The Common Pipistrelle is one of the smallest bats. It has a wingspan between 180-240mm, and its wings are narrow. Like other bats in the Vespertilionidae, Pipistrellus pipistrellus has a tragus, and in this species, the tragus is rounded at the top and quite long. The pelage is usually brown, but other colors, such as chesnut and dark brown have also been observed. Their wing and tail membranes are dark brown, and they do not have any fur on them. Cranial characertistics include a dental formula of 2/3,1/1,2/2,3/3, no postorbital process, and a separated premaxillae that is fused to the maxillae.
Range mass: 3.5 to 8 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: wild: 9.0 years.
This species is very common in both towns and cities. It can also be found in parks and forests. During the summer months, it can be found in cracks on the outside of buildings, behind shutters, and unfinished houses. Pipistrellus pipistrellus have been discovered in winter roosts in churches, limestone mines, cracks in walls, and cellars.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Pipistrellus pipistrellus, or the Common Pipistrelle, is found throughout Europe, including the northern countries, such as England, Ireland and even reaching Southern Scandinavia. Its range extends eastward through Asia to China and perhaps Korea, Japan, and Taiwan.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
Like other microchiropterans, Pipistrellus pipistrellus uses echolocation to locate its prey. It usually follows a set flight path each day, hunting over ponds and gardens where insects are usually located. The Common pipistrelle feeds on mosquitos, small moths and other insects.
Like other bat species, the Common Pipistrelle is an important aspect of ecological systems. They are important predators of insects, helping to keep insect populations in check.
The Common Pipistrelle is endangered in Austria and Germany, even though it is very common in other areas of Europe. It is important to protect the maternal roosting sites in order to ensure the continual survival of this species.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Females of this species become sexually mature in their first year and mate, while males usually become sexually mature in their second year. During the mating season (late August to late September) females can be found roosting in maternity roosts. Within these roosts, males occupy a and defend a specific territory. Courtship includes courtship flights and the emission of a strong musky odor by the males. If mating occurs at an inopportune time, females are able to delay the onset of fertilization by a process called delayed fertilization, which is a common characteristic in the Vespertilionidae. Females usually give birth to twins in June to early July. These youngsters are able to fly by three to four weeks of age.
Range number of offspring: 1 to 2.
Range gestation period: 35 to 51 days.
Average weaning age: 42 days.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; sperm-storing
Average birth mass: 1.125 g.
Average number of offspring: 1.2.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 456 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 456 days.
Cırtdan şəbpərə (lat. Pipistrellus pipistrellus) — kiçik ölçüyə malik yarasa növüdür. Kütləsi 3,3-8,7 q, bədəninin uzunluğu 32,0-45,0, bazusu 27,0-35,0 mm-dir. Sıx qəhvəyi xəz örtüyü vardır.
Arealı Avrasiyanı əhatə edir. Azərbaycanın ən geniş yayılmış və çoxsaylı yarasalarından olub bütün il boyu rast gəlinir. 2000 m-ə hündürlükdə bütün landşaftlarda və aqrosenozlarda qeydə alınmışdır. Maksimal sayı (1 km2 -də 300-1000 fərd) düzənlik və dağlıq meşə senozlarında və ya onları əvəz edən antropogen landşaftlarda müşahidə edilir. Açıq arid vilayətlərdə və 2000 m-dən hündür dağlarda nadirdir.
Sığınacaqlar başlıca olaraq tikililər (xüsusən yay dövründə), eləcə də qaya yarıqları, ağac boşluqları ilə bağlıdır. Çoxalan dişilərin sığınacaqlarında günlük temperatur 15-40 C hüdudlarında tərəddüd edərək sübh saatlarında minimuma, günorta isə maksimuma çatmışdır. Ağacların qabığı altında temperatur aşağıdır. Ancaq heyvanların sıx kütləsi sayəsində lazımi səviyyədə saxlanır. Qışda qaya yarıqlarında şəbpərələrin olduğu yerlərdə gündüz vaxtı temperatur 7 C-yə yaxın (4-9), gecələr isə xüsusən şaxta zamanı aşağı olmuşdur. Bu halda heyvanlar çox zaman tələf olurlar.İlk bahardan payızın sonlarınadək erkəklər təkbaşına hər cür yarıqlarda, qışda isə dişilərlə birlikdə yaşayırlar.
Yay yığımlarında cırtdan şəbpərələrin sayı bir neçədən 10 minə qədər çatır. Lənkəran ovalığının yaşayış məskənlərində xüsusilə böyük koloniyalar olur.
Cırtdan şəbpərələr yarasalar arasında havada birinci olaraq günəş batandan 10-35 dəqiqə sonra, 100 lüksə yaxın işıqlanma zamanı görünürlər. Günəşin düzənliklərə nisbətən daha tez batdığı çay vadilərində, dərələrdə, dağlıq vilayətlərdə onlar 10-20 dəqiqə əvvəl uçurlar. Yazda və payızda sığınacağı daha çox birlikdə və tez (koloniyanın böyüklüyündən asılı olaraq 15-30 dəqiqə ərzində), yayda isə, xüsusən balalar doğulandan sonra daha ləng tərk edirlər. Bu müddət doymuş dişilərin qayıtması ilə üst üstə düşür. Bunun nəticəsində sığınacağın yaxınlığında şəbpərələr bütün gecəni uçuşaraq sığınacağa yalnız şəfəq sökülərkən, günəşin çıxmasına 20-45 dəqiqə qalmış – havada ilk quşlar görünərkən girirlər.
Cütləşmə payızda baş verir. Lakin artıq avqustun sonlarında erkəklərin toxumluqları böyümüş olur. Dişinin balalığında adətən oktyabrda sperma müşahidə edilir. Onlar cinsi yetkinliyə həyatın ilk payızında, erkəklər isə ikinci il çatırlar. Boğazlığın əvvəli başlıca olaraq aprelin sonuna, balavermə isə iyuna (ayın ortasında zirvəyə çatır) təsadüf edir. Eyni koloniyalarda balaların balavermə dövrü 15-20 gün ərzində baş verir.Rüşeymlərin sayı çox vaxt 1-dən artıq, nadir hallarda isə hətta 3 olur. Şimal-şərq vilayətindən (Nabran) tədqiq edilmiş əksər dişilərdə 1 rüşeym və ya yeni doğulmuş, cənub-şərq (Lənkəran), Kiçik Qafqaz (Naxçıvan Respublikası, Dağlıq Qarabağ) fərdlərində isə 2 bala olmuşdur. Qısırların sayı cüzidir (5%-dən az).Cavanlar arasında cinslərin nisbəti demək olar ki, bərabərdir. Yaşlılar arasında yayda iri balaçıxarma koloniyalarında yığışmış dişilər üstünlük təşkil edir. Qışda birgə məskənlərdə balans gah bir, gah o biri tərəfə hərəkət edir. Balaların inkişafı sürətlə baş verir: 2-3 gündən sonra göz yarıqları açılır, ilk ongünlüyün sonunda tüklər bədənlərini sıx örtür, 9-14 günlüyündə dişləri çıxaraq, 16-20 günlüyündə tamamilə formalaşır. Həyatın birinci ayı ərzində ən yüksək böyümə tempi traqus, qulaqlar və bazular üçün qeydə alınmışdır (böyüklərinkinin 92/100%-i). Müstəqil həyata keçid anında şəbpərələrin çəkisi 3,0-4,5 q (38 fərd üçün ortalama 3,5±0,4), bazularının uzunluğu isə 27,5-31,5 mm (29,9±0,41) olmuşdur.Başqa yarasalarda olduğu kimi cırtdan şəbpərənin dişiləri də öz balalarını yüzlərlə yadlar arasında tanıyır və özgələrini yemləmir. Hər dəfə ovdan qayıdan ana körpəsini (və ya körpələri) qoyduğu yerə qayıdır, onu tapıb yalayır, döşünü ağzına verir, sonra isə qanad pərdələrinə bükür. İlk 10 gün balalar vaxtın çox hissəsini anaları ilə keçirir. Sonralar onlar analarının yanında yerləşir, yaxud ayrı-ayrı qruplar əmələ gətirir. 5-ci gün cavan şəbpərələr cəld hərəkət edərək anzların döşünü tapa bilirlər. 20 günlüyə yaxın yaşda uçmağa və cücüləri tutmağa başlayırlar. İyulun sonu-avqustda balaçıxarma koloniyaları dağılır. Koloniyaları ilkin olaraq tüklərini dəyişmiş dişilər tərk edir. Avqust-sentyabda cırtdan şəbpərələrin kiçik qrupları qısa müddətə ayrı-ayrı tikililərdə görünürlər. Başqa aylarda bu yerlərdə onlara rast gəlmək olmur. Payızda yığınlar adətən müxtəlif cinsli və yaşlı heyvanlardan ibarət olur. Yaşlı erkəklərin tük dəyişməsi iyun-iyulun əvvəlində, dişilərinki südvermənin kəsilməsindən asılı olaraq iyulda, cavanlarınkı iyulun ikinci yarısı-avqustda baş verir.Müxtəlif yerlərdən tutulmuş çoxalan dişlərin tərkibi 1-3 yaşlı heyvanların təşkil etdiyini göstərir (64,3-89,0%). Nəzərdən keçirilən koloniyalarda 3 yaşından yuxarı dişilər 11,0-35,7% təşkil etmişdir. Dişilərin orta yaşı 2,0-2,9 il, maksimal yaşı 6, erkəklərdə 4 il olmuşdur.
Sığınacaqdan uçmuş şəbpərələr əvvəlcə yaxınlıqda yemlənərək tədricən uzaqlaşır və gözdən itirlər. Çox vaxt yaşayış məntəqələri hüdudlarında (xüsusən fanarların yaxınlığında, su hövzələri üzərində, ağacların arasında), yaxın bağlarda, tarlalar və plantasiyalar üzərində, meşə talarında və kənarlarında, çay vadilərində ov edirlər. Bu şəbpərələrin qidasında xırda böcəklər (şıqqıldaqlar, vizilcəklər, yumşaqbədənlər, yarpaqyeyənlər, uzunburunlar və s.), sikadkimilər, atəşböcəklər, qarışçılar, sovkalar, güvələr, uzunayaqlar, ağcaqanadlar, hünülər, məryəmqurdları və s. üstünlük təşkil edir. Əsas mədəni landşaftlarda və aqrosenozlarda çoxsaylı olduqlarından cırtdan şəbpərələr qansoran və bitkiyeyən cücülərin Böyük və Kiçik Qafqaz, Talış, Xəzəryanı ovalıq ərazisində kütləvi şəkildə məhv edilməsində böyük rol oynayırlar.
