деверика

La brema o plática (Abramis brama) ye un pez d'agua duce qu'habita nos ríos y llagos d'Irlanda, Reinu Xuníu, centru y norte d'Europa, y Rusia. El cuerpu ta estruyíu lateralmente; nel envés presenta una giba daqué marcada nel so parte anterior. De normal mide ente 40 y 60 cm de llargor con pesos de 2-3 kg. El llargor máximu ye de 90 cm y n'Alemaña prindar en 2000 un exemplar de 85 cm y 7 k. de pesu. Los exemplares de más de 70 cm son raros, y namái se dan en llugares específicos con una población baxa de plátiques. Especie bien común n'agües enllancaes o de cursu lentu, con fondos magrizos o enfollagaos, anque tamién ta presente n'estuarios (mar Bálticu) y agües salobres (mar Caspiu y Aral). Alimentar de bivalvos, bárabos de mosquitos y viermes. La dómina de friega asocede ente mayu y xunu, n'agües riques en vexetación; los machos presenten mientres esti periodu tubérculos blancos o mariellos sobre la cabeza y la parte anterior del cuerpu. La so carne ye consumida como alimentu.

En munchos paises del Norte d'Europa ye unu de los pexes más apreciaos polos pescadores deportivos, por cuenta de la so bayura y a qu'en proporción al so tamañu nun ye bien lluchador nin dificíl d'estrayer vivu, lo cual convertir n'oxetivu ideal en competiciones deportives.

Referencies

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Abramis brama .

Çapaq (lat. Abramis brama) çəkilər fəsiləsinin çapaqlar cinsinə aid növ.

Yayılması

Baltik, Qara, Azov, Xəzər və Aral dənizləri hövzələrinin çay və göllərində,eləcə də Ağ dənizdə və Peçorada yayılmışdır. Xəzərdə Şərq çapağı-Abramis brama orientalis Berg yarımnövü yaşayır.Arealı bütün iri çayların-Volqa, Ural, Terek, Kür çaylarının aşağı axarını,eləcə də Lənkəran sahillərinin kiçik çaylarını əhatə edir.Kür silsilə su anbarlarında və Kürətrafı göllərdə nisbətən çoxsaylıdır. Xəzərin Abşeron yarımadasından şimalda və cənubda da, Dəvəçi limanı və Kiçik Qızılağac körfəzində də rast gəlinir.

Morfoloji əlamətləri

Şərq çapağının bədəni hündürdür. Başı balacadır. Ağzı yarımaltdır. Cavanları gümüşü, yaşlıları daha tünd olub , qızılı rəngə çalır. Üzgəcləri boz, anal üzgəci uzundur. Döş üzgəclərini bükdükdə ucları qarın üzgəclərinin qaidəsinə çatır, bəzən ötüb keçir. Qarın üzgəcləri anus üzgəcinə qədər çatır. Qarın üzgəclərinin gerisində pulcuqla örtülü olmayan omurğa vardır. Kür çayında ovlanan çapağın bədən uzunluğu 23-39 sm, orta hesabla 31,1 sm, bədən kütləsi orta hesabla 631 q olur. Bel üzgəcində 9-10, anal üzgəcində 25-30 şüa, yan xətt orqanında 50-56 pulcuq var.

Yaşayış yeri və həyat tərzi

Çapaq sakit axan isti sularda daha çox olur. Adətən yarımkeçici və oturaq formalar əmələ gətirir. Göllərdə və su anbarlarında oturaq populyasiyalar da əmələ gətirir. Çapağın Kür çayına miqrasiyası oktyabrın axırlarında başlayır və martın axırlarında qurtarır, çaya girmənin qızğın vaxtı dekabr-yanvar aylarında müşahidə olunur. Başlıca olaraq bentosyeyən balıqdır. Cənub dənizlərinin,o sıradan Xəzərin şortəhər sahələrində ilbizlər,qurdlar,həşərat sürfələri və xərçəngkimilərlə qidalanır. Kür çayında ovlanan çapağın qidasının ısas hissəsini xironomid sürfələri, yanüzənlər və tsikloplar, az miqdarda bitkilər təşkil edir.^[1]

Çoxalması

Sırf şirinsu fərdləri əsasən 3 yaşlarında,ən azı 22-23 sm ölçüdə cinsi yetkinliyə çatır.Kürütökmə aprelin üçüncü ongünlüyündən başlanır.Kürüsünü 1 metr və daha artıq dərinlikdə ,zəif axan sularda bitki üzərinə tökür.Yarımkeçici çapaq daha intensiv böyüyərək 3-4 yaşlarında,orta uzunluğu 25 sm-ə çatarkən yetişir.Kürütökmə müddəti və şəraiti şirinsu formasında olduğu kimidir.Kürətrafı su hövzələrə girən balıqlarda isə məhsuldarlıq daha yüksəkdir və orta hesabla 100 min kürü təşkil edir.Temperaturdan asılı olaraq inkubasiya dövrü bir həftəyə yaxındır. Tam yetişmiş kürünün diametri 0,92-1,26 mm, orta hesabla 1,14 mm olur. Mayalandıqdan sonra kürünün diametri 2,0 mm çatır.

Təsərrüfat əhəmiyyəti

Xəzərdə çapağın təsərrüfat əhəmiyyəti böyük,Azərbaycanın balıq ovunda isə ümumi miqdarı aşağıdır. Hazırda Mingəçevir su anbarında daha çox çapaq ovlanır.May-iyunda çapaq böyük kürütökmə sürüləri əmələ gətirərək sahil dayazlığına yanaşarkən onların qeyri- qanuni ovu aparılır. Kürün axını tənzimləndikdən sonra onun aşağı axarında çapaq ehtiyatları balıqartırma təsərrüfatlarının və qismən təbii kürütökmənin hesabına təmin edilir.

Ədəbiyyat

1. Azərbaycanın Heyvanlar aləmi III cild.Bakı,Elm 2004,səh83
2. H.S.Abbasov,R.V.Hacıyev İxtiologiya.Bakı,2007,səh180

İstinadlar

Ar brell, pe brem, (Abramis brama) zo ur pesk dour dous.

La brema (Abramis brama) és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.

Morfologia

Els mascles poden assolir els 82 cm de longitud total.^[3][4]

Distribució geogràfica

Es troba a Euràsia.^[3]

Referències

Bibliografia

• Backiel, T.; Zawisza, J. «Synopsis of biological data on the bream Abramis brama (Linnaeus, 1758)». Fish. Synop. FAO, 36, 1968.
• Eschmeyer, William N. Genera of Recent Fishes. San Francisco (Califòrnia): California Academy of Sciences, 1990, p. iii + 697. ISBN 0-940228-23-8.
• Eschmeyer, William N. (ed.). Catalog of Fishes (en anglès). vol. 1-3. San Francisco (Califòrnia),: California Academy of Sciences, 1998, p. 2905 (Special Publication of the Center for Biodiversity Research and Information, núm. 1). ISBN 0-940228-47-5.
• Helfman, Gene S.; Collette, Bruce; Facey. The diversity of fishes (en anglès). Malden, Massachusetts: Blackwell Science, 1997.
• Moyle, Peter B.; Cech, Joseph J. Fishes: An Introduction to Ichthyology (en anglès). 4a edició. Upper Saddle River, Nova Jersey: Prentice-Hall, 2000.
• Nelson, Joseph S. Fishes of the World (en anglès). 3a edició. Nova York: John Wiley and Sons, 1994.
• Wheeler, Alwyne. The World Encyclopedia of Fishes (en anglès). 2a edició. Londres: Macdonald, 1985.

Viccionari

Pysgodyn sy'n byw mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Cyprinidae ydy'r merfog sy'n enw gwrywaidd; lluosog: merfogiaid (Lladin: Abramis brama; Saesneg: Common bream). Caiff ei ystyried, bellach, fel yr unig aelod o'r genws Abramis.

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop: i'r gogledd o'r Alpau a'r Pyreneau yn ogystal â'r Balcanau. Fe'i ceir i'r dwyrain cyn belled â'r Môr Caspia, y Môr Du a'r Môr Aral. Mae'n bysgodyn dŵr croyw ac mae i'w ganfod ar arfordir Cymru.

Mae'r Merfog i'w ganfod mewn pyllau dŵr, llynnoedd a chamlesi, a hyd yn oed afonydd llif-araf. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.^[1]

Disgrifiad

Mae'r merfog rhwng 30 a 55 cm (12 i 22 modfedd) ar gyfartaledd, ac yn pwyso 2 4 kg (4.4 to 8.8 pwys). Mae'r enghraifft mwyaf ohono tipyn yn fwy na hyn, fod bynnag: 90 cm (35.5 mod) a 9.1 kg (20 pwys)!

Mae'n llwyd ysgafn ei liw, sy'n tywyllu ychydig, wrth i'r pysgodyn fynd yn hŷn, gyda gwawr ysgafn, goch, yn enwedig mewn dŵr glân. Mae'r ffins yn llwyd tywyll, heb wawr goch.

Gweler hefyd

• Rhestr o greaduriaid morol gwledydd Prydain
• Rhestr Goch yr IUCN, rhestr o greaduriaid wedi'u dosbarthu i 9 categori yn ôl niferoedd, prinder, cadwraeth ayb.
• Llwybr yr Arfordir
• Cadwraeth

Cyfeiriadau

• Gwefan Llên Natur; termau safonol.

Cejn velký (Abramis brama; Linné, 1758) je v České republice velice hojně chovaný druh ryb. U této ryby není zákonem stanovena minimální lovná délka (tzv. plevelná ryba). Je dokonale uzpůsoben k životu ve stojatých, mělkých a prohřátých vodách. Lidské zásahy do vodních toků jej nikterak nezasáhly, naopak stavby přehrad rozšířily jeho životní prostor. Je poměrně odolný vůči znečištění.

Popis

Cejn velký má vysoké, z boků silně zploštělé tělo. Hlava je v poměru k tělu malá. Ploutve jsou tmavé, dlouhé a špičaté. Hřbet je zbarven až do černa, boky šedožluté až zlatavé, břicho je světlé. Dosahuje délky vzácně až 95 cm a hmotnosti 10 kg, běžné úlovky se však pohybují v rozmezí 20-30 cm o průměrné váze 0,5 kg. Dožívá se až 30 let.

Výskyt

Obývá vody téměř celé Evropy s výjimkou severní části Skandinávie a Skotska, nevyskytuje se na Pyrenejském poloostrově, v Itálii, na Balkáně a na Krymu. V České republice je možno výskyt označit jako velmi hojný. Je to původní a typická ryba dolních částí větších řek, podle níž jsou tyto úseky označovány jako cejnové pásmo. Vyskytuje se v různých typech stojatých vod, v tůních, slepých ramenech, jezerech po těžbě štěrkopísku a v propadlinách. Vhodné podmínky nalezl i ve většině našich údolních nádrží. Místy proniká i do parmového pásma. Vždy dává přednost místům s měkkými nánosy na dně.

Potrava

Jedná se o všežravou rybu. V mládí se živí především planktonem, v dospělosti pak bentosem.

Sportovními rybáři je loven často na hrách, kukuřici, kroupy, burizony, lisovaný rohlík, hnojáčky, bílé červy apod.

Rozmnožování

Cejn velký na výstavě Pod hladinou Vltavy v Praze

Tření probíhá bouřlivě v období od poloviny dubna do června, vždy v závislosti na teplotě vody, která musí být vyšší než 12 °C. Ryby se shromažďují v zarostlých mělčinách, kde samice kladou na vodní rostliny asi 1,5 mm velké žluté jikry. Jediná samice může naklást až 300 000 jiker. Velmi často se kříži s jinými druhy kaprovitých ryb, jako například s ploticí, perlínem nebo cejnkem malým.

Cejn velký a člověk

Mezi sportovními rybáři se jedná o velmi oblíbenou rybu.^[zdroj?] V rybářské hantýrce se mu tradičně říká "Lopaťák". Lze ji lovit jak na plavanou, tak na položenou nebo na stále modernější feeder. Při nedostatku dravců hrozí její přemnožení. Z hospodářského hlediska se jedná spíše o plevelný druh, neboť konkuruje kaprovi.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu cejn velký ve Wikimedia Commons
• Taxon Abramis brama ve Wikidruzích
• Cejn velký v atlasu ryb na CHYTEJ.cz
• Cejn velký na MRK.cz
• Cejn velký - Splávek, sportovní rybolov
• Cejn Velký - Naše Ryby
• Cejn velký- atlas ryb on-line

Brasen er en karpefisk i familien Cyprinidae og lever i stimer. Den er højrygget og har skarpe, sorte finner og de voksne eksemplarer er bronzegyldne på siderne.

Den lever i søer og moser, men findes også i brakvand, hvor den om foråret trækker op i de danske åer for at gyde. Maksimalvægten i Danmark er omkring 9 kg.

Brasen lever nær bunden, hvor den finder sin føde, som er smådyr, snegle og planter. Dens mund kan skydes ud, hvilket gør det lettere for den at "støvsuge" føden op fra bunden. Når den gør dette står den nærmest på hovedet.

Brachse (Abramis brama) aus dem Rhein

Kopfporträt eines großen Brassens mit vorgestülptem Maul

Brassen mit typischem körnigen Laichausschlag

Bronzefarbener älterer Brassen

Die Brachse (Abramis brama), in Deutschland überwiegend als Brasse(n), regional auch als Brachsen, Brachsme(n), Bresen, Pliete oder Blei bekannt, ist eine Fischart aus der Familie der Karpfenfische (Cyprinidae).

Merkmale

Im Alter von acht Jahren erreichen Brachsen eine Länge von ca. 30 bis 50 cm. Bei einer Länge von 60 cm wiegen sie im Durchschnitt 3 bis 3,5 kg. Unter idealen Bedingungen können Brachsen maximal 85 cm und über 8 kg schwer werden, so auch der deutsche Rekordfisch, gefangen im Jahr 2000.^[1] Brachsen können ein Alter von etwa 16 Jahren erreichen.

Brachsen sind seitlich sehr stark abgeflacht und hochrückig. Bei schlechter Ernährung kommt es bei den Brachsen zum sogenannten Messerrücken, der Bildung einer sehr scharfen Rückenkante. Das stumpfe Maul ist leicht unterständig, die Augen verhältnismäßig klein.

Auffällig ist die grünlich glänzende, schwarze bis bleigraue oder bleiblaue Färbung auf dem Rücken, der die Fische den Namen Blei verdanken. Die Seiten glänzen metallisch, der Bauch ist weißlich mit Perlmuttglanz. Bei älteren Brachsen kommt ein lichter Bronze- oder goldgrüner Ton durch.

