Damotu (lat. Leonurus)[1] - dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Damotu (lat. Leonurus) - dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Leonurus és un gènere de plantes de flors de la família Lamiaceae.
L. japonicus és una de les 50 herbes fonamentals de la medicina tradicional xinesa. És coneguda com a yìmǔcǎo (益母草) a la Xina.
Leonurus és un gènere de plantes de flors de la família Lamiaceae.
L. japonicus és una de les 50 herbes fonamentals de la medicina tradicional xinesa. És coneguda com a yìmǔcǎo (益母草) a la Xina.
Hjertespand (Leonurus) er en slægt med ca. 20 arter, der er udbredt i Lilleasien, Centralasien, det Indiske subkontinent, Sibirien, Østasien og Europa. Det er en-, to- eller flerårige urteagtige planter med en opret vækst. Stænglen er stiv og furet med modsatte blade. De er hele med tandet eller trelappet rand. Blomsterne sidder kransstillet ved bladhjørnerne på den øverste del af skuddet. Blomsterne er 5-tallige og énsymmetriske. Frugterne er kapsler med få, trekantede nødder.
Beskrevne arter
Arslonquyruq (Leonurus L.) – yalpizdoshlar oilasiga mansub ko‘p yillik va bir yillik o‘tlar turkumi. 14 turi ma’lum. O‘rta Osiyoda 4 turi o‘sadi. Yer ustki qismi tarkibida alkaloidlar, saponinlar – oshlovchi va boshqa moddalar bor. 648Damlama va nastoykasi yurak, gipertoniya kasalliklari, asabiylikda (tinchlanti-ruvchi dori sifatida) qo‘llaniladi. Toshkent, Samarqand va Surxondaryo viloyatlaridagi tog‘li yerlarda 2 turi uchraydi. Shundan Turkiston A. (L. turcestanicus) ni xalq yuqoridagi kasalliklarni davolashda ishlatib kelgan.
Arslonquyruq (Leonurus L.) – yalpizdoshlar oilasiga mansub ko‘p yillik va bir yillik o‘tlar turkumi. 14 turi ma’lum. O‘rta Osiyoda 4 turi o‘sadi. Yer ustki qismi tarkibida alkaloidlar, saponinlar – oshlovchi va boshqa moddalar bor. 648Damlama va nastoykasi yurak, gipertoniya kasalliklari, asabiylikda (tinchlanti-ruvchi dori sifatida) qo‘llaniladi. Toshkent, Samarqand va Surxondaryo viloyatlaridagi tog‘li yerlarda 2 turi uchraydi. Shundan Turkiston A. (L. turcestanicus) ni xalq yuqoridagi kasalliklarni davolashda ishlatib kelgan.
Nukkul (ven. пустырник, lat. Leonúrus) on monivuodine libo kaksivuodine heinykazvi, kudai kuuluu Jasnotkovien (lat. Lamiaceae) pereheh. Erähät nukkulan lajit ollah kallehet rohtukazvit.
Kazvanuon kazvin piduhus on 30-200 sentii. Sen juuri on oigei. Kaikil nukkulan lajiloil on oigei ”nelliseinäine” varzi, toiči se on varbakas. Lehtet kazvetah lehten varres. Alahazet lehtet ollah ylähäzii suurembat, voijah olla 15 sentii pitkät. Kukkazet ollah pienet.
Nukkulua kazvau Jevroupas, Keski-Aazies, Lähäzes Päivännouzus, Siberis. Kazvandupaikoinnu ollah jogiloin rannat, niityt, ahot, tyhjät muakohtat, murdopaikat kodiloin rinnal da raudutiepengeret, jyrkändehet da vahnat hiekanotandupaikat. Nukkul suvaiččou savi-hiekkastu da azoutan rikastu muadu.
Jevroupas enimälleh kazvau Syväinnukkulua (lat. Leonurus cardiaca), kudai tuodih sinne Aaziespäi da juurutettih jälgimäzen tuhanden aigua, ammuzis aijoishäi tiettih sen rohtuominažuzii. Kazvii piädykauti kazvatettih kodiloilluo. Keskiaijan vuozil joga manasteris da yliopistos oldih omat nukkulan istutekset.
Nukkul kukkiu kaiken kezän aigua.
