Els dermèstids (Dermestidae) són una família de coleòpters polífags. Es coneixen 50 gèneres i 1200 espècies a tot el món.[1] La seva mida varia entre 1 i 12 mm. Els adults tenen una forma del cos oval arrodonida amb el cos cobert de pèls o escates.[2] Les larves són de tipus escarabeiforme i també tenen pèls.
Els dermèstids tenen hàbits variats; la majoria dels gèneres són carronyaires i s'alimenten de restes d'animals a la fase seca de la descomposició cadavèrica o de material vegetal com la pela i el pol·len, pèl d'animals, plomes, insectes morts i fibres naturals. Les espècies del gènere Dermestes es troben en els cadàvers d'animals, mentre d'altres es troben en els nius de mamífers, ocells, abelles i vespes. Els dels gènere Thaumaglossa només viu en els ous dels màntids mentre que Trogoderma són plagues dels cereals.
Aquests coleòpters són significatius en l'entomologia forense. Algunes espècies que es troben en els cadàvers ajuden en les investigacions dels crims.
Es fan servir en la taxidèrmia i en els museus d'història natural per a netejar els esquelets dels animals. Algunes espècies de dermèstids infesten les caixes dels violins i s'alimenten del pèl de l'arc del violí.[3]
Els dermèstids (Dermestidae) són una família de coleòpters polífags. Es coneixen 50 gèneres i 1200 espècies a tot el món. La seva mida varia entre 1 i 12 mm. Els adults tenen una forma del cos oval arrodonida amb el cos cobert de pèls o escates. Les larves són de tipus escarabeiforme i també tenen pèls.
Kožojedovití (Dermestidae) je čeleď brouků, která zahrnuje kolem 1500 druhů rozšířených po celém světě. Obecné názvy některých druhů jsou "kožojed", "rušník" nebo "muzejní brouk".
Brouci jsou okrouhlého tvaru, délky od 1 do 12 mm, převažující barvy jsou tmavé, kresba pruhovitá někdy s bílými, žlutými, červenými nebo hnědými znaky. Tykadla jsou obvykle paličkovitá a zapadají do hlubokých zářezů.
Kožojedovití jsou převážně mrchožrouty a živí se kůžemi, zvířecí srstí, peřím, mrtvým hmyzem a přírodní vlákninou. Členové rodu Dermestes jsou nalézáni v trupech zdechlých zvířat, zatímco zástupci jiných rodů mohou být nalézáni v peleších a norách savců, hnízdech ptáků, včel a vos.
V muzeích používají některé druhy pro čištění koster živočichů od zbytků tkání.
Brouci rodu Thaumaglossa žijí v ootékách kudlanek, zatímco rod Trogoderma je škůdcem na zrninách.
Dermestes lardarius – larva brouka
Manduca quinquemaculata ve sbírce zničené kožojedem
Anthrenus verbasci – larva brouka
Anthrenus verbasci – výměšky larvy a zbytky její potravy
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Dermestidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kožojedovití ve Wikimedia Commons
Kožojedovití (Dermestidae) je čeleď brouků, která zahrnuje kolem 1500 druhů rozšířených po celém světě. Obecné názvy některých druhů jsou "kožojed", "rušník" nebo "muzejní brouk".
Brouci jsou okrouhlého tvaru, délky od 1 do 12 mm, převažující barvy jsou tmavé, kresba pruhovitá někdy s bílými, žlutými, červenými nebo hnědými znaky. Tykadla jsou obvykle paličkovitá a zapadají do hlubokých zářezů.
Kožojedovití jsou převážně mrchožrouty a živí se kůžemi, zvířecí srstí, peřím, mrtvým hmyzem a přírodní vlákninou. Členové rodu Dermestes jsou nalézáni v trupech zdechlých zvířat, zatímco zástupci jiných rodů mohou být nalézáni v peleších a norách savců, hnízdech ptáků, včel a vos.
V muzeích používají některé druhy pro čištění koster živočichů od zbytků tkání.
Brouci rodu Thaumaglossa žijí v ootékách kudlanek, zatímco rod Trogoderma je škůdcem na zrninách.
Die Speckkäfer (Dermestidae) stellen eine Familie der Käfer dar, die weltweit ca. 1300 Arten in 50 Gattungen aufweist.[1] In Europa kommen davon 144 Arten aus 18 Gattungen vor,[2] von denen wiederum 68 Arten in Mitteleuropa leben.
Die Käfer werden 1 bis 10 Millimeter lang und haben meist einen kompakten und rundlich-ovalen Körperbau. Sie unterscheiden sich äußerlich innerhalb der einzelnen Gattungen stark. Meist haben sie eine braune oder schwarze Grundfarbe, die bei manchen Arten mit roten, braunen oder gelben Flecken oder mit einer farbigen, durch Schuppen oder Haare ausgebildeten Binden- oder Fleckzeichnung auf den Deckflügeln ergänzt wird. Ihre Oberseite ist entweder glatt, beschuppt oder behaart. Die Anzahl der Glieder ihrer Fühler variiert stark zwischen 5 und 11, genauso wie die Form, die meistens am Ende keulenförmig oder aber gerade ist. Die Keule besteht aus 3 bis 8 Gliedern. Ihre Form ist vor allem bei den Männchen stärker ausgeprägt; bei der Gattung Thaumaglossa erreichen die Keulen eine proportional extreme Größe. Bei manchen Arten sind die Fühler auch kammförmig. Ihre Beine haben jeweils fünf Tarsenglieder. Bis auf die Arten der Unterfamilie Dermestinae haben alle Arten neben den Facettenaugen auch ein Punktauge (Ocellus).
Die Larven sind langgestreckt und dicht mit borstigen Haarbüscheln versehen. Manche Arten haben zusätzlich auch Wehrhaare.
Die Speckkäfer sind auf der ganzen Welt zu finden und kommen in einer Vielzahl von Lebensräumen vor. Einige Arten leben gemeinsam mit ihren Larven im Bodenstreu, andere sind reine Blütenbesucher oder aber Aasfresser (Dermestes). Die Gattung Anthrenus z. B. findet man bevorzugt in der Nähe von Straßen und Schuttplätzen, diese Arten sind auch gefürchtete Schädlinge in Sammlungen präparierter Tiere, da sie sich von trockenen organischen Stoffen ernähren. Die Gattung Thaumaglossa lebt ausschließlich auf den Gelegen von Fangschrecken und Trogoderma ist eine Plage im Getreideanbau. Andere Arten haben sich auf die Nester von Säugetieren, Vögeln, Bienen oder Wespen spezialisiert. Etliche Arten wurden durch den Menschen verschleppt und sind heute weltweit verbreitet.
Die Käfer sind zum Teil tagaktiv, zum Teil auch nachtaktiv. Die meisten sind Aasfresser und fressen tote, getrocknete Tiere und Insektenreste, auch in Häusern und Wohnungen. Es gibt aber auch einige, die Pflanzenteile und Pollen fressen. Die Käfer können erhebliche Schäden an Wollstoffen, Fellen und in Insekten- und Tiersammlungen anrichten. Sie werden aber auch gezielt von Museen eingesetzt (insbesondere Dermestes maculatus), um Tierskelette von Weichteilen zu reinigen.
Die Imagines mancher Arten fallen durch ihren Totstellreflex auf: Bei Störungen lassen sie sich einfach fallen und legen Fühler und Beine an.
Zur Verpuppung bohren manche Arten (z. B. Dermestes) Gänge auch in harte Materialien, was an Handelsgütern große Schäden verursachen kann. Die Verpuppung findet innerhalb der letzten Puppenhülle statt. Je nach Art werden pro Jahr eine oder mehrere Generationen hervorgebracht. Manche Arten, besonders die Kulturfolger, können in der Nähe des Menschen auch in der kalten Jahreszeit ununterbrochen Generationen hervorbringen.
Der älteste indirekte fossile Nachweis von Speckkäfern gelang 2008 an Knochen des etwa 155,7 bis 150,8 Mio. Jahre alten Dinosauriers Camptosaurus. Die Spurenfossilien an der Knochensubstanz zeigen die Fraßaktivitäten der Käfer sowohl an der Oberfläche als auch im Inneren des Knochens, das von mit ausgeschiedenem Knochenmaterial gefüllten Bohrgängen durchzogen ist. Abdrücke der Mandibel und das charakteristische Fraßbild weisen auf Speckkäfer als Verursacher der Spuren hin.[3] Außerdem sind Vertreter dieser Familie aus verschiedenen Bernsteinvorkommen bekannt. Der älteste Beleg in Bernstein – bis zur Entdeckung des vorgenannten Fossils der älteste Nachweis dieser Käferfamilie überhaupt – wurde im unterkreidezeitlichen Libanon-Bernstein (etwa 130 Mio. Jahre) gefunden. Vertreter verschiedener Gattungen dieser Familie sind aus dem eozänen Baltischen Bernstein (40 bis 50 Mio. Jahre) bekannt. Auch in Bernsteinvorkommen aus Burma und Mexiko sowie in Dominikanischem Bernstein (alle tertiären Alters) sind Speckkäfer gefunden worden.[4]
Die Speckkäfer (Dermestidae) stellen eine Familie der Käfer dar, die weltweit ca. 1300 Arten in 50 Gattungen aufweist. In Europa kommen davon 144 Arten aus 18 Gattungen vor, von denen wiederum 68 Arten in Mitteleuropa leben.
