Tegeirian yw Tegeirian bach gwyn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Orchidaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Pseudorchis albida a'r enw Saesneg yw Small-white orchid.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tegeirian Broga Gwyn.
Mae'n blanhigyn blodeuol nodedig ac fel eraill o deulu'r Orchidaceae, mae'r blodau'n hynod liwgar mae'n cynhyrchu arogl da. Enw'r genws yw Orchis, sy'n tarddu o Hen Roeg ὄρχις (órkhis), sy'n golygu caill; mae hyn yn cyfeirio at gloron deuol rhai tegeirianau.[2]
Tegeirian yw Tegeirian bach gwyn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Orchidaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Pseudorchis albida a'r enw Saesneg yw Small-white orchid. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tegeirian Broga Gwyn.
Mae'n blanhigyn blodeuol nodedig ac fel eraill o deulu'r Orchidaceae, mae'r blodau'n hynod liwgar mae'n cynhyrchu arogl da. Enw'r genws yw Orchis, sy'n tarddu o Hen Roeg ὄρχις (órkhis), sy'n golygu caill; mae hyn yn cyfeirio at gloron deuol rhai tegeirianau.
Běloprstka bělavá (Pseudorchis albida) je hlíznatá rostlina, druh pozemní orchideje rostoucí nejčastěji ve vyšších a chladnějších polohách. Je jediným druhem rodu běloprstka a do poloviny 20. století byla součástí rodu pětiprstka (Gymnadenia). Je sice původní druh české květeny, ale v současnosti je poměrně vzácná, je ohrožená vymizením.
Je to druh preferující chladnější místa, roste ostrůvkovitě v rozlehlém areálu. Vyskytuje se téměř po celé Evropě (v jižních částech v horských oblastech), na severu Severní Ameriky a v Asii na ruské západní Sibiři a na ruském Dálném východě.
V České republice ji lze v přírodě nalézt poměrně vzácně, jen v malém počtu vyrůstá na Šumavě, v Krušných horách, Krkonoších, Orlických horách a Hrubém Jeseníku. Do poloviny 20. století byla vídávána i v Beskydech.[1][2]
U běloprstky bělavé rozeznáváme tři poddruhy:
V severních oblastech se nejčastěji vyskytuje v tundře, ve středu a jihu Evropy roste spíše ve vyšších polohách. Objevuje se od podhůří do nadmořské výšky 2700 m na kyselých i slabě bazických půdách, obvykle na mokrých, pasených smilkových loukách, vřesovištích, rašeliništích i ve světlých jehličnatých lesích a jalovcových křovinách. Rostlina je geofyt, obnovovací pupen raší z podzemní hlízy. Je dlouhověkou bylinou, přesto nevytváří rozsáhlé populace a její výskyt je často spojován s antropogenními loukami a otevřenými lesy.[1][3][4]
Vytrvalá, 10 až 30 cm vysoká bylina s hlízou hvězdicovitě rozdělenou do několika tlustých, dlouhých kořenů. Lodyha je přímá, světle zelená, oblá, na bázi má dva až tři hnědé, objímavé, šupinovité listy a výše je porostlá třemi až šesti tmavě zelenými, lesklými listy. Spodní listy jsou dlouhé 5 až 9 a široké 1 až 2 cm, obvejčité až podlouhle kopinaté, směrem vzhůru se zmenšují a nejhořejší přecházejí v objímavé listeny.
Na vrcholu lodyhy je husté, úzké, válcovité květenství klas dlouhé až 10 cm. V květenství bývá 15 až 50 velmi drobných, světle šedých, nažloutlých nebo nazelenalých, slabě vonných, pootevřených květů s kopinatými listeny. Semeník je tenký, válcovitý, vřetenovitě zkroucený a dlouhý asi 5 mm. Vnější oválné okvětní lístky jsou asi 3 mm dlouhé, postranní vnitřní jsou kratší a společně tvoří neúplnou přilbu. Pysk je hluboko rozeklán ve tři laloky, postranní jsou někdy kratší než střední. Dolů skloněná trubkovitá ostruha je kratší než vřetenovitě zkroucený semeník a obsahuje žlázky vylučující nektar. Sloupek je krátký a široký, brylky jsou světle žluté. Květy se opylují hlavně cizosprašně entomogamicky, jen někdy může dojít ke spontánní autogamii, kdy pyl samovolně vypadá na bliznu. Kvetou od květnu do července a opylovači jsou hlavně drobní motýli travaříci (Crambus) a pernatušky (Hellinsia). Ploidie druhu je 2n = 42.
