C. thous was formerly known as Dusicyon thous. C. thous is a monotypic species but formerly the subgenera Atelocynus and Speothos were included in Cerdocyon.
Cerdocyon thous is derived from three Greek words kerdo (fox), cyon (dog) and thoos (jackel). The word 'zorro' is spanish for fox. Other common names include Zorro del Monte, Azara's Fox and Zorro Perro (Berta,1982; Canid Specialist Group, 1998).
Perception Channels: tactile ; chemical
C. thous is listed in CITES Appendix II (CITES, 2000), but the Argentine Wildlife board has declared the crab-eating fox out of danger (Canid Specialist Group, 1998).
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
See Reproduction.
There is little evidence that C. thous impacts the local livestock, however the animal is often shot by local farmers and ranchers (Canid Specialist Group, 1995).
Although the pelt is worth little, the crab-eating fox is hunted intensively (Berta, 1982).
Because of its role as a predator, C. thous may help to control populations of small mammals, insects, fish, and crabs.
The crab-eating fox is omnivorous. In one study their diet included 25.3% small mammals, 24.1% reptiles, 0.6% marsupials, 0.6% rabbits, 10.3% birds, 35.1% amphibians, and 5.2% fish (Medel, 1988). However, in other studies (see Berta, 1982) the porportion of animals consumed is different, suggesting an opportunistic feeding behavior, and they may shift their food habits seasonally. During the wet season in the low llanos, crabs and other crustaceans are consumed, whereas during the dry season their diet contained more insects (Berta, 1982).
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore , Eats non-insect arthropods)
The crab-eating fox (Cerdocyon thous) is distributed from Colombia and Venezuela south to Paraguay, Uruguay and Northern Argentina (Eisenberg, 1999).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
The habitat of C. thous includes mostly savannahs and woodlands, however this species is known to inhabit a variety of other areas including edge and forested areas (Eisenberg, 1999). These foxes may use higher ground during the rainy season, and lowlands during the dry season (Nowak, 1999).
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: forest
In captivity the crab-eating fox has been known to live up to eleven years six months (Nowak, 1999).
Range lifespan
Status: captivity: 11 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 11.5 years.
Generally, the crab-eating fox resembles the size and shape of most foxes. The coat is gray-brown on dorsally, with the face, ears, and legs reddish. The throat and underside of C. thous is white. The tips of the ears, tail, and legs are black. C. thous has short, robust legs. The head and body length averages 643 mm and the average tail length is 285 mm (Berta, 1982). These foxes weigh between five and eight kg.
Range mass: 5 to 8 kg.
Average length: 643 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 8.502 W.
Predation upon this species has not been reported.
Captive crab-eating foxes are monogamous and often breed twice per year in intervals of 7 to 8 months with a possible peak in births during January or February (Berta, 1982).
Mating System: monogamous
Breeding in C. thous takes place throughout the year, but peaks November or December (Canid Specialist Group, 1998). The gestation period of C. thous averages 56 days, leading to a peak of births in January and February (Nowak, 1999). Females produce between 3 and 6 pups per litter (Medel, 1988). Captive females have been known to reproduce twice annually, although information for wild crab-eting foxes is not available. At birth, C. thous pups weigh between 120 and 160 grams. They are born without teeth, and their eyes and ears closed (Berta, 1982). The eyes of the newborns open at 14 days, and they start digesting solid food at 30 days. Pups are weaned at 90 days (Nowak, 1999). The pups' coats are charcoal grey with a yellowish-brown patch on the lower abdomen. Twenty days after birth the pelage starts to change, and by the 35th day pups show adult pelage (Berta, 1982). Sexual maturity is reached by the first year. Raised leg urination (in both sexes) is indicative of sexual maturity in C. thous (Berta,1982; Medel, 1988).
Breeding season: Peak breeding occurs in November and December.
Range number of offspring: 3 to 6.
Average number of offspring: 4.
Range gestation period: 52 to 59 days.
Average gestation period: 56 days.
Average weaning age: 90 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 9 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 9 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
Average birth mass: 140 g.
Average number of offspring: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 274 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 274 days.
The female nurses the young for about 90 days. When solid food is ingested (around 30 days) both parents bring the young food. Both parents guard the young (Nowak, 1999).
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Al louarn debrer-kranked (Cerdocyon thous) a zo ur bronneg eus kerentiad ar c'hieged krenn e vent hag a vev e kreiz Suamerika. Ar spesad nemetañ eo er genad Cerdocyon hiziv an deiz met anavezout a reer ur spesad arall, aet da get er pleistosen: Cerdocyon avius. Heñvel a-walc'h ouzh al louarn debrer-kranked e oa war a seblant.
Gell-gris eo blevenn al louarn debrer-kranked, gant brizhelloù ruz war e zremm hag e bavioù. Du eo penn e lost hag e zivskouarn. Kreñv ha berr eo e bavioù ha hir ha blevek e lost. En e oad-gour e c'hell bezañ etre 5 ha 7 kg.
Bevañ a ra al louarn debrer-kranked er c'hoadegoù hag er savanennoù evel al llanos eus Su-Amerika. Hollzebrer eo met en em vagañ a ra diwar amprevaned, evned ha krignerien dreist-holl. Debriñ a ra vioù ha plant. Da vare koulzad ar glaveier e kranketa er c'hompezennoù liñvadennet. Un aneval-noz eo dreist-holl.
Genel a ra ar parezed un torad pe zaou bep bloaz. E koubladoù padus e vev al lern ha hemolc'hiñ a reont asambles.
Chaseet e vez al louarn a-wechoù met n'eo ket priziet-bras e vlevenn. Ne breizh ket ar chatal. Daoust ma n'emañ ket en arvar e tigresk e diriad dre ma vez aloubet gant al labourerezh-douar ha gant chas gouez.
Al louarn debrer-kranked (Cerdocyon thous) a zo ur bronneg eus kerentiad ar c'hieged krenn e vent hag a vev e kreiz Suamerika. Ar spesad nemetañ eo er genad Cerdocyon hiziv an deiz met anavezout a reer ur spesad arall, aet da get er pleistosen: Cerdocyon avius. Heñvel a-walc'h ouzh al louarn debrer-kranked e oa war a seblant.
Gell-gris eo blevenn al louarn debrer-kranked, gant brizhelloù ruz war e zremm hag e bavioù. Du eo penn e lost hag e zivskouarn. Kreñv ha berr eo e bavioù ha hir ha blevek e lost. En e oad-gour e c'hell bezañ etre 5 ha 7 kg.
Bevañ a ra al louarn debrer-kranked er c'hoadegoù hag er savanennoù evel al llanos eus Su-Amerika. Hollzebrer eo met en em vagañ a ra diwar amprevaned, evned ha krignerien dreist-holl. Debriñ a ra vioù ha plant. Da vare koulzad ar glaveier e kranketa er c'hompezennoù liñvadennet. Un aneval-noz eo dreist-holl.
Genel a ra ar parezed un torad pe zaou bep bloaz. E koubladoù padus e vev al lern ha hemolc'hiñ a reont asambles.
Chaseet e vez al louarn a-wechoù met n'eo ket priziet-bras e vlevenn. Ne breizh ket ar chatal. Daoust ma n'emañ ket en arvar e tigresk e diriad dre ma vez aloubet gant al labourerezh-douar ha gant chas gouez.
La guineu menjacrancs (Cerdocyon thous) és un mamífer de la família dels cànids que té una àmplia distribució a Sud-amèrica. Aquest animal nocturn fa uns 65 cm de llargada, té el pelatge gris clar amb una base groga i una ratlla dorsal negra, que s'estén des del clatell fins a la punta de la cua. És omnívor i oportunista, amb una dieta que es compon de fruita, ous, artròpodes, rèptils, petits mamífers i carronya.
La guineu menjacrancs (Cerdocyon thous) és un mamífer de la família dels cànids que té una àmplia distribució a Sud-amèrica. Aquest animal nocturn fa uns 65 cm de llargada, té el pelatge gris clar amb una base groga i una ratlla dorsal negra, que s'estén des del clatell fins a la punta de la cua. És omnívor i oportunista, amb una dieta que es compon de fruita, ous, artròpodes, rèptils, petits mamífers i carronya.
Maikong (Cerdocyon thous) je jihoamerická psovitá šelma. Maikong je v současné době jediným zástupcem svého rodu, ale je známo, že jich v pleistocénu bylo více druhů, např. Cerdocyon avius, který pravděpodobně vypadal stejně jako současný Maikong.
Tento druh šelmy je přibližně 64 cm dlouhý, ocas 30 cm a váží 5-8 kg. Maikong má krátké, ale silné nohy a mohutný ocas. Barva srsti je šedohnědá, ale hlavu, uši a přední tlapy má rudohnědé.
Maikong má pestrý jídelníček, ale nejvíce proslul svým lovem krabů na pobřeží. Je schopen lovit i raky v řekách, ptáky, plazy a drobné savce, ale i larvy hmyzu a pochutná si i na čerstvém ovoci.
Maikong (Cerdocyon thous) je jihoamerická psovitá šelma. Maikong je v současné době jediným zástupcem svého rodu, ale je známo, že jich v pleistocénu bylo více druhů, např. Cerdocyon avius, který pravděpodobně vypadal stejně jako současný Maikong.
Krabberæven (Cerdocyon thous) er et dyr i hundefamilien. Denne art er den eneste i slægten Cerdocyon. Dyret bliver 64 cm langt med en hale på 29 cm og vejer 5-8 kg. Den er udbredt i det østlige Sydamerika. Krabberæven er nataktiv. Denne art har fået sit navn pga. dens appetit på krabber; den æder dog også fisk, fugle, pattedyr og myrer, samt frugt.
Der Maikong (Cerdocyon thous) auch Krabbenfuchs, ist der häufigste Wildhund Südamerikas. Er ist über weite Teile Südamerikas östlich der Anden und nördlich Patagoniens verbreitet.
In Gestalt und Größe gleicht der Maikong den meisten anderen Füchsen. Er hat eine Kopf-Rumpf-Länge von 70 bis 75 cm, hinzu kommen knapp 30 cm Schwanz. Sein Fell ist oberseits graubraun und unterseits weiß gefärbt. Im Bereich des Gesichts und der Beine hat es manchmal einen rötlichen Anflug. Die Spitzen von Ohren und Schwanz sind schwarz. Die Zahnformel ist 3/3-1/1-4/4-3/3=44.[1]
Der Maikong hat unterschiedliche Lebensräume erobert. Man findet ihn in Savannen, Prärien, in den Chaco- und Dornbuschländern, in lichten und geschlossenen Baumbeständen sowie den Wäldern der Subtropen, in Übergangswäldern, den Araukarien- und den Bergregenwäldern:[1] Das Verbreitungsgebiet des Maikong erstreckt sich von den Küsten- und Bergregionen des nördlichen Kolumbien und Venezuela nach Guyana, Suriname und Französisch-Guayana. Die Vorkommen in Französisch-Guayana sind dabei bislang noch nicht wissenschaftlich überprüft, während aus Guyana und Suriname nur wenige Sichtungen bekannt sind. Ein weiteres, vom ersten getrenntes Gebiet reicht von den Küstenwäldern am Atlantischen Ozean in Brasilien bis in die östlichen Anden in Bolivien, nach Süden über Paraguay bis zur Provinz Entre Ríos in Argentinien und nach Uruguay.[2] Im amazonischen Tiefland ist sein Verbreitungsgebiet eingeschränkt auf die Gebiete nordöstlich des Amazonas und des Rio Negro, südöstlich des Amazonas und Rio Araguaia sowie südlich des Río Beni in Bolivien.[2]
Der englische Name dieses Fuchses, Crab-eating Fox, legt eine Ernährung des Maikongs von Krebsen nahe. Tatsächlich hat man in Feuchtgebieten Paraguays manche Maikongs beobachtet, die sich auf solche Kost spezialisiert hatten, doch es ist für die Art nicht typisch. Als omnivorer Canide stehen auf seinem Speisezettel Mäuse, Vögel, Eidechsen, Frösche, Fische und Insekten, ebenso pflanzliche Beikost wie Früchte und Beeren.
