Paralithodes camtschaticus, en anglès:red king crab, , o també dit Cranc de Kamtxatka o Alaskan king crab, és una espècie de cranc natiu del Mar de Bering. L'envergadura de les seves potes arriben a fer 1,8 metres i és molt pescat.

Referències

Die Königskrabbe oder Kamtschatkakrabbe (Paralithodes camtschaticus), gelegentlich aufgrund ihrer Größe auch Monsterkrabbe genannt, ist ein großer Mittelkrebs aus der Familie der Stein- und Königskrabben. Damit gehört sie nicht zu den Krabben im engeren Sinne. Sie gilt als Delikatesse und wird ausgiebig befischt.

Sie kam zuerst nur im nördlichen Pazifik (vor allem vor Japan und Alaska) vor, bis sie auch im Norden Europas in der Barentssee angesiedelt wurde, von wo aus sie sich als bioinvasive Art stark ausbreitete.

Verbreitung

Ende der 1960er Jahre wurde die Krabbe von russischen Forschern in der Barentssee nahe Murmansk ausgesetzt, wo sie sich plangemäß stark vermehrte. Bis heute ist sie nach Lofoten (Norwegen) vorgedrungen. Die Umsiedlungsaktion war von den Generalsekretären der Sowjetunion Josef Stalin und seinem Nachfolger Nikita Chruschtschow in die Wege geleitet worden, um die Versorgungslage in Moskau und Murmansk zu verbessern.

Möglicherweise auf natürliche Art ist die Krabbe bis in den äußersten Osten des Pazifiks vorgedrungen. Im Handel sind Produkte aus Chile zu finden.^[1]

Merkmale

Der Carapax (Rückenpanzer) der Königskrabbe erreicht eine Größe von 25 cm, während sie insgesamt ein Gewicht von bis zu 17 Kilogramm erreichen kann. Die Beinspannweite kann bis zu 180 cm betragen. Königskrabben können verschiedene Farben haben, die jeweils von der Nahrung abhängen. Am häufigsten ist die Farbe Rot, aber auch Blau und Braun kommen vor.

Sie ernährt sich von fast allem, was sie finden kann, hauptsächlich von Muscheln, Seesternen, Algen und Aas. Wie andere Krebse auch müssen sich Königskrabben häuten, um zu wachsen, weil sie ein Exoskelett (Außenskelett) haben. In Fangkörben kommt es untereinander zum Kannibalismus. Die Tiere haben als Zehnfußkrebse (Decapoda) fünf Beinpaare, von denen das erste Scheren trägt, deren rechte stets größer ist als die linke; erstere dient zum Kampf, letztere zum Fressen. Umgekehrt als beim Palmendieb, aber ebenso wie Rechtshändige Einsiedlerkrebse sind Königskrabben also "monostroph rechtsscherig". Das fünfte Beinpaar liegt versteckt in der Kiemenhöhle, ist verkürzt und hat dort die Funktion einer Reinigungsbürste. Die Beine wachsen wieder nach, wenn diese anomuren Krabben sie verlieren.

Leben

Die Lebenserwartung beträgt ungefähr 30 Jahre. Die Weibchen der Königskrabbe legen zwischen 400.000 und 500.000 Eier. Davon erreichen etwa 2 Prozent das Erwachsenenalter, d. h. pro Weibchen gibt es 8.000 bis 10.000 Nachkommen. Die Jungtiere verstecken sich in Bodengewächsen, bis sie groß genug sind. Ausgewachsene Königskrabben sind, wie viele andere Krabben auch, kannibalistisch veranlagt. Es kommt manchmal vor, dass sich viele Artgenossen zu großen Haufen zusammenfinden und sich aufeinanderstapeln. Wieso sie das tun, ist bisher ungeklärt. Aus der Ausbreitung bis zu den Lofoten konnte man auf eine jährliche Ausbreitungsgeschwindigkeit von 50 km schließen.

Nutzung

Ausgewachsene Königskrabben haben kaum natürliche Feinde und konnten sich vor allem deshalb derartig schnell in der Barentssee und an der norwegischen Küste ausbreiten. Wegen ihrer Schmackhaftigkeit ist die Krabbe in Russland und Asien begehrt. In Norwegen wird darum ähnlich wie bei der Lachszucht Potential für eine Bewirtschaftung gesehen: Die Krabben werden gefangen und ca. zwei Monate bis zur gewünschten Fleischqualität und -quantität gemästet, bevor sie vermarktet werden. Auch wird die Krabbe direkt gefischt, Norwegen hat deshalb Schutzgesetze erlassen: Nur erwachsene männliche Tiere dürfen gefangen werden.

Auf norwegischen Fischmärkten werden Krabbenbeine, diese sind primär zum Verzehr geeignet, mit 100 €/kg als Delikatesse gehandelt; dabei handelt es sich um den Netto-Fleischpreis. Auch das Körperfleisch, das weniger wertvoll ist, wird verarbeitet. Das Fleisch muss aus den Beinen gepult werden; die Beine werden dazu abgetrennt und teils längs aufgeschnitten. Einige Arbeitsgänge lassen sich sparen, wenn das Fleisch mit Druckluft ausgepustet wird.^[2]

Kritik

Es wird oft vermutet, dass die Tiere eine ökologische Katastrophe auslösen könnten. Im Dezember 2010 kippte eine Gruppe von Umweltaktivisten circa 2000 lebende Exemplare vor das Fischereiministerium in Oslo und forderte die Ausrottung der – von den Norwegern zuweilen als „Stalinkrabben“ verunglimpften – Tiere an der Küste des Landes. Auch die Naturschutzorganisation WWF forderte die norwegische Regierung auf, die Ausbreitung der Tiere zu stoppen.^[3]

In der deutschen Boulevardpresse wird regelmäßig kolportiert, „das Monster“ werde sich weiter nach Süden ausbreiten und irgendwann Badegäste auf Sylt verletzen. Seriöse Meeresbiologen beteiligen sich an solchen Rufen jedoch nicht. Einerseits hat sich die Krabbe auch in ihrem ursprünglichen Lebensraum nicht bis in den warmen Pazifik ausgebreitet, zum anderen gilt als wahrscheinlich (ist aber noch nicht restlos erforscht), dass bestimmte (Warmwasser-)Mikroorganismen der Krabbe das Überleben südlich von Zentralnorwegen unmöglich machen.

Einzelnachweise

1. ↑ https://www.deli-vinos.de/delikatessen/fischprodukte/13932/koenigskrabbenfleisch-chile-queen-crab-schenkels-210-g-abtropfgewicht-150-g?c=32#
2. ↑ https://www.youtube.com/watch?v=QH4EY5bErSg 29: bis 30:
3. ↑ Gunnar Herrmann: Monster aus der Tiefe. In: Süddeutsche Zeitung, 6. Dezember 2010 (Online-Version abgerufen am 21. März 2012).

Кемчат крабы (лат. Paralithodes camtschaticus) — оң буттуу рак түспөлдүүлөрдүн бир түрү.

Колдонулган адабияттар

• А. А. Алдашев. Биология терминдеринин жана айбанат аттарынын орусча-кыргызча сөздүгү. - Бишкек, 1998. ISBN 9967-11-027-9

The red king crab (Paralithodes camtschaticus), also called Kamchatka crab or Alaskan king crab, is a species of king crab native to the Bering Sea and Gulf of Alaska. It was introduced to the Barents Sea. It grows to a leg span of 1.8 m (5.9 ft), and is heavily targeted by fisheries.

Description

The red king crab is the largest species of king crab.^[2] Red king crabs can reach a carapace width up to 28 cm (11 in), a leg span of 1.8 m (5.9 ft),^[3] and a weight of 12.7 kg (28 lb).^[4] Males grow larger than females. Today, red king crabs infrequently surpass 17 cm (7 in) in carapace width and the average male landed in the Bering Sea weighs 2.9 kg (6.4 lb).^[2] It was named after the color it turns when it is cooked rather than the color of a living animal, which tends to be more burgundy.

Distribution

The red king crab is native to the Bering Sea, North Pacific Ocean, around the Kamchatka Peninsula and neighboring Alaskan waters. It was introduced artificially by the Soviet Union into the Murmansk Fjord, Barents Sea, during the 1960s to provide a new, and valuable, catch in Europe.^[5] Red king crabs have been seen in water temperatures that range from −1.8 to 12.8 °C (28.8–55.0 °F), with typical being 3.2 to 5.5 °C (37.8–41.9 °F).^[2] Immatures prefer temperatures below 6 °C (43 °F).^[1] The depth at which it can live has much to do with what stage of its lifecycle it is in; newly hatched crab (zoea larvae) stay in the shallower waters where food and protection are plentiful.^[1] Usually, after the age of two, the crabs move down to depths of 20–50 m (66–164 ft) and take part in what is known as podding; hundreds of crabs come together in tight, highly concentrated groups. Adult crabs are found usually more than 200 metres (656 ft) down on the sand and muddy areas in the substrate. They migrate in the winter or early spring to shallower depths for mating, but most of their lives are spent in the deep waters where they feed.^[4]

Ecology

P. camtschaticus faces many predators in its native range including Pacific cod, walleye pollock, rock sole, flathead sole, rex sole, Dover sole (Microstomus pacificus), arrowtooth flounder, Elasmobranchs, halibut, sculpin, Greenland turbot, Pacific salmon, Pacific herring, otters (Enhydra lutris) and seals.^[6]

Fisheries

The red king crab is the most coveted of the commercially sold king crab species, and it is the most expensive per unit weight. It is most commonly caught in the Bering Sea and Norton Sound, Alaska, and is particularly difficult to catch, but is nonetheless one of the most preferred crabs for consumption.^[7]

Red king crabs are experiencing a steady decline in numbers in their native far east coastal waters for unclear reasons, though several theories for the precipitous drop in the crab population have been proposed, including overfishing, warmer waters, and increased fish predation.^[8] Fishing controls set by the United States in the 1980s and 2000s have failed to stem the decline.^[9]

In Europe

In the 1960s, the Soviet Union transported red king crabs from the North Pacific Ocean to the Murmansk Fjord. They did not survive transport overland, so a batch was flown in, which survived, was released, and bred and spread in the wild.

