Regular passage visitor and winter visitor.
Die Isabellaskaapwagter (Oenanthe isabellina) is 'n voël en 'n Palearktiese, broeiende somerswerwer wat nog slegs eenkeer in Botswana op geteken is gedurende 1972. Die voël is 16 – 17 cm groot en weeg 21 - 27 gram. In Engels staan die voël bekend as die Isabelline Wheater.
Die Isabellaskaapwagter (Oenanthe isabellina) is 'n voël en 'n Palearktiese, broeiende somerswerwer wat nog slegs eenkeer in Botswana op geteken is gedurende 1972. Die voël is 16 – 17 cm groot en weeg 21 - 27 gram. In Engels staan die voël bekend as die Isabelline Wheater.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Oenanthe isabellina[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae, anque enantes el so xéneru clasificóse na familia Turdidae. Habita n'Asia, el sureste d'Europa y el norte d'África.
La collalba isabel mide ente 15 y 16,5 cm de llargu. El plumaxe de les sos partes cimeros ye principalmente de color ocre, daqué más escuru nes nales, llegando a coritu, el obispillo y la base de la so cola son blancos y la metá terminal de la cola ye negra. Los sos partes inferiores son principalmente ablancazaes. Los machos presenten brida negra y el pechu amarellentáu.
Ye un ave migratoria que cría n'Asia y el sureste d'Europa (dende Mongolia y China central hasta Bulgaria y Turquía), y viaxa al sur d'Asia (la India a la península arábiga) y el nordés d'África y el Sahel pa pasar l'iviernu. N'Europa occidental ye un divagante raru.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Oenanthe isabellina ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae, anque enantes el so xéneru clasificóse na familia Turdidae. Habita n'Asia, el sureste d'Europa y el norte d'África.
Ar bistrak melenwenn a zo un evn amprevanetaer. Oenanthe isabellina eo e anv skiantel.
El còlit pàl·lid[1] (Oenanthe isabellina) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que habita planures àrides i deserts pedregosos des de Turquia, est d'Ucraïna, Orient Pròxim i el Caucas, cap a l'est, fins al nord de Pakistan, nord de la Xina i Mongòlia.
El còlit pàl·lid (Oenanthe isabellina) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que habita planures àrides i deserts pedregosos des de Turquia, est d'Ucraïna, Orient Pròxim i el Caucas, cap a l'est, fins al nord de Pakistan, nord de la Xina i Mongòlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tinwen felynllwyd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tinwennod melynllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oenanthe isabellina; yr enw Saesneg arno yw Isabelline wheatear. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. isabellina, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r tinwen felynllwyd yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronfraith Turdus philomelos Bronfraith Mongolia Turdus mupinensis
.jpg)
_(cropped).jpg)
-4.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tinwen felynllwyd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tinwennod melynllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oenanthe isabellina; yr enw Saesneg arno yw Isabelline wheatear. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. isabellina, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Bělořit plavý (Oenanthe isabellina) je druh malého zpěvného ptáka z čeledi lejskovitých (Muscicapidae), rodu bělořit (Oenanthe). Byl poprvé popsán Coenraadem Temminckem roku 1829. Tento stěhovavý hmyzožravý pták obývá především stepi a jiná otevřená stanoviště. Letní areál rozšíření zahrnuje jižní Rusko, celou střední Asii až k severnímu Pákistánu. Mohou se ale zatoulat až do západní Evropy.
Zbarvením se tito ptáci podobají samicím bělořitů šedých (Oenanthe oenanthe), kteří žijí i v Česku. Oproti bělořitům šedým jsou ale tito ptáci větší: na délku měří jejich tělo 15 až 16 cm. Jsou typičtí tím, že stojí vzpřímeně. Zbarvení je celkově pískové barvy, výraznější je jen ocas, který je celý černý. U bělořitů plavých není patrný pohlavní dimorfismus: samce prakticky nelze od samice rozeznat.
Bělořita plavého poprvé popsal holandský zoolog Coenraad Temminck roku 1829 pod názvem Saxicola isabellina.[2] Saxicola, rod, kam Temminck tento druh zařadil, jsou bramborníčci, například bramborníček hnědý (Saxicola rubetra) nebo černohlavý (Saxicola rubicola).
Druhové jméno isabellina má původ v nové latině, kde toto slovo označuje šedožlutou barvu. Vzniklo pravděpodobně v souvislosti s Isabelou Kastilskou. Naopak rodové jméno Oenanthe pochází ze starořeckých slov oenos (οίνος), víno, a Anthos (ανθός), tedy květina nebo květ. Vzniklo pravděpodobně díky bělořitům šedým, kteří do Řecka přilétají v době, kdy začíná réva vinná plodit. České označení plavý je odvozeno od pískové až plavé barvy těchto ptáků.
Areál rozšíření bělořitů plavých je odhadován na více jak 11 milionů km² a populace se navíc zdá být stálá a stabilní. I proto dle Mezinárodního svazu ochrany přírody (IUCN) druhu přísluší stupeň málo dotčený (LC).
Samci i samice bělořitů plavých jsou si vzhledem velice podobní a prakticky je nelze rozeznat. Horní partie jsou převážně písečné až plavé barvy s šedavým nádechem. Oblast pod ocasem je bílá – odtud tedy české označení bělořit. Ocasní pera jsou hnědočerná a lemována tmavým až černým pruhem. Některá pera, především ta horní, mají tmavý pruh silnější, jiná slabší. Zobák a nohy jsou černé, duhovky hnědé.[3] Bělořitové plaví přepeřují dvakrát ročně, nejvýrazněji v pozdním létě a méně i v polovině zimy.[3] Jsou pro ně typické dlouhé a tenké nohy, díky kterým mohou bělořitové plaví stát téměř vzpřímeně. Tito ptáci jsou velice aktivní a neposední, krom letu se často pohybují i po zemi.
S délkou těla průměrně 16,5 cm jsou tito ptáci větší, než jiní bělořitové, například bělořité šedí. Samotný zobák je také u bělořitů plavých delší, ale přesto lze tyto dva druhy snadno zaměnit.
Bělořitové plaví jsou stěhovaví ptáci stěhující se především v rámci palearktické oblasti. Obývá areál od jižního Ruska, oblast Kaspického moře, přes poušť Kyzylkum a Mongolsko až k Afghánistánu, Íránu, Iráku, Saúdské Arábii, Sýrii, Jordánsku a Izraeli. Zimují v Africe a severozápadní Indii. Přes léto se ale mohou zatoulat až do Řecka, Alžírska, na Kypr nebo do Tunisu.[4]
V období rozmnožování se bělořité plaví vyskytují především v otevřených krajinách, na nezemědělských plochách, náhorních plošinách a nebo stepích. Přes zimu vyhledávají podobná polosuchá stanoviště a podle provedeného výzkumu vyhledávají hlavně písčité plochy.[3]
Jsou to aktivní a hbití ptáci, kteří se navíc mrštně pohybují i na zemi. Díky dlouhým nohám dokáží stát poměrně vzpřímeně.
Jejich jídelníček zahrnuje především kobylky, mravence, můry, mouchy, roztoče, pavouky, larvy hmyzu a někdy též semena rostlin.[3]
Během migrace se běžně slučují hejna bělořitů plavých s jinými druhy bělořitů, jako jsou bělořit černohlavý (Oenanthe albonigra), pouštní (Oenanthe deserti) nebo proměnlivý (Oenanthe picata). Po příletu do zimoviště si hejna vytyčí vlastní teritorium.