Terixoʻrlar (Dermestidae) -qoʻngʻizlar oilasi. 800 ga yaqin turi maʼlum. Tanasining uz. 2–12 mm, silindrsimon yoki oval, moʻylovi kalta. Lichinkasi harakatchan, tanasi xitin qoplagʻich va uzun tuklar bilan qoplangan. T. hayvon va oʻsimlikning quruq mahsulotlari (moʻyna, teri, quruq meva, gerbariy va boshqalar), ayrim turlari gul changi bilan oziklanadi. Vetchina terixoʻri, muzey terixoʻri, moʻyna terixoʻri kabi zararkunanda turlari bor. T.ga karshi kurashish uchun omborlar dezinseksiya qilinadi.
Теричилдер (лат. Dermestidae) — майда коңуздардын бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр кирет: тарпкор теричил (лат. Dermestes lardarius), тыбыткор теричил (Attagenus pellio), музей теричили (Anthrenus museorum), Фриш теричили (Dermestes frischi).
Теричилдер (лат. Dermestidae) — майда коңуздардын бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр кирет: тарпкор теричил (лат. Dermestes lardarius), тыбыткор теричил (Attagenus pellio), музей теричили (Anthrenus museorum), Фриш теричили (Dermestes frischi).
Dermestidae are a family of Coleoptera that are commonly referred to as skin beetles. Other common names include larder beetle, hide or leather beetles, carpet beetles, and khapra beetles. There are over 1,800 species described.[1]
Dermestids have a variety of habits; most genera are scavengers that feed on dry animal or plant material, such as skin or pollen, animal hair, feathers, dead insects and natural fibers. Members of Dermestes are found in animal carcasses, while others may be found in mammal, bird, bee, or wasp nests. Thaumaglossa only lives in the egg cases of mantids, while Trogoderma species are pests of grain.
These beetles are significant in forensic entomology. Some species are associated with decaying carcasses, which helps with criminal investigations. Some species are pests (urban entomology) and can cause extensive damage to natural fibers in homes and businesses.
They are used in taxidermy and by natural history museums to clean animal skeletons. Some dermestid species, commonly called "bow bugs", infest violin cases, feeding on the bow hair.[2]
Adult Dermestidae are generally small beetles (1–12 mm long), rounded to oval in shape, with hairy or scaly elytra that may form distinctive and colourful patterns.[3][4] Except in genera Dermestes and Trichelodes, there is a single ocellus in the middle of the head. The antennae are clubbed (except in male Thylodrias contractus) and usually fit into a groove on the underside of the thorax, concealing them when the beetle is at rest. Adult females of T. contractus are notable for being larviform, meaning they retain a larval morphology even into adulthood.[3]
Larval Dermestidae range from 5 to 15 mm long and are usually covered in tufts of long, dense hairs (setae).[4] In subfamily Megatominae and the genus Trinodes, some of these setae are hastisetae: barbed setae ending in spear-like heads (hasta being the Latin word for "spear"). Hastisetae serve a defensive role, detaching and entangling predators.[5]
Pupae of subfamilies Dermestinae and Attageninae are covered in structures known as gin-traps, as defense against predators. Pupae of Megatominae are protected within the exuviae of the last larval instar.[5]
Dermestid larvae are typically found on dry organic items that are hard for other organisms to digest, such as dried foodstuffs, skins, hides, wood and other natural fibers. In forensic studies, the larvae are found on human corpses during the dry and skeletal phases of decomposition, which occurs several days after death.[4][6] Larvae also move away from light and often hide in any cavity in order to remain undisturbed.[4] In natural habitats, they can be found on animal carcasses, under bark, and in the webs, nests and burrows of various animals.[3]
Larvae of subfamilies Dermestinae and Attageninae (which lack hastisetae), burrow into feeding substrates, pupate in concealed locations, and show fast escape behaviours when disturbed. Larvae of Megatominae (which have hastisetae), do not burrow, pupate where they have been feeding, and their response to disturbance is to stop moving, arch the body and spread the hastisetae. This difference may be because hastisetae would be a hindrance for burrowing larvae.[5]
Adult dermestids are known to feed on pollen and nectar.[3] Adults of Dermestes are cannibalistic and will eat young larvae and pupae; this means that when kept in captivity, adults should be placed in separate containers from the immature stages.[4]
Dermestid beetles are destructive to a number of common items. Natural fibers such as wool, silk, cotton, linen, fur, or feathers are much more prone to attack than synthetic fibers.[7] Dermestids also attack chocolate, copra, and cocoa beans.[8]
Dermestid hastisetae, both those attached to exuviae and those shed by larvae, cause health problems in humans when inhaled (rhinoconjunctivitis, asthma), ingested in contaminated food (nausea, fever, diarrhea, proctitis, perianal itching) or touched with skin (dermatitis).[5]
Dermestes maculatus, hide beetles, also have the potential to offer investigators an estimation of the time since death in homicide or questionable cases.[9][10] Similar to the use of flies in forensic entomology, the arrival of D. maculatus to carrion occurs in a predictable succession. Adult D. maculatus beetles generally arrive 5 to 11 days after death.[11] In an attempt to refine this relatively wide range, recent research has repeated arthropod succession studies.[12][13] These studies are applied to estimate the arrival of various species of Dermestidae after death. Development for dermestids is temperature dependent, and the optimal temperature for D. maculatus is 30 °C. Development data is normalized using Accumulated Degree Days.[14] Dermestids can also be used in cases involving entomotoxicology, where feces and shed larval skins can be analyzed for toxins.
Dermestes maculatus collected from raccoon carcass:
Lateral view (Dermestes maculatus)
Head view (D. maculatus)
Ventral view (D. maculatus)
Dorsal view (D. maculatus)
Dermestidae contains the following 74 genera:[1]
The larva of the larder beetle Dermestes lardarius is longer than the adult and is covered in reddish brown or black setae.[15] It has two back-curved, spine-like appendages on the posterior end. The larva of the black larder beetle has less strongly curved appendages.[4] Mature larvae of both species tend to bore into hard substrates such as wood, cork, and plaster to pupate.[16]
Larder beetles are infrequent household pests.[17] Adults and larvae feed on raw skins and hides. Adult larder beetles are generally 1/3 to 3/8 of an inch long and are dark brown with a broad, pale yellow spotted band across the upper portion of the elytra. There are three black dots arranged in a triangle shape on each wing. The sternum and legs of the larder beetle are covered in fine, yellow setae. Adult larder beetles are typically found outdoors in protected areas during the winter, but during the spring and early summer they enter buildings. Females lay approximately 135 eggs near a food source, and the eggs will hatch in about 12 days. The life cycle of larder beetles lasts around 40 to 50 days.[16]
The black larder or incinerator beetle, Dermestes ater, is completely dark with scattered yellow setae on the body. It is similar to Dermestes maculatus but lacks serrations on its elytra. Its ventral surface is yellow instead of white. This beetle is a pest of fish, mushrooms, and cheese.[4][16][18]
Dermestes maculatus, known as the hide beetle, leather beetle, or skin beetle, feeds on raw skins and hides like the larder beetle.[16] This species is similar in appearance to the larder beetle, with larvae covered in short and long reddish brown or black setae, but its two spine-like posterior appendages curve forward.[16] Also, in adults, the forewings are dark brown and the sternum is mostly white with some black.[4][18][19] Its life cycle is 60 to 70 days and the female can lay up to 800 eggs.[16]
The hide and larder beetles both feed on an assortment of animal protein based products and cause serious damage in the areas of silkworm production and museums.[17]
Carpet beetle larvae start to feed as soon as they hatch. They are carrot shaped and heavily covered with setae, especially on their posterior end. The number of instars typically ranges from five to 11 and in some cases may reach as high as 20. Larvae of the black carpet beetle Attagenus megatoma may grow up to 1⁄2 inch (13 mm) and be yellow to brown in color. Other types of carpet beetle are regularly 1⁄4 to 1 inch (6.4 to 25.4 millimetres) long and covered with dark setae. Certain species have distinctive tufts of setae extending from their posterior end. These beetles are attracted to soiled fabrics and crevices where dead insects may serve as a food source.[17][20] The larvae of the carpet beetle are often referred to as "woolly bears" or "buffalo moths".
