Picea est genus arborum familiae Pinacearum.
Piceae arbores commemorantur in epistula quae scribitur ab Marco Cornelio Frontone Marco Aurelio cum scripsit hortum, cultum rigatumque manu, et piceas quae educantur ventis atque imbribus, non esse similes. Conatur describere pretium operis ardi, praesertim de cognationibus personalibus.[1] Piceae sunt Pinaceae generis quod continet pinum arborem, abietem, cedrum, et plures. Sunt fere quadraginta species generis arboris.[2] Piceae saepe nominantur colore conorum aut foliorum. Etiam nominantur locis indigenis. Picea breweriana interdum appellatur flens picea quod rami sunt demissi[3]. Crescunt 6–11 uncias quotannis. Possunt crescere tam celeriter ut fiant valde altae et soleant esse 60–200 pedes altae. Altissima picea est Picea sitchensis, quae stat 300 pedes alta.[4] Piceae sunt altissimae inter arbores Europae. Interdum, piceae sunt parvae. Exempli gratia, Picea jezoensis ponitur in ollis et est pumila in Iaponia.[5] Piceae etiam possunt fieri viginti pedes latae, facientes se aptas domibus in cacumine.[4] Plurimae piceae vivunt 150–200 annos, cum aliquae natae sint 800–900 annos. Quaedam picea, quae nata est 550 annos, est tam senex ut sit nominatim Mundi Antiquissima Viva Arbor.[6]
Piceae ipsae sunt arbores quae semper virent. Piceae tenuem et squamosum corticem et folia similia acibus quae ramis in modum spiralem adhaerent habent. Folia circum ramos efficiunt piceas videri expletiores quam alias arbores, exempli gratia abietes. Pinorum folia sunt longiores quam picearum. Homo potest distinguere qui arbores sint piceae rigidis acutis foliis discretis. Abietes arbores habent mollia folia. Folia iuvant flexibilitatem et motum. Piceae disponunt haec folia post 4–10 annos,[7] facientes se curatu faciles quod non necesse est tondi. Olim folia cadunt, paxilli manent. Hi paxilli sunt aliud propium lineamentum piceae. Exstant in variis coloribus velut caerulei et flavi. Praeter folia, piceae habent conos. Hi coni etiam exstant in variis coloribus. Exempli gratia, Picea mariana habet conos purpureos.[2] Sunt masculini et muliebres coni qui regenerant cum auxilio venti.
Piceae plerumque possunt inveniri in locis frigidis et temperatis tempestate. Sunt nati hemisphaeriis septentrionalis. Antiquissimum fossile piceae inventum est in Montana.[4] Igitur, physici credunt piceas esse natas Americis Septentrionalibis. Tamen, multi homines credunt piceas esse natas in Borussia. Multae civitates Civitatum Foederatae Americae appellant varias piceas arbores civiles. Alascae arbor est Picea sitchensis. Coloratum et Uta ambae vindicant Piceam pungentem. Tamen, Uta nuper convertit civilem arborem in Populum tremuloidem. Arbor Dacotae Meridionalis est Picea glauca.[8] Piceae coluntur optimae cum admittuntur soli copioso et humo acidae quae non est densa similis humo fictili.
Mures et sciuri et alia animalia prava edunt semines picearum. Piceae sunt aedes aliquot insectorum. Piceae sunt obnoxiae aegritudinibus, sale, pruina, et aliis.[4] Cum picea laedatur, producit resinam quae potest inflammari. Haec potest proferre silvestros ignes. Haec resina etiam potest fieri unguentum ad agendam circulationem et levandum dolorem musculorum. Americani Indigenae manducant resinam ad sitim sedandam.[4] Homines utuntur piceis multis causis. Cum piceae ipsae sint conicae, homines utuntur interdum eis arboribus nataliciis. Arbores iuniores sunt praecipue coniciores. Quotannis, Norvegia dat donum Piceae abientis ponendum in Furo Rockefello.[8] Norvegia etiam dedit Piceam abientem Britanniae ad gratias agendas propter auxilium in Secundo bello mundano datum.[4] Homines possunt fervefacere folia ad faciendam theam quae continet Vitaminum C.[4] Piceae lignum est optimum aedificatu. Lignum est plerumque mole et candidum. Frateres Wright dixerunt se usos esse picea ut aedificare ut conatum primum aeroplani nomine Libellus[9]. Potes intellegere quo modo sint utiles quaerendo se in instrumentis musicis. Homines utuntur piceis tabulis in clavicordio et compagibus fidicularum.[2] Homines etiam utuntur piceis ad faciendas chartas firmas.
Picea est genus arborum familiae Pinacearum.
Piceae arbores commemorantur in epistula quae scribitur ab Marco Cornelio Frontone Marco Aurelio cum scripsit hortum, cultum rigatumque manu, et piceas quae educantur ventis atque imbribus, non esse similes. Conatur describere pretium operis ardi, praesertim de cognationibus personalibus. Piceae sunt Pinaceae generis quod continet pinum arborem, abietem, cedrum, et plures. Sunt fere quadraginta species generis arboris. Piceae saepe nominantur colore conorum aut foliorum. Etiam nominantur locis indigenis. Picea breweriana interdum appellatur flens picea quod rami sunt demissi. Crescunt 6–11 uncias quotannis. Possunt crescere tam celeriter ut fiant valde altae et soleant esse 60–200 pedes altae. Altissima picea est Picea sitchensis, quae stat 300 pedes alta. Piceae sunt altissimae inter arbores Europae. Interdum, piceae sunt parvae. Exempli gratia, Picea jezoensis ponitur in ollis et est pumila in Iaponia. Piceae etiam possunt fieri viginti pedes latae, facientes se aptas domibus in cacumine. Plurimae piceae vivunt 150–200 annos, cum aliquae natae sint 800–900 annos. Quaedam picea, quae nata est 550 annos, est tam senex ut sit nominatim Mundi Antiquissima Viva Arbor.
