Ooievaaragtiges (orde Ciconiiformes) is 'n orde van voëls. Die orde omvat een familie, 6 genusse en 19 spesies.[1] Tradisioneel het verskeie families tot hierdie orde behoort, onder andere die reiers. Dit het egter verander en die orde bestaan deesdae uit slegs een familie.
Hulle is nou verwant aan ibisse en reiers en kom veral in die gematigde streke van die Ou Wêreld in moerasse en op grasvlaktes voor. Die bekendste spesie is die witooievaar (Ciconia ciconia), wat in die Noordelike Halfrond broei en in Afrika, ook in Suid-Afrika, oorwinter.
Vroeër is daar aan kinders vertel dat die voël die mens se kinders aan hom besorg. Ooievaars (familie Ciconiidae) behoort net soos reiers en ibisse tot die orde van die reieragtiges (Ciconiiformes). Die 18 spesies is feitlik oor die hele wêreld versprei, maar die meeste kom in die warmer streke van die Ou Wêreld voor. Ooievaars hou by voorkeur in oop terrein, veral in uitgestrekte moerasse, maar ook op grasvlaktes.
Die meeste spesies is sosiale diere wat in kolonies broei en ook buite die broeityd in groepe leef. Die nes is 'n groot, slordige maar stewige konstruksie van takke wat in bome of op die dakke van geboue geplaas word. Dieselfde nes word dikwels jare na mekaar gebruik en tel kens hernieu. Ooievaars is uitsluitlik vleiseters wat naas soetwaterdiere en insekte ook klein knaagdiere, akkedisse en ander voëls vang.
Kenmerkend vir ooievaars is die geklap van hul snawels wanneer hulle hul maat groet en waartydens die kop so ver teruggebuig word dat die nek teen die rug raak. Die meeste spesies maak geen geluid nie. Ooievaars vlieg net soos ibisse met uitgestrekte nekke (reiers se nekke is tydens die vlug krom).
Die bekendste ooievaarspesie in Suid-Afrika en Wes-Europa is die witooievaar (Ciconia ciconia), wat met uitsondering van die swart slagpenne heeltemal wit is. Sy snawel en pote is rooi. Van oudsher wit 'n volksgeloof uit die Nederduitse gebied dat die ooievaar vir die mens sy kinders bring.
Vroeër was die witooievaar, wat onder meer in Suid-Afrika oorwinter, 'n baie algemene voëlspesie. Sy broeigebied het van Nederland en Denemarke ooswaarts tot in die Sowjetunie en Griekeland en suidwaarts tot in Spanje, Portugal, Noord-Afrika en Klein-Asië gestrek. Die aantal broeipare het egter in die laaste dekades drasties verminder en in Swede en Switserland broei hulle byvoorbeeld glad nie meer nie.
Die vermindering in getalle kan nie aan die verdwyning van broeiplekke toegeskryf word nie aangesien ooievaars graag en dikwels in die omgewing van menslike nedersettings op dakke, torings en in bome broei. Dit is eerder die gevolg van die ontwatering van moerasse en die ontginning van grasvlaktes. Bykomende oorsake is die jag, die gebruik van insektedoders en hoëspanningsdrade waarmee die voëls doodgeskok word.
In sommige lande word pogings aangewend om die voëls weer in te voer. So is daar byvoorbeeld 'n " ooievaarsdorp" in die Elsas in Frankryk gestig met 220 ooie vaars wat uit Noord-Afrika gebring is in die hoop dat hulle hulle sal vestig. Die Europese ooievaars oorwinter in Afrika. Tydens die trek maak hulle gebruik van die warm, opstygende lugstrome en vlieg altyd langs dieselfde roetes.
Die uit die noorde en noordooste trek oor die Bosporus, oor Turkye en al langs die Jordaanvallei af na Egipte en die Soedan en verder suidwaarts tot in Suider-Afrika. Die ooievaars wat in Wes-Europa en Suid-Nederland broei, vlieg oor die Straat van Gibraltar en oor die Sahara tot so ver suid as die Kaapprovinsie. In Suid-Afrika wei die voëls in groepe op grasvlaktes, langs vleie en soms ook in landerye.
Hulle vreet dan hoofsaaklik insekte, veral sprinkane, en word daarom soms ook sprinkaanvoëls genoem. Teen die einde van Maart vorm hulle weer groot swerms van 300 tot 400 voëls om langs dieselfde roetes na Europa terug te vlieg. In die laaste aantal jare gebeur dit ook dikwels dat witooievaars in Suid-Afrika agterbly om te broei. Jong voëls wat nog nie geslagsryp is nie, bly ook dikwels agter.
In Europa soek die pare gewoonlik hul ou neste op en herstel dit. Die wyfie lê 6 tot 8 wit eiers wat om die beurt deur albei ouers uitgebroei word. Hulle begin broei sodra 2 eiers gelê is en die eerste kuikens kom na sowat 'n maand uit die dop. Aangesien daar 'n ouderdomsverskil van sowat 6 dae tussen die eerste en die laaste kuikens is, word die jongeres deur die oueres verdring wanneer hulle gevoer word en dit gebeur selde dat meer as 3 kuikens oorleef. Na 8 tot 9 weke verlaat die kuikens die nes en hulle is na 3 tot 4 jaar geslagsryp. Ooievaars kan tot 20 jaar oud word.
Die groot swartooievaar (Ciconia nigra) broei ook in die Noordelike Halfrond en oorwinter in Afrika, ook in Suid-Afrika, waar hy in moerasagtige gebiede of langs oop water aangetref word. Die voel word in Pole beskerm, maar elders verminder sy getalle geleidelik. Die klein swartooievaar (Ciconia abdimi) is egter in die tropiese streke van Afrika, waar hy broei, nog baie volop. In die herfs trek die voëls na Suid-Afrika, waar hulle dikwels saam met die witooievaar aangetref word.
Die Japanse ooievaar (Ciconia boyeiana), wat op die Asiatiese vasteland broei, is in Japan uitgeroei. Die voel is vroeër deur die mens geëet en die Chinese het eetstokkies van die pote gemaak. Daar is slegs 2 spesies oopbekooievaars (genus Anastomus), waarvan een spesie, Anastomus lamelligerus, ook in Suid-Afrika aangetref word. Die bruinswart voël kom egter hoofsaaklik in die tropiese streke van Afrika en op Madagaskar voor. Die ander oopbekooievaar, Anastomus oscitans, word in Indië aangetref. Oopbekooievaars se bo- en ondersnawels sluit net aan die basis en aan die punt op mekaar.
Hulle vreet veral paddas en kraak mossels en slakke oop. Die nimmersatte (genus Ibis) is ondanks hul wetenskaplike naam geen ibisse nie maar ooievaars. Die Suid-Afrikaanse nimmersat of geelbekooievaar (Ibis ibis) het 'n geel, effens gekromde snawel en 'n kaal rooi vel om die oë. Die Indiese nimmersat (Ibis leucocephalus) lyk dieselfde maar het 'n swart band op die bors. Ander ooievaars van die Ou Wêreld is wolnekooievaars (genus Dissoura), wat so genoem word omdat hul nekke met wit donsvere bedek is.
Die wolnekooievaar van Suid-Afrika, Dissoura episcopus, word hoofsaaklik langs die Ooskus aangetref, maar kom onder meer ook in die Kgalakgadi natuurreservaat. voor. 'n Ander spesie, Dissoura stormi, word van Indië af tot op Soelawesi aangetref. In die VSA kom 2 tropiese ooievaarspesies voor, naamlik die jabiroe (Jabiru mycteria) en die magoeari (Euxenura maguari). Eersgenoemde kan sy nek opblaas wanneer hy aggressief of opgewonde is.
In Florida, Sentraal- en Suid-Amerika en op Kuba broei die skimmelkopooievaar (Mycteria americana), wat 'n horingagtige plaat op die kop het. Hy maak sy nes in hoë bome in moerasse. Die enigste ooievaar wat ook in Australië broei, is die swartnekooievaar (Xenorhynchus asiaticus), wie se broeigebied tot in Asië en Afrika strek. Dit is 'n bale groot spesie wat tot 1,5 m hoog word. Die maraboe (Leptoptilos crumeniferus) is die enigste ooievaar wat aas vreet.
Die opvallendste kenmerk van die voël is die lang keelsak waarin 'n aantal lugsakkies voorkom wat opgeblaas kan word. Dit dien nie as bergplek vir voedsel nie, maar waarskynlik as steun vir die snawel. Net soos by aasvoëls is die kop kaal. Die groot snawel word gebruik om karkasse mee oop te skeur. Vroeër was dit mode om vrouehoedens met die sagte, wit onderstertvere van maraboes te versier, en dit het meegebring dat die voëls baie gejag is. Maraboes is taamlik algemeen in die trope van Afrika, maar word ook in Suider-Afrika aangetref.
Ooievaaragtiges (orde Ciconiiformes) is 'n orde van voëls. Die orde omvat een familie, 6 genusse en 19 spesies. Tradisioneel het verskeie families tot hierdie orde behoort, onder andere die reiers. Dit het egter verander en die orde bestaan deesdae uit slegs een familie.
Hulle is nou verwant aan ibisse en reiers en kom veral in die gematigde streke van die Ou Wêreld in moerasse en op grasvlaktes voor. Die bekendste spesie is die witooievaar (Ciconia ciconia), wat in die Noordelike Halfrond broei en in Afrika, ook in Suid-Afrika, oorwinter.
Vroeër is daar aan kinders vertel dat die voël die mens se kinders aan hom besorg. Ooievaars (familie Ciconiidae) behoort net soos reiers en ibisse tot die orde van die reieragtiges (Ciconiiformes). Die 18 spesies is feitlik oor die hele wêreld versprei, maar die meeste kom in die warmer streke van die Ou Wêreld voor. Ooievaars hou by voorkeur in oop terrein, veral in uitgestrekte moerasse, maar ook op grasvlaktes.
Die meeste spesies is sosiale diere wat in kolonies broei en ook buite die broeityd in groepe leef. Die nes is 'n groot, slordige maar stewige konstruksie van takke wat in bome of op die dakke van geboue geplaas word. Dieselfde nes word dikwels jare na mekaar gebruik en tel kens hernieu. Ooievaars is uitsluitlik vleiseters wat naas soetwaterdiere en insekte ook klein knaagdiere, akkedisse en ander voëls vang.
Kenmerkend vir ooievaars is die geklap van hul snawels wanneer hulle hul maat groet en waartydens die kop so ver teruggebuig word dat die nek teen die rug raak. Die meeste spesies maak geen geluid nie. Ooievaars vlieg net soos ibisse met uitgestrekte nekke (reiers se nekke is tydens die vlug krom).
