Annona squamosa, llamáu comúnmente anón, reñón, anona, o saramuyo, ye un frutal perteneciente al xéneru Annona, de la familia Annonaceae.
Ye un árbol pequeñu con un altor averáu de 6 a 8 metros. Les fueyes son alternes y simples, oblongo-llanceolaes, de 5-17 cm de llargu y de 2-5 cm d'anchu.
Les flores producir en recímanos de 3-4 y cada flor ye de 1,5-3 cm d'anchu, con seis pétalos, de color mariellu-verdosu, con llurdios púrpura na base. Un árbol de cinco años d'edá puede producir hasta 50 frutos anones.
El frutu ye xeneralmente redondu o ovaláu y tien unos 6-10 cm de diámetru, con un pesu de 100-230 gramos. Ta cubiertu d'escames verdes bien pronunciaes, a semeyanza d'un conu de pinu, y suel ser confundíu cola chirimoya. El so interior ye una magaya blanca, que ye la parte comestible, duce y bien nutritiva apinada de granes marrones (cuasi negres), bien llises.
Esta especie nun soporta en nenguna circunstancia'l fríu, muerre so unos pocos graos baxo cero, yá que ta avezáu al clima tropical. Anque aguanta moderadamente la seca, non fructifica bien en periodos secos, rique siquier unos 700 mm de precipitación.
Ye nativu de zones tropicales y subtropicales d'América, como nes Antilles (Puertu Ricu, Cuba, etc.), y ye tamién común n'El Salvador, Colombia, Perú, Venezuela, Brasil y l'Oriente de Bolivia.
Suelse cultivar tamién en delles zones del sur de los Estaos Xuníos, como nel estáu de Florida y en Costa Rica nes zones próximes a Heredia. Sicasí, el frutu ye conocíu en cuasi tol mundu con una creciente popularidá (especialmente ye conocíu'l so nome n'inglés, "sugar-apple"), y por eso, cada vegada s'afayen más zones óptimas pa la so cultivo. Por esta razón, yá munches lengua tienen un nome propiu pa esti frutu, como por casu, nes Filipines denominar atis (país onde se produz tamién vinu d'esta fruta); en Tailandia denominar Noi-Na (น้อยหน่า) y en rexones del Mediu Oriente, llámase -y "achta". En delles zones, ye consideráu como especie invasora.
Suelse consumir como fruta fresco, y utilízase como ingrediente en xelaos y licuados. El zusmiu consumir en bébores refrescantes.[1]Tamién s'usa na fabricación de dalgunos vinos.
Ye una bona fonte de vitamina C, fierro y caloríes. Pa delles cultures, tien tamién propiedaes curatibles. Tola so nutrición mora na so magaya, dulcemente arumosa y hebrosa.
Annona squamosa describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum vol. 1, p. 537 en 1753.[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Annona squamosa, llamáu comúnmente anón, reñón, anona, o saramuyo, ye un frutal perteneciente al xéneru Annona, de la familia Annonaceae.
Ata (Annona squamosa) és un fruit tropical proporcionat per un arbret o arbust[6] els fruits d'aquesta i altres espècies del seu gènere s'anomenen en anglès poma de sucre (sugar-apple), creix a menys altitud que els seus parents del gènere Annona:Annona reticulata i Annona cherimola[5] essent la més cultivada de les tres espècies.[7]
Annona squamosa és un arbret semicaducifoli,[8]
El fruit té una polpa blanquinosa comestible agradable que es troba freqüentment en els mercats tropicals.
Ata (Annona squamosa) és un fruit tropical proporcionat per un arbret o arbust els fruits d'aquesta i altres espècies del seu gènere s'anomenen en anglès poma de sucre (sugar-apple), creix a menys altitud que els seus parents del gènere Annona:Annona reticulata i Annona cherimola essent la més cultivada de les tres espècies.
Anona šupinatá (Annona squamosa) je tropický strom pěstovaný pro netradičně vypadající ovoce, které je považováno za jedno z nejchutnějších. Zralá dužnina je smetanově bílá, šťavnatě kašovitá a má jemnou, sladce aromatickou chuť. Anona šupinatá je jedním z asi 170 druhů početného, teplomilného rodu láhevník a pro svůj rychlý růst a tvorbu plodů již ve věku tří let bývá někdy součástí zimních zahradách.[1][2]
Druh pochází z Karibiku a oblastí Střední Ameriky a severu Jižní Ameriky, přesnější určit místo původu nelze. V současnosti je hojně pěstován v tropech a subtropech celého světa, například v jihovýchodní Asii jižní Číně, severní Austrálii, na tichomořských ostrovech i v tropické a subtropické Africe včetně blízkých ostrovů. Často uniká ze zahrad do volné přírody, kde roste na pastvinách, v lesích i podél silnic.[1][2][3]
Dřevina požaduje v době růstu mimo tepla dostatek vody a propustnou půdu hojně zásobenou živinami, období sucha strom překlenuje opadem listů a odpočinkem. Za přílišného sucha ve vegetační době strom shazuje listy, kůže ovoce tvrdne a s příchodem dešťů se ovoce rozpadá. V době kvetení je vhodné počasí bez silného deště, které snižuje počet opylených květů.
Nejčastěji se vyskytuje v nízké nadmořské výšce, při dostatečné vzdušné vlhkosti a teplu ale prosperuje i ve vyšších polohách, až do 2000 m n. m. Snáší teplotu až 40 °C a požaduje roční souhrnné srážky nad 700 mm. Většinou kvete a plodí jednou ročně, v Indii kvete v červnu a plodí v říjnu. Za příhodných podmínek může opětovně vykvést v listopadu a pak druhá sklizeň proběhne v březnu. V jiných částech areálu se tyto doby posouvají v závislosti na místním klimatu.[1][2][4][5]
Anona šupinatá je malý strom nebo keř s tenkou, šedavou kůrou a mělkými kořeny. Strom s rozkladitou nebo okrouhlou korunou vyrůstá do výše 3 až 8 m, má klikaté větve s jizvami po odpadlých listech. Větvičky jsou porostlé střídavými, dvouřadě uspořádanými, opadavými listy s asi centimetr dlouhými řapíky. Listové čepele jsou úzce eliptické, bývají dlouhé 5 až 17 cm a široké 2 až 7 cm, po obvodě jsou celokrajné, u báze zúžené a na vrcholu zašpičatělé, v mládí jsou jemně chlupaté a později lysé, oboustranně jsou tečkované a je patrná jejich souměrná žilnatina s osmi až patnácti páry postranních žilek.
Přímo z kmene nebo silnějších větví vyrůstají 2 až 3 cm dlouhé, voňavé květy sestavené po dvou až čtyřech do svazečků nebo jednotlivě proti listům. Oboupohlavné květy mají okvětí tvořeno šesti lístky, z nich tři vnější trojúhelníkovité, konkávně vyklenuté jsou výrazně větší a hrubé, bývají velké 1,5 až 3 × 0,5 až 1 cm a z vnější strany zelenavě žluté a z vnitřní červenavé. Tři vnitřní lístky jsou redukované na pouhé šupiny nebo jsou neznatelné. Květ obsahuje mnoho bílých tyčinek s prašníky a bílé čnělky s vejčitou bliznou.
Gyneceum květu má volné plodolisty, které po opylení postupně srostou a vytvoří zelenožlutý, nepravý plod šupinovitého vzhledu o průměru 5 až 10 cm, sestavený ze segmentů s jedlou dužinou a jedovatými semeny. Ovoce bývá kulaté, oválné nebo je kuželovitého tvaru, má tuhou kůži složenou z knoflíkových segmentů barvy světle zelené, šedozelené, modrozelené i růžové. Segmenty se od sebe oddělí při plné zralosti a odhalí krémově bílou, lesklou, šťavnatou, voňavou, sladkou dužinu. Semena jsou tmavě hnědá, oválná, asi 1,5 cm velká a ovoce jich může obsahovat až čtyřicet. Některé stromy mají plody bezsemenné.[1][2][4][5][6]
Rozmnožuje se generativně i vegetativně. Semena nejlépe klíčí ne příliš čerstvá, ale asi až týden po odstranění z ovoce, klíčivost si podržují po dobu až 4 let. Klíčení trvá asi 30 dnů, ale může být urychleno skarifikováním semen, procento úspěšné klíčivosti je však vyšší u nepoškozených semen. Pro zkrácení doby do prvních plodů asi o polovinu, se semenáče ve věku jednoho roku roubují.
Komerčně jsou anony šupinaté pěstované na plantážích ve sponu 3 × 3 m až 5 × 5 m, stromy jsou na jaře pravidelně prořezávané a zálivka během sucha zvyšuje velikost ovoce. Strom ve věku 5 let již může vyprodukovat 50 kusů, starší při ručním opylení až 100 kusů ovoce. S věkem stromů se ovoce stává menší a po dvaceti létech se stromy nahrazují novými.[1][2][5]
Zralé ovoce anony šupinaté se v brzké době rozpadá a kazí se, při pokojové teplotě nezůstává déle než dva dny v dobrém stavu. Proto se sklízí předčasně a nechává se dozrát při nižší teplotě, okolo 15 °C, při které se také uchová až 14 dnů. Ovoce je choulostivé na otlačení a proto se málo převáží, většinou se konzumuje v blízkosti míst dozráni. Jí se po segmentech a pecky se vyplivují, nebo se segmenty protlačí přes síto k odstranění semen a přidá se zmrzlina nebo se smíchá s vychlazeným mlékem. Nikdy se nevaří. Průměrný obsah cukru je asi 15 %, z toho je rovným dílem zastoupena glukóza a sacharóza. Předčasná sklizeň ovoce nebo překrytí sítí je mnohdy nutnou ochranou proti ptákům a jiným zvířatům, kterým ve zralém stavu velmi chutná.
Semena jsou toxická, spolknutá při konzumaci však bezproblémově neporušená procházejí zažívacím traktem. Prášek z rozdrcených semen se používá jako insekticid, je však vysoce dráždivý a po vniknutí do očí může trvale poškodit zrak. Semena obsahují téměř 50 % nevysychavého oleje, který může být použit při výrobě mýdla a po chemické úpravě i v potravinářství. Z listů lze vylisovat olej bohatý na terpeny a seskviterpeny, který se užívá v kosmetice. Kořen a kůra obsahují mnoho tříslovin a používají se proti silným průjmům. Odplozené stromy jsou dobrým zdrojem palivového dřeva, samotné dřevo je měkké, lehké a nepevné, běl má nažloutlou a jádro hnědé.[2][5]
Mladý strom
Stavba plodu
Otevřený plod a semena
Pokrm
Obrázky, zvuky či videa k tématu anona šupinatá ve Wikimedia Commons
Anona šupinatá (Annona squamosa) je tropický strom pěstovaný pro netradičně vypadající ovoce, které je považováno za jedno z nejchutnějších. Zralá dužnina je smetanově bílá, šťavnatě kašovitá a má jemnou, sladce aromatickou chuť. Anona šupinatá je jedním z asi 170 druhů početného, teplomilného rodu láhevník a pro svůj rychlý růst a tvorbu plodů již ve věku tří let bývá někdy součástí zimních zahradách.
Der Zimtapfel, Rahmapfel oder Süßsack (Annona squamosa) ist eine tropische Baumart aus der Familie der Annonengewächse (Annonaceae). Die Art stammt aus dem tropischen Amerika und wird wegen ihrer schmackhaften Früchte in den Tropen und Subtropen in zahlreichen Sorten kultiviert.
Der Zimtapfel ist ein Strauch oder ein bis zu 6 Meter hoher Baum mit ausladender Krone. Die Borke ist hellbraun, glatt oder leicht rissig. Die Blätter stehen wechselständig und sind zweizeilig angeordnet. Der Blattstiel wird 5 bis 15 Millimeter lang und ist leicht behaart. Die derbe Blattspreite ist eilanzettlich, 5 bis 17 Zentimeter lang, 2 bis 5,5 Zentimeter breit und ganzrandig.[1] Die Blattbasis ist breit keilförmig bis abgerundet, das Blattende spitz oder stumpf.[2] Die Oberseite ist matt grün, die Unterseite ist heller und flaumig behaart. Die Blätter werden in der Trockenzeit weitgehend abgeworfen. Zerriebene Blätter duften aromatisch.
Die Blüten stehen einzeln an jungen Zweigen oder in Gruppen von bis zu vier Blüten gegenüber den Blättern. Sie sind etwa 2,5 Zentimeter lang gestielt und duften. Jeweils drei Kronblätter stehen in zwei Reihen. Die inneren sind nur rudimentär ausgebildet und schuppenförmig. Die äußeren sind elliptisch bis stumpf eilanzettlich, 3 Zentimeter lang und 0,8 Zentimeter breit. Sie sind fleischig, schwach behaart, von grünlichgelber Farbe und auf der Innenseite am Grund rötlich.[1] Die Staubblätter sind keulenförmig, und mit 1 bis 3 Millimetern etwa gleich lang wie die inneren Kronblätter. Die Stempel stehen beim Öffnen der Blüte zu mehreren röhrenförmig zusammen und verwachsen später.[2] Die Blüten werden von Käfern bestäubt.[3]
Als Früchte werden rundliche, beim Ansatz des Stiels eingebuchtete Sammelbeeren gebildet. Sie erreichen einen Durchmesser von 5 bis 10 Zentimeter. Die Frucht ist zur Reife grün, gelbgrün oder violett und oft bereift. Sie ist aus stark gewölbten, eiförmigen Schuppen zusammengesetzt, die sich bei Reife leicht voneinander lösen.[1] Das Fruchtfleisch ist creme-weiß und im reifen Zustand weich und von saftig-breiiger, fein körniger Konsistenz mit süßem Geschmack. Die zahlreichen, glänzend schwarzbraunen Samen sind etwa 1,5 Zentimeter lang und 0,6 Zentimeter breit und verflacht eiförmig. Es gibt auch Sorten, die keine Samen produzieren.[3]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 14 oder 18.[4]
Der Zimtapfel stammt aus dem tropischen Amerika, sein ursprüngliches Verbreitungsgebiet ist jedoch unbekannt. Er ist weltweit in tropischen und subtropischen Gebieten einer der beliebtesten Obstbäume. Nach Norden reichen die Anbaugebiete bis Florida, Ägypten und China.[3]
Die Art wächst im tropischen und subtropischen Klima in niederschlagsreichen und wechselfeuchten Gebieten. Er braucht in der Wachstumsphase ausreichend Wasser, kann aber auch lange Trockenzeiten blattlos überstehen.[3]
Der Zimtapfel (Annona squamosa) ist eine Art aus der Gattung Annona in der Familie der Annonengewächse (Annonaceae). Die Beschreibung der Art erfolgte 1753 durch Carl von Linné in seinem Werk Species Plantarum. Ein Synonym der Art ist Annona asiatica L.[5]
Der Name der Gattung Annona wurde zuerst von Francisco Hernandez de Toledo verwendet und geht wahrscheinlich auf das Wort „anon“ für die aus der Sprache der Taíno zurück.[6] Das Artepitheton squamosa stammt aus dem Lateinischen und bedeutet „schuppig“. Es beschreibt die beschuppten Früchte der Art.[7]
Die Früchte des Zimtapfels gehören zum schmackhaftesten Obst der Tropen. Zum Verzehr werden die reifen Früchte aufgebrochen und ohne Schalen und Samen aus der Hand gegessen oder ausgelöffelt. Das Fruchtfleisch wird auch zu Eis verarbeitet oder mit Wasser gemischt als Getränk verwendet. Die Kerne der Samen sind jedoch giftig und verursachen Darmbeschwerden. Unzerkaute, verschluckte Samen mit intakter Schale sind jedoch harmlos.[3] Breiumschläge aus den Blättern werden zur Behandlung von Wunden und Geschwüren verwendet. Der Blattsud ist verdauungsfördernd und wird auch für Rheumabäder und zum Fiebersenken verwendet. Die unreifen Früchte, die Blätter und die Borke werden gegen Durchfallerkrankungen genommen. Das Samenpulver wird als Insektizid eingesetzt.[8][9]
Ausgewachsene Bäume können jährlich 20 bis 50 Früchte tragen. Da die Blüten nur wenige Stunden zur Befruchtung geöffnet sind, kann der Ertrag durch künstliche Befruchtung gesteigert werden, was den Ertrag je Baum auf 100 Früchte anheben kann.[8]
Der Zimtapfel, Rahmapfel oder Süßsack (Annona squamosa) ist eine tropische Baumart aus der Familie der Annonengewächse (Annonaceae). Die Art stammt aus dem tropischen Amerika und wird wegen ihrer schmackhaften Früchte in den Tropen und Subtropen in zahlreichen Sorten kultiviert.
Taiwanese "pineapple shijia" (Atemoya)
Flesh of sugar apple
Annona squamosa (лат. Annona squamosa) — Annonaceae семьяысь Америкаын будӥсь аннона. Ӝуждалаез ог 3–8 м.
Annona squamosa (лат. Annona squamosa) — быдмассэзлӧн аннона котырись аннона увтырын торья вид. Аннонаыс быдмӧ 3–8 метра вылына.
Ang atis (Ingles: custard apple, atimoya, sweetsop, o sugar apple) ay isang matamis na lunting prutas ng punong Annona squamosa.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang atis (Ingles: custard apple, atimoya, sweetsop, o sugar apple) ay isang matamis na lunting prutas ng punong Annona squamosa.
Kachiman kanèl se yon fwi.
Kachiman kanèl se yon plant. Li nan fanmi plant Annonaceæ. Non syantifik li se Annona squamosa L., Annona reticulata
Kachiman, kachiman kanèl, Kachiman kè bèf, Pòm kannèl
Detay Istwa mo sa
Mtopetope ni mti mdogo wa familia Annonaceae. Matunda yake yanayolika huitwa matopetope. Spishi hii huitwa mtomoko pia, lakini tafadhali jina hili litengee kwa Annona cherimola. Mti huu una maua madogo njanokijani yenye petali nene. Matunda yana umbo wa donge na rangi ya majani hadi manjano yakiwa yaliyoiva. Nyama ni nyeupe yenye ladha tamu. Mbegu nyeusi ni kubwa kiasi.
Ua
Topetope
Topetope lililokatwa
Mtopetope ni mti mdogo wa familia Annonaceae. Matunda yake yanayolika huitwa matopetope. Spishi hii huitwa mtomoko pia, lakini tafadhali jina hili litengee kwa Annona cherimola. Mti huu una maua madogo njanokijani yenye petali nene. Matunda yana umbo wa donge na rangi ya majani hadi manjano yakiwa yaliyoiva. Nyama ni nyeupe yenye ladha tamu. Mbegu nyeusi ni kubwa kiasi.
Saramuyu (Annona squamosa) nisqaqa huk wayuq mallkim, rikch'aq anunasmi. Rurunkunatam mikhunchik.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Saramuyu
Saramuyu (Annona squamosa) nisqaqa huk wayuq mallkim, rikch'aq anunasmi. Rurunkunatam mikhunchik.
Sek-khia sī chı̍t-chióng jia̍t-tāi kóe-chí, mā hō-chò hoan-nāi-chi, hu̍t-thâu-kó, in-ūi gōa-hêng sêng Sek-khia-bô͘-nî (Hu̍t-chó͘) ê thâu. Tī Bí-chiu kiò Cherimoya; tī To-bêng-nî-ka kiò Guanabana; tī Eng-kok kiò Custard Apple. Hô-lân-lâng tī 17 sè-kí àn jia̍t-tāi Bí-chiu ín-chìn Tâi-oân chai-pôe.
Ông-lâi-sek-khia sī it-poaⁿ ê Annona squamosa (sek-khia) kap A. cherimola (Hg: 冷子番荔枝) ê lām-chéng, kiò Atemoya. Kî-tha ê chéng pau-koat A. muricata.
Sek-khia sī chı̍t-chióng jia̍t-tāi kóe-chí, mā hō-chò hoan-nāi-chi, hu̍t-thâu-kó, in-ūi gōa-hêng sêng Sek-khia-bô͘-nî (Hu̍t-chó͘) ê thâu. Tī Bí-chiu kiò Cherimoya; tī To-bêng-nî-ka kiò Guanabana; tī Eng-kok kiò Custard Apple. Hô-lân-lâng tī 17 sè-kí àn jia̍t-tāi Bí-chiu ín-chìn Tâi-oân chai-pôe.