Plodem je úzce vejčitá až eliptická, zelená tobolka s množstvím velmi drobných, větrem roznášených semen, která uložená mělce v zemí vydrží živá po několik let.[1][3][4][5][6]
Rostlina se vegetativně prakticky nerozmnožuje, rozšiřuje se jen semeny. Pro svůj vznik a vývoj je závislá na tzv. orchideoidní mykorhíze s houbou rodu kořenomorka (Rhizoctonia). Má dlouhou ontogenezi, semeno může být dormantní jeden až dva roky a od vyklíčení po vytvoření prvého listu nad zemí potřebuje nejméně další čtyři roky.[3][4]
Běloprstka bělavá vzácně vytváří mezirodové hybridy, např. byly zaznamenány její kříženci:
Ohrožení druhu spočívá hlavně v rušení jeho stanovišť zarůstáním agresivnějšími rostlinami nebo náletovými dřevinami, rozšiřováním lesních ploch, hnojením okolních porostů i zvýšenou turistikou. Jednou z možností, jak zabrzdit její úbytek, je zařadit místa s výskytem mezi chráněná území. Proto byla běloprstka bělavá zařazena ve "Vyhlášce MŽP ČR č. 395/1992 Sb. ve znění vyhl. č. 175/2006 Sb" i v "Červeném seznam cévnatých rostlin České republiky" mezi druhy silně ohrožené (§2 a C2t).[1][7][8]
Botanická ilustrace
Část kvetoucího květenství
Dozrávající plody
Běloprstka bělavá (Pseudorchis albida) je hlíznatá rostlina, druh pozemní orchideje rostoucí nejčastěji ve vyšších a chladnějších polohách. Je jediným druhem rodu běloprstka a do poloviny 20. století byla součástí rodu pětiprstka (Gymnadenia). Je sice původní druh české květeny, ale v současnosti je poměrně vzácná, je ohrožená vymizením.
Die Weiße Höswurz (Pseudorchis albida (L.) A. & D.Löve, Syn.: Gymnadenia albida (L.) Rich., Leucorchis albida (L.) E.Mey.), auch Weißzunge oder Weißzüngel genannt, ist eine der beiden Arten der Pflanzengattung Höswurzen (Pseudorchis) in der Familie der Orchideen (Orchidaceae).[1] Sie zählt neben der Grünen Hohlzunge (Coeloglossum viride) und dem Zwergstendel (Chamorchis alpina) zu den typischen Orchideen der Bergwiesen.
Die Weiße Höswurz wächst als schlanke, ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 10 und 40 Zentimetern.
Die drei bis sieben Laubblätter sind am Stängel verteilt, die unteren sind länglich-eiförmig bis länglich-lanzettlich.
Die Blütezeit reicht von Juni bis August. Der Blütenstand ist schmal-walzenförmig, dicht- und reichblütig.
Die zwittrige Blüte ist zygomorph und dreizählig. Die Blütenhüllblätter sind helmförmig zusammenneigend. Die Lippe ist tief dreilappig, wobei der Mittellappen zungenförmig und die Seitenlappen meist zugespitzt und schmäler als der Mittellappen sind. Der Sporn ist 2 bis 3 Millimeter lang.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40 oder 42.[2]
Das weite Verbreitungsgebiet reicht von Europa bis Russlands Fernem Osten und vom östlichen Kanada bis Grönland.[1] In Österreich ist sie zerstreut bis mäßig häufig, fehlt jedoch im Burgenland und in Wien.
