Rockhopper penguins keep warm by their well-developed fat layer and system for maintaining heat.
Their loud cry, "ecstatic vocalization", is used to announce their presence, attract a mate, or announce the boundaries of their territory. As well as vocalizing, these birds shake their heads and cause their yellow eyebrows to fly into a "halo" in order to attract a mate.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Rockhopper penguins measure about 55 centimeters in length and weigh around 2.5 kilograms. These birds stand upright on two short feet. Their legs are set far back on the body. The waterproof coat, composed of feathers that average 2.9 centimeters in length, is white on the underside and bluish-black on the top. The head has bright yellow plumage on the brow; the yellow feathers extend along the sides. The top of the head has spiked black feathers. The wings are strong, stiff, narrow and flipper-like. Rockhopper penguins have tiny eyes.
Range mass: 2000 to 3000 g.
Average length: 55 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The average lifespan of a rockhopper penguin is 10 years.
Average lifespan
Status: wild: 10 years.
Rockhopper penguins are found in high grasses called tussocks, where they make burrows and nest. As their name implies, they live on rocky shorelines.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: coastal
Rockhopper penguins are found on islands in the southern ocean, such as the Falkland Islands. They occur farther north than many other penguin species.
Biogeographic Regions: neotropical (Native ); atlantic ocean (Native )
Rockhopper penguins eat primarily krill (Euphausiacea). They also eat squid and other crustaceans. They make daily trips to the sea to forage.
Animal Foods: fish; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Eats non-insect arthropods)
Penguins are a tourist attraction, and they are one of the main reasons people travel to the Falkland Islands and other habitats of these penguins.
It is estimated that rockhopper penguins have undergone a decline of more than 30% in their total population size over the past 30 years. For this reason, they are classified as vulnerable by the IUCN. If the decline continues, they may be uplisted to endangered in the near future. Threats to rockhopper penguin populations include commercial fishing, which reduces the amount of available prey, and oil spills.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Mating calls, which are species specific, are called "ecstatic vocalization." This draws attention to the bird and announces its intentions. Penguins mate with the same partners from previous years.
Mating System: monogamous
Rockhopper penguins typically mate in the early spring or late summer, enabling the young to go to the sea in the mid-summer. They mate in vast colonies and lay up to two eggs, although sometimes pairs "adopt" a third egg. The first egg is usually 20-50% smaller than second one. The small egg is usually lost, although it is capable of maturing into a normal bird. Adopted eggs are also typically lost. After each egg is laid, it is turned over to the male who sits on it and keeps it in his brood pouch for the next four months until it hatches.
Breeding interval: Rockhopper penguins breed once yearly.
Range eggs per season: 1 to 2.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
While the male penguin sits on the incubating egg, he is nourished by the female, or else he fasts for the entire period. If the female does not return with food for the chick once it has hatched, the male produces "penguin's milk" from his digestive system and regurgitates it for the baby.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male)
Die suidelike geelkuifpikkewyn (Eudyptes chrysocome) is 'n seevoël wat redelik seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 45 – 55 cm groot en weeg 2 – 3 kg. Dit het 'n kenmerkende goue kuif. In Engels staan die voël bekend as Southern rockhopper penguin.
'n Volwasse Suidelike geelkuifpikkewyn.
Kolonie op Saunders-eiland in die Falkland-eilande.
Eier van 'n Suidelike geelkuifpikkewyn.
Die suidelike geelkuifpikkewyn (Eudyptes chrysocome) is 'n seevoël wat redelik seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 45 – 55 cm groot en weeg 2 – 3 kg. Dit het 'n kenmerkende goue kuif. In Engels staan die voël bekend as Southern rockhopper penguin.
Qayalıq pinqvini (kəkilli pinqvin)[1] (lat. Eudyptes chrysocome) — pinqvinlər fəsiləsinə aid növ.
Pinqvinlər 55-62 sm uzunluğa, 2-3 kq təşkil edir. Əsasən Subantarktik qurşaqda, Tasmaniya və Odlu Torpaq ərazilərində yayılmışlar. Onları hətta Cənubi Amerika sahillərində belə görmək mümkündür.
Bu pinqvinlərin ayaqları qısadır. Onlar bədənin arxasında yerləşir. Tükləri 2,9 sm uzunluğa malikdir. Başında parlaq-sarı rəngdə lələklər olur. Qanadları güçlü, ensiz olur və pərə bənzəyir. Gözləri qısadır.
Dünyada sayı 3,5 mln baş təşkil edir. Nəsilin artımı stabildir.
Qayaya dırmanan pinqvinlər iri koloniyalar şəkilində yaşayırlar[2]. Onlar lavadan əmələ gələn pilləvari qayalıqlara çıxırlar. Yuvada bu qayalıqların üzərində qurulur və əsasən ot, çınqıl və ya kiçik sümüklərdən qurulur.
Qayalıq pinqvinləri kril və kiçik xərçəngkimilərlə qidalanırlar. Soaial quşlardır, bu səbəbdən onları tənha görmək mümkün deyildir. Onların koloniyalarında sayları olduqca çox olur. Onlar olduqca səs-küylüdürlər. Güçlü səsləri ya ərazinin ona məxsus olmasını bildirmək ya da əks cinsin nümayəndəsini cəlb etmək məqsədi ilə çıxarırlar. İstirahət edərkən başlarını qanadlarının altına soxurlar. Yay ayları (3-5 ay) koloniyanı tək edərək açıq dənizə çıxırlar. Burada onlar piy toplayırlar. Onların qanadları daha çox pərə bənzəyirdi. Onlar sahil qayalıqlarında yaşayırdılar. Onlar burada çala qazaraq yumurta qoyurlar. Tənzimlənməyən balıq ovu onları qidadan məhrum etmişdir. Populyasınanın inkişafına maneə olan digər fakt isə neft və digər tullantılardır[3]. Qayayadırmanan pinqvinlərin orta ömür müddəti 10 ildir.
Şimal rayonlarda çütləşmə sentyabr-oktyabr, cənub rayonlarında isə noyabr-dekabr ayları çütləşirlər. Tərəflər çütləşməyə hazır olmaları barədə sualtında siqnal verirlər. Çütlər uzun zanam birlik qururlar. Bəzən dişilər üç yumurta belə qorurlar. Yumurtalara erkəklər baxır. Əgər dişi vaxtında gəlmirsə onda balaları erkək onun həzm sistemində qidanın həll olması ilə əmələ gələn «pinqvin» südü ilə qidalandırır. Birinci yumurta 20-50% digərlərindən kiçik olur. Bu səbəbdən onlardan nadir hallarda çıxan balalar sağ qalır. 10 həftəliyində tüklərini dəyişərək böyükləyə bənzəyirlər. Bir çox adalarda bura insan tərəfindən gətirilən donuz, tülkü və itlər həyatlarına böyük təhlükə törədirlər.
Qayalıq pinqvini (kəkilli pinqvin) (lat. Eudyptes chrysocome) — pinqvinlər fəsiləsinə aid növ.
Ar mank-karreg(Daveoù a vank) a zo un evn, Eudyptes chrysocome (Aptenodytes crestatus gwechall) an anv skiantel anezhañ.
Evel an holl vanked ez eo dic'houest da nijal.
Ur pesketaer eo ar mank-karreg ha bevañ a ra diwar gresteneged ha pesked bihan dreist-holl.
Al labous a vev an tri isspesad anezhañ — Eudyptes chrysocome chrysocome, Eudyptes chrysocome filholi hag Eudyptes chrysocome moseleyi — en Inizi Maloù, Inizi Kergelenn hag Inizi Auckland ha war-dro[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar mank-karreg(Daveoù a vank) a zo un evn, Eudyptes chrysocome (Aptenodytes crestatus gwechall) an anv skiantel anezhañ.
El pingüí salta-roques meridional o pingüí emplomallat (Eudyptes chrysocome) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, degut a les contrastades plomes grogues que llueixen al cap. Aquests pingüins han patit alguns canvis quant a la seva classificació filogenètica, arran estudis genètics de principis del present segle.
El pingüí salta-roques era dividit en tres subespècies, però diferents estudis van propiciar que alguns autors consideraren justificat aquests grups com espècies de ple dret.[1][2] així en la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.8, 2011) apareixen, a més d'Eudyptes chrysocome (sensu stricto), les altres dues espècies escindides: Eudyptes filholi i Eudyptes moseleyi.[3] Avui es considera l'existència de dues subespècies, amb moseleyi com una espècie diferent:
Ocell d'hàbits pelàgics, que cria a les illes de l'extrem sud de l'Argentina i Xile, properes a Cap d'Hornos, i les illes Malvines. Més tard es dispersen pels mars propers.
Formen colònies de cria des del nivell del mar fins a sobre de barrancs i encara terra endins.[4] La temporada de reproducció va de setembre fins novembre. Ponen dos ous, però únicament un és viable.[4] Coven durant 35 dies.
El pingüí salta-roques meridional o pingüí emplomallat (Eudyptes chrysocome) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, degut a les contrastades plomes grogues que llueixen al cap. Aquests pingüins han patit alguns canvis quant a la seva classificació filogenètica, arran estudis genètics de principis del present segle.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin cribfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid cribfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes chrysocome; yr enw Saesneg arno yw Rockhopper penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. chrysocome, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Mae'r pengwin cribfelyn yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Jentŵ Pygoscelis papua Pengwin Adélie Pygoscelis adeliae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin cribfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid cribfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes chrysocome; yr enw Saesneg arno yw Rockhopper penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. chrysocome, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Tučňák skalní (Eudyptes chrysocome) je druh tučňáka z rodu Eudyptes.
