Passer moabiticus Tristram 1864

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Passer moabiticus, ye una especie d'ave paseriforme qu'habita alredor del ríu Jordan, el mar Muertu, Iraq, Irán y l'este d'Afganistán. A pesar de qu'estos son los llugares más comunes onde se-yos columbren, tamién pueden analayar per países cercanos como Xipre y Turquía.

Esti páxaru ye de pequeña talla, de 12–13 cm de llargor, que abeyen per llugares con agua, como fontes y charcos. Siempres constrúin el nial nun árbol, onde ponen de 4-7 güevos nél.

Referencies

Bibliografía

• Clement, Peter (1993). Finches and Sparrows: an Identification Guide. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 0-691-03424-9.
• Summers-Smith, J. Denis (1988). The Sparrows, illustrated by Robert Gillmor, Calton, Staffs, England: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-048-8.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Passer moabiticus.

• Dead Sía Sparrow at the Internet Bird Collection

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

El pardal del Moab^[1] (Passer moabiticus) és un ocell de la família dels passèrids (Passeridae) que habita vegetació de ribera al sud de Turquia, Orient Pròxim, Iraq, Iran i oest de l'Afganistan.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Pardal del Moab

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Golfan y Môr Marw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: golfanod y Môr Marw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Passer moabiticus; yr enw Saesneg arno yw Dead Sea sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Golfanod (Lladin: Ploceidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. moabiticus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r golfan y Môr Marw yn perthyn i deulu'r Golfanod (Lladin: Ploceidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Golfanwehydd aelwyn Plocepasser mahali Gwehydd aelfrith Sporopipes frontalis Gwehydd baglafecht Ploceus baglafecht Gwehydd barfog Sporopipes squamifrons Gwehydd du Ploceus nigerrimus Gwehydd euraid Ploceus subaureus Gwehydd eurgefn y Dwyrain Ploceus jacksoni Gwehydd genddu mawr Ploceus nigrimentus Gwehydd gyddf-frown y De Ploceus xanthopterus Gwehydd mygydog coraidd Ploceus luteolus Gwehydd mygydog Lufira Ploceus ruweti Gwehydd mynydd Ploceus alienus Gwehydd Rüppell Ploceus galbula Gwehydd sbectolog Ploceus ocularis Gwehydd Taveta Ploceus castaneiceps

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Vrabec moabský (Passer moabiticus) je pták čeledi vrabcovitých, který přirozeně obývá okolí řeky Jordán, Mrtvého moře, Irák, Írán a západní Afghánistán.

Tento 12–13 cm velký vrabec hnízdí v křovinaté krajině v suchých nížinách. Ze suché trávy si staví vlastní hnízdo, do kterého snáší 4-7 vajec. Podobně jako jiné druhy vrabců se živí převážně semeny.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Literatura

• CLEMENT, Peter; HARRIS, Alan; DAVIS, John. Finches and Sparrows: an Identification Guide. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1993. ISBN 0-691-03424-9.
• SUMMERS-SMITH, J. Denis. The Sparrows. Illustrated by Robert Gillmor. Calton, Staffs, England: T. & A. D. Poyser, 1988. ISBN 0-85661-048-8.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu vrabec moabský ve Wikimedia Commons
• Taxon Passer moabiticus ve Wikidruzích

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Der Moabsperling (Passer moabiticus) ist ein Singvogel aus der Familie der Sperlinge.

Beschreibung

Der Moabsperling hat eine Körperlänge von 12 bis 13 Zentimeter und ist damit etwas kleiner als der Haussperling. Wie viele Vertreter der Gattung zeigt auch der Moabsperling einen starken Geschlechtsdimorphismus bezüglich der Färbung. Scheitel, Nacken und Wangen des Männchens sind im Prachtkleid dunkelgrau. Es zeigt einen hellen Überaugenstreif, der vor dem Auge weiß und hinter dem Auge gelbbräunlich ist. Die Kehle ist schwarz und von einem hellgelben Bartstreif eingefasst, der sich an den Halsseiten fortsetzt. Der übrige Rumpf ist einfarbig grau. Der Rücken weist auf rötlichbraunem Grund kräftige schwarze Streifen auf. Die großen und die mittleren Armdecken sind rostbraun und kontrastieren auffällig zum ansonsten überwiegend schwarzen Flügel. Die östliche Rasse P. m. yatii ist sandfarbener, und das Männchen ist unterseits gelblich getönt.

