El trencavits (Ammodytes tobianus) és una espècie de peix de la família dels ammodítids i de l'ordre dels perciformes.
Els mascles poden assolir els 20 cm de longitud total.[3]
Es troba des de Múrmansk fins a la península Ibèrica, incloent-hi Islàndia, la Mar Bàltica i la Mediterrània.[3]
El trencavits (Ammodytes tobianus) és una espècie de peix de la família dels ammodítids i de l'ordre dels perciformes.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Ammodytidae ydy'r llymrïen sy'n enw benywaidd; lluosog: llymrïaid (Lladin: Ammodytes tobianus; Saesneg: Lesser sand eel).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1]
Traddodiad o bysgota llymrïaid o'r traeth gydag offer syml ym Mhen Llŷn yw llymrïata. Dyma godnodion rhai o weithredwyr y grefft.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Ammodytidae ydy'r llymrïen sy'n enw benywaidd; lluosog: llymrïaid (Lladin: Ammodytes tobianus; Saesneg: Lesser sand eel).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.
Smaček písečný (Ammodytes tobianus Linnaeus, 1758) je ryba z čeledi smačkovití.
Smaček mořský má dlouhé štíhlé tělo, hlava je dlouhá a kuželovitě zašpičatělá. Dolní čelist zřetelně přesahuje horní čelist. Hřbetní ploutev je na bázi velmi dlouhá bez tvrdých paprsků, měkkých paprsků je 49–58; řitní ploutev je na bázi dlouhá a má 24–32 měkkých paprsků, oproti hřbetní ploutvi je délka báze zhruba poloviční. Paprsky ve hřbetní i řitní ploutvi jsou stejně krátké. Ocasní ploutev je vykrojená. Běžně dosahuje délky 10 až 15 centimetrů. Maximální zjištěná délka těla je 20 cm, dožívá se až 7 let. Šupiny jsou přítomny od přední střední hřbetní části po hřbetní ploutev a na násadci ocasu překrývají svaly až po bázi ocasní ploutve. Šupiny se na břichu pravidelně překrývají. Barva přechází od světle písčitě hnědé na hřbetu do stříbřité na bocích a břichu. Otvory postranní čáry jsou uspořádány lineárně podél nevětveného kanálku.
Smaček mořský je mořská a brakická ryba, žije v písčitých substrátech dna v hloubkách 1 až 96 metrů. Je teritoriální. Zahrabává do písčitého dna v příbřeží (i v přílivové zóně) nebo plave ve volném vodním sloupci v hejnech. V zimě se zahrabává v hloubce 20 až 50 centimetrů.
Živí se drobným zooplanktonem.
Smaček mořský je rozšířen v severovýchodním Atlantiku, od Murmansku na východě po Španělsko a Středozemní moře, od Islandu po Baltské moře. Areál rozšíření sahá od 74° s. š. 49° s. š. a od 23° z. d. po 42° v. d.
Smaček mořský je významným článkem v potravním řetězci. Je kořistí mořských ptáků a hospodářsky významných ryb.
Smaček písečný (Ammodytes tobianus Linnaeus, 1758) je ryba z čeledi smačkovití.
Der Tobiasfisch (Ammodytes tobianus) ist ein langgestreckter Meeresfisch und gehört zur Familie der Sandaale. Tobiasfische kommen von Murmansk bis Spanien vor, außerdem in der Ostsee und an der Südküste von Island.[1][2]
Die Fische werden ca. 20 Zentimeter lang und besitzt einen grünlich gefärbten Rücken und silbrig schimmernde Seiten. Im Unterschied zum sehr ähnlichen Kleinen Sandaal (Ammodytes marinus) ist der Schwanzflossenansatz beim Tobiasfisch beschuppt und die Bauchschuppen, die beim Kleinen Sandaal nur unregelmäßig angeordnet sind, sind dicht in sich überlappenden regelmäßigen Winkeln angeordnet.[1]
Tobiasfische leben im küstennahen Flachwasser und graben sich bei Ebbe in Sandbänken ein. Den Winter verbringen sie in Wassertiefen von 20 bis 50 Metern ebenfalls eingegraben im Sand.[1] Sie leben in großen Schwärmen und können bis zu sieben Jahre alt werden. Tobiasfische ernähren sich von Zooplankton und größeren Kieselalgen.[2]
Tobiasfische dienen als Beute für zahlreiche Beutegreifer (z. B. Meerforelle, Kabeljau (in der Ostsee Dorsch genannt), Aal und Wittling) im Ökosystem Nordsee und Ostsee. Auch in der Brutzeit der Seevögel besteht die Nahrung zu großen Teilen aus diesem kleinen Fisch. Der Mensch nutzt den Tobiasfisch als Köder in der Leinenfischerei. Außerdem ist er Beifang in der Fischerei auf den Kleinen Sandaal.[1]
Diese Art hat 2 Laichperioden, eine davon im Frühjahr und eine im Herbst. Die Eier werden in den Sand am Meeresgrund abgelaicht.[3]
Der Tobiasfisch (Ammodytes tobianus) ist ein langgestreckter Meeresfisch und gehört zur Familie der Sandaale. Tobiasfische kommen von Murmansk bis Spanien vor, außerdem in der Ostsee und an der Südküste von Island.
