Female Emberizids rarely sing. Males sing to attract females and to defend territories against other males. Some species have simple songs (chip notes linked together) and others have more complex or melodic songs. Males often sing from prominent perches within their territories, some also sing while in flight. Male and female pairs often have a call that they use to communicate with each other and with their offspring. Emberizids also give alarm calls when threatened.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Many populations of Emberizids are declining. Habitat loss and fragmentation are main threats. Habitat is being lost due to urbanization, and as forest succession reduces the size and number of grasslands and old fields. Over-grazing, cowbird parasitism, trapping for the cage-bird trade and house cats also pose threats to many species.
The IUCN lists a number of species as critically endangered, endangered or vulnerable. CITES also lists a few Emberizids under appendix II and III. Most migratory species in the United States are protected by the US Migratory Bird Treaty Act and the US ESA lists two subspecies as endangered (Cape Sable seaside sparrow (Ammodramus maritimus mirabilis) and Florida grasshopper sparrow (Ammodramus savannarum floridanus)) and one as threatened (San Clement sage sparrow (Amphizpiza belli clementeae)).
Known predators include hawks (family Accipitridae), falcons (family Falconidae), owls (family Strigidae) and numerous mammals (class Mammalia, including house cats (Felis silvestris), raccoons (Procyon lotor), foxes (family Canidae) and weasels (family Mustelidae)). Sparrows and buntings often forage near cover so they can flee if a predator approaches. They also forage in flocks, a behavior that allows for increased vigilance and reduces the chance that any one bird will be caught. As with almost all ground nesting birds, nest predation is common among Emberizids.
Known Predators:
Emberizids are small to medium sized birds 10 to 24 cm in length (15 cm on average). Towhees are the largest members of the family. Males are usually larger than females. Males and females are generally similar in appearance, however, where dimorphism occurs, males are brighter than females. Longspurs, buntings, towhees and seedeaters are the groups within Emberizidae that most often show sexual dimorphism.
Emberizids have conical bills. Most members of Emberizidae are brown or gray with streaks on their breast and/or back. However, there are some exceptions; for example, snow buntings (Plectrophenax nivalis) are primarily white. Juveniles usually have streaky coloration, especially on their breast. Adults molt in the late summer/early fall and in the spring. The molt does not usually change the bird’s appearance.
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The oldest recorded sparrow was 13 years and 4 months old. Adult annual survival is usually around 60 percent. Like most small birds, Emberizids probably live on average only two to five years.
Emberizids feed and nest in a wide variety of terrestrial habitats, in temperate, tropical and polar regions. They generally prefer open country and can be found in habitat from salt marshes at sea level to areas of alpine tundra at high elevation. They live in grasslands, deserts, desert scrublands, wetland and woodland edges, shrubby habitat, arctic and alpine tundra, agricultural fields, urban and suburban areas. Sparrows and buntings are almost never found in mature forest interiors; Bachman’s sparrows (Aimophila aestivalis) are the only sparrows that live in old growth forest. However, the longleaf pine forests that they inhabit are very open and are more like edge habitat than dense forest.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; polar ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; desert or dune ; savanna or grassland ; forest ; scrub forest ; mountains
Aquatic Biomes: coastal
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
Emberizids are found on all continents except Australia and Antarctica. However, the highest diversity of sparrows and buntings is found it the Western Hemisphere.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); oceanic islands (Introduced )
Other Geographic Terms: holarctic
Emberizids are typically omnivorous (both insectivorous and grainivorous). They primarily eat seeds during the winter and insects during the summer. Their choice of prey usually consists of whatever insects are most common and easiest to catch. Some species, such as song sparrows (Melospiza melodia), that live in coastal areas, feed on mollusks and crustaceans.
Many species will specialize on certain types of seeds; small beaked sparrows eat small seeds, large beaked sparrows eat large seeds. Bill size and shape are adaptations that reflect the birds' food type. Emberizids forage by scratching at the ground looking for insects and seeds, pulling them off of vegetation, picking them off the ground, or gleaning insects from vegetation. Some species can get most of the water they need from insects and seeds and do not need additional water.
Primary Diet: carnivore (Insectivore ); herbivore (Granivore ); omnivore
Emberizids are important members of their ecosystem. Because of their food habits, they likely have a regulatory influence on insect populations, and they are an important food source for their predators. They also have an influence on the reproduction of the plants whose seeds they eat. In addition, Emberizids are hosts for brown-headed cowbirds (Molothrus ater), a parasitic species of bird that lays its eggs in the nests of other bird species.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Sparrows and buntings are common visitors to bird feeders and many species are sought out by avid birdwatchers. Also, as insectivores they eat insects that might be crop pests (for example, crickets (order Orthoptera), beetles (order Coleoptera), caterpillars (order Lepidoptera) and ants (order Hymenoptera)). Some Emberizids are also kept as pets.
Positive Impacts: pet trade ; ecotourism ; controls pest population
Because they are seed eaters, sparrows and buntings can often be crop pests. They feed on lettuce, broccoli, sugar beats, alfalfa, grains, fruit trees, flower seedlings and grass seed, among other things. They have a negative economic impact since farmers and others spend a lot of time and energy trying to keep the birds out.
Negative Impacts: crop pest
The family Emberizidae (sparrows, buntings and relatives) falls within the order Passeriformes (perching birds). Members of the Emberizidae family are commonly referred to as American or New World sparrows and buntings. The common name "sparrow" is actually a misnomer and is based on a superficial resemblance the members of Emberizidae have to the family Passeridae (Old World sparrows). Old World sparrows have similar size, shape and colors as New World sparrows and were mistakenly called sparrows by people arriving in the New World. New World sparrows are not actually closely related to Old World sparrows despite their name.
The classification of the family Emberizidae has been the subject of much debate (see Systematic and Taxonomic History). For this account I will use the classification found in Howard and Moore’s third edition of the Complete Checklist of the Birds of the World. Howard and Moore (2003) list 73 genera and 308 species of sparrows and buntings. The greatest diversity of Emberizids occurs in the New World where they are thought to have evolved.
On average, Emberizids are nondescript, small to medium sized, brownish birds. Many birdwatchers jokingly call them “little brown jobs”. They have a world-wide distribution and are found in a variety of different habitat types. Males and females are usually monogamous and are quite similar in appearance. Most Emberizids eat seeds and insects.
Most Emberizids are monogamous. However, a few are polygynous. Even among the socially monogamous species, extra-pair copulation (when birds mate with individuals other than their mate) is common. Smith’s longspurs (Calcarius pictus) are polygynandrous (promiscuous, males and females have multiple mates). Saltmarsh sharp-tailed sparrows (Ammodramus caudacutus) exhibit what is called scramble competition polygyny. In this mating system, which is common in frogs, males are not territorial and more than one male will try to mate with a single female at once. In most species, males defend breeding territories using song and by chasing intruders.
Mating System: monogamous ; polyandrous ; polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
Breeding in Emberizids usually takes place during the summer or rainy seasons. Breeding usually occurs during the season with the maximum abundance of invertebrates, the favored food source for parents to feed their young. Many species have more than one brood per year and will re-nest if their initial nest is lost due to depredation. Nests are built between 0 and 6 meters above the ground, however, usually on the ground or in shrubs within one meter of the ground. Sparrows and buntings usually build open cup nests (a few species build domed nests) made of grass and stems, lined with fine roots, grass and hair. Nests are not re-used year after year and take from 2 to 12 days to build (usually 3 to 4).
Females lay 3 to 5 eggs on average. Eggs are white, bluish or tan with very few spots to a lot of spotting. They measure between 17 by 13 mm to 25 by 19 mm. Females incubate the eggs and may be fed occasionally by their mates during this period. Incubation lasts 11 to 14 days and the eggs hatch synchronously. Young are fed primarily insects by both parents and usually fledge between 9 to 12 days after hatching. If the nest is disturbed, chicks will fledge earlier. Young reach sexual maturity in one year.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Females incubate the eggs and may be fed occasionally by their mates during this period. Incubation lasts 11 to 14 days and the eggs hatch synchronously. Young are altricial and are fed primarily insects by both parents. Chicks usually fledge between 9 to 12 days after hatching. If the nest is disturbed, chicks will fledge earlier. Young receive parental care for 21 to 35 days after hatching. Males often take a greater part in raising fledglings than females so that females can begin a second brood.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Gorse (familie Emberizidae) is klein sangvoëls wat nogal baie na mossies en vinke lyk. Hulle kom oor byna die hele wêreld voor, en in Europa word hulle verteenwoordig deur die bekende geelgors en rietgors. Hierdie voëls het dik snawels met 'n ondersnawel wat breër is as die bosnawel. In Amerika staan gorse as vinke en mossies bekend. In Suid-Amerika word die gorse deur onder andere die bekende darwinvinke verteenwoordig.
Hierdie vinke word gebruik as voorbeeld van hoe voëls op die Galápagos-eilande geëvolueer het. Die gorse se Suid-Afrikaanse verwante is die streepkoppies. Gorse (familie Emberizidae) is klein sangvoëls (orde Passeriformes). Die meeste soorte het korterige, stewige snawels met 'n skerp punt waarmee hulle sade kan eet. Die ondersnawel is gewoonlik breër as die bosnawel. Hulle kom byna dwarsoor die wêreld voor en selfs digby die Noordpool word daar gorse aangetref.
Die meeste soorte lewe in die Nuwe Wêreld. In Suid-Afrika word die direkte verwante van die gorse onder die familie Fringillidae, genus Emberiza, gegroepeer en hulle word in die volksmond streepkoppies genoem. Die bekendste gors van Europa is die geelgors (Emberiza cifrinella), 'n sangvoël wat bekend is vir sy monotone liedjie (tsi-tsi-tsi-tsi) met 'n lang uitgerekte tsieeeeha aan die einde. Die mannetjie se vere is helder geel en bruin. Vir gorse is dit redelik uitsonderlik, aangesien die meeste soorte taamlik onopvallend van kleur is. Die grysgors (Emberiza calandra) van België en die vaalstreepkoppie (Emberiza impetuani) van Suider-Afrika het onder andere hulle naam aan hulle kleur te danke.
Die grysgors se sang is net so onaantreklik as sy grysbruin vere: sy geluid is al deur voëlkundiges as die gerammel van 'n bos sleutels omskryf. Die Europese rietgors (Emberiza schoeniclus) woon in moerasagtige gebiede met riete. Die rietgors is een van die voëls wat moontlike vyande van hulle nes af weglok deur te maak of hulle 'n gebreekte vlerk het en dan in die teenoorgestelde rigting van die nes weg te fladder. Die ortolaan (Emberiza hortulana) broei net in sekere dele van Europa. Sy merkwaardige naam is 'n verbastering van hortulana, wat "uit die tuin" beteken. Vroeër is hierdie voëltjies op groot skaal gevang en vir 'n paar dae vetgevoer met gars waarna hulle tongetjies as lekkerny verkoop is.
Hierdie wrede gewoonte is gestaak nadat die ortolaan begin skaars word het. Die sneeugors (Plectrophenax nivalis) bring sy winters langs die kuste van Europa deur en trek vir die somer diep in die Noordpoolgebied terug (tot enkele honderde kilometers van die Pool). Dit is die sangvoël wat die verste noord voorkom. Nog 'n sangvoël wat ook ver noord aangetref word, is die ysgors (Calcarius lapponicus). Die sneeugors broei net op rotse; die ysgors kan ook in die rotsvrye dele van die toendra gevind word. Daar bestaan ongeveer 40 gorsspesies in Eurasië en saam vorm hulle maar 'n baie klein groepie in vergelyking met die ongeveer 235 spesies in Amerika, waar hulle gewoonlik as vinke of mossies bekend staan.
'n Gors wat baie algemeen voorkom, is die savannegors (Passerculus sandwichensis). Nou verwant is die ipswichgors (Passerculus princeps), wat net op Sable-eiland broei. Sable-eiland is 'n sandplaat langs die Amerikaanse kus wat besig is om stadig weg te kalwe, as gevolg waarvan die ipswichgors se oorlewing bedreig word. Saffraanvinke (genus Sicalis) is die kanaries van Amerika. Hulle het die bou van kanaries en is geheel en al geel. Nes die nou verwante dikbekkies (genus Sporophila) kan hulle lank in koutjies gehou word. Die Darwin-vinke (subfamilie Geospizini) is in 1835 deur Charles Darwin op die Galapagos-eilande ontdek. Die 14 spesies het as gevolg van 'n groot variasie van snawelvorme 'n wyd uiteenlopende lewenswyse.
Daar is insekvreters (genus Camartynchus), met langer gepunte snawels, en saadvreters soos die grondvinke (genus Geospiza), met breë keëlvormige snawels vir groot en harde sade, of gepunte reguit snawels vir 'n meer gemengde dieet. Die houtkappervink (Cactospiza pallida) pik net so os 'n regte houtkappervoël gaatjies in die bas van bome en gebruik boonop 'n stokkie of 'n kaktusdoring om insekte uit gaatjies of agter die bas uit te woel.
Die houtkappervink is een van die min voëls ter wêreld wat 'n werktuig gebruik. Daar word aangeneem dat alle Darwin-vinke uit 'n paar emigrante van die vasteland van Suid-Amerika afstam en hulle oor 'n relatief kort periode by die verskillende toestande en lewensmoontlikhede wat die verskillende eilande van die Galapagos-groep gebied het, aangepas het.
Vir Darwin het hulle 'n belangrike argument gevorm vir sy teorie dat spesies nie onveranderlik is nie, maar evolueer. Onder die Suid-Afrikaanse gorse is die goueborsstreepkoppie (Emberiza flaviventris) (ook soms die rooiruggeelstreepkoppie genoem) die opvallendste. Behalwe sy heldergeel keel, kaneelbruin of oranjegeel bors en heldergeel pens, is die witterige strepe oor sy swart kop en sy nek besonder opvallend. Anders as in die geval van die Europese geelgors, is die wyfies van die goueborsstreepkoppie ook gekleurd, maar oor die algemeen dowwer as die mannetjies. Hulle kom wydverspreid voor, maar veral in die noordooste van Suider-Afrika.
