Myodes rufocanus és una espècie de rosegador de la família dels cricètids. Viu a Noruega, Suècia, Finlàndia, Rússia, Mongòlia, la Xina, Corea del Nord i el Japó. Els seus hàbitats naturals són els boscos de coníferes i els bedollars. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1] El seu nom específic, rufocanus, significa 'roig-i-blanc' en llatí.[2]
Myodes rufocanus és una espècie de rosegador de la família dels cricètids. Viu a Noruega, Suècia, Finlàndia, Rússia, Mongòlia, la Xina, Corea del Nord i el Japó. Els seus hàbitats naturals són els boscos de coníferes i els bedollars. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie. El seu nom específic, rufocanus, significa 'roig-i-blanc' en llatí.
Die Graurötelmaus (Myodes rufocanus) ist eine Art der Wühlmäuse aus der Gattung der Rötelmäuse.
Die Graurötelmaus hat eine charakteristische Zeichnung mit einem rotbraunen Rücken, blaugrauen Seitenstreifen und Wangen und einem hellgrauen Bauch. Sie zählt mit einer Kopfrumpflänge von 90 bis 135 Millimeter zu den verhältnismäßig großen Wühlmäusen. Der Schwanz ist 25 bis 45 Millimeter lang und nimmt etwa 25 % der Gesamtlänge ein. Das Gewicht der Maus liegt zwischen 20 und 50 Gramm.
Diese Art lebt in Skandinavien nördlich des 65. Breitengrades und in der russischen Taiga.
Die Graurötelmaus ist ein geschickter Kletterer und Schwimmer. Im Erdreich gräbt sie nur ungern, sondern nutzt lieber die vorhandenen Löcher. Dagegen gräbt sie im Winter lange Gangsysteme im Schnee über der Erdoberfläche. Das kugelförmige Nest liegt direkt über dem Boden und wird mit Gras, Zweigen, Birkenrinde und Halmen ausgepolstert.
Die Sommernester liegen für gewöhnlich unter Wurzeln oder Steinen und manchmal auch in Bäumen. Die Graurötelmaus bevorzugt bergiges Gelände kann aber im hohen Norden auch in Küstennähe vorkommen. Sie ist hauptsächlich ein dämmerungsaktives Tier, doch im Sommer sieht man sie manchmal auch in der Tagesmitte.
Die Nahrung besteht überwiegend aus Blättern und Kräutern. Sie frisst weiterhin Beeren und im Winter auch Rinde und Zweige. Der schwedische Zoologe Kai Curry-Lindahl gibt an, dass sie auch tierische Nahrung zu sich nehmen kann.
Jedes Weibchen besitzt ein Revier und paart sich mit mehreren Männchen. Die Paarungszeit reicht von Mai bis September. Pro Wurf werden 2 bis 10 (gewöhnlich 5 bis 6) Jungtiere zur Welt gebracht. Jedes Jahr sind 3 bis 4 Würfe möglich.
Die Graurötelmaus (Myodes rufocanus) ist eine Art der Wühlmäuse aus der Gattung der Rötelmäuse.
De readgrize wrotmûs (Latynske namme: Myodes rufocanus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e reade wrotmûzen (Myodes), dat foarkomt yn in grut diel fan Jeraazje. Dizze soarte ûnderskiedt him fan 'e lytse reade wrotmûs (Myodes rutilus), dêr't er syn ferspriedingsgebiet mei dielt, trochdat er grutter is en langere poaten hat. Synonimen foar Myodes rufocanus binne Clethrionomys rufocanus en Myodes sikotanensis.
It ferspriedingsgebiet fan 'e readgrize wrotmûs omfiemet noardlik en sintraal Skandinaavje, noardlik Jeropeesk Ruslân, súdlik en sintraal Sibearje (ynkl. Sachalin), it uterste eastlike puntsje fan Kazachstan, dielen fan Sinkiang-Oeigoerje, Mongoalje, Mantsjoerije en Noard-Koreä, en op it Japanske eilân Hokkaido.
