Ar maleo(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Macrocephalon maleo an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad[1] Macrocephalon.
En arvar emañ da vont da get abalamour ma tigresk e diriad ha gwarezet eo gant gouarnamant Indonezia.
Macrocephalon maleo,Neizhañ a ra ar maleo war an douar, pe en traezh tommet gant an heol pe er c'hondon tanveneziek ma vez andonioù dour berv. Kleuziañ a ra un toull, dozviñ un û ennañ pa vez dereat an tommder ha goleiñ anezhañ gant traezh. Ar plog nevez-digloret a rank ober e hent war-zu ar gorre ha kavout e voued en e-unan.
Bevañ a ra diwar vlotviled, c'hwiled, divellkeineged bihan, frouezh, greun, had, merien ha merien-gwenn.
Kavout a reer ar spesad en inizi Bangka, Butung, Lembeh ha Sulawesi (Indonezia)[2].
Ar maleo(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Macrocephalon maleo an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Macrocephalon.
En arvar emañ da vont da get abalamour ma tigresk e diriad ha gwarezet eo gant gouarnamant Indonezia.
El talègol maleo (Macrocephalon maleo) és un ocell de la família dels megapòdids (Megapodiidae) que viu a la selva dels turons de les illes de Sulawesi i Buton. En època de reproducció baixen fins al nivell del mar. És l'única espècie del gènere Macrocephalon.
El talègol maleo (Macrocephalon maleo) és un ocell de la família dels megapòdids (Megapodiidae) que viu a la selva dels turons de les illes de Sulawesi i Buton. En època de reproducció baixen fins al nivell del mar. És l'única espècie del gènere Macrocephalon.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Twrci maleo (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: twrcïod maleo) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Macrocephalon maleo; yr enw Saesneg arno yw Maleo fowl. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. maleo, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r twrci maleo yn perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn malî Leipoa ocellata Eulipoa wallacei Eulipoa wallacei
_(18204839675).jpg){kind=small}
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Twrci maleo (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: twrcïod maleo) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Macrocephalon maleo; yr enw Saesneg arno yw Maleo fowl. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. maleo, sef enw'r rhywogaeth.
Tabon přilbový (Macrocephalon maleo) je druh tabona z monotypického rodu Macrocephalon, který je endemitem indonéských ostrovů Sulawesi a Buton.
Dosahuje délky okolo 55 cm a váhy asi 1,5 kg, samice bývají lehce drobnější. Je nejpestřejším druhem tabonů: horní část těla a hlava jsou černé a břicho jasně růžové, nohy modrošedé, tváře a zobák oranžové a na hlavě má nápadný rohovitý útvar připomínající přilbu, který je zbarven tmavě modře s kovovým leskem.
Taboni přílboví obývají deštné pralesy s nadmořskou výškou nepřesahující tisíc metrů, živí se ovocem, semeny a hmyzem. Vytvářejí stabilní páry, aktivní jsou převážně v noci. V období hnízdění vyhledávají mořské pláže s černým sopečným pískem, do něhož vyhrabávají jámy, kam samice kladou osm až dvanáct vajec, která jsou zhruba pětkrát větší než slepičí. Písek je zahříván tropickým sluncem shora a sopečnými plyny zespoda a udržuje tak vajíčka v optimální teplotě okolo 44 °C, kterou samec kontroluje citlivým zobákem a podle potřeby přihrnuje nebo odhrabává zeminu. Inkubace vajec trvá necelé dva měsíce, mláďata se líhnou již plně soběstačná a musejí se prohrabat až půlmetrovou vrstvou písku na vzduch.[2] Pohlavní zralosti dosahují ve dvou letech, dožívají se zhruba patnácti let, avšak byl zaznamenán exemplář, který žil v zajetí přes čtyřicet let.
Tabonů ubývá vinou ilegálního sběru vajec a kácení pralesů, byli proto klasifikováni jako ohrožený taxon. Počet žijících jedinců se odhaduje na osm až čtrnáct tisíc.[3] K ochraně tohoto druhu byla na poloostrově Minahasa zřízena rezervace Tangkoko Batuangus.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tabon přílbový ve Wikimedia Commons
Tabon přilbový (Macrocephalon maleo) je druh tabona z monotypického rodu Macrocephalon, který je endemitem indonéských ostrovů Sulawesi a Buton.
Das Hammerhuhn (Macrocephalon maleo), auch als Maleo bezeichnet, ist ein mittelgroßes, schwarzes Großfußhuhn. Als einziger Vertreter der monotypischen Gattung Macrocephalon, ist es endemisch auf der indonesischen Insel Sulawesi.
Das Hammerhuhn erreicht eine Länge von 55 cm. Es ist überwiegend schwarz gefärbt mit einer nackten gelben Gesichtshaut, einer rötlichbraunen Iris, einem rötlich-orangen Schnabel und einer lachsrosa Unterseite. Den Oberkopf ziert eine schwarze helmartige Haube. Die graublauen Zehen, die durch eine membranartige Haut getrennt sind, haben vier lange scharfe Krallen. Die Geschlechter unterscheiden sich kaum, nur ist das Weibchen etwas kleiner und seine Gefiederfärbung fällt blasser aus.
Das Hammerhuhn bewohnt tropische Flachland- und Bergwälder, die Nester hingegen werden auf offenen Sandflächen, Vulkanböden oder am Strand angelegt. Dabei graben Männchen und Weibchen gemeinsam ein tiefes Sandloch. Das Weibchen legt daraufhin ein Ei hinein, bedeckt dieses mit Sand und überlässt das Ausbrüten dem durch Sonnenstrahlen oder vulkanische Aktivität aufgeheizten Erdboden. Die Eier der Hammerhühner sind ungefähr fünfmal so groß wie Hühnereier. Nach dem Schlüpfen bahnt sich das Küken seinen Weg an die Oberfläche und versteckt sich im Wald. Die Jungvögel sind bereits kurze Zeit nach dem Schlupf flugfähig und leben völlig unabhängig von den Eltern; Brutpflege findet also nicht statt. Die Küken müssen selbständig Nahrung finden und mit Räubern wie Echsen, Pythons, Wildschweine oder Katzen allein zurechtkommen.
Das Hammerhuhn ist monogam, d. h. ein Paar trennt sich nicht wieder und lebt in ständiger Nähe zueinander. Die Nahrung des Hammerhuhns besteht hauptsächlich aus Früchten, Samen, Ameisen, Termiten, Käfern und anderen kleinen Wirbellosen.
Seit 1972 wird die Art von der indonesischen Regierung geschützt. Wegen des fortschreitenden Lebensraumverlustes, der hohen Jungensterblichkeit, dem Übersammeln der Eier und der Überjagung in einigen Regionen wird das Hammerhuhn von der IUCN als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) klassifiziert. Es ist in Anhang I des CITES-Abkommens gelistet.
Die amerikanisch-indonesische Naturschutzorganisation Alliance for Tompotika Conservation (Aliansi Konservasi Tompotika, AlTo)[1] bemüht sich um die Erhaltung der Art und setzt dabei hauptsächlich auf die Einbeziehung der lokalen Bevölkerung. Die Eier gelten regional als Delikatesse.[2]
Das Hammerhuhn (Macrocephalon maleo), auch als Maleo bezeichnet, ist ein mittelgroßes, schwarzes Großfußhuhn. Als einziger Vertreter der monotypischen Gattung Macrocephalon, ist es endemisch auf der indonesischen Insel Sulawesi.
