Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Great Kiskadees are abundant in their wetland and woodland environments. In places like Bermuda, they are the third most common species, with population densities as high as 8 to 10 pairs per hectare. Human trade or hunting are not a large threat to them (Long 1981).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Many P. sulphuratus feed on other bird's nests and their offspring, causing substantial decreases of cardinals, catbirds and white-eyed vireos. The decline of other bird population may indirectly affect humans (Long 1981).
With their wide range of selecting what to eat, P. sulphuratus sometimes capture Anolis lizards. The lizards are known for feeding on predatory beetles such as ladybirds, that help to control the scale of insect infestations (Long 1981).
These birds are omnivorous; they can eat almost anything. Frequently, they perch above the water and then plunge into it, capturing fish, tadpoles and frogs. After about the third or the fourth dive, they need to dry out in the sun. Therefore, they will switch to catching beetles, wasps and other flying insects. However, when those resources are scarce during the winter, they feed on seeds, fruits and berries. They also eat lizards, mice and baby birds (Ehrlich 1988, Kaufmann 1996, Perrins et al 1985).
Pitangus sulphuratus are most commonly found in wet woodland and savannah areas in the eastern region of North America, such as Texas and Louisiana. Also, many individuals are found in South America and Central Argentina (Whitfield 1984).
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Other names that P. sulphuratus are known as are great kiskadees and derby flycatchers. Kiskadees can range from 21 to 26 cm in length. They are large birds with big heads. They are among the larger species in the diverse family of tyrant flycatchers. Their sides and crown of the head are bold and black, with a white line above the eye. Their chest area and under parts are bright yellow while their throat is white and their back and tail are brown. They are monomorphic, in that both males and females are quite similar. They are alike in being medium sized and having relatively long wings and short legs. Their color is similar also as the dark structures of the beak, face and back contrast with their yellow mid-section (Kaufmann 1996, Long 1981, Perrins et al 1985).
Range mass: 52 to 68 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: wild: 83 months.
Great kiskadees are commonly found in open woodland, scrub, thickets, streamsides, groves, parks and towns. In the tropics, they avoid dense, unbroken forests for open habitats near water (Campbell et al 1985, Kaufmann 1996).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
There is little known about P. sulphuratus reproductive cycles. The breeding season begins in late March. They tend to breed in trees, near rivers, lakes, streams, lakes or in woodland or swamp areas. The nest is placed in a crotch of a tree, 10 to 30 feet above ground. The nest is made out of a bulky mass of dry vines stems, grasses, plant fibers, weeds and spanish moss. The interior is developed with softer, finer material like wool and feathers. The female can have 2 to 5 eggs while the average is 4. The eggs are characterized as being smooth, glossy, creamy white, and dotted with dark brown specks. Then, both adult kiskadees assist in feeding their young. Development of offspring and the age at first flight are not known (Harrison 1978, Kaufmann 1996, Long 1981).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
En raras ocasiones sus nidos son parasitados por Legatus leucophaius.
Distribucion General: Se encuentra desde el norte de México y el sur de Texas hasta la parte central de Argentina.
'''Pitangus sulphuratus ye un ave paseriforme americana de la familia de los tirandos. El machu y la fema son bien similares y comparten la xera de construyir el nial, que faen con bien diversos materiales y tien aspeutu desordenáu. El so berru agudo y enllargao da orixe al nome común onomatopéyicu que lleva y que varia según les distintes rexones onde habita.
Mide ente 21 y 26 cm de llargu. Tien cabeza grande, nales llargues y pates curties. El picu ye tan llargu como la cabeza y termina en forma de gabitu. El llombu y la cola son de color pardo verdosu. La cabeza ye negra con dos franxes blanques a manera de ceyes y gargüelu blancu, lo cual da-y l'aspeutu de tener antifaz y boína negros. El pechu y l'abdome son de color mariellu vivu y tien una corona oculta del mesmu color.
Habita dende'l sur de Texas y Méxicu hasta Uruguái, el centru d'Arxentina y Venezuela. Sacante nel altu monte, alcuéntrase en casi tolos ambientes, preferentemente cerca de l'agua. Con frecuencia, puede trate sobre los árboles de places en grandes ciudaes.
Magar el so aspeutu grave, ye un páxaru pacíficu, que solo s'amuesa agresivu na defensa del so nial.
El nial ye d'aspeutu desordenáu, avolumáu y esféricu, construyíu con camperes seques y recubiertu externamente por payes llargues, trapos ya inclusive bolses de polietileno.
El so cantar ruidoso y chillón ye'l so principal carauterística. Nes distintes rexones d'América interpreta'l so berru clásicu con distintos significaos, y dellí la so variabilidá de nomes.
L'alimentación del benteveo basar en tou tipu d'invertebraos, como bárabos, merucos, ya inseutos que caza volando, y complementar con delles frutes, como uves y figos, pequeños rucadores y reptiles, ya inclusive pexes, a los que pesca de manera bien similar a la del martín pescador, llevándolos hasta una caña y matándolos a golpes que da contra ella. Dacuando escalen los niales d'aves pequeñes.[1]
El benteveo tien un periodu de reproducción qu'entiende la primavera al branu, siendo'l so maduror sexual a los 12 meses de vida. Pon de 2 a 5 güevos per postura, realizando 3 o 4 postures per temporada. La incubación dura 13 díes, y los pichones pueden dixebrase a los 35 díes de nacencia.
Ye escasamente atopáu en cautiverio, pero sí ye posible la so reproducción nesti estáu, utilizando xaules grandes de blima y evitando el contautu con otros páxaros, sobremanera en dómina de celu. L'alimentación fayadizo ta basada en frutes como les mores, los figos, la mazana, etc. (pero non naranxes nin mandarines), y complementada con inseutos y viermes de too tipu. Precisa una xaula reproductora de 150 cm de llargu, 100 cm d'altu y 100 cm de fondura.
En dellos llugares tiense la creencia de que cuando'l benteveo glaya al mediudía, al pie de una casa, avisa la llegada de xente inesperao: parientes, amigos o persones estrañes. N'otros llugares atribúin el so berru cerca d'una casa a un anunciu de nacencia. N'árees rurales de la mariña arxentina suelse considerar el so berru sobre una vivienda como presaxu aciagu polo que-y lo estorna darréu. Si canta contentu cerca d'una casa, considerar como presaxu d'embaranzu.[2] Una lleenda guaraní diz qu'el benteveo ye un nietu de mal corazón al cual el dios Tupá convirtió en páxaru por non algamar al so güelu morrebundu un vasu d'agua.[3]
'''Pitangus sulphuratus ye un ave paseriforme americana de la familia de los tirandos. El machu y la fema son bien similares y comparten la xera de construyir el nial, que faen con bien diversos materiales y tien aspeutu desordenáu. El so berru agudo y enllargao da orixe al nome común onomatopéyicu que lleva y que varia según les distintes rexones onde habita.
Pitangus sulphuratus[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Tyrannidae.
Anvet e voe [Lanius] sulphuratus (kentanv) da gentañ-penn (e 1766)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Ar spesad nemetañ er genad Pitangus an hini eo.
Bevañ a ra diwar amprevaned ha frouezh dreist-holl ; kemer a ra mellkeineged bihan ivez[3].
Ar spesad a gaver an dek isspesad[4] anezhañ en un takad hag a ya eus mervent Stadoù-Unanet Amerika (SUA) da greiz Arc'hantina :
Pitangus sulphuratus a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Tyrannidae.
Anvet e voe [Lanius] sulphuratus (kentanv) da gentañ-penn (e 1766) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Ar spesad nemetañ er genad Pitangus an hini eo.
El tirà quiquiuè[1] (Pitangus sulphuratus) és un ocell de la família dels tirànids (Tyrannidae) i única espècie del gènere Pitangus, si bé molts autors hi inclouen també el tirà lictor. Habita zones amb arbres, normalment a prop de l'aigua, des del sud de Texas i gran part de Mèxic, cap al sud, a la llarga d'Amèrica Central fins a Panamà i a Sud-amèrica, des del nord, centre i est de Colòmbia, Veneçuela, Trinitat i Guaiana, cap al sud, per gairebé tot el continent a l'est dels Andes fins al nord de l'Argentina.
El tirà quiquiuè (Pitangus sulphuratus) és un ocell de la família dels tirànids (Tyrannidae) i única espècie del gènere Pitangus, si bé molts autors hi inclouen també el tirà lictor. Habita zones amb arbres, normalment a prop de l'aigua, des del sud de Texas i gran part de Mèxic, cap al sud, a la llarga d'Amèrica Central fins a Panamà i a Sud-amèrica, des del nord, centre i est de Colòmbia, Veneçuela, Trinitat i Guaiana, cap al sud, per gairebé tot el continent a l'est dels Andes fins al nord de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciscadî mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciscadïaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pitangus sulphuratus; yr enw Saesneg arno yw Great kiskadee. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. sulphuratus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r ciscadî mawr yn perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwybedog bronwinau’r Gogledd Aphanotriccus capitalis Gwybedog pigddu Aphanotriccus audax Teyrn corunllwyd Attila bolivianus Teyrn cycyllog Attila rufus Teyrn gwinau mawr Attila cinnamomeus Teyrn gylfingam y De Oncostoma olivaceum Teyrn gylfingam y Gogledd Oncostoma cinereigulare Teyrn melyngoch Attila torridus Teyrn tinfelyn Attila spadiceus Teyrn torfelyn Attila citriniventrisAderyn a rhywogaeth o adar yw Ciscadî mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciscadïaid mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pitangus sulphuratus; yr enw Saesneg arno yw Great kiskadee. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. sulphuratus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Tyran bentevi (Pitangus sulphuratus) je velký zástupce čeledi tyranovitých. Občas bývá označován za jediného představitele rodu Pitangus a druhý druh, který sem taktéž patří – tyran štíhlozobý (P. lictor) – bývá přesunován do rodu Philohydor.