Yn berchtmen komt de readgrize wrotmûs foar oant 1.170 yn it Skandinavysk Heechlân, en oant 2.700 m yn it Changaiberchtme fan Mongoalje. It karakteristike biotoop fan dizze soarte is tichte ûndergroei of rotsige gebieten yn nulle- of bjirkewâlden, gauris deunby rivieren. Mar hy komt ek foar yn kappe bosklân, rûch gerslân, op 'e heide-eftige toendra fan it Subarktyske gebiet en yn útdrûge feangebieten.
De readgrize wrotmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 11½-13⅓ sm, mei in sturtlingte fan 2½-4½ sm en in gewicht fan 20-50 g. Hy kin ûnderskaat wurde fan 'e reade wrotmûs (Myodes glareolus) trochdat er grutter is en in readere rêchkleur hat, en fan 'e lytse reade wrotmûs (Myodes rutilus) trochdat er grutter is en langere poaten hat. Teffens is de sturt fan 'e readgrize wrotmûs yn ferhâlding ta syn lichem langer as dy fan oare soarten reade wrotmûzen.
Readgrize wrotmûzen meitsje yn it gers en de ûndergroei flechtrillen, tunnels en nêsten. Winterdeis bouwe se op 'e grûn, ûnder de snie, in bolfoarmich nêst fan drûge gers. Yn 'e oare seizoenen lizze se krekt sokke nêsten oan, mar binne dy makke fan grien gers, moas en koarstmoas en teskuorde blêden, en binne se sitewearre tusken beamwoartels, yn holle beammen of heech yn 'e beammen, ferskûle tusken de tûken.
De readgrize wrotmûs is sawol deis as nachts yn 't spier. Hy yt benammentlik plantaardich guod, lykas leaten en knoppen fan beidragend strewelleguod, en de blêden en skors fan bjirken en oare leechgroeiende beammen en strûken. Folwoeksen mantsjes binne territoriaal, wat har agressyf makket foar oare mantsjes oer. De wengebieten fan 'e wyfkes oarlaapje gauris mei dy fan oare wyfkes. De terrioaria fan 'e mantsjes binne wol tsien kear sa grut as dy fan 'e wyfkes.
De peartiid falt foar de readgrize wrotmûs fan april oant septimber. Nei in draachtiid fan 17-20 dagen wurde der 2-3 kear jiers 1-11 jongen te wrâld brocht. De soarch foar de jongen is inkeld in saak fan 'e wyfkes; mantsjes tale der net nei. Mei 14 dagen wurde de jongen ôfwûn. Eltse fiif jier of dêr by om fynt der befolkingseksploazje fan readgrize wrotmûzen plak. De redens dêrfoar binne noch ûndúdlik, mar mooglik hat dit ferskynsel te krijen mei skommelings yn 'e populaasjes fan 'e rôfdieren dy't jacht meitsje op readgrize wrotmûzen, lykas de foks, de poalfoks, de harmeling en de snie-ûle.
De readgrize wrotmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", wat sizze wol dat er yn syn natuerlike ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en net oan spesifike bedrigings bleatsteld is. Nettsjinsteande it syklyske aard fan 'e populaasjetichtheid by dizze soarte, liket it derop dat er op it Skandinavysk Skiereilân en yn noardlik Finlân wat efterútbuorket, wat in gefolch wêze kinne soe fan feroarings yn it behear fan 'e wâlden dêre.
De readgrize wrotmûs (Latynske namme: Myodes rufocanus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e reade wrotmûzen (Myodes), dat foarkomt yn in grut diel fan Jeraazje. Dizze soarte ûnderskiedt him fan 'e lytse reade wrotmûs (Myodes rutilus), dêr't er syn ferspriedingsgebiet mei dielt, trochdat er grutter is en langere poaten hat. Synonimen foar Myodes rufocanus binne Clethrionomys rufocanus en Myodes sikotanensis.
The grey red-backed vole or the grey-sided vole (Craseomys rufocanus) is a species of vole.[3] An adult grey red-backed vole weighs 20-50 grams. This species ranges across northern Eurasia, including northern China, the northern Korean Peninsula, and the islands of Sakhalin and Hokkaidō. It is larger and longer-legged than the northern red-backed vole (Clethrionomys rutilus), which covers a similar range and it is also sympatric with the Norwegian lemming (Lemmus lemmus).