It was first found in Norway in 1977. In the Barents Sea, it is an invasive species^[10] and its population is increasing tremendously. This is causing great concern to local environmentalists and local fishermen, as the crab eats everything it comes across and is spreading very rapidly, eating most seabed life and "creating a desert". Since its introduction in the 1960s, it has spread west along the Norwegian coast and also has reached Svalbard.^[11][12] The species keeps on advancing southwards along the coast of Norway and some scientists think they are advancing around 50 km (31 mi) a year.^[13] In Norway they are sometimes called "Stalin's crabs", since they were introduced by the Soviet Union.^[14]

By the mid 1990s, the king crabs reached North Cape. The Norwegian Institute of Marine Research found in 2010–2013 that they have reached Sørøya and are breeding there. A few have been caught as far south as Tromsø. There is fear of the result if they reach the cod breeding grounds off Lofoten.

A report on 8 June 2009 said that a red king crab had been caught off Skogsvåg at Sotra south of Bergen in south Norway. An important natural predator of the red king crab, the giant Pacific octopus (Enteroctopus dofleini, formerly called Octopus apollyon), does not occur in European waters. A fisherman in Honningsvåg (a town near the North Cape) complained that king crabs' claws were ruining fishing nets and deep lines.^[15] Despite these concerns, the species is protected by diplomatic accords between Norway and Russia as part of a fisheries agreement between Norway and Russia about the Barents Sea, and a bilateral fishing commission decides how to manage the stocks and imposes fishing quotas. West of the North Cape on Norway's northern tip, Norway manages its crab population itself.^[15] As of May 2006, only 259 Norwegian fishermen were allowed to catch it east of the North Cape.^[15]

In the Norwegian Sea, some evidence indicates that the red king crabs eat the egg masses of the capelin, which is an important prey for the cod.^[16] The report (as at 24 May 2006) said that in Norwegian Sea, in the Barents Sea (east of the North Cape), catching red king crab is allowed with license only due to a fisheries agreement between Norway and Russia, but elsewhere in Norwegian seas, the catching of king crab is much freer, but nonetheless, if someone catches one, it is illegal to throw it back in the sea.^[16]

In January 2022 fishermen in the United Kingdom started catching King crabs.^[17]

Waste recycling

On average, crab processing waste can account for 69% of the catch mass. The mass fraction of carapace from these wastes is approximately 60%; the rest comprises the entrails (including the digestive organ, the hepatopancreas). In red king crab, the hepatopancreas makes up about 90% of the intestines of the carapace and 5–10% of the total weight of the animal. The hepatopancreas of the digestive system of commercial crabs is a valuable source of a complex of enzymes with various activities: collagenase, protease, hyaluronidase, lipase, nuclease, etc. The complex of proteolytic enzymes of the red king crab hepatopancreas is of interest in various industries.^[18]

Physiology

Mature female red king crabs must stay in warmer water (near 4 °C) to ensure the eggs will be ready for hatching, while the male red king crabs stay in relatively cold water (near 1.5 °C) to conserve energy. In spring (May), female red king crabs move to shallow coastal areas to molt and spawn, and males join the females in the shallow water before molting. In the summer (mid-June through mid-November), these crabs spend their time in fairly deep water, below the established summer thermocline. When the thermocline breaks down, the red king crabs migrate back to intermediate depths, where they stay until the female red king crabs release the eggs fertilized in the previous spawning.^[19]

The red king crab has a wide range of tolerance to temperature, but it affects their growth. The organism's growth and molting is slow when outside temperature falls below 8 °C; around 12 °C, they molt rather quickly.^[20]

Overall, red king crabs have a high adaptation capacity in changes of salinity level because the crabs retain their vital functions and their feeding activities.^[21] A difference is seen, though, in the salinity tolerance between juvenile and adult red king crabs. Juveniles are slightly more tolerant to low salinity because their volume regulation is significantly better. Juveniles are consistently hyposmotic to the seawater because they have lower sodium concentration in their hemolymph. As the juveniles are smaller, their exoskeleton is more rigid. The adult red king crabs are hyperosmotic in high salinity and becomes hyposmotic in lower salinity. The hyperosmoticity is due to the higher sodium and potassium concentrations in the hemolymph compared to the surrounding water they live in.^[22]

A slight fluctuation on the pH level of the water (i.e. making the water more acidic) would have great effect on the red king crab. They grow slower in acidified water (pH 7.8 instead of 8.0) and eventually die after longer exposure times because of the imbalance of the organisms' acid-base equilibrium.^[23]

Respiration

The red king crab has five sets of gills used for respiration, which are in the bronchial chamber within the carapace. The carapace is a covering of sheets of exoskeleton that overhang the thorax vertically to fit over the base of the thoracic legs. The carapace encloses two branchial chambers that enclose the gills. The gill surfaces are covered in chitinous cuticle, which is permeable to gases, allowing gas exchange. Internal gills, like other specialized gills, need metabolic energy to pull water over the respiratory surface.^[24]: 622 To induce a current into the branchial chamber the crab uses back and forth movements of an appendage called the scaphognathite.^[25] The water is drawn in from behind the walking legs then expelled from the branchial chambers through the tubes called prebronchial apertures, which are located beside the mouth.^[26] To filter the water before entering the branchial chamber, crabs have branchiostegal hairs that can collect debris.^[27] Due to the environment to which it is exposed, the posterior gills of the crab can also be cleared of parasites and sediment by increasing the movement of its fifth set of primitive legs.^[28]

Each gill has a main axis with many lateral filaments or lamellae that are vascularized. The afferent channel transports blood from the gill axis into each filament through a fine afferent canal to the gill top. Blood returns by a minute efferent canal to the gill tip to the efferent channel and passes to the pericardial chamber, which contains the heart. Gases are exchanged in the numerous filaments, and oxygen absorption is especially facilitated by hemocyanin. Red king crabs exhibit unidirectional ventilation. This can be described as the flow of water in a U-shaped course; water passes posteriorly from the incurrent opening, an opening in the carapace near the base of the chelipeds, dorsally over the gills, and anteriorly to exit beside the head.

Circulation

Due to their respiratory system's limited ability to deliver by diffusion, respiratory gases must be transported around the body.^{[25]: 303–306}Paralithodes camtschaticus has an open circulatory system with a dorsal, ostiate heart.^[29] An open circulatory system has circulating fluid that passes somewhat freely among the tissues before being collected and recirculated. The heart is in a pericardial chamber, and blood passes through this chamber into the lumen of the heart through two pairs of ostia.^[25] Seven arteries conduct blood from the heart to various regions of the body. Each artery branches extensively, and smaller arteries ultimately end in the hemocoel. Venous blood drains into the sternal sinus, where it is conveyed by channels to the gills for aeration and returned again to the pericardial sinus.

They have a neurogenic heart, which has rhythmic depolarization that is responsible for initiating heartbeats.^[24]: 653 Heartbeats originate in nervous tissue; innervated muscle cells cause the heart to contract when stimulated by nerve impulses. The cardiac ganglion, which consists of nine neurons, attaches to the dorsal wall of the heart. The anterior neurons innervate the heart, whereas the other posterior neurons make synaptic contact with those anterior neurons. The posterior neuron acts as the pacemaker but also functions as the cellular oscillator and the central pattern generator. This posterior neuron produces a train of impulses, which excites the other posterior neurons. The heart contracts when the posterior neurons activate the five anterior neurons, which send impulses to the muscle cells. This is how the Frank–Starling mechanism works within crustaceans. The Frank-Starling mechanism refers to the vitally important intrinsic control of the heart; mainly, the stretching of the cardiac muscle tends to increase the force of its contraction by an effect at the cellular level.^[24]: 654 This mechanism is important as it allows the organism to match its output of blood with its input of blood. Because of the stretching between beats, the Frank-Starling mechanism allows the heart to then naturally contract more forcefully, allowing greater flow of blood, which results in the matched heart output to the increased blood received.^[24]: 654 The Frank-Starling mechanism is a little different in crustaceans, as it involves the cardiac ganglion as described previously. The stretching of the heart induces the ganglion to fire more regularly and powerfully.

Red king crab blood contains leukocytes and the second-most common respiratory pigment called hemocyanin.^[25]: 488 Arthropod hemocyanin is a distinct variation specific to arthropods and is a metalloprotein that uses copper atoms that are bound to its structure. Two copper atoms are needed to bind one O₂ molecule. Because it is a large protein molecule, it is found in the blood plasma, but not in body tissues or muscles. Hemocyanins are named appropriately because when oxygenated, their color changes from colorless to blue.^[24]: 622

See also

• Alaskan king crab fishing
• Crab duplex-specific nuclease

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Red_king_crab&oldid=1150716130"

El cangrejo rojo gigante, cangrejo de Kamchatka o centollo de Alaska,^[1]​ (Paralithodes camtschaticus) es una especie de crustáceo decápodo litódido nativo del mar de Bering. Crece hasta una separación entre las patas de 1,8 metros, y está fuertemente demandado por la pesca debido a su apreciado valor culinario y económico.

Descripción

Los cangrejos gigantes pueden ser muy grandes, a veces alcanzan una anchura de caparazón de 28 cm y una envergadura de patas de 1,8 m.^[2]​ Fue nombrado así por el color que resulta cuando se cocina, en lugar del color de un animal vivo, que tiende a ser más borgoña.

Distribución

El cangrejo rojo real es nativo del mar de Bering, en el norte del océano Pacífico, cerca de la península de Kamchatka y las vecinas aguas de Alaska. Fue introducido artificialmente por la Unión Soviética en el fiordo de Múrmansk, el mar de Barents, durante la década de 1960 para proporcionar nuevas capturas, algo valioso para los pescadores soviéticos.

Referencias

Kuningasrapu^[1] (Paralithodes camtschaticus) on suurikokoinen kylmien merten äyriäinen. Sen alkuperäinen esiintymisalue on Tyynessämeressä, mutta ihmisen siirtämänä se elää nykyisin vieraslajina myös Euroopan Barentsinmeressä. Myös nimeä kamtsatkanrapu on joskus käytetty.^[2]

Tuntomerkit

Kuningasrapu on suurimpia tunnettuja niveljalkaislajeja. Se voi kasvaa yli 10 kg:n painoiseksi, mutta harvoin ylittää 8 kilon rajan.^[3] Selkäkilpi voi kasvaa 23 cm leveäksi,^[3] ja raajojen kärkiväli voi olla puolitoista metriä.^[4] Useimmat pyydetyt yksilöt ovat kuitenkin 3-4 kilogramman painoisia. Ulkoisesti kuningasrapu muistuttaa lähinnä taskurapuja, mutta kuuluu kuitenkin itse asiassa erakkorapujen osalahkoon.

