An interesting note about the tortoise concerns the Galapagos finch. Though the mud-caked tortoises usually deter ticks and mosquitoes, researchers have observed finches landing on the backs of a tortoise, and removing ticks from the tortoise's body.
The Giant Tortoise can be up to 1.1m long and can reach an age of over 100 years. The animal's carapace resembles a black, horny shield, although the lichens that sometimes live on the shell can give it a mottled appearance. In some subspecies, the front part of the carapace is bent upward and shaped like a saddle, enabling the animal to raise its head on long necks to graze on higher parts of plants. The tortoise's elephantine feet have short toes and lack all traces of webbing. Males are typically larger than females.
Range mass: 150 to 200 kg.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 177 years.
The Galapogos Tortoise is near extinction, with only a few surviving subspecies. Pirates, sealers, whalers, and merchant sailors slaughtered them until few remained. A few small wild populations still exist on the islands and are protected under law. Several more are found in zoos. On the islands, survival is very difficult because of the foreign species that have been introduced by the sailing ships. Cats and rats ravage the tortoises' nests and feed on the young. Wild goats and pigs also pose a problem by stripping many areas of covering vegetation, so that nests are more easily accessible.
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
They were slaughtered by merchants for their meat and sold.
The Giant Tortoise's diet includes grasses, forbs, and leaves on bushes. They have been known to eat several peculiar foods, such as stinging nettles and crab-apple like fruits of the manzanillo tree, which burn human skin. Individuals that live primarily in warm, but completely dry, lava soils in the lowlands of the Galapagos, often wander over long paths to the volcanic highlands, where they have access to drinking water and an abundance of plants. They may wallow there for hours, drinking and swimming lazily. At night, however, they return down the same path to the lowlands.
The bulk of the animals live in the center of the Galapagos archipelego; of the living subspecies, six can be found on Albermale, and six on each of the islands of James, Indefatigable, Duncan, Hood, Chatham, and Abingdon.
Biogeographic Regions: oceanic islands (Native )
The animal's habitat is two-fold. It spends the cooler hours of its day in the warm, but completely dry, lava soils in the lowlands of the islands, where the terrain is usually arid and grassy. However, during the warm hours of the day, the tortoise travels along its beaten path to the volcanic highlands to swim and feed on the lush plantlife that grows there.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
The Giant Tortoise practices internal fertilization. Between the months of January and August, the male begins sniffing the air for a female's scent. After he has found a female, he chases her down and begins courtship with intimidation. He rams her with the front of his shell and nips at her exposed legs until she draws them in, immobilizing her. He then mates with her. Nesting occurs at different times, but usually between June and December. The female travels to dry sunny lowlands where the eggs receive adequate warmth for incubation. She lays an average of 10 eggs in a nest, which she buries under the surface with her strong back legs. Incubation time for different clutches ranges from three to eight months, the longer periods most likely having a relation to cooler weather. When the eggs hatch, the baby tortoises are forced to fend for themselves. Most die in the first ten years of life.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Die Galápagos-skilpad (Chelonoidis nigra, sinoniem Chelonoidis elephantopus) is 'n reuse skilpad wat aan die familie van landskilpaaie (Testudinidae) behoort. Die skilpaaie kom endemies op die Galápagos-eilande voor en is die grootste lewende skilpadspesie ter wêreld. Hulle kan 1,3 tot 1,9 meter lank word, tot 250 kg weeg en tot 200 jaar oud word.
Die skilpad word op sewe van die Galápagos-eilande aangetref. Hierdie eilande is deel van 'n vulkaniese eilandgroep, sowat 1000 km (620 myl) wes van die Ecuadoriaanse vasteland. Spaanse ontdekkingsreisigers het die eilande in die 16de eeu ontdek, en dit die naam galápagos, wat skilpad beteken, gegee.
Die karapaks (bo-dop) wissel in grootte en vorm. Op eilande met 'n vogtige hoogland is die skilpaaie groter, met koepelvormige doppe en kort nekke. Op eilande met droë vlaktes, is die skilpaaie egter kleiner, met saalagtige doppe en lang nekke. Charles Darwin se waarneming van hierdie verskille (tydens sy tweede reis met die Beagle in 1835) het hom gehelp om sy teorie van evolusie te ontwikkel.
Die bevolking van Galápagos-skilpaaie het oor die laaste dekades ernstig gekrimp. In die 16de eeu was daar meer as 250 000 individue. In die 1970's het die bevolking tot ongeveer 3 000 gedaal. Die daling is aan oorbenutting, verlies aan habitat en wedywering met ingevoerde spesies soos rotte, bokke en varke toegeskryf. Slegs tien van die oorspronklike vyftien subspesie het in die natuur oorleef. 'n Individu van die voormalige subspesie Chelonoidis nigra abingdonii, wat as 'Eensame George' bekend was, was die laaste van sy soort. Eensame George is egter op 24 Junie 2012 in aanhouding oorlede.[2]
Verskeie pogings is aangewend om die skilpaaie van uitwissing te red. Duisende skilpaaie is in gevangenskap geteel en weer op hul tuiseilande vrygelaat. As gevolg hiervan het die bevolking aan die begin van die 21ste eeu tot 19 000 gegroei. Dit word egter steeds deur die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur (IUCN) as 'n "kwesbare" spesie gelys.
'n Galápagos-skilpad wat gras vreet.
Die een is besig met sy badroetine.
Eier en 'n klein skilpadjie
Eensame George (C. n. abingdonii), let op die saalagte karapaks.
Skilpad van die subspesie C. n. chathamensis, met 'n effens saalagtige karapaks.
C. n. porteri met 'n harde, koepelvormige karapaks.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Galápagos-skilpad.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Galápagos-skilpad
Die Galápagos-skilpad (Chelonoidis nigra, sinoniem Chelonoidis elephantopus) is 'n reuse skilpad wat aan die familie van landskilpaaie (Testudinidae) behoort. Die skilpaaie kom endemies op die Galápagos-eilande voor en is die grootste lewende skilpadspesie ter wêreld. Hulle kan 1,3 tot 1,9 meter lank word, tot 250 kg weeg en tot 200 jaar oud word.
Die skilpad word op sewe van die Galápagos-eilande aangetref. Hierdie eilande is deel van 'n vulkaniese eilandgroep, sowat 1000 km (620 myl) wes van die Ecuadoriaanse vasteland. Spaanse ontdekkingsreisigers het die eilande in die 16de eeu ontdek, en dit die naam galápagos, wat skilpad beteken, gegee.
Die karapaks (bo-dop) wissel in grootte en vorm. Op eilande met 'n vogtige hoogland is die skilpaaie groter, met koepelvormige doppe en kort nekke. Op eilande met droë vlaktes, is die skilpaaie egter kleiner, met saalagtige doppe en lang nekke. Charles Darwin se waarneming van hierdie verskille (tydens sy tweede reis met die Beagle in 1835) het hom gehelp om sy teorie van evolusie te ontwikkel.
Die bevolking van Galápagos-skilpaaie het oor die laaste dekades ernstig gekrimp. In die 16de eeu was daar meer as 250 000 individue. In die 1970's het die bevolking tot ongeveer 3 000 gedaal. Die daling is aan oorbenutting, verlies aan habitat en wedywering met ingevoerde spesies soos rotte, bokke en varke toegeskryf. Slegs tien van die oorspronklike vyftien subspesie het in die natuur oorleef. 'n Individu van die voormalige subspesie Chelonoidis nigra abingdonii, wat as 'Eensame George' bekend was, was die laaste van sy soort. Eensame George is egter op 24 Junie 2012 in aanhouding oorlede.
Verskeie pogings is aangewend om die skilpaaie van uitwissing te red. Duisende skilpaaie is in gevangenskap geteel en weer op hul tuiseilande vrygelaat. As gevolg hiervan het die bevolking aan die begin van die 21ste eeu tot 19 000 gegroei. Dit word egter steeds deur die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur (IUCN) as 'n "kwesbare" spesie gelys.
La tortúa xigante de Floreana (Chelonoidis nigra) ye una especie estinguida de tortúa xigante, una de les 10 especies orixinaries de les islles Galápagos (Ecuador). Concretamente esta especie yera endémica de la islla Floreana. Foi descrita per primer vegada polos zoólogos franceses Jean René Constant Quoy y Joseph Paul Gaimard nel añu 1824. Integra'l complexu d'especies denomináu: Complexu Chelonoidis nigra.
Analís filoxenéticos pueden ayudar a "resucitar" esta especie estinguida de Floreana. La especie ye namái conocida por restos subfósiles. En delles tortúes de Isabela Chelonoidis becki atopóse coincidencies parciales col perfil xenéticu de los especímenes de Chelonoidis nigra depositaos en colecciones de muséu, posiblemente indicando la presencia d'híbridos aniciaos por una población tresplantada por humanos dende Floreana a Isabela,[2][3] o d'individuos refundiaos pela borda de los buques p'allixerar les cargues.[4] Nueve descendientes de tortúes de Floreana fueron identificaos na población cautiva del centru de cría de Fausto Llerena en Santa Cruz. Esto dexa la posibilidá de restablecer una reconstrucción d'especie por aciu la cría selectiva basándose nestos animales híbridos.[5]
.La tortúa xigante de Floreana (Chelonoidis nigra) ye una especie estinguida de tortúa xigante, una de les 10 especies orixinaries de les islles Galápagos (Ecuador). Concretamente esta especie yera endémica de la islla Floreana. Foi descrita per primer vegada polos zoólogos franceses Jean René Constant Quoy y Joseph Paul Gaimard nel añu 1824. Integra'l complexu d'especies denomináu: Complexu Chelonoidis nigra.
Qalapaqos tısbağaları - və ya Qalapaqos nəhəng tısbağaları (Chelonoidis nigra) yaşayan ən böyük tısbağa növü olub, ən ağır 10-cu sürünəndir, ağırlığı 400 kq-a, uzunluğu 1.8 metr-ə qədər çata bilir. 100 ilə yaxın ömür sürməklə, ən uzun ömürlü onurğalılardan biridir. Nəzarətə alınmış bir növü ən azı 170 il yaşamışdır.
Tısbağa Ekvator ərazisinin qərbindən təxminən 1000 km-də yerləşən bir vulkanik arxipelaq olan yeddi Qalapaqos adalarına məxsusdur. İspan tədqiqatçılar 16-cı əsrdə adanı kəşf etmiş və İspanca mənası tısbağa olan galápago adını vermişlər.
Qoruyucu qabığının ölçüsü və forması populyasiyalar arası dəyişir. Adanın rütubətli yüksəkliklərində, tısbağalar böyük olub, günbəz şəkilli qoruyucu qabığa və qısa boyuna malik olurlar – adanın quru alçaqlıqlarında isə, tısbağalar kiçik olub, yəhər şəkilli arxalı qoruyucu qabığa və uzun boğaza malik olurlar. Çarlz Darvin 1835-ci ildə bu fərqlilikləri müşahidə etmiş və bu onun təkamül nəzəriyəsinin inkişafına töhfə vermişdir.
Tısbağaların sayı 16-cı əsrdə 250,000 olsa da, bu rəqəm 1970-ci ildə 3000-ə qədər azaldı. Bu azalmaya ət və yağ üçün növlərin istismarı, kənd təsərrüfatı üçün yaşayış sahələrinin dəyişdirilməsi və adaya aid olmayan məsələn, siçovullar, keçilər və donuzların adaya gətirilməsi səbəb olmuşdur. Vəhşi təbiətdə, əsl 14 alt növdən 10 ədədi qurtulmuş; 11-ci alt növünün isə yaşayan bir yeganə fərdi 2012-ci il iyunda ölümünə qədər nəzarətə alınmış və Lonsam Corc (Lonesome George) ləqəbi verilmişdir. 20-ci əsrin başlanğıcından etibarən mühafizə cəhdləri nəticəsində minlərlə nəzarətə alınmış cavan növlər öz əcdadlarının doğma adalarına buraxılmış, və növlərin ümumi sayının 21-ci əsrin başlanğıcında 19,000-ə yetişməsi təxmini hesablanmışdır. Çalışmalara rəğmən, növləri bütünlüklə Beynəlxalq Təbiətin və Təbii Sərvətlərin Mühafizəsi Birliyi tərəfindən “təhlükəyə açıq (mühafizəsiz)” kimi sinifləndirilmişdir.
Vikianbarda Geochelone nigra ilə əlaqəli mediafayllar varQalapaqos tısbağaları - və ya Qalapaqos nəhəng tısbağaları (Chelonoidis nigra) yaşayan ən böyük tısbağa növü olub, ən ağır 10-cu sürünəndir, ağırlığı 400 kq-a, uzunluğu 1.8 metr-ə qədər çata bilir. 100 ilə yaxın ömür sürməklə, ən uzun ömürlü onurğalılardan biridir. Nəzarətə alınmış bir növü ən azı 170 il yaşamışdır.
Tısbağa Ekvator ərazisinin qərbindən təxminən 1000 km-də yerləşən bir vulkanik arxipelaq olan yeddi Qalapaqos adalarına məxsusdur. İspan tədqiqatçılar 16-cı əsrdə adanı kəşf etmiş və İspanca mənası tısbağa olan galápago adını vermişlər.
Qoruyucu qabığının ölçüsü və forması populyasiyalar arası dəyişir. Adanın rütubətli yüksəkliklərində, tısbağalar böyük olub, günbəz şəkilli qoruyucu qabığa və qısa boyuna malik olurlar – adanın quru alçaqlıqlarında isə, tısbağalar kiçik olub, yəhər şəkilli arxalı qoruyucu qabığa və uzun boğaza malik olurlar. Çarlz Darvin 1835-ci ildə bu fərqlilikləri müşahidə etmiş və bu onun təkamül nəzəriyəsinin inkişafına töhfə vermişdir.
Tısbağaların sayı 16-cı əsrdə 250,000 olsa da, bu rəqəm 1970-ci ildə 3000-ə qədər azaldı. Bu azalmaya ət və yağ üçün növlərin istismarı, kənd təsərrüfatı üçün yaşayış sahələrinin dəyişdirilməsi və adaya aid olmayan məsələn, siçovullar, keçilər və donuzların adaya gətirilməsi səbəb olmuşdur. Vəhşi təbiətdə, əsl 14 alt növdən 10 ədədi qurtulmuş; 11-ci alt növünün isə yaşayan bir yeganə fərdi 2012-ci il iyunda ölümünə qədər nəzarətə alınmış və Lonsam Corc (Lonesome George) ləqəbi verilmişdir. 20-ci əsrin başlanğıcından etibarən mühafizə cəhdləri nəticəsində minlərlə nəzarətə alınmış cavan növlər öz əcdadlarının doğma adalarına buraxılmış, və növlərin ümumi sayının 21-ci əsrin başlanğıcında 19,000-ə yetişməsi təxmini hesablanmışdır. Çalışmalara rəğmən, növləri bütünlüklə Beynəlxalq Təbiətin və Təbii Sərvətlərin Mühafizəsi Birliyi tərəfindən “təhlükəyə açıq (mühafizəsiz)” kimi sinifləndirilmişdir.
Sağ qalmış alt növlərə malik adalar kölgələnmişdir. Yəhərvari arxalı ((abingdoni)Orta(chathamensis)Günbəzşəkilli (porteri)
Baot ramz Galápagos(Daveoù a vank) (Chelonoidis nigra pe Geochelone nigra, pe c'hoazh Testudo nigra) zo ur vaot douar hag a vev en Inizi Galápagos.
Enez Santa Cruz
Enez Santa Cruz
Enez Santa Cruz
Enez Santa Cruz
Enez Santa Cruz
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Baot ramz Galápagos(Daveoù a vank) (Chelonoidis nigra pe Geochelone nigra, pe c'hoazh Testudo nigra) zo ur vaot douar hag a vev en Inizi Galápagos.
Elefantskildpadde (Chelonoidis nigra) tilhører slægten Chelonoidis fra familien (Testudinidae). Der er beskrevet 15 underarter, af dem gælder dog fem som uddøde.
Elefantskildpadden lever på Galápagosøerne, en øgruppe i Stillehavet. På de større øer med en frodig vegetation i regnfugtige, højtliggede områder lever underarter med kuppelformede skjolde. De mere med græs bevoksede flade øer, med en mager vegetation og et meget varmt, tørt klima, har de saddelformede skjolde. Øer med flere vegetationszoner er beboet af flere underarter.
Underarten C. nigra abingdonii gælder som uddø den 24. juni 2012. Den sidste repræsentant var Lonesome George, han døde i Galapagos-Nationalpark ca. 100 år gammel. En intensiv eftersøgning på øen Pinta efter en artspartner førte ikke til flere eksemplarer af denne underart (Pritchard 2004). Der bestod en mulighed, på naboøen Isabela, hvor der allerede var fundet enkelte eksemplarer mit genetiske kendetegn af denne underart.
Vegetationsformen i habitatet af de enkelte underarter rækker fra tornbuske og Kaktus i det kystnære lavland, over buske og løvskov til tropiske skove med en tæt undervækst i de højere regioner. Adulte dyr foretrækker de frugtbare vegetationszoner. Hunnerne vandrer dog ud til de varme kystområder for at lægge æg, hvor også ungdyrene vokser op. En af de første som besøgte øgruppen, naturforskeren Charles Darwin, har kommenteret følgende: «Disse dyr vokser til enorme størrelser. Flere tror de er så store at der kræves seks mennesker til at løfte dem fra skjoldet.» Dette er grunden til et fænomen på øen kaldes gigantisme, fravær af naturlig prædation. De største skildpaddere havde en overlevelsesfordel og ingen ulemper i eller i form af naturlige fjender.