Leyləkkimilər (Ciconiiformes (Bonaparte, 1854); köhnə adı — lat. Gressores), — trubkaburunlar (lat. Procellariiformes) — yenidamaqlılar dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Leyləkkimilər (Ciconiiformes (Bonaparte, 1854); köhnə adı — lat. Gressores), — trubkaburunlar (lat. Procellariiformes) — yenidamaqlılar dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Ciconiiformes a zo un urzhiad e rummatadur an evned, enni ar c'hwiboned hag evned kar dezho. An urzhiad-mañ a zo bet cheñchet kalz er bloavezhioù diwezhañ ha diwar-se eo disheñvel-mat an niver a gerentiadoù enni hervez ar rummatadurioù. Ciconiidae a c'hellfe bezañ ar c'herentiad nemetañ ennañ.
E Ciconiiformes pe e Pelecaniformes :
E Rummatadur Sibley-Ahlquist e vez kendeuzet meur a urzhiad e Ciconiiformes : Charadriiformes, Sphenisciformes, Procellariiformes, Falconiformes, Phoenicopteriformes, Podicipediformes...
Ciconiiformes a zo un urzhiad e rummatadur an evned, enni ar c'hwiboned hag evned kar dezho. An urzhiad-mañ a zo bet cheñchet kalz er bloavezhioù diwezhañ ha diwar-se eo disheñvel-mat an niver a gerentiadoù enni hervez ar rummatadurioù. Ciconiidae a c'hellfe bezañ ar c'herentiad nemetañ ennañ.
Els ciconiformes (Ciconiiformes) són un ordre de grans ocells, que ha patit nombrosos canvis en funció dels avanços en investigació. Tradicionalment l'ordre dels ciconiformes ha inclòs gran varietat de grans aus de potes llargues amb grans becs: cigonyes, agrons, ibis, becplaners, i altres.[1]
Arran el desenvolupament de tècniques d'investigació en biologia molecular, de finals del segle XX, i en particular els mètodes per a l'estudi de la hibridació d'ADN, els investigadors van anar obtenint una gran quantitat d'informació, que els va permetre afirmar que moltes aus amb aspecte diferent entre elles, estan de fet relacionades d'una manera molt més estreta del que semblava. Com a conseqüència va sortir la revolucionària taxonomia de Sibley-Ahlquist que canviava radicalment l'ordre dels ciconiformes. Molts ordres van desaparèixer, passant les seves espècies a engrossir els ciconiformes. Aquest era el cas dels esfenisciformes, gaviformes, podicipediformes, procel·lariformes, caradriformes, pelecaniformes, falconiformes o fenicopteriformes.[2]
Nous estudis han anat aportant dades que han permet, fins a cert punt, reafirmar les classificacions clàssiques, de manera que, en general, s'han tornat a considerar els ordres "engolits" per la classificació de Sibley-Ahlquist. Actualment, però, es considera que tresquiornítids, ardèids, balaenicipítids i altres, malgrat llurs potes llargues, estan més prop dels pelicans que no pas de les cigonyes, de manera que l'ordre dels ciconiformes ha quedat reduït a la família dels cicònids.[3]
Els ciconiformes (Ciconiiformes) són un ordre de grans ocells, que ha patit nombrosos canvis en funció dels avanços en investigació. Tradicionalment l'ordre dels ciconiformes ha inclòs gran varietat de grans aus de potes llargues amb grans becs: cigonyes, agrons, ibis, becplaners, i altres.
Arran el desenvolupament de tècniques d'investigació en biologia molecular, de finals del segle XX, i en particular els mètodes per a l'estudi de la hibridació d'ADN, els investigadors van anar obtenint una gran quantitat d'informació, que els va permetre afirmar que moltes aus amb aspecte diferent entre elles, estan de fet relacionades d'una manera molt més estreta del que semblava. Com a conseqüència va sortir la revolucionària taxonomia de Sibley-Ahlquist que canviava radicalment l'ordre dels ciconiformes. Molts ordres van desaparèixer, passant les seves espècies a engrossir els ciconiformes. Aquest era el cas dels esfenisciformes, gaviformes, podicipediformes, procel·lariformes, caradriformes, pelecaniformes, falconiformes o fenicopteriformes.
Nous estudis han anat aportant dades que han permet, fins a cert punt, reafirmar les classificacions clàssiques, de manera que, en general, s'han tornat a considerar els ordres "engolits" per la classificació de Sibley-Ahlquist. Actualment, però, es considera que tresquiornítids, ardèids, balaenicipítids i altres, malgrat llurs potes llargues, estan més prop dels pelicans que no pas de les cigonyes, de manera que l'ordre dels ciconiformes ha quedat reduït a la família dels cicònids.
Urdd o adar tal, main, hirgoes yw'r Ciconiiformes (Cymraeg: y Ciconiaid; weithiau y 'chwiboniaid') gyda phigau hir. Gelwir y teulu yn Ciconiidae, sef yr unig deulu o fewn urdd y Ciconiiformes, a oedd unwaith yn cynnwys llawer mwy o deuluoedd ond sydd bellach yn ddarfodedig.[1]
Fe'u ceir mewn amrywiaeth o ardaloedd, ond fel arfer, maen nhw'n hoff iawn o gynefionoedd sych. Maent yn perthyn yn agos i'r Crehyrod, y Llwybigau (spoonbills) a'r Ibis. Yn wahanol i'r teuluoedd hyn, ni fedrant olchi eu hunain wedi iddyn nhw fwyta pysgod. Mae nhw'n fud (ni allant wneud unrhyw sain) ar wahân i sŵn clebran wrth iddyn nhw glepian eu pigau'n sydyn. Mae llawer o'r rhywogaethau'n fudol.
Eu bwyd, fel arfer, yw llyffantod, pryfaid, pryfaid genwair (mwydod) ac adar ac anifeiliaid bychan eraill. Ceir 19 rhywogaeth sy'n fyw heddiw, mewn chwe genws.
Rhestr Wicidata:
# teulu enw tacson delwedd rhiant-dacson categori Comin 1 Acrocephalidae Acrocephalidae Aderyn golfanaidd Acrocephalidae 2 Adar asgelldroed Heliornithidae
_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_0495.jpg)
_-San_Diego_Zoo-8.jpg)
_(8079652394).jpg)
_W2_IMG_0072.jpg){kind=small}
_(6035844600).jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8862.jpg)
.JPG)
_in_Kolkata_W_IMG_3399.jpg)
.jpg)
.jpg)
-_During_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0034.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_RWD.jpg)
_(32424422866).jpg)
Urdd o adar tal, main, hirgoes yw'r Ciconiiformes (Cymraeg: y Ciconiaid; weithiau y 'chwiboniaid') gyda phigau hir. Gelwir y teulu yn Ciconiidae, sef yr unig deulu o fewn urdd y Ciconiiformes, a oedd unwaith yn cynnwys llawer mwy o deuluoedd ond sydd bellach yn ddarfodedig.
Fe'u ceir mewn amrywiaeth o ardaloedd, ond fel arfer, maen nhw'n hoff iawn o gynefionoedd sych. Maent yn perthyn yn agos i'r Crehyrod, y Llwybigau (spoonbills) a'r Ibis. Yn wahanol i'r teuluoedd hyn, ni fedrant olchi eu hunain wedi iddyn nhw fwyta pysgod. Mae nhw'n fud (ni allant wneud unrhyw sain) ar wahân i sŵn clebran wrth iddyn nhw glepian eu pigau'n sydyn. Mae llawer o'r rhywogaethau'n fudol.
Eu bwyd, fel arfer, yw llyffantod, pryfaid, pryfaid genwair (mwydod) ac adar ac anifeiliaid bychan eraill. Ceir 19 rhywogaeth sy'n fyw heddiw, mewn chwe genws.
Brodiví (Ciconiiformes) je řád ptáků. Brodiví ptáci žijí na okrajích vodních toků. Neplavou, brodí se v mělčinách, a proto mají dlouhé tenké nohy a kolem prstů úzké blanité lemy proti propadání do bláta. Živí se lovem drobných živočichů nejen plovoucích ve vodě. Převážnou část jejich kořisti tvoří ryby, obojživelníci, drobní savci a plazi.
Podle moderních výzkumů je řád brodivých polyfyletický, tedy zahrnuje nejméně dvě vzájemně nepříbuzné skupiny. V moderním pojetí tvoří řád brodiví (Ciconiiformes) jediná čeleď – čápovití (Ciconiidae); ostatní čeledi (volavkovití, ibisovití, člunozobcovití a kladivoušovití) jsou nově řazeny do řádu veslonozí (Pelecaniformes).[1]
Do řádu brodivých je v novém pojetí řazeno 19 druhů v šesti rodech:[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu brodiví ve Wikimedia Commons
Brodiví (Ciconiiformes) je řád ptáků. Brodiví ptáci žijí na okrajích vodních toků. Neplavou, brodí se v mělčinách, a proto mají dlouhé tenké nohy a kolem prstů úzké blanité lemy proti propadání do bláta. Živí se lovem drobných živočichů nejen plovoucích ve vodě. Převážnou část jejich kořisti tvoří ryby, obojživelníci, drobní savci a plazi.
Storkefugle (latin: Ciconiiformes) er en orden af fugle, der i dag kun omfatter en enkelt familie, storke.[1]
Den taxonomiske opfattelse af netop denne orden varierer dog kraftigt i de forskellige kategoriseringsystemer, og en lang række senere og tidligere systemer har derfor en anden opdeling.
Storkefugle kan derfor også omfatte fuglegrupperne pingviner, lommer, lappedykkere, årefodede, rovfugle og måge-vadefugle med flere, og placeringen i kategoriseringshierarkiet kan variere.
Ordenen har omfattet forskellige fuglegrupper gennem tiden. Eksempelvis så den ifølge nogles opfattelse sådan ud omkring 1980[2]:
På baggrund af DNA-studier af fuglene blev gruppen stærkt ændret i løbet af 1990'erne.
Så sent som i 2006 var opdelingen således ifølge Systema naturae 2000[3]:
Storkefugle (latin: Ciconiiformes) er en orden af fugle, der i dag kun omfatter en enkelt familie, storke.
Den taxonomiske opfattelse af netop denne orden varierer dog kraftigt i de forskellige kategoriseringsystemer, og en lang række senere og tidligere systemer har derfor en anden opdeling.
Storkefugle kan derfor også omfatte fuglegrupperne pingviner, lommer, lappedykkere, årefodede, rovfugle og måge-vadefugle med flere, og placeringen i kategoriseringshierarkiet kan variere.