Kuningasravun selkäkilpi ja raajat ovat vahvojen piikkien peittämä; selkäkilvessä niitä on 33 kappaletta. Pää ja keskiruumis ovat yhteenkasvaneet, pyrstö on viuhkamainen ja kääntynyt ruumiin alle. Kymmenjalkaisiin kuuluvalla kuningasravulla on keskiruumiissa viisi raajaparia, joista kuitenkin vain neljä on kookkaita. Etumaisessa on sakset, oikeanpuoleinen yleensä vasenta suurempi. Kolme seuraavaa ovat kookkaita kävelyraajoja. Viimeinen raajapari on piilossa ruumiin alla ja se on erikoistunut naarailla hedelmöittyneiden munien puhtaanapitoon ja koirailla parittelutarkoitukseen.^[4] Koiraat ovat naaraita kookkaampia,^[4] ja kuningasrapujen pyynti keskittyykin koirasyksilöihin.

Levinneisyys

Kuningasrapu elää alkuperäisenä Tyynenmeren pohjoisosien rannikkoalueilla, Korean pohjoisosasta Beringinmerelle ja Amerikan puolella etelään Vancouverinsaarelle.^[1]

Neuvostoliittolaiset siirsivät taloudellisesti arvokasta kuningasrapua 1960-luvulla Euroopan puolelle kalastuskohteeksi. Vuosina 1961–1969 Barentsinmeren Kuolanvuonoon laskettiin Kamtšatkan länsirannikolta kerättyjä kunigasrapuja. Istukkaat käsittivät sekä toukkia, nuoria 1–3-vuotiaita yksilöitä että noin 2 600 lisääntymisikäistä 5–15-vuotiasta äyriäistä. Täältä kuningasrapu on levittäytynyt sekä itään Kuolan niemimaan rannikkoa Vienanmeren suulle ja Kaninin niemimaalle asti että länteen Norjan Barentsinmeren rannikolle.^[1]

Norjassa kuningasrapu tavattiin ensi kertaa 1977. Se alkoi yleistyä 1992, ensin Varanginvuonossa.^[1] Vuonna 1995 äyriäisiä tavattiin Tenovuonossa ja 2000-luvun alussa jo Nordkappin tienoilla.^[1] Lajia pyydettiin alkuvuosina vain tutkimustarkoituksiin.

Kalastus ja käyttö

Suurin osa kuningasrapusaaliista pyydetään vielä lajin luonnollisella esiintymisalueella. Alaskassa vuoden 2008 saalis oli noin 9 miljoonaa kiloa ja arvo 85 miljoonaa dollaria.^[5] Myyntiin kelpaavat vain alamitan täyttävät koiraat. Kuningasravun pyynti Alaskassa on saanut huomiota Hengenvaarallinen saalis -tosi-TV-sarjan myötä.

Norjassa kuningasravun kaupallinen pyynti aloitettiin vuonna 2002, ja siitä on tullut oleellinen elinkeino Finnmarkissa. Vuonna 2004 kalastajien kuningasrapumyynti oli 75 miljoonaa Norjan kruunua ja pyyntikiintiö 280 tonnia^[3]. Vuodeksi 2013 esitetty pyyntikiintiö Nordkappin itäpuolisille alamitan täyttäville koirasravuille on 900 tonnia ja naaraille 50 tonnia.^[3] Ravulla on kuitenkin myös haittavaikutuksia perinteisemmälle trooli-, verkko- ja siimakalastukselle, sillä se sotkee ja rikkoo pyydyksiä ja syö koukkupyydysten syöttejä.^[1] Se myös muuttaa alkuperäisten pohjayhteisöjen rakennetta.^[6] Norjassa tilanne on hallinnollisesti hankala, kun samaan aikaan pyritään hillitsemään haitallista vieraslajia ja edistämään siihen perustuvaa elinkeinoa. Venäjän puolella, jossa kanta on kymmenkertainen, kuningasrapu nähdään pelkästään siunauksena.^[6]

Kuningasravun pyyntikausi Norjassa on marras-joulukuussa, jolloin ravunliha on kyllin hyvää markkinoitavaksi. Venäläiset pyytävät pidempään, maaliskuulle saakka. Norjassa pyydettyjen kuningasrapujen keskikoko on yli 4 kg, Alaskassa noin 3 kg. Rapuja pyydetään suurilla laatikkomallisilla merroilla. Koska suuri osa pyydetyistä äyriäisistä on ollut liian huonossa lihassa markkinointia varten, on Norjassa kokeiltu rapujen keinotekoista ruokkimista pyynnin jälkeen myyntikuntoon. Suuri osa Norjan kuningasrapusaaliista 2000-luvun alkupuolella myytiin Japaniin ja Yhdysvaltoihin.

Vuodesta 2004 kuningasravun pyynti Nordkappin länsipuolella on ollut säätelemätöntä. Tarkoituksena on ollut rajoittaa alkuperäiseen luontoon kuulumattoman vieraslajin leviämistä kauemmas Atlantin puolelle, ja leviämisen onkin havaittu hidastuneen.

Lähteet

Paralithodes camtschaticus

Le Crabe royal du Kamtchatka (Paralithodes camtschaticus), ou Crabe du Kamtchatka^[4], est un crustacé de la famille des Lithodidae.

C'est le « crabe »^{[Note 1]} le plus recherché au monde et le plus cher au poids^{[Note 2]}. Il est pêché communément dans les eaux russes de la péninsule de Kamtchatka, autour des îles Kouriles et les îles Aléoutiennes, dans le détroit de Béring, dans la mer de Barents et en Alaska notamment dans la baie de Norton Sound et dans la baie de Bristol.

Le crabe royal de Kamtchatka en mer de Barents

Depuis quelques années, une surpopulation de crabes royaux du Kamtchatka pose des problèmes à l'écosystème de la mer de Barents. Originaire du littoral oriental de la Sibérie, il a été introduit artificiellement dans la baie de Kola durant les années 1960 afin de fournir de nouvelles prises aux pêcheurs russes. Depuis lors, il s'est répandu le long des côtes de la Norvège et dans l'archipel Svalbard. Les protecteurs de l'environnement et certains pêcheurs voient cette progression rapide comme une menace pour les écosystèmes, alors que d'autres pêcheurs le considèrent comme une bénédiction économique. Sans prédateur naturel dans la chaîne alimentaire qui puisse lui nuire, il pourrait atteindre les côtes atlantiques de l'Europe de l'Ouest où seules les eaux chaudes de Gibraltar pourraient l'arrêter^[6].

galerie

• Paralithodes camtschaticus

• Le crabe royal du Kamchatka

• Conserve soviétique de Paralithodes camtschaticus

Voir aussi

Pour aller plus loin

• Carte de répartition : (en) Riccardo Pravettoni, Red king crab native and invasive distribution, Collection Protecting Arctic Biodiversity, 2010.
• Sur les problèmes écolo-sociologiques suscités dès le début du XX^e siècle par la pêche industrielle du crabe en mer d'Okhotsk : voir Kanikōsen (un livre et deux films japonais du même nom).
• Une série documentaire, Péril en haute mer, décrit le quotidien des pêcheurs de crabes royaux.

Notes et références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Notes

Références

Kepiting raja Alaska, Paralithodes camtschaticus, juga disebut kepiting Kamchatka atau kepiting raja merah, adalah sebuah spesies kepiting raja yabg berasal dari Laut Bering. Kepiting tersebut dapat memanjangkan lengan sampai 1,8 m (5,9 ft), dan banyak dicari oleh para nelayan.

Referensi

Rauði kóngakrabbi, Paralithodes camtschaticus er tegund af kóngakrabbaætt og er algengastur í Kyrrahafinu. Hann getur orðið mjög stór og er talinn skaðvaldur fyrir lífríkið í kring og er mikið veiddur.

Lýsing

Rauði kóngakrabbinn er alsettur göddur svipað og gaddakrabbinn (Lithodes maja) sem er skyldur honum og finnst við Ísland. Kóngakrabbinn getur orðið allt að 10 kg og 25 cm að breidd en kvendýrin eru smærri eðu um 5 kg og 19,5 cm að breidd. Þetta á við um elstu dýrin sem geta orðið 20-30 ára gömul. Rauði kóngakrabbinn hefur 5 pör leggja, fyrsta parið eru klær, þrenn pör eru fætur en síðasta fótaparið notar krabbinn til að hjálpa við í mökunarferlinu og notar hængurinn þá leggina til að dreifa sviljunum yfir kynfæri kvendýrsins. Kóngakrabbinn er kaldsjávardýr og þolir hitastig á bilinu -1,6°C til 18°C en kjörhitastig hans er í kringum 4-6°C. Krabbinn finnst frá nokkurra metra dýpi niður á allt að 500 m dýpi. Yngri ókynþroska dýr halda sig fyrsta árið í þara og grjóti meðan eldri dýr kjósa að halda sig á meira dýpi á mjúkum botni. Kóngakrabbinn verður kynþroska 7 ára að meðaltali og eru karldýr 12 cm að breidd og kvendýr 9 cm að breidd. Kóngakrabbinn hrygnir á hverju ári og getur hrygnt frá 43.000-500.000 eggjum í einu. Kvendýrið gengur með eggin í um 11 mánuði áður en þau klekjast seint á vorin. Kvendýrin hafa hamskipti rétt áður en þau hrygna og þarf skelin að vera mjúk til að þau geti hrygnt. Karldýrið frjóvgar svo hrognin þegar hrygningin á sér stað og þegar því er lokið fara dýrin aftur á meira dýpi á fæðuslóðir.

Fæða

Fæða kóngakrabba er mjög fjölbreytt. Á fyrstu mánuðunum nærist hann á plöntu- og dýrasvifi. Þegar hann er 2-4 ára þá nærist hann á smáum dýrum sem lifa á sjávarbotninum. Fullorðnu dýrin eru því sem næst alætur. Þau éta orma, skeljar, snigla, krossfiska, ígulker, önnur krabbadýr, fisk og fleira

Útbreiðsla

Upprunaleg heimkynni kóngakrabba er að finna í Beringshafi og við Aleuta eyjar allt að suður Japanshafi, við Alaska flóa, við Okhotskahaf og meðfram Kamchatskaskagans, milli Beringshafs og Okhotskahafs. Svæðið norðan landamæra Noregs og Rússlands við Barentshaf eru hinsvegar innrásarsvæði hans. Hann var fyrst fluttur í Barentshafið af rússum í kringum 1930 en sú tilraun mistókst. Það var ekki fyrr en 1960-1969 þegar fluttir voru í kringum 10.000 kóngakrabbar, eins til þriggja ára og um 3.000 stóra krabba, sex til sextán ára sem það tókst. Það var svo staðfest í kringum 1978 að krabbinn hafi náð fótfestu. Síðan þá hefur bæði verið litið á hann sem skaðvald og verðmæta nytjategund. Kóngakrabbinn hefur verið að breiðast út um Atlantshafið og var nýlega veiddur við suðurstrendur Íslands.

