Australian Pelican

El pelícanu australianu^[1] (Pelecanus conspicillatus) ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Pelecanidae. Ye propiu d'Australia, lo mesmo que de delles zones de Nueva Guinea, Fixi y Nueva Zelanda.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Pelecanus conspicillatus.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Ar pilikant Aostralia^{(Daveoù a vank)} a zo un evn peskdebrer bras, Pelecanus conspicillatus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar besked.

Annez

Bevañ a ra al labous en Aostralia ha goañviñ e Ginea Nevez hag Indonezia^[1].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar pilikant Aostralia en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.

Liammoù diavaez

• Pelecanus conspicillatus war al lec'hienn Avibase.

Notennoù ha daveennoù

El pelicà australià^[1] (Pelecanus conspicillatus) és un ocell de la família dels pelecànids (Pelecanidae) que habita llacs, llacunes i estuaris d'Austràlia i Tasmània.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Pelicà australià

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pelican Awstralia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pelicanod Awstralia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanus conspillicatus; yr enw Saesneg arno yw Australian pelican. Mae'n perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. conspillicatus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r pelican Awstralia yn perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Pelican Awstralia Pelecanus conspicillatus Pelican brown America Pelecanus occidentalis Pelican Dalmatia Pelecanus crispus Pelican gwridog Pelecanus rufescens Pelican gwyn Pelecanus onocrotalus Pelican gwyn America Pelecanus erythrorhynchos Pelican llwyd Pelecanus philippensis Pelican Periw Pelecanus thagus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Pelikán australský (Pelecanus conspicillatus) je velký vodní pták z čeledi pelikánovitých.

Popis

Patří mezi středně velké pelikány. Dorůstá průměrně 1,6 - 1,8 m s rozpětím křídel 2,3 - 2,5 m a hmotností mezi 4 - 10 kg. Je celý bílý s černými končetinami a částečně i křídly, žlutou kůží kolem očí a růžovým zobákem a hrdelním vakem. Obě pohlaví se zbarvením nijak viditelně neliší, samec však mívá větší zobák a dorůstá o něco větších rozměrů než samice.

Rozšíření

Pelikán australský žije na vnitrozemních vodních plochách i na pobřeží Austrálie, Nové Guiney, Fidži, části Indonésie a ojediněle také na Novém Zélandu. K životu preferuje rozlehlé, nepříliš porostlé vodní plochy. Jeho globální populace je stále početná - čítá 100 000 - 1 000 000 jedinců, kteří žijí na ploše velké 1 - 10 000 000 km².

Ekologie

Pelikán je společenské zvíře, které žije a hnízdí ve skupinách. Hlavní složku jeho potravy tvoří menší až středně velké ryby, které chytá do svého vaku. Poté, co rybu sežere, vysedává na slunci s otevřeným zobákem a mokrý vak si suší.

Hnízdí na zemi a 1 - 3 čistě bílá vejce klade do mělké díry v zemi nebo písku. Inkubační doba vajec trvá asi 32 - 35 dní. V případě, že má pár více než 1 mládě, přežívá pouze to první a silnější, které je podstatně větší a své mladší sourozence nejen připravuje o potravu, ale většinou i zabijí. Mláďata krmí nejprve již rozmělněnou potravou, kterou si berou z hrdelních vaků rodičů, poté, co opustí hnízdo si již hledají potravu sami. Ve volné přírodě se může dožít i více jak 25 let.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Australian Pelican na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu pelikán australský ve Wikimedia Commons
• Australian Pelican - Australian Museum Online
• IUCN Red List

Australsk pelikan (latin: Pelecanus conspicillatus) er en pelikan, der lever i Australien.

Kilder

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Australsk pelikan

Stub

Der Brillenpelikan (Pelecanus conspicillatus) gehört zu der Familie der Pelikane (Pelecanidae). Sein Lebensraum ist Australasien. Es handelt sich um einen großen, überwiegend weiß gefiederten Pelikan mit kurzen Beinen und einem kurzen Schwanz. Die Flügel sind schwarz und weiß gefiedert.

Die IUCN stuft den Brillenpelikan als nicht gefährdet (least concern) ein.

Merkmale

Der Brillenpelikan erreicht eine Körperlänge zwischen 1,6 und 1,8 Meter. Die Flügelspannweite beträgt 2,3 bis 2,5 Meter. Sie wiegen zwischen 4 und 6,8 Kilogramm. Es besteht kein auffälliger Sexualdimorphismus Weibchen sind jedoch gewöhnlich etwas kleiner und haben einen etwas kleineren Schnabel.^[1]

Wie bei den meisten Arten der Pelikane, eine Ausnahme macht der Braunpelikan, ist das Gefieder weiß, mit dunklen Handschwingenspitzen und Schwungfedern. Bei geschlechtsreifen Brillenpelikanen ist der Vorderhals gelblich überwaschen. Adulte Vögel haben außerdem einen gelborangen Augenring. Die Iris ist braun. Die Beine und Füße sind dunkel blaugrau. Der Kehlsack ist rosafarben.

Jungvögel unterscheiden sich von den adulten durch ihr bräunliches statt schwarzes Gefieder, die Beine und Füße sind bei ihnen noch braungrau bis grau. Der Kehlsack ist bei ihnen noch rosa-gelb bis rosa-braun. Die Augenringe sind blassgelb.^[2]

Da die Beine verhältnismäßig weit hinten am Körper ansetzen und weit auseinanderstehen, ist die Fortbewegung an Land schwerfällig und watschelnd. Sie schwimmen hoch im Wasser auf. Sie benötigen auf Grund ihres Gewichts einen verhältnismäßig langen Anlauf, bis sie sich vom Wasser in die Luft erheben. Im Flug biegen Brillenpelikane den Kopf zurück, so dass der Kopf zwischen den Schultern liegt, der Schnabel ruht auf der Brust. Trupps von Brillenpelikanen, die längere Strecken zurücklegen, fliegen häufig in einer V-förmigen Formation oder in einer Linie. Diese Formationen brechen gelegentlich auseinander, um in der Thermik zu kreisen und eine größere Flughöhe zu gewinnen. Grundsätzlich ist der Flug kräftig, da die Muskulatur ein ständiges Flügelschlagen jedoch nicht zulässt, wechseln längere Gleitphasen mit Phasen kräftigen Flügelschlags.

Verbreitung und Lebensraum

Der Brillenpelikan kommt in Australien, Tasmanien, Papua-Neuguinea, Indonesien, Osttimor und den Fidschi-Inseln vor. Irrgäste erreichen gelegentlich auch Neuseeland.^[3] Zu weiten Wanderungen kommt es insbesondere dann, wenn kurzzeitig bestehende große Gewässer im Inneren Australiens austrocknen. 1978, als beispielsweise der Lake Eyre nach zwei Jahren mit hohem Wasserstand ausgetrocknet waren, erreichte unter anderem ein Trupp von 150 Brillenpelikanen die Palauinseln und kamen als Irrgast auch auf der Weihnachtsinsel vor.^[4]

Die Lebensräume des Brillenpelikans sind Feuchtgebiete im Binnenland, Flussmündungen und Küstengebiete. In Australien erstreckt sich der Lebensraum bis in das aride Innenland, wo sich nach den Regenfällen große Trupps an den kurzzeitig entstehenden Überschwemmungsgebieten versammeln. So kamen beispielsweise von 1974 bis 1976, als der Lake Eyre weitgehend gefüllt war und das Flusssystem Murray-Darling reichlich Wasser führte, in der Region um Brisbane kaum Brillenpelikane vor. Dagegen waren sie 1978 und 1979 dort sehr zahlreich.^[5] Als Lebensraum präferieren Brillenpelikane Gewässer mit großen offenen Flächen, die weitgehend frei von dichter Wasserpflanzenvegetation ist. Die Zusammensetzung der Ufervegetation spielt keine Rolle, die Gewässer müssen jedoch offene Ufer mit keiner oder nur kurzrasiger Vegetation aufweisen.

Der Brillenpelikan gehört zu den Vogelarten, die von der Besiedelung des australischen Kontinents durch Europäer eher profitiert haben. Die von ihm genutzten großen Gewässer sind anders als kleinere Feuchtgebiete nicht trockengelegt worden. Er profitiert gleichzeitig von der Anlage von Wasserspeichern und Staudämmen. Er ist häufig an der Uferlinie in Küstenstädten zu beobachten. Er brütet jedoch nur in verhältnismäßig abgelegenen Orten und reagiert dort empfindlich auf Störungen durch den Menschen.^[6]

Nahrung und Nahrungserwerb

Der Brillenpelikan ernährt sich überwiegend von Fischen. Dabei wird der Fischfang gemeinschaftlich in einer größeren Gruppe betrieben. Mit Flügelschlägen werden die Fische ins flache Wasser getrieben. Dort werden sie mit dem Schnabel, der als Kescher fungiert, aufgenommen und mit dem Kopf voran verschluckt. Der Brillenpelikan ist jedoch ein Nahrungsopportunist und frisst alles von Insekten, kleinen Krustentieren bis hin zu Enten. Selbst kleine Hunde wurden bereits als Nahrung des Brillenpelikans nachgewiesen.^[7] Die Nahrungssuche findet überwiegend tagsüber statt. Gelegentlich suchen sie jedoch auch in mondhellen Nächten nach Nahrung.

Wenn Brillenpelikane einzeln nach Nahrung suchen, ist der Hals etwas nach hinten gelegt, der Schnabel weist nach unten. Entdecken sie Beute wird, wird der Schnabel häufig bis zum Kopf ins Wasser gesteckt und die Beute ergriffen. Der Schnabel wird dann angehoben, das Wasser aus dem Kehlsack gepresst und unter Zurückwerfen des Kopfes wird die Beute geschluckt. Gelegentlich stoßen Brillenpelikane auch aus einer Flughöhe von ein bis zwei Meter ins Wasser. Sie tauchen dann jedoch nur mit dem Kopf und dem Schnabel ins Wasser ein.