Kaksi nukkulan lajii – Syväinnukkul (lat. Leonurus cardiaca) da Karvunukkul (lat. Leonúrus quinquelobátus) – ollah rohtukazvit. Kazvii kerätäh kukindan allus. Kerätes leikatah varren yläpuolet, 30-40 sentii pitkät. Ei pie leikata vaiku enämbiä 5 millimetrii järevyzii varziloi. Kuivattuu nukkulua voibi pidiä ruokos kolmen vuvven aigua. Nukkul on hyvä rauhoitusaineh da sidä käytetäh syväimen da suonien taudiloih.
Nukkul (ven. пустырник, lat. Leonúrus) on monivuodine libo kaksivuodine heinykazvi, kudai kuuluu Jasnotkovien (lat. Lamiaceae) pereheh. Erähät nukkulan lajit ollah kallehet rohtukazvit.
Дүлөй чалкан (лат. Leonurus, L. 1753) – (Zamium) өсүмдүктөрдүн эрин гүлдүүлөр тукумунун уруусу. Бир же көп жылдык чөп. Бир жылдыктарынын тамыры ичке. Сабагы тамырынан чачырап өсөт, сейрек түк менен капталган. Көп жылдыктарынын тамыр сабагы сойлоп өсөт. Жалбырагы тегерек, жүрөк сымал же бөйрөк сымал, чети терең кесилген. Түктүү, төмөнкүлөрү узун саптуу, жогоркулары сабаксыз. Гүлдөрү сабакты айлана топтошуп жайгашкан, кызгылт жана ак түстө. Мөмөсү жумуртка сымал, үч кырдуу, жиктүү, жаңгакча. Чөйчөкчөсү беш бөлүктүү, учу тикендүү. Кээси бакчаларда, айрымдары бадалдардын, токойлордун арасында, капчыгайларда, таштын коңулдарында өсөт. Орто Азияда, Алтайда, Жуңгар Ала-Тоосунда таралган, КМШ өлкөлөрүндө 15тей түрү, Кыргызстанда 2 түрү кездешет. Чалкандын желекчелери түтүкчөдөй эки эриндүү, күлгүн же көгүш кызыл. Мөмөсү 4 уялуу кутуча. Дүлөй чалкандын (Туркестан Дүлөй чалканы) дарылык мааниси өтө чоң болгондуктан медицинада жүрөк-нерв ооруларына , кан тамыр басымын төмөндөтүү, бөйрөктү тазартуу үчүн кеңири колдонулат. Анын чөбүнүн кайнатмасынын жүрөк-нерв ооруларына таасири мышык тамырдан) 3-4 эсе жогору турат. Курамында алколоиддер, 5-9 % ашаткыч заттар жана 0,03 % эфир майы бар. Дарылыкка дүлөй чалканды тамырына тийбей, гүлдөп турган кезинде жашыл массасын жыйнап көлөкөдө кургатат. Кургаган чөбү 2 жылга чейин гана таасирдүү.
Дүлөй чалкан (лат. Leonurus, L. 1753) – (Zamium) өсүмдүктөрдүн эрин гүлдүүлөр тукумунун уруусу. Бир же көп жылдык чөп. Бир жылдыктарынын тамыры ичке. Сабагы тамырынан чачырап өсөт, сейрек түк менен капталган. Көп жылдыктарынын тамыр сабагы сойлоп өсөт. Жалбырагы тегерек, жүрөк сымал же бөйрөк сымал, чети терең кесилген. Түктүү, төмөнкүлөрү узун саптуу, жогоркулары сабаксыз. Гүлдөрү сабакты айлана топтошуп жайгашкан, кызгылт жана ак түстө. Мөмөсү жумуртка сымал, үч кырдуу, жиктүү, жаңгакча. Чөйчөкчөсү беш бөлүктүү, учу тикендүү. Кээси бакчаларда, айрымдары бадалдардын, токойлордун арасында, капчыгайларда, таштын коңулдарында өсөт. Орто Азияда, Алтайда, Жуңгар Ала-Тоосунда таралган, КМШ өлкөлөрүндө 15тей түрү, Кыргызстанда 2 түрү кездешет. Чалкандын желекчелери түтүкчөдөй эки эриндүү, күлгүн же көгүш кызыл. Мөмөсү 4 уялуу кутуча. Дүлөй чалкандын (Туркестан Дүлөй чалканы) дарылык мааниси өтө чоң болгондуктан медицинада жүрөк-нерв ооруларына , кан тамыр басымын төмөндөтүү, бөйрөктү тазартуу үчүн кеңири колдонулат. Анын чөбүнүн кайнатмасынын жүрөк-нерв ооруларына таасири мышык тамырдан) 3-4 эсе жогору турат. Курамында алколоиддер, 5-9 % ашаткыч заттар жана 0,03 % эфир майы бар. Дарылыкка дүлөй чалканды тамырына тийбей, гүлдөп турган кезинде жашыл массасын жыйнап көлөкөдө кургатат. Кургаган чөбү 2 жылга чейин гана таасирдүү.