The grey red-backed vole has a reddish-coloured back and grey sides. It has a head and body length of 4.5 to 5.25 in (114 to 133 mm) and a tail length of 1 to 1.75 in (25 to 44 mm). It can be distinguished from the bank vole by its larger size and distinctive reddish back and from the northern red-backed vole by its larger size, longer legs and relatively longer tail.[4] The molar teeth of adults are rooted in the jaws.[5]
The grey red-backed vole is native to northern Europe and Asia. Its range extends from Norway, Sweden and Finland eastwards through northern Russia to the Kamchatka Peninsula. It includes the Ural Mountains, the Altai Mountains, northern Korea, Sakhalin Island, Japan, northern Mongolia and China. Its altitude range extends from sea level to 1,170 m (3,839 ft) in Scandinavia and to 2,700 m (8,858 ft) in the Khangai Mountains in Mongolia. Its typical habitat is dense undergrowth or rocky areas in coniferous or birch forests, often near rivers, but it is also found in clear cut areas of forests, rough grassland, subarctic shrubby heathland and dry peat bogs.[1]
The grey red-backed vole feeds on grasses and small herbs, the leaves and shoots of sub-shrubs and berries.[1] It prefers the bilberry (Vaccinium myrtillus) to the northern crowberry (Empetrum nigrum ssp. hermaphroditum) which contains unpalatable phenolic substances.[6]
In tundra regions, this vole exhibits outbreaks when its numbers increase substantially. These occur in a four to five-year population cycle[1] the reasons for which are not fully understood but which may reflect changes in the abundance of certain specialised predators.[7] Lemmings have similar but more violent population explosions. These happen in the same years as vole outbreaks, but occur less frequently. This is partly because lemmings continue to breed during the winter months while populations of grey red-backed voles decline during the winter.[8]
The grey red-backed vole is listed by the IUCN as being of "Least Concern". This is because it is a common species with a very wide range and faces no particular threats. Populations vary cyclically but may be declining somewhat in Fennoscandia, possibly due to changes in forestry practice.[1]
The grey red-backed vole or the grey-sided vole (Craseomys rufocanus) is a species of vole. An adult grey red-backed vole weighs 20-50 grams. This species ranges across northern Eurasia, including northern China, the northern Korean Peninsula, and the islands of Sakhalin and Hokkaidō. It is larger and longer-legged than the northern red-backed vole (Clethrionomys rutilus), which covers a similar range and it is also sympatric with the Norwegian lemming (Lemmus lemmus).
Myodes rufocanus es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Se encuentra en Japón y Rusia.
Su hábitat natural son los bosques templados.
Datos: Q844638
Multimedia:
Especies: Myodes rufocanus
Myodes rufocanus es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Myodes rufocanus Myodes generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Myodes rufocanus Myodes generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Harmaakuvemyyrä (Myodes rufocanus, entinen nimi Clethrionomys rufocanus) on pohjoinen yleinen myyrälaji. Se esiintyy hyvin erilaisissa biotoopeissa soiden laitamilta ja lehdoista tunturien kivilouhikkoihin. Kannan suuruudessa on huomattava, 4–5 vuoden mittainen sykli.[1]
Suomessa laji on rauhoitettu.[2]
Harmaakuvemyyrän levinneisyysalue ulottuu Fennoskandian pohjoisosista Venäjälle Siperian poikki ja sieltä edelleen Kamtšatkalle ja Sahalinille sekä Japaniin, Mongoliaan, Kiinaan ja Koreaan asti.[1]
Suomessa harmaakuvemyyrän yhtenäisen levinneisyyden eteläraja kulkee Perämeren pohjukasta Kuusamoon.
Harmaakuvemyyrän ruumiin pituus on 6,5–13,5 senttiä, häntä 2–4 senttiä ja paino 10–60 g. Sen selän väritys on punaruskea, kyljet hopeanharmaat ja vatsa vaaleanharmaa.