Maleo Senkawor utawi Maleo punika sato kéwan jinis manuk ingkang gadhah nama ilmiah Macrocephalon maleo.[1] Maleo Senkawor punika salah satunggaling jinis manuk gosong ingkang gadhah ukuran sedang saha dawanipun antawis 55 cm.[1] Maleo Senkawor punika tunggal-tunggaling manuk ingkang wonten génus tunggal Macrocephalon.[1] Ingkang nggumunaken, nalika nembé netes saking tiganipun, manuk maleo punika sampun saged mabur.[1] Ukuran tigan manuk maleo awratipun 240 gram ngantos 270 gram saben tiganipun, ukuran dawanipun kirang langkung 11 cm.[1] Manawi kabandingaken kaliyan tigan ayam ukuranipun langkung ageng kaping gangsal ngantos wolu.[1]
Nanging sapunika, manuk maleo senkawor kathah ingkang sampun pejah saéngga saged cures.[2] Bab punika amargi habitat utawi panggénan gesangipun ingkang sangsaya cupet saha tigan-tiganipun manuk maleo senkawor ingkang kathah dipunpendheti déning manungsa.[2] Cacahipun manuk maleo senkawor sapunika dipunètang kirang langkung kirang saking sedasa èwu manuk.[2]
Manuk maleo senkawor punika gadhah wulu ingkang werninipun cemeng, kulit sacedhaning mripat ingkang awerni jene, iris mripat abrit radi coklat saha sikil ingkang awerni ngawu layan, cucuk saha wulu pérangan ngandhap ingkang awerni abrit ném radi pethak.[1] Maleo gadhah sungu utawi jambul ingkang werninipun cemeng.[1]
Boten ing sadaya panggénan ing Sulawesi saged manggihi maleo.[1] Maleo namung saged kapanggih wonten ing laladan ingkang gadhah sajarah géologi ingkang wonten gayutan lempeng pasifik utawi Australasia.[1] Populasi kéwan endemik Indonésia punika namung kapanggih wonten ing wana tropis dhataran cendhèk pulau Sulawesi mliginipun ing laladan Sulawesi Tengah inggih punika wonten ing laladan Kabupatèn Sigi (Désa Pakuli saha Kabupatèn Banggai.[1]
Maleo Senkawor utawi Maleo punika sato kéwan jinis manuk ingkang gadhah nama ilmiah Macrocephalon maleo. Maleo Senkawor punika salah satunggaling jinis manuk gosong ingkang gadhah ukuran sedang saha dawanipun antawis 55 cm. Maleo Senkawor punika tunggal-tunggaling manuk ingkang wonten génus tunggal Macrocephalon. Ingkang nggumunaken, nalika nembé netes saking tiganipun, manuk maleo punika sampun saged mabur. Ukuran tigan manuk maleo awratipun 240 gram ngantos 270 gram saben tiganipun, ukuran dawanipun kirang langkung 11 cm. Manawi kabandingaken kaliyan tigan ayam ukuranipun langkung ageng kaping gangsal ngantos wolu.
Nanging sapunika, manuk maleo senkawor kathah ingkang sampun pejah saéngga saged cures. Bab punika amargi habitat utawi panggénan gesangipun ingkang sangsaya cupet saha tigan-tiganipun manuk maleo senkawor ingkang kathah dipunpendheti déning manungsa. Cacahipun manuk maleo senkawor sapunika dipunètang kirang langkung kirang saking sedasa èwu manuk.
Малео (лат. Macrocephalon maleo) — бырындычыл тооктор тукумундагы бир түр.
The maleo (Macrocephalon maleo) is a large megapode and the only member of the monotypic genus Macrocephalon. The maleo is endemic to Sulawesi and the nearby smaller island of Buton in Indonesia. It is found in the tropical lowland and hill forests, but nests in the open sandy areas, volcanic soils, or beaches that are heated by the sun or geothermal energy for incubation.
The maleo ranges from 55–60 cm (22–24 in) long with blackish plumage, bare yellow facial skin, reddish-brown iris, reddish-orange beak, and rosy salmon underparts.[3] The crown is ornamented with a prominent, bony, dark casque - which is the origin of its genus name Macrocephalon (from the Greek makros meaning "large" and kephalon meaning "head"). The greyish blue feet have four long sharp claws, separated by a membranous web. The sexes are almost identical with a slightly smaller and duller female. Juvenile birds have largely brownish and paler heads with short blackish-brown crests and browner upper parts.[4]
The maleo's egg is large, about five times as large as that of the domestic chicken's. The female lays and covers each egg in a deep hole in the sand and allows the incubation to take place through solar or volcanic heating. After the eggs hatch, the young birds work their way up through the sand and hide in the forest. The young birds are able to fly and are totally independent. They must find food and defend themselves from predators such as monitor lizards, reticulated pythons, wild pigs, and cats.
The maleo is monogamous and members of a pair stay close to each other all the time. Its diet consists mainly of fruits, seeds, mollusks, ants, termites, beetles, and other small invertebrates.
This species is endemic to the Indonesian island of Sulawesi. It is usually not present on altitudes exceeding 1,000 meters and is usually found in lowland hills or rain forests. Ideal nesting locations include river banks, lake shores, and coastal areas of the island. Maleos are communal nesters.[4]
Maleos breed all year round, but peak breeding season varies depending upon the location on the island.[3] When prepared to lay her eggs, the female maleo, accompanied by her mate, will leave the cover of the Sulawesian forest in search of historic coastal breeding grounds. Females can lay anywhere between 8-12 eggs over the course of a year. Once an optimal spot is chosen, the maleos dig a deep hole and lay the egg inside. After the egg is laid, the parents bury the egg securely in sand, sometimes covering the sand with other debris to better camouflage the hole.[5] After the egg has been securely buried, the parents leave and never return, leaving the maleo chick to fend for itself.
The hot sand of Sulawesi acts as an incubator for maleo eggs, which are warmed with geothermal heat or solar heat.[6] A maleo chick is completely self-sufficient only hours after hatching. For this reason, maleo eggs are approximately five times the size of a domestic chicken's, as they contain nearly full-formed maleos inside. It must dig its way up through the sand immediately after hatching, and subsequently has the ability to fly and feed itself.
A large number of former nesting sites have been abandoned as a result of egg poaching and land conversion to agriculture. Of the 142 known nesting grounds, only 4 are currently considered non-threatened.[1] The shrinking and fragmentation of forest habitats on the island pose serious threats to the surviving and future populations of the species. Wildfires in 2000 and 2004 cleared large areas of forest and what grew as a result of these fires was not a suitable habitat for the maleo. There has also been increasing isolation between non-breeding habitats and coastal breeding grounds as a result of human urban development. Because of this, mortality risk associated with moving to breeding grounds has drastically increased.[4]
Since 1972, this species has been protected by the Indonesian government. As of 2005, it is estimated that only 4,000-7,000 breeding pairs currently exist in the wild and these numbers are rapidly declining.[1] Due to aforementioned threats, current population numbers, and deemed value of the species, the maleo is evaluated as critically endangered the IUCN Red List of Threatened Species.[1] It is listed on Appendix I of CITES.
In 2009, US-based Wildlife Conservation Society worked with local government to purchase 36 acres (15 ha) of Indonesian beach front property where approximately 40 nests are located in an effort to further conservation efforts and protect this bird.[5] Thanks to Alana O'Sullivan, a Senior Keeper of Ornithology, the Bronx Zoo (And recently, the Nashville Zoo), is one of the only places in the world where the maleo exists outside of Indonesia and breeding efforts are currently taking place there as well.[7] A breeding pair of maleos at the Bronx Zoo were featured in an episode of the Animal Planet show The Zoo. O'Sullivan appeared and talked about the species and the threats they face. She also lamented that most people don't know they exist. Details about the maleo not yet mentioned include having an elaborate courtship ritual and loving peanuts. It's easy to tell when the female will lay her egg because she will lose interest in everything else, including peanuts, and at that point the keepers know she will lay her egg within the next 24 hours.
The Alliance for Tompotika Conservation works with communities in Sulawesi to educate locals about the maleo's endangered status and prevent the harvesting of eggs. The eggs are not a staple food source, but are a popular delicacy.[8]
The maleo (Macrocephalon maleo) is a large megapode and the only member of the monotypic genus Macrocephalon. The maleo is endemic to Sulawesi and the nearby smaller island of Buton in Indonesia. It is found in the tropical lowland and hill forests, but nests in the open sandy areas, volcanic soils, or beaches that are heated by the sun or geothermal energy for incubation.