Die Schuppen sind stark mit Schleim bedeckt. Die Rückenflosse ist 12-, die Afterflosse 26- bis 31-strahlig. Bis auf die Brustflossen sind die Flossen dunkelgrau, die mittelgrauen Brustflossen der Brachsen sind lang und reichen angelegt bis an den Ansatz der Bauchflossen heran. Dadurch unterscheiden sie sich vom Güster, mit dem sie manchmal verwechselt werden.

Durch gleichzeitige Laichzeiten vermischen sich Eier und Samen von Blei und Güster (und anderen Weißfischen), dadurch entstehen sogenannte Bastardfische, die sich aber anhand der Anzahl und Verteilung der Schlundzähne unterscheiden lassen.

Vorkommen

Verbreitung

Die Brachsen sind in Europa nördlich der Alpen und Pyrenäen sowie auf dem Balkan weit verbreitet. Im Osten findet man sie bis zum Kaspischen Meer, dem Schwarzen Meer sowie dem Aralsee und Balchaschsee. Die Unterart Abramis brama danubii lebt im Donaudelta und die Unterart A. b. orientalis im Gebiet des Kaspischen Meeres und des Aralsees.

Gewässertypen

Brachsen bevorzugen Gewässer mit schlammigem Grund und Unterwasserpflanzenteppichen, welche Deckung und Nahrung bieten. Sie leben vor allem in der sogenannten Brachsenregion sehr langsam fließender Flüsse (vor allem in Unterläufen) und in Seen mit einem hohen Nährstoffanteil und schlammigem Grund. Sie leben in kleinen Schwärmen bodennah im Uferbereich.

Große Vorkommen der Brachsen finden sich in Strömen, Kanälen für die Binnenschifffahrt, Flusshäfen, Seen, Talsperren, Parkteichen und Baggerseen, wo Brachsen oft einen idealen Lebensraum finden.

Gewässer mit Großbrachsen

Große Brachsen werden sowohl in kleinen Kiesgruben als auch in größeren Seen gefangen. Ein geringer Fischbestand, starker Pflanzenbewuchs und ausreichend Raubfische (hauptsächl. Hechte und Barsche), welche den Jungfischbestand stark reduzieren, sind ideale Voraussetzungen. Der hohe Raubfischdruck bewirkt, dass nur wenige Brachsen eines Jahrgangs übrigbleiben und somit das vorhandene Nahrungsangebot voll ausschöpfen können. Nicht nur Brachsen wachsen in diesem Gewässertypus besonders schnell, sondern auch Karpfen und andere Weißfische wie z. B. Rotaugen. Der relativ flache und sehr nahrungsreiche Ismaninger Speichersee erfüllt all diese Bedingungen und enthält deswegen auch eine hervorragende Brachsenpopulation aus großen und starken Einzeltieren, welche überdurchschnittlich schnell wachsen und hohe Endgewichte erreichen.

• Zu den besten Brachsengewässern Deutschlands zählen große Stauseen, wie z. B. die Möhnetalsperre. Die größten Brachsen Deutschlands werden regelmäßig im Ismaninger Speichersee bei München, im Wertach-Stausee bei Schwabmünchen, im Forggensee und in den Zuflüssen des Bodensees gefangen.
• Rekord-Brachsen gab es auch aus Weser (zweitbestes Brassengewässer Deutschlands neben dem Ismaninger Stausee), Rhein, Isar, Lech, Donau, Elbe, Alz, Segeberger See, Rottach, aus dem Bodensee, dem Großen Plöner See und der Ostsee.
• Auch kleinere Gewässer wie die Schwalm bei Mönchengladbach können vereinzelt mit 6 kg schweren Brachsen aufwarten. In Norddeutschland gilt die Wilsterau westlich von Hamburg als Geheimtipp für besonders große Brachsen. In der Lecker Au wurden ebenfalls Rekord-Brachsen gefangen.
• In Österreich zählen der Völkermarkter Stausee und der Längsee in Kärnten zu den besonders guten Brachsengewässern.
• In Dänemark und Schweden werden Brachsenfänge bis 7,5 kg gemeldet.

Kapitale Brachsen ziehen in kleinen Schwärmen oft in größerem Abstand zum Ufer durch das Gewässer und suchen aus Vorsicht meist nur nachts die flacheren Uferbereiche auf. Größere Brachsen findet man häufig an den Abbruchkanten von Landzungen, an der Scharkante oder in flacheren Stauseen im alten Fluss- oder Bachbett.

Ernährung

Ihr Maul ist vorstülpbar und hilft den Brachsen bei der Suche nach Zuckmückenlarven, Schlammröhrenwürmern, Muscheln und Schnecken im weichen Schlamm. Ihnen dienen aber auch Wasserpflanzen oder Plankton als pflanzliche Nahrung. Brachsen können vor allem in größeren Strömen und Seen große Schwärme bilden, welche wie Staubsauger den Boden durchwühlen, Nahrungsvorräte an einem Ort sehr schnell aufbrauchen und dann unruhig weiterziehen. Sie bilden wie andere Friedfische sogenannte Brachsenstraßen, Futterrouten durch das Gewässer, welche zu verschiedenen Tageszeiten aufgesucht werden.

Der Weg eines Brachsenschwarmes ist im flachen Wasser leicht durch aufsteigende Bläschen von Sumpfgas bemerkbar, welche beim Durchwühlen des Bodens freigesetzt werden.

Fortpflanzung

Brachse in der Ausstellung Unterwasser-Moldau in Prag

Die Laichzeit der Brachsen liegt im April bis Juli und dauert etwa zwei Wochen. Bei plötzlichem Wetterumschwung wird das Laichen unterbrochen und später fortgesetzt. Während der Laichzeit fällt beim Männchen an Körper und Kopf deutlich ein Laichausschlag auf.

Bei mitunter heftigen Laichspielen legen die Weibchen ihre 150.000 bis 300.000 klebrigen Eier von 1,6 bis 2 mm Durchmesser an Wasserpflanzen ab, in Gebieten ohne Wasserpflanzen werden sie auch an Steine oder Wurzeln geklebt. Die Larven schlüpfen nach drei bis zwölf Tagen und heften sich mit speziellen Klebedrüsen ebenfalls an Wasserpflanzen fest, bis ihr Dotter verbraucht ist. Nach drei bis vier Jahren sind die Tiere geschlechtsreif.

Verbuttung

Besonders in flachen und nährstoffreichen Seen Norddeutschlands führt das enorme Vermehrungspotential der Brachsen zu Massenentwicklungen, die dann oftmals mit stagnierendem Individualwachstum verbunden sind. Wenn Raubfische fehlen, neigen Brachsen auch in Kleingewässern (z. B. Regenrückhaltebecken) zum Zwergwuchs. Sie werden dann selten über 10 Zentimeter lang und haben im Vergleich zum Körper ungewöhnlich große Augen. Diese sogenannte Verbuttung kommt bei allen Weißfischen vor (Karpfenfische mit Ausnahme von Karpfen), aber zum Beispiel auch bei Flussbarschen.

Bedingt durch die hohe Individuendichte der verbutteten Brachsen ist deren Bestand in einem solchen Gewässer extrem krankheitsanfällig. Innerhalb kürzester Zeit sind die verbutteten Brachsen frühzeitig geschlechtsreif und begründen die nächste Generation von Miniaturfischen. Setzt man diese Fische in ein Gewässer mit hohem Nährstoffangebot ein, so entwickeln sie sich wieder völlig normal.

Die Neigung zur Verbuttung bei Überpopulation ist das größte Problem bei der Suche nach Großbrassen. Es ist schwierig, Gewässer zu finden, in denen überhaupt große Brassen vorkommen.

Gefährdung und Schutz

Brachsen haben wie alle Weißfische eine hohe Vermehrungsrate und bevölkern die trägen, langsam fließenden Unterläufe großer Flüsse und warmer Seen als Leitfische der Brachsenregion in einer sehr großen Zahl. Eine Gefährdung der Brachsen ist nicht absehbar, da sie sich gut an anthropogene Gewässerbeeinflussungen und deren Folgen anpassen können. Die Weltnaturschutzunion IUCN führt die Brachse in der Roten Liste gefährdeter Arten und beurteilt sie als nicht gefährdet (Least Concern).^[2]

Wiederholt fallen regelmäßig ganze Jahrgänge der Brachsen aus, die Jungfische überstehen den ersten Winter vermutlich aus Nahrungsmangel (Ursachen unbekannt) nicht. Man kann dies als natürliche Populationsregulation der Art sehen, es gefährdet ihren Fortbestand nicht.

Nutzung

Im Vergleich mit historischen Angaben ist vor allem ein Verlust des wirtschaftlichen Absatzes zu verzeichnen. Wegen des grätenreichen Fleisches wird die früher als Brotfisch verkaufte Brachse kaum noch gegessen. Aufgrund der Einwanderung von Osteuropäern gewinnt die Brachse leicht an Bedeutung, ca. 3 Euro werden pro Kilogramm Brachsenfilet aus einem sauberen unbelasteten Gewässer bezahlt.^[3]

Brachsen werden in der Regel beim Stipp- oder Feederangeln (Angeln mit Pose oder eine bestimmte Form des Grundangelns) gefangen. Köder sind Regenwürmer, Maden, Mais, auch kleine Boilies besonders für kapitale Brachsen ab 2,5 kg aufwärts. Selektiv auf den Fang von Großbrachsen können unter Umständen Hakenköder wie Tauwürmer, Maiskörner oder Caster (verpuppte Maden) wirken. In von Menschen stark frequentierten Gewässern wie Baggerseen werden Brachsen ähnlich scheu wie Karpfen und schwerere Exemplare können dann meist nur noch bei Dämmerung oder Nacht gefangen werden.

In freien Gewässern bilden Brachsen einen Großteil der Fisch-Biomasse. Kleinere Exemplare der Brachsen werden zu allen Tages- und Nachtzeiten in größerer Anzahl gefangen. In Europa sind die Skanderborgseen und die Gudenau in Dänemark Rekordgewässer für Massenfänge.

Literatur

• Sidineia Aparecida Amadio: The ecology of bream (Abramis brama) and rudd (Scardinius erythrophthalmus) in small eutrophic lakes. Colchester 1995.
• Tadeusz Backiel & Janusz Zawisza: Synopsis of biological data on the bream. in Nummer 36 FAO fisheries synopsis. Rom 1968.
• Wilhelm Busch & Heinrich Kreymann: Brassen und Güster. 1993.
• Erwin Fechner: Wachstum und Ernährung des Brachsen (Abramis brama) im Federsee. 1978.
• Fritz Geyer: Alter und Wachstum der wichtigsten Cypriniden ostholsteinischer Seen. in Bd. 34 Archiv für Hydrobiologie. Kiel 1938/39.
• Sven Heininger: Große Brassen hausen draußen. Blinker 3 (2004): 74–77.
• Herbert Löffler: Zur Ökologie des Brachsen (Abramis brama (L.)) im Bodensee. Tübingen 1982.
• Selten gute Brassen. Blinker 3 (2004): 72/73.
• Honsig-Erlenburg, Wolfgang und Schulz Norbert, Die Fische Kärntens, Klagenfurt, Naturwissenschaftlicher Verein (1989)

Einzelnachweise

1. ↑ Brassen schrammt knapp am deutschen Rekord vorbei - BLINKER. In: BLINKER. 12. Mai 2009 (blinker.de [abgerufen am 30. Dezember 2017]).
2. ↑ Abramis brama in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2009. Eingestellt von: J. Freyhof und M. Kottelat, 2008. Abgerufen am 6. März 2010.
3. ↑ Jahr Top Special Verlag: Blinker (04/2003).

De Brachsme (Abramis brama; alemanischi Näme) isch e aapassigsfääige Süesswasserfisch und de Laitfisch vo de Brachsmeregion. Er gliicht a de Blicke, isch aber gröösser. Mengisch chunnts zu Chrüüzige mit em Rotaug.

Uussie

De Brachsme isch e silbriggraue braite Fisch, wo 50 bis 60 cm lang werd. Er het e chliine Chopf miteme chliine Muul, sini Afterflosse isch recht grooss.

Verbraitig

De Brachsme chunnt i Mitteleuropa, uf de Britische Insle, i Skandinavie und Osteuropa vor. Er lebt i warme, langsaame Flüüssgwässer mit eme schlammige Grund, wie Altloif, wo näärstoffriich sind, cha aber au i flache Standgwässer vorchoo und vertrait au Brackwasser.

Lebeswiis

De Brachsme fresst Insektelaarfe, Würmer, Schnegge und Muschle. Jungi Brachsme und Laarfe lebet vo Plankton. Im Winter bildet Brachsme groossi Schwärm wo inaktiv a tüüffe gschützte Stele uf de Früelig wartet.

D Laichzitt goot vom Mai bis in Juni, wenn d Wassertemperatur öber 15 Grad stiigt. S Wiibli lait abertuusigi vo Aier a flache biwachsne Stele und de Laich bliibt denn a de Wasserpflanze chlebe. Brachsme wered mit drüü oder vieri gschlechtsriiff und chönd 20 Joor alt were.

Büecher

• Wilhelm Busch & Heinrich Kreymann: Brassen und Güster. 1993.
• Erwin Fechner: Wachstum und Ernährung des Brachsen (Abramis brama) im Federsee. 1978.
• Herbert Löffler: Zur Ökologie des Brachsen (Abramis brama (L.)) im Bodensee. Tübingen 1982.
• Stefan Ineichen (Hrsg.): Stadtfauna, 600 Tierarten der Stadt Zürich; Bern 2010; ISBN 978-3-258-07561-7

Bran·ne o Brinme, Plathioe (Abramis brama )

Bremo esas fisho river-aquala, qua similesas ciprino, e di qua karno nutro-prizesas.

Pol discramiaedje des årtikes avou l' mot "bråme", loukîz cial

Li bråme u bråme ordinaire, c' est on plat pexhon des doûcès aiwes di tote l' Urope.

No d' l' indje e sincieus latén : Abramis brama

Mins gn a des ôtes sôres di bråmes des doûcès aiwes.

Motlî

Ene pitite bråme si dit ene bråmete.

El Walonreye

End aveut dins Sambe inte les deus gueres.

The common bream, freshwatter bream, bream, bronze bream^[2] or carp bream,^[3] Abramis brama, is a European species o freshwatter fish in the faimily Cyprinidae.

References

Karšis

Karšis aba karšės (luotīnėškā: Abramis brama, onglėškā: Carp bream, vuokīškā: Brachsen) īr žovės, prėgolontė karpėniu žovū (Cyprinidae) šeimā.

