Tiptolle (Pycnonotidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort.
Die familie bestaan uit die volgende genera:[1]
Hoofsaaklik in Asië:
Veral in Afrika:
In Asië:
Tiptolle (Pycnonotidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort.
Los picnonótidos (Pycnonotidae) son una familia de aves paseriformes. Los sos miembros son llamaos bulbules, son un grupu páxaros de tamañu mediu, principalmente frugívoros, mesmos del África y Asia tropical. Esisten 155 especies.[1] La mayoría son de colores pocu llamativos, con plumaxes uniformes que van del pardu oliváceo a tonos grises y negros, pero dalgunes son coloríos, con mexelles, gargüelos o ceyes y partes inferiores de colores intensos como mariellu, colloráu o anaranxáu. Munchos tienen penachos na cabeza carauterísticos. Munches d'estes especies habiten nes copes de los árboles, ente que dalgunes alcuéntrense nel sotobosque. Ponen hasta 5 güevos rosados purpúreos en niales abiertos allugaos nos árboles, que son guaraos pola fema. El bulbul Orfeo foi introducíu en munches árees tropical y subtropical, por casu nel sur de la Florida, Estaos Xuníos.
La pallabra bulbul podría derivar del términu persa o del turcu que significa ruiseñor. [ensin referencies]
Tradicionalmente los bulbules clasificar en 4 grupos nomaos polos sos xéneros carauterísticos, Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger, y Chlorocichla (Delacour, 1943). Sicasí, analises más recién demostraron qu'esti arreglu ta probablemente basáu n'interpretación errónea de calteres.
La comparanza de secuencies de citocromo b del ADN mitocondrial dexó atopar que cinco especies de Phyllastrephus nun pertenecen a los bulbules, sinón a un grupu enigmáticu d'aves canoras de Madagascar, los chips malgaxes arrexuntaos na pretendida familia "Bernieriidae" (Cibois et al., 2001, ver más embaxo les especies implicaes). Otramiente, l'analís de secuencies de los xenes RAG1 y RAG2 nel ADN nuclear dexa suxurir que'l xéneru Nicator tampoco ye un bulbul (Beresford et al., 2005). Yá antes, por un estudiu de Pasquet et al. (2001), indicárase que l'ordenamientu inicial de la familia nun tenía en cuenta la biogeografía, al demostrar que'l xéneru Criniger tenía de ser estremáu en dos llinaxes separaos, unu africanu (Criniger) y otru asiáticu (Alophoixus). Usando analís de 3 secuencies de DNA (una de ADN nuclear y dos de ADN mitocondrial) Moyle y Marks (2006) atoparon un llinaxe mayormente asiáticu y otru africanu nel grupu de los bulbules verdes y los del xéneru Bleda . El bulbul verde doráu (Calyptocichla serina) paez ser bien distintu y forma un grupu propiu. Dellos taxones nun son monofiléticos y ríquense más investigaciones pa determinar les rellaciones dientro de los xéneros más grandes.
Na actualidá reconocen les siguientes especies na familia:[1]
Treslladaos a Bernieridae:
Los picnonótidos (Pycnonotidae) son una familia de aves paseriformes. Los sos miembros son llamaos bulbules, son un grupu páxaros de tamañu mediu, principalmente frugívoros, mesmos del África y Asia tropical. Esisten 155 especies. La mayoría son de colores pocu llamativos, con plumaxes uniformes que van del pardu oliváceo a tonos grises y negros, pero dalgunes son coloríos, con mexelles, gargüelos o ceyes y partes inferiores de colores intensos como mariellu, colloráu o anaranxáu. Munchos tienen penachos na cabeza carauterísticos. Munches d'estes especies habiten nes copes de los árboles, ente que dalgunes alcuéntrense nel sotobosque. Ponen hasta 5 güevos rosados purpúreos en niales abiertos allugaos nos árboles, que son guaraos pola fema. El bulbul Orfeo foi introducíu en munches árees tropical y subtropical, por casu nel sur de la Florida, Estaos Xuníos.
Bülbüllər (lat. Pycnonotidae) sərçəkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Brachypodidae Swainson, 1831
Trichophoridae Swainson, 1831
Ixosidae Bonaparte, 1838
Hypsipetidae Bonaparte, 1854
Crinigeridae Bonaparte, 1854 (1831)
Phyllastrephidae Milne-Edwards & Grandidier, 1879
Tyladidae Oberholser, 1917
Spizixidae Oberholser, 1919
Bülbüllər (lat. Pycnonotidae) sərçəkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar bulbuled(Daveoù a vank) eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Pycnonotidae, termenet e 1840 gant al loenoniour saoz George Robert Gray (1808-1872)[1], Pycnonotus ar genad skouer anezhañ.
Diouzh Doare 9.1 an IOC World Bird List[2] ez a seizh genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar bulbuled(Daveoù a vank) eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Pycnonotidae, termenet e 1840 gant al loenoniour saoz George Robert Gray (1808-1872), Pycnonotus ar genad skouer anezhañ.
Diouzh Doare 9.1 an IOC World Bird List ez a seizh genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Els bulbuls són un grup d'ocells de mitjana grandària, que pertany a l'ordre dels passeriformes, i formen la família dels picnonòtids (Pycnonotidae). Són aus molt adaptables, utilitzades com a ocells de gàbia per llurs cants, la qual cosa ha fet que algunes espècies hagen estat introduïdes en molts llocs, sovint amb èxit.
La família es distribueix per gairebé tota l'Àfrica, i a l'Àsia, per l'Orient Mitjà, Àsia meridional, Indonèsia, i cap al nord fins al Japó. Únicament unes poques espècies habiten algunes illes tropicals de l'Oceà Índic. Tot i que algunes espècies es troben en hàbitats variats, les espècies de l'Àfrica viuen predominantment a la selva, mentre que les espècies forestals són rares a l'Àsia, on prefereixen les zones més obertes. S'han adaptat a zones humanitzades, i poden fer malbé a les collites.
La majoria són frugívors i complementen la seva dieta amb alguns insectes. També poden menjar llavors, brots i inclús petits vertebrats. Mentre que hi ha una important minoria d'especialistes, particularment a l'Àfrica, les espècies d'espais oberts, en particular, són generalistes.
Són generalment monògams, amb algunes excepcions. Fan el niu a la bifurcació d'una rama, en un arbre o arbust, amb rames, teranyines, fulles i altres materials. Allà ponen 2 – 5 ous de color rosa o blanc, tacats en roig, porpra o marró. Coven 11 - 14 dies, i els pollets romanen al niu 14 - 18 dies.
Diversos estudis genètics, durant la primera dècada del present segle, han ocasionat importants canvis en la classificació d'aquesta família. Els estudis de Cibois et al., 2001, van tindre com a conseqüència que s'apartés el gènere Phyllastrephus, conformant amb ell una família diferent. Els estudis de Beresford et al., 2005, també van apartar el gènere Nicator en la seva pròpia família.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.4, 2013), aquesta família està formada per 27 gèneres amb 151 espècies:
Els bulbuls són un grup d'ocells de mitjana grandària, que pertany a l'ordre dels passeriformes, i formen la família dels picnonòtids (Pycnonotidae). Són aus molt adaptables, utilitzades com a ocells de gàbia per llurs cants, la qual cosa ha fet que algunes espècies hagen estat introduïdes en molts llocs, sovint amb èxit.
Die Bülbüls oder Haarvögel (Pycnonotidae) sind eine Familie der Sperlingsvögel (Passeriformes). Sie kommen vor allem in den tropischen Regionen Asiens und Afrikas vor und ernähren sich vorwiegend von Früchten. Der Name Bülbül kommt über das Türkische aus dem Persischen (بُلبُل, DMG bolbol) und bedeutet Nachtigall.
Bülbüls sind mittelgroße Singvögel, die Körpergrößen ähnlich den mitteleuropäischen Sperlingen bis Amseln von 14 bis 28 Zentimetern erreichen können. Der Hals ist sehr kurz, ebenso die Flügel, dagegen haben sie einen ziemlich langen Schwanz, der am Ende leicht abgeschnitten wirkt und eingekerbt ist. Die Beine sind dünn und die Füße besitzen nur sehr zarte Krallen. Das Gefieder besteht aus relativ langen und weichen Federn, die besonders am Rücken sehr locker sind. Im Nacken besitzen alle Bülbüls dünne Haarfedern, die ihnen den Namen Haarvögel eingebracht haben. Diese Federn können bei einigen Arten sehr lang werden.
Sie sind teilweise sehr auffällig gefärbt und können je nach Art gelbe, rote und orangefarbene Körperpartien aufweisen. Die meisten Arten sind jedoch unauffällig olivbraun, gelb oder braun bis schwarz. Arten wie der Rotohrbülbül (Pycnonotus jocosus) besitzen außerdem eine auffällige Haube aus Kopffedern. Farblich abgesetzt können vor allem Partien des Bauches, die Kehle, die Stirnpartie, die Wangen oder Teile des Untergefieders am Schwanzansatz sein. Einen Sexualdimorphismus gibt es nicht, die Männchen und Weibchen sind also gleich gefärbt, lediglich die Jungvögel sind häufig etwas bis deutlich dunkler.
Die Mehrzahl der Bülbüls lebt in Afrika und auf Madagaskar. Hier sind die Vertreter der meisten verschiedenen Gattungen als Endemiten zu finden, während ausschließlich in Südasien nur zwei Gattungen heimisch sind. Sowohl die Echten Bülbüls (Gattung Pycnonotus) als auch die Weißkehlbülbüls (Gattung Criniger) und die Fluchtvögel (Gattung Hypsipetes) kommen mit Arten in beiden Gebieten vor. Im Mittleren Osten ist vor allem der Gelbsteißbülbül (Pycnonotus xanthopygos) anzutreffen, dessen Verbreitungsgebiet sich von der südlichen Türkei bis in die arabischen Länder und Israel zieht. Viele Arten sind allerdings auch endemisch in sehr kleinen Verbreitungsgebieten, darunter etwa der Seychellen-Rotschnabelbülbül (Hypsipetes crassirostris), der nur auf den Seychellen lebt.
Die meisten Arten finden sich im Tiefland, nur wenige kommen auch in Gebirgen vor. Zu den letzteren gehören der Gelbstreifenbülbül (Phyllastrephus flavostriatus) in den Bergwäldern Zentralafrikas und der Graukopf-Bülbül (Pycnonotus tephrolaemus) am Ruwenzori in Ostafrika. Der Blasswangenbülbül (Pycnonotus flavescens) findet sich sogar noch in 3.500 Metern Höhe im Mooswald der Gebirge auf Borneo.
Alle Bülbüls sind Standvögel. Viele Arten haben sich an das Leben in der Nähe von menschlichen Siedlungen angepasst und bevölkern entsprechend Gärten, Parks und Friedhöfe der Städte. Sie sind sehr zutraulich und können auch gezähmt werden. Besonders der Rotohrbülbül und der Gelbbauchbülbül (Pycnonotus goiavier) sind für ihre Vorliebe für Städte bekannt. Andere Arten leben eher zurückgezogen an Waldrändern oder in Wäldern. Der bisher am seltensten gesehene Bülbül ist der Nieuwenhuis-Bülbül, von dem bislang nur zwei Einzelfunde aus Sumatra und Borneo bekannt sind.
Bülbüls sind meist lebhafte Vögel mit einem auffälligen und lauten Strophengesang. Dabei handelt es sich meist um ein lebhaftes Zwitschern, wobei einige Arten wie etwa der Gelbscheitelbülbül (Pycnonotus zeylanicus) jedoch auch lange und teilweise komplexe Lieder aus immer gleichen Strophen vorträgt, die mit denen der Nachtigall vergleichbar sind. Aus zwei wechselnden Tönen besteht etwa der Gesang des Tonkibülbül (Pycnonotus cafer). Auch der Streifenkehlbülbül (Pycnonotus finlaysoni) und der Madagaskar-Fluchtvogel (Hypsipetes madagascariensis) haben einen einprägsamen und melodischen Ruf.
Bülbüls leben vor allem von Früchten, hauptsächlich von Beeren. Dabei sind einige Arten sehr stark auf einzelne Früchte fixiert, wie etwa der afrikanische Graubauchbülbül (Pycnonotus gracilirostris), der in großen Schwärmen teilweise Kilometer auf der Suche nach reifen Feigen zurücklegt. Einige Arten wie diese werden entsprechend als Obstschädlinge gefürchtet und bejagt. Andere Arten jagen allerdings auch Insekten oder suchen nach Würmern und anderen Kleintieren als Nahrung, der Gelbscheitelbülbül jagt an Gewässern nach Süßwasserschnecken.
Bülbüls bauen offene Nester aus Zweigen und Wurzelfasern, die sie meist in Astgabeln in den unteren Bereichen der Bäume anlegen. Diese werden mit Blättern oder Moosen ausgepolstert. Die Weibchen legen bis zu fünf meist blassrosa bis weiße Eier in ihre Nester und bebrüten diese. Für den Graubülbül (Pycnonotus barbatus) wird angenommen, dass er monogam lebt und sich entsprechend lebenslang verpaart. Die Weibchen brüten bei dieser Art für etwa zwölf Tage und werden dabei vom Männchen gefüttert. Nach dem Schlüpfen füttern beide Eltern die Jungvögel mit Insekten. Etwa nach zwei Wochen werden die Jungvögel flügge.
Die ältesten fossilen Belege für Bülbüls stammen aus dem Pleistozän vor etwa einer Million Jahren. Folgende Gattungen und Arten werden derzeit den Bülbüls zugeordnet:[1]
Beim Fleckflügelbülbül (Phyllastrephus leucolepis) handelt es sich um die Fehlbestimmung eines Zeisigbülbüls (Phyllastrephus icterinus), nähere Erläuterung siehe dort.
Die Gattung Malia mit der einzigen Art Moossänger (Malia grata) wurde in der Vergangenheit manchmal den Bülbüls, manchmal den Schwirlverwandten (Locustellidae) und bisweilen auch den Timalien (Timaliidae) zugeordnet. In letzter Zeit scheint sich die Einordnung bei den Grassängern zunehmend durchzusetzen.[1][2]
Wie bereits erwähnt, leben einige Bülbülarten sehr nah beim Menschen und sind sehr zutraulich. Einige Arten werden als Fruchtschädlinge in ihren Verbreitungsgebieten bejagt oder zumindest vertrieben, vor allem solche, die in größeren Schwärmen auftreten. Viele Arten werden jedoch auch als Heimtiere gehalten. Für diese Tiere gibt es einen internationalen Markt, da sie als lebhafte und gesangfreudige Tiere bekannt sind. Vor allem in ihrer Heimat sind sie beliebt, aber auch in Europa und den USA werden sie regelmäßig angeboten.
Der Rotohrbülbül wurde als Neozoon in Südkalifornien angesiedelt, wo er eigentlich nicht heimisch ist. Weitere Arten wurden von den Menschen in Australien, auf den Maskarenen und weiteren Inseln angesiedelt.
Die Bülbüls oder Haarvögel (Pycnonotidae) sind eine Familie der Sperlingsvögel (Passeriformes). Sie kommen vor allem in den tropischen Regionen Asiens und Afrikas vor und ernähren sich vorwiegend von Früchten. Der Name Bülbül kommt über das Türkische aus dem Persischen (بُلبُل, DMG bolbol) und bedeutet Nachtigall.