Tito tučňáci hnízdí na většině subantarktických ostrovů u jižních částí Chile a Argentiny i na Falklandských ostrovech, na Ostrovech prince Edwarda jihovýchodně od jihu Afriky, na ostrově Tristan da Cunha v jižním Atlantiku, na Crozetových ostrovech a Kerguelenách v jižní části Indického oceánu a téměř na všech ostrovech jižně Nového Zélandu.[3][4]
Jsou to poměrně malí tučňáci, měří asi 55 cm a váží okolo 2,5 kg. Shora mají barvu modro černou, zespodu bílou. Po stranách čela mají zlatavou chocholku z dlouhých pírek, které jim po stranách spadají za oči. Uprostřed čela je černá vztyčená chocholka. Zobák mají mohutný, červenohnědé barvy. Jsou ze všech tučňáků nejagresivnější, bojují o místo a chrání svá vejce v hnízdě na přeplněném hnízdišti před konkurenty. Snaží se soupeřovou hlavu zachytit pod křídlo a vyvrátit ho, bojují spolu také silnými zobáky. Průměrná délka života je 10 let. Stravou je téměř převážně krill doplňovaný drobnými hlavonožci a korýši.
Hlasový rejstřík mají široký, používají ho často při komunikaci se samici, mláďaty i okolím. Mají i množství speciálních postojů vyjadřující momentální duševní stav, od dvoření se samicí, před výhrůžku soupeřům až po podřízený postoj s přitaženým peřím k tělu, nahrbením a hlavou výrazně nataženou dopředu. V takovém postoji, podřízeném, procházejí přehuštěným hnízdištěm, kdykoliv jdou krmit mláďata.[4][5][6]
Hnízdí převážně na prudkých morénových svazích, na lávových útesech a dovedou díky drápům zdolat i téměř kolmé skalní stěny. Při vhodném umístění hnízda je touto skálou chráněno před vytrvalými chladnými větry a pokud je navíc na sluneční straně, je vlastně na nejvhodnějším místě k hnízdění v chladné oblasti. Jsou nejrychlejší chodci ze všech tučňáků, dokážou skákat z kamene na kámen s dopředu nataženým krkem, aby se případně ještě jistili hákovitým zobákem. Některá hnízda tučňáků skalních jsou i několik stovek metrů nad mořem. Při krmení mláďat absolvují cestu vodě a zpět i třikrát denně.[4][5][6]
Po návratu na hnízdiště, nejdříve se z moře vracejí samci, se vytvoří hnízdící páry ze stejných jedinců jako v předešlém roce a samec započne se stavbou jednoduchého hnízda. Samice po neodmyslitelných námluvách s tokáním předcházejícím páření snese s odstupem několika dnů většinou dvě vejce, z nichž prvé bývá mnohem menší než druhé. S počátku si jednotlivé páry vejce navzájem kradou z hnízd, později však většina sedí jen na jednom, větším.
Se zahřívání vajec se oba rodiče střídají, na břiše se jim vytvoří záhyb z kůže, do kterého zobákem vejce zakoulejí, mládě se vylíhne asi za 36 dnů. První část inkubace sedí na vejci samice a samec odchází do moře, pak se postupně střídají až do vylíhnutí, kdy samice mláděti přináší první potravu. Samec dále rychle rostoucí mládě nepřetržitě asi tři týdny zahřívá a hlídá, zatím co samice několikrát denně přináší potravu. Slepé mládě asi za týden začíná vidět, za tři týdny již má prachové peří a popolézá okolo hnízda.
Postupně se shlukují do větších skupin, tzv. školek, ve kterých je před nálety racků a haluh ochraňují tento rok nehnízdící tučňáci z kolonie. Oba rodiče přinášejí 6 až 12krát denně potravu a krmí mláďata zásadně na hnízdě. Již ve 30 dnech jim začíná narůstá definitivní peří, v 55 až 60 dnech je rodiče pomalu přestávají krmit. Přibližně v 70 dnech se samostatná mláďata (ale ještě bez žluté chocholky) vydávají na moře. Dospívají za 4 roky.
Rodiče pak odcházejí na moře načerpat síly a po měsíci se vrací zpět na hnízdiště k přepeření. Za 25 dnů odcházejí s novým peřím na téměř půlroční plavbu po moři.[4][5][6]
Tučňáci skalní jsou podle červeného seznamu IUCN zařazení do kategorie zranitelný druh. Za posledních 30 let se jejich stavy snížily o 30 %.[7]
Tento druh je rozdělován do tří poddruhů, které dokonce hnízdí na rozličných místech.
Eudyptes chrysocome moseleyi je některými autory považována za samostatný druh Eudyptes moseleyi Mathews & Iredale, 1921 [3][8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák skalní ve Wikimedia Commons
Galerie tučňák skalní ve Wikimedia CommonsSpringpingvin (latin: Eudyptes chrysocome) er en af omkring 18 pingvinarter.
På engelsk kaldes den Southern Rockhopper Penguin på grund af dens adfærd: den springer eller hopper på klipperne i udbredelseområdet som er Falklandsøerne, Argentina, Chile. Denne pingvin er nært beslægtet med rødfodet springpingvin (Eudyptes moseleyi), der af nogle betragtes som en underart af springpingvin.[1][2]
København Zoo havde i slutningen af 1980'erne en enkelt springpingvinhun sammen med sine humboldtpingviner. Hunnen fik efter mange parringsforsøg en unge, som viste sig at være halvt af hver, altså en hybrid. Den døde efter et års tid af stofskifterelaterede problemer, formentlig netop forårsaget af hybridiseringen.[3]
Springpingvin (latin: Eudyptes chrysocome) er en af omkring 18 pingvinarter.
På engelsk kaldes den Southern Rockhopper Penguin på grund af dens adfærd: den springer eller hopper på klipperne i udbredelseområdet som er Falklandsøerne, Argentina, Chile. Denne pingvin er nært beslægtet med rødfodet springpingvin (Eudyptes moseleyi), der af nogle betragtes som en underart af springpingvin.
Der Felsenpinguin (Eudyptes chrysocome) ist eine Vogelart aus der Familie der Pinguine (Spheniscidae). Innerhalb der Gattung der Schopfpinguine ist der Felsenpinguin die kleinste Art. Die durchschnittliche Lebenserwartung liegt bei 10 Jahren.[1]
Es werden mittlerweile nur noch zwei Unterarten anerkannt, die sich in der Körpergröße, der Länge der Haubenfedern und der Zeichnung auf der Unterseite der Flossen unterscheiden. Der früher als Eudyptes chrysocome moseleyi bezeichnete Tristanpinguin wird mittlerweile als eigenständige Art betrachtet.[2]
Felsenpinguine erreichen eine Körpergröße zwischen 45 und 58 Zentimeter und ein Gewicht von 2,3–4,5 kg.[1] Das Gewicht variiert erheblich im Verlauf eines Jahres, grundsätzlich sind sie am schwersten kurz vor der Mauser und können dann bis zu 3,8 Kilogramm schwer sein. Weniger gut ernährte Felsenpinguine haben gelegentlich aber auch ein Gewicht von nur zwei Kilogramm.[3] Grundsätzlich zählen sie zu den kleinsten Pinguinen überhaupt. Ein auffälliger Sexualdimorphismus besteht nicht, Weibchen sind allerdings tendenziell etwas kleiner. Das Gefieder zeigt keine jahreszeitlichen Variationen. Jungvögel können anhand ihrer Gefiederfärbung bis zu einem Alter von zwei Jahren von den adulten Felsenpinguinen unterschieden werden.[4]
Adulte Vögel haben einen schmalen gelben Überaugenstreifen, dessen Federn hinter dem Auge stark verlängert sind und abstehen; weiter zum Hinterkopf hin sind diese Federn in Längsrichtung gelb-schwarz gestreift und bilden dort einen locker anliegenden Schopf. Die Augen sind rot, der kurze, kräftige und wulstig aufgeworfene Schnabel ist rötlich-braun, Füße und Beine sind rosa, die Sohlen sind schwarz. Kopf und Gesicht sind ansonsten schwarz. Die Körperoberseite ist dunkel schiefergrau. Frisch gemausertes Gefieder schimmert bläulich. Abgenutztes Gefieder kurz vor der Mauser wirkt dagegen bräunlich. Die Körperunterseite ist weiß und scharf von der schwarzen Kehle abgesetzt. Die zu Flossen umgebildeten Flügel sind auf der Oberseite blauschwarz und auf der Unterseite weiß.
Jungvögel sind kleiner als adulte Vögel. Kinn und Kehle sind bei ihnen grau. Der Schnabel ist kleiner und matter gefärbt. Sie weisen entweder noch keine verlängerten Schopffedern auf oder diese sind deutlich kürzer als bei den adulten Vögeln. Das Gefieder der Küken ist vollständig schwarz und ohne jede Zeichnung, der Schnabel ebenso. Immature Tiere sind erkennbar an einem mattgelben Strich über dem Auge und einem rotbraunen Schnabel, aber fehlendem Schopf.
Obwohl die Tiere relativ klein sind, gelten sie als wehrhaft auch weit größeren Störern gegenüber. Felsenpinguine greifen unterschiedslos jedes Tier an, das in die Nähe ihres Nestes kommt, ob andere Pinguine, Albatrosse oder Menschen. Ihren Partnern gegenüber sind die Tiere hingegen ausgesprochen zärtlich und soziale Gefiederpflege ist üblich.
Felsenpinguine sind Nahrungsgeneralisten; sie fressen alles, was sie fangen und verzehren können. Untersuchungen von Tieren auf den Falklandinseln wiesen in unterschiedlichen Anteilen Krebstiere (z. B. Euphausia, Thysanoessa, Themisto), Kalmare (Gonatus, Loligo, Onychoteuthis, Teuthowenia) und verschiedene kleine Fische nach. Meist jagen sie in Gruppen, selten aber in Tiefen über 100 m. Die durchschnittliche Schwimmgeschwindigkeit liegt bei 7,5 km/h. Auf ihren Streifzügen erreichen die Pinguine Tiefen von bis zu 170 m.[1]
Felsenpinguine sind nicht vor dem vierten Lebensjahr geschlechtsreif. Die Brutzeit beginnt im frühen Oktober mit der Ankunft der Männchen am Nistplatz, wenige Tage später folgen die Weibchen.
