Aeshna cyanea ye una especie de odonato anisópteru de la familia Aeshnidae. Distribúise pol paleárticu: Europa, Oriente Próximu y el Magreb. Otto Friedrich Müller, 1764. [2]
Tien un cuerpu llargu, de color negru con llurdios; el machu tien amás llurdios azules nel abdome. Na fema l'abdome ye pardu escuru con llurdios verdes. Libélula de gran tamañu, con 70 mm de llargu. Vese de cutiu en xardinos y montes abiertos. Ésta ye una especie interesada y suel averase a les persones.
L'adultu alimentase d'inseutos diversos qu'atrapa al vuelu. Les ninfes alimentense d'inseutos acuáticos, cucharapes y pexes pequeños, tendiendo una emboscada nel estanque que frecuenten, hasta que remanecen como adultos en xunetu y agostu, dempués de tres años de desarrollu.
Aeshna cyanea ye una especie de odonato anisópteru de la familia Aeshnidae. Distribúise pol paleárticu: Europa, Oriente Próximu y el Magreb. Otto Friedrich Müller, 1764.
Aeshna cyanea és un odonat anisòpter pertanyent a la família dels èsnids.[1]
Es distribueix des dels països de la conca del Mediterrani fins a Escandinàvia (incloent Gran Bretanya), Àsia Menor, Caucas i als Urals.[2]
Odonat de grandària considerable, una de les espècies més grans d'Europa, amb 67-76 mm de llargària entre el cap i la punta de l'abdomen.[1] Es distingeix de les altres Aeshna de la península Ibèrica per les taques verdoses de la zona superior del tòrax, dues bandes completes als dos últims segments de l'abdomen i pterostigma curt. El tòrax és verd en general, abdomen amb taques dorsals predominantment verdoses, als mascles blaves als últims segments.[1]
Cria en un ampli ventall de masses d'aigua, però preferentment estancats (també accepta rierols amb vegetació densa a les ribes i fons pedregós), petits i ombrejats, com estanyols de jardí, basses forestals.[1] Caça en clarianes, senders forestals i zones de matollar.[1]
No és estrany observar-la en zones humanitzades i en ciutats. Mostren molta activitat al vespre, quan, un cop escalfades pel sol de l'estiu, acostumen a atrapar insectes que surten a volar durant aquest període del dia. Els mascles mostren caràcter territorial i els mascles vigilen agressivament el seu territori.[1]
Es poden veure els adults típicment entre juliol i agost, encara que en zones de la península Ibèrica vola des de l'abril fins al novembre.[1]
Gwas neidr o deulu'r Aeshnidae yw Gwas neidr y De (lluosog: Gweision neidr y De; Lladin: Aeshna cyanea; Saesneg: Southern Hawker) sy'n bryfyn yn Urdd yr Odonata (sef Urdd y Gweision neidr a'r Mursennod). Dyma un o'r rhywogaethau mwyaf niferus drwy Ewrop.
Eu tiriogaeth yw gorllewin y Palearctig a llawer o Ewrop gan gynnwys yr Alban a de Sgandinafia yn y gogledd a chanol yr Eidal a gogledd y Balcanau yn y de. Eu tiriogaeth pellaf yn y dwyrain yw Mynyddoedd yr Wral ac i'r gorllewin: Iwerddon. Fe'i ceir hefyd yng ngogledd Affrica. Ar adegau maent i'w gweld yng Nghymru.[2]
Mae'n was neidr eithaf hir, ac mae o faint mwy na'r cyffredin. Mae ganddo farciau gwyrdd ar gefndir du, ac mae gan y gwryw farciau gwyrdd hefyd ar ei abdomen. Mae Gwas neidr y De yn paru mewn dŵr sy'n llifo'n araf, ond mae'n hoff o fynd a dod allan o'i filltir sgwâr, ei gynefin, a gwelir ef yn aml mewn gerddi ac mewn coedlannnau agored. Mae ei gywreinrwydd yn ei ddenu allan o'i gynefin ac weithiau daw at bobl.
Wrth hedfan mae'n dal ei fwyd - pryfaid erall fel arfer, ond mae'r oedolyn ifanc yn bwyta pryfaid y dŵr, penbyliaid a physgod bychan. Yng ngorffennaf ac Awst, dair blynedd wedi iddynt ddeor, maent wedi datblygu digon i ddod allan o'r dŵr a dechrau hedfan.
Gwas neidr o deulu'r Aeshnidae yw Gwas neidr y De (lluosog: Gweision neidr y De; Lladin: Aeshna cyanea; Saesneg: Southern Hawker) sy'n bryfyn yn Urdd yr Odonata (sef Urdd y Gweision neidr a'r Mursennod). Dyma un o'r rhywogaethau mwyaf niferus drwy Ewrop.
Eu tiriogaeth yw gorllewin y Palearctig a llawer o Ewrop gan gynnwys yr Alban a de Sgandinafia yn y gogledd a chanol yr Eidal a gogledd y Balcanau yn y de. Eu tiriogaeth pellaf yn y dwyrain yw Mynyddoedd yr Wral ac i'r gorllewin: Iwerddon. Fe'i ceir hefyd yng ngogledd Affrica. Ar adegau maent i'w gweld yng Nghymru.