Bělořitové plaví si svá hnízda stavějí pod zemí, nejčastěji v prázdných doupatech syslů (Spermophilus), slepců (Spalax) a pišťuch (Ochotona). Mohou též v zemi vytvořit vlastní skrýš. Hnízdo je objemné, složené především ze suchých stébel trávy. Do něj samička naklade čtyři až šest bledě modrých vajec. Vylíhlá mláďata pak střídavě krmí oba rodiče malými housenkami nebo jiným hmyzem.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Isabelline wheatear na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bělořit plavý ve Wikimedia Commons
Bělořit plavý (Oenanthe isabellina) je druh malého zpěvného ptáka z čeledi lejskovitých (Muscicapidae), rodu bělořit (Oenanthe). Byl poprvé popsán Coenraadem Temminckem roku 1829. Tento stěhovavý hmyzožravý pták obývá především stepi a jiná otevřená stanoviště. Letní areál rozšíření zahrnuje jižní Rusko, celou střední Asii až k severnímu Pákistánu. Mohou se ale zatoulat až do západní Evropy.
Zbarvením se tito ptáci podobají samicím bělořitů šedých (Oenanthe oenanthe), kteří žijí i v Česku. Oproti bělořitům šedým jsou ale tito ptáci větší: na délku měří jejich tělo 15 až 16 cm. Jsou typičtí tím, že stojí vzpřímeně. Zbarvení je celkově pískové barvy, výraznější je jen ocas, který je celý černý. U bělořitů plavých není patrný pohlavní dimorfismus: samce prakticky nelze od samice rozeznat.
Der Isabellsteinschmätzer (Oenanthe isabellina) ist ein Singvogel aus der Familie Fliegenschnäpper (Muscicapidae).
Der Isabellsteinschmätzer ist rund 15–16,5 Zentimeter lang und hat eine Flügellänge von 9,4 bis 9,7 Zentimeter. Er ist 27 bis 31 Gramm schwer. Die langbeinigen Vögel sind oberseits sandfarben. An der Unterseite sind sie mehr gelblichweiß. Kehle und Brust sind leicht bräunlich. Der Bürzel ist weiß, der Schwanz ist weiß und hat eine breite schwarze Endbinde und schwarze Mittelfedern. Der Überaugenstreif ist markant bis undeutlich rahmfarben. Jungvögel sind an der Oberseite hellgraubräunlich. Dazu haben sie gelblichweiße Federsäume und Flecken. An der Unterseite sind sie schmutzigweiß.
Der Isabellsteinschmätzer ist in vegetationsarmen Gegenden anzutreffen. Sein bevorzugter Lebensraum sind spärlich bewachsene Hänge mit einzelnen Steinen, kahle Ebenen und kurzgrasige Weideflächen von Vorderasien bis in die Mongolei.
Mitte August, Anfang September ziehen die Vögel in die Winterquartiere Ostafrika, Arabien und Nordwestindien, aus dem sie im März, Anfang April zurückkehren.
Der abwechslungsreiche Gesang des Isabellsteinschmätzers ist gepresst, flötend und pfeifend. Häufig imitiert er auch andere Vögel. Typisch ist ein „huit“ oder „Wiit-wiit“. Beim Balzflug flattert das Männchen mit weit ausgespreiztem Schwanz über dem Revier.
Die Brutzeit liegt zwischen April und Juni. Das Nest wird meist in verlassene Säugetierbauten im Erdboden, z. B. von Zieseln gebaut. Das Weibchen errichtet am äußersten Ende der Höhle aus Halmen, Gräsern, Wölle, Haaren und Federn das Nest. Das Männchen begleitet das Weibchen beim Materialtransport und hält Wache. Das Gelege umfasst vier bis sieben blassblaue, selten rötlichgefleckte, 22,8 × 17 Millimeter große Eier. Die Brutzeit beträgt 14 Tage. Meist erfolgen zwei Jahresbruten. Beide Elternvögel füttern. Die Nesthocker verlassen das Höhlensystem erst bei voller Flugfähigkeit.
Der Isabellsteinschmätzer ernährt sich von Insekten, Larven, Spinnen und Asseln.
Der Isabellsteinschmätzer (Oenanthe isabellina) ist ein Singvogel aus der Familie Fliegenschnäpper (Muscicapidae).
Бейеүсе таштурғай[1] (лат. Oenanthe isabellina) — Cебен турғайҙары ғаиләһендәге ҡош.
Бейеүсе таштурғай (лат. Oenanthe isabellina) — Cебен турғайҙары ғаиләһендәге ҡош.
Бзущхьэщэщ (лат-бз. Oenanthe isabellina) — жьыкъан лъэпкъ, бзукӀэзэгуэх лъэпкъыгъуэщ.
Мыр хэбгъэгъуащэ хъунукъым и гъунэгъу лӀэужьыгъуэ бзукӀэзэгуэхым. ТхыцӀэр пшэхъуафэщ, кӀащхьэр хужь-гъуэжьыфэщ, бгъэм нэхъ фӀыцӀафэ къыщӀэуэу.
Къаукъазым гъунэжу ущыхуозэ. Мэлъэтэж, щогъуалъхьэ, хъупӀэхэм, губгъуэ гъущэхэм, удз лъагуэ пӀащӀэхэм. ФӀыуэ елъагъу мывалъэ, пшэхъуалъэ къум ныкъуэхэри.
Мы бзур хуэму зы щӀыпӀэ итыфкъым: тӀыс-тэджщ, мыващхьэм адэкӀэ-мыдэкӀэ зыщегъазэ, къафэ, щхьэщӀэ ищӀ хуэдэу. И кӀэр игъэсыс зэпыту, дамэхэр щӀиупскӀэу мыващхьэм ирожэ Ӏус лъыхъуэу. Абгъуэ зэпэхъурейр удзыпкъ гъущэрэ бацэу зэхэтщ икӀи щӀы щӀагъым куууэ щыгъэпщкӀуащ — шэрыпӀ мыинхэм я гъуэ бгынэжахэм.
The isabelline wheatear (Oenanthe isabellina) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher in the family Muscicapidae. It is a migratory insectivorous bird. Its habitat is steppe and open countryside and it breeds in southern Russia and Central Asia to northern Pakistan, wintering in Africa and northwestern India. It is a very rare vagrant to western Europe.
In colouring it resembles a female northern wheatear but it is larger at 15–16.5 centimetres (5.9–6.5 in) in length, more upright and more tawny in colour, and has more black on its tail. The term isabelline refers to the parchment-like colouration. The axillaries and underwing coverts are white, whereas in the commoner bird they are mottled with grey. The sexes are similar.