Asudder (Assaɣ ussnan: Pycnonotidae) d tawacult n ijqiwen yebṭan ɣef 27 n tewsitin d ugar n 150 n telmas isuddiren
S unect n usismel n umnir n uswir amsaylal agraɣlan (Alqem 8.2, 2018):
Asudder (Assaɣ ussnan: Pycnonotidae) d tawacult n ijqiwen yebṭan ɣef 27 n tewsitin d ugar n 150 n telmas isuddiren
Merbah utawa karan uga cucak-cucakan (familia Pycnonotidae) iku suku manuk manggung saka Afrika lan Asia tropis. Manuk-manuk iki akèh-akèhé duwé suwara sing merdu lan nyanyian sing manéka warna, kerep alas dadi ribut déning suwarané mligi nalika ésuk lan soré. Sajeroning basa Inggris, manuk=manuk iki ditepungi minangka Bulbuls.
Merbah asliné sajeroning basa Melayu ngrujuk marang sapérangan jinis manuk manggung sing wuluné surem ing semak belukar, kalebu uga jinis-jinis manuk pelanduk, tepus, bentet lan liya-liyané. Ing kéné, kanggo kapentingan standharisasi pamènèhan jeneng kaya déné sing dipigunakaké LIPI, merbah dipigunakaké winates kanggo nyebut manuk-manuk saka kulawarga Pycnonotidae. Saliyané karan merbah, manuk-manuk saka suku iki duwé sapérangan sebutan umum sing liya kaya déné cucak (Jawa); tempuruk, empuruk; tempulu’, empulu’, pampulu, empuloh (anéka basa Melayu ing Sumatra lan Kalimantan); lan liya-liyané.
Ukurané sedheng, manuk-manuk iki racaké awaké sedheng rada ramping, gulu cendhak, lan buntut rada dawa. Kerep uga mawa misai alus.
Sapérangan spesiesé duwé warna-warna sing cerah: kuning, jingga, abang, ing dhadha, weteng utawa saawak. Nanging akèh-akèhé wernané surem coklat zaitun, semu klawu utawa semu kuning, mawa warna kuning, jingga utawa abang ing bokongé. Jantan lan wadon wernané padha.
Sapérangan mawa warna ireng ing endhas, jambul sing bisa diobah-obahaké, utawa janggut putih.
Merbah mligi iku manuk pamangan woh-wohan lan gegremet. Ing alas, akèh-akèhé manuk iki seneng njlajah semak belukar lan alas sing setengah kabuka, methik anéka woh cilik-cilik lan mburu gegremet. Sanajan sapérangan manèh luwih seneng ana ing dhuwur wit-witan.
Asring ditemoni pasangan-pasangan utawa nglompok, manuk-manuk iki sok nyampur karo jinis sing liya. Ramé swarané sero silih ngundang.
Merbah gawé susuh ing dhuwur wit utawa perdu, wangun cawan saka suket, tangkai godhong, utawa serpihan godhong, campur karo serat-serat sing liyané. Endhogé 2-3 butir.
Ing Indonésia ana watara 27 jinis, mligi kakonsentrasi panyebarané ing Indonésia pérangan kulon. Mung rong spésies sing nyebar adoh tekan Sulawesi Kidul, salah sijiné uga ditemoni ing Lombok. Nanging kaloroné dikira nyebar amarga digawa manungsa (feral, manuk uculan sing banjur tangkar-tumangkar).
Nanging anèhé ana sajinis anggota suku iki sing nyebar winates (endemik) ing pulo-pulo sakiwa-tengené Sulawesi lan Maluku, ya iku Brinji emas (Alophoixus (Hypsipetes) affinis). Malah amarga urip ing tlatah kapuloan sing kaisolir siji lan sijiné suwéné mayuta-yuta taun, spésies iki wis ngrembaka dadi sanga subspesies sing béda.
Sapérangan conto anggota suku merbah iki ya iku:
Merbah utawa karan uga cucak-cucakan (familia Pycnonotidae) iku suku manuk manggung saka Afrika lan Asia tropis. Manuk-manuk iki akèh-akèhé duwé suwara sing merdu lan nyanyian sing manéka warna, kerep alas dadi ribut déning suwarané mligi nalika ésuk lan soré. Sajeroning basa Inggris, manuk=manuk iki ditepungi minangka Bulbuls.
Merbah asliné sajeroning basa Melayu ngrujuk marang sapérangan jinis manuk manggung sing wuluné surem ing semak belukar, kalebu uga jinis-jinis manuk pelanduk, tepus, bentet lan liya-liyané. Ing kéné, kanggo kapentingan standharisasi pamènèhan jeneng kaya déné sing dipigunakaké LIPI, merbah dipigunakaké winates kanggo nyebut manuk-manuk saka kulawarga Pycnonotidae. Saliyané karan merbah, manuk-manuk saka suku iki duwé sapérangan sebutan umum sing liya kaya déné cucak (Jawa); tempuruk, empuruk; tempulu’, empulu’, pampulu, empuloh (anéka basa Melayu ing Sumatra lan Kalimantan); lan liya-liyané.
Ukurané sedheng, manuk-manuk iki racaké awaké sedheng rada ramping, gulu cendhak, lan buntut rada dawa. Kerep uga mawa misai alus.
Sapérangan spesiesé duwé warna-warna sing cerah: kuning, jingga, abang, ing dhadha, weteng utawa saawak. Nanging akèh-akèhé wernané surem coklat zaitun, semu klawu utawa semu kuning, mawa warna kuning, jingga utawa abang ing bokongé. Jantan lan wadon wernané padha.
Sapérangan mawa warna ireng ing endhas, jambul sing bisa diobah-obahaké, utawa janggut putih.
Shore, shorwe au sholwe ni ndege wadogo wa familia Pycnonotidae ambayo ina korogoto na nyembelele vilevile. Spishi za nusufamilia Muscicapinae zinaitwa shore pia. Wale wa Pycnonotidae wana rangi ya kahawa au kijivu, pengine nyeusi, na kwa kawaida nyeupe chini. Spishi nyingine zina rangi kali kama buluu na nyekundu. Spishi nyingi zina kishungi. Shore wanatokea misitu na maeneo mengine yenye miti katika Afrika na Asia. Hula matunda na mbegu hasa lakini wadudu pia. Tago lao hujengwa mtini na jike huyataga mayai 2-5.
Shore wa Reunion
Shore wa Shelisheli
Shore wa Madagaska
Shore wa Morisi
Shore tako-jeupe
Shore kusi
Shore wa Dodson
Shore mashavu-mekundu
Shore macho-mekundu
White-throated bulbul
Puff-throated bulbul
Ashy bulbul
Mountain bulbul
Buff-vented bulbul
Brown-eared bulbul
Sooty-headed bulbul
Orange-spotted bulbul
Red-eyed bulbul
Red-vented bulbul
Yellow-vented bulbul
Himalayan bulbul
White-eared bulbul
White-browed bulbul
Black-crested bulbul
Yellow-eared bulbul
Olive-winged bulbul
Cream-vented bulbul
Light-vented bulbul
Styan's bulbul
Yellow-throated bulbul
White-spectacled bulbul
Brown-breasted bulbul
Straw-headed bulbul
Shore, shorwe au sholwe ni ndege wadogo wa familia Pycnonotidae ambayo ina korogoto na nyembelele vilevile. Spishi za nusufamilia Muscicapinae zinaitwa shore pia. Wale wa Pycnonotidae wana rangi ya kahawa au kijivu, pengine nyeusi, na kwa kawaida nyeupe chini. Spishi nyingine zina rangi kali kama buluu na nyekundu. Spishi nyingi zina kishungi. Shore wanatokea misitu na maeneo mengine yenye miti katika Afrika na Asia. Hula matunda na mbegu hasa lakini wadudu pia. Tago lao hujengwa mtini na jike huyataga mayai 2-5.
बुलबुल माजिल साइज के चिरइन के एगो परिवार हवे जेह में 27 जाति आ लगभग 150 प्रजाति के चिरई आवें लीं; बैज्ञानिक शब्दावली में एह परिवार के पाइक्नोनोटिडाइ नाँव से जानल जाला। ई चिरई सभ लगभग पूरा अफिरका महादीप, अरब-ईरान वाला पच्छिमी एशिया के इलाका, दक्खिन एशिया, इंडोनेशिया आ जापान के दक्खिनी हिस्सा तक ले पावल जाली। कुछ प्रजाति काफी बड़ इलाका में पावल जाली जबकि कुछ अपना सीमित इलाका के प्रजाति हईं। उदाहरण खातिर अफिरका के ज्यादातर प्रजाति सभ बरखाबन में मिलेलीं जबकि एशिया वाली प्रजाति सभ खुला इलाका पसंद करे लीं।
सिपाही बुलबुल आ गुलदुम बुलबुल नियर प्रजाति सभ के पोसुआ बना के रखल जाला आ ई दुनों भारत में बहुत आम प्रजाति हईं स।
वर्तमान में बुलबुल सभ के 27 गो जाति सभ के पहिचान भइल बाटे:[1]
बुलबुल, शाखाशायी गण के पिकनोनॉटिडी कुल (Pycnonotidae) का पक्षी है और प्रसिद्ध गायक पक्षी "बुलबुल हजारदास्ताँ" से एकदम भिन्न है। ये कीड़े-मकोड़े और फल फूल खानेवाले पक्षी होते हैं। ये पक्षी अपनी मीठी बोली के लिए नहीं, बल्कि लड़ने की आदत के कारण शौकीनों द्वारा पाले जाते रहे हैं। यह उल्लेखनीय है कि केवल नर बुलबुल ही गाता है, मादा बुलबुल नहीं गा पाती है।[1] बुलबुल कलछौंह भूरे मटमैले या गंदे पीले और हरे रंग के होते हैं और अपने पतले शरीर, लंबी दुम और उठी हुई चोटी के कारण बड़ी सरलता से पहचान लिए जाते हैं। विश्व भर में बुलबुल की कुल ९७०० प्रजातियां पायी जाती हैं।[2] इनकी कई जातियाँ भारत में पायी जाती हैं, जिनमें "गुलदुम बुलबुल" सबसे प्रसिद्ध है। इसे लोग लड़ाने के लिए पालते हैं और पिंजड़े में नहीं, बल्कि लोहे के एक (अंग्रेज़ी अक्षर -टी) (T) आकार के चक्कस पर बिठाए रहते हैं। इनके पेट में एक पेटी बाँध दी जाती है, जो एक लंबी डोरी के सहारे चक्कस में बँधी रहती है।
कई वनीय प्रजातियों को ग्रीनबुल भी कहा जाता है। इनके कुल मुख्यतः अफ़्रीका के अधिकांश भाग तथा मध्य पूर्व, उष्णकटिबंधीय एशिया से इंडोनेशिया और उत्तर में जापान तक पाये जाते हैं। कुछ अलग-थल प्रजातियाँ हिंद महासागर के उष्णकटिबंधीय द्वीपों पर मिलती हैं। इसकी लगभग १३० प्रजातियाँ, २४ जेनेरा में बँटी हुई मिलती हैं। कुछ प्रजातियाँ अधिकांश आवासों में मिलती हैं। लगभग सभी अफ़्रीकी प्रजातियाँ वर्षावनों में मिलती हैं। ये विशेष प्रजातियाँ एशिया में नगण्य हैं। यहाँ के बुलबुल खुले स्थानों में रहना पसन्द करते हैं। यूरोप में बुलबुल की एकमात्र प्रजाति साइक्लेड्स में मिलती है, जिसके ऊपर एक पीला धब्बा होता है, जबकि अन्य प्रजातियों में स्नफ़ी भूरा होता है। भारत में पाई जानेवाली बुलबुल की कुछ प्रसिद्ध जातियाँ निम्नलिखित हैं :
पक्षी वैज्ञानिकों ने हाल ही में बुलबुल की एक नयी प्रजाति खोजी है, जो उनके अनुसार पिछले सौ वर्षों में पहली बार दिखाई पड़ी है। इसे लाओस में देखा गया है। वन्य जीवन संरक्षण सोसाइटी ने बताया है कि इस नन्हीं सी चिड़िया के सिर पर बहुत कम बाल हैं उन्होंने कहा है कि उसके वैज्ञानिकों और ऑस्ट्रेलिया के मेलबोर्न विश्वविद्यालय ने इस चिडि़या की पहचान बुलबुल की नयी प्रजाति के रूप में की है।[3] उनके अनुसार दक्षिण पूर्वी एशियाई देश लाओस के सावनाखत प्रान्त में चूने की चट्टानों से कुदरती रूप से निर्मित गुफा में २००९ में यह देखी गई थी। इसका नाम बेयर फेस्ड बुलबुल रखा गया है। इसके सिर पर नगण्य बाल हैं और बालनुमा पंखों की एक बारीक सी कतार है। इसका मुँह भी विशिष्ट है, पंख विहीन और गुलाबी; और आँखों के पास उसकी त्वचा नीलिमा लिये हुए हैं।
भारतीय स्वतंत्रता संग्राम के अग्रणी क्रान्तिकारी व उर्दू शायर पण्डित राम प्रसाद बिस्मिल ने तत्कालीन भारत में बहुतायत में पायी जाने वाली प्रजाति सिपाही बुलबुल को प्रतीक के रूप में प्रयोग करते हुए अनेकों गज़लें लिखी थीं। उन्हीं में से एक गज़ल वतन के वास्ते[4] का यह मक्ता (मुखडा) बहुत लोकप्रिय हुआ था:
विशेष जानकारी: जैसा कि चित्र दीर्घा में दिये गये फोटो से स्पष्ठ है सिपाही बुलबुल (en. Red whiskered Bulbul) की गर्दन में दोनों ओर कान के नीचे लाल निशान होते हैं जो कुर्बानी या बलिदान भावना का प्रतीक है। इसीलिये गज़ल में बुलबुल शब्द प्रतीक के रूप में प्रयुक्त हुआ है।