Wie die meisten anderen Pelikanarten auch jagen Brillenpelikane häufig in Trupps. Einzelne Trupps umfassten dabei mindestens 1900 Individuen.^[8] Brillenpelikane schwimmen dann in einer lockeren Linie und treiben dabei Fische in die Flachwasserzone. Brillenpelikane wurden bereits dabei beobachtet, wie sie diese Jagdmethode auch bei Entenküken anwenden.^[9] Diese Jagdmethode wird auch gegenüber noch nicht flugfähigen Jungvögeln der Silberkopfmöwe angewendet. Die Jungvögel werden dann einzeln durch Schnabelstöße getötet. Ausgewachsene Silberkopfmöwen werden mit einer schnellen Kopfbewegung gefasst und gelegentlich zum Wasser getragen, wo sie vom Brillenpelikan ertränkt werden. Sie werden dann mit dem Kopf voran verschluckt.^[10] Vereinzelt zeigen Brillenpelikane auch einen Kleptoparasitismus gegenüber anderen Wasservögeln. So stehlen sie Nahrung von verschiedenen Kormoranarten, Silberreiher, Molukkenibis und der Raubseeschwalbe. Sie stehlen auch Fische aus Fischernetzen.^[11]

Fortpflanzung

Das Fortpflanzungsverhalten des Brillenpelikans ist noch nicht abschließend untersucht. Brillenpelikane sind Koloniebrüter und gehen monogame Paarbeziehungen ein, die mindestens eine Fortpflanzungssaison Bestand haben. Beide Elternvögel brüten und versorgen die Jungvögel.

Die Fortpflanzungszeit ist abhängig von Trocken- und Regenzeit. So fällt die Fortpflanzungszeit im Norden Australiens gewöhnlich in den Zeitraum März bis August, im Süden dagegen in den Zeitraum Juli bis November.^[12] Brutplätze finden sich auf niedrig gelegenen Inseln oder Uferabschnitten. Sie befinden sich mitunter so nahe an der Wasserkante, dass die Nester überflutet werden, wenn der Pegel steigt. Die Brutkolonien sind keineswegs auffällig. Aus der Entfernung wirken sie häufig so, als würden Brillenpelikane lediglich an der Uferlinie ruhen. Brutkolonien können sich über mehrere Jahre an derselben Stelle befinden. Sie werden dann aber gelegentlich plötzlich aufgegeben und Jahre später wieder von Brutpaaren besetzt.

Das Nest wird gewöhnlich aus Pflanzenstängeln, Stöcken, Algen, Gras, Blättern, Federn und ähnlichem Material errichtet. Nester finden sich gelegentlich auch in Büschen, das Brutpaar trampelt dabei die Zweige herab, um eine Plattform zu bilden. Die Nistplattform weist keine oder eine nur sehr geringe Vertiefung auf und misst gewöhnlich 50 bis 70 Zentimeter im Durchmesser. Größe und Durchmesser hängen aber unter anderem vom verfügbaren Nistmaterial ab. Weibchen verbauen dabei nur Material, dass sie in unmittelbarer Nistumgebung finden. Männchen sammeln Nistmaterial noch in einer Entfernung von einem Kilometer und tragen dieses im Schnabel zum Brutstandort. Die Elternvögel setzen den Bau am Nest weiter, bis die Jungvögel das Nest verlassen. Aufgegebene Nester werden gewöhnlich von anderen Brillenpelikanen besetzt.

Die Eier sind elliptisch bis länglich oval und bei der Eiablage reinweiß, verschmutzen aber sehr schnell im Verlauf der Brut. Das Gelege besteht aus einem bis maximal zwei Eiern. Gelege mit mehr als zwei Eiern kommen nur ausnahmsweise vor.^[13] Das zweite Ei wird in der Regel innerhalb drei Tagen nach der Ablage des ersten Eis abgelegt. Die Brutzeit beträgt 32 bis 35 Tage und beide Elternvögel sind an der Brut beteiligt. Gewöhnlich brütet das Männchen am Morgen und das Weibchen in den Nachmittagsstunden. Frisch geschlüpfte Brillenpelikan sind nackt, haben eine orange-rosa Haut und die Augen bereits geöffnet. Sie sind innerhalb einer Woche mit kurzen grauen Daunen bedeckt. Sie werden zu Beginn ununterbrochen von einem der Elternvögel gehudert und erst mit etwa 25 Lebenstagen von den Elternvögel tagsüber allein gelassen. Sie verlassen dann gelegentlich das Nest und bilden mit anderen Jungvögel sogenannte Kindergruppen oder Crèches, die bis zu 30 Individuen umfassen können. Elternvögel füttern in diesen Kindergruppen ausschließlich ihren eigenen Nachwuchs. Jungvögel bleiben in diesen Kindergruppen, bis sie fliegen können. Jungvögel versuchen erstmals in einem Alter von etwa drei Monaten zu fliegen.^[14]

Belege

Literatur

• P. J. Higgins (Hrsg.): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0-19-553068-3

Einzelbelege

1. ↑ Higgins, S. 738
2. ↑ Higgins, S. 738
3. ↑ Higgins, S. 739
4. ↑ Higgins, S. 741
5. ↑ Higgins, S. 741
6. ↑ Higgins, S. 739
7. ↑ Higgins, S. 742
8. ↑ Higgins, S. 742
9. ↑ Higgins, S. 742
10. ↑ Higgins, S. 742
11. ↑ Higgins, S. 742
12. ↑ Higgins, S. 744
13. ↑ Higgins, S. 744
14. ↑ Higgins, S. 745

The Australian pelican (Pelecanus conspicillatus) is a large waterbird in the family Pelecanidae, widespread on the inland and coastal waters of Australia and New Guinea, also in Fiji, parts of Indonesia and as a vagrant in New Zealand. It is a predominantly white bird with black wings and a pink bill. It has been recorded as having the longest bill of any living bird. It mainly eats fish, but will also consume birds and scavenge for scraps if the opportunity arises.

Taxonomy

The Australian pelican was first described by Dutch naturalist Coenraad Jacob Temminck in 1824. Its specific epithet is derived from the Latin verb conspicere, meaning 'to behold', and refers to the 'spectacled' appearance created by its conspicuous eye markings.^[2]

Description

The Australian pelican is medium-sized by pelican standards, with a wingspan of 2.3 to 2.6 m (7.5 to 8.5 ft). Weight can range from 4 to 13 kg (8.8 to 28.7 lb), although most of these pelicans weigh between 4.54 and 7.7 kg (10.0 and 17.0 lb).^[3][4][5] The average weight of four unsexed Australian pelicans was 5.5 kg (12 lb), making this the second heaviest Australian flying bird species on average, after the brolga, although the male of the more sexually dimorphic Australian bustard weighs a bit more at average and maximum weights (both birds are, of course, much smaller than the cassowary and emu).^[6][7] The pale, pinkish bill is enormous, even by pelican standards, and is the largest bill in the avian world. The record-sized bill was 50 cm (20 in) long.^[8] Females are slightly smaller with a notably smaller bill, which can measure as small as 34.6 cm (13.6 in) at maturity. The total length is boosted by the bill to 152–188 cm (60–74 in), which makes it rank alongside the Dalmatian pelican as the longest of pelicans.^[9]

Overall, the Australian pelican is predominantly white in colour. There is a white panel on the upper-wing and a white-V on the rump set against black along the primaries. During courtship, the orbital skin and distal quarter of the bill are orange-coloured with the pouch variously turning dark blue, pink and scarlet. The non-breeding adult has its bill and eye-ring a pale yellow and the pouch is a pale pinkish. Juvenile birds are similar to the adults, but with black replaced with brown and the white patch on upper wing reduced. Overall, their appearance is somewhat similar to several other pelicans, though the species is allopatric.^[9]

Distribution and habitat

This species can occur in large expanses of mainland Australia and Tasmania. Australian pelicans occur primarily in large expanses of open water without dense aquatic vegetation. The habitats that can support them include large lakes, reservoirs, billabongs and rivers, as well as estuaries, swamps, temporarily flooded areas in arid zones, drainage channels in farmland, salt evaporation ponds and coastal lagoons. The surrounding environment is unimportant: it can be forest, grassland, desert, estuarine mudflats, an ornamental city park, or industrial wasteland, provided only that there is open water able to support a sufficient supply of food. However, they do seem to prefer areas where disturbance is relatively low while breeding. They may also roost on mudflats, sandbars, beaches, reefs, jetties and pilings.^[9]

The species became first known to occur in New Zealand from a specimen shot at Jerusalem in 1890 and small numbers of subfossil bones, the first found at Lake Grassmere in 1947, followed by records of other stray individuals. The bones were later described as a new (sub)species, Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae (Scarlett, 1966: "New Zealand pelican") as they appeared to be larger, but Worthy (1998), reviewing new material, determined that they were not separable from the Australian population. These fossils were first found in 1930.

Australian pelicans follow no particular schedule of regular movement, simply following the availability of food supplies. Drought frequently precedes movements. When the normally barren Lake Eyre filled during 1974 to 1976, for example, only a handful of pelicans remained around the coastal cities: when the great inland lakes dried again, the population dispersed once more, flocks of thousands being seen on the northern coasts. On some occasions, they are simply blown by the wind to new locations. It is a fairly regular visitor to the southern coast of New Guinea, as well as the Bismarck Islands and Solomon Islands. It occurs as a vagrant to Christmas Island, Vanuatu, Fiji, Palau and New Zealand. A population irruption occurred in 1978 into Indonesia, with Australian pelicans reaching Sulawesi, Java and possibly also Sumatra.^[9]

Feeding

Australian pelicans feed by plunge-diving while swimming on the surface of the water. They work in groups to drive fish to shallower water, where they stick their sensitive bills in to snatch their prey. Some feeding grounds in large bodies of water have included up to 1,900 individual birds. They will sometimes also forage solitarily. Their predominant prey is fish and they commonly feed on introduced species such as goldfish, European carp and European perch. When possible, they also eat native fish, with a seeming preference for the perch Leiopotherapon unicolor. However, the Australian pelican seems to be less of a piscivore and more catholic in taste than other pelicans. It regularly feeds on insects and many aquatic crustaceans, especially the common yabby, prawns^[10] and the shrimps in the genus Macrobrachium. This pelican also takes other birds with some frequency, such as silver gulls, Australian white ibis and grey teal, including eggs, nestlings, fledglings and adults, which they may kill by pinning them underwater and drowning them.^[9][11] Reptiles, amphibians and small mammals^[12] are also taken when available. Reportedly even small dogs have been swallowed. The Australian pelican is an occasional kleptoparasite of other water birds, such as cormorants.^[9] Cannibalism of young pelicans has also been reported.^[11]

Breeding

The Australian pelican begins breeding at two or three years of age. The breeding season varies, occurring in winter in tropical areas (north of 26°S) and spring in parts of southern Australia. Breeding may occur any time after rainfall in inland areas. The nest is a shallow depression in earth or sand, sometimes with some grass lining. Grassy platforms are constructed at Lake Alexandrina in South Australia. Rarely, slightly more elaborate nests have also been observed on top of Muehlenbeckia florulenta bushes.^[9] Nesting is communal, with colonies located on islands (such as the North Peron Island) or sheltered areas in the vicinity of lakes or the sea. Breeding Australian pelicans will lay one to four (typically two) chalky-white eggs measuring 93 mm × 57 mm (3.7 in × 2.2 in), which often appear scratched and dirty.^[13] The eggs are incubated for 32 to 35 days. The chicks are naked when they hatch, though quickly grow grey down feathers. After they hatch, the larger one will be fed more, and the smaller one will eventually die of starvation or siblicide. For the first two weeks the chicks will be fed regurgitated liquid, but for the remaining two months they will be fed fish and some invertebrates. Feeding pods are formed within colonies when the chicks are around 25 days. The young pelicans fledge at around three months of age.

