Afrikanhanhi libo niilanhanhi (Alopochen aegyptiaca) on lindu.
De Nilgoos (Alopochen aegyptiacus) is de eenzigst Goos vun ehr Geslecht, de hüdigendags vörkamen deit. Se warrt meist to de Halfgöse torekent. An un for sik stammt se ut Afrika un leevt dor an Binnenseen un Ströme in de Subtropen.
In de lesten Johrteinte hett sik de Nilgoos in Middeleuropa utbreet. Dor is se vun de Nedderlannen ut den Rhien langs kamen. Se leevt midderwielen ok in Stadtparks, an Badesseen un annere Stäen, wo faken Minschen langs kaamt.
De Naam „Nilgoos“ kummt vun den Stroom Nil in Ägypten her. Dor wiest ok de wetenschoppliche Naam for de Aart, „aegyptiacus“, up hen. De Naam for dat Geslecht kummt ut de ooldgreeksche Spraak: „Alopochen“ heet „Vossgoos“. Düsse Naam warrt in de öllere Literatur towielen ok for de Bargaante bruukt, vunwegen, datt se hen un wenn in Vosskuhlen bröden deit. For de Nilgoos passt düsse Naam an un for sik nich, vunwegen, datt se nich unner de Eer brott, man ehrder up Böme. [1] Unner Umstänn betreckt sik düsse Naam avers ok up de Goos ehre Farv. De rootbrunen Feddern up’n Ruggen slaht in’e Farv na dat Fell vun’n Rootvoss.
De Nilgoos hett man hoge Been un dunkere Placken um de Ogen rüm. Ganner un Goos verscheelt sik nich groot, man de Ganner is en beten grötter. Ehre „bunte“ Farv billt de adulten Deerter na veer bit fiev Maande ut. Denn hefft sik de Placken um de Ogen un up de Bost vull entwickelt. Neven de normole Farv kann de Goos ok en beten wat grieser utfallen. De Farv vun den Snavel kann vun blassroot bit deeproot gahn. Vagels, de ut Gefangenschaft utbüxt sünd, hefft meist bannig rode Snavels.
Dat Ruden bi de adulten Vagels fangt an, wenn de Eier leggt wurrn sünd. Toeerst weert de lüttjen Fedder uttuuscht, achterna weert de groten Feddern an de Flunken afsmeten un de Stüerfeddern wesselt. De Jungen ruut, wenn se bi dree Maande oold sünd. Dor warrt toeerst de brune Ogenplacken dörruut un wenn de Vagels bi fiev Maande oold sünd, kummt de Bostplacken an’e Reege.[2]
Toeerst weer de Nilgoos in ganz Afrika tohuse, man bloß nich, wo dat extrem dröge is. In histoorsche Tied hett se ok up’n Balkan leevt, man dor is se hüdigendags utrott‘. In dat 19. Johrhunnert weer se noch faken in Ungarn un Bulgarien to sehn. Wohrschienlich hett se dor ok brott, man genau weet wi dat nich.[3] In Afrika leevt se meist in de Sümpe vun de Savannen un an de groten Ströme in Oostafrika. Ok in Süüdafrika hett se sik utbreet, sunnerlich vunwegen de groten Waterbeckens, de dor künstlich anleggt wurrn sünd. In Westafrika is de Goos roor un up’n Nilstroom is se ok nich mehr faken to sehn.[4] In Afrika leevt se vun de Waters in dat Siedland bit hen to Waters in en Hööchde vun bi 4.000 m.[5]