सिपाही बुलबुल
कॉलारेड फ़िंचबिल, Spizixos semitorques
बड़ी चोंच वाली बुलबुल, मैडागास्कर
बुलबुल, शाखाशायी गण के पिकनोनॉटिडी कुल (Pycnonotidae) का पक्षी है और प्रसिद्ध गायक पक्षी "बुलबुल हजारदास्ताँ" से एकदम भिन्न है। ये कीड़े-मकोड़े और फल फूल खानेवाले पक्षी होते हैं। ये पक्षी अपनी मीठी बोली के लिए नहीं, बल्कि लड़ने की आदत के कारण शौकीनों द्वारा पाले जाते रहे हैं। यह उल्लेखनीय है कि केवल नर बुलबुल ही गाता है, मादा बुलबुल नहीं गा पाती है। बुलबुल कलछौंह भूरे मटमैले या गंदे पीले और हरे रंग के होते हैं और अपने पतले शरीर, लंबी दुम और उठी हुई चोटी के कारण बड़ी सरलता से पहचान लिए जाते हैं। विश्व भर में बुलबुल की कुल ९७०० प्रजातियां पायी जाती हैं। इनकी कई जातियाँ भारत में पायी जाती हैं, जिनमें "गुलदुम बुलबुल" सबसे प्रसिद्ध है। इसे लोग लड़ाने के लिए पालते हैं और पिंजड़े में नहीं, बल्कि लोहे के एक (अंग्रेज़ी अक्षर -टी) (T) आकार के चक्कस पर बिठाए रहते हैं। इनके पेट में एक पेटी बाँध दी जाती है, जो एक लंबी डोरी के सहारे चक्कस में बँधी रहती है।
ਬੁਲਬੁਲ ਪਿਕਨੋਨਾਟਿਡੀ ਕੁਲ ਦੇ ਗਾਇਕ ਪੰਛੀ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਈ ਹਿਸਿਆਂ 'ਚ ਇਸਨੂੰ ਲੜਾਉਣ ਲਈ ਪਾਲਤੂ ਬਣਾ ਕੇ ਰਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਲੇਖਣੀ ਹੈ ਕਿ ਕੇਵਲ ਨਰ ਬੁਲਬੁਲ ਹੀ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਮਾਦਾ ਬੁਲਬੁਲ ਨਹੀਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੋਈ 130 ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ‘ਪਿਕਨੋਨੋਟਿਡੇਈ’ ਸੱਦਦੇ ਹਨ। ਬੁਲਬੁਲ ਪਰਸ਼ੀਅਨ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅੱਖਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਨਾਈਟਿੰਗੇਲ’। ਇਹ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਉਪਜੀ ਜਾਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਵਸੇਵਾ ਸਾਰੇ ਏਸ਼ੀਆਈ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ, ਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੇ ਖੇਤਾਂ, ਫਲਾਂ ਦੇ ਬਾਗਾਂ ਅਤੇ ਬਗੀਚਿਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਦਾ ਖਾਣਾ ਬੇਰ, ਫਲ, ਅੰਜੀਰ, ਮਟਰ, ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਸਿਉਂਕ ਦੇ ਭਮੱਕੜਾਂ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਛੋਟੀਆਂ ਕਿਰਲੀਆਂ ਹਨ।[1]
ਬੁਲਬੁਲ ਨਿਕੀ ਧੌਣ ਵਾਲੇ ਪਤਲੇ ਪੰਛੀ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰ ਨਿੱਕੇ ਤੇ ਗੋਲ ਅਤੇ ਪੂਛਲ ਲੰਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚੁੰਝ ਲੰਮੀ ਤੇ ਅੰਤ ਤੇ ਥੋੜੀ ਜਈ ਮੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲੰਮਾਈ 13 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 29 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਤੱਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਨਰ ਮਾਦਾ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਮਾਦਾ ਥੋੜੀ ਜੇਹੀ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੁਲਬੁਲ ਦੀਆਂ ਕਈ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਾਲੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਨਿਕੀ ਜਿਹੀ ਕੂਚੀ ਨੁਮਾ ਬੋਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਸਿਰ ਕਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਛੋਟੀ ਤਿਕੋਣੀ ਬੋਦੀ ਵਰਗੀ ਕਲਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਰੰਗ ਧੁਆਂਖਿਆ ਜਿਹਾ ਬਦਾਮੀ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਗੋਲ ਡੱਬੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਬੁਲਬੁਲ ਦੀ ਕਾਲੀ ਗਰਦਨ, ਪਰ ਢਿੱਡ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਚਿੱਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਾਲੀ ਲੰਮੀ ਪੂਛ ਦਾ ਸਿਰਾ ਚਿੱਟਾ ਅਤੇ ਜੜ੍ਹ ਹੇਠ ਚਮਕਦਾਰ ਲਾਲ ਖੰਭ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਚੁੰਝ ਕਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਇਹਨਾਂ ਤੇ ਬਹਾਰ ਦੇ ਮੌੌਸਮ ਜੂਨ ਤੋਂ ਸਤੰਬਰ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮਿੱਠੇ ਅਤੇ ਸੁਰੀਲੇ ਗਾਣੇ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਛੋਟੇ ਦਰੱਖਤਾਂ, ਵੇਲਾਂ ਅਤੇ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਾਹ-ਫੂਸ, ਤੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਤਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਦਾ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਅੰਗ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਰੰਗ ਗੁਲਾਬੀ ਉੱਤੇ ਲਾਖੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ 14 ਦਿਨ ਅੰਡਿਆਂ ਨੇ ਸੇਕ ਕੇ ਬੱਚੇ ਕੱਢਦੀ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਰਲ ਕੇ ਬੱਚੇ ਪਾਲਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ 12 ਤੋਂ 16 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਡਣ ਯੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
கொன்டைக்குருவி ; பைக்னோனோடிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நடுத்தர அளவிலான, பாடும் பறவைகளின் வரிசையில் உளள ஓர் குருவி இனத்தைச் சேர்ந்த பறவையாகும். இந்த வன உயிரினங்கள் பச்சைக் கொண்டைக்குருவி, பழுப்புக் கொண்டைக்குருவி, இலைவிரும்பி, அல்லது முள்மயிர்க்குருவி.ஆகியவை இவ்வினத்தால் அறியப்படுகின்றன. இந்தப் பறவைக் குடும்பம் ஆப்பிரிக்காவின் பெரும்பகுதி மற்றும் மத்திய கிழக்கு, வெப்பமண்டல ஆசியாவிலிருந்து இந்தோனேசியா மற்றும் வடக்கே ஜப்பான் வரை பரவியுள்ளன. இந்தியப் பெருங்கடலின் வெப்பமண்டல தீவுகளில் ஒரு சில தீவு இனங்கள் காணப்படுகின்றன. 27 பேரினங்களில் 150 க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் உள்ளன. இவற்றில் வெவ்வேறு வகையான பல்வேறு இனங்கள் பரவலான வாழ்விடங்களில் காணப்படுகின்றன, ஆப்பிரிக்க இனங்கள் பெரும்பாலும் மழைக்காடுகளில் காணப்படுகின்றன. ஆசியாவில் மழைக்காடு இனங்கள் அரிதானவை, இருப்பினும், ஆசியக் கொண்டைக் குருவிகள் அதிகமாக திறந்த பகுதிகளையே விரும்புகின்றன.
புல்புல் என்ற சொல், இராப்பாடி எனப்பொருள்படும் பாரசீக அல்லது அரபு (بلبل),[1][2] மொழியிலிருந்து பெறப்பட்டதாகும்.[3] ஆனால் ஆங்கிலத்தில், புல்புல் என்பது வேறுபட்ட குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பாடும் பறவைகளைக் குறிக்கிறது.
இந்த இனங்களின் குணவியல் வகைகளின் படி ( (Delacour, 1943). பாரம்பரியமாக இவைகள் பைக்னோனோடஸ், பைலாஸ்ட்ரெபஸ், கிரினிகர், குளோரோசிக்லா என்ற நான்கு குழுக்களாக,ப் பிரிப்பதே மரபாக இருந்து வந்தது. இருப்பினும், மிகச் சமீபத்திய பகுப்பாய்வுகள் இந்த ஏற்பாடு தவறான பண்புகளின் விளக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்பது நிரூபித்தன..
நிறப்புரி பி டி.என்.ஏ. வரன்முறையிடலில் இழைமணிகளின் டி ஆக்சி-ரைபோநியூக்லியிக் காடியினை ஒப்பீடு செய்கையில் ஐந்து இனங்களில் பைலாஸ்ட்ரெபஸ் என்ற இனம் கொண்டைக்குருவி வகையைச் சேர்ந்தவை இல்லை என்று கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
ஆனால் மடகாஸ்கரில் இதற்குப்பதிலாகப் பாடும் பறவைகள் புதிரான குழு ஒன்று கண்டறியப்பட்டு இப்போதைக்கு இவை பொதுவாக மலகாசி வார்ப்ளர்கள் எனக் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இதேபோல், டி.என்.ஏ nDNA RAG1 மற்ரும் RAG2 மரபணுக்கள் வரிசைமுறை பகுப்பாய்வு (பெர்ஸ்ஃபோர்டு மற்றும் பலர்., 2005) நிக்கேட்டர் என்ற இனம் கொன்டைக்குருவிகள் இனத்தைச் சேர்ந்தவை இல்லை என்று கூறுகிறது. பழைய ஏற்பாடுகள் உயிர் புவியியலை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளத் தவறிவிட்டது என்று, கிரினிகர் இனத்தை ஆப்பிரிக்கப் பரம்பரை என்றும் ஆசியப் பரம்பரை என்றும் பிரிக்கவேண்டும் என்றும் விளக்கிய பாஸ்கெட் மற்றும் பலர் மேற்கொண்ட ஆய்வால்(2001) சுட்டிக்காட்டப்பட்டது.
ஒரு என்.டி.என்.ஏ மற்றும் 2 எம்.டி.டி.என்.ஏ காட்சிகளின் பகுப்பாய்வைப் பயன்படுத்தி, மொய்ல் & மார்க்ஸ் (2006) என்பவர்கள், செய்த ஆய்வுகளின்படி ஆசிய இனங்களும், பச்சைக் கொண்டைக்குருவிகள் மற்றும் முள்மயிர்க் குருவிகளின் ஒரு ஆப்பிரிக்க இனங்களுள் தங்க பச்சைக் கொண்டைக்குருவி மிகவும் தனித்துவமானதாகக் காணப்படுகிறது. மேலும் இவை தானாகவே ஒரு சொந்தக் குழுவை உருவாக்குவது கண்டறியப்பட்டது. இவற்றின் சில வகைப்பாடுகள் ஒற்றைத் தொகுதியில் இல்லை. மேலும் இந்த பேரின வகைகளுக்குள் உறவுகளைத் தீர்மானிப்பதில் மேலும் விரிவான கூடுதல் ஆய்வுகள் தேவையாக உள்ளன.
தற்போது, 27 இனங்கள் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளன:[4]
கொண்டைக்குருவிகள் குறுகிய கழுத்து கொண்ட மெல்லிய பாடும் பறவைகள் ஆகும். இவற்றின் வால்கள் நீளமாகவும், இறக்கைகள் குறுகியதாகவும் வட்டமாகவும் இருக்கும். ஏறக்குறைய அனைத்து உயிரினங்களிலும் அலகு சற்று நீளமானதாகவும் இறுதியில் சற்று வளைந்தும் காணப்படும். இந்த அலகுகளின் நீலங்கள் பல இனங்களில் வேறுபட்டுக் காணப்படுகின்றன. மிகச்சிறிய பச்சைக் கொண்டைக்குருவியில் அலகு 13 செ.மீ நீளமாகவும் வைக்கோற்தலை கொண்டைக்குருவியின் அலகு 29 செ.மீ வரையானதாகவும் வேறுபடுகின்றன ஒட்டுமொத்தமாக பாலினங்களில் வேறுபாடில்லாமல் ஒரே மாதிரியாக இருக்கின்றன, இருப்பினும் பெண் குருவிகள் சற்று சிறியவனவாகக் காணப்படுகின்றன. ஒரு சில உயிரினங்களில் வேறுபாடுகள் மிகப் பெரியவையாக உள்ளன. அவைகள் செயல்பாட்டு ரீதியாக வேறுபட்ட இனங்கள் என்று விவரிக்கப்பட்டுள்ளன. சில இனங்களின் மென்மையான தழும்புகள் மஞ்சள், சிவப்பு அல்லது ஆரஞ்சு துவாரங்கள், கன்னங்கள், தொண்டை அல்லது சூப்பர்சிலியா ஆகியவற்றுடன் வண்ணமயமானவையாக உள்ளன. ஆனால் இவற்றில் பெரும்பாலானவை மந்தமானவை. இவை ஒரே சீராக ஆலிவ்-பழுப்பு நிறத்தில் இருந்து கருப்பு நிறத்தில் இருக்கும். மந்தமான நிற கண்கள் கொண்ட இனங்கள் பெரும்பாலும் கண்களின் ்கீழே வளையங்களைக் கொண்டவையாக உள்ளன. சிலவற்றில் மிகவும் தனித்துவமான முகடுகள் உள்ளன.கொண்டைக் குருவிகள் பெரும்பாகும் மிகவும் அதிகசத்தத்துடன் குரல் எழுப்பக்கூடியவை. பெரும்பாலான இனங்களின் அழைப்புகள் உடைந்த அல்லது கரகரப்பானவை என விவரிக்கப்படுகின்றன. ஒரு எழுத்தாளர் பழுப்புக் காது கொன்டைக்குருவி பாடும் பாடலானது 'எந்தவொரு பறவையை விடவும் மிகவும் நாராசமான சத்தம்" என்று விவரித்த்துள்ளார்.[3]
கொன்டைக்குருவி ; பைக்னோனோடிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நடுத்தர அளவிலான, பாடும் பறவைகளின் வரிசையில் உளள ஓர் குருவி இனத்தைச் சேர்ந்த பறவையாகும். இந்த வன உயிரினங்கள் பச்சைக் கொண்டைக்குருவி, பழுப்புக் கொண்டைக்குருவி, இலைவிரும்பி, அல்லது முள்மயிர்க்குருவி.ஆகியவை இவ்வினத்தால் அறியப்படுகின்றன. இந்தப் பறவைக் குடும்பம் ஆப்பிரிக்காவின் பெரும்பகுதி மற்றும் மத்திய கிழக்கு, வெப்பமண்டல ஆசியாவிலிருந்து இந்தோனேசியா மற்றும் வடக்கே ஜப்பான் வரை பரவியுள்ளன. இந்தியப் பெருங்கடலின் வெப்பமண்டல தீவுகளில் ஒரு சில தீவு இனங்கள் காணப்படுகின்றன. 27 பேரினங்களில் 150 க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் உள்ளன. இவற்றில் வெவ்வேறு வகையான பல்வேறு இனங்கள் பரவலான வாழ்விடங்களில் காணப்படுகின்றன, ஆப்பிரிக்க இனங்கள் பெரும்பாலும் மழைக்காடுகளில் காணப்படுகின்றன. ஆசியாவில் மழைக்காடு இனங்கள் அரிதானவை, இருப்பினும், ஆசியக் கொண்டைக் குருவிகள் அதிகமாக திறந்த பகுதிகளையே விரும்புகின்றன.