Tyran bentevi hnízdí v otevřených lesích v rozmezí od jižního Texasu a Mexika až po Uruguay, střed Argentiny a Trinidad. V roce 1957 byl zavlečen na Bermudy a zřejmě v roce 1970 i do Tobaga. Často přitom bývá k vidění i v těsné blízkosti lidských sídel.
Dorůstá 22 cm a dosahuje hmotnosti kolem 63 g. Má tmavou hlavu se silným podélným bílým pruhem a s malou žlutou skvrnou na temeni. Hrdlo má bílé, spodinu těla jasně žlutou, hřbet, křídla a ocas hnědé. V poměru k tělu má také nápadně velký, silný, tmavý zobák.
Jeho anglický název – Kiskadee – je přepsanou podobou jeho výrazného a v Jižní Americe dobře známého hlasu, který zní jako kiskadý. Jeho české druhové jméno – bentevi – je opět přepsanou podobou jeho hlasu, ale tentokrát v portugalštině, kde se interpretuje jako benteví.
Problémy s přehráváním? Nápověda.
Tyran bentevi je všežravý. Podobně jako např. ťuhýkovití či lejskovití na svou kořist v podobě hmyzu a malých obratlovců (např. hlodavců) číhá na vhodné pozorovatelně vysoko na stromě, požírá však i zelené části rostlin a různé plody. Jeho hnízdo je velká kulovitá stavba s bočním vchodem postavená na stromě nebo telegrafním sloupu. V jedné snůšce přitom bývají 2–3 krémově zbarvená vejce s rudými skvrnami, na jejichž inkubaci se podílí pouze samice.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Great Kiskadee na anglické Wikipedii.
Tyran bentevi (Pitangus sulphuratus) je velký zástupce čeledi tyranovitých. Občas bývá označován za jediného představitele rodu Pitangus a druhý druh, který sem taktéž patří – tyran štíhlozobý (P. lictor) – bývá přesunován do rodu Philohydor.
Tyran bentevi hnízdí v otevřených lesích v rozmezí od jižního Texasu a Mexika až po Uruguay, střed Argentiny a Trinidad. V roce 1957 byl zavlečen na Bermudy a zřejmě v roce 1970 i do Tobaga. Často přitom bývá k vidění i v těsné blízkosti lidských sídel.
Dorůstá 22 cm a dosahuje hmotnosti kolem 63 g. Má tmavou hlavu se silným podélným bílým pruhem a s malou žlutou skvrnou na temeni. Hrdlo má bílé, spodinu těla jasně žlutou, hřbet, křídla a ocas hnědé. V poměru k tělu má také nápadně velký, silný, tmavý zobák.
Jeho anglický název – Kiskadee – je přepsanou podobou jeho výrazného a v Jižní Americe dobře známého hlasu, který zní jako kiskadý. Jeho české druhové jméno – bentevi – je opět přepsanou podobou jeho hlasu, ale tentokrát v portugalštině, kde se interpretuje jako benteví.
Problémy s přehráváním? Nápověda.
Tyran bentevi je všežravý. Podobně jako např. ťuhýkovití či lejskovití na svou kořist v podobě hmyzu a malých obratlovců (např. hlodavců) číhá na vhodné pozorovatelně vysoko na stromě, požírá však i zelené části rostlin a různé plody. Jeho hnízdo je velká kulovitá stavba s bočním vchodem postavená na stromě nebo telegrafním sloupu. V jedné snůšce přitom bývají 2–3 krémově zbarvená vejce s rudými skvrnami, na jejichž inkubaci se podílí pouze samice.
Der Schwefelmaskentyrann (Pitangus sulphuratus), auch Schwefeltyrann genannt, ist ein Sperlingsvogel und die einzige Art der Gattung Pitangus.
Der 22 Zentimeter lange und 63 Gramm schwere Schwefelmaskentyrann ist ein Vogel mit brauner Oberseite, schwarz-weiß gestreiftem Kopf, gelbem Scheitelstreif, weißer Kehle und gelber Unterseite. Der kurze, dicke Schnabel ist schwarz gefärbt.
Der Schwefelmaskentyrann brütet vom südlichen Texas und Mexiko bis nach Argentinien. In der Karibik kommt er auf Trinidad, Bermuda und Tobago vor. Der Vogel brütet im offenen Waldland mit einigen hohen Bäumen und auch um menschliche Siedlungen.
Der Schwefelmaskentyrann ist ein lauter, geselliger Vogel, der sein Revier auch gegen größere Vögel verteidigt. Der Allesfresser ernährt sich von Insekten, Nagetieren, Eidechsen, Fröschen, aber auch von Früchten. Außerdem fängt er sturztauchend Fische und vermag kleine Fledermäuse (u. A. Myotis albescens) im Flug zu fangen.[1]
Beide Elternvögel bauen auf einen Baum oder einem Telefonmast ein großes, gewölbtes Nest aus Pflanzenstängeln und Moos. Nur das Weibchen brütet zwei oder drei cremefarbene rotbraun gefleckte Eier aus.
Es sind zehn Unterarten bekannt:[2]
Der Schwefelmaskentyrann (Pitangus sulphuratus), auch Schwefeltyrann genannt, ist ein Sperlingsvogel und die einzige Art der Gattung Pitangus.
The great kiskadee (Pitangus sulphuratus), called bem-te-vi in Brazil, pitogue in Paraguay and benteveo in Argentina, is a passerine bird in the tyrant flycatcher family Tyrannidae. It is the only member of the genus Pitangus.
It breeds in open woodland with some tall trees, including cultivation and around human habitation. It is mainly found in Belize, and from the Lower Rio Grande Valley in southern Texas and northern Mexico. Cited in Liberia, Guanacaste, Costa Rica in December 2022. Occurs throughout Brazil and Venezuela (especially the central and south-southeastern regions) south to Argentina and Uruguay, Paraguay and central Argentina, the Guyana coastline, and on Trinidad. It was introduced to Bermuda in 1957, and to Tobago in about 1970.
The great kiskadee was described and illustrated in 1648 by the German naturalist Georg Marcgrave in the Historia Naturalis Brasiliae.[2] He used the name Pitangua-guacucode: tpw is deprecated , the word for a large flycatcher in the Tupi language.[3] In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the species in his Ornithologie based on a specimen collected in Cayenne, French Guiana. He used the French name La Pie-Griesche jaune de Cayenne and the Latin name Lanius Cayanensis Luteus.[4] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[5] At one time, the bird was also known as the Derby flycatcher.[6]
When the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition in 1766 he added 240 species that had been previously described by Brisson in his Ornithologie.[5] One of these was the great kiskadee. Linnaeus included a terse description, coined the binomial name Lanius sulphuratus and cited Brisson's work.[7] The specific name sulphuratus is Latin for 'sulphur'.[8] The word had been used by Brisson in describing the yellow colour of the underparts of the bird.[4]
The great kiskadee is now the only species placed in the genus Pitangus that was introduced by the English naturalist William Swainson in 1827.[9][10] The lesser kiskadee was at one time also placed in Pitangus but in 1984 the American ornithologist Wesley Edwin Lanyon moved the lesser kiskadee to its own monotypic genus Philohydor.[11] This has been accepted by some ornithologists,[9][12] but not all.[13]
There are 10 subspecies:[9]
The adult great kiskadee is one of the largest of the tyrant flycatchers. It is 25 to 28 cm (9.8 to 11.0 in) in length and weighs 53 to 71.5 g (1.87 to 2.52 oz).[14] The head is black with a strong white supercilium and a concealed yellow crown stripe. The upperparts are brown, and the wings and tail are brown with usually strong rufous fringes. The bill is short, thick, and black in color. The similar boat-billed flycatcher (Megarynchus pitangua) has a more massive black bill, an olive-brown back and very little rufous in the tail and wings. A few other tyrant flycatchers — the social flycatcher (Myiozetetes similis), for example — share a similar color pattern, but these species are markedly smaller.
The call is an exuberant BEE-tee-WEE, and the bird has an onomatopoeic name in different languages and countries: In Brazil its popular name is bem-te-vi ("I saw you well") and in Spanish-speaking countries it is often bien-te-veo ("I see you well") and sometimes shortened to benteveo. In Venezuela it is called "cristofué" or "Christ did it".[15][16]
The great kiskadee occupies a wide range of habitats, from open grassland with scattered trees to urban areas. Its range extends from the Lower Rio Grande Valley in southern Texas south through Central America to southern Argentina. It does not occur in Chile.[14] The great kiskadee was introduced to Bermuda in 1957. Two hundred birds were imported from Trinidad in an attempt to control the number of lizards, especially the tree lizard (Anolis grahami) which had itself been introduced.[17] The birds bred successfully and by 1976 the population on the island had expanded to around 60,000.[18] The great kiskadee is omnivorous and has failed to control the number of lizards.[19]
The great kiskadee is a common, noisy and conspicuous bird. It is almost omnivorous and hunts like a shrike or flycatcher, waiting on an open perch high in a tree to sally out and catch insects in flight or to pounce upon rodents and similar small vertebrates (such as other birds' chicks).[20] It will also take prey (such as small lizards and frogs) and some seeds and fruit from vegetation by gleaning and jumping for it or ripping it off in mid-hover, and occasionally dives for fish or tadpoles in shallow water, making it one of the few fishing passerines.[21][22] Kiskadees like to hunt on their own or in pairs, and though they might be expected to make good use of prey flushed by but too large for the smaller birds of the understory, they do not seem to join mixed-species feeding flocks very often. When they do, they hunt in the familiar manner. Such opportunistic feeding behavior makes it one of the commonest birds in urban areas around Latin America; its flashy belly and its shrill call make it one of the most conspicuous.[23]
Great kiskadees are monogamous and defend a territory. Both sexes build the large domed nest that has a side entrance.[24] It is chiefly composed of grasses and small twigs but can also incorporate lichen, string and plastic.[25][26] The birds will steal material from other nests.[24] The nest is placed in a wide range of sites, often in an exposed position high up in a tree or on man-made structures.[14][25] Occasionally the nest is placed in a cavity.[27][28] The clutch is 3 to 4 eggs.[14] These are moderately glossy, light yellowish cream in colour with purplish black and purplish brown spots. The average size is 27.9 mm × 20.0 mm (1.10 in × 0.79 in).[29] Only the female incubates the eggs; the male guards the nest while she leaves the nest to feed.[24] The eggs hatch after 16–17 days. The chicks are fed by both parents and fledge after 17–18 days.[14]
This alert and aggressive bird has a strong and maneuverable flight, which it uses to good effect when it feels annoyed by raptors. Even much larger birds are attacked by the great kiskadee, usually by diving down or zooming straight at them while they are in mid-air. Harsh calls are also often given during these attacks, alerting all potential prey in the area of the predator's presence. If not very hungry, any raptor subject to a great kiskadee's mobbing behavior is likely to leave, as it is well-nigh impossible to make a good catch when subject to the tyrant flycatcher's unwelcome attention. In general, avian predators are liable to steer clear of an alert great kiskadee, lest their hunting success be spoiled, and will hunt the great kiskadee itself – though it is as meaty as a fat thrush – only opportunistically.