Das Weibchen sieht einem weiblichen Haussperling sehr ähnlich, ist jedoch insgesamt sandfarben und ohne Grautöne und kontrastreicher gefärbt. Der Kopf ist bis auf einen breiten, hinter dem Auge beginnenden, hellbraunen Überaugenstreif ungezeichnet blassbraun, der Rücken ist auf sandbraunem Grund kräftig schwarz gestreift und der Rumpf ist blass weißlichbraun.

Lautäußerungen

Der Reviergesang besteht aus gereihten, variabel schnell oder langsamer wiederholten Rufen wie "trirp-trirp-trirp" oder "tschilp-tschrilp-tschrirp". Der tschilpende Gesang erinnert an den von Haus- oder Weidensperling, ist allerdings weniger kräftig. Der Flugruf ist ein hohes tschi-huit.

Verbreitung und Lebensraum

Das Brutgebiet der Art ist stark disjunkt und erstreckt sich über aride Gebiete vom Südosten der Türkei und Israel über den Irak, Iran bis in das westliche Afghanistan. Auf Zypern ist die Art möglicherweise ausgestorben. Der Moabsperling ist je nach Population Standvogel, nomadisch oder Zugvogel; Zugverhalten und Winterquartiere vieler Populationen sind bisher nur unzureichend erforscht. Von der östlichen Rasse ist bekannt, dass sie in Pakistan überwintert, aber die Überwinterungsgebiete der übrigen Moabsperlinge sind weitgehend unklar. Schwärme der westlicher verbreiteten Nominatform wurden im Winter weiter südlich im Nahen Osten beobachtet.

Die Art brütet in Baum- und Buschvegetation in Wassernähe. Die Vegetation in den Bruthabitaten besteht meist aus Tamarisken und ähnlichen, an feuchte Bereiche gebundenen Bäumen und Sträuchern.

Fortpflanzung

Der Moabsperling nistet in Kolonien. Das Nest wird in abgestorbenen Zweigen von Tamarisken oder ähnlichen Bäumen angelegt. Es ist in Anpassung an Tagestemperaturen bis zu 45 °C sehr groß und komplex. Es wird aus Zweigen gebaut, hat einen Durchmesser von 25 bis 35 cm und ein Gewicht von bis zu 1 kg. Von oben führt ein S-förmiger Tunnel zur weich ausgepolsterten Nestmulde im unteren Teil des Nestes. Das Gelege besteht aus vier bis sieben Eiern. Es wird fast ausschließlich vom Weibchen bebrütet. Das Weibchen verlässt das Nest tagsüber etwa sechsmal pro Stunde; bei Lufttemperaturen von mehr als 39 °C steht das Weibchen zeitweise am Nesteingang und hechelt.

Ernährung

Die Art ernährt sich wie andere Sperlinge überwiegend von Sämereien.

Literatur

• Lars Svensson, Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström: Der neue Kosmos Vogelführer. Kosmos, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07720-9.
• Y. Yom-Tov, A. Ar und H. Mendelssohn: Incubation behavior of the Dead Sea Sparrow. Condor 80; 1978: S. 340–343. Ansicht: [1]

Weblinks

• Age, Sex and Season related Biometrics of the Dead Sea Sparrow Passer moabiticus (PDF, Engl.; 204 kB)
• Passer moabiticus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2019. Eingestellt von: BirdLife International, 2018. Abgerufen am 14. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Passer moabiticus in der Internet Bird Collection
• Fotos zu Passer moabiticus in der Bilddatenbank des Oriental Bird Club, abgerufen am 18. März 2010

Beytika biçûk an çivîka Deryaya Mirî (Navê latînî: Passer moabiticus; Navê îngilizî: Dead Sea Sparrow), cureyekî çivîkên rast (Passer) an beytikan e.

Jîngeh

Axilbe an bi piranî li dirrik û gezikên beravî û li nav darên fistiqan dijî.

Şayes

Bi rengê xwe jî bi mezinahiya xwe jî ji beytika navgundî û yên din biçûktir e.Mezinahiya wê di navbera 12-13 cm'an de ye.

Reftar

Pirbûn

Hêlîna xwe di nava hijikan de çêdike û di derdora 4-7 hêkan dike.

Parêzî

Bi granî bi bizir an dendikên giyayan û bi kêzikên biçûk xwedî dibin.

Li gorî dihê qalê li gişê Kurdistanê bakur û Turkiyê tenê 500 cot ji van çûkan hene.^{[çavkanî pêwîst e]}

Çavkanî

Passer moabiticus sī chi̍t khoán chhek-chiáu-á, sio̍k chhek-kho (Passeridae), chhek-sio̍k (Passer).

