Epervier Shikra

Die Gebande sperwer (Accipiter badius) is 'n algemene standvoël wat voorkom in savanne en hoëboomveld in Namibië, Botswana, Mosambiek, Noord-Wes, Limpopo, Mpumalanga en noord KwaZulu-Natal. Die voël is 28 – 30 cm groot, weeg 80 – 170 g met 'n vlerkspan van 55 – 60 cm. In Engels staan die voël bekend as Shikra.

Fotogalery

• 'n Wyfie in Hodal, Indie.

• 'n Onvolwasse Gebande sperwer smul aan 'n akkedis.

• 'n Mannetjie

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

El gavilán chikra (Accipiter badius) ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae común n'amplios territorios del sur d'Asia y el África subsaḥariana.

Subespecies

Conocense seis subespecies de Accipiter badius :^[1]

• Accipiter badius cenchroides - d'Azerbaixán a Kazakstán, Irán y noroeste de la India.
• Accipiter badius dussumieri - India central y Bangladex.
• Accipiter badius badius - sudoeste de la India y Sri Lanka.
• Accipiter badius poliopsis - del norte de la India al sur de China, Tailandia y Vietnam.
• Accipiter badius sphenurus - de Senegambia al sudoeste de Arabia, norte de Zaire y de Tanzania.
• Accipiter badius polyzonoides - del sur de Zaire y de Tanzania al norte de Sudáfrica.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Accipiter badius .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Tüvik (lat. Accipiter badius) , (Falconiformes) dəstəsindan bir quş növü.

Accipiter badius^[1] a zo ur spesad evned-preizh bihan eus ar c'herentiad Accipitridae.

Anvet e voe Falco badius (kentanv) da gentañ-penn (e 1788)^[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).

Doareoù pennañ

Boued

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar c'hwec'h isspesad^[3] anezhañ :

• Accipiter badius badius, e mervent India, Sri Lanka,
• A. b. cenchroides, eus ar C'haokaz da greiz Azia ha gwalarn India,
• A. b. dussumieri, e kreiz India, Bangladesh,
• A. b. poliopsis, (Hume, 1874), eus hanternoz India da greisteiz Sina hag Indez-Sina,
• A. b. polyzonoides, eus kreisteiz Republik Demokratel Kongo (RDK) ha kreisteiz Tanzania da Suafrika,
• A. b. sphenurus, eus Senegal ha Gambia da vervent Arabia da hanternoz Tanzania ha hanternoz RDK.

Liammoù diavaez

• (en) Accipiter badius war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Accipiter badius war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

L'esparver xikra o esparver shikra^[1] (Accipiter badius) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita boscos poc densos, sabanes, terres de conreu i ciutats de l'Àsia Meridional i l'Àfrica Subsahariana, al Kazakhstan, nord d'Iran, Afganistan, Pakistan, Índia, Sri Lanka, oest i sud-est de la Xina, Hainan, Taiwan i sud-est Asiàtic, sud-oest de la Península Aràbiga i Àfrica Subsahariana a excepció de les zones selvàtiques de l'Àfrica Central i Occidental i les més àrides de Somàlia i l'oest d'Àfrica Meridional. Les poblacions asiàtiques més septentrionals migren cap al sud, arribant fins a Sumatra.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Esparver xikra

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch shikra (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch shikra) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Accipiter badius; yr enw Saesneg arno yw Shikra. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. badius, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.

Teulu

Mae'r gwalch shikra yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii Eryr Adalbert Aquila adalberti Eryr Bonelli Aquila fasciata Eryr euraid Aquila chrysaetos Eryr Gurney Aquila gurneyi Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur Eryr rheibus Aquila rapax Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis Eryr ymerodrol Aquila heliaca Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Krahujec šikra (Accipiter badius) je 26-30 cm velký dravec z čeledi jestřábovitých. Celoročně obývá subsaharskou Afriku a jižní Asii, zejména Indii.

Dospělí ptáci mají světle hnědou svrchní stranu těla a bílou, jemně rudě pruhovanou spodinu. Pohlaví jsou si přitom velmi podobná, samci jsou pouze mírně menší. Mladí ptáci mají na rozdíl od dospělců hnědě skvrnité břicho.

Obývá otevřené lesy a savany. Při lovu spoléhá na moment překvapení, jeho kořistí se přitom nejčastěji stávají ještěrky, velký hmyz, malí ptáci a savci. Hnízdo buduje na stromech a klade do něj 3-7 vajec.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Shikra na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu krahujec šikra ve Wikimedia Commons

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Der Schikrasperber oder Schikra (Accipiter badius) gehört zur Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Die Art gilt als weitgehend unerforscht. Sie kam ursprünglich im westlichen Zentralasien, in Südkasachstan und Südasien vor. Auf dem afrikanischen Kontinent wurden ebenfalls Schikras gemeldet.

Aussehen

Er wird etwa 30 bis 36 Zentimeter lang und erreicht Spannweiten von bis zu 74 Zentimetern und ist damit fast gleich groß wie der Sperber, jedoch mit deutlich hellerem Federkleid.

Die Flügelspitzen sind im Verhältnis zum Kurzfangsperber bei adulten Vögeln erkennbar schwarz.

Verbreitung und Lebensraum

Das eigentliche Brutgebiet der Art liegt im westlichen Zentralasien, Süd-Kasachstan und Südasien, sowie vereinzelt auf dem Afrikanischen Kontinent. In der Westpaläarktis brüten Shikras nur unregelmäßig.^[1]

Schikras leben vorwiegend in Steppen, Savannen und Wüstenrandzonen sowie Oasen. Auch in Kulturlandschaften mit Höfen und Baumgruppen sowie Galeriewäldern findet man die Art.

Ernährung

Sie ernähren sich meist von Reptilien, großen Insekten und Küken von Hühnervögeln. In der Dämmerung jagen sie auch gezielt nach Fledermäusen. Daneben erbeutet er Froschlurche und Kleinsäuger (Mäuse etc.).

Unterarten

Es sind sechs Unterarten bekannt:^[2]

• Accipiter badius sphenurus (Rüppell, 1836)^[3] – zum Verbreitungsgebiet gehören der Senegal und Gambia über den Südwesten Arabiens und südlich bis in den Norden Tansanias und das nördliche Gebiet der Demokratischen Republik Kongo.
• Accipiter badius polyzonoides Smith, A, 1838^[4] – kommt im Süden der Demokratischen Republik Kongo und den Südens Tansanias bis Südafrika vor.
• Accipiter badius cenchroides (Severtsov, 1873)^[5] – ist im Kaukasus über Zentralasien bis in den Nordwesten Indiens verbreitet.

• Accipiter badius dussumieri (Temminck, 1824)^[6] – kommt in Zentralindien und Bangladesh vor,
• Accipiter badius poliopsis (Hume, 1874)^[7] – ist im Norden Indiens über den Süden Chinas bis Indochina verbreitet.
• Accipiter badius badius (Gmelin, JF, 1788)^[8] – kommt im Südwesten Indien und auf Sri Lanka vor.

Literatur

• Benny Génsbøl, Walther Thiede: Greifvögel. Alle europäischen Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung, Gefährdung, Bestandsentwicklung. BLV Verlag, München 1997, ISBN 3-405-14386-1.
• Theodor Mebs: Greifvögel Europas – Biologie – Bestandsverhältnisse – Bestandsgefährdung. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2002, ISBN 3-440-06838-2
• Johann Friedrich Gmelin: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. Band 1. Georg Emanuel Beer, Leipzig 1788 (biodiversitylibrary.org).
• Allan Octavian Hume: Novelities Micronisius poliopsis Sp. Nov.? In: Stray feathers. Journal of ornithology for India and its dependencies. Band 2, Nr. 3, 1874, S. 325–326 (biodiversitylibrary.org).
• Eduard Rüppell: Neue Wirbelthiere zu der Fauna von Abyssinien gehörig. Vögel. In Commission bei Sigmund Schmerber, Frankfurt 1835 (biodiversitylibrary.org).
• Coenraad Jacob Temminck: Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux: pour servir de suite et de complément aux planches enluminées de Buffon (Tafel 314 & Text). Band 1, Lieferung 52. Legras Imbert et Comp., Straßburg 1824 (biodiversitylibrary.org).
• Andrew Smith: Nllustrations of the zoology of South Africa : consisting chiefly of figures and descriptions of the objects of natural history collected during an expedition into the interior of South Africa, in the years 1834, 1835, and 1836; fitted out by "the Cape of Good Hope Association for exploring Central Africa" : together with a summary of African zoology, and an inquiry into the geographical ranges of species in that quarter of the globe. 2 (Aves). Smith, Elder and Co., London 1838 (biodiversitylibrary.org).
• Nikolai Alexejewitsch Sewerzow: Вертикальное и горизонтальное распространение туркестанских животных. In: Izvestia Imperatorskago Obschestva Liubitelei Estestvoznania Antropologii i Etnographii. Band 8, Nr. 2, 1873, S. 1–157.

Einzelbelege

Weblinks

The shikra (Accipiter badius) is a smaa bird o prey in the faimily Accipitridae foond widely distributit in Asie an Africae whaur it is an aa cried the little baundit gosgled.

References

Ваҡ ҡарсыға (лат. Accipiter badius, рус. Туркестанский тювик) — Европаның көнсығыш өлөшөнән башлап Урта Азияла һәм Индияла йәшәй торған уртаса ҙурлыҡтағы ҡарсыға^[1].

Ҡылыҡһырлама

Күгәрсендән бәләкәйерәк. Осҡанда ҡыҫҡа ҡанаттары, оҙон ҡойроға күҙгә салына. Һырты күкһел һоро, кәүҙәһенең аҫ яғы ерәнһыу төҫтәге йыш йыш арҡыры һыҙыҡлы һарғылт аҡ. Ағастар араһынан да яҡшы оса. Ҡор ҡарсығаһынан байтаҡ бәләкәй, ә ә бүҙәнә ҡарсығаһынан ерән ҡорһаҡ ҡауырһындары менән айырыла.

Тауышы

Көйлө генә итеп һыҙғыра: «тьйүү үии-тьйүү-үии»

Төрлө ағаслы урмандарҙа йәшәй. Ҡош -ҡорт, ваҡ хайуандар менән туҡлана Күсмә ҡош. Һирәк осрай.