To mammalian and squamate predators that can sneak up to nesting or sleeping birds, it is more vulnerable however. Even omnivorous mammals as small as the common marmoset (Callithrix jacchus) will try to plunder great kiskadee nests – at least during the dry season when fruits are scarce – despite the birds' attempts to defend their offspring.[30] One of two birds studied in the Parque Nacional de La Macarena of Colombia was parasitized by microfilariae.[31]
Not being appreciated as a songbird, the great kiskadee is not usually kept caged and therefore has escaped the depredations of poaching for the pet trade. Also, its feeding mostly on live prey makes it extremely difficult to keep in captivity. It is not considered threatened by the IUCN.[1][32]
The great kiskadee (Pitangus sulphuratus), called bem-te-vi in Brazil, pitogue in Paraguay and benteveo in Argentina, is a passerine bird in the tyrant flycatcher family Tyrannidae. It is the only member of the genus Pitangus.
It breeds in open woodland with some tall trees, including cultivation and around human habitation. It is mainly found in Belize, and from the Lower Rio Grande Valley in southern Texas and northern Mexico. Cited in Liberia, Guanacaste, Costa Rica in December 2022. Occurs throughout Brazil and Venezuela (especially the central and south-southeastern regions) south to Argentina and Uruguay, Paraguay and central Argentina, the Guyana coastline, and on Trinidad. It was introduced to Bermuda in 1957, and to Tobago in about 1970.
Por vidi la samnoman frukton pitango serĉu Pitango (arbo)
La Sulfurpitango aŭ simple Pitango, Pitangus sulphuratus, estas birdo de la paseroforma ordo kaj apartenas al la familio de la tiranedoj. La pitango estas trovebla en Suda kaj Norda Ameriko en kampoj kaj ankaŭ en urboj. Simile al Megarinko, la kanto de la Sulfurpitango estas aŭdebla ekde frumatene. Ĝi estas bela birdo kun tre bunta bildo en kapo nome nigrecaj krono kaj traokula strizono inter blankaj strizonoj kaj superokula el frunto kaj subvanga. La subaj partoj estas tre flavaj kaj la supraj partoj estas brunaj. Ĝia dieto konsistas el insektoj, fruktoj, ranidoj kaj etaj fiŝoj. Aliaj vortoj: pitangbirdo, pitanguso, pentuvio.
El bienteveo común[5] o pitohué, también conocido como bichofeo, bichofué gritón, bichajué, cristofué, pecho amarillo, pistoqué, pitogüé o quitupí (Pitangus sulphuratus) es una especie de ave paseriforme perteneciente a la familia Tyrannidae[6]. Mide entre 21 y 26 cm de longitud. La cabeza es grande, las alas largas y las patas cortas. El pico es tan largo como la cabeza, terminado en gancho. El lomo y la cola son de color pardo verdoso. La cabeza es negra con dos franjas blancas a modo de cejas; la garganta blanca. El pecho y abdomen son de color amarillo vivo y tiene una corona oculta del mismo color.[6] Es nativo de la América tropical (Neotrópico), distribuyéndose ampliamente desde el sur de Estados Unidos hasta el centro de Argentina.[3] Es muy común en una variedad de ambientes semi-abiertos y abiertos, rurales y urbanos; menos frecuente en regiones boscosas, donde se encuentra más o menos confinado a márgenes de lagos y ríos. Habita hasta una altitud de 1500 m s. n. m. (un poco más alto en valles andinos). La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN 2019-1) considera a la especie como de preocupación menor.[1]
Su gemido agudo y prolongado da origen al nombre común onomatopéyico que lleva y que varía según las diferentes regiones donde habita. Se le denomina bienteveo, benteveo o benteveo común (en parte de Argentina, Bolivia, Perú, Chile y Paraguay y Uruguay), bichofué, bichajué o bichofué gritón, chamaria (en Colombia), cristofué (en Colombia, Venezuela, y Honduras), güis común (en Nicaragua), luis bienteveo, pitabil, luis grande o chilera (en México), pijagüé, penehué, pitaguá' o pitanguá (del guaraní, en parte de Argentina y la mayor parte de Paraguay), bem-te-vi (en portugués, en Brasil),[7] pecho amarillo (en Costa Rica),[8] chío (en El Salvador),[9] bichofeo o pitojuán (en algunas partes de Argentina),[10] quetupí (en algunas regiones de Argentina),[11] pímparo (en Colombia),[12] cierto güis, comechile, Víctor Díaz (en la selva amazónica de Perú), chicha fría ( en Colombia y en Perú),[cita requerida] o ticú (en Puerto Vallarta).[cita requerida]
Habita desde el sur de Estados Unidos (Texas), México, toda América Central, Guatemala, Belice, Nicaragua, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá; Trinidad y Tobago, y toda América del Sur, Colombia, Venezuela, Guyana, Guayana francesa, Surinam, Brasil, Ecuador, Perú, Bolivia, Paraguay, Uruguay, hasta el centro de Argentina. Es raro en Chile, Islas Malvinas, Islas Sandwich del Sur e Islas Georgias del Sur.[1][7] En México se le encuentra a lo largo de las vertientes del Pacífico y del Golfo; en zonas del Eje Neovolcánico; en el altiplano, principalmente en el sur, en la zona del Bajío; en la depresión del Balsas; y en la región sur-sureste del país, incluyendo la península de Yucatán.[cita requerida]
Es muy común, visible y ampliamente diseminado en una variedad de ambientes semiabiertos y abiertos, rurales y urbanos. Es menos frecuente en regiones boscosas, donde se encuentra más o menos confinado a las márgenes de lagos y ríos. Hasta una altitud de 1500 m s. n. m., un poco más alto en valles andinos.[13]
Mide entre 21 y 26 cm de largo. Tiene cabeza grande, alas largas y patas cortas. El pico es tan largo como la cabeza y termina en forma de gancho. El lomo y la cola son de color pardo verdoso. La cabeza es negra con dos franjas blancas a modo de cejas y garganta blanca, lo cual le da el aspecto de tener antifaz y boina negros. El pecho y el abdomen son de color amarillo vivo y tiene una corona oculta del mismo color.
Pese a su aspecto grave, es un pájaro pacífico, que solo se muestra agresivo en la defensa de su nido.
La alimentación del benteveo se basa en todo tipo de invertebrados, como larvas, lombrices, e insectos que caza volando, y la complementa con algunas frutas, como uvas e higos, pequeños roedores y reptiles, e incluso peces, a los que pesca de manera muy similar a la del martín pescador, llevándolos hasta una rama y matándolos a golpes que da contra ella. A veces saquean los nidos de aves pequeñas.[8]
El macho y la hembra son muy similares y comparten la tarea de construir el nido, que hacen con muy diversos materiales y tiene aspecto desordenado. Es voluminoso y esférico, construido con pastos secos y recubierto externamente por pajas largas, trapos e incluso bolsas de polietileno.
El benteveo tiene un período de reproducción que comprende la primavera al verano, siendo su madurez sexual al año de vida. Pone de dos a cinco huevos por postura, realizando tres o cuatro posturas por temporada. La incubación dura trece días, y los pichones pueden separarse a los treinta y cinco días de nacimiento.
Su canto ruidoso y chillón es su principal característica. En las diferentes regiones de América se interpreta su grito clásico con diferentes significados, y de allí su variabilidad de nombres comunes.
En algunos lugares se tiene la creencia de que cuando el benteveo grita al mediodía, junto a una casa, avisa la llegada de gente inesperada: parientes, amigos o personas extrañas. En otros lugares atribuyen su grito cerca de una casa a un anuncio de nacimiento. En áreas rurales del litoral argentino se suele considerar su grito sobre una vivienda como presagio funesto por lo que se lo ahuyenta inmediatamente. Si canta contento cerca de una casa, se lo considera como presagio de embarazo.[14]
Una leyenda guaraní dice que el benteveo es un nieto de mal corazón al cual el dios Tupá convirtió en pájaro por no alcanzarle a su abuelo moribundo un vaso de agua.[15]
Una otra leyenda misionera dice que el benteveo es una reencarnación de una anciana que, acostumbraba a llamar a sus hijos para que le encendieran su rústico pito de palo a los gritos de "Che pito ogue" ("Mi cigarro se apagó", en guaraní) a sus hijas, pero posteriormente distorsionó el grito debido al cansancio, pasando a exclamar: "pitogüé". Abandonada por ellas a su suerte, cansadas de su tiranía, y muerta, les aparece en la figura del ave que en todo recordaba a la vieja: las patas agarradas en la rama se parecían a los dedos de la vieja apretando el pito; el pico, la nariz puntiaguda de la anciana; y la franja que tenía en la cabeza, la vincha con que ella se sujetaba el pelo…y que los persigue a los gritos chillones de pitogüé!, pitogüé![10]
La especie P. sulphuratus fue descrita por primera vez por el naturalista sueco Carlos Linneo en 1766 bajo el nombre científico Lanius sulphuratus; la localidad tipo es: «Cayena».[3]
El nombre genérico masculino «Pitangus» deriva del nombre tupí «pitanguá guaçú» utilizado para un atrapamoscas grande;[16] y el nombre de la especie «sulphuratus», proviene del latín: sulfurado, de color de azufre.[17]
Las afinidades de esta especie son inciertas; puede ser pariente próxima a Myiozetetes, dadas la numerosas similitudes en el comportamiento de nido. Las poblaciones de la Amazonia, incluyendo las aves ligeramente mayores del sureste de Colombia y de las Guayanas, tal vez estarían mejor representadas como una única subespecie nominal, debido a la falta de diferenciaciones claras y a la existencia de clines graduales de aumento del largo de la alas al sur y al norte del río Amazonas que no están correlacionadas con ninguna variación de color observada. Es necesaria una revisión formal, incluyendo investigación genética, para determinar las designaciones taxonómicas más apropiadas.[3]
Según la clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[18] y Clements Checklist v.2017,[19] se reconocen diez subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[3]
Pecho amarillo, en la Estación Biológica La Selva, Costa Rica.
