Mycerobas carnipes és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita boscos del nord-est d'Iran, Afganistan, est d'Uzbekistan i Kazakhstan, Kirguizistan, Tadjikistan, nord de Pakistan i de l'Índia, sud-est del Tibet, nord-est de Birmània i centre de la Xina. Rep en diverses llengües el nom de "durbec d'ales blanques" (Anglès: White-winged Grosbeak. Francès: Gros-bec à ailes blanches).
Mycerobas carnipes és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita boscos del nord-est d'Iran, Afganistan, est d'Uzbekistan i Kazakhstan, Kirguizistan, Tadjikistan, nord de Pakistan i de l'Índia, sud-est del Tibet, nord-est de Birmània i centre de la Xina. Rep en diverses llengües el nom de "durbec d'ales blanques" (Anglès: White-winged Grosbeak. Francès: Gros-bec à ailes blanches).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tewbig adeinwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tewbigau adeinwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coccothraustes carnipes; yr enw Saesneg arno yw White-winged grosbeak. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. carnipes, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r tewbig adeinwyn yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Acepa Loxops coccineus Aderyn pigbraff Maui Pseudonestor xanthophrys
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tewbig adeinwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tewbigau adeinwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coccothraustes carnipes; yr enw Saesneg arno yw White-winged grosbeak. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. carnipes, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Der Wacholderkernbeißer (Mycerobas carnipes) ist eine Art aus der Familie der Stieglitzartigen. Die Art kommt ausschließlich in Asien vor. Die IUCN ordnet den Wacholderkernbeißer als nicht gefährdete (least concern) Art ein.
Der Wacholderkernbeißer erreicht eine Körperlänge von 21 bis 23 Zentimetern.[1] Wie beim Flecken-, Gold- und Gelbschenkel-Kernbeißer weist das Männchen an der Körperoberseite einen hohen Anteil an schwarzen Gefiederpartien auf. Anders als bei diesen Arten der Gattung Mycerobas weist das Wacholderkernbeißer-Männchen keine gelben Gefiederpartien auf. Bei ihm sind Bauch, Unter- und Oberschwanzdecken, der Bürzel sowie eine Binde auf den Flügeldecken olivgrün. Die Schwingen und die Schwanzfedern sind gleichfalls olivgrün gesäumt. Der Schnabel ist kernbeißertypisch wuchtig und kegelförmig. Die Schnabelfarbe ist silbrig grau. Auf beiden Seiten des Oberschnabels findet sich eine zahnartige Auskerbung.[1]
Das Weibchen hat keine schwarzen Gefiederpartien. Bei ihr sind die Körperpartien, die beim Männchen schwarz gefärbt sind, grau. Das übrige Erscheinungsbild gleicht dem Männchen.
Das Verbreitungsgebiet des Wacholderkernbeißers erstreckt sich vom Nordosten des Irans über den Norden Afghanistans über den Himalaya bis in den Südwesten Chinas und den Süden der Mongolei. Der Wacholderkernbeißer ist eine ausgeprägte Hochgebirgsart. Er kommt überwiegend in Höhenlagen zwischen 2.500 und 4.000 Metern vor.
Das Gelege umfasst zwei bis fünf Eier. Die Brutzeit beträgt 13 bis 15 Tage. Es brütet allein das Weibchen. Die Jungvögel sind erst nach 22 bis 25 Tagen flügge. Nach weiteren zwei bis drei Wochen sind sie vollständig selbständig.
Der Wacholderkernbeißer (Mycerobas carnipes) ist eine Art aus der Familie der Stieglitzartigen. Die Art kommt ausschließlich in Asien vor. Die IUCN ordnet den Wacholderkernbeißer als nicht gefährdete (least concern) Art ein.
धूपी महाँठुँड नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्वाइट-विङ्ड ग्रस्बिक (White-winged Grosbeak) भनिन्छ ।
धूपी महाँठुँड नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्वाइट-विङ्ड ग्रस्बिक (White-winged Grosbeak) भनिन्छ ।
The white-winged grosbeak (Mycerobas carnipes) is a species of finch in the family Fringillidae.
It is found in Afghanistan, Bhutan, China, India, Iran, Myanmar, Nepal, Pakistan, Russia, Tajikistan, Turkmenistan, and Uzbekistan. Its natural habitat is boreal forests.