Ông-lâi-sek-khia sī it-poaⁿ ê Annona squamosa (sek-khia) kap A. cherimola (Hg: 冷子番荔枝) ê lām-chéng, kiò Atemoya. Kî-tha ê chéng pau-koat A. muricata.
Srikaya (basa Latin: Annona squamosa), iku tetuwuhan sing kagolong ing sajeroning génus Annona sing asalé saka laladan tropis.[1]
Woh srikaya wanguné bunder, kulité matané akèh (kaya sirsat).[1] Daging woh wernané putih.[1]
Klebu semak semi-ijo langgeng utawa wit sing meranggas tekan 8 m dhuwuré.[1] Godhongé selang-seling, prasaja, lembing mbujur, 7–12 cm dawané, lan ambané 3–4 cm.[1] Kembangé tuwuh ing tandhan cacahé 3-4, saben kembang ambané 2–3 cm, kanthi enem godhong kembang/kelopak, kuning-ijo mawa bintil ungu ing dhasaré.[1]
Wohé biasaé bunder utawa mèmper kerucut cemara, dhiameteré 6–10 cm, kanthi kulit benjol-benjol lan sisiken.[1] Daging wohé putih, mèmper lan rasané kayapodeng.[1]
Srikaya ana sing rupané ijo.[2] Srikaya kang rupané ijo duwé daging warna putih.[2] Rasane legi.[2] Nanging ana uga srikaya kang rupané abang rada wungu.[2] Srikaya kang rupané abang rada ungu iki warna dagingé putih.[2] Kang punjul srikaya wungu ya iku ambuné wangi lang rasané kang legi.[2] Kajaba iku daging wohé empuk lan legit banget.[2]
Srikaya ganal utawa srikaya malinau jeneng ngèlmiahé ''Rollinia deliciosa''.[1] Srikaya kang ukurané gedhé iki tinemu ing Kalimantan Timur ya iku ing Kabupatén Malinau.[1]
Srikaya malinau asalé saka Amérika tropis ya iku saka Mexiko nganti Peru lan Argentina.[1] Ing laladan asalé srikaya malinau nduwé jeneng ''Biriba''.[1] Srikaya iki bisa urip ing dhataran cendhèk tropis nganti sub tropis.[1] Srikaya iki banjur nyebar ing kawasan Malesia ya iku ing nagara Malaysia, Filipina, Brunai, Papua Nugini.[1]
Srikaya ganal duwé wit kang dhuwuré kurang luwih 4-15 métér.[1] Godhongé lonjong (élips), dawané 15-27,5 cm, ambané 7,5–10 cm, lan gagang godhongé 1 cm.[1] Kembang srikaya iki suméléh telu-telu ing pang-pang.[1] Wujud kembangé kaya lar mlengkung mendhuwur utawa kaya lampion lan ambuné wangi.[1] Kembangé nduwé benangsari kang cacahé akèh,dhapuré dawa lan ana kantung sari ing pucuké.[1] Bakal buah ana rambuté, tangkai putiké duwé wujud lonjong dawa.[1]
Srikaya iki duwé kayu wernané kuning semu soklat.[3] Kayuné rada atos lan bisa kanggo gawé perahu kano utawa perahu boat.[3] Srikaya Malinau duwé ukuran woh kang gedhé.[3] Bobote kurang luwih 1,5 kg.[3] Wujud buahe rada lonjong lan dhiametere 7,5-12,5 cm.[3] Kulit buah dihiasi tanduk kang jenengeareolus.[3] Srikaya iki nalika isih nom wernane ijo lan malih kuning yèn wis mateng.[3] Tandhane srikaya iki mateng ya iku yèn dipenyet krasa empuk.[3] Daginge putih, alus tanpa serat lan ngandhut banyu.[3] Rasané ora patiya legi lan ora patiya kecut.[3] Srikaya malinau bisa dipangan langsung utawa dicampur es lan sirup.[3]
Srikaya akèh banget paédahé tumrap kaséhatan.[4] Woh kang uga diarani custard apel utawa sugar apple tumrap pelaut Inggris iki bisa kanggo ngalusaké kulit.[4] Srikaya ngandhut antioksidan kaya ta vitamin C kang mbiyantu nglawan ''radikal'' bébas ing awak.[4] Kalium kang dhuwur cacahé lan magnesium kang ana ing srikaya uga bisa njaga kaséhatan awak lan bisa ncegah lelara jantung.[4]
Yèn kepéngin kulit katon ayu lan alus kanthi alami, srikaya bisa dadi alternatif.[4] Srikaya duwé vitamin A kang bisa njaga kulit, ngalusaké kulit lan ngrawat kulit, kaséhatan rambut lan kanggo kaséhatan mripat.[4]
Ora mung iku, srikaya uga duwé khasiat ngontrol tekanan darah lan mbiyantu normalaké pencernaan.[4] Srikaya bisa diolah dadi sele roti.[4] Srikaya uga bisa kanggo tamba sembelit lan nambani diare lan kanggo woh anti disentri.[4]
Saka katrangan iku, srikaya kalebu woh-wohan kang wigati kanggo diét harian.[4] Woh iki ngandhut magnesium kang akèh lan bisa nyeimbangké kandhutan banyu ing awak, ngilangake asem saka sendi lan ngurangi tandha-tandha rématik lan radang sendi.[4]
Yèn awak kerep krasa kesel, srikaya uga bisa dadi obat.[4] Amarga srikaya nduwé kalium kang bisa nambani otot kang lemah.[4] Srikaya uga bisa kanggo obat anémia, awit akèh kalori.[4] Yèn kepéngin nambah bobot awak srikaya bisa dipangan rutin.[4] Srikaya nduwé kandhutan gula alami, mulané srikaya apik kanggo camilan lan buah yèn bar mangan.[4]
Selé srikaya ya iku selé kang digawé saka srikaya kang diblénder santen, endhog lan gula kang dimasak kanthi panas geni kang ora patiya panas lan ing wektu kang suwé saéngga dadi kentel kaya selé.[5] Ana uga kang diwénéhi godhong pandan lan godhongsuji.[5] Godhong pandan lan godhong suji iki marakaké selai srikaya dadi wangi lan wernane ijo.[5]
Sele srikaya lumrahé dianggo mangan roti tawar.[5] Sele iki dipangan kanthi dioléské ing roti tawar.[5] Lumrahé kanggo sarapan utawa cemilan.[5]
Srikaya sugih kandhutan ènergi panganan lan wujud sumber zat wesi sing becik.[5]
Dipigunakaké déning sapérangan masarakat ing India kanggo ngramu tonik rambut.[5] Wijiné uga didheplok lan diolèsaké kanggo mbasmi tumo rambut.[5]
srikaya
pentil srikaya
srikaya woh kang gawé séhat
srikaya wutuh
gambar srikaya
srikaya legi
srikaya énak
srikaya ing wit
sigaran srikaya
srikaya ing kranjang
srikaya didol
srikaya wis dioceki
irisan srikaya
srikaya ing wit
srikaya
Srikaya (basa Latin: Annona squamosa), iku tetuwuhan sing kagolong ing sajeroning génus Annona sing asalé saka laladan tropis.
Woh srikaya wanguné bunder, kulité matané akèh (kaya sirsat). Daging woh wernané putih.
Klebu semak semi-ijo langgeng utawa wit sing meranggas tekan 8 m dhuwuré. Godhongé selang-seling, prasaja, lembing mbujur, 7–12 cm dawané, lan ambané 3–4 cm. Kembangé tuwuh ing tandhan cacahé 3-4, saben kembang ambané 2–3 cm, kanthi enem godhong kembang/kelopak, kuning-ijo mawa bintil ungu ing dhasaré.
Wohé biasaé bunder utawa mèmper kerucut cemara, dhiameteré 6–10 cm, kanthi kulit benjol-benjol lan sisiken. Daging wohé putih, mèmper lan rasané kayapodeng.
Η Αννώνη η φολιδωτή (Annona squamosa) είναι το φυτό που φέρει ως καρπό το γλυκόμηλο. Είναι από τα πιο ευρέως καλλιεργούμενα είδη της Αννώνης με καταγωγή την τροπική Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες, ονομάζεται Custard Apple (κρεμό-μηλο) (κυρίως η Annona reticulata, Α. η δικτυωτή) στις Φιλιππίνες.[6]
Ο καρπός του είναι στρογγυλός προς κωνικός, διαμέτρου 5-10 εκ (2,0-3,9 ίντσες), μήκους 6-10 εκ (2,4-3,9 ίντσες) και ζυγίζει 100-240 γρ (3,5-8,5 ουγγιές) με ένα παχύ φλοιό αποτελούμενο από οζώδη τμήματα. Το χρώμα του είναι συνήθως ανοιχτό πράσινο προς μπλε-πράσινο, με μια βαθιά ροζ απόχρωση σε ορισμένες ποικιλίες και κατά κανόνα διαθέτει επιδερμικό κηρό / άνθιση. Είναι μοναδικό μεταξύ των καρπών της Annona στο να διαχωρίζεται σε τμήματα και τα τμήματα να τείνουν όταν είναι ώριμα να διαχωριστούν, εκθέτοντας το εσωτερικό τους.
Η σάρκα του είναι αρωματική και γλυκιά, κρεμώδης λευκή προς ανοικτό κίτρινη και έχει τη γεύση της κρέμας κάσταρντ (βουτυρώδης αγγλική κρέμα) (custard). Βρίσκεται προσκολλημένο σε σπόρους μήκους 13-16 εκ (0,51-0,63 ίντσες) για να σχηματίσουν μεμονωμένα τμήματα διατεταγμένα σε ένα μόνο στρώμα γύρω από τον κωνικό πυρήνα. Είναι μαλακό, ελαφρώς κοκκώδες και γλιστερό. Οι σκληροί, γυαλιστεροί σπόροι δύνανται να αριθμούν ανά καρπό τους 20-38 ή και περισσότερους και έχουν ένα καφέ έως μαύρο χρώμα, αν και υπάρχουν ποικιλίες που είναι σχεδόν χωρίς κουκούτσια.[6][7]
Υπάρχουν επίσης νέες ποικιλίες που αναπτύσσονται στην Ταϊβάν. Το atemoya ή "ανανα-ζαχαρό-μηλο", ένα υβρίδιο μεταξύ του Custard Apple και του cherimoya, είναι δημοφιλές στην Ταϊβάν, παρόλο που αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1908. Ο καρπός του είναι παρόμοιος σε γλυκύτητα με του custard apple, αλλά έχει μια πολύ διαφορετική γεύση. Όπως υποδηλώνει και το όνομα, έχει τη γεύση του ανανά. Η διάταξη των σπόρων είναι σε σειρές, με τη σάρκα του φρούτου να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του καρπού, δημιουργώντας αυλάκια για τους σπόρους, αντί η σάρκα να απαντάται μόνο πέριξ των σπόρων.
Το φυτό του γλυκόμηλου (Annona squamosa) είναι ένα μικρό καλά διακλαδισμένο δέντρο ή θάμνος[8] από την οικογένεια Annonaceae το οποίο φέρει βρώσιμους καρπούς που στα Αγγλικά ονομάζονται sugar apples (γλυκόμηλα). Ανέχεται το πεδινό τροπικό κλίμα καλύτερα από τα συγγενικά του (Annona reticulata) και (Annona cherimola)[5] (οι καρποί του οποίου συχνά μοιράζονται το ίδιο όνομα),[2] συμβάλλοντας να το καταστήσουν την πιο διαδεδομένη ποικιλία αυτών των ειδών.[9]
Το γλυκόμηλο (Annona squamosa) είναι ένα μικρό, μέτριο (ή αργό) φυλλοβόλο,[10] με πολλές διακλαδώσεις, θαμνοειδές ή μικρό δέντρο 3 μέτρων (9,8 πόδια)[8] έως 8 μέτρων (26 πόδια) ψηλό[10] είναι παρόμοιο με το γουανάμπανα (soursop) (στυφό βούτημα) (Annona muricata)[11] με μιας ευρείας, ανοικτής κόμης ή ακανόνιστα απλωμένα κλαδιά[5] και ένα κοντό κορμό σύντομο, χωρίς ενίσχυση στη βάση του.[10] Ο καρπός του γλυκόμηλου (A. squamosa) έχει έναν πολύ νόστιμο λευκώδη πολτό και είναι δημοφιλές στις τροπικές αγορές.[10]
Οι βλαστοί και τα φύλλα των κλαδιών είναι με ανοιχτό καφέ φλοιό και με εμφανείς ουλές των φύλλων. Ο εσωτερικός φλοιός είναι ανοιχτοκίτρινος και ελαφρώς πικρός. Οι βλαστοί γίνονται καφετί με ανοιχτά καφέ στίγματα (δυσδιάκριτες φακίδες - μικρές, ωοειδής, στρογγυλεμένες κουκκίδες επάνω στο στέλεχος ή τον κλάδο ενός φυτού, από τον οποίο οι υποκείμενοι ιστοί μπορούν να προεξέχουν ή μπορεί να βγαίνουν οι ρίζες).[5]
Λεπτά, απλά, εναλλασσόμενα φύλλα[11] συμβαίνουν μεμονωμένα[5]5 εκ. (2,0 ίντσες) έως 17 εκ. (6,7 ίντσες) και 2 εκ. (0,79 ίντσες)[10] 6 εκ. (2,4 in),[5] στρογγυλεμένα στη βάση και αιχμηρά στην άκρη (επιμήκη-λογχοειδή).[10] Ανοιχτοπράσινα και στις δύο επιφάνειες και ως επί το πλείστον άτριχα.[5] με ελαφρύ χνούδι στην κάτω πλευρά όταν είναι σε νεαρή ηλικία.[8] Οι πλευρές μερικές φορές είναι λίγο άνισες και τα άκρα των φύλλων είναι χωρίς δόντια, ελαφρώς χνουδωτά όταν είναι σε νεαρή ηλικία.[5][11] Οι μίσχοι των φύλλων ανέρχονται από 0,4 εκ. (0,16 ίντσες) έως 2,2 εκ. (0,87 ίντσες)[10] μακρείς, πράσινοι, ελαφρώς χνουδωτοί.[5]
Μοναχικά ή σε μικρές πλευρικές ομάδες των 2-4 περίπου 2,5 εκ. (0,98 ίντσες)[10] πρασινοκίτρινα άνθη σε ένα τριχωτό, λεπτά[5] 2 εκ. (0,79 ίντσες) μακρύ μίσχο.[10] Τρία πράσινα εξωτερικά πέταλα, μωβ στη βάση, επιμήκη, 1,6 εκ. (0,63 ίντσες) έως 2,5 εκ. (0,98 ίντσες) μακρύ και 0,6 εκ (0,24 ίντσες) έως 0,75 εκ. (0,30 ίντσες) πλάτους, τρία εσωτερικά πέταλα είτε πολύ μικρά είτε απόντα.[8][10] Πολλοί λευκοί συνωστισμένοι στήμονες λιγότερο από 1,6 εκ. (0,63 ίντσες), ωοειδείς ανοιχτοπράσινοι. Λευκού στυλ συνωστισμένοι στον υπερυψωμένο άξονα. Κάθε ύπερος αποτελεί ένα ξεχωριστό φύμα (με μικρά στρογγυλεμένα εξογκώματα) ως επί το πλείστον 1,3 εκ. (0,51 ίντσες) σε 1,9 εκ. (0,75 ίντσες) και 0,6 εκ. (0,24 ίντσες) σε 1,3 εκ. (0,51 ίντσες) το οποίο ωριμάζει σε ολοκληρωμένο καρπό.[5]
Η άνθιση εμφανίζεται την άνοιξη-αρχές καλοκαιριού[10] και τα άνθη γονιμοποιούνται από τα σκαθάρια nitidulid.[12]
Συγκεντρωτικά και οι μαλακοί καρποί σχηματίζονται από τους πολυάριθμους και χαλαρά ενωμένους ύπερους του άνθους[5], οι οποίοι διογκώνονται[10] και ωριμάζουν σε φρούτα, τα οποία είναι ξεχωριστά από τους καρπούς άλλων ειδών του γένους Annona[5] (και περισσότερο σαν ένα γιγαντιαίο βατόμουρο αντί αυτού). Το στρογγυλό ή σε σχήμα καρδιάς[5] πρασινοκίτρινο, ωριμασμένο συνολικό φρούτο κρέμεται[10] σε σχετικά παχύτερο μίσχο, διαμέτρου 5 εκ. (2,0 ίντσες)[5][8] έως 10 εκ. (3,9 ίντσες)[10][11] με πολλά στρογγυλά εξογκώματα[5] και καλύπτονται με μια κονιώδη άνθιση. Οι καρποί σχηματίζονται από χαλαρά συγκολλούμενα ή σχεδόν ελεύθερα καρπόφυλλα (οι ύπεροι που έχουν υποστεί ωρίμανση).[8]
Ο πολτός είναι λευκός με κίτρινη απόχρωση[8], βρώσιμος και γλυκά αρωματικός. Κάθε καρπόφυλλο περιέχει ένα μακρόστενο, γυαλιστερό και λείο[5] σκούρο καφέ[8] προς μαύρο σπόρο μήκους 1,3 εκ. (0,51 ίντσες) έως 1,6 εκ. (0,63 ίντσες).[5]
Το γλυκόμηλο (Annona squamosa) είναι ιθαγενές στην τροπική Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες, αλλά η ακριβής προέλευσή του είναι άγνωστη. Τώρα είναι το πιο διαδεδομένο καλλιεργούμενο όλων των ειδών Annona που καλλιεργούνται για τον καρπό τους σε όλες τις τροπικές και θερμότερες υποτροπικές περιοχές, όπως η Ινδονησία η Ταϊλάνδη και η Ταϊβάν, εισήχθη στη νότια Ασία πριν από το 1590. Έχει εγκλιματισθεί από τα Βόρεια της Νότιας Φλόριντα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ως τα Νότια της Μπαχία στη Βραζιλία και σε ορισμένες περιοχές είναι ένα είδος "εισβολέα".[5][9][11]
Λόγω της εκτεταμένης καλλιέργειας, έχουν αναπτυχθεί για τον καρπό, πλείστες τοπικές ονομασίες:
Το γλυκόμηλο έχει υψηλή ενεργειακή αξία, είναι μια εξαιρετική πηγή βιταμίνης C και μαγγανίου, μια καλή πηγή θειαμίνης (Β1) και βιταμίνης Β6, παρέχει σε ικανές ποσότητες επίσης βιταμίνη Β2, Β3, Β5, Β9, σίδηρο, μαγνήσιο, φώσφορο και κάλιο.
Όπως στα περισσότερα είδη της Annona, το γλυκόμηλο απαιτεί ένα τροπικό ή υποτροπικό κλίμα, με θερμοκρασίες το καλοκαίρι να είναι από 25°C (77°F) έως 41°C (106°F), οι δε μέσες θερμοκρασίες του χειμώνα πάνω από 15°C (59°F). Είναι ευαίσθητο στο κρύο και τον παγετό και υφίσταται φυλλόπτωση όταν η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 10°C (50°F), θανατώνεται δε, όταν η θερμοκρασία είναι μερικών βαθμών κάτω του μηδενός. Είναι ανεκτικό μόνο σε μέτρια ξηρασία, απαιτεί τουλάχιστον 700 χιλιοστά από την ετήσια βροχόπτωση, δεν θα παράγει καρπούς κατά τη διάρκεια της ξηρασίας.
Θα αναπτυχθεί από την επιφάνεια της θάλασσας έως τα 2.000 μέτρα (6.600 πόδια) και τα πηγαίνει καλά σε θερμά και ξηρά κλίματα, διαφέρει δε ως προς την ανοχή του στις πεδινές τροπικές περιοχές από πολλούς από τους άλλους φορείς καρπών της οικογένειας Annona.