Die Weiße Höswurz gedeiht in Mitteleuropa meist auf bodensauren Magerrasen, Weiderasen und Zwergstrauchgesellschaften von der untermontanen bis alpinen Höhenstufe. Die Weiße Höswurz gedeiht auf mäßig frischen, mehr oder weniger basenreichen, kalkfreien, sauren, modrig-torfig humosen, steinigen oder reinen Lehmböden. Die Weiße Höswurz ist eine Charakterart des Verbands Nardion und kommt gern zusammen mit der Arnika (Arnica montana) vor. Seltener findet sie sich auch in Pflanzengesellschaften der Verbände Violion caninae oder Juncion squarrosi.[2] In den Allgäuer Alpen steigt die Weiße Höswurz bis in Höhenlagen von 2200 Metern auf.[3] Nach Baumann und Künkele hat die Art in den Alpenländern folgende Höhengrenzen: Deutschland 50 bis 2310 Meter, Frankreich 800 bis 2600 Meter, Schweiz 500 bis 2550 Meter, Liechtenstein 1100 bis 2200 Meter, Österreich 700 bis 2370 Meter, Italien 590 bis 2550 Meter, Slowenien 200 bis 2250 Meter.[4] In Europa kommt sie von 1 Meter über Meereshöhe in Norwegen bis in Höhenlagen von 2700 Metern in Bulgarien vor.[4]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3w (mäßig feucht aber mäßig wechselnd), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 1 (stark sauer), Temperaturzahl T = 2 (subalpin), Nährstoffzahl N = 1 (sehr nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[5]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 unter dem Namen (Basionym) Satyrium albidum durch Carl von Linné in Species Plantarum, S. 944. Die Neukombination zu Pseudorchis albida (L.) Á.Löve & D.Löve wurde 1969 Áskell Löve und Doris Benta Maria Löve in Taxon, Volume 18, S. 312 ()
Je nach Autor gibt es wenige Unterarten:[1]
Nicht mehr als Unterart, sondern als eigenständige Art wird angesehen:
Sie bildet sehr selten Hybriden mit Gymnadenia conopsea, Gymnadenia odoratissima und Nigritella rhellicani.
Die Weiße Höswurz (Pseudorchis albida (L.) A. & D.Löve, Syn.: Gymnadenia albida (L.) Rich., Leucorchis albida (L.) E.Mey.), auch Weißzunge oder Weißzüngel genannt, ist eine der beiden Arten der Pflanzengattung Höswurzen (Pseudorchis) in der Familie der Orchideen (Orchidaceae). Sie zählt neben der Grünen Hohlzunge (Coeloglossum viride) und dem Zwergstendel (Chamorchis alpina) zu den typischen Orchideen der Bergwiesen.
Pseudorchis albida hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'orchidaceae.
Pseudorchis albida hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'orchidaceae.
Ahovalkokämmekkä (Pseudorchis albida tai Pseudorchis albida ssp. albida) on monivuotinen kämmekkäkasvi. Se kasvaa 10–25 senttimetriä korkeaksi. Laji on Suomessa rauhoitettu.
Ahovalkokämmekkä kukkii keskikesällä heinä-elokuun aikoihin. Sen kukinto on harsuhko, hivenen toispuolinen tähkä. Kukan väri on valkoinen. Kannus on lyhyt ja leveä, pussimainen. Sen varren juurimukulat ovat liuskaisia. Se kasvaa Suomessa ainoastaan pohjoisen tuntureilla.
Suomessa esiintyvät ahovalkokämmekät ovat alalajia valkokämmekkä (Pseudorchis albida ssp. straminea).
Ahovalkokämmekkä (Pseudorchis albida tai Pseudorchis albida ssp. albida) on monivuotinen kämmekkäkasvi. Se kasvaa 10–25 senttimetriä korkeaksi. Laji on Suomessa rauhoitettu.
Ahovalkokämmekkä kukkii keskikesällä heinä-elokuun aikoihin. Sen kukinto on harsuhko, hivenen toispuolinen tähkä. Kukan väri on valkoinen. Kannus on lyhyt ja leveä, pussimainen. Sen varren juurimukulat ovat liuskaisia. Se kasvaa Suomessa ainoastaan pohjoisen tuntureilla.
Suomessa esiintyvät ahovalkokämmekät ovat alalajia valkokämmekkä (Pseudorchis albida ssp. straminea).
Pseudorchis albida, l'orchis miel ou pseudorchis blanc ou blanchâtre est une plante herbacée des prairies de montagne, elle appartient à la famille des Orchidacées.
L'orchis miel est une orchidée atteignant 10 à 40 cm, à feuilles carénées, oblongues, luisantes, sans taches.
Fleurs crème, odorantes avec un court éperon. Le labelle est trilobé.
De mai à août selon l'altitude.
En France, on retrouve quasi-exclusivement Pseudorchis albida dans les principaux massifs montagneux: surtout dans les Pyrénées et les Alpes, mais aussi dans les Vosges, le Massif Central et le Jura[1].
Pseudorchis albida, l'orchis miel ou pseudorchis blanc ou blanchâtre est une plante herbacée des prairies de montagne, elle appartient à la famille des Orchidacées.