Hulle word gewoonlik in pare gesien in bome, maar vreet meesal op kaal kolle op die grond. Hulle is glad nie sku nie en word dikwels in die tuine naby plaaswonings gevind. Ook ’n mooi voëltjie, maar 'n baie skaarser spesie, is die geelborsstreepkoppie (Emberiza cabanisi). Die klipstreepkoppie (Emberiza tahapisi), wat in die oostelike helfte van Suider-Afrika en ook in die noordwestelike dele gevind word, is valer en bruinerig van kleur. Sy kop en keel is swart, met onvolledige, duidelike wit strepe oor die middelste deel van die kroon en aan die onderkant en bokant van sy oog.
Hierdie voëls, wat of in pare of in familiegroepe aangetref word, hou van rotsagtige gebiede. Hulle vreet op die grond en as gevaar dreig, vlieg hulle dikwels nie op nie maar verdwyn net stilletjies tussen die klippe of bossies. Hierdie voëls is so mak dat hulle dikwels in kleiner dorpe gevind word. Die Kaapse streepkoppie (Emberiza capensis) is effens dikker en ronder as sy soortgenote. Hulle word wydverspreid in Suid-Afrika aangetref en hou in heuwelagtige en bergagtige streke, maar word soms ook in rotsagtige kusstreke aangetref.
Hulle sit dikwels op ’n rots en sing terwyl hulle hul vlerke ritmies oop en toe vou. Die vaalstreepkoppie (Emberiza impetuani) kom veral in die droë westelike gebiede van Suid-Afrika voor. Hulle word gewoonlik in pare, maar soms ook in swerms, op die grond aangetref waar hulle kos soek. In tye van droogte versamel hulle in groot getalle by watergate. Die strepe op hulle koppe is nie so duidelik as die van ander streepkoppies nie.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Gors
Gorse (familie Emberizidae) is klein sangvoëls wat nogal baie na mossies en vinke lyk. Hulle kom oor byna die hele wêreld voor, en in Europa word hulle verteenwoordig deur die bekende geelgors en rietgors. Hierdie voëls het dik snawels met 'n ondersnawel wat breër is as die bosnawel. In Amerika staan gorse as vinke en mossies bekend. In Suid-Amerika word die gorse deur onder andere die bekende darwinvinke verteenwoordig.
Hierdie vinke word gebruik as voorbeeld van hoe voëls op die Galápagos-eilande geëvolueer het. Die gorse se Suid-Afrikaanse verwante is die streepkoppies. Gorse (familie Emberizidae) is klein sangvoëls (orde Passeriformes). Die meeste soorte het korterige, stewige snawels met 'n skerp punt waarmee hulle sade kan eet. Die ondersnawel is gewoonlik breër as die bosnawel. Hulle kom byna dwarsoor die wêreld voor en selfs digby die Noordpool word daar gorse aangetref.
Die meeste soorte lewe in die Nuwe Wêreld. In Suid-Afrika word die direkte verwante van die gorse onder die familie Fringillidae, genus Emberiza, gegroepeer en hulle word in die volksmond streepkoppies genoem. Die bekendste gors van Europa is die geelgors (Emberiza cifrinella), 'n sangvoël wat bekend is vir sy monotone liedjie (tsi-tsi-tsi-tsi) met 'n lang uitgerekte tsieeeeha aan die einde. Die mannetjie se vere is helder geel en bruin. Vir gorse is dit redelik uitsonderlik, aangesien die meeste soorte taamlik onopvallend van kleur is. Die grysgors (Emberiza calandra) van België en die vaalstreepkoppie (Emberiza impetuani) van Suider-Afrika het onder andere hulle naam aan hulle kleur te danke.
Die grysgors se sang is net so onaantreklik as sy grysbruin vere: sy geluid is al deur voëlkundiges as die gerammel van 'n bos sleutels omskryf. Die Europese rietgors (Emberiza schoeniclus) woon in moerasagtige gebiede met riete. Die rietgors is een van die voëls wat moontlike vyande van hulle nes af weglok deur te maak of hulle 'n gebreekte vlerk het en dan in die teenoorgestelde rigting van die nes weg te fladder. Die ortolaan (Emberiza hortulana) broei net in sekere dele van Europa. Sy merkwaardige naam is 'n verbastering van hortulana, wat "uit die tuin" beteken. Vroeër is hierdie voëltjies op groot skaal gevang en vir 'n paar dae vetgevoer met gars waarna hulle tongetjies as lekkerny verkoop is.
Hierdie wrede gewoonte is gestaak nadat die ortolaan begin skaars word het. Die sneeugors (Plectrophenax nivalis) bring sy winters langs die kuste van Europa deur en trek vir die somer diep in die Noordpoolgebied terug (tot enkele honderde kilometers van die Pool). Dit is die sangvoël wat die verste noord voorkom. Nog 'n sangvoël wat ook ver noord aangetref word, is die ysgors (Calcarius lapponicus). Die sneeugors broei net op rotse; die ysgors kan ook in die rotsvrye dele van die toendra gevind word. Daar bestaan ongeveer 40 gorsspesies in Eurasië en saam vorm hulle maar 'n baie klein groepie in vergelyking met die ongeveer 235 spesies in Amerika, waar hulle gewoonlik as vinke of mossies bekend staan.
'n Gors wat baie algemeen voorkom, is die savannegors (Passerculus sandwichensis). Nou verwant is die ipswichgors (Passerculus princeps), wat net op Sable-eiland broei. Sable-eiland is 'n sandplaat langs die Amerikaanse kus wat besig is om stadig weg te kalwe, as gevolg waarvan die ipswichgors se oorlewing bedreig word. Saffraanvinke (genus Sicalis) is die kanaries van Amerika. Hulle het die bou van kanaries en is geheel en al geel. Nes die nou verwante dikbekkies (genus Sporophila) kan hulle lank in koutjies gehou word. Die Darwin-vinke (subfamilie Geospizini) is in 1835 deur Charles Darwin op die Galapagos-eilande ontdek. Die 14 spesies het as gevolg van 'n groot variasie van snawelvorme 'n wyd uiteenlopende lewenswyse.
Daar is insekvreters (genus Camartynchus), met langer gepunte snawels, en saadvreters soos die grondvinke (genus Geospiza), met breë keëlvormige snawels vir groot en harde sade, of gepunte reguit snawels vir 'n meer gemengde dieet. Die houtkappervink (Cactospiza pallida) pik net so os 'n regte houtkappervoël gaatjies in die bas van bome en gebruik boonop 'n stokkie of 'n kaktusdoring om insekte uit gaatjies of agter die bas uit te woel.
Die houtkappervink is een van die min voëls ter wêreld wat 'n werktuig gebruik. Daar word aangeneem dat alle Darwin-vinke uit 'n paar emigrante van die vasteland van Suid-Amerika afstam en hulle oor 'n relatief kort periode by die verskillende toestande en lewensmoontlikhede wat die verskillende eilande van die Galapagos-groep gebied het, aangepas het.
Vir Darwin het hulle 'n belangrike argument gevorm vir sy teorie dat spesies nie onveranderlik is nie, maar evolueer. Onder die Suid-Afrikaanse gorse is die goueborsstreepkoppie (Emberiza flaviventris) (ook soms die rooiruggeelstreepkoppie genoem) die opvallendste. Behalwe sy heldergeel keel, kaneelbruin of oranjegeel bors en heldergeel pens, is die witterige strepe oor sy swart kop en sy nek besonder opvallend. Anders as in die geval van die Europese geelgors, is die wyfies van die goueborsstreepkoppie ook gekleurd, maar oor die algemeen dowwer as die mannetjies. Hulle kom wydverspreid voor, maar veral in die noordooste van Suider-Afrika.
Hulle word gewoonlik in pare gesien in bome, maar vreet meesal op kaal kolle op die grond. Hulle is glad nie sku nie en word dikwels in die tuine naby plaaswonings gevind. Ook ’n mooi voëltjie, maar 'n baie skaarser spesie, is die geelborsstreepkoppie (Emberiza cabanisi). Die klipstreepkoppie (Emberiza tahapisi), wat in die oostelike helfte van Suider-Afrika en ook in die noordwestelike dele gevind word, is valer en bruinerig van kleur. Sy kop en keel is swart, met onvolledige, duidelike wit strepe oor die middelste deel van die kroon en aan die onderkant en bokant van sy oog.
Hierdie voëls, wat of in pare of in familiegroepe aangetref word, hou van rotsagtige gebiede. Hulle vreet op die grond en as gevaar dreig, vlieg hulle dikwels nie op nie maar verdwyn net stilletjies tussen die klippe of bossies. Hierdie voëls is so mak dat hulle dikwels in kleiner dorpe gevind word. Die Kaapse streepkoppie (Emberiza capensis) is effens dikker en ronder as sy soortgenote. Hulle word wydverspreid in Suid-Afrika aangetref en hou in heuwelagtige en bergagtige streke, maar word soms ook in rotsagtige kusstreke aangetref.
Hulle sit dikwels op ’n rots en sing terwyl hulle hul vlerke ritmies oop en toe vou. Die vaalstreepkoppie (Emberiza impetuani) kom veral in die droë westelike gebiede van Suid-Afrika voor. Hulle word gewoonlik in pare, maar soms ook in swerms, op die grond aangetref waar hulle kos soek. In tye van droogte versamel hulle in groot getalle by watergate. Die strepe op hulle koppe is nie so duidelik as die van ander streepkoppies nie.
Los emberízidos (Emberizidae) ye un clado d'aves paseriformes que se distribúin a lo llargo d'América y en menor midida n'Asia, África y Europa.
Ta nun procesu de fonda revisión.[1][2][3][4] Numberosos xéneros antes asitiaos nesta familia fueron tresferíos a la familia Thraupidae acordies con la Propuesta Nᵘ512 al South American Classification Committee (SACC).[5]
D'alcuerdu a les clasificaciones del Congresu Ornitolóxicu Internacional (IOC) (Versión 4.3, 2014)[6] y Clements Checklist 6.9[7] la presente familia arrexuntaba a los siguientes xéneros, con delles diferencies que van ser comentaes en nota:
Del presente pa Thraupidae acordies con la Propuesta Nᵘ512 al South American Classification Committee (SACC):[5]
Los emberízidos (Emberizidae) ye un clado d'aves paseriformes que se distribúin a lo llargo d'América y en menor midida n'Asia, África y Europa.