Cırtdan şəbpərə (lat. Pipistrellus pipistrellus) — kiçik ölçüyə malik yarasa növüdür. Kütləsi 3,3-8,7 q, bədəninin uzunluğu 32,0-45,0, bazusu 27,0-35,0 mm-dir. Sıx qəhvəyi xəz örtüyü vardır.
Ar bipistrell voutin (Pipistrellus pipistrellus) zo un askell-groc'hen a vev en Eurazia ha Norzhafrika.
War-dro 4 cm eo he hirder ha nebeutoc'h eget 10 g he fouez.
Diouzh an deiz e kav bod e faoutoù naturel pe frailhoù er savadurioù.
Bevañ a ra a-stroll. En em vodañ a ra ar parezed a-viliadoù evit reiñ bronn da bep a golen. Ar re vihan a c'hell nijal d'an oad a 3 sizhun.
Ar bipistrell voutin (Pipistrellus pipistrellus) zo un askell-groc'hen a vev en Eurazia ha Norzhafrika.
La pipistrel·la (Pipistrellus pipistrellus) és el ratpenat més petit de la fauna catalana.
Té el musell gros i curt i les orelles curtes, amples i arrodonides, proveïdes d'un tragus que es va aprimant cap a la punta i acaba en un extrem arrodonit. Les ales són estretes, el cinquè dit fa aproximadament uns 40 mm de llargada i la cua solament sobresurt 1 mm de l'uropatagi.
El dors és de color marró vermellós, castany o marró fosc, i el ventre, una mica més clar, de tonalitats brunes grisoses o brunes grogoses. El musell, les orelles i el patagi són de color negrós. De vegades presenta una franja clara poc definida a la vora posterior del patagi compresa entre el cinquè dit i el peu. Les cries exhibeixen tonalitats més fosques que els adults.
Dimensions corporals: cap + cos = 32 - 52 mm, cua = 20 - 36 mm, avantbraç = 27 - 37 mm i envergadura alar = 180 - 240 mm.
Pes: 3 - 8 g.
Viu tant en pobles com en grans ciutats com Barcelona, on se la pot veure volar al voltant dels llums dels carrers. Molt sovint es refugia als edificis: sota les teules, a les esquerdes de les façanes, entre els tendals de les terrasses, a les golfes, etc. També se la pot trobar als boscos, en coves, fissures de les roques i forats dels arbres.
Abandona el refugi al capvespre, quan encara hi ha claror, i no és rar veure-la volar també durant el dia, a uns 5-10 m d'altura, batent molt les ales i amb una trajectòria irregular.
Gregària, viu en colònies de centenars d'individus, de vegades associada amb altres espècies de vespertiliònids.
Es retira a hivernar tard, ben entrat el desembre, i no és rar veure-la activa en ple hivern.
El ratpenat muntanyenc té el tragus més ample per la part superior que per la inferior.
En la resta de ratpenats del gènere Pipistrellus, el cinquè dit supera els 43 mm de llargada.
Netopýr hvízdavý (lat. Pipistrellus pipistrellus) je druh z čeledi netopýrovitých.
Vyskytuje se všude v Evropě, mimo severní oblastí, na východ přes západní Asii až k Bajkalskému jezeru v Rusku, na jihu se vyskytuje až po Kašmír a pohoří Altaj. Patří k méně ohroženým druhům a žije zejména v nížinách a středních polohách. Je to pravděpodobně nejrozšířenější druh netopýra v Česku a střední Evropě.
Váží 3,8–7 gramů , velký je 4–5 cm a rozpětí křídel má 18 cm. Zimuje zejména v jeskyních nebo sklepech. Letní úkryty mívá v budovách a dutinách střech. Je to společenský netopýr, letní kolonie dosahují počtu až 1000 kusů. Živí se zejména nočním létajícím hmyzem. Samice rodí jedno mládě, které dokáže jednoznačně rozeznat.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier hvízdavý na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr hvízdavý ve Wikimedia Commons
Netopýr hvízdavý (lat. Pipistrellus pipistrellus) je druh z čeledi netopýrovitých.
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
Pipistrelflagermusen (Pipistrellus pipistrellus) er en flagermus i familien barnæser. Den ligner meget dværgflagermusen. Sammen med denne er den Europas mindste flagermusart. Først i 1999 blev de to erkendt som forskellige arter.
Vingefanget er på op til 25 centimeter, kropslængden mellem 3,5 og 4,5 centimeter og vægten på op til 8 gram. Pelsen er rødbrun på oversiden og gråhvid på undersiden.[3]
Den findes indtil videre ingen pålidelige morfologiske forskelle mellem pipistrelflagermus og dværgflagermus. De kan kun adskilles på forskelle i DNA og i de fleste tilfælde også på frekvensen i deres ultralydsskrig. Pipistrelflagermusens skrig ligger oftest på mellem 40 og 50 kHz, mens dværgflagermusens oftest ligger på 50-60 kHz. Der er dog et lille overlap, så en sikker bestemmelse kan være vanskelig for enkeltindivider.[4]
Pipistrelflagermusen begynder at jage fra lige efter solnedgang. Flugten er hurtig med kast til siderne. Den har et hørbart, tikkende skrig. Føden består hovedsagelig af tovinger (myg, fluer) og sommerfugle.[5][6]
Pipistrelflagermusen findes i størstedelen af Europa (dog kun i det sydlige Skandinavien), Nordafrika, Israel, Iran, Pakistan, dele af Indien samt, i en isoleret population, det sydøstlige Kina og Taiwan.[1]
I Danmark forekommer den i det sydøstlige Jylland til Århus-egnen. Desuden er der en fast bestand ved Gedser på Falster. Fra resten af Danmark er der spredte fund.[2]
Pipistrelflagermusen (Pipistrellus pipistrellus) er en flagermus i familien barnæser. Den ligner meget dværgflagermusen. Sammen med denne er den Europas mindste flagermusart. Først i 1999 blev de to erkendt som forskellige arter.
Die Zwergfledermaus (Pipistrellus pipistrellus) gehört zu der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) und ist die meistverbreitete europäische Fledermausart. Sie gehört zu den kleinsten Vertretern der Säugetiere mit einer Flügelspannweite von bis zu 25 Zentimetern. Sie ist neben der Mückenfledermaus eine der kleinsten innerhalb ihrer Gattung.
Sie erreicht eine Körpergröße von 4,5 Zentimetern und eine Spannweite bis zu 25 Zentimetern bei einem Gewicht von 3,5 bis 7 Gramm. Sie wiegt also nur wenig mehr als ein Stück Würfelzucker und ist mit zusammengefalteten Flügeln so groß wie eine Streichholzschachtel. Ihre Fellfärbung ist rotbraun bis dunkelbraun, die Unterseite gelbbraun bis graubraun.
Zwergfledermäuse jagen bevorzugt entlang von Vegetationsstrukturen. Hauptnahrung sind Insekten, vor allem Zweiflügler wie z. B. Zuckmücken. Bevorzugte Jagdhabitate werden über einen längeren Zeitraum abgeflogen und bejagt. Zwergfledermäuse jagen, anders als andere, lichtscheue Fledermausarten, auch im Siedlungsbereich um Straßenbeleuchtung. Die Jagdgebiete liegen meist in geringer Entfernung zu den Wochenstubenquartieren, Winterquartiere können in bis zu ca. 50 km Entfernung von den Sommerlebensräumen liegen. Meist liegt die Entfernung zwischen Sommer- und Winterquartier jedoch bei unter 20 km. Zwergfledermäuse sind ausgeprägte Kulturfolger. Ihre Sommerquartiere befinden sich meist an Gebäuden in Spaltenräumen wie z. B. hinter Fassadenverkleidungen. Die Weibchen ziehen ihre Jungen in sogenannten Wochenstubenquartieren auf, die sie ab etwa Mai beziehen. Die Wochenstuben umfassen meist 50 bis 100 Tiere, die Aufzucht der Jungen dauert ca. vier Wochen, danach lösen sich die Wochenstubenquartiere auf. Männchen schlafen eher in Einzelquartieren. Winterquartiere befinden sich vermutlich meist ebenfalls in Spalten an Gebäuden, weitere Funde von überwinternden Zwergfledermäusen gibt es in Höhlen, Felsspalten, Tunneln und Kellern. In den Karpaten gibt es Massenwinterquartiere, in denen mehrere 10.000 Individuen in Höhlen gemeinsam überwintern. Vor der Überwinterung entstehen Paarungsquartiere, bei denen die Männchen durch vor ihrem Balzquartier vorgetragene Singflüge Weibchen in ihren Harem zu locken versuchen. Nach der Paarung im Herbst speichert das Weibchen das Sperma sieben bis acht Monate, bevor die eigentliche Befruchtung stattfindet und die Tragezeit beginnt. Etwa ab Mitte Juni bis Anfang Juli kommen die Jungen in den Wochenstubenquartieren zur Welt.[1]
Die Zwergfledermaus ist wie alle europäischen Fledermausarten im Anhang IV der FFH-Richtlinie gelistet und demnach besonders streng geschützt. Obwohl sie die häufigste Fledermausart in Deutschland ist, ist sie durch Quartierverluste wie z. B. durch Gebäudesanierungen sowie durch den Einsatz von Pestiziden und die dadurch bedingte Abnahme ihrer Nahrungsgrundlage gefährdet.[2] Eine weitere Bedrohung stellen Windkraftanlagen dar. Die Zwergfledermaus gehört mit einem Anteil von 21 % (Stand April 2013) an den als Schlagopfer unter WEA gefundenen Fledermäusen als eine stark durch Windkraft betroffene Art.[3] Die IUCN stuft die Art aufgrund ihrer Häufigkeit als nicht gefährdet „least concern“ ein.[4] In der Roten Liste wird sie als ungefährdet geführt.
