nimet breadcrumb-navigoinnissa
Snowshoe hares are experts at escaping predators. Young hares often "freeze" in their tracks when they are alerted to the presence of a predator. Presumably, they are attempting to escape notice by being cryptic. Given the hare's background-matching coloration, this strategy is quite effective. Older hares are more likely to escape predators by fleeing. At top speed, a snowshoe hare can travel up to 27 mile per hour. An adult hare can cover up to 10 feet in a single bound. In addition to high speeds, hares employ skillful changes in direction and vertical leaps, which may cause a predator to misjudge the exact position of the animal from one moment to the next.
Important predators of snowshoe hares include gray foxes, red foxes, coyotes, wolves, lynx, bobcats and mink.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Snowshoe hares have been widely studied. One of the more interesting things known about hares are the dramatic population cycles that they undergo. Population densities can vary from 1 to 10,000 hares per square mile. The amplitude of the population fluctuations varies across the geographic range. It is greatest in northwestern Canada, and least in the rocky Mountain region of the United States, perhaps because there is more biological diversity in more southerly regions. The lack of diversity in the Northwestern portion of the hare's range means that there are fewer links in the food chain, and therefore fewer species to buffer either dramatic population increases or decreases. Disease may play a part in population fluctuation. Pneumonococcus, ringworm, and salmonella have all been associated with population crashes.
Snowshoe hares are also famous for their seasonal molts. In the summer, the coat of the hare is reddish brown or gray, but during the winter, the coat is snowy white. The molt usually takes about 72 days to reach completion, and it seems to be regulated by daylength. Interestingly, there seem to be two entirely different sets of hair follicles, which give rise to white and brown hairs, respectively.
Snowshoe hares have acute hearing, which presumably helps them to identify approaching predators. They are not particularly vocal animals, but may make loud squealing sounds when captured. When engaging in aggressive activites, these animals may hiss and snort. Most communication between hares involves thumping the hind feet against the ground.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Snowshoes hares are common throughout their range. Their rapid reproduction makes it unlikely that they will become a major concern for conservationists.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Hares may damage trees, especially during periods of high population density.
Snowshoe hares are utilized widely as a source of wild meat. In addition to this, they are an important prey species for many predators whose furs are highly valued.
Positive Impacts: food
Snowshoe hares are important prey animals in their ecosystem.
The diet of snowshoe hares is variable. They browse on green grasses, forbs, bluegrass, brome, vetches, asters, jewelweed, wild strawberry, pussy-toes, dandelions, clovers, daisies and horsetails. The new growth of trembling aspen, birches and willows is also eaten. During the winter, snowshoe hares forage on buds, twigs, bark, and evergreens. They have been known to cannibalize the remains of dead conspecifics in winter months. At all times, it is important for hares to reingest certain feces. Because much of the digestion of food occurs in their hindguts, in order to extract all of the available nutrients from their food, they must cycle it through their digestive system a second time.
Animal Foods: carrion
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; flowers
Other Foods: dung
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Snowshoe hares are found throughout Canada and in the northernmost United States. The range extends south along the Sierras, Rockies, and Appalachian mountain ranges.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Snowshoe hares are most often found in open fields, fence rows, swamps, riverside thickets, cedar bogs and coniferous lowlands.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; forest
Wetlands: swamp ; bog
Other Habitat Features: agricultural
In the wild as much as 85% of snowshoe hares do not live longer than one year. Individuals may live up to 5 years in the wild.
Range lifespan
Status: wild: 5 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 5.0 years.
Snowshoe hares range in length from 413 to 518 mm, of which 39 to 52 mm are tail. The hind foot, long and broad, measures 117 to 147 mm in length. The ears are 62 to 70 mm from notch to tip. Snowshoe hares usually weigh between 1.43 and 1.55 kg. Males are slightly smaller than females, as is typical for leporids. In the summer, the coat is a grizzled rusty or grayish brown, with a blackish middorsal line, buffy flanks and a white belly. The face and legs are cinnamon brown. The ears are brownish with black tips and white or creamy borders. During the winter, the fur is almost entirely white, except for black eyelids and the blackened tips on the ears. The soles of the feet are densely furred, with stiff hairs (forming the snowshoe) on the hind feet.
Range mass: 1.43 to 1.55 kg.
Range length: 413 to 518 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Average basal metabolic rate: 6.708 W.
Groups of males congregate around estrus females, following the females as they move about their home ranges. Mating is polygynandrous (both males and females have multiple mates).
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Breeding season for snowshoe hares runs from mid-March through August, when the testes of the male begin to regress. Gestation lasts 36 days. When parturition approaches, female hares become highly aggressive and intolerant of males. They retire to a birthing area, where they have prepared an area of packed down grasses. Females give birth to litters of up to 8 young, although the average litter size is usually two to four young. Litters born late in the season tend to be larger than litters born in the spring. Females are polyestrous and may have up to four litters a year, depending on enviromental conditions. Males and females become mature within a year of their birth.
Breeding interval: Female snowshoe hares may give birth every month during the breeding season.
Breeding season: Breeding season for snowshoe hares runs from mid-March through August.
Range number of offspring: 1 to 7.
Average number of offspring: 2.82.
Range gestation period: 36 to 40 days.
Average gestation period: 37.2 days.
Range weaning age: 14 to 28 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1 (high) years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 (high) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 61.03 g.
Average number of offspring: 3.
Young snowshoe hares are precocial. They are born fully furred and able to locomote. The young hide in separate locations during the day, only coming together for 5 to 10 minutes at a time to nurse. The female alone cares for them until they are weaned and disperse, about four weeks after they are born.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female); pre-independence (Provisioning: Female)
Gad Amerika (Lepus americanus) a zo ur bronneg geotdebrer hag a vev er Stadoù-Unanet ha Kanada.
La llebre americana (Lepus americanus) és una espècie de llebre originària de Nord-amèrica. Té unes grans potes posteriors, que li serveixen per evitar enfonsar-se en la neu quan hi corre o camina.
Per camuflar-se, el seu pelatge esdevé blanc durant l'hivern i d'un marró rovellat durant l'estiu. Els seus flancs són sempre blancs. També se la pot distingir pels pèls negres que té a la vora de les orelles. Les seves orelles són més curtes que les de la majoria d'altres llebres.
Zajíc měnivý (Lepus americanus) je druh zajíce obývající jehličnaté lesy Severní Ameriky.
Patří k nejmenším druhům zajíců: dorůstá délky 40–50 cm, váží okolo 1,5 kg (samice jsou o něco větší než samci). Srst je v létě rezavě hnědá, pro zimní měsíce dostává zajíc měnivý bílou srst, která mu umožňuje splynout se zasněženou krajinou. Výměna srsti trvá okolo deseti týdnů.[2] Špičky uší jsou celoročně černé a ocas bílý. Projevem adaptace na životní prostředí jsou zvětšená a osrstěná chodidla, díky kterým se zajíc měnivý neboří do sněhu. Proto dostal anglický název snowshoe hare (sněžnicový zajíc).[3]
Obývá hustý lesní podrost, zejména podél vodních toků. Živí se travou a listím, v zimě okusuje kůru stromů. Vede převážně noční způsob života. Je velmi plachý, před predátory se zachraňuje útěkem: dokáže vyvinout rychlost až 45 km/h, je také zdatným plavcem.[4] Samice rodí třikrát, v jižní části areálu i čtyřikrát do roka, v jednom vrhu bývá od dvou do osmi mláďat. Malí zajíčci se rodí osrstění a vidoucí, plně soběstačnými se stávají ve věku okolo jednoho měsíce. Dožívají se asi pěti let. Zajíc měnivý se stává kořistí rysa kanadského, rysa červeného, norka amerického, vlka obecného, lišky obecné, orla skalního, výra virginského a dalších dravců, je také předmětem sportovního lovu. Typickým jevem je kolísání populace zajíce měnivého v pravidelných cyklech, které trvají okolo deseti let; v závislosti na dostupnosti zajíců jako hlavní potravy obdobně kolísá populace rysů.[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu zajíc měnivý ve Wikimedia Commons
Zajíc měnivý (Lepus americanus) je druh zajíce obývající jehličnaté lesy Severní Ameriky.
Amerikansk sneskohare eller sneskohare (Lepus americanus) er en hare, der lever i Nordamerika.[1] Dens navn kommer af de store fødder, som gør at den kan gå på sneen uden at synke ned. Den kan have hvid eller brun pels.
Sneskohare findes i næsten hele Alaska og Canada (med undtagelse af de allernordligste regioner) og desuden i dele af det øvrige USA (i nordlige og nordøstlige dele samt i Rocky Mountains).
Med en længde af 41 til 52 centimeter og en vægt omkring 1,5 kilogram regnes denne art til de mindre i slægten. Halens længde ligger mellem 3 og 5 centimeter. Ligesom sneharen (Lepus timidus) skifter sneskoharen pels før vinteren. Farven ændrer sig fra brunlig til hvid, hvad der giver en bedre camouflage i sneen. Et markant kendetegn er de 6 til 7 centimeter lange ører med sorte spidser. Pelsen skiftes kun i de nordlige dele af udbredelsesområdet. På harens fodsåler findes en kraftig pels (hovedsagelig på bagpoterne) som gør at foden ligner en snesko.
Arten lever i flere forskellige habitater som for eksempel taiga, tundra, åbne græs- og marskområder. Hvert individ lever ensomt, men der findes ofte flere indivier i samme område, med overlappende revirer. Sneskoharen er normalt aktiv i dæmringen og natten, men den er også ude ved skyet vejr. Som alle harer i slægten Lepus, kan den løbe hurtigt og svømmer godt, som er en fordel ved flugt. Sneskoharen går ikke i vinterhi.
Fødens sammensætning er afhængig af region og årstid. Haren spiser blandt andet græsser, blomster, knopper, kviste og bark. I løbet af vinteren spiser den sommetider ådsler.[2]
Parringstiden ligger mellem marts og august. Hunnen har mulighed for at parre sig tre gange i denne tid. Drægtigheden varer i cirka 38 dage og der fødes per kuld to til fire (sjældent op til otte) unger.
Sneskoharer har flere naturlige fjender, herunder gråræv og rød ræv, rødlos, prærieulv og ulv. Populationen øges og mindskes periodisk afhængig af antallet af fjender og adgang til føde. På grund af den høje reproduktionstakt tæller disse harer ikke til de truede arter.
Der findes ifølge organisationen ITIS 15 underarter:[1]
Amerikansk sneskohare eller sneskohare (Lepus americanus) er en hare, der lever i Nordamerika. Dens navn kommer af de store fødder, som gør at den kan gå på sneen uden at synke ned. Den kan have hvid eller brun pels.
Sneskohare findes i næsten hele Alaska og Canada (med undtagelse af de allernordligste regioner) og desuden i dele af det øvrige USA (i nordlige og nordøstlige dele samt i Rocky Mountains).
Der Schneeschuhhase (Lepus americanus) ist eine Art der Echten Hasen in der Familie der Hasen (Leporidae). Er ist über große Teile des nördlichen Nordamerika in den Vereinigten Staaten und Kanada verbreitet. Es ist die kleinste Art der Gattung und er wird generell eher als kaninchenähnlich statt als hasenartig beschrieben. Seinen Namen erhielt er aufgrund der sehr großen Füße, die ein Versinken im Schnee verhindern sollen. Typisch für die Art ist zudem der Fellwechsel mit einem braunen Sommer- und einem weißen Winterfell.
Die bereits 1777 von dem Göttinger Tiermediziner Johann Christian Polycarp Erxleben beschriebene Art wird als ursprünglichste Art der Gattung betrachtet. Innerhalb des Verbreitungsgebietes werden 15 Unterarten des Schneeschuhhasen unterschieden.
Der Schneeschuhhase ist innerhalb seines großen Verbreitungsgebietes mit zahlreichen Unterarten bezüglich der Größe und der Färbung variabel. Er erreicht eine Körperlänge von 36 bis 56 Zentimetern bei einem Gewicht von 1,1 bis 1,6 Kilogramm. Seine Schwanzlänge beträgt 2,5 bis 5,5 Zentimeter, die Ohrlänge 60 bis 70 Millimeter und die Hinterfußlänge 112 bis 150 Millimeter.[1] Es handelt sich damit um die kleinste Art der Gattung Lepus. In seinem Körperbau und seiner funktionellen Morphologie entspricht der Schneeschuhhase teilweise eher einem Kaninchen oder einem Baumwollschwanzkaninchen als einem Hasen.[2] Die Tiere haben einen wenig ausgeprägten Sexualdimorphismus, die Weibchen sind im Durchschnitt etwas größer und schwerer als die Männchen.[3]
Schneeschuhhase im Sommerfell
Schneeschuhhase im Fellwechsel
Schneeschuhhase im Winterfell
Das Rückenfell der Tiere ist im Sommer braun, grau oder auch rötlich, die Bauchseite und die Unterseite des Kinns sind weiß. Häufig sind zudem auch die Füße weiß gefärbt. Wie der Schneehase (Lepus timidus) ändert auch der Schneeschuhhase bei den meisten Populationen im Winter seine Fellfarbe von braun in weiß und tarnt sich auf diese Weise im Schnee vor Räubern. Dabei behält beim Fellwechsel die Unterwolle ihren grauen Farbton, lediglich die Haarspitzen werden weiß, sodass die Tiere weiß sind. Die Ohrspitzen bleiben häufig auch im Winter schwarz. Bei einigen Unterarten in den südlicheren Gebieten bleiben Teile der Population auch im Winter braun. Der Fellwechsel zum Winterfell erfolgt im August bis November, der zum Sommerfell im März bis Juni.[1]
Seine Fußsohlen sind dicht behaart, insbesondere an den Hinterpfoten, was zu dem schneeschuhartigen Aussehen führt. Sie resultieren in dem für die Tiere typischen Spurenbild.