Vun dat 18. Johrhunnert af an warrt de Nilgoos in Europa to’n Pläseer holen. In Grootbritannien hett dat al an’t Enne vun’t 18. Johrhunnert free Populatschonen vun Nilgöse geven, de dor ok bröden döen. Bit an dat Enne vun’t 19. Johrhunnert hefft sik düsse Göse vermehrt up bit hen to veer-, fiefhunnert Stück.[6] Bit in de 1970er Johre is dat dorbi bleven. Vun dor af an hefft sik de Nilgöse unbannig slank utbreet vun de Nedderlannen her. Dor geev dat en Populatschoon vun Vagels, de utsett oder utknepen weern. Se hefft sik over den Rhienstroom un siene Nevensarms utbreet un sünd midderwielen in’n Süden an de Grenz vun de Swiez ankamen un in’n Osten over den Donaustroom weg bit na Öösterriek hen. In Düütschland bröödt se in all Bundslänner, bloß in Berlin bitherto noch nich.[7] In‘t Johr 2011/12 sünd bi de Jagd 90% mehr Vagels afschaten wurrn, as in den Döörsnitt vun de fiev Johre vördem. Dat weern bi meist 11.000 Stück.[8]
Sunnerlich freet de Nilgöse allerhand Aarden Gras, man regelmatig sünd se ok in Koornfeller to finnen. Parkvagels freet ok Broot, just so, as Graue Aanten. Ok in harte Winters, as 1995/6 un 1996/7 is de Bestand an Nilgöse nich ringer wurrn. Vunwegen, datt se veel Lüttje kriegt, is an to nehmen, datt de Nilgöse sik ok fudderhen utbreden doot un eens Dags allerwegens in Düütschland sien Siedland bröden doot. Se breet sik sunnerlich vundeswegen so slank ut, datt se sik goot anpassen könnt, veel Junge kriegt un gegen annere Deerter over aggressiv tokehr gaht. Sunnerlich in de Städer könnt de Nilgöse ok as Plaag ankeken weern.[9][10][11] Wat de Nilgöse for de Populatschonen vun Vagels bedüden doot, de an sik in Düütschland tohuse sünd, mutt eerst noch tokeken weern. In de USA gifft dat Nilgöse midderwielen in Florida un Arkansas. Ok in Israel un an’n süüdlichen Wall vund en Golf vun Persien hefft se sik ansiedelt.
In de Brödeltied kiekt de Nilgöse bannig up ehr Territorium. Se laat keen annern Aantenvagels (Anatidae) in ehr Revier. Wat de Stäen angeiht, wo se ehre Nester boen doot, sünd de Nilgöse bannig flexibel. Nester weert in’t Reit boot, man hen un wenn ok mank Felsensteene. Se bruukt ok Boomhöhlen un in Afrika bröödt se woll ok mol up de groten Nester vun de Schaddenvagels. Hen un wenn bröödt se 20 m over de Eer. In Europa gaht se ok in Nester vun Griepvagels oder Kreihen.[12]
Dat Nest warrt utpolstert mit Dunen. Wenn de eerste Slag Eier upgeven oder tweimaakt warrt, leegt de Göse normolerwiese noch mol Eier. De Eier sünd witt mit’n swacken Glimmer. Dat Bröden duert 30 Dage. De Küken weegt bi 54 Gramm, wenn se ut’n Ei krapen sünd.[13] Ganner un Goos befaat sik mit de Gössel. De Ollern bringt se na Siedwaterzonen un up Wischen mit Gras, de nich wiet af sünd. Dor treckt se jem groot. Mit bi negen bit tein Weken sünd de Jungvagels groot un könnt flegen.
Nilgoos as Neozoon
De Nilgoos (Alopochen aegyptiacus) is de eenzigst Goos vun ehr Geslecht, de hüdigendags vörkamen deit. Se warrt meist to de Halfgöse torekent. An un for sik stammt se ut Afrika un leevt dor an Binnenseen un Ströme in de Subtropen.
In de lesten Johrteinte hett sik de Nilgoos in Middeleuropa utbreet. Dor is se vun de Nedderlannen ut den Rhien langs kamen. Se leevt midderwielen ok in Stadtparks, an Badesseen un annere Stäen, wo faken Minschen langs kaamt.
