Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Phadileridae (lat. Phadileridae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Phadileridae (lat. Phadileridae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Phalangeridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged. Ennañ ez eus godelleged evel kouskoused pe posomed.
6 genad zo ennañ :
Phalangeridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged. Ennañ ez eus godelleged evel kouskoused pe posomed.
Els falangèrids (Phalangeridae) són una família de marsupials nocturns originària d'Austràlia i Nova Guinea, que inclou els cuscussos, pòssums comuns i els seus parents propers. La majoria d'espècies són arborícoles i viuen en una gran varietat d'hàbitats boscosos, des del bosc alpí fins als boscos d'eucaliptus i la jungla tropical.
Kuskusovití (Phalangeridae) je čeleď středně velkých vačnatců většinou žijících v korunách stromů. Jsou silní a zavalití, mají dlouhý, hustě ochlupený ocas, který je u některých druhů chápavý. Oči směřují dopředu. Kuskusové žijí na stromech a první dva prsty na přední končetině směřují proti ostatním prstům, toto neplatí u rodu kusu, jehož zástupci žijí spíše na zemi. Všichni kuskusovití ale šplhají výborně. Jsou to všežravci, aktivní hlavně za úsvitu a za soumraku.
Mají dobře vyvinutý vak, který se otevírá dopředu. Obvykle mívají najednou jen jedno mládě, dvojčata jsou vzácná.
Kuskusovití jsou rozšířeni v Austrálii, na Nové Guineji a přilehlých ostrovech. Některé druhy, jako je kusu liščí, byly člověkem zavlečeny na Nový Zéland. Zatímco již jmenovaný kusu liščí, a několik dalších druhů, se dokázal přizpůsobit přítomnosti člověka, stal se z něj škůdce zahrad a daří se mu i ve městech, jiné druhy jsou ohrožené.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kuskusovití ve Wikimedia Commons
Kuskusovití (Phalangeridae) je čeleď středně velkých vačnatců většinou žijících v korunách stromů. Jsou silní a zavalití, mají dlouhý, hustě ochlupený ocas, který je u některých druhů chápavý. Oči směřují dopředu. Kuskusové žijí na stromech a první dva prsty na přední končetině směřují proti ostatním prstům, toto neplatí u rodu kusu, jehož zástupci žijí spíše na zemi. Všichni kuskusovití ale šplhají výborně. Jsou to všežravci, aktivní hlavně za úsvitu a za soumraku.
Mají dobře vyvinutý vak, který se otevírá dopředu. Obvykle mívají najednou jen jedno mládě, dvojčata jsou vzácná.
Kuskusovití jsou rozšířeni v Austrálii, na Nové Guineji a přilehlých ostrovech. Některé druhy, jako je kusu liščí, byly člověkem zavlečeny na Nový Zéland. Zatímco již jmenovaný kusu liščí, a několik dalších druhů, se dokázal přizpůsobit přítomnosti člověka, stal se z něj škůdce zahrad a daří se mu i ve městech, jiné druhy jsou ohrožené.
Die Kletterbeutler (Phalangeridae) sind eine Familie aus der Beuteltierordnung Diprotodontia. Die Familie umfasst 29 Arten in sechs Gattungen.[1]
Kletterbeutler leben in Australien, Neuguinea, dem östlichen Indonesien (ab Sulawesi und Timor) und den Salomonen. Fuchskusus wurden in Neuseeland eingeführt, wo sie sich beträchtlich vermehrt haben.
Kletterbeutler sind mittelgroße Tiere mit kräftigem Körperbau. Mit ihrem kurzen Kopf und den nach vorne gerichteten Augen wirken sie affenähnlich. Der Schwanz ist lang, greiffähig und meist behaart. Das Fell ist dicht und wollig und die Farbe variiert von schwarz über grau bis zu weiß und rotbraun. Ihre Backenzähne haben niedrige Zahnkronen, die mit querstehenden Kanten ausgestattet sind.
Kletterbeutler sind vorwiegend Baumbewohner und leben in bewaldeten oder baumbestandenen Habitaten. Mit dem Greifschwanz und den Greifhänden (viele Arten haben an den Vorderpfoten zwei Finger daumenartig den anderen gegenübergestellt, ähnlich den Koalas) sind sie an die kletternde Lebensweise gut angepasst. Sie sind meist nachtaktiv und verbringen den Tag in diversen Verstecken verborgen. Die meisten Kletterbeutler leben außerhalb der Paarungszeit einzelgängerisch.
Kletterbeutler sind vorwiegend Pflanzenfresser, ihre Nahrung besteht aus Blättern, Früchten und Blüten. Gelegentlich nehmen sie auch Insekten und kleine Wirbeltiere zu sich.
Nach kurzer Schwangerschaft (14 bis 18 Tage) kommen ein bis drei Jungtiere zur Welt, meistens wird jedoch nur eins im Beutel gesäugt. Die Beutel sind gut entwickelt und öffnen sich nach vorne. Das Jungtier verbringt oft ein halbes Jahr im Beutel und wird im zweiten oder dritten Lebensjahr geschlechtsreif. Kletterbeutler können über zehn Jahre alt werden.