Die Zwergfledermaus gehört zur Gattung der Zwergfledermäuse (Pipistrellus), die weltweit rund 35 Arten umfasst. In Europa leben vier weitere Arten, die Rauhautfledermaus (Pipistrellus nathusii), die Weißrandfledermaus (Pipistrellus kuhlii), die Mückenfledermaus (Pipistrellus pygmaeus) und die Madeira-Fledermaus (Pipistrellus maderensis).
Die Zwergfledermaus (Pipistrellus pipistrellus) gehört zu der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) und ist die meistverbreitete europäische Fledermausart. Sie gehört zu den kleinsten Vertretern der Säugetiere mit einer Flügelspannweite von bis zu 25 Zentimetern. Sie ist neben der Mückenfledermaus eine der kleinsten innerhalb ihrer Gattung.
Li pipistrale ordinaire, c' est ene tchawe-sori foirt corante el Walonreye.
No d' l' indje e sincieus latén : Pipistrellus pipistrellus
Ele si mete voltî inte li tcherpinte et les panes ou les schayes do toet, ca ele pout passer pa on trô come ene pîce d' èn uro.
Li pipistrale ordinaire, c' est ene tchawe-sori foirt corante el Walonreye.
No d' l' indje e sincieus latén : Pipistrellus pipistrellus
The common pipistrelle (Pipistrellus pipistrellus) is a small pipistrelle microbat whose very large range extends across most of Europe, North Africa, South Asia, and may extend into Korea.[2] It is one of the most common bat species in the British Isles. In Europe, the northernmost confirmed records are from southern Finland near 60°N.[3]
In 1999, the common pipistrelle was split into two species on the basis of different-frequency echolocation calls. The common pipistrelle uses a call of 45 kHz, while the soprano pipistrelle echolocates at 55 kHz. Since the two species were distinguished, a number of other differences, in appearance, habitat and food, have also been discovered.
It was described as a new species in 1774 by German naturalist Johann Christian Daniel von Schreber. Schreber initially placed it in the genus Vespertilio, calling it Vespertilio pipistrellus.[4] In 1839, Keyserling and Blasius reclassified the species, naming it Vesperugo pipistrellus.[5] This classification stood until 1897, when Miller placed the species into the genus Pipistrellus, where it remains as Pipistrellus pipistrellus.[6] Its species name "pipistrellus" is derived from the Italian word pipistrello, which means "bat."
The soprano pipistrelle, Pipistrellus pygmaeus, was formerly considered synonymous with the common pipistrelle. In 1999,[7] it was formally split from the common pipistrelle based on differing echolocation signatures and a genetic divergence of 11%.[8] Despite being different species, the common pipistrelle and the soprano pipistrelle are able to hybridize, based on genetic analysis conducted in Poland.[9]
The common pipistrelle is a very small species of bat. Its forearm is 27.7–32.2 mm (1.09–1.27 in) long. It has a short muzzle.[10] It is 3.5–5.2 cm (1.4–2.0 in) long along the head-and-body, with the tail adding 2.3–3.6 cm (0.91–1.42 in). The body mass can range from 3.5 to 8.5 g (0.12 to 0.30 oz), with the wingspan ranging from 18 to 25 cm (7.1 to 9.8 in).[11] Its brown fur is variable in tone. It is common in woodland and farmland but is also found in towns, where the females roost in lofts and buildings when rearing young.
Males attract females by creating courtship territories approximately 200 m (660 ft) in diameter; these territories are maintained from mid-July through the end of October, with particularly intense activity in September. Courtship territories are usually in the vicinity of popular winter roosts for the species. Males will patrol these territories while "singing" to attract the attention of female bats as they travel to winter roosts. Male courtship territories are densely-packed, offering female choice akin to a lek mating system.[12] While copulation occurs in the fall, fertilization does not occur until after its hibernation due to female sperm storage.[13] Females are pregnant in May and June. Pregnant females form large aggregations in roosts, called maternity colonies. Colonies can consist of dozens or hundreds of individuals. Parturition usually occurs in June.[14] The litter size is usually one young, called a pup, though in some populations, twins are regularly produced.[15] Females nurse their pups through July; pups are usually weaned by August.[14] Females reach sexual maturity at one year of age.[15]
The common pipistrelle is an edge specialist, preferring to forage along woodland edges and along isolated tree lines.[16] It is insectivorous, preying on flies, caddisflies, lacewings, and mayflies.[17] Mosquitoes, midges, and gnats are particularly favored prey items.[18]
The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 45 and 76 kHz, have most energy at 47 kHz and have an average duration of 5.6 ms.[19][20]
It has a Palearctic distribution.[1] It occurs in the British Isles, southern Scandinavia, much of Continental Europe, and parts of Northwest Africa. It is also found in India, China, and Myanmar in Asia.[1]
It has been called the most common and abundant species of bat in Continental Europe and the United Kingdom.[15] Notably, however, these judgments were made before it was split into two species in 1999. The common pipistrelle is considered least concern by the IUCN. It meets the criteria for this classification because it has a large geographic range and a presumed large population. As of 2008, the IUCN noted that there was no evidence of a rapid population decline.[1] However, it is a species of conservation concern in the United Kingdom, where the government created a Species Action Plan to restore its population to pre-1979 levels. Its decline in the UK has been attributed to loss of foraging habitat due to agriculture intensification.[14]
Dick, A. and Roche, N. 2017 Google Earth and Google Street View reveal differences in Pipistrellus pipistrellus and Pipistrellus pygmaeus roadside habitat use in Ireland. Irish Naturalists' Journal 35(2) 83 – 93
The common pipistrelle (Pipistrellus pipistrellus) is a small pipistrelle microbat whose very large range extends across most of Europe, North Africa, South Asia, and may extend into Korea. It is one of the most common bat species in the British Isles. In Europe, the northernmost confirmed records are from southern Finland near 60°N.
In 1999, the common pipistrelle was split into two species on the basis of different-frequency echolocation calls. The common pipistrelle uses a call of 45 kHz, while the soprano pipistrelle echolocates at 55 kHz. Since the two species were distinguished, a number of other differences, in appearance, habitat and food, have also been discovered.
Pipistrellus pipistrellus in flight 
Pipistrellus pipistrellus baby
El murciélago común o murciélago enano (Pipistrellus pipistrellus) es una especie de murciélago muy expandido por toda Europa (desde la península ibérica hasta Rusia),[2] norte de África, suroeste de Asia y probablemente Corea, Japón y Taiwán. Es el más pequeño de los murciélagos europeos y se conocen colonias de más de mil ejemplares. En casos excepcionales del centro y este de Europa se han llegado a encontrar más de diez mil animales en iglesias y cavidades subterráneas. A lo largo de los años noventa del siglo XX se ha separado a la subespecie Pipistrellus pipistrellus mediterraneus en una especie propia, Pipistrellus mediterraneus.[3]
Puede vivir desde el nivel del mar hasta los 2000 msnm. Es muy común encontrarlo en zonas habitadas por el hombre, viviendo en rincones o casas abandonadas, así como en jardines y parques de ciudad. Como refugio pueden usar huecos de árboles y rocas, así como grietas en edificios. Viven unos cinco años de media aunque se han dado casos de animales con quince años de vida. La mortalidad es muy alta durante el primer año de vida, llegando a alcanzar el 80 %.
Mide de 3,5 a 5 cm, la distancia entre sus alas al moverlas de vaivén varían entre 19 y 25 cm y son estrechas. Pesa de 3,5 a 8 g. Sus orejas son cortas, triangulares y con los vértices redondeados. Al igual que otros murciélagos de la familia Vespertilionidae, Pipistrellus pipistrellus posee un trago arriñonado, de punta redondeada y especialmente largo y desarrollado.
El hueso premaxilar está fusionado al maxilar y su fórmula dentaria es de 2/3, 1/1, 2/2, 3/3 (arriba/abajo; incisivos, caninos, premolares y molares). Su hocico es corto y presenta abultamientos glandulares a ambos lados, que se desarrollan especialmente en otoño, junto a las glándulas labiales. Estas últimas constituyen las llamadas boqueras, de color blanquecino.
Su piel es de color marrón, de tonalidades variables, pero normalmente más oscuras que en Pipistrellus pygmaeus. Las membranas de las alas y cola son más oscuras y carecen de pelo. La piel de la cara es más oscura que la del resto del cuerpo, llegando en ocasiones al negro.
Normalmente son animales sedentarios aunque se han dado casos de ejemplares que han viajado varios centenares de kilómetros. Las hembras son más reacias a cambiar de territorio.
Es frecuente encontrarlos cerca de faroles y luces artificiales, cazando a los insectos que son atraídos hasta ellas. No son especialmente rápidos o maniobrables en vuelo pero sí que muestran unas capacidades medias que les permiten cierta versatilidad tanto en terrenos abiertos como en pleno bosque.
Aunque usualmente hibernan, pueden verse en los días más calurosos del invierno bebiendo o cazando a las horas más calurosas.
Pipistrellus pipistrellus emite dos tipos de llamadas de ecolocalización: una corta de 4 ms con un rango de 80-56 kHz, y una larga de 51 kHz que llega a 10 ms. Las llamadas son usadas para localizar y cazar a sus presas, ya que sus ojos están poco desarrollados.
La época de reproducción tiene lugar entre finales del verano y principios de otoño, de finales de agosto a finales de septiembre. Los machos defienden territorios con harenes de hasta diez hembras. Realizan vuelos de cortejo alrededor de las hembras y emiten un fuerte olor a almizcle. Si la cópula se produce en un mal momento, las hembras pueden retrasar la fertilización de los óvulos, lo cual es una característica típica de los miembros de la familia Vespertilionidae.
Las hembras gestantes dan a luz una o dos crías a finales de primavera o principios de verano. A las tres o cuatro semanas de edad los recién nacidos ya son capaces de volar, y una semana después de su primer vuelo ya son capaces de alejarse varios kilómetros del refugio. Las hembras alcanzan la madurez sexual al año de vida y los machos a los dos años.
Europa, Norte de África, Península arábiga y subcontinente Indio. En Europa se encuentra desde España meridional hasta Dinamarca, alcanzando residualmente el sur de Suecia. En España se encuentra en todo el territorio, excepto en las Islas Canarias. Su área de distribución se solapa con la del murciélago de Cabrera.