L’Ouette d'Édjipe (Alopochen aegyptiacus) ch'est eune éspèche d' canèrds del famille des anatidés (ginre Alopochen). ale est dins l' dsous-famille des Tadorninae dousqu' o treuve itou chés tadornes.
Éstatut d' consérvacion UICN
LC : Préotchupacion mineure
L' åwlete d' Edjipe, c' est ene sôre d' åwe d' Afrike k' a vudî foû di si aire di spårdaedje diviè les anêyes 1980, et s' ritrover e l' Urope.
No d' l' indje e sincieus latén : Alopochen aegyptiaca
Η Αιγυπτιακή χήνα [ii] είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Alopochen aegyptiaca και δεν περιλαμβάνει υποείδη. [2]
Παρόλο που πρόκειται για αφρικανικό είδος, λόγω του εντυπωσιακού της παρουσιαστικού, η αιγυπτιακή χήνα έχει εισαχθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (λ.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, κ.α.), ακόμη και στην Ασία και την Αμερική, [3] ενώ σε πολλές άλλες αποτελεί έκθεμα των ζωολογικών κήπων. [4]
Η επιστημονική ονομασία του γένους Alopochen αποτελεί λατινικό νεολογισμό και προέρχεται από την ελληνική Χηναλώπηξ, με την μία λέξη να αποτελεί αναστροφή της άλλης στα επί μέρους συνθετικά τους: [ χηναλώπηξ (ο) < χήν- ός (ο) + αλώπηξ- εκος (η)] [5]
Η λέξη χηναλώπηξ απαντά σε αρχαία κείμενα υπό τον τύπο χηναλωπέκειος, «των ωών φασί πρωτεύειν τα των ταών μεθ’ ά είναι τα χηναλωπέκεια» (Αθήν. 58), είτε ως συντετμημένος τύπος χηνέλωψ και χηνάλοπες (Ησύχ.), αλλά και ως υποκοριστικός τύπος χηναλωπεκιδεύς -έος (Αιλ. π. Ζ 7, 47). Σύμφωνα με το «Λεξικό Liddell-Scott» απαντά και στους Ηρόδοτο (2, 72), Αριστοφάνη (Όρνιθες, 1295) και Αριστοτέλη (Ιστορικά, 8, 3, 16). [6]
Τα επί μέρους συνθετικά του γένους παραπέμπουν στις λέξεις χήνα και αλεπού. Για την πρώτη, γίνεται συσχετισμός με τα χαρακτηριστικά του πτηνού που είναι ενδιάμεσα μεταξύ χήνας και πάπιας (βλ. Συστηματική Ταξινομική). Για την δεύτερη, όμως, υπάρχουν δύο απόψεις: σύμφωνα με την πρώτη, η σχέση του πτηνού με την αλεπού οφείλεται στο χρωματισμό του πτερώματος της ράχης και της «μάσκας» του προσώπου (βλ. Μορφολογία). [7] Σύμφωνα με την δεύτερη, και πλέον πιθανή εκδοχή, η ονομασία οφείλεται στο ότι το πτηνό συνηθίζει να φωλιάζει σε τρύπες, όπως το θηλαστικό, κάτι για το οποίο γίνεται αναφορά στο «Λεξικό Liddell-Scott»: «είδος χηνός διαιτωμένης εν οπαίς, ευρισκομένης δε εν Αιγύπτω». [6]
Η επιστημονική ονομασία του είδους, καθώς και η αγγλική (Egyptian goose) και ελληνική λαϊκή ονομασία του, παραπέμπουν στην κύρια χώρα καταγωγής του (Αίγυπτος).