Chham-khó chu-liāu

• Passer moabiticus, BirdLife

The Dead Sea sparrow (Passer moabiticus) is a species of bird in the Old World sparrow family Passeridae, with one subspecies breeding in parts of the Middle East and another in western Afghanistan and eastern Iran. The eastern subspecies P. m. yatii is sometimes considered a separate species known as Yate's sparrow.^[2]

Description

At 12–13 cm (4.7–5.1 in) long it is one of the smaller species of its family, some 4 cm (1.6 in) shorter than the widespread house sparrow.^[3] Like most of its relatives, it is sexually dimorphic with males being more brightly and distinctively marked than females.^[4]

The male Dead Sea sparrow has a grey crown, rear neck and cheeks, and a small black bib. It has a pale supercilium shading to buff at the rear, and yellow neck sides. The upperparts are dark-streaked reddish brown, and the underparts are grey-white.

The female looks like a small house sparrow, with a streaked brown back, greyish head and buff-white underparts. She is paler and smaller billed than the house sparrow, and sometimes shows yellow on the neck sides.

The eastern subspecies P. m. yatii is sandier, and the male has a yellow wash to the underparts.

The chirping song resembles those of house and Spanish sparrows, but is softer. The flight call is a high-pitched chi-wit. This species is often silent.

Distribution and habitat

The range of this species is spotty in the Middle East, largely in corridors along the Jordan River and the Euphrates River, ranging from southern Turkey and Cyprus to the southwestern corner of Iran. The subspecies P. m. yatii breeds only in the Sistan region of southwestern Afghanistan and eastern Iran. While the species was initially recorded by scientists breeding only in a restricted range by the Dead Sea, hence the species' name, more populations were discovered further east and it expanded its known range over the second half of the 20th century. The species was first recorded on the island of Cyprus in 1973 and bred a few years later. Though changes to habitat reduced the size of this population soon after it is thought small numbers still breed in Cyprus.^[5] This species is migratory or dispersive away from its breeding season. The eastern subspecies winters in western Pakistan, but the regular wintering grounds of the western subspecies are largely unknown. Winter searches for the species near its western breeding range only find scattered flocks. It is possible they disperse widely in winter, as flocks have been found in winter further south and east than where they breed, including in the United Arab Emirates and Saudi Arabia.^[5]

Genetic analysis of birds in Israel revealed high connectivity among different populations indicating migration of individuals between these populations. However, despite this gene flow there is latitudinal variation in wing length and body mass, with individuals in the north of Israel having longer wings and being heavier than those in the south suggesting local adaption in accordance with Bergmann's rule.^[6]

Behaviour

This species feeds principally on seeds, like other sparrows. It breeds in dry lowlands with some shrubs, including tamarisk, and access to water. It builds a nest in a tree, and four to seven eggs are laid.

References

Works cited

• Clement, Peter; Harris, Alan; Davis, John (1993). Finches and Sparrows: an Identification Guide. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 0-691-03424-9.
• Mullarney, Killian; Svensson, Lars; Zetterstrom, Dan; Grant, Peter (1999). Collins Bird Guide (1st. ed.). London: HarperCollins. ISBN 978-0-00-219728-1.
• Summers-Smith, J. Denis (1988). The Sparrows. illustrated by Robert Gillmor. Calton, Staffs, England: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-048-8.
• Yom-Tov, Yoram; Ar, A (1980). "On the breeding ecology of the Dead Sea sparrow, Passer moabiticus". Israel Journal of Zoology. 29 (4): 171–187.
• Yom-Tov, Yoram (1980). "Intraspecific nest parasitism among dead sea sparrows Passer moabiticus". Ibis. 122 (2): 234–237. doi:10.1111/j.1474-919X.1980.tb02663.x.
• Yom-Tov, Y.; Ar, A.; Mendelssohn, H. (1978). "Incubation Behavior of the Dead Sea Sparrow". Condor. 80 (3): 340–343. doi:10.2307/1368046. JSTOR 1368046.
• Yosef, Reuven; Zduniak, Piotr; Tryjanowski, Piotr (2004). "Age, sex and season related biometrics of the Dead Sea Sparrow Passer moabiticus" (PDF). Ardeola. 51 (2): 297–302.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Dead_Sea_sparrow&oldid=1131229184"

La Moaba pasero (Passer moabiticus), kiel ties nomo sugestas, estas birdo de la familio de Paseredoj kaj plej tipa genro de paseroj, troviĝanta ĉe la Rivero Jordano, Morta Maro, kaj en Irako, Irano kaj okcidenta Afganio. Oni konstatis iam ties reprodukton en Kipro (1981/1982) sed probable estas formortinta de tie nun. Ĝi estas migranta specio aŭ ege disigema, kvankam la regulaj vintrejoj de tiu nomadema specio estas ankoraŭ nekonataj, escepte pri la orienta raso kiu vintras en Pakistano. Aroj de la nomiga okcidenta raso troviĝis en vintro ege sude en Mezoriento.

