The fur of rusty-spotted cats is short and brownish gray in color with a rusty tinge. The coat of the Sri Lankan subspecies is less gray and has more of a russet color. The underside and throat are white with darker spots and stripes. The back and sides are covered by rusty brown spots. There are four dark stripes running from above the eyes, between the ears and onto the shoulders. The cheeks of the face are marked by two streaks of darker fur and the ears are small and rounded. The soles of the feet are black and the tail is about half the length of the head and body. At about half the size of a domestic cat, this is considered the smallest cat species. Full grown females can weigh up to 1.4 kg and full grown males reach up to 1.7 kg. For about the first 100 days of development, males are smaller in size than females, but after that time, males have a greater average body weight.
Range mass: 1.7 (high) kg.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
At least in India, rusty-spotted cat deaths have occurred because the species is vulnerable to vehicular slaughter. However, the economic impact and number of cat deaths are minimal at only 2.8% occurrence of all vehicular mammal deaths observed.
There are no known benefits of rusty-spotted cats to humans.
Rusty-spotted cats are largely carnivorous and likely play a role in controlling populations of small vertebrates. If individuals in the wild eat fruits, as is observed in the zoo setting, then rusty-spotted cats might benefit plants through the distribution of their seeds in fecal matter.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Species Used as Host:
Commensal/Parasitic Species:
The Sri Lankan subspecies of rusty-spotted cats (Prionailurus rubiginosus phillipsi) as adults in the wild eat birds and mammals and will occasional catch a domestic chicken. An adult in the Frankfurt Zoo is fed a daily diet consisting of beef muscles in large chunks and small strips, beef heart, two day-old chicks, one mouse and 2.5 grams of carrot, apple, boiled egg and cooked rice. In the zoo, the animals are also given mineral supplements daily, multivitamins weekly, and vitamins k and b are added to the diet twice per week. The animals are occasionally fed banana, germinated wheat or fish. On one occasion, a male adult cat at the zoo killed a rabbit weighing 1.77 kg. The cat at the time weighed 1.6 kg and the night after the killing ate 320 grams of the muscle meat. Wild caught kittens in the zoo were fed protein-rich mash and mice, rats and minced beef muscle and heart at 7 weeks old. The kittens at this time rejected the day old chicks that were offered. Rusty-spotted cats in human populated and agricultural areas are hypothesized to be successful because of their high numbers and the availability of rodents.
Animal Foods: birds; mammals; fish; eggs
Plant Foods: roots and tubers; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Eats eggs); herbivore (Granivore ); omnivore
The CITES Appendix 1 rating is only for the population of rusty-spotted cats in India. According to IUCN Red List, rusty-spotted cats have an estimated combined population total in India and Sri Lanka of under 10,000 mature individuals. There is no subpopulation with more than 1000 breeding individuals. The declining trend is due to habitat loss characterized by a decline in natural forest environments and an increase in agricultural areas.
US Federal List: no special status
CITES: appendix i
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Communications between rusty-spotted cats are scent oriented. Both males and females spray urine for scent-marking.
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Rusty-spotted cats, Prionailurus rubiginosus, are found only in India and Sri Lanka. New localities that host this species are found with more research, increasing the known range of the species. The northern most location where the species has been sighted is in the Pilibhit forest division, which is in the Indian Terai region in the state of Uttar Pradesh. The first sighting of the animal in Central India was in the Nagzira Wildlife Sanctuary in Maharastra; the animal has since been spotted in many parts of Maharastra, including West Maharastra where a breeding population was identified alongside agricultural and human dominated landscapes. The species is also found in the Varushanad Valley, Western Ghats, part of a biodiversity hotspot. Rusty-spotted cats also live in the state of Gujarat, where they occur in semi-arid, dry, tropical, and deciduous forests in the center of the state and also in the city of Navagam. These cats inhabit the the Nugu Wildlife Sanctuary, state of Karnataka, the Nagarjunasagar-Srisailam Tiger Reserve in Andhra Pradesh, and other parts of Andhra Pradesh, such as the Nellore district.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Rusty-spotted cats inhabit mainly dry forest areas, but within the last few years a breeding group was found living in a human inhabited agricultural area in West Maharashtra, India. This species, along with other small cat species in the oriental region, may be surviving in agricultural areas because of large rodent populations. In southern India, the species is being found in rafters of abandoned houses in areas a considerable distance away from forests. Some rusty-spotted cat habitat is in semi-arid and tropical climates.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: agricultural
The longest lifespan recorded was at the Frankfurt zoo with a rusty-spotted cat reaching 18 years of age.
Range lifespan
Status: captivity: 18 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 17.9 years.
There are no known wild predators to rusty-spotted cats. However, because of its small size, some speculate that they might be eaten by larger predators. It is further speculated that mating activity could increase their vulnerability, selecting for brief copulations.
Though the mating system of rusty-spotted cats has not been explicitly studied, data available from their close relatives, leopard cats, suggests that this species may be polygynous. One male leopard cat's territory overlaps with several female territories, but territories of two females or two males never overlap. A territorial male can mate with all females within his territory. However, in zoos rusty-spotted cat males have been allowed to stay with females after mating and after the birth of kittens. The West Berlin Zoo recorded a male protecting young from zoo keepers and bringing meat to the kittens. These behaviors suggest their mating system may be monogamous.
Rusty-spotted cats mate year-round. Data indicate that 50% of young are born between July and October, which is not enough to consider rusty-spotted cats seasonal breeders. Captive individuals are recorded to begin mating activity at anywhere from 1 to 72 days after introduction (on average 7.8 days). In 49% of first introductions, mating occurred within 4 days. There is no evidence that the time between introduction of the male and mating has anything to do with the age of the female, time elapsed from the weaning, physical characteristics of the male, or the season. As in other small cats, mating includes a nape bite and straddling. Males average 7.64 mounts per hour, with each mount less than a minute long. Mating activity lasts from 1 to 11 days. The gestation period lasts between 67 to 71 days. In Sri Lanka, females were observed to give birth in hollow trees or under rock cliffs. Females in the Frankfurt Zoo repeatedly chose birthing spots that were on the ground. Birthing boxes were offered in both low and higher level areas, but the lower boxes were used. Each litter has from 1 to 3 offspring.
Breeding season: Breeding can occur at any time of the year.
Range number of offspring: 1 to 3.
Average number of offspring: 1.3.
Range gestation period: 67 to 71 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): Within the first years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): Within the first years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average number of offspring: 2.5.
Within an hour after birth, the mother leaves her young where she birthed them to eat and defecate. Mothers are not known to translocate their young or to carry food to them. The young start to come and go from the birth site between 28 and 32 days, and at least initially, their mother continues to remove their feces from the den. When the young emerge, they already have well-developed locomotion abilities, as reflected in their climbing onto and jumping down from wooden posts in the Frankfurt Zoo. Between 35 and 42 days of age, the young can climb downwards head first from steep branches. In one case a mother died when her offspring was only 5 weeks old, but the kitten never learned to climb downwards headfirst and continued to climb down backwards indicating extended juvenile learning periods occur. Between 47 and 50 days of age, the young can jump about 50 cm from a height of about 2 m. The young appear to tire quickly even when the mother remains active. At first, young sleep near or on their mother, retreating to where the mother lies down after her activity period. As they get older, they sleep on high ledges alone. Play was observed between siblings and between the young and mother, which appears crucial to locomotion development. Most interactions between mother and young are play oriented. In the Frankfurt Zoo, the young were removed from their mother between 3 and 9 months, but late removal never resulted in aggression between mother and offspring. Weaning starts between day 35 and 42. The young start to eat meat at around 40 days of age. Suckling was still observed up to day 60.
Parental Investment: precocial ; female parental care ; extended period of juvenile learning
Xallı kürən pişik (lat. Prionailurus rubiginosus) - asiya pişiyi cinsinə aid heyvan növü.
Xallı kürən pişik (lat. Prionailurus rubiginosus) - asiya pişiyi cinsinə aid heyvan növü.
Ar c'hazh ruzart (Prionailurus rubiginosus pe Felis rubiginosa) a zo ur c'hazh bihan eus su India ha Sri-Lanka. Muzuliañ a ra 35-48 cm gant ul lost 15-25 cm. Pouezañ a ra war-dro 1.5 kg. E vlevenn zo gris gant brizhelloù arruz war e gein hag e gostezioù. E gof zo gwenn gant marelloù bras du. E lost tev zo duoc'h eget e gorf hag ar brizhelloù n'int ket ken sklaer. Dre vras eo heñvel a-walc'h ouzh ar c'hazh loupard.
En India, ma'z eo boutin ar c'hazh loupard, e vev ar c'hazh ruzart er c'hoadegoù sec'h tra ma kaver anezhañ er c'hoadegoù glavek e Sri Lanka ma n'eus kazh loupard ebet.
Un aneval-noz eo. Pignat a ra er gwez ha debriñ a ra krignerien, evned ha glazarded. Karadek ha c'hoarier eo ha moarvat e c'heller o damesaat. Debret e vez gant annezidi ar vro.
E riskl emañ da vont da get en natur. War stagadenn I ar CITES emañ en India ha war stagadenn II e Sri Lanka.
Bez' ez eus daou isspesad :
Ar c'hazh ruzart (Prionailurus rubiginosus pe Felis rubiginosa) a zo ur c'hazh bihan eus su India ha Sri-Lanka. Muzuliañ a ra 35-48 cm gant ul lost 15-25 cm. Pouezañ a ra war-dro 1.5 kg. E vlevenn zo gris gant brizhelloù arruz war e gein hag e gostezioù. E gof zo gwenn gant marelloù bras du. E lost tev zo duoc'h eget e gorf hag ar brizhelloù n'int ket ken sklaer. Dre vras eo heñvel a-walc'h ouzh ar c'hazh loupard.
En India, ma'z eo boutin ar c'hazh loupard, e vev ar c'hazh ruzart er c'hoadegoù sec'h tra ma kaver anezhañ er c'hoadegoù glavek e Sri Lanka ma n'eus kazh loupard ebet.
Un aneval-noz eo. Pignat a ra er gwez ha debriñ a ra krignerien, evned ha glazarded. Karadek ha c'hoarier eo ha moarvat e c'heller o damesaat. Debret e vez gant annezidi ar vro.
E riskl emañ da vont da get en natur. War stagadenn I ar CITES emañ en India ha war stagadenn II e Sri Lanka.
El gat rubiginós (Prionailurus rubiginosus) és una de les espècies més petites de fèlids. Viu en parts de l'Índia i fa aproximadament 40 cm de llargada, a més d'una cua d'uns 20 cm. Pesa aproximadament 1,5 kg. Té el pelatge gris amb taques rubiginoses al dors i els flancs. S'assembla al gat de Bengala.
El gat rubiginós (Prionailurus rubiginosus) és una de les espècies més petites de fèlids. Viu en parts de l'Índia i fa aproximadament 40 cm de llargada, a més d'una cua d'uns 20 cm. Pesa aproximadament 1,5 kg. Té el pelatge gris amb taques rubiginoses al dors i els flancs. S'assembla al gat de Bengala.
Kočka cejlonská (Prionailurus rubiginosus) je spolu s africkou kočkou černonohou nejmenší kočkovitá šelma.
Srst je šedá, šedohnědá nebo načervenalá, s rezavými tečkami. Z temene hlavy se táhnou čtyři tmavé pruhy, břicho je bílé s černými tečkami. Cejlonská kočka se podobá příbuzné kočce bengálské, ale kresba je méně zřetelná.
Poddruh P. rubiginosus rubignosa, žije na indickém subkontinentu, ostatní dva poddruhy se vyskytují pouze na Srí Lance. V Indii jsou rozšířené hlavně na jihu, menší populace žijí také severněji, ve státech Gudžarát, Džammú a Kašmír.
Indický poddruh žije v suchém tropickém lese a v křovinách, cejlonské poddruhy naproti tomu obývají horské tropické deštné pralesy. Tento rozdíl ve stanovištích jednotlivých poddruhů je zřejmě způsoben konkurencí dalších druhů malých koček, které jsou větší než kočka cejlonská a proto jsou schopné ji vytlačit. Na Srí Lance je to kočka bažinná, která dává přednost otevřené krajině, v Indii je to kočka bengálská, která naopak preferuje vlhčí lesy a blízkost vody.
O chování kočky cejlonské v jejím přirozeném prostředí je toho známo jen velmi málo. Jsou převážně noční, samotářské a velmi teritoriální. Přes den se skrývají ve větvích stromů nebo v dutinách. Dobře šplhají a většinu času tráví na stromech.
Pravděpodobně se živí malými obratlovci, jako jsou hlodavci, ptáci a ještěrky. Podle některých zpráv napadá také drůbež, když k tomu má příležitost (IUCN, 1996).
Březost trvá 67 dní, v jednom vrhu bývá jen jedno nebo dvě koťata. Obvykle se rodí v dubnu, samice vrhá mláďata v doupěti, někdy i na půdách domů.
Koťata kočky cejlonské se snadno ochočí a stanou se s nich hraví a přítulní společníci. V některých indických státech jsou kočky cejlonské loveny pro maso, na Srí Lance jsou loveny kvůli kožešině. Indický poddruh jsou zapsány v příloze I, CITES a obchod s nimi je zakázán, cejlonské poddruhy jsou v příloze II.
U nás kočku cejlonskou kvůli náročnosti chovu chová pouze Zoo Ostrava[2] a Zoo Liberec[3].
Obrázky, zvuky či videa k tématu kočka cejlonská ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Kočka cejlonská (Prionailurus rubiginosus) je spolu s africkou kočkou černonohou nejmenší kočkovitá šelma.