Eophona genus goes together with Mycerobas genus. Both genera form a single phylogenetic group.[2]
White winged gros beak near Phortse Tanga at Sagarmatha National Park area. The white-winged grosbeak (Mycerobas carnipes) is a species of finch in the family Fringillidae.
It is found in Afghanistan, Bhutan, China, India, Iran, Myanmar, Nepal, Pakistan, Russia, Tajikistan, Turkmenistan, and Uzbekistan. Its natural habitat is boreal forests.
La Blankaflugila dikbekulo aŭ Blankaflugila micerobo (Mycerobas carnipes) estas specio de birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Miceroboj, kiu enhavas speciojn kiuj kombinas nigran kaj flavan kolorojn kaj havas dikajn bekojn.
Ĝi povas troviĝi en Afganio, Butano, Ĉinio, Barato, Irano, Birmo, Kazaĥio, Nepalo, Pakistano, Rusio, Taĝikio, Turkmenio kaj Uzbekio. Ties natura habitato estas borealaj arbaroj de juniperoj aŭ miksitaj de juniperoj kaj piceoj, arbustoj kaj similaj areoj de preskaŭ 2,000 al 3,000 m super marnivelo. Vintre malsupreniras al areoj de pomarboj, kratagoj kaj hundorozo.
Temas pri specio kun dika, mallonga kaj fortika ĉebaze beko, kiel aliaj dikbekuloj, kiu estas griza; la kruroj estas rozkolorecaj. Krom tio ĝi havas malhelajn (malhelbrunaj al nigrecaj) kapo, kolareo, dorso kaj brusto, dum estas flavaj la ventro kaj flugilstrio. La vosto kaj flugiloj estas nigrecaj, kaj tiuj montras krom la flavan pli markatan blankan flugilzonon.
Reproduktado faratas de paroj separataj almenaŭ 100-150 m unu disde alia. La nesto estas konstruata nur de la ino (masklo akompanas) en junipero aŭ piceo je 0.4-17 m supergrunde el bastonetoj, herbotigoj kaj muskeroj kovrite de junipera ŝelo. Oni trovas ovarojn de 2-5 ovoj el fino de marto al komenco de septembro, kaj ĉefe el meza majo al fina julio. Post perdo de la unua ovaro povas okazi dua ovodemetado, sed kelkaj paroj ĉiukaze faras tion, kio estis konstatita per kolorringado (Kovshar, 1977). Ambaŭ gepatroj kovas dum 14-16 tagoj kaj manĝigas la idojn; elnestiĝo okazas post 20 tagoj. Diso al pli malaltaj altitudoj en aroj de 10-20 birdoj komencas en novembro, kaj la lastaj birdoj estis observitaj tie en komenco de aprilo.
La Blankaflugila dikbekulo aŭ Blankaflugila micerobo (Mycerobas carnipes) estas specio de birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Miceroboj, kiu enhavas speciojn kiuj kombinas nigran kaj flavan kolorojn kaj havas dikajn bekojn.
Ĝi povas troviĝi en Afganio, Butano, Ĉinio, Barato, Irano, Birmo, Kazaĥio, Nepalo, Pakistano, Rusio, Taĝikio, Turkmenio kaj Uzbekio. Ties natura habitato estas borealaj arbaroj de juniperoj aŭ miksitaj de juniperoj kaj piceoj, arbustoj kaj similaj areoj de preskaŭ 2,000 al 3,000 m super marnivelo. Vintre malsupreniras al areoj de pomarboj, kratagoj kaj hundorozo.
Temas pri specio kun dika, mallonga kaj fortika ĉebaze beko, kiel aliaj dikbekuloj, kiu estas griza; la kruroj estas rozkolorecaj. Krom tio ĝi havas malhelajn (malhelbrunaj al nigrecaj) kapo, kolareo, dorso kaj brusto, dum estas flavaj la ventro kaj flugilstrio. La vosto kaj flugiloj estas nigrecaj, kaj tiuj montras krom la flavan pli markatan blankan flugilzonon.