Skilpadder er et planteædende dyr med en føde bestående af kaktus, græs, blade, lianer, og frugt. De foretrækker særlig frisk græs og "giftig æble", Hippomane mancinella) (giftig for mennesker), endemisk guava (Puidium galapageium) og bromeliad (Tillandsia insularis). Skilpadder æder store mængder mad når det er tilgængelig. Ved at hente det meste af dens vandforbrug fra dug og kaktusser i vegetationen, (specielt Opuntia Kaktus), kan skilpadderne gå i lange perioder uden at drikke.
Elefantskildpadde (Chelonoidis nigra) tilhører slægten Chelonoidis fra familien (Testudinidae). Der er beskrevet 15 underarter, af dem gælder dog fem som uddøde.
Galapagos toshbaqasi yoki Galapagos ulkan toshbaqasi (Chelonoidis nigra) — toshbaqaning enga katta turi, 10- eng ogʻir reptiliya. Baʼzi Galapagos toshbaqalarning vazni 400 kg dam oshiq va uzunliki 1,8 metrdan oshiq boʻladi. Tabiatda 100 yildan koʻp yashaydigan bu toshbaqa eng uzoq yashovchi umurtqali hayvonlardan biridir. Qoʻlga olingan bitta Galapagos toshbaqasi kamida 170 yil yashagan.
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
Galapagos toshbaqasi yoki Galapagos ulkan toshbaqasi (Chelonoidis nigra) — toshbaqaning enga katta turi, 10- eng ogʻir reptiliya. Baʼzi Galapagos toshbaqalarning vazni 400 kg dam oshiq va uzunliki 1,8 metrdan oshiq boʻladi. Tabiatda 100 yildan koʻp yashaydigan bu toshbaqa eng uzoq yashovchi umurtqali hayvonlardan biridir. Qoʻlga olingan bitta Galapagos toshbaqasi kamida 170 yil yashagan.
गैलापागोस द्वीपसमूह के सात द्वीपों पर पाया जाने वाला गैलापागोस कछुआ या गैलापागोस विशाल कछुआ (Geochelone nigra) विश्व का सबसे बड़ा कछुआ है। पूर्ण विकसित वयस्क कछुए का का भार 300 किलोग्राम (£ 661) और माप 1.2 मीटर (4 फीट) तक हो सकता है। यह लंबे समय तक जीवित रहते हैं और एक अनुमान के अनुसार जंगल में इनकी जीवन प्रत्याशा 100-150 साल तक होती है। सत्रहवीं सदी के बाद से मनुष्य द्वारा शिकार किए जाने और शिकारी और पालतू जानवरों को इन द्वीपों पर लाए जाने की वजह से इनकी आबादी में नाटकीय रूप से गिरावट दर्ज की गयी है। अब मूल बारह प्राजातियों में से केवल दस ही जंगल में बची हैं। हालाँकि, गैलापागोस राष्ट्रीय उद्यान और चार्ल्स डार्विन फाउंडेशन की स्थापना के बाद से इनके संरक्षण के प्रयासों में सफलता मिली है और सैकड़ों-बाल कछुओं को वापस उनके मातृद्वीपों पर छोड़ा गया है। यह गैलापागोस द्वीप समूह के सबसे प्रतीकात्मक जीव हैं।
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
गैलापागोस द्वीपसमूह के सात द्वीपों पर पाया जाने वाला गैलापागोस कछुआ या गैलापागोस विशाल कछुआ (Geochelone nigra) विश्व का सबसे बड़ा कछुआ है। पूर्ण विकसित वयस्क कछुए का का भार 300 किलोग्राम (£ 661) और माप 1.2 मीटर (4 फीट) तक हो सकता है। यह लंबे समय तक जीवित रहते हैं और एक अनुमान के अनुसार जंगल में इनकी जीवन प्रत्याशा 100-150 साल तक होती है। सत्रहवीं सदी के बाद से मनुष्य द्वारा शिकार किए जाने और शिकारी और पालतू जानवरों को इन द्वीपों पर लाए जाने की वजह से इनकी आबादी में नाटकीय रूप से गिरावट दर्ज की गयी है। अब मूल बारह प्राजातियों में से केवल दस ही जंगल में बची हैं। हालाँकि, गैलापागोस राष्ट्रीय उद्यान और चार्ल्स डार्विन फाउंडेशन की स्थापना के बाद से इनके संरक्षण के प्रयासों में सफलता मिली है और सैकड़ों-बाल कछुओं को वापस उनके मातृद्वीपों पर छोड़ा गया है। यह गैलापागोस द्वीप समूह के सबसे प्रतीकात्मक जीव हैं।
The Floreana giant tortoise (Chelonoidis niger niger), also known as the Charles Island giant tortoise, is an extinct subspecies of the Galápagos tortoise endemic to the Galápagos archipelago in the equatorial eastern Pacific Ocean. The specific epithet niger (‘black’) probably refers to the colouration of the holotype specimen.[2] The species name has often been misspelled as nigra, an error introduced in the 1980s when Chelonoidis was elevated to genus and mistakenly treated as feminine, an error recognized and fixed in 2017.[3]
This tortoise is a member of Chelonoidis niger, comprising all Galápagos tortoise subspecies, of which it is the nominate form.[4]
Male tortoises grew to about 138 cm and females to 88 cm in length, with strongly saddlebacked carapaces.[2]
The tortoises used to descend to the lower slopes of their volcanic island to graze on new vegetation after wet season rains. They fed on grass, bitterbush and cacti, obtaining water from springs and from cracks in the lava rocks.[2]
The tortoise's natural range was limited to 173 km2 Floreana Island (formerly Charles Island) where it inhabited deciduous and evergreen forests.[2]
The tortoise population of Floreana is estimated to have originally comprised some 8,000 individuals. Extinction occurred during the 1840s or 1850s following overexploitation for food by sailors and settlers, as well as predation and habitat degradation from introduced species, including goats, pigs, dogs, cats, donkeys, and rodents. However, several hybrids between this species and Chelonoidis becki were discovered around Wolf Volcano on Isabela Island, apparently from some of the Floreana tortoises being transported there in the early 19th century, and there is an ongoing breeding program which is attempting to resurrect the Floreana subspecies.[2]
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Floreana giant tortoise (Chelonoidis niger niger), also known as the Charles Island giant tortoise, is an extinct subspecies of the Galápagos tortoise endemic to the Galápagos archipelago in the equatorial eastern Pacific Ocean. The specific epithet niger (‘black’) probably refers to the colouration of the holotype specimen. The species name has often been misspelled as nigra, an error introduced in the 1980s when Chelonoidis was elevated to genus and mistakenly treated as feminine, an error recognized and fixed in 2017.
La Galapaga testudo, Galapaga elefanta testudo aŭ Galapaga giganta testudo, Chelonoidis nigra, estas la plej granda vivanta specio de testudo, kiu atingas pezon de 200 al ĉirkaŭ 400 kg kaj longojn de ĉirkaŭ 1.8 m al 2 m. Ili vivas nature pli da 100 jaroj, kaj pro tio ĝi estas unu el la plej longvivaj vertebruloj. Kaptiva individuo vivis almenaŭ 170 jarojn.
La elefantaj aŭ gigantaj testudoj dislokiĝas sur tropikaj insuloj en Pacifiko kaj Hinda Oceano, sed plimulto (nome tiu specio) vivas en Galapaga insularo ĉe okcidenta marbordo de Sudameriko kaj en Ŝejŝeloj de la Hinda Oceano. Fakte tiu specio de testudo estas indiĝena de sep el la Galapaga Insularo, vulkana arkipelago ĉirkaŭ 1000 km okcidente de la kontinenta Ekvadoro. Hispanaj esploristoj kiuj malkovris la insulojn en la 16a jarcento nomigis ĝin per la hispana vorto galápago, signife tertestudo. En la 17-a jarcento vivis en la insularo ĉirkaŭ 250,000 testudoj, kaj nur malmultaj loĝas nun kaj riskas al drasta malpliixgo aŭ eĉ formorto.[1]
jen ekzempla
fotoserio
pri galapaga testudo
en la insulo Santa Cruz
en la Insulo Santa Cruz (Galapagoj)
en la Insulo Santa Cruz (Galapagoj)
(Chelonoidis nigra) El Chato Reserve, Santa Cruz Galapagos
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._a.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._b.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._c.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._d.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._e.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._f.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._g.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._h.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._i.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._j.JPG){kind=small}
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._k.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._l.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._m.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._q.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._r.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._s.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._t.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._u.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._v.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._w.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._x.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._y.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._z.JPG)
La Galapaga testudo, Galapaga elefanta testudo aŭ Galapaga giganta testudo, Chelonoidis nigra, estas la plej granda vivanta specio de testudo, kiu atingas pezon de 200 al ĉirkaŭ 400 kg kaj longojn de ĉirkaŭ 1.8 m al 2 m. Ili vivas nature pli da 100 jaroj, kaj pro tio ĝi estas unu el la plej longvivaj vertebruloj. Kaptiva individuo vivis almenaŭ 170 jarojn.
La elefantaj aŭ gigantaj testudoj dislokiĝas sur tropikaj insuloj en Pacifiko kaj Hinda Oceano, sed plimulto (nome tiu specio) vivas en Galapaga insularo ĉe okcidenta marbordo de Sudameriko kaj en Ŝejŝeloj de la Hinda Oceano. Fakte tiu specio de testudo estas indiĝena de sep el la Galapaga Insularo, vulkana arkipelago ĉirkaŭ 1000 km okcidente de la kontinenta Ekvadoro. Hispanaj esploristoj kiuj malkovris la insulojn en la 16a jarcento nomigis ĝin per la hispana vorto galápago, signife tertestudo. En la 17-a jarcento vivis en la insularo ĉirkaŭ 250,000 testudoj, kaj nur malmultaj loĝas nun kaj riskas al drasta malpliixgo aŭ eĉ formorto.
La tortuga gigante de Floreana (Chelonoidis niger) es una especie extinta de tortuga gigante, una de las 10 especies originarias de las islas Galápagos (Ecuador). Concretamente esta especie era endémica de la isla Floreana. Fue descrita por primera vez por los zoólogos franceses Jean René Constant Quoy y Joseph Paul Gaimard en el año 1824. Integra el complejo de especies denominado: Complejo Chelonoidis nigra.
Análisis filogenéticos pueden ayudar a "resucitar" esta especie extinta de Floreana. La especie es sólo conocida por restos subfósiles. En algunas tortugas de Isabela Chelonoidis becki se encontró coincidencias parciales con el perfil genético de los especímenes de Chelonoidis nigra depositados en colecciones de museo, posiblemente indicando la presencia de híbridos originados por una población trasplantada por humanos desde Floreana a Isabela,[2][3] o de individuos arrojados por la borda de los buques para aligerar las cargas.[4] Nueve descendientes de tortugas de Floreana han sido identificados en la población cautiva del centro de cría de Fausto Llerena en Santa Cruz. Esto permite la posibilidad de restablecer una reconstrucción de especie mediante la cría selectiva basándose en estos animales híbridos.[5]
La tortuga gigante de Floreana (Chelonoidis niger) es una especie extinta de tortuga gigante, una de las 10 especies originarias de las islas Galápagos (Ecuador). Concretamente esta especie era endémica de la isla Floreana. Fue descrita por primera vez por los zoólogos franceses Jean René Constant Quoy y Joseph Paul Gaimard en el año 1824. Integra el complejo de especies denominado: Complejo Chelonoidis nigra.
Elevantkilpkonn ehk elevant-kilpkonn (Chelonoidis nigra complex) on suurimad maismaal elavad kilpkonnalised. Elevantkilpkonnad jaotatakse mitmesse liiki ja nad kõik on Galápagose saarte endeemid.
Eri saartel on kujunenud erinevad liigid, keda on eristatud kuni 15 ja kellest 5 on väljasurnud. 10 alamliigi esindajaid on kokku umbes 19 000. Suurim populatsioon elab Isabela saarel Alcedoni vulkaani kaldeeras (u 5000 isendit).
Kui 16. sajandil elas saartel arvatavasti 250 tuhat kilpkonna, siis 1970. aastateks oli nende arv langenud 3000 peale. Läbi pingutuste looduskaitse vallas on kilpkonnade arvukus suurenenud, kuid mitu liiki on endiselt väljasuremise ohus.
2012. aastal suri viimane Chelonoidis abingdonii liigi esindaja (Üksildane Jüri).
Varasemad ladinakeelsed nimed on Geophile elephantopus, Testudo nigra, Testudo elephantopus, Chelonoidis nigra ja Chelonoidis elephantopus.
Täiskasvanud kilpkonnad kaaluvad üle 300 kilogrammi ning on umbes 1,2 meetrit pikad. Nende eluiga arvatakse olevat kuni 200 aastat.
Elevantkilpkonn ehk elevant-kilpkonn (Chelonoidis nigra complex) on suurimad maismaal elavad kilpkonnalised. Elevantkilpkonnad jaotatakse mitmesse liiki ja nad kõik on Galápagose saarte endeemid.
Eri saartel on kujunenud erinevad liigid, keda on eristatud kuni 15 ja kellest 5 on väljasurnud. 10 alamliigi esindajaid on kokku umbes 19 000. Suurim populatsioon elab Isabela saarel Alcedoni vulkaani kaldeeras (u 5000 isendit).
Kui 16. sajandil elas saartel arvatavasti 250 tuhat kilpkonna, siis 1970. aastateks oli nende arv langenud 3000 peale. Läbi pingutuste looduskaitse vallas on kilpkonnade arvukus suurenenud, kuid mitu liiki on endiselt väljasuremise ohus.
2012. aastal suri viimane Chelonoidis abingdonii liigi esindaja (Üksildane Jüri).
Varasemad ladinakeelsed nimed on Geophile elephantopus, Testudo nigra, Testudo elephantopus, Chelonoidis nigra ja Chelonoidis elephantopus.
Täiskasvanud kilpkonnad kaaluvad üle 300 kilogrammi ning on umbes 1,2 meetrit pikad. Nende eluiga arvatakse olevat kuni 200 aastat.
Galapagoetako dortoka erraldoia (Chelonoidis nigra) Chelonoidis generoko animalia da. Narrastien barruko Testudinidae familian sailkatuta dago.
Galapagoetako dortoka erraldoia (Chelonoidis nigra) Chelonoidis generoko animalia da. Narrastien barruko Testudinidae familian sailkatuta dago.
Chelonoidis elephantopus ou Chelonoidis nigra (nom accepté) est une espèce de tortues qui était considérée comme éteinte depuis 150 ans, mais qui, selon les scientifiques de l'université Yale, existerait toujours en 2012. Cette espèce pourrait n'être qu'une sous-espèce du complexe d'espèces des tortues géantes des Galápagos Chelonoidis nigra.
C'est en observant pas moins de 7 000 spécimens de l'espèce Chelonoidis becki vivant sur l’île Isabela, la plus grande des Galápagos, que des tests sur le génome de 2 000 d'entre elles ont été réalisés, démontrant la présence de l’ADN de Chelonoidis elephantopus dans le génome de 84 tortues[1].
Selon les scientifiques ces 84 tortues seraient en fait des spécimens hybrides, en d’autres termes, un des parents de chacune de ces 84 tortues est de l’espèce prétendue éteinte il y a 150 ans[1].
Même si la preuve scientifique est établie, il reste aux scientifiques et chercheurs de trouver ce ou ces spécimens de Chelonoidis elephantopus géniteurs de ces 84 tortues. Là se trouve toute la difficulté des scientifiques qui pensent que mener des actions dans ce sens s’apparenterait à chercher une aiguille dans une botte de foin, à cause de leur nombre qui serait très faible[1].
Chelonoidis elephantopus pouvait peser jusqu’à 400 kg, pour une taille avoisinant les 2 mètres. Cette tortue peut vivre sur terre pendant plus de 100 ans et passer plusieurs mois sans boire ni manger.
Chelonoidis elephantopus ou Chelonoidis nigra (nom accepté) est une espèce de tortues qui était considérée comme éteinte depuis 150 ans, mais qui, selon les scientifiques de l'université Yale, existerait toujours en 2012. Cette espèce pourrait n'être qu'une sous-espèce du complexe d'espèces des tortues géantes des Galápagos Chelonoidis nigra.
C'est en observant pas moins de 7 000 spécimens de l'espèce Chelonoidis becki vivant sur l’île Isabela, la plus grande des Galápagos, que des tests sur le génome de 2 000 d'entre elles ont été réalisés, démontrant la présence de l’ADN de Chelonoidis elephantopus dans le génome de 84 tortues.
Selon les scientifiques ces 84 tortues seraient en fait des spécimens hybrides, en d’autres termes, un des parents de chacune de ces 84 tortues est de l’espèce prétendue éteinte il y a 150 ans.
Même si la preuve scientifique est établie, il reste aux scientifiques et chercheurs de trouver ce ou ces spécimens de Chelonoidis elephantopus géniteurs de ces 84 tortues. Là se trouve toute la difficulté des scientifiques qui pensent que mener des actions dans ce sens s’apparenterait à chercher une aiguille dans une botte de foin, à cause de leur nombre qui serait très faible.
