Crested serpent eagles communicate with one another using vocal cues and aerial displays. Their courtship display is fairly complex involving multiple diving runs and mutual soaring with the head and tail feathers raised. They can often be seen soaring over a forest making a distinctive call. There is some geographical variation in the call, but it tends to be a shrill three-note “kluee-wip-wip.” Crested serpent eagles raise their crest when alarmed. Like all birds, they perceive the environment through visual, auditory, tactile, and chemical stimuli.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Crested serpent eagles are not globally threatened and on most lists they are of least concern. In some areas of India they are a frequent sight and considered common.
However, analysis of isolated island populations may produce unique subspecies. Some of the island races may actually be unique species or sub-species that are critically endangered. The Japanese sub-population on Irimote and Ishigake islands are very threatened due to habitat destruction. On mainland habitats, they are in little danger especially because of their adaptability to disturbed habitats.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Crested serpent eagles are apex predators and have no known predators.
Crested serpent eagles are medium-sized raptors. They range in length from 55 to 76 cm, and their wingspan ranges from 109 to 169 cm. They can weigh anywhere from 420 to 1800 g. When perched, an adult appears overall dark brown with an almost black 'hood' on the head and neck. The breast and belly are brown with white mottling. The crest is black with some white flecks is very prominent when raised. In flight, their underside is brown with a distinctive single, broad, pale band across the tail and wings. They hold their wings forward in a shallow V shape. The legs, eyes, and skin around the eyes and beak (lores) are yellow and bare. Juveniles are distinguished by a much more white plumage, especially around the head. Sexes have very similar plumage.
Range mass: 420 to 1800 g.
Range length: 55 to 76 cm.
Range wingspan: 109 to 169 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The lifespan and longevity of crested serpent eagles in the wild is unknown, however they may live up to 50 years in captivity.
Range lifespan
Status: captivity: 50 (high) years.
Crested serpent eagles can occur in many different habitats. They prefer the edges of forests where they can soar and effectively hunt. They can inhabit dry to wet forests, tea plantations, wooded savannas and mangroves. They only occasionally enter forest interiors because their size makes maneuvering difficult in thickly wooded habitats. They can tolerate a great deal of disturbance to their habitat, and are found primarily near secondary forests, but they must have some kind of forested area in which to hunt and make a nest. Crested serpent eagles can be found at altitudes of 1900 m.
Average elevation: 1900 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
Crested serpent eagles (Spilornis cheela) are found throughout much of the Oriental region. In India, Crested serpent eagles can be found from the lower Himalayas to Sri Lanka and the Andamans. Further east they can be found in Southeast Tibet and Southeast China south of the Changiang valley. Outside of mainland Asia, they can be found on the Greater Sunda islands, Bali and the Philippines.
Biogeographic Regions: oriental (Native ); indian ocean (Native )
Crested serpent eagles are very adaptable carnivores. They prey primarily on snakes, as their name implies, and they are not limited to the non-venomous species. They also eat many different kinds of small mammals, monkeys, and birds. They will hunt either from a stationary perch or while soaring.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Crested serpent eagles are apex predators. As such, they are a good indicator of ecosystem health. They are likely important in controlling snake populations since they are their main source of food. They also likely play a role in controlling the numbers of other small mammals and reptiles that they consume.
Crested serpent eagles eat a significant amount of snakes, including species harmful to humans. They also eat small rodents that can have adverse effects on crop production.
Positive Impacts: controls pest population
There are no known adverse effects of crested serpent eagles on humans.
Crested serpent eagles mate in monogamous pairs and remain in pairs throughout the year. Courtship displays consist of pairs soaring and calling together. These courtship flights may include rolling and wing vibrating.
Mating System: monogamous
The breeding season of crested serpent eagles depends upon the area they live. They prefer to initiate breeding during the dry season. In Southern India they lay eggs between December and March; in Northern India and Sri Lanka they lay between February and May. Their nests are usually found midway in tall trees close to a source of water such as a stream. Their nests range from 1 to 2 feet in diameter, and they are composed of large twigs and stems, usually from the tree that the nest is built on. The nest is lined with smaller twigs, and fresh picked leaves. They frequently nest in the same general area through multiple breeding seasons, but not always in the same nest.
Only one egg has ever been documented in a nest, but pairs tending to two chicks have been reported. Incubation lasts for an average of 35 days. Chicks begin to develop feathers at around 21 days old, and are able to fledge 2 months after hatching.
Breeding interval: Crested serpent eagles breed once yearly.
Breeding season: The breeding season of crested serpent eagles corresponds with dry season. Depending on the region, it occur anytime between December and May.
Range eggs per season: 1 to 2.
Average time to hatching: 35 days.
Average fledging age: 2 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both the male and female crested serpent eagles will participate in nest construction, however only the female will incubate the egg. Chicks are born altricial without feathers and with eyes closed. The helpless chicks rely on both parents for incubation and feeding. Chicks fledge after 2 months, and are often seen soaring with adults for some time.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
EL águila culebrera chiíla o culebrera chiila[1] (Spilornis cheela) ye una especie d'ave falconiforme de la familia Accipitridae que la so área de distribución estender dend'Indonesia y el sur de China hasta la India y Sri Lanka.
Conócense 20 subespecies de Spilornis cheela:[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. EL águila culebrera chiíla o culebrera chiila (Spilornis cheela) ye una especie d'ave falconiforme de la familia Accipitridae que la so área de distribución estender dend'Indonesia y el sur de China hasta la India y Sri Lanka.
Spilornis cheela[1] a zo ur spesad evned-preizh eus ar c'herentiad Accipitridae.
Anvet e voe Falco Cheela (kentanv) da gentañ-penn (e 1790)[2] gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
Bevañ a ra diwar stlejviled dreist-holl ha pakañ bronneged, divelfenneged, laboused ha pesked ivez.
Ar spesad a gaver an isspesad warn-ugent[3] anezhañ en Azia :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Spilornis cheela a zo ur spesad evned-preizh eus ar c'herentiad Accipitridae.
Anvet e voe Falco Cheela (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).
El serpentari comú[1] (Spilornis cheela) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita els boscos de l'Àsia Meridional des de Pakistan, Índia, Sri Lanka, sud-est de la Xina, Hainan i Taiwan, cap al sud, a través del Sud-est Asiàtic fins a les illes Andaman, Sumatra, Java, Borneo i les illes Balabac, Palawan i Calamian.
Espècie amb un bon nombre de subespècies. Una d'elles, Spilornis cheela minimus ha estat considerada una espècie diferent.
El serpentari comú (Spilornis cheela) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita els boscos de l'Àsia Meridional des de Pakistan, Índia, Sri Lanka, sud-est de la Xina, Hainan i Taiwan, cap al sud, a través del Sud-est Asiàtic fins a les illes Andaman, Sumatra, Java, Borneo i les illes Balabac, Palawan i Calamian.
Espècie amb un bon nombre de subespècies. Una d'elles, Spilornis cheela minimus ha estat considerada una espècie diferent.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Eryr nadroedd copog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eryrod nadroedd copog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Spilornis cheela; yr enw Saesneg arno yw Crested serpent eagle. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. cheela, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r eryr nadroedd copog yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
.jpg){kind=small}
_by_Jarkko_J%C3%A4rvinen.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Eryr nadroedd copog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eryrod nadroedd copog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Spilornis cheela; yr enw Saesneg arno yw Crested serpent eagle. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. cheela, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Orlík rudoprsý (Spilornis cheela) je dravý pták z čeledi jestřábovitých rozšířený v rozmezí od jižní Asie, včetně Pákistánu, Indie a Srí Lanky, až po jihovýchodní Asii, Čínu a Indonésii.
Náleží mezi středně velké dravce, dorůstá 55–75 cm. Dospělí jedinci mají tmavě hnědý hřbet, křídla a hlavu a světle hnědou spodinu těla se světlým skvrněním. Pohlaví se zbarvením nijak nápadně neliší, mladí ptáci však mají na rozdíl od dospělců světlejší hlavu a spodinu těla.
Tento lesní dravec hnízdí v korunách stromů v blízkosti vodní plochy. Ročně klade pouze jedno vejce do hnízda postaveného z větví. Loví převážně plazy, zejména hady a ještěrky.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Crested Serpent-eagle na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu orlík rudoprsý ve Wikimedia Commons
Galerie orlík rudoprsý ve Wikimedia Commons
Orlík rudoprsý (Spilornis cheela) je dravý pták z čeledi jestřábovitých rozšířený v rozmezí od jižní Asie, včetně Pákistánu, Indie a Srí Lanky, až po jihovýchodní Asii, Čínu a Indonésii.
Náleží mezi středně velké dravce, dorůstá 55–75 cm. Dospělí jedinci mají tmavě hnědý hřbet, křídla a hlavu a světle hnědou spodinu těla se světlým skvrněním. Pohlaví se zbarvením nijak nápadně neliší, mladí ptáci však mají na rozdíl od dospělců světlejší hlavu a spodinu těla.
Tento lesní dravec hnízdí v korunách stromů v blízkosti vodní plochy. Ročně klade pouze jedno vejce do hnízda postaveného z větví. Loví převážně plazy, zejména hady a ještěrky.
Die Schlangenweihe (Spilornis cheela) ist eine Greifvogelart aus der Unterfamilie der Schlangenadler (Circaetinae). Sie ist über große Teile des indomalaiischen Region verbreitet und zählt dort zu den relativ häufigen Greifvogelarten.
Vor allem auf dem Malaiischen Archipel ist die geografische Variation sehr ausgeprägt. Von den zahlreichen Inselformen werden viele von einigen Autoren auch als eigene Arten angesehen.
Die Schlangenweihe variiert mit 43–74 cm Körperlänge und einer Flügelspannweite von 95 bis 169 cm[1] geografisch stark in der Größe. Die Nominatform ist am größten und erreicht etwas mehr als die Größe eines Schlangenadlers, die kleinste Form ist hingegen etwa so groß wie ein Mäusebussard. Das Gewicht liegt etwa zwischen 420 und 1800 g, ist aber nur unzureichend dokumentiert.[2] Männchen und Weibchen unterscheiden sich kaum. Weibchen sind jedoch etwa 4–6 % größer und vermutlich bedeutend schwerer als Männchen.[3]
Im Flug wirkt die mittelgroße bis große Greifvogelart großköpfig mit relativ langem Schwanz, der meist geschlossen gehalten wird, und rundlichen Flügelspitzen. Sie fliegt mit kräftigen Flügelschlägen und kurzen Gleitphasen, bei denen die Flügel auf Höhe der Körperachse oder etwas darüber gehalten werden. Im Segelflug werden sie gerade in einem flachen V gehalten.[3]
Bei adulten Vögeln sind Scheitel, und Nackengefieder schwarz. Letzteres ist zu einer aufstellbaren Kapuze verlängert und variabel beige gesäumt oder weißfleckig. Die Iris ist gelb wie auch Zügel und Wachshaut. Die übrige Oberseite ist dunkelbraun, wovon sich eine feine, weiße Zeichnung aus durchbrochenen Endsäumen an Schultern, Armdecken und Bürzel abhebt. Kinn, Kehle und Kopfseiten variieren zwischen schwarz, gräulich oder braun. Die hellbraune Brust kann dicht dunkel gebändert, fein bekritzelt oder nahezu ungezeichnet sein. Bauch, Beinbefiederung und Unterschwanz sind eher rötlich braun mit feiner dunkler Bänderung oder einer schwarzgesäumten, weißen Fleckung, die in Größe, Form und Auffälligkeit stark variiert. Die Füße und Beine sind matt gelb gefärbt. Vor allem im Flug fallt unterseits ein breites weißes Flügelband auf den sonst schwärzlichen Schwingen auf, das von den weißlichen Basen der Armschwingen und von einem Mittelband auf den Handschwingen gebildet wird; zwei schmalere weiße Bänder verlaufen oft an den Basen der Handschwingen. Über die Mitte der schwärzlichen Steuerfedern verläuft ein grauweißes Band, das in der Breite dem Flügelband entspricht. Beide Merkmale machen das Flugbild sehr markant.[3]
Im Jugendkleid sind Scheitel, Kopfseiten und Kapuze gelblich beige bis weißlich mit einem schwarzen Schuppenmuster. Die schwarzen Ohrdecken bilden ein auffälliges, dunkles Feld. Im Übrigen ist der Vogel dunkel braun bis schwärzlich oder oberseits rötlich braun mit sehr variabler weißlicher Fleckung, Streifung oder Säumung. Die dunkelbraunen Steuerfedern zeigen eine weißliche Endbinde und zwei weitere, breite helle Binden. Oberseits sind sie bräunlich meliert, unterseits gräulicher. Die beigeweiße Unterseite ist spärlich mit dunkelbraunen Tropfen oder Stricheln gezeichnet. Untere Flanken, Beinbefiederung und Unterschwanz sind oft rostbraun gebändert.[3]
Die Art ist vor allem bei den Ausdrucksflügen vor und während der Brutzeit lautstark zu hören, aber auch sonst recht ruffreudig. Der typische Ruf, ein durchdringendes pi-pi-wieeh-wieeh,[4] ist einer der am häufigsten zu hörenden, auffälligsten und eingängigsten Greifvogellaute der Orientalis. Die einleitenden zwei bis drei Laute sind dabei etwas leiser, als der weithin hörbare ein-, zwei- oder seltener dreisilbige Schrei, der darauf folgt.[3]
Das Verbreitungsgebiet der Schlangenweihe erstreckt sich über den Großteil der Orientalis und ragt im Nordosten und Nordwesten ein wenig in die Paläarktis hinein. Auf dem Malaiischen Archipel ist die Definition des Verbreitungsgebietes stark davon abhängig, welche Inselformen als Unterart zu dieser Art gezählt werden, bzw. welchen Artstatus eingeräumt wird.
Von einzelnen Vorkommen in Sindh und Khyber Pakhtunkhwa in Pakistan reicht das Areal ostwärts über den indischen Subkontinent einschließlich Sri Lanka. Im Nordwesten begrenzt der Himalaya das Vorkommen. Die nördliche Grenze läuft hier durch Kaschmir, Nepal, Bhutan und Assam, in China durch Yunnan, Guizhou, Hunan und entlang des Unterlaufs des Jangtsekiang. In Ostasien schließt die Verbreitung Hainan, Taiwan und die Ryūkyū-Inseln ein. Südwärts erstreckt sich das Areal über die Andamanen, die Nikobaren und Hinterindien. Von den Großen Sundainseln sind Sumatra (einschließlich der Batu-Inseln, der Mentawai-Inseln, Simeuluë, Nias und Bangka), Java mit Madura und Borneo besiedelt. Auf den Philippinen kommt die Art nur auf Palawan, Balabac und den Calamian-Inseln vor. Ferner gehören die Anambas-Inseln, die Natuna-Inseln, Bawean, Belitung und Bali zur Brutverbreitung.[5]
In der Roten Liste der IUCN von 2016 wird die Schlangenweihe als LC, mit geringster Sorge, aufgeführt.