El murciélago común o murciélago enano (Pipistrellus pipistrellus) es una especie de murciélago muy expandido por toda Europa (desde la península ibérica hasta Rusia), norte de África, suroeste de Asia y probablemente Corea, Japón y Taiwán. Es el más pequeño de los murciélagos europeos y se conocen colonias de más de mil ejemplares. En casos excepcionales del centro y este de Europa se han llegado a encontrar más de diez mil animales en iglesias y cavidades subterráneas. A lo largo de los años noventa del siglo XX se ha separado a la subespecie Pipistrellus pipistrellus mediterraneus en una especie propia, Pipistrellus mediterraneus.
Puede vivir desde el nivel del mar hasta los 2000 msnm. Es muy común encontrarlo en zonas habitadas por el hombre, viviendo en rincones o casas abandonadas, así como en jardines y parques de ciudad. Como refugio pueden usar huecos de árboles y rocas, así como grietas en edificios. Viven unos cinco años de media aunque se han dado casos de animales con quince años de vida. La mortalidad es muy alta durante el primer año de vida, llegando a alcanzar el 80 %.
Kääbus-nahkhiir (Pipistrellus pipistrellus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane[1].
Kääbus-nahkhiir (Pipistrellus pipistrellus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane.
Saguzar arrunta (pipistrellus pipistrellus) Euskal Herrian topa daitekeen babestutako saguzar espezie bat da.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren interes berezikoen kategorian sartu zuten.[1]
Europan dagoen saguzarrik txikiena da: 36-51 mm arteko luzera du; hego baten puntatik bestera 180-240 mm baino ez ditu neurtzen. Pisua ere arina du: 3,5 gramotik 8 gramora.
Bizkarreko ilea marroia du eta sabelerantz joan ahala argitu egiten zaio. Muturra eta hegalak beltzak ditu.
Ez da saguzar mediterraneoarekin ( Pipistrellus pygmaeus ) nahastu behar.
Espezie honek saguzarrei buruz dugun irudia hausten digu: atsedena hartzeko ez da sabaitik eskegita jartzen; zulotxoetan gordetzen da, makurtuta. Hegalak bere gorputzaren inguruan bildu beharrean (beste hainbat saguzarrek egiten duten gisan), bere gorputzaren ondoan plegatzen ditu. Espezie sedentarioa da; beti ber lekuan bizi da. Oihu zorrotzak igortzen ditu, bereziki udazkenean, arrek haien presentzia agerrarazi nahi dutenean hegan dabiltzala.
Hegal eginez jaten ditu harrapatutako intsektu txikiak (eltxoak, odol-zizare edo kironomoak, trikopteroak, krisopoak...)
Beste hainbat saguzar espezie ez bezala, saguzar arrunta ez da leize-zuloetan bizi. Antropofiloa da; hau da, gizakiak eraikitako guneetan bizitzea maite du: etxe zaharretako harrien tartean, teilapeetan, biltegietan...
Saguzar arrunta (pipistrellus pipistrellus) Euskal Herrian topa daitekeen babestutako saguzar espezie bat da.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren interes berezikoen kategorian sartu zuten.
Vaivaislepakko (Pipistrellus pipistrellus) on siippojen heimoon kuuluva lepakkolaji.
Aikaisemmin Pipistrellus pipistrellus tunnettiin nimellä kääpiölepakko. Laji kuitenkin jaettiin kahdeksi eri lajiksi, jolloin Pipistrellus pygmaeus piti nimen kääpiölepakko ja Pipistrellus pipistrellus sai uuden nimen, vaivaislepakko. Nämä kaksi lajia eroavat toisistaan vain ultraäänen perusteella.[3][4] Vaivaislepakon kaikuluotaimena käyttämän äänen suurin amplitudi on taajuudella 45 kHz, kun taas kääpiölepakolla se on yleensä välillä 50- 60kHz.[5]
Vaivaislepakko painaa vain 3–8 grammaa, sen kehon pituus on 33–45 mm ja siipiväli 180–240 mm.[4]
Vaivaislepakkoa tavataan vyöhykkeellä, joka ulottuu Britteinsaarilta kaakkoon halki Euroopan kohti Aasiaa, myös Pohjois-Afrikassa ja Kiinassa.[1]
Suomessa vaivaislepakko on harvinainen, ja siitä on tehty vain muutama havainto Etelä-Suomen rannikolta. Ensimmäinen havainto on vuodelta 2001[3]. Laji esiintyy lähes koko Euroopassa Viroon ja Skandinavian eteläosiin saakka.[6] Vaivaislepakko on muuttava laji,[7] joka talvehtii Keski-Euroopassa.
Vaivaislepakko (Pipistrellus pipistrellus) on siippojen heimoon kuuluva lepakkolaji.
Aikaisemmin Pipistrellus pipistrellus tunnettiin nimellä kääpiölepakko. Laji kuitenkin jaettiin kahdeksi eri lajiksi, jolloin Pipistrellus pygmaeus piti nimen kääpiölepakko ja Pipistrellus pipistrellus sai uuden nimen, vaivaislepakko. Nämä kaksi lajia eroavat toisistaan vain ultraäänen perusteella. Vaivaislepakon kaikuluotaimena käyttämän äänen suurin amplitudi on taajuudella 45 kHz, kun taas kääpiölepakolla se on yleensä välillä 50- 60kHz.
Pipistrelle commune
La Pipistrelle commune (Pipistrellus pipistrellus) est une petite espèce de chauve-souris européenne, de la famille des Vespertilionidés, caractérisée par l’absence de feuille nasale et la présence de tragus.
Cette espèce est répandue en Europe, Ukraine, Biélorussie, Russie (jusqu’à Moscou), au Maghreb, Asie mineure, Caucase, Iran, Afghanistan, Asie centrale, Chine du Sud-Ouest et nord de Taiwan. Elle est présente dans presque tous les habitats, aussi bien au cœur des villes que dans les maisons à la campagne, le plus souvent en des anfractuosités étroites des bâtiments, inaccessibles aux prédateurs de proximité (chat, fouine).
Daubenton présenta en 1759 la première étude de synthèse sur les chauve-souris (intitulé Mémoire sur les chauves-souris) devant l’Académie royale des sciences. Il y décrit la Vespertilio pipistrellus. Plus tard, en collaboration avec Buffon, il en donne une description dans le chapitre « La chauve-souris » de l’Histoire naturelle (p. 19-20) et précise : « Nous appellerons la cinquième espèce, qui n’était pas connue, la pipistrelle (Vespertilion pipistrelle, Cuv, Desm), du mot italien pipistrello, qui signifie aussi chauve-souris »[1]. L’italien pipistrello, est lui-même une altération d’un ancien vipistrello, lui-même déformation du latin classique vespertilio, « chauve-souris »[2]. Ainsi la dérivation du latin classique au latin scientifique suit le chemin suivant :
La première description reconnue est celle du zoologiste allemand Scherber[3] publiée en 1775 qui renvoie à Daubenton et garde le même nom de Vespertilio pipistrellus. En 1897, le zoologiste américain Miller place l’espèce dans le genre Pipistrellus où elle est restée sous le nom de Pipistrellus pipistrellus.
Au début des années 1990, la Pipistrelle pygmée a été distinguée de la Pipistrelle commune avec laquelle elle était confondue, par ses signaux écholocation de 10 kHz inférieurs. Dans de nombreuses études anciennes, le doute subsiste quant à l’espèce vraiment concernée.
Cette petite chauve-souris a un pelage dorsal de brun sombre à brun roux et un pelage ventral plus clair mais peu contrasté. Les surfaces de peaux nues sont brun-noir et à peine plus clair autour des yeux[6]. Le museau est noir. L’uropatagium n’est velu que près du corps.
La femelle possède une seule paire de mamelles (et pas de mamelles non fonctionnelles). Le pénis des mâles est brun-gris, filiforme, avec une remarquable bande médiane claire, caractéristique de l’espèce.
La maturité sexuelle survient dès le premier automne pour une grande partie des jeunes.
Le cycle de la Pipistrelle commune se fait en trois étapes[7] :
De la mi-juillet à la fin octobre, on peut observer dans le centre de certaines villes, les mâles de Pipistrelle commune patrouiller sur des territoires d’environ 200 m de diamètre. Ils les parcourent suivant des routes de vol régulières, en émettant des appels de séduction caractéristiques (observations faites à Bayreuth en Allemagne en 2006[7]). Le jour, ils s’abritent dans les crevasses des habitations. Ces territoires de parade nuptiale sont densément distribués dans le centre-ville mais ne se recoupent pas les uns-les-autres. Ils sont plus rares en banlieue. Ils se trouvent situés dans la même zone que les grands gîte d’hivernage. Par contre, les gîtes de maternité se trouvent à la périphérie de la ville. Durant cette période de parades, des « invasions » de beaucoup de pipistrelles, comprenant beaucoup de jeunes de l’année, ont lieu en certains endroits. Le sens biologique de ces rassemblements n’est pas clair, mais ces regroupements automnaux dans des gîtes temporaires pourraient permettre un échange de reproducteurs entre colonies[8].
Les appels sociaux de séduction durant ces vols se caractérisent, par des trilles, formées par des répétitions de cris toutes les 0,8 s, avec une fréquence moyenne de 17,6 kHz, suivi par un appel à fréquence constante FC à 48 kHz[7]. Par des chants émis en vol, les mâles adultes attirent des femelles dans des gîtes d’accouplement. Les mâles qui passent le plus de temps à effectuer des chants de séduction, sont visités par le plus grand nombre de femelles[9]. Ils constituent des harems pouvant compter jusqu’à dix femelles[n 1].
Les spermatozoïdes restent vivants dans l’utérus de la femelle durant six mois.
Les gîtes de mise bas sont occupés à partir de mai. Une femelle peut avoir un à deux jeunes à la mi-juin, parfois jusqu’à début juillet. Les jeunes sont indépendants au plus tard au bout de 4 semaines.
La pipistrelle commune consomme des insectes volants, principalement des diptères ; selon l’habitat de chasse, les chironomes ou mouches dominent son régime[6]. Très opportuniste, elle chasse les insectes volants, préférentiellement les Diptères mais aussi des Lépidoptères, Coléoptères, Trichoptères, Neuroptères, Cigales et Éphémères[4].
La pipistrelle émet des ondes ultrasonores par la gueule. Le cri est en fréquence modulée aplanie (début du signal en FM et fin en QFC) ayant jusqu’à 10 ms de durée. La fréquence terminale est de 42-51 kHz, généralement de 42-47 kHz.
