconia comprende sete especies vivas, das cales seis viven no Vello Mundo, e unha en Suramérica (Ciconia maguari). O rexistro fósil indica que Ciconia era algo máis común na América tropical en tempos prehistóricos.
As cegoñas (Ciconia) son aves grandes, normalmente de 100 cm de alto, e de 180 cm de envergadura alar e cun longo e estreito peteiro. Os membros deste xénero son máis variables en plumaxe que outros cicónidos, pero varias especies teñen plumas negras na parte superior do corpo e das ás, e brancas na parte inferior do corpo. Os inmaturos son máis claros, como unha versión máis parda dos adultos.
As Ciconia son gregarias e reprodúcense en colonias, e as parellas son moi fieis; antes pensábase que permanecían xuntas toda a vida, pero hoxe sabemos que poden cambiar de parella despois das migracións. Constrúen grandes niños con paus e ramiñas nas árbores, aínda que a especie suramericana aniña no chan e polo menos tres das especies constrúen os niños en edificios humanos. A máis coñecida é a cegoña branca, que visita Europa e entrou nas lendas e o folclore europeo. Na lista de aves de Galicia figuran a cegoña branca (C. ciconia) e a cegoña negra (C. nigra).
Comen ras, insectos, crías de aves, lagartos e roedores. Voan co pescozo estendido, igual que a maioría dos demais cicónidos, pero, ao contrario que as garzas, as cales retraen o pescozo cara atrás en voo.
As especies migratorias como as cegoñas brancas e as negras planan no aire coas súas amplas ás e dependen das térmicas de aire quente para facer voos sostidos de longa distancia. Como estas térmicas só se forman en terra, estas cegoñas, igual que as grandes aves de presa, deben cruzar o Mediterráneo nos seus puntos máis estreitos, e pode verse un gran número destas aves cruzando os estreitos de Xibraltar e do Bósforo durante a súa migración.
Baćon je ród ze swójby baćony (Ciconiidae).
Ciconia è un genere della famiglia dei Ciconiidi.
Sei delle sette specie attuali vivono nel Vecchio Mondo, ma la cicogna maguari ha un areale sudamericano. Inoltre, i resti fossili suggeriscono che in epoche preistoriche i membri del genere Ciconia erano molto più comuni nelle zone tropicali delle Americhe.
Le cicogne del genere Ciconia sono uccelli molto grandi, alti in genere 100 cm, un'apertura alare di 180 cm ed un becco lungo e spesso. Rispetto ad altre cicogne, il loro piumaggio è più variabile, ma alcune specie hanno il dorso e le ali neri e il ventre e il sottocoda bianchi. Gli esemplari giovani sono una versione più scialba e marroncina degli adulti.
Sono uccelli gregari che nidificano in colonie; le coppie rimangono unite per tutta la vita. Di solito costruiscono grandi nidi di ramoscelli sui rami, ma la cicogna maguari nidifica sul suolo e almeno altre tre specie costruiscono il nido su abitazioni umane. Una di queste, la cicogna bianca, è probabilmente il membro più conosciuto tra tutte le cicogne, visto che in Europa è considerata messaggera di salute e prosperità familiare.
Si nutrono di rane, insetti, giovani uccelli, lucertole e roditori. Come tutte le cicogne, volano tenendo il collo disteso, a differenza degli aironi che lo ripiegano.
Le specie che migrano, come la cicogna bianca e quella nera, fanno affidamento sulla larghezza delle loro ali e sulle correnti termiche di aria calda per sostenere lunghi voli. Dal momento che le correnti termiche si formano esclusivamente sulla terraferma, queste cicogne, come i grandi rapaci, attraversano il Mediterraneo nei punti più stretti, come lo Stretto di Gibilterra e il Bosforo.
Il genere comprende sette specie, tutte molto comuni, a esclusione di C. boyciana e C. stormi:
Vide etiam Ciconia (discretiva) pro aliis significationibus.
