Arıkimilər (lat. Apoidea) iynəlilər (lat. Aculeata) infradəstəsinin fəsiləüstü.
Arıkimilər biogeosenozlarda gedən mürəkkəb bioloji proseslərdə, xüsusilə bitkilərin çarpaz tozlanmasında mühüm rol oynayan çoxsaylı və geniş yayılmış yerüstü onurğasızlardandır. Örtülütoxumlu bitkilər və həşəratlar Yer kürəsi landşaftlarının rəngarəngliyini müəyyən edən nəhəng simbiotik komplekslər təşkil edirlər. Onlara entomofil bitkilər olan qurunun bütün sahələrində rast gəlmək olur. Arıkimilər bütün çiçəkli bitkilərin: meyvə-giləmeyvə, bostan-tərəvəz, bir sıra texniki, yağlı, dərman və bəzək bitkilərinin tozlanmasında birbaşa iştirak edirlər. Xüsusilə arıkimilər yem bitkiləri əkinlərinin tozlanmasında böyük rol oynayırlar. Onlar digər tərəfdən çoxlu yabanı, o cümlədən yem və dərman bitkilərinin əsas tozlayıcılarıdır. Bir çox kənd təsərrüfatı bitkilərinin arıkimilərlə tozlanması aqrotexnikanın əsas elementlərindəndir. Becərilən bitkilərin məhsuldarlığının artırılması üçün arıkimilərin növ tərkibinin və həyat formalarının öyrənilməsi tələb olunur. Tozlayıcıların həyat fəaliyyətini öyrənmədən entomofil bitkilərin məhsuldarlığının artırılması məsələsinin həlli müasir dövrdə mümkün deyildir[1]. Arıkimiər və sfekoid qazıcı arılar (Apoidea) fəsiləüstü özündə müvafiq olaraq 20000 arıkimi və 10000 sfekoid və ya qazıcı arı (Spheciformes) növünü birləşdirir. Onlara Antarktidadan başqa bütün qitələrdə rast gəlmək olar. Enerji mənbəyi kimi nektarla qidalanmaq, zülallar və digər bəsləyici maddələrlə təmin olunmaq üçün xüsusi uyğunlaşmalar qazanmışlar.
La superfamília Apoidea és un gran grup dins els himenòpters (Hymenoptera), que inclou dos llinatges reconeguts tradicionalment, les vespes esfecoides i les abelles que semblen ser els seus descendents.
Les abelles apareixen en classificacions recents com un llinatge especialitzat de vespes Crabronidae que s'especialitzen a utilitzar el pol·len i el nèctar com aliment de les larves en lloc d'insectes; això segurament va fer als Crabronidae un grup parafilètic. D'acord amb tal cosa, les abelles i els sphecoids estan ara agrupats junts en una única superfamília, i el nom que es fa servir és "Apoidea" en lloc de "Sphecoidea" (el qual com el de Spheciformes, han estat usats anteriorment però com han estat definits com un grup parafilètic han estat abandonats).
Com que les abelles (sense incloure les vespes que eren els seus antecessors) són encara considerades un grup monofilètic, convé encara un grup entre superfamília i família per unificar les abelles. Això es fa agrupant les abelles dins la família Apidae però no tothom ho accepta, l'alternativa és unir totes les abelles dins el nom d'Anthophila (Engel, 2005), que és equivalent al nom obsolet d'Apiformes (que significa forma d'abelles).
La superfamília Apoidea és un gran grup dins els himenòpters (Hymenoptera), que inclou dos llinatges reconeguts tradicionalment, les vespes esfecoides i les abelles que semblen ser els seus descendents.
Včely či včelotvaří (Apoidea) je nadčeleď blanokřídlého hmyzu. Některé druhy jsou společenské, většina jich je ale samotářských. Podle výsledků molekulární fylogenetiky se včely vyvinuly z čeledi kutíkovití (Crabronidae), ta je tak parafyletická.
Mezi hlavní čeledi z nadčeledi včely patří:
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Apoidea na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu včely ve Wikimedia Commons
Včely či včelotvaří (Apoidea) je nadčeleď blanokřídlého hmyzu. Některé druhy jsou společenské, většina jich je ale samotářských. Podle výsledků molekulární fylogenetiky se včely vyvinuly z čeledi kutíkovití (Crabronidae), ta je tak parafyletická.
Die Überfamilie Apoidea gehört zu den Stechimmen innerhalb der Ordnung der Hautflügler. Sie umfasst etwa 30.000 Arten.[1] Diese Überfamilie umfasst die Bienen und die Grabwespen. Ursprünglich, wie in den meisten älteren aber auch rezenten Schriften üblich, bezeichnete Apoidea allein die Überfamilie der Bienen, die sich in mehrere Familien gliederte. Die sich mit ihnen beschäftigenden Fachleute bzw. Wissenschaftler werden als Apidologen bezeichnet.
Die nahe Verwandtschaft der Bienen mit den Grabwespen ist seit langer Zeit unbestritten, es gilt als gesichert, dass beide Gruppen zusammengenommen eine monophyletische Einheit bilden. Gemeinsame abgeleitete Merkmale (Synapomorphien) sind vor allem im Bau des Thorax zu finden. Das vermutete Schwestergruppenverhältnis zwischen Bienen und Grabwespen kann allerdings nicht mehr aufrechterhalten werden. Während sich die Bienen durch viele abgeleitete Merkmale (das auffallendste davon ist die pflanzliche Nahrung der Larven) zweifellos als monophyletische Gruppe darstellen, bilden die Grabwespen eine paraphyletische Gruppe, die meist in vier Familien aufgegliedert wird.
Um diesen systematischen Sachverhalt taxonomisch abzubilden, war der Rang einer Überfamilie für die Bienen nicht mehr haltbar, Apoidea als deren Bezeichnung musste weichen. Man könnte die Bienen als einzelne (fünfte) Familie Apidae in die Grabwespen eingliedern[2]. Problematisch wäre dann die weitere Untergliederung, die traditionell bereits auf mehreren Familien basiert. Eine Kompromisslösung besteht in der Bildung zweier Familienreihen innerhalb einer Überfamilie, jeweils mit den Familien der Bienen und Grabwespen. Für die Benennung dieser Überfamilie stehen die Namen Apoidea wie auch Sphecoidea zur Verfügung. Für die Namen der Familiengruppe besteht keine Prioritätsregel, dennoch favorisiert Michener aus diesem Grund den Namen Apoidea, eine Entscheidung, der sich inzwischen die meisten Fachleute anschließen.
Bei konsequenter Anwendung der phylogenetischen Systematik sind solche Überlegungen allerdings ohne Belang, da zum einen die Notwendigkeit der Benennung aller übergeordneten Taxa entfällt, zum anderen die Vorstellung gleichrangiger Gruppierungen aufgegeben wurde.
Dabei ist jedoch zu beachten, dass die Crabronidae nicht monophyletisch sind und die Bienen eine Schwestergruppe einer Teilgruppe der Crabronidae (Ammoplanina) sein dürften.[1]
Die Apoidea sind vermutlich im späten Jura (vor ca. 185 Mio. Jahren) entstanden, die Bienen dürften in der frühen Kreidezeit (ca. 128 Mio. Jahre) entstanden sein, als auch die adaptive Radiation der Angiospermen stattfand.[1]
Die Grabwespen sind meistens räuberisch, sie tragen paralysierte Insekten (z. B. Bienen, Diptera, Lepidoptera, Orthoptera) in ihr Nest, wo sie den Larven als Nahrung dienen. Die meisten Arten der Grabwespen leben solitär (also nicht sozial). Bienen, hingegen, leben sowohl als Larven als auch als erwachsene rein vegetarisch von Pollen und Nektar und sind damit wesentliche Bestäuber. Innerhalb der Bienen hat sich mehrfach soziale Lebensweise herausgebildet.
Die Überfamilie Apoidea gehört zu den Stechimmen innerhalb der Ordnung der Hautflügler. Sie umfasst etwa 30.000 Arten. Diese Überfamilie umfasst die Bienen und die Grabwespen. Ursprünglich, wie in den meisten älteren aber auch rezenten Schriften üblich, bezeichnete Apoidea allein die Überfamilie der Bienen, die sich in mehrere Familien gliederte. Die sich mit ihnen beschäftigenden Fachleute bzw. Wissenschaftler werden als Apidologen bezeichnet.
La superfamilha Apoidea (o dels apoïdes), dins l'òrdre dels imenoptèrs, acampa los insèctes tanben apelats las abelhas.