1. ↑ Терминологический словарь по зоологии. Русско-башкирский и башкирско-русский (Т. Г. Баишев, 1952)

Әҙәбиәт

• Э. Ф. Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары. Өфө,1986 йыл. ИБ 3478 28.693.35 И 90
• Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 38. — 2030 экз. — ISBN 5-200-00643-0

Иҫкәрмәләр

Къашыргъащхъуэжьей (лат-бз. Accipiter badius) — къашыргъэ лъэпкъым щыщщ.

Теплъэр

И тхыцӀэр щхъуабзэщ; бгъэр, ныбэ щӀагъыр, джабэхэр — гъуафэщ, кусэ хужьхэр хэсу. ТеплъэкӀэ анэри хъури зэщхьщ, ауэ анэр нэхъ пӀащэщ, и тхыцӀэри нэхъ къуафцӀэщ.

Здэпсэухэмрэ шэнымрэ

Еуропэм и ипщэ-къуэкӀыпӀэмрэ Азиэм и ищхъэрэ-къухьэпӀэ лъэныкъуэхэмрэ щопсэу. Мэзхэм, жыг хадэхэм, паркхэм ягъунэгъуу зеӀыгъщ. Абгъуэр жыгхэм щещӀ, ябгынэжьахэр къыщигъэсэбэпи къохъу — нэхъыбэу къанжэ абгъуэхэр, я щхьэхэр трахыурэ.

Мы къашыргъэ цӀыкӀур хуабжу зэкӀужщ. Абы икъукӀэ ӀэкӀуэлъакӀуэу къыщелъэтыхь жыг къудамэ Ӏувхэм. Бэуи цӀыхухэм я гъунэгъуу псэупӀэр къыхех.

Ӏусыр

Ӏусым хохьэ щӀылъэ псэущхьэ цӀыкӀу, гъудэбадзэ пӀащэ, шындырхъуо, блэ жьгъейхэр, уеблэмэ дзыгъуэнэфхэри.

Тхылъхэр

• Брат Хьэсин. Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Черкесск. 2007 гъ.

Күрөң көкүрөктүү кыргый (Accipiter badius), (J.F. Gmelin, 1788)

Жалпы жана өлкөдө таралышы

Орто жана Түштүк Азияда Арал деңизинен, Сумбара өрөөнүнөн, Талыштан, Фарстан чыгышты карай Гуанси жана Индокытай жарым аралынын чыгыш жээгине чейин. Түндүк тараптан Сырдарыя өрөөнүнө, Караталга, Илге, Балкашка, Гималайдын түштүк жантаймасына, Юнңнанга, Гуансиге чейин. Түштүккө карай Түндүк Йеменге, Фарска, Пакистанга чейин, Индияда жана Бангладеште, түштүк-чыгышта Түштүк Азиянын океан жээгине чейин, Мңянмада. Африкада Сахарадан түштүктү көздөй, Аравиянын түштүк-батыш бөлүгү. Шри-Ланка, Никобарские, Хайнанң аралдары . Кыргыз Республикасында анда-санда Фергана өрөөнүндө уялоосу ыктымал. Маданий ландшафттык өзөндөрдү артыксынтат, түндүк бөлүктө учуп өтүүдө жана уялоодо сейрек кездешет, бийик тоого көтөрүлбөйт, мисалы, Гималайда деңиз денгээлинен 1300 м бийиктикке чейинки жерлерде жашайт . Чүй өрөөнүндө уялоо мезгилинде табылган .

Жашаган аймактары

Бир аз токойлуу жапыз жана бийик тоолуу ландшафттык өзөндөр, токойлуу жантаймалуу саванналар, көпчүлүк учурда маданий зоналар .

Саны

Азыркы учурдагы саны боюнча маалымат жок. 1930-жылга чейин Д.П. Дементңев жай мезгилинде Ош шаарынын тегерегинде табылган чүйлүлөрдүн терилеринин сериясын алган . ==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Ургаачысы эркегинен чоңураак. Бир аз гана токойлуу ачык жайларда жашайт, туташ токойлордон алыс. Аңчылыкка ылайыктуу жери – кишинин турак жайына жана айыл-чарба жерлерине жакын жайгашкан бийик бактардын топтору. Жалбырак арасынан карап туруп, азыгы коркунучту байкагыча тике ылдый түшөт. Кескелдириктерге, майда кемирүүчүлөргө жана канаттууларга аңчылык кылат. Балапандарын азыктандырууда короолордон жөжөлөрдү ташышы мүмкүн. Уясын бактын башына салат. Үчтөн төрткө чейин кубарыңкы агыш көк түстөгү, кээде боз майда тактары бар жумуртка тууйт. Эркеги да, ургаачысы да тукумуна бирдей кам көрөт, бирок жумуртканы ургаачысы гана басып чыгарышы мүмкүн .

Чектөөчү факторлор

Уялоого ылайыктуу жерлерге күчөп жаткан чарбалык басым, мыйзамсыз атуу жана кармоо.

Көбөйтүү (колдо багуу)

Кыргыз Республикасында колдо багылбайт. Чүйлүнү жергиликтүү жашоочулар тарабынан аң куш катары колдонгон учурлары да кездешүүсү мүмкүн.

Уюштурулган коргоо аракеттери

Чүйлүнү коргоо үчүн атайын иш-аракеттер жүргүзүлгөн эмес.

Коргоо үчүн зарыл аракеттер

Маданий ландшафттагы уялоо жерлерин уруксатсыз кыш мезгилинде бак кыюулардан сактоо керек, уялоо учурунда чүйлү тарабынан үй канаттууларынын санына келтирилген зыянды фермерлерге компенсациялоонун системасын ойлоп чыгуу керек. Фергана өрөөнүндөгү уялоо жерлерин иликтөө, табылган уяларды картага түшүрүү, бул түрдүн санынын ар бир жылдык динамикасына мониторинг жүргүзүү зарыл.

Статусу

VI категория Near Threatened, NT: R. Кыргызстандын авифаунасында тукумдун 10 түрүнүн бири. A.b.cenchroides (Severtzov, 1873) түрчөсү кездешүүдө.

Колдонулган адабияттар

• Кыргыз Республикасынын Кызыл китеби 2-басылышы – Бишкек: 2006. – 544 б. – ISBN 9967-23-367-2

Үүрсээ харцага (Accipiter badius), урьд Үүрсээ харцгай гэж байсан, нь Харцгайнхан овгийн махчин шувуу юм.

Тэд Азийн өмнөд хэсэг, ялангуяа Энэтхэг, Африк, Сахарын цөлийн бүсэд өргөн тархжээ. Модонд үүрээ засах бөгөөд жил бүр шинэ үүр барьж 3-7 өндөг гаргадаг.

Үүрсээ харцага 26-30 см урт, богино өргөн далавч, урт сүүлтэй. Энэ нь нисэж байх үед түргэн чиглэлээ өөрчлөхөд зохицсон байна.

Нас бие гүйцсэн харцага цайвар саарал нуруу, улаавтар нарийн судлуудтай цагаан цээж, хэвлийтэй. Эмэгчин нь биеэр илүү том байх ба бусдаар адил зүстэй юм. Залуу үүрсээ харцага бор нуруу, бор толботой цагаан цээж, хэвлийтэй.

Тэдний гол идэш нь гүрвэл, жижиг шувууд болон хөхтөн болно.

Зургийн цомог

• Залуу харцага гүрвэл идэж байна.

• Залуу

• Эрэгчин.

• Эмэгчин.

• Залуу.

• Залуу

• Энэтхэгт.

• Залуу

• Эмэгчин.

• 
• Museum specimen

शिक्रा (इंग्रजी: Shikra) (शास्त्रीय नावः Accipiter badius) हा मानवी वस्ती तसेच विरळ झाडे-झुडपे असलेल्या भूप्रदेशात आढळणारा शिकारी पक्षी आहे. याचे मुख्य खाद्य लहान पक्षी, सरडे, पाली तसेच इतर पक्ष्यांची अंडी हे आहे.

हा पक्षी वरून गडद तपकिरी आणि फिकट करडा असतो. पोटाकडून पिवळट असून, त्यावर मधून-मधून काळे पट्टे असतात. नर व मादी सारखे दिसायला असतात. शेपटी आणि पंखाखाली काळ्या पट्ट्या असतात. याच्या संपूर्ण अंगावर काळे पट्टे असल्यामुळे या पक्ष्याला ओळखताना याची ससाण्याबरोबर नेहेमी गफलत होते.

शिकरा एक छोटा शिकारी पक्षी है जो बाज़ की एक प्रजाति है। यह एशिया तथा अफ़्रीका में काफ़ी संख्या में पाया जाता है। क्रमिक विकास के दौरान, शिकारियों से बचने के लिए इसके रूप की नक़्ल पपीहे ने की है।

पहचान

शिकरा एक छोटा पक्षी है जो तक़रीबन २६ से ३० से.मी. लम्बा होता है। अपनी प्रजाति के अन्य सदस्यों की तरह शिकरे के छोटे, गोलाकार पंख होते हैं और पतली, लम्बी पूँछ होती है। वयस्क पेट की तरफ़ सफ़ेद लिए हुये होते हैं और उसमें कत्थई रंग की पड़ी लकीरें होती हैं जो सफ़ेदी छुपाकर पेट को लालिमा प्रदान कर देती हैं। निचले पेट में कत्थई धारियाँ कम हो जाती हैं और निचला पेट सफ़ेद सा होता है। रान के इलाके में प्रायः सफ़ेदी ही दिखाई देती है। मादा नर से थोड़ी बड़ी होती हैं। नरों की आँख की पुतली लाल रंग की होती है जबकि मादा की पुतली पीले–नारंगी रंग की होती है।

सन्दर्भ

शिक्रा अथवा शिकरा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा सिक्रा (Shikra) भनिन्छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

বৰীশেন (ইংৰাজী: Shikra, বৈজ্ঞানিক নাম-Accipiter badius) এবিধ সৰু আকাৰৰ মাংসভোজী চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই 'Accipitridae' গোটৰ অন্তৰ্ভুক্ত আৰু এছিয়া তথা আফ্ৰিকা মহাদেশত বহুলভাৱে বিস্তৃত৷ ইয়াৰ মাতটো তীক্ষ্ণ আৰু দুটা নোট (note) সম্পন্ন৷