Status

The Australian pelican is not globally threatened. They are usually fairly common in proper habitats. At the aforementioned temporary inundation of Lake Eyre in March 1990, over 200,000 adult birds were found to be breeding. The species is legally protected and does not seem to be showing any immediate adverse effects from pollution.

In several areas, such as the beach at Monkey Mia, Western Australia and at The Entrance, New South Wales, pelicans may associate with humans and may even beg for hand-outs, but they are quite sensitive to human disturbances while nesting. They will readily adapt to artificial bodies of water such as reservoirs so long as there is no regular boating in them. Due to the popularity of open water sports, the habitat of the Australian pelican has suffered considerably less than more vegetated wetlands throughout Australia.^[9] The Australian pelican is evaluated as a least-concern species on the IUCN Red List of Threatened Species.^[1]

Local names

In parts of South Australia the pelican is known by its Ngaarrindjeri name, nori. It was the totem of singer Ruby Hunter.^[14]

References

La Aŭstralia pelikano, ankaŭ Okulvitra pelikano (Pelecanus conspicillatus) estas granda akvobirdo de la familio de Pelikanedoj, disvastigata en internaj kaj marbordaj akvoj de Aŭstralio kaj Novgvineo, ankaŭ en Fiĝio, partoj de Indonezio kaj kiel vaganto en Novzelando. Ĝi estas ĉefe blanka birdo kun nigraj flugiloj kaj rozkolora beko. Ĝi estis registrita kiel havante la plej longan bekon el ĉiuj ajn vivantaj birdoj. Ili manĝas ĉefe fiŝojn, sed konsumas ankaŭ birdojn kaj kadavromanĝantas por rubaĵoj.

Taksonomio

La Aŭstralia pelikano estis unuafoje priskribata de la nederlanda naturalisto Coenraad Jacob Temminck en 1824. Ties specifa epiteto devenas el latina verbo conspicere "percepti", kaj de tie "conspicillatus" (okulvitraj), kio aludas al la ĉirkaŭokulaj haŭtaĵoj flavaj kun fajna malhela bordo kio aspektas kvazaŭ okulvitroj.

Priskribo

La Aŭstralia pelikano estas mezgranda laŭ standardoj de pelikanoj, kun enverguro de 2.3 al 2.6 m.^[1] Ties pezo povas gami el 4 al 13 kg, kvankam plej el tiuj pelikanoj pezas inter 4.54 kaj 7.7 kg.^[2][3][4] La pala, rozkoloreca beko estas enorma, eĉ laŭ pelikanaj standardoj, kaj estas la plej granda beko de la birda mondo. La rekord-granda beko estis 50 cm longa.^[5] Inoj estas iome pli malgrandaj kun rimarkinda pli malgranda beko, kiu povas esti tiom malgranda kiom ĝis 34.6 cm je matureco. La totala longo profitas el la bekolongo por esti ĝis 152-188 cm, kio faras ĝin rangi kun la Krispa pelikano kiel la plej longaj el la pelikanoj.^[6]

Ĝenerale, la Aŭstralia pelikano estas ĉefe blanka. Estas blanka areo en supraj flugiloj kaj blanka areo kun formo de V en pugo kontraste kun la nigraj unuarangaj. Dum pariĝado, la ĉirkaŭokula haŭtaĵo kaj dista kvarono de la beko estas oranĝeca kun la bekosako varie el malhele blua, rozkoloreca kaj skarlata. La ne-reprodukta plenkreskulo havas bekon kaj okulringojn palflavajn, dum la bekosako estas pale rozkoloreca. Junuloj similas al plenkreskulo, sed nigron anstataŭas la bruna duobla vo kaj la blanka makulo de supraflugiloj estas malpliigita. Ĝenerale, ties aspekto estas iome simila al kelkaj aliaj pelikanoj, kvankam la specio estas alopatria.^[6]

Distribuado kaj habitato

Tiu specio povas loĝi en grandaj etendoj de Aŭstralio kaj Tasmanio. Aŭstraliaj pelikanoj loĝas ĉefe en grandaj etendoj de malferma akvo sen densa akva vegetaĵaro. La habitatoj kiuj povas elteni ilin estas grandaj lagoj, baraĵlagoj, bilabongoj kaj riveroj, same kiel ĉe estuaroj, marĉoj, portempe inundareoj en aridaj zonoj, drenokanaloj en farmoj, salebenoj kaj marbordaj lagunoj. La ĉirkaŭa medio ne gravas: ĝi povas esti arbaro, herbejo, dezerto, estuaraj kotejoj, ornama urboparko, aŭ eĉ industria rubejo, kondiĉe nur ke estu malferma akvo kapabla elteni sufiĉan manĝon. Tamen ili ŝajne preferas areojn kie la ĝenado estu relative malalta dum reproduktado. Ili povas ripozi ankaŭ en kotejoj, sablejoj, strandoj, rifoj, ond-rompiloj kaj amasoj.^[6]

La specio iĝis unuafoje konata kiel loĝanta en Novzelando el specimeno pafita ĉe Jerusalem en 1890 kaj el malgrandaj nombroj de ostoj el subfosilioj, el kiuj la unua estis trovitaj ĉe la Lago Grassmere en 1947, sekve de registroj de aliaj disaj individuoj. La ostoj estis poste priskribataj kiel nova (sub)specio, Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae (Scarlett, 1966: "Novzelanda pelikano") ĉar ili aspektis pli grandaj, sed Worthy (1998), reviziis novan materialon, determinante ke ili estas nesepareblaj el la Aŭstralia populacio. Tiuj fosilioj estis unuafoje trovitaj en 1930.

Aŭstraliaj pelikanoj ne sekvas partikularan modelon de regulaj movoj, simple sekvante la manĝodisponeblon. Sekegoj ofte antaŭas movojn. Kiam la normale seka Lago Eyre pleniĝis dum 1974 al 1976, ekzemple, nur kelkaj pelikanoj restis ĉe la marbordaj urboj: kiam la grandaj internaj lagoj sekiĝis denove, la populacio denove disiĝis, kaj aroj de miloj estis vidataj en la nordaj marbordoj. En kelkaj okazoj, ili simple estas portataj de la vento al novaj lokoj. Ĝi estas tre regula vizitanto al la suda marbordo de Novgvineo, same kiel al la Bismarkoj kaj Salomonoj. Ĝi venas kiel vaganto al Kristnaskinsulo, Vanuatuo, Fiĝio, Palaŭo kaj Novzelando. Populaciapero okazis en 1978 en Indonezio, kiam Aŭstraliaj pelikanoj atingis ĝis Sulaveso, Javo kaj eble Sumatro.^[6]

Manĝo

Aŭstraliaj pelikanoj manĝas per plonĝado dum naĝado sur la surfaco de akvo. Ili laboras grupe por konduki fiŝojn al pli malprofundaj akvoj, kie ili lanĉas siejn sensivajn bekojn por kapti siajn predojn. Kelkaj manĝejoj en grandaj akvejoj enhavis ĝis 1,900 individuoj. Ili povas foje ankaŭ manĝi solece. Ties hegemonia predo estas fiŝoj kaj ili komune manĝas enmetitajn speciojn kiaj orfiŝoj, la karpo kaj la Eŭropa perko. Kiam eblas, ili predas ankaŭ indiĝenajn fiŝojn, kun ŝajna prefero por la perko Leiopotherapon unicolour. Tamen, la Aŭstraliaj pelikanoj ŝajne estas malpli fiŝomanĝanto kaj pli malferma laŭ gusto ol aliaj pelikanoj. Ili regule manĝas insektojn kaj multajn akvajn krustulojn, ĉefe la languston Cherax destructor kaj la salikokojn de la genro Macrobrachium. Tiu pelikano manĝas ankaŭ aliajn birdojn iome ofte, kiaj ĉe la Blanka mevo kaj la Gracia kreko, inklude ovojn, idojn, junulojn kaj eĉ plenkreskulojn, kiujn ili mortigas per trenado subakven kaj dronado. Reptilioj kaj amfibioj estas ankaŭ kaptataj kiam tiuj disponeblas. Registrite eĉ malgrandaj hundoj estis englutataj. La Aŭstralia pelikano estas eventuala kleptoparazito de aliaj akvobirdoj, kiaj kormoranoj.^[6]

Reproduktado

La Aŭstralia pelikano komencas sian reproduktan sezonon post du aŭ tri jaroj de aĝo. La reprodukta sezono varias, okazante vintre en tropikaj areoj (norde de 26^oS) kaj en fina printempo en partoj de suda Aŭstralio. Reproduktado povas okazi ĉe iu ajn epoko de la jaro post pluvepoko en internaj areoj. La nesto estas neprofunda depresio sur tero aŭ sablo, foje kun iome da herbo kovranta. Oni konstruas herbajn platformojn ĉe la Lago Aleksandrina en Suda Aŭstralio. Rare, oni observis iom pli prilaboritajn nestojn pinte de arbustoj Muehlenbeckia florulenta.^[6] Nestumado estas komunuma, kun kolonioj situantaj sur insuloj (kiaj la Norda Perono) aŭ ŝirmaj areoj apude de lagoj aŭ de la maro. Reproduktaj inoj de Aŭstralia pelikano demetas 1 al 4 (tipe 2) kalkoblankajn ovojn kiuj estas 93x57 mm, kiuj ofte aspektas gratitaj aŭ malpuraj.^[7] La kovado daŭras 32 al 35 tagojn. La eloviĝintaj idoj estas nudaj (senplumaj), kvankam ili krskigas rapide grizan lanugon. Post eloviĝo, la plej granda ido estos nutrata plie, kaj la plej malgranda eventuale mortiĝos pro malsatego aŭ kainismo. Dum la unuaj du semajnoj la idoj estos nutrataj el regurgitata likvido, sed por la restantaj du monatoj ili estos nutrataj el fiŝoj kaj iome da senvertebruloj. Oni formas kunmanĝantarojn ene de la pelikanaj kolonioj kiam la idoj estas ĉirkaŭ 25 tagojn. La junaj pelikanoj ekflugas je ĉirkaŭ tri monatojn de aĝo.