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1766, από τον Λινναίο στη Αίγυπτο), στο έργο του Systema Naturae με την ονομασία Anas aegyptiaca. [4]
Η αιγυπτιακή χήνα θεωρείται στενά συνδεδεμένη με τις βαρβάρες (Tadorna sp.) και τους συγγενείς τους, και τοποθετείται μαζί τους στην υποοικογένεια Tadorninae. Είναι το μόνο σωζόμενο μέλος του γένους Alopochen, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πρόσφατα εξαφανισμένα είδη. Δεδομένα mtDNA (ακολουθία κυτοχρώματος b) υποδηλώνουν ότι οι φυλογενετικές σχέσεις των γενών Alopochen και Tadorna χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης.[8]
Στην ελληνική ορνιθολογική βιβλιογραφία εμφανίζεται ο όρος χηνόπαπιες ως απόδοση του λατινικού όρου Tadorninae για την υποοικογένεια. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία μεταφραστική βάση για την απόδοση αυτή και ο όρος είναι απολύτως τεχνητός, βασιζόμενος στα ενδιάμεσα χαρακτηριστικά του πτηνού.
H αιγυπτιακή χήνα είναι επιδημητικό/καθιστικό είδος σε όλες τις επικράτειες της φυσικής της εξάπλωσης, [9] που είναι μεγάλο τμήμα της υποσαχάριας Αφρικής, καθώς και η Κοιλάδα του Νείλου. Αναπαράγεται σε όλες τις περιοχές νότια της Σαχάρας, ενώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα μετακινείται προς κάποιες περιοχές βορειότερα των εδαφών αναπαραγωγής, πάντοτε όμως νοτίως της Σαχάρας. [10] Mπορεί να κάνει εποχικές μετακινήσεις (νομαδικές ή διασποράς) που σχετίζονται με τη διαθεσιμότητα του νερού [9][11][12] Επίσης, πραγματοποιεί ετήσιες μετα-αναπαραγωγικές μεταναστεύσεις έκδυσης (moult) σε αγαπημένες περιοχές με ύδατα. [12]
Ωστόσο το είδος απαντά σε πολλές άλλες, άσχετες με την αφρικανική ήπειρο περιοχές, επειδή έχει εισαχθεί σε αυτές για διαφορετικούς λόγους (βλ. Κατάσταση πληθυσμού). Έτσι, μπορεί να την δει κανείς από το Ηνωμένο Βασίλειο και το Βέλγιο, μέχρι τη Φλόριδα των ΗΠΑ και το Κατάρ της Ασίας, όπου, είτε έχει εγκλιματιστεί ως κατοικίδιο, είτε έχει διαφύγει της αιχμαλωσίας και αναπαράγεται ως επιγενές είδος. Φυσικά, αποτελεί έκθεμα πολλών ζωολογικών κήπων σε όλο τον κόσμο. Ιστορικά έχει αναφερθεί και από τα Βαλκάνια και την Ουγγαρία, μάλιστα κατά τον 19ο αιώνα υπήρχε στην Βουλγαρία. [13]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Αλγερία, την Γκάνα και το Τόγκο, την Ισπανία, την Ουγγαρία και την Κύπρο, το Ομάν και την Κίνα. [14]
Το είδος απαντά σε ευρύ φάσμα υγροτόπων γλυκού νερού σε ανοικτές εκτάσεις, από το επίπεδο της θάλασσας έως και τα 4.330μ. (Αιθιοπία), [9][10] στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ταμιευτήρες, φράγματα, λεκάνες, μεγάλες και μικρές λίμνες, ποτάμια, έλη, αποχετευτικά έργα, εκβολές ποταμών και παράκτια νησιά [12] (αν και γενικά απουσιάζουν από τις παράκτιες περιοχές). [11]. Επομένως, δείχνει μια προτίμηση σε σώματα νερού με ανοιχτές όχθες κοντά σε λιβάδια, λειμώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις για βοσκή, [9] ενώ, γενικά, αποφεύγει περιοχές με πυκνή βλάστηση. [9][10]
H αιγυπτιακή χήνα είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά είδη πτηνών, που ξεχωρίζει εύκολα λόγω του πολύχρωμου παρουσιαστικού της, με σαφώς οριοθετημένες περιοχές. Ενώ τα χρώματά της θυμίζουν έντονα πάπιες, η σιλουέτα της «πλησιάζει» περισσότερο προς τις χήνες.