Die Schreitvögel (Ciconiiformes Bonaparte, 1854), auch Storchenvögel oder Stelzvögel genannt, sind eine traditionelle Ordnung der Unterklasse der Neukiefervögel (Neognathae), die die Störche (Ciconiidae), die Reiher (Ardeidae), die Ibisse und Löffler (Threskiornithidae), den Schuhschnabel (Balaenicipitidae) und den Hammerkopf (Scopidae) beinhaltet. Nach einer Revision der Vogelsystematik auf Grundlage von molekularen Daten enthalten die Ciconiiformes heute nur noch die Störche.
Als gemeinsame Merkmale der „Schreitvögel“ galten ihr relativ großer Wuchs, ihre langen, stelzenartigen Beine und ihre damit verbundene Lebensweise, langsam schreitend (daher der Name) offenes Gelände oder flache, stehende Binnengewässer nach tierischer Nahrung abzusuchen oder dort in Lauerstellung auf eine Gelegenheit zu warten, Beute zu machen, wobei rasche Ortswechsel fliegend vollzogen werden. Nach neuen Erkenntnissen sind ein solcher Habitus und eine solche Art der Nahrungssuche aber keine zwingenden Anzeichen für eine direkte Verwandtschaft zwischen Vogelfamilien, auf die ebendiese Merkmale zutreffen (z. B. zwischen Störchen und Reihern). Stattdessen sind diese Merkmale offenbar in genetisch nicht unmittelbar miteinander verwandten Vogelfamilien mehrfach unabhängig voneinander (konvergent) entstanden.
Charles Sibley und Jon E. Ahlquist untersuchten die Verwandtschaftsverhältnisse der Vögel mittels DNA-Hybridisierung und kamen zu einer sehr weiten Fassung der Ciconiiformes, die auch Regenpfeiferartige (Charadriiformes), Greifvögel (seinerzeit Falconiformes), Lappentaucher (Podicipediformes), Flamingos (Phoenicopteriformes), Ruderfüßer (Pelecaniformes), Pinguine (Sphenisciformes), Seetaucher (Gaviiformes) und Röhrennasen (Procellariiformes) einschloss.[1][2] Die Sibley-Ahlquist-Taxonomie fand allerdings keine allgemeine Anerkennung. Lediglich die Zuordnung der Neuweltgeier (Cathartidae) wurde von vielen Wissenschaftlern akzeptiert.
In den 1990er Jahren wurde die DNA-Hybridisierung durch die DNA-Sequenzierung abgelöst, die den direkten Vergleich von DNA des Zellkerns oder der Mitochondrien (mtDNA) ermöglicht. Neuere Analysen auf Grundlage dieser Methode zeigen, dass Reiher, Ibisse und Löffler, der Schuhschnabel und der Hammerkopf näher mit den Pelikanen als mit den Störchen verwandt sind.[3][4] Da diese Ergebnisse weitreichende Akzeptanz bei Ornithologen erfuhren, sind die genannten Taxa konsequenterweise den Pelecaniformes zugeordnet worden, und die Ciconiiformes sind nunmehr monotypisch mit nur einer verbleibenden Familie, den Störchen. Die Neuweltgeier sind den neu definierten Greifvögeln (Accipitriformes) zugeordnet worden.[5][6][7]
Die wahrscheinlichen verwandtschaftlichen Verhältnisse gibt folgendes Kladogramm wieder. Die traditionell den Schreitvögeln zugeordneten Taxa sind fett hervorgehoben (Topologie nach Hackett et al. (2008)[4], Taxonnamen nach Chesser et al. (2011)[7]):
Störche (Ciconiidae)
Suliformes (Kormorane, Fregattvögel, Tölpel etc.)
Reiher (Ardeidae)
Ibisse und Löffler (Threskiornithidae)
Hammerkopf (Scopus)
Pelikane (Pelecanus)
Schuhschnabel (Balaeniceps)
Die Schreitvögel (Ciconiiformes Bonaparte, 1854), auch Storchenvögel oder Stelzvögel genannt, sind eine traditionelle Ordnung der Unterklasse der Neukiefervögel (Neognathae), die die Störche (Ciconiidae), die Reiher (Ardeidae), die Ibisse und Löffler (Threskiornithidae), den Schuhschnabel (Balaenicipitidae) und den Hammerkopf (Scopidae) beinhaltet. Nach einer Revision der Vogelsystematik auf Grundlage von molekularen Daten enthalten die Ciconiiformes heute nur noch die Störche.
Tradeetionally, the order Ciconiiformes haes includit a variety o lairge, lang-legged wadin birds wi lairge bills: storks, herons, egrets, ibises, spuinbills, an several ithers. At present the anly faimily retained in the order is the storks, Ciconiidae.
Ang Ciconiiformes sila ay isang order ng katutubong ibon na amplitud at komposisyon ay magkano ang tinalakay para sa taon. Ang pinakahuling pag-unlad ng taksonomiko ay nagmumungkahi na dapat lamang isama ang pamilyang Ciconiidae.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
L'òrdre dels ciconiifòrmes compren classicament 5 familhas d'ausèls eissanquièrs, repartidas en 3 sosòrdres :
La classificacion de Sibley et Monroe basada sus de tèsts d'ibridacion de l'ADN rapròcha los Falconifòrmes, los Caradriifòrmes e d'autres òrdres d'ausèls marins, dins un òrdre dels Ciconiifòrmes (sensu lato) largament espandit. Aqueste apròchi fa pas encara l'unanimitat dins los ornitològs, mas servís de basa a las doas principalas referéncias utilizadas dins aquesta enciclopèdia, per la taxinomia dels ausèls (ITIS e la Lista d'Alan P. Peterson). Intègra las familhas seguentas :
Li Ciconiiformi rapprisèntanu n'òrdini d'acceddi chi cumprenni sti famigghî e gènira:
Ciconiiformes es un ordine de Aequornithes.
Tradeetionally, the order Ciconiiformes haes includit a variety o lairge, lang-legged wadin birds wi lairge bills: storks, herons, egrets, ibises, spuinbills, an several ithers. At present the anly faimily retained in the order is the storks, Ciconiidae.
L'òrdre dels ciconiifòrmes compren classicament 5 familhas d'ausèls eissanquièrs, repartidas en 3 sosòrdres :
Sosòrdre dels Ardeae : Ardeidae : galejons, plumets, cranquièrs, savacon, onorats, blongios, butors (67 espècias) Sosòrdre dels Scopi : Scopidae : ombreta de Senegal (1 espècia) Sosòrdre dels Ciconiae : Ciconiidae : tantals, bèc-doberts, cigonhas, jabirus, marabots (19 espècias) a las qualas s'apond las 6 espècias de condòrs e urubus, tradicionalament classadas dins la Balaenicipitidae : bèc-en-esclòp (1 espècia) Threskiornithidae : ibis, espatulas (32 espècias) Phoenicopteridae : becarut (6 espècias) autrescòps classada dins l'òrdre dels phoenicopteriformes.Oejevaarechtege of Ciconiiformes zien 'n orde vaan veugel die ziech kinmèrke door lang pu en lang snavele. Tot dees groop behure o.a. oejevaars en reigers. De Oejevaarechtege zien bekind vaanaof 't laat Eoceen.
Oejevaarechtege of Ciconiiformes zien 'n orde vaan veugel die ziech kinmèrke door lang pu en lang snavele. Tot dees groop behure o.a. oejevaars en reigers. De Oejevaarechtege zien bekind vaanaof 't laat Eoceen.
Tekst üüb Öömrang Straalfögler (Ciconiiformes) san en kategorii faan fögler. Diar hiart man ian fögelfamile tu.
Straalfögler (Ciconiiformes) san en kategorii faan fögler. Diar hiart man ian fögelfamile tu.
Τα Πελαργόμορφα (επιστ. ονομ.: Ciconiiformes (Bonaparte 1854)) αποτελούν μία τάξη της ομοταξίας των Πτηνών. Περιλαμβάνει 6 οικογένειες πουλιών (Πελαργούς, Ερωδιούς, Γύπες του νέου κόσμου, κ.λ.π) και 54 γένη σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη ταξινόμηση.
Τα είδη που ανήκουν σε αυτή την τάξη είναι παρόντα στους μύθους και τις δοξασίες των περισσότερων αρχαίων πολιτισμών. Σε μερικούς από αυτούς τα ανυψώνανε σε θεότητες, όπως οι Αιγύπτιοι τον Threskiornis aethiopicus, ενώ είναι γνωστή η δοξασία του Πελαργού που φέρνει τα μωρά.
Τα περισσότερα από τα είδη αυτής της τάξης έχουν ψηλά πόδια για να κινούνται στα ρηχά νερά όπου και βρίσκουν την τροφή τους και μακρύ ράμφος για να μπορούν να πιάνουν τη λεία τους χωρίς να βάζουν το κεφάλι τους κάτω από το νερό. Τρέφονται κυρίως με ψάρια και ασπόνδυλα. Εξαίρεση από αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν τα είδη που ανήκουν στην Οικογένεια Cathartidae και που αποτελούν τους γύπες του νέου κόσμου και έχουν χαρακτηριστικά και συνήθειες σαν τους πιο γνωστούς γύπες της Ευρώπης. Τα είδη που ζούν στις εύκρατες περιοχές είναι μεταναστευτικά. Τα περισσότερα φωλιάζουν σε αποικίες πάνω στα δέντρα ενώ κάποια από αυτά μπορούν να φωλιάσουν και στο έδαφος ή στους καλαμιώνες.
Zούν σε όλες τις ηπείρους (Εκτός από την Ανταρκτική). Τους γύπες του νέου κόσμου τους βρίσκουμε μόνο στην Αμερική ενώ τις υπόλοιπες οικογένειες τις συναντάμε σε όλες τις ηπείρους αν και αποφεύγουν τις ερήμους αφού είναι πουλιά συνδεδεμένα με το γλυκό νερό.
Στην Ελλάδα βρίσκουμε 3 οικογένειες πουλιών αυτής της τάξης που αντιπροσωπεύονται από 14 είδη:
Τα Πελαργόμορφα (επιστ. ονομ.: Ciconiiformes (Bonaparte 1854)) αποτελούν μία τάξη της ομοταξίας των Πτηνών. Περιλαμβάνει 6 οικογένειες πουλιών (Πελαργούς, Ερωδιούς, Γύπες του νέου κόσμου, κ.λ.π) και 54 γένη σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη ταξινόμηση.
Ләкләксыманнар (лат. Ciconiiformes) — кошлар отряды. Озын аяклы һәм озын муенлы, уртача һәм зур гәүдәле кошлар. Ләкләксыманнар күп вакыт төркемләп оялыйлар. Бер теше бер иркәк белән торалар. Төрле вак хайваннар белән тукланалар. Күчмә кошлар.