The black carpet beetle, Attagenus megatoma, is a widely known stored product pest and one of the most destructive because of its potential damage to household products containing keratin, which is a protein found in animal hair and feathers.[17][21] They are also able to burrow through various types of food packaging, allowing passage for other insects.
Females can lay up to 90 eggs and they hatch in about 8 to 15 days. Generally, this species only has one generation a year.[17] The time it takes to become an adult varies from six months to a year. In addition, an adult black carpet beetle can live for an additional two months.[22] The average adult size is about 2.8 to 5 mm long and they are oval, dark brown to shiny-black in color, and have brown legs.[20][22]
The varied carpet beetle, Anthrenus verbasci, attacks typical household objects. Carpet beetles are normally associated with things such as carpets, wool, furs, and any processed animal or plant food. Their appetite also includes dead insects, spiders, and even nectar and pollen. They are typically found throughout the United States and Canada.[23] Females can lay up to 40 eggs and the number of larval instars is seven or eight. The time it takes to become an adult varies from about eight months to a year. In addition, the adults can live around 2 to 6 weeks. This species varies in shape, size, color, and pattern of scales. On average, the adults are 2 to 3 mm in length and have scales that vary from white, brown, yellow, or even gray-yellow.[22] The hairs of the larvae can cause allergic reactions such as contact dermatitis or blisters in humans who come into contact with the sharp tiny hairs.
On hatching, the larvae of khapra beetle (Trogoderma granarium) are around 1.6 to 1.8 mm long and mostly covered with dense setae, some simple and some barbed. Larvae are yellow-white but the head and body setae are brown. As the larvae further develop, their color changes to a golden or reddish brown and the abdomen portion becomes proportionally shorter. The mature larvae reach a maximum length of 6 mm long and 1.5 mm wide.[24]
The khapra beetle is a stored-product pest. Infestations are difficult to control because they crawl into cracks and crevices, remaining for long periods of time.[24] They tend to infest grains and create serious losses to stored products.[4] The adults are covered with setae and are approximately 1.5 to 3 mm long and 1 to 2 mm wide. Male khapra beetles are brown to black with reddish brown markings on the elytra. Females are slightly larger and are lighter in color. The short, 11 segmented antennae has a club of 3 to 5 segments, which fit into a groove on the side of the pronotum.[24]
Modern methods of meat slaughtering, storage, and distribution have reduced potential infestations of hide beetles. Proper housekeeping is crucial for the prevention of infestations. Dead insects in homes usually attract these beetles because they are a prime food source for hide and larder beetles. Food must be tightly sealed or stored in a refrigerator to avoid any beetle access. Freezing food for a week or heating meat in a pan or microwave for prolonged lengths can kill insects found in infested foods and prevent them from spreading.[16]
Household fibers, such as wool and silk, are especially prone to moth damage and special cleaning, which includes moth proofing, needs to be done frequently. Application of insecticides must be by spot treatment to crack and crevice sites where they are suspected of hiding. Pyrethrins are labeled for use against hide beetles. Insecticides used for carpet beetles are also appropriate to use against hide and larder beetles.[16]
Regular cleaning of spilled food or lint will eliminate any sites for potential breeding. Susceptible items like food, woolens, and furs should be stored in an insect-proof container. If an infestation is suspected then the source of the problem must be removed and destroyed to further limit any possibility of spreading. These beetles can be killed with extreme heat or exposure to freezers.[25]
Pyrethroid insecticides can be used to control carpet beetles. These contain active ingredients such as permethrin, bifenthrin, deltamethrin and tralomethrin.[25]
Diatomaceous earth is also effective.[26][27]
The grub of a larder beetle (Dermestes lardarius)
Dermestidae damage to a Manduca quinquemaculata in an insect collection
The larva of Anthrenus verbasci beetle
The larva of an Anthrenus verbasci beetle, frass, cast skin & a single grain of blue rodent bait damaged by the larva
Carpet beetle damaging a Sceliphron destillatorius in an insect collection
Dermestidae are a family of Coleoptera that are commonly referred to as skin beetles. Other common names include larder beetle, hide or leather beetles, carpet beetles, and khapra beetles. There are over 1,800 species described.
Dermestids have a variety of habits; most genera are scavengers that feed on dry animal or plant material, such as skin or pollen, animal hair, feathers, dead insects and natural fibers. Members of Dermestes are found in animal carcasses, while others may be found in mammal, bird, bee, or wasp nests. Thaumaglossa only lives in the egg cases of mantids, while Trogoderma species are pests of grain.
These beetles are significant in forensic entomology. Some species are associated with decaying carcasses, which helps with criminal investigations. Some species are pests (urban entomology) and can cause extensive damage to natural fibers in homes and businesses.
They are used in taxidermy and by natural history museums to clean animal skeletons. Some dermestid species, commonly called "bow bugs", infest violin cases, feeding on the bow hair.
Los derméstidos (Dermestidae) son una familia de coleópteros polífagos con 500 a 700 especies descritas,[2] algunas de las cuales son plagas de productos humanos, como pieles, alfombras, etc.
Su tamaño oscila entre 1 y 12 mm de longitud. La cabeza está inclinada hacia abajo y es solo parcialmente visible desde arriba; poseen un ocelo en la frente (excepto los Dermestinae); antenas con un número variable de segmentos según los grupos, terminadas en una maza formada por uno o varios artejos. Pronoto tan ancho como la base de los élitros. Alas bien desarrolladas. Patas cortas, con cinco artejos en los tarsos.
Tanto las larvas como los adultos viven en excrementos animales, bajo la corteza de los árboles, en nidos de aves, en carroña, etc.; algunas especies se alimentan de larvas de abejas y avispas o huevos de arañas. Algunos adultos del género Anthrenus se alimentan de polen.
Algunas especies, como Anthrenus scrophulariae, son antropófilos, viviendo a expensas de casi cualquier producto de origen animal en las viviendas humanas, donde causan destrozos en prendas de piel, alfombras, ropa, etc. Las larvas de algunas especies, como Anthrenus museorum, y otras del mismo género, o Trogoderma angustum pueden destruir las colecciones de los museos.
Algunas especies son usadas en medicina forense para determinar la fecha de muerte de un cadáver.[3][4] En taxidermia, se los usa para limpiar especímenes y remover todas las partes carnosas.[5]
Estos 42 géneros pertenecen a Dermestidae:
Data sources: i = ITIS,[6] c = Catalogue of Life,[7] g = GBIF,[8] b = Bugguide.net[9]
Larva de (Dermestes lardarius)
Daño causado a Manduca quinquemaculata en una colección de insectos
Larva de Anthrenus verbasci
Larvas de Anthrenus verbasci, residuos y semilla
Daño causado por Anthrenus a Sceliphron destillatorius en una colección de insectos
.jpg)
_(27683819884).png)
.png)
_Female_Syn.-_Globicornis_nigripes_(Fabricius,_1792)_(32552947205).png)
.jpg)
|url-status= ignorado (ayuda) Los derméstidos (Dermestidae) son una familia de coleópteros polífagos con 500 a 700 especies descritas, algunas de las cuales son plagas de productos humanos, como pieles, alfombras, etc.
Zeden dermestidoen familiako zenbait intsektu koleopteroren izena da. 15 mm luze egin daitezke. Labezomorroaren itxurakoak, biribil antzak edo luzaranak, izan daitezke. Kolorez marroi gorrixkak edo zuri-beltzak izaten dira, eta antenen puntak zabalak dituzte. Zeden mota ezagunenak urdai-zedena (Dermestes maculatus), kolorez marroixka dena eta larrua eta haragi andeatua jaten dituena, eta bihitegietako zedena (Dermestes lardarius), kolorez zuri-beltza dena eta labore hazia jaten duena, dira.
Zeden dermestidoen familiako zenbait intsektu koleopteroren izena da. 15 mm luze egin daitezke. Labezomorroaren itxurakoak, biribil antzak edo luzaranak, izan daitezke. Kolorez marroi gorrixkak edo zuri-beltzak izaten dira, eta antenen puntak zabalak dituzte. Zeden mota ezagunenak urdai-zedena (Dermestes maculatus), kolorez marroixka dena eta larrua eta haragi andeatua jaten dituena, eta bihitegietako zedena (Dermestes lardarius), kolorez zuri-beltza dena eta labore hazia jaten duena, dira.