Veiðar

Rauði kóngakrabbinn er mikið veiddur við Noreg og Alaska og gilda strangar reglur um veiðarnar. Hann þarf að vera á vissum aldri, vera að lágmarksstærð 15,0 cm, skjaldbreidd 13,7 cm og er bara heimilt að veiða karldýr. Veiðitímabil er snemma október til loka árs og er holdafylling kóngakrabbans hvað mest á því tímabili. Kvóti í Noregi er miðaður við fjölda veiddra dýra en í Alaska er hann miðaður við tonnafjölda. TAC (Total Allowable Catch) fyrir árið 2013 í Alaska voru tæp 4000 tonn en við Noreg hefur það verið á milli 900 og 1200 tonn. Rauði kóngakrabbinn er veiddur í gildrur en hann fæst einnig mikið sem meðafli á línu- og netaveiðum. Norðmenn nota litlar gildrur og er bannað að nota þær á innan við 100 m dýpi til að koma í veg fyrir veiðar á kröbbum sem hafa ekki náð tiltekinni veiðistærð. Í Alaska eru hinsvegar notaðar mjög stórar gildrur, en þær geta vegið allt að 300-350 kg og oftast er notast við síld eða þorsk sem beitu. Kóngakrabbinn hefur verið ofveiddur í mörg ár þrátt fyrir strangar reglur og eftirlit og á hann enn eftir að jafna sig á mörgum svæðum.

Markaðir og vinnsla

Rauði kóngakrabbinn er verðmæt auðlind og eru gerðar miklar kröfur um góða meðhöndlun hráefnis bæði á sjó og landi. Á sjó er hann soðinn, glasseraður og frystur. Á landi er hann soðinn heill eða tekinn í sundur og seldur í klösum, þá er krabbinn klofinn í tvennt og holdið fylgir löppunum og klónum. Einnig er krabbinn seldur ferskur og stundum lifandi á markaði. Vöruframboðið fer allt eftir kröfum markaðar og eru helstu markaðir fyrir krabbakjöt Bandaríkin og Japan sem eru með samanlagt um 60% af öllum innflutningi á krabbakjöti en einnig fer lítillega á Evrópumarkað. Verð á kóngakrabba er hátt eða 16$/lb en verðið hefur sveiflast mikið milli ára vegna framboðs og var það til dæmis 23$/lb árið 2012.

Umræða

Rauði kóngakrabbinn er talinn vera mikill skaðvaldur fyrir lífríkið í kringum hann og getur hann ógnað mörgum fiskistofnum hér við land ef hann berst til Íslands. Sumir telja að hann geti ekki þrifist hér við land vegna hitastigs sjávar en hann var nýlega veiddur við suðurland á helsta humarsvæði Íslands. Ef hann nær fótfestu og dreifir sér í kringum landið gæti það borið með sér skaðræðisáhrif fyrir ýmsa stofna vegna þess að hann étur nánast allt og ber einnig með sér sníkjudýr sem getur valdið miklu brottfalli hjá tegundum eins og þorski. Það væri þá hægt að halda honum niðri með því að leyfa fjálsar veiðar og verðlauna veiddan afla til að vernda lífríkið í kringum Ísland.

Heimildir

(http://www.fisheries.no/ecosystems-and-stocks/marine_stocks/shellfish/red_king_crab/#.VDGXxyl_uyM) (http://www.fishchoice.com/buying-guide/red-king-crab) (http://staff.unak.is/hreidar/Skjol/Sumarverkefni_2010_Krabbar_Halldor.pdf) (http://icesjms.oxfordjournals.org/content/early/2013/09/06/icesjms.fst126.full) (http://fvnorthwestern.com/the-social/alaskan-fishing-101/)

Tilvísanir

Il Paralithodes camtschaticus (Tilesius, 1815), comunemente noto come granchio reale rosso, granchio gigante, granchio trottatore o re granchio (dall'inglese "king crab"), è un crostaceo decapode appartenente alla famiglia Lithodidae^[2].

Molto apprezzato per le sue carni, viene pescato nelle acque del mar di Bering ed al largo dell'Alaska. Introdotto dai sovietici nel mare di Barents, negli ultimi anni si è diffuso fino alle Isole Svalbard a causa della sua indole invasiva ed attualmente sembra stia colonizzando anche le acque delle coste norvegesi^[1].

La sua pesca è soggetta ad accordi bilaterali fra il governo norvegese e quello russo.

Descrizione

I granchi reali rossi possono raggiungere una larghezza del carapace fino ai 28 cm, un'apertura gambale di 1,8 m e un peso di 12,7 kg. La specie presenta dimorfismo sessuale con i maschi più grandi delle femmine. La crescita di questo granchio dipende però dalla temperatura delle acque in cui vive ed attualmente è raro che si trovino esemplari che eccedano i 17 cm di larghezza del carapace, mentre solitamente i maschi presenti nel Mare di Bering pesano in media 2,9 kg. Il granchio reale rosso prende il nome dal colore che assume quando viene cotto piuttosto che dal colore dell'animale ancora vivo, che normalmente tende al bordeaux.

Distribuzione e habitat

Il granchio reale rosso è originario del Mare di Bering e dell'Oceano Pacifico settentrionale ma si può trovare anche al largo della penisola di Kamchatka e nelle acque limitrofe dell'Alaska. È stato introdotto artificialmente dall'Unione Sovietica nel fiordo di Murmansk, Mare di Barents, durante gli anni '60 per sostenere economicamemte l'industria della pesca rivelandosi però come specie invasiva. I granchi reali rossi vivono a temperature comprese tra i -1,8 ed i 12,8 °C. I granchi ancora in fase di crescita preferiscono temperature inferiori ai 6 °C. La profondità alla quale vive varia con le fasi del suo ciclo vitale; i granchi appena nati (larve di zoea) rimangono nelle acque meno profonde dove cibo e protezione sono abbondanti. Di solito, dopo i due anni, i granchi si spostano ad una profondità di 20–50 m e prendono parte a ciò che è noto come "podding"; centinaia di granchi si uniscono in gruppi numerosi e altamente concentrati. I granchi adulti si trovano generalmente a più di 200 m di profondità, su fondali sabbiosi e fangosi. Migrano in inverno o all'inizio della primavera verso profondità minori per l'accoppiamento, ma la maggior parte della loro vita viene trascorsa nelle acque profonde, dove si possono nutrire con più facilità.

Note

Kamčiatkos krabas
Mokslinė klasifikacija Karalystė: Gyvūnai
( Animalia) Tipas: Nariuotakojai
( Arthropoda) Potipis: Vėžiagyviai
( Crustacea) Klasė: Aukštesnieji vėžiagyviai
( Malacostraca) Poklasis: Eumalacostraca
( Eumalacostraca) Antbūris: Eucardia
( Eucardia) Būrys: Dešimtkojai vėžiai
( Decapoda) Pobūris: Pleocyemata
( Pleocyemata) Infrabūrys: Anomura
( Anomura) Antšeimis: Krabai atsiskyrėliai
( Paguroidea) Šeima: Karališkieji krabai
( Lithodidae) Gentis: Paralithodes
( Paralithodes) Rūšis: Kamčiatkos krabas
( Paralithodes camtschaticus) Mokslinis pavadinimas Paralithodes camtschaticus

Kamčiatkos krabas (lot. Paralithodes camtschaticus) – karališkųjų krabų šeimai priklausanti rūšis.

Išvaizda, gyvenimo būdas

Suaugėlių kiaukutas gali siekti 28 cm, o atstumas tarp ištiestų kojų iki 1,8 metro. Kojos ir šarvas padengtos spygliais. Dešinė žnyplė yra didesnė už kairiąją. Spalva nuo rudai raudonos iki violetinės. Išvirus įgauną raudoną spalvą.

Gyvena nuo 3 iki 366 metrų gylyje. Minta įvairiais dugniniais bestuburiais: jūrinėm kirmėlėm, moliuskais, ofiūrom, jūrų žvaigždėm, jūrų ežiais, ūsakojais, pintim.

Patelės padeda nuo 150,000 iki 400,000 kiaušinėlių. Maždaug po metų iš kiaušinėlių išsirita lervos, kurios dar nėra panašios į suaugėlius ir pirmus kelis mėnesius praleidžia pluduriuodamos vandenyje, kaip planktonas. Po 4o nėrimosi lerva įgauną panašią į suaugėlio formą ir nusileidžia ant dugno.

Paplitimas

Paplitęs areale nuo Japonijos jūros iki šiaurinės Britų Kolumbijos krantų. 1960 – 1970 m. Tarybų Sąjungos mokslininkai įsteigė jų koloniją Kolos įlankoje, Barenco jūroje. Atkeliavę iš šios kolonijos, nuo 1990 paplito ir Norvegijos jūroje.

Žvejyba

Kamčiatkos krabo mėsa vertinama kaip delikatesas ir yra brangiausia iš visų karališkųjų krabų^[1].

Šaltiniai

1. ↑ „Interesting Facts About the Red King Crab“. eHow. Nuoroda tikrinta 2011-10-23.

De rode koningskrab (Paralithodes camtschaticus) is een koudwaterschaaldier, oorspronkelijk afkomstig uit de Beringzee. Als een van de grootste krabsoorten kan een koningskrab een spanwijdte van bijna 2 meter behalen. De rode koningskrab is een van de populairste krabsoorten voor consumptie.

De koningskrab is afkomstig uit de Beringzee, het noordelijke deel van de Grote Oceaan, rond het schiereiland Kamtsjatka en de nabijgelegen wateren van Alaska. In de jaren zestig introduceerden Russische onderzoekers de rode koningskrab vanuit de Zee van Ochotsk aan de Pacifische kust in de Barentszzee. De onderzoekers hadden de intentie om de visserij rond Moermansk meer waarde te geven. Sindsdien heeft de koningskrab zich zowel in oostelijke als westelijke richting verspreid en nog geen vijftien jaar na de introductie werd de rode koningskrab als bijvangst in de Noorse visserij aangetroffen. De Noorse vangst kwam pas rond 1994 voor onderzoeksdoelen op gang en werd ten slotte in 2002 commercieel goedgekeurd. Noorwegen beheerst de koningskrabvisserij samen met Rusland.

Consumptie

Koningskrab wordt zowel vers als bevroren geleverd, van rauw tot gekookte producten. De kleur van de rauwe rode koningskrab is crèmewit met een bruine kleur aan de bovenkant. Tijdens het kookproces verandert het bruin in een rode kleur, waaraan de rode koningskrab haar naam te danken heeft.