The geddock (Ammodytes tobianus) is a species o fish in the saund lance family Ammodytidae. It is an elongatit cylindrical fish that mey be up tae 20 centimetres (7.9 in) lang.[2]
|deadurl= (help) The geddock (Ammodytes tobianus) is a species o fish in the saund lance family Ammodytidae. It is an elongatit cylindrical fish that mey be up tae 20 centimetres (7.9 in) lang.
Yvyn bian, Ammodytes tobianus, yw eghen a bysk yn teylu yvyn Ammodytidae. 20cm yw aga brassa hys.
Yvyn bian, Ammodytes tobianus, yw eghen a bysk yn teylu yvyn Ammodytidae. 20cm yw aga brassa hys.
_with_lesser_sand_eels_(Ammodytes_tobianus).jpg)
The lesser sand eel or sand lance (Ammodytes tobianus) is a species of fish in the sand lance family Ammodytidae. It is an elongated cylindrical fish which may be up to 20 centimetres (7.9 in) long.[2]
The body of the lesser sand eel has an elongated shape with a rounded cross section. The head is also elongated and pointed, and the sharp prominent lower jaw projects further than the upper jaw. When the mouth is opened, the two jaws form a tube through which food is sucked in. The top of the fish's mouth lacks teeth.[2] The scales of the belly make a chevron pattern. The dorsal fin is long and ribbon-like, the pectoral fins are small and low set, and there are no pelvic fins.[2] The caudal fin is bifurcated in shape. The skin color is greenish yellow on the back, yellowish on the upper sides, and a mixture of a brilliant silver on the lower sides and belly.[2] This fish can be distinguished from the greater sand eel by its smaller size (less than 20 cm (8 in)) and the fact that the origin of the long dorsal fin starts approximately in line with the tip of the pectoral fin.[3]
Breeding, can vary to which race they are native, and usually happens from February to April, or from September through into November.[2] Adult forms become mature in 1 to 2 years (8 cm+), and will live 7 years or more.[2] It habitates from mid-tide level below to around 30m in inshore waters, that have clean and sandy bottoms. It is commonly found swimming in huge shoals and rapidly burrows in sand if alarmed.[2] It is nocturnal, spending the day buried in the sand and emerging at dusk to feed.[3]
It eats zooplankton, larvae of fish, crustaceans, and other smaller invertebrates.[2] In addition, it is found all throughout the coasts of the British Isles.[2] Sand eels are an important part of the diet of many seabirds. Excessive fishing of sand eels on an industrial scale in the North Sea has been linked to a decline in the breeding success of kittiwakes, terns, fulmars and shags.[4]
An Atlantic puffin (Fratercula arctica) with its beak full of lesser sand eels The lesser sand eel or sand lance (Ammodytes tobianus) is a species of fish in the sand lance family Ammodytidae. It is an elongated cylindrical fish which may be up to 20 centimetres (7.9 in) long.
El aguacioso (Ammodytes tobianus),[3] también llamado lanzón,[4] es una especie de pez actinopeterigio marino, de la familia de los ammodítidos.[5][6]
Su pesca es habitual y muy comercial, además de para alimentación humana es utilizado como cebo para la pesca de peces mayores.[5]
De cuerpo muy alargado y delgado con la espadalda típicamente de color marrón-arena,[5] con una longitud máxima descrita de 20 cm.[5] No tienen espinas en las aletas, con unos 49 a 58 radios blandos en la aleta dorsal y 24 a 32 en la anal; con escamas en la línea media anterior a la aleta dorsal y sobre la musculatura en la base de la aleta caudal; los márgenes de las aletas dorsal y anal rectas con radios de igual longitud; línea lateral de poros alineados en hilera a lo largo de canales no ramificados.[5]
Existen dos grupos de desove distintivos pero a menudo simpátricos en su área de distribución, pero no se les ha dado el estatus de subespecie, aunque los grupos reproductores difieren en el número de vértebras (el de otoño más alto que el de la primavera), estructura de otolitos y probablemente hábitats.[5]
Son peces territoriales, que alternan entre esconderse enterrados en el sustrato de arena y nadar en cardumen en la masa de agua.[7][5] Los adultos se alimentan de zooplancton y algunas diatomeas grandes.[5] Hiberna en invierno enterrado en arena a profundidades de 20 a 50 cm.[8]
Se distribuye por las costas del océano Atlántico nororiental, desde Murmansk hasta España, incluyendo Islandia y el mar Báltico,[9] así como por el mar Mediterráneo.[10] Son peces marinos de aguas templadas de comportamiento demersal, que prefieren profundidades entre 1 m y 96 m.[11] Su hábitat son las aguas costeras, especialmente en las bahías arenosas y en las playas, incluida la zona intermareal y los estuarios, rara vez en alta mar.[5]
El aguacioso (Ammodytes tobianus), también llamado lanzón, es una especie de pez actinopeterigio marino, de la familia de los ammodítidos.