Naběl kukawka (Pseudorchis albida) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
Pseudorchis albida. W: FloraWeb.de. (němsce)
Naběl kukawka (Pseudorchis albida) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
Pseudorchis albida (L.) Á. Löve & D. Löve, 1969 è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Orchidacee.[1]
È una pianta di piccole dimensioni, con fusto eretto, alto 15–30 cm.
L'apparato radicale è costituito da rizotuberi palmato-digitati.
Le foglie inferiori sono ovato-lanceolate, mano a mano si sale lungo il fusto le foglie diventano lanceolate e si riducono fino a divenire bratteiformi.
L'infiorescenza è di forma cilindrica; i fiori sono piccoli, penduli, campanulati, e molto profumati, di colore dal giallo chiaro al bianco verdognolo. I petali ed i sepali formano un casco attorno al labello, trilobato, lungo 3–4 mm. Sono dotati di un breve sperone cilindrico, lungo 2–3 mm.
Il numero cromosomico di Pseudorchis albida è 2n=42.
I fiori sono visitati da diverse specie di lepidotteri e imenotteri ma non è stato identificato con certezza uno specifico insetto impollinatore. È possibile anche la autoimpollinazione.
Si tratta di una specie artico-alpina, con areale che si estende dalla Groenlandia alla penisola di Kamčatka.
In Italia la specie è comune sulla catena alpina, rara sui rilievi più elevati dell'Appennino settentrionale e centrale.
Cresce in prati e pascoli alpini e subalpini, da 600 a 2590 m di altitudine.
Sono state descritte due varietà, entrambe presenti sulle Alpi:
Pseudorchis albida (L.) Á. Löve & D. Löve, 1969 è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Orchidacee.
De witte muggenorchis (Pseudorchis albida) is een vaste plant, die behoort tot de orchideeënfamilie. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als in Nederland niet meer aanwezig. De witte muggenorchis is voor het laatst in Zuid-Limburg in 1908 waargenomen. De plant komt van nature in Noord-Europa voor. In Nederland is de plant vanaf 1 januari 2017 niet meer wettelijk beschermd.
De plant wordt 10-30 cm hoog. De bladeren zijn langwerpig tot omgekeerd eirond-lancetvormig, 3-8 cm lang en 1-2 cm breed. De bovenste bladeren aan de stengel zijn kleiner en schutbladachtig.
De plant bloeit van juni tot augustus met zwak geurende, geel- tot groenachtig witte bloemen. De bloeiwijze is een cilindrische aar, die dicht met bloemen bezet is. De bloemen zijn 4-5 mm groot. De gekromde 2-3 mm grote sporen bevatten nectar.
De vrucht is een doosvrucht. Het zaad is zeer fijn (stofzaad). Het fijne zaad bevat geen reservevoedsel en kiemt alleen als een wortelschimmel (mycorrhiza) het zaad binnen dringt.
De witte muggenorchis groeide vroeger in Nederland op schraal grasland en komt elders voor in grasachtige heide en op beschutte vruchtbare hellingen.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Witte muggenorchis (Pseudorchis albida) op Wikimedia Commons. De witte muggenorchis (Pseudorchis albida) is een vaste plant, die behoort tot de orchideeënfamilie. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als in Nederland niet meer aanwezig. De witte muggenorchis is voor het laatst in Zuid-Limburg in 1908 waargenomen. De plant komt van nature in Noord-Europa voor. In Nederland is de plant vanaf 1 januari 2017 niet meer wettelijk beschermd.
De plant wordt 10-30 cm hoog. De bladeren zijn langwerpig tot omgekeerd eirond-lancetvormig, 3-8 cm lang en 1-2 cm breed. De bovenste bladeren aan de stengel zijn kleiner en schutbladachtig.
De plant bloeit van juni tot augustus met zwak geurende, geel- tot groenachtig witte bloemen. De bloeiwijze is een cilindrische aar, die dicht met bloemen bezet is. De bloemen zijn 4-5 mm groot. De gekromde 2-3 mm grote sporen bevatten nectar.
De vrucht is een doosvrucht. Het zaad is zeer fijn (stofzaad). Het fijne zaad bevat geen reservevoedsel en kiemt alleen als een wortelschimmel (mycorrhiza) het zaad binnen dringt.