Татарстанда 6 төре очрый: ак ләкләк, кара ләкләк, зур күлбога, кече күлбога, зур ак челән, соры челән.
Ләкләксыманнар (лат. Ciconiiformes) — кошлар отряды. Озын аяклы һәм озын муенлы, уртача һәм зур гәүдәле кошлар. Ләкләксыманнар күп вакыт төркемләп оялыйлар. Бер теше бер иркәк белән торалар. Төрле вак хайваннар белән тукланалар. Күчмә кошлар.
Татарстанда 6 төре очрый: ак ләкләк, кара ләкләк, зур күлбога, кече күлбога, зур ак челән, соры челән.
Псыхэуэбзагуэ теплъэ хэкӀыгъуэр (лат-бз. Ciconiiformes) — къуалэбзу хэкӀыгъуэщ, лъэпкъих зэщӀыубыдэу.
Къуалэбзу пӀащэхэщ, лъакъуэ, пщэ, пэ кӀыхьхэу. КӀэбдз щӀагъым, нэ хъуреягъым цы ятеткъым, лӀэужьыгъуэ щхьэхухэм я щхьи пщэи цыншэщ. КӀагуэ хуэхъурейхэщ. Зэрыз дыдэ къанэмыщӀа, анэмрэ хъумрэ зэфэгъущ, е зэщхь дыдэщ, зэгуэгъууи мэпсэухэр (моногамнэхэщ).
Псыхэуэбзагуэ теплъэхэр — зызубгъуа хэкӀыгъуэщ, зи лӀэужьыгъуэхэр, щӀыпӀэ хуабэхэми ищхъэрэми, тундрэм нэсу, щыпсэухэу. И нэхъыбэр лъэтэжкъым (тропикхэм). Щогъуалъхьэ жыг, чыцэ, бгъэн, къамыл Ӏув къыздэкӀ псы Ӏуфэхэм. Абгъуэр жыгыщхьэм лъагэу фӀащӀыхь, нэгъуэщӀ къэкӀыгъэхэми щаухуэ, къырпсыхэуэхэм, уеблэмэ бгы задэхэми кӀэрагъэзагъэ. Шырхэр анэхэми хъухэми къызэдыраш, абы ихь зэманыр елъытащ езыхэм я инагъым — махуэ 17-32.
Ӏус нэхъыщхьэр псы псэущхьэщ, апхуэдыуи — шындырхъуо, елэн, дзыгъуэхэкӀ.
ХэкӀыгъуэм лъэпкъих зэщӀеубыдэ, ахэр:
Узун шыйрактуулар (лат. Ciconiiformes) - канаттуулар түркүмү. Филогенездик жактан биргазандарга жакын. Орточо жана ири канаттуулар. Моюну жана буттары узун; арткы манжасы бутуна өтө төмөн (ылдый) карай жайгашкан, ошондуктан басып жүргөндө таяныч болот жана саз өсүмдүктөрүнүн бутактарын жана сабактарын кучактайт, басышын жеңилдетет. Чычаң бези өөрчүгөн. 7 тукумдан, У-дын азыркы 6 тукуму, 118 түрү бар. Арктика жана Антарктидадан башка жерде кеңири таралган. Моногамдар. Колониялдуу, сейрек бириндеп уялайт. Тропикте жана субтропикте өтө ар түрдүү. Жумурткасын эркеги жана ургаачысы алмак-салмак басат. Балапандары «ак күп» болуп чыгат. Жандыктар менен азыктанат. 12 түрү жана 3 түрчөсү Жаратылышты коргоо боюнча Эл аралык бирикменин жана (ак кунас жана кара кунас) Кыргызстандын Кызыл китебине 2 түрү катталган.
Узун шыйрактуулар (лат. Ciconiiformes) - канаттуулар түркүмү. Филогенездик жактан биргазандарга жакын. Орточо жана ири канаттуулар. Моюну жана буттары узун; арткы манжасы бутуна өтө төмөн (ылдый) карай жайгашкан, ошондуктан басып жүргөндө таяныч болот жана саз өсүмдүктөрүнүн бутактарын жана сабактарын кучактайт, басышын жеңилдетет. Чычаң бези өөрчүгөн. 7 тукумдан, У-дын азыркы 6 тукуму, 118 түрү бар. Арктика жана Антарктидадан башка жерде кеңири таралган. Моногамдар. Колониялдуу, сейрек бириндеп уялайт. Тропикте жана субтропикте өтө ар түрдүү. Жумурткасын эркеги жана ургаачысы алмак-салмак басат. Балапандары «ак күп» болуп чыгат. Жандыктар менен азыктанат. 12 түрү жана 3 түрчөсү Жаратылышты коргоо боюнча Эл аралык бирикменин жана (ак кунас жана кара кунас) Кыргызстандын Кызыл китебине 2 түрү катталган.
Традиционално, во редот на штрковидните беа вклучени големите, долгоноги птици со големи клунови: штрковите, чапјите, ибисите и лажичарките и сличните на нив. Познати се од доцниот еоцен. Сега, само штрковите спаѓаат во овој ред на штрковидните.
Следејќи го развојот на истражувањата во молекуларната биологија при крајот на 20 век, особено методите со ДНА хибридизацијата, се појавија многу нови информации кои сугерираа дека многу птици, иако изгледаат различно, всушност се прилично сродни. Така, радикалната и влијателна Сибли-Алквистова таксономија го зголеми редот на штрковидните додавајќи многу фамилии како: пингвините, морските нуркачи, нуркачите, цевконосните, бекасовите, галебите, пеликановидните, кормораните и соколовидните. Семејството на фламингото е поврзано, а понекогаш е класифицирано како дел од штрковидните.
Сепак, морфолошките докази укажуваат дека традиционалните штрковидни треба да се поделат на две лози, наместо да се прошират, иако некои од нетрадиционалните штрковидни може да се вклучат во тие две лози.
Точното таксономско поставување на северноамериканските мршојадци останува нејасно. [1] Иако двете семејства мршојадци - на новиот и стариот свет, се слични по изглед и имаат слични особини, тие еволуирале од различни предци во различни делови на светот и не се тесно поврзани. По многу дебати, излегува дека американските мршојадци припаѓаат на штрковидните [2] заедно со мршојадците од стариот свет [3] или се сместени во посебен, свој ред - на американските мршојадци (Cathartiformes).[4] Северноамериканскиот комитет за класификација ги тргна американските мршојадци од фамилијата на штрковидните и ги смести во „несигурна категорија“ со назнака дека е можно нивно класифицирање во соколовидните.[1]
Некои официјални тела ја усвоија предложената Сибли-Алквистова таксономија речиси целосно, но сепак почест е пристапот на задржување на традиционалната класификација со модифицирање кога ќе има нови докази за тоа. Листата со семејства ја следи поконзервативната практика. Таксономијата на птици последниве години е во постојано менување поради новите откритија и веројатно ќе продолжи да се менува и во иднина.
Традиционално, во редот на штрковидните беа вклучени големите, долгоноги птици со големи клунови: штрковите, чапјите, ибисите и лажичарките и сличните на нив. Познати се од доцниот еоцен. Сега, само штрковите спаѓаат во овој ред на штрковидните.
Эһирдиҥилэр аймахтара (лат. Ciconiformes, нууч. Оттряд Аистообразные). Саха сиригэр 3 кэргэн, 4 уус, 5 көрүҥ киирэр[1].
Ҡауҙы һымаҡтар (Ciconiiformes (Bonaparte, 1854); иҫкергән исеме — лат. Gressores), — уртаса һәм йылы бүлкәттәрҙә йәшәй торған, селәндәрҙе, ҡауҙыларҙы, ишкәк аяҡлыларҙы һәм фламинголарҙы эсенә алған ҡоштар отряды; отряд алты ғаиләне берләштерә; оҙон аяҡлы ҡоштар, ерҙә йәки яр буйлап әкрен генә атлап йөрөйҙәр, табыштарын һыуҙа эҙләйҙәр. Тышҡы ҡиәфәте һәм ҙурлыктары буйынса төрлөләр.
Ҡауҙы һымаҡтар (Ciconiiformes (Bonaparte, 1854); иҫкергән исеме — лат. Gressores), — уртаса һәм йылы бүлкәттәрҙә йәшәй торған, селәндәрҙе, ҡауҙыларҙы, ишкәк аяҡлыларҙы һәм фламинголарҙы эсенә алған ҡоштар отряды; отряд алты ғаиләне берләштерә; оҙон аяҡлы ҡоштар, ерҙә йәки яр буйлап әкрен генә атлап йөрөйҙәр, табыштарын һыуҙа эҙләйҙәр. Тышҡы ҡиәфәте һәм ҙурлыктары буйынса төрлөләр.
De eiberachtegen (Ciconiiformes) zien een orde van de veugels die an over bieni ael de waereld voekomm'n. De standpunt'n over de indeêlienge van de orde Ciconiiformes zien verdeêld. Op hrond van DNA-onderzoek zien der wee nieuwe soôrten in inedeêld die an der tradisjoneêl nie in tuusoôr'n. Ciconiiformes stamm'n uut 't laete Eoceen. Tradisjoneêl zien 't et hrôte waadveugels bie lange poôten en lange snaevels.
De volhende femieljes worn tot de orde Ciconiiformes erekend:
Ok worn ierin wè de flamiengo's ezet, mè deze worn vaâk ok beschouwt as een aparte orde.
De eiberachtegen (Ciconiiformes) zien een orde van de veugels die an over bieni ael de waereld voekomm'n. De standpunt'n over de indeêlienge van de orde Ciconiiformes zien verdeêld. Op hrond van DNA-onderzoek zien der wee nieuwe soôrten in inedeêld die an der tradisjoneêl nie in tuusoôr'n. Ciconiiformes stamm'n uut 't laete Eoceen. Tradisjoneêl zien 't et hrôte waadveugels bie lange poôten en lange snaevels.
Fôn-hìn-muk (鸛形目, ho̍k-miàng: Ciconiiformes) chhai tiâu-lui chhòn-thúng fûn-lui ne-thúng chûng he tiâu-kong chûng ke yit-ke muk.
Storks are large, long-legged, long-necked wading birds with long, stout bills. They belong to the family called Ciconiidae, and make up the order Ciconiiformes /sɪˈkoʊni.ɪfɔːrmiːz/. Ciconiiformes previously included a number of other families, such as herons and ibises, but those families have been moved to other orders.[2]
Storks dwell in many regions and tend to live in drier habitats than the closely related herons, spoonbills and ibises; they also lack the powder down that those groups use to clean off fish slime. Bill-clattering is an important mode of communication at the nest. Many species are migratory. Most storks eat frogs, fish, insects, earthworms, small birds and small mammals. There are 19 living species of storks in six genera.