Die Schlangenweihe ist im Allgemeinen ein Standvogel. Es wurden nur lokal saisonale Wanderungen oder Abwanderungen aus größeren Höhen festgestellt. Immature Vögel neigen zu Dispersionen[6]
Die Variation und Systematik innerhalb der Gattung Spilornis mit ihren zahlreichen Inselformen ist sehr komplex und stark umstritten. Insgesamt gibt es siebenundzwanzig Taxa. Während viele Autoren nur drei oder fünf der Inselpopulationen als eigene Arten anerkennen, sind es bei anderen bis zu dreizehn. Das International Ornithological Committee rechnet zwanzig Unterarten zu dieser Art, während eine Form von den Andamanen (elgini), zwei von den Nikobaren (minimus und klossi), eine aus Nord-Borneo (kinabaluensis), die Populationen der Philippinen (holospilus) und von Celebes (rufipectus und sulaensis) jeweils als eigene Arten gesehen werden.[5]
Die Populationen variieren teils stark in der Größe, so dass die kleinsten Formen drei Fünftel kleiner und teils um mehr als die Hälfte leichter sind, als die größten. Ein weiteres variierendes Merkmal ist die Färbung der Oberseite adulter Vögel, die bei den verschiedenen Formen von schwarzbraun über rötlich braun bis hin zu blassbraun reicht. Die der Unterseite reicht von schwärzlich braun oder kastanienbraun bis hin zu gelblich beige. Auch die Zeichnung der Unterseite ist teils sehr unterschiedlich und reicht von einer kräftigen Fleckung oder Bänderung bis hin zu einer kaum sichtbaren Zeichnung.[7]
Die Schlangenweihe kommt in einem breiten Spektrum an Waldformen vor, das sowohl Laub- als auch immergrüne Wälder, feuchte und trockene, geschlossene oder halboffene Habitate sowie Ebenen und Bergwälder umfasst. Sie kommt sowohl in Primär- als auch Sekundärwäldern oder Forsten und Plantagen vor. Auch in mit Gehölzen durchsetzter Savanne, bewaldeten Schluchten oder Galeriewäldern ist die Art zu finden. Zumindest auf den Andamanen kommt sie auch in Mangrove vor. Die Art jagt auch in Siedlungsnähe und im Kulturland. Die Höhenverbreitung reicht bis teils über 3000 m.[8]
Die Nahrung der Schlangenweihe besteht vornehmlich aus Reptilien, wobei Schlangen den größten Anteil stellen und zu einem geringeren Prozentsatz Eidechsen erbeutet werden. Gelegentlich kommen Frösche und Kleinsäuger, seltener kranke oder verletzte Vögel hinzu. Auf den Andamanen wurden auch Krabben und ein Aal als Beute festgestellt.[3]
Die Beutetiere werden meist von einem Ansitz aus erbeutet, der oft am Rand einer Lichtung gelegen ist und auf dem der Vogel bisweilen lange Zeit reglos sitzt, bevor er zu einem Angriff herabstösst. Möglicherweise lauert die Schlangeweihe auch baumbewohnenden Schlangen oder Echsen innerhalb des Kronendachs auf. Flugjagd kommt bei dieser Art nicht vor.[3]
Die Brutzeit der Schlangenweihe variiert je nach geografischer Lage und Höhe über dem Meeresspiegel. Im Norden des Verbreitungsgebiets fällt die Zeit der Eiablage in die Trockenzeit. Im Hügelland Nordindiens liegt sie zwischen März und Juli, im Tiefland zwischen Februar und Mai. Im Süden Indiens beginnt sie bereits ab Dezember, in Myanmar gibt es erste Gelege ab Februar. Auf Java findet man Gelege in den meisten Monaten des Jahres, meist aber zwischen Februar und November.[9]
Das mit 50–60 cm Durchmesser und 10–30 cm Höhe relativ kleine Nest besteht aus Zweigen und wird mit grünen Blättern ausgekleidet. Es steht meist in 6–20 m Höhe oder mehr in einer zentralen Astgabel. Nester finden sich oft in Gewässernähe und können sich sowohl in Wäldern, als auch in kleineren Gehölzen in der halboffenen Landschaft befinden. Das Gelege besteht aus einem, möglicherweise manchmal auch aus zwei Eiern und wird etwa 35 Tage lang bebrütet. Die Jungen fliegen nach etwa 60 Tagen aus.[9]
Nest mit Ei in Ost-Java (1934)
Hudernder Altvogel
Fütternder Altvogel am Nest
Älterer Nestling mit aufgestellter Haube
_in_afweerhouding_op_het_nest_in_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006579.jpg)
_van_26_dagen_oud_met_een_slang_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006590.jpg)
Die Schlangenweihe (Spilornis cheela) ist eine Greifvogelart aus der Unterfamilie der Schlangenadler (Circaetinae). Sie ist über große Teile des indomalaiischen Region verbreitet und zählt dort zu den relativ häufigen Greifvogelarten.
Vor allem auf dem Malaiischen Archipel ist die geografische Variation sehr ausgeprägt. Von den zahlreichen Inselformen werden viele von einigen Autoren auch als eigene Arten angesehen.
Chôa-tiau ( Hàn-jī: 蛇鵰) (Eng-gú: Formosan Serpent-Eagle, Crested Serpent Eagle; ha̍k-miâ: Spilornis cheela), 1 chióng gâu lia̍h chôa ê eng-á.
Heulang Ruyuk (Spilornis cheela) mangrupa manuk pamangsa, bangsa heulang anggota kulawarga Accipitridae.
Heulang Ruyuk hirup di wewengkon Asia kidul, ti India jeung Sri Langka nepi ka Cina kidul, Asia tenggara, jeung Indonésia. Ieu heulang kaasup manuk leuweung nu nyayang dina tatangkalan deukeut aliran cai, sarta ngendog sakali dina samangsa.
Heulang Ruyuk ukuranana sedeng, panjangna kira 55–75 cm. Mun geus sawawa/kolot, bulu huluna coklat, bulu beuteung jeung handapeun jangjangna coklat pias. Nu jalu jeung nu bikang katémbongna sarua baé, nu bisa dibédakeun téh ukur antara nu ngora jeung nu kolot: nu ngora mah bulu hulu, beuteung, jeung handapeun jangjangna bodas, sedengkeun mun geus kolot mah warnana beuki moékan.
Heulang Ruyuk, luyu jeung ngaranna dina basa Inggris jeung ilmiahna, ukur ngahakan réptil, nyaéta oray jeung kadal.
Heulang Ruyuk (Spilornis cheela) mangrupa manuk pamangsa, bangsa heulang anggota kulawarga Accipitridae.
Heulang Ruyuk hirup di wewengkon Asia kidul, ti India jeung Sri Langka nepi ka Cina kidul, Asia tenggara, jeung Indonésia. Ieu heulang kaasup manuk leuweung nu nyayang dina tatangkalan deukeut aliran cai, sarta ngendog sakali dina samangsa.
Heulang Ruyuk ukuranana sedeng, panjangna kira 55–75 cm. Mun geus sawawa/kolot, bulu huluna coklat, bulu beuteung jeung handapeun jangjangna coklat pias. Nu jalu jeung nu bikang katémbongna sarua baé, nu bisa dibédakeun téh ukur antara nu ngora jeung nu kolot: nu ngora mah bulu hulu, beuteung, jeung handapeun jangjangna bodas, sedengkeun mun geus kolot mah warnana beuki moékan.
Heulang Ruyuk, luyu jeung ngaranna dina basa Inggris jeung ilmiahna, ukur ngahakan réptil, nyaéta oray jeung kadal.
कलगीदार सर्प चील (स्पीलॉर्निस चील) एक माध्यम आकर की शिकारी (परभक्षी) चिड़िया है जो उष्णकटिबंधीय एशिया के प्राकृतिक वन्य वासों में पायी जाती है। इसके व्यापक परास में, अनेकों भिन्नताएं हैं और इसके कुछ प्रकार इसकी उपजाति माने जाते हैं जबकि अन्य को पूर्ण प्रजाति के रूप में देखा जाता है, इस कारण समूह का वर्गीकरण विज्ञान समाधित नहीं है। इसके निकट संबंधी जिन्हें प्रायः पूर्ण प्रजाति माना जाता है उसमे फिलिस्तीन के सर्प चील (एस.होलोस्पिला), अंडमान के सर्प-चील (स्पीलॉर्निस एल्जिनी) और दक्षिण निकोबार के सर्प-चील (स्पीलॉर्निस क्लोस्सी) शामिल हैं। इस प्रजाति समष्टि के सभी सदस्यों में बड़ा सा दिखने वाला सर होता है जिस पर कुछ पंख होते हैं और जो इन्हें नर के सामान और कलगीदार रूप प्रदान करता है। इनका चेहरा स्पष्ट एवम पीला होता है और जो मोम-झिल्ली से जुड़ा होता है और इनके मजबूत पंजे पंखरहित तथा प्रवर्धित होते हैं। ये वन के वितान पर चारा खोजती हैं और इनके पंख तथा पूंछ, चौड़ी सफ़ेद और काली पट्टियां प्रदर्शित करते हैं और ये प्रायः तीखी और परिचित तीन या दो स्वरयुक्त ध्वनि निकालती हैं। ये प्रायः सांप का भक्षण करती हैं, जिसके फलस्वरूप ही इन्हें इनका नाम दिया गया है और इसीलिए इन्हें सिर्केटस सर्प-चीलों के साथ सिर्केटिने प्रजाति में रखा गया है।
यह विशाल, गहरे भूरे रंग की चील छोटी और गठीली होती है तथा इसके पंख गोल और पूंछ छोटी होती है। इसकी छोटी और सफ़ेद-काली कलगी के कारण इसकी गर्दन का हिस्सा भारी प्रतीत होता है। चेहरे की स्पष्ट त्वचा और पंजे पीले रंग के होते हैं। इनके आतंरिक हिस्से पर सफ़ेद तथा पीलेभूरे रंग की चित्तियां होती हैं। जब ये बैठी हुई अवस्था में होती हैं तो पंखों का अग्रसिरा पूंछ के शीर्ष तक नहीं पहुंचता. उड़ान भरने में, चौड़े और पतवार के आकर के पंख एक फैले हुए वी का आकर ले लेते हैं। उड़ने वाले पंखों का अन्त्सिरा और आतंरिक भाग काला होता है और इसपर चौड़ी सफ़ेद धारियां होती हैं। इस प्रजाति के युवा पक्षियों के सर का काफी हिस्सा सफ़ेद होता है।[2]
उष्णकटिबंधीय एशिया के विस्तृत परास में लगभग 21 प्रजातियों को इसके उपजाति के रूप में वर्गीकृत किया गया है। इनमें भारत और नेपाल के उप-हिमालयीय क्षेत्रों के नामजद पक्षी, प्रायद्वीपीय भारत में मेलानोटिस, श्री लंका की स्पिलोगास्टर, सुदूर पूर्व में बर्मानिकस, वियतनाम और चीन में रिकेट्टी और मलय प्रद्वीप में मलएंसिस, शामिल हैं। कई द्वीप इस मुख्य वर्गीकरण का एक फ्रिंज बनाते हैं और इसमें अंडमान की डाविसोनी, निकोबार की मिनिमस, र्युकू की पर्प्लेक्सस, होया (ताइवान), रदरफोर्डी (हैनान), पलवानेसिस (पलावन), पैलीडस (उत्तरी बोरेनो), रिचमॉन्डी (दक्षिणी बोरेनो), नाटूनेसिस (नातुना), बाटू (बाटू), अबोट्टी, सिपोरा और एस्टूरिनस (सुमात्रा से दूर), बिदो (जावा) और बावियन द्वीप की बवेनियास को भी इसमें शामिल करते हैं।
इन नामजद प्रारूपों में गर्दन काली होती है जबकि प्रायद्वीपीय भारत में पाए जाने वाले प्रारूपों में गर्दन का रंग भूरापन लिए होता है। इसमें क्रमिक रूप से हुए अक्षांशीय परिवर्तन पाए जाते हैं, जिससे दक्षिण की ओर बढ़ते जाने पर इनका आकार घटता जाता है।[2]
इनका विशिष्ट नाम चील, पक्षियों के हिंदी नाम से लिया गया है।
कलगीदार सर्प-चील, जैसा कि इसके अंग्रेजी नाम से पता चलता है, एक विशेष सरिसृप भक्षक है जो वनों में, प्रायः जल के समीप, छिपकलियों और सांपों का शिकार करती है। यह सिर्केटस प्रजाति की उप-प्रजाति सिर्केटिने में सर्प चीलों के साथ रखी जाती है।[3]
यह नीची पहाड़ियों और मैदानों में मुख्यतः उन क्षेत्रों में पाई जाती है जहां वनस्पतियों की बहुलता हो। यह एक आवासी प्रजाती होती है लेकिन इनके परास के कुछ भागों में यह सिर्फ गर्मियों में ही पायी जाती हैं।[2]
इनका स्वर एक विशेष क्लुई-विप-विप जैसा होता है जिसका पहला स्वर उच्च और चढ़ता हुआ होता है। ये पूर्वाह्न के समय अपने ठिकानों से बहुत शोर करती हैं, जहां यह काफी समय बिताती हैं और सुबह ये वातावरण गर्म हो जाने पर उठती हैं।[2] यह कभी-कभी मैदाओं में भी सांपों का पीछा करती हैं।[4]
इनका प्रजनन काल मुख्यतः सर्दियों से गर्मी तक होता है। इनका घोंसला ऊंचे वृक्ष पर बनाया गया एक बड़े चबूतरे जैसा होता है। मध्य भारत में, प्रायः टर्मिनालिया टोमेंटोसा का प्रयोग किया जाता है। इनके घोंसले उस वृक्ष की हरी पत्तियों से ढके होते हैं जिन पर इनका घोंसला बना होता है।[4] आमतौर पर प्रसव के फलस्वरूप इनमें एक अंडा होता है लेकिन कभी-कभी दो भी हो सकते हैं और एक ऋतु में मात्र एक ही चूजे को सफलतापूर्वक पाला जा सकता है। इनके घोंसलों की रक्षा इनके माता-पिता द्वारा की जाती है।[5][6][7]
ताइवान में किरीट नाग-चील उड़ रहे हैं
किनेरासानी वन्यजीव अभयारण्य, आंध्र प्रदेश, भारत में एक सांप के साथ.