Maikongs sind nacht- und dämmerungsaktiv. Sie leben in monogamen Paarbindungen. Ihr Wurf umfasst drei bis sechs Welpen, die von beiden Partnern umsorgt werden. Die Tragezeit liegt zwischen 52 und 59 Tagen. Die Welpen werden im Alter von 9 Monaten geschlechtsreif. Im Freiland werden Würfe einmal im Jahr beobachtet. Erwachsene haben geringe Streifgebiete im Bereich von 0,6 bis 0,9 Quadratkilometern.[1]
Kurzohrfuchs (Atelocynus microtis)
Maikong (Cerdocyon thous)
Gattung Lycalopex
Mähnenwolf (Chrysocyon brachyurus)
Waldhund (Speothos venaticus)
Der Maikong wird als einzige Art der damit monotypischen Gattung Cerdocyon innerhalb der Hunde zugeordnet.[4] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung erfolgte 1766 durch Carl von Linné als Canis thous; er ordnete ihn entsprechend in die Gattung Canis ein.[5]
Im Rahmen der Vorstellung der Genomsequenz des Haushundes wurde von Lindblad-Toh et al. 2005 eine phylogenetische Analyse der Hunde (Canidae) veröffentlicht. Im Rahmen dieser Darstellung wurde der Maikong auf der Basis molekularbiologischer Daten als Schwesterart der Gattung Lycalopex identifiziert. Der ebenfalls in Südamerika beheimatete Kurzohrfuchs (Atelocynus microtis) wurde als Schwesterart dieser Gruppe dargestellt, weitere Arten der Klade sind der Waldhund (Speothos venaticus) und der Mähnenwolf (Chrysocyon brachyurus).[3]
Heute sind 5 Unterarten offiziell anerkannt:
CITES Anhang 2 enthält den Krabbenfuchs. In Argentinien ist die Art 2002 in die Rote Liste als potential vulnerable (möglicherweise gefährdet) aufgenommen, ebenso in Kolumbien.[1] Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund der Bestandsgröße und des großen Verbreitungsgebietes in anderen Landern als nicht gefährdet (least concern) eingestuft. Innerhalb ihrer Verbreitungsgebiete ist der Maikong relativ häufig und zeichnet sich durch eine opportunistische Lebensweise aus.[2]
Der Maikong (Cerdocyon thous) auch Krabbenfuchs, ist der häufigste Wildhund Südamerikas. Er ist über weite Teile Südamerikas östlich der Anden und nördlich Patagoniens verbreitet.
The crab-eatin tod (Cerdocyon thous), an aa kent as the forest tod, wid tod, an the common tod, is an extant species o medium-sized canid endemic tae the central pairt o Sooth Americae.
The crab-eatin tod (Cerdocyon thous), an aa kent as the forest tod, wid tod, an the common tod, is an extant species o medium-sized canid endemic tae the central pairt o Sooth Americae.
Η καβουροφάγα αλεπού (Cerdocyon thous), γνωστή και ως αλεπού του δάσους, ή μάικονγκ, είναι υπάρχον είδος μεσαίου μεγέθους κυνίδη ενδημικού στο κεντρικό τμήμα της Νότιας Αμερικής, ο οποίος εμφανίστηκε κατά την εποχή του Πλειόκαινου.[1] Όπως οι νοτιοαμερικανικές αλεπούδες, οι οποίες ανήκουν στο γένος Λυκαλώπηξ, δεν είναι στενά συγγενικός με τις κανονικές αλεπούδες.
Το ενήλικο θηλυκό γεννά ένα ή δύο μικρά ετησίως, και το αναπαραγωγικό ζεύγος είναι μονογαμικό. Το ζευγάρι διασχίζει τις πεδιάδες μαζί. Ως τροπικό ζώο, η αναπαραγωγή δεν είναι σταθερή σε ορισμένες περιόδους του έτους, και λαμβάνει χώρα δύο φορές ετησίως. Η αναπαραγωγική περίοδος αρχίζει συχνότερα τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο, και ξανά τον Ιούλιο. Η γέννηση των απογόνων ακολουθεί μετά από 56ήμερη κύηση, συνήθως τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο ή μερικές φορές τον Μάρτιο,[2] και ξανά από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Οκτώβριο.
Η καβουροφάγα αλεπού (Cerdocyon thous), γνωστή και ως αλεπού του δάσους, ή μάικονγκ, είναι υπάρχον είδος μεσαίου μεγέθους κυνίδη ενδημικού στο κεντρικό τμήμα της Νότιας Αμερικής, ο οποίος εμφανίστηκε κατά την εποχή του Πλειόκαινου. Όπως οι νοτιοαμερικανικές αλεπούδες, οι οποίες ανήκουν στο γένος Λυκαλώπηξ, δεν είναι στενά συγγενικός με τις κανονικές αλεπούδες.
Майконг, Саванная лісіца ці Лісіца-крабаед (Cerdocyon thous) — драпежны сысун сямейства сабачых; адзіны від роду Cerdocyon. Яе родавая назва Cerdocyon у перакладзе з грэцкай азначае «хітры сабака», а відавая назва thous — «Шакал», бо майконг знешне крыху нагадвае шакала.
The crab-eating fox (Cerdocyon thous), also known as the forest fox, wood fox, bushdog (not to be confused with the bush dog) or maikong, is an extant species of medium-sized canid endemic to the central part of South America since at least the Pleistocene epoch.[1][2][4] Like South American foxes, which are in the genus Lycalopex, it is not closely related to true foxes. Cerdocyon comes from the Greek words kerdo (meaning fox) and kyon (dog) referring to the dog- and fox-like characteristics of this animal.[5]
The crab-eating fox was originally described as Canis thous by Linnaeus (1766), and first placed in its current genus Cerdocyon by Hamilton-Smith in 1839.[4]
Cerdocyonina is a tribe which appeared around 6.0 million years ago (Mya) in North America as Ferrucyon avius becoming extinct by around 1.4–1.3 Mya. living about 4.7 million years. This genus has persisted in South America from an undetermined time, possibly around 3.1 Mya, and continues to the present in the same or a similar form to the crab-eating fox.[6]
As one of the species of the tribe Canini, it is related to the genus Canis. The crab-eating fox's nearest living relative, as theorized at present, is the short-eared dog. This relationship, however, has yet to be supported by mitochondrial investigations. Two subgenera (Atelocynus and Speothos) were long ago included in Cerdocyon.
Cerdocyon thous, C. avius and other species of the genus Cerdocyon underwent radiational evolution on the South American continent.[7] All close relatives of the crab-eating fox (Cerdocyon thous) are extinct. It is the only living representative at present of the genus Cerdocyon.
The crab-eating fox is predominantly greyish-brown, with areas of red on the face and legs, and black-tipped ears and tail. It has short, strong legs and its tail is long and bushy. The head and body length averages 64.3 centimetres (25.3 in), and the average tail length is 28.5 centimetres (11.2 in).[8] It can weigh between 10 to 17 pounds (4.5 to 7.7 kg).[9][10]
The coat is short and thick. Coloration varies from grey to brown, to yellowish, to pale, to dark grey. There is a black streak along the back legs, with a black stripe along the spine. On muzzle, ears and paws there is more-reddish fur. The tail, legs and ear tips are black. The ears are wide and round. The torso is somewhat narrow; legs are short but strong. The dense hairy tail stays upright when they are excited. There is significant variation in color between population, from very dark to light grey-yellow.[4]
Genetically, there are 74 diploid chromosomes (36 pairs).
The crab-eating fox is a canid that ranges in savannas; woodlands; subtropical forests; prickly, shrubby thickets; and tropical savannas such as the caatinga, plains, and campo, from Colombia and southern Venezuela in the north to Paraguay, Uruguay and northern Argentina at the southernmost reaches of its range.[11] The crab-eating fox has also been sighted in Panama since the 1990s.[12]
Its habitat also includes wooded riverbanks such as riparian forest. In the rainy season, their range moves uphill, whilst in drier times they move to lower ground.[13] Their habitat covers all environments except rainforests, high mountains, and open grassy savannas. In some regions of their range, they are threatened with extirpation.
The crab-eating fox creates monogamic teams for hunting; groups of several monogamic pairs may form during the reproductive season. Population density estimates vary between one individual per 4 km2 in Venezuela to 0.0003 individuals/km2 in Argentinian wetlands.[8][14][15] Territorialism was noticed during the dry season; during rainy seasons, when there is more food, they pay less attention to territory.[13] Hideouts and dens often are found in bushes and in thick grass, and there are typically multiple entrance holes per den. Despite being capable of tunneling, they prefer to take over other animals' burrows. Several characteristic sounds are made by the crab-eating fox such as barking, whirring and howling, which occur often when pairs lose contact with one another.
The crab eating fox is nocturnal, with peaks of activity in the middle of the night and the early morning.[16]
The foxes reach sexual maturity within 9–10 months year. Adult females gives birth to one or two litters per year, depending on the climate and the availability of food.[15] The reproductive period most often begins in November or December, and again in July. The birth of offspring follows after an approximately 56-day gestation,[17] typically in January, February or sometimes March,[13] then again from September to October. If giving birth to one litter, they typically give birth in the early spring. The breeding pair is monogamous and raises the pups together, which are weaned at around three months old and become independent of their parents around 5–8 months old.[15]
The crab-eating fox searches for crabs on muddy floodplains during the wet season, giving this animal its common name. It is an opportunist and an omnivore, preferring insects or meat from rodents and birds when available. Other foods readily consumed include turtle eggs, tortoises, fruit, eggs, crustaceans, insects, lizards and carrion. Their diet is varied and has been found to differ by different researchers, suggesting opportunistic feeding and geographical variation. During the wet season, the diet contains more crabs and other crustaceans, while during the dry season it contains more insects.[8] The crab-eating fox contributes to the control of rodents and harmful insects.
The Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES) lists the fox as not threatened by extinction.[18] The IUCN lists the crab-eating fox as being of "Least Concern".[2] There are no precise estimates of the population size, but it is common within its range and the population is stable.[4]
It is considered a threat to livestock by farmers, which leads to illegal hunting in some countries. The primary threat to the fox is disease from unvaccinated dogs.[14]
The crab-eating fox has five recognized subspecies,[1] differing in sizes and coloring of fur.[19]
{{cite book}}
: CS1 maint: others (link) The crab-eating fox (Cerdocyon thous), also known as the forest fox, wood fox, bushdog (not to be confused with the bush dog) or maikong, is an extant species of medium-sized canid endemic to the central part of South America since at least the Pleistocene epoch. Like South American foxes, which are in the genus Lycalopex, it is not closely related to true foxes. Cerdocyon comes from the Greek words kerdo (meaning fox) and kyon (dog) referring to the dog- and fox-like characteristics of this animal.
La Kerdokiono aŭ Grizdorsa kerdokiono estas la nura specio de kanisedo de la neotropisa genro Cerdocyon. La kerdokiono, ankaŭ nomata Arbara hundo pro ĝia simileco al domaj hundoj, vivas en Sudameriko, en Kolombio, Venezuelo, Surinamo, Paragvajo, Bolivio, Urugvajo, Brazilo kaj norda Argentino. Ĝi estas noktvaganta kaj ĉiomanĝanta. En ĝia dieto enestas fruktoj, ovoj, etaj mamuloj, reptilioj kaj kadavraĵoj. La Kerdokiono estas ofte konfuzebla kun ĝia parenco, la Arbara lupovulpo Lycalopex vetulus.
La Kerdokiono aŭ Grizdorsa kerdokiono estas la nura specio de kanisedo de la neotropisa genro Cerdocyon. La kerdokiono, ankaŭ nomata Arbara hundo pro ĝia simileco al domaj hundoj, vivas en Sudameriko, en Kolombio, Venezuelo, Surinamo, Paragvajo, Bolivio, Urugvajo, Brazilo kaj norda Argentino. Ĝi estas noktvaganta kaj ĉiomanĝanta. En ĝia dieto enestas fruktoj, ovoj, etaj mamuloj, reptilioj kaj kadavraĵoj. La Kerdokiono estas ofte konfuzebla kun ĝia parenco, la Arbara lupovulpo Lycalopex vetulus.