Reproduktado faratas de paroj separataj almenaŭ 100-150 m unu disde alia. La nesto estas konstruata nur de la ino (masklo akompanas) en junipero aŭ piceo je 0.4-17 m supergrunde el bastonetoj, herbotigoj kaj muskeroj kovrite de junipera ŝelo. Oni trovas ovarojn de 2-5 ovoj el fino de marto al komenco de septembro, kaj ĉefe el meza majo al fina julio. Post perdo de la unua ovaro povas okazi dua ovodemetado, sed kelkaj paroj ĉiukaze faras tion, kio estis konstatita per kolorringado (Kovshar, 1977). Ambaŭ gepatroj kovas dum 14-16 tagoj kaj manĝigas la idojn; elnestiĝo okazas post 20 tagoj. Diso al pli malaltaj altitudoj en aroj de 10-20 birdoj komencas en novembro, kaj la lastaj birdoj estis observitaj tie en komenco de aprilo.
El picogordo aliblanco o pepitero de alas blancas (Mycerobas carnipes)[2][3] es una especie de ave paseriforme en la familia Fringillidae propio de Asia.
Se distribuye a través de Afganistán, Bután, China, India, Irán, Myanmar, Nepal, Pakistán, Rusia, Tayikistán, Kirguistán, Turkmenistán y Uzbekistán. Habita en bosques boreales.
Se reconocen tres subespecies:[4]
El género Eophona está relacionado con Mycerobas. Ambos géneros forman un único grupo filogenético.[5]
El picogordo aliblanco o pepitero de alas blancas (Mycerobas carnipes) es una especie de ave paseriforme en la familia Fringillidae propio de Asia.
Mycerobas carnipes Mycerobas generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Mycerobas carnipes Mycerobas generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Katajanokkavarpunen (Mycerobas carnipes)[2] on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Katajanokkavarpusta tavataan laajalla alueella Aasian keskiosissa. Lajin kannankehitys on vakaa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Katajanokkavarpunen (Mycerobas carnipes) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Mycerobas carnipes
Le Gros-bec à ailes blanches (Mycerobas carnipes) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Fringillidae.
Le Gros-bec à ailes blanches mesure entre 22 et 24 cm.
Il présente un dimorphisme sexuel.
Le mâle est entièrement noir à l'exception du croupion, du ventre et des sous-caudales jaune verdâtre. La base des rémiges primaires blanche est à l'origine du nom spécifique de cet oiseau. Les couvertures secondaires et les rémiges tertiaires sont marquées d'un liseré jaune verdâtre, plus large sur les tertiaires. Le bec épais et conique présente une coloration brunâtre avec la mandibule inférieure blanchâtre. Les yeux sont bruns et les pattes brun clair.
La femelle est plus terne. La tête est gris noirâtre marquée de petites plumes blanchâtres formant des traits sur les joues. Le dos et les scapulaires sont gris noirâtre également mais indistinctement tachetés de noirâtre et irrégulièrement teintés de jaunâtre. Son croupion est jaune verdâtre. Son ventre est jaune lavé de gris vert jusqu'au niveau des sous-caudales.
Mâle et femelle présentent un bec gris corne et des pattes rose chair.
Les jeunes ressemblent à la femelle, avec également le croupion jaune verdâtre, mais sont plus foncés. Légèrement striées, les parties inférieures sont beige cendré.
Nord de l’Iran et de l’Afghanistan, sud du Turkménistan, nord du Pakistan, Kazakhstan, Tien-Chan, Cachemire, sud du Tibet et Himalaya, centre de la Chine, nord du Myanmar et extrême nord-est de l’Inde. Il hiverne au sud de l’Himalaya.
Elles sont peu différenciées, speculigerus et merzbacheri sont légèrement plus pâles dans les deux sexes et le mâle carnipes présente généralement des couleurs plus riches.
Le gros-bec à ailes blanches est inféodé aux fourrés de genévriers rabougris au-delà de l’étage des forêts et aux formations mixtes de genévriers et de sapins au voisinage de la limite des arbres. A plus basse altitude, il fréquente les bosquets mixtes de sapins, de rhododendrons et de genévriers ou les forêts de sapins à sous-bois de bambou ou encore les bois de pins notamment dans l’ouest. En hiver, il descend généralement à plus basse altitude. Selon Roberts (1992), il est associé aux fourrés de genévriers rabougris (Juniperus communis) dans le nord du Pakistan et aux formations de genévriers arbustifs (Juniperus macropoda) dans le centre-nord du Balouchistan.