La Grandkapa nestamasulo aŭ Grandkapa megapodo (Macrocephalon maleo) estas birdospecio de la familio de Nestamasuloj aŭ Megapodedoj kiu loĝas en Indonezio kaj ununura nune vivanta specio de sia genro.
La specifa nomo maleo utilas en multaj lingvoj por nomigi tiun specion, sed en Esperanto tiu radiko [1] kongruas kun jam kvin signifoj nome ilo, osteto, ĉevala malsano kaj majuskle ĉefurbo de Maldivoj (krom urbeto en Italio). Ĉiukaze la radiko “maleo” kiel martelo rilatas al aspekto de la birdo, do oni povus uzi ankaŭ la nomojn Malebirdo aŭ Malea nestamasulo.
Do, oni uzu pli senkonfuze tradukon el la genronomo (ĉar temas pri ties ununura nune vivanta specio) nome Macrocephalon, kiu estas komponaĵo el du radikoj de antikva greka signife respektive granda kaj kapo.
La Grandkapa nestamasulo estas granda (proksimume 55 cm longa) nigreca megapodo kun nuda (senpluma) flava vizaĝa haŭtaĵo, ruĝecbrunaj irisoj, ruĝecoranĝa beko dika baze kaj iom subenkurba pinte kaj rozsalmaj subaj partoj kontrastaj kun nigrecaj supraj partoj, kolo kaj brusto. La krono estas ornamita per nigra helmeca kasko al la nuko. La grizecbluaj piedoj havas kvar longajn akrajn ungegojn, separatajn per membraneca retejo. Ambaŭ seksoj estas preskaŭ identaj kun iome pli malgranda kaj pli senkolora ino.
La ununura membro de la monotipa genro Macrocephalon, la Grandkapa nestamasulo estas endemia de la insulo de Indonezio nome Sulaveso. Ĝi troviĝas en arbaroj de tropikaj malaltaj teroj kaj montetoj, sed nestumas en malfermaj sablecaj areoj, vulkandevenaj grundoj aŭ strandoj kiuj varmiĝas pro suno aŭ geoterma energio por kovado. (Estas aliaj megapodospecioj kiuj uzas fermentantan vegetalojn por kovadi siajn ovojn.)
La ovoj de la Grandkapa nestamasulo estas grandaj, ĉirkaŭ kvinfoje tiom grandaj kiom tiuj de hejmaj kokoj. La ino demetas kaj kovras ĉiun ovon en profunda truo en sablo kaj permesas, ke la kovado okazu danke al suna aŭ vulkana varmigo. Post eloviĝo, la junaj birdoj faras forvojon tra sablo kaj kaŝiĝas en arbaro. Ili povas flugi kaj estas tute sendependaj. Ili povas trovi manĝon kaj defendiĝi el predantoj kiaj lacertoj, pitonoj, sovaĝaj porkoj aŭ katoj.
La Grandkapa nestamasulo estas monogama, kaj membroj de paro restas proksime unu al alia la tutan tempon. Ties dieto konsistas ĉefe el fruktoj, semoj, formikoj, termitoj, skaraboj kaj aliaj malgrandaj senvertebruloj.
Ekde 1972, tiu specio estis protektita de la indonezia registaro. Pro pliiĝanta habitatoperdo, limigita teritorio, alta ida mortindico kaj troa ĉasado en kelkaj areoj, la Grandkapa nestamasulo estis pritaksita kiel Endanĝerita ĉe la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj. Ĝi estis listita en Apendico I de CITES.
En 2009, usonbaza Wildlife Conservation Society laboris kun loka registaro por aĉeti 150,000 m² el strando kie estas proksimume 40 nestoj cele al pluaj konservoklopodoj kaj protektado de tiu birdo.[2]
La Alliance for Tompotika Conservation laboras ĉe komunumoj en Sulaveso por eduki lokanojn pri la endanĝerita statuso de la Grandkapa nestamasulo kaj eviti la ovokolektadon. La ovoj ne estas nur manĝoresurso, sed ankaŭ populara delikataĵo.[3]
La Grandkapa nestamasulo aŭ Grandkapa megapodo (Macrocephalon maleo) estas birdospecio de la familio de Nestamasuloj aŭ Megapodedoj kiu loĝas en Indonezio kaj ununura nune vivanta specio de sia genro.
El talégalo maleo (Macrocephalon maleo)[2] es una especie de ave galliforme de la familia Megapodiidae, la única del género Macrocephalon. Es propia de Indonesia (Célebes, Bangka, Lembeh y Butung). Mide unos 55 cm de longitud y está en peligro de extinción.[1] No se conocen subespecies. En esta especie, la madre pájaro entierra profundamente su huevo en las cálidas arenas volcánicas y luego se va. Cuando el polluelo Maleo rompe el cascarón y lucha para desenterrarse y salir de la arena, está solo. Tiene que saber inmediatamente lo que necesita para sobrevivir, puesto no va a haber ningún progenitor que le enseñe [3] [4]
Datos: Q836291
Multimedia:
Especies: Macrocephalon maleo
El talégalo maleo (Macrocephalon maleo) es una especie de ave galliforme de la familia Megapodiidae, la única del género Macrocephalon. Es propia de Indonesia (Célebes, Bangka, Lembeh y Butung). Mide unos 55 cm de longitud y está en peligro de extinción. No se conocen subespecies. En esta especie, la madre pájaro entierra profundamente su huevo en las cálidas arenas volcánicas y luego se va. Cuando el polluelo Maleo rompe el cascarón y lucha para desenterrarse y salir de la arena, está solo. Tiene que saber inmediatamente lo que necesita para sobrevivir, puesto no va a haber ningún progenitor que le enseñe
Macrocephalon maleo Macrocephalon generoko animalia da. Hegaztien barruko Megapodiidae familian sailkatua dago.
Macrocephalon maleo Macrocephalon generoko animalia da. Hegaztien barruko Megapodiidae familian sailkatua dago.
Vasarapääkana (Macrocephalon maleo) on isojalkakanojen heimoon kuuluva lintulaji. Se on sukunsa ainoa laji.
Vasarapääkanaa tavataan ainoastaan Sulawesin ja Butonin saarilla Indonesiassa. Se pesii yhdyskunnissa rannoilla,[1] jotka koostuvat tummasta, tuliperäisestä hiekasta.[2] Naaras munii 8–12 munaa.[1] Se munii kunkin munan kaivamaansa metrin syvyiseen kuoppaan.[2] Munat hautuvat itsekseen joko Auringon tai maan kuumuuden ansiosta, ja kahden tai kolmen kuukauden kuluttua hiekasta kaivautuu poikanen. Poikaset tulevat heti toimeen itsestään, eikä emo huolehdi jälkeläisistään millään tavoin.[1]
Vasarapääkanan nimi juontuu sen omituisen näköisestä päästä, se muistuttaa muodoltaan vasaraa.
Vasarapääkana (Macrocephalon maleo) on isojalkakanojen heimoon kuuluva lintulaji. Se on sukunsa ainoa laji.
Vasarapääkanaa tavataan ainoastaan Sulawesin ja Butonin saarilla Indonesiassa. Se pesii yhdyskunnissa rannoilla, jotka koostuvat tummasta, tuliperäisestä hiekasta. Naaras munii 8–12 munaa. Se munii kunkin munan kaivamaansa metrin syvyiseen kuoppaan. Munat hautuvat itsekseen joko Auringon tai maan kuumuuden ansiosta, ja kahden tai kolmen kuukauden kuluttua hiekasta kaivautuu poikanen. Poikaset tulevat heti toimeen itsestään, eikä emo huolehdi jälkeläisistään millään tavoin.
Vasarapääkanan nimi juontuu sen omituisen näköisestä päästä, se muistuttaa muodoltaan vasaraa.
Macrocephalon maleo
Le Mégapode maléo (Macrocephalon maleo) est une espèce d'oiseaux de la famille des Megapodiidae, seule représentante du genre Macrocephalon. D'après Alan P. Peterson, c'est une espèce monotypique.