El zorro cangrejero (Cerdocyon thous) es una especie de cánido común en el norte y centro de Sudamérica,[2] habita las regiones costeras y montañosas adaptándose a alturas hasta de 3000 m s. n. m..[1] Junto al perro venadero (Speothos venaticus) y al aguara guazú (Chrysocyon brachyurus), es uno de los cánidos más comunes en Sudamérica.
Según la UICN a lo largo de su distribución recibe los siguientes nombres comunes:
El nombre colombiano de "zorro perruno" se debe a que en muchas ocasiones se le confunde con un perro mestizo, pero el término es a veces aplicado al zorro de oreja corta (Atelocynus microtis), de la región amazónica y es uno de sus parientes cercanos, es también parecido a un perro doméstico.
Si bien se lo llama comúnmente "zorro", este cánido no pertenece a la tribu Vulpini, que incluye a los zorros "verdaderos", del Hemisferio norte, y es mucho más cercano a los lobos, coyotes y chacales. Lo mismo ocurre con las especies del género Lycalopex, a veces llamados "zorros falsos" por esta razón, y con el zorro de oreja corta (Atelocynus microtis). Normalmente se los denomina zorros porque su apariencia y hábitos son similares a los de los "zorros verdaderos" aunque no estén cercanamente relacionados.
Cerdocyon thous apareció en Sudamérica durante el Plioceno y es descendiente del extinto Cerdocyon avius que también vivió en Norteamérica, sobrevivieron en el subcontinente sudamericano, formando esta especie, y es por lo tanto, el único representante vivo del género Cerdocyon. Su pariente vivo más cercano es el zorro de oreja corta (Atelocynus microtis).
El nombre del género, "Cerdocyon", viene del griego "Kerdo", que significa zorro, y "Cyon", que significa perro, dando sus numerosas confusiones con un perro callejero.
La especie es común en su rango de distribución por las regiones costeras y montañosas desde Panamá y Venezuela, hasta los 34º de latitud sur en el Delta del Paraná en el nordeste de la provincia de Buenos Aires, Argentina; y desde los bosques de los Andes orientales de Bolivia y Argentina (altura máxima 2000 m s. n. m.), hasta la costa marina en los bosques del oriente de Brasil por el Este, y en la costa Pacífica de Colombia por el Oeste, así como en los llanos orientales. Tiene escasa presencia en las Guayanas y no se tiene registro en el Perú ni en Ecuador.[1]
Su cubierta es gris y castaño, compuesto por una mezcla de pelos negros, grises, castaños, amarillentos y blancos, siendo más negro en el lomo, cola, lados y partes externas de color similar al dorso, se hacen más negras y castañas hacia las manos y patas, contrastando el cuello y vientre, donde es totalmente blanco. En promedio, su longitud total es de 70 cm y la de su cola de 35 cm; pudiendo pesar de 5 a 9 kg. Otras características físicas varían según el hábitat, los ejemplares de los bosques son notablemente más grises que sus ejemplares de las zonas abiertas, que suelen tener colores más castaños.
Es monógamo y territorial; proclama su domino con aullidos, demarcando 1 km con su orina. Se reproduce anualmente; la gestación dura 52 a 60 días, dando a luz 3 a 5 crías por camada. La lactancia se prolonga por 90 días. Los cachorros permanecen 9 meses con los padres y luego forman su propia pareja.
Aprovecha numerosos recursos alimenticios y su dieta es estacional. Busca alimento muy activamente, recorre varios tipos de hábitat para llegar al alimento disponible, y se comporta como especialista cuando está en un hábitat productivo, reduciendo mucho el rango dietario al consumir presas de alta energía: es un oportunista trófico. Caza roedores, cangrejos, ranas, reptiles, aves, tortugas, musarañas e insectos, y además consume huevos, carroña y algunos vegetales, semillas y frutos.
Viven en una gran variedad de hábitats, desde bosques montanos y tropicales, praderas, áreas ganaderas, y desiertos, viviendo hasta en el páramo. Prefieren sitios poco intervenidos por el hombre, aunque a veces se acercan a zonas semi-urbanizadas.
Muy rara vez se han visto híbridos de zorros cangrejeros y perros callejeros en la naturaleza y cerca de las ciudades, cuyos resultados han sido perros domésticos con apariencia de zorro, pero hasta el momento no se ha hecho en cautiverio.
El zorro ha sido un animal domesticado por las antiguas civilizaciones de Sudamérica, como los taironas de Colombia, los guaraníes de Paraguay o los quechuas de Bolivia. Algunos grupos étnicos actuales lo domestican, pero es ilegal tenerlos como mascota.
En la naturaleza, los zorros son precavidos hacia los humanos y casi nunca atacan al hombre. Cuando se acercan a zonas de cultivo, a veces atacan a las gallinas por lo que a menudo son muy desconfiados. Muchos mueren arrollados en carreteras y para conservar la especie se han puesto señales que indiquen su presencia.
La Lista Roja de la UICN le considera una especie bajo preocupación menor, debido a su abundancia y que ocupa la mayor parte de los hábitats; no se disponen datos sobre la población, pero se considera estable.[1]
|fechaacceso=
requiere |url=
(ayuda) El zorro cangrejero (Cerdocyon thous) es una especie de cánido común en el norte y centro de Sudamérica, habita las regiones costeras y montañosas adaptándose a alturas hasta de 3000 m s. n. m.. Junto al perro venadero (Speothos venaticus) y al aguara guazú (Chrysocyon brachyurus), es uno de los cánidos más comunes en Sudamérica.
Cerdocyon thous Cerdocyon generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Cerdocyon thous Cerdocyon generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Ravunsyöjäkettu[2] eli ravunsyöjäkoira[3] eli rapukettu[4] (Cerdocyon thous) on eteläamerikkalainen koiraeläin. Nisäkäsimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ravustajakoira[2].
Ravunsyöjäketulla on harmaanruskea turkki, jonka joukossa on häivähdys keltaista. Se kasvaa 60–70 senttiä pitkäksi, mihin ei ole laskettu noin 30 senttiä pitkää häntää.[5] Aikuinen yksilö painaa 3,7–11 kiloa.[6]
Ravunsyöjäkettua tavataan Etelä-Amerikassa Argentiinassa, Boliviassa, Brasiliassa, Guyanassa, Kolumbiassa, Paraguayssa, Ranskan Guayanassa, Surinamessa, Uruguayssa ja Venezuelassa. Se elää monenlaisissa elinympäristöissä: suolla, savannilla ja erityyppisissä metsissä.[1]
Ravunsyöjäketut elävät yksin, pareina tai jopa viiden yksilön perheinä. Ne syövät monipuolista ravintoa, johon kuuluu hedelmiä, hyönteisiä, äyriäisiä, munia, pieniä selkärankaisia, raatoja ja yhdyskuntajätteitä. Siksi sen arvellaan selviävän hyvin ympäristönmuutoksista.[6]
Ravunsyöjäkettu eli ravunsyöjäkoira eli rapukettu (Cerdocyon thous) on eteläamerikkalainen koiraeläin. Nisäkäsimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ravustajakoira.
Cerdocyon thous
Le Renard des savanes (Cerdocyon thous), encore appelé Renard crabier[1], chien des bois[2], ou Petit loup, est l'unique espèce encore vivante du genre Cerdocyon. Il vit en Amérique du Sud (Argentine, Venezuela, Paraguay, Uruguay).
Le renard crabier atteint 92 cm de la tête à la queue et pèse environ 6,5 kg. Sa période de gestation est de 56 jours et sa maturité sexuelle est atteinte vers 1 an. Sa longévité est de 11 ans 1/2.
Il occupe la plupart des habitats y compris marais, savane, cerrado, caatinga, habitat de transition chaco-cerrado-caatinga, terrains buissonneux, bois, forêts sèches semi-decidues, forêt galerie, forêt atlantique, forêt ombrophile mixte, savane isolée au sein de la forêt amazonienne de basse altitude, et forêt de montagne. Il a été vu jusqu'à 3 000 m d'altitude. Il s'adapte bien à la déforestation, au développements agricoles et d'horticulture (canne à sucre, eucalyptus, melon, ananas, etc), et aux habitats en phase de régénération. Dans les régions de chaco aride en Bolivie, Paraguay et Argentine, il se confine aux lisières de forêt ; les espaces plus ouverts y sont occupés par le renard d'Aszara ou renard de pampas[2].
Les habitats végétalisés sont généralement utilisés en proportion de l'abondance, variant avec le statut social et la saison climatique. Dans les savanes inondées de façon saisonnière (voir Pantanal, Radio-tagged foxes in seasonally flooded savannas of Marajó, Brazil, predominated in wooded savanna (34 %) and regeneration scrub (31 %) ; les sananes en plaines de basse altitude sont évitées, donnant la préférence aux zones de savane boisée, en particulier par les individus adultes matures et en particulier en saison humide. De même dans le llanos central du Venezuela, il migre vers des terres plus hautes en réponse aux inondations saisonnières, bien qu'il se tienne généralement dans la savane de palmiers ouverte (pour environ les 2/3 de la population) et dans les habitats couverts (shrub, bois, forêt décidue. Dans Minas Gerais (Brésil) ils marquent une préférence pour des terrains situés entre les pâtures d'animaux domestiques et la forêt galerie ("vereidas") ; on en voit aussi dans les plantations d'eucalyptus et autres terres agricoles (8 %)[2].
outre la pollution, par les métaux lourds[3], la principale menace connue est celle d'infection pathogène en provenance de chiens domestiques. En bordure du parc national de Serra da Canastra au Brésil par exemple, des renards crabiers cherchent de la nourriture sur les amas de détritus humains en compagnie de chiens domestiques non vaccinés[2].
L'espèce n'a pas de valeur commerciale directe en tant que porteur de fourrure, car cette dernière est courte et rêche. Cependant des fourrures sont parfois vendues sous la fausse appellation de 'renard gris' en Argentine ; et sous la fausse appellation de 'renard des pampas' (renard d'Aszara) en Uruguay. La vente commerciale illégale est peu développée, en conséquence probable du bas prix des fourrures ; au Paraguay aucune fourrure illégale de cet animal n'a été confisquée entre 1995 et 2000[2].
Il vit dans un grand nombre d'aires non protégées et protégées au sein de son aire de répartition. En Argentine l'espèce n'était pas considérée « en danger » selon la résolution 144 de la Directive sur la Flore et la Faune Nationales de 1983. Son exploitation et usage commercial étaient interdits en 1987. Il n'y a pas de législation protectrice spécifique pour cette espèce dans aucun pays ; on note que la chasse d'animaux sauvages est officiellement interdite dans la plupart des pays de son habitat[2].
De façon générale, en date de février 2011 il n'y a pas de législation régulatoire pour cette espèce en tant que peste ; mais il est peu aimé en tant que prédateur de volailles et d'agneaux, ce qui amène de la chasse illégale et la vente subséquente des peaux. Dans certains pays le contrôle de leur nombre est limité par des quotas spécifiques (sans primes officielles attachée à leur destruction) ; mais ce système est souvent ignoré, détourné ou non fait respecter. En Uruguay, aucun permis de chasse n'a été délivré depuis 1989, au motif que le nombre d'attaques d'agneaux par les renards crabiers est négligeable[2].
Selon MSW :
Cerdocyon thous
Le Renard des savanes (Cerdocyon thous), encore appelé Renard crabier, chien des bois, ou Petit loup, est l'unique espèce encore vivante du genre Cerdocyon. Il vit en Amérique du Sud (Argentine, Venezuela, Paraguay, Uruguay).
Le renard crabier atteint 92 cm de la tête à la queue et pèse environ 6,5 kg. Sa période de gestation est de 56 jours et sa maturité sexuelle est atteinte vers 1 an. Sa longévité est de 11 ans 1/2.
Cerdocyon thous é unha especie de cánido común no norte e centro de Suramérica, que habita as rexións costeiras e montañosas adaptándose a alturas até de 2000 msnm. Xunto co Speothos venaticus e o lobo de crina (Chrysocyon brachyurus), é un dos cánidos máis comúns en Suramérica.