Είναι ένας αρκετά παραγωγικός φορέας και τα θα παραγάγει καρπούς σε μόλις δύο με τρία χρόνια. Ένα δέντρο ηλικίας πέντε ετών μπορεί να παραγάγει μέχρι και 50 γλυκόμηλα. Χαμηλή παραγωγή φρούτων έχει αναφερθεί στη Φλόριντα διότι εκεί υπάρχουν λίγοι φυσικοί επικονιαστές (οι μέλισσες έχουν μια δυσκολία στο να διεισδύσουν τα ερμητικά κλειστά θηλυκά άνθη). Ωστόσο, η δια χειρός επικονίαση με μια φυσική βούρτσα ινών είναι αποτελεσματική στην αύξηση της απόδοσης. Στους φυσικούς επικονιαστές συμπεριλαμβάνονται τα σκαθάρια (κολεόπτερα) των οικογενειών Nitidulidae, Staphylinidae, Chrysomelidae, Curculionidae και τα Scarabeidae.[7][9]
Στις Φιλιππίνες, οι καρποί συνήθως τρώγονται από τη Φιλιππινέζικη νυχτερίδα φρούτων (kabag ή kabog), η οποία στη συνέχεια σκορπά τους σπόρους από νησί σε νησί.
Είναι ένα φυτό ξενιστής για τις προνύμφες της πεταλούδας Graphium Αγαμέμνων (tailed jay).
H θερμότητα που εξάγεται από το λάδι των σπόρων, χρησιμοποιείται κατά των γεωργικών παρασίτων. Οι υψηλές συγκεντρώσεις είναι ισχυρές για 2 ημέρες και αποδυναμώνονται σταδιακά, όπου όλες τις ενέργειες χάνονται μετά από 8 ημέρες. Δείτε επίσης Annonin.
Στο Μεξικό, τα φύλλα τρίβονται στα πατώματα και τοποθετούνται στις φωλιές των ορνίθων για να απωθήσουν τις ψείρες.[9]
Μια εταιρεία από τις Φιλιππίνες παράγει κρασί μήλο ζάχαρη.
Το διτερπενοειδές αλκαλοειδές atisine είναι το πιο άφθονο αλκαλοειδές στη ρίζα. Άλλα συστατικά της Annona squamosa περιλαμβάνουν τις oxophoebine,[15] reticuline,[15] atidine, histisine, hetisine, hetidine, heterophyllisine, heterophylline, heterlophylline, isoatisine, dihydroatisine, hetisinone του βενζολίου heteratisine και έλαιο σιτρονέλας (citronella oil). Στην ευρεσιτεχνία των ΗΠΑ US 4689232, η Bayer AG κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη διαδικασία της εκχύλισης και της μοριακής ταυτότητας της squamocin. Αυτό το μόριο είναι γνωστό ως annonaceous acetogenin. Η Bayer καταχώρησε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και τη χρήση του ως βιοζιζανιοκτόνο.[16] Πολλοί άλλοι έχουν βρει άλλα acetogenins στα εκχυλίσματα των σπόρων,[17] του φλοιού[18] και των φύλλων[19] της Αννώνης της φολιδωτής (Annona squamosa).
Γλυκόμηλο (δεξιά), με τον "ανανά" shijia (atemoya) της Ταϊβάν (αριστερά).
Το ανοιγμένο γλυκόμηλο όταν είναι ώριμο.
Η αποδόμηση ενός γλυκόμηλου, όπου εμφανίζεται ο λοβός του καρπού και τα πλαδαρά τμήματά του με τους σπόρους.
Γλυκόμηλο έτοιμο για να φαγωθεί.
Γλυκόμηλα στη Taitung της Ταϊβάν.
Καρποί γλυκόμηλων.
.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
_interior.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
.jpg)
_fruit_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9353.jpg)
.jpg)
_plant_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9354.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
_interior.jpg)
|deadurl= και |url-status= specified (βοήθεια) |deadurl= και |url-status= specified (βοήθεια) |month= ignored (βοήθεια)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) Η Αννώνη η φολιδωτή (Annona squamosa) είναι το φυτό που φέρει ως καρπό το γλυκόμηλο. Είναι από τα πιο ευρέως καλλιεργούμενα είδη της Αννώνης με καταγωγή την τροπική Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες, ονομάζεται Custard Apple (κρεμό-μηλο) (κυρίως η Annona reticulata, Α. η δικτυωτή) στις Φιλιππίνες.
शरीफा या सीताफल (कस्टर्ड ऐपल) एक प्रकार का फल है। इसका वानस्पतिक नाम अन्नोना स्क्वामोसा है। नंदेली गांव में इसको कठेर के नाम से जाना जाता है। यह पेड़ बहुत पहले अन्य देशों से लाया गया था बाद में इसकी खेती अब पूरे भारत में की जाती है और दक्षिण भारत में अपने आप भी उग आता है इसका पेड़ छोटा और तना साफ छाल हल्के नीले रंग की होती है लकड़ी
शरीफा या सीताफल (कस्टर्ड ऐपल) एक प्रकार का फल है। इसका वानस्पतिक नाम अन्नोना स्क्वामोसा है। नंदेली गांव में इसको कठेर के नाम से जाना जाता है। यह पेड़ बहुत पहले अन्य देशों से लाया गया था बाद में इसकी खेती अब पूरे भारत में की जाती है और दक्षिण भारत में अपने आप भी उग आता है इसका पेड़ छोटा और तना साफ छाल हल्के नीले रंग की होती है लकड़ी
शरीफा श्रीफल, सरिफा, रामफल, आँट अथवा आँटी आदि नामले चिनिने फल ट्रपिकल क्षेत्रको एक फल हो । नेपालमा यो जेठ-असार महिनामा पाक्छ । पाकेपछि यसको स्वाद गुलियो हुन्छ ।
शरीफा श्रीफल, सरिफा, रामफल, आँट अथवा आँटी आदि नामले चिनिने फल ट्रपिकल क्षेत्रको एक फल हो । नेपालमा यो जेठ-असार महिनामा पाक्छ । पाकेपछि यसको स्वाद गुलियो हुन्छ ।
ਸੀਤਾ ਫਲ (Annona squamosa) ਐਨਾੋਨਸੀਏ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇਕ ਛੋਟਾ, ਚੰਗਾ ਟਾਹਣੀਆਂ ਵਾਲਾ ਦਰੱਖਤ ਜਾਂ ਝਾੜ ਹੈ,[6] ਜਿਸ ਨੂੰ ਖਾਣਯੋਗ ਫਲ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਗਰਮਖੰਡੀ ਨੀਵੇਂ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਜਲਵਾਯੂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਐਨਾਨਾ ਰੈਟਿਕੂਲਾਟਾ ਅਤੇ ਐਨੋਨਾ ਚੈਰੀਮੋਲਾ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਸਹਿਣ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। (ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀਤਾ ਫਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।) ਇਹ ਤਥ ਇਸ ਦੀ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ।[7] ਐਨੋਨਾ ਸਕੁਆਮੋਸਾ ਇਕ ਛੋਟਾ, ਅਰਧ-(ਜਾਂ ਪਿਛੇਤਾ) ਪਤਝੜੀ,[8] ਟਾਹਣੀ-ਭਰਪੂਰ ਝਾੜ ਜਾਂ ਛੋਟਾ ਦਰੱਖਤ ਜੋ 3 ਮੀਟਰ (9.8 ਫੁੱਟ ਤੋਂ 8 ਮੀਟਰ (26 ਫੁੱਟ) ਉਚਾ ਹੈ। ਸੋਰਸੋਪ (ਐਨਾਨਾ ਮੂਰਟੀਟਾ) ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ[9] ਇਸ ਦੀ ਚੌੜੀ, ਖੁਲ੍ਹੀ ਛਤਰੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਅਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ ਤੇ ਫੈਲੀਆਂ ਸ਼ਾਖਾਵਾਂ ਅਤੇ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਤਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਸੀਤਾਫਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
|access-date=, |date= (help) |access-date= (help) |access-date= (help) સીતફળ એ એક મીઠું બહુ બીજી ફળ છે. તેના વૃક્ષને સીતાફળી કહેવાય છે. આ ફળનું શાસ્ત્રીય નામ એનોના સ્ક્વોમાસા છે. આ ફળ મૂળ અમિરિકાના ઉષ્ણ કટિબંધીય ક્ષેત્રનું મનાય છે. હાલમામ્ તેન્ અકોલંબિયા, એક સાલ્વાડોર, ભારત , બાંગ્લાદેશ, પાકિસ્તાન અને ફીલીપાઈન્સમાં ઉગાડવામાં આવે છે. આની ઉત્પતિનું ચોક્ક્સ સ્થળ તો જાણી શકાયું નથી. તેમ છતાં તેને જેમૈકા કે કેરેબિયન ક્ષેત્રનું મનાય છે. વિશ્વના અમુક ક્ષેત્રોમાં સીતાફલને કસ્ટર્ડ ઍપલ કહે છે,
આ એક નિત્ય લીલી કે ઉપ નોઇત્ય લીલી વનસ્પતિ છે. તેનું વૃક્ષ નાનકડું હોય છે જે લગભગ ૬થી ૮ મીટર જેટલું ઊંચુ હોય છે.તેના પાન એકાંતરિત, સાદા, લંબગોળ અને ૫-૧૭ સેમી જેટલાં લાંબા અને ૨-૫ સેમી જેટલાં પહોળા હોય છે. તેના ફૂલો ૩થી ૪ના ઝૂમખાં ઊગે છે. તેના ફૂલ ૧.૫થી ૩ સેમી નો ઘેરાવો ધરાવે છે. તેને ત્રણ મોટી અને ત્રણ નાની પાંખડીઓ હોય છે. તેના તળિયે આ પાંખડી પીળલીલા જાંબલી ટપકાં ધરાવે છે.
આનું ફળ પ્રાયઃ ગોળ અને સહેજ શંજુ આકારનો હોય છે. તે ૬થી ૧૦ સેમી મોટું હોય છે. તેનું વજન ૨૩૦ ગ્રામ જેટલું હોય છે. તેની બાહ્ય ત્વચા ભીંગડા જેવી દેખાય છે. આના આકર અનિયમિતની આકારની હોય છે. આ ફળનો ગર મીઠો, સફેદ કે હલકો પીળો હોય છે. તેનો સ્વાદ કસ્ટર્ડ જેવો હોય છે. આ ફળનો ખાવાલાયક પદાર્થ તેની બીયા પર આવરણ સ્વરૂપે હોય છે. જેમ કે ટમેટાના બીજ પર પણ હોય છે. આના ફળોને એક અનેરી મીઠી સુગંધ હોય છે. તેનું ગર એકદમ પાકેલા પેરુના મધ્ય ગર જેવું હોય છે. જોકે સીતા ફળનો ગર થોડો દાણે દાર હોય છે. તે ઘણું ચીકણું, લીસું અને નરમ હોય છે. સમગ્ર ફળમાં બીજ એક સરખા વેચાયેલા હોય છે. આના બીજ કાળાશ પડતા રંગના હોય છે. તેલગભગ ૧૮ મિમી જેટલા હોય છે તેઓ કઠણ, લાંબા અને ચળકતા હોય છે.
હાલમાં સીતાફળની નવી જાતિઓ પણ વિકસાવવામાં આવે છે. તાઈવાનમાં અતેમોયા નામનું સીતાફળ મળે છે. જેને અનાનસ-સીતાફળ પણ કહે છે. આ ફળ સીતાફળને ચેરીમોયાનામના ફળ સાથે સંકરિત કરી વિકસાવાયું છે. આ ફળ તાઈવાનમાં લોકપ્રિય છે જો કે આનો વિકાસ ૧૯૦૮માં અમેરિકામાં થયો હતો, આફળ ની મીઠાશ સીતાફળ જેવી હોય છે પણ સ્વાદમાં ફરક હોય છે. આનો સ્વાદ અનાનસ જેવો હોય છે. આમાં બીજ એક હરોળમાં હોય છે અને ગર વધુ હોય છે અને ગરની વચ્ચે આવેલા કાણામાં બીજ હોય છે. અનોરા પ્રજાતીના અન્ય ફલોથી વિપરીત સીતાફળમાં ગર પણ એક દળ ન હોતા પીસી પીસી માં હોય છે.
ભારતમાં આ ચળ અતા, આર્તીકમ, શરીફા, સીતા પળમ્ તરીકે ઓળખાય છે. કેરળમાં તેને અથાચક્કા કહે છે.
સીતાફળ વધુ પ્રમાણમાં શક્દ્તિ દાયક ફળ છે. તે ખાદ્ય લોહનો સારો સ્રોત છે. એનોરા પ્રજાતિના ફલોમાં સીતાફળની સૌથી વધુ ખેતી થાય છે. તેને ઈંડોનેશિયા થાઈ લેન્ડ, તાઈવાનમાં ઉગ્ડવામાં આવે છે. દક્ષિણ એશિયામાં તેને ૧૫૯૦ પહેલાં લાવવામાં આવ્યું. યુનાયટેડ સ્ટેટ્સના ફ્લોરિડા અને બ્રાઝિલમાં આ ફળનું ઉત્તરથી દક્ષિણ તરફ પ્રકૃતિકરણ થયું છે. અમુક ક્ષેત્રોમાં આ પ્રજાતિ આક્રમણકારી સાબિત થઈ છે.
એનોરા પ્રજાતિના અન્ય વૃક્ષોની જેમ સીતાફલને ઉષ્ણ કટિબંધીય કે સમષીતોષ્ણ કટિબંધીય વાતાવરણ માફક આવે છે. તેઓને ઉનાળાના ૨૫°સે થી ૪૧°સે અને શીયાળાનું સરાસરી ૧૫°સે જેટલું તાપમાન માફક આવે છે. આ વૃક્ષ ઠડી અને હિમ પ્રત્યે સંવેદનશીલ હોય છે. ૧૦°સે પર તેના પાન કહ્રી પડે છે અને ઠારબિંદુથી બે અંશ નીચે તે મૃત્યુ પામે છે. આંશીક રૂપે તે શુષ્કતા સહન કરે છે. તેને ૭૦૦ મિમીથી વધુ વરસાદની જરૂર રહે છે. સૂકા વાતાવરણમાં તેને સારી રીતે ફળો નથી પાકતા.
આ એક વિપુલ ફલોત્પાદક વૃક્ષ છે. તે બે કે ત્રણ વર્ષમાં ફળો આપવાનું શરૂ કરી દે છે. પાંચ વર્ષનું વૃક્ષ લગભગ ૫૦ ફળો આપે છે. અમેરિકાના ફ્લોરિડા ક્ષેત્રમાં બહુ ઓછા પ્રાકૃતિક પરગનયન કારકો હોય છે આથી ફલીકરણ ઓછું થાય છે. મધમખીઓ માટે સજડ બીડાયેલા ફૂલે ભેદવાનું કઠિન હોય છે. જોકે અહીમ્ હાથ દ્વારા બ્રશની સહાયતા વડે કરાતું પરાગનયન અસરકારક સાબિત થયું છે. ભમરા અને બીટલ એ સીતાફળના પ્રાકૃતિક પરાગવાહકો છે.
ફિકિપાઈન્સમાં ચળ ચામાચિડિયા આને ખાય છે અને તેના બીજ ને એક દ્વીપથી બીજા દ્વીપમાં ફેલાવે છે. ફિલિપાઈન્સમાં એક કંપની સીતાફળમાંથી મદિરા બનાવીને પણ વેચે છે.
આ વૃક્ષ ગ્રેફીયમ ઍગામેમ્નોન નામના પતંગિયા (ટૅલ્ડ જય) ને ઈયળનું યજમાન વૃક્ષ હોય છે.
ભારતમાં અમુક જાતિના લોકો આનો ઉપયોગ કરી કેશવર્ધક ટોનિક બનાવે છે. જૂ અને લીખથી રાહત મેળવવા સીતાફળના બીને વાટીને તેને વાળમાં લગાડવામાં આવે છે. જોકે સીતાફળના બીનો વાળ પર પ્રયોગ કરતી વખતે આંખો બચાવી રાખવી પડે છે કેમકે તેથી આંખોમાં બળતરા થાય છે અને અંધાપો પણ આવે શકે છે.. આના બીમાંથી ઉકાલીને કાઢેલું તેલ ખેતીમાં જીવ જંતુ વિરુદ્ધ વાપરવામાં આવે છે. સંશોધનમાં જણાયું છે કે આના બીમાંથી કઢાયેલા ઈથરમાંનું ઝેર બે દિવસમાં નામશેષ થઈ જાય છે. તેની તીવ્ર માત્રા બે દિવસ સુધી રહે છે અને પછી તેની સાંદ્રતા ઉતરવા માંડે છે. ૮ દિવસ બાદ તો તેને પ્રતિક્રિયા સાવ નિર્મૂળ થઈ જાય છે.
મેક્સિકોમાં જૂ અને લીખને દૂર રાખવા સીતાફળના પાનને જમીન સાથે રગદોળવામાં આવે છે અને મરઘીના માળામાં મૂકવામાં આવે છે.[૧]
સીતાફળને મળતું તાઈવાની ફળ - શુગર ઍપલ (જમણે), અને તાઈવાની અનાનસ શીજા" (ડાબે)
પાકેલુ શુગર ઍપલ સરળતથી ખોલી શકાય છે.
શુગર ઍપલના બી અને ગર
ખાવા માટૅ તૈયાર શુગર ઍપલ
શુગર ઍપલનો ગર
તાઈવાનના તાઈટુંગ શહેરમાં સુગર ઍપલ
બ્રાઝીલના ગોયાનીયામાં શુગર ઍપલ
_interior.jpg)
|accessdate=, |year= (મદદ) સીતફળ એ એક મીઠું બહુ બીજી ફળ છે. તેના વૃક્ષને સીતાફળી કહેવાય છે. આ ફળનું શાસ્ત્રીય નામ એનોના સ્ક્વોમાસા છે. આ ફળ મૂળ અમિરિકાના ઉષ્ણ કટિબંધીય ક્ષેત્રનું મનાય છે. હાલમામ્ તેન્ અકોલંબિયા, એક સાલ્વાડોર, ભારત , બાંગ્લાદેશ, પાકિસ્તાન અને ફીલીપાઈન્સમાં ઉગાડવામાં આવે છે. આની ઉત્પતિનું ચોક્ક્સ સ્થળ તો જાણી શકાયું નથી. તેમ છતાં તેને જેમૈકા કે કેરેબિયન ક્ષેત્રનું મનાય છે. વિશ્વના અમુક ક્ષેત્રોમાં સીતાફલને કસ્ટર્ડ ઍપલ કહે છે,
આ એક નિત્ય લીલી કે ઉપ નોઇત્ય લીલી વનસ્પતિ છે. તેનું વૃક્ષ નાનકડું હોય છે જે લગભગ ૬થી ૮ મીટર જેટલું ઊંચુ હોય છે.તેના પાન એકાંતરિત, સાદા, લંબગોળ અને ૫-૧૭ સેમી જેટલાં લાંબા અને ૨-૫ સેમી જેટલાં પહોળા હોય છે. તેના ફૂલો ૩થી ૪ના ઝૂમખાં ઊગે છે. તેના ફૂલ ૧.૫થી ૩ સેમી નો ઘેરાવો ધરાવે છે. તેને ત્રણ મોટી અને ત્રણ નાની પાંખડીઓ હોય છે. તેના તળિયે આ પાંખડી પીળલીલા જાંબલી ટપકાં ધરાવે છે.
આનું ફળ પ્રાયઃ ગોળ અને સહેજ શંજુ આકારનો હોય છે. તે ૬થી ૧૦ સેમી મોટું હોય છે. તેનું વજન ૨૩૦ ગ્રામ જેટલું હોય છે. તેની બાહ્ય ત્વચા ભીંગડા જેવી દેખાય છે. આના આકર અનિયમિતની આકારની હોય છે. આ ફળનો ગર મીઠો, સફેદ કે હલકો પીળો હોય છે. તેનો સ્વાદ કસ્ટર્ડ જેવો હોય છે. આ ફળનો ખાવાલાયક પદાર્થ તેની બીયા પર આવરણ સ્વરૂપે હોય છે. જેમ કે ટમેટાના બીજ પર પણ હોય છે. આના ફળોને એક અનેરી મીઠી સુગંધ હોય છે. તેનું ગર એકદમ પાકેલા પેરુના મધ્ય ગર જેવું હોય છે. જોકે સીતા ફળનો ગર થોડો દાણે દાર હોય છે. તે ઘણું ચીકણું, લીસું અને નરમ હોય છે. સમગ્ર ફળમાં બીજ એક સરખા વેચાયેલા હોય છે. આના બીજ કાળાશ પડતા રંગના હોય છે. તેલગભગ ૧૮ મિમી જેટલા હોય છે તેઓ કઠણ, લાંબા અને ચળકતા હોય છે.