Die Tiere kehren nicht nur jedes Jahr zum selben Nistplatz, sondern auch zum gleichen Nest zurück, das sie mit Steinen, Stöcken, Pflanzenteilen oder ähnlichem ausbessern. Die Kolonien befinden sich bevorzugt in abschüssigen Felsschluchten mit Zugang zu tiefem Wasser und können eine Größe von bis zu 100.000 Nestern bei einer Dichte von 1,5 bis 3 Nestern pro Quadratmeter erreichen. In den Kolonien brüten häufig auch Albatrosse und Kormorane und in ihrer Nähe findet sich offenes Süßwasser, da die Tiere regelmäßig baden und Süßwasser zu sich nehmen. Die Vegetation an den Koloniestandorten besteht aus Gräsern und niedrigen Zwergsträuchern; Nistplätze, die seit langem in Gebrauch sind, sind allerdings vegetationslos.
Sobald die Weibchen eingetroffen sind, beginnen die Kopulationen. Anfang November werden zwei Eier im Abstand von vier bis fünf Tagen gelegt, das erste wiegt rund 80 Gramm, das zweite rund 110 Gramm. Das zweite Ei liegt dabei hinter dem ersten, wo die Temperatur am stabilsten ist und das Ei weniger stark der Gefahr des Verlustes oder des Raubs unterliegt. Bei den Unterarten Eudyptes c. moseleyi und Eudyptes c. filholi kommt es dabei fast nie zu mehr als einem flügge werdenden Küken, bei der Nominatform hingegen sind unter guten Bedingungen auch zwei gesunde Küken nicht ungewöhnlich.
Die Eltern bebrüten rund 33 Tage lang abwechselnd in drei annähernd gleich langen Schichten die Eier. In der ersten Schicht sind beide Elternteile am Nest, in der zweiten brütet nur das Weibchen, in der dritten nur das Männchen; der jeweils andere Partner geht auf die Jagd. Für die ersten 25 Tage nach dem Schlüpfen der Küken bleibt das Männchen am Nest. Danach haben die Küken ihr zweites Dunenkleid entwickelt, verlassen die Nester und bilden mit anderen Küken Gruppen, die es beiden Eltern erlauben, das Nest zu verlassen und auf Jagd zu gehen, um den wachsenden Nahrungsbedürfnissen des Kükens nachzukommen (pro Fütterung zu dieser Zeit rund 600 Gramm). Im Alter von 10 Wochen werden die Jungen dann flügge, 20 bis 25 Tage später verlassen die Tiere den Nistplatz.
Ausgewachsene Tiere haben an Land keine natürlichen Feinde, im Meer hingegen werden sie Beute von Haien, Orcas, Seebären, Mähnenrobben und Seelöwen.[1] Eier und Küken werden von Raubmöwen, Möwen und Geierfalken gefressen. Auf einigen Inseln sind Feinde auch von Menschenhand eingeführt worden, so Katzen oder Ratten.
Der Felsenpinguin ist die am weitesten verbreitete Art der Gattung. Das Verbreitungsgebiet reicht von Südamerika bis nach Neuseeland und umfasst zwei räumlich voneinander getrennte Bereiche subtropischer bis subantarktischer Inseln, die jeweils von einer Unterart besiedelt sind. Die Brutverbreitung befindet sich auf den Inseln rund um die Antarktis zwischen 37 und 53 Grad südlicher Breite. Die maritime Verbreitung erstreckt sich über die südlichen Teile des Atlantiks, Pazifiks und Indiks.[1]
Der Gesamtbestand wurde 2005 auf 3,7 Millionen Brutpaare geschätzt[5], davon gehören nach einer Zählung der Jahre 1995 bis 1997 rund 500.000 Paare der Unterart E. c. chrysocome an[6], die häufigste Unterart ist jedoch E. c. filholi[7].
Der Gesamtbestand der Art ist in den letzten 30 Jahren drastisch um über 30 % zurückgegangen. Am dramatischsten war der Rückgang auf den Falklandinseln, dem Hauptverbreitungsgebiet der Nominatform; hier sank der Bestand von 2,5 Millionen Brutpaaren im Jahr 1984 auf rund 300.000 Brutpaare im Jahr 1995, ein Rückgang um 88 %. Grund war die Überfischung der Gewässer um die Falklandinseln, die dazu führte, dass die Tiere keine ausreichenden Fettreserven für die Brutzeit aufbauen konnten und zu hunderttausenden verhungerten.
Obgleich sich die Bestände um die Falklandinseln als Folge gesetzlicher Regulierung erholt und stabilisiert haben, ist der Gesamtbestand der Art nach wie vor rückgängig. Hauptgrund ist unverändert der Fischfang, neuere Gefährdungen sind vor allem Ökotourismus, Meeresverschmutzung und der Klimawandel, der das Nahrungsangebot verändert. Als Konsequenz aus dieser Bestandsverringerung wird die Art vom IUCN als vulnerable, also „gefährdet“, eingestuft.
In Gefangenschaft wird der Nördliche Felsenpinguin weltweit nur im Tiergarten Schönbrunn in Wien mit jährlichem Nachwuchs gezüchtet. Von den etwa 80 in europäischen Zoos lebenden Tieren befinden sich etwa die Hälfte in Wien.[8] 2017 hat der Tiergarten wegen seiner Felsenpinguinkolonie zwei Tiere erhalten, die in Australien angelandet worden waren.[9]
Innerhalb der Art werden zwei Unterarten unterschieden:
Der früher als Unterart Eudyptes chrysocome moseleyi bezeichnete Tristanpinguin, der auf Tristan da Cunha, Amsterdam und Sankt-Paul brütet, wird heute als eigenständige Art Eudyptes moseleyi angesehen.
Der Felsenpinguin (Eudyptes chrysocome) ist eine Vogelart aus der Familie der Pinguine (Spheniscidae). Innerhalb der Gattung der Schopfpinguine ist der Felsenpinguin die kleinste Art. Die durchschnittliche Lebenserwartung liegt bei 10 Jahren.
Es werden mittlerweile nur noch zwei Unterarten anerkannt, die sich in der Körpergröße, der Länge der Haubenfedern und der Zeichnung auf der Unterseite der Flossen unterscheiden. Der früher als Eudyptes chrysocome moseleyi bezeichnete Tristanpinguin wird mittlerweile als eigenständige Art betrachtet.
Yperana akã votõju (karaiñe'ẽ: pingüino de penacho amarillo) - (Eudyptes chrysocome) ha'e peteĩ yperana juehegua, yperana iñakãyvotyva.
Yperana iñakãyvotyva juehegua michĩve. Hete hũ ha morotĩva, ijyvate ha'e 55 cm ha ipohyikue ha'e 3.35 kg. Ijatukupe hũva ha oguereko akãyvoty sa'yju, hesa ári.
Ohaitypo joajúva, yguasu rembe'y guive yvyty ru'ã peve. Ho'u heta yguasu mymba michĩ ha pira ro'o.
The southern rockhopper penguin group[3] (Eudyptes chrysocome), is a species of rockhopper penguin, that is sometimes considered distinct from the northern rockhopper penguin. It occurs in subantarctic waters of the western Pacific and Indian Oceans, as well as around the southern coasts of South America.
In 1743 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the southern rockhopper penguin in the first volume of his A Natural History of Uncommon Birds. Edwards based his hand-coloured etching on a preserved specimen owned by Peter Collinson.[4] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the southern rockhopper penguin with the red-billed tropicbird in the genus Phaethon. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Phaethon demersus and cited Edwards' work.[5] The use of Linnaeus' binomial name was not adopted by later ornithologists, perhaps because he had already used the specific demersa for the African penguin which he placed with the wandering albatross in the genus Diomedea.[6][7]
The southern rockhopper penguin was formally described in 1781 by the German naturalist Johann Reinhold Forster under the binomial name Aptenodytes chrysocome.[8] The species is now placed in the genus Eudyptes that was introduced by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot in 1816.[9][10] The genus name combines the Ancient Greek eu meaning "fine" with dyptes meaning "diver". The specific epithet chrysocome is from the Ancient Greek khrusokomos meaning "golden-haired" (from khrusos meaning "gold" and komē meaning "hair").[11]
Two subspecies are recognised:[10]
The rockhopper penguin complex is confusing. Many taxonomists consider all three rockhopper penguin forms subspecies. Some split the northern subspecies (moseleyi) from the southern forms (chrysocome and filholi). Still others consider all three distinct. The subspecies recognized for the southern rockhopper penguin complex are:[2]
The northern rockhopper penguin lives in a different water mass than the western and eastern rockhopper penguin, separated by the Subtropical Front, and they are genetically different. Therefore, northern birds are sometimes separated as E. moseleyi. The rockhopper penguins are closely related to the macaroni penguin (E. chrysolophus) and the royal penguin (E. schlegeli), which may just be a colour morph of the macaroni penguin.
Interbreeding with the macaroni penguin has been reported at Heard and Marion Islands, with three hybrids recorded there by a 1987–88 Australian National Antarctic Research Expedition.[12]
This is the smallest yellow-crested, black-and-white penguin in the genus Eudyptes. It reaches a length of 45–58 cm (18–23 in) and typically weighs 2–3.4 kg (4.4–7.5 lb), although there are records of exceptionally large rockhoppers weighing 4.5 kg (9.9 lb).[13] It has slate-grey upper parts and has straight, bright yellow eyebrows ending in long yellowish plumes projecting sideways behind a red eye.[13]
The southern rockhopper penguin group has a global population of roughly 1 million pairs. About two-thirds of the global population belongs to E. c. chrysocome which breeds on the Falkland Islands and on islands off Patagonia.[14] These include most significantly Isla de los Estados, the Ildefonso Islands, the Diego Ramírez Islands and Isla Noir. E. c. filholi breeds on the Prince Edward Islands, the Crozet Islands, the Kerguelen Islands, Heard Island, Macquarie Island, Campbell Island, the Auckland Islands and the Antipodes Islands. Outside the breeding season, the birds can be found roaming the waters offshore their colonies.[15]
These penguins feed on krill, squid, octopus, lantern fish, mollusks, plankton, cuttlefish, and mainly crustaceans.