Het grote bovenstuk van de poten is het populairste deel van de koningskrab, ook wel merussectie genoemd. Koningskrab is te verkrijgen als hele krab, cluster van 3 poten, losse poten, gesplitste poten (splitlegs), merussecties, losse scharen en vleesblokken verkrijgbaar.

Trivia

• In het televisieprogramma Deadliest Catch wordt op de rode koningskrab gevist.

Kongekrabben (Paralithodes camtschaticus) eller kamtsjatkakrabbe er eit stort krepsdyr i trollkrabbefamilien. Han finst naturleg i kyststrok nord i Stillehavet, men vart på 1960-talet innført i Murmanskfjorden som ein fiskeriressurs. Sidan har han spreidd seg stadig vestover, og er i dag vanleg langs kysten av Nord-Noreg. Arten vert rekna som særs skadeleg på økosystema, og er svartelista av Artsdatabanken sin Norsk svarteliste 2007.

Skildring

Kongekrabben er den største etandes krabben i verda. Han kan bli 28 cm brei over skalet med 1,8 m spenn mellom beina, og når ei vekt på opp til 10 kg. På grunn av storleiken kan han ikkje forvekslast med nokon artar som høyrer heime naturleg i norsk fauna, bortsett frå at heilt unge individ kan likna trollkrabbe (Lithodes maja). Skilnaden på desse to artane er at trollkrabben har todelt pannehorn og kraftigare piggar rundt ryggskjoldet (carapax).

Arten har elles særs lange klør og bein; bortsett frå det bakste beinparet som er gøymd under ryggskjoldet og vert nytta til å reinska gjellene.

Levesett

Kongekrabben lever i kaldt vatn, som regel mellom –1.7 til +11 ºC. Larvane lever planktonisk, før dei botnslår på tare, svampar eller mosdyrkolonier. Det første leveåret heldt dei til på grunt vatn med hard botn, før dei i andre leveår tek til å samla seg i flokkar og vandrar ned til 20-50 m djupn. Medlemmane i dei ulike flokkane er som regel av same kjønn, bortsett frå i gytetida.

Vaksne kongekrabbar er vandrarar som kan tilbakeleggje etter måten særs lange avstandar på næringssøk. Det er observert krabbar som har vandra opp til 13 km på eit døger, 172 km på ein månad og 426 km på eit år. Til vanleg finn ein vaksne individ på blautbotn rundt 200-400 m djupn, bortsett frå i samband med skalskifte og paring då dei vandrar opp til 50-10 m. I denne perioden et dei særleg mykje pigghudingar og muslingar; mat med stort innhald av kalk.

Kongekrabben er elles ein altetar, sjølv om kosthaldet varierer ut frå livsstadium og årstid. Larvane et hovudsakleg plankton, og unge individ har større inntak av tang og tare enn vaksne. Generelt sett følgjer likevel kosthaldet årstidsvariasjonar og vert dominert av pigghudingar, skjel, fleirbørstemark og fisk. Det er òg observert beiting på rogn, men mageinnhaldsundersøkingar tyder på at dette ikkje er nokon vesentleg del av føda.

Kongekrabbe i norske farvatn

Kongekrabbane i norsk farvatn er etterkommarar etter dyr som vart innført av sovjetiske styresmakter som ein ekstra ressurs til fiskeflåten. Dei første forsøka med kongekrabbe i desse farvatna vart utført allereie under Stalin i 1930-åra, men det var ikkje før på 1960-talet dei vart vellukka. I løpet av heile tiåret vart ei stor mengd både larvar og vaksne dyr sett ut i Murmanskfjorden, og på 70-talet hadde dei fått fotfeste. Den første rapporten om kongekrabbe frå norske farvatn kom i 1976, då fiskaren Øystein Kristiansen fanga eit 6,3 kg tungt eksemplar i Varangerfjorden.

I dag er arten vanleg langs kysten av aust-Finnmark til Tana, og teikn tyder på at han spreier seg stadig vest- og nordover. Einskildindivid er funne heilt sør til Lofoten, men det er tvilsamt at desse har spreidd seg dit for eigen maskin. Mange har ytra ønske om å utrydja han frå norske farvatn, men dette verker korkje biologisk eller politisk mogleg. I Russland vert han framleis rekna som medviten næringspolitikk, og dei håpar på å halda fram som i dag med kvotefangst på ein kontrollert bestand.

Fangst

Noreg og Russland har fastsett fangstkvoter for å regulera bestanden noko. Desse har vorte fastsett på basis av bestanden av hannkrabbar over minstemål (132 mm i Russland, 137 mm i Noreg), med ein beskatningsgrad på 20%. I 2002-sesongen hadde Russland ein krabbekvote på 300 000, medan Noreg hadde 100 000.

I det kommersielle kongekrabbefisket i Noreg er det berre lov å fiske med teiner.

Økologisk skadeverknad

Feltstudium i russisk farvatn kan tyde på at kongekrabben ikkje påverkar total biomasse og biologisk mangfald i område dei har vore etablert over lengre tid. Det fører likevel med seg store endringar av kva for artar som dominerer, særleg i botndyrsfaunaen.

Kongekrabben er i tillegg berar av fleire parasittar som kanskje kan bli til skade for heimlege artar, m.a. blodparasitten Trypanosoma murmanense, som òg kan gå på torsk.

Bakgrunnsstoff

• Kongekrabbe på Norsk svarteliste 2007
• Havforskningsinstituttet sine sider om kongekrabbe i Barentshavet
• Åtferdsforskarar syner kvifor firkanta teiner er best til kongekrabbefangst
• Kongekrabbar

Kongekrabbe (Paralithodes camtschaticus), også kjent under navnet kamtsjatkakrabbe og russerkrabbe, er en storvokst krabbeart som hører til gruppen med trollkreps (Lithodidae). Arten er uønsket i norske farvann, fordi den ikke finnes her naturlig, og er derfor oppført på norsk svarteliste. Den har allikevel blitt en viktig kommersiell art for norske krabbefiskere i nordområdene.

Beskrivelse

Kongekrabben er rødlig i skallet og kan bli opptil 10 kg tung. Skjoldlengden kan måle opptil 25 cm, men en vekt på opptil 8 kg og et ryggskjold på maksimum 23 cm er mer vanlig. Med utstrakte klør kan den måle 2 meter på tvers.^[1]

Utbredelse

Kongekrabbe fantes tidligere kun i det nordlige stillehavsområdet, fra Japanhavet i sør til Kamtsjatkahalvøya i nord. Arten ble introdusert til Murmanskfjorden av sovjetiske forskere i perioden 1961–1969^[2] for å øke verdigrunnlaget for befolkningen i Murmansk. Siden har den spredd seg øst- og vestover i det sørlige Barentshavet, herunder langs deler av norskekysten.

Norsk utbredelse

I Norge ble arten først fanget i Varangerfjorden i januar 1977, cirka 150 km fra stedet der den først ble introdusert av russerne.^[3][4] Siden har den kolonisert hele kysten av Finnmark, inkludert Porsangerfjorden. I 2009 ble den registrert ved Sotra utenfor Bergen, men disse var trolig satt ut der.^[5] I 2016 ble den registrert som etablert utenfor Tromsø, lenger sørvest enn noensinne.^[6]

Norsk-russisk kongekrabbe

Gjennom Gråsoneavtalen mellom Norge og Russland i 1978 har det vært et generelt forbud mot fangst, men siden 1994 har det vært gjennomført en begrenset forsøksfangst etter krabben. Norge og Russland har da delt totalkvoten mellom seg. På møte i Den blandete norsk-russiske fiskerikommisjon 14.–17. november 2000 ble det bestemt å innføre ordinær kommersiell fangst av kongekrabbe fra sesongen 2002/2003. Norge og Russland ble enige om at kvotene i 2002-sesongen skal fastsettes på basis av bestanden av hannkrabber over minstemål i den enkelte sone, og at beskatningsgraden skulle være felles i de to lands økonomiske soner. Det ble bestemt at en beskatningsgrad på inntil 20 prosent av antall hannkrabber over minstemål sikrer stabil reproduksjon av bestanden. I 2006 ble Norge og Russland enig om å forvalte kongekrabbebestanden hver for seg i sine respektive soner fra 2007.^[7]

På norsk side har krabbens invasjon skapt store utfordringer, som har bidratt til at det i dag er etablert et todelt fangstregime. Dette regimet fungerer slik at vest for 26°Ø (fra Porsangerfjorden og vestover) er det fri fangst og et ønske om å begrense mer spredning, mens øst for denne grensen er fangsten regulert av kvoter og er blitt en ressurs for fiskerinæringen.

Under kommersiell fangst av kongekrabbe er det kun lov å bruke teiner i norske farvann. Såkalte firkantteiner har vist seg mest effektive.^[8]

Merking av krabber

Havforskningsinstituttet gjennomfører systematisk og årlig merking av kongekrabbe for å få økt kunnskap om arten og dens vandringer. Merkingen gir informasjon om vekstmønsteret, vandringshastigheten, og i hvilken retning den vandrer. Det har blitt merket kongekrabbe siden 1994 i norske farvann, og til nå er det merket mer enn 25 000 individer.

Motstand mot krabben

Mange har ønsket krabben utryddet, men ifølge forskere er dette neppe biologisk mulig. Fiskere som er avhengige av fisket, er derimot uenige i denne påstanden, og blant annet i Porsangerfjorden har det vært stor motstand mot kongekrabbebestanden, og mange mener at man kan registrere en nedgang i bestanden. Uansett har ikke russerne samme planer. For dem har krabbene hele tiden vært en del av en bevisst næringspolitikk som de har håpet å tjene store penger på. Norge og Russland har derimot blitt enige om en vestlig grense for krabbens vandringer. Det vil si at den skal nedfiskes vest for et bestemt punkt for å hindre spredning.

Norsk-russisk bestand

Totalbestanden av kongekrabbe på norsk side nådde sitt maksimum i 2008, og har etter den tid stabilisert seg på et lavere nivå, mellom 3 og 4 millioner individer med over 70 mm skallengde.^[9]

En beskatningsgrad på 20 % ga kvoter på 100 000 i norsk sone og 300 000 i russisk sone for 2006, på bakgrunn av bestandsvurderinger som viste at det er cirka 500 000 hannkrabber over minstemål i norsk sone, og cirka 1 500 000 i russisk sone.

Trusler

Kongekrabben har etterhvert fått naturlige fiender i havfaunaen. Torsken spiser kongekrabbe^[10], men også kveite og steinbit tar en jafs av kongekrabben når det trengs.^{[trenger referanse]}

Annet

En kongekrabbefestival under navnet Polar Spectacle arrangeres hvert år den 11.-14. oktober i Vadsø, hvor fokus er på kongekrabben råvare til matlaging.