O complexo da tartaruga xigante das Galápagos ou complexo da tartaruga das Galápagos (Chelonoidis nigra) é un complexo de especies de tartarugas xigantes terrestres, as máis grandes actualmente existentes, endémicas das illas Galápagos, arquipélago volcánico situado no Pacífico a 1 000 km ao oeste da República do Ecuador. As tartarugas das Galápagos modernas poden pesar ata 417 kg.[22] Xunto coas tartarugas do atol de Aldabra (Seychelles) no Índico (Aldabrachelys gigantea), son as únicas tartarugas xigantes existentes hoxe.
Os exploradores españois que descubriron o arquipélago no século XVI, déronlle ás illas o seu nome polos galápagos (tartarugas) que atoparon alí.[23]
Poden vivir uns 100 anos, polo que son uns dos vertebrados de vida máis longa. Sábese que un individuo en catividade chegou a vivir ata polo menos 170 anos. O tamaño e forma da súa coiraza varían entre as poboacións. Nas illas con terras altas húmidas, as tartarugas son meirandes, con coirazas abovedadas e pescozos curtos; nas illas con terras baixas secas, as tartarugas son menores, con coirazas con forma de sela e pescozos longos. As observacións destas diferenzas feitas por Charles Darwin na súa segunda viaxe do Beagle en 1835, contribuíron ao desenvolvemento da súa teoría da evolución.
O número destas tartarugas reduciuse desde unhas 250 000 no século XVI a só unhas 3 000 na década de 1970. Este declive foi causado pola sobreexplotación da especie para obter carne e aceite, destrución do hábitat para a agricultura, e introdución de animais non nativos nas illas, como ratas, cabras e porcos. Na extinción da maioría das liñaxes de tartarugas xigantes contribuíu de forma determinante a predación feita polos humanos, xa que as tartarugas practicamente non tiñan depredadores naturais nas illas. De feito, as poboacións de tartarugas en polo menos tres illas extinguíronse en tempos históricos debido ás actividades humanas. Espécimes deses taxons extintos aínda se conservan en museos e estáselles a facer análises de ADN. As distintas poboacións foron ao longo do tempo tratadas como subespecies ou, máis modernamente, especies, e considérase que forman un complexo de especies relacionadas. Viven silvestres 10 especies das 15 que orixinalmente había; ademais, un só exemplar doutra especie máis (C. abingdonii), que sería a 11ª viva, ata hai pouco era o único que sobrevivía en catividade, ao que se lle chamou George o solitario (Lonesome George), pero morreu en 2012. Os esforzos de conservación, que comezaron no século XX, coa crianza en catividade de miles de individuos novos, que foron despois liberados nas súas illas ancestrais, fixeron que o número total de individuos sexa agora a inicios do século XXI de 19 000. Malia este rexurdimento, a especie en conxunto é clasificada como "vulnerable" pola Unión International para a Conservación da Natureza.
As illas Galápagos foron descubertas en 1535, pero non apareceron nos mapas (mapas de Gerardus Mercator e Abraham Ortelius) ata arredor de 1570.[24] As illas foron chamadas "Insulae de los Galopegos" ('illas das tartarugas') polas grandes tartarugas que se atoparon alí.[25][26][nb 1]
Inicialmente, as tartarugas xigantes do océano Índico e das Galápagos foron consideradas a mesma especie. Os naturalistas pensaron que os navegantes transportaran as tartarugas ata alí.[27] En 1676, o autor prelineano Claude Perrault denominaba a ambas as especies Tortue des Indes ('tartaruga das Indias').[28] En 1783, Johann Gottlob Schneider clasificou todas as tartarugas xigantes como Testudo indica ('tartaruga india').[29] En 1812, August Friedrich Schweigger nomeouna Testudo gigantea ('tartaruga xigante').[30] En 1834, André Marie Constant Duméril e Gabriel Bibron clasificaron as tartarugas das Galápagos como especie distinta, á cal chamaron Testudo nigrita ('tartaruga negra').[13]
O primeiro estudo sistemático das tartarugas xigantes fíxoo Albert Günther do Museo Británico en 1875.[9] Günther identificou polo menos cinco poboacións diferenciadas nas Galápagos, e tres nas illas do océano Índico. Ampliou a lista en 1877 a seis nas Galápagos, catro nas Seychelles e catro nas illas Mascareñas (estas últimas extinguidas). Günther hipotetizou que todas as tartarugas xigantes descendían dunha soa poboación ancestral que se espallou utilizando pontes de terra emerxidos entre os continentes, agora afundidos no mar.[31] Esta hipótese foi despois refutada ao quedar claro que as Galápagos, Seychelles e Mascareñas son todas illas volcánicas de orixe recente e nunca estiveron conectadas a un continente por pontes de terra emerxidos. Agora pénsase que as tartarugas das Galápagos descenden dun devanceiro suramericano,[32] mentres que as do Índico derivan de poboacións ancestrais de Madagascar.[33][34]
A finais do século XIX, Georg Baur[18] e Walter Rothschild[4][8][19] recoñeceron cinco poboacións máis nas illas Galápagos. En 1905-06, unha expedición da Academia das Ciencias de California na que Joseph R. Slevin se encargou dos réptiles, recolleu espécimes que foron estudados polo herpetólogo da Academia John Van Denburgh, que identificou catro poboacións adicionais,[5] e propuxo a existencia de 15 especies.[35] A lista de Van Denburgh aínda é a principal guía para a taxonomía das tartarugas das Galápagos, aínda que agora se sabe que existiron 10 poboacións.[2]
A actual denominación específica de nigra ('negra' – Quoy & Gaimard, 1824b[7]) foi recuperada en 1984[36] despois que se descubriu que era ese un sinónimo máis antigo ou sénior (un sinónimo taxonómico máis antigo que ten precedencia histórica para a nomenclatura) que o nome de especie comunmente usado entón de elephantopus ('de pé de elefante' – Harlan, 1827[12]). As descricións en latín de Quoy e Gaimard explican o uso de nigra: "Testudo toto corpore nigro" ('tartaruga co corpo totalmente negro'). Quoy e Gairmard describiron nigra a partir dun espécime vivo, pero non hai ningunha proba que indique que coñecían a súa exacta procedencia das illas Galápagos (a localidade onde estaba era en California). Garman propuxo a relación de nigra coa especie extinta da illa Floreana.[6] Posteriormente, Pritchard considerou conveniente aceptar esta designación malia a súa falta de fundamento, para crear a mínima distorsión posible nunha nomenclatura xa confusa para esta especie. O sinónimo aínda máis antigo de californiana ('de California' – Quoy & Gaimard, 1824a[11]) considérase un nomen oblitum ("nome esquecido").[37]
Previamente, a tartaruga das Galápagos considerábase que pertencía ao xénero Geochelone. Na década de 1990, o subxénero Chelonoidis foi elevado ao status de xénero baseándose en evidencias filoxenéticas que agrupaban os membros suramericanos de Geochelone nun clado independente.[38] Esta nomenclatura foi adoptada por varias autoridades.[1][2][39][40]
No arquipélago foron identificadas 15 especies de tartarugas das Galápagos, aínda que agora só sobreviven 10-11 especies. Seis delas encóntranse en illas separadas; cinco nos volcáns da illa Isabela (a máis grande do arquipélago). Varias das especies sobreviventes están gravemente ameazadas.[32] Unha das especies, C. abingdonii da illa Pinta considérase extinta, xa que o último exemplar coñecido, ao que se chamou George o solitario, morreu en catividade en 2012; George fora cruzado con femias doutras especies, pero ningún dos ovos resultantes chegou a eclosionar. A especie que habitaba a illa Floreana (cuxa denominación tradicional era G. elaphantopus)[41] pénsase que foi cazada ata a súa extinción en 1850,[42][43] só 15 anos despois da visita de Charles Darwin ás Galápagos en 1835, na que atopou alí coirazas desa tartaruga pero non espécimes vivos.[44] A existencia da especie C. phantastica da illa Fernandina é discutida, xa que foi descrita por un só espécime que puido ser unha introdución artificial na illa.[45][46][47] Porén, análises de ADN recentes mostran que unha poboación mesturada non nativa que existe na illa de Isabela ten unha semellanza xenética coa especie nativa da illa Floreana, o que parece indicar que G. elephantopus non se extinguiu totalmente.[41]
Antes de que se tivesen moitos coñecementos das diferenzas entre as poboacións (ás veces tratadas como razas) das diferentes illas e volcáns, as coleccións en catividade nos zoos foron mesturadas indiscriminadamente. Como resultado producíronse moitas veces unións fértiles entre animais de distintas razas, que deron lugar a descendentes híbridos. Porén, os cruzamentos en catividade ente tartarugas de diferentes razas teñen unha baixa fertilidade e alta mortalidade en comparación cos realizados entre animais da mesma raza,[48][49] e mesmo os animais cativos en grupos mesturados normalmente cortexan só os membros da súa propia raza.[49]
Os nomes científicos válidos de cada poboación non están universalmente aceptados,[10][46][50][51] e algúns investigadores consideran que cada especie é unha subespecie.[52][53] O status taxonómico de varias razas non está definitivamente determinado.[54]
Todas as especies da tartaruga das Galápagos (ou subespecies) evolucionaron a partir de antepasados comúns que chegaron desde o continente suramericano por dispersión flotando. Os estudos xenéticos mostraron que a tartaruga do Chaco (Chelonoidis chilensis) de Arxentina e Paraguai é o seu parente vivo máis próximo.[32] A poboación fundadora mínima sería unha femia fecundada ou unha parella reprodutora de macho e femia.[32] A supervivencia a esta viaxe oceánica de 1 000 km pode explicarse porque as tartarugas aboian, poden respirar ao estirar os seus pescozos por riba da auga e teñen a capcidade de sobrevivir meses sen comida nin auga doce.[38] Como non son moi bos nadadores, a viaxe probablemente foi pasiva e estivo facilitada pola corrente de Humboldt, que se desvía ao oeste cara as Galápagos desde as costas continentais.[55] En épocas aínda máis remotas, os antepasados do xénero Chelonoidis crese que se dispersaron de forma similar desde África a Suramérica durante o Oligoceno.[38]
O parente vivo máis próximo (aínda que non é o seu antepasado directo) da tartaruga xigante das Galápagos é, pois, a tartaruga do Chaco (Chelonoidis chilensis), que é unha especie moito máis pequena de Suramérica. A diverxencia entre C. chilensis e C. nigra probablemente ocorreu hai de 6 a 12 millóns de anos, un evento evolutivo que precedeu a formación volcánica da máis vella das actuais illas Galápagos hai 5 millóns de anos.[56] As análises de ADN mitocondrial indican que as illas máis antigas actuais (Española e San Cristóbal) foron colonizadas primeiro, e que estas poboacións pasaron ás illas máis novas "saltando de illa en illa" aproveitando as correntes locais mariñas.[57][58] O posterior fluxo xénico restrinxido entre as illas afastadas tivo como resultado a evolución independente das poboacións nas formas diverxentes observadas nas especies modernas. Así, as relacións evolutivas ente as especies son un eco da historia volcánica das illas.[32]
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._c.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._o.JPG)
_Tortoise_(Geochelone_elephantopus)_(16689995431).jpg)
A aplicación de métodos de ADN modernos revelou nova información sobre as relacións entre as especies:
As cinco poboacións que viven na illa máis grande, Isabela, son as que suscitaron maior debate sobre se son verdadeiras especies ou só distintas poboacións ou subespecies. Acéptase amplamente que a poboación que vive no volcán máis setentrional, o volcán Wolf, é xeneticamente independente das catro poboacións do sur e, por tanto, é unha especie separada.[32] Crese que derivou dun evento de colonización diferente ao das outras. Aparentamente foi unha colonización procedente da illa de Santiago a que deu lugar a esta especie do volcán Wolf (C. becki), mentres que as catro poboacións meridionais crese que descenden dunha segunda colonización desde a illa de Santa Cruz situada máis ao sur.[32] As tartarugas chegadas desde Santa Cruz pénsase que colonizaron primeiro o volcán Sierra Negra, que foi o primeiro volcán que se formou na illa. Despois, as tartarugas espalláronse ao norte aos novos volcáns que se crearon, o que tivo como resultado a formación de pobaocións que vivían no volcán Alcedo e no Darwin. Evidencias xenéticas obtidas recentemente mostran que estas dúas poboacións son xeneticamente distintas unhas das outras e da poboación que vive no volcán Sierra Negra (C. guentheri) e, por tanto, forman as especies C. vandenburghi (no Alcedo) e C. microphyes (no Darwin).[59] A quinta poboación que vive no volcán máis meridional, Cerro Azul, (C. vicina) pénsase que se separou da poboación do Sierra Negra máis recentemente e non é, por tanto, tan diferente xeneticamente coma as outras dúas.[59] Isabela é a illa de máis recente formación que habitaron as tartarugas, polo que as poboacións tiveron menos tempo para evolucionar independentemente que as poboacións das outras illas, mais, segundo algúns investigadores, son todas xeneticamente diferentes en grao suficiente como para que deban considerarse especies separadas.[59]
As análises filoxenéticas poden axudar a "resucitar" a especie extinta de Floreana (C. nigra), unha especie coñecida só por restos subfósiles.[43] Atopouse que algunhas tartarugas da illa Isabela concordaban parcialmente co perfil xenético dos espécimes de Floreana conservados en museos, o que indicaba posiblemente a presenza de híbridos formados cunha poboación de Floreana transportada polos humanos a Isabela,[53] que se orixinou ou ben a partir de individuos transportados deliberadamente entre as dúas illas,[60] ou ben por individuos que se lanzaron pola borda desde barcos para alixeirar a carga e que accidentalmente chegaron alí.[18] Identificáronse nove descendentes de Floreana na poboación en catividade do Centro de Crianza Fausto Llerena de Santa Cruz; a súa pegada xenética foi identificada nos xenomas da descendencia híbrida. Isto deu a posibilidade de restablecer unha especie reconstruída por medio de cruzamento selectivo dos animais híbridos.[61] Ademais, o descubrimento de certos híbridos indica que aínda existen individuos vivos da especie de Floreana. A análise xenética dunha mostra de tartarugas do volcán Wolf atopou 84 híbridos de primeira xeración de C. nigra, algúns de menos de 15 anos de idade. A diversidade xenética destes individuos estímase que necesitou 38 proxenitores de C. nigra, moitos dos cales poderían estar aínda vivos na illa Isabela.[62]
A especie da illa Pinta (C. abingdonii, agora extinta) está máis estreitamente relcionada coas especies das illas de San Cristóbal (C. chathamensis) e Española (C. hoodensis), que se encontra a 300 km,[32] en vez de coa da illa veciña de Isabela como se pensara anteriormente. Esta relación atribúese á dispersión pola forte corrente mariña local que vai desde a illa de San Cristóbal a Pinta.[63] Este descubrimento suscitou máis intentos de preservar a liñaxe de C. abingdonii e a procura dunha parella adecuada para George o solitario, que fora encerrado con femias de Isabela para que se cruzasen.[64] A esperanza reforzouse polo descubrimento dun macho híbrido de C. abingdonii na poboación do volcán Wolf no norte de Isabela, o que abría a posibilidade de que existisen máis sobreviventes de Pinta aínda non descubertos, que enxendraron eses híbridos.[65] Non obstante, George o solitario morreu en 2012 sen deixar descendencia.
Os estudos de ADN mitocondrial das tartarugas de Santa Cruz mostraron a existencia de tres liñaxes xeneticamente distintas atopadas en distribucións de poboación non solapdas arredor das rexións de Cerro Montura, Cerro Fatal e La Caseta.[66] Aínda que se agruparon tradicionalmente as tres especies nunha soa especie (C. porteri), estas liñaxes están todas máis relacionadas con tartarugas doutras illas que entre elas:[67] As tartarugas de Cerro Montura están máis estreitamente relacionadas con G. duncanensis da illa Pinzón,[55] as de Cerro Fatal con G. chathamensis da illa San Cristóbal,[55][68][69] e as de La Caseta coas catro razas do sur de Isabela[55][69] e tamén con tartarugas de Floreana.[69]
En 2015, as tartarugas de Cerro Fatal describíronse como un taxon distinto, C. donfaustoi.[69][70] Antes da identificación desta especie por medio de análises xenéticas, detectáranse diferenzas nas coirazas entre as tartarugas de Cerro Fatal e outras tartarugas de Santa Cruz.[71] Ao clasificar as tartarugas de Cerro Fatal nun novo taxon, hai que poñer a máxima atención en protexer o seu hábitat, segundo Adalgisa Caccone, que é un membro do equipo que realiza esta clasificación.[69][71]
Cando se descubriu que a pequena illa central de Pinzón tiña só de 100 a 200 adultos moi vellos e que ningunha tartaruga nova sobrevivira ata a idade adulta desde hai quizais máis de 70 anos, os científicos residentes iniciaron o que finalmente sería o Programa de Reprodución e Crianza da Tartaruga Xigante (Giant Tortoise Breeding and Rearing Program). Nos seguintes 50 anos, este programa obtivo grandes éxitos na recuperación das poboacións de tartarugas xigantes en todo o arquipélago.