Седейпалакс[1], дикой варягань крандаз[2], дикой пиципалакс[2] (лат. Leonúrus, руз. Пусты́рник) — ламоиень эли кавтоиень тикшень касовкс Сэнь тюсонь цецянсетнень раськень (Lamiaceae) эли (Labiatae). Кой-кона видтнэ — питнейть ормадо лезэвть.
Седейпалакс, дикой варягань крандаз, дикой пиципалакс (лат. Leonúrus, руз. Пусты́рник) — ламоиень эли кавтоиень тикшень касовкс Сэнь тюсонь цецянсетнень раськень (Lamiaceae) эли (Labiatae). Кой-кона видтнэ — питнейть ормадо лезэвть.
Төнгеш яки арыслан койрыгы — елга кырыйларында, ташландык җирләрдә үсә торган күпьеллык баллы үлән.
Төнгеш яки арыслан койрыгы — елга кырыйларында, ташландык җирләрдә үсә торган күпьеллык баллы үлән.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology InformationӨтөх ото (лат. Leonúrus, лат. Пусты́рник) — элбэх сыллаах оттор уустара, лат. Lamiaceae биитэр Labiatae кэргэҥҥэ киирэр. Евразияҕа тарҕаммыт, сорох көрүҥнэрэ Хотугу Америкаҕа көспүттэр. Сорох көрүҥнэрэ үрдктүк сыаналанар эмтээх от быһыытынан биллэллэр.
Уус ареала — Ближний Восток, Европа, Киин Азия, Сибиир. Үүнэр сирэ — өрүс кытыллара, хонуулар, сыһыылар; өтөхтөр, бөх тоҕор сирдэр, аппалар, эргэ карьердар. Туойдуҥу-кумах, азотунан баай сири сөбүлүүр.
Leonurus (motherwort) is a genus of flowering plants in the family Lamiaceae. It is native to Europe and Asia, naturalized in New Zealand, Hawaii, New Caledonia, and much of North and South America.[2][3][4][5]
Leonurus japonicus is one of the 50 fundamental herbs used in traditional Chinese medicine. It is called yìmǔcǎo (益母草) in Chinese.
Species are sometimes confused with the related genus Leonotis.
Leonurus (motherwort) is a genus of flowering plants in the family Lamiaceae. It is native to Europe and Asia, naturalized in New Zealand, Hawaii, New Caledonia, and much of North and South America.
Leonurus japonicus is one of the 50 fundamental herbs used in traditional Chinese medicine. It is called yìmǔcǎo (益母草) in Chinese.
Species are sometimes confused with the related genus Leonotis.