Statuso

La Aŭstralia pelikano ne estas tutmonde minacata. Ili estas sufiĉe komunaj en taŭgaj habitatoj. Ĉe la menciida portempe Lago Eyre en marto de 1990, ĉirkaŭ 200,000 plenkreskaj birdoj troviĝis tie por reproduktiĝi. La specio estas laŭleĝe protektita kaj ŝajne ne montris baldaŭajn danĝerajn efikojn el poluado. En kelkaj areoj, ili povas asociiĝi kun homoj kaj povas eĉ esperi elmanan manĝon, kvankam ili estas tre sensivaj al etenda homa ĝenado dum nestumado. Ili prete adaptiĝas al artefaritaj akvejoj kiaj akvorezervejoj se ne estas regula boatado en ili. Pro la populareco de malfermaj akvejoj, la habitato de tiu pelikano suferis konsiderinde malpli ol pli vegetaĵaraj humidejoj tra Aŭstralio.^[6] La Aŭstralia pelikano estas pritaksata kiel Malplej Zorgiga en la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj.^[8]

Referencoj

• Scarlett, R. J. (1966): A Pelican in New Zealand. Notornis 13(4): 204-217. PDF fulltext
• Worthy, Trevor H. (1998): A remarkable fossil and archaeological fauna from Marfells Beach, Lake Grassmere, South Island, New Zealand. Records of the Canterbury Museum 12: 79-176.
• Australian Pelican — Australian Museum Online

Bildaro

• Kelkaj Aŭstraliaj pelikanoj ĉe la elfluo de la Rivero McArthur

• Ĉe la Zoo de Melburno

• Stranda ripozo ĉe la Insulo Moreton

• Lake Albert (Novsudkimrio)

• Ĉe Tangalooma, dum homa nutrado

• Ĉe Noosaville (Kvinslando)

• Beketendo

• Ĉe la moleo de Portside Wharf en Brisbane, Kvinslando

• Tri Aŭstraliaj pelikanoj ripoze

• Aŭstralia pelikano dum somera varmo ĉe Weltvogelpark Walsrode

• Aŭstralia pelikano fiŝkapte ĉe Weltvogelpark Walsrode

• Naĝanta paro, Claremont, Tasmanio, Aŭstralio

• Ripoze

• Ĉe Rivero Georges

El pelícano australiano^[1]​ (Pelecanus conspicillatus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Pelecanidae. Es propio de Australia, así como de algunas zonas de Nueva Guinea, Fiyi y Nueva Zelanda.

Referencias

Pelecanus conspicillatus Pelecanus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pelecanus
• Pelecanidae

Australianpelikaani (Pelecanus conspicillatus) on suuri vesilintu, joka on levinnyt laajalti Australian rannikolle, Uuteen-Guineaan, Fidžille sekä Indonesian muutamiin osiin.

Australianpelikaani on keskikokoinen pelikaani. Se on pääosin valkoinen, sekä musta siivillä. Vaalea, vaaleanpunainen nokka on valtava, myös muihin pelikaaneihin verrattuna.

Lähteet

Pelecanus conspicillatus

Le Pélican à lunettes (Pelecanus conspicillatus) est une espèce de grand oiseau aquatique, largement répandu sur les cours d'eau du continent et des côtes de l'Australie, la Nouvelle-Guinée, les îles Fidji, une partie de l'Indonésie et accidentellement en Nouvelle-Zélande.

Description

C'est un pélican de taille moyenne, mesurant de 1,6 à 1,8 mètre de long pour une envergure de 2,3 à 2,5 mètres et pèse de 4 à 10 kilogrammes. Son plumage est blanc avec du noir sur le bord des ailes. Le bec, rose pâle, est le plus grand bec d'oiseau connu avec une longueur record de 50 cm^[1].

Distribution

Il est largement répandu sur les cours d'eau du continent et des côtes de l'Australie, la Nouvelle-Guinée, les îles Fidji, une partie de l'Indonésie et accidentellement en Nouvelle-Zélande.

Habitat

Il préfère les grandes étendues pauvres en végétation aquatique et ceci indépendamment de l'environnement: forêts, prairies, déserts, estuaires, parcs urbains.

Alimentation

Il se nourrit de poissons.

Reproduction

La femelle pond un à deux œufs. C'est le plus puissant des petits qui est le mieux nourri et très souvent le plus faible meurt de faim. La parade amoureuse est souvent accompagnée de sorte de massage avec les ailes déployées.

Photographies

• En vol

• Sur l'eau

• Il voit

• En Tasmanie

Pelecanus conspicillatus, xeralmente coñecido como pelicano australiano ou pelicano de anteollos, é unha especie de aves acuáticas grandes da familia Pelecanidae, que viven principalmente nas augas continentais e costeiras de Australia e Nova Guinea, pero tamén en Fixi, e partes de Indonesia e como ave errante en Nova Zelandia. É unha ave predominantemente branca con ás negras e un peteiro rosa. Considérase a ave viva co peteiro máis longo. Come principalmente peixes, pero tamén pode comer aves e desperdicios.

Taxonomía

O pelicano australiano foi descrito inicialmente polo naturalista holandés Coenraad Jacob Temminck en 1824. O seu epíteto de especie deriva da palabra latina conspicere, que significa 'observar', e refírese á súa aparencia de "ave con lentes" debido ás rechamantes marcas arredor dos seus ollos.^[2]

Descrición

É un pelicano de tamaño medio para os estándares dos pelicanos, cunha envergadura de ás de 2,3 a 2,6 m. O seu peso vai de 4 a 13 kg, aínda que a maioría destes pelicanos pesan entre 4,5 e 7,7 kg.^[3][4][5] O seu peteiro rosado claro é enorme, mesmo entre as especies de pelicanos, e é o máis longo no mundo das aves. O récord rexistrado de tamaño do seu peteiro é de 50 cm.^[6] As femias son lixeiramente menores e teñen un peteiro significativamente menor, que pode medir só 34,6 cm na madureza. A lonxitude total aumenta moito ao sumar a do peteiro e adoita ser de entre 152 e 188 cm, o que fai que quede situado xunto co pelicano crespo como o pelicano máis longo (sen o peteiro non o sería).^[7]

En conxunto, o pelicano australiano é predominantemente de cor branca. Ten unha zona branca sobre a parte superior da á e unha forma de V branca na parte posterior do corpo con negro arredor das rémixes primarias. Durante a época de cortexo a pel orbital e da o cuarto distal do peteiro son de cor alaranxada e a bolsa pode ter cores variadas volvéndose azul escura, rosa ou escarlata. Os adultos que non están reproducíndose teñen un peteiro e o anel arredor do ollo amarelo claro e a bolsa rosa clara. As aves inmaturas son similares aos adultos, pero a cor negra está substituída por marrón e a área branca sobre a parte superior da á é máis reducida. En conxunto, a súa aparencia é bastante similar á doutros pelicanos, aínda que a especie é alopátrica.^[7]

Distribución e hábitat

Esta especie pode aparecer en grandes extensións de Australia e Tasmania. Os pelicanos australianos viven principalmente en grandes áreas de augas abertas sen vexetación acuática densa. Os hábitats onde se poden atopar son lagos grandes, encoros, ramas ou pozas fluviais e ríos, pero tamén en estuarios, áreas asolagadas temporalmente de zonas áridas, pantanos, canais de drenaxe en granxas, e lagoas costeiras. O medio ambiente que rodea esas áreas non é importante, e pode ser un bosque, praderías, desertos, chairas lamacentas de estuarios, parques urbanos, ou mesmo vertedeiros industriais, con tal de que haxa augas abertas axeitadas para proporcionarlle suficiente comida. Porén, para reproducírense parecen preferir as áreas nas que sufran poucas molestias. Poden pousarse en chairas de marea, barras de area, praias, acantilados, ou peiraos.^[7]

Sóubose por primeira vez que esta especie podía aparecer en Nova Zelandia por unha especie cazada en Jerusalem, Nova Zelandia en 1890 e por un pequeno número de subfósiles de ósos, o primeiro dos cales se atopou no lago Grassmere en 1947, seguido do rexistro doutros individuos divagantes. Uns ósos fósiles foron despois descritos como unha nova (sub)specie co nome Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae (Scarlett, 1966), xa que parecían ser máis grandes que os australianos típicos, pero Worthy (1998), revisou o novo material e determinou que non eran separables da poboación australiana.^[8][9]

Os pelicanos australianos non seguen un patrón especial de movemento regular, senón que simplemente seguen a dispoñibilidade de alimento nas distintas zonas. Con frecuencia, os períodos de seca preceden aos desprazamentos destes animais. Por exemplo, cando o lago Eyre, que normalmene está seco, se encheu de auga de 1974 a 1976, só uns poucos pelicanos permaneceron arredor das cidades costeiras: cando os grandes lagos interiores se secaron outra vez, a poboación dispersouse, e víanse bandadas de miles de individuos nas costas do norte australiano. Nalgunhas ocasións, son simplemente levados polo vento a novos lugares. É un visitante bastante regular das costas do sur de Nova Guinea, e das Illas Bismarck e Illas Salomón. Pode aparecer como ave divagante na Illa Christmas, Vanuatu, Fixi, Palau e Nova Zelandia. A irrupción dunha poboación ocorreu en Indonesia en 1978, e os pelicanos australianos chegaron a Sulawesi, Xava e posiblemente a Sumatra.^[7]

Alimentación

P. conspicillatus aliméntase mergullándose baixo a auga cando está nadando na superficie da auga. Actúan en grupos para dirixir os peixes a augas pouco fondas, onde usan os seus sensibles peteiros para apañar as súas presas. Algúns dos seus campos de alimentación en grandes corpos de auga poden reunir 1.900 individuos. Ás veces tamén pescan en solitario. As súas presas predominantes son peixes e aliméntanse comunmente de especies introducidas como a carpa vermella (Carassius auratus), a carpa europea (Cyprinus carpio) e a perca europea (Perca fluviatilis). Cando lles é posible tamén comen especies nativas de peixes, cunha preferencia pola perca Leiopotherapon unicolor. Porén, o pelicano australiano parece ser menos piscívoro e ter un padal máis variado do que outros pelicanos. Aliméntase regularmente de insectos e moitos crustáceos acuáticos, especialmente do cangrexo de río Cherax destructor e de camaróns do xénero Macrobrachium. Este pelicano tamén captura outras aves con certa frecuencia, como a gaivota Chroicocephalus novaehollandiae e o pato Anas gracillis, incluíndo os seus ovos, crías, inmaturos que están emplumando e adultos, aos cales matan meténdoos debaixo da auga para que afoguen. Tamén poden comer réptiles e anfibios cando dispoñen deles. Informouse de casos nos que mesmo comeron cans pequenos. Ocasionalmente é un cleptoparasito doutras aves (róuballes a comida), como os corvos mariños.^[7]