Ihrakuoriaiset[1] (Dermestidae, myös haaskakuoriaiset[2]) on kovakuoriaisheimo. Eri lajeja on n. 700 joista suomessa on 20.[3] Ne ovat useimmiten mustia tai harmaan- ja mustankirjavia väriltään. Ihrakuoriaiset ovat alun perin käyttäneet ravinnokseen eläinperäistä jätemateriaalia. Nykyisin useat ihrakuoriaisiin kuuluvat lajit ovat ihmisten läheisyydessä eläviä haittaeläimiä, jotka voivat syödä villaa, nahkaa, turkiksia ja silkkiä. Ihrakuoriaisten toukat ovat pitkäkarvaisia.[4]
Ihrakuoriaisiin kuuluvia lajeja ovat muun muassa vyöihrakuoriainen (Dermestes lardarius), pilkkuturkiskuoriainen (Attagenus pellio) ja ryijykuoriainen (Anthrenus verbasci).[4]
Ihrakuoriaiset (Dermestidae, myös haaskakuoriaiset) on kovakuoriaisheimo. Eri lajeja on n. 700 joista suomessa on 20. Ne ovat useimmiten mustia tai harmaan- ja mustankirjavia väriltään. Ihrakuoriaiset ovat alun perin käyttäneet ravinnokseen eläinperäistä jätemateriaalia. Nykyisin useat ihrakuoriaisiin kuuluvat lajit ovat ihmisten läheisyydessä eläviä haittaeläimiä, jotka voivat syödä villaa, nahkaa, turkiksia ja silkkiä. Ihrakuoriaisten toukat ovat pitkäkarvaisia.
Ihrakuoriaisiin kuuluvia lajeja ovat muun muassa vyöihrakuoriainen (Dermestes lardarius), pilkkuturkiskuoriainen (Attagenus pellio) ja ryijykuoriainen (Anthrenus verbasci).
Les Dermestidae (dermestidés) sont une famille de petits coléoptères détritiphages. Ils sont caractérisés par des écailles colorées ou sombres qui recouvrent leur corps. Les larves sont très velues et attaquent les denrées stockées (viandes séchées, fourrures, collections d'histoire naturelle, lainage, livres, grains).
Elle a été décrite par Pierre André Latreille (1762-1833) en 1804.
Une vingtaine d'espèces de dermestidés vivent au Québec. Ces insectes, dont le nom signifie « mangeurs de peau », sont fréquemment trouvés dans les habitations. Les principaux sont :
Selon Catalogue of Life (31 août 2014)[1] :
Selon ITIS (31 août 2014)[2] :
Les Dermestidae (dermestidés) sont une famille de petits coléoptères détritiphages. Ils sont caractérisés par des écailles colorées ou sombres qui recouvrent leur corps. Les larves sont très velues et attaquent les denrées stockées (viandes séchées, fourrures, collections d'histoire naturelle, lainage, livres, grains).
Elle a été décrite par Pierre André Latreille (1762-1833) en 1804.
Os derméstidos (Dermestidae) son unha familia de coleópteros dos que hai de 500 a 700 especies en todo o mundo. En tamaño van desde 1 a 12 mm. Unha características clave dos adultos é ter corpos con forma oval cubertos de escamas ou sedas.[1] As antenas xeralmente teñen forma de maza e encaixan en fendas profundas do corpo. Os fémures traseiros tamén encaixan en ocos das coxas da pata. As larvas son scarabeiformes e tamén igualmente sedas.
Os derméstidos teñen hábitos variados; a maioría dos xéneros son preeiros e aliméntanse de animais secos ou material vexetal, como pel ou pole, pelo animal, plumas, insectos mortos e fibras naturais. Os membros do xénero Dermestes encóntranse en cadáveres animais, mentres que outros poden encontrarse en niños e tobos de mamíferos, aves, abellas ou avespas. Os Thaumaglossa só viven entre ovos de mántidos, e os Trogoderma son pragas dos grans de cereais.
Estes escaravellos son importantes en entomoloxía forense. Algunhas especies sábese que están asociadas con carcasas en descomposición, o que é unha axuda nas investigacións criminais. Algunhas especies son pragas (danan produtos almacenados) e poden causar grandes danos a produtos de fibras naturais en casas e comercios.
Utilízanse en taxidermia e nos museos de historia natural para limpar esqueletos animais. Algunhas especies de derméstidos infestan os estoxos de violíns, alimentándose dos pelos do arco.[2]
Os derméstidos son destrutivos para diversos produtos. As fibras naturais como a la, seda, algodón, liño, pelames, ou plumas son máis facilmente atacadas por eles que as fibras sintéticas.[3] Tamén atacan o chocolate, copra e cocos.[4] A maiorís dos danos fanos as larvas, mentres que os adultos se alimentan de flores e arbustos.
Dermestes maculatus pode ofrecer aos investigadores unha estimación do tempo dunha morte desde que se cometeu un homicidio ou caso sospeitoso.[5][6] De xeito similar ao que ocorre coas moscas en entomoloxía forense, a chegada de D. maculatus a un cadáver ocorre nunha sucesión predicible. O D. maculatus adulto xeralmente chega de 5 a 11 días despois da morte.[7] Nun intento de afinar este intervalo relativamente grande, en investigacións recentes repetíronse os estudos sobre a sucesión de artrópodos nos cadáveres.[8][9] Estes estudos aplícanse para estimar a chegada de varias especies de derméstidos despois dunha morte. O desenvolvemento dos dermétidos depende da temperatura, e a temperatura óptima para D. maculatus é de 30˚C. Os datos de desenvolvemento normalízanse usando graos día acumulados.[10] Os derméstidos poden utilizarse en casos que implican entomotoxicoloxía, nos que as feces e exuvias das mudas larvarias poden analizarse para ver a presenza de toxinas.
Como todos os escaravellos os derméstidos teñen un desenvolvemento completo ou holometábolo, que comprende as fases de ovo, larva, pupa e adulto. A diferenza do que ocorre no desenvolvemento ametábolo ou hemimetábolo, no que as ás da larva se orixinan como xemas alares e, a medida que avanza o desenvolvemento, as ás empezan a desenvolverse externamente, as larvas de derméstidos nunca teñen xemas alares visibles. As larvas de derméstidos están profundamente cubertas de sedas de varias lonxitudes que lles dan un aspecto xeral "peludo".[11] As larvas son xeralmente de marróns escuras a negras e posúen un par de apéndices parecidos a espiñas ao final do abdome. A maioría ds larvas de escaravellos teñen pezas bucais mastigadoras,[12] unha cápsula na cabeza ben visible, que está esclerotizada, e tres pares de patas torácicas ben desenvolvidas que as distinguen doadamente das larvas de dípteros (careixas). O tamaño da larva depende da especie e normalmente é de menos de 13 mm. As larvas de derméstidos encóntranse xeralmente en produtos orgánicos que son difíciles de dixerir por outros organismos, como alimentos secos, peles, coiros, madeira e outras fibras naturais. En estudos forenses, as larvas encóntranse en cadáveres humanos durante as fases seca e esquelética de descomposición, que teñen lugar varios días despois da morte.[1][13] As larvas xeralmente foxen da luz e adoitan agocharse nalgunha cavidade para que non as molesten.[1]
Estes 41 xéneros pertencen á familia Dermestidae:
Fontes dos datos: i = ITIS,[14] c = Catalogue of Life,[15] g = GBIF,[16] b = Bugguide.net[17]
A larva de Dermestes lardarius é máis longa que o adulto e está cuberta de sedas marróns avermelladas ou negras.[18] No extremo do abdome ten dous apéndices curvados cara atrás similares a espiñas, máis curvados que a larva do Dermestes ater.[1] As larvas maduras de ambas as especies adoitan perforar substratos duros como a madeira, cortiza e xeso para pupar.[19]
A larva de D. lardarius raramente é unha praga doméstica.[11] Os adultos e larvas aliméntanse de peles e coiros sen curtir. Os adultos son xeralmente de 8,5 a 9,6 mm de longo e son marróns escuros cunha banda ancha amarela clara a través da porción superior dos élitros. Teñen tres puntos negros dispostos en triángulo en cada á. O esterno e patas están cubertas de sedas amarelas finas. Os adultos encóntranse normalmente fóra das casas en áreas protexidas durante o inverno, pero durante a primavera e inicio do verán entran nas casas. As femias poñen aproximadamente 135 ovos preto dunha fonte de alimento, e os ovos eclosionan en 12 días. O ciclo de vida desta especie dura de 40 a 50 días.[19]
O D. ater é completamente escuro con sedas amarelas espalladas polo corpo. É similar a Dermestes maculatus pero carece de élitros con aserraduras. A súa superficie ventral é amarela en vez de branca. Este escaravello é unha praga para os peixes, cogomelos e o queixo gardado nas casas.[1][19][20]
Dermestes maculatus aliméntase de peles e coiros sen curtir igual que D. lardarius.[19] Esta especie é similar en aspecto a D.lardarius, con sedas marróns avermelladas ou negras curtas e longas, mais os seus apéndices con forma de espiña posteriores están curvados cara adiante.[19] Ademais, as ás anteriores son marróns escuras e o esterno é principalmente branco con algo de negro.[1][20][21] O seu ciclo de vida é de 60 a 70 días e as femias poden poñer ata 800 ovos.[19]
Tanto D. maculatus coma D. lardarius aliméntanse de diversos produtos baseados en proteínas animais e causan graves danos nas zonas onde se cría o verme da seda para obter seda e en museos.[11]
As larvas de Attagenus empezan a alimentarse inmediatamente despois de eclosionar. Teñen forma de cenoira e están moi cubertas de sedas, especialmente na súa parte posterior. O número de estadios varía de 5 a 11 e nalgúns casos chega a 20. As larvas de Attagenus megatoma poden medrar ata 12 mm e son de cor amarelo a marrón. Noutras especies son de 6 a 25 mm de longo e están cubertas de sedas escuras. Certas especies teñen distintivos penachos de sedas que se estenden desde o extremo posterior. Estes escaravellos son atraídos por tecidos sucios e gretas onde os insectos mortos poden servirlles de alimento.[11][22].