Der Schädel und die Zähne haben sehr ausgeprägte Eigenschaften, einschließlich der ständig wachsenden Schneidezähne. Die Tiere besitzen wie alle Hasenartigen im Oberkiefer pro Hälfte zwei Schneidezähne (Incisivi), von denen einer zu einem Nagezahn und der andere zu einem Stiftzahn direkt hinter dem Nagezahn ausgebildet ist. Im Unterkiefer befindet sich nur ein einzelner als Nagezahn ausgebildeter Schneidezahn. Auf die Schneidezähne folgt eine typische Zahnlücke (Diastema). Im Oberkiefer schließen sich je drei, im Unterkiefer je zwei Prämolaren sowie sowohl im Unter- als auch im Oberkiefer je drei Molaren an. Insgesamt verfügen die Tiere damit über ein Gebiss aus 28 Zähnen.[3]
Das Hauptmerkmal des Schädels ist, dass die Oberaugenhöhlenbeine hinten nicht mit den Stirnbeinen verschmolzen sind, sondern ausbrechen, während das Zwischenscheitelbein mit dem Scheitelbein verschmolzen ist.[3]
Der Karyotyp des Schneeschuhhasen besteht aus einem Chromosomensatz von 2n=48 Chromosomen, wobei es sich dabei um den innerhalb der Echten Hasen als ursprünglich anerkannten Chromosomensatz handelt. Er umfasst acht Paare metazentrischer (→ Chromosom#Bestandteile) und submetazentrischer und 15 Paare subtelozentrischer und akrozentrischer Autosomen. Das X-Chromosom ist mittelgroß und submetazentrisch, während das Y-Chromosom sehr klein und akrozentrisch ist.[4]
Der Schneeschuhhase lebt in Nordamerika. Er kommt in fast ganz Kanada mit Ausnahme des äußersten Nordens und in allen Provinzen mit Ausnahme von Nunavut vor. In den Vereinigten Staaten ist er in Alaska sowie in den westlichen Staaten Oregon, Washington, Nevada, Idaho, Montana, Wyoming, North und South Dakota und Colorado sowie in einzelnen Regionen der Hochlagen in New Mexico, Utah und Kalifornien vertreten. Zudem ist die Art in der Region der Großen Seen und den östlichen Staaten Pennsylvania, New York, Maine, Vermont, Rhode Island, Wisconsin, Michigan, Minnesota, Massachusetts, Connecticut und New Hampshire verbreitet. Historisch war der Schneeschuhhase wahrscheinlich auch in den Bergregionen von West Virginia, North Carolina, Tennessee und Virginia anzutreffen, diese Populationen sind allerdings nicht mehr vorhanden.[5]
Die Schneeschuhhasen sind nachtaktiv und verbringen den Tag in Verstecken in der Vegetation. Sie sind an den borealen Misch-Laubwald Nordamerikas mit dichtem Unterwuchs gebunden. Dabei kommen sie in unterschiedlichen Waldregionen mit Nadelbäumen, Eschen, Birken, Buchen, Ahorn und anderen Gehölzen vor.[1] Die Tiere benötigen eine relativ dichte Boden- und Strauchvegetation, die sie als Deckung verwenden können. Typischerweise sind Sukzessionswälder und junge Waldbestände im Alter von 25 bis 40 Jahren ideal. Sie bevorzugen Habitate an Wald- und Lichtungsrändern sowie Sumpfgrenzen, meiden jedoch offene Flächen.[5] Vor allem in Zonen, in denen nach Feuern der Unterwuchs dicht nachwächst, können die Tiere sehr häufig vorkommen, während sie in alten Wäldern mit hohen Bäumen und wenig Unterwuchs selten sind. In kleinen Waldstücken und Reliktwäldern in landwirtschaftlich genutzten Flächen sind die Tiere in der Regel nicht anzutreffen.[1]
Aufgrund ihres weißen Winterpelzes benötigt diese Art im Winter eine Schneedecke. Zwei Unterarten entlang der Pazifikküste werden im Winter nicht weiß und können entsprechend in Wäldern mit geringer oder keiner Schneedecke vorkommen. Der Schneeschuhhase scheint auch den Randlebensraum zu bevorzugen.[5]
Die Ernährung ist wie bei anderen Hasen vegetarisch und besteht im Sommer hauptsächlich aus Gräsern, Kräutern, Blüten, Seggen und Farnen.[5] Im Winter nagen sie auch an weichen Baumrinden von Fichten, Weiden, Birken oder Kiefern.[1]
Vor allem im Winter können die Tiere vereinzelt auch am Aas toter Tiere fressen. Nach einer Untersuchung in Yukon, bei der Kadaver verschiedener Tiere ausgelegt wurden, konnte beobachtet werden, dass Schneeschuhhasen das Fleisch dieser Tiere, darunter auch das anderer Schneeschuhhasen oder toter Luchse, sowie Federn von Tannenhühnern (Falcipennis canadensis) fraßen. Wahrscheinlich stellt Aas für die Tiere vor allem im Winter eine Ergänzung bei Nährstoffmangel dar.[6]
Die Fortpflanzungszeit der Schneeschuhhasen reicht von März bis September und wird vor allem durch die Lichttaglänge reguliert (photoperiodische Kontrolle). Der Beginn kann zudem stark vom Wetter und der aktuellen Populationsdichte der Hasen beeinflusst werden und sich bis zu mehreren Wochen nach hinten verschieben. In Alberta wurde als frühester Beginn der Fortpflanzungszeit der Übergang vom Winter in das frühe Frühjahr mit abnehmender Schneedecke und den ersten höheren Temperaturen des Jahres identifiziert.[1]
Die Tiere sind generell promisk und verpaaren sich mit mehreren Sexualpartnern. Die Tragzeit beträgt etwa 36 Tage und die Weibchen produzieren pro Jahr durchschnittlich zwei Würfe in den nördlichen Teilen des Verbreitungsgebietes und in den Höhenlagen oder drei bis vier Würfe in den südlicheren Verbreitungsgebieten und im Flachland. Die Wurfgröße variiert je nach Standort und Anzahl der zuvor produzierten Würfe. Die Weibchen gebären 2 bis 6 Jungtiere, wobei sie in späteren Würfen in der Regel ein Jungtier mehr haben als in den ersten Würfen des Jahres. Damit bekommen die Weibchen im Schnitt zwischen 7 und 18 Jungtiere pro Jahr.[1]
Die Jungtiere werden mit Fell geboren. Nach etwa zwei Tagen beginnen sie im Nest zu hüpfen und nach etwa fünf Tagen fangen sie an zu graben. Sie sammeln sich im Nest etwa ein bis zwei Stunden nach dem Sonnenuntergang und warten auf die Mutter. Sobald die in das Nest kommt, werden sie etwa fünf Minuten von ihr gesäugt. Nach sechs bis acht Tagen beginnen die Jungtiere feste Nahrung aufzunehmen.[1]
Die Populationsdynamik der Schneeschuhhasen und des Kanadischen Luchses (Lynx canadensis) gilt als klassisches Beispiel der Räuber-Beute-Beziehung. Die Arten zeigen über das gemeinsame Verbreitungsgebiet von Alaska bis Neufundland einen Zyklus in ihrer Bestandsentwicklung von etwa zehn Jahren Länge (tatsächlich beobachtet: 9–11 Jahre). Generell wird angenommen, dass diese Zyklen direkt gekoppelt sind, da der Schneeschuhhase eines der Hauptbeutetiere des Luchses darstellt. Innerhalb des Nahrungsnetzes sind die Zusammenhänge allerdings komplexer und der Schneeschuhhase stellt eine Schlüsselart innerhalb des nordamerikanischen Ökosystems dar. Die Hasen ernähren sich von verschiedenen Pflanzen und es gibt neben den Luchsen weitere Prädatoren, die den Schneeschuhhasen erbeuten; damit werden die Bestände des Schneeschuhhasen sowohl durch die Nahrungsverfügbarkeit als auch durch den Raubdruck durch verschiedene Räuber reguliert, während die Bestände des Luchses weitgehend direkt abhängig sind von den Hasenpopulationen, die ihre Hauptnahrung darstellen.[7]
Zu der Art gibt es verschiedene Mortalitätsstudien, bei denen verschiedene Prädatoren identifiziert wurden. Bei einer Studie in Alaska wurde der Prädatorendruck im frühen Sukzessionswald mit dem im Schwarzfichtenwald verglichen. Wenn die Raubtierquelle bestimmt werden konnte, wurden die Hasen im frühen Sukzessionswald mit 30 % häufiger von Habichten (Accipiter gentilis) als von anderen Raubtieren und im Schwarzfichtenwald mit 31 % häufiger von Kanadischen Luchsen getötet als von anderen Raubtieren. Virginia-Uhus (Bubo virginianus) und Kojoten (Canis latrans) stellten in beiden Lebensräumen kleinere Anteile der Hasenräuber dar und andere Todesursachen waren mit 3 % ein sehr seltener Sterblichkeitsgrund. Das Überleben war im Juli und ganz allgemein im Sommer am höchsten, da den Raubtieren mehr alternative Beute zur Verfügung stand. Niedrige Überlebensraten fielen mit der Zeit des Fellwechsels, den Würfen im Frühjahr und dem Verlassen der Nester durch die Jungtiere im Herbst zusammen.[8]
Der Schneeschuhhase wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Echten Hasen (Lepus) eingeordnet.[1] Die Art wurde 1777 von dem Naturforscher Johann Christian Polycarp Erxleben, dem Gründer des Tierärztlichen Instituts der Georg-August-Universität Göttingen, wissenschaftlich beschrieben, der ihn bereits als Lepus americanus bezeichnete und damit in die von Carl von Linné eingerichtete Gattung Lepus einordnete.[9] Erxleben beschrieb den Typus aus „America boreeli, ad fretum Hudsonis copiossimus“,[9] die Typlokalität wurde 1909 von Edward William Nelson auf Fort Severn in Ontario, Kanada, eingegrenzt.[1]
Die Art ist klar gegenüber anderen Hasenarten abgegrenzt und es gibt keine Hybriden mit anderen Arten. Phylogenetische Untersuchungen legen nahe, dass der Schneeschuhhase die ursprünglichste Art der Gattung und somit als Schwesterart der gesamten Gattung zu betrachten ist. Damit wird auch davon ausgegangen, dass die Entstehung der Gattung in Nordamerika erfolgte, wo sich die Arten von Norden nach Süden und nach Eurasien ausbreiteten.[10][11]
Innerhalb der Art werden mit der Nominatform aktuell 15 Unterarten unterschieden:[1]
Auf den Inseln Kodiak Island südlich von Alaska und Anticosti im Sankt-Lorenz-Golf wurden Schneeschuhhasen in historischer Zeit eingeführt, wobei der Ursprung der Gründerpopulation und damit die spezifische Unterart unbekannt sind.[1]
Der Schneeschuhhase wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als nicht gefährdet („Least concern“) eingestuft.[5] Vor allem die südlichen Populationen können einem übermäßigen Bestandsverlust und einem Lebensraumverlust durch die Fragmentierung der Lebensräume ausgesetzt sein.[5]
Die Bestandsdichte ist in Kanada und Alaska mehr oder weniger gleichmäßig, aber in den angrenzenden Vereinigten Staaten uneinheitlich verteilt. Die Populationen im borealen Wald schwanken in ihren Beständen nach einem 10-jährigen Zyklus, wobei ihre Dichte über mehrere Jahre hinweg um das 100-fache variieren kann. Südliche Populationen können nicht-zyklisch sein oder mit reduzierter Amplitude schwanken. Der Status der südöstlichen Populationen ist unklar, aber die südliche Verbreitungsgrenze könnte aufgrund von Lebensraumverlusten, der Zunahme von Raubtieren, vor allem Kojoten, und vielleicht auch mit dem Klimawandel und dem Verlust von Schnee im Winter nach Norden zurückgehen.[5]
In einigen Studien wurde versucht, die Effekte der Globalen Erwärmung auf die Verbreitungsgebiete und Populationen der Schneeschuhhasen und anderer Hasenartiger zu modellieren. Während einige Untersuchungen davon ausgehen, dass sich die Verbreitungsgebiete der Tiere der Polarregionen in Richtung Nordpol verschieben werden, gehen andere davon aus, dass sich die Verbreitungsgebiete kaum bis gar nicht verändern werden.[12]
Eine Studie in Pennsylvania verglich das Winterverhalten und die Wärmeproduktion von Schneeschuhhasen am südlichen Rand ihres Verbreitungsgebietes in Pennsylvania mit einer nördlichen Population im Yukon, um zu untersuchen, wie diese Hasen auf veränderte Umweltbedingungen reagieren könnten. Die Tiere aus Pennsylvania haben kürzere, weniger dichte und weniger weiße Winterfelle als ihre nördlichen Artgenossen, was auf eine geringere Fellisolierung hindeutet. Sie haben zudem niedrigere Felltemperaturen, was zeigt, dass sie weniger Wärme produzieren als die Tiere der nördlichen Populationen. Darüber hinaus wählen die Hasen in Pennsylvania keine Rastplätze, die thermische Vorteile bieten, sondern solche, die einen visuellen Schutz vor Raubtieren gewährleisten. Die Ergebnisse deuten darauf hin, dass Schneeschuhhasen in der Lage sein könnten, sich an zukünftige Klimabedingungen durch leichte Veränderungen der Rumpfeigenschaften, des Stoffwechsels und des Verhaltens anzupassen und somit kein oder nur ein geringer Effekt auf die Verbreitungsgrenze zu erwarten ist.[13] Andererseits fand eine Studie im Bundesstaat Washington heraus, dass, obwohl sowohl Wald als auch Schneedecke zur historischen Verbreitungsgrenze beigetragen haben, vor allem die Dauer der Schneedecke die jüngsten Verschiebungen der Verbreitungsgrenze nach Norden erklärt, während die Waldbedeckung an relativer Bedeutung verloren hat. Nach Ansicht der Wissenschaftler stellten historisch der Verlust und die Fragmentierung von Waldlebensräumen die stärkere Bedrohung der Tiere des südlichen Verbreitungsrandes dar, während mittlerweile der Klimawandel zur größten Bedrohung für den Schneeschuhhasen geworden ist.[14]
Der Schneeschuhhase (Lepus americanus) ist eine Art der Echten Hasen in der Familie der Hasen (Leporidae). Er ist über große Teile des nördlichen Nordamerika in den Vereinigten Staaten und Kanada verbreitet. Es ist die kleinste Art der Gattung und er wird generell eher als kaninchenähnlich statt als hasenartig beschrieben. Seinen Namen erhielt er aufgrund der sehr großen Füße, die ein Versinken im Schnee verhindern sollen. Typisch für die Art ist zudem der Fellwechsel mit einem braunen Sommer- und einem weißen Winterfell.