Son régime alimentaire est dominé par les baies du cornouiller sanguin (Cornus sanguinea), du randia (Randia tetrasperma) et du genévrier commun (Juniperus communis) avec un complément de graines de conifères, de fruits à coque et de graines de plantes herbacées dont d’oseille (Rumex).
Il a été décrit comme bruyant, produisant des craquements audibles à 20 ou 30 m et facilement reconnaissables lorsqu’il brise des fruits à coque. Il est également moins farouche que les autres gros-becs. En cas d’alarme, il reste perché immobile et silencieux dans le feuillage mais en cas de mise en fuite d’un groupe, les sujets s’envolent dans toutes les directions dans un bruissement d’ailes particulier et dans un vol plongeant rappelant celui d’un pic, chacun émettant un cri d’alarme grinçant avant de se regrouper. Il peut former des groupes comptant jusqu’à 30 ou 40 sujets, parfois en compagnie du roselin à dos rouge (Carpodacus rhodochlamys), et, certains hivers, jusqu’à 50 ou 60 oiseaux. Il constitue des troupes bruyantes hors saison de reproduction, passant souvent de longs moments au même endroit. Le vol est ondulant et puissant mais sur de courtes distances.
Le nid est une coupe profonde de brindilles et de tiges de graminées avec un complément de mousse ou de feuilles mortes et l’intérieur tapissé de fibres d’écorce de genévrier. Il est généralement placé dans un genévrier à environ deux mètres de hauteur mais aussi dans un épicéa ou dans un autre arbre, parfois jusqu’à 20 m de haut. La ponte habituelle est de trois œufs (parfois deux), gris-verdâtre pâle tachetés et vermiculés de pourpre-noir avec des motifs pourpre pâle. La construction du nid incombe à la femelle seule, le mâle ne faisant que l’accompagner. L’incubation dure 15 ou 16 jours et revient aux deux sexes mais surtout à la femelle. Les deux parents s’occupent des jeunes et la période des oisillons au nid dure une vingtaine de jours.
Mycerobas carnipes
Le Gros-bec à ailes blanches (Mycerobas carnipes) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Fringillidae.
Il frosone alibianche (Mycerobas carnipes Hodgson, 1836) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi[2].
Se ne conoscono tre sottospecie:
Questa specie è diffusa dall'Iran nord-orientale attraverso l'Himalaya e l'altopiano del Tibet fino alla Mongolia meridionale.
Il frosone alibianche è un abitatore delle foreste d'alta quota: lo si trova con maggiore frequenza fra i 2500 ed i 4000 m, solitamente associato al ginepro.
Misura fra i 21 ed i 23 cm di lunghezza, per un'apertura alare di 25–30 cm ed un peso di 48-60 g.
Si tratta di un uccello dalla forma squadrata, con grossa testa e becco conico, tozzo e forte. Ai due lari del becco è presente una piccola escrescenza simile a un dente.
È presente un dimorfismo sessuale piuttosto marcato. Il maschio, infatti, è di colore nero su testa, collo, petto, ali e, con spalle e copritrici della coda verde oliva: il ventre ed il sottocoda sono di colore giallo, mentre sulle ali è presente una banda bianca dalla quale la specie ricava il suo nome comune. Nella femmina, le aree del corpo che nel maschio sono nere assumono invece colorazione cenerina, ed il giallo assume tonalità verdastre.
In ambedue i sessi il becco è grigio-nerastro, le zampe carnicino scuro e gli occhi di colore bruno scuro.
Il frosone alibianche è un uccello schivo e solitario all'infuori del periodo degli amori: tuttavia, non è raro osservarne piccoli gruppi nei pressi di fonti di cibo o di acqua.
Questi uccelli si nutrono soprattutto di semi di ginepro, che cresce abbondante nelle aree montane, anche al di sopra della linea degli alberi. Possono tuttavia mangiare praticamente qualsiasi tipo di seme, non avendo problemi ad aver ragione dell'involucro in virtù del robusto becco e della poderosa muscolatura ad esso associata. Nella loro dieta sono compresi anche altri cibi di origine vegetale, come germogli e bacche, mentre è più raro che questi uccelli si nutrano di invertebrati: questi ultimi vengono predati in special modo durante la stagione delle cove, quando si rende necessario un surplus di energia per compensare gli sforzi riproduttivi e per far fronte all'elevata richiesta nutritiva dei nidiacei.