ಪಿಕಳಾರ (Bulbul) : ಮೈನಾಕ್ಕಿಂತ ಕೊಂಚ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಗುಬ್ಬಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಈ ಹಕ್ಕಿ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಕಂಡುಬರುವ ಒಂದು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಹಕ್ಕಿ. ಇವುಗಳನ್ನು ದಟ್ಟ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ, ಪೇಟೆಯ ಉದ್ಯಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಮನೆಯ ಹೂದೋಟ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೋಡಬಹುದು. ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳು ಹೇಗೊ ಹಾಗೆ ವಿಪುಲವಾಗಿವೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಅನೇಕ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು : ಕೆಂಪು ಕಪೋಲದ ಪಿಕಳಾರ ಅಥವಾ ಕೆಮ್ಮೀಸೆ ಪಿಕಳಾರ(Red-whiskered Bulbul), ಕೆಂಪು ಬಾಲದ ಪಿಕಳಾರ(Red-vented Bulbul), ಕರಿ ಪಿಕಳಾರ(Black Bulbul), ಹಳದಿ ಕತ್ತಿನ ಪಿಕಳಾರ (Yellow-throated Bulbul), ಬಿಳಿ ಹುಬ್ಬಿನ ಪಿಕಳಾರ (White-browed Bulbul). ಕೆಂಪು ಕಪೋಲದ ಪಿಕಳಾರ ಅಥವಾ ಕೆಮ್ಮೀಸೆ ಪಿಕಳಾರದ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಜುಟ್ಟಿನಂತಹ ಚೊಟ್ಟಿ ಇದ್ದು, ಕಪೋಲದ ಭಾಗ ಕೆಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಗರದ ಹೂದೋಟಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಲೆನಾಡಿನ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೋಡಬಹುದು. ಕೆಂಪು ಬಾಲದ ಪಿಕಳಾರಗಳ ಬಾಲದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವಿದ್ದು, ಇವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತೋಟ,ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಬೆಳಗಿನ ಸಮಯದಲ್ಲ್ಲಿ ಸಿಳ್ಳು ಹಾಕುತ್ತಾ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತವೆ.ಇವು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವುದು ಅಪರೂಪ, ಬದಲಾಗಿ ಒಂಟಿ ಅಥವಾ ಜೋಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೆಚ್ಚು.
ಪಿಕಳಾರಗಳ ಆಹಾರ ಕೀಟಗಳು,ಸಣ್ಣ ಹಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ಹೂವಿನ ಮಕರಂದ.ಇವು ಪೊದೆಗಳ ಕವಲುಗಳಲ್ಲಿ ನಾರು, ಹುಲ್ಲು, ಜೇಡರ ಬಲೆಗಳಿಂದ ಬಟ್ಟಲಾಕಾರದ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಗೂಡು ಜನವಸತಿಯ ಹತ್ತಿರವೂ ಇರಬಹುದು.ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮನೆಯ ಹೂದೋಟದಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬಿಸಿದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಬಳ್ಳಿಯ ಚಪ್ಪರದಲ್ಲಿ ಪಿಕಳಾರಗಳು ಗೂಡು ಕಟ್ಟಬಹುದು.
ಪಿಕಳಾರ (Bulbul) : ಮೈನಾಕ್ಕಿಂತ ಕೊಂಚ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಗುಬ್ಬಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಈ ಹಕ್ಕಿ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಕಂಡುಬರುವ ಒಂದು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಹಕ್ಕಿ. ಇವುಗಳನ್ನು ದಟ್ಟ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ, ಪೇಟೆಯ ಉದ್ಯಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಮನೆಯ ಹೂದೋಟ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೋಡಬಹುದು. ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳು ಹೇಗೊ ಹಾಗೆ ವಿಪುಲವಾಗಿವೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಅನೇಕ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು : ಕೆಂಪು ಕಪೋಲದ ಪಿಕಳಾರ ಅಥವಾ ಕೆಮ್ಮೀಸೆ ಪಿಕಳಾರ(Red-whiskered Bulbul), ಕೆಂಪು ಬಾಲದ ಪಿಕಳಾರ(Red-vented Bulbul), ಕರಿ ಪಿಕಳಾರ(Black Bulbul), ಹಳದಿ ಕತ್ತಿನ ಪಿಕಳಾರ (Yellow-throated Bulbul), ಬಿಳಿ ಹುಬ್ಬಿನ ಪಿಕಳಾರ (White-browed Bulbul). ಕೆಂಪು ಕಪೋಲದ ಪಿಕಳಾರ ಅಥವಾ ಕೆಮ್ಮೀಸೆ ಪಿಕಳಾರದ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಜುಟ್ಟಿನಂತಹ ಚೊಟ್ಟಿ ಇದ್ದು, ಕಪೋಲದ ಭಾಗ ಕೆಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಗರದ ಹೂದೋಟಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಲೆನಾಡಿನ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೋಡಬಹುದು. ಕೆಂಪು ಬಾಲದ ಪಿಕಳಾರಗಳ ಬಾಲದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವಿದ್ದು, ಇವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತೋಟ,ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಬೆಳಗಿನ ಸಮಯದಲ್ಲ್ಲಿ ಸಿಳ್ಳು ಹಾಕುತ್ತಾ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತವೆ.ಇವು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವುದು ಅಪರೂಪ, ಬದಲಾಗಿ ಒಂಟಿ ಅಥವಾ ಜೋಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೆಚ್ಚು.
ಉಂದು ಒಂಜಿ ಜಾತಿತ ಪಕ್ಕಿ, ನೆನ್ನ್ ಕೊಟ್ಟು ಕಡ್ತಲೆ ಪಂದ್ ಪನ್ಪೆರ್. ನೆನ್ನ ತರೆತ್ತ ಮಿತ್ತ್ ಕೊಟ್ಟು ಇಪ್ಪುಂಡ್ ಅಂಚತಾರ ನೆನ್ನ್ ಕೊಟ್ಟು ಕಡ್ತಲೆಂದ್ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. [೧]
ನಾಲ್ ಇಂಚ್ (ನೂದು ಮಿ. ಮೀ.) ಉದ್ದೊ ಉಪ್ಪುನ ನೆಕ್ಕ್ ತರೆತ್ತ ಮಿತ್ತ್ ಕಪ್ಪುದ ಜುಟ್ಟು ಇತ್ತದ್, ಕೆಪ್ಪೆದ ಮಿತ್ತ್ ಕೆಂಪುದ ಮೀಸೆ, ಬೀಲೊದಡಿಟ್ಟ್ ಕೆಂಪುದ ಸೂಯಿ ಉಂಡು. ಬೆರಿಡ್ದ್ ಮುಳ್ಳೆ ಮಟ್ಟ ಕಂದುರಂಗ್, ಕೆಕ್ಕ್ಲ್, ತಿಗಲೆ, ಬೊಕ್ಕ ಬಂಜಿದಡಿ ಬೊಲ್ದು.ತಿಗಲೆದ ಮಿತ್ತ್ ತುಂಡಾಯಿನ ಮಾಲೆದ ಲೆಕ್ಕೊ ಕಪ್ಪುದ ಪಟ್ಟಿ ಉಪ್ಪುನ ಕೊಟ್ಟು ಕೊಡ್ತಲೆ ಪಕ್ಕಿಲೆಡ್ ಆಣ್ ಪೊಣ್ಣ್ ತೂಯೆರೆ ಒಂಜೇ ಲೆಕ್ಕೊ ತೋಜುಓಡು. ಮುಳ್ಳೆದ ಸಙೂಯಿ ಸರುತ್ತ ಉಪ್ಪುಂಡು. ಸಾದಾರ್ನೊ ಆದ್ ಆಣ್, ಪೊಣ್ಣ್ ಒಟ್ಟುಗು ಉಪ್ಪುಂಡು. ನಟ್ಟಿಕಾಯೆದ ಬಲ್ಲ್ದ ಕೊಡಿನ್ ತುಂಡು ಮಲ್ಪುನ ಸುಬಾವು ಕೊಟ್ಟು ಕೊಡ್ತಲೆ ಪಕ್ಕಿ ಆಣ್.
ಉಂದು ದಿಂಜ ಎತ್ತರೊಡು ರಾಪುನಂಚ ಬಲವಾಯಿನ ಕಾರ್, ರೆಂಕೆನ್ ಪಡೆತ್ತ್ಜಿ. ಆಂಡ್ ತಿರ್ತಡೇ ಬಲ್ಲೆಡ್ದ್ ಬಲ್ಲೆಗ್ ರಬಸ್ಸೊಡೆ ಬಲಿಪುನಯಿಟ್ಟ್ ಉಸಾರ್. ಅರೇಬಿಯ, ಈಜಿಪ್ಟ್ ದೇಶೊದ ಸಾಹಿತ್ಯೋಡು ಈ ಪಕ್ಕಿದ ಪುದರ್ ಬರೆದಿತ್ತ್ನೆಡ್ದಾದ್ ಉಂದು ಬಾರೀ ಪಿರಾಕ್ಡ್ದೇ ನರಮಾನ್ಯಗ್ ಮುಟ್ಟೊ ಆದಿತ್ತ್ನ ಗುರ್ತೊದ ಪಕ್ಕಿಂದ್ ಪಕ್ಷಿ ತಜ್ಞೆರ್ ಪನ್ಪೆರ್. ತುಳುನಾಡ್ದ ಕೋರಿದ ಕಟ್ಟ್ದ ಲೆಕ್ಕೊನೆ ನಮ್ಮ ದೆಸೋದ ಬಡೆಕಾಯಿ ಬಾಗೊಡು ಕೊಟ್ಟು ಕೊಡ್ತಲೆ ಪಕ್ಕಿಲೆನ್ ಲಡಾಯಿ ಮಲ್ಪಾವುನ ಗೊಬ್ಬು ನಡಪುಂಡು.
ಕೊಟ್ಟು ಕಡ್ತಲೆ ಪಾಂತೆ, ಕಿನ್ಯ ಕಿನ್ಯ ಪರ್ಂದ್ ಬುಕ್ಕ ಪೂತ ಮಕರಂದೊ ತಿನ್ಪುಂಡು.
The bulbuls are members of a family, Pycnonotidae, of medium-sized passerine songbirds, which also includes greenbuls, brownbuls, leafloves, and bristlebills. The family is distributed across most of Africa and into the Middle East, tropical Asia to Indonesia, and north as far as Japan. A few insular species occur on the tropical islands of the Indian Ocean. There are 160 species in 32 genera. While different species are found in a wide range of habitats, the African species are predominantly found in rainforest, whereas Asian bulbuls are predominantly found in more open areas.
The family Pycnonotidae was introduced by the English zoologist George Robert Gray in 1840 as a subfamily Pycnonotinae of the thrush family Turdidae.[1][2]
The Arabic word bulbul (بلبل) is sometimes used to refer to the "nightingale" as well as the bulbul, but the English word bulbul refers to the birds discussed in this article.[3]
A few species that were previously considered to be members of the Pycnonotidae have been moved to other families. Several Malagasy species that were formerly placed in the genus Phyllastrephus are now placed in the family Bernieridae.[4][5] In addition, the genus Nicator containing three African species is now placed in a separate family Nicatoridae.[6][7]
A study published in 2007 by Ulf Johansson and colleagues using three nuclear markers found that the genus Andropadus was non-monophyletic. In the subsequent revision, species were moved to three resurrected genera: Arizelocichla, Stelgidillas and Eurillas. Only the sombre greenbul (Andropadus importunus), was retained in Andropadus.[8][9] A study by Subir Shakya and Frederick Shelden published in 2017 found that species in the large genus Pycnonotus formed several deeply divergent clades. The genus was split and six genera were resurrected to accommodate these clades.[8][10]
The family forms two main clades. One clade contains species that are only found in Africa; many of these have greenbul in the common name. The second clade contains mostly Asian species but includes a few species that are found in Africa.[10]
Pycnonotidae – bulbuls (160 species)
Sylviidae – sylviid babblers (34 species)
Paradoxornithidae – parrotbills and myzornis (37 species)
Zosteropidae – white-eyes (146 species)
Timaliidae – tree babblers (56 species)
Pellorneidae – ground babblers (65 species)
Alcippeidae – Alcippe fulvettas (10 species)
Leiothrichidae – laughingthrushes and allies (133 species)
Phylogeny based on a study of the babblers by Cai and colleagues published in 2019.[8][11]Currently, there are 160 recognized species in 32 genera:[8]
Andropadus – sombre greenbul
Stelgidillas – slender-billed greenbul
Calyptocichla – golden greenbul
Neolestes – black-collared bulbul
Bleda – bristlebills (5 species)
Atimastillas – yellow-throated leaflove
Ixonotus – spotted greenbul
Thescelocichla – swamp palm bulbul
Arizelocichla montana – Cameroon greenbul
Chlorocichla – greenbuls (5 species)
Chlorocichla simplex – simple greenbul
Baeopogon – greenbuls (2 species)
Arizelocichla – greenbuls (12 species)
Criniger – greenbuls (5 species)
Eurillas – greenbuls (5 species)
Phyllastrephus – greenbuls, brownbuls, leaflove (20 species)
mainly Asian cladeTricholestes – hairy-backed bulbul
Setornis – hook-billed bulbul
Alophoixus – (8 species)
Alcurus – (2 species)
Iole – (7 species)
Hemixos – (4 species)
Acritillas – yellow-browed bulbul
Ixos – (5 species)
Hypsipetes – (19 species)
Euptilotus – puff-backed bulbul
Microtarsus – black-and-white bulbul
Poliolophus – yellow-wattled bulbul
Brachypodius – (4 species)
Ixodia – (3 species)
Rubigula – (5 species)
Nok – bare-faced bulbul
Spizixos – finchbills (2 species)
Pycnonotus – (32 species)
Phylogeny based on a study by Subir Shakya and Frederick Shelden published in 2017 with the revised genera as defined in the list maintained on behalf of the International Ornithological Committee.[8][10] The positions of the bare-faced bulbul (Nok hualon) and the yellow-browed bulbul (Acritillas indica) are based on a study by Jérôme Fuchs and colleagues published in 2018.[12] As currently defined the genera Chlorocichla and Arizelocichla are not monophyletic.Bulbuls are short-necked slender passerines. The tails are long and the wings short and rounded. In almost all species the bill is slightly elongated and slightly hooked at the end. They vary in length from 13 cm and 13.3 g (0.47 oz) for the tiny greenbul to 29 cm and 93 g (3.3 oz) in the straw-headed bulbul.[13] Overall the sexes are alike, although the females tend to be slightly smaller. In a few species the differences are so great that they have been described as functionally different species. The soft plumage of some species is colorful with yellow, red or orange vents, cheeks, throat or supercilia, but most are drab, with uniform olive-brown to black plumage. Species with dull coloured eyes often sport contrasting eyerings. Some have very distinct crests. Bulbuls are highly vocal, with the calls of most species being described as nasal or gravelly. One author described the song of the brown-eared bulbul as "one of the most unattractive noises made by any bird".[14]
The bulbuls are generally monogamous. One unusual exception is the yellow-whiskered greenbul which at least over part of its range appears to be polygamous and engage in a lekking system. Some species also have alloparenting arrangements, where non-breeders, usually the young from earlier clutches, help raise the young of a dominant breeding pair.[15] Up to five speckled eggs are laid in open tree nests and incubated by the female. Incubation usually lasts between 11 and 14 days, and chicks fledge after 12–16 days.[16]
Bulbuls eat a wide range of foods, ranging from fruit to seeds, nectar, small insects and other arthropods and even small vertebrates. The majority of species are frugivorous and supplement their diet with some insects, although there is a significant minority of specialists, particularly in Africa. Open country species in particular are generalists. Bulbuls in the genus Criniger and bristlebills in the genus Bleda will join mixed-species feeding flocks.
The red-whiskered bulbuls and red-vented bulbuls have been captured for the pet trade in great numbers and have been widely introduced to tropical and subtropical areas, for example, southern Florida, Fiji, Australia and Hawaii. Some species are regarded as crop pests, particularly in orchards.