Harmaakuvemyyrä on aktiivisimmillaan hämärän aikaan, mutta liikkuu kaikkina vuorokauden aikoina. Se tekee aluskasvillisuuden joukkoon käytäviä ja kiipeilee vähemmän kuin muut sukunsa edustajat, metsämyyrä ja punamyyrä. Harmaakuvemyyrä on myös hyvä uimari.[2]
Harmaakuvemyyrän poikueessa on yleensä 4–7 poikasta. Kantoaika kestää 18–19 päivää, ja nuoret yksilöt ovat sukukypsiä jo 30–60 päivän ikäisinä. Lisääntymiskausi vaihtelee asuinalueen eri osissa. Kevään ensimmäiset poikaset voivat lisääntyä suotuisissa oloissa jo samana kesänä, mutta jos myyriä on tiheässä, sukukypsäksi varttuminen viivästyy.[3]
Pesänsä harmaakuvemyyrä tekee sammalmättääseen, maan- tai kivenkoloon tai varvikkoon. Valtaosa harmaakuvemyyristä jää alle vuoden ikäisiksi, vanhimmat elävät 2-vuotiaaksi.
Harmaakuvemyyrä on pääasiassa kasvinsyöjä. Se suosii vihreitä kasvinosia, kukintoja, marjoja, siemeniä ja puiden ja pensaiden kuorta. Japanissa ne syövät talvella bamburuokoa.[3] Suomessa erityisesti mustikka on harmaakuvemyyrän keskeinen ravinnonlähde. Harmaakuvemyyrä ei juuri välitä jäkälistä.
Harmaakuvemyyrä (Myodes rufocanus, entinen nimi Clethrionomys rufocanus) on pohjoinen yleinen myyrälaji. Se esiintyy hyvin erilaisissa biotoopeissa soiden laitamilta ja lehdoista tunturien kivilouhikkoihin. Kannan suuruudessa on huomattava, 4–5 vuoden mittainen sykli.
Suomessa laji on rauhoitettu.
Myodes rufocanus, communément appelé Campagnol de Sundevall, est une espèce de rongeurs de la famille des Cricetidae. Cette espèce est présente dans tout le nord de l'Eurasie.
Myodes rufocanus se rencontre en Norvège, en Suède, en Finlande, en Russie, en Mongolie, en Chine et au Japon. On le trouve dans les forêts de conifères, les forêts de bouleaux, souvent près des rivières, dans des endroits rocailleux[3].
Selon NCBI (20 mars 2019)[4] :
Myodes rufocanus, communément appelé Campagnol de Sundevall, est une espèce de rongeurs de la famille des Cricetidae. Cette espèce est présente dans tout le nord de l'Eurasie.
L'arvicola di Sundevall (Craseomys rufocanus (Sundevall, 1846)) è un roditore appartenente alla famiglia dei Cricetidi (Cricetidae).[2]
L'arvicola di Sundevall presenta una livrea caratteristica con dorso bruno-rossastro, fianchi e guance grigio-bluastri e ventre grigio chiaro. Con una lunghezza testa-tronco di 90-135 millimetri, è un'arvicola di dimensioni relativamente grandi. La coda misura 25-45 millimetri ed è pari a circa il 25% della lunghezza totale. La specie pesa tra 20 e 55 grammi.[3]
L'arvicola di Sundevall è un'abile arrampicatrice e nuotatrice. È restia a scavare nel terreno, preferendo utilizzare cavità già esistenti. In inverno, invece, scava lunghi sistemi di gallerie nella neve che ricopre la superficie del suolo. Il nido, di forma sferica, è situato appena al di sopra del terreno ed è imbottito con erba, ramoscelli, corteccia di betulla e paglia.
I nidi estivi si trovano di solito tra le radici o le rocce e talvolta sugli alberi. L'arvicola di Sundevall preferisce i terreni montuosi, ma all'estremità settentrionale del suo areale si può incontrare anche vicino alla costa. Ha abitudini principalmente crepuscolari, ma in estate a volte la si può vedere nelle ore centrali della giornata.
La dieta consiste principalmente di foglie e piante erbacee. Essa viene integrata con bacche e, in inverno, anche con corteccia e ramoscelli. Lo zoologo svedese Kai Curry-Lindahl afferma che può nutrirsi anche del mangime per gli animali domestici.
Ogni femmina possiede un proprio territorio e si accoppia con diversi maschi. La stagione degli amori va da maggio a settembre. Nascono da 2 a 10 (di solito 5 o 6) piccoli per cucciolata. La femmina può partorire anche 3 o 4 volte in una sola stagione.[3]
Questa specie vive in Scandinavia a nord del 65º parallelo e nella taiga russa.[3]
L'arvicola di Sundevall (Craseomys rufocanus (Sundevall, 1846)) è un roditore appartenente alla famiglia dei Cricetidi (Cricetidae).