বিৱৰণ

বৰীশেনৰ দেহৰ আকাৰ তুলনামূলকভাৱে সৰু৷ ই দীঘলে প্ৰায় ২৬-৩০ ছে:মি:৷ ইয়াৰ ডেউকা চুটি আৰু ঘুৰণীয়া, নেজডাল ঠেক, দীঘল হয়৷ পূৰ্ণবয়স্ক বৰীশেনৰ দেহৰ তল অংশ বগা -তাতে মাখন বৰণৰ পথালি আঁচ আছে৷ দেহৰ ওপৰ অংশ মুগা বৰণীয়া৷ মতা বৰীশেনৰ চকুৰ মণি ৰঙা কিন্তু মাইকী চৰাইৰ মণি হালধীয়া- কমলা বৰণৰহে হয়৷ মাইকী বৰীশেনৰ আকাৰ মতাটোতকৈ কিছু ডাঙৰ হয়৷ উৰন্ত অৱস্থাত তলৰ পৰা মতা বৰীশেনৰ নেজত আঁচবোৰ দেখা পোৱা যায়৷ I^[2]

পোৱালি বৰীশেনৰ দেহৰ বুকু অংশত গাঢ় আঁচ আৰু ফুট থাকে৷ ^[3]

ইয়াৰ মাতটো 'পিইই-ৱিইই' ধৰণৰ হয়৷ ইয়াৰে প্ৰথম অংশ উচ্চস্বৰৰ আৰু পিছৰ অংশ দীঘলীয়া হয়৷ উৰন্ত অৱস্থাত ইয়াৰ মাতটো চুটি আৰু বেছি তীক্ষ্ণ হৈ শুনিবলৈ 'কিইক-কি..কিক' যেন লাগে৷ ^[4][5]

শ্ৰেণীবিভাজন

বাহ্যিক গঠন তথা মাতৰ ভিত্তিত বৰ্ত্তমানলৈকে বৰীশেনৰ প্ৰায় সাতবিধ উপ-প্ৰজাতি চিনাক্ত কৰা হৈছে^[6] -

• "Accipiter cenchroides (Severtzov) -তুৰ্কীস্তান, আফগানিস্তান আৰু পূব ইৰাণ ত পোৱা যায়৷
• Accipiter dussumieri-হিমালয়ৰ নামনি অংশত দেখা যায়৷
• Accipiter badius-শ্ৰীলংকা
• Accipiter b. poliopsis-বাৰ্মা^[7]
• Accipiter obsoletus -নিকোবৰ দ্বীপপূঞ্জ^[4][8]
• Accipiter b. sphenurus -ই প্ৰধানকৈ পৰিভ্ৰমণকাৰী
• Accipiterthe b. polyzonoides -এছিয়া^[3]

বাসস্থান

বৰীশেন বিভিন্ন পৰিৱেশত বসবাস কৰাৰ বাবে অভিযোজিত৷ ইয়াক প্ৰধানকৈ বনাঞ্চল, খেতি-পথাৰ আৰু নগৰীয়া অঞ্চল সমূহত দেখা পোৱা যায়৷

আচৰণ

বৰীশেনক সাধাৰণতে অকলশৰে বা যোৰ পাতি থকা দেখা যায়৷ প্ৰজনন কালত বৰীশেনে যোৰ পাতি উৰে৷

খাদ্য

বৰীশেনৰ প্ৰধান খাদ্য হ'ল নিগনি জাতীয় প্ৰাণীসমুহ (rodents),^[9]), কেৰ্কেটুৱা, সৰু চৰাই, বিভিন্ন সৰীসৃপ, পোক-পতংগ আদি৷ ^[10])^[8]

প্ৰজনন

ভাৰতত বৰীশেনে গ্ৰীষ্মকালত মাৰ্চৰ পৰা জুন মাহৰ ভিতৰত প্ৰজনন কৰে৷ বিভিন ঘাঁহেৰে ই বাহ সাজে৷ মতা-মাইকী উভয়ে বাহ সজাত ভাগ লয় ^[11] কেতিয়াবা কাউৰীৰ দৰে ইয়াকো বিভিন্ন ধাতবীয় তাঁৰ আদি বাহ সজাত ব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায়৷ ^[12] ই এবাৰত ৩-৪ টাকৈ কণী পাৰে৷^[13]কণীবোৰত নীলা-মুগা আঁচ থাকে৷ ১৮-২০ দিন উমনিৰ অন্তত কণী ফুটি পোৱালি জাগে৷^[8]

তথ্যসুত্ৰ

ਸ਼ਿਕਰਾ (Accipiter badius) ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਬਾਜ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਅਫਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਤਾਦਾਦ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਕਰਮਿਕ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਇਸਦੇ ਰੂਪ ਦੀ ਨਕਲ ਪਪੀਹੇ ਨੇ ਕੀਤੀ ਹੈ।

ਹੁਲੀਆ

ਸ਼ਿਕਰਾ (26-30 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਲੰਬਾਈ ਵਾਲਾ) ਇਕ ਨਿੱਕਾ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਹਦੇ ਪਰ ਨਿੱਕੇ ਤੇ ਗੋਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਦੀ ਪੂਛ ਪਤਲੀ ਤੇ ਲੰਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਲਗ ਸ਼ਿਕਰੇ ਦੇ ਪਰ ਅੰਦਰਲੇ ਪਾਸੇ ਚਿੱਟੇ, ਸਾਹਮਣੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਪੂਰੀ ਪੱਟੀਆਂ ਵਾਲੇ ਤੇ ਉਤਲੇ ਪਰ ਭੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਹਵਾਲੇ

வைரி (Shikra, Accipiter badius) ஆக்சிபிட்டிரிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இரைவாரிச் செல்லும் பறவைகளுள் ஒன்று. இப்பறவை இனம் வல்லூறு, வில்லேத்திரன் குருவி, பறப்பிடியன் என்ற பெயர்களிலும் அழைக்கப்படுகிறது. இப்பறவை தெற்கு ஆசியாவில், குறிப்பாக இந்தியாவிலும், சகாராவிற்குத் தெற்கிலும் பெருமளவிற்குக் காணப்படுகின்றது.

உடலமைப்பும் நிறமும்

• 30 – 34 செ.மீ உடலளவு ^[2] கொண்ட (சாதாரண புறாவின் அளவை ஒத்தது) இப்பறவை, நீலச்சாம்பல் நிற மேலுடலும் வெண்ணிற அடியுடலில் பழுப்பு-நிற மென்வரிப் பட்டைகள் குறுக்கேயும் கொண்டிருக்கும். பெண் பறவையின் மேலுடல் கரும்பழுப்பு நிறத்திலிருக்கும்; பெண் சற்று பெரியதாயிருக்கும். இளம்பறவையின் அடியுடலில் செம்பழுப்பு-நிறப் புள்ளிகள் நீள்வாக்கிலிருக்கும்.
• வாலில் கரும்பட்டைகளிருக்கும்.

கள இயல்புகள்

• மரங்கள் நிறைந்த திறந்தவெளிப் பகுதிகளை விரும்பும் வைரி, அடர்ந்த வனங்களைத் தவிர்க்கும். மனித வாழ்விடங்களுக்கு அருகில் அதிகம் காணப்படும்.
• தன் பார்வையிடமான இலைகளடர்ந்த மரக்கிளையிலிருந்து கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் இரையை நோக்கிக் கீழிறங்கும் வில்லேத்திரன், இமைப்பொழுதில் இரையைக் கொத்திச் செல்லும்.
• இதன் கூப்பாடு கி .. கீ … என்று தொனியில் கரிச்சான் குருவியின் கூப்பாட்டை ஒத்திருக்கும்.
• இறக்கைகளைப் பலமுறை அடித்த பின் நழுவும் பாணியில் பறந்து செல்லும். வானத்தில் வட்டமிடும் பாணியில் பறப்பதையும் காணலாம்.

உணவு, கூடு, குஞ்சு பொறித்தல்

• அணில்கள், ஓணான்கள், எலிகள், குருவிகள், தட்டானின் இளம்புழுக்கள் போன்றவை இதன் உணவாகின்றன. தன் குஞ்சுகளுக்கு உணவளிக்கும் காலங்களில் வீடுகளிலிருந்து கோழிகளைத் திருடுவதும் உண்டு.
• மார்ச்சிலிருந்து சூன் வரை இதன் கூடு கட்டும் காலமாகும். மாமரத்திலோ அதையொத்த மரத்திலோ காய்ந்த புல், வேர்களாலான காகத்தின் கூட்டையொத்த கூட்டை வில்லேத்திரன் அமைக்கும்.
• மூன்று அல்லது நான்கு நீல வெண்ணிற முட்டைகளைப் பெண் பறவை இடும். ஆணும் பெண்ணும் சேர்ந்தே குஞ்சுகளைப் பாதுகாக்கின்றன.^[3]

ஒரு சில களப்பார்வைகள்

• தன் வருகையை வில்லேத்திரன் அறிவித்தவுடனேயே அணில்கள் பரபரப்படைந்து அதே தொனியில் கூச்சலிடுவதைக் காணலாம். எனினும் இரையைத் தெரிவு செய்தபின் வில்லேத்திரன் கூப்பீட்டை நிறுத்தி விடும்.
• வில்லேத்திரனைத் தொடர்ந்தே செல்லும் காகங்கள், அது இரையைக் கொத்தியவுடன் விடாது தொந்தரவு செய்து அதன் இரையைக் கவர எத்தனிக்கும்.

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Accipiter badius". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2008. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2008).
2. ↑ The Book of Indian Birds – Salim Ali
3. ↑ Book of Indian Birds – Salim Ali

ಡೇಗೆ (Shikra) ಇದನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ದ್ರೋಣಕ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಏಷಿಯಾ ಹಾಗೂ ಆಫ್ರಿಕ ಖಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಹಕ್ಕಿ. ಸಣ್ಣ ಹಕ್ಕಿ ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ತಟ್ಟನೆ ಎರಗಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ.

ಲಕ್ಷಣಗಳು

ದೇಹದ ಮೆಲ್ಬಾಗವು ನೀಲಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕಡು ಬೂದು. ಬಿಳಿ ತಳ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಮಚ್ಚೆಗಳು ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.ಕೆಂಪು ಕಣ್ಣು,ಮೊನಚು ಕೊಕ್ಕು ಇದೆ.ಬೂದು ಬಾಲಕ್ಕೆ ಪಟ್ಟಿಗಳಿದ್ದು ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಅಂಚು ಇದೆ. ಕಾಲುಗಳು ಹಳದಿ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಿದ್ದು ಹಳದಿ ಕಣ್ಣುಗಳಿರುತ್ತದೆ.

