El corb marí cama-roig (Phalacrocorax gaimardi) és un ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita penya-segats costaners d'Amèrica del Sud, des de Perú, cap al sud fins a l'Estret de Magallanes i a la costa sud de l'Argentina.
El corb marí cama-roig (Phalacrocorax gaimardi) és un ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita penya-segats costaners d'Amèrica del Sud, des de Perú, cap al sud fins a l'Estret de Magallanes i a la costa sud de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran goesgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain coesgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax gaimardi; yr enw Saesneg arno yw Red-legged cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. gaimardi, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r mulfran goesgoch yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran goesgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain coesgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax gaimardi; yr enw Saesneg arno yw Red-legged cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. gaimardi, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Die Buntscharbe (Poikilocarbo gaimardi, Syn.: Phalacrocorax gaimardi), auch Buntkormoran genannt, ist mit einer Körperlänge von 71 bis 76 Zentimeter ein größerer Vertreter der Familie der Kormorane.
Diese Vögel haben ein schwarzes Kopf-, Rücken- und Schwanzgefieder, am Hals haben sie einen kleinen weißen Fleck. Die Flügel sind mit vielen kleinen weißen Tupfen versehen. Der Bauch ist grau, die Kehle ist weiß. Der hintere Teil des Schnabels und die Beine sind auffällig rötlich gefärbt. Der übrige Schnabel ist orange, die Spitze ist gekrümmt und schwarz. Es gibt keinen Geschlechtsdimorphismus.
Sie kommt entlang der Pazifikküste des südamerikanischen Kontinents vor. Sie bewohnt die dortigen vorgelagerten, kleinen Inseln.
Zur Nahrungssuche fliegt die Buntscharbe entweder paarweise oder in kleineren Gruppen aufs offene Meer hinaus. Sie fressen vor allem kleine Fische und Krebstiere, die sie im Sturzflug aus der Luft ins Wasser erbeuten. Die Vögel haben eine zirpende Stimme.
Zur Fortpflanzung finden sie sich als Paar oder in kleinen Kolonien zusammen. Die großen Nester werden mit Hilfe von Bohrwürmen oder Seetang am Felsboden verankert. In das Nest legt das Weibchen 1–6 blaue Eier, die bis zu 30 Tage bebrütet werden. Beide Elterntiere versorgen die Jungvögel.
Die IUCN stuft diese Art als Near Threatened (potenziell gefährdet) ein. Die Gründe dafür sind die Netze der Industriefischerei, in denen sich die Vögel oft verfangen und ertrinken. Zum Schutz der Art sind mehrere Verbotszonen für die Fischerei in ihrem Lebensraum ausgewiesen worden.
Die Buntscharbe (Poikilocarbo gaimardi, Syn.: Phalacrocorax gaimardi), auch Buntkormoran genannt, ist mit einer Körperlänge von 71 bis 76 Zentimeter ein größerer Vertreter der Familie der Kormorane.
The red-legged cormorant (Poikilocarbo gaimardi), also known as the red-legged shag, red-footed cormorant, red-footed shag, Gaimard's cormorant and grey cormorant,[2] is a species of cormorant resident to the coastline of South America. It is the only member of the genus Poikilocarbo.[3] It is non-colonial unlike most seabirds. The red-legged cormorant has not been observed wing-spreading, which is unusual among cormorant species.[4]
The red-legged cormorant is placed within the genus Phalacrocorax, but it has been debated that it should be placed within Notocarbo as phylogenetic studies suggest that it is most closely related to other southern-hemisphere shags, such as the spotted shag.[5] A 2014 study found it to represent the second most basal genus of cormorant, with only Microcarbo being more basal, and thus reclassified into the genus Poikilocarbo.[6] This classification was followed by the IOC in 2021.[7] It has been suggested that the population of red-legged cormorants on the Atlantic coast are a separate subspecies. They are slightly smaller and have marginally paler plumage compared to the birds of the Pacific coast.[2][4]
Poikilocarbo is thought to have diverged from the rest of the Phalacrocoracidae between 12.0 - 13.5 million years ago.[8]
The red-legged cormorant is a medium-sized seabird, with a long neck, streamlined body, webbed feet and a long, thin hooked bill. Its body length is 71–76 centimetres (28–30 in), with an average wingspan of 91 cm (36 in).[5] It weighs 1.3–1.5 kilograms (2.9–3.3 lb).[4] There is no sexual dimorphism between the male and female birds.[9]
The red-legged cormorant's appearance is unmistakable. Breeding adults have a smoky grey body, with a slightly paler underside. They have scattered areas of white filoplumes behind the eyes and down the neck. The wing coverts have a speckled, silvery grey appearance, followed by broad black wing tips. The tail is also black. The eyes are green, surrounded by sixteen tiny blue marks. The bill is yellow, shading to orange toward the base, the gular skin is a vibrant orange or red. The legs and feet are a striking coral red.
