In Afrikaans sluit die groep voëls wat bekend staan as swaels 'n aantal voëlsoorte in, onder andere Swallows (Engels), Martins (Engels) en Swifts (Engels). Swaels (familie Hirundinidae) is klein sangvoëls wat oor feitlik die hele wêreld voorkom. Hul voedsel bestaan uit insekte wat uit die lug gevang word. Gevolglik is hulle baie goeie vlieërs en omdat hut liggaamsbou by die leefwyse aangepas is, is swaels op die grond taamlik hulpeloos.
Verskeie spesies is sogenaamde kultuurvoëls, wat in menslike omgewing hou. In Suider-Afrika word sowat 20 spesies aangetref, waarvan die Europese swael (Hirundo rustica) een van die bekendstes en algemeenstes is. Hy broei in Europa en oorwinter in Suid-Afrika. Windswaels (familie Apodidae) is nie aan swaels verwant nie.
Swaels (familie Hirundinidae) behoort tot die beste en vinnigste vlieërs onder die sangvoëls (orde Passeriformes). Uit die onvolledige bou van die kraakbeenringe om die lugpyp en uit fossielvondste van swaelagtige voëls uit die Eoseen (sowat 54 miljoen jaar gelede) word afgelei dat die familie waarskynlik baie oud is. Sommige swaelspesies is egter kultuurvoëls wat altyd in die onmiddellike omgewing van die mens aangetref word.
Aangesien hulle nie, in teenstelling met mossies en spreeus, skade aan oeste aanrig nie, maar wel skadelike en lastige insekte vang, is hulle baie gewilde voëls en word hulle as gelukbringers beskou. Volgens 'n ou bygeloof wat uit die tyd dateer toe die mens nog maar min van voëls se trekgewoontes geweet het, sou swaels in die winter in die grond kruip en net soos paddas in die lente weer te voorskyn kom.
Met uitsondering van die poolgebiede, Nieu-Seeland en enkele klein eilande kom swaels oor die hele wêreld voor. Die suksesvolle verspreiding word toegeskryf aan die feit dat hulle insekte uit die lug vang en dat hulle die jaggebied met min ander voëls deel. Hul enigste mededingers is windswaels (familie Apodidae), met wie hulle dikwels verwar word.
Windswaels is egter geen sangvoëls nie en die ooreenkoms berus bloot op uiterlike kenmerke. Oor die algemeen jag windswaels ook op 'n groter hoogte as swaels en die voedselmededinging is dus nie te groot nie.
Swaels se bou is in ooreenstemming met die voëls se vinnige vliegvermoë. Die liggaam is slank en vaartbelyn en bedek met 'n kort, digte verekleed, wat in die lug min weerstand bied. Die buitenste slagpenne is twee keer so lank as die binnestes, wat meebring dat die vlerke lank en smal is.
Die kort pote is kenmerkend vir 'n voël wat min op die grond kom. Swaels kom slegs grond toe om water te drink en om nesmateriaal te versamel, en hulle loop baie onbeholpe. Die snawel is klein en swak, maar insekte word met groot gemaak gevang omdat die bek baie wyd oopgesper kan word. Die meeste spesies het gevurkte sterte en by sommige is die buitenste stertpenne verleng en baie dun.
Die meeste swaels maak hul neste in gate. Slegs die Afrikaanse maskerswaels (genus Phedina), wat op eilande in die Indiese Oseaan voorkom, bou 'n nes in bome van takkies en gras. Enkele spesies, waaronder die Europese swael (Hirundo rustica), bou 'n komvormige nes, maar gebruik daarvoor hoofsaaklik klei.
Die neste word teen geboue en rotslyste gemessel. Ander swaels bou 'n halfbolvormige nes met 'n klein opening of tuitvormige ingang onder dakgeute of oorhangende rotswande. Enkele spesies, veral die uit Arnerika, bewoon gate in boomstamme en takke. Een groep swaels grawe gangetjies in die grond. Die gange is meestal horisontaal en word gewoonlik in steil oewers aangelê. Die gryskruisswael (Pseudhirundo griseopyga), wat in Suid-Afrika in die noordoostelike dele aangetref word, bewoon verlate gate van knaagdiere of visvangers.
Die oorgrote meerderheid swaelspesies vorm 'n uniforme groep en word onder die subfamilie van die egte swaels (Hirundininae) geklassifiseer. Daar is egter 2 spesies wat van die ander onder meer daarin verskil dat die kraakbeenringe om die lugpyp volledig ontwikkel is en hulle word daarom in 'n eie subfamilie, die van die skynswaels (Pseudochelidoninae), ingedeel. Tot onlangs toe was die Afrikaanse rivierswael (Pseudochelidon eurystomina) uit die Kongobekken die enigste bekende skynswael.
Dit is 'n swart voël met 'n rooi snawel en pote wat in kolonies broei. Die neste is in die vorm van skuins gange wat in sandeilande in riviere gegrawe word. Die tweede spesie, die siantaraswael (Pseudochelidon sirintarae), is in 1968 in Thailand ontdek. Die voël het 'n wit kuif en draadvormig verlengde sertpenne. Die subfamilie van die egte swaels bestaan uit sowat 20 genera en tussen 60 en 80 spesies. In Suider-Afrika word sowat 20 spesies aangetref, waarvan die Europese swael een van die bekendstes en algemeenstes is.
Afrikaanse oewerswael
Angolaswael
Blouswael
Draadstertswael
Europese swael
Europese oewerswael
Familieswael
Gebande oewerswael
Gestreepte kransswael
Grootstreepswael
Gryskruisswael
Huisswael
Kleinstreepswael
Kransswael
Moskeeswael
Palmwindswael
Pêrelborsswael
Rooiborsswael
Rooinekswael
Swart Saagvlerkswael
Tropiese saagvlerkswael
Witkeelswael
Witkopsaagvlerkswael
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir swael.In Afrikaans sluit die groep voëls wat bekend staan as swaels 'n aantal voëlsoorte in, onder andere Swallows (Engels), Martins (Engels) en Swifts (Engels). Swaels (familie Hirundinidae) is klein sangvoëls wat oor feitlik die hele wêreld voorkom. Hul voedsel bestaan uit insekte wat uit die lug gevang word. Gevolglik is hulle baie goeie vlieërs en omdat hut liggaamsbou by die leefwyse aangepas is, is swaels op die grond taamlik hulpeloos.
Verskeie spesies is sogenaamde kultuurvoëls, wat in menslike omgewing hou. In Suider-Afrika word sowat 20 spesies aangetref, waarvan die Europese swael (Hirundo rustica) een van die bekendstes en algemeenstes is. Hy broei in Europa en oorwinter in Suid-Afrika. Windswaels (familie Apodidae) is nie aan swaels verwant nie.
La familia de los hirundínidos (Hirundinidae) entiende los aviones y les golondrines, páxaros de tamañu pequeñu o medianu (de 11 a 22 cm) que s'alimenten en vuelu. Tienen el cuerpu fusiforme y nales llargues, y munches especies tienen la cola ahorquillada. El picu ye curtiu, pero pueden abrir enforma pa prindar inseutos en vuelu. Les pates tán afeches a la vida nos árboles; los deos fronteros tán parcialmente xuníos pola base.
Son aves cosmopolites, y frecuenten una gran variedá de medios, dende les rexones semiáridas hasta los montes, xeneralmente cerca de l'agua. Constrúin niales de tierra o de sable y d'algues tremaes con un amiestu de cuspia y dacuando plumes, pegaos en parés o en cuévanos de cantiles o covarones, sacante una especie, Riparia riparia, qu'escava una lluriga en parés arenoses o de tierra blanda. Munches especies añeren en grandes colonies.
La familia de los hirundínidos (Hirundinidae) entiende los aviones y les golondrines, páxaros de tamañu pequeñu o medianu (de 11 a 22 cm) que s'alimenten en vuelu. Tienen el cuerpu fusiforme y nales llargues, y munches especies tienen la cola ahorquillada. El picu ye curtiu, pero pueden abrir enforma pa prindar inseutos en vuelu. Les pates tán afeches a la vida nos árboles; los deos fronteros tán parcialmente xuníos pola base.
Son aves cosmopolites, y frecuenten una gran variedá de medios, dende les rexones semiáridas hasta los montes, xeneralmente cerca de l'agua. Constrúin niales de tierra o de sable y d'algues tremaes con un amiestu de cuspia y dacuando plumes, pegaos en parés o en cuévanos de cantiles o covarones, sacante una especie, Riparia riparia, qu'escava una lluriga en parés arenoses o de tierra blanda. Munches especies añeren en grandes colonies.
Qaranquşlar (lat. Hirundinidae) - Sərçəkimilər dəstəsinə aid fəsilə.
Köçəri quşdur. Afrikanın tropik bölgələrində qışlar, yaz aylarında Avropa ərazisində görünər. Qaranquşun 4 növü (kənd, şəhər, sahil və dağ qaranquşu) dağ çaylarının dərələrində, qayalarda, insan məskənlərindən, daş tikililərdə yuvalayırlar. Uçan xırda həşəratlarla qidalanırlar. Uçarkən su hövzəsinin səthindən dimdiyi ilə su içməyə qadirdi. Coğrafi bölgələrə görə dəyişməklə birlikdə aprel, may aylarında artıma başlar. İldə 2-3 dəfə yumurtlaya bilir. 2, ən çoxu 6 yumurta üstündə kürt yatarlar. Kürt yatma müddəti 13- 19 gündür. 19 gün müddətinə tüklənir. Büzdüm və alt tərəfi ağ olan quş yalnız qaranquşdur. Bu xüsusiyyəti ilə o, qırmızı qaranquşa bənzəyir. Üst tərəfi tünd- göydür, qəhvəyisi də vardır. Kiçik, incə quruluşlu, qısaboyludurlar. Çox sürətli uçuş qabiliyyətləri var. Həyatının çoxunu havada keçirir. Quyruqları haçalıdır. Dimdikləri qisa və genişdir. D Qanadları uzun və itidir, quyruğu isə iki hissəyə haçalanmış formadadır. Demək olar ki, bütün qaranquşların xarici görünüşü eynidir.
Qaranquşlar yaz fəslinin gəlişini xəbər verən ilk müjdəçilərdən biridir. Onlar yazda gəlib, payızda isti ölkələrə uçub gedirlər. Deyilənə görə, qaranquşlar yerə yaxın uçurlarsa, deməli, yağış yağacaq.
Qaranquşlar (lat. Hirundinidae) - Sərçəkimilər dəstəsinə aid fəsilə.
Köçəri quşdur. Afrikanın tropik bölgələrində qışlar, yaz aylarında Avropa ərazisində görünər. Qaranquşun 4 növü (kənd, şəhər, sahil və dağ qaranquşu) dağ çaylarının dərələrində, qayalarda, insan məskənlərindən, daş tikililərdə yuvalayırlar. Uçan xırda həşəratlarla qidalanırlar. Uçarkən su hövzəsinin səthindən dimdiyi ilə su içməyə qadirdi. Coğrafi bölgələrə görə dəyişməklə birlikdə aprel, may aylarında artıma başlar. İldə 2-3 dəfə yumurtlaya bilir. 2, ən çoxu 6 yumurta üstündə kürt yatarlar. Kürt yatma müddəti 13- 19 gündür. 19 gün müddətinə tüklənir. Büzdüm və alt tərəfi ağ olan quş yalnız qaranquşdur. Bu xüsusiyyəti ilə o, qırmızı qaranquşa bənzəyir. Üst tərəfi tünd- göydür, qəhvəyisi də vardır. Kiçik, incə quruluşlu, qısaboyludurlar. Çox sürətli uçuş qabiliyyətləri var. Həyatının çoxunu havada keçirir. Quyruqları haçalıdır. Dimdikləri qisa və genişdir. D Qanadları uzun və itidir, quyruğu isə iki hissəyə haçalanmış formadadır. Demək olar ki, bütün qaranquşların xarici görünüşü eynidir.
Ar wennili, pe gwennidell, eo anv an holl evned rummataet er c'herentiad Hirundinidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[1].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[2] ez a naontek genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Ar wennili, pe gwennidell, eo anv an holl evned rummataet er c'herentiad Hirundinidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a naontek genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
La família dels hirundínids comprèn ocells molt adaptats a la vida aèria, entre els quals hi ha les orenetes i els roquerols.
Estan distribuïts per tot el planeta.
A Europa hi ha cinc espècies, totes les quals són presents als Països Catalans: l'oreneta comuna, l'oreneta cuablanca, l'oreneta cua-rogenca, l'oreneta de ribera i el roquerol. Totes elles són migrants només presents a l'estiu, excepte el roquerol que hi és present tot l'any.[1]
S'alimenten d'insectes voladors que constitueixen l'anomenat plàncton aeri.[2]
Són ocells cosmopolites i algunes espècies realitzen unes migracions llarguíssimes.[3]
La família dels hirundínids, està formada per 19 gèneres i 88 espècies, segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.4, 2013):[4]
La família dels hirundínids comprèn ocells molt adaptats a la vida aèria, entre els quals hi ha les orenetes i els roquerols.
Teulu o adar ydyw Hirundinidae (neu Gwenoliaid yn Gymraeg); mae'r Wennol Ewropeaidd (Hirundo rustica) yn cael ei hadnabod ar lafar yng Nghymru fel 'Gwennol'. Un peth sy'n gyffredin rhwng aelodau gwahnol y teulu yw eu bod i gyd yn bwyta ar yr adain h.y. tra'n hedfan.
Mae'r teulu'n cynnwys dau is-deulu: y Pseudochelidoninae o'r genws Pseudochelidon a'r Hirundininae. Mae'r teulu Hirundinidae yn cynnwys cyfanswm o 19 genws.
Mae aelodau'r teulu - y gwenoliaid - i'w cael ledled y byd, ym mhob cyfandir ar wahân i Antartig. Credir bellach i'r teulu esblygu yn wreiddiol yn Affrica ac yno mae'r amrywiaeth mwyaf ohonynt i'w weld heddiw. Mae rhai o'r teulu'n meudwyo.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Gwennol bondo Asia Delichon dasypus Gwennol bondo Nepal Delichon nipalensis.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Teulu o adar ydyw Hirundinidae (neu Gwenoliaid yn Gymraeg); mae'r Wennol Ewropeaidd (Hirundo rustica) yn cael ei hadnabod ar lafar yng Nghymru fel 'Gwennol'. Un peth sy'n gyffredin rhwng aelodau gwahnol y teulu yw eu bod i gyd yn bwyta ar yr adain h.y. tra'n hedfan.
Mae'r teulu'n cynnwys dau is-deulu: y Pseudochelidoninae o'r genws Pseudochelidon a'r Hirundininae. Mae'r teulu Hirundinidae yn cynnwys cyfanswm o 19 genws.
Mae aelodau'r teulu - y gwenoliaid - i'w cael ledled y byd, ym mhob cyfandir ar wahân i Antartig. Credir bellach i'r teulu esblygu yn wreiddiol yn Affrica ac yno mae'r amrywiaeth mwyaf ohonynt i'w weld heddiw. Mae rhai o'r teulu'n meudwyo.
Vlaštovkovití jsou drobní hmyzožraví pěvci. Na kulaté hlavě je charakteristický krátký, hluboce rozeklaný zobák, uzpůsobený k lovu hmyzu za letu. Křídla bývají dlouhá, štíhlá a špičatá s devíti ručními letkami. Nohy bývají krátké a slabé, ptáci se po zemi pohybují jen výjimečně. Ocas je zpravidla vidličnatý. Zbarvení je u většiny druhů svrchu tmavé, až tmavě lesklé a spodina těla bílá. Samci i samice jsou zbarveni stejně. Většina druhů si lepí hnízda z různých materiálů, především z hlíny přilepeným k nějakému pevnému podkladu. Několik druhů si hloubí podzemní nory.
Vlaštovkovití jsou rozšířeni po téměř všech teplejších oblastech světa, jen na Novém Zélandu a v části Oceánie chybí. Tam, kde je v zimním období nedostatek hmyzu, jsou tažné.
V České republice žijí 3 druhy vlaštovkovitých – vlaštovka obecná, jiřička obecná a břehule říční. Na záletu byla pozorována rovněž břehule skalní a vlaštovka skalní.
České označení vlaštovka se používá pro mnoho různých latinských rodů. Jedná se o rody, které v Česku nežijí, v seznamu jsou proto použita jen latinská označení tam, kde není adekvátní český rod. Podobně je to i u rodu břehule a jiřička, ale tam je rod uveden u všech latinských verzí, aby se odlišily od vlaštovek, odkaz z české verze jména je však jen u „české“ břehule a jiřičky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlaštovkovití ve Wikimedia Commons
Galerie vlaštovkovití ve Wikimedia CommonsVlaštovkovití jsou drobní hmyzožraví pěvci. Na kulaté hlavě je charakteristický krátký, hluboce rozeklaný zobák, uzpůsobený k lovu hmyzu za letu. Křídla bývají dlouhá, štíhlá a špičatá s devíti ručními letkami. Nohy bývají krátké a slabé, ptáci se po zemi pohybují jen výjimečně. Ocas je zpravidla vidličnatý. Zbarvení je u většiny druhů svrchu tmavé, až tmavě lesklé a spodina těla bílá. Samci i samice jsou zbarveni stejně. Většina druhů si lepí hnízda z různých materiálů, především z hlíny přilepeným k nějakému pevnému podkladu. Několik druhů si hloubí podzemní nory.
Vlaštovkovití jsou rozšířeni po téměř všech teplejších oblastech světa, jen na Novém Zélandu a v části Oceánie chybí. Tam, kde je v zimním období nedostatek hmyzu, jsou tažné.
V České republice žijí 3 druhy vlaštovkovitých – vlaštovka obecná, jiřička obecná a břehule říční. Na záletu byla pozorována rovněž břehule skalní a vlaštovka skalní.
Svalerne (Hirundinidae) er en familie inden for spurvefuglene. Der findes mange arter af svaler fordelt over alle fem verdensdele. Svalerne er tilpasset et liv i luften. Vingerne er lange og smalle, med lange håndsvingfjer og korte armsvingfjer. Kroppen er strømlinet. Benene og fødderne er små og giver svalerne en noget besværlig gang. Næbbet er kort, fladt og bredt, det er tilpasset fangst i luften af små flyvende insekter f.eks. myg, vingede myrer og døgnfluer. Mange svalearter har lange ofte kløftede haler – et flot eksempel er landsvalen. Mange svalearter, f.eks. digesvaler, er selskabelige og ruger i kolonier.
Svaler kan genkendes på deres unikke flyveform, som ligner et W.
I Danmark findes tre svalearter:
Herudover findes:
Die Schwalben (Hirundinidae) sind eine artenreiche Familie der Ordnung Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres). Schwalben haben ein sensibles Gehör, sie kommunizieren ununterbrochen in einer großen Bandbreite an Lauten miteinander. Sie ernähren sich von Fluginsekten, in Mitteleuropa sind sie Zugvögel. Der typisch gegabelte Schwalbenschwanz war für andere Objekte (z. B. den Schmetterling) namensgebend, ebenso wie der charakteristische Nestbau (z. B. für die Burgruine Schwalbennest oder die Schwalbennestorgel). Mauersegler und Seeschwalben gehören dieser Familie nicht an.
Schwalben haben einen schlanken, stromlinienförmigen Körper, einen kurzen Hals und lange, spitze Flügel mit 10 Handschwingen, von denen die äußerste Schwinge extrem reduziert ist. Der Schnabel ist kurz mit breitem Schnabelspalt und kann weit geöffnet werden. Die Füße sind winzig und geeignet zum Greifen, wenig zum Gehen. Der bei vielen Arten lange Schwanz zählt 12 Steuerfedern und ist oft gegabelt. Die Bronchialringe des Stimmkopfes (Syrinx) sind mehr oder weniger komplett.[1]
Die Geschlechter sind einander in Größe und Befiederung ähnlich, die äußeren Schwanzfedern der Weibchen können allerdings kürzer als die der Männchen sein. Jungvögel sind matter gefärbt mit kürzeren äußeren Schwanzfedern. Die Schwalbenarten sind sich recht ähnlich und unterscheiden sich oft nur wenig in Größe oder in Details der Befiederung.[1]
Charakteristisch für die Schwalben ist ihre Anpassung an den Nahrungserwerb in der Luft: Sie erbeuten vor allem Fluginsekten. Die Flughöhe dieser Insekten erhöht sich bei gutem Wetter durch aufsteigende warme Luftmassen massiv. Da sie aus eigener Kraft jedoch wesentlich tiefer fliegen, kann man aus einer geringen Flughöhe der Schwalben auf die Flughöhe ihrer Beutetiere und damit auf Tiefdruck (schlechtes Wetter) schließen.[2][3]
Da im Winter das Aufkommen an Fluginsekten in Nord- und Mitteleuropa vermindert ist, müssen Schwalben dann in ihre Winterquartiere ziehen.
Der Nestbau der Schwalben ist charakteristisch und wird primär an schlecht zugänglichen Stellen ausgeführt. Für den Bau sind besonders gut klebende Körpersekrete erforderlich, welche im Schwalbenspeichel bereitgestellt werden. Die Evolution dieses Nestbauverhaltens und der dafür erforderlichen endogen erzeugten Stoffe erlaubt phylogenetische Rückschlüsse.[4]
Koloniebildende Schwalben wie Hirundo pyrrhonota tendieren dazu, ihre Eier Nachbarn zum Bebrüten unterzuschieben (in Kolonien mit mehr als zehn Nestern).[5]
Schwalben kommen auf allen Kontinenten, abgesehen von der Antarktis, vor. Viele Arten sind auf engere Verbreitungsgebiete beschränkt, die Rauchschwalbe und die Uferschwalbe sind beiderseits des Atlantiks anzutreffende Zugvögel.[6] In Mitteleuropa sind vier Arten heimisch:
Auch Schwalben sind vom gegenwärtigen Massenaussterben bedroht.[7]
Die Familie umfasst 2 Unterfamilien, 19 Gattungen und etwa 83 Arten. Die Einteilung berücksichtigt auch molekularbiologische Untersuchungen.[8]
Nicht den Schwalben zugeordnet werden Arten folgender Familien:
Schwalben sind Insektenvertilger und daher schon lange in der Landwirtschaft willkommen. Ihre Nester an Gebäuden werden traditionell vom Menschen respektiert. Die an nicht landwirtschaftlich genutzten Wohnhäusern errichteten Nester der Mehlschwalben werden allerdings häufig wegen der Verschmutzung der Hauswände durch Nistbaumaterial und Kotausscheidungen der Schwalben von den Hausbewohnern beseitigt, obwohl dies nach dem deutschen Bundesnaturschutzgesetz verboten ist ( Abs. 1 BNatSchG).[9]
Durch Anbringen von Kotbrettern lässt sich die Verschmutzung verhindern.
Seit den 1990er Jahren werden Schwalbenhäuser als künstliche Nisthilfen für Schwalben eingerichtet. Durch die Aufgabe landwirtschaftlicher Betriebe gingen viele Nistplätze der Rauchschwalben in Ställen verloren. Schwalbenhäuser bieten den koloniebrütenden Vögeln eine neue Möglichkeit, Nachwuchs groß zu ziehen.
Schon im Altertum wurden Schwalben als heilig angesehen. Im Mittelalter wurden Schwalben als Glücksbringer und Frühlingsboten verehrt.[10] Schwalben werden nach folgenden Bauernregeln auch „Muttergottesvögel“ genannt, im badischen Raum bekannt sind:
Die Schwalben (Hirundinidae) sind eine artenreiche Familie der Ordnung Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres). Schwalben haben ein sensibles Gehör, sie kommunizieren ununterbrochen in einer großen Bandbreite an Lauten miteinander. Sie ernähren sich von Fluginsekten, in Mitteleuropa sind sie Zugvögel. Der typisch gegabelte Schwalbenschwanz war für andere Objekte (z. B. den Schmetterling) namensgebend, ebenso wie der charakteristische Nestbau (z. B. für die Burgruine Schwalbennest oder die Schwalbennestorgel). Mauersegler und Seeschwalben gehören dieser Familie nicht an.
Hechecik, meqesok, an dûvmeqesk (Hirundinidae), famîleyekî fîkaran e. Ew xweşfir in û bi piranî li hewayê dimînin. Meşa li erdê ji bo wan zehmet e, loma jî ew hêlînên xwe li ciyên bilind an jî di siryaxên xaniyan de çêdikin. Gelek caran dûvmeqesk ref bi ref dijîn.
Xwarina dûvmeqeskan mêş û megez in. Dûvmeqesk li payîzê paşîn koçî Afrîkayê dikin.
Îro famîleya hechecikan di du binefamîleyan de dihêne parvekirin:
Li Kurdistanê ji bo cureyên dûvmeqesk û hechecik gellek navên cuda hene, çend ji wan ev in:
Du dûvmeqesk di hêlinê xwe da
Dûvmeqesk
Hechecik, meqesok, an dûvmeqesk (Hirundinidae), famîleyekî fîkaran e. Ew xweşfir in û bi piranî li hewayê dimînin. Meşa li erdê ji bo wan zehmet e, loma jî ew hêlînên xwe li ciyên bilind an jî di siryaxên xaniyan de çêdikin. Gelek caran dûvmeqesk ref bi ref dijîn.
Hirundinidae es un familia de Passeriformes.
Ang mga layang-layang, layang-layangan, langay-langayan, himpapalis at martin (Ingles: swallow, martin, at swift)[1][2] ay ang alin man sa isang pangkat na maliliit at may mahahabang mga pakpak na mga ibong matatagpuan sa maraming mga bahagi ng mundo. Kilala sila sa kanilang gawi sa humahagibis o sumisibasib ngunit mayumi ang indayog na paglipad. Umaabot o lumalagpas ang haba ng kanilang mahahabang mga pakpak, kapag nakasara, sa kanilang nagsasangang mga buntot. Maliliit ang kanilang mga paang dinisenyo para sa pagtuntong at pagdapo. Karaniwan silang lumilipad na magkakasama sa isang langkay tuwing araw. May ilang mga uri na nakagawiang manirahan o mamugad sa mga bahay ng tao at kamalig na imbakan ng mga palay, katulad ng mga Petrochelidon pyrrhonota (mga Layang-layang ng bangin o ng barangka, o Cliff swallow) at mga Hirundo rustica (mga Layang-layang ng kamalig , o Barn swallow).[3] Partikular na tinatawag bilang layanglayang, langaylangayan, o golondrina (Philippine swallow) ang mga layang-layang ng Pilipinas.[2]
Os hirundinidos (scientificament, en latín, Hirundinidae) son una familia de paixaros de chicota mida, d'entre 11 y 22 cm de lonchitut corporal, con alas largas con os extremos en punta, muit capables ta o volido y con gran capacidat maniobradera. Lo cuerpo el tienen fusiforme y á sobén as plumas d'a coda las i tienen bifurcadas. O pizco el i tienen curto, poco protuberant en respecto á la cara, pero como tienen mandibulas amplas el pueden obrir con un anglo important quan cazan. Totas as especies concabidas en a familia son insectivoras, depredaderas d'invertebraus que pueden cazar quan vuelan.
Son animals cosmopolitas, con destribución quasi global, anque muitas especies son migraderas en latitutz temperadas y subtropicals. Per a suya buena traza ta o volido, pueden viachar milenta kilometros en as suyas migracions. Bellas especies fan, anyalment, migracions intercontinentals entre Europa y Africa, Asia y Oceanía u Nordamerica y Sudamerica. Una altra caracteristica de bells hirundinidos ye la construcción d'os suyos niedos, que qualques especies penchan d'os rafes de lenatos y tellaus. Belaltras, manimenos, es fan soterranios, excardando galerías en tierra en os terreros y marguins sedimentarias.
