Several subspecies of Seiurus aurocapilla are generally recognized, reflecting minor variations in the color of the upperparts. However, these subspecies are controversial. The subspecies S. a. furvior, found in Newfoundland, and S. a. cinereus, found in the western part of its range, are generally recognized. Authorities do not often recognize the subspecies S. a. canivirens, found in southern Appalachia. (Dunn & Garrett, 1997)
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Due to its need for large continuous forest tracts, S. aurocapilla is sensitive to forest fragmentation of its breeding habitat and wintering grounds. In breeding grounds, fragmentation of forest decreased suitable breeding sites and increases cowbird parasitism, to which S. aurocapilla is very susceptible. Towers, windows, and other human structures take a large toll on migrating S. aurocapilla. (Ehrlich, Dobkin, & Wheye, 1988; Dunn & Garrett, 1997; Link & Hahn, 1996)
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
Seiurus aurocapilla is well studied by scientists in North America, partly due to its need for large mature forest tracts. Birdwatchers will travel to rural areas with large forest tracts to observe S. aurocapilla. (Dunn & Garrett, 1997)
Seiurus aurocapilla eats insects, spiders, snails, and worms, primarily while walking on the floor of deciduous of mixed broadleaf-conifer forest among the leaf litter and fallen logs. In spruce budworm outbreaks, S. aurocapilla will feed in trees. Seeds and other vegetation sometimes make up part of its fall and winter diet. Seiurus aurocapilla will search for food based on prey distribution. It will learn where there are areas of high prey density and repeatedly revisit those sites. (Ehrlich, Dobkin, & Wheye, 1988; Dunn & Garrett, 1997; Van Horn & Donovan, 1994)
Seiurus aurocapilla breeds throughout much of the eastern United States and Canada. Along the east coast, S. aurocapilla ranges from southeastern Newfoundland in Canada to northern North Carolina. In Canada, it can be found as far west as central and northern Alberta and as far north as James Bay in the east and southern Northwest Territories in the west. In the United States, S. aurocapilla ranges west to central Minnesota down to western Arkansas, extending in some places west to central Montana and Colorado. Seiurus aurocapilla winters in Mexico, Central America, and the Caribbean, although on some occasions will overwinter in the southeastern United States west to Texas. (Dunn & Garrett, 1997; National Geographic, 1999)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Seiurus aurocapilla is found in mature deciduous or mixed broadleaf-conifer forest with little undergrowth, and occasionally pine forests. Breeding habitats are relatively dry uplands or slopes, although they have been noted to breed in bottomland forests and swampy areas. An abundance of leaf litter on the forest floor is essential for foraging and nest building. Seiurus aurocapilla requires relatively large contiguous forest tracts for breeding. (Ehrlich, Dobkin, & Wheye, 1988; Dunn & Garrett, 1997)
Terrestrial Biomes: forest
Average lifespan
Status: wild: 132 months.
Seiurus aurocapilla is a large, thrushlike warbler, that is approximately 5.75 - 6 inches (14 -- 15 cm) long and has a mass of approximately 21 grams. It is olive to olive-gray above and white below, with bold black spotting on the underparts aligned into rows. Adult S. aurocapilla has a bold white eye-ring, thin blackish malar stripe, and blackish lateral crown stripes bordering a dull orange central crown stripe. The eye of S. aurocapilla is large and thrushlike, and the legs are pinkish, stout, and long. Males and females have similar plumage. Immature S. aurocapilla are less brightly colored, often with broader olive crown stripes. (Dunn & Garrett, 1997; Van Horn & Donovan, 1994)
Average mass: 21 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Seiurus aurocapilla generally breeds in mature deciduous or mixed broadleaf-conifer forest tracts with little undergrowth, but will occasionally breed in pine forests. Seiurus aurocapilla requires relatively large contiguous forest areas for breeding. The male S. aurocapilla displays above and near the female; often the male pursues the female in a wild courting flight, singing throughout the flight. The male ascends 10--60 feet (3--21 meters) above the treetop level and hovers and flutters with spread wings and tail while singing. The nest of S. aurocapilla is built in the open, on leaf-covered floor of deciduous woods or just above the ground in a clump of low plants or shrubs. Often the nest is placed next to an opening in the forest. The nest is shaped like a Dutch oven, and is the source of the common name "ovenbird." It is built of dried grass, leaves, moss, other vegetative matter, and hair. The nest is well camouflaged with leaves, branches, and other litter placed on the roof. The entrance is a small slit on the side of the nest. Eggs are white with brown and gray markings, and about 0.8 inches (2 cm) long. Seiurus aurocapilla occasionally has two broods, and even three when spruce budworms are abundant. Females incubate the eggs and flushes only when approached closely and then will perform a distraction display. (Ehrlich, Dobkin, & Wheye, 1988; Dunn & Garrett, 1997; Zach & Falls, 1975)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
A medium-sized (6 inches) wood warbler, the Ovenbird is most easily identified by its light brown upperparts, streaked breast, and orange crown patch. In many respects, this species resembles the related waterthrushes or a small true thrush, but none of those birds possesses this species’ distinctive orange crown. Male and female Ovenbirds are similar in all seasons. The Ovenbird breeds across eastern and central portions of the United States and Canada. In winter, this species may be found in central and southern Florida, the West Indies, Mexico, and Central America. The Ovenbird is absent as a breeding bird from the southeastern U.S., upper Midwest, and northern Great Plains, but may occur in those areas while on migration. Ovenbirds breed in a number of woodland habitats, primarily dense forests partially or entirely composed of deciduous trees. In winter, this species may be found in a number of subtropical or tropical forest types. Ovenbirds primarily eat small invertebrates, notably ants. In appropriate habitat, Ovenbirds may be seen walking on the forest floor while searching for insects in and among dead leaves. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a loud “teacher teacher teacher” commonly heard in northern forests in spring. Ovenbirds are primarily active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
A medium-sized (6 inches) wood warbler, the Ovenbird is most easily identified by its light brown upperparts, streaked breast, and orange crown patch. In many respects, this species resembles the related waterthrushes or a small true thrush, but none of those birds possesses this species’ distinctive orange crown. Male and female Ovenbirds are similar in all seasons. The Ovenbird breeds across eastern and central portions of the United States and Canada. In winter, this species may be found in central and southern Florida, the West Indies, Mexico, and Central America. The Ovenbird is absent as a breeding bird from the southeastern U.S., upper Midwest, and northern Great Plains, but may occur in those areas while on migration. Ovenbirds breed in a number of woodland habitats, primarily dense forests partially or entirely composed of deciduous trees. In winter, this species may be found in a number of subtropical or tropical forest types. Ovenbirds primarily eat small invertebrates, notably ants. In appropriate habitat, Ovenbirds may be seen walking on the forest floor while searching for insects in and among dead leaves. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a loud “teacher teacher teacher” commonly heard in northern forests in spring. Ovenbirds are primarily active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
La reinita fornera[2] (Seiurus aurocapilla), tamién conocida como chipe o chipe suelero,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye la única especie del xéneru monotípicu Seiurus. Tien 3 subespecies reconocíes, incluyendo la subespecie nominal.[4] Ye un ave migratoriu qu'añera n'América del Norte y qu'envierna en América Central, el Caribe y el norte de Suramérica.[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. La reinita fornera (Seiurus aurocapilla), tamién conocida como chipe o chipe suelero, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye la única especie del xéneru monotípicu Seiurus. Tien 3 subespecies reconocíes, incluyendo la subespecie nominal. Ye un ave migratoriu qu'añera n'América del Norte y qu'envierna en América Central, el Caribe y el norte de Suramérica.