Non-breeding adults look similar to breeding adults. They lack the white filoplumes, the wing coverts appear less silvery, but more dark grey, and the bill and gular skin are duller in colouration.
Juvenile red-legged cormorants usually possess paler, brown plumage with a speckling of white around the throat. Juvenile plumage colouration can be highly variable between the Atlantic and Pacific coasts. Their eyes are grey and their bills and gular skin range from black to orange. The legs and feet can be a dull orange to a reddish black.[2][4][10]
The red-legged cormorant is native to the coast of South America. On the Pacific coast it ranges from Macabi Island, Peru to Chiloe Island, Chile. There are small isolated populations on the Atlantic coast scattered across Santa Cruz, Argentina.[4] It rarely occurs further south than the Strait of Magellan.[11]
Red-legged cormorants nest sparsely on steep rock faces, including coastal cliffs, rocky islets, and sea caverns. They become virtually undetectable against these rocky outcrops by their speckled grey plumage, with the exception of their colourful bills and feet.[4] They forage within inshore bodies of water and in shallow offshore waters.[12]
The red-legged cormorant is a non-colonial seabird, instead living in pairs or small groups. Courtship typically occurs in January and February. The males can engage in elaborate mating displays, which include darting and throwback postures. During darting, males chirp quietly while moving the head back and forth exposing the interior of the mouth.[4] When the female advances, the male displays a throwback posture; outstretching the neck and pointing the bill towards the tail.[2] The female may respond to the male's display by hopping and throat clicking. When the female selects a male, periods of allopreening ensue, followed by copulation. Red-legged cormorant pairs are observed to be monogamous for at least one season.[4]
Nests are constructed on steep cliffs and are usually isolated from other birds, but can form small colonies on rare occasions.[11] They are composed of feathers, guano, seaweed, the cases of tube-dwelling worms and even garbage.[9][13] They have been observed diving 8 to 10 meters collecting billfulls of various nesting materials.[4] Egg laying takes place between October and January, with clutch sizes averaging three eggs.[5] After hatching, the nestlings initially have no feathers, but are quickly covered in brownish down.[4] As with all cormorants, nestlings are altricial, incubation period averages 30 days and the chick-rearing period is 60–70 days.[2][4]
Red-legged cormorants are generally solitary foragers, but hunting in pairs or small flocks may occur.[2] Most red-legged cormorants forage no further than 3 km away from their nest. They hunt in inshore waters, including estuaries, and in shallow offshore waters.[12] They never enter exclusively fresh water.[4] Many red-legged cormorants forage at low tide, presumably to minimize their travel time to and from the surface and to maximize time searching for food.[12] They can dive 8–10 metres (26–33 ft) below the surface in pursuit of prey. Their diet mainly consists of fish, specifically including eels and anchovies, and planktonic crustaceans.[2]
The red-legged cormorants calls are unlike most seabirds; they consist of high-pitched chirps and chirrups more like a songbird.[2]
The cormorant is considered to be Near Threatened on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
Due to the birds' habit of nesting on cliffs with sheer rock faces and no ground approach, they are inaccessible to most predators.[2] Their main predators are kelp gulls,[14] as well as humans, who consume adults, nestlings and eggs.[2][9] The red-legged cormorant's threat display appears to be underdeveloped, consisting only of gaping and thrusting the bill towards the intruder. This could be due to its solitary life and lack of predators.[2]
The red-legged cormorant (Poikilocarbo gaimardi), also known as the red-legged shag, red-footed cormorant, red-footed shag, Gaimard's cormorant and grey cormorant, is a species of cormorant resident to the coastline of South America. It is the only member of the genus Poikilocarbo. It is non-colonial unlike most seabirds. The red-legged cormorant has not been observed wing-spreading, which is unusual among cormorant species.