Lorsqu’elle chasse, l'écho sur l’insecte est très faible et ne peut être perçu tant que le signal émis n’est pas terminé. Celui-ci très puissant, sature l’oreille (voir Chiroptera#L'ouïe et l'écholocation). Quand elle s’approche de sa proie, elle multiplie des cris de plus en plus courts, pour diminuer la fenêtre aveugle (voir le spectrogramme ci-contre).
Les cris sociaux sont des trilles de 4 ou 5 éléments[6].
Pipistrellus pipistrellus est réparti en Europe, Ukraine, Biélorussie, Russie (jusqu’à Moscou), au Maghreb, Asie mineure, Caucase, Iran, Afghanistan, Asie centrale, Chine du Sud-Ouest et nord de Taiwan[10]. En Europe, la limite nord est incertaine car de nombreuses données anciennes concernent P. pygmaeus.
C'est une espèce courante en France, Corse comprise, même en montagne.
La pipistrelle commune hiberne de novembre à fin mars, généralement dans des endroits confinés dans des bâtiments non chauffés tels que les greniers, les églises, les fissures des abris sous roche, et dans les tunnels. Elle hiberne en solitaire ou forme de grands rassemblements. En Slovaquie et en Roumanie, il existe des grottes d’hibernation massive. Une grotte des Carpates roumaine fut découverte dans les années 1960, qui hébergeait plus de 60 000 pipistrelles communes ; cette colonie ne compte plus aujourd’hui que 32 000 individus. Ces regroupements gigantesques semblent être le propres du bassin des Carpates, car dans d’autres régions d’Europe, ils n’atteignent pas une telle ampleur[6].
De mai à septembre, les pipistrelles se regroupent dans des gîtes estivaux, dans des bâtiments inoccupés, des greniers ou derrière des volets. Pour la mise bas, les femelles se regroupent en colonies de 30 à une centaine d’individus, rarement jusqu’à 250 femelles. Elles changent de gîte en moyenne tous les 12 jours, isolément ou avec toute la colonie[6]. Les colonies de plus de 1 000 individus concernent certainement la Pipistrelle pygmée.
La distance entre gîtes d’été et d’hiver n’excède pas 10-20 km.
La pipistrelle commune fréquente tous les milieux, les zones fortement urbanisées comme les maisons à la campagne[6]. Pour la chasse, elle préfère les zones humides, les jardins et les parcs, puis les milieux forestiers et enfin les milieux agricoles. Elle est capable de s’alimenter autour des éclairages[4].
La pipistrelle commune est active dans le premier quart d’heure qui suit le coucher du soleil.
Elle a un vol sinueux et capture ses proies par des manœuvres rapides et des piqués. Elle patrouille généralement le long de structures linéaires. Des individus isolés, peuvent chasser pendant des heures dans un espace restreint, autour d’un lampadaire par exemple. Les distances de prospection dépassent rarement quelques kilomètres. Elle chasse entre 2 et 10 m du sol. En moyenne, les femelles gestantes vont à 1,8 km du gîte pour se nourrir, et à 1,3 km pendant l'allaitement
La Pipistrelle commune est selon UICN :
Menaces locales :
Pipistrelle commune
La Pipistrelle commune (Pipistrellus pipistrellus) est une petite espèce de chauve-souris européenne, de la famille des Vespertilionidés, caractérisée par l’absence de feuille nasale et la présence de tragus.
Cette espèce est répandue en Europe, Ukraine, Biélorussie, Russie (jusqu’à Moscou), au Maghreb, Asie mineure, Caucase, Iran, Afghanistan, Asie centrale, Chine du Sud-Ouest et nord de Taiwan. Elle est présente dans presque tous les habitats, aussi bien au cœur des villes que dans les maisons à la campagne, le plus souvent en des anfractuosités étroites des bâtiments, inaccessibles aux prédateurs de proximité (chat, fouine).
O morcego común ou morcego anano (Pipistrellus pipistrellus) é unha especie de morcego moi espallado por toda Europa (dende a Península Ibérica até Rusia),[1] Norte de África, suroeste de Asia e probablemente Corea, Xapón e Taiwan. É o máis pequeno dos morcegos europeos e coñécense colonias de máis de 1.000 exemplares. En casos excepcionais do centro e leste de Europa chegáronse a atopar máis de 10.000 animais en igrexas e cavidades subterráneas. Ao longo dos anos 90 separouse á subespecie Pipistrellus pipistrellus mediterraneus nunha especie propia, Pipistrellus mediterraneus.[2]
Pode vivir dende o nivel do mar até os 2.000 m. É moi común atopalo en zonas habitadas polo ser humano, vivindo en recunchos ou casas abandonadas, así como en xardíns e parques de cidade. Como refuxio poden usar buratos de árbores e rochas, así como fendas en edificios. Viven uns 5 anos de media aínda que se deron casos de animais con 15 anos de vida. A mortalidade é moi alta durante o primeiro ano de vida, chegando a acadar o 80%.
Mide de 3,5 a 5 cm, a envergadura das súas ás oscila entre 19 e 25 cm e son estreitas. Pesa de 3,5 a 8 g. As súas orellas son curtas, triangulares e cos vértices redondeados. Do mesmo xeito que outros morcegos da familia Vespertilionidae, Pipistrellus pipistrellus posúe un grolo pregado, de punta redondeada e especialmente longo e desenvolvido.
O óso premaxilar está fusionado ao maxilar e a súa fórmula dentaria é de 2/3, 1/1, 2/2, 3/3 (arriba/abaixo; incisivos, cairos, premolares e molares). O seu fociño é curto e presenta avultamentos glandulares a ambos os dous lados, que se desenvolven especialmente no outono, xunto ás glándulas labiais. Estas últimas constitúen as chamadas boqueiras, de cor abrancazada.
A súa pel é de cor marrón, de tonalidades variables, pero normalmente máis escuras que en Pipistrellus pygmaeus. As membranas das ás e cola son máis escuras e carecen de pelo. A pel da cara é máis escura que a do resto do corpo, chegando en ocasións ao negro.
Normalmente son animais sedentarios aínda que se deron casos de exemplares que viaxaron varios centenares de quilómetros. As femias son máis remisas a cambiar de territorio.
É frecuente atopalos preto de farois e luces artificiais, cazando aos insectos que son atraídos até elas. Non son especialmente rápidos ou maniobrables en voo pero se que mostran unhas capacidades medias que lles permiten certa versatilidade tanto en terreos abertos como en pleno bosque.
Aínda que usualmente hibernan, poden verse nos días máis calorosos do inverno bebendo ou cazando ás horas máis calorosas.
Pipistrellus pipistrellus emite dous tipos de chamadas de ecolocalización: unha curta de 4 ms cun rango de 80-56 kHz, e unha longa de 51 kHz que chega a 10 ms. As chamadas son usadas para localizar e cazar ás súas presas, xa que os seus ollos están pouco desenvolvidos.
Son animais moi intranquilos e nerviosos. O seu corazón latexa 700 veces por minuto.
A época de reprodución ten lugar entre finais do verán e comezos de outono, de finais de agosto a finais de setembro. Os machos defenden territorios con até 10 femias. Realizan voos de cortexo ao redor das femias e emiten un forte cheiro a almiscre. Se a cópula prodúcese nun mal momento, as femias poden atrasar a fertilización dos óvulos, o cal é unha característica típica dos membros da familia Vespertilionidae.
As femias xestantes dan a luz unha ou dúas crías a finais de primavera ou principios de verán. Ás tres ou catro semanas de idade os recentemente nados xa son capaces de voar, e unha semana despois do seu primeiro voo xa son capaces de afastarse varios quilómetros do refuxio. As femias acadan a madurez sexual ao ano de vida e os machos aos dous anos.
Distribúese ao longo de Europa, Norte de África, Península Arábiga e subcontinente indio. En Europa atópase dende a España meridional até Dinamarca, acadando residualmente o sur de Suecia. En España atópase en todo o territorio, agás nas Illas Canarias. A súa área de distribución solápase coa do morcego de Cabrera.
O morcego común ou morcego anano (Pipistrellus pipistrellus) é unha especie de morcego moi espallado por toda Europa (dende a Península Ibérica até Rusia), Norte de África, suroeste de Asia e probablemente Corea, Xapón e Taiwan. É o máis pequeno dos morcegos europeos e coñécense colonias de máis de 1.000 exemplares. En casos excepcionais do centro e leste de Europa chegáronse a atopar máis de 10.000 animais en igrexas e cavidades subterráneas. Ao longo dos anos 90 separouse á subespecie Pipistrellus pipistrellus mediterraneus nunha especie propia, Pipistrellus mediterraneus.
Pode vivir dende o nivel do mar até os 2.000 m. É moi común atopalo en zonas habitadas polo ser humano, vivindo en recunchos ou casas abandonadas, así como en xardíns e parques de cidade. Como refuxio poden usar buratos de árbores e rochas, así como fendas en edificios. Viven uns 5 anos de media aínda que se deron casos de animais con 15 anos de vida. A mortalidade é moi alta durante o primeiro ano de vida, chegando a acadar o 80%.
Il pipistrello nano (Pipistrellus pipistrellus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 36 e 51 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 28 e 34 mm, la lunghezza della coda tra 23 e 36 mm, la lunghezza del piede tra 6 e 7 mm, la lunghezza delle orecchie tra 9 e 13 mm, un'apertura alare fino a 24 cm e un peso fino a 8 g.[3]
La pelliccia è corta, densa e soffice. Le parti dorsali variano dal marrone chiaro al color sabbia nella sottospecie P.p.aladdin, mentre le parti ventrali sono leggermente più chiare e talvolta con dei riflessi giallognoli. La base dei peli è ovunque nerastra. Il muso è largo, con due masse ghiandolari sui lati. Gli occhi sono piccoli. Le orecchie sono triangolari, ben separate tra loro, con l'estremità arrotondata e con un piccolo lobo rotondo alla base del bordo posteriore. Il trago è corto, con l'estremità arrotondata e con una proiezione triangolare sopra la base del margine posteriore. Le ali sono attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi, i quali sono piccoli. L'estremità della lunga coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio. Il calcar è lungo e provvisto di un piccolo lobo.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di breve durata a frequenza iniziale di 90 kHz e finale di 37 kHz.