Vələmir quşları (lat. Emberizidae ) - Sərçəkimilər dəstəsinə aid cins
Xırda quşlardır. Dimdiyi konusvarı, bəzilərində küt və qabarıqdır. Dimdiyinin forması bu fəsilə üçün səciyyəvidir. Böyürlərdən basıq, kənarları dimdiküstü və dimdikaltı içəri batmışdır. Dimdiküstünün aşağı tərəfi dimdikaltının üst kənarına tamamilə deymir. Belə ki, o bucaq altina əyilmişdir. Uzunsov burun deşiklərində ensiz zarlı qapaq vardır. Şərq yarımkürəsindəki quşların quyruğunun ucunda çuxur vardır. Cinsi və yaş dimorfizmi yaxşı ifadə olunmuşdur. Yuvası fincanşəkilli açıq olub kollarda və ya yerin üstündə, bəzən yarıqlarda və ya hər hansı sığınacağın altında yerləşir. Yumurtaları bir qayda olaraq xallı, çox səciyyəvi cızıqlı və xətlidir. Bir qoyumda adətən 4-6 yumurta olur. Kürtyatma 11-14 gün çəkir. Cücələr 9-13 gündən sonra uçurlar. Dişi kürt yatır, yemləmədə isə hər iki valideyn iştirak edir. Açıq və yarımaçıq landşaftlarda məskunlaşır. 170-ə yaxın növünün əksəriyyəti Amerikada, qalanları Avrasiyada , bir neçəsi Afrikada yayılmışdır. Azərbaycanda yeganə vələmirquşu cinsinə aid olan 7 növ yaşayır. Tarla vələmirquşunun erkəyinin və dişisinin bədəninin uzunluğu uyğun olaraq 190 və 181, qanadları 100 və 92 mm, çəkisi 50-64 və 42,5 – 52 q-dır. Qalan növlərin bədəninin uzunluğu 155-190, qanadları 69-88 mm hüdudlarında , qamışlıq və bağ vələmirquşlarının çəkisi 30-31 q-dır. Vələmirquşlarının nəğməsi aydın, qısa, hündürdür. Yalnız daş vələmirquşunun nəğməsi sakit və nisbətən uzundur. Quruluşuna görə vələmirquşu nəğmələrinin 2 tipini ayırd etmək olar. [1]
Tarla vələmirquşu - (lat. - E.calanda L ) Bizdə nominativ yarımnövlə təmsil olunmuşdur. Sərçədən bir qədər iridir. Rəngində parlaq fonlar yoxdur. Boğazı, döşü və qarnı bulaşıq-ağ, uzununa qonur alalıdır. Bədənin, qanadların və quyruğun üst hissəsi bozumtul-qonur, uzununa tünd-solğun alalıdır. Yuvalama dövründə tək-tək və ya cütlərlə, payızda və qışda isə sürü ilə gəzir. Çox vaxt kolların başına qonur. Yerdə yemlənir. Qışqırığı kəskin «cik-cik» kimidir. Nəğməsi gödək, quru cəh-cəhdir. Arealı Avropa, Asiyada, Şimali-Afrikadadır. Azərbaycanda Böyük Qafqazın hündür dağlıqlarından başqa hər yerdə geniş yayılmışdır. Fızıllıq və kol qrupları olan açıq sahələrdə məskunlaşır. Bir qismi adətən aran rayonlarında qışlayır, qalanları isə cənuba uçur. Yuvasını yerdə qurur . Mövsümünə görə 2 dəfə apreldə və ya iyulda 4-5 bozumtul-ağ, çəhrayımtıl çaları, və qonur xallı yumurta qoyur. Cücələrini yem və cücülərlə yuvalarında yemləyir.[2]
Adi vələmirquşu - (lat. - E.citrinella L. ) Azərbaycanda şərq yarımnövü qışlayır. Başqa vələmirquşlarından sarı-qonur alalı başı və bədəninin alt tərəfi ilə seçilir. Erkəyin beli və döşünün böyürlərindəki xallar qəhvəyidir. Qanadları və quyruğu qonurdur. Quyruğunun yanlarında ağ zolaqlar vardır. Dişidə və cavanlarda qəhvəyi rəng qonur rənglə, sarı isə bulaşıq sarımtıl rənglə əvəz olunur. Sürü ilə gəzir, yerdə yemlənir. Arealı Avrasiyadır. Azərbaycanda hər yerdə müxtəlif landşaftlarda, ancaq arana nisbətən dağlarda daha çox qışlayır. Adi, ayrı-ayrı yerlərdə çoxsaylı quşdur.[3]
Daş vələmirquşu - (lat. - E.cia L ) Azərbaycanda Qafqaz yarımnövü yaşayan politipik növdür . Dağlarda yaşayan başqa vələmirquşlarından gözünün üstündəki açıq rəngli zolaq və dimdiyindən başlayaraq gözündən keçməklə yanaqlarını haşiyələyib dimdiyinin yanında qurtaran qara zolaqla seçilir. Erkəyin beli, döşü və qaşı kürənimtil – qəhvəyi, başı və çinədanı bozdur. Qanadları və quyruğu qonurdur. Quyruğunun yanları ilə ağ zolaqlar uzanır. Dişilərin və cavanların rəngi daha tutqundu. Yuvalama dövründə cüt-cüt və tək-tək, çoxalmadan sonra isə sürü ilə gəzir. Yerdə yemlənir. Növün Arealı Avropa , Asiya və Şimali-Qərbi Afrikadır. Azərbaycanda subalp və alp qurşaqlarda eləcə də dağüstü çöllərin seyrək kollu quru yamaclarında yaşayır. Meşəsiz yamaclarda dağ meşələrində enir. Oturaq yaşayır, ancaq qışda şaquli köçmələr edir, nadir hallarda düzənliyə enir. Adi, bəzi yerlərdə çoxsaylı quşdur. Yuvası yerdə kol və ya otun altında olur. Mayda 4-5 bulaşıq-ağ, qonur xallı yumurta qoyur. Bəzi cütlər iyulda , bəzən itirilmiş yumurtalar əvəzinə yenilərini qoyur . [4]
Qamışlıq vələmirquşu - (lat. - E. schoeniclus L ) Azərbaycanda Xəzər yarımnövü yuvalayır. Qış vaxtında isə ona daha 6 yarımnöv qoşulur. Onlardan bəzisi qışlayır, bəzisi isə yalnız uçub keçir. Qamışlıq vələmirquşunun erkəyinin başı və boğazı qara, qanadları və quyruğu qonurdur. Beli kürənimtil- boz, qonur alalıdır. Dişinin və cavanların başı bozumtuldur. Cüt-cüt və sürü ilə gəzir. Növün arealı Avropa və Asiya, qışda isə arealın cənubudur. Azərbaycan hüdudlarında yuvalama dövründə aran rayonlarının su hövzələri yaxınlığındakı qamışlıqlarda məskunlaşır. Respublikada suvarma sisteminin genişlənməsi onun da yayılmasına səbəb olur. Yuvasını yerdə və ya otun, seyrək hallarda kolların üstündə qurur. İldə 2 dəfə - mayda və iyulun əvvəllərində 4-5 bozumtul- çəhrayı, tünd naxışlı yumurta qoyur. Qışlayan populyasiyalar sentyabrın əvvəlindən uçub gəlir. Uçub keçmə zamanı hündür dağlıqlardan başqa hər yerdə rast gəlinir. Aran rayonlarında qışlamada çoxsaylı, dağətəklərində isə adi quşdur. Müxtəlif toxumlar seyrək hallarda giləmeyvə və cücülərlə qidalanır.[5]
Bağ vələmirquşu - (lat. - E.hortulana L. ) Erkəyi başqa vələmirquşlarından sarımtıl boğazı ilə seçilir. Başı və döşü açıq bozdur. Qanadları və quyruğu qonur, quyruğunun yanlarında ağ zolaqlar vardır. Qalan lələklənməsi oxra-qəhvəyimtildir. Dimdiyi qırmızımtıldır. Dişilər və cavanlar erkəkdən bellərindən və çinədanlarındakı uzununa qonur alalarla yaxşı seçilir. Yuvalama dövründə cüt-cüt, sonra isə sürü ilə gəzir. Yerdə yemlənir. Arealı Avropa və Asiyadır. Şərqi Afrikada qışlayır. Azərbaycanda adi yuvalayan, orta dağlıqda isə çoxaylı quşdur. Kolluqlarda, meşə kənarlarında və bağlarda məskunlaşır. Seyrək kollu və ya ağaclı talaları daha çox sevir. Qalan ərazidə uçub keçərkən rast gəlinir. Yuvasını yerdə kolun və ya otun altında qurur. İyunda 4-5 bulaşıq-ağ , qonur xallı yumurta qoyur. Bəzi cütlər mövsüm ərzində iki dəfə yumurta qoyur, aprelin ortalarında uçub gəlir, avqustun sonu və sentyabrda uçub gedir. Cücülər və müxtəlif otların toxumları ilə qidalanır. [6]
Qayalıq vələmirquşu – (lat. - E.buchanani Blyth ) Azərbaycan faunasına E.b.cerrutii Filippi yarımnövü daxil olur. Bədəninin üstü tünd , daha doğrusu ,yanaqları , başının və boynunun üstü boz, beli qonurumtul-boz, qanadları və quyruğu qonurdur. Boğazı , «bığları», qarnı və quyruğunun yanlarındakı zolaqlar ağdır. Döşü və böyürləri solğun-qəhvəyidir. Dimdiyi qırmızımtıldır . Cüt-cüt və xırda sürülərlə gəzir. Yerdə yemlənir. Növün arealı Zaqafqaziyanın cənubundan Qobi Altaylarına qədər Asiyadır. Hindistanda qışlayır. Nadir hallarda Naxçıvan respublikasında Araz vadisində və Talışın dağüstü çöllərində yuvalayır. Dağların quru daşlı yamaclarında yaşayır. Yuvasını yerdə qurur. Mayda 4-5 göyümtül-yaşıl, qonur və boz xallı yumurta qoyur. Cücülərlə qidalanır.[7]
Qarabaş vələmirquşu – (lat. - E.melanocephala Scop. ) Erkəyi başqa vələmirquşlarından başının üstünün və yanlarının qara rəngi ilə seçilir. Qanadları və quyruğu qonur, beli qəhvəyidir. Bədəninin bütün alt tərəfi parlaq sarıdır. Dişilərdə və cavanlarda bədənin üstü sarımtıl- boz, altı isə sarımtıl-bulaşıq-ağdır. Yuvalama dövründə cüt-cüt , qalan vaxtlarda sürü ilə gəzir. Arealı Avropa və Asiyadı . Hindistanda qışlayır. Azərbaycanda hündür dağlıqdan başqa qalan yerlərdə geniş yayılmışdır. Kolluqlarda və seyrək ağaclı açıq yerlərdə məskunlaşır. Apreldə uçub gəlir , sentyabrda köçür. Yuvası xırda kollarda, nadir hallarda yerdə olur. Mayda və İyunda 4-5 göyümtül – ağ , qonur xallı yumurta qoyur. Gec qoyumlar itirilmiş yumurtaları əvəz edir. Toxumlar və cücülərlə qidalanır, cücələrini başlıca olaraq cücələrlə yemləyir. Vələmirquşları düzənliklərdə alp çəmənliklərində əlverişli biotoplarda yaşayırlar. Bu zaman tarla vələmirquşu bəzən ümümiyyətlə kolluqsuz tarla və çəmənlərə üstünlük verir, qamışlıq vələmirquşu çayların və göllərin kənarlarında məskunlaşır, qarabaş isəayrı-ayrı kol və ya ağac olan yerləri sevir. İldə 2 dəfə yumurta qoyurlar.[8]
Azərbaycan heyvanlar aləmi. III cild, Onurğalılar. Bakı «Elm». 2004 - 620 s.
Vələmir quşları (lat. Emberizidae ) - Sərçəkimilər dəstəsinə aid cins
Emberizidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ breaned 'zo, termenet e 1828 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864)[1].
Da-heul labourioù ar skiantour stadunanat Frederick Keith Barker hag e genseurted[2] e voe diblaset, e 2017, an holl c'henadoù a yae d'ober Emberezidae er c'herentiadoù Passerellidae (krouet d'an degouezh-se) ha Thraupidae.
Bremañ, diouzh Doare 8.1 an IOC World Bird List[3], ne chom nemet ur genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Emberizidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ breaned 'zo, termenet e 1828 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864).
Da-heul labourioù ar skiantour stadunanat Frederick Keith Barker hag e genseurted e voe diblaset, e 2017, an holl c'henadoù a yae d'ober Emberezidae er c'herentiadoù Passerellidae (krouet d'an degouezh-se) ha Thraupidae.
Bremañ, diouzh Doare 8.1 an IOC World Bird List, ne chom nemet ur genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Els emberízids són una família d'ocells granívors semblant als passèrids, amb espècies escampades per tota mena d'hàbitats arreu de les contrades catalanes.[1]
Sembla que els emberízids van originar-se a Sud-amèrica i, progressivament, es van estendre a Nord-amèrica primer, i a l'est d'Àsia i a la resta del Vell Món després.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010),aquesta família està formada per 27 gèneres amb 172 espècies:
Els emberízids són una família d'ocells granívors semblant als passèrids, amb espècies escampades per tota mena d'hàbitats arreu de les contrades catalanes.
Strnadovití (Emberizidae) je široce rozšířená a druhově velmi rozmanitá čeleď řádu pěvců čítající více než 308 druhů.
Strnadovití jsou malí zavalití ptáci s často nenápadným opeřením a silným, krátkým, zašpičatělým zobákem. Jejich velikost se pohybuje od sotva 10 cm velkých druhů až po druhy dorůstající až 24 cm. Vyskytují se v široké škále krajin, nejčastěji v lesích, křovinách, močálech a pastvinách. Druhy žijící na východní polokouli mívají většinou alespoň částečně hnědé, pruhované opeření, druhy z polokoule západní však často bývají i viditelně jasnějšího zbarvení. Jejich potrava se skládá zejména ze semen, ale může se v ní objevovat i hmyz, a to převážně během hnízdního období.
Jsou většinou monogamní a staví si dobře skrytá pohárovitá hnízda z trav a jiného rostlinného materiálů. Jejich chování se v mnoha ohledech značně podobá pěnkavovitým, s kterými bylo mnoho druhů v minulosti slučováno.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Emberizidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu strnadovití ve Wikimedia Commons
Galerie strnadovití ve Wikimedia CommonsStrnadovití (Emberizidae) je široce rozšířená a druhově velmi rozmanitá čeleď řádu pěvců čítající více než 308 druhů.
Strnadovití jsou malí zavalití ptáci s často nenápadným opeřením a silným, krátkým, zašpičatělým zobákem. Jejich velikost se pohybuje od sotva 10 cm velkých druhů až po druhy dorůstající až 24 cm. Vyskytují se v široké škále krajin, nejčastěji v lesích, křovinách, močálech a pastvinách. Druhy žijící na východní polokouli mívají většinou alespoň částečně hnědé, pruhované opeření, druhy z polokoule západní však často bývají i viditelně jasnějšího zbarvení. Jejich potrava se skládá zejména ze semen, ale může se v ní objevovat i hmyz, a to převážně během hnízdního období.
Jsou většinou monogamní a staví si dobře skrytá pohárovitá hnízda z trav a jiného rostlinného materiálů. Jejich chování se v mnoha ohledech značně podobá pěnkavovitým, s kterými bylo mnoho druhů v minulosti slučováno.
Værlinger (latin: Emberizidae) er en familie af spurvefugle. De er frøædende og har næb, der minder meget om finkernes. Værlinger er udbredt i alle verdensdele bortset fra Oceanien og Antarktis. Af de omkring 29 slægter i familien findes kun Emberiza repræsenteret i Danmark, da slægterne Calcarius og Plectrophenax med arterne lapværling og snespurv nu regnes til familien sporeværlinger.
Værlingerne stammer sandsynligvis fra Sydamerika, hvorfra de udbredte sig til Nordamerika, inden de krydsede over til det østlige Asien. Herfra fortsatte de med at udbrede sig vestpå, hvilket forklarer den noget mindre udbredelse i Europa og Afrika i forhold til Amerika.
Som det gælder for flere andre spurvefugle, sker der for tiden en del rokeringer af arter mellem familierne. Mange slægter i Syd- og Mellemamerika er egentlig tættere beslægtet med tangarer, og mindst en tangarslægt (Chlorospingus) tilhører muligvis værlingerne.[1]
Værlinger er små fugle, typisk omkring 15 cm lange, har næb, der meget ligner finkernes, og har ni synlige håndsvingfjer. Den største art i familien er brun buskspurv på omkring 24 cm, mens den lidt kortere rustkronet buskspurv med 54 gram vejer mest. Man finder værlingerne i en mængde forskellige landskabsformer som skovområder, buskadser, sumpområder og græsbevoksede strækninger. Arterne uden for Amerika har en brunlig, stribet fjerdragt, mens de i Amerika kan være noget mere farverige. Mange af arterne har meget tydelige hovedtegninger.
Føden består for størsteden af frø, som kan suppleres af insekter, især som føde til ungerne.[2] Deres levevis ligner finkernes en hel del. Langt størstedelen af arterne bygger skålformede reder af græs og andre planter. Værlingerne er monogame.[2]
Familie: Emberizidae
Værlinger (latin: Emberizidae) er en familie af spurvefugle. De er frøædende og har næb, der minder meget om finkernes. Værlinger er udbredt i alle verdensdele bortset fra Oceanien og Antarktis. Af de omkring 29 slægter i familien findes kun Emberiza repræsenteret i Danmark, da slægterne Calcarius og Plectrophenax med arterne lapværling og snespurv nu regnes til familien sporeværlinger.