Aukšta, kombra, papluokštašuonė žovės, katra ožaug lėgė 40-75 cm ėlgoma ė 5-7 kg sonkoma. Nogara tomsė, skėlvės cėdabrėnis. Žvīnā stombūs, mažesnė pri galvuos. Pelekā pilkė.

Lietovuo gīven ežerūs, opies, tepuogi Koršiu mariūs. Nuognē tonkė žvejuonama žovės. Laikas polkās, tonkiausē gėliuosė ėr ondens augalās apžielosiūs vėitūs. Ta apdairinga ė, rastom, apmanė žovės.

Lahn (latin.: Abramis brama) om reskveden kala. Eläb Evropan venon vönen i Sibirin jogiš, järviš, uitoiš, Azovmeren i Kaspijan meren solan polhe veziš.

Vl 1999 mail'man vozne saliž oli 62,9 tuhad tonnoid.

Ümbrikirjutand

Pä om pen', hibj om järed. Su lopiše penel peitol'žel torvudel. Elädas 23-voččehe igähäsai. Kala voib kazda 6 kilohosai jügutte, 82 sm:hasai pitte. Lahnad pidadas joukuil, navettäs süvid sijid kazmusiden äjüdenke.

Nored lahnad — lahnalituižed, ned oma hobedakahad mujul.

Homaičendad

Lahnu

Tavanmugah, päivännouzu, dunuajan lahnu (lat. Abramis brama) on ainavo lahnurodulois (Abramis) karpoin perehjokkolois (Cuprinidae) da niilöin nägölöi myö (Cupriniformes).

Ulgonägö

Rungo on korgei, sen korgevus voibi olla kolmas oza kogorungon pitkevytty. Piä da suu ollah pienet. Suun lopus on ollenjytys trubkaine, kudai siirdelehes.

Igähizel lahnal selgy voibi olla harmai libo maksankarvaine, bokat – kulduruspakon värizet, maha on keldaine, evät ollah harmuat ruskiloin reunoinke. Nuorizon ulgonägö voibi olla hobjankarvazennu.

Suurin rungon pitkevys on 82 sm., painovus – 6 kiluo, eländyaigu voibi olla 23 vuottu.

Leshch — karpsimonlar oilasiga mansub baliq (qarang Oqqayroq). ^[1]

Manbalar

Plésza

Plésza (Abramis brama) – to je rëba z rodzëznë karpiowatëch. Czedës wiele tich rib żëło w rzékach i jezorach na Kaszëbach. Jich nierzch òdbiwô sã w maju i czerwińcu. Dosc tëli tich rib bëło w jezorach Słowińsczégò Nôrodnégò Parkù.

Lëteratura

• Encyklopedia audiowizualna Britannica : zoologia. Cz. 1 / [zespół autorów i tłumaczy Wojciech Bresiński et al.], Poznań : Wydawnictwo Kurpisz, 2006, s. 113

Çупах

Çупах - карп йышне кĕрекен пулă. Çупах кĕлетки 50 сантиметра, йывăрăшĕ 5 килограма çитме пултарать. Ытларах чухне кĕлетки 30 сантиметртан, йывăрăшĕ 1 килограмран иртмест. Вăлча питĕ нумай сапать, хăвăрт хунать, кирек мĕнле условисенче те пурăнма пултарать. Ытти пулăсемпе танлаштарсан çупах çӳхерех. Шултра хуппи сăрăрах шурă тĕслĕ. Çупах çитĕннĕçемĕн тĕксĕмленсе пырать, çапах та тĕсĕ мĕнле условисенче пурăннинчен те килет.

Çупах лăпкă та тарăн шывра пурăнма кăмăллать, çывăхра тăмлă та чăнкă çыран пулсан хăйне тата лайăхрах туять. Шăрăх çанталăкра вара, шывра кислород сахал чухне çупах ăшăхрах вырăна тухать.

Çупахсем йышпа çӳреме кăмăлларах параççĕ. Вăлча сапнă вăхăтра тата ун хыççăнхи пĕр тапхăр вак ушкăнпа пурăнаççĕ.Апатне шыв тĕпĕнче шыраççĕ, шыв хуранĕсемпе тата вак раксемпе тăранаççĕ. Ăмансене, тĕрлĕ хурт-кăпшанка тиркемеççĕ, хăш чухне шыв ӳсен-тăранĕсен çамрăк хунавĕсене те чăмлаççĕ.

Шывра йышлăн ĕрчет пулин те, çупаха тытма питĕ йывăр. Çак пулă пит сыхчă, апата тиркет, шăв-шава пачах кăмăлламасть. Вăлта çине тирекен ăман е урăх чĕр апат, пăтă таврашĕ анчах хатĕрленĕскер пулмалла. Нумай выртнă е пăсăла пуçланă апатран çупах пăрăнса çеç иртет.

Вĕтĕрех çупахсене пулăçсем час-часах çупах ай е хăрпанкă теççĕ.

Вуламалли

• Решетников Ю. С., Котляр А. Н., Расс Т. С., Шатуновский М. И. Пятиязычный словарь названий животных. Рыбы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1989. — С. 133. — 12 500 экз. — ISBN 5-200-00237-0.
• Лещ в базе данных FishBase (англ.)
• Промысловые рыбы России: В 2 т. / Под ред. О. Ф. Гриценко, А. Н. Котляра, Б. Н. Котенёва. — М.: Изд-во ВНИРО, 2006. — Т. 1. — С. 168—170. — 656 с. — ISBN 5-85382-229-2.
• Targońska K. et al. Influence of temperature during four following spawning seasons on the spawning effectiveness of common bream, Abramis brama (L.) under natural and controlled conditions (англ.) // Journal of Thermal Biology : журнал. — 2014. — Vol. 39, no. January. — P. 17—23. — ISSN 0306-4565. — DOI:10.1016/j.jtherbio.2013.11.005.
• Васильев В. П. Эволюционная кариология рыб. — М.: Наука, 1985. — 300 с.

Асăрхавсем

Каçăсем

• Лещ в информационной поисковой системе по биоразнообразию «Позвоночные животные России» на сайте Института проблем экологии и эволюции имени А. Н. Северцова

Η Αβραμίδα (Abramis brama, κν. χάνι, λέστια ή λέστικα) είναι ένα Ευρωπαϊκό είδος ψαριού του γλυκού νερού της οικογένειας των Κυπρινιδών. Σήμερα θεωρείται το μόνο είδος του γένους Αβραμίς (Abramis).

Κατανομή και φυσικό περιβάλλον

Η αβραμίδα κατοικεί στην Ευρώπη βορείως των Άλπεων και των Πυρηναίων καθώς και στα Βαλκάνια. Απαντάται ανατολικά μέχρι την Κασπία Θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο και την Αράλη. Ζει σε νερόλακκους, λίμνες, κανάλια και σε ήρεμα ποτάμια.

Παραπομπές

Ёді (Abramis) тайӧ чери.

On Fish exhibition in Prague

Корбан балыгы (лат. Abramis brama) — карплылар гаиләсенә кергән балык. Аурупа белән Себер сулыкларында таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый.

Аның озынлыгы 25-45 см, авырлыгы 0,5-1,5 кг. Яшәвенең 3-5 нче елында җенси җитлегә. Май — июньдә су температурасы 12-14 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 92-338 мең бөртек уылдык. 12-14 ел яшиләр.

Корбан балыгы бөҗәк, кортлар, кысласыманнар белән туклана.

Сылтамалар

• Позвоночные животные России: лещ(рус.)

Лещ.

Лещ (лат. Abramis brama) — каңылтырлар тукумундагы балык.

Денеси жалпак, уз. 30 см, салм. 1 кга (кээде уз. 50 см, салм. 5 кг) жетет. Лещтин майдалары кумүш түспөлдүү, чоңдору кубулган каралжын.

Түн. Муз океанынын, Балтика, Кара, Азов ж. б. деңиздердин алабында жашайт. Дарыя, келдөргө байырлаштырылган. Уругун тайыз, суу түбүндөгү өсүмдүккө таштайт. Чабагы зоопланктон, чоңурагы бентос менен азыктанат. Промыселдик мааниси чоң.

Колдонулган адабияттар

• Кыргыз Совет Энциклопедиясы. Башкы редактор Б. О. Орузбаева. -Бишкек: Кыргыз Совет Энциклопедиясынын башкы редакциясы, 1979. Том 4. Лактация - Пиррол. -656 б.

The common bream, freshwater bream, bream, bronze bream,^[2] carp bream^[3] or sweaty bream (Abramis brama), is a European species of freshwater fish in the family Cyprinidae. It is now considered to be the only species in the genus Abramis.

Range and habitat

The common bream's home range is Europe north of the Alps and Pyrenees, as well as the Balkans. They are found as far east as the Caspian Sea, the Black Sea, and the Aral Sea. The common bream lives in ponds, lakes, canals, and slow-flowing rivers.

Description

The bream is usually 30 to 55 cm (12 to 22 in) long, though some specimens of 75 cm (30 in) have been recorded; it usually weighs 2 to 4 kg (4.4 to 8.8 lb). Its maximum length is 90 cm (35 in), the record weight exceeds 9 kg (20 lb).^[4]

The common bream has a laterally flattened and high-backed body and a slightly undershot mouth. It has a bright silver colouration, though older fish can be bronze-coloured, especially in clear waters. The fins are greyish to black, but never reddish.

Similar-looking fish

Silver bream above, common bream below

The common bream can easily be confused with the silver or white bream (Blicca bjoerkna), in particular at the younger stages (see picture). The most reliable method of distinguishing these species is by counting the scales in a straight line downwards from the first ray of the dorsal fin to the lateral line. Silver bream have fewer than 10 rows of scales, while common bream have 11 or more. At the adult stage the reddish tint of the pectoral fin of the silver bream is diagnostic. Like other Cyprinidae, common bream can easily hybridise with other species, and hybrids with roach (Rutilus rutilus) can be very difficult to distinguish from pure-bred bream.^[2]

Immature specimens could also be confused with other European breams, such as the two Ballerus species or Vimba vimba.

Habitat

Common bream on fish exhibition in Prague

The common bream generally lives in rivers (especially in the lower reaches) and in nutrient-rich lakes and ponds with muddy bottoms and plenty of algae. It can also be found in brackish sea waters.^[1]

Feeding habits

The common bream lives in schools near the bottom. At night common bream can feed close to the shore and in clear waters with sandy bottoms feeding pits can be seen during daytime. The fish's protractile mouth helps it dig for chironomid larvae, Tubifex worms, bivalves, and gastropods. The bream eats water plants and plankton, as well.

In very turbid waters, common bream can occur in large numbers, which may result in a shortage of bottom-living prey such as chironomids. The bream are then forced to live by filter feeding with their gill rakers, Daphnia water fleas being the main prey. As the fish grows, the gill rakers become too far apart to catch small prey and the bream will not then grow bigger than 40 cm (16 in). If a common bream is malnourished, it can develop a so-called "knife back", a sharp edge along its back.

Spawning

A mature bronze-coloured common bream from the Netherlands

The common bream spawns from April to June, when water temperatures are around 17 °C (63 °F). At this time, the males form territories within which the females lay 100,000 to 300,000 eggs on water plants. The fry hatch after three to 12 days and attach themselves to water plants with special adhesive glands, until their yolk is used up.

Because of their slender shape, the young fish are often not recognised as bream, but they can be identified by their flat bodies and silvery colour. At this stage, the fish are still pelagic, but after a few months, they acquire their typical body shape and become bottom-dwellers. By three to four years old, the fish are sexually mature.

Fishing

The freshwater bream is not generally caught for consumption. Common Bream are popular with sport and match fishermen. However, bream are not as hard fighting as most other fish native to the UK, as due to their flat, disc-shaped profile they are relatively easy to bring to the bank. Bream will eat most baits, especially:

• Sweetcorn - two or three grains hooked or hair-rigged.
• Maggots/worms - two or three straight on the hook.
• Boilies - the large mouths of Bream will devour most boilies

Bream can be caught in rivers or lakes, with generous use of groundbait to attract the shoals. They are not shy fish. Float fishing on the bottom is another technique used. Ledgering (using just a lead weight to hold the bait down) with a cage feeder full of bait, often works better on larger rivers and lakes.

As of 2022 the current European record common bream, caught with rod & reel, is 10.32 kilograms (22.8 lb), caught in the United Kingdom.^[5][6]

See also

• Bream (disambiguation)

References

Bramo (Abramis brama) estas specio de granda fiŝo de la familio de ciprinedoj, distingebla disde alburno per sia malpli longa suba makzelo.

Ĝi apartenas al la plej grandaj dolĉakvaj fiŝoj de Eŭropo. Ĝi povas longi eĉ 50 centimetrojn (ĝenerale 20-40 centimetrojn), pezo tiam atingas 4-5 kilogramojn. Ĝia korpo estas deflanke plata, la dorso estas alta.

Bramoj vivas de la Uralo ĝis okcidenta Francio en nefluaj aŭ apenaŭ-fluaj ŝlimgrundaj akvoj. Ĝi nutras sin sur la akvogrundo per etaj bestetoj kaj suprenakviĝas nur nokte.

La femalo demetas dumnokte inter fino de aprilo kaj komenco de junio frajon (100.000-150.000). La bramidoj grupiĝas ĉe la bordo.

Bramo estas grava merkata fiŝo kun fajna sed fiŝosta karno.

La brema, plática o besugo (Abramis brama) es un pez de agua dulce que habita en los ríos y lagos del centro y norte de Europa, Rusia e Irlanda y Reino Unido.^[2]​ En el presente es considerada la única especie válida del género Abramis.

El cuerpo está comprimido lateralmente; en el dorso presenta una giba algo marcada en su parte anterior. Normalmente mide entre 40 y 60 cm de longitud con pesos de 2-3 kg. La longitud máxima es de 90 cm. En Alemania se capturó en 2000 un ejemplar de 85 cm y 7 kg de peso. Los ejemplares de más de 70 cm son raros, y sólo se dan en lugares específicos con una población baja. Es una especie muy común en aguas estancadas o de curso lento, con fondos arcillosos o fangosos, aunque también está presente en estuarios (mar Báltico) y aguas salobres (mar Caspio y Aral). Se alimentan de bivalvos, larvas de mosquitos y gusanos. La época de desove ocurre entre mayo y junio, en aguas ricas en vegetación; los machos presentan durante este periodo tubérculos blancos o amarillos sobre la cabeza y la parte anterior del cuerpo. Su carne es consumida como alimento.