Ĝi estas malgrnda 12–13 cm longa pasero kiu reproduktiĝas en sekaj malaltaj teroj kun iom da arbustaro, inklude tamarikon, kaj aliron al akvo. Ili konstruas neston en arbo, kie la ino demetas 4-7 ovojn.

La masklo de Moaba pasero havas tre rimarkindan kapobildon kun grizaj krono, nuko kaj eĉ pli malhele vangoj, kaj tre nigra mallarĝa antaŭtuko tra la gorĝareo bordita flanke je blanko. Krome estas pala superokula strio kiu nuanciĝas al sablokolora malantaŭe kaj tre malkutima flava makulo en kolflanko inter suba antaŭtuko kaj vango. Estas ankaŭ nigra traokula strio kaj subokule blankeca makulo kontrasta kun la malhelgriza vango. La supraj partoj estas ruĝecbrunaj el nigraj ŝultroj kaj grizaj en supra dorso kun nigra strieco; la subaj partoj estas helgrizaj. La kruroj estas ruĝecaj. La beko estas tre dika ĉebaze kaj nigra.

La ino estas kiel malgranda Dompasero, kun strieca bruna dorso, grizecaj kapo kaj vango (kun hela superokula strio inter ili) kaj sablokoloraj subaj partoj. Ŝi estas pli pala kaj malgrandbeka ol sia parenco, kaj foje montras la flavan makulon de la kolflankoj.

La orienta raso P. m. yatii estas pli sablokolora, kaj la masklo havas flavan nuancon en subaj partoj.

Tiu specio manĝas ĉefe semojn, kiel aliaj paseroj. La ĉirpa kanto similas al tiuj de la Dompasero kaj de la Hispana pasero, sed ĝi estas pli milda. La flugalvoko estas altatona ĉi-ŭit. Tiu specio estas ofte silentema.

Referencoj

• Clement, Peter. (1993) Finches and Sparrows: an Identification Guide. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 0-691-03424-9.
• Summers-Smith, J. Denis. (1988) The Sparrows, ilustratata de Robert Gillmor, Calton, Staffs, England: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-048-8.

El gorrión del mar Muerto (Passer moabiticus)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Passeridae que habita alrededor del río Jordan, el mar Muerto, Irak, Irán y el este de Afganistán. Es un pájaro abundante en su área de distribución, y también puede aparecer como divagante en países cercanos como Chipre y Turquía.

Este pájaro es de pequeña talla, de 12–13 cm de longitud. Frecuenta lugares con agua, como fuentes y charcas. Siempre construye el nido en un árbol, donde pone de cuatro a siete huevos.

Referencias

Bibliografía

• Clement, Peter; Harris, Alan; Davis, John (1993). Finches and Sparrows: an Identification Guide. Princeton, Nueva Jersey: Princeton University Press. ISBN 0-691-03424-9.
• Summers-Smith, J. Denis (1988). The Sparrows. ilustrado por Robert Gillmor. Calton, Staffs, Inglaterra: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-048-8.

Passer moabiticus Passer generoko animalia da. Hegaztien barruko Passeridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Passer
• Passeridae

Tamariskivarpunen (Passer moabiticus) on pieni Kuolleenmeren seudulla esiintyvä varpunen.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 12-13 cm, siipien kärkiväli 19-20 cm ja paino noin 15-17 g. Pieni varpunen, jonka naaras muistuttaa varpusnaarasta mutta värit ovat kirkkaammat. Koiraalla on kirkas punaruskea laikku siiven yläpeitinhöyhenissä.

Esiintyminen

Tamariskivarpunen esiintyy Kuolleenmeren seudulla, Jordanjoen laaksossa, Kaakkois-Turkissa, Irakissa, Iranissa ja Afganistanissa. Laji on pesinyt Kyproksella 1980-luvulla mutta tämä populaatio lienee hävinnyt. Eurooppalainen populaatio on kooltaan 1 800–6 000 yksilöä. Lajin kanta on elinvoimainen.^[1] Laji on vaelluslintu, itäiset populaatiot muuttavat talveksi Pakistaniin.