In general, bulbuls and greenbuls are resistant to human pressures on the environment and are tolerant of disturbed habitat. Around 13 species are considered threatened by human activities, mostly specialised forest species that are threatened by habitat loss.
The bulbuls are members of a family, Pycnonotidae, of medium-sized passerine songbirds, which also includes greenbuls, brownbuls, leafloves, and bristlebills. The family is distributed across most of Africa and into the Middle East, tropical Asia to Indonesia, and north as far as Japan. A few insular species occur on the tropical islands of the Indian Ocean. There are 160 species in 32 genera. While different species are found in a wide range of habitats, the African species are predominantly found in rainforest, whereas Asian bulbuls are predominantly found in more open areas.
La Piknonotedoj (Pycnonotidae) estas familio el la ordo de la paseroformaj birdoj. Ili troviĝas prefere en la tropikaj regionoj de Azio kaj Afriko kaj nutras sin plejparte per fruktoj. En la turka la birdo nomiĝas Bülbül (simile en la germana, angla kaj hebrea lingvoj); tiu vorto venas el la persa (بُلبُل) kaj signifas najtingalo.
Piknonotedoj estas mezgrandaj kantbirdoj, kies korpograndeco samkiel mezeŭropaj paseroj ĝis merloj povas atingi 14 ĝis 28 centimetrojn. La kolo estas tre mallonga, same la flugiloj, sed la birdo havas sufiĉe longan voston, kiu je la fino havas noĉojn kaj aspektas kvazaŭ tonde kurtigita. La kruroj estas maldikaj kaj la piedoj havas nur tre tenerajn ungegojn. La plumaro konsistas el relative longaj kaj molaj plumoj, kiuj, speciale je la dorso, estas tre lozaj. Je la nuko ĉiuj Piknonotedoj havas maldikajn harplumojn, pro kio ili, ekzemple en la germana, ankaŭ nomiĝas "Harbirdoj". Tiuj plumoj ĉe iuj specioj povas fariĝi tre longaj.
Pluraj Piknonotedoj estas tre okulfrape koloraj kaj montras, laŭ la speco, flavajn, ruĝajn kaj oranĝokolorajn korpopartojn. Sed la plej multaj estas modestakolore olivbrunaj, flavaj aŭ brunaj ĝis nigraj. Kelkaj specioj, kiel ekzemple Pycnonotus jocosus krome posedas atentigan kufon el kapoplumoj. Distingeble malsaman koloron povas havi partoj de la ventro, la gorĝo, la frunta parto, la vangoj aŭ partoj de la suba plumaro je la vostkomenco. Seksa duformismo ne ekzistas, maskloj kaj inoj havas la saman koloron, nur la junaj birdoj ofte estas iom pli aŭ evidente pli malhelaj.
La plej multaj Piknonotedoj vivas en Afriko kaj sur Madagaskaro. Tie la reprezentantoj de la plej multaj genroj estas endemiaj, dum ekskluzive en Sudazio hejmaj estas nur du genroj. La genroj Piknonoto (Pycnonotus), Krinigero (Criniger) kaj Hipsipeto (Hypsipetes) per specioj troviĝas en ambaŭ regionoj. En la Meza Oriento troviĝas precipe la Pycnonotus xanthopygos, kies disvastiĝejo etendiĝas de suda Turkio ĝis la arabaj landoj kaj Izraelo. Sed multaj specioj estas endemiaj en tre malgrandaj disvastiĝejoj, kiel ekzemple la Sejĉela hipsipeto (Hypsipetes crassirostris), kiu vivas nur sur la Sejĉeloj. La Blankorela piknonoto aŭ Himalaja Bulbulo (Pycnonotus leucotis) estas konata en la persa poezio kiel Bulbulo, kaj ofte tradukita malĝuste "najtingalo" en la eŭropaj lingvoj.
La plej multaj specioj troviĝas en la basebeno, nur malmultaj vivas en montaroj. Al la lastaj apartenas la Flavastria filastrefo (Phyllastrephus flavostriatus) en la montarbaroj de Centra Afriko kaj la Grizakapa piknonoto (Pycnonotus tephrolaemus) ĉe la Ruvencoro en Orientafriko. La Pycnonotus flavescens eĉ troviĝas ankoraŭ en alteco de 3.500 metroj, en la muskarbaro de la montaroj sur Borneo.
Ĉiuj Piknonotedoj estas nemigraj birdoj. Multaj specioj adaptiĝis al la vivo proksime de homaj setlejoj kaj loĝadas en ĝardenoj, parkoj kaj tombejoj de la urboj. Ili estas tre konfidemaj kaj oni ankaŭ povas malsovaĝigi ilin. Precipe la Piknonoto (Pycnonotus goiavier) estas konata, ke ĝi preferas urbojn. Aliaj specioj ŝatas vivi retirite rande de arbaroj aŭ en arbaroj. Ekzistas specio, kiun la ornitologoj ĝis nun nur vidis dufoje en Sumatro kaj Borneo.
Piknonotedoj ĝenerale estas viglaj birdoj kun atentofrapa kaj laŭta strofa kantado. Plejparte estas fervora babilpepado; kelkaj specioj tamen, ekzemple Pycnonotus zeylanicus, koncertas per longaj, parte kompleksaj kantoj el ĉiam samaj strofoj, kompareblaj kun tiuj de la Najtingalo. El du ŝanĝiĝantaj tonoj konsistas la kanto de Pycnonotus cafer. Ankaŭ la Pycnonotus finlaysoni kaj la Hypsipetes madagascariensis havas facile memoreblan kaj melodian vokon.
Prefere per fruktoj, ĉefe beroj, Piknonotedoj nutras sin. Iuj specioj estas tre forte fiksitaj je specifaj fruktoj. La Pycnonotus gracilirostris ekzemple foje en grandaj svarmoj flugas kilometrojn serĉante maturajn figojn. Tiun specion kaj kelkajn aliajn oni pro tio timas kiel fruktodamaĝantojn kaj ĉasas ilin. Sed aliaj specioj manĝas ankaŭ insektojn kaj serĉas vermojn kaj aliajn bestetojn por nutraĵo. Iu specio en akvejoj ĉasas helikojn de nesala akvo.
Piknonotedoj konstruas malfermajn nestojn el branĉetoj kaj radikofibroj, plej ofte sur branĉoforkoj en la malsupraj partoj de la arbo. Ilin ĝi pufas per foliaro kaj muskoj. La inoj metas ĝis kvin ordinare pale rozkolorajn ĝis blankajn ovojn en siajn nestojn kaj elkovas ilin. Oni supozas, ke la Pycnonotus barbatus vivas monogamie kaj pariĝas por tutvivo. La ino de tiu specio kovas dek du tagojn, kaj en tiu tempo la masklo nutras ŝin. Post la eloviĝo ambaŭ gepatroj nutras la idojn per insektoj. Proksimume post du semajnoj la junbirdoj ekflugas.
La plej malnovaj fosilaj atestaĵoj por Piknonotedoj datiĝas el la Plejstoceno antaŭ proksimume unu miliono da jaroj. La hodiaŭ vivantajn Piknonotedojn oni enordigas al la sekvaj genroj:
Kiel jam menciite, kelkaj specioj vivas tre proksime al la homo kaj estas tre konfidemaj. Kelkajn speciojn oni ĉasas aŭ almenaŭ forpelas kiel fruktodamaĝantojn, precipe tiujn, kiuj aperas je iom grandaj svarmoj. Sed multajn speciojn oni ankaŭ tenas kiel hejmbestojn. Por tiuj bestoj ekzistas internacia merkato, ĉar ili estas konataj kiel viglaj kaj kantademaj bestoj. Antaŭ ĉio en sia hejmregiono ili estas ŝatataj, sed ankaŭ en Eŭropo kaj Usono oni regule ofertas ilin.
Unu specion oni novloĝigis en Sud-Kalifornio, kie ĝi origine ne estis hejma. Pliajn speciojn homoj setligis en Aŭstralio, sur la Maskarenoj kaj sur aliaj insuloj.
La Piknonotedoj (Pycnonotidae) estas familio el la ordo de la paseroformaj birdoj. Ili troviĝas prefere en la tropikaj regionoj de Azio kaj Afriko kaj nutras sin plejparte per fruktoj. En la turka la birdo nomiĝas Bülbül (simile en la germana, angla kaj hebrea lingvoj); tiu vorto venas el la persa (بُلبُل) kaj signifas najtingalo.
Los picnonótidos (Pycnonotidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los paseriformes. Sus miembros, que se llaman comúnmente bulbules, son un grupo pájaros de tamaño mediano, principalmente frugívoros, propios del África y Asia tropical y subtropical. Existen 153 especies.[1] La mayoría son de colores poco llamativos, con plumajes uniformes que van del pardo oliváceo a tonos grises y negros, pero algunos son coloridos, con partes inferiores, mejillas, gargantas o cejas de colores intensos como amarillo, rojo o anaranjado. Muchos de ellos tienen penachos en la cabeza característicos.
Muchas de estas especies habitan en las copas de los árboles, mientras que algunas se localizan en el sotobosque. Ponen hasta 5 huevos rosados purpúreos en nidos abiertos, ubicados en los árboles, que son incubados por la hembra.
El bulbul orfeo ha sido introducido en muchas áreas tropicales y subtropicales, por ejemplo en el sur de la Florida, Estados Unidos.
La palabra «bulbul» proviene del término árabe «بلبل» que significa «ruiseñor».[2][3]
Tradicionalmente los bulbules se clasificaban en 4 grupos nombrados por sus géneros característicos, Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger, y Chlorocichla (Delacour, 1943). Sin embargo, análisis más recientes demostraron que este arreglo está probablemente basado en interpretación errónea de caracteres.
La comparación de secuencias de citocromo b del ADN mitocondrial permitió encontrar que cinco especies de Phyllastrephus no pertenecen a los bulbules, sino a un grupo enigmático de aves canoras de Madagascar, los chips malgaches agrupados en la pretendida familia "Bernieriidae" (Cibois et al., 2001, ver más abajo las especies implicadas). De igual forma, el análisis de secuencias de los genes RAG1 y RAG2 en el ADN nuclear permite sugerir que el género Nicator tampoco es un bulbul (Beresford et al., 2005). Ya antes, por un estudio de Pasquet et al. (2001), se había indicado que el ordenamiento inicial de la familia no tenía en cuenta la biogeografía, al demostrar que el género Criniger debía ser dividido en dos linajes separados, uno africano (Criniger) y otro asiático (Alophoixus). Usando análisis de 3 secuencias de DNA (una de ADN nuclear y dos de ADN mitocondrial) Moyle y Marks (2006) encontraron un linaje mayormente asiático y otro africano en el grupo de los bulbules verdes y los del género Bleda . El bulbul verde dorado (Calyptocichla serina) parece ser muy distinto y forma un grupo propio. Algunos taxones no son monofiléticos y se requieren más investigaciones para determinar las relaciones dentro de los géneros más grandes.
En la actualidad se reconocen las siguientes especies en la familia:[1]
Trasladados a Bernieridae:
Trasladados a Locustellidae:
Los picnonótidos (Pycnonotidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los paseriformes. Sus miembros, que se llaman comúnmente bulbules, son un grupo pájaros de tamaño mediano, principalmente frugívoros, propios del África y Asia tropical y subtropical. Existen 153 especies. La mayoría son de colores poco llamativos, con plumajes uniformes que van del pardo oliváceo a tonos grises y negros, pero algunos son coloridos, con partes inferiores, mejillas, gargantas o cejas de colores intensos como amarillo, rojo o anaranjado. Muchos de ellos tienen penachos en la cabeza característicos.
Muchas de estas especies habitan en las copas de los árboles, mientras que algunas se localizan en el sotobosque. Ponen hasta 5 huevos rosados purpúreos en nidos abiertos, ubicados en los árboles, que son incubados por la hembra.
El bulbul orfeo ha sido introducido en muchas áreas tropicales y subtropicales, por ejemplo en el sur de la Florida, Estados Unidos.
Bülbüllased (Pycnonotidae) on väikeste ja keskmise suurusega laululindude sugukond värvuliste seltsist. Liike on umbes 130.
Bülbüllased on looduslikult levinud Aafrikas (peale Sahara), Madagaskaril, Komooridel, Maskareenidel, Seišellidel, Lähis-Idas, Lõuna-Aasias, Jaapanis, Taiwanis ja Malai saarestikus (peale mõne Maluku saare ja Uus-Guinea). Mõnda liiki on introdutseeritud ka mujale.
Bülbüllaste sulestik on kohev ja enamasti tagasihoidlikult oliivroheliste, kollaste või pruunide toonidega. Vähesed liigid on ereda värvusega. Bülbüllastel on suhteliselt laiad ja tömbi otsaga tiivad, keskmise pikkusega saba ning lühikesed ja nõrgad jalad.
Bülbüllased asustavad kultuur- ja metsamaastikku. Nad toituvad peamiselt marjadest, ka seemnetest ja putukatest. Bülbüllased on monogaamsed. Kausja pesa ehitavad nad puu või põõsa okste vahele 1–15 meetri kõrgusele. Kurnas on 2–5 muna. Pärast pesitsusaega tegutsevad nad salkades.
Bülbüllased (Pycnonotidae) on väikeste ja keskmise suurusega laululindude sugukond värvuliste seltsist. Liike on umbes 130.
Pycnonotidae hegazti paseriformeen familia bat da. Afrika eta Asiako tropikaletan bizi den familia honek 130 espezie inguru ditu, 24 generotan sailkaturik.
Pycnonotidae hegazti paseriformeen familia bat da. Afrika eta Asiako tropikaletan bizi den familia honek 130 espezie inguru ditu, 24 generotan sailkaturik.
Bulbulit (Pycnonotidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Ne esiintyvät luonnonvaraisina pääosin Afrikan ja Aasian trooppisilla alueilla. Bulbulit syövät pääasiassa hedelmiä. Niiden väritys vaihtelee suuresti: jotkin bulbulit ovat värikkäitä, mutta suuri osa on tavallisen ruskean tai mustan värisiä. Bulbulit elävät pääasiassa puiden latvojen tuntumassa, joskin jotkin lajit elävät alempana. Bulbulit munivat pesäänsä noin viisi violetin ja vaaleanpunaisen väristä munaa, joita naaras hautoo yksin.
Bulbuleihin kuuluu 29 sukua ja 128 lajia.[2]
Bulbulit (Pycnonotidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Ne esiintyvät luonnonvaraisina pääosin Afrikan ja Aasian trooppisilla alueilla. Bulbulit syövät pääasiassa hedelmiä. Niiden väritys vaihtelee suuresti: jotkin bulbulit ovat värikkäitä, mutta suuri osa on tavallisen ruskean tai mustan värisiä. Bulbulit elävät pääasiassa puiden latvojen tuntumassa, joskin jotkin lajit elävät alempana. Bulbulit munivat pesäänsä noin viisi violetin ja vaaleanpunaisen väristä munaa, joita naaras hautoo yksin.
Bulbuleihin kuuluu 29 sukua ja 128 lajia.