En 1965, leváronse os primeiros ovos de tartaruga (C. duncanensis) recollidos de niños naturais da illa Pinzón á Estación de Investigación Charles Darwin, onde completarían o seu período de incubación e eclosionarían, producindo tartarugas novas que serían criadas en catividade. A introdución da rata negra en Pinzón probablemente a mediados do século XIX tivera como resultado a completa erradicación de todas as tartarugas novas da illa. As ratas negras comían os ovos e as tartarugas que saían do cascavello, destruíndo así o futuro desa poboación de tartarugas. Só a gran lonxevidade das tartarugas xigantes lles permitiu sobrevivir ata que os científicos e xestores que traballaban na conservación empezaron a centrar a súa atención nas illas Galápagos e o longo camiño que había que percorrer para restaurar eses ecosistemas.[72]
Na illa meridional Española só se atoparon 14 tartarugas adultas, dous machos e doce femias (C. hoodensis). Aparentemente as tartarugas ao seren tan escasas non se encontraban unhas a outras, polo que non se reproducían. Entre 1963 e 1974, os 14 adultos descubertos na illa foron levados ao centro de tartarugas de Santa Cruz e iniciouse con elas un programa de reprodución de tartarugas. En 1977, enviouse de volta a Española unha terceira tartaruga macho que estaba no zoo de San Diego (San Diego) que se xuntou co grupo reprodutor.[72] Despois dun traballo de 40 anos no que se foron reintroducindo na natureza os animais en catividade, un detallado estudo do ecosistema da illa confirmou que tiña unha poboación reprodutora estable de máis de 1 000 tartarugas. Un equipo de investigación atopou que máis da metade das tartarugas liberadas desde as primeiras reintroducións están aínda vivas, e están a reproducirse o suficientemente ben como para que a poboación siga progresando sen necesidade de axuda.[73]
Describíronse especies doutras tres illas, pero a súa existencia está baseada en escasas evidencias. A pretendida especie da illa Rábida (C. wallacei) describiuse a partir dun único espécime recollido pola Academia das Ciencias de California en 1905,[35] que desde entón está perdido. Este individuo era probablemente unha introdución artificial doutra illa que foi orixinalmente encerrado en Rábida ao lado dun bo fondeadoiro, xa que non hai ningún caderno de bitácora contemporáneo de barcos baleeiros ou pesqueiros que mencione a recollida de tartarugas desta illa.[47] A especie C. phantastica de Fernandina coñécese por un só espécime, un vello macho recollido en 1905-06.[35] Na illa non se atopou ningunha outra tartaruga nin restos das mesmas, o que indica que o espécime foi unha introdución artificial.[46][47][60] Fernandina nunca tivo asentamentos humanos nin mamíferos domésticos asilvestrados, polo que se esta especie algunha vez existiu, a súa extinción debeu de producirse por medios naturais, como a actividade volcánica.[46] A especie de Santa Fe non ten nome binomial ao ser descrita a partir de evidencias moi limitadas como fragmentos de ósos (pero non coirazas, a parte máis duradeira) de 14 individuos, ovos vellos, e excrementos vellos encontrados na illa en 1905-06.[35] A illa nunca foi habitda por humanos nin se introduciron predadores.[60] Os restos atopados considéranse introducións artificiais,[46] posiblemente ao acampar no bo fondeadoiro da illa.[60]
As tartarugas teñen unha gran coiraza ósea (a "cuncha") de cor marrón clara. As placas da coiraza están fusionados coas costelas formando unha ríxida estrutura protectora integrada no esqueleto. Sobre as coirazas destes animais de lentos movementos poden crecer liques.[74] As tartarugas teñen un patrón característico no escudo da coiraza durante toda a súa vida, aínda que as bandas de crecemento anual non son útiles para determinar a idade porque as capas externas se desgastan co tempo. Unha tartaruga pode retirar dentro da coirazo a súa cabeza, pescozo e membros anteriores para protexerse. As patas son grandes e grosas, cunha pel escamosa seca e duras escamas córneas. As patas anteriores teñen cinco uñas ou garras e as patas posteriores catro.[35]
O descubridor das illas Galápagos, Frei Tomás de Berlanga, bispo de Panamá, escribiu en 1535 o seguinte "esas grandes tartarugas que poden transportar encima un home".[75] O naturalista Charles Darwin salientou despois da súa viaxe tres séculos despois en 1835 que: "Estes animais medran ata un inmenso tamaño ... varias tan grandes que cómpren seis ou oito homes para levantalas do chan".[76] Os individuos máis grandes rexistrados chegaron a pesos duns 400 kg[22][77] e lonxitudes de 1,87 m.[7][78] O tamaño é similar ao da tartaruga xigante de Aldabra do Índico, pero o tamaño medio da tartaruga das Galápagos é lixeiramente máis grande, e os pesos que superan os 185 kg son algo máis comúns.[79] Os pesos nas especies de corpo máis grande van de 272 a 317 kg en machos maduros e de 136 a 181 kg en femias adultas.[35] Porén, o tamaño é variable segundo a illa e a especie, as da illa Pinzón son relativamente pequenas cun peso máximo coñecido de 76 kg e lonxitudes da coiraza de aproximadamente 61 cm comparadas con de 75 a 150 cm nas tartarugas da illa Santa Cruz.[80] O xigantismo das tartarugas foi probablemente un trazo útil no continente que foi fortuitamente útil para unha exitosa colonización destas remotas illas oceánicas e non se trata dun exemplo de evolución do xigantismo nas propias illas. As grandes tartarugas terían unha maior probabilidade de sobrevivir á viaxe pola auga desde o continente, xa que poden manter a súa cabeza a maior altura por riba da superficie da auga e ter unha menor proporción área da superficie/volume, o cal reduce a perda de auga por osmose. As súas significativas reservas de graxa e auga permitiríanlles a estas tartarugas sobrevivir ás longas viaxes oceánicas sen comida nin auga doce, e de resistir o clima con secas frecuentes desas illas. Un tamaño maior permítelles unha mellor tolerancia das temperaturas extremas debido á xigantotermia.[81] As tartarugas xigantes fósiles do continente suramericano que foron descritas apoian esta hipótese de que o xigantismo existía previamente á colonización das illas.[82]
As tartarugas das Galápagos posúen dúas formas principais de coirazas que se correlacionan coa historia bioxeográfica do grupo de especies. Mostran un espectro de morfoloxías de coirazas que van desde a forma de sela (cun arqueamento cara adiante da beira frontal da coiraza que lembra unha sela de montar) á forma abovedada (cunha superficie arredondada convexa que lembra unha bóveda). Cando unha tartaruga de tipo sela mete a súa cabeza e patas anteriores dentro da coiraza, queda unha ampla zona desprotexida sobre o pescozo, o que é unha proba da falta da predación durante a evolución desta estrutura. As illas máis grandes con terras altas húmidas por riba dos 800 m de altura, como a illa Santa Cruz, teñen vexetación abundante preto do chan, que as tartarugas poden alcanzar e comer.[51] As tartarugas nativas destes ambientes tenden a ter coirazas abovedadas e son meirandes, con pescozos e patas máis curtas. As tartarugas de tipo sela orixináronse en pequenas illas de menos de 500 m de altura con hábitats secos (por exemplo Española e Pinzón) que teñen máis limitacións de alimentos e outros recursos.[55] Na illa de Santa Cruz hai dúas liñaxes de tartarugas das Galápagos e cando se observan vese que malia as súas semellanzas en patróns de crecemento e cambios morfolóxicos observados durante o crecemento, as dúas liñaxes e dous sexos poden ser distingidos polas distintas características da coiraza. As liñaxes diferéncianse na forma dos escudos vertebral e pleural. As femias teñen unha coiraza de forma máis alongada e ancha que os machos. A forma da coiraza cambia co crecemento, con escudos vertebrais máis estreitos e escudos pleurais máis anchos durante a ontoxenia final.
En combinación con pescozos e patas proporcionalmente máis longas,[35] as inusuais coirazas con forma de sela crese que son unha adaptación para incrementar o alcance vertical ao estirar o pescozo, o cal permite á tartaruga alimentarse de vexetación alta como os cactos Opuntia que crece en ambientes áridos.[83] As tarterugas con dorso de tipo sela son máis territoriais[78][84] e menores que as variedades abovedadas, o que posiblemente son adaptacións a ambientes con recursos lmitados. Alternativamente, as tartarugas máis grandes poden ser máis axeitadas para vivir a maiores alturas, xa que poden resistir mellor as temperaturas máis frías que se dan os días anubrados ou con néboa.[50]
Unha hipótese que compite coa anterior é que, a distintiva forma en sela e as extremidades máis longas, en vez de seren unha adaptación principalmente alimenticia, puideron ser unha característica sexual secundaria dos machos do dorso con forma de sela. A competición entre machos para aparearse establécese por exhibicións de dominancia baseadas na altura vertical do pescozo en lugar de no tamaño corporal[50] (ver máis abaixo). Isto correlaciónase coa observación de que os machos con dorso en sela son máis agresivos que os machos de dorso abovedado.[85] A distorsión da coiraza e a elongación destas patas e pescozos nas de dorso en sela é probablemente un compromiso evolutivo entre a necesidade dun pequeno tamaño corporal en condicións secas e un alcance vertical alto para as exhibicións de dominancia.[50]
As coirazas de dorso en sela probablemente evolucionaron independentemente varias veces nos hábitats secos,[78] xa que a semellanza xenética entre as poboacións non se corresponde coa forma da coiraza.[86] As tartarugas de dorso en sela, por tanto, non están necesariamente máis estreitamente emparentadas entre si que coas de dorso abovedado, xa que a forma non está determinada por un fondo xenético similar, senón por un fondo ecolóxico similar.[50]
O dimorfismo sexual é máis pronunciado nas poboacións con dorso en sela nas cales os machos teñen aberturas frontais máis angulosas e altas, dándolle unha aparencia de dorso en sela máis extrema.[85] Os machos de todas as variedades xeralmente teñen colas máis longas e a parte ventral da coiraza máis curta e cóncava con protuberancias engrosadas na beira posterior para facilitar o apareamento. Os machos son meirandes que as femias (os machos adultos pesan arredor de 272 a 317 kg, mentres que as femias son de 136 a 181 kg.[50]
As tartarugas son ectotérmicas (de sangue "frío"), polo que toman o sol durante 1 ou 2 horas despois do amencer para absorber a calor do sol por medio das súas coirazas escuras antes de dedicarse a comer activamente durante de 8 a 9 horas.[46] Viaxan principalmente de mañanciña ou no serán entre as súas áreas de descanso e alimentación. Foron observadas camiñando a unha velocidade de 0,3 km/h.[76]
Nas illas máis grandes e hímidas, as tartarugas migran estacionalmente entre as alturas baixas, que se converten en chairas herbosas na estación húmida, e as áreas de pradería de alturas máis altas (ata os 610 m)[35]) na estación seca. As mesmas rutas foron usadas por moitas xeracións, creando camiños ben definidos a través do mato coñecidas como "autoestradas das tartarugas".[51] Nestas illas máis húmidas, as tartarugas de dorso abovedado son gregarias e a miúdo viven en grandes rabaños, en contraste aos costumes máis solitarios e territoriais das tartarugas de dorso en sela.
As tartarugas descansan en pozas de barro ou pozas de auga formadas pola chuvia, o que pode ser unha resposta termorregulatoria durante as noitas frías, e unha protección contra parasitos como os mosquitos e carrachas.[51] Os parasitos son contrarrestados tomando baños de barro en terra solta. Algunhas tartarugas refúxianse de noite baixo rochas que forman unha viseira.[87] Outras foron observadas durmindo en depresións na terra que se lles chamou "catres" ("pallets"). Como as tartarugas locais usan eses mesmos sitios, como ocorre no volcán Alcedo, o resultado é a formación de pequenos pozos areentos.[88]
Estas tartarugas son herbívoras e comen cactos, herbas, follas, liques, bagas, melóns, laranxas e asclepias.[89] Documentouse que comen tamén froitos de Hippomane mancinella, as guavas endémicas Psidium galapageium, o fento Azolla microphylla e a bromeliácea Tillandsia insularis.[90] As tartarugas novas comen como media o 16,7% do seu peso corporal en materia seca por día, cunha eficiencia dixestiva aproximadamente igual que a dos mamíferos herbívoros con estómago posterior fermentador, como os cabalos e rinocerontes.[91]
As tartarugas obteñen a maioría da auga do resío e zumes internos vexetais (especialmente do cacto Opuntia); por tanto, poden sobrevivir meses sen beber. Poden resistir un ano cando se ven privadas de comida e auga,[92] sobrevivindo degradando as súas graxas corporais para producir auga como subproduto. As tartarugas teñen metabolismos moi lentos.[93] Cando están sedentas, poden beber gandes cantidades de auga rapidamente, almacenándoa nas súas vexigas e no que os navegantes chamaban a "raíz do pescozo" (o pericardio[46]), e ambos os depósitos servían como útiles fontes de auga para os barcos que antigamente capturaban as tartarugas.[92] Nas illas áridas, as tartarugas lamben o resío da mañá de pedras, e a acción repetida de lambelas ao longo de moitas xeracións orixinou depresións semiesféricas en moitas rochas das illas.[46]
En canto aos seus sentidos, Charles Darwin sinalou: "Os habitantes cren que estes animais son absolutamente xordos; certamente non escoitan chegar unha persoa que camiña detrás delas. Sempre me divertiu, cando adiantaba a un destes monstros que estaba tranquilamente camiñando, ver como repentinamente, no instante que pasaba eu, retraía a súa cabeza e patas e emitindo un profundo bufido caía ao chan cun pesado son, como se caese morto".[76] A realidade é que non son xordas,[35] pero estas tartarugas dependen moito máis da vista e olfacto que da audición.[51]
As tartarugas establecen relacións mutualistas con algunhas especies de pimpíns das Galápagos e mímidos. Pequenos grupos de pimpíns inician o proceso choutando no chan de maneira esaxerada perante a tartaruga. A tartaruga sinálalle que está lista elevando e estendendo os seus pescozos e patas, facilitando que os paxaros poidan chegar a zonas doutro modo inaccesibles do corpo da tartaruga como o pescozo, patas traseiras, abertura cloacal e a pel entre o plastrón e a parte dorsal da coiraza. As aves benefícianse da fonte de comida que supoñen os ectoparasitos da tartaruga eliminándolle así esa molestia.[94]
Algunhas tartarugas foron observadas aproveitándose insidiosamente desta relación mutualista. Despois de elevarse e estirar as súas patas, o paxaro pode ir por debaixo da tartaruga para investigar, momento en que a tartaruga subitamente retrae as patas e cae polo seu propio peso e mata o paxaro. Despois recúa e come o paxaro esmagado, seguramente para suplementar a súa dieta con proteínas.[95]
O apareamento ocorre en calquera momento do ano, aínda que ten picos estaconais entre febreiro e xuño nas terras altas húmidas durante a estación chuviosa.[51] Cando os machos maduros se encontran na estación de apareamento, póñense un enfronte do outro nunha exhibición de dominancia ritualizada, érguense sobre as súas patas e estiran os seus pescozos abrindo a boca. Ocasionalmente, morden a cabeza do outro, pero xeralmente a tartaruga máis curta recúa e concede os dereitos de apareamento ao vencedor. O comportamento é máis pronunciado nas especies con coiraza de tipo sela, que son máis agresivas e teñen pescozos máis longos.[85]
O preludio do apareamento coa femia pode ser moi agresivo, xa que o macho turra á forza a coiraza da femia coa súa e morde as patas dela.[20] A monta é un proceso torpe e o macho debe estirarse e tensionarse para manter o equilibrio en posición inclinada. A parte inferior cóncava da coiraza do macho axúdalle a manter o equilibrio cando sobe sobre a femia, e pon a súa abertura cloacal (que alberga o pene) preto da cloaca dilatada da femia. Durante o apareamento, os machos vocalizan roucos urros e gruñidos,[87] descritos como "xemidos rítmicos".[51] Esta é unha das vocalizacións que fan as tartarugas; outros ruídos son os que emiten durante os encontros agresivos, cando se esforzan para erguerse, e bufan cando se retiran nas súas coirazas debido a unha expulsión forzada de aire.[96]
As femias viaxan varios quilómetros entre xullo e novembro para chegar ás súas áreas de nidación na costa areosa e saca. A escavación do niño é unha tarefa traballosa e elaborada que lle pode levar á femia varias horas diarias durante varios días ata completala.[51] Fano sen ver o que escavan, xa que usan só as patas traseiras para escavar un burato cilíndrico de 30 cm de fondo, na cal a tartaruga deposita ata 16 ovos esféricos de casca dura que pesan de 82 a 157 g[46] e teñen o tamaño dunha bóla de billar.[74] Algunhas observacións suxiren que a media do tamaño da posta nas poboacións de coiraza abovedada (que é de 9,6 ovos por posta en C. porteri da illa Santa Cruz) é maior que nas de coiraza de sela (que é de 4,6 por posta en C. duncanensis na illa Pinzón).[47] As femias fan unha tapa de barro para o burato do niño feita de material do solo mesturado con urina, selan o niño presionando cara abaixo firmemente co seu plastrón e abandonan o niño para que os ovos se incuben coa calor do sol. As femias poden depositar dunha a catro postas por tempada. A temperatura é determinante para o sexo que vai ter a cría, e os niños que están a temperaturas menores producen máis machos e os que están a maior temperatura máis femias. Isto está relacionado estreitamente co tempo de incubación, xa que as postas que se poñen primeiro incúbanse durante a estación fría e teñen maiores períodos de incubación (e producen máis machos), mentres que os ovos postos máis tarde incúbanse durante un período máis curto na estación cálida (e producen máis femias).[97]
Os animais novos emerxen do niño de catro a oito meses despois e adoitan pesar uns 50 g e medir 6 cm de lonxitude.[51] Cando as tartarugas novas emerxen do ovo, deben abrirse camiño escavando ata a superficie, o cal pode levarlle varias semanas, aínda que o seu saco vitelino pode mantelos durante varios meses.[74] En condicións especialmente secas, as crías poden morrer baixo terra se quedan atrapadas baixo un solo endurecido, e se o terreo sofre inundacións poden morrer afogadas. As especies son inicialmente indistinguibles xa que todas as especies empezan tendo coirazas abovedadas. Os individuos novos permanecen nas áreas de terras baixas máis cálidas durante os seus primeiros 10 a 15 anos,[46] onde teñen que tratar de evitar perigos como caer en gretas, ser esmagados por rochas que se desprenden ou sufrir un estrés por calor excesivo. O miñato das Galápagos (Buteo galapagoensis) era antes o único predador nativo das crías de tartaruga; Darwin escribiu: "As tartarugas novas, axiña que saen do ovo, caen presa en grandes cantidades do miñato".[76] Esta ave rapaz é agora moito máis escasa, pero a introdución de porcos, cans e gatos que se asilvestraron, e de ratas negras fixo que eses animais se convertesen en predadores de ovos e de tartarugas novas.[98] As tartarugas adultas non teñen predadores naturais á parte dos humanos; Darwin sinalou: "As vellas parecen morrer xeralmente por accidentes, como esfragarse por precipicios. Polo menos algúns dos habitantes dixéronme que nunca atoparon unha morte que non fose por esa aparente causa".[76]
A madurez sexual alcánzase arredor dos 20–25 anos en catividade, e posiblemente aos 40 anos na natureza.[99] A esperanza de vida na natureza crese que é duns 100 anos,[100][101] o que fai destes animais unha das especies máis lonxevas do reino animal. Un espécime ao que se bautizou como Harriet, que se mantiña no Australia Zoo, foi a tartaruga das Galápagos máis vella coñecida, xa que chegou a unha idade estimada de máis de 170 anos antes de morrer en 2006.[102] Chambers indicou que Harriet tiña probablemente 169 anos en 2004, aínda que os medios de comunicación informaron dunha idade de máis de 175 anos baseándose nunha cronoloxía menos fiable.[103]
Charles Darwin visitou as Galápagos onde permaneceu cinco semanas na súa segunda viaxe do Beagle en 1835 e veu as tartarugas das Galápagos nas illas San Cristóbal (daquela Chatham) e Santiago (James).[104] As tartarugas aparecen varias veces nos seus escritos e diarios e xogaron un papel no desenvolvemento da súa teoría da evolución.