Værlingerne stammer sandsynligvis fra Sydamerika, hvorfra de udbredte sig til Nordamerika, inden de krydsede over til det østlige Asien. Herfra fortsatte de med at udbrede sig vestpå, hvilket forklarer den noget mindre udbredelse i Europa og Afrika i forhold til Amerika.
Som det gælder for flere andre spurvefugle, sker der for tiden en del rokeringer af arter mellem familierne. Mange slægter i Syd- og Mellemamerika er egentlig tættere beslægtet med tangarer, og mindst en tangarslægt (Chlorospingus) tilhører muligvis værlingerne.
Ammern (Emberizidae; Einzahl: die Ammer) sind eine Familie und eine artenreiche Gattung (Emberiza) von Vögeln, die mit den Finken (Fringillidae) nahe verwandt sind. Es handelt sich um kleine, sowohl Samen und Früchte als auch Insekten verzehrende Singvögel mit einem finkenartigen konischen Schnabel. Es handelt sich überwiegend um Zugvögel, die bevorzugt im offenen Gelände mit Büschen, Bäumen und exponierten Singwarten nisten. Ihre Nester befinden sich meistens am Boden in niedriger Vegetation.
Ammern sind kleine bis mittelgroße Vögel, die eine Länge von zehn bis 24 Zentimeter (Gattung Pipilo) erreichen. Die meisten Arten erreichen eine Körperlänge von 15 Zentimeter. Männchen sind für gewöhnlich etwas größer als die Weibchen. Beide Geschlechter ähneln sich in der meist braunen oder grauen Grundfarbe, allerdings sind die Männchen fast immer kontrastreicher gezeichnet. Insgesamt weisen die Arten dieser Familie einen sehr ähnlichen Körperbau und ähnliche Proportionen auf. Obwohl die Arten entweder überwiegend Boden- oder aber Baumbewohner sind, ist die Größe der Beine und Füße bei allen Arten vergleichbar.[1] Als Samenfresser haben Ammern konische Schnäbel, die spitz zulaufen.
Ammern kommen in der Paläarktis, Afrika und Südasien vor. Generell bevorzugen sie offene Habitate wie Grasland, Wüsten, Buschland, Feuchtgebiete, Waldränder, landwirtschaftlich genutzte Flächen und Stadtränder.
Mindestens 39 Arten kommen in der Paläarktis, Afrika und Südasien vor. 21 Arten sind in Afrika vertreten, davon sind acht allein auf dem afrikanischen Kontinent zu finden. Andere Arten finden sich nur während des Winterhalbjahres auf dem afrikanischen Kontinent ein und brüten hier nicht.[2]
Männliche Ammern singen, um ihr Territorium kenntlich zu machen und um Weibchen anzulocken. Weibchen singen selten. Der Gesang einiger Arten ist nur einfach, andere, z. B. die Goldammer, haben melodischere Gesänge. Gesungen wird von einem hervorragenden Platz des Territoriums, einige Arten singen auch im Flug. Paare kommunizieren untereinander und mit ihren ausgeflogenen Jungen mit einem Signalruf.
Ammern sind Allesfresser, die im Sommer vor allem Insekten und während des Winters Sämereien fressen. Die Nahrung wird vor allem am Boden gesucht.
Die meisten Ammern sind monogam, einige Arten auch polygam. Brutzeit ist die Jahreszeit mit dem größten Angebot von wirbellosen Tieren, um die Jungvögel zu füttern, in den gemäßigten Zonen die Sommermonate, bei tropischen Arten die Regenzeit. Viele Arten brüten mehr als einmal im Jahr. Die meist offenen Nester werden eher in Bodennähe bis in einer Höhe von einem Meter, maximal bis in einer Höhe von sechs Metern gebaut. Die Weibchen legen drei bis fünf Eier. Diese haben eine helle Grundfärbung und sind manchmal gefleckt und gekleckst. Bei den meisten Arten weisen die Eier jedoch Schnörkel, Kritzel und sehr feine Linien auf. Normalerweise brütet allein der weibliche Elternvogel, der während der Brutzeit vom Männchen mit Futter versorgt wird.[3] Die geschlüpften Jungen werden vor allem mit Insekten gefüttert und sind neun bis zwölf Tage nach dem Schlupf flügge.
Ammern gehören zur Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes) und zur Unterordnung der Singvögel (Passeri). In der Vergangenheit wurden sie als Unterfamilie der Finken (Fringillidae), der Tangaren (Thraupidae) oder der Kardinäle (Cardinalidae) geführt. Heute gelten sie als eigenständige Familie. Ihre nächsten Verwandten sind die Tangaren, die Kardinäle, die Waldsänger (Parulidae), der Zuckervogel (Coereba flaveola) und die Stärlinge (Icteridae). Die Neuweltammern (Passerellidae) gehörten längere Zeit zur Familie der Ammern (Emberizidae), sie werden jedoch gegenwärtig aufgrund phylogenetischer Unterschiede als eigenständige Familie aufgefasst. Viele Arten wurden auch in die Familien der Tangaren (Thraupidae) und Kardinäle (Cardinalidae) überführt. Die Schneeammer (Plectrophenax nivalis) und die Spornammer (Calcarius lapponicus) wurden zur neuen Familie der Sporn- und Schneeammern (Calcariidae) gestellt. Damit enthält die Familie nur noch eine einzige Gattung Emberiza.
Die Ammernverwandten entwickelten sich wahrscheinlich in der Neuen Welt, wo sie auch heute noch ihre größte Diversität haben, und breiteten sich über die Beringstraße nach Asien und Europa aus.
Ammern (Emberizidae; Einzahl: die Ammer) sind eine Familie und eine artenreiche Gattung (Emberiza) von Vögeln, die mit den Finken (Fringillidae) nahe verwandt sind. Es handelt sich um kleine, sowohl Samen und Früchte als auch Insekten verzehrende Singvögel mit einem finkenartigen konischen Schnabel. Es handelt sich überwiegend um Zugvögel, die bevorzugt im offenen Gelände mit Büschen, Bäumen und exponierten Singwarten nisten. Ihre Nester befinden sich meistens am Boden in niedriger Vegetation.
Cizit Emberizidae gullet šilljocihcelottiide.
Dehqonchumchuqlar (Emberizidae) — sayroqi chumchukdar oilasi. Tanasining uz. 12,5—20 sm. Tumshugʻi konus simon oʻtkir, baʼzan yoʻgʻonlashgan ustki va ostki kesuvchi qirralari ichiga bukilgan. 82 urugʻi, 317 turi maʼlum. Oʻzbekistan faunasida Emberiza urugʻining 10 ta turi tarqalgan. Amerika orollari ayniqsa turlarga boy. Amerika turlaridan ayrimlari shim.sharqiy Sibirga ham oʻtadi. Ochiq joylarda (toshloq tundralar, togʻlarning quruq yon bagʻirlarida, butalar orasida, baʼzan oʻrmonlarda) yashaydi. Juda yoqimli sayraydi. Yerda uya quradi. 2— 6 tadan tuxum bosadi. Oʻsimlik urugʻi va boshqa qismlari, shuningdek, hasharotlar bilan oziklanadi. Emberiza D. urugʻi turlarining nisbatan uzun, dumida oq dogʻlari boʻladi. Koʻpchilik turlari asosan qushlar uchib oʻtadigan erta bahor va kuz faslida uchrashi sababli D. deb ataladi.
Dehqonchumchuqlar (Emberizidae) — sayroqi chumchukdar oilasi. Tanasining uz. 12,5—20 sm. Tumshugʻi konus simon oʻtkir, baʼzan yoʻgʻonlashgan ustki va ostki kesuvchi qirralari ichiga bukilgan. 82 urugʻi, 317 turi maʼlum. Oʻzbekistan faunasida Emberiza urugʻining 10 ta turi tarqalgan. Amerika orollari ayniqsa turlarga boy. Amerika turlaridan ayrimlari shim.sharqiy Sibirga ham oʻtadi. Ochiq joylarda (toshloq tundralar, togʻlarning quruq yon bagʻirlarida, butalar orasida, baʼzan oʻrmonlarda) yashaydi. Juda yoqimli sayraydi. Yerda uya quradi. 2— 6 tadan tuxum bosadi. Oʻsimlik urugʻi va boshqa qismlari, shuningdek, hasharotlar bilan oziklanadi. Emberiza D. urugʻi turlarining nisbatan uzun, dumida oq dogʻlari boʻladi. Koʻpchilik turlari asosan qushlar uchib oʻtadigan erta bahor va kuz faslida uchrashi sababli D. deb ataladi.
Tekst üüb Öömrang Fialsparger (Emberizidae) san en fögelfamile an like a sparger an finken.
Tu detdiar famile hiart man muar ian skööl: Emberiza mä jodiar slacher:
E. affinis – E. aureola – E. bruniceps – E. buchanani – E. cabanisi – E. caesia – E. calandra – E. capensis – E. chrysophrys – E. cia – E. cineracea – E. cioides – E. cirlus – E. citrinella – E. elegans – E. flaviventris – E. fucata – E. godlewskii – E. hortulana – E. impetuani – E. jankowskii – E. koslowi – E. lathami – E. leucocephalos – E. melanocephala – E. pallasi – E. poliopleura – E. pusilla – E. rustica – E. rutila – E. sahari – E. schoeniclus – E. siemsseni – E. socotrana – E. spodocephala – E. stewarti – E. striolata – E. sulphurata – E. tahapisi – E. townsendi – E. tristrami – E. variabilis – E. vincenti – E. yessoensis
Uun üüs breetjin käänt am jodiar slacher:
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Fialsparger (Emberizidae) san en fögelfamile an like a sparger an finken.
КӀырыкъ лъэпкъыр (лат-бз. Emberizidae) — унэбзу хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъ бзу жьгъейхэщ.
Цы щабэ Ӏув ятетщ. Хъухэмрэ анэхэмрэ я теплъэр зэщхькъым. ЛӀэужьыгъуэ нэхъыбэм илъэсым цы зэщ зэрапхъыжьыр. Лъакъуэ лъэщ кӀэщӀхэщ.
Щопсэу губгъуэхэм, мэз гъэуапӀэхэм, тундрэм. Бгылъэхэм щыпсэухэр къущхьэхъу нэс уащыпэщӀохуэ. ЩӀылъэм, къыр зэгуэкӀыпӀэхэм, чыцэхэм мылъагэу щогъуалъхьэ.
Я Ӏус нэхъыщхьэр къэкӀыгъэщ — жылэ, тхьэпэ къыдэжагъащӀэ, апхуэдэуи — хьэпщхупщ, гъудэбадзэ.
Лъэпкъыгъуэ зэщӀиубыдэхэр:
Овсянковы (Emberizidae) є шыроко росшырена і видово дуже розлична родина ряду співаків рахуюча коло 308 видів.
Овсянковы суть маленькы завалисты пташкы з часто невыразным пірём і міцным, куртым, шпицятым дзёбаком. Їх розміры колышуть од 10 цм у великых видів аж по виды ростучі до 24 цм. Жыють в шырокій шкалї країн, найчастїше в лїсах, крячінах, мочарях і пасовисках. Виды жыючі на выходній півкулї мають векшынов холем часточно буре, смужковане піря, виды із западной півкулї але часто суть і видительно яснїшых фарб. Їх страва ся складать осовлибо з насїня, але можуть ся у ній обявовати і інсекты а то переважно през зиму.
Векшынов суть моноґамны а будують собі добрї скрыты горнятковы гнїзда з травы і далшого рослинового матеріалу.
Овсянковы (Emberizidae) є шыроко росшырена і видово дуже розлична родина ряду співаків рахуюча коло 308 видів.
Овсянковы суть маленькы завалисты пташкы з часто невыразным пірём і міцным, куртым, шпицятым дзёбаком. Їх розміры колышуть од 10 цм у великых видів аж по виды ростучі до 24 цм. Жыють в шырокій шкалї країн, найчастїше в лїсах, крячінах, мочарях і пасовисках. Виды жыючі на выходній півкулї мають векшынов холем часточно буре, смужковане піря, виды із западной півкулї але часто суть і видительно яснїшых фарб. Їх страва ся складать осовлибо з насїня, але можуть ся у ній обявовати і інсекты а то переважно през зиму.
Векшынов суть моноґамны а будують собі добрї скрыты горнятковы гнїзда з травы і далшого рослинового матеріалу.
The buntings are a group of Old World passerine birds forming the genus Emberiza, the only genus in the family Emberizidae. The family contains 45 species. They are seed-eating birds with stubby, conical bills.