The name is from the specific isabellinus, Neo-Latin for "greyish-yellow", and is likely in reference to Isabella I of Castile, who is said to have promised not to change her undergarments until Spain was freed from the Moors.[2] "Wheatear" is not derived from "wheat" or any sense of "ear", but is a 16th-century linguistic corruption of "white" and "arse", referring to the prominent white rump found in most species.[3] The genus name Oenanthe is derived from the Ancient Greek oenos (οίνος) "wine" and anthos (ανθός) "flower". It refers to the northern wheatear's return to Greece in the spring just as the grapevines blossom.[2]
Male and female isabelline wheatear are similar in appearance. The upper-parts are a pale sandy brown with an isabelline tinge (isabelline is a pale grey-yellow, fawn, cream-brown or parchment colour). The lower back is isabelline and the rump and upper tail-coverts are white. The tail feathers are brownish-black with a narrow edge and tip of buff and a large white base. In the outer tail feathers this occupies more than half the length of the feather but in the central feathers it is about one third. There is an over-eye streak of creamy white and the ear-coverts are pale brown. The chin is pale cream and the throat pale buff. The breast is sandy or isabelline buff and the belly creamy white. The under tail-coverts are pale buff and the under wing-coverts and axilliaries white with dark bases. The wing feathers are brownish-black, tipped and edged with creamy buff. The beak, legs and feet are black and the irises are brown.[4]
At a length of 16.5 centimetres (6.5 in) it is rather larger and also paler in colour than the northern wheatear (Oenanthe oenanthe). The beak is longer than that bird and the ear-coverts are paler but otherwise the birds are very similar in appearance and could be confused. The plumage is moulted twice a year, there being a complete moult in late summer and a partial moult of the body feathers in mid-winter.[4]
The call note is a chirp, and a loud whistle is sometimes emitted. The song has been described as lark-like and starts with a croaking noise followed by various whistles and includes mimicry of the voices of other birds.[4]
The isabelline wheatear is a migratory species with an eastern palearctic breeding range. This extends from Southern Russia, the Caspian region, the Kyzyl Kum Desert and Mongolia to Afghanistan, Iran, Iraq, Saudi Arabia, Syria, Jordan and Israel. It winters in Africa and northwestern India. It has occurred as a summer vagrant to Greece, Cyprus, Algeria and Tunisia.[5]
In the breeding season the isabelline wheatear is found in open country, barren tracts of land, arid regions, steppes, high plateaux and on the lower slopes of hills. In its winter quarters it occupies similar habitats in semi-arid regions, open country with sparse scrub and the borders of cultivated areas, showing a particular liking for sandy ground.[4]
The isabelline wheatear is an active and restless bird, moving across the ground with long hops, flitting into the air and perching on eminences or small bushes. Its posture is rather upright and it is constantly bobbing about and flaring, raising and lowering its tail. It sometimes flutters into the air to catch insect prey but mostly forages along the ground, probing the soil with its beak. Its diet includes ants, grasshoppers, moths, flies, mites, spiders and insect larvae, and it sometimes eats seeds as well.[4]
Isabelline wheatears are solitary birds in their winter quarters and may associate with other Oenanthe species during migration. On arrival at their breeding grounds they establish territories.[6] The male isabelline wheatear displays to the female by drooping and then spreading his wings while singing, leaping a short distance in the air, or flying up fifteen metres (fifty feet) or so, hovering and performing stunts, singing all the while, before landing again beside the female. The nest is usually underground, normally in the empty burrow of a pika, ground squirrel or mole rat, or they may excavate a fresh burrow. The nest is bulky and is composed of dried grasses. Four to six pale blue eggs are laid, usually unmarked but sometimes with a scattering of reddish speckles. The average size of the eggs is 22.16 by 16.6 millimetres (0.872 in × 0.654 in).[4] Both parents feed the chicks with small caterpillars and other insects. After they leave the nest, the chicks continue to be fed for about two weeks but after this the parents drive them out of the territory.[6] The breeding season starts at the end of March in Turkey but does not commence until May in Central Asia. There are probably two broods in the southern parts of the range.[4]
The isabelline wheatear has an extensive range, estimated as being 11.7 million square kilometres (4.36 million square miles), and a large population with an estimated total of 26 million to 378 million individuals. The population seems to be stable and the IUCN in their Red List of Threatened Species has evaluated this species as being of "least concern".[7]
Isabelline wheatear ,Oenanthe isabellina from Thrithala Palakkad Kerala India The isabelline wheatear (Oenanthe isabellina) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher in the family Muscicapidae. It is a migratory insectivorous bird. Its habitat is steppe and open countryside and it breeds in southern Russia and Central Asia to northern Pakistan, wintering in Africa and northwestern India. It is a very rare vagrant to western Europe.
In colouring it resembles a female northern wheatear but it is larger at 15–16.5 centimetres (5.9–6.5 in) in length, more upright and more tawny in colour, and has more black on its tail. The term isabelline refers to the parchment-like colouration. The axillaries and underwing coverts are white, whereas in the commoner bird they are mottled with grey. The sexes are similar.
La Izabelenanto aŭ Izabelsaksikolo, Oenanthe isabellina, estas malgranda paserina birdo kiu estis iam klasita kiel membro de la familio de Turdedoj, sed estas nuntempe pli ĝenerale konsiderata membro de malnovmonda grupo de la familio de Muŝkaptuledoj. Ĝi estas helbruna migranta birdo.
La genra nomo, Oenanthe, estas ankaŭ la nomo de genro de plantoj, nome la enantoj, kaj devenas el la greka oenos (οίνος) "vino" kaj anthos (ανθός) "floro". Ĉe la plantogenro, ĝi aludas al la vinaromo de la floroj.[1] Ĉe la birdoj enantoj, ankaŭ nomataj saksikoloj pro la parenca genro Saxicola, ĝi aludas al la reveno de la Rokenanto al Grekio printempe ĝuste dum la epoko de la apero de burĝonoj en vitoj.[2].
Ĝi estas migranta insektomanĝanta birdo, kiu reproduktiĝas en suda Rusio kaj centra Azio al norda Pakistano, kaj vintras en Afriko kaj Barato.
Ĝi estas simila al ino de Rokenanto sed iom pli granda (15-16.5 cm longa), pli stara kaj flaveca, kaj havas pli da nigro en vosto. La termino Izabelenanto aludas al koloro izabela kiu ŝajne rilatas al diversaj legendoj pri reĝinoj Izabelaj kiuj promesis ne ŝanĝi internan vestaĵaron ĝis sukceso en milito pro kio blankaj vestoj iĝis flavecaj aŭ “izabelaj”. Subflugilo estas blanka, dum en pli komunaj birdoj ili estas grizpunktitaj. Ambaŭ seksoj estas similaj. Estas videblaj blanka superokula mallarĝa strio kaj nigreca traokula strio; la beko kaj kruroj estas nigrecaj.
Dumfluge desupre videblas helbruna dorso kaj krono, malhelbrunaj flugiloj, tre blanka pugo, nigra vosto kun nigra centra bazo kaj blankaj bordaj bazoj. Desube videblas kiel ĝenerale helbruna birdo kun nigra vostofino kaj blanka vostobazo.
Ĝi estas tre rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
La Izabelenanto aŭ Izabelsaksikolo, Oenanthe isabellina, estas malgranda paserina birdo kiu estis iam klasita kiel membro de la familio de Turdedoj, sed estas nuntempe pli ĝenerale konsiderata membro de malnovmonda grupo de la familio de Muŝkaptuledoj. Ĝi estas helbruna migranta birdo.
La genra nomo, Oenanthe, estas ankaŭ la nomo de genro de plantoj, nome la enantoj, kaj devenas el la greka oenos (οίνος) "vino" kaj anthos (ανθός) "floro". Ĉe la plantogenro, ĝi aludas al la vinaromo de la floroj. Ĉe la birdoj enantoj, ankaŭ nomataj saksikoloj pro la parenca genro Saxicola, ĝi aludas al la reveno de la Rokenanto al Grekio printempe ĝuste dum la epoko de la apero de burĝonoj en vitoj..