En aragonés, como tamién pasa con belaltras luengas romanicas, os hirundinidos reciben bells nombres que les son chenericos, y con freqüencia no designan garra especie concreta sino que s'emplegan ta nombrar o tipo morfolochico cheneral que totas ellas presentan, fendo que pueda asumir-se como denominación millor significadera ta tota la familia que no ta destinguir garra especie. En iste sentido, os nombres que se gosa sentir incluyen formas como volandrina (encara en uso en muitos nuclios de Ribagorza[1][2] y Sobrarbe) y bells derivaus («gulundrina» en Rodellar[1] (Semontano de Balbastro), «vulundrina» en Luesia[1] (Cinco Villas) y Pandicosa[1] (Alto Galligo)) y golondrina/golandrina,[1] muit chenerals en Aragón. Totas ixas formas dimanan d'o nombre latín ta istes animals, <HIRUNDO, á traviés de formas deminutivas d'o tipo HIRUNDINA, que posteriorment en a evolución fonetica habrían adquiesto una consonant velar inicial ta refirmar a suya pronunciación, como ye normal en aragonés: «gurundina» ye una forma arcaica hipotetica que gosa plasmar ixe fenomén. D'alcuerdo con isto, as formas «gulundrina» y relativas serían as orichinals en aragonés, y as formas que han sustituido ixa consonant con una /b/ (v) l'habrían feito per conexión con o verbo «volar».
Nombres con aspecto de catalanismo lexico (como «aurineta» u «engrineta», en catalán estándar «oreneta») s'han puesto decumentar en municipios de parlar catalán, en a Francha de Levant, como Zaidín[1] y Ontinyena,[1] y anque suelgan apareixer en os lexicos aragoneses no s'han de considerar pas como parolas patrimonials d'a luenga aragonesa, sí que d'a catalana en Aragón.
Riparia riparia con os niedos en forma de galería
Delichon urbica recullendo archila ta fer-se niedo
H. rustica volando
Niedo de D. urbica
H. rustica
La familha dels irundinids (o Hirundinidae) compren las irondas de riba asiatica e las irondas, ausèls de talha pichona a mejana (de 11 a 22 cm). Se noirisson en vòl. Lor còrs fuselat pòrta d'alas longas, e fòrça espècias an la coa forcuda.
Cosmopolitas, frequentan una granda varietat de mitans, de regions semiaridas als bòsques, sovent prèp de l'aiga. Construson de nises de tèrra o de sabla e d'algas aglomerats amb una mescla de mucus e de còps de plumas, fixats sus de parets o cavitats de bauces, caunas, a l'excepcion d'una espècia (Riparia riparia) que cava de tutas dins de parets de sabla o de tèrra mòbla.
n.b. L'òrdre d'aquesta lista es pas aleatòri, correspond a de ligams de parentat entre las diferentas espècias (filogenia). Es estada establida a partir de las listas d'Alan P. Peterson e de la Comission internacionala dels noms franceses dels ausèls (Cinfo).
Ang mga layang-layang, layang-layangan, langay-langayan, himpapalis at martin (Ingles: swallow, martin, at swift) ay ang alin man sa isang pangkat na maliliit at may mahahabang mga pakpak na mga ibong matatagpuan sa maraming mga bahagi ng mundo. Kilala sila sa kanilang gawi sa humahagibis o sumisibasib ngunit mayumi ang indayog na paglipad. Umaabot o lumalagpas ang haba ng kanilang mahahabang mga pakpak, kapag nakasara, sa kanilang nagsasangang mga buntot. Maliliit ang kanilang mga paang dinisenyo para sa pagtuntong at pagdapo. Karaniwan silang lumilipad na magkakasama sa isang langkay tuwing araw. May ilang mga uri na nakagawiang manirahan o mamugad sa mga bahay ng tao at kamalig na imbakan ng mga palay, katulad ng mga Petrochelidon pyrrhonota (mga Layang-layang ng bangin o ng barangka, o Cliff swallow) at mga Hirundo rustica (mga Layang-layang ng kamalig , o Barn swallow). Partikular na tinatawag bilang layanglayang, langaylangayan, o golondrina (Philippine swallow) ang mga layang-layang ng Pilipinas.
Os hirundinidos (scientificament, en latín, Hirundinidae) son una familia de paixaros de chicota mida, d'entre 11 y 22 cm de lonchitut corporal, con alas largas con os extremos en punta, muit capables ta o volido y con gran capacidat maniobradera. Lo cuerpo el tienen fusiforme y á sobén as plumas d'a coda las i tienen bifurcadas. O pizco el i tienen curto, poco protuberant en respecto á la cara, pero como tienen mandibulas amplas el pueden obrir con un anglo important quan cazan. Totas as especies concabidas en a familia son insectivoras, depredaderas d'invertebraus que pueden cazar quan vuelan.
Son animals cosmopolitas, con destribución quasi global, anque muitas especies son migraderas en latitutz temperadas y subtropicals. Per a suya buena traza ta o volido, pueden viachar milenta kilometros en as suyas migracions. Bellas especies fan, anyalment, migracions intercontinentals entre Europa y Africa, Asia y Oceanía u Nordamerica y Sudamerica. Una altra caracteristica de bells hirundinidos ye la construcción d'os suyos niedos, que qualques especies penchan d'os rafes de lenatos y tellaus. Belaltras, manimenos, es fan soterranios, excardando galerías en tierra en os terreros y marguins sedimentarias.
La familha dels irundinids (o Hirundinidae) compren las irondas de riba asiatica e las irondas, ausèls de talha pichona a mejana (de 11 a 22 cm). Se noirisson en vòl. Lor còrs fuselat pòrta d'alas longas, e fòrça espècias an la coa forcuda.
Cosmopolitas, frequentan una granda varietat de mitans, de regions semiaridas als bòsques, sovent prèp de l'aiga. Construson de nises de tèrra o de sabla e d'algas aglomerats amb una mescla de mucus e de còps de plumas, fixats sus de parets o cavitats de bauces, caunas, a l'excepcion d'una espècia (Riparia riparia) que cava de tutas dins de parets de sabla o de tèrra mòbla.
Iéng (鷰, 燕) iâ hô̤ lā̤ ŭ-chiók (烏雀) hĕ̤k-ciā ŭ-ĭ (烏衣), sê siŏh cṳ̄ng cēu.
Khallwa, wayanay icha maraq (familia Hirundinidae) nisqakunaqa huk pisqu rikch'aq ayllum. Ancha allin phawaqkunam. Palamachakunatam mikhunku.
Kaymi Antikunapi kawsaq rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Khallwa
Khallwa, wayanay icha maraq (familia Hirundinidae) nisqakunaqa huk pisqu rikch'aq ayllum. Ancha allin phawaqkunam. Palamachakunatam mikhunku.
Mbayuwayu au vijumbamshale ni ndege wa familia Hirundinidae. Spishi nyingine zinaitwa kinega au kizelele. Wanafanana na teleka lakini hawa wamo katika oda yao yenyewe Apodiformes. Mbayuwayu wana miguu mifupi kama teleka lakini mabawa yao ni mafupi zaidi na spishi nyingi zina rangi kama nyekundu, buluu na/au zambarau. Hutua mara kwa mara. Hukamata wadudu wakiruka angani.
Spishi kadhaa huyataga mayai yao ndani ya mashimo asilia au matundu yaliyoachwa na vigong'ota. Spishi nyingi nyingine hulichimba tundu lao katika maada isiyo gumu k.m. ukingo wa mto. Spishi za jenasi Hirundo, Ptyonoprogne, Cecropis, Petrochelidon na Delichon hulijenga tundu lao la matope kupambana na ukuta wa jabali au jengo kwa kawaida karibu na sehemu inayochomoza kama paa la jengo. Jike huyataga mayai 2-5.
Mbayuwayu michirizi mkubwa
Mbayuwayu kiuno-chekundu
Mbayuwayu magharibi
Mbayuwayu tumbo-jekundu
Mbayuwayu mkubwa
Mbayuwayu-kaya
Mbayuwayu Habeshi
Koo-jeupe
Mbayuwayu wa Angola
Mbayuwayu rangi-mbili
Mbayuwayu mabawa-mabaka
Mbayuwayu kidari-chekundu
Mbayuwayu mkia-mweupe
Kizelele koo-jeupe
Mbayuwayu mweusi-mwekundu
Mbayuwayu wa Ulaya
Mbayuwayu mkia-sindano
Mbayuwayu wa Preuss
Mbayuwayu koo-jekundu
Mbayuwayu kusi
Mbayuwayu-visiwa
Mbayuwayu-milima
Mbayuwayu wa Fanti
Mbayuwayu mweusi
Mbayuwayu-mawe
Mbayuwayu-mawe mweupe
Mbayuwayu-mawe wa Ulaya
Kinega koo-kahawia
Kinega miraba
Kinega koo-kahawia
Kinega-mchanga
White-banded swallow
Welcome swallow
Pacific swallow
Blue-and-white swallow
Brown-bellied swallow
Fairy martin
Streaked-throated swallow
Tree martin
Cliff swallow
Southern martin
Purple martin
Brown-chested martin
Southern rough-winged swallow
Northern rough-winged swallow
Mangrove swallow
White-winged swallow
Tree swallow
Violet-green swallow
Mbayuwayu au vijumbamshale ni ndege wa familia Hirundinidae. Spishi nyingine zinaitwa kinega au kizelele. Wanafanana na teleka lakini hawa wamo katika oda yao yenyewe Apodiformes. Mbayuwayu wana miguu mifupi kama teleka lakini mabawa yao ni mafupi zaidi na spishi nyingi zina rangi kama nyekundu, buluu na/au zambarau. Hutua mara kwa mara. Hukamata wadudu wakiruka angani.
Spishi kadhaa huyataga mayai yao ndani ya mashimo asilia au matundu yaliyoachwa na vigong'ota. Spishi nyingi nyingine hulichimba tundu lao katika maada isiyo gumu k.m. ukingo wa mto. Spishi za jenasi Hirundo, Ptyonoprogne, Cecropis, Petrochelidon na Delichon hulijenga tundu lao la matope kupambana na ukuta wa jabali au jengo kwa kawaida karibu na sehemu inayochomoza kama paa la jengo. Jike huyataga mayai 2-5.
Piäčköit,[1] piäsköit[2] libo čiäräzet[3] (Hirundinidae) ollah linduheimo. Suomes on tavattu viizi sih kuulujua luaduu:
Piäčköit, piäsköit libo čiäräzet (Hirundinidae) ollah linduheimo. Suomes on tavattu viizi sih kuulujua luaduu:
Randupiäčköi (Riparia riparia) Kyläpiäčköi (Delichon urbicum) Pihapiäčköi (Hirundo rustica) Ruozmepiäčköi (Hirundo daurica) Kallivopiäčköi (Ptyonoprogne rupestris)Qaldirgʻochlar — sayroqi chumchuqsimonlar oilasi. Uz. 10— 23 sm. Qanotlari uzun va ingichka; uzoq va tez (27,5 m/sek. gacha) uchishga moslashgan. Deyarli faqat hasharotlar bilan oziqlanadi. Oyoqlari kalta, yerda yaxshi yurolmaydi. Shuning uchun yerga faqat in qurish davrida material yigʻish uchun qoʻnadi; oʻljasini havoda tutadi; suv ustida past uchib, suv ichadi va choʻmiladi. Qning 20 urugʻi va 79 turi maʼlum. Arktika va Antarktidadan tashqari barcha hududlarda tarqalgan. Oʻzbekistonda 4 uruqqa mansub 6 turi (shahar qaldirgʻochi, togʻ qaldirgʻochi, qirgʻoq qaldirgʻochi, kichik qaldirgʻoch, tuyaqaldirgʻoch, qishloq qaldirgʻochi) uchraydi. Qishloq qaddirgʻochi respublikamizdagi barcha shahar va qishloqlarda binolarning shifti ostidagi toʻsinlarga va devoriga yarimsharsimon uya quradi. Bunda soʻlak bilan aralashtirilgan loydan foydalanadi. Uyasiga 2—7 taga yaqin tuxum qoʻyib, urgʻochisi va erkagi navbat bilan bosadi. Q. qon soʻruvchi hasharotlarni qirib, katta foyda keltiradi.
'E rennene songo nu gruppo 'e aucielle, 'e Hirundinidae. Song' aucielle lieggie assaje e cacciano 'e animalucce vulante.
D'Schmuebelen, och nach Schmuelefen oder Schmuewelen (Hirundinidae), sinn eng Famill mat 75 Aarten an der Uerdnung vun de Spatzevullen (Passeriformes).
D'Schmuebele fänken Insekten am Fléien, wouru si mat engem schlanken, stromliniefërmege Kierper a laange, schmuele Flilleken ugepasst sinn. De Schniewel ass kuerz a ka ganz wäit opgerappt ginn. Si hu kleng Féiss, dat well se sech kaum um Buedem ophalen. Eng Rëtsch Schmuewelaarten hu laang Schwanzfiederen.
D'Schmuebele sinn Zuchvigel. Hiren ausgeprägten Orientéierungssënn erlaabt et hinnen, all Joer op déiselwecht Bruttplaz zréckzefléien.
Dëse Sënn ass awer nëmmen op hir Orientéierung no Norden ausgeriicht. Den Horatio Kitchener huet dëst bewisen doduerch, datt en an Nordafrika Schmuebele fänke gelooss huet, a se markéiert huet. Duerno huet hie probéiert fir erauszefannen, wou se an Europa am Summer dru wieren. Wéi se dann am Wanter erëm zréck an Nordafrika waren, huet hie se do eng 500 - 600 Kilometer no Osten transportéire geloss. Wéi d'Schmuebelen dann erëm no Norde gezu sinn, goufen se an Europa op enger Plaz erëm fonnt déi och 500–600 km méi ëstlech louch an op derselwechter Distanz wéi déi, déi se tëscht hiren éischte Bruttplazen an hirer Wanterplaz an Afrika hat.
Net verwiesselen däerf een d'Schmuebele mat de Leeëndecker, déi méi laang a schmuel Flilleken hunn.
Zu Lëtzebuerg gëtt et dräi Schmuebelaarten:[1]
D'Schmuebelen, och nach Schmuelefen oder Schmuewelen (Hirundinidae), sinn eng Famill mat 75 Aarten an der Uerdnung vun de Spatzevullen (Passeriformes).
D'Schmuebele fänken Insekten am Fléien, wouru si mat engem schlanken, stromliniefërmege Kierper a laange, schmuele Flilleken ugepasst sinn. De Schniewel ass kuerz a ka ganz wäit opgerappt ginn. Si hu kleng Féiss, dat well se sech kaum um Buedem ophalen. Eng Rëtsch Schmuewelaarten hu laang Schwanzfiederen.
D'Schmuebele sinn Zuchvigel. Hiren ausgeprägten Orientéierungssënn erlaabt et hinnen, all Joer op déiselwecht Bruttplaz zréckzefléien.
Dëse Sënn ass awer nëmmen op hir Orientéierung no Norden ausgeriicht. Den Horatio Kitchener huet dëst bewisen doduerch, datt en an Nordafrika Schmuebele fänke gelooss huet, a se markéiert huet. Duerno huet hie probéiert fir erauszefannen, wou se an Europa am Summer dru wieren. Wéi se dann am Wanter erëm zréck an Nordafrika waren, huet hie se do eng 500 - 600 Kilometer no Osten transportéire geloss. Wéi d'Schmuebelen dann erëm no Norde gezu sinn, goufen se an Europa op enger Plaz erëm fonnt déi och 500–600 km méi ëstlech louch an op derselwechter Distanz wéi déi, déi se tëscht hiren éischte Bruttplazen an hirer Wanterplaz an Afrika hat.
Net verwiesselen däerf een d'Schmuebele mat de Leeëndecker, déi méi laang a schmuel Flilleken hunn.
D Schwalba ghairad zom Sommr wia d Sonn ond d warme Däg. Schwalba ghairad en dr Oidoilong vo de Biologa zua de Spatzevögel. Si geldad als Glücksbrengr[1]. Ma derf se ned mid em Spyr vrwechsla.
D Rauchschwalba, d Mehlschwalbe, d Uferschwalba ond d Felsenschwalba send vrschiedene Forma.
Schwalba send Zugvögl, mo jeds Joor em Friijoor kommad[1] ond am End vom Sommr wiedr furtfliagad.
Vrbroidong
Gelb: Brutgebied
Grau:Durchzugsgebied
Blau:Ibrwendra
Schwalb
Rauchschwalb
(Hirundo rustica)
Neschd mid Jonge
Sammla zom Wegfliaga
Dr Weg vo de Schwalba
D Schwalba ghairad zom Sommr wia d Sonn ond d warme Däg. Schwalba ghairad en dr Oidoilong vo de Biologa zua de Spatzevögel. Si geldad als Glücksbrengr. Ma derf se ned mid em Spyr vrwechsla.
Spálffut Hirundinidae gullet šilljocihcelottiide. Olggosoainnus spálffut sulastahtet cihraniid, muhto eai gulá seamma sohkii.
Spálffut Hirundinidae gullet šilljocihcelottiide. Olggosoainnus spálffut sulastahtet cihraniid, muhto eai gulá seamma sohkii.
Tekst üüb Öömrang Swaalken ((mo.) swulkne, go. swolkne) (Hirundinidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii faan a sjongfögler (Passeriformes).
Alopochelidon – Atticora – Cecropis – Cheramoeca – Delichon – Haplochelidon – Hirundo – Neochelidon – Notiochelidon – Petrochelidon – Phedina – Progne – Psalidoprocne – Pseudhirundo – Pseudochelidon – Ptyonoprogne – Riparia – Stelgidopteryx – Tachycineta
Uun üüs breetjin käänt am jodiar slacher:
Swaalken ((mo.) swulkne, go. swolkne) (Hirundinidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii faan a sjongfögler (Passeriformes).
De swelfûgels (Hirundinidae) foarmje in famylje yn it skift fan de moskeftigen.
De skaaien yn de famylje fan de swelfûgels binne:
De swelfûgels (Hirundinidae) foarmje in famylje yn it skift fan de moskeftigen.
Tifirellas neɣ ifirellas (Assaɣ ussnan: Hirundinidae) d tawacult n iylalen yeṭṭafaren tafesna n igṭaṭ yettidiren deg yakk imenẓawen n tegnit (anagar Antraktika), Tawacult-a tla (tesɛa) azal n 90 n telmas yeṭṭafaren 19 n tewsitin Azal ameqran deg-sent ttidiren-t deg Tefrikt
Teɣzi n tfekka tfirellas tettawaṭ seg 10 ar 24 cm, ma d azuk-is seg 10 ar 60 g, afriwen-is ɣezzif-it dges 9 n tferratinma d adfar dges 12 n tferratin
Ifirellas iy tett iburɣas akken tettidir d tayuga (Awtem d tewtemt) ttferfiren akked deg tefsut bennun-d isekki s waluṭ d usaɣur deg iɣladen n ixxamen s akin ssrusayen 4 n tmellalin
Tifirellas neɣ ifirellas (Assaɣ ussnan: Hirundinidae) d tawacult n iylalen yeṭṭafaren tafesna n igṭaṭ yettidiren deg yakk imenẓawen n tegnit (anagar Antraktika), Tawacult-a tla (tesɛa) azal n 90 n telmas yeṭṭafaren 19 n tewsitin Azal ameqran deg-sent ttidiren-t deg Tefrikt
Āhuacātzin, cē tōtōmeh neneuhcāyōtl.
Зæрватыкк, дыгуронау зæрбатуг у пайдахæссæг цъиу. Уый хæры сæсчытæ. Зæрватыччытæ (лат. Hirundinidae) сты мæргъты къорд.
Ластівковы (Hirundinidae) суть дрібны інсектопожераючі співакы. На кулятій голові є характерістічный куртый, глубоко розокланый дзёбак, приспособленый про лов інсекту при лїтаню. Крыла бывають довгы, щіглы і шпіцяты з девятёма ручныма пірками лїтаня. Ногы суть курты і слабы, птахы ся по земли рушають лем выїмково. Хвіст є справила вилковый. Зафарблїня є у векшыны видів зверьха тмаве, аж тмаво блищаче а спід тїла білый. Самцї і саміцї мають тоты самы фарбы. Векшына видів собі лїпить гнїзда з вшелиякых матеріалів, передовшыткым з глины прилїпенім к даякому певному підкладу. Дакілько видів собі глубить підземны норы.
Ластівковы суть росшырены на скоро вшыткых теплїшых областях світа, лем на Новім Зеландї а в части Океанії не жыють. Там де през зиму нїт інсектів суть стяговавы.
Ластівковы (Hirundinidae) суть дрібны інсектопожераючі співакы. На кулятій голові є характерістічный куртый, глубоко розокланый дзёбак, приспособленый про лов інсекту при лїтаню. Крыла бывають довгы, щіглы і шпіцяты з девятёма ручныма пірками лїтаня. Ногы суть курты і слабы, птахы ся по земли рушають лем выїмково. Хвіст є справила вилковый. Зафарблїня є у векшыны видів зверьха тмаве, аж тмаво блищаче а спід тїла білый. Самцї і саміцї мають тоты самы фарбы. Векшына видів собі лїпить гнїзда з вшелиякых матеріалів, передовшыткым з глины прилїпенім к даякому певному підкладу. Дакілько видів собі глубить підземны норы.
Ластівковы суть росшырены на скоро вшыткых теплїшых областях світа, лем на Новім Зеландї а в части Океанії не жыють. Там де през зиму нїт інсектів суть стяговавы.
ПцӀащхъуэ лъэпкъыр (лат-бз. Hirundinidae) — унэбзу хэкӀыгъуэм щы лъэпкъщ.
Я пэхэр хуэщимэщ, жьабгъуэщ, лъакъуэ кӀэщӀхэщ, лъэбжьанэ лъэщ яфӀэтщ. Дамэ кӀыхьщ, нэхъыбэр кӀэ дыкъуакъуэщ.
Дэнэ щӀыпӀи щопсэу, Ищхъэрэ Жыжьэ щӀыпӀэм щымыхъукӀэ. ЛӀэужьыгъуэ куэд цӀыхум къадогъуэгурыкӀуэ. Емышыж лъэтакӀуэхэщ. Гъуэлъхьэгъуэр джэдыкӀи 4-6-щ. Зы гъэм тӀо къизышхэр мащӀэкъым.
Яшхыр гъудэбадзэщ, къыздалъэтыхьым къаубыдурэ.
Фароштурук (лот. Hirundinidae) — намудҳои оилаи фароштурукҳо бениҳоят зиёд аст (гунҷишкрангҳо). Барои фароштурукҳо хусусияте хос аст, ки онҳо, хӯрокро метавон дар ҳаво дар вақти парвоз бозёфт кунанд (ҳашарот). Фароштурук қомати мавзун ва болҳои дарози борик дорад.[1]. Соҳиби нӯли кӯтоҳ, аммо хеле кушод аст. Пойҳои майда ва кӯлли намудҳои фароштурук думи дароз дорад. Оилаи фароштурукҳо аз 75 намуд иборат буда, кӯлли онҳо дар Африқо зиндагӣ мекунанд.[2], дар Русия — 10 намуди ин парранда вуҷуд дорад. Фароштурукҳо — паррандаҳои кӯчӣ ҳастанд.
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_chick.jpg)
_with_Asian_Pied_Starlings_in_Kolkata_W_IMG_3424.jpg)
.jpg)
_(31008773580).jpg)
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
_(30987147586).jpg)
.jpg)
_(8077257373).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_AP_W_IMG_3870.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(32682255041).jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
_cropped.jpg)
.jpg)
_building_nest_W2_IMG_2372.jpg)
.jpg)
|coauthors= (help) Фароштурук (лот. Hirundinidae) — намудҳои оилаи фароштурукҳо бениҳоят зиёд аст (гунҷишкрангҳо). Барои фароштурукҳо хусусияте хос аст, ки онҳо, хӯрокро метавон дар ҳаво дар вақти парвоз бозёфт кунанд (ҳашарот). Фароштурук қомати мавзун ва болҳои дарози борик дорад.. Соҳиби нӯли кӯтоҳ, аммо хеле кушод аст. Пойҳои майда ва кӯлли намудҳои фароштурук думи дароз дорад. Оилаи фароштурукҳо аз 75 намуд иборат буда, кӯлли онҳо дар Африқо зиндагӣ мекунанд., дар Русия — 10 намуди ин парранда вуҷуд дорад. Фароштурукҳо — паррандаҳои кӯчӣ ҳастанд.
Хараацай нь бор шувууны бүлгийн Hirundinidae овгийн шувуу юм. Энэ овог нь 2 дэд овгоос бүрдэнэ: Pseudochelidoninae буюу голын хараацай (нийт 2 зүйл), Hirundininae (үлдсэн бүх хараацай). Энэхүү овогт нийт 19 төрлийн 83 зүйл шувуу багтдаг. Хараацай Антарктидаас бусад бүх тив, эх газарт өргөн тархжээ. Африк тивээс гаралтай гэгддэг ба одоо ч Африкт хамгийн олон янзын хараацай амьдардаг болно. Мөн далай, тэнгисийн хэд хэдэн аралд таарна. Нилээд хэдэн зүйл нүүдлийн хараацай бий. Цөөн хэдэн зүйл хараацай хүний үйл ажиллагаанаас болж устсан ч зарим зүйл нь хүний өөрчилсөн орчинд дасан зохицож, хүнтэй ойр амьдардаг.
Хараацай шувуу нь нарийн шувтан хэлбэрийн бие, үзүүр тийш нарийссан урт далавчтай ба энэ нь чиглэлээ хурдан өөрчилж халин нисэхэд сайн зохицсон бөгөөд нисэж буй хорхой шавьжийг агнахдаа чадамгай. Дундажаар 30-40 кмц хурдтай нисэх ба 50-65 кмц хурдалж чаддаг. Хараацай богино хошуутай ч хүчтэй, өргөн амтай. Биеийн урт нь 10-24 см ба 10-60 гр хүртэлх жинтэй байна. Сүүл нь 12 өдтэй ба 2 салаалсан, эсвэл тэгш төгсгөлтэй байдаг. Эр нь голдуу арай урт сүүлтэй байх ба нислэгийн үед хурдан чиглэлээ өөрчлөх болон үржлийн үед эм хараацайг өөртөө татахад тус болдог аж. Хөл нь богино ба алхахаас илүү модны мөчир болон юман дээр суухад зохицсон байдаг.
Хараацай нь шавжаар хооллох ба нисэж байхдаа агнадаг. Зөгий болон хэдгэнэ авлахаасаа зайлсхийдэг аж. Мөн үр, жимсээр хооллодог төрөл бас бий. Үржлийнхээ үед сүрэглэн хосоо олж голын эргийн нүх, хуучин үүр, байшин барилгын өнцөг буланд шавраар үүр барих зэргээр үүрлэж өндгөө гаргана.
Хараацай нь бор шувууны бүлгийн Hirundinidae овгийн шувуу юм. Энэ овог нь 2 дэд овгоос бүрдэнэ: Pseudochelidoninae буюу голын хараацай (нийт 2 зүйл), Hirundininae (үлдсэн бүх хараацай). Энэхүү овогт нийт 19 төрлийн 83 зүйл шувуу багтдаг. Хараацай Антарктидаас бусад бүх тив, эх газарт өргөн тархжээ. Африк тивээс гаралтай гэгддэг ба одоо ч Африкт хамгийн олон янзын хараацай амьдардаг болно. Мөн далай, тэнгисийн хэд хэдэн аралд таарна. Нилээд хэдэн зүйл нүүдлийн хараацай бий. Цөөн хэдэн зүйл хараацай хүний үйл ажиллагаанаас болж устсан ч зарим зүйл нь хүний өөрчилсөн орчинд дасан зохицож, хүнтэй ойр амьдардаг.
[[Категория:Харамайдар алпаабытынан]]
Хараҥаччылар эбэтэр Хараҥаччытыҥылар кэргэннэрэ (нууч. Семейство Ласточковые, лат. Hirundinidae) (лат. Hirundinidae) диэн барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. 19 ууска, ол эбэтэр 83 көрүҥҥэ арахсаллар. Антарктикаттан ураты аан дойду бары сирдэригэр олороллор. Хараҥаччы ордук элбэх арааhа Африкаҕа баар.