La Ruĝkrura tufkormorano (Phalacrocorax gaimardi) konata ankaŭ kiel Ruĝkrura kormorano, Ruĝpieda kormorano, Ruĝpieda tufkormorano, Gaimarda tufkormorano aŭ Griza kormorano,[1] estas birdospecio de la familio de kormoranoj nome Falakrokorakedoj, tio estas specio de loĝantaj birdoj en la marbordoj de suda Sudameriko nome de Peruo, Ĉilio kaj suda Argentino. Ĝi estas nekolonia malkiel plej kormoranoj kaj aliaj marbirdoj. La Ruĝkrura kormorano ankaŭ ne estis observata havante malfermajn flugilojn, kio ja estas karaktera de plej specioj de kormoranoj.[2] Ĝi estas konsiderata preskaŭ minacata laŭ la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj.[3]
La Ruĝkrura kormorano estas lokita ene de la genro Phalacrocorax, sed oni pridisputis ĉu lokigu ĝin en Notocarbo ĉar filogenetikaj studoj sugestas ke ĝi estas plej proksime rilata al aliaj sudhemisferaj tufkormoranoj, kiaj la Punktokormorano.[4] Oni sugestis, ke la populacio de Ruĝkruraj kormoranoj de la marbordoj de Atlantiko estu separata subspecio. Ili estas iomete pli malgrandaj kaj havas iomete pli palan plumaron kompare kun la birdoj de la marbordoj de Pacifiko.[1][2]
La Ruĝkrura kormorano estas mezgranda marbirdo, kun longa kolo, svelta korpo, retecaj piedoj kaj longa, fajna hokoforma beko. La longo de ties korpo estas 71-76 cm, kun averaĝa enverguro de 91 cm.[4] Ili pezas 1.3-1.5 kg.[2] Ne estas seksa dimorfismo inter masklaj kaj inaj Ruĝkruraj kormoranoj.[5]
La aspekto de la Ruĝkrura kormorano estas nekonfuzebla. Reproduktaj plenkreskuloj havas fumogrizan korpon, kun iomete pli palaj subaj partoj. Ili havas disajn areojn de blankaj harplumoj malantaŭ la okuloj kaj laŭ la kolo. La flugilkovriloj havas makulecan, arĝentogrizan aspekton, sekve de larĝaj nigraj flugilpintoj. Ankaŭ la vosto estas nigra. La okuloj estas verdaj, ĉirkaŭataj de 16 fajnaj bluaj markoj. La beko estas flava, nuance al oranĝa ĉebaze, la gorĝosako estas tre oranĝa aŭ ruĝa. La kruroj kaj piedoj estas tre koralruĝaj, kio nomigas la specion laŭ la komuna nomo.
Nereproduktantaj plenkreskuloj aspektas simile al reproduktantaj plenkreskuloj. Ili ne havas la blankajn harplumojn, la flugilkovriloj aspektas malpli arĝentecaj, sed pli malhelgrizaj, kaj la beko kaj la gorĝosako estas pli senkoloraj.