હાલમાં સીતાફળની નવી જાતિઓ પણ વિકસાવવામાં આવે છે. તાઈવાનમાં અતેમોયા નામનું સીતાફળ મળે છે. જેને અનાનસ-સીતાફળ પણ કહે છે. આ ફળ સીતાફળને ચેરીમોયાનામના ફળ સાથે સંકરિત કરી વિકસાવાયું છે. આ ફળ તાઈવાનમાં લોકપ્રિય છે જો કે આનો વિકાસ ૧૯૦૮માં અમેરિકામાં થયો હતો, આફળ ની મીઠાશ સીતાફળ જેવી હોય છે પણ સ્વાદમાં ફરક હોય છે. આનો સ્વાદ અનાનસ જેવો હોય છે. આમાં બીજ એક હરોળમાં હોય છે અને ગર વધુ હોય છે અને ગરની વચ્ચે આવેલા કાણામાં બીજ હોય છે. અનોરા પ્રજાતીના અન્ય ફલોથી વિપરીત સીતાફળમાં ગર પણ એક દળ ન હોતા પીસી પીસી માં હોય છે.
ભારતમાં આ ચળ અતા, આર્તીકમ, શરીફા, સીતા પળમ્ તરીકે ઓળખાય છે. કેરળમાં તેને અથાચક્કા કહે છે.
சீதா (Sugar apple,தாவர வகைப்பாடு : Annona squamosa), வெப்பமண்டல அமெரிக்கப் பகுதியில் முதன் முதலில் விளைந்த அனோனா (Annona) சாதியைச் சேர்ந்த தாவர இனமாகும். இது எட்டு மீட்டர் உயரம் வளரக்கூடிய சிறிய மரமாகும். அனோனா சாதி இனங்களில், இதுவே உலகெங்கும் அதிகம் விளைவிக்கப்படுவதாகும். பல்வேறு நாடுகளில் இம்மரம் பல்வேறு பெயர்களில் அழைக்கப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டுக்கு, தைவானில் இப்பழம் புத்தர் தலை என்றழைக்கப்படுகிறது. ஈழத் தமிழரால் இப்பழத்தை அன்னமுன்னா பழம் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது.
சீதா மரம் வளர உகந்த காலநிலை 25 °C (77 °F) முதல் 41 °C (106 °F) வரையாகும்.பெரும்பாலான அனோனா சாதி இனங்களைப் போல் சீதா மரமும் மிதவெப்பப் பகுதிகளிலேயே (subtropical) நன்றாக வளரும் என்றாலும், நன்றாகப் பாதுகாக்கப்படும் பட்சத்தில், குளிர்காலங்களில் 28 F வெப்பத்தில் கூட உயிர் வாழும். இது கடல் மட்டத்திலிருந்து 2000 மீ(6600 அடி) உயரத்தில் வளரக்கூடியது.
சீதா மரம் நன்றாக காய்க்கக்கூடியது. இரண்டு அல்லது மூன்று ஆண்டுகளில் பத்து முதல் 20 பவுண்டு எடையளவுக்கு பழங்களை ஈனக்கூடியது. காய்கள் மரத்தில் பழுக்கா என்பதால், அவற்றை பறித்து வீட்டில் ஓய்வாக இருக்கும் போது உண்ணத்தக்கவை சீதாப் பழங்கள். பழத்தின் ஓடுகள் மெதுவாக விரிசல் விடும்போது அவற்றை பறித்து வைக்கலாம். சிறிதளவு அழுத்தம் தந்தால் பழத்தின் உருவம் சிதையும் நிலை வரும்போது, பழம் உண்ணத்தக்க சுவை நிலையை எட்டிவிட்டது என அறியலாம். சீதாப் பழங்கள் அதிக கலோரிகள் கொண்டதாகவும் இரும்புச்சத்து மிக்கதாகவும் இருக்கும். தலைப்பேன்களை ஒழிக்கும் மருத்துவ குணத்தை சீதாப்பழம் கொண்டிருப்பதால், இந்தியாவில், இப்பழம் கூந்தல் தைலம் தயாரிக்கப் பயன்படுகிறது.
சீதா (Sugar apple,தாவர வகைப்பாடு : Annona squamosa), வெப்பமண்டல அமெரிக்கப் பகுதியில் முதன் முதலில் விளைந்த அனோனா (Annona) சாதியைச் சேர்ந்த தாவர இனமாகும். இது எட்டு மீட்டர் உயரம் வளரக்கூடிய சிறிய மரமாகும். அனோனா சாதி இனங்களில், இதுவே உலகெங்கும் அதிகம் விளைவிக்கப்படுவதாகும். பல்வேறு நாடுகளில் இம்மரம் பல்வேறு பெயர்களில் அழைக்கப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டுக்கு, தைவானில் இப்பழம் புத்தர் தலை என்றழைக்கப்படுகிறது. ஈழத் தமிழரால் இப்பழத்தை அன்னமுன்னா பழம் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது.
చక్కెర సీతాఫలం ను మంచి సీతాఫలం, చక్కెర ఆపిల్, సీతాఫలం అని కూడా అంటారు. దీని వృక్ష శాస్త్రీయనామం Annona squamosa. దీనిని ఇంగ్లీషులో Sugar-apple అంటారు. అనోనా ప్రజాతికి చెందిన ఇది అనోనేసి కుటుంబానికి చెందినది. చక్కెర సీతాఫలం చెట్టు అనేక చిన్న చిన్న కొమ్మలతో ఉన్న చిన్న వృక్షం. ఇది 3 మీటర్ల (9.8 అడుగులు) నుంచి 8 మీటర్ల (26 అడుగులు) ఎత్తు పెరుగుతుంది. ఇది అన్ని కాలాలలో పచ్చగా పెరుగుతూ అనేక సంవత్సరముల పాటు తీయని ఫలాలను అందిస్తుంది. ఈ చెట్టుకు కాసే ఫలాలను సీతాఫలాలు అంటారు. సీతాఫలాలకు చెందిన రకాలు చాలా ఉన్నప్పటికి చక్కెర సీతాఫలం చెట్టుకు కాసిన కాయలు చాలా రుచిగా ఉంటాయి. అందువలన ఈ చెట్టుకు కాసిన కాయలను చిన్నలు పెద్దలు చాలా ఇష్టంగా తింటారు. వీటి కాయలలోని గింజలు సపోటా గింజల వలె నల్లగా అదే పరిమాణం కలిగి ఉంటాయి. వీటి కాయలను తినేటప్పుడు పండు యొక్క పై చర్మాని వలచి లేదా పండును రెండుగా చీల్చి దాని లోపల విత్తనానికి అతుకొని ఉన్న తెల్లని గుజ్జును తింటారు. విత్తనంపై ఉన్న తెల్లని కండ చాలా రుచిగా తీయగా ఉంటుంది. ఆపిల్ కాయ సైజులో ఉండే వీటి కాయలు ఆకుపచ్చ రంగును కలిగి వీటి గింజ పరిమాణంలో అనేక గింజలు అతికించినట్టు గతుకులు గతుకులుగా ఉంటుంది. ఈ చెట్టు రెండు సంవత్సరల వయసు నుంచే పూత పూసినప్పటికి ఇవి పూత నిలుపుకొని కాయలు కాయడానికి మరికొన్ని సంవత్సరాలు పడుతుంది.
Sugar apple (right), with Taiwanese "pineapple shijia" (atemoya) (left)
The sugar apple readily breaks open when ripe.
A deconstruction of a sugar apple, showing a lobe of fruit and pulpy segments with seeds.
A sugar apple ready to eat
Flesh of sugar apple
చక్కెర సీతాఫలం ను మంచి సీతాఫలం, చక్కెర ఆపిల్, సీతాఫలం అని కూడా అంటారు. దీని వృక్ష శాస్త్రీయనామం Annona squamosa. దీనిని ఇంగ్లీషులో Sugar-apple అంటారు. అనోనా ప్రజాతికి చెందిన ఇది అనోనేసి కుటుంబానికి చెందినది. చక్కెర సీతాఫలం చెట్టు అనేక చిన్న చిన్న కొమ్మలతో ఉన్న చిన్న వృక్షం. ఇది 3 మీటర్ల (9.8 అడుగులు) నుంచి 8 మీటర్ల (26 అడుగులు) ఎత్తు పెరుగుతుంది. ఇది అన్ని కాలాలలో పచ్చగా పెరుగుతూ అనేక సంవత్సరముల పాటు తీయని ఫలాలను అందిస్తుంది. ఈ చెట్టుకు కాసే ఫలాలను సీతాఫలాలు అంటారు. సీతాఫలాలకు చెందిన రకాలు చాలా ఉన్నప్పటికి చక్కెర సీతాఫలం చెట్టుకు కాసిన కాయలు చాలా రుచిగా ఉంటాయి. అందువలన ఈ చెట్టుకు కాసిన కాయలను చిన్నలు పెద్దలు చాలా ఇష్టంగా తింటారు. వీటి కాయలలోని గింజలు సపోటా గింజల వలె నల్లగా అదే పరిమాణం కలిగి ఉంటాయి. వీటి కాయలను తినేటప్పుడు పండు యొక్క పై చర్మాని వలచి లేదా పండును రెండుగా చీల్చి దాని లోపల విత్తనానికి అతుకొని ఉన్న తెల్లని గుజ్జును తింటారు. విత్తనంపై ఉన్న తెల్లని కండ చాలా రుచిగా తీయగా ఉంటుంది. ఆపిల్ కాయ సైజులో ఉండే వీటి కాయలు ఆకుపచ్చ రంగును కలిగి వీటి గింజ పరిమాణంలో అనేక గింజలు అతికించినట్టు గతుకులు గతుకులుగా ఉంటుంది. ఈ చెట్టు రెండు సంవత్సరల వయసు నుంచే పూత పూసినప్పటికి ఇవి పూత నిలుపుకొని కాయలు కాయడానికి మరికొన్ని సంవత్సరాలు పడుతుంది.
ಸೀತಾಫಲ (Custard Apple) ಮೂಲತ: ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್ ದ್ವೀಪ ಸಮೂಹಗಳ ನಿವಾಸಿ. ಈಗ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದೆ.
ಇದು ಅನೋನಾಸಿ (Anonaceae)ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು, ಅನೋನ ಸ್ಕ್ವಾಮೋಸ (Anona squamosa)ಎಂದು ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು ಇದೆ. ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಕಸ್ಟರ್ಡ್ ಅಪಲ್ ಎಂಬ ಬಳಕೆಯ ಹೆಸರೂ ಇದೆ.
ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಸಾಧಾರಣ ಎತ್ತರದ ಗಿಡ.ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವುದು.ಹಣ್ಣು ರುಚಿಕರವಾಗಿದೆ.
ಇದರ ಹಣ್ಣು ರುಚಿಕರ ಹಾಗೂ ಪಚನಕಾರಿಯಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಬೇಡಿಕೆ ಹೊಂದಿದೆ.ಇದರ ಬೀಜ ಹಾಗೂ ಎಲೆಗಳು ಕೀಟನಿರೋಧಕ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು
ಸೀತಾಫಲದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆದು ಕುರು, ಗಡ್ಡೆ(ಗ್ರಂಥಿ)ಗಳಿಗೆ ಹಚ್ಚಿದರೆ ಆರಿ ಅಥವಾ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಸೋರಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಅರೆದು ಹಚ್ಚಿದರೆ ಬೆಂಕಿ ಬರುವುದು. ನವೆ(ದಡಿಕೆ) ಗುಣವಾಗುತ್ತದೆ. ೩ ರಿಂದ ೬ ದಿವಸ.
ಜ್ವರ, ಕೆಮ್ಮುದಮ್ಮಿಗೆ: ಸೀತಾಫಲದ ಗಿಡದ ತೊಗಟೆ ೧ ತೊಲೆ ಜಜ್ಜಿ ೪ ಕುಡ್ತೆ ನೀರು ಬತ್ತಿಸಿ ೧ ಕುಡ್ತೆ ಮಾಡಿ ಆರಿಸಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ದಿನಕ್ಕೆ ೩-೪ ಸಲ ಜೇನು ಕುಡಿದರೆ ಜ್ವರ, ಕೆಮ್ಮ, ಗೂರಲು(ಉಬ್ಬಸ) ಗುಣವಾಗಿ ನಿತ್ರಾಣ ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ರೋಗಕ್ಕನುಸರಿಸಿ ಕೆಲವು ದಿವಸಗಳ ವರೆಗೆ ಸೇವಿಸುತ್ತಾ ಬರುವುದು.
ಹುಣ್ಣು, ಗಾಯಗಳಿಗೆ: ಸೀತಾಫಲದ ಎಲೆ ತಂದು ಒಣಗಿಸಿ ಬಾಣಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಕರಕಾಗುವಂತೆ ಹುರಿದು ಹುಡಿಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಡು ಗಾಯಕ್ಕೆ ಹಾಕಿದರೆ, ಗುಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಹುಡಿಯನ್ನು ವ್ಯಾಸಲೀನ್ ಹಾಕಿ ಮುಲಾಮಿನಂತೆ ಮಾಡಿಟ್ಟು ಹುಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತ ಬಂದರೆ ಹುಣ್ಣುಗಳು ಮಾಯುತ್ತವೆ.
ಸೀತಾಫಲದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಒಣಗಿಸಿ ಸಮಭಾಗ ಹೊಗೆ ಸಪ್ಪು ಸೇರಿಸಿ ಬಾಣಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಬೂದಿ ಆಗುವ ವರೆಗೆ ಹುರಿದು ೧/೩ ಭಾಗದಷ್ಟು ಸುಣ್ಣದ ಹುಡಿ
ಸೀತಾಫಲ (Custard Apple) ಮೂಲತ: ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್ ದ್ವೀಪ ಸಮೂಹಗಳ ನಿವಾಸಿ. ಈಗ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದೆ.
ဩဇာပင်။ ။အမေရိကတိုက်အလယ်ပိုင်း၌ မူလ ပေါက် ရောက်ခဲ့သော ဩဇာပင်သည် အိန္ဒိယ၊ သီရိလင်္ကာအစရှိသော ကမ္ဘာ့အပူပိုင်းဒေသများသို့လည်း မျိုးပြန့်ပေါက်ရောက်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့လည်း မျိုးပြန့်ရောက်ရှိခဲ့ရာ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တစ်နှစ်လျှင် မိုးရေချိန် လက်မ ၆ဝ မှ ၇ဝ အတွင်းရှိ၍ ရေဆင်းကောင်းပြီးလျှင် သဲဆန်သောဂဝံကျောက်မြေမျိုးတွင် ပေ ၃ဝဝဝ အထိမြင့်သောဒေသများအထိ ပေါက်ရောက် ဖြစ်ထွန်း သည်။
အနိုနေစီးအီးမျိုးရင်း၌ပါဝင်သော ဩဇာပင်၏ရုက္ခဗေဒ အမည်သည် အနိုနာစကွာမိုဆာဖြစ်သည်။ ပင်ငယ်ပင်ပျပ်မျိုး ဖြစ်၍ အခွံချောသော ပင်လုံးပင်စည်နှင့် အကိုင်းအခက်များရှိ သည်။ အရှည်နှစ်လက်မမှ သုံးလက်မအထိရှိတတ်သော အရွက် များသည် ငှက်တောင်ကဲ့သို့ခပ်လျားလျားရှိ၍ ထိပ်ချွန်သည်။ ချေနယ်လိုက်လျှင် အနံ့တစ်မျိုးထွက်သည်။ အပွင့်တို့သည် လိင်စုံပါ၍ စိမ်းဖန့်ဖန့်အရောင်ရှိသည်။ အကိုင်းဖျား၊ သို့မဟုတ် အရွက်နှင့်ဆိုင်လျက် နေရာမှထွက်၍ တစ်ပွင့်ချင်းသော်လည်း ကောင်း၊ စုံပြိုင်၍သော်လည်းကောင်း ပွင့်ကြသည်။
အသီးသည် အချင်းနှစ်လက်မမှ လေးလက်မအထိရှိ၍ လုံးဝန်းသောသဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ထိပ်ချွန်း သယောင်ယောင်လည်း ရှိတတ်သည်။ အသီး၏ထူခြားချက်မှာ ငါးအကြေးကွက်များနှင့် တူသော အခွံဖြစ်သည်။ ဖြူဖွေးသောအတွင်းသားသည် ပျော့ ဖတ်ဖတ်နေ၍ သေးငယ်သောအမြွာကလေးများဖြစ်သည်။ ထို အမြွာကလေးများအတွင်း၌ ညိုနက်တောက်ပြောင်သော ရှည် ဝိုင်းဝိုင်း အစေ့များရှိလေသည်။
ဩဇာပင်များကိုအစေ့ပျိုး၍လည်းကောင်း၊ အကိုင်းကို မြေထုပ်ဆွဲနည်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိုင်းကူးနည်းဖြင့်လည်း ကောင်း အပင်ပျိုး၍ရသော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ၌ အစေ့ပိျုး၍ စိုက်ခြင်းသာပြုကြသည်။ ပြည်ခရိုင်တွင် ဩဇာပင်ကို စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ရပ် အနေဖြင့် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ကြသည်။ မေမြို့ အနီးရှိ အနီးစခန်း၊ ကရင်ပြည်နယ်အတွင်းရှိ သံတောင်တို့၌ လည်း ဩဇာပင်များ ကောင်းစွာဖြစ်ထွန်းသည်။ ပြည်ခရိုင် အတွင်း ဧရာဝတီမြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရှိ တောင်ကုန်းတောင်စွယ် များ၏ အရှေ့ဘက်တောင်စောင်းတစ်လျှောက်တွင် ဩဇာခြံများ ကို အစီအရီတွေ့ကြရသည်။
ဩဇာပင်တို့သည် နှစ်စဉ်တပေါင်းလရောက်လျှင်အရွက် များကြွေ၍ ရိုးတံကျဲကျဲဖြင့် ရှိနေတတ်သော်လည်း တန်ခူးလ ရောက်သည်နှင့် အစို့အကိုက်၊ အညွန့်အဖူးကလေးများ ထွက် ပြူစပြုလာပြီးလျှင် မကြာမီပြန်လည်၍ စိမ်းလန်းစိုပြည်လာ သည်။ကဆုန်၊ နယုန်၌ အပွင့်များပွင့်၍ ဝါဆိုလတွင် သီးကင်းကလေးများထွက်သည်။ တော်သလင်းလ၊သီတင်းကျွတ် လများတွင် ဩဇာသီးများလှိုင်လေသည်။ ဩဇာသီးသည်အမှည့် မြန်သော အသီးမျိုးဖြစ်၍ အပင်တွင် အက်ကွဲလာသည်အထိ မထားရချေ။ အထူးသဖြင့်နယ်များသို့ပို့ရန် ဩဇာသီးများကို အသီးရင့်ရင့်အနေ၌ ဆွတ်ခူးကြရသည်။ ဩဇာခြံအတွင်း အမှည့်ရောင်သမ်းလာသည့် အသီးများရှိသမျှကို အိမ်ရှိလူကုန်၊ နေကုန်သည်အထိ နိုင်အောင်ခူးကြရသည်။ သို့မဟုတ်က အက် ကွဲလာလျှင် အပင်မှပြုတ်ကျ၍ စားသုံးမရတော့ချေ။ ပြည်ခရိုင်ဩဇာသီးများကား နာမည်ကြီးလှပေသည်။
ရာသီအလိုက်ပေါ်သော သစ်သီးဝလံမျိုးဖြစ်သည့်ပြင် ချိုချို အေးအေး၊ အရသာလေးသောပြည်ဩဇာကို အများပြည်သူတို့က ခုံခုံမင်မင်ဝယ်ယူစားသုံးကြသည်။ ဩဇာသီးတွင် ရွှေဒင်္ဂါးရောင်၊ နွယ်သာကီရောင်၊ မရမ်းရောင်ဟူ၍ အရောင်သုံးမျိုးရှိသည်။ ပြည်ခရိုင်အတွင်း တန့်ကြည့်တောင်၊ ကြက်တင်းတောင်၊ တောင်လုံးညိုတို့မှ ဩဇာအထွက်ကောင်းရာ၊ တန့်ကြည့်တောင် ဩဇာ၊ ကြက်တင်းတောင်ဩဇာစသဖြင့် ထွက်ရှိရာအရပ်ကို အစွဲပြု၍ ခေါ်ဝေါ်ကြသည်လည်းရှိသည်။ မြန်မာဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဩဇာသီးသည်ချို၏။ ဆိမ့်၏။ အနည်းငယ်ဖွဲ့၏။ အဆီအစေးရှိ၏။ သလိပ်ကိုပွားစေ တတ်၏။ သီတဂိုဏ်းအစာမျိုးဟု ဆိုထားလေသည်။
အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအဆိုမှာမူ ဩဇာသီးသည် နာလန်ထများအတွက် အကျိုးများလှသည်ဟု ဆိုသည်။ ဩဇာပင်နှင့်မျိုးရင်းတူ၍ မျိုးစိတ်ကွဲသောအပင်တစ်မျိုး မှာ ဒူးရင်းဩဇာဖြစ်သည်။ ရုက်ခဗေဒအမည်မှာ အနိုနာမျူရီ ကေတာဟုခေါ်သည်။ အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစု၌ မူလ ပေါက် ရောက်ခဲ့ရာမှ ကမ္ဘာ့ အပူပိုင်းဒေသများသို့ မျိုးပြန့်ခဲ့သည်။ အပင်ငယ်မျိုးဖြစ်သော်လည်း ဩဇာပင်ထက် ပို၍ မြင့်မားကြီးထွားကြံ့ခိုင်သည်။ ၃၅ ပေမှ ပေ၄ဝ ခန့်အထိ မြင့် နိုင်သည်။ မြေပြင်အမြင့် ပေ ၃ဝဝဝ အထိရှိသော အရပ်ဒေသ များတိုင်အောင် ပေါက်ရောက်ဖြစ်ထွန်းသည်။ အောက်မြန်မာ နိုင်ငံ၌ အနည်းအကျဉ်းစိုက်ပျိုးကြသော်လည်း ဩဇာသီးကဲ့သို့ လူကြိုက်မများလှ၍ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ခြင်း မရှိချေ။
အသီးတို့သည် ဩဇာသီးထက်အတော်အတန်ကြီးမား၍ ဥပုံသဏ္ဌာန်၊ အရင်းကား၍ အဖျားရှူးပုံသဏ္ဌာန်၊ အဖျားကောက် ကောက်ပုံသဏ္ဌာန်စသဖြင့် သဏ္ဌာန်အမျိုးမျိုးရှိ၍ တစ်လုံးလျှင် လေးပေါင်မှ ခြောက်ပေါင်အထိ အချိန်စီးသည်။ အစိမ်းရင့် ရောင်အသီးခွံတွင် ဆူးပျော့များရှိသည်။ နွေရာသီတွင် အသီး များ မှည့်သည်။ ဖြူဖွေး၍ ပျော့အိနေသော အတွင်းသားသည် ဩဇာသီးမှာကဲ့သို့ အမွှာကလေးများ မရှိချေ။ အစေ့နက်နက် များသည် အသားထဲ၌ နစ်မြုပ်နေကြသည်။ အရသာသည် ချိုချဉ်ချဉ်ဖြစ်၍ နှစ်သက်သူတို့က ခံတွင်းရှင်းသည်ဟု ဆိုကြ သည်။
အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဒူးရင်းဩဇာသီးအမှည့် သည် အဖျားကျဆေးအတွက် ဆေးဖက်ဝင်သည်။ အရွက်ကို သန်ချဆေးနှင့် အနာအုံဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရသည်ဟုဆိုလေ သည်။သင်္ဘောဩဇာဟုခေါ်သော ဩဇာမျိုးရင်းဝင် အပင် တစ်မျိုးလည်းရှိသေးသည်။ ရုက္ခဗေဒအမည်ဖြင့် အနိုနာရက်တီ ကျူလေတာ ဟုခေါ်သည်။ အမေရိကတိုက်အလယ်ပိုင်းနှင့် အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစုတို့၌ မူလပေါက်ရာက်ရာမှ ကမ္ဘာ့အပူ ပိုင်းဒေသများသို့ မျိုးပြန့်ခဲ့သည်။
ထိုအပင်မျိုးတို့သည်လည်း ပင်နိမ့်ပင်ငယ်မျိုးပင်ဖြစ် သည်။ အသီးသည် ဩဇာသီးပုံသဏ်ဌာန်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူ သော်လည်း အသီးခွံသည် ခပ်ကြမ်းကြမ်းမျှသာဖြစ်၍ ဩဇာသီး ခွံလောက် အကြေးကွက်များမထင်ရှားချေ။ အသီး၏အရောင် သည်လည်း နီညိုရောင်ဖြစ်သည်။ အတွင်းသားသည် ဩဇာသီး ကဲ့သို့ အမြွာမြွာဖြစ်သည်။ ညိုနက်သောအစေ့များသည် ဩဇာ စေ့ထက်ကြီး၍ ပျော့အိသောအသားထဲတွင် နစ်မြုပ်နေကြသည်။
အရသာချိုသော်လည်း ဩဇာသီးလောက် လူကြိုက်မများချေ။ ထို့ကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် သင်္ဘောဩဇာပင်ကို စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ရပ်အနေဖြင့် စိုက်ပျိုးခြင်းမရှိပေ။ ခြံဝင်းများထဲတွင် တစ်ပင်စ၊ နှစ်ပင်စ စိုက်ပျိုးထား တတ်သည်ကိုသာ တွေ့ရတတ်လေသည်။ အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဝမ်းသက်ရောဂါ၊ ဝမ်း ကိုက်ရောဂါနှင့် သန်ချဆေးအတွက် အသီးစိမ်းအခြောက်သည် ဆေးဖက်ဝင်သည်ဟု ဆိုလေသည်၊၊[၁]
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင်----ရွက်ကြွေ ပင်ငယ်မျိုး ဖြစ်၍ အမြင့် ၁၅-၂၀ ပေထိ မြင့်သည်။ အကိုင်းများစွာ ဖြာပြီး နီညိုရောင်ရှိသည်။ အခေါက်တွင် မီးခိုး ရောင် အကွက် များ ရှိသည်။ အရွက်--ရွက်လွှဲ ထွက်သည်။ ဘဲဥပုံ ရှည်မျောမျော ဖြစ်၍ ရွက်ရင်း သွယ်ပြီး ရွက်ထိပ်ချွန်သည်။ ရွက်နားညီ သည်။ ရွက်ညှာ တိုသည်။ အပေါ် မျက်နှာပြင် အနည်းငယ် ကြမ်းသည်။ ရွက်ကြော ထင်ရှားသည်။ အနံ့ ရှိသည်။ အပွင့် --တစ်ပွင့်တည်း သို့မဟုတ် ၂ ပွင့် မှ ၄ ပွင့်ထိ ပွင့်သည်။ သေးငယ် ၍ မွှေးပြီး စိမ်းဝါရောင် ရှိသည်။ တပေါင်း ၊ တန်ခူး လတွင် ပွင့်သည်။ အသီး--အစိမ်းရင့်ရောင် ရှိ၍ တစ်လုံးချင်း သို့မဟုတ် စုပြုံ၍ သီးသည်။ အစေ့များ ခွံပျော့သီး ဖြစ်သည်။ အသားထူ သည်။ အနံ့ ရှိသည်။ နယုန် ၊ ဝါဆိုလ တွင် စတင် သီးသည်။ အစေ့---ချိုသော အသားပျော့ ဖြင့် ဖုံးအုပ်ထား ၏ ။ အနက်ရောင် ရှိ၍ တောက်ပသည်။ ၎င်း အစေ့မှ အဆီ ထုတ်ယူ နိုင်သည်။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အရွက် ၊ အသီး ၊ အစေ့၊ အမြစ် နှင့် အခေါက်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာနိုင်ငံ အနှံ့အပြား တွင် ပေါက်ရောက်သည်။ အထူး သဖြင့် မြန်မာ နိုင်ငံ အလယ်ပိုင်း တွင် အများအပြား စိုက်ပျိုး ပေါက်ရောက်သည်။ သဘာ၀ အလျောက် အလေ့ကျ ပေါက်ရောက်သည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် ---မြန်မာ ဆေးကျမ်းများ အလိုအရ ဩဇာသီး သည် အေး၏ ၊ သွေးအားကို တိုးပွား စေသည်။နှလုံးကို အကျိုးပြု ၏ ။ပူလောင်ခြင်း ၊ လေပူ ရောဂါ နှင့် သွေးအန်ရောဂါ များ အတွက် ပယ်ဖျောက် နိုင်၏ ။ အသုံးပြုပုံ- အရွက် ၁ ။ သန်ကျ စေသည်။တုတ်ကောင်ကြီး များလည်း ကျစေသည်။ အရွက်ကို ကြိတ်၍ စားခြင်း ဖြင့် ပျောက်ကင်း စေသည်။ ကြိတ်၍ အုံကပ်ပေး ပါက အကြောငုပ် ခြင်း ၊ တက်ခြင်းများ ပျောက်၏ ။ ၂ ။ အရွက်ကို ချေ၍ ရှူပေးသော် အမူးအမော် နှင့် ထိပ်ကပ်နာ ပျောက်၏။ အသီး ၁ ။ အသီးစိမ်း သည် ချုပ်သော သတ္တိ ရှိသဖြင့် ဝမ်းသွား ခြင်း ၊ ဝမ်းသက်ခြင်း များ အတွက် ကောင်း၏ ။ ဝမ်းကိုက်ရောဂါ ၊ လေနာရောဂါ နှင့် အစာအိမ် မကောင်းခြင်း တို့ကိုလည်း ပျောက်ကင်းစေသည်။ အစေ့ ၁ ။ အမှုန့်ပြု ၍ အနာများကို ဖြူးပေးပါက ပိုးများကို ပျောက်ကင်းစေ သည်။ ဩဇာစေ့ အတွင်းဆံ ကို ကြိတ်၍ မီးရှို့ အခိုး မှိုင်း တိုက်ပါက ဝက်ရူးနာ ပျောက်ကင်း သည်။ အမြစ် ၁ ။ အမြစ်ကို သွေး ၍ သောက်ပါက ဆီးချုပ် ရောဂါ ပျောက်ကင်း၏။အခေါက် ၁ ။ အခေါက်ကို အားဆေး ဖော်စပ်ရာ တွင် အသုံး ပြု ၏။ [၂]
Sugar apple (right), with Taiwanese "pineapple shijia" (atemoya) (left)
The sugar apple readily breaks open when ripe.
A deconstruction of a sugar apple, showing a lobe of fruit and pulpy segments with seeds.
A sugar apple ready to eat
Flesh of sugar apple
ဩဇာပင်။ ။အမေရိကတိုက်အလယ်ပိုင်း၌ မူလ ပေါက် ရောက်ခဲ့သော ဩဇာပင်သည် အိန္ဒိယ၊ သီရိလင်္ကာအစရှိသော ကမ္ဘာ့အပူပိုင်းဒေသများသို့လည်း မျိုးပြန့်ပေါက်ရောက်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့လည်း မျိုးပြန့်ရောက်ရှိခဲ့ရာ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တစ်နှစ်လျှင် မိုးရေချိန် လက်မ ၆ဝ မှ ၇ဝ အတွင်းရှိ၍ ရေဆင်းကောင်းပြီးလျှင် သဲဆန်သောဂဝံကျောက်မြေမျိုးတွင် ပေ ၃ဝဝဝ အထိမြင့်သောဒေသများအထိ ပေါက်ရောက် ဖြစ်ထွန်း သည်။
အနိုနေစီးအီးမျိုးရင်း၌ပါဝင်သော ဩဇာပင်၏ရုက္ခဗေဒ အမည်သည် အနိုနာစကွာမိုဆာဖြစ်သည်။ ပင်ငယ်ပင်ပျပ်မျိုး ဖြစ်၍ အခွံချောသော ပင်လုံးပင်စည်နှင့် အကိုင်းအခက်များရှိ သည်။ အရှည်နှစ်လက်မမှ သုံးလက်မအထိရှိတတ်သော အရွက် များသည် ငှက်တောင်ကဲ့သို့ခပ်လျားလျားရှိ၍ ထိပ်ချွန်သည်။ ချေနယ်လိုက်လျှင် အနံ့တစ်မျိုးထွက်သည်။ အပွင့်တို့သည် လိင်စုံပါ၍ စိမ်းဖန့်ဖန့်အရောင်ရှိသည်။ အကိုင်းဖျား၊ သို့မဟုတ် အရွက်နှင့်ဆိုင်လျက် နေရာမှထွက်၍ တစ်ပွင့်ချင်းသော်လည်း ကောင်း၊ စုံပြိုင်၍သော်လည်းကောင်း ပွင့်ကြသည်။
အသီးသည် အချင်းနှစ်လက်မမှ လေးလက်မအထိရှိ၍ လုံးဝန်းသောသဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ထိပ်ချွန်း သယောင်ယောင်လည်း ရှိတတ်သည်။ အသီး၏ထူခြားချက်မှာ ငါးအကြေးကွက်များနှင့် တူသော အခွံဖြစ်သည်။ ဖြူဖွေးသောအတွင်းသားသည် ပျော့ ဖတ်ဖတ်နေ၍ သေးငယ်သောအမြွာကလေးများဖြစ်သည်။ ထို အမြွာကလေးများအတွင်း၌ ညိုနက်တောက်ပြောင်သော ရှည် ဝိုင်းဝိုင်း အစေ့များရှိလေသည်။
ဩဇာပင်များကိုအစေ့ပျိုး၍လည်းကောင်း၊ အကိုင်းကို မြေထုပ်ဆွဲနည်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိုင်းကူးနည်းဖြင့်လည်း ကောင်း အပင်ပျိုး၍ရသော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ၌ အစေ့ပိျုး၍ စိုက်ခြင်းသာပြုကြသည်။ ပြည်ခရိုင်တွင် ဩဇာပင်ကို စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ရပ် အနေဖြင့် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ကြသည်။ မေမြို့ အနီးရှိ အနီးစခန်း၊ ကရင်ပြည်နယ်အတွင်းရှိ သံတောင်တို့၌ လည်း ဩဇာပင်များ ကောင်းစွာဖြစ်ထွန်းသည်။ ပြည်ခရိုင် အတွင်း ဧရာဝတီမြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရှိ တောင်ကုန်းတောင်စွယ် များ၏ အရှေ့ဘက်တောင်စောင်းတစ်လျှောက်တွင် ဩဇာခြံများ ကို အစီအရီတွေ့ကြရသည်။
ဩဇာပင်တို့သည် နှစ်စဉ်တပေါင်းလရောက်လျှင်အရွက် များကြွေ၍ ရိုးတံကျဲကျဲဖြင့် ရှိနေတတ်သော်လည်း တန်ခူးလ ရောက်သည်နှင့် အစို့အကိုက်၊ အညွန့်အဖူးကလေးများ ထွက် ပြူစပြုလာပြီးလျှင် မကြာမီပြန်လည်၍ စိမ်းလန်းစိုပြည်လာ သည်။ကဆုန်၊ နယုန်၌ အပွင့်များပွင့်၍ ဝါဆိုလတွင် သီးကင်းကလေးများထွက်သည်။ တော်သလင်းလ၊သီတင်းကျွတ် လများတွင် ဩဇာသီးများလှိုင်လေသည်။ ဩဇာသီးသည်အမှည့် မြန်သော အသီးမျိုးဖြစ်၍ အပင်တွင် အက်ကွဲလာသည်အထိ မထားရချေ။ အထူးသဖြင့်နယ်များသို့ပို့ရန် ဩဇာသီးများကို အသီးရင့်ရင့်အနေ၌ ဆွတ်ခူးကြရသည်။ ဩဇာခြံအတွင်း အမှည့်ရောင်သမ်းလာသည့် အသီးများရှိသမျှကို အိမ်ရှိလူကုန်၊ နေကုန်သည်အထိ နိုင်အောင်ခူးကြရသည်။ သို့မဟုတ်က အက် ကွဲလာလျှင် အပင်မှပြုတ်ကျ၍ စားသုံးမရတော့ချေ။ ပြည်ခရိုင်ဩဇာသီးများကား နာမည်ကြီးလှပေသည်။
ရာသီအလိုက်ပေါ်သော သစ်သီးဝလံမျိုးဖြစ်သည့်ပြင် ချိုချို အေးအေး၊ အရသာလေးသောပြည်ဩဇာကို အများပြည်သူတို့က ခုံခုံမင်မင်ဝယ်ယူစားသုံးကြသည်။ ဩဇာသီးတွင် ရွှေဒင်္ဂါးရောင်၊ နွယ်သာကီရောင်၊ မရမ်းရောင်ဟူ၍ အရောင်သုံးမျိုးရှိသည်။ ပြည်ခရိုင်အတွင်း တန့်ကြည့်တောင်၊ ကြက်တင်းတောင်၊ တောင်လုံးညိုတို့မှ ဩဇာအထွက်ကောင်းရာ၊ တန့်ကြည့်တောင် ဩဇာ၊ ကြက်တင်းတောင်ဩဇာစသဖြင့် ထွက်ရှိရာအရပ်ကို အစွဲပြု၍ ခေါ်ဝေါ်ကြသည်လည်းရှိသည်။ မြန်မာဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဩဇာသီးသည်ချို၏။ ဆိမ့်၏။ အနည်းငယ်ဖွဲ့၏။ အဆီအစေးရှိ၏။ သလိပ်ကိုပွားစေ တတ်၏။ သီတဂိုဏ်းအစာမျိုးဟု ဆိုထားလေသည်။
အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအဆိုမှာမူ ဩဇာသီးသည် နာလန်ထများအတွက် အကျိုးများလှသည်ဟု ဆိုသည်။ ဩဇာပင်နှင့်မျိုးရင်းတူ၍ မျိုးစိတ်ကွဲသောအပင်တစ်မျိုး မှာ ဒူးရင်းဩဇာဖြစ်သည်။ ရုက်ခဗေဒအမည်မှာ အနိုနာမျူရီ ကေတာဟုခေါ်သည်။ အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစု၌ မူလ ပေါက် ရောက်ခဲ့ရာမှ ကမ္ဘာ့ အပူပိုင်းဒေသများသို့ မျိုးပြန့်ခဲ့သည်။ အပင်ငယ်မျိုးဖြစ်သော်လည်း ဩဇာပင်ထက် ပို၍ မြင့်မားကြီးထွားကြံ့ခိုင်သည်။ ၃၅ ပေမှ ပေ၄ဝ ခန့်အထိ မြင့် နိုင်သည်။ မြေပြင်အမြင့် ပေ ၃ဝဝဝ အထိရှိသော အရပ်ဒေသ များတိုင်အောင် ပေါက်ရောက်ဖြစ်ထွန်းသည်။ အောက်မြန်မာ နိုင်ငံ၌ အနည်းအကျဉ်းစိုက်ပျိုးကြသော်လည်း ဩဇာသီးကဲ့သို့ လူကြိုက်မများလှ၍ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ခြင်း မရှိချေ။
အသီးတို့သည် ဩဇာသီးထက်အတော်အတန်ကြီးမား၍ ဥပုံသဏ္ဌာန်၊ အရင်းကား၍ အဖျားရှူးပုံသဏ္ဌာန်၊ အဖျားကောက် ကောက်ပုံသဏ္ဌာန်စသဖြင့် သဏ္ဌာန်အမျိုးမျိုးရှိ၍ တစ်လုံးလျှင် လေးပေါင်မှ ခြောက်ပေါင်အထိ အချိန်စီးသည်။ အစိမ်းရင့် ရောင်အသီးခွံတွင် ဆူးပျော့များရှိသည်။ နွေရာသီတွင် အသီး များ မှည့်သည်။ ဖြူဖွေး၍ ပျော့အိနေသော အတွင်းသားသည် ဩဇာသီးမှာကဲ့သို့ အမွှာကလေးများ မရှိချေ။ အစေ့နက်နက် များသည် အသားထဲ၌ နစ်မြုပ်နေကြသည်။ အရသာသည် ချိုချဉ်ချဉ်ဖြစ်၍ နှစ်သက်သူတို့က ခံတွင်းရှင်းသည်ဟု ဆိုကြ သည်။
အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဒူးရင်းဩဇာသီးအမှည့် သည် အဖျားကျဆေးအတွက် ဆေးဖက်ဝင်သည်။ အရွက်ကို သန်ချဆေးနှင့် အနာအုံဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရသည်ဟုဆိုလေ သည်။သင်္ဘောဩဇာဟုခေါ်သော ဩဇာမျိုးရင်းဝင် အပင် တစ်မျိုးလည်းရှိသေးသည်။ ရုက္ခဗေဒအမည်ဖြင့် အနိုနာရက်တီ ကျူလေတာ ဟုခေါ်သည်။ အမေရိကတိုက်အလယ်ပိုင်းနှင့် အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစုတို့၌ မူလပေါက်ရာက်ရာမှ ကမ္ဘာ့အပူ ပိုင်းဒေသများသို့ မျိုးပြန့်ခဲ့သည်။
ထိုအပင်မျိုးတို့သည်လည်း ပင်နိမ့်ပင်ငယ်မျိုးပင်ဖြစ် သည်။ အသီးသည် ဩဇာသီးပုံသဏ်ဌာန်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူ သော်လည်း အသီးခွံသည် ခပ်ကြမ်းကြမ်းမျှသာဖြစ်၍ ဩဇာသီး ခွံလောက် အကြေးကွက်များမထင်ရှားချေ။ အသီး၏အရောင် သည်လည်း နီညိုရောင်ဖြစ်သည်။ အတွင်းသားသည် ဩဇာသီး ကဲ့သို့ အမြွာမြွာဖြစ်သည်။ ညိုနက်သောအစေ့များသည် ဩဇာ စေ့ထက်ကြီး၍ ပျော့အိသောအသားထဲတွင် နစ်မြုပ်နေကြသည်။
အရသာချိုသော်လည်း ဩဇာသီးလောက် လူကြိုက်မများချေ။ ထို့ကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် သင်္ဘောဩဇာပင်ကို စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ရပ်အနေဖြင့် စိုက်ပျိုးခြင်းမရှိပေ။ ခြံဝင်းများထဲတွင် တစ်ပင်စ၊ နှစ်ပင်စ စိုက်ပျိုးထား တတ်သည်ကိုသာ တွေ့ရတတ်လေသည်။ အိန္ဒိယဆေးကျမ်းများအလိုအရ ဝမ်းသက်ရောဂါ၊ ဝမ်း ကိုက်ရောဂါနှင့် သန်ချဆေးအတွက် အသီးစိမ်းအခြောက်သည် ဆေးဖက်ဝင်သည်ဟု ဆိုလေသည်၊၊
Silik satmaka sarwa woh-wohan sané kawentenan utamannyané ring wewidangan Bali Selatan utawi ring Bukit. Krama wewidangan Bukit madué wasta lianan saking silik inggih punika sejaya. Silik dagingnyané mawarna putih tur madué kulit mawarna gadang. Silik sarupa sareng sirsak ring Basa Indonesia. Yening ngajeng woh puniki,patut wikan milihin daging sareng wijinnyane sané mawarna badeng. Wus punika wijinnyané kapupul tur kajemuh kaangén bibit malih apang buah siliké nenten punah.