Les Pycnonotidae (ou pycnonotidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 27 genres et de plus de 150 espèces de bulbuls. Ces espèces sont réparties de l'écozone afrotropicale à l'écozone indomalaise et à l'écozone australasienne.
La taille des bulbuls varie de celle du moineau à celle de la grive.
On rencontre ces oiseaux en Asie, de la Syrie au Japon en passant par l'Inde, l'Asie du Sud-Est et la Chine. Ils peuplent également l'Arabie et l'Afrique jusqu'à Madagascar et les îles avoisinantes. Ils ont aussi été introduit dans le sud-est de l'Australie ainsi qu'en Floride[2].
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] :
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] (ordre phylogénique) :
Les Pycnonotidae (ou pycnonotidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 27 genres et de plus de 150 espèces de bulbuls. Ces espèces sont réparties de l'écozone afrotropicale à l'écozone indomalaise et à l'écozone australasienne.
Is éan é an Bulbal atá dúchasach don Afraic thrópaiceach, Madagascar is deisceart na hÁise. Na sciatháin gearr, an t-eireaball fada, guairí righne ag bun an eireabaill bhioraigh. Glórach tréadúil. Áitríonn sé coillearnach nó talamh shaothraithe. Itheann sé torthaí is feithidí.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
A dos picnonótidos (Pycnonotidae) é unha familia de aves paseriformes da suborde dos páseros ou paxaros cantores de mediano tamaño, cuxas especies reciben xeralmente o nome de bulbul.[1]
A familia está distribuída pola maioría de África e no Oriente Próximo, Asia tropical ata Indonesia e polo norte ata Xapón. Unhas poucas especies illeiras aparecen en illas tropicais do océano Índico.
Comprende unhas 130 especies reunidas nuns 24 xéneros.
Aínda que algunhas especies se encontran na maioría dos hábitats, as especies africanas encóntranse predominantemente en selvas, mentres que as especies selváticas son raras en Asia, e prefiren áreas abertas.
A palabra bulbul deriva da palabra da lingua árabe بلبل, que significa 'reiseñor',[2] pero non pertencen á familia dos reiseñores.
Os picnonótidos son paserinos delgados de pescozo curto. Teñen colas longas e ás curtas e arredondadas. En case todas as especies o peteiro é lixeiramente alongado e un pouco ganchudo no extremo. Varían en lonxitude desde os 13 cm dos máis pequenos aos 29 cm do Pycnonotus zeylanicus. Os dous sexos son iguais, aínda que as femias adoitan ser lixeiramente menores. Nunhas poucas especies as diferenzas son tan grandes que foron descritas como especies funcionalmente diferentes. A suave plumaxe dalgunhas especies é moi colorida con orificios nasais, meixelas, gorxa e sobrecellas amarelos, pero a maioría son de cores apagadas, cunha plumaxe de marrón oliva a negra uniforme. As especies con ollos de cores apagadas a miúdo teñen aneis oculares contrastantes. Algunhas teñen cristas moi aparentes. Os bulbuis son aves que emiten moitas vocalizacións, e as chamadas da maioría das especies foron descritas como nasais ou cavernosas. Un autor describiu o canto do Hypsipetes amaurotis como "os ruídos menos atractivos feitos por calquera ave".[2]
Os bulbuis comen unha ampla variedade de comidas diferentes, que van desde froitas a sementes, néctar, pequenos insectos e outros artrópodos e mesmo pequenos vertebrados. A maioría das especies son fruxívoras e suplementan as súas dietas con algúns insectos, mentres que hai unha significativa minoría de especialistas, especialmente en África. As especies de campo aberto son xeralistas. Os bulbuis do xénero Criniger e os do xénero Bleda únense a bandadas mixtas para a alimentación.
Os bulbuis son xeralmente monógamos. Unha rara excepción é o Eurillas latirostris, que polo menos en parte da súa área de distribución, parece ser polígama e utiliza un sistema de lek para buscar parella. Algunhas especies tamén teñen costumes aloparentais, nos que os que non se reproducen, xeralmente os individuos novos de anteriores nidacións, axudan a criar as crías da parella reprodutora dominante. Poñen ata cinco ovos rosas purpúreos en niños nunha árbore aberta e son incubados polas femias. A incubación xeralmente dura entre 11 e 14 días e os pitiños empluman en 12 a 16 días.
A familia foi descrita en 1840 polo zoólogo e escritor inglés, especializado en ornitoloxía, George Robert Gray.
O esquema tradicional de clasificación era dividir os bulbuis en catro grupos, chamados grupos de Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger e Chlorocichla polos seus xéneros característicos (Delacour, 1943). Porén, análises máis recentes demostraron que este esquema estaba probablemente baseado en interpretacións erradas das características.
A comparación das secuencias do citocromo b do ADNmt encontraron que cinco especies de Phyllastrephus non pertence aos bulbuis, senón a un enigmático grupo de aves cantoras de Madagascar (Cibois et al., 2001; ver máis abaixo as especies en cuestión). De xeito similar, as análises de secuencias de ADN nuclear dos xenes RAG1 e RAG2 suxiren que o xénero Nicator non é tampouco un bulbul (Beresford et al., 2005). Así o esquema previo non conseguiu ter en conta debidamente a bioxeografía, como indicou o estudo de Pasquet et al. (2001), que demostrou que o xénero Criniger debe ser dividido nuha liñaxe africana e outra asiática (Alophoixus). Usando a análise dunha secuencia de ADNn e dúas de ADNmt, Moyle & Marks (2006) encontraron que había unha liñaxe en gran medida asiática e un grupo africano; o Calyptocichla serinus parece ser moi distinto e forma un grupo propio. Algúns taxons non son monofiléticos e cómpre máis investigación para determinar as relacións dentro dos xéneros mási grandes.
Basal
Bulbuis típicos
Bulbuis verdes típicos e semellantes
Este podería ser semellante a Calyptocichla ou non ser un bulbul en absoluto.
O Pycnonotus jocosus e o Pycnonotus cafer foron capturados para o comercio de mascotas en grandes cantidades e foron moi introducidos en áreas tropicais e subtropicais non nativas como por exemplo o sur de Florida, Fixi, Australia e Hawai. Algunhas especies son consideradas pragas agrícolas, particularmente das orquídeas.
En xeral os bulbuis son resistentes ás presións humanas sobre o medio ambiente e son tolerantes a un hábitat alterado. Unhas 13 especies considéranse ameazadas polas actividades humanas, e son principalmente especies forestais ameazadas pola perda de hábitat.
A dos picnonótidos (Pycnonotidae) é unha familia de aves paseriformes da suborde dos páseros ou paxaros cantores de mediano tamaño, cuxas especies reciben xeralmente o nome de bulbul.
A familia está distribuída pola maioría de África e no Oriente Próximo, Asia tropical ata Indonesia e polo norte ata Xapón. Unhas poucas especies illeiras aparecen en illas tropicais do océano Índico.
Comprende unhas 130 especies reunidas nuns 24 xéneros.
Aínda que algunhas especies se encontran na maioría dos hábitats, as especies africanas encóntranse predominantemente en selvas, mentres que as especies selváticas son raras en Asia, e prefiren áreas abertas.
A palabra bulbul deriva da palabra da lingua árabe بلبل, que significa 'reiseñor', pero non pertencen á familia dos reiseñores.
Merbah atau disebut juga cucak-cucakan (familia Pycnonotidae) adalah suku burung pengicau dari Afrika dan Asia tropis. Burung-burung ini kebanyakan memiliki suara yang merdu dan nyanyian yang beraneka ragam, kerap kali hutan menjadi ribut oleh suaranya terutama di pagi dan petang hari. Dalam bahasa Inggris, burung-burung ini dikenal sebagai Bulbuls.
Merbah aslinya dalam bahasa Melayu merujuk kepada beberapa jenis burung pengicau yang berbulu suram di semak belukar, termasuk pula jenis-jenis burung pelanduk, tepus, bentet dan lain-lain. Di sini, untuk kepentingan standardisasi penamaan seperti yang digunakan LIPI, merbah digunakan terbatas untuk menyebut burung-burung dari keluarga Pycnonotidae. Selain disebut merbah, burung-burung dari suku ini memiliki beberapa sebutan umum yang lain seperti cucak (Jawa); tempuruk, empuruk; tempulu’, empulu’, pampulu, empuloh (aneka bahasa Melayu di Sumatra dan Kalimantan); dan lain-lain.
Berukuran sedang, burung-burung ini biasanya bertubuh sedang agak ramping, leher pendek, dan ekor agak panjang. Kerap kali bermisai halus.
Sebagian spesiesnya memiliki warna-warni yang cerah: kuning, jingga, merah, pada dada, perut atau seluruh tubuhnya. Akan tetapi kebanyakan berwarna suram coklat zaitun, keabu-abuan atau kekuningan, dengan warna kuning, jingga atau merah di pantatnya. Jantan dan betina berwarna serupa.
Beberapa dengan warna hitam di kepala, jambul yang dapat digerak-gerakkan, atau janggut putih.
Merbah terutama adalah burung pemakan buah-buahan dan serangga. Di hutan, kebanyakan burung ini senang menjelajah semak belukar dan hutan yang setengah terbuka, memetik aneka buah kecil-kecil dan memburu serangga. Meski sebagian lagi lebih senang tinggal di atas pepohonan.
Sering didapati berpasangan atau berkelompok, burung-burung ini kadang-kadang bercampur dengan jenis yang lain. Ramai bersuara nyaring saling memanggil.
Merbah membuat sarang di atas pohon atau perdu, berbentuk cawan dari rumput, tangkai daun, atau serpihan daun, bercampur dengan serat-serat yang lain. Telur 2-3 butir.
Di Indonesia terdapat sekitar 27 jenis, terutama terkonsentrasi penyebarannya di Indonesia bagian barat. Hanya dua spesies yang menyebar jauh hingga ke Sulawesi Selatan, salah satunya juga didapati di Lombok. Namun keduanya diduga menyebar karena dibawa manusia (feral, burung lepasan yang kemudian berbiak).
Akan tetapi anehnya ada satu jenis anggota suku ini yang menyebar terbatas (endemik) di pulau-pulau sekitar Sulawesi dan Maluku, yakni Brinji emas (Alophoixus (Hypsipetes) affinis). Bahkan karena hidup di wilayah kepulauan yang terisolir satu sama lain selama jutaan tahun, spesies ini telah berkembang menjadi sembilan subspesies yang berbeda.
Beberapa contoh anggota suku merbah ini adalah:
(Inggris) Suku Pycnonotidae pada ITIS Database, diakses pada 02/8/2006
Merbah atau disebut juga cucak-cucakan (familia Pycnonotidae) adalah suku burung pengicau dari Afrika dan Asia tropis. Burung-burung ini kebanyakan memiliki suara yang merdu dan nyanyian yang beraneka ragam, kerap kali hutan menjadi ribut oleh suaranya terutama di pagi dan petang hari. Dalam bahasa Inggris, burung-burung ini dikenal sebagai Bulbuls.
Merbah aslinya dalam bahasa Melayu merujuk kepada beberapa jenis burung pengicau yang berbulu suram di semak belukar, termasuk pula jenis-jenis burung pelanduk, tepus, bentet dan lain-lain. Di sini, untuk kepentingan standardisasi penamaan seperti yang digunakan LIPI, merbah digunakan terbatas untuk menyebut burung-burung dari keluarga Pycnonotidae. Selain disebut merbah, burung-burung dari suku ini memiliki beberapa sebutan umum yang lain seperti cucak (Jawa); tempuruk, empuruk; tempulu’, empulu’, pampulu, empuloh (aneka bahasa Melayu di Sumatra dan Kalimantan); dan lain-lain.
Berukuran sedang, burung-burung ini biasanya bertubuh sedang agak ramping, leher pendek, dan ekor agak panjang. Kerap kali bermisai halus.
Sebagian spesiesnya memiliki warna-warni yang cerah: kuning, jingga, merah, pada dada, perut atau seluruh tubuhnya. Akan tetapi kebanyakan berwarna suram coklat zaitun, keabu-abuan atau kekuningan, dengan warna kuning, jingga atau merah di pantatnya. Jantan dan betina berwarna serupa.
Beberapa dengan warna hitam di kepala, jambul yang dapat digerak-gerakkan, atau janggut putih.
I picnonotidi (Pycnonotidae Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli passeriformi, diffusi nelle zone tropicali e subtropicali di Africa, Asia e Australasia.[1] Sono noti con il nome di "bulbul"[2].
La famiglia comprende 151 specie in 27 generi:[1]
I picnonotidi (Pycnonotidae Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli passeriformi, diffusi nelle zone tropicali e subtropicali di Africa, Asia e Australasia. Sono noti con il nome di "bulbul".
Biulbiuliniai (lot. Pycnonotidae, angl. Bulbuls, vok. Bülbüls) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli ar vidutinio dydžio paukščiai, turintys blankiai žalsvos, rudos ar pilkos spalvos plunksnas. Daugelis rūšių skiauterėtos, apie snapo pagrindą auga šeriai, kurie gali būti nulinkę žemyn.
Gyvena miškuose, kai kurios rūšys prisitaikė prie atviresnių, žmogaus sukurtų buveinių. Soduose sutinkami biulbiuliniai socialesni ir triukšmingesni negu miškiniai. Jie dažnai pastebimi ir atpažįstami pagal balsus, tačiau tik nedaugelio giesmės muzikalios. Minta vaisiais, uogomis, pumpurias arba nektaru, kai kurios rūšys lesa vien tik vabzdžius, o dar kitos yra visalesiai. Lizdas atviras, per jį kiaurai prateka tropinės liūtys. Patelė deda 2 kiaušinius.
Pasaulyje yra apie 130 rūšių, iš jų apie 50 sutinkama tik Afrikoje ar Madagaskare, o kitos dažniausiai sutinkamos tik Azijoje.
Biulbiuliniai (lot. Pycnonotidae, angl. Bulbuls, vok. Bülbüls) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli ar vidutinio dydžio paukščiai, turintys blankiai žalsvos, rudos ar pilkos spalvos plunksnas. Daugelis rūšių skiauterėtos, apie snapo pagrindą auga šeriai, kurie gali būti nulinkę žemyn.
Gyvena miškuose, kai kurios rūšys prisitaikė prie atviresnių, žmogaus sukurtų buveinių. Soduose sutinkami biulbiuliniai socialesni ir triukšmingesni negu miškiniai. Jie dažnai pastebimi ir atpažįstami pagal balsus, tačiau tik nedaugelio giesmės muzikalios. Minta vaisiais, uogomis, pumpurias arba nektaru, kai kurios rūšys lesa vien tik vabzdžius, o dar kitos yra visalesiai. Lizdas atviras, per jį kiaurai prateka tropinės liūtys. Patelė deda 2 kiaušinius.
Pasaulyje yra apie 130 rūšių, iš jų apie 50 sutinkama tik Afrikoje ar Madagaskare, o kitos dažniausiai sutinkamos tik Azijoje.
Buulbuuls (Pycnonotidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. Het zijn middelgrote vogels die een beetje lijken op lijsters maar daaraan niet verwant zijn. De familie telt 148 soorten.