De witte muggenorchis groeide vroeger in Nederland op schraal grasland en komt elders voor in grasachtige heide en op beschutte vruchtbare hellingen.
Hvitkurle (Pseudorchis albida) er en plante i marihandfamilien (orkidéfamilien)
Hvitkurle er en av de mer uanselige orkideene. Den har små, ganske anonymt hvite blomster og en mørkere grønnfarge enn den nære slektningen fjellhvitkurle. Den har lite lukt på blomstene.
På den nyeste rødlista har hvitkurle blitt satt med statusen «Nær truet» (NT). Dette er en plante som i stor grad er knyttet til kulturmark, særlig beite- og slåttemark drevet på gammel måte. I nyere tid har den gått sterkt tilbake.
Selv om hvitkurlen er i tilbakegang, har den fortsatt relativt store forekomster i Norge. Den finnes i alle fylker bortsett fra Finnmark, helt fra Kristiansand i sør til Karlsøy i nord. Planta har en viss hovedtyngde i utbredelsen i dalstrøkene på Østlandet.
Hvitkurle (Pseudorchis albida) er en plante i marihandfamilien (orkidéfamilien)
Multimedia w Wikimedia Commons Gołek białawy (Pseudorchis albida) – gatunek byliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju gołek (Pseudorchis Ség.). Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej oraz w prawie całej Europie, również na Grenlandii. W Polsce wyłącznie w Karpatach, rzadko na Podkarpaciu, pojedynczo w Sudetach[2].
Należy do plemienia Orchidinae w obrębie podrodziny storczykowych (Orchideae) z rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Storczykowate są kladem bazalnym w rzędzie szparagowców Asparagales w obrębie jednoliściennych[1][3].
Rośnie na naskalnych murawach i halach, zarówno na podłożu wapiennym, jak i bezwapiennym. W Tatrach występuje głównie w piętrze kosówki i turniowym, ale z rzadka można go spotkać w reglach. Geofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Nardion[4].
W Polsce gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową. Umieszczony na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)[5].
Gołek białawy (Pseudorchis albida) – gatunek byliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju gołek (Pseudorchis Ség.). Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej oraz w prawie całej Europie, również na Grenlandii. W Polsce wyłącznie w Karpatach, rzadko na Podkarpaciu, pojedynczo w Sudetach.
Vityxne (Pseudorchis albida) är en växtart i familjen orkidéer.
Wikimedia Commons har media som rör Vityxne.
Vityxne (Pseudorchis albida) är en växtart i familjen orkidéer.
Невелика трав'яниста рослина 10-30 см заввишки. Бульби глибоко пальчастороздільні, з тонкими циліндричними частками завтовшки 3-5 мм. Корінці нечисленні, завдовжки 3-7 см, завтовшки 1-1,5 мм. Стебло прямостояче, циліндричне, вкрите 4-5 черговими листками. Нижні 3-4 листки довгасто-обернено-яйцеподібні або ланцетні, 1-2 верхні — значно менші, ланцетні, гострі.
Суцвіття щільне, циліндричне, колосоподібне, з численними дрібними квітками. Його довжина не перевищує 7 см. Приквітки ланцетні, схожі на листки і коротші за квітки, до вершини поступово зменшуються у розмірах. Квітки жовтувато-білі, зі слабким приємним ароматом. Листочки оцвітини зібрані в дзвоникуватий або майже кулястий шолом, тупуваті, до 3,5 мм завдовжки. Бічні зовнішні листочки косо-яйцеподібні, середній яйцеподібний, увігнутий, два внутрішні нерівнобічні, довгасто-яйцеподібні. Губа трилопатева: бічні лопаті лінійно-ланцетні, середня тупувато-циліндрична, ширша й довша за бічні. Шпорець циліндричний, на верхівці потовщений, тупий, майже втричі коротший від зав'язі. Зав'язь скручена, сидяча, довша за оцвітину. Плід — довгаста коробочка.
Число хромосом 2n = 42.
Голарктичний арктико-альпійський реліктовий вид з розірваним ареалом, що охоплює помірні райони Євразії і Північної Америки. На заході він проходить через канадську провінцію Квебек, півострів Лабрадор, острови Ньюфаундленд, Гренландія, Ісландія, Британія, на півночі включає навіть приполярні райони Уральських гір, на сході доходить до Камчатки. Південна межа ареалу проходить через Румунію, Австрію, Італію, Францію, включає невеликі осередки в Іспанії і на Балканах. В європейських гірських системах цей вид підіймається до висоти 2500 м в Альпах, і до 1997 м у Татрах.