Το ενήλικο άτομο έχει γενικά γκριζόφαιο κεφάλι, λαιμό, στήθος, κάτω επιφάνεια, πλευρές και ράχη, αλλά υπάρχουν έντονες πιο σκούρες, καφέ-σοκολατί αποχρώσεις στον αυχένα και στα άνω καλυπτήρια των πτερύγων (στέγαστρα). Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική, σκούρα σοκολατί, κυκλική περιοχή γύρω από τον οφθαλμό που δίνει την εντύπωση ότι το πτηνό έχει «μαυρισμένο» μάτι (sic). Τα πρωτεύοντα ερετικά φτερά, τα πηδαλιώδη και το ουροπύγιο είναι μαύρα. Τα δευτερεύοντα ερετικά έχουν πράσινο ιριδίζον χρώμα, ενώ τα ανώτερα στέγαστρα είναι λευκά, εκτός από μια πολύ λεπτή μαύρη γραμμή που εκτείνεται κατά μήκος των μεγάλων δευτερευόντων καλυπτηρίων. [15]. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτο κατά την πτήση
Άλλα χαρακτηριστικά είναι η δασύτριχη, «αναμαλλιασμένη» (shaggy) σκούρα καφέ περιοχή στον λαιμό και το σκούρο, γυαλιστερό πράσινο κάτοπτρο. Το ράμφος, οι ταρσοί και τα πόδια είναι σαρκόχρωμα ροζ, με μαύρα νύχια. Το ράμφος περιβάλλεται από σκούρο περιθώριο, ενώ στην άκρη του διακρίνεται ο μαυριδερός όνυχας.
Υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό ατόμων με διαφορετικό χρωματικό τόνο στο πτέρωμα, με κάποια πουλιά πιο γκρίζα (γκρίζα «φάση») και άλλα πιο καφετί (καφέ «φάση»), αλλά αυτό δεν εξαρτάται από το φύλο ή την ηλικία. Γενικά, τα αρσενικά δεν μπορούν να διακριθούν από τα θηλυκά από το πτέρωμά τους, μολονότι μπορεί να είναι κάπως μεγαλύτερα σε μέγεθος. [15] Μελέτη δείχνει ότι το αρσενικό έχει πιο φωτεινά χρώματα και πιο μεγάλη, σκοτεινή περιοχή στο στήθος. [16] Πολλοί ερευνητές διακρίνουν το θηλυκό από την χαρακτηριστική «τρομπετοειδή» φωνή του, σε αντίθεση με το αρσενικό που αρθρώνει πιο μαλακά καλέσματα.
Τα νεαρά άτομα είναι πιο «μουντά», χωρίς σκούρα περιοχή στο στήθος και γύρω από τους οφθαλμούς, με στέμμα κεφαλιού καφετί, όχι ασπριδερό. Το ράμφος, οι ταρσοί και τα πόδια είναι γκρίζα.