Darwin escribiu relatando a súa viaxe:
"Aínda non sinalei o que é con diferenza a característica máis salientable na historia natural deste arquipélago; esta é que as diferentes illas en cosiderable medida están habitadas por diferentes conxuntos de seres. Quen primeiro atraeu a miña atención a este feito foi o vicegobernador Mr. Lawson, que declarou que as tartarugas diferían nas distintas illas, e que podía con certeza dicir de que illa era calquera tartaruga que lle trouxesen ... Os habitantes, como dixen, afirman que poden distinguir as tartarugas das diferentes illas; e que se diferencian non só en tamaño, senón noutras características. O capitán Porter describiu* as da [illa] Charles e da illa máis próxima a ela, concretamente, a illa Hood, como de coirazas grosas na parte frontal e elevadas como unha sela española, mentres que as tartarugas da illa James son arredondadas, máis escuras e teñen un mellor sabor cando se cociñan."[105]"I have not as yet noticed by far the most remarkable feature in the natural history of this archipelago; it is, that the different islands to a considerable extent are inhabited by a different set of beings. My attention was first called to this fact by the Vice-Governor, Mr. Lawson, declaring that the tortoises differed from the different islands, and that he could with certainty tell from which island any one was brought ... The inhabitants, as I have said, state that they can distinguish the tortoises from the different islands; and that they differ not only in size, but in other characters. Captain Porter has described* those from Charles and from the nearest island to it, namely, Hood Island, as having their shells in front thick and turned up like a Spanish saddle, while the tortoises from James Island are rounder, blacker, and have a better taste when cooked."
A importancia das diferenzas nas tartarugas entre as distintas illas non lle pareceron tan importantes ata que foi demasiado tarde, xa que continuou:
"Non prestei durante algún tempo suficiente atención a esta afirmación, e eu xa en parte mesturara as recoleccións de dúas das illas. Nunca soñara que illas separadas cincuenta ou sesenta millas, e a maioría delas á vista unhas doutras, formadas de exactamente as mesmas rochas, situadas baixo un clima bastante similar, alzándose a unha altura igual, terían inquilinos tan diferentes.""I did not for some time pay sufficient attention to this statement, and I had already partially mingled together the collections from two of the islands. I never dreamed that islands, about fifty or sixty miles apart, and most of them in sight of each other, formed of precisely the same rocks, placed under a quite similar climate, rising to a nearly equal height, would have been differently tenanted".[105]
Aínda que o Beagle levantou áncora das Galápagos cunhas 30 tartarugas adultas na cuberta, non eran para o estudo científico, senón unha fonte de carne fresca para cruzar o Pacífico. As súas coirazas e ósos foron tirados pola borda unha vez consumidas, e non quedaron restos cos cales comprobar ningunha hipótese.[106] Suxeriuse[107] que esta neglixencia fíxose porque Darwin só informou que vira tartarugas en San Cristóbal[108] (C. chathamensis) e Santiago[109] (C. darwini), ambas as dúas de tipo intermedio en canto á forma da coiraza e non especialmente distintas morfoloxicamente entre si. Aínda que visitou Floreana, a especie C. nigra que se encontraba alí estaba xa case extinguida e era improbable que tivese visto ningún exemplar adulto.[44]
Porén, Darwin tiña catro exemplares xuvenís para comparar os das diferentes illas. Eran tartarugas mascota que el mesmo colleu (na illa San Salvador), así como o seu capitán FitzRoy (tiña dous da illa Española) e o seu servente Syms Covington (da illa Floreana).[110] Desafortunadamente, non serviron de axuda para determinar se cada illa tiña a súa propia variedade porque os espécimes non eran maduros dabondo como para mostrar diferenzas morfolóxicas.[111] Aínda que o Museo Británico tiña uns poucos espécimes, a súa procedencia de illas concretas das Galápagos non estaba determinada.[112] Porén, as conversacións co naturalista Gabriel Bibron, que vira as tartarugas maduras no Museo de Historia Natural de París confirmou a Darwin que existían distintas variedades.[113]
Darwin despois comparou as diferentes formas de tartarugas coas dos paxaros mímidos,[114] no que foi a primeira tentativa de ligar as súas observacións feitas nas Galápagos coa posibilidade de transmutación das especies:
"Cando me decatei do feito de que [pola] forma do corpo, forma das escamas e tamaño xeral, os españois poden inmediatamente pronunciarse de que illa se puido traer cada tartaruga; cando vexo estas illas á vista unhas das outras e posuidoras dun tan escaso conxunto de animais, habitadas por estes paxaros pero lixeiramente diferentes en estrutura e ocupando o mesmo lugar na natureza; debo sospeitar que son só variedades ... Se hai o máis lixeiro fundamento para estas afirmacións, valerá a pena examinar a zooloxía dos arquipélagos; pois tales feitos minarían a estabilidade das especies.""When I recollect the fact that [from] the form of the body, shape of scales and general size, the Spaniards can at once pronounce from which island any tortoise may have been brought; when I see these islands in sight of each other and possessed of but a scanty stock of animals, tenanted by these birds, but slightly differing in structure and filling the same place in nature; I must suspect they are only varieties ... If there is the slightest foundation for these remarks, the zoology of archipelagos will be well worth examining; for such facts would undermine the stability of species."[115]
As súas ideas sobre a mutabilidade das especies foron reafirmadas nos seus cadernos: "os animais de illas separadas deberían facerse diferentes se se manteñen o suficientemente separados en circunstancias lixeiramente diferentes. – Agora tartarugas das Galápagos, paxaros mímidos, raposo das Falkland, raposo de Chiloé, – lebres inglesa e irlandesa".[116] Estas observacións serviron como contraexemplos da idea contemporánea prevalecente de que as especies foran creadas individualmente.
Darwin tamén considerou que estes "animais antediluvianos"[108] eran unha fonte de diversión: "Eu frecuentemente subía ás súas costas e despois de darlles uns poucos golpiños na parte posterior das súas coirazas, erguíanse e camiñaban cara adiante;—pero érame moi difícil manter o equilibrio".[76]
Varios períodos de explotación humana das tartarugas como fonte de carne causaron un declive na poboación salvaxe total desde os arredor de 250 000 exemplares[101] que se estima habería cando se descubriron as illas e no século XVI ata só 3 060 individuos no censo de 1974. Os esforzos modernos de conservación fixeron aumentar este número ata 19 317 exemplares (estimación para 1995–2009).[117]
A especie C. nigra extinguiuse pola explotación humana no século XIX. Outra especie, C. abingdonii, extinguiuse en 2012 coa morte en catividade do último exemplar, George o solitario.[118] Todas as demais especies sobreviventes están na lista da IUCN catalogadas como polo menos "vulnerables" ou un status peor.
Estímase que foron capturados uns 200 000 animais antes do século XX.[46] As relativamente inmóbiles e indefensas tartarugas eran recollidas e almacenadas vivas nos barcos que recalaban nas illas, nos que podían sobrevivir polo menos un ano sen comer nin beber (algúns informes anecdóticos suxiren que algúns individuos sobrevivían dous anos[119]), e proporcionaban valiosa carne fresca, mentres que a súa urina diluída e auga almacenada nas súas bolsas da base do pescozo podían usarse como auga para beber. O pirata explorador e naturalista británico do século XVII William Dampier escribiu o seguinte: "Son tan extraordinariamente grandes e gordas e tan doces, que ningunha carne de ave se come con máis pracer",[120] mentres que o capitán James Colnett da mariña británica dixo: "a tartaruga de terra de calquera maneira que sexa aderezada, era considerada por todos nós como a comida máis deliciosa que tivesemos probado".[121] O capitán da mariña estadounidense David Porter declarou: "unha vez que un proba as tartarugas das Galápagos, calquera outro alimento animal queda moi diminuído na nosa estima ... A carne deste animal é a de máis fácil dixestión e unha cantidade dela que exceda a de calquera outro alimento pode comerse sen experimentar o menos inconveniente".[92] Darwin era menos entusiasta sobre a súa carne, e escribiu: "a placa do peito asada (como os gauchos fan a "carne con cuero"), coa carne nela, é moi boa; e as tartarugas novas fan unha excelente sopa; pero polo demais a carne para o meu gusto é indiferente".[122]
No século XVII os piratas empezaron a usar as illas Galápagos como fonte de abastecemento, aprovisionamento de carne e auga e para a reparación de navíos antes de atacar as colonias españolas do continente suramericano. Porén, as tartarugas das Galápagos non loitaban pola súa supervivencia nese momento histórico porque as illas estaban moi afastadas das rutas marítimas frecuentadas e tiñan poucos recursos naturais valiosos. Dese xeito, permanecían sen reclamar por ningunha nación, estaban deshabitadas e sen cartografar. En comparación, as tartarugas das illas do océano Índico estaban xa enfrontándose á súa extinción ao final do século XVII.[123] Entre 1790 e 1860, os barcos baleeiros e os comerciantes de peles recollían sistematicamente tartarugas en maiores cantidades que os bucaneiros que os precederan.[124] Algunhas foron utilizadas como alimento e moitas outras matábanse para obter das súas graxas "aceite de tartaruga" de alta calidade desde o século XIX en adiante para a súa venda lucrativa como combustible no Ecuador continental.[125] Nas bitácoras dos barcos baleeiros rexistráronse 13 000 capturas de tartarugas entre 1831 e 1868 e estímase que chegaron a 100 000 os animais capturados antes de 1830.[119] Como eran tan doadas de capturar nas zonas costeiras, as femias eran máis vulnerables á diminución da súa poboación durante a estación de nidación. A recollida feita polos baleeiros cesou finalmente por unha combinación de escaseza de tartarugas que eles mesmos causaran e a competición do cru como fonte de enerxía máis barata.[126]
A explotación das tartarugas das Galápagos incrementouse drasticamente co comezo da febre do ouro de California en 1849.[127] As tartarugas terrestres e mariñas eran importadas a San Francisco, Sacramento e outras cidades da febre do ouro de Alta California para alimentar aos mineiros do ouro. Recuperáronse ósos de tartarugas das Galápagos e tartarugas mariñas dos sitios arqueolóxicos da era da febre do ouro, como a cova de Thompson (CA-SFR-186H) en San Francisco.[128]
O declive da poboación acelerouse cos primeiros asentamentos humanos nas illas a principios do século XIX, que conduciron a unha caza non regulada para obter carne, despexe dos hábitats para usalos para a agricultura e a introdución de animais alleos ás illas.[47] Os porcos, cans e gatos que se fixeron silvestres e as ratas negras convertéronse en predadores de ovos e crías, mentres que as cabras, burros e vacas competían polos pastos e pisaban os sitios de nidación. A extinción da especie de Floreana a mediados do século XIX foi atribuída ás presións combinadas da caza para a colonia penal desa relativamente pequena illa, a conversión das terras altas de pasto en terras de granxa e plantacións de froita e a introdución de animais asilvestrados.[129]
As expedicións para a recollida científica de exemplares capturaron 661 tartarugas entre 1888 e 1930, e os furtivos capturaron máis de 120 tartarugas desde 1990. A medida que se ían extinguindo moitas persoas empezaron a pagar para telas nas súas coleccións ou expoñelas en museos.[130] As ameazas continúan hoxe coa rápida expansión da industria turística e o incremento do tamaño dos asentamentos humanos nas illas.[131] As especies existentes baixaron de 15 en tempos de Darwin ás 11 actuais.[132]
Ameazas actuais:
As especies que quedan destas tartarugas teñen un status na clasificación da IUCN que vai de extintas na natureza a especie vulnerable. A súa baixa taxa de crecemento, tardía madurez sexual e ser un endemismo exclusivo desas illas fai que estas tartarugas sexan moi susceptibles á extinción sen non reciben axuda dos conservacionistas.[67] A tartaruga das Galápagos converteuse nunha especie bandeira nos esforzos de conservación en todas as illas Galápagos.