Various terms are used to refer to groups of storks,[3] two frequently used ones being a muster of storks and a phalanx of storks.
Storks tend to use soaring, gliding flight, which conserves energy. Soaring requires thermal air currents. Ottomar Anschütz's famous 1884 album of photographs of storks inspired the design of Otto Lilienthal's experimental gliders of the late nineteenth century. Storks are heavy, with wide wingspans: the marabou stork, with a wingspan of 3.2 m (10 ft 6 in) and weight up to 8 kg (18 lb), joins the Andean condor in having the widest wingspan of all living land birds.
Their nests are often very large and may be used for many years. Some nests have been known to grow to over 2 metres (6 ft 7 in) in diameter and about 3 metres (9.8 ft) in depth. All storks were once thought to be monogamous, but this is only partially true. Some species may change mates after migrations, and may migrate without a mate.
Storks' large size, serial monogamy, and faithfulness to an established nesting site contribute to their prominence in mythology and culture.
All 20 stork species have been assessed by the IUCN and carry a confident Red List status. However, this assessment appears to be based on incorrect assumptions and a general absence of sound information on stork habits, suggesting that basic studies on many storks are needed.
Storks range in size from the marabou, which stands 152 cm (60 in) tall and can weigh 8.9 kg (19+1⁄2 lb), to the Abdim's stork, which is only 75 cm (30 in) high and weighs only 1.3 kg (2+3⁄4 lb). Their shape is superficially similar to the herons, with long legs and necks, but they are more heavy-set. There is some sexual dimorphism (differences between males and females) in size, with males being up to 15% bigger than females in some species (for example the saddle-billed stork), but almost no difference in appearance. The only difference is in the colour of the iris of the two species in the genus Ephippiorhynchus.[4]
The bills of storks are large to very large, and vary considerably between the genera. The shape of the bills is linked to the diet of the different species. The large bills of the Ciconia storks are the least specialised. Larger are the massive and slightly upturned bills of the Ephippiorhynchus and the jabiru. These have evolved to hunt for fish in shallow water. Larger still are the massive daggers of the two adjutants and marabou (Leptoptilos), which are used to feed on carrion and in defence against other scavengers, as well as for taking other prey.[4] The long, ibis-like downcurved bills of the Mycteria storks have sensitive tips that allow them to detect prey by touch (tactilocation) where cloudy conditions would not allow them to see it.[5] The most specialised bills of any storks are those of the two openbills (Anastomus.), which as their name suggested is open in the middle when their bill is closed. These bills have evolved to help openbills feed on their only prey item, aquatic snails.[6]
Although it is sometimes reported that storks lack syrinxes and are mute,[7] they do have syrinxes,[8] and are capable of making some sounds, although they do not do so often.[4][9] The syrinxes of storks are "variably degenerate" however,[8] and the syringeal membranes of some species are found between tracheal rings or cartilage, an unusual arrangement shared with the ovenbirds.[10]
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(4).jpg)
Storks have a nearly cosmopolitan distribution, being absent from the poles, most of North America and large parts of Australia. The centres of stork diversity are in tropical Asia and sub-Saharan Africa, with eight and six breeding species respectively. Just three species are present in the New World: wood stork, maguari stork and jabiru, which is the tallest flying bird of the Americas. Two species, white and black stork, reach Europe and western temperate Asia, while one species, Oriental stork, reaches temperate areas of eastern Asia, and one species, black-necked stork, is found in Australasia.[4]
Storks are more diverse and common in the tropics, and the species that live in temperate climates for the most part migrate to avoid the worst of winter. They are fairly diverse in their habitat requirements. Some species, particularly the Mycteria "wood storks" and Anastomus openbills, are highly dependent on water and aquatic prey, but many other species are far less dependent on this habitat type, although they will frequently make use of it. Species like the marabou and Abdim's stork will frequently be found foraging in open grasslands of savannah. Preferred habitats include flooded grasslands, light woodland, marshes and paddyfields, wet meadows, river backwaters and ponds. Many species will select shallow pools, particularly when lakes or rivers are drying out, as they concentrate prey and make it harder for prey to escape, or when monsoonal rainfall increases water depth of larger waterbodies.[4][11] Some species like the woolly-necked storks and lesser adjutant storks have adapted to changing crops of tropical agricultural landscapes showcasing behavioral plasticity that enables them to remain resident despite the transformations brought about by seasonal crops.[12][13][14][15] In South Africa, the woolly-necked storks have adapted to artificial feeding and now largely nest on trees in gardens with swimming pools.[16]
Less typical habitats include the dense temperate forests used by European black storks, or the rainforest habitat sought by Storm's stork in South East Asia. They generally avoid marine habitats, with the exception of the lesser adjutant, milky stork and wood stork, all of which forage in mangroves, lagoons and estuarine mudflats. A number of species, especially woolly-necked storks, black-necked storks, Asian openbills and lesser adjutant Storks in south Asia, have adapted to highly modified human habitats, either for foraging or breeding or both.[11][17][18][19] In the absence of persecution several species breed close to people, and species such as the marabou, greater adjutant, and white stork will feed at landfill sites.[4][20]
Storks vary in their tendency towards migration. Temperate species like the white stork, black stork and Oriental stork undertake long annual migrations in the winter. The routes taken by these species have developed to avoid long distance travel across water, and from Europe this usually means flying across the Straits of Gibraltar or east across the Bosphorus and through Israel and the Sinai.[4] Studies of young birds denied the chance to travel with others of their species have shown that these routes are at least partially learnt, rather than being innate as they are in passerine migrants.[21] Migrating black storks are split between those that make stopovers on the migration between Europe and their wintering grounds in Africa, and those that don't.[22]
The Abdim's stork is another migrant, albeit one that migrates within the tropics. It breeds in northern Africa, from Senegal to the Red Sea, during the wet season, and then migrates to Southern Africa.[23] Many species that aren't regular migrants will still make smaller movements if circumstances require it; others may migrate over part of their range. This can also include regular commutes from nesting sites to feeding areas. Wood storks have been observed feeding 130 km (80 mi) from their breeding colony.[4]
Storks are carnivorous predators, taking a range of reptiles, small mammals, insects, fish, amphibians and other small invertebrates. Any plant material consumed is usually by accident. Mycteria storks are specialists in feeding on aquatic vertebrates, particularly when prey is concentrated by lowering water levels or flooding into shallows. On marine mudflats and mangrove swamps in Sumatra, milky storks feed on mudskippers, probing the burrow with the bill and even the whole head into the mud. The characteristic feeding method involves standing or walking in shallow water and holding the bill submerged in the water. When contact is made with prey the bill reflexively snaps shut in 25 milliseconds, one of the fastest reactions known in any vertebrate. The reaction is able to distinguish between prey items and inanimate objects like branches, although the exact mechanism is unknown.[24][4]
Openbills are specialists in freshwater molluscs, particularly apple snails. They feed in small groups,[11] and sometimes African openbills ride on the backs of hippos while foraging. Having caught a snail it will return to land or at least to the shallows to eat it. The fine tip of the bill of the openbills is used to open the snail, and the saliva has a narcotic effect, which causes the snail to relax and simplifies the process of extraction.[4]
The other genera of storks are more generalised. Ciconia storks are very generalised in their diets, although Abdim's stork is something of a specialist in feeding in large flocks on swarms of locusts and at wildfires,[4] although other storks will opportunistically feed in this way if the opportunity arises.[25] This is why white storks and Abdim's storks are known as "grasshopper birds". Ephippiorhynchus are carnivorous though have a very diverse diet when living on human modified habitats such as agricultural landscapes.[26] The foraging method used by the generalists is to stalk or walk across grassland or shallow water, watching for prey.[4]
Storks range from being solitary breeders through loose breeding associations to fully colonial. The jabiru, Ephippiorhynchus storks and several species of Ciconia are entirely solitary when breeding.[19][27][28] In contrast the Mycteria storks, Abdim's stork, openbills and Leptoptilos storks all breed in colonies which can range from a couple of pairs to thousands.[12][17][18] Many of these species breed in colonies with other waterbirds, which can include other species of storks, herons and egrets, pelicans, cormorants and ibises. White storks, Oriental storks and Maguari storks are all loosely colonial, and may breed in nests that are within visual range of others of the same species, but have little to do with one another. They also may nest solitarily, and the reasons why they choose to nest together or apart are not understood.[4]
A DNA study found that the families Ardeidae, Balaenicipitidae, Scopidae and the Threskiornithidae belong to the Pelecaniformes. This would make Ciconiidae the only group.[29][30]
Storks were distinct and possibly widespread by the Oligocene. Like most families of aquatic birds, storks seem to have arisen in the Palaeogene, maybe 40–50 million years ago (mya). For the fossil record of living genera, documented since the Middle Miocene (about 15 mya) at least in some cases, see the genus articles.
No species or subspecies of stork is known to have gone extinct in historic times. A systematic literature review uncovered nearly 1,000 papers on storks, but showed most stork species to lack scientific understanding suggesting that many species should be classified as Data Deficient on the IUCN Red List. A Ciconia bone found in a rock shelter on the island of Réunion was probably of a bird taken there as food by early settlers; no known account mentions the presence of storks on the Mascarene Islands.
The fossil genera Eociconia (Middle Eocene of China) and Ciconiopsis (Deseado Early Oligocene of Patagonia, Argentina) are often tentatively placed with this family. A "ciconiiform" fossil fragment from the Touro Passo Formation found at Arroio Touro Passo (Rio Grande do Sul, Brazil) might be of the living wood stork M. americana; it is at most of Late Pleistocene age, a few 10,000s of years.[35]
The Modern English word can be traced back to Proto-Germanic *sturkaz.[36] Nearly every Germanic language has a descendant of this proto-language word to indicate the (white) stork. Related names also occur in Latvian, stārķis, and some Slavic languages, e.g. štorklja in Slovenian and “щъркел” [shtŭrkel] in Bulgarian, originating as Germanic loanwords.
According to the New Shorter Oxford English Dictionary, the Germanic root is probably related to the modern English "stark", in reference to the stiff or rigid posture of a European species, the white stork. A non-Germanic word linked to it may be Greek torgos ("vulture").
In some West Germanic languages cognate words of a different etymology exist, e.g. ooievaar in Dutch. They originate from *uda-faro, uda being related to water meaning something like swamp or moist area and faro being related to fare; so *uda-faro is something like he who walks in the swamp. In later times this name got reanalysed as *ōdaboro, ōda "fortune, wealth" + boro "bearer" meaning he who brings wealth adding to the myth of storks as maintainers of welfare and bringers of children.