O Attagenus megatoma é unha praga de produtos almacenados que poida comer e unha das máis destrutivas polo seu potencial de danar produtos que hai nas casas que conteñan queratina, que é a proteína que forma os pelos e plumas.[11][23] Tamén escavan en varios tipos de paquetes para alimentos, o que permite o paso doutros insectos. As femias poden poñer ata 90 ovos e eclosionan en de 8 a 15 días. Xeralmente, esta especie só ten unha xeración por ano.[11] O tempo que tarda en chegar a adulto varía de seis meses a un ano. Ademais, un adulto pode vivir outros dous meses máis.[24] O tamaño medio dun adulto é duns 2,8 a 5 mm de longo e son ovais, de marróns escuras a negro brillante e teñen patas marróns.[22][24]
O Anthrenus verbasci ataca obxectos típicos das casas. Están normalmente asociados con obxectos como as alfombras, la, pelames e calquera alimento animal procesado ou vexetal. A súa dieta tamén inclúe os insectos mortos, arañas e mesmo néctar e pole. As femias poden poñer ata 40 ovos e o número de estadios larvarios vai de 7 a 8. Tarda en facerse adulto de oito meses a un ano. Ademais, os adultos poden vivir de dúas a seis semanas. Esta especie varía en forma, tamaño, cor e padrón de escamas. Como media, os adultos miden de 2 a 3 mm de longo e teñen escamas que varían desde brancas a marróns, amarelas ou gris amarelado.[24] Os pelos das larvas poden causar reaccións alérxicas como dermatite de contacto ou vinchas en humanos que tiveron contacto con eles.
Ao eclosionaren, as larvas de Trogoderma son de 1,6 a 1,8 mm de longo e están densamente cubertas de sedas. As larvas de Trogoderma granarium teñen sedas corporais características, como pelos simples e pelos barbados. As larvas son branco amareladas pero a cabeza e as sedas do corpo son marróns. A medida que se desenvolven, as larvas cambian de cor a dourado ou marrón avermellado e a porción do abdome faise proporcionalmente máis curto. As larvas maduras alcanzan unha lonxitude máxima de 6 mm e 1,5 mm de ancho.[25]
T. granarium é unha praga de produtos almacenados. As infestacións son difíciles de controlar porque se arrastran ata gretas e intersticios, permanecendo alí durante longos períodos de tempo.[25] Tenden a infestar grans de cereais e xeran graves perdas nos produtos almacenados.[1] Os adultos están cubertos de sedas e son aproximadamente de 1,5 a 3 mm de longo e de 1 a 2 mm de ancho. Os machos son de marróns a negros con marcas marróns avermelladas nos élitros. As femias son lixeiramente máis grandes e de cor máis clara. As súas curtas antenas de 11 segmentos teñen unha maza de 3 a 5 segmentos, que encaixan nunha fenda na parte lateral do pronoto.[25]
Os métodos modernos de sacrificar os animais para carne, almacenala e distribuíla reduciron moito as potenciais infestacións por estes escaravellos. A limpeza das casas é fundamental para impedir as infestacións. Os insectos mortos das casas xeralmente atraen estes escaravellos porque son a súa fonte primaria de alimento. Os alimentos deben ser estreitamente selados ou almacenados nun refrixerador para evitar calquera posible acceso dos escaravellos. A comida conxelada durante unha semana ou a carne quentada nunha tixola, pota ou microondas durante tempo prolongado pode matar os insectos que se encontran en alimentos infestados e impedir que se espallen.[19]
As fibras que se gardan nas casas, como a la e seda son especialmente susceptibles ao seu ataque e deben limparse frecuentemente. A aplicación de insecticidas debe facerse por tratamento nos puntos afectados en gretas e fendas onde se sospeita que se agochan. As piretrinas están etiquetadas para o seu uso contra estas especies. Os insecticidas usados para os Attagenus e Anthrenus tamén serven contra os Dermestes.[19]
A limpeza regular de alimentos vertidos ou fíos e penuxes elimina os sitios de crianza potencial destas especies. Produtos susceptibles como alimentos, os de la e pelames deberían almacenarse nun contedor impermeable para os insectos. Se se sospeita dunha infestación entón a fonte do problema debe ser eliminada e destruída para limitar que se poidan espallar. Estes escaravellos poden matarse con altas temperatras ou conxelación.[26]
Os insecticidas piretroides poden utilizarse para controlalos, que conteñen compoñentes activos como permetrina, bifentrina, deltametrina, tralometrina.[26]
A terra de diatomeas é tamén efectiva.[27][28]
Larva de Dermestes lardarius
Danos causados por derméstidos a unha Manduca quinquemaculata nunha colección de insectos
Larvas de Anthrenus verbasci
Larva de Anthrenus verbasci, excrementos do insecto, muda da cutícula e un só gran de cebo de veleno azul para ratos danado pola larva
Anthrenus danando un Sceliphron destillatorius nunha colección de insectos
Os derméstidos (Dermestidae) son unha familia de coleópteros dos que hai de 500 a 700 especies en todo o mundo. En tamaño van desde 1 a 12 mm. Unha características clave dos adultos é ter corpos con forma oval cubertos de escamas ou sedas. As antenas xeralmente teñen forma de maza e encaixan en fendas profundas do corpo. Os fémures traseiros tamén encaixan en ocos das coxas da pata. As larvas son scarabeiformes e tamén igualmente sedas.
Os derméstidos teñen hábitos variados; a maioría dos xéneros son preeiros e aliméntanse de animais secos ou material vexetal, como pel ou pole, pelo animal, plumas, insectos mortos e fibras naturais. Os membros do xénero Dermestes encóntranse en cadáveres animais, mentres que outros poden encontrarse en niños e tobos de mamíferos, aves, abellas ou avespas. Os Thaumaglossa só viven entre ovos de mántidos, e os Trogoderma son pragas dos grans de cereais.
Estes escaravellos son importantes en entomoloxía forense. Algunhas especies sábese que están asociadas con carcasas en descomposición, o que é unha axuda nas investigacións criminais. Algunhas especies son pragas (danan produtos almacenados) e poden causar grandes danos a produtos de fibras naturais en casas e comercios.
Utilízanse en taxidermia e nos museos de historia natural para limpar esqueletos animais. Algunhas especies de derméstidos infestan os estoxos de violíns, alimentándose dos pelos do arco.
I Dermestidi (Dermestidae Latreille, 1804) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Coleotteri.[1][2]
Sono insetti generalmente di piccole dimensioni (raramente sopra i 5 mm) e presentano spesso colorazioni scure e opache. Alcune specie del genere Anthrenus presentano le elitre marmorizzate. Le zampe degli adulti sono corte ed estremamente sottili e non consentono all'insetto di muoversi velocemente. Quando l'insetto cade sulla schiena può utilizzare le ali (che in parecchie specie sono molto grandi, arrivando a misurare fino a ¾ della lunghezza dell'intero corpo) per fare leva e raddrizzarsi. Le larve si nutrono di carcasse di altri insetti morti e sono dotate di tre paia di zampe locomotorie molto corte e sottili che vengono utilizzate solo per brevi tratti anche perché le larve tendono a stare vicino al luogo di deposizione. La testa degli adulti presenta delle mandibole più piccole rispetto a quelli delle larve che sono utilizzate per nutrirsi del nettare dei fiori.
Lo sviluppo di questi insetti dura circa 1 anno: l'insetto passa l'autunno e l'inverno come larva (che si sviluppa all'interno delle carcasse di mammiferi o di insetti morti di grandi dimensioni) per poi raggiungere la fase adulta con l'arrivo della primavera. I dermestidi adulti sono molto diffusi, ma è difficile osservarli vista la loro grande abilità nel mimetismo. La cromatura delle elitre, infatti, permette loro di essere poco visibili sulle piante.