Während die Kusus zu den weitestverbreiteten Beuteltieren gehören und als Kulturfolger auch in Städten leben, leiden andere Arten an der Abholzung der Urwälder und an der Bejagung aufgrund ihres Felles und Fleisches. Für viele Arten fehlen genaue Daten, doch listet die IUCN zwei Arten als bedroht (endangered).
Die Kletterbeutler werden in drei Unterfamilien, sechs Gattungen und fast 30 Arten eingeteilt[1]:
Die Kletterbeutler (Phalangeridae) sind eine Familie aus der Beuteltierordnung Diprotodontia. Die Familie umfasst 29 Arten in sechs Gattungen.
The Phalangeridae are a family of mostly nocturnal marsupials native to Australia, New Guinea, and Eastern Indonesia, including the cuscuses, brushtail possums, and their close relatives. Considered a type of possum, most species are arboreal, and they inhabit a wide range of forest habitats from alpine woodland to eucalypt forest and tropical jungle. Many species have been introduced to various non-native habitats by humans for thousands of years.[2]
Phalangerids are relatively large, compared with other possums. The smallest species, the Sulawesi dwarf cuscus, is cat-sized, averaging 34 cm (13 in) in length, while the largest, the black-spotted cuscus, is around 70 cm (28 in) long, and weighs 5 kg (11 lb). Besides the large size, other key features distinguishing phalangerids from other possums include the presence of bare skin on at least part of the tail, and low-crowned molar teeth. They have claws on the fore feet, but none on the hind feet, although these do have an opposable first toe to help grip onto branches. Additionally, in all but one species, both the first and second digits of the fore feet are opposable. Their fur is typically dense or woolly, and may be grey, black, or reddish-brown, often with spots or stripes.[3]
Most phalangerids are folivores, feeding primarily on leaves. Like some similar species, they have a large cecum to ferment this highly fibrous food and extract as much nutrition as possible. Their teeth, though, are not as highly adapted to this diet as other possums, and they also eat fruit, and even some invertebrates. The only exception to these general rules is the ground cuscus, which is carnivorous, and is also less arboreal than other phalangerid species.[3] The dental formula of phalangerids is:
Gestation in phalangerids lasts 16–17 days in those species so far studied. The females have a well-developed pouch, and typically raise only one or two young at a time, less than many other possums. The adults are typically solitary, defending territories marked by scent-gland spray, odiferous saliva, urine, or dung.[3]
Most possums conserve the functions of the epipubic bones. The exception is Trichosurus, which remarkably among marsupials has shifted the hypaxial muscles from the epipubic to the pelvis, employing a more placental-like breathing, having lost the benefits of the epipubic in regards to lung ventilation. In general, these possums are more terrestrial than other members of this group, and resemble terrestrial primates in some respects.[4]
This classification is based on Beck et al. (2022).[5] The listing for extant species is based on The Third edition of Wilson & Reeder's Mammal Species of the World (2005),[1] except where the Mammal Diversity Database and IUCN agree on a change.
Blust (1982, 1993, 2002, 2009)[8][9][10][11] reconstructs the form *kandoRa cuscus for Proto-Central–Eastern Malayo-Polynesian (i.e., the reconstructed most recent common ancestor of the Central–Eastern Malayo-Polynesian languages), but the validity of this reconstruction is doubted by Schapper (2011).[2]
Schapper (2011) shows that reconstructed forms for cuscus are in fact quite diverse, and cannot be reconstructed to Proto-Central–Eastern Malayo-Polynesian. Other names for cuscus are:[2]
Other local names for the cuscus are:[2]
The Phalangeridae are a family of mostly nocturnal marsupials native to Australia, New Guinea, and Eastern Indonesia, including the cuscuses, brushtail possums, and their close relatives. Considered a type of possum, most species are arboreal, and they inhabit a wide range of forest habitats from alpine woodland to eucalypt forest and tropical jungle. Many species have been introduced to various non-native habitats by humans for thousands of years.
Los falangéridos (Phalangeridae) son una familia de marsupiales nocturnos nativos de Australia y Nueva Guinea, que incluye los cuscuses (Ailurops, Phalanger, Spilocuscus y Strigocuscus), los pósum cola de cepillo y el ilangnalia. Viven en los árboles y su hábitat son los bosques de eucaliptos y las selvas.
La familia Phalangeridae incluye dos subfamilias, seis géneros y 28 especies.
Los falangéridos (Phalangeridae) son una familia de marsupiales nocturnos nativos de Australia y Nueva Guinea, que incluye los cuscuses (Ailurops, Phalanger, Spilocuscus y Strigocuscus), los pósum cola de cepillo y el ilangnalia. Viven en los árboles y su hábitat son los bosques de eucaliptos y las selvas.