Die bereits 1777 von dem Göttinger Tiermediziner Johann Christian Polycarp Erxleben beschriebene Art wird als ursprünglichste Art der Gattung betrachtet. Innerhalb des Verbreitungsgebietes werden 15 Unterarten des Schneeschuhhasen unterschieden.
Il-Liebru taż-żarbuna tas-silġ jew kif jissejjaħ ukoll il-liebru li jvarja magħruf xjentifikament bħala Lepus americanus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux fit-Tramuntana tal-kontinent tal-Amerika ta' Fuq.
L-isem ta' liebru taż-żarbuna tas-silġ ġej mill-kobor esaġerat tas-saqajn ta' wara, li fil-għajn jidhru verament qishom lebsin xi par żarbun tas-silġ. Is-saqajn goffi ta' dan il-liebru huwa addattament biex jevita li l-annimal jergħeq waqt li jkun qiegħed jimxi jew jaqbez fuq is-silġ.
Dan il-liebru huwa l-unika speċi li qiegħed klassifikat fis-sottoġeneru Poecilolagus u l-ispeċi maqsuma f'minn tal-inqas sitt sottospeċi.
Il-Liebru taż-żarbuna tas-silġ jew kif jissejjaħ ukoll il-liebru li jvarja magħruf xjentifikament bħala Lepus americanus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux fit-Tramuntana tal-kontinent tal-Amerika ta' Fuq.
L-isem ta' liebru taż-żarbuna tas-silġ ġej mill-kobor esaġerat tas-saqajn ta' wara, li fil-għajn jidhru verament qishom lebsin xi par żarbun tas-silġ. Is-saqajn goffi ta' dan il-liebru huwa addattament biex jevita li l-annimal jergħeq waqt li jkun qiegħed jimxi jew jaqbez fuq is-silġ.
Американ ош мераҥ (лат. Lepus americanus ) – Йӱдвел Америкыште мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч мераҥ. Капше 41–52 см, почше 3–5 см, нелытше 1,5 кг.
Американ ош мераҥ (лат. Lepus americanus ) – Йӱдвел Америкыште мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч мераҥ. Капше 41–52 см, почше 3–5 см, нелытше 1,5 кг.
பனிக்காலணி முயல் (ஆங்கிலப் பெயர்: Snowshoe hare, உயிரியல் பெயர்: Lepus americanus), அல்லது வேறுபடும் முயல், அல்லது பனிக்காலணி குழி முயல் என்பது வட அமெரிக்காவில் காணப்படும் ஒரு முயல் வகை ஆகும். இதன் பின்னங்கால்களின் அளவு பெரியதாக இருப்பதால் இது பனிக்காலணி முயல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதன் கால் குதிக்கும்போது மற்றும் நடக்கும்போது பனியில் அமுங்கி விடாமல் தடுக்கிறது. உறைய வைக்கும் வெப்ப நிலைகளிலிருந்து இதன் காலை பாதுகாப்பதற்காக இதன் உள்ளங்கால்களிலும் ரோமம் உள்ளது.
உருமறைப்பிற்காக இதன் ரோமம் குளிர் காலத்தில் வெள்ளை நிறமாகவும் மற்றும் கோடை காலத்தில் துரு போன்ற பழுப்பு நிறமாகவும் மாறுகிறது. இதன் பக்கவாட்டுப் பகுதி வருடம் முழுவதும் வெள்ளை நிறத்திலேயே இருக்கும். இதன் காதின் ஓரங்களில் கறுப்பு குடுமி போன்ற ரோமத்தை வைத்து பனிக்காலணி முயலை மற்ற முயல்களில் இருந்து வேறுபடுத்த முடியும். இதன் காதுகள் மற்ற பெரும்பாலான முயல்களின் காதுகளை விட விட சிறியதாகவே இருக்கும்.
கோடைகாலத்தில் இது புற்கள், பன்னங்கள் மற்றும் இலைகள் போன்ற தாவரங்களை உண்கிறது. குளிர் காலத்தில் இது கிளைகள், மரங்களின் பட்டைகள், பூக்களின் மொட்டுகள் மற்றும் தாவரங்களை உண்கிறது. ஆர்டிக் முயலைப் போலவே இதுவும் சில நேரங்களில் இறந்த விலங்குகளை உணவாக உட்கொள்ளும் என அறியப்பட்டுள்ளது.[3] சில நேரங்களில் சிறு குழுக்களாக இது உணவு உண்பதை நம்மால் காண முடியும். இது பெரும்பாலும் இரவு நேரத்திலேயே செயல்பாட்டுடன் இருக்கும் மற்றும் இந்த விலங்கு குளிர்கால உறக்கத்திற்கு செல்வதில்லை. இது வருடத்திற்கு நான்கு முறை குட்டி ஈனும். ஒரு முறைக்கு சராசரியாக 3 முதல் 8 குட்டிகளை ஈனும்.
பனிக்காலணி முயலின் முக்கியமான எதிரி கனடா சிவிங்கி பூனை ஆகும். உரோம வேட்டையர்கள் பிடித்த விலங்குகளின் வரலாற்றுப் பதிவுகள் நமக்கு சிவிங்கி பூனை மற்றும் முயல்களின் எண்ணிக்கையின் உயர்வு மற்றும் வீழ்ச்சி ஒரு சுழற்சியாக நடைபெறுகிறது என்பதை காட்டுகிறது. இதன் காரணமாக உலகம் முழுவதிலும் உள்ள உயிரியல் மாணவர்களுக்கு கொன்றுண்ணிகளின் எண்ணிக்கை மற்றும் அவற்றின் உணவு ஆகியவற்றிற்கு இடையிலான தொடர்பு என்கிற ஒரு ஆய்வாக முயல்கள் அறியப்படுகின்றன.[4][5][6]
பனிக்காலணி முயல்கள் மாலை முதல் இரவு முழுவதும் செயல்பாட்டுடன் இருக்கும். இவை கூச்ச சுபாவம் கொண்டவை மற்றும் ரகசியமாக வாழ்பவை ஆகும்.[7]
பனிக்காலணி முயல்களை பல்வேறு கொன்றுண்ணிகள் உணவாக உட்கொள்கின்றன. கனடா சிவிங்கி பூனை, வீட்டு நாய், வீட்டு பூனை, ஓநாய்கள், மலை சிங்கங்கள், பெரிய கொம்பு ஆந்தை, பட்டை ஆந்தை, புள்ளி ஆந்தை, மற்ற ஆந்தைகள், சிவப்பு வால் வல்லூறுகள், வடக்கு வாத்து பாறு, மற்ற வல்லூறுகள், தங்க கழுகுகள் மற்றும் காகங்கள் ஆகிய கொன்றுண்ணிகளை குறிப்பாக கூறலாம்.[8][7][9] அமெரிக்க கருப்பு கரடிகளும் இவற்றை உண்ணுகின்றன.[8] அமெரிக்காவின் பனிப்பாறை தேசிய பூங்காவில் உள்ள பனிக்காலணி முயல்களை வடக்கு ராக்கி மலை ஓநாய்கள் உணவாக உட்கொள்கின்றன.[10]
பனிக்காலணி முயல் (ஆங்கிலப் பெயர்: Snowshoe hare, உயிரியல் பெயர்: Lepus americanus), அல்லது வேறுபடும் முயல், அல்லது பனிக்காலணி குழி முயல் என்பது வட அமெரிக்காவில் காணப்படும் ஒரு முயல் வகை ஆகும். இதன் பின்னங்கால்களின் அளவு பெரியதாக இருப்பதால் இது பனிக்காலணி முயல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதன் கால் குதிக்கும்போது மற்றும் நடக்கும்போது பனியில் அமுங்கி விடாமல் தடுக்கிறது. உறைய வைக்கும் வெப்ப நிலைகளிலிருந்து இதன் காலை பாதுகாப்பதற்காக இதன் உள்ளங்கால்களிலும் ரோமம் உள்ளது.
உருமறைப்பிற்காக இதன் ரோமம் குளிர் காலத்தில் வெள்ளை நிறமாகவும் மற்றும் கோடை காலத்தில் துரு போன்ற பழுப்பு நிறமாகவும் மாறுகிறது. இதன் பக்கவாட்டுப் பகுதி வருடம் முழுவதும் வெள்ளை நிறத்திலேயே இருக்கும். இதன் காதின் ஓரங்களில் கறுப்பு குடுமி போன்ற ரோமத்தை வைத்து பனிக்காலணி முயலை மற்ற முயல்களில் இருந்து வேறுபடுத்த முடியும். இதன் காதுகள் மற்ற பெரும்பாலான முயல்களின் காதுகளை விட விட சிறியதாகவே இருக்கும்.
கோடைகாலத்தில் இது புற்கள், பன்னங்கள் மற்றும் இலைகள் போன்ற தாவரங்களை உண்கிறது. குளிர் காலத்தில் இது கிளைகள், மரங்களின் பட்டைகள், பூக்களின் மொட்டுகள் மற்றும் தாவரங்களை உண்கிறது. ஆர்டிக் முயலைப் போலவே இதுவும் சில நேரங்களில் இறந்த விலங்குகளை உணவாக உட்கொள்ளும் என அறியப்பட்டுள்ளது. சில நேரங்களில் சிறு குழுக்களாக இது உணவு உண்பதை நம்மால் காண முடியும். இது பெரும்பாலும் இரவு நேரத்திலேயே செயல்பாட்டுடன் இருக்கும் மற்றும் இந்த விலங்கு குளிர்கால உறக்கத்திற்கு செல்வதில்லை. இது வருடத்திற்கு நான்கு முறை குட்டி ஈனும். ஒரு முறைக்கு சராசரியாக 3 முதல் 8 குட்டிகளை ஈனும்.
பனிக்காலணி முயலின் முக்கியமான எதிரி கனடா சிவிங்கி பூனை ஆகும். உரோம வேட்டையர்கள் பிடித்த விலங்குகளின் வரலாற்றுப் பதிவுகள் நமக்கு சிவிங்கி பூனை மற்றும் முயல்களின் எண்ணிக்கையின் உயர்வு மற்றும் வீழ்ச்சி ஒரு சுழற்சியாக நடைபெறுகிறது என்பதை காட்டுகிறது. இதன் காரணமாக உலகம் முழுவதிலும் உள்ள உயிரியல் மாணவர்களுக்கு கொன்றுண்ணிகளின் எண்ணிக்கை மற்றும் அவற்றின் உணவு ஆகியவற்றிற்கு இடையிலான தொடர்பு என்கிற ஒரு ஆய்வாக முயல்கள் அறியப்படுகின்றன.