Su pesca es habitual y muy comercial, además de para alimentación humana es utilizado como cebo para la pesca de peces mayores.
Väike tobias ehk nigli (ka väiketobias, Ammodytes tobianus) on tobiaslaste sugukonda tobia perekonda kuuluv kalaliik.
Väike tobias elab Lääne-Euroopa rannikumeres [1] ja rohkelt ka Eesti rannikuvetes.
Väikese tobia keha on pikenenud ja ümara ristlõikega. Pea on samuti pikenenud ja otsast terav, terava väljaulatuva alalõuaga. Ülalõug on väljasopistuv ja võib koos alalõuaga moodustada toru. Lõua eesmises otsas pole hambaid.
Silmatorkavalt pikk on seljauim, mis koosneb 49–58 hargnenud kiirest. Kala pikkus on 20 cm, eluiga küünib 7 aastani.[2] Rinnauimed on väikesed ja paiknevad madalal, kõhuuimed puuduvad, sabauim on kahehõlmaline. Nahavärv on seljal rohekaskollane, külgede ülaosas kollane, alakülgedel ja kõhul hõbedane.
Paljunemine sõltub sellest, missugusesse teisendisse kala kuulub. Sigimine toimub tavaliselt veebruarist aprillini, harvem septembrist novembrini. Kalad saavad suguküpseks 1–2-aastaselt, kui nad on 8 cm pikad.
Tobiaslaste marjaterad on demersaalsed, veidi ellipsoidsed ja kleepuvad liivaterade külge. Vastsed on pelaagilised ja ilmuvad planktonisse massiliselt.[1]
Väiketobia peamiseks toiduks on planktilised vähid ja tõruvähkide vastsed.[1]
Tobiaslased ise on põhjaeluviisiga tursklaste lemmiktoit ja tobiaid kasutataksegi tursklaste õngejadadega püüdmisel elussöödana.[1]
Väikese tobia kõrval leidub Eesti rannikuvetes ka tobiaslaste suurtobia perekonda kuuluvat suurtobiat (Hyperoplus lanceolatus), kes sööb väiketobiat.
Väike tobias ehk nigli (ka väiketobias, Ammodytes tobianus) on tobiaslaste sugukonda tobia perekonda kuuluv kalaliik.
Väike tobias elab Lääne-Euroopa rannikumeres ja rohkelt ka Eesti rannikuvetes.
Väikese tobia keha on pikenenud ja ümara ristlõikega. Pea on samuti pikenenud ja otsast terav, terava väljaulatuva alalõuaga. Ülalõug on väljasopistuv ja võib koos alalõuaga moodustada toru. Lõua eesmises otsas pole hambaid.
Silmatorkavalt pikk on seljauim, mis koosneb 49–58 hargnenud kiirest. Kala pikkus on 20 cm, eluiga küünib 7 aastani. Rinnauimed on väikesed ja paiknevad madalal, kõhuuimed puuduvad, sabauim on kahehõlmaline. Nahavärv on seljal rohekaskollane, külgede ülaosas kollane, alakülgedel ja kõhul hõbedane.
Paljunemine sõltub sellest, missugusesse teisendisse kala kuulub. Sigimine toimub tavaliselt veebruarist aprillini, harvem septembrist novembrini. Kalad saavad suguküpseks 1–2-aastaselt, kui nad on 8 cm pikad.
Tobiaslaste marjaterad on demersaalsed, veidi ellipsoidsed ja kleepuvad liivaterade külge. Vastsed on pelaagilised ja ilmuvad planktonisse massiliselt.
Väiketobia peamiseks toiduks on planktilised vähid ja tõruvähkide vastsed.
Tobiaslased ise on põhjaeluviisiga tursklaste lemmiktoit ja tobiaid kasutataksegi tursklaste õngejadadega püüdmisel elussöödana.
Väikese tobia kõrval leidub Eesti rannikuvetes ka tobiaslaste suurtobia perekonda kuuluvat suurtobiat (Hyperoplus lanceolatus), kes sööb väiketobiat.