Хараҥаччылар бытархай үөнү-көйүүрү (сахсырҕаны, бырдаҕы, кырдаайыны) эккирэтиһэн, күннэрин үгүс өттүн салгыҥҥа атаараллар. Кынаттара уһун уонна чылбыгыр буолан, көтөллөрө түргэн, чэпчэки уонна сымсаҕай. Кылгас атахтаах буолан сиргэ көнтөрүктүк хаамаллар уонна хаһан эмэ түһэллэр.
Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 3 уус бэрэстэбиитэллэрэ баар: Уу хараҥаччыларын ууһа, Дэриэбинэ хараҥаччыларын ууһа, Куорат хараҥаччыларын ууһа[1].
Чĕкеç йышшисем - шĕвĕр çунатлă аван вĕçекен кайăксем, кĕлетке тăршшĕ - 9-23 см., йывăрăшĕ - 10-60 грамм. Артикăпа Субартика, Антарктида, Çĕнĕ Зеланди, Окенани тăрăхĕсенче çеç пурăнмаççĕ. Пуçĕ кĕске, çăварĕ пысăк, çунаттисем вăрăм та шĕвĕр, хӳри сенĕк евĕрлĕ. Урисем имшеркке, çинçе пӳрнеллĕ, çĕр çинче çӳреме юратсах каймаççĕ. Кĕлетке айĕ çутă, çӳл енĕ тĕксĕм. Ытларах чухне колонипе пурăнма тăрăшаççĕ. Хурт-кăпшанкăпа çеç апатланаççĕ, апата сывлăшра тупаççĕ. Чĕкеçсен 79 тĕс шутланать. Пирĕн тăрăхра 3 тĕс ĕрчет.
Чĕкеç йышшисем - шĕвĕр çунатлă аван вĕçекен кайăксем, кĕлетке тăршшĕ - 9-23 см., йывăрăшĕ - 10-60 грамм. Артикăпа Субартика, Антарктида, Çĕнĕ Зеланди, Окенани тăрăхĕсенче çеç пурăнмаççĕ. Пуçĕ кĕске, çăварĕ пысăк, çунаттисем вăрăм та шĕвĕр, хӳри сенĕк евĕрлĕ. Урисем имшеркке, çинçе пӳрнеллĕ, çĕр çинче çӳреме юратсах каймаççĕ. Кĕлетке айĕ çутă, çӳл енĕ тĕксĕм. Ытларах чухне колонипе пурăнма тăрăшаççĕ. Хурт-кăпшанкăпа çеç апатланаççĕ, апата сывлăшра тупаççĕ. Чĕкеçсен 79 тĕс шутланать. Пирĕн тăрăхра 3 тĕс ĕрчет.
Çĕр чĕкеçĕ Ял чĕкеçĕ Хула чĕкеçĕЧабалекейлер (лат. Hirundinidae) - куштардын сайроочу таранчы сымалдар тукуму.
Уз. 1012 см. Канаттары узун, учтуу келип, узак убакытка тез учуп жүрүүгө ынгайлашкан Чабалекейлер курткумурска, ошондой эле чымын-чиркей (абада учуп жүрүп) менен айрым бир түрү арча ашы менен азыктанышат. Буттары кыска жерде дээрлик басып жүрө алышпайт, уя салууга материал чогултуу үчүн гана жерге конот. Суунун үстүнө чукул учуп жүрүп суу ичишет. Арктика менен Антарктикадан башка жерлерде кеңири тараган. Алардын 20 уруусу, 79 түрү бар. КМШ өлкөлөрүндө уялоочу 7 түрү (шаар чабалекейи, кыштак чабалекейи, жээк чабалекейи ж. б.) жана 2 келгин (Түндүк Америкада) түрү кездешет. Уясы жарым шар түрүндө, шилекейи менен аралаштырылган баткак тоголокчолорунан курулат да, аларды аска же имараттардын, үй беттерине жабыштырып салышат, кээ бир Чабалекейлер көңдөйлөрдө же ийиндерде уялашат. 3-7 жумуртка тууйт, эркек ургаачысы кезектешип басат. 2 түрү ТКЭСтин Кызыл китебине киргизилген.
Чабалекейлер (лат. Hirundinidae) - куштардын сайроочу таранчы сымалдар тукуму.
Уз. 1012 см. Канаттары узун, учтуу келип, узак убакытка тез учуп жүрүүгө ынгайлашкан Чабалекейлер курткумурска, ошондой эле чымын-чиркей (абада учуп жүрүп) менен айрым бир түрү арча ашы менен азыктанышат. Буттары кыска жерде дээрлик басып жүрө алышпайт, уя салууга материал чогултуу үчүн гана жерге конот. Суунун үстүнө чукул учуп жүрүп суу ичишет. Арктика менен Антарктикадан башка жерлерде кеңири тараган. Алардын 20 уруусу, 79 түрү бар. КМШ өлкөлөрүндө уялоочу 7 түрү (шаар чабалекейи, кыштак чабалекейи, жээк чабалекейи ж. б.) жана 2 келгин (Түндүк Америкада) түрү кездешет. Уясы жарым шар түрүндө, шилекейи менен аралаштырылган баткак тоголокчолорунан курулат да, аларды аска же имараттардын, үй беттерине жабыштырып салышат, кээ бир Чабалекейлер көңдөйлөрдө же ийиндерде уялашат. 3-7 жумуртка тууйт, эркек ургаачысы кезектешип басат. 2 түрү ТКЭСтин Кызыл китебине киргизилген.
தகைவிலான்கள் மற்றும் மார்ட்டின்கள், அல்லது ஹிருன்டினிடே ஆகியவை பேஸ்ஸரின் குடும்பப் பறவைகளாகும். இவை அந்தாட்டிக்கா தவிர அனைத்துக் கண்டங்களிலும் காணப்படுகின்றன. இவை பறக்கும்போது உணவைப் பிடிக்க மிகவும் தகவமைந்து உள்ளன. இவை ஒரு தனித்துவமான தோற்றத்தைக் கொண்டுள்ளன. இக்குடும்பத்தில் 19 பேரினங்களில் 83 உயிரினங்கள் உள்ளன. இவை ஆப்பிரிக்காவில் அதிக வகைகளில் காணப்படுகின்றன. அங்குதான் இவை துளை-கூடுகளை அமைக்கும் வகையில் பரிணாமம் அடைந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இவை பல பெருங்கடல் தீவுகளிலும் காணப்படுகின்றன. பல ஐரோப்பிய மற்றும் வட அமெரிக்க இனங்கள் நீண்ட தூரம் வலசை போகக் கூடியவையாகும். மாறாக, மேற்கு மற்றும் தென்னாப்பிரிக்க தகைவிலான்கள் வலசை போவதில்லை.
இக்குடும்பத்தில் இரண்டு துணை குடும்பங்கள் உள்ளன: சூடோசெலிடோனினே (சூடோசெலிடோன் பேரினத்தின் ஆற்று மார்ட்டின்கள்) மற்றும் ஹிருன்டினினே (மற்ற அனைத்து தகைவிலான்கள், மார்ட்டின்கள் மற்றும் இரம்ப- இறக்கைகள்). பழைய உலகத்தில் மார்ட்டின் என்ற பெயர் சதுர-வால் இனங்களுக்கும், தகைவிலான் என்ற பெயர் முள்-வால் இனங்களுக்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது; எனினும் அறிவியல் ரீதியாக இந்த இரண்டு குழுக்களுக்கு இடையில் வேறுபாடு கிடையாது.[3] புதிய உலகத்தில் "மார்ட்டின்" என்ற பெயர் ப்ரோக்னே பேரினத்தின் உறுப்பினர்களுக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. (இந்த இரு அமைப்புகள் காரணமாகவே மண் மார்ட்டின் புதிய உலகத்தில் "கரை தகைவிலான்" என்று அழைக்கப்படுகிறது.)
ஹிருன்டினிடே குடும்பம் (ஹிருன்டியா என்ற பெயரில்) பிரான்ஸ் நாட்டை சேர்ந்த பல்துறை வல்லுநர் கான்ஸ்டன்டைன் சாமுவேல் ரபினேஸ்குவே என்பவரால் 1815 இல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.[4][5] ஹிருன்டினிடே குடும்ப உறுப்பினர்கள் பேசரின்களிலேயே உருவ அமைப்பில் தனித்துவமானவை. மூலக்கூறு ஆதாரங்கள் இவற்றை தனித்துவமான பரம்பரை என சில்வியோயிடியாவினுள் (பழைய உலக பாடும் பறவைகள் மற்றும் உறவினர்கள்) வகைப்படுத்துகின்றன.[6] இவை வெண்-கண்ணிகள் மற்றும் டிட் பறவைகளுடனும் தொடர்புபடுத்தப்படுகின்றன. சிப்லே-அல்குயிஸ்ட் வகைப்பாட்டியலில் இவை சிறு வரிசையான பேசரிடாவின் கீழ் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.
இந்த குடும்பத்தினுள் ஒரு தெளிவான பிரிவு துணை குடும்பங்களுக்கு இடையில் உள்ளது. சூடோசெலிடோனினாய் துணை குடும்பத்தில் ஆற்று மார்ட்டின்கள் உள்ளன.[7][8] மற்றொரு துணை குடும்பமான ஹிருன்டினினாயில் எஞ்சிய இனங்கள் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. ஹிருன்டினினாய் துணைக் குடும்பத்தின் பிரிவானது பல்வேறு விவாதங்களுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. பல்வேறு வகைப்பாட்டியலாளர்கள் அதிகபட்சமாக 24 பேரினங்களாக அதைப் பிரிக்கின்றனர். வேறு சிலர் வெறும் 12 பேரினங்களாக மட்டுமே பிரிக்கின்றனர். ஹிருன்டினினாயில் மூன்று அடிப்படை குழுக்கள் உள்ளன என்பதில் மட்டும் சிறிது உடன்பாடு வகைப்பாட்டியலாளர்கள் இடையே உள்ளது. அந்த மூன்று குழுக்கள் சலிடோப்ரோக்னே பேரினத்தின் ரம்ப இறக்கைகள், முக்கிய மார்ட்டின்கள், ஹிருன்டே பேரின தகைவிலான்கள் மற்றும் அவற்றின் கூட்டாளிகள் ஆகியவை ஆகும்.[9] ரம்ப இறக்கைகளே இந்த மூன்று குழுக்களில் அடித்தளம் ஆனவையாகும். மற்ற இரண்டு குழுக்கள் சகோதரி குழுக்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. தகைவிலான்களின் பிரிப்பானது அவற்றின் கூடு கட்டுதலின் பரிணாம வளர்ச்சியை அதிகமாக ஒத்துள்ளது; இவற்றின் அடித்தளமாக கருதப்படும் ரம்ப-இறக்கைகள் பொந்துகளை கூடுகளாக பயன்படுத்துகின்றன, முக்கிய மார்ட்டின்கள் வளைகளை (பழைய உலக உயிரினங்களில்) மற்றும் பொந்துகளை கூடுகளாக (புதிய உலக உயிரினங்களில்) பயன்படுத்துகின்றன, மற்றும் ஹிருன்டோ மற்றும் அதன் கூட்டாளிகள் மண் கூடுகளை பயன்படுத்துகின்றன.[10]
தகைவிலான்கள் மற்றும் மார்ட்டின்கள், அல்லது ஹிருன்டினிடே ஆகியவை பேஸ்ஸரின் குடும்பப் பறவைகளாகும். இவை அந்தாட்டிக்கா தவிர அனைத்துக் கண்டங்களிலும் காணப்படுகின்றன. இவை பறக்கும்போது உணவைப் பிடிக்க மிகவும் தகவமைந்து உள்ளன. இவை ஒரு தனித்துவமான தோற்றத்தைக் கொண்டுள்ளன. இக்குடும்பத்தில் 19 பேரினங்களில் 83 உயிரினங்கள் உள்ளன. இவை ஆப்பிரிக்காவில் அதிக வகைகளில் காணப்படுகின்றன. அங்குதான் இவை துளை-கூடுகளை அமைக்கும் வகையில் பரிணாமம் அடைந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இவை பல பெருங்கடல் தீவுகளிலும் காணப்படுகின்றன. பல ஐரோப்பிய மற்றும் வட அமெரிக்க இனங்கள் நீண்ட தூரம் வலசை போகக் கூடியவையாகும். மாறாக, மேற்கு மற்றும் தென்னாப்பிரிக்க தகைவிலான்கள் வலசை போவதில்லை.
இக்குடும்பத்தில் இரண்டு துணை குடும்பங்கள் உள்ளன: சூடோசெலிடோனினே (சூடோசெலிடோன் பேரினத்தின் ஆற்று மார்ட்டின்கள்) மற்றும் ஹிருன்டினினே (மற்ற அனைத்து தகைவிலான்கள், மார்ட்டின்கள் மற்றும் இரம்ப- இறக்கைகள்). பழைய உலகத்தில் மார்ட்டின் என்ற பெயர் சதுர-வால் இனங்களுக்கும், தகைவிலான் என்ற பெயர் முள்-வால் இனங்களுக்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது; எனினும் அறிவியல் ரீதியாக இந்த இரண்டு குழுக்களுக்கு இடையில் வேறுபாடு கிடையாது. புதிய உலகத்தில் "மார்ட்டின்" என்ற பெயர் ப்ரோக்னே பேரினத்தின் உறுப்பினர்களுக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. (இந்த இரு அமைப்புகள் காரணமாகவே மண் மார்ட்டின் புதிய உலகத்தில் "கரை தகைவிலான்" என்று அழைக்கப்படுகிறது.)
ಕವಲುತೋಕೆ ಹಕ್ಕಿ(swallow) ಪ್ಯಾಸೆರಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಹಿರುಂದಿನಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೀಟಾಹಾರಿ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಗುಂಪು. ಇದರಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳಿದ್ದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಣಜ ಕವಲುತೋಕೆ,ಪೆಸಿಫಿಕ್ ಕವಲುತೋಕೆ,ತಂತಿ ಬಾಲದ ಕವಲುತೋಕೆ,ಕೆಂಪು ಪೃಷ್ಠದ ಕವಲುತೋಕೆ,ಗೀರುಕತ್ತಿನ ಕವಲುತೋಕೆ,ಬಿಳಿಬೆನ್ನಿನ ಕವಲುತೋಕೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.ಇವುಗಳು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರವಿದ್ದು ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ.
ಕವಲುತೋಕೆ ಹಕ್ಕಿ(swallow) ಪ್ಯಾಸೆರಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಹಿರುಂದಿನಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೀಟಾಹಾರಿ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಗುಂಪು. ಇದರಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳಿದ್ದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಣಜ ಕವಲುತೋಕೆ,ಪೆಸಿಫಿಕ್ ಕವಲುತೋಕೆ,ತಂತಿ ಬಾಲದ ಕವಲುತೋಕೆ,ಕೆಂಪು ಪೃಷ್ಠದ ಕವಲುತೋಕೆ,ಗೀರುಕತ್ತಿನ ಕವಲುತೋಕೆ,ಬಿಳಿಬೆನ್ನಿನ ಕವಲುತೋಕೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.ಇವುಗಳು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರವಿದ್ದು ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ.
Roegenq, lij heuh roegenqo, dwg cungj duzroeg ndeu.
Yen-é he yit chúng tiâu.
Хараасгай (ᠬᠠᠷᠢᠶᠠᠴᠠᠢ, латаар Hirundinidae) гээшэ борбилоо шубуунай бүлэгэй обог юм. Энэ обог хоёр дэд обогһоо бүридэнэ: голой хараасгай (Pseudochelidoninae ниитэ хоёр зүйлнүүд) ба Hirundininae (үлдэһэн бүхы хараасгай). Энэ обогто ниитэ 19 түрэлэй 83 зүйл шубуун багтана. Оросто 7 зүйлнүүд уурхайлдаг: хүреэнэй, үхэр, алтан, утаһан һүүлтэй, харагшан, эрьеын болон бага эрьеын хараасгай; тэдэ гадна 2 зүйлнүүд — голой ба сагаан духатай хараасгай — Хойто Америкэһээ ниидээд ерэнэ. Оросто уурхайлдаг хараасгай Африкада ба Урда Азида үбэлжэнэ.
Хараасгай Антарктидаһаа гадна бусад бүхы түби газараар үргэн тараба. Африка түби газарһаа гаралтай гэгдэжэ, мүнөө сагташье Африкада эгээн элдэб янзын хараасгай амидарна. Мүн далай, тэнгисэй хэдэ хэдэн аралда таарана. Нилээд хэдэн зүйл нүүдэлэй хараасгай бии. Үсөөн хэдэн зүйл хараасгай хүнэй үйлэ ажаллалгаһаа үгы боложошье һаа, зарим зүйлнүүдынь хүнэй хубилгаһан оршондо даһан зохисожо, хүнтэй ойро амидарна.
Хараасгай шубуун нарин шобтон хэлбэриин бэетэй, үзүүр тиишэ наридаһан ута далитай ба эдэнь шэглэлээ хурдан хубилгажа халин ниидэхэдэ һайн зохисоһон болоон нидэжэ бай хорхой шумуулые агнахадаа чадамгай. Дундажаар 30-40 км/саг хурдатай ниидэхэ ба 50-65 км/саг хурдалжа шададаг. Хараасгай богони хушуутайшье хүсэтэй, үргэн аматай. Бэеын утань 10-24 см ба 10-60 грамм хүрэтэрхи жэгүүртэй байна. Һүүлынь 12 үдэтэй ба 2 һалаалһан гү, али тэгшэ түгэсхэлтэй байдаг. Эрэнь гол түлэб арай ута һүүлтэй байха ба ниидэлгын үедэ хурдан шэглэлээ хубилгажа болон үрэжэлгэ үедэ эмэ хараасгайе өөртөө татахада тус болоно. Хүлынь богони ба алхахаһаа үлүү модоной мүшэр болон юумэн дээрэ һуухада зохисоһон байна.
Хараасгай хорхой шумуулаар хооллохо ба ниидэжэ байхадаа агнана. Зүгы болон хэдэгэнэ намнахаһаан тэрьелнэ. Мүн үрэ, жэмэсээр хооллодог түрэл баһа бии. Үржэлэйнгөө үедэ һүрэглэн хосоо оложо голой эрьеын нүхэн, хуушан уурхай, байшан барилгын буланда шабараар уурхай бариха зэргээр уурхайлжа үндэгэеэ гаргана.
Хараасгай (ᠬᠠᠷᠢᠶᠠᠴᠠᠢ, латаар Hirundinidae) гээшэ борбилоо шубуунай бүлэгэй обог юм. Энэ обог хоёр дэд обогһоо бүридэнэ: голой хараасгай (Pseudochelidoninae ниитэ хоёр зүйлнүүд) ба Hirundininae (үлдэһэн бүхы хараасгай). Энэ обогто ниитэ 19 түрэлэй 83 зүйл шубуун багтана. Оросто 7 зүйлнүүд уурхайлдаг: хүреэнэй, үхэр, алтан, утаһан һүүлтэй, харагшан, эрьеын болон бага эрьеын хараасгай; тэдэ гадна 2 зүйлнүүд — голой ба сагаан духатай хараасгай — Хойто Америкэһээ ниидээд ерэнэ. Оросто уурхайлдаг хараасгай Африкада ба Урда Азида үбэлжэнэ.
Хараасгай Антарктидаһаа гадна бусад бүхы түби газараар үргэн тараба. Африка түби газарһаа гаралтай гэгдэжэ, мүнөө сагташье Африкада эгээн элдэб янзын хараасгай амидарна. Мүн далай, тэнгисэй хэдэ хэдэн аралда таарана. Нилээд хэдэн зүйл нүүдэлэй хараасгай бии. Үсөөн хэдэн зүйл хараасгай хүнэй үйлэ ажаллалгаһаа үгы боложошье һаа, зарим зүйлнүүдынь хүнэй хубилгаһан оршондо даһан зохисожо, хүнтэй ойро амидарна.
Хараасгай шубуун нарин шобтон хэлбэриин бэетэй, үзүүр тиишэ наридаһан ута далитай ба эдэнь шэглэлээ хурдан хубилгажа халин ниидэхэдэ һайн зохисоһон болоон нидэжэ бай хорхой шумуулые агнахадаа чадамгай. Дундажаар 30-40 км/саг хурдатай ниидэхэ ба 50-65 км/саг хурдалжа шададаг. Хараасгай богони хушуутайшье хүсэтэй, үргэн аматай. Бэеын утань 10-24 см ба 10-60 грамм хүрэтэрхи жэгүүртэй байна. Һүүлынь 12 үдэтэй ба 2 һалаалһан гү, али тэгшэ түгэсхэлтэй байдаг. Эрэнь гол түлэб арай ута һүүлтэй байха ба ниидэлгын үедэ хурдан шэглэлээ хубилгажа болон үрэжэлгэ үедэ эмэ хараасгайе өөртөө татахада тус болоно. Хүлынь богони ба алхахаһаа үлүү модоной мүшэр болон юумэн дээрэ һуухада зохисоһон байна.
Хараасгай хорхой шумуулаар хооллохо ба ниидэжэ байхадаа агнана. Зүгы болон хэдэгэнэ намнахаһаан тэрьелнэ. Мүн үрэ, жэмэсээр хооллодог түрэл баһа бии. Үржэлэйнгөө үедэ һүрэглэн хосоо оложо голой эрьеын нүхэн, хуушан уурхай, байшан барилгын буланда шабараар уурхай бариха зэргээр уурхайлжа үндэгэеэ гаргана.
The swallows, martins, and saw-wings, or Hirundinidae, are a family of passerine songbirds found around the world on all continents, including occasionally in Antarctica. Highly adapted to aerial feeding, they have a distinctive appearance. The term "swallow" is used colloquially in Europe as a synonym for the barn swallow. Around 90 species of Hirundinidae are known,[1] divided into 19 genera, with the greatest diversity found in Africa, which is also thought to be where they evolved as hole-nesters.[2] They also occur on a number of oceanic islands. A number of European and North American species are long-distance migrants; by contrast, the West and South African swallows are nonmigratory.
This family comprises two subfamilies: Pseudochelidoninae (the river martins of the genus Pseudochelidon) and Hirundininae (all other swallows, martins, and saw-wings). In the Old World, the name "martin" tends to be used for the squarer-tailed species, and the name "swallow" for the more fork-tailed species; however, this distinction does not represent a real evolutionary separation.[3] In the New World, "martin" is reserved for members of the genus Progne. (These two systems are responsible for the same species being called sand martin in the Old World and bank swallow in the New World.)
The family Hirundinidae was introduced (as Hirundia) by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[4][5] The Hirundinidae are morphologically unique within the passerines, with molecular evidence placing them as a distinctive lineage within the Sylvioidea (Old World warblers and relatives).[6] Phylogenetic analysis has shown that the family Hirundinidae is sister to the cupwings in the family Pnoepygidae. The two families diverged in the early Miocene around 22 million years ago.[7]
Within the family, a clear division exists between the two subfamilies, the Pseudochelidoninae, which are composed of the two species of river martins,[8][9] and the Hirundininae, into which the remaining species are placed. The division of the Hirundininae has been the source of much discussion, with various taxonomists variously splitting them into as many as 24 genera and lumping them into just 12. Some agreement exists that three core groups occur within the Hirundininae, the saw-wings of the genus Psalidoprocne, the core martins, and the swallows of the genus Hirundo and their allies.[10] The saw-wings are the most basal of the three, with the other two clades being sister to each other. The phylogeny of the swallows is closely related to evolution of nest construction; the more basal saw-wings use burrows as nest, the core martins have both burrowing (in the Old World members) and cavity adoption (in New World members) as strategies, and the genus Hirundo and its allies use mud nests.[11]
The Hirundinidae have an evolutionarily conservative body shape, which is similar across the clade, but is unlike that of other passerines.[10] Swallows have adapted to hunting insects on the wing by developing a slender, streamlined body and long, pointed wings, which allow great maneuverability and endurance, as well as frequent periods of gliding. Their body shapes allow for very efficient flight; the metabolic rate of swallows in flight is 49–72% lower than equivalent passerines of the same size.[12]
Swallows have two foveae in each eye, giving them sharp lateral and frontal vision to help track prey. They also have relatively long eyes, with their length almost equaling their width. The long eyes allow for an increase in visual acuity without competing with the brain for space inside of the head. The morphology of the eye in swallows is similar to that of a raptor.[13]
Like the unrelated swifts and nightjars, which hunt in a similar way, they have short bills, but strong jaws and a wide gape. Their body lengths range from about 10–24 cm (3.9–9.4 in) and their weight from about 10–60 g (0.35–2.12 oz). The smallest species by weight may be the Fanti sawwing, at a mean body mass of 9.4 g (0.33 oz) while the purple martin and southern martin, which both weigh in excess of 50 g (1.8 oz) on average, rival one another as the heaviest swallows.[14] The wings are long, pointed, and have nine primary feathers. The tail has 12 feathers and may be deeply forked, somewhat indented, or square-ended.[10] A long tail increases maneuverability,[15][16] and may also function as a sexual adornment, since the tail is frequently longer in males.[16] In barn swallows, the tail of the male is 18% longer than those of the female, and females select mates on the basis of tail length.[17]
Their legs are short, and their feet are adapted for perching rather than walking, as the front toes are partially joined at the base. Swallows are capable of walking and even running, but they do so with a shuffling, waddling gait.[18] The leg muscles of the river martins (Pseudochelidon) are stronger and more robust than those of other swallows.[10][18] The river martins have other characteristics that separate them from the other swallows. The structure of the syrinx is substantially different between the two subfamilies;[8] and in most swallows, the bill, legs, and feet are dark brown or black, but in the river martins, the bill is orange-red and the legs and feet are pink.[10]
The most common hirundine plumage is glossy dark blue or green above and plain or streaked underparts, often white or rufous. Species that burrow or live in dry or mountainous areas are often matte brown above (e.g. sand martin and crag martin). The sexes show limited or no sexual dimorphism, with longer outer tail feathers in the adult male probably being the most common distinction.[19]
The chicks hatch naked and with closed eyes.[20] Fledged juveniles usually appear as duller versions of the adult.[3]
The family has a worldwide cosmopolitan distribution, breeding on every continent except Antarctica. One species, the Pacific swallow, occurs as a breeding bird on a number of oceanic islands in the Pacific Ocean,[21] the Mascarene martin breeds on Reunion and Mauritius in the Indian Ocean,[22] and a number of migratory species are common vagrants to other isolated islands and even to some sub-Antarctic islands and Antarctica.[23] Many species have enormous worldwide ranges, particularly the barn swallow, which breeds over most of the Northern Hemisphere and winters over most of the Southern Hemisphere.