In Estonian, "stork" is toonekurg, which is derived from toonela (underworld in Estonian folklore) + kurg (crane). At the times storks were named, the now-rare black stork was probably the more common species.
Storks have many stories surrounding them, like in Aesop's (6th century BCE) fables The Farmer and the Stork and The Fox and the Stork. The first fable begins with a farmer plowing his fields, sowing his seeds and spreading his nets. These nets catch several cranes who hopped behind him picking up the seed. Along with the cranes tangled in his net, the farmer discovered a stork with a broken leg. The stork begged the farmer to spare his life, arguing that he was not a crane, but a stork. He pointed to his feathers and told the farmer that they didn't resemble a crane's feathers in the least. The farmer laughed at the stork and said, "I have taken you with these robbers, the cranes, and you must die in their company."[37][38][39]
A common euphemism is that storks deliver babies to their mothers instead of mothers giving birth.[40]
Storks play a prominent role in Hans Christian Andersen's lengthy fairy tale, "The Marsh King's Daughter."[41]
The Pokemon Bombirdier, introduced in the 9th generation of the series, is based on a stork.
_(12011503884).jpg)
_(7011390701).jpg)
.jpg)
{{cite web}}: |first= has generic name (help) Storks are large, long-legged, long-necked wading birds with long, stout bills. They belong to the family called Ciconiidae, and make up the order Ciconiiformes /sɪˈkoʊni.ɪfɔːrmiːz/. Ciconiiformes previously included a number of other families, such as herons and ibises, but those families have been moved to other orders.
Storks dwell in many regions and tend to live in drier habitats than the closely related herons, spoonbills and ibises; they also lack the powder down that those groups use to clean off fish slime. Bill-clattering is an important mode of communication at the nest. Many species are migratory. Most storks eat frogs, fish, insects, earthworms, small birds and small mammals. There are 19 living species of storks in six genera.
Various terms are used to refer to groups of storks, two frequently used ones being a muster of storks and a phalanx of storks.
Storks tend to use soaring, gliding flight, which conserves energy. Soaring requires thermal air currents. Ottomar Anschütz's famous 1884 album of photographs of storks inspired the design of Otto Lilienthal's experimental gliders of the late nineteenth century. Storks are heavy, with wide wingspans: the marabou stork, with a wingspan of 3.2 m (10 ft 6 in) and weight up to 8 kg (18 lb), joins the Andean condor in having the widest wingspan of all living land birds.
Their nests are often very large and may be used for many years. Some nests have been known to grow to over 2 metres (6 ft 7 in) in diameter and about 3 metres (9.8 ft) in depth. All storks were once thought to be monogamous, but this is only partially true. Some species may change mates after migrations, and may migrate without a mate.
Storks' large size, serial monogamy, and faithfulness to an established nesting site contribute to their prominence in mythology and culture.
All 20 stork species have been assessed by the IUCN and carry a confident Red List status. However, this assessment appears to be based on incorrect assumptions and a general absence of sound information on stork habits, suggesting that basic studies on many storks are needed.
Cikonioformaj estas ordo de birdoj kies plej tipaj estas la cikonioj.
Tradicie la ordo Cikonioformaj enhavis multnombrajn grandajn, longkrurajn, longbekajn birdojn: cikoniojn, ardeojn, egretojn, ibisojn, kulerbekulojn kaj aliajn. Tiuj cikonioformaj birdoj estas konataj kiel ekzistantaj de antaŭ la lasta eocena epoko.
Laŭ la disvolviĝo de la priserĉaj teknikoj pri molekula biologio je fino de 20a jarcento, nome metodoj studantaj hibridiĝon DNA-DNA, granda kvanto da informo subite aperis, ĉefe kiel sugesto, ke multaj birdoj spite malsimilŝajno estas fakte rilategaj unu la alian pli ol antaŭe pensate. Laŭ tiu nova informo la taksonomio Sibley-Ahlquist pligrandigas elstare la ordon de Cikonioformaj per aldono de multaj familioj kiel pingvenoj, kolimboj, greboj, albatrosoj, petreloj, mevoj, pelikanoj, suloj kaj tagaj rabobirdoj (Falkoformaj). La familio de fenikopteroj, pli rilata, estas ofte ordigata kiel vera parto de Cikonioformaj.
Tamen morfologia vidpunkto petas ne pligrandigon sed disigon de Cikonioformaj en du grupoj kaj tiele specioj ne tradicie konsiderataj Cikonioformaj povus eniri en ambaŭ grupoj.
La taksonomio Sibley-Ahlquist estis jam akceptataj de multaj sciencaj asocioj, sed pli komune ankoraŭ estas uzata la tradicia grupigo kiu povus esti modifata prefere anstataŭ ŝanĝata ĝis kiam kompleta sciigo estu decidata kaj ŝanĝiĝonta epoko finu.
En multaj kulturoj almenaŭ kelkaj cikonioformaj -ardeoj, cikonioj, ibisoj, egretoj kaj aliaj- ĝuis specialan statuson ĉu religian ĉu artan. Tio rilatas ne la taksonomian grupon, sed morfologian, ĉar similformaj gruoj, ne rilataj, estas same interese konsiderataj. Belelstaraj bildoj de tiuj birdoj estis konataj en ekzemple antikvaj Grekio, Afriko, Egiptio, Ĉinio kaj Japanio. En hindoeŭropaj kulturoj longkruruloj povas esti konsiderataj kiel humuraj aŭ diablaj estaĵoj. En Eŭropo oni supozas, ke cikonioj alportas bebojn al familioj. La priserĉo de tiu kultura vidpunkto malfermas promesindan studkampon ĉar ties daŭrekzisto tra jarmiloj surprizas.
Certe unu el la kialoj de tiu atento povus esti la stranga irmaniero de tiuj birdoj, kio ĉu ĉarma ĉu ŝajne maltaŭga eĉ estas troigata dum komunaj ceremonioj. Multaj specioj estas ĉu tute ĉu parte mutaj: tiele ceremonioj kaj dancmontroj iĝas ĉefaj komunikiloj.
Tiu konduto ŝajnas genetika. Fakte oni ordigis la grupon de la cikonioj laŭ ties ceremonikonduto kvazaŭ morfologia eco kaj la taksonomia rezulto identiĝis kun la vera anatomia kaj biologia taksonomio.
La plej interesa parto de tiuj ceremonioj estas la virselektado, tio estas “virpropagando” pri nestoloko kaj interesmontro farata de la ino pri ĝi.
Kondutoj rilatantaj postajn okazaĵojn kiel seksumado, parkunkonfirmado, parigado, ĝenprotesto aŭ atako estas tre variaj kaj sufiĉe genetikaj. Tio malsimilas la kantan konduton de kantbirdoj kiuj plej parte kondutas tiel pro lernata kaj individua sperto.
Cikonioformaj havas nur unu paron de sternumotrakeaj muskoloj en la sirinkso, el 16 ĝis 20 nukajn vertebrojn kaj ili estas diastataksikaj (la kvina duaranga plumo mankas, sed la kvina duaranga kovroplumo ne mankas); la piedoj ne estas retmembranaj; la meza fingro estas flankengrandita; intesta kloako estas, kaj preskaŭ ĉiam tre eta.
Cikonioformaj loĝas ĉe akvaj lokoj; ili ne filtras kaj plejparte manĝas fiŝojn, krustacojn, insektojn kaj eĉ etajn mamulojn aŭ kadavraĵojn. Ili ne naĝas por manĝado kaj la nordaj specioj migras suden. Ili estas fortaj flugantoj kiuj uzas larĝajn flugilojn. Plejparte ili nestas sur arboj, sed kelkaj konstruas nestojn en marĉoj aŭ surplanke. Idoj restas ennestaj. Multaj specioj estas koloniaj sed oni uzas malmulte sonon. Socia komuniko uzas montradon kaj ceremoniadon.
Los ciconiiformes (del latín ciconia 'cigüeña' y -formis 'forma': «los que tienen forma de cigüeña») son un orden de aves neognatas cuya amplitud y composición ha sido muy discutida durante años. Los últimos avances taxonómicos sugieren que solo debería incluir la familia Ciconiidae.[1][2] Los cicónidos se conocen vulgarmente como cigüeñas. Son aves de cuello largo, zancudas y acuáticas que habitan en las regiones templadas y cálidas del mundo. Su dieta consiste en ranas, peces y pequeñas aves o mamíferos. Se distribuyen principalmente en Europa, Asia y África, con solo tres especies en América.[cita requerida]
La taxonomía de Clements de 2007 incluía las siguientes familias:[3]
Tras el último Congreso Ornitológico Internacional, a raíz de la convención de 2010 de la American Ornithologists' Union,[4] se ha llegado al consenso de que las familias Ardeidae, Threskiornithidae, Scopidae, Balaenicipitidae deben clasificarse en el orden Pelecaniformes, con lo que el orden Ciconiiformes solo debe incluir la familia Ciconiidae.[1][2]
Así, según la nueva concepción, los ciconiformes incluyen solo 19 especies en seis géneros:[1]
Orden Ciconiiformes
Los ciconiiformes (del latín ciconia 'cigüeña' y -formis 'forma': «los que tienen forma de cigüeña») son un orden de aves neognatas cuya amplitud y composición ha sido muy discutida durante años. Los últimos avances taxonómicos sugieren que solo debería incluir la familia Ciconiidae. Los cicónidos se conocen vulgarmente como cigüeñas. Son aves de cuello largo, zancudas y acuáticas que habitan en las regiones templadas y cálidas del mundo. Su dieta consiste en ranas, peces y pequeñas aves o mamíferos. Se distribuyen principalmente en Europa, Asia y África, con solo tres especies en América.[cita requerida]
Ciconiiformes Aves klaseko ordena da, 116 espezie dituena[1].
Ordena honen taxonomia eztabaidatsua da oso. Clementsen esanetan[1], familia hauek besterik ez daude:
Besteek, berriz, orden zabalagoa dela uste dute, honako familiak barnean izanik[2]:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Haikaralinnut (Ciconiiformes) on suurikokoisten, lentokykyisten lintujen lahko. Siihen luokiteltiin aiemmin myös haikarat (Ardeidae) ja iibikset (Threskiornithidae), mutta nykyään siihen luetaan vain kattohaikarat (Ciconiidae).[1] Se on kladin, joka sisältää Suliformesin ja pelikaanilinnut, sisarryhmä.