कवल वन्यजीव अभयारण्य, भारत में।
नीलगिरि, तमिलनाडु भारत में।
नीलगिरि, तमिलनाडु भारत में।
सेतुमदाई में अनामलाई टाइगर रिजर्व, कोयंबटूर, तमिलनाडु भारत के पास।
कलगीदार सर्प-चील को जापान की सरकार द्वारा 1.1: "जापान के विशिष्ट एवम प्रसिद्ध जंतु और उनका आवास" के मानदंड के अंतर्गत एक विशिष्ट प्राकृतिक स्मारक चिन्ह का दर्जा दिया गया है।
कलगीदार सर्प चील (स्पीलॉर्निस चील) एक माध्यम आकर की शिकारी (परभक्षी) चिड़िया है जो उष्णकटिबंधीय एशिया के प्राकृतिक वन्य वासों में पायी जाती है। इसके व्यापक परास में, अनेकों भिन्नताएं हैं और इसके कुछ प्रकार इसकी उपजाति माने जाते हैं जबकि अन्य को पूर्ण प्रजाति के रूप में देखा जाता है, इस कारण समूह का वर्गीकरण विज्ञान समाधित नहीं है। इसके निकट संबंधी जिन्हें प्रायः पूर्ण प्रजाति माना जाता है उसमे फिलिस्तीन के सर्प चील (एस.होलोस्पिला), अंडमान के सर्प-चील (स्पीलॉर्निस एल्जिनी) और दक्षिण निकोबार के सर्प-चील (स्पीलॉर्निस क्लोस्सी) शामिल हैं। इस प्रजाति समष्टि के सभी सदस्यों में बड़ा सा दिखने वाला सर होता है जिस पर कुछ पंख होते हैं और जो इन्हें नर के सामान और कलगीदार रूप प्रदान करता है। इनका चेहरा स्पष्ट एवम पीला होता है और जो मोम-झिल्ली से जुड़ा होता है और इनके मजबूत पंजे पंखरहित तथा प्रवर्धित होते हैं। ये वन के वितान पर चारा खोजती हैं और इनके पंख तथा पूंछ, चौड़ी सफ़ेद और काली पट्टियां प्रदर्शित करते हैं और ये प्रायः तीखी और परिचित तीन या दो स्वरयुक्त ध्वनि निकालती हैं। ये प्रायः सांप का भक्षण करती हैं, जिसके फलस्वरूप ही इन्हें इनका नाम दिया गया है और इसीलिए इन्हें सिर्केटस सर्प-चीलों के साथ सिर्केटिने प्रजाति में रखा गया है।
काकाकुल एसियाको उष्ण क्षेत्रमा पाइने मध्यम आकारको चरा हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा क्रेस्टेड सर्पेन्ट इगल (Crested Serpent Eagle) भनिन्छ ।
काकाकुल एसियाको उष्ण क्षेत्रमा पाइने मध्यम आकारको चरा हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा क्रेस्टेड सर्पेन्ट इगल (Crested Serpent Eagle) भनिन्छ ।
तुरेवाला सर्पगरुड किंवा मूरयला (शास्त्रीय नाव:स्पायलॉर्निस चीला) ही गृध्राद्य पक्षिकुळातील पक्ष्यांची प्रजाती आहे. याला इंग्लिशमध्ये क्रेस्टेड सर्पंट ईगल तर संस्कृतमध्ये पन्नगाद असे नाव आहे. यांच्या डोक्यावरील असलेल्या तुऱ्यांमुळे या प्रजातीस तुरेवाला असे नाव आहे. या पक्ष्याला मराठीत डोंगर चील(पु.), मोरघार(स्त्री.), हुमन पाखरू(नपुं.), (भंडारा) पिंगुळी(स्त्री.), (ठाणे) गरुड(पु.), मुरयल(पु.), शिखी सर्पगरुड(पु.) असे म्हणतात. हिंदीमध्ये या पक्ष्याला डोगरा चील, फुर्ज बाज, सर्पचर, सर्पवत् गरुड अशी नवे आहेत.
साधारण ७४ सेमी आकाराचा हा गरुड बेडूक, पाली, सरडे, उंदीर, मोर, रानकोंबड़या, सरके पक्षी यांची शिकारी करण्याबरोबरच सापही पकडतो. त्याच्या खाद्यात विषारी सापांचाही समवेश होतो. हा जंगलात राहणारा पक्षी आहे. जंगलातल्या मोकळ्या जागांच्या कडेला असलेल्या झाडांवर बसून तो सरपटणाऱ्या प्राण्यांच्या हालचालीची वाट बघत असतो. तसूभर हलचाल दिसली तरी तो फांदीवरून झेपावतो आणि सुरीसारख्या धारदार नख्यांनी सज्ज अशा पंज्यामधे भक्ष्याला जायबंदी करतो. याने हतबल झालेल्या भक्ष्याचे अणकुचीदार नखे आणि बाकदार चोच यांनी तुकडे करून गिळून टाकतो.
गडद तपकिरी (उदी) रंगाचा हा गरुड संपूर्ण महाराष्ट्रात दिसतो. त्याच्या डोक्यावर काळ्या-पांढऱ्या रंगाचा तुरा असतो. खालून पिंगट उदी रंगाचा असतो. त्यावर काळे-पांढरे ठिपके व बारीक कड्या असतात. उडताना शेपटीवर पांढरा पट्टा दिसतो. तसाच पट्टा पंखांवरही असतो. नर मादी दिसायला सारखे असतात. कर्कश आवाजात शीळ घालीत जंगलाच्या टापूवर एकटा किंवा जोडीने आढळून येतात. त्याची विण डिसेंबर ते मार्च दरम्यान होते. जंगलातल्या एखाद्या उंच झाडावर काड्या-काटक्या आणि मध्यम आकाराच्या फांद्या गोळा करून घरटे केले जाते. लांबून पाहिले असता घरटे एखाद्या ढिगाऱ्यासारखे दिसते. गरुडाची मादी या घरटयात एकच अंडे घालते. घरटे असलेले झाड पडले नाही किंवा तोडल्या गेले नाही तर, वर्षानुवर्ष एकच घरटे वापरले जाते. दरवर्षी घरटयात नवीन काड्या–काटक्यांची भर घातली जाते.
हा मोठा रुबाबदार पक्षी आहे. विशेषत: त्याच्या डोक्यावरचा काळा-पांढरा तुरा मोठा झोकदार दिसतो. त्याची ऐट वाढवतो. उंच आकाशात उडणारा सर्पगरुड त्याच्या पंखांमध्ये असलेल्या पांढऱ्या पट्ट्यांवरून सहज ओळखू येतो. उंच उंच आकाशात घिरट्या घालत तो स्वतःच्या राज्याची देखरेख करतो आणि अधूनमधून आरोळी देतो ‘केक केक कीs किs !’ नावाप्रमनेच सर्पगरुड सापांची शिकार करतो. भक्ष्य पंनज्यात धरून ऐसपैस ओटयासारख्या घरट्यात आणून टाकतो. घरट्यातल पिल्लू भक्ष्याचे तुकडे करून गिळायला शिकतं. सुरवातीलाकापसाच्या गोळ्यासारखा दिसणारागरुडाचा पिल्लू सावकाशीन रंगेबीरंगी दिसायला लागत. उडायलाशिकलेलं पिल्लू घरट्याचा परिसर सोडून बाहेर पडत. स्वतंत्रपणे शिकारी करायला लागतं त्याचापाशी अनुभव नसतो, त्यामुळे नवीन परिसराच्या शोधात चुकून शहरांमध्ये येतं अशा वेळी कावळे टपलेले असतात. त्यांनी पूर्वी कधीही न पाहिलेला हा पाहून पहिला, कि त्याच्या पाठलाग करायला सुरवात करतात. त्याला दमवतात. कावळयांनपासून सुटका करून घेताना थकलेले, भागलेले असे तरुण गरुड कधीही घरादारांमध्ये येतात. जखमी होतात. अशा वेळी योग्य ते उपचार करून त्यांना लवकरात लवकर त्यांच्या नैसर्गिक निवासस्थानात सोडनं आवश्यक असतं. सर्प गरुड विषारी सापही मारून खातो. मग सापाच्या विषारी त्याच्यावर कोणताही परिणाम का होत नाही? उत्तर तुम्ही शोधायचं आहे.
तुरेवाला सर्पगरुड किंवा मूरयला (शास्त्रीय नाव:स्पायलॉर्निस चीला) ही गृध्राद्य पक्षिकुळातील पक्ष्यांची प्रजाती आहे. याला इंग्लिशमध्ये क्रेस्टेड सर्पंट ईगल तर संस्कृतमध्ये पन्नगाद असे नाव आहे. यांच्या डोक्यावरील असलेल्या तुऱ्यांमुळे या प्रजातीस तुरेवाला असे नाव आहे. या पक्ष्याला मराठीत डोंगर चील(पु.), मोरघार(स्त्री.), हुमन पाखरू(नपुं.), (भंडारा) पिंगुळी(स्त्री.), (ठाणे) गरुड(पु.), मुरयल(पु.), शिखी सर्पगरुड(पु.) असे म्हणतात. हिंदीमध्ये या पक्ष्याला डोगरा चील, फुर्ज बाज, सर्पचर, सर्पवत् गरुड अशी नवे आहेत.
பாம்புண்ணிக் கழுகு (crested serpent eagle, Spilornis cheela) இப்பறவை ஊன் உண்ணிப் பறவைகளில் நடுத்தர தோற்றம் கொண்ட பறவையாகும். ஆசியாக் கண்டத்தில் வெப்ப மண்டலப்பகுதிகளில் அதிகமாக காணப்படுகிறது. மேலும் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் அமைந்துள்ள பல நாடுகளிலும், தென்கிழக்காசியா, கிழக்காசியா, போன்ற பகுதிகளிலும் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. இப்பறவை பார்ப்பதற்கு அந்தமான கழுகைப்போலும், நிகோபார் தீவுக் கழுகைப் போலும் தோற்றம் கொண்டது. இப்பறவை பாம்புகளைப்பிடித்து உண்பதால் இதற்கு இப்பெயர் வந்துள்ளது.[2] பிலிபைன்சு கழுகும் இவ்வினத்தை ஒத்ததாக உள்ளது.
நடுத்தர உடல் தோற்றம் கொண்ட இப்பறவை அடர் பழுப்பு நிறம் கொண்டு காணப்படுகிறது. வட்டமா பெரிய இறக்கைகள் உயரத்தில் பறக்கவும், திசையை மாற்ற குறுகிய வாலும் தடித்தில் கழுத்தும் கொண்டு காணப்படுகிறது.[3][4]
பாம்புண்ணிக் கழுகு (crested serpent eagle, Spilornis cheela) இப்பறவை ஊன் உண்ணிப் பறவைகளில் நடுத்தர தோற்றம் கொண்ட பறவையாகும். ஆசியாக் கண்டத்தில் வெப்ப மண்டலப்பகுதிகளில் அதிகமாக காணப்படுகிறது. மேலும் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் அமைந்துள்ள பல நாடுகளிலும், தென்கிழக்காசியா, கிழக்காசியா, போன்ற பகுதிகளிலும் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. இப்பறவை பார்ப்பதற்கு அந்தமான கழுகைப்போலும், நிகோபார் தீவுக் கழுகைப் போலும் தோற்றம் கொண்டது. இப்பறவை பாம்புகளைப்பிடித்து உண்பதால் இதற்கு இப்பெயர் வந்துள்ளது. பிலிபைன்சு கழுகும் இவ்வினத்தை ஒத்ததாக உள்ளது.
నల్లపాముల గద్ద (Crested Serpent-eagle) ఒక రకమైన గద్ద.[2]
నల్లపాముల గద్ద (Crested Serpent-eagle) ఒక రకమైన గద్ద.
ಕ್ರೆಸ್ಟೆಡ್ ಸರ್ಪೆಂಟ್ ಈಗಲ್ಗಳು (ಹಾವು ಗಿಡುಗಗಳು) (Spilornis cheela ) ಏಷ್ಯಾ ಖಂಡದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಹೊಂದಿರುವ, ಬೇಟೆಯಾಡಿ ಬದುಕುವ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಪಕ್ಷಿಗಳಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳ ವಿಧವಿಧವಾದ ನಮೂನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯವಾದ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿದ್ದು, ಕೆಲವು ಜಾತಿಯ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನು ಉಪಪ್ರಬೇಧಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನುಳಿದವುಗಳನ್ನು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಬೇಧಗಳೆಂದು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅನೇಕ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳ ಕಾರಣ ಇವುಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗಿಲ್ಲ. ಫಿಲಿಫೈನ್ ಉದ್ದ ಜುಟ್ಟದ ಗಿಡುಗಗಳು (S. holospila ), ಅಂಡಮಾನ್ ಉದ್ದ ಜಟೆಯ ಗಿಡುಗ (Spilornis elgini ) ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ನಿಕೋಬಾರ್ ಜುಟ್ಟಿನ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡು (Spilornis klossi ) ತತ್ಸಂಬಂದೀ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಪ್ರಬೇಧಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪ್ರಬೇಧದ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಿಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣುವ ತಲೆ, ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಗರಿಗಳು, ಉದ್ದ ಕೂದಲುಗಳ ಕೇಸರವುಳ್ಳಂತಹ ವಿಶೇಷ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಹದ್ದಿನ ಮುಖಭಾಗವು ಬೋಳಾಗಿದ್ದು, ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ರೋಮಗಳಿಲ್ಲದ ಬಲಿಷ್ಟವಾದ ಮೇಣದ ರೀತಿಯ ಪೊರೆಯಿಂದಾವೃತವಾದ ಹರವಾದ ಪಾದಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಗಿಡುಗಗಳು ಆಹಾರ ಹುಡುಕಲು ಕಾಡಿನ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಗಸ್ತು ಹೊಡೆಯುವಾಗ ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಬಾಲ ಅಗಲವಾದ ಬಿಳಿ ಪದರದ ಮೇಲೆ ಕಪ್ಪು ಗೆರೆಯೆಳೆದಂತೆ ಕಾಣಿಸುವುದು. ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಮತ್ತು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾದ ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಆಗಾಗ ಹಾವುಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿ ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ ಸಿರ್ಕೇಟಸ್ ಸ್ನೇಕ್-ಈಗಲ್ಗಳೆಂದು ಹೆಸರಿಸಿ Circaetinae ಉಪಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಈ ಅಗಲವಾದ ಕಪ್ಪು ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು ಗಿಡುಗಗಳು ಗಿಡ್ಡವಾಗಿ ದಢೂತಿಯಾಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಗೋಲಾಕಾರದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಹಾಗೂ ಸಣ್ಣದಾದ ಬಾಲ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಕಪ್ಪು ಬಿಳಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಪಂಖಾಕಾರದ ನೆತ್ತಿಯು ದಪ್ಪನೆಯ ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಂತೆ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಬೋಳಾದ ಮುಖದ ಚರ್ಮ ಮತ್ತು ಪಾದಗಳು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಇದರ ಕೆಳಭಾಗವು ಬಿಳಿ ಮತ್ತು ಹಳದಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ರೆಂಬೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಾಗ ಇವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ತುದಿಯು ಬಾಲದ ತುದಿಯವರೆಗೆ ತಲುಪದು. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡುವಾಗ ವಿಶಾಲವಾದ ಹಾಗೂ ಅಗಲ ಹಲಗೆಯಾಕಾರದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ವಿಮಾನದ ರೆಕ್ಕೆಗಳಂತೆ, V ಆಕಾರದ ತಟ್ಟೆಯಂತೆ ಗೋಚರವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಲ ಮತ್ತು ಬೀಸುತ್ತಿರುವ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಅಡಿಭಾಗದ ಗರಿಗಳು ಬಿಳಿಯ ಗೆರೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ. ಯೌವನಾವಸ್ಥೆಯ ಗಿಡುಗಗಳು ತಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೨]
ಏಷ್ಯಾ ಖಂಡದ ಉಷ್ಣವಲಯ (ಸಮಭಾಜಕ ಪ್ರದೇಶ)ದ ವಿಶಾಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಈ ಗಿಡುಗಗಳ ಪೈಕಿ ೨೧ ನಮೂನೆಯ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಪ್ರಬೇಧದ ಉಪಪಂಗಡವೆಂದು ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಭಾರತ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳ ದೇಶಗಳ ಹಿಮಾಲಯ ತಪ್ಪಲು ಪ್ರದೇಶ, ಭಾರತ ದೇಶದ ಪರ್ಯಾಯ ದ್ವೀಪದ ಮೆಲನೊಟಿಸ್ , ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಸ್ಪಿಲೊಗಾಸ್ಟರ್ ಪ್ರದೇಶ, ಬರ್ಮಾದ ಪಶ್ಚಿಮ ಪ್ರದೇಶ ಗಳು, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್ ದೇಶದ ರಿಕೆಟ್ಟಿ , ಚೀನಾದ ಭಾಗಗಳು, ಮಲಾಯ್ ಪರ್ಯಾಯ ದ್ವೀಪದ ಮಲಯೇನ್ಸಿಸ್ ಪ್ರಾಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಗಿಡುಗಗಳು ಈ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ಅಂಡಮಾನ್ ದ್ವೀಪದ ದವಿಸೋನಿ ಭಾಗ, ನಿಕೋಬಾರ್ನ ಮಿನಿಮಸ್ ಭಾಗ, ರೈಕುದಲ್ಲಿನ ಪರ್ಪ್ಲೆಕ್ಸಸ್ , ತೈವಾನ್ನ ಹೋಯಾ , ಹೈನಾನ್ನ ರುದರ್ಫೋರ್ಡಿ , ಪಲಾವಾನ್ನ ಪಲವಾನೆನ್ಸಿಸ್ , ಉತ್ತರ ಬರ್ನಿಯೋದ ಪಲ್ಲಿಡಸ್ , ದಕ್ಷಿಣ ಬರ್ನಿಯೋದ ರಿಚ್ಮೊಂಡಿ , ನಟುನಾದ ನಟುನೆನ್ಸಿಸ್ , ಬಾಟು ದ್ವೀಪ ಪ್ರದೇಶ, ಅಬ್ಬೊಟ್ಟಿ , ಸಿಪೋರಾ ಮತ್ತು ಸುಮಾತ್ರಾದಾಚೆಗಿನ ಆಸ್ಟುರಿನಸ್ ಭೂಭಾಗ, ಜಾವಾದಲ್ಲಿನ ಬಿಡೋ ಮತ್ತು ಬಿವ್ಹೇನ್ ದ್ವೀಪದ ಬವ್ಹೇನಸ್ ಒಳಗೊಂಡು ಅನೇಕ ಸಂಖ್ಯೆಯ ದ್ವೀಪ ಸಮೂಹಗಳ ತೀರಗಳು ಈ ಪ್ರಬೇಧಗಳ ಗಿಡುಗಗಳು ಹಂಚಿಕೆಯಾಗಿರುವ ಮುಖ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಾಗಿವೆ.