_in_Waterville,_Maine.jpg)
The family uses a wide range of habitats. They are dependent on flying insects, and as these are common over waterways and lakes, they frequently feed over these, but they can be found in any open habitat, including grasslands, open woodland, savanna, marshes, mangroves, and scrubland, from sea level to high alpine areas.[10] Many species inhabit human-altered landscapes, including agricultural land and even urban areas. Land-use changes have also caused some species to expand their range, most impressively the welcome swallow, which began to colonise New Zealand in the 1920s, started breeding in the 1950s, and is now a common landbird there.[24]
Species breeding in temperate regions migrate during the winter when their insect prey populations collapse. Species breeding in more tropical areas are often more sedentary, although several tropical species are partial migrants or make shorter migrations. In antiquity, swallows were thought to have hibernated in a state of torpor, or even that they withdrew for the winter under water. Aristotle ascribed hibernation not only to swallows, but also to storks and kites. Hibernation of swallows was considered a possibility even by as acute an observer as Rev. Gilbert White, in his The Natural History and Antiquities of Selborne (1789, based on decades of observations).[25] This idea may have been supported by the habit of some species to roost in some numbers in dovecotes, nests and other forms of shelter during harsh weather, and some species even entering torpor.[10] There were several reports of suspected torpor in swallows from 1947,[26] such as a 1970 report that white-backed swallows in Australia may conserve energy this way,[27] but the first confirmed study that they or any passerine entered torpor was a 1988 study on house martins.[28]
Swallows are excellent flyers, and use these skills to feed and attract mates. Some species, such as the mangrove swallow, are territorial, whereas others are not and simply defend their nesting sites. In general, the male selects a nest site, and then attracts a female using song and flight, and (dependent on the species) guards his territory. The size of the territory varies depending on the species of swallow; in colonial-nesting species, it tends to be small, but it may be much larger for solitary nesters. Outside the breeding season, some species may form large flocks, and species may also roost communally. This is thought to provide protection from predators such as sparrowhawks and hobbies.[10] These roosts can be enormous; one winter-roosting site of barn swallows in Nigeria attracted 1.5 million individuals.[29] Nonsocial species do not form flocks, but recently fledged chicks may remain with their parents for a while after the breeding season. If a human being gets too close to their territory, swallows attack them within the perimeter of the nest. Colonial species may mob predators and humans that are too close to the colony.[30]
For the most part, swallows are insectivorous, taking flying insects on the wing.[10] Across the whole family, a wide range of insects is taken from most insect groups, but the composition of any one prey type in the diet varies by species and with the time of year. Individual species may be selective; they do not scoop up every insect around them, but instead select larger prey items than would be expected by random sampling.[31] In addition, the ease of capture of different insect types affects their rate of predation by swallows.[32] They also avoid certain prey types; in particular, stinging insects such as bees and wasps are generally avoided. In addition to insect prey, a number of species occasionally consume fruits and other plant matter. Species in Africa have been recorded eating the seeds of Acacia trees, and these are even fed to the young of the greater striped swallow.[10][33]
The swallows generally forage for prey on the wing, but they on occasion snap prey off branches or on the ground. The flight may be fast and involve a rapid succession of turns and banks when actively chasing fast-moving prey; less agile prey may be caught with a slower, more leisurely flight that includes flying in circles and bursts of flapping mixed with gliding. Where several species of swallows feed together, they separate into different niches based on height off the ground, some species feeding closer to the ground and others feeding at higher levels.[34] Similar separation occurs where feeding overlaps with swifts. Niche separation may also occur with the size of prey chosen.[34]
The more primitive species nest in existing cavities, for example in an old woodpecker nest, while other species excavate burrows in soft substrate such as sand banks.[10] Swallows in the genera Hirundo, Ptyonoprogne, Cecropis, Petrochelidon, and Delichon build mud nests close to overhead shelter in locations that are protected from both the weather and predators. The mud-nesters are most common in the Old World, particularly Africa, whereas cavity-nesters are more common in the New World. Mud-nesting species in particular are limited in areas of high humidity, which causes the mud nests to crumble. Many cave-, bank-, and cliff-dwelling species of swallows nest in large colonies. Mud nests are constructed by both males and females, and amongst the tunnel diggers, the excavation duties are shared, as well. In historical times, the introduction of man-made stone structures such as barns and bridges, together with forest clearance, has led to an abundance of colony sites around the globe, significantly increasing the breeding ranges of some species. Birds living in large colonies typically have to contend with both ectoparasites and conspecific nest parasitism.[35][36] In barn swallows, old mated males and young unmated males benefit from colonial behaviour, whereas females and mated young males likely benefit more from nesting by themselves.[37]
Pairs of mated swallows are monogamous,[38] and pairs of nonmigratory species often stay near their breeding area all year, though the nest site is defended most vigorously during the breeding season. Migratory species often return to the same breeding area each year, and may select the same nest site if they were previously successful in that location. First-year breeders generally select a nesting site close to where they were raised.[39] The breeding of temperate species is seasonal, whereas that of subtropical or tropical species can either be continuous throughout the year or seasonal. Seasonal species in the subtropics or tropics usually time their breeding to coincide with the peaks in insect activity, which is usually the wet season, but some species, such as the white-bibbed swallow, nest in the dry season to avoid flooding in their riverbank nesting habitat.[10] All swallows defend their nests from egg predators, although solitary species are more aggressive towards predators than colonial species.[40] Overall, the contribution of male swallows towards parental care is the highest of any passerine bird.[10]
The eggs of swallows tend to be white, although those of some mud-nesters are speckled. The typical clutch size is around four to five eggs in temperate areas and two to three eggs in the tropics. The incubation duties are shared in some species, and in others the eggs are incubated solely by the females. Amongst the species where the males help with incubation, their contribution varies amongst species, with some species such as the cliff swallow sharing the duties equally and the female doing most of the work in others. Amongst the barn swallows, the male of the American subspecies helps (to a small extent), whereas the European subspecies does not. Even in species where the male does not incubate the eggs, he may sit on them when the female is away to reduce heat loss (this is different from incubation as that involves warming the eggs, not just stopping heat loss). Incubation stints last for 5–15 minutes and are followed by bursts of feeding activity. From laying, swallow eggs take 10–21 days to hatch, with 14–18 days being more typical.[10]
The chicks of swallows hatch naked, generally with only a few tufts of down. The eyes are closed and do not fully open for up to 10 days. The feathers take a few days to begin to sprout, and the chicks are brooded by the parents until they are able to thermoregulate. On the whole, they develop slowly compared to other passerine birds. The parents do not usually feed the chicks individual insects, but instead feed a bolus of food comprising 10–100 insects. Regardless of whether the species has males that incubate or brood the chicks, the males of all hirundines help feed the chicks. When the young fledge is difficult to determine, as they are enticed out of the nest after three weeks by parents, but frequently return to the nest afterwards to roost.[10]
Swallows are able to produce many different calls or songs, which are used to express excitement, to communicate with others of the same species, during courtship, or as an alarm when a predator is in the area. The songs of males are related to the body condition of the bird and are presumably used by females to judge the physical condition and suitability for mating of males.[41] Begging calls are used by the young when soliciting food from their parents. The typical song of swallows is a simple, sometimes musical twittering.
Species of hirundine that are threatened with extinction are generally endangered due to habitat loss. This is presumed to be the reason behind the decline of the critically endangered white-eyed river martin, a species that is only known from a few specimens collected in Thailand. The species presumably breeds in riverbanks, a much diminished habitat in Southeast Asia. As the species has not been reliably seen since 1980, it may already be extinct.[42] Two insular species, the Bahama swallow and golden swallow, have declined due to forest loss and also competition with introduced species such as starlings and sparrows, which compete with these swallows for nesting sites. The golden swallow formerly bred on the island of Jamaica, but was last seen there in 1989 and is now restricted to the island of Hispaniola.[43]
Swallows are tolerated by humans because of their beneficial role as insect eaters, and some species have readily adapted to nesting in and around human habitation. The barn swallow and house martin now rarely use natural sites. The purple martin is also actively encouraged by people to nest around humans and elaborate nest boxes are erected. Enough artificial nesting sites have been created that the purple martin now seldom nests in natural cavities in the eastern part of its range.[48]
Because of the long human experience with these conspicuous species, many myths and legends have arisen as a consequence, particularly relating to the barn swallow.[10] Roman historian Pliny the Elder described a use of painted swallows to deliver a report of the winning horses at a race.[49] There is also the Korean folktale of Heungbu and Nolbu, which teaches a moral lesson about greed and altruism through the mending of a swallow's broken leg.[50]
During the 19th century, Jean Desbouvrie attempted to tame swallows and train them for use as messenger birds, as an alternative to war pigeons. The swallows would have a light load of course, as a laden swallow could only travel about half as far as an unladen swallow in the same trip. He succeeded in curbing the migratory instinct in young birds and persuaded the government of France to conduct initial testing, but further experimentation stalled.[49][51] Subsequent attempts to train homing behaviour into swallows and other passerines had difficulty establishing a statistically significant success rate, although the birds have been known to trap themselves in a cage repeatedly to get to the bait.[49]
According to a sailing superstition, swallows are a good omen to those at sea. This probably arose from the fact that swallows are land-based birds, so their appearance informs a sailor that he or she is close to shore.[52] An old term of venery for swallows is a "flight" or "sweep".[53]
The family contains 89 species in 21 genera.[54]
The swallows, martins, and saw-wings, or Hirundinidae, are a family of passerine songbirds found around the world on all continents, including occasionally in Antarctica. Highly adapted to aerial feeding, they have a distinctive appearance. The term "swallow" is used colloquially in Europe as a synonym for the barn swallow. Around 90 species of Hirundinidae are known, divided into 19 genera, with the greatest diversity found in Africa, which is also thought to be where they evolved as hole-nesters. They also occur on a number of oceanic islands. A number of European and North American species are long-distance migrants; by contrast, the West and South African swallows are nonmigratory.
This family comprises two subfamilies: Pseudochelidoninae (the river martins of the genus Pseudochelidon) and Hirundininae (all other swallows, martins, and saw-wings). In the Old World, the name "martin" tends to be used for the squarer-tailed species, and the name "swallow" for the more fork-tailed species; however, this distinction does not represent a real evolutionary separation. In the New World, "martin" is reserved for members of the genus Progne. (These two systems are responsible for the same species being called sand martin in the Old World and bank swallow in the New World.)
La hirundoj estas sveltkorpaj, facilflugaj birdoj. Ili havas forkan voston, longajn kaj pintajn flugilojn, mallongajn bekojn. Ili kaptas insektojn dum flugo. La maskla kaj la femala birdoj estas similaj. Ili nestumas en kotnesto (krom bordhirundo) konstruita sur roko aŭ dommuro.
Kelkaj el la plej konataj specioj de hirundoj estas la jenaj:
La vorto “hirundo” taŭgas en tri diversaj niveloj:
La hirundedoj estas grupo de paserinaj birdoj karakterizaj pro sia adapto al enaera manĝado.
Tiu ĉi familio enhavas du subfamiliojn: Pseŭdoĥelidonenaj (nur 2 specioj de la genro Pseudochelidon) kaj Hirundinenaj (ĉiuj aliaj hirundoj kaj murhirundoj). Ene de tiuj lastaj Hirundinenaj, la nomo "murhirundo" kutime estas uzata por la specioj kun kvadrataj vostoj, kaj la simpla nomo "hirundo" aŭ “kamphirundo” por la pli forkovostaj specioj; tamen, ne estas scienca distingo inter tiuj du grupoj.[1] Tiu familio enhavas ĉirkaŭ 83 speciojn en 19 genroj.
La hirundoj havas tutmondan distribuon kaj reproduktiĝas en ĉiu kontinento krom Antarkto. Oni supozas, ke tiu familio originis en Afriko kiel tru-nestumantoj; Afriko ankoraŭ havas la plej grandan diversecon de specioj[1]. Ili ĉeestas ankaŭ en multaj oceaniaj insuloj. Multaj specioj estas longdistance migrantaj. Kelkaj specioj de hirundoj estas minacataj de formorto pro homa agado, kvankam aliaj specioj profitis el homaj ŝanĝoj al medio kaj loĝas ĉe homoj.
Hirundoj havas evoluan konservan korpoformon kiu estas simila tra la tuta familio, sed estas malsimila al tiuj de aliaj paserinoj[2]. Hirundoj adaptiĝis al ĉasado de insektoj dumfluga per disvolvigo de svelta aerodinamika korpo, kaj longaj pintaj flugiloj, kiuj permesas grandegajn lertecon kaj eltenemon, same kiel oftajn periodojn de glisado. Ilia korpoformo permesas tre efikan flugon, kiu kostas 50–75% malpli al hirundoj ol al ekvivalentaj paserinoj samgrandaj. Hirundoj manĝas kutime je ĉirkaŭ 30–40 km/h, kvankam ili kapablas atingi rapidojn de 50–65 km/h dum flugado.
Kiel la neparencaj apusoj kaj kaprimulgoj, kiuj ĉasas laŭ simila sistemo, ili havas mallongajn bekojn, sed fortajn makzelojn kaj mallarĝan buŝtruon. La korpo longas ĉirkaŭ 10–24 cm kaj la pezo estas ĉirkaŭ 10–60 g. La flugiloj estas longaj, pintoformaj kaj havas naŭ unuarangajn flugilplumojn. La vosto havas 12 plumojn kaj povas esti ege profunde forkoforma, ĉu sendenta, ĉu fina kiel kvadrato. Longa vosto pliigas fluglertecon kaj povas funkcii ankaŭ kiel seksa ornamaĵo, ĉar la vosto estas ofte pli longa ĉe maskloj. La inoj de kamphirundo tre verŝajne elektas partneron laŭ la vostolongo.
La kruroj estas mallongaj, kaj la piedoj estas adaptitaj al alkroĉado pli ol al piedirado, ĉar la antaŭaj fingroj estas parte kunigitaj baze. Hirundoj kapablas piediri kaj eĉ kuri, sed ili faras tion per mallertpieda, anaseca irmaniero[3]. La muskoloj de la kruroj de la riverhirundoj (Pseudochelidon) estas pli fortaj kaj fortikaj ol tiuj de la aliaj hirundoj[2][3].
La plej ofta plumaro de la hirundedoj estas brilmalhele blua aŭ verda supre kun helaj aŭ striaj subaj partoj, ofte blankaj aŭ ruĝecaj. Specioj kiuj nestumas en truoj aŭ loĝas en sekaj aŭ montaj areoj estas ofte senbrile brunaj supre (ekz Bordhirundo and Rokhirundo). Ambaŭ seksoj havas limigitan seksan dimorfismon aŭ eĉ nulan, ĉiuokaze kun pli longaj eksteraj vostoplumoj ĉe la maskla plenkreskulo, probable kiel plej ofta distingilo kie tio ekzistas.
La idoj eloviĝas nudaj kaj blindaj. Junuloj estas kutime iom pli senkoloraj versioj de plenkreskuloj.
Hirundoj havas tutmondan distribuon, kaj ĉeestas en ĉiu kontinento krom Antarkto. Unu specio, [Pacifika hirundo]], loĝas kiel reprodukta birdo en multaj oceaniaj insuloj en la Pacifika Oceano,[4] la Burbona hirundo reproduktiĝas en Reŭnio kaj Maŭricio en la Hinda Oceano,[5] kaj multaj migrantaj specioj estas oftaj vagantoj al aliaj izolitaj insuloj kaj eĉ al kelkaj subantarktaj insuloj. Multaj specioj havas enormajn tutmondajn teritoriojn, ekzemple la Kamphirundo, kiu reproduktiĝas en plejparto de la norda hemisfero kaj vintrumas en plejparto de la suda hemisfero.
Tiu familio uzas ampleksan gamon de biotopoj. Ili dependas de flugantaj insektoj, kaj ĉar tiuj estas komunaj ĉe akvofluoj kaj lagoj, ili ofte manĝas ĉe tiuj, sed ili povas troviĝi en ĉiu ajn nefermita biotopo inklude de herbejoj, malfermajn arbaroj, savanoj, marĉoj, manglejoj kaj arbustejoj, de marnivelo ĝis altaj alpaj areoj.[2] Multaj specioj loĝas en homŝanĝitaj teritorioj inklude de agrikultura tereno kaj eĉ urbaj areoj. Ŝanĝoj en teruzo helpas kelkajn speciojn pligrandigi siajn teritoriojn, plejrimakinde la Aŭstralia hirundo kiu ekkoloniigis Novzelandon en la 1920-aj jaroj, ekreproduktiĝis en la 1950-aj jaroj kaj estas nun ofta specio tie.[6]
Specioj kiuj reproduktiĝas en mezvarmaj regionoj migras vintre kiam la populacioj de ties predinsektoj malaperas. Specioj kiuj reproduktiĝas en pli tropikaj teritorioj ofte estas pli nemigrantaj, kvankam kelkaj tropikaj specioj estas parte migrantaj aŭ faras mallongan migradon. Antikve oni kredis, ke hirundoj vintrumas en stato de torporo, eĉ ke ili retiriĝas vintre subakven. Aristotelo atribuis tian vintrumon ne nur al hirundoj, sed ankaŭ al cikonioj kaj milvoj. Hibernado de hirundoj estis konsiderata ebleco eĉ de lertaj observantoj kiel pastro Gilbert White, en sia The Natural History and Antiquities of Selborne (1789, bazita sur jardekoj de observado).[7] Tiun ideon povis subteni la kutimo de kelkaj specioj ripozi are sur ripozejoj dum malbona vetero, eĉ ŝajne enirante en torporon.[2]
Hirundoj estas elstaraj flugantoj, kaj uzas sian lertecon por allogi partneron kaj por manĝi. Kelkaj specioj, kiel la Mangleja hirundo, estas teritoriaj, dum aliaj ne estas kaj simple defendas siajn nestolokojn. Ĝenerale, maskloj elektas nestolokon, kaj allogas inon uzante kanton kaj flugon, kaj (depende de la specio) prizorgas sian teritorion. La grandeco de la teritorio varias depende de la specio de hirundo; en koloninestumantaj specioj ĝi estas pli eta, sed ĝi povas esti multe pli granda ĉe solecaj nestumantoj. Ekster la reprodukta sezono kelkaj specioj povas formi grandajn arojn, kaj kelkaj specioj povas ankaŭ ripozi komunume. Oni supozas, ke tio havigas protekton el eventualaj predantoj kiel Akcipitroj kaj Falkoj.[2] Tiuj ripozantaroj povas esti enormaj; vintra ripozejo de kamphirundo en Niĝerio allogis iam 1.5 milionojn da individuoj.[8] Nesociaj specioj ne formas arojn sed junuloj povas resti kun siaj gepatroj post la reprodukta sezono.
Plejparto de hirundoj estas insektomanĝantaj, predante dumfluge.[2] La tuta familio predas ampleksan gamon de insektoj el plejmultaj insektogrupoj, sed la proporcio de predaĵojotipo en la dieto varias laŭ specioj aŭ jarsezono. Kelkaj specioj evitas iajn predotipojn; ĉefe pikinsektojn kiel abeloj kaj vespoj. Krom insektoj, kelkaj specioj eventuale manĝas fruktojn kaj aliajn plantomaterialon. Kelkaj specioj en Afriko manĝas semojn de arboj de Acacia, kaj ankaŭ la idoj de Granda strihirundo.[9][2]
Hirundoj manĝas predojn dumfluge, sed ili eventuale kaptas ilin el branĉoj de surgrunde. La flugo povas esti rapida kaj inkludas rapidan serion de turniĝoj kaj flankeniroj kiam ili ĉasas aktive; malpli lertaj predoj povas esti kaptataj per pli malrapida kaj plezura flugo kiu inkludas flugadon en cirkloj kaj eksplodojn de flugilfrapoj miksitajn kun glisado. Kie kelkaj specioj de hirundoj manĝas kune, ili povas esti separataj en diferencaj niĉoj baze sur la alto super la grundo, kie kelkaj specioj manĝas pli proksime de la grundo, dum aliaj manĝas je pli altaj niveloj. Simila separo okazas kie manĝado koincidas kun apusoj. Niĉoseparado povas okazi ankaŭ pro la grando de la elektataj predoj.
La plej primitivaj specioj nestumas en jam ekzistintaj kavaĵoj, ekzemple en malnova nesto de pegedo, dum aliaj specioj elfosas truojn en milda subtavolo kiel ĉe sablobordoj.[2] Hirundoj de la genroj Hirundo, Ptyonoproggne, Cecropis, Petrochelidon kaj Delichon konstruas kotonestojn proksime de altaj rifuĝejoj en lokoj kiuj estas protektitaj kaj de la vetero kaj de predantoj. La kotonestumantoj estas pli komunaj en la Malnova Mondo, ĉefe en Afriko, dum la kavonestumantoj estas pli regulaj en la Nova Mondo. La kotonestumantaj specioj estas limigitaj al areoj de alta humideco, kio permesas la kotonestojn malmoliĝi. Multaj specioj kiuj nestumas en kavoj, bordoj kaj klifoj nestumas en grandaj kolonioj. Kotonestoj estas konstruitaj de ambaŭ seksoj, kaj ankaŭ ĉe la tunelelfosantoj la tasko estas kunhavata. Jam en historiaj epokoj, la ekuzado de homfarita ŝtonaj strukturoj kiel grenejoj kaj pontoj, kune kun arbarklarigado, permesis abundon de kolonioj ĉirkaŭ la mondo, pliigante la reproduktajn teritoriojn de kelkaj specioj. Birdoj loĝantaj en grandaj kolonioj tipe devis lukti kontraŭ ektoparazitoj kaj samspecifa nestoparazitado.[10][11] Malnovaj maskloj profitas plej el kolonieco, ĉar ili povas havi siajn proprajn nestojn kaj profiti el oftaj ekster-partneraj sekspariĝadoj.
Paroj de hirundoj estas monogamaj,[12] kaj paroj de nemigrantaj specioj ofte restas ĉe sia reprodukta areo la tutan jaron, kvankam la nestoloko estas defendata plej vigle dum la reprodukta sezono. Migrantaj specioj ofte revenas al la sama reprodukta areo ĉiujare, kaj povas elekti saman nestolokon, se ili estis jam sukcesaj en tiu loko. Unuajaraj reproduktuloj ĝenerale elektas nestolokon proksiman al nask- kaj kreskoloko[13]. La reproduktado de mezvarmaj specioj estas sezona, dum tiu de subtropikaj aŭ tropikaj specioj povas ĉu esti konstanta tra la jaro aŭ ankaŭ sezona. Sezonaj specioj en subtropikoj aŭ tropikoj reproduktiĝas koincide kun centro de la insektagado, kiu okzas kutime en la humida sezono, sed kelkaj specioj kiel la Blankgorĝa bluhirundo nestumas en seka sezono por eviti inundoj en sia riverborda nestohabitato[2] Ĉiu hirundo defendas siajn nestojn el ovopredantoj, kvankam solecaj specioj estas pli agresemaj kontraŭ predantoj ol koloniaj specioj.[14]. La kontribuo de maskloj al idozorgado estas la plej alta inter paserinoj.[2]
Hirundovoj estas kutime blankaj, kvankam tiuj de kelkaj kotonestumantoj estas punktitaj. La mezaveraĝa ovodemetado estas 4 aŭ 5 ovoj en mezvarmaj areoj kaj 2 aŭ 3 ĉe tropikoj. La kovado estas farata de ambaŭ gepatroj en kelkaj specioj, en aliaj la ovoj estas kovataj nur de la inoj. Inter la specioj, kie la masklo helpas ĉe kovado, la kontribuo varias laŭ specioj, kelkaj specioj kia la Klifhirundo dividas la taskojn dum la ino faras plej el la tasko en aliaj. Ĉe la Kamphirundo la masklo de la amerikaj subspecioj helpas (iom), dum la eŭropa subspecio ne. Eĉ ĉe specioj kie la masklo ne kovas, li povas sidiĝi sur la ovoj, dum la ino forestas por malpliigi la varmoperdon. Kovaderoj daŭras 5–15 minutojn kaj estas sekvataj de momentoj de manĝado. Eloviĝo okazas 10–21 tagojn post la ovodemetado, kaj 14–18 tagojn tipe.
Hirundidoj eloviĝas nude, ĝenerale kun nur kelkaj tufoj de lanugo. La okuloj estas fermitaj tiam kaj malfermiĝas tute nur post 10 tagoj. La plumoj eliras post kelkaj tagoj, kaj disvolviĝas malrapide kompare kun aliaj paseridoj. La gepatroj kutime ne manĝigas la idojn per individuaj insektoj, sed per bulo de manĝaĵo enhavanta 10 al 100 insektojn. Ĉiuj maskloj, ĉu kovantaj ĉu ne, helpas manĝigi la idojn. Malfacile oni scias kiam hirundoj elnestiĝas ĉar ili foje estas for de la nesto post tri semajnoj, sed revenas por ripozi.
Hirundoj povas produkti multajn diferencajn alvokojn aŭ kantojn, kiuj povas esprimi ekscitadon, rilaton al aliaj de la sama specio, dum pariĝado, aŭ kiel alarmilo se estas predanto en la areo. La kantoj de maskloj rilatas al iliaj fizikaj kondiĉoj kaj supozeble estas uzataj de inoj por pritaksi ilin kaj eventuale elekti partneron.[15] Idoj uzas plendemajn alvokojn por postuli manĝaĵon el la gepatroj. La tipa kanto de hirundoj estas simpla, foje muzika trilado, ege melodia foje kiel ĉe la Kamphirundo el ripozejo ekzemple surkable.
Pro preto de kelkaj specioj nestumi en kaj ĉe homaj setliĝoj kaj konstruaĵoj, homoj havas longan spertojn ĉe hirundoj kaj ekzistas multaj mitoj kaj legendoj pri ili.[2] Kelkaj specioj estas aktive helpataj de homoj nestumi ĉe ili, ekzemple la Purpura hirundo, por kiu oni prilaboras nestoskatolojn tiom ke ili jam apenaŭ nestumas en naturaj kavaĵoj en la orienta parto de sia teritorio.
La migranta kutimaro de la eŭropaj specioj asociigis ilin kun printempo, kiel dirate en la proverbo "unu hirundo ne faras someron". Ili eniris eĉ en religiaj historioj, parte pro ties alveno en Eŭropo ĉe la tempo de la Sankta Semajno, kaj oni rakontas apokrifajn historiojn pri la krucigo de Jesuo, ĉu ke ili konfuzigis la senditojn aresti Jesuon en la olivĝardeno aŭ ke ili helpis Jesuon en la kruco (ekzemple kamphirundoj deprenis la dornojn de la kristokrono). Ili estas ankaŭ menciitaj en la Korano atakante kristanojn kiuj estis atakonta la urbon Mekko. Pli antikvaj legendoj asertas, ke Athene iĝis hirundo por eviti danĝeron.
Specioj de hirundoj kiuj estasminacataj de formorto estas ĝenerale endanĝeritaj pro perdo de habitato. Tio estas supozeble la kialo de la malpliiĝo de la draste endanĝerita Blankokula riverhirundo, specio kiu estas konata nur el kelkaj specimenoj kolektitaj en Tajlando. Tiu specio supozeble reproduktiĝas en riverbordoj, ege malpliigata habitato e sodirienta Azio. Du insulaj specioj, nome la Bluverda hirundo kaj la Orhirundo, malpliiĝis pro senarbarigo kaj konkurenco kun enmetitaj specioj kiel sturnoj kaj paseroj, kiuj konkurencas kun tiuj hirundoj por nestolokoj.
Hirundoj estas morfologiaj unikoj ene de paserinoj, sed la uzado de studoj de DNA sugestis, ke estas rilatoj kun filoskopedoj aŭ paruedoj. Laŭ la taksonomio de Sibley-Ahlquist hirundoj estis lokataj en la infraordo de Passerida.
Ene de la familio de Hirundedoj estas klara divido inter la du subfamilioj, nome la Pseŭdoĥelidonenaj kiu enhavas la du speciojn de riverhirundoj, kaj la Hirundinenaj, kie estas lokataj la restaj 81 specioj. La divido de la Hirundinenaj okazigis multe da diskutado, kun taksonomistoj kiuj konsideras ĝis 24 genroj kaj aliaj nur 12. Estas iom da konsento pri la fakto, ke estas tri kernaj grupoj ene de la Hirundinenaj, nome la segilflugiloj de la genro Psalidoprocne, la murhirundoj kaj la hirundoj de la genro Hirundo kaj ties parencoj.[2]
FAMILIO: HIRUNDEDOJ
Ekzistas proverboj pri muel(il)o en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili[17]:
„ Unu hirundo printempon ne alportas. ”
La hirundoj estas sveltkorpaj, facilflugaj birdoj. Ili havas forkan voston, longajn kaj pintajn flugilojn, mallongajn bekojn. Ili kaptas insektojn dum flugo. La maskla kaj la femala birdoj estas similaj. Ili nestumas en kotnesto (krom bordhirundo) konstruita sur roko aŭ dommuro.