Den rustplettede kat (Prionailurus rubiginosus) lever i Sydindien og Sri Lanka. Den har en gennemsnitslængde på 35-48 cm og en vægt på 1,1 kg for hunner og 1,5-1,6 for hanner. Den er dermed en af de mindste arter i kattefamilien.
Der findes to underarter af den rustfarvede kat:
Den rustplettede kat (Prionailurus rubiginosus) lever i Sydindien og Sri Lanka. Den har en gennemsnitslængde på 35-48 cm og en vægt på 1,1 kg for hunner og 1,5-1,6 for hanner. Den er dermed en af de mindste arter i kattefamilien.
Die Rostkatze (Prionailurus rubiginosus) ist eine kleine Katzenart, die mit der Bengalkatze (Prionailurus bengalensis) nahe verwandt ist. Sie kommt wildlebend in Indien und dem Inselstaat Sri Lanka vor.
Rostkatzen wiegen 1,1 bis 1,6 Kilogramm, wobei Männchen schwerer als weibliche Tiere sind. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 35 bis 48 Zentimeter, die Schwanzlänge 15 bis 30 Zentimeter.[1] Damit gehört die Rostkatze zu den kleinsten Arten der Kleinkatzen. Das Fell der Rostkatze ist kurz und glatt, es ist graugelb gefärbt und mit für die Art namensgebenden rostbraunen Flecken gezeichnet. Die Flecken sind wie bei den meisten gefleckten Katzen in mehr der weniger deutlichen Streifen über den Rücken und die Flanken verteilt, sie sind unregelmäßig und länglich geformt. Auf dem Kopf, der Schulter und dem Rücken können die Flecken in Streifen übergehen.[1] Die Kehle, die Brust und der Bauch sind weiß mit ebenfalls dunkleren Flecken oder Streifen. Die Ohren sind klein und gerundet. Der Schwanz kann rostfarbene Ringe aufweisen.[1]
Die Rostkatze sieht der Bengalkatze sehr ähnlich, ihre Flecken sind aber weniger deutlich und machen einen verwaschenen Eindruck. Verwechslungen der Rostkatze mit verwilderten Hauskatzen können aufgrund der geringen Größe und der Ähnlichkeit vorkommen.[1]
Es gibt zwei getrennte, disjunkte, Populationen der Rostkatze, die auch die bekannten Unterarten bedingen: eine im Süden Indiens, die die Südspitze der Halbinsel einnimmt, die andere auf Sri Lanka.[1] Sie bewohnen hier unterschiedliche Lebensräume. Auf dem indischen Festland ist das Verbreitungsgebiet unzusammenhängend. Es wird angenommen, dass die Art nur im Süden und in den westlichen Zentralteilen vorkommt. Ein einzelnes Exemplar wurde 1975 im weit entfernten Jammu und Kashmir nachgewiesen.
Die Rostkatze lebt sowohl in Indien wie auch auf Sri Lanka vor allem in trockenen, offenen Regionen sowohl in Waldlebensräumen wie auch im Grasland, auf steinigen Flächen und auch in Teeplantagen.[1] Nach einer Theorie hat die Konkurrenz der Bengalkatze die Rostkatze auf dem indischen Subkontinent aus den Waldlebensräumen vor allem in den Westghats verdrängt. Auf Sri Lanka gibt es dagegen keine Bengalkatzen, und die Rostkatzen Sri Lankas leben entsprechend auch in Regenwaldgebieten. Sie sind dort sowohl im Flachland auf Meereshöhe als auch in Gebirgshöhen bis zu 2100 m zu finden.[1]
Über das Verhalten der Rostkatze in freier Wildbahn ist wenig bekannt.[2] So stammen die meisten Beobachtungen zum Verhalten von in Gefangenschaft gehaltenen Tieren. Rostkatzen sind dämmerungs- und nachtaktive Einzelgänger, die in ihrer Lebensweise den Bengalkatzen weitgehend gleichen. Nach Beobachtungen an in Gefangenschaft lebenden Tieren sind die Tiere während ihrer Aktivitätsphase sehr aktiv und laufen viel umher. Obwohl sie gut klettern können, bewegen sie sich meistens am Boden.[1]
Zu ihrer Beute gehören Vögel, Mäuse, Eidechsen und Insekten.[1] Einheimischen Berichten zufolge werden Rostkatzen häufig nach starken Regenfällen gesichtet und jagen dann neben Nagetieren auch bevorzugt Frösche.[2]
Die Jungtiere werden in Bauen unter Baumstämmen, in Baumhöhlen oder unter Steinen geboren. Der Östrus von Rostkatzen liegt bei ungefähr fünf Tagen. Die Tragzeit beträgt im Durchschnitt 67 Tage. Normalerweise haben Rostkatzen ein Junges, seltener zwei oder drei Jungtiere pro Wurf.[3][1] Die Jungkatzen wiegen bei der Geburt 60 bis etwa 77 Gramm und sie bekommen ein dunkelbraunes Jugendfell mit rötlichem Einschlag und schwarzen Flecken, die typische Fellfärbung der Katzen bekommen sie erst später.[1]
Die Rostkatze wird als eigenständige Art den Altkatzen (Gattung Prionailurus) zugeordnet.[4][5] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt aus dem Jahr 1831 durch den französischen Naturforscher Isidore Geoffroy Saint-Hilaire aus Puducherry, der die Art als Felis rubiginosus bezeichnete und so den Katzen zuordnete. Die Gattung Prionailurus wurde 1858 durch den russischen Naturforscher Nikolai Alexejewitsch Sewerzow eingerichtet und enthält fünf Arten der Kleinkatzen, die aus den Echten Katzen (Felis) ausgegliedert wurden. Sie bilden nach aktueller Ansicht die Schwestergruppe zum Manul (Otocolobus manul), der einer eigenen Gattung zugeordnet ist. Die Rostkatze wurde der Gattung zum ersten Mal durch Reginald Innes Pocock 1917 als Prionailurus rubiginosa zugeordnet, im gleichen Jahr korrigierte er den Genus auf den heutigen Namen Prionailurus rubiginosus.[4]
Man unterscheidet je nach Quelle zwei oder drei Unterarten der Rostkatze, die Nominatform aus Indien und außerdem zwei Unterarten auf der Insel Sri Lanka:[4][1]
Nach Wilson & Reeder 2005 wird P. r. koladivinus nicht als eigenständige Unterart anerkannt und wird als Synonym von P. r. phillipsi geführt.[6]
Die Rostkatze wird von der IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources) als bedroht (vulnerable) eingestuft.[1] Jagd und Handel mit den Tieren sind in Indien und Sri Lanka grundsätzlich verboten, die Tiere in Indien sind auf dem Anhang I und die in Sri Lanka auf Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommens (CITES) gelistet. In Sri Lanka wird der Handel mit domestizierten Tieren streng kontrolliert. Ein Grund für den Rückgang dieser Tierart ist die Dezimierung ihres Lebensraumes durch Rodung der Wälder und das Voranschreiten der Nutzung der natürlichen Flächen für den Lebensraum des Menschen. Ein weiterer Grund ist der Fellhandel.
Die Sri-Lanka-Rostkatze wird in sieben europäischen Zoos in Deutschland, Frankreich, Tschechien und England gehalten.[7] Als bedroht eingestufte Tierart ist die Kleinkatze ein Tier des Europäischen Erhaltungszuchtprogrammes (EEP). Das Internationale Zuchtbuch (ISB) führt der Zoo Frankfurt.[8]
Rusty-spotted Cat – Prionailurus rubiginosus In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 1: Carnivores. Lynx Edicions, Barcelona 2009, ISBN 978-84-96553-49-1, S. 161.
Die Rostkatze (Prionailurus rubiginosus) ist eine kleine Katzenart, die mit der Bengalkatze (Prionailurus bengalensis) nahe verwandt ist. Sie kommt wildlebend in Indien und dem Inselstaat Sri Lanka vor.
Prionailurus rubiginosus es un specie de Prionailurus.
Prionailurus rubiginosus (кот пляміста-рыжы) — від клясы сысуноў атраду драпежных сямейства каціных.
Даўжыня цела 35—48 см, даўжыня хвоста 15—29 см; маса дарослых 0,8—1,6 кг, саміцы драбнейшыя. Абалонка вока залацістая. Вушы малыя, акруглыя, без кутасікаў.
.JPG)
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Prionailurus rubiginosus (кот пляміста-рыжы) — від клясы сысуноў атраду драпежных сямейства каціных.
Ο Ερυθρόστικτος αγριόγατος (Prionailurus rubiginosus), είναι ένα από τα μικρότερα είδη γάτας, που απαντάται στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα.Έχει χαρακτηριστεί το 2002 από την IUCN ως «Εκτεθειμένο», καθώς ο συνολικός πληθυσμός, ανέρχεται περίπου στα 10.000 άτομα, με πτωτική, όμως, τάση λόγω της απώλειας των οικοτόπων του.
Ο Ερυθρόστικτος αγριόγατος, μαζί με την Μαυροπόδαρη Αγριόγατα, θεωρούνται ως οι μικρότερες αγριόγατες του κόσμου.Έχει μήκος από 35 έως 48 cm, με 15 έως 30 cm, μήκος ουράς και ζυγίζει μόλις 0,9 - 1,6 kg.Η κοντή γούνα του, είναι γκρίζα, στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός της, με σκούρες κηλίδες στην πλάτη και τα πλευρά, ενώ η κοιλιά του, είναι άσπρη με σκούρα στίγματα.Η σκουρόχρωμη ουρά του, είναι ίση με το 1/2 του μήκους του, με λιγότερο διακριτές κηλίδες.Υπάρχουν, επίσης, σκούρες γραμμές στο κεφάλι, στα μάγουλα και στο μέτωπο.
Οι Ερυθρόστικτοι αγριόγατοι, εμφανίζονται κυρίως σε υγρά και ξηρά φυλλοβόλα δάση, καθώς και σε θαμνώνες και λιβάδια.Προτιμούν την πυκνή βλάστηση και τις βραχώδεις περιοχές.Στην Ινδία, απαντώνται στο νότιο μέρος της χώρας, αλλά έχουν καταγραφεί και στην υπόλοιπη χώρα.Στη Σρι Λάνκα, έχουν καταγραφεί σε ορεινά και πεδινά τροπικά δάση.Υπάρχουν δύο διακριτοί πληθυσμοί, ο ένας στην ξηρή και ο άλλος στην υγρή ζώνη.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για την συμπεριφορά των Ερυθρόστικτων αγριόγατων στην άγρια φύση.Σε αιχμαλωσία, είναι ενεργά κατά τη διάρκεια της νύχτας και περιστασιακά την ημέρα.Τα περισσότερα ζώα, καταγράφηκαν, στην άγρια φύση, τη νύχτα.Επίσης, ορισμένα άτομα, καταγράφηκαν να κρύβονται σε σπηλιές και σε δέντρα.
Τρέφονται κυρίως με πουλιά και τρωκτικά, αλλά μπορούν να κυνηγήσουν σάυρες, βατράχους και έντομα.Κυνηγούν κυρίως στο έδαφος, τρέχοντας και πηδώντας για να φτάσουν το θήραμά τους.Ζουν στα δέντρα, μάλλον για να αποφύγουν διάφορους εχθρούς τους.Τα αρσενικά και τα θηλυκά, σηματοδοτούν την περιοχή τους με αρώματα και με την ούρηση.
Ο οίστρος διαρκεί 5 ημέρες και το ζευγάρωμα, είναι ασυνήθιστα σύντομο.Δεδομένου ότι το θηλυκό, είναι ευάλωτο εκείνη την περίοδο, η συντομία του ζευγαρώματος, ίσως τη βοηθάει να αποφύγει τα μεγάλα αρπακτικά.Το θηλυκό, προετοιμάζει ένα κρησφύγετο σε μια απομακρυσμένη περιοχή, όπου γεννάει 1 ή 2 γατάκια, μετά από κυοφορία 65 - 70 ημερών.Κατά τη γέννηση, τα μικρά, ζυγίζουν μόλις 60 με 77 gr.Φτάνουν στη σεξουαλική ωριμότητα, στις 68 εβδομάδες περίπου, όπου έχουν αποκτήσει και τη γούνα των ενηλίκων.Οι Ερυθρόστικτοι αγριόγατοι, μπορούν να ζήσουν μέχρι και 12 χρόνια σε αιχμαλωσία, αλλά η διάρκεια ζωής τους στην άγρια φύση, είναι άγνωστη.
Ο Ερυθρόστικτος αγριόγατος, έχει 2 υποείδη:
Η απώλεια των οικοτόπων του και η εξάπλωση των καλλιεργειών, αποτελούν σοβαρά προβλήματα για το είδος, τόσο στην Ινδία, τόσο και στη Σρι Λάνκα.Αν και έχουν καταγραφεί σε καλλιεργημένες περιοχές, δεν είναι γνωστό κατά πόσο βαθμό είναι σε θέση να ζουν σε τέτοιες περιοχές.Επιπλέον, υπήρξαν περιστασιακές αναφορές για εμπόριο γούνας του Ερυθρόστικτου αγριόγατου.Μερικές φορές, θηρεύονται και ως φαγητό.
Ο Ινδικός πληθυσμός του Ερυθρόστικτου αγριόγατου, έχει ταξινομηθεί στο Παράρτημα I της CITES.Το είδος, προστατεύεται πλήρως στο μεγαλύτερο μέρος της κατανομής του, ενώ και κυνήγι και το εμπόριό του, απαγορεύεται στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα.
Ο Ερυθρόστικτος αγριόγατος (Prionailurus rubiginosus), είναι ένα από τα μικρότερα είδη γάτας, που απαντάται στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα.Έχει χαρακτηριστεί το 2002 από την IUCN ως «Εκτεθειμένο», καθώς ο συνολικός πληθυσμός, ανέρχεται περίπου στα 10.000 άτομα, με πτωτική, όμως, τάση λόγω της απώλειας των οικοτόπων του.