A rockhopper penguin, named Rocky, in Bergen Aquarium in Norway, lived to 29 years 4 months. It died in October 2003. This stands as the age record for rockhopper penguins, and possibly it was the oldest penguin known.[16]
Their common name refers to the fact that, unlike many other penguins which get around obstacles by sliding on their bellies or by awkward climbing using their flipper-like wings as aid, rockhoppers will try to jump over boulders and across cracks.[13]
This behaviour is by no means unique to this species however – at least the other "crested" penguins of the genus Eudyptes hop around rocks too. But the rockhopper's congeners occur on remote islands in the New Zealand region, whereas the rockhopper penguins are found in places that were visited by explorers and whalers since the Early Modern era. Hence, it is this particular species in which this behaviour was first noted.
.jpg)
Their breeding colonies are located from sea level to cliff-tops and sometimes inland. Their breeding season starts in September and ends in November.[13] Two eggs are laid but only one is usually incubated.[13] Incubation lasts 35 days and their chicks are brooded for 26 days.
Rockhopper penguins are known to have complex foraging behaviors. Influenced by factors such as sea ice abundance, prey availability, breeding stage, and seasonality, rockhopper penguins must be able to adapt their behavior to fit the current conditions.[17] Rockhopper penguins employ different strategies according to their conditions. When making foraging trips, rockhoppers typically leave and return to their colonies in groups. One study showed they are known for going up to 157 km away from their colonies when foraging.[18] Females typically forage during the day in 11-12h trips consisting of many dives, but they will occasionally forage at night.[17] Night dives are typically much shallower than day dives. Dives typically last around 12h, but can be up to 15hrs, with penguins leaving the colony around dawn (04:00) and returning at dusk (19:00).[19]
Rockhopper penguins employ different strategies and foraging behaviors depending on the climate and environment. A main factor is food location. Subantarctic penguins must dive for longer periods of time and much deeper in search of food than do species in warmer waters where food is more easily accessible.[17]
Rockhopper penguins are known to employ two different types of dives when foraging, pelagic and benthic dives. Pelagic dives are typically short and relatively shallow and used very frequently. Benthic dives are much deeper dives near the seafloor (up to 100 m deep)[19] that typically last longer and have longer bottom time. Penguins performing benthic dives typically only perform a few depth wiggles (changes in depth profile) at their maximum depth.[20] at an average speed of range of 6.9–8.1 kilometres per hour (6,900–8,100 m/h).[18] Although deeper dives tend to be a bit longer than shallow dives, foraging rockhoppers will minimize their travel time when performing benthic dives to gain maximum efficiency. Benthic dives in particular show a stronger correlation to full stomachs than pelagic dives. Emperor penguins, gentoo penguins, yellow-eyed penguins and king penguins also use this deep-dive technique to obtain food.[20]
Prey availability is dependent on many factors, such as current climate and conditions of the area. Typically, females will bring back a majority of crustaceans and occasionally some fish for their young. The female's foraging success directly affects chick growth.[17] If food is scarce, females are able to fast for very long periods of time and sometimes will only forage for the chick's benefit.[19]
Because foraging conditions and outcomes are so variable, several factors can limit foraging practices. The timing of breeding, incubation and brooding periods greatly affect foraging time, as females are unable to leave broods for long periods of time.[18] Females during the brooding period will follow a much more fixed foraging schedule, leaving and returning to the colony at roughly the same time each day. When not in breeding season, females have much more variability in the length of foraging trips. If females have low energy levels because they are fasting while provisioning chicks, they may make several short foraging trips instead of one longer one.[17]
While benthic dives are efficient and favorable for rockhoppers, they present physiological limitations such as limits in lung capacity, which affects duration of dives. The longest aerobic dive rockhoppers can perform is about 110 seconds long,[20] but dives can last upwards of 180–190 seconds.[17][18]
The southern rockhopper penguin group is classified as vulnerable by the IUCN.[2] Its population has declined by about one-third in the last thirty years.[15][21] This decline has earned them the classification of a vulnerable species by the IUCN. Threats to their population include commercial fishing and oil spills.[22]
With the approval of the European Association of Zoos and Aquaria (EAZA), Drusillas Park in East Sussex holds the studbook for rockhopper penguins in Europe. Zoo manager Sue Woodgate has specialist knowledge of the species, so the zoo is responsible for co-ordinating the movements of penguins within zoos in Europe to take part in breeding programmes and offer their advice and information about the species.[23]
Rockhopper penguins are the most familiar of the crested penguins to the general public. Their breeding colonies, namely those around South America, today attract many tourists who enjoy watching the birds' antics. Historically, the same islands were popular stopover and replenishing sites for whalers and other seafarers since at least the early 18th century. Almost all crested penguins depicted in movies, books and other media are ultimately based on Eudyptes chrysocome chrysocome.
The southern rockhopper penguin group (Eudyptes chrysocome), is a species of rockhopper penguin, that is sometimes considered distinct from the northern rockhopper penguin. It occurs in subantarctic waters of the western Pacific and Indian Oceans, as well as around the southern coasts of South America.
La Flavtufa pingveno, Ŝtonsalta pingveno, Suda flavtufa pingveno aŭ Suda ŝtonsalta pingveno (Eudyptes chrysocome) estas specio de pingveno kiu altas 60 centimetrojn. Ili loĝadas sur la insuloj frontaj al la sudargentina kaj ĉilia marbordoj, kaj kelkaj aliaj antarktaj insuloj. Kiel la nomo montras, ili pasigas multan tempon saltante inter rokoj, tiu sinteno multe impresis la unuajn esploristojn kiuj malkovris ilin. La alternativa nomo Flavtufa pingveno plie kongruas kun la latina scienca nomo.
Tiu specio plej ofte konsideriĝas distinga el la Norda flavtufa pingveno, sed ne ĉiam.
Ili loĝas en ĉeantarktaj akvoj de okcidenta Pacifiko kaj Hinda Oceano, same kiel ĉirkaŭ la sudaj marbordoj de Sudameriko.
Tiu estas la plej malgranda flavkresta, blankanigra pingveno en la genro Eudyptes. Ĝi atingas longon de 45-58 cm kaj tipe pezas 2-3.4 kg, kvankam estas registroj de escepte grandaj flavtufuloj pezaj 5 kg.[1] Ĝi havas ardezgrizajn al nigrecajn suprajn partojn (inklude kapon) kaj rektajn, brilflavajn brovojn el la bekobazo finajn en longaj flavecaj plumoj projektaj flanken malantaŭ ruĝa okulo.[1] La beko estas dika kaj oranĝecruĝa. La kapoverto estas de malgrandaj erekteblaj plumoj. La flugilecaj naĝiloj estas nigraj supre kaj blankaj sube kun nigraj bordoj. La piedoj estas rozkolorecaj.
La komplekso de la Flavtufa pingveno estas konfuza. Multaj taksonomiistoj konsideras la tri formojn kiel subspecioj de la Flavtufa pingveno. Kelkaj disigas la nordan subspecion (moseleyi) el la sudaj formoj (chrysocome kaj filholi). Aliaj konsideras ke la tri estas distingaj. La subspecioj agnoskitaj por la komplekso de la Suda flavtufa pingveno estas la jenaj:[2]
La Norda flavtufa pingveno loĝas en diferencaj akvomasoj el la Okcidenta kaj la Orienta flavtufaj pingvenoj, separataj de la Subtropika Fronto, kaj ili estas genetike diferencaj. Tamen, nordaj birdoj estas foje separataj kiel E. moseleyi. La Flavtufaj pingvenoj estas tre proksime rilataj al la Ortufa pingveno (E. chrysolophus) kaj al la Ŝlegela pingveno (E. schlegeli), kiu povus esti nur kolora morfo de la Ortufa pingveno.
Interreproduktado kun la Ortufa pingveno estis registrita ĉe la insuloj Heard kaj Marion, kun tri hibridoj registritaj tie de Aŭstralia Nacia Antarkta Priserĉa Ekspedicio en 1987-88.[3]
La grupo de la Suda flavtufa pingveno havas tutmondan populacion de ĉirkaŭ 1 miliono da paroj. Ĉirkaŭ du trionoj de la tutmonda populacio apartenas al E. c. chrysocome kiu reproduktiĝas sur la Malvinoj kaj sur insuloj ĉe Argentino kaj suda Ĉilio.[4] Tiuj estas ĉefe Insulo Estados, Insuloj Ildefonso, Insuloj Diego Ramírez kaj Insulo Noir. E. c. filholi reproduktiĝas sur la Princ-Eduardaj Insuloj, la Krozetoj, la Kergelenoj, Insulo Herdo, Makvora Insulo, Kampbelinsulo, la Aŭklandoj kaj la Antipodaj Insuloj. For de la reprodukta sezono, la birdoj povas troviĝi vagante tra akvoj ĉe siaj kolonioj.[5]
Tiuj pingvenoj manĝas krilon, kalmarojn, polpojn, torĉofiŝojn, moluskojn, planktonon, sepiojn, kaj ĉefe krustulojn.