De rosgrijze woelmuis (Myodes rufocanus of Clethrionomys rufocanus) is een soort woelmuis uit het noorden van Europa en Azië. Het is de grootste soort uit het geslacht der rosse woelmuizen (Myodes).
De rug van deze soort is rood van kleur, terwijl de buik en de flanken geheel grijs zijn. De soort wordt 11 tot 13,5 centimeter lang en 15 tot 50 gram zwaar. De staart is 25 tot 40 millimeter lang.
In het gras legt de rosgrijze woelmuis vluchtgangen, tunnels en nesten aan. 's Winters bouwt hij op de grond, onder de sneeuw een bolvormig nest van gras, vanwaar verscheidene gangen lopen. In de overige seizoenen is het bolvormige nest gemaakt van gras, mos, korstmos en verscheurde blaadjes, en ligt het verborgen tussen boomwortels of onder een boomstam, in een boomholte of hoog in een boom, tussen de takken.
De rosgrijze woelmuis is zowel overdag als 's nachts actief. Hij eet voornamelijk plantaardig materiaal als scheuten en knoppen van besdragende struiken en planten als blauwe bosbes en kraaiheide, bladeren, de schors van de dwergberk en andere laaggroeiende bomen en struiken.
Volwassen mannetjes zijn territoriaal en agressief tegenover andere mannetjes. De woongebieden van vrouwtjes overlappen vaak met die van andere rosgrijze woelmuizen. Mannetjes hebben over het algemeen veel grotere woongebieden dan vrouwtjes, vaak minstens tien keer zo groot.
Het voortplantingseizoen duurt van april tot september. Na een draagtijd van 17 tot 20 dagen worden de jongen geboren. Een vrouwtje krijgt één tot elf jongen per worp en twee à drie worpen per jaar. Enkel het vrouwtje zorgt voor de jongen. De zoogtijd duurt zo'n veertien dagen.
De rosgrijze woelmuis komt voor in rotsachtige streken, begroeid met dwergstruiken. Soms komt hij ook in huizen voor. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit van Noorwegen en Zweden via Noord-Finland, Noord-Rusland, Mongolië en de Noord-Chinese provincies Amoer en Sinkiang tot Korea en het Japanse eiland Hokkaido.
Bronnen, noten en/of referentiesDe rosgrijze woelmuis (Myodes rufocanus of Clethrionomys rufocanus) is een soort woelmuis uit het noorden van Europa en Azië. Het is de grootste soort uit het geslacht der rosse woelmuizen (Myodes).
Gråsidemus, Myodes rufocanus, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Gråsidemusa lever i det nordlege Eurasia, frå Noreg i vest, aust til den russiske stillehavskysten og Japan.[1] Ho førekjem frå kysten til nesten 1200 m.o.h. i Skandinavia.
Gråsidemus, Myodes rufocanus, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Gråsidemusa lever i det nordlege Eurasia, frå Noreg i vest, aust til den russiske stillehavskysten og Japan. Ho førekjem frå kysten til nesten 1200 m.o.h. i Skandinavia.
Gråsidemus (Myodes rufocanus) tilhører en gruppe mus som kalles klatremusgruppa. I Norge består denne gruppa av klatremus, rødmus og gråsidemus. De har bl.a. det til felles at de har rødbrun overside og ganske kort hale. Gråsidemusa har i motsetning til de to andre rent grå kroppssider, dessuten er den noe større og kraftigere. Voksne gråsidemus kan oppnå en vekt på ca. 60 gram, mens de mindre slektningene sjelden blir tyngre enn 40 gram.
Gråsidemusa er tilpasset nordlige og høyereliggende strøk. Etter istiden vandret den inn i Norge fra nordøst og spredte seg sørover. Den er trolig den vanligste musearten i Nord-Norge. I Sør-Norge finnes den opp på snaufjellet til ca. 1200 meters høyde.