I dermestidi sono distribuiti in tutto il mondo eccetto le regioni polari.
Frequentano spesso e volentieri le zone abitate dagli uomini e sono talora presenti anche all'interno delle case.
La famiglia Dermestidae comprende le seguenti sottofamiglie, tribù e generi:[2]
I Dermestidi (Dermestidae Latreille, 1804) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Coleotteri.
Kailiavabaliai (lot. Dermestidae, angl. Skin beetles, vok. Speckkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima. Vabalai nedideli, 1-12 mm dydžio. Kūnas paprastai kompaktiškos apvalios formos, apaugęs tankiais plaukeliais ar žvyneliais, tamsios spalvos. Jų antenos trumpos, buožiškos, įguldomos į specialią vagutę. Galva įtraukta į prieškrūtinį. Kaktoje dauguma rūšių turi paprastąją akutę (kiti vabali jos neturi).
Lervos verpstiškos, plaukuotos. Jos, kartais ir vabalai, minta gyvulinės kilmės produktais. Žaloja kailių dirbinius, odas, plunksnas, iškamšas, vabzdžių kolekcijas. Aptinkami butuose, sandėliuose, miško paklotėje, ant žiedų.
Pasaulyje yra apie 700 rūšių. Lietuvoje žinomos 22 rūšys iš šių genčių:
Ādgraužu dzimta (latīņu: Dermestidae Latreille, 1804) ir vaboļu dzimta, kurā ietilpst apmēram 600 sugas. Pieaugušie īpatņi un kāpuri barojas ar sausām augu un dzīvnieku atliekām, dažas sugas barojas ar putekšņiem; citi pieaugušie īpatņi no Anthrenus un Attagenus ģintīm barojas uz ziediem, citi nebarojas vispār.[1]
Ādgraužu kāpuriem uz ķermeņa virsmas ir ērkšķveidīgi vai šķepveidīgi matiņi, kas var radīt alerģiskas reakcijas ar niezošu sajūtu, papulovezikulāro ādas bojājumu. Ādgraužu kāpuri ir bieži sastopami dzīvokļa piederumos, tādos kā grīda paklājā, pledā un apšuvumos vai glabātās drēbēs.[2]
Ādgraužu dzimta (latīņu: Dermestidae Latreille, 1804) ir vaboļu dzimta, kurā ietilpst apmēram 600 sugas. Pieaugušie īpatņi un kāpuri barojas ar sausām augu un dzīvnieku atliekām, dažas sugas barojas ar putekšņiem; citi pieaugušie īpatņi no Anthrenus un Attagenus ģintīm barojas uz ziediem, citi nebarojas vispār.
De spekkevers of spektorren (Dermestidae) zijn een familie van kevers. De wetenschappelijke familienaam werd in 1804 voorgesteld door Latreille.
Het lichaam van deze kevers is rondachtig of iets langwerpig met een lengte, die varieert tussen 2 en 12 mm. De kleuren zijn vaak bruin of zwart, met patronen van gekleurde haren of schubben. De voorvleugels zijn hard en leerachtig en komen midden op de rug samen. De achtervleugels zijn membraan-achtig, soms afwezig. Een brede lichte band doorkruist de elytra, met drie zwarte stippen aan beide zijden. Op het voorlaatste achterlijfsegment van de larven zitten twee naar achteren gerichte, doornvormige uitsteeksels.
De larven voeden zich met gedroogd vlees of vis, maar ook plantaardig materiaal, wol, zijde en bont laten ze niet liggen. De meeste kevers zijn aaseters en voeden zich met droge planten of dierresten zoals haren en veren, maar ook dode insecten. Ze komen ook voor in dode dieren, vogels en bijen- of wespennesten. Andere soorten leven in het graan en kunnen een echte plaag vormen.
Dicht bij de voedselbron zet een vrouwtje 200 tot 800 eitjes af, die na ongeveer 9 dagen uitkomen. Het popstadium duurt 8-25 dagen en binnen 1 maand zijn de larven volwassen. Nadat de larven volgroeid zijn, verlaten ze hun voedselbron en gaan op zoek naar een geschikte verpoppingsplaats. De kever heeft een levensduur van ongeveer 3 maanden. Ze kennen een volledige gedaanteverwisseling.
Deze familie komt wereldwijd voor in en bij uitgedroogde resten van dieren.
De familie is als volgt onderverdeeld:[2]
De spekkevers of spektorren (Dermestidae) zijn een familie van kevers. De wetenschappelijke familienaam werd in 1804 voorgesteld door Latreille.
Klannere (Dermestidae) er en familie av biller som utgjør en overfamilie for seg, klannere (Dermestoidea). De lever av dødt animalsk materiale, for eksempel kjøtt, hud, pelsverk og ull. Mange arter kan gjøre betydelig skade på lagrede matvarer, tekstiler og biologiske samlinger. En del av disse artene har blitt spredt med handel over store deler av verden. Det er kjent 24 arter fra Norge, mange av dem bare eller hovedsakelig innendørs.
Små til middelsstore (1,5 – 15 mm), brunlige til svarte biller. Kroppsformen er mer eller mindre oval, men det finnes også arter som er korte og brede, eller langstrakte. Antennene er klubbeformede. Oversiden er gjerne kledt med lange, oppstående hår og/eller mønster av lyse skjell. Hos noen arter er hunnene larvelignende hele livet (larviforme hunner). Hodet er forholdsvis lite og ofte skjult under brystskjoldet. Mange arter har to punktøyne i pannen. Antennene består av 5-11 ledd og er vanligvis nokså korte, med en tydelig, 1-3 leddet kølle. Hos hannene til noen arter er det ytterste leddet sterkt forstørret, like langt som resten av antennen. Brystskjoldet (pronotum) er bredere enn langt, sett ovenfra firkantet eller halvsirkelformet. Det har ingen tydelig forhøyninger eller groper. Dekkvingene er oftest noe flate. Hos noen arter dekker de ikke hele bakkroppen. Beina er temmelig korte og kan foldes tett inntil kroppen. Larvene er mer eller mindre kjegleformede og gjerne kledt med lange hår.
Klannerne lever av dødt dyrisk materiale og kan klare seg med svært lite fuktighet, slik at de kan spise tørrfisk, nålede tørre insekter, lær og andre tørre materialer. Ute i naturen lever de av kadavere, matrester i fuglereir, insektrester i vepse- og humlebol og lignende. De nyklekte larvene er svært aktive og kan komme seg inn gjennom ganske små åpninger. De voksne hos noen arter (særlig i slekten Anthrenus) finnes ofte på blomster av skjermplanter. Andre, særlig i slekten Dermestes, tiltrekkes til åtsler.
Fleskeklanneren eller fleskebillen (Dermestes lardarius) forekommer vanlig i hus over det meste av verden. Den spiser særlig tørt kjøtt og fisk, man kan spise de fleste slags lagrede matvarer og også lær, pelsverk og ull. Den kan gjøre betydelig skade og er også et hygienisk problem. Det kan hjelpe å holde det rent og ryddig slik at billene ikke har noen gjemmesteder, men den er vanskelig å bli helt kvitt. Andre arter i slekten Dermestes kan også gjøre skade.
Pelsbillen (Attagenus pellio) gjør særlig skade på pelsverk men kan også angripe lagrede matvarer. Den er langt mindre vanlig enn fleskeklanneren. Den brune pelsbillen (Attagenus smirnovi) kom til Norge tidlig på 1980-tallet og etablerte seg i Oslo-området. Den er også kjent under tilnavnet Majorstu-billen, da den lenge kun fantes på Majorstuen og tilstøtende områder.
Teppebillen (Anthrenus scrophulariae) finnes utendørs der larvene utvikler seg under bark og i gamle fuglereir, men den kan også gjøre skade på tepper og ullstoffer innendørs, og i insektsamlinger.
Mange av klannerne er tilpasset til å spise døde insekter og de kan gjøre alvorlig skade på samlinger av biologisk materiale, særlig insektsamlinger, men også utstoppede dyr, skinn og gjenstander laget av skinn eller ull. De mest problematiske artene er museumsbillen (Anthrenus museorum) og vepsebolklanneren (Reesa vespulae). Disse billene kan ødelegge verdifullt vitenskapelig materiale fullstendig på kort tid. Man merker gjerne angrepene først på at det drysser ut boremel (frass), og på de karakteristiske, avkastede larvehudene. Angrepet materiale må fryses (helst ved – 50 ° C) for å drepe larvene. Ved naturhistoriske samlinger har en gjerne i dag rutiner på å sjekke samlingene regelmessig for angrep og fryse alt materiale man mistenker kan være angrepet. Visse kjemiske stoffer, særlig naftalen (møllkuler) og diklorbenzen, kan holde billene borte. Disse er imidlertid helseskadelige og bør ikke brukes i rom der det jevnlig oppholder seg mennesker. På den andre siden bruker noen naturhistoriske samlinger larver av arten tørrfiskbille (Dermestes maculatus) til å rense knokler for kjøtt- og skinnrester.