Silik satmaka sarwa woh-wohan sané kawentenan utamannyané ring wewidangan Bali Selatan utawi ring Bukit. Krama wewidangan Bukit madué wasta lianan saking silik inggih punika sejaya. Silik dagingnyané mawarna putih tur madué kulit mawarna gadang. Silik sarupa sareng sirsak ring Basa Indonesia. Yening ngajeng woh puniki,patut wikan milihin daging sareng wijinnyane sané mawarna badeng. Wus punika wijinnyané kapupul tur kajemuh kaangén bibit malih apang buah siliké nenten punah.
शरिफा (श्रीफल, सरिफा, रामफल, आँट वा आँटी) आदि नामसँ चिन्हल जाइवला ई फल ट्रपिकल क्षेत्रक एक फल छी । नेपालमे ई फल जेठ-असार महिनामे पाकैत अछि । पाकलाक बाद एकर स्वाद मीठ होइत अछि ।
ಸೀತಾಫಲ ಒಂಜಿ ಪರ್ಂದ್ ಆಪಿನ ಮರ .ಈ ಮರಡ್ಡ್ ಮರ್ದ್ದ ಉಪಯೋಗಲ ಉಂಡು. ಈ ಮರತ ಮೂಲ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಉಂದೆನ್ ಪೋರ್ಚುಗೀಸೆರ್ ಕ್ರಿ.ಶ ೧೬ ಶತಮಾನೊಡು ಭಾರತೊಗು ಕೊನತೆರ್.ಉಂದೆನ್ ತೋಟೊಲೆಡ್ ಪರ್ಂದ್ಗ್ ಬೋಡಾದ್ ಬುಳೆಪವೆರ್[೧].
ಸೀತಾಫಲತ ಮರ ಸುಮಾರ್ ೧೦-೨೦ ಫೀಟ್ ಎತ್ತರ ಬಳಪುಂಡು.ಈ ಮರ ಮಸ್ತ್ ಗೆಲ್ಲ್ಲೆನ್ ಬುಡೊಂದು ಬಳಪುಂಡು.ಇರೆ ಉದ್ದವಾದ್ ಕೊಡಿ ಚೂಪಾದ್ ಉಪ್ಪುಂಡು.ಗೆಲ್ಲ್ದ ಕೊಡಿಟ್ ಪೂ ಆದ್ ಕಾಯಿ ಆಪುಂಡು. ಸೀತಾಫಲತ ಪಿದಯಿರ್ದ್ ತೂನಗ ಒಂಜೆ ಪರ್ಂದ್ದ ಲೆಕ್ಕ್ ತೋಜಿಂಡಲ ಅಯಿನ ಉಲಯಿ ಮಸ್ತ್ ಎಲ್ಯಲ್ಯ ಪರ್ಂದ್ದ ಸಮೂಹ ಉಪ್ಪುಂಡು ಪ್ರತಿಯೊಂಜೆನ ಉಲಯಿಡ್ಲ ಕಪ್ಪುದ ಬಿತ್ತ್ ಉಪ್ಪುಂಡು.[೨]
ಸೀತಾಫಲತ ಬಿತ್ತ್ದ ಚೂರ್ಣ ವಿಷಕಾರಿಯಾದುಂಡು ಕಣ್ಣಗ್ ಬೂರ್ಂಡ ದೃಷ್ಟಿ ಪೋಪುಂಡು ಪಂದ್ ಕೀರ್ತಿಕಾರ್ ಬೊಕ್ಕ ಬಸುರೆರೆನ ಗ್ರಂಥೊಡು ಉಲ್ಲೇಕವಾದುಂಡು ಉಪಯೋಗ ಮನ್ಪುನಗ ಜಾಗ್ರತೆ ಮಲ್ಪೊಡು.
Annona squamosa is a small, well-branched tree or shrub[7] from the family Annonaceae that bears edible fruits called sugar-apples or sweetsops. It tolerates a tropical lowland climate better than its relatives Annona reticulata and Annona cherimola[6] (whose fruits often share the same name)[3] helping make it the most widely cultivated of these species.[8] Annona squamosa is a small, semi-(or late) deciduous,[9] much-branched shrub or small tree 3 to 8 metres (10 to 26 feet) tall[7][9] similar to soursop (Annona muricata).[10]
The fruit of A. squamosa (sugar-apple) has sweet whitish pulp, and is popular in tropical markets.[9]
Branches with light brown bark and visible leaf scars; inner bark light yellow and slightly bitter; twigs become brown with light brown dots (lenticels – small, oval, rounded spots upon the stem or branch of a plant, from which the underlying tissues may protrude or roots may issue).[6]
Thin, simple, alternate leaves[10] occur singly,[6] 5 to 17 centimetres (2 to 6+3⁄4 inches) long and 2 to 6 cm (3⁄4 to 2+3⁄8 in) wide;[9][6] rounded at the base and pointed at the tip (oblong-lanceolate).[9] They are pale green on both surfaces and mostly hairless[6] with slight hairs on the underside when young.[7] The sides sometimes are slightly unequal and the leaf edges are without teeth, inconspicuously hairy when young.[6][10]
The leaf stalks are 0.4 to 2.2 cm (1⁄8 to 7⁄8 in) long,[9] green, and sparsely pubescent.[6]
Solitary or in short lateral clusters of 2–4 about 2.5 cm (1 in) long,[9] greenish-yellow flowers on a hairy, slender[6] 2 cm (3⁄4 in) long stalk.[9] Three green outer petals, purplish at the base, oblong, 1.6 to 2.5 cm (5⁄8 to 1 in) long, and 0.6 to 0.75 cm (1⁄4 to 5⁄16 in) wide, three inner petals reduced to minute scales or absent.[7][9] Very numerous stamens; crowded, white, less than 1.6 cm (5⁄8 in) long; ovary light green. Styles white, crowded on the raised axis. Each pistil forms a separate tubercle (small rounded wartlike protuberance), mostly 1.3 to 1.9 cm (1⁄2 to 3⁄4 in) long and 0.6 to 1.3 cm (1⁄4 to 1⁄2 in) wide which matures into the aggregate fruit.[6]
Flowering occurs in spring-early summer[9] and flowers are pollinated by nitidulid beetles.[11] Its pollen is shed as permanent tetrads.[12]
Aggregate and soft fruits form from the numerous and loosely united pistils of a flower[6] which become enlarged[9] and mature into fruits which are distinct from fruits of other species of genus[6] (and more like a giant raspberry instead).
The round or heart-shaped[6] greenish yellow, ripened aggregate fruit is pendulous[9] on a thickened stalk; 5 to 10 cm (2 to 3+7⁄8 in)[6][7] in diameter[9][10] with many round protuberances[6] and covered with a powdery bloom. Fruits are formed of loosely cohering or almost free carpels (the ripened pistels).[7]
The pulp is white tinged yellow,[7] edible and sweetly aromatic. Each carpel containing an oblong, shiny and smooth,[6] dark brown[7] to black, 1.3 to 1.6 cm (1⁄2 to 5⁄8 in) long seed.[6]
The diterpenoid alkaloid atisine is the most abundant alkaloid in the root. Other constituents of Annona squamosa include the alkaloids oxophoebine,[13] reticuline,[13] isocorydine,[14] and methylcorydaldine,[14] and the flavonoid quercetin-3-O-glucoside.[15]
Bayer AG has patented the extraction process and molecular identity of the annonaceous acetogenin annonin, as well as its use as a biopesticide.[16] Other acetogenins have been isolated from the seeds,[17] bark,[18] and leaves.
Annona squamosa is native to the tropical Americas and West Indies, but the exact origin is unknown. It is now the most widely cultivated of all the species of Annona, being grown for its fruit throughout the tropics and warmer subtropics, such as Indonesia, Thailand, Taiwan, and China as far north as Suzhou;[19] it was introduced to southern Asia before 1590. It is naturalized as far north as southern Florida in the United States and as south as Bahia in Brazil, Bangladesh, and is an invasive species in some areas.[6][8][10]
Like most species of Annona, it requires a tropical or subtropical climate with summer temperatures from 25 °C (77 °F) to 41 °C (106 °F), and mean winter temperatures above 15 °C (59 °F). It is sensitive to cold and frost, being defoliated below 10 °C (50 °F) and killed by temperatures of a couple of degrees below freezing. It is only moderately drought-tolerant, requiring at least 700 millimetres (28 in) of annual rainfall, and will not produce fruit well during droughts.
It will grow from sea level to an altitude of 2,000 metres (6,600 feet) and does well in hot dry climates, differing in its tolerance of lowland tropics from many of the other fruit bearers in the Annona family.
It is quite a prolific bearer, and it will produce fruit in as little as two to three years. A five-year-old tree can produce as many as 50 sugar apples. Poor fruit production has been reported in Florida because there are few natural pollinators (honeybees have a difficult time penetrating the tightly closed female flowers); however, hand pollination with a natural fiber brush is effective in increasing yield. Natural pollinators include beetles (coleoptera) of the families Nitidulidae, Staphylinidae, Chrysomelidae, Curculionidae and Scarabaeidae.[8][20]
In the Philippines, the fruit is commonly eaten by the Philippine fruit bat (kabag or kabog), which then spreads the seeds from island to island.
It is a host plant for larvae of the butterfly Graphium agamemnon (tailed jay).
In traditional Indian, Thai, and Native American medicines, the leaves are boiled down with water, possibly mixed with other specific botanicals, and used in a decoction to treat dysentery and urinary tract infection.[21] In traditional Indian medicine, the leaves are also crushed for use as a poultice, and applied to wounds.[21] In Mexico, the leaves are rubbed on floors and put in hens' nests, to repel lice.[8] In Haiti, the fruit is known as cachiman and is used to simply make juice.[22] In Lebanon and Syria, it is made into a variety of desserts and sweets, referred to as ashta.
Annona squamosa is a small, well-branched tree or shrub from the family Annonaceae that bears edible fruits called sugar-apples or sweetsops. It tolerates a tropical lowland climate better than its relatives Annona reticulata and Annona cherimola (whose fruits often share the same name) helping make it the most widely cultivated of these species. Annona squamosa is a small, semi-(or late) deciduous, much-branched shrub or small tree 3 to 8 metres (10 to 26 feet) tall similar to soursop (Annona muricata).
La sukerpomo (Annona squamosa) kreskas al, dum seka periodo foliperdanta, ĝis ses m alta arbo. La alterne lokitaj, ovalformaj, 2 - 5,5 x 5 – 17 cm grandaj folioj estas supre malbrile verdaj kaj malsupre pli hele verdaj kaj lanuge haritaj. La floroj kreskas je junaj tigoj kontraŭe al la folioj en grupoj ĝis kvar sur junaj kurbaj pedunkloj de 2,5 cm longo.
La kunmetita frukto de la sukerpomarbo havas rondan formon, ĉe la pedunklo ĝi estas kavetigita kaj 5 – 10 cm granda. Tipa por la frukto estas la maldelikate skvamita ŝelo, kiu konsistas el neregulaj burĝonformaj, tre volbitaj, karnecaj partoj, kiuj dum plenmatureco nur apenaŭ restas kunigitaj. La 2 mm dika ŝelo estas, kiam matura, plejofte verda ĝis flave verda kaj blua, sed kelkaj specioj havas roz- aŭ violkolorajn fruktojn. La sarkokarpo estas kremblanka, plenmature tre mola, sukeca kaj kaĉa, fajngrajneca kaj havas dolĉaroman guston. Laŭ aspekto la matura sarkokarpo iom similas al jogurto. En la frukto estas multaj 1,5 cm grandaj grajnoj.
La sukerpomo (Annona squamosa) kreskas al, dum seka periodo foliperdanta, ĝis ses m alta arbo. La alterne lokitaj, ovalformaj, 2 - 5,5 x 5 – 17 cm grandaj folioj estas supre malbrile verdaj kaj malsupre pli hele verdaj kaj lanuge haritaj. La floroj kreskas je junaj tigoj kontraŭe al la folioj en grupoj ĝis kvar sur junaj kurbaj pedunkloj de 2,5 cm longo.
Annona squamosa, llamado comúnmente anón,[1] ates,[1] riñón, anona, o saramuyo, es un frutal perteneciente al género Annona, de la familia Annonaceae.
Es un árbol pequeño con una altura aproximada de 6 a 8 metros. Las hojas son alternas y simples, oblongo-lanceoladas, de 5-17 cm de largo y de 2-5 cm de ancho.
Las flores se producen en racimos de 3-4 y cada flor es de 1,5-3 cm de ancho, con seis pétalos, de color amarillo-verdoso, con manchas púrpura en la base. Un árbol de cinco años de edad puede producir hasta 50 frutos anones.
El fruto es generalmente redondo u ovalado y posee unos 6-10 cm de diámetro, con un peso de 100-230 gramos. Está cubierto de escamas verdes muy pronunciadas, a semejanza de un cono de pino, y suele ser confundido con la chirimoya. Su interior es una pulpa blanca, la cual es la parte comestible, dulce y muy nutritiva repleta de semillas marrones (casi negras), muy lisas.
Esta especie no soporta en ninguna circunstancia el frío, muere bajo unos pocos grados bajo cero, ya que está acostumbrado al clima tropical. Aunque resiste moderadamente la sequía, no fructifica bien en periodos secos, requiere al menos unos 700 mm de precipitación.
Es nativo de zonas tropicales y subtropicales de América, como en las Antillas (Puerto Rico, Cuba, República Dominicana, Haití etc.), y es también común en Guatemala, Honduras, El Salvador, Nicaragua, Ecuador, Colombia, Perú, Panamá, Venezuela, Brasil, el Oriente de Bolivia y México.
Se suele cultivar también en algunas zonas del sur de los Estados Unidos, como en el estado de Florida y en Costa Rica en las zonas próximas a Heredia. No obstante, el fruto es conocido en casi todo el mundo con una creciente popularidad (especialmente es conocido su nombre en inglés, "sugar-apple"), y por eso, cada vez se descubren más zonas óptimas para su cultivo. Por esta razón, ya muchas lenguas poseen un nombre propio para este fruto, como por ejemplo, en las Filipinas se le denomina atis (país donde se produce también vino de esta fruta); en Paraguay se lo llama aratiku, en Tailandia se denomina Noi-Na (น้อยหน่า) y en regiones del Medio Oriente, se llama le "achta". En algunas zonas, es considerado como especie invasora.
Se consume como fruta fresca, y se utiliza como ingrediente en helados y licuados. El jugo se consume en bebidas refrescantes.[2] También se usa en la fabricación de algunas bebidas alcohólicas de poca graduación.
Las hojas y las semillas son vermicidas e insecticidas. La corteza es astringente. Las raíces son un purgante drástico.[2]
Annona squamosa fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum vol. 1, p. 537 en 1753[1].[3]
Annona squamosa, llamado comúnmente anón, ates, riñón, anona, o saramuyo, es un frutal perteneciente al género Annona, de la familia Annonaceae.
Sokeriannoona (Annona squamosa) on pienikokoinen trooppinen hedelmäpuu.[1]
Puu kasvaa 3-6 metrin korkuiseksi. Lehvästö on avoin. Lehdet ovat asettuneet vuorotellen lyhyisiin, karvaisiin versoihin. Tuoksuvat kukat puhkeavat lähelle oksien kärkeä joko yksitellen, kaksittain tai neljän ryhmissä. Käpymäisessä hedelmässä on 20-38 siementä, joskus enemmänkin. Joissakin yksilöissä kasvaa siemenettömiä hedelmiä.[2]
Sokeriannoonan alkuperää ei tunneta. Sitä kasvatetaan yleisesti Etelä-Amerikassa ja Meksikon eteläosissa, mutta ei niinkään Keski-Amerikassa. Se on levinnyt viljelyksistä luontoon Jamaikalla, Puerto Ricossa, Barbadoksella ja Australiassa.[2]
Sokeriannoona (Annona squamosa) on pienikokoinen trooppinen hedelmäpuu.
Puu kasvaa 3-6 metrin korkuiseksi. Lehvästö on avoin. Lehdet ovat asettuneet vuorotellen lyhyisiin, karvaisiin versoihin. Tuoksuvat kukat puhkeavat lähelle oksien kärkeä joko yksitellen, kaksittain tai neljän ryhmissä. Käpymäisessä hedelmässä on 20-38 siementä, joskus enemmänkin. Joissakin yksilöissä kasvaa siemenettömiä hedelmiä.
Sokeriannoonan alkuperää ei tunneta. Sitä kasvatetaan yleisesti Etelä-Amerikassa ja Meksikon eteläosissa, mutta ei niinkään Keski-Amerikassa. Se on levinnyt viljelyksistä luontoon Jamaikalla, Puerto Ricossa, Barbadoksella ja Australiassa.
Annona squamosa, Pommier cannelle
L'attier ou pommier cannelle (Annona squamosa) est une espèce d'arbustes fruitiers de la famille des Annonaceae originaire d'Amérique tropicale.
L'attier est un petit arbre très ramifié de 3 à 8 mètres de haut très similaire au corossol (Annona muricata).
Son feuillage caduc forme une large couronne ouverte sur un tronc court.