Species Leonurus cardiaca L. - much of northern + central Europe east to Western Siberia + Iran Leonurus chaituroides C.Y.Wu & H.W.Li - southeastern China (Anhui, Hubei, Hunan) Leonurus deminutus V.I.Krecz. - Siberia, Mongolia, Inner Mongolia Leonurus glaucescens Bunge - Turkey, Caucasus, Ukraine, European Russia, western Siberia (Altai and Western Siberia), Mongolia, Kazakhstan, Uzbekistan, Inner Mongolia Leonurus incanus V.I.Krecz. & Kuprian. - Kazakhstan Leonurus japonicus Houtt. - Japan, Korea, Amur, Primorye, much of China (incl Taiwan, Tibet, Xinjiang), Himalayas, Southeast Asia, Queensland; naturalized in North + South America, West Indies, Hawaii, Cape Verde, etc. Leonurus kuprijanoviae Krestovsk. - Pakistan Leonurus macranthus Maxim. - Japan, Primorye, Manchuria Leonurus mongolicus V.I.Krecz. & Kuprian. - Mongolia, parts of Siberia (Tuva + Chita) Leonurus nuristanicus Murata - Afghanistan Leonurus oblongifolius Popov - Uzbekistan, Tajikistan, Kyrgyzstan Leonurus persicus Boiss. - Turkey, Iran, Caucasus Leonurus pseudomacranthus Kitag. - Japan, Amur, Primorye, eastern China Leonurus pseudopanzerioides Krestovsk. - Mongolia, Xinjiang Leonurus pubescens Benth. - Afghanistan, Pakistan, Nepal, western Himalayas Leonurus quinquelobatus Gilib. - Turkey, Iran, Caucasus, Crimea; naturalized in Germany, Belgium, Irkutsk Leonurus royleanus Benth. - western Himalayas Leonurus sibiricus L. - Mongolia, Siberia (Altai, Chita), China (Hebei, Nei Mongol, Shaanxi, Shanxi) Leonurus tataricus L. - Siberia (Altai, Tuva, Western Siberia, Irkutsk) Leonurus tibeticus Krestovsk. - Tibet Leonurus turkestanicus V.I.Krecz. & Kuprian. - western Himalayas, Tibet, Kyrgyzstan, Kazakhstan, Tajikistan, Turkmenistan, Uzbekistan, Iran Leonurus urticifolius C.Y.Wu & H.W.Li - Tibet Leonurus villosissimus C.Y.Wu & H.W.Li - China (Hebei) Leonurus wutaishanicus C.Y.Wu & H.W.Li - China (Shanxi)Leonurus (cola de león) es un género de plantas con flores de la familia Lamiaceae.
L. japonicus es una de las 50 hierbas fundamentales de la medicina tradicional china. Es conocida como yìmǔcǎo (益母草) en China.
Leonurus (cola de león) es un género de plantas con flores de la familia Lamiaceae.
L. japonicus es una de las 50 hierbas fundamentales de la medicina tradicional china. Es conocida como yìmǔcǎo (益母草) en China.
Südamerohi (Leonurus) on huulõieliste sugukonda kuuluv taimeperekond.
Nukulat (Leonurus) on huulikukkaiskasveihin kuuluva kasvisuku, jossa on 24 lajia. Muutamia nukulalajeja viljellään monivuotisina koristekasveina ja lääkekasveina.[1] Rohtonukulaa on menneinä aikoina käytetty sydänrohtona.
Nukulat (Leonurus) on huulikukkaiskasveihin kuuluva kasvisuku, jossa on 24 lajia. Muutamia nukulalajeja viljellään monivuotisina koristekasveina ja lääkekasveina. Rohtonukulaa on menneinä aikoina käytetty sydänrohtona.
Le genre Leonurus regroupe une vingtaine d'espèces de plantes herbacées annuelles, bisanuelles ou vivaces de la famille des Lamiacées originaires surtout des régions tempérées d'Eurasie.
Le genre Leonurus regroupe une vingtaine d'espèces de plantes herbacées annuelles, bisanuelles ou vivaces de la famille des Lamiacées originaires surtout des régions tempérées d'Eurasie.
Křižowka (Leonurus) je rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Leonurus L. 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Lamiaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dai tipici fiori labiati.[1]
Il nome del generie "Leonurus" deriva da due parole greche: "lewn" (= leone) e "oura" (= coda) che insieme significano "simile alla coda di un leone" (in riferimento alla pubescenza dell'infiorescenza delle specie di questo genere).[2][3][4]
La nomenclatura scientifica di questo genere, attualmente accettato (Leonurus), è stato proposto da Linneo (Rashult, 23 maggio 1707 –Uppsala, 10 gennaio 1778), biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum - 2: 584[5] del 1753.[6]
Queste piante possono superare di poco il metro di altezza. La forma biologica prevalente è emicriptofita scaposa (H scap), ossia in generale sono piante erbacee, a ciclo biologico perenne, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e sono dotate di un asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. Sono presenti anche specie a ciclo biologico annuale. In maggioranza l'indumento di queste piante è peloso-biancastro per peli semplici (più raramente può essere anche glabro) ed hanno un odore sgradevole (specialmente i fiori) per la presenza di oli eterei.[7][8][9][10][11][12]
Le radici sono secondarie da rizoma. I rizomi sono brevi con portamento obliquo.