Elinympäristö

Esiintyy tamariskipensaikoissa aukeilla karuilla mailla. Suosii vesistön läheisyyttä. Ei välitä ihmisen seurasta^selvennä.^[2]

Lisääntyminen

Pesä on puun oksalla 1-10 m maanpinnan yläpuolella. Pesäpuu on yleensä rannassa, harvoin 100 m rantaa kauempana. Pesä muistuttaa pientä harakan pesää: se on ohuista risuista taitavasti oksiin kiinnitetty ja katettu, sisältä höyhenillä, kuiduilla ja siementen höydyillä. Naaras munii tavallisesti 4 tai 5 munaa. Muna painaa 1,64 g. Haudonta-aika on keskimäärin 12-14 päivää. On havaittu, että haudonta-aika on sitä lyhyempi mitä kuumempi on ilma. Naaras hautoo ja hoitaa poikaset lähes yksin. Poikaset lähtevät pesästä 11-13 päivän ikäisinä. Jos sää on pitkään kuiva ja kuuma ja pesän vieressä oleva vesistö kuivuu, saattavat emot keskeyttää pesinnän jopa poikasvaiheessa.^[2]

Ravinto

Pääravintona ovat ruohonsiemenet. Syö myös hyönteisiä puun lehvästöstä ja kovakuoriaisia kaarnanrakosista.^[2]

Lähteet

1. ↑ ^{a b} BirdLife International: Passer moabiticus IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 9.3.2014. (englanniksi)
2. ↑ ^{a b c} Perrins, Christopher M. (toim.) 1994: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-854679-3

Passer moabiticus

Le Moineau de la mer Morte (Passer moabiticus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Passeridae.

Description

Mesurant environ 12 cm, cet oiseau est un petit moineau. Il est nettement plus petit et plus délicat que le Moineau domestique et le Moineau espagnol avec notamment un bec plus petit et des ailes plus courtes.

Le mâle adulte en plumage nuptial présente la calotte, les parotiques et la nuque grise contrastant avec la petite bavette, les lores et le bec noirs.

• Mâle

• Femelle

• Œufs de Moineau de la mer Morte - Muséum de Toulouse

Répartition

Cet oiseau est sédentaire en Israël et en Irak. Il a niché à Chypre.

Habitat

Cette espèce fréquente les arbres, les fourrés et les buissons bordant les cours d'eau, parfois les roselières, dans les régions arides. Il montre une prédilection pour les tamaris.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson^[1], cet oiseau est représenté par 3 sous-espèces :

• Passer moabiticus moabiticus Tristram, 1864 ;
• Passer moabiticus mesopotamicus Zarudny, 1904 ;
• Passer moabiticus yatii Sharpe, 1888.

Notes et références

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 26 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Passer moabiticus dans Passeriformes
• (en) Référence Catalogue of Life : Passer moabiticus Tristram, 1864 (consulté le 18 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Passer moabiticus (+ répartition)
• (en) Référence Fauna Europaea : Passer moabiticus
• (fr+en) Référence ITIS : Passer moabiticus Tristram, 1864

Il passero del mar Morto o passera del mar Morto (Passer moabiticus Tristram, 1864) è un uccello passeriforme della famiglia Passeridae.^[2]

Descrizione

Si tratta di un piccolo passero, 12-13 cm di lunghezza che nidifica in pianura con alcuni arbusti, tra tamerici e vicino all'acqua. Costruisce il nido in un albero e depone dalle 4 alle 7 uova . Il maschio ha una corona bianca e sul collo un piccolo bavaglino nero. Ha un sopracciglio chiaro tendente al giallo cuoio nella parte posteriore e ai lati del collo delle macchioline gialle. La femmina è più piccola con un dorso bruno striato, la testa grigia e la parte inferiore nera. Questa specie si nutre principalmente di semi, come altri passeri. Il suo cinguettio assomiglia a quello della Passera Spagnola, ma è più debole.

Distribuzione e habitat

È caratteristico dell'area del mar Morto e del fiume Giordano, e lo si può trovare in quasi tutto il Medio Oriente (stabilmente in Egitto, Cipro, Giordania, Iran, Iraq, Israele, Palestina, Siria, Turchia, di passaggio in Bahrein, Kuwait ed Emirati Arabi Uniti); lo si può avvistare tuttavia anche in Afghanistan, Pakistan, India e, di passaggio, Grecia.^[1]

Note

Bibliografia

• (EN) Peter Clement, Alan Harris e John Davis, Finches and Sparrows: an Identification Guide, Princeton, New Jersey, Princeton University Press, 1993, ISBN 0-691-03424-9.
• (EN) J. Denis Summers-Smith, The Sparrows, illustrated by Robert Gillmor, Calton, Staffs, England, T. & A. D. Poyser, 1988, ISBN 0-85661-048-8.