Seiurus aurocapilla[1] a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Parulidae.
Anvet e voe Motacilla aurocapilla (kentanv) da gentañ-penn (e 1766)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Ar spesad nemetañ er genad Seiurus an hini eo.
Seiurus aurocapilla, luc'hskeudennetBevañ a ra diwar amprevaned hag artropoded all, ha diwar vuzhug, kevnid ha melc'hwed-krogennek ivez[3].
Ar spesad a gaver an tri isspesad[4] anezhañ e Norzhamerika :
Seiurus aurocapilla a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Parulidae.
Anvet e voe Motacilla aurocapilla (kentanv) da gentañ-penn (e 1766) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Ar spesad nemetañ er genad Seiurus an hini eo.
La bosquerola reietó[1] (Seiurus aurocapilla) és un ocell de la família dels parúlids (Parulidae) i única espècie del gènere Seiurus. Habita els boscos nord-americans des del nord-est de la Colúmbia Britànica i Alberta, cap a l'est, a través del sud de Canadà fins a Terranova i cap al sud fins al sud de Montana, Colorado, est de Kansas, Oklahoma, nord d'Arkansas, Carolina del Nord i del Sud.
La bosquerola reietó (Seiurus aurocapilla) és un ocell de la família dels parúlids (Parulidae) i única espècie del gènere Seiurus. Habita els boscos nord-americans des del nord-est de la Colúmbia Britànica i Alberta, cap a l'est, a través del sud de Canadà fins a Terranova i cap al sud fins al sud de Montana, Colorado, est de Kansas, Oklahoma, nord d'Arkansas, Carolina del Nord i del Sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn ffwrn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar ffwrn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Seiurus aurocapillus; yr enw Saesneg arno yw Ovenbird. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. aurocapillus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r aderyn ffwrn yn perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Drywdelor Zeledonia coronata Helmitheros vermivorum Helmitheros vermivorum
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn ffwrn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar ffwrn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Seiurus aurocapillus; yr enw Saesneg arno yw Ovenbird. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. aurocapillus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Pieperwaldsänger (Seiurus aurocapilla) ist eine Vogelart aus der Familie der Waldsänger (Parulidae). Er ist der einzige Vertreter der Gattung Seiurus. Die IUCN führt den Pieperwaldsänger zur Zeit als ungefährdet (least concern).
Die Brutgebiete befinden sich in den Waldgebieten im Osten von Nordamerika (Zentral- und Ostkanada); die Überwinterungsgebiete von Mexiko bis in den Norden von Südamerika.
Pieperwaldsänger sind etwa 15 cm große Vögel von einer Gestalt, die an einen größeren Pieper erinnert, und wiegen zwischen 16 und 25 g. Sie besitzen einen schwarzgesäumten orangebraunen Strich auf dem Scheitel. Um die Augen befindet sich ein weißer Ring. Am Waldboden sucht der Pieperwaldsänger nach Spinnen, Insekten, Schnecken und anderen Wirbellosen. Das Nest, der so genannte „Oven“ für deutsch „Bachofen“ (der dem Vogel seinen englischen Namen gibt), ist ein kuppelförmiges Gebilde auf dem Boden, das aus Pflanzen geflochten ist und einen Seiteneingang hat. Es enthält vier bis fünf Eier, die in einem Zeitraum von 10 bis 14 Tagen ausgebrütet werden.
In seinem Verbreitungsgebiet wird der Vogel, der im Englischen „ovenbird“ heißt, gelegentlich auch „teacherbird“ („Lehrervogel“) genannt, da sein Gesang aus einer schnell aufeinander folgenden Reihe von zwitschernden Silben besteht, die man als „Tie-tscher-Tie-tscher-Tie-tscher...“ umschreiben kann.
Er ist das Thema eines Gedichts von Robert Frost, „The Oven Bird“, das 1916 in seiner Lyriksammlung Mountain Interval veröffentlicht wurde. Auch Robert Bly nimmt in seinem Kurzgedicht The Slim Fir Seeds Bezug auf "the nimble oven bird" (dt. den flinken Ovenbird).
Der Pieperwaldsänger (Seiurus aurocapilla) ist eine Vogelart aus der Familie der Waldsänger (Parulidae). Er ist der einzige Vertreter der Gattung Seiurus. Die IUCN führt den Pieperwaldsänger zur Zeit als ungefährdet (least concern).
Die Brutgebiete befinden sich in den Waldgebieten im Osten von Nordamerika (Zentral- und Ostkanada); die Überwinterungsgebiete von Mexiko bis in den Norden von Südamerika.
Pieperwaldsänger sind etwa 15 cm große Vögel von einer Gestalt, die an einen größeren Pieper erinnert, und wiegen zwischen 16 und 25 g. Sie besitzen einen schwarzgesäumten orangebraunen Strich auf dem Scheitel. Um die Augen befindet sich ein weißer Ring. Am Waldboden sucht der Pieperwaldsänger nach Spinnen, Insekten, Schnecken und anderen Wirbellosen. Das Nest, der so genannte „Oven“ für deutsch „Bachofen“ (der dem Vogel seinen englischen Namen gibt), ist ein kuppelförmiges Gebilde auf dem Boden, das aus Pflanzen geflochten ist und einen Seiteneingang hat. Es enthält vier bis fünf Eier, die in einem Zeitraum von 10 bis 14 Tagen ausgebrütet werden.
In seinem Verbreitungsgebiet wird der Vogel, der im Englischen „ovenbird“ heißt, gelegentlich auch „teacherbird“ („Lehrervogel“) genannt, da sein Gesang aus einer schnell aufeinander folgenden Reihe von zwitschernden Silben besteht, die man als „Tie-tscher-Tie-tscher-Tie-tscher...“ umschreiben kann.
Vogelstimme aufgenommen in Minnesotaஅடுப்புப் பறவை (ovenbird; Seiurus aurocapilla) என்பது ஓர் பருலிடேக் குடும்ப சிறிய பாடும் பறவை. இப்பறவை அர்ஜென்டினா மற்றும் உருகுவே நாட்டின் தேசிய பறவையாக உள்ளது. இவை அடுப்பை போல் இக்கூடு அமைத்திருப்பதால் இதற்கு அடுப்புப் பறவை (ovenbird) என்ற பெயர் வந்தது.