Junaj Ruĝkruraj kormoranoj kutime havas pli palan, brunan plumaron kun makuleco de blanko ĉirkaŭ la gorĝo. Junplumara koloraro povas esti tre varia inter la populacioj de la marbordoj de Atlantiko kaj Pacifiko. Ties okuloj estas grizaj kaj ties bekoj kaj gorĝosakoj gamas el nigra al oranĝa. La kruroj kaj piedoj povas esti oranĝecaj al ruĝecnigraj.[1][2][6]
La Ruĝkrura kormorano estas indiĝena de la marbordoj de suda Sudameriko. En la marbordoj de Pacifiko ĝi havas teritoriojn el insulo Macabi, Peruo al Insulo Ĉiloe, Ĉilio. Estas malgrandaj izolaj populacioj en la marbordo de Atlantiko dise tra la provinco Santa Cruz, Argentina.[2] Ili rare loĝas pli sude ol ĉe la Magelana Markolo.[7]
Ruĝkruraj kormoranoj nestumas dise sur krutaj rokomuroj, inklude marbordajn klifojn, rokajn insuletojn, kaj markavojn. Ili iĝas virtuale nedetekteblaj antaŭ tiuj rokaj elstaraĵoj pro siaj makuleca griza plumaro, kun la escepto de ties koloraj bekojn kaj piedoj.[2] Ili manĝas ĉe ĉebordaj akvejoj kaj en neprofundaj nebordaj akvejoj.[8]
La Ruĝkruraj kormoranoj estas ĝenerale solemaj manĝantoj, sed foje ĉasas en paroj aŭ malgrandaj aroj.[1] Plej Ruĝkruraj kormoranoj manĝas je ne pli ol 3 km for el sia nesto. Ili ĉasas en ĉebordaj akvoj, inklude estuarojn, kaj en neprofundaj nebordaj akvoj.[8] Ili neniam iras al nur nesalakvaj akvejoj.[2] Multaj Ruĝkruraj kormoranoj manĝas je malalta tajdo, supozeble por malgrandigi la veturtempon al kaj el la surfaco kaj por pliprofiti la tempon de manĝoserĉo.[8] Ili povas plonĝi ĝis 8-10 m sub la surfaco persekute de predo. Ties dieto ĉefe konsistas el fiŝoj, specife angiloj kaj anĉovoj, kaj ankaŭ planktonaj krustuloj.[1]
La Ruĝkrura kormorano estas nekolonia marbirdo, anstataŭ vivi en paroj aŭ malgrandaj grupoj. La pariĝado tipe okazas en januaro kaj februaro. La maskloj povas engaĝiĝi en prilaborataj ceremoniaj memmontradoj, kiuj inkludas ponardajn kaj reenajn sintenojn. Dum ponardado la maskloj pepadas trankvile dum movado de la kapo tien kaj reen montrante la internon de la buŝo.[2] Kiam la ino antaŭeniras, la masklo montras retiran sintenon; etendante la kolon kaj indikante per beko al la vosto.[1] La ino povas reagi al la maskla memmontrado per saltetoj kaj gorgoxkrakoj. Kiam la ino selektas masklon, venas periodoj de plumaranĝado, sekve de kopulacio. Oni konstatis, ke la paroj de Ruĝkruraj kormoranoj estas monogamaj por almenaŭ unu sezono.[2]
Nestoj estas konstruitaj sur deklivaj klifoj kaj estas kutime izolaj el aliaj birdoj, sed povas formi malgrandajn koloniojn en raraj okazoj.[7] Ili komponiĝas el plumoj, guano, algoj, la ingoj de tuboloĝantaj vermoj kaj eĉ rubo.[5][9] Oni observis ilin plonĝantaj 8 al 10 metrojn por kolekti bekoplenojn el varia nestomaterialo.[2] La ovodemetado okazas inter oktobro kaj januaro, kaj averaĝe temas pri tri ovoj.[4] Post eloviĝo, la idoj dekomence ne havas plumojn, sed iĝas tuje kovrataj el bruneca lanugo.[2] Kiel ĉe ĉiuj kormoranoj, la idoj estas malfrumaturaj, la kovado averaĝe daŭras 30 tagojn kaj la idozorgada periodo estas de 60–70 tagoj.[1][2]
La voĉo de la Ruĝkruraj kormoranoj estas malkiel tiuj de plej marbirdoj, nome ili konsistas el altatona pepado pli kiel de kantobirdo.[1]
Pro la kutimo de Ruĝkruraj kormoranoj nestumadi sur klifoj kun krutaj rokmuroj kaj sen grunda aliro, ili estas neatingeblaj de plej predantoj.[1] Ties ĉefaj predantoj estas la Dominika mevo,[10] kune kun homoj, kiuj konsumas plenkreskulojn, idojn kaj ovojn.[1][5] La minaca memmontrado de la Ruĝkrura kormorano ŝajne netute disvolvita konsistas nur el buŝomalfermo kaj indiko per beko al entrudulo. Tio eble rilatas al ties soleca vivo kaj manko de predantoj.[1]
La Ruĝkrura tufkormorano (Phalacrocorax gaimardi) konata ankaŭ kiel Ruĝkrura kormorano, Ruĝpieda kormorano, Ruĝpieda tufkormorano, Gaimarda tufkormorano aŭ Griza kormorano, estas birdospecio de la familio de kormoranoj nome Falakrokorakedoj, tio estas specio de loĝantaj birdoj en la marbordoj de suda Sudameriko nome de Peruo, Ĉilio kaj suda Argentino. Ĝi estas nekolonia malkiel plej kormoranoj kaj aliaj marbirdoj. La Ruĝkrura kormorano ankaŭ ne estis observata havante malfermajn flugilojn, kio ja estas karaktera de plej specioj de kormoranoj. Ĝi estas konsiderata preskaŭ minacata laŭ la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj.