The family Emberizidae was formerly much larger and included the species now placed in the Passerellidae (New World sparrows) and Calcariidae (longspurs and snow buntings). Molecular phylogenetic studies found that the large family consisted of distinct clades that were better treated as separate families.[1][2]
The genus Emberiza is now the only genus placed in the family Emberizidae.[3] The genus was introduced by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae.[4] The type species was subsequently designated as the yellowhammer (Emberiza citrinella).[5] The genus name Emberiza is from Old German Embritz, a bunting.[6] The origin of the English "bunting" is unknown.[7]
A 2008 genetic study found that three emberizid species that were placed in their own monotypic genera clustered within the Emberiza. These were the crested bunting (Melophus lathami), the slaty bunting (Latouchiornis siemsseni), and the corn bunting (Miliaria calandra).[8] All three species are now included in the genus Emberiza.[3]
A large DNA-based study of the passerines published in 2019 found that the buntings are most closely related to the longspurs and snow buntings in the family Calcariidae.[9]
Ornithologists Edward Dickinson and Leslie Christidis in the fourth edition of the Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World chose to split up Emberiza and recognise the genera Fringillaria, Melophus, Granativora, Emberiza, and Schoeniclus.[10] Their example has not been followed by the online version of the Handbook of the Birds of the World[11] nor by Frank Gill and David Donsker in the list of world birds that they maintain on behalf of the International Ornithologists' Union.[3] The British Ornithologists' Union has argued that splitting the genus provides little benefit and destabilizes the nomenclature.[12]
Species in the New World genus Passerina include the word "bunting" in their common names, but are now classed in the family Cardinalidae.[13]
The family is divided into four major clades. The species in Clade I are mainly African while those in Clades II to IV are Palearctic:[14]
Emberizidae Clade ICabanis's bunting – Emberiza cabanis
Golden-breasted bunting – Emberiza faviventris
Somali bunting – Emberiza polioplura
Cape bunting – Emberiza capensis
Lark-like bunting – Emberiza impetuani
Socotra bunting – Emberiza socotrana
Gosling's bunting – Emberiza goslingi
Cinnamon-breasted bunting – Emberiza tahapisi
Striolated bunting – Emberiza striolata
House bunting – Emberiza sahari
Clade IIYellow-throated bunting – Emberiza elegans
Slaty bunting – Emberiza siemsseni
Japanese reed bunting – Emberiza yessonsis
Common reed bunting – Emberiza schoenicus
Pallas's bunting – Emberiza pallasi
Yellow-browed bunting – Emberiza chrysophrys
Grey bunting – Emberiza variabilis
Tristram's bunting – Emberiza tristrami
Chestnut bunting – Emberiza rutila
Yellow-breasted bunting – Emberiza aureola
Little bunting – Emberiza pusilla
Rustic bunting – Emberiza rustica
Yellow bunting – Emberiza sulphurata
Black-faced bunting – Emberiza spodocephala
Clade IIICrested bunting – Emberiza lathami
Black-headed bunting – Emberiza melanocephala
Red-headed bunting – Emberiza bruniceps
Clade IVCorn bunting – Emberiza calandra
Chestnut-eared bunting – Emberiza fucata
Tibetan bunting – Emberiza koslowi
Jankowski's bunting – Emberiza jankowskii
Meadow bunting – Emberiza cioides
Rock bunting – Emberiza cia
Godlewski's bunting – Emberiza godlewskii
Cirl bunting – Emberiza cirlus
White-capped bunting – Emberiza stewarti
Pine bunting – Emberiza leucocephalos
Yellowhammer – Emberiza citrinella
Grey-necked bunting – Emberiza buchanani
Cinereous bunting – Emberiza cineracea
Cretzschmar's bunting – Emberiza caesia
Ortolan bunting – Emberiza hortulana
The above cladogram is based on a study published in 2021. The phylogenetic relationships of two African species, the brown-rumped bunting (Emberiza affinis) and Vincent's bunting (Emberiza vincenti), were not determined in the study.[14]
The genus contains 45 species.[3]
Extinct species have been described:[15]
Emberiza pannonica from the upper Miocene of Hungary is also referred to this genus, but was later found to be a member of Muscicapidae.[16]
The buntings are a group of Old World passerine birds forming the genus Emberiza, the only genus in the family Emberizidae. The family contains 45 species. They are seed-eating birds with stubby, conical bills.
Emberizedoj estas granda familio de paseroformaj birdoj, similaj al fringedoj.
Ili estas semomanĝantaj birdoj kun distingaformaj bekoj.
La familio de Emberizedoj probable originiĝis en Sudameriko kaj disvastiĝis unue al Nordameriko antaŭ trapasi al orienta Azio kaj sekvi okcidenten. Tio eksplikas la kompare malabundon de specioj de emberizedoj en Eŭropo kaj Afriko kompare kun Ameriko.
En Nordameriko, plej parto de specioj de tiu familio estas konataj kiel (Amerikaj) paseroj, sed tiuj birdoj ne estas proksime rilataj al la paseroj kiuj estas en la familio de Paseredoj. Tiu familio inkludas ankaŭ la nordamerikajn birdojn konatajn kiel Junkuloj kaj Pipiloj.
Kiel ĉe aliaj familioj de paserinaj familioj la taksonomia traktado de la membroj de tiu familio estas nuntempe ankoraŭ pristudata. Multaj genroj de Suda kaj Centra Ameriko estas fakte pli proksime rilataj al kelkaj diferencaj kladoj de Traŭpedoj,[1][2][3] kaj almenaŭ unu genro de Traŭpedoj (nome Chlorospingus) povus aparteni ĉi tien en la Emberizedoj.[4]
Emberizedoj estas malgrandaj birdoj, tipe ĉirkaŭ 15 cm longaj, kun fringecaj bekoj kaj naŭ unuarangaj flugilplumoj. La familio gamas laŭ grnado el la semomanĝantaj Sporophila, kies plej malgranda specio estas ĉirkaŭ 10 cm kaj pezas 9-10 g, al la Aberta pipilo, 24 cm longa, kaj al la mallongvosta, sed pli fortika Bruna pipilo, 54 g peza. Ili loĝas en vario de habitatoj, inklude arbarojn, arbustarojn, marĉojn kaj herbejojn. La malnovmondaj specioj tendencas havi brunajn, striecajn plumarojn, kvankam kelkaj novmondaj specioj povas esti tre brilkoloraj. Multaj specioj havas distingajn kapobildojn. Ties dieto konsistas ĉefe el semoj, sed tio povas esti suplementata per insektoj, ĉefe dum idomanĝigado.[5]
La kutimaro de Emberizedoj estas simila al tiu de fringoj, kun kiuj ili estis foje grupigitaj. Malnovaj fontoj povas lokigi kelkajn emberizedojn ĉe Fringedoj, kaj la komuna nomo de kelkaj emberizedoj ankoraŭ mencias ilin kiel fringoj. Kun kelkaj esceptoj, emberizedoj konstruas tasformajn nestojn el herboj kaj aliaj plantofibroj, kaj ili estas monogamaj.[5]
La rilatoj de tiuj birdoj kun aliaj grupoj ene de la granda stirpo de oscinoj de naŭ unuarangaj estas ankoraŭ ege nesolvata. La rilatoj ene de la Emberizedoj kiel difinitaj sube estas necertaj kun eblo ke ĉiu el la tri ĉefaj grupoj povus ne esti tiom proksime rilataj.
La rezulto de ĵusa biokemia studo[6] sugestas, ke Melophus, Latoucheornis, kaj Miliaria povus esti rilataj al diversaj membroj de Emberiza kaj eble devus esti enmetitaj ene de tiu genro.
Chlorospingus ŝajne apartenas ĉi tie ankaŭ.
Jene estas grupo de ŝajne tre proksime rilataj neotropisaj paseroj, konataj kiel arbusto-fringoj:
Emberizedoj estas granda familio de paseroformaj birdoj, similaj al fringedoj.
Ili estas semomanĝantaj birdoj kun distingaformaj bekoj.
La familio de Emberizedoj probable originiĝis en Sudameriko kaj disvastiĝis unue al Nordameriko antaŭ trapasi al orienta Azio kaj sekvi okcidenten. Tio eksplikas la kompare malabundon de specioj de emberizedoj en Eŭropo kaj Afriko kompare kun Ameriko.
En Nordameriko, plej parto de specioj de tiu familio estas konataj kiel (Amerikaj) paseroj, sed tiuj birdoj ne estas proksime rilataj al la paseroj kiuj estas en la familio de Paseredoj. Tiu familio inkludas ankaŭ la nordamerikajn birdojn konatajn kiel Junkuloj kaj Pipiloj.
Kiel ĉe aliaj familioj de paserinaj familioj la taksonomia traktado de la membroj de tiu familio estas nuntempe ankoraŭ pristudata. Multaj genroj de Suda kaj Centra Ameriko estas fakte pli proksime rilataj al kelkaj diferencaj kladoj de Traŭpedoj, kaj almenaŭ unu genro de Traŭpedoj (nome Chlorospingus) povus aparteni ĉi tien en la Emberizedoj.
Los emberízidos (Emberizidae) es un clado de aves paseriformes que se distribuyen a lo largo de América y en menor medida en Asia, África y Europa.
Está en un proceso de profunda revisión.[1][2][3][4] Numerosos géneros antes situados en esta familia han sido transferidos a la familia Thraupidae de acuerdo con la Propuesta N° 512 al South American Classification Committee (SACC).[5]
De acuerdo con las clasificaciones del Congreso Ornitológico Internacional (IOC) (Versión 4.3, 2014)[6] y Clements Checklist 6.9[7] la presente familia agrupaba a los siguientes géneros, con algunas diferencias que serán comentadas en nota:
Del presente para Thraupidae de acuerdo con la Propuesta N° 512 al South American Classification Committee (SACC):[5]
Los emberízidos (Emberizidae) es un clado de aves paseriformes que se distribuyen a lo largo de América y en menor medida en Asia, África y Europa.
Tsiitsitajalased (Emberizidae) on lindude sugukond värvuliste seltsis.
Sugukonda kuulub 27 perekonda kokku ligikaudu 200 liigiga.
Emberizidae edo berdantzak hegazti familia zabal bat da, Passeriformes ordenaren barruan sailkatua. Haragijaleak dira berdantza mota gehienak. Mundu osoan bizi dira, Indian, Madagaskarren eta Australian ezik; Euskal Herrian udazken aldean ikusten dira batez ere. Mota ugari hartzen ditu genero honek: mendi-berdantza (Emberiza cia), berdantza miarritz (Emberiza hortulana), zingira-berdantza (Emberiza shoeniclus)... [1]
Arremon
Arremonops
Melozone
Pipilo
Aimophila
Oriturus
Torreornis
Spizella
Pooecetes
Chondestes
Amphispiza
Calamospiza
Passerculus
Arremon
Ammodramus
Passerella
Xenospiza
Melospiza
Zonotrichia
Junco
Saltator
Paroaria
Pheucticus
Arremon
Atlapetes
Gubernatrix
Melanodera
Cyanocompsa
Cyanoloxia
Amaurospiza
Volantinia
Sporophila
Tiaris
Oryzoborus
Catamenia
Diuca
Sicalis
Idiopsar
Phrygilus
Haplospiza
Lophospingus
Coryphospingus
Poospiza
Embernagra
Geospiza
Emberiza
Miliaria
Emberizidae edo berdantzak hegazti familia zabal bat da, Passeriformes ordenaren barruan sailkatua. Haragijaleak dira berdantza mota gehienak. Mundu osoan bizi dira, Indian, Madagaskarren eta Australian ezik; Euskal Herrian udazken aldean ikusten dira batez ere. Mota ugari hartzen ditu genero honek: mendi-berdantza (Emberiza cia), berdantza miarritz (Emberiza hortulana), zingira-berdantza (Emberiza shoeniclus)...
Sirkut (Emberizidae) on heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Aasiasta, Euroopasta ja Afrikasta. Sirkut ovat siemensyöjiä, josta jo niiden nokan muotokin kertoo.
Sirkkuihin kuuluu 5 sukua ja 41 lajia[1]. Aikaisemmin sirkkuihin luettiin huomattavasti enemmän lajeja, jotka on sittemmin jaettu pulmusten, sirkkulien, tangaroiden ja kardinaalien heimoihin[2].
Sirkut (Emberizidae) on heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Aasiasta, Euroopasta ja Afrikasta. Sirkut ovat siemensyöjiä, josta jo niiden nokan muotokin kertoo.
Sirkkuihin kuuluu 5 sukua ja 41 lajia. Aikaisemmin sirkkuihin luettiin huomattavasti enemmän lajeja, jotka on sittemmin jaettu pulmusten, sirkkulien, tangaroiden ja kardinaalien heimoihin.
Les Emberizidae (ou emberizidés en français) sont une famille de passereaux constituée d'un genre de 44 espèces, depuis la création d'une nouvelle famille, les Passerellidae, qui regroupe tous les anciens genres, à l'exception des Emberiza et des genres Porphyrospiza et Gubernatrix, rattachés à la famille des Thraupidae.
D'après la classification de référence (8.1, 2018) du Congrès ornithologique international (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Emberizidae (ou emberizidés en français) sont une famille de passereaux constituée d'un genre de 44 espèces, depuis la création d'une nouvelle famille, les Passerellidae, qui regroupe tous les anciens genres, à l'exception des Emberiza et des genres Porphyrospiza et Gubernatrix, rattachés à la famille des Thraupidae.
Is éan í an ghealóg. Is ball den fhine na Emberizidae í. Tá na gealóga le fáil san Eoraip, san Áise agus san Afraic. Tá 26 géineas agus 163 speiceas ann.
Is éan í an ghealóg. Is ball den fhine na Emberizidae í. Tá na gealóga le fáil san Eoraip, san Áise agus san Afraic. Tá 26 géineas agus 163 speiceas ann.
A dos emberícidos[1] (Emberizidae) é unha familia de aves da orde das paseriformes presente en todos os continentes excepto en Oceanía e na Antártida.
O grupo ten maior biodiversidade nas Américas, e os seus membros reciben o nome de escribentes[2], escribidoras[2] ou escribentas (e en Noreamérica, ás veces, pardais (sparrows) do Novo Mundo, aínda que constitúa un clado distinto da familia dos pardais, os paséridos).
Comprende uns 30 xéneros e 179 especies, cuxa clasificación aínda se encontra en debate e, ás veces, agrúpanse cos frinxilídos.
O grupo ocupa unha enorme diversidade de hábitats terrestres, en climas temperados, tropicais e subtropicais e nas rexións polares, que inclúen zonas áridas, desérticas, agrícolas, de bosque, de tundra e pantanosas.