Ĝi estas migranta insektomanĝanta birdo, kiu reproduktiĝas en suda Rusio kaj centra Azio al norda Pakistano, kaj vintras en Afriko kaj Barato.
Ĝi estas simila al ino de Rokenanto sed iom pli granda (15-16.5 cm longa), pli stara kaj flaveca, kaj havas pli da nigro en vosto. La termino Izabelenanto aludas al koloro izabela kiu ŝajne rilatas al diversaj legendoj pri reĝinoj Izabelaj kiuj promesis ne ŝanĝi internan vestaĵaron ĝis sukceso en milito pro kio blankaj vestoj iĝis flavecaj aŭ “izabelaj”. Subflugilo estas blanka, dum en pli komunaj birdoj ili estas grizpunktitaj. Ambaŭ seksoj estas similaj. Estas videblaj blanka superokula mallarĝa strio kaj nigreca traokula strio; la beko kaj kruroj estas nigrecaj.
Dumfluge desupre videblas helbruna dorso kaj krono, malhelbrunaj flugiloj, tre blanka pugo, nigra vosto kun nigra centra bazo kaj blankaj bordaj bazoj. Desube videblas kiel ĝenerale helbruna birdo kun nigra vostofino kaj blanka vostobazo.
Ĝi estas tre rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
La collalba isabel (Oenanthe isabellina)[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae, aunque antes su género se clasificaba en la familia Turdidae. Habita en Asia, el sureste de Europa y el norte de África.
La collalba isabel mide entre 15 y 16,5 cm de largo. El plumaje de sus partes superiores es principalmente de color ocre, algo más oscuro en las alas, llegando a negruzco, el obispillo y la base de su cola son blancos y la mitad terminal de la cola es negra. Sus partes inferiores son principalmente blanquecinas. Los machos presentan brida negra y el pecho amarillento.
Es un ave migratoria que cría en Asia y el sureste de Europa (desde Mongolia y China central hasta Bulgaria y Turquía), y viaja al sur de Asia (la India a la península arábiga) y el noreste de África y el Sahel para pasar el invierno. En Europa occidental es un divagante raro.
La collalba isabel (Oenanthe isabellina) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae, aunque antes su género se clasificaba en la familia Turdidae. Habita en Asia, el sureste de Europa y el norte de África.
Liiv-kivitäks (Oenanthe isabellina) on linnuliik kivitäksi perekonnast. Tema põhilevilaks on Venemaa ja Kasahstani stepivöönd ja Kesk-Aasia avamaastikud.
Eestis kohati liiv-kivitäksi esmakordselt 26. septembril 2013 Maantee külas Sõrve poolsaarel Saaremaal.
Liiv-kivitäks (Oenanthe isabellina) on linnuliik kivitäksi perekonnast. Tema põhilevilaks on Venemaa ja Kasahstani stepivöönd ja Kesk-Aasia avamaastikud.
Eestis kohati liiv-kivitäksi esmakordselt 26. septembril 2013 Maantee külas Sõrve poolsaarel Saaremaal.
Isabeldar buztanzuria (Oenanthe isabellina) Oenanthe generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Isabeldar buztanzuria (Oenanthe isabellina) Oenanthe generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Arotasku (Oenanthe isabellina) on kivitaskua muistuttava pieni varpuslintu.
Linnun pituus on 15–16½ cm, siipien kärkiväli 27–31 cm ja paino 27–33 g. Ulkonäöltään se on kuin syyspukuinen kivitasku. Sukupuolet ovat samanvärisiä.
Arotasku elää Kaakkois-Euroopasta Keski-Aasiaan. Se talvehtii Afrikassa ja Intiassa. Suomessa lajia tavataan erittäin harvoin muuttoaikoina, etupäässä keväällä. Kautta aikojen Suomessa on havaittu alle 20 arotaskua, toistaiseksi viimeinen havainto on 6.10.2007.[2]
Avoimet lyhytvartista ruohoa kasvavat arot ja puoliaavikot.
Pesä maakolossa, usein jyrsijän, joskus mehiläissyöjän vanhassa pesässä. Pesä on rakennettu kuivista korsista, juurista ja karvoista, vuorattu höyhenillä ja karvoilla. Munia on 5–6, joita naaras hautoo noin 12 päivää.
Arotasku on hyönteissyöjä, ja sille maistuvat varsinkin muurahaiset ja muut pistiäiset.
Arotasku (Oenanthe isabellina) on kivitaskua muistuttava pieni varpuslintu.
Oenanthe isabellina
Le Traquet isabelle (Oenanthe isabellina), également appelé Traquet sauteur, est une espèce d'oiseau de la famille des Muscicapidae. Cet oiseau ressemble beaucoup à la femelle du Traquet motteux.
Il n'y a pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce.
Brun grisâtre clair dessus, beige crème dessous, cet oiseau présente une queue sombre et un sourcil blanc. D'une longueur de 15 à 16 cm, le Traquet isabelle a une envergure de 27 à 31 cm[1]. Il pèse de 27 à 33 g.
Cette espèce niche depuis le sud de la Russie et le centre de l'Eurasie jusqu'au nord du Pakistan. Elle hiverne en Afrique, sur la Péninsule Arabique et au centre de l'Inde.
Le Traquet isabelle est insectivore ; il consomme entre autres de nombreuses fourmis. Pour se nourrir, il picore au sol[2].
Le nid est bâti dans un terrier de rongeur abandonné ou dans une crevasse naturelle. La ponte comprend de 5 à 6 œufs de couleur bleue. L'incubation dure environ 12 jours et n'est assurée que par la femelle[2].
Cet oiseau est présent du Nord-est de la Grèce jusqu'au Nord-est de la Chine. Il hiverne en Afrique, en Arabie et dans le Sud de l'Asie. Certains individus erratiques ont été signalés plus à l'Ouest, comme en Grande-Bretagne, en France, en Espagne et même à Madère[3].
La population européenne est estimée à au moins deux millions de couples pendant la saison de nidification (2,1 à 6,3 millions de couples selon BirdLife International), essentiellement concentrée en Turquie. Le même organisme estime que la population mondiale est 4 fois plus importante (soit au moins 16 millions d'individus)[4].
Cette espèce a été classée dans la catégorie LC (préoccupation mineure) par l'UICN du fait de sa population mondiale jugée importante[5].
De même, l'AEE a classé cette espèce dans la catégorie « sécurisée »[6].
Elle est par contre protégée en annexe II de la Convention de Berne (protection de la vie sauvage) depuis 2002, et par le CMS (Convention de Bonn) en annexe II depuis 1994[7].
Cette espèce était autrefois placée dans le genre Saxicola[8].
Oenanthe isabellina
Le Traquet isabelle (Oenanthe isabellina), également appelé Traquet sauteur, est une espèce d'oiseau de la famille des Muscicapidae. Cet oiseau ressemble beaucoup à la femelle du Traquet motteux.
Palšasis kūltupis (lot. Oenanthe isabellina, angl. Isabelline Wheatear, vok. Isabell-Steinschmätzer) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos, kūltupių (Oenanthe) genties žvirblinis paukštis.