Bi̍t-phang Chóng-kho (hàn-jī: 蜜蜂總科; ha̍k-miâ: Apoidea) sī phang kah thô͘-phang ê thóng-chheng.
In de entomologie bunt de iemn of biejn ne familie van insektn dee heurt töt de vleusvlöggelign, woarvan in Nederlaand ongeveer 300 töt 350 soortn bestoat.
Ook hommelkes valt hieroonder. Der wordt oonder aandere verskil emaakt tusken eusociale iemn en soliteare iemn. Zee könt nich almoal stekn: der bestoat ok iemn zoonder angel.
Iemn wordt mangs hoaldn duur nen iemker vuur t maakn van honnig.
Töt de superfamilie van iemn beheurt de voalgnde families:
In de entomologie bunt de iemn of biejn ne familie van insektn dee heurt töt de vleusvlöggelign, woarvan in Nederlaand ongeveer 300 töt 350 soortn bestoat.
Ook hommelkes valt hieroonder. Der wordt oonder aandere verskil emaakt tusken eusociale iemn en soliteare iemn. Zee könt nich almoal stekn: der bestoat ok iemn zoonder angel.
Iemn wordt mangs hoaldn duur nen iemker vuur t maakn van honnig.
The superfamily Apoidea is a major group within the Hymenoptera, which includes two traditionally recognized lineages, the "sphecoid" wasps, and the bees. Molecular phylogeny demonstrates that the bees arose from within the traditional "Crabronidae", so that grouping is paraphyletic, and this has led to a reclassification to produce monophyletic families.[1]
Bees appear in recent classifications to be a specialized lineage of "crabronid" wasps that switched to the use of pollen and nectar as larval food, rather than insect prey; this makes the traditional "Crabronidae" a paraphyletic group. Accordingly, bees and sphecoids are now all grouped together in a single superfamily, and the older available name is "Apoidea" rather than "Sphecoidea" (which, like Spheciformes, has been used in the past, but also defined a paraphyletic group and has been abandoned).
As bees (not including their wasp ancestors) are still considered a monophyletic group, they are given a grouping between superfamily and family to unify all bees, Anthophila.[2]
Chrysidoidea (cuckoo wasps and allies)
Vespidae (potter wasps, paper wasps, and others)
Pompilidae (spider wasps)
Tiphiidae (paraphyletic)
Scolioidea (scoliid wasps)
Apoidea (spheciform wasps and bees)
Formicoidea (ants)
This phylogenetic tree is based on Sann et al., 2018, which used phylogenomics to demonstrate that both the bees (Anthophila) and the Sphecidae arose from within the former "Crabronidae," which is therefore paraphyletic, and which they suggested should be split into several families; the former family Heterogynaidae nests within the Bembicidae, as defined by these authors.[1] These findings differ in several details from studies published by two other sets of authors in 2017, though all three studies demonstrate a paraphyletic "Crabronidae."[4][5]
ApoideaAmpulicidae (Cockroach wasps) 
Anthophila (bees) 
The superfamily Apoidea is a major group within the Hymenoptera, which includes two traditionally recognized lineages, the "sphecoid" wasps, and the bees. Molecular phylogeny demonstrates that the bees arose from within the traditional "Crabronidae", so that grouping is paraphyletic, and this has led to a reclassification to produce monophyletic families.
La superfamilio Apoidea estas grava grupo ene de la Himenopteroj, kiu inkludas du tradicie agnoskitajn stirpojn, nome la "sfecidaj" vespoj kaj la abeloj. Molekula filogeniko montras, ke la abeloj devenas el eno de Krabronedoj, kaj tiele la grupigo estas parafiletika, kaj kondukis al reklasigo por produkti monofiletikajn familiojn.[1]
Apoido La superfamilio Apoidea estas grava grupo ene de la Himenopteroj, kiu inkludas du tradicie agnoskitajn stirpojn, nome la "sfecidaj" vespoj kaj la abeloj. Molekula filogeniko montras, ke la abeloj devenas el eno de Krabronedoj, kaj tiele la grupigo estas parafiletika, kaj kondukis al reklasigo por produkti monofiletikajn familiojn.
Los apoideos (Apoidea) son una superfamilia de insectos del orden himenópteros, vulgarmente conocidos como abejas y abejorros (sensu lato), ya que la más conocida de las familias que incluye son los ápidos, entre los que se halla la abeja común y los abejorros.
Esta superfamilia también comprende las anteriormente llamadas avispas esfecoideas, que están relacionadas con las abejas, especialmente la familia Crabronidae que es considerada la línea ancestral de las abejas.
Esta superfamilia abarca especies solitarias, semisociales y eusociales. Suministran alimentos a sus larvas. Hacen sus nidos en una variedad de sustratos, desde nidos en el suelo a tallos huecos, agujeros de troncos, etc. Al igual que otros himenópteros, en muchas especies, el ovipositor o apéndice del abdomen de las hembras se ha transformado en un aguijón utilizado para defensa.
La mayor diferencia entre los dos subgrupos, avispas esfecoides y abejas (sensu lato), es que las avispas usan presas para alimentar a sus larvas y las abejas recurren a polen y néctar de las flores. El cuerpo de los esfecoides está cubierto de vellosidades simples; el de las abejas por pelos plumosos o ramificados.
Las abejas de ciertos grupos coleccionan polen de una variedad de flores y se llaman polilécticas; otras, en cambio, son más especializadas y recolectan polen de un solo grupo limitado de especies, en general miembros de un solo género, son oligolécticas. Muchas abejas de las familias Andrenidae y Halictidae son oligolécticas.
Hay alrededor de 10 000 especies descritas de avispas esfecoides y cerca de 20.000 de abejas. Se calcula que hay otro tanto por identificar y describir.
Las abejas son los polinizadores más importantes de las magnoliófitas (plantas con flores). Poseen una lengua larga, o glosa, que utilizan para obtener el néctar. Muchas presentan un órgano adaptado para recolectar el polen, denominado escopa o corbícula en el tercer par de patas, otras poseen la escopa en el abdomen o carecen de este órgano por completo. Lo usan para transportar el polen a la colmena para alimentar a sus crías.
Posición filogenética de Apoidea en Aculeata.[1]
AculeataApoidea
El siguiente cladograma se basa en Debevic et al 2012, quienes usaron filogenia molecular para demostrar que las abejas (Anthophila) se originaron a partir de Crabronidae, y que este es un grupo parafilético.[2] La pequeña subfamilia Mellininae no fue incluida en este análisis.
ApoideaHeterogynaidae (parte)
Crabroninae (parte de "Crabronidae") 
Heterogynaidae (parte)
Anthophila (abejas) 
Los apoideos (Apoidea) son una superfamilia de insectos del orden himenópteros, vulgarmente conocidos como abejas y abejorros (sensu lato), ya que la más conocida de las familias que incluye son los ápidos, entre los que se halla la abeja común y los abejorros.
Esta superfamilia también comprende las anteriormente llamadas avispas esfecoideas, que están relacionadas con las abejas, especialmente la familia Crabronidae que es considerada la línea ancestral de las abejas.
Esta superfamilia abarca especies solitarias, semisociales y eusociales. Suministran alimentos a sus larvas. Hacen sus nidos en una variedad de sustratos, desde nidos en el suelo a tallos huecos, agujeros de troncos, etc. Al igual que otros himenópteros, en muchas especies, el ovipositor o apéndice del abdomen de las hembras se ha transformado en un aguijón utilizado para defensa.
La mayor diferencia entre los dos subgrupos, avispas esfecoides y abejas (sensu lato), es que las avispas usan presas para alimentar a sus larvas y las abejas recurren a polen y néctar de las flores. El cuerpo de los esfecoides está cubierto de vellosidades simples; el de las abejas por pelos plumosos o ramificados.
Las abejas de ciertos grupos coleccionan polen de una variedad de flores y se llaman polilécticas; otras, en cambio, son más especializadas y recolectan polen de un solo grupo limitado de especies, en general miembros de un solo género, son oligolécticas. Muchas abejas de las familias Andrenidae y Halictidae son oligolécticas.
Hay alrededor de 10 000 especies descritas de avispas esfecoides y cerca de 20.000 de abejas. Se calcula que hay otro tanto por identificar y describir.
Las abejas son los polinizadores más importantes de las magnoliófitas (plantas con flores). Poseen una lengua larga, o glosa, que utilizan para obtener el néctar. Muchas presentan un órgano adaptado para recolectar el polen, denominado escopa o corbícula en el tercer par de patas, otras poseen la escopa en el abdomen o carecen de este órgano por completo. Lo usan para transportar el polen a la colmena para alimentar a sus crías.