இப்பறவையானது தங்கள் இனப்பெருக்க காலத்தில் களிமண் அல்லது மண்ணோடு நார்ப்பொருள்கள், முடி அல்லது வைக்கோல் சேர்த்து தன் கூட்டை கட்ட துவங்குகின்றன. இக்கூடானது பார்ப்பதற்கு மண்டபம் போன்ற கூரையும் அதன் உள்ளே ஒரு சிறு அறையும் காணப்படும். ஆண் பறவையும், பெண் பறவையும் இணைந்து இக்கூட்டின் சுவர்களை எழுப்புகின்றன. பெரும்பாலும் இது குளிர் காலங்களில் தன் கூட்டை கட்டத்துவங்கும். பின் அக்கூட்டின் மேல் சூரிய ஒளி பட்டு அக்கூடு கடினமான பாறை போன்று இறுகிவிடும் வரை விட்டுவிடுகின்றது. தன் கூட்டை குறுகிய மற்றும் வளைந்த நுழைவு வாயிலை அமைக்கும். அக்கூட்டின் உள்ளே தடுப்புச் சுவர் ஒன்றை எழுப்பி இனப்பெருக்க அறையை உருவாக்கும். அதில் பெண் பறவை முட்டை இடுவதற்கு ஏதுவாக இலைகள், சிறகுகளைக் கொண்டு நிரப்பிவிடும். இப்படி செய்வதற்கு இப்பறவைகளுக்கு சில மாதங்கள் ஆகலாம். இனச்சேர்க்கைக்கு பிறகு இப்பறவைகள் 3 முதல் 5 முட்டைகள் வரையிடும்.அம்முட்டைகளை அடைகாத்து 20 நாட்களுக்கு பிறகு குஞ்சு பொரிக்கும். குஞ்சுகளின் இறக்கைகள் வளர 18 நாட்களும், தன் பெற்றோருடன் 3 மாத காலமும் அக்கூட்டில் தங்கி இருக்கும்.
இப்பறவைகள் மெக்சிகோ, மத்திய மற்றும் தென் அமெரிக்கா நாடுகளில் பறவைகளின் ஒரு பெரும் பகுதிகளாக வாழ்கின்றன. இவைகள் நகரின் புறநகர் பகுதிகளிலும் காணலாம். ஆண் பறவையும், பெண் பறவையும் தங்களுக்கென்று ஒரு தனிபட்ட பாடல் முலம் அறிந்துகொள்கின்றன. அவை "சர்-டி... சர்-டி..." என்ற ஒளியை எழுப்புகின்றன.
1916 இல் ராபர்ட் பாரஸ்ட் எனும் கவிஞர் தனது கவிதையில் அடுப்புப் பறவை பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார்.
அடுப்புப் பறவை (ovenbird; Seiurus aurocapilla) என்பது ஓர் பருலிடேக் குடும்ப சிறிய பாடும் பறவை. இப்பறவை அர்ஜென்டினா மற்றும் உருகுவே நாட்டின் தேசிய பறவையாக உள்ளது. இவை அடுப்பை போல் இக்கூடு அமைத்திருப்பதால் இதற்கு அடுப்புப் பறவை (ovenbird) என்ற பெயர் வந்தது.
இப்பறவையானது தங்கள் இனப்பெருக்க காலத்தில் களிமண் அல்லது மண்ணோடு நார்ப்பொருள்கள், முடி அல்லது வைக்கோல் சேர்த்து தன் கூட்டை கட்ட துவங்குகின்றன. இக்கூடானது பார்ப்பதற்கு மண்டபம் போன்ற கூரையும் அதன் உள்ளே ஒரு சிறு அறையும் காணப்படும். ஆண் பறவையும், பெண் பறவையும் இணைந்து இக்கூட்டின் சுவர்களை எழுப்புகின்றன. பெரும்பாலும் இது குளிர் காலங்களில் தன் கூட்டை கட்டத்துவங்கும். பின் அக்கூட்டின் மேல் சூரிய ஒளி பட்டு அக்கூடு கடினமான பாறை போன்று இறுகிவிடும் வரை விட்டுவிடுகின்றது. தன் கூட்டை குறுகிய மற்றும் வளைந்த நுழைவு வாயிலை அமைக்கும். அக்கூட்டின் உள்ளே தடுப்புச் சுவர் ஒன்றை எழுப்பி இனப்பெருக்க அறையை உருவாக்கும். அதில் பெண் பறவை முட்டை இடுவதற்கு ஏதுவாக இலைகள், சிறகுகளைக் கொண்டு நிரப்பிவிடும். இப்படி செய்வதற்கு இப்பறவைகளுக்கு சில மாதங்கள் ஆகலாம். இனச்சேர்க்கைக்கு பிறகு இப்பறவைகள் 3 முதல் 5 முட்டைகள் வரையிடும்.அம்முட்டைகளை அடைகாத்து 20 நாட்களுக்கு பிறகு குஞ்சு பொரிக்கும். குஞ்சுகளின் இறக்கைகள் வளர 18 நாட்களும், தன் பெற்றோருடன் 3 மாத காலமும் அக்கூட்டில் தங்கி இருக்கும்.
இப்பறவைகள் மெக்சிகோ, மத்திய மற்றும் தென் அமெரிக்கா நாடுகளில் பறவைகளின் ஒரு பெரும் பகுதிகளாக வாழ்கின்றன. இவைகள் நகரின் புறநகர் பகுதிகளிலும் காணலாம். ஆண் பறவையும், பெண் பறவையும் தங்களுக்கென்று ஒரு தனிபட்ட பாடல் முலம் அறிந்துகொள்கின்றன. அவை "சர்-டி... சர்-டி..." என்ற ஒளியை எழுப்புகின்றன.
1916 இல் ராபர்ட் பாரஸ்ட் எனும் கவிஞர் தனது கவிதையில் அடுப்புப் பறவை பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார்.
The ovenbird (Seiurus aurocapilla) is a small songbird of the New World warbler family (Parulidae). This migratory bird breeds in eastern North America and winters in Central America, many Caribbean islands, Florida and northern Venezuela.[2][3]
The genus Seiurus is currently treated as monotypic, containing only the ovenbird; it is genetically distinct from all other species in the family Parulidae, probably the first genus to evolve separately from the rest of the family.[4]
Before the recent genetic studies were carried out, the waterthrushes were also included in Seiurus;[3][5] these are now treated separately in the genus Parkesia as they are not very closely related to the ovenbird.[4]
The species name aurocapilla is a noun phrase, so the original spelling is retained, not changed according to the gender of the genus name; Linnaeus originally named it Motacilla aurocapilla, and the ending is not changed to -us as commonly cited in the past.[6] Etymologically aurocapilla comes from Latin and means "golden haired" and Seiurus is from Ancient Greek seiō, "to shake", and oura, "tail".[7]
Ovenbirds are large wood warblers and may sometimes be confused by the untrained for a thrush. Adults measure 11–16 cm (4.3–6.3 in) long and span 19–26 cm (7.5–10.2 in) across the wings.[8][9][10] They weigh 19 g (0.67 oz) on average,[11] with a range of 14–28.8 g (0.49–1.02 oz).[8] Among standard measurements, the wing chord is 6.8 to 8.3 cm (2.7 to 3.3 in), the tail is 5 to 5.8 cm (2.0 to 2.3 in), the bill is 1.1 to 1.3 cm (0.43 to 0.51 in) and the tarsus is 2 to 2.3 cm (0.79 to 0.91 in).[3] They tend to be heavier in winter and particularly at the start of their migration.[12] They have olive-brown upperparts and white underparts heavily streaked with black; the flanks have an olive hue. A white ring surrounds the eyes, and a black stripe runs below the cheek. They have a line of orange feathers with olive-green tips running along the top of their head, bordered on each side with blackish-brown. The orange feathers can be erected to form a small crest. The eyes and the upper part of the thin pointed beak are dark, while the lower beak is horn-colored and the legs and feet are pinkish.[2]
Males and females look alike. Immature birds have tawny fringes to the tertiary remiges and sometimes buff-tipped outer primary wing coverts. Most conspicuously, the olive-green tips of the crown feathers, which are hardly visible in adult birds, are far larger in extent in immatures and cover the orange crown-stripe almost or completely.[2]
The main song of the ovenbird is a series of strident, relatively low-pitched, bisyallabic motives repeated without pause about eight times and increasing in volume. Usually, the second syllable in each motive is sharply accented: "chur-tee’ chur-tee’ chur-tee’ chur-tee’ chur-TEE chur-TEE chur-TEE!" Male ovenbirds utter a sweet chattering song in the air at twilight, after the manner of the skylark,[13] incorporating portions of the main song into a jumble of sputtering notes and mimicry as they dive back to earth. The call is a variably pitched, sharp "chik!" Some variations recall the common call note of a downy woodpecker. If the bird is excited, it may repeat this call several times.[2] The fight call is a high, rising siiii.