Het verenkleed is olijfkleurig, bruin of grijs, soms met gele onderdelen. Sommige soorten bezitten een kuif, maar de meeste hebben borstels aan de snavelbasis. De lichaamslengte varieert van 15 tot 27 cm.
Sommige soorten voeden zich met vruchten, knoppen en nectar, terwijl weer andere zich tegoed doen aan insecten. Weer andere soorten zijn alleseters.
Een legsel bestaat meestal uit 2 tot 4 eieren. Een nest heeft dikwijls een open structuur, die bedoeld is om het regenwater te laten afvloeien. Het mannetje helpt zowel bij het broeden als bij het voeden.
Een vijftigtal, zoals de soorten uit de geslachten Arizelocichla, Stelgidillas, Eurillas, Andropadus. Calyptocichla, Baeopogon, Ixonotus, Chlorocichla,Atimastillas, Thescelocichla en Phyllastrephus komen alleen in Afrika of Madagaskar voor. De overige leven vooral in het Midden-Oosten, tropisch Azië, Indonesië ook in Japan en tropische eilanden in de Indische Oceaan.[1]
Buulbuuls in Afrika zijn voornamelijk bewoners van tropische regenwouden, terwijl de soorten uit Azië minder in regenwouden en vooral in meer open landschappen voorkomen.
Over de indeling is nog geen consensus. Er worden nu een Afrikaanse en een Aziatische groep met ieder een eigen gemeenschappelijke voorouder onderscheiden. Verder bleek het geslacht Calyptocichla (met als enige soort de goudbuulbuul) een aparte positie in de te nemen en bleek dat het grote geslacht Pycnonotus met meer dan 45 soorten, waarschijnlijk een vergaarbak van soorten is zonder gemeenschappelijke voorouder.[2]
(Volgens IOC World Bird List vs. 8.2.)
Voornamelijk in Azië:
Vooral in Afrika:
In Azië:
Buulbuuls (Pycnonotidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. Het zijn middelgrote vogels die een beetje lijken op lijsters maar daaraan niet verwant zijn. De familie telt 148 soorten.
Bylbylar, Pycnonotidae, er ein biologisk familie av små til mellomstore fuglar innanfor inndelinga songfuglar av sporvefuglar. Familien er fordelt over det meste av Afrika og inn i Midtausten, gjennom tropisk Asia til Indonesia, og så langt nord som Japan. Nokre få isolerte artar lever på dei tropiske øyane i Indiahavet. Det finst om lag 140 artar i 23 slekter. Medan nokre artar finst i dei fleste habitat, er afrikanske artar hovudsakleg funne i regnskogen. Derimot er regnskogsartar sjeldne i Asia, i staden føretrekkjer dei meir opne område der.
Den einaste bylbylen som førekjem i Europa ber ein gul flekk, men er elles brunleg. Han vart oppdaga i Kykladane.
Bylbylar er slanke sporvefuglar med kort hals. Stjerten er lang og vengene korte og avrunda. Hos mest alle artar er nebbet langstrakt og litt nedbøygd i enden. Dei varierer i lengd frå 13 cm for knøttbylbyl til 29 cm for stråbylbyl. Generelt er kjønna like, sjølv om hofuglar har ein tendens til å vere litt mindre ein hannfuglar. Hos nokre få artar er skilnadene så store at dei feilaktig har vore skildra som funksjonelt ulike artar. Den mjuke fjørdrakta hos nokre artar er fargerik med område i gult, raudt eller oransje i kinn, hals eller panne, men dei fleste er lite iaugefallande, med einsarta olivenbrun til svart fjørdrakt. Artar med kjedeleg farga auga har ofte augeringar i kraftig kontrastfarge. Nokre artar har mykje tydelege fjørtoppar. Bylbylar er særs vokale, songen for dei fleste artane blir skildra som nasal eller grusleg. Ein forfattar har skildra songen frå brunøyrebylbyl som «dei mest skjemmande lydar laga av nokon fugl»[1].
Bylbylar et frå eit breitt spekter av ulike matkjelder, frå frukt til frø, nektar, små insekt og andre leddyr, og sjølv små virveldyr. Dei fleste artane er fruktetarar og supplere kosten med nokre insekt, medan det er ein betydeleg minoritet av spesialistar, særleg i Afrika. Ope land artar er spesielt generalistar. Bylbylar i slekta Criniger så vel som børstebylbylar i slekta Bleda utfører matauke i fleirartsflokkar.
Bylbylar er generelt monogame. Eit uvanleg unntak er mustasjebylbyl som det minste i delar av utbreiingsområde synast å vere polygame og engasjerer seg i eit paringsleiksystem. Nokre artar har òg ordningar med «fosterforeldre», der dei som ikkje hekkar, vanlegvis unge fuglar frå tidlegare kull, bidrar til å syte for oppveksande ungar frå eit dominerande hekkande par. Hoa legg og rugar opptil fem lillarosa egg, reiret blir bygd i eit tre. Ruginga varar vanlegvis mellom 11 og 14 dagar, og ungane er flygedyktige etter 12-16 dagar.
Raudøyrebylbyl og raudgumpbylbyl blir fanga i store mengder for sal som burfuglar. Dei har òg vorte mykje introduserte til tropiske og subtropiske område, til dømes sørlege Florida, Fiji, Australia og Hawaii. Nokre artar reknast som skadedyr for avlingar, særleg i frukthagar.
Generelt er bylbylar er resistente mot menneskeleg påverknad på miljøet og er tolerant overfor forstyrra habitat. Rundt 13 artar er vurdert som trua av menneskeleg aktivitet, dette er hovudsakleg spesialiserte skogsartar som taper habitat.
Ordet 'bylbyl' kjem gjennom tysk frå klassisk arabisk og persisk بلبل bulbul.[2] Det er eit lydhermande ord som viser til songen til fuglen.[3]
Bylbylen er ein viktig fugl i arabisk og persisk dikting, og eit mykje brukt symbol innan sufismen. [4] I omsetjingar til europeiske språk blir han gjerne erstatta med nattergal.[5] I fleire asiatiske tradisjonar bruker ein til dømes «bulbul» som metafor om ein dyktig songar, slik ein i Vesten gjerne har brukt «nattergal».
Bylbylar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[6] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[7]
Slekt Andropadus
Slekt Stelgidillas
Slekt Calyptocichla
Slekt Neolestes
Slekt Bleda
Slekt Arizelocichla
Slekt Chlorocichla
Slekt Baeopogon
Slekt Atimastillas
Slekt Ixonotus
Slekt Thescelocichla
Slekt Criniger
Slekt Eurillas
Slekt Phyllastrephus
Slekt Brachypodius
Slekt Rubigula
Slekt Nok
Slekt Spizixos
Slekt Pycnonotus
Slekt Tricholestes
Slekt Setornis
Slekt Alophoixus
Slekt Iole
Slekt Hypsipetes
Slekt Hemixos
Slekt Ixos
Bylbylar, Pycnonotidae, er ein biologisk familie av små til mellomstore fuglar innanfor inndelinga songfuglar av sporvefuglar. Familien er fordelt over det meste av Afrika og inn i Midtausten, gjennom tropisk Asia til Indonesia, og så langt nord som Japan. Nokre få isolerte artar lever på dei tropiske øyane i Indiahavet. Det finst om lag 140 artar i 23 slekter. Medan nokre artar finst i dei fleste habitat, er afrikanske artar hovudsakleg funne i regnskogen. Derimot er regnskogsartar sjeldne i Asia, i staden føretrekkjer dei meir opne område der.
Den einaste bylbylen som førekjem i Europa ber ein gul flekk, men er elles brunleg. Han vart oppdaga i Kykladane.
Bylbyler (Pycnonotidae) er en fugelfamilie. Det er over 130 arter.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Bylbyler (Pycnonotidae) er en fugelfamilie. Det er over 130 arter.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Bilbile[2] (Pycnonotidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca około stu pięćdziesięciu gatunków.
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Afryce i tropikalnej Azji[3].
Są to ptaki średniej wielkości, z których większość jest owocożerna. Niektóre gatunki są jaskrawo upierzone, jednak większość ma nierzucające się w oczy ubarwienie.
Wiele gatunków wyspecjalizowało się w zajmowaniu niszy ekologicznej koron drzew lasów tropikalnych. Składają do pięciu fioletoworóżowych jaj.
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2]:
Bilbile (Pycnonotidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca około stu pięćdziesięciu gatunków.
Pycnonotidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.
Bulbyler[1] (Pycnonotidae) är en familj med medelstora tättingar. De artrika afrikanska skogslevande arterna kallas för grönbulbyler.[2] Familjen förekommer över stora delar av Afrika genom Mellanöstern, tropiska Asien och norrut så långt som Japan. Ett fåtal isolerade arter förekommer på tropiska öar i Indiska oceanen. Det finns ungefär 130 arter av bulbyl vilka placeras i cirka 24 släkten. Vissa arter förekommer i de flesta habitat. De afrikanska arterna förekommer dock främst i regnskog medan regnskogslevande arter är ovanliga i Asien där de istället främst förekommer i öppnare biotoper.
Bulbyler är korthalsade smala tättingar med långa stjärtar och korta rundade vingar. Nästan alla arter har en ganska lång näbb med en något nedåtböjd spets. I storlek varierar de från pygmégrönbulbyl (Phyllastrephus debilis) som är 13 cm till orangehuvad bulbyl (Pycnonotus zeylanicus) som mäter 29 cm. Könen är över lag lika men honorna tenderar att vara lite mindre än hanarna. Dock finns det arter med stor könsdimorfism vilket i vissa fall resulterat att honor och hanar beskrivits som olika arter. De har en mjuk fjäderdräkt och merparten är sobert färgade i gulgrönt till olivbrunt och svart. Flera arter har vita eller ljusa bröst eller tydligt vit strupe. De arter som har kraftigare kontrasterande färger har oftast gul, röd eller orangefärgad undergump, kind, strupe eller ögonbrynsstreck. Merparten av de arter som inte har ett tydligt färgat öga brukar istället ha en tydlig orbitalring. Vissa har en tydlig tofs på huvudet. Bulbylerna är talföra och högljudda och merparten av arternas läten beskrivs som nasala eller hesa.
Bulbylernas lever av en mängd olika föda, som frukt, frön, nektar, mindre insekter och andra leddjur och till och med mindre ryggradsdjur. Merparten är dock främst fruktätande men utökar dieten med vissa insekter. Det finns också en ganska stor grupp, speciellt i Afrika, som är specialierade på en viss föda. Arter som lever i öppna biotoper är generellt mindre speialicerade. Bulbylerna i släktet Criniger samt borstbulbylerna i Bleda uppträder i födosökande blandflockar.
De är generellt monogama. Ett vanligt nämnt undantag är mustaschgrönbulbyl (Eurillas latirostris) som, i varje fall över delar av sitt utbredningsområde, verkar leva polygamt och ägna sig åt en form av leksystem. Vissa arter ingår i sociala system där icke-häckande individer, främst fjolårsungar eller ungar från en tidigare kull, tar hand om andra dominanta häckande pars ungar. De lägger upp till fem lilarosa ägg i ett öppet bo placerat i ett träd och ruvningen sköts av honan. Ruvningen pågår oftast i 11-14 dagar och ungarna är flygga efter 12-16 dagar.
Rödörad bulbyl (Pycnonotus jocosus) och rödgumpad bulbyl (P. cafer) har fångats som burfåglar i stort antal och har även introducerats till tropiska och subtropiska områden, som exempelvis Florida, Fiji, Australien och Hawaii. Vissa arter anses vara skadedjur, speciellt för fruktodlingar.
Generellt är bulbyler och grönbulbyler tåliga gentemot människans påverkan på miljön och klarar störningar inom habitatet. Cirka 13 arter kategoriseras av IUCN som hotade av mänsklig aktivitet och flertalet av dessa är skogspecialiserade arter som hotas på grund av habitatförluster.
Ordet bulbyl kan härstammar från persiskans "بلبل", eller turkiskans "bülbül" som betyder näktergal.[3]
Traditionellt delades bulbylerna upp i fyra grupper som kallades Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger, och Chlorocichla efter deras mest karaktäristiska släkten (Delacour, 1943). Senare analyser visar att denna uppställning förmodligen baserar sig på felaktiga tolkningar av karaktärer.
Data från analyser av mitokondriellt DNA för enzymet cytokrom b visade att fem arter av Phyllastrephus inte alls tillhör bulbylerna utan till en grupp med tättingar endemiska för Madagaskar[4]. Analyser av proteinerna RAG1 och RAG2 indikerar att inte heller släktet Nicator är bulbyler.[5] Den traditionella indelningen hade inte tagit med biogeografi i beräkningen vilket visades i en studie av Pasquet et al. (2001). Studie slog fast att släktet Criniger måste delas upp i en afrikansk och en asiatisk (Alophoixus) utvecklingslinje. Genom analyser av en nukleär DNA-sekvens och två mtDNA-sekvenser visade Moyle & Marks (2006) att det finns en stor asiatisk utvecklingslinje och en afrikanska grupp med grönbulbyler och borstbulbyler medan gyllengrönbulbyl (Calyptocichla serina) verkar vara mycket distinkt och utgöra en helt egen utvecklingslinje. Vissa taxa är inte monofyletiska och mer forskning kommer att krävas för att utröna släktskapen inom de större släktena.
Här listas släktena i familjen med exempel på arter. Svenska trivialnamn är enligt SOF, taxonomi enligt Clements et al 2015.[1][6]
Bulbyler (Pycnonotidae) är en familj med medelstora tättingar. De artrika afrikanska skogslevande arterna kallas för grönbulbyler. Familjen förekommer över stora delar av Afrika genom Mellanöstern, tropiska Asien och norrut så långt som Japan. Ett fåtal isolerade arter förekommer på tropiska öar i Indiska oceanen. Det finns ungefär 130 arter av bulbyl vilka placeras i cirka 24 släkten. Vissa arter förekommer i de flesta habitat. De afrikanska arterna förekommer dock främst i regnskog medan regnskogslevande arter är ovanliga i Asien där de istället främst förekommer i öppnare biotoper.
Arap bülbülügiller (Pycnonotidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familya.
Afrika'da ve tropikal Asya'da yerleşim gösteren, orta boylu ve şakımalarıyla ünlü kuşlardır. Familya, yaklaşık 130 tür içermektedir.
Familya üyeleri çalılıklarda bulunurlar. Besinleri meyveler ve böceklerdir. Yuvalarını çalılara yaparlar, yuva çanak şeklindedir. Ardıç kuşu büyüklüğünde, genellikle uzun kıllan taşıyan kuşlardır. Sesleri çok güzeldir. Gagaları kısa, ucu yassıdır. Bacaklar kısa, ense ve sırtta tüyler arasında kıllar bulunur.
Arap bülbülügiller (Pycnonotidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familya.
Afrika'da ve tropikal Asya'da yerleşim gösteren, orta boylu ve şakımalarıyla ünlü kuşlardır. Familya, yaklaşık 130 tür içermektedir.
Familya üyeleri çalılıklarda bulunurlar. Besinleri meyveler ve böceklerdir. Yuvalarını çalılara yaparlar, yuva çanak şeklindedir. Ardıç kuşu büyüklüğünde, genellikle uzun kıllan taşıyan kuşlardır. Sesleri çok güzeldir. Gagaları kısa, ucu yassıdır. Bacaklar kısa, ense ve sırtta tüyler arasında kıllar bulunur.