Ciconia est genus avium familiae Ciconiidarum, magno rostro praeditarum, quae longa crura utilia ad ambulandum in stagno habent. Libenter ranas edunt.[1][2]
Secundum Suetonium, ciconiae crotolant.[3] Ut non saringem habent, vox ex concrepitu becci fit.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Vide etiam Ciconia (discretiva) pro aliis significationibus.
Ciconia est genus avium familiae Ciconiidarum, magno rostro praeditarum, quae longa crura utilia ad ambulandum in stagno habent. Libenter ranas edunt.
Secundum Suetonium, ciconiae crotolant. Ut non saringem habent, vox ex concrepitu becci fit.
Tikrieji gandrai (lot. Ciconia ) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukščių gentis. Paplitę Afrikoje, Azijoje, Europoje ir Pietų Amerikoje. Biotopas – drėgnos vietos.
Stambūs, 80 – 115 cm aukščio paukščiai. Sveria 1,5 – 5 kg. Veidinėje dalyje yra plunksnomis neapaugusių odos plotų. Snapas ilgas, siauras, smailas. Kaklas ilgas. Kojos ilgos, tarp priekinių pirštų yra siaura plaukiojamoji plėvė.
Migrantai. Skrenda ištiesę kaklą. Balso stygos neišsivysčiusios[1], todėl tik šnypščia ir kalena snapu. Minta gyvūniniu maistu: varliagyviais, ropliais, moliuskais, žuvimis, vabzdžiais, smulkiais paukščiais ir žinduoliais.
Monogamai. Veisiasi pavienėmis poromis arba kolonijose. Lizdas masyvus. Krauna aukštuose medžiuose, ant telefono ar elektros stulpų, uolų, tik maguaris lizdą krauna ant žemės. Dėtyje 2 – 4 kiaušiniai. Inkubacija 29 – 35 dienos. Peri ir jauniklius maitina abu tėvai. Maždaug po 70 dienų jaunikliai jau tampa savarankiškais.
Gentyje 7 rūšys:
Mėlynskruostis gandras (Ciconia abdimii) Kgalagadi parke (Pietų Afrika)
Baltasis gandras (Ciconia ciconia)
Baltakaklis gandras (Ciconia episcopus) Kojamptūre (Indija)
Maguaris (Ciconia maguari) Entre Rios (Argentina)
Juodasis gandras (Ciconia nigra)
Štormo gandras (Ciconia stormii) Bronkso zoologijos sode, Niujorke
Tolimųjų rytų gandras (Ciconia boyciana) Šigos prefektūroje (Japonija)
Tikrieji gandrai (lot. Ciconia ) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukščių gentis. Paplitę Afrikoje, Azijoje, Europoje ir Pietų Amerikoje. Biotopas – drėgnos vietos.
Stambūs, 80 – 115 cm aukščio paukščiai. Sveria 1,5 – 5 kg. Veidinėje dalyje yra plunksnomis neapaugusių odos plotų. Snapas ilgas, siauras, smailas. Kaklas ilgas. Kojos ilgos, tarp priekinių pirštų yra siaura plaukiojamoji plėvė.
Migrantai. Skrenda ištiesę kaklą. Balso stygos neišsivysčiusios, todėl tik šnypščia ir kalena snapu. Minta gyvūniniu maistu: varliagyviais, ropliais, moliuskais, žuvimis, vabzdžiais, smulkiais paukščiais ir žinduoliais.
Monogamai. Veisiasi pavienėmis poromis arba kolonijose. Lizdas masyvus. Krauna aukštuose medžiuose, ant telefono ar elektros stulpų, uolų, tik maguaris lizdą krauna ant žemės. Dėtyje 2 – 4 kiaušiniai. Inkubacija 29 – 35 dienos. Peri ir jauniklius maitina abu tėvai. Maždaug po 70 dienų jaunikliai jau tampa savarankiškais.