En muchos países del norte de Europa es uno de los peces más apreciados por los pescadores deportivos, debido a su abundancia y a que en proporción a su tamaño no es muy luchador ni difícil de extraer vivo, lo cual lo convierte en objetivo ideal en competiciones deportivas.

Descripción

El besugo suele medir de 30 a 55 cm de largo, aunque se han registrado algunos ejemplares de 75 cm; por lo general, pesa de 2 a 4 kg. Su longitud máxima es de 90 cm, el peso registrado es de alrededor de 9,1 kg.

El besugo tiene un cuerpo aplanado lateralmente y de espalda alta y una boca ligeramente inferior. Es de un color gris plateado, aunque los peces más viejos pueden ser de color bronce, especialmente en aguas claras. Las aletas son de color grisáceo a negro, pero nunca rojizas.

Otros peces de aspecto similar

Besugo plateado arriba, besugo común abajo.

El besugo común se puede confundir fácilmente con el besugo plateado o blanco (Blicca bjoerkna), en particular en las etapas más jóvenes (ver imagen). El método más confiable para distinguir estas especies es contando las escamas en línea recta hacia abajo desde el primer rayo de la aleta dorsal hasta la línea lateral. El besugo plateado tiene menos de 10 filas de escamas, mientras que el besugo común tiene 11 o más. En la etapa adulta, el tinte rojizo de la aleta pectoral del besugo es diagnóstico. Al igual que otros ciprínidos, el besugo se puede hibridar fácilmente con otras especies e híbridos con la "cucaracha" (Rutilus rutilus) puede ser muy difícil de distinguir del besugo de pura raza.^[3]​

Hábitat

Un besugo común en una exposición de peces en Praga.

El besugo generalmente vive en ríos (especialmente en los tramos más bajos) y en lagos y estanques ricos en nutrientes con fondos fangosos y muchas algas. También se puede encontrar en aguas salobre.^[2]​

Hábitos de alimentación

El besugo vive en escuelas cerca del fondo. Por la noche, la dorada común puede alimentarse cerca de la orilla y en aguas claras con fondos arenosos se pueden ver hoyos de alimentación durante el día. La boca protráctil del pez lo ayuda a buscar larvas de quironómidos, gusanos Tubifex, bivalvos y gasterópodos. La dorada también come plantas acuáticas y plancton.

En aguas muy turbias, el besugo común puede ocurrir en grandes cantidades, lo que puede resultar en una escasez de presas que viven en el fondo, como los quironómidos. Luego, las doradas se ven obligadas a vivir mediante la alimentación por filtración con sus branquiespinas, siendo las pulgas de agua Daphnia la principal presa. A medida que el pez crece, los rastrillos branquiales se separan demasiado para atrapar presas pequeñas y el besugo no crece más de 40 cm. Si un besugo está desnutrido, puede desarrollar lo que se llama "dorso de cuchillo", un borde afilado a lo largo del dorso.

Desove

Un besugo maduro de color bronce de los Países Bajos.

El besugo se reproduce de abril a junio, cuando la temperatura del agua ronda los 17 °C. En este momento, los machos forman territorios dentro de los cuales las hembras ponen de 100.000 a 300.000 huevos en las plantas acuáticas. Los alevinos eclosionan después de tres a 12 días y se adhieren a las plantas acuáticas con glándulas adhesivas especiales, hasta que se agota la yema.

Debido a su forma esbelta, los peces jóvenes a menudo no se reconocen como besugo, pero pueden identificarse por sus cuerpos planos y su color plateado. En esta etapa, los peces todavía son pelágicos, pero después de unos meses, adquieren su forma corporal típica y se convierten en habitantes del fondo. A los tres o cuatro años, los peces alcanzan la madurez sexual.

Alimentos, crecimiento, salud

Este benthívoro se alimenta principalmente filtrando eficientemente los sedimentos que suspende; gracias a la estructura de su filtro branquial. Este filtro está provisto de "crestas transversales" formadas por un puente carnoso colocado entre la parte central del arco branquial y las partes óseas de sus branquiespinas y ubicado en la superficie superior de los arcos branquiales.^[4]​ Estas crestas forman una red de canales capaces de retener partículas de alimentos. En el borde lateral del arco branquial, los músculos están unidos a las branquias, lo que permite el movimiento del elemento raspador óseo lateral. En presencia de partículas muy finas (diámetro menor que el del canal), el movimiento de estos branquiestras parece poder ajustar el filtro reduciendo el diámetro del canal opuesto, permitiendo que el besugo ajuste este filtro al tamaño del plancton presente.^[4]​

Parece relativamente oportunista, se alimenta de pequeños moluscos, larvas de insectos, gusanos y restos de plantas y zooplancton (Cladocera y Copepoda) desde la primavera hasta el otoño,^[5]​ es un pez cavador. Su boca protráctil permite que los alevines y el besugo, en comparación con la "cucaracha", capturen mejor presas como los copépodos (más difíciles de atrapar que las dafnias).^[6]​ En su entorno natural, la dorada y la "cucaracha" compiten por las dafnias y los copépodos. El tubo de besugo contiene más que copépodos, pero con variaciones relacionadas con el momento y el lugar de búsqueda de alimento.^[6]​

Se ha demostrado en el lago Tjeukemeer (en Frisia, Países Bajos) que la "compartimentación de los recursos alimenticios" entre el besugo (Abramis brama) y la anguila europea (Anguilla anguilla) está fuertemente relacionada con variaciones en la abundancia de dafnias (Daphnia hyalina) y larvas de quironómidos, su principal presa. El nicho ecológico de estos dos peces varía según el número de peces planctonívoros jóvenes, en particular el olfato (Osmerus eperlanus); si este último es abundante, las poblaciones de dafnias están compuestas por individuos de menor tamaño y el besugo, que era planctonívoro, se adapta volviéndose benthívoro, pero con deterioro de la salud (gónadas poco desarrolladas). Mientras que en las mismas circunstancias, la anguila se adapta reemplazando su dieta de pupas de quironómidos y moluscos por una dieta compuesta completamente de pescado (los investigadores notaron que la salud de las anguilas menores de 35 cm se deterioraba cuando la población de quironómidos disminuye (en número y en biomasa). Por el contrario, cuando el reclutamiento de peces planctívoros es bajo, la dafnia D. hyalina son más grandes y la dieta y la salud de la dorada y la anguila han cambiado nuevamente. En este caso (lago Tjeukemeer), el régimen hidrológico modifica de forma periódica y fuerte el tamaño de la población de peces jóvenes planctívoros (especialmente por la inmigración de larvas de olfato alóctonas) aunque la biomasa de las poblaciones de dorada y anguila es relativamente estable.

Como todos los peces que se alimentan de limo o sedimentos, incluso en lugares considerados relativamente poco contaminados, puede contaminarse por la ingestión de diversos contaminantes (contaminantes orgánicos persistentes, metales pesados, metaloides, etc.), que puede bioacumularse en determinados órganos.^[7]​ Un estudio realizado en la cuenca occidental del lago Balaton (Hungría) entre octubre de 1999 y mayo de 2000 encontró concentraciones medias de metales pesados para diferentes órganos que variaban en los siguientes rangos: de 0,42 a 2,10 para el cadmio ; 1,77 a 56,2 para cobre; de 0,01 a 0,19 para el mercurio; 0,44 a 3,24 para el plomo; 10,9 para zinc (peso seco).^[7]​ El Cd, Cu, Pb y Zn estaban más concentrados en el hígado o las branquias, mientras que el mercurio (Hg) se concentraba principalmente en el músculo. En el hígado, el cadmio, el cobre y el mercurio mostraron asociaciones positivas relacionadas con la edad y el tamaño de los peces;^[7]​ lo mismo se aplica a la carga de mercurio, que aumenta con el tamaño y la edad en los tres órganos estudiados.^[7]​ En los músculos y las branquias, los niveles de plomo y zinc aumentan de manera similar a los niveles medidos en el hígado, pero las asociaciones con la edad y la altura fueron negativas. Existen variaciones estacionales en la carga de metales pesados, atribuibles a cambios en la dieta más que a variaciones en la contaminación de su medio ambiente.^[7]​ El besugo crece más lentamente cuando aumenta su contenido de metales pesados.^[8]​ Se encuentra besugo con altos contenidos en metales pesados en aguas que contiene muy pocos metales pesados, lo que sugiere que su carga de estos oligoelementos metálicos refleja la de su alimento y los sedimentos mucho más que la del agua ambiental.^[8]​

Detalle de la boca de un besugo Abramis brama.

Besugo con típica erupción de desove granular.

Parásitos

La piel o las branquias de este animal pueden ser colonizadas por algunos parásitos como Caryophyllaeus, Ergasilus o Dactylogyrus.^[9]​^[10]​

Referencias

Dibujo de un Abramis brama según Brauer, A. (1909) Die Süsswasserfauna Deutschlands. Eine Exkursionsfauna. Heft 1, Gustav Fischer Verlag, Jena, S. 206 https://archive.org

Latikas (Abramis brama) on karpkalalaste sugukonda latika perekonda kuuluv kala. Latikaga samasse perekonda kuuluvad valgesilm ja abakala.

Latikas on levinud laiemini kui perekonna teised liigid, kõikjal Euroopas põhja pool Alpe ja Püreneesid. Ida poole ulatub levila Kaspia ja Araali mereni. Põhjas ulatub levila Valge ja Barentsi mere (Petšora jõgi) vesikonnani. Ta on sisse toodud ka Siberisse (Obi jõgi, Ubinski järv) ja Kasahstani (Balhaši järv). Eestis on latikas levinud enamikus suuremates järvedes.

Latikaliik jaguneb mitmeks vormiks. Harilikult on latikas paikne, kuid Musta ja Kaspia mere vesikonnas esineb selle kõrval poolsiirdevorm, kes toitub meres ja läheb kudema jõgede alamjooksule. Araali meres, Ili jõe deltas ja Turkmenistanis Jashani järves esineb kolmas vorm, väike roolatikas.

Riimvees elavad latikad söövad koorikloomi, lõhkjalalisi ja lõnguskilbilisi ja hulkharjasusse, järvedes putukavastseid.

Latika pikkus on tavaliselt 30–50 cm (maksimaalselt 85 cm), suurim kaal kuni 7 kg. Latika keha on külgedelt lamenenud ja kõrge, suu kergelt alaseisune, silmad suhteliselt väiksed. Selg on roheka läikega sinakasmustjas, küljed metalse hõbedase läikega, kõht valge. Noored latikad on hallikad ja hõbedased, vanad muutuvad tumedateks ja omandavad pronksja läike. Turbajärvedes on kalad punakaspruunid. Kõik uimed on hallid. Pärakuuimes on 22–30 hargnevat kiirt.

Latikas elab järvede ja aeglase vooluga jõgede põhjakihtides, harvem riimveelises rannikumeres, enamasti suurtes parvedes.

Lõuna pool kasvab latikas kiiremini ja saab suguküpseks 3-4-aastaselt, põhja pool 5–8-aastaselt. Roolatikad suguvõimestuvad juba 3-aastaselt. Isased saavad suguküpseks pisut varem kui emased, koelmutel on väiksemad kalad isased.

Latikas võib elada 25–27 aastat.

Latikas (alumine) ja nurg

Latikat aetakse tihtipeale segamini nuruga, eriti väiksemaid isendeid.

Latikas hakkab kudema siis, kui veetemperatuur tõuseb 12–16 °C-ni. Lõunas toimub see aprillis-mais, põhjas mais-juunis. Araali mere vesikonnas ja Farhadi veehoidlas koeb latikas portsjonite kaupa, aga enamikus levilas kogu marja korraga. Emalatikad koevad 100–150 tuhat marjatera, mis kinnitatakse taimestikule. Paljudes kohtades koevad latikad mitme rühmana, aga ühe rühma piires algab ja lõpeb kudemine korraga; kõige sagedamini kestab see hommikust keskpäevani. Kudemise ajal hüppavad latikad sageli veest välja ja langevad lapiti vette tagasi. Niimoodi tekkivat pladinat on kaugele kuulda.

Vastsed kooruvad marjast 3–6 päeva pärast. Nad jäävad 2 päevaks kinnituma veetaimedele, seejärel hakkavad aktiivselt toituma. Algul söövad nad zooplanktonit, kuid juba 3 cm pikkused kalad hakkavad sööma ka muid selgrootuid loomi.

Latika alammõõduks loetakse 35 cm kogupikkusest või 30 cm sabauimeni^[viide?].

Latikal on palju lähedasi liike, kes koevad umbes samal ajal. Seetõttu on nende liikide hübriidid tavalised. Kõige paremini on tundma õpitud latika hübriidi siberi särjega, kes elab Ubinski järves. See kasvab kiiremini kui särg, aga aeglasemalt kui latikas. Isased saavad suguküpseks 3-aastaselt, emased 4-aastaselt.

Välislingid

• Latikas andmebaasis eElurikkus

• Latikas TÜ Loodusteadusliku veebipõhises õpikeskkonnas

Kirjandus

• "Loomade elu", 4. kd, lk. 220–221.

Brema (Abramis brama) Cyprinidae familiako ur gezako arraina da^[2].

Morfologia

Bremak 30-55 cm luze (batzuk 75 zentimetroraino iritsi daitezke) eta 0,5-2(4) kiloko pisukoak izaten dira. Gorputza alboetatik zapaldua eta bizkar makotua (zaharrenek, batez ere). Zilar kolorekoak dira, baina zaharrenak brontze kolorekoak izan daitezke. Gorputza neurri handiko ezkatez eta mukiz estalia izaten du. Hegalak gris ilunak. Uzki-hegala oso luzea eta 23-30 erradio bigunekin. Bizkar-hegala laburra eta sabel-hegalak baino atzerago kokatua. Ahoa oso txikia eta goi-baraila behekoa baino luzeagoa^[3].

Banaketa

Europako arro hidrografiko gehienetan bizi da, Aturritik Petxoraraino (Errusia), eta Egeo itsasoaren arroko Bolbe aintziran eta Struma eta Maritsa ibaietan. Iberiar penintsula, Adriatikoaren arroa, Italiar penintsula, Eskozia eta Eskandinaviako iparraldea berezko banaketa eremutik kanpo daude. Irlanda, Espainia eta Italiako ipar-ekialdeko zenbait ibaietan sartua izan da. Asian Marmarako itsasoaren arrotik (Turkia) ekialdera, Aral itsasoaren arroraino banaturik dago. Baikal aintziran eta Jenisei eta Ob ibaien goi aldeetan sartua izan da^[1].