துரும்பன் பூனை (Prionailurus rubiginosus) பூனைக் குடும்பத்தின் மிகச்சிறிய இனங்களில் ஒன்றாகும். இது இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் மட்டுமே அறியப்பட்ட விலங்காக இருந்தது.[3] 2012-ஆம் ஆண்டில் நேப்பாளத்தின் மேற்குத் தெராய் பகுதியில் இந்தப் பூனை இனத்தைக் கண்டுள்ளனர்.[4] 2016-ஆம் ஆண்டுமுதல் துரும்பன் பூனைகளின் உலகளாவிய தொகை அச்சுறு நிலையை அண்மித்துள்ளதாகப் பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தால் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.[2] இப்பூனைகளின் வாழிடங்களான இலையுதிர் காடுகள் அருகிவருவதாலும் பிளவுபடுவதாலும் இவை அச்சுறுத்தலுக்குள்ளாகியுள்ளன.
துரும்பன் பூனைகள் ஆசியக் கண்டத்தின் ஆகச்சிறிய காட்டுப்பூனைகள் ஆவன. உலகிலேயே மிகச்சிறிய காட்டுப்பூனை இனமான கரும்பாதப் பூனைகளை அடுத்து மிகச்சிறிய பூனைகள் துரும்பன் பூனைகளே. துரும்பன் பூனை ஒவ்வொன்றும் ஏறத்தாழ 35 முதல் 48 செ.மீ. (14 முதல் 19 இஞ்.) நீளம் இருக்கும். இப்பூனைகளுடைய வாலின் நீளம் கிட்டத்தட்ட 15 முதல் 30 செ.மீ. (5.9 முதல் 11.8 இஞ்.) இருக்கும். இவற்றின் எடை வெறுமனே 0.9 முதல் 1.6 கிலோ (2.0 முதல் 3.5 பவு.) மட்டுமே இருக்கும்.
துரும்பன் பூனைகளின் தோலின் மேற்புறத்தில் இருக்கும் மயிர் கிட்டத்தட்ட உடல் முழுவதும் சாம்பல் நிறமாகவும், பின்புறத்திலும் விலாமடிப்புகளிலும் துரும்புச் சிவப்பு நிறத்திலான புள்ளிகளுடனும் இருக்கும். இவற்றின் உடலில் பாதிநீளம் இருக்கும் வால் அடர்நிறமாகவும் தடித்தும் இருக்கும். வாலின் மீதான புள்ளிகள் தெளிவற்று இருக்கின்றன. இந்தப் பூனைகளின் தலையின் இருபுறத்திலும் ஆறு அடர்நிற வரிக்கீற்றுகள் இருக்கின்றன. அக்கோடுகள் செவுள்ப் பகுதியிலும் நெற்றிப்பகுதியிலும் தொடர்ந்து இருக்கின்றன.[5]
1831-ஆம் ஆண்டு இந்தியாவின் புதுச்சேரியில் இருந்த துரும்பன் பூனையைக் கண்ட இசிடோர் செஃவுரி செயிண்டு-இலைர் என்ற அறிஞர் Felis rubiginosa என்ற அறிவியற் பெயரை இட்டார். [6] 1858-ஆம் ஆண்டு நிக்கோலை செவர்த்துசோவு என்ற அறிஞர் Prionailurus பேரினத்தைப் பரிந்துரைத்தார்.[7] 1939-ஆம் ஆண்டு இலங்கையின் மத்திய மாகாணத்தில் இருந்த ஒரு துரும்பன் பூனையைக் கண்ட இரெசினால்டு இன்னே பொக்காக்கு எனும் அறிஞர் அதற்கு Prionailurus rubiginosus phillipsi எனப் பெயரிட்டார்.[3]
துரும்பன் பூனைகள் சில குறிப்பிட்ட வகைச் சூழல்களில் மட்டுமே வாழ்வன. ஈர இலையுதிர்காடுகள், உலர் இலையுதிர்காடுகள், புதர்க்காடுகள், புல்வெளிக்காடுகள் ஆகிய வாழ்விடங்கள் இவற்றுக்கு ஏற்றவை. பசுமைமாறாக் காடுகளில் இவற்றைப் பொதுவாகக் காண முடியாது.[8] இவை அடர்ந்த மரங்களுடைய பகுதிகளையும் பாறைப்பாங்கான பகுதிகளையும் விரும்புகின்றன.[9][10]
நெடுங்காலமாக துரும்பன் பூனைகள் தென்னிந்தியாவில் மட்டுமே இருப்பதாக எண்ணிவந்திருந்தாலும், அண்மைய பதிவுகளின்படி இவை இந்தியாவில் பெரும்பகுதியில் வாழ்வதாகத் தெரிகிறது.[8] குசராத்தின் கிர் தேசியப் பூங்காவிலும், மகராட்டிரத்தின் தடோபா அந்தாரி புலிகள் காப்பகத்திலும், இந்தியாவின் கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலைகளிலும் இவற்றைக் கண்டுள்ளனர்.[10][11][12][13][14] படப்பொறிகளில் அகப்பட்ட படங்களின்படி துரும்பன் பூனைகள் பிலிபிட்டு புலிகள் காப்பகத்திலும் இந்தியத் தெராய்ப் பகுதியிலும் மகாராட்டிரத்தின் நாகசீரா கானுயிர்க் காப்பகத்திலும் வாழ்வதைக் கண்டறிந்துள்ளனர்.[15][16] மேற்கு மகராட்டிரத்தில் மாந்தர் நிறைந்துள்ள வேளாண் பகுதிகளில் எலிகள் மிகுதியாகவுள்ள இடங்களில் துரும்பன் பூனைகள் குட்டியிட்டு வாழ்ந்து வருகின்றன.[17] 2014-ஆம் ஆண்டு திசம்பர்த் திங்களிலும் 2015-ஆம் ஆண்டு எப்பிரலிலும் அரியானா மாநிலத்திலுள்ள கலேசர் தேசியப் பூங்காவில் துரும்பன் பூனைகள் தானியங்கு பொறிகளில் படம்பிடிக்கப்பட்டுள்ளன.[18] 2018-ஆம் ஆண்டு உத்தரப் பிரதேசத்திலுள்ள மிர்சாப்பூர் வனப்பகுதியிலும் இவை படம்பிடிக்கப்பட்டுள்ளனன.[19][20][21]
நேப்பாளத்தின் பர்தியா தேசியப்பூங்காவில் 2012-ஆம் ஆண்டு மார்ச்சு மாதத்திலும் சுக்கிலபந்தா கானுயிர்க் காப்பகத்தில் 2016-ஆம் ஆண்டு மார்ச்சிலும் துரும்பன் பூனைகள் பதிவாகியுள்ளன.[4][22]
இலங்கையில் மலைக்காடுகளிலும், உயரம் குறைந்த மழைக்காடுகளிலும் துரும்பன் பூனைகள் பதிவாகியுள்ளன. பசுமைமாறா உலர்க் காடுகளிலொன்றும் பசுமைமாறா மழைக்காடுகளில் ஒன்றுமாக இருவேறு இனக்குழுக்கள் இலங்கையில் அறியப்பட்டுள்ளன.[23] 2016-ஆம் ஆண்டு முதன்முறையாக ஆர்ட்டன் சமவேளிக் காடுகளில் 2084 முதல் 2162 மீட்டர் உயரத்தில் இவை பதிவாயின.[24]
இயல்பான காட்டுச் சூழலில் துரும்பன் பூனைகளின் நடத்தையைப் பற்றி மிகுதியாகத் தெரியவில்லை. வளர்ப்புச் சூழலில் இவை பெரும்பாலும் இரவாடிகளாகவும் பகலில் அவ்வப்போது இயங்கிக் கொண்டும் இருக்கின்றன.[5] காட்டிலும் இரவிலேயே பதிவாகியிருக்கின்றன. இலங்கையிலுள்ள ஆர்ட்டன் சமவெளி தேசியக் காப்பகத்தில் பொழுதடைந்த பின் விடியலுக்கு முன்னே இடைப்பட்ட வேளையிலேயே துரும்பன் பூனைகளின் நடமாட்டம் பதிவாகியுள்ளது. அவ்வப்போது மட்டும் இப்பூனைகள் பகலில் தென்பட்டிருக்கின்றன.[24] மரங்களிலும் குகைகளிலும் பல துரும்பன் பூனைகள் ஒளிந்திருந்தது பதிவாகியுள்ளது.[25][26][27]
துரும்பன் பூனைகள் பொதுவாக கொறிணிகளையும் பறவைகளையும் வேட்டையாடித் தின்பவை. எனினும் இவை அவ்வப்போது பல்லிகள், தவளைகள், பூச்சிகள் போன்ற பிற உயிரினங்களையும் தின்கின்றன. துரும்பன் பூனைகள் முதன்மையாகத் தரையிலேயே வேட்டையாடுகின்றன. விரைந்து பாய்ந்து இரையைப் பிடிக்கின்றன. இவை பெரிய கோண்மாக்களிடமிருந்து தப்பிப்பதற்காக மரங்களில் ஒளிந்து கொள்கின்றன எனக் கருதுகிறார்கள். வளர்ப்புச் சூழலில் ஆண் பூனைகளும் பெண் பூனைகளும் தங்கள் வாழிட எல்லைகளை வரையறுப்பதற்காக சிறுநீரைச் சிவிறுகின்றனன.[5]
பென் துரும்பன்களின் சினைப்பருவம் ஐந்து நாட்கள் மட்டுமே நீடிக்கும். மிகவும் குறுகிய காலத்துக்குள் இவற்றின் உடலுறவு முடிவடைந்துவிடும். உடலுறவு நேரத்தில் பெண் பூனைக்கு அச்சுறுத்தல் நேரலாம் என்பதால் குறுகியகால உடலுறவுத் தகவமைப்பை இவை பெற்றிருக்கக் கூடும். உடலுறவுக்குப் பின் சூல்கொள்ளும் துரும்பன் பூனை மறைவிடமொன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒதுங்கும். 65 முதல் 70 நாள் சூல்கொள்ளற் காலத்துக்குப்பின் ஒன்றோ இரண்டோ குட்டிகளை ஈனும். பிறக்கும்போது குட்டிகள் வெறும் 60 முதல் 70 கிராம் எடையில் இருக்கின்றன. வரிசையாகக் கறுப்புப் புள்ளிகளைக் கொண்டிருக்கின்றன. 68 வாரங்களில் குட்டிகள் வளர்ந்து பருவம் எய்தி இனப்பெருக்கத்துக்கு அணியமாகின்றன. அந்தப்பருவத்தில் அவற்றின் உடலில் துரும்பு நிறத்தில் பொட்டுப் பொட்டாகத் தோன்றுகின்றன. வளர்ப்புச்சூழலில் துரும்பன் பூனைகள் 12 ஆண்டுகள் வாழ்ந்திருக்கின்றன. காட்டில் இவற்றின் வாழ்நாள் இன்னும் அறியப்படவில்லை.[5]
இலங்கையிலும் இந்தியாவிலும் பல இடங்களில் காடுகளை அழித்து பயிரிடுவதால் துரும்பன் பூனைகள் அச்சுற்றுத்தலுக்கு உள்ளாகின்றன. இவை வேளாண் பகுதிகளிலும் அவ்வப்போது காணப்பட்டாலும் அங்கெல்லாம் எந்த அளவுக்குத் தாக்குப்பிடிக்கின்றன எனத் தெரியவில்லை. துரும்பன் பூனைகளை அவ்வப்போது அவற்றின் தோலுக்காக வேட்டையாடுவதும் பதிவாகியுள்ளது.[8] சில இடங்களில் உணவுக்காகவும், கால்நடைகளை இவை வேட்டையாடுவதாலும் மக்கள் இப்பூனைகளை வேட்டையாடுகின்றனர்.[5]
இந்தியாவில் துரும்பன் பூனைகள் அருகிவரும் இனங்களுக்கான பாதுகாப்புப் பட்டியல் ஒன்றிலும் இலங்கையில் இரண்டிலும் சேர்க்கப் பட்டுள்ளன. இவை வாழும் பகுதிகள் முழுமையிலுமே இவை காப்பிலுள்ளன. இவற்றை வேட்டையாடுவதும் விற்பதும் இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் தடை செயப்பட்டுள்ளது.[2]
2010-ஆம் ஆண்டுவாக்கில் 56 துரும்பன் பூனைகள் 8 நிறுவனங்களில் வளர்க்கப்பட்டு வந்தன. இவற்றுள் 11 பூனைகள் கொழும்பு விலங்குக் காட்சியகத்திலும், 45 பூனைகள் வெவ்வேறு ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் இருந்தன.[28]
துரும்பன் பூனைகளைச் சிங்களத்தில் கோல திவியா என்றும் பலால் திவியா என்றும் அழைக்கின்றனர்.[29] மலையாளத்தில் துரும்பன்பூச்சா (തുരുമ്പൻപൂച്ച) என்றும் தெலுங்கில் நாமால பில்லி (నామాల పిల్లి) என்றும் இவற்றை அழைக்கின்றனர்.
துரும்பன் பூனை (Prionailurus rubiginosus) பூனைக் குடும்பத்தின் மிகச்சிறிய இனங்களில் ஒன்றாகும். இது இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் மட்டுமே அறியப்பட்ட விலங்காக இருந்தது. 2012-ஆம் ஆண்டில் நேப்பாளத்தின் மேற்குத் தெராய் பகுதியில் இந்தப் பூனை இனத்தைக் கண்டுள்ளனர். 2016-ஆம் ஆண்டுமுதல் துரும்பன் பூனைகளின் உலகளாவிய தொகை அச்சுறு நிலையை அண்மித்துள்ளதாகப் பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தால் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இப்பூனைகளின் வாழிடங்களான இலையுதிர் காடுகள் அருகிவருவதாலும் பிளவுபடுவதாலும் இவை அச்சுறுத்தலுக்குள்ளாகியுள்ளன.