Cet oiseau est endémique de Sulawesi. Il y aurait environ deux à trois mille maléos vivant actuellement. Toutefois, ceux-ci sont en danger car leurs œufs représentent une source de protéines appréciable pour les populations pauvres vivant sur l'île. Autrefois, le nombre d'œufs de maléo qui pouvait être collecté était fixé par l'autorité, empêchant leur disparition. Certains villages revendiquent un droit coutumier d'accès aux plages de nidification des maléos, alors que le droit indonésien les protège [1].
Adulte, le mégapode maléo a une longueur de la tête à la queue pouvant atteindre 55 cm[2].
Le maléo est monogame. Au moment de la ponte, les maléos creusent un trou, soit dans le terreau de l'île volcanique sur laquelle coulent des ruisseaux d'eau bouillante provenant du sol volcanique, soit sur le sol des plages chauffées par le soleil, afin de trouver un emplacement où la chaleur est suffisante pour permettre le développement et l'éclosion de l'œuf pendant les deux à trois mois de son incubation. Cette chaleur empêche également certains prédateurs tels que les varans de s'attaquer aux œufs, le sable étant trop chaud pour qu'ils y restent assez longtemps pour déterrer l'œuf. Cependant, ceux-ci font l'objet de collecte par les hommes. Les maléos peuvent enterrer leur œuf en quelques heures, mais il est absolument nécessaire qu'ils l'enterrent le jour de sa ponte, sinon celui-ci est perdu. Il y a donc des batailles entre les couples de maléos au moment où ceux-ci viennent enterrer leur œuf. L'oisillon éclot, sort du sable en deux jours et commence à se nourrir lui-même en picorant le sol. Il sait déjà voler, mais peu d'oisillons survivent à leur premiers jours hors du sable[1].
Macrocephalon maleo
Le Mégapode maléo (Macrocephalon maleo) est une espèce d'oiseaux de la famille des Megapodiidae, seule représentante du genre Macrocephalon. D'après Alan P. Peterson, c'est une espèce monotypique.
Maleo Senkawor atau Maleo, yang dalam nama ilmiahnya Macrocephalon maleo adalah sejenis burung gosong berukuran sedang, dengan panjang sekitar 55cm, dan merupakan satu-satunya burung di dalam genus tunggal Macrocephalon.[2][3] Yang unik dari maleo adalah, saat baru menetas anak burung maleo sudah bisa terbang.[4] Ukuran telur burung maleo beratnya 240 gram hingga 270 gram per butirnya, ukuran rata-rata 11 cm, dan perbandingannya sekitar 5 hingga 8 kali lipat dari ukuran telur ayam.[5][6] Namun saat ini mulai terancam punah karena habitat yang semakin sempit dan telur-telurnya yang diambil oleh manusia. Diperkirakan jumlahnya kurang dari 10.000 ekor saat ini.[7]
Burung ini memiliki bulu berwarna hitam, kulit sekitar mata berwarna kuning, iris mata merah kecoklatan, kaki abu-abu, paruh jingga dan bulu sisi bawah berwarna merah-muda keputihan. Di atas kepalanya terdapat tanduk atau jambul keras berwarna hitam.[2] [8] [9] Jantan dan betina serupa.[2] Biasanya betina berukuran lebih kecil dan berwarna lebih kelam dibanding burung jantan.[2]
Maleo Senkawor adalah monogami spesies.[2]
Tidak semua tempat di Sulawesi bisa ditemukan maleo. Sejauh ini, ladang peneluran hanya ditemukan di daerah yang memliki sejarah geologi yang berhubungan dengan lempeng pasifik atau Australasia.[2] Populasi burung endemik Indonesia ini hanya ditemukan di hutan tropis dataran rendah pulau Sulawesi seperti di Gorontalo (Bone Bolango dan Pohuwato) dan Sulawesi Tengah (Sigi dan Banggai).[7] Populasi maleo di Sulawesi mengalami penurunan sebesar 90% semenjak tahun 1950-an.[10] Berdasarkan pantauan di Cagar Alam Panua, Gorontalo[11] dan juga pengamatan di Tanjung Matop, Tolitoli, Sulawesi Tengah, jumlah populasi dari maleo terus berkurang dari tahun ke tahun karena dikonsumsi dan juga telur-telur yang terus diburu oleh warga.[5]
Maleo bersarang di daerah pasir yang terbuka, daerah sekitar pantai gunung berapi dan daerah-daerah yang hangat dari panas bumi untuk menetaskan telurnya yang berukuran besar, mencapai lima kali lebih besar dari telur ayam.[12] [6] Setelah menetas, anak Maleo menggali jalan keluar dari dalam tanah dan bersembunyi ke dalam hutan. Berbeda dengan anak unggas pada umumnya yang pada sayapnya masih berupa bulu-bulu halus, kemampuan sayap pada anak maleo sudah seperti unggas dewasa, sehingga ia bisa terbang, hal ini dikarenakan nutrisi yang terkandung di dalam telur maleo lima kali lipat dari telur biasa, anak maleo harus mencari makan sendiri dan menghindari hewan pemangsa, seperti ular, kadal, kucing, babi hutan dan burung elang.[6] [2]
Pakan burung ini terdiri dari aneka biji-bijian, buah, semut, kumbang serta berbagai jenis hewan kecil.[2]
Berdasarkan dari hilangnya habitat hutan yang terus berlanjut, tingkat kematian anak burung yang tinggi, populasi yang terus menyusut serta daerah dimana burung ini ditemukan sangat terbatas, Maleo Senkawor dievaluasikan sebagai terancam punah di dalam IUCN Red List.[1] Spesies ini didaftarkan dalam CITES Appendice I.[13]
Predator yang sering ditemukan pada malam hari adalah ular, soa-soa atau biasa disebut biawak, kucing, anjing, babi, dan tikus.[14] Pada siang hari predatornya adalah elang dan manusia yang sering mengambil telurnya dan menggunakan jerat untuk menangkap satwa maleo.[14]
Maleo Senkawor atau Maleo, yang dalam nama ilmiahnya Macrocephalon maleo adalah sejenis burung gosong berukuran sedang, dengan panjang sekitar 55cm, dan merupakan satu-satunya burung di dalam genus tunggal Macrocephalon. Yang unik dari maleo adalah, saat baru menetas anak burung maleo sudah bisa terbang. Ukuran telur burung maleo beratnya 240 gram hingga 270 gram per butirnya, ukuran rata-rata 11 cm, dan perbandingannya sekitar 5 hingga 8 kali lipat dari ukuran telur ayam. Namun saat ini mulai terancam punah karena habitat yang semakin sempit dan telur-telurnya yang diambil oleh manusia. Diperkirakan jumlahnya kurang dari 10.000 ekor saat ini.
Il maleo, anche maleo di Celebes o maleo delle Celebes (Macrocephalon maleo Müller, 1846) è un uccello della famiglia dei Megapodiidi, endemico dell'isola di Sulawesi (Indonesia). È l'unica specie nota del genere Macrocephalon Müller, 1846.[2]
È un megapodide nerastro di medie dimensioni (circa 55 cm di lunghezza[3]), con pelle nuda facciale gialla, iride bruno-rossastra, becco arancio-rossastro e regioni ventrali rosa salmone. La sommità del capo è ornata da una sorta di casco nero. I piedi, di colore azzurro-grigiastro, sono muniti di quattro lunghi artigli affilati, separati da una membrana. I sessi sono quasi simili, ma le femmine sono più piccole e di colore più scialbo.
Il maleo è endemico dell'isola indonesiana di Sulawesi[1]. Si incontra nelle foreste tropicali, sia di pianura che di collina, ma nidifica in distese aperte di sabbia, suoli vulcanici o spiagge riscaldate dal sole o dall'energia geotermica, i quali forniscono il calore necessario all'incubazione. Altre specie di megapodio, invece, sfruttano a tale scopo tumuli di materiale organico in decomposizione.