Lantzoi txikia (Ammodytes tobianus) Ammodytes generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Ammodytidae familian.
Zooplanktonez elikatzen den arrain hau ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan bizi da.
Lantzoi txikia (Ammodytes tobianus) Ammodytes generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Ammodytidae familian.
Pikkutuulenkala (Ammodytes tobianus) muistuttaa suuresti isotuulenkalaa, mutta jää alle 15 sentin mittaiseksi. Se elää kaikilla Suomen merenrannikoilla isotuulenkalaa runsaslukuisempana, mutta on yleisempi Itämeren eteläisemmissä osissa. Tuulenkalojen elintavat ovat huonosti tunnetut, mutta ne ovat tärkeitä lajeja meriekosysteemeissä. Tuulenkalat ovat tärkeää ravintoa monille merilinnuille ja petokaloille.
Tuulenkala-nimitys tulee siitä, että kala joutuu kovan tuulen aikana rantavesiin, jossa se voi joutua verkkoon, nuottaan tai trooliin silakan seassa. Suomessa tuulenkaloja tavataan eniten alkukesästä, sillä ne viettävät talven Itämeren syvänteissä. Kesäisin pikkutuulenkalat oleskelevat enimmäkseen matalissa hiekkapohjaisissa vesissä. Varsinaisessa merivedessä ne liikkuvat tiheinä ja suurina parvina. Suomen vesialueilla ei ole tavattu suuria pikkutuulenkalaparvia, pieniä kyllä.
Pikkutuulenkala (Ammodytes tobianus) muistuttaa suuresti isotuulenkalaa, mutta jää alle 15 sentin mittaiseksi. Se elää kaikilla Suomen merenrannikoilla isotuulenkalaa runsaslukuisempana, mutta on yleisempi Itämeren eteläisemmissä osissa. Tuulenkalojen elintavat ovat huonosti tunnetut, mutta ne ovat tärkeitä lajeja meriekosysteemeissä. Tuulenkalat ovat tärkeää ravintoa monille merilinnuille ja petokaloille.
Tuulenkala-nimitys tulee siitä, että kala joutuu kovan tuulen aikana rantavesiin, jossa se voi joutua verkkoon, nuottaan tai trooliin silakan seassa. Suomessa tuulenkaloja tavataan eniten alkukesästä, sillä ne viettävät talven Itämeren syvänteissä. Kesäisin pikkutuulenkalat oleskelevat enimmäkseen matalissa hiekkapohjaisissa vesissä. Varsinaisessa merivedessä ne liikkuvat tiheinä ja suurina parvina. Suomen vesialueilla ei ole tavattu suuria pikkutuulenkalaparvia, pieniä kyllä.
Le lançon équille, Ammodytes tobianus, est une espèce de poissons marins appartenant à la famille des Ammodytidae.
Le lançon équille n'a pas de tache noire devant l'œil et la membrane buccale supérieure est très protractile, contrairement au lançon commun.
À l'origine ces arêtes sont blanches mais lors de la cuisson, la chaleur fait changer de couleurs celles-ci, elles deviennent vertes.
Le lançon équille est présent du sud de la Norvège au sud de l'Espagne.
Le lançon équille, Ammodytes tobianus, est une espèce de poissons marins appartenant à la famille des Ammodytidae.
Strandsíli (fræðiheiti: Ammodytes tobianus) er fiskur sem getur orðið allt að 20 sm langur.[1]. Síli svo sem strandsíli, sandsíli og trönusíli eru afar mikilvæg fæða fyrir margar fiska-og fuglategundir. Sandsíli og strandsíli eru mjög lík en trönusíli eru stærri.
Strandsíli (fræðiheiti: Ammodytes tobianus) er fiskur sem getur orðið allt að 20 sm langur.. Síli svo sem strandsíli, sandsíli og trönusíli eru afar mikilvæg fæða fyrir margar fiska-og fuglategundir. Sandsíli og strandsíli eru mjög lík en trönusíli eru stærri.
Mažasis tobis (lot. Ammodytes tobianus) - tobinių šeimos jūrinė žuvis. Minta planktonu, mailiumi, vėžiagyviais. Didžiausias dydis - 20 cm.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. De zandspiering (Ammodytes tobianus) is een straalvinnige vis uit de familie van zandspieringen (Ammodytidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
De zandspiering kan een lengte bereiken van 20 centimeter en kan maximaal 7 jaar oud worden. De vis heeft een langgerekte vorm. De bek is bovenstandig.
De vis heeft een ruggengraat met 60 tot 68 wervels. De soort heeft één rugvin en één aarsvin. De rugvin heeft 49 tot 58 vinstralen en de aarsvin 24 tot 32 vinstralen.