කොළ දිවියා හෝ බළල් දිවියා (ඉංග්රීසි: rusty-spotted cat) (Prionailurus rubiginosus) යනු බළල් පවුලේ කුඩාතම සාමාජිකයෙකු වන අතර ඉතිහාසගත ව වාර්තා වී ඇත්තේ ශ්රී ලංකාව සහ ඉන්දියාව යන රටවලින් පමණි.[3] 2012 මෙම දිවියා නේපාලයෙන් ද හමුවිය.[4] 2016 පටන් භූගෝලීය වන ගහණය IUCN රතු ලැයිස්තුවේ ආසන්න ලෙස තර්ජනයට ලක් වූ ලෙස සටහන් ව ඇත. මීට ප්රධාන හේතුවක් ලෙස මොවුන්ගේ වාසභූමි වන පත්ර පතනය වන වනලැහැප් විනාශ වී යාම දැක්විය හැක[2]
කොළ දිවියා ඉතා කුලෑටි සතෙකු වේ. එසේම මොහු වාසස්ථාන වලට අනුවර්තනය විය හැකි සතෙකු ලෙස (Habitat Generalist) හදුන්වයි. ප්රමාණයෙන් ගෘහාශ්රිත කුඩා බළලෙකුට සමාන ය. කලාතුරකින් දක්නට ලැබෙන සතෙකි. නිශාචර දඩයක් කරුවෙකි. කෘමීන්,කුඩා කුරුල්ලන්,මීයන්,ගෙම්බන්,කුඩා උරගයින්,ගෘහ ආශ්රිතව ඇති කරන කුකුළන් ආහාරයට ගනී.
ප්රජනනය අවුරැද්දට එක් පාරක් සිදු වේ.1-3 දක්වා පැටවුන් ප්රමාණයක් දින 65ක ගර්භනි කාලයකින් පසු ප්රසූත කරයි. වැඩුණු සතුන්ගේ ඇති ලප කුඩා පැවෙුන්ගේ නැත. කලු ඉංගිරියාව ලා නිල් පාට ය. වර්ධනය ගෘහාශ්රිත බළලෙතුට සමාන ය. නිශාචර සතෙකි. ගස් මතත් පදුරු සහිත වන ලැහැප් වලත් දැක ගත හැකි ය. පැටවුන්ගේ ලොම් ලා පැහැති ය. මොවුන්ගේ හමේ මලකඩ රතු පාට පැල්ලම් ඇත. එමනිසා මොවුන්ට Rusty spotted යන නම සෑදී ඇත. එම රතු පැහැති ලප හිස මත හා කොන්දේ දාර සේ පිහිටයි. උදරය යට සුදු පාට ය. සාමාන්ය දිග අඟල් 18 ක් පමණ ය. වලිගය මොවුන්ගේ ශරිරයේ දිගින් භාගයක් පමණක් වේ.
මේ සත්ත්වයා නිවර්තන තෙත් වනාන්තර,සිංහරාජය වැනි වැසි වනාන්තර,හොර්ටන් තැන්න,නුවර ඵළිය වැනි ප්රදේශ වල පිහිටි කදුකර තෙත් වනාන්තර වල මෙන්ම වියළි හා අතරමැදි කලාපයේ කැළෑ හා ශුෂ්ක ප්රදේශ වල කටු පඳුරු සහිත ලඳු කැලෑ ආශ්රිතවද දැකිය හැකිය.රට පුරා පැතිරී ඇත.කදුකර පළාත් වල ඉඳලා වෙරළබඩ දක්වාත් තෙත් හා වියළි කලාප වලත් වනාන්තර වලත් දක්නට ඇත.[5] ඝන වනවැස්මක් සහිත හෝ ගල් සහිත ස්ථානවලට ප්රිය කරයි.[6][7]
උපවිශේෂ දෙකක් හඳුනාගෙන ඇත:
කොළ දිවියා හෝ බළල් දිවියා (ඉංග්රීසි: rusty-spotted cat) (Prionailurus rubiginosus) යනු බළල් පවුලේ කුඩාතම සාමාජිකයෙකු වන අතර ඉතිහාසගත ව වාර්තා වී ඇත්තේ ශ්රී ලංකාව සහ ඉන්දියාව යන රටවලින් පමණි. 2012 මෙම දිවියා නේපාලයෙන් ද හමුවිය. 2016 පටන් භූගෝලීය වන ගහණය IUCN රතු ලැයිස්තුවේ ආසන්න ලෙස තර්ජනයට ලක් වූ ලෙස සටහන් ව ඇත. මීට ප්රධාන හේතුවක් ලෙස මොවුන්ගේ වාසභූමි වන පත්ර පතනය වන වනලැහැප් විනාශ වී යාම දැක්විය හැක
The rusty-spotted cat (Prionailurus rubiginosus) is one of the cat family's smallest members, of which historical records are known only from India and Sri Lanka.[3] In 2012, it was also recorded in the western Terai of Nepal.[4] Since 2016, the global wild population is listed as Near Threatened on the IUCN Red List as it is fragmented and affected by loss and destruction of its prime habitat, deciduous forests.[2]
Felis rubiginosa was the scientific name used by Isidore Geoffroy Saint-Hilaire in 1831 for a rusty-spotted cat specimen from Pondicherry, India.[5] Prionailurus was proposed by Nikolai Severtzov in 1858 as a generic name.[6] Prionailurus rubiginosus phillipsi was proposed by Reginald Innes Pocock in 1939 who described a specimen from Central Province, Sri Lanka and subordinated both to the genus Prionailurus.[3]
Phylogenetic analysis of the nuclear DNA in tissue samples from all Felidae species revealed that the evolutionary radiation of the Felidae began in Asia in the Miocene around 14.45 to 8.38 million years ago.[7][8] Analysis of mitochondrial DNA of all Felidae species indicates a radiation at around 16.76 to 6.46 million years ago.[9]
The Prionailurus species are estimated to have had a common ancestor between 8.16 to 4.53 million years ago,[7] and 8.76 to 0.73 million years ago.[9] The rusty-spotted cat possibly genetically diverged from this ancestor between 6.54 to 3.42 million years ago.[7] Both models agree in the rusty-spotted cat having been the first cat of this lineage that diverged, followed by the flat-headed cat (P. planiceps) and the fishing cat (P. viverrinus).[7][9] The following cladogram shows the phylogenetic relationships of the rusty-spotted cat as derived through analysis of nuclear DNA:[7][8]
Felidae Felinae PrionailurusLeopard cat
Fishing Cat
Flat-headed cat
Rusty-spotted cat
OtocolobusPallas's cat (O. manul)
other Felinae lineages
The rusty-spotted cat has a short reddish grey fur over most of the body with rusty spots on the back and flanks. Four blackish lines run over the eyes, and two of them extend over the neck. Six dark streaks are on each side of the head, extending over the cheeks and forehead. Its chin, throat, inner side of the limbs and belly are whitish with tiny brownish spots. It has a rusty band on the chest. Its paws and tail are uniform reddish grey.[5]
It is the smallest wild cat in Asia and rivals the black-footed cat as the world's smallest wild cat. It is 35 to 48 cm (14 to 19 in) in length, with a 15 to 30 cm (5.9 to 11.8 in) tail, and weighs only 0.9 to 1.6 kg (2.0 to 3.5 lb). The bushy tail is about half the length of the body.[10]
The distribution of the rusty-spotted cat is relatively restricted. It occurs mainly in moist and dry deciduous forests as well as scrub and grassland, but is likely absent in evergreen forest.[11] It prefers dense vegetation and rocky areas.[12][13]
In India, it was long thought to be confined to the south, but records have established that it occurs over much of the country.[11] It was observed in eastern Gujarat's Gir National Park, in Maharashtra's Tadoba-Andhari Tiger Reserve and along India's Eastern Ghats.[13][14][15][16][17] Camera trapping revealed its presence in Pilibhit Tiger Reserve in the Indian Terai and in Nagzira Wildlife Sanctuary in Maharashtra.[18][19]
In western Maharashtra, the rusty-spotted cat is breeding in a human dominated agricultural landscape, where rodent densities are high.[20] In December 2014 and in April 2015, it was photographed by camera traps in Kalesar National Park, Haryana.[21] It was also recorded by camera traps in Mirzapur Forest Division of Uttar Pradesh in 2018.[22]
In March 2012, a rusty-spotted cat was photographed in Bardia National Park for the first time, and in March 2016 also in Shuklaphanta National Park, both in Nepal.[4][23]
In Sri Lanka, there are a few records in montane and lowland rainforest. There are two distinct populations, one in the dry zone and the other in the wet zone.[24] In 2016, it was recorded for the first time in Horton Plains National Park at elevations of 2,084–2,162 m (6,837–7,093 ft).[25]
Very little is known about the ecology and behaviour of the rusty-spotted cat in the wild. Captive ones are mostly nocturnal but also briefly active during the day.[10] Most wild ones were also recorded after dark. At Horton Plain National Park in Sri Lanka, they were mostly recorded between sunset and sunrise, with limited daytime activity.[25] Several individuals were observed hiding in trees and in caves.[26][27][28]
It feeds mainly on rodents and birds, but also preys on lizards, frogs, and insects. It hunts primarily on the ground, making rapid, darting movements to catch its prey. It apparently ventures into trees to escape larger predators. Captive females and males both scent-mark their home range by spraying urine.[10]
The female's oestrus lasts five days, and mating is unusually brief. Since the female is likely to be vulnerable during this period, its brevity may be an adaptation to help it avoid larger predators. She prepares a den in a secluded location, and after a gestation of 65–70 days gives birth to one or two kittens. At birth, the kittens weigh just 60 to 77 g (2.1 to 2.7 oz), and are marked with rows of black spots. They reach sexual maturity at around 68 weeks, by which time they have developed the distinctive adult coat pattern of rusty blotches. Rusty-spotted cats have lived for twelve years in captivity, but their lifespan in the wild is unknown.[10]
Habitat loss and the spread of cultivation are serious problems for wildlife in both India and Sri Lanka. Although there are several records of the rusty-spotted cat in cultivated and settled areas, it is not known to what degree these populations are able to persist in such areas. There have been occasional reports of rusty-spotted cat skins in trade.[11] In some areas, it is hunted for food or as livestock pest.[10]
The Indian population is listed on CITES Appendix I. The Sri Lankan population is included on CITES Appendix II. The species is fully protected over most of its range, with hunting and trade banned in India and Sri Lanka.[2]
As of 2010, the captive population of P. r. phillipsi comprised 56 individuals in eight institutions, of which 11 individuals were kept in the Colombo Zoo in Sri Lanka and 45 individuals in seven European zoos.[29]
In Sri Lanka, the rusty-spotted cat is known as kola diviya (කොළ දිවියා) or balal diviya (බළල් දිවියා).[30]
The rusty-spotted cat (Prionailurus rubiginosus) is one of the cat family's smallest members, of which historical records are known only from India and Sri Lanka. In 2012, it was also recorded in the western Terai of Nepal. Since 2016, the global wild population is listed as Near Threatened on the IUCN Red List as it is fragmented and affected by loss and destruction of its prime habitat, deciduous forests.
El gato herrumbroso (Prionailurus rubiginosus) es la especie más pequeña de gato salvaje existente. Se encuentra en Sri Lanka y la India.[1] La subespecie P. r. rubiginosus se limita al sur de la India, mientras que P. r. koladivinus y P. r. phillipsi se encuentran en Sri Lanka.[cita requerida]
En Sri Lanka se encuentran dispersos en los densos bosques tropicales de altura y están ausentes en la zona occidental de la isla. En la India, la distribución es irregular y más dispersa, encontrándose en la mayoría de los casos en pastizales secos, montes, y bosques abiertos.
Se ha sugerido que este tipo de hábitat de distribución puede ser el resultado de la competencia interespecífica con su pariente cercano, el gato leopardo (P. bengalensis) en la India continental y con el gato de la selva (Felis chaus) en Sri Lanka. El gato leopardo ocupa el sur de las tierras de los bosques de la India, mientras que el gato de la selva se encuentra en los pastizales abiertos de Sri Lanka. En ambos casos, estos dos gatos son más grandes que el gato herrumbroso y podrían desplazarlo de su hábitat preferido.
El gato herrumbroso rivaliza con el gato patinegro (F. nigripes) como gato salvaje más pequeño del mundo. Mide de 35 a 48 cm de longitud, con un 15 a 30 cm de cola, y pesa solo 0.9 a 1.6 kg. Su pelo es corto y de color gris en la mayor parte del cuerpo, con manchas de color óxido sobre la espalda y los flancos, mientras que el vientre es blanco con grandes manchas oscuras. La cola es de color más oscuro y aproximadamente la mitad de la longitud del cuerpo. Hay seis rayas oscuras a cada lado de la cabeza, que se extienden sobre las mejillas y la frente.[2]
Estos gatos tienen una distribución relativamente restringida. Se presentan principalmente en los bosques caducifolios húmedos y secos, así como matorrales y pastizales, pero es ausente en los bosque perennes.[3] Prefieren vegetación densa y zonas rocosas.[4][5]
Es nocturno y en parte arborícola, pasan el día durmiendo en cubiertas densas o refugios, como troncos huecos. Se alimentan principalmente de roedores y aves, pero también puede cazar lagartos, ranas o insectos. Cazan principalmente en el suelo con rápidos movimientos para atrapar a sus presas. Al igual que otros gatos, marcan su territorio rociando orina.[2]
El ciclo reproductivo dura cinco días, y el apareamiento suele ser breve. Dado que el gato es vulnerable durante este período, su brevedad puede ser una adaptación para ayudar a evitar a los depredadores más grandes. La madre prepara una cueva en un lugar aislado, y da a luz a una o dos crías después de una gestación de 65 a 70 días. Al nacer, los cachorros pesan solo entre 60 y 77 g y están marcadas con filas de puntos negros. El gato alcanza la madurez sexual alrededor de las 68 semanas, momento en el cual se ha desarrollado el patrón de pelaje adulto distintivo de manchas oxidadas. Estos gatos suelen vivir doce años en cautiverio, pero su esperanza de vida en la naturaleza es desconocida.[2]
El gato herrumbroso (Prionailurus rubiginosus) es la especie más pequeña de gato salvaje existente. Se encuentra en Sri Lanka y la India. La subespecie P. r. rubiginosus se limita al sur de la India, mientras que P. r. koladivinus y P. r. phillipsi se encuentran en Sri Lanka.[cita requerida]
En Sri Lanka se encuentran dispersos en los densos bosques tropicales de altura y están ausentes en la zona occidental de la isla. En la India, la distribución es irregular y más dispersa, encontrándose en la mayoría de los casos en pastizales secos, montes, y bosques abiertos.