ವಾಸ

ಕಾಡು, ಕುರುಚಲು ಕಾಡು ಹಾಗೂ ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.ಮರಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.ಕಡ್ಡಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಆಳವಲ್ಲದೆ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.

1. ↑ BirdLife International (2008). Accipiter badius. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 19 February 2009.

ချိုးသိမ်းသည် သိမ်းငှက် အငယ်စားတစ်မျိုးဖြစ်၍ မြန်မာနိုင်ငံ တစ်ဝှမ်းလုံးလိုလိုပင် တွေ့ရသည်။ အလျား ၁၂ လက်မမှ ၁၄ လက်မအထိရှိ၍ ငှက်မသည် ငှက်ဖိုထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ကြီးသည်။ ငှက်ငယ်ကလေး၏ အထက်ပိုင်းအရောင်မှာ အညို ရင့်ရောင်ဖြစ်၍ ကိုယ်အောက်ပိုင်း၌ ဖြူကာ အညိုစင်းများ ရှိသည်။ ချိုးသိမ်းသည် 'တီတူးတီတူး'ဟု စူးစူးရှရှနှင့် ဆင့်၍ ဆင့်၍ အော်တတ်သည်။

ကျွန်းတောများ၊ သစ်ပင်ထူထပ်သော စိုက်ခင်းများတွင် ကျက်စားသည်။ အလွန်မြင့်သောနေရာတွင် ပျံဝဲနေတတ်၍ ဖွတ်၊ ပုတတ်၊ နှံကောင်နှင့် ငှက်ငယ်ကလေးများ စသည်တို့ကို ဖမ်းယူစားသောက်တတ်သည်။ အလွန်ဆူညံစူးရှစွာ အော်တတ် ၍၊ သားပေါက်ချိန်တွင် ယင်းတို့၏အသံကို ပို၍ကြားရသည်။ ချိုးသိမ်းသည် မတ်လနှင့် ဧပြီလများတွင် သားပေါက် သည်။ အသိုက်ကို သစ်ကိုင်းခွတွင် တုတ်ချောင်း၊ မြက်ခြောက် တို့ဖြင့် ပြုလုပ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ပြာလဲ့လဲ့ဥ ၃ လုံးမှ ၅ လုံးအထိ ရှိတတ်သည်။ ဥအရွယ်မှာ ပျမ်းမျှအလျား ၁.၅၅ လက်မနှင့် ပြက် ၁.၂၂ လက်မ ရှိသည်။^[၂]

ကိုးကား

1. ↑ BirdLife International (2008). Accipiter badius. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 19 February 2009.
2. ↑ မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၂)

The shikra (Accipiter badius) is a small bird of prey in the family Accipitridae found widely distributed in Asia and Africa where it is also called the little banded goshawk. The African forms may represent a separate species but have usually been considered as subspecies of the shikra. The shikra is very similar in appearance to other sparrowhawk species including the Chinese goshawk (Accipiter soloensis) and Eurasian sparrowhawk (Accipiter nisus). They have a sharp two note call and have the typical flap and glide flight. Their calls are imitated by drongos and the common hawk-cuckoo resembles it in plumage.

Taxonomy

The shikra was formally described in 1788/1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the eagles, hawks and relatives in the genus Falco and coined the binomial name Falco badius.^[2] Gmelin description was based on the "brown hawk" from Ceylon that had been described and illustrated in 1776 by the English naturalist Peter Brown.^[3] The shikra is now one of 49 species placed in the genus Accipiter that was introduced in 1760 by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson.^[4][5] The genus name is Latin for "hawk", from accipere, "to grasp". The specific epithet badius is Latin for "chestnut-coloured" or "brown".^[6]

Six subspecies are recognised:^[5]

• A. b. sphenurus (Rüppell, 1836) – Senegal and Gambia to southwest Arabia south to north Tanzania and north DR Congo
• A. b. polyzonoides Smith, A, 1838 – south DR Congo and south Tanzania to South Africa
• A. b. cenchroides (Severtsov, 1873) – Caucasus to central Asia and northwest India
• A. b. dussumieri (Temminck, 1824) – central India and Bangladesh
• A. b. poliopsis (Hume, 1874) – north India to south China, Indochina and north Sumatra
• A. b. badius (Gmelin, JF, 1788) – southwest India and Sri Lanka

Description

The shikra is a small raptor (26–30 cm long) and like most other Accipiter hawks, this species has short rounded wings and a narrow and somewhat long tail. Adults are whitish on the underside with fine rufous bars while the upperparts are grey. The lower belly is less barred and the thighs are whitish. Males have a red iris while the females have a less red (yellowish orange) iris and brownish upperparts apart from heavier barring on the underparts. The females are slightly larger. The mesial stripe on the throat is dark but narrow. In flight the male seen from below shows a light wing lining (underwing coverts) and has blackish wing tips. When seen from above the tail bands are faintly marked on the lateral tail feathers and not as strongly marked as in the Eurasian sparrowhawk. The central tail feathers are unbanded and only have a dark terminal band.^[7] Juveniles have dark streaks and spots on the upper breast and the wing is narrowly barred while the tail has dark but narrow bands. A post juvenile transitional plumage is found with very strong barring on the contour feathers of the underside.^[8] The call is pee-wee, the first note being higher and the second being longer. In flight the calls are shorter and sharper kik-ki ... kik-ki. The Chinese sparrowhawk is somewhat similar in appearance but has swollen bright orange ceres and yellow legs with the wing tips entirely black.^[9][10]

Subspecies cenchroides is larger and paler and found in Turkestan, Afghanistan and eastern Iran. The Indian population dussumieri is resident on the plains and lower hills (up to 1400 m in the Himalayas). The nominate form is found in Sri Lanka and has somewhat darker grey upperparts. The Burmese shikra A. b. poliopsis may represent a distinct species. The population on the island of Car Nicobar, earlier treated as a subspecies butleri^[11] and that on Katchal Island, obsoletus are now treated as a sub-species within a full species, the Nicobar sparrowhawk (Accipiter butleri).^[9][12] The west African population A. b. sphenurus is migratory while the southern African A. b. polyzonoides is more nomadic in its movements. In Asia only A. b. cenchroides is migratory.^[8]

Behaviour and ecology

The shikra is found in a range of habitats including forests, farmland and urban areas. They are usually seen singly or in pairs. The flight is typical with flaps and glides. During the breeding season pairs will soar on thermals and stoop at each other. Their flight usually draws alarms among smaller birds and squirrels. They feed on rodents (including Meriones hurrianae^[13]), squirrels, small birds, small reptiles (mainly lizards but sometimes small snakes^[14]) and insects.^[12] Small birds usually dive through foliage to avoid a shikra and a Small Blue Kingfisher has been observed diving into water to escape. Babblers have been observed to rally together to drive away a shikra.^[15] They will descend to the ground to feast on emerging winged termites,^[16] hunt at dusk for small bats^[17] (such as Cynopterus sphinx^[18][19]) and in rare instances they may even resort to feed on carrion.^[20] In one instance a male was found feeding on a dead chick at the nest.^[21] Their calls are mimicked by drongos and this behaviour is thought to aid in stealing food by alarming other birds that the drongos associate with.^[22][23]

Breeding

The breeding season in India is in summer from March to June. The nest is a platform similar to that of crows lined with grass. Both sexes help build the nest, twigs being carried in their feet.^[24] Like crows, they may also make use of metal wires.^[25] The usual clutch is 3 to 4 eggs (when eggs are removed they lay replacements and one observer noted that they could lay as many as 7 in a season^[26]) which are pale bluish grey stippled on the broad end in black. The incubation period is 18 to 21 days.^[12]

In culture

The shikra was a favourite among falconers in India and Pakistan due to the ease with which it could be trained and was frequently used to procure food for the more prized falcons. They were noted for their pluck and ability to take much larger birds including partridges, crows and even young peafowl.^[12][27][28] The word shikra or shikara means hunter in the Hindi language (the male was called chipak or chipka based on call^[29]) The word Shikra is borrowed from the Urdu word (شِـكْـره) which is derived from the word shikari (شِكارى) meaning hunter.^[30]

The word is also used in the French name Le Chicquera which was however given to the red-necked falcon by Levaillant in 1799.^[31][32][33]

Famous Punjabi poet Shiv Kumar Batalvi wrote a poem called "Main Ik Shikra Yaar Banaya" about a lost love wherein he compares her to a shikra.^[34][35]

Gallery

• 

  Shikra bird, Pune

• 

  Male at Pune (Maharashtra), India

• 

  Male at Chandigarh, India

• 

  Juvenile at Chandigarh, India

• 

  Female with a kill

• 

  In flight

• 

  At Bangalore, India

• 

  Bangalore, India

• 

  Shikra in Gurgaon,India

• 

  Shikra in Gurgaon,India

• 

  Immature feeding on Calotes versicolor

• 

  In Chandigarh

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Shikra&oldid=1145315358"

Ŝikro (Accipiter badius) estas eta taga rabobirdo el familio Akcipitredoj kiu inkludas ankaŭ multajn aliajn tagajn rabobirdojn kiel agloj, buteoj kaj cirkuoj. La afrikaj formoj povus reprezenti separatan specion, sed ili estis kutime konsiderataj kiel subspecio de la Ŝikro. Tiu ĉi estas tre simila laŭ aspekto al aliaj akcipitroj kiaj la Ĉina akcipitro kaj la Nizo. Ili havas akran dunotan alvokon kaj havas la tipajn flugilfrapadon kaj glitadon. Ties alvokoj estas imitatataj de dukruroj kaj la Akcipitra kukolo similas al ĝi laŭ plumaro.

Disvastiĝo

Ŝikro estas disvastigata loĝanta specio en suda Azio -escepte Arabio, kie estas nur sude- ĝis suda Siberio kaj subsahara Afriko.

Ĝi vivas en malfermaj arbaroj aŭ eĉ terkulturaj kamparoj; ne en fermaj arbaroj-kiel aliaj akcipitroj- aŭ en sekaj zonoj. Ekde marnivelo ĝis 3000 m de alteco.

Aspekto

Temas pri eta rabobirdo (26-33 cm kaj enverguro de 60-70 cm) kun mallongaj larĝaj flugiloj kaj longa vosto, ĉio adaptiĝo al rapida flugomanovro.