De zandspiering is een zout- en brakwatervis die voorkomt in gematigde kustwateren.
Het dieet van de vis bestaat hoofdzakelijk uit dierlijk plankton.
De zandspiering is voor de visserij van groot commercieel belang. De soort staat niet op de Rode Lijst van de IUCN.
De zandspiering (Ammodytes tobianus) is een straalvinnige vis uit de familie van zandspieringen (Ammodytidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
Småsil (gresk: Ammodytes tobianus) er en tobisfisk, og kalles ofte for Tobis. Den har en lang tynn kropp og er noe flat fra sidene. Fisken kan bli opptil 20 cm lang, og er dermed kortere enn Havsilen.
Småsil er utbredt fra Sør i Portugal til Island og den vestlige delen av kysten av Murmansk. Den er meget vanlig i Nordsjøen, der de viktigste gytefeltene finnes. Hos oss er småsilen vanlig langs kysten nord til Stad og videre mer spredt til Finnmark. Man må regne med at gyting foregår langs hele kysten idet yngel er påvist til øst av Vardø. Arten finnes hovedsakelig i littoralsonen ned til ca. 30 m dyp.
Småsilen graver seg ned i sanden om natten, og når det er fare på ferde. Om dagen trekker den opp i vannmassene på jakt etter føde. Denne består i en stor grad av planktoniske krepsdyr, men også egg og yngel av fisker – også av egen art – blir spist. I Nordsjøen opptrer lokalt store konsentrasjoner av sil på grunn av tidevannsstrømmene. Disse strømmene samler og fører nemlig med seg særlig store mengder plankton som silene beiter på.
Gyteperioden varierer svært med geografisk lokalisering. I Kanalen inntreffer den på høstparten, i Nordsjøen midtvinters, ved Island på ettervinteren, og i Østersjøen synes bestanden å være delt i en vår- og en annen høstgytende bestand. Eggene er ovalt pæreformede og gytes på sandbunn, hvor hvert enkelt egg fester seg til et sandkorn. Normal klekkingstid er ca. 10 døgn, men pussig nok dukker nyklekte sillarver opp over en periode på mange måneder. Man mener at dette skyldes at mange av sileggene på grunn av lokale bunnstrømsforhold blir dekt av sand, og at det da inntrer en «dvaleperiode» i eggenes utvikling. Normal utviklingshastighet gjenopptas når eggene igjen kommer opp til bunnoverflaten. Hos de høstgytende silene i Oslofjorden blir eggene liggende vinteren over før de klekkes.
Det kommersielle fisket etter sil var tidligere lite, og silen ble sett på som en plage under fiske etter andre arter i Nordsjøen. Danske snurrevadsfiskere kjente imidlertid godt silens lokale vandringer og tilholdssteder, noe de utnyttet i fisket etter bl.a. flyndre og torsk. Sil er nemlig et svært viktig ledd i havets næringskjede, idet både egg, larver og voksen sil er viktig føde for torsk, flyndre, makrell og flere andre arter. Også for sjøfugler er sil viktig mat, bl.a. for lunde. I senere år har sil fått sterkt økende betydning som industrifisk, dvs. som grunnlag for produksjon av fiskemel og olje, dels som følge av nedgang i bestandene av tradisjonelle arter som sild og makrell. Danskene fører an i silfisket sammen med vesttyskerne, og det er kalkulert at det enkelte år i løpet av de få måneder silfisket i Nordsjøen varer, tas 40 milliarder individer. Norske fiskere har tatt svært varierende årsfangster.
Småsil (gresk: Ammodytes tobianus) er en tobisfisk, og kalles ofte for Tobis. Den har en lang tynn kropp og er noe flat fra sidene. Fisken kan bli opptil 20 cm lang, og er dermed kortere enn Havsilen.