Cerdocyon thous apareceu en Suramérica durante o Plioceno e é descendente do extinto Cerdocyon avius que tamén viviu en Norteamérica, sobreviviron no subcontinente suramericano, formando esta especie, e é por tanto, o único representante vivo do xénero Cerdocyon. O seu parente vivo máis próximo é o raposo de orella curta (Atelocynus microtis).
O nome do xénero, "Cerdocyon", vén do grego "Kerdo", que significa raposo, e "Cyon", que significa can, dando as súas numerosas confusións cun can rueiro.
Cerdocyon thous é unha especie de cánido común no norte e centro de Suramérica, que habita as rexións costeiras e montañosas adaptándose a alturas até de 2000 msnm. Xunto co Speothos venaticus e o lobo de crina (Chrysocyon brachyurus), é un dos cánidos máis comúns en Suramérica.
Lisica rakojed (latinski: Cerdocyon thous) Lisica rakojed je srednje velika vrsta iz porodice pasa, endemska je vrsta u središnjem dijelu Južne Amerike, a gdje se pojavila tijekom razdoblja pliocena. Naziv cerdocyon dolazi od grčke riječi kerdo što znači lisica i cyon (pas) što se odnosi na psa i lisicu što su i karakteristike ove životinje.
Lisica rakojed obitava u savanama, suptropskim šumama, grmolikim šikarama i tropskim savanama poput caatinga, ravnica i campoa. (Eisenberg, 1999.) Njezino stanište također uključuje šumovite obale rijeke poput priobalnih šuma. Za vrijeme kišne sezone lisica se kreće uzbrdo, dok za sušne sezone spušta se prema nizini (Nowak, 1999.) Njihovo stanište pokriva sva okruženja osim prašuma, visokih planina i otvorenih travnatih savana. U nekim dijelovima svog staništa lisici prijeti istrebljenje.
Vrsta ima stanište u Brazilu, Argentini, Venezueli, Kolumbiji, Peruu, Boliviji, Gvajani, Surinamu, Paragvaju, Francuskoj Gvajani i Urugvaju.[1]
Lisica rakojed je pretežno sivo-smeđe boje s crvenim područjima na glavi i nogama, te crnim vrhovima ušiju i repa. Ima kratke i snažne noge, rep joj je dugačak i prekriven gustom dlakom. Odrasle jedinke teže od 4,5 do 7,7 kg, duge su u prosjeku 64,3 cm, a prosječna duljina repa je 28,5 cm (Berta, 1982.). Ovaj lisica teži između 5-8 kilograma (A. Hover, C Yahnke, 2003.). Uglavnom je noćna životinja koja je također aktivna i u sumrak, dan provodi u brlogu koji su iskopale različite životinje. Lovi pojedinačno ili u paru, jede rakove, guštere i različite leteće životinje. Lako se pripitomi na npr. farmi, njezino krzno nije na visokoj cijeni kao kod ostalih vrsta lisica.
Lisica rakojed (latinski: Cerdocyon thous) Lisica rakojed je srednje velika vrsta iz porodice pasa, endemska je vrsta u središnjem dijelu Južne Amerike, a gdje se pojavila tijekom razdoblja pliocena. Naziv cerdocyon dolazi od grčke riječi kerdo što znači lisica i cyon (pas) što se odnosi na psa i lisicu što su i karakteristike ove životinje.
Il maikong (Cerdocyon thous Linnaeus, 1766), è un canide cerdocionino originario del Sudamerica, unico rappresentante del genere Cerdocyon. Viene classificato dalla IUCN tra le specie a rischio minimo, dato che è relativamente comune lungo e largo il suo areale e, sebbene non ci siano stime sulle popolazioni, i suoi numeri sono considerati stabili.[1]
Il nome generico Cerdocyon combina le parole greche per "volpe" e "cane", mentre thous significa "sciacallo".[2][3]
Il nome volgare "maikong" deriva da maikang, un sostantivo di origine makuxi.[4] La specie viene anche chiamata karasissi,[5] cerdocione,[6] volpe dei boschi[6], volpe sciacallo,[7] e volpe cancrivora.
Si riteneva, in base di fossili frammentari, che la specie ebbe origine circa 5.3 milioni di anni fa in Nordamerica.[8] Un'analisi delle sequenze delle regioni HV1 e HV2 del DNA mitocondriale del maikong e le licalopecie, però, rivelò che il maikong si divise dalla stirpe delle licalopecie a circa 1-3 milioni di anni fa, dopo la formazione dell'istmo di Panama, e che i fossili precedentemente attribuiti alla specie in Nordamerica appartenessero più probabilmente agli urocioni.[9]
Questo albero filogenetico è basato su una filogenia proposta nel 2005 in base al genoma mitocondriale delle specie odierne:[10]
Veri cani CerdocioniniIl maikong è un canide di dimensioni medie, pesante 5-7 chili, con una coda moderatamente folta, spesso scura alla base e presentando una punta nera. La testa è relativamente corta e snella, con un muso lungo e appuntito.[7] I suoi seni frontali sono larghi, e i denti grandi, sebbene i canini non sono particolarmente lunghi. Il cieco è quasi dritto, contrariamente agli altri canidi che ce l'hanno attorcigliato.[11] Il colore della pelliccia varia generalmente dal grigio scuro al nero lungo la schiena, con fianchi e arti grigi o neri, talvolta presentando chiazze gialle o arancioni. La gola e il ventre variano dal crema al camoscio. La specie dimostra un'alta variazione geografica di colore, con esemplari quasi neri segnalati nel Venezuela settentrionale, l'Amazonia e il Brasile centrale, grigio argentato nelle pianure venezuelane, e grigio-giallastro fulvo chiaro nel Ceará.[7]
È un animale monogamo, vivendo in coppia con 1-5 cuccioli di più d'un anno d'età. La grandezza d'un territorio tende a fluttuare stagionalmente, con una notevole contrazione durante le stagioni delle piogge, probabilmente in risposta all'incremento delle fonti di cibo. Produce una cucciolata all'anno, e entrambi i genitori si curano della prole. La gravidanza dura circa 52-59 giorni, e i cuccioli nascono pesanti 120-160 grammi. Cominciano a consumare cibo solido dopo 16-20 giorni, e sviluppano il mantello adulto dopo 45. I cuccioli cresciuti lasciano i genitori all'età di 18-24 mesi. Il maikong normalmente non si scava la propria tana, preferendo riposare e crescere i cuccioli in boscaglia fitta, sebbene sia stato segnalato talvolta ad occupare le tane abbandonate degli armadilli.[7]
I maikong sono piuttosto vocali. Se separati dalla famiglia, ristabiliscono contatto attraverso dei vocalizzi acuti, simili ai cinguetti degli uccelli.[7] Altri vocalizzi segnalati sono ringhi stridenti o soffi quando arrabbiati.[12] William Beebe descrisse come i maikong emettono di notte strilli acuti che egli paragonò ai "gemiti prolungati di una persona in agonia."[4]
Il maikong occupa numerosi habitat diversi, inclusi le paludi, le savane, cerrado, caatinga, le zone transizionali di Gran Chaco-cerrado-caatinga, la boscaglia, i boschi, le foreste aride e semi-decidui, le foreste a galleria, la foresta atlantica, i boschi di Araucaria, le savane isolate entro la pianura amazzonica, e le foreste montane. Ci sono segnalazioni della specie occupando zone a 3,000 m s.l.m.. Si adatta bene alla deforestazione e allo sviluppo agricolo e orticolo. Nelle regioni aride del Chaco in Bolivia, Paraguay e Argentina, esso è limitato alla periferia boscosa e le zone aperte.[1]
È una specie onnivora ed opportunista, la cui dieta include frutta, insetti, anfibi, crostacei, uccelli e carogne. Nelle zone occupate dall'uomo, gran parte della sua dieta consiste in frutti coltivati, pollame domestico e spazzatura. Sul Marajó, il maikong è stato osservato a consumare la ghiaia, probabilmente per estrarne i minerali. È un importante disseminatore di varie piante selvatiche e coltivate.[7]
I maikong sono stati segnalati a essere uccisi e consumati dagli anaconda, gli ocelotti e i cani domestici. È probabile che vengono predati anche dagli jacarè, i caimani dal muso largo, i giaguari e i puma.[7]
Le malattie del maikong sono poco studiate. Sono state segnalate una manciata di casi di rabbia e cimurro, entrambi riconducibili ai cani domestici, e potrebbe svolgere un ruolo limitato nella diffusione di Leishmania infantum. In cattività, dei casi di mortalità sono stati attribuiti alla scabbia, l'echinococcosi, le malattie respiratorie, gli ectoparassiti e la meningite.[7]
Il maikong è relativamente comune, con una distribuzione geografica che comincia dalle regioni costali e montane della Colombia e del Venezuela settentrionale, scendendo a sud alla provincia di Entre Ríos e la parte adiacente di Buenos Aires in Argentina, e dalle colline orientali delle Ande in Bolivia e Argentina alle foreste atlantiche del Brasile orientale. Il suo areale centrale nella pianura amazzonica è limitato alle zone a nordest del Rio delle Amazzoni e Rio Negro, sudest del Rio Amazon e del Rio Araguaia, e a sud di Rio Beni in Bolivia. Fu segnalato nel 1999 in Panama, e ulteriori incrementi nel suo areale sono stati segnalati in Venezuela e Brasile nel 2013, in Argentina nel 2010 e in Colombia nel 2015, con una possibile presenza in Ecuador.[1]
Viene considerato un animale nocivo per il pollame e gli agnelli, perciò è indiscriminatamante soggetto a cattura, uccisione per arma da fuoco o avvelenamento. Fino ai primi anni ottanta, una pelliccia di maikong valeva l'equivalente di 30 dollari americani in Bolivia. È facilmente addomesticato, e i cuccioli vengono spesso catturati e tenuti come animali da compagnia. Certi contadini in Brasile usano le code di maikong come talismani contro i pipistrelli rabbiosi.[7]
Il maikong (Cerdocyon thous Linnaeus, 1766), è un canide cerdocionino originario del Sudamerica, unico rappresentante del genere Cerdocyon. Viene classificato dalla IUCN tra le specie a rischio minimo, dato che è relativamente comune lungo e largo il suo areale e, sebbene non ci siano stime sulle popolazioni, i suoi numeri sono considerati stabili.
Maikongas, arba savaninė lapė (lot. Cerdocyon thous, angl. Crab - eating Fox, vok. Maikong) – plėšrus šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Tai vienintelis genties atstovas – nedidelė, panaši į šunį, pilko atspalvio lapė. Genties pavadinimas kilęs iš graikų k. žodžių kerdo (lapė) ir cyon (šuo), o rūšies epitetas thous reiškia "šakalas". Gyvūnas savo išvaizda šiek tiek panašus į šakalą. Išilgai stuburo eina juoda juosta, kuri kartais gali užimti visą nugaros paviršių. Uodegos galiukas ir ausų viršus juodos spalvos. Kojos dažniausiai tamsios. Kūnas 60-70 cm ilgio, uodega apie 30 cm ilgio. Aukšties ties gogu apie 50 cm. Svoris 5-8 kg.
Paplitęs Pietų Amerikoje nuo Kolumbijos ir Venesuelos iki Urugvajaus ir šiaurinės Argentinos. Apsigyvena miškingose ir žole apaugusiose vietose, o liūčių sezono metu aptinkamas kalnuose.
Medžioja naktį pavieniui arba rečiau poromis. Visaėdis. Minta graužikais, paukščiais, vėžlių kiaušiniais, driežais, varlėmis, dvėsena, vaisiais.
Monogamas. Per metus dauginasi du kartus. Nėštumas trunka 52-59 dienos. Vadoje būna 2-5 jaunikliai, kurie sveria 120-160 g. Jų kailis tamsiai pilkas, ant pilvo rausva dėmė. Maždaug po 35 dienų kailis tampa toks, kaip suaugusių. Jaunikliai akis atmerkia po 14 dienų, po 30 dienų jau pradeda ėsti kietą maistą. Jauikliais rūpinasi abu tėvai. Maždaug po 90 dienų jaunikliai tampa savarankiški, o lytiškai subręsta maždaug po metų.