Benteveo, en Buenos Aires, Argentina.
|formato=
requiere |url=
(ayuda)) (en inglés). El bienteveo común o pitohué, también conocido como bichofeo, bichofué gritón, bichajué, cristofué, pecho amarillo, pistoqué, pitogüé o quitupí (Pitangus sulphuratus) es una especie de ave paseriforme perteneciente a la familia Tyrannidae. Mide entre 21 y 26 cm de longitud. La cabeza es grande, las alas largas y las patas cortas. El pico es tan largo como la cabeza, terminado en gancho. El lomo y la cola son de color pardo verdoso. La cabeza es negra con dos franjas blancas a modo de cejas; la garganta blanca. El pecho y abdomen son de color amarillo vivo y tiene una corona oculta del mismo color. Es nativo de la América tropical (Neotrópico), distribuyéndose ampliamente desde el sur de Estados Unidos hasta el centro de Argentina. Es muy común en una variedad de ambientes semi-abiertos y abiertos, rurales y urbanos; menos frecuente en regiones boscosas, donde se encuentra más o menos confinado a márgenes de lagos y ríos. Habita hasta una altitud de 1500 m s. n. m. (un poco más alto en valles andinos). La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN 2019-1) considera a la especie como de preocupación menor.
Pitangus sulphuratus Pitangus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Pitangus sulphuratus Pitangus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Naamioväijy (Pitangus sulphuratus) on Pohjois-, Keski- ja Etelä-Amerikassa tavattava tyranneihin kuuluva varpuslintu.
Naamioväijy on melko suurikokoinen varpuslintu ja voi kasvaa 21–26 cm pitkäksi. Selästään ja siivistään laji on väriltään ruskea. Pää on musta lukuun ottamatta leveää valkoista silmäkulmajuovaa ja päälaen keltaista laikkua. Linnun kurkku on valkoinen. Vatsastaan naamioväijy on kirkkaan keltainen. Ulkonäöltään naamioväijy muistuttaa pikkunaamioväijyä (Pitangus lictor), joka on kuitenkin huomattavasti pienempi ja jonka nokka on pitempi kuin naamiöväijyllä. Koiraat ja naaraat muistuttavat toisiaan ulkonäöltään.[3][4][5][6][7]
Naamioväijyä tavataan alueelta, joka ulottuu Yhdysvalloista Texasin ja Louisianan osavaltioista etelään Keski-Amerikan läpi Etelä-Amerikkaan aina Argentiinaan saakka. Laji on myös siirretty Bermudan saarelle. Linnun elinympäristöä ovat vesialueiden läheisyydessä sijaitsevat pensaikot, avoimet metsiköt, puistot ja puutarhat. Trooppisilla seuduilla se välttelee tiheitä metsiä ja elää mieluummin avoimemmilla alueilla.[4][5][7][6][3][7]
Naamioväijy on äänekäs ja aggressiivinen lintu. Se on opportunistinen ruokailija ja sille kelpaavat hyönteiset, kalat, liskot, sammakot, lintujen poikaset, koiranruoka sekä hedelmät ja marjat, erityisesti banaanit.[4][5][6]
Yhdysvalloissa lajin pesimäkausi alkaa huhtikuun loppupuolella ja Etelä-Amerikassa se kestää helmikuusta toukokuulle. Laji pesii jokien ja suoalueiden läheisyydessä. Suurikokoinen pesä rakennetaan puuhun heinistä, sammalista ja muista kasvikuiduista. Naaras munii kahdesta viiteen kermanvalkeaa munaa, joissa on muutamia punaruskeita pilkkuja. Sekä koiras- että naarasnaamioväijyt ruokkivat kuoriutuneita poikasia.[4][3]
Naamioväijy (Pitangus sulphuratus) on Pohjois-, Keski- ja Etelä-Amerikassa tavattava tyranneihin kuuluva varpuslintu.
Pitangus sulphuratus
Le Tyran quiquivi (Pitangus sulphuratus) est une espèce de passereau de la famille des Tyrannidae. C'est la seule espèce du genre Pitangus. Le nom latin de genre Pitangus vient de pitanguá, nom donné à l'oiseau par les Amérindiens Tupis. C'est un des oiseaux les plus populaires du Brésil et de la Guyane où il occupe les villes et les jardins du littoral[1].
L'oiseau mesure environ 22 ou 23 cm. Sa poitrine et son ventre sont jaune vif. Cet oiseau porte un bandeau blanc au-dessus de l'œil. Il ne présente pas de dimorphisme sexuel.
Son chant trisyllabique permet de l'identifier facilement. Il est aussi à l'origine de son nom vernaculaire dans bien des langues : bem-te-vi (Brésil), kiskadi (Portugal), kiskadee (en anglais). Son chant peut toutefois être bisyllabique ou monosyllabique. Écouter le chant
Les chants varient suivant les régions ce qui peut expliquer la variation des noms donnés localement à l'espèce.
C'est l'un des oiseaux néotropicaux qui chante en premier le matin.
Son aire s'étend à travers l'Amérique latine.
Le nid est fait de paille et de brindilles sur les branches d'arbres touffus. Dans les zones urbaines, l'oiseau peut utiliser aussi du papier, du fil ou du plastique et nicher dans les cavités des poteaux électriques. Sa forme est sphérique (25 cm de diamètre) avec l'entrée dans la partie supérieure.
La femelle pond environ 4 œufs blancs et allongés qui jaunissent rapidement. Le couple assume la couvaison.
L'espèce est monogame. Le territoire est vigoureusement défendu pendant la période de nidification. Il est fréquent de les voir faire des piqués sur les oiseaux de proie.
Son alimentation est variée. L'oiseau peut consommer des centaines d'insectes par jour mais aussi des fruits (bananes, papayes, pommes, oranges, cerises de Cayenne...), des œufs d'autres oiseaux, des vers, de petits serpents, des lézards, des crustacés, des alevins des rivières et des lacs peu profonds. Il se nourrit également des parasites (tiques) des bovins. C'est aussi un prédateur des abeilles pouvant nuire à l'apiculture. Bien qu'il soit plus fréquent de le voir capturer des insectes au sol, il peut aussi les attraper en vol. Il attaque aussi le nid d'autres oiseaux comme le Sucrier à ventre jaune (Coereba flaveola).
Il joue un rôle important dans la dispersion des semences.
Dans certaines régions il lui arrive de migrer.
Une espèce proche, Philohydor lictor, a parfois été placée dans le genre Pitangus. Elle est à présent dans le genre Philohydor selon la classification de référence (version 3.5) du Congrès ornithologique international[2] et le genre Pitangus reste ainsi monospécifique.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des 10 sous-espèces suivantes :
Pitangus sulphuratus
Le Tyran quiquivi (Pitangus sulphuratus) est une espèce de passereau de la famille des Tyrannidae. C'est la seule espèce du genre Pitangus. Le nom latin de genre Pitangus vient de pitanguá, nom donné à l'oiseau par les Amérindiens Tupis. C'est un des oiseaux les plus populaires du Brésil et de la Guyane où il occupe les villes et les jardins du littoral.
Il Kaskadì maggiore o Pitango solforato (Bem-te-ve in portoghese brasiliano - lett. Ti-vedo-bene, dall'onomatopea del suo canto - o grande-kiskadi in portoghese europeo) è un uccello passeriforme della famiglia dei tirannidi, nome scientifico Pitangus sulfuratus. La specie è anche conosciuta dagli indigeni come pituã, pituá o puintaguá. Altre denominazioni esistenti sono triste-vida, bentevi (questa grafia non è riconosciuta dal vocabolario ortografico della lingua portoghese ),[1] Kaskadì-verdadeiro, Kaskadì-de-crooa, tiuí, teuí, tic-thiui. La versione portoghese europea della parola ricorda quella di lingua inglese: great kiskadee. In Argentina è conosciuto come bichofeo oppure vinteveo e benteveo (sempre dall'onomatopea); in Bolivia, come frío e, in Guyana francese, come quiquivi o qu'est-ce qu'il dit.[2]
Gli unici rappresentanti del genere Pitangus erano il Kaskadì maggiore e la specie Pitangus lictor,[3] ma attualmente solo una specie rientra in questo genere, lo stesso Kaskadì. La specie Pitangus lictor è ormai sinonimo dell'attuale Philohydor lictor, il benestante prossimo.[4]
Misurando circa 23,5 centimetri, è caratterizzato principalmente dal colore giallo brillante sul ventre e da una striscia bianca sulla sommità della testa, oltre al canto che, come detto, che dà il nome, per onomatopea nelle lingue dei paesi ove risiede, all'animale. Considerato uno degli uccelli più popolari in Brasile, è uno dei primi a vocalizzare all'alba.
"Bem-te-ve" e "triste-vita" sono onomatopee (in portoghese e spagnolo) del canto dell'uccello. "Pituã" deriva dal tupi pita'wã .[5] Pitangus sulfuratus deriva da pitangûagûasu ("grande pituá"), il modo in cui gli indios Tupi chiamavano l'uccello;[6] e dal latino sulfuratus ("zolfo"),[7] dal colore giallo come lo zolfo dal ventre dell'uccello.