Phalangeridae martsupial gaueko jaiotzez Australia eta Ginea Berrian, kuskus eta bere senide hurbil barne familia daude.
Phalangeridae martsupial gaueko jaiotzez Australia eta Ginea Berrian, kuskus eta bere senide hurbil barne familia daude.
Pussikiipijät (Phalangeridae) on pussieläinheimo, johon kuuluu noin 25 lajia kuskuksia ja kusuja. Pussikiipijöitä esiintyy Australiassa, Uudessa-Guineassa ja Indonesian itäosissa Sulawesiille ja Timorille asti. Kettukusua on lisäksi istutettu Uuteen-Seelantiin ja harmaakuskusta muun muassa Salomonsaarille.[1]
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että tämän heimon suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin kuskukset[2]. Nykymerkityksessään kyseinen nimi tarkoittaa vain Phalanger-sukua.[1]
Pussikiipijät ovat keskikokoisia eläimiä, joilla on suhteellisen vahvarakenteinen vartalo. Niillä on pieni pää ja eteenpäin suuntautuneet silmät toimivat apinamaisesti. Pussikiipijöiden häntä pitkä ja yleensä karvainen. Turkki on tuuhea ja väriltään vaihtelee mustasta harmaaseen ja punaruskeaan.
Pussikiipijät (Phalangeridae) on pussieläinheimo, johon kuuluu noin 25 lajia kuskuksia ja kusuja. Pussikiipijöitä esiintyy Australiassa, Uudessa-Guineassa ja Indonesian itäosissa Sulawesiille ja Timorille asti. Kettukusua on lisäksi istutettu Uuteen-Seelantiin ja harmaakuskusta muun muassa Salomonsaarille.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että tämän heimon suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin kuskukset. Nykymerkityksessään kyseinen nimi tarkoittaa vain Phalanger-sukua.
Pussikiipijät ovat keskikokoisia eläimiä, joilla on suhteellisen vahvarakenteinen vartalo. Niillä on pieni pää ja eteenpäin suuntautuneet silmät toimivat apinamaisesti. Pussikiipijöiden häntä pitkä ja yleensä karvainen. Turkki on tuuhea ja väriltään vaihtelee mustasta harmaaseen ja punaruskeaan.
Phalangéridés
Les Phalangéridés (Phalangeridae) forment une famille de l'ordre des Diprotodontia[1]. Ce sont des animaux marsupiaux généralement arboricoles, même s'ils peuvent, comme l'Opossum à queue en plumeau, chercher leur nourriture sur le sol. Si la queue est préhensile, leur particularité est de posséder les yeux ramenés sur la face de la tête, et non sur les côtés.
Dans cette famille, on trouve notamment des phalangers, écureuils marsupiaux et couscous, des « possums » d'Australie.
La famille est parfois classée dans le sous-ordre des Phalangeriformes Szalay in Archer (ed.), 1982 et la super-famille des Phalangeroidea Thomas, 1888.
Selon Paleobiology Database (20 septembre 2017)[2] et ITIS (21 septembre 2017)[3] cette famille contient les sous-familles suivantes :
Phalangéridés
Les Phalangéridés (Phalangeridae) forment une famille de l'ordre des Diprotodontia. Ce sont des animaux marsupiaux généralement arboricoles, même s'ils peuvent, comme l'Opossum à queue en plumeau, chercher leur nourriture sur le sol. Si la queue est préhensile, leur particularité est de posséder les yeux ramenés sur la face de la tête, et non sur les côtés.
Dans cette famille, on trouve notamment des phalangers, écureuils marsupiaux et couscous, des « possums » d'Australie.
La famille est parfois classée dans le sous-ordre des Phalangeriformes Szalay in Archer (ed.), 1982 et la super-famille des Phalangeroidea Thomas, 1888.
A dos falanxéridos[1] (Phalangeridae) é unha familia de mamíferos marsupiais australidelfos da orde dos diprotodontes e suborde dos falanxeroideos,[2] coñecidos vulgarmente na bibliografía internacional, entre outros nomes, como pósums, falanxeiros e cuscuses.
A dos falanxéridos é a familia que posúe unha maior diversificación de todas as que habitan o continente australiano e as illas próximas. Son os únicos marsupias australianos (xunto con algúns parentes, como o coala) cuxa vida se desenvolve entre as pólas das árbores dos bosques e cuxo réxime alimenticio é basicamente fitófago.[3]
Talvez os máis distiguidos membros da familia sexan os pósums, diminutos animais de costumes nocturnos cuxo nome (pósums ou oposums) indica a semellanza coas sarigüeias do continente suramericano. Algo maiores e de máis elevado peso son os falanxeros e os cuscús (xénero Phalanger), de movementos lentos, que recordan aos preguiceiros de Suramérica. Por outra parte, pola súa face, na que destacan uns ollos enormes e saltóns, así como polos seus movementos gabeadores, producen a impresioón de seren estraños simios.[3]
Son pequenos marsupiais xeralmente arborícolas de nocturnos e fitófagos. Durante o día permanecen nos seus niños formados nos troncos ocos das árbores, dos que saen a buscar comida durante a noite, endémicos de Australia e Nova Guinea.