Nelaisvėje maikongas išgyvena iki 11 metų.
Maikongas, arba savaninė lapė (lot. Cerdocyon thous, angl. Crab - eating Fox, vok. Maikong) – plėšrus šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Tai vienintelis genties atstovas – nedidelė, panaši į šunį, pilko atspalvio lapė. Genties pavadinimas kilęs iš graikų k. žodžių kerdo (lapė) ir cyon (šuo), o rūšies epitetas thous reiškia "šakalas". Gyvūnas savo išvaizda šiek tiek panašus į šakalą. Išilgai stuburo eina juoda juosta, kuri kartais gali užimti visą nugaros paviršių. Uodegos galiukas ir ausų viršus juodos spalvos. Kojos dažniausiai tamsios. Kūnas 60-70 cm ilgio, uodega apie 30 cm ilgio. Aukšties ties gogu apie 50 cm. Svoris 5-8 kg.
Paplitęs Pietų Amerikoje nuo Kolumbijos ir Venesuelos iki Urugvajaus ir šiaurinės Argentinos. Apsigyvena miškingose ir žole apaugusiose vietose, o liūčių sezono metu aptinkamas kalnuose.
Medžioja naktį pavieniui arba rečiau poromis. Visaėdis. Minta graužikais, paukščiais, vėžlių kiaušiniais, driežais, varlėmis, dvėsena, vaisiais.
Monogamas. Per metus dauginasi du kartus. Nėštumas trunka 52-59 dienos. Vadoje būna 2-5 jaunikliai, kurie sveria 120-160 g. Jų kailis tamsiai pilkas, ant pilvo rausva dėmė. Maždaug po 35 dienų kailis tampa toks, kaip suaugusių. Jaunikliai akis atmerkia po 14 dienų, po 30 dienų jau pradeda ėsti kietą maistą. Jauikliais rūpinasi abu tėvai. Maždaug po 90 dienų jaunikliai tampa savarankiški, o lytiškai subręsta maždaug po metų.
Nelaisvėje maikongas išgyvena iki 11 metų.
Maikongs (Cerdocyon thous) jeb krabjēdāju lapsa ir suņu dzimtas plēsējs. Tā ir vienīgā maikongu ģints (Cerdocyon) izdzīvojusī suga. Ir zināms, ka maikongu ģintī bijusi vēl viena suga, kas mūsdienās ir izmirusi - Cerdocyon avius.
Maikongs apdzīvo Dienvidamerikas centrālās daļas savannas, īpaši subtropu mežus un mežainos upju krastus. Tas nav sastopams tikai lietus mežos. To var sastapt Kolumbijā, Venecuēlā, Paragvajā, Urugvajā un Argentīnas ziemeļos[1]. Lietus sezonā maikongu populācija migrē augšup kalnos, kur ir sausāks[2].
Maikongs ir viegli pieradināms, un to var audzēt kažokādu fermās, lai gan tā kažoks netiek vērtēts augstu. Lai arī kažoks netiek vērtēts augstu, un maikongs nemedī mājdzīvniekus, cilvēks tomēr intensīvi medī maikongus. Populācija maikongiem ir diezgan stabila, tomēr tā lēnām kļūst arvien mazāka; gan tos medījot, gan izplešoties lauksaimniecības zemēm, gan saslimstot ar mājas suņu slimībām.
Maikonga ķermeņa garums ir apmēram 65 cm, astes garums 28 cm, augstums skaustā 50 cm, svars 5—8 kg[2]. Maikonga kažoka krāsa variē no pelēkbrūnas līdz tēraudpelēkai krāsai, ar sarkanīgāk brūnu seju un kājām, tā astes un ausu gali ir melni. Kažoka apspalvojums ir īss un biezs. Maikongam ir relatīvi īsas, bet spēcīgas kājas, ķermenis šaurs, un aste ir gara un kupla. Astes spalvas uzceļas vertikāli, ja maikongs ir satraucies. Ausis maikongam ir platas un noapaļotas, un kā lielākajai daļai suņu dzimtas dzīvnieku tam ir 42 zobi.
Maikongam ir 74 hromosomas.
Maikongs ir nakts dzīvnieks, bet tas iziet medībās jau krēslā. Dienu tas pavada alās, kuras ir izrakuši citi dzīvnieki. Maikongs medībās dodas viens vai pa pāriem. Tas medī krabjus, ķirzakas, kukaiņus, grauzējus, putnus, kā arī neatsakās no bruņurupuču olām, maitas un dažādiem augiem. Lietus sezonā galvenā barība maikongam ir krabji, kurus tas meklē dubļos applūdušajās zemienēs. Krabji tiek apēsti krastā, kādā augstākā vietā, reizēm tas var būt garākas zāles kušķis ūdens tuvumā.
Maikongi veido monogāmus pārus, kas audzina jauno paaudzi kopā. Maikongiem ir viens vai divi metieni ar kucēniem gadā[2]. Maikongu pārim ir sava teritorija, kura tiek sargāta sausajā sezonā, bet lietus sezonā, kad barības ir daudz, maikongi teritorijai nepievērš uzmanību. Teritorija, kura tiek iezīmēta ar urīnu, pārim ir apmēram 4 kvadrātkilometrus liela. Grūsnības periods maikongam ir 56 dienas, parasti piedzimst 3—6 akli, tumši pelēki kucēni. Acis kucēniem atveras pēc 14 dienām, gaļu maikonga mazulis sāk ēst jau pēc 30 dienām. Māte mazuļus zīda ar pienu 90 dienas. Dzimumbriedumu maikongi sasniedz 9 mēnešu vecumā[2].
Maikongs (Cerdocyon thous) mūsdienās ir vienīgā izdzīvojusī suga maikongu ģintī (Cerdocyon). Otra maikongu suga (Cerdocyon avius) ir izmirusi. Maikongs tiek iedalīts suņu ciltī (Canini).
Ir teorētiski minējumi, ka maikongs ir tuvs īsausu zorro radinieks, tomēr tas būtu jāapstiprina ar DNS pētījumiem. Pirms vairākiem gadiem krūmu suņi (Speothos) un īsausu zorro (Atelocynus) tika sistematizēti kā maikongu apakšģints, tomēr mūsdienās abas minētās ģintis ir nošķirtas kā patstāvīgas ģintis.
Vēl nesenākā pagātnē maikongu ģints tika sistematizēta kā Folklendu vilku (Dusicyon) ģints apakšģints, bet šobrīd maikongu ģints tiek sistematizēta kā patstāvīga suņu cilts ģints.
Maikongam (Cerdocyon thous) ir 5 pasugas[3], katrai no tām ir atšķirīgs auguma izmērs un kažoka krāsa:
Maikongs (Cerdocyon thous) jeb krabjēdāju lapsa ir suņu dzimtas plēsējs. Tā ir vienīgā maikongu ģints (Cerdocyon) izdzīvojusī suga. Ir zināms, ka maikongu ģintī bijusi vēl viena suga, kas mūsdienās ir izmirusi - Cerdocyon avius.
Maikongs apdzīvo Dienvidamerikas centrālās daļas savannas, īpaši subtropu mežus un mežainos upju krastus. Tas nav sastopams tikai lietus mežos. To var sastapt Kolumbijā, Venecuēlā, Paragvajā, Urugvajā un Argentīnas ziemeļos. Lietus sezonā maikongu populācija migrē augšup kalnos, kur ir sausāks.
Maikongs ir viegli pieradināms, un to var audzēt kažokādu fermās, lai gan tā kažoks netiek vērtēts augstu. Lai arī kažoks netiek vērtēts augstu, un maikongs nemedī mājdzīvniekus, cilvēks tomēr intensīvi medī maikongus. Populācija maikongiem ir diezgan stabila, tomēr tā lēnām kļūst arvien mazāka; gan tos medījot, gan izplešoties lauksaimniecības zemēm, gan saslimstot ar mājas suņu slimībām.
Rubah pemakan ketam (Cerdocyon thous), juga dikenali sebagai rubah hutan dan rubah am ialah satu spesies ekstan canid bersaiz sederhana yang endemik di bahagian tengah Amerika Selatan, dan muncul semasa epok Pliosen.[3] Cerdocyon diperoleh daripada perkataan bahasa Yunani kerdo (rubah) dan cyon (anjing) merujuk ciri keanjingan dan kerubahan haiwan ini.
Rubah pemakan ketam mempunyai lima subspesies teraku,[1] berbeza saiz dan warna bulu (Bisbal, 1988).
Rubah pemakan ketam (Cerdocyon thous), juga dikenali sebagai rubah hutan dan rubah am ialah satu spesies ekstan canid bersaiz sederhana yang endemik di bahagian tengah Amerika Selatan, dan muncul semasa epok Pliosen. Cerdocyon diperoleh daripada perkataan bahasa Yunani kerdo (rubah) dan cyon (anjing) merujuk ciri keanjingan dan kerubahan haiwan ini.
De krabbenetende vos of savannevos (Cerdocyon thous) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus in 1766.
Meestal zijn de dieren geelbruin met roodbruine kop, oren en voorpoten en een witte buik. Oorpunten, staart en de achterkant van de poten zijn zwart. De lichaamslengte bedraagt 64 cm, de staartlengte 29 cm en het gewicht 5 tot 8 kg.
Het voedsel van deze middelgrote, ’s nachts actieve vos bestaat uit zout- en zoetwaterkrabben, vissen, reptielen, vogels, zoogdieren, insectenlarven en vruchten. De soort heeft een groot verspreidingsgebied, waarin ze leven in losse familiegroepen, bestaande uit een volwassen paar met hun kroost.
De soort komt voor in het noorden van Argentinië, Bolivia, Brazilië (behalve Amazonia), Colombia, Guyana, Suriname, Peru, Paraguay, Uruguay en Venezuela.
Bronnen, noten en/of referentiesDe krabbenetende vos of savannevos (Cerdocyon thous) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus in 1766.
Krabberev (Cerdocyon thous), i Norge også kalt krabbehund, er et lite rovdyr i hundefamilien som holder til på savanner og i skogsområder i Sør-Amerika. Krabberev er eneste nålevende art i slekten Cerdocyon.
Det vitenskapelige navnet (Cerdocyon thous) på denne arten betyr «revehundsjakal» eller «sjakallignende revehund» (i betydningen listig eller smart) og stammer fra gresk språk (kerdo=rev, cyon=hund, og thoos=sjakal). Lokalt kalles den også savannerev og skogsrev.
Krabberev ligner de fleste andre rever i utseendet. Pelsen er mørk gråbrun eller grå på ryggsidene og rødlig nedover bena, på ørene og i ansiktet. Halsregionen og undersiden er nærmest hvit. Ytterst på ørene, haletippen og nederst på bena er den sort.
Hodet og kroppen utgjør i snitt ca. 64-65 cm i lengde, mens halen utgjør ca. 28-29 cm. Den veier normalt ca. 5-8 kg.
Inndelingen følger i hovedsak Lindblad-Toh et al. (2005),[3] med noen nye oppdateringer. Inndelingen av søramerikanske rever følger Tchaicka et al. (2016).[4] Inndelingen av sjakaler i en selvstendig gruppe følger Atickem et al. (2018).[5]
krabberev
Krabberev finnes fra Colombia og Venezuela i nord, via Brasil og vestlige strøk av Bolivia, sør til Paraguay, Uruguay og de mest nordøstlige områdene i Argentina.
Habitatet består for det meste av savanne og skogsområder, selv om denne caniden også er kjent for å ta tilhold i en rekke andre områder. De trekker trolig opp i høyere områder i regntiden, opp mot 3 000 moh.
Lite er kjent om denne revens atferd. Den er nattaktiv og lever i monogame parforhold. De forflytter seg gjerne som par, men jakter alene. Territoriet utgjør normalt omkring 0,6-0,9 km². De sies å være mer territoriale i den tørre årstiden, men det er kjent at territoriene ofte overlapper hverandre.