Si rifugia in colonie fino a 100.000 individui all'interno degli edifici, tra le rocce, nelle cavità degli alberi e nelle bat-boxes. Entra in ibernazione da novembre ad aprile principalmente nelle grandi chiese e in altri edifici, grotte, miniere, cantine e fessure nei muri dove la temperatura è di 0-6 °C e l'umidità relativa dell'85%. Può cambiare più volte ibernacolo durante questo periodo, il quale è interrotto ogni 1-4 settimane da risvegli improvvisi. Sono stati osservati gruppi fino a diverse migliaia di individui scegliere ambienti fortemente frequentati dall'uomo, illuminati anche di notte, sui pavimenti, in contenitori di vario tipo come vasi, lampadari ed altro. I motivi di tale comportamento sono del tutto sconosciuti. Forma vivai di 20-250 femmine, spesso insieme a pipistrelli di Nathusius, stabilizzati ad aprile o maggio ed abbandonati ad agosto, mentre i maschi vivono solitariamente in territori difesi da altri maschi nei quali successivamente troveranno posto anche 1-10 femmine. Tollera il freddo e può volare anche in pieno inverno in zone coperte di neve, mentre piove e con vento forte. L'attività predatoria inizia al crepuscolo, da 5 a 20 minuti dopo il tramonto, ma può emergere anche in pieno giorno soprattutto alla fine dell'inverno, in primavera e in autunno. Non si allontana per più di 2 km dai rifugi, le femmine durante il periodo riproduttivo dividono l'attività in due picchi separati da un periodo dedicato all'allattamento. Il volo è rapido, agile ed effettuato a 2-10 metri dal suolo, caratterizzato da picchiate e percorsi circolari. Si tratta di una specie prevalentemente sedentaria, tuttavia in alcune zone è in grado di effettuare spostamenti migratori fino a 770 km.
Si nutre di insetti, particolarmente chironomidi, lepidotteri e tricotteri catturati in volo su laghi, stagni, lungo i margini forestali, nei giardini, nelle discariche, lungo le strade e intorno ai lampioni.
Danno alla luce un piccolo, più raramente due alla volta tra maggio e luglio. Il nascituro apre gli occhi dopo 8 giorni di vita, è in grado di volare dopo un mese ed è completamente indipendente a un mese e mezzo. Entrambi i sessi diventano maturi dopo un anno d'età. L'aspettativa di vita massima è di 16 anni e 7 mesi.
Questa specie è diffusa nell'Ecozona paleartica dall'Europa, Isole Britanniche, Africa nord-occidentale, attraverso il Medio oriente, l'India e la Birmania fino alla Penisola coreana e l'isola di Taiwan. In Italia è presente su tutto il territorio, isole comprese.
Vive in ambienti urbani ma anche boschi e foreste di ogni tipo fino a 2.000 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e la mancanza di evidenze di un significativo declino, classifica P.pipistrellus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il pipistrello nano (Pipistrellus pipistrellus Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Šikšniukas nykštukas (Pipistrellus pipistrellus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Šikšniukas nykštukas (Pipistrellus pipistrellus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
De gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae).
De gewone dwergvleermuis is één van de kleinste Europese vleermuissoorten. De vacht is bruin: de bovenzijde kan verschillen van oranjebruin tot roestbruin tot kastanjebruin tot donkerbruin, de onderzijde is gelig tot grijzig bruin. Jonge en onvolwassen dieren zijn donkerder en grijziger van kleur. De snuit, oren en vleugels zijn zwartbruin. De oorschelp is kort, breed en driehoekig, met een afgeronde punt. De vleugels zijn smal en de tragus is kort en stomp. De dwergvleermuis wordt 36 tot 51 millimeter lang, met een spanwijdte van 180 tot 240 millimeter. De onderarm wordt 28 tot 40 millimeter lang. Hij weegt ongeveer 3,5 tot 8,5 gram.
De kraamkolonies bevinden zich rond gebouwen en in rotsspleten, maar ook achter verkeersborden en in vleermuiskasten. In deze kraamkolonies bevinden zich gemiddeld tachtig dieren, maar dit getal kan tot duizend dieren oplopen. Ook ruige dwergvleermuizen en onvolwassen mannetjes kunnen zich in deze kolonies bevinden.
De dwergvleermuis overwintert in gebouwen en in bomen. Ze beginnen later aan hun winterslaap dan andere vleermuizen, pas in november of december. Ook 's winters laten ze zich nog vaak zien. Ze overwinteren zelden in grotten, alhoewel er kolonies van honderdduizenden dieren kunnen worden aangetroffen in een grot, bijvoorbeeld in Roemenië. Meestal overwinteren ze in gemengde groepjes van tien tot twintig dieren.
De dwergvleermuis is een nachtdier. Als hij overdag of in de winterslaap verstoord wordt, kan hij zich doodstil houden. De dwergvleermuis komt 2 tot 35 minuten na de zonsondergang tevoorschijn. De dwergvleermuis jaagt over water en weilanden, langs heggen en bosranden en bij lantaarnpalen. De vlucht is snel en trekkerig. De dwergvleermuis jaagt op kleine insecten, voornamelijk mugjes en schietmotten, maar ook motten en gaasvliegen. Ze vangen geregeld meer dan driehonderd insecten per nacht. Soms jagen ze in groepjes van tien tot twintig dieren. Afhankelijk van het weer zijn ze acht uur achter elkaar op één plek aan het foerageren. Vrouwtjes met jongen keren vaker terug naar de verblijfplaats.
Sociaal gedrag van vleermuizen bestaat uit: 1) sociale roepen, 2) geuruitscheiding en 3) tastbare signalen. 1) Sociale roepen bestaan uit complexe signalen, hiermee wordt verbaal gecommuniceerd. De gewone dwergvleermuis vertoont het hele jaar door sociaal gedrag, ook kunnen er, wanneer de vleermuis vliegt ook vaak enkele sociale roepen worden waargenomen. Tussen midden augustus en eind september zijn er opvallend veel sociale roepen te horen, dit komt doordat dit de baltsperiode is. 2) Geurafscheiding wordt vooral uitgevoerd door territoriale mannetjes tijdens het paarseizoen. De geur van de gewone dwergvleermuis is voor mensen geen merkbare geur. Echter produceert de kleine dwergvleermuis (Pipistrellus pygmaeus) een muskusachtige geur[2]. Op deze manier kunnen verblijfplaatsen van de gewone- en de kleine dwergvleermuis van elkaar worden onderscheiden. 3) Tot slot heeft de gewone dwergvleermuis veel lichamelijk contact met soortgenoten wat zeker het geval is tijdens de winterslaapperiode wanneer er vele honderden soortgenoten op elkaar gepakt hangen. Tijdens de paring is er ook intensief lichamelijk contact[3][4]. In dit onderzoek zal vooral gebruik worden gemaakt van de sociale geluiden. Er is nog weinig bekend over voorkeur voor baltsplaatsen van het mannetje, wel is bekend dat deze vaak gelegen is op de vliegroute naar de winterverblijven van de vrouwtjes[4]. Maar de paarverblijfplaatsen van de mannetjes hoeven niet altijd dicht bij deze vliegroute te zijn. Over de biotoopkeuze en moment van baltsen (ten opzichte van zonsondergang) is ook nog weinig bekend. Wel is bekend dat de maximale grootte van territoria binnen de bebouwde kom een diameter van 200 meter in diameter is, wat belangrijk is om vast te stellen hoeveel territoria er in een gebied of wijk maximaal te verwachten zijn[5].
De paartijd duurt van augustus tot november. Al voor het begin van de paartijd beginnen de mannetjes een paarterritorium, die ze tijdens de paartijd verdedigen tegen andere mannetjes. De geluiden die ze dan produceren zijn voor mensen met een gevoelig gehoor hoorbaar. Tijdens de paartijd scheiden de mannetjes een sterke muskusgeur af. Deze geur lokt enkele vrouwtjes, niet meer dan tien, naar het territorium van een mannetje.
Na de paring bewaren de vrouwtjes het sperma in de baarmoeder. In april is de ovulatie en de bevruchting. Vanaf april en mei worden de kraamkolonies bevolkt en in juni en midden juli worden de jongen geboren, na een draagtijd van 44 tot 80 dagen. De draagtijd is afhankelijk van het voedselaanbod: bij te weinig voedsel, raken de dieren in een soort "zomerslaap", waarmee de draagtijd wordt verlengd. Binnen een kraamkolonie gebeuren de worpen vrij synchroon, de meeste jongen worden binnen twee weken geboren. Er wordt één jong geboren, soms twee. De jongen hebben een roze rug en wegen 1 tot 1,4 gram. Na drie tot vijf dagen gaan de ogen open. Na drie weken kunnen de jongen vliegen en na zes weken al voor zichzelf foerageren, waarbij ze vaak eerder dan de volwassen dieren uitvliegen. In deze periode worden de jongen ook gespeend. Na dertig dagen wegen de jongen 4 tot 4,3 gram.
Sommige vrouwtjes zijn na twee tot drie maanden geslachtsrijp, maar de meeste dieren pas na een jaar. De dwergvleermuis wordt gemiddeld vier jaar oud. De maximale leeftijd is 16 jaar.
De dwergvleermuis komt vooral voor rond bebouwing, maar is te vinden in ieder habitat. Het is een van de meest voorkomende vleermuizen van Europa en de meest voorkomende in stedelijk gebied. Hij komt voor tot 2000 meter hoogte, in bijna geheel Europa, met uitzondering van IJsland en het noorden en midden van Scandinavië. Hij komt verder voor tot in Noordwest-Afrika, de Kaukasus en in Centraal-Azië oostwaarts tot China en Myanmar.
Het is de meest voorkomende vleermuis in Nederland: 90% van de waargenomen vleermuizen zijn gewone dwergvleermuizen. In vrijwel elke straat kan je ze vinden. In Nederland is de dwergvleermuis vrij algemeen in tuinen, bosranden en boomgaarden. Ook in gebouwen en holle bomen komen ze voor, met name in de winter (in zwermen).
Ook in België is dit de meest voorkomend vleermuissoort. Je vindt ze bijna overal, met meldingen in elke provincie.