Flavtufa pingveno nome "Rocky" en la Bergena Akvario en Norvegio, vivis ĝis 29 jarojn kaj 4 monatojn. Ĝi mortiĝis en oktobro 2003. Tio estas la aĝo rekorda por flavtufaj pingvenoj, kaj eble ĝi estis la plej aĝa konata pingveno.[6]
La grupo de la Suda flavtufa pingveno estas klasita kiel vundebla fare de la IUCN. Ties populacio malpliiĝas je ĉirkaŭ unu triono en la lastaj tridek jaroj.[5][7] Tiu malpliiĝo havigis al ili la klasigon de vundebla specio fare de la IUCN. Minacoj al ties populacio estas komerca fiŝkaptado kaj naftoverŝado. [8]
Kun aprobo de Eŭropa Asocio de Bestoĝardenoj kaj Akvarioj (EABA), la Parko Drusillas en East Sussex tenas la studestrecon por Flavtufaj pingvenoj en Eŭropo. Bestoĝardenestro Sue Woodgate havas fakan konon pri la specio, kaj tiele la Bestoĝardeno responsas pri kunordigo de movoj de pingvenoj inter bestoĝardenoj en Eŭropo por partopreni en bredoprogramoj kaj proponas sian konsilon kaj informon pri la specio.[9]
Ties komuna nomo Ŝtonsalta pingveno aludas al la fakto ke, malkiel multaj aliaj pingvenoj kiuj superas barojn per glitado sur siaj ventroj aŭ per mallerta grimpado uzante siajn naĝilecajn flugilojn kiel helpo, Ŝtonsaltuloj klopodas salti super rokoj kaj tra fendoj.[1]
Tiu kutimaro estas ĉiukaze ne unika por tiu specio – almenaŭ ankaŭ la aliaj "krestaj" pingvenoj de la genro Eudyptes saltetas ĉirkaŭ rokoj. Sed la samgenranoj de la Ŝtonsaltuloj loĝas en malproksimaj insuloj de la mondoregiono de Novzelando, dum la Ŝtonsalta pingveno troviĝas en lokoj kiuj troviĝas en lokoj kiuj estis vizitataj de esploristoj kaj balenkaptistoj ekde la komenco de la Moderna Epoko. Pro tio estas tiu partikulara specio kie tiu kutimaro estis la unuan fojon notita.
Ties reproduktaj kolonioj estas situantaj el marnivelo al klifopintoj kaj foje interne. Ties reprodukta sezono startas en septembro kaj finas en novembro.[1] La ino demetas du ovojn sed kutime nur unu estas kovata.[1] Kovado daŭras 35 tagojn kaj ties idoj estas kovataj dum 26 tagoj.
Flavtufaj pingvenoj estas la plej familiaraj el la krestopingvenoj al la ĝenerala publiko. Ties reproduktaj kolonioj, nome tiuj ĉe Sudameriko, nune allogas multajn turistojn kiuj ĝuas kontempli la amuzan konduton de tiuj birdoj. Historie la samaj insuloj estis popularaj haltejoj kaj provizejoj por balenkaptistoj kaj aliaj maristoj ekde almenaŭ la komenco de la 18a jarcento. Preskaŭ ĉiuj krestopingvenoj aperantaj en filmoj, libroj kaj aliaj kulturaj produktaĵoj estas lastatempe bazitaj sur la Eudyptes chrysocome chrysocome.
En filmoj
En komputiko kaj videoludoj
En muziko kaj literaturo
Alia
La Flavtufa pingveno, Ŝtonsalta pingveno, Suda flavtufa pingveno aŭ Suda ŝtonsalta pingveno (Eudyptes chrysocome) estas specio de pingveno kiu altas 60 centimetrojn. Ili loĝadas sur la insuloj frontaj al la sudargentina kaj ĉilia marbordoj, kaj kelkaj aliaj antarktaj insuloj. Kiel la nomo montras, ili pasigas multan tempon saltante inter rokoj, tiu sinteno multe impresis la unuajn esploristojn kiuj malkovris ilin. La alternativa nomo Flavtufa pingveno plie kongruas kun la latina scienca nomo.
Tiu specio plej ofte konsideriĝas distinga el la Norda flavtufa pingveno, sed ne ĉiam.
Ili loĝas en ĉeantarktaj akvoj de okcidenta Pacifiko kaj Hinda Oceano, same kiel ĉirkaŭ la sudaj marbordoj de Sudameriko.
El pingüino de penacho amarillo austral o saltarrocas austral (Eudyptes chrysocome) es una especie de pingüino estrechamente relacionada con el pingüino macaroni.
Este es el más pequeño de los pingüinos crestados. Su color es negro y blanco; alcanza una longitud de 55 cm y tiene un peso medio de 3.35 kg. Tiene la parte superior oscura coronada por cejas de plumas de color amarillo brillante que se proyectan hacia atrás sobre los ojos rojos.
Crían en colonias, desde el nivel del mar hasta las cumbre de los cerros y, algunas veces, tierra adentro. Se alimentan de kril, calamar, pulpo, pescado, moluscos, plancton, sepia y crustáceos.
El pingüino de penacho amarillo austral tiene una población global de alrededor de 3.5 millones de parejas.
Esta especie se encuentra en un estado de conservación "vulnerable" debido a la desaparición de un 24% de su población en los últimos treinta años.
Como su nombre indica, el pingüino de penacho amarillo austral se distingue por tener una ceja color amarillo brillante que se extiende hacia atrás. Anteriormente el nombre científico del pingüino de penacho amarillo era Eudyptes crestatus.
El pingüino de penacho amarillo austral o saltarrocas austral (Eudyptes chrysocome) es una especie de pingüino estrechamente relacionada con el pingüino macaroni.
Pinguino saltari (Eudyptes chrysocome) Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Bi azpiespezie ditu:
Pinguino saltari (Eudyptes chrysocome) Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Bi azpiespezie ditu:
Eudyptes chrysocome chysocome Eudyptes chrysocome filholiKalliotöyhtöpingviini eli etelänkalliotöyhtöpingviini (Eudyptes chrysocome) on kultatöyhtöpingviinin lähisukulainen.
Kalliotöyhtöpingviinit kasvavat 55 sentin pituuteen. Ne ovat väritykseltään pääosin mustavalkoisia ja niillä on pitkät, töyhtömäiset, kirkkaankeltaiset kulmakarvat punaisten silmien yllä. Pingviinit lisääntyvät yhdyskunnissa vedenrajasta aivan kielekkeille asti. Ne pyydystävät ravinnokseen krillejä, kalmaria, mustekalaa, kalaa ja muita merieläviä.
Kalliotöyhtöpingviinejä on noin 1,23 miljoonaa paria.[1] Niiden lisääntymisalueita ovat muun muassa Falklandinsaaret, Argentiinan lähistöllä sijaitsevat saaret ja eteläinen Chile sekä Eteläinen jäämeri Prinssi Edwardin saarilta Antipodisaarille. Lajin holotyypin kuvaili Johann Reinhold Forster Falklandinsaarilta vuonna 1781.[2]
Lajin kanta on uhattuna viimeisen 37 vuoden aikana tapahtuneen 34 prosentin vähenemisen vuoksi.[1]
Kalliotöyhtöpingviini eli etelänkalliotöyhtöpingviini (Eudyptes chrysocome) on kultatöyhtöpingviinin lähisukulainen.
Kalliotöyhtöpingviinit kasvavat 55 sentin pituuteen. Ne ovat väritykseltään pääosin mustavalkoisia ja niillä on pitkät, töyhtömäiset, kirkkaankeltaiset kulmakarvat punaisten silmien yllä. Pingviinit lisääntyvät yhdyskunnissa vedenrajasta aivan kielekkeille asti. Ne pyydystävät ravinnokseen krillejä, kalmaria, mustekalaa, kalaa ja muita merieläviä.
Kalliotöyhtöpingviinejä on noin 1,23 miljoonaa paria. Niiden lisääntymisalueita ovat muun muassa Falklandinsaaret, Argentiinan lähistöllä sijaitsevat saaret ja eteläinen Chile sekä Eteläinen jäämeri Prinssi Edwardin saarilta Antipodisaarille. Lajin holotyypin kuvaili Johann Reinhold Forster Falklandinsaarilta vuonna 1781.
Lajin kanta on uhattuna viimeisen 37 vuoden aikana tapahtuneen 34 prosentin vähenemisen vuoksi.
Eudyptes chrysocome
Le Gorfou sauteur (Eudyptes chrysocome) est une espèce d'oiseaux de la famille des Spheniscidae. Comme les autres gorfous, il se distingue par une touffe de plumes noires et jaunes de chaque côté de sa tête appelée aigrette.
Il existe deux sous-espèces :
Note: l'ancienne sous-espèce Eudyptes chrysocome moseleyi (Mathews & Iredale, 1921) a été officiellement élevée au rang d'espèce en 2006.
Cet oiseau ne présente pas de dimorphisme sexuel à l'exception du bec rouge brun un peu plus fort chez le mâle.
L'œil est rouge orangé. Les adultes possèdent des aigrettes jaunes (sourcils), qui se finissent en long panache de plumes projetés de chaque côté de la tête noire et massive. Leur plumage est noir sur le dos et blanc sur le ventre. Ils pèsent entre 2 kg et 4,3 kg, pour une taille de 45 à 60 cm et peuvent vivre jusqu'à 30 ans (durée observée en captivité).
Les juvéniles sont plus petits et possèdent des sourcils plus petits et d'un jaune moins vif.
Les poussins sont recouverts d'un épais duvet gris-brun sur la tête et le dos, tandis que leur ventre est blanc.
Cet oiseau se reproduit à travers les îles sub-antarctiques.
Le Gorfou sauteur est un pêcheur qui mange surtout des crustacés et des petits poissons. Il peut atteindre en plongée une profondeur d'environ 100 m. Il revient sur terre seulement à deux occasions : lorsqu'il mue, en avril, et pour se reproduire.
La reproduction se fait d'octobre à avril. Le nid est constitué d'un petit trou entouré de cailloux et de plumes. Le nid est fortement protégé par les parents qui ne laissent personne s'approcher. La femelle pond deux œufs dont un qui n'est pas viable. Les parents s'occupent tour à tour de l'œuf et ensuite du poussin. L'incubation dure entre 30 et 35 jours. Pour nourrir le jeune, les adultes avalent les proies mais les recouvrent de mucus pour les empêcher d'être digérées. La nourriture peut ainsi être régurgitée au jeune. Il semblerait que le gorfou sauteur s'occupe de son petit ainsi pendant une trentaine de jours après l'éclosion. Ensuite le petit est convié à une crèche, c'est-à-dire un regroupement de poussins. Les poussins restent ainsi plus protégés pendant que les parents partent en mer chercher de la nourriture. Âgé de 50 à 60 jours, le jeune, devenu grand, peut alors partir en mer et se nourrir par lui-même.