The snowshoe hare (Lepus americanus), also called the varying hare or snowshoe rabbit, is a species of hare found in North America. It has the name "snowshoe" because of the large size of its hind feet. The animal's feet prevent it from sinking into the snow when it hops and walks. Its feet also have fur on the soles to protect it from freezing temperatures.
For camouflage, its fur turns white during the winter and rusty brown during the summer. Its flanks are white year-round. The snowshoe hare is also distinguishable by the black tufts of fur on the edge of its ears. Its ears are shorter than those of most other hares.
In summer, it feeds on plants such as grass, ferns, and leaves; in winter, it eats twigs, the bark from trees, and plants and, similar to the Arctic hare, has been known to occasionally eat dead animals.[3] It can sometimes be seen feeding in small groups. This animal is mainly active at night and does not hibernate. The snowshoe hare may have up to four litters in a year, which average three to eight young. Males compete for females, and females may breed with several males.
A major predator of the snowshoe hare is the Canada lynx. Historical records of animals caught by fur hunters over hundreds of years show the lynx and hare numbers rising and falling in a cycle, which has made the hare known to biology students worldwide as a case study of the relationship between numbers of predators and their prey.[4][5][6]
Snowshoe hares occur from Newfoundland to Alaska; south in the Sierra Nevada to central California; in the Rocky Mountains to southern Utah and northern New Mexico; and in the Appalachian Mountains to West Virginia.[7] Populations in its southern range, such as in Ohio, Maryland, North Carolina, New Jersey, Tennessee, and Virginia have been extirpated.[8] Locations of subspecies are as follows:[9]
The snowshoe hare's fur is rusty brown in the spring and summer, and white in the winter. It also always has a gray underbelly, and black on the tips and edges of its ears and tail. It has very large hind feet, and dense fur on their soles. The snowshoe hare's ears are not as long as some other species of hares' ears. In the winter, it turns a bright white to blend in with the snow.
Snowshoe hares range in length from 413 to 518 mm (16.3 to 20.4 in), of which 39 to 52 mm (1.5 to 2.0 in) are tail. The hind foot, long and broad, measures 117 to 147 mm (4.6 to 5.8 in) in length. The ears are 62 to 70 mm (2.4 to 2.8 in) from notch to tip. Snowshoe hares usually weigh between 1.43 and 1.55 kg (3.15 to 3.42 lb). Males are slightly smaller than females, as is typical for leporids. In the summer, the coat is a grizzled rusty or grayish brown, with a blackish middorsal line, buffy flanks and a white belly. The face and legs are cinnamon brown. The ears are brownish with black tips and white or creamy borders. During the winter, the fur is almost entirely white, except for black eyelids and the blackened tips on the ears. The soles of the feet are densely furred, with stiff hairs (forming the snowshoe) on the hind feet.[10]
Snowshoe hares are primarily found in areas with dense plant coverage such as boreal forests, upper montane forests and wetlands, though are occasionally seen in more open areas like agricultural land.[11]
In Utah, snowshoe hares used Gambel oak (Quercus gambelli) in the northern portion of the Gambel oak range.[12] In the Southwest, the southernmost populations of snowshoe hares occur in the Sangre de Cristo Mountains, New Mexico, in subalpine scrub: narrow bands of shrubby and prostrate conifers at and just below timberline that are usually composed of Engelmann spruce, bristlecone pine, limber pine, and juniper.[13]
In Minnesota, snowshoe hares are found in uplands and wetlands.[14] In New England, snowshoe hares favor second-growth forests.
Like all leporids, snowshoe hares are crepuscular and nocturnal. They are shy and secretive and spend most of the day in shallow depressions, called forms, scraped out under clumps of ferns, brush thickets, and downed piles of timber. They occasionally use the large burrows of mountain beavers (Aplodontia rufa) as forms. Diurnal activity level increases during the breeding season. Juveniles are usually more active and less cautious than adults.[15]
Snowshoe hares are active year-round. The breeding season for hares is stimulated by new vegetation and varies with latitude, location, and yearly events (such as weather conditions and phase of snowshoe hare population cycle).[7][16] Breeding generally begins in late December to January and lasts until July or August .[15][16] In northwestern Oregon, male peak breeding activity (as determined by testes weight) occurs in May and is at the minimum in November. In Ontario, the peak is in May and in Newfoundland, the peak is in June. Female estrus begins in March in Newfoundland, Alberta, and Maine, and in early April in Michigan and Colorado. First litters of the year are born from mid-April to May.[7]
The gestation period is 35 to 40 days; most studies report 37 days as the average length of gestation. Litters average three to five leverets depending on latitude, elevation, and phase of population cycle, ranging from one to seven.[7][15] Deep snow-pack increases the amount of upper-branch browse available to snowshoe hares in winter, and therefore has a positive relationship with the nutritional status of breeding adults. Litters are usually smaller in the southern sections of their range since there is less snow. Newborns are fully furred, open-eyed, and mobile. They leave the natal form within a short time after birth, often within 24 hours. After leaving the birthplace, siblings stay near each other during the day, gathering once each evening to nurse.[7][15] Weaning occurs at 25 to 28 days except for the last litter of the season, which may nurse for two months or longer.[17]
Female snowshoe hares can become pregnant anytime after the 35th day of gestation. The second litter can therefore be conceived before the first litter is born (snowshoe hares have twin uteri).[7] Pregnancy rates ranged from 78 to 100% for females during the period of first litter production, 82 to 100% for second litters, and for the periods of third and fourth litters pregnancy rates vary with population cycle. In Newfoundland, the average number of litters per female per year ranged from 2.9 to 3.5, and in Alberta the range was from 2.7 to 3.3.[7] The number of litters per year varies with phase of population cycle (see below). In Alberta the average number of litters per year was almost 3 just after a population peak and 4 just after the population low. Females normally first breed as 1-year-olds. Juvenile breeding is rare and has only been observed in females from the first litter of the year and only in years immediately following a low point in the population cycle.[7]
In Yukon, 30-day survival of radio-tagged leverets was 46%, 15%, and 43% for the first, second, and third litters of the year, respectively. There were no differences in mortality in plots with food added. The main proximate cause of mortality was predation by small mammals, including red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus) and Arctic ground squirrels (Spermophilus parryii). Littermates tended to live or die together more often than by chance. Individual survival was negatively related to litter size and positively related to body size at birth. Litter size is negatively correlated with body size at birth.[18]
Northern populations of snowshoe hares undergo cycles that range from seven to 17 years between population peaks. The average time between peaks is approximately 10 years. The period of abundance usually lasts for two to five years, followed by a population decline to lower numbers or local scarcity. Areas of great abundance tend to be scattered.[15] Populations do not peak simultaneously in all areas, although a great deal of synchronicity occurs in northern latitudes.[19] From 1931 to 1948, the cycle was synchronized within one or two years over most of Canada and Alaska, despite differences in predators and food supplies.[20] In central Alberta, low snowshoe hare density occurred in 1965, with 42 to 74 snowshoe hares per 100 acres (40 ha). The population peak occurred in November 1970 with 2,830 to 5,660 snowshoe hares per 100 acres (40 ha). In the southern parts of its range, snowshoe hare populations do not fluctuate radically.[21]
Exclosure experiments in Alberta indicated browsing by snowshoe hares during population peaks has the greatest impact on palatable species, thus further reducing the amount of available foods. In this study, insufficient nutritious young browse was available to sustain the number of snowshoe hares present in the peak years (1971 and 1972) in winter.[22]
The hare's fluctuating numbers are modelled by the Lotka–Volterra equations.
Major variables in habitat quality include average visual obstruction and browse biomass. Snowshoe hares prefer young forests with abundant understories. The presence of cover is the primary determinant of habitat quality, and is more significant than food availability or species composition.[23] Species composition does, however, influence population density; dense softwood understories support greater snowshoe hare density than hardwoods because of cover quality. In Maine, female snowshoe hares were observed to be more common on sites with less cover but more nutritious forage; males tended to be found on sites with heavier cover.[24]
Winter browse availability depends on height of understory brush and winter snow depth; 6-to-8-foot-tall (1.8 to 2.4 m) saplings with narrow stem diameters are required for winter browse in heavy snow.[25]
In northern regions, snowshoe hares occupy conifer and mixed forests in all stages of succession, but early successional forests foster peak abundance. Deciduous forests are usually occupied only in early stages of succession. In New England, snowshoe hares preferred second-growth deciduous, coniferous, and mixed woods with dense brushy understories; they appear to prefer shrubby old-field areas, early- to mid-successional burns, shrub-swamps, bogs, and upper montane krumholz vegetation.[26] In Maine, snowshoe hares were more active in clearcut areas than in partially cut or uncut areas. Sapling densities were highest on 12- to 15-year-old plots; these plots were used more than younger stands.[27] In northern Utah, they occupied all the later stages of succession on quaking aspen and spruce-fir, but were not observed in meadows. In Alberta, snowshoe hares use upland shrub-sapling stages of regenerating aspens (either postfire or postharvest). In British Columbia overstocked juvenile lodgepole pine (Pinus contorta) stands formed optimal snowshoe hare habitat.[28]
In western Washington, most unburned, burned, or scarified clearcuts will normally be fully occupied by snowshoe hares within four to five years, as vegetation becomes dense.[29] In older stands (more than 25 years), stem density begins to decline and cover for snowshoe hares decreases.[21] However, in north-central Washington, they may not colonize clearcuts until six or seven years, and it may take 20 to 25 years for their density to reach maximum. Winter snowshoe hare pellet counts were highest in 20-year-old lodgepole pine stands, lower in older lodgepole stands, and lowest in spruce-dominated stands.[21] In western Oregon, snowshoe hares were abundant only in early successional stages, including stable brushfields.[30] In west-central Oregon, an old-growth Douglas-fir forest was clearcut and monitored through 10 years of succession. A few snowshoe hares were noted in adjacent virgin forest plots; they represented widely scattered, sparse populations. One snowshoe hare was observed on the disturbed plot 2.5 years after it had been clearcut and burned; at this stage, ground cover was similar to that of the uncut forest. By 9 years after disturbance, snowshoe hare density had increased markedly.[31]
In western Washington, snowshoe hares routinely used steep slopes where cover was adequate; most studies, however, suggest they tend to prefer gentle slopes.[29] Moonlight increases snowshoe hare vulnerability to predation, particularly in winter. They tend to avoid open areas during bright phases of the moon and during bright periods of a single night.[32] Their activity usually shifts from coniferous understories in winter to hardwood understories in summer.[33]
Vegetative structure plays an important role in the size of snowshoe hare home ranges. Snowshoe hares wander up to 5 miles (8 km) when food is scarce.[19] In Montana home ranges are smaller in brushy woods than in open woods. In Colorado and Utah, the average home range of both sexes was 20 acres (8.1 ha). On the Island of Montreal in Quebec, the average daily range for both sexes was 4 acres (1.6 ha) in old-field mixed woods. In Montana, the home range averaged 25 acres (10 ha) for males and 19 acres (7.6 ha) for females.[34] In Oregon the average snowshoe hare home range was 14.6 acres (5.9 ha).[35]