Ocupan o mesmo nicho ecolóxico que os primates arborícolas que habitan outros continentes.[3] Aínda que arborícolas, algúns, como Trichosurus vulpecula , poden alimentarse no solo. As especies de cola prénsil, teñen os ollos situados en posicón frontal, e nos aos lados da cabeza.
Afamilia foi descrita en 1888 polo zoólogo británico Oldfield Thomas en Cat. Marsup. Monotr. Brit. Mus.: 126, e comprende as subfamilias, tribos, xéneros e especies seguintes:[2]
Familia Phalangeridae
A dos falanxéridos (Phalangeridae) é unha familia de mamíferos marsupiais australidelfos da orde dos diprotodontes e suborde dos falanxeroideos, coñecidos vulgarmente na bibliografía internacional, entre outros nomes, como pósums, falanxeiros e cuscuses.
A dos falanxéridos é a familia que posúe unha maior diversificación de todas as que habitan o continente australiano e as illas próximas. Son os únicos marsupias australianos (xunto con algúns parentes, como o coala) cuxa vida se desenvolve entre as pólas das árbores dos bosques e cuxo réxime alimenticio é basicamente fitófago.
Talvez os máis distiguidos membros da familia sexan os pósums, diminutos animais de costumes nocturnos cuxo nome (pósums ou oposums) indica a semellanza coas sarigüeias do continente suramericano. Algo maiores e de máis elevado peso son os falanxeros e os cuscús (xénero Phalanger), de movementos lentos, que recordan aos preguiceiros de Suramérica. Por outra parte, pola súa face, na que destacan uns ollos enormes e saltóns, así como polos seus movementos gabeadores, producen a impresioón de seren estraños simios.
I Falangeridi (Phalangeridae Thomas, 1888) sono una famiglia di marsupiali notturni originari di Australia e Nuova Guinea, comprendenti cuschi, tricosuri e i loro stretti parenti. Note anche come possum australiani, la maggior parte delle specie appartenenti a questa famiglia sono arboricole e occupano una vasta gamma di habitat forestali, dai boschi alpini alle foreste di eucalipto e alle giungle tropicali.
I Falangeridi hanno dimensioni relativamente grandi, se paragonati ad altri opossum australiani. La specie più piccola, il cusco nano di Sulawesi (Strigocuscus celebensis), delle dimensioni di un gatto, misura in media 34 cm di lunghezza, mentre la più grande, il cusco a macchie nere (Spilocuscus rufoniger), misura circa 70 cm di lunghezza e pesa sui 5 kg. Oltre che per le dimensioni, i Falangeridi si differenziano da altri opossum australiani per la presenza di pelle glabra sulla parte terminale della coda e di molari dalla corona bassa. Possiedono artigli sulle zampe anteriori, ma non su quelle posteriori, ma queste ultime sono dotate di un primo dito opponibile che li aiuta ad aggrapparsi meglio ai rami degli alberi. Inoltre, in tutte le specie tranne una, anche il primo e il secondo dito delle zampe anteriori sono opponibili. Il manto è generalmente folto o lanoso, e può essere grigio, nero o bruno-rossastro, spesso screziato da macchie o strisce[1].
La maggior parte dei Falangeridi sono folivori e si nutrono prevalentemente di foglie. Come altre specie simili, hanno un cieco piuttosto sviluppato nel quale il cibo ricco di fibre viene fatto fermentare in modo da ricavarne più sostanze nutrienti possibile. Tuttavia, i denti non sono così specializzati a una dieta folivora come quelli di altri opossum, e perciò questi animali sono anche in grado di mangiare frutta e perfino alcuni invertebrati. Fa eccezione solo il cusco terricolo (Phalanger gymnotis), che è carnivoro e anche meno arboricolo degli altri Falangeridi[1].
Nei Falangeridi, almeno in quelle specie che sono state studiate più a fondo, la gestazione dura 16-17 giorni. Le femmine possiedono un marsupio ben sviluppato, e generalmente allevano solo uno o due piccoli per volta, meno della maggior parte degli altri opossum. Gli adulti conducono perlopiù vita solitaria, e difendono i propri territori marcandone i confini con secreti prodotti da ghiandole odorifere, saliva odorosa, urina o escrementi[1].
La famiglia dei Falangeridi comprende 26 specie, suddivise in due sottofamiglie[2]:
I Falangeridi (Phalangeridae Thomas, 1888) sono una famiglia di marsupiali notturni originari di Australia e Nuova Guinea, comprendenti cuschi, tricosuri e i loro stretti parenti. Note anche come possum australiani, la maggior parte delle specie appartenenti a questa famiglia sono arboricole e occupano una vasta gamma di habitat forestali, dai boschi alpini alle foreste di eucalipto e alle giungle tropicali.