Vogels

De moabmus (Passer moabiticus) is een zangvogel uit de familie van mussen (Passeridae). De soort komt voor in de streek die in de Bijbel Moab wordt genoemd, het gebied ten oosten van de rivier de Jordaan.

Kenmerken

Het is een vrij kleine soort mus, 12-13 cm lang (de huismus is 14-16 cm lang) met een grijze kruin, achterhoofd en wangen. Kenmerkend is de bleke, naar achter toe okerkleurige wenkbrauwstreep en het geel op zijhals. Het vrouwtje heeft minder duidelijk geel op de kop en lijkt sterk op een klein uitgevallen vrouwtje huismus.^[2]

Verspreiding en leefgebied

De moabmus kom voor aan beide zijden van de Jordaan en het gebied rond de Dode Zee. Verder strekt het verspreidingsgebied zich verder uit tot Irak, Iran en het westen van Afghanistan. De soort is dwaalgast in het zuiden van het Arabisch schiereiland, in Griekenland en op Cyprus. Het trekgedrag van deze mus is niet geheel duidelijk. De oostelijke populatie overwintert in Pakistan.

De Moabmus heeft in de 20ste eeuw zijn verspreidingsgebied uitgebreid. Op Cyprus broedde de vogel tussen 1973 en de jaren 1980 bij een zoutmeer. De populatie verdween daar toen het meer uitdroogde.^[3]

De soort telt drie ondersoorten:

• P. m. moabiticus: Israël en Jordanië.
• P. m. mesopotamicus: van zuidelijk Turkije en noordelijk Syrië tot zuidwestelijk Iran en Irak.
• P. m. yatii: zuidoostelijk Iran en zuidwestelijk Afghanistan.

Het is een vogel van droog laagland waarin tamarisken en ander struikgewas groeien in de buurt van water. De moabmus is niet direct aan menselijke nederzettingen gebonden en is bovendien vrij schuw.^[2]

Status

De grootte van de populatie werd in 2004 voorlopig geschat op 11,3 tot 180 duizend individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de moabmus als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

• Mannetje moabmus

• Vouwtje

• Eieren

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Wróbel palestyński (Passer moabiticus) – gatunek małego ptaka z rodziny wróblowatych. Występuje w Turcji, Syrii, Iraku, Libanie, Izraelu, na Terytoriach Palestyńskich, w Jordanii, Egipcie północno-wschodnim, jak też w Iranie, Afganistanie, Pakistanie, Indiach; od 1980 na Cyprze. Czasami jest spotykany w Grecji oraz we wszystkich krajach Zatoki Perskiej od Kuwejtu po Zjednoczone Emiraty Arabskie. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Henry Baker Tristram; opis ukazał się w 1864 na łamach Proceedings of the Zoological Society of London. Holotyp pochodził z Palestyny. Autor zamieścił jedynie opis upierzenia i wymiary. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Passer moabiticus^[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje tę klasyfikację^[4]. Prawdopodobnie wróbel palestyński wyewoluował z jakiejś wczesnej populacji wróbli, które zostały uwięzione w obszarze wolnym od lodowców w dorzeczu Eufratu i Tygrysu podczas zlodowacenia plejstoceńskiego (15–25 tys. lat temu)^[5]. Sam gatunek odkryty został właśnie w 1864 przez H. M. Upchera^[a], na południowych rubieżach Morza Martwego (w języku angielskim ptak ten zwie się Dead See Sparrow). W 1961 została opisana kość przedszczękowa z jaskini Umm al-Katafa (Oumm-Qatafa) nieopodal Jerozolimy; jej wiek oszacowano na około 300 tys. lat p.n.e.; należała do wróbla palestyńskiego lub prekursora gatunku^[6].

IOC wyróżnia 3 podgatunki^[4], klasyfikacja nie jest jednak jasna. Przedstawiciele Passer (m.) yatii bywają wydzielani do osobnego gatunku – wróbla arabskiego (Passer yatii), głównie ze względu na morfologię i izolację geograficzną. Ptaki z podgatunku P. m. mesopotamicus bywają włączane do podgatunku nominatywnego^[5].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[4]:

• P. m. moabiticus Tristram, 1864 – Cypr (od 1980, kiedy to znaleziono tam 2 gniazda^[6]), Izrael i zachodnia Jordania^[5]
• P. m. mesopotamicus Zarudny, 1904 – południowa Turcja, północna Syria, Irak i południowo-zachodni Iran^[5]

Częściowo wędrowny^[7].