Their breeding habitats are mature deciduous and mixed forests, especially sites with little undergrowth, across Canada and the eastern United States. For foraging, it prefers woodland with abundant undergrowth of shrubs; essentially, it thrives best in a mix of primary and secondary forest. Ovenbirds migrate to the southeastern United States, the Caribbean, and from Mexico to northern South America. The birds are territorial all year round, occurring either singly or (in the breeding season) as mated pairs, for a short time accompanied by their young. During migration, they tend to travel in larger groups however, dispersing again once they reach their destination.[2]
In winter, they dwell mainly in lowlands, but may ascend up to 1,500 m (4,900 ft) ASL e.g. in Costa Rica. The first migrants leave in late August and appear on the wintering grounds as early as September, with successive waves arriving until late October or so. They depart again to breed between late March and early May, arriving on the breeding grounds throughout April and May. Migration times do not seem to have changed much over the course of the 20th century.[2][14][15]
This bird seems just capable of crossing the Atlantic, as there have been a handful of records in Norway, Ireland and Great Britain. However, half of the six finds were of dead birds. A live ovenbird on St Mary's, Isles of Scilly in October 2004 was in bad condition, and died despite being taken into care.[16]
Ovenbirds forage on the ground in dead leaves, sometimes hovering or catching insects in flight. This bird frequently tilts its tail up and bobs its head while walking; at rest, the tail may be flicked up and slowly lowered again, and alarmed birds flick the tail frequently from a half-raised position. These birds mainly eat terrestrial arthropods and snails, and also include fruit[17] in their diet during winter.[2]
The nest, referred to as the "oven" (which gives the bird its name), is a domed structure placed on the ground, woven from vegetation, and containing a side entrance. The female usually lays 4-5 eggs speckled with brown or gray. Only the female incubates, for 11-14 days. Young are altricial and are fed by both parents. First flight is at 8-11 days of age.
The placement of the nest on the ground makes predation by snakes, red squirrels, and chipmunks (Tamias) a greater concern than for tree-nesting birds. Chipmunks have been known to burrow directly into the nest to eat the young birds.[3] The female can perform a distraction display, simulating a crippled bird, when a potential predator is in the vicinity of the nest.
The ovenbird is vulnerable to nest parasitism by the brown-headed cowbird (Molothrus ater), which is becoming more plentiful in some areas. However, the ovenbirds' numbers appear to be remaining stable. Altogether, it is not considered a threatened species by the IUCN.[1][3]
It is the subject of a poem by Robert Frost, "The Oven Bird", published in his poetry collection Mountain Interval in 1916. Robert Bly also makes reference to "the nimble oven bird" in his short poem "The Slim Fir Seeds".
Texts on Wikisource: The ovenbird (Seiurus aurocapilla) is a small songbird of the New World warbler family (Parulidae). This migratory bird breeds in eastern North America and winters in Central America, many Caribbean islands, Florida and northern Venezuela.
La Orverta parulio, Seiurus aurocapillus, estas malgranda paserina birdo de la familio de Paruliedoj de Ameriko kaj malgranda genro de Seiurus. Tiu migranta birdo reproduktiĝas en orienta Nordameriko kaj moviĝas suden vintre.[1]
Ĝi estas la temo de la poemo "The Oven Bird" (La Orverta parulio) de Robert Frost, publikita unuafoje en 1916 en sia poemaro Mountain Interval.
Orvertaj parulioj estas 14 cm longaj kaj pezas 18 g averaĝe, kvankam ili tendencas esti pli pezaj[2] vintre kaj ĉefe je la komenco de sia migrado. Ili havas olivecbrunajn suprajn partojn kaj blankajn subajn partojn tre striecajn je nigro per pli markataj makuloj en supra brusto kaj per pli disaj makuloj sagopintaj flanke; la flankoj havas olivecan nuancon. Estss blanka okulringo kaj nigra strio sub la vango el la bekobazo kvazaŭ mustaĉo ege rimarkinda je la blanka fono de la gorĝareo. Ili havas linion de oranĝaj plumoj kun olivecverdecaj pintoj laŭlonge de la kapopinto (ne en frunto), borditan ĉiuflanke je du nigrecbrunaj fajnaj strioj kiuj ja atingas la bekobazon kaj la nukon. La oranĝecaj plumoj povas leviĝi por formi malgrandan kreston kaj tio estas la plej rimarkinda eco de la specio, kiu nomigas ĝin kaj en Esperanto kaj en la latina scienca nomo, kie aurocapillus estas rekte tradukebla per “orkrona” aŭ “orverta” . La okuloj kaj la supra parto de la fajna pintakra beko estas malhelaj, dum la suba makzelo estas kornokolora kaj la kruroj kaj piedoj estas rozkolorecaj.[1]
Maskloj kaj inoj similas. Nematuruloj havas makulecajn bordojn ĉe la triarangaj vostoplumoj kaj foje sablokolorajn pintojn ĉe la unuarangaj flugilplumoj. Plej rimarkinde la olivecverdecaj pintoj de la kronoplumoj, kiuj estas malfacile videblaj ĉe plenkreskuloj, estas pli grandaj kaj etendaj ĉe nematuruloj kaj kovras la oranĝecan kronostrion preskaŭe aŭ komplete.[3]
La ĉefa kanto de la Orverta parulio estas serio de stridaj, relative malaltatonaj, dusilabaj temoj ripetataj senĉese ĉirkaŭ ok fojojn kaj pliiĝanta laŭ laŭteco. Kutime la dua silabo en ĉiu temo estas akre akcentata: "ĉar-tii’ ĉar-tii’ ĉar-tii’ ĉar-tii’ ĉar-TII ĉar-TII ĉar-TII!" Masklo de Orverta parulio alaŭdece kantas dumfluge kutime krepuske kaj nokte kaj aldonas partojn de la ĉefa kanto kun miksaĵo de elektrecaj notoj kaj imitado dum revenas surgrunden. La alvoko estas variatona akra "ĉik!". Kelkaj variaĵoj rememorigas pri la komuna alvokonoto de Strivizaĝa buntpego. Se la birdo ekscitiĝas, ĝi povas ripeti tiun alvokon kelkajn fojojn.[1] La luktalvoko estas ascenda siiii.