Šídlo modré (Aeshna cyanea) je jeden z největších druhů vážek v Česku.
Je dlouhé až 8 cm. Rozpětí křídel dosahuje až 11 cm. Samec od samice se odlišuje tak, že zatímco samci mají na sobě jak zelené, tak i modré skvrny, tak samice mají jen zelené skvrny. Zbytek těla je černý, stejně tak i končetiny. Délka larvy je až 4,8 cm, má hnědou barvu.
Vyskytuje se v Evropě, larvy se vyskytují ve vodě, přednost dávají těm stojatým. Dospělci se mohou objevovat i velmi daleko od vodních ploch. Dospělci se vyskytují mezi červnem až listopadem.
Po celý život jsou masožravé, larvy loví i rybí potěr a pulce, dospělci zase loví za letu ostatní hmyz. Proměna je nedokonalá. Než se larva vyvine v dospělého jedince, tak to trvá 2 roky a dospělci žijí dalších několik měsíců.
Šídlo modré (Aeshna cyanea) je jeden z největších druhů vážek v Česku.
Die Blaugrüne Mosaikjungfer (Aeshna cyanea) ist eine Art aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich um eine große, in Mitteleuropa häufig anzutreffende Libelle mit einer Flügelspannweite von maximal elf Zentimetern.
Die Blaugrüne Mosaikjungfer weist eine Körperlänge von sieben bis acht Zentimetern und Flügelspannweiten von 9,5 bis elf Zentimetern auf. Damit erreicht sie etwa die Größe der Großen Königslibelle. Der Brustabschnitt (Thorax) der Tiere ist gelb-grün mit schwarzer Zeichnung und trägt dorsal bei beiden Geschlechtern zwei größere ovale, grüne Flecken. Diese sind bei anderen Mosaikjungfer-Arten entweder kleiner, anders geformt oder auch gar nicht vorhanden. Der Hinterleib (Abdomen) der Männchen ist schwarz mit oberseits grünen (Segmente 1 bis 7) bzw. blauen Flecken (Segmente 8 bis 10) in charakteristischer Anordnung. Auch an den Seiten des Hinterleibs befinden sich beim Männchen blaue Flecken.
Die Weibchen haben eine durchgängig braunschwarz-grün gescheckte Abdomenzeichnung. Bei unausgefärbten, jungen Tieren wirken auch die grünen Flecken blau, wodurch bei solchen eine Verwechslung unter anderem mit der Torf-Mosaikjungfer möglich ist. Die Geschlechter sind ferner an den unterschiedlich geformten oberen Hinterleibsanhängen (Cerci) zu unterscheiden. Außerdem weisen die Männchen, wie viele andere Edellibellen auch, eine Einschnürung („Taille“) im Bereich des zweiten Abdominalsegmentes auf, während die Weibchen einen relativ gleichmäßig zylindrischen Hinterleib haben. Im Seitenprofil ist bei ihnen schließlich der Legeapparat am unteren Leibende zu erkennen.
Die Art gehört zu den häufigsten und am weitesten verbreiteten Großlibellen Europas. Das Gesamtareal ist westpaläarktisch und umfasst einen Großteil Europas (von Schottland und Süd-Skandinavien im Norden bis nach Italien [ohne den Südwesten] und zum nördlichen Balkan im Süden); die Ostgrenze bildet der Ural. Auch in Nordwestafrika (Algerien) kann die Blaugrüne Mosaikjungfer auftreten. In Mitteleuropa ist die Art sehr häufig.
Die Blaugrüne Mosaikjungfer ist in den Monaten Juli bis Oktober an stehenden und langsam fließenden Gewässern aller Art anzutreffen, darunter auch Kleingewässer und Gartenteiche. Ihre Jagdflüge können sehr ausgedehnt sein, so dass man sie vor allem in Wäldern und auf Waldlichtungen in einiger Entfernung zum Gewässer trifft. Sie fliegen hier in geringer Höhe auf der Jagd nach anderen Insekten.
Die Männchen fliegen auf der Suche nach einer geeigneten Partnerin die Ufer des Gewässers ab, wobei sie häufig in einem Rüttelflug stehen bleiben. Die Paarung beginnt am Wasser und endet meistens in den Baumkronen der gewässernahen Bäume.
Die Weibchen können innerhalb von einer Stunde ca. 200 Eier ablegen. Dabei werden die Eier in auf dem Wasser oder knapp unter der Wasseroberfläche treibendes totes Pflanzenmaterial, in Baumstämme, aber auch sich in Ufernähe befindende Moose eingestochen. Die Eier überwintern, erst im darauffolgenden Frühjahr schlüpfen daraus Prolarven, kurze Zeit später dann die Larven. Die Entwicklungsdauer der Larven beträgt zwischen zwei und drei Jahren, in denen bis zu 14 Häutungen stattfinden.
fast ausgefärbtes Männchen
Larvenstadium
Männchen beim Schlupf
Exuvie aus verschiedenen Perspektiven
junges Weibchen
Paarungsrad
Die Blaugrüne Mosaikjungfer (Aeshna cyanea) ist eine Art aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich um eine große, in Mitteleuropa häufig anzutreffende Libelle mit einer Flügelspannweite von maximal elf Zentimetern.