Бюльбюлеві — це короткошиї, довгохвості птахи. Майже у всіх бюльбюлевих дзьоб дещо витягнутий і трішки крючкуватий на кінці. Розміром досягають від 13 см (Phyllastrephus debilis) до 29 см (Pycnonotus zeylanicus). Статевого диморфізму у видів родини нема, але самки трошки менші, аніж самці. Спів рудовухого бюльбюля один автор охарактеризував як найнепривабливіший з усіх птахів.
Бюльбюлі зазвичай моногамні. Одне виключення — полігамний вид Andropadus latirostris.
Яйця пурпурово-рожеві відкладають у відкриті гнізда. Кладка нараховує до п'яти яєць. Інкубаційний період триває зазвичай 11-14 днів, яйця висиджує тільки самка.
Бюльбюлеві всеїдні, живляться ягодами, насінням, нектаром, комахами та іншими членистоногими, невеликими хребетними. Більшість видів живляться плодами. У родів Cringer і Bleda раціон змішаний — включає нектар, ягоди, комах.
Традиційно види, що належать до родини Бюльбюлевих, об'єднували у чотири групи: Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger, and Chlorocichla groups after characteristic genera (Delacour, 1943). Останні дослідження на основі методів молекулярної біології свідчать, що 5 видів із групи Phyllastrephus, поширених на Мадагаскарі, до Бюльбюлевих не належать. Всього в родині нині виділяють близько 22 родів.
Основна група
Група Типові бюльбюлі
Група 3 — англ. Typical greenbuls and allies
Pycnonotus jocosus і Pycnonotus cafer у великій кількості виловлювалися для торгівлі тваринами, і тепер ці види стали ширше розповсюдженими, нині зустрічаються в тропічних і субтропічних районах, на півдні штату Флорида, Індії, Індонезії та Австралії. Деякі види вважаються шкідниками сільськогосподарських культур і найбільше шкодять в садах.
Бюльбюлеві досить стійкі до забруднення навколишнього середовища і легко приживаються до змін умов існування. Але 13 видів перебувають під загрозою зникнення через діяльність людини: вирубка лісів, скорочення їх ареалу існування.
Слово бюльбюль може походити арабської, (بلبل) перської (بلبل) або з турецької (bülbül). У перекладах поезії з цих мов на українську слово بلبل (bülbül) прийнято перекладати «соловейко».
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Chào mào (danh pháp khoa học: Pycnonotidae) là một họ chứa các loài chim biết hót, có kích thước trung bình, thuộc bộ Sẻ, sinh sống chủ yếu tại châu Phi và vùng nhiệt đới châu Á. Họ này chứa khoảng 149 loài trong 28 chi. Tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là chào mào, bông lau, hoành hoạch và cành cạch, trong đó tên gọi cành cạch được dùng cho các loài chim trong chi Alophoixus, Hemixos, Hypsipetes, Iole và Ixos còn tên gọi chào mào là tên gọi dân dã cho 'chào mào ria đỏ' (Pycnonotus jocosus). Tên gọi này cũng áp dụng cho chi Spizixos và một vài loài khác trong chi Pycnonotus. Bông lau được sử dụng cho phần lớn các thành viên của chi Pycnonotus (ngoại trừ những loài nào gọi là chào mào). Tuy nhiên do không phải loài nào cũng có mặt tại Việt Nam nên trong bài gọi chung là chào mào khi có thể.
Các loài chim này chủ yếu là chim ăn quả. Một số có màu sặc sỡ với huyệt, má, họng, lông mày có màu vàng, đỏ hay da cam, nhưng phần lớn có bộ lông buồn tẻ với màu chủ đạo là đen hay nâu ô liu đồng nhất. Một số loài có mào rất đặc biệt.
Nhiều loài sinh sống trên phần ngọn của cây cối trong khi một số loài chỉ sống ở các tầng cây thấp. Chúng đẻ tới 5 trứng có màu hồng tía trong các tổ trên cây và chim mái ấp trứng.
Chào mào (Pycnonotus jocosus) phân bố rộng rãi trong vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới, chẳng hạn ở miền nam Florida, Hoa Kỳ.
Các sắp đặt truyền thống chia các loài chào mào thành 4 nhóm, gọi là các nhóm Pycnonotus, Phyllastrephus, Criniger và Chlorocichla theo các chi đặc trưng này[1]. Tuy nhiên, các phân tích gần đây chứng minh rằng kiểu sắp xếp này có lẽ đã dựa trên diễn giải sai lầm các đặc trưng:
So sánh các chuỗi mtDNA cytochrome b phát hiện ra rằng 5 loài của chi Phyllastrephus không thuộc về nhóm chào mào, mà thuộc về nhóm kỳ dị chứa các loài chim biết hót ở Madagascar[2]. Xem thông tin dưới đây để biết thêm về 5 loài này. Tương tự, phân tích chuỗi các gen nDNA RAG1 và RAG2 cho thấy chi Nicator cũng không là chào mào [3]. Nghiên cứu của Pasquet và ctv. (2001)[4] chứng minh rằng sắp xếp trước đây thất bại trong việc tính toán tới địa sinh học. Nhóm này chứng minh rằng chi Criniger phải chia thành các dòng dõi châu Phi và châu Á (Alophoixus). Sử dụng phân tích 1 chuỗi nDNA và 2 chuỗi mtDNA, Moyle & Marks (2006)[5] phát hiện thấy một dòng dõi chủ yếu ở châu Á và một nhóm các loài greenbul và chim mỏ cứng ở châu Phi; Greenbul vàng kim dường như rất khác biệt và tạo thành nhóm của chính nó. Một vài đơn vị phân loại không là đơn ngành, và các nghiên cứu tiếp theo là cần thiết để xác định các mối quan hệ giữa các chi lớn.
Họ Chào mào (danh pháp khoa học: Pycnonotidae) là một họ chứa các loài chim biết hót, có kích thước trung bình, thuộc bộ Sẻ, sinh sống chủ yếu tại châu Phi và vùng nhiệt đới châu Á. Họ này chứa khoảng 149 loài trong 28 chi. Tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là chào mào, bông lau, hoành hoạch và cành cạch, trong đó tên gọi cành cạch được dùng cho các loài chim trong chi Alophoixus, Hemixos, Hypsipetes, Iole và Ixos còn tên gọi chào mào là tên gọi dân dã cho 'chào mào ria đỏ' (Pycnonotus jocosus). Tên gọi này cũng áp dụng cho chi Spizixos và một vài loài khác trong chi Pycnonotus. Bông lau được sử dụng cho phần lớn các thành viên của chi Pycnonotus (ngoại trừ những loài nào gọi là chào mào). Tuy nhiên do không phải loài nào cũng có mặt tại Việt Nam nên trong bài gọi chung là chào mào khi có thể.
Các loài chim này chủ yếu là chim ăn quả. Một số có màu sặc sỡ với huyệt, má, họng, lông mày có màu vàng, đỏ hay da cam, nhưng phần lớn có bộ lông buồn tẻ với màu chủ đạo là đen hay nâu ô liu đồng nhất. Một số loài có mào rất đặc biệt.
Nhiều loài sinh sống trên phần ngọn của cây cối trong khi một số loài chỉ sống ở các tầng cây thấp. Chúng đẻ tới 5 trứng có màu hồng tía trong các tổ trên cây và chim mái ấp trứng.
Chào mào (Pycnonotus jocosus) phân bố rộng rãi trong vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới, chẳng hạn ở miền nam Florida, Hoa Kỳ.
Pycnonotidae
G.R.Gray, 1840
Бюльбю́левые, или короткопа́лые дрозды[1] (лат. Pycnonotidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных. По данным Международного союза охраны природы (IUCN) в состав семейства входит 21 род, по другим данным количество родо́в может достигать 27[2].
Бюльбюлевые — небольшие древесные и кустарниковые птицы размером со скворца[3]. Большинство видов встречаются в Африке, некоторые — в Азии. Обитают как в тропических лесах, так и на более открытых пространствах.
На территории России встречается единственный вид семейства — короткопалый бюльбюль (Microscelis amaurotis), зарегистрированный в Приморском крае и на южных Курильских островах[4].
Название семейства Pycnonotidae образовано от слова Pycnonotus, которое в свою очередь образовано от двух греческих слов: puknos — густой, notos — покрытие[5]. Такое название дано птице из-за того, что по всему телу есть тонкие волосовидные перья.
Русское название бюльбюль может происходить от арабского (بلبل), персидского (بلبل) или от турецкого (bülbül). В поэзии этих стран бюльбюль часто фигурирует как певчая птица (хотя слово بلبل (bülbül) на русский принято переводить как «соловей»).
Длина тела составляет от 13 см (у стройного бурого бюльбюля Phyllastrephus debilis) до 29 см (у желтошапочного настоящего бюльбюля Pycnonotus zeylanicus). Самки и самцы окрашены одинаково, в зелёные, жёлтые и коричневые тона, нередко с белыми, чёрными или коричневыми пятнами или продольной штриховкой из светлых полос. Оперение мягкое, с большим количеством длинных волосовидных перьев, которых особенно много на затылке и зашейке. У многих видов есть хохолок. Клюв слегка вытянутый и немного крючковатые на конце. Ноги сравнительно короткие[6]. Полового диморфизма у видов семейства нет, но самки немного меньше самцов.
Тихий свист[3]. Песню рыжеухого бюльбюля один автор охарактеризовал как самую непривлекательную из всех птиц.
Большинство видов семейства являются растительноядными и в их рацион входят ягоды, семена и нектар. Некоторые виды предпочитают животный корм и питаются в основном насекомыми и другими членистоногими[6].
Птицы вьют гнездо в виде чашечки, располагая его в ветвях деревьев или кустарниках, невысоко над землёй[6]. Яйца пурпурно-розового цвета лежат в открытом гнезде. В кладке их от 2 до 5 штук. Инкубационный период обычно длится 11-14 дней, яйца высиживает только самка.
Бюльбюли очень подвижные птицы и повадками напоминают синиц, славок и дроздов[6]. Большинство видов моногамные. Исключением является Желтогорлый зелёный бюльбюль Andropadus latirostris.
Бюльбюлевые обитают в Африке, на Мадагаскаре, в Азии и на некоторых тихоокеанских островах. Селятся в тропических и субтропических лесах, а также в разреженных древостоях и на опушках[6].
Pycnonotus jocosus и Pycnonotus cafer в большом количестве отлавливались для торговли животными, и теперь эти виды стали шире распространёнными видами, сейчас встречаются в тропических и субтропических районах, на юге штата Флорида, Индии, Индонезии, Австралии и Гавайи. Некоторые виды считаются вредителями сельскохозяйственных культур и больше всего вредят в садах. Бюльбюлевые довольно устойчивы к загрязнению окружающей среды и легко приживаются к изменениям ареала. Но 13 видов находятся под угрозой исчезновения из-за деятельности человека: вырубка лесов, сокращение их ареала.
В состав семейства входят следующие роды[2][7]:
A
B
C
E
H
I
M
N
P
S
T
Ранее в состав семейства входили: род Никаторы Nicator (который сейчас выделен в самостоятельное семейство Nicatoridae), род Xanthomixis и род Bernieria (оба сейчас в семействе Bernieridae).
Род Malia перенесён в семейство бюльбюлевых из семейства тимелиевых.
Род Microscelis выделен из рода Восточные бюльбюли Hypsipetes, а род Pyrrhurus — из рода Бурые бюльбюли Phyllastrephus (в некоторых источниках эти два рода не выделены в отдельные).
Бюльбю́левые, или короткопа́лые дрозды (лат. Pycnonotidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных. По данным Международного союза охраны природы (IUCN) в состав семейства входит 21 род, по другим данным количество родо́в может достигать 27.
Бюльбюлевые — небольшие древесные и кустарниковые птицы размером со скворца. Большинство видов встречаются в Африке, некоторые — в Азии. Обитают как в тропических лесах, так и на более открытых пространствах.
На территории России встречается единственный вид семейства — короткопалый бюльбюль (Microscelis amaurotis), зарегистрированный в Приморском крае и на южных Курильских островах.
鹎科 (Bulbuls)（学名Pycnonotidae）在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科，是分布在非洲和亚洲热带地区的中等体型鸣禽，包括大约130种。
鵯為短頸身修長的雀形目。尾部很長，短而圓的翅膀。在幾乎所有物種，鳥嘴稍微拉長 ，嘴底稍微勾勾的。他們有不同的長度，從13厘米微小绿鹎至29厘米的黃冠鵯。總體來說，雌雄是一樣的，雖然雌性往往會略小。在一些物種的差異是如此之大，他們已經被形容為功能不同的物種。一些物種的柔軟的黃色羽毛，紅色或橙色的肛門 ，臉頰，喉嚨或上睫毛是豐富多彩的，但大多數都是單調，與統一的橄欖褐色的黑色羽毛。種色澤暗淡的眼睛經常運動對比眼部環。部分有非常明顯的冠 。鵯非常愛叫 ，大多數物種被描述為鼻音或刻刻刺耳的叫聲。一位作者描述了棕耳鵯的叫聲稱為「所有的鳥發出最沒有吸引力的噪音」。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヒヨドリ科（ヒヨドリか、Pycnonotidae）は、鳥綱スズメ目に属する科。模式属はシロガシラ属。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸南部、インドネシア、セーシェル、日本、フィリピン、マダガスカル
体長は15-28cm。頸部は短い。尾羽はやや長く12枚。翼は短く丸みを帯びる。初列風切は10枚で、一番外側の初列風切（P10）が非常に短い。
嘴は細長く、やや下方へ湾曲する（カヤノボリ属は例外的に太い嘴を持つ）。後肢は短い。
卵は分厚い殻で覆われる。
-他
-他
森林や藪地に生息する。集団性が強い。翼が短いため飛翔力は弱く、多くの種は渡りを行わない。
食性は植物食で、主に果実、花や花の蜜などを食べるが、昆虫を食べる種もいる。
繁殖形態は卵生。樹上や茂みに植物の葉や木の枝を組み合わせた巣を作り、卵を産む。雌雄交代で抱卵を行う。
鳴き声がよいので、飼い鳥とされている種もある。籠脱けしたものが野生化して、作物や生態系に影響を与えている地域もある。
果実を食害する害鳥とみなされることもある。
開発による生息地の破壊、ペット目的の乱獲などにより生息数が減少している種もいる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
직박구리과(Pycnonotidae)는 참새목에 속하는 조류 과의 하나이다. 27개 속, 137종으로 이루어져 있다. 아프리카 대륙, 유라시아 대륙 남부, 인도네시아, 세이셸, 일본, 필리핀, 마다가스카르 섬에 분포한다. 직박구리 등을 포함하고 있다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 흰턱딱새소목의 계통 분류이다.[1]
흰턱딱새소목 섬개개비상과 흰턱딱새상과 오목눈이상과Scotocercidae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_tree,_from_front.jpg)
.jpg)
_eating_berry.jpg)
-_nominated_race_at_Hodal_I_IMG_9743.jpg)
_in_Kawal_WS,_AP_W_IMG_1941.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