Habitat

Aintzira eta ibai ertain eta handietan bizi da. Ugariagoa da ur geldietan, ur bareko ibaietan, estuarioetan eta ur gatzduneko eta sakontasun gutxiko urmael epeletan. Ugaltzeko landaredi trinkoko ur geldiak, uholde-lautadak eta aintzira bazterrak aukeratzen ditu^[1].

Elikadura

Sedimentu finetatik ateratzen dituen ornogabe bentonikoak jaten ditu, eta baita gasteropodoak ere. Aho protraktilaren bitartez, hondoko harrapakinak bilatu eta iragazten ahal ditu. Umeak zooplanktonez elikatzen dira^[1][3].

Ugalketa

Ugaltzeko ibaian gora migratzen dute (100 km Dnieperren). Ugalketa apirila eta ekaina bitartean hasten da, uraren tenperatura 15 °Ctik gorakoa denean^[1]. Emeak, ur-landareetan itsasten diren ehunka mila (300.000 emearen pisuaren kiloko) arraba likatsu erruten ditu. 8-12 egunen buruan (180 °C x egun) umeak arrabetatik irteten dira. Bitelo-zakua galdu ondoren planktona jaten hasten dira^[3].

Erreferentziak

Lahna (Abramis brama) on särkikalojen heimoon kuuluva kalalaji. Se on sukunsa Abramis ainoa laji.

Ulkonäkö ja koko

Lahna on muodoltaan litteä ja korkea. Se on väriltään aluksi hopeinen, vanhemmiten kuparinvärinen ja tummanpuhuva. Evät ovat tummanharmaat. Tavallisesti lahna on enintään kilon painoinen, mutta voi kasvaa jopa kuusikiloiseksi. Lahna voi kasvaa 25–50 senttimetrin pituiseksi, mutta suurempiakin on.

Lahnan sukuisia ja sitä muistuttavia pienempiä kaloja ovat sulkava ja pasuri. Lahna voi myös risteytyä muiden särkikalojen kanssa. Yleisin risteytymä on särjen ja lahnan välinen särkilahna.

Levinneisyys

Lahnan levinneisyys sisävesissä kattaa suurimman osan Eurooppaa Adourjoen vesistöstä Petšorajoen vesistöön. Luontaisesti se ei elä Pyreneiden niemimaalta, Adrianmeren valuma-alueella, Italiassa eikä Pohjoismaiden pohjoisosissa, Norjan Bergenin ja Suomen 67 leveyspiirin pohjoispuolelta.^[1] Se elää myös Itämeren ja Kaakkois-Euroopan sisämerien rannikoiden murtovesissä.

Lahnaa on istutettu Irlantiin, Espanjaan, Italian koillisosiin, Marmaranmeren valuma-alueelle, Baikaljärveen sekä Ob- ja Jenisein yläjuoksulle.^[1]

Suomessa luontainen levinneisyysalue yltää pohjoisessa Oulujoen vesistöön, sen pohjoispuolella kala esiintyy paikoin vesitöihin siirrettynä. Myös muualla Suomessa paikalliset lahnakannat ovat usein siirtoistutusten tuloksia.^[2]

Lisääntyminen ja elintavat

Lahna elää järvissä, matalissa merenlahdissa ja hitaasti virtaavissa joissa ja liikkuu parvissa. Lahnat tulevat sukukypsiksi varsin myöhään, 7-11 vuoden ikäisenä.^[2] Se kutee jaksoittain pitkin kevättä ja alkukesää, kun vesi on yli 15-asteista. Kutu tapahtuu matalissa vesissä kasvillisuuden seassa, jossa mäti tarttuu vesikasveihin. Yleensä poikaset kuoriutuvat 8–12 päivän kuluttua.^[2]

Lahnan ravintoa poikasena on eläinplankton, mutta aikuisena se syö nilviäisiä ja toukkia.^[2] Kun lahna imee ravintoa pohjamudasta, saattaa näyttää, että se seisoisi päällään.^[3] Mikäli ravintoa on vähän, voi lahna joutua syömään eläinplanktonia.

Kuparinhohtoinen varttunut lahna.

Kalastus ja käyttö

Lahnaa pyydetään kotitarpeiksi useimmiten suurisilmäisillä verkoilla, mutta myös muilla seisovilla pyydyksillä ja mato-ongella. Isokokoista lahnaa arvostetaan ruokakalana varsinkin savustettuna.

Suomessa vapaa-ajankalastajien vuotuinen lahnasaalis on yli 2000 tonnia (2004).^[2] Ammattikalastajien lahnasaalis Suomen merialueella oli puolestaan noin 740 tonnia vuonna 2010. Valtaosa tästä saatiin erilaisilla rysillä.^[4]

Euroopan-laajuisesti lahnan vuotuinen tilastoitu kokonaissaalis on ollut noin 50 000 tonnia, josta puolet Venäjän ja viidennes Kazakstanin saalista.^[5]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Luontoportti: Lahna (Abramis brama)
• Abramis brama (peilipalvelin) FishBase. Froese, R. & Pauly, D. (toim.). (englanniksi)
• ITIS: Abramis brama (englanniksi)
• Lahnan ravintosisältö

Abramis brama

La brème commune (Abramis brama) est une espèce de poissons d'eau douce téléostéen eurasiatique qui vit dans les eaux douces, lentes et profondes.

Origine du nom

Du francique brahsima^{[réf. nécessaire]}.

Description

A la différence de la brème bordelière, la brème commune a une bouche protractile, qui lui permet notamment de manger des moules d'eau douce

Brème commune mesurée lors d'une pêche

La brème commune a un corps caractéristique, élevé et plat (on la surnomme parfois plateau). Sa nageoire anale est très longue et la nageoire caudale fortement échancrée, avec un lobe inférieur un peu plus long que le supérieur. La nageoire dorsale a ses trois premiers rayons épineux, de même pour la nageoire anale^[1].
La tête, petite se termine par une bouche protractile (se dépliant vers l'avant), ce qui la différencie de la brème bordelière^[2]. L'œil est plutôt petit.
Les flancs sont couleur bronze plutôt qu'argenté (alors que la Brème bordelière est plus argentée). Le dos gris-vert présente des reflets, le ventre est gris brunâtre, les nageoires grises à noires foncées et parfois nuancées de violet. La jeune brème se distingue de l'adulte par sa couleur argentée (silver) et elle diffère d'autres Cyprinidés (comme les gardons ou rotangles) par un corps plus plat et une bouche orientée vers le bas.

Les adultes mesurent le plus souvent de 30 à 50 cm pour un poids de 0,5 à 2,5 kg, les grands individus atteignent parfois 75 cm tandis que les records tournent autour de 90 cm pour environ 9 kg. Sa couleur est vert bronze, avec des flancs gris et un ventre blanc.

Durée de vie

Ce poisson a une durée de vie moyenne de 20 à 25 ans^{[réf. nécessaire]}.

Habitat

La brème commune vit dans les eaux calmes aux fonds vaseux et limoneux, des cours d'eau larges et lents, dans les canaux, les lacs et les étangs.

Mode de vie, écologie

C'est un poisson grégaire (qui vit en groupe) et qui comme la carpe peut jouer un rôle dans le mélange des couches d'eau et la remise en suspension de particules du sédiment^[3] ; en fouillant la vase, les brèmes remettent en suspension des particules sédimentées (effet qui augmente linéairement avec la biomasse de poissons benthivores)^[3] ; provoquant une augmentation de la turbidité (facilement mesurable à l'aide du disque de Secchi), avec une augmentation de 46 g de sédiment par mètre carré de plan d'eau et par jour pour une biomasse de brèmes de 100 kg/ha de plan d'eau. Aucune relation n'a été trouvée entre la taille des poissons et l'importance de la remise en suspension, mais l'effet de la brème était deux fois plus important que celui de la carpe^[3]. L'alimentation benthivore a diminué à partir du mois de mai en raison de l'apparition d'aliments de substitution (zooplancton). Cette remise en suspension augmente la densité de la masse d'eau en chlorophylle. On a constaté une augmentation du phosphore et des nitrates dans l'eau corrélée à la biomasse de brèmes, mais pas des orthophosphate^[3].

Alimentation, croissance, santé et parasitoses

Ce benthivore se nourrit principalement en filtrant efficacement les sédiments qu'il met en suspension ; grâce à la structure de son filtre branchial. Ce filtre est muni de « crêtes transverses » formées par un pont charnu positionné entre la partie centrale de l'arc branchial et les parties osseuses de ses branchicténies et situées à la face supérieure des arcs branchiaux^[4]. Ces crêtes forment un réseau de canaux aptes à retenir les particules de nourriture. En bordure latérale de l'arc branchial, des muscles sont liés aux branchicténies permettant un mouvement de l'élément racleur osseux latéral. En présence de particules très fines (diamètre moindre que celui du canal), le mouvement de ces branchicténies semble pouvoir ajuster le filtre en réduisant le diamètre du canal opposé, permettant à la brème d'ajuster ce filtre à la taille du plancton présent^[4]

Il semble relativement opportuniste^[5], se nourrissant de petits mollusques, larves d'insectes, vers, et débris de végétaux et de zooplancton (Cladocera et Copepoda)^[6] du printemps à l'automne^[7], c'est un poisson fouilleur. Sa bouche protractile permet aux alevins et jeunes brèmes, par rapport aux gardons de mieux capturer des proies telles que les copépodes (plus difficiles à attraper que les daphnies)^[6]. Dans leur milieu naturel brème et gardon sont en compétition pour les daphnies et copépodes. Le tube des jeunes brèmes contient plus de copépodes que celui des gardons, mais avec des variations liées au moment et lieu du butinage alimentaire^[6].

Il a été montré dans le lac Tjeukemeer (aux Pays-Bas) que le « compartimentage des ressources alimentaires » entre brèmes (Abramis brama) et l'anguille européenne (Anguilla anguilla) est fortement lié aux variations d'abondance des daphnies (Daphnia hyalina) et des larves de chironomidés, leurs principales proies. La niche écologique de ces deux poissons varie selon le nombre de jeunes poissons planctonivores, en particulier l'éperlan (Osmerus eperlanus) ; si ce dernier est abondant, les populations de daphnies sont composées d'individus plus petits et la brème, qui était planctonivore s'adapte en devenant benthivore, mais avec une détérioration de santé (gonades mal développées). Alors que dans les mêmes circonstances, l'anguille s'adapte en remplaçant son alimentation en pupes de chironomidés et en mollusques par un régime composé totalement de poissons (les chercheurs ont noté que la santé des anguilles de moins de 35 cm se détériore quand la population de chironomidés diminue (en nombre et en biomasse). Inversement, quand le recrutement de poissons planctivores est faible, les daphnies D. hyalina sont plus grosses et le régime alimentaire et la santé des brèmes et anguille changée à nouveau. Dans ce cas (lac Tjeukemeer), le régime hydrologique modifie périodiquement et fortement la taille du stock de jeunes poissons planctivores (surtout par l'immigration de larves d'éperlan allochtones) bien que la biomasse des populations de brème et d'anguille soit relativement stable.

Comme tous les poissons qui se nourrissent dans la vase ou les sédiments, même dans des sites jugés relativement faiblement pollués, il peut se contaminer en ingérant divers polluants (polluants organiques persistants, métaux lourds, métalloïdes...), qu'il peut bioaccumuler dans certains organes ou tissus^[8]. Une étude faite dans le bassin ouest du lac Balaton (Hongrie) d'octobre 1999 à mai 2000 a relevé des concentrations moyennes de métal pour différents organes variant dans les fourchettes suivantes : de 0,42 à 2,10 pour le cadmium ; 1,77 à 56,2 pour le cuivre ; 0,01 à 0,19 pour le mercure ; 0,44 à 3,24 pour le plomb ; 10,9 pour le zinc (poids sec)^[8].
Le Cd, Cu, Pb et Zn étaient plus concentrés dans le foie ou les branchies alors que le mercure (Hg) était principalement concentré dans le muscle. Dans le foie, le cadmium, cuivre et mercure présentaient des associations positives liées à l'âge et à la taille du poisson^[8] ; de même pour la charge en mercure qui augmente avec la taille et l'âge pour les trois organes étudiés^[8]. Dans les muscles et les branchies, les taux de plomb et zinc augmentent similairement aux concentrations mesurées dans le foie mais les associations liées à l'âge et à la taille ont été négatives. Des variations saisonnières de la charge en métaux lourds existent, attribuables aux changements d'alimentation plus qu'à des variations de la pollution de leur environnement^[8].
Les brèmes grandissent moins vite quand leur teneur en métaux lourds augmente^[9].
On trouve des brèmes polluées dans des eaux ne contenant que très peu de métaux lourds, ce qui laisse penser que leur charge en éléments traces métalliques reflète celle de leur nourriture et du sédiments bien plus que celle de l'eau ambiante^[9].

La peau ou les branchies de cet animal peuvent être colonisés par quelques parasites dont du gendre Caryophyllaeus ^[10], Ergasilus^[11] ou Dactylogyrus ^[12],[13].

Reproduction

Brème commune

En mai et juin dans une eau à 17 °C, chaque femelle pond entre 50 000 et 60 000 œufs. Le développement embryonnaire est partiellement sous contrôle de la température de l'eau^[14],[15], de même que celui de la jeune brème^[16]. Il arrive que la brème s'hybride avec le gardon ou la brème bordelière. L'hybridation du gardon et de la brème donne un poisson au nombre de rayons différent sur la nageoire anale :

• brème : 23 à 29 ;
• gardon : 8 à 12 ;
• hybride : 14 à 19^[17].

Les hybrides ne sont pas fertiles^[1].

État des populations, pressions, menaces

C'est une espèce qui peut être victime de nombreux polluants accumulés par le sédiment ou bioconcentrés par ses proies, dont des pesticides neurotoxiques (organophosphorés par exemple^[18]) ou des perturbateurs endocriniens^[19].

Intérêt halieutique

Intérêt halieutique professionnel et de subsistance

Poisson d'intérêt économique vivrier dans bon nombre de pays européens (Autriche, Pologne, Pays de l'Est, etc.).

Intérêt halieutique de loisir

Son intérêt réside dans le fait que c'est un poisson facile à capturer et de bonne taille.

Intérêt culinaire

De goût fade, sa chair renferme de nombreuses arêtes. Absente de la cuisine contemporaine, la brème comme la plupart des poissons étaient consommés au Moyen Âge^[20]. Les « Enseingnemenz qui enseingnent a appareillier toutes manières de viandes », un ensemble de recettes écrites par un auteur anonyme du début du XIV^e siècle à Paris, proposent un assaisonnement au verjus^[21], un jus acide extrait des raisins n'ayant pas mûri utilisé pour déglacer les sauces.