Se ha sugerido que este tipo de hábitat de distribución puede ser el resultado de la competencia interespecífica con su pariente cercano, el gato leopardo (P. bengalensis) en la India continental y con el gato de la selva (Felis chaus) en Sri Lanka. El gato leopardo ocupa el sur de las tierras de los bosques de la India, mientras que el gato de la selva se encuentra en los pastizales abiertos de Sri Lanka. En ambos casos, estos dos gatos son más grandes que el gato herrumbroso y podrían desplazarlo de su hábitat preferido.
Roostekass (Prionailurus rubiginosus) on kaslaste sugukonda kuuluv kiskjaline, kes on maailma kõige pisem metsik kass, kaaludes täiskasvanuna vaid kuni üks kilogramm. [1]
Roostekass on nimetuse saanud oma karvkatte järgi: nimelt on roostekassi seljal ja külgedel roostekarva laigud. Kuigi tegemist on väga väikesekasvulise loomaga (täiskasvanud isend kaalub kuni üks kilo), on roostekass väga energiline loom, kes tunneb end puude otsas ronides väga koduselt. Roostekasse on võrreldud ka oravatega, kuna nad ronivad puude otsas nii osavalt.
Roostekassid elavad looduses vaid Sri Lanka saarel ja Hindustani poolsaarel. Roostekassid toituvad peamiselt närilistest ja väikestest lindudest, aga nad söövad ka sisalikke, konni ja putukaid. Toitu jahivad roostekassid peamiselt öösel. Roostekassid kuuluvad ohustatud liikide hulka, looduses on neid ligi 10 000 täiskasvanud isendit.
Roostekass (Prionailurus rubiginosus) on kaslaste sugukonda kuuluv kiskjaline, kes on maailma kõige pisem metsik kass, kaaludes täiskasvanuna vaid kuni üks kilogramm.
Prionailurus rubiginosus Prionailurus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Prionailurus rubiginosus Prionailurus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Ruostetäpläkissa (Prionailurus rubiginosus joskus Felis rubiginosa) on hyvin pieni kissaeläin, jonka elinaluetta ovat Etelä-Intia ja Sri Lanka. Sen pituus on 35–48 cm, häntä 15–25 cm, ja se painaa vain noin 1,5 kg. Turkin väri on harmaa, ja sen selässä ja kyljissä on ruosteenvärisiä täpliä, kun taas vatsa on valkoinen suurin tummin täplin. Häntä, joka on paksu ja noin puolet kissan ruumiin pituudesta, on väriltään ruumista tummempi, eivätkä täplät erotu yhtä hyvin. Kaiken kaikkiaan kissa muistuttaa hyvin paljon sukulaistaan leopardikissaa (Prionailurus bengalensis, joskus Felis bengalensis). Lajin kantoaika on 67 vuorokautta ja pentueella kokoa 1–3.
Ruostetäpläkissan populaatio asuu Intiassa lähinnä kuivissa trooppisissa metsissä ja kuivilla ruohikkoalueilla, mutta Sri Lankassa ovat sademetsät sen tavallisinta asuinaluetta. Syy eroon voi olla kilpailu leopardikissan kanssa, joka pitää mantereella sademetsiä hallussaan mutta jota ei esiinny Sri Lankassa.
Ruostetäpläkissa on yöeläin ja elää osittain puussa. Sen ravintoa ovat piennisäkkäät, linnut ja sisiliskot. Ihmisasutusten lähellä se voi pyydystää myös kanoja. Niiden luonnetta on kuvattu ystävälliseksi ja leikkisäksi, minkä takia niitä on kesytetty lemmikeiksi. Joillakin alueilla paikalliset asukkaat metsästävät niitä ravinnoksi.
Ruostetäpläkissa on häviämisvaarassa luonnossa, ja se on luokiteltu silmälläpidettäväksi IUCNn uhanalaisuusluettelossa.[1] CITES (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Flora and Fauna) on luetteloinut Intian populaation Liitteeseen I (vaarassa kadota, ja lajin kauppa on sallittu vain poikkeustilanteessa) ja muut populaatiot Liitteeseen II (ei välttämättä vaarassa hävitä, mutta turkiskauppa on tiukasti säänneltyä).
Ruostetäpläkissa (Prionailurus rubiginosus joskus Felis rubiginosa) on hyvin pieni kissaeläin, jonka elinaluetta ovat Etelä-Intia ja Sri Lanka. Sen pituus on 35–48 cm, häntä 15–25 cm, ja se painaa vain noin 1,5 kg. Turkin väri on harmaa, ja sen selässä ja kyljissä on ruosteenvärisiä täpliä, kun taas vatsa on valkoinen suurin tummin täplin. Häntä, joka on paksu ja noin puolet kissan ruumiin pituudesta, on väriltään ruumista tummempi, eivätkä täplät erotu yhtä hyvin. Kaiken kaikkiaan kissa muistuttaa hyvin paljon sukulaistaan leopardikissaa (Prionailurus bengalensis, joskus Felis bengalensis). Lajin kantoaika on 67 vuorokautta ja pentueella kokoa 1–3.
Ruostetäpläkissan populaatio asuu Intiassa lähinnä kuivissa trooppisissa metsissä ja kuivilla ruohikkoalueilla, mutta Sri Lankassa ovat sademetsät sen tavallisinta asuinaluetta. Syy eroon voi olla kilpailu leopardikissan kanssa, joka pitää mantereella sademetsiä hallussaan mutta jota ei esiinny Sri Lankassa.
Ruostetäpläkissa on yöeläin ja elää osittain puussa. Sen ravintoa ovat piennisäkkäät, linnut ja sisiliskot. Ihmisasutusten lähellä se voi pyydystää myös kanoja. Niiden luonnetta on kuvattu ystävälliseksi ja leikkisäksi, minkä takia niitä on kesytetty lemmikeiksi. Joillakin alueilla paikalliset asukkaat metsästävät niitä ravinnoksi.
Ruostetäpläkissa on häviämisvaarassa luonnossa, ja se on luokiteltu silmälläpidettäväksi IUCNn uhanalaisuusluettelossa. CITES (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Flora and Fauna) on luetteloinut Intian populaation Liitteeseen I (vaarassa kadota, ja lajin kauppa on sallittu vain poikkeustilanteessa) ja muut populaatiot Liitteeseen II (ei välttämättä vaarassa hävitä, mutta turkiskauppa on tiukasti säänneltyä).
Prionailurus rubiginosus
Le Chat rubigineux (Prionailurus rubiginosus) aussi appelé Chat léopard de l'Inde[1] ou Chat rougeâtre ou encore Chat tacheté de rouille est une espèce de félin que l'on rencontre au Népal, en Inde et sur l'île du Sri Lanka.
Ce petit carnivore demeure mal connu. Avec le Chat à pieds noirs, il est le plus petit des félins actuels : le poids moyen d'un adulte est inférieur à 1,5 kg[2].
Le terme « rubigineux » (du latin rubiginosus) désigne la rouille, en référence à la couleur du pelage de ce félin.
Le corps allongé du chat rubigineux mesure de 35 à 48 cm de long[3], sans compter la queue de 15 à 25 cm. La hauteur au garrot est de 25 à 28 cm. Les femelles pèsent de 1,1 à 1,6 kg tandis que les mâles atteignent les 1,5 à 1,8 kg, soit le tiers du poids d'un chat domestique.
Le pelage est gris, plus ou moins parsemé de taches couleur rouille sur le dos et les flancs, tandis que le ventre, la poitrine et l'intérieur des pattes sont blancs. La queue, plutôt épaisse et mesurant près de la moitié de la longueur du corps, est plus foncée que le reste du pelage et les taches s'y fondent pour devenir des anneaux, très peu visibles sur le bout de la queue. Des rayures noires marquent les pattes et la base de la tête.
Le visage est marqué de deux rayures noires sur les joues et de deux rayures blanches très nettes qui remontent du bout du nez rose vers le front. Le revers de l'oreille est gris-roux et ne comporte pas de taches blanches, à l'inverse de celles des tigres par exemple. Les grands yeux aux pupilles fendues sont finement cerclés de blanc.
La couleur de la robe observée varie. Les individus aux marques plus sombres sont présents dans les zones humides, ceux aux marques rousses sont plutôt dans les aires sub-montagnardes et les individus les basses terres sèches ont une robe plus variée[4].
Le chat rubigineux ressemble énormément à son cousin le chat léopard du Bengale (Prionailurus bengalensis) présent en Inde et au Bengladesh.
Du fait de sa petite taille et de son comportement discret, on ne dispose que de très peu d'informations à propos du chat rubigineux. Les pièges photos ont montré une activité essentiellement nocturne[4]. On ignore la taille de son territoire ou encore ses mœurs vis-à-vis de ses congénères (qu'il soit solitaire et territorial n'est qu'une hypothèse)[5].
L'aire de répartition indienne du chat rubigineux est encore méconnue. Bien qu'il ait été vu au Jammu et dans l'Orissa situé au nord de la péninsule, il semble qu'il soit essentiellement présent dans le Sud-Est de l'Inde, du Gujarat au Kerala[6]. En 2018, l'espèce est observée pour la première fois dans la réserve de tigres Udanti-Sitanadi, ce qui confirme sa présence dans l’État du Chhattisgarh[7]. Dans le Maharashtra, sa présence est confirmée dans les réserves de tigre de Tadoba et de Navegaon-Nagzira, dans la réserve forestière d'Amboli et dans le sanctuaire faunique de Tipeshwar[8]. Lors d'une étude réalisée sur le terrain de 2015 à 2017, la présence du Chat rubigineux a été confirmée dans le parc national de Wilpattu, dans les hauts plateaux du centre de Sri Lanka, près du parc national de Gal Oya, de Dehigahaela et de Dunumadallawa[4].
La population indienne du chat rubigineux vit surtout dans les forêts tropophiles et dans les prairies sèches, mais au Sri Lanka, les forêts tropicales deviennent l'habitat privilégié. La raison de cette différence pourrait venir de la compétition avec le chat léopard du Bengale, qui occupe les forêts tropicales du continent asiatique. Quant au Sri Lanka, les populations de chaus, qui préfèrent les milieux ouverts tels que les prairies, « forceraient » le chat rubigineux à se cantonner aux forêts[9].
Par ailleurs, on peut rencontrer les populations insulaires jusqu'à 2 100 m d'altitude.
Ce félin est nocturne : son activité est plus intense du soir jusqu'au matin très tôt[7]. Dans l’État du Chhattisgarh, le pic d'activité est observé à 1h35[7]. Le plus souvent, il passe la journée caché dans un abri. Il se nourrit essentiellement de rongeurs, d'oiseaux et de lézards mais ne dédaigne pas les gros insectes comme les criquets. Les habitants du Sri Lanka et de l'Inde affirment qu'il est visible après de fortes pluies, lorsqu'il sort se nourrir de grenouilles et de petits rongeurs[6]. Le chat rubigineux est d'un naturel amical et joueur, comportement favorable à une domestication, d'autant plus qu'il n'a pas peur de s'approcher des maisons et des villes (des observations ont été faites aux portes de Bangalore et dans les plantations de thé).
Il peut arriver que ce félin s'attaque aux poussins des volailles.
L'œstrus dure 5 jours. La femelle met bas en avril, après 65 à 71 jours de gestation, d'un à trois chatons sans taches et aux yeux bleu clair.
Le chat rubigineux est divisé en trois sous-espèces qui correspondent à deux aires de répartition bien distinctes :
L'existence de deux sous-espèces au Sri Lanka, Prionailurus rubiginosus phillipsi et Prionailurus rubiginosus koladivius, est encore discutée. P. r. phillipsi comprendrait les populations situées dans la zone de forêt humide de l'île, dont la robe présenterait des taches rondes et pleines de couleur marronâtre ou rousse[10]. P. r. koladivius serait présente dans les zones de plaines sèches, son pelage serait caractérisé par des marques dorsales très foncées, des taches pleines marron foncée et une tête sombre[10].
Le Chat rubigineux est menacé par le recul de son habitat et la diminution du nombre de ses proies, conséquence de la pression agricole. De plus, il arrive qu'il s'attaque aux jeunes volailles, source de conflit avec les agriculteurs.
De plus sa chair est consommée par les populations locales dans le cadre d'une chasse opportuniste. Par exemple, dans l'État du Chhattisgarh, les chasseurs locaux rapportent qu'ils mangent ces petits carnivores, capturés dans des pièges prévus pour d'autres animaux[7].