Los hirundínidos (Hirundinidae) son una familia de aves paseriformes que comprende a las golondrinas y los aviones. Son pájaros de tamaño pequeño o mediano (de 11 a 22 cm) que se alimentan de insectos en vuelo. Tienen el cuerpo esbelto y fusiforme y las alas largas, y muchas especies tienen la cola ahorquillada. Su pico es corto, pero pueden abrirlo mucho para capturar los insectos en vuelo. Las patas están adaptadas a la vida en los árboles; los dedos frontales están parcialmente unidos por la base.
Son aves cosmopolitas, y frecuentan una gran variedad de medios, desde las regiones semiáridas hasta los bosques, generalmente cerca del agua. Construyen nidos de barro con una mezcla de saliva y a veces plumas y materia vegetal, pegados en paredes, otros usan cavidades de acantilados, grutas y árboles, y otros excavan una madriguera en taludes arenosos o de tierra blanda. Muchas especies anidan en grandes colonias.
La familia Hirundinidae contiene ochenta y ocho especies de golondrinas y aviones, todos ellos pájaros insectívoros que cazan los insectos al vuelo.[1] Los aviones ribereños son muy diferentes al resto de miembros, y por ello están ubicados en una subfamilia distinta, Pseudochelidoninae, mientras que las demás aviones y golondrinas están en la subfamilia Hirundininae. Los análisis de ADN sugieren que hay tres grupos grandes en la subfamilia Hirundininae, diferenciados por la forma de construir el nido.[2] Los grupos son los «aviones excavadores», que incluye especies excavadoras de túneles como Riparia riparia, los «que se adueñan de huecos», como Tachycineta bicolor que utilizan cavidades naturales para anidar y los «constructores de nidos de barro». Se considera que la secuencia evolutiva de estos últivos va desde las especies con nido abierto (Hirundo y Ptyonoprogne), pasando por Delichon, con nidos ya cerrados, hasta Cecropis y Petrochelidon, con nidos en forma de retorta y un túnel de ingreso.[3]
La familia contiene 88 especies:[1]
Los hirundínidos (Hirundinidae) son una familia de aves paseriformes que comprende a las golondrinas y los aviones. Son pájaros de tamaño pequeño o mediano (de 11 a 22 cm) que se alimentan de insectos en vuelo. Tienen el cuerpo esbelto y fusiforme y las alas largas, y muchas especies tienen la cola ahorquillada. Su pico es corto, pero pueden abrirlo mucho para capturar los insectos en vuelo. Las patas están adaptadas a la vida en los árboles; los dedos frontales están parcialmente unidos por la base.
Son aves cosmopolitas, y frecuentan una gran variedad de medios, desde las regiones semiáridas hasta los bosques, generalmente cerca del agua. Construyen nidos de barro con una mezcla de saliva y a veces plumas y materia vegetal, pegados en paredes, otros usan cavidades de acantilados, grutas y árboles, y otros excavan una madriguera en taludes arenosos o de tierra blanda. Muchas especies anidan en grandes colonias.
See artikkel räägib lindude sugukonnast; raamatusarja kohta vaata artiklit Pääsuke (raamatusari); Stockholmi lasteaia kohta vaata artiklit Stockholmi Eesti Lasteaed "Pääsuke"; perekonnanime kohta vaata Pääsuke (perekonnanimi); Valgevene eestlasi ühendava seltsi kohta vaata Valgevene Eesti Selts Pääsuke; "Pääsulind" suunab siia, Aruküla huvialakeskuse kohta vaata Pääsulind (asutus). Pääsulased (Hirundinidae) on värvuliste seltsi laululindude alamseltsi kuuluv lindude sugukond. Siia kuulub ka eesti rahvuslind suitsupääsuke.
Sugukonda kuulub 19 perekonda umbes 83 liigiga. "Loomade elu" eristas 20 perekonda 79 liigiga[1].
Pääsulased elavad kõikjal maailmas. Nad puuduvad vaid kõige külmematel aladel ja mõnel ookeanisaarel. Soojal maal elavad pääsukesed on paiksed, külmal maal rändlinnud.[1]
Pääsulaste nokk on lühike ja tüvikuosas lai. Nokalahk on suur. Keha on sihvakas, aga laia rinnaga. Saba on pikk ja tavaliselt harkis. Sulestik on tihe ja seljal tavaliselt metalliläikega. Poegade ja vanalindude sulestik on sarnane, samuti isas- ja emaslindude oma.[1]
Jalad on lühikesed ja nõrgad, maapinnal kulgemiseks nad ei sobi[1], sest kaks esimest varvast on alusel kokku kasvanud. Siiski on pääsukesed võimelised maapinnal kõndima ja isegi jooksma, ent võimalusel ei tee seda. Rohkem on pääsukeste jalad kohastunud õrrel istumiseks.
Pääsulased on ülihead lendajad. Suurema osa elust veedavad nad lennates[1]. Kehakuju lubab neil lennata väga tõhusalt: sama suurte värvulistega võrreldes kulutavad nad lendamiseks 2–4 korda vähem energiat. Pikk saba suurendab manööverduvõimet ja suitsupääsukeste isaslindudel on saba viiendiku võrra pikem kui emaslindudel. Lennates pääsukesed isegi joovad. Joomiseks sööstavad nad ülespoole hoitud tiibadega veepinna kohale, sirutavad kaela allapoole ja ammutavad vett alanokaga[1]. Maapinnale laskuvad nad vastumeelselt, eelistades istuda okstele, katustele ja traatidele[1].
Pääsukeste laul on tasane meeldiv sädistamine.[1]
Paljud pääsukesed ehitavad pesa järsakutesse või kaljudele, harvem puu otsa, uuemal ajal hoonete külge. Mõni liik pesitseb urus, mille kraabib kaldajärsakusse. Tavaliselt valmistatakse pesa savist või süljega kokkukleebitud mullast. Aastas on 1–2 kurna. Kurnas on 3–7 muna, millel on valgel taustal mitmesugused kirjad.[1]
Pojad sünnivad pimedate ja paljastena. Millal nad iseseisvuvad, seda ei ole lihtne kindlaks määrata. Mõne nädala vanuselt lendavad pojad pesast välja, aga vanemad toidavad neid veel hiljemgi.
Pääsulased söövad peaaegu eranditult putukaid: kärbseid, sääski, kihulasi, mardikaid jne[1]. Neid hangitakse põhiliselt lennult, kuigi üksikjuhtudel on neid nähtud putukaid noppimas seintelt või maapinnalt. Enamik saakloomi on siiski lendavad putukad, kes ilusa ilmaga tõusevad sooje õhuvoole kasutades kõrgele[1]. Siis lendavad ka pääsukesed kõrgel taeva all[1]. Kui aga õhk on veeaurust küllastunud, eriti enne äikest, siis putukate tiivad muutuvad niiskusest raskeks ja neid "kisub" maa poole[1]. Sel ajal kütivad pääsukesed maapinna ligidal. Veekogude kohal jahivad nad selliseid putukaid, kes sombusegi ilmaga lendavad: kiile, ühepäevikulisi, ehmestiivalisi, mardikaid ja liblikaid[1]. Nad väldivad astlaga putukaid, näiteks mesilasi ja herilasi. Mõnd liiki on täheldatud söömas taimset materjali, näiteks puuvilju. Aafrika liike on nähtud söömas akaatsiate seemneid ja neid isegi poegadele viimas.
Pääsukesed hävitavad suurel hulgal putukaid. Enamik nendest on kahjulikud. Sellega toovad pääsukesed rohkesti kasu.[1]
Pääsukesed on julged ja taluvad inimeste lähedust hästi. Mõned neist, näiteks suitsupääsuke, ehitavad pesa inimeste tehtud majade külge. Paljudel maailma rahvastel on uskumus, et katuse all pesitsev pääsuke toob õnne[1]. Pääsukesed lendavad päev otsa putukaid jahtides ringi ja usuti, et oma töökusega annavad nad inimestele head eeskuju.
Meremehedki on pidanud pääsukeste kohtamist heaks endeks. Nimelt on pääsukesed maalinnud ja kui neid siiski merel kohatakse, ei saa maa kaugel olla.
Eestis on korra nähtud ka roostepääsukest (Cecropis daurica).
Piirpääsuke kuulub taksonoomiliselt hoopis pikatiivaliste seltsi.
Pääsulased (Hirundinidae) on värvuliste seltsi laululindude alamseltsi kuuluv lindude sugukond. Siia kuulub ka eesti rahvuslind suitsupääsuke.
Sugukonda kuulub 19 perekonda umbes 83 liigiga. "Loomade elu" eristas 20 perekonda 79 liigiga.
Pääsulased elavad kõikjal maailmas. Nad puuduvad vaid kõige külmematel aladel ja mõnel ookeanisaarel. Soojal maal elavad pääsukesed on paiksed, külmal maal rändlinnud.
Pääsulaste nokk on lühike ja tüvikuosas lai. Nokalahk on suur. Keha on sihvakas, aga laia rinnaga. Saba on pikk ja tavaliselt harkis. Sulestik on tihe ja seljal tavaliselt metalliläikega. Poegade ja vanalindude sulestik on sarnane, samuti isas- ja emaslindude oma.
Jalad on lühikesed ja nõrgad, maapinnal kulgemiseks nad ei sobi, sest kaks esimest varvast on alusel kokku kasvanud. Siiski on pääsukesed võimelised maapinnal kõndima ja isegi jooksma, ent võimalusel ei tee seda. Rohkem on pääsukeste jalad kohastunud õrrel istumiseks.
Pääsulased on ülihead lendajad. Suurema osa elust veedavad nad lennates. Kehakuju lubab neil lennata väga tõhusalt: sama suurte värvulistega võrreldes kulutavad nad lendamiseks 2–4 korda vähem energiat. Pikk saba suurendab manööverduvõimet ja suitsupääsukeste isaslindudel on saba viiendiku võrra pikem kui emaslindudel. Lennates pääsukesed isegi joovad. Joomiseks sööstavad nad ülespoole hoitud tiibadega veepinna kohale, sirutavad kaela allapoole ja ammutavad vett alanokaga. Maapinnale laskuvad nad vastumeelselt, eelistades istuda okstele, katustele ja traatidele.
Pääsukeste laul on tasane meeldiv sädistamine.
Paljud pääsukesed ehitavad pesa järsakutesse või kaljudele, harvem puu otsa, uuemal ajal hoonete külge. Mõni liik pesitseb urus, mille kraabib kaldajärsakusse. Tavaliselt valmistatakse pesa savist või süljega kokkukleebitud mullast. Aastas on 1–2 kurna. Kurnas on 3–7 muna, millel on valgel taustal mitmesugused kirjad.
Pojad sünnivad pimedate ja paljastena. Millal nad iseseisvuvad, seda ei ole lihtne kindlaks määrata. Mõne nädala vanuselt lendavad pojad pesast välja, aga vanemad toidavad neid veel hiljemgi.
Pääsulased söövad peaaegu eranditult putukaid: kärbseid, sääski, kihulasi, mardikaid jne. Neid hangitakse põhiliselt lennult, kuigi üksikjuhtudel on neid nähtud putukaid noppimas seintelt või maapinnalt. Enamik saakloomi on siiski lendavad putukad, kes ilusa ilmaga tõusevad sooje õhuvoole kasutades kõrgele. Siis lendavad ka pääsukesed kõrgel taeva all. Kui aga õhk on veeaurust küllastunud, eriti enne äikest, siis putukate tiivad muutuvad niiskusest raskeks ja neid "kisub" maa poole. Sel ajal kütivad pääsukesed maapinna ligidal. Veekogude kohal jahivad nad selliseid putukaid, kes sombusegi ilmaga lendavad: kiile, ühepäevikulisi, ehmestiivalisi, mardikaid ja liblikaid. Nad väldivad astlaga putukaid, näiteks mesilasi ja herilasi. Mõnd liiki on täheldatud söömas taimset materjali, näiteks puuvilju. Aafrika liike on nähtud söömas akaatsiate seemneid ja neid isegi poegadele viimas.
Pääsukesed hävitavad suurel hulgal putukaid. Enamik nendest on kahjulikud. Sellega toovad pääsukesed rohkesti kasu.
Pääsukesed on julged ja taluvad inimeste lähedust hästi. Mõned neist, näiteks suitsupääsuke, ehitavad pesa inimeste tehtud majade külge. Paljudel maailma rahvastel on uskumus, et katuse all pesitsev pääsuke toob õnne. Pääsukesed lendavad päev otsa putukaid jahtides ringi ja usuti, et oma töökusega annavad nad inimestele head eeskuju.
Meremehedki on pidanud pääsukeste kohtamist heaks endeks. Nimelt on pääsukesed maalinnud ja kui neid siiski merel kohatakse, ei saa maa kaugel olla.
Enara edo elaia Hirundinidae familiako hegazti paseriformeen izen arrunta da.
Enaren banaketa kosmopolita da, mundu osoan bizi eta habia egiten baitute, Antartikan salbu. Familiaren jatorria Afrikan dagoela uste da, eta jatorriz habia zuloetan egiten zutela; oraindik ere Afrikan dute espezieen aniztasunik handiena. Europa eta Ipar Amerikako zenbait espezie distantzia luzeko migratzaileak dira; Afrikako espezieek, berriz, ez dute migratzen. Espezie batzuk giza jardueren ondorioz iraungitze arriskuan daude, baina beste batzuk gizakiek ingurumenean egin dituzten aldaketen ondorioz abantaila lortu dute eta gizakiei lotuta bizi dira. Euskal Herri osoan oso arrunta eta ugaria da udaberritik udazkenera bitartean, gehienetan landa inguruetako giza eraikinetara lotuta (baserri, abeletxe, eta abar).[1]
Aitzineuskaraz: *eNala[2] edo elaia aitzineuskaraz: *eLana[3] Koldo Mitxelenaren ikerketen arabera.
Euskaraz izenak beste aldaera batzuk jaso ditu: Ainara, Ainhia, Azpizuri, Beletxiko, Bragaro, Elai, Enabera, Enara, Erlai, Ernara, Hegabera, Hegoazpizuri, Iñara, Ipurzuri, Kulentriña, Mitxigu, Ninera, Txenara, Zagaro.[1]
Munduko enara espezien artean, lau dira Euskal Herrian bizi direnak: enara arrunta ( Hirundo rustica ), enara azpizuria ( Delichon urbica ), haitz-enara ( Hirundo rupestris ) eta uhalde-enara ( Riparia riparia )[4].
Hegazti migrariak dira eta uda igarotzen dute Euskal Herrian enarek. Beste hegazti intsektujale asko bezala, Afrika aldean pasatu behar izaten dituzte neguak.
Irail aldean, uda amaitzear dagoenean eta zuhaitzak beraien lehen hostoak galtzeko zorian daudenean, gure enarak Afrikarako bidaia gertatzen hasiko dira. Gero eta talde handiagoak bilduko dira, batez ere lezkadi eta kanaberadietan, indarberrituko dira eta hegoalderanzko bidea hartuko dute. Bai gauez eta bai egunez migratzen dute, indartsu, 40-50 km/h batezbesteko abiadura azkarrean. Kongo, Kamerun edo Madagaskarreko oihan eta lurretarantz abiatzen dira[4].
Enara arrunta, azpizuria eta uhalde-enara irail bukaeran, sarri talde berean, abiatzen dira. Haitz-enarak, ordea, urri bukaeraraino ez du alde egingo.
Familia bi azpifamiliek osatuta dago: Pseudochelidoninae (Pseudochelidon generokoak) eta Hirundininae hain zuzen ere[5]. Guztira 83 espezie ditu, 19 generotan banaturik:
Enara edo elaia Hirundinidae familiako hegazti paseriformeen izen arrunta da.
Enaren banaketa kosmopolita da, mundu osoan bizi eta habia egiten baitute, Antartikan salbu. Familiaren jatorria Afrikan dagoela uste da, eta jatorriz habia zuloetan egiten zutela; oraindik ere Afrikan dute espezieen aniztasunik handiena. Europa eta Ipar Amerikako zenbait espezie distantzia luzeko migratzaileak dira; Afrikako espezieek, berriz, ez dute migratzen. Espezie batzuk giza jardueren ondorioz iraungitze arriskuan daude, baina beste batzuk gizakiek ingurumenean egin dituzten aldaketen ondorioz abantaila lortu dute eta gizakiei lotuta bizi dira. Euskal Herri osoan oso arrunta eta ugaria da udaberritik udazkenera bitartean, gehienetan landa inguruetako giza eraikinetara lotuta (baserri, abeletxe, eta abar).
Pääskyt (Hirundinidae) on laajalle levinnyt varpuslintuheimo, johon kuuluu 20 sukua ja 84 lajia[1]. Pääskyt eivät nimestään ja ulkonäöstään huolimatta ole läheistä sukua kiitäjille, joihin kuuluu esimerkiksi tervapääsky.
Pääskyt ovat hyvin sirorakenteisia ja lyhytjalkaisia lintuja, joille on ominaista erittäin hyvä lentotaito. Niillä on kapeat, pitkät ja teräväkärkiset siivet. Ruumis on sukkulamainen ja pyrstö pitkä ja usein haarautunut. Nokka on lyhyt ja leveä ja siinä on suuri kita. Jalat ovat hyvin hennot, lyhyet ja pienikyntiset, eikä niillä pysty kunnolla kävelemään. Käsi- ja kyynärsulkia on kumpiakin yhdeksän, laitimmaiset sulat ovat muita selvästi pidempiä. Höyhenet ovat lyhyet ja vartalonmyötäiset. Ne ovat selkäpuolelta yleensä metallinkiiltoiset. Molemmat sukupuolet ovat samanvärisiä. Pääskyjen lentotaito on erittäin hyvä ja ne pystyvät tekemään pitkiäkin ruuanhaku- tai muuttomatkoja.
Pääskyjä elää kaikkialla maailmassa, lukuun ottamatta napaseutuja, Uutta-Seelantia ja joitakin valtamerten pikkusaaria. Alueilla, joissa vuodenaikojen vaihtelut ovat pieniä, pääskyt vaeltavat vain vähän. Pääskyt viihtyvät hyvin ihmisten läheisyydessä ja ovat erittäin pidettyjä lintuja sekä hyödyllisiä tuholaishyönteisten hävittäjiä. Suomen pääskyt muuttavat talveksi Keski- ja Etelä-Afrikkaan. Suomessa pesii kolme lajia: haarapääsky, räystäspääsky ja törmäpääsky.
Pääskyt ovat seurallisia lintuja ja lepäilevät usein puissa, voimajohdoilla, antenneilla ja talojen katoilla. Pääskyjen laulu on pientä viserrystä. Kaikki lajit ovat hyönteissyöjiä ja pyydystävät saaliinsa lennosta. Välillä ne voivat napata paikallaan jököttävän hyönteisen, mutta hankkivat ruokansa yleensä ilmasta. Ravinto koostuu lähinnä sääskistä ja kärpäsistä. Niiden lisäksi pääskyt pyydystävät kovakuoriaisia ja muita pikkueläimiä. Pääskyt myös juovat ja peseytyvät ilmassa. Pääskyt pesivät usein yhdyskunnissa. Ne pesivät puunkoloissa, kallionhalkeamissa, ranta- tai maatörmissä, rakennuksissa tai rakentavat pesänsä johonkin sopivaan paikkaan savesta. Useimmat pääskyt ovat hyviä pesänrakentajia. Pääskyt päällystävät pesän ulkoseinän tahmealla syljellä yhteen liimatuista savikokkareista. Eräät pääskyt kaivavat suuria käytäviä pystysuoriin jyrkänteisiin. Yhdessä pesueessa on 3–7 munaa. Haudonnasta huolehtii enimmäkseen naaras, mutta myös koiras hautoo. Jotkut lajit asettuvat valmiisiin koloihin tai tekevät risuista ja muusta kasviaineksesta pesän jyrkänteelle. Yksinkertaisia avoimia risupesiä tekee muun muassa naamiopääsky. Puupääskyt taas tekevät pesänsä tikankoloihin tai luonnon muovaamiin puunonkaloihin.
Pääskyt (Hirundinidae) on laajalle levinnyt varpuslintuheimo, johon kuuluu 20 sukua ja 84 lajia. Pääskyt eivät nimestään ja ulkonäöstään huolimatta ole läheistä sukua kiitäjille, joihin kuuluu esimerkiksi tervapääsky.
Les Hirundinidae (ou hirundinidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 19 genres et de 88 espèces de pseudolangrayens et d'hirondelles.
Ces oiseaux sont de taille petite à moyenne (de 11 à 22 cm) se nourrissant en vol. Leur corps fuselé porte de longues ailes, et beaucoup d'espèces ont la queue fourchue.
Cosmopolites, ils fréquentent une grande variété de milieux, des régions semi-arides aux forêts, souvent près de l'eau. Ils construisent des nids de terre ou de sable et d'algues agglomérés avec un mélange de mucus et parfois des plumes, fixés sur des parois ou cavités de falaises, grottes, à l'exception d'une espèce (Riparia riparia) qui creuse des terriers dans des parois de sable ou de terre meuble.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Hirundinidae (ou hirundinidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 19 genres et de 88 espèces de pseudolangrayens et d'hirondelles.
Is í an speiceas den fhine fáinleoige agus gabhláin is forleithne ar domhan ná an fháinleog (Laidin: Hirundo rustica). Is éan suntasach parsaireach í le heireaball fada gabhlach agus le sciatháin bhioracha chuara. Tá an fháinleog le fáil san Eoraip, san Áise, san Afraic agus sna críocha Mheiriceá.
A familia dos hirundínidos (Hirundinidae) comprende os avións e as andoriñas, paxaros de tamaño pequeno ou mediano (de 11 a 22 cm) que se alimentan en voo.
Teñen o corpo fusiforme e ás longas e moitas especies teñen a cola pinzada. O pico é curto, pero poden abrilo moito para capturar insectos en voo. As patas están adaptadas á vida nas árbores e os dedos frontais están parcialmente unidos pola base.
Son aves cosmopolitas e frecuentan unha gran variedade de medios, desde as rexións semiáridas até os bosques, xeralmente preto da auga. Constrúen niños de terra ou de area e de algas aglomeradas cunha mestura de saliva e ás veces plumas, pegados en paredes ou en cavidades de cantís ou grutas, excepto unha especie, a Riparia riparia, que escava un tobo en paredes areosas ou de terra branda. Moitas especies aniñan en grandes colonias.
A familia dos hirundínidos (Hirundinidae) comprende os avións e as andoriñas, paxaros de tamaño pequeno ou mediano (de 11 a 22 cm) que se alimentan en voo.
Lastavice (lat. Hirundinidae) su porodica ptica koja pripada redu vrapčarki (Passeriformes). Dio su podreda pjevica (Passeres). Ova porodica se sastoji od dvije potporodice: Pseudochelidoninae i Hirundininae.
Lastavice su kozmopolitska grupa ptica i nastanjuju sve kontinente osim Antarktika. Smatra se da potječu iz Afrike, jer tamo živi najviše vrsta. Također se pojavljuju na mnogim otocima. Karakteristika ovih ptica je njihova prilagođenost lovu za hranom u letu: kukce hvataju u zraku. Tijelo im je vitko, a krila uska. Kljun je kratak, a grkljan mogu široko otvoriti. Porodica obuhvaća 75 vrsta.
Lastavice su selice. Oblik repa im je vrlo specifičan i po njemu su dobili ime razni predmeti, pa i leptir lastin rep. Nekoliko vrsta je postalo ranjivo zbog ljudskih aktivnosti na njihovim područjima, ali su mnoge druge imale koristi od promjene okoliša i sada žive i blizu ljudi.
Mlade lastavice su čučavci.
Sve lastavice imaju sličan oblik tijela, ali se on razlikuje od onog drugih vrapčarki. Prilagodile su se lovljenju insekata u letu razvivši vitko tijelo sa dugim šiljatim krilima, što omogućava lako manevriranje i izdržljivost, kao i česte periode jedrenja. Takav oblik tijela im omogućava vrlo efikasan let, sa 50-75% manjom potrošnjom energije od vrapčarki iste veličine. Obično lete brzinom od 30-40 km na sat, ali mogu dostići brzinu i od 50-65 km na sat.
Kao i nesrodne čiope i legnjevi, koji love na sličan način, imaju kratke kljunove, ali snažnu vilicu i širok grkljan. Tijelo je dugo 10-24 cm, a težina im je 10-60 grama. Na krilima imaju devet primarnih letnih pera. Rep se sastoji od 12 pera i može biti račvast ili četvrtast. Dug rep povećava mogućnost manevriranja i dužina mu se može razlikovati među spolovima. Ženke obične lastavice biraju mužjake sa dužim repom.
Noge su kratke, a stopala više prilagođena stajanju nego hodanju, jer su prednji prsti djelomično spojeni pri bazi. Nožni mišići ptica roda Pseudochelidon su snažnije ali robustnije od onih ostalih lastavica.
Najčešća boja perja je tamnoplava ili tamnozelena odozgo i bijela ili prugasta odozdo, često sa crvenim šarama. Vrste koje kopaju ili žive na suhim ili planinskim područjima često su smeđe boje. Postoji malen ili nikakav spolni dimorfizam. Monogamne su. Polažu oko 5 jaja u umjerenim predjelima, a dva ili tri u tropima. Bijele su boje, kod nekih bregunica sa pjegama. Ptići se izležu goli i zatvorenih očiju.
Lastavice nastanjuju sve kontinente osim Antarktika. Jedna se vrsta pojavljuje na tihooceanskim otocima, a druga na Mauricijusu u Indijskom oceanu. Mnoge imaju nevjerojatnu rasprostranjenost poput obične lastavice, koja se razmnožava na većini Sjeverne hemisfere i zimuje na većini Južne.
Prilagodile su se mnogim staništima. Često ih se viđa oko vode, ali mogu se naći i na travnjacima, savanama, močvarama, magrovim šumama i šikarama, od nivoa mora do alpskih područja. Mnoge žive na farmama, pa čak i u gradovima. Vrste koje nastanjuju umjerene regije migriraju za zime kada populacije insekata jako opadnu. Tropske vrste uglavnom ne migriraju, ali ima nekih koje prave kraće selidbe. Aristotel je smatrao da lastavice, rode pa čak i lunje hiberniraju tijekom zime.
Potporodica Pseudochelidoninae:
Potporodica Hirundininae:
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Lastavice
Wikivrste imaju podatke o: Lastavice Lastavice (lat. Hirundinidae) su porodica ptica koja pripada redu vrapčarki (Passeriformes). Dio su podreda pjevica (Passeres). Ova porodica se sastoji od dvije potporodice: Pseudochelidoninae i Hirundininae.
Lastavice su kozmopolitska grupa ptica i nastanjuju sve kontinente osim Antarktika. Smatra se da potječu iz Afrike, jer tamo živi najviše vrsta. Također se pojavljuju na mnogim otocima. Karakteristika ovih ptica je njihova prilagođenost lovu za hranom u letu: kukce hvataju u zraku. Tijelo im je vitko, a krila uska. Kljun je kratak, a grkljan mogu široko otvoriti. Porodica obuhvaća 75 vrsta.
Lastavice su selice. Oblik repa im je vrlo specifičan i po njemu su dobili ime razni predmeti, pa i leptir lastin rep. Nekoliko vrsta je postalo ranjivo zbog ljudskih aktivnosti na njihovim područjima, ali su mnoge druge imale koristi od promjene okoliša i sada žive i blizu ljudi.
Mlade lastavice su čučavci.
Burung layang-layang merupakan kelompok burung pengicau dari keluarga Hirundinidae yang dikarakteristikkan oleh adaptasi mereka berburu makanan di udara. Keluarga Hirundinidae dipecah menjadi dua sub-keluarga, yaitu Pseudochelidoninae dan Hirundininae.