È un uccello di taglia media, misura tra i 22 e i 25 cm di lunghezza per circa 60 grammi di peso. Presenta una colorazione bruna sul dorso; giallo brillante nel ventre; una striscia bianca (sopracciglio) sulla sommità della testa, sopra gli occhi; coda nera. Il becco è nero, piatto, lungo, resistente e leggermente ricurvo. La gola (zona appena sotto il becco) è bianca. Non c'è dimorfismo sessuale tra le specie.
È un uccello tipico dell'America latina, con una distribuzione geografica che si estende prevalentemente dal Messico meridionale all'Argentina, in un'area stimata in 16 000 000 di chilometri quadrati.[8] Tuttavia, può essere trovato anche nel sud del Texas e nell'isola di Trinidad. È stato introdotto alle Bermuda nel 1957, importato da Trinidad[9] e negli anni '70 a Tobago . Alle Bermuda, è la terza specie di uccelli più comune, raggiungendo densità di popolazione da 8 a 10 coppie per ettaro .[10]
È un abitante ben noto in tutte le regioni brasiliane, lo si trova in città così come in foreste e ambienti acquatici quali laghi e fiumi. lo si può facilmente vedere e sentir cantare sui fili elettrici e del telefono, sui tetti, oppure mente fa il bagno in vasche o fontane nelle piazze pubbliche. Come possiamo vedere, ha una grande adattabilità ai vari ambienti.
È uno degli uccelli più popolari in Brasile. Di solito è solitario, ma può essere anche visto in gruppi di tre o quattro che di solito si riuniscono sulle antenne televisive.
Il suo caratteristico canto trisillabico enuncia le sillabe BEM-te-VI, che danno il nome alla specie. Pertanto, il suo nome popolare ha origine onomatopeica. Il suo canto può anche essere bi-sillabico, emettendo un BI-HÍA o addirittura monosillabico, quando ascoltiamo un TCHÍA .
I canti suonano in modo diverso a seconda della posizione geografica nel quale si trova il singolo esemplare, ed è per tale motivo che vengono utilizzati diversi nomi comuni per questa specie.
Costruisce il nido con piccole ramaglie vegetali nei rami degli alberi che di solito sono ben chiusi. Può persino utilizzare, soprattutto nelle aree urbane, materiale di origine umana quale carta, plastica e fili. Il loro nido ha una forma chiusa e sferica, con l'ingresso su un lato (a differenza dei nidi a forma di tazza, nei quali l'ingresso è frontale), misura circa 25 centimetri di diametro. Generalmente è costruito in cima ad alberi ad alto fusto alla biforcazione di un ramo, ma è molto comune anche vederlo nelle cavità dei pali della distribuzione elettrica e/o telefonica e sui pali che ospitano i trasformatori e può trovarsi tra i 3 e i 12 metri da terra.
Oltre a costruire il nido, la coppia condivide i compiti della cura della prole. Al momento dell'accoppiamento, vicino al nido, maschio e femmina cantano in duetto, battendo ritmicamente le ali.[11]
Depone da tre a quattro uova coniche e bianche con macchie nere (che ricordano le uova di quaglia). Sono bianche subito dopo la posa, ma dopo un po' diventano giallastre. Le uova misurano 31 × 21 mm e vengono incubate dalla coppia. Sono coniche con macchie nere come le uova di quaglia, dopo la schiusa il loro sviluppo è altricial (nasce quasi senza piume con gli occhi chiusi, non vola né cammina):[11]
Sono uccelli monogami e quando nidificano il territorio che circonda il nido è difeso vigorosamente, e può diventare aggressivo con altri uccelli e anche con altri animali quando si sente minacciato. Per questo fa parte della famiglia dei tiranni (da tiranno). È comune vederli effettuare voli minacciosi e rasenti verso i rapaci (soprattutto falchi) che entrano nel loro territorio.
Ha una dieta varia. È un insettivoro, in grado di divorare centinaia di insetti ogni giorno. Ma mangia anche frutta (papaia, mele, arance, pitangas e molti altri), fiori da giardino, lombrichi, piccoli serpenti, lucertole, crostacei, nonché pesci e girini di fiumi e laghi poco profondi. Di solito mangia parassiti (zecche) di bovini e cavalli. Ostacola l'apicoltura poiché può essere un predatore delle api. Sebbene sia più comune vederlo catturare insetti che atterrano sui rami, è comune anche vederli attaccare durante il volo.
In breve: è un uccello che scopre sempre nuove forme di cibo. A causa della sua dieta generalista, a volte può aiutare a controllare gli insetti nocivi, ad esempio è noto che questo uccello si nutre di rettili del genere Anolis. Questi rettili, a loro volta, si nutrono di coleotteri predatori di insetti. L'uccello, riducendo il numero di rettili, farà sopravvivere più coleotteri, che aumentando il loro numero riusciranno a controllare (diminuire) il numero delle loro prede (in questo caso gli insetti, che in determinate circostanze possono essere considerati parassiti, danno alle attività umane).[10]
Essendo un uccello con abitudini che si adattano molto rapidamente, può nutrirsi anche del cibo di cani, gatti e altri animali domestici. Si nutre di uova di alligatore.
Svolge un ruolo importante nella dispersione dei semi. Nelle aree del cerrado dello stato di São Paulo, è uno degli uccelli più importanti nella dispersione dei semi della specie Ocotea pulchella Mart.[12]
In alcune regioni può essere migratorio.
Secondo la "Lista rossa delle specie minacciate di estinzione" dell'Unione internazionale per la conservazione della natura e delle risorse naturali, questo uccello ha uno stato di conservazione classificato "sicuro" o " meno preoccupante".[13] La popolazione mondiale è stimata tra 5.000.000 e 50.000.000 di individui (Rich et al. 2003).
Secondo Avibase - The World Bird Database Archiviato il 29 settembre 2007 in Internet Archive. le sottospecie sono:
Il Kaskadì maggiore o Pitango solforato (Bem-te-ve in portoghese brasiliano - lett. Ti-vedo-bene, dall'onomatopea del suo canto - o grande-kiskadi in portoghese europeo) è un uccello passeriforme della famiglia dei tirannidi, nome scientifico Pitangus sulfuratus. La specie è anche conosciuta dagli indigeni come pituã, pituá o puintaguá. Altre denominazioni esistenti sono triste-vida, bentevi (questa grafia non è riconosciuta dal vocabolario ortografico della lingua portoghese ), Kaskadì-verdadeiro, Kaskadì-de-crooa, tiuí, teuí, tic-thiui. La versione portoghese europea della parola ricorda quella di lingua inglese: great kiskadee. In Argentina è conosciuto come bichofeo oppure vinteveo e benteveo (sempre dall'onomatopea); in Bolivia, come frío e, in Guyana francese, come quiquivi o qu'est-ce qu'il dit.
Gli unici rappresentanti del genere Pitangus erano il Kaskadì maggiore e la specie Pitangus lictor, ma attualmente solo una specie rientra in questo genere, lo stesso Kaskadì. La specie Pitangus lictor è ormai sinonimo dell'attuale Philohydor lictor, il benestante prossimo.
Misurando circa 23,5 centimetri, è caratterizzato principalmente dal colore giallo brillante sul ventre e da una striscia bianca sulla sommità della testa, oltre al canto che, come detto, che dà il nome, per onomatopea nelle lingue dei paesi ove risiede, all'animale. Considerato uno degli uccelli più popolari in Brasile, è uno dei primi a vocalizzare all'alba.
Didysis kiskadas (lot. Pitangus sulphuratus, angl. Great Kiskadee, vok. Schwefeltyrann) – tironinių (Tyrannidae) šeimos žvirblinis paukštis, vienintelis kiskadų (Pitangus) gentyje. Taip pavadintas dėl girdimo garso „kis-ka-dii" (didžiojo kiskado balsas ).
Tai plačiai paplitęs triukšmingas paukštis. Suaugęs paukštis yra 22 cm ilgio, sveria 63 g. Papilvė geltona, per galvą eina baltos ir juodos juostos.
Gyvena atvirose vietose, kur auga pavieniai aukšti medžiai. Paplitę nuo pietų Teksaso ir Meksikos iki centrinės Argentinos.
Didysis kiskadas (lot. Pitangus sulphuratus, angl. Great Kiskadee, vok. Schwefeltyrann) – tironinių (Tyrannidae) šeimos žvirblinis paukštis, vienintelis kiskadų (Pitangus) gentyje. Taip pavadintas dėl girdimo garso „kis-ka-dii" (didžiojo kiskado balsas ).
Tai plačiai paplitęs triukšmingas paukštis. Suaugęs paukštis yra 22 cm ilgio, sveria 63 g. Papilvė geltona, per galvą eina baltos ir juodos juostos.
Gyvena atvirose vietose, kur auga pavieniai aukšti medžiai. Paplitę nuo pietų Teksaso ir Meksikos iki centrinės Argentinos.
Didžiojo kiskado klyksmas
De grote kiskadie (Pitangus sulphuratus), in Suriname om zijn roep bekend als Grietjebie, is een insectenetende (sub)tropische zangvogel uit de familie van de tirannen.
De volwassen grote kiskadie is circa 22 centimeter groot en weegt circa 63 gram. De kop is zwart met een witte oogstreep. De rug, vleugels en staart zijn bruin, de borst is helder geel. De snavel is kort en dik. De lichaamslengte vedraagt 21 tot 24 cm.
In verschillende talen is de naam van de vogel een onomatopee, ontleend aan de karakteristieke roep: een luid grietjebie. In Brazilië worden de vogel en zijn roep weergegeven als bem-te-vi; in Spaanstalige landen is het bien-te-veo, wat zoveel betekent als "Ik zie je goed!" of "Goed je te zien!".
Zijn voedsel bestaat uit insecten en vruchten, maar ook vissen en kikkervisjes staan op zijn menu. De vogel zit daarvoor op een tak te wachten, totdat hij met een stootduik zijn prooi te grazen neemt.