El cormorán gris, lile o chuita (Phalacrocorax gaimardi) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae que habita las costas desde Perú hasta el sur de Chile, y una pequeña porción de la costa Atlántica de la patagonia argentina.
Se caracteriza por poseer un plumaje gris plateado, con un sector blanco en la parte posterior del cuello. Presenta además la base del pico y las patas de color rojo intenso, así como pico amarillo. Es de tamaño levemente menor a los demás cormoranes, ya que mide 50 cm.
Esta especie, al igual que el cormorán de cuello negro (Phalacrocorax magellanicus), nidifica en acantilados rocosos de elevada pendiente, tanto en la costa continental como en islas. Generalmente ubica sus nidos a pocos metros de la línea de marea, y los elabora con una mezcla de algas y guano. La formación de las colonias comienza en agosto, poniendo en octubre entre 1 y 3 huevos, que son incubados por el padre y la madre durante 25 días. Luego ambos padres alimentan a los pichones por 40 días, aproximadamente.
El cormorán gris, lile o chuita (Phalacrocorax gaimardi) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae que habita las costas desde Perú hasta el sur de Chile, y una pequeña porción de la costa Atlántica de la patagonia argentina.
Laikkael-kormoran ehk laikkael-karbas (Phalacrocorax gaimardi) on kormoranlaste sugukonda kormorani perekonda kuuluv linnuliik.
Ta on levinud Lõuna-Ameerika lääne- ja lõunaosa rannikul Peruus, Tšiilis ja Argentinas.
Laikkael-kormoran pesitseb üksikute paaridena kaljuurgudes ja kivipankade vahel. Toitub peamiselt kaladest.
Laikkael-kormoran ehk laikkael-karbas (Phalacrocorax gaimardi) on kormoranlaste sugukonda kormorani perekonda kuuluv linnuliik.
Ta on levinud Lõuna-Ameerika lääne- ja lõunaosa rannikul Peruus, Tšiilis ja Argentinas.
Laikkael-kormoran pesitseb üksikute paaridena kaljuurgudes ja kivipankade vahel. Toitub peamiselt kaladest.
Phalacrocorax gaimardi Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Phalacrocorax gaimardi Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Harmaamerimetso (Phalacrocorax gaimardi) on Etelä-Amerikan länsirannikolla ja eteläosassa laajalla alueella, mutta harvalukuisena, esiintyvä merimetsolaji[2].
Linnun keskikoko täysikasvuisena on noin 75 cm ja sen tunnistaa erityisesti valkeasta kaulasepel-laikusta ja tummemman selkäpuolen helmimäisestä kirjailusta. Muutoin pää, kaula ja vatsa on harmaa. Linnulla on ohut keltainen nokka, jonka juuressa on pesimäaikana verenpunainen laikku. Kirkkaanpunaiset räpylät paljastuvat linnun sukeltaessa. Pesimäaikana lajilla on päässään pitkiä valkoisia haituvia. Sukupuolet ovat samannäköiset[2]
Lintua tavataan Etelä-Amerikan länsirannikolla ja eteläkärjestä. Tyynenmeren puolella arvioitiin olevan vuonna 2007 12–13 000 yksilöä aina Macabi-saarilta Perussa Chiloé-saarille asti Chilen etelärannikolla. Atlantin puolella arvioitiin samaan aikaan olevan noin 2 200 lintua Puerto Deseadosta Monte Leonin kansallispuistoon saakka ja ajoittain Santa Cruzin maakunnassa Magalhãesinsalmessa Argentiinassa.[1]
Populaatio on pienenemässä, mutta sitä tavataan laajalla alueella. Lajia uhkaavat munien keräily, El Ninon aiheuttamasta meren lämpötilan noususta johtuvat muutokset meren eliöstökannassa sekä lisääntyvän kalastuselinkeinon myötä takertuminen kalastajien välineisiin.[1]
Lintu on merenrannoilla ja rannikon läheisillä saarilla pesivä paikkalintu. Se suosii kivisiä, luoksepääsemättömiä ja kallioisia jyrkänteitä pesimiseen. Ruokansa se hankkii kylmistä ja matalista, eliörikkaista merialueilta. Esiintyy useimmiten yksilöinä, mutta voi esiintyä joskus myös pieninä parvina.[1]
Lintu pesii yksittäisinä pareina tai pieninä yhdyskuntina rannikoilla ja guanopitoisilla saarilla. Pesä kootaan merikasveista ja se on yleensä rantajyrkänteiden tasanteilla tai rantakallioiden koloissa ja onkaloissa.[2]
Harmaamerimetso syö pääasiassa kalaa.[2]
Harmaamerimetso (Phalacrocorax gaimardi) on Etelä-Amerikan länsirannikolla ja eteläosassa laajalla alueella, mutta harvalukuisena, esiintyvä merimetsolaji.