Krabberev er altetende. I en studie viste en undersøkelse at dietten besto av 25,3 % små pattedyr, 24,1 % reptiler, 0,6 % pungdyr, 0,6 % bomullshalekaniner, 10,3 % fugler, 35,1 % amfibier, og 5,2 % fisk (Berta[6], 1982).
Krabberev i fangenskap reproduserer ofte to ganger årlig, men en intervall på 7-8 måneder. I vill tilstand formerer dette dyret seg også året rundt, men det kan se ut som om november-desember er den mest aktive perioden på året. Det er heller ikke kjent om det produserer mer enn ett kull årlig. Tispen går drektig i ca. 56 dager (52-59) og føder normalt 3-6 valper. Valpene, som er kullsorte med en gulbrun flekk i buken, veier omkring 120-160 gram når de blir født. Både ører og øyne er lukket. Øynene åpner seg etter ca. 14 dager. Pelsen begynner å endre farge da de er ca. 20 dager gamle, og i løpet av ca. 14-15 dager er den som hos foreldrene. Valpene dier mora til de blir ca. 30 dager gamle, da de begynner å spise fast føde. Begge foreldrene vil delta i å bringe valpene mat. De blir avvendt når de er omkring 90 dager gamle. Valpene blir kjønnsmodne i løpet av det første leveåret. Både hunner og hanner vil lette på det ene bakbenet når de urinerer og er blitt kjønnsmodne.
Krabberev står oppført på CITES Appendix II og på IUCNs rødliste (LC), men artens eksistensgrunnlag er ifølge Canid Specialist Group (1998) ikke i fare.
Krabberev (Cerdocyon thous), i Norge også kalt krabbehund, er et lite rovdyr i hundefamilien som holder til på savanner og i skogsområder i Sør-Amerika. Krabberev er eneste nålevende art i slekten Cerdocyon.
Majkong krabożerny[3], majkong[a], lis krabojad (Cerdocyon thous) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Cerdocyon. Nazwa łacińska Cerdocyon thous pochodzi od trzech słów łacińskich: "Cerdo" oznacza lis, "cyon" oznacza pies, "thous" oznacza szakal, być może dlatego że przypomina miniaturowego szakala (Berta,1982; Canid Specialist Group, 1998). Jest łatwy do udomowienia i hodowli ale jego futro nie jest tak cenione jak futra innych psów.
Żyje w rzadkich lasach i na stepach Ameryki Południowej. Występuje od Kolumbii i południowej Wenezueli do Paragwaju, Urugwaju i północnej Argentyny. Zamieszkuje sawanny i zalesione obszary (Eisenberg, 1999) takie jak kolczaste zarośla krzewiaste, widne lasy (np. caatinga), pół otwarte sawanny np. llanos (Wenezuela). Najczęściej w porze deszczowej pojawia się w wyżynnych partiach swego zasięgu, zaś podczas pory suchej przenosi się w niższe tereny (Nowak, 1999).
Cerdocyon thous, Cerdocyon avius i inne gatunki z rodzaju Cerdocyon uległy ewolucji radiacyjnej na kontynencie południowoamerykańskim. Majkong wytworzył pięć podgatunków różniących się rozmiarami i kolorytem sierści (Bisbal, 1988).
Sierść krótka i gęsta. Prezentuje ubarwienie zmienne od szaro-brązowego z żółtym nalotem poprzez bardziej blade, popielato nakrapiane, aż po ciemno szare. Wzdłuż grzbietu biegnie czarna pręga, ogon ciemniejszy z czarnym nalotem na końcu. Gęsto owłosiony ogon często trzyma wyżej uniesiony.
Wyróżnia się sześć podgatunków majkonga[4]:
Majkong tworzy monogamiczne pary, albo niewielkie grupy, które polują indywidualnie, a podczas sezonu rozrodczego parami. Zagęszczenie populacji przedstawia się następująco: jedni badacze wskazują rozmieszczenie jednego osobnika na 4 km². Berta (1982) wskazuje na zagęszczenie zmieniające się od 0,6 do 0,9 km² na jednego osobnika. Podczas pory suchej zauważono większy terytorializm, podczas pory deszczowej kiedy jest więcej pokarmu poszczególne obszary terytorium mogą się na siebie nakładać (Nowak, 1999). Kryjówki i legowiska często są zakładane w krzakach, bądź w gęstej trawie, te nory mają kilka wejść.
Jako zwierzę tropikalne rozród nie jest uzależniony od pór roku, odbywa się dwukrotnie w ciągu roku. Dojrzałość płciową majkong uzyskuje po 9 miesiącach, a jej przejawem jest terytorialne oddawanie moczu (Berta, 1982; Mendel, 1988).
Jest tzw. oportunistą pokarmowym ponieważ żywi się rozmaitym pokarmem. Żywi się skorupiakami, owadami, jaszczurkami, krabami, padliną, owocami i jajami żółwi. Spożywany pokarm jest różnorodny i często dieta jest różna w różnych badaniach, co może sugerować sezonowość pokarmową i pokarmową zmienność geograficzną. Podczas pory deszczowej dieta zawiera więcej krabów i skorupiaków, podczas pory suchej więcej owadów (Berta, 1982). Majkong przyczynia się do regulacji gryzoni i szkodliwych owadów.
Mimo że futro ma małą wartość, zwierzę często jest zabijane przez miejscowych, choć nie ma jednoznacznych dowodów, że może atakować zwierzęta gospodarskie. Gatunek obecnie nie jest chroniony, mimo to kurczenie się jego siedlisk poprzez działalność rolniczą oraz coraz większa liczba zdziczałych psów może stanowić pewne zagrożenie dla liczebności gatunku.
W konwencji waszyngtońskiej (CITES) spisany jako niezagrożony wymarciem - Appendix II (CITES, 2000). W przypadku IUCN, zwierzę jest wpisane w kategorii "Least Concern" czyli "najmniejszej troski" (Canid Specialist Group, 1998).
Majkong krabożerny, majkong, lis krabojad (Cerdocyon thous) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Cerdocyon. Nazwa łacińska Cerdocyon thous pochodzi od trzech słów łacińskich: "Cerdo" oznacza lis, "cyon" oznacza pies, "thous" oznacza szakal, być może dlatego że przypomina miniaturowego szakala (Berta,1982; Canid Specialist Group, 1998). Jest łatwy do udomowienia i hodowli ale jego futro nie jest tak cenione jak futra innych psów.
Graxaim-do-mato, cachorro-do-mato, raposa, lobinho, lobete, rabo-fofo, guancito, fusquinho ou mata-virgem (nome científico: Cerdocyon thous) é uma espécie de canídeo endêmico da América do Sul. Habita as regiões costeiras e montanhosas, adaptando-se a altitudes até 3 000 metros acima do nível do mar.[1] Três, das suas seis subespécies, podem ser encontradas no Brasil, sendo elas: C. t. entrerianus, encontrada no sul e sudeste do Brasil; C. t. azarae, no sudeste e centro-oeste e C. t. thous, no nordeste e norte.[4]
O zoônimo graxaim, que se configura como síncope de guaraxaim,[5] e que também pode ser grafada aguaraxaim,[6] advém do tupi-guarani awaraxaí[7] ou agwaraxa'i.[8] Para além deste, é ainda conhecido como: raposa, lobinho, lobete, rabo-fofo, guancito, fusquinho ou mata-virgem em português; crab-eating fox, crab-eating zorro, common zorro e savannah zorro em inglês; zorro de patas negras, zorro cangrejero, perro de monte, lobo, zorro de monte, zorro perro, zorro común e zorro perruno em espanhol;[4] ùkʷà em guató;[9] maatusés (feminino) e nomaatusés (masculino) em chiquitano;[10] mammtxí em iranxe;[11] uazalô em pareci;[12] e darija-tʃũhũi em cuazá.[13]
São reconhecidas seis subespécies:[2][14]
O graxaim-do-mato possui uma coloração variável, exibindo uma pelagem predominantemente marrom-acinzentada, com áreas vermelhas no rosto e nas pernas, e orelhas e cauda de ponta preta. Possui pernas curtas e fortes e sua cauda é longa e espessa. Pode atingir um peso adulto de 4,5 a 7,7 quilos. O comprimento médio da cabeça e do corpo é de 64,3 centímetros e o comprimento médio da cauda é de 28,5 centímetros.[14]
A pelagem é curta e grossa. Possuem patas escuras e orelhas arredondadas, medianas e escuras nas pontas. Focinho comprido e moderadamente estreito. É uma espécie que não apresenta dimorfismo sexual. É uma espécie considerada noturna, abrigando-se em ocos de árvores e tocas durante o dia. Os esconderijos e tocas geralmente são encontrados em arbustos e na grama espessa.[21] Apesar de serem capazes de abrir túneis, preferem utilizar as tocas de outros animais. Os métodos de caça são adaptados ao tipo de presa. Vários sons característicos são emitidos pelo graxaim-do-mato, como latidos, zumbidos e uivos, que ocorrem frequentemente quando os pares perdem o contato um com o outro.[14] O graxaim-do-mato cria equipes monogâmicas para a caça; grupos de vários pares monogâmicos podem se formar durante a estação reprodutiva. O territorialismo foi notado durante a estação seca; durante a estação das chuvas, quando há mais comida, prestam menos atenção ao território.[21]
Cerdocyon thous é uma espécie de ampla distribuição na América do Sul. Ocorre no norte da Colômbia, na Venezuela, na maior parte do Brasil (com exceção de parte da Amazônia), em todo o Paraguai, no norte da Argentina, em quase todo o Uruguai, e na Bolívia a leste dos Andes (até 2 000 metros de altitude), sendo pouco registrados em Suriname e Guiana. Recentemente a espécie foi registrada pela primeira vez no Panamá. Na Amazônia, suas localizações são nordeste do rio Amazonas e rio Negro, sudeste do rio Amazonas e Araguaia. Na Bolívia, é encontrado ao sul do rio Beni.[4]
É um animal onívoro e oportunista. Sua dieta inclui frutos (sendo considerado um dispersor de sementes), ovos; artrópodes; anfíbios; répteis; mamíferos de pequeno porte; crustáceos; e carcaças de animais mortos. Quando em estação chuvosa, esses animais alimentam-se majoritariamente de frutos e insetos, ao passo que em estações secas consomem pequenos mamíferos, como por exemplo roedores.[14][22] Alimenta-se de frutos da embaúba, figueira, baguaçu, entre outros.[23][24] Podem ser observados nas margens de estradas, onde procuram restos de animais atropelados e, por isso, são também vítimas de atropelamentos.[25][26]
Em diversos biomas os indivíduos da espécie Cerdocyon thous, possuem uma atividade bastante importante para o ambiente, como a dispersão de sementes de plantas nativas, especialmente na Caatinga. Dessa forma, contribuem para a manutenção da flora da região e também a recuperação de áreas afetadas.[27]
Cachorros-do-mato são monogâmicos, com possíveis picos reprodutivos em novembro ou dezembro.[28] As fêmeas dessa espécie concebem uma ou duas vezes a cada ano. Têm uma gestação de 52 a 59 dias, onde dão à luz entre três e seis filhotes por ninhada.[29] Ao nascer, os filhotes pesam entre 120 e 160 gramas, sem dentes e com os olhos fechados.[14] Os olhos dos recém-nascidos abrem aos 14 dias e começam a digerir alimentos sólidos aos 30 dias. Os filhotes são desmamados aos 90 dias. A maturidade sexual da espécie Cerdocyon thous ocorre a partir dos nove meses de idade.[28] O macho da espécie costuma levar o alimento às fêmeas lactantes ou grávidas.[30]
A principal ameaça às populações de cachorros-do-mato, embora localizada, é de infecção patogênica disseminada de cães domésticos. Não há legislação de proteção específica para esta espécie em nenhum país, embora a caça de animais selvagens seja oficialmente proibida na maioria dos países, Porém consta no apêndice II da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES).[1] Há poucas evidências de que a espécie possui impacto significativo na predação do rebanho local, no entanto, o animal costuma ser abatido por fazendeiros e pecuaristas locais.[28] Outros fatores como atropelamento e envenenamento também contribuem para o desaparecimento da espécie; é uma das espécies de mamíferos mais atropeladas em todo o Brasil.[4]
Mesmo sendo uma espécie bastante comum, existem poucos trabalhos envolvendo a sua ecologia atualmente no Brasil. É uma espécie considerada Menos Preocupante (LC) a nível de conservação pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) por ser habitual em sua faixa de distribuição e possuir populações estáveis, mesmo não havendo estimativas exatas sobre seus números na natureza.[1] Não se encontra na lista de espécies ameaçadas dos estados do Paraná, Santa Catarina, Rio Grande do Sul ou São Paulo, mas pode ser encontrada na Lista Vermelha da Bahia.[31] O animal não é protegido por algum tipo de lei específica.[22]
O Graxaim-do-mato é uma espécie relativamente parecida com outros canídeos, dessa forma, podem assim ser confundidas. Há relatos de domesticação, sendo um deles ocorrido em Cruzeiro do Oeste (PR).[32] A criação ilegal de animais silvestres pode transmitir aos humanos várias doenças como: raiva e leptospirose; além de ser um crime ambiental.[33] Essa atividade requer a autorização do órgão competente Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA), no Brasil.[34]
Graxaim-do-mato, cachorro-do-mato, raposa, lobinho, lobete, rabo-fofo, guancito, fusquinho ou mata-virgem (nome científico: Cerdocyon thous) é uma espécie de canídeo endêmico da América do Sul. Habita as regiões costeiras e montanhosas, adaptando-se a altitudes até 3 000 metros acima do nível do mar. Três, das suas seis subespécies, podem ser encontradas no Brasil, sendo elas: C. t. entrerianus, encontrada no sul e sudeste do Brasil; C. t. azarae, no sudeste e centro-oeste e C. t. thous, no nordeste e norte.