A tartaruga xigante das Galápagos está agora estritramente protexida e incluída na lista do Apéndice I da Convención sobre Comercio Internacional de Especies en Perigo de Fauna e Flora Silvestre (CITES).[40] As especies que figuran na lista e os seus produtos están suxeitos a unha estrita regulación polos estados que ratificaron a convención, e o comercio internacionl para fins principalmente comerciais está prohibido. En 1936, o goberno ecuatoriano declarou a tartaruga xigante especie protexida. En 1959, declarou todas as áreas non habitadas das Galápagos parque nacional[133] e estableceu a Fundación Charles Darwin (FCD). En 1970, a captura e retirada de moitas especies das illas (incluídas as tartarugas e os seus ovos) foi prohibida.[134] Para deter o comercio das tartarugas no seu conxunto, converteuse en ilegal a exportación de tartarugas desde Ecuador, capturadas ou silvestres, fosen de procedencia continental ou das illas. A prohibición da exportación resultou na automática prohibición en países como Estados Unidos, onde historicamente se importaran moitas tartarugas.[135] Un decreto ecuatoriano de 1971 fixo ilegal danar, retirar, alterar ou perturbar calquera organismo, rocha ou calquera outro obxecto natural do Parque Nacional.[136]
Co establecemento do Parque Nacional das Galápagos e a FCD en 1959, empezou unha revisión do status das poboacións de tartarugas. Só quedaban 11 das 14 ou 15 poboacións orixinais e a maioría destas estaban en perigo e nalgúns casos xa a piques de extinguirse. O programa de reprodución e crianza das tartarugas xigantes empezou en resposta á situación da poboación da illa Pinzón, onde só quedaban 200 adultos. Todas as crías foran matadas polas ratas negras introducidas durante quizais máis dun século, polo que os exemplares levaban moito tempo sen poder reproducirse con éxito e eran vellos. Sen axuda esta poboación acabaría por desaparecer. O único que fixera que non estivesen xa extinguidas fora a súa gran lonxevidade.[137] A súa resistencia xenética aos efectos negativos da endogamia era outro dato favorable.[130]
Os programas de crianza e liberación empezaron en 1965 e conseguiron mellorar o status de sete das oito especies en perigo ata niveis de poboación menos perigosos. As tartarugas novas son criadas en varios centros de crianza das illas para mellorar a súa supervivencia durante a súa vulnerable etapa de desenvolvemento inicial. Os ovos recóllense de sitios de nidación ameazados, e as crías que eclosionan teñen un comezo libre de perigos ao ser criadas en catividade durante catro ou cinco anos ata alcanzar un tamaño no que teñen unha moita maior probabilidade de chegaren a adultos, antes de liberalos nas súas illas nativas.[98][117]
A recuperación máis significativa de poboacións foi a da tartaruga da Española (C. hoodensis), que foi salvada dunha extinción case segura. A poboación dimunuíra ata só constar de tres machos e 12 femias, que estaban tan dispersos que non se encontraban para aparearse na natureza.[138] As 15 tartarugas restantes da Española foron traídas á Estación de Investigación Charles Darwin en 1971 para realizar un programa de crianza en catividade[139] e nos seguintes 33 anos, orixinaron unha proxenie de 1 200 individuos, que foron liberados nas súa illas natais (nas que se fixera unha campaña de desratización) e desde entón empezaron a reproducirse de forma natural.[140][141] Os intentos infrutuosos de criar unha das tartarugas das Galápagos de máis sona, George o solitario, atribúese á falta de pautas posnatais,[142] e á confusión sobre cal sería a especie xeneticamente máis axeitada para cruzala con el.[32]
O Servizo do Parque Nacional das Galápagos fai sistematicamente campañas de caza de predadores asilvestrados e animais competidores introducidos. A erradicación das cabras nas illas, incluíndo Pinta, conseguiuse pola técnica de usar cabras "xudas" con colares de radiolocalización para así encontrar os rabaños cos cales as xudas se xuntaban. Os tiradores disparaban seguidamente a todas as cabras menos á xudas, e despois volvían máis semanas máis tarde para matar a outro rabaño ao que se xuntaran as xudas. As cabras foron eliminadas da illa Pinta despois dunha campaña de erradicación de 30 anos, no que foi a maior eliminación dunha poboación de cabras en illas usando métodos que actuaban a nivel do terreo. Elimináronse unhas 41 000 cabras durante os esforzos de caza iniciais (1971–82).[143] Este proceso foi repetido ata que só quedaron as cabras xudas, que finalmente tamén foron matadas.[144] Outras medidas incluíron a erradicción de cans da illa San Cristóbal, e o valado dos niños para protexelos dos porcos asilvestrados.[98]
Actualmente están en marcha programas para repoboar as illas antes habitadas polas tartarugas para restaurar os seus ecosistemas ás condicións nas que estaban antes da chegada dos humanos. As tartarugas son especies clave, que actúan como enxeñeiros dos ecosistemas,[144] que axudan á dispersión de sementes de plantas e a pisar e esmagar o mato e adelgazar a vexetación do sotobosque (permitindo que a luz penetre e teña lugar a xerminación). As aves como Myiarchus magnirostris pousan sobre as tartarugas ou voan arredor delas para atrapar os insectos que estas desprazan do mato ao pasar.[74] En maio de 2010, foron introducidas en Pinta 39 tartarugas esterilizadas de orixe híbrida, para que restaurasen o ecosistema, que foron as primeiras alí desde a evacuación de George o solitario 38 anos antes.[145] A hibridación é un problema para manter as características das distintas especies, polo que se liberaron híbridos esterilizados para evitar que se puidesen cruzar coas tartarugas fértiles que se puidesen liberar nun futuro. Espérase que coa recente identificación dun híbrido vivo de C. abingdonii, poida restaurarse a constitución xenética aproximada dos habitantes orixinais de Pinta, identificando e recolocando os espécimes apropiados nesa illa.[65] Este enfoque pode utilizarse para repoboar Floreana no futuro, xa que se sabe que algúns individuos cativos descenden da poboación orixinal extinta.[61]
O Galapagos Tortoise Movement Ecology Programme é un proxecto colaborativo coordinado polo Dr. Stephen Blake do Instituto Max Planck de Ornitoloxía. O seu obxectivo é axudar ao Parque Nacional das Galápagos a conservar eficazmente as tartarugas xigantes ao aplicar ciencia aplicada avanzada e desenvolver un programa educativo e divulgativo inspirador baseado nas tartarugas. Desde 2009, o equipo do proxecto foi analizando os movementos das tartarugas xigantes rastreándoos por medio de etiquetas vía satélite. En novembro de 2014, o equipo xa etiquetara 83 tartarugas de catro especies en tres das illas. O estudo estableceu que as tartarugas xigantes realizan migracións ascendendo e descendendo dos volcáns, principalmente en resposta aos cambios estacionais na dispoñibilidade e calidade da vexetación que lles serve de alimento.[146] En 2015 comezaron a rastrear os movementos de crías saídas do ovo e de tartarugas novas, financiados polo Galapagos Conservation Trust do Reino Unido.[147]
O complexo da tartaruga xigante das Galápagos ou complexo da tartaruga das Galápagos (Chelonoidis nigra) é un complexo de especies de tartarugas xigantes terrestres, as máis grandes actualmente existentes, endémicas das illas Galápagos, arquipélago volcánico situado no Pacífico a 1 000 km ao oeste da República do Ecuador. As tartarugas das Galápagos modernas poden pesar ata 417 kg. Xunto coas tartarugas do atol de Aldabra (Seychelles) no Índico (Aldabrachelys gigantea), son as únicas tartarugas xigantes existentes hoxe.
Os exploradores españois que descubriron o arquipélago no século XVI, déronlle ás illas o seu nome polos galápagos (tartarugas) que atoparon alí.
Poden vivir uns 100 anos, polo que son uns dos vertebrados de vida máis longa. Sábese que un individuo en catividade chegou a vivir ata polo menos 170 anos. O tamaño e forma da súa coiraza varían entre as poboacións. Nas illas con terras altas húmidas, as tartarugas son meirandes, con coirazas abovedadas e pescozos curtos; nas illas con terras baixas secas, as tartarugas son menores, con coirazas con forma de sela e pescozos longos. As observacións destas diferenzas feitas por Charles Darwin na súa segunda viaxe do Beagle en 1835, contribuíron ao desenvolvemento da súa teoría da evolución.
O número destas tartarugas reduciuse desde unhas 250 000 no século XVI a só unhas 3 000 na década de 1970. Este declive foi causado pola sobreexplotación da especie para obter carne e aceite, destrución do hábitat para a agricultura, e introdución de animais non nativos nas illas, como ratas, cabras e porcos. Na extinción da maioría das liñaxes de tartarugas xigantes contribuíu de forma determinante a predación feita polos humanos, xa que as tartarugas practicamente non tiñan depredadores naturais nas illas. De feito, as poboacións de tartarugas en polo menos tres illas extinguíronse en tempos históricos debido ás actividades humanas. Espécimes deses taxons extintos aínda se conservan en museos e estáselles a facer análises de ADN. As distintas poboacións foron ao longo do tempo tratadas como subespecies ou, máis modernamente, especies, e considérase que forman un complexo de especies relacionadas. Viven silvestres 10 especies das 15 que orixinalmente había; ademais, un só exemplar doutra especie máis (C. abingdonii), que sería a 11ª viva, ata hai pouco era o único que sobrevivía en catividade, ao que se lle chamou George o solitario (Lonesome George), pero morreu en 2012. Os esforzos de conservación, que comezaron no século XX, coa crianza en catividade de miles de individuos novos, que foron despois liberados nas súas illas ancestrais, fixeron que o número total de individuos sexa agora a inicios do século XXI de 19 000. Malia este rexurdimento, a especie en conxunto é clasificada como "vulnerable" pola Unión International para a Conservación da Natureza.
Galapagoška kornjača (Geochelone nigra) danas je najveća kornjača.
Ima velik leđni oklop, goleme udove i dugačak vrat. Velike su razlike u obliku oklopa i ukupnoj veličini, ovisno o tome s kojeg otoka potječe. Vrijeme uglavnom provodi pasući u malim skupinama, sunčajući se u barama li valjajući se u blatu. U vrijeme parenja mužjaci postaju teritorijalni i traže partnera, dok ženke naprave gnijezda u šupljinama na tlu u koja će položiti jaja. Iako neke životinje žive dulje od 100 godina, galapagoska kornjača i dalje ima status osjetljive vrste.
Tijekom prošlosti, znanstvene ekspedicije uzele su za zbirke ukupno 661 kornjaču (1888. − 1930.), a preko 120 kornjača odnijeli su krivolovci od 1990. do danas.
Glavna opasnost prijeti joj od unesenih vrsta, kao što su štakori ili mačke, koje jedu jaja i mlade, te zbog nadmetanja za biljke s kozama i kravama. Ugrožena je također zbog povećanja turističke industrije i širenja otočkih naselja.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Galapagoška kornjačaU Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Galapagoška kornjača
Wikivrste imaju podatke o: Galapagoškoj kornjači
Nedovršeni članak Galapagoška kornjača koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Galapagoška kornjača (Geochelone nigra) danas je najveća kornjača.
Kura-kura galápagos atau kura-kura raksasa galapagos (Chelonoidis nigra dan spesies terkait) adalah spesies kura-kura terbesar yang masih hidup. Kura-kura galápagos modern beratnya bisa mencapai 417 kg (919 lb).[22] Hari ini, kura-kura raksasa hanya ada di dua kepulauan terpencil: Kepulauan Galapagos 1000 km ke arah barat dari daratan Ekuador, dan Aldabra di Samudra Hindia, sekitar 700 km sebelah timur Tanzania.
Kura-kura galapagos adalah hewan asli di tujuh Kepulauan Galapagos, suatu kepulauan vulkanik sekitar 1000 km (620 mi) di sebelah barat daratan Ekuador. Dengan usia harapan hidup di alam liar lebih dari 100 tahun, ini adalah salah satu vertebrata yang paling lama masa hidupnya. Individu yang tertangkap hidup setidaknya 170 tahun. Para penjelajah Spanyol, yang menemukan kepulauan ini pada abad ke-16, menamai mereka setelah dengan galápago, bahasa Spanyol yang berarti "kura-kura".[23]
Ukuran dan bentuk tempurung bervariasi antara populasi. Di pulau-pulau dengan dataran tinggi yang lembab, kura-kura lebih besar, dengan tempuruh berbentuk kubah dan leher pendek; di pulau-pulau dengan dataran rendah kering, kura-kura yang lebih kecil, dengan tempurung "saddleback" dan leher yang panjang. Pengamatan Charles Darwin atas perbedaan-perbedaan ini pada pelayaran Beagle ke dua pada tahun 1835, memberikan kontribusi terhadap perkembangan teori evolusinya.
Populasi kura-kura ini menurun dari semula lebih dari 250.000 di abad ke-16 menjadi sangat kecil sekitar 3.000 pada tahun 1970-an. Penurunan ini disebabkan oleh eksploitasi berlebihan dari spesies untuk daging dan minyak, diizinkannya habitat untuk pertanian, dan pengenalan hewan-hewan non-pribumi ke kepulauan, seperti tikus, kambing, dan babi. Kepunahan kebanyakan keturunan kura-kura raksasa ini diduga juga disebabkan oleh pemangsaan oleh manusia atau nenek moyang manusia, karena kura-kura sendiri tidak memiliki predator alami. Populasi kura-kura pada setidaknya tiga pulau yang telah punah di zaman sejarah karena kegiatan manusia. Spesimen dari taksa yang punah ini ada di beberapa museum, dan juga menjadi sasaran analisis DNA. Sepuluh spesies dari semula 15 bertahan hidup di alam liar; spesies ke-11 (Chelonoidis abingdonii) hanya punya satu ekor yang diketahui hidup, disimpan di penangkaran dan dijuluki George Lonesome sampai kematiannya pada bulan Juni 2012. Upaya-upaya konservasi, dimulai pada abad ke-20, telah menghasilkan ribuan remaja yang dibiakkan di penangkaran yang telah dilepas ke kepulauan rumah leluhur mereka, dan jumlah total spesies ini diperkirakan telah melebihi 19,000 pada awal abad ke-21. Walaupun ada kebangkitan kembali ini, spesies secara keseluruhan adalah diklasifikasikan sebagai "rentan" oleh Serikat Internasional untuk Konservasi Alam.
Kepulauan Galapagos ditemukan pada tahun 1535, tapi pertama kali muncul di peta, dari Gerardus Mercator dan Abraham Ortelius, sekitar tahun 1570.[24] Kepulauan itu dinamai "Insulae de los Galopegos" (Pulau Kura-kura) mengacu kepada kura-kura raksasa yang ditemukan di sana.[25][26]
Awalnya, kura-kura raksasa dari Samudra Hindia dan yang dari Galapagos dianggap spesies yang sama. Naturalis berpikir bahwa para pelaut telah mengangkut kura-kura ke sana.[27] Pada tahun 1676, otoritas pra-Linnaeus Claude Perrault mengacu ke kedua spesies sebagai Tortue des Indes.[28] Pada tahun 1783, Johann Gottlob Schneider mengklasifikasikan semua kura-kura raksasa sebagai Testudo indica ("India kura-kura").[29] Pada tahun 1812, August Friedrich Schweigger menamai mereka Testudo gigantea ("kura-kura raksasa").[30] Pada tahun 1834, André Marie Constant Duméril dan Gabriel Bibron mengklasifikasikan kura-kura galapagos sebagai spesies yang terpisah, yang mereka namakan Testudo nigrita ("kura-kura hitam").[5]
Survey sistematis pertama atas kura-kura raksasa dilakukan oleh Albert Günther dari British Museum, pada tahun 1875.[13] Günther mengidentifikasi paling tidak lima populasi berbeda dari Galápagos, dan tiga dari kepulauan Lautan Hindia. Dia memperluas daftar pada tahun 1877 menjadi enam dari Galápagos, empat dari Seychelles, dan empat dari Mascarenes. Günther membuat hipotesis bahwa semua kura-kura raksasa adalah keturunan dari suatu populasi moyang tunggal yang menyebar oleh jembatan daratan yang tenggelam.[31] Hipotesis ini belakangan dinafikkan oleh pemahaman bahwa kepulauan Galápagos, Seychelles, dan Mascarene semua berasal dari sumber vulkanis yang baru-baru ini terjadi dan belum pernah tertaut ke suatu benua melalui jembatan daratan. Kura-kura Galápagos kini diperkirakan merupakan turunan dari moyang Amerika Selatan.[32] sedangkan kura-kura Lautan Hindia merupakan turunan dari populasi moyang di Madagaskar.[33][34]
Di akhir abad ke-19, Georg Baur[12] dan Walter Rothschild[15][18][16] mengenali lima populasi kura-kura Galápagos lagi. Pada tahun 1905–06, suatu ekspedisi oleh California Academy of Sciences, dengan Joseph R. Slevin yang bertanggung jawab atas reptil, mengumpulkan spesimen yang dipelajari oleh herpetologis Akademi John Van Denburgh. Dia mengidentifikasi empat populasi tambahan,[17] dan mengusulkan eksistensi dari 15 spesies.[35] Daftar Van Denburgh masih memandu taksonomi kura-kura Galápagos, walaupun kini 10 populations diperkirakan ada.[11]
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
Quoy b
R2010
iucnredlist.org
Caccone et al 1999
. PMID 11749704. Van Denburgh 1914
Kura-kura galápagos atau kura-kura raksasa galapagos (Chelonoidis nigra dan spesies terkait) adalah spesies kura-kura terbesar yang masih hidup. Kura-kura galápagos modern beratnya bisa mencapai 417 kg (919 lb). Hari ini, kura-kura raksasa hanya ada di dua kepulauan terpencil: Kepulauan Galapagos 1000 km ke arah barat dari daratan Ekuador, dan Aldabra di Samudra Hindia, sekitar 700 km sebelah timur Tanzania.
Kura-kura galapagos adalah hewan asli di tujuh Kepulauan Galapagos, suatu kepulauan vulkanik sekitar 1000 km (620 mi) di sebelah barat daratan Ekuador. Dengan usia harapan hidup di alam liar lebih dari 100 tahun, ini adalah salah satu vertebrata yang paling lama masa hidupnya. Individu yang tertangkap hidup setidaknya 170 tahun. Para penjelajah Spanyol, yang menemukan kepulauan ini pada abad ke-16, menamai mereka setelah dengan galápago, bahasa Spanyol yang berarti "kura-kura".
Ukuran dan bentuk tempurung bervariasi antara populasi. Di pulau-pulau dengan dataran tinggi yang lembab, kura-kura lebih besar, dengan tempuruh berbentuk kubah dan leher pendek; di pulau-pulau dengan dataran rendah kering, kura-kura yang lebih kecil, dengan tempurung "saddleback" dan leher yang panjang. Pengamatan Charles Darwin atas perbedaan-perbedaan ini pada pelayaran Beagle ke dua pada tahun 1835, memberikan kontribusi terhadap perkembangan teori evolusinya.
Populasi kura-kura ini menurun dari semula lebih dari 250.000 di abad ke-16 menjadi sangat kecil sekitar 3.000 pada tahun 1970-an. Penurunan ini disebabkan oleh eksploitasi berlebihan dari spesies untuk daging dan minyak, diizinkannya habitat untuk pertanian, dan pengenalan hewan-hewan non-pribumi ke kepulauan, seperti tikus, kambing, dan babi. Kepunahan kebanyakan keturunan kura-kura raksasa ini diduga juga disebabkan oleh pemangsaan oleh manusia atau nenek moyang manusia, karena kura-kura sendiri tidak memiliki predator alami. Populasi kura-kura pada setidaknya tiga pulau yang telah punah di zaman sejarah karena kegiatan manusia. Spesimen dari taksa yang punah ini ada di beberapa museum, dan juga menjadi sasaran analisis DNA. Sepuluh spesies dari semula 15 bertahan hidup di alam liar; spesies ke-11 (Chelonoidis abingdonii) hanya punya satu ekor yang diketahui hidup, disimpan di penangkaran dan dijuluki George Lonesome sampai kematiannya pada bulan Juni 2012. Upaya-upaya konservasi, dimulai pada abad ke-20, telah menghasilkan ribuan remaja yang dibiakkan di penangkaran yang telah dilepas ke kepulauan rumah leluhur mereka, dan jumlah total spesies ini diperkirakan telah melebihi 19,000 pada awal abad ke-21. Walaupun ada kebangkitan kembali ini, spesies secara keseluruhan adalah diklasifikasikan sebagai "rentan" oleh Serikat Internasional untuk Konservasi Alam.