Autres noms communs

Cet animal porte de nombreux noms, plus ou moins locaux ou régionaux, dont^[1] :

Galerie

Notes et références

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Animal Diversity Web : Abramis brama (consulté le 1^er août 2014)
• (en) Référence Catalogue of Life : Abramis brama (Linnaeus, 1758) (consulté le 15 décembre 2020)
• (fr) Référence DORIS : espèce Abramis brama (consulté le 1^er août 2014)
• (en) Référence Fauna Europaea : Abramis brama (consulté le 1^er août 2014)
• (fr+en) Référence FishBase : (consulté le 1^er août 2014)
• (fr) Référence INPN : Abramis brama (Linnaeus, 1758) (consulté le 1^er août 2014)
• (fr+en) Référence ITIS : Abramis brama (Linnaeus, 1758) (consulté le 1^er août 2014)
• (en) Référence NCBI : Abramis brama (taxons inclus) (consulté le 1^er août 2014)
• (en) Référence UICN : espèce Abramis brama (Linnaeus, 1758) (consulté le 16 mai 2015)
• (en) Référence World Register of Marine Species : espèce Abramis brama (Linnaeus, 1758) (consulté le 1^er août 2014)

Bibliographie

• Lammens, E. H. R. R., Geursen, J., & McGillavry, P. J. (1987). Diet shifts, feeding efficiency and coexistence of bream (Abramis brama), roach (Rutilus rutilus) and white bream (Blicca bjoerkna) in hypertrophic lakes. In Proceedings of the V Congress of European Ichthyologists, Stockholm (p. 153-162).
• Kucharczyk, D., Kujawa, R., Luczynski, M., Glogowski, J., Babiak, I., & Wyszomirska, E. (1997). Induced spawning in bream, Abramis brama (L.), using carp and bream pituitary extract and hCG. Aquaculture Research, 28(2), 139-144.
• Brandstätter, R., & Kotrschal, K. (1990). Brain growth patterns in four European cyprinid fish species (Cyprinidae, Teleostei): roach (Rutilus rutilus), bream (Abramis brama), common carp (Cyprinus carpio) and sabre carp (Pelecus cultratus). Brain, behavior and evolution, 35(4), 195-211.
• Persson, A., & Brönmark, C. (2002). Foraging capacities and effects of competitive release on ontogenetic diet shift in bream, Abramis brama. Oikos, 97(2), 271-281.
• Backiel, T., & Zawisza, J. (1968). Synopsis of Biological Data on the Bream. Abramis Brama (L.) (No. 36). Food and Agriculture Organization of the United Nations.
• Diamond, M. (1985). Some observations of spawning by roach, Rutilus rutilus L., and bream, Abramis brama L., and their implications for management. Aquaculture Research, 16(4), 359-367.

Iasc fionnuisce le colainn ramhar a fhaightear in aibhneacha socra is locha ar thalamh íseal i dtuaisceart na hEorpa. Suas le 60 cm ar fhad.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

A brema^[2] (Abramis brama) é unha especie de peixe de auga doce pertencente á familia dos ciprínidos (Cyprinidae) que habita nos ríos e lagos de Irlanda, Reino Unido, centro e norte de Europa, e Rusia.

Aspecto e anatomía

O seu corpo está comprimido lateralmente; no dorso presenta unha xiba algo marcada no seu parte anterior. Normalmente mide entre 40 e 60 cm de lonxitude con pesos de 2-3 kg. A lonxitude máxima é de 90 cm e en Alemaña capturouse en 2000 un exemplar de 85 cm e 7 kg de peso. Os exemplares de máis de 70 cm son raros, e só se dan en lugares específicos cunha poboación baixa de pláticas.

Brema dourada enriba e brema común embaixo.

É unha especie moi común en augas estancadas ou de curso lento, con fondos arxilosos ou lamosos, aínda que tamén está presente en estuarios (mar Báltico) e augas salobres (mar Caspio e Aral). Aliméntanse de bivalvos, larvas de mosquitos e vermes. A época de desova ocorre entre maio e xuño, en augas ricas en vexetación; os machos presentan durante este período tubérculos brancos ou amarelos sobre a cabeza e a parte anterior do corpo. A súa carne é consumida como alimento.

Pesca

Brema común en Praga.

En moitos países do norte de Europa é un dos peixes máis apreciados polos pescadores deportivos, debido á súa abundancia e a que, en proporción ao seu tamaño, non é moi loitador nin dificíl de extraer vivo, o cal o converte en obxectivo ideal en competicións deportivas.

Notas

Véxase tamén

Outros artigos

• Carpa vermella
• Ctenopharyngodon idella

Deverika (Abramis brama) vrsta je slatkovodne ribe porodice šarana (latinski) Cyprinidae, najpoznatiji je predstavnik roda deverike (latinski Abramis), reda šaranki (latinski Cypriniformes).

Poznata je i pod nazivima: Platnica, Hajn i Ljeskarica.

Osnovna obilježja

Deverika, oceanarij u Sankt Peterburgu.

Deverika (Abramis brama).

Prosječna im je dužina 25–50 cm i težina 1–6 kilograma. Izuzetno 82 cm dužine te 36 cm visine i težine 9–11 kilograma, povremeno (u Švedskoj i mjestima u Rusiji) do 13 i 18 kilograma. Ima visoko (oko 1/3 dužine), bočno jako spljošteno tijelo, pokriveno s velikim mekanim ljuskama, uređenim u pravilnim redovima. Glava je malena s malim tupim ustima. Također s relativno malim očima. Boja ljuski im varira od srebrno–sive do smeđe (brončane) kod starijih, posebno u bistrim vodama. Leđni dio ima tamnije nijanse maslinasto–zelene boje. Trbuh prljavo–bijeličast, pri donjem dijelu glave prelazi u crvenkastu boju. Peraje su sivkaste do modro–crne, nikada obojene. Leđna peraja je visoka i uska, predrepna, koja započinje na dnu tijela iza leđne je posebno duga.

Mlade deverike imaju više izduženo tijelo i veće oči, do težine 700 grama bijelo–srebrnaste boje, zatim posive, peraje potamne, a na grlu i trbuhu pojavljuje se crvenkasta nijansa. Trogodišmje već postaju žuto–zlatne nijanse s tamnijim leđima, a najveće deverike zlatne. Boja ovisi o svojstvima vode.

U idealnim uvjetima može doživjeti 16 godina.

Krupatica gore, deverika dolje.

Slične ribe po izgledu

Lako se može zamijeniti s krupaticom (Blicca bjoerkna), pogotovo u mlađim stadijima, no lako se razlikuje po tamnim perajama.

Stanište i ponašanje

Odrasli se obično pojavljaju u mirnim i sporo–tekućim vodama gdje se kreću u velikim jatima pri dnu. Deverika općenito živi u rijekama (pogotovo u donjim područjima) i hranom–bogatim jezerima te barama s mnogo algi i blatnim dnom. Također se može pronaći u morskoj bočatoj vodi.

Deverika je jedna od češćih ribljih vrsta u Europi. Njezino stanište proteže se istočno od Pireneja preko Irske i Engleske na zapadu, sjeverno od Alpa te u srednjoj Aziji, u slivovima Sjevernog, Baltičkog, Crnog, Kaspijskog i Aralskog mora. Na sjeveru doseže sve do Švedske. Naseljuje sve vodotoke dunavskog porječja, gdje je pronađena gotovo posvuda u mrenskom, deverikinom i poplavnom pojasu te stajaćim vodama. Može preživjeti izvan vode duže razdoblje.

Jasno izražena izdužena cjevasta usta.

Način hranjenja

Ove ribe svejedi su čistači dna i hrane se materijom biljaka, beskralježnjacima (malim mekušcima, ličinkama kukaca, crvima, malim rakovima, školjkašima i puževima). Hrani se kukcima, naročito komarcima. Veći primjerci mogu se hraniti manjom manjom ribom, ali su i plijen većim. Mlađ se hrani zooplanktonom.

Noću se deverike mogu hraniti u neposrednoj blizini obale. U čistoj vodi s pješčanim dnom, tijekom dana mogu biti viđene jame nastale hranjenjem. Riblja izdužujuća cjevasta usta pomažu joj pri kopanju za ličinkama komaraca, školjkašima i puževima.

Deverika na izložbi Podvodna Vlatava, Prag 2011.

Razmnožavanje

Mrijesti se od travnja do lipnja kada je temperatura vode oko 17°C. U to vrijeme mužjaci formiraju teritorije i keje svaka ženka polaže između 100 000 i 300 000 jajašaca na podvodno bilje.

Mlade ribe često nisu prepoznate kao deverike radi njihovog vitkog izgleda, one su prepoznatljive po svojem plosnatom obliku i srebrnastoj boji. U ovoj fazi su još uvijek pelagične ribe, ali kroz nekoliko mjeseci poprimaju njihov tipičan oblik tijela i postaju stanovnici dna. Nakon tri do četiri godine ribe su spolno zrele.

Vernakularni nazivi

U Hrvatskoj deverika živi ponajprije u Slavoniji gdje je poznata pod više nazivi koji izgleda potječu iz istog korijena, to su anj (Jasenovac; Slavonija), anja, sinj, senj, hajin, hajn, hajma i slično. U Bugarskoj je nazivaju Платика (=platika), Ploščič u Sloveniji i u Srbiji Деверика (=deverika). Na ostalim udaljenijim područjima takođr postoji više narodnih naziva u pojedinim zemljama. Naziv Brème nalazimo u Francuskoj (uz nekoliko dodatnih naziva) i Švicarskoj. U Njemačkpoj postoje brojni nazivi za nju mađu kojima Blacke, Bläuer, Brachse (i slične varijante), Scheitele, Sunnfisch i drugi. Nadalje Carp bream (engleski); Лещ (ruski); Çapak baligi (turski); Πλατάνα (grčki).

Izvori

• FishBase species summary

Abramis brama Linnaeus, 1758, conosciuto comunemente come abramide,^[2] abramide comune o breme, è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cyprinidae, unico appartenente al genere Abramis^[3].

Distribuzione e habitat

Questa specie è originaria delle acque dolci europee comprese tra i Pirenei ed il Mar Caspio^[4][5]. In Italia l'abramide è alloctono, è stato oggetto di introduzioni per la pesca nel XX secolo e la sua presenza è accertata nel bacino idrografico del Po, dell'Arno, del Tevere e del Brenta, nel Piave e nel Sile^[6][7].

Descrizione

Il capo è di dimensioni ridotte rispetto al corpo, piuttosto compresso ai fianchi. Nella bocca, anch'essa di piccole dimensioni e con mascella superiore più sporgente, si rileva un'unica serie di denti faringei posta su entrambi i lati. La serie delle pinne ne comprende una dorsale, una caudale forcuta, un'anale molto allungata e le pinne pari. La livrea comprende una tonalità di colore uniforme che varia dal grigio metallico al bruno scuro, variabile per ogni individuo. Le pinne sono grigie, chiare o scure. È un pesce longevo, che può raggiungere i 17 anni di età^[4][7].

Raggiunge una lunghezza maggiore di 80 cm ed un massimo di 8 kg di peso^[4].

Predatori

È abitualmente cacciato da siluri, lucci, anguille e percidi.

Riproduzione

Il periodo riproduttivo va da maggio a luglio; gli esemplari raggiungono la maturità sessuale intorno ai tre anni di età. Le uova, giallo ambrate, sono emesse in copiosa quantità e deposte dalle femmine in acque basse (fino a tre metri) e ricche di vegetazione, a cui le uova aderiscono. Il periodo di schiusa è dipendente dalla temperatura delle acque di deposizione; in genere si protrae, al massimo, per due settimane^[4][7].

Alimentazione

Ha dieta onnivora, si nutre di insetti e larve (in particolare chironomidi), piccoli crostacei, gasteropodi, bivalvi, molluschi, anellidi, detriti e talvolta piccoli pesci.

Pesca

Nelle altre acque europee l'abramide raggiunge dimensioni notevoli ed è anche molto apprezzato dai pescatori sportivi. In Italia ha un'importanza nulla dal punto di vista commerciale, viste le sue carni di scarso sapore ricchissime di lische, né la sua cattura riveste particolare interesse per il pescatore hobbista, che lo insidia con le stesse tecniche di pesca riservate alle carpe, tinche e carassi. La sua diffusione nei canali irrigui della Pianura Padana ha determinato una competizione alimentare con le sopracitate specie di ciprinidi, causandone la diminuzione di numero, localmente anche drastica^[4][7][6].

Note

Šis straipsnis apie žuvį. Apie miestą Uzbekijoje skaitykite straipsnyje Karšis (miestas).

Paprastasis karšis, karšis (Abramis brama) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.

Aukšta, kuprota, plokščiašonė žuvis, kuri užauga iki 40-75 cm ilgio ir 5-7 kg svorio. Nugara tamsi, pilvas sidabriškas. Žvynai stambūs, mažesni ties galva. Pelekai pilki.

Labai dažna verslinė žuvis. Laikosi grupėmis, dažniausiai giliose ir vandens augalais apaugusiose vietose. Tai atsargi ir gana sumani žuvis.

Lietuvoje paplitusi ežeruose, upėse, taip pat gyvena Kuršių mariose, kur oficialūs versliniai laimikiai siekia po 1200 tonų kasmet, trečdalis iš jų Lietuvos pusėje. Liberalizavus pramoninę žvejybą smarkiai sumažėjo vieneto vidutinis svoris. Beveik nebepagaunama anksčiau buvusių dažnų 4-5 kg svorio žuvų.

Vikiteka

Šis raksts ir par zivju sugu. Par citām jēdziena plaudis nozīmēm skatīt nozīmju atdalīšanas lapu.

Plaudis (Abramis brama) saskaņā ar jaunākajiem datiem ir vienīgā plaužu ģints (Abramis) zivju suga.^[1] Plaudi sauc arī par breksi. Šis nosaukuma variants, iespējams, ir cēlies no zivs nosaukuma vācu valodā (die Brachse).