De grote kiskadie broedt in open bebost terrein, inclusief bouwland en rond menselijke bewoning, vanaf het zuiden van Texas tot Uruguay en centraal Argentinië en op Trinidad.
De soort telt 10 ondersoorten:
Een grote kiskadie verjaagt een havik.
Eén van de vliegenvangers die lijkt op de grote kiskadie is de Myiozetetes similis
Bem-te-vi in Jardim Botânico do Rio de Janeiro (Brazilië)
Cristofue in San Salvador (El Salvador)
Afbeelding van Henrik Grönvold
(P. s. bolivianus)
De grote kiskadie (Pitangus sulphuratus), in Suriname om zijn roep bekend als Grietjebie, is een insectenetende (sub)tropische zangvogel uit de familie van de tirannen.
Bentewi wielki (Pitangus sulphuratus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny tyrankowatych. Zamieszkuje Amerykę Północną po Teksas oraz Amerykę Południową po centralną Argentynę.
Żywi się wieloma rodzajami pokarmu – owocami, owadami, jajami i pisklętami, rybami, nietoperzami. Agresywny wobec innych ptaków. Buduje na drzewie lub krzewie gniazdo o kulistym kształcie, materiał na gniazdo stanowią suche trawy i inne miękkie materiały. W lęgu 2–5 jaj o kremowobiałym tle i brązowych plamkach. Inkubacja trwa 13–15 dni, wysiaduje jedynie samica.
Po raz pierwszy bentewi wielki został opisany przez Karola Linneusza w roku 1766 w edycji 12. dzieła Systema naturae. Uczony przydzielił go do rodzaju Lanius pod nazwą Lanius sulphurator[3]. Zanim przydzielono go do monotypowego rodzaju, opisany został przez Williama Swainsona jako Tyrannus sulphuratus, jednakże nadal przynależał do rodziny dzierzbowatych[4]. Rok później, w 1827 roku, ukazał się opis nowego monotypowego rodzaju Pitangus, również opracowany przez Williama Swainsona. Za cechy charakterystyczne naukowiec podał duży dziób, średnie skrzydła, ogon na końcu niewcięty, mocne i krótkie nogi oraz lotki o niezaostrzonych końcach. W rodzaju Tyrannus, w którym uprzednio go umieścił, wyszczególnił krótki dziób, długie skrzydła i niekiedy wcięty ogon[5].
Nie są jasne pokrewieństwa Pitangus sulphuratus z innymi gatunkami. Najbliżej spokrewniony wydaje się być rodzaj Myiozetetes, którego przedstawicieli cechują podobne zachowania lęgowe[6].
Według niektórych ujęć taksonomicznych również bentewi amazoński (Philohydor lictor) należy do rodzaju Pitangus; przykładowo w wydanej w 1983 roku liście ptaków Ameryki Północnej przydzielony został do tego właśnie rodzaju[7]. Przypuszczalnie oba te gatunki stanowią taksony siostrzane. Cechuje je identyczna budowa drugiej i trzeciej półobręczy chrzęstnej oskrzeli[8]. Za wyodrębnieniem rodzaju Philydor i pozostawieniem Pitangus monotypowym, przemawia również fakt, że bentewi amazoński buduje półotwarte gniazda w kształcie kubeczka, zaś u bentewi wielkiego są one okrągłe i posiadają boczne wejście[9].
Pozycję taksonu na drzewie rodowym tyrankowatych przedstawia następujący kladogram[10]:
Pitangus
Obecnie według IOC wyróżnia się następujące podgatunki[11]:
Nazwa rodzajowa Pitangus pochodzi od określenia Pitanguá guacú, które w języku ludu Tupí oznacza dużego ptaka z rodziny tyrankowatych; przypuszczalnie chodziło właśnie o bentewi wielkiego. Słowo sulphuratus oznacza z łaciny „siarkowy”[12]. Nazwa polska i w kilku innych językach „bentewi” pochodzi od określenia „Bien te veo” („widzę cię dobrze”), którymi według raportu z podróży statku HMS Beagle Hiszpanie określali ten gatunek[13].
Długość ciała wynosi 20-23 cm, masa ciała – około 60 g[14]. Długość dzioba wynosi około 3,3 cm, skoku – 1,5 cm[5]. Skrzydła dla 15 zbadanych osobników miały długość 93-115 mm, natomiast długość ogona u tych samych osobników wahała się między 73 a 86 mm[15].
Wierzch głowy czarny, w środku żółty. Od dzioba do tyłu głowy przez oko biegnie czarny pas. Od czarnego obszaru na wierzchu głowy oddziela go biały pas. Gardło białe, spód ciała żółty[16]. Dziób czarny[17]. Wierzch ciała brązowy, na skrzydłach nieco rudy. Tęczówki ciemne[18].
Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 16,1 mln km2[19]. Jego północny kraniec mieści się w południowym Teksasie, gdzie ptak występuje na południe od rzeki San Fernando Creek[20]. W Meksyku występuje w zachodniej, północno-zachodniej i wschodniej części kraju (nieobecny na Półwyspie Kalifornijskim[19]); spotyka się go w stanach Nuevo León, Tamaulipas, Zacatecas, gminie Mazatlán, stanach Colima, Puebla, Veracruz, Tabasco, Jalisco oraz Jukatan. Prócz tego spotykany jest na wyspach Isla Mujeres i Cozumel[21].
W Belize występuje na całej powierzchni kraju, w Gwatemali zasiedla część najbliższą w stosunku do Oceanu Spokojnego oraz północną i północno-centralną część kraju, w Salwadorze występuje na całej powierzchni kraju[22]. Dalej na południowy wschód jego zasięg obejmuje Honduras, Nikaraguę, Kostarykę (z wyjątkiem Valle del General) i Panamę; w Ameryce Południowej występuje od Kolumbii po Surinam i na południe poprzez Ekwador, Peru i Brazylię po wschodnią Boliwię i centralną Argentynę[23].
Został introdukowany na Bermudy[7]. W Luizjanie dwukrotnie odnaleziono gniazdo[24], w 2011 roku obserwowano w parafii Cameron trzy osobniki tego gatunku[25].
Ptak występuje w bardzo zróżnicowanych środowiskach życia. Mogą to być zarówno wilgotne i suche lasy tropikalne, namorzyny, łąki i suche zakrzewienia, jak i tereny stworzone przez człowieka, jak grunty rolne, pastwiska czy miasta. Spotyka się go do wysokości 1600 m n.p.n.[19] Autorzy książki The birds of El Salvador podają maksymalną wysokość przy sprzyjających warunkach około 2100 m n.p.m. (7000 stóp)[26].
Bentewi wielki żeruje samotnie lub parami. Jest to głośny i łatwy do zauważenia ptak. Silnie terytorialny, nie odbywa wędrówek[27].
Zawołanie stanowi płaczliwe nosowe łenk. Prócz tego odzywa się różnorodnymi szczebioczącymi dźwiękami. Pieśń, której gatunek zawdzięcza swą angielską nazwę Great Kiskadee, brzmi jak głośne, stosunkowo powolne kis ka dee[28].
Wiadome jest, że obawia się wzorów przypominających te pokrywające węże z rodzajów Micrurus i Micruroides[29], nawet gdy będzie to jedynie pomalowany kij[28].
Pożywienie tego gatunku jest bardzo zróżnicowane; zjada zarówno owady, jaszczurki, ryby, małe pisklęta, jak i owoce[14]. Przykładowo, w Gwatemali odnotowano zjadanie owoców rośliny z gatunków Guaiacum sanctum (parolistowate)[30], zaś w Argentynie owoców drzewa Eugenia umbelliflora (mirtowate)[31]. W Brazylii obserwowano żerowanie na owocach Talauma ovata (magnoliowate)[32].
W Argentynie zaobserwowano zjadanie kijanek płazów bezogonowych z gatunku Pleurodema borelli (Leptodactylidae)[33]. Zjada także dorosłe żaby[34]. W Brazylii odnotowano łapanie nietoperzy z rodzaju Myotis[35].
Celem wprowadzenia gatunku w 1957 roku na Bermudy było zmniejszenie liczebności jaszczurek z rodzaju Anolis. Jaszczurki te były introdukowane; w roku 1905 przeniesiono je na wyspy celem zmniejszenia liczebności muszek owocówek. Pomysł nie powiódł się, gdyż bentewi zaczęły zamiast jaszczurek zjadać jaja ptaków takich jak wireonek białooki (Vireo griseus) i błękitnik rudogardły (Sialia sialis). Wprowadzenie tego gatunku przypuszczalnie było przyczyną wymarcia owadów Tibicen bermudiana (cykadowate)[36].
Żywi się także bezkręgowcami. Opis z 1938 roku mówi o czterech zbadanych żołądkach tych ptaków, zawierających małe chrząszcze, osy oraz przedstawicieli prostoskrzydłych; prócz tego znaleziono niemożliwą do zidentyfikowania masę owadów. Prócz tego wspomniano o ptakach w Puerto El Triunfo, które przesiadywały na gałęziach nad wodą, łapiąc małe rybki[37]. Na Trynidadzie obserwowany był w trakcie wyłapywania gupików z oczek wodnych[38]. Obserwowano ten gatunek podążający za mrówkami z gatunku Labidus praedator celem zjadania wypłoszonych przez nie owadów[39].
W lipcu 2005 roku w Brazylii dwukrotnie zaobserwowane zostało kleptopasożytnictwo na czapli śniadej (Egretta caerulea)[40].
Lęgi rozpoczynają się w marcu[41]; najwcześniej jaja znaleziono 28 marca[26]. Na gniazdo zwierzę preferuje miejsca znajdujące się blisko wody, z powodu dostępności pożywienia[42].