Eudyptes chrysocome
Le Gorfou sauteur (Eudyptes chrysocome) est une espèce d'oiseaux de la famille des Spheniscidae. Comme les autres gorfous, il se distingue par une touffe de plumes noires et jaunes de chaque côté de sa tête appelée aigrette.
Žutouhi pingvin (lat. Eudyptes chrysocome) je vrsta pingvina čija je najbliža srodnica vrsta zlatouhi pingvin (lat. Eudyptes chrysolophus). U rodu Eudyptes, to je jedan od manjih crnobijelih pingvina s žutim obrvama.
Ima jarko žute obrve koje se nastavljaju do iza crvenih očiju. Živi u kolonijama, na morskim obalama i liticama. Hrani se krilom, lignjama, ribom, mekušcima, planktonom, sipama i rakovima. Dug je 45-48 cm, a težak 2-3,4 kg, dok rekord iznosi 5 kg.
Postoji oko milijun parova žutouhih pingvina, a moguće i više. Rasprostranjeni su u podantarktičkim vodama zapadnog Pacifičkog i Indijskog oceana i u južnom dijelu Južne Amerike. Ova vrsta se smatra ranjivom, zbog velikog pada od 24% populacije u posljednjih trideset godina. Glavnim razlogom takvom padu populacije smatra se pretjerani izlov vrsta životinja koji su hrana ovih pingvina. Najstariji žutouhi pingvin uginuo je u listopadu 2003. u dobi od 29 godina i 4 mjeseca. Zvao se Rocky.
Postoje dvije podvrste žutouhog pingvina:
Lik iz crtanog filma Ples malog pingvina (engleski Happy Feet), Lovelace, kojeg je glumio Robin Wiliams, je žutouhi pingvin. Nekoliko likova iz crtanog filma Pravi surferi (engleski Surf's Up), također su žutouhi pingvini.
Žutouhi pingvin (lat. Eudyptes chrysocome) je vrsta pingvina čija je najbliža srodnica vrsta zlatouhi pingvin (lat. Eudyptes chrysolophus). U rodu Eudyptes, to je jedan od manjih crnobijelih pingvina s žutim obrvama.
Ima jarko žute obrve koje se nastavljaju do iza crvenih očiju. Živi u kolonijama, na morskim obalama i liticama. Hrani se krilom, lignjama, ribom, mekušcima, planktonom, sipama i rakovima. Dug je 45-48 cm, a težak 2-3,4 kg, dok rekord iznosi 5 kg.
Postoji oko milijun parova žutouhih pingvina, a moguće i više. Rasprostranjeni su u podantarktičkim vodama zapadnog Pacifičkog i Indijskog oceana i u južnom dijelu Južne Amerike. Ova vrsta se smatra ranjivom, zbog velikog pada od 24% populacije u posljednjih trideset godina. Glavnim razlogom takvom padu populacije smatra se pretjerani izlov vrsta životinja koji su hrana ovih pingvina. Najstariji žutouhi pingvin uginuo je u listopadu 2003. u dobi od 29 godina i 4 mjeseca. Zvao se Rocky.
Postoje dvije podvrste žutouhog pingvina:
Američki žutouhi pingvin (latinski Eudyptes chrysocome chrysocome) - rasprostranjen na krajnjem jugu Južne Amerike Indopacifički žutouhi pingvin (latinski Eudyptes chrysocome filholi) - rasprostranjen na podantarktičkim otocima Indijskog i zapadnog Pacifičkog oceanaLik iz crtanog filma Ples malog pingvina (engleski Happy Feet), Lovelace, kojeg je glumio Robin Wiliams, je žutouhi pingvin. Nekoliko likova iz crtanog filma Pravi surferi (engleski Surf's Up), također su žutouhi pingvini.
Il pinguino saltarocce (Eudyptes chrysocome (Forster, 1781)) è un uccello della famiglia Spheniscidae.[2]
Ha un corpo piuttosto tozzo, nero sul dorso e bianco sul ventre. Caratteristiche sono le lunghe piume gialle, simili a sopracciglia, poste ai lati della testa.
Formano ampie colonie in zone costiere rocciose; il nome della specie deriva proprio dall'abitudine di spostarsi lungo le spiagge saltando da un masso all'altro.
Catturano le prede tuffandosi sott'acqua. Si nutrono principalmente di krill (Euphausia vallentini, E. lucens) e anfipodi (Themisto gaundichaudii), ma anche di pesci e cefalopodi.
La stagione riproduttiva è variabile, tra settembre e dicembre, con un inizio più tardivo per le popolazioni meridionali.
La specie è suddivisa in 2 sottospecie:[2]
E. chrysocome chrysocome
E. chrysocome filholi
In passato veniva considerata una terza sottospecie (E. chrysocome moseleyi) oggi elevata al rango di specie a sé stante (Eudyptes moseleyi).
E. chrysocome nidifica in numerose isole dell'oceano Atlantico meridionale, dell'oceano Indiano meridionale e dell'oceano Pacifico meridionale.[1]
Delle due sottospecie note, E. chrysocome chrysocome nidifica sulle isole Falkland (o Malvine), ed in numerose altre isole al largo delle coste di Cile e Argentina, sino a Capo Horn; la sottospecie E. chrysocome filholi ha i suoi siti di nidificazione sulle isole del Principe Edoardo (Sudafrica), sulle isole Crozet e Kerguelen (Territori Francesi Meridionali), sulle isole Heard e Macquarie (Australia) e sulle isole Campbell, Auckland e Antipodi (Nuova Zelanda).
Il pinguino saltarocce (Eudyptes chrysocome (Forster, 1781)) è un uccello della famiglia Spheniscidae.
Uolinis kuoduotasis pingvinas (lot. Eudyptes chrysocome, angl. Southern rockhopper penguin) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio neskraidantis paukštis.
Populiacijoje yra 2 500 000 individų [2] . Uolinio kuoduotojo pingvino kolonijos paplitusios:
Kūnas kresnas ir aptakus, 55 cm ilgio. Sveria apie 2,5 kg, tačiau spalio – balandžio mėnesiais svoris gali siekti 4 kg. [3] Plunksnos 2,9 cm ilgio, neperšlampančios. Sparnų plunksnos panašios į žvynus. Virš akių auga geltonų plunksnų kuokštai. Viršugalvyje – juodų plunksnų kuokštai. Galva ir nugara – juodos, o pilvas baltas. Akys mažos, rainelė raudona. Snapas storas, nuo rožinės iki raudonai oranžinės spalvos. Sparnai standūs ir plokšti, forma primena plaukmenis. Kojos trumpos ir storos. Pėdų viršus rožinis, padai – juodi. Pirštus jungia plaukiamoji plėvė.
Gyvena gausiose kolonijose – virš 100 tūkstančių lizdų. Kartos trukmė 11,5 m. Agresyvūs [4] savo gentainių ir net didesnių gyvūnų atžvilgiu. Triukšmingi. Balsas primena garsų verksmą. Ilsėdamiesi galvą pakiša po sparnu.
Jūroje praleidžia 3-5 mėnesius. Gali panerti į 100 metrų gylį, plaukia 40 km/h greičiu. Medžioja grupėmis. Minta kriliumi ir kitais vėžiagyviais, kalmarais.
Į sausumą patinai grįžta anksčiau už pateles. Paukščių tuoktuvės prasideda spalį. Monogamai. Kiekvienais metais peri tame pačiame lizde. Lizdai ant stačių uolų. 1 kvadratiniame metre yra 1 -5 lizdai. Dėtyje du kiaušiniai: pirmasis sveria 80 g, o antrasis – 110 g. [5] . Išgyvena tik didesnio kiaušinio jauniklis. Peri abu tėvai, 32-34 dienas. Po 25 dienų jaunikliai būriuojasi ir laukia, kol tėvai atneš jiems maisto.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis uolinio kuoduotojo pingvino yra pažeidžiama rūšis . Populiacijos mažėjimo priežąstys: globalinis atšilimas, vandenynų tarša naftos produktais. Viena iš apsaugos priemonių – žūklės ribojimas.
Uolinis kuoduotasis pingvinas (lot. Eudyptes chrysocome, angl. Southern rockhopper penguin) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio neskraidantis paukštis.
De zuidelijke rotspinguïn, rotsspringer of geelkuifpinguïn (Eudyptes chrysocome synoniem: Eudyptes crestatus) is een pinguïnsoort die nauw verwant is aan de macaronipinguïn (E. chrysolophus). Op de Falklandeilanden zijn bastaards en gemengde paren aangetroffen.
De vogel is 51 tot 62 cm lang en weegt 2 tot 3,8 kg. Het is een relatief kleine soort kuifpinguïn, van boven zwart tot blauwzwart en van onder wit. De gele kuif is relatief smal en loopt van het voorhoofd als een wenkbrauwstreep boven het oog en vormt achter het oog een losse lichtgele pluim die afhangt. Ook de zwarte veren op de kruin vormen een korte kuif die zorgt voor een karakteristiek kopvorm. De snavel is oranje tot roodachtig en de poten zijn lichtroze. De ondersoort E. c. filholi verschilt iets omdat op de snavel een roze vlies aan de basis zit.[2]
De soort telt 2 ondersoorten:
Buiten de broedtijd verblijven pinguïns in open zee. De broedkolonies liggen op kale stenige hellingen en stranden, in lavavelden, soms een beetje met graspollen begroeid en meestal dicht bij zee.[2]
De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 1,23 miljoen paren. Alleen al op de Falklandeilanden zijn 55 kolonies. Maar de aantallen broedparen nemen af op plaatsen die goed zijn onderzocht. Op grond van dit onderzoek wordt aangenomen dat de zuidelijke rotspinguïn in de afgelopen 37 jaar (drie generaties) met 34% is afgenomen.Wat precies oorzaken zijn, is niet duidelijk. In gebieden die binnen het grondgebied van Chili vallen, worden nog pinguïns gevangen en gedood om als aas te gebruiken bij de vangst van krabben. Op sommige eilanden zijn grazers zoals konijnen of herten actief en ook kunnen besmettelijke ziekten of olievervuiling plaatselijk een bedreiging vormen. Om deze redenen staat de zuidelijke rotspinguïn kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke rotspinguïn, rotsspringer of geelkuifpinguïn (Eudyptes chrysocome synoniem: Eudyptes crestatus) is een pinguïnsoort die nauw verwant is aan de macaronipinguïn (E. chrysolophus). Op de Falklandeilanden zijn bastaards en gemengde paren aangetroffen.