Paplitę Mongolijoje, Kazachstane, Vidurinėje Azijoje bei Arabijos pusiasalyje, o vakaruose veisimosi arealas siekia Graikiją. Šiauriausiai kartais užklysta iki Švedijos bei Suomijos. Lietuvoje neperi, atsitiktinai užklysta – pirmą kartą pastebėtas prie Kopgalio molo, 2013 m. spalio 1 d.
Patelė ir patinėlis savo išvaizda panašūs – palšai rudi. Kūno ilgis 16,5 cm, kiek didesnis už Lietuvoje įprastą kūltupį.
Veisimosi periodas gyvenančių Mažojoje Azijoje prasideda kovo mėn. pabaigoje, Vidurinėje Azijoje kiek vėliau – nuo gegužės mėnesio. Lizdas po žeme, dažniausiai apleistame mažų graužikų urvelyje ar išsikasa jį patys. Lizdas gana didelis sukrautas iš sudžiuvusios žolės. Dažniausiai deda 4-6 pilkšvai melsvus, 22,16 x 16,6 mm dydžio kiaušinėlius, kartais jie pasitaiko pamarginti rausvais taškeliais. Išsiritusius jauniklius maitina abu tėvai įv. vikšrais ir vabzdžiais. Jaunikliams palikus lizdavietę, tėvai juos maitina dar dvi savaites ir po to juos nuveja iš savo teritorijos.
Minta smulkiais vabzdžiais, jų vikšrais.
Palšasis kūltupis (lot. Oenanthe isabellina, angl. Isabelline Wheatear, vok. Isabell-Steinschmätzer) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos, kūltupių (Oenanthe) genties žvirblinis paukštis.
Smiltāju čakstīte jeb dūkainā čakstīte[1] (Oenanthe isabellina) ir maza auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns, kas sastopama Eiropā, Āzijā un Āfrikā.[2] Ģeogrāfisko variāciju nav.[3]
Smiltāju čakstīte ir gājputns, ligzdo Eiropas dienvidaustrumos (Grieķijā, Bulgārijā, Rumānijā, Ukrainas dienvidos un Krievijā), austrumu virzienā areālam plešoties pāri Centrālāzijai līdz Baikālam, Mongolijai un Ķīnas ziemeļrietumiem. Ligzdo arī Tuvajos Austrumos, īpaši ziemeļu daļā, un Aizkaukāzā.
Ziemo Āfrikā, galvenokārt tās austrumu daļā un Āzijas dienvidrietumos (Arābijas pussalā, Irānas un Pakistānas dienvidos, Indijas ziemeļrietumos).[2][4]
Smiltāju čakstītei Latvijā bijis viens novērojums, bet tā varētu būt biežāk sastopama. Piemēram, Somijā reģistrēti 26 novērojumi, no kuriem pēdējie trīs 2014. gadā, Zviedrijā — 17 novērojumi, no tiem pēdējais 2012. gadā.[4]
Smiltāju čakstīte ir lielākā no visām smiltāju čakstīšu ģints sugām.[5][6] Ķermeņa garums 15—19 cm, spārnu plētums 27—33 cm, svars 21—39 g.[5][7][8] Kopumā mātītes ir nedaidz mazākas un pelēkākas nekā tēviņi, bet to izskats ir samērā līdzīgs, kā arī sezonālās atšķirības ir ļoti minimālas.[5][6] Tai ir garš, spēcīgs knābis, gara, vienmērīgi velmēta galva, salīdzinoši garš ķermenis, lieli spārni, plata aste un garas kājas.[6]
Tā kā smiltāju čakstītei ir garas kājas un nagi, un spēja plaši izplest pirkstus, veidojot stabilu atbalsta virsmu uz zemes, tā spēj skriet ievērojamā ātrumā. Apspalvojums ir gaiši pelēkdzeltens vai pelēkbrūns, kontrasts starp muguru un vēderu ir ļoti neliels. Tas ir pat mazāk izteikts kā citu sugu mātītēm. Salīdzinoši tā ir visgaišākā no visām smiltāju čakstītēm, un vienīgā košā iezīme tēviņiem ligzdošanas sezonas laikā ir acu melnā josla, nedaudz tumšāki spārni nekā ķermenis un plata, melna josla uz astes.[5][6]
Smiltāju čakstīte atgādina akmeņčakstīti ārpus ligzdošanas sezonas, un abas sugas ir grūti vienu no otras atšķirt. Smiltāju čakstīte ir nedaudz lielāka un pelēkāka, ar spēcīgāku, garāku un viegli līku knābi, garākām kājām, bet īsāku asti.[5][7]
Uzturas atklātās, sausās, smilšainās un akmeņainās vai klinšainās vietās ar nabadzīgu veģetāciju, līdzenumos un kalnos, tuksneša nomalēs, pustuksnešos un stepēs. Sastopamība parasti sakrīt ar smilšu peļu izplatību. Tā kā smiltāju čakstīte ligzdo grauzēju alās, tad izvairās no vietām ar irdenām un plūstošām smiltīm vai granti. Uzturas līdz 3500 metriem virs jūras līmeņa. Reizēm smiltāju čakstīte ieklejo zaļākos, zāļainākos, ar veģetāciju bagātākos reģionos.[2][5][8]
Ziemas periodā smiltāju čakstīte ir vienpate un teritoriāla, bet ziemas beigās, kā arī migrācijas laikā sāk veidoties pāri. Migrē pa vienam vai nelielās grupās līdz 10—15 īpatņiem.[5][8]
Barojas ar dažādiem nelieliem bezmugurkaulniekiem, galvenokārt ar kukaiņiem, piemēram, ar vabolēm un skudrām.[2][5] Lai atrastu barību, smiltāju čakstīte parasti rakājas pa augsnes virskārtu. Tā mēdz arī sēdēt novērošanas postenī vai reizēm plivināties gaisā nelielā augstumā un vērot zemi. Pamanījusi upuri, tā strauji laižas lejup, pēc tam izvēlas jaunu novērošanas posteni. Reizēm smiltāju čakstīte, ķerot kukaiņus, pārvietojas pa zemi kā sienāzis.[5] Jauno putnu barošanās ir vienveidīgāka nekā pieaugušajiem, un tie galvenokārt barojas ar tauriņiem.[5][6]
Ligzdošanas sezona atkarībā no ligzdošanas areāla ir atšķirīga, piemēram Izraēlā tā sākas aprīļa vidū un beidzas jūlija vidū, Armēnijā no marta līdz jūnijam.[2] Ligzdai ir sekla, masīva kausa forma, tā sakrauta no sausas zāles, saknēm, dzīvnieku vilnas spalvām. Tā atrodas dziļi kādā no grauzēju alām (95—310 cm dziļumā[8]), reizumis bišu dzeņa alā, dabīgā iedobē vai alā.[2]
Smiltāju čakstītes veido monogāmus pārus. Sezonā parasti ir divi perējumi, bet augstkalnos viens. Dējumā ir 4—7 olas. Inubācijas periods ilgst apmēram 12—15 dienas, perē tikai mātīte. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni ligzdu atstāj apmēram 13 dienu vecumā. Vecāki turpina barot un rūpēties par tiem arī pēc tam, kad tie atstājuši ligzdu, apmēram 12—14 dienas. Pēc tam vecāki tos padzen no savas teritorijas. Otrais perējums tiek uzsākts pirms pirmā jaunā paaudze ir atstājusi ligzdošanas teritoriju.[5][6][8]
Smiltāju čakstīte jeb dūkainā čakstīte (Oenanthe isabellina) ir maza auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns, kas sastopama Eiropā, Āzijā un Āfrikā. Ģeogrāfisko variāciju nav.