(Πηγές: [17][18][19][20][21][22][23][24][25][26][27])
Οι αιγυπτιακές χήνες τρέφονται κυρίως με φυτικό υλικό, όπως σπέρματα, φύλλα και βλαστούς άγριων φυτών, βολβοκονδύλους του Cyperus sp. , αλλά και των καλλιεργειών [9][12] (π.χ. καλαμπόκι, σιτάρι, βρώμη, μηδική, αράπικα φιστίκια και κριθάρι [12] και κόνδυλους πατάτας).[9] Επίσης μπορεί να καταναλώνoυν φύκια και υδρόβια ζιζάνια.[12] Από ζωικό υλικό, προτιμούν σκουλήκια, ακρίδες, [28] νύμφες τερμιτών, [12] μαλάκια και καρκινοειδή.[23] Αναζητούν την τροφή τους κατά τη διάρκεια της ημέρας, [12] κυρίως νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. [15]
Εκτός αναπαραγωγικής περιόδου, οι αιγυπτιακές χήνες μπορεί να συναθροίζονται σε σμήνη που αποτελούνται από εκατοντάδες ή χιλιάδες άτομα (π.χ. κατά τη διάρκεια της έκδυσης), αν και απαντούν συχνότερα κατά ζεύγη ή μικρές ομάδες. [12] Παρά το ότι θέλουν να έχουν πρόσβαση σε νερό, αρέσκονται να αναζητούν την τροφή τους αρκετά μακριά από αυτό, ενώ πολλές φορές εποπτεύουν τον χώρο από κτήρια, δένδρα. [22] ή μισοβυθισμένα βράχια. [25] Όταν το πτηνό αλλάζει πτέρωμα, κολυμπάει και καταδύεται αρκετά συχνά. [25]
Η χρονική στιγμή της περιόδου αναπαραγωγής σε αυτό το, μοναχικά αναπαραγόμενο, πτηνό ποικίλλει γεωγραφικά, με κάποια ζεύγη σε ορισμένες περιοχές να φωλιάζουν την άνοιξη ή στο τέλος της ξηρής περιόδου, [9] ενώ άλλοι πληθυσμοί φωλιάζουν καταμεσίς του χειμώνα (Νότια Αφρική), σε περίοδο που δεν αντιστοιχεί κατ 'ανάγκη με την τοπική διαμόρφωση των βροχοπτώσεων. [29] Στην Αγγλία, οι εκεί επιγενείς πληθυσμοί, αρχίζουν να αναπαράγονται Μάρτιο με Απρίλιο. [30]
Οι εταίροι συνήθως ζευγαρώνουν εφ’ όρου ζωής και, κατά την αναπαραγωγή, γίνονται επιθετικοί και διεκδικητικοί του ζωτικού τους χώρου, συχνά καταδιώκοντας τους «εισβολείς» στον αέρα και εμπλεκόμενοι σε «αερομαχίες». [31] Μάλιστα, είναι συχνό το φαινόμενο να σκοτώνουν τους νεοσσούς της γειτονικής φωλιάς για την επιβίωση των δικών τους, καθώς και για την εξασφάλιση περισσοτέρων διατροφικών πόρων. [32]
Οι θέσεις φωλιάσματος είναι εξαιρετικά ποικίλες [10] και μπορεί να είναι πυκνή βλάστηση στο έδαφος, [9][10][11][12] καλαμιώνες, κάτω από θάμνους ή δένδρα, [12] λαγούμια σε αναχώματα, [11] τρύπες και κουφάλες σε δέντρα, [9] βραχώδη γείσα σε ορθοπλαγιές, αγροτικά κτίσματα, σπήλαια, [12] καθώς και εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πουλιών, [9][10][12] έως 60 μ. πάνω από το έδαφος. [11] Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι θέσεις αυτές βρίσκονται κοντά σε νερό. [10] 1988). Η φωλιά είναι ένα ρηχό βύθισμα επιστρωμένο με φυτικό υλικό, [9][11] ή φτερά και πτίλα. [30]
Η γέννα πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε περίοδο φωλιάσματος και αποτελείται από 5 έως 8 (-9-10) αβγά, διαστάσεων 70,5 Χ 50,3 χιλιοστών, [30] που επωάζει το θηλυκό για 28-30 ημέρες. Τα αβγά ζυγίζουν 97 γραμμάρια, περίπου, εκ των οποίων το 11% είναι κέλυφος. [33]
Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι και, πολύ γρήγορα, είναι σε θέση να ακολουθούν τους γονείς τους στο νερό. Επιτηρούνται και από τους δύο γονείς, ενώ πτερώνονται στις 70-75 ημέρες. [33]
Το είδος δέχεται πιέσεις από κυνήγι και δηλητηριάσεις σε τμήματα της επικρατείας του, επειδή θεωρείται επιβλαβές για τις καλλιέργειες. [12] Επίσης, κυνηγιέται και για «σπορ», [9] αν και όχι σε μεγάλους αριθμούς. [12]
Η αιγυπτιακή χήνα παρά τις επί μέρους διώξεις που υφίσταται σε κάποιες περιοχές της επικρατείας της, δεν φαίνεται να διατρέχει κάποιο σοβαρό κίνδυνο που να την απειλεί άμεσα, γι’ αυτό και αξιολογείται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) από την IUCN. [34]
Πολλά πτηνά που είχαν εισαχθεί σε διάφορες χώρες για καλλωπιστικούς -κυρίως- λόγους, «δραπέτευσαν» και, αφού εγκλιματίστηκαν στο νέο περιβάλλον, άρχισαν να αναπαράγονται με επιτυχία. Αυτό συνέβη σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως όμως στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το είδος θεωρείται επιγενές στην Α. Αγγλία (Νόρφοκ). Άλλωστε, η αιγυπτιακή χήνα είχε εισαχθεί εκεί, ήδη από το 1785. [35]
Επίσης, το ίδιο συνέβη και στην πολιτεία της Φλόριντα των ΗΠΑ, όπου, μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου του 2002, καταγράφηκε το πρώτο φώλιασμα. [36]
Το πτηνό θεωρείτο ιερό από τους αρχαίους Αιγυπτίους, και απεικονίστηκε σε πολλά από τα έργα τέχνης τους. Ήταν αφιερωμένη στις Θήβες, ως ιερό πουλί του Άμμωνα, που γέννησε το «κοσμικό αβγό».
Υπήρξαν οικόσιτα, εξημερωμένα ζώα, όχι μόνον από τους Αιγυπτίους αλλά και από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως καλλωπιστικά πτηνά, αλλά και από άλλους αφρικανικούς λαούς, οι περισσότεροι από τους οποίους τα εξέτρεφαν για το κρέας τους. [37]
Η Αιγυπτιακή χήνα αναφέρεται και με την ονομασία Αλωπόχηνα. [18]
i. ^ Άλλη λόγια ονομασία είναι Χην ο αιγυπτιακός. [38]
Η Αιγυπτιακή χήνα είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Alopochen aegyptiaca και δεν περιλαμβάνει υποείδη.
Παρόλο που πρόκειται για αφρικανικό είδος, λόγω του εντυπωσιακού της παρουσιαστικού, η αιγυπτιακή χήνα έχει εισαχθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (λ.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, κ.α.), ακόμη και στην Ασία και την Αμερική, ενώ σε πολλές άλλες αποτελεί έκθεμα των ζωολογικών κήπων.
Мысыркъаз (лат-бз. Alopochen aegyptiacus) — бабыщ теплъэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Пкъыр зэкӀужщ: пщэ псыгъуэщ, лъакъуэ лъагэщ, дамэбгъуэщ, цы Ӏув дахэ тетщ. Теплъэр: тхыцӀэр щхъуэрэ фӀыцӀэрэщ, ныбэ щӀагъыр гъуэжь-гъуэбжафэщ кусэ фӀыцӀэхэмрэ хужьхэмрэ зэпырыкӀыу. И дамэкӀэ къабзий пхъашэхэр фӀыцӀэ-лыдщ. Хуабжьу лъэрыхьщ: псынщӀэу къежыхь, дэгъуи йос икӀи макъ къигъэӀуу.
Нэхъыщхьэу мы къаз лӀэужьыгъуэр здэпсэур Мысырым Нил псыхъуэмрэ Африкэм и тропик щӀыпӀэхэмрэщ. Абгъуэр щӀыщхьэ гъущэми псыпцӀащхьэми щещӀ, ауэ нэхъыбэрэ здэгъуалъхьэ хабзэр жыгыщхьэмрэ къыр дапкъэхэмрэщ.
Мысыркъаз (лат-бз. Alopochen aegyptiacus) — бабыщ теплъэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.