De Blaue Glasemaker (Aeshna cyanea) is en Aart ut dat Familie vun de Glasemakers. De Glasemakers höört to de Ünnerorden vun de Echten Goldpeer (Anisoptera). Dor hannelt sik dat üm een groot Goldpeerd bi, dat siene Flunken över bit to 11 cm utspannen kann.
De blaue Glasemaker is bi 7 bit 8 cm lang. Siene Flunken spannt he över 9,5 bit 11 cm ut. Dor warrt he ungefähr so groot mit, as dat Grote Kaisergoldpeerd. De Bostafsnitt vun de Deerter is geel-gröön mit swarte Teken dorbi. Up de Achtersiet vun den Bostafsnitt dreegt beide Geslechter twee gröttere, ovale, gröne Placken. Bi de annern Glasemakers sünd düsse Placken lüttjer, oder anners formt oder gor nich to sehn. Dat Achterlief is bi de Heken swart. In de Segmenten 1 bit 7 sund an de Böversiete gröne Placken to sehn, bi de Segmenten 8 bit 10 sünd düsse Placken blau. Ok an de Sieten vun dat Achterlief gifft dat bi de Heken blaue Placken. Bi de Seken sünd de Placken dörgahns bruunswart-gröön. Bi junge Deerter, wo de Farv noch nich utriept is, seht ok de grönen Placken blau ut. Dor is dat denn mööglich, dat se mit den Törf-Glasemaker dör'nanner smeten weern kann. De Geslechter könnt vunwegen de unnerscheedlichen Anbacksels an dat Achterlief ut'neen holen weern. Bavenhen is bi de Heken dat Achterlief bi dat tweete Segment insnöört („Taille“), just so, as bi annere Echte Goldpeer ok. Bi de Seken is dat Achterlief tämlich liekformt, as'n Zylinder.Bi jem kann een avers vun de Siet her den Leegbohrer an dat achterste Enne vun'n Achterlief sehn.
De Aart höört to de Echten Goldpeer, de in Europa an'n meisten vörkaamt. Se leevt vun Schottland un Süüd-Skandinavien in'n Noorden bit na Italien (man nich in'n Süüdwesten) un na'n nöördlichen Balkan to in'n Süden. De ööstliche Grenz is de Ural. Ok in Algerien in Noordwestafrika kann de Blaue Glasemaker vörkamen.
Vun'n Julimaand bit hen na'n Oktober is de Blaue Glasemaker an al Aarden vun Stille Water to finnen. Ok an ganz lüttje Water un Gaarndieken lett he sik sehn. Bi de Jagd kann he bannig wiet flegen. Sünnerlich in Woolden un in opene Streken in Hölter is he enigermaten wiet af vun dat Water an to drepen. He flüggt hier nich al to hooch un jaagt annere Insekten.
Wenn de Heken en passliche Partnerin söökt, fleegt se de Övers vun en Water lang. Dor blievt se faken bi in'n Rüddelfloog stahn. De Paarung fangt an't Water an un geiht tomeist in de Boomkronen vun de Bööm toenne, de dune bi't Water staht. Dat Seken stickt siene Eier sünnerlich in lüttje Holtstücken in, de up dat Water drieven doot, man ok in Boomstämm un Streken vun dat Över, dune bi den Waterspegel.
De Eier weert relativ laat afleggt un överwintert eerst mol. De Larven kruupt eerst dat neegste Johr ut. De Larventied duert twee bit dree Johre.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Heken, de Farv is meist utriept
Jung Heken, Vörlief vun de Siete
Makroupnahme vun den Kopp
Larvenstadium
Seken bi't Utslippen
Heken bi't Utslippen
Larvenhuut, vun verscheden Sieten ut bekeken
jung Seken mit Larvenhuut
Seken vun'e Siet
De Blaue Glasemaker (Aeshna cyanea) is en Aart ut dat Familie vun de Glasemakers. De Glasemakers höört to de Ünnerorden vun de Echten Goldpeer (Anisoptera). Dor hannelt sik dat üm een groot Goldpeerd bi, dat siene Flunken över bit to 11 cm utspannen kann.
The southern hawker or blue hawker (Aeshna cyanea) is a species of hawker dragonfly.[2][3]
The species is one of the most common and most widespread dragonflies in Europe. The total range is West Palearctic and covers a large part of Europe (to Scotland and southern Scandinavia in the North to Italy (without the Southwest) and the northern Balkans to the South); the Eastern boundary is formed by the Ural and the West by Ireland. It is also found in Northwest Africa (Algeria). In Central Europe the species is very common.[4]
These dragonflies mainly inhabit well-vegetated, small ponds and garden ponds, but they wander widely, and they are often seen in gardens and open woodland.[5]
Aeshna cyanea can reach a body length of about 70 millimetres (2.8 in),[5] with a wingspan up to 110 millimetres (4.3 in).[6] It is a large, brightly coloured dragonfly, with a long body. The thorax is brown, with two ante-humeral wide green longitudinal stripes. On the forehead there is a black spot in the form of the letter T. The wings are hyaline with a dark pterostigma. The leading edge of the wings is dark.