Bentewi wielkie nie reagują na ludzi w pobliżu gniazda, jednak wykazują agresję wobec innych ptaków, nawet jeżeli nie zagrażają lęgom. Obserwowano odganianie większych gatunków, takich jak sępnik różowogłowy (Cathartes aura) i sępnik pstrogłowy (C. burrovianus), czajka miedziana (Vanellus chilensis) i szczudłak obrożny (Himantopus melanurus). Prócz tego odpędza gatunki będące pasożytami lęgowymi, jak starzyk wielki (Molothrus oryzivorus), starzyk krótkodzioby (M. rufoaxillaris) i starzyk granatowy (M. bonariensis)[43].
Starzyki wielkie pasożytują jedynie na innych przedstawicielach kacykowatych (Icteridae)[43], jednakże w przypadku starzyka granatowego odnotowano także pasożytnictwo na Pitangus sulphuratus[44].
W trakcie badań w okolicach jeziora Laguna Blanca w Paragwaju trzy ze zbadanych gniazd mieściły się około 400 metrów od siebie. Ptakom nie przeszkadzała obecność gniazd innych gatunków, np. gołąbeczka cynamonowego (Columbina talpacoti) i bentewi krasnociemieniowych (Myiozetetes similis)[43]. Wiadomo, że bentewi wielki może zabierać materiał na budowę gniazda bezpośrednio z gniazd innych ptaków, jeżeli gniazdują wystarczająco blisko[45]. Budulec stanowią martwe włókna traw oraz inne miękkie dostępne materiały, takie jak włókna roślinne, pióra, mech i kawałki materiału. Kształt gniazda jest okrągły, zaś jego zewnętrzne wymiary to około 25 na 35 cm. Budowane może być na drzewie do 9 metrów nad ziemią, ale i na złamanym pniu drzewa czy starym gnieździe np. kormorana oliwkowego (Phalacrocorax brasilianus)[37]. W 1942 roku odnotowano gniazdo mieszczące się w akacji Acacia cornigera. Po całym drzewie chodziły mrówki, jednakże nie kąsały one piskląt i dorosłych, za to chroniły lęg przed innymi zwierzętami[46]. W 1989 roku w Piracicaba w Brazylii odnaleziono gniazdo w szczelinie budynku kościoła, około 7,84 metra nad ziemią. W 1993 w szczelinie ściany tego samego kościoła także odnaleziono gniazdo, kolejne w tej samej szczelinie w 1995 (ptaków nie widziano i zostało ono usunięte). Odnotowano także gniazda otwarte od góry w kształcie kubeczka, umieszczone pod liściem palmy lub w gęstej roślinności nad wodą[9].
Jaja składane w liczbie 2–5, przeważnie 4, mają wymiary średnio 28,5x21 mm. Wśród 50 zbadanych jaj najmniejsze miało wymiary 24,2x18,7 mm, największe 32,4x19,6 mm[47]. Cechuje je owalny kształt i kremowobiała barwa. Gładką i nieznacznie połyskliwą skorupkę pokrywają rzadko rozmieszczone brązowe plamki[24]. Inkubacja trwa 13-15 dni, wysiaduje jedynie samica[27].
Pisklęta karmione są głównie owocami i bezkręgowcami. Wśród zauważonych 122 przypadków złapania pożywienia dla piskląt w 68 przypadkach był to pokarm zwierzęcy, a w 38 roślinny (owoce Coccoloba cujabensis, rdestowate). Ptaki dorosłe szukając pożywienia więcej czasu spędzały przy łapaniu pluskwiaków z rodziny Belostomatidae, płazów bezogonowych (odnotowano Physalaemus albonotatus), ważek, nietoperzy i wodnych bezkręgowców. Dwukrotnie zaobserwowano łapanie jaszczurek z rodzaju Tropidurus, raz ślimaka z rodzaju Pomacea. W 16 przypadkach ustalenie przynależności zdobyczy nie było możliwe[48]. Młode są w pełni opierzone po 35 dniach od wyklucia[27].
Na bentewi wielkich pasożytują larwy siedmiu much z rodzaju Philornis – Philornis angustifrons, Philornis deceptiva, Philornis downsi, Philornis sanguinis, Philornis seguyi, Philornis torquans oraz Philornis trinitensis[58]. Na podstawie dziesięciu okazów znalezionych na tych ptakach opisano nowy gatunek roztoczy, Pterodectes pitangi (Proctophyllodidae)[59]. Prócz tego odnotowano obecność roztoczy Ornithonyssus bursa na pisklętach Pitangus sulphuratus[60]. Inny napotkany w piórach tego gatunku roztocz to Blankaartia sinnamary (Trombiculidae)[61]. W żołądkach zaś znajdowane są nicienie z rodzaju Deliria[62].
IUCN klasyfikuje gatunek jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Według organizacji Partners in Flight populacja wynosi co najmniej 50 000 000 osobników, co w połączeniu z bardzo dużym zasięgiem występowania nie wzbudza obaw co do przetrwania gatunku. W Ameryce Północnej populacja Pitanga sulphuratus wzrasta[19].
W relacji z podróży okrętu HMS Beagle Charles Darwin, który odpowiedzialny był za opisy behawioralne gatunków, następująco napisał o bentewi wielkim[13]:
W niektórych rejonach, gdzie zamieszkuje ten ptak, panuje przekonanie, że jego okrzyk o południu zwiastuje nadejście gości, zarówno krewnych i przyjaciół, jak i nieznajomych; można również spotkać się z przesądem, że wołanie tego ptaka w okolicach domu zwiastuje narodziny. Także płaczliwe głosy bentewi zależnie od rejonu są różnie określane; jedni słyszą w nich właśnie benteveo, inni pitogüé. Wśród ludu Guarani istnieje legenda, w której Sagua za niechęć do opieki nad umierającym ojcem został przemieniony w tego ptaka. Powtarzając wciąż Pito güé powoli przybierał ciało ptaka. Stąd też określenie na głos tego gatunku[63].
Na Bermudach prowadzi się odstrzał bentewi wielkich celem ograniczenia populacji. W Urugwaju, by zapobiec niszczeniu upraw, stosuje się karbofuran i metiokarb (oba to pestycydy)[29].
Ukazało się kilka znaczków z bentewi wielkim: w Brazylii, Argentynie, Hondurasie, Gujanie, Nikaragui, Paragwaju, Surinamie, Urugwaju i Wenezueli[64].
Według przekonań ludu Kali'na (znanego także jako Galibi) jest to ptak, który dla zabawy nakazywał ludziom wrzucać swoje rzeczy do wody, a następnie po nie nurkować[65]. Według żyjących obecnie Indian płaczliwy głos tego ptaka jest właśnie „zaproszeniem” do nurkowania[66].
Bentewi wielki (Pitangus sulphuratus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny tyrankowatych. Zamieszkuje Amerykę Północną po Teksas oraz Amerykę Południową po centralną Argentynę.
Żywi się wieloma rodzajami pokarmu – owocami, owadami, jajami i pisklętami, rybami, nietoperzami. Agresywny wobec innych ptaków. Buduje na drzewie lub krzewie gniazdo o kulistym kształcie, materiał na gniazdo stanowią suche trawy i inne miękkie materiały. W lęgu 2–5 jaj o kremowobiałym tle i brązowych plamkach. Inkubacja trwa 13–15 dni, wysiaduje jedynie samica.
O bem-te-vi (português brasileiro) ou grande-kiskadi (português europeu) é uma ave passeriforme da família dos tiranídeos de nome científico Pitangus sulphuratus. A espécie é, ainda, conhecida pelos índios como pituã, pitaguá ou puintaguá. Outras apelações existentes são triste-vida, bentevi (esta grafia não é reconhecida pelo Vocabulário Ortográfico da Língua Portuguesa),[2] bem-te-vi-verdadeiro, bem-te-vi-de-coroa, tiuí, teuí, tic-tiui. A versão em português europeu da palavra se assemelha com a anglófona: great kiskadee. Na Argentina, é conhecido como bichofeo, vinteveo e benteveo; na Bolívia, como frío; e, na Guiana Francesa, como quiquivi ou qu'est-ce qu'il dit.[3]
Os únicos representantes do género Pitangus eram o bem-te-vi e a espécie Pitangus lictor,[4] porém atualmente só uma espécie enquadra-se neste género, o próprio bem-te-vi. A espécie Pitangus lictor agora é sinonímia da atual Philohydor lictor, o bem-te-vizinho.[5]
Medindo cerca de 23,5 centímetros, caracteriza-se principalmente pela coloração amarela viva no ventre e uma listra branca no alto da cabeça, além do canto que nomeia o animal. Considerado um dos pássaros mais populares do Brasil, é um dos primeiros a vocalizarem ao amanhecer.
"Bem-te-vi" e "triste-vida" são onomatopeias do canto da ave. "Pituã" é oriundo do tupi pita'wã.[6] Pitangus sulphuratus provém de pitangûagûasu ("pitauá grande"), forma pela qual os índios tupis chamavam a ave;[7] e do latim sulphuratus ("semelhante a enxofre"),[8] pela cor amarela como enxofre do ventre da ave.
Constitui em uma ave de médio porte, medindo entre de 22 e 25 cm de comprimento para aproximadamente 60 gramas. Tem uma coloração parda no dorso; amarela viva na barriga; uma listra (sobrancelha) branca no alto da cabeça, acima dos olhos; cauda preta. O bico é preto, achatado, longo, resistente e um pouco encurvado. A garganta (zona logo abaixo do bico) é de cor branca. Não há dimorfismo sexual entre a espécie.
É uma ave típica da América Latina, com uma distribuição geográfica que se estende predominantemente do sul do México à Argentina, uma área estimada em 16 000 000 quilômetros quadrados.[9] Entretanto, pode também ser encontrada no sul do Texas e na ilha de Trinidad. Foi introduzida nas Bermudas em 1957, importada de Trinidad,[10] e na década de 1970 em Tobago. Nas Bermudas, são a terceira espécie de ave mais comum, podendo atingir densidades populacionais de 8 a 10 pares por hectare.[11]
É um habitante bem conhecido em todas as regiões brasileiras, podendo ser encontrado em cidades, matas e ambientes aquáticos como lagoas e rios. Pode-se vê-lo facilmente cantando em fios de telefone, em telhados ou banhando-se nos tanques ou chafarizes das praças públicas. Como podemos ver, possui grande capacidade de adaptação.