Son fruit est appelé atte, pomme cannelle ou pocanelle. Il est gros comme une pomme. Sous ses écailles épaisses et molles se trouve une chair blanche, tendre, sucrée et parfumée qui se mange telle quelle. Elle est criblée d'une cinquantaine de pépins ovales et aplatis d'environ 1 cm de longueur. Ce fruit est très populaire dans les marchés tropicaux.
Il est cultivé dans la plupart des régions subtropicales : en Amérique latine, en Asie du Sud et du Sud-Est où il a été introduit dès le XVIe siècle, autour de l'océan Indien et de l'océan Pacifique, aux Antilles (principalement en Martinique). À La Réunion, où on le trouve surtout à Saint-Leu, on utilise également le terme zatte, sous l'influence du créole réunionnais. La pomme cannelle est également très présente en Nouvelle-Calédonie, où on la trouve fréquemment le long des routes et en milieu sauvage, et en Polynésie française, où elle est souvent appelé par son nom tahitien tapotapo[1].
Comme la plupart des espèces d'Annona, l'attier nécessite un climat tropical ou subtropical avec des températures estivales de 25 °C à 41 °C, et une moyenne des températures hivernales au-dessus de 15 °C. Il est sensible au froid et au gel. Il perd ses feuilles en dessous de 10 °C et meurt s'il est exposé à des températures négatives. Il est seulement modérément tolérant à la sécheresse, nécessitant au moins 700 mm de précipitations annuelles, et ne produira pas de fruits en période de sécheresse.
Dans de bonnes conditions, il est très prolifique, et produit des fruits dès deux ou trois ans après le semis. À cinq ans l'arbre peut produire jusqu'à 50 pommes-cannelle.
Une faible production de fruits a été rapportée en Floride parce qu'il y a peu de pollinisateurs naturels (les abeilles pénètrent difficilement les fleurs femelles fermées hermétiquement) ; Toutefois, la pollinisation à la main avec une brosse en fibres naturelles est efficace pour augmenter le rendement. Les pollinisateurs naturels sont les coléoptères (Coleoptera) des familles Nitidulidae, Staphylinidae, Chrysomelidae, Curculionidae et Scarabeidae. Aux Philippines, le fruit est couramment consommé par la roussette (kabag ou kabog), qui propage ensuite les graines d'île en île. L'attier est une plante hôte pour les larves du papillon Graphium agamemnon.
L'attier est consommé pour sa chair, notamment en Nouvelle-Calédonie.
L'huile extraite des graines est employée contre les parasites agricoles.
Au Mexique, les feuilles sont frottées sur les planchers et mises dans les nids de poules pour repousser les poux.
L'alcaloïde diterpénoïde atisine est l'alcaloïde le plus abondant dans la racine. On trouve aussi de l'oxophoebine , reticuline, atidine, histisine, hetisine, hetidine, heterophyllisine, heterophylline, heterlophylline, isoatisine, dihydroatisine et l'huile de citronnelle. Bayer AG a breveté le procédé d'extraction de l'acétogénine annonine, ainsi que son utilisation comme biopesticide.
Pomme cannelle ou atte
Annona squamosa, Pommier cannelle
L'attier ou pommier cannelle (Annona squamosa) est une espèce d'arbustes fruitiers de la famille des Annonaceae originaire d'Amérique tropicale.
Srikaya (bahasa Latin: Annona squamosa), adalah tanaman yang tergolong ke dalam genus Annona yang berasal dari daerah tropis.
Buah srikaya berbentuk bulat dengan kulit bermata banyak (serupa sirsak). Daging buahnya berwarna putih.
Termasuk semak semi-hijau abadi atau pohon yang meranggas mencapai 8 m tingginya. Daunnya berselang, sederhana, lembing membujur, 7–12 cm panjangnya, dan berlebar 3–4 cm. Bunganya muncul dalam tandan sebanyak 3-4, tiap bunga berlebar 2–3 cm, dengan enam daun bunga/kelopak, kuning-hijau berbintik ungu di dasarnya.
Buahnya biasanya bundar atau mirip kerucut cemara, berdiameter 6–10 cm, dengan kulit berbenjol dan bersisik. Daging buahnya putih, menyerupai dan memiliki rasa seperti podeng.
Srikaya kaya akan energi makanan dan merupakan sumber zat besi yang baik.
Digunakan oleh beberapa masyarakat di India untuk meramu tonik rambut. Bijinya juga ditumbuk dan dioleskan untuk membasmi kutu rambut.
Selain sebagai konsumsi buah yang menyehatkan, Srikaya juga memiliki manfaat untuk ibu hamil. biji buah Srikaya dapat digunakan sebagai pestisida nabati. Misalnya ekstrak biji Srikaya digunakan untuk mengendalikan serangan hama ulat Spodoptera litura[1], Plutella xylostella[2], dan Rayap tanah[3]. Ekstrak biji Srikaya berfungsi sebagai racun perut pada serangga hama tersebut.
Artikel bertopik Buah-buahan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Srikaya (bahasa Latin: Annona squamosa), adalah tanaman yang tergolong ke dalam genus Annona yang berasal dari daerah tropis.
Buah srikaya berbentuk bulat dengan kulit bermata banyak (serupa sirsak). Daging buahnya berwarna putih.
Termasuk semak semi-hijau abadi atau pohon yang meranggas mencapai 8 m tingginya. Daunnya berselang, sederhana, lembing membujur, 7–12 cm panjangnya, dan berlebar 3–4 cm. Bunganya muncul dalam tandan sebanyak 3-4, tiap bunga berlebar 2–3 cm, dengan enam daun bunga/kelopak, kuning-hijau berbintik ungu di dasarnya.
Buahnya biasanya bundar atau mirip kerucut cemara, berdiameter 6–10 cm, dengan kulit berbenjol dan bersisik. Daging buahnya putih, menyerupai dan memiliki rasa seperti podeng.
Annona squamosa L. è un piccolo albero o arbusto ben ramificato della famiglia delle Annonacee[2] che produce frutti chiamati sugar-apple o sweetsops.
Tollera il clima tropicale delle pianure meglio dei suoi parenti Annona reticulata e Annona cherimola[3] (i cui frutti spesso condividono lo stesso nome) aiutando a renderlo il più ampiamente coltivato di queste specie.[4] Annona squamosa è un piccolo, semi-(o tardo) deciduo,[5] grande arbusto o piccolo albero alto da 3,0[6] a 8 metri[5] simile alla Annona muricata.[7]
Ha rami con corteccia marrone chiaro e cicatrici fogliari visibili. La corteccia interna è giallo chiaro e leggermente amara. I ramoscelli diventano marroni con punti marrone chiaro (lenticelle - piccole e ovali macchie arrotondate sul gambo o sul ramo, da cui possono sporgere i tessuti sottostanti o emettere le radici).[3]
Foglie sottili, semplici e alternate[7] si presentano singolarmente,[3] lunghe da 5 a 17 centimetri e larghe da 2[5] a 6 centimetri[3], arrotondate alla base e appuntite (punta oblunga-lanceolata)[5]. Verdi pallide su entrambe le superfici e per lo più glabre[3] con peli sottili sul lato inferiore quando giovani[6]. I lati a volte sono leggermente diseguali e i bordi senza denti, apparentemente pelosi quando sono giovani[3][7].
I gambi delle foglie hanno una lunghezza che va da 0,4 a 2,2 centimetri[5], sono verdi e scarsamente pubescenti.[3]
Fiori: Soli o in piccoli gruppi laterali di 2–4 lunghi circa 2,5centimetri,[5] giallo-verdastri su un peloso ed esile stelo,[3] lungo 2,0 centimetri.[5] Tre petali esterni verdi, violacei alla base, oblunghi, da 1,6 a 2,5 e da 0.6 a 0,75 centimetri, con tre petali interni minuscoli o assenti.[5][6] Stami molto numerosi, affollati, bianchi lunghi meno di 1,6 centimetri con ovaio verde chiaro. Pistilli bianchi, affollati sull'asse superiore. Ogni pistillo forma un tubercolo separato (piccola protuberanza verrucosa arrotondata)[3]
La fioritura avviene tra la primavere e l'inizio dell'estate[5] e I fiori sono impollinati da coleotteri nitidulidi.[8]
Il frutto di A. squamosa ha una polpa biancastra e dolce ed è comune nei mercati tropicali.[5]
I frutti aggregati e morbidi si formano dai numerosi e unii pistilli di un fiore[3] che si allarga[5] e matura in frutti che sono distinti dai frutti di altre specie di Annona[3] (e più grandi dei lamponi giganti).
Tondo o a forma di cuore[3] giallo verdastro, quando maturo è pendulo[5] su un gambo ispessito, e ha un diametro che va da 5,0[3][6] a 10,0 cm.[5][7] con molte protuberanze rotonde[3] e coperto da una fioritura polverosa. I frutti sono formati da carpelli vagamente coerenti o quasi liberi (i pistilli maturati).[6]
La polpa è di colore bianco con riflessi gialli,[6] commestibile e dolcemente aromatica. Ogni carpello contiene un oblungo, lucido e liscio,[3] dark brown[6] lungo seme oscillante tra 1,3 a 1,6 cm.[3]
Nelle Filippine, il frutto viene comunemente mangiato dal filippino pipistrello della frutta (kabag o kabog), che quindi diffonde i semi da un'isola all'altra.
È pianta nutrice delle larve della farfalla Graphium agamemnon (Papilionidae).[9]
Annona squamosa è originaria delle Americhe tropicali e delle Indie occidentali, ma non si conosce l'esatta origine. Oggi è la più coltivata di tutte le specie di "Annona", essendo coltivata per i suoi frutti in tutti i tropici e nelle regioni subtropicali più calde, come Indonesia, Thailandia e Taiwan ed è stata introdotta nell'Asia del sud prima del 1590. È naturalizzata fino al sud della Florida negli Stati Uniti d'America ed sud di Bahia in Brasile, ed è una specie invasiva in alcune aree.[3][4][7]
Come la maggior parte delle specie di Annona, richiede un clima tropicale o subtropicale con temperature estive da 25° a 41° e temperature invernali medie sopra 15°. È sensibile al freddo e al gelo, viene defogliata sotto i 10° e muore a temperature di un paio di gradi sotto lo zero. È moderatamente tollerante alla siccità, richiede almeno 700 mm. di precipitazioni annue e non fruttifica bene durante la siccità.
Cresce dal livello del mare a circa 2.000 metri e va bene nei climi caldi e secchi, differendo nella sua tolleranza ai tropici di pianura da molti degli altri portatori di frutta della famiglia delle Annona.
È una pianta piuttosto prolifica e produce frutti in meno di due o tre anni. Un albero di cinque anni può produrre fino a 50 frutti. Una scarsa produzione di frutti è stata segnalata in Florida perché ci sono pochi impollinatori naturali (le api hanno difficoltà a penetrare nei fiori femminili strettamente chiusi); tuttavia, l'impollinazione manuale con una spazzola in fibre naturali è efficace per aumentare la resa. Gli impollinatori naturali comprendono coleotteri delle famiglie Nitidulidae, Staphylinidae, Chrysomelidae, Curculionidae e Scarabeidae.[4][10]
Nella medicina tradizionale indiana, thailandese e americana, le foglie sono usate, sotto forma di in decotto, per trattare dissenteria e infezione delle vie urinarie.[11] Nella medicina tradizionale indiana, vengono anche schiacciati e applicati sulle ferite.[11] In Messico, le foglie vengono strofinate sui pavimenti e messe nei pollai per respingere i pidocchi.[4]
Annona squamosa L. è un piccolo albero o arbusto ben ramificato della famiglia delle Annonacee che produce frutti chiamati sugar-apple o sweetsops.
Tollera il clima tropicale delle pianure meglio dei suoi parenti Annona reticulata e Annona cherimola (i cui frutti spesso condividono lo stesso nome) aiutando a renderlo il più ampiamente coltivato di queste specie. Annona squamosa è un piccolo, semi-(o tardo) deciduo, grande arbusto o piccolo albero alto da 3,0 a 8 metri simile alla Annona muricata.
Žvynuotoji anona (Annona squamosa) – lapus metančių augalų rūšis, priklausanti anoninių (Annonaceae) šeimai. Kilusi iš Amerikos neotropikų, dabar natūralizuota daugelyje tropinių kraštų (Indijoje, Kinijoje, Pietryčių Azijoje, Afrikoje).
Tai 3-6 m aukščio medis. Lapai dvieiliai, 5-15 cm ilgio, 2-5 cm pločio, kvapnūs. Žiedai pavieniai, kremiškai gelsvi, auga ant šakų ir stiebų, 2,5-3,8 cm ilgio, sudaryti iš 2 vidinių ir 2 išorinių lapelių. Vaisius (vadinamas cukriniu obuoliu) apvalus, 20 cm skersmens. Prinokusio vaisiaus odelė gelsva, sudaryta iš „žvynelių“. Minkštimas gelsvas, purus, saldus, kremiškas, jame yra 20-38 juodos, blizgios sėklos.
Vaisiai valgomi švieži, naudojami desertų, šerbetų, sirupų, sulčių gamyboje. Sėklų išspaudos naudojamos muilo gamyboje. Iš lapų išgaunamas kaučiukinis eterinis aliejus, kuriame gausu terpenų. Lapų nuoviras vartojamas karščiavimui slopinti, šaknų ir žievės nuoviras – dizinterijai gydyti.
Požymiai
Žiedai
Perpjautas vaisius
Vaisiai
Buah Nona atau nama sainsnya Annona squamosa, merupakan sejenis buah yang boleh dimakan dan dijual dipasar tani. Buahnya kilit yang berbonggol dan mempunyai banyak biji.
Terdapat berbagai jenis Nona, antaranya yang mempunyai kulit bewarna hijau atau merah. Pokoknya merupakan pokok renak 6-8 meter tinggi. Daunnya berselang, ringkas, oblong-lanceolate, panjang 5-17 cm dan lebar 2-5 cm. Bunganya dihasilkan dalam kelompok 3-4, setiap bunga 1.5-3 cm, dengan enam kelopak, hijau-kuning dengan keungguan dipangkal.
Buah biasanya bulat atau bujur, berbonggol-bonggol, 6-10 cm keratan rentas dan seberat 100-230 g. Isi buah boleh dimakan, putih sehingga kuning cair, menyerupai dan rasa seperti kastad. Bijinya tersebar dalam isi buah; perang hingga hitam, sepanjang 12-18 mm, dan keras berkilat.
Secara tradisi, buah nona sering diperam di dalam kepuk beras sehingga masak.
Sugar-apples in Taitung, Taiwan
Buah Nona atau nama sainsnya Annona squamosa, merupakan sejenis buah yang boleh dimakan dan dijual dipasar tani. Buahnya kilit yang berbonggol dan mempunyai banyak biji.
Terdapat berbagai jenis Nona, antaranya yang mempunyai kulit bewarna hijau atau merah. Pokoknya merupakan pokok renak 6-8 meter tinggi. Daunnya berselang, ringkas, oblong-lanceolate, panjang 5-17 cm dan lebar 2-5 cm. Bunganya dihasilkan dalam kelompok 3-4, setiap bunga 1.5-3 cm, dengan enam kelopak, hijau-kuning dengan keungguan dipangkal.
Buah biasanya bulat atau bujur, berbonggol-bonggol, 6-10 cm keratan rentas dan seberat 100-230 g. Isi buah boleh dimakan, putih sehingga kuning cair, menyerupai dan rasa seperti kastad. Bijinya tersebar dalam isi buah; perang hingga hitam, sepanjang 12-18 mm, dan keras berkilat.
Secara tradisi, buah nona sering diperam di dalam kepuk beras sehingga masak.
De zoetzak (Annona squamosa), suikerappel, kaneelappel of schubappel is een in droge tijden bladverliezende, tot zes meter hoge boom.
De afwisselend geplaatste, ovaalvormige, 2-5,5 × 5-17 cm grote bladeren zijn van boven dof en groen en van onderen lichter groen en donzig behaard. De bloemen groeien aan jonge takken tegenover de bladeren in groepen van één tot vier stuks op 2,5 cm lange, dunne, gebogen stelen.
De verzamelvrucht is rond van vorm, bij de steel ingedeukt en 5-10 cm groot. Typisch voor de vrucht is de grofschubbige schil die uit onregelmatige knopvormige, sterk gewelfde, vlezige delen bestaat, die in volrijpe toestand maar net aan elkaar blijven zitten. De 2 mm dikke schil is rijp meestal groen tot geelgroen en blauw, maar enkele rassen krijgen roze en violette vruchten. De pulp is crèmewit, uitgerijpt zeer zacht, sappig en pappig, fijnkorrelig en zoet-aromatisch van smaak. Uiterlijk doet dit rijpe vruchtvlees wel aan yoghurt denken. In de vrucht zitten vele 1,5 cm grote zaden.
De vrucht, die als één van de smakelijkste soorten van het geslacht Annona wordt beschouwd, stamt uit tropisch Amerika en wordt wereldwijd in de (sub)tropen gekweekt, het meest noordelijk in Florida, Egypte en Zuid-China.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Annona squamosa op Wikimedia Commons. De zoetzak (Annona squamosa), suikerappel, kaneelappel of schubappel is een in droge tijden bladverliezende, tot zes meter hoge boom.
De afwisselend geplaatste, ovaalvormige, 2-5,5 × 5-17 cm grote bladeren zijn van boven dof en groen en van onderen lichter groen en donzig behaard. De bloemen groeien aan jonge takken tegenover de bladeren in groepen van één tot vier stuks op 2,5 cm lange, dunne, gebogen stelen.
Multimedia w Wikimedia Commons Flaszowiec łuskowaty (Annona squamosa L.) – gatunek krzewu lub drzewa z rodziny flaszowcowatych. Występuje na tropikalnych terenach Antyli, sadzony i uprawiany w innych krajach tropikalnych.
Dorasta do 8 m wysokości. Posiada liście eliptyczne lub lancetowate. Kwiaty osadzone są pojedynczo w kątach. Owoc duży do 10 cm średnicy.
Owoce jadalne o aromatycznym smaku, spożywane w postaci surowej oraz jako przetwory.
W przypadku tej rośliny po raz pierwszy stwierdzono molekularną przyczynę nie wytwarzania nasion[2].
Flaszowiec łuskowaty (Annona squamosa L.) – gatunek krzewu lub drzewa z rodziny flaszowcowatych. Występuje na tropikalnych terenach Antyli, sadzony i uprawiany w innych krajach tropikalnych.
A Annona squamosa, popularmente fruta-do-conde[1] ou ata (Pará, Piauí, Maranhão, Ceará e Goiás)[1], pinha (Rio Grande do Norte, Paraíba, Pernambuco, Alagoas, Sergipe, Bahia), araticum (Minas Gerais) ou fruta-pinha (Angola)[1], é uma árvore frutífera do gênero Annona originária provavelmente do Caribe.[2]
O nome "fruta-do-conde", comum no Brasil, deve-se ao fato da primeira muda da espécie ter sido introduzida em 1626, na Bahia, pelo governador Diogo Luís de Oliveira, o Conde de Miranda.[1]
A espécie Annona squamosa possui 10 sinônimos reconhecidos atualmente.[3]
Geralmente uma árvore de 3 a 6 metros de altura com galhos finos. As folhas são oblongas/lanceoladas com 10 a 15 centímetros de comprimento e de 3 a 5 centímetros de largura, arranjadas em pecíolos curtos e estreitos. As folhas jovens tendem a ser velosas. É uma planta semidecídua e a maioria das folhas caem antes de novos brotos aparecerem. As flores são hermafroditas, pendentes solitárias ou em cachos de duas a três brotos folhosos.[2]A pinha é, a verdade, um conjunto de frutos agregados, originários de uma única flor.
Esta espécie é a mais cultivada nas regiões das Américas, África, Ásia e Pacífico. É frequentemente encontrada em pequenos mercados mas não demonstra potencial para cultivo em larga escala devido ao tamanho do fruto, quebras e curto prazo de validade. É intensivamente cultivada em Taiwan.[2]
A. squamosa é uma boa fonte de carboidratos, potássio, cálcio, fósforo e ácido ascórbico. A fruta é geralmente consumida em estado natural ou pode ser usada no preparo de sucos e sorvetes.[2]
As hastes, folhas e sementes contém alcaloides de aporfina.[2]
sementes
folhas
flores
fruto
A Annona squamosa, popularmente fruta-do-conde ou ata (Pará, Piauí, Maranhão, Ceará e Goiás), pinha (Rio Grande do Norte, Paraíba, Pernambuco, Alagoas, Sergipe, Bahia), araticum (Minas Gerais) ou fruta-pinha (Angola), é uma árvore frutífera do gênero Annona originária provavelmente do Caribe.