ಮೇಲೆ ಹೆಸರಿಸಿದ ಗುಂಪಿನ ಗಿಡುಗಗಳು ಕಪ್ಪು ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಭಾರತದ ಪರ್ಯಾಯ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಗಿಡುಗಗಳು ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಕುತ್ತಿಗೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಇವುಗಳ ನಡುವೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಪ್ರದೇಶವಾರು ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ದಕ್ಷಿಣದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಗಾತ್ರ ಕ್ರಮೇಣ ಕಡಿಮೆಯಿರುವುದು ಗೋಚರವಾಗುತ್ತದೆ.[೨]
ಚೀಲಾ ಎಂಬ ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಹೆಸರು ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಗಿಡುಗಗಳಿಗೆ ಕರೆಯುವ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಬಂದುದಾಗಿದೆ.
ಕ್ರೆಸ್ಟೆಡ್ ಸರ್ಪೆಂಟ್ ಈಗಲ್ (ಹಾವು ಗಿಡುಗ) ಆಂಗ್ಲ ಹೆಸರೇ ಸೂಚಿಸುವಂತೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸರೀಸೃಪ ಜೀವಿಗಳನ್ನೇ ಭಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಭೇಟೆಯಾಡುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ ನದಿ, ಸರೋವರಗಳ ನೀರಿನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಹಾವು ಮತ್ತು ಹಲ್ಲಿಗಳನ್ನು ಎಗರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಈ ಜಾತಿಯ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನು, ಸಿರ್ಕೇಟಸ್ ವಂಶದ ಸಿರ್ಕೇಟಿನೇ ಉಪಕುಟುಂಬದ, ಹಾವುಗಳನ್ನು ಭೇಟೆಯಾಡುವ ಗಿಡುಗಗಳ ವರ್ಗದೊಂದಿಗೆಯೇ ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ.[೩]
ಇವುಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ದಟ್ಟಪೊದೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ತಗ್ಗಾದ ಬೆಟ್ಟಗಳು ಹಾಗೂ ಸಮತಟ್ಟಾದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಈ ವಂಶದ ಗಿಡುಗಗಳು ಇಲ್ಲಿನ ಮೂಲ ಜಾತಿಯದಾಗಿವೆ. ಆದರೆ ತಮ್ಮ ವಾಸಸ್ಥಾನದ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಬೇಸಿಗೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ.[೨]
ಈ ಗಿಡುಗಗಳು ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಕ್ಲೂ-ವಿಪ್-ವಿಪ್ ಎಂಬ ಎತ್ತರಿಸಿದ ವಿಶೇಷ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿಗಳನ್ನು ಕೂಗುತ್ತವೆ. ತಡಮುಂಜಾವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ಸಮಯದಿಂದ ಭೇಟೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಬಹಳವಾಗಿ ಕೂಗಿ ಇತರರನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಮುಂಜಾನೆ ಬಿಸಿಲಿನ ಶಾಖ ತಟ್ಟಿದ ನಂತರವೇ ಮೇಲೇಳುತ್ತವೆ.[೨] ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಇವುಗಳು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಹಾವುಗಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ.[೪]
ಇವುಗಳ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಸಮಯವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಚಳಿಗಾಲದಿಂದ ಬೇಸಿಗೆಯವರೆಗಿನ ಅವಧಿಯಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳು ಗೂಡುಗಳನ್ನು ಎತ್ತರದ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ವಿಶಾಲವಾದ ವೇದಿಕೆಯ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತವೆ. ಮಧ್ಯ ಭಾರತ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ಗಿಡುಗಗಳು ಟರ್ಮಿನಲಿಯಾ ಟೊಮೆಂಟೋಸಾ ಮರವನ್ನು ಗೂಡುಕಟ್ಟಲು ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ತಾವು ಗೂಡುಕಟ್ಟಲು ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿದ ಮರದ ಹಸಿರೆಲೆಗಳನ್ನು ಗೂಡಿಗೆ ಪಟ್ಟಿಯಂತೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೪] ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇವು ಒಂದೇ ಮೊಟ್ಟೆಯಿಡುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಎರಡು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟರೂ, ಒಂದು ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ಮರಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರವೇ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತವೆ. ಗೂಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಮರಿಯು ತನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೫][೬][೭]
ತೈವಾನ್ನಲ್ಲಿ ಹಾವು ಗಿಡುಗ ಹಾರುತ್ತಿರುವುದು
ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶದ ಕಿನ್ನರಸಾನಿ ಅಭಯದಾಮದಲ್ಲಿ ಹಾವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿರುವುದು
ಭಾರತದ ಕವಾಲ್ ಅಭಯಧಾಮದಲ್ಲಿ.
ತಮಿಳು ನಾಡಿನ ನೀಲಗಿರಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ
ತಮಿಳು ನಾಡಿನ ನೀಲಗಿರಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ
ತಮಿಳು ನಾಡಿನ ಕೊಯಮತ್ತೂರಿನ ಅಣ್ಣಾಮಲೈ ಹುಲಿ ಅಭಯಧಾಮಬಳಿಯ ಸೇಥುಮದೈನಲ್ಲಿ.
ಉದ್ದ ನೆತ್ತಿಯ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನು ಜಪಾನ್ ಸರ್ಕಾರವು, 1.1ರ ಮಾನದಂಡದಡಿಯಲ್ಲಿ ಜಪಾನ್ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ ಆವಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ತನ್ನದೇ ಅನನ್ಯ ಲಕ್ಷಣವುಳ್ಳ "ನಿಸರ್ಗದ ವಿಶೇಷ ಸೃಷ್ಟಿ" ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿತು.
ಕ್ರೆಸ್ಟೆಡ್ ಸರ್ಪೆಂಟ್ ಈಗಲ್ಗಳು (ಹಾವು ಗಿಡುಗಗಳು) (Spilornis cheela ) ಏಷ್ಯಾ ಖಂಡದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಹೊಂದಿರುವ, ಬೇಟೆಯಾಡಿ ಬದುಕುವ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಪಕ್ಷಿಗಳಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳ ವಿಧವಿಧವಾದ ನಮೂನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯವಾದ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿದ್ದು, ಕೆಲವು ಜಾತಿಯ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನು ಉಪಪ್ರಬೇಧಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನುಳಿದವುಗಳನ್ನು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಬೇಧಗಳೆಂದು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅನೇಕ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳ ಕಾರಣ ಇವುಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗಿಲ್ಲ. ಫಿಲಿಫೈನ್ ಉದ್ದ ಜುಟ್ಟದ ಗಿಡುಗಗಳು (S. holospila ), ಅಂಡಮಾನ್ ಉದ್ದ ಜಟೆಯ ಗಿಡುಗ (Spilornis elgini ) ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ನಿಕೋಬಾರ್ ಜುಟ್ಟಿನ ಗಿಡುಗಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡು (Spilornis klossi ) ತತ್ಸಂಬಂದೀ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಪ್ರಬೇಧಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪ್ರಬೇಧದ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಿಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣುವ ತಲೆ, ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಗರಿಗಳು, ಉದ್ದ ಕೂದಲುಗಳ ಕೇಸರವುಳ್ಳಂತಹ ವಿಶೇಷ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಹದ್ದಿನ ಮುಖಭಾಗವು ಬೋಳಾಗಿದ್ದು, ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ರೋಮಗಳಿಲ್ಲದ ಬಲಿಷ್ಟವಾದ ಮೇಣದ ರೀತಿಯ ಪೊರೆಯಿಂದಾವೃತವಾದ ಹರವಾದ ಪಾದಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಗಿಡುಗಗಳು ಆಹಾರ ಹುಡುಕಲು ಕಾಡಿನ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಗಸ್ತು ಹೊಡೆಯುವಾಗ ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಬಾಲ ಅಗಲವಾದ ಬಿಳಿ ಪದರದ ಮೇಲೆ ಕಪ್ಪು ಗೆರೆಯೆಳೆದಂತೆ ಕಾಣಿಸುವುದು. ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಮತ್ತು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾದ ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಆಗಾಗ ಹಾವುಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿ ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ ಸಿರ್ಕೇಟಸ್ ಸ್ನೇಕ್-ಈಗಲ್ಗಳೆಂದು ಹೆಸರಿಸಿ Circaetinae ಉಪಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ.