Gentyje 7 rūšys:
Juodasis gandras (Ciconia nigra) Mėlynskruostis gandras (Ciconia abdimii) Baltakaklis gandras (Ciconia episcopus) Štormo gandras (Ciconia stormi) Maguaris (Ciconia maguari) Baltasis gandras (Ciconia ciconia) Tolimųjų rytų gandras (Ciconia boyciana)Stārķi, stārķu ģints (Ciconia) ir viena no stārķu dzimtas (Ciconiidae) putnu ģintīm, kas apvieno 7 sugas.[1] Viena no tām mājo Dienvidamerikā, bet pārējās sastopamas Eiropā, Āzijā vai Āfrikā. Vislabāk zināmā stārķu ģints suga ir baltais stārķis. Gājputnu sugas kā baltais stārķis un melnais stārķis lidojumā ir atkarīgi no siltā gaisa plūsmām, jo, saudzējot enerģiju, tie daudz planē. Tie pamatā lido tikai virs sauszemes. Tādēļ Vidusjūru tie šķērso visšaurākajās vietās, kā virs Gibraltāra un Bosfora šauruma.
Latvijā ligzdo 2 stārķu ģints sugas: baltais stārķis (Ciconia ciconia) un melnais stārķis (Ciconia nigra).[2]
Stārķu ģints sugas ir lieli putni, ar garām kājām un gariem, spēcīgiem knābjiem. Tie visi ir apmēram 100 cm augsti, un to spārnu plētums 180 cm. Viens no lielākajiem ir maguari stārķis, kura ķermeņa augstums ir apmēram 127 cm,[3] svars 4,2 kg. Bet mazākais ir lietus stārķis (Ciconia abdimii). Tā ķermeņa augstums ir apmēram 75 cm, svars 1,3 kg.[4] Šīs ģints sugām ir raksturīga lielāka apspalvojuma dažādība nekā citām ģintīm. Vairākām sugām ir melna augšējā daļa un spārni, bet vēders un astes apakša balta. Jaunie putni ir mazāk koši un kontrastaini, melnās spalvas ir brūnas.
Stārķu ģints putni veido monogāmus pārus uz mūžu. Tie parasti no zariem būvē lielu ligzdu augsta koka galā, lai gan maguari stārķis (Ciconia maguari) ligzdu būvē uz zemes. Trīs sugas no stārķu ģints ligzdas būvē cilvēku apdzīvoto vietu tuvumā. Stārķi barojas ar vardēm, ķirzakām, kukaiņiem, čūskām, nelieliem putniņiem un grauzējiem. Lidojumā stārķu kakls ir izstiepts taisni uz priekšu.
Stārķi, stārķu ģints (Ciconia) ir viena no stārķu dzimtas (Ciconiidae) putnu ģintīm, kas apvieno 7 sugas. Viena no tām mājo Dienvidamerikā, bet pārējās sastopamas Eiropā, Āzijā vai Āfrikā. Vislabāk zināmā stārķu ģints suga ir baltais stārķis. Gājputnu sugas kā baltais stārķis un melnais stārķis lidojumā ir atkarīgi no siltā gaisa plūsmām, jo, saudzējot enerģiju, tie daudz planē. Tie pamatā lido tikai virs sauszemes. Tādēļ Vidusjūru tie šķērso visšaurākajās vietās, kā virs Gibraltāra un Bosfora šauruma.
Latvijā ligzdo 2 stārķu ģints sugas: baltais stārķis (Ciconia ciconia) un melnais stārķis (Ciconia nigra).
Ciconia is een geslacht van vogels uit de familie ooievaars (Ciconiidae). Zes van de zeven soorten komen in de oude wereld voor, alleen de Magoeari (Ciconia maguari) leeft in Zuid-Amerika en komt als dwaalgast ook in Suriname voor.[1]
Het geslacht kent de volgende soorten:[2]
Ciconia is een geslacht van vogels uit de familie ooievaars (Ciconiidae). Zes van de zeven soorten komen in de oude wereld voor, alleen de Magoeari (Ciconia maguari) leeft in Zuid-Amerika en komt als dwaalgast ook in Suriname voor.