Burung layang-layang merupakan kelompok burung pengicau dari keluarga Hirundinidae yang dikarakteristikkan oleh adaptasi mereka berburu makanan di udara. Keluarga Hirundinidae dipecah menjadi dua sub-keluarga, yaitu Pseudochelidoninae dan Hirundininae.
Gli Irundinidi (Hirundinidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli passeriformi caratterizzati dal loro adattamento alla nutrizione aerea e conosciuti come "rondini" e "topini".[1] Le loro capacità di cacciare gli insetti in volo sono dovute ad un corpo esile e aerodinamico e lunghe ali puntate.
Tutte le specie appartenenti alla famiglia hanno una forma corporea generalmente simile a quella delle rondini ma diversa da quella degli altri passeroti.[2] Le rondini si sono adattate per la caccia agli insetti in volo attraverso l'evoluzione di un corpo snello e di lunghe ali appuntite, che permettono una grande manovrabilità del corpo e una forte resistenza, oltre a sessioni di volo relativamente lunghe. La forma del corpo permette un tipo di volo molto efficace, che costa circa il 50-75% di fatica in meno rispetto ad altri passeriformi con massa equivalente. Di solito si cibano ad una velocità di circa 30-40 km/h, anche se sono in grado di raggiungere velocità comprese tra i 50 e i 65 km/h.
Come i rondoni e i succiacapre, che cacciano in modo simile, hanno becchi corti, ma mascelle forti e una larga apertura alare. La lunghezza del corpo varia da 10 a 24 cm e il loro peso da 10 a 60 grammi. Le ali sono lunghe, appuntite, e hanno nove penne remiganti primarie. La coda ha 12 penne e può essere profondamente biforcuta, con un leggero rientro, o di forma quadrata. Una lunga coda aumenta la manovrabilità, e può anche funzionare come ornamento sessuale, dal momento che la coda è più lunga nei maschi.[2] Nella rondine comune la coda del maschio è più lunga del 18% rispetto a quella delle femmine, e le femmine selezionano i compagni sulla base della lunghezza della coda.[3]
Le zampe sono preposte all'appollaiamento piuttosto che a camminare e le dita anteriori sono parzialmente unite alla base. Le rondini sono in grado di camminare e anche di correre, ma lo fanno con uno scalpiccìo, con un'andatura ondeggiante.[4] I muscoli delle gambe dei balestrucci di fiume (Pseudochelidon) sono più forti e più robusti di quelli di altre rondini.[2][4]
Il piumaggio più comune è quello di un blu scuro lucido o di un verde nella parte superiore e con le parti inferiori normali o striate, spesso bianche o fulve. Le specie che fanno i nidi o vivono in zone aride o montagnose sono spesso di colore marrone opaco nelle parti superiori (ad esempio il topino). A livello di differenziazione sessuale mostrano un dimorfismo sessuale limitato o nullo. Il carattere distintivo più comune sono probabilmente le penne timoniere esterne della coda, che sono in generale più lunghe e puntano più verso l'esterno del corpo nel maschio adulto rispetto alla femmina.
Le rondini sono eccellenti volatori e utilizzano questa abilità per cercare il cibo e per attirare i compagni. Alcune specie, come la Tachycineta albilinea, sono territoriali, mentre altre non lo sono e semplicemente difendono il proprio sito di nidificazione. In generale, i maschi selezionano un sito per il nido e poi attirano le femmine con il canto e con il volo, e (a seconda della specie) si pongono a guardia del loro territorio. La dimensione del territorio varia a seconda della specie; nelle specie che nidificano in colonie la dimensione tende ad essere piccola ma può essere molto più grande per quelle specie che nidificano da sole. Al di fuori della stagione riproduttiva alcune specie possono formare grandi stormi, e gli esemplari possono anche riposare comunitariamente. Tale forma di comportamento protegge dai predatori, come sparvieri e falchi.[2] I nidi di queste specie possono essere enormi; un nido invernale di Hirundo rustica osservato in Nigeria aveva attirato 1,5 milioni di esemplari.[5] Le specie non sociali non formano stormi, ma i pulcini sono soliti rimanere con i loro genitori più a lungo rispetto a quelli di altre specie sociali dopo la stagione riproduttiva. Se un essere umano si avvicina troppo al loro territorio, le rondini possono attaccarlo all'interno del perimetro del nido.
La maggior parte delle rondini è insettivora e cattura insetti durante il volo.[2] La composizione della dieta a base di insetti varia a seconda della specie e del periodo dell'anno. Alcune specie possono essere selettive e non catturare ogni insetto in cui si imbattono in volo, preferendo prede di maggiori dimensioni.[6] Inoltre, evitano certi tipi di prede, in particolare insetti pungenti come api e vespe. Oltre agli insetti, un certo numero di specie può cibarsi di frutta e altre piante. Alcune specie osservate in Africa si sono cibate di semi di alberi di acacia, un alimento di cui si nutrono anche i piccoli di Hirundo cucullata.[2][7]
Le rondini, in genere, predano gli insetti in cui si imbattono durante il volo, ma occasionalmente possono cacciare le prede sui rami o sul terreno. Il volo di solito è veloce e comporta una rapida successione di curve e cambi di traiettoria quando predano insetti che volano veloci; le prede meno agili possono essere catturate con un volo più lento e meno reattivo. Quando cacciano in stormi, i gruppi si separano in base all'altezza dal suolo; ciò si verifica quando si sovrappongono a stormi di rondoni.
Alcune specie costruiscono i nidi in cavità già esistenti, ad esempio nel vecchio nido di un picchio, mentre altre specie scavano tane in substrati morbidi come banchi di sabbia.[2] Le rondini dei generi Hirundo, Ptyonoproggne, Cecropis, Petrochelidon e Delichon costruiscono nidi di fanghiglia in luoghi protetti sia dal clima e che dai predatori. Le specie costruttrici di nidi di fanghiglia sono più comuni nel Vecchio Mondo, soprattutto in Africa, mentre quelle che costruiscono nidi in cavità sono la regola nel Nuovo Mondo. Le specie nidificanti con il fango in particolare sono limitate in aree con elevata umidità, che provoca lo sgretolamento dei nidi. Molte specie nidificano in grandi colonie. I nidi di fango sono costruiti sia dai maschi che dalle femmine, e anche nelle specie che scavano nelle cavità i compiti sono divisi. L'introduzione di strutture artificiali in pietra come fienili e ponti, in concomitanza con il disboscamento, ha portato ad una grande varietà di colonie di rondini in tutto il mondo, aumentando significativamente l'habitat riproduttivo di molte specie. Gli uccelli che vivono in grandi colonie di solito devono fare i conti sia con gli ectoparassiti e sia con i parassiti specifici dei nidi.[8][9] I maschi più anziani beneficiano maggiormente della colonialità, in quanto sono in grado di mantenere i loro nidi e di usufruire di frequenti accoppiamenti.
Gli esemplari delle specie non migratorie spesso vivono vicino alla loro zona di nidificazione per tutto l'anno, sebbene il nido venga difeso con vigore in particolare solo durante la stagione riproduttiva. Gli esemplari delle specie migratorie, invece, tornano all'area di nidificazione ogni anno e possono nidificare sullo stesso sito. Gli esemplari nidificatori della prima covata scelgono il sito di nidificazione vicino al luogo dove sono nati e cresciuti.[10]
Le rondini hanno una distribuzione cosmopolita in tutto il mondo e si riproducono in tutti i continenti eccetto l'Antartide. Si ritiene che questa famiglia di passeriformi si sia originata in Africa, continente che tutt'oggi ha ancora la più grande diversità di specie.[11] Inoltre, sono presenti anche su una serie di isole oceaniche. Un certo numero di specie in Europa e in Nord America sono specie migratorie a lunga distanza, al contrario di quelle dell'Oriente e di quelle africane che non sono migratorie. Alcune specie di rondine sono minacciate di estinzione dalle attività umane, anche se altre specie hanno beneficiato dell'ambiente degli esseri umani e dai cambiamenti che questi hanno apportato all'habitat.
Le varie famiglie di rondini si sono adattate ad una vasta gamma di habitat. Cibandosi di insetti volanti sono comuni nei pressi dei corsi d'acqua e dei laghi, ma possono essere trovate in qualsiasi ambiente aperto come prati, boschi, savane, paludi, mangrovie e boscaglie, dal livello del mare alle aree alpine.[2] Molte specie vivono in habitat alterati dagli esseri umani come i terreni agricoli e anche le aree urbane. Alcune specie hanno colonizzato altre aree cambiando del tutto il proprio habitat, come la Hirundo neoxena che ha cominciato a colonizzare la Nuova Zelanda negli anni venti ed è oggi un uccello comune della zona.[12]
Le specie che nidificano nelle regioni temperate migrano durante l'inverno, quando la densità di popolazione degli insetti di cui si cibano cala. Le specie che nidificano in zone più tropicali sono spesso più sedentarie, anche se alcune specie tropicali sono migratrici parziali. Nell'antichità si pensava che le rondini durante l'inverno si ibernassero in uno stato di torpore, o che si ritirassero addirittura sotto la superficie dell'acqua. Aristotele attribuisce l'ibernazione non solo alle rondini, ma anche alle cicogne e ai nibbi. L'ibernazione delle rondini è stata considerata una possibilità anche da un osservatore acuto come Gilbert White, nella sua The Natural History and Antiquities of Selborne (1789, opera che si basa su decenni di osservazioni). Queste idee venivano supportate dall'abitudine di molte specie di cambiare il nido durante il periodo freddo dell'anno e di passare molto tempo all'interno di esso.[2]
La famiglia comprende i seguenti generi e specie:[1]
Gli Irundinidi (Hirundinidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli passeriformi caratterizzati dal loro adattamento alla nutrizione aerea e conosciuti come "rondini" e "topini". Le loro capacità di cacciare gli insetti in volo sono dovute ad un corpo esile e aerodinamico e lunghe ali puntate.
Kregždiniai (lot. Hirundinidae, angl. Swallows, Martins, vok. Schwalben) – žvirblinių būrio paukščių šeima. Kūno viršus tamsus, apačia šviesi. Abu lyties atstovai išvaizda panašūs. Snapas plokščias, žiotys labai plačios. Pastaibis trumpas, pirštai silpni, nagai stiprūs. Sparnai labai ilgi, smailūs, uodega su iškirpimu. Labai gerai skraido, bet vaikšto silpnai. Minta vabzdžiais, kuriuos pagauna skraidydami. Peri patinas ir patelė 13-20 dienų. Lizde jaunikliai išbūna 3-5 savaites.
Gyvena atvirose vietose, gyvenvietėse. Šeimoje 19 genčių, iki 79 rūšių. Lietuvoje gyvena 3 rūšys:
Kregždiniai (lot. Hirundinidae, angl. Swallows, Martins, vok. Schwalben) – žvirblinių būrio paukščių šeima. Kūno viršus tamsus, apačia šviesi. Abu lyties atstovai išvaizda panašūs. Snapas plokščias, žiotys labai plačios. Pastaibis trumpas, pirštai silpni, nagai stiprūs. Sparnai labai ilgi, smailūs, uodega su iškirpimu. Labai gerai skraido, bet vaikšto silpnai. Minta vabzdžiais, kuriuos pagauna skraidydami. Peri patinas ir patelė 13-20 dienų. Lizde jaunikliai išbūna 3-5 savaites.
Gyvena atvirose vietose, gyvenvietėse. Šeimoje 19 genčių, iki 79 rūšių. Lietuvoje gyvena 3 rūšys:
Urvinė kregždė (Riparia riparia) Šelmeninė kregždė (Hirundo rustica) Langinė kregždė (Delichon urbica)Bezdelīgu dzimta (Hirundinidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā ir 88 sugas, kas sistematizētas 19 ģintīs un 2 apakšdzimtās.[1] Pazīstamākā putnu suga dzimtā ir bezdelīga.
Bezdelīgu dzimtas putni ir izplatīti visā pasaulē. Tie ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Latvijā ir sastopamas 4 bezdelīgu dzimtas sugas: bezdelīga (Hirundo rustica), mājas čurkste (Delichon urbica), krastu čurkste (Riparia riparia) un Daurijas bezdelīga (Cecropis daurica).[2][3]
Pastāv viedoklis, ka bezdelīgu dzimta ir cēlusies Āfrikā. Arī mūsdienās vislielākā sugu dažādība ir sastopama Āfrikā.[4] Bezdelīgu dzimtas putni mājo arī okeānu salās. Eiropas un Ziemeļamerikas sugas ziemas periodā migrē lielus attālumus uz dienvidiem, toties Rietumāfrikas un Dienvidāfrikas bezdelīgu dzimtas putni ir nometnieki un nemigrē vispār. Dažu sugu izdzīvošana ir apdraudēta, līdz ar cilvēku saimnieciskās darbības paplašināšanos, bet ir sugas, kas ir ieguvušas papildus izdzīvošanas iespējas, izmantojot cilvēku radīto vidi.
Bezdelīgu dzimtas putniem ir raksturīga ķermeņa forma, kas atšķiras no pārējiem dziedātājputniem.[5] Tā ir slaida un pielāgota ātrai lidošanai, ar gariem, smailiem spārniem, jo bezdelīgu dzimtas putni kukaiņus medī lidojumā. Ķermenim ir izcila pludlīniju forma, kas nodrošina ekonomisku lidojumu. Bezdelīgu dzimtas putni lidošanai patērē 50—75% mazāk enerģijas kā citi līdzīga izmēra putni. Tie pamatā lido ar ātrumu 30 – 40 km/st, lai gan īsās distancēs spēj sasniegt 50 – 65 km/st.
Bezdelīgu dzimtas putniem ir īsi knābji, spēcīgi žokļi un plats mutes atvērums. To ķermeņa garums ir apmēram 10—24 cm, svars 10—60 g. Spārni gari un smaili, ar 9 lidspalvām. Garajā astē ir 12 spalvas. Astes forma ir dziļi šķelta. Tā nodrošina lieliskas manevrēšanas spējas gaisā, kā arī tā ir svarīgs pretējā dzimuma piesaistīšanas atribūts. Tēviņiem astes ir garākas nekā mātītēm.[5] Piemēram, bezdelīgas tēviņa aste ir par 18% garāka nekā mātītei. Mātītes priekšroku dod tēviņiem ar garākām astēm.[6] Bezdelīgu dzimtas putniem kājas ir īsas, pēdas ar pirkstiem ir piemērotas, lai pieķertos zaaram un pie tā stingri turētos, nevis, lai staigātu. Pirksti, kas vērsti uz priekšu, pie pamatnes ir savienoti. Bet tas nenozīmē, ka bezdelīgu dzimtas putni nevar staigāt, tie to dara un tie māk arī skriet, tikai gaita ir neveikla.[7] Piemēram, upes čurkstes (Pseudochelidon), salīdzinot ar pārējiem bezdelīgu dzimtas putniem, ir daudz spēcīgākas un masīvākas, un labāk piemērotas staigāšanai.[5]
Visbiežāk bezdelīgu dzimtas putni ir melnā vai tumši zaļā krāsā augšpusē, un baltā vai rudā krāsā no apakšas. Starp dzimumiem ir nelielas atšķirības vai to nav vispār. Visizplatītākā atšķirība ir tēviņu garākās astes. Mazuļi izšķiļas kaili, akli un nevarīgi. Jaunajiem putniem apspalvojums ir mazāk košs, pelēcīgāks, salīdzinot ar pieaugušajiem putniem.
Bezdelīgu dzimtas putni ļoti labi lido, tās medī kukaiņus lidojumā, kā arī tēviņš ar veiklu lidošanu piesaista mātes uzmanību. Dažas sugas ir teritoriālas, piemēram, mangrovju bezdelīga (Tachycineta albilinea), bet citas nav. Kopumā tēviņš izvēlas ligzdas vietu, bet pēc tam piesaista mātītes uzmanību, dziedot un lidojot. Teritorijas lielums ir atkarīgs, kādai sugai pieder bezdelīga. Ir sugas, kuras ligzdo kolonijās. Pēc putnēnu izaudzināšanas ziemas periodā dažas sugas veido lielus barus, kas arī naktī kopīgi nakšņo. Tādā veidā bars sevi pasargā no plēsīgajiem putniem. Šādi nakšņojošie bari var būt ļoti lieli. Nigērijā ticis novērots milzīgs bezdelīgu bars, kurā apvienojās apmēram 1,5 miljoni putnu. Sugām, kas neveido barus, jaunie putni kādu laiku uzturas kopā ar vecākiem nelielos ģimeņu baros.
Lielākā daļa bezdelīgu dzimtas putnu barojas ar kukaiņiem, tos noķerot lidojumā.[5] Reizēm kukaiņi tiek uzlasīti arī uz koku zariem un uz zemes. Dažas sugas medī augstāk gaisā, citas tuvāk zemei. Medīti tiek lielākā daļa lidojošo kukaiņu. Ir sugas, kuras ir izvēlīgākas un kuras medī tikai lielākos kukaiņus, nevis katru kas lido tuvumā.[8] Bezdelīgu dzimtas putni arī izvairās no atsevišķiem kukaiņiem, pamatā no dzelošiem kukaiņiem, kā lapsenes un bites. Dažas sugas bez kukaiņiem papildus barojas ar augļiem un augiem. Dažas Āfrikas sugas barojas arī ar akāciju koku sēklām, bet lielā svītrainā bezdelīga (Cecropis cucullata) ar akāciju sēklām baro pat savus putnēnus.[5]
Primitīvākās sugas ligzdo piemeklētās alās, piemēram, dzeņa pamestos dobumos, bet citas augsnē alas izrok pašas, piemēram, upju stāvkrastos.[5] Bet, piemēram, bezdelīgu ģints (Hirundo) sugas ligzdas būvē no dubļiem vietās, kas pasargātas no nokrišņiem un plēsējiem. Visbiežāk stāvkrastu alu sugas veido ligzdojošas kolonijas. Dubļu ligzdas būvē pāris kopīgi, kā arī ala tiek rakta kopīgi.
Bezdelīgu dzimtas putni veido monogāmus pārus. Turklāt sugām, kas nemigrē, pāris palliek kopā visu gadu, arī laikā, kad neaudzina bērnus. Migrējošo sugu lielākā daļa katru gadu atgriežas iepriekšējas ligzdas vietā, un izvēlas to pašu vietu, ja tā ir bijusi veiksmīga. Putni, kas ligzdo pirmo reizi, ligzdai vietu piemeklē savu vecāku ligzdas tuvumā. Visi bezdelīgu dzimtas putni agresīvi un bezbailīgi apsargā pret ienaidniekiem ligzdas teritoriju. Dējumā vidēji ir 4—5 olas mērenās joslas sugām, bet tropu sugām 2—3 olas. Tās visbiežāk ir baltas, bet dažām sugām olas ir ar raibumiņiem. Dažām sugām olas perē abi dzimumi, bet dažām tikai mātītes, tomēr arī šo sugu tēviņi sēž uz olām, kamēr mātīte izlidojusi baroties. Atkarībā no sugas putnēni šķiļas pēc 10—21 dienas, bet visbiežāk pēc 14—18 dienām. Tie izšķiļas kaili un nevarīgi. Acis ir aizvērtas, un tās atveras pēc 10 dienām. Jau pēc dažām dienām putnēniem sāk augt spalvas, bet vecāki tos baro līdz tie spēj paši baroties. Kopumā bezdelīgu dzimtas putni attīstās lēnāk nekā citi dziedātājputni. Vecāki parasti nebaro putnēnus ar vienu kukaini, bet saķer un izveido kukaiņu lodi, kurā ir apmēram 10—100 kukaiņi.
Bezdelīgu dzimta (Hirundinidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā ir 88 sugas, kas sistematizētas 19 ģintīs un 2 apakšdzimtās. Pazīstamākā putnu suga dzimtā ir bezdelīga.
Bezdelīgu dzimtas putni ir izplatīti visā pasaulē. Tie ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Latvijā ir sastopamas 4 bezdelīgu dzimtas sugas: bezdelīga (Hirundo rustica), mājas čurkste (Delichon urbica), krastu čurkste (Riparia riparia) un Daurijas bezdelīga (Cecropis daurica).
Pastāv viedoklis, ka bezdelīgu dzimta ir cēlusies Āfrikā. Arī mūsdienās vislielākā sugu dažādība ir sastopama Āfrikā. Bezdelīgu dzimtas putni mājo arī okeānu salās. Eiropas un Ziemeļamerikas sugas ziemas periodā migrē lielus attālumus uz dienvidiem, toties Rietumāfrikas un Dienvidāfrikas bezdelīgu dzimtas putni ir nometnieki un nemigrē vispār. Dažu sugu izdzīvošana ir apdraudēta, līdz ar cilvēku saimnieciskās darbības paplašināšanos, bet ir sugas, kas ir ieguvušas papildus izdzīvošanas iespējas, izmantojot cilvēku radīto vidi.
Burung layang-layang ialah sejenis burung dalam order Passeriformes. Famili Hirundinidae terbahagi kepada dua subfamili, iaitu Pseudochelidoninae dan Hirundininae. Dalam bahasa Inggeris, burung ini dipanggil swallow dan martin. Ia sering dikelirukan dengan burung Walit.
Burung layang-layang ialah sejenis burung dalam order Passeriformes. Famili Hirundinidae terbahagi kepada dua subfamili, iaitu Pseudochelidoninae dan Hirundininae. Dalam bahasa Inggeris, burung ini dipanggil swallow dan martin. Ia sering dikelirukan dengan burung Walit.
Zwaluwen (Hirundinidae) vormen een familie uit de orde van zangvogels. De familie telt 19 geslachten en 88 soorten.[1]
De bovendelen van het verenkleed zijn vaak donkerblauw of groen met lichtere onderdelen. Ze hebben meestal een gevorkte staart, soms met verlengde buitenste staartpennen. De korte snavel heeft een brede mondopening. Zwaluwen zijn snelle vliegers die tijdens de vlucht jagen op insecten. De zang van deze vogels is een voortdurend kwetteren dat ook in de vlucht gehoord kan worden. De lichaamslengte bedraagt 12 tot 23 cm.
Zwaluwen hebben 3 nesttypen:
Sommige soorten brengen 2 of 3 broedsels per jaar groot. Legsels tellen over het algemeen 1 tot 8 eieren.
Deze vogels komen wereldwijd voor, uitgezonderd in de poolgebieden. Ze zijn zo sterk afhankelijk van insecten, dat ze hiervoor ver moeten vliegen als trekvogels. Ze broeden dan in gematigde streken, maar als de herfst doorzet en de insecten verdwijnen, zoeken ze warmere luchtstreken op. Sommige soorten leven het hele jaar door in de tropen.
In Europa komen vijf zwaluwsoorten voor. Het verspreidingsgebied van de boerenzwaluw (Hirundo rustica), oeverzwaluw (Riparia riparia) en huiszwaluw (Delichon urbicum) beslaat vrijwel het hele continent; de rotszwaluw (Ptyonoprogne rupestris) en de roodstuitzwaluw (Cecropis daurica) komen alleen in het gebied rond de Middellandse Zee voor.[2]
Boerenzwaluw (Hirundo rustica)
Huiszwaluw (Delichon urbicum)
Oeverzwaluwen (Riparia riparia)
Roodstuitzwaluw (Cecropis daurica)
Rotszwaluwen (Ptyonoprogne rupestris)
Volgens het bijgeloof brengen zwaluwen geluk. Daar waar een zwaluw zijn nest bouwt, zal voorspoed heersen en zal de bliksem niet inslaan.[3] Het bleef lange tijd onduidelijk waar de zwaluwen overwinterden. Sommigen geloofden dat ze een winterslaap hielden op vijverbodems. Pas aan het begin van de twintigste eeuw werd dankzij ringonderzoek duidelijk dat de zwaluwen aan het einde van het broedseizoen richting de evenaar trekken.
Zwaluwen behoren tot de onderorde van de eigenlijke zangvogels, de oscines en de superfamilie Sylvioidea een clade met diverse families van relatief kleine, insectenetende zangvogelsoorten.
Gierzwaluwen (familie Apodidae, orde Apodiformes) behoren niet tot deze familie en zelfs niet tot dezelfde orde. Zwaluwen en gierzwaluwen zijn een voorbeeld van convergente evolutie; beide groepen vogels hebben zich via verschillende evolutionaire ontwikkelingen aangepast aan het leven in de lucht en het vangen van vliegende insecten. Zwaluwen zitten vaak op gespannen draden, gierzwaluwen doen dit nooit.
Zwaluwen (Hirundinidae) vormen een familie uit de orde van zangvogels. De familie telt 19 geslachten en 88 soorten.
Svaler er ei gruppe sporvefuglar i familien Hirundinidae som er tilpassa eit levesett karakterisert av å fange føda i lufta. I Europa brukast omgrepet svaler ofte om den eine arten låvesvale. Familien samlar omkring 86 artar i 18 slekter.
Svalene har ei kosmopolitisk utbreiing og hekkar på alle kontinent unntatt Antarktis. Ein trur at denne familien har opphav frå Afrika der dei var hòlerugarar, i Afrika finn ein framleis størst artsmangfald av svaler.[1] Dei har òg utbreiing på ei rekkje oseaniske øyar. Mange europeiske og nordamerikanske artar er langdistansemigrantar, i motsetnad til vest- og sørafrikanske svaler som ikkje er trekkfuglar. Somme svaleartar er trua av utrydding grunna menneskelege aktivitetar, medan andre artar tar føremon av menneskelege påverknader på miljøet, og dei lever difor nær menneske.
Svaler har ei evolusjonært konservativ kroppsform som er felles for heile familien, men med ulikskap i høve til andre sporvefuglar.[2] Dei har tilpassa seg jakt på insekt i flukt ved å utvikle ein slank straumlinjeforma kropp og lange spisse venger, noko som gjev gode evner til å manøvrere og halde ut langvarig flyging samstundes som dei kan veksle med stadige glidefluktar. Kroppsforma gjev grunnlag for særs effektiv flyging, som kostar 50-75 % mindre for svalene enn for andre sporvefuglar med tilsvarande storleik. Til vanleg beitar dei med ei fart på rundt 30–40 km/t, men dei er i stand til å nå snøggleik på mellom 50 og 65 km/t på transportetappar.
Akkurat som seglarar og natteramnar, som jaktar på ein liknande måte, har dei breie og korte nebb, men sterk kjeve og breitt gap. Kroppslengda varierer frå ca. 10-24 cm og vekta frå ca. 10-60 gram. Vengene er lange, spisse, og har ni primærfjør. Halen har 12 fjør med kraftig kløfta til mindre kløfta form, eller han kan vere tverr i enden. Ein lang hale aukar evna til manøvrering, og kan også fungere som kjønnsrelatert pryd, ettersom halen ofte er lengre hos hannfuglar enn hos hoer. Hofuglar av låvesvale vel truleg partnar på grunnlag av halelengda.
Beina er korte, og føtene er tilpassa å sitje snarare enn å gå. Men svalene er òg i stand til å gå og til og med springe, det gjer dei med ein subbete, vaggande gange.[3] Leggmusklane hos elvesvaler, Pseudochelidon, er sterkare og meir robuste enn hos andre svaler.[2][3]
Ei typisk fjørdrakt for fuglar i denne familien er skinande mørk blå eller grøn på oversida og har einsfarga eller stripete underside, i regelen kvit eller raudleg. Hòlerugarar eller artar med biotop i tørre område eller fjellområde er ofte avdempa brune på oversida, slik som vi ser det hos sandsvale og klippesvale. Med unnatak frå skilnaden med ytre halefjør som hos mange artar er lengst hos vaksne hannfuglar, syner svaler liten eller ingen kjønnsdimorfisme.
Svaleungane er nakne og har lukka auge når dei vert klekt. Flygedyktige ungar har vanlegvis meir avdempa farger enn vaksne.