La stagione riproduttiva inizia a primavera inoltrata: la femmina si occupa da sola della costruzione del nido (una coppa di rametti intrecciati foderata all'interno di erba e materiale soffice, posta nel folto della vegetazione) e della cova delle 3-5 uova che vengono deposte, col maschio che le procura il cibo durante questa operazione che dura 13-15 giorni. I piccoli vengono imbeccati da entrambi i genitori e s'involano generalmente a 22-25 giorni dalla schiusa, ma tendono a rimanere coi genitori per altre due o tre settimane.
Il frosone alibianche (Mycerobas carnipes Hodgson, 1836) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi.
De spiegeldikbek (Mycerobas carnipes) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
Deze soort telt 3 ondersoorten:
De spiegeldikbek (Mycerobas carnipes) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
Einerkjernebiter (Mycerobas carnipes) er en fugl i finkefamilien.
Den har stort nebb, som sin slektning kjernebiter. Fargen er mørk med en hvit flekk på vingen. Buken og undergumpen er gul.
Den lever i fjellområder i en høyde på 2800–4600 moh., helst i den lavalpine einersonen, men også i granskog lenger ned. Arten er utbredt i asiatiske fjellområder fra Elburzfjellene i vest gjennom Hindu Kush, Pamir, Tian Shan og Himalaya østover til kinesiske fjell som Kunlun- og Hengduanfjellene.
Arten finnes i følgende land: Afghanistan, Bhutan, Kina, India, Iran, Kasakhstan, Kirgisistan, Myanmar, Nepal, Pakistan, Tadsjikistan, Turkmenistan og Usbekistan.[1]
Einerkjernebiter (Mycerobas carnipes) er en fugl i finkefamilien.
Den har stort nebb, som sin slektning kjernebiter. Fargen er mørk med en hvit flekk på vingen. Buken og undergumpen er gul.
Multimedia w Wikimedia Commons Grubodziób żałobny[3] (Mycerobas carnipes) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny łuszczakowatych, podrodziny łuskaczy. Występuje w Azji, od Morza Kaspijskiego po Chiny. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał w 1836 Brian Houghton Hodgson – naturalista i minister-rezydent w Nepalu, skąd też pozyskał holotyp ptaka. Nadał mu nazwę Coccothraustes carnipes[4]. Obecnie (2015) nazwą akceptowaną przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny jest Mycerobas carnipes. IOC wyróżnia 3 podgatunki[5]. Cechuje je stopniowa zmiana cech – wraz ze wzrostem długości geograficznej (W → E) wzrastają rozmiary i ciemnieje upierzenie grubodziobów żałobnych. Podgatunek merzbacheri niekiedy (np. w przypadku Handbook of the Birds of the World) nie jest uznawany, a ptaki włączane są do M. c. carnipes[4].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[5]:
Długość ciała wynosi około 22–24 cm, masa ciała 50–66 g[4]. Wymiary szczegółowe (samce): długość skrzydła 114–120 mm, długość dzioba 17–20 mm (od końcówki po nasadę nozdrzy – 15–17 mm)[6]. Opis upierzenia za Johnem Gouldem. Głowę, szyję, grzbiet, gardło, pierś i sterówki cechuje smoliście czarna barwa. Kuper, brzuch oraz pokrywy podogonowe są żółte (według autora – woskowożółte). Czarne pokrywy nadogonowe mają żółte krawędzie. Skrzydła ciemnoszare. Na lotkach można dostrzec białe nasady i białoszare krawędzie, a na większych pokrywach skrzydłowych żółte końcówki. Na końcach zewnętrznych chorągiewek lotek III rzędu znajdują się podłużne żółte plamy, które następnie przechodzą w białe końcówki. Dziób brązowy, ciemnieje ku końcowi. Nogi brązowe. Samica jest podobnie ubarwiona. Wyróżniają ją czarne pokrywy uszne, szare głowa, szyja i górna część grzbietu. Do tego nie ma tak intensywnych barw, kuper jest żółtooliwkowy, a sterówki zdobią krawędzie tejże barwy[7].