Males have a dark abdomen with bright apple green markings, except for the last segments S8-10 of the abdomen, where the markings are pale blue and joined. In the females, the abdomen is brownish with bright green markings.[5] The eyes of the males are blue or greenish-blue, while in the females they are yellowish green or brownish.
Flight period of these insects lasts from June to October, with some specimen visible in May and November.[5] The adults of the southern hawker feed on various insects, caught on the wing. This is an inquisitive species and will approach people.[5]
These dragonflies breed in still or slow-flowing water. The males are often seen patrolling by a ponds edge or river, where they fight away intruders, crashing into rival males and spiralling through the air. The females are quite inconspicuous when they lay their eggs, but they sometimes give away their spot by clattering up from the reeds.
The eggs are laid by jabbing the abdomen into rotting vegetation or wood. The eggs hatch in the spring, after being laid in the previous summer or autumn. The nymphs feed on aquatic insects, small tadpoles, invertebrates and small fish. They emerge as adults in July and August after two to three years’ development.
Mating
Female ovipositing
.jpg)
Larva
Female freshly emerged with larva skin
_immature_male.jpg)
Immature male
.jpg)
Immature female
_male,_blue_form.jpg)
mature male, blue form
.JPG)
In flight
Mature female
Female eats a wasp
Aeshna cyanea es una especie de odonato anisópteros de la familia Aeshnidae. Se distribuye por el paleártico: Europa, Oriente Próximo y el Magreb.
Tiene un cuerpo largo, de color negro con manchas; el macho tiene además manchas azules en el abdomen. libélula de gran tamaño, con 70 mm de largo. Se ve a menudo en jardines y bosques abiertos. Ésta es una especie curiosa y suele acercarse a las personas.
El adulto se alimenta de insectos diversos que atrapa al vuelo. Las ninfas se alimentan de insectos acuáticos, renacuajos y peces pequeños, tendiendo una emboscada en el estanque que frecuentan, hasta que emergen como adultos en julio y agosto, después de tres años de desarrollo.
Datos: Q505187
Multimedia:
Especies: Aeshna cyanea
Aeshna cyanea es una especie de odonato anisópteros de la familia Aeshnidae. Se distribuye por el paleártico: Europa, Oriente Próximo y el Magreb.
Metsa-tondihobu (Aeshna cyanea) kiililiste seltsi ja tondihobulaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.[1]
Metsa-tondihobu (Aeshna cyanea) kiililiste seltsi ja tondihobulaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.
Kirjoukonkorento (Aeshna cyanea) on ukonkorentojen heimoon kuuluva hyönteinen. Kirjoukonkorento kasvaa noin 70 millimetriä pitkäksi ja sillä on hyvin suurikokoinen vartalo.
Kirjoukonkorento (Aeshna cyanea) on ukonkorentojen heimoon kuuluva hyönteinen. Kirjoukonkorento kasvaa noin 70 millimetriä pitkäksi ja sillä on hyvin suurikokoinen vartalo.
L'æschne bleue (Aeshna cyanea) est une espèce d'insectes odonates européens de la famille des Aeshnidae.
Grande libellule, la taille de son corps atteint 67 à 76 mm de long, celle de son abdomen entre 51 et 61 mm. L’aile postérieure mesure entre 43 et 53 mm, ce qui lui donne une envergure comprise entre 90 et 110 mm[1]. Les ailes munies d'un pterostigma sont hyalines ou légèrement safranées chez les femelles. Les yeux sont contigus sur une grande distance, ceux des mâles sont bleus et ceux des femelles les brunâtres. Une tache noire en forme de T complet est présente sur le front. Cette libellule a une teinte généralement brune avec un abdomen orné de marques vert pomme et bleu ciel dans la section distale. Son nom vernaculaire et son nom scientifique peuvent prêter à confusion car elle montre plus de vert que de bleu[2].
Un des critères infaillibles de reconnaissance de l'espèce est facilement visible quand l'insecte est posé : la disposition des points bleus au bout de l'abdomen : les deux taches présentes sur chaque segment abdominal tendent à se rapprocher au fur et à mesure que l'on s'éloigne du thorax, puis fusionnent et forment une unique tache sur chacun des trois derniers segments.
Seul le mâle est vert-noir-bleu, la femelle n'a pas de bleu.
Son vol est rapide, cette se posant rarement et elle est assez farouche, ce qui rend son observation de près difficile.
Elle se rencontre typiquement en lisière de bois et le long des rangées d'arbres ensoleillés (même en ville), près des eaux stagnantes de toutes dimensions et de toute sorte.
Partout présente en France, elle est l'espèce la plus courante du genre Aeshna en Europe centrale[3].
Les femelles pondent dans des végétaux ou sur des morceaux de bois autour de la rive. Les æschnes bleues s'approchent sans crainte de l'homme. Elles sont parfaitement inoffensives[4].
Larve de Aeshna cyanea.
Larve prête à quitter son exuvie.
L'æschne bleue (Aeshna cyanea) est une espèce d'insectes odonates européens de la famille des Aeshnidae.
Aeshna cyanea Muller, 1764, è una libellula della famiglia delle Aeshnidae anche nota come escna azzurra.
Con i suoi 7-8 cm di lunghezza, l'escna azzurra è una delle specie europee di libellule di maggiori dimensioni. È un attivo e vivace predatore, sia nella fase larvale che in quella adulta.