Vasarapäähaikaran asema luokittelussa on ollut epävarma, ja se on tavallisesti sijotettu omaan heimoonsa, mutta AOU lukee sen pelikaanien heimoon. HBW Alive sijoittaa sen kuitenkin omaan heimoonsa, mitä kladogrammi alla myös kuvastaa.[2]
Kattohaikarat (Ciconiidae)
Fregattilinnut (Fregatidae)
Suulat (Sulidae)
Käärmekaulat (Anhingidae)
Merimetsot (Phalacrocoracidae)
Haikarat (Ardeidae)
Iibikset (Threskiornithidae)
Varjohaikarat (Scopidae)
Pelikaanit (Pelecanidae)
Kenkänokat (Balaenicipitidae)
Haikaralinnut (Ciconiiformes) on suurikokoisten, lentokykyisten lintujen lahko. Siihen luokiteltiin aiemmin myös haikarat (Ardeidae) ja iibikset (Threskiornithidae), mutta nykyään siihen luetaan vain kattohaikarat (Ciconiidae). Se on kladin, joka sisältää Suliformesin ja pelikaanilinnut, sisarryhmä.
Ciconiiformes
Les Ciconiidae sont une famille d'oiseaux échassiers constituée de 6 genres et 19 espèces de tantales, bec-ouverts, cigognes, jabirus et marabouts. C'est la seule famille de l'ordre des Ciconiiformes.
Les Ciconiiformes sont de grands échassiers (de 75 à 152 cm) aux pattes et bec longs ; leur cou est allongé et parfois épais.
Cosmopolites, à l'exception de l'Antarctique et de la majeure partie de l'Amérique du Nord, ces oiseaux présentent la plus grande diversité en région tropicale. Ils vivent dans une variété de zones humides, mais quelques espèces fréquentent les zones herbeuses et les forêts. La plupart des taxons fréquentent généralement les régions continentales chaudes.
La classification de Sibley et Monroe basée sur des tests d'hybridation de l'ADN rapproche les Falconiformes, les Charadriiformes et d'autres ordres d'oiseaux marins, dans un ordre des Ciconiiformes (sensu lato) largement étendu.
Suivant les travaux de Hackett et al (2008), les Threskiornithidae (ibis et spatules) et les Ardeidae (hérons) appartiennent dorénavant à l'ordre des Pelecaniformes.
Par ordre alphabétique :
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Ciconiiformes
Les Ciconiidae sont une famille d'oiseaux échassiers constituée de 6 genres et 19 espèces de tantales, bec-ouverts, cigognes, jabirus et marabouts. C'est la seule famille de l'ordre des Ciconiiformes.
As ciconiformes (Ciconiiformes) son unha orde de aves que, tradicionalmente, incluíu unha variedade de aves grandes, pernilongas, coas ás moi grandes, como as cegoñas, garzas, garcetas, os ibis, etc., pero actualmente inclúe só as cegoñas (Ciconiidae). As Ciconiformes son coñecidas dende o Eoceno tardío. Inclúe 116 especies.[1]
Certamente unha das razóns que chama a atención das Ciconiiformes é o seu senlleiro xeito de moverse. Ese estilo especial de movemento, percibido coma "elegante" ou "comicamente zoupón", acentúase nos rituais conductuais comúns no grupo.
Algunhas Ciconiiformes non emiten canto algún, e a vocalización na maioría das especies é bastante limitada. Así, os rituais e despregamentos son os medios primarios de comunicación. Estas condutas parecen ser case completamente determinadsa xeneticamente. De feito, un estudo que analizou as condutas e rituais de cegoñas como se fosen caracteres anatómicos e reconstruíron unha árbore taxonómica case idéntica á árbore que se construíu polos caracteres anatómicos e bioquímicos. Os rituais asociáronse coa selección de compañeiro inicial, o macho "anunciando" o sitio do niño e a expresión da femia de interese nos bens raíces do macho.
A taxonomía das ciconiformes é controvertida. Segundo Clements,[1] inclúe as seguintes familias:
O concepto de ciconiformes é, para outros autores, moi distinto:[2]
A clasificación de Sibley-Ahlquist é totalmente diferente das anteriores.
As ciconiformes (Ciconiiformes) son unha orde de aves que, tradicionalmente, incluíu unha variedade de aves grandes, pernilongas, coas ás moi grandes, como as cegoñas, garzas, garcetas, os ibis, etc., pero actualmente inclúe só as cegoñas (Ciconiidae). As Ciconiformes son coñecidas dende o Eoceno tardío. Inclúe 116 especies.
Rodarice (lat. Ciconiiformes) su red u razredu ptica koji je obuhvaćao rode (Ciconiidae), danas su uklopljene u red pelikanki (Pelecaniformes)[1]
Za većinu porodica koje su obuhvaćene ovim redom se oduvijek predpostavljalo, da su međusobno u bliskom srodstvu. Ali relativno blisko srodstvo roda s porodicom Cathartidae (Američki lešinari) utvrđeno je tek korištenjem metoda istraživanja uz pomoć molekularne biologije[2] .
Tipične rodarice imaju srazmjerno vrlo dugačke noge. Hranu traže polako hodajući po tlu ili vodi i vrebajući čekaju priliku da ulove plijen. Nagle promjene mjesta izvode leteći.
Rodarice (lat. Ciconiiformes) su red u razredu ptica koji je obuhvaćao rode (Ciconiidae), danas su uklopljene u red pelikanki (Pelecaniformes)
Ordo Ordo Ciconiiformes terdiri dari berbagai burung besar, berkaki panjang, dan berparuh besar. Bangau, kuntul, egret, ibis, dan spoonbill masuk ke dalam ordo ini. Ciconiiformes diketahui ada sejak zaman Eosen akhir.
Burung ini muncul di sebagian besar wilayah hangat. Burung dari ordo ini memiliki sedikit bulu halus di bagian bawah bulu utamanya yang berguna untuk mengeringkan diri dari lendir ikan. Bangau tidak memiliki pita suara sehingga tidak ada suara burung dari jenis burung ini. Gerakan paruh menjadi cara komunikasi yang umum di antara burung-burung tersebut. Banyak dari spesies ini adalah migratori. Terdapat 19 spesies hidup dari enam genera.
Burung jenis ini umumnya memakan katak, ikan, serangga, kadal, cacing, dan burung kecil.
Sarang mereka seringkali berukuran sangat besar dan bisa dugunakan bertahun-tahun. Beberapa diketahui berdiameter 2 meter dengan kedalaman 3 meter. Bangau diperkirakan adalah monogami, tetapi hanya sebagian yang menganggapnya benar. Mereka mungkin berganti pasangan setelah migrasi, dan mungkin bermigrasi tanpa pasangan.
Ordo Ordo Ciconiiformes terdiri dari berbagai burung besar, berkaki panjang, dan berparuh besar. Bangau, kuntul, egret, ibis, dan spoonbill masuk ke dalam ordo ini. Ciconiiformes diketahui ada sejak zaman Eosen akhir.
Burung ini muncul di sebagian besar wilayah hangat. Burung dari ordo ini memiliki sedikit bulu halus di bagian bawah bulu utamanya yang berguna untuk mengeringkan diri dari lendir ikan. Bangau tidak memiliki pita suara sehingga tidak ada suara burung dari jenis burung ini. Gerakan paruh menjadi cara komunikasi yang umum di antara burung-burung tersebut. Banyak dari spesies ini adalah migratori. Terdapat 19 spesies hidup dari enam genera.
Burung jenis ini umumnya memakan katak, ikan, serangga, kadal, cacing, dan burung kecil.
Sarang mereka seringkali berukuran sangat besar dan bisa dugunakan bertahun-tahun. Beberapa diketahui berdiameter 2 meter dengan kedalaman 3 meter. Bangau diperkirakan adalah monogami, tetapi hanya sebagian yang menganggapnya benar. Mereka mungkin berganti pasangan setelah migrasi, dan mungkin bermigrasi tanpa pasangan.
I Ciconiiformi (Ciconiiformes Bonaparte, 1854) sono un ordine della classe degli uccelli.
Dall'aprile 2014 il Congresso ornitologico internazionale attribuisce all'ordine soltanto la famiglia Ciconiidae.[1]
In passato venivano attribuite a quest'ordine anche le famiglie Threskiornithidae, Ardeidae, Scopidae e Balaenicipitidae, ora attribuite ai Pelecaniformes.[2]
Ciconiiformes sunt ordo aviarius, qui varias species corpora similia habentis comprehendit: pleraeque sunt aves procerae, cruribus, collo, et rostro longo ornati, ad ambulandum pabulumque inveniendum in aquis humilibus aptae. In omnibus continentibus habitant, sed pleraeque species sunt in Africa, Asia, Europa endemicae.
Haec stipula ad avem spectat. Amplifica, si potes! 
-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}. Ciconiiformes sunt ordo aviarius, qui varias species corpora similia habentis comprehendit: pleraeque sunt aves procerae, cruribus, collo, et rostro longo ornati, ad ambulandum pabulumque inveniendum in aquis humilibus aptae. In omnibus continentibus habitant, sed pleraeque species sunt in Africa, Asia, Europa endemicae.
Gandriniai paukščiai (lot. Ciconiiformes, vok. Schreitvögel) – paukščių (Aves) būrys. Priklauso vidutinio didumo ir stambūs paukščiai, kurie turi ilgą kaklą, snapą ir kojas. Priekinių pirštų pamatinėje dalyje yra plėvelė, užpakalinis pirštas gerai išlavėjęs, remiasi į žemę. Gyvena prie vandenų, pelkėtose vietose, prie sodybų. Minta gyvūniniu maistu. Monogamai. Dauguma peri kolonijomis, medžiuose. Ištvermingi lakūnai.
Pasaulyje žinomos 7 šeimos, daugiau kaip 118 rūšių. Lietuvoje – 3 šeimos ir 13 rūšių:
Gandriniai paukščiai (lot. Ciconiiformes, vok. Schreitvögel) – paukščių (Aves) būrys. Priklauso vidutinio didumo ir stambūs paukščiai, kurie turi ilgą kaklą, snapą ir kojas. Priekinių pirštų pamatinėje dalyje yra plėvelė, užpakalinis pirštas gerai išlavėjęs, remiasi į žemę. Gyvena prie vandenų, pelkėtose vietose, prie sodybų. Minta gyvūniniu maistu. Monogamai. Dauguma peri kolonijomis, medžiuose. Ištvermingi lakūnai.