Środowiskiem życia grubodziobów żałobnych są lasy z jałowcami, jałowcowo-świerkowe. Gdy ptaki rozpraszają się po sezonie lęgowym w Kazachstanie odwiedzają niższe wysokości z występującymi jabłoniami, głogiem i dziką różą[8]. Podczas badań prowadzonych w Kazachstanie w 1965 okazało się, że najliczniej grubodzioby żałobne występują tam, gdzie najwięcej jest jałowców – na wysokości 2600–2900 m n.p.m. Pojedyncze osobniki dwa razy widziane były także i ponad 3500 m n.p.m., gdzie towarzyszyły im dziwonie czerwonogardłe (Carpodacus puniceus)[9]. Pożywienie M. carnipes stanowią głównie jagody jałowców, owoce dzikiej róży, także nasiona świerku i Cerasus[4].
Sezon lęgowy trwa od maja do września. Grubodzioby żałobne są monogamiczne, gniazdują samotnie. Za budowę gniazda odpowiedzialna jest samica[4]. Konstrukcję tworzą gałązki, źdźbła traw i kawałki mchu. Zniesienie liczy 2–5 jaj. Wysiadują je oba ptaki z pary przez 14–16 dni. Następnie oboje rodzice opiekują się młodymi przez blisko 20 dni, nim te będą już opierzone. W Kazachstanie na niższych wysokościach ptaki rozpierzchają się w stadach 10–20 ptaków w listopadzie[8].
IUCN uznaje grubodzioba żałobnego za gatunek najmniejszej troski. Ma duży zasięg występowania rzędu około 3,25 mln km²; ze względu na brak widocznych zagrożeń BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny[10].
Grubodziób żałobny (Mycerobas carnipes) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny łuszczakowatych, podrodziny łuskaczy. Występuje w Azji, od Morza Kaspijskiego po Chiny. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Tujastenknäck[2] (Mycerobas carnipes) är en bergslevande asiatisk fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3]
Tujastenknäck är en 22 centimeter lång gul och svart finkfågel. Hanen har matt svart huvud, stjärt, bröst och ovansida med gula spetsar på vingtäckare och tertialer samt en vit fläck på handpennorna. Buk och övergump är olivgula. Honan liknar hanen men det svarta är ersatt av sotgrått. [4]
Lätet beskrivs i engelsk litteratur som ett hest och nasalt "tvaeeet-tett-re-teht" eller ett mjukare "djew-dweed". Sången inleds vanligen med det hesa lätet och övergår i pipande eller tjirpande toner.[5]
Tujastenknäck delas in i två underarter med följande utbredning:[6]
Vissa urskiljer även underarten merzbacheri med utbredning i östra Kazakstan och nordvästra Kina.[7]
Tujastenknäcken häckar i bergsbelägna enbuskage och enskogar[4] nära eller ovan trädgränsen[8] på mellan 2800 och 4600 meters höjd.[1] Vintertid rör sig vissa individer nedåt till 1000-2400 meters höjd.[6] Fågeln lever mestadels av enbär, men också kornellbär och frön från gran och rönn.[6] Fågeln häckar monogamt mellan maj och september.[6] Honan bygger ensam boet.[6]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller lokalt vanlig.[8]
Tuja är ett barrträd i familjen cypressväxter som tujastenknäcken frekventererar.
Wikimedia Commons har media som rör tujastenknäck.
Wikispecies har information om Mycerobas carnipes.
Tujastenknäck (Mycerobas carnipes) är en bergslevande asiatisk fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.
Mycerobas carnipes là một loài chim thuộc họ Fringillidae. Chúng được tìm thấy ở Afghanistan, Bhutan, Trung Quốc, Ấn Độ, Iran, Myanma, Nepal, Pakistan, Nga, Tajikistan, Turkmenistan, và Uzbekistan. Môi trường sinh sống là rừng phương bắc.
Phương tiện liên quan tới Mycerobas carnipes tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Mycerobas carnipes là một loài chim thuộc họ Fringillidae. Chúng được tìm thấy ở Afghanistan, Bhutan, Trung Quốc, Ấn Độ, Iran, Myanma, Nepal, Pakistan, Nga, Tajikistan, Turkmenistan, và Uzbekistan. Môi trường sinh sống là rừng phương bắc.