La parte aerea del fusto è eretta, generalmente molto ramosa con cauli diritti anche duri. Il fusto ha una sezione quadrangolare a causa della presenza di fasci di collenchima posti nei quattro vertici, mentre le quattro facce sono concave.
Le foglie lungo il fusto sono disposte in modo opposto e sono picciolate. Normalmente le forme della lamina sono palmato-lobate o profondamente seghettate. Quelle basali sono cuoriformi con bordi irregolarmente dentato-lobati; quelle superiori sono palmatosette; alcune sono più distintamente divise in 3 - 7 lobi con profonde incisioni acute (superano la metà della lamina); quelle della sommità sono quasi intere. La superficie è subglabra con colorazione scura sulla pagina adassiale, grigio-lanosa sulla pagina abassiale e in genere è un po' rugosa e solcata. Alcune sono decidue all'antesi.
L'infiorescenza di tipo tirsoide è portata in vari verticilli ascellari sovrapposti lungo il fusto e più o meno distanziati (spiga cimosa interrotta). Ogni verticillo è composto da più fiori sessili disposti circolarmente e poggianti su due grandi brattee fogliose (superanti di gran lunga l'infiorescenza) lievemente staccate dall'infiorescenza vera e propria ma comunque sub-sessili e acute. Le brattee del verticillo seguente sono disposte in modo alternato. Sono presenti anche delle bratteole di tipo setaceo, subulate e spinescenti.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi (il calice è più o meno attinomorfo), tetraciclici (con i quattro verticilli fondamentali delle Angiosperme: calice– corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla sono formati da cinque elementi). Sono inoltre omogami (autofecondanti).
Il frutto è una nucula acheniforme (schizocarpo); più precisamente è una drupa (ossia una noce) con quattro semi (uno per ovulo derivato dai due carpelli divisi a metà). Questo frutto nel caso delle Lamiaceae viene chiamato “clausa”. Le quattro parti in cui si divide il frutto principale, sono ancora dei frutti (parziali) ma monospermici (un solo seme) e privi di endosperma. La forma è trigona, troncata all'apice con superficie ricoperta da peli ghiandolari e di colore marrone. I frutti si trovano all'interno del calice persistente.
La distribuzione di questo genere è eurasiatica (dall'Europa al Giappone). Nell'America Boreale alcune specie si sono naturalizzate. L'habitat tipico sono i luoghi rocciosi, le foreste le aree disturbate (incolti, macerie e ruderi). È assente dalle zone artiche e desertiche.[4][11]
Solamente una specie di questo genere vive spontaneamente sull'arco alpino (versante italiano). La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[18].
La famiglia di appartenenza del genere (Lamiaceae), molto numerosa con circa 250 generi e quasi 7000 specie, ha il principale centro di differenziazione nel bacino del Mediterraneo e sono piante per lo più xerofile (in Brasile sono presenti anche specie arboree). Per la presenza di sostanze aromatiche, molte specie di questa famiglia sono usate in cucina come condimento, in profumeria, liquoreria e farmacia. Nelle classificazioni meno recenti la famiglia Lamiaceae viene chiamata Labiatae.[8][9]
In base ai botanici del gruppo Angiosperm Phylogeny Group il genere di questa voce è circoscritto nella tribù Leonureae Dumort. che a sua volta è inclusa nella sottofamiglia Lamioideae.Harley. All'interno della tribù Leonurus occupa la posizione più interna.[19][20] In precedenza era incluso nella tribù Stachydeae.[4]
Il genere com'è attualmente descritto è diviso in due cladi principali (subgen. Cardiochilium e subgen Leonurus) all'interno dei quali sono nidificate alcune specie descritte in generi diversi (Lagopsis e Panzerina) risultando quindi parafiletico.[21]
Il cladogramma a lato, tratto dallo studio citato[20] e semplificato, dimostra la struttura interna del genere con alcune sue specie.