De izabeltapuit (Oenanthe isabellina) is een zangvogel uit de familie Muscicapidae (vliegenvangers).
De vogel is 15 tot 16,5 cm lang. De vogel is lastig te onderscheiden van een gewone tapuit in zijn eerste winterkleed. Mannetje en vrouwtje verschillen onderling nauwelijks. Het verenkleed is overwegend zandkleurig. De stuit is wit en de staart heeft een zwarte T-vormige tekening. Karakteristieke verschillen zijn: geelbruine in plaats van rossige oorstreek, een zwart vlekje (de duimvleugel) op de vleugelboog, een bredere zwarte eindrand op de staart en een opvallende, rechtopgaande houding tijdens stilstaan bij het foerageren op de grond.[2]
Deze soort komt voor in ZO-Europa, Klein Azië en delen van zuidelijk en zuidwestelijk Azië. Het leefgebied bestaat uit vlakten en hellingen met kort gras in het overgangsgebied tussen steppe en halfwoestijn. Vaak in stenig terrein en ook wel aan de voet van berghellingen.[2]
Het is een trekvogel die 's winters verblijft in het westen van het Indische subcontinent, het Arabische schiereiland en grote delen van Afrika onder de Sahara.[1]
Tijdens de trek is de vogel dwaalgast in tal van West-Europese landen. In Nederland zijn er 7 bevestigde waarnemingen tussen 1996 en 2013.[3]
De grootte van de populatie werd in 2004 ruw geschat op 26,3 tot 378 miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de izalbeltapuit als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe izabeltapuit (Oenanthe isabellina) is een zangvogel uit de familie Muscicapidae (vliegenvangers).
Isabellasteinskvett (Oenanthe isabellina) er ein liten sporvefugl som tidlegare vart klassifisert som medlem av trastefamilien Turdidae, men er no meir generelt sett på som ein medlem av flugesnapparfamilien Muscicapidae. Han er ein insektetande trekkfugl. Habitatet for arten er stepper og opne landskap, hekkeområdet ligg i Sør-Russland og Sentral-Asia til Nord-Pakistan, overvintring skjer i Afrika og nordvestlege India. Han er ein sjeldan streiffugl i Vest-Europa.
Isabellasteinskvetten liknar ein hofugl og generelt fuglar i haustdrakt av arten steinskvett. Hannfuglar i hekkedrakt skil seg likevel ved at isabellsteinsvetten er meir brunoransje i farga der steinsvetten er grå til svart. Omgrepet isabelline refererer til den pergamentliknande farga. Kjønna er nesten like.
Namnet er frå den spesifikke isabellinus, nylatin for «grågul» sannsynlegvis oppkalla etter Isabella av Castilla, som blir sagt å ha lova å ikkje endre undertøyet hennar før Spania vart frigjort frå maurararane.[1] Slektnamnet Oenanthe er avleidd av den antikke greske oenos (οίνος) «vin» og anthos (ανθός) «blomster». Det refererer til arten steinskvetten sin retur til Hellas om våren akkurat når vinrankene blomstrar.[1]
Kroppslengda er 16-17 centimeter og vekta kan bli opptil 39 gram.[2] Oversida har ei lys sandbrun farge med eit fargeskjær av 'isabelline'; isabelline er ei lys grågul, krembrun eller pergamentsfarge. Oversida er isabellin og overgump og øvre haledekkfjører er kvite. Halefjørene er brunsvarte med ein ein stor kvit base. Strupen er bleikt kremfarga, brystet er sandfarga eller isabellin gulbrun og buken kremkvit. Nebbet, beina og føtene er svarte og irisane er mørke.
Isabellasteinskvetten kan forvekslast med arten steinskvett, men han har litt større kroppslengde, har relativt kortare venger og hale, lengere nebb, sit meir oppreist og er meir brunoransje i farga. Det svarte endebandet på halen som er så tydeleg i flukt er breiare hos isabellasteinskvetten, dekkfjørene på undersidene av vengene er lyse, medan dei hos arten steinskvett er nokså mørke. I motsetnad til hos arten steinskvett, så er kjønna av isabellasteinskvetten nokså like.
Songen er karakterisert som «skravlande» med kjappe, korte plystretonar.[3]
Isabellasteinskvett er ein trekkfugl med eit austleg palearktisk hekkeområde. Hekking går føre seg litt inn i søraustlegaste Europa, i Sør-Russland, Anatolia, Levanten og Sentral-Asia inkludert Kasakhstan, Afghanistan, Mongolia og vide, nordvestlege delar av Kina. Overvintringsområdet er gjennom Sahel frå sørlege Mauritania i Vest-Afrika over til Etiopia og Somalia, samt austlegaste Afrika sørover til nordlegaste Tanzania. Dessutan på Den arabiske halvøya, i sørlege Irak og Iran, Pakistan og nordvestlege delar av India.
I hekkesesongen finst isabellasteinskvetten i opne, karrige landområde, tørre regionar, steppar, høge platå og i dei nedre bakkesidene av åsar. I vinterkvarteret okkuperer dei liknande naturtypar i halvtørre regionar, tørre område med lite vegetasjon òg på grenser mot dyrka område, føretrekker spesielt sandmark.
Artsobservasjoner har 11 registreringar av isabellasteinskvett i perioden september 1977 til oktober 2016. Alle desse er frå månadene september, oktober og november.[4]
Isabellasteinskvett har eit omfattande utbreiingsområde, og ein stor populasjon med anslagsvis totalt 27,5 til 83 millonar modne individ. Bestanden ser ut til å vere stabil, og IUCN vurderer statusen som livskraftig, LC.[5]
Isabellasteinskvett (Oenanthe isabellina) er ein liten sporvefugl som tidlegare vart klassifisert som medlem av trastefamilien Turdidae, men er no meir generelt sett på som ein medlem av flugesnapparfamilien Muscicapidae. Han er ein insektetande trekkfugl. Habitatet for arten er stepper og opne landskap, hekkeområdet ligg i Sør-Russland og Sentral-Asia til Nord-Pakistan, overvintring skjer i Afrika og nordvestlege India. Han er ein sjeldan streiffugl i Vest-Europa.
Isabellasteinskvetten liknar ein hofugl og generelt fuglar i haustdrakt av arten steinskvett. Hannfuglar i hekkedrakt skil seg likevel ved at isabellsteinsvetten er meir brunoransje i farga der steinsvetten er grå til svart. Omgrepet isabelline refererer til den pergamentliknande farga. Kjønna er nesten like.
Isabellasteinskvett (vitenskapelig navn Oenanthe isabellina) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Isabellasteinskvett (vitenskapelig navn Oenanthe isabellina) er en fugl.
Al Oenanthe isabellina a-j piaso j'ambient suit e sabios. An Grecia e Turchìa, anté a l'ha sò areal, as peul vëddlo core an pressa për tèra. Con sò color sabia, sensa 'l contrast nèir ëd j'ale, a l'é motobin malfé osservelo. A l'é 'dcò n'imitador d'autri osej.