Den får normalt to til tre kull i løpet av sommerhalvåret. Vanlig kullstørrelse er fem-seks unger, men kull på opp til ti unger er registrert. Bestandene varierer sterkt og når en topp hvert tredje eller fjerde år i de såkalte «museår». I slike år går produktiviteten hos hunnene ned. Voksne hunner okkuperer et eget leveområde som de forsvarer mot andre voksne hunner.
Føden består for det aller meste av planter. Den har en variert diett, og spiser forholdsvis mer «grøntfor» og mindre frø enn de to slektningene. Den klatrer muligens ikke like godt som dem, og finner det meste av maten på bakken. Når den gnager bark av trær om vinteren, er det helst rothalsen like over bakken den går løs på. Den klatrer dog i busker og småtrær, hvor den kan ete både bark og blader.
Blåbærlyng er viktig mat om vinteren, og små hauger med avbitte blåbærris kan avsløre gråsidemusas tilstedeværelse når snøen smelter om våren.
Gråsidemusa kan komme inn i hus om vinteren. Den kan være både nysgjerrig og lite sky. Den svømmer godt.
På slutten av 1900-tallet ble det registrert en sterk nedgang i bestanden i Nord-Sverige. Bestandstoppene hvert tredje til fjerde år forsvant, og arten så ut til å forsvinne fra store områder. En teori går ut på at sur nedbør kan være årsak til dette.
Gråsidemus (Myodes rufocanus) tilhører en gruppe mus som kalles klatremusgruppa. I Norge består denne gruppa av klatremus, rødmus og gråsidemus. De har bl.a. det til felles at de har rødbrun overside og ganske kort hale. Gråsidemusa har i motsetning til de to andre rent grå kroppssider, dessuten er den noe større og kraftigere. Voksne gråsidemus kan oppnå en vekt på ca. 60 gram, mens de mindre slektningene sjelden blir tyngre enn 40 gram.
Multimedia w Wikimedia Commons Nornica szaroruda[3] (Myodes rufocanus) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników, występujący w północnej Eurazji od Skandynawii po Kamczatkę i Hokkaido[2][4].
Gatunek został opisany naukowo w 1846 roku przez C.J. Sundevalla na podstawie okazów pochodzących ze Szwecji. [4].
Zwierzęta te zamieszkują lasy szpilkowe i brzozowe, od poziomu morza do 1710 m n.p.m. w Fennoskandii, a we wschodniej części zasięgu (Mongolia) aż do 2700 m n.p.m. Preferują doliny rzeczne, okolice skaliste lub z gęstym poszyciem leśnym, spotyka się je także na torfowiskach, wrzosowiskach i terenach trawiastych[2].
Są to roślinożercy, żywiący się częściami wegetatywnymi traw, ziół i krzewów, a także jagodami[2].
Ze względu na bardzo szeroki zasięg występowania, jest to gatunek najmniejszej troski. Jest pospolity w północnej Fennoskandii, ale od połowy lat 80. XX wieku liczebność populacji maleje. Może to być związane ze zmianami zachodzącymi w gospodarce leśnej[2].
Nornica szaroruda (Myodes rufocanus) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników, występujący w północnej Eurazji od Skandynawii po Kamczatkę i Hokkaido.
Myodes rufocanus é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Japão e Rússia.
Os seus habitats naturais são: florestas temperadas.
Myodes rufocanus é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Gråsiding (Clethrionomys rufocanus) är en art i underfamiljen sorkar och släktet skogssorkar. Inga underarter finns listade.[2]
Gråsidingen är karakteristiskt tecknad med rödbrun rygg, blågrå sidor och kinder och ljusgrå buk. Den är en av våra största skogssorkar: Kroppslängden ligger mellan 90 och 135 millimeter, den mellan 25 och 40 millimeter långa svansen oräknad. Vikten är mellan 20 och 50 gram. Svansen är kort, upptar omkring 25% av kroppslängden.[3] Arten väger mellan 20 och 55 g.[4]
Gråsidingen är en nordlig art och förekommer i Skandinavien från Rogeland i Norge, sydligaste Norrland i Sverige samt i Finland från 65 grader N.[3] Vidare finns den österut via norra Ryssland och Sibirien till Mongoliet, nordöstra Kina, Nordkorea och norra Japan (Hokkaido)[1].