Klippehopparpingvin (Eudyptes chrysocome) er ein liten pingvin som lever på øyar rundt heile Antarktis samt heilt sør i Sør-Amerika. Pingvinen kan delast inn i to underartar: E. c. chrysocome, sørleg utbreiing, og E. c. filholi, austleg utbreiing. Tidlegare var òg Eudyptes moseleyi, nordleg, rekna som ein underart.
Pingvinen blir 45-58 cm lang og veg oftast 2-3 kg. Han kan kjenneteiknast på eit sterkt gulfarga augnebryn som held fram bak auga. Dei lever på krill, blekksprut, plankton, blautdyr og krepsdyr.
Klippehopparpingvinen «Rocky» frå Akvariet i Bergen held rekorden for verdas eldste klippehopparpingvin. «Rocky» døydde i oktober 2003, 29 år og 4 månader gamal
Klippehopparpingvin (Eudyptes chrysocome) er ein liten pingvin som lever på øyar rundt heile Antarktis samt heilt sør i Sør-Amerika. Pingvinen kan delast inn i to underartar: E. c. chrysocome, sørleg utbreiing, og E. c. filholi, austleg utbreiing. Tidlegare var òg Eudyptes moseleyi, nordleg, rekna som ein underart.
Pingvinen blir 45-58 cm lang og veg oftast 2-3 kg. Han kan kjenneteiknast på eit sterkt gulfarga augnebryn som held fram bak auga. Dei lever på krill, blekksprut, plankton, blautdyr og krepsdyr.
Klippehopparpingvinen «Rocky» frå Akvariet i Bergen held rekorden for verdas eldste klippehopparpingvin. «Rocky» døydde i oktober 2003, 29 år og 4 månader gamal
Klippehopperpingvin (Eudyptes chrysocome) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Eudyptes (toppingviner) og tilhører pingvinfamilien.
I 2006 ble E. c. moseleyi, som tidligere ble ansett som en av tre underarter, skilt ut som en egen art,[2] under navnet E. moseleyi (langduskpingvin). Separering i to arter har siden blitt bekreftet av både WoRMS[3] og BirdLife International[1]
Klippehopperpingvin overlever i dag i kraft av de to underartene E. c. chrysocome og E. c. fiholi. Førstnevnte underart hekker på Falklandsøyene og noen sørlige øyer utenfor kysten av Argentina og Chile. Den andre underarten hekker på flere subantarktiske øyer utenfor New Zealand og det sørlige Afrika.[4]
Ny forskning (2011) antyder imidlertid at det kan være snakk om at nominatformen av klippehopperpingvin og E. c. fiholi (østlig klippehopperpingvin) kan være ulike nok til å defineres som to distinkte arter.[5]
Klippehopperpingvin er sort på oversiden og hvit på undersiden. Fra roten av overnebbet løper den en strek av gule fjær, som ender opp i en fjærdusk som står i vinkel i bakkant av tinningen. Hodet er sort, øynene rødlige og nebbet rødbrunt. Undersiden av vingene, som er omdannet til luffelignende svømmeredskaper, er sorte innerst og ytterst og hvite på midten. Oversiden av vingene er sort. Føttene, som har svømmehud, er grårosa og har sorte klør. Som hos andre pingviner sitter lemmene langt bak på kroppen, noe som gir fuglen en oppreist stilling når den står og går.
Klippehopperpingvin skiller seg visuelt fra langduskpingvin, gjennom å ha en noe smalere stripe med (gule) randhår og kortere (mindre) fjærdusk.[4]
Arten blir omkring 52 cm høy og 3 kg tung.[4]
Arten hekker på klipper og fjellgrunn i bratt terreng, som regel nær tilgang på ferskvann.[6] For å komme til de beste plassene spretter pingvinene fra stein til stein, og det er kjent at klippehopperpingvinene kan gjøre sprang på opp mot 150 cm.
Klippehopperpingviner er en sosial sjøfugl som lever i store kolonier, som kan telle over 100 000 par.[4] Parene er monogame og returnerer vanligvis til den samme hekkeplassen hvert år. Eggleggingen starter i november. Hunnen legger vanligvis to egg av ulik størrelse. Som regel overlever bare kyllingen fra det største egget, det andre hunnen legger. Inkubasjonstiden er cirka 33 dager, og begge foreldrene bytter på om å ruge eggene. Etter klekkingen vil hannen vokte på avkommet de første 25 dagene, mens hunnen jakter og mater ungen(e) daglig. Deretter forlater kyllingene redet og danner små ungfuglflokker, mens foreldrene jakter på føde og mater dem.[6]
Dietten består av krill, småfisk og blekksprut som jakter under dykking.[4]. Det er kjent at arten kan dykke til 100 m eller mer når den jakter på mat.[4][7]
Klippehopperpingvin (Eudyptes chrysocome) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Eudyptes (toppingviner) og tilhører pingvinfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Pingwin skalny, skocz skalny (Eudyptes chrysocome) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), występujący w wodach subantarktycznych, w zachodniej części Oceanu Spokojnego i Indyjskiego, oraz w południowej części Oceanu Atlantyckiego u wybrzeży Ameryki Południowej i na wyspach subantarktycznych.
Posiada pomarańczowy dziób i czarno-białe upierzenie. Osiąga długość 45-58 cm i waży od 2 do 3,4 kg, choć niektóre okazy ważą nawet 5 kg. Jego oczy mają czerwoną barwę.
Ptaki te mają zróżnicowaną dietę, która składa się z: kałamarnic, ośmiornic, mięczaków, planktonu, mątw i skorupiaków. Zwykle polują w grupach, na głębokości do 100 m.
Gatunek został sklasyfikowany w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN jako zagrożony wyginięciem[2]. W ciągu ostatnich trzydziestu lat jego populacja spadła o jedną trzecią. Ich naturalnymi wrogami są orki i lwy morskie.
Do niedawna wyróżniano trzy podgatunki E. chrysocome, jednak ostatnio przeprowadzone badania podnoszą dwa podgatunki E. c. moseleyi i E. c. filholi do rangi gatunków[3][4][5].
Pingwin skalny, skocz skalny (Eudyptes chrysocome) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), występujący w wodach subantarktycznych, w zachodniej części Oceanu Spokojnego i Indyjskiego, oraz w południowej części Oceanu Atlantyckiego u wybrzeży Ameryki Południowej i na wyspach subantarktycznych.
O pinguim-de-penacho-amarelo ou pinguim-saltador-da-rocha (Eudyptes chrysocome) é uma espécie de pinguim próxima do pinguim-macaroni. Esta ave mede até cerca de 55 centímetros e caracteriza-se por plumagem branca e preta e sobrancelhas de cor amarela que terminam em longas penas da mesma cor.[2]
O pinguim-de-penacho-amarelo procria em colónias nas Ilhas Malvinas (Falkland), Tristão da Cunha, Kelgueren e Macquarie, entre outras, preferindo as escarpas rochosas. Alimenta-se de krill, lulas, peixes e crustáceos diversos. A espécie tem uma população estimada em 3,5 milhões de casais mas é considerada vulnerável, devido a uma redução de cerca de 24% nos últimos trinta anos.
Há vários pinguins desta espécie a viver no Oceanário de Lisboa.
O pinguim-de-penacho-amarelo ou pinguim-saltador-da-rocha (Eudyptes chrysocome) é uma espécie de pinguim próxima do pinguim-macaroni. Esta ave mede até cerca de 55 centímetros e caracteriza-se por plumagem branca e preta e sobrancelhas de cor amarela que terminam em longas penas da mesma cor.
O pinguim-de-penacho-amarelo procria em colónias nas Ilhas Malvinas (Falkland), Tristão da Cunha, Kelgueren e Macquarie, entre outras, preferindo as escarpas rochosas. Alimenta-se de krill, lulas, peixes e crustáceos diversos. A espécie tem uma população estimada em 3,5 milhões de casais mas é considerada vulnerável, devido a uma redução de cerca de 24% nos últimos trinta anos.
Há vários pinguins desta espécie a viver no Oceanário de Lisboa.
Klipphopparpingvin[2] (Eudyptes chrysocome) är en art av pingviner.[3]
Klipphopparpingvinen är en medelstor (51-62 centimeter)[4] robust pingvin med vit undersida och skiffergrå ovansida. Ögonen är distinkt röda, den korta näbben röd brun och ögonbrynen gula som förlängts till två plymer ovanför ögat. Jämfört med den nära släktingen atlantpingvin (Eudyptes moseleyi) har klipphopparpingvinen ett smalare ögonbrynsstreck och kortare plymer.
Arten återvänder till häckningsplatsen i oktober. Två ägg läggs och ruvas i 32-34 dagar i november och december. Oftast överlever endast en unge, men framför allt i Falklandsöarna finns exempel på att båda ungar klarat sig. Där har man också noterat hybridisering med atlantpingvin och macaronipingvin. Fågeln lever av olika typer av fisk, skaldjur och bläckfiskar.
Klipphopparpingviner på bo.
Ägg av klipphopparpingvin.
Unga klipphopparpingviner.