Krabbätarräv,[2] krabbräv eller majkong[2] (Cerdocyon thous) är ett rovdjur i familjen hunddjur. Den är den enda arten i sitt släkte och enligt Wilson & Reeder (2005) skiljs mellan 6 underarter.[3]
I kroppsform och storlek liknar denna art de flesta rävar. Kroppen har en längd av 57 till 78 centimeter och svansen är nästan 22 till 41 centimeter lång.[2] Pälsen är på ovansidan gråbrun (ibland med orange skugga) och på buken krämfärgade till vit. Vid ansiktet och vid extremiteterna är pälsen ibland rödaktig. Svansen är mörkgrå till mörkbrun och har ofta en svart spets. Vikten varierar från 4,5 till 8,5 kg och mellan hannar och honor finns inga påfallande skillnader i storlek och utseende.[4]
Krabbätarräven förekommer i skogar i Sydamerika. Den lever öster om Anderna och norr om Patagonien. Utbredningsområdet sträcker sig från Colombia och Venezuela i norr längs kusten till provinsen Entre Ríos i Argentina. I bergstrakter hittas den vanligen upp till 2 000 m över havet (sällan upp till 3 000 m). Den vistas både i regnskogar och i tempererade skogar men undviker vanligen det stora Amazonområdet. Krabbätarräven lever även i savannen och mangrove, i buskmarker och på jordbruksmark.[1]
På grund av artens namn kan man tro att djuret livnär sig uteslutande av krabbor men dessa är bara en del av dess föda. Krabbätarräven är en allätare som jagar gnagare, fåglar, groddjur, ödlor och fiskar samt tar växter som bär och frukter. Jakten på gnagare liknar rödrävens jakt med en eller flera snabba skutt på bytet. I sällsynta fall dödas höns eller ett lamm från en gård.[4]
Denna art är aktiv på natten och lever monogamt. När ungarna nästan är könsmogna syns ibland mindre grupper av upp till 5 individer vid jakten. Beroende på tillgång till föda och andra faktorer har de ett 1 km² till 10 km² stort revir. När parningen äger rum beror på utbredningsområde och i vissa regioner som Venezuela kan de para sig hela året. Dräktigheten varar i genomsnitt 56 dagar och ungarna väger mellan 120 och 160 gram vid födelsen. Födelsen sker i lyan som vanligen övertas av andra däggdjur som bältdjur. En kull består av två till sex ungar (genomsnitt 2,5) som uppfostras av bägge föräldrar. Unga krabbätarrävar visar sig efter cirka 28 dagar för första gången utanför lyan och efter ungefär fem månader slutar honan med digivning. Efter cirka nio månader är ungarna könsmogna och de lämnar efter 18 till 24 månader sina föräldrar.[4]
Artens naturliga fiender utgörs av stora ormar och förvildade tamhundar samt möjligen av jaguar, puma och kajmaner. Den äldsta kända vilda individen var något över nio år gammal.[4]
Krabbätarräven jagas av Sydamerikas ursprungsbefolkning sällan för köttets skull och i tider med brist på mer uppskattade pälsar även för pälsens skull. Arten hittas i många djurparker där den förökar sig bra.[4]
Arten är allmänt vanlig i hela sitt utbredningsområde och beståndet anses vara stabilt. Den listas därför av IUCN som livskraftig (LC).[1]
Krabbätarräv, krabbräv eller majkong (Cerdocyon thous) är ett rovdjur i familjen hunddjur. Den är den enda arten i sitt släkte och enligt Wilson & Reeder (2005) skiljs mellan 6 underarter.
Yengeç yiyen tilki (Cerdocyon thous), Maikong veya Orman tilkisi olarak da bilinir, köpekgiller (Canidae) familyasına dahil Cerdocyon cinsinin günümüzdeki tek türü olup, Güney Amerika'nın orta bölgelerine özgü orta boylu bir tilkidir.
Cerdocyon cinsi içinde sınıflanan ancak soyu tükenmiş olan başka bir canlı ise Cerdocyon avius'tur.
Yengeç yiyen tilki, Güney Amerika'nın en sık görülen Yaban köpeği türüdür. Tipik bir tilki figürü vardır. Ancak, örneğin bayağı tilkiden daha çok yeleli kurtla yakın akrabalık gösterir.
Yengeç yiyen tilki, şekil ve büyüklük olarak çoğu diğer tilkilerle aynıdır. Boyu 65 cm olup, buna ilaveten 30 cm uzunluğunda kuyruk gelir. Postu üst tarafta boz-kahverengi, altta beyazdır. Yüz ve bacak bölgelerinde bazen kırmızımsı hafif bir iz bulunur. Kulak uçları ve kuyruk siyahtır.
Yengeç yiyen tilki, bir orman sakinidir. Hem Amazon yağmur ormanlarında, hem de Arjantin'in ılıman ormanları gibi bölgelerde yaşar. Andlar'ın doğusu, Patagonya'nın kuzeyi, tüm Güney Amerika üzerinde dağılmıştır.
Bu tilkinin İngilizce ismi "Crab-eating Fox" (Yengeç yiyen tilki), bu hayvanın yangeçlerle beslenmesiyle alakalandırılır. Gerçekten de Paraguay'ın nemli bölgelerinde, tür için tipik olmayan böyle besinlerde uzmanlaşmış bazı tilkiler gözlemlenmiştir. Fare, kertenkele, kuş, kurbağa, balık ve böcek yerler. Aynı şekilde meyve ve böğürtlen gibi bitkisel gıda da alırlar.
Maikong olarak kullanılan adı tahminen kızılderili dilinden gelir. Bunun yanında kimi zaman aşağıdaki adlar da kullanılmaktadır.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Yengeç yiyen tilki (Cerdocyon thous), Maikong veya Orman tilkisi olarak da bilinir, köpekgiller (Canidae) familyasına dahil Cerdocyon cinsinin günümüzdeki tek türü olup, Güney Amerika'nın orta bölgelerine özgü orta boylu bir tilkidir.
Cerdocyon cinsi içinde sınıflanan ancak soyu tükenmiş olan başka bir canlı ise Cerdocyon avius'tur.
Yengeç yiyen tilki, Güney Amerika'nın en sık görülen Yaban köpeği türüdür. Tipik bir tilki figürü vardır. Ancak, örneğin bayağı tilkiden daha çok yeleli kurtla yakın akrabalık gösterir.
Родове ім'я Cerdocyon утворене від грец. kerdo — «лисиця» і грец. cyon — «пес». Ім'я виду thous утворене грец. thoos — «шакал».[2]
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 600–700 мм, хвіст: 300 мм, вага: 5—8 кг.
Опис. Забарвлення різноманітне, але верхня частина тіла зазвичай має колір від сиво-коричневого до сірого, часто з жовтуватим відтінком, низ коричнувато-білий; вуха короткі, вохрові чи руді. Хвіст дуже довгий, пухнастий й або повністю чорний або з чорним кінчиком. Відносно короткі й кремезні ноги можуть бути рудувато-коричневі.[4]
Веде в основному нічний спосіб життя. Під час сезону дощів використовує для притулку кущові зарості на підвищеннях. Під час сухого сезону займає низовини і проводить день в скупченнях сплутаної трави. Ці притулки з трави мають кілька входів, які використовуються повторно, і можуть служити лігвом для виховання потомства. Cerdocyon підкрадається накидається на дрібних хребетних і, очевидно, прислуховується до крабів в купині трави. Також їжею йому є комахи, фрукти, падло. Пов'язані пари утворюють міцний зв'язок і часто подорожують разом, але зазвичай не полюють спільно. Територія групи має розміри 5-10 км². Діапазони перекриваються деякою мірою, але регулярно, відмічаються сечею. Сусіди допускаються в сезон дощів, але в сухий сезон агресія збільшується.[4]
Вагітність триває 52-59 днів, народжується від трьох до шести малюків, які важать 120-60 грамів при народженні. Вони відкривають очі на 14 день, приступити до прийняття деякої твердої їжі на 30 день, повністю віднімають від молока приблизно на 90 день. Обоє батьків охороняють і приносять з собою їжу для молоді. Незалежність приходить на 5-6 місяць, а статева зрілість в близько 9 місяців. Один полонений Cerdocyon жив упродовж 11 років і 6 місяців.[4]
Диплоїдне число, 2n=74 хромосом, фундаментальне число, FN=110. Каріотип охоплює 36 метацентричних і субметацентричних і 38 аутоцентричних аутосом. X-хромосома не була ідентифікована.[2]
Серйозну загрозу для цього виду становлять захворювання, що передаються від домашніх собак. Вид не має прямої комерційної цінності як хутровий звір через непридатність хутра, яке є грубим і коротким, проте, шкурами іноді торгують. Нема ніякого конкретного захисного законодавства для даного виду в будь-якій країні, хоча полювання на об'єкти дикої природи офіційно заборонене в більшості країн. Зустрічається у великій кількості захищених і незахищених районів по всьому ареалу.[3]
Cáo ăn cua[2] (danh pháp hai phần: Cerdocyon thous) là một loài động vật thuộc họ Chó. Cáo ăn cua là loài đặc hữu trung bộ Nam Mỹ. Cáo ăn cua có phạm vi phân bố trong thảo nguyên, rừng rừng cận nhiệt đới, bụi gai giống cây nhỏ và thảo nguyên nhiệt đới như caatinga, đồng bằng, và Campo từ Colombia và miền nam Venezuela Paraguay, Uruguay và Bắc Argentina. (Eisenberg, 1999) Môi trường sống của nó cũng bao gồm các bờ sông cây cối rậm rạp như rừng ven sông. Trong mùa mưa phạm vi của chúng lên trên đồi, trong khi trong thời gian khô chúng di chuyển xuống đất thấp (Nowak, năm 1999). Môi trường sống của chúng bao gồm tất cả các môi trường ngoại trừ khu rừng nhiệt đới, núi cao và những thảo nguyên cỏ. Trong một số khu vực phạm vi của chúng, chúng đang bị đe dọa tuyệt chủng.