Pasaulyje žinomos 7 šeimos, daugiau kaip 118 rūšių. Lietuvoje – 3 šeimos ir 13 rūšių:
Garniniai (Ardeidae) Gandriniai (Ciconiidae) Ibiniai (Threskiornithidae)
Stārķu dzimta (Ciconiidae) ir vienīgā stārķveidīgo kārtas (Ciconiiformes) dzimta. Tā apvieno 19 sugas, kuras iedalītas 6 ģintīs.[1][2]
Stārķu dzimtas putni ir sastopami gandrīz visos pasaules kontinentos, izņemot Antarktīdu. Tie mājo sausākās biomās nekā to vieni no tuvākajiem radiniekiem gārņu dzimtas (Ardeidae) un ibisu dzimtas (Threskiornithidae) putni. Bet ir sugas, kas mājo purvos un mitrās, pārplūdušās vietās. Liela daļa stārķu dzimtas sugu ir gājputni. Trīs sugas ligzdo mērenā klimata joslā un ziemo tropos.[3] Viens no tiem ir baltais stārķis, kas ligzdo Eiropā, un tieši šis stārķis vecākiem "nes bērnus".
Latvijā sastopamas 2 stārķu dzimtas putnu sugas: baltais stārķis (Ciconia ciconia) un melnais stārķis (Ciconia nigra)[4]
Stārķu dzimtas sugām piemīt gan skaistums, gan neglītums. Dažas sugas elegantas un krāsainas, piemēram, seglknābja stārķis, bet dažas neglītas un biedējošas, kā lielais adjutants.[3] Tie ir liela auguma putni ar garām kājām, gariem kakliem un gariem, spēcīgiem knābjiem, kā arī tiem ir lieli, plati spārni. Marabū (Leptoptilos crumeniferus) spārnu plētums var sasniegt 4 metrus, līdz ar to, tas ir putns ar lielāko spārnu plētumu pasaulē.[5]
Viens no lielākajiem stārķu dzimtā ir seglknābja stārķis (Ephippiorhynchus senegalensis).[6] Tomēr tas ir visaugstākais, bet ne smagākais stārķis. Tā augstums sasniedz 150 cm, svars 7,5 kg.[7] Smagākās sugas ir jabiru (Jabiru mycteria), kas var svērt 8 kg,[8] marabū sasniedz vairāk kā 9 kg,[9] un lielais adjutants (Leptoptilos dubius) sver 8—11 kg.[10] Stārķu dzimtas putnu apspalvojumā nav dūnu, kādas toties ir, piemēram, gārņiem. Atšķirībā no daudziem citiem putniem stārķiem nav balsenes, tie pēc būtības ir mēmi putni. Tādēļ vokālai saziņai stārķi lieto knābja klakstināšanu.
Lielākā daļa stārķu dzimtas putnu barojas ar vardēm, ķirzakām, rāpuļiem, zivīm, sliekām, maziem putniem un zīdītājiem, kas pamatā ir grauzēji. Stārķiem ir raksturīgi lidošanas laikā planēt, tādējādi taupot enerģiju. Stārķu dzimtas putnu ligzdas ir lielas un tiek izmantotas vairākus gadus pēc kārtas. Lielākās ligzdas var būt platākas par 2 metriem diametrā un augstākas par 3 metriem. Lielākā daļa veido monogāmus pārus, bet pāri bieži tiek izveidoti uz vienu sezonu. Pieķeršanās ligzdas vietai ir tikpat spēcīga kā pieķeršanās partnerim.
Stārķu dzimta (Ciconiidae) ir vienīgā stārķveidīgo kārtas (Ciconiiformes) dzimta. Tā apvieno 19 sugas, kuras iedalītas 6 ģintīs.
Stārķu dzimtas putni ir sastopami gandrīz visos pasaules kontinentos, izņemot Antarktīdu. Tie mājo sausākās biomās nekā to vieni no tuvākajiem radiniekiem gārņu dzimtas (Ardeidae) un ibisu dzimtas (Threskiornithidae) putni. Bet ir sugas, kas mājo purvos un mitrās, pārplūdušās vietās. Liela daļa stārķu dzimtas sugu ir gājputni. Trīs sugas ligzdo mērenā klimata joslā un ziemo tropos. Viens no tiem ir baltais stārķis, kas ligzdo Eiropā, un tieši šis stārķis vecākiem "nes bērnus".
Latvijā sastopamas 2 stārķu dzimtas putnu sugas: baltais stārķis (Ciconia ciconia) un melnais stārķis (Ciconia nigra)
Ooievaarachtigen (orde Ciconiiformes) zijn een orde van vogels. De orde telt 1 familie, 6 geslachten en 19 soorten.[1] Traditioneel behoorden vele families tot deze orde, onder andere de reigers. Dit is nu niet meer zo, want volgens recente taxonomische inzichten bestaat de orde nog maar uit één familie:
Welke vogels er precies wel of niet tot deze orde behoren is een twistpunt in de taxonomie van de vogels, omdat in de vroege DNA-gebaseerde indeling de orde bijzonder sterk werd uitgebreid met groepen die er traditioneel niet in thuishoorden. Zij gebruiken de term "Ciconii" voor de Ciconiiformes zoals die hier gebruikt wordt.
In het latere werk van Hackett, dat op veel meer genetische gegevens gebaseerd is met veel betere technieken zowel in biochemisch als in statistische zin, blijft deze grootschalige uitbreiding grotendeels overeind. Er zijn echter ook wijzigingen. De gieren van de Nieuwe Wereld (Cathartidae) blijken bijvoorbeeld toch gewoon aan de gieren en arenden (havikachtigen) verwant en de roofvogels zijn geen nauwe verwanten van de ooievaarachtigen. De flamingo's -altijd al een omstreden groep- zijn waarschijnlijk ook in het geheel niet verwant. Andere groepen zee- en watervogels zijn dat echter wel. Zo blijken ooievaars verwant aan de pelikanen en een aantal van hun verwanten op een manier die de Ciconiiformes en de Pelicaniformes versmelt tot een nieuw geheel. Samen met een aantal andere water- en oceaanvogels vormen zij een taxonomisch gezien elegante supergroep: de watervogels. Zowel statistisch als genetisch is deze indeling zeer waarschijnlijk. Een opmerkelijke conclusie van het DNA-werk is echter dat de toerako's, een groep landvogels uit Afrika die altijd moeilijk te plaatsen was maar meestal in de Cuculiformes gezet werd een zustergroep van deze 'watervogels' zouden zijn.
Bronnen, noten en/of referentiesOoievaarachtigen (orde Ciconiiformes) zijn een orde van vogels. De orde telt 1 familie, 6 geslachten en 19 soorten. Traditioneel behoorden vele families tot deze orde, onder andere de reigers. Dit is nu niet meer zo, want volgens recente taxonomische inzichten bestaat de orde nog maar uit één familie:
Ooievaars (Ciconiidae)Storkefugler (Ciconiiformes) er en orden med storvokste, flygedyktige vadefugler. Ordenen inkluderte tidligere også hegrer, ibiser og skjestorker, men storkene er nå den eneste familien i ordenen. Storkefuglene er søstergruppen til en klade som omfatter sulefugler og pelikanfugler.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Elliott (2018).[1] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Skyggefuglens plassering i systematikken har vært usikker, og den har vanligvis hatt sin egen familie, men AOU mente den var en del av pelikanfamilien. HBW Alive plasserer den imidlertid i sin egen familie, noe kladogrammet nedenfor også reflekter.[4]
Aequornithes (delvis) CiconiiformesStorker (Ciconiidae)
Fregattfugler (Fregatidae)
Suler (Sulidae)
Slangehalsfugler (Anhingidae)
Skarver (Phalacrocoracidae)
Hegrer (Ardeidae)
Ibisfamilien (Threskiornithidae)
Skyggefugler (Scopidae)
Pelikaner (Pelecanidae)
Treskonebber (Balaenicipitidae)
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Storkefugler (Ciconiiformes) er en orden med storvokste, flygedyktige vadefugler. Ordenen inkluderte tidligere også hegrer, ibiser og skjestorker, men storkene er nå den eneste familien i ordenen. Storkefuglene er søstergruppen til en klade som omfatter sulefugler og pelikanfugler.
Multimedia w Wikimedia Commons Bocianowe[1], bocianowce[1], brodzące[2] (Ciconiiformes) – rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych (Neognathae). Obejmuje gatunki kosmopolityczne, wodno-błotne, w większości wędrowne.
Występują na całym świecie (z wyjątkiem obszarów podbiegunowych)[3].
Są to ptaki zazwyczaj duże, o długiej, giętkiej szyi (z 16-20 kręgów) i nogach (dokładniej wydłużonych goleni i skoku) przystosowanych do brodzenia. Palce mają również długie, ale i giętkie, przystosowane do brodzenia w płytkiej wodzie na grząskich i zarośniętych obszarach. Charakterystyczne jest to, że pomimo długich nóg ptaki brodzące nie biegają, ale ostrożnie stawiają kroki. Potrafią dobrze latać i szybować. Większość gruczołów kuprowych dobrze rozwinięta, choć u części pióra puchowe wytwarzają też puder służący do utrzymania piór w czystości i suchości. Posiadają lekki szkielet z bardzo dobrze rozwiniętymi komorami powietrznymi w kościach. Część gatunków gnieździ się w koloniach, pisklęta są gniazdownikami – po wykluciu widzą od razu. Rodzice karmią pisklęta zrzucając złowiony pokarm na brzeg gniazda lub prosto do dzioba. Żywią się rybami i niewielkimi kręgowcami. Marabuty są padlinożerne.
Do rzędu należy jedna występująca współcześnie rodzina[1][4]:
oraz rodziny wymarłe:
Bocianowe, bocianowce, brodzące (Ciconiiformes) – rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych (Neognathae). Obejmuje gatunki kosmopolityczne, wodno-błotne, w większości wędrowne.
Ciconiformes é uma ordem de aves de médio a grande porte com distribuição mundial. O grupo habita preferencialmente zonas costeiras, ou perto de lagos, rios ou estuários, mas inclui também aves terrestres. Alguns exemplos aves que eram frequentemente classificadas como ciconiformes são a cegonha, as garças e o íbis. Os flamingos já foram considerados como uma família do grupo, porém actualmente são classificados numa ordem à parte (Phoenicopteriformes). Atualmente apenas a família Ciconidae é incluída na ordem.[1]
As aves ciconiformes têm habitualmente patas longas e sem penas e pescoço comprido. A forma do bico varia conforme os hábitos alimentares ,ele pode ser direito, encurvado ou espatulado. As patas terminam em quatro dedos, dispostos como três para a frente e um para trás, sem membrana interdigital. As asas são grandes e alongadas. As cores da plumagem são bastante variáveis de acordo com a espécie.
Os ciconiformes são aves normalmente gregárias, que se reproduzem em colónias, mas que emitem poucas ou mesmo nenhumas vocalizações. Todas as formas de comunicação fazem-se através de exibições rituais que podem ser muito elaborados. Os juvenis nascem indefesos e requerem o cuidado parental de pelo menos um dos progenitores para sobreviver.
Estas aves alimentam-se à base de peixe, crustáceos ou insetos. Os ciconiformes não se alimentam