Os emberícidos son aves de pequeno a mediano tamaño, de entre 10 e 25 cm de lonxitude. Os machos son un pouco maiores que as femias e, nas especies onde o dimorfismo sexual está presente, teñen cores máis brillantes. O bico é curto e cónico, adaptado a unha alimentación a base de sementes e insectos (estes últimos, especialmente nos individuos novos). A maior parte das especies non beben auga.[3]
A época de reprodución ocorre no verán ou, nas zonas tropicais, na época das chuvias. A maioría das especies forman parellas monogámicas, aínda que hai excepcións.[4] O niño constrúeno no solo ou en árbores, con anacos de pólas e follas, e nunca é reaproveitado. As femias poñen entre 3 e 5 ovos de cor branca ou azulada, que incuban soas ao longo dun período de 11 a 14 días. Os polos son bastante precoces e fanse independentes en menos dun mes, atinxindo a madurez sexual ao fin do primeiro ano de vida.
Os embericídos son aves diúrnas e bastante territoriais na época da reprodución. Algunhas especies, especialmente as que viven en elevadas latitudes, son migratorias. Dentro do grupo só os machos emiten vocalizacións.
A IUCN non lista ningunha especie do grupo en perigo de extinción pero as poboacións de emberícidos están declinando a escala mundial, debido á perda de hábitats e á deforestación.
Pénsase que os emberícidos evolucionaron en América, migrando despois para Asia e Europa vía estreito de Bering.
A clasificación dos emberícidos está nun proceso de profunda revisión.[5][6][7][8]
Os xéneros que tradicionalmente se inclúen nesta gran familia son:
En Galicia están presentes as seguites especies:[9][10]
Emberizidae Especie
Especie de interese especial. Sedentaria. Emberiza cirlus
Especie de interese especial. Sedentaria. Emberiza cia 
Especie de interese especial. Sedentaria. Emberiza hortulana
Especie de interese especial. Sedentaria. Presenza rara. Emberiza schoeniclus
,_Gatchina,_Russia.jpg)
Especie de interese especial. Sedentaria. Presenza escasa. Miliaria calandra
Especie de interese especial. Sedentaria. Ademais das consignadas no cadro anterior, hai citas doutras dúas especies, ambas as dúas de distribución moi setentrional: a escribenta das neves, ou nival, Plectrophenas nivalis (Linné), que, aínda que escasa, pode considerarse como visitante habitual nas costas galegas, especialmente en invernos moi fríos, e a Calcarius lapponicus (Linné), que foi observada accidentalmente na costa de Bares.[14]
A dos emberícidos (Emberizidae) é unha familia de aves da orde das paseriformes presente en todos os continentes excepto en Oceanía e na Antártida.
O grupo ten maior biodiversidade nas Américas, e os seus membros reciben o nome de escribentes, escribidoras ou escribentas (e en Noreamérica, ás veces, pardais (sparrows) do Novo Mundo, aínda que constitúa un clado distinto da familia dos pardais, os paséridos).
Comprende uns 30 xéneros e 179 especies, cuxa clasificación aínda se encontra en debate e, ás veces, agrúpanse cos frinxilídos.
O grupo ocupa unha enorme diversidade de hábitats terrestres, en climas temperados, tropicais e subtropicais e nas rexións polares, que inclúen zonas áridas, desérticas, agrícolas, de bosque, de tundra e pantanosas.
Strnadice (lat. Emberizidae) je porodica ptica podreda Passerida, reda Passeriformes (vrapčarki).
Obuhvaća rodove: Acanthidops, Aimophila, Amaurospiza, Ammodramus, Amphispiza, Arremon, Arremonops, Atlapetes, Buarremon, Calamospiza, Calcarius, Camarhynchus, Catamenia, Certhidea, Charitospiza, Chondestes, Coryphaspiza, Coryphospingus, Diuca, Dolospingus, Donacospiza, Emberiza, Emberizoides, Embernagra, Euneornis, Geospiza, Gubernatrix, Haplospiza, Idiopsar, Incaspiza, Junco, Latoucheornis, Lophospingus, Loxigilla, Loxipasser, Lysurus, Melanodera, Melanospiza, Melophus, Melopyrrha, Melospiza, Melozone, Myospiza, Nesospiza, Oreothraupis, Oriturus, Oryzoborus, Paroaria, Passerculus, Passerella, Pezopetes, Phrygilus, Piezorhina, Pinaroloxias, Pipilo, Plectrophenax, Pooecetes, Poospiza, Porphyrospiza, Pselliophorus, Rhodospingus, Rowettia, Saltatricula, Sicalis, Spizella, Sporophila, Tiaris, Torreornis, Urothraupis, Volatinia, Xenospingus, Xenospiza, Zonotrichia [1].
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: strnadice
Wikivrste imaju podatke o: strnadicama Strnadice (lat. Emberizidae) je porodica ptica podreda Passerida, reda Passeriformes (vrapčarki).
Gli Emberizidi (Emberizidae Vigors, 1831) sono una famiglia di uccelli appartenenti all'ordine dei Passeriformi.[1]
Sino al recente passato gli emberizidi erano considerati una sottofamiglia della famiglia Fringillidae (Emberizinae) all'interno della quale venivano riconosciute 5 tribù: Cardinalini, Emberizini, Icterini, Parulini e Thraupini.[2]
Una rivalutazione filogenetica del 2008 [3] ha evidenziato il carattere largamente polifiletico di tale raggruppamento, portando ad un suo significativo ridimensionamento: Cardinalini, Icterini, Parulini e Thraupini sono stati elevati al rango di famiglie a sé stanti (rispettivamente Cardinalidae, Icteridae, Parulidae e Thraupidae) mentre i generi Calcarius e Plectrophenax, tradizionalmente considerati affini a Emberiza, sono stati segregati nella famiglia Calcariidae.
Più recentemente i confini della famiglia sono stati drasticamente ridisegnati sulla base delle risultanze di studi filogenetici[4][5]. L'intero gruppo dei passeri del Nuovo Mondo, vale a dire la quasi totalità dei generi della famiglia, con l'eccezione di Emberiza, viene spostato in una famiglia a sé stante, Passerellidae.[6]
Il Congresso Ornitologico Internazionale (2018), accogliendo queste risultanze, attribuisce alla famiglia Emberizidae il solo genere Emberiza, con le seguenti 44 specie:[1]
In Italia è possibile osservare le seguenti specie:[7]
Gli Emberizidi (Emberizidae Vigors, 1831) sono una famiglia di uccelli appartenenti all'ordine dei Passeriformi.
Startiniai (Emberizidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli, 15-60 g sveriantys paukščiai, turintys vidutinio dydžio, iš šonų suplotą snapą. Tarp sučiaupto snapo antsnapio ir posnapio yra plyšys. Sparnai gana įvairios formos ir ilgio. Gana dažnas lytinis dimorfizmas.
Gyvena atviruose biotopuose: stepėse, miškastepėje, tundroje, pamiškėse, kirtimuose. Klajokliai arba traukiantys paukščiai. Lizdą dažniausiai suka ant žemės, rečiau krūmuose. Deda 4-6 išmargintus kiaušinius. Peri 11-13 dienų. Minta daugiausia sėklomis, kartais vabzdžiais.
Žinoma apie 200 rūšių, paplitusių visame Žemės rutulyje. Lietuvoje aptinkamos 9 rūšys:
ir daug kitų. Vikiteka
Startiniai (Emberizidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli, 15-60 g sveriantys paukščiai, turintys vidutinio dydžio, iš šonų suplotą snapą. Tarp sučiaupto snapo antsnapio ir posnapio yra plyšys. Sparnai gana įvairios formos ir ilgio. Gana dažnas lytinis dimorfizmas.
Gyvena atviruose biotopuose: stepėse, miškastepėje, tundroje, pamiškėse, kirtimuose. Klajokliai arba traukiantys paukščiai. Lizdą dažniausiai suka ant žemės, rečiau krūmuose. Deda 4-6 išmargintus kiaušinius. Peri 11-13 dienų. Minta daugiausia sėklomis, kartais vabzdžiais.
Žinoma apie 200 rūšių, paplitusių visame Žemės rutulyje. Lietuvoje aptinkamos 9 rūšys:
Pilkoji starta (Miliaria calandra) Geltonoji starta (Emberiza citrinella) Nendrinė starta (Emberiza schoeniclus) Sodinė starta (Emberiza hortulana) Vakarinė starta (Emberiza cirlus) Šiaurinė starta (Emberiza rustica) Mažoji starta (Emberiza pusilla) Pentinuotoji starta (Calcarius lapponicus) Sniegstartė (Plectrophenax nivalis)Gorzen (Emberizidae) zijn een familie van de zangvogels. Het zijn zaadeters met een speciaal gevormde snavel. De gorzen maken deel uit van de superfamilie Passeroidea.De familie telt maar één geslacht:.[1]
Dit geslacht telt meer dan 40 soorten
Gorzen kunnen vaak aan hun opmerkelijke koptekening onderscheiden worden. Althans dat geldt voor het mannetje, de vrouwtjes hebben vaak minder kenmerken waaraan zij gemakkelijk herkend kunnen worden. Hun verenkleed is zeer gevarieerd, maar bij de meeste soorten nogal onopvallend gekleurd. De staart is vrij lang en soms gevorkt. De vleugels zijn lang en meestal spits. Ze hebben korte, kegelvormige snavels, die uitermate geschikt zijn om zaden mee te pellen. De lichaamslengte varieert van 10 tot 20 cm.
De leefwijze van de gorzen is in vele opzichten vergelijkbaar met die van de vinken (Fringillidae) en zij werden daar soms ook wel onder gerekend. Sommige gorzensoorten hebben dan ook een naam die het element vink bevat.
Hun komvormige nesten zijn vaak overdekt en zijn meestal laag in een struik of boom of op de grond gebouwd. Het legsel bestaat uit 2 tot 7 eieren met een rode, bruine of zwarte tekening op een lichte ondergrond.
Deze familie komt alleen in Eurazië en Afrika voor. De meeste soorten leven in open landschappen, maar de biotoopvoorkeuren lopen toch sterk uiteen. De meeste soorten zijn trekvogels. In de Lage Landen zijn de geelgors (Emberiza citrinella) en de rietgors (E. schoeniclus) de meest algemene soorten gorzen.
Gorzen (Emberizidae) zijn een familie van de zangvogels. Het zijn zaadeters met een speciaal gevormde snavel. De gorzen maken deel uit van de superfamilie Passeroidea.De familie telt maar één geslacht:.
EmberizaDit geslacht telt meer dan 40 soorten
Amerikasporvfamilien, Passerellidae, er ein familie av sporvefuglar som samlar kjerrsporvar, junkoar, toviar, tanagarsporvar og andre fuglar med sporveliknande utsjånad i «den nye verda» .
Over lang tid var desse artane lista i busksporvfamilien, Emberizidae, men dei blir no rekna som ein uavhengig familie på grunnlag av fylogenetiske skilnader. Men dei taksonomiske tilhøva innanfor familien er langt frå klåre, det er illustrert av usemje om talet på artar. Etter eBird/Clements Checklist v2017[1] består familien av 28 biologiske slekter med 130 artar. HBW Alive, derimot legg til 15 artar og listar tilsaman 145 artar.
Amerikasporvar er vanlege over heile Amerika inkludert Karibia. Rustkragesporv er eit døme på ein art som er svært vanleg og synleg nær menneske i store delar av Latin-Amerika.
Amerikasporvane er små fuglar, typisk rundt 15 cm i lengd, med finkeliknande, kjegleforma nebb og ni synlege handsvingfjører (primærfjører). Somme slekter i familien har artar med utsjånad som busksporvar i Europa med fjørdrakter i brunt og grått og med streka overside. Døme på slike slekter er Peucaea i Mexico, samt Ammodramus og Spizella i Nord-Amerika. Men andre slekter, særleg i den neotropiske regionen, har ustreka fjørdrakter i fleire andre farger. Kjerrsporvane i slektene Atlapetes og Arremon er representantar for fuglar utan streka fjørdrakter. På sørlege breiddegrader, der dei lever i tett underskog, er artane mindre stipla. Dei har større olivenfarga, raudaktige, svarte og gråare område. Vengene er avrunda. Halen er kort til middels lang, kroppen kompakt og det koniske nebbet er vanlegvis kort. Hovudet er middels til stort, halsen kort til middels lang. Beina er sentrerte med middels lange føter. Kjønna ser generelt like ut.
Melozone-artane har dei største sporvane i familien, med opptil 24 cm for den største, kaliforniatovi. Ein av dei minste artane er spisshalesporv i austlegaste USA på 11,5 til 13 cm.
Amerikasporvar lever i ulike habitat, inkludert myr, tundra, tropisk lågland og fjell, våtmarker, grasletter, krattskog og savannar. Dei fleste er standfuglar eller flyttar seg lite, men dei nordlegaste populasjonane i Nord-Amerika trekker typisk til Mexico eller sørlege USA. Dei sørlegaste populasjonane av rustkragesporv trekker nordover i den australske vinteren.
Dietten til amerikasporvar i dei tempererte sonene er ei rekkje virvellause dyr, frukt og frø. Sistnemnde dominerer matinntaket spesielt utanfor hekkesesongen. Tilhøvet mellom plante- og animalsk føde varierer frå art til art. Det finst lite data om preferansane til dei tropiske artane, men dei skil seg neppe mykje frå artar i tempererte område.
Akkurat som for fleire andre familiar i Passeriformes, er klassifiseringa i amerikasporvfamilien i endring. Mange slekter i Sør-Amerika og Sentral-Amerika viser seg å vere tettare knyttet til ulike «klader» tanagarar, [2][3][4] og slekta Chlorospingus, tidlegare i tanagarfamilien er no flytta inn her i amerikasporvfamilien. Ei kjelde frå 1978 [5] inkluderer artar i amerikasporvfamilien som i dag er skilt ut som tanagarar og kardinalar. Den gong var talet på artar rekna å vere mellom 500 og 600, i dag er det ca. 130 artar i amerikasporvfamilien etter at slekta Emberiza i Eurasia og Afrika vart splitta ut. Andre nære slektningar er familiane parulaer, Parulidae og trupialar, Icteridae. [6]
Amerikasporvfamilien i rekkjefølgje etter eBird/Clements Checklist v2017[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[7]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Amerikasporvfamilien Amerikasporvfamilien, Passerellidae, er ein familie av sporvefuglar som samlar kjerrsporvar, junkoar, toviar, tanagarsporvar og andre fuglar med sporveliknande utsjånad i «den nye verda» .