Multimedia w Wikimedia Commons Ciconia – rodzaj ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae).
Rodzaj obejmuje gatunki żyjące przede wszystkim w Starym Świecie[11]. Ze współczesnych gatunków jedynie bocian sinodzioby występuje w Ameryce Południowej, na wschód od Andów, jednak również wymarłe gatunki były rozprzestrzenione na terenach obu Ameryk (m.in. liczne znaleziska na Kubie)[12].
Długość ciała 75–115 cm; masa ciała 1,3–5,5 kg; rozpiętość skrzydeł 144–200 cm; samce są średnio większe i cięższe od samic[13].
Do rodzaju należą następujące gatunki[22]:
oraz wymarłe:
As cegonhas (Ciconia spp.) são aves migrantes da família Ciconiidae. As cegonhas têm cerca de 1 metro de altura e 3 kg de peso. O seu habitat é variado e a alimentação inclui pequenos vertebrados. São animais migratórios e monogâmicos. As cegonhas não têm siringe e por isso não emitem sons vocais, emitem sons batendo com os bicos, actividade a que se dá o nome de gloterar.
As cegonhas vivem em locais como campos abertos, margens de lagos e lagoas, zonas pantanosas, prados húmidos, várzeas, cidades, pântanos, pastagens e falésias
Comem rãs, lagartos, cigarras, cobras, insectos, minhocas e peixes e pequenos mamiferos.
As crias saem da casca na Primavera e quando chove a cegonha abre as asas para protegê-los. Põem cerca de 3 a 5 ovos, a sua incubação é de 20 a 30 dias, as crias são indefesas e penugentas.
Devido à procura de ambientes quentes, é recorrente avistar populações de cegonhas principalmente na região centro de Portugal, tornando-se assim uma ave bastante característica da paisagem portuguesa e considerada por muitos um símbolo regional. Existem várias reservas e planos ambientais para a conservação desta ave.
Apesar de em Levítico 11, 18-19, ela ser qualificada como "imunda" ou "impura", a cegonha é considerada, na maioria das vezes, uma ave de bom augúrio.
É muito difundida a lenda segundo a qual ela traz os recém-nascidos. Isto está indubitavelmente ligado aos seus costumes de ave migradora, correspondendo seu retorno ao despertar da natureza na primavera.
Na Romênia, havia a crença de que uma criança concebida com amor era sempre trazida pela cegonha; viria a ser chamada de noite das cegonhas uma noite do começo de abril. É a ocasião do acasalamento das cegonhas, pois, embora sejam aves diurnas, elas se acasalam somente à noite e nessa noite de abril. Nesse dia, ao cair da noite, sozinhas ou aos pares, elas deixam seus ninhos e desaparecem no céu a escurecer. Durante essas noites, verificava-se uma tradição: as jovens das aldeias moldávias tinham total liberdade sexual, e as crianças nascidas nove meses depois eram "trazidas pelas cegonhas". Essas crianças, filhas do amor, eram sempre bem acolhidas e não causavam transtorno para suas famílias (porém, geralmente, a jovem anunciava aos pais seu desejo de se casar com o pai da criança).
A cegonha também é símbolo da piedade familiar. Na Europa medieval, acreditava-se que a cegonha alimentava seus pais envelhecidos e que era muito dedicada a seus filhotes. No Extremo Oriente, tal qual o grou, ela é considerada um símbolo da imortalidade.
Contrariamente, também lhe eram atribuídos costumes bárbaros. Ao voltarem para a África, os adultos saudáveis e robustos de um bando se reuniam para matar os elementos que retardassem sua migração, assim como os jovens que não voassem bem. Essa matança, que deveria acontecer numa única noite, impressionou a imaginação popular. Conta-se que, em passado distante, nessa noite, o infanticídio era permitido. Se alguém matasse uma criança nessa noite por causa de alguma deformidade ou de alguma doença incurável, que lhe causasse muito sofrimento, o silêncio de todos acobertaria o crime. O cadáver era levado durante a mesma noite e posto na floresta dos massacres entre os restos das cegonhazinhas ensanguentadas.