Svaler har ein verdsomspennande utbreiing, førekjem på alle kontinent unntatt Antarktis. Ein art, kystsvale, er hekkefugl på ei rekkje oseaniske øyar i Stillehavet,[4] madagaskarsvale hekkar på Réunion og Mauritius i Indiahavet,[5] og ei rekkje av trekkjande artar er vanlege omstreifarar til andre isolerte øyar og enda nokre sub-antarktiske øyar. Mange artar har utbreiing over enorme område, spesielt låvesvala som hekkar over det meste av den nordlege halvkula og overvintrar på det meste av den sørlege halvkula.
Familien brukar eit breitt spekter av habitat. Dei er avhengige av flygande insekt, og ettersom desse er vanlege over elvar og innsjøar vil dei ofte beite over vatn, men dei finst òg i opne habitat inkludert grasletter, open skog, savannar, myrer, mangrove og krattskog, frå havnivå opp til høge alpine område. Mange artar lever nær menneske i urbane område og i område med landbruk. Somme artar har utvida det naturlege utbreiingsområde. Til dømes arten pionérsvale, tidlegare med utbreiing på det australske kontinentet, starta med å kolonisere New Zealand i 1920, begynte å hekke der på 1950-talet og er nå ein vanleg fugl i landet.[6]
Artar som hekker i tempererte regionar migrerer til varmare område om vinteren når matgrunnlaget av insekt kollapsar i dei tempererte område. Artar som hekkar i meir tropiske område er ofte nær standfuglar, men somme tropiske artar er delvis migrantar eller gjer kortare trekk.
Svalene er ekstremt gode flygarar, og utnyttar dugleiken til å tiltrekkje seg ein make og å pare seg. Nokre artar, som mangrovesvale, er territoriale, andre er det ikkje, og hevdar berre rett om hekkestaden sin. Generelt er det hannfuglar som vel reirplass, og deretter lokkar til seg ei ho med song og flyging. Utstrekninga av territoriet varierer med arten, i kolonihekkarar plar hevde lite territorium, men det kan vere mykje større for dei med spreidde reirplassar. Utanfor hekkesesongen kan nokre artar danne store flokkar, og somme artar kan også kvile saman i flokkar. Ein trur det gjev vern mot predatorar som haukar og falkar. Slike kvileplassar kan vere enorme, ein vinterkvileplass for låvesvaler i Nigeria trekte til seg 1,5 millionar individ.[7] Ikkje-selskaplege artar dannar ikkje flokkar, men flygedyktige ungar hos desse artane kan vere saman med foreldra ei stund etter hekkesesongen.
For det meste er svalene insektetarar, dei tar flygande insekt i flukt. Artar frå heile familien har eit breitt utval av insekt på menyen, frå dei fleste grupper av insekt, men samansetjinga av bytte i dietten varierer etter art og med årstida. Individuelle artar kan vere selektive, dei vel større byttedyr heller enn tilfeldig utval av insekt.[8] Dei søkjer å unngå visse typar byttedyr, særleg vil dei unngå stikkande insekt som bier og stikkekvefs. I tillegg til ei rekkje insektbyttedyr vil somme svaler om naudsynt bruke frukt og anna plantemateriale. I Afrika har ein registrert artar som et frøa frå akasia og smalstripesvale har nytta frøa som fôr til ungane sine.[2][9]
I regelen haustar svalene byttedyr i lufta, men nokre gonger snappar dei insekt frå greiner eller rett frå bakken. Flygemønsteret er prega av fart og akrobatikk med krappe svingar og krenkingar når dei jaktar bytte som er kjappe. Mindre kjappe byttedyr kan bli tatt i eit tregare flygemønster som inkluderer sirklar og sekvensar av vengeslag følgt av glideflukt. Om fleire svaleartar beitar over same område vil dei separere i ulike nisjar basert på høgda over bakken, nokre artar beitar nær bakken medan andre held seg på eit høgare nivå. Liknande separasjon oppstår kor svaler overlappar med seglarar. Det kan vere storleiken på byttedyr som avgjer valet av nisje.
Dei mest «primitive» artane hekkar i holrom, for eksempel i gamle hakkespettreir, andre artar grev hòler i mjukt materiale som i sandbankar.[2] Artane i slektene Hirundo, Ptyonoproggne, Cecropis, Petrochelidon og Delichon byggjer reir av gjørme som tørkar under overheng på stader som har vern både mot vêr og predatorar. Desse artane er mest vanlege i «den gamle verda», særleg i Afrika, medan holerugarar i regelen lever i «den nye verda». Artar med reir under overheng er meir sjeldne i område med mykje fuktig luft, slik luft fører til at reira smuldrar opp. Mange artar med reir i hòler og bergsprekkar hekkar i store koloniar. Hos artar med reir av gjørmematerial deltar begge kjønna i byggearbeidet, same fordeling finst hos artar som grev tunellar. I historisk tid har innføringa av menneskeskapte strukturar som låvar og bruer, saman med skogrydding, ført til ein overflod av plassar for rugekoloniar rundt om i verda, med monaleg utvida hekkeområde for enkelte artar. Fuglar som lever i store koloniar vil vanlegvis stri med både parasittisme og reirparasittisme.[10][11] Gamle hannar har størst utbytte av koloniruging, ettersom dei er i stand til å halde vedlike egne reir og å dra nytte av hyppige ekstraparkopulasjonar.
Par av modne svaler er monogame,[12] og par av ikkje-trekkande artar lever ofte nær hekkeområda heile året, men berre i hekkesesongen vert reirplassen forsvart mest intenst. Trekkjande artar kjem ofte tilbake til dei same hekkeområda kvart år, og kan velje det same reirområdet om hekkinga tidlegare har vore vellukka på plassen. Generelt vil første års hekkarar velje hekkeområdet nær plasser kor dei vart fødd og vaksen opp.[13] Artar i tempererte område forplantar seg sesongbetont, mens subtropiske og tropiske artar kan enten vere sesonghekkarar eller hekke kontinuerleg gjennom heile året. Sesonghekkarar synkroniserer hekking med insektaktiviteten, i tropane vanlegvis i regntida, men somme artar som safirsvale får ungekull i den tørre årstida for å unngå å bli trua av flaum ved elvebreddene som er hekkehabitatet deira.[2] Alle svalene vil forsvare reiret mot eggjegerar, artar som hekkar spreidd er meir aggressive mot predatorar enn kolonirugarar.[14] Samla sett er bidraga til omsorg for ungane frå mannlege svaler den høgaste av alle familiar av sporvefuglar.[2]
Svaleegga plar vere kvite, somme artar med gjørmereir har flekkete egg. I gjennomsnitt er kullet på rundt fire-fem egg i tempererte område og to til tre egg i tropane. Rugeplikta er delt hos nokre artar, hos andre rugar hofuglen aleine. Blant dei artar der hannen tar del i ruginga varierer bidraget frå hannfuglar frå art til art, kor nokre artar som mursvale deler likt, hos andre artar tar hofuglen mestepraten av ruginga. Sjølv hos artar der hannen ikkje rugar, kan hannfuglen sitje på egga for å redusere varmetap når hoa er ute. Rugeintervalla varer frå 5 til 15 minutt og vert etterfølgt av pausar med fôringsaktivitet. Rugetida er typisk 14-18 dagar.
Svaleungane er nakne ved klekking, vanlegvis med berre små duskar av dun. Auga er lukka og opnar ikkje heilt før opptil 10 dagar. Fjørene tar til å vekse etter nokre dagar, og ungane får varme frå foreldra fram til dei sjølv er i stand til å termoregulere. I det heile utviklar dei seg langsamt samanlikna med ungar i andre familiar av sporvefuglar. Vanlegvis fôrar ikkje foreldra ungane med enkeltinsekt, i staden lagar dei ein masse av frå ti til hundre insekt. Hannar hos alle artar tar del fôring av ungar. Det er vanskeleg å avgjere om svaleungar er flygedyktige, foreldra lokkar ungane ut av reiret etter tre veker, men ofte trekk ungane attende til reiret for å kvile.
Svalene er i stand til å produsere mange forskjellige kall eller songar, som brukast til å kommunisere med andre av same art, under frieri, eller som varsellyd når predatorar kjem nær området. Songane frå hannar kan uttrykkje tilstanden til fuglen og ein antar at hoer kan vurdere den fysiske stoda ut frå songen og om hannar er eigna til paring.[15] Ungar nyttar tiggelydar mot foreldra for å ytre trong til fôring. Den typiske songen frå svalene er enkle, nokre gonger musikalske kvitter.
I samband med at svalene blir borte om hausten i tempererte område, var det i oldtida vanleg å tru at mange svaler gjekk i dvale, til og med at dei gjekk under vatn. I eventyret Jomfru Maria og svala seier jomfrua til svala: «både nyste og saks skal du bere til merke, og om vinteren skal du liggje på botnen av sjøar og tjern»,[16] vitskapen meinte også fram til 1800-talet at svala overvintra i tjern.[17][18] Aristoteles skal ha meint det same om storkar og glenter. Det finst mange munnhell og tradisjonshistorier om svaler somme av dei handlar om svaler som varslar, særleg om vêr. Også uttrykket «Ei svale gjev ingen sommar» kan ha opphav frå antikken og referer til ei historie kor einkvan ser ei svale, sel vinterkleda sine, men skjelv av kulde når vinteren kjem att neste dagen.[19] Andre slike munnhell handlar om svaler som lykkefuglar, i Skåne finst ordtaket «Där svalan bygger sitt bo skall lyckan gro».[19][20]
Svale kjem av norrønt 'svala',[21] og kan tyde 'den som rører seg hit og dit', den flagrande.[19]
Svaler i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[22] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[23]
Slekt Pseudochelidon
Slekt Pygochelidon
Slekt Alopochelidon
Slekt Orochelidon
Slekt Atticora
Slekt Stelgidopteryx
Slekt Progne
Slekt Tachycineta
Slekt Riparia
Slekt Phedina
Slekt Ptyonoprogne
Slekt Hirundo
Slekt Cecropis
Slekt Petrochelidon
Slekt Delichon
Slekt Psalidoprocne
Slekt Pseudhirundo
Slekt Cheramoeca
_(13).JPG)
_W_IMG_0540.jpg)
_W_IMG_0540.jpg)
_W_IMG_0540.jpg)
.jpg)
|coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) Svaler er ei gruppe sporvefuglar i familien Hirundinidae som er tilpassa eit levesett karakterisert av å fange føda i lufta. I Europa brukast omgrepet svaler ofte om den eine arten låvesvale. Familien samlar omkring 86 artar i 18 slekter.
Svalene har ei kosmopolitisk utbreiing og hekkar på alle kontinent unntatt Antarktis. Ein trur at denne familien har opphav frå Afrika der dei var hòlerugarar, i Afrika finn ein framleis størst artsmangfald av svaler. Dei har òg utbreiing på ei rekkje oseaniske øyar. Mange europeiske og nordamerikanske artar er langdistansemigrantar, i motsetnad til vest- og sørafrikanske svaler som ikkje er trekkfuglar. Somme svaleartar er trua av utrydding grunna menneskelege aktivitetar, medan andre artar tar føremon av menneskelege påverknader på miljøet, og dei lever difor nær menneske.
Svaler eller svalefamilien (Hirundinidae) er en gruppe med sangfugler (Passeri) i ordenen spurvefugler (Passeriformes). Familien har tre representanter som hekker i Skandinavia. Svalene er tilpasset jakt på flygende insekter og er insektetere. Fuglene er svært flygedyktige og tilbringer mye tid på vingene.
Svaler er små til mellomstore i størrelse (typisk 11,5–23 cm lange) og har strømlinjeformet kroppsbygning med lang, kløftet eller kvadratisk stjert og lange, avspissede vinger med lange håndsvingfjær (de ytre fjæra på vingene) og korte armsvingfjær (de indre fjæra på vingene). Hos nesten alle artene er lemmene svært korte og har dårlig utviklet muskulatur, mens føttene er små og tilpasset å holde seg fast, snarere enn å gå med dem. Svalehodet er tilpasset kroppen i størrelse og ganske rundt i formen. Artene har velutvikla syn og relativt store øyne. Nebbet er kort, flatt og bredt og godt tilpasset (har stort gap) det å fange insekter i flukt.
Elvesvaler (Pseudochelidoninae) er imidlertid et unntak. Disse artene, to i antallet, har velutvikla lemmer, som egner seg bra til å gå på bakken med. Svært lite er imidlertid kjent om den ene av dem, som enten er kritisk truet av utryddelse eller alt utryddet.
Svaler har en kosmopolitisk utbredelse, men er fraværende i Antarktika. Mange arter er trekkfugler, som trekker mellom sommer- og vinterbeiter, mens andre er standfugler.
Tre arter er vanlig i Skandinavia; låvesvale (Hirundo Rustica), sandsvale (Riparia riparia) og taksvale (Delichon urbicum) hekker alle i både Danmark, Sverige og Norge. I tillegg hender det at amursvale (Cecropis daurica) gjester oss. Dessuten er det registrert ett tilfelle av klippesvale (Ptyonoprogne rupestris) i Norge. Den besøkte Hernar utenfor Bergen i tidsrommet 5.-7. mai i 2011.[1]
Svaler er terrestriske fugler som trives i en rekke forskjellige typer habitat, men som insektetere er våtmarksområder, innsjøer og elver livsviktige næringskilder for de insektene svalene spiser.
Svaler er insektetende sosiale fugler, som tilbringer mye tid på vingene. Artene er hurtige og har svært god manøvreringsevne. De lever av insekter som fuglene fanger i flukt. Det store gapet er åpent mens fuglene flakser rundt og jager byttet. Til tross for at svalene er små kan de seile litt på oppdriften under flukt, noe som ikke ellers er vanlig for så små fugler. Svaler hviler typisk gruppevis på tak, strøm- og telefonledninger eller på andre høye plasser. Det er svært sjelden å observere dem på bakken.
Hekkeplassene er gjerne de samme år etter år. Mange arter hekker i kolonier, mens andre hekker mer spredt. Redene bygges som regel på utilgjengelige plasser, som rasmark (bratte klippevegger og fjellformasjoner, steile sandskråninger og elveskrenter), hule trær eller under takmøner og broer og lignende. Ulike arter har imidlertid ulike preferanser for hvor redene bygges og hvordan dem konstrueres. Et viktig element når artene velger reirplass er tilgangen på flygende insekter, som er hovedføden, og nærhet til ferskvann (elver, innsjøer og våtmarksområder). Mange arter trenger også tilgang på byggemateriale, som fuktig leire og søle.
Arter som hekker i tempererte strøk er typisk trekkfugler, som migrerer til varmere strøk når tilgangen på insekter kollapser om høsten. Låvesvaler som trekker til og fra Norge flyr en distanse på cirka 10 000 km i hver retning.[2] Før fuglene krysser over områder med liten eller ingen tilgang på mat (for eksempel Sahara og Middelhavet), hviler de og spiser seg opp der det er mulig, for å ha fettreserver nok til å klare trekket. Mange arter trekker imidlertid ikke, men lever som standfugler i Afrika, der det største artsmangfoldet også finnes. Dit trekker også de fleste av trekkfuglene for å overvintre. Dette har ledet forskerne til å tro at svalene som familiegruppe må ha oppstått på dette kontinentet.
Svalene fordeler seg i to underfamilier; Pseudochelidoninae (elvesvaler) og Hirundininae (alle andre svaler). Elvesvalene skiller seg fra alle andre svaler, gjennom å ha større føtter og relativt mer kraftfulle lemmer, som i mye større grad egner seg til å gå på bakken med. Det er derfor ikke uvanlig at elvesvalene tilbringer tid på bakken.[3]
I engelsk språk skiller man mellom arter med kløftet stjert (såkalte swallows) og arter med mer kvadratisk stjert (såkalte martins), men slik differensiering savner universell vitenskapelig støtte. Dette kommer blant annet til uttrykk i slekten Petrochelidon, som inkluderer begge typene. Noen skiller i også ut sagsvalene (Psalidoprocne) som ei distinkt gruppe innen svalene, men også dette savner støtte. Sagsvalene har kvadratisk stjert. Av artene som hekker i Norge har bare låvesvala kløftestjert, men den sjeldne gjesten amursvale tilhører også kløftestjertsvalene.
Alle slekter (19) og arter (83) som er inkludert nedenfor er i henhold til Norsk Ornitologisk Forenings Norske navn på verdens fugler[4], med unntak av en art (Ptyonoprogne obsoleta) som er så ny at den ikke har fått norsk navn.[5][6] Arten har til nå blitt regnet som en underart av ravinesvale (Ptyonoprogne fuligula).
Svalenes atferd har i Skandinavia gjennom århundrer blitt tillagt betydning som sannsigere for været. Man har hevdet at «svalene flyr høyt mot godvær, men lavt når det blir dårlig vær». Årsaken til denne atferden kan forstås ved at insektene lar seg påvirke av høytrykk og lavtrykk, og svalene følger maten. Jo høyere trykk og tørrere luft, dess høyere flyr insektene, og omvendt. Hvorfor vet man ikke med sikkerhet, men det har trolig med luftfuktighet og termiske forhold å gjøre. Flygende insekter vil normalt søke å unngå for høy fuktighet. Når det regner søker de derfor beskyttelse i vegetasjonen på bakken, men når bakken varmes opp av sola synker luftfuktigheten, mens oppdriften øker. Da søker insektene til høyere luftlag.
Svaler eller svalefamilien (Hirundinidae) er en gruppe med sangfugler (Passeri) i ordenen spurvefugler (Passeriformes). Familien har tre representanter som hekker i Skandinavia. Svalene er tilpasset jakt på flygende insekter og er insektetere. Fuglene er svært flygedyktige og tilbringer mye tid på vingene.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Jaskółkowate[2] (Hirundinidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki owadożerne zamieszkujące całą kulę ziemską poza najwyższymi szerokościami geograficznymi[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny zaliczane są następujące podrodziny[2][5]:
Jaskółkowate (Hirundinidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
As andorinhas (do latim hirŭndo -dĭnis; hirondina[1]) são um grupo de aves passeriformes da família Hirundinidae. A família destaca-se dos restantes pássaros pelas adaptações desenvolvidas para a alimentação aérea. As andorinhas caçam insetos no ar e para tal desenvolveram um corpo fusiforme e asas relativamente longas e pontiagudas. Medem cerca de 13 cm (comprimento) e podem viver cerca de oito anos ou mais.
As fêmeas fazem uma postura de 4 ou 5 ovos, que depois são incubados durante cerca de 25 dias. Passado o tempo da incubação, nascem os jovens, cuja alimentação é feita por ambos os progenitores.
Quando há temperatura baixa, as andorinhas juntam-se em bando e vão à procura de locais da Europa mais quentes, indo também para o norte de África. Depois, quando a temperatura volta a subir, por volta da primavera, regressam novamente. Constroem as suas casas perto do calor, em pequenos ninhos normalmente colados ao teto.
"Andorinha" se originou do termo latino hirundinae[2].
As andorinhas (do latim hirŭndo -dĭnis; hirondina) são um grupo de aves passeriformes da família Hirundinidae. A família destaca-se dos restantes pássaros pelas adaptações desenvolvidas para a alimentação aérea. As andorinhas caçam insetos no ar e para tal desenvolveram um corpo fusiforme e asas relativamente longas e pontiagudas. Medem cerca de 13 cm (comprimento) e podem viver cerca de oito anos ou mais.
Hirundinidele (Hirundinidae), numite popular rândunici, iar unele specii lăstuni, este o familie de păsări insectivore mici, adaptate la prinderea insectelor mărunte din zbor. Familia hirundinidelor cuprinde 21 de genuri și 89 de specii. Ele sunt răspândite aproape peste tot globul, lipsind în Noua Zeelandă, insulele ținuturilor centrale ale Pacificului și regiunile polare. Cele din ținuturile nordice și temperate migrează toamna către sud și petrec iarna în regiunile ecuatoriale. Cuibul și-l fac, de regulă, din lut sau pământ cimentat cu salivă și întărit cu fire de iarbă. Îl prind de zidurile și pereții clădirilor, de streșini de casă, pereții peșterilor și stâncilor, dar pot cuibări și în galerii săpate în maluri lutoase sau în scorburile arborilor. Sunt bune zburătoare. Din zbor, care este ușor, rapid și îndemânatic, prind insectele, beau apă planând razant la suprafața acesteia și se îmbăiază. Hrana este formată exclusiv din insecte, viața speciilor respective depinzând de prezența entomofaunei aeriene, pentru procurarea căreia zboară zilnic sute de km. Cântecul lor este plăcut. Năpârlesc numai odată pe an și anume în timpul pasajului de primăvară.[1][2][3][4][5]
Sunt păsări mici cu o lungime de 11-25 cm. Mărimea corpului este mai mare decât a pitulicii, ca la lăstunii de mal, până la mai mică decât vrabia, ca la rândunele. Hirundinidele dunt excelente zburătoare, având corpul turtit și alungit, aerodinamic, cu aripile lungi, înguste și ascuțite. Numărul remigelor primare este de nouă. Remigele primare foarte lungi. Coada este mai mult sau mai puțin bifurcată, cu douăsprezece tectrice. Au pieptul lat, gâtul scurt și capul rotund. Ciocul este scurt, turtit dorso-ventral, mult lățit la bază, prevăzut cu vibrize, maxilarul este puțin curbat la vârf. Deschidere gurii foarte mare, adaptată la capturarea din zbor a insectelor. Picioarele sunt scurte și slabe și prevăzute cu patru degete: trei îndreptate înainte, unul înapoi și se termină cu gheare ascuțite și încovoiate, folosite la cățăratul pe zidurile verticale, mai rar pentru a sta pe ramuri. Penele au culori întunecate, iar cele de pe fața dorsală au luciu metalic. Ouăle sunt albe, sau albe cu puncte brun-roșcate.[1][2][3][4][5]
Familia hirundinidelor conține 21 de genuri și 89 de specii.[6]
În România trăiesc 5 specii de hirundinide.
Denumirea științifică latină Denumirea română Subspecii Categorie fenologică Populația estimată din România Statutul IUCN, Imaginea Familia: Hirundinidae Hirundo rustica Linnaeus, 1758[7][8] Rândunică, Rândunea, Rândunică de câmp, Rândurică, Rândurea, Lândură, Arândunea. Hirundo rustica rustica Linnaeus, 1758 Oaspete de vară, cuibărește. Specia a devenit strict antropofilă, existând aproape numai în localități. Efectivele din România sunt apreciate a fi între 500.000 și 1.000.000 de perechi.
[9] 
Cecropis daurica Linnaeus, 1771, sin. Hirundo daurica Laxmann, 1769[10][11] Rândunică roșcată, Rândunică alpină. Cecropis daurica rufula (Temminck, 1835) Oaspete de vară, cuibărește. În România cuibărește în zona Dobrogea, în munții Retezat, Parâng, Apuseni, în Clisura Dunării și munții Cernei. Populația cuibăritoare din România numără între 500 și 1.500 de perechi clocitoare. [12] _collecting_mud_for_nest_W_IMG_7985.jpg)
Delichon urbicum (Linnaeus, 1758), sin. Delichon urbica (Linnaeus, 1758)[13][14] Lăstun de casă, Rândunică de casă, Lăstun, Lăstrun, Loston, Lăstun alb, Rândunică de fereastră. Delichon urbicum urbicum (Linnaeus, 1758) Oaspete de vară, cuibărește. Cuibărește în locurile joase și la munte, adesea în colonii cu exemplare numeroase, lipindu-și cuiburile pe zidurile clădirilor. Pentru România populația cuibăritoare este estimată la 400.000-1.300.000 de perechi cuibăritoare. [15] 
Riparia riparia (Linnaeus, 1758)[16][17] Lăstun de mal, Rândunică de mal, Rândunică de apă, Rândunică de ploaie, Rândunea de pământ. Riparia riparia riparia (Linnaeus, 1758) Oaspete de vară, cuibărește În România populația cuibăritoare este estimată la 45.000-90.000 de perechi. [18] 
Ptyonoprogne rupestris (Scopoli, 1769), sin. Hirundo rupestris Scopoli, 1769[19][20] Lăstun de stâncă Monotipică Oaspete de vară, cuibărește. A fost semnalată prima dată în România în 1968 în regiunea sud-vestică a Carpaților, instalându-și cuiburile în crăpăturile stâncoase și în peșteri. În România efectivul speciei este de 1.000-3.000 de perechi cuibăritoare. [21] .jpg)
În Republica Moldova trăiesc 3 specii de hirundinide.
Denumirea științifică latină Denumirea română Subspecii Categorie fenologică
Fișiere media la Commons Categorie la Commons 
Wikispecii 
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareHirundinidele (Hirundinidae), numite popular rândunici, iar unele specii lăstuni, este o familie de păsări insectivore mici, adaptate la prinderea insectelor mărunte din zbor. Familia hirundinidelor cuprinde 21 de genuri și 89 de specii. Ele sunt răspândite aproape peste tot globul, lipsind în Noua Zeelandă, insulele ținuturilor centrale ale Pacificului și regiunile polare. Cele din ținuturile nordice și temperate migrează toamna către sud și petrec iarna în regiunile ecuatoriale. Cuibul și-l fac, de regulă, din lut sau pământ cimentat cu salivă și întărit cu fire de iarbă. Îl prind de zidurile și pereții clădirilor, de streșini de casă, pereții peșterilor și stâncilor, dar pot cuibări și în galerii săpate în maluri lutoase sau în scorburile arborilor. Sunt bune zburătoare. Din zbor, care este ușor, rapid și îndemânatic, prind insectele, beau apă planând razant la suprafața acesteia și se îmbăiază. Hrana este formată exclusiv din insecte, viața speciilor respective depinzând de prezența entomofaunei aeriene, pentru procurarea căreia zboară zilnic sute de km. Cântecul lor este plăcut. Năpârlesc numai odată pe an și anume în timpul pasajului de primăvară.
Lastovičkovité (Hirundinidae) sú čeľaď vtákov radu vrabcotvaré (Passeriformes). Všetky rody z tejto čeľade okrem rodov Phedina, Riparia, Delichon a novšie aj okrem Pseudochelidon majú slovenské rodové meno lastovička.
Sú to drobné hmyzožravé spevavce. Na guľatej hlave je charakteristický krátky, hlboko rozoklaný zobák, prispôsobený k lovu hmyzu počas letu. Krídla majú dlhé, štíhle a zahrotené, s deviatimi letkami. Nohy sú krátke a slabé, členovia tejto čeľade sa po zemi pohybujú len výnimočne. Chvost je obyčajne vidlicovitý. Sfarbenie je u väčšiny druhov zhora tmavé až tmavo lesklé, zospodu je telo biele. Sfarbenie samcov a samíc sa vzájomne nelíši. Väčšina druhov si lepí hniezda z hliny, prilepenej k pevnému podkladu. Niekoľko druhov hniezdi v podzemných norách.
Táto čeľaď je rozšírená takmer vo všetkých teplejších oblastiach sveta, chýba len na Novom Zélande a v časti Oceánie. Tam, kde je v zimnom období nedostatok hmyzu, sú sťahovavé.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lastovičkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lastovičkovité
Tento článok týkajúci sa ornitológie je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Lastovičkovité (Hirundinidae) sú čeľaď vtákov radu vrabcotvaré (Passeriformes). Všetky rody z tejto čeľade okrem rodov Phedina, Riparia, Delichon a novšie aj okrem Pseudochelidon majú slovenské rodové meno lastovička.
Sú to drobné hmyzožravé spevavce. Na guľatej hlave je charakteristický krátky, hlboko rozoklaný zobák, prispôsobený k lovu hmyzu počas letu. Krídla majú dlhé, štíhle a zahrotené, s deviatimi letkami. Nohy sú krátke a slabé, členovia tejto čeľade sa po zemi pohybujú len výnimočne. Chvost je obyčajne vidlicovitý. Sfarbenie je u väčšiny druhov zhora tmavé až tmavo lesklé, zospodu je telo biele. Sfarbenie samcov a samíc sa vzájomne nelíši. Väčšina druhov si lepí hniezda z hliny, prilepenej k pevnému podkladu. Niekoľko druhov hniezdi v podzemných norách.