Ties reprodukta habitato estas maturaj deciduaj kaj miksitaj arbaroj, ĉefe lokoj kun iom da subkreskaĵaro, tra Kanado kaj orienta Usono. Por manĝado, ĝi preferas arbarojn kun abunda subkreskaĵaro de arbustoj; esence ĝi plej prosperas en miksaĵoj de praarbaro kaj duaranga arbaro. Orvertaj parulioj migras al sudorienta Usono, Karibio kaj el Meksiko al norda Sudameriko. La birdoj estas teritoriemaj la tutan jaron kaj vivas ĉu solaj ĉu (dum la reprodukta sezono) kiel parigataj paroj, dummallonge akompanataj de siaj idoj. Dum migrado, ili tendencas veturi laŭ grandaj grupoj kaj disiĝas denove post la atingo de la destino.[1]
Vintre ili loĝas ĉefe en malaltaj teroj, sed povas ascendi ĝis 1,500 m super marnivelo ekzemple en Kostariko. La unuaj migrantoj eliras fine de aŭgusto kaj aperas en vintrejoj komence de septembre, kun sinsekvaj tajdoj alvenantaj ĝis fino de oktobro pli malpli. Ili eliras denove reproduktiĝi inter fino de marto kaj komenco de majo, kaj alvenas al reproduktaj teritorioj dum aprilo kaj majo. Migrotempo ŝajne ne ŝanĝis multe dum la 20a jarcento.[4]
Tiu birdo ŝajne povas trapasi la Atlantikon, ĉar estis kelkaj vidaĵoj en Norvegio, Irlando kaj Britio. Tamen duono de la ses trovaĵoj estis mortintaj birdoj. Vivanta Orverta parulio en St Mary's, Insuloj de Scilly en oktobro 2004 estis en malbonaj kondiĉoj; kaj estis zorgata por rekupero.
Orvertaj parulioj manĝas surgrunde inter mortintaj folioj, foje per plukado aŭ kaptante insektojn dumfluge. Tiu birdo ofte skuas sian voston kaj klinas sian kapon dum piedirado; krome la vosto povas esti movata supren kaj malrapide suben kaj alarmitaj birdoj skuas la voston ofte el duonlevita sinteno. Tiuj birdoj manĝas ĉefe surgrundajn artropodojn kaj helikojn, kaj ankaŭ inkludas fruktojn[5] en sia dieto dum vintro.[1]
La nesto, priskribita kiel “forno”, aŭ "oven" en la angla (kio nomigas la birdon en la angla kiel Ovenbird aŭ “Fornobirdo”), estas kupola strukturo situa surgrunde, teksita el vegetaĵaro, kaj enhavanta flankan enirejon. Ambaŭ gepatroj manĝigas la idojn. La situo de la nesto surgrunde riskas predadon fare de ĉipmunkoj (Tamias) pli ol ĉe la arbonestumantaj birdoj. Ĉipmunkoj rekte elfosas al la nesto por manĝi la idaron.[6]
La Orverta parulio estas vundebla pro nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro (Molothrus ater), kiu iĝas pli pova en kelkaj areoj. Tamen la nombro de la Orverta parulio ŝajne restas stabila. Ĝenerale ĝi ne estas konsiderata minacata specio fare de la IUCN.[7]
La Orverta parulio, Seiurus aurocapillus, estas malgranda paserina birdo de la familio de Paruliedoj de Ameriko kaj malgranda genro de Seiurus. Tiu migranta birdo reproduktiĝas en orienta Nordameriko kaj moviĝas suden vintre.
Ĝi estas la temo de la poemo "The Oven Bird" (La Orverta parulio) de Robert Frost, publikita unuafoje en 1916 en sia poemaro Mountain Interval.
La reinita hornera[2] (Seiurus aurocapilla), también conocida como chipe o chipe suelero,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Es la única especie del género monotípico Seiurus. Tiene 3 subespecies reconocidas, incluyendo la subespecie nominal.[4] Es un ave migratoria que anida en América del Norte y que inverna en América Central, el Caribe y el norte de Sudamérica.[1]
La reinita hornera (Seiurus aurocapilla), también conocida como chipe o chipe suelero, es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Es la única especie del género monotípico Seiurus. Tiene 3 subespecies reconocidas, incluyendo la subespecie nominal. Es un ave migratoria que anida en América del Norte y que inverna en América Central, el Caribe y el norte de Sudamérica.
Seiurus aurocapilla Seiurus generoko animalia da. Hegaztien barruko Parulidae familian sailkatua dago.
Seiurus aurocapilla Seiurus generoko animalia da. Hegaztien barruko Parulidae familian sailkatua dago.
Tulipääkerttuli (Seiurus aurocapilla) on pohjoisamerikkalainen kerttuleiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Tulipääkerttuli on 13,5-15 senttimetriä pitkä. Se on yläpuolelta vihreänruskea, vatsapuolelta mustatäpläinen. Päälaen keskellä on punaruskea juova, jota reunustavat kapeammat mustat juovat. Tumman silmän ympärillä on vaalea silmärengas.[2]
Tulipääkerttuli (Seiurus aurocapilla) on pohjoisamerikkalainen kerttuleiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Seiurus aurocapilla
La Paruline couronnée (Seiurus aurocapilla, synonyme Seiurus aurocapillus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Parulidae. C'est la seule espèce du genre Seiurus.
La Paruline couronnée mesure de 14,0 à 16,5 centimètres et pèse environ 19 grammes.
La Paruline couronnée niche en Amérique du Nord à l'est des Rocheuses et hiverne du sud des États-Unis jusqu'au Panama et au Venezuela.
Dans leur aire de nidification, les individus sont surtout associés à un couvert forestier mature et fermé avec un sous-bois clairsemé.
Sur le site de nidification, le mâle défend un territoire dont la superficie varie entre 0,2 et 1,8 ha (moyenne de 0,3 ha). La femelle construit seule le nid qui est en forme de coupe posé au sol et recouvert d'un dôme. La femelle pond généralement un œuf par jour pendant 4 ou 5 jours. Les œufs sont incubés pendant une douzaine de jours et les jeunes séjournent au nid pendant 8 à 10 jours après l'éclosion. Les deux parents nourrissent les juvénaux.
La Paruline couronnée se nourrit essentiellement au sol et consomme surtout des invertébrés : insectes, araignées, mille-pattes, centipèdes, escargots et limaces.
La Paruline couronnée est affectée par les perturbations humaines comme la perte et la fragmentation des forêts. Son nid est souvent parasité par le Vacher à tête brune.
Le chant typique de la Paruline couronnée est l'un des plus faciles à reconnaître parmi les parulines et aussi l'un des plus forts. Il s'agit d'un ''tipié tipié, tipié, tipié...'' en crescendo.
L'espèce émet parfois, généralement le soir, un autre chant un peu mystérieux constitué d'un mélange de notes se terminant par deux notes semblables au chant typique[1].
La Paruline des ruisseaux et la Paruline hochequeue ont longtemps été placées dans ce genre. En 2006, Lovette et Hochachka ont montré qu'elle n'était pas des parentes proches de S. aurocapilla. Sangster (2008) propose donc de les déplacer dans le nouveau genre Parkesia.
D'après Alan P. Peterson, il existe trois sous-espèces :
Seiurus aurocapilla
La Paruline couronnée (Seiurus aurocapilla, synonyme Seiurus aurocapillus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Parulidae. C'est la seule espèce du genre Seiurus.