Reprodución

O pelicano australiano empeza a reproducirse aos dous ou tres anos de idade. A tempada reprodutora varía, e pode ser en inverno nas áreas tropicais (ao norte de 26°S) ou en primavera en partes do sur de Australia. A reprodución pode darse en calquera momento nas áreas continentais despois dun período de fortes chuvias. O niño é unha depresión pouco fonda na terra ou na area, ás veces tapizado con algo de herba. Constrúen plataformas de herba no lago Alexandrina en Australia do Sur. Raramente, observáronse niños algo máis elaborados sobre arbustos de Muehlenbeckia florulenta.^[7] A nidación é comunal, e as colonias poden estar situadas en illas (como na Illa Perón Norte) ou en áreas abrigadas próximas a lagos ou ao mar. Poñen dun a catro (normalmente dous) ovos brancos que miden 93x57 mm, que aparecen a miúdo rabuñados e sucios.^[10] Os ovos incúbanse durante de 32 a 35 días. Os pitiños eclosionan espidos, pero rapidamente lles crece penuxe gris. Despois de que eclosionan, o fillo maior será o máis alimentado, e o máis pequeno finalmente morre de fame ou matado polos irmáns (cainismo). Durante as primeiras dúas semanas as crías son alimentadas con líquido regurxitado, pero nos seguintes dous meses son alimentados con peixes e algúns invertebrados enteiros. Nas colonias, cando as crías teñen uns 25 días, forman grupos de alimentación. Os pelicanos novos empluman arredor do terceiro mes de idade.

Status

P. conspicillatus non está ameazado globalmente. É bastante común nos hábitats axeitados para el. Na enchedura temporal polas chuvias do lago Eyre de marzo de 1990, reproducíronse alí uns 200.000 pelicanos adultos. A especie está legalmente protexida e non parece estar sufrindo ningún efecto inmediato negativo pola polución.

En varias áreas, como na praia de Monkey Mia, Australia Occidental e en The Entrance, Nova Gales do Sur, os pelicanos poden asociarse cos humanos e poden mesmo solicitarlles comida; porén, son moi sensibles ás molestias causadas polos humanos cando están aniñando. Adáptanse rapidamente a corpos artificiais de auga como encoros con tal de que non naveguen regularmente barcas por eles. Debido á popularidade dos deportes en augas abertas, o hábitat deste pelicano sufriu considerablemente menos que as zonas húmidas con máis vexetación de Australia.^[7] O pelicano australiano foi avaliado como Pouco preocupante na Lista vermella da IUCN de Especies Ameazadas.^[1]

Galería

• Algúns pelicanos australianos na desembocadura do río McArthur

• No Zoo de Melbourne

• Alimentación artificial en The Entrance, Nova Gales do Sur

• Pousados nunha praia na Illa Moreton

• No lago Albert, Nova Gales do Sur

• En Tangalooma, durante unha sesión de alimentación artificial

• En Noosaville, Queensland

• Abrindo o peteiro

• En Portside Wharf en Brisbane, Queensland

• Tres pelicanos australianos descansando

• Pelicano australiano en plena calor do verán en Weltvogelpark Walsrode

• Pelicano australiano capturando unha presa en Weltvogelpark Walsrode

• Un par de individuos nadando, en Claremont, Tasmania, Australia

• Pelicano australiano engalando en Blackwattle Bay, Sidney, Nova Gales do Sur

Notas

Véxase tamén

Australski pelikan (lat. Pelecanus conspicillatus) je velika vodena ptica iz porodice pelikanki.

Pripada u srednje velike pelikane. Naraste u prosjeku 1,6 do 1,8 m, s rasponom krila od 2,3 do 2,5 m, a težine je 4-10 kg. Uglavnom je bijele boje s crnim nogama i djelomično crnim krilima te ima žutu kožu oko očiju i ružičasti kljun. Spolovi nisu vidno različite boje, međutim, mužjaci su veći i imaju veći kljun.

Australski pelikan živi u zaleđu i na obali Australije, Nove Gvineje, Fidžija, dijelovima Indonezije, a povremeno i na Novom Zelandu. Za život preferira velike, jako obrasle vodene površine. Njegova brojnost je i dalje visoka između 100,000-1.000,000 jedinki, koje žive na velikom području od 1–10.000.000 km ².

Pelikan je društvena životinja, koja živi i gnijezdi se u skupinama. Glavni sastojak prehrane sastoji od male i srednje velike ribe, koju uhvati u grlenu vrećicu.

Gnijezdi se na tlu i ima 1-3 čistih bijelih jaja smještenih u plitku rupu u zemlji ili pijesku. Inkubacija jaja traje oko 32 do 35 dana. U slučaju, da ima više od jednog mladunčeta, preživljava samo prvi i jači. Pilići se hrane hranom, koju su roditelji prožvakali. U divljini mogu živjeti više od 25 godina.

Ástralskur pelikani er stór vatnsfugl í Pelikanaætt sem er víða að finna á vatnssvæðum á Ástralíu og Nyju-Gíneu, og líka í Fídjieyjum og hlutum Indónesíu. Þeir eru hvítir með svarta vængi og bleikan gogg, sem er sá lengsti allra lifandi fuglategunda. Þeir eru um 1,6 – 1,8 m að hæð og vega allt að 7 kg, en vængjahaf þeirra getur náið allt að 3,4 m.

Ástralskir pelikanar hafa mjög létta beinabyggingu sem er aðeins 10 prósent af líkamsþyngd. Þeir éta aðallega fiska, en stundum líka aðra fugla. Afkvæmið heyrir í foreldrum sínum þegar þeir eru ennþá í egginu, það er til þess að þeir beri kennsl á réttu foreldrana þegar þeir klekjast út. Oftast lifa þeir um 25 ár. Hljóðin af þeim eru djúpar drynjur.

Heimkynni

Búsvæði hans eru víða á fersku vatni, árósum, við sjóinn ásamt vötnum, mýrum, ám og við strendur. Pelikanar eru mjög hreyfilegar og eru þeir sífellt leitandi að hentugum svæðum þar sem hæfileg fæða er til staðar. Augljóslega er hægt að finna Ástralskan pelikana í Ástralíu einnig í Tasmaníu. Hann á það til að fljúga norður til Indónesíu um veturinn ásamt Nýju-Gíneu.

Útlit

Það eru til sjö tegundir af pelikunum í heiminum sem hafa svipaða lögun og útlit fyrir utan einn sem er hvítur á lit. Karldýrið er stærra en kvendýrið. Helsta útlitseinkenni hans er langi goggurinn og hálspokinn. Goggurinn er 40-50 cm langur og er stærri á körlum en konum. Pelikanar hafa stóra vængi og vænghaf sem eru 2,3m – 2,5 m.

Fæðuöflun

Goggurinn og pokinn spila stórt hlutverk. Goggurinn er viðkvæmur og það hjálpar honum að leita finna fisk í dimmum vötnum. Goggurinn hefur líka gkók í enda efri kjálks líklega til þess að krækja í fæðu. Þegar hann hefur krækt sér í fæðu þá hristir hann hana til þangað til að hausinn á bráðinni snýr niður í átt að hálsinum. Það er þá sem að hann gleypir bráðina. Goggurinn er mjög viðkvæmur. Lægri kjálkinn er samansettur af tveimur þunnum beinum en á þeim beinum hangir pokinn. Þegar er teygt á kjálkanum þá getur hann haldið allt að þrettán lítrum. Ástrálski pelikaninn getur aflað fæðu einsamall en oftast er það gert í hópum allt að 1900 pelikanar í einum hóp. Þeir reka fiskana að grunnum vötnum þar sem þeir umkringja bráðina áður en þeir ráðast til atlögu. Yngri pelikanar verða að teygja sig niður í kokið á foreldra til þess að ná sér í fæðu.

Fæða

Fiskar, rækjur, skjaldbökur, halakörtur, froskar og krabbadýr. Í sjaldgæfum tilfellum eiga þeir til að borða máva.

Heimildir og tenglar

• Feathered facts. (án ártals). The Australian pelican - Pelecanus conspicillatus. Sótt 16. maí 2014
• http://www.aussiepelicans.com/facts.html
• Birds in backyards. (án ártals). Pelecanus conspicillatus. Sótt 16.maí 2014
• http://www.birdsinbackyards.net/species/Pelecanus-conspicillatus
• Colorado State University. (2012). Australian pelican in water. Sótt 16.maí 2014
• http://lib.colostate.edu/wildlife/item.php?id=136594

Il pellicano australiano (Pelecanus conspicillatus Temminck, 1824) è un grande uccello d'acqua che appartiene alla famiglia Pelecanidae; diffuso sulle acque interne e costiere dell'Australia e della Nuova Guinea, ma anche nelle isole Figi, parte dell'Indonesia, e può arrivare anche in Nuova Zelanda.^[1][2]

Il suo specifico epiteto deriva dal verbo latino conspicere 'percepire', quindi 'evidente'.

Descrizione

Il pellicano australiano ha una lunghezza media che va da 1,6 a 1,8 metri, con un'apertura alare che va da 2,3 a 2,5 metri, e pesa dai 4 ai 13 kilogrammi.^[3][4]
Il suo colore è prevalentemente bianco con del nero lungo la base delle ali.
Il becco, di color rosa pallido, è enorme, anche per gli standard dei pellicani.

Distribuzione e habitat

Il pellicano australiano preferisce grandi distese d'acqua senza troppa vegetazione acquatica. L'ambiente circostante non è importante: può trattarsi di foresta, prateria, deserto, estuario paludoso, parco cittadino oppure di area industriale dismessa, l'importante è che ci sia una vasta distesa d'acqua che consenta un sufficiente approvvigionamento di pesce.

Il pellicano australiano non segue un iter regolare negli spostamenti, che si basano piuttosto sulla sicurezza nella disponibilità di cibo. Quando, il solitamente secco Lake Eyre si è riempito (dal 1974 al 1976), una manciata di pellicani è rimasta attorno alle città costiere, ma quando i grandi laghi sono andati di nuovo in secca, la popolazione si disperse; alcuni stormi furono visti nelle coste del nord, e qualche singolo individuo ha raggiunto l'Isola di Natale, Palau e la Nuova Zelanda.