Le Chat rubigineux est plus rarement observé par les scientifiques que d'autres espèces de petits félins de la péninsule indienne comme le Chaus (Felis chaus), le Chat-léopard (Prionailurus bengalensis) et le Chat pêcheur (Prionailurus viverrinus)[7]. Au contraire, au Sri Lanka, sa présence est plus commune par rapport aux deux autres félinés sri-lankais[11].
L'espèce est également menacée par l'hybridation avec les chats harets, qui serait commune[9].
Le Chat rubigineux est classé comme « espèce quasi-menacée » (NT) sur la Liste rouge de l'UICN[12]. Auparavant, l'espèce était considérée comme « vulnérable » (VU), mais la recherche scientifique a permis de mettre en évidence que son aire de répartition était plus étendue qu'initialement envisagé[10] : l'amélioration de sa classification UICN reflète le manque de connaissances sur cette espèce plutôt qu'une amélioration de ses conditions de préservation[10]. L'espèce est en Annexe II de la Convention de Washington (Annexe I pour la population de la péninsule indienne)[13]. L'espèce est inscrite dans le programme I partie I de la loi sur la protection de la nature de 1972 (Wildlife Protection Act 1972)[8]. Il fait aussi l'objet d'un Studbook européen (ESB).
Prionailurus rubiginosus
Le Chat rubigineux (Prionailurus rubiginosus) aussi appelé Chat léopard de l'Inde ou Chat rougeâtre ou encore Chat tacheté de rouille est une espèce de félin que l'on rencontre au Népal, en Inde et sur l'île du Sri Lanka.
Ce petit carnivore demeure mal connu. Avec le Chat à pieds noirs, il est le plus petit des félins actuels : le poids moyen d'un adulte est inférieur à 1,5 kg.
O gato ferruxento[2] (Prionailurus rubiginosus) é un dos membros máis pequenos da familia dos gatos, que habita na India e Sri Lanka.[3] En 2012, tamén foi rexistrado no oeste de Terai, no Nepal.[4] Dende 2016, a súa poboación en estado salvaxe está categorizada como case ameazada segundo a Lista Vermella da IUCN, xa que está fragmentada e vese afectada pola perda e destrución do seu hábitat, a fraga caducifolia.[5]
O gato ferruxento (Prionailurus rubiginosus) é un dos membros máis pequenos da familia dos gatos, que habita na India e Sri Lanka. En 2012, tamén foi rexistrado no oeste de Terai, no Nepal. Dende 2016, a súa poboación en estado salvaxe está categorizada como case ameazada segundo a Lista Vermella da IUCN, xa que está fragmentada e vese afectada pola perda e destrución do seu hábitat, a fraga caducifolia.
Kucing totol (Prionailurus rubiginosus) adalah anggota terkecil keluarga kucing dan hanya ditemukan di India dan Sri Lanka.[3] Telah terdaftar sebagai Rentan oleh IUCN tahun 2002 sebagai ukuran total populasi efektif adalah di bawah 10.000 individu dewasa, dengan kecenderungan menurun karena kehilangan habitat, dan tidak ada subpopulasi mengandung lebih dari 1.000 dewasa.[2]
Kucing totol (Prionailurus rubiginosus) adalah anggota terkecil keluarga kucing dan hanya ditemukan di India dan Sri Lanka. Telah terdaftar sebagai Rentan oleh IUCN tahun 2002 sebagai ukuran total populasi efektif adalah di bawah 10.000 individu dewasa, dengan kecenderungan menurun karena kehilangan habitat, dan tidak ada subpopulasi mengandung lebih dari 1.000 dewasa.
Il gatto rugginoso (Prionailurus rubiginosus I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831) è uno dei più piccoli rappresentanti della famiglia dei Felidi; nonostante sia sempre stato segnalato solamente in India e Sri Lanka[2], nel 2012 ne è stata accertata la presenza anche nel terai occidentale del Nepal[3]. Dal 2016 figura tra le specie prossime alla minaccia sulla lista rossa della IUCN a causa della sua popolazione frammentata e della perdita e distruzione del suo habitat primario, le foreste decidue[1].
Il gatto rugginoso è il più piccolo felino dell'Asia e contende al gatto dai piedi neri lo status di felino più piccolo del mondo. Misura 35-48 cm di lunghezza (ai quali vanno aggiunti 15-29,8 cm di coda) per un peso di 1500-1600 g nei maschi e 1000-1100 g nelle femmine. Il manto, corto e liscio, è bruno-rossiccio o bruno-grigiastro, con file di macchie rosso ruggine o marroni scure che a volte formano strie complete sulla nuca, sulle spalle e sulla parte superiore dei fianchi. Le parti inferiori sono bianche o color crema chiare. La coda è relativamente spessa e tubolare, spesso con anelli indistinti e punta scura[4].
Il gatto rugginoso è simpatrico con il gatto leopardo, suo parente stretto, in alcune regioni del suo areale indiano, ma è più piccolo e con manto meno maculato. È facile da scambiare per un gatto domestico molto minuto[4].
I gatti rugginosi hanno la reputazione di essere particolarmente feroci e di attaccare prede molto grandi, ma il dato sembra basato su osservazioni di individui addomesticati in ambienti innaturali. Ad esempio un gatto rugginoso di otto mesi è quasi riuscito a uccidere una giovane gazzella domestica parecchie volte più grande di lui strozzandola con un morso alla gola prima dell'intervento dei suoi guardiani, ma in natura tali attacchi sono altamente improbabili. La dieta conosciuta comprende piccoli roditori come gerbillo indiano, ratti bandicoot e vari muridi, in particolare Mus booduga, oltre a piccoli uccelli, larve, rettili, rospi e invertebrati. A volte uccide pollame domestico razzolante all'aperto, principalmente pulcini, ma entra molto di rado, o affatto, in stie o pollai. La maggior parte degli avvistamenti di gatti in caccia indica che cacciano in gran parte di notte e al suolo, ma essendo superbi scalatori cacciano probabilmente anche sugli alberi. Spesso si appostano su un ramo, una roccia o un altro punto sopraelevato per ascoltare i suoni prodotti dalle piccole prede sul terreno. Esiste una segnalazione di un esemplare lanciatosi dai rami bassi di un albero direttamente su una preda al suolo, e un'altra di un inseguimento di 50 m terminato con l'uccisione di un toporagno. Una manciata di osservazioni dirette di attacchi portati a segno mostra che le prede più piccole, per esempio i gerbilli indiani, sono uccise con un morso alla nuca mentre una preda più grande, per esempio un ratto bandicoot, viene asfissiata con un morso alla gola[4]
Il gatto rugginoso non è mai stato studiato approfonditamente o tracciato con radiocollari, ma i dati disponibili indicano un tipico sistema socio-spaziale da piccolo felide[4]. Gli scatti delle fototrappole, che mostrano gli stessi individui in aree localizzate, indicano home range stabili[5]. Il comportamento archetipico di pattugliamento del territorio da parte di un maschio dello Sri Lanka comprendeva spruzzi di urina su rami e cespugli bassi e strusciamenti di guance e petto sulla vegetazione. Non si hanno dati su estensione o densità dell'home range[6][7][8].
L'estro della femmina si protrae per cinque giorni, e l'accoppiamento è insolitamente breve. Dal momento che durante questo periodo la femmina è probabilmente più vulnerabile, si ritiene che questa durata breve costituisca un adattamento che le consenta di evitare predatori più grandi. In seguito prepara una tana in un luogo nascosto e, dopo una gestazione di 65-70 giorni, dà alla luce uno o due piccoli. Alla nascita i gattini pesano appena 60-77 g e sono ricoperti da file di macchie nere. Raggiungono la maturità sessuale verso le 68 settimane, quando hanno già sviluppato la caratteristica colorazione a macchie color ruggine propria degli adulti. In cattività i gatti rugginosi sono vissuti fino a dodici anni, ma la longevità in natura è sconosciuta[4].
Il gatto rugginoso è endemico in India e Sri Lanka[9]. La sua presenza è stata recentemente confermata nella Divisione territoriale forestale di Pilibhit[10] e nel Santuario naturale di Katarniaghat, nel nord dell'India al confine con il Nepal, inoltre è fortemente sospettata anche nel Parco nazionale di Bardia, in Nepal[3][11]. Questa specie è stata a lungo considerata una specialista delle foreste, ma oggi sappiamo che tollera molti habitat, comparendo in foreste umide e secche di tutti i tipi[9], foreste di bambù, praterie alberate, macchie arbustive, boscaglie e habitat rocciosi vegetati[12][13]. Sembra perlopiù assente dalle foreste sempreverdi, ma in Sri Lanka vive in foreste umide di montagna a 2100 m[5].
I gatti rugginosi tollerano habitat modificati purché offrano nascondigli, anche campi coltivati, piantagioni di tè e piantagioni forestali, spesso ricchi di roditori e anfibi; cacciano in campi periodicamente inondati, per esempio di mais e di riso, che offrono rane e rospi in abbondanza. Talvolta vivono molto vicini all'uomo, perfino in abitazioni abbandonate di villaggi abitati[14].
Il gatto rugginoso è classificato nella linea evolutiva Prionailurus. Si ritiene che si sia separato in una fase antica di questa linea evolutiva, e quindi potrebbe essere meno strettamente imparentato con le altre tre specie di Prionailurus di quanto queste non lo siano tra di loro. Sono riconosciute tre sottospecie: due nello Sri Lanka, rappresentate dalle popolazioni di pianura e di montagna, e una in India; la loro validità è stata recentemente confermata da analisi molecolari[15]:
Una singola osservazione nel Parco Nazionale di Ruhuna (Sri Lanka) indica che i gatti rugginosi selvatici si accoppiano a volte con gatti domestici, ma non è noto se si verifichino ibridazioni[15].
Il gatto rugginoso è considerato raro. Le indagini condotte nell'ultimo decennio indicano che è più diffuso di quanto si pensasse in precedenza, ma anche i nuovi dati mostrano che non è mai comune. Vive piuttosto spesso in associazione con l'uomo e può prosperare in habitat modificati, date le sue piccole dimensioni e il suo valore nel tenere sotto controllo i roditori, a condizione che l'uomo si mostri tollerante[9]. L'impiego molto diffuso di insetticidi e rodenticidi in gran parte dell'areale è fonte di serie preoccupazioni, benché l'impatto sia sconosciuto[4]. I gatti rugginosi sono spesso uccisi sulle strade e occasionalmente da cani e gatti domestici. In Sri Lanka, diversi gatti rugginosi sono uccisi nelle zone rurali perché scambiati per giovani leopardi, predatori molto temuti. A volte vengono uccisi come catture accessorie o intenzionalmente in quanto minaccia percepita per il pollame, benché sia molto raramente colpevole: le popolazioni rurali dell'India occidentale e centrale non considerano il gatto rugginoso un predatore del pollame[1].
La popolazione indiana figura nell'Appendice I della CITES, mentre quella dello Sri Lanka compare nell'Appendice II. La specie gode di protezione totale in gran parte dell'areale e la caccia ai suoi danni è proibita sia in India che nello Sri Lanka[1].
Il gatto rugginoso (Prionailurus rubiginosus I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831) è uno dei più piccoli rappresentanti della famiglia dei Felidi; nonostante sia sempre stato segnalato solamente in India e Sri Lanka, nel 2012 ne è stata accertata la presenza anche nel terai occidentale del Nepal. Dal 2016 figura tra le specie prossime alla minaccia sulla lista rossa della IUCN a causa della sua popolazione frammentata e della perdita e distruzione del suo habitat primario, le foreste decidue.
De roestkat (Prionailurus rubiginosus, Rusty spotted cat) komt voor in delen van India en behoort tot de kleine katten. De kat is ongeveer 40 cm lang met een staart van 20 cm en weegt ongeveer 1,5 kg. De vacht is grijs, met roestige plekken over de rug en de zijkant. De kat is vergelijkbaar met de Bengaalse tijgerkat.
De Indische populatie leeft voornamelijk is tropische droge wouden en droog grasland, maar in Sri Lanka wordt de voorkeur gegeven aan het tropisch regenwoud. Het verschil is mogelijk te verklaren door de aanwezigheid van de Bengaalse tijgerkat, die in India een concurrerende soort is, maar niet op Sri Lanka voorkomt.
Ondersoorten:
Zie de categorie Prionailurus rubiginosus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De roestkat (Prionailurus rubiginosus, Rusty spotted cat) komt voor in delen van India en behoort tot de kleine katten. De kat is ongeveer 40 cm lang met een staart van 20 cm en weegt ongeveer 1,5 kg. De vacht is grijs, met roestige plekken over de rug en de zijkant. De kat is vergelijkbaar met de Bengaalse tijgerkat.
De Indische populatie leeft voornamelijk is tropische droge wouden en droog grasland, maar in Sri Lanka wordt de voorkeur gegeven aan het tropisch regenwoud. Het verschil is mogelijk te verklaren door de aanwezigheid van de Bengaalse tijgerkat, die in India een concurrerende soort is, maar niet op Sri Lanka voorkomt.
Ondersoorten:
Indische roestkat Prionailurus rubiginosus rubiginosus Sri Lankaanse roestkat Prionailurus rubiginosus phillipsiRustflekkatt (Prionailurus rubiginosus) er trolig verdens minste kattedyr. Den er en av fire nålevende arter i slekten fiskerkatter (Prionailurus) og utgjør sammen med slekten Otocolobus gruppen med asiatiske flekkede småkatter. Alle lever i Asia. Arten har 19 kromosompar.[2]
Rustflekkatten har fått navn etter de små, rustfargede prikkene som opptrer i linjer langs flankene på den gråbrune pelsen dette dyret bærer. Prikkmønsteret langs flankene er så distinkt at hvert enkelt individ kan identifiseres ut ifra det.[3] Og arten har et like distinkt mønster i skallen og der værhårene på snuten sitter.[3] På undersiden av kroppen og innsiden lemmene har pelsen hvite lignende markeringer. Hodet er lite og rundt og har 2 langsgående lyse striper opp fra innsiden av øynene og til skallen. Noen beskriver også denne katten som «en utvasket versjon av leopardkatten» (Nowak, 1999; The Cyber Zoomobile; Kitchener, 1991). Kattene på Sri Lanka har noe klarere farger enn populasjonen som lever på fastlandet i India.