I la trovoma sia ant ij pòst montagnos suit sia ant le pian-e suite sia tra j'olivé e ij pra dij paìs dël Mar Mediterani.
As treuva an istà an Russia e Asia central, e an invern an Àfrica e India
Un mas-cc
Al Oenanthe isabellina a-j piaso j'ambient suit e sabios. An Grecia e Turchìa, anté a l'ha sò areal, as peul vëddlo core an pressa për tèra. Con sò color sabia, sensa 'l contrast nèir ëd j'ale, a l'é motobin malfé osservelo. A l'é 'dcò n'imitador d'autri osej.
AmbientI la trovoma sia ant ij pòst montagnos suit sia ant le pian-e suite sia tra j'olivé e ij pra dij paìs dël Mar Mediterani.
DistribussionAs treuva an istà an Russia e Asia central, e an invern an Àfrica e India
Un mas-cc
Multimedia w Wikimedia Commons Białorzytka płowa (Oenanthe isabellina) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Wędrowne. Gniazdują w północno-wschodniej Grecji, we wschodnich Bałkanach, na Bliskim Wschodzie oraz na południowej i wschodniej Ukrainie i dalej na wschód po Zabajkale, środkową Mongolię i północno-centralne Chiny. Zimują na obszarze od zachodniej Afryki do południowej Azji[2]. Bardzo rzadko można go spotkać w Europie Zachodniej. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Pierwsze stwierdzenie miało miejsce w maju 1986 pod Jastarnią, drugie w 1997 nad Jeziorem Żywieckim nieopodal Bielsko-Białej[4]. Po raz trzeci widziano ją pod Krosnem 2 maja 2016[5]. Gatunek monotypowy[6].
Długość ciała 16–17 cm, masa ciała 21–39 g[2]. Białorzytki płowe są nieco większe od białorzytki zwyczajnej (O. oenanthe) i przypominają samice tego gatunku. Nie występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Brew styka się w okolicy nasady dzioba. Wyróżnia się czarne skrzydełko[4].
Białorzytki płowe gniazdują na suchych, otwartych i skąpo porośniętych obszarach jak półpustynie, stepy, obrzeża pustyń i uedy. Zimują na suchych nizinnych stepach, w podobnych do lęgowych siedliskach. W sezonie lęgowym często koegzystują z żyjącymi w norach gryzoniami, takimi jak chomiki i susły. Żywią się głównie owadami, jednak niekiedy zjadają małe kręgowce (jaszczurki i węże) oraz nasiona. Swoje gniazda zakładają w norach gryzoni, rzadziej w norach żołn; lokalne wahania liczebności mogą wynikać z niedostępności miejsc do gniazdowania[4].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Białorzytka płowa (Oenanthe isabellina) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Wędrowne. Gniazdują w północno-wschodniej Grecji, we wschodnich Bałkanach, na Bliskim Wschodzie oraz na południowej i wschodniej Ukrainie i dalej na wschód po Zabajkale, środkową Mongolię i północno-centralne Chiny. Zimują na obszarze od zachodniej Afryki do południowej Azji. Bardzo rzadko można go spotkać w Europie Zachodniej. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Pierwsze stwierdzenie miało miejsce w maju 1986 pod Jastarnią, drugie w 1997 nad Jeziorem Żywieckim nieopodal Bielsko-Białej. Po raz trzeci widziano ją pod Krosnem 2 maja 2016. Gatunek monotypowy.
Długość ciała 16–17 cm, masa ciała 21–39 g. Białorzytki płowe są nieco większe od białorzytki zwyczajnej (O. oenanthe) i przypominają samice tego gatunku. Nie występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Brew styka się w okolicy nasady dzioba. Wyróżnia się czarne skrzydełko.
Białorzytki płowe gniazdują na suchych, otwartych i skąpo porośniętych obszarach jak półpustynie, stepy, obrzeża pustyń i uedy. Zimują na suchych nizinnych stepach, w podobnych do lęgowych siedliskach. W sezonie lęgowym często koegzystują z żyjącymi w norach gryzoniami, takimi jak chomiki i susły. Żywią się głównie owadami, jednak niekiedy zjadają małe kręgowce (jaszczurki i węże) oraz nasiona. Swoje gniazda zakładają w norach gryzoni, rzadziej w norach żołn; lokalne wahania liczebności mogą wynikać z niedostępności miejsc do gniazdowania.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Isabellastenskvätta[2] (Oenanthe isabellina) är en liten fågel som tillhör ordningen tättingar.[3]
Arten häckar från södra Ryssland och Centralasien till norra Pakistan. Den är en flyttfågel som övervintrar i Afrika och Indien. Den är en sällsynt gäst i västra Europa och har även anträffats i Sverige ett 20-tal gånger.[4]
Stenskvättorna ansågs fram tills nyligen liksom bland andra buskskvättor, stentrastar, rödstjärtar vara små trastar. DNA-studier visar dock att de är marklevande flugsnappare (Muscicapidae) och förs därför numera till den familjen.[5][6]
Isabellastenskvättan kan förväxlas med en stenskvätta i höstdräkt. Till skillnad från denna är isabellastenskvättan något större med sin längd på 15-16,5 centimeter. Den har också längre tarser, en mer upprätt hållning och bredare svart ändband på stjärten. Ett annat diagnostisk kännetecken för arten är dess svarta lillvinge som kontrasterar mot den annars rätt ljusa vingen. Könen är lika men hanen har i genomsnitt svartare tygel.
Isabellastenskvätta i Abu Dhabi.
Tiggande juvenila isabellastenskvättor.
Isabellastenskvättan är en insektsätare som trivs på slätter eller sluttningar med kort gräs i varmt, torrt klimat till exempel i gränsen mellan naturstäpp och halvöken; gärna med spridda stenblock. Boet läggs ofta i ett hål i marken, till exempel i ett gnagarhål.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka mellan drygt två miljoner och 6.230.000 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör isabellastenskvätta.
Isabellastenskvätta (Oenanthe isabellina) är en liten fågel som tillhör ordningen tättingar.
Boz kuyrukkakan (Oenanthe isabellina), önceden karatavukgiller (Turdidae) familyasının bir üyesi olarak sınıflandırılan küçük ötücü kuşlara ait bir kuş olup şimdi sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasına yerleştirilmiştir.
Böcekçildirler. Dişi bayağı kuyrukkakana benzer ama 15-16.5 cmlik boyuyla ondan biraz daha büyüktür, daha çok dikleştirir, daha esmer ve kuyruğunda daha çok siyahı vardır. Eşeyler benzerdir.
Göçmendirler. Güney Rusya ve orta Asya'dan Kuzey Pakistan'a kadar yayılış gösterirler. Kışı Afrika ve Hindistan'da geçirirler. Batı Avrupa'da nadir görülür.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Загальна довжина становить 15-18 см при вазі 22-38 г. Голова порівняно з іншими видами свого роду велика. Довжина крила 8,9-10,6 см, розмах крил — 28-32 см. Ноги довгі.