La fase larvale dura circa due anni e, durante questo periodo, vive in acqua nutrendosi di vermi, crostacei e larve d'insetti, senza però disdegnare piccoli girini. Da adulto, invece, dà la caccia a piccoli insetti che afferra al volo.[1]
Aeshna cyanea Muller, 1764, è una libellula della famiglia delle Aeshnidae anche nota come escna azzurra.
Mėlynžiedis laumžirgis (lot. Aeshna cyanea, angl. Southern Hawker, vok. Blaugrüne Mosaikjungfer) – laumžirgių (Aeshnidae) šeimos vabzdys.
Dydis 52-54 mm. Kakta su ryškiai juoda T formos dėme. Krūtinės priekinė dalis su 2 pailgomis geltonomis ar žaliomis dėmėmis; šonai su juodomis juostomis. Patinų pilvelis iš viršaus su žaliomis, o iš šonų su mėlynomis dėmėmis; patelių šios visos dėmės žalios.
Lervos gyvena stovinčiame vandenyje, priaugusiame žolių. Lietuvoje dažnas.
Mėlynojo laumžirgio galva
Mėlynojo laumžirgio lerva
Mėlynžiedis laumžirgis (lot. Aeshna cyanea, angl. Southern Hawker, vok. Blaugrüne Mosaikjungfer) – laumžirgių (Aeshnidae) šeimos vabzdys.
Dydis 52-54 mm. Kakta su ryškiai juoda T formos dėme. Krūtinės priekinė dalis su 2 pailgomis geltonomis ar žaliomis dėmėmis; šonai su juodomis juostomis. Patinų pilvelis iš viršaus su žaliomis, o iš šonų su mėlynomis dėmėmis; patelių šios visos dėmės žalios.
Lervos gyvena stovinčiame vandenyje, priaugusiame žolių. Lietuvoje dažnas.
Mėlynojo laumžirgio galva
Mėlynojo laumžirgio lerva
De blauwe glazenmaker (Aeshna cyanea) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae).
Aeshna cyanea is in 1764 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Müller.
De blauwe glazenmaker is een van de meest waargenomen libellen. Het is een van de grotere soorten uit dit geslacht met een lengte van 67–76 mm. Het is een mobiele soort, die nieuwe voortplantingsbiotopen snel weet te vinden en vaak dicht bij bebouwing te vinden is.
Het is een fors gebouwde glazenmaker, die veel minder blauw is dan de naam doet vermoeden. Het achterlijf is donker met een mozaïektekening van licht gekleurde vlekken. De zijkant van het borststuk is grasgroen met dikke zwarte naadstrepen . De schouderstrepen zijn verbreed tot brede groene vlakken. De lichte vlekken op de achterlijfsegmenten 8-10 zijn groot en 'samengevloeid', niet meer herkenbaar als gepaarde vlekken zoals bij segment 1-8. Deze contrasterende lichte punt van het achterlijf wordt wel 'lampionnetje' genoemd. Segment 2 heeft een brede groene spijkervormige tekening. Bij het mannetje zijn de ogen aan de bovenkant blauw, evenals de vlekken aan de zijkant van het achterlijf en het gehele lampionnetje. In het veld is dit blauwe 'achterlicht' het duidelijkste kenmerk. De overige lichte vlekken op het achterlijf zijn meestal grasgroen, maar soms ook blauw. Bij het vrouwtje en bij jonge exemplaren zijn alle lichte delen aanvankelijk geel, later groen. De ogen van het vrouwtje zijn aan de bovenkant bruin.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 67 en 76 mm. De larve is groot en slank (34–38 mm.) met een opvallend lang vangmasker (prementum).
Het hoogtepunt van het vliegseizoen is van eind juli tot half september. Voor juni en na oktober wordt de blauwe glazenmaker zelden waargenomen.
Gewoonlijk duurt de levenscyclus van de blauwe glazenmaker twee jaar. De eerste winter brengt hij door als ei, de tweede winter als larve. De larve groeit op in modderige beschaduwde poelen of tuinvijvers met veel modder en bladafval. Daarom is hij ook vaak de enige libel die daar voorkomt doordat andere soorten wat kieskeuriger zijn. Het uitsluipen gebeurt meestal in de maanden juli en augustus. In ondiepe wateren en warme zomers kan een larve echter al voor de winter volgroeid zijn en nog diezelfde zomer uitsluipen. De rijpingsduur van de imago is drie tot zes weken, de levensduur van de imago is acht tot tien weken. Jagende en patrouillerende blauwe glazenmakers vliegen in een kenmerkend rustig tempo laag over de grond, steeds langs dezelfde weg, op plaatsen met veel halfschaduw (bijvoorbeeld bospaden en tuinen). Ze zoeken hun omgeving minutieus af en komen daarbij vaak opvallend dicht in de buurt van mensen en bebouwing. Door dit gedrag komen blauwe glazenmakers nogal eens binnenshuis achter het vensterglas terecht, of worden ze gevangen door huiskatten.