လင်းယုန်သည် စွန်၊ လင်းတ၊ သိမ်းငှက်မျိုးတို့နှင့်အတူ ဖော်လကိုနီဖောမီး မျိုးစဉ်တွင် အက်ကဆစ်ပီထရီဒီး မျိုးရင်း၌ပါဝင်၍ ငှက်ရဲဖြစ်သည်။ ပါဏဗေဒအမည်မှာ စပိုင်လောနစ်ချီးလာဗာမေးနီးကပ် ဖြစ် သည်။ အလျား ၂၆ လက်မမှ ၂၈ လက်မထိရှိ၍ ငှက်မသည် ငှက်ဖိုထက် ထွားကျိုင်းသည်။ ပျံသန်းနေစဉ် အတောင်များသည် အလွန်ကျယ်ပြန့်၍ ဝိုင်းနေသကဲ့သို့ ထင်ရသည်။ အောက်မှနေကြည့်လျှင် အတောင်တစ်ခုစီ၏ နောက်ဘက်စွန်း တစ်လျှောက်လုံးတွင် အဖြူတန်းကြီးနှစ်ခုနှင့် အမြီးတွင် ကန့်လန့်ဖြတ်အဖြူတန်းတစ်ခု တွေ့ရခြင်းအားဖြင့် လင်းယုန် ဟု အလွယ် တကူ မှတ်မိနိုင်သည်။
လင်းယုန်သည် သစ်တောနှင့် သစ်ပင် ထူထပ်စွာပေါက်ရောက် သော ဒေသများတွင် နေထိုင်ကျက်စားသည်။ လင်းယုန်သည် များသော အားဖြင့် အလျား ခုနစ်ပေမှ ရှစ်ပေအထိရှည်သော မြွေများကို သတ်ဖြတ်စား သောက်သည်။ ပုတ်သင်၊ ကင်းလိပ်ချော စသော ဖွတ်၊ ပုတတ်မျိုး၊ ဖား၊ ပိုးမွှားနှင့် ငှက်များကိုလည်း ဖမ်ယူစားသောက်သည်။ ကောင်းကင်ထက်၌ မြင့်မားစွာ ဝဲပျံ၍ နေတတ်သည်။ လင်းယုန်သည် အလွန်ရဲရင့်ရာ အနီးသို့ လူရောက်လာသည်တိုင်အောင် မပြေးဘဲ ဝံ့ဝံ့စားစား ခံနေတတ်သည်။ လင်း ယုန်သည် ဆူညံစွာနေတတ်၍ ပျံသန်းရင်းအသံမျိုးစုံဖြင့် အော်တတ်သည်။ မိတ်လိုက်ချိန်များတွင် ပို၍ဆူညံကြသည်။
လင်းယုန်သည် ဖေဖော်ဝါရီလမှ ဧပြီလအတွင်း သားပေါက် သည်။ အသိုက်များကို စမ်းချောင်းများအနီးရှိ မြင့်မားသော သစ်ပင်ကြီးများ ၌ သစ်ကိုင်းများဖြင့် ပြုလုပ်သည်။ အသိုက်မှာ ငှက်၏ အရွယ်နှင့်စာလျှင် သေးငယ်သည်။ ဥတစ်လုံးတည်းသာ ဥသည်။ လင်းယုန်များကို အရှေ့တိုင်း နိုင်ငံများတွင် အနှံ့အပြားတွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ သစ်တောအားလုံး လောက်တွင် ပေပေါင်းမည်မျှမြင့်သည်ဖြစ်စေ အမြဲတမ်းနေထိုင်ကြသည်။ လင်းယုန်ငှက်သည် သဘာဝအားဖြင့် ရဲရင့်ခြင်းသတ္တိနှင့် ပြည့်စုံ သောကြောင့် ရှေးပဝေဏီကပင် ယင်းငှက်ကို အမျိုးသား အထိမ်းအမှတ် အဖြစ်ဖြင့် အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် လင်းယုန် ငှက်ကို အမျိုးသားအထိမ်းအမှတ်အဖြစ်ဖြင့် သတ်မှတ်ထားသည်။ ရှေးက ခေတ်ကောင်းခဲ့သော ရောမနိုင်ငံတော်ကြီးတွင်လည်း လင်းယုန်ငှက်ကို အမျိုးသားအထိမ်းအမှတ်အဖြစ်ဖြင့် အသုံးပြုခဲ့ကြလေသည်။[၂]
လင်းယုန်သည် စွန်၊ လင်းတ၊ သိမ်းငှက်မျိုးတို့နှင့်အတူ ဖော်လကိုနီဖောမီး မျိုးစဉ်တွင် အက်ကဆစ်ပီထရီဒီး မျိုးရင်း၌ပါဝင်၍ ငှက်ရဲဖြစ်သည်။ ပါဏဗေဒအမည်မှာ စပိုင်လောနစ်ချီးလာဗာမေးနီးကပ် ဖြစ် သည်။ အလျား ၂၆ လက်မမှ ၂၈ လက်မထိရှိ၍ ငှက်မသည် ငှက်ဖိုထက် ထွားကျိုင်းသည်။ ပျံသန်းနေစဉ် အတောင်များသည် အလွန်ကျယ်ပြန့်၍ ဝိုင်းနေသကဲ့သို့ ထင်ရသည်။ အောက်မှနေကြည့်လျှင် အတောင်တစ်ခုစီ၏ နောက်ဘက်စွန်း တစ်လျှောက်လုံးတွင် အဖြူတန်းကြီးနှစ်ခုနှင့် အမြီးတွင် ကန့်လန့်ဖြတ်အဖြူတန်းတစ်ခု တွေ့ရခြင်းအားဖြင့် လင်းယုန် ဟု အလွယ် တကူ မှတ်မိနိုင်သည်။
လင်းယုန်သည် သစ်တောနှင့် သစ်ပင် ထူထပ်စွာပေါက်ရောက် သော ဒေသများတွင် နေထိုင်ကျက်စားသည်။ လင်းယုန်သည် များသော အားဖြင့် အလျား ခုနစ်ပေမှ ရှစ်ပေအထိရှည်သော မြွေများကို သတ်ဖြတ်စား သောက်သည်။ ပုတ်သင်၊ ကင်းလိပ်ချော စသော ဖွတ်၊ ပုတတ်မျိုး၊ ဖား၊ ပိုးမွှားနှင့် ငှက်များကိုလည်း ဖမ်ယူစားသောက်သည်။ ကောင်းကင်ထက်၌ မြင့်မားစွာ ဝဲပျံ၍ နေတတ်သည်။ လင်းယုန်သည် အလွန်ရဲရင့်ရာ အနီးသို့ လူရောက်လာသည်တိုင်အောင် မပြေးဘဲ ဝံ့ဝံ့စားစား ခံနေတတ်သည်။ လင်း ယုန်သည် ဆူညံစွာနေတတ်၍ ပျံသန်းရင်းအသံမျိုးစုံဖြင့် အော်တတ်သည်။ မိတ်လိုက်ချိန်များတွင် ပို၍ဆူညံကြသည်။
လင်းယုန်သည် ဖေဖော်ဝါရီလမှ ဧပြီလအတွင်း သားပေါက် သည်။ အသိုက်များကို စမ်းချောင်းများအနီးရှိ မြင့်မားသော သစ်ပင်ကြီးများ ၌ သစ်ကိုင်းများဖြင့် ပြုလုပ်သည်။ အသိုက်မှာ ငှက်၏ အရွယ်နှင့်စာလျှင် သေးငယ်သည်။ ဥတစ်လုံးတည်းသာ ဥသည်။ လင်းယုန်များကို အရှေ့တိုင်း နိုင်ငံများတွင် အနှံ့အပြားတွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ သစ်တောအားလုံး လောက်တွင် ပေပေါင်းမည်မျှမြင့်သည်ဖြစ်စေ အမြဲတမ်းနေထိုင်ကြသည်။ လင်းယုန်ငှက်သည် သဘာဝအားဖြင့် ရဲရင့်ခြင်းသတ္တိနှင့် ပြည့်စုံ သောကြောင့် ရှေးပဝေဏီကပင် ယင်းငှက်ကို အမျိုးသား အထိမ်းအမှတ် အဖြစ်ဖြင့် အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် လင်းယုန် ငှက်ကို အမျိုးသားအထိမ်းအမှတ်အဖြစ်ဖြင့် သတ်မှတ်ထားသည်။ ရှေးက ခေတ်ကောင်းခဲ့သော ရောမနိုင်ငံတော်ကြီးတွင်လည်း လင်းယုန်ငှက်ကို အမျိုးသားအထိမ်းအမှတ်အဖြစ်ဖြင့် အသုံးပြုခဲ့ကြလေသည်။
alebis
nu Amilika(英語):crested serpent eagle
The crested serpent eagle (Spilornis cheela) is a medium-sized bird of prey that is found in forested habitats across tropical Asia. Within its widespread range across the Indian Subcontinent, Southeast Asia and East Asia, there are considerable variations and some authorities prefer to treat several of its subspecies as completely separate species.[2] In the past, several species including the Philippine serpent eagle (S. holospila), Andaman serpent eagle (S. elgini) and South Nicobar serpent eagle (S. klossi) were treated as subspecies of the Crested serpent eagle. All members within the species complex have a large looking head with long feathers on the back of the head giving them a maned and crested appearance. The face is bare and yellow joining up with the ceres while the powerful feet are unfeathered and heavily scaled. They fly over the forest canopy on broad wings and tail have wide white and black bars. They call often with a loud, piercing and familiar three or two-note call. They often feed on snakes, giving them their name and are placed along with the Circaetus snake-eagles in the subfamily Circaetinae.
.jpg)
This medium-large, dark brown eagle is stocky, with rounded wings and a short tail. Its short black and white fan-shaped nuchal crest gives it a thick-necked appearance. The bare facial skin and feet are yellow. The underside is spotted with white and yellowish-brown. When perched the wing tips do not reach until the tail tip. In soaring flight, the broad and paddle-shaped wings are held in a shallow V. The tail and underside of the flight feathers are black with broad white bars. Young birds show a lot of white on the head.[3][4] The tarsus is unfeathered and covered by hexagonal scales. The upper mandible does not have an overhanging festoon to the tip.[5]
This species of serpent eagle manifests an unusual amount of size variation across its assorted subspecies. Total length of fully-grown crested serpent eagles can vary from 41 to 75 cm (16 to 30 in) and wingspan can vary from 89 to 169 cm (2 ft 11 in to 5 ft 7 in).[6][7][8] The largest proportioned race appears to be the nominate, S. c. cheela, with a wing chord of 468 to 510 mm (18.4 to 20.1 in) in males and 482 to 532 mm (19.0 to 20.9 in) in females, tail lengths of 295 to 315 mm (11.6 to 12.4 in) and tarsus length of 100 to 115 mm (3.9 to 4.5 in). In comparison, S. c. minimus, probably the smallest race, has a wing chord of 257 to 291 mm (10.1 to 11.5 in) in males and 288 to 304 mm (11.3 to 12.0 in) in females, tail lengths of around 191 mm (7.5 in) and tarsal length of around 76 mm (3.0 in).[8] Weights are more fitfully reported but are estimated to vary perhaps threefold between assorted races.[8][9] In very small subspecies such as S. c. asturinus body masses were found to be 420 g (15 oz) in a male and 565 g (19.9 oz) in a female.[8] In S. c. palawanesis, body mass was reported at 688 g (24.3 oz) in males and 853 g (30.1 oz) in females.[10] Serpent eagles from Borneo, S. c. pallidus, may between 625 and 1,130 g (22.0 and 39.9 oz).[8][11] Mainland forms are typically larger but a weight of 900 g (32 oz) was cited for the fairly small mainland race, S. c. burmanicus.[12] In the race S. c. hoya, weights were much higher, averaging 1,207 g (42.6 oz); meanwhile, in the same race, 8 males averaged 1,539 g (54.3 oz) and 6 females averaged 1,824 g (64.3 oz).[13][14] In some cases, serpent eagles may attain estimated weights of approximately 2,300 g (81 oz).[15]
The crested serpent eagle is placed along with the snake eagles of the genus Circaetus in the subfamily Circaetinae.[16]
The nominate subspecies has a black throat while the peninsular Indian form has a brownish throat. There are clinal latitudinal variations, with size decreasing southward.[3] The small islands taxa are generally smaller in size than the taxa from the Asian mainland/larger islands in a phenomenon termed as insular dwarfism.[2][17] Within its widespread range across tropical Asia, 21 subspecies have been proposed:[2]
The remaining sub-species are all restricted to smaller islands:
The last seven (with English names in brackets) are sometimes treated as separate species.[2] Although the crested serpent eagle remains widespread and fairly common overall, some of the taxa that are restricted to small islands are believed to have relatively small populations that likely are in the hundreds.[2]
The rarest is probably the Bawean serpent eagle with a declining population of about 26–37 pairs, which makes it critically endangered.[18][17][19][20]
The crested serpent eagle is a reptile eater which hunts over forests, often close to wet grassland,[21] for snakes and lizards. It has also been observed to prey on birds, amphibians, mammals, fishes, termites and large earthworms.[22][23] It is found mainly over areas with thick vegetation both on the low hills and the plains. This species is a resident species, but in some parts of their range they are found only in summer.[3][24]
The call is a distinctive Kluee-wip-wip with the first note being high and rising. They call a lot in the late mornings from their perches where they spend a lot of time and they rise on thermals in the mornings.[3] In southern Taiwan, males have a larger home range than females. Males on average had a home range of 16.7 km2 while females used about 7 km2.[25] When alarmed, they erect the crest and the head appears large and framed by the ruff.[5] They will sometimes follow snakes on the ground.[26] They roost in the interiors of trees with dense foliage.[27] A radio-telemetric study of the species in Taiwan found that the birds spend 98% of the day perched and usually finding food in the morning hours. They appear to use a sit and wait foraging strategy.[28]
The breeding season begins in late winter when they start courting and establishing territories. The eggs are laid in early summer. Old nests are often refurbished and reused in India but a study in Penang found them to build fresh nests each year.[29] A study in India found that most nests were built along riverine trees. The nest is a large platform built high on a tree. Both birds in a pair build the nest but the female alone incubates. The male guards when the female forages. In central India, the Terminalia tomentosa is often used while Terminalia bellirica and Dalbergia latifolia was often used in southern India.[22] In Penang, the nest trees were typically large and isolated from other trees with lot of room for the birds to fly in and out. The nests are lined with green leaves collected from nearby and are placed facing down on the nest floor.[26][29] The usual clutch is one egg but two are sometimes laid and only a single chick is successfully raised in a season. When eggs are lost, a replacement is laid two to seven weeks later. The eggs hatch after about 41 days and the young fledge after about two months. Nests are defended by the parents.[5][30][31][32]
Several species of endoparasitic nematodes have been recovered from the intestines of crested serpent eagles, including Madelinema angelae.[33][34] Avian pox virus infections which cause warts on the face have been observed in a wild bird living in Taiwan.[35] A number of ectoparasitic bird lice have been described from the species including Kurodaia cheelae.[36] In Penang, it was found that cinereous tits (Parus cinereus ambiguus) tended to nest close to nesting crested serpent eagles, presumably due to safety from predators like crows that may be driven off by the eagles. They have also been found to visit the nests of the eagles to collect fur from the remains of dead mammal prey.[29]
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
_in_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006585.jpg)
_beschermd_een_jong_tegen_de_zon_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006588.jpg)
_met_een_prooi_voor_het_jong_in_het_nest_in_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006581.jpg)
_in_afweerhouding_Dampar_Oost-Java_TMnr_10006591.jpg)
_with_a_snake_in_Kinnarsani_WS,_AP_W_IMG_6062.jpg)
_in_Kawal_WS,_AP_W_IMG_1917.jpg)
_with_a_snake_in_Kinnarsani_WS,_AP_W_IMG_6062.jpg)
_in_Kawal_WS,_AP_W_IMG_1917.jpg)
_1.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The crested serpent eagle (Spilornis cheela) is a medium-sized bird of prey that is found in forested habitats across tropical Asia. Within its widespread range across the Indian Subcontinent, Southeast Asia and East Asia, there are considerable variations and some authorities prefer to treat several of its subspecies as completely separate species. In the past, several species including the Philippine serpent eagle (S. holospila), Andaman serpent eagle (S. elgini) and South Nicobar serpent eagle (S. klossi) were treated as subspecies of the Crested serpent eagle. All members within the species complex have a large looking head with long feathers on the back of the head giving them a maned and crested appearance. The face is bare and yellow joining up with the ceres while the powerful feet are unfeathered and heavily scaled. They fly over the forest canopy on broad wings and tail have wide white and black bars. They call often with a loud, piercing and familiar three or two-note call. They often feed on snakes, giving them their name and are placed along with the Circaetus snake-eagles in the subfamily Circaetinae.
La Kresta serpentaglo (Spilornis cheela) estas mezgranda rabobirdo kiu troviĝas en arbaraj biotopoj tra tropika Azio. En ties disvastigata teritorio, estas konsiderinda variado kaj kelkaj fakuloj preferas trakti kelkajn el ties subspecioj kiel komplete separataj specioj.[1] Pasinte kelkaj specioj kiujn ĉiuj fakuloj nune agnoskas kiel separataj estis traktataj kiel subspecioj de la Kresta serpentaglo, inklude tiujn de la Filipina serpentaglo (S. holospila), Andamana serpentaglo (S. elgini) kaj Sudnikobara serpentaglo (S. klossi). Ĉiuj membroj ene de la specikomplekso havas grandajn rimarkindajn kapojn kun plumoj pinte kiuj havigas homecan kaj krestecan aspekton. La vizaĝo estas nuda kaj flava kune kun la vaksaĵo kaj la povegaj piedoj estas senplumaj kaj tre skvamecaj por eviti defendon de serpentoj. Ili manĝas ĉe la arbara kanopeo montrante ĉe siaj flugiloj kaj vosto larĝajn blankanigrajn striojn kaj ofte alvokante per penetra kaj familiara tri- aŭ dunota alvoko. Tiuj agloj ofte manĝas serpentojn, kio havigas ties nomon kaj situas ilin kun la serpentagloj de la genroj Circaetus en la subfamilio Cirkaetenoj.