Tas pamatā mājo Eiropā, uz ziemeļiem no Alpiem, Pirenejiem un Balkāniem. Uz austrumiem tā izplatības areāls beidzas Āzijas rietumos — Melnās jūras, Kaspijas jūras un Arāla jūras reģionā. Plaudis ir bieži sastopams arī Latvijā.^[2] Plaudis mājo saldūdens tilpnēs — dīķos, ezeros, kanālos, lēni plūstošās upēs un viegli sāļās upju ietekās jūrā.^[3] Uzturas pie gultnes, bedrēs, mierīgās atstraumēs. Nelielās upītēs un nelielos vai stipri aizaugušos un slēgtos ezeros parasti nav sastopams.^[2]

Izskats

Vecāki plauži iegūst bronzas krāsas toni

Plauža (lejā) jaunās zivis ir ļoti līdzīgs ar plici (augšā)

Pieauguša plauža ķermeņa garums parasti ir 30—55 cm, vidējais svars 2—4 kg.^[4] Bet plaudis var sasniegt 75 cm garumu un svērt vairāk kā 6 kg.^[3] Plauža ķermenis ir sāniski saplacināts, un tam ir augstu izcelts muguras kūkums. Zvīņas ir sudrabaini pelēkā krāsā, lai gan vecākas zivis iegūst bronzas krāsas toni, īpaši tās, kas dzīvo tīros ūdeņos. Spuras ir tumši pelēkas vai gandrīz melnas, tās nekad nav sārtas. Spuru krāsa ir viena no galvenajām pazīmēm, pēc kuras plaudi var atšķirt no citām, līdzīgām zivīm. Galva relatīvi maza, arī acis un zvīņas mazas.^[5] Plaudim ir ļoti daudz asaku.^[6]

Līdzīgās sugas

Plaudi var viegli sajaukt ar plici (Blicca bjoerkna) un spāri (Ballerus ballerus), īpaši jaunās zivis. Visuzticamākais paņēmiens, kā sugas var atšķirt, ir, saskaitot zvīņas vai nu uz sānu līnijas, vai taisnā līnijā uz leju no muguras spuras pirmā stara līdz sānu līnijai. Plaudim ir vairāk zvīņu nekā plicim, bet mazāk nekā spārei. Plaudim uz vertikālās līnijas ir 12 zvīņas,^[7] bet uz sānu līnijas 51—60.^[8] Plicim uz vertikālās līnijas ir mazāk par 10 zvīņu rindām, uz sānu līnijas 44—48 zvīņas.^[9] Spārei uz sānu līnijas ir 62—77 zvīņas.^[10] Pieaugot pliča krūšu spuras kļūst sārtas. Rīkles zobi novietoti vienā rindā. Anālajai spurai ir mazāk staru nekā spārei.^[2] Plaudis ļoti viegli hibridizējas ar citām karpu dzimtas sugām — ar plici, raudu, ruduli, sapalu un vīķi.^[2] Piemēram, plauža un raudas hibrīdu ir ļoti grūti atšķirt no īstā plauža.^[11]

Īpašības

Plaudis mēdz uzturēties baros tuvu tilpes dibenam. Sevišķi lieli bari veidojas rudenī, izvietojoties ziemošanas bedrēs. Ziemā plaudis ir mazaktīvs. Plaudim var novērot migrāciju līdz 440 km tālumā. Pārvietošanās ātrums migrācijas laikā ir 14 km diennaktī.^[2] Plaudis zināmu brīdi spēj izdzīvot ārpus ūdens.^[6]

Barība

Plaudis barību parasti meklē uz ūdenstilpes dibena

Plaudis nakts laikā barojas tīrākos un seklākos ūdeņos nekā dienas laikā. Tas barību meklē dūņās. Īpaši iecienīti ir trīsuļodu kāpuri, gliemenes un gliemeži. Lielākās zivis barojas ar mazākām zivīm.^[6] Plaudis barojas arī ar ūdensaugiem un zooplanktonu.^[2] Tā kā plaudis nārsto straujos ūdeņos, jaunie plauži barojas, filtrējot ūdeni caur žaunu zariem. Tā galvenā barība, filtrējot ūdeni, ir ūdensblusas (Daphnia). Pēc 2 gadiem plaudis pamet straujos ūdeņus, bet, ja tas tam neizdodas, plauži piemērojas esošajiem apstākļiem — tie aug lēnām, vai arī to augšana apstājas vispār, jo pieaugot zivij, attālums starp žaunu zariem palielinās un uzņemt barību ar ūdens filtrēšanu vairs nevar.^[6] Ja plaudim trūkst barības, tam attīstās plāna un asa muguras līnija.^[12]

Vairošanās

Dzimumgatavība plaudim iestājas 2—13 gadu vecumā, sasniedzot 5—41 cm garumu.^[2] Mātīte nērš ikrus 1—3 piegājienos ar 6—19 dienu starplaiku. Tās auglība ir apmēram 400—912 000 ikru. Plaudis Latvijā nārsto maijā un jūnijā, kad ūdens t° ir 8—24 °C. Nārsts notieko 5—20 m dziļumā. Kopējais nārsta ilgums 3—45 dienas.^[2] Ikri pielīp pie augiem, kur to attīstība ilgst 2—19 dienas atkarībā no temperatūras. Pēc izšķilšanās kāpuri aptuveni 2 dienas pavada piestiprinājušies pie augiem.^[2]

Atsauces

De brasem (Abramis brama) is een vis die behoort tot de familie van de Cyprinidae. Het is een van de talrijkste vissen van Nederland en door zijn gewicht vaak de belangrijkste vis qua biomassa.

De maximale lengte is 90 cm. Een Duitse recordvis uit 2000 was 85 cm lang en woog zeven kg. Normale lengten zitten in het bereik van 40 tot 60 cm en brasems boven de 70 cm komen alleen in specifieke omstandigheden met een lage stand aan brasem voor.

Herkenning

De volwassen brasem heeft een typische ruitvorm, is afgeplat en heeft een lange aarsvin en een korte puntige rugvin. Zo kunnen ze 's zomers wel herkend worden als het zuurstofgebrek ze naar de oppervlakte dwingt. De vinnen zijn grijzig of zwart en nooit gekleurd. In de paaitijd kunnen mannetjes herkend worden aan de paaiuitslag, keiharde wratjes op de kop en kieuwdeksel. De kleur is variabel en hangt sterk samen met de helderheid en begroeiing van het water. Bij helder begroeid water krijgt de brasem een bronzen kleur, in rivieren en troebele plasjes is hij meer zilverachtig met een wat gelige gloed.

Zeer jonge brasems worden meestal niet als zodanig herkend omdat de visjes dan nog heel slank zijn. Ze zijn zilverachtig, sterk afgeplat en hebben een lange aarsvin. Ze kunnen worden onderscheiden van voorns door het afgeplatte lichaam en de lange aarsvin. Van kolblei alleen door de schubben te tellen (met behulp van foto of loep).

Verwarring met kolblei

De brasem wordt vaak verward met de kolblei, maar eigenlijk is het vrij simpel de soorten uit elkaar te houden. De kolblei heeft aan het begin van zijn gepaarde vinnen een rode vlek, de brasem heeft borstvinnen die tot voorbij de aanhechting van de buikvin komen. Een andere manier om ze te onderscheiden is de geur, brasem heeft een heel sterke geur (en veel slijm), kolblei ruik je niet zo snel. Bovendien is bij de kolblei de diameter van het oog gelijk aan de afstand van de bek tot het oog. Bij brasem is dit niet zo. De kolblei heeft dus in verhouding een groter oog.

Op de foto in de fotogalerij staan twee jonge exemplaren van brasem en kolblei. Bij deze dieren moet je goed kijken om het verschil te zien. Het meest betrouwbare kenmerk zijn de grovere schubben van kolblei. Door de schubben van de zijlijn tot de voorkant van de rugvin te tellen kan uitsluitsel worden verkregen. De kolblei heeft er 10 of minder. Ook andere verschillen kunnen worden gezien, zoals de zilveren kleur en stompe kop van de kolblei zijn op de foto te zien, maar ze zijn subtiel en moeilijk op het eerste gezicht te zien.

Ook kruisingen van brasem en kolblei komen voor en recentelijk worden ook Donaubrasems (Ballerus sapa) gevangen, die aan de enorm lange aarsvin en het iets slankere postuur te herkennen zijn.

Levenswijze

In elk water dat groot genoeg is komt in Nederland brasem voor. Ze komen veel voor in kleine en grote rivieren, maar ook in sierwater, polderwater, zandafgravingen, tichelgaten en kanalen.

De brasem is een scholenvis, zelfs de heel grote exemplaren komen nog in kleine groepjes voor. Op gunstige plaatsen graven de brasems gezamenlijk in de modder of het zand, waar ze eetbare bodemdiertjes uitfilteren. Modder en plantendelen worden weer uitgespuugd. Soms schakelen brasems over op watervlooien of andere diertjes in de middelste waterlagen. Ze prefereren de diepere gedeeltes van het water. 's Avonds en 's nachts azen ze wel vaak op ondiep water. Soms zijn ze overdag in de 10 tot 15 cm grote 'brasemputten' te zien langs ondiepe oevers.

Voortplanting

De brasems paaien in april, mei en juni. Als de weersomstandigheden verslechteren wordt de paai vaak weer onderbroken om ze later weer te hervatten.

Ze paaien in de oevers en zelfs langs rivierkribben, maar bij voorkeur wordt zeer ondiep water opgezocht. De mannetjes verdedigen kleine territoria, waar ze andere mannetjes uit verjagen. De vrouwtjes produceren afhankelijk van de grootte 90.000 tot 300.000 eitjes. De kleverige eitjes worden op plantenmateriaal afgezet. Na het dooierzakstadium vormen de brasems scholen in de oeverzone.

Verbraseming

Met het verdwijnen van de waterplanten is de snoekstand hard achteruitgegaan, omdat jonge snoeken zich niet meer kunnen verschuilen en ten prooi vallen aan grotere soortgenoten (kannibalisme).

Hierdoor treedt een enorm geboorte-overschot van voornamelijk jonge brasems op ('verbraseming'). Deze jonge brasems eten bovendien het dierlijk plankton op, dat zich met plantaardig plankton pleegt te voeden. Tot een grootte van ca 42 cm zijn de kieuwaanhangsels van de brasem fijn genoeg om Daphnia uit te filteren. Op 'verbrasemd' water lijkt dat ook een magische groottegrens te zijn. Grotere brasems moeten overschakelen op bodemvoedsel (muggelarven), dat niet in voldoende hoeveelheid aanwezig is om de brasem nog verder te laten groeien. Ook andere karperachtigen (voorns) groeien slecht in deze wateren doordat de enorme aantallen vissen niet voldoende voedsel kunnen bemachtigen. Deze brasems worden wel schierbliek genoemd.

Hierdoor neemt de vertroebeling van onze binnenwateren nog meer toe. Grote brasems woelen bovendien - bij het zoeken naar voedsel - de bodem om, zodat naar de bodem gezakte fosfaten opnieuw in circulatie komen. In sommige binnenwateren heeft deze 'verbraseming' tot gevolg gehad, dat vissoorten als snoek, baars en ruisvoorn verdwenen of zeer slecht groeien.

Oplossingen

Na een enorme toename in de randmeren van Flevoland, is de verbraseming tot stilstand gekomen door de commerciële visvangst op brasem en door de toename van waterplanten en met name de driehoeksmossel die voor een filtering van het water zorgde. Ook hebben maatregelen om de hoeveelheid meststoffen in het water terug te dringen een belangrijke rol gespeeld. Ook in Nederland is met uiteenlopende maatregelen geprobeerd de eutrofiëring een halt toe te roepen. Dit is goed gelukt door aanleg van zuiveringsinstallaties met defosfateringstrappen, maar diffuse lozingen zijn nog steeds een probleem.

De brasem is níet de oorzaak van de problematiek, maar heeft ze slechts verergerd. Op plaatsen waar de brasem floreert is het water weliswaar minder helder, maar dat is niet noodzakelijkerwijs een onnatuurlijke of ongewenste situatie. Toch wordt vaak overgegaan tot het verwijderen van het grootste deel van het brasembestand om wateren weer in een nieuw evenwicht te krijgen. Door het continu omwoelen van het sediment komt er continu fosfaat vanuit de bodem terug naar de waterkolom, waardoor de fosfaatconcentraties te hoog blijven en het water niet helder zal worden. Als er gedurende voldoende tijd een beperking van de brasemstand wordt volgehouden kan het systeem in een meer gewenste toestand raken. Ook de fosfaatnalevering uit het sediment stopt omdat het fosfaat zich dan niet meer in de opgewoelde laag bevindt. De nieuwe toestand bestaat uit helder water sterke afname van het aandeel brasems en voorns. De dominante predatoren baars en snoek houden dit aandeel dan ook laag. Door het heldere water neemt de onderwatervegetatie toe, wat schuilgelegenheid biedt aan evertebraten en ook vissoorten als de zeelt floreren goed in een dergelijk milieu.

De kaderrichtlijn water speelt hier een belangrijke rol. In deze richtlijn is vastgelegd dat de fosfaatgehaltes in het oppervlak sterk dienen te worden teruggebracht. Aangezien vissen als karper en brasem door de nalevering van fosfaat uit de bodem hierin een belangrijke en ongewenste rol spelen wordt vaak tot afvissing overgegaan, aangezien deze methode goedkoper is dan het baggeren. Een afname van het fosfaatgehalte is zeer wenselijk vanwege de blauwalgenproblematiek. Blauwalgen scheiden zeer toxische stoffen uit, die in sommige gevallen tot langetermijnschade aan het zenuwstelsel kunnen leiden. Bij dit soort gevallen is dan de oorzaak van de schade niet meer te achterhalen.

Hengelsport

Door het behoorlijke formaat en de grote aantallen brasems in vrijwel elk water in Nederland is dit een populaire vis voor de hengelsport. Voor de viswedstrijden is deze vis het belangrijkst.

Belangrijk bij het vissen op brasem is het voeren. Aan het voer moet ook voldoende eetbaar levend materiaal worden toegevoegd, zodat de brasem op de voerplek kan blijven eten en de school dus op de visplek aanwezig blijft. Het haakaas moet zo stil mogelijk op de bodem blijven liggen. Favoriete aassoorten zijn maden (vliegenlarven), casters (vliegenpoppen) en zoete maïs. Aan het lokvoer worden meestal ook wat zoetstoffen en vanille toegevoegd.

Van oudsher werd er met lange vaste hengels op brasem gevist, maar recentelijk zijn daar de matchvisserij en de feedervisserij. De matchvisserij maakt gebruik van werphengels waarmee grote dobbers goed geworpen kunnen worden. Bij de feedervisserij wordt een gaaskorf met lokvoer samen met het aas ingeworpen.

Wedstrijdvissers vangen met deze methoden tientallen kilo's vis per sessie van enkele uren.

Er wordt ook door 'specimenhunters' op brasem gevist. Een 'specimen' brasem is een vis die groter is dan 70 cm. In de wateren met een flinke brasemstand worden de vissen niet zo groot. Ze bereiken dat soort formaten alleen in ruim, plantenrijk en redelijk voedselrijk water.