Kongekrabbe danner motiv for en kolleksjon av sølv- og gullprodukter hos Skjånes Gullsmie i Gamvik kommune.

TV-serien Livsfarlig fangst følger kongekrabbefiskere i deres arbeid.

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) kongekrabbe hos Dyntaxa
• (en) kongekrabbe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) kongekrabbe i Encyclopedia of Life
• (en) kongekrabbe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) kongekrabbe hos NCBI
• (en) kongekrabbe hos ITIS
• (en) Kategori:Paralithodes camtschaticus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Paralithodes camtschaticus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Paralithodes camtschaticus – detaljert informasjon på Wikispecies
• Miljøstatus i Norge: Forekomst av kongekrabbe
• Havforskningsinstituttet om kongekrabbe

Kungskrabba, även stalinkrabba, rysskrabba och kamtjatkakrabba (Paralithodes camtschaticus) är en stor art av krabba. Fullvuxen kan den väga mer än 14 kg, bli cirka två meter bred och mäta mer än 40 cm över ryggskölden.

Kungskrabbans ben anses som en delikatess och den fiskas kraftigt. Den är dock inte hotad av utrotning, utan har snarare exploderat i antal sedan de planterades ut av Sovjetunionen under 1960-talet utanför Murmansk.^[1] Kungskrabban, som är allätare, är mycket framgångsrik och kan konkurrera ut andra arter där den breder ut sig. Arten har från utplanteringen i Murmansk spridit sig längs kusten till norska Lofoten.^[1] Idealtemperaturen är 10-12 grader C, och havets salthalt måste vara högre än vid den svenska västkusten. Den lever på ett vattendjup som varierar mellan 0 och 1000 meter. Dess ursprungliga utbredningsområde är norra Stilla havet, speciellt utanför Japan och Alaska.

Kungskrabban är nära släkt med eremitkräftor och trollkrabbor^[1].

Källhänvisningar

1. ^ [a b c] trollhumrar och trollkrabbor i Nationalencyklopedins nätupplaga. Läst 29 mars 2015.

Краб камча́тський (Paralithodes camtschaticus) — один з найбільших далекосхідних ракоподібних, є об'єктом промислу. Не є справжнім крабом, відноситься до родини Lithodidae, спорідненої з раками-самітниками. Головна відмінність від справжніх крабів (Brachyura) полягає в захованій під карапакс п'ятій парі ходильних ніг, тобто для пересування використовується не 4, а 3 пари кінцівок^[2]. Камчатський краб може досягати порівняно великих розмірів, з карапаксом 29 см завширшки та розмахом ніг 1,8 м^[3].

Серцева і шлункова області панцира озброєні трьома парами гострих великих шипів, незалежно від статі і віку тварини. Кінець дзьоба (рострума) гострий, озброєний по верхній стороні одним великим, часто роздвоєним на верхівці, шипом і парою дрібніших шипів. Рухомий шип (скафоцерит), розташований при основі зовнішнього вусика, завжди простий, нерозгалужений. Тіло і ноги у живих крабів забарвлені зверху в червоно-коричневий, а знизу — у жовтувато-білий колір, на бічних поверхнях є великі фіолетові плями^[4].

Розселення в Баренцовім морі

Перші спроби пропрацювати питання про розселення камчатського краба в Баренцовім морі були зроблені у 1932 році, проте, після аналізу ситуації, роботи були заморожені через відсутність надійного способу доставки особин краба з Далекого Сходу.

Після війни, в 1951 році, були відновлені роботи по акліматизації краба в Баренцовім морі, проте вони знову були припинені через неможливість доставки краба живцем: відловлені тварини жили в транспортних резервуарах з водою не більше двох діб.

Перше вдале перевезення дорослих особин відбулося 1960 року. Незважаючи на тривалу, у декілька місяців, акліматизацію, загинуло близько 90 % ікри, що виношувалася самицями. Після цього було ухвалено рішення завозити тільки дорослі особини.

Основне завезення краба проходило в 1961—1969 роках^[5], причому більшість з них авіатранспортом. У 1977—1978 роках залізницею було переселено ще 1200 крабів. Дана операція не була необхідною, оскільки першого камчатського краба виловили в 1974 році. У 1977 році були спіймані перші краби біля берегів Норвегії.

Краб як цінний харчовий продукт

Як їжа вживається м'ясо (білого кольору), що знаходиться в ногах, клішнях і в місці зчленування ніг в карапакси, а також ікра. Кількість м'яса в особини може змінюватися залежно від сезону. Основним способом приготування є варіння: кінцівки краба кладуть в підсолений окріп і варять 15-20 хвилин. Після варіння м'ясо можна консервувати або ж заморожувати для тривалого зберігання.

Джерела

Посилання

• http://www.floranimal.ru/pages/animal/k/7016.html

Це незавершена стаття з карцинології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.

Cua Alaska (Danh pháp khoa học: Paralithodes camtschaticus) hay còn gọi là cua vua Alaska là một loài cua biển trong họ Lithodidae. Chúng là một loài cua có giá trị thương mại lớn.

Đặc điểm

Loài cua này từ lâu đã được phong danh hiệu cua Vua, do hình dáng khác biệt với kích thước càng có con dài đến hơn 2m. Cua này sống ở vùng biển băng giá Alaska và vịnh biển Bering, tuổi thọ có khi lên đến 20 năm. Sải càng to và dài ấy cũng là một cách để loài cua này thích nghi với môi trường sống nhiều khắc nghiệt. Thịt của nó được đánh giá là tinh khiết bậc nhất, phần thịt với chất lượng thuộc hàng thượng hạng. Những tảng thịt trắng ngọt, dai dai ẩn sau lớp vỏ hồng hào, chỉ thoảng hương biển mặn mòi, thanh và thơm.

Ẩm thực

Cua Alaska ngon nhất là ăn lạnh, càng cua được hấp sơ, thịt trắng nằm trong lớp càng màu đỏ tươi, được bày trên những chiếc đĩa phủ đá bào trắng muốt, lạnh ngắt. Cầu kỳ hơn thì rưới vài giọt dầu ôliu hay chanh tươi, xốt Tabasco để cân bằng vị ngọt hoặc phết một lớp thật mỏng bơ tan chảy cho món ngon thêm mịn màng. Thực khách khoét lấy phần thịt, chấm muối tiêu chanh, hoặc không cần chấm thì thịt cua cũng đã rất tuyệt. Miếng càng cua Alaska phết phômai nướng trên lửa than hồng

Tham khảo

• Jørgensen, Lis Lindal (ngày 21 tháng 11 năm 2006). "Invasive Alien Species Fact Sheet – Paralithodes camtschaticus" (PDF). NOBANIS.org. Truy cập ngày 20 tháng 2 năm 2010.
• Jensen, Gregory (2004). "Order:Decapoda". In Hutchins, Michael. Grzimek's Animal Life Encyclopedia 2. Detroit: Thomson-Gale. p. 208. ISBN 0-7876-5362-4.
• Blau, S. Forrest (November 1997). "Alaska King Crabs". Alaska Department of Fish and Game. Truy cập ngày 20 tháng 2 năm 2010.
• Bevanger, Lars (ngày 9 tháng 8 năm 2006). "Norway fears giant crab invasion". BBC News. Truy cập ngày 20 tháng 2 năm 2010.
• Kirby, Alex (ngày 29 tháng 9 năm 2003). "King crabs march towards the Pole". BBC News. Truy cập ngày 20 tháng 2 năm 2010.
• Deshayes, Pierre-Henry (ngày 24 tháng 5 năm 2006). "Barents Sea teems with 'Stalin's crabs'". Mail & Guardian. Truy cập ngày 20 tháng 2 năm 2010.
• Timothy Loher, P. Scott Hill, Gretchen Harrington & Edward Cassano (1998) Management of Bristol Bay red king crab: A Critical Intersections Approach to Fisheries Management, Reviews in Fisheries Science, 6:3, 169-251, DOI: 10.1080/10641269891314285
• Stoner AW, Ottmar ML, Copeman LA, (2010) Temperature effects on the molting, growth, and lipid composition of newly-settled red king crab. Journal of Experimental Marine Biology and Ecology 393 (2010) 138–147. doi:10.1016/j.jembe.2010.07.011
• Ilyushchenko AM, Zenzerov VS, (2010) New data on the tolerance of Barents Sea red king crabs to low Salinity. ISSN 1067-4136, Russian Journal of Ecology, 2012, Vol. 43, No. 2, pp. 177–178. DOI: 10.1134/S1067413612020075
• Thomas RE, Rice SD, (1992) Salinity tolerance of adult and juvenile red king crabs Paralithodes Camtschatica. Comp. Biochem. Physiol. Vol. 103A, No. 3, pp. 433–437
• Long WC, Swiney KM, Harris C, Page HN, Foy RJ, (2013) Effects of ocean acidification on juvenile red king crab (Paralithodes camtschaticus) and Tanner Crab (Chionoecetes bairdi) growth, condition, calcification, and survival. PLoS ONE 8(4): e60959. doi:10.1371/journal.pone.0060959
• Hill, Richard (2012). Animal Physiology, Third Edition. Sunderland, Massachusetts: Sinauer Associates, Inc. ISBN 978-0-87893-559-8.

Камчатский краб^[1][2] (лат. Paralithodes camtschaticus) — вид раков-отшельников из семейства Крабоиды. Представители этого семейства обладают внешним сходством с крабами (Brachyura), но легко отличимы по редуцированной пятой паре ходильных ног и асимметричному брюшку у самок^[3]. Как один из самых крупных ракообразных Дальнего Востока, камчатский краб является объектом промысла. В середине XX века данный вид преднамеренно вселили в Баренцево море^[4]. С начала XXI века в южной части Баренцева моря также ведется его промысел.

Строение

Сердечная и желудочная области панциря вооружены тремя парами острых крупных шипов, вне зависимости от пола и возраста животного. Ростральный шип острый, вооружён по верхней стороне одним крупным, часто раздвоенным на верхушке, шипом и парой более мелких шипиков. Подвижный шип (скафоцерит), являющийся экзоподитом второй антенны, всегда простой, неразветвлённый. Тело и ноги у живых крабов окрашены сверху в красно-коричневый, а снизу — в желтовато-белый цвет, боковые поверхности имеют крупные фиолетовые пятна^[5].