Snowshoe hares require dense, brushy, usually coniferous cover; thermal and escape cover are especially important for young hares.[16] Low brush provides hiding, escape, and thermal cover. Heavy cover 10 feet (3 m) above ground provides protection from avian predators, and heavy cover 3.3 feet (1 m) tall provides cover from terrestrial predators. Overwinter survival increases with increased cover.[23] A wide variety of habitat types are used if cover is available. Base visibility in good snowshoe hare habitat ranges from 2% at 16.5 feet (5 m) distance to 0% at 66 feet (20 m). Travel cover is slightly more open, ranging from 14.7% visibility at 16.5 feet (5 m) to 2.6% at 66 feet (20 m). Areas with horizontal vegetation density of 40 to 100% at 50 feet (15 m) are adequate snowshoe hare habitat in Utah.[25]
Snowshoe hares eat a variety of plant materials. Forage type varies with season. Succulent green vegetation is consumed when available from spring to fall; after the first frost, buds, twigs, evergreen needles, and bark form the bulk of snowshoe hare diets until spring greenup.[7][15] Snowshoe hares typically feed at night and follow well-worn forest paths to feed on various plants and trees.[36]
Snowshoe hares prefer branches, twigs, and small stems up to 0.25 inch (6.3 mm) diameter; larger stems are sometimes used in winter.[16] In Yukon, they normally eat fast-growing birches and willows, and avoid spruce. At high densities, however, the apical shoots of small spruce are eaten.[20] The snowshoe hare winter diet is dominated by bog birch (Betula glandulosa), which is preferred but not always available. Greyleaf willow (Salix glauca) is eaten most often when bog birch is not available. Buffaloberry (Shepherdia canadensis) is the fourth most common diet item. White spruce (Picea glauca) is eaten, but not preferred. In Alaska, spruce, willows, and alders comprise 75% of snowshoe hare diets; spruce needles make up nearly 40% of the diet.[37] In northwestern Oregon, winter foods include needles and tender bark of Sitka spruce, Douglas-fir, and western hemlock (Tsuga heterophylla); leaves and green twigs of salal; buds, twigs, and bark of willows; and green herbs.[15] In north-central Washington, willows and birches are not plentiful; snowshoe hares browse the tips of lodgepole pine seedlings. In Utah, winter foods include Douglas-fir, willows, snowberry (Symphoricarpos spp.), maples, and serviceberry (Amelanchier spp.). In Minnesota, aspens, willows, hazelnut (Corylus spp.), ferns (Pteridophyta spp.), birches, alders, sumacs (Rhus spp.), and strawberries (Fragaria spp.) are winter foods. Winter foods in New York include eastern white pine, red pine (Pinus resinosa), white spruce, paper birch, and aspens.[38] In Ontario, sugar maple (Acer saccharum), striped maple (A. pensylvanicum), red maple, other deciduous species, northern white-cedar (T. occidentalis), balsam fir, beaked hazelnut (C. cornuta), and buffaloberry were heavily barked.[39] In New Brunswick, snowshoe hares consumed northern white-cedar, spruces, American beech (Fagus grandifolia), balsam fir, mountain maple (A. spicatum), and many other species of browse. In Newfoundland, paper birch is preferred.[40][41] Further details on regional food preferences are summarized in Snowshoe hare and allies:[7]
Recent studies show that Snowshoe hares also eat meat including flesh from their own species.[41][42]
In Alaska, snowshoe hares consume new leaves of blueberries (Vaccinium spp.), new shoots of field horsetails (Equisetum arvense), and fireweed (Epilobium angustifolium) in spring. Grasses are not a major item due to low availability associated with sites that have adequate cover. In summer, leaves of willows, black spruce, birches, and bog Labrador tea (Ledum groenlandicum) are also consumed. Black spruce is the most heavily used and the most common species in the area. Pen trials suggest black spruce is not actually preferred. Roses (Rosa spp.) were preferred, but a minor dietary item, as they were not common in the study area.[37] In northwest Oregon, summer foods include grasses, clovers (Trifolium spp.), other forbs, and some woody plants, including Sitka spruce, Douglas-fir, and young leaves and twigs of salal.[15] In Minnesota, aspens, willows, grasses, birches, alders, sumacs, and strawberries are consumed when green.[38] In Ontario, summer diets consist of clovers, grasses, and forbs.[39]
The snowshoe hare is a major prey item for a number of predators. Its foremost predator is the Canada lynx (Lynx canadensis), but other predators include bobcats (L. rufus), fishers (Pekania pennanti), American martens (Martes americana), Pacific martens, (M. caurina), long-tailed weasels (Neogale frenata), minks (N. vison), foxes (Vulpes and Urocyon spp.), coyote (Canis latrans), domestic dogs (C. familiaris), domestic cats (Felis catus), wolves (Canis lupus), cougars (Puma concolor), great horned owls (Bubo virginianus), barred owls (Strix varia), spotted owls (S. occidentalis), other owls, red-tailed hawks (Buteo jamaicensis), northern goshawks (Accipiter gentilis), other hawks (Buteonidae), golden eagles (Aquila chryseatos), as well as corvids.[7][15][16] Other predators include black bears (Ursus americanus).[7] In Glacier National Park snowshoe hares are a prey item of Rocky Mountain wolves (Canis lupus irremotus).[43]
The habitat for some snowshoe hares has changed dramatically, leaving some habitats without snow for longer periods than previously.[44] Some hares have adapted and stay brown all winter. Others, however, continue to turn white in winter. These hares are at an increased risk of being hunted and killed because they are no longer camouflaged.[45] Many people in the scientific community believe that snowshoe hare populations are at risk of crashing unless interbreeding speeds up the process of evolution to year-round brown. Other species who rely on the hare as part of their diet are also at risk.[46][47]
This article incorporates public domain material from Lepus americanus. United States Department of Agriculture.
The snowshoe hare (Lepus americanus), also called the varying hare or snowshoe rabbit, is a species of hare found in North America. It has the name "snowshoe" because of the large size of its hind feet. The animal's feet prevent it from sinking into the snow when it hops and walks. Its feet also have fur on the soles to protect it from freezing temperatures.
For camouflage, its fur turns white during the winter and rusty brown during the summer. Its flanks are white year-round. The snowshoe hare is also distinguishable by the black tufts of fur on the edge of its ears. Its ears are shorter than those of most other hares.
In summer, it feeds on plants such as grass, ferns, and leaves; in winter, it eats twigs, the bark from trees, and plants and, similar to the Arctic hare, has been known to occasionally eat dead animals. It can sometimes be seen feeding in small groups. This animal is mainly active at night and does not hibernate. The snowshoe hare may have up to four litters in a year, which average three to eight young. Males compete for females, and females may breed with several males.
A major predator of the snowshoe hare is the Canada lynx. Historical records of animals caught by fur hunters over hundreds of years show the lynx and hare numbers rising and falling in a cycle, which has made the hare known to biology students worldwide as a case study of the relationship between numbers of predators and their prey.
La Neĝoŝua leporo (Lepus americanus), nomata ankaŭ Varia leporo, estas specio de mamulo de la ordo de lagomorfoj de la familio de Leporedoj kiu troviĝas en norda Nordameriko. Ĝi havas la nomon "Neĝoŝua leporo" pro la grando de siaj malantaŭaj piedoj kaj la markoj kiujn ĝia vosto faras. La piedoj de la animalo malhelpas sian enprofundiĝon en neĝo kiam ĝi saltas kaj piediras. La piedoj havas ankaŭ felon en polmoj por protektiĝi el frostaj temperaturoj.
Por kamuflado, ties felo turniĝas blanken dumvintre kaj ruĝecbrunen dumsomere. Ties flankoj estas blankaj la tutan jaron. La Neĝoŝua leporo estas ankaŭ distingebla pro la nigraj tufoj de felo sur la bordo de la oreloj. La oreloj estas pli mallongaj ol tiuj de plej parto de aliaj leporoj.
Somere ili manĝas plantojn kiaj herbo, filiko kaj folioj; vintre ili manĝas bastonetojn, arboŝelon kaj burĝonojn el floroj kaj plantoj kaj, same kiel la Arkta leporo, oni scias ke ĝi manĝis kadavraĵojn el kaptitaj predoj.[1] Leporoj estas kanibalaj laŭ disponeblo de mortintaj samspecianoj, kaj oni scias, ke ĝi manĝas mortintajn rodulojn kiaj muŝoj pro malalta disponeblo de proteinoj en herbomanĝanta dieto. Ĝi estis foje vidata manĝanta en etaj grupoj. Tiu animalo estas ĉefe aktiva dumnokte kaj ne vintrodormas.
La Neĝoŝua leporo povas havi ĝis kvar naskarojn jare de averaĝe 3 al 8 idoj. Maskloj konkurencaj por inoj kaj inoj povas pariĝi kun kelkaj maskloj.
Oni agnoskas 6 subspeciojn de tiu nearktisa specio :
Ĝia teritorio enhavas preskaŭ la tutajn Kanadon kaj Alaskon, escepte la plej nordaj bordoj, nordokcidentan Usonon kaj iom pli sude laŭ la montoĉenoj ĝis norda Arizono kaj centra Kalifornio kaj montaron de nordorienta Usono en Apalaĉoj.
La Neĝoŝua leporo (Lepus americanus), nomata ankaŭ Varia leporo, estas specio de mamulo de la ordo de lagomorfoj de la familio de Leporedoj kiu troviĝas en norda Nordameriko. Ĝi havas la nomon "Neĝoŝua leporo" pro la grando de siaj malantaŭaj piedoj kaj la markoj kiujn ĝia vosto faras. La piedoj de la animalo malhelpas sian enprofundiĝon en neĝo kiam ĝi saltas kaj piediras. La piedoj havas ankaŭ felon en polmoj por protektiĝi el frostaj temperaturoj.
La liebre americana (Lepus americanus) es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae propia de Norteamérica.[1] Tiene unas grandes patas posteriores que le sirven para no hundirse en la nieve cuando salta o camina. Sus patas también están recubiertas de pelo en la planta para evitar que se congelen.
Para camuflarse su pelo se vuelve blanco durante el invierno y marrón durante el verano. Sus flancos siempre son blancos. También se le puede distinguir por los pelos negros que tiene alrededor de las orejas. Sus orejas son más cortas que la mayoría de las liebres.
En verano, su base alimenticia son plantas, como hierba, helechos u hojas. Y en invierno se alimenta de ramas, la corteza de los árboles, y los capullos de flores y plantas. Junto con las liebres árticas, se ha llegado a saber que pueden llegar a comerse carne robada puesta como cebo de trampas e incluso pueden llegar a comerse a sus congéneres muertos, así como roedores muertos, debido a la escasa disponibilidad de proteínas en su dieta. A veces se ve la alimentación en grupos pequeños. Este animal es principalmente nocturno y no hiberna.
Pueden reproducirse hasta 4 veces al año, y suelen tener entre 2 y 4 crías en cada camada.
Hay seis subespecies de esta liebre:
La liebre americana (Lepus americanus) es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae propia de Norteamérica. Tiene unas grandes patas posteriores que le sirven para no hundirse en la nieve cuando salta o camina. Sus patas también están recubiertas de pelo en la planta para evitar que se congelen.
Para camuflarse su pelo se vuelve blanco durante el invierno y marrón durante el verano. Sus flancos siempre son blancos. También se le puede distinguir por los pelos negros que tiene alrededor de las orejas. Sus orejas son más cortas que la mayoría de las liebres.
En verano, su base alimenticia son plantas, como hierba, helechos u hojas. Y en invierno se alimenta de ramas, la corteza de los árboles, y los capullos de flores y plantas. Junto con las liebres árticas, se ha llegado a saber que pueden llegar a comerse carne robada puesta como cebo de trampas e incluso pueden llegar a comerse a sus congéneres muertos, así como roedores muertos, debido a la escasa disponibilidad de proteínas en su dieta. A veces se ve la alimentación en grupos pequeños. Este animal es principalmente nocturno y no hiberna.
Pueden reproducirse hasta 4 veces al año, y suelen tener entre 2 y 4 crías en cada camada.
Lepus americanus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Lepus americanus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Lumikenkäjänis (Lepus americanus) on varsinaisten jänisten sukuun kuuluva, pohjoisamerikkalainen jäniseläinlaji. Laji on yleinen Alaskassa, Kanadassa, Yhdysvaltain pohjoisosissa ja Kalliovuorilla.
Nimensä lumikenkäjänis on saanut takakäpälistään, joiden anturat ovat pitkien jäykkien karvojen peittämät ja levittäytyvät lumikenkien tapaan niin että lumi kannattaa eläintä paremmin. Korvat ovat lyhyemmät kuin useimmilla muilla jäniksillä.
Metsäjäniksen tapaan lumikenkäjänis vaihtaa väriä vuodenajan mukaan ja on talvella valkoinen. Korvien kärjet ovat kuitenkin tunnusomaisesti mustat myös talvella.
Lumikenkäjänis on tunnettu populaatiosykleistään. Jänisten runsaus vaihtelee voimakkaasti muutaman vuoden jaksoissa. Vaihtelut ovat voimakkaampia pohjoisessa kuin etelässä.
Lumikenkäjänis (Lepus americanus) on varsinaisten jänisten sukuun kuuluva, pohjoisamerikkalainen jäniseläinlaji. Laji on yleinen Alaskassa, Kanadassa, Yhdysvaltain pohjoisosissa ja Kalliovuorilla.
Nimensä lumikenkäjänis on saanut takakäpälistään, joiden anturat ovat pitkien jäykkien karvojen peittämät ja levittäytyvät lumikenkien tapaan niin että lumi kannattaa eläintä paremmin. Korvat ovat lyhyemmät kuin useimmilla muilla jäniksillä.
Metsäjäniksen tapaan lumikenkäjänis vaihtaa väriä vuodenajan mukaan ja on talvella valkoinen. Korvien kärjet ovat kuitenkin tunnusomaisesti mustat myös talvella.
Lumikenkäjänis on tunnettu populaatiosykleistään. Jänisten runsaus vaihtelee voimakkaasti muutaman vuoden jaksoissa. Vaihtelut ovat voimakkaampia pohjoisessa kuin etelässä.