Na Europa, dizia-se que as cegonhas puniam a fêmea infiel ao seu companheiro. Outro costume que persistiu até meados do século XVI, a opinião das cegonhas deveria ser levada em conta em caso de condenação à morte. Se uma delas viesse a pousar na borda da fonte perto da qual se tinha armado o cadafalso, ou se ela voasse incessantemente ao redor da árvore na qual se realizaria o enforcamento, o condenado seria agraciado, porque pensava-se que o julgamento teria algum defeito, denunciado pela cegonha, que, de certa forma, fazia-se de mensageira da vontade divina.[1]
As cegonhas (Ciconia spp.) são aves migrantes da família Ciconiidae. As cegonhas têm cerca de 1 metro de altura e 3 kg de peso. O seu habitat é variado e a alimentação inclui pequenos vertebrados. São animais migratórios e monogâmicos. As cegonhas não têm siringe e por isso não emitem sons vocais, emitem sons batendo com os bicos, actividade a que se dá o nome de gloterar.
Egentliga storkar (Ciconia) är ett släkte i familjen storkar av ordningen storkfåglar. Sju till åtta arter är kända, varav en, maguaristork, finns i Sydamerika.
De egentliga storkarna är stora fåglar, vanligen 100 centimeter höga med vingspann på 180 centimeter och med långa tjocka näbbar. De har mer varierad fjäderdräkt än andra storkar, men flera arter har svarta fjädrar på överdelen av kroppen och vingarna, samt vit buk och vingundersida. Ungfåglarna är blekare, brunare versioner av de vuxna individerna.
De egentliga storkarna bildar par som håller samman hela livet. Typiskt bygger de stora bon av pinnar i träd, men åtminstone tre arter har dokumenterats bygga bon på mänskliga byggnader. Den sydamerikanska maguaristorken bygger bon på marken.
Liksom de flesta storkar, men i motsats till hägrar, så flyger de egentliga storkarna med halsen utsträckt. Då de kräver termiska uppvindar, som ju enbart bildas över land, för långdistansflygning, så finns det få vägar tillgängliga för de flyttande arterna vit stork och svart stork till häckningsplatserna i Europa. De kan därför ofta ses vid Gibraltarsund och Bosporen.
Genom sin raka, kägellika näbb med en inskärning bakom spetsen och sitt befjädrade huvud skiljer de sig från övriga släkten i familjen. Vidare är bara ett band på varje sida om hakan samt ögontrakten nakna.
Det finns egentliga storkar över hela världen, med undantag av Nordamerika och polartrakterna.
Wikimedia Commons har media som rör Ciconia.
Egentliga storkar (Ciconia) är ett släkte i familjen storkar av ordningen storkfåglar. Sju till åtta arter är kända, varav en, maguaristork, finns i Sydamerika.
De egentliga storkarna är stora fåglar, vanligen 100 centimeter höga med vingspann på 180 centimeter och med långa tjocka näbbar. De har mer varierad fjäderdräkt än andra storkar, men flera arter har svarta fjädrar på överdelen av kroppen och vingarna, samt vit buk och vingundersida. Ungfåglarna är blekare, brunare versioner av de vuxna individerna.
De egentliga storkarna bildar par som håller samman hela livet. Typiskt bygger de stora bon av pinnar i träd, men åtminstone tre arter har dokumenterats bygga bon på mänskliga byggnader. Den sydamerikanska maguaristorken bygger bon på marken.
Liksom de flesta storkar, men i motsats till hägrar, så flyger de egentliga storkarna med halsen utsträckt. Då de kräver termiska uppvindar, som ju enbart bildas över land, för långdistansflygning, så finns det få vägar tillgängliga för de flyttande arterna vit stork och svart stork till häckningsplatserna i Europa. De kan därför ofta ses vid Gibraltarsund och Bosporen.