Apoidea Hymenopteraren barruan sailkatutako intsektu goi-familia bat da. Spheciformes taldeko listorrak eta erleak ditu barnean.
Erleak, azken sailkapenetan, Crabronidae familiako kideen eboluziotik eratorriak direla uste da, beste intsektu batzuk beharrean polena eta nektarra erabiltzen hasi zirenak; honek, ziurenik, Crabronidae parafiletiko egingo du. Eredu hau jarraituz bai erleak bai Spheciformes goifamilia bakarrean sailkatzen dira, eta erabil daitekeen izenik zaharrean "Apoidea" da, "Sphecoidea" beharrean. Azken hau iraganean erabili zen eta talde parafiletiko baten izena zenez, albo batera utzi zen.
Erle guztiak (euren listor arbasoak alde batera utzita) oraindik ere monofiletikoak direla uste denez, oraindik ere talde bat behar da goifamilia eta familiaren artean erle guztiak bateratzeko. Egile batzuek familia guztiak azpifamilia izendatu eta erle guztiak Apidae barruan sartu ditzute, baina hau ez da oso erabilia. Horen ordez ohikoagoa da Anthophila (Engel, 2005) erabiltzea, lehengo "Apiformes"en parekoa litzatekeena.
Apoidea Hymenopteraren barruan sailkatutako intsektu goi-familia bat da. Spheciformes taldeko listorrak eta erleak ditu barnean.
Les apoïdes (Apoidea) sont une super-famille d'insectes hyménoptères du sous-ordre des apocrites. Elle regroupe les guêpes dites apoïdes (à forme d'abeille) et les abeilles, qui en sont issues.
Liste des familles actuelles selon ITIS (mai 2017)[1] :
et les taxons fossiles :
Phylogénie des hyménoptères aculéates d'après Johnson et al. (2013)[2] :
AculeataMasarinae (sous-famille de Vespidae)
Apoidea (guêpes apoïdes avec les abeilles)
Formicidae (fourmis)
Phylogénie des hyménoptères apoïdes actuels d'après Debevic et al, (2012)[3] :
ApoideaAmpulicidae (guêpes à blattes)
(Heterogynaidae) Hypothèse 1
Sphecidae s.s. (guêpes fouisseuses)
(Heterogynaidae) Hypothèse 2
Pemphredoninae et Philanthinae
Anthophila (abeilles)
Les apoïdes (Apoidea) sont une super-famille d'insectes hyménoptères du sous-ordre des apocrites. Elle regroupe les guêpes dites apoïdes (à forme d'abeille) et les abeilles, qui en sont issues.
Cvjetari (Apoidea) natporodica su srednje velikih do velikih opnokrilaca, najčešće dlakava tijela. Dlačice na trbuhu i na stražnjim nogama služe im za skupljanje peluda pa se među njima razlikuju sabirači trbuhom (gastrilegina) i sabirači nogama (podilegina). Kod najprilagođenijih cvjetara su stopala stražnjih nogu proširena i dlakava poput četkice.
Prednja im se krila pri mirovanju ne preklapaju. Ticala su im koljenasta. Žalac je rijetko smanjen.
Svi cvjetari ne skupljaju samo pelud, nego i nektar. Usni su im organi prilagođeni za lizanje i sisanje, donja usna i donje čeljusti često su jako dugački. Cvjetari žive djelomično samotno, djelomično u zajednicama u kojima uz spolne životinje ima mnogo krilatih radilica. Prave gnijezda u zidovima, zemlji, drvetu, stabljikama i sl.
Ličinke se hrane medom i peludom. Kukavičji cvjetari ne prave gnijezda nego svoja jaja podmeću u saće drugih cvjetara koji ih onda hrane.
Poznatije su porodice: pješčare (Andrenidae), rezačice (Megachilidae), glinarice (Anthrophoridae), drvorovke (Xylocopidae), pčele (Apidae). [1]
Nedovršeni članak Cvjetari koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Cvjetari (Apoidea) natporodica su srednje velikih do velikih opnokrilaca, najčešće dlakava tijela. Dlačice na trbuhu i na stražnjim nogama služe im za skupljanje peluda pa se među njima razlikuju sabirači trbuhom (gastrilegina) i sabirači nogama (podilegina). Kod najprilagođenijih cvjetara su stopala stražnjih nogu proširena i dlakava poput četkice.
Gli Apoidei (Apoidea Latreille, 1802) sono una superfamiglia di imenotteri che raggruppa ad oggi 29.984 [1] specie, la più nota delle quali è l'ape da miele (Apis mellifera).
La morfologia degli Apoidei riflette la loro specializzazione di insetti bottinatori di polline: il corpo è più o meno ricoperto di peli, l'apparato boccale è adattato al prelievo del nettare, le zampe presentano modificazioni atte a favorire la raccolta del polline; il pungiglione serve solo per la difesa.
L'apparato boccale degli Apoidei è di tipo masticatore-succhiante, masticatore-lambente e masticatore-lambente-succhiante ed è per lo più adatto ad aspirare liquidi zuccherini (nettare, miele, melata). Le mandibole perdono del tutto la capacità di masticare e i liquidi sono succhiati per mezzo del complesso maxillo-labiale: la galea e i palpi labiali sono sviluppati in lunghezza e appiattiti; alla ligula, l'insetto forma un canale di suzione attraverso il quale viene aspirato l'alimento liquido.
Le specie appartenenti alle famiglie più primitive (Colletidae, Andrenidae, Stenotritidae, Halictidae, Melittidae) possiedono una ligula corta che consente loro di bottinare solo fiori che possiedono una corolla poco profonda. Altre (Megachilidae, Apidae) hanno una ligula più adatta alle corolle più profonde [2].
Hanno zampe di tipo fondamentalmente ambulatorio, ma che presentano particolari formazioni finalizzate a raschiare il polline attaccato al corpo e raccoglierlo in un vero e proprio organo di trasporto localizzato nelle tibie posteriori. Una particolare caratteristica degli Apoidei è l'eccezionale sviluppo del primo tarsomero, molto più grande dei successivi.
La stregghia è un particolare adattamento della zampa anteriore, in corrispondenza del primo tarsomero e della tibia, ed ha lo scopo di facilitare la pulizia delle antenne. Il lato ventrale del primo tarsomero, in prossimità dell'articolazione tibio-tarsale, presenta un incavo semicircolare rivestito da una serie di brevi setole, che simulano una spazzola. La chiusura dell'articolazione tibio-tarsale fa in modo che lo sperone distale della tibia si opponga all'apertura dell'incavo chiudendo un lume subcircolare in cui viene fatta passare l'antenna. Lo sperone, in questo modo, esercita una spinta che costringe l'antenna a scorrere dentro l'incavo del tarsomero, mentre le setole raschiano il polline rimasto attaccato alle antenne.
La corbicula o cestella è una concavità presente sulla faccia esterna delle tibie posteriori, sui cui margini sono inserite setole rade e lunghe. L'insetto spazzola il polline dal corpo, aiutandosi con le zampe anteriori e quelle posteriori e lo inumidisce compattandolo sulla cestella; le setole hanno naturalmente la funzione di formare una gabbia che trattiene il polline. Questa struttura si evidenzia in particolare quando le operaie bottinatrici tornano al nido o all'alveare: il polline raccolto si presenta in forma di due masserelle globose, di colore generalmente giallastro, più o meno aranciato, (colori prevalenti, ma non esclusivi, nei pollini), ai lati delle zampe posteriori.
La spazzola o scopa è una serie di setole fitte e robuste, disposte in più file trasversali sulla faccia interna del primo tarsomero delle zampe posteriori. È usata per raschiare il polline dal torace, dalle ali e dall'addome.
La discriminazione sistematica degli Apoidei si avvale della morfologia delle nervature alari[3].
In base al comportamento sociale si distinguono[4]:
La dieta degli Apoidei è estremamente specializzata: essi dipendono totalmente dai fiori per la loro alimentazione. Gli adulti si cibano di nettare, mentre le larve di polline e nettare.
In base alle preferenze fiorali si distinguono[5]:
Non è raro osservare specie ritenute oligolettiche che modificano il loro comportamento in funzione della momentanea indisponibilità di pollini della specie preferita: Colletes cunicularius, per esempio, può orientare la sua attività bottinatrice a specie diverse da Salix spp. in caso di indisponibilità di queste ultime.[6]
Vi sono poi apoidei che mostrando una specializzazione per la raccolta del polline su fiori di specie non nettarifere (ad es.Ophrys spp.), debbono necessariamente ricorrere ad altre specie per soddisfare il loro fabbisogno di glucidi.