Акклиматизация и промысел в Баренцевом море

Первые попытки проработать вопрос о вселении камчатского краба в Баренцево море были предприняты в 1932 году, однако после анализа ситуации работы были заморожены из-за отсутствия надёжного способа доставки особей краба с Дальнего Востока.

После войны, в 1951 году, были возобновлены работы по акклиматизации краба в Баренцевом море, однако они снова были прекращены из-за невозможности доставки живьём краба: отловленные животные жили в транспортных резервуарах с водой не более двух суток.

Первая удачная перевозка взрослых особей произошла самолётом в обычных мешках, в 1960 году, директором дальневосточного флота Диденко Юрием Григорьевичем с несколькими его помощницами. Именно он, первый, завёз краба в Баренцево море. Несмотря на длительную, в несколько месяцев, акклиматизацию, погибло порядка 90 % икры, вынашиваемой самками. После этого было принято решение завозить только взрослых особей.

Основной завоз краба проходил в 1961—1969 годах^[6], причём большую часть из них доставили авиатранспортом. В 1977—1978 годах по железной дороге было доставлено ещё 1200 крабов. Данная операция не являлась необходимой, так как первого камчатского краба выловили в 1974 году. В 1977 году были пойманы первые крабы у берегов Норвегии.

В настоящее время популяция краба в Баренцевом море быстро растет, к 2006 г его численность оценивалась не менее чем в 100 млн особей. Камчатский краб быстро распространяется к юго-западу вдоль побережья Норвегии и к северу, где уже достиг Шпицбергена. Будучи всеядным хищником, камчатский краб уничтожает местные виды ракообразных, иглокожих (морских ежей) и моллюсков, что вызывает тревогу природоохранных организаций. Коммерческий промысел краба начат Норвегией в 2002 г, Россией — в 2004 г. Квоты на добычу краба Россия и Норвегия определяют самостоятельно, хотя их обсуждает российско-норвежская комиссия по рыболовству. Российская квота на 2008 г составила около 11,5 тысяч тонн.

В российских водах Баренцева моря разрешается добывать только самцов камчатского краба, ширина карапакса (головогруди) которых превышает 15 см. Более мелкие крабы, а также все самки запрещены к вылову и, при случайном прилове, должны быть живыми и с наименьшими повреждениями возвращены обратно в море. Добыча баренцевоморского камчатского краба разрешена только в промысловый сезон — с 16 августа до 15 декабря и только донными ловушками определенных конструкций. Действует запрет добычи баренцевоморского камчатского краба в территориальном море РФ и внутренних морских водах РФ, а также на участке континентального шельфа РФ, ограниченного с севера широтой 68°40' с. ш., с юга, запада и востока — внешней границей территориального моря РФ.^[7]

Краб как пищевой продукт

В пищу употребляется мясо (белого цвета), находящееся в ногах, клешнях и в месте сочленения ног с карапаксом, а также икра. Количество мяса в особи может варьироваться в зависимости от сезона. Основным способом приготовления является варка: конечности краба закладываются в подсоленную кипящую воду и варятся 15—20 минут. После варки мясо может быть законсервировано или заморожено и подвергнуто хранению.

Примечания

二名法 Paralithodes camtschaticus
（Tilesius, 1815） ^[1]

堪察加擬石蟹（Paralithodes camtschaticus），又稱為北海道帝王蟹、阿拉斯加帝王蟹、鱈場蟹，屬於石蟹科的一種，和短足擬石蟹一樣 並不是真的螃蟹、而是寄居蟹的親戚物種，外觀只有六隻腳而非八隻、另外兩隻腳已經退化縮在殼裡；但因為肉質非常鮮美、外形和螃蟹極度相似，成為了重要的商業捕撈蟹種。自然分布於北太平洋的冷水海域，從日本海、鄂霍次克海至白令海一帶。

特性

非常大型的蟹種，殼寬可達28公分，腳部全部展開可達1.8公尺^[2]。

近年來，巴倫支海帝王蟹族群的過度成長引起生態學者對當地生態系統的關注。帝王蟹在1960年代被蘇聯引進當地以提供當地漁民新的漁獲種。目前帝王蟹在當地的分布沿著挪威沿海往斯瓦尔巴群岛的方向擴散^[3][4]。 2014年7月，美国阿拉斯加的港口城市诺姆捕获蓝色帝王蟹，变蓝原因不明^[5][6]

圖片

• 
• 
• 
• 

參見

• 拟穴青蟹

參考

外部連結

• Red king crab at Chef's Resources
• 青蟹（红蟳）的分类概况（锯缘青蟹+拟穴+榄绿+紫螯青蟹）

真蝦 對蝦 龍蝦 蝉蝦 海螯蝦 淡水螯蝦 蝦蛄 螃蟹 石蟹其他種類制品

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=堪察加擬石蟹&oldid=53129876”

タラバガニ 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 亜門 : 甲殻亜門 Crustacea 綱 : 軟甲綱 Malacostraca 亜綱 : 真軟甲亜綱 Eumalacostraca 上目 : ホンエビ上目 Eucarida 目 : 十脚目（エビ目） Decapoda 亜目 : 抱卵亜目（エビ亜目）
Pleocyemata 下目 : 異尾下目（ヤドカリ下目）
Anomura 上科 : ヤドカリ上科 Paguroidea 科 : タラバガニ科 Lithodidae 属 : タラバガニ属 Paralithodes
Brandt, 1849 種 : タラバガニ P. camtschaticus 学名 Paralithodes camtschaticus
(Tilesius, 1815) 和名 タラバガニ 英名 Red king crab タラバガニ（生）100 gあたりの栄養価エネルギー 食物繊維 飽和脂肪酸一価不飽和多価不飽和 トリプトファントレオニンイソロイシンロイシンリシンメチオニンシスチンフェニルアラニンチロシンバリンアルギニンヒスチジンアラニンアスパラギン酸グルタミン酸グリシンプロリンセリンビタミンビタミンA相当量チアミン (B₁)リボフラビン (B₂)ナイアシン (B₃)パントテン酸 (B₅)ビタミンB₆葉酸 (B₉)ビタミンB₁₂ビタミンCミネラルナトリウムカリウムカルシウムマグネシウムリン鉄分亜鉛マンガンセレン他の成分水分マイクログラム • mg = ミリグラム

IU = 国際単位

%はアメリカ合衆国における
成人栄養摂取目標 (RDI) の割合。
出典: USDA栄養データベース（英語）

タラバガニ（鱈場蟹、学名：Paralithodes camtschaticus、英語：Red king crab）は、十脚目（エビ目） - 異尾下目（ヤドカリ下目） - タラバガニ科（英語版） - タラバガニ属（英語版）に分類される甲殻類の一種である。タラバガニ属はタラバガニを含む5種からなる。

和名に「カニ」の名があるが、生物学上はヤドカリの仲間である。食用としては珍重され、分布域の沿岸で重要な水産資源の1つとなっている。

呼称[編集]

学名[編集]

種小名 camtschaticus は分布域内にあるカムチャツカ半島に由来する。種小名は女性形 camtschatica が用いられることもあるが、属名の Paralithodes は男性形なので、同じく男性形の camtschaticus を使用するのが望ましい。

通称等[編集]

和名は生息域がタラの漁場（鱈場［たらば］）と重なることに由来し、古来、「鱈場蟹」と呼ばれてきたものを、本草学および、博物学とその後継である生物学が、学術名として引き継いだものである。「カニ」の名称は学術的には問題があるが、広く普及している通俗名を重視する姿勢をもって、改められることなく採用された。

英語では king crab という大グループのうちの一種との認識で、red king crab （仮名転写：レッドキングクラブ）と呼ばれる。一方で、カブトガニも同じ英名 King Crab と呼ばれるが、こちらはカニではなく、クモに近い動物である。

分類[編集]

タラバガニ属とその下位分類5種（タラバガニとその近縁種）

• タラバガニ属 Paralithodes Brandt, 1848^[1]
  • ハナサキガニ Paralithodes brevipes (H. Milne Edwards and Lucas, 1841)^[2]
  • 和名未定 Paralithodes californiensis (J. E. Benedict, 1895)^[3]
  • タラバガニ Paralithodes camtschaticus (Tilesius, 1815) ^[4]
  • アブラガニ Paralithodes platypus Brandt, 1850 ^[5]
  • 和名未定 Paralithodes rathbuni (J. E. Benedict, 1895) ^[6]

近縁種として、北日本沿岸に分布するタラバガニ属（学名：genus Paralithodes）として、タラバガニ（学名：P. camtschaticus、英語名：red king crab）のほかに、アブラガニ（学名：P. platypus、英語名：blue king crab）と ハナサキガニ（学名：P. brevipes）、北太平洋東岸の P. californiensis （英語名：California king crab）、および、P. rathbuni の4種類がある。前3者はどれもタラバガニ同様重要な食用種となっている。

そのほか、チリ・アルゼンチン付近に分布する南タラバガニ(学名：Lithodes santolla、英語名：Southern king crab)、Lithodes Turkayi（英語名：South Atlantic king crab）や南極イバラガニ（学名：Paralomis spinosissima、英語名：Antarctic stone crab）も食用種として捕獲されている。

生物的特徴[編集]

形態等[編集]

甲幅は25cmほどで、脚を広げると1mを超える大型甲殻類である。全身が短い棘状突起で覆われている。 食用として流通する際は茹でられて赤橙色になったもの（外骨格に含まれる成分であるアスタキサンチンが加熱によって可視化したもの）が多いが、生体は背中側が暗紫色、腹側が淡黄色をしている。

甲は丸みがあり、やや前方に尖った五角形をしている。両脇が盛りあがり、複眼の間に尖った額角、中央に"H"型の溝がある。なお、心域（H字の中央下の区画）に6つの突起があり、ここで近縁種のアブラガニ（突起が4つだけ）と区別できるが、稀に5本の個体（アブラガニ）も見つかる^[7]。

5対の歩脚のうち、第1歩脚は、鋏脚で、右の鋏が左より大きい。太くて長い歩脚の中では第3脚が特に長い。第5歩脚は小さくて鰓室（さいしつ）に差し込まれており、鰓（えら）の掃除をする役割がある。このため外見はほぼ「カニ」であるが、脚が3対しかないように見える。他にもメスの腹部の左右が異なり、腹肢が左側のみにあることなど、ヤドカリ類の特徴がある。また、横方向に移動するのが一般的であるカニに対して、タラバガニは縦方向にも移動ができる。顔立ちもよく見ると、カニ類よりは、ヤドカリ類に近い特徴を備えていることがわかる。

分布・生態[編集]