Laipiojantieji sterbliniai, medlaipiai sterbliniai (lot. Phalangeridae) – sterblinių (Marsupialia) žinduolių šeima. Įvairaus didumo, lėtų judesių nebaikštūs sterbliniai. Priekinės galūnės su aštriais nagais, užpakalinės – stveriamosios, su priešpriešiniu I pirštu. II ir III pirštai suaugę, atrodo kaip vienas su dviem nagais. Apatiniai priekiniai dantys pailgėję. Sterblė gerai išsivysčiusi.
Gyvena medžiuose. Augalėdžiai, labai retai – visaėdžiai. Aktyvūs naktį.
Paplitę Australijoje ir gretimose salose.
Laipiojantieji sterbliniai, medlaipiai sterbliniai (lot. Phalangeridae) – sterblinių (Marsupialia) žinduolių šeima. Įvairaus didumo, lėtų judesių nebaikštūs sterbliniai. Priekinės galūnės su aštriais nagais, užpakalinės – stveriamosios, su priešpriešiniu I pirštu. II ir III pirštai suaugę, atrodo kaip vienas su dviem nagais. Apatiniai priekiniai dantys pailgėję. Sterblė gerai išsivysčiusi.
Gyvena medžiuose. Augalėdžiai, labai retai – visaėdžiai. Aktyvūs naktį.
Paplitę Australijoje ir gretimose salose.
Koeskoezen (Phalangeridae) zijn een familie van buideldieren uit de orde van de Diprotodontia (Klimbuideldieren).
Het zijn grote, in bomen levende planteneters, die meestal meer dan twee kilo wegen. Ze eten allerlei plantaardig voedsel en soms zelfs vlees.
Deze familie komt voor op Australië, Celebes, Nieuw-Guinea, Timor en de Salomonseilanden. Op de twee laatste plaatsen zijn ze echter geïntroduceerd. De voskoesoe was geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland rond 1850 in een poging tot het opzetten van een bontindustrie, hetgeen heeft geleid tot grote ecologische problemen aldaar. De witte koeskoes (Phalanger orientalis), die voorkomt van Timor tot San Cristobal in de oostelijke Salomonseilanden, is een van de weinige buideldieren die op veel plaatsen door mensen zijn geïntroduceerd. Op Celebes deSoela-groep, de Banggai-eilanden en de Talaudeilanden komt een endemische onderfamilie voor, de Celebeskoeskoezen (Ailuropinae). Die zijn in hun verspreidingsgebied de enige inheemse buideldieren.
Over het algemeen lijken koeskoezen beter in staat te zijn om oceanische eilanden te bereiken dan veel andere buideldieren (zo zijn ze op Celebes de enige buideldieren en op Woodlark bijna de enige). Waarschijnlijk hebben ze zich zo'n 34 miljoen jaar geleden ontwikkeld in het noordwesten van Australië. Ze zijn de enige Australaziatische buideldierenfamilie met een grote verspreiding op het Noordelijk Halfrond; ze komen voor van 5°NB in de Talaudeilanden tot 44°ZB op Tasmanië.
Tot eind jaren tachtig werden alle koeskoezen, op de Australische geslachten Trichosurus en Wyulda na, tot één enorm geslacht Phalanger gerekend. Sindsdien is dat geslacht in vier geslachten en twee onderfamilies gesplitst. Ook het aantal soorten is sterk toegenomen. Zo omvatte het geslacht van de gevlekte koeskoezen (Spilocuscus) tot 1995 slechts twee soorten, terwijl anno 2005 aantallen als 8 niet onwaarschijnlijk zijn. Er bestaan ook nog enkele onbeschreven soorten.
De indeling die hier wordt gebruikt is gebaseerd op een recent artikel in het Journal of Mammalogy (Ruedas & Morales 2005). Daarvoor werd een indeling gebruikt waarin de beerkoeskoezen (Ailurops) in een aparte onderfamilie tegenover alle andere koeskoezen werden gesteld. Strigocuscus, dat daarvoor tot de tribus Trichosurini binnen de onderfamilie Phalangerinae werd gerekend, is verplaatst naar de Ailuropinae. De indeling van Ruedas en Morales, die is gebaseerd op mitochondriale gegevens, heeft dus een indeling opgeleverd die meer geografisch van aard is dan de vorige: de Celebeskoeskoezen (Ailuropinae) komen alleen maar voor op Celebes en omliggende eilanden, de Nieuw-Guineakoeskoezen (Phalangerinae) komen, op wat introducties en een paar soorten op Kaap York-schiereiland na, alleen voor op Nieuw-Guinea en omliggende eilanden, en de koesoes (Trichosurinae) komen alleen voor in Australië.
De familie wordt als volgt ingedeeld:
Koeskoezen (Phalangeridae) zijn een familie van buideldieren uit de orde van de Diprotodontia (Klimbuideldieren).