Is éan é an t-éan oighinn (Seiurus aurocapilla). Is ball d'fhine na bParulidae é. Caitheann sé an samhradh in oirthear agus lár Mheiriceá Thuaidh agus an geimhreadh i bhFlorida, Cúba, Meiriceá Láir agus áiteanna eile ina gcóngar.
Il tordo acquaiolo fornaio (Seiurus aurocapilla Linnaeus, 1766) è un piccolo uccello canoro della famiglia dei Parulidi[2]. Questo uccello migratore nidifica nel Nordamerica orientale e sverna in America Centrale, in molte isole dei Caraibi, in Florida e nel Venezuela settentrionale[3][4].
Il genere Seiurus viene attualmente considerato monotipico, in quanto comprende il solo tordo acquaiolo fornaio; esso si differenzia geneticamente da tutte le altre specie della famiglia dei Parulidi, ed è probabilmente il primo genere ad essersi evoluto separatamente dal resto della famiglia[5].
Prima che venissero intrapresi i recenti studi genetici, in Seiurus venivano classificate anche le altre due specie di tordo acquaiolo[4][6]; queste vengono attualmente classificate a parte nel genere Parkesia, in quanto non sono poi così strettamente imparentate con il tordo acquaiolo fornaio[5].
L'epiteto specifico aurocapilla è un sintagma nominale: la dicitura originale, cioè, è stata mantenuta, e non è cambiata secondo il genere del nome generico; Linneo originariamente battezzò questa specie Motacilla aurocapilla, e la desinenza non è mai stata cambiata in -us come veniva comunemente affermato in passato[7]. Etimologicamente il nome scientifico aurocapilla deriva dal latino e significa «capelli dorati» e Seiurus dal greco seio, «agitare», e urus, «coda»[8].
Se ne riconoscono tre sottospecie[2]:
Il tordo acquaiolo fornaio è un grosso parulide di foresta e talvolta gli osservatori inesperti lo scambiano per un tordo. Gli adulti misurano 11–16 cm di lunghezza e hanno un'apertura alare di 19–26 cm[9][10][11]. Essi pesano in media 19 g[12], ma il loro peso varia tra i 14 e i 28,8 g[9]. Tra le misure standard, l'ala misura 6,8-8,3 cm, la coda 5-5,8 cm, il becco 1,1-1,3 cm e il tarso 2-2,3 cm[4]. Essi tendono ad essere più pesanti in inverno, in particolare agli inizi della loro migrazione[13]. Essi hanno le regioni superiori marrone-oliva e quelle inferiori bianche e fittamente striate di nero; i fianchi hanno una sfumatura oliva. Un anello bianco circonda gli occhi e una striscia nera corre sotto le guance. Lungo la sommità del capo corre una linea di piume arancioni dall'estremità verde oliva, contornata su ogni lato da piume marrone-nerastre. Le piume arancione possono essere sollevate a formare una piccola cresta. Gli occhi e la parte superiore del becco, sottile e appuntito, sono scuri, mentre il ramo inferiore del becco è color corno e zampe e piedi sono rosati[3].
Maschi e femmine hanno aspetto simile. Gli esemplari immaturi hanno i bordi delle remiganti color tenné e talvolta macchie color camoscio sulle copritrici primarie esterne. Inoltre, le estremità verde oliva delle piume della corona, che sono a malapena visibili negli uccelli adulti, sono più evidenti negli immaturi e ricoprono quasi o completamente la corona arancione[3].
Il canto principale del tordo acquaiolo fornaio consiste in una serie di stridenti motivi bisillabici di tonalità relativamente bassa ripetuti senza pause per circa otto volte a volume crescente. Generalmente, la seconda sillaba di ciascun motivo è particolarmente accentata: «chur-tee’ chur-tee’ chur-tee’ chur-tee’ chur-TEE chur-TEE chur-TEE!». I maschi emettono un dolce canto in aria al crepuscolo, alla maniera delle allodole[14], incorporando porzioni del canto principale in un guazzabuglio di note tremolanti lanciate volando su e giù. Il richiamo è un acuto «chik!» di tono variabile. Alcune variazioni ricordano il grido di richiamo di un picchio lanuginoso (Dryobates pubescens). Se l'uccello è agitato, può ripetere questo richiamo più volte[3]. Il richiamo di battaglia è un forte e crescente siiii.
L'habitat di nidificazione di questa specie è costituito dalle foreste mature decidue e miste, specialmente con poco sottobosco, del Canada e degli Stati Uniti orientali. Per andare in cerca di cibo, predilige boschi con un folto sottobosco di arbusti; sostanzialmente, prospera meglio in un misto di foresta primaria e secondaria. I tordi acquaioli fornai migrano negli Stati Uniti sud-orientali, nei Caraibi e nella fascia che va dal Messico al Sudamerica settentrionale. Questi uccelli sono territoriali durante tutto l'anno e vivono da soli o (durante la stagione della nidificazione) in coppie riproduttive e, per un breve periodo di tempo, accompagnati dalla propria prole. Durante la migrazione, tendono tuttavia a spostarsi in gruppi più numerosi, per poi disperdersi nuovamente una volta raggiunta la loro destinazione[3].
In inverno, essi vivono soprattutto in pianura, ma in alcuni luoghi, ad esempio in Costa Rica, possono salire fino a 1500 m sul livello del mare. I primi migratori partono alla fine di agosto e fanno la loro comparsa nei siti di svernamento non prima di settembre, mentre ondate successive vi giungono fino alla fine di ottobre o giù di lì. Essi partono nuovamente per nidificare tra la fine di marzo e i primi di maggio, arrivando nei terreni di nidificazione durante aprile e maggio. Le epoche della migrazione non sembrano essere variate molto nel corso del XX secolo[3][15][16].
Questo uccello sembra in grado di attraversare a malapena l'Atlantico, in quanto è stata registrata soltanto una manciata di avvistamenti in Norvegia, Irlanda e Gran Bretagna. Tuttavia, metà dei sei esemplari in questione erano esemplari morti. Un tordo acquaiolo fornaio in vita rinvenuto a St Mary's, nelle isole Scilly, nell'ottobre 2004 era in cattive condizioni, e morì nonostante le cure ricevute[17].
I tordi acquaioli fornai si aggirano in cerca di cibo sul terreno tra le foglie morte, talvolta volteggiando o catturando insetti in volo. Spesso, mentre camminano, questi uccelli piegano la coda all'insù e muovono la testa su e giù; a riposo, la coda può essere eretta e lentamente abbassata di nuovo, mentre gli esemplari allarmati tengono la coda eretta in una posizione intermedia. Questi uccelli si nutrono soprattutto di artropodi terrestri e chiocciole, ma anche la frutta[18] compare nella loro dieta in inverno[3].
Il nido, chiamato generalmente «forno» (al quale l'uccello deve il nome), è costituito da una struttura a cupola situata sul terreno, fatta di vegetazione intrecciata e contenente un ingresso laterale. Entrambi i genitori si dedicano all'allevamento dei piccoli. Rispetto agli uccelli che nidificano sugli alberi, il fatto che il nido sia situato al suolo rende questa specie maggiormente vulnerabile alla predazione da parte dei tamia (Tamias). È risaputo che i tamia possono scavare gallerie ed entrare direttamente all'interno del nido e divorare i nidiacei[4].