La plenkreska virbirda Shikro havas helblugrizajn suprajn partojn, kaj sube estas blanka kun mallarĝaj helbrunruĝaj strietoj. La suba ventro estas malpli strieca kaj la femuroj estas blankecaj. Li havas ruĝecan kolan strion, blankajn subbekajn partojn kun nigra centra strieto, ruĝgrizajn vangojn. Sub flugiloj ili estas flavecaj kaj ruĝecaj. Ambaŭ seksoj estas similaj escepte pri la fakto, ke la ino estas pli bruna -helstrieca- kaj granda ol la virbirdo. La virbirdoj pezas 100-190 gm kaj la inoj 130-266 gm. Maskloj havas ruĝajn irisojn dum la inoj havas malpli ruĝajn (flavecoranĝajn) irisojn. Estas centra strio en gorĝo. Ili havas flavajn krurojn, okulojn el ruĝo ĝis orkoloro, flavan ĝis ruĝan antaŭbekon kaj grizan voston kun kvin malhelaj strioj kaj pinto; sube ĝi estas blanka. La centraj vostoplumoj estas nestriecaj kaj havas malhelan finan bendon.^[1]

La junuloj estas brunaj supre kun helaj plumbordoj kaj kun malhelaj punktoj kaj strioj en brusto kaj estas blankaj brunmakulitaj sube. La vosto havas mallarĝajn malhelajn striojn.

La alvoko estas pii-ŭii, kies unua noto estas pli altatona kaj la dua pli longa. Dumfluge la alvoko estas pli mallongaj kaj akraj kik-ki ... kik-ki.

La Ĉina akcipitro estas iome simila laŭ aspekto sed havas ŝvelan briloranĝan vaksaĵon kaj flavajn krurojn dum la flugilpintoj estas tute nigraj.^[2][3]

Taksonomio, sistematiko kaj subspecioj

Tiu specio montras regionajn diferencojn inter subspecioj kiuj rilatas etajn kolorajn kaj grandecajn malsimilecojn. Plej ofte sudaj subspecioj estas pli malgrandaj ol nordaj. Kelkaj el tiuj subspecioj povas esti traktataj kiel plenaj specioj. Oni sugestis, baze sur diferencoj en morfologio kaj alvokoj, ke la afrikaj formoj ne apartenas al tiu specio.^[4]

• La nomiga subspecio estas Accipiter badius badius, kiu loĝas en suda Barato kaj Srilanko. Ĝi havas iom pli malhelgrizajn suprajn partojn.
• Accipiter badius dussumier loĝas en ebenaĵoj kaj malaltaj montetoj de norda kaj centra Barato (ĝis 1400 m ĉe Himalajo). Ili estas iom pli grandaj, pli helgrizaj dorse, kaj pli helaj sube.
• Accipiter badius cenchroides loĝas en centra Azio (Turkmenio, Afganio kaj orienta Irano kaj estas pli hela kaj granda ol la du antaŭe menciitaj.
• Accipiter badius poliopsis loĝas ekde orienta Barato tra Birmo al suda Ĉinio kaj Indoĉinio kaj estas iom pli granda kaj simila al A.b. dussumier, sed kun pli griza kapo. Povus esti aparta specio.
• Accipiter badius sphenurus loĝas en suda Arabio kaj en subsahara Afriko, nome ekde Gambio kaj Etiopio -norde- ĝis Kongo kaj Tanzanio -sude-, sed ĉefe en Orienta Afriko kaj estas migranta. Tiu subspecio estas pli malgranda, malhelgriza dorse kaj en radikoj de flugiloj kaj ruĝeca sube.
• Accipiter badius polyzonoides loĝas ekde suda Tanzanio ĝis Sudafriko kaj estas nomadeca. Ĝi estas pli malgranda, simila al A.b.sphenurus, sed ili havas pli da blankaj makuletoj.
• La populacio de la insulo Car Nicobar en Nikobaroj, iam traktata kiel subspecio butleri^[5] kaj tiu de la insulo Kaĉal, obsoletus estas nune traktataj kiel subspecioj ene de plena specio, nome la Nikobara akcipitro (Accipiter butleri).^[2][6]

En Azio nur A. b. cenchroides estas migranta.^[7]

Kutimoj

La Ŝikro troviĝas en gamo de habitatoj inklude arbarojn, farmojn kaj urbajn areoj. Ili estas vidataj kutime solaj aŭ en paroj.

La reprodukta sezono en Barato estas en somero el marto al junio. La nesto estas platformo simila al tiu de korvoj kovrita el herbo. Ambaŭ seksoj kunkonstruas la neston, kaj alportas bastonetojn per siaj piedoj.^[8] Kiel ĉe korvoj, ili povas ankaŭ uzi metalajn fadenojn.^[9]

La ino demetas el 2 ĝis 4 helblugrizajn ovojn -foje ĝis 7-^[10], kiujn nur la ino kovos dum malpli ol unu monato (18 al 21 tagoj). La birdidoj estos zorgitaj ankaŭ de la nur la ino, sed la virbirdo apudestos kaj alportos manĝaĵon.

La tekniko por ĉasado estas simila al tiu de aliaj akcipitroj, kiel A. nisus, aŭ A. striatus, per rapida ekflugo ekde gvatejo sur neatendante atakon predon. La kutima flugo de la specio estas karaktera reflapado kaj glitado. Predoj estas ranoj, lacertoj, serpentoj^[11] kaj aliaj reptilioj, musoj kaj aliaj roduloj^[12], grandaj insektoj, etaj birdoj ĝis grandeco de kolombo kaj etaj mamuloj kiel sciuroj.

Ili povas esti prenitaj surgrunde aŭ dumfluge. Iam oni vidis alcionon merĝantan por eviti esti predata. Timaliedoj estis observataj kuniĝantaj por forigi Ŝikron.^[13] Ili descendas surgrunde por festeni el flugotermitoj,^[14] ĉasas krepuske malgrandajn vespertojn (kiaj Cynopterus sphinx^[15][16]) kaj pli rare ili povas eĉ manĝi kadavraĵon.^[17] Iam masklo estis trovata manĝanta mortintan idon ĉe nesto.^[18]

Voĉo estas laŭta “kiŭik”, pli ofta kaj laŭta dum parigaj ceremonioj. Temas pri facile rimarkebla specio pro tio.

Ties alvokoj estas imitataj de dukruroj eble por ŝteli nutradon el aliaj alarmitaj birdoj.^[19][20]

En kulturo

La Ŝikro estis favora specio inter falkadistoj en Barato kaj Pakistano pro ties facila trejnado kaj estis ofte uzata por serĉi nutradon por la pli prezataj falkoj. Ili estis kapablaj kapti multe pli grandajn birdojn kiaj perdrikoj, korvoj kaj eĉ junaj pavoj.^[6][21][22] La vorto ŝikra aŭ ŝikara signifas ĉasisto en Hindia lingvo (la masklo estis nomata ĉipak aŭ ĉipka baze sur sia alvoko^[23]) kaj estis uzata en la franca nomo Le Chicquera kiu tamen esstis uzata por la Ruĝkapa falko de Levaillant en 1799.^[24][25]

Helikoptero de la mararmeo de Barato estis nomata INS Shikra en 2009.
La ŝikro estas ankaŭ maskoto de roto 149 de la aerarmeo de Singapuro.

El gavilán chikra (Accipiter badius) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae común en amplios territorios del sur de Asia y el África subsahariana.

Subespecies

Se conocen seis subespecies de Accipiter badius :^[1]​

• Accipiter badius cenchroides - de Azerbaiyán a Kazajistán, Irán y noroeste de la India.
• Accipiter badius dussumieri - India central y Bangladés.
• Accipiter badius badius - sudoeste de la India y Sri Lanka.
• Accipiter badius poliopsis - del norte de la India al sur de China, Tailandia y Vietnam.
• Accipiter badius sphenurus - de Senegambia al sudoeste de Arabia, norte de Zaire y de Tanzania.
• Accipiter badius polyzonoides - del sur de Zaire y de Tanzania al norte de Sudáfrica.

Referencias

Shrikra gabirai (Accipiter badius) Accipiter generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Azpiespezieak

Shrikra gabiraik sei azpiespezie ditu:^[3]

• Accipiter badius cenchroides - Azerbaijan, Kazakhstan, Iran eta ipar-mendebaldeko India.
• Accipiter badius dussumieri - erdialdeko India eta Bangladesh.
• Accipiter badius badius - hego-mendebaldeko India eta Sri Lanka.
• Accipiter badius poliopsis - iparraldeko India, hegoaldeko Txina, Thailandia eta Vietnam.
• Accipiter badius sphenurus - Seneganbiatik Arabiaraino, iparraldeko Zaire eta Tanzania.
• Accipiter badius polyzonoides - hegoaldeko Zaire eta Tanzaniatik iparraldeko Hegoafrikaraino.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Accipiter
• Accipitridae

Arovarpushaukka (Accipiter badius) on keskikokoinen haukkalintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 30–36 cm, siipien kärkiväli 60–70 cm ja paino 113–266 g. Naaras on hieman kookkaampi kuin koiras. Laji muistuttaa höyhenpuvultaan sekä varpushaukkaa että sirovarpushaukkaa, josta sen erottaa lähietäisyydeltä tarkasteltuna kurkun mustasta pitkittäisraidasta, joka esiintyy kaikissa puvuissa. Sukupuolet ovat lähes samanvärisiä, nuori lintu on selkäpuolelta tumma ja alapuolelta voimakkaan ruskeatäpläinen.

Esiintyminen

Arovarpushaukan esiintymisalue on hyvin laaja ja lajista tunnetaan kuusi alalajia. Se elää Saharan eteläpuolisessa Afrikassa Kongon allasta lukuun ottamatta sekä Intian niemimaalla, Pakistanissa ja Kaakkois-Aasiassa. Näillä alueilla se on pääosin paikkalintu. Iranista Kazakstaniin ulottuvalla alueella elävä alalaji cenchroides on muuttolintu, joka talvehtii lähinnä Luoteis-Intiassa. Laji on pesinyt Azerbaidžanissa. Sen elinympäristön ala on 1–10 miljoonaa neliökilometriä ja maailman populaation koko on 1–10 miljoonaa yksilöä.