Morfologia

Długość ciała wynosi 11,5–13 cm^[8], masa ciała 14–20 g^[5]. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu, przy czym samica wygląda jak samice wróbla domowego (Passer domesticus), jednak po bokach szyi ma żółte plamy. U samca wierzch głowy i kark popielate. Biała brew za okiem przechodzi w kolor cynamonowy; przez oko przebiega ciemny pasek. Kantarek ubarwiony jak wierzch głowy. Gardło zdobi mały, czarny śliniak, oddzielony od kantarka białym paskiem; po bokach szyi występują żółte plamy. Górna część grzbietu płowa, pokryta czarnymi paskami; niższa część grzbietu i kuper popielate. Pokrywy skrzydłowe kasztanowe, pozostałą jego część pokrywają czarno-brązowe pasy. Spód ciała jasnoszary, ciemniejszy na bokach; w sezonie lęgowym bardziej żółtawy dzięki ścieraniu się końcówek piór. Pokrywy podogonowe cynamonowobrązowe. Dziób czarny w sezonie lęgowym, poza tym o barwie rogowej. Młode są podobne do samic^[6].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia wróbli palestyńskich są nadbrzeżne lub nadrzeczne zakrzewienia i zadrzewienia oraz półpustynie z systemem nawadniania^[5]. Odwiedzają m.in. tamaryszki, topole, miejscami szuwary. Przebywają w luźnych stadach, zimą niekiedy z wróblami domowymi lub śródziemnomorskimi (Passer hispaniolensis). Żerują na ziemi lub nisko w roślinności, głównie na nasionach traw, ciborowatych, krzewów – jak tamaryszki i sodówki. Zjadają również owady^[8]. Co nie jest typowe dla wróbli, występowanie wróbli palestyńskich nie jest uwarunkowane przez ludzkiego pochodzenia zabudowę, również mieszkaniową^[7].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od marca do czerwca^[7][5], w ciągu roku do 3 lęgów^[5]. Na początku sezonu lęgowego samce odłączają się od stada i obejmują określone terytoria, zaznaczając je charakterystycznym wróblim głosem – czip czip. Główna struktura gniazda utworzona jest z martwych gałęzi. Po dobraniu się w parę, samiec z samicą wspólnie uzupełniają wyściółkę gniazda, jak puch roślinny, pióra i sierść. Gotowa, zadaszona struktura o jajowatym kształcie jest dość duża w porównaniu do samego ptaka, wysoka na 30–40 cm, długa na 20–35 cm i mająca masę od 0,2 do 1 kg. Wewnątrz gniazdo zorganizowane jest tak, by przez otwór wejściowy nie dało się zobaczyć jaj^[6]. Zwykle w zniesieniu jest ich od 3 do 5^[6][7], składane są przeważnie nad ranem w jednodniowych odstępach. Biologię rozrodu tych ptaków badano w Izraelu. Temperatura wahała się od 15 do 41°C (w basenie Morza Martwego może przekroczyć nawet 45°C), przeciętnie w ciągu dnia wynosiła 33,7°C. Ptaki utrzymywały stałą temperaturę jaj 25–39°C. Możliwe, że nie są one wysiadywanie w „klasyczny” sposób, na co wskazywałoby dość niesynchroniczne jak na wróblowe klucie się piskląt – może się rozciągnąć na dwa dni^[6].

Status zagrożenia

IUCN uznaje wróbla palestyńskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016); trend populacji zdaje się być ogólnie stabilny^[9]. W Europie, według danych z 2015, liczebność populacji jednak spada i tu lokalnie BirdLife International uznaje wróbla palestyńskiego za narażonego (VU, Vulnerable) ze względu na niszczenie środowiska i stosowanie pestycydów^[7].

Uwagi

Przypisy

O Pardal-do-levante (nome científico: Passer moabiticus) ou Pardal-do-mar-morto é uma espécie de pardal.^[1] É nativa do Afeganistão, Chipre, Egipto, Índia, Irão, Iraque, Israel, Jordânia, Paquistão, Palestina, Síria e Turquia e migrante a Grécia, Bahrein, Kuwait, Arábia Saudita e Emirados Árabes Unidos.