Tiu mezgranda, malhelbruna aglo estas fortika, kun rondoformaj flugiloj kaj mallonga vosto. Ties mallonga blankanigra ventumilforma kresto havigas al ĝi dikkolan aspekton. La nuda vizaĝa haŭtaĵo kaj piedoj estas flavaj. La subaj partoj estas punktecaj blanke kaj flavecbrune. Ripoze la flugilpintoj ne atingas ĝis la vostopinto. Dum ŝveba flugado, la larĝaj kaj padelformaj flugiloj teniĝas kiel neprofunda litero V. La vosto kaj subflugiloj estas nigraj kun larĝaj blankaj strioj. Junaj birdoj montras multan blankon kape.[2]
Laŭlonge de ties disvastigata teritorio tra tropika Azio, oni indikis 21 populaciojn kiuj estis markitaj kiel subspecioj.[1] La plej disvastigata subspecio estas la nomiga laŭlonge de la subhimalaja teritorio en Barato kaj Nepalo, melanotis en duoninsula Barato, spilogaster de Srilanko, burmanicus en plej parto de Hindoĉinio, ricketti en norda Vjetnamio kaj suda Ĉinio, malayensis de Malaja duoninsulo kaj norda Sumatro, pallidus el norda Borneo, richmondi el suda Borneo, bido el Javo kaj Bali, batu el suda Sumatro kaj insuloj Batu, hoya el Tajvano, rutherfordi el Hajnano, kaj palawanensis el Palavano. La restaj subspecioj estas ĉiuj limigitaj la pli malgrandaj insuloj: davisoni en Andamanoj, minimus (centra Nikobara serpentaglo) el centraj Nikobaroj, perplexus (Rjukjua serpentaglo) el Rjukju, natunensis (Natuna serpentaglo) el Natuna, abbotti (Simeulua serpentaglo) el Simeulue, sipora (Mentavaja serpentaglo) el Mentavajoj, asturinus (Niasa serpentaglo) el Niaso, kaj baweanus (Bavea serpentaglo) de Baveo.
La lastaj sep (kun komunaj nomoj parenteze) estas foje traktataj kiel separataj specioj.[1] Kvankam la Kresta serpentaglo restas disvastigata kaj komuna ĝenerale, iome de la taksonoj kiuj estas limigitaj al malgrandaj insuloj supozeble havas relative malgrandajn populaciojn kiuj verŝajne estas de ĉirkaŭ centoj da ekzempleroj.[1] La plej rara estas probable la Bavea serpentaglo kun malpliiĝanta populacio de ĉirkaŭ 26–37 paroj, kiu estas draste endanĝerita.[3]
La nomiga subspecio havas nigran gorĝon dum la duoninsula barata formo havas brunecan gorĝon. Estas klinaj latitudinaj variadoj, tiele ke la grando malpliiĝas suden.[2] La taksonoj de malgrandaj insuloj estas ĝenerale pli malgrandaj ol la taksonoj el la azia kontinento aŭ de pli grandaj insuloj.[1] Tiu fenomeno estas konata kiel insula nanismo.
La specifa nomo cheela devenas el hinda nomo de milvoj.
La Kresta serpentaglo, kiel ties komuna nomo sugestas, estas specialista reptiliomanĝanto kiu ĉasas super arbaro, ofte ĉe akvo, serpentojn kaj lacertojn. Ĝi situas kun la serpentagloj de la genro Circaetus en la subfamilio de Cirkaetenoj.[4]
Ĝi troviĝas ĉefe ĉe areoj kun densa vegetaĵaro kaj en malaltaj montetoj kaj en ebenaĵoj. Tiu orientalisa specio estas de loĝantaj birdoj, sed en kelkaj partoj de ties teritorio ili troviĝas nur somere.[2]
La alvoko estas distinga Kluii-ujp-ujp kun la unua noto pli altatona kaj ascenda. Ili ege alvokas matene el ripozejoj post ioma tempo kaj ili ascendas danke al termiko.[2] Ili foje persekutas serpentojn surgrunde.[5]
La reprodukta sezono estas ĉefe vintre al printempo. La nesto estas granda platformo konstruita alte en arbo. En centra Barato, oni uzas ofte la Terminalia tomentosa. La nestoj estas kovrataj per verdaj folioj el arbo kie oni estas.[5] La kutima ovaro estas de ununura ovo kvankam foje la ino demetas du, sed nur unu ido estas sukcese bredata dum unu sezono. La nestoj estas defendataj de la gepatroj.[6][7][8]
La Kresta serpentaglo estis deklarata fare de la registaro de Japanio kiel Speciala Natura Monumento laŭ la kriterioj 1.1: "Bone konataj animaloj de Japanio kaj ties vivejo".
La Kresta serpentaglo (Spilornis cheela) estas mezgranda rabobirdo kiu troviĝas en arbaraj biotopoj tra tropika Azio. En ties disvastigata teritorio, estas konsiderinda variado kaj kelkaj fakuloj preferas trakti kelkajn el ties subspecioj kiel komplete separataj specioj. Pasinte kelkaj specioj kiujn ĉiuj fakuloj nune agnoskas kiel separataj estis traktataj kiel subspecioj de la Kresta serpentaglo, inklude tiujn de la Filipina serpentaglo (S. holospila), Andamana serpentaglo (S. elgini) kaj Sudnikobara serpentaglo (S. klossi). Ĉiuj membroj ene de la specikomplekso havas grandajn rimarkindajn kapojn kun plumoj pinte kiuj havigas homecan kaj krestecan aspekton. La vizaĝo estas nuda kaj flava kune kun la vaksaĵo kaj la povegaj piedoj estas senplumaj kaj tre skvamecaj por eviti defendon de serpentoj. Ili manĝas ĉe la arbara kanopeo montrante ĉe siaj flugiloj kaj vosto larĝajn blankanigrajn striojn kaj ofte alvokante per penetra kaj familiara tri- aŭ dunota alvoko. Tiuj agloj ofte manĝas serpentojn, kio havigas ties nomon kaj situas ilin kun la serpentagloj de la genroj Circaetus en la subfamilio Cirkaetenoj.
EL águila culebrera chiíla o culebrera chiila[1] (Spilornis cheela) es una especie de ave falconiforme de la familia Accipitridae cuya área de distribución se extiende desde Indonesia y el sur de China hasta la India y Sri Lanka.
Se conocen 20 subespecies de Spilornis cheela:[2]
EL águila culebrera chiíla o culebrera chiila (Spilornis cheela) es una especie de ave falconiforme de la familia Accipitridae cuya área de distribución se extiende desde Indonesia y el sur de China hasta la India y Sri Lanka.
Spilornis cheela Spilornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Spilornis cheela Spilornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Harjakotka (Spilornis cheela) on haukkojen heimon harjakotkien sukuun kuuluva lintu Sitä tavataan Bangladeshissa, Bhutanissa, Bruneissa, Kambodžassa, Kiinassa, Hongkongissa, Intiassa, Indonesiassa, Japanissa, Laosissa, Macaossa, Malesiassa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Filippiineillä, Sri Lankassa, Taiwanissa, Thaimaassa ja Vietnamissa. Vaelluslintuna sitä tavataan myös Koreassa ja Singaporessa.[1]
Lajista Spilornis minimus on erotettu laji S. klossi ja nimilaji minimus yhdistetty lajiin S. cheela noudattaen Rasmussen ja Andertonia (2005).selvennä[1]
Laji on laajalle levinnyt ja runsas, joskin paikallisesti voi olla harvinainen. Määrää ei ole arvioitu.[1]
Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset viljelmät, hävitetyt metsät, mangrovemetsät nousuvesirajan yläpuolella, kosteat alavat ja vuoristometsät 2000 metrin korkeuteen, meren rannikon estuaarit.[3]
Harjakotka (Spilornis cheela) on haukkojen heimon harjakotkien sukuun kuuluva lintu Sitä tavataan Bangladeshissa, Bhutanissa, Bruneissa, Kambodžassa, Kiinassa, Hongkongissa, Intiassa, Indonesiassa, Japanissa, Laosissa, Macaossa, Malesiassa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Filippiineillä, Sri Lankassa, Taiwanissa, Thaimaassa ja Vietnamissa. Vaelluslintuna sitä tavataan myös Koreassa ja Singaporessa.
Lajista Spilornis minimus on erotettu laji S. klossi ja nimilaji minimus yhdistetty lajiin S. cheela noudattaen Rasmussen ja Andertonia (2005).selvennä
Laji on laajalle levinnyt ja runsas, joskin paikallisesti voi olla harvinainen. Määrää ei ole arvioitu.
Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset viljelmät, hävitetyt metsät, mangrovemetsät nousuvesirajan yläpuolella, kosteat alavat ja vuoristometsät 2000 metrin korkeuteen, meren rannikon estuaarit.
Spilornis cheela
Le Serpentaire bacha (Spilornis cheela) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae.
On le trouve dans une grande partie de l'Asie tropicale (de l'Inde et du Sri Lanka au sud de la Chine et à l'Indonésie). Il habite les forêts tropicales, les bois, les jungles, les mangroves et les plantations.
Sa taille va de 55 à 75 cm[1]. Son corps est brun foncé et sa tête est surmontée d'une courte huppe touffue qui se dresse quand l'oiseau est inquiet. Les deux sexes sont très ressemblants. Il chasse de préférence des reptiles, souvent des serpents comme son nom l'indique mais aussi des lézards, ainsi que des grenouilles, des crabes, des petits oiseaux et des petits mammifères.
C'est un rapace très loquace qui produit une grande variété de sons tintants, clairs et sonores incluant des sifflements et des cris stridents. Par exemple, quand un couple survole une forêt, le mâle et la femelle se répondent par des cris stridents, en poussant entre autres des hurLlou auxquels l'autre répond par des hurLOU-LOU-LOU aigus[2].
25 s
43 s
18 s
Cette espèce forestière nidifie dans des arbres près de cours d'eau. Son nid compte, en général, un seul œuf.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
La sous-espèce Spilornis cheela minimus a un temps, et par erreur, été considérée par le Congrès ornithologique international comme une espèce à part entière, le Serpentaire des Nicobar (Spilornis minimus). Une autre n'est plus reconnue, Spilornis cheela holospilus (Vigors) 1831.
Spilornis cheela
Le Serpentaire bacha (Spilornis cheela) est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae.
On le trouve dans une grande partie de l'Asie tropicale (de l'Inde et du Sri Lanka au sud de la Chine et à l'Indonésie). Il habite les forêts tropicales, les bois, les jungles, les mangroves et les plantations.
Sa taille va de 55 à 75 cm. Son corps est brun foncé et sa tête est surmontée d'une courte huppe touffue qui se dresse quand l'oiseau est inquiet. Les deux sexes sont très ressemblants. Il chasse de préférence des reptiles, souvent des serpents comme son nom l'indique mais aussi des lézards, ainsi que des grenouilles, des crabes, des petits oiseaux et des petits mammifères.
C'est un rapace très loquace qui produit une grande variété de sons tintants, clairs et sonores incluant des sifflements et des cris stridents. Par exemple, quand un couple survole une forêt, le mâle et la femelle se répondent par des cris stridents, en poussant entre autres des hurLlou auxquels l'autre répond par des hurLOU-LOU-LOU aigus.
Sifflements et cris du Serpentaire bacha25 s
43 s
18 s
Cette espèce forestière nidifie dans des arbres près de cours d'eau. Son nid compte, en général, un seul œuf.
Elang-ular bido (Spilornis cheela) adalah sejenis elang besar yang menyebar luas di Asia, mulai dari India di barat, Nepal, Srilanka, terus ke timur hingga Cina, ke selatan melintasi Asia Tenggara, Semenanjung Malaya, kepulauan Sunda Besar, hingga ke Palawan di Filipina. Elang ini merupakan anggota suku Accipitridae.
Dikenal juga sebagai Crested Serpent Eagle atau CSE oleh sebagian pecinta burung pemangsa (BOP). Elang ini berwarna hitam dengan garis putih di ujung belakang sayap, terlihat di saat terbang seperti garis yang tebal. Sangat berisik, suara panggilan seperti "Kiiiik" panjang dan diakhiri dengan penekanan nada. Sayap menekuk ke atas (seperti elang jawa) dan ke depan, membentuk huruf C yang terlihat membusur. Ciri khas lainnya adalah kulit kuning tanpa bulu di sekitar mata hingga paruh. Ada yang mengatakan bahwa kulit kaki dari elang ini mempunyai kekebalan terhadap bisa ular, karena itulah elang ini di sebut elang ular karena mempunyai kekebalan terhadap bisa ular.
Pada waktu terbang, terlihat garis putih lebar pada ekor dan garis putih pada pinggir belakang sayap. Berwarna gelap, sayap sangat lebar membulat, ekor pendek.
Dewasa: Bagian atas coklat abu-abu gelap. Bagian bawah coklat. Perut, sisi tubuh dan lambung berbintik-bintik putih, terdapat garis abu-abu lebar di tengah garis-garis hitam pada ekor. Jambul pendek dan lebar, berwarna hitam dan putih. Remaja: Mirip dewasa, tetapi lebih coklat dan lebih banyak warna putih pada bulu. Iris berwarna kuning, paruh coklat abu-abu, kaki kuning.
Secara global, elang ini terdapat sekitar 21 sub-spesies yang di akui dengan pesebaran berbeda yang meliputi India, Cina selatan, Asia tenggara, Palawan, dan Sunda Besar [1]
Hidup berpasang-pasangan. Sangat ribut, melayang-layang di atas wilayah sambil mengeluarkan suara. Pada musim berbiak, pasangan menunjukkan gaya terbang akrobatik.
Habitatnya adalah hutan, tepi hutan, perkebunan, sub-urban. Tersebar sampai ketinggian 1.900 m dpl. Bido memangsa ular dan reptil pada umumnya, katak, serta mamalia kecil.
Berbiak sepanjang waktu, sarangnya terbuat dari tumpukan ranting berlapis daun di hutan yang rapat. Telur berwarna putih suram, bercak kemerahan, berjumlah 1-2 butir.
Makanan utama dari elang ular adalah Ular-ular kecil, burung-burung kecil sampai ke mamalia kecil seperti tikus atau kelinci yang mempunyai ukuran yang kecil.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Elang-ular bido (Spilornis cheela) adalah sejenis elang besar yang menyebar luas di Asia, mulai dari India di barat, Nepal, Srilanka, terus ke timur hingga Cina, ke selatan melintasi Asia Tenggara, Semenanjung Malaya, kepulauan Sunda Besar, hingga ke Palawan di Filipina. Elang ini merupakan anggota suku Accipitridae.
L'aquila serpentaria crestata (Spilornis cheela (Latham, 1790)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario dell'intera regione orientale[2].
Le dimensioni variano notevolmente da una sottospecie all'altra. Per quanto riguarda la lunghezza, andiamo dai 41-45 cm di S. c. minimus ai 50-74 cm di S. c. cheela. Il peso, compreso tra i 420 e i 1800 g, varia, oltre che da una sottospecie all'altra, anche a seconda dei sessi: nella sottospecie S. c. palawanensis abbiamo così un peso di 688 g nei maschi e 853 g nelle femmine, mentre in S. c. pallidus esso si aggira tra i 675 e i 925 g. L'apertura alare varia dagli 89-105 cm di S. c. minimus ai 109-169 cm di S. c. cheela[3].
Questo rapace dal piumaggio e dalle regioni superiori di colore marrone scuro presenta dimensioni che variano considerevolmente a seconda delle popolazioni. Sulla testa è presente una larga cresta folta e arrotondata. In volo, l'aquila serpentaria crestata è facilmente riconoscibile grazie all'ampia banda bianca che mette in evidenza i bordi neri delle ali e della coda. Quando è appollaiata, sono chiaramente distinguibili le parti inferiori marrone chiaro ricoperte da piccoli ocelli bianchi a livello del petto e del ventre. I sessi sono identici, ma i vari esemplari possono presentare differenze anche piuttosto pronunciate a seconda dell'età. Sulla faccia si trova una grande area di pelle nuda gialla a livello della cera, delle redini e della base del becco. Le zampe, non rivestite di piume, sono anch'esse gialle.