La specie era sconosciuta in Nuova Zelanda, fino a quando un esemplare fu ucciso nel 1890 presso la cittadina di Jerusalem; piccoli pezzi di ossa furono rinvenuti presso il lago Grassmere nel 1947, seguiti poi da altri esemplari isolati. All'inizio questi resti sono stati catalogati come una nuova sottospecie, Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae (Scarlett, 1966: "New Zealand Pelican") poiché sembravano più grandi, ma Worthy (1998), attraverso una revisione di nuovi materiali trovati nel 1930, stabilì che si trattava della stessa specie presente in Australia.

Biologia

Riproduzione

Il pellicano australiano comincia a riprodursi a due o tre anni di età. La stagione della riproduzione varia a seconda della latitudine; durante l'inverno, questa avviene nelle aree tropicali, a nord del 26°; in tarda primavera, questa avviene nella parte meridionale dell'Australia, mentre dopo le precipitazione piovose, ha luogo nell'entroterra.

Piattaforme erbose sono state costruite a Lake Alexandrina, nell'Australia Meridionale. La nidificazione avviene in comunità, con colonie locate nelle isole o nelle aree protette in prossimità di mari o laghi.

Ogni covata è composta da un numero di due o tre uova uova con un guscio di consistenza gessosa, della misura di 93 x 57 mm, che spesso risultano essere sporche o graffiate.^[5]

Dopo la schiusa, l'esemplare più grande sarà nutrito maggiormente, mentre il più piccolo può anche morire di fame o a causa del siblicidio, cioè viene appositamente spinto fuori dal nido dall'esemplare più robusto in modo da non dover condividere il nutrimento. Per le prime due settimane, i piccoli saranno nutriti con liquido rigurgitato, mentre per i rimanenti due mesi, saranno nutriti con pesci rossi o con qualche invertebrato.

Tassonomia

Il pellicano australiano è stato descritto per la prima volta dal naturalista olandese Coenraad Jacob Temminck nel 1824.

Conservazione

Il pellicano australiano è valutato a rischio minimo di estinzione nella lista rossa della IUCN, riguardante le specie minacciate.^[1]

Galleria d'immagini

• In riposo sulla spiaggia a Moreton Island

• Lake Albert, Nuovo Galles del Sud

• A Noosaville (Queensland)

• Ginnastica del becco

• Esemplari adulti

• Il pellicano australiano nel Weltvogelpark Walsrode (Parco degli Uccelli di Walsrode)

• Cacciando la sua preda

Note

Bibliografia

• Scarlett, R. J. (1966): A Pelican in New Zealand. Notornis 13(4): 204-217. PDF fulltext
• Worthy, Trevor H. (1998): A remarkable fossil and archaeological fauna from Marfells Beach, Lake Grassmere, South Island, New Zealand. Records of the Canterbury Museum 12: 79-176.
• Australian Pelican — Australian Museum Online

Vogels

De Australische pelikaan of brilpelikaan (Pelecanus conspicillatus) is een grote watervogel, die in grote aantallen voorkomt op binnenwater en langs de kust van Australië en Nieuw-Guinea, maar ook op Fiji, in het oostelijk deel van Indonesië en als dwaalgast in Nieuw-Zeeland.

Kenmerken en taxonomie

De Australische pelikaan is een middelgrote pelikaan van gemiddeld 160-180 cm, een spanwijdte van 230-250 cm en een gewicht van 4-10 kg. Ze zijn overwegend wit van kleur met uitzondering van de uiteinden van de voorste handpennen, die zwart gekleurd zijn. Zelfs voor een pelikaan is de bleekroze snavel enorm fors; relatief is het de grootste (vogel)snavel. De grootste gemeten snavel van een Australische pelikaan was 49 cm.

Dat de soort ook in Nieuw-Zeeland voorkwam ontdekte men in 1890 aan de hand van een vogel die op het Noordereiland werd afgeschoten en bovendien van deels gefossiliseerd botmatieraal van het dier. Op grond hiervan werden de Nieuw-Zeelandse exemplaren ingedeeld in een eigen soort, Pelecanus novaezealandiae aangezien ze groter leken te zijn. Op basis van nieuw materiaal werd in 1998 vastgesteld dat de Nieuw-Zeelandse en Australische populatie tot dezelfde soort behoren.^[2][3]

Verspreiding en leefgebied

Australische pelikanen hebben een verspreidingsgebied dat zich uitstrekt van oostelijk Indonesië tot Nieuw-Zeeland en Fiji. Het meest algemeen is het dier echter in Australië en op Nieuw-Guinea.

De pelikanen hebben een grote voorkeur voor grote watervlakten waar weinig tot geen vegetatie in voorkomt, maar rijk zijn aan vis. De leefomgeving rond het water is van weinig belang, dat kan bos, grasland, een woestijn, een wad in een rivierdelta, een aangeharkt stadspark of een kaal industriegebied zijn.

Australische pelikanen volgen geen vaste trekroutes, maar ze trekken wel naar plaatsen die rijk aan vis zijn. Toen het normaal droogstaande Eyremeer tussen 1974 en 1976 vol water stond, waren er aan de kust nog maar weinig pelikanen. Toen de grote zoutmeren weer opdroogden, verspreidde de populatie zich weer. Er werden toen vluchten van duizenden vogels waargenomen aan de Australische noordkust en er waren vogels die wegtrokken naar andere gebieden tot aan Christmaseiland, Palau en Nieuw-Zeeland.

De Australische pelikaan heeft dus een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar waarschijnlijk stabiel. Om deze redenen staat deze pelikaan als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Voortplanting

Australische pelikanen leggen in de regel een à twee eieren. Na het uitkomen van de eieren wordt bij voedselschaarste een van de kuikens bij het voeren "voorgetrokken", zodat het kleinste kuiken uiteindelijk van de honger sterft. De eerste twee weken voeren de oudervogels de kuikens voorverteerde vis, maar in de laatste twee maanden krijgen ze kleine vissen en zo nu dan andere gewervelde en ongewervelde prooien.

Foto's

• Pelikanen, door Peter Halasz

• Pelikaan bij Lakes Entrance, Victoria

• Op het strand van Moretoneiland rustende pelikanen

• Te water in Batemans Bay Wharf, Nieuw-Zuid-Wales

• De poten van de Australische pelikaan.

• in Noosaville in Queensland

Bronnen, noten en/of referenties

Externe links

• Videofilmpjes over pelikanen op Internet Bird Collection
• Overzicht van het Australisch Museum
• The Birds of Australia van John Gould, Afbeelding
• Australische pelikanen in Victor Harbor, Zuid-Australië
• Australische pelikaan – Website van het Australisch Museum.

Multimedia w Wikimedia Commons

Pelikan australijski (Pelecanus conspicillatus) – gatunek dużego ptaka z rodziny pelikanów (Pelecanidae), zamieszkujący Australię, Tasmanię i Nowej Gwineę, Fidżi i niektóre wyspy Indonezji. Niekiedy zalatuje też do Nowej Zelandii.

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny

Duży ptak o upierzeniu w przeważającej części białej, skrzydła są czarno-białe. Duży, różowy dziób; olbrzymi worek pod dziobem różowy, w szacie godowej - jasnoczerwony. Stare ptaki mają szary czub. U młodych ptaków skrzydła są koloru brązowego. Jest to jedyny pelikan w rejonie występowania i nie można go pomylić z żadnym innym ptakiem.

Rozmiary

dł. ciała: ok. 160-180 cm, rozpiętość skrzydeł: ok. 230-250 cm^[3]

Masa ciała

ok. 4 - 10 kg (samiec nieznacznie większy i cięższy od samicy)

Zachowanie

Ptaki towarzyskie - żerują, odpoczywają i gniazdują w koloniach. Dużo czasu spędzają pływając lub odpoczywając na brzegu. Są znakomitymi szybownikami. W Australii ich wędrówki zależą przede wszystkim od opadów deszczów; podobnie dopasowany jest do pór lęgowych.

Długość życia

Około 25 lat.

Środowisko

Stojące i wolno płynące wody śródlądowe, ujścia rzek i przybrzeżne części morza. Przebywają też na jeziorach okresowych na obszarach suchych, na terenach podmokłych, a także wodach ze stosunkowo dużą zawartością soli. Unikają wody z gęstą roślinnością podwodną. Otoczenie zbiornika wodnego nie ma znaczenia - może być to las, łąka, tereny pustynne czy bagienne, park miejski lub krajobraz przemysłowy - pod warunkiem że woda zapewnia wystarczającą ilość ryb.

Pożywienie

Polują głównie na ryby, również na skorupiaki, kijanki oraz małe i średniej wielkości zwierzęta wodne. Jadają także padlinę. W okresach niedoboru ryb obserwowano pelikany chwytające mewy i młode kaczki, mogą one też rabować zdobycz innym ptakom.

Podczas polowania płyną z lekko uniesionymi skrzydłami, zanurzają głowę w wodzie i wielkim dziobem nabierają ryby do worka skórnego na podgardlu. Pelikan pozbywa się wody z dzioba przez dociśnięcie go do szyi i piersi, następnie unosi dziób pionowo do góry i połyka pokarm. W razie potrzeby polują wspólnie, przeganiając ryby na płytką wodę.

Lęgi

Zachowania godowe

Samce tokują w grupach, kiwając na boki głową, kłapiąc dziobem i eksponując szkarłatny worek pod dziobem.

Gniazdo

Budują gniazda na gołym podłożu na płaskim brzegu, zwykle na wyspach, tworząc gęste kolonie. Są to płaskie, skąpo wyściełane zagłębienia lub niskie platformy zbudowane z materiału roślinnego.

Jaja i wysiadywanie

Samica składa jedno lub dwa jaja (zwykle dwa). Rodzice wysiadają je nawzajem przez okres ok. 30 dni.

Pisklęta

Samiec i samica opiekują się młodymi, niemniej jednak po 25 dniach zostawiają je same w gnieździe. Młode karmione są prosto z wola nadtrawionymi rybami. Gdy są większe pobierają pokarm same, wkładając głowę i szyję głęboko do gardzieli rodziców. Gdy pożywienia jest mało, młodsze pisklę często głoduje. W koloniach tworzą się przedszkola, lecz rodzice karmią tylko swoje młode. Pierwsze próby lotu odbywają się w wieku około 3 miesięcy.

Galeria

• Stado pelikanów

• Głowa pelikana

• Lecące pelikany

• Para pelikanów

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Australian Pelican (ang.). Australian Museum. [dostęp 6 grudnia 2010].

O pelicano-australiano (Pelecanus conspicillatus) é uma espécie de pelicano nativa da Austrália e Nova Guiné.