Multimedia w Wikimedia Commons Tobiasz[3] (Ammodytes tobianus) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny dobijakowatych. Występuje w północno-wschodnim Atlantyku, włączając w to morza Północne i Bałtyckie, od Zatoki Kolskiej po południowe wybrzeże Półwyspu Iberyjskiego. Pojawia się również w zachodniej części Morza Śródziemnego. Jest rybą morską, ale nie stroni od wód brachicznych. Trzyma się blisko brzegu, na niewielkich głębokościach, z reguły w piaszczystych zatokach i w pobliżu piaszczystych plaż, także w strefie międzypływowej. Dzień spędza zazwyczaj zakopana w piasku, nocą wypływa w niewielkich ławicach na żer. Umiejętność zakopywania się wykorzystuje również w sytuacji zagrożenia. Jest rybą niewielką, do 20 cm długości standardowej. Charakteryzuje się silnie wydłużonym ciałem, z ciemnym grzbietem i srebrzystym brzuchem. Ma długą płetwę grzbietową, sięgającą od końca płetw piersiowych do trzonu ogonowego; długą, acz o ponad połowę krótszą od grzbietowej, płetwę odbytową. Cechuje się brakiem płetw brzusznych i pęcherza pławnego. Tobiasz żywi się głównie skorupiakami planktonowymi, robakami, rzadziej glonami i innymi rybami, zwłaszcza ich larwami i narybkiem. Sam stanowi pożywienie dla ssaków morskich, ptaków i innych ryb. Tarło przypada na różne miesiące w zależności od lokalizacji. W Morzu Północnym odbywa się w okresie zimowym, w Bałtyku zaś latem i wczesną jesienią. Ma nieduże znaczenie gospodarcze, wykorzystywany głównie do przerobu na mączkę rybną. Chętnie używany przez wędkarzy jako przynęta. Jest gatunkiem o nieokreślonym stopniu zagrożenia przez IUCN.
Po raz pierwszy gatunek naukowo opisał Karol Linneusz w 1758, w dziesiątej edycji swojej pracy pt. Systema Naturae. Choć istnieje wiele wcześniejszych opisów ryby, to jednak Linneusz jako pierwszy nazwał A. tobianus zgodnie z akceptowaną przez współczesną naukę zasadą binominalnego nazewnictwa gatunków. Francis Willughby, angielski ichtiolog, w swojej pracy z 1686 traktował tobiasza jako węgorza i opisuje pod nazwą Anguilla de arena. Wiadomo, że przed wydaniem linneuszowskiej Systema Naturae opis A. tobianus , pod różnymi nazwami i w różnym ujęciu, pojawił się w co najmniej 18 pracach. Współcześnie umieszczany w rodzinie dobijakowatych, w rzędzie ryb okoniokształtnych[4]. Nazwa rodzajowa Ammodytes pochodzi od połączenia greckich słów ammos – oznaczającego piasek, i dytes – lubiącego zanurzać się, nurkować[5].
Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego, od zachodnich krańców Rosji po Półwysep Iberyjski, włączając w to również Morze Północne, w którym jest gatunkiem pospolitym, i Morze Bałtyckie, zwłaszcza w jego zachodniej części[2][6]. Obecny także w wodach opływających południowe wybrzeże Islandii. Zasięg występowania A. tobianus zamyka się w obszarze 72°N–36°N, 23°W–42°E, obejmując wody Rosji (zarówno przybrzeżne wody Morza Barentsa na wysokości Murmańska, jak i Morza Bałtyckiego w rejonie obwodu kaliningradzkiego), Norwegii (w tym Svalbardu), Szwecji, Finlandii, Danii (w tym Wysp Owczych), Wielkiej Brytanii, Irlandii, Guernsey, Jersey, Wyspy Man, Islandii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Hiszpanii, Portugalii i Gibraltaru[2][5]. Wpływa również do zachodniego Morza Śródziemnego. Według niektórych źródeł obecny również u wschodnich wybrzeży Grenlandii[7]. Znany jest zapis z wód tureckich, z 1923 roku, lecz jest wysoce prawdopodobne, że to omyłkowo oznaczony falik (Gymnammodytes cicerelus)[8]. W podziale na regiony rybołówstwa FAO (ang. FAO Major Fishing Areas) gatunek notowany w regionach północno-wschodniego Atlantyku (obszar 27), środkowo-wschodniego Atlantyku (34) oraz Mórz Śródziemnego i Czarnego (37)[2].
Jest rybą morską, tolerującą również środowisko wód brachicznych. Notowana na głębokości do 96 m. Jeśli nie leży zakopana w piaszczystym podłożu (co odbywa się głównie za dnia), pływa razem z innymi tobiaszami, tworząc niewielkie ławice. Bytuje w wodach przybrzeżnych, zwłaszcza w piaszczystych zatokach i w okolicy piaszczystych plaż, także w strefie międzypływowej i ujściach rzek, sporadycznie zaś na pełnym morzu. Wykazuje terytorializm[5].
Wraz z dobijakiem (Hyperoplus lanceolatus) są jedynymi reprezentantami podrzędu ostroszowców (Trachinoidei) w polskich wodach Morza Bałtyckiego[9][10].