Lepus americanus
Le Lièvre d'Amérique, Lièvre variable ou Lièvre à raquettes (Lepus americanus) est un petit mammifère de l'ordre des lagomorphes, de la famille des léporidés et du genre Lepus[1]. Il est largement répandu aux États-Unis et au Canada. La femelle du lièvre d'Amérique s'appelle la hase et le petit le levraut.
Bien qu'il n'ait aucune valeur commerciale pour sa fourrure et très peu pour sa viande, il est très apprécié par les chasseurs de petit gibier, car il est relativement facile à chasser grâce aux traces qu'il laisse derrière lui dans la neige. Il porte d'ailleurs aussi le nom de « Lièvre à raquettes », surtout aux États-Unis sous la forme anglaise de Snowshoe hare, à cause des traces de ses pattes arrière.
Le pelage du Lièvre d'Amérique est de couleur brun grisâtre durant la saison estivale et il devient blanc pour la saison hivernale[1]. En fait, le lièvre d'Amérique mue deux fois par année, une fois l'automne entre août et septembre et une fois au printemps entre mars et avril. C'est ce qui entraine ce changement saisonnier de la couleur de son pelage. Ce changement se manifeste par le remplacement des jarres extérieurs. Son pelage est composé de trois couches de poils : un duvet de couleur gris ardoise qui est dense et soyeux, des poils plus longs aux extrémités beige jaunâtre ainsi que de longs jarres plus raides. Un bon moyen de le différencier du Lièvre arctique en dehors de sa plus petite taille est le fait que la base des poils du Lièvre d'Amérique demeure foncée même en hiver[1]. La couleur de la queue est aussi un bon moyen. En effet, la queue du Lièvre arctique est blanche même en été tandis que la queue du Lièvre d'Amérique est brune durant la même saison[1]. La queue du Lièvre d'Europe est noire[1].
En outre, le nombre de jours d'hiver avec une importante couverture neigeuse diminue. Cela créé donc une discordance entre le pelage du lièvre d'Amérique et son environnement. Ainsi, après la mue d'automne, son pelage blanc détonne sur un paysage non-enneigé. Cela pose des problèmes dans les relations proie-prédateur car ainsi le lièvre est beaucoup plus facilement repérable[2].
Le Lièvre d'Amérique a une longueur totale de 38 à 50,6 cm incluant une queue de 2,5 à 4,5 cm de long et une hauteur à l'épaule entre 20 et 22 cm[1]. Ses pieds mesurent entre 12 et 15 cm[1]. Le Lièvre d'Amérique a les oreilles plus petites que la plupart des autres lièvres. Celles-ci mesurent entre 62 et 68 mm[1]. Les individus adultes ont un poids allant de 1,3 à 2,3 kg tandis que les nouveau-nés pèsent entre 50 et 96 g[1]. Les femelles sont souvent légèrement plus grosse que les mâles.
La longévité du lièvre ne dépasse que rarement 5 ans dû à leurs nombreux prédateurs[1]. Son principal prédateur est le lynx du Canada[1]. La liste de ses prédateurs comprend la belette, le coyote, la loutre de rivière, le renard roux et le vison d'Amérique[1]. Elle comprend aussi des oiseaux de proie tels que l'autour, la buse à queue rousse, la buse pattue, le faucon gerfaut, le grand-duc et le harfang des neiges[1]. Il arrive aussi qu'il soit la victime d'un chat domestique[1].
Les populations de Lièvres d'Amérique subissent des fluctuations cycliques qui atteignent leur sommet sur un cyle de dix ans[1].
Le Lièvre d'Amérique vit de manière solitaire et sédentaire sur un domaine de deux à seize hectares[1]. Il marque clairement des sentiers qui forment un réseau à l'intérieur de son domaine pour se déplacer entre les secteurs de repos et les secteurs d'alimentation[1]. D'ailleurs, ces sentiers sont facilement observables en hiver avec les traces laissées dans la neige. Il demeure caché sous les branches basses, des arbres tombés ou des débris de coupe toute la longueur de la journée[1]. Il tolère la présence de ses congénères bien que des affrontements surviennent surtout en période de rut[1].
Il peut faire des bonds jusqu'à 3 mètres et atteindre une vitesse de 45 km/h.
Cette espèce connait comme de nombreuses espèces de rongeurs des pays nordiques une dynamique de population aux cycles très marqués.
Comme le montre le schéma de gauche (d'après des archives statistiques collectées par Odum, et publiées en 1953)[3], la proie et le prédateur ont une dynamique de population cyclique et qui semblent en interactions durables.
Il a été récemment montré que ce schéma reflète aussi fortement les effets locaux et cycliques de l'ENSO (El Niño Southern Oscillation), susceptible d'affecter la fitness des lièvres et d'autres espèces lors des hivers plus rigoureux[4] explique en partie ce cycle[5].
On retrouve le Lièvre d'Amérique sur tout le territoire canadien à l'exception de la toundra et aux États-Unis jusqu'au nord du New Jersey à l'est, jusqu'au nord du Michigan et du Minnesota au centre ainsi que jusqu'au nord de la Californie et du Nouveau-Mexique à l'ouest[1]. Il a été introduit sur l'île de Terre-Neuve vers 1870[1].
Le Lièvre d'Amérique vit dans la forêt boréale. On le trouve dans les zones où poussent de jeunes conifères comme les secteurs de repousse, les bordures de cours d'eau, les taillis et les broussailles[1]. On peut aussi le trouver dans les clairières et les marécages[1]. Il préfère les zones ayant un sous-étage dense ou une couche de plantes sous le couvert principal. Cela le protège de ses prédateurs et de plus, il peut se nourrir de ces plantes. Pour s'abriter, le lièvre se cache dans des broussailles appelées « gîtes », il n'a pas de terrier[1]. Pour l'hiver, il se cache parfois dans des terriers abandonnés par d'autres animaux où il se protège avec les rameaux des conifères dans son entourage.
Le Lièvre d'Amérique est herbivore. Pendant l'été, il se nourrit principalement de plantes herbacées. Il mange aussi des feuilles d'arbustes et certains autres herbes comme le lupin, l'épilobe et la vesce. Pendant l'hiver, il se contente de petits morceaux d'écorces ou de bourgeons. Lepus americanus à besoin de 200 g à 300 g de nourriture par jour pour être en bonne santé. Il boit peu, cela lui est très utile pendant la saison hivernale.
Le Lièvre d'Amérique a de trois à quatre portées par année comportant chacune d'un à neuf levrauts, mais, en général, de deux à six[1]. Sa période de reproduction s'étire de la fin du mois de mars jusqu'en juin[1]. La période de gestation dure 36 ou 37 jours[1]. À sa naissance, le levraut pèse de 45 à 74 g et croît de 450 g par mois pour atteindre l'âge adulte après 5 mois. Les femelles aménagent un petit nid d'herbes dans un endroit abrité pour leurs levrauts[1].
Le Lièvre d'Amérique est chassé pour sa fourrure[1]. Il est aussi chassé pour sa chair. Son statut est considéré comme étant de préoccupation mineure par l'Union internationale pour la conservation de la nature[6].
Lepus americanus
Le Lièvre d'Amérique, Lièvre variable ou Lièvre à raquettes (Lepus americanus) est un petit mammifère de l'ordre des lagomorphes, de la famille des léporidés et du genre Lepus. Il est largement répandu aux États-Unis et au Canada. La femelle du lièvre d'Amérique s'appelle la hase et le petit le levraut.
Bien qu'il n'ait aucune valeur commerciale pour sa fourrure et très peu pour sa viande, il est très apprécié par les chasseurs de petit gibier, car il est relativement facile à chasser grâce aux traces qu'il laisse derrière lui dans la neige. Il porte d'ailleurs aussi le nom de « Lièvre à raquettes », surtout aux États-Unis sous la forme anglaise de Snowshoe hare, à cause des traces de ses pattes arrière.
Snjóþrúguhéri (fræðiheiti: Lepus americanus) er hérategund sem finnst í Norður-Ameríku, aðallega í barrskógabeltinu. Útbreiðsla er frá Nýfundnalandi og vestur til Alaska, suður til Kaliforníu, Utah og New Mexico. Einnig finnst hann í Appalasíu-fjöllum í Norður-Karólínu og Tennessee. Snjóþrúguhéri er aðallega á ferðinni í rökkri og á nóttunni. Hann er virkur allt árið.
Eyru hérans eru minni en á flestum hérum. Svartar rendur eru á efri hluta þeirra. Mataræði er aðallega jurtatengt (víðilauf og fræ úr könglum) en tegundin á til að éta hræ af öðrum dýrum, aðallega músum.
Kvendýrið getur gotið allt að fjórum sinnum á ári og berjast karldýrin um kvendýrin. Gaupa er helsti óvinur snjóþrúguhéra og stofnar beggja tegunda sveiflast saman. Önnur spendýr, stór sem lítil éta snjóþrúguhéra og einnig ránfuglar: Uglur, ernir og haukar.
Snjóþrúgan vísar til stórra fóta hérans en stærðin hindrað að hann sökkvi í snjóinn. Snjóþrúguhéri er ryðbrúnn á sumrin en verður hvítur á veturna. Kviðurinn helst hvítur á sumrin þó.
Snjóþrúguhéra er stundum ruglað saman við snæhéra á íslensku. [2]
Sumarlitur: Hvít bringa.
Umskipting árstíðabundinna lita.
Stofnsveiflur snjóþrúguhéra og gaupa.
Fyrirmynd greinarinnar var „Snowshoe Hare“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 15. feb. 2017.
Snjóþrúguhéri (fræðiheiti: Lepus americanus) er hérategund sem finnst í Norður-Ameríku, aðallega í barrskógabeltinu. Útbreiðsla er frá Nýfundnalandi og vestur til Alaska, suður til Kaliforníu, Utah og New Mexico. Einnig finnst hann í Appalasíu-fjöllum í Norður-Karólínu og Tennessee. Snjóþrúguhéri er aðallega á ferðinni í rökkri og á nóttunni. Hann er virkur allt árið.
Eyru hérans eru minni en á flestum hérum. Svartar rendur eru á efri hluta þeirra. Mataræði er aðallega jurtatengt (víðilauf og fræ úr könglum) en tegundin á til að éta hræ af öðrum dýrum, aðallega músum.
Kvendýrið getur gotið allt að fjórum sinnum á ári og berjast karldýrin um kvendýrin. Gaupa er helsti óvinur snjóþrúguhéra og stofnar beggja tegunda sveiflast saman. Önnur spendýr, stór sem lítil éta snjóþrúguhéra og einnig ránfuglar: Uglur, ernir og haukar.
Snjóþrúgan vísar til stórra fóta hérans en stærðin hindrað að hann sökkvi í snjóinn. Snjóþrúguhéri er ryðbrúnn á sumrin en verður hvítur á veturna. Kviðurinn helst hvítur á sumrin þó.
Snjóþrúguhéra er stundum ruglað saman við snæhéra á íslensku.
La lepre scarpa da neve (Lepus americanus Erxleben, 1777) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
Con numerose sottospecie (Lepus americanus americanus, Lepus americanus bairdii, Lepus americanus cascadensis, Lepus americanus dalli, Lepus americanus struthopus e Lepus americanus virginianus), questi animali sono diffusi in Canada e nella parte settentrionale degli Stati Uniti, con l'areale che scende a sud lungo le Montagne Rocciose e gli Appalachi. Il loro habitat naturale è costituito dai campi aperti e dai boschi radi di conifere, ma si spinge anche nelle paludi.
Misura circa 45 cm di lunghezza (cui si aggiungono fino a 5 cm di coda), per un peso che raggiunge il chilogrammo e mezzo.
Il pelo è corto ed assai folto, e va a ricoprire anche la pianta dei piedi: da questa caratteristica, che permette all'animale di non affondare nella neve durante l'inverno e di isolare termicamente le zampe, deriva il nome comune di "scarpa da neve". Questi animali presentano due colorazioni del mantello a seconda della stagione:
Per completare la muta, l'animale impiega circa due mesi e mezzo: parrebbe che l'inizio di ciascuna muta venga innescato dal fotoperiodo. Sorprendentemente, i peli del manto invernale e quelli del manto estivo hanno origine da follicoli differenti.
A parità d'età, i maschi sono leggermente più piccoli delle femmine, come avviene nella maggior parte delle specie di lepre.
Si tratta di animali solitari, che delimitano un territorio di circa 0,05 km², tuttavia periodicamente li si trova a densità assai elevate, coi territori che si sovrappongono. Le lepri scarpa da neve sono attive quando la luce è ancora bassa, all'alba ed al tramonto, ma durante le giornate nuvolose le si può vedere anche durante il giorno. Questi animali sono soliti muoversi nel proprio territorio seguendo dei percorsi ben definiti, riconoscibili per l'assenza di vegetazione lungo di essi.