Estes pelicanos têm uma envergadura de 160 a 180 cm e pesam 4 a 7 kg. O seu esqueleto é extremamente leve e representa cerca de 10% do peso corpóreo total. Têm hábitos gregários e vivem em grandes colônias; raramente são encontrados sozinhos. Na época da nidificação a coloração desses animais muda drasticamente, a pele se torna, praticamente, dourada e a bolsa gutural, rosa.

Os ninhos são feitos no chão e a fêmea faz a postura de 2 ou 3 ovos que são cuidados pelos progenitores. O tempo de incubação fica entre 32 e 35 dias. Depois do nascimento, os filhotes permanecem em creches com cerca de 100 animais, permanecem ali até completarem dois meses; a expectativa de vida ultrapassa os 25 anos.

Se alimentam de peixes, crustáceos e tartarugas marinhas recém-nascidas.

Referências

Australisk pelikan^[2] (Pelecanus conspicillatus), tidigare ofta kallad glasögonpelikan, är en fågel i familjen pelikaner inom ordningen pelikanfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Den lever i Australien, Nya Guinea, Salomonöarna och Östtimor. Som partiell flyttfågel kan den även ses på Fiji, Nauru, Nya Kaledonien, Nya Zeeland, Palau och Vanuatu.^[1]

Arten tillhör en grupp pelikaner som också inkluderar fläcknäbbad pelikan, krushuvad pelikan och rosaryggig pelikan.^[4] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Utseende

Australisk pelikan är i jämförelse med andra pelikaner en medelstor art, med en vingbredd på 2,3-2,6 meter^[5] och en vikt mellan fyra och 13 kilogram.^[6][7][8] Fjäderdräkten är övervägande vit med svart på större delen av vingarna. Den har blågrå näbb och en blekt rosa mycket stor näbb, faktiskt störst i hela fågelvärlden, upp till en halv meter lång.^[9]

Ekologi

Den föredrar områden med stora öppna vattenytor där det finns god tillgång på fisk, som är dess huvudsakliga föda. Pelikanerna fiskar vanligen tillsammans i grupper.

Häckningen sker i kolonier och hanen och honan turas om med ruvningen av äggen och uppfödningen av ungarna. Boet byggs på marken och bomaterialet är pinnar och växtdelar. De två till fyra stora vita äggen ruvas i 32 till 35 dagar och ungarna blir flygfärdiga efter omkring 14 veckor.^[10]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Namn

Arten har på svenska även kallats glasögonpelikan.

Referenser

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Pelecanus conspicillatus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-01-01
4. ^ Kennedy, M., Taylor, S.A., Nádvorník, P. & Spencer, H.G. (2013) The phylogenetic relationships of the extant pelicans inferred from DNA sequence data. Mol. Phyl. & Evol. 66(1): 215–222.
5. ^ Birds in Backyard
6. ^ Australian Animals — Pelican (2010).
7. ^ Species — Marine Biology (2010).
8. ^ CRC Handbook of Avian Body Masses by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5
9. ^ Elliott, A., Christie, D.A., Jutglar, F. & Kirwan, G.M. (2018). Australian Pelican (Pelecanus conspicillatus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/52614 5 maj 2018).
10. ^ Australian Museum - Australian Pelican

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör australisk pelikan.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om australisk pelikan.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Avustralya pelikanı (Pelecanus conspicillatus), büyük su kuşlarıdır. Avustralya ve Yeni Gine kıyılarında yaygın görünürler, bazen Fiji'de, Endonezya'nın belli kısımlarında ve Yeni Zelanda'da gezerler.

Avustralya pelikanı ilk kez Hollandalı doğabilimci Coenraad Jacob Temminck tarafından 1824 yılında tanımlanmıştır.

Tanım

Avustralya pelikanı orta-boy pelikan standartlarına göre boyu: 1,6 - 1,8 m (5.3–6 ft), bir kanat açıklığı ile 2,3 - 2,5 m (7.6–8.3 ft) ve 4–13 kg ağırlığındadır.^[1][2]

Kaynakça

Pelikansılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

• 1 Загальні дані
• 2 Розповсюдження
• 3 Живлення
  • 3.1 Об'єкти живлення
  • 3.2 Пристосування до живлення
• 4 Міграції
• 5 Розмноження
• 6 Шлюбна поведінка
• 7 Гніздування
• 8 Небезпеки та лімітуючі фактори
• 9 Галерея
• 10 Використання образу в культурі
• 11 Посилання
• 12 Джерела

Bồ nông Úc (danh pháp hai phần: Pelecanus conspicillatus) là một loài chim nước lớn, phân bố rộng rãi trên các vùng nước nội địa và ven biển của Úc và New Guinea, cũng như ở Fiji, một số khu vực của Indonesia và đến tận New Zealand.

Bồ nông Úc lần đầu tiên được mô tả bởi nhà tự nhiên học Hà Lan Coenraad Jacob Temminck năm 1824. Danh pháp cụ thể của nó có nguồn gốc từ tiếng Latinh conspicere động từ "nhận thức", do đó "dễ thấy".

Bồ nông Úc có kích thước trung bình theo tiêu chuẩn bồ nông: dài 1,6-1,8 m (5,3–6 ft) với sải cánh dài 2,3-2,5 m (7,6-8,3 ft) và trọng lượng 4–13 kg (29/09 lb)^[1][2]. Nó có màu chủ yếu là màu trắng với màu đen dọc theo gốc cánh. Mỏ màu hơi hồng nhạt và có kích thước rất lớn, thậm chí theo tiêu chuẩn bồ nông, và là loài chim có mỏ lớn nhất. Mỏ có kích thước kỷ lục dài 49 cm (19,5 in).

Tham khảo

Горловой мешок никогда не используется для хранения пищи, а только как ёмкость для её кратковременного удержания. Пеликаны погружают клюв под воду, используя мешок как ловчую сеть. Когда что-нибудь попадается в мешок, пеликан закрывает клюв и прижимает его к груди. Это действие позволяет вытеснить воду из клюва и перевести добычу в положение, пригодное для глотания^[5]. Также пеликаны, которые живут на соленых водоемах, могут использовать горловой мешок для собирания дождевой воды для питья.

Австралийские пеликаны могут охотиться поодиночке, но чаще всего птицы собираются в стаи. Временами такие стаи могут быть довольно большими: так, например, есть сведения о стае австралийских пеликанов, состоявшей из более чем 1900 птиц^{[источник не указан 3052 дня]}. При охоте пеликаны работают согласованно, окружая косяк рыбы и загоняя её на мель, для чего используют погруженные под воду открытые клювы и бьют крыльями по воде^[4]. Существуют также одиночные неподтвержденные сведения о том, что австралийский пеликан может ловить рыбу, пикируя на неё с воздуха, как это обычно делают бурый и перуанский пеликаны^[7].

Миграции

Австралийский пеликан является высокомобильной птицей, которая способна перелетать на большие расстояния в поисках пригодных водоемов и пищи. Австралийский пеликан не способен на длительный маховой полет, но, в случае парения, может находиться в воздухе непрерывно более суток, покрывая при этом сотни километров. В свободном полете эти птицы в полной мере используют термальные потоки воздуха для подъёма и последующего поддержания оптимальной высоты полета^[5]. Обычно австралийские пеликаны летают на высоте около 1000 метров^[5], но были зарегистрированы случаи их подъёма на высоты до 3 км^{[источник не указан 3052 дня]}. Перемещаясь в парении от одного термального потока воздуха к другому, пеликаны могут покрывать большие расстояния с минимальными усилиями, развивая скорость до 56 километров в час.

Размножение

Для размножения австралийские пеликаны образовывают колонии численностью до 40 000 особей. Обычно такие гнездовые колонии располагаются на островах или на изолированных участках побережья^{[источник не указан 3052 дня]}. К гнездованию австралийские пеликаны могут приступить в любой период года в зависимости от погодных условий. Важнейшим ограничивающим фактором при этом является количество осадков.

Брачное поведение

К спариванию пеликаны приступают после довольно продолжительного ухаживания. От двух до восьми самцов ходят вслед за самкой по территории колонии, угрожая друг другу и стараясь привлечь внимание самки путём покачивания открытыми клювами. Также самцы в это время могут подбирать небольшие объекты, такие как палочки или мелкая засохшая рыба, которые они подбрасывают в воздух и ловят, повторяя это по несколько раз подряд. Пеликаны во время ухаживания могут прибегать к «аплодисментам», когда они хлопают клювом несколько раз в секунду, благодаря чему по горловому мешку пробегают быстрые волны, как по флагу во время сильного ветра. Постепенно потенциальные кавалеры отходят от самки один за другим, и в конце концов, после погони по земле, воде и воздуху, с самкой остается только один самец, которого она ведет к месту строительства гнезда.

Во время брачного периода окраска клюва и горлового мешка пеликанов сильно изменяется. Передняя половина клюва становится ярко-розовой, в то время как кожа мешка возле горла приобретает хромово-жёлтый оттенок. Некоторые участки в верхней части и в основе клюва приобретают кобальтово-синий цвет, кроме этого появляется диагональная чёрная полоса от основания клюва к вершине. Такие изменения окраски длятся недолго, и интенсивность расцвечивания резко падает с началом высиживания яиц.

Гнездование

Гнездо австралийского пеликана представляет собой углубление в земле, которое готовит самка. Она выкапывает ямку, используя лапы и клюв, и выстилает её ветками и старыми перьями. Через 2—3 дня после того, как гнездо готово, самка откладывает 1—3 яйца, с промежутком до шести (в среднем — 2—3) дней между каждым. Высиживание начинается с первого яйца, и в нём принимают участие оба родителя. При высиживании пеликаны закатывают яйца на лапы. Высиживание длится около 32—35 суток. Первый птенец обычно заметно больше остальных. Он получает большую часть пищи и может даже нападать и убивать птенцов, которые вылупились из яиц после него. Исследования, проведенные Королевским Зоологическим обществом Южной Австралии показали, что такая асинхронность вывода птенцов является важным адаптивным механизмом, который осуществляет «страховку» на случай гибели первого птенца. Недавно вылупившиеся птенцы австралийского пеликана имеют большой клюв, большие выпуклые глаза, и кожу, которая выглядит как мелкозернистый пластик^{[источник не указан 3052 дня]}. Кожа вокруг глаз испещрена тёмными пятнышками разной яркости, а цвет глаз птенцов может варьировать от практически белого к тёмно-коричневому. Эти вариации помогают родителям отличить своего птенца среди сотен других во время кормления. Птенцы покидают гнездо в возрасте от 10 до 20 дней, и присоединяются к относительно однородным группам численностью до 100 особей, которые называют «яслями»^{[источник не указан 3052 дня]}. В «яслях» они проводят до двух месяцев, и по окончании этого периода становятся способными к полету и фактически самостоятельными особями.