Elinympäristö

Arovarpushaukka suosii kuivia, pienialaisia metsiköitä savanneilla, puoliautiomailla, jokilaaksoissa ja viljelysmailla. Se pesii usein keitaissa, hautausmailla tai puutarhoissa alle 1 000 metrin korkeudella.

Lisääntyminen

Naaraan rakentama hutera risupesä sijaitsee puun oksalla 7–13 metrin korkeudella. Naaras munii kolme tai neljä munaa, joita se hautoo 33–35 päivää. Poikaset oppivat lentämään yli kuukauden ikäisinä. Sukukypsä yksivuotiaana.

Ravinto

Arovarpushaukan pääravintoa ovat erilaiset liskot ja isot hyönteiset sekä linnut. Se saalistaa väijymällä puussa tai tiheikössä, tehden nopeita syöksyjä saaliin kimppuun. Ottaa saaliin yleensä maasta, harvoin lennosta. Afrikassa sen on havaittu lentävän sisälle rakennuksiin ottamaan seinillä kiipeileviä liskoja.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1980: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. II. – Oxford University Press. Hongkong.

Viitteet

Accipiter badius

L'Épervier shikra (Accipiter badius) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Accipitridae.

Description

L'épervier shikra a une longueur de la tête à la queue de 25 à 35 cm^[1]. Il est gris. Sa queue est longue et ses ailes sont courtes.

Répartition et migration

Cet oiseau vit en Afrique subsaharienne et en Asie du Sud et plus particulièrement en Inde.

Entre septembre et octobre l'Épervier shikra migre dans une zone qui se situe entre l'Iran et l'Inde et ne la quitte qu'en avril-mai pour retourner dans les lieux de nidification. En hiver il est aussi possible de l'observer au sud de la mer Caspienne, ce qui voudrait dire que certains adultes ne migrent pas.^[2]

Habitat et nourriture

Cet rapace diurne niche dans les steppes, dans les savanes, au bord des déserts et dans les oasis. Mais on peut le voir aussi dans des champs, dans des bosquets proches des fermes.

Il mange surtout des reptiles, de gros insectes et des oiseaux mais on peut aussi le voir avec des petits mammifères, des amphibiens et des chauves-souris dans le bec.^[2]

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des six sous-espèces suivantes :

• Accipiter badius badius (Gmelin) 1788 ;
• Accipiter badius cenchroides (Severtzov) 1873 ;

• Accipiter badius dussumieri (Temminck) 1824 ;
• Accipiter badius poliopsis (Hume) 1874 ;
• Accipiter badius polyzonoides A. Smith 1838 ;
• Accipiter badius sphenurus (Ruppell) 1836.

Notes et références

Voir aussi

Kratkonogi kobac (lat. Accipiter badius) - ptica grabljivica iz porodice jastrebova.

Rasprostranjenost

Kratkonogi kobac obitava u šumama, savanama, na plantažama i gradskim parkovima i do 1 600 m iznad razine mora u jugoistočnoj Aziji, Bliskom istoku i subsaharskoj Africi. Oni se hrane gušterima, manjim pticama, šišmišima, glodavcima, žabama i kukci, te rjeđe lešinama.

Opis

Leđa su svijetlo sive boje, a prsa i trbuh - bijeli sa zagasito crvenim prugama. Obrazi su sivi, oči crvene, unutar bijela repa ima četiri tamne pruge. Ženke su nešto veće od mužjaka i imaju svjetlije oči. Pojedinci ove vrste mogu doseći dužinu od 25-35 cm, a krila mogu biti široka 50-65 cm. Njihova težina kreće se od 75 do 160 g.

Ženke polažu 2-3 jaja. Inkubacija traje oko mjesec dana.

Podvrste

Postoji šest podvrsta ove vrste:^[1]

• Accipiter badius badius (Gmelin, 1788.)
• Accipiter badius cenchroides (Siewiercow, 1873.)
• Accipiter badius dussumieri (Temminch, 1824.)
• Accipiter badius poliopsis (Hume, 1874.)
• Accipiter badius polyzonoides (Smith, 1838.)
• Accipiter badius sphenurus (Ruppell, 1836.)

Izvori

Lo shikra (Accipiter badius (J. F. Gmelin, 1788)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi ampiamente diffuso nell'Africa subsahariana e nell'Asia centro-meridionale^[2].

Etimologia

«Shikra» deriva dall'indiano shikari, che significa «cacciatore»; badius deriva dal latino e significa «marrone»^[3].

Descrizione

Dimensioni

Misura 25-44,5 cm di lunghezza, per un peso di 100-193 g nel maschio e di 130-266 g nella femmina; l'apertura alare è di 48–56 cm nel maschio e di 56–68 cm nella femmina^[3].

Aspetto

Le ali arrotondate e la relativa coda lunga forniscono a questo piccolo rapace una sagoma molto tipica. Gli adulti hanno le parti superiori grigio-blu. Le 4 o 5 primarie più lunghe hanno le punte nere. Le rettrici più esterne hanno bande scure a malapena evidenti. Le piume delle parti inferiori sono molto chiare, fatta eccezione per l'estremità digitata delle ali, leggermente più scura. A distanza ravvicinata, è possibile vedere una fascia scura sulla gola e delle vaghe strisce bruno-rossastre sul petto e sul ventre. La parte inferiore della coda è molto scura, con evidenti bande trasversali grigie. La femmina adulta somiglia al maschio, ma le sue parti superiori sono leggermente più scure, più marroni. Le parti inferiori presentano delle discrete striature bruno-rossastre. Nei giovani, le piume delle regioni superiori sono marrone scuro con bordi rosso-ruggine. La testa e la coda sono più chiare: quest'ultima presenta da 5 a 8 evidenti barre trasversali scure. Il ventre è ricoperto da grandi macchie brunastre a forma di goccia. Le copritrici alari e le remiganti sono più macchiate di quelle degli adulti.

Lo shikra può essere confuso con lo sparviero levantino (Accipiter brevipes), ma quest'ultimo ha ali più appuntite e una sagoma più simile a quella dei falchi^[3].

Voce

Prima della nidificazione lo shikra diviene particolarmente loquace. I richiami più frequenti sono potenti, duri e provocatori, dei titu-titu abbastanza simili a quelli del drongo nero (Dicrurus macrocercus). Possono essere udite anche delle urla prolungate trascritte come iheeya iheeya. Durante la stagione di nidificazione, nel corso delle parate o quando sono appollaiati, gli shikra emettono una doppia nota ti-tui che ripetono costantemente^[3].

Biologia

Quando caccia, lo shikra cerca di approfittare al massimo dell'effetto sorpresa, come fa generalmente la maggior parte degli sparvieri e degli astori. A tal proposito, si appollaia su un albero dal fitto fogliame dove passa completamente inosservato, cosa che gli consente di tendere con successo le sue imboscate. Talvolta costringe i piccoli uccelli a uscire dai cespugli, ne isola uno dalla banda e lo insegue per aria finché non lo cattura. Lo shikra è rapido e fa prova di una formidabile determinazione nei suoi attacchi. Quando vola normalmente, lo shikra alterna generalmente dei rapidi battiti d'ala con delle planate. Il suo volo descrive una traiettoria curva e scende in maniera improvvisa prima di atterrare su un ramo. Il suo passaggio tra gli alberi della foresta è sovente annunciato dal grido di allarme di uccelli e di piccoli animali. Lo shikra ama planare sulle correnti termiche ascensionali e può essere spesso visto mentre effettua ampi cerchi in alto nel cielo.

Durante o poco prima del periodo di nidificazione, le coppie eseguono spettacolari parate aeree caratterizzate da acrobazie, tonneaux, avvitamenti e picchiate. In questa epoca dell'anno, praticano anche il volo stazionario, curvando le ali, tenendole ben al di sopra del dorso e facendole sbattere lentamente ma con decisione. Le loro capacità di volo e la loro resistenza sono così notevoli che al culmine della falconeria venivano regolarmente impiegati e addestrati per la caccia a quaglie, piccioni e pernici^[3].

Alimentazione

Lo shikra si nutre quasi di ogni animale vivo che le sue dimensioni gli permettono di catturare. Tra i mammiferi, cattura principalmente ratti, topi campagnoli e scoiattoli. Particolarmente numerosa è la gamma di uccelli che finiscono sul suo menu: passeri, maine, timaliidi, quaglie, tortore, dronghi neri e dronghi del Paradiso. Il menu è completato da lucertole, rane, locuste, cavallette, mantidi religiose, libellule e termiti volanti, nonché di insetti di ogni sorta come ortotteri e bruchi. Durante la riproduzione, questa specie effettua frequenti visite nei cortili in cui sono presenti anatroccoli e pulcini^[3].

Riproduzione

La stagione della riproduzione varia considerevolmente a seconda delle regioni: nel subcontinente indiano, si estende da marzo a giugno, con un picco nei mesi di aprile e maggio. Le popolazioni di Ceylon (sottospecie badius) nidificano da gennaio a maggio. Quelle dell'Africa orientale si riproducono probabilmente durante tutto l'anno, mentre quelle del Sudafrica (sottospecie polyzonoides) depongono le uova tra agosto e gennaio. Il nido è una struttura piuttosto rudimentale simile a quella di un nido di corvide. È costruito con ramoscelli e l'interno è rivestito con erbe, radici o trucioli di legno. Misura 30 cm di larghezza e 10 di profondità. È situato tra i 7 e i 15 metri di altezza, su un mango frondoso, un tamarindo, un neem o un altro grande albero. Può anche essere situato su una palma del genere Borassus.

La covata comprende 3 o 4 uova, di colore grigio-bluastro chiaro, a volte con sottili strie nere sulla parte più larga del guscio e delle macchie grigio chiaro o lavanda. Le uova misurano in media 38 millimetri per 31. I due genitori si alternano nella cova e uniscono le loro forze per nutrire i giovani. L'incubazione dura circa un mese e la partecipazione del maschio è sovente minima. I giovani acquisiscono la totalità del loro piumaggio e lasciano il nido circa 32 giorni dopo la schiusa^[3].

Distribuzione e habitat

Gli shikra preferiscono abitualmente i tratti di foresta aperta e le savane boscose. Si trovano anche nelle piantagioni esotiche, nei terreni coltivati in prossimità dei villaggi, nei parchi urbani e nei giardini. Sono principalmente uccelli delle pianure e delle colline, ma ciò non impedisce loro di spingersi fino a 1400 metri ai bordi dell'Himalaya e al di sopra dei 2000 metri nelle regioni fortemente accidentate dell'Africa orientale. A Ceylon, questo uccello occupa praticamente tutte le zone fino a 1800 m. Le sottospecie della parte settentrionale del subcontinente indiano sono migratrici e intraprendono il loro viaggio verso sud in inverno.

