Multimedia w Wikimedia Commons Drozdoń tybetański[2] (Zoothera salimalii) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny drozdowatych. Opisany po raz pierwszy w 2016 (opis ukazał się w wersji on-line 20 stycznia). Występuje we wschodnich Himalajach i Dulongjiang w Junnan. W 2016 nie otrzymał jeszcze klasyfikacji IUCN, jednak według autorów pierwszego opisu powinien otrzymać status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern).
Po raz pierwszy gatunek opisany w 2016 na łamach Avian Research. Holotyp został odłowiony 21 stycznia 1954 w wiosce Mawphlang w Khasi Hills (stan Meghalaya, Indie); był to dorosły samiec. Przechowywany jest (2016) w University of Michigan Museum of Zoology i oznaczony numerem UMMZ 181969. Badanie, które doprowadziło do wyłonienia drozdonia tybetańskiego, rozpoczęto w 2009, gdy Per Alström i Shashank Dalvi odkryli we wschodnich Himalajach, że występujące tam ptaki uznawane za drozdonie łuskobrzuche (Zoothera mollissima) reprezentują w istocie dwa gatunki, rozdzielone preferowaną wysokością, środowiskiem i pieśnią, jednak wizualnie nieodróżnialne w terenie[3].
Nazwa naukowa upamiętnia Salima Alego, indyjskiego ornitologa[3].
Wymiary szczegółowe (w nawiasie ilość zmierzonych okazów): długość górnej krawędzi dzioba (od jego nasady w czaszce) 25,8–33,8 mm (53), długość skrzydła: 127–143 mm, długość ogona: 81,7–106 mm (51), długość skoku: 31,2–38,1 mm (53), długość tylnego pazura 8,9–11,6 mm (46)[3].
Drozdonie tybetańskie podobne są do łuskobrzuchych (Z. mollissima), syczuańskich (Z. griseiceps) i – w mniejszym stopniu – długosternych (Z. dixoni). W porównaniu do drozdoni łuskobrzuchych tybetańskie cechują się m.in. dłuższym i wyższym dziobem, niższą krawędzią niższej części żuchwy, bardziej zakrzywioną krawędzią dzioba z wyraźniejszym hakiem na końcu, całym ciemnym dziobem włącznie z nasadą żuchwy (u Z. mollissima jest ona jasnoróżowa lub żółtawa), grubszymi, dłuższymi włosami szczeciniastymi u nasady dzioba, krótszymi skrzydłami, krótszym ogonem i skokiem[3].
Drozdoń tybetański występuje we wschodnich Himalajach i dolinie rzeki Dulong w Junnan. We wschodnich Chinach obserwowany był na wysokości 3430–3800 m n.p.m. w starych lasach iglastych z domieszką rododendronów, i innych drzew o szerokich liściach, z bujnym podszytem; okazjonalnie spotykane były do górnej granicy występowania drzew, 4200 m n.p.m. W Bengalu Zachodnim drozdy te obserwowane były na wysokości 3200–3650 m n.p.m. Jedno doniesienie pochodzi z centralnego Bhutanu, gdzie ptaka obserwowano na 3390 m n.p.m. W Dulongjiang w Junnan autorzy 1. opisu określili drozdonie tybetańskie jakie liczne i odnotowali je na wysokości 3350–3500 m n.p.m., w innym niż uprzednio środowisku: na stromych zboczach z bambusami, rododendronami, skalnymi wychodniami i rozproszonymi drzewami iglastymi. W paśmie Cang Shan (Dali) obserwowano dwa samce śpiewające w lesie jodeł Delaveya (Abies delavayi) z domieszką rododendronów, na wysokości około 3850 m n.p.m. Poza sezonem lęgowym drozdonie tybetańskie zdają się preferować gęste lasy szerokolistne. W Dulongjiang ptaki te dawały łatwo się obserwować, siadając na szczycie drzewa iglastego, łodydze bambusa lub wychodni skalnej[3].
Pieśń drozdonia tybetańskiego jest w porównaniu do pieśni drozdonia łuskobrzuchego bardziej muzykalna i typowa dla drozdów. Stanowi mieszankę głębokich, ciągnących się czystych dźwięków i krótszych, cieńszych dźwięków[3].
Drozdoń tybetański (Zoothera salimalii) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny drozdowatych. Opisany po raz pierwszy w 2016 (opis ukazał się w wersji on-line 20 stycznia). Występuje we wschodnich Himalajach i Dulongjiang w Junnan. W 2016 nie otrzymał jeszcze klasyfikacji IUCN, jednak według autorów pierwszego opisu powinien otrzymać status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern).