Rustflekkatten regnes som et av verdens minste kattedyr (svartfotkatten kan være like liten). Arten har en kroppslengde, målt fra snutespiss til halerot, på cirka 35-45 cm. Halen utgjør gjerne 50 % av kroppslengeden, normalt 15-25 cm i lengde. Rustflekkatter veier typisk 1-1,6 kg. Hannene blir noe større (1,5–1,6 kg i snitt) enn hunnene (1,1 kg).
Rustflekkatten lar seg temme. I fangenskap har slike katter blitt over 16 år gamle, men man vet lite om hvor gamle de blir i vill tilstand.
Rustflekkatt finnes over store deler av India og på Sri Lanka. Tidligere trodde man at den bare fantes i det sørlige India, men ny forskning viser at den også finnes i de fleste andre regioner av landet, helt nord til foten av Himalaya. De nordlige bestandene er imidlertid usikre. På Sri Lanka finnes det to distinkte populasjoner, en i den tørre sonen og en annen i den våte sonen.[4] På øya er det også registrert dyr i de montane regnskogene.
Den indiske populasjonen av rustfekkatter lever stort sett i områder der det finnes gressland, krattskog og småskog, mens populasjonen på Sri Lanka helst finnes i den tette regnskogen i vest, sør og øst. Arten er kjent som en god klatrer og tilbringer trolig mye av tiden i trærne. Den finnes dessuten i montane regnskoger, i høyder på opp mot 2 100 moh i de sørvestre delene av øya.
Det har blitt foresått at forskjellen i habitat kan ha sammenheng med konkurranse fra artens nærmeste slektning, nemlig leopardkatten (P. bengalensis), men også jungelkatten (Felis chaus) kan spille en viss rolle. Leopardkatten finnes først og fremst i de sydlige skogområdene i India og på det er åpne gresslandet på Sri Lanka.
Atferden til denne katten er lite studert, men man antar at arten hovedsakelig er nattaktiv. En forundersøkelse om artens atferd viser at katter i fangenskap er mest aktive i tidsrommet 18:00–20:00 om kvelden, men det det ble også registrert moderat økt aktivitet i tidsrommet 07:00–11:00 på morgenen/formiddagen og rundt kl. 15:00 om dagen. Den økte aktiviteten i disse spesielle tidsrommene kan imidlertid skyldes at dyr i fangenskap mates til bestemte tider av døgnet.[3]
I det fri tilbringer arten gjerne dagen slumrende oppe i et tre eller i en hul trestamme, i ly for den sterke sola. Som en trelevende art er de dyktige klatrere, som trolig også jakter i trærne. Den lever solitært utenom paringstiden og er territorial. I så måte har det blitt observert at de markerer territoriet på tradisjonelt kattevis.
I øyeblikket vet man lite om artens ernæringspreferanser. Man tror at den jakter mest på små pattedyr og fugler, trolig også reptiler og insekter. I så måte er den observert mens den spiser både frosk og små gnagerdyr. Den tar også domestisert fjærkre om anledningen byr seg (IUCN, 1996).
Også denne kattens reproduksjon er lite kjent. Det lille vi vet, kan tyde på at utviklingstid, levetid osv. omtrent tilsvarer det vi finner hos slektninger som leopardkatten og fiskerkatten. Hunnen går drektig i ca. 67 dager og nedkommer med et kull som består av 1-2 unger i april. Kullene er altså små til katt å være. Hun har en brunsttid som varer i ca. 5 dager. Hunnen har i så måte vært registrert med å ta tilhold på både teplantasjer og i umiddelbar nærhet av menneskelig bebyggelser (The Cat Survival Trust, 1996; IUCN, 1996). Det er også kjent at rustflekkatter parer seg med huskatter og får avkom. Det er imidlertid ukjent om avkommet blir fertilt.
Det er beskrevet tre underarter, men kun to anerkjennes internasjonalt.[5]
Populasjonen i India står oppført på CITES Appendix I[1]. Populasjonen på Sri Lanka står på CITES Appendix II.[1] Den totale bestanden er estimert å bestå av færre enn 10 000 voksne dyr. Ingen av delbestander tller fler enn 1 000 reproduktive dyr (IUCN Cats Red List Workshop 2007).[1] Arten har en nedadgående trend og lider under fragmentering og tap av habitat, som tas i bruk som nye jordbruksområder. Hybridisering med lokale tamkatter skjer.[1]
Rustflekkatt (Prionailurus rubiginosus) er trolig verdens minste kattedyr. Den er en av fire nålevende arter i slekten fiskerkatter (Prionailurus) og utgjør sammen med slekten Otocolobus gruppen med asiatiske flekkede småkatter. Alle lever i Asia. Arten har 19 kromosompar.
Multimedia w Wikimedia Commons Kotek rudy[4], kot rudy[5], kot rdzawy[5] (Prionailurus rubiginosus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Zamieszkuje Indie, gdzie konkuruje z kotkiem bengalskim i Cejlon, na którym konkuruje z chausem.
Niewielkie koty, blisko spokrewnione z kotem bengalskim, z którym jednak się nie krzyżują. Kot rdzawy ma głowę okrągłą z dość wąskimi kośćmi nosowymi. Sierść brunatnoszara (poza brzuchem, gdzie jest biała) z dużymi cętkami. Na grzbiecie wydłużone cętki mają kolor rdzawy i układają się w rzędy. Uszy małe, zaokrąglone. Na krótkim, sięgającym pięt, dość puszystym ogonie ciemne pręgi.
Wyróżnia się dwa podgatunki: Prionailurus rubiginosus rubiginosus (Indie) i Prionailurus rubiginosus phillipsi (Sri Lanka). Różnice polegają przede wszystkim na preferowaniu zupełnie odmiennego siedliska.
Ich pokarm stanowią przede wszystkim ptaki, owady i drobne ssaki.
Ciąża trwa 67 dni, w miocie zazwyczaj 2 kocięta; długość okresu ssania i czas osiągania dojrzałości płciowej nie zostały ustalone.
Prawdopodobnie prowadzą samotniczy, nocny tryb życia; ich behawior jest słabo poznany.
Koty rdzawe żyjące na terenie Indii zamieszkują suche łożyska zbiorników wodnych i otwarte przestrzenie w okolicy ludzkich osiedli. Populacje cejlońskie zamieszkują dżungle, występują do wysokości 2000 m n.p.m. .
Koty te są uważane za rzadkie, a zagrożenie dla nich stanowi wylesianie i rozszerzanie terenów uprawnych. Łatwo krzyżują się z kotami domowymi; są tępione ze względu na szkody jakie wyrządzają w hodowlach drobiu. Status z punktu widzenia ochrony przyrody: narażony. Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I)[6].
Kotek rudy, kot rudy, kot rdzawy (Prionailurus rubiginosus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Zamieszkuje Indie, gdzie konkuruje z kotkiem bengalskim i Cejlon, na którym konkuruje z chausem.
O gato-ferrugem ou gato-ferrugem-pintado (nome científico: Prionailurus rubiginosus) é uma espécie de felídeo de pequeno porte, encontrado apenas na Índia e Sri Lanka[3]. Tem sido classificado como "espécie vulnerável" pela IUCN, e, em 2002, a população efetiva era de menos de 10 000 indivíduos, com nenhuma subpopulação maior do que 1000 animais.[2] Além disso, duas subespécies são reconhecidas: Prionailurus rubiginosus rubiginosus (da Índia) e Prionailurus rubiginosus phillipsi (do Sri Lanka).
O gato-ferrugem ou gato-ferrugem-pintado (nome científico: Prionailurus rubiginosus) é uma espécie de felídeo de pequeno porte, encontrado apenas na Índia e Sri Lanka. Tem sido classificado como "espécie vulnerável" pela IUCN, e, em 2002, a população efetiva era de menos de 10 000 indivíduos, com nenhuma subpopulação maior do que 1000 animais. Além disso, duas subespécies são reconhecidas: Prionailurus rubiginosus rubiginosus (da Índia) e Prionailurus rubiginosus phillipsi (do Sri Lanka).
Rostfläckig katt[2] (Prionailurus rubiginosus) är ett litet kattdjur i underfamiljen Felinae som är nära släkt med leopardkatten.
Med en kroppslängd av 35 till 48 centimeter och en svanslängd av 15 till 29 centimeter är denna art en av de minsta vilda katterna överhuvudtaget.[3] Vikten ligger bara mellan 1 kg (honor) och 1,5 kg (hannar och större honor). Djuret är uppkallat efter de rostbruna fläckarna på den annars grågula pälsen. På så sätt liknar den leopardkatten men fläckarna är inte lika tydliga. På huvudet förekommer fyra mörka strimmor som börjar vid ögonen och som fortsätter över huvudets topp fram till övre halsen. På varje sida om näsan finns två mörka horisontala linjer.[3]
Det finns två populationer av den rostfläckiga katten, en i södra Indien och den andra på Sri Lanka. Dessa lever i olika habitat. Medan populationen på Sri Lanka lever i tropisk regnskog bebor den indiska populationen mera torra och öppna regioner. Enligt en teori blev den rostfläckiga katten i Indien undanträngd av leopardkatten från sitt ursprungliga område.
Varje individ lever ensam och jagar på natten och även i andra hänseenden liknar beteendet leopardkattens levnadssätt. På dagen vilar katten i ihåliga träd eller i den täta växtligheten.[3] Byten utgörs av fåglar, små gnagare, ödlor, grodor och insekter.[3] Katten har bra förmåga att klättra i träd men vistas vanligen på marken.
Per kull föds en till tre ungar men en unge är vanligast. Dräktigheten varar cirka 67 dagar och nyfödda ungar är blinda och saknar fläckar på pälsen.[3]
I viss mån förekommer rostfläckig katt som husdjur. I några regioner jagas katten av den lokala befolkningen för köttets skull. CITES listar den indiska populationen i appendix I och populationen på Sri Lanka i appendix II.
Underarter enligt Mammal Species of the World:[4]
Wikimedia Commons har media som rör Rostfläckig katt.
Rostfläckig katt (Prionailurus rubiginosus) är ett litet kattdjur i underfamiljen Felinae som är nära släkt med leopardkatten.
Paslı kedi (Prionailurus rubiginosus) küçük bir yaban kedisi. Bengal kedisi ile yakın akrabadır.
Paslı kedi 40 cm'lik gövde boyu ve 20 cm kuyruk uzunluğu ile en küçük kedilerdendir. Adını boz sarı kürkü üzerindeki paslı-kahverengi lekelerden alır. Görünümü bengal kedisine çok benzer; ancak benekleri daha az belirgindir ve rengi atmış, soluk bir izlenim bırakır.
Paslı kedinin, biri Hindistan'ın güney ucu ve diğeri Sri Lanka olmak üzere birbirinden ayrı iki popülasyonu bulunur. Buralarda farklı ortamlarda yaşarlar. Paslı kediler Sri Lanka'da yağmur ormanları'nda bulunurken, Hindistan'daki popülasyonları kuru ve açık alanları mekân tutarlar. Yaygın bir teoriye göre Hindistan'daki bengal kedisi ile olan rekabet, paslı kedileri daha uygunsuz yaşam alanlarına çekilmeye zorlamıştır. Sri Lanka'da ise paslı kedileri ormandan kovabilecek bengal kedisi bulunmamaktadır.
Paslı kediler tek başına hareket eden gece faal olan kediler olup, yaşam tarzları büyük ölçüde bengal kedilerine benzer. Kuşları, fareleri, kertenkeleleri ve böcekleri avlarlar. Çok iyi tırmanıcı olmalarına rağmen genelde yerde hareket ederler.
Paslı kedi (Prionailurus rubiginosus) küçük bir yaban kedisi. Bengal kedisi ile yakın akrabadır.
Плямисто-руда кішка є найменшою дикою кішкою Азії та є конкурентом чорноногої кішки для звання найменшої дикої кішки світу. Довжина тіла плямисто-рудої кішки становить 35-48 см із довжиною хвоста у 15-30 см. Важить 0,9-1,6 кг.
Її зовнішність дуже схожа на зовнішність бенгальської кішки, але плями менш чіткі і справляють враження розпливчастості. У кішки коротка м'яка шерсть, струнке тіло з відносно короткими лапами, хвіст короткий і пухнастий, округла голова, великі очі і невеликі вуха. Забарвлення сірого кольору з ледь помітними іржавими плямами на спині та боках. Хутро на животі біле із великими темними смугами. Хвіст є найтемнішою частиною тіла, а плями на ньому є найменш видимими. На кожному боці голови є по шість темних смуг, які тягнуться до щік та чола[5].
Розповсюдження плямисто-рудої кішки доволі обмежений. Мешкає в основному у вологих та сухих листяних лісах, а також у чагарниках та на полях. Не проживає у вічнозелених лісах[6]. Віддає перевагу щільній рослинності та кам'янистим територіям[7][8].
Існують дві окремі популяції двох підвидів плямисто-рудої кішки[2]: Prionailurus rubiginosus rubiginosus та Prionailurus rubiginosus phillipsi. Підвид P. r. rubiginosus мешкає на півдні Індії. Підвид P. r. phillipsi проживає острові Шрі-Ланка.