Osiąga do 20 cm długości standardowej[5] (do ok. 23 cm długości całkowitej[7], choć niektóre źródła podają, że i do 30 cm[6]), przeciętnie 12–16 cm[7]. Wymiary przykładowego osobnika w odniesieniu do długości całkowitej (TL): długość standardowa – 92,2%, długość ogonowa – 97,6%, długość przedanalna – 56,9%, długość przedgrzbietowa – 22,8%, długość przedpiersiowa – 17,8%, głębokość ciała – 10,2%, długość głowy – 17,8%, średnica oka – 11,7% długości głowy[5]. Ciało silnie wydłużone, „węgorzowate”, z długą głową zakończoną spiczastym pyskiem[11]. Otwór pyska jest szeroki[9]. Szczęki są nieuzębione. Żuchwa jest znacznie bardziej wysunięta do przodu w stosunku do szczęki górnej[6]. Ma jedną, bardzo długą, osadzoną w bruździe płetwę grzbietową, pozbawioną promieni twardych, mającą zaś 49–58 promieni miękkich, rozciągającą się od końca płetw piersiowych do trzonu ogonowego. Płetwa odbytowa długa, aczkolwiek o ponad połowę krótsza od grzbietowej, rozpostarta na 24–32 promieniach miękkich[5][6][11]. Obie płetwy mają prostą krawędź zewnętrzną (u dobijaka krawędź ta jest falowana[6]). Łuski są drobne, koliste, głęboko osadzone w skośnych fałdach skóry[11]. Nie ma płetw brzusznych[5][6]. Płetwy piersiowe, z 13–15 promieniami miękkimi, dochodzą do początku nasady płetwy grzbietowej[11][7]. Płetwa ogonowa rozwidlona, bez połączenia z płetwami odbytową i grzbietową. U jej nasady występuje pole łuskowe. Poniżej płetw piersiowych wzdłuż całego ciała aż do nasady płetwy ogonowej rozciąga się podłużna bruzda[11]. Kręgosłup zbudowany z 60–68 kręgów[5]. Ryba ta nie ma także pęcherza pławnego[6]. Parzyste jądra tobiasza mogą zrastać się całkowicie lub w części w jeden narząd nieparzysty[12]. Ma jeden wyrostek pyloryczny[13].
Większość ciała, z wyjątkiem ciemnego grzbietu, jasno ubarwiona[3]. Grzbiet koloru od żółtawozielonego do niebieskawego, niebiesko-zielonego, ciemnozielonego bądź ciemnoniebieskiego; boki jasnoniebieskie, żółto połyskujące, brzuch srebrzysty, prawie biały[11][3][6]. Pyszczek jasny[11].
Tobiasz z reguły dzień spędza zakopany w piasku. Nocą jest aktywny i żeruje w niewielkich ławicach[11]. Latem spotykany częściej przy powierzchni morza niż w innych porach roku. W miesiącach chłodnych schodzi głębiej, w poszukiwaniu cieplejszej wody. W piaszczystym podłożu zagrzebuje się również w sytuacji zagrożenia[7].
Tobiasz żywi się głównie skorupiakami planktonowymi (m.in. widłonogami), robakami i większymi okrzemkami, rzadziej narybkiem bądź ikrą[5][3]. Sam zaś pada ofiarą wielu drapieżników, m.in. fok pospolitych (Phoca vitulina), wielu gatunków ptaków (np. nurzyka zwyczajnego Uria aalge[14])[5], a także innych ryb. Bardzo chętnie zjadany jest przez dobijaka[15].
Dojrzałość płciową osiąga przy długości 11–15 cm[5]. Tarło przypada na różne miesiące w zależności od lokalizacji. W Morzu Północnym odbywa się w okresie zimowym, w Bałtyku zaś latem i wczesną jesienią[6]. Ikra składana jest na piaszczystym podłożu. Jajeczka są żółte, lepkie i mają jajowaty kształt. Larwy pelagiczne, unoszą się wraz z prądem wody, stanowiąc masę planktonową[5][6][3]. Maksymalny notowany wiek – 7 lat[5].
Ma pewne znaczenie gospodarcze. Używany głównie do przerobu na mączkę rybną, a także jako przynęta do połowu innych ryb. Przy połowach komercyjnych chwytany za pomocą włoków i sieci drobnooczkowych[7]. Przez wędkarzy zbierany w czasie odpływu przy pomocy grabi lub łowiony w specjalne sieci nazywane „tobiaszówkami”[11]. W latach 60. i 70. XX wieku połowy tobiasza w Morzu Północnym, wraz z innymi dobijakami, oscylowały w granicach 150–300 tys. ton. W latach 1982–2001 całkowite roczne połowy dobijakowatych wahały się zakresie od 0,54 do 1,1 mln ton. Przed 2000 rokiem nie prowadzono oddzielnych statystyk odnoszących się do wielkości połowów poszczególnych gatunków dobijakowatych. W przypadku tobiasza wartości te podawane były łącznie z dobijakiem niebieskim (Ammodytes marinus). W późniejszych latach stan ten uległ zmianie[2]. W niektórych regionach A. tobianus ma znaczenie żywieniowe – podawany gotowany lub wędzony[7]. Mięso oceniane jest jako smaczne, ale ze względu na niewielkie rozmiary ryby te spożywane są sporadycznie[3]. W Morzu Bałtyckim bez znaczenia gospodarczego[6].