Il numero cromosomico delle specie di questo genere varia da 2n = 18 a 2n = 20.[11]
Sul territorio italiano è presente una sola specie di questo genere:[7]
In Europa e nell'areale del Mediterraneo sono presenti le seguenti specie (a parte quelle della flora spontanea italiana):[22]
Per il genere Leonurus sono riconosciute valide le seguenti specie:[23]
Queste piante, quando non sono in fase di fioritura, possono facilmente essere scambiate per un'ortica (anche se i due generi appartengono a famiglie diverse: Urticaceae è la famiglia per le “ortiche” vere). Le specie di questo genere si distinguono soprattutto per la sezione del fusto: quadrata nelle piante della famiglia Lamiaceae, circolare nelle “ortiche” vere e proprie. Mentre le foglie sono molto simili: da qui il nome comune (“Falsa ortica”), di alcune specie della famiglia, derivato da credenze antiche (un dizionario del X secolo chiama queste piante “Ortica cieca”[4]) anche se naturalmente queste piante sono totalmente prive di peli urticanti e quindi non pungono (da qui un altro nome popolare per questo gruppo di specie: “Ortica morta”, ossia “Urtica mortua” dal testo Ortus Sanitatis del XV secolo[4]).
Al di là di questa apparente somiglianza con le “ortiche vere”, nell'ambito della famiglia delle Lamiaceae, diversi sono i generi “vicini” (e quindi confondibili) a quello di questa voce. Qui sono elencati alcuni:[7]
Il genere più simile è Chaiturus (L.) Ehrh. ex Rchb., da poco separato dal genere di questa voce; si distingue soprattutto per l'assenza dell'anello interno di peli, per le foglie appena dentellate e per la corolla più piccola.
Anticamente la Cardiaca veniva usata come rimedio a palpitazioni, dolori mestruali, disturbi gastrici ed anche come cicatrizzante.[24]
L’analisi chimica delle sostanze contenute in questa pianta rivela la presenza (0,17%) di un glucoside, di una saponina acida di un olio essenziale, di acido tannico, di resine varie, di grassi e altri acidi organici.
È possibile che il fitocomplesso della Cardiaca eserciti un’azione sedativa sul sistema nervoso centrale e vegetativo oltre che sull’apparato cardio-vascolare.
Un'altra pianta medicinale, usata soprattutto in Cina, è Leonurus sibiricus L., un'erba a ciclo biologico perenne della Siberia e della Manciuria che contiene un olio essenziale e una sostanza chimica chiamata "leonurina".[4]
Dalla pianta si può ricavare, mediante decotti, un colorante per tessuti di colore scuro verde-oliva.[4]
I fiori sia freschi che secchi si usano come spezie aromatizzanti nelle zuppe di lenticchie o di piselli. A volte sono usati anche nella produzione della birra o per fare del tè.[25]
url
(aiuto). URL consultato il 4 dicembre 2015. urlarchivio
(aiuto) (archiviato dall'url originale il 4 marzo 2016). Leonurus L. 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Lamiaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dai tipici fiori labiati.
Sukatžolė (Leonurus) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso daugiametės, rečiau vienmetės žolės su gausiažiedžiuose menturiuose sutelktais žiedais. Vainikėlis šviesiai rausvas arba rausvai violetinis. Genties pavadinimas kildinamas iš graikų k. žodžių leon – liūtas ir ura – uodega; augalo žiedynas primena liūto uodegą.
Iš viso gentyje yra 14 rūšių, iš jų dvi auga Lietuvoje:
Leonurus is een geslacht van bloeiende planten in de Lipbloemenfamilie[2]. De naam is afgeleid van het Latijnse woord Leo=Leeuw en het Griekse woord Oura=staart. Letterlijk vertaald betekent het woord dus Leeuwestaart[3].
Het geslacht is verwant aan het geslacht Leonotis.
Het geslacht kent ongeveer 20 soorten[4], die vooral op het Euraziatische continent voorkomen. In België en Nederland komt maar 1 soort uit dit geslacht in het wild voor, namelijk Hartgespan (Leonurus cardiaca)[2][5]. Elders in Europa komen we ook Leonurus marrubiastrum tegen[6].
Algemene kenmerken binnen het geslacht zijn een klokvormige kelk met 5 stekelpuntige tanden. De kroonbuis is korter dan de kelk. De bloem is 2-lippig. De bovenlip is gewelfd en behaard. De meeldraden lopen min of meer parallel[6] De bladeren zijn drie- tot zevenlobbig[4].