O nome "fruta-do-conde", comum no Brasil, deve-se ao fato da primeira muda da espécie ter sido introduzida em 1626, na Bahia, pelo governador Diogo Luís de Oliveira, o Conde de Miranda.
Annona squamosa[1] este o specie de plante angiosperme din genul Annona, familia Annonaceae, descrisă de Carl von Linné.[2][3] Conform Catalogue of Life specia Annona squamosa nu are subspecii cunoscute.[2]
Annona squamosa este o specie de plante angiosperme din genul Annona, familia Annonaceae, descrisă de Carl von Linné. Conform Catalogue of Life specia Annona squamosa nu are subspecii cunoscute.
Sockerannona (Annona squamosa) är en art i familjen kirimojaväxter som härstammar från tropiska Amerika, men som nu odlas i många områden för sina frukter.
Sockerannona (Annona squamosa) är en art i familjen kirimojaväxter som härstammar från tropiska Amerika, men som nu odlas i många områden för sina frukter.
Цукрове яблуко — дерево висотою від 3 до 6 м, має відкриту крону і гілки зигзагоподібної форми. Листя дворядні, розташовані на коротких опушених черешках, мають довгасту форму, 5-15 см завдовжки і 2-5 см завширшки, ароматні при розтиранні.
Цукрове яблуко цвіте навесні або на початку літа. Цвіт ароматний, довгастої форми, 2,5-3,8 см завдовжки, розташовується уздовж гілок по одній квітці або в групах по 2-4 квітки. Цвіт має три м'ясисті зовнішні пелюстки (жовто-зеленого кольору зовні і блідо-жовтого кольору всередині з пурпуровою або темно-червоною плямою в основі) і три маленькі внутрішні пелюстки. Цвіт ніколи повністю не розкривається.
Плід цукрового яблука має складну структуру, круглу форму і досягає 10 сантиметрів в довжину. Шкірка плоду товста, блідо-зеленого, сіро-зеленого або блакитнувато-зеленого кольору і включає в себе опуклі сегменти. М'якоть усередині плода складається з великої кількості блискучих, запашних, соковитих, солодких сегментів кремової консистенції з чудовим смаком. Кожен сегмент містить одну подовжену чорну або темно-коричневу насінину. Плід може включати 20-38 насінин.
Точне походження цукрового яблука достеменно невідоме. Тепер цукрове яблуко широко культивується в Південній і Центральній Америці, на Антильських островах, в Індії, Індонезії, на півдні Китаю, на Філіппінах, в Африці, Австралії та Полінезії.
На Ямайці, в Індії, Пуерто-Рико, Барбадосі і в сухих районах на півночі Квінсленда в Австралії цукрове яблуко зустрічається в дикому вигляді на пасовищах, в лісах і вздовж доріг.
М'якоть стиглих плодів цукрового яблука їстівна. Перед вживанням груба шкірка плоду зазвичай знімається, після чого сегменти м'якоті вживають у їжу, а зернята випльовують. М'якоть також використовується для виготовлення десертів і холодних напоїв.
Цукрове яблуко дуже калорійне, є багатим джерелом вітаміну С і марганцю, хорошим джерелом тіаміну і вітаміну В6, а також містить вітамін B2, B3, B5, B9, залізо, магній, фосфор і калій у невеликих кількостях.
Ядра насіння містять 14-49 % невисихаючої олії, яку можна використовувати замість арахісової при виробництві мила. Вона, після обробки лугом, також може використовуватися в харчових цілях.
Аннона широко використовується в медицині. З листя отримують якісну ефірну олію, багату на терпени і сесквітерпени. Відвар листя використовується як тонізуючий і жарознижуючий засіб. Відвар кори і коренів, а також недостиглі плоди, володіють в'яжучими властивостями і вживаються при шигельозі.
Na, hay còn gọi là mãng cầu ta, mãng cầu dai/giai, sa lê, phan lệ chi, (danh pháp hai phần: Annona squamosa), là một loài thuộc chi Na (Annona) có nguồn gốc ở vùng châu Mỹ nhiệt đới. Nguồn gốc bản địa chính xác của loại cây này chưa rõ do hiện nay nó được trồng khắp nơi nhưng người ta cho rằng nó là cây bản địa của vùng Caribe.
Cây na cao cỡ 2–5 mét, lá mọc xen ở hai hàng; hoa xanh, quả tròn có nhiều múi (thực ra mỗi múi là một quả), hạt trắng có màu nâu sậm. Hạt có chứa độc tố, có tính làm bỏng da và có thể trừ sâu bọ, chấy rận.
Cây na trồng từ 4-5 năm mới cho quả nên mới có thành ngữ: "Trẻ trồng na, già trồng chuối".
Trong lá có một loại ancaloit vô định hình, không có glucozit.
Ở miền Bắc, quả na được phân thành hai loại là na dai và na bở dựa vào đặc tính của quả (sự liên kết giữa các múi với vỏ và giữa các múi với nhau).
Na dai có ưu điểm ăn ngọt, để được lâu, không dễ nát, dễ bóc vỏ,[6] múi na nhằn dễ tróc ra khỏi hột và múi cũng dai hơn.[7] Quả na dai có vỏ mềm, màu xanh, thịt trắng lại ít hạt. Thêm vào đó, na dai được ưa chuộng hơn bởi mùi thơm và vị ngọt sắc nổi bật hơn so với na bở.[8]
Huyện Chi Lăng (Lạng Sơn) được coi là "vựa na" lớn nhất cả nước, nơi này có 2 khu vực trồng na nổi tiếng: na bở ở khu vực thị trấn Đồng Mỏ và na dai khu vực Đồng Bành.[6]
Ở miền Nam có mãng cầu dai hay còn gọi là mãng cầu Cấp (mãng cầu Vũng Tàu). Mãng cầu dai chắc, nhiều thịt, ít hột, vỏ mỏng và ngọt hơn các loại mãng cầu khác. Những quả mãng cầu Cấp có vỏ xù xì, múi không đều, không mọng, nhưng có vị thơm và ngọt sắc.
Quả na được nhắc đến ở bài thơ "Ò ó o" của Trần Đăng Khoa trong tập thơ Góc sân và khoảng trời và được in trong sách giáo khoa lớp 1 ở Việt Nam.
Na cũng được nhắc tới trong các thành ngữ:
Lá cây Na
Nụ hoa cây Na
Hoa na
Quả na
Na, hay còn gọi là mãng cầu ta, mãng cầu dai/giai, sa lê, phan lệ chi, (danh pháp hai phần: Annona squamosa), là một loài thuộc chi Na (Annona) có nguồn gốc ở vùng châu Mỹ nhiệt đới. Nguồn gốc bản địa chính xác của loại cây này chưa rõ do hiện nay nó được trồng khắp nơi nhưng người ta cho rằng nó là cây bản địa của vùng Caribe.
Annona squamosa L.
Синонимы
Са́харное я́блоко, или Анно́на чешу́йчатая (лат. Annóna squamósa) — плодовое дерево, вид рода Аннона (Annona) семейства Анноновые (Annonaceae).
Сахарное яблоко — дерево высотой от 3 до 6 м с двурядными листьями 5—15 см длиной и 2—5 см шириной, ароматными при растирании.
Цветки ароматные, продолговатой формы, 2,5—3,8 см длиной, располагаются вдоль ветвей и имеют два внешних и два внутренних лепестка.
Сложный плод состоит из ягод, имеет круглую форму и достигает в длину 10 сантиметров. Внутри плода имеется белая волокнисто-кремовая душистая сочная сладкая мякоть, похожая по вкусу на заварной крем, и от 20 до 60 чёрных блестящих семян.
Сахарное яблоко широко культивируется в Южной и Центральной Америке, на Антильских островах, в Индии, Индонезии, Южном Китае, на Филиппинах, в Африке, Австралии и Полинезии.
Мякоть спелых плодов сахарного яблока съедобна. Перед употреблением грубая кожура плода обычно вскрывается, затем сегменты мякоти употребляются в пищу, а семена выплёвываются. Мякоть также используется для изготовления десертов и прохладительных напитков. Ядра семян содержат 14—49 % невысыхающего масла, которое может быть использовано для замены арахисового при производстве мыла. Оно, после обработки щелочью, также может быть использовано в пищевых целях. Из листьев получают качественное эфирное масло, богатое терпенами и сесквитерпенами. Отвар листьев используется как тонизирующее и жаропонижающее средство. Отвар коры и корней, а также недозрелые плоды, обладают вяжущими свойствами и употребляются при дизентерии. В Мексике листья кладут в гнезда кур-несушек, а также натирают листьями полы, их сильный аромат отпугивает вшей [2].
Са́харное я́блоко, или Анно́на чешу́йчатая (лат. Annóna squamósa) — плодовое дерево, вид рода Аннона (Annona) семейства Анноновые (Annonaceae).
番荔枝（學名：Annona squamosa），又稱佛頭果、釋迦、释迦果、亚大菓子（指其果实）、亚大树（指果树）、林檎（广东潮汕地区）、唛螺陀（广西）、洋波罗（广西龙州）、假波罗（广西凭祥，因其外形与结构都酷似广西特产水果菠萝蜜）、番鬼(紅毛)荔枝（廣東粵語區、香港、澳門）、麻窝楂（云南德宏）[1]等，为番荔枝科番荔枝屬多年生半落葉性小喬木植物。多种植做经济作物，果肉白而甜。
原產於熱帶美洲的釋迦，多栽種於熱帶地區，目前全世界臺灣栽植最多。在臺灣，釋迦大多分佈於東部及南部，尤其以臺東所種植的釋迦最多，品質最為優良。據農業年報統計，迄2015年止，全臺栽植面積為5,800公頃，其中臺東縣約為5,750公頃，占全臺栽植總面積之99%，故臺東縣為全臺番荔枝之主要盛產地。自2005年開始，大陸開放台灣水果外銷，釋迦一直是台灣外銷大陸的第一名，而且數量逐年上升，農民收益明顯增加，近5年來越來越多釋迦農戶擴大生產面積，到2017年底，台東縣的釋迦生產面積又增加了200公頃。
釋迦樹莖高3—5公尺，枝葉細密且低垂。單葉，互生無托葉，葉子正面深綠色反面為灰綠色。花單生，附生於葉腋或枝端，4至9月開放，花瓣3枚呈橢圓長形，顏色淡綠花身下垂，散發濃厚的果香。果實為聚生果，果皮表面呈圓形、心臟形、橢圓形或圓錐形，未熟果表為深綠色，成熟果實呈現淺綠色或綠黃色，形狀神似荔枝，故原名番荔枝，又因為果皮突起形似释迦牟尼佛頭部，因此別名「釋迦」。「釋迦」之名另有一說應來自印尼語srikaya，荷蘭人自印尼引進時臺灣人採用臺灣語音譯稱呼此果。釋迦種子為黑褐色橢圓形狀，光滑堅硬；果肉雪白口感綿密，香甜又帶點微酸。
釋迦原產於熱帶美洲，故喜愛溫暖乾燥的環境。生长习性喜光，喜温暖气候，要求年平均温度在22度以上，不耐寒；适生于深厚肥沃排水良好的砂壤土。
根據臺灣府誌記載是由荷蘭人引種入臺栽培，至今有400多年歷史，原產於熱帶美洲，又因為自「番邦」引入，故又稱為「番荔枝」。釋迦於臺東縣栽植風土適應性良好，果樹種類乃適時更新番荔枝成為主要經濟果樹。由於採集約經營，利用修剪及栽培管理技術之改進，矮化樹型及產期調節技術之開發與應用，使產期調節為一年兩收，供果時期延長，生產量增加，果形大，品質好，已成為臺東縣一項新興特產經濟果樹，藉以促進臺東縣農業持續發展，繁榮農村經濟，番荔枝產業可謂居功厥偉。由於臺東縣主要經濟果樹種類更新為番荔枝，形成產業經營，逐漸促使產業發展。
釋迦可以其它同属物种杂交栽培，如旺來釋迦（又名凤梨释迦，学名：Annona × atemoya）就是本种与秘鲁番荔枝（A. cherimola）的雜交種。
釋迦適宜生長在砂質土、壤土或構造及排水良好的粘質壤土，因其根比一般果樹為淺，但土壤深度在１公尺左右最為理想。釋迦的理想酸鹼度（pH）為6.0-6.5之間，在此範圍內，土壤中有效性營養元素最容易被植物利用。由於釋迦喜愛溫暖乾燥的環境，秋冬低溫容易下霜雪處就不適合栽培釋迦且不利果實的產期調節；且釋迦根淺且枝葉較脆弱，容易因強風吹動使植株搖動，引起根部的損傷，忌諱栽種於向風及海邊風大處。
釋迦硬熟期適時採收的標準，須檢視果實表面的鱗目、色澤及鱗溝展開程度來判定成熟度。當鱗溝微裂，呈現奶黃色時，表示已可採收。如果實成熟度不足便採下，釋迦果會無法正常軟熟，而無商品及食用價值，如果實過熟，則容易快速軟熟，造成損失。
釋迦含有大量的蛋白質、碳水化合物及維生素C、鉀、鈣、鎂、磷等，營養價值相當高。而且因熱量極高，可以有效的補充體力，並且具有養顏美容，強健骨骼、增強免疫力等多樣功能，所以無論正餐或是水果都非常合適。但因其糖分極高，減肥和糖尿病患者，不宜多食。（營養分析於佛羅里達、菲律賓和新南威爾斯大學。參見）
每100 g 成熟釋迦可食部份的營養 卡路里Calories： 94大卡 水分Moisture： 71.48-78.7g 蛋白質Protein： 1.07-1.4 g 脂肪Fat： 0.4-0.6 g 碳水化合物Carbohydrates： 24 g 纖維Fiber： 0.05-2.5 g 灰Ash： 0.4-0.75 g 鈉Sodium： 4-5 mg 鉀Potassium： 250 mg 鈣Calcium： 17mg 鎂Magnesium： 32mg 鋅Zinc： 0.2mg 維他命B1Thiamine： 0.05mg 核黃素Riboflavin： 0.07 mg 煙鹼酸Niacin： 0.8mg 胡蘿蔔素a—carotene： 10 mcg B 胡蘿蔔素B-carotene： 10 mcg 隱黃質Cryptoxanthin： 10 mcg 抗壞血酸Ascorbic Acid： 50 mg採收下的釋迦果建議保存在涼快、遮蔭、通風處，理想的溫度為的是20℃，約5—7天後開始軟熟。長程運輸需以冷藏櫃保持12℃或以乙烯吸收劑保鮮可維持10—15天（旺來釋迦Atemoya溫度可降至5℃以上）。釋迦果未軟熟前絕不可放入冰箱冷藏，否則將變成啞巴果變黑變硬。
當釋迦開始軟即可食用，或存放在冰箱冷藏可延長保存時間，亦可冷凍成釋迦冰，冰涼享用另有一番風味。
釋迦種子、葉片、樹皮均含有生物鹼，可治療赤痢。釋迦種子含有黃色乾性油，可以用來殺蝨洗髮。葉片磨成粉末可治療癬疥及做為拔膿劑。
「释迦」重定向至此。關於释迦牟尼所屬的一個古印度部族，詳見「釋迦族」。 
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。 番荔枝（學名：Annona squamosa），又稱佛頭果、釋迦、释迦果、亚大菓子（指其果实）、亚大树（指果树）、林檎（广东潮汕地区）、唛螺陀（广西）、洋波罗（广西龙州）、假波罗（广西凭祥，因其外形与结构都酷似广西特产水果菠萝蜜）、番鬼(紅毛)荔枝（廣東粵語區、香港、澳門）、麻窝楂（云南德宏）等，为番荔枝科番荔枝屬多年生半落葉性小喬木植物。多种植做经济作物，果肉白而甜。
バンレイシ（蕃茘枝）はバンレイシ科バンレイシ属の植物またはその果実。別名釈迦頭（しゃかとう）。
英語ではsugar apple（シュガーアップル）。中国語では「蕃荔枝」（ファンリージー、拼音: fānlìzhī、注音: ㄈㄢ ㄌㄧˋ ㄓ、台湾語 ホワンナイチー、hoan-nāi-chi）、「釋迦」（シーチャー、拼音: shìjiā）、注音: ㄕˋ ㄐㄧㄚ、台湾語 シェッキャ、sek-khia）、「佛頭果」（フォートウグオ、拼音: fótóuguǒ、注音: ㄈㄛˊ ㄊㄡˊ ㄍㄨㄛˇ，台湾語 フッタウコー、hu̍t-thâu-kó）などという。タイ語ではノイナー(น้อยหน่า)、ベトナム語ではナー（na）、クメール語ではティアプ（ទៀប）、インドネシア語ではスリカヤ（Srikaya）アムハラ語（エチオピア）ではグシュタフ と呼ばれる。
原産地は西インド諸島、ペルーなど中南米。樹木は多年生半落葉性の小高木で6-8mに成長する。葉は単葉、互生で葉柄がある。花期は4月から6月で、薄緑色の花が咲く。
果実の表面は緑色で凹凸があり、変色した黒い斑点がある。形状が螺髪を持つ仏像の頭部に見えることから釈迦頭とも呼ばれる。熟すと黒い斑点が増え、表面の凹凸は鱗のように一枚ずつが剥がれ、そこに果肉が付着している。果肉は白いシャーベット状、クリーム状で、中に大豆ほどの大きさの黒い種子が複数入っている。味は非常に甘味が強く、ねっとりした果肉の中にジャリジャリとした砂糖の粒を噛むような食感がある。このジャリジャリした歯ざわりは、果肉中に梨と同じ石細胞が多く含まれているためである。英名のSugar-appleはこの食感から付けられた。流通は完全に熟さない状態で出荷され、固い状態であるが食べごろに熟すと短期間に果肉がシャーベット状からクリーム状になり崩れ易い。運搬には細心の注意が必要であり、また長期の保存と運搬に向かない理由から、日本にはほとんど輸入されていない。
原産地の中南米の他、アメリカ合衆国ではフロリダ州で栽培されている。
タイ、ベトナム、フィリピン、インドネシアなど東南アジアでも広く栽培されている。
台湾には17世紀、オランダ人によって持ち込まれた。台湾東部の台東県や花蓮県の名産品。7月から翌年1月にかけてが収穫期であり、年に2回収穫できる木もある。生食用の果実として出荷される他、アイスクリームの副原料としての需要もある。
中国では広東省、広西チワン族自治区、海南省で栽培されている。中国への移入は19世紀にタイ華僑が広東省東部の澄海県で栽培したのが最初といわれる。
日本では沖縄県の一部でわずかに栽培されている。
パイナップルとバナナを合わせたほのかな甘味と喩えられる。種子は有毒なので避けて食べる。食材としてシャーベットやケーキに混ぜ込む使い方もある[2]。
バンレイシと同じ果実の形状だが、果皮の色が赤紫色の品種がレッドアテス、red sugar-appleなどの名前で流通している。世界的にも栽培量が少ないことからか、あまり青果市場には流通していないようである。学名はバンレイシと同じなので、バンレイシの改良品種か突然変異種のようである。
ポータル 果物 
この項目は、果物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:果物）。
슈가애플(영어: sugar apple 슈거 애플[*], 학명: Annona squamosa 안노나 스콰모사[*])는 뽀뽀나무과의 과일 나무이다.
아시아(인도네시아, 중국, 타이완, 필리핀), 오세아니아·태평양(미크로네시아, 오스트레일리아, 프랑스령 폴리네시아, 피지, 하와이), 아프리카(열대 지역), 아메리카(멕시코, 서인도 제도, 중앙아메리카) 등에서 재배한다.[2]
열매 단면
_interior.jpg)
_interior.jpg)
.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
_plant_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9354.jpg)
.jpg)
_plant_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9354.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
_foliage_at_Gajuwaka.JPG)
.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
_flower_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9352.jpg)