Phalacrocorax gaimardi
Le Cormoran de Gaimard (Phalacrocorax gaimardi) est une espèce d'oiseau de la famille des phalacrocoracidés.
Le gris domine le plumage de ce cormoran élancé. Chaque côté du cou est marqué d'une large tache blanche. En vol, les rémiges contrastent avec le reste des ailes, plus clair. Le bec est bicolore : sa base est rouge tandis que le reste est jaune. Ses pattes rouge vif le distinguent des autres cormorans présents sur son aire de répartition.
Son nom commémore le zoologiste Joseph Paul Gaimard (1796-1858).
Il réside le long des côtes du Pérou, du Chili et de l'est de la Patagonie.
Le Cormoran de Gaimard est essentiellement solitaire quoiqu'il s'observe parfois en petits groupes.
Il niche seul ou en colonie dans les anfractuosités des parois rocheuses sur les îlots isolés le long des côtes.
La population de cette espèce n'est pas très abondante et est actuellement en déclin. Elle compterait entre 10 000 et 25 000 individus en 2018.
Phalacrocorax gaimardi
Le Cormoran de Gaimard (Phalacrocorax gaimardi) est une espèce d'oiseau de la famille des phalacrocoracidés.
Il cormorano zamperosse (Phalacrocorax gaimardi Garnot, 1828) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste occidentali del Sudamerica[2].
Lungo circa 76 cm, presenta piumaggio completamente grigio cenere, becco giallo e zampe rosse.
Vive lungo le coste occidentali dell'America meridionale fino a Capo Horn[1].
Il cormorano zamperosse (Phalacrocorax gaimardi Garnot, 1828) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste occidentali del Sudamerica.
De roodpootaalscholver (Phalacrocorax gaimardi) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Deze slanke, dunsnavelige aalscholver heeft een stervormig patroon rond zijn oog en fijne witte stippen op rug en vleugels. Tijdens het zwemmen worden de veren nat en lijkt de vogel zwart, Met uitzondering van de witte vlek in zijn nek. De rode poten zijn vlak voor her duiken het duidelijkst zichtbaar.
Het voedsel bestaat uit vis, inktvis en schaaldieren.
Deze vogels broeden in paartjes of kleine kolonies en ontwikkelen in broedconditie witte haarachtige veren op de kop. Het nest bestaat uit een hoopje zeewier op een rotsrichel, meestal in de beschutting van een grot.
Deze soort komt voor aan de kust en eilanden van Zuid-Amerika aan de Pacifische kant van Peru tot de Atlantische kust van Argentinië.
De grootte van de populatie werd in 2007 geschat op 40 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door onder andere El Niño-verschijnselen en de effecten van visserij. Zowel directe effecten van visserij als vervolging en verstikking in visnetten, als indirecte effecten door concurrentie met de visserij op bodembewonende vissoorten. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De roodpootaalscholver (Phalacrocorax gaimardi) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Rødfotskarv (Phalacrocorax gaimardi) er en fugl i skarvefamilien.
Rødfotskarven er en mellomstor sjøfugl. Den har lang hals og et tynt nebb. Den er omtrent 71 til 76 cm. lang. Vingespennet er på ca. 91 cm. Den veier 1,3-1,5 kg. Hekkende voksne fugler har en røykaktig grå farge.