Il maleo è monogamo e i membri di ciascuna coppia rimangono tutto il tempo vicini. La sua dieta comprende soprattutto frutta, semi, formiche, termiti, coleotteri e altri piccoli invertebrati.
Le uova del maleo sono grandi quasi cinque volte quelle del pollo domestico. La femmina le depone e ricopre in una profonda cavità nella sabbia e lascia che sia il calore solare o vulcanico a incubarle. Dopo la schiusa, i piccoli si aprono la strada attraverso la sabbia e corrono a nascondersi nella foresta. Già a pochi giorni di vita sono in grado di volare e divengono del tutto indipendenti: devono trovare da soli il cibo necessario, nonché difendersi dagli attacchi di predatori come lucertole, pitoni, maiali selvatici o gatti.
La specie è protetta dal governo indonesiano fin dal 1972. A causa della continua perdita dell'habitat, dell'areale limitato, dell'elevato tasso di mortalità dei pulcini e, in alcune aree, della caccia sconsiderata, il maleo viene classificato tra le specie in pericolo dalla Lista rossa IUCN delle specie minacciate. La CITES lo colloca in Appendice I. Parte del suo areale ricade all'interno del Parco nazionale di Lore Lindu.
Nel 2009 la Wildlife Conservation Society, un'associazione ambientalista americana, insieme al governo locale delineò un'area di spiaggia di 150.000 m², dove erano presenti circa 40 nidi di maleo, nel tentativo di fornire un'ulteriore protezione a questa specie.
Tuttora la Alliance for Tompotika Conservation lavora con le comunità di Sulawesi per educare i locali sulle condizioni critiche del maleo e impedirne così la raccolta delle uova[4]. Esse non sono una delle fonti di cibo principali dei locali, ma costituiscono una prelibatezza molto popolare.
Il maleo, anche maleo di Celebes o maleo delle Celebes (Macrocephalon maleo Müller, 1846) è un uccello della famiglia dei Megapodiidi, endemico dell'isola di Sulawesi (Indonesia). È l'unica specie nota del genere Macrocephalon Müller, 1846.
Het hamerhoen of maleo (Macrocephalon maleo) is een vogel uit de familie Megapodiidae (grootpoothoenders). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op Celebes (Indonesië). De Nederlandse naam heeft betrekking op de hamervormige kop.
De vogel is 55 tot 60 cm lang. Het is een onmiskenbare hoenderachtige vogel met een middelgrote staart. De vogel is wit van onder, zwart van boven en op de borst. Opvallend is de benige, donkere verhoging op de kop en de stevige, hoornkleurige snavel waardoor de kop lijkt op de kop van een hamer.[2]
De hamerhoenders komen nog voor op nauwelijks 80 plaatsen op het hoofdeiland Celebes en het eiland Buton. De vogels leven in regenwoud of aangetast bos tot op 1060 m boven zeeniveau. De soort heeft in tegenstelling tot de meeste hoenderachtigen een vreemde voortplantingswijze. De hennen hebben gemeenschappelijke broedplaatsen op zandige plekken zoals stranden langs rivieren of kusten die door de zon of door aardwarmte warm blijven waardoor de embryo's in de eieren op op temperatuur gehouden worden. Ieder vrouwtje legt 8 tot 12 eieren die die ze diep in het zand begraaft. Na 2 tot 3 maanden komen de eieren uit. De kuikens worden niet door ouders verzorgd, zij kruipen binnen twee dagen na het uitkomen uit het zand en kunnen daarna onmiddellijk vliegen.
Het hamerhoen heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. In 2001 constateerde BirdLife International dat van de 142 bekende broedplaatsen er 48 verlaten waren en 83 bedreigd in hun voortbestaan. Het aantal broedparen werd geschat op 4 tot 7 duizend. In de periode 1950 - 2000 is dat aantal met 90% afgenomen (-4,5% per jaar).
De broedplaatsen zijn bij de plaatselijke bevolking bekend en de eieren worden opgegraven en dit leidt tot niet duurzame exploitatie. Daarnaast treedt ontbossing op waardoor steeds meer broedplaatsen verloren gaan. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHet hamerhoen of maleo (Macrocephalon maleo) is een vogel uit de familie Megapodiidae (grootpoothoenders). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op Celebes (Indonesië). De Nederlandse naam heeft betrekking op de hamervormige kop.
Hammerovnhøne (Macrocephalon maleo) er en basal, monotypisk art i ovnhønsfamilien (Megapodiidae), og eneste art i den monotypiske slekten Macrocephalon. Arten karakteriseres av en eiendommelig hornutvekst på issen, som dessuten gir opphav til den norske navnet på denne fuglen. Hammerovnhøne er en endemisk art for Sulawesi og øya Buton, utenfor sørøstkysten av Sulawesi, i Indonesia. Tidligere var den også representert på øya Lembeh, kanskje også Bangka, og flere av Sangiheøyene, men på disse øyene ble den trolig introdusert i sin tid.[1]
Arten regnes som sterkt truet på IUCNs rødliste.[2] Den står også oppført på CITES liste I, som omfatter de mest truede artene i verden.[2] Hammerovnhøne er dessuten en såkalt EDGE-art og står oppført på Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE of Existence) liste over de 100 mest truede fugleartene i verden, der arten regnes som den 20. mest truede. Arten har en EDGE-score (evolusjonær distinktivitet og globale trusler) på 5,59, hvorav en ED-score (evolusjonær distinktivitet) på 32,45.[3]
Hammerovnhøne blir cirka 55–60 cm[4] og hannen veier typisk 1 365–1 622 g,[1] mens hunnen veier 1 430–1 758 g. Fjærdrakten er sort (over) og hvit (under), og stjerten er sort og middels lang og vifteformet. Hodet er svært lite i forhold til kroppen, og nebbet er kort og blekt, mens huden rundt øynene er bar og gulaktig. Arten har en svært karakteristisk og meget prominent hjelm av hornstoff som vokser ut i bakkant av issen. Det hvite underbrystet kan anta en lakserosa farge som varierer i intensitet. Hunnens underdel er blekere enn hannens. De undre ekstremitetene er halvlange og svært kraftige, og de lange og kraftfulle tærne har skarpe klør som er velegnet til å grave i bakken med. Vingene er store og avrundet.[1]
Arten er svært sky og trives i regnskogen i lavlandet og opp i åssidene, opp mot 1 065–1 375 moh.[4][1] Arten opptrer ofte i par og regnes som selskapelig. Den er hovedsakelig regnet som standfugl, men de kan gjøre korte trekk på noen kilometer. Fuglene trekker dessuten ned til strendene langs kysten eller sandfulle klaringer i skogen for å hekke. De er mest aktive om natten og i grålysningen morgen og kveld, mens de hviler i trærne om dagen. De eter blant annet nedfallsfrukt (for eksempel Pangium edule) og frø, samt insekter og små virvelløse dyr (som maur, termitter, biller og ulike snegler). Fuglene kan bevege seg hurtig på bakken, men de er ingen store flygere til tross for de store vingene. Vingeflukt initieres helst når fuglene blir skremt, men flukten er som regel kort og ender gjerne i et tre i umiddelbar nærhet.[1]
Hammerovnhøner hekker året rundt, med ulike topper rundt om på Sulawesi. Parene er åpenbart monogame og holder sammen gjennom hele året, kanskje også gjennom hele livet. Selve kopuleringen skjer et stykke unna reirområdet. Eggleggingsplassen er et fellesområde med opp mot 490 reder. Hvert rede utgjør opp mot 300 cm i diameter og kan være nær 100 cm dypt.[1]