Klannere (Dermestidae) er en familie av biller som utgjør en overfamilie for seg, klannere (Dermestoidea). De lever av dødt animalsk materiale, for eksempel kjøtt, hud, pelsverk og ull. Mange arter kan gjøre betydelig skade på lagrede matvarer, tekstiler og biologiske samlinger. En del av disse artene har blitt spredt med handel over store deler av verden. Det er kjent 24 arter fra Norge, mange av dem bare eller hovedsakelig innendørs.
Dermestidae são uma família coleópteros que são popularmente chamados de besouros. Besouro de despensa, besouro de couro, besouro de carpete, e besouros de kheper, são outros nomes atribuídos a essa família. Existem cerca de 500 a 700 espécies em todo mundo. Seu tamanho vária de 1 a 12mm. A principal característica é que os adultos são ovais cobertos de cerdas ou escamas.[1]
Os gêneros da família dermestidae, em geral são predadores, que se alimentam de animais ou material orgânico seco, como por exemplo: células mortas de pele, pólen, pêlos, penas, insetos mortos e fibras naturais.
Estes besouros são muito importantes para a Entomologia forense.
Algumas espécies são conhecidos por estarem associados com carcaças humanas, que contribuem com investigações criminais. Já outras espécies são pragas urbanas, podendo causar milhões em danos para fibras naturais nos lares e às grandes empresas. Também são usados em museus, para limpar esqueletos de animais.
Os besouros dermestidae são altamente destrutivos para alguns materiais comuns. Fibras animais naturais como a lã, seda, peles ou penas são mais propensas ao ataque do que fibras sintéticas.[2] Também são conhecidos por atacarem: chocolates, feijão e cacau.[3] A maioria dos danos é feito pelo besouro em sua fase larval, enquanto adultos se alimentam de flores e arbustos.[4]
Assim como a maioria dos insetos, os dermestidae sofrem metamorfose. Seu desenvolvimento inclui: um ovo, larva, pupa e a fase adulta. As larvas são em geral marrom escuro a negro, são profundamente cobertas com diferentes comprimentos de cerdas que lhe dão uma aparência "fofa",[5] tem peças bucais de mastigar,[6] o tamanho depende da espécie e é normalmente inferior a meia polegada. A maioria das larvas é encontrada em cadáveres humanos durante as estações secas, o que ocorre alguns dias após a morte. As larvas também afastam-se da luz e, muitas vezes, escondem-se em qualquer cavidade, a fim de permanecer intactas.
Segundo o catálogo Family-group in Coleoptera (Insecta) de 2011, por Patrice Bouchard et al., a família é composta por:[7]
Dermestidae são uma família coleópteros que são popularmente chamados de besouros. Besouro de despensa, besouro de couro, besouro de carpete, e besouros de kheper, são outros nomes atribuídos a essa família. Existem cerca de 500 a 700 espécies em todo mundo. Seu tamanho vária de 1 a 12mm. A principal característica é que os adultos são ovais cobertos de cerdas ou escamas.
Os gêneros da família dermestidae, em geral são predadores, que se alimentam de animais ou material orgânico seco, como por exemplo: células mortas de pele, pólen, pêlos, penas, insetos mortos e fibras naturais.
Estes besouros são muito importantes para a Entomologia forense.
Algumas espécies são conhecidos por estarem associados com carcaças humanas, que contribuem com investigações criminais. Já outras espécies são pragas urbanas, podendo causar milhões em danos para fibras naturais nos lares e às grandes empresas. Também são usados em museus, para limpar esqueletos de animais.
Ängrar (Dermestidae) är en familj av skalbaggar som omfattar ungefär 850 arter. 36 arter är funna i Sverige och 18 av dem anses vara införda. De kan vara upp till 12 millimeter långa och vanligen mörka. Översidan är mönstrad av ljusare hår och fjäll.
Flera arter, såsom pälsänger och fläskänger förekommer även inomhus, där larverna kan vara svåra skadegörare på pälsverk, ylletyger, djursamlingar och matvaror.
Wikimedia Commons har media som rör Ängrar.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Ängrar (Dermestidae) är en familj av skalbaggar som omfattar ungefär 850 arter. 36 arter är funna i Sverige och 18 av dem anses vara införda. De kan vara upp till 12 millimeter långa och vanligen mörka. Översidan är mönstrad av ljusare hår och fjäll.
Flera arter, såsom pälsänger och fläskänger förekommer även inomhus, där larverna kan vara svåra skadegörare på pälsverk, ylletyger, djursamlingar och matvaror.
Основні ознаки:
Фото шкіроїдів див. на[4] .
Активні удень, деякі — у сутінках. У разі небезпеки підгинають ноги, втягують вусики, падають і певний час лишаються нерухомими (танатоз). Живляться відмерлою органікою і пилком квітів. Чимало видів на стадії імаго не їдять зовсім, живучи за рахунок запасів, накопичених личинкою[5].
Личинки мають вигляд невеличких, дуже рухливих хробаків із досить твердими покривами і довгими волосками, що стирчать. Звичайно, розвиток їх відбувається на сухих органічних, здебільшого тваринних рештках — у гніздах птахів, ос, бджіл, джмелів, павуків, на падлі, під корою дерев і т. і. Імаго трапляються у цих самих місцях або на квітах. У житлі людини личинки трапляються у темних місцях — шпаринах підлоги, комірчинах, шухлядах шаф і т. і.
Шкіроїди заселили майже весь суходіл, їх немає лише у полярній зоні і тундрі. Основна маса таксонів зосереджена у регіонах з сухим жарким кліматом — у пустелях і напівпустелях. У тропічних лісах їх небагато, ймовірно — через високу вологість.
Родина Dermestidae поділяється на чотири підродини, 12 триби і 70 родів[6]:
Триба Egidiellini
Подібно до інших груп тварин, шкіроїди є невід'ємною ланкою природних екосистем. Зокрема, вони є важливою складовою блоку редуценті. Завдяки їх діяльності речовини з сухої відмерлої органіки повертаються до кругообігу речовин і стають доступними для решти живих організмів. Шкіроїди входять до раціону багатьох хребетних тварин, зокрема, птахів[7]
Однак деякі види шкіроїдів стали небезпечними шкідниками продуктів (какао, порошкове молоко, фруктова сушка, в'ялена і копчена риба, м'ясо і м'ясні продукти), продуктових запасів та складованих матеріалів[8], шовківництва, шкіри, вовни хутра, пір'я, тканин й одягу з натуральних волокон (шерсть, льон, бавовна), клею, деревини, гербаріїв, зоологічних колекцій, зерна, музейних експонатів, архівних документів[9], палітурок книг[10] , тощо. Вони є звичайними мешканцями людських осель і місць утримання тварин. Безпосередньої загрози здоров'ю людини вони не становлять. Їх личинки швидко розселюються із транспортуванням їх харчових субстратів. Тому деякі з них є карантинними шкідниками[11]
До найважливіших шкідників відносяться шкіроїд бурий (Anthrenus fuscus), музейний жук (Anthrenus museorum), шкіроїд килимовий (Attagenus megatoma), шкіроїд шубний (Attagenus pellio), шкіроїд шинковий (Attagenus pellio), шкіроїд зерновий капровий жук (Trogoderma granarium), шкіроїд плямистий (Dermestes maculatus).
У судовій медицині й криміналістиці аналіз заселення шкіроїдами трупів може допомогти у визначенні часу смерті людини чи тварини[12]. У музейній практиці шкіроїдів використовують, щоби швидко і якісно очистити свіжі скелети від решток м'яких тканин.
Dermestidae là một họ bọ cánh cứng. Họ này được Latreille miêu tả khoa học năm 1804.
Họ này gồm các phân bậc thấp hơn gồm:[2]
Bài viết liên quan đến họ bọ cánh cứng Dermestidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Dermestidae là một họ bọ cánh cứng. Họ này được Latreille miêu tả khoa học năm 1804.
У личинок тело овальное, веретеновидное или полуцилиндрическое. Верх тела всегда выпуклый, низ более или менее уплощённый. Личинки кожеедов подвижные, с жёсткими покровами, покрыты длинными торчащими волосками, часто с особенно крупным пучком волосков, образующих своеобразный «хвост». Продолжительность развития и число линек зависит от температуры окружающей среды и количества пищи. При оптимальных условиях происходит 5—7 линек. Последний личиночный возраст длится около 2—3 недель. Ухудшение условий приводит к удлинению сроков развития и увеличению числа линек. Личинки большинства кожеедов чрезвычайно подвижны.