Alcune specie non nettarifere ospitano talora colonie di afidi la cui melata si accumula nello sperone dei fiori: è il caso, per esempio, dell'orchidea Himantoglossum robertianum, che ospita numerose colonie dell'afide Dysaphis tulipae, la cui melata funge da attrattiva per l'insetto impollinatore Bombus hortorum[7].
Le api solitarie con comportamenti tradizionali si accoppiano quando i maschi, che anticipano le femmine nell'uscita dalla fase pupale, si accorgono di una femmina con feromone, e quindi la sommergono in gran numero per vincere la concorrenza; generalmente i maschi non sono aggressivi nei confronti dei loro simili ad eccezione di alcuni antoforini e di megachilidi che combattono per allontanare i maschi dal loro territorio.[8] Le femmine costruiscono individualmente il nido, formato da una decina di celle utilizzate per il cibo e muoiono spesso prima della comparsa della nuova generazione di api.[8] Anche le api solitarie sono lavoratrici a tempo pieno, instancabili nella ricerca di cibo, nella deposizione dell'uovo e nello scavo e nella cura delle celle.
Nelle api sociali più evolute come Apis mellifera, la regina è seguita, durante il volo nuziale da moltissimi i maschi, i fuchi. Soltanto pochi fuchi, salvo qualche eccezione, fecondano la femmina, la quale conserva il seme maschile in una spermateca; al momento della ovodeposizione la regina ha la facoltà di controllare il processo di fecondazione delle uova. Le uova non fecondate (o partenogenetiche) producono individui di sesso maschile, geneticamente aploidi, con 16 cromosomi, mentre le uova fecondate producono femmine diploidi, con 32 cromosomi. Se le condizioni ambientali lo consentono una regina arriva a deporre fino a 2000-3000 uova al giorno, inserendo ciascun uovo sul fondo di una celletta.
Alcune api solitarie della sottofamiglia Nomadinae (p.es. Nomada, Epeolus, Triepeolus, Holcopasites) seguono un comportamento cleptoparassitario e depongono le uova nei nidi di altre api. Gli inglesi le chiamano "api cuculo" e le loro larve sono munite di mandibole, con le quali smembrano le larve ospiti e approfittano delle celle di cibo per nutrirsi. Analogo comportamento si osserva tra le Apinae delle tribù Anthophorini[9], Osirini (p.es. Epeoloides spp.)[10] e Euglossini (Exaerete spp. e Aglae spp).[11] Esistono anche casi di parassitismo sociale, in cui la specie parassita depone le proprie uova tra quelle dell'ospite, affidando l'onere delle cure parentali alle operaie della specie ospite[4], come nel caso di alcune specie di Bombus (B. barbutellus, B. insularis, B. vestalis).
Lo stesso argomento in dettaglio: Apis mellifera § Riproduzione. Alcune famiglie di Apoidea (Andrenidae, Melittidae, Halictidae e Colletidae) sono terricole, cioè scavano un nido nel terreno, in un ambiente difficile a causa dell'umidità e quindi della proliferazione batterica, e di funghi. Le specie solitarie terricole sono generalmente dotate di una particolare ghiandola addominale (ghiandola di Dufour) che si apre vicino al pungiglione (aculeo),[8] e che secerne sostanze che impermeabilizzano le celle per le larve ed il cibo; alcune specie, invece, ricoprono le pareti delle celle con sostanze resinose vegetali.
I maschi di alcune specie di api solitarie trascorrono la notte in gruppi su posatoi naturali (piccoli rami di piante, gambi di fiori), ritornando ogni sera allo stesso sito.[12] Una singolare abitudine dei maschi di alcune specie (Nomadinae spp., Anthophorini spp.) è quella di dormire aggrappati per le mandibole ai fusti o alle foglie delle piante.
Altre specie (Xylocopinae, Colletidae) sono lignicole, cioè utilizzano per nidificare le ceppaie, il legname e diversi tipi di fusti vegetali; le Xylocopinae, generalmente riescono a bucare tramite le loro mandibole il legno e talvolta ad arrecare qualche danno alle travi degli edifici.[8]
Altre specie, ancora, utilizzano cavità e substrati di ogni tipo. I Megachilidae, ad esempio, utilizzano il legno ma talvolta anche le anfrattuosità di una pietra, le concavità delle tegole di un tetto, le fessure di un muro, le scarpate, ecc. Megachile centuncularis utilizza gallerie precedentemente scavate negli alberi da insetti xilofagi, come i coleotteri cerambicidi, ricoprendole con frammenti di foglie di rosa, mentre Osmia rufa utilizza i gusci vuoti delle chiocciole, dentro i quali fabbrica caratteristiche cellette a forma di botte; Megachile parietina impasta terra e saliva fabbricando cellette compatte come cemento.
Nei bombi, la regina crea una cavità sferica di 3–4 cm di diametro collegata con l'esterno con un foro di qualche cm di lunghezza. La cavità è creata in un riparo utilizzando i materiali disponibili nell'ambiente. Subito dopo essa costruisce un oriolo di cera per conservarvi il miele, che sarà utilizzato solo quando la regina non può uscire dal nido per avversità climatiche. Inoltre la regina predispone un ammasso di polline a forma di otre, sopra il quale depone 8-16 uova che poi ricopre con cera. Fino al momento della schiusa (4-6 giorni dopo la ovodeposizione), la regina resta nel nido, stando sopra l'ammasso di polline in modo da covare le uova.
La struttura più complessa, che nelle forme più evolute può arrivare ad ospitare decine di migliaia di individui, è rappresentata dal favo, un raggruppamento di celle esagonali modellate con la cera, secreta dalle ghiandole addominali delle operaie.
Gli Apoidei hanno distribuzione pressoché ubiquitaria essendo presenti in tutti i continenti ad eccezione dell'Antartide. Le aree in cui si concentra la maggiore biodiversità sono rappresentate dalle regioni temperate-calde del Mediterraneo e dalla California. Alcune famiglie sono presenti solo in Africa (Meganomiidae) mentre altre hanno in Africa il maggior numero di generi e specie (Dasypodaidae e Melittidae).[13]
La sistematica degli Apoidei ha subito nel corso degli anni notevoli trasformazioni e le esatte relazioni filogenetiche tra le varie famiglie che ne fanno parte rimangono ancora, almeno parzialmente, da chiarire.
Secondo una recente proposta di classificazione la superfamiglia Apoidea comprende 10 famiglie suddivise in due grandi raggruppamenti (Spheciformes e Anthophila)[14]:
Studi successivi[18] hanno portato a 9 il numero di famiglie del raggruppamento Anthophila (e quindi a 13 il numero delle famiglie complessive) elevando alcune sottofamiglie della precedente classificazione al rango di famiglia (Stenotritidae, Meganomiidae e Dasypodaidae).
Lo stesso argomento in dettaglio: Ape (araldica). In araldica l'ape compare frequentemente come simbolo di operosità, lavoro e dolcezza. Talvolta sono rappresentati anche gli alveari.
Le api più note sono quelle portate dalla famiglia Barberini e quelle che ornavano il manto imperiale di Napoleone.
Sono presenti anche negli stemmi di molti comuni italiani[19].
Le api sono state protagoniste di numerosi film tra cui:
Gli Apoidei (Apoidea Latreille, 1802) sono una superfamiglia di imenotteri che raggruppa ad oggi 29.984 specie, la più nota delle quali è l'ape da miele (Apis mellifera).
Apoidea sunt superfamilia insectorum ordinis Hymenopterum.
Haec stipula ad insectum spectat. Amplifica, si potes! Bitiniai (lot. Apoidea) – plėviasparnių vabzdžių antšeimis. Giminingi vapsvoms ir skruzdėlėms. Svarbiausi požymiai: kūnas apaugęs plunksniškais plaukeliais, užpakalinės letenos 1-mas narelis platesnis už kitus ir vidinėje pusėje turi šepetėlį žiedadulkėms rinkti. Patelė su geluonimi. Burnos organai pritaikyti graužti ir nektarui čiulpti.
Bitiniai minta išimtinai augaliniu maistu. Be nektaro ir vandens, jie renka ir žiedadulkes jaunikliams (lervoms) maitinti. Žiedadulkėms rinkti ir joms į lizdus pernešti įvairios bitinių grupės turi skirtingų priemonių.