Även om den fortfarande är klassificerad som livskraftig ("LC") i Sverige av Sveriges Lantbruksuniversitet[5] har den minskat mycket påtagligt i norra Skandinaviens och Rysslands skogslandskap sedan 1980-talet[1], något som anses bero på en kombination av ett mildare klimat som leder till isbarksbildning i stället för snö på marken, och en ökad skogsavverkning med skapande av kalhyggen som leder till habitatförlust för arten.[6][7] Minskningen förväntas fortsätta[8]. I Finland är gråsidingen redan fridlyst.[9]
I övriga delar av utbredningsområdet har inte rapporterats några hot, men IUCN rekommenderar att delpopulationen i den nordvästra delen av utbredningsområdet övervakas.[1]
Gråsidingen lever i höglänt barr- och björkskog, gärna nära floddalar i klippig terräng. Den har också påträffats på torra torvmossar och fjällängar[1] samt tundra med buskvegetation. Arten kan undantagsvis tränga in i byggnader.[4] I Fennoskandia kan den gå upp till 1 170 m, i Nordasien till 2 700 m.[1] Speciellt i norr kan den även finnas i lägre, kustnära områden. Den gräver inte gångar i marken, men kan gräva långa gångsystem i snön, ovan markytan.[3]
Det klotformiga boet konstrueras av gräs, kvistar, barkstrimlor och mossa[3]. Det placeras på markytan under rötter och stenar, ibland uppe i träd.[4]
Den är främst aktiv under skymningen, men kan under sommaren även vara i rörelse på dagen.[3]
Gråsidingen äter framför allt blad och örter.[3] Även olika bär och kottar förtärs.[4]
Fortplantningstiden sträcker sig från tidig sommar till augusti/september.[3] Hanens revir omfattar flera honrevir. Honorna samsas inbördes, medan hanarna är aggressiva gentemot varandra.[4] Honan föder 2-10 (vanligtvis 5-6) ungar per kull. 3 till 4 kullar kan produceras per år, unga honor dock högst 2.[3]
Namnet Myodes har föreslagits för släktet.[1] Se Skogssorkar.
Gråsiding (Clethrionomys rufocanus) är en art i underfamiljen sorkar och släktet skogssorkar. Inga underarter finns listade.
Країни поширення: Китай (Хейлунцзян, Сіньцзян), Фінляндія, Японія (Хоккайдо), КНДР, Монголія, Норвегія, Росія, Швеція. Проживає від лінія берега до 2700 м над рівнем моря.
Мешкає у хвойних лісах і березових лісах, часто навколо долини річки, де, як правило, воліє скелясті ділянки, густі зарості і опале листя, а також проживає в сухих болотах, луках і субарктичних чагарниковимх пустках. Травоїдний, харчується вегетативними частинам трав і карликовими чагарниками, і ягодами. Вид може іноді бути знайдений у високих на вирубках і часто зустрічається на рівнинах.
Немає серйозних загроз для цього виду. Зустрічається в ряді природоохоронних територіях.
Myodes rufocanus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sundevall mô tả năm 1846.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myodes rufocanus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sundevall mô tả năm 1846.
Myodes rufocanus (Sundevall, 1846)
Синонимы
Красно-серая полёвка[1] (лат. Myodes rufocanus) — вид грызунов из рода лесных полёвок. Образует ряд подвидов.
Длина тела от 90 до 135 мм, хвост длиной от 25 до 45 мм и составляет 25 % общей длины. Вес полёвки от 20 до 50 г. Окраска шерсти сверху красно-коричневого цвета, по бокам серо-голубого цвета, брюхо светло-серое.
Страны распространения: Китай (Хэйлунцзян, Синьцзян), Финляндия, Япония (остров Хоккайдо), КНДР, Монголия, Норвегия, Россия, Швеция. Проживает от линии берега до 2700 метров над уровнем моря.
Обитает в хвойных и берёзовых лесах, часто вокруг долины реки, где, как правило, предпочитает скалистые участки, густые заросли и опавшие листья, а также проживает в сухих болотах, лугах и субарктических кустарниковых пустошах. Травоядная, питается вегетативными частям трав и карликовыми кустарниками, и ягодами.
У каждой самки имеется свой участок, на котором она спаривается со множеством самцов. Спаривание проходит с мая по сентябрь. В помёте от 2 до 10 (обычно 5—6) детёнышей. В год бывает 3—4 помёта.