Klipphopparpingvinen återfinns bland annat i Falklandsöarna och öarna utanför Argentina och Chile. Arten delas upp i två underarter:[3]
Tidigare betraktades även atlantpingvin (Eudyptes moseleyi) som en underart, men urskiljs nu som egen art.[3][5] Även filholi har föreslagits vara en egen art.[6]
Artens bestånd har minskat kraftigt under det senaste århundradet, som kraftigast de senaste åren. Flera populationer har nästintill kraschat. Exempelvis har 1,5 miljoner par försvunnit från Campbellöarna mellan 1942 och 1986.[1] Idag uppskattas världspopulationen till 2,5 miljoner individer.[1] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör klipphopparpingvin.
Klipphopparpingvin (Eudyptes chrysocome) är en art av pingviner.
Загальна довжина коливається від 45 до 60 см, вага від 2 кг і 4,3 кг. Статевий диморфізм не виражений, тільки у самців дзьоб більш коричневий. Очі червоно-помаранчевий. Дорослі мають жовті брови, які закінчуються в довгих шлейф проектується на обидві сторони від масивних чорних пір'їн голови. Їх пір'я чорне на спині і біле на животі.
Цей пінгвін є гамірним, сварливим на Фолклендських островах. Він має великий досвід по частині лазання по дуже крутих гірських схилах за допомогою обох ніг. Заховані в скелястих кручах колонії можуть бути величезними, включаючи в себе багато тисяч пар, що розмножуються. Часто пінгвіни живуть разом з чорноголовими або королівськими альбатросами.
Чубатий пінгвін також майже всеїдний, живлячись ракоподібними (Euphausia lucens, Euphausia valentini, Thysanoessa gregaria, Themisto sp.), кальмарами (Gonatus antarcticus, Teuthowenia sp., Loligo gahi), рибою.
Розмноження триває з жовтня по квітень. Гніздо являє собою невелику ямку, оточену каменями і пір'ям. Батьки піклуються про яйця почергова. Через 30-35 діб з'являються пінгвінята. У віці 50-60 днів молоді пінгвіни виходять у море й можуть живиться самостійно.
Тривалість життя до 30 років (у неволі довше).
Мешкають у південній Аргентині та південному Чилі, на Фолклендських островах, островах Окленд, Кергелен, Крозе, Маккуорі, Принц Едвард, Херд і Макдональд, Кемпбелл, архіпелазі Антиподів, Тристан-да-Кунья, Амстердам і Сен-Поль.
Чисельність чубатого пінгвіна на Фолклендських островах зменшилися дуже значно, їх поселення тепер можуть скласти приблизно 10% від їх чисельності в 1930-х роках. До того ж це зниження чисельності все ще триває. У 1996 році даний різновид було формально класифікована як «вразливий».
Це незавершена стаття з орнітології.Eudyptes chrysocome là một loài chim trong họ Spheniscidae.[2] Loài cánh cụt này phân bố ở vùng biển cận nhiệt đới của Tây Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương, cũng như xung quanh bờ biển phía nam của Nam Mỹ.
Đây là loài chim cánh cụt trắng đen, chỏm đầu màu vàng nhỏ trong chi Eudyptes. Chúng có chiều dài 45–58 cm (18–23 in) và thường nặng 2-3 kg (4,4–7,5 lb), mặc dù có những ghi nhận cá thể trưởng thành lớn đặc biệt nặng 4,5 kg (9,9 lb). Chúng có phần trên màu xám đá phiến và có lông mày màu vàng sáng, thẳng kết thúc trong những chùm màu vàng dài chiếu sang một bên phía sau mắt đỏ
Eudyptes chrysocome là một loài chim trong họ Spheniscidae. Loài cánh cụt này phân bố ở vùng biển cận nhiệt đới của Tây Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương, cũng như xung quanh bờ biển phía nam của Nam Mỹ.
Eudyptes chrysocome J. R. Forster, 1781
Синонимы
Ареал подвида E. c. chrysocome Ареал подвида E. c. moseleyi Ареал подвида E. c. filholi
Места размножения
Хохлатый пингвин[1], или скалистый златовласый пингвин[2] (лат. Eudyptes chrysocome) — птица семейства пингвиновые.
Пингвин (длина 55-62 см, масса от 2 до 3 кг (в среднем 2,3 — 2,7 кг), с узкими желтыми «бровями», оканчивающимися кисточками. Распространён на островах Субантарктики, на Тасмании и Огненной Земле. А также обитает на материковом побережье Южной Америки. Это самые северные из всех пингвинов, населяющих субантарктическую зону.
Лапы у скалолазов короткие, расположены позади тела, ближе к спине. Оперение водонепроницаемое, перья имеют 2,9 см в длину, окрас — белый снизу и голубовато-черный сверху. На голове ярко-желтые перья, растущие из бровей во все стороны, на макушке — черные перья. Крылья сильные, узкие, похожи на ласты. Глаза крошечные.
Величина популяции — около 3,5 млн пар, считается стабильной.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Хохлатый пингвин, или скалистый златовласый пингвин (лат. Eudyptes chrysocome) — птица семейства пингвиновые.
イワトビペンギンはマカロニペンギン属のペンギンのうち近縁な3種（または2種）の総称である。やや小型のペンギンで、頭部の黄色の飾り羽が特徴である。
インド洋南部から南大西洋にかけて分布している。局所的だが、各々の種の生息域は経度的に限られている。
これはマカロニペンギン属のどの種よりも広いが、複数種の生息域を合わせた範囲であり単純な比較はできない。
生息域は全体として北へ移動しているという。
南限はハード島とマクドナルド諸島（南緯53度）、北限はトリスタン・ダ・クーニャ諸島（南緯37度）。主な繁殖地はフォークランド諸島、マッコーリー島、プリンス・エドワード諸島、クローゼー諸島、ケルゲレン諸島などである。
体長45–58cmほど。分布域が重なる上に外見がよく似たマカロニペンギンなどの近縁種もいるが、イワトビペンギンはこれらの中でも最も小型である。
成鳥の目の上には眉のような黄色の羽毛があるのが大きな特徴である。これはマカロニペンギンなどにも見られるが、イワトビペンギンは目の後ろで大きく広がる飾り羽になっている。この飾り羽とともに頭部の羽毛も長く伸び、特徴的な冠羽を形成している。目とくちばしが赤く、足はピンク色をしている。
地上では他のペンギンのようによちよちと歩かず、（スズメのように）両足を揃えて飛び跳ねながら移動する。和名の「イワトビペンギン」、英名"Rockhopper Penguin"ともこの様子に由来する。
性格は攻撃的で、近くを通ったりすると攻撃してくる。
成鳥は4月、5月から10月にかけて繁殖地を離れて外洋で生活する。10月-11月になると繁殖地に戻ってくるが、北方の個体群は7月に戻ってくる。
周囲を崖で囲まれ、植物が生えているような平地や、緩やかな斜面に好んで巣をもうける。オスは小石を積み上げて簡素な巣をつくるが、この時に多くの小石を集められるオスほどメスに好感を持たれる。繁殖地の巣の密度は高い。鳥にしては夫婦の絆が強く、58%が2年続けて同一のつがいを組む。
11–12月初旬に産卵する。巣の卵は2個（両方とも受精卵）だが、はじめに産んだ卵は廃棄される場合が多い。これはマカロニペンギン属全般に見られる習性である。
抱卵期間は32–34日で、オスとメスが交代で抱卵する。孵化したヒナは33-39日間は巣で給餌を受けるが、そのうち最初の24–26日間はオスがヒナを守り、メスが給餌する。
成長したヒナはヒナだけで集まったクレイシュを作り、親鳥は両方ともエサを取りに出かける。はじめの1週間はメスが給餌するが、その後はオスとメスが交代でヒナが巣立つまでの65–75日間、1–2日おきに給餌する。
巣立ちは北方の個体群で12–1月、南方の個体群では2月頃である。ヒナの巣立ち後に成鳥は換羽を行うが、換羽中は水に入れず、エサを取れないので、換羽前の20–30日間（北方では60日間）は海に出て食いだめをする。換羽の間に体重は40%減少する。
属内は Baker et al. (2006)[1]、イワトビペンギン内は Banks et al. (2006)[2]より。
マカロニペンギン属イワトビペンギンは生息域・体長・冠羽の長さなどが異なる3種に分類される。これらの分布は重なっていない。
これらのうちキタイワトビペンギンが遺伝的にも形質的にも他の2種から離れており、羽色による白黒模様が異なる、羽冠が長い、体長が大きいなどの違いがある。生息域も、この種のみ繁殖地が亜熱帯前線 (STF) の北である。
イワトビペンギンは従来から3亜種に分けられてきたが、Jouventin (1982): Cooper et al. (1990) などにより、ミナミイワトビペンギン（ニシイワトビペンギン+ヒガシイワトビペンギン）とキタイワトビペンギンは別種と考えられるようになった。さらに Banks et al. (2006) により、3亜種それぞれが遺伝的に分離した別種と明らかになった。国際鳥類学会 (IOC) はこれに対応したが、ただし BirdLife International (BLI) は南北2種に分離するにとどめている。
キタイワトビペンギン
ミナミイワトビペンギン
個体数は734万羽で、過去30年に24%、継続的減少をしている。減少の原因は、漁業との競合、生息地に侵入した病原菌などである。
IUCNレッドリストでは、ミナミイワトビペンギンとキタイワトビペンギンが扱われており、ミナミイワトビペンギンは危急種、キタイワトビペンギンは絶滅危惧である。
多くの水族館で飼育されている。飛び跳ねるようなしぐさや鮮やかな飾り羽で人気もあるが、ペンギンの中ではやや攻撃的な種類とされている。だが、水族館で他の種類のペンギンと一緒に飼育されている場合は、身体の大きさで負けてしまい給餌時に他の種類に力負けしている様子もよく目にする。ペンギンは十羽程度の数で飼育するのが望ましいが、1-3羽での飼育が多い。また、本来あまり暑さには強くないので、夏季は室内での公開または公開停止にしている水族館もある。
.jpg)