Dauguma bitinių yra solitariniai (gyvenantys pavieniui) vabzdžiai, nepasižymi polimorfizmu ir nesudaro stambių bendrijų. Kiekviena patelė atskirai įsirengia lizdą, kuriame pati prižiūri ir maitina jauniklius. Dalis bitinių yra bendruomeniniai vabzdžiai. Nedidelę bitinių grupę sudaro „gegutinės" bitės, kurios pačios lizdų nedaro ir savo kiaušinėlius sudeda į kitų bičių lizdus. Dauguma bitinių yra labai naudingi vabzdžiai, augalų kenkėjų tarp jų beveik nėra.
Lietuvoje bitiniai ištirti neblogai. Žinoma apie 350 rūšių. Didelė bitinių pavyzdžių kolekcija sukaupta Čepkelių rezervate.
Bitė
Bitė
Bitė
Kamanė
Bitiniai (lot. Apoidea) – plėviasparnių vabzdžių antšeimis. Giminingi vapsvoms ir skruzdėlėms. Svarbiausi požymiai: kūnas apaugęs plunksniškais plaukeliais, užpakalinės letenos 1-mas narelis platesnis už kitus ir vidinėje pusėje turi šepetėlį žiedadulkėms rinkti. Patelė su geluonimi. Burnos organai pritaikyti graužti ir nektarui čiulpti.
Bitiniai minta išimtinai augaliniu maistu. Be nektaro ir vandens, jie renka ir žiedadulkes jaunikliams (lervoms) maitinti. Žiedadulkėms rinkti ir joms į lizdus pernešti įvairios bitinių grupės turi skirtingų priemonių.
Dauguma bitinių yra solitariniai (gyvenantys pavieniui) vabzdžiai, nepasižymi polimorfizmu ir nesudaro stambių bendrijų. Kiekviena patelė atskirai įsirengia lizdą, kuriame pati prižiūri ir maitina jauniklius. Dalis bitinių yra bendruomeniniai vabzdžiai. Nedidelę bitinių grupę sudaro „gegutinės" bitės, kurios pačios lizdų nedaro ir savo kiaušinėlius sudeda į kitų bičių lizdus. Dauguma bitinių yra labai naudingi vabzdžiai, augalų kenkėjų tarp jų beveik nėra.
Lietuvoje bitiniai ištirti neblogai. Žinoma apie 350 rūšių. Didelė bitinių pavyzdžių kolekcija sukaupta Čepkelių rezervate.
Bišu virsdzimta (Apoidea) ir viena no iežmauglapseņu apakškārtas (Apocrita) virsdzimtām, kas apvieno bites un racējlapsenes. Racējlapseņu dzimta Crabronidae turklāt ir bišu grupas priekštece. Bites, lai pabarotu savus kāpurus, atdalījās no šīs dzimtas, attīstoties citā virzienā. Tās specializējās nektāra un ziedputekšņu vākšanā, pārtraucot citu kukaiņu medības.[1] Tā kā visas bišu dzimtas veido monofilētisku grupu, tad ir pieņemts tās izdalīt atsevišķā bišu grupā (Anthophila jeb Apiformes). Pārējās dzimtas, kas nav bites, izdala racējlapseņveidīgo kukaiņu grupā (Spheciformes).
Kopumā šajā virsdzimtā ir apmēram 20 000 bišu sugu un 10 000 racējlapseņveidīgo sugas. Tās mājo visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Kopīgā īpašība abām grupām ir palielinātie, it kā uzpūstie krūšu segmenti.[2][3]
Bišu virsdzimta (Apoidea) ir viena no iežmauglapseņu apakškārtas (Apocrita) virsdzimtām, kas apvieno bites un racējlapsenes. Racējlapseņu dzimta Crabronidae turklāt ir bišu grupas priekštece. Bites, lai pabarotu savus kāpurus, atdalījās no šīs dzimtas, attīstoties citā virzienā. Tās specializējās nektāra un ziedputekšņu vākšanā, pārtraucot citu kukaiņu medības. Tā kā visas bišu dzimtas veido monofilētisku grupu, tad ir pieņemts tās izdalīt atsevišķā bišu grupā (Anthophila jeb Apiformes). Pārējās dzimtas, kas nav bites, izdala racējlapseņveidīgo kukaiņu grupā (Spheciformes).
Kopumā šajā virsdzimtā ir apmēram 20 000 bišu sugu un 10 000 racējlapseņveidīgo sugas. Tās mājo visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Kopīgā īpašība abām grupām ir palielinātie, it kā uzpūstie krūšu segmenti.
Apoidea is een superfamilie uit de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) waartoe alle bijen en graafwespen, langsteelgraafwespen en kakkerlakkendoders behoren. Alle andere wespen, zoals de veel bekendere plooivleugelwespen en de sluipwespen, behoren tot andere superfamilies. De verschillende bijenfamilies worden wel als aparte groep gezien zonder rang (Apiformes), omdat ze duidelijk van de 4 families van graafwespen (Spheciformes) afwijken. Niet alleen de bouw van bijvoorbeeld de monddelen is wezenlijk anders, een ander belangrijk verschil met vrijwel alle wespen, ook die uit andere superfamilies, is dat bijenlarven gevoerd worden met plantaardig voedsel. Omdat de graafwespen en de bijen dusdanig veel overeenkomsten vertonen dat ze niet tot twee verschillende superfamilies kunnen worden gerekend, wordt de indeling veel gebruikt.
Toch is de tweedeling niet geheel onomstreden; alle moderne bijen (Apiformes) zijn ontstaan uit een familie van graafwespen (Spheciformes). De twee groepen kunnen dus eigenlijk niet naast elkaar worden ingedeeld, omdat de ene groep afstamt van de andere groep (parafyletisch).
Apoidea, de bijen in uitgebreide zin, is een superfamilie van de sectie Aculeata, de angeldragers, onderdeel van de suborde Apocrita, behorend tot de orde van vliesvleugeligen, de hymenoptera.
Onder deze superfamilie behoren de:
Apoidea, de bijen in uitgebreide zin, is een superfamilie van de sectie Aculeata, de angeldragers, onderdeel van de suborde Apocrita, behorend tot de orde van vliesvleugeligen, de hymenoptera.
Onder deze superfamilie behoren de:
Ampulicidae (kakkerlakwespen) Ampulicinae Sphecidae (langsteelgraafwespen) Ammophila (rupsendoders) Poladonia (aardrupsendoders) Crabronidae (graafwespen) Crabroninae .... (36 genera/subgenera) Apidea s.l. (bijen)Apoidea is een superfamilie uit de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) waartoe alle bijen en graafwespen, langsteelgraafwespen en kakkerlakkendoders behoren. Alle andere wespen, zoals de veel bekendere plooivleugelwespen en de sluipwespen, behoren tot andere superfamilies. De verschillende bijenfamilies worden wel als aparte groep gezien zonder rang (Apiformes), omdat ze duidelijk van de 4 families van graafwespen (Spheciformes) afwijken. Niet alleen de bouw van bijvoorbeeld de monddelen is wezenlijk anders, een ander belangrijk verschil met vrijwel alle wespen, ook die uit andere superfamilies, is dat bijenlarven gevoerd worden met plantaardig voedsel. Omdat de graafwespen en de bijen dusdanig veel overeenkomsten vertonen dat ze niet tot twee verschillende superfamilies kunnen worden gerekend, wordt de indeling veel gebruikt.
Toch is de tweedeling niet geheel onomstreden; alle moderne bijen (Apiformes) zijn ontstaan uit een familie van graafwespen (Spheciformes). De twee groepen kunnen dus eigenlijk niet naast elkaar worden ingedeeld, omdat de ene groep afstamt van de andere groep (parafyletisch).
Apoidea er en delgruppe av broddvepsene og en samlebetegnelse for bier (Apiformes) og gravevepser (Spheciformes), den siste er imidlertid en parafyletisk gruppe. Således er Crabronidae søstergruppen til biene. Også gravevepsene (i egentlig forstand) er nærmere beslektet med bier enn med Ampulicidae og Heterogyna. Tidligere ble overfamilien Apoidea bare brukt om biene.
Bier og graveveps kan skilles fra andre broddveps ved at pronotum når helt bak til tegulae. Bier skilles fra graveveps ved at de er mer hårete og noen av hårene har forgreninger.
Apoidea er en delgruppe av broddvepsene og en samlebetegnelse for bier (Apiformes) og gravevepser (Spheciformes), den siste er imidlertid en parafyletisk gruppe. Således er Crabronidae søstergruppen til biene. Også gravevepsene (i egentlig forstand) er nærmere beslektet med bier enn med Ampulicidae og Heterogyna. Tidligere ble overfamilien Apoidea bare brukt om biene.
Pszczoły (Apoidea) – nadrodzina owadów z rzędu błonkoskrzydłych (błonkówek). Należące do niej gatunki stanowią ~20% wszystkich błonkoskrzydłych.