Eigenlijk zijn dat soort wateren de wateren met het oorspronkelijke Nederlandse ecosysteem. Dat houdt in dat snoek en grote baars de dominante soorten zijn. Voorns en brasems zijn door de predatie van die soorten veel schaarser en kunnen daardoor goed uitgroeien, zonder dat voedselgebrek optreedt.

Galerij

• Bronsgekleurde brasem uit binnenwater

• Brasem onder en kolblei boven

• Exhibition Subaqueous Vltava in Prague

• Exhibition Subaqueous Vltava in Prague

• Brasem in Danubius Pannonico-Mysicus door Marsigli in 1726

• Brasem in de Iconographia Zoologica door Bloch (1774-1804)

Brasme (Abramis brama) er ein fiskeart i karpefamilien.

Skildring

Brasme blir vanligvis 0,5–3 kg, men fisken kan bli opptil 8-9 kg og 75 cm. Kroppen er høy og sammentrykt fra sidene. Noregsrekorden for brasme tatt på stong er på 5,526 kg.^[1] Dette er 276 gram tyngre enn den gamle rekorden (som var fra samme området).

Brasma kan likna på ein mindre slektning, flire, men kan skiljast frå denne ved talet på finnestrålar i gattfinnen. Brasme har 23-32 finnestråler, mens flire har 19-22.

Utbreiing og habitat

Brasme lever i ferskvatn i Europa nord for Alpane og Pyreneane og austover mot Aralsjøen og Kaspihavet. I Austersjøen, Aralsjøen og Kaspihavet finst fisken også i brakkvann. Utbreiinga i Noreg er hovudsakleg på Austlandet, men brosme finst også i spredte vatn oppover mot Trøndelag, og sørover mot Agder-fylkene.

Levevis

Brasme på utstilling i Praha

Fisken blir kjønnsmogen i 3- til 6-årsalderen og gyter normalt i mai-juni. Han gyter i puljer, og det er heilt normalt at talet på egg kjem opp i mellom 200 000-300 000. Gytinga finn helst stad i grunne viker eller sideelver med mykje vegetasjon. Brasma kan oppnå ein høg levealder, og det er dokumentert eksemplar som var over 30 år gamle.

Kjelder

1. ↑ June Marlén Sørensen. 2003. Norges største brasme. Ringerikes Blad. Besøkt 16. desember 2012

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Brasme

Wikispecies har taksonomisk informasjon om Abramis brama

Må ikke forveksles med saltvannsfisken brosme.

Brasme (Abramis brama) er en stor fiskeart i karpefamilien.

Beskrivelse

Brasme blir vanligvis 0,5–3 kg, men den kan bli opptil 8-9 kg og 75 cm. Kroppen er høy og sammentrykt fra sidene. Norgesrekorden for brasme tatt på stang, er hele 5,526 kg. Denne ble satt den 21. mai 2003 i Steinsfjorden i Ringerike.^[1] Dette er 276 gram tyngre enn den gamle rekorden (som var fra samme området).

Den kan ligne på sin mindre slektning flire, men kan skilles ved antallet finnestråler i gattfinnen. Brasme har 23-32 finnestråler, mens flire har 19-22.

Utbredelse og habitat

Brasme finnes i ferskvann i Europa nord for Alpene og Pyreneene og østover mot Aralsjøen og Kaspihavet. I Østersjøen, Aralsjøen og Kaspihavet finnes den også i brakkvann. I Norge er utbredelsen hovedsakelig på Østlandet, men den finnes også i spredte vann oppover mot Trøndelag, og sørover mot Agder-fylkene.

Atferd

Brasme på utstilling i Praha

Brasmen blir kjønnsmoden i 3 til 6-årsalderen og gyter normalt i perioden mai-juni. Den gyter i puljer, og det er helt normalt at antall egg kommer opp i mellom 200 000-300 000. Gytingen finner sted fortrinnsvis i grunne viker/sideelver med mye vegetasjon. Brasmen er også en av de fiskene som når høyest levealder, da det er dokumentert eksemplarer som var over 30 år gamle.

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) Brasme hos Dyntaxa
• (en) Brasme – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Brasme i Encyclopedia of Life
• (en) Brasme i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Brasme hos Fauna Europaea
• (en) Brasme hos NCBI
• (en) Brasme hos ITIS
• (en) Brasme hos FishBase
• (en) Kategori:Abramis brama – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Abramis brama – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

Leszcz^[3] (Abramis brama) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).

Występowanie

Występuje w niemal całej Europie z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Apenińskiego, zachodniej Francji, południowej części Półwyspu Bałkańskiego, północnej Szkocji oraz północnej Skandynawii. Występuje także w zachodniej Azji, został też zaaklimatyzowany na wielu obszarach Syberii. W Polsce jest pospolity w dużych jeziorach, rzekach nizinnych i w przybrzeżnej strefie Bałtyku.

W całym zasięgu występowania wyróżniano 2 rasy geograficzne^[3], traktowane też jako podgatunki leszcza:

• leszcz aralsko-kaspijski^[4] (Abramis brama orientalis) – rejon Morza Kaspijskiego i Aralskiego.
• leszcz południowoeuropejski^[4] (Abramis brama danubii) – dorzecze Dunaju, obecnie nieuznawany za podgatunek^[5].

Żyje w stadach w dolnych partiach dużych rzek (kraina leszcza), w jeziorach i zbiornikach zaporowych, najchętniej przebywa w głębokiej wodzie z bogatą roślinnością.

Układ łusek na ciele

Pęcherz pławny leszcza

Morfologia

Leszcz osiąga ponad 6 kg masy ciała^[6] i do 82 cm długości^[7]. Rekordowy okaz złowiony w 1912 w Finlandii ważył 11,5 kg^[6]. Ciało silnie wygrzbiecone oraz bocznie spłaszczone, pokryte dużymi, łatwo usuwalnymi łuskami. Otwór gębowy dolny, tworzy charakterystyczny, wysuwalny ryjek. Wzdłuż linii bocznej powyżej 50 łusek. W płetwie odbytowej powyżej 23 promieni, w płetwie grzbietowej 9-10 miękkich promieni. Grzbiet leszcza jest ciemny, z zielonkawym odcieniem, brzuch białawy, płetwy szaroniebieskie, jego boki zaś u młodych osobników srebrzyste, z wiekiem często uzyskują złotawy połysk.

Odżywianie

Leszcz jest typowym bentosożercą – żywi się zwierzętami zamieszkującymi osady denne. Dzięki właściwościom swojego aparatu gębowego jest w stanie zasysać muł, a następnie wypluwać go i wyszukiwać cząstki pokarmu. Młode osobniki żywią się zooplanktonem.

Rozród

Dojrzewa płciowo w wieku 4–7 lat. Trze się na płyciznach, gromadnie w V i VI przy temperaturze 12–16 °C. U samców w tym czasie na głowie i grzbiecie występuje wysypka tarłowa. Samica składa ikrę kilkukrotnie na roślinności podwodnej lub, w razie jej braku, na zanurzonych gałęziach. Narybek tworzy duże ławice. Rośnie bardzo wolno, w wieku 7-8 lat mierzy około 30 cm.

Znaczenie gospodarcze

Leszcz ma dość duże znaczenie gospodarcze. Łowiony przez wędkarzy na spławik i grunt. W przeciętnie ciepłym roku wędkarski sezon leszczowy w rzece zaczyna się po tarle i trwa od czerwca do początku września. Kulminacja przypada w lipcu i pierwszej połowie sierpnia.

Ochrona

Charakterystyczna wysypka na głowie samca leszcza w okresie tarła

W wodach śródlądowych nie wyznaczono wymiaru ochronnego leszcza. W wodach morskich wymiar ochronny wynosi 40 cm.

Ciekawostki

W sierpniu^[8] w Nowym Warpnie (powiat policki) odbywa się tradycyjne Święto Leszcza^[9].

Zobacz też

• Ryby Polski

Przypisy

Bibliografia

• Ryby słodkowodne Polski, MariaM. Brylińska, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13100-4, OCLC 749788866 .

A brema^[2] (nome científico: Abramis brama) é uma espécie de peixe da família Cyprinidae.

A sua área de distribuição corresponde à Europa e Ásia.^[3]

É uma espécie de peixe de água doce, bentopelágico, de regiões temperadas, que pode atingir 82 cm de comprimento.^[4]

O seu nome comum é brema.^[5]

Potencial invasor na Península Ibérica

A espécie não é nativa da Península Ibérica, tendo sido registada a primeira ocorrência nesta região em 2004.^[6] Em Portugal está dado como espécie introduzida, em data e origem desconhecidas, estando provavelmente estabelecido no meio natural.^[7]

Devido ao seu potencial invasor ou devido à susceptibilidade de converter-se numa ameaça grave por competir com as espécies silvestres autóctones, alterar a sua pureza genética ou os equilíbrios ecológicos, esta espécie foi incluída na Lista Espanhola de Espécies exóticas Invasoras, aprovada por Real Decreto 1628/2011, de 14 de Novembro, estando proibida em Espanha a sua introdução no meio natural em todo o território e nas zonas marinhas jurisdicional, excepto mediante autorização administrativa em recintos isolados do meio natural vinculados à actividade humana.

Referências

Plătica (Abramis brama) este o specie de pește din familia Cyprinidae.

Caractere morfologice și mod de viață

Plătica are un corp turtit lateral cu o lungime între 30 – 50 cm, în cazuri de excepție poate atinge lungimea de 85 cm și o greutate de 7 kg. Ochii raportați la mărime sunt relativ mici. Peștele se poate recunoaște ușor culoarea verzuie-cenușie plumburie a solzilor pe spate. Pe părțile laterale are o culoare mai deschisă cu sclipiri perlat-metalice. La exemplarele mai în vârstă nuanțele devin de culoarea bronzului. Solzii sunt acoperiți abundent de mucus. Inotătoarele sunt relativ lungi de culoare brun închis, prin lungimea mai mare a înotătoarelor plătica se poate deosebi de „Blicca bjoerkna” cu care a fost frecvent confundată. Prin depunerea icrelor în același timp cu alți pești apar prin încrucișări așa numiții „bastarzi”. Plătica în condiții optime de viață poate atinge vârsta de 16 ani.

Răspândire

Peștele este răspândit în Europa la nord de Alpi și Pirinei ca și în peninsula Balcanică, Marea Caspică, Marea Neagră și Lacul Aral. O subspecie numită plătica de Dunăre (Abramis brama danubii) trăiește în Delta Dunării, iar subspecia „ Abramis brama orientalis” trăiește în Marea Caspică și Lacul Aral. In general plătica trăiește în apele cu un curs domol, canale sau lacuri cu depuneri de mâl pe fund. Peștii trăiesc în grupuri mici pe fundul apei în apropiere de țărmuri.

Hrănire

Plătică

Plătica se hrănește cu larve de țânțari, viermi care trăiesc în mâl, moluște, melci ca și plancton și plante acvatice. In anii cu hrană puțină se adună în bancuri mari și ca un aspirator trec prin mâlul de pe fundul apei. Pescarii cunosc așa zisele drumuri ale plăticii unde ele se pot găsi apropape în mod regulat.

Reproducție

Perioada depunerii icrelor durează ca. 2 săptămâni și are loc în lunile aprilie și iulie. La schimbarea bruscă a temperaturii va fi întreruptă depunerea icrelor, care însă ulterior va fi continuată. In perioada reproducției masculii vor stropi cu spermă icrele depuse de femele care pot varia între 150.000 și 300.000 și au dimensiunea între 1,6 – 2 mm. Puietul eclozionează la 3 - 12 zile și se va fixa pe plantele acvatice. Puietul atinge vârsta maturității sexuale la 3 - 4 ani. Potențialul de înmulțire al plăticii este enorm în apele cu adâncime mică și hrană abundentă. Această înmulțire excesivă este frânată de peștii răpitori și cei care consumă puiet. În prezent plătica nu este o specie periclitată.

Legături externe

• www.biopix.dk – Fotos/Bilder von Brachsen
• www.munlv.nrw.de – Brachse (Beschreibung und Bild)
• www.pivi.de – Pisci Page: Brachsen (Beschreibung und Foto)

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Plătică

Wikispecies conține informații legate de Plătică

Ploščič (znanstveno ime Abramis brama) je sladkovodna riba iz družine krapovcev.

Opis

Ploščič ima visoko, bočno močno stisnjeno telo, pokrito z velikimi, mehkimi luskami, urejenimi v pravilnih vrstah in končnimi usti na majhni glavi. Tudi oči ima relativno majhne. Hrbet ima temnejših odtenkov olivno zelene barve, boke zlato-srebrne, trebuh pa bele barve, ki na spodnjem delu glave prehaja v rdečkasto.

Hrbtna plavut je visoka in ozka, predrepna, ki se začne na spodnji strani telesa za hrbtno pa je precej dolga. Vse plavuti so sive do modr-črne barve. Spolno dozori v tretjem ali četrtem letu starosti, drstijo pa se maja in junija med travo na robu rek, vedno v nočnem času. Samica odloži med 90.000 in 600.000 iker. Ploščič živi in se hrani v jatah na dnu počasi tekočih rek ali v jezerih z muljnatim dnom, v katerem se tudi hrani s tam živečimi organizmi, nevretenčarji in vodnim rastlinjem.

Razširjenost

Ploščič je značilna riba počasi tekočih rek, jezer in ribnikov. V rekah se po njem tudi imenuje značilni del vodotokov, kjer voda umiri svoj tok in kjer se na dno začne usedati mulj (pas ploščiča). Ploščič je ena pogostejših ribjih vrst v Evropi. Njegov življenjski prostor se razteza od Pirenejev preko Irske in Anglije na zahodu do zahodnih pritokov Kaspijskega jezera, pritokov Črnega in Azovskega morja na vzhodu. Na severu seže vse do Švedske. Poseljuje tudi vse vodotoke donavskega porečja, kjer ga najdemo skoraj povsod v mrenskem, ploščičevem in izlivnem pasu ter stoječih vodah.

Ogroženost

Ploščič zaenkrat ne spada med ogrožene ribe, edina stvar, ki bi ga lahko ogrozila, pa je regulacija vodotokov, ki bi uničila njegov drstilni prostor. Ponekod v Evropi je bil pred naselitvijo krapa ena najpomembnejših rib za prehrano ljudi. Še danes je ponekod gospodarsko zanimiva riba.

Ploščič on exhibition Subaqueous Vltava in Prague

Braxen (Abramis brama) är en art i familjen karpfiskar som placeras i det egna släktet Abramis. Den föredrar stilla sötvattenbiotoper, men förekommer även i bräckt vatten.^[3]