Eggleggingsplassen kan besøkes av opp mot 22 par om dagen i den mest hektiske tiden. Arten velger både geotermiske og sol-oppvarmede plasser å legge de forholdsvis store (160–226 g[5]) eggene. Eggene begraves i sand 10–100 cm (avhengig av temperaturen) under bakkenivå, der temperaturen ligger omkring 32°–39°C. Hunnene legger omkring ti egg i året, i enkelte tilfeller faktisk opp mot 30 egg. Eggene legges med et intervall på 14–29 dager, og inkubasjonstiden er i snitt 79 dager (62–85 dager). Når eggene er lagt forlater foreldrene eggleggingsplassen, og eggene og de nyklekte kyllingene må klare seg selv.[1]
De nyklekte kyllingene er fullt ut utrustet til å klare seg selv, og må grave seg ut av egg-gropen på egenhånd. Fjærdrakten er fullt utviklet da de klekkes. I løpet av de ti første dagene taper de noe vekt, men så øker den hurtig. Den eiendommelige hornformasjonen (hjelmen) på hodet oppstår etter cirka seks måneder og er fullt utviklet etter cirka 18–22 måneder. Og arten regnes som fullvoksen omkring 20–24 måneder gammel. I fangenskap er det kjent at arten kan leve til den blir omkring 23 år gammel.[1]
Predasjon skjer fra mennesker (eggsanking), svinedyr og ulike øgler. I tidligere tider også fra krokodiller.[1]
Utbredelsesområdet for arten utgjør cirka 384 000 km². Arten har vært beskyttet av indonesisk lov siden 1972, og mer en 50 prosent av eggleggingsplassene (hovedsakelig i innlandet) befinner seg i beskyttede områder. Populasjonen av hammerovnhøne blir av BirdLife International estimert til omkring 4 000–7 000 par, med en hurtig nedadgående trend. Noen steder er tilbakegangen opp mot 90 prosent. Av 142 kjente egglegginsplasser har 48 blitt forlatt, 51 er sterkt truet, 32 er truet, sju har ukjent status, og fire er livskraftige.[4]
EDGE of Existence har et udelt mål, om at alle fugler på topp 100 listen (altså såkalte EDGE-arter) skal ha status som «god» i bevaringsstatus. Hammerovnhøne klassifiseres med status «lav» (47%), på grensen mot status «middels», i øyeblikket (per februar 2018).[3]
Hammerovnhøne (Macrocephalon maleo) er en basal, monotypisk art i ovnhønsfamilien (Megapodiidae), og eneste art i den monotypiske slekten Macrocephalon. Arten karakteriseres av en eiendommelig hornutvekst på issen, som dessuten gir opphav til den norske navnet på denne fuglen. Hammerovnhøne er en endemisk art for Sulawesi og øya Buton, utenfor sørøstkysten av Sulawesi, i Indonesia. Tidligere var den også representert på øya Lembeh, kanskje også Bangka, og flere av Sangiheøyene, men på disse øyene ble den trolig introdusert i sin tid.
Arten regnes som sterkt truet på IUCNs rødliste. Den står også oppført på CITES liste I, som omfatter de mest truede artene i verden. Hammerovnhøne er dessuten en såkalt EDGE-art og står oppført på Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE of Existence) liste over de 100 mest truede fugleartene i verden, der arten regnes som den 20. mest truede. Arten har en EDGE-score (evolusjonær distinktivitet og globale trusler) på 5,59, hvorav en ED-score (evolusjonær distinktivitet) på 32,45.
Multimedia w Wikimedia Commons Nogal hełmiasty (Macrocephalon maleo) – gatunek dużego ptaka z rodziny nogali (Megapodiidae); jedyny przedstawiciel rodzaju Macrocephalon[4]. Zamieszkuje endemicznie Celebes. Zagrożony wyginięciem.
Całkowita długość ciała wynosi 55 cm, zaś jego masa 1,5 kg[5]. Dla jednego z zebranych okazów wymiary prezentują się następująco: skrzydło 296 mm, ogon 143 mm, dziób 46 mm, skok 78 mm[6]. Dookoła oczu znajduje się naga żółta skóra. Wierzch ciała, głowa, gardło, skrzydła oraz ogon czarne, zaś pierś i brzuch białe z różowym nalotem[5].
Całkowity zasięg występowania szacowany na 175 000 km². Obejmuje on cały obszar wyspy Celebes[7]. Spotykany w lasach do wysokości 1200 m n.p.m.[8]
Zazwyczaj milczący, lecz odzywa się niekiedy głośnym rykiem lub odgłosami podobnymi do kwakania. Informacje o żerowaniu są ograniczone, wiadomo jednak, że zjada opadłe owoce[5] oraz bezkręgowce. Płochliwy. Aktywny głównie w nocy, o zmroku i rankiem. Monogamiczne związki u tego gatunku są trwałe[8]. W trakcie żerowania, odbywającego się w parach, samiec i samica nie oddalają się od siebie dalej niż na kilka metrów. Nogale hełmiaste śpią na dużych konarach drzew[9].
Jeden spośród 3 gatunków nogali niebudujących kopca. Miejsca lęgowe mieszczą się nieopodal wybrzeży. Na sukces inkubacji wpływa temperatura, wynosząca w norze 33-35 °C, a także wilgotność gleby – rankiem około 96,5%, po południu około 86%[9]. Samica każde jajo składa do tunelu długości około 1 m. Ogrzewane jest energią słoneczną oraz pochodzącą z aktywności wulkanicznej[5]. Masa jaj wynosi około 222 g[10], zaś wymiary około 10,3x61 cm[9]. Młode wykluwają się po 60-80 dniach. Na początku klucia wypychają skorupkę nogami. Do jednego tygodnia (obserwacje w niewoli) od wyklucia potrafią już skakać oraz biegać. Po dwóch tygodniach latają na dystans około trzech metrów. Umieralność wśród piskląt wynosi około 60%[9].
Nogale hełmiaste dojrzałość płciową uzyskują po dwóch latach. W niewoli jeden osobnik dożył 44 lat[11].
Nogal hełmiasty został określony jako zagrożony wyginięciem (EN, Endangered) przez BirdLife International. Populacja szacowana jest na 8000-14000 osobników, prawdopodobnie ma trend spadkowy. W roku 2002 na 142 znanych miejsc gniazdowych 48 było opuszczonych, 51 poważnie zagrożonych, 32 zagrożonych, 7 o nieznanym statusie oraz jedynie 4 niezagrożone. Zagrożenie stanowi niepokojenie ptaków oraz zabieranie im jaj; dodatkowo budowa dróg oddziela tereny lęgowe od nielęgowych. W latach 2000 oraz 2004 w rezerwacie Tangkoko DuaSaudara miały miejsce pożary lasów[7].
Nogale hełmiaste występują na terenie siedmiu obszarów zdefiniowanych jako Important Bird Area, w tym trzech parkach narodowych. Działania ochronne obejmują m.in. sztuczną inkubację jaj[9]. W Parku Narodowym Bogani Nani Wartabone w roku 2012 żyło około 3300 osobników tego gatunku[12]. Prócz tego zasiedlają obszary Parku Narodowego Rawa Aopa Watumohai i Lore Lindu[7].
Od roku 1972 na terenie Celebesu jest to gatunek prawnie chroniony. Za odłów i łapanie osobników lub niszczenie lęgu grozi kara grzywny 40 mln rupii[11].
Nogal hełmiasty (Macrocephalon maleo) – gatunek dużego ptaka z rodziny nogali (Megapodiidae); jedyny przedstawiciel rodzaju Macrocephalon. Zamieszkuje endemicznie Celebes. Zagrożony wyginięciem.
O maleo (Macrocephalon maleo), é um megapodiídeo de tamanho médio (aproximadamente 55 cm), negro com pele facial amarela sem penas, íris castanho-avermelhada e abdômen rosa-salmão. A cabeça é ornamentada com um xoque negro. Os pés azul-acinzentados tem quatro longas garras afiadas, separadas por uma pele membranosa. Os sexos são quase idênticos com fêmeas ligeiramente menores e menos vistosas.[1]
Única espécie do gênero monotípico Macrocephalon, o Maleo é endêmico das ilhas de Sulawesi e Buton, na Indonésia. É encontrado nas terras baixas tropicais e florestas nas colinas, mas tem ninhos nas áreas arenosas abertas, solos vulcânicos e praias que são aquecidas pelo sol ou energia geotérmica para incubação.[1] (Há também espécies de megapodiídeo que usam compostagem para incubar seus ovos.)