Куколка свободная. Продолжительность данной фазы развития от 4 до 20 дней.
Кожееды населяют все географические зоны кроме тундры, наибольшей численности и видового разнообразия достигают в районах с сухим и жарким климатом — в пустынях и полупустынях. В лесах умеренной зоны обитает небольшое число видов, а в тропических лесах они почти полностью отсутствуют. Некоторые виды приурочены к горным ландшафтам. Основная черта биологии кожеедов — их сухолюбивость. Подавляющее большинство видов летают в дневные часы, но есть и активные в сумерках виды. Личинки активны круглосуточно.
Питаются сухими веществами животного и растительного происхождения, некоторые виды поедают пыльцу. Большинство кожеедов из родов Anthrenus и Attagenus во взрослом состоянии питаются на цветках или не питаются вообще[1].
Большая часть видов обитает в сухих степях, полупустынях и пустынях. В природе заселяют подсохшие трупы животных, гнезда птиц, норы грызунов и некоторых хищников.
Многие кожееды связаны с насекомыми и частично с пауками. Значительная группа видов относится к числу симбионтов различных Hymenoptera. Некоторые из них развиваются в гнёздах шмелей, другие обитают в норах ос и пчёл, другие являются мирмекофилами.
Кроме симбионтов среди кожеедов есть виды, питающиеся трупами насекомых, но ведущие свободный образ жизни. Большинство из них развивается в дуплах и под корой деревьев, некоторые виды обитают в ветвях кустарников и в крупных травянистых растениях.
В личиночной фазе все представители семейства питаются сухими или подсыхающими субстратами, богатыми белками животного и редко — растительного происхождения. Некробионты из рода Dermestes развиваются за счёт трупов позвоночных животных. Некоторые виды питаются трупами беспозвоночных.
При опасности жуки поджимают конечности и усики к телу, падая вниз с субстрата на котором они находились.
Многие виды являются опасными вредителями запасов животного и растительного происхождения, шелководства и музейных коллекций. Вредят, нападая на различные запасы.
Часто повреждают кожи и кожевенное сырьё, меха, перо, шерсть и шерстяные изделия, мясо и мясные продукты, сыр, сухое молоко, сушёную и копчёную рыбу, клей, музейные экспонаты, чучела животных, зоологические и энтомологические коллекции, гербарии, переплёты книг, зерно и некоторые зерновые продукты.
В шелководстве кожееды уничтожают грену и сильно повреждают коконы тутового шелкопряда. Почти все вредные виды встречаются и в жилых помещениях. В течение последних десятилетий кожееды стали основными вредителями запасов и предметов, содержащих вещества животного происхождения.
Древнейшие кожееды были найдены в отложениях средней юры Китая[2]. В бирманском янтаре обнаружены волоски личинок кожеедов, прилипшие к иксодовым клещам, предположительно обитавшим в гнездах пернатых динозавров[3].
Список основных подсемейств и родов:
У личинок тело овальное, веретеновидное или полуцилиндрическое. Верх тела всегда выпуклый, низ более или менее уплощённый. Личинки кожеедов подвижные, с жёсткими покровами, покрыты длинными торчащими волосками, часто с особенно крупным пучком волосков, образующих своеобразный «хвост». Продолжительность развития и число линек зависит от температуры окружающей среды и количества пищи. При оптимальных условиях происходит 5—7 линек. Последний личиночный возраст длится около 2—3 недель. Ухудшение условий приводит к удлинению сроков развития и увеличению числа линек. Личинки большинства кожеедов чрезвычайно подвижны.
КуколкаКуколка свободная. Продолжительность данной фазы развития от 4 до 20 дней.
鰹節蟲科（Dermestidae），又稱皮蠹科，為鞘翅目昆蟲下的一科。本科在全世界有將近 500~700 個成員，身長大多在 1~12 毫米。橢圓的身型以及葉狀墊是其成蟲的診斷特徵；其棒狀的觸角嵌入在頭部的凹槽內，腿節也鑲在腿部基節的凹槽中。其幼蟲與金龜科的幼蟲相似，也具有剛毛（英语：setae）[1]。
鰹節蟲的食性相當廣泛，大部分的屬具有食腐性，例如花粉、皮屑、動物毛髮以及植物纖維。有些被發現於動物巢穴，像是哺乳類、鳥類、蜂等動物的巢；本科中紅點螵蛸鰹節蟲屬（英语：Thaumaglossa）（Thaumaglossa）僅在螳螂的螵蛸中被發現，而斑皮蠹屬（Trogoderma）則為穀物害蟲。
本科的一些成員是法醫昆蟲學中的要角，因為牠們有著分解屍體來獲取養分的習性，所以有助於刑案鑑識；有些成員損壞住家或商品中含有天然纖維的物件，所以在城市昆蟲學中則被定義為害蟲，牠們又被稱為「bow bugs」，顧名思義牠們會侵擾小提琴的琴盒並取食弓毛，對該物造成危害。
在自然史博物館（英语：natural history museum）中，由於啃食骨骸肉屑的習性，牠們常被利用於動物骨架的標本製作[2]。
2017 年，以時為广州中山大学的博士生鄧從雙為首，以及澳洲联邦科学与工业研究组织（CSIRO） 、北京首都师范大学组成的跨国科研团队在内蒙古道虎沟化石层生物群（九龙山组，中侏罗统，约1.65亿年前）发现了已知最早的化石鰹節蟲。本种可归类于鰹節蟲亞科（Dermestinae），独立自成一族──似鰹節蟲族（Paradermestini），新种被命名为侏罗似鰹節蟲（Paradermestes jurassicus Deng, Ślipiński, Ren & Pang, 2017）。这是鰹節蟲科已知年代最早的化石纪录，且印证了本科类群的确已诞生于侏罗纪中期。这项研究成果刊载于《波兰动物学报》（Annales Zoologici）[3]。
火腿皮蠹（英语：Dermestes lardarius）（Dermestes lardarius）的幼蟲。
遭鰹節蟲啃噬的番茄天蛾（Manduca quinquemaculata）標本。
姬圓鰹節蟲（英语：Anthrenus verbasci）（Anthrenus verbasci）的幼蟲
姬圓鰹節蟲（Anthrenus verbasci）幼蟲及其糞便、舊皮。
遭鰹節蟲啃噬的 Sceliphron destillatorius 標本
鰹節蟲科（Dermestidae），又稱皮蠹科，為鞘翅目昆蟲下的一科。本科在全世界有將近 500~700 個成員，身長大多在 1~12 毫米。橢圓的身型以及葉狀墊是其成蟲的診斷特徵；其棒狀的觸角嵌入在頭部的凹槽內，腿節也鑲在腿部基節的凹槽中。其幼蟲與金龜科的幼蟲相似，也具有剛毛（英语：setae）。
鰹節蟲的食性相當廣泛，大部分的屬具有食腐性，例如花粉、皮屑、動物毛髮以及植物纖維。有些被發現於動物巢穴，像是哺乳類、鳥類、蜂等動物的巢；本科中紅點螵蛸鰹節蟲屬（英语：Thaumaglossa）（Thaumaglossa）僅在螳螂的螵蛸中被發現，而斑皮蠹屬（Trogoderma）則為穀物害蟲。
本科的一些成員是法醫昆蟲學中的要角，因為牠們有著分解屍體來獲取養分的習性，所以有助於刑案鑑識；有些成員損壞住家或商品中含有天然纖維的物件，所以在城市昆蟲學中則被定義為害蟲，牠們又被稱為「bow bugs」，顧名思義牠們會侵擾小提琴的琴盒並取食弓毛，對該物造成危害。
在自然史博物館（英语：natural history museum）中，由於啃食骨骸肉屑的習性，牠們常被利用於動物骨架的標本製作。
カツオブシムシ（鰹節虫）は甲虫目カブトムシ亜目カツオブシムシ科（Dermestidae）の昆虫の総称。
幼虫はたくさんの細毛に覆われ、蚕蛹（絹）や毛織物などの繊維質を食害する害虫として知られる。一般に、衣類や生物標本の防虫剤などで防ぐ害虫は本グループの昆虫である。ヒメカツオブシムシとヒメマルカツオブシムシは幼虫のみが繊維質を餌とし、成虫は花の蜜を餌としている。干からびた動物のタンパク質を食べ、骨は食べないという性質を利用して、ハラジロカツオブシムシの幼虫は脊椎動物の骨格標本作りにも利用されている。
Trogoderma は穀物にたかり、Thaumaglossa はカマキリの卵嚢を好む。
ヒメマルカツオブシムシの幼虫
ドロジガバチ属の一種 Sceliphron destillatorius の標本を食害する幼虫
幼虫のカツオブシムシに人毛を与えると摂食が確認された。ただし、詳しい摂取量については未測定である。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
.jpg)
.jpg){kind=small}