Multimedia w Wikimedia Commons Pałankowate[3] (Phalangeridae) – rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia). Obejmuje gatunki zamieszkujące środowiska leśne w Australii, Nowej Gwinei i kilku mniejszych wysp Indonezji[4][5]. Kitanka lisia została introdukowana do Nowej Zelandii jako zwierzę hodowlane, a po ucieczce z hodowli zaaklimatyzowała się, stając się uciążliwym szkodnikiem.
Są to średniej wielkości ssaki o długości ciała wynoszącej 60–120 cm[5] i charakteryzujące się obecnością długiego, chwytnego ogona, krótkim pyskiem oraz gęstym, jedwabistym, zazwyczaj ciemnym futrem. Pięciopalczaste kończyny są zakończone palcami uzbrojonymi w pazury, z wyjątkiem pierwszego, przeciwstawnego palca stopy. Dobrze rozwinięta torba lęgowa otwiera się do przodu. Samice rodzą zwykle jedno młode.
Wzór zębowy I C P M 32–34 = 3 1 1 4 2 0 1–2 4Pałankowate prowadzą nocny tryb życia, w większości nadrzewny. Niektóre są aktywne również o zmierzchu i o świcie. Większość gatunków zjada przede wszystkim liście, niektóre uzupełniają dietę bezkręgowcami. Poza okresem rozrodu żyją samotnie.
Pałankowate są blisko spokrewnione z drzewnicowatymi (Burramyidae), z którymi wydzielane są do nadrodziny Phalangeroidea[6]. Do rodziny należą następujące podrodziny[5]:
Pałankowate (Phalangeridae) – rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia). Obejmuje gatunki zamieszkujące środowiska leśne w Australii, Nowej Gwinei i kilku mniejszych wysp Indonezji. Kitanka lisia została introdukowana do Nowej Zelandii jako zwierzę hodowlane, a po ucieczce z hodowli zaaklimatyzowała się, stając się uciążliwym szkodnikiem.
Phalangeridae é uma família marsupial da ordem Diprotodontia encontrada na Austrália e Nova Guiné.
Phalangeridae é uma família marsupial da ordem Diprotodontia encontrada na Austrália e Nova Guiné.
Klätterpungdjur, fingerpungdjur eller falangrar[1] (Phalangeridae) är en familj i underklassen pungdjur bland däggdjuren. Det finns sex släkten med tillsammans 25 arter.
Klätterpungdjur lever i Australien, Nya Guinea, östra Indonesien (Sulawesi och Timor) och Salomonöarna.[2] De har satts ut av människor i Nya Zeeland och beståndet där har ökat betydligt.
Klätterpungdjur är medelstora djur med kraftig kropp. Med sitt korta huvud och framåtriktade ögon liknar de avlägset primaterna. Deras svans är lång och har mestadels päls men svansens spets saknar nästan hår.[2][3] De har klor vid nästan alla tår med undantag av stortån vid bakfoten.[2] För att få bättre tag vid grenar och kvistar har de en motsättlig tå vid varje bakfot och dessutom är det första och andra fingret vid framtassen motsättliga. Kroppens päls är tät och ullig med en färg som varierar mellan svart, grå, vit- och rödaktig, ofta finns prickar eller strimmor i annan färg.[4] I honans väl utvecklade pung (marsupium) finns två till fyra spenar.[2]
Kroppslängden (huvud och bål) varierar mellan 32 och 65 cm. Därtill kommer en 24 till 61 cm lång svans.[2]
Tandformeln är I 3/2 C 1/0 P 1/1-2 M 4/4, alltså 34 till 36 tänder.[3]
Vuxna individer lever vanligen ensam och försvarar ett revir som markeras med körtelvätska, saliv, urin och avföring.[4] Ibland förekommer mindre grupper med upp till fyra medlemmar, till exempel hos Sulawesikuskus.[5]
Arterna i denna familj är huvudsakligen växtätare. De äter löv, frukt och blommor. Sällan tar de insekter eller mindre ryggradsdjur som föda.[3] Liksom nära besläktade pungdjur har de en stor blindtarm för en bättre sönderdelning av den fiberrika födan. Däremot är tänderna inte lika bra anpassade till växtämnen som hos andra pungdjur. Enda undantaget är arten Phalanger gymnotis som huvudsakligen är köttätare.[4]
Efter en kort dräktighet som varar 14 till 18 dagar föder honan upp till tre ungar. Av dessa får oftast bara en unge di i pungen. Pungen är välutvecklad och har öppningen mot moderns huvud.[3] Ungdjuret förblir oftast ett år i pungen och når efter två till tre år könsmognad. Klätterpungdjur kan bli upp till tio år gamla.
Medan arterna i släktet Trichosurus, som förekommer även i städer, tillhör de talrikaste pungdjuren lider andra arter av förstörelsen av deras levnadsområde och av jakt. För många arter saknas information och IUCN listar tre arter som akut hotade (critically endangered).[6]
Familjen indelas i sex släkten:[7]
Sulawesikuskus (Ailurops ursinus)
Fläckkuskus (Spilocuscus maculatus)
Wikimedia Commons har media som rör Klätterpungdjur.