Over lang tid var desse artane lista i busksporvfamilien, Emberizidae, men dei blir no rekna som ein uavhengig familie på grunnlag av fylogenetiske skilnader. Men dei taksonomiske tilhøva innanfor familien er langt frå klåre, det er illustrert av usemje om talet på artar. Etter eBird/Clements Checklist v2017 består familien av 28 biologiske slekter med 130 artar. HBW Alive, derimot legg til 15 artar og listar tilsaman 145 artar.
Amerikasporvar er vanlege over heile Amerika inkludert Karibia. Rustkragesporv er eit døme på ein art som er svært vanleg og synleg nær menneske i store delar av Latin-Amerika.
Buskspurver eller buskspurvfamilien (Emberizidae) er en familie av spurvefugler som består av 44 arter (144 taxa) i kun én slekt, alle tilhørende i den gamle verden. Tidligere omfattet familien mange flere arter, men de fleste er nå skilt ut i egne familier.[1] Av artene som inngår i dag er ifølge IUCNs rødliste to arter sterkt truet av utryddelse, tre arter sårbare, og tre arter nær truet.[1]
I en tid ble buskspurvene regnet som en av underfamiliene i en utvidet finkefamilie (Fringillidae), som omfattet mange ulike spurvefugler med bare ni synlige håndsvingfjær. Inntil ganske nylig regnet man med de to familiene Calcariidae og Passerellidae til buskspurvfamilien, og enda tidligere også Cardinalidae og Thraupidae. Disse er imidlertid skilt ut som selvstendige familier og inngår ikke, ifølge HBW Alive og i henhold til Rising & Bonan (2017), lenger i buskspurvfamilien, fordi familien da var parafyletisk.[1]
Familien blir av og til splittet opp i mer enn én slekt, som slektene Fringillaria, Melophus, Granativora, Miliaria, Latoucheornis, Schoeniclus, Cristemberiza og Ocyris, men fylogenetiske studier[2][3] viser at Melophus og Latoucheornis (begge med kun én art hver) og trolig de andre hører til kladen av «sanne» Emberiza, slik at slektsforholdet mellom artene tydeligere indikeres ved bruk av underarter. Sånn unngår man dessuten å destabilisere en allerede etablert nomenklatur.[4]
Da Carl von Linné i 1758 beskrev typearten, som er gulspurv (Emberiza citrinella), ble den oppkalt etter en gammel sveitsisk og tysk benevnelse på denne fuglen, embritz, og den sitrongule fargen på artens fjærdrakt. Familienavnet (Emberizidae) følger av denne beskrivelsen, på samme måte som slektsnavnet Emberiza. Opprinnelsen til beskrivelsen embritz stammer trolig fra det gammelhøytyske uttrykket ammer.[5] Det har gitt seg utslag i at arten på tysk benevnes som goldammer (altså et navn sammensatt av fargen gul og den eldgamle gammelhøytyske beskrivelsen ammer).
Buskspurver er småvokste (8–24 cm) frøetere med kjegleformet nebb og ni håndsvingfjær.[1] Artene er utbredt i den gamle verden, men er ikke representert i Australasia og ekstrem ørken.[1] Selv om artene trives i mange typer habitat, er de mest vanlig i skog, buskmark og grasland.[1] Leveviset ligner på finkenes, men buskspurvene er ikke like sterkt knyttet til skog. Artene tilbringer mye tid nært eller på bakken. Kornspurven lever for eksempel i åpent jordbrukslandskap.[1] Reiret plasseres på marka eller i lave busker.
Arter som hekker på høye breddegrader er stort sett trekkfugler, mens de som hekker på lave breddegrader stort sett er standfugler. Det finnes noen unntak. Enkelte arter kan dessuten være begge deler, som for eksempel gulspurven (E. citrinella). Den er trekkfugl på høye breddegrader og standfugl på lave breddegrader.[1]
De åtte artene som i en eller annen grad er truet av utryddelse, er ifølge HBW Alive og BirdLife International og i henhold til Rising & Bonan (2017) som følger.[1]
Buskspurver eller buskspurvfamilien (Emberizidae) er en familie av spurvefugler som består av 44 arter (144 taxa) i kun én slekt, alle tilhørende i den gamle verden. Tidligere omfattet familien mange flere arter, men de fleste er nå skilt ut i egne familier. Av artene som inngår i dag er ifølge IUCNs rødliste to arter sterkt truet av utryddelse, tre arter sårbare, og tre arter nær truet.
Multimedia w Wikimedia Commons Trznadle[2], trznadlowate (Emberizidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passriformes), obejmuje kilkadziesiąt gatunków. Są to małe lub średnie ptaki, odżywiające się przeważnie owadami bądź ziarnami. Większość gatunków zamieszkuje Eurazję i Afrykę[3].
Klasyfikacja ptaków zaliczanych do tej rodziny ulegała wielu zmianom. Uważane były za podrodzinę Emberizinae w rodzinie łuszczakowatych. Później podniesiono je do rangi rodziny Emberizidae, przy czym zaliczano do niej kilka podrodzin (kardynały, tanagry, pluszogłówki i tersyny[4]), które ostatnio są wyodrębniane jako samodzielne rodziny. W takim ujęciu rodzinę trznadli tworzą następujące rodzaje[2]:
Trznadle, trznadlowate (Emberizidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passriformes), obejmuje kilkadziesiąt gatunków. Są to małe lub średnie ptaki, odżywiające się przeważnie owadami bądź ziarnami. Większość gatunków zamieszkuje Eurazję i Afrykę.
Emberizídeos (Emberizidae)[1] é uma família de aves da ordem Passeriformes, presente em todos os continentes excepto na Oceania e Antártida. O grupo tem maior biodiversidade nas Américas e recebe o nome popular de escrevedeiras e, por vezes, pardais do Novo Mundo, embora constitua um clado distinto da família Passeridae. Há cerca de 29 géneros e 179 espécies de emberizídeos, cuja classificação ainda se encontra em debate; são por vezes agrupados com os fringilídeos. O grupo ocupa uma enorme diversidade de habitats terrestres, em climas temperados, tropicais e sub-tropicais e regiões polares, que incluem zonas áridas, desérticas, agrícolas, de floresta, tundra e pântanos. De entre os emberizídeos brasileiros contam-se os tico-ticos, os caboclinhos e os papa-capins.
Os emberizídeos são aves de pequeno a médio porte, com cerca de 10 a 25 cm de comprimento. Os machos são um pouco maiores que as fêmeas e, nas espécies onde o dimorfismo sexual está presente, têm cores mais brilhantes. O bico é curto e cónico, adaptado a uma alimentação à base de sementes e insectos. A maior parte das espécies não bebe água.
A época de reprodução ocorre no Verão ou na altura das chuvas. A maioria das espécies forma casais monogâmicos mas há excepções. O ninho é construído no solo ou em árvores, com gravetos e folhas e nunca é reaproveitado. As fêmeas põem entre 3 a 5 ovos de cor branca ou azulada, que incubam sozinhas ao longo de um período de 11 a 14 dias. Os juvenis são bastante precoces e tornam-se independentes em menos de um mês, atingindo a maturidade sexual ao fim do primeiro ano.
Os emberizínios são aves diurnas e bastante territoriais na época de reprodução. Algumas espécies, nomeadamente as que vivem a elevada latitude são migratórias. Dentro do grupo apenas os machos emitem vocalizações.
O IUCN não lista nenhuma espécie do grupo em perigo de extinção, mas as populações de embezerínios estão em declínio à escala mundial, devido a perda de habitats e desflorestação.
Pensa-se que os emberizínios tenham evoluído nas Américas tendo migrado para a Ásia e Europa via Estreito de Bering.
Emberizídeos (Emberizidae) é uma família de aves da ordem Passeriformes, presente em todos os continentes excepto na Oceania e Antártida. O grupo tem maior biodiversidade nas Américas e recebe o nome popular de escrevedeiras e, por vezes, pardais do Novo Mundo, embora constitua um clado distinto da família Passeridae. Há cerca de 29 géneros e 179 espécies de emberizídeos, cuja classificação ainda se encontra em debate; são por vezes agrupados com os fringilídeos. O grupo ocupa uma enorme diversidade de habitats terrestres, em climas temperados, tropicais e sub-tropicais e regiões polares, que incluem zonas áridas, desérticas, agrícolas, de floresta, tundra e pântanos. De entre os emberizídeos brasileiros contam-se os tico-ticos, os caboclinhos e os papa-capins.
Os emberizídeos são aves de pequeno a médio porte, com cerca de 10 a 25 cm de comprimento. Os machos são um pouco maiores que as fêmeas e, nas espécies onde o dimorfismo sexual está presente, têm cores mais brilhantes. O bico é curto e cónico, adaptado a uma alimentação à base de sementes e insectos. A maior parte das espécies não bebe água.
A época de reprodução ocorre no Verão ou na altura das chuvas. A maioria das espécies forma casais monogâmicos mas há excepções. O ninho é construído no solo ou em árvores, com gravetos e folhas e nunca é reaproveitado. As fêmeas põem entre 3 a 5 ovos de cor branca ou azulada, que incubam sozinhas ao longo de um período de 11 a 14 dias. Os juvenis são bastante precoces e tornam-se independentes em menos de um mês, atingindo a maturidade sexual ao fim do primeiro ano.
Os emberizínios são aves diurnas e bastante territoriais na época de reprodução. Algumas espécies, nomeadamente as que vivem a elevada latitude são migratórias. Dentro do grupo apenas os machos emitem vocalizações.
O IUCN não lista nenhuma espécie do grupo em perigo de extinção, mas as populações de embezerínios estão em declínio à escala mundial, devido a perda de habitats e desflorestação.
Pensa-se que os emberizínios tenham evoluído nas Américas tendo migrado para a Ásia e Europa via Estreito de Bering.
Emberizidele (Emberizidae) sau presurile sunt o familie de păsări din ordinul paseriformelor (Passeriformes), răspândite pe aproape toată suprafața Pământului, de mărime mică sau de mijlocie, cu cioc conic, scurt, ascuțit și dur, care se hrănesc cu semințe, fructe mici și insecte.
În România se întâlnesc 8 specii.
Sunt păsări mici sau de mărime mijlocie, cu o lungime de 10–24 cm și o greutate de 8–75 g. Ciocul este conic, scurt, ascuțit și dur, cu mici vibrize la bază. Mandibula superioară este nedințată, de obicei puțin mai lungă ca cea inferioară. Coada este scurtă sau de mărime mijlocie.
Penajul este, de regulă, modest colorat (brun, măsliniu sau cenușiu), dar unele specii sunt multicolore. La multe specii sexele au aceiași culoare a penajului, dar la alte specii masculii și femelele au penajul diferit colorat. Masculii sunt, în general, ceva mai mari decât femelele.
Sunt răspândite pe aproape toată suprafața Pământului. Lipsesc în Oceania (inclusiv în Australia, dar au fost introduse în Noua Zeelandă), regiunile extreme ale Asiei de Sud-Est, ținuturile antarctice și în Madagascar.
Se întâlnesc în pajiști, pajiști alpine, mlaștini, tundra arctică, păduri rare, parcuri și garduri vii. În general sunt păsări arboricole, dar se pot mișca și pe sol cu multă ușurință.
Hrana constă din cele mai variate feluri de semințe, pe care le decortica în prealabil, iar în sezonul cald, îndeosebi în epoca cuibăritului, și din insecte. Consumă și mici fructe, muguri de flori și de frunze. Puii sunt hrăniți cu insecte și larvele lor.
Sunt specii atât sedentare, cât și migratoare. Speciile nordice întreprind migrații anuale ori la intervale de mai mulți ani, înspre ținuturile sudice.
Sunt, de obicei, păsări monogame. Adesea numai femelele își construiesc cuibul și clocesc ouăle, iar masculii hrănesc femela pe cuib și apoi puii împreună cu ea.
Cuibul lor este descoperit, în formă de cupă, construit îngrijit și căptușit în interior, el este situat între crengile boschetelor, ale arborilor, în ierburi sau între bolovani ori crăpături de stânci.
Pe an au loc două sau trei clociri. După creșterea puilor, familiile hoinăresc în cârduri după hrană, producând unele pagube.
Multe specii au un cântec plăcut, iar unele specii sunt bune sau foarte bune cântătoare, fapt pentru care sunt ținute în colivii în multe părți ale lumii.
Deși multe specii mănâncă un număr substanțial de insecte, care pot fi dăunători agricoli, însă nu distrug insectele în cantități suficiente pentru a avea vreo importanță economică.
Familia Emberizidelor cuprinde 72-74 genuri și 291 specii.
Genuri:
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareEmberizidele (Emberizidae) sau presurile sunt o familie de păsări din ordinul paseriformelor (Passeriformes), răspândite pe aproape toată suprafața Pământului, de mărime mică sau de mijlocie, cu cioc conic, scurt, ascuțit și dur, care se hrănesc cu semințe, fructe mici și insecte.
În România se întâlnesc 8 specii.
Fältsparvar (Emberizidae)[1] är en fågelfamilj inom ordningen tättingar. De förekommer i Eurasien och Afrika. Arterna inom familjen är fröätare och har en konformig näbb. Många av arterna har också ett distinkt tecknat huvud.
Trots att merparten av arterna har trivialnamnet "sparvar" är familjen inte nära besläktad med familjen sparvfinkar (Passeridae).
Tidigare fördes även de amerikanska sparvarna till familjen men det är inte säkert att de är varandras närmsta släktingar och merparten auktoriteter behandlar idag dem som två olika familjer.[2]
Lappsparvar och snösparvar behandlades tidigare som del av familjen men förs idag till den egna familjen sporrsparvar.[3]
Fältsparvarnas biotopval liknar finkarnas (Fringillidae), som de tidigare ibland har grupperats med, och många arters trivialnamn bland fältsparvarna kan fortfarande referera till finkarna. Dessa två grupper har även en morfologisk likhet, som skiljer dem ifrån andra tättingar, då vingens yttersta tionde handpenna bara är rudimentär.[4]
Fältsparvar (Emberizidae) är en fågelfamilj inom ordningen tättingar. De förekommer i Eurasien och Afrika. Arterna inom familjen är fröätare och har en konformig näbb. Många av arterna har också ett distinkt tecknat huvud.