De blauwe glazenmaker is weinig kieskeurig en plant zich voort in allerlei stilstaande en zwak stromende wateren, die vaak voedselrijk en sterk beschaduwd zijn. De voorkeur gaat uit naar kleine, stilstaande wateren in een beboste of parkachtige omgeving; vaak worden ze gevonden bij beschaduwde vijvers, plassen en poelen in de directe omgeving van houtopstanden, maar ook in de buurt van bebouwing en recreatiegebieden. Hij jaagt langs opgaande structuren als heggen, bosschages, lanen en parken, die soms ver van water af liggen.[2][3]
Het verspreidingsgebied van de blauwe glazenmaker loopt oostelijk tot in de Oeral en zuidelijk tot in Noord-Afrika (maar daar is hij zeer schaars).
In Europa ligt het zwaartepunt van de verspreiding in Midden-, West- en Noordoost-Europa. De soort is schaars in Zuidoost-Europa en het Iberisch Schiereiland en ontbreekt in de noordelijke helft van Scandinavië, de zuidelijke Balkan, Griekenland, Turkije, Schotland en Ierland.
In Nederland komt de blauwe glazenmaker overal voor, maar de soort is schaars in bosloze gebieden, zoals de polders van Noord-Holland en de open kleigebieden van Friesland en Groningen. Op de hoge zandgronden zijn de dichtheden het grootst.
Met name de vrouwtjes kunnen verward worden met de groene glazenmaker en eventueel met de gewone bronlibel.
Blauwe glazenmakers zijn van alle andere Nederlandse glazenmakers te onderscheiden door het 'lampionnetje' aan het achterlijf. Toch worden blauwe glazenmakers regelmatig gedetermineerd als groene glazenmaker, vanwege de groene achterlijfsvlekken van zowel de mannetjes als de vrouwtjes. Uitgekleurde mannetjes groene glazenmaker hebben echter blauwe achterlijfsvlekken, met kleine bleekgele streepjes en alleen wat groen aan de basis. Mannetjes blauwe glazenmaker hebben meestal zowel blauwe als groene vlekjes op het achterlijf, hoewel ook exemplaren voorkomen met alleen blauwe vlekjes. De ogen van mannetjes groene glazenmaker zijn blauwer dan de ogen van de blauwe glazenmaker. De zijkant van het borststuk van de blauwe glazenmaker heeft dikke zwarte lijnen, die bij de groene glazenmaker ontbreken. Vrouwtjes van de groene glazenmaker hebben een andere tekening op het tweede achterlijfssegment, naast het ontbreken van het 'lampionnetje' en van de zwarte borststuktekening.
De trage, zoekende vlucht van blauwe glazenmakers lijkt op die van patrouillerende gewone bronlibellen. Vrouwtjes van de blauwe glazenmaker die boven een beekje vliegen worden daarom weleens voor een gewone bronlibel aangezien. De blauwe glazenmaker wordt vaak op dezelfde plekken gezien als de paardenbijter, maar deze is kleiner en heeft een kenmerkende grote gele 'spijker' op het tweede segment in plaats van een groene.
In het larvestadium wordt de blauwe glazenmaker ook weleens verward met de groene glazenmaker, maar deze soort is strikt gebonden aan krabbenscheervegetaties als opgroeiplaats voor de larven.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2013.[1] Op de Nederlandse Rode lijst (libellen) van 2004 en 2015 komt de blauwe glazenmaker niet voor. Op de Belgische Rode Lijst (1998) geldt hij als niet bedreigd.
Jong mannetje Let op de onvolledige donkere streep
vrouwtje Vlekken op S9 en S10 verbonden
Jong mannetje
Jong vrouwtje
Larve
Larve in water
Een blauwe glazenmaker, net bevrijd van haar larvenhuid
Referenties
Bronnen
De blauwe glazenmaker (Aeshna cyanea) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae).
Aeshna cyanea is in 1764 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Müller.
De blauwe glazenmaker is een van de meest waargenomen libellen. Het is een van de grotere soorten uit dit geslacht met een lengte van 67–76 mm. Het is een mobiele soort, die nieuwe voortplantingsbiotopen snel weet te vinden en vaak dicht bij bebouwing te vinden is.
Blågrønn øyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Blågrønn øyenstikker er utbredt i Europa, vestlige Asia og Nord-Afrika. Finnes i Danmark, og det sørøstlige Sverige og Finland. I sørlige Norge langs kysten til Hordaland.
Mosaikkøyenstikkere er en gruppe der det er vanligvis er vanskelig å skille artene fra hverandre. Ofte er det bare små forskjeller i det ytre utseende.
Kjønnene hos den blågrønne øyenstikkeren er noe ulike, men begge kjønn har store blågrønne felt på brystets sider, noe som har gitt arten dens navn. Disse feltene gjør det enkelt å skille den ut fra andre mosaikkøyenstikkere. Hunnen er brunere enn hannen og mangler blåfarge på bakkroppen. Hannen skiller fra de andre mosaikkøyenstikkeren på den mer utpregede blå grønne fargen.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 90 og 100 millimeter.
Nymfen lever på bunnen i sumpvegetasjon i vegetasjonsrike vannhull og dammer i lavlandet.
Eggene legges på vannplanter, vanligvis under vannlinjen. Egg og senere nymfen, overvintrer på vegetasjonen eller ved røttene. Utviklingen tar 2-3 år. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe. Hannen kan ta lengre flygeturer og er ofte den som er lettest å observere. Hunnene sitter gjerne gjemt og stille i vegetasjonen.