L'areale dello shikra si estende attraverso due contineneti. In Asia, esso si estende dall'Azerbaigian nella regione del Caucaso fino alla Birmania e all'Indocina passando per l'Iran, l'Afghanistan e l'intero subcontinente indiano. In Africa, questi uccelli vivono a sud del Sahara, dal Senegal fino al Sudan e al Sudafrica^[3].

Tassonomia

Sono riconosciute ufficialmente sei sottospecie (quattro asiatiche e due africane)^[2]:

• A. b. sphenurus (Rüppell, 1836), diffusa dal Senegambia fino all'Arabia meridionale a est e alle regioni settentrionali di Repubblica Democratica del Congo e Tanzania a sud;
• A. b. polyzonoides A. Smith, 1838, diffusa dalle regioni meridionali di Repubblica Democratica del Congo e Tanzania fino al Sudafrica settentrionale;
• A. b. cenchroides (Severtsov, 1873), diffusa dall'Azerbaigian fino al Kazakistan e all'Iran nord-occidentale a sud e all'India nord-occidentale e al Pakistan sud-orientale a est; sverna più a sud, in Asia meridionale e nella penisola indiana;
• A. b. dussumieri (Temminck, 1824), diffusa in India centrale e Bangladesh;
• A. b. poliopsis (Hume, 1874), diffusa dall'India nord-orientale fino alla Cina meridionale e alle regioni meridionali di Thailandia e Vietnam; sverna nella penisola malese e a Sumatra;
• A. b. badius (J. F. Gmelin, 1788), diffusa nell'India sud-occidentale e nello Sri Lanka.

Conservazione

Lo shikra è assai diffuso in tutto il suo territorio, sia in Africa che in Asia. La popolazione globale è stimata intorno a un milione di individui e nessuna minaccia sembra per ora gravare su questa specie. Esso è in grado di tollerare un grado piuttosto grave di deforestazione del suo habitat e, in assenza di foreste, può adattarsi molto bene alle zone coltivate o urbane^[1].

Note

Burung Lang ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Accipiter badius.

Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.

Ciri-ciri

Burung Lang adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung.

Burung Lang adalah haiwan berdarah panas,mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Lang tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Lang membiak dengan bertelur. Telur Burung Lang bercengkerang keras.

Habitat

Pautan luar

• Burung Lang on Google

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De shikra (Accipiter badius) is een kleine roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae) die leeft in verscheidene delen van Azië en Afrika. De Afrikaanse vogels vertegenwoordigen mogelijk een aparte soort, maar meestal worden ze beschouwd als ondersoort van de shikra. Shikra’s gelijken sterk op de Chinese sperwer (Accipiter soloensis) en de sperwer (Accipiter nisus). Ze hebben een scherpe, uit twee noten bestaande schreeuw. Deze wordt vaak geïmiteerd door Drongo's (Dicruridae). Qua uiterlijk vertonen de vogels ook veel overeenkomsten met de Indische sperwerkoekoek (Hierococcyx varius).

Algemene kenmerken

De shikra is een kleine roofvogel (26 tot 30 cm lang) en heeft, net zoals de meeste soorten uit zijn geslacht, korte afgeronde vleugels en een lange, smalle staart. Volwassen dieren hebben een witte onderkant en een grijze bovenkant. De mannetjes hebben een felrode iris; bij de vrouwtjes is deze eerder oranje. Vrouwtjes zijn groter dan mannetjes. Het geluid dat hij vaak produceert tijdens zijn vluchten, lijkt op een hoge kik-ki… kik-ki...

Verspreiding

Van deze vogel bestaan zes ondersoorten. Er zijn twee ondersoorten in Afrika en vier in Azië. De morfologische verschillen tussen de ondersoorten van Afrika en Azië zijn zo groot dat opsplitsing in soorten in discussie is.^[2]

• A. b. sphenurus (Senegal tot in Zuidwest-Arabië)
• A. b. polyzonoides (Kongogebied tot in het zuiden van Tanzania en Zuid-Afrika)
• A. b. cenchroides (Kaukasus tot in Midden-Azië en Noordwest-India)
• A. b. dussumieri (Midden-India en Bangladesh)
• A. b. poliopsis (Noord-India tot in Zuid-China en Indochina)
• A. b. badius (Zuidwest-India en Sri-Lanka)

Ecologie

De shikra leeft in verschillende habitats, zoals bossen, landbouwgebieden en stedelijke gebieden. Ze worden meestal gezien in paren of solitair. Shikra’s voeden zich met kleinere vogels, eekhoorns, kleine reptielen en insecten. Men heeft waargenomen dat ijsvogels zich beschermen voor de shikra door onder water te duiken wanneer ze hem zien. Timalia’s zijn in staat om een shikra weg te jagen door er met veel soortgenoten tegelijk te gaan rondvliegen. Het broedseizoen in India duurt van maart tot juni. Het nest bestaat uit een platform dat met gras bedekt is. Zowel het mannetje als het vrouwtje helpen bij de bouw ervan. In het nest worden drie tot vier eieren gelegd, die na 18 tot 21 dagen uitkomen.

Status

De shikra heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar de aantallen blijven stabiel. Om deze redenen staat de shikra als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Shikrahauk (Accipiter badius) er en fugl i haukefamilien.

Litteratur

• B. Génsbøl (1986). Rovfuglene i Europa, Nord-Afrika og Midtøsten. Norsk utgave ved P.J. Tømmeraas. NKS-forlaget. s. 157. ISBN 82-508-0378-7.
• BirdLife International (2016). «Accipiter badius». The IUCN Red List of Threatened Species. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22695490A93511339.en.

Eksterne lenker

• (en) Shikrahauk i Encyclopedia of Life
• (en) Shikrahauk i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Shikrahauk hos Fauna Europaea
• (en) Shikrahauk hos NCBI
• (en) Shikrahauk hos ITIS
• (en) Kategori:Accipiter badius – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Accipiter badius – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Accipiter badius – detaljert informasjon på Wikispecies

Krogulec mały (Acipiter badius) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych. Jego grzbiet ma barwę szarą, klatka piersiowa i brzuch – białą w rude pasy. Policzki są szare, oczy czerwonawe, wewnętrzna strona ogona biała z czterema ciemnymi pasami. Samice są nieco większe od samców i mają jaśniejsze oczy. Osobniki tego gatunku osiągają długość 25-35 cm, a rozpiętość ich skrzydeł wynosi 50-65 cm. Ich waga waha się od 75 do 160 g. Wyróżnia się sześć podgatunków tego gatunku^[3]:

• Accipiter badius badius (Gmelin, 1788)
• Accipiter badius cenchroides (Siewiercow, 1873)
• Accipiter badius dussumieri (Temminch, 1824)
• Accipiter badius poliopsis (Hume, 1874)
• Accipiter badius polyzonoides (Smith, 1838)
• Accipiter badius sphenurus (Ruppell, 1836)

Krogulce małe żyją w lasach, na sawannach, plantacjach i miejskich parkach na wysokości do 1 600 m n.p.m., w Azji południowo-wschodniej, na Bliskim Wschodzie i w Afryce subsaharyjskiej. Żywią się jaszczurkami, mniejszymi ptakami, nietoperzami, gryzoniami, żabami i owadami, rzadziej padliną. Poluje z ukrycia, po dostrzeżeniu ofiary nurkując w jej kierunku. Samice składają 2-3 jaja. Inkubacja trwa około miesiąca.

Przypisy

Bibliografia

• Accipiter badius w bazie oiseaux-birds (ang.). [dostęp 2014-07-28].
• Craig Robson, Richard Allen: New Holland Field Guide to the Birds of South-East Asia. New Holland Publishers, 2005. ISBN 978-1-84330-746-4.
• Richard Porter, Simon Aspinall: Birds of the Middle East. A&C Black, 2010. ISBN 978-0-7136-7602-0.

Jastrab šikra alebo jastrab krátkoprstý^[2] (Accipiter badius) je 26 – 30 cm veľký dravec z čeľade jastrabovitých. Celoročne obýva subsaharskú Afriku a južnú Áziu, najmä Indiu. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov jastrab šikra patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná.^[1]

Dospelé vtáky majú svetlo hnedú vrchnú stranu tela a bielou, jemne rudú pruhovanú spodinu. Pohlavia sú si pritom veľmi podobné, samce sú iba mierne menšie. Mladé vtáky majú na rozdiel od dospelých hnedo škvrnité brucho.

Obýva otvorené lesy a savany. Pri love sa spolieha na moment prekvapenia, jeho korisťou sa pri tom najčastejšie stávajú jaštery, veľký hmyz, malé vtáky a cicavce. Hniezdo buduje na stromoch a kladie do neho 3-7 vajec.

Galéria

• 
• Samec

• Pri hniezde

• Vajcia

• Nedospelý jedinec

Referencie

1. ↑ ^{a b} IUCN Red list 2019.3. Prístup 5. februára 2020
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010 (2016,2018), rev. 2018-02-25, [cit. 2018-10-27]. Dostupné online.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Jastrab šikra
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Jastrab šikra

Shikra^[2] (Accipiter badius) är en liten rovfågel i släktet Accipiter.^[3] Shikran finns i Sydasien och i Afrika söder om Sahara. I stora delar av Afrika är shikra den vanligaste höken man ser i savannen.

Taxonomi och utbredning

Shikra delas upp i sex underarter. De flesta underarterna är väldigt lika med bara några små skillnader i utseende och utbredning.

• Accipiter badius badius – häckar i södra Indien och i Sri Lanka
• Accipiter badius dussumieri – häckar runtomkring centrala Indien; större och blekare än A. badius badius
• Accipiter badius cenchroides – häckar i Centralasien; blekare än A. badius badius och A. badius dussumieri
• Accipiter badius poliopsis – häckar i östra Kina till Indokina; liknar A. badius dussumieri, fast med ett gråaktigare huvud
• Accipiter badius sphenurus – häckar i delar av Afrika, bl.a. i Gambia och Tanzania ända till Saudiarabien; mindre och mörkare än de asiatiska arterna
• Accipiter badius polyzonoides – häckar i södra Tanzania till Kapprovinsen; liknar A. badius sphenurus till storlek och mestadels till utseende, men har vita fläckar på vingen

Släktestillhörighet

DNA-studier visar att Accipiter så som det är konstituerat idag är parafyletiskt gentemot kärrhökarna i Circus.^[4][5][6][7] Det medför att antingen flyttas de distinkta kärrhökarna till Accipiter eller så delas Accipiter upp i flera mindre släkten. För shikrans del skulle det innebära att den därför behöver flyttas till ett annat släkte, möjligen Tachyspiza.