Kiraz kuşugiller (Emberizidae), ötücü kuşlar (Passeriformes) takımına ait büyük bir kuş familyası.
Familya üyeleri tohum yiyen kuşlardır ve ayırt edici bir özellik olarak kalın ve keskin bir gagaya sahiplerdir. Avrupa'da birçok türü bulunur ve türler "kiraz kuşu" veya "Çinte" olarak adlandırılır.
Kiraz kuşugiller familyası, muhtemelen Güney Afrika'da türemiş ve Doğu Asya'ya ve sonrasında batısına geçmeden önce, ilk olarak Kuzey Amerika'ya yayılmıştır. Bu da Avrupa ve Afrika'da, Amerika'ya oranla Kiraz kuşugiller familyasına ait daha az sayıda tür bulunmasını açıklar.
Kuzey Amerika'da, bu familyaya ait türlerin çoğu, "Amerika serçesi" olarak bilinse de, bu kuşlar, serçegiller familyasında sınıflandırılan "Eski Dünya serçeleri"yle akraba değillerdir. Familya, ayrıca Kuzey Amerika kuş cinsleri Junko ve Pipilo'yu da kapsar.
Familya üyelerinin yaşam ortamları, bazen dahil edildikleri ispinozgillere oldukça benzer.
Eski kaynaklar kiraz kuşugilleri ispinozgiller (Fringillidae) familyası içine yerleştirir ve isimlerini hala ispinozlara özgü olarak koyar. Bazı kiraz kuşu türleri başlarında belirgin ayırt edici özellikler taşırlar.
Bazı ötücü kuş familyalarındaki taksonomik davranışlar, bu familyanın günümüzdeki akıntılı yerinin belirlenmesinde rol oynamıştır. Bazı cinsler Güney ve Orta Amerika'daki bazı farklılıklara rağmen Amerika'ya özgü kuş türleriyle gerçekte oldukça yakın akrabalardır, ve bu yüzden küçük bir grup olan Chlorospingus kiraz kuşugiller familyasında sınıflandırılmaktadır.
Kiraz kuşugiller (Emberizidae), ötücü kuşlar (Passeriformes) takımına ait büyük bir kuş familyası.
Familya üyeleri tohum yiyen kuşlardır ve ayırt edici bir özellik olarak kalın ve keskin bir gagaya sahiplerdir. Avrupa'da birçok türü bulunur ve türler "kiraz kuşu" veya "Çinte" olarak adlandırılır.
Kiraz kuşugiller familyası, muhtemelen Güney Afrika'da türemiş ve Doğu Asya'ya ve sonrasında batısına geçmeden önce, ilk olarak Kuzey Amerika'ya yayılmıştır. Bu da Avrupa ve Afrika'da, Amerika'ya oranla Kiraz kuşugiller familyasına ait daha az sayıda tür bulunmasını açıklar.
Kuzey Amerika'da, bu familyaya ait türlerin çoğu, "Amerika serçesi" olarak bilinse de, bu kuşlar, serçegiller familyasında sınıflandırılan "Eski Dünya serçeleri"yle akraba değillerdir. Familya, ayrıca Kuzey Amerika kuş cinsleri Junko ve Pipilo'yu da kapsar.
Familya üyelerinin yaşam ortamları, bazen dahil edildikleri ispinozgillere oldukça benzer.
Eski kaynaklar kiraz kuşugilleri ispinozgiller (Fringillidae) familyası içine yerleştirir ve isimlerini hala ispinozlara özgü olarak koyar. Bazı kiraz kuşu türleri başlarında belirgin ayırt edici özellikler taşırlar.
Bazı ötücü kuş familyalarındaki taksonomik davranışlar, bu familyanın günümüzdeki akıntılı yerinin belirlenmesinde rol oynamıştır. Bazı cinsler Güney ve Orta Amerika'daki bazı farklılıklara rağmen Amerika'ya özgü kuş türleriyle gerçekte oldukça yakın akrabalardır, ve bu yüzden küçük bir grup olan Chlorospingus kiraz kuşugiller familyasında sınıflandırılmaktadır.
Вівсянкові систематично близькі до Ткачикових та В'юркових. Як і інші родини ряду Горобцеподібних, у наш час знаходяться у стані ревізії. Відповідно до проведених у останні роки досліджень декілька родів птахів з Південної та Центральної Америки мають близьку подібність з Танагровими (Thraupidae)[1][2][3], а як мінімум один рід танагр, Chlorospingus, може відноситися до родини вівсянкових [4].
Роди, перераховані нижче, традиційно відносять до вівсянкових. Ймовірно, вони мають близьку спорідненість з танагровими.
Họ Sẻ đồng[1] (danh pháp khoa học: Emberizidae) là một họ chim trong bộ Passeriformes.[2]
Khi tách Passerellidae (sẻ Mỹ) ra thành họ độc lập thì họ này chỉ chứa 1 chi là Emberiza (bao gồm cả hai chi Melophus và Latoucheornis) với 42 loài đã biết. Chi Emberiza theo nghĩa rộng có thể chia ra thành 4 nhóm (hay 4 phân chi) là Fringillaria (10 loài), Schoeniclus (15 loài, danh pháp này có độ ưu tiên cao hơn Cynchramus), Melophus (3 loài) và Emberiza (14 loài).
Họ Sẻ đồng (danh pháp khoa học: Emberizidae) là một họ chim trong bộ Passeriformes.
Emberizidae Vigors, 1831
Овсянковые (лат. Emberizidae) — семейство воробьиных птиц.
Мелкого размера (примерно с воробья) сравнительно длиннохвостые птицы, систематически близкие к вьюрковым, от которых отличаются более тонким, сжатым с боков клювом, обычно не вздутым у основания. Населяют разнообразные ландшафты: степи, лесостепи, тундры, леса. В лесной зоне обитают по опушкам, вырубкам, гарям, лесным полянам. В горах поднимаются до субальпийских лугов. Часто селятся в измененном человеком ландшафте. Гнездятся на земле, в расщелинах скал или под камнями, изредка низко на кустах.
Как и ряд других групп воробьинообразных птиц, семейство овсянковых в настоящее время находится в состоянии ревизии. Согласно проведённым в последние годы генетическим исследованиям, несколько родов птиц из Южной и Центральной Америки имеют близкое родство с танаграми[1][2][3], а как минимум один род танагр, Chlorospingus, может относиться к семейству овсянковых[4]. Ранее в семейство включались подорожники и пуночки, однако филогенетическое исследование 2008 года под руководством группы Алстрёма подтвердило, что представители этого семейства образуют отдельную кладу от овсянковых.[5]. Группа Алстрёма предложила поместить птиц в трибу Calcariini[5], однако Международный союз орнитологов выделил их в отдельное семейство Calcariidae в 2010 году[6].
Шведские учёные из Национального музея истории природы (швед. Naturhistoriska riksmuseet) на основании проведённых ими биохимических анализов в 2008 году предложили включить все виды родов Melophus, Latoucheornis и Miliaria в род Emberiza[7].
Оставшиеся роды, традиционно относящиеся к семейству овсянковых, перечислены ниже. По всей видимости они имеют более близкое родство с танаграми:
Овсянковые (лат. Emberizidae) — семейство воробьиных птиц.
鵐科（Emberizidae）是雀形目中一科，鵐科鳥類都是以種子為食物，有獨特類似燕雀科的鳥嘴。
有假說認為鵐科鳥類起源自南美，之後移居到北美，再到亞洲，並且往西移動。這可能可以解釋在亞洲及非洲的鵐科濒危物种比美洲要少的事實[1]。不過一個以DNA為基礎的雀形目研究認為鵐科是先在北美出現，之後才移居到南美[2]。
和許多雀形目的情形類似，鵐科和其他鳥類在分類學上的關係也一直在變化。事實上，許多中美和南美的鳥類可能和許多不同的唐加拉雀（英语：tanager）演化支關係更近[3][4][5]，而唐加拉雀中至少有一種（Chlorospingus（英语：Chlorospingus））可能屬於鵐科[6]。
2017年7月5日美國鳥類學會將該科新世界的生物分離出來形成新的美洲鵐科（Passerellidae）。[7]
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : スズメ上科 Passeroidea 階級なし : nine-primaried oscines 科 : ホオジロ科 Emberizidae 学名 Emberizidae Vigors, 1831 属 29属
ホオジロ科（ホオジロか、学名 Emberizidae）は、鳥類スズメ目の科である。分類によってはホオジロ亜科 Emberizinae・ホオジロ族 Emberizini とも。
科間の系統関係は Klicka et al. (2007)[1]; Weir et al. (2009)[2]より。伝統的に（狭義）ホオジロ科だった属を含む科に☆をつけた。ホオジロ科の内部系統は主に DaCosta et al. (2009)[3]、補助的に Cadena et al. (2007)[4]より。いくつかの単型属ゴマフヒメドリ Xenospiza、オジロヒメドリ Pooecetes、ヒバリヒメドリ Chondestes、キューバシトド Torreornis、アオノジコ Porphyrospiza、コクカンチョウ Gubernatrix は系統位置が不明で記載されていない。
nine-primariedホオジロ科は、9枚の初列風切を持つ nine-primaried oscines の1科である。その中ではムクドリモドキ科、アメリカムシクイ科と単系統を作り、おそらくムクドリモドキ科と姉妹群である[1][2]。
ホオジロ科は大きく、旧世界ホオジロ類 (buntings) と新世界ホオジロ類 (American sparrows, New World sparrows) の2つの系統に分かれる[1][5]。これらが別系統だとするやや不確実な結果もあるが[5]、別の研究では単系統性が強く支持されている[1][2]。
旧世界ホオジロ類はホオジロ属 Emberiza 1属のみである。かつては3つの単型属を内包した側系統だったが、それらは全てホオジロ属に統合された。新世界ホオジロ類は20余りの属からなる。
和名は旧世界ホオジロ類は「〜ホオジロ」、新世界ホオジロ類は「〜シトド」が多いが、がんらいシトドとはホオジロの異称である。
分子系統から、nine-primaried oscines 内でいくつかの属が移動させられた。Weir et al. (2009)[2]による移動は次のとおり（コウカンチョウ属を追加）。国際鳥類学会議 (IOC)[6]・アメリカ鳥学会 (AOU)[7]・AOU南アメリカ分類委員会 (SACC)[8]の対応を示す（×: 伝統的な科に留める; ○: 系統的な科に移す; ?: 未定 incertae sedis）。
ホオジロ科へ 属 学名 伝統的な科 AOU IOC SACC ヤブフウキンチョウ属 Chlorospingus フウキンチョウ科 ○ ○ ○ ホオジロ科から 属 学名 分子系統による科 IOC AOU SACC ツメナガホオジロ属 Calcarius ツメナガホオジロ科 ○ ○ - ユキホオジロ属 Plectrophenax ○ ○ - オナガシトド属 Saltatricula フウキンチョウ科 ○ - ? コウカンチョウ属 Paroaria ○ × ○ クビワスズメ属 Tiaris ○ × ○ クロアカウソ属 Loxigilla ○ × - ノドアカミツドリ属 Euneornis ○ × - キューバクロウソ属 Melopyrrha ○ × - キゴロモコメワリ属 Loxipasser ○ × - セントルシアクロシトド属 Melanospiza ○ × - ムシクイフィンチ属 Certhidea ○ - ○ ガラパゴスフィンチ属 Geospiza ○ - ○ ダーウィンフィンチ属 Camarhynchus ○ - ○ ココスフィンチ属 Pinaroloxias ○ × - ヒメウソ属 Sporophila ○ × ○ コメワリ属 Oryzoborus ○ × ○ シコンヒワ属 Volatinia ○ × ○ キンノジコ属 Sicalis ○ × ○ ハシナガシトド属 Acanthidops ○ × - ウスズミシトド属 Haplospiza ○ × ○ タネワリ属 Catamenia ○ - ○ ベニイタダキ属 Coryphospingus ○ - ○ クサビオノジコ属 Emberizoides ○ × ○ マユシトド属 Poospiza ○ - ○詳細は移動先の科を参照。
プエルトリコフウキンチョウ属 Nesospingus + ツメナガホオジロ属 Calcarius + ユキホオジロ属 Plectrophenax は広義のホオジロ科の基底で分岐する（あるいはアメリカムシクイ科の姉妹群の?[5]）単系統であり、ツメナガホオジロ科 Calcariidae に分離された。
伝統的にはしばしば、nine-primaried oscines のいくつかの科が統合され、ホオジロ類はその中のホオジロ亜科 Emberizinae とされた。
多くの場合、New World nine-primaried oscines の大半ないし全体が統合され、先取権の原則からその大きな科の名はホオジロ科となり、ホオジロ類はホオジロ科ホオジロ亜科となった。
ただし、アトリ科に統合しアトリ科ホオジロ亜科とする[9]、あるいは、アトリ科アトリ亜科内に含める[9]説もあった。
Sibley et al. (1988) では、nine-primaried oscines 全体がアトリ科となり、ホオジロ類はアトリ科アトリ亜科ホオジロ族 Emberizini となった。
ホオジロ科などはスズメ上科に含まれるが、これらをホオジロ上科 Emberizoidea とする説もあった (Sushkin 1925)[10]。
属と種は国際鳥類学会議 (IOC)[11]による。29属173種。
ホオジロ科（ホオジロか、学名 Emberizidae）は、鳥類スズメ目の科である。分類によってはホオジロ亜科 Emberizinae・ホオジロ族 Emberizini とも。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_isla_Santa_Cruz,_islas_Gal%C3%A1pagos,_Ecuador,_2015-07-26,_DD_05.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