Flygetiden er fra juli til oktober.
Blågrønn øyenstikker har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Blågrønn øyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Żagnica sina, żagnica okazała, żagnica błękitna (Aeshna cyanea) – gatunek ważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae). Występuje w Europie (z wyjątkiem kilku obszarów Europy Północnej), w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w zachodniej Azji, aż po Syberię. Przebywa wśród gęstej roślinności w pobliżu małych zbiorników wody stojącej, nierzadko przy oczkach wodnych. Dorosłe osobniki mogą pokonywać długie dystanse. Polując na owady mogą znacznie oddalić się od wody[1].
Żagnica sina ma długie smukłe ciało o długości do 70 mm, z czterema dużymi skrzydłami o rozpiętości 95–110 mm[2], dwoje dużych, złożonych oczu i krótkie czułki. Na czarnym tułowiu dwa szerokie paski na segmentach brzusznych, u samców niebieskie, u samic zielone. Imago pojawiają się od połowy czerwca do początku listopada[2]. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści[3].
Żagnica sina, żagnica okazała, żagnica błękitna (Aeshna cyanea) – gatunek ważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae). Występuje w Europie (z wyjątkiem kilku obszarów Europy Północnej), w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w zachodniej Azji, aż po Syberię. Przebywa wśród gęstej roślinności w pobliżu małych zbiorników wody stojącej, nierzadko przy oczkach wodnych. Dorosłe osobniki mogą pokonywać długie dystanse. Polując na owady mogą znacznie oddalić się od wody.
Żagnica sina ma długie smukłe ciało o długości do 70 mm, z czterema dużymi skrzydłami o rozpiętości 95–110 mm, dwoje dużych, złożonych oczu i krótkie czułki. Na czarnym tułowiu dwa szerokie paski na segmentach brzusznych, u samców niebieskie, u samic zielone. Imago pojawiają się od połowy czerwca do początku listopada. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści.
Przeobrażenie żagnicy sinej
Aeshna cyanea é uma espécie de libélula.[1]
É grande, mede cerca de 70 milímetros de comprimento. Tem manchas verdes sobre o corpo preto, e o macho, além disso, apresenta pontos azuis no abdômen.
O adulto come os insetos capturados durante o voo. As ninfas alimentam em insetos aquáticos, girinos e peixes pequenos, abundantes na lagoa que frequentam até emergirem como adultos nos meses de julho e em agosto, após três anos de desenvolvimento.
Aeshna cyanea é uma espécie de libélula.
É grande, mede cerca de 70 milímetros de comprimento. Tem manchas verdes sobre o corpo preto, e o macho, além disso, apresenta pontos azuis no abdômen.
O adulto come os insetos capturados durante o voo. As ninfas alimentam em insetos aquáticos, girinos e peixes pequenos, abundantes na lagoa que frequentam até emergirem como adultos nos meses de julho e em agosto, após três anos de desenvolvimento.
Zelenomodra deva (znanstveno ime Aeshna cyanea) je raznokrili kačji pastir iz družine dev, ki živi v Evropi.
Je eden od največjih predstavnikov rodu Aeshna; v dolžino meri med 67 in 76 mm, od tega zadek 51 do 61 mm. Zadnje krilo je dolgo 43 do 53 mm. Zlahka je prepoznaven po vzorcu parnih barvastih lis na črnem ozadju zadka. Na 9. in 10. členu zadka sta lisi združeni in tvorita enotno polje. Samice in mladi samci imajo lise na vseh členih zadka zelene, pri zrelih samcih pa se tiste na členih 7 do 10 obarvajo svetlo modro. V letu drži zadek ukrivljen rahlo navzdol.
Tudi pri natančnejšem pregledu je nekaj ključnih značilnosti, po kateri ga je nemogoče zamenjati za katero od drugih vrst iz rodu. Zadnji rob oči je izrazito ukrivljen in razkriva svetlo liso na zadnji strani glave. Na vrhu sprednjega dela oprsja sta veliki ovalni lisi zelene barve. Pterostigma na krilih je razmeroma kratka in dvakrat daljša kot je široka.
Razmnožuje se v stoječih vodnih telesih, najraje majhnih in osenčenih z debelimi nanosi mulja ter odpadlega listja, npr. v gozdnih mlakah. Samci agresivno branijo svoj teritorij, tako da okrog takšne mlake leta samo eden, čeprav se jih je lahko v njej izleglo več sto. Samica izleže jajčeca v trhel les, mah ali obvodno rastlinje tako, da zapiči svoj zadek vanje. Gostota ličink je lahko zelo visoka. Prehranjujejo se z drugimi vodnimi žuželkami, žabjimi paglavci in manjšimi ribami. Odrasli v letu lovijo manjše žuželke. Letijo predvsem ob jutranji zori in večernem mraku pozno poleti in jeseni, včasih tudi do novembra. Brez težav preživi skupaj z drugimi vrstami kačjih pastirjev, a je na nekem nahajališču pogosto edina vrsta, saj v tako osenčenih mlakah večina drugih kačjih pastirjev ne more uspevati.