Leonurus is een geslacht van bloeiende planten in de Lipbloemenfamilie. De naam is afgeleid van het Latijnse woord Leo=Leeuw en het Griekse woord Oura=staart. Letterlijk vertaald betekent het woord dus Leeuwestaart.
Het geslacht is verwant aan het geslacht Leonotis.
Het geslacht kent ongeveer 20 soorten, die vooral op het Euraziatische continent voorkomen. In België en Nederland komt maar 1 soort uit dit geslacht in het wild voor, namelijk Hartgespan (Leonurus cardiaca). Elders in Europa komen we ook Leonurus marrubiastrum tegen.
Algemene kenmerken binnen het geslacht zijn een klokvormige kelk met 5 stekelpuntige tanden. De kroonbuis is korter dan de kelk. De bloem is 2-lippig. De bovenlip is gewelfd en behaard. De meeldraden lopen min of meer parallel De bladeren zijn drie- tot zevenlobbig.
Serdecznik (Leonurus L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jasnotowatych. Obejmuje ok. 25 gatunków[3]. Rośliny te rosną głównie w Azji, w basenie Morza Śródziemnego, w tym w Europie (także w Polsce) rośnie jeden gatunek – serdecznik pospolity L. cardiaca[4][3]. Roślina ta wykorzystywana była w ziołolecznictwie oraz uzyskiwano z niej zielony barwnik[3][5]. Lokalnie jako roślina lecznicza wykorzystywany był także L. japonicus i L. sibiricus[3].
Cardiaca Mill.
Leonurus Mill.
Rodzaj z plemienia Leonureae z podrodziny Lamioideae z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.)[6]. Dawniej włączano tu pod nazwą Leonurus marrubiastrum wyodrębniany w osobny rodzaj jako szczeciogon szantowaty Chaiturus marrubiastrum[3].
Serdecznik (Leonurus L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jasnotowatych. Obejmuje ok. 25 gatunków. Rośliny te rosną głównie w Azji, w basenie Morza Śródziemnego, w tym w Europie (także w Polsce) rośnie jeden gatunek – serdecznik pospolity L. cardiaca. Roślina ta wykorzystywana była w ziołolecznictwie oraz uzyskiwano z niej zielony barwnik. Lokalnie jako roślina lecznicza wykorzystywany był także L. japonicus i L. sibiricus.
Leonurus L. é um género botânico da família Lamiaceae.
O género foi descrito por Lineu e publicado em Species Plantarum 2: 584. 1753. A espécie-tipo é Leonurus cardiaca L.[1] O nome do género é aceite por diversos autores.[2]
Em sua maioria são espécies nativas das regiões temperadas da Eurásia.
Trata-se de um género reconhecido pelo sistema de classificação filogenética Angiosperm Phylogeny Website.[3]
O género tem 87 espécies descritas das 24 são aceites:[4]
Leonurus L. é um género botânico da família Lamiaceae.
O género foi descrito por Lineu e publicado em Species Plantarum 2: 584. 1753. A espécie-tipo é Leonurus cardiaca L. O nome do género é aceite por diversos autores.
Em sua maioria são espécies nativas das regiões temperadas da Eurásia.
Trata-se de um género reconhecido pelo sistema de classificação filogenética Angiosperm Phylogeny Website.
Представникам роду характерні пальчасто-лопатевими або розсіченими листками.
В Україні три види. Найпоширеніший вид — собача кропива п'ятилопатева (L. quinquelobatus Gilib. = L. villosus Desf.), росте на забур'янених місцях, біля жител, по всій Україні звичайно.
Містить глюкозид леонурин, алкалоїд леонурокардин, сапоніни, чинбарні речовини, етерову олію. У медицині застосовують квітучі верхівки стебел разом з листками й квітками як засіб на серце при ранніх стадіях гіпертонії, на заспокоєння нервової системи; діє подібно до овер'яну, але міцніше.
