Coqueret Du Pérou

Miechunka peruwiańska (Physalis peruviana L.) – gatunek byliny z rodziny psiankowatych. Pochodzi z Ameryki Południowej (Boliwia, Peru, Kolumbia i Ekwador), ale rozprzestrzenił się w wielu innych regionach świata: Australia i Nowa Zelandia, Wyspy Brytyjskie, Hawaje, Karaiby, Wyspy Galapagos, a także w wielu regionach Afryki, Azji i Polinezji^[2]. W Polsce jest czasami uprawiany.

Inne nazwy: rodzynek brazylijski, jagoda inkaska, jagoda peruwiańska, wenezuelskie topo-tono, miechunka jadalna, wiśnia peruwiańska^[3].

Morfologia

Pokrój

Roślina owłosiona, silnie rozgałęziona o wzroście sympodialnym. Osiąga w swoim naturalnym środowisku do 1,2 m wysokości.

Łodyga

Płożąca, silnie owłosiona.

Liście

Sercowate i nieco filcowate.

Kwiaty

Wyrastają pojedynczo na zwisających szypułkach. Są obupłciowe, samopłodne. Mają charakterystyczny, rozdęty podczas kwitnienia kielich. Korona kwiatów żółta, 5-łatkowa, dołem pokryta ciemnymi plamkami.

Owoce

Okrągła i pachnąca jagoda. Owoce osiągają masę 4–5 g i są zamknięte w zrośniętych działkach kielicha.

Owoc miechunki peruwiańskiej

Zastosowanie

• Roślina uprawna. Na obszarze swojego naturalnego występowania jest uprawiana.
• Sztuka kulinarna. Owoc spożywany może być na surowo, bez niejadalnej otoczki, zasuszony lub duszony w słodkim sosie. Ma słodko-kwaśny smak, przypominający pomidora i ananasa z nutą cytryny.
  • Wartości odżywcze: 9% glukozy (jest słodki), dość dużo jak na rodzinę psiankowatych witaminy C (ok. 11mg/100g).
• Roślina ozdobna. W Polsce ze względu na warunki klimatyczne uprawia się ją, jako roślinę jednoroczną. Jest uprawiana z rozsady.

Przypisy

Bibliografia

1. Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.