La tartaruga delle Galapagos o tartaruga gigante delle Galapagos (Chelonoidis niger (Quoy & Gaimard, 1824)) è una tartaruga della famiglia Testudinidae, endemica dell'arcipelago omonimo.[2]
Le testuggini delle Galapagos sono le tartarughe terrestri più grandi al mondo, con una lunghezza del carapace che si aggira attorno ai 150 centimetri ed un peso che può raggiungere i 300 kg. A seconda dell'ambiente in cui crescono possono sviluppare due differenti tipi di carapace detti a 'sella' e 'cupola', negli esemplari che si trovano nelle isole pianeggianti e aride si verifica il classico carapace a sella, data la vegetazione più secca, rada e crescente verso l'alto, come per esempio le piante di opuntia che crescono in queste isole più siccitose delle Galapagos, tutto ciò e finalizzato a facilitare l'estensione dell'animale in modo che possa raggiungere agevolmente la vegetazione succulenta da cui ricavano idratazione e minerali, Mentre il carapace a cupola e tipico delle isole più umide dove la vegetazione è più rigogliosa e facilmente accessibile. È uno degli animali più longevi al mondo, può superare senza troppi problemi i 150 anni.
Le testuggini delle Galapagos sono suddivise in 15 specie (alcune sono: Chelonoidis becki - Chelonoidis hoodensis - Chelonoidis duncanensis - Chelonoidis darwini - Chelonoidis porteri - Chelonoidis chathamensis - Chelonoidis vicina). La specie Chelonoidis abingdonii si è estinta il 24 giugno 2012 con l'ultimo esemplare maschio a cui era stato dato il nome "George", tutt'oggi un simbolo per la lotta alla conservazione delle specie animali del nostro pianeta. Le testuggini delle Galapagos risiedono sparse tra 6 delle 14 isole dell'omonimo arcipelago che viene appunto chiamato "Galapago" che in spagnolo sta per Tartaruga, nome dato dagli spagnoli che lo scoprirono.
Chelonoidis niger si è estinta nel 2017.
La tartaruga delle Galapagos o tartaruga gigante delle Galapagos (Chelonoidis niger (Quoy & Gaimard, 1824)) è una tartaruga della famiglia Testudinidae, endemica dell'arcipelago omonimo.
Galapagų vėžlys arba Galapagų milžiniškasis vėžlys (Chelonoidis nigra, ir artimos jiems rūšys) yra sausumos vėžlių (Testudinidae) šeimos roplys.
Iš Pietų Amerikos žemyno į Galapagų salas šie vėžliai paplito prieš 2-3 milijonus metų, kur vėliau jie išsiskyrė į 15 rūšių, skirtingų išvaizda ir paplitimo geografija[2].
Galapagų vėžliai aptinkami tik Galapagų salyne ir yra prie išnykimo ribos.
Tai viena iš dviejų didžiausių sausumos vėžlių rūšių. Patinai už pateles yra stambesni. Galapagų vėžlių kūno ilgis vidutiniškai yra 1,5 m, maksimaliai iki 1,8 m, kūno svoris vidutiniškai 250 kilogramų, maksimaliai 400 kilogramų. Esant 300 kg kūno masei, kiauto ilgis gali siekti 122 cm.
Skirtingose populiacijose vėžlių kiaukutų forma ir dydis gali stipriai skirtis. Pagal šiuos požymius juos galima suskirstyti į dvi pagrindines grupes:
Galapagų vėžliai žoliaėdžiai, pagrinde ėda Galapagų salų augmeniją - kaktusus, žolę ir vaisius. Kada yra vandens, jo išgeria daug, kurį ilgam periodui jį saugo pūslėse[3].
Šie vėžliai poruojasi bet kuriuo metų laiku, bet yra sezoniniai aktyvumo pakilimai. Lytiškai aktyvūs patinas ir patelė sueities metu užtrunka ilgai. Po sueities su patinu, patelės migruoja į lizdavietes, kur užpakalinėmis kojomis išrausia duobelę, į kuria padeda 2-16 beveik rutuliškų kiaušinių, kurių skersmuo 5-6 cm, o masė nuo 82 iki 157 gramų. Kiaušiniai inkubuojasi nuo Saulės šilumos ir po 130 dienų iš jų išlenda mažyliai.
Galapagų vėžliai išskiria garsus dažniausiai lytinio suėjimo metu, kada patinas vaisina patelę. Balsą skleidžią tik patinai, o balsas primena duslų karvės mūkimą. Patelės balsų neskleidžia.
Labai ilgaamžiai: laisvėje gyvenantys Galapagų vėžliai išgyvena virš 100 metų, o nelaisvėje šie vėžliai išgyvena mažiausiai 170 metų.
Po to kai europiečiai atrado Galapagus, šie vėžliai jūreivių buvo naudojami kaip „gyvi konservai“ – juos gyvus patalpindavo į laivo triumą, kur jie galėdavo ten išbūti keletą mėnesių be maisto ir vandens. Sprendžiant iš laivo žurnalų, vien 79 banginių medžiotojų laivai, per 36 metus XIX a. viduryje išgabeno iš salyno 10 373 vėžlius. Nuo XVI a. gyvavusios daugiau kaip 250,000 Galapagų vėžlių populiacijos, iki 1970 m. buvo išlikę tik apie 3,000 individų. Iš viso per XVII–XVIII amžius, kaip byloja archyvai, buvo sunaikinta 10 mln. galapagų vėžlių. Čarlzo ir Baringtono salose jie visai išnyko, o kitose ties išnykimo riba. Imantis griežtų apsaugos priemonių, dirbtinio dauginimo, jų populiacija ėmė didėti, ir XXI a. antrajame dešimtmetyje priskaičiuojama apie 20,000–25,000 individų.
Galapagų vėžlys arba Galapagų milžiniškasis vėžlys (Chelonoidis nigra, ir artimos jiems rūšys) yra sausumos vėžlių (Testudinidae) šeimos roplys.
A tartaruga-das-galápagos ou tartaruga-gigante-de-galápagos (Chelonoidis nigra) (Quoy & Gaimard, 1824), é uma espécie de tartaruga da família Testudinidae, endêmica do arquipélago de Galápagos, no Equador.
É a maior espécie de tartaruga terrestre existente e o 10º réptil mais pesado do mundo, podendo chegar a 400 kg, com um comprimento de mais de 1,8 m. É também um dos vertebrados de vida mais longa. Um exemplar mantido em um zoológico australiano, chamado Harriet, atingiu a idade de 170 anos. São conhecidas várias subespécies, embora sua classificação seja polêmica. São herbívoras e se alimentam de, frutas, líquens, folhas e cactos.
Desde o descobrimento do arquipélago no século XVI elas foram caçadas intensamente para alimentação, especialmente de marinheiros, e seu número original, que se calcula em torno de 250 mil indivíduos, decaiu para pouco mais de 3 mil na década de 1970. Outros fatores também contribuíram para o declínio acentuado, como a introdução de novos predadores pelo homem e a destruição de seu habitat. Em breve começaram a ser realizados projetos de recuperação das populações, e hoje o total de indivíduos chega a quase 20 mil. Mesmo assim ainda é considerada uma espécie vulnerável pela IUCN. Pelo menos duas subespécies já foram extintas - C. n. abingdoni e C. n. nigra - e somente dez das cerca de quinze originais ainda existem em liberdade.
As características morfológicas da carapaça óssea das tartarugas-das-galápagos variam de acordo com o ambiente de cada ilha. Esta variabilidade permite subdividir a espécie em vários subtipos, cada um característico de uma ilha, ou de uma parte dela. Esta diversidade morfológica foi reconhecida por Charles Darwin, durante a sua visita ao arquipélago em 1835, e foi um dos argumentos para a sua teoria da evolução das espécies.
As Ilhas Galápagos foram descobertas em 1535, mas só foram incluídas nos mapas em torno de 1570.[1] Foram desde logo denominadas Insulae de los Galopegos (Ilhas das tartarugas) por causa da presença desses animais.[2] Inicialmente as tartarugas gigantes do oceano Índico e das Galápagos foram consideradas pertencer à mesma espécie, e pensava-se que os marinheiros haviam causado a sua dispersão.[3] Em 1783 Johann Gottlob Schneider classificou todas as tartarugas gigantes como Testudo indica,[4] mas no século XIX outros cientistas propuseram outros nomes, como Testudo gigantea (Schweigger, 1812),[5] Testudo nigra (Quoy & Gaimard, 1824)[6] Testudo californiana (Quoy & Gaimard, 1824)[7] e Testudo elephantopus (Harlan, 1827).[8] A identificação da tartaruga-das-galápagos como espécie distinta foi feita em 1834 por André Marie Constant Duméril e Gabriel Bibron, que lhe atribuíram o nome Testudo nigrita.[9] Ao longo do tempo outros nomes foram propostos: Testudo planiceps (Gray, 1853);[10] Testudo clivosa (Garman, 1917);[11] Testudo typica (Garman, 1917);[11] Testudo (Chelonoidis) elephantopus (Williams, 1952);[12] Geochelone (Chelonoidis) elephantopus (Pritchard, 1967);[13] Chelonoidis elephantopus (Bour, 1980)[14]
O nome específico nigra foi ressuscitado em 1984.[15] Poucos anos depois o subgênero Chelonoidis foi elevado ao status de gênero, a partir da descoberta de evidência filogenética que o colocou em um novo clade.[16] Sua taxonomia exata é bastante disputada, especialmente no que tange às subespécies,[17][18][19][20][21] Além disso ela tem uma extensa sinonímia, há pouco citada, mas o nome científico Chelonoidis nigra (Quoy & Gaimard, 1824), é atualmente aceito por várias autoridades, incluindo a União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) e a Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES).[22][23][24][25]
A primeira pesquisa sistemática sobre esses animais foi realizada em 1875 por Albert Günther, associado ao Museu Britânico. Ele identificou pelo menos cinco populações diferentes nas ilhas Galápagos, e três nas ilhas do oceano Índico. Em 1877 a sua lista foi expandida para cinco populações nas Galápagos, quatro nas ilhas Seicheles e quatro nas ilhas Mascarenhas. Günther imaginava que todas derivavam de uma única população ancestral que havia se dispersado através de pontes de terra mais tarde submersas.[26] Sua teoria foi refutada quando se compreendeu que as Galápagos, bem como as Seychelles e as Mascarenhas, eram ilhas de formação vulcânica recente, e jamais haviam sido interligadas por pontes de terra. Hoje se acredita que as tartarugas-das-galápagos provêm de um ancestral sulamericano,[27] enquanto que as do oceano Índico descendem de um ancestral de Madagascar.[28][29] No fim do século XIX Georg Baur e Walter Rothschild reconheceram a existência de mais cinco populações.[30][31][32][33] Em 1906 a Academia de Ciências da Califórnia coletou espécimens os confiou a John Van Denburgh para que os estudasse, resultando identificadas quatro populações adicionais e postulando a existência de quinze espécies diferentes.[34][35] Sua lista ainda orienta a taxonomia moderna.[23]
Hoje sobrevivem na natureza apenas cerca de dez subespécies - o número exato também é polêmico. Charles Darwin visitou as ilhas em 1835, a tempo de ver cascos dos últimos representantes da subespécie Chelonoidis nigra nigra, supostamente extinta na década de 1850. Em 24 de junho de 2012 a subespécie Chelonoidis nigra abingdoni foi declarada extinta com a morte do último exemplar conhecido, que era chamado de "Jorge Solitário".[36][37][38]
Entretanto, no início de 2020, pesquisadores encontraram nas proximidades do vulcão Wolf, 30 tartarugas gigantes híbridas, com linhagem parcial das espécies Chelonoidis nigra abingdoni e Chelonoidis nigra nigra, ambas consideradas extintas. Destas tartarugas encontradas, 11 são machos e 19 são fêmeas, e entre estas, está uma jovem fêmea que é descendente direto da espécie do George Solitário. De acordo com a entidade Galapagos Conservancy, essa jovem tartaruga pertence à espécie tartaruga-das-galápagos-de-pinta (Chelonoidis nigra abingdoni), pois foi constatado que ela possui 16% dessa espécie considerada extinta.[39][40]
Todas as subespécies evoluíram de ancestrais que vieram da América do Sul cruzando o mar.[27] A sobrevivência à travessia aquática pode ter sido possibilitada pela boa flutuabilidade das tartarugas e pela sua capacidade de passarem meses sem comer ou beber. A corrente de Humboldt também pode ter facilitado a viagem, uma vez que corre do sul para o norte ao longo da costa ocidental da América do Sul e na altura do Equador se volta para oeste, atingindo diretamente as ilhas. Um processo semelhante é o imaginado para a dispersão dos ancestrais do gênero Chelonoidis, que vieram da África para a América do Sul no período Oligoceno.[16] Seu parente moderno mais próximo é a tartaruga Chelonoidis chilensis, que tem um tamanho muito menor. Ambas as espécies provavelmente derivaram de um ancestral comum cerca de 6 a 12 milhões de anos atrás, antes de as ilhas Galápagos terem se formado.[46] Análise do DNA mitocondrial revelou que a população das ilhas de Española e San Cristóbal são as mais antigas, e foram a origem dos subtipos das outras ilhas.[47][48] Um fluxo gênico reduzido entre os grupos colonizadores resultou na sua evolução independente, aparecendo as atuais subespécies.[27]
O seu gigantismo provavelmente é uma evolução anterior à sua fixação nas ilhas, e não uma consequência evolutiva do seu isolamento. Tartarugas grandes teriam mais chances de sobreviver à primitiva travessia marítima; seus pescoços são mais longos, possibilitando que respirem mais facilmente sobre a água, e sua superfície corporal é pequena em relação ao volume do seu corpo, reduzindo a perda de água corporal por osmose no contato com a água salgada do oceano. Elas podem também acumular grandes reservas de água e gordura em seus corpos, fazendo com que resistam à fome e à sede por longo tempo, além de facilitarem sua adaptação ao novo ambiente, consideravelmente árido. O grande tamanho também possibilitou que tolerassem bem os extremos de temperatura que se registram nas ilhas.[49]
As tartarugas-das-galápagos são a única linhagem conhecida de tartarugas gigantes que apresentam diferentes formas de casco,[50] uma característica que pode ser tanto uma adaptação aos ambientes distintos das diferentes ilhas como uma especialização morfológica que poderia favorecer certos indivíduos em disputas de dominância entre os machos, dando-lhes ainda maior atratividade sexual nas épocas de acasalamento.[51][21][52][53]
As tartarugas têm grandes carapaças de uma cor marrom opaca, cujas placas se fundem ao esqueleto, dando-lhes uma sólida estrutura de proteção, para dentro da qual podem retrair e esconder o pescoço e a cabeça, bem como os membros. As placas possuem um padrão característico, embora as suas faixas de crescimento não sejam úteis para determinar sua idade, pois as exteriores se desgastam com o tempo. As pernas são grandes e as patas, quadradas, semelhantes às dos elefantes. As patas dianteiras têm cinco unhas, e as traseiras, quatro. Sua pele é seca e recoberta de duras escamas.[54][55]
Seu grande tamanho impressionou os primeiros exploradores,[56] e quando Charles Darwin conheceu as ilhas disse que "esses animais podem crescer até tamanhos enormes... diversas são tão grandes que precisam de seis homens para erguê-las do chão".[57] O maior indivíduo registrado tinha mais de 400 kg e um comprimento de 1,87 m.[58][6][59]
As várias subespécies mostram todas um formato de casco diferenciado, que vai de estruturas semiesféricas mais ou menos regulares até cascos cheios de protuberâncias e uma grande projeção sobre o pescoço. Nas ilhas mais úmidas, com vegetação baixa mais abundante, como a de Santa Cruz, os cascos tendem a ser mais regulares e maiores, com pernas e pescoço mais curtos. Ao contrário, nas ilhas mais secas, os cascos tendem a ser mais irregulares.[21][60]
O dimorfismo sexual é mais pronunciado nas subespécies com cascos mais irregulares, onde os machos exibem projeções frontais mais angulosas e elevadas.[61] Os machos de todas as populações geralmente são maiores e têm a cauda mais longa que as fêmeas, e ventralmente seu casco apresenta uma concavidade que auxilia no ajuste dos pares durante o acasalamento. Os machos adultos pesam em média 272 a 317 kg, enquanto que as fêmeas pesam em média 136 a 181 kg.[62]
As tartarugas são seres pecilotérmicos (de sangue frio), e portanto precisam se aquecer ao sol durante uma ou duas horas no início de toda manhã, a fim de obterem energia suficiente para permitir-lhes ficarem ativas durante 8 ou 9 horas.[63] Seus deslocamentos diários se fazem cedo pela manhã ou no fim da tarde, quando buscam outras áreas de forrageio. Alcançam uma velocidade de 0,3 km/h.[57]
Nas ilhas mais úmidas ocorre migração sazonal das populações das áreas mais altas para as mais baixas, acompanhando a mudança na vegetação durante a estação seca e a úmida. As migrações acontecem sempre através dos mesmos caminhos, que, usados há milênios, são perfeitamente demarcados no terreno, sendo conhecidos como "avenidas das tartarugas".[60] Nas ilhas mais úmidas as populações são mais gregárias e podem ser encontradas juntas em grandes números; nas mais secas, a tendência é para o individualismo.