Os ovos do Maleo são grandes, cerca de 5 vezes o tamanho daqueles de uma galinha doméstica. A fêmea coloca e cobre cada ovo em um buraco fundo na areia e permite a incubação ocorrer por aquecimento solar ou vulcânico. Depois que eles chocam, as jovens aves abrem seu caminho pela areia e se escondem na floresta, sendo capazes de voar e totalmente independentes. Elas precisam encontrar comida e defenderem-se de predadores como lagartos, pítons, porcos e gatos selvagens.
O Maleo é monogâmico, e os membros do par ficam próximos entre si o tempo todo. Sua dieta consiste principalmente de frutas, sementes, formigas, cupins, besouros e outros invertebrados pequenos.
Desde 1972, esta espécie tem sido protegida pelo governo Indonésio.[1] Devido à perda de habitat, alcance limitado, alta mortalidade das crias e sobre-caça em certas áreas, o Maleo é avaliado como Em Perigo na Lista Vermelha da UICN de Espécies Ameaçadas. É listado no Apêndice I do CITES
Em 2009, a "Wildlife Conservation Society" (baseada na Inglaterra) trabalha com governos locais para comprar 36 acres de praia onde aproximadamente 40 ninhos estão localizados num esforço para conservar e proteger esta ave.[2][3]
A Alliance for Tompotika Conservation trabalha com comunidades em Sulawesi para educar habitantes locais sobre o estado de conservação ameaçado do Maleo e prevenir a coleta de seus ovos. Os ovos não são uma fonte primária de alimentos, mas são uma iguaria popular.
Em Junho de 2001, Marc Argeloo escreveu uma história não-ficcional (em holandês) sobre a conservação dos megapodiídeos em geral, e o Maleo de Sulawesi em particular. Seu livro recebeu crítica bastante positiva na imprensa holandesa ([1]).
O maleo (Macrocephalon maleo), é um megapodiídeo de tamanho médio (aproximadamente 55 cm), negro com pele facial amarela sem penas, íris castanho-avermelhada e abdômen rosa-salmão. A cabeça é ornamentada com um xoque negro. Os pés azul-acinzentados tem quatro longas garras afiadas, separadas por uma pele membranosa. Os sexos são quase idênticos com fêmeas ligeiramente menores e menos vistosas.
Única espécie do gênero monotípico Macrocephalon, o Maleo é endêmico das ilhas de Sulawesi e Buton, na Indonésia. É encontrado nas terras baixas tropicais e florestas nas colinas, mas tem ninhos nas áreas arenosas abertas, solos vulcânicos e praias que são aquecidas pelo sol ou energia geotérmica para incubação. (Há também espécies de megapodiídeo que usam compostagem para incubar seus ovos.)
Os ovos do Maleo são grandes, cerca de 5 vezes o tamanho daqueles de uma galinha doméstica. A fêmea coloca e cobre cada ovo em um buraco fundo na areia e permite a incubação ocorrer por aquecimento solar ou vulcânico. Depois que eles chocam, as jovens aves abrem seu caminho pela areia e se escondem na floresta, sendo capazes de voar e totalmente independentes. Elas precisam encontrar comida e defenderem-se de predadores como lagartos, pítons, porcos e gatos selvagens.
O Maleo é monogâmico, e os membros do par ficam próximos entre si o tempo todo. Sua dieta consiste principalmente de frutas, sementes, formigas, cupins, besouros e outros invertebrados pequenos.
Desde 1972, esta espécie tem sido protegida pelo governo Indonésio. Devido à perda de habitat, alcance limitado, alta mortalidade das crias e sobre-caça em certas áreas, o Maleo é avaliado como Em Perigo na Lista Vermelha da UICN de Espécies Ameaçadas. É listado no Apêndice I do CITES
Em 2009, a "Wildlife Conservation Society" (baseada na Inglaterra) trabalha com governos locais para comprar 36 acres de praia onde aproximadamente 40 ninhos estão localizados num esforço para conservar e proteger esta ave.
Maleohöna[2] (Macrocephalon maleo) är en utrotningshotad fågel i familjen storfotshöns inom ordningen hönsfåglar.[3]
Maleohäna är en 55-60 lång omisskännlig svartvit storfotshöna med medellång stjärt. Hals och ovansida är svart, undersidan är vit fläckat smutrosa på bröst och buk, med svarta lår. På huvudet syns en tydlig, benig och mörk kask. Näbben är kraftig och blek, och i ansiktet syns bar, gulaktig bar hud.[1]
_b_440.jpg)
Maleohöna förekommer på öarna Sulawesi och Buton i Indonesien.[1] Den placeras som enda art i släktet Macrocephalon och behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Fågeln återfinns i låglänt regnskog upp till åtminstone 1.065 meters höjd, men passerar också miljöer påverkade av människan när den rör sig mot häckningsområdena utmed kusten. Den häckar på sandstränder, utmed sjöar och floder i kolonier, troligen för att på så vis bättre försvara sig mot naturliga äggtjuvar.[4] Honan lägger åtta till tolv ägg i gropar som täcks. Unikt för familjen ruvas de inte utan kläcks av solen eller värme från marken (bland annat nära vulkaner[5]), en process som kan ta två till tre månader. När äggen kläcks tar det cirka två dagar för ungarna att ta sig ut till ytan; ungarna är då flygförmögna.[1]
Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som starkt hotad. Detta beror på den begränsade världspopulationen på 12.000-21.000 individer samt att den minskar kraftigt i antal, till följd av framför allt ägginsamling samt förstörelse och fragmentering av dess levnadsmiljö.[1]
Fågelns svenska och vetenskapliga namn kommer från de lokala sulawesiska namnen "Moleo" och "Molo" för arten.[6]
Wikimedia Commons har media som rör maleohöna.
Wikispecies har information om Macrocephalon maleo.
Maleohöna (Macrocephalon maleo) är en utrotningshotad fågel i familjen storfotshöns inom ordningen hönsfåglar.
Chim Maleo (Danh pháp khoa học: Macrocephalon maleo) là một loài chim trong họ Megapodiidae thuộc chi Macrocephalon. Chúng là loài chim đặc hữu của Indonesia tại vùng Sulawesi[2], chúng là loài chim ấp trứng từ nhiệt núi lửa, mới nở đã bay. Hiện nay, chúng được xếp vào diện các loài sắp nguy cấp. Hiện nay Maleo được đưa vào danh sách là một trong những loài có nguy cơ tuyệt chủng. Để bảo vệ loài chim này, Indonesia đã lập một khu bảo tồn và thuê những người dân làng tham gia trông nom loài chim Maleo.
Maleo là loài chim lớn, chỉ được tìm thấy ở Sulawesi là một hòn đảo lớn thứ tư của Indonesia. Chúng có chiều dài từ 55–60 cm. Toàn thân chúng có màu đen và dưới phần bụng thì sáng màu. Trên đỉnh đầu của chúng có một khối u nhú lên như một vương miện và cái vương miện này thông thường mang màu đen. Bàn chân xanh xám có bốn móng vuốt dài và nhọn, cách nhau bằng một màng chân. Các giới tính gần như giống hệt với một con chim mái nhỏ hơn và màu nhạt. Chim non có đầu lớn màu nâu và màu nhạt hơn với chỏm đen nâu ngắn và trên lưng màu vàng.
Chim Maleo đào hố dưới đất đẻ trứng để nhiệt độ nóng từ núi lửa truyền tới ấp nở trứng. Không giống như nhiều loài chim khác, chim Maleo không dùng thân nhiệt của mình để ấp trứng mà chúng lại tận dụng các yếu tố tự nhiên. Tuy sống ở trong vùng đồi núi nhưng tổ của Maleo lại được làm ở những vùng đất cát, đất gần núi lửa hoặc ở những bờ biển có nhiều ánh nắng Mặt trời để lấy nhiệt từ đất và nắng để ấp trứng.