Questi animali sono amanti dei bagni di polvere, che li aiutano a mantenere il pelo libero da parassiti: sono inoltre ottimi nuotatori, e gli esemplari che vivono in ambienti acquitrinosi sono soliti gettarsi in acqua per sfuggire ai predatori. Il metodo più utilizzato quando sentono la presenza di un intruso potenzialmente pericoloso, tuttavia, tendono prima di tutto ad immobilizzarsi, riponendo le proprie speranze nel proprio mantello mimetico: qualora avvistate, fuggono velocemente saltellando a zig-zag per confondere il predatore. Gli esemplari più anziani tendono a fuggire immediatamente, senza immobilizzarsi.
Le lepri scarpa da neve sono animali erbivori che si nutrono di erbe e germogli durante l'estate, mentre durante la stagione invernale ripiegano su cibo proveniente dalle piante sempreverdi. In alcuni casi, questi animali sono stati osservati praticare il cannibalismo durante i mesi più freddi, nutrendosi delle carcasse di conspecifici[1].
La stagione riproduttiva di questi animali va da marzo ad agosto, con la femmina che dà alla luce una cucciolata al mese. Quando la femmina è in estro, si raccolgono attorno a lei gruppetti di maschi: ciascun maschio copula con quante più femmine possibile, così come ciascuna femmina viene montata da più maschi. Tuttavia, nelle imminenze del parto, le femmina diventa assai aggressiva ed allontana violentemente i corteggiatori, mentre alla fine di agosto i testicoli del maschio regrediscono ed esso perde l'interesse per le femmine.
I cuccioli, in media tre o quattro per nidiata, vengono dati alla luce in una sorta di tana costruita dalla femmina accumulando steli d'erba in una buca: essi vengono svezzati a tre settimane di vita e raggiungono la maturità sessuale attorno all'anno d'età.
I cuccioli nati verso la fine della stagione riproduttiva tendono ad avere dimensioni maggiori rispetto a quelli nati all'inizio della stessa[2]: in ogni caso, i cuccioli nascono già ricoperti di peli e con gli occhi aperti, e sono in grado di muoversi piuttosto velocemente. Essi si nascondono in luoghi diversi, per riunirsi all'arrivo della madre e poppare il latte.
La speranza di vita di questi animali è di circa cinque anni: solo il 15% degli individui nati ogni anno, tuttavia, sopravvive al primo anno di vita.
La lepre scarpa da neve (Lepus americanus Erxleben, 1777) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
Amerikinis baltasis kiškis (lot. Lepus americanus, angl. Snowshoe hare) – kiškinių šeimos žinduolis. Aptinkamas tik kai kuriose Šiaurės Amerikos vietovėse.
Amerikiniai baltieji kiškiai užauga 40–52 cm ilgio. Užpakalinės kojos ilgos, masyvios. Ausų ilgis – apie 7 cm. Svoris dažniausiai siekia apie 1,5 kg. Patinai šiek tiek mažesni už pateles. Vasarą kailis žilai rudas arba pilkai rudas su juoda linija ant nugaros. Šonai šviesesni, pilvas baltas. Kojos ir snukelis – cinamono atspalvio. Ausys rudos su juodomis viršūnėlėms, baltais arba kreminio atspalvio pakraščiais. Žiemą amerikinis kiškis tampa visiškai baltas, juodi lieka tik akių vokai ir ausų galiukai. Žiemą kiškio užpakalinės letenos tankiai apauga standžiais plaukais. Maži kiškiukai jau gimsta visiškai apžėlę plaukais.
Amerikinis baltasis kiškis gyvena atviruose laukuose, nedirbamuose krūmynuose šalia laukų, prie pelkių, tankiai apžėlusių upių pakrantėse, kedrynuose, spygliuočių žemumose.
Gyvena visoje Kanadoje, Aliaskoje, šiaurinėse JAV teritorijose. Aptinkami Siera Nevados, Uolinių kalnų bei Apalačų masyvuose.
Dauginimosi sezonas prasideda kovo viduryje ir tęsiasi iki rugpjūčio mėnesio. Nėštumas trunka apie 36 dienas. Artėjant gimdymui, patelė tampa agresyvi ir neprisileidžia patinų. Kiškiukus patelė atsiveda iš anksto paruoštoje, žolėmis išklotoje vietoje. Vados dydis gali būti skirtingas, paprastai 2–4 jaunikliai, bet pasitaiko ir daugiau. Per sezoną patelė gali išvesti net keturias kiškučių vadas. Lytinę brandą pasiekia vienerių metų amžiaus.
Amerikinis baltasis kiškis minta įvairiu maistu. Skabo žoles, miglinius augalus, dirses, vikius, astras, spriges, laukines žemuoges, katpėdėles, kiaulpienes, dobilus, baltagalves bei asiūklius. Graužia jaunų epušių, berželių bei gluosnių žievę. Žiemą ieško pumpurų, šakelių, medžių žievės bei visus metus žaliuojančių augalų. Turi būdų, padedančių maistą kuo geriau įsisavinti.
Amerikinis baltasis kiškis puikiai moka išsisukti nuo priešų. Pajutęs artėjantį plėšrūną, kiškis sustingsta vietoje ir bando apsimesti, jog jo čia nėra. Dėl maskuojamosios kailio spalvos paprastai ši taktika būna veiksminga. Vyresnio amžiaus kiškiai nuo priešų gelbėjasi labai greitai bėgdami. Gali išvystyti net 12m/s greitį. Amerikinis baltasis kiškis puikiai moka „mėtyti pėdas“, taip suklaidindamas plėšrūnus.
Pagrindiniai amerikinio baltojo kiškio priešai yra kojotai, vilkai, lūšys, audinės, lapės.
Amerikiniai baltieji kiškiai paprastai gyvena po vieną, tačiau kartais pavienių kiškių gyvenamosios teritorijos persikloja. Aktyviausi prieblandoje bei debesuotomis dienomis. Šviečiant saulei, paprastai snūduriuoja. Pagarsėję kaip geri plaukikai. Kartais į vandenį šoka tam, kad išvengtų priešų.
Paplitimo arealas
Bėgantis amerikinis baltasis kiškis
Pėdutės sniege
Sezoninė kailio spalvos kaita
Kiškutis
Gerai sniege pasislėpęs kiškis
Amerikinis baltasis kiškis (lot. Lepus americanus, angl. Snowshoe hare) – kiškinių šeimos žinduolis. Aptinkamas tik kai kuriose Šiaurės Amerikos vietovėse.
Lepus americanus ialah satu spesies arnab yang ditemui di Amerika Utara, dikenali dengan gelaran Kelinci Kasut Salji (Bahasa Inggeris: Snowshoe Hare) kerana kaki belakangnya yang besar dan jejak yang ditinggalkan oleh ekornya. Kaki haiwan ini menghalangnya daripada terjerumus dalam salji ketika melompat atau berjalan, di samping berbulu pada tapaknya supaya tidak terjejas oleh suhu yang terlalu sejuk.
Sebagai langkah penyamaran, bulunya bertukar warna putih pada musim sejuk dan warna perang karat pada musim panas; kecuali bahagian rusuknya yang putih sepanjang tahun. Lepus americanus juga dikenali dengan jambak berbulu hitam di sisi telinganya
Lepus americanus bertaburan dari timur Newfoundland hingga Alaska barat; selatan Sierra Nevada hingga California tengah; Banjaran Rocky hingga Utah selatan dan New Mexico utara; dan Pergunungan Appalachian Mountains hingga Carolina Utara dan Tennessee [2]. Taburan mengikut subspesies adalah seperti berikut:[3]
Media berkenaan Lepus americanus di Wikimedia Commons
Lepus americanus ialah satu spesies arnab yang ditemui di Amerika Utara, dikenali dengan gelaran Kelinci Kasut Salji (Bahasa Inggeris: Snowshoe Hare) kerana kaki belakangnya yang besar dan jejak yang ditinggalkan oleh ekornya. Kaki haiwan ini menghalangnya daripada terjerumus dalam salji ketika melompat atau berjalan, di samping berbulu pada tapaknya supaya tidak terjejas oleh suhu yang terlalu sejuk.
Sebagai langkah penyamaran, bulunya bertukar warna putih pada musim sejuk dan warna perang karat pada musim panas; kecuali bahagian rusuknya yang putih sepanjang tahun. Lepus americanus juga dikenali dengan jambak berbulu hitam di sisi telinganya
De Amerikaanse haas (Lepus americanus) is een haas die voorkomt in het noorden van Noord-Amerika. De haas heeft een voorkeur om te leven in drassige gebieden.
Zoals meerdere haasachtigen krijgt ook deze soort in de winter een witte vacht; alleen de oordoppen van deze hazensoort blijven tijdens de winter zwart. De normale vachtkleur is een gespikkelde wildkleur, wat ook de kleur van de Europese haas is. De draagtijd is ruim een maand en er worden gemiddeld 3 tot 5 volledig behaarde jongen geboren die al direct kunnen zien en lopen. Vrouwelijke dieren kunnen ongeveer 3 nesten per jaar krijgen en zogen de jongen ongeveer 4 weken lang.
De Amerikaanse haas is een planteneter, maar het is vastgesteld dat ze in de winter hun dieet aanvullen met aas, waaronder soortgenoten.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesSnøskohare (Lepus americanus) er en hareart som lever i Nord-Amerika. Navnet kommer av de store føttene, som gjør at den kan ta seg fram over snø uten å synke ned i den.
Det fins seks underarter av snøskohare:
Snøskohare (Lepus americanus) er en hareart som lever i Nord-Amerika. Navnet kommer av de store føttene, som gjør at den kan ta seg fram over snø uten å synke ned i den.
Det fins seks underarter av snøskohare:
Lepus americanus americanus Lepus americanus bairdii Lepus americanus cascadensis Lepus americanus dalli Lepus americanus struthopus Lepus americanus virginianus
Multimedia w Wikimedia Commons Zając amerykański[3] (Lepus americanus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje Kanadę i najbardziej na północ wysunięte obszary Stanów Zjednoczonych. Jego siedliskiem są otwarte przestrzenie, bagna, zarośla wzdłuż rzek i rowy.
Ubarwienie latem rdzawo lub szaro-brązowe, ciemniejsze wzdłuż grzbietu, brzuch biały, zimą białe z czarnymi końcami uszu. Uszy są krótsze niż u innych zajęcy. Samice są trochę większe od samców.
Prowadzą samotniczy tryb życia, ale w dużym zagęszczeniu. Aktywne głównie w nocy, nie zapadają w sen zimowy. Mają dobry słuch. Potrafią pływać – obserwowano przypadki przepływania małych zbiorników wodnych oraz ucieczki do wody przed drapieżnikami. Żyją do 5 lat, ale w warunkach naturalnych większość osobników ginie w pierwszym roku życia. Zające amerykańskie są zwierzętami roślinożernymi, zaobserwowano również padlinożerność[4]
Samica może urodzić w ciągu roku do czterech miotów złożonych z 2–8 młodych, które rodzą się w pełni owłosione i zdolne do samodzielnego poruszania się. Samica opiekuje się nimi przez 4 tygodnie.
Stanowią pokarm wielu drapieżników. Czasem niszczą drzewa.
Zające amerykańskie wykorzystują w walce z drapieżnikami kamuflaż i ucieczkę. Występują licznie w całym zasięgu występowania, a ze względu na dużą płodność nie są uważane za gatunek zagrożony wyginięciem.
Zając amerykański nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niskiego ryzyka)[2].
Zając amerykański (Lepus americanus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).
A Lebre-americana (Lepus americanus) é um leporídeo da América do Norte, encontrado do sul e centro do Alasca ao sul dos Estados Unidos da América, nos estados da Califórnia e Novo México.
A Lebre-americana (Lepus americanus) é um leporídeo da América do Norte, encontrado do sul e centro do Alasca ao sul dos Estados Unidos da América, nos estados da Califórnia e Novo México.
Snöskohare (Lepus americanus) är en art av harar som lever i Nordamerika. Dess namn kommer av de stora fötterna, som gör att den kan ta sig fram över snö utan att sjunka ner.
Snöskoharar lever i Nordamerika. De finns i nästan hela Alaska och Kanada (med undantag av de allra nordligaste regioner) och dessutom i delar av övriga USA (i norra och nordöstra landsdelar samt i Klippiga bergen).
Med en längd av 41 till 52 centimeter och en vikt omkring 1,5 kilogram räknas denna art till de mindre i släktet. Svansens längd ligger mellan 3 och 5 centimeter. Liksom skogsharen (Lepus timidus) byter snöskoharen päls före vintern. Färgen ändrar sig från brunaktig till vit vad som ger ett bättre kamouflage i snön. Ett markant kännetecken är de 6 till 7 centimeter långa öronen med svarta spetsar. Pälsen byts bara i norra delar av utbredningsområdet. På harens fotsula finns många hår (huvudsakligen vid de bakre extremiteterna) som gör att foten liknar en snösko.
Arten lever i flera olika habitat som till exempel taiga, tundra, öppna gräsregioner och träskmarker. Varje individ lever ensam men det finns ofta flera exemplar i samma region med överlappande revir. Snöskohare är vanligen aktiv på gryningen och natten men den är även ute vid molnigt väder. Som alla harar i släktet Lepus kan den snabb springa och bra simma som är en fördel vid flykten. Snöskoharen går inte i vinterdvala.