Klätterpungdjur, fingerpungdjur eller falangrar (Phalangeridae) är en familj i underklassen pungdjur bland däggdjuren. Det finns sex släkten med tillsammans 25 arter.
Kuskusgiller (Phalangeridae), iki ön dişliler takımına ait bir keseli familyası. Familyanın 25 türü 6 cinse bölünmektedir.
Kuskusgiller sağlam yapılı vücutlu, orta büyüklükte hayvanlardır. Kısa kafaları ve öne doğru bakışları ile maymunları andırırlar. Kuyrukları uzun ve çoğunlukla tüylüdür. Postları sıkı ve yünümsüdür. Renkleri siyah, gri, beyaz veya kızıl kahverengi arası değişir.
Kuskusgiller Avustralya, Yeni Gine, Endonezya'nın doğusunda, Timor ve Solomon Adaları'nda yaşarlar. Kusular (Trichosurus) Yeni Zelanda'ya da insanlar tarafından götürülmüşler ve orada aşırı derecede çoğalmışlardır.
Kuskusgiller ormanlık bölgelerde ağaçların üzerinde yaşarlar. Tutunmak için kullandıkları kuyrukları ve elleri ağaçta yaşamaya uyum sağlamıştır. Çoğunlukla gece aktif olurlar ve gündüzü farklı yerlere saklanarak geçirirler. Çiftleşme zamanının dışında yalnız yaşarlar.
Kuskusgiller genelde bitkisel beslenir, yaprak, meyve ve çiçek yerler. Ara sıra böcek veya küçük bir omurgalı hayvan yedikleride olur.
14 - 18 günlük bir gebelikten sonra 1 - 3 yavru dünyaya gelir. Ancak bunlardan sadece birisi kesede tutulup emzirilir. İyi gelişmiş keselerinin girişi öndedir. Yavru yarım sene kesenin içinde kalır ve 2 - 3 yaşlarında üreyebilecek olgunluğa ulaşır. Kuskusgiller 10 yaşına kadar varabilir.
Kuskusgiller altı cinse bölünür:
Kuskusgillerin iç sınıflandırılması henüz tamamen aydınlığa kavuşmuş değildir. Bazı sınıflandırmalarda Ayı kuskusu ayrı bir alt familyaya konulur. Diğerleri ise bu familyayı kusular ve kuskuslar olarak ikiye bölmektedir.
Kuskusgiller (Phalangeridae), iki ön dişliler takımına ait bir keseli familyası. Familyanın 25 türü 6 cinse bölünmektedir.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 320-650 мм, довжина хвоста: 240-610 мм[1], вага: 1-6 кг.[2]
Опис. Череп широкий, виличні дуги глибокі.[2]
М'яке і густе хутро характерне всім родам, окрім Wyulda.
На усіх чотирьох кінцівках по 5 пальців, і всі пальці, окрім перших задніх, мають міцні кігті. Ці перші пальці задніх ніг без кігтів і протиставлені іншим, щоб краще триматися за гілля. Другий і третій пальці задніх ступнів частково синдактильні. Найбільші пальці задніх лап четвертий і п'ятий. У всіх родів крім Trichosurus і Wyulda перший і другий пальці передніх лап протиставлені іншим трьом.
Добре розвинена сумка відкривається вперед. Кількість молочних залоз: від двох до чотирьох.
Зубна формула: I 3/1-2, C 1/0-1, P 2-3/3, M 5/5 = 40-46. Перші різці довгі та міцні. Другий і третій різці, якщо присутні, рудиментарні й менші за ікла й деякі премоляри. Моляри мають гострі різальні краї[1].
Кускусові всеїдні, вживають широкий асортимент рослинного матеріалу, комах, пташенят, яйця птахів.[2]
Trichosurini (вкл. Trichosurus — Кузу)
Кускусові - включають 6 родів та 28 видів [3].
Phalangeridae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Thomas miêu tả năm 1888.[1]
.png)
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Phalangeridae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Thomas miêu tả năm 1888.
Куску́совые[1], или поссумы[1] (лат. Phalangeridae) — семейство сумчатых млекопитающих. Состоит из 6 родов, объединяющих 18 видов, которые обитают в Австралии, на Тасмании, Новой Гвинее и ряде мелких островов — от Сулавеси, Тимора, Керама до архипелага Бисмарка и Соломоновых островов. Лисий кузу (Trichosurus vulpecula) был завезён в Новую Зеландию.