Nei giovani, le piume della testa, della nuca e della cresta sono camoscio o bianco-fulvo con le punte nere. Le parti superiori sono di un marrone più chiaro di quelle degli adulti. La coda presenta diverse bande scure e bruno-biancastre. Le parti inferiori sono camoscio chiaro, con macchie brune irregolari a forma di goccia e striature a livello del petto e dei fianchi. La colorazione generale ricorda un po' quella del girfalco (Falco rusticolus)[3].
Quando plana, l'aquila serpentaria crestata lancia potenti fischi acuti kee-kee-kee o kkek-kek-kek-kee. Queste grida sono solitamente precedute da una doppia nota whi-whi o da una tripla nota breve pu-pu-pu che viene emessa in sordina e può essere udita solo a una distanza molto breve. L'aquila serpentaria crestata può cantare anche quando è appollaiato su un posatoio, ma sembra che la sua voce risuoni molto di più solo quando esso plana o è in volo[3].
L'aquila serpentaria crestata vive da sola o, più abitualmente, in coppia. È abbastanza facile da osservare, in quanto tende a rimanere in evidenza, in posizione eretta, su un posatoio ai margini della foresta, in una radura, lungo un fiume circondato dagli alberi o sui contrafforti di un burrone ricoperti dalla giungla. Rimane tuttavia leggermente nascosta dal fogliame, godendo di un punto di osservazione che domina i dintorni e che gli consente di tenere sotto controllo il movimento delle prede. Quando è inquieta o allarmata, l'aquila serpentaria crestata solleva la cresta sulla nuca e, dopo aver rizzato le piume del collo, incornicia la faccia con il suo magnifico collarino bianco e nero.
Abbastanza regolarmente lo possiamo vedere mentre plana ed effettua grandi cerchi al di sopra della volta. Quando plana ad altezze considerevoli al punto che spesso appare solo come un piccolo punto nel cielo, lancia fischi potenti e acuti. Durante la stagione di nidificazione, l'aquila serpentaria crestata diventa ancora più rumorosa e moltiplica le parate aeree composte da picchiate rapide e capriole. A volte queste parate coinvolgono tre diversi individui, che evolvono quindi formando una sorta di triangolo nel cielo[3].
Le aquile serpentarie crestate cacciano soprattutto rettili, in particolare serpenti arboricoli. Catturano anche alcuni mammiferi, granchi, anguille e uccelli. Per quanto riguarda quest'ultima categoria, si concentrano soprattutto su fagiani e pernici. Cacciano spesso alla posta a partire da un posatoio ben in evidenza situato vicino a una radura, a un fiume o ai margini di una zona boschiva. I serpenti vengono catturati a terra o sugli alberi dopo una breve picchiata. Figurano sul loro menu anche i pulcini degli animali da cortile. Per individuare la preda si librano per lunghi periodi in aria[3].
La stagione di nidificazione varia a seconda delle regioni. Essa dipende specialmente dalla data delle precipitazioni: le popolazioni della parte settentrionale dell'areale depongono le loro uova principalmente durante la stagione secca. Le deposizioni hanno luogo da dicembre a marzo nel sud dell'India, da febbraio a maggio nel nord del paese e nello Sri Lanka, e da febbraio ad aprile in Birmania e a Sumatra. In Birmania è stata osservata una seconda deposizione a giugno. Il nido è una struttura abbastanza massiccia costruita con pezzi di legno e ramoscelli, a volte foderata con foglie verdi. È posto ad una grande altezza su un albero vicino a una radura, preferibilmente in un luogo non lontano da una sorgente o da un corso d'acqua. Ciascuna covata contiene sempre un solo uovo. Questo ha un bell'aspetto, con un gran numero di colori e macchie. È principalmente di colore crema o giallo chiaro e il guscio è punteggiato da grossi segni rosso-brunastri. Le sue dimensioni medie sono di 72 millimetri per 56. Entrambi i genitori collaborano alla costruzione del nido, ma l'incubazione, che dura circa 35 giorni, è compito esclusivo della femmina. Alla nascita, il piccolo è ricoperto di piumino bianco e riceve cibo da entrambi i genitori. La durata del soggiorno nel nido è sconosciuta, ma secondo alcune informazioni provenienti dalla Malesia, il piccolo è nidicolo e continua a dipendere dai genitori per molto tempo dopo l'involo[3].
Le aquile serpentarie crestate apprezzano particolarmente i luoghi boscosi e umidi, ma sono in grado di adattarsi a tutti i tipi di foresta, sia di pianura che di media montagna. Si trovano anche nelle piantagioni di tè, nelle savane alberate e nelle formazioni di mangrovie. Evitano tuttavia l'interno delle foreste fitte, prediligendo le zone forestali in corso di rigenerazione, le radure, i margini delle foreste e i passaggi che si aprono in esse, dove possono gettarsi in picchiata sulle prede. L'aquila serpentaria crestata si incontra dal livello del mare fino a 1900 metri di altitudine.
L'aquila serpentaria crestata occupa l'intero settore sud-orientale del continente asiatico. Il suo areale ricopre una superficie vastissima, che va dal sud del Pakistan al sud della Cina, passando per l'India, la Birmania, la Thailandia, l'Indocina e la penisola malese. A sud, esso si estende fino a Sumatra, Borneo e alle Grandi Isole della Sonda[3].
Ne vengono riconosciute ventuno sottospecie[2]:
L'aquila serpentaria crestata, nel complesso, non è una specie minacciata. Nella maggior parte delle aree in cui vive è perfino comune e, in alcune zone, è considerato addirittura numeroso. Questa specie non ha predatori e, almeno per quanto ne sappiamo, non ha nemici naturali. È inoltre in grado di adattarsi anche ad habitat deteriorati. Tuttavia, sono necessarie ulteriori informazioni per garantire la conservazione delle razze insulari che vivono in un'area relativamente piccola e sono più fragili rispetto alle sottospecie continentali[1].
L'aquila serpentaria crestata (Spilornis cheela (Latham, 1790)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario dell'intera regione orientale.
Burung Lang Kuik (bahasa Inggeris: Crested Serpent-Eagle) adalah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Spilornis cheela.[2] Ia juga dikenali sebagai Lang Berjambul. [3]
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" daripada segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
Burung Lang Kuik boleh didapati di Semenanjung Malaysia.
Burung Lang Kuik ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : tergolong dalam keluarga : Accipitridae. Burung Lang Kuik ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Ia mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Lang Kuik terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atria, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Burung Lang Kuik merupakan seekor burung pemangsa.
Sebagai burung, Burung Lang Kuik membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Burung Lang Kuik merupakan haiwan yang dilindungi di Malaysia dan memerlukan lesen pemburuan untuk memburunya.
Burung Lang Kuik (bahasa Inggeris: Crested Serpent-Eagle) adalah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Spilornis cheela. Ia juga dikenali sebagai Lang Berjambul.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" daripada segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
De Indische slangenarend (Spilornis cheela), is slangenarend uit het geslacht Spilornis van de familie havikachtigen (Accipitridae). Deze slangenarend komt voor in een groot gebied dat zicht uitstrekt van India tot op de Filipijnen.
Het is middelgrote roofvogel van 51 tot 71 cm lengte. Net als de ander arenden uit dit geslacht heeft hij een donkere kruin en heldergele ogen met tot aan de snavel een gele naakte huid. De arend heeft kuif die echter meestal plat op de kruin ligt. Opvallend aan deze arend is dat volwassen vogels een brede witte band onder op de verder zwart gekleurde staart hebben. In vlucht valt ook op de brede witte zone op de ondervleugel, van achteren begrensd door een zwarte rand en van boven, bij de "armen" is de vleugel bruin. Op Borneo is verwarring mogelijk met de sterk gelijkende kinabaluslangenarend (S. kinabaluensis). Deze leeft in een ander habitat van typisch montaan bos en maakt een afwijkend geluid.[2][3]
Indische slangenarend in vlucht.
S. c. pallidus van Noord-Borneo. Onvolwassen en volwassen vogel. Afbeelding van John Gerrard Keulemans.
De Indische slangenarend heeft een enorm groot verspreidingsgebied waarbinnen 20 ondersoorten worden onderscheiden:[4]
De Indische slangenarend is een van de meest voorkomende arenden in de bossen in het Oriëntaals gebied. Omdat hij voorkomt in een enorm groot areaal, is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar de aantallen worden stabiel geacht. Om deze redenen staat deze slangenarend als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Indische slangenarend (Spilornis cheela), is slangenarend uit het geslacht Spilornis van de familie havikachtigen (Accipitridae). Deze slangenarend komt voor in een groot gebied dat zicht uitstrekt van India tot op de Filipijnen.
Multimedia w Wikimedia Commons Wężojad czubaty (Spilornis cheela) – gatunek dużego ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w południowo-wschodniej Azji oraz w Indonezji. Wyróżniono 20 podgatunków.
Wężojad czubaty został opisany przez Lathama w roku 1760 pod nazwą Falco cheela na podstawie okazu pochodzącego z Lucknow z Indii[2]. Z gatunku Spilornis cheela został wydzielony endemiczny dla Nikobarów wężojad mały (S. minimus)[4], z którego następnie został wyodrębniony wężojad nikobarski (S. klossi)[5][6].
Obecnie wyróżniono następujące podgatunki[7][8]:
Całkowity zasięg występowania szacuje się na 7 720 000 km². Zasięg występowania obejmuje południowo-zachodnią Azję i Indonezję. Państwa, w których występuje to Bangladesz, Butan, Brunei, Kambodża, Chiny, Indie, Indonezja, Japonia, Laos, Malezja, Birma, Nepal, Pakistan, Filipiny, Sri Lanka, Tajwan, Tajlandia, Wietnam. Zalatuje także do Singapuru i Korei Południowej[9]. Występuje między równoleżnikami 35°N i 9°S[10]. Gatunek jest częsty, z wyjątkiem podgatunku baweanus, którego liczebność wynosi 26-37 par, co czyni go krytycznie zagrożonym[11].
Spilornis cheela występuje we wszystkich typach lasów oraz w namorzynach. Preferuje skraje lasów, które są dobrym teren do szybowania i polowania; rzadko przebywa w ich wnętrzach, gdzie jego duże rozmiary utrudniają mu poruszanie się. Zamieszkuje także plantacje herbaty i zadrzewione sawanny. Występuje do wysokości 1900 m n.p.m.[12] Został jednak nagrany na wysokości 3350 m w Nepalu, w październiku[13]. W obszarach, gdzie ten gatunek występuje powszechnie, terytorium pary może być małe, nawet 2 mile kwadratowe (ok. 5,2 km²)[14].
Wężojad czubaty mierzy 65–75 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi 123–155 cm, a masa ciała od 420 do 1800 g[15]. Długość ogona u samca podgatunku nominatywnego waha się między 295–305 mm (u samicy 299–315 mm), natomiast długość skrzydła 468–510 mm u samca i 482–532 mm u samicy. Informacje na temat masy są niedostateczne, wiadomo jednak, że podgatunek pallidus waży od 675-926 g. Jednakże jest to jeden z najmniejszych podgatunków, a inne pozostałe mogą być 2 lub 3 razy cięższe. Stęp podgatunku nominatywnego mierzy 100–105 mm u samca, a u samicy 102–115 mm[13].
Rozmiarem przypomina myszołowy (Buteo). Na głowie posiada płaską, ciemną „koronę” ze zmierzwionych piór. Pokrywy uszne ciemne, kontrastują z nagim, żółtym obszarem między oczami a dziobem. Tęczówki u dorosłych ptaków żółte, u młodocianych białe lub szaro-brązowe. Wierzch ciała szarobrązowy, spód brązowy. Na brzuchu liczne srebrzystobiałe kropki. Pokrywy podskrzydłowe pomarańczowe do ciemnobrązowych. U nasady lotek biednie widoczny w locie szeroki, biały pas. Skrzydła krótkie i szerokie. Ogon również krótki, u jego nasady biegnie biały pas. Stęp ciemnożółty. Uderzenia skrzydeł powolne, zazwyczaj leci lotem szybowym lub ślizgowym trzymając skrzydła na kształt litery V[16].
Osobniki podgatunku melatonis mniejsze, mają szare policzki. Gardło nie jest czarniawe, na piersi brak plamek. Nasada ogona szarawa. Osobniki ze Sri Lanki (S. c. spilogaster) posiadają szare gardło i policzki, pierś jest bardziej brązowa. Długość ciała S.c. burmanicus mieści się między długością w/w podgatunków. Jaśniejszy, policzki i gardło brązowawe. Pierś pokryta drobnymi, falistymi wzorkami. Pas na pokrywach podskrzydłowych szerszy. Ptaki z podgatunku ricketti są zazwyczaj większe niż burmanicus. Z wierzchu jaśniejsze, wzorek na piersi stanowią cienkie paski, pozostałe dolne części ciała w mniejszym stopniu pokryte wzorami. Osobniki z wyspy Hajnan, S.c. ruthenfordi są mniejsze niż ricketti; ich pióra są ciemniejsze, wzór na spodzie ciała wyraźniejszy. Podobnego rozmiaru jak podgatunek ricketti jest podgatunek hoya, jednak ma ciemniejsze upierzenie i czarniawe gardło i policzki. Na piersi prawie nie posiada wzorów, natomiast na reszcie spodu ciała jest on wyraźny. S.c. davisoni jest podobnego rozmiaru jak spilogaster, jaśniejszy, a od spodu bardziej ciemnożółty. Na piersi i gardle pasiasty, ciemnobrązowy wzór. Podgatunek malayensis, mniejszy niż burmanicus, posiada ciemnobrązowe gardło i policzki oraz dwa pasy na ogonie. Mniejszy od niego jest S.c. batu, cechuje go także ciemniejsze ubarwienie. Podgatunek richmondi jest podobnego rozmiaru jak batu; jaśniejszy, policzki i gardło szare, pierś pozbawiona wzorów. Podgatunek z Jawy i Bali, bidu, ma bardzo ciemny wierzch ciała i pierś oraz czarniawe gardło i policzki; wzór na ramionach i piersi wyraźny. Podgatunek pallidus cechuje dłuższy ogon i ciemniejsze ubarwienie niż richmondi. U podgatunku palawanensis wzór na spodzie ciała ma barwę ciemnorudą[13].
Pożywieniem wężojada czubatego, jak sugeruje jego angielska nazwa (Crested Serpent Eagle), są gady. Żywi się wężami (głównie nadrzewnymi), jaszczurkami, żabami, małymi ssakami i dużymi owadami[15]. Często poluje w pobliżu podmokłych obszarów trawiastych[17]. Przebywa głównie nad terenami z dużą ilością roślinności, zarówno na terenach płaskich, jak i z wzgórzami. To gatunek osiadły, jednak w niektórych miejscach jego występowania przebywa jedynie latem[18][19][20]. Zazwyczaj poluje wypatrując zdobyczy z gałęzi, czasami szuka zdobyczy na ziemi. Nie stanowi zagrożenia dla zwierzyny łownej i drobiu. Może zjadać padlinę węży, jeżeli ją znajdzie[14]. Badania radiotelemetryczne przeprowadzone na Tajwanie wykazały, że ten gatunek spędza około 98% czasu wypatrując zdobyczy z gałęzi i zazwyczaj poluje aktywnie w godzinach porannych[21].