Забарвлення у самця і самки подібна, світла сірувато-охриста. Пахвові пір'я і нижні криючі крила білі, зазвичай з сірими плямочками. Найтемніше місце на крилі — крильце. Самці зазвичай відрізняються від самок більш чіткою темною вуздечкою, але у деяких самок вуздечка теж досить темна. Сезонні зміни забарвлення несуттєві. Молоді особини темніше дорослих, зверху у них темні і світло-охристі пестрини, на грудях присутній бурий лускатий малюнок. Хвіст у всіх нарядах має широку темно-бурого кольору вершинну смугу, що займає близько половини довжини хвоста.
Населяє відкриті пустельні і степові райони з щільним ґрунтом і розрідженою трав'янистою рослинністю. В горах піднімається до висот 1450—3200 м над рівнем моря. Воліє місцевості колоніального існування ховрахів і бабаків. Водночас уникає сипучих пісків і скель. На перельотах відвідує лише відкриті простори. Часто приймає вертикальну позу. Пересувається землею бігцем.
Співає на землі, в повітрі, злітаючи на висоту кількох метрів і пурхаючи на напівопущених крилах з розкритим хвостом в своєрідному танку-польоті. Пісня різноманітна, складається з трелей, скрипів, булькання, а також з чистих свистів, може включати запозичені звуки з репертуару різних птахів, ховрахів, бабаків, може копіювати голос віслюка і «механічні» звуки. Найбільш активно співає вранці і ввечері. Вважається одним з найкращих степових співаків. Крик тривоги — як у звичайної кам'янки: «чек, чек …», «чк, чк …», «хіт-чек-чек».
Живляться комахами, насамперед жуками, сарановими, мурашками, а також мокрицями, багатоніжками, павуками, кліщами, іноді дрібними ящірками.
Навесні прилітає на початку березня поодинці або розрізненими групами по 10-15 птахів, основний проліт відбувається в квітні, коли птахи з'являються в горах. Осіння міграція починається наприкінці липня. Основна маса птахів відлітає в серпні, останні тягнуться до початку-середини жовтня.
Гніздяться найбільш охоче в порожніх норах гризунів або щурок. Гніздо буває глибоко, від 95 до 310 см від входу. Рідше гнізда бувають у порожнинах між камінням, глинистих розломах, тріщинах будівель з глини. Гніздо будує самиця в присутності самця, тягає багато матеріалу і воно виходить громіздке, переважно з трави, вистилки з волосся, пір'я і, іноді, рослинного пуху і волокон бавовни. Кладка в 4-7 (зазвичай 5) яєць білого кольору відкладається в середині квітня — на початку липня. Протягом 12-15 днів насиджує лише самка. Вигодовують пташенят обоє батьків. З'являються з середини травня по кінець липня. На рівнинах два виводка в сезон, в горах місцевості тільки один.
Розповсюджена від Середземномор'я до південно-східного Китаю. В більшості місць гніздування численна. В Україні гніздовий, перелітний птах. У середині серпня або на початку вересня птахи мігрують на зимівлю в Східну Африку, Аравію і на північний захід Індії
Oenanthe isabellina là một loài chim trong họ Muscicapidae.[1]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Oenanthe isabellina là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Oenanthe isabellina (Temminck, 1829)
Охранный статус
Ка́менка-плясунья[1] (лат. Oenanthe isabellina) — птица семейства мухоловковых.
Каменка-плясунья длиной примерно 15—16,5 см, длина крыльев от 9,4 до 9,7 см, вес от 27 до 31 г. Оперение верхней части тела песочного цвета. Нижняя часть тела бело-жёлтого цвета. Горло и грудь несколько коричневатые. Гузка белая, хвост белый, с широкой чёрной полосой на вершине, средние перья чёрные.
Каменка-плясунья населяет пустынные и степные ландшафты от Передней Азии вплоть до Монголии.
В середине августа или в начале сентября птицы мигрируют на зимовку в Восточную Африку, Аравию и на северо-запад Индии, возвращаются из которой в марте или начале апреля.
Каменка-плясунья питается насекомыми и их личинками, пауками и мокрицами.
Период гнездования длится с апреля по июнь. Гнездо устраивает в брошенных норах грызунов, например сусликов. В глубине норы самка сооружает гнездо из стебельков, травы, пуха, волос и перьев. Самец сопровождает самку при транспортировке материала и караулит. В кладке от 4 до 7 бледно-голубых, изредка с красноватыми пятнами яиц размером 22,8x17 мм. Высиживание длится 14 дней. Чаще в год происходит два выводка. Обе родительских птицы участвуют в выкармливании птенцов. Птенцы покидают нору только при полной готовности к полётам, однако могут совершать короткие вылазки на поверхность и в малом возрасте. При малейшей опасности быстро прячутся обратно в нору, т.к. очень ловко бегают и прыгают, еще не научившись летать. Нору с выводком проще всего обнаружить в степи на слух по характерному скрипучему крику, издаваемому птенцами в ожидании родителей.
Самец и самка каменки-плясуньи у норы с добычей
Каменка-плясунья у норы с добычей
Птенец каменки-плясуньи на прогулке
Птенец каменки-плясуньи в степи
Желторотые птенцы каменки-плясуньи у норы
Ка́менка-плясунья (лат. Oenanthe isabellina) — птица семейства мухоловковых.
沙䳭（学名：Oenanthe isabellina）为鶲科䳭属的鸟类，俗名黄褐色石栖鸟。分布于西伯利亚、高加索、阿富汗、伊朗、伊拉克、欧洲、巴基斯坦、印度、非洲以及中国大陆的内蒙古、甘肃、青海、新疆、陕西等地，一般栖息于干旱荒漠，如砾石荒漠、灌丛荒漠、固定沙丘地带、干旱区的农耕地环境以及或栖息在海拔3500米左右的草原。该物种的模式产地在非洲Nubia。[1]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 沙䳭（学名：Oenanthe isabellina）为鶲科䳭属的鸟类，俗名黄褐色石栖鸟。分布于西伯利亚、高加索、阿富汗、伊朗、伊拉克、欧洲、巴基斯坦、印度、非洲以及中国大陆的内蒙古、甘肃、青海、新疆、陕西等地，一般栖息于干旱荒漠，如砾石荒漠、灌丛荒漠、固定沙丘地带、干旱区的农耕地环境以及或栖息在海拔3500米左右的草原。该物种的模式产地在非洲Nubia。
_male,_non-breeding.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ツグミ科 Turdidae 属 : Oenanthe 種 : イナバヒタキイナバヒタキ（因幡鶲、学名: Oenanthe isabellina ）は、スズメ目ツグミ科に分類される鳥類の一種。サバクヒタキの仲間である。
中央アジアからトルコ方面で繁殖し、冬はアラビア半島やエチオピア、ソマリアから西アフリカの砂漠地帯に渡り越冬する。
日本では迷鳥で、長い間鳥取県で観察された1例しか記録がなかった（これが和名の由来である）。その後調査が進むにつれて、各地で観察例が報告されるようになった。観察されるのは、単独が多い。
全長17cm。日本で観察されたサバクヒタキの仲間では最大の種類である。額から背中、肩羽が灰褐色で、喉から腹にかけての体の下面は白っぽい。白い眉斑があることが本種の特徴となっている。
日本では、埋立地や河原などで観察されている。生息地では、乾燥した草原やサバンナで見られる。地上を素早く走ることもある。
_male,_non-breeding.jpg)
_(34768435912).jpg)
_male,_non-breeding.jpg)
_male,_non-breeding.jpg)
_(6786498564).jpg)