Utseende

Shikra är en liten rovfågel med en storlek på 26- 30 cm. Den har lång stjärt och korta men breda vingar. Den adulta fågeln har horisontella linjer på bröstet medan juvenilen kan ha antydan till prickar istället. Storleksmässigt är honan större. Utseendemässigt är både könen tämligen lika, men med tydliga skillnader. Hanen är mycket mörkare och gråare än honan. Hanens iris är orangeröd i olika nyanser och honans är mer gulaktig. Juvenilen har gula iris. Båda könen har gula ben.

Ekologi

Föda

Shikra lever främst på ödlor men även i mindre utsträckning småfåglar upp till storlek av en kaja. Den tar även mindre däggdjur och fågelungar. De flesta av dess byten fångas på marken men ibland även i luften.

Häckning

Shikra bygger sitt bo i träd på en höjd av ungefär 20-40 meter. Boet är en liten konstruktion av tunna och små pinnar som är välklädda med vegetation och liknande. Den använder inte samma bo varje år utan bygger ett nytt inför varje häckning. Det är endast honan som bygger boet. Shikrahöken lägger i genomsnitt två till fyra ägg som antingen kan vara vita med gröna fläckar eller ljusblåaktiga. Dess häckningssäsong infaller under senvåren, eller under torrperioden, beroende på geografiskt läge.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till minst 400 000 häckande par.^[8]

I kulturen

På nöjesparken Busch Gardens i Tampa Bay har berg- och dalbanan SheiKra döpts efter fågeln. Även prickskyttegeväret Shikra Mk7 i datorspelet PRISM har döpts efter fågeln.

Källor

• The Hawks Conservancy Trust
• Shikra på engelska Wikipedia

Noter

1. ^ [a b c] BirdLife International 2012 Accipiter badius Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Kocum, A. (2006), “Phylogenie der Accipitriformes (Greifvögel) anhand verschiedener nuklearer und mitochondrialer DNA-Sequenzen”, Dissertation, Ernst-Moritz-Arndt-Universität Greifswald.
5. ^ Griffiths, C.S., G.F. Barrowclough, J.G. Groth and L.A. Mertz (2007), Phylogeny, diversity, and classification of the Accipitridae based on DNA sequences of the RAG-1 exon, J. Avian Biol. 38, 587-602.
6. ^ Lerner, H.R.L., M.C. Llaver, and D.P. Mindell (2008), Molecular Phylogenetics of the Buteonine Birds of Prey (Accipitridae), Auk 304, 304-315.
7. ^ Breman, F.C., K. Jordaens, G. Sonet, Z.T. Nagy, J. Van Houdt, and M. Louette (2013), DNA barcoding and evolutionary relationships in Accipiter Brisson, 1760 (Aves, Falconiformes: Accipitridae) with a focus on African and Eurasian representatives, J. Ornithol. 154, 265-287.
8. ^ Ferguson-Lees, J. and Christie, D.A. 2001. Raptors of the world. Christopher Helm, London.

Şeritli küçük çakır kuşu (Accipiter badius), atmacagiller (Accipitridae) familyasından yırtıcı bir kuş türü.

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Поширення
• 4 Використання
• 5 Примітки
• 6 Джерела

1. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Ưng xám (danh pháp hai phần: Accipiter badius) là loài chim thuộc Họ Ưng (Accipitridae).^[2]. Đây là loài chim săn mồi nhỏ có chiều dài từ 26–30 cm. Chúng phân bố rộng rãi ở châu Á và châu Phi.

Phân loài

• Accipiter badius cenchroides (Severtzov, 1873)
• Accipiter badius dussumieri (Temminck, 1824)
• Accipiter badius badius (Gmelin, 1788)
• Accipiter badius poliopsis (Hume, 1874)
• Accipiter badius sphenurus (Rüppell, 1836)
• Accipiter badius polyzonoides A. Smith, 1838

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ястребообразные

Семейство: Ястребиные

Подсемейство: Ястребы

Род: Настоящие ястребы

Вид: Туркестанский тювик

• Accipiter badius badius (Gmelin, 1788)
• Accipiter badius canchroides (Severtsov, 1873)
• Accipiter badius dussumieri (Temminck, 1824)
• Accipiter badius poliopsis (Hume, 1874)
• Accipiter badius polyzonoides Smith, 1838
• Accipiter badius sphenurus (Ruppell, 1836)

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22695490

У этого термина существуют и другие значения, см. Тювик.

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Туркестанский_тювик&oldid=64698607

二名法 Accipiter badius
(Gmelin)^[2]

褐耳鹰（学名：Accipiter badius）为鹰科鹰属的鸟类，从南亚到撒哈拉以南非洲都有分布。一般栖息于开阔的林地、灌木间的草丛以及筑巢于多叶的树上。该物种的模式产地在斯里兰卡。^[2]

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

亚种

• 褐耳鹰新疆亚种（学名：Accipiter badius cenchroides）。在中国大陆，分布于新疆等地。该物种的模式产地在俄罗斯。^[3]
• 褐耳鹰南方亚种（学名：Accipiter badius poliopsis）。在中国大陆，分布于云南、贵州、广西、广东、海南等地。该物种的模式产地在缅甸北部。^[4]

参考文献

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=褐耳鹰&oldid=50010035”

タカサゴダカ 保全状況評価^[1] LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : タカ目 Falconiformes 科 : タカ科 Accipitridae 属 : オオタカ属 Accipiter 種 : タカサゴダカ A. badius 学名 Accipiter badius
(Gmelin, 1788) シノニム

Astur badius
Scelospizias badius
Micronisus badius

和名 タカサゴダカ 英名 Shikra

タカサゴダカ(英名Shikra 、学名Accipiter badius) はタカ科の猛禽類の一種であり、アジアやアフリカに広く分布している。アフリカに生息するタカサゴダカは別種であるという意見もあるが、本種の亜種であるとみなされる事が多い。タカサゴダカの外見は他のオオタカ属 Accipiterの種、例えばアカハラダカ A. soloensisやハイタカ A. nisusとよく似ている。

形態[編集]

他のオオタカ属と同様に猛禽類の中では小型で、体長は26–30 cm。丸みを帯びた小さな羽と、やや細長い尾羽を持つ。オスの成鳥の腹部は白地に褐色の縞が入った羽色をしており、背部は灰色である。オスは赤色の虹彩をもつに対して、メスは黄色味がかった橙色の虹彩をもつ。メスの背面は茶色っぽく、オスより僅かに体が大きい。飛行中の羽を広げたオスを下から眺めると、縞の走った明色の翼と、黒っぽい翼端が見て取れる。側部の尾羽に帯があるが、ハイタカのそれよりは明瞭でない。中部の尾羽には帯はなく、端が暗色になっているのみである^[2]。幼鳥の胸部の上部には縞と斑があり、翼には細い縞があり、尾羽には暗色の細い縞がある。成長し幼鳥と成鳥の過渡期にさしかかると、体下面の大羽にくっきりとした縞が現れてくる^[3]。タカサゴダカの外見はアカハラダカとよく似ているが、アカハラダカの蝋膜は淡い橙色で膨らんでおり、脚はより黄色く、翼端は完全に真っ黒である^[4][5]。

pee-weeと鳴き、最初のpeeの節が高音である。飛んでいるときは鳴き声が短く鋭くなり、kik-ki ... kik-kiといった声になる。オウチョウはタカサゴダカの鳴き声を模倣することがあるが、これは周囲にいる小鳥に餌を奪われるのを防ぐためであると考えられている^[6][7]。

生態[編集]

タカサゴダカは森林や農地、都市部にも生息しているのが見つかっている。大抵単独か、又はつがいで生活する。インドスナネズミ Meriones hurrianae ^[8]などのネズミ類やリス類、小型の鳥類やトカゲ類を食料とし、時にはヘビを捕食することもある^[9]。昆虫も食料にする^[10]。普通、小型の鳥類はタカサゴダカの目から逃れるために枝葉の中に逃げ込む。ヒメアオカワセミに至っては水中に潜って逃げることがある。しかしチメドリが集団でタカサゴダカを追い返す所も観察されている^[11]。地表に現れたシロアリを食べるときは地面に降りる^[12]。夕暮れになるとCynopterus sphinx^[13][14]などの小型のコウモリを狩猟する。また、稀であるが死肉を漁るところも報告されている^[15]。

インドでは、繁殖期は3月から夏にかけてである。オスもメスも巣作りには参加し、小枝を足で巣に運びこむ^[16]。

亜種と分類[編集]

タカサゴダカにはいくつかの亜種が確認されているが、一部の亜種は別の独立した種としてみなされることもある。形態を基にした分類では、アフリカに生息する型は本種には属さない独立した種であるとみなせるという意見がある^[17]。

亜種A. b. cenchroides (Severtzov, 1873) はトルキスタン、アフガニスタン、イラン東部に生息し、体が大きく、体色が淡い。亜種A. b. dussumieri (Temminck, 1824) はインドに生息し、平野や標高1400mまでの低い丘に住む。原亜種であるA. b. badius はスリランカで発見された。背面が暗い灰色である。A. b. poliopsis (Hume, 1874) (英名Burmese Shikra) は独立した種とみなされることがある。インドのカー・ニコバル島に生息する個体は、以前はタカサゴダカの亜種butleriとして分類していたが^[18]、現在はカチャル島のobsoletusとあわせて、別種であるニコバルハイタカAccipiter butleriを構成する亜種として分類されている^[4][10]。A. b. sphenurus (Rüppell, 1836) はアフリカ西部に生息し、回遊性のある渡り鳥である。一方アフリカ南部に生息するA. b. polyzonoides A. Smith, 1838 は放浪性がある^[3]。

出典[編集]

外部リンク[編集]

ウィキメディア・コモンズには、タカサゴダカに関連するカテゴリがあります。

• Shikra (Accipiter badius) | the Internet Bird Collection