Cách xây tổ của Maleo cũng thể hiện rõ đặc tính của loài chim này. Cặp chim bố mẹ dùng chân đào một hố sâu ở khu vực làm tổ. Sau đó chim cái sẽ đẻ trứng vào trong hố, rồi lấy cát lấp trứng lại để nhiệt độ Mặt trời hoặc núi lửa sưởi ấm. Tuy nhiên loài chim này không phải đào hố làm tổ một cách hỗn loạn. Chúng cũng có khả năng nhận biết được nhiệt độ của mẫu cát hay đất bằng cách liên tục dùng miệng để đánh giá, nếu phát hiện tầng đất có nhiệt tầm 33 độ C là chúng không tiếp tục đào nữa và để con cái đẻ trứng. Trứng cũng được sắp xếp theo phương thẳng đứng so trong lỗ. Việc sắp xếp trứng như vậy cho phép sau khi trứng nở, chim non có thể chui lên qua lớp cát dễ dàng và chạy vào rừng.
Trứng chim Maleo to gấp gần 5 lần so với trứng gà nuôi. Con non sau khi nở chui lên khỏi mặt đất và có thể chạy, bay ngay được. Chúng có thể bay và hoàn toàn sống độc lập được như tự tìm thức ăn, tự bảo vệ mình khỏi các loài ăn thịt như thằn lằn, trăn, lợn và mèo rừng. Khoảng 2-3 tháng sau, cặp chim bố mẹ lại quay trở lại khu tổ cũ để làm lại tổ và tiếp tục đẻ trứng tại đây. Quá trình đào tổ, đẻ trứng, lấp trứng và bỏ đi như thế cứ tái diễn ở mỗi cặp chim bố mẹ ở cùng một địa điểm làm tổ tới hàng chục lần.
Chim Maleo (Danh pháp khoa học: Macrocephalon maleo) là một loài chim trong họ Megapodiidae thuộc chi Macrocephalon. Chúng là loài chim đặc hữu của Indonesia tại vùng Sulawesi, chúng là loài chim ấp trứng từ nhiệt núi lửa, mới nở đã bay. Hiện nay, chúng được xếp vào diện các loài sắp nguy cấp. Hiện nay Maleo được đưa vào danh sách là một trong những loài có nguy cơ tuyệt chủng. Để bảo vệ loài chim này, Indonesia đã lập một khu bảo tồn và thuê những người dân làng tham gia trông nom loài chim Maleo.
Macrocephalon maleo (Salomon Müller, 1846)
Охранный статус
Малео[1] (лат. Macrocephalon maleo) — птица из семейства большеногов. Единственный представитель рода Macrocephalon, эндемик индонезийского острова Сулавеси.
Малео достигает длины 55 см. Оперение преимущественно чёрное, голая кожа лица жёлтая, радужины красновато-коричневые, клюв красновато-оранжевый, брюхо розовое. Шлемовидный хохол украшает верх головы. На серо-голубых пальцах ног, разделённых мембраноподобной кожей, имеется 4 длинных, острых когтя. Внешне оба пола похожи, только самки немного меньше и их окраска оперения бледнее.
Малео населяет тропические равнинные и горные леса.
Питание малео состоит преимущественно из плодов, семян, муравьёв, термитов, жуков и других мелких беспозвоночных.
Малео моногамны, пара создаётся на всю жизнь. Малео строит гнёзда на открытых песчаных ландшафтах, вулканическом грунте или на пляжах. Яйца малео примерно в пять раз больше куриных. Самка откладывает каждое яйцо в глубокую нору в песке и предоставляет Солнцу или вулканическому теплу согревать кладку. После вылупления птенцы прокладывают себе дорогу сквозь песок и прячутся в лесу. Молодые птицы умеют летать и полностью независимы от родителей. Они самостоятельно ищут питание и защищаются от хищников, таких как ящерицы, питоны, кабаны или кошки.
Малео (лат. Macrocephalon maleo) — птица из семейства большеногов. Единственный представитель рода Macrocephalon, эндемик индонезийского острова Сулавеси.
蘇拉塚雉（学名：Macrocephalon maleo），又名蘇拉威西塚雉、西里伯斯大頭雞或營塚鳥，是印尼特有的雞形目鸟类。
蘇拉塚雉長約55厘米，中等身型。身體呈黑色，面部呈淡黃色，瞳孔是紅褐色的，喙是橙紅色，下身呈玫瑰色。雞冠黑色及呈盔狀。腳呈灰藍色，有四趾，趾上有長而利的爪，趾間有蹼。雄雞與雌雞差不多完全一樣，只是雌雞較為細小及暗色。
蘇拉塚雉分佈在印尼的蘇拉威西島，棲息在熱帶低地及山區森林，並在遼闊的沙地、火山土壤或海灘築巢。
蘇拉塚雉的蛋很大，約有家雞大小的五倍。雌雞生蛋後會將蛋埋在沙穴中，讓地熱或陽光來孵化。雛雞孵化後會鑽出沙地，並躲在森林中。幼雞能夠飛行，完全獨立於父母。牠們會自行覓食及保護自己，免受蜥蜴、網紋蟒、野豬或野貓等掠食者的襲擊。
蘇拉塚雉是一夫一妻制的，經常留在伴侶的附近。牠們主要吃果實、種子、蟻、白蟻、甲蟲及其他細小的無脊椎動物。
自1972年起，蘇拉塚雉已受到印尼政府的保護。由於失去棲息地，有限的分佈地、雛雞的高死亡率及過度獵殺，蘇拉塚雉被世界自然保護聯盟列為瀕危物種，且受到《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄一的保護。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ツカツクリ科 Megapodiidae 属 : セレベスツカツクリ属セレベスツカツクリ（Macrocephalon maleo）は、鳥綱キジ目ツカツクリ科セレベスツカツクリ属に分類される鳥類。本種のみでセレベスツカツクリ属を構成する。
インドネシア（サンギヘ島、スラウェシ島、バンカ島、ブトン島、レンベー島）[1][2]固有種
全長55-60センチメートル[1]。翼長27.9-30センチメートル[2]。メスよりもオスの方が大型になる[1]。尾羽は長く、尾羽の数は18枚[2]。全身の羽衣は黒や暗褐色[1]。腹部から尾羽基部の下面（下尾筒）にかけての羽衣はピンクがかった白[1][2]。尾羽は緑色の光沢がある黒[2]。
顔には羽毛が無く、黄褐色の皮膚が裸出する[2]。眼の周囲は黄みを帯びたピンク色[1][2]。後頭には骨質の突起がある[1][2]。嘴はやや長くて太い[2]。嘴の色彩は黄色みを帯びたピンク色[1]。上嘴基部は赤褐色[2]。人間でいう足の甲（ふ蹠）前部は網目状に鱗が並ぶ[2]。趾の爪は小型[2]。後肢は淡灰色や灰黒色で[1]、趾は黄色がかる[2]。
幼鳥は後頭に骨質の突起がない[1]。
標高1,200メートル以下の森林などに生息する[1]。ペアで生活する[1]。
繁殖形態は卵生。ペアは一生解消されない[1]。集団繁殖する事もあり、複数のペアが同じ穴に卵を産む事もある[1]。メスは森林の林床や砂浜、水辺などに深さ90-120センチメートルの穴を掘って卵を産む[2]。地熱や太陽熱によって卵を孵化させる[1][2]。
開発による生息地の破壊、卵の乱獲などにより生息数は減少している[1]。1930年に成鳥や雛の捕獲が禁止され、1970年に法的に保護の対象とされた[2]。一方で地域によっては政府が現地の住民に卵の採集を許可したり、卵の密猟が行われている[2]。スラウェシ島での1978年における生息数は5,000-10,000羽[2]、1985-1991年における生息数は沿岸部に335-740ペア、内陸部に約2,000ペアと推定されている[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