日本海、オホーツク海、ベーリング海を含む北太平洋と北極海のアラスカ沿岸、ガラパゴス諸島、チリ、アルゼンチン付近に分布する。日本の太平洋沿岸では、駿河湾や徳島県沖の水深約850- 約1,100mの海域での捕獲も記録されている。

食性は肉食で多毛類、貝類など様々な小動物を捕食する。一方、天敵としては、人間以外にもオオカミウオやミズダコなどがいる。

なお、ロシア・ノルウェー国境沖のバレンツ海には分布していなかったが、1960年代に旧・ソビエト連邦の科学者がバレンツ海に放流し、繁殖させることに成功した。1980年代後半からノルウェー沖でも生息が観察されるようになり、現在^[いつ?]でも分布域を広げつつある。この個体群はロシア・ノルウェー両国で漁業資源として利用されているが、天敵がいない環境で爆発的繁殖を遂げ、外来種として既存の生態系を脅かす存在ともなっている^[8]。このため、現地では旧・ソビエト連邦時代の国家元首の名にちなんで Stalin crab （スターリンクラブ）とも別称されている。

4月から6月に浅場で産卵し、成体は水深30- 350m程度の砂泥底に生息するが、若い個体は浅海にも生息する。水温の低い高緯度海域ほど浅い場所に生息する。オス・メス共に孵化後、4年程度で成熟した後に繁殖を行い、15年程度生存する。メス1匹あたりの孵化数は、高齢個体ほど多いと考えられる。種苗稚ガニ生産用に育成した個体では、16,000粒から80,000粒程度を抱卵した。

日本人との関わり[編集]

漁獲[編集]

日本における主な漁場はオホーツク海で、沖合底引き網や刺し網で漁獲され、かつては蟹工船があり、漁獲したものを海上で缶詰にまで加工していた。かつては、マダラの延縄漁でも混獲されていた。近年^[いつ?]、乱獲によって生息数が減少している。

日本では「農林水産省令・『タラバ』蟹類採捕取締規則」という法令により、メスの採捕が禁止されているが、販売についての規制は特になく、ロシアからの輸入品が「子持ちタラバ」として流通している。

海外におけるタラバガニの漁場はアメリカ合衆国アラスカ州のベーリング海のブリストル湾、同じくベーリング海のノートンサウンドという名の入り江やカムチャッカ半島近海などが有名である。

その中でもアメリカ産(アラスカ産)が非常に人気があり日本にも毎年輸入されている。

日本への輸入業者としてはアメリカ最大の水産会社であるトライデントシーフードやニッスイが代表的である。

流通・食用[編集]

塩茹でや蒸し蟹として流通することが多く、そのまま食べる以外にも様々な料理に使われる。日本では半透明の生身を刺身で賞味することもあるが、加熱したものより繊維質が強靭で、旨みも薄い。ヤドカリの仲間であることから、ケガニやズワイガニとは違い、カニミソは油分・水分が多く生臭さがあり、通常は食用にされない。

アブラガニとの混同[編集]

アブラガニはタラバガニとよく似ており、しばしば混同されることもあるが、アブラガニを「タラバガニ」と表示して販売することは、日本では禁止されている。

2004年に「タラバガニ」の原材料偽装（実際はアブラガニ^[9]）が日本で問題となった^[10]。アブラガニは従来北海道ではタラバガニと明確に別の種類として扱われていたが、後に価格も上昇しタラバガニの代用魚として利用されるようになった^[11]。

2004年3月21日の毎日放送系ローカル『Voice』、同年4月25日のTBS系『報道特集』にて、偽装販売問題が放映され、北海道札幌市の二条市場への取材により、一部の店舗で偽装を認めたコメントが放映された。

2004年、公正取引委員会の調査により、4月27日付そごう広島店の｢初夏の北海道物産展｣の折り込みチラシに、｢日替わりご奉仕品｣があたかもタラバガニであるかのように表示していたが，実際にはアブラガニであった事実等が認められ、6月30日、景品表示法の規定に基づき、株式会社そごうほか3社に排除命令を行った。これらの一連の報道をきっかけに、アブラガニの存在が広く知られるところとなった。^[要出典]

また、アブラガニのほかにもイバラガニ（学名：Lithodes turritus）など多くの近縁種を抱えているので、こちらも偽装に使われるのではないかと指摘する関係者も存在する。^[要出典]

脚注・出典[編集]

[ヘルプ]

参考文献[編集]

• 三宅貞祥 『原色日本大型甲殻類図鑑』〈1〉、保育社、ISBN 978-4-5863-0062-4。
• 内田亨監修 『学生版 日本動物図鑑』 北隆館、ISBN 978-4-8326-0042-3。
• “タラバガニ類種苗生産技術の確立 - 水産研究所”. 根室市役所（公式ウェブサイト）. 根室市. 関連項目[編集] ウィキスピーシーズにタラバガニに関する情報があります。 ウィキメディア・コモンズには、タラバガニに関連するカテゴリがあります。
  • ハナサキガニ
  • アブラガニ
  • ズワイガニ
  • ケガニ

  外部リンク[編集]

  • タラバガニ (PDF) - 水産総合研究センター
  • 網走のおさかな図鑑 タラバガニ - 網走市

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=タラバガニ&oldid=69140379」から取得

왕게(red king crab)는 왕게과 왕게속에 딸린 동물이다. 베링 해 고유종으로 다리 폭이 1.8 미터에 달하는 대형종이다. 주요 어업의 대상이 된다. 학명은 파랄리토데스 캄차카티쿠스(Paralithodes camtschaticus)이다.

외형

왕게(red king crab)는 왕게의 가장 큰 종 중 하나이다. 왕게는 등껍질 폭은 28cm 까지, 다리는 1.8m, 무게는 12.7kg 까지 자랄수 있다.

수컷은 암컷보다 크게 자란다. 오늘날 왕게는 등껍질이 드물게 17cm를 능가하기도 한다. 베링해 (bering sea)의 수컷 킹크랩의 무게는 평균 2.9 kg (6.4 lb)이다.

왕게(red king crab)는 생물의 색보다 조리했을시 잘 나타나는 버건디색(진홍색)을 따 이름지어졌다.

분포

왕게(red king crab)의 원산지는 캄차카 반도(Kamchatka Peninsula)로 둘러싸이고 알래스카와 이웃한 북태평양의 베링해(Bering Sea)이다. 왕게(red king crab)는 1960년대에 유럽에 새롭고 희귀한 어획물을 제공하려는 소련 (소비에트 연방) 에 의해 무르만스크 피오르(Murmansk Fjord)와 바렌츠 해(Barents sea)에 인위적으로 유입되었다. 왕게(red king crab)는 수온 -1.8°C에서 12.8°C 의 범위, 전형적으로 3.2°C 와 5.5°C 사이에서 발견된다. 왕게의 생존가능한 깊이는 개체의 수명에 좌우된다. 갓 부화한 게들(zoea larvae)들은 먹이와 보호받을 곳이 풍부한 수심이 얕은 곳에 산다. 주로 두 해가 지난 게들은 수심 20-25m 로 이동하여 수백마리의 게들의 밀집을 형성(podding)한다. 성체가 된 게들은 주로 수심 200m 이상에 있는 모래나 진흙 기반의 영역에서 발견된다. 성체의 게들은 겨울이나 초 봄에 짝짓기를 위해 얕은 곳으로 이동하지만 생존기간의 대부분은 먹이활동을 하는 수심이 깊은 곳에서 보낸다.

어장

왕게(Red king crab)는 상업적으로 가장 인기있는 왕게(king crab) 종 가운데 하나이며, 단위 무게당 가격이 가장 많이 나간다. 베링해(Bering sea)와 노턴 사운드(Norton Sound), 알래스카(Alaska) 지역에서 가장 많이 잡히긴하나, 잡기 힘들다. 그럼에도 불구하고 가장 선호되는 게들 중 하나이다.

왕게(Red king crab)은 극동 연안수 지역에서 개체수가 지속적으로 감소하고 있다. 남획, 수온 상승, 포식자 증가 등의 몇가지 이론이 있지만 원인이 명확하지 않다. 1980년대와 2000년대에 미국에 의한 어획량 제한이 실행되었으나 감소세를 꺾는 것은 실패하고 있다.

유럽

1960년대에 소련이 왕게를 북태평양에서 무르만스크 피오르로 운송해 왔으나 생존에 적합하지 않았다. 그 중 살아남은 왕게 무리가 흘러가 야생에서 퍼지고 번식했다.

노르웨이에서는 1977년에 처음 출몰했다.

베링해에서 왕게는 침입종이었고 개체가 기하급수적으로 늘어났다. 이는 현지의 환경학자들과 어부들에게 큰 문제거리가 되었다. 왕게가 보이는 모든것을 먹고 매우 빠르게 번식하며 대부분의 해저 생물을 먹어치워 불모지로 만들었기 때문이다. 1960년대에 유입된 이후로 노르웨이 해안선을 따라 번식하여 스발바드(Svalbard)지역까지 도달했고 노르웨이 해안의 남쪽으로 퍼져가고 있다. 몇몇 과학자들은 왕게가 일년에 50 km씩 영역을 넓혀간다고 말한다. 노르웨이에서는 왕게를 스탈린(Stalin)의 게라고 불리기도 한다.

생리학

성체가 된 암컷들은 알이 부화준비가 될때까지 4°C 부근의 따뜻한물에 머문다. 수컷은 에너지를 보존하기 위해 비교적 찬물(1.5°C°정도)에 머문다. 봄이 되면 암컷왕게는 탈피와 알을 낳기 위해 얕은 해안가로 이동한다. 수컷은 탈피 전에 얕은물의 암컷 무리에 합류한다. 여름이 되면 이 게들은 여름철의 수온약층 아래의 깊은 물속에서 보낸다. 수온약층이 사라지면 왕게는 다시 암컷이 앞선 산란에서 수정된 알을 낳을때까지 머무는 중간 깊이의 물속으로 돌아간다.

왕게는 다양한 온도에서 살수 있지만 성장에는 영향을 받는다. 외부온도가 8°C 아래로 떨어지면 유기체의 성장과 탈피가 느려진다. 12°C 부근에서는 보다 빠르게 탈피를 할 수 있다.

전반적으로 왕게는 필수적 기능과 먹이 활동 능력을 보유하고 있기 때문에 염도변화에 대한 높은 수용능력을 가지고 있다. 그럼에도 유생과 성체의 내염성의 차이는 보여진다. 유생의 용적 조절이 훨씬 잘 되기에 저염도에 조금 더 내성이 있다.

외부 링크

• Paralithodes camtschaticus 생명자원정보서비스^{[깨진 링크(과거 내용 찾기)]}