I nidi del tordo acquaiolo fornaio sono vulnerabili al parassitismo del vaccaro testabruna (Molothrus ater), che sta divenendo sempre più numeroso in certe aree. Tuttavia, il numero di tordi acquaioli fornai sembra rimanere stabile. Di conseguenza, esso non viene considerato come specie minacciata dalla IUCN[1][4].
Questo uccello è il protagonista di una poesia di Robert Frost, «L'uccello dei forni» (The Oven Bird), pubblicata nella sua raccolta di poesie «Intervallo montano» (Mountain Interval) nel 1916. Anche Robert Bly cita «lo svelto uccello dei forni» (the nimble oven bird) nella sua poesia breve The Slim Fir Seeds.
Il tordo acquaiolo fornaio (Seiurus aurocapilla Linnaeus, 1766) è un piccolo uccello canoro della famiglia dei Parulidi. Questo uccello migratore nidifica nel Nordamerica orientale e sverna in America Centrale, in molte isole dei Caraibi, in Florida e nel Venezuela settentrionale.
De ovenvogel (Seiurus aurocapilla) is een zangvogel uit de familie Amerikaanse zangers (Parulidae). De vogel broedt in Noord-Amerika en overwintert in Midden- en Zuid-Amerika en is een dwaalgast in West-Europa. De ovenvogel moet niet verward worden met de familie van de ovenvogels (Furnariidae), dit is een totaal andere familie uit de orde van de zangvogels die voorkomen in Zuid- en Midden-Amerika.
De vogel is 13,5 tot 15 cm lang. De vogel is egaal groenbruin van boven. Van onder is de vogel licht, met opvallende zwarte vlekken en een smalle baardstreep. De kop is egaalbruin met een roodbruine kruinstreep met aan weerskanten smalle zwarte strepen. Het is een uitgesproken bodembewoner die net als een graspieper vooral op de grond foerageert.[2]
Er zijn drie ondersoorten met een eigen broedgebied en overwinteringsgebied:[3]
Het leefgebied bestaat uit loofbos of gemengd bos. De vogel gedijt het best in secundair bos met veel onderbegroeiing. De vogel overwintert overwegend in laagland.
De ovenvogel is een dwaalgast op de Azoren, de Britse Eilanden en Noorwegen.[2]
De ovenvogel heeft een zeer groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar stabiel. Om deze redenen staat de ovenvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Ovenvogel met opgezette kruinveren
Video zingende ovenvogel
De ovenvogel (Seiurus aurocapilla) is een zangvogel uit de familie Amerikaanse zangers (Parulidae). De vogel broedt in Noord-Amerika en overwintert in Midden- en Zuid-Amerika en is een dwaalgast in West-Europa. De ovenvogel moet niet verward worden met de familie van de ovenvogels (Furnariidae), dit is een totaal andere familie uit de orde van de zangvogels die voorkomen in Zuid- en Midden-Amerika.
Omnparula (Seiurus aurocapilla) er ein liten sporvefugl i parulafamilien, Parulidae. Denne trekkfuglen hekkar i det sentrale og austlege Nord-Amerika og overvintrar i Mellom-Amerika, på mange karibiske øyar og i staten Florida.
Denne arten har storleik typisk for parulaer, 14-16,5 centimeter i lengd og vekt på 15,5-26 gram. Han har ein karakteristisk oransje midtstripe frå nebb til nakke, omkrinsa av smalare svarte striper. Elles er hovudet og heile oversida olivenbrun. Undersida er kvit med svarte strek i brystet og på flankane. Kjønna er like.
Omnparulaer søker føde på bakken inne i skogshabitat. Her tar dei hovudsakleg insekt, men òg anna smådyr. Under trekket og i vinterkvarteret kan dei beite på vegetabilsk føde som bær og frø.[1]
Hekkeutbreiinga er vid, frå sørlege Nordvestterritoria og nordaustre British Columbia over til Newfoundland. Sørover i USA berre aust for Rocky Mountains. Sørgrensa i sentrale USA er omtrent rett nord for statane Colorado og Kansas. I aust hekkar dei i nordlegaste Georgia og Sør-Carolina og nordover. Reiret har gjeve namn til arten, det er ein samansett, overbygd konstruksjon på bakken voven saman av gras, daude blad og mose. Brunhovudtrupial er ein vanleg reirparasitt.[1]
Dette er ein sterk trekkfugl som vinterstid lever frå sørlege Mexico og sørover gjennom det meste av Mellom-Amerika. Dei overvintrar òg i Florida og i Karibia. Meir sporadisk trekker nokre fuglar over til nordaustlege Colombia og nordvestlege Venezuela.[1]
Storleiken på populasjonen er ikkje estimert. Han var stabil gjennom dei siste 40 åra fram til år 2007. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[2]
Eit individ av arten er registrert på Karmøya i oktober 2003.[3]
Omnparula (Seiurus aurocapilla) er ein liten sporvefugl i parulafamilien, Parulidae. Denne trekkfuglen hekkar i det sentrale og austlege Nord-Amerika og overvintrar i Mellom-Amerika, på mange karibiske øyar og i staten Florida.
Ovnparula (Seiurus aurocapilla) er enest art i den monotypiske slekten Seiurus, som er basal i parulafamilien (Parulidae). Den består som tre taxa og er endemisk for den nye verden.
Det vitenskapelige navnet på denne arten, Seiurus aurocapilla, er sammensatt av slektsnavnet (Seiurus) og artsnavnet (aurocapilla). Slektsnavnet følger av de greske uttrykkene seiouros (σειουρος), et annet ord for seisoura (σεισουρα) eller vippestjert, og er satt sammen av de to uttrykkene seiō (σειω), som betyr å riste, og oura (ουρα), som betyr stjert. Artsnavnet følger av de to latinske uttrykkene aurum, som betyr gull eller gyllen, og capillus, som betyr krone, og refererer til den karakteristiske brede oransje stripen denne arten har i krona.[1]
Det engelske navnet på denne arten er ovenbird og refererer til det svært så karakteristiske redet disse fuglene bygger. Om dette også danner grunnlag for det norske navnet er uklart, men redet ligner ei såkalt «hollandsk gryte» (av eng. dutch oven), som altså er ei gammel støpejernsgryte. Satt sammen med det engelske uttrykket for fugl, bird, har det blitt til ovenbird (bokstavelig altså grytefugl).[2]
Arten blir omkring 15 cm lang og veier rundt 15,4–26 g, avhengig av kjønn og underart.[2] Fjærdrakten gir arten god kamuflasje i sitt naturlige habitat, med skog og underskog. Brystet er hvitt med et svart stripelignende flekkmønster. Oversiden er olivengrønn, men et svakt innslag av oransje på vingene og ei bred oransje stripe over krona kantet av ei tynn sort stripe på hver side. Rundt øyene har de hvite ringer. Nebbet er rett og moderat langt, og fra mørkere grått på overnebbet til mer beinfarget på undernebbet. De undere ekstremitetene har rosa hud og er relativt lange, og gripefoten har fire lange tær, hvorav tre som vender framover, og er ypperlig egnet til å vagle på greiner og lignende med. Kjønnene er like, men ungfuglene har typisk blekere og mindre distinkte farger.[2]
Ssp. cinereus er litt blekere og gråere på oversiden enn nominatformen (beskrevet over), mens ssp. furvior er noe mørkere og mindre olivengrønn på oversiden og et noe kraftigere stripemønster og ei blekere oransje kronestripe med noe bredere kantstriper. Det er også beskrevet en underart fra Georgia i USA, ssp. canivirens, men den skiller seg ikke fra nominatformen og blir synonymisert med denne.[2]
Ovnparula er en trekkfugl som hekker i Nord-Amerika og overvintrer i Florida, det aller sørligste Texas, Mexico og Mellom-Amerika, av og til også så langt sør som til det nordlige Colombia og Venezuela i Sør-Amerika.[2]
Arten eter mest insekter og leddyr, men også noe frø og bær i vintersesongen. Hekketiden er som regel i perioden mai–juli. Det er registeret at polyandri (flermanneri) forekommer om hunnene blir for fåtallige. Redet er ganske komplekst og er formet som ei gammel hollandsk støpejernsgryte (se etymologi over). Hunnen legger normalt 3–6 (typisk 4–5). Inkubasjonstiden tar normalt 11,5–14 dager og ungene blir typisk i redet i 8–11 dager selv om noen kan forlate det er kun sju dager om de blir forstyrret.[2]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Curson & Bonan (2018).[3] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Alle navn og beskrivelser i parentes er uoffisielle og midlertidige, i påvente av offisielle norske navn på arter eller grupper.