É uma das aves mais populares no Brasil. Anda geralmente sozinho, mas pode ser visto em grupos de três ou quatro que se reúnem habitualmente em antenas de televisão.
Lista de países onde pode ser encontrado em todo o território nacional Belize Bermudas Brasil Costa Rica El Salvador Guiana Francesa Guiana Nicarágua Paraguai Suriname Trinidad e Tobago Uruguai Venezuela Lista de países onde pode ser encontrado em parte do território Argentina Bolívia Colômbia Equador Honduras Guatemala México Panamá Estados Unidos PeruO seu canto trissilábico característico enuncia as sílabas BEM-te-VI, que dão o nome à espécie. Portanto, seu nome popular possui origem onomatopeica. Seu canto pode ser também bissilábico, emitindo um BI-HÍA ou ainda monossilábico, quando escutamos um TCHÍA.
Os cantos têm sonoridades diferentes consoante o local. É uma das razões de serem utilizados vários nomes comuns para esta espécie.
Constrói o ninho com pequenas ramas de vegetais em galhos de árvores geralmente bem cerradas. Pode, inclusive, utilizar, para construir o seu ninho, sobretudo em zonas urbanas, material de origem humana: papel, plástico e fios. Seu ninho tem uma forma fechada e esférica, com a entrada na parte lateral (diferentemente dos ninhos em forma de xícara, a entrada é pelo lado), medindo cerca de 25 centímetros de diâmetro. Geralmente, é construído no topo de árvores altas, na forquilha de um galho, mas é muito comum também vê-lo nas cavidades dos geradores de postes, podendo ficar entre 3 e 12 metros do solo.
Além de construir o ninho o casal divide as tarefas de cuidar da prole. Na época do acasalamento, próximo ao ninho, macho e fêmea cantam em dueto, batendo as asas ritmicamente.[12]
Põe cerca de três a quatro ovos cônicos e brancos com pintinhas pretas (lembrando ovos de codorna). Eles são brancos logo após a postura, mas após um tempo passam a ficar amarelados. Os ovos medem 31 x 21 milímetros e são incubados pelo casal. São cônicos com pintinhas pretas como os ovos de codorna, após a eclosão seu desenvolvimento é altricial (nasce quase sem penas com olhos fechados, não voa nem anda): [13]
São aves monogâmicas e quando da nidificação o território circundante ao ninho é defendido vigorosamente, podendo vir a ser agressivo com outros pássaros e até mesmo outros animais ao se sentir ameaçado. Por esta razão que faz parte da família dos tiranídeos (de tirano). É comum vê-los dando rasantes em aves de rapina (principalmente gaviões) que entram no seu território.
Possui uma variada alimentação. É insetívoro, podendo devorar centenas de insetos diariamente. Mas também come frutas (mamões, maçãs, laranjas, pitangas e muitas outras), flores de jardins, minhocas, pequenas cobras, lagartos, crustáceos, além de peixes e girinos de rios e lagos de pouca profundidade. Costuma comer parasitas (carrapatos) de bovinos e equinos. Atrapalha a apicultura por ser predador de abelhas. Apesar de ser mais comum vê-lo capturar insetos pousados em ramos, também é comum atacá-los durante o voo.
Em suma: é uma ave que está sempre descobrindo novas formas de alimento. Devido ao seu regime alimentar generalista, por vezes poderá ajudar a controlar pragas de insectos, como por exemplo, sabe-se que esta ave se alimenta de répteis do género Anolis. Estes répteis, por sua vez, alimentam-se de escaravelhos predadores de insectos. A ave, ao fazer diminuir o número de répteis, fará com que sobrevivam mais escaravelhos, que aumentando o seu número, poderão controlar (diminuir) o número das suas presas (neste caso, insectos, que poderão em certas circunstâncias serem consideradas pragas, prejudicando as actividades humanas).[11]
Como é uma ave de hábitos que se adaptam muito rapidamente, pode, também, se alimentar da ração de cachorros, gatos e outros animais de estimação. Se alimenta de ovos de jacaré.
Tem um importante papel na dispersão de sementes. Em áreas de cerrado do estado de São Paulo, é uma das aves mais importantes na dispersão de sementes da espécie Ocotea pulchella Mart.[14]
Em certas regiões, poderá ser migratória.
Segundo a "Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas" da União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais, esta ave tem um estado de conservação de "seguro" ou "pouco preocupante" (least concern).[1] A população mundial está estimada entre 5 000 000 e 50 000 000 indivíduos (Rich et al. 2003).
Segundo a Avibase - The World Bird Database as subespécies são:
O bem-te-vi (português brasileiro) ou grande-kiskadi (português europeu) é uma ave passeriforme da família dos tiranídeos de nome científico Pitangus sulphuratus. A espécie é, ainda, conhecida pelos índios como pituã, pitaguá ou puintaguá. Outras apelações existentes são triste-vida, bentevi (esta grafia não é reconhecida pelo Vocabulário Ortográfico da Língua Portuguesa), bem-te-vi-verdadeiro, bem-te-vi-de-coroa, tiuí, teuí, tic-tiui. A versão em português europeu da palavra se assemelha com a anglófona: great kiskadee. Na Argentina, é conhecido como bichofeo, vinteveo e benteveo; na Bolívia, como frío; e, na Guiana Francesa, como quiquivi ou qu'est-ce qu'il dit.
Os únicos representantes do género Pitangus eram o bem-te-vi e a espécie Pitangus lictor, porém atualmente só uma espécie enquadra-se neste género, o próprio bem-te-vi. A espécie Pitangus lictor agora é sinonímia da atual Philohydor lictor, o bem-te-vizinho.
Medindo cerca de 23,5 centímetros, caracteriza-se principalmente pela coloração amarela viva no ventre e uma listra branca no alto da cabeça, além do canto que nomeia o animal. Considerado um dos pássaros mais populares do Brasil, é um dos primeiros a vocalizarem ao amanhecer.
Större kiskadi[2] tidigare kallad bentevi[3] (Pitangus sulphuratus) är en fågel i familjen tyranner inom ordningen tättingar.[4] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Större kiskadin har genom sin talrikhet och oräddhet blivit mycket känd. Den påminner i kroppsform och levnadssätt om törnskatan, är på översidan grön, på undersidan gul och har en gul tofs på huvudet. Den lever av insekter och har fått sitt namn efter varningsskriket "bien te vi" (spanska = jag såg dig väl).[3]
Större kiskadi delas in i tio underarter med följande utbredning:[4]
Större kiskadi tidigare kallad bentevi (Pitangus sulphuratus) är en fågel i familjen tyranner inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Större kiskadin har genom sin talrikhet och oräddhet blivit mycket känd. Den påminner i kroppsform och levnadssätt om törnskatan, är på översidan grön, på undersidan gul och har en gul tofs på huvudet. Den lever av insekter och har fått sitt namn efter varningsskriket "bien te vi" (spanska = jag såg dig väl).
Större kiskadi delas in i tio underarter med följande utbredning:
P. s. sulphuratus – tropiska sydöstra Colombia till sydöstra Peru, Guyanaregionen och norra Brasilien P. s. texanus – södra Texas (Rio Grande Valley) till sydöstra Mexiko (Veracruz) P. s. derbianus – torra områden i västra Mexiko (från södra Sonora-öknen till Tehuantepec-näset) P. s. guatimalensis – sydöstra Mexiko (Nuevo León) till centrala Panama P. s. trinitatis – östligaste Colombia till östra Venezuela, nordvästra Brasilien och Trinidad P. s. caucensis – västra och södra Colombia (sydvästra Bolívar, Cauca och Magdalena-dalarna) P. s. rufipennis – kustnära delarna av norra Colombia och norra Venezuela P. s. maximiliani – Amazonområdet i Brasilien till östra Bolivia och Chaco i Paraguay P. s. bolivianus – höglandet i östra Bolivia (från Cochabamba till Tarija) P. s. argentinus – sydostligaste Brasilien, östra Paraguay, Uruguay och centrala ArgentinaPitangus sulphuratus là một loài chim trong họ Tyrannidae.[1]
Pitangus sulphuratus là một loài chim trong họ Tyrannidae.
Большая питанга[1] (лат. Pitangus sulphuratus) — певчая птица семейства тиранновые.
Большая питанга длиной 22 см и весом 63 г. Верхняя сторона коричневого цвета, голова с чёрно-белыми полосами, на макушке жёлтая полоса, горло белое, нижняя сторона жёлтая. Короткий, толстый клюв окрашен в чёрный цвет.
Большая питанга гнездится от южного Техаса и Мексики до Аргентины. В Карибском море встречается на Тринидаде, Бермудах и Тобаго. Птица гнездится на открытой лесистой местности с несколькими высокими деревьями, а также вокруг человеческих поселений.
Большая питанга — это громкая, общительная птица, которая защищает участок также от крупных птиц. Всеядная птица питается насекомыми, грызунами, ящерицами, лягушками, а также плодами. Кроме того, она ловит рыбу.
Обе родительских птицы строят на дереве или телефонной мачте большое, изогнутое гнездо из стеблей растений и мха. Только самка высиживает 2 или 3 кремовых красно-коричневое пятнистых яйца.
Большая питанга (лат. Pitangus sulphuratus) — певчая птица семейства тиранновые.
キバラオオタイランチョウ(学名:Pitangus sulphuratus)は、スズメ目タイランチョウ科に分類される鳥類の1種。
タイランチョウのなかでは大きなサイズであり、体長22cm、体重63gほどになる。
黒い頭に目の上の白い筋、黄色い腹が特徴。
テキサス州南部・メキシコ南部からカリブ海、アルゼンチンにかけて生息する。
鳴き声がきわめて特徴的ではっきりとよく通る。カリブ海ではその鳴き声からkiskadee, トリニダードではkeskideeと呼ばれている。これはフランス語の "Qu'est-ce qu'il dit?" (なんて言っているの?)からきた、という人もあるが俗説らしい[1]。