Táto čeľaď je rozšírená takmer vo všetkých teplejších oblastiach sveta, chýba len na Novom Zélande a v časti Oceánie. Tam, kde je v zimnom období nedostatok hmyzu, sú sťahovavé.
Lastovke (znanstveno ime Hirundinidae) so družina ptic pevk, v katero uvrščamo 83 vrst, prilagojenih za lov na žuželke v letu. Znane so po vitkih telesih, ostrih perutih in dolgih repih, na račun česar so zelo učinkoviti ter spretni letalci, plen pa lovijo s kratkimi, širokimi kljuni. Po drugi strani so noge kratke in šibke, neprimerne za dolgotrajnejšo hojo. Ta vzorec telesne zgradbe je prisoten pri vseh predstavnikih družine. Operjenost po vrhu telesa je pogosto iridescenčno modra ali zelena, vrste, ki gnezdijo v duplinah v tleh, pa so bolj rjavkaste.
Nekatere vrste, predvsem evropske in ameriške, so znane tudi po tem, da se selijo na dolge razdalje, kot družina pa so razširjene po vsem svetu. Nekaj vrst se je prilagodilo na gnezdenje v bližini človeka, mestna in kmečka lastovka do te mere, da le še redko gnezdita v naravi. Ti dve označujemo za sinantropni vrsti. Ljudje jih običajno sprejemajo z naklonjenostjo, saj lovijo nadležne žuželke, tako da so skozi zgodovino postale predmet številnih mitov in legend. V zavesti Evropejcev je denimo prihod lastovk s prezimovališč v Afriki močno povezan s koncem zime in nastopom pomladi.
V Sloveniji je možno opaziti pet vrst:
Lastovke (znanstveno ime Hirundinidae) so družina ptic pevk, v katero uvrščamo 83 vrst, prilagojenih za lov na žuželke v letu. Znane so po vitkih telesih, ostrih perutih in dolgih repih, na račun česar so zelo učinkoviti ter spretni letalci, plen pa lovijo s kratkimi, širokimi kljuni. Po drugi strani so noge kratke in šibke, neprimerne za dolgotrajnejšo hojo. Ta vzorec telesne zgradbe je prisoten pri vseh predstavnikih družine. Operjenost po vrhu telesa je pogosto iridescenčno modra ali zelena, vrste, ki gnezdijo v duplinah v tleh, pa so bolj rjavkaste.
Nekatere vrste, predvsem evropske in ameriške, so znane tudi po tem, da se selijo na dolge razdalje, kot družina pa so razširjene po vsem svetu. Nekaj vrst se je prilagodilo na gnezdenje v bližini človeka, mestna in kmečka lastovka do te mere, da le še redko gnezdita v naravi. Ti dve označujemo za sinantropni vrsti. Ljudje jih običajno sprejemajo z naklonjenostjo, saj lovijo nadležne žuželke, tako da so skozi zgodovino postale predmet številnih mitov in legend. V zavesti Evropejcev je denimo prihod lastovk s prezimovališč v Afriki močno povezan s koncem zime in nastopom pomladi.
V Sloveniji je možno opaziti pet vrst:
breguljka (Riparia riparia) skalna lastovka (Ptyonoprogne rupestris) kmečka lastovka (Hirundo rustica) mestna lastovka (Delichon urbicum) rdeča lastovka (Cecropis daurica)Svalor (Hirundinidae) är en familj i ordningen tättingar med 80-talet arter.
Det mest karaktäristiska med svalorna är deras form som bara kan förväxlas med seglare, som de dock inte alls är närbesläktade med. Svalornas fjäderdräkt går främst i mörka toner som svart, mörkblått och mörkgrönt, men även i gråa och bruna nyanser med kontrastrika inslag av vitt och rött. Svalornas klor är mycket korta och svaga, på främre sidan till större delen täckta av flera skilda plåtar. Näbben är tunn, bred, platt, kluven ända upp under ögonen och i spetsen lätt nedböjd, med en inskärning bakom spetsen. Handpennorna som är nio till antalet (ibland förekommer dock ett rudiment till en tionde) är mycket starkt förlängda och hoplagda omkring tio gånger längre än tarsen, som är kort, varför svalorna går med en viss svårighet. Stjärten är kluven och bildas av tolv pennor.
Svalor förekommer över alla delar av jorden med undantag av Arktis och Antarktis. De är värmeälskande och förekommer främst i tropikerna med 40 häckande arter Afrika och 35 i tropiska Amerika.[1] I alla tempererade områden är de flyttfåglar.
De är sociala och tillbringar stor tid med att flygande i hög hastighet fånga insekter, som de jagar med uppspärrad näbb. Till skillnad från tornseglarna flaxar svalorna betydligt mer med vingarna och segelflyger betydligt mindre.[2] När svalor vilar sitter de på tak, stenar och andra upphöjda ställen; på marken sätter de sig endast undantagsvis. De flesta arter häckar kolonivis.
Tidigare behandlades svalorna som en rätt särpräglad grupp tättingar, men DNA-studier visar att de ingår i den så kallade överfamiljen Sylvioidea, som även inkluderar lärkor, sångare, stjärtmesar och timalior.
Familjen delas upp i två underfamiljer där de två arterna flodsvalor Pseudochelidoninae förs till en egen underfamilj medan alla andra svalor tillhör underfamiljen Hirundininae. Den senare kan vidare delas in i tre grupper: amerikanska svalor som häckar i bohål, inklusive gamla världens backsvalor; afrikanska svalor av släktet Psalidoprocne samt de monotypiska släktena Pseudhirundo och Cheramoeca i Afrika respektive Australien; övriga svalor med utbredning över hela världen som murar sina bon, inklusive ladusvala och hussvala.
Fram tills nyligen har släktesindelningen varit kontroversiell, men nu råder det konsensus kring att exempelvis släktet Hirundo som tidigare omfattade ett 40-tal arter istället bör delas upp på flera.
Listan nedan följer Clements et al 2017:[3]
Många arter av svalor lever nära människan och bygger sina bon i anslutning till, eller till och med inne i bostadshus, lador och liknande. Den är en insektsätare som äter skadeinsekter och till skillnad från sparvar och andra insektsätare i människans närhet äter den inte frön, och tar därför inte människans föda eller utsäde och förstör inte skördar. Detta är några orsaker till varför svalan ofta är omtyckt och har fått en stark ställning inom flera kulturer.[1] Hos Anufofolket i Ghana är svalan helig, i Bulgarien anses den bringa glädje och lycka, i Kroatien är den en symbol för livet och i Kina är den ett lyckoomen.[1] I Nordamerika finns en hel kultur kring den blå storsvalan och att sätta upp specifika fågelholkar för dem är mycket vanligt.[1] Svalornas positiva status gör i sin tur att de som faktiskt hyser agg mot fåglarna ter sig underliga. Naturvetaren Alexander Wilson (1766–1813) skrev att han under hela sitt liv bara träffat en person som ogillade svalor och att matematikern Pytagoras sa till sina elever att de aldrig skulle låta svalor bygga bon i deras hus, omskrivs som en gåta.[1]
På många platser, både på norra och södra halvklotet är svalor en signifikant flyttfågel, och på norra halvklotet är den en viktig symbol både för fåglars flyttning och för att sommaren är i antågande.[1] Ett tydligt exempel är ordspråket "En svala gör ingen sommar", först dokumenterat i det grekiska dramat Cratinus från 500 f.Kr.[1] Ordspråket, som betyder att man kan inte ta en enstaka händelse som intäkt för ett större skeende, bedöms vara ett av de mest spridda i världen som omfattar fåglar, och förekommer i varianter i Syd- och Nordamerika, över hela Europa inklusive Vitryssland och Ukraina, i Zulu- och Xhosaspråkiga områden i södra Afrika, i Mellanöstern och Australien.[1]
Den välkända myten om att svalorna gömmer sig i vattendrag under vintern, istället för att flytta till varmare länder, finns beskriven i Olaus Magnus Historia om de nordiska folken Bok 19, "Om fåglarna", kap.29 från 1555. Carl von Linné skrev om storkarna i sin Skånska resa 1749 "Om de fara till de varma länder, eller om de vila på sjöbotten med svalorna, är ännu ovisst".[4]
Inom folklore i många delar av världen har det varit brukligt att studera svalor för att spå väder. Tanken är att när svalorna flyger högt blir det soligt och varmt, men flyger de lågt utefter marken väntas mulet och regnigt väder. Orsaken till detta beteende är att de insekter som flera arter av svalor har som huvudföda befinner sig på högre höjd vid högtryck och på lägre höjd vid lågtryck. Varför insekterna befinner sig på olika höjd vid olika lufttryck är osäkert, men kan ha att göra med termiken under varma dagar, då varma luftströmmar stiger från marken. En ytterligare förklaring skulle vara att insekter är växelvarma och föredrar den höjd där temperatur och tryck är mest idealt.[5][6]
Etymologin för "svala" är oklar. Ordet går tillbaka till urgermanska swalwon, som även gett liktydiga engelska swallow och tyska Schwalbe, m.fl. Vidare ursprung är osäkert, men möjligen går det tillbaka till ett urindoeuropeiskt swol-wi-, varav även ryska соловей, solovej, "näktergal".[7] En annan möjlighet är att det är besläktat med det första ledet i grekiska ἀλκυών, alkyon, "kungsfiskare" (också kallad isfågel).[8] Denna stam är troligtvis densamma som i grekiska ἅλς, "salt", av samma rot som salt.[9]
Ordet "svala" kan även användas som liknelse för något som passerar snabbt eller är säsongsbundet. Ett vikt pappersplan kallas ibland för papperssvala.
Wikimedia Commons har media som rör Svalor.
Šwalbkowate (uać. Hirundinidae) to je familijo ptokůw s řůndu ćwirblowatych. Uobejmuje gatůnki chrobokožerne kere pomjyškujům couki śwjat krům uokolicůw podbjygůnowych. Majům uůne krůtke dźuby, duge a uostro zakońčůne křidua, ńy ma wyraźnygo dymorfizma puećowygo. Chroboki chytajům furgajůnc, a wysokość jejich furgańo je zaležy na wilgotnośći luftu. Gńozda šykujům na budynkach abo na skauach, majům jedyn abo dwa lyngi do roku, we kerych wykluwo śe uod 4 do 6 modych. Gatůnki pomjyškujůnce na půunocy sům wandrusůma, na pouedńu sům uośodue.
Šwalbka je symbolym Ruchu Autůnůmije Ślůnska.
Kırlangıç, kırlangıçgiller (Hirundinidae) familyasını oluşturan kuş türlerinin ortak adı.
Kırlangıçlar, kutuplar hariç dünyanın her tarafında yaşayabilen, sinek avlayarak geçinen, küçük, ötücü kuşlardır.
Boyları 10–23 cm arasında değişir. Çoğunun karnı beyaz; baş, kuyruk ve kanatları siyah; alın ve gerdanı kahverengi parlak tüylüdür. Kısa ayaklarının tırnakları sivri olduğundan düz, yassı zeminlere rahatça tutunurlar. Üçgen şeklindeki gagaları geniş yırtmaçlı olup ağızları açık uçarken sinek, sivrisinek gibi küçük böcekleri avlarlar. Kuyrukları çatallı, kanatları uzun ve sivridir. Hızlı uçarlar. Kuyruklarını dümen olarak kullanır, ani dalışlar yaparlar. Çoğu sürü halinde yaşamazlar
Yaz sonunda, günler kısalıp, böcekler azalınca yavru ve erginler göç ederek kışı Afrika'da geçirirler. İlkbaharda geri dönerler. Diğer göçmen kuşların aksine gündüz göç yollarına devam ederler. Göç sırasında bazen şiddetli yağmur ve fırtınalar binlercesinin ölümüne sebep olur.
Binaların çatı altlarına, saçaklarına ve pencere oyuklarına çamur ve kilden çanak şeklinde sağlam yuvalar yaparlar. Dişi kırlangıç, erkeğinin tükürüğüyle harç ederek gagasıyla getirdiği çamuru toplar, saman ve otlarla sekiz gün içinde sağlam bir yuva yaparlar. Geniş ve yassı gagalarını, yuvalarını yaparken, çamurları sıvamak için mala gibi kullanırlar. Yuvalarının çoğu ancak bir kırlangıcın girebileceği kadardır. Eni yaklaşık 20 cm, derinliği 10 cm kadar olup içi tüy ve kıllarla döşenir. Yuvalarını gruplar halinde mağara, kayalık ve ağaçlara yapan türler de vardır.
Dişi, yazın tarçın renginde benekli 4-5 yumurta yumurtlar. Eşler sırayla kuluçkaya yatarlar. Yavrular anne babaların ağızlarında getirdikleri böceklerle beslenirler. İki hafta içinde gelişip yuvayı terk ederler. Kırlangıçlar, yılda 2-3 defa kuluçkaya yatarlar.
Türk halk şiirinde ve divan şiirinde kırlangıçlar olumlu özellikleri çeşitli benzetmelere konu olmuşlardır. Halk şiirinde kırlangıçlar, “kırlangıçlar” şefkat uyandıran görünümleri ve insan özünden yuva yapma ustalıkları ile anılmıştır.[1] Halk şiirlerinde kırlangıçlar yerde sürünürcesine uçabilme yetenekleri dolayısıyla tevazu yönleriyle benzetmeler yapılmıştır. Bu benzetmeye divan şiirinde de rastlanmaktadır. Örneğin halk şairi Mestî'nin bir kıtasında
Kimi karıncadır deve görünür
Kimi aslan çakal postun bürünür
Kimi kırlangıç tek yerde sürünür
Kimi Cibril ile hempervaz olur
kıtasında bu benzetme görülmektedir. Divan şiirinde kırlangıç kelimesi Farsaça'da kullanılan pirüstû şeklinde geçer. 17. yüzyıl divan şairi Nâbi, halk şiirndeki benzetmeye yakın biçimde,
Perestiş lafzınun takrîbidür gûyâ ki ey Nâbî
İder pervâz hâke rûymâl üzere piristûlar
mısrası ile “Ey Nâbî, rağbet sözünün yakınlığı (gerektirmesi) sebebiyle kırlangıçlar toprak üzerine yüz sürerek uçar.” anlamında kırlangıç benzetmesinde bulunmuştur.[2]
Kırlangıç, kırlangıçgiller (Hirundinidae) familyasını oluşturan kuş türlerinin ortak adı.
Kırlangıçlar, kutuplar hariç dünyanın her tarafında yaşayabilen, sinek avlayarak geçinen, küçük, ötücü kuşlardır.
Поширені по всій земній кулі, крім Антарктиди, Арктики і Нової Зеландії. У тропічних широтах — мандрівні, у помірних — перелітні птахи. Зимують в Африці та Пд. Азії.
Для ластівкових характерна здатність здобувати їжу в повітрі, вони в змозі ловити комах на льоту. У всіх ластівкових струнке, обтічне тіло і довгі вузькі крила. Дзьоб короткий і відкривається досить широко. Лапки вельми маленькі, у більшості видів довгі хвости. Довжина тіла у цих птахів коливається від 9 до 23 см, вага — від 10 до 60 г.
Живуть переважно у відкритих місцевостях, багато видів — синантропи. Добре літають. Гніздяться на скелях, будівлях тощо, деякі у норах, дуплах. Гнізда роблять з землі, скріплюючи їх слиною. У кладці 3—7 білих або білих з рожевими плямочками яєць; насиджують 13—20 діб. Нагніздні птахи. Живляться комахами, у т. ч кровосисними, яких схоплюють нальоту.
Родина налічує близько 75 видів.
В Україні зустрічаються 5 видів:
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Én hay họ Nhạn là một nhóm các loài chim dạng sẻ có danh pháp khoa học Hirundinidae. Chúng là những loài chim thích nghi với cuộc sống săn tìm mồi trên không. Nhạn/én cũng được sử dụng tại châu Âu như là từ đồng nghĩa của nhạn nhà. Các tài liệu không chuyên ngành điểu học (chủ yếu là văn chương) dùng từ yến để chỉ các loài trong họ này. Xem mục lịch sử từ nguyên học dưới đây.
Họ này chứa 2 phân họ là Pseudochelidoninae (các loài én sông của chi Pseudochelidon) và Hirundininae (các loài nhạn/én còn lại).Trong phạm vi họ Hirundiniae, trong tiếng Anh người ta dùng từ "martin" để chỉ những loài có xu hướng đuôi vuông hơn, còn từ "swallow" để chỉ các loài có đuôi chẻ nhiều hơn; tuy nhiên, không có khác biệt khoa học nào giữa hai nhóm tên gọi này.[1]. Trong tiếng Việt, không có sự phân chia cụ thể khi nào dùng nhạn, khi nào dùng én. Tuy nhiên, để dễ dàng cho sự phân biệt tên gọi, từ đây trở đi sẽ dùng từ nhạn cho "swallow" và én cho "martin" trong tiếng Anh.
Người ta tin rằng họ này có nguồn gốc từ châu Phi như là các loài chim làm tổ trong hang; châu Phi hiện nay vẫn có sự đa dạng lớn nhất về số loài.[1] Tên gọi phổ biến ngày nay trong tiếng Việt của chúng là én hay nhạn.
Các loài chim dạng nhạn/én đã thích nghi với cuộc sống săn bắt sâu bọ khi đang bay nhờ phát triển một thân hình thuôn và thanh mảnh với các cánh dài và nhọn đầu cánh, cho phép chúng có sự linh hoạt và sự chịu đựng lớn.
Giống như các loài yến và cú muỗi không có quan hệ họ hàng gần, nhưng tương tự về kiểu cách săn mồi, chúng có mỏ ngắn và quai hàm khỏe cùng miệng há rộng. Chiều dài thân của chúng dao động trong khoảng từ 10 tới 24 cm (3,9–9,4 inch) và trọng lượng vào khoảng 10–60 g (0,4–2,1 oz). Các cánh dài nhọn đầu có 9 lông bay chính. Đuôi có 12 lông chính và có thể xẻ thùy sâu, hơi lõm xuống hay hơi vuông. Đuôi dài tăng khả năng linh hoạt và có thể có chức năng của vật trang trí sinh lý, do đuôi nói chung thường dài hơn ở những con trống. Nhạn bụng trắng mái sẽ chọn lựa bạn tình dựa trên cơ sở chiều dài của đuôi.
Các chân ngắn và chúng có vai trò phục vụ cho việc đậu cành hơn là để đi, do các ngón trước phần nào hợp nhất lại ở phần gốc ngón chân, làm cho chúng có dáng đi lạch bạch.
Bộ lông phổ biến nhất ở các loài nhạn/én là màu lam sẫm hay lục bóng ở phần trên và đơn giản hay có sọc ở phần dưới, thường màu trắng hay hung. Các loài sống trong hang hay ở vùng núi hoặc vùng khô thường có màu nâu không bóng ở phần trên (chẳng hạn én cát và én núi đá). Chúng không có hoặc chỉ có lưỡng hình giới tính hạn chế, với các lông đuôi lớp ngoài dài hơn ở con trống trưởng thành có lẽ là khác biệt phổ biến nhất nếu như có lưỡng hình giới tính.
Chim non mới nở không có lông và mắt vẫn nhắm. Những chim non đã đủ lông thường giống như là phiên bản xám xịt hơn của chim trưởng thành.
Các loài én/nhạn thường làm tổ bằng bùn gần với phía trên nơi trú ẩn tại các vị trí được bảo vệ tốt trước các thay đổi của thời tiết cũng như trước những động vật ăn thịt. Nhiều loài cư trú trong hang và vách núi làm tổ thành các bầy lớn. Các loài sống thành bầy lớn thường phải tranh đấu với cả vật ký sinh ngoài lẫn sự ký sinh tổ đồng loài. Những con trống già hưởng lợi nhiều nhất từ tập tính bầy đàn, do chúng có thể duy trì các tổ của chính chúng và hưởng lợi từ những cuộc giao phối ngoài cặp đôi thường xuyên xảy ra.
Én/nhạn được coi là loài chim có ích do chúng ăn các loại côn trùng, sâu có hại cho mùa màng, đồng thời én cũng là biểu tượng báo hiệu mùa xuân về hoặc dấu hiệu tốt lành nếu én làm tổ trong khuôn viên nhà. Tuy nhiên hiện én đang bị đe dọa tiêu diệt tại nhiều địa phương tại Việt Nam do hành vi bẫy bắt và ăn thịt. Đây là việc đáng lên án và cần chấm dứt.
Én/nhạn là những loài chim bay giỏi và chúng thường sử dụng những kỹ năng bay lượn này để hấp dẫn bạn tình cũng như để bảo vệ lãnh thổ. Nói chung, những con trống sẽ chọn nơi làm tổ và sau đó thu hút con mái bằng tiếng hót và kiểu cách bay lượn, đồng thời là vệ sĩ bảo vệ lãnh thổ của chúng. Kích thước lãnh thổ phụ thuộc vào từng loài; ở các loài sống thành bầy đàn thì lãnh thổ có xu hướng nhỏ, nhưng nó cũng có thể lớn hơn nhiều so với lãnh thổ của các loài sống đơn độc. Tốc độ bay của nhạn châu Âu (khi không mang theo con mồi) ước khoảng 39 km/h (24 dặm Anh/h).[2]
Các cặp bạn đời là dạng một vợ một chồng,[3] và các cặp của các loài không di trú thường sống cạnh khu vực sinh sản của chúng quanh năm, mặc dù khu vực làm tổ phụ thuộc nhiều vào mùa sinh sản. Các loài di trú mỗi năm thường trở về cùng một khu vực sinh sản và có thể chọn cùng một khu vực làm tổ nếu như trước đó chúng đã thành công tại vị trí đó. Những cặp chim sinh đẻ lần đầu nói chung chọn khu vực làm tổ gần với nơi chúng sinh ra và lớn lên.[4]
Phần lớn các loài săn mồi phía trên các vùng nông thôn thưa thớt cây cối/dân cư hay gần mặt nước.
Các loài chim én có khả năng tạo ra nhiều kiểu giọng hót, được dùng để thể hiện sự bị kích động của chúng hay để liên lạc với những con khác cùng loài trong quá trình tìm kiếm bạn tình hay để làm tín hiệu báo động khi kẻ thù xuất hiện trong khu vực. Giọng hót dạng rên rỉ cầu xin được các con non sử dụng khi chúng muốn chim bố mẹ cho ăn. Giọng hót điển hình của các loài nhạn/én đơn giản, đôi khi líu lo.
Họ này trong các phân loại điểu học bằng tiếng Việt gọi là họ Nhạn, nhưng nghĩa gốc của từ nhạn này (雁, bính âm: yā, yá, yàn) lại là để chỉ các loài ngỗng trời (Anser spp.) của họ Vịt (Anatidae). Nghĩa này khá thông dụng, chẳng hạn như trong văn chương. Một ví dụ là trong truyện Kiều của Nguyễn Du[6]. Từ én có lẽ là đọc trệch đi của 燕 (bính âm: yān, yàn - yến), một từ mà hiện nay người Trung Quốc và văn chương Việt Nam vẫn dùng để chỉ các loài trong họ này. Tuy nhiên, hiện nay các tài liệu tiếng Việt chủ yếu dùng tên gọi họ Yến để chỉ họ Apodidae và không dùng cụm từ họ Vũ yến (雨燕科) như người Trung Quốc vẫn gọi họ đó.
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Họ Én hay họ Nhạn là một nhóm các loài chim dạng sẻ có danh pháp khoa học Hirundinidae. Chúng là những loài chim thích nghi với cuộc sống săn tìm mồi trên không. Nhạn/én cũng được sử dụng tại châu Âu như là từ đồng nghĩa của nhạn nhà. Các tài liệu không chuyên ngành điểu học (chủ yếu là văn chương) dùng từ yến để chỉ các loài trong họ này. Xem mục lịch sử từ nguyên học dưới đây.
Họ này chứa 2 phân họ là Pseudochelidoninae (các loài én sông của chi Pseudochelidon) và Hirundininae (các loài nhạn/én còn lại).Trong phạm vi họ Hirundiniae, trong tiếng Anh người ta dùng từ "martin" để chỉ những loài có xu hướng đuôi vuông hơn, còn từ "swallow" để chỉ các loài có đuôi chẻ nhiều hơn; tuy nhiên, không có khác biệt khoa học nào giữa hai nhóm tên gọi này.. Trong tiếng Việt, không có sự phân chia cụ thể khi nào dùng nhạn, khi nào dùng én. Tuy nhiên, để dễ dàng cho sự phân biệt tên gọi, từ đây trở đi sẽ dùng từ nhạn cho "swallow" và én cho "martin" trong tiếng Anh.
Người ta tin rằng họ này có nguồn gốc từ châu Phi như là các loài chim làm tổ trong hang; châu Phi hiện nay vẫn có sự đa dạng lớn nhất về số loài. Tên gọi phổ biến ngày nay trong tiếng Việt của chúng là én hay nhạn.
Ла́сточковые[1] (лат. Hirundinidae) — богатое видами семейство воробьинообразных. Для ласточковых характерна способность добывать пищу в воздухе, они в состоянии ловить насекомых на лету. У ласточковых стройное, обтекаемое телостроение и длинные узкие крылья[2]. Клюв короткий и открывается довольно широко. Лапки весьма маленькие, у большинства видов длинные хвосты. Ласточки являются перелётными птицами.
В семействе могут выделять на два подсемейства: Pseudochelidoninae, состоящее из единственного рода речных ласточек (Pseudochelidon), и Hirundininae, куда включены все остальные роды[3].
На июнь 2018 года семейство насчитывает 19 родов и 88 видов (наибольшее количество из которых обитает в Африке)[4][1]:
На территории России обитает 10 видов.
В честь ласточки назван астероид (706) Гирундо, открытый в 1990 году
Ла́сточковые (лат. Hirundinidae) — богатое видами семейство воробьинообразных. Для ласточковых характерна способность добывать пищу в воздухе, они в состоянии ловить насекомых на лету. У ласточковых стройное, обтекаемое телостроение и длинные узкие крылья. Клюв короткий и открывается довольно широко. Лапки весьма маленькие, у большинства видов длинные хвосты. Ласточки являются перелётными птицами.
燕科在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科。除了南极洲以外，在全世界所有大陆上均有不同种类的燕子分布。
燕科 Hirundinidae
ツバメ科（ツバメか、Hirundinidae）はスズメ目に属する鳥類の科の一つ。模式属はツバメ属。
高緯度地方や海洋島を除いた全世界
体形は流線形で、飛翔する際に空気の抵抗が少ない。尾羽は長く、アルファベットの「V」字状になる種が多い。翼は長く、初列風切は9枚。
嘴は小型だが、口は大型。後肢は小型。
飛翔力が強く、空中で旋回なども行う。巣材に泥を用いる種は、巣材を集める際に地表に降りる事もある。
食性は動物食で、主に昆虫を食べるが、果実や種子を食べる種もいる。多くの場合は飛翔しながら口を大きく開け、飛翔している獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。繁殖期にはペアを形成し、多くの種は集団で繁殖する。樹洞や他の動物の古巣、崖に掘った横穴、人工建築物に泥を固めたものなど種によって様々な巣を作り、卵を産む。主にメスが抱卵する。
ショウドウツバメ
R. riparia
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
제비과는 참새목에 속하는 과이다. 남극 대륙을 포함하여 모든 대륙에서 발견된다. 유선형의 몸을 가지고 있어 날아오를 때 공기 저항이 적다. 비행중에 먹이를 사냥하고 섭취한다. 대부분의 종에서 꼬리털이 길고 발은 매우 작은 것이 특징이다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 흰턱딱새소목의 계통 분류이다.[1]
흰턱딱새소목 섬개개비상과 흰턱딱새상과 오목눈이상과Scotocercidae
_W_IMG_0540.jpg)