Jest gatunkiem o nieokreślonym stopniu zagrożenia (DD – data deficient) przez IUCN na podstawie oceny z 2014[2].
Tobiasz (Ammodytes tobianus) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny dobijakowatych. Występuje w północno-wschodnim Atlantyku, włączając w to morza Północne i Bałtyckie, od Zatoki Kolskiej po południowe wybrzeże Półwyspu Iberyjskiego. Pojawia się również w zachodniej części Morza Śródziemnego. Jest rybą morską, ale nie stroni od wód brachicznych. Trzyma się blisko brzegu, na niewielkich głębokościach, z reguły w piaszczystych zatokach i w pobliżu piaszczystych plaż, także w strefie międzypływowej. Dzień spędza zazwyczaj zakopana w piasku, nocą wypływa w niewielkich ławicach na żer. Umiejętność zakopywania się wykorzystuje również w sytuacji zagrożenia. Jest rybą niewielką, do 20 cm długości standardowej. Charakteryzuje się silnie wydłużonym ciałem, z ciemnym grzbietem i srebrzystym brzuchem. Ma długą płetwę grzbietową, sięgającą od końca płetw piersiowych do trzonu ogonowego; długą, acz o ponad połowę krótszą od grzbietowej, płetwę odbytową. Cechuje się brakiem płetw brzusznych i pęcherza pławnego. Tobiasz żywi się głównie skorupiakami planktonowymi, robakami, rzadziej glonami i innymi rybami, zwłaszcza ich larwami i narybkiem. Sam stanowi pożywienie dla ssaków morskich, ptaków i innych ryb. Tarło przypada na różne miesiące w zależności od lokalizacji. W Morzu Północnym odbywa się w okresie zimowym, w Bałtyku zaś latem i wczesną jesienią. Ma nieduże znaczenie gospodarcze, wykorzystywany głównie do przerobu na mączkę rybną. Chętnie używany przez wędkarzy jako przynęta. Jest gatunkiem o nieokreślonym stopniu zagrożenia przez IUCN.
Ammodytes tobianus, a galeota-menor, é uma espécie de peixe pertencente à família Ammodytidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Encontra-se presente em Portugal, onde é uma espécie nativa.
Trata-se de uma espécie de água salobra e marinha. Atinge os 20 cm de comprimento total , com base de indivíduos de sexo indeterminado.
Ammodytes tobianus, a galeota-menor, é uma espécie de peixe pertencente à família Ammodytidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Kusttobis (Ammodytes tobiatus, Linné 1758) är en mindre, långsmal fiskart som tillhör familjen tobisfiskar.
Kusttobis är en långsmal, silverglänsande fisk med tydligt underbett. Överkäken kan dock förlängas till en strut, som används vid näringssök. Ryggen är blå- till grönaktig.[1] Ryggfenan är mycket lång, medan den saknar bukfenor. Den är mycket lik havstobisen, men skiljs från denna på att bukfjällen sitter i jämna rader. Kusttobisen kan bli upp till 20 cm lång.[2]
Kusttobisen är en stimfisk, som under näringssöket uppträder pelagiskt på djup mellan 1 och 25 m. Hela stimmet kan emellertid gräva ner sig i havsbottnen och gömma sig där i flera timmar. Den lever på zooplankton, fiskyngel och mindre kräftdjur.[2] Själv är kusttobisen viktig föda för andra fiskarter, såsom havsöring och torsk. Det förekommer även att den tas av havsfågel[1].
Fisken övervintrar i en form av dvala, nergrävd i bottenmaterialet på 20 till 50 meters djup.[3]
Kusttobisen blir åtminstone 7 år gammal.[4]
Det finns två skilda stammar som leker på våren respektive hösten. Trots vissa anatomiska skillnader räknas de emellertid inte som underarter.[4] För leken föredrar den sandbotten, där honan kan lägga upptill 15 000 klibbiga ägg. De nykläckta ynglen är pelagiska.[2]
Arten förekommer från Biscayabukten norrut till Brittiska öarna, Island, längs Norges kust till Vita havet och via Nordsjön till södra Östersjön.[2]
På svenska kallas kusttobis även blå tobis (blåtobis), gröning, sandål eller tobis.[1]
Kusttobis (Ammodytes tobiatus, Linné 1758) är en mindre, långsmal fiskart som tillhör familjen tobisfiskar.
.jpg)
_(6934999499).jpg)