Genom sin raka, kägellika näbb med en inskärning bakom spetsen och sitt befjädrade huvud skiljer de sig från övriga släkten i familjen. Vidare är bara ett band på varje sida om hakan samt ögontrakten nakna.
Det finns egentliga storkar över hela världen, med undantag av Nordamerika och polartrakterna.
Ciconia, kuşlar (Aves) sınıfının karinalılar (Carinatae) bölümünün Leyleksiler(Ciconiiformes) takımının Leylekgiller (Ciconiidae) familyasına ait bir kuş cinsi.
Ciconia, kuşlar (Aves) sınıfının karinalılar (Carinatae) bölümünün Leyleksiler(Ciconiiformes) takımının Leylekgiller (Ciconiidae) familyasına ait bir kuş cinsi.
У раціон птаха входять переважно мешканці боліт та невеликих озер: риби, жаби, ящірки, змії, равлики та інші тварини. Також лелеки споживають дрібних гризунів: польові миші, невеликі пацюки, кроти, тушканчики. Часом споживає великих комах та дрібних пташенят.
Поширені майже у всіх країнах Європи, крім Скандинавських країн, на території Росії та Казахстану і на Далекому Сході. Поширені також майже по всій території Африки. Зокрема вид Ciconia maguari поширений на території Південної Америки.
Селяться зазвичай на високих деревах біля води або боліт. Часто можуть влаштувати гніздо на людських дахах.
Більшість видів, що живуть у Європі здійснюють сезонні міграції на південь на територію Африки, де перебувають протягом жовтня, листопада та цілої зими. Повернення лелек у Європу люди сприймають як настання весни. В українському народі 28 серпня вважають датою відльоту білих лелек, а 19 березня — дата їхнього повернення.
Лелеки мають велике тіло із добре розвиненими крилами та ногами. Ноги із перетинками, такими як у водоплавних птахів. Середня довжина лелек від дзьоба до хвоста становить 1 — 1,5 метра. Розмах крил до 2 метрів.
Більшість лелек цього роду обирають пару на все життя і роблять гніздо із тонких гілок. Самка відкладає 4-5 яєць у кінці травня, початку червня. Яйця довжиною приблизно 8 см. Пташенята народжуючись можуть видавати звуки. Малих пташенят лелеки легко приручити.
Цей рід було класифіковано французьким біологом Матюреном Жаком Бріссоном у 1760 році. Рід включає 7 видів:
Це незавершена стаття з орнітології.Chi Hạc, danh pháp khoa học Ciconia, là một chi thuộc Họ Hạc. Sáu trong số bảy loài sống ở khu vực Cựu thế giới, nhưng hạc Maguari phân bố ở khu vực Nam Mỹ. Ngoài ra, các hóa thạch cho thấy hạc Ciconia có vẻ phổ biến hơn ở châu Mỹ nhiệt đới trong thời tiền sử.
Đây là loài hạc lớn, điển hình có chiều cao 100 cm, với sải cánh dài 180 cm và mỏ dày. Thành viên của chi này phong phú về kiểu bộ lông hơn so với loài hạc khác, nhưng một số loài có thân trên và đôi cánh đen, và bụng và dưới đuôi màu trắng. Con chưa trưởng thành có màu xám hơn con lớn.
Hạc Ciconia sống thành đàn, và sống với nhau thành cặp suốt đời. Chúng thường làm tổ lớn bằng nhánh cây trên cây, mặc dù hạc Maguari làm tổ trên mặt đất và ít nhất ba loài xây dựng tổ của chúng trên các khu vực nhà cửa của con người. Một trong số đó, hạc trắng, có lẽ là nổi tiếng nhất của tất cả các loài hạc, với vô số huyền thoại và văn hóa dân gian kết hợp với du khách quen thuộc đối với châu Âu.