Використовуються при: серцево-судинних неврозах (діє ефективніше, ніж валеріана, броміди чи конвалія), міокардитах, міокардіодистрофіях, стенокардіях, недостатності серця з декомпенсацією, гіпертонічній хворобі, склерозі судин мозку, вегетоневрозі, істерії, неврастенії, іпохондрії, болючих менструаціях, клімаксі, хлорозі, нерегулярних менструаціях та ін[джерело?].
Рід включає 24[1] види:
Leonurus là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).[2]
Chi Leonurus gồm các loài:
Leonurus là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).
Названия на других языках: англ. motherwort, болг. дяволска уста, в.-луж. prawa křižowka, нем. Herzgespann, echtes Herzgespann, нидерл. hartgespan, польск. serdecznik pospolity, словацк. srdcovník obyčajný, укр. собача кропива п'ятилопатева, фин. nukula, фр. agripaume, чеш. srdečník obecný, швед. hjärtstilla.
Научное родовое название в переводе с латинского значит «львиный хвост» и связано с тем, что пучок верхушечных листьев отдаленно напоминает кисточку львиного хвоста.
Другие русские названия растения — серде́чная трава́, серде́чник, соба́чья крапива.
Высота взрослых растений — от 30 до 200 см.
Корень стержневой.
Для всех видов пустырника характерен четырёхгранный прямостоячий стебель, иногда разветвлённый.
Листья черешковые. Нижние листья пальчатолопастные или пальчаторассечённые, верхние иногда цельные. Нижние листья — самые крупные, до 15 см в длину, ближе к верхушке листья постепенно уменьшаются.
Цветки мелкие. Соцветия колосовидные, прерывистые, находятся на концах стеблей и ответвлений в пазухах листьев. Чашечки — голые или волосяные, на одну треть или до середины надрезаны на пять зубцов. Тычинок четыре. Цветение — в течение всего лета.
Плод — ценобий: дробный плод, состоящий из четырёх равномерно развитых орешкообразных односеменных частей (эремов)[3]. Эремы — длиной 2—3 мм, заключены в остающуюся чашечку. Плоды распространяются, цепляясь острыми зубцами чашечки за одежду человека и за шерсть животных.
Два вида пустырника — Пустырник сердечный и Пустырник мохнатый (пятилопастный) — являются ценными лекарственными растениями и широко применяются как в традиционной, так и в научной медицине в качестве седативного средства, аналогичного препаратам из валерианы, а также как эффективное средство для лечения и профилактики сердечно-сосудистых заболеваний. Используется пустырник также для лечения эпилепсии, базедовой болезни, тромбозов, желудочно-кишечных заболеваний. Пустырник оказывает стимулирующее действие на гладкую мускулатуру матки. Приём препаратов пустырника при беременности может спровоцировать преждевременные роды или выкидыш[4].
Растение является ценным медоносом. Пустырниковый мёд светло-золотистого цвета, с лёгким ароматом и специфическим вкусом[5].
Род Пустырник, как и ещё более пятидесяти родов, относится к подсемейству Яснотковые (Lamioideae) семейства Яснотковые (Lamiaceae):
отдел Цветковые, или Покрытосеменные порядок Ясноткоцветные ещё 58 порядков цветковых растенийПо информации базы данных The Plant List (2013), род включает 24 видов[6]:
Ещё семь названий видов этого рода имеют в The Plant List статус unresolved name, то есть имеются сомнения, считать ли эти описанные виды самостоятельными либо их названия следуют свести в синонимику других видов[6].
Leonurus marrubiastrum L. — Пустырник шандровый согласно современным взглядам относится к роду Щетинохвост, под названием Chaiturus marrubiastrum — Щетинохвост шандровый.
Ещё два вида, ранее включавшиеся в род Пустырник, в настоящее время составляют род Панцерина (Panzerina).
Названия на других языках: англ. motherwort, болг. дяволска уста, в.-луж. prawa křižowka, нем. Herzgespann, echtes Herzgespann, нидерл. hartgespan, польск. serdecznik pospolity, словацк. srdcovník obyčajný, укр. собача кропива п'ятилопатева, фин. nukula, фр. agripaume, чеш. srdečník obecný, швед. hjärtstilla.
Научное родовое название в переводе с латинского значит «львиный хвост» и связано с тем, что пучок верхушечных листьев отдаленно напоминает кисточку львиного хвоста.
Другие русские названия растения — серде́чная трава́, серде́чник, соба́чья крапива.