Vermoed wordt dat sommige dwergvleermuizen het Kanaal oversteken, waarbij ze paren en overwinteren in Groot-Brittannië en in de zomer in West-Europa voedsel zoeken.[6]
De gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae).
Tusseflaggermus (Pipistrellus pipistrellus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Fram til 1998 vart denne arten og dvergflaggermus rekna som éin art.[1] Flaggermusa lever i mesteparten av Europa nord til Sør-Skandinavia, dessutan i Sentral-Asia, Kina og andre førekomstar i Asia. I mange av desse områda er ho ein av dei vanlegaste flaggermusartane. Arten lever gjerne i bygningar i tettbygde strøk.[2] Tusseflaggermusa vart ikkje sikkert observert i Noreg før i 2007, i Stavanger, men ho kan fort forvekslast med dvergflaggermus eller trollflaggermus, og det er difor uvisst om det har vore ein bestand i Noreg også tidlegare.[1]
Tusseflaggermus (Pipistrellus pipistrellus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Fram til 1998 vart denne arten og dvergflaggermus rekna som éin art. Flaggermusa lever i mesteparten av Europa nord til Sør-Skandinavia, dessutan i Sentral-Asia, Kina og andre førekomstar i Asia. I mange av desse områda er ho ein av dei vanlegaste flaggermusartane. Arten lever gjerne i bygningar i tettbygde strøk. Tusseflaggermusa vart ikkje sikkert observert i Noreg før i 2007, i Stavanger, men ho kan fort forvekslast med dvergflaggermus eller trollflaggermus, og det er difor uvisst om det har vore ein bestand i Noreg også tidlegare.
Tusseflaggermus (Pipistrellus pipistrellus) er en liten flaggermusart i glattnesefamilien. Den finnes i størstedelen av Europa, Nord-Afrika, Vest-Asia og muligens i Korea.
Tusseflaggermus er nært beslektet med dvergflaggermusen som finnes i Norge. Frem til 1999 ble disse regnet for å være samme art, Pipistrellus pipistrellus eller dvergflaggermus på norsk. Da nåværende dvergflaggermus ble skilt ut som egen art, fikk den det nye vitenskapelige navnet Pipistrellus pygmaeus. Grunnen til at artene ble adskilt, var at de bruker forskjellige frekvenser til ekkolokalisering. Etter at man begynte å skjelne mellom artene, har man funnet flere forskjeller i utseende, habitat og matvaner.
Den blir 3,5-4,5 cm lang, og har et vingespenn på 19-25 cm. Den har brun pels med varierende fargetoner.
Frekvensene som brukes til ekkolokalisering av tusseflaggermusen ligger mellom 45 og 76 kHz, har mest energi ved 47 kHz og har en gjennomsnittlig varighet på 5,6 ms.
De drar sørøstover på vinteren[trenger referanse].
Tusseflaggermus (Pipistrellus pipistrellus) er en liten flaggermusart i glattnesefamilien. Den finnes i størstedelen av Europa, Nord-Afrika, Vest-Asia og muligens i Korea.
Tusseflaggermus er nært beslektet med dvergflaggermusen som finnes i Norge. Frem til 1999 ble disse regnet for å være samme art, Pipistrellus pipistrellus eller dvergflaggermus på norsk. Da nåværende dvergflaggermus ble skilt ut som egen art, fikk den det nye vitenskapelige navnet Pipistrellus pygmaeus. Grunnen til at artene ble adskilt, var at de bruker forskjellige frekvenser til ekkolokalisering. Etter at man begynte å skjelne mellom artene, har man funnet flere forskjeller i utseende, habitat og matvaner.
Den blir 3,5-4,5 cm lang, og har et vingespenn på 19-25 cm. Den har brun pels med varierende fargetoner.
Frekvensene som brukes til ekkolokalisering av tusseflaggermusen ligger mellom 45 og 76 kHz, har mest energi ved 47 kHz og har en gjennomsnittlig varighet på 5,6 ms.
De drar sørøstover på vinteren[trenger referanse].
Multimedia w Wikimedia Commons Karlik malutki (Pipistrellus pipistrellus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy, rodziny mroczkowatych, bardzo podobny do karlika drobnego (Pipistrellus pygmaeus).
Długość ciała 3,6–5,1 cm, długość ogona 2–3,5 cm, rozpiętość skrzydeł 20 cm, masa ciała 3,5–6,5 g.
Często lata już o zmierzchu; chętnie żyje w pobliżu osiedli ludzkich; typowo szczelinowy gatunek; samice tworzą kolonie letnie liczące do 50-500 osobników pod okapami, w szczelinach murów, lub belek nośnych, w pustych drzewach lub pod korą; zimują w zakamarkach budynków, na wieżach, za obrazami w kościołach, na południu w jaskiniach o temperaturze 2-8 °C.
Największe zimowisko karlika malutkiego w Środkowej Europie znajduje się w słowackiej jaskini Erňa w Krasie Słowacko-Węgierskim, niedaleko wsi Zádiel. Corocznie zimuje w niej 35 - 40 tysięcy osobników tego gatunku[3].
Wiosną samice tworzą kolonie w kryjówkach rozrodczych. Ciąża trwa około 5 tygodni, w jednym miocie jest 1-2 młode. Małe karliki rodzą się nagie i ślepe. Ważą wtedy około 1 grama. Rosną bardzo szybko i już w trzecim tygodniu startują do swojego pierwszego lotu. Początkowo uczą się łapania owadów w towarzystwie matki, ale ssą mleko matki do 2. miesiąca życia, kiedy stają się samodzielne.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.[4]
Karlik malutki (Pipistrellus pipistrellus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy, rodziny mroczkowatych, bardzo podobny do karlika drobnego (Pipistrellus pygmaeus).
O morcego-anão (Pipistrellus pipistrellus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África, e em várias localidades da Ásia (sudoeste, centro e leste).
O morcego-anão (Pipistrellus pipistrellus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África, e em várias localidades da Ásia (sudoeste, centro e leste).
Liliacul pitic (Pipistrellus pipistrellus) este o specie de liliac pitic răspândit în Europa, nordul Africii și sudvestul Asiei.
Liliacul pitic trăiește în pădurile seculare, delte, pășuni, ferme, parcuri și grădini. Preferă zonele deschise și cu iarbă, înconjurate de copaci sau tufișuri. de multe ori poate fi observat zburând la suprafața apei. Își petrece ziua într-o stare de semi-veghe, ieșind din adăpost cu 15-30 minute înainte de apus pentru a prinde insecte. În toiul verii apar cu regularitate și în timpul zilei. Când zboară rapid în întuneric, evită lovirea de obstacole și localizarea prăzii prin utilizarea unui sistem de ecolocație. Procesează timpul necesar întoarcerii ultrasunetelor și astfel „vede” împrejurimile. Este cel mai mic liliac european.
Acest articol despre biologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. Liliacul pitic (Pipistrellus pipistrellus) este o specie de liliac pitic răspândit în Europa, nordul Africii și sudvestul Asiei.
Večernica hvízdavá[2] (iné názvy: netopier hvízdavý, večernica malá; lat. Pipistrellus pipistrellus) je druh z čeľade netopierovité.
Echolokácia 2 loviacich jedincov
Večernica hvízdavá žije v Palearktíde od západnej Afriky po severnú Čínu, na severe od 63. rovnobežky po 30. rovnobežku.[2]
Podľa výsledkov je predpokladané, že večernica hvízdavá žije na celom území Slovenska.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytla v 138 (32% rozlohy Slovenska):[2]
Patrí k menej ohrozeným druhom a žije najmä v nížinách a stredných polohách. Letné úkryty máva v budovách, dutinách stromov a skalných puklinách. Zimuje najmä v jaskyniach alebo pivniciach. Živí sa nočným lietajúcim hmyzom, ktorý loví za letu. Samce žijú počas roka samotársky. Samice sa združujú do veľkých odchovných kolónií, ktoré môžu mať až 1000 jedincov. Samica rodí jedno až dve mláďatá[2], ktoré dokáže jednoznačne rozoznať.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Večernica hvízdavá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Večernica hvízdavá
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Večernica hvízdavá (iné názvy: netopier hvízdavý, večernica malá; lat. Pipistrellus pipistrellus) je druh z čeľade netopierovité.
Mali netopir (znanstveno ime Pipistrellus pipistrellus) je majhna vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji in Severni Afriki.
Mali netopir je najmanjša evropska vrsta netopirjev. Odrasle živali dosežejo v dolžino med 3,5 in 5,2 cm, razpon prhuti imajo med 18 in 25 cm, tehtajo pa med 3,5 in 8,5 g[2]. Kožuh je temno rjave barve. Zadržuje se v bližini gozdov, pa tudi v urbanih središčih.
Leta 1999 so znanstveniki ugotovili, da določeni osebki, ki so bili dotlej uvrščeni v vrsto mali netopir za eholokacijo uporabljajo druge frekvence, iz česar so domnevali, da gre za različni vrsti netopirjev. Nova vrsta, drobni netopir, za eholokacijo uporablja frekvence med 53 in 86 kHz, z največjo energijo pri 55 kHz ter povprečnim impulzom 5,8 ms[3][4]. Mali netopir za eholokacijo uporablja frekvence med 45 in 76 kHz, z največjo energijo pri 47 kHz in povprečnim impulzom 5,6 ms[3][4].
Kasneje so med vrstama znanstveniki odkrili še več pomembnih razlik.
Mali netopir (znanstveno ime Pipistrellus pipistrellus) je majhna vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji in Severni Afriki.