Habitat

A espécie habita áreas ribeirinhas e lacustres, onde há árvores e arbustos e áreas semi-desérticas onde há o crescimento de relva e fora da época de reprodução é encontrada em áreas de cultivo. Diferente das espécies do seu género, não é comumente encontrado em cidades e áreas habitadas. A espécie é migratória.^[2]

Reprodução

Se reproduz entre março e julho. Seu ninho possui uma forma oval, em forma de domo com uma espiral de baixo para cima. É feito com galhos secos, forrados com penas e plantas e construídos em ramos e galhos das árvores. A fêmea põe de três a cinco ovos.^[2]

Alimentação

Se alimenta principalmente de sementes de relva, juncos, arbustos e árvores.^[2]

Referências

Tamarisksparv^[2] (Passer moabiticus) är en tätting i familjen sparvfinkar som olikt andra arter i sitt släkte Passer inte är bunden till människan.^[3]

Utbredning och systematik

Tamarisksparv delas in i tre underarter:^[3]

• Passer moabiticus moabiticus – förekommer på Cypern samt från södra södra Turkiet till Israel och Jordanien och österut till Irak och sydvästra Iran; överlag stannfågel men vissa övervintrar söderut till Egypten och Förenade Arabemiraten.
• Passer moabiticus yatii – förekommer i Iran och angränsande sydvästra Afghanistan

Populationen på Cypern är möjligen utdöd.

Underarten yatii urskiljs ibland som den egna arten "sistansparv".^[4]

Utseende och läten

Tamarisksparven är en ovanligt liten sparvfink, endast tolv till 13 centimeter lång. Hanen är lätt att känna igen med grå hjässa, nacke och kind, svart haklapp, ljust beige ögonbrynsstreck och typisk gul halssida. Honan ser ut som gråsparvens, men är mycket blekare.^[5] Underarten yatii är genomgående ljusgul även på undersidan och är överlag blekare.^[6]

Lätena är lika gråsparvens men spädare. Locket i flykten är ett tvåstavigt "tji-vit", medan sångeb en serie rullande "trirp-trirp-trirp-trirp".^[5]

Ekologi

Tamarisksparven är till skillnad från många sparvfinkar inte bunden till människan och trivs mest i torra låglänta områden med tillgång till öppet vatten och buskage som just tamarisk.^[5] Den lever huvudsakligen av små frön från gräs, säv, buskar och träd.^[6]

Fågeln häckar mellan mars och juli och kan lägga upp till tre kullar. Den häckar i lösa kolonier om tio till hundra par. Boet är stort och äggformat, 30 centimeter i diameter med en öppning ovantill, byggt av döda kvistar och placerat i ett träd, gärna döda träd som står i vatten. Honan lägger tre till fem ägg som hon själv ruvar i tolv dagar. Ungarna matas sedan i ytterligare 14-15 dagar, också huvudsakligen av honan.^[6]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1]

Namn

Arten har på svenska även kallats dödahavssparv.

Bilder

• 
• 
• 
• 

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Passer moabiticus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
5. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 372. ISBN 978-91-7424-039-9
6. ^ [a b c] Summers-Smith, D. (2017). Dead Sea Sparrow (Passer moabiticus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60932 28 december 2017).

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör tamarisksparv.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Passer moabiticus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Çalı serçesi (Passer moabiticus), serçegiller (Passeridae) familyasından Türkiye'nin yalnız Adana, Hatay ve Gaziantep illerinin sınırları içinde kalan küçük bir bölgede üreyen serçe türü.

Türkiye'de yaşayan öbür serçelerden daha küçük yapılı olan bu türün uzunluğu 12 cm'dir.

Erkeklerin tepesi, ensesi, boyun yanları mavimsi gri rengi ile dikkat çeker.

Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Passer moabiticus là một loài chim trong họ Passeridae.^[1] Chim trống sẻ Biển Chết Biển có một màu, phía sau cổ và má màu xám, và một yếm nhỏ màu đen. Nó có một vệt bóng nhạt đến nâu đỏ ở phía sau, và hai bên cổ màu vàng. Trên lưng có sọc sẫm

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Passer moabiticus tại Wikispecies

死海麻雀（Passer moabiticus）是麻雀属下的一种鸟类，有两个亚种，一个分布于中东地区，一个分布于阿富汗西部和伊朗东部。体长在12-13厘米之间。其羽毛基本通体灰褐色，脖子有一圈黄色羽毛，有白色眉纹。

参考文献

外部连接

• 維基共享資源中与死海麻雀相關的分類
• Dead Sea sparrow at the Internet Bird Collection

物種識別信息

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=死海麻雀&oldid=52137952”