Às vezes são encontradas mergulhadas em poças de lama e lagoas formadas pela chuva, que podem exercer um papel de auxiliar na sua termorregulação. Esses banhos podem também ajudá-las a se livrar de parasitas e mosquitos.[60] Tomam banhos de areia com os mesmos objetivos. Algumas buscam abrigo sob rochas durante a noite.[64] Outras já foram vistas a dormir em depressões no solo, usando sempre os mesmos locais.[65]
As tartarugas são herbívoras, consumindo cactos, gramíneas, folhas, líquens e frutas.[66] Cada indivíduo precisa de 32 a 36 kg de comida diária, mas sua digestão pouco eficiente expele grande parte dos nutrientes sem absorvê-los.[67]
Obtêm água principalmente lambendo o orvalho nas rochas e consumindo vegetais, especialmente o cacto Opuntia, e podem passar até 18 meses sem ingerir água e comida,[68] sobrevivendo de reservas de gordura e água acumuladas em seu próprio corpo. Quando sedentas podem ingerir grandes quantidades de água de uma só vez, conservando-a em bolsas em torno de seu pescoço.[63] Essa capacidade as tornou úteis depósitos vivos de água e fontes de boa carne para as longas viagens dos antigos marinheiros.[68]
Essas tartarugas mantém uma relação mutualística com algumas espécies de pássaros, que as limpam de ectoparasitas.[69] No entanto, já foi observado que algumas tartarugas enganam as aves, e as atraem para baixo de seu corpo como se o oferecessem para ser limpo. Quando a ave está embaixo, a tartaruga subitamente recolhe as pernas e cai com todo o peso sobre ela, esmagando-a, e depois a come. Presume-se que isso seja uma forma de a tartaruga suplementar sua dieta com proteína.[70]
O acasalamento ocorre a qualquer tempo, mas picos sazonais ocorrem entre fevereiro e junho, durante a estação úmida.[60] Os machos competem pelo direito de acasalar em demonstrações ritualizadas e agressivas, onde emitem vocalizações como grunhidos e silvos, mas raramente ocorre contato físico entre eles e geralmente o macho maior vence simplesmente exibindo seu tamanho.[71][61] O macho vencedor então obriga a fêmea a acasalar batendo em seu casco e mordendo suas pernas.[72] Montar na fêmea é um processo complicado para os machos, sendo criaturas com pouca flexibilidade e equilíbrio, mas uma concavidade em seu plastrão facilita o encaixe do par. Durante o coito o macho também pode vocalizar grunhidos rítmicos.[64][60]
As fêmeas fertilizadas viajam vários quilômetros para alcançar as áreas de nidificação nas praias arenosas. Ali chegando, escavam na areia um buraco cilíndrico de cerca de 30 cm de profundidade, processo que pode levar de horas a dias. Nele colocam até 16 ovos esféricos, de casca dura, que pesam de 82 a 157 g e têm o tamanho de uma bola de bilhar.[60][63][54] O ninho é então coberto com areia compactada com urina. Elas podem fazer até quatro posturas em um ano. Os ovos são incubados pelo calor do sol, e a temperatura obtida no ninho influi na proporção de machos e fêmeas nascidos. Temperaturas mais baixas produzem mais machos. O calor disponível também influi na duração da incubação; posturas realizadas mais cedo na estação reprodutiva, quando a temperatura atmosférica ainda é menor, precisam de mais dias para eclodir.[73] Assim, desde a postura, pode levar de quatro a oito meses para que as crias emerjam à superfície, e ao fazerem isso medem 6 cm e pesam apenas 50 g.[60] Mas, de fato, o nascimento ocorre antes. Ao saírem dos ovos as tartaruguinhas precisam escavar sozinhas seu caminho através da areia até a superfície, e podem levar semanas nisso. Durante este tempo sua nutrição vem das reservas acumuladas no saco vitelino.[54] Se, por condições de aridez excepcional, o solo que cobre o ninho se compacta demais, as crias recém saídas dos ovos podem morrer soterradas sem jamais verem a luz do dia, incapazes de remover a areia endurecida que as cobre. Condições opostas, de inundação, também podem matá-las. Ao nascerem, os filhotes de todas as subespécies são indistinguíveis entre si.[63]
Os jovens permanecem nas terras baixas litorâneas por cerca de dez ou quinze anos. Seu crescimento é ameaçado por inúmeros fatores, e muitos não atingem a maturidade. Podem sofrer acidentes, ser mortos por escassez de alimentos e extremos climáticos, e cair vítimas de inimigos naturais. Entre estes, originalmente tinham apenas um rapineiro nativo das ilhas, o falcão-das-galápagos, que preda os filhotes. Darwin relatou que os recém-nascidos eram devorados em quantidade pelas aves assim que emergiam dos ninhos. O falcão hoje é raro, mas o homem também introduziu nas ilhas várias espécies exóticas, como o porco, o gato, o rato e o cachorro, que se tornaram invasoras e importantes predadoras de ovos e filhotes. Os adultos não têm inimigos salvo o homem. Ao longo da exploração e colonização do arquipélago o homem caçou os adultos em grande número para alimento, quase dizimando a espécie.[57][74]
A maturidade sexual é atingida aos 20-25 anos em cativeiro, mas pensa-se que em liberdade só a atinjam aos 40 anos, quando seu tamanho máximo se fixa. Estima-se que possam viver mais de cem anos naturalmente, e um exemplar, conhecido como Harriet, mantido em um zoo na Austrália, viveu mais de 170 anos.[75][76][77]
Estima-se que a população original chegava a 250 mil indivíduos, mas a contínua exploração dessas tartarugas como fonte de alimento, conjugada a outros fatores, levou a um declínio acentuado. No censo de 1974 foram contados apenas 3.060 exemplares. Os esforços recentes de conservação levaram a população a um patamar de quase 20 mil indivíduos, na estimativa de 1995-2009.[76][78] Já foram extintas pelo menos duas subespécies: C. n. nigra e C. n. abingdoni.[79]
Além se terem sido historicamente caçadas em grande número para alimento humano, especialmente por marinheiros, que as estocavam vivas nos porões de seus navios, onde podiam resistir por mais de um ano sem comida ou água,[63][80] as tartarugas enfrentaram outros desafios para sua sobrevivência. Também foram caçadas para obtenção de óleo, muito valorizado no Equador.[81] A colonização das ilhas pelo homem as expulsou de muitas áreas, tomadas pela urbanização e pela agropecuária. Com isso a oferta de alimentos para elas diminuiu. Também passaram a sofrer com os ataques de espécies exóticas introduzidas pelo homem, antes citadas, que além de se tornarem predadoras destruíam seus locais de nidificação.[82] Em anos recentes ainda são ameaçadas pelo crescimento do turismo - elas são uma atração popular - e pela urbanização das ilhas.[83]
A IUCN a classifica, diante deste contexto, como espécie vulnerável.[22] Apesar de hoje protegidas por lei, seu futuro ainda é incerto. A baixa taxa de crescimento da população, a maturidade sexual tardia e o endemismo da espécie são fatores que a deixam particularmente ameaçada de extinção no futuro se não tiver a ajuda do homem.[25][50][84][85]
Neste sentido, foi criado um parque de preservação integral para protegê-la, que cobre praticamente toda a superfície das ilhas (97%)[86][87] e vários projetos têm sido desenvolvidos para fomentar sua preservação e o repovoamento das ilhas.[74][78] Já foram conseguidos resultados importantes, como o salvamento da subespécie hoodensis, que em 1977 estava reduzida a 3 machos e 12 fêmeas e hoje conta com mais de 1.200 exemplares, embora ainda seja considerada em ameaça crítica de extinção.[88][89][90] Também são feitas campanhas sistemáticas de erradicação de espécies exóticas predadoras.[91][74] Outros projetos procuram recuperar áreas degradadas, devolvendo-as às tartarugas.[91]
|coautor= (ajuda) !CS1 manut: Língua não reconhecida (link) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) A tartaruga-das-galápagos ou tartaruga-gigante-de-galápagos (Chelonoidis nigra) (Quoy & Gaimard, 1824), é uma espécie de tartaruga da família Testudinidae, endêmica do arquipélago de Galápagos, no Equador.
É a maior espécie de tartaruga terrestre existente e o 10º réptil mais pesado do mundo, podendo chegar a 400 kg, com um comprimento de mais de 1,8 m. É também um dos vertebrados de vida mais longa. Um exemplar mantido em um zoológico australiano, chamado Harriet, atingiu a idade de 170 anos. São conhecidas várias subespécies, embora sua classificação seja polêmica. São herbívoras e se alimentam de, frutas, líquens, folhas e cactos.
Desde o descobrimento do arquipélago no século XVI elas foram caçadas intensamente para alimentação, especialmente de marinheiros, e seu número original, que se calcula em torno de 250 mil indivíduos, decaiu para pouco mais de 3 mil na década de 1970. Outros fatores também contribuíram para o declínio acentuado, como a introdução de novos predadores pelo homem e a destruição de seu habitat. Em breve começaram a ser realizados projetos de recuperação das populações, e hoje o total de indivíduos chega a quase 20 mil. Mesmo assim ainda é considerada uma espécie vulnerável pela IUCN. Pelo menos duas subespécies já foram extintas - C. n. abingdoni e C. n. nigra - e somente dez das cerca de quinze originais ainda existem em liberdade.
As características morfológicas da carapaça óssea das tartarugas-das-galápagos variam de acordo com o ambiente de cada ilha. Esta variabilidade permite subdividir a espécie em vários subtipos, cada um característico de uma ilha, ou de uma parte dela. Esta diversidade morfológica foi reconhecida por Charles Darwin, durante a sua visita ao arquipélago em 1835, e foi um dos argumentos para a sua teoria da evolução das espécies.
갈라파고스땅거북(Galapagos Tortoise)은 에콰도르령 갈라파고스 제도에만 서식하는 희귀종이자 국제적 멸종위기종에 등재된 파충류로서, 갈라파고스코끼리거북, 갈라파고스자이언트거북으로도 불린다.
지구상에 서식하는 모든 거북 종류 중 장수거북에 이어 두 번째로 몸집이 크며, 몸길이는 평균 1.4m 정도이며 최대 1.8m 정도까지 나가고, 무게는 평균 400~500kg이나 나간다. 등껍질은 갈색을 띄고 있고 세로로 길쭉한 육각형의 등고선 모양의 무늬이며, 가운데 부분이 볼록하게 튀어나와 있다. 평소에는 시속 0.2km로 느릿느릿하게 움직이지만 지구력이 강해 하루에 6 km 정도를 갈 수 있다. 냉혈 동물이기 때문에 1~2시간 정도 일광욕을 한다. 몸 안에 먹이와 물을 저장할 수 있기 때문에 일 년 동안 먹이를 입에 대지 않아도 생존할 수 있을 정도로 생존력이 뛰어나다. 수영은 기본적으로 가능하나 육생이며, 주식은 식물의 열매, 선인장, 이끼, 풀 등으로 여타 거북들과 같이 치아가 없으나 각질로 덮힌 입술 끝의 돌기 부분으로 풀이나 과일을 씹어먹는다. 곤충류나 거미를 잡아먹을 수도 있으나 먹이를 쫓는 능력이 전혀 발달하지 못해 주식으로 삼지는 못한다. 청각이 퇴화한 동물이다. 무리로 집단 생활을 하며, 수명은 매우 길어 180년 정도이다. 짝짓기철은 정해져 있지 않다. 대한민국에서는 2001년 9월 서울대공원이 에콰도르의 키토 동물원에서 기증받은 5살의 개체 한 쌍을 기증받아 일반에 공개했다. 2006년 마토, 2015년 티토마저 폐사했다.[2]
각 섬에 여러 아종이 있으며, 공식적인 아종 13개 (Abingdon Island tortoise , Volcán Wolf tortoise , Chatham Island tortoise , James Island tortoise , Duncan Island tortoise , Sierra Negra tortoise , Hood Island tortoise , Volcán Darwin tortoise , Floreana Island/Charles Island tortoise , Narborough Island tortoise , Indefatigable Island tortoise , Volcán Alcedo tortoise Iguana Cove tortoise) 와 다소 논란이 있는 불분명한 아종 2개 ( Santa Fe Island tortoise , Rábida Island tortoise )를 포함하여 총 15개의 아종이 존재한다. 이 중에서 공식적인 아종 13종 중 Narborough Island tortoise을 포함 Floreana Island/Charles Island tortoise , 또 2012년 6월 24일에 세상을 떠난 핀타섬 코끼리 거북의 유일 개체 Lonesome George까지 총 3종이 멸종했으며 비공식 아종 2개 역시 모두 멸종하여 현재 15개의 아종 중 10개의 종이 존재할 뿐이다.
하지만 몇몇 사이트나 뉴스에서 가끔 15개의 아종 중 2종이 남획으로 인해 멸종되었다고 하는 글을 볼 수가 있는데 이는 비공식 아종을 포함하지 않으며 13개의 공식적인 종류 내에서 비교적 최근에 세상을 떠난 Lonesome George를 제외하고 하는 말이다.
또 추가적으로 산타크루즈 섬에서 살던 거북들이 한 개체라고 지금까지 믿어져 오다가 최근에서야 다른 유전자 구조를 가진 별개의 개체라는 연구 결과가 나왔지만 아직까지 갈라파고스 거북의 총 아종이 16개이며 멸종된 아종 5종을 포함해 남은 아종이 11종이라는 정보는 쉽사리 찾아 보기 힘들며 이는 좀 더 두고봐야할 연구결과라는 뜻이다.
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
갈라파고스_제도
(갈라파고스땅거북 (Chelonoidis nigra) El Chato Reserve, Santa Cruz Galapagos
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북
갈라파고스땅거북(Galapagos Tortoise)은 에콰도르령 갈라파고스 제도에만 서식하는 희귀종이자 국제적 멸종위기종에 등재된 파충류로서, 갈라파고스코끼리거북, 갈라파고스자이언트거북으로도 불린다.
지구상에 서식하는 모든 거북 종류 중 장수거북에 이어 두 번째로 몸집이 크며, 몸길이는 평균 1.4m 정도이며 최대 1.8m 정도까지 나가고, 무게는 평균 400~500kg이나 나간다. 등껍질은 갈색을 띄고 있고 세로로 길쭉한 육각형의 등고선 모양의 무늬이며, 가운데 부분이 볼록하게 튀어나와 있다. 평소에는 시속 0.2km로 느릿느릿하게 움직이지만 지구력이 강해 하루에 6 km 정도를 갈 수 있다. 냉혈 동물이기 때문에 1~2시간 정도 일광욕을 한다. 몸 안에 먹이와 물을 저장할 수 있기 때문에 일 년 동안 먹이를 입에 대지 않아도 생존할 수 있을 정도로 생존력이 뛰어나다. 수영은 기본적으로 가능하나 육생이며, 주식은 식물의 열매, 선인장, 이끼, 풀 등으로 여타 거북들과 같이 치아가 없으나 각질로 덮힌 입술 끝의 돌기 부분으로 풀이나 과일을 씹어먹는다. 곤충류나 거미를 잡아먹을 수도 있으나 먹이를 쫓는 능력이 전혀 발달하지 못해 주식으로 삼지는 못한다. 청각이 퇴화한 동물이다. 무리로 집단 생활을 하며, 수명은 매우 길어 180년 정도이다. 짝짓기철은 정해져 있지 않다. 대한민국에서는 2001년 9월 서울대공원이 에콰도르의 키토 동물원에서 기증받은 5살의 개체 한 쌍을 기증받아 일반에 공개했다. 2006년 마토, 2015년 티토마저 폐사했다.
각 섬에 여러 아종이 있으며, 공식적인 아종 13개 (Abingdon Island tortoise , Volcán Wolf tortoise , Chatham Island tortoise , James Island tortoise , Duncan Island tortoise , Sierra Negra tortoise , Hood Island tortoise , Volcán Darwin tortoise , Floreana Island/Charles Island tortoise , Narborough Island tortoise , Indefatigable Island tortoise , Volcán Alcedo tortoise Iguana Cove tortoise) 와 다소 논란이 있는 불분명한 아종 2개 ( Santa Fe Island tortoise , Rábida Island tortoise )를 포함하여 총 15개의 아종이 존재한다. 이 중에서 공식적인 아종 13종 중 Narborough Island tortoise을 포함 Floreana Island/Charles Island tortoise , 또 2012년 6월 24일에 세상을 떠난 핀타섬 코끼리 거북의 유일 개체 Lonesome George까지 총 3종이 멸종했으며 비공식 아종 2개 역시 모두 멸종하여 현재 15개의 아종 중 10개의 종이 존재할 뿐이다.
하지만 몇몇 사이트나 뉴스에서 가끔 15개의 아종 중 2종이 남획으로 인해 멸종되었다고 하는 글을 볼 수가 있는데 이는 비공식 아종을 포함하지 않으며 13개의 공식적인 종류 내에서 비교적 최근에 세상을 떠난 Lonesome George를 제외하고 하는 말이다.
또 추가적으로 산타크루즈 섬에서 살던 거북들이 한 개체라고 지금까지 믿어져 오다가 최근에서야 다른 유전자 구조를 가진 별개의 개체라는 연구 결과가 나왔지만 아직까지 갈라파고스 거북의 총 아종이 16개이며 멸종된 아종 5종을 포함해 남은 아종이 11종이라는 정보는 쉽사리 찾아 보기 힘들며 이는 좀 더 두고봐야할 연구결과라는 뜻이다.
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._a.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._b.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._c.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._d.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._e.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._f.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._g.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._h.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._i.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._j.JPG){kind=small}
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._k.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._l.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._m.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._q.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._r.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._s.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._t.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._u.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._v.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._w.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._x.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._y.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._z.JPG)