Путешественники по Австралии в XIX в. писали, что видели в джунглях северного Квинсленда обезьян. Эти «обезьяны» на самом деле были поссумами-кускусами. Название «поссум» эти сумчатые получили за сходство с американскими опоссумами. Это некрупные (длина тела 32—65 см) звери плотного телосложения, с короткой мордой. Хвост довольно длинный (24—61 см), как правило, хватательный, что является приспособлением к древесному образу жизни. Уши невелики; глаза, напротив, большие. Волосяной покров мягкий и плотный, желтоватый или буроватый; на нём могут иметься пятна и полосы. На всех конечностях по 5 пальцев, снабжённых загнутыми когтями, помогающими при лазании по деревьям. Исключение составляет I палец на задних ногах — он лишён когтя, противопоставлен остальным и приспособлен для хватания. На задних конечностях II и III пальцы соединены между собой кожной перепонкой. У некоторых видов I и II пальцы передней конечности противопоставляются остальным. Череп широкий, уплощённый. Зубов 34—36. Выводковая сумка хорошо развита и открывается вперед. Сосков 2—4.
Кускусы — преимущественно древесные животные, хотя некоторые виды ведут полуназемный образ жизни. Встречаются главным образом в лесистых районах; активны в сумерках[en] и ночью, днём спят в дуплах, в травяных гнёздах. Большинство кускусов растительноядно: питаются листьями, плодами, корнями и клубнями. Лисий кузу часто поселяется неподалёку от человеческого жилья и питается культурными растениями. В году у кускусов бывает 1—2 помёта по 1—4 детёнышу. Продолжительность жизни 6—10 лет. Кускусы выполняют в австралийской экосистеме примерно ту же роль, что и белки в экосистемах Северного полушария.
Большинство видов кускусов немногочисленны и охраняются законом. Одно из примечательных исключений составляет лисий кузу, который легко адаптируется к городским условиям и часто селится в пригородах, устраивая гнёзда под крышами домов и вредя садам и огородам. В Новой Зеландии он, в отсутствие природных хищников вроде динго, сильно размножился (вся популяция оценивается в 60 млн особей) и считается вредителем, уничтожающим аборигенную флору и фауну и переносящим бычий туберкулёз.
Основные враги кускусов в природе — хищные птицы и вараны.
Семейство кускусовых (Phalangeridae) насчитывает 6 родов и 27 видов[2][3]:
Куску́совые, или поссумы (лат. Phalangeridae) — семейство сумчатых млекопитающих. Состоит из 6 родов, объединяющих 18 видов, которые обитают в Австралии, на Тасмании, Новой Гвинее и ряде мелких островов — от Сулавеси, Тимора, Керама до архипелага Бисмарка и Соломоновых островов. Лисий кузу (Trichosurus vulpecula) был завезён в Новую Зеландию.
袋貂科是原生於澳洲和紐幾內亞的夜行性有袋類動物，大部份的物種棲息在樹上，且居住在高山林地至桉樹森林及熱帶叢林等大片的林區之中。
袋貂科共有6屬、28種[1]。
クスクス科（クスクスか、英:Phalangeridae）は、双前歯目に分類される科。
クスクス科
クロフクスクスで体長70センチメートル、尾長50センチメートル、体重5キログラム[2]。クロクスクスで体長34センチメートル、尾長30センチメートルと広義の有袋類では比較的大型種で形成される[2]。胴体は体毛で密に被われる。尾には体毛で被われない裸出部がある[2]。
前肢の指には木に登るのに適した鉤状の爪が生える[2]。後肢第1趾には爪がなく、他の指と対向させることができ枝を掴むのに適している[2]。盲腸は植物の葉を消化するため長い[2]。
育児嚢は前方に開口する[2]。
以下の分類・英名はMSW3(Groves, 2005)、属和名は川道・小野(1992)・小原(2000)に従う[1][3]。
多雨林・疎林・ユーカリ林などに生息する[2]。主に樹上棲だが、セスジクスクスは半地表棲[2]。群れは形成せず単独で生活する[2]。臭腺や糞尿による臭いをつけたり、他の個体と遭遇した時は鳴き声を挙げたり時には争うことで自分の存在を知らせたり巣穴を防衛する[2]。
主に木の葉を食べるが、果実、樹皮、卵、無脊椎動物なども食べる[2]。
森林伐採による生息地の破壊、食用の狩猟などにより生息数が減少している種もいる[4]。
クロクスクス
A. ursinus
ブチクスクス
Sp. maculatus
ヒメクスクス
St. celebensis
フクロギツネ
T. vulpecula
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
쿠스쿠스과(Phalangeridae)는 캥거루목에 속하는 유대류 포유동물 과의 하나이다.[1] 모식속은 쿠스쿠스속(Phalanger)이다.
인도네시아와 오스트레일리아, 파푸아뉴기니 지역에 분포한다.
다음은 캥거루목의 계통 분류이다.[2]
캥거루목 웜뱃아목 웜뱃상과† Diprotodontidae
캥거루아목 쿠스쿠스아목 쿠스쿠스상과 주머니하늘다람쥐상과
_gevangen_bij_Kaslioe_in_het_Moetisgebied_op_Timor_TMnr_10006606.jpg)
_2.jpg)
.JPG)