Mycerobas carnipes (Hodgson, 1836)
Охранный статус
Арчёвый дубонос[1][2][3], или арчёвый горный дубонос[4] (лат. Mycerobas carnipes), — вид воробьиных птиц из рода горные дубоносы семейства вьюрковых (Fringillidae)[5].
Крупная птица с яркой окраской и мощным клювом. Размером со скворца, но с более длинным хвостом и низкой посадкой. У самца голова, грудь, плечевые и передняя часть спины аспидно-черные. Длина тела 22—24 см. Самцы — крыло 115—125 мм, хвост 90—103 мм, цевка 23—27 мм, клюв 15—18,6 мм. Спина, бока, надхвостье, брюшко и подхвостье зеленовато-желтого окраса. Маховые и рулевые перья черные. Первостепенные маховые перья имеют узкие светлые каемки на наружном опахале и белые пятна у основания внешних опахал, образующими «зеркальце». Верхние кроющие перья крыла чёрного цвета, большие верхние кроющие с беловато-желтоватыми вершинами, которые образуют поперечную полоску на крыле. Ноги бурого цвета, когти темно-бурого цвета, клюв чёрного окраса с более светлым подклювьем. У самки передняя тела часть аспидно- или буровато-серая. Спина имеет зеленоватый оттенок. Брюшко серого цвета, бока и подхвостье серовато-зеленовато-желтые. Рулевые черные с узкими зеленоватыми каймами.
Афганистан, Бутан, Индия, Иран, Казахстан, Киргизия, Китай, Мьянма, Непал, Пакистан, Таджикистан, Туркменистан и Узбекистан[6].
В Казахстане гнездится в Тянь-Шане (в Угамском хребте, Таласском, Киргизском, 3аилийском и Кунгей Алатау, Кетмене) и Джунгарском Алатау[7]. Н. П. Малковым и С. В. Долговых в 1995 году отмечен на Русском Алтае[8].
Оседло живущая птица. Встречается в арчовых лесах и кустарниках, в светлых арчово-еловых лесах на высотах до 1900-3000 метров над уровнем моря. На кочевках и зимовке посещает нижние пояса гор и ксерофитные горы. Статус популяции не вызывает опасений у специалистов[6].
Гнездятся отдельными парами, на удалении не менее 100—150 м друг от друга. Гнездо сооружает самка (самец при этом только сопровождает ее) на деревьях на высоте 0,4—17 м от поверхности земли. Материалом для гнезда служат тонкие веточки, стебли травы и кусочки мха, лоток выстилается арчовым лубом. В кладке 2—5 яиц. Откладывание яиц самкой происходит с конца марта до начала сентября, главным образом, с середины мая до конца июля. Повторное гнездование в случае потери первой кладки является обычным, но некоторые пары успевают вырастить два выводка за год. Оба родителя насиживают кладку на протяжении 14-16 дней, а затем выкармливают птенцов, которые оперяются в возрасте 20 дней. Кочевки на более низкие высоты происходят в стаях по 10—20 птиц и начинаются в ноябре. Весной последние птицы наблюдаются в предгорьях в начале апреля[9].
Арчёвый дубонос, или арчёвый горный дубонос (лат. Mycerobas carnipes), — вид воробьиных птиц из рода горные дубоносы семейства вьюрковых (Fringillidae).
白翅拟蜡嘴雀（学名：Mycerobas carnipes）为雀科拟蜡嘴雀属的鸟类。分布于哈萨克斯坦、印度、尼泊尔以及中国大陆的宁夏、甘肃、新疆、青藏高原、陕西、四川、云南等地，一般栖息于一般栖于海拔3000-4000m 以上的高山、生活于高山针叶林下层和森林灌丛中、冬季多在针阔混交林和丘陵灌丛以及有时也到牧场。该物种的模式产地在尼泊尔。[2]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 白翅拟蜡嘴雀（学名：Mycerobas carnipes）为雀科拟蜡嘴雀属的鸟类。分布于哈萨克斯坦、印度、尼泊尔以及中国大陆的宁夏、甘肃、新疆、青藏高原、陕西、四川、云南等地，一般栖息于一般栖于海拔3000-4000m 以上的高山、生活于高山针叶林下层和森林灌丛中、冬季多在针阔混交林和丘陵灌丛以及有时也到牧场。该物种的模式产地在尼泊尔。