В Українських Карпатах спорадично трапляється майже у всіх гірських районах. Наприклад, у гірському масиві Чорногора псевдорхіс білуватий росте розсіяно на вершинах Шешул, Петрос, Говерла, Брескул, Туркул, Шпиці, Гутин Томнатик, Піп-Іван. За межами Карпат знайдений лише у Малому Поліссі (південь Рівненської області).
Зазвичай росте поодинці або невеликими групами. У Карпатах трапляється переважно у лісовому та субальпійському поясах, де росте на вологих луках, задернованих кам'янистих схилах, рідше серед криволісся в межах висот висот 1200–1900 м. Зрідка присутній у гірсько-лісовому поясі. За межами України типові біотопи також включають тундри і хвойні ліси.
Рослина помірно вологолюбна, віддає перевагу кислим ґрунтам, хоча задовольняється широким діапазоном pH (5,6-7,8). У північних частинах ареалу псевдорхіс виявляє себе як типово світлолюбна рослина і зростає на відкритих місцинах, в південній частині ареалу може розвиватися під пологом лісу, але не в глибокій тіні. Морозостійкий вид, в місцях, вкритих взимку товстим шаром снігу, розвивається краще.
В залежності від місцевості вегетаційний період може тривати від 2,5 до 6 місяців. Загалом розвиток кожного пагону триває 2 роки, квіткові бруньки закладаються влітку за рік до наступного цвітіння. Квітне у червні-серпні. Плодоносить у серпні.
Розмножується переважно насінням. Квітки запилюються денними і нічними метеликами, яких рослина приваблює запахом і нектаром; також можливе самозапилення. Фертильність становить 80%. Насіння розповсюджується за допомогою вітру. Для проростання насінина повинна утворити мікоризу з грибом, цей симбіотичний зв'язок зберігається і в дорослих особин.[2] Паросток розвивається під землею до 4 років, за цей час він утворює пагін завтовшки 3-5 мм з 6-8 вузлами. Бруньки закладаються в пазухах плівчастих листків. Молода рослина, що має лише один корінь і один добре розвинутий листок, не втрачає зв'язку з підземною частиною 1-3 роки. За цей час встигає сформуватися бульбоподібне потовщення, в якому відкладаються запаси поживних речовин. Перехід до підземного життя може статися і в разі погіршення умов зростання.
Вид занесений до Додатку II Конвенції про міжнародну торгівлю видами дикої фауни та флори, що перебувають під загрозою зникнення (CITES), Червоних книг декількох областей Росії, Червоних списків Нідерландів і Норвегії; знаходиться під охороною у Польщі та Словаччині.
В Україні окрім національної Червоної книги цю рослину запропоновано внести до Червоної книги Українських Карпат. Псевдорхіс білуватий охороняється в Чорногірському масиві Карпатського біосферного заповідника, Карпатському і Ужанському національних парках, а також в національних парках «Сколівські Бескиди», «Синевир».
Як декоративну рослину псевдорхіс культивують рідко, оскільки квітки цього виду доволі непоказні. Переважно це роблять з демонстраційною метою в ботанічних садах, наприклад в Україні цю орхідею можна побачити в ботанічному саду Львівського національного університету ім. І. Франка.
В 1995 році в Данії було випущено марку з зображенням псевдорхіса білуватого з написами трьома мовами: латинською (Leucorchis albida), данською (satyrblomst) і гренландською (isigammaaq).
Псевдорхіс білуватий — єдиний представник монотипного роду Pseudorchis, хоча деякі дослідники вважають, що підвиду Pseudorchis albida straminea варто надати статус виду.[3] Рід вперше був описаний в 1754 році, після того зазнав декілька рекласифікацій. Серед інших орхідей генетичні зв'язки найбільше наближають його до роду Билинець (Gymnadenia). Також відомий гібрид цієї рослини з любкою зеленоквітковою.
У межах загальноприйнятого таксона налічують три підвиди:
Pseudorchis albida là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được (L.) Á.Löve & D.Löve miêu tả khoa học đầu tiên năm 1969.[1]
Pseudorchis albida là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được (L.) Á.Löve & D.Löve miêu tả khoa học đầu tiên năm 1969.
_(6022123628).jpg)
.jpg)
.jpg)