Do pszczół zalicza się ok. 20 tys. gatunków, w większości prowadzących samotniczy tryb życia, ale również takich, które wytworzyły skomplikowane struktury społeczne. Najwyżej zorganizowane społeczności tworzą gatunki z plemienia pszczół miodnych.
Do 1944 roku podział systematyczny nadrodziny Apoidea bazował na ówczesnej klasyfikacji C.D. Michenera. W świetle późniejszych badań pojawił się pogląd, że gatunki należące wtedy do nadrodzin Apoidea i Sphecoidea (grzebacze, osy grzebiące) tworzą wspólnie jedną monofiletyczną grupę. Wyrazem tego jest połączenie obu nadrodzin. Większość entomologów przyłączyła się do propozycji Michenera i określa tę nadrodzinę mianem Apoidea, a nie Sphecoidea. Spotykany jest dodatkowy podział na dwie grupy rodzin (bez rangi systematycznej): Spheciformes i Apiformes.
Według ITIS do nadrodziny Apoidea zaliczane są ponadto:
Podział systematyczny nadrodziny Apoidea na rodziny przedstawiony poniżej opiera się na podziale zaproponowanym przez C.D. Michenera w 1944 roku, później ulepszanym przez tego samego autora m.in. w Social behavior of the bees (1974) i The Bees of the World (1. edycja – 2000; 2. edycja – 2007). Według niego w nadrodzinie Apoidea należy wyróżnić 7 rodzin:
Rodziny niewystępujące w Polsce:
Pszczoły (Apoidea) – nadrodzina owadów z rzędu błonkoskrzydłych (błonkówek). Należące do niej gatunki stanowią ~20% wszystkich błonkoskrzydłych.
Apoidea é uma superfamília do grupo Hymenoptera que inclui duas tradicionais linhagens, a Spheciformes (vespas) e a Anthophila (abelhas), somando mais de trinta mil espécies.[1]
Apoidea é uma superfamília do grupo Hymenoptera que inclui duas tradicionais linhagens, a Spheciformes (vespas) e a Anthophila (abelhas), somando mais de trinta mil espécies.
Apoidea este o suprafamilie de insecte din ordinul Hymenoptera, care include albinele și viespile.
"Heterogynaidae" (parțial)
Crabroninae (o parte din "Crabronidae")
"Heterogynaidae" (parțial)
Anthophila (albinele)
Apoidea este o suprafamilie de insecte din ordinul Hymenoptera, care include albinele și viespile.
»Spheciformes« (ose grebače)
»Anthophila« (čebele)
Čebeljeliki kožekrilci (znanstveno ime Apoidea) so velika naddružina kožekrilcev, v katero združujemo dva tradicionalno opredeljena taksona - ose grebače in čebele. Po uveljavljenem mnenju gre za posebno vejo os, ki so pričele uporabljati pelod in nektar za hrano ličink namesto žuželčjega plena. Predstavnike združuje prisotnost struktur za nabiranje in prenašanje peloda; ose grebače in čebele pa najlaže ločimo po tem, da imajo slednje sploščene zadnje noge.
Njihovi najbližji sorodniki so ose iz družine Crabronidae, ki so po mnenju nekaterih neposredni predniki čebeljelikih kožekrilcev in tako po sodobni filogenetski klasifikaciji neustrezen takson. Prav tako niso razjasnjena razmerja znotraj čebeljelikih kožekrilcev, zato oba taksona formalno nimata ranga. Skupno ime »Apoidea« je naddružina dobila po čebelah, katerih poimenovanje je starejše.
Čebeljeliki kožekrilci (znanstveno ime Apoidea) so velika naddružina kožekrilcev, v katero združujemo dva tradicionalno opredeljena taksona - ose grebače in čebele. Po uveljavljenem mnenju gre za posebno vejo os, ki so pričele uporabljati pelod in nektar za hrano ličink namesto žuželčjega plena. Predstavnike združuje prisotnost struktur za nabiranje in prenašanje peloda; ose grebače in čebele pa najlaže ločimo po tem, da imajo slednje sploščene zadnje noge.
Njihovi najbližji sorodniki so ose iz družine Crabronidae, ki so po mnenju nekaterih neposredni predniki čebeljelikih kožekrilcev in tako po sodobni filogenetski klasifikaciji neustrezen takson. Prav tako niso razjasnjena razmerja znotraj čebeljelikih kožekrilcev, zato oba taksona formalno nimata ranga. Skupno ime »Apoidea« je naddružina dobila po čebelah, katerih poimenovanje je starejše.
Bin (Apoidea) tillhör insektsordningen steklar. De lever av nektar och pollen och spelar därmed en stor roll för blommande växters pollinering. Nektarn tjänar huvudsakligen som energikälla medan pollenet ger protein och andra näringsämnen. Det mesta pollenet används som mat till larverna. De lever solitärt eller i mer eller mindre avancerade bisamhällen. Det är framförallt arter i släktet honungsbin (Apis) som används av människan för honungsproduktion (se biodling), framförallt det vanliga honungsbiet. Även vissa arter av de gaddlösa bina används för honungsproduktion, men de ger betydligt mindre skördar än det vanliga honungsbiet.
Bin har en lång tunga som gör att de kan suga nektar från blommor. Vardera antennen består av 13 segment hos hannar och 12 hos honor. Som alla steklar har de två par insektsvingar. Det bakre paret är det mindre. Hos några få arter har ett kön eller en kast relativt korta vingar som gör flygning svår eller omöjlig, men de är aldrig vinglösa. Det minsta biet är Trigona minima, ett gaddlöst bi vars arbetare är omkring 2.1 mm långa. Det största biet är Megachile pluto, i familjen buksamlarbin (Megachilidae), vars honor kan bli 39 mm långa.
Bin är anpassade för att leva på nektar och pollen. De kan vara solitära eller leva i mer eller mindre avancerade bisamhällen. Många arter är snyltbin som lever på mat som andra bin har samlat ihop.
Till eusociala bin hör framförallt vissa arter i familjen långtungebin (Apidae), men även många arter i andra familjer, som bland annat vägbin (Halictidae) och smalbin. De flesta individerna i ett bisamhälle är infertila arbetsbin, de fertila individerna kallas drottning och drönare. Humlorna är ett exempel på ett eusocialt bi där endast drottningarna övervintrar. Det vanliga honungsbiet är ett exempel på ett bi där hela bisamhället övervintrar genom att bina grupperar sig i en klump. Bina turas om att vara ytterst i klotet och på så sätt håller de värmen. Hos honungsbina dör dock hanen i samband med parningen, så det är endast drottningen och arbetarna som övervintrar.[1].
Solitära bin har ingen drottning, utan alla honor är fertlia. Honan sköter bobyggandet och insamlingen av nektar och pollen själv, även om de ofta lever tillsammans i kolonier. När hon lagt upp ett näringsförråd i äggcellerna lägger hon ägg i dem. Efter att ägget kläckts äter larven av detta förråd, utvecklas och förpuppar sig. En ny generation fortplantningsdugliga individer kommer därefter fram.
De flesta bina använder sig av sin gadd för att försvara sig, men det finns även bin med tillbakabildad gadd. Den är egentligen en omvandlad äggläggare, som förlorat sin ursprungliga användning (äggen kommer ut vid gaddens bas). Detta innebär också att endast honorna (drottning och arbetare hos sociala bin) har gadd. En del sorts bin har utvecklat extraordinära metoder för att neutralisera sina motståndare. En asiatisk art, östasiatiskt bi, använder sin kroppsvärme för att med hjälp av kolonin värma en motståndare till döds.[2]
Bin är fågeln biätares, Merops apiasters favoritföda. Ett annat exempel på djur som är känt för att livnära sig på bin är bivargen, en insekt som hör till ordningen steklar. Bålgetingen och sammetsgetingen tillhör också gruppen.
Bin utgör överfamiljen Apoidea, som delas in i 9 familjer. Binas inbördes släktskap visas i diagrammet nedan.
--+-------- Stenotritidae | +-------- Vägbin (Halictidae) | +--+----- Grävbin (Andrenidae) | | | +----- Korttungebin (Colletidae) | +--+----- Sommarbin (Melittidae) | +----- Dasypodaidae | +----- Meganomiidae | +--+-- Buksamlarbin (Megachilidae) | +-- Långtungebin (Apidae)
Nya forskningsrön har visat att bin är en specialisering av steklar i överfamiljen rovsteklar (Sphecoidea) vilket gör att Sphecoidea är parafyletisk. Numera brukar man därför ofta inkludera rovsteklarna i Apoidea. I denna utvidgade överfamilj placeras bina i en egen monofyletisk grupp som kallas Anthophila eller Apiformes. Enligt diagrammet nedan.