Ovnparula (Seiurus aurocapilla) er enest art i den monotypiske slekten Seiurus, som er basal i parulafamilien (Parulidae). Den består som tre taxa og er endemisk for den nye verden.
Multimedia w Wikimedia Commons Lasówka złotogłowa[4] (Seiurus aurocapilla) – gatunek ptaka z rodziny lasówek (Parulidae).
Wyróżniono trzy podgatunki S. aurocapilla[5][6]:
Długość ciała 14–16,5 cm. Pasek ciemieniowy płowy, obrzeżony ciemnobrązowo. Wierzch ciała oliwkowobrązowy; spód biały; gęste, brązowe kreski na piersi oraz bokach. Wyraźna biała obrączka oczna. Nogi różowe. Samica podobna, nieco jaśniejsza. U młodych widoczne 2 płowe paski na skrzydłach.
Lasy liściaste w środkowo-zachodniej, środkowej, północno-wschodniej oraz środkowo-wschodniej części Ameryki Północnej. Zimę spędza od południowo-wschodniej i południowo-środkowej części Ameryki Północnej do północnej części Ameryki Południowej. Żeruje na ziemi.
Lasówka złotogłowa (Seiurus aurocapilla) – gatunek ptaka z rodziny lasówek (Parulidae).
Rödkronad piplärksångare[2] (Seiurus aurocapilla) är en fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.[3]
Rödkronad piplärksångare är en relativt stor (13,5–15 centimeter i längd) marklevande skogsbunden skogssångare som trippar fram som en piplärka, därav namnet. Den är rätt trastlik med en grönbrun ovansida och ljus distinkt svartfläckig undersida. Karakteristiskt är hjässbandet, rödbrunt i mitten och svart på kanterna, lite som en mycket stor kungsfågel. Den ljusa ögonringen runt ögat på en i annars otecknad kind är också ett tydligt kännetecken.[4]
Rödkronad piplärksångare delas in i tre underarter:[3]
Arten är en mycket sällsynt gäst i Europa, med sex fynd från Storbritannien, tre från Irland och ett från Norge. Därutöver har den observerats vid ett tiotal tillfällen i Azorerna, hösten 2017 vid hela sex tillfällen.[5]
Fågeln placeras numera som enda art i släktet Seiurus. Tidigare inkluderades även nordlig och sydlig piplärksångare, men DNA-studier visar att de endast är avlägset släkt och har därför lyfts ut till det egna släktet Parkesia. Rödkronad piplärkssångare är systerart till alla andra skogssångare.[6]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör rödkronad piplärksångare.
Rödkronad piplärksångare (Seiurus aurocapilla) är en fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.
Seiurus aurocapilla là một loài chim trong họ Parulidae.[1]
Seiurus aurocapilla (Linnaeus, 1766)
Синонимы Подвиды
Золотоголовый дроздовый певун[4] (лат. Seiurus aurocapilla) — небольшая певчая птица семейства древесницевых.
Длина тела 14 см, вес 18 г. Оперение зеленовато-коричневого цвета, по бокам оливкового цвета. Брюхо белое с чёрными пестринами. На макушке имеется оранжево-коричневая обрамлённая чёрным полоса. Вокруг глаз имеется белое кольцо. Ноги розоватого цвета.
Ареал гнездования — лиственные и смешанные леса на востоке Северной Америки (центральная и восточная Канада). Регионы зимовки от Мексики вплоть до севера Южной Америки.
Птица ищет в лесной подстилке пауков, насекомых, улиток и других беспозвоночных.
Закрытое гнездо с боковым входом строится на земле. В кладке от 4 до 5 яиц. Период высиживания длится от 10 до 14 дней. Оба родителя принимают участие в выкармливании птенцов.
После ревизии подвидов золотоголового дроздового певуна S. a. canivirens (описанный из штата Джорджия) стал синонимом номинативного подвида — S. a. aurocapilla[1]. В виде выделяют три подвида:
Золотоголовый дроздовый певун (лат. Seiurus aurocapilla) — небольшая певчая птица семейства древесницевых.
橙顶灶莺（学名：Seiurus aurocapilla）是雀形目森莺科的一种小型鸣禽。其在北美洲东部繁殖，冬季则南迁至中美洲、加勒比海岛屿、佛罗里达及委内瑞拉北部等地。[2][3]
橙顶灶莺是灶莺属（Seiurus）的唯一种。它与森莺科的其他属亲缘关系较远，可能是该科最早分化出来的属。[4]
橙顶灶莺体长约为11至16厘米[5][6][7]，体重平均为19克。[8]其上体为橄榄褐色，下体则为白色间带黑色斑点。眼睛周围有白色眼环，另有黑色颊纹。冠部则为橙黄色带两侧黑边。[2]
橙顶灶莺（学名：Seiurus aurocapilla）是雀形目森莺科的一种小型鸣禽。其在北美洲东部繁殖，冬季则南迁至中美洲、加勒比海岛屿、佛罗里达及委内瑞拉北部等地。
橙顶灶莺是灶莺属（Seiurus）的唯一种。它与森莺科的其他属亲缘关系较远，可能是该科最早分化出来的属。
橙顶灶莺体长约为11至16厘米，体重平均为19克。其上体为橄榄褐色，下体则为白色间带黑色斑点。眼睛周围有白色眼环，另有黑色颊纹。冠部则为橙黄色带两侧黑边。
カマドムシクイ（学名：Seiurus aurocapillus）は、鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 カマドムシクイ（学名：Seiurus aurocapillus）は、鳥類の一種。
가마새는 참새목 아메리카솔새과에 딸린 작은 새이다. 몸길이 16cm 가량이며, 몸무게 최대 28g이다. 눈 주위에 흰 테두리가 있는 것이 특징이다. 북아메리카(미국, 캐나다)에 분포하며, 이 새는 산림의 바닥에서 서식한다.