Традиційно вважалося, що ареал проживання плямисто-рудої кішки в Індії обмежувався південними територіями, але обліки показали, що вид розповсюджений по всі країні. Кішку бачили на сході штату Гуджарат, у Заповіднику живої природи і національному парку Гір, у Заповіднику тигрів Тадоба-Андхарі в штаті Махараштра, у горах Східні Гати[8][9][10][11][12]. Камери уловлювання виявили її присутність у Заповіднику тигрів Філібхіт у штаті Уттар-Прадеш та у Заповіднику живої природи Надзіра в штаті Махараштра[13][14]. Через високу кількість гризунів на сільськогосподарських територіях, існує популяція із високим рівнем розмноження на заході штату Махараштра[15].
В березі 2012 плямисто-руду кішку було вперше сфотографовано камерами уловлювання в Національному парку Бардія (Непал), а в березні 2016 — у Заповіднику живої природи Суклапханта (Непал)[16]. В грудні 2014 та у квітні 2015 кішку було сфотографовано камерами уловлювання в Національному парку Калесар в штаті Хар'яна[17].
Із Шрі-Ланки існує декілька записів з гірських та рівнинних тропічних лісів. Існує дві різні популяції, одна з якої населяє суху зону, а інша — вологу зону[18]. Згідно з поширеною теорією, пристосуватися до нових територій на Індійському субконтиненті плямисто-руду кішку змусила конкуренція з боку бенгальської кішки, якої немає на Цейлоні.
Про екологію та поведінку плямисто-рудої кішки у неволі відомо дуже мало. Особи, які проживають у неволі ведуть нічний спосіб життя, але короткочасно активні й протягом дня[5]. Більшість кішок у дикій природі також були помічені після заходу сонця. Деяких особин бачили на деревах та у печерах[19][20][21].
Живуть поодинці. Територія однієї особини може досягати 15 км². Досить часто селиться поблизу людських поселень, щоб полювати на свійську птицю. Піддається одомашенню.
Загалом кішки харчуються гризунами та птахами, але також полюють на ящірок, жаб та комах. Полюють переважно на землі, роблячи швидкі кидки, щоб зловити свою здобич. Можливо ховаються на деревах, аби втекти від великих хижаків. Самки та самці, які живуть у неволі мітять свою територію, розпорошуючи сечу[5].
Еструс триває п'ять днів, процес спарювання переважно короткочасний. Вважається, що це є результатом адаптації до уникнення більших хижаків у цей період, оскільки самки знаходяться в уразливому стані під час тічки. Самки готують лігво в затишному місці і народжують від одного до двох кошенят через 65-70 днів. При народженні кошенята важать 60-77 г і мають ряди чорних плям. Через 68 тижнів кошенята досягають статевого дозрівання, а також набувають хутрового забарвлення дорослих особин із іржавими плямами.
У неволі плямисто-руді кішки живуть до 12 років, але їх тривалість життя у дикій природі невідома[5].
Втрата територій для проживання та поширення сільськогосподарських угідь є серйозною проблемою для живої природи як в Індії, так і на Шрі-Ланці. Проте існують декілька записів про проживання плямисто-рудої кішки на культивованих та осілих територіях, хоча невідомо в якій мірі популяції кішок можуть зберігатися в таких областях.
Періодично з'являються доповіді про продажі на ринках шкур плямисто-рудої кішки[6]. В деяких областях на кішок полюють задля їжі чи знищують їх в результаті захистку своєї домашньої худоби[5].
Індійська популяція входить до Додатку I СІТЕС; популяція на Шрі-Ланці входить до Додатку II СІТЕС. Полювання та торгівля цим видом повністю заборонені по всій Індії та Шрі-Ланці[1].
Станом на 2010 рік популяція, яка знаходиться в неволі становить 56 особин у 8 установах. 11 з цих особин знаходяться у Національному зоологічному саді Шрі-Ланки, 45 особин знаходяться в 7 європейських зоопарках[22].
Кішка з кошенятами
Плямисто-рудий кіт в Берлінському зоопарку
Плямисто-рудий кіт вночі в горах Анамалай на півдні Індії
Кішка з кошеням у зоопарку Parc des Félins
Кішка з кошеням у зоопарку Parc des Félins
Кошеня в зоопарку Parc des Félins
Доросла кішка в зоопарку Parc des Félins
Mèo đốm gỉ (danh pháp hai phần: Prionailurus rubiginosus) là một loài thuộc Phân họ mèo, là thành viên nhỏ nhất của Họ Mèo. Chúng chỉ sinh sống ở Ấn Độ và Sri Lanka[3]. Nó đã được liệt kê như dễ bị tổn thương của trong danh lục IUCN năm 2002 do quần thể này có số lượng dưới 10.000 cá thể trưởng thành, với một xu hướng giảm do mất môi trường sống, và không có quần thể chứa hơn 1.000 cá nhân chăn nuôi trưởng thành[2]. Mèo đốm gỉ có kích thước dài 35 đến 48 cm, với đuôi dài từ 15 đến 30 cm, và nặng chỉ 0,9 đến 1,6 kg (2,0-3,5 lb). Lông ngắn có màu xám trên của cơ thể, với những đốm gỉ trên lưng và hai bên sườn, trong khi bụng dưới là màu trắng với những đốm lớn tối. Đuôi màu tối hơn là dày và khoảng một nửa chiều dài của cơ thể, và những điểm khác biệt ít Có một vệt tối trên mỗi bên đầu, kéo dài trên má và trán[4].
Mèo đốm gỉ có phạm vi phân bố tương đối hạn chế. Chúng chủ yếu xuất hiện ở rừng rụng lá ẩm ướt và khô cũng như cây bụi và đồng cỏ, nhưng có khả năng không hiện diện ở rừng thường xanh[5]. Chúng thích cây cối rậm rạp và các khu vực đá[6][7].
Mèo đốm gỉ (danh pháp hai phần: Prionailurus rubiginosus) là một loài thuộc Phân họ mèo, là thành viên nhỏ nhất của Họ Mèo. Chúng chỉ sinh sống ở Ấn Độ và Sri Lanka. Nó đã được liệt kê như dễ bị tổn thương của trong danh lục IUCN năm 2002 do quần thể này có số lượng dưới 10.000 cá thể trưởng thành, với một xu hướng giảm do mất môi trường sống, và không có quần thể chứa hơn 1.000 cá nhân chăn nuôi trưởng thành. Mèo đốm gỉ có kích thước dài 35 đến 48 cm, với đuôi dài từ 15 đến 30 cm, và nặng chỉ 0,9 đến 1,6 kg (2,0-3,5 lb). Lông ngắn có màu xám trên của cơ thể, với những đốm gỉ trên lưng và hai bên sườn, trong khi bụng dưới là màu trắng với những đốm lớn tối. Đuôi màu tối hơn là dày và khoảng một nửa chiều dài của cơ thể, và những điểm khác biệt ít Có một vệt tối trên mỗi bên đầu, kéo dài trên má và trán.
Ржавая кошка, или пятнисто-рыжая кошка[1] (лат. Prionailurus rubiginosus) — дикая малая кошка из рода азиатских кошек. Близкая родственница бенгальской кошки. Самая малая представительница семейства кошачьих в Азии (в Африке на звание самого маленького представителя кошачьих в мире претендует черноногая кошка). Обитает только в Индии и Шри-Ланке. Вид находится под угрозой вымирания, так как насчитывает менее 10 000 взрослых представителей с постоянным снижением из-за изменения среды естественного обитания.
Длина тела ржавой кошки составляет от 35 до 48 см, длина хвоста — от 15 до 30 см. Взрослые животные весят всего 0,9—1,6 кг. Таким образом она является одним из самых мелких видов диких кошек. Её внешность очень похожа на внешность бенгальской кошки, но пятна менее чёткие и производят расплывчатое впечатление. Кошка покрыта короткой шерстью по всей длине. Шерсть в основном серого цвета с «ржавыми» пятнами на спине и боках. Шерсть на животе светлая с большими тёмными пятнами.
Существуют две отдельные популяции ржавой кошки, часто признаваемые за отдельные подвиды. Одна обитает на юге Индии (Prionailurus rubiginosus rubignosa), другая — на острове Цейлон (Prionailurus rubiginosus phillipsi). Обе популяции живут в разных условиях: цейлонские ржавые кошки обитают в тропическом лесу, в то время как индийская популяция населяет сухие открытые местности. Согласно распространённой теории, приспособиться к новой сфере ржавую кошку на Индийском субконтиненте заставила конкуренция со стороны бенгальской кошки, которой нет на Цейлоне.
Ржавые кошки рожают от одного до трёх детёнышей, однако чаще всего одного.
Ржавые кошки ведут ночной образ жизни и живут поодиночке. Их поведение очень близко к поведению бенгальской кошки. К их добыче относятся мыши, ящерицы и насекомые. Несмотря на умение хорошо лазать по деревьям, ржавые кошки бо́льшую часть времени проводят, как правило, на земле.
Ржавая кошка, или пятнисто-рыжая кошка (лат. Prionailurus rubiginosus) — дикая малая кошка из рода азиатских кошек. Близкая родственница бенгальской кошки. Самая малая представительница семейства кошачьих в Азии (в Африке на звание самого маленького представителя кошачьих в мире претендует черноногая кошка). Обитает только в Индии и Шри-Ланке. Вид находится под угрозой вымирания, так как насчитывает менее 10 000 взрослых представителей с постоянным снижением из-за изменения среды естественного обитания.
鏽斑豹貓（學名：Prionailurus rubiginosus）[2]，或簡稱鏽斑貓，是一種體型非常小的野外貓科動物，分佈在印度南部及斯里蘭卡。
鏽斑豹貓體長35－48厘米，尾巴長15－25厘米，重約1.5公斤。由於雌貓可以只有1公斤重，故與黑足貓並列世界上最細小的野貓。牠們的毛呈灰色，背部及兩側有鏽色的斑點，腹部呈白色沒有斑點。尾巴很粗，差不多是體長的一半，顏色較深，故斑點並不明顯。
鏽斑豹貓主要棲息在印度的熱帶乾旱森林及草原，而在斯里蘭卡則棲息在雨林中。這種差別可能是因豹貓佔據了印度的雨林，但卻沒有在斯里蘭卡生活。
鏽斑豹貓是夜間活動的，半棲於樹上，主要吃齧齒目、鳥類及蜥蜴。牠們在一些地區有被獵殺。
鏽斑豹貓在野外面對滅絕的威脅，世界自然保護聯盟也將牠們列為易危。[1]另外，《瀕危野生動植物種國際貿易公約》也將印度的族群列在附錄一中，而其他族群則在附錄二中，貿易受到管制。
「錆び猫」とは異なります。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 亜綱 : 獣亜綱 Theria 目 : 食肉目 Carnivora 亜目 : ネコ亜目 Feliformia 科 : ネコ科 Felidae 属 : ベンガルヤマネコ属 Prionailurus 種 : サビイロネコ P. rubiginosus 学名 Prionailurus rubiginosus
サビイロネコ（Rusty-spotted Cat）はインド南部とスリランカに棲息する極小型の猫である。体長は35-48cm、肩高20-25cm、尾の長さは15-25cmであり、体重は約1.5kgしかない。メスの成獣の体重は1kgかそれ以下しかなく、クロアシネコと並んで（もしくはそれ以上に）世界最小の猫である。毛皮の色は灰色で、背中と脇腹の全面にさび色の斑点がある。一方下腹と四肢の内側は白く、大きな黒い斑点がある。スリランカの個体は斑点がほとんどない。厚く、体長の約半分の長さがある尾は、体よりも色が濃く、斑点は少ない。近縁種のベンガルヤマネコと比べても非常に小さいのが特徴である。虹彩は灰色みの茶色あるいは琥珀のような色で、耳は丸っこい。
インドのサビイロネコは主に熱帯広葉樹林や乾燥した草原に棲息するが、スリランカでは熱帯雨林の方が生息地として好まれている。この違いの理由は、熱帯雨林を生息域としスリランカにはいないベンガルヤマネコとの競争の結果であると考えられる。
サビイロネコは樹上生活を送る夜行性の猫で、ネズミ、鳥、トカゲなどを主な餌とする。性格は友好的で陽気であり、また子どもは人に馴れやすいため、ペットとして人気がある。地元の人の食糧として狩りの対象となっている地域もある。
野生での繁殖習性はよく分かっていない。飼育下では妊娠期間65-70日、１度の出産で2-3匹の仔を生む。また飼育下で約12年生きる。
サビイロネコ（Rusty-spotted Cat）はインド南部とスリランカに棲息する極小型の猫である。体長は35-48cm、肩高20-25cm、尾の長さは15-25cmであり、体重は約1.5kgしかない。メスの成獣の体重は1kgかそれ以下しかなく、クロアシネコと並んで（もしくはそれ以上に）世界最小の猫である。毛皮の色は灰色で、背中と脇腹の全面にさび色の斑点がある。一方下腹と四肢の内側は白く、大きな黒い斑点がある。スリランカの個体は斑点がほとんどない。厚く、体長の約半分の長さがある尾は、体よりも色が濃く、斑点は少ない。近縁種のベンガルヤマネコと比べても非常に小さいのが特徴である。虹彩は灰色みの茶色あるいは琥珀のような色で、耳は丸っこい。
붉은점박이삵(영어: Rusty-spotted cat, 학명: Prionailurus rubiginosus)은 식육목 고양이과에 속하는 동물이다. 고양이과 종 중에서 가장 작은 종이며, 인도와 스리랑카, 네팔에서만 발견된다.[3]
다음은 고양이과의 계통 분류이다.[4]
고양이과† 마카이로두스아과
표범아과 구름표범속 표범속 고양이아과 마블고양이속 황금고양이속 서벌속 카라칼속 호랑고양이속 스라소니속 치타속 퓨마속 재규어런디속 마눌속 삵속 고양이속