--+------------ Heterogynidae | +--+--------- Kackerlackesteklar (Ampulicidae) | +--+------ Sphecidae | +--+--- Crabronidae | +--- Bin (Anthophila eller Apiformes)
Man känner till omkring 20 000 arter av bin i sju till nio kända familjer,[3] även om många är obeskrivna och det faktiska antalet förmodligen är högre.
Bin finns på alla kontinenter förutom Antarktis, i varje habitat på planeten som innehåller insektspollinerade gömfröväxter. Medlemmar ur familjen vägbin (Halictidae) är den vanligaste bisorten på det norra halvklotet, även om de är små och ofta misstas för getingar eller flugor.
Antalet arter i Sverige uppgår till närmare tre hundra.[4] Se Lista över Sveriges bin.
Ett drickande honungsbi
Ett honungsbi i en ros
Ett honungsbi från Dar es Salaam, Tanzania
Osmia ribifloris (ett solitärt bi i släktet murarbin)
Ett antal orkidébin på orkidén Mormodes buccinator
Humla, troligen åkerhumla
Ett honungsbi som hämtar nektar
Honungsbin på vaxkaka
Honungsbi som hämtar nektar
Bin (Apoidea) tillhör insektsordningen steklar. De lever av nektar och pollen och spelar därmed en stor roll för blommande växters pollinering. Nektarn tjänar huvudsakligen som energikälla medan pollenet ger protein och andra näringsämnen. Det mesta pollenet används som mat till larverna. De lever solitärt eller i mer eller mindre avancerade bisamhällen. Det är framförallt arter i släktet honungsbin (Apis) som används av människan för honungsproduktion (se biodling), framförallt det vanliga honungsbiet. Även vissa arter av de gaddlösa bina används för honungsproduktion, men de ger betydligt mindre skördar än det vanliga honungsbiet.
Згідно з сучасною класифікацією Бджоли є спеціальною лінією Crabronid (пісочних) ос, які перейшли на використання пилку та нектару для годування лялечок, на відміну від хижих комах; це, ймовірно, роблять Crabronidae парафілетичноі групи. Відповідно, бджоли та риючі оси (sphecoid) зараз об'єднані в одну надродину, яка раніше мала назву «Apoidea», а зараз називається Sphecoidea (яка подібно Spheciformes використовувалася в минулому, але після визначення парафілетичної групи була вилучена). Самі бджоли (не включаючи ос, як їх предків) усе ще вважаються монофілетичною групою, тому, як і раніше, зручно використовувати групування за надродинами і родинами для уніфікації усіх бджіл. Декілька останніх класифікацій вирішували цю проблему об'єднуючи усі бджолині родини разом в одній великій родині Apidae, хоча це і не отримало широкого визнання. Альтернативна класифікація, яка більш широко використовуються, об'єднує усіх бджіл під одним ім'ям Anthophila (Engel, 2005), яке є еквівалентом застарілого ім'я Apiformes (лат. бджоло подібної форми).
Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Apoidea
Apoidea là một liên họ quan trọng trong bộ Cánh màng, liên họ này thông thường bao gồm hai nhánh, "sphecidae" (ong bắp cày), và ong.
Ong trong các phân loại gần đây xếp nó vào một nhánh đặc biệt của ong bắp cày mà chúng chuyển sang sử dụng thức ăn cho ấu trùng là phấn hoa và mật hoa, chứ không phải mồi côn trùng; đặc điểm này có lẽ làm cho nó trở thành một nhóm cận ngành với Crabronidae. Theo đó, ong và ong bắp càu hiện được xếp cùng một liên họ, và có tên gọi là "Apoidea" thay vì "Sphecoidea".
Bài viết liên quan đến Bộ Cánh màng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Apoidea là một liên họ quan trọng trong bộ Cánh màng, liên họ này thông thường bao gồm hai nhánh, "sphecidae" (ong bắp cày), và ong.
Apoidea (лат.) — надсемейство жалящих перепончатокрылых насекомых (подотряд Стебельчатобрюхие), родственное осам и муравьям. По современным представлениям объединяет не только пчёл (Anthophila, или Apoidea s. str.), но и роющих и песочных сфекоидных ос (Sphecoidea)[1].
Существует около 20 тысяч видов пчёл[2] и около 10 тысяч видов сфекоидных или роющих ос Spheciformes. Их можно обнаружить на всех континентах, кроме Антарктиды. Общими для пчелиных и сфекоидных ос являются вздутые плечевые бугры переднеспинки, которые удалены от тегул (а если иногда соприкасаются с ними, то тогда задний край переднеспинки прямой), что отличает их от прочих ос[3][4].
Насекомые из секции Anthophila данного надсемейства (Apoidea s. str.) приспособились питаться нектаром и пыльцой, используя нектар главным образом в качестве источника энергии, а пыльцу для получения белков и других питательных веществ. Для этого имеют длинный хоботок, которым они пользуются для высасывания нектара растений.[5] Усики (или антенны, сяжки) состоят из 13 сегментов у самцов и 12 сегментов у самок. Задняя пара крыльев Apoidea по размеру меньше передней. 1-й членик их задних лапок плоский. Волоски тела разветвлённые или чешуевидные[3]. Редуцированное число антенномер у самцов чрезвычайно редкое явление среди надсемейства пчёл (Apoidea), у которых самцы почти 99 % видов имеют по 13 сегментов. 12-члениковые усики самцов известны только у некоторых видов среди родов Chlerogas Vachal (Halictidae, Augochlorini), Chiasmognathus Engel (Nomadinae, Ammobatini), Neopasites Ashmead (Nomadinae, Biastini), Holcopasites Ashmead (Nomadinae, Ammobatoidini), Brachymelecta mucida (Apinae, Melectini)[6].
Размер пчёл колеблется от 2,1 мм у карликовой пчелы (Trigona minima) до 39 мм у вида Megachile pluto, обитающего в Индонезии[7].
Насекомые из секции Spheciformes данного надсемейства (Сфекоидные осы, Sphecoidea)[8] являются, как правило, хищниками, охотящимися за различными насекомыми, или клептопаразитами. 1-й членик их задних лапок цилиндрический, не уплощённый. Волоски тела простые, неветвистые[3][9].
Имеются исключения из общего правила: опылители (пчёлы) — хищники (осы). Например, обнаруженная на Шри-Ланке песочная оса Krombeinictus nordenae Leclercq выкармливает своих личинок цветочной пыльцой, как и пчёлы[10].
К самым крупным представителям перепончатокрылых (с длиной тела до 5 см) относятся «убийца цикад» Sphecius grandis и песчаные осы Editha magnifica (Bembicinae)[11]. Самая крупная пчела в мире это Megachile pluto (Megachilidae) из Индонезии. Длина тела самок 39 мм, а размах крыльев 63 мм[12].
Apoidea
По современной классификации Apoidea объединяют пчёл в одну группу (надсемейство) вместе с родственными им сфекоидными осами, которые ранее составляли своё собственное и отдельное надсемейство Sphecoidea. Известны ископаемые представители из миоценового янтаря, например около 20 вымерших родов пчёл — †Electrolictus, Paleomelitta, Eomacropis, Electrobombus (Engel, 2001), ископаемая пчела †Apis miocenica Hong (1983). Вымерший род Sinostigma Hong (1983) с видом Sinostigma spinalata (сначала как Melittidae, позднее перенесенная в Megachilidae — Hong, 1985, а теперь понимаемая как оса Pemphredon spinalatum). В 1975 году выделено ископаемое семейство ос †Angarosphecidae Rasnitsyn, 1975 (=Baissodinae Rasnitsyn, 1975), позднее пониженное до уровня подсемейства Angarosphecinae (рода †Angarosphex Rasnitsyn, 1975, †Archisphex Evans, 1969, †Baissodes Rasnitsyn, 1975 и др.). В 2001 году выделено ископаемое семейство пчёл †Paleomelittidae (род †Paleomelitta Engel, 2001). В 2006 описана самая древняя пчела †Melittosphex burmensis из нового семейства Melittosphecidae.