Sydpipistrell[3] eller bara pipistrell (Pipistrellus pipistrellus), fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Den är mycket lik dvärgpipistrellen, vilken den också räknades till tidigare. Tillsammans med dvärgpipistrellen är den Europas minsta fladdermusart med en vingbredd upp till 25 centimeter, kroppslängd mellan 3,5 och 4,5 centimeter och vikt upp till 8 gram. Pälsen är rödbrun på ovansidan och ljusgrå under.[4]
Sydpipistrellen jagar strax efter solnedgången och framåt. Flykten är snabb med tvära kast. Födan består huvudsakligen av tvåvingar (myggor, flugor) och fjärilar. Under flykten ger den ifrån sig ett hörbart, tickande läte.[5] [6] Det egentliga ekolokalisationslätet har dock en huvudfrekvens (den frekvens vid vilken lätet är starkast) på 46 kHz och är ohörbart för människan. Det totala frekvensintervallet ligger mellan 46 och 76 kHz, och medelpulslängden är 4,8 ms.[7]
Arten vilar under sommaren främst i byggnader och ibland i träd. Honorna sitter där tätt intill varandra. Under den kalla årstiden används dessutom sprickor i murar, grottor, bergssprickor och trädens håligheter som viloplats. Exemplar som tillhör samma flock har en liknande kroppslukt som skiljer sig från andra flockars lukt.[8][1] Honor med ungar bildar egna flockar eller kolonier som är skilda från de könsmogna hannarna. Dessa grupper har vanligen 25 till 50 medlemmar, ibland så mycket som omkring 200 individer. Även antalet individer i vintergömstället kan variera. Oftast registreras ensamma djur eller små flockar. Sällan ockuperar upp till 45 000 exemplar en grotta.[1]
Sydpipistrell stannar vanligen i samma område men ibland vandrar en individ upp till 1 123 km.[1]
Sydpipistrellen finns i större delen av Europa (utom norra Skandinavien), Nordafrika, Israel, Iran, Pakistan, delar av Indien samt, i en isolerad population, sydöstra Kina och Taiwan.[1]
I Sverige förekommer den dock mycket sparsamt. Den hittades första gången vid Ottenby på Öland. 2004 lokaliserades en koloni på ungefär 25 individer vid Mönsterås i Småland. Det är hittills den enda koloni man funnit i Sverige, men man misstänker att ytterligare en koloni finns i västra Blekinge. Utöver dessa observationer har enstaka fynd även gjorts i Västergötland, på Öland och Gotland samt i Skåne. Man uppskattar (2015) den svenska populationen till mellan 25 och 100 individer.[2]
2010 rödlistades sydpipistrellen som akut hotad ("CR") i Sverige. Klassificeringen upprepades 2015.[2]
År 2000 delades arten upp i två, dvärgpipistrell (Pipistrellus pygmaeus) och pipistrell. Båda arterna är snarlika; dvärgpipistrell är emellertid mycket vanligare i Sverige, där den är allmänt förekommande i södra delarna av landet upp till Dalälven och Gästriklands kust.[9] Främsta skillnaden mellan arterna är ekolokalisationslätet; medan sydpipistrellens huvudfrekvens ligger på 46 kHz, så är dvärgpipistrellens huvudfrekvens 53 kHz.[7]
Wikimedia Commons har media som rör Sydpipistrell.
Sydpipistrell eller bara pipistrell (Pipistrellus pipistrellus), fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Den är mycket lik dvärgpipistrellen, vilken den också räknades till tidigare. Tillsammans med dvärgpipistrellen är den Europas minsta fladdermusart med en vingbredd upp till 25 centimeter, kroppslängd mellan 3,5 och 4,5 centimeter och vikt upp till 8 gram. Pälsen är rödbrun på ovansidan och ljusgrå under.
Bayağı cüce yarasa (Pipistrellus pipistrellus), Avrupa, Kuzey Afrika ve Orta Doğu'ya kadar yayılan küçük bir yarasa türü. Muhtemelen Kore'ye kadar bir alanda da yaşıyor. Bayağı cüce yarasa, Türkiye'nin en küçük yarasa çeşitidir. Boyu 3,5 ila 4,5 cm., kanat açıklığı 19 cm. ila 25 cm.'dir. Daha çok ormanlarda ve kırsal bölgelerde yaşarlar, ama şehirlerin içinde de görüldükleri olur. Tavanaralarında uyurlar.
Memeliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Bayağı cüce yarasa (Pipistrellus pipistrellus), Avrupa, Kuzey Afrika ve Orta Doğu'ya kadar yayılan küçük bir yarasa türü. Muhtemelen Kore'ye kadar bir alanda da yaşıyor. Bayağı cüce yarasa, Türkiye'nin en küçük yarasa çeşitidir. Boyu 3,5 ila 4,5 cm., kanat açıklığı 19 cm. ila 25 cm.'dir. Daha çok ormanlarda ve kırsal bölgelerde yaşarlar, ama şehirlerin içinde de görüldükleri olur. Tavanaralarında uyurlar.
Вернакулярна назва «нетопир малий» використовується для позначення всього комплексу дрібних форм нетопирів, насамперед пари видів нетопир карлик та нетопир пігмей, тобто для надвиду Pipistrellus pipistrellus (sensu lato) у колишньому широкому його розумінні.
У колишньому широкому розумінні («нетопир малий», Pipistrellus pipistrellus sensu lato) включав низки суміжних видів. З початку-середини 20 ст. окремим видом визнано нетопира лісового (Pipistrellus nathusii), якого довгий час то вносили до складу Pipistrellus pipistrellus, то виокремлювали з нього. З кінця 20 ст. окремим видом стали вважати ультразвукову форму «55 кГц» «малих нетопирів», описану надалі як окремий вид — P. pygmaeus, або P. mediterraneus, відому в англомовній літературі як «soprano pipistrelle» або «bandit pipistrelle».
Більшість описів нетопирів 19-20 ст. стосуються всього комплексу названих видів, і такі дані вимагають докладного перегляду. Формально, за всією сумою даних, «нетопир малий» поширений по всій Європі і прилеглих районах Азії і Африки. Попри це, аналіз колекцій засвідчує, що цей вид, найімовірніше, поширений лише на півдні Європи, вкл. й південь України. У сучасний період проблема розрізнення (і, відповідно, опису біології) «малих» (види P. pipistrelllus+pygmaeus) і «лісових» (вид P. nathusii) нетопирів загалом відійшла у минуле, і найбільші проблеми складає розрізнення двійникової пари P. pipistrelllus — P. pygmaeus.
Pipistrellus pipistrellus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.[2]
Phương tiện liên quan tới Pipistrellus pipistrellus tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Pipistrellus pipistrellus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.
Нетопы́рь-ка́рлик, мал(оголов)ый нетопырь[1] (лат. Pipistrellus pipistrellus) — небольшая летучая мышь семейства гладконосых летучих мышей. Самый мелкий вид рукокрылых Европы. Их масса обычно составляет 4—8 г, длина тела 32—51 мм, длина хвоста 20—36 мм, длина предплечья 29—34 мм, размах крыльев 19—22 см. Детёныш нетопыря-карлика может уместиться в напёрстке, а взрослое животное — в спичечном коробке.
Предпочитает антропогенные ландшафты, часто живёт в поселениях, в том числе и в городах. Селится в постройках, реже — в дуплах деревьев, щелевидных укрытиях. Нередко делит их с другими видами летучих мышей.
Вылетает на охоту в ранних сумерках. Охотится на мелких летающих насекомых на небольшой высоте над опушками, просеками, аллеями, улицами. Полёт быстрый, маневренный. Эхолокационные сигналы средней и высокой интенсивности в диапазоне 40—50 кГц, с максимальной амплитудой 45—47 кГц.
На северо-востоке ареала совершает сезонные миграции на расстояния до 1150 км. Зимует в домах и подземных укрытиях.
Спаривание после окончания лактации, с выраженным гоном, или на зимовках. Осенние гонные колонии часто размещаются в дуплах деревьев и под каменными мостами. Беременность около 45 дней. В выводке обычно 1—2 детёныша. Лактация около 40 дней. Выводковые колонии до нескольких сотен самок, самцы держатся обособленно.
Живёт до 16 лет. Средний срок жизни — 3—5 лет.
Нетопы́рь-ка́рлик, мал(оголов)ый нетопырь (лат. Pipistrellus pipistrellus) — небольшая летучая мышь семейства гладконосых летучих мышей. Самый мелкий вид рукокрылых Европы. Их масса обычно составляет 4—8 г, длина тела 32—51 мм, длина хвоста 20—36 мм, длина предплечья 29—34 мм, размах крыльев 19—22 см. Детёныш нетопыря-карлика может уместиться в напёрстке, а взрослое животное — в спичечном коробке.
伏翼（学名：Pipistrellus pipistrellus）为蝙蝠科伏翼属的动物。广泛分布于欧洲，非洲北部，和亚洲南部各地，包括台湾以及中国大陆的江西、陕西、云南、四川、新疆等地。该物种的模式产地在法国。[2]
伏翼很小，体长约3.5-4.5公分，翅膀19-25公分宽。体毛维不同深度的棕色。一般生活在树林或田野，但也可以生存在城市房屋顶楼或房檐。
1999年，伏翼以使用的超声波回音的频率差别分为两个种类。伏翼使用频率是45千赫，高音伏翼（Pipistrellus pygmaeus）使用频率则是55千赫左右。[3][4]分出种类之后，研究者随后发现这两种蝙蝠的外形，栖所和食性也有其他差异。
伏翼（学名：Pipistrellus pipistrellus）为蝙蝠科伏翼属的动物。广泛分布于欧洲，非洲北部，和亚洲南部各地，包括台湾以及中国大陆的江西、陕西、云南、四川、新疆等地。该物种的模式产地在法国。
伏翼很小，体长约3.5-4.5公分，翅膀19-25公分宽。体毛维不同深度的棕色。一般生活在树林或田野，但也可以生存在城市房屋顶楼或房檐。
1999年，伏翼以使用的超声波回音的频率差别分为两个种类。伏翼使用频率是45千赫，高音伏翼（Pipistrellus pygmaeus）使用频率则是55千赫左右。分出种类之后，研究者随后发现这两种蝙蝠的外形，栖所和食性也有其他差异。
유럽집박쥐 또는 커먼집박쥐(Pipistrellus pipistrellus)는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 유럽과 북아프리카, 서남아시아의 대부분의 지역에 널리 분포하는 작은 집박쥐로 한국에서도 서식하는 것으로 추정하고 있다. 양박쥐라는 이름으로 불린다.[2] 영국 제도에서 가장 흔하게 발견되는 박쥐의 하나이다. 1999년, 서로 다른 주파수를 사용하는 반향정위 신호를 기초로 커먼집박쥐를 별도의 두 종으로 분리했다. 커먼집박쥐는 45kHz를 사용하는 반면에, 소프라노집박쥐는 55kHz를 반향정위 신호로 사용한다. 2종이 분리된 이후, 겉모습과 서식지, 먹이 등 많은 차이들도 발견되었다.
.jpg)
.png)
.jpg)