Loài hạc thuộc chi này ăn ếch, côn trùng, chim nhỏ, thằn lằn và động vật gặm nhấm. Chúng bay với cổ dang ra, giống như hầu hết các loài cò khác, nhưng không giống như diệc mà rút lại cổ lại khi bay.
Các loài di cư như hạc trắng và hạc đen bay với đôi cánh dang rộng và dựa vào nhiệt của không khí nóng để duy trì tầm bay dài. Vì chỉ nhiệt chỉ được tạo ra từ mặt đất, các con hạc thuộc chi này, như chim ăn thịt lớn, phải vượt qua Địa Trung Hải tại điểm hẹp nhất, và nhiều trong số những con hạc này có thể được nhìn thấy đi qua eo biển Gibraltar và Bosphorus khi di cư.
Chi Hạc gồm 7 loài hiện còn tồn tại.
Chi Hạc, danh pháp khoa học Ciconia, là một chi thuộc Họ Hạc. Sáu trong số bảy loài sống ở khu vực Cựu thế giới, nhưng hạc Maguari phân bố ở khu vực Nam Mỹ. Ngoài ra, các hóa thạch cho thấy hạc Ciconia có vẻ phổ biến hơn ở châu Mỹ nhiệt đới trong thời tiền sử.
Аисты[1] (лат. Ciconia) — род птиц из отряда голенастых.
Для аистов характерны длинные обнаженные ноги, покрытые сетчатой кожей; клюв длинный, прямой, конический; передние пальцы соединены между собой широкой плавательной перепонкой, пальцы короткие с розоватыми когтями; на голове и шее местами голая кожа.
В Европе два вида: чёрный (С. nigra) и белый (С. alba); первый покрыт тёмно-коричневыми перьями; второй, за исключением крыльев и плеч, покрыт белыми перьями, клюв и ноги красные. Перелётные, в Среднюю Европу прилетают в феврале и марте. Помимо Европы, встречаются в других местах Восточного полушария. По прилёте поселяются в прежних гнёздах, которые устраивают из сухих сучьев на вершинах деревьев и на крышах; любят местности, обильные водой, в наибольшем количестве встречаются в Голландии, в Исландии и Южной Саксонии. В Англии их вовсе нет[источник не указан 1880 дней]. Так как аистов не преследуют, то они очень доверчивы и подходят близко к жилищам.
Пищу аистов составляют рыба, лягушки, ящерицы, змеи, улитки, дождевые черви, полевые мыши, насекомые. Самка откладывает 4-5 яиц белого цвета длиной около 8 см. Голос слабый, звуки производит хлопаньем челюстей; только птенцы, сидя в гнезде, производят писк или звук, похожий на слабое чириканье. Молодого аиста легко сделать ручным. Живёт очень долго[источник не указан 2096 дней]. Длина белого аиста от конца клюва до кончика хвоста почти 1,3 м; стоя имеет высоту 1 м.
У античных писателей и в средневековых бестиариях можно встретить упоминание о легенде, что аисты кормят своих родителей, когда те не способны о себе уже позаботиться сами. По этой причине в ренессансной и позднейшей живописи аист символизирует почтительность к родителям. Кроме того, аисты изображаются везущими колесницу бога Меркурия[2].
Белобрюхий аист
Белошейный аист
Малайский шерстистошейный аист
Американский аист
Белый аист
Черноклювый аист
Аисты (лат. Ciconia) — род птиц из отряда голенастых.
鹳属，学名Ciconia，大型涉禽，属于鹳科。
황새속(학명: Ciconia)은 황새과에 속하는 조류 속의 하나이다. 7종으로 이루어져 있으며[1], 대한민국에는 황새와 먹황새 두 종이 도래한다. 황새는 온몸이 흰색이고 날개는 검은색이다. 황새는 국제적으로 보호가 필요한 새로, 대한민국에서는 천연기념물 제199호로 지정하여 보호하고 있다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_W2_IMG_9826.jpg)
.jpg)
.jpg)
_W2_IMG_9826.jpg)
.jpg)
_(5).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_W2_IMG_9826.jpg)
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