Ниже показана кладограмма взаимоотношений различных групп пчёл:[15]
AnthophilaСуществует и другой взгляд на классификацию группы Apoidea (Brothers, D. J. 1999), согласно которому выделяют только 5 семейств сфекоидных ос и пчёл: Heterogynaidae, Ampulicidae, Sphecidae, Crabronidae, Apidae.[16]
Кладограмма по материалам статьи Debevic et al. 2012, в которой использована молекулярная филогения и показано, что пчёлы (Anthophila) произошли глубоко внутри Crabronidae, которые парафелитичны, также как и семейство Heterogynaidae[17]. Небольшое подсемейство Mellininae не было включено в анализ.
Apoidea«Heterogynaidae» (часть)
Crabroninae (часть «Crabronidae») 
"Heterogynaidae" (часть)
Anthophila (пчёлы) 
В 2017-2018 годах молекулярно-филогенетическими исследованиями было показано, что «Crabronidae» парафилетичны и состоят из 9 крупных монофилетичных клад, включая пчёл. Семейство Ampulicidae признано сестринским к остальным Apoidea. В работе Zheng et al. (2018) парафилетичные Crabronidae предложено разделить на собственно Crabronidae s.s. и отдельно Philanthidae, где последняя группа сестринская к кладе пчёл. Монофилетичную группу пчёл предложено поделить на 2 клады, длинно-хоботковые пчёлы (Apidae+Megachilidae) и коротко-хоботковые пчёлы (Andrenidae+Halictidae+Colletidae+Melittidae), или на 3 клады с Melitidae сестринскими к другим пчёлам[18]. В работе Sann et al. (2018) было предложено придать статус отдельных семейств нескольким бывшим подсемействам роющих ос. Бывшее подсемейство Pemphredoninae также полифилетично и состоит из трёх разных клад: Psenini, Ammoplanina и все остальные пемфредонины. Одна из них, подтриба Ammoplanina, составляет сестринскую группу к пчёлам. Время происхождения пчёл установлено в раннем меловом периоде (около 128 млн лет), когад происходило быстрое эволюционирование цветковых растений. Филогенетический анализ также показал, что эусоциальность внутри Apoidea появилась только у пемрфредонин и филантин, а также у пчёл. В итоге Crabonidae было предложено разделить на 8 семейств: Ammoplanidae, Astatidae, Bembecidae, Crabronidae, Mellinidae, Pemphredonidae, Philanthidae, Psenidae, Sphecidae. Из них Ammoplanidae возможно, представляет собой сестринскую линию пчёл. Представители Ammoplanidae охотятся на трипсов, обитающих на цветах и питающихся их пыльцой, и возможно у ос произошёл переход с хищничества на собирание пыльцы[19].
Apoidea (лат.) — надсемейство жалящих перепончатокрылых насекомых (подотряд Стебельчатобрюхие), родственное осам и муравьям. По современным представлениям объединяет не только пчёл (Anthophila, или Apoidea s. str.), но и роющих и песочных сфекоидных ос (Sphecoidea).
本文介紹的是蜜蜂總科。關於黃蜂，請見「細腰亞目」。蜂通常指所有（Apoidea）的昆虫，主要分為兩類：狩蜂（Spheciformes，如泥蜂）及蜂族（Anthophila），和蚂蚁同属膜翅目，普通蜜蜂只是其中一科，所有的蜂都以花蜜和花粉为食物，並在为虫媒花授粉过程中起重要作用。其口器是尖针状，以便吸取花蜜。有一对触角，其中雄性蜂的触角有13节，雌性有12节。有两对翅膀，后翅较小，腿部多毛可以搜集和承载花粉。腹部末端有一毒刺。全世界已经过观察研究有大约一万六千种蜂，也许全部有三万种。各种蜂的生活习性不同，有的是独居生活的，有的是有各种群居形式，发展最高形式是社会性分工聚居，例如蜜蜂和无刺蜂等。
社会性聚居的蜂生活在大型的蜂巢中，每个蜂巢有一个蜂后，其他的是众多的工蜂和少数雄蜂生活在一起
蜜蜂科雄蜂在秋天时工蜂全部死亡，蜂后寻找树洞冬眠，春天蜂后开始从冬眠中苏醒，自己寻找合适的蜂巢，开始生育重新建造新的蜂群。
普通蜜蜂在冬天能全巢一起越冬，冬天蜂后就开始产卵，在每一个巢洞中产一个卵，待他孵化成幼虫後，由分工保育的工蜂喂食，
每一个卵在孵化後的头三天都由保育蜂喂养它们反哺的王浆，三天後则改为以稀释的花蜜和花粉喂食。但是新出生的蜂后，其巢洞高大，叫做王台，保育蜂会始终为其喂食王浆，使其发育的非常大，当新蜂后发育完全，就会飞出蜂巢和雄蜂交配，寻找新的家，一部分工蜂将会随之而去。一个蜂后的平均寿命大约为三年。
工蜂是性器官发育不完全的雌蜂，它们负责所有蜂群的工作，包括採集花蜜花粉，分泌蜂蜡筑巢，喂养幼虫，保护蜂巢不受侵犯等。一般每个工蜂的寿命只有三个月，当工蜂用尾刺攻击敌人时，一旦刺中，尾刺会脱落，工蜂也随即死亡。
蜂群中还有部分雄蜂，雄蜂没有毒刺，不负责任何工作，不离开蜂巢，有的种类的雄蜂在天气炎热的时候扇翅帮助蜂巢通风散热。雄蜂主要为蜂后交配，交配过后即死去。
蜂之间用气味交流，有的种类的蜂有一种舞蹈语言，它们以飞行方式传达信息，如飞行时划“8”字，或转圈等表示不同的信息。
工蜂采集含有80%水分的花蜜，存入自己第二个胃中，大约经过30分钟的发酵，回到蜂巢中吐出，经过一段时间，水分蒸发，成为水分含量少于20%的蜂蜜，存贮到巢洞中，用蜂蜡密封。
蜂蜜水分含量少，细菌和酵母菌都不能在蜂蜜中存活，但某些厌氧菌可以以非活性的孢子形态存在其中，但对人没有害处，因为胃酸很容易就杀灭这些孢子。但是没有断奶的婴儿，其胃中不是酸性状态，因此可能激活这些孢子，使婴儿中毒。所以没有断奶的婴儿不要食用没有经过消毒的蜂蜜。
蜜蜂的一个蜂群达4万 - 8万只，蜂后必须由工蜂喂养；但雄蜂一个蜂群只有30 – 400只，蜂后在春季完全可以独立生活一段时间；有的种类如壁蜂，像果园壁蜂(Osmia lignaria)、角壁蜂(Osmia cornifrons)等都是独立生活的，每一个雌蜂都可以生育，没有所谓的工蜂存在，但是它们也不能生产蜂蜜和蜂蜡。
斑艳蜂的形状类似熊蜂，它门将卵产在熊蜂的巢内，让雄蜂哺育其成为成虫；某些切叶蜂将卵产在独立生活的尖腹蜂育卵巢内，发育成幼虫后，切叶蜂的幼虫会将尖腹蜂的幼虫和卵杀掉。
基於防衛的考慮，蜂一般都會對入侵者攻擊。黃蜂的刺可以再用，因此可針完再針。不過蜜蜂的刺卻只可以用一次，針完人之後就會腸穿肚爛而死亡。不論是黃蜂或是蜜蜂的刺都有毒。
本文介紹的是蜜蜂總科。關於黃蜂，請見「細腰亞目」。 蜂通常指所有（Apoidea）的昆虫，主要分為兩類：狩蜂（Spheciformes，如泥蜂）及蜂族（Anthophila），和蚂蚁同属膜翅目，普通蜜蜂只是其中一科，所有的蜂都以花蜜和花粉为食物，並在为虫媒花授粉过程中起重要作用。其口器是尖针状，以便吸取花蜜。有一对触角，其中雄性蜂的触角有13节，雌性有12节。有两对翅膀，后翅较小，腿部多毛可以搜集和承载花粉。腹部末端有一毒刺。全世界已经过观察研究有大约一万六千种蜂，也许全部有三万种。各种蜂的生活习性不同，有的是独居生活的，有的是有各种群居形式，发展最高形式是社会性分工聚居，例如蜜蜂和无刺蜂等。
꿀벌상과는 벌아목의 하위 분류이다.
꿀벌과와 가위벌과 그리고 애꽃벌과, 어리꿀벌과, 털보애꽃벌과 등은 벌아목에 속하는 꿀벌류(Anthophila, =Apiformes)의 하위 분류에 해당한다. 2010년 한국 분류에서는 는쟁이벌과, 은주둥이벌과를 구멍벌과의 하위 아과로 포함하고 있다.[1]
.jpg)
_-_Zwerggrabwespe_(11462528464).jpg)
.jpg)
_(7237739514).jpg)
.jpg)
Wikispecies har information om 