Födans sammansättning är beroende på region och årstid. Haren äter bland annat gräs, blommor, knopp, kvistar och bark. Under vintern äter den ibland köttet av döda artfränder.[2]
Parningstiden ligger mellan mars och augusti. Honan har möjlighet att para sig tre gånger under hela tiden. Dräktigheten varar i cirka 38 dagar och per kull föds två till fyra (sällan upp till åtta) ungdjur. Nyfödda harar är "borymmare" och redan efter en månad slutar honan att ge di.
Snöskoharar har flera naturliga fiender, däribland grå- och rödräv, rödlo, prärievarg och varg. Populationen utför periodiska ökningar och minskningar beroende på antalet fiender och tillgång till föda. På grund av den höga reproduktionstakten räknas dessa harar inte till de hotade arterna.
Det finns sex underarter:[3]
Wikimedia Commons har media som rör Snöskohare.
Snöskohare (Lepus americanus) är en art av harar som lever i Nordamerika. Dess namn kommer av de stora fötterna, som gör att den kan ta sig fram över snö utan att sjunka ner.
Amerika tavşanı ya da kar ayakkabılı tavşan (Lepus americanus), tavşangiller familyasından Kuzey Amerika'nın kuzeyinde yaşayan bir tavşan türü. İkinci adını arka ayaklarının kar ayakkabısı gibi geniş ve tüylü olmasından alır.
14 alt türü bulunur:[1]
Amerika tavşanı ya da kar ayakkabılı tavşan (Lepus americanus), tavşangiller familyasından Kuzey Amerika'nın kuzeyinde yaşayan bir tavşan türü. İkinci adını arka ayaklarının kar ayakkabısı gibi geniş ve tüylü olmasından alır.
Канада (Альберта, Британська Колумбія, Лабрадор, Манітоба, Нью-Брансвік, Північно-Західні території, Нова Шотландія, Онтаріо, Острови принца Едвардса, Квебек, Саскачеван, Юкон), США (Аляска, Каліфорнія, Колорадо, Коннектикут, Айдахо, Мен, Массачусетс, Мічиган, Міннесота, Монтана, Невада, Нью-Гемпшир, Нью-Мексико, Нью-Йорк, Північна Кароліна, Північна Дакота, Орегон, Пенсільванія, Род-Айленд, Південна Дакота, Теннессі, Юта, Вермонт, Вірджинія, Вашингтон, Західна Вірджинія, Вісконсін, Вайомінг). Мешкає в тундрових і змішаних листяних лісах Північної Америки. Вимагає досить густої рослинності, яку він використовує як прикриття. Цей вид вимагає сніжного покриву, тому що його хутро взимку біле.
Дієта складається головним чином з трави, різнотрав'я, осоки і папороті. Як відомо, їдять мертвих гризунів, таких як миші через низьку доступність білка в раціоні травоїдних. Іноді його можна побачити під час харчування в невеликих групах. Ця тварина в основному активна вночі і не впадає в сплячку. Проводить більшу частину дня в неглибоких заглибинах. Сезон розмноження з березня по вересень. Період вагітності становить від 35 до 40 днів. Народжується від 3 до 5 зайчат. Новонароджені важать від 50 до 96 г. Годування молоком триває від 25 до 28 днів. Він може стрибати до 3 метрів в довжину і розвивати швидкість до 45 км/год. Хижаки: Lynx canadensis, Lynx rufus, Martes pennanti, Martes americana, Mustela frenata, Mustela vison, види Vulpes і Urocyon, Canis latrans, Canis familiaris, Felis catus, Canis lupus, Puma concolor, Bubo virginianus, Strix varia, Strix occidentalis, Buteo jamaicensis, Accipiter gentilis, види Buteonidae, Aquila chryseatos.
Загальна довжина 36 — 52 см, вага близько 1,5 кг, довжина хвоста становить від 3 до 5 см. Має хутро на підошві для захисту від низьких температур. Для камуфляжу, його хутро стає білим взимку і іржаво-коричневого кольору протягом літа. Увесь рік у нього чорні пучки хутра по краях вух. Його вуха коротші, ніж у більшості інших зайців.
Lepus americanus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777.[2]
Để ngụy trang, bộ lông của chúng chuyển sang màu trắng trong mùa đông và màu nâu gỉ trong mùa hè. Hông của chúng có màu trắng quanh năm. Thỏ tuyết cũng được phân biệt bằng những búi lông màu đen ở rìa tai. Tai ngắn hơn so với hầu hết thỏ rừng khác.
Vào mùa hè, chúng ăn các loại cây như cỏ, dương xỉ và lá; vào mùa đông, nó ăn cành cây, vỏ cây và chồi từ hoa và thực vật, và tương tự như thỏ rừng Bắc Cực, đã được biết là ăn cắp thịt từ thú bị mắc bẫy. Chúng là loài ăn thịt dưới sự sẵn có của động vật chết và được ghi nhận ăn động vật gặm nhấm chết như chuột do lượng protein có sẵn trong chế độ ăn cỏ thấp. Chúng đôi khi có thể được nhìn thấy cho ăn trong các nhóm nhỏ. Loài vật này chủ yếu hoạt động vào ban đêm và không ngủ đông.
Loài thỏ này có thể sinh tới bốn lứa trong một năm, trung bình ba đến tám con. Con đực cạnh tranh con cái và con cái có thể sinh sản với một vài con đực.
_snowshoe_hare.jpg)
Phương tiện liên quan tới Lepus americanus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lepus americanus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777.
Để ngụy trang, bộ lông của chúng chuyển sang màu trắng trong mùa đông và màu nâu gỉ trong mùa hè. Hông của chúng có màu trắng quanh năm. Thỏ tuyết cũng được phân biệt bằng những búi lông màu đen ở rìa tai. Tai ngắn hơn so với hầu hết thỏ rừng khác.
Vào mùa hè, chúng ăn các loại cây như cỏ, dương xỉ và lá; vào mùa đông, nó ăn cành cây, vỏ cây và chồi từ hoa và thực vật, và tương tự như thỏ rừng Bắc Cực, đã được biết là ăn cắp thịt từ thú bị mắc bẫy. Chúng là loài ăn thịt dưới sự sẵn có của động vật chết và được ghi nhận ăn động vật gặm nhấm chết như chuột do lượng protein có sẵn trong chế độ ăn cỏ thấp. Chúng đôi khi có thể được nhìn thấy cho ăn trong các nhóm nhỏ. Loài vật này chủ yếu hoạt động vào ban đêm và không ngủ đông.
Loài thỏ này có thể sinh tới bốn lứa trong một năm, trung bình ba đến tám con. Con đực cạnh tranh con cái và con cái có thể sinh sản với một vài con đực.
Lepus americanus (Erxleben, 1777)
Подвиды
Америка́нский беля́к[1] (лат. Lepus americanus) — млекопитающее из рода зайцев семейства зайцевых. Распространён в Северной Америке.
По систематике и биологии американский беляк имеет много сходств с зайцем-беляком Евразии. Малый беляк имеет несколько меньшие размеры: длина его тела 41—52 см. Самки обычно крупнее самцов[2]. Пропорции тела и окраска такие же, как и у зайца-беляка. В зимнее время года мех приобретает белый окрас, за исключением ушей.
Образ жизни весьма оседлый. Суточный индивидуальный участок обычно составляет 2,5 га, у кормящих самок меньше. У самцов участок обитания значительно больше и равен сумме участков самок, покрываемых самцом. Питание во многом сходно с питанием зайца-беляка. Характер размножения также очень похож. В южных частях ареала самки приносят приплод 2—3 раза в год, при этом большинство самок даёт только два помёта (с мая по июль). В среднем, в одном помёте 3 детёныша, максимальное возможное количество приплода — 7 детёнышей. Самые крупные выводки бывают в середине лета. Беременность длится 36—40 дней. Детёныши рождаются зрячими, в шерсти, лактация длится 30—35 дней, траву зайчата начинают есть с 10—12-дневного возраста. Продолжительность жизни 7—8 лет.
Американские беляки распространены в хвойных и смешанных лесах Северной Америки, на юге до Калифорнии и Аппалачей.
В некоторые годы американские беляки могут быть очень многочисленными — в некоторых угодьях до 10 особей на гектар. Однако их численность очень сильно меняется в разные годы. В годы массового размножения можно добыть несколько сотен американских беляков за сезон. Причины неустойчивости популяции сложны, но, по всей видимости, связаны с эпизоотиями гельминтозной и инфекционной природы, когда погибает в основном молодняк. Американских беляков добывают не только охотники-любители, но и профессионалы.
Америка́нский беля́к (лат. Lepus americanus) — млекопитающее из рода зайцев семейства зайцевых. Распространён в Северной Америке.
白靴兔（學名：Lepus americanus），又名雪鞋兔，是北美洲的一種野兔。由於牠們的後腳很大，故被命名為「白靴」。牠們的腳可以阻止牠們在行走時或跳躍時沉入雪中，而腳底下也有毛可以保溫。
白靴兔的毛在夏天時是銹褐色的，到了冬天時就會轉變為白色，是為一種偽裝。牠們的腹部全年是白色的。牠們的耳朵邊有黑色的絨毛，耳朵比其他野兔較短。
白靴兔夏天時會吃植物，如草、蕨類及葉子。到了冬天，牠們就會吃樹枝、樹皮及芽等，也會像北極兔般從陷阱中偷取肉來吃。[3]牠們也會吃同類的屍體，與及在缺乏植物蛋白質等情況下吃大家鼠等齧齒目。牠們主要是夜間活動的，並且不會冬眠。
白靴兔每一年會生四胎，平均會生3-8隻幼兔。雄兔會互相競爭來與雌兔交配，雌兔會與多隻雄兔交配。
白靴兔有六個亞種：
白靴兔（學名：Lepus americanus），又名雪鞋兔，是北美洲的一種野兔。由於牠們的後腳很大，故被命名為「白靴」。牠們的腳可以阻止牠們在行走時或跳躍時沉入雪中，而腳底下也有毛可以保溫。
白靴兔的毛在夏天時是銹褐色的，到了冬天時就會轉變為白色，是為一種偽裝。牠們的腹部全年是白色的。牠們的耳朵邊有黑色的絨毛，耳朵比其他野兔較短。
白靴兔夏天時會吃植物，如草、蕨類及葉子。到了冬天，牠們就會吃樹枝、樹皮及芽等，也會像北極兔般從陷阱中偷取肉來吃。牠們也會吃同類的屍體，與及在缺乏植物蛋白質等情況下吃大家鼠等齧齒目。牠們主要是夜間活動的，並且不會冬眠。
白靴兔每一年會生四胎，平均會生3-8隻幼兔。雄兔會互相競爭來與雌兔交配，雌兔會與多隻雄兔交配。
白靴兔有六個亞種：
L. a. americanus L. a. bairdii L. a. cascadensis L. a. dalli L. a. struthopus L. a. virginianus
눈덧신토끼 또는 아메리카산토끼(학명: Lepus americanus, 영어명: Snowshoe hare)는 토끼과에 속하는 포유류이다. 몸길이가 약 50cm이고 몸무게는 1.5kg 정도이다. 털은 전 세계적으로 갈색을 띠며 턱·꼬리·배는 흰색을 띤다. 그러나 겨울에는 털갈이를 해서 긴 귀 끝만 검은색이고 온몸이 흰색이 된다. 주로 밤에 활동하고, 풀·나뭇잎 등을 먹고 산다. 암컷은 한 해에 네 번 이상 새끼를 낳는데 한배에 2-4마리를 낳는다. 알래스카를 포함한 미국의 북부와 캐나다의 숲이나 늪지에서 산다.
눈덧신토끼 또는 아메리카산토끼(학명: Lepus americanus, 영어명: Snowshoe hare)는 토끼과에 속하는 포유류이다. 몸길이가 약 50cm이고 몸무게는 1.5kg 정도이다. 털은 전 세계적으로 갈색을 띠며 턱·꼬리·배는 흰색을 띤다. 그러나 겨울에는 털갈이를 해서 긴 귀 끝만 검은색이고 온몸이 흰색이 된다. 주로 밤에 활동하고, 풀·나뭇잎 등을 먹고 산다. 암컷은 한 해에 네 번 이상 새끼를 낳는데 한배에 2-4마리를 낳는다. 알래스카를 포함한 미국의 북부와 캐나다의 숲이나 늪지에서 산다.
_(5-28-2015)_quoddy_head,_washington_co,_maine_-01_(18988734889).jpg)
.jpg)
_(8-20-13)_stunner_c_g,_n-w_conejos_co,_co_(2)_(9592453799).jpg)
.jpg)
.jpg)
_snowshoe_hare.jpg)
_(6714464829).jpg)
.jpg)
_(6714464829).jpg)
.jpg)