Zelenomodra deva je eden najpogostejših raznokrilih kačjih pastirjev v večjem delu Evrope, proti severovzhodu in jugu pa postaja redkejši. Najdemo ga vzhodno do Urala. Razširjen je tudi po vsej Sloveniji, ob skoraj vsaki primerni mlaki in ne sodi med ogrožene vrste.
Zelenomodra deva (znanstveno ime Aeshna cyanea) je raznokrili kačji pastir iz družine dev, ki živi v Evropi.
Blågrön mosaikslända (Aeshna cyanea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.[7][8][9][10]
Den blågröna mosaiksländans hane har mörk grundfärg på kroppen och blå och gröna teckningar. Honans färger är mer övervägande gröna. Hos båda finns på bakkroppen det för släktet Aeshna typiska mosikmönstret. Vingbredden är omkring 95 millimeter och bakkroppens längd är 51 till 60 millimeter. Vingarna är genomskinliga och vingmärket är rödbrunt, honans ofta mer tydligt än hanens, hos vilken det kan vara något ljusare.
Den blågröna mosaiksländan finns i stora delar av Europa, norra Afrika och västra Asien. I Sverige finns den i södra och mellersta delarna av landet.
Den blågröna mosaiksländans habitat är främst mindre, lugna vattensamlingar av olika slag, som dammar, men den kan också ses flyga i skogsbryn på jakt efter byten. Särskilt honan håller sig oftast en bit från vattnet, utom när hon är beredd till parning. Efter parningen lägger honan äggen ensam, och ett kännetecken för arten är dessa oftast läggs något ovanför vattenytan, i fuktig mark, eller i mossan på stenar vid strandkanten. Utvecklingstiden från ägg till imago är två till fyra år och flygtiden från juni till mitten av oktober.
Närbild på huvudet
Larven
Äggläggande hona
Flygande exemplar
Wikimedia Commons har media som rör blågrön mosaikslända.
Wikispecies har information om Aeshna cyanea.
Blågrön mosaikslända (Aeshna cyanea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Aeshna cyanea là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Müller mô tả khoa học đầu tiên năm 1764.[2]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Aeshnidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Aeshna cyanea là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Müller mô tả khoa học đầu tiên năm 1764.
Коромысло синее[1][2], коромысло лазуревое[3] (лат. Aeshna cyanea) — крупная стрекоза из группы Разнокрылых стрекоз.
Длина тела 65—80 мм, размах крыльев до 110 мм. Глаза у самцов зеленовато-голубые, у самок желтовато-зелёные. На лбу чёрное пятно в виде буквы Т. Грудь сверху коричневого цвета, с 2 широкими зелёными продольными полосками. По бокам грудь — зелёного цвета, с чёрным рисунком. У самцов брюшко чёрной окраски, на спинке зелёное, с голубыми боковыми пятнами. На последних сегментах брюшка все пятна голубого цвета. У самца верхние анальные придатки брюшка на вершинах отчетливо загнуты вниз. У самок брюшко коричневато-красного цвета, с зелёными пятнами или светло-серого цвета, со светло-голубыми пятнами.
Европейский вид.
Имаго встречаются с 2 декады июня и до ноября (на юге ареала). Самки часто летают по вечерам. Могут развивать скорость до 60 км/час. Охотятся на летающих насекомых, даже на других стрекоз, высматривая добычу огромными глазами. Предпочитают крупные стоячие водоёмы, пруды и заросшие озёра.
В отличие от других близкородственных видов, самки синего коромысла откладывают яйца не в воду с водной растительности, а на сухую землю или мох около уровня воды. Яйца зимующие. Личинки вылупляются в апреле. Тело личинок широкое, толстое, коренастое, хвостовых жабр нет. Личинки живут среди водных растений. Активные хищники — поедают мелких рачков, личинок комаров, водных насекомых, мальков рыб. Развитие личинок 2-годичное, превращаются в имаго после 13 линек. К концу своего развития достигают длины 50 мм.
Самка, недавно вышедшая из личинки, со шкуркой последней.
Самка
Молодой самец
В полёте
Коромысло синее, коромысло лазуревое (лат. Aeshna cyanea) — крупная стрекоза из группы Разнокрылых стрекоз.
藍晏蜓（学名：Aeshna cyanea）是一種蜻蜓。牠們長7厘米，體型較大。黑色的身體上有綠色的斑紋，雄性藍晏蜓的腹部更有藍色斑點。
藍晏蜓是大型及色彩繽紛的蜻蜓。在湖邊及河邊都可以見到雄性的藍晏蜓。牠們會在空中螺旋式飛行，以身體撞擊其他的雄性來保護自己的領土。牠們會在廣泛的地方出沒，包括花園及林地。牠們非常好奇及會接近人類。雌性會在靜止或慢流的水中產卵，有時則會在苔蘚、蘆葦或腐木中產卵，產卵時並不怎麼引人注意。
牠們會以翅膀捕捉及吃多種昆蟲。
藍晏蜓產卵是會猛戳其腹部。前一年夏天或秋天所產的卵會於春天孵化。幼蟲會吃水中的昆蟲、蝌蚪及細小的魚類。幼蟲經過三年的發育後會於7月至8月成蟲。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
_-_Larve_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