Rødfotskarven lever på kysten av Sør-Amerika. På stillehavskysten finnes den i Peru og Chile. På atlanterhavskysten finnes det små populasjoner i Santa Cruz i Argentina.[1]
Rødfotskarven lever ikke i kolonier som mange andre skarver gjør. Isteden hekker de i par eller i små grupper. Reiret plasseres i bratte klipper. Det bygges som regel av guano, fjær og sjøgress eller noe lignende. Den legger ca. 3 egg mellom oktober og januar.
.jpg)
(en) Rødfotskarv – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
Rødfotskarv (Phalacrocorax gaimardi) er en fugl i skarvefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran czerwononogi (Phalacrocorax gaimardi) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na obszarze zachodniej Ameryki Południowej.
Długość ciała 71 - 76 cm. Upierzenie szare, spód jaśniejszy niż grzbiet. Nogi czerwone, długa biała plama po każdej stronie szyi. Naga pomarańczowa skóra maski. Najbarwniejszy ptak pośród kormoranów.
Kormoran czerwononogi (Phalacrocorax gaimardi) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na obszarze zachodniej Ameryki Południowej.
Rödfotad skarv[2] (Phalacrocorax gaimardi) är en sydamerikansk fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.[3]
Rödfotad skarv förekommer i kustnära områden i Peru och Chile med en isolerad population i södra Argentina.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Rödfotad skarv placeras liksom de allra flesta skarvar traditionellt i släktet Phalacrocorax. DNA-studier[4] visar dock att arten utgör en egen utvecklingslinje, systerart till alla skarvar utom de i Microcarbo. Vissa taxonomiska auktoriteter, som Birdlife International, lyfter därför numera ut den till det egna släktet Poikilocarbo.
IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Joseph Paul Gaimard (1793-1858), fransk naturforskare och upptäcktsresande.[5]
Wikimedia Commons har media som rör rödfotad skarv.
Wikispecies har information om Phalacrocorax gaimardi.
Rödfotad skarv (Phalacrocorax gaimardi) är en sydamerikansk fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.
Wikimedia Commons'ta Phalacrocorax gaimardi ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Phalacrocorax gaimardi ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Phalacrocorax gaimardi karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür.[1] Güney Amerika'nın kıyılarında yaşar. Çoğu deniz kuşu türünün aksine koloni hâlinde yaşamaz. Karabataklarda görülen kanatlarını açarak tüneme duruşunu sergilediği gözlemlenmemiştir.[2]
P. gaimardi, Phalacrocorax cinsi içinde sınıflandırılmıştır ancak Güney Yarımküre'de yaşayan Phalacrocorax punctatus gibi diğer karabatak türleriyle yakın akraba olduğunu gösteren filogenetik araştırmaları sonucunda Notocarbo cinsi içinde sınıflandırılması gerektiği yönünde tartışmalar olmuştur.[3] Ayrıca Pasifik kıyısındaki kuşlara nazaran daha küçük olan ve tüyleri daha soluk olan Atlantik kıyısında yaşayan popülasyonun da ayrı bir alt tür olduğu önerilmiştir.[1][2]
Orta büyüklükte olan bu kuş türü uzun boyunlu, perdeli ayaklıdır ve gagasının ucu kanca şeklinde aşağı kıvrılır. Uzunluğu 71 ila 76 cm arasında, kanat açıklığı 91 cm. civarındadır.[3] Ağırlığı 1,3 ila 1,5 kg. arasındadır.[2] Erkek ve dişi kuşlar arasında eşeysel dimorfizm yoktur.[4]
Kolaylıkla ayırt edilebilen bir kuş türüdür. Üreme döneminde erişkinlerin gövdesi duman grisi rengindedir ve alt kısımları gövdenin diğer kısımlarına göre daha soluk renklidir. Gözlerin arkasında ve ensenin altında beyaz kıl tüyler bulunur. Kanatlar lekeli gümüş grisi renktedir ve kanat uçları ise siyah renklidir. Kuyrukları da siyahtır. Gözler yeşil renklidir ve çevresinde küçük mavi izler bulunur. Sarı renkli gaga tabana doğru turuncu renge dönüşür. Boğaz derisi parlak turuncu ya da kırmızı renklidir. Bacaklar ve ayaklar dikkat çekici mercan kırmızısı rengindedir.
Üreme dönemi dışında erişkinler üreme dönemindekilere benzer ancak beyaz kıl tüyleri yoktur. Kanatları örten tüyler gümüşi griden çok koyu gri rengindedir. Boğaz derisi ve gaga daha soluk renklidir.