Ограничивающие факторы

Основным естественным ограничивающим фактором для австралийского пеликана является степень обеспеченности пригодными для жизни водоёмами. Так, например, во время заполнения водой впадины озера Эйр в 1974—1976 годах почти вся популяция австралийского пеликана была сконцентрирована в этом районе, а на побережьях континента наблюдались лишь одиночные особи^{[источник не указан 3052 дня]}. Когда же озеро Эйр снова высохло, стаи пеликанов быстро вернулись на морские побережья, а отдельные группы в тот период были замечены в Новой Зеландии, на острове Рождества и архипелаге Палау.

Разное

Австралийский пеликан имеет в Австралии заметную популярность^{[источник не указан 3052 дня]}. В частности, его изображение используется на австралийских почтовых марках. Кроме того, австралийский пеликан в Австралии является популярным прототипом для детских игрушек.

Примечания

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Австралийский_пеликан&oldid=81822193

二名法 Pelecanus conspicillatus
Temminck, 1824

澳洲鵜鶘（學名：Pelecanus conspicillatus）是一種大型涉禽，分佈在澳洲及新畿內亞、也有在斐濟、印尼及新西蘭。

分類

澳洲鵜鶘最初是由荷蘭自然學家Coenraad Jacob Temminck於1824年描述。其種小名的拉丁文意思是「明顯」。

特徵

澳洲鵜鶘在鵜鶘中算中等身型：長1.6-1.8米，翼展2.3-2.5米，重4-13公斤。^[2][3]牠們主要呈白色，雙翼的主羽呈黑色。喙呈淡粉紅色，在鳥類中是最大的，可以長達49厘米。

分佈及棲息地

澳洲鵜鶘喜歡生活在遼闊及沒有太多植物的水面。只要有足夠的魚類供應，周邊的環境並不重要，可以是森林、草原、沙漠、入海的泥地、公園或工業廢墟。

澳洲鵜鶘並沒有特定的行動模式，只會追隨食物的供應。當艾爾湖於1974年至1976年間注滿時，周邊的城市只有少量的澳洲鵜鶘；但當湖水乾涸後，牠們就再次分散到其他地方，去到海岸邊，甚至到達聖誕島、帛琉及新西蘭。

於1947年，在新西蘭格拉斯米爾湖（Lake Grassmere）發現了少量的亞化石骨頭，當時認為這些骨頭是屬於澳洲鵜鶘的新亞種Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae。^[4]但是，後來發現這其實不是獨有的亞種。^[5]

繁殖

1. ^ （英文） BirdLife International (2008). Pelecanus conspicillatus. 2009 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2009. 撷取於2009-10-16.
2. ^ Australian Animals — Pelican
3. ^ Species — Marine Biology
4. ^ Scarlett, R. J. A Pelican in New Zealand (PDF). Notornis. 1966, 13 (4): 204–17. （原始内容 (PDF)存档于2008-10-18）.
5. ^ Worthy, Trevor H. A remarkable fossil and archaeological fauna from Marfells Beach, Lake Grassmere, South Island, New Zealand. Records of the Canterbury Museum. 1998, 12: 79–176.
6. ^ Beruldsen, G. Australian Birds: Their Nests and Eggs. Kenmore Hills, Qld: self. 2003: 187. ISBN 0-646-42798-9.

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=澳洲鵜鶘&oldid=48228418”

コシグロペリカン 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ペリカン科 Pelecanidae 属 : ペリカン属 Pelecanus 種 : コシグロペリカン
P. conspicillatus 学名 Pelecanus conspicillatus
Temminck, 1824 和名 コシグロペリカン 英名 Australian Pelican

コシグロペリカン（Pelecanus conspicillatus）は、ペリカン目ペリカン科ペリカン属に分類される鳥類の一種。オーストラリアペリカンとも呼ばれる。

分布[編集]

オーストラリア本土やタスマニアに生息・繁殖し、冬季にはニューギニア島におよぶ^[1]。まれにニュージーランド^[2]、インドネシア西部（スマトラ島、ジャワ島）^[3]のほか、スラウェシ島でもときおり観察される。オーストラリアで唯一のペリカンである。

主に海岸地帯の波の高くない場所に多いが、内陸部の湖沼、流れの緩やかな河川でも見られる。地域によっては、都市域でも見られ、餌を求めて庭に来ることもある^[4]。オーストラリアにおいては、雨期に大陸内陸部の砂漠の一時的にできた湖沼などにも現れる漂鳥である^[5]。

分類[編集]

コシグロペリカンは1824年にオランダの博物学者コンラート・ヤコブ・テミンクによって記載された。この小種名は、ラテン語の動詞 'conspicere' からきており、conspicuous は「人目を引く、見えやすい」を意味する。

形態[編集]

全長150-190cm、翼開長約2.3-2.5m。体重は約4-6.8kg、最大で13kg。くちばしは約40-50cmあり、メスよりもオスの方が大きく、くちばしの下側は柔らかく伸縮自在であり（ポーチ）、捕食時には餌を水ごと捕らえる^[5][6][7]。このポーチは大きく膨らみ、口内に餌を含め最大で13リットル分を含むことができる^[5][6]。このポーチは餌を保存しておくためのものではなく、一気に多くの獲物を捕らえるためのものである^[7]。上部くちばしの先端はかぎ状に下向きに曲がっており、この形状は捕らえた獲物が滑り落ちないようにするためであると考えられている^[7]。

雌雄同色で、体色は白色、翼は黒色で、翼角から初列中雨覆は白色。上尾筒は黒色で、上尾筒には白色の帯がある。成鳥は胸は黄色みを帯び、くちばしはピンク色であるが、幼鳥は成鳥よりもより淡い。瞳孔は黒色で横に長い楕円形、虹彩は黄色、脚は灰色で水かきがある。若鳥の後頭部は灰色^[5]。生まれたての幼鳥は目が突出し、肌はざらざらしており、目の色は褐色から白色まで様々である^[4]。

生態[編集]

食性は肉食で、主に魚食。捕らえる魚の多くは体長60-247mm、体重17-320gである^[8]。ほかに甲殻類、両生類の幼生（オタマジャクシ）、カメなどを捕食する^[6]。しかし、時には他の鳥類（カモメ類やカモ類）を捕らえることも知られる^[4][6]。下部が大きく膨らむくちばしで水ごと、時には頭部を水中に入れ、獲物を捕らえる。水からくちばしを出す時に、くちばしを閉じながら隙間からポーチの中の水を濾し、残った餌を丸呑みにして、一日に最大9kgを捕食する^[4]。この時に特定の獲物を定めることはない^[4]。採餌する際に水面を羽でたたき、水中の生き物を驚かせて、隠れている場所から追い出したところを捕らえたり、また集団で採餌する時には、獲物を集団で追い込むこともある^[6]。

通常は1羽から数羽で採食するが、時には最大で2,000羽もの大きな群れを作ることがある^[4][6]。

鳴き声は低くうめくように鳴く。

繁殖[編集]

2-3年ぐらいで繁殖可能となり、繁殖期には最大で4万羽が集合し、大きな繁殖コロニーを作る^[4][6]。

繁殖期は雨量により異なり、熱帯地域から亜熱帯地域で冬期、オーストラリア南部では春であるが、場所によっては年中繁殖可能である^[4][6]。繁殖期初期にはくちばし下部のポーチの前半分は鮮やかなピンク色に、基部は鮮やかな青色になり、くちばしの内部は黄鉛色になる^[4][6]。繁殖ディスプレイは、1羽のメスに対しオスが2-8羽以上で行い、雌雄ともにくちばしをカスタネットのようにならし、その後、伸縮自在のくちばしの下部を膨らませる^[4][6]。また、オスは小枝などをくわえ、それを空中に投げそれを再びキャッチするという行動を繰り返す^[4]。

交尾後、メスは地上にくちばしや脚などを使い穴を掘り、そこに植物などを集め、巣を作り、巣の中に1-3個の卵を産む^[4][6]。卵の大きさは約93mm × 57mmで、くすんだ白色^[9]。抱卵は雌雄共同で行い、卵は約32-35日後に孵化し、幼鳥は28日前後で巣立ちをする^[4]。幼鳥は親鳥から約2週間、液体状の餌を、のちに約3か月半の間、固形状の餌を給餌され、その後に巣立つ^[8]。巣に複数羽の雛がいる場合、小さい雛への給餌をやめるか、もしくは大きい雛が小さい雛を殺し、大きい雛のみを育てることが多い^[4][8]。生後30日くらいになると100羽前後の幼鳥の群れをつくり、約2か月間その群れの中で生活したあとに、独り立ちする。この間にも親鳥は給餌を行うが、先に巣立った幼鳥や、若鳥などに殺されたり、給餌が不十分で死んでしまうこともある^[4][6]。幼鳥は約3か月で飛べるようになる。

コシグロペリカンの寿命は野生下で10年から25年以上である^[6]。

飛翔[編集]

水鳥ではあるが、飛翔能力にも優れ、24時間以上飛翔することができ、1000m以上の高空、時には3000mもの高さまで飛翔することができる^[4][10]。また飛翔中の最高速度は時速56kmに達し、群れで飛翔する時はV字編隊を組み飛翔することが多い^[5][7]。

人との関わり[編集]

オーストラリア各地（たとえばオーストラリアのモートン島〈クイーンズランド州〉やレッドクリフ〈クイーンズランド州〉(英語)など）で、餌付けが行われており、観光資源として扱われることがある。クイーンズランド州ヌーサビレのヌーサ川沿いには、コシグロペリカンを模したボート兼モニュメント（ビッグ・ペリカン）が設置されている。

餌付けをされるなどして人を恐れず、人との距離が近いために、釣りの際の釣り糸や釣り針が、体やくちばし、ポーチなどに絡まり、怪我をする例があとをたたない。例えばニューサウスウェールズ州のリッチモンド川の研究事例では、1992年から2002年の10年間で、怪我や衰弱などで保護された537羽のコシグロペリカンのうち約94％は釣り具による怪我である^[11]。オーストラリアに生息する水鳥の中では、コシグロペリカンはこれらの釣り具による影響を最も受けやすい種の一つである^[11]。

IUCNによる保全状態評価は軽度懸念であるが、生息数を脅かす要因として、農薬や、移入種、生息地の開発などがあげられる^[4]。

関連項目[編集]

• ペリカン

参考文献[編集]

ウィキメディア・コモンズには、コシグロペリカンに関連するメディアがあります。 ウィキスピーシーズにコシグロペリカンに関する情報があります。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=コシグロペリカン&oldid=63070546」から取得