Cáo ăn cua (danh pháp hai phần: Cerdocyon thous) là một loài động vật thuộc họ Chó. Cáo ăn cua là loài đặc hữu trung bộ Nam Mỹ. Cáo ăn cua có phạm vi phân bố trong thảo nguyên, rừng rừng cận nhiệt đới, bụi gai giống cây nhỏ và thảo nguyên nhiệt đới như caatinga, đồng bằng, và Campo từ Colombia và miền nam Venezuela Paraguay, Uruguay và Bắc Argentina. (Eisenberg, 1999) Môi trường sống của nó cũng bao gồm các bờ sông cây cối rậm rạp như rừng ven sông. Trong mùa mưa phạm vi của chúng lên trên đồi, trong khi trong thời gian khô chúng di chuyển xuống đất thấp (Nowak, năm 1999). Môi trường sống của chúng bao gồm tất cả các môi trường ngoại trừ khu rừng nhiệt đới, núi cao và những thảo nguyên cỏ. Trong một số khu vực phạm vi của chúng, chúng đang bị đe dọa tuyệt chủng.
Cerdocyon thous (Linnaeus, 1766)
СинонимыМайконг[1][2], или саванновая лисица[2] (Cerdocyon thous) — хищное млекопитающее семейства псовых; единственный современный вид рода Cerdocyon. Родовое название Cerdocyon в переводе с греческого означает «хитрая собака», а видовой эпитет thous — «шакал», поскольку майконг внешне несколько напоминает шакала.
Это средней величины лиса палево-серого окраса с рыжими подпалинами на ногах, ушах и морде. Вдоль хребта идёт чёрная полоса, иногда покрывающая всю спину. Окраска живота и горла меняется от охристо-жёлтой до серой или белой. Кончик хвоста и концы ушей чёрные. Ноги чаще всего тёмные.
Длина тела майконга — 60—71 см, хвост — около 30 см, высота в холке — около 50 см. Вес — 5—8 кг.
Майконг встречается в Южной Америке от Колумбии и Венесуэлы до Уругвая и северной Аргентины.
Майконг населяет, главным образом, лесистые и травянистые равнины, в сезон дождей встречается и в горных районах. Охотиться предпочитает по ночам, в одиночку, реже парами. Почти всеяден. Питается майконг мелкими грызунами и сумчатыми, ящерицами, лягушками, птицами, рыбой, черепашьими яйцами, насекомыми (в основном, прямокрылыми), а также крабами и другими ракообразными (отсюда одно из названий майконга — «лисица-крабоед»). Охотно ест ягоды, овощи и фрукты: фиги, бананы, манго. Иногда похищает цыплят и уток; не брезгует падалью. Рацион сильно зависит от времени года.
Майконги не территориальны, и часто в местах, обильных кормом, собирается несколько лисиц. Собственных нор не роют, занимают чужие.
Биология размножения изучена слабо, по животным, содержащимся в неволе. Майконги моногамны и обычно размножаются 2 раза в год с промежутком в 7—8 месяцев. Беременность длится 52—59 дней; пик рождаемости приходится на январь—февраль. В выводке всего 2—5 щенков, весящих 120—160 г. Шерсть у них тёмно-серая с рыжеватым пятном на животе; к 35-му дню окрас меняется на взрослый. Глаза у щенков открываются на 14 день, к 30 дню они начинают поедать твёрдую пищу. Ухаживают за щенками оба родителя. К 90 дню они становятся самостоятельными. В возрасте 8—12 месяцев достигают половой зрелости.
В неволе майконги доживают до 11 лет.
Майконг не относится к охраняемым видам. Ценности его мех не имеет; в засуху животных отстреливают как переносчиков бешенства.
Майконг, или саванновая лисица (Cerdocyon thous) — хищное млекопитающее семейства псовых; единственный современный вид рода Cerdocyon. Родовое название Cerdocyon в переводе с греческого означает «хитрая собака», а видовой эпитет thous — «шакал», поскольку майконг внешне несколько напоминает шакала.
食蟹狐(学名:Cerdocyon thous),又名食蟹胡狼,是一類中等身型的犬科動物,分布於南美洲中部。牠們是現存食蟹狐屬下唯一種,另一種是更新世已滅絕的C. avius。
食蟹狐分佈自哥倫比亞及委內瑞拉南部至巴拉圭、烏拉圭及阿根廷北部。牠們棲息在大草原及人造林[3],如亞熱帶森林及熱帶大草原。牠們也會在河岸森林等地方生活。在雨季,牠們會走到山上,待旱季時就會回到低地。[4]除了雨林、高山及遼闊開放的草原外,牠們的棲息地覆蓋多種環境。在一些地區,牠們受威脅到滅絕的地步。
食蟹狐、C. avius及其他食蟹狐屬物種在南美洲大陸進行了演化輻射。所有食蟹狐的親屬都已滅絕,只餘下牠們一員。有指牠們的最近親是小耳犬,但卻沒有證據支持這種說法。小耳犬屬及藪犬屬以往是食蟹狐屬下的亞屬,而食蟹狐屬最新近被分類在南美胡狼屬內。[5]
食蟹狐的毛短而且厚,毛色由灰褐色、黃色至深灰色。牠們的後腳及背部有黑色斑紋。其吻、耳朵及腳掌呈較為紅色。尾巴、腳及耳尖都是黑色的。身體較窄,腳短而強壯。尾巴的毛很密,在興奮時會豎立。耳朵闊而且圓。牠們共有42顆牙齒,是雜食性的,吃肉至菜蔬。
食蟹狐是一夫一妻制的,通常是一對生活,或是在繁殖季節以小群生活。牠們每一隻約佔4平方公里,或是0.6-0.9平方公里。[6]在旱季,牠們會佔有領地,但在雨季充滿食物時,牠們很少會理會領地。[4]牠們會將巢穴築在草叢中,且有多個入口。牠們不單會挖隧道,也會侵占其他動物的巢穴。牠們會視乎不同獵物而採用不同狩獵方法。
食蟹狐不會在特定的時間繁殖,但每年會有兩次。繁殖很多時會在11月或12月及7月開始。妊娠期為56日,到了1月或2月就會產子。[4]每胎約有3-6隻幼狐。[7]幼狐沒有牙齒及看不見。[6]約14天就會打開眼睛,到了30天後就可以吃固體食物。約90日後就會斷奶。[4]幼狐初出生時毛色是深灰色,腹部較淺色。成年雄狐及雌狐都會照顧幼狐。約20-35日後,幼狐的毛色會變得像成年一樣。9個月大就到達了性成熟,且會開始以尿液來劃分領地。[6][7]
食蟹狐是機會主義者,且是雜食性的。牠們吃龜、果實、蛋、甲殼類、昆蟲、蜥蜴、蟹及腐屍。不同季節及地理也會影響牠們食物的組合。在雨季,牠們會吃較多蟹及甲殼類;在旱季,牠們則會多吃昆蟲。[6]牠們對控制齧齒目及有害昆蟲甚有幫助。
食蟹狐的肉質並不可口,且沒有證據顯示牠們會襲擊家畜,但經常被獵殺。牠們很易被馴養,當地人也有飼養。不過這並沒有減少對牠們的威脅。牠們因棲息地的消失及野狗的威脅而瀕危。
《瀕危野生動植物種國際貿易公約》將食蟹狐列為附錄二物種。[8]世界自然保護聯盟將牠們列為無危。[2]
Canis thous Linnaeus, 1766[3]
Canis azarae Wied-Neuwied, 1824
(C. azaraeはカニクイイヌ属の模式種)[3]
Urocyon aquilus Bangs, 1898[3]
カニクイイヌ(Cerdocyon thous)は、食肉目イヌ科カニクイイヌ属に分類される食肉類。本種のみでカニクイイヌ属を構成する[3][5]。
アルゼンチン北部、ウルグアイ、ガイアナ、コロンビア、スリナム、パラグアイ、仏領ギアナ?、ブラジル(アマゾン川流域を除く)、ベネズエラ[2][3][5]
模式標本の産地(基準産地・タイプ産地・模式産地)はスリナム[3][4]。
体長64.3センチメートル[3][6]。尾長28.5センチメートル[3][5][6]。体重5 - 8キログラム[5][6]。背面の毛衣は灰色や淡赤褐色で、黄白色や黒の体毛が混じる[5]。後頭部から尾基部にかけての正中線沿い(背線)は黒みがかり、胸部や腹部は白い[5]。顔や耳介、四肢前面は赤みがかり、喉、耳介や尾の先端は黒い[5]。
歯列は切歯が上下6本、犬歯が上下2本、小臼歯が上下8本、臼歯が上下6本で計44本[3][5]。犬歯はやや小型で、上顎第4小臼歯と下顎第1臼歯(裂肉歯)も臼歯と比較すると小型[5]。四肢は短く頑丈で[6]、丈の長い草本の中を移動するのに適している[5]。
出産直後の幼獣は120 - 160グラム[3][5]。出産直後の幼獣の毛衣は濃灰色で、鼠蹊部に黄褐色の斑紋が入る[3]。
属名Cerdocyonは古代ギリシャ語でキツネの意があるkerdoとイヌの意があるcyonに由来し、種小名thosは古代ギリシャ語でジャッカルの意[3]。
カニクイイヌ属には亜属としてコミミイヌ属やヤブイヌ属が含まれていたこともある[5][6]。
以下の亜種の分類はMSW3(Wozencraft,2005)に従う[4]。
標高3,000メートル以下にある森林、低木林やサバンナ、湿原などに生息する[2]。ベネズエラの観察例では乾季になると低地へ、雨期になると高地へ移動する[3][5]。互いに重複する54 - 96ヘクタールの行動圏内で生活する[5]。ベネズエラの観察例では主にペアで生活するが、採食は別々に行う[3][6]。雌雄共に後肢を上げて尿による臭い付けを行う[5][6]。夜行性[5][6]。
小型哺乳類、鳥類、爬虫類、両生類、バッタなどの昆虫、カニ、バナナ・マンゴーなどの果実などを食べる[3][5]。ベネズエラの観察例では乾季は脊椎動物やカニを、雨期は昆虫を多く食べる傾向がある[3][5]。
繁殖様式は胎生。周年繁殖するが、主に11 - 12月に交尾を行う[3]。妊娠期間は52 - 59日[3]。主に1 - 2月に1回に3 - 6匹の幼獣を産む[3][5][6]。出産間隔は7 - 8か月[3][5][6]。飼育下では年に2回繁殖した例がある[3][6]。生後35日で成獣と同じような毛衣になる[3][5]。飼育下では11年6か月の生存例がある[6]。
家禽やヒツジの幼獣を食害する害獣とみなされることもある[2]。毛皮が商品的価値が低く商取引は一般的ではないが、アルゼンチンではチコハイイロギツネ・ウルグアイでパンパスギツネの毛皮として取引されていたとする報告例もある[2]。
イヌからの感染症が懸念されているが、種として絶滅のおそれは低いと考えられている[2]。
게잡이여우(Cerdocyon thous)는 남아메리카 중부 지역에서 사는 중간 크기의 현존하는 개과 동물이다. "숲여우" 또는 "나무여우", "커먼여우" 등으로도 불린다. 플리오세 동안에 처음 나타났다.[3] 학명 "케르도키온"(Cerdocyon)은 "여우"(fox)를 의미하는 그리스어 단어 "케르도"(kerdo)와 "개"(dog)를 의미하는 "키온"(cyon)의 합성어에서 유래했으며, 이는 개와 여우를 닮은 이 동물의 특징을 나타낸다.
5종의 아종이 알려져 있으며,[1] 크기와 털 색깔이 다르다.(Bisbal, 1988).
† 포클랜드늑대
남아메리카여우속개(회색늑대의 아종)
붉은늑대(코요테와 회색늑대의 혼종?)
게잡이여우(Cerdocyon thous)는 남아메리카 중부 지역에서 사는 중간 크기의 현존하는 개과 동물이다. "숲여우" 또는 "나무여우", "커먼여우" 등으로도 불린다. 플리오세 동안에 처음 나타났다. 학명 "케르도키온"(Cerdocyon)은 "여우"(fox)를 의미하는 그리스어 단어 "케르도"(kerdo)와 "개"(dog)를 의미하는 "키온"(cyon)의 합성어에서 유래했으며, 이는 개와 여우를 닮은 이 동물의 특징을 나타낸다.