Красно-серая полёвка (лат. Myodes rufocanus) — вид грызунов из рода лесных полёвок. Образует ряд подвидов.
Длина тела от 90 до 135 мм, хвост длиной от 25 до 45 мм и составляет 25 % общей длины. Вес полёвки от 20 до 50 г. Окраска шерсти сверху красно-коричневого цвета, по бокам серо-голубого цвета, брюхо светло-серое.
Страны распространения: Китай (Хэйлунцзян, Синьцзян), Финляндия, Япония (остров Хоккайдо), КНДР, Монголия, Норвегия, Россия, Швеция. Проживает от линии берега до 2700 метров над уровнем моря.
Обитает в хвойных и берёзовых лесах, часто вокруг долины реки, где, как правило, предпочитает скалистые участки, густые заросли и опавшие листья, а также проживает в сухих болотах, лугах и субарктических кустарниковых пустошах. Травоядная, питается вегетативными частям трав и карликовыми кустарниками, и ягодами.
У каждой самки имеется свой участок, на котором она спаривается со множеством самцов. Спаривание проходит с мая по сентябрь. В помёте от 2 до 10 (обычно 5—6) детёнышей. В год бывает 3—4 помёта.
棕背䶄（学名：Clethrionomys rufocanus）为仓鼠科䶄属的动物。在中国大陆，分布于黑龙江、内蒙古、河北、山西、新疆、吉林等地，一般生活于针叶林、针阔混交林。该物种的模式产地在瑞典。[1]
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネズミ目 Rodentia 科 : ネズミ科 Muridae 亜科 : ミズハタネズミ亜科 Arvicolinae 属 : ヤチネズミ属 Myodes 種 : タイリクヤチネズミClethrionomys rufocanus Neoaschizomys sikotanensis Tokuda, 1935
和名 タイリクヤチネズミ 英名 Grey red-backed voleタイリクヤチネズミ（Myodes rufocanus）は、ネズミ科ヤチネズミ属に分類される齧歯類。
体長11-12.6センチメートル[1]。尾長4.4-5.6センチメートル[1]。背面の毛衣は暗褐色、腹面の毛衣は白や汚白色[1]。
後足長1.9-2.1センチメートル[1]。乳頭の数は8個[1]。
大黒島や利尻島、礼文島の個体群を別種シコタンヤチネズミC. sikotanensisとする説もある[1][2]。
亜種エゾヤチネズミは草原や低木林などに生息し、草が密生し落ち葉が厚く堆積した環境を好む[1][2]。
食性は植物食傾向の強い雑食で、草、果実、種子、動物質などを食べる[1]。夏季以外は主にイネ科やカヤツリグサ科の草を食べる[1]。
繁殖形態は胎生。北海道中部および南部の個体群は春季や秋季に（夏季や冬季の繁殖例もあり）、北海道北部や東部、山地の個体群は主に夏季に繁殖する[1][2]。1-11頭の幼獣を産む[1]。
植林した樹木を食害する害獣とみなされることもある。北海道では主にカラマツを食害する害獣として、1950年代からワナによる生息数の調査が行われている[2]。
日本ではエキノコックス症の中間宿主としても知られている[3]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
대륙밭쥐 또는 북방대륙밭쥐(학명: Myodes rufocanus)는 밭쥐류의 일종이다.[1] 성체의 몸무게는 20-50g에 이르며, 몸길이는 110-142mm, 꼬리는 393-55mm 정도이다. 중국과 한반도 북부 그리고 사할린 섬과 홋카이도를 포함하여 유라시아 북부 지역에 분포한다.[2] 유사한 지역에 분포하는 숲들쥐보다 크고 긴 다리를 갖고 있다.
대륙밭쥐 또는 북방대륙밭쥐(학명: Myodes rufocanus)는 밭쥐류의 일종이다. 성체의 몸무게는 20-50g에 이르며, 몸길이는 110-142mm, 꼬리는 393-55mm 정도이다. 중국과 한반도 북부 그리고 사할린 섬과 홋카이도를 포함하여 유라시아 북부 지역에 분포한다. 유사한 지역에 분포하는 숲들쥐보다 크고 긴 다리를 갖고 있다.