Odzywa się charakterystycznym Kluee-łip-łip, często późnym rankiem lub w trakcie wznoszenia się do lotu[22]. Można też usłyszeć drżące fłee-ee-eeer, którym odzywa się siedząc na gałęzi. Pary tego gatunku często wydają z siebie ostre, gwiżdżące i dzwoniące kleeer-kleer-kleer, niepewne kleieep lub, w trakcie przebywania na swoim terytorium, wysokie, charakterystyczne pi-pi-łeaaaa-łeaaaa[16].
W badaniach przeprowadzonych w latach 1995-2002 w południowym Tajwanie, wśród 12 obserwowanych par sukces lęgowy wynosił 92%, a najwięcej gniazd znajdowało się na drzewach z gatunku Bishofia javanica z rodziny liściokwiatowatych[21]. Zazwyczaj toki mają formę wznoszenia się w górę z głośnymi okrzykami. Bardziej żywą formą popisów jest opuszczanie się w dół obracając się, ze skrzydłami zgiętymi w połowie i uniesionym ogonem. Gniazdo mieści się na drzewie i co roku budowane jest nowe, jednak w podobnym obszarze. Zazwyczaj umieszczone jest na wysokości do 20 m, czasem wyżej, często w okolicy strumieni. Stanowi je platforma z patyków wyściełana zielonymi liśćmi. W środku znajduje się zagłębienie mające około 15 cm, przeznaczone na jajo. Oba ptaki z pary budują gniazdo, jednak zachowują się wtedy skrycie i trudno je obserwować[14].
Okres lęgowy jest zależny od miejsca występowania. Samica składa jedno jajo. Inkubacja trwa 35 dni, wysiaduje jedynie samica. Początkowo pisklę jest chronione przez rodziców, potem jednak zostawiają je same na długi czas[14][15]. W monitorowanym gnieździe w parku narodowym Kenting na Tajwanie zarejestrowano 17 ofiar wężojada przynoszonych do gniazda, były to: jaszczurka z rodzaju Japalura, ropucha azjatycka (Bufo melanosticus), 4 węże Cyclophiops major i 2 Ptyas mucosa z rodziny Colubrinae, 3 osobniki Trimeresurus stejnegeri z rodziny żmijowatych, kobra pospolita, gatunek z rodzaj Elaphe oraz jeden gatunek niezidentyfikowany. Poza gadami, zarejestrowano przyniesienie szczura z rodzaju Rattus i siedmiu pareczników[21]. Oboje rodzice przynoszą pożywienie dla młodych. Po 3 tygodniach pisklętom zaczynają wyrastać pióra i potrafią niepewnie stać. Po 30 dniach są już niemal całkowicie opierzone i pewnie stoją. Po około 60 dniach podejmują próby latania[14].
Wężojad czubaty (Spilornis cheela) – gatunek dużego ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w południowo-wschodniej Azji oraz w Indonezji. Wyróżniono 20 podgatunków.
Orienthjälmörn[2] (Spilornis cheela) är en medelstor rovfågel i familjen hökartade rovfåglar.[3]
Orienthjälmörn är en medelstor rovfågel som mäter 55-75 centimeter. Den har ett karaktäristiskt utseende. Den är mörkbrun, men kan vara gråmelerad och har fjäderdräkten är täckt med oregelbundna vita prickar. Under glidflykt håller den de breda vingar i ett grunt "V". Orienthjälmörn kan ibland fälla ut en lite krage, och kan då i viss mån likna en uggla. Könen är utseendemässigt mycket lika, men juvenilerna går att urskilja då de har ett mer vitaktigt huvud än de adulta fåglarna.
Dess lockläte är ett distinkt "kluee-wip-wip" med en hög förstaton. De lockar ofta sena morgontimmar sittande på en gren eller då de termikflyger.
Orienthjälmörn lever främst i skogsbiotoper och bygger sina bon nära sötvatten. Boet placeras i en trädtopp och byggs av grenar och pinnar. Den lägger vanligtvis ett ägg per kull. Den är specialiserad på att jaga och äta reptiler och den födosöker över skogsområden efter ormar och ödlor.
Orienthjälmörn lever i stora delar av Sydasien, bland annat Pakistan, Indien och Sri Lanka, till Sydostasien så långt österut som till södra Kina och Indonesien. Den delas upp i ett stort antal underarter i flera distinkta grupper som möjligen kan utgöra egna arter:[3]
Underarten mimimus urskildes förut som en egen art.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som generellt vanlig.[1]
Orienthjälmörn (Spilornis cheela) är en medelstor rovfågel i familjen hökartade rovfåglar.
Diều hoa Miến Điện hay Ó hoa Miến Điện (danh pháp hai phần: Spilornis cheela) là một loài chim săn mồi có kích thước vừa thuộc Họ Ưng (Accipitridae).[2] Chúng sinh sống trong khu vực rừng khắp châu Á nhiệt đới. Trong phạm vi phân bố, chúng khác nhau khá nhiều và nhiều nhà khoa học đã phân chia nhiều phụ loài của loài này thành các loài riêng biệt[3]. Trước đây, nhiều loài như Philippine Serpent Eagle (S. holospila), Andaman Serpent Eagle (S. elgini) và South Nicobar Serpent Eagle (S. klossi) đã được xem là phụ loài của loài diều này. Loài diều hoa Miến Điện này ăn rắn.
Bài viết Bộ Ưng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Diều hoa Miến Điện hay Ó hoa Miến Điện (danh pháp hai phần: Spilornis cheela) là một loài chim săn mồi có kích thước vừa thuộc Họ Ưng (Accipitridae). Chúng sinh sống trong khu vực rừng khắp châu Á nhiệt đới. Trong phạm vi phân bố, chúng khác nhau khá nhiều và nhiều nhà khoa học đã phân chia nhiều phụ loài của loài này thành các loài riêng biệt. Trước đây, nhiều loài như Philippine Serpent Eagle (S. holospila), Andaman Serpent Eagle (S. elgini) và South Nicobar Serpent Eagle (S. klossi) đã được xem là phụ loài của loài diều này. Loài diều hoa Miến Điện này ăn rắn.
Spilornis cheela (Latham, 1790[1])
Синонимы
Хохлатый змееяд (лат. Spilornis cheela) — хищная птица среднего размера, обитающая в лесах тропической Азии. Также хохлатый змееяд обитает в пределах Индийского субконтинента, в Юго-Восточной Азии и Восточной Азии. В зависимости от континента между хохлатыми змееядами существуют значительные различия, и некоторые эксперты предпочитают рассматривать некоторых представителей этого вида как отдельные виды. В прошлом несколько видов, включая филиппинского хохлатого змееяда (S. holospila), андаманского хохлатого змееяда (S. elgini) и великого змеевидного орла (S. klossi), рассматривались как подвиды хохлатого змеиного орла. У всех членов видового комплекса есть массивная голова с длинными перьями на затылке, придающими ему вид гривы и хохолка. Лицо голое и желтое от клюва до глаз, присоединяется к массивной шее, в то время как ноги сильные и мощные. Хохлатые змееяды летают над пологом леса на широких крыльях, а хвост имеет широкие белые и черные полосы. Они часто издают громкий, пронзительный крик. Эти птицы часто питаются змеями, поэтому и получили такое название, и принадлежат подсемейству Circaetinae.
Это средний по величине, темно-коричневый коренастый орёл, с закругленными крыльями и коротким хвостом. Его короткий черно-белый веерообразный затылочный гребень придает ему вид толстой массивной шеи. Голая кожа лица и ноги желтые. Нижняя сторона туловища покрыта белым и желтовато-коричневым оттенком. При полёте крылья не доходят до конца хвоста. При парящем полете широкие и лопастные крылья удерживаются в мелкой V. Хвост и нижняя часть перьев черные с широкими белыми полосами. Молодые птицы имеют белый окрас головы.
Хохлатый змееяд является едоком рептилий, охотящийся в лесах, часто близких к влажным пастбищам за змеями и ящерицами. Обнаружено, что они также охотятся на птиц, земноводных, млекопитающих и рыб. Хохлатый змееяд помещен вместе с змеиными орлами рода Circaetus в подсемейство Circaetinae. Хохлатый змееяд встречается в основном на участках с густой растительностью как на низких холмах, так и на равнинах. Этот вид является резидентным видом, в некоторых ареалах они встречаются только летом.
Когда самцы встревожены, они показывают хохолок, и голова кажется больше. Иногда эти птицы следуют за змеями на земле. Для охоты хохлатый змееяд обычно использует стратегию сидения и ожидания.
Сезон размножения начинается в конце зимы, когда птицы начинают ухаживать и создавать гнезда . Яйца закладывают в начале лета. Старые гнезда часто ремонтируются и повторно используются. Исследование в Индии показало, что большинство гнезд были построены вдоль речных деревьев. Гнездо - большая платформа, построенная высоко на дереве. Обе птицы в паре строят гнездо, но самка инкубирует. Яйца вылупляются примерно через 41 день.
Хохлатый змееяд (лат. Spilornis cheela) — хищная птица среднего размера, обитающая в лесах тропической Азии. Также хохлатый змееяд обитает в пределах Индийского субконтинента, в Юго-Восточной Азии и Восточной Азии. В зависимости от континента между хохлатыми змееядами существуют значительные различия, и некоторые эксперты предпочитают рассматривать некоторых представителей этого вида как отдельные виды. В прошлом несколько видов, включая филиппинского хохлатого змееяда (S. holospila), андаманского хохлатого змееяда (S. elgini) и великого змеевидного орла (S. klossi), рассматривались как подвиды хохлатого змеиного орла. У всех членов видового комплекса есть массивная голова с длинными перьями на затылке, придающими ему вид гривы и хохолка. Лицо голое и желтое от клюва до глаз, присоединяется к массивной шее, в то время как ноги сильные и мощные. Хохлатые змееяды летают над пологом леса на широких крыльях, а хвост имеет широкие белые и черные полосы. Они часто издают громкий, пронзительный крик. Эти птицы часто питаются змеями, поэтому и получили такое название, и принадлежат подсемейству Circaetinae.
大冠鷲（學名：Spilornis cheela）又名蛇鵰、蛇鷹、冠蛇鵰，粵語俗稱麻鷹，是一種中型猛禽，屬於鷹科一員。
大冠鷲分佈很廣，從亞洲南部的印度和斯里蘭卡到亞洲東南部的中國南方及印度尼西亞，築巢在森林近水邊的樹冠，鳥巢以樹枝條構成，且一巢只生一個蛋。
大冠鷲高約55至75公分，成鳥背面和後頸為黑褐色，胸部和腹部和翼下為淡褐色，胸腹有白色斑點，停棲時可見明顯冠羽，在高空時翼開展保持以淺Ｖ字型翱翔，尾巴和翼下後緣為黑色有一條白色橫帶。
大冠鷲鳴叫聲是「呼、呼、悠悠阿」，聲音高昂，遠處可聽聞，尤其是在早上過後，靠著熱氣流盤旋飛上高空時。
大冠鷲主要以蛇這類爬蟲類為食，多在森林裏獵捕，也捕食蜥蜴、小型鳥、鼠類。[2]
播放媒体
大冠鷲（學名：Spilornis cheela）又名蛇鵰、蛇鷹、冠蛇鵰，粵語俗稱麻鷹，是一種中型猛禽，屬於鷹科一員。
大冠鷲分佈很廣，從亞洲南部的印度和斯里蘭卡到亞洲東南部的中國南方及印度尼西亞，築巢在森林近水邊的樹冠，鳥巢以樹枝條構成，且一巢只生一個蛋。
大冠鷲高約55至75公分，成鳥背面和後頸為黑褐色，胸部和腹部和翼下為淡褐色，胸腹有白色斑點，停棲時可見明顯冠羽，在高空時翼開展保持以淺Ｖ字型翱翔，尾巴和翼下後緣為黑色有一條白色橫帶。
大冠鷲鳴叫聲是「呼、呼、悠悠阿」，聲音高昂，遠處可聽聞，尤其是在早上過後，靠著熱氣流盤旋飛上高空時。
.jpg)
カンムリワシ（冠鷲、Spilornis cheela）は、鳥綱タカ目タカ科カンムリワシ属に分類される鳥。
インド、インドネシア、スリランカ、タイ、中国南部（福建、広東、雲南など）、日本（八重山列島： 石垣島、西表島、与那国島）、ベトナム
全長55cm。全身の羽毛は褐色で、翼や腹面には白い斑点が入る。尾羽は白く、先端部の羽毛は黒い。後頭部に白い羽毛の混じる冠羽が生えることが和名や英名の由来。
幼鳥では、胸から腹にかけての羽毛、肩羽、雨覆羽が白から黄褐色で、生後第 2暦年頃から成羽への換羽が行われる[1]。
食性は動物食で、両生類、爬虫類、甲殻類、昆虫類等を捕食する。特にヘビを好み、英名のCrested Serpent Eagle（カンムリヘビワシ、ただしヘビクイワシ科は別科）はこの食性に因む命名。南西諸島にはトビが生息しないため、トビと同じような生態的地位を占め、時には自動車に轢かれた小動物の死骸を食べることもある。樹上や電柱から獲物が通りかかるのを待ち、獲物を見つけると襲いかかる。通常のタカ類は空中から獲物に直接爪を立てる事が多いが、本種は一度獲物の傍に降り立って地上で攻撃することが多く、そのため狩りに失敗することも多い。
3-4月に樹上に木の枝を組み合わせた皿状の巣を作り、1個の卵を産む。抱卵日数は35日で、雌雄ともに抱卵する。雛は孵化してから60数日で巣立ちを終え、翌年の春に独立する。 従来、日本では繁殖が確認されていなかったが、1981年に写真家の宮崎学によって3巣の営巣が西表島で見つかり、八重山諸島での繁殖が確定された。
第14循環（2002年2月-2009年3月）の時期には石垣島が大きく開発されたため、環境の変化がどのような影響を及ぼすか懸念されている。さらに人為的に持ちこまれた外来種である、オオヒキガエルやインドクジャクの増加による影響も同様に懸念されている。また、車の増加により、交通事故も多発している[2]。
環境省では、1988年以来、数年に一度、特定の期日に石垣島及び西表島に生息しているカンムリワシの数をカウントする「カンムリワシ一斉カウント調査」を行っている。この調査では、2006年には石垣島で78羽、西表島で58羽、2012年には石垣島で110羽、西表島で78羽が確認されているが、確認個体数は天候等の条件によって異なるため、環境省那覇自然環境事務所は過去の調査結果と比べても生息個体数に大きな変化はないと推測している[3][4]。ただし、石垣島・西表島ともに網羅的な生息数調査が行われたことがなく、生息数が減少しているのかも含めて、正確な実態は不明であるため、総数を把握するための生息数調査を望む声がある[5]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_(8070748710).jpg)
,_Gembira_Loka_Zoo,_Yogyakarta,_2015-03-15_02.jpg)