Genç kuşların tüyleri daha soluk kahverengi renktedir ve boğazlarının çevresi beyaz lekelidir. Atlantik ve Pasifik okyanusunda yaşayan popülasyonlar arasında genç kuşların renkleri farklılık gösterir. Gözleri gridir. Boğaz derileri ve gagaları siyah ile turuncu renkler arasındadır. Ayaklar ve bacaklar mat turuncu ile kızılımsı siyah renklerinde olabilir.[1][2][5]
P. gaimardi Güney Amerika'nın kıyılarına endemiktir. Pasifik Okyanusu kıyısında Peru'da Macabi Adası'ndan Şili'de Chiloe Adası'na kadar olan bölgeye yayılmıştır. Atlas Okyanusu kıyısında Arjantin'de dağılmış küçük popülasyonları bulunur.[2] Macellan Boğazı'nın güneyinde nadiren rastlanır.[6]
Deniz kenarındaki kayalıklarda, kayalık adacıklarda ve deniz mağaralarında dağınık olarak yuvalanırlar. Renkli gagaları ve ayakları dışında lekeli gri gövdeleri nedeniyle kayalıklarda fark edilebilmeleri zordur.[2] Kıyılarda sığ sularda dolaşarak avlanırlar.[7]
Koloni hâlinde yaşamak yerine çift olarak ya da küçük gruplar hâlinde yaşayan bir kuş türüdür. Kur dönemi genellikle ocak ile şubat aylarındadır. Erkek kuşlar kapsamlı kur nümayişleri gösterirler. Erkek kuş kafasını yavaşça ileri geri hareket ettirirken ağızlarının içini gösterir ve alçak tondan bir ses çıkarırlar.[2] Dişi kuş yaklaştığında erkek boynunu uzatarak gagasıyla kuyruğunu gösterir.[1] Erkeğin gösterilerine dişi kuş sıçrayarak ve boğazından ses çıkararak karşılık verebilir. Dişi kuş erkeği seçtikten sonra birlikte birbirlerinin tüylerini temizler ve sonrasında çiftleşirler. En azından bir mevsim için tek eşli oldukları gözlemlenmiştir.[2]
Yuvalar dik kayalıklara diğer kuşlardan uzak yerlere yapılır ancak nadir durumlarda küçük koloniler oluşturulduğu gözlemlenmiştir.[6] Yuvalar tüy, guano, yosun ve hatta çöplerden oluşur.[4][8] Kuşların 8 ila 10 m derinliğe kadar dalarak yuva için malzeme topladıkları gözlemlenmiştir.[2] Dişi kuşlar ekim ila Ocak ayları arasında ortalama üç yumurta yumurtlarlar.[3] Yumurtadan tüysüz olarak çıkan yavrular kısa süre içinde kahverengi hav tüylerine bürünür.[2] Kuluçka süresi ortalama 30 gündür ve ebeveynler yavrulara 60 ila 70 gün arasında bakarlar.[1][2]
Genellikle tek başlarına avlanırlar ancak çift ya da küçük gruplar hâlinde avlandıkları da gözlemlenmiştir.[1] Çoğu avlanmak için yuvalarından 3 km.'den uzağa gitmez. Haliçler ve sığ kıyılarda avlanırlar.[7] Tatlı su havzalarına girmezler.[2] Çoğu dalma sürelerini azaltmak ve besin aramaya daha fazla vakit ayırabilmek için gelgit nedeniyle denizin çekildiği zamanlarda avlanır.[7] Avlanmak için 8 ila 10 m. derinliğe dalabilirler. Daha çok balık ve planktonik kabuklularla beslenirler.[1]
Çoğu deniz kuşunun aksine sesleri yüksek perdeli şakımalardan oluşur ve ötücü kuşların şakımalarına benzer.[1]
Phalacrocorax gaimardi karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Güney Amerika'nın kıyılarında yaşar. Çoğu deniz kuşu türünün aksine koloni hâlinde yaşamaz. Karabataklarda görülen kanatlarını açarak tüneme duruşunu sergilediği gözlemlenmemiştir.
Phalacrocorax gaimardi là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.[1]
Phalacrocorax gaimardi là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.
.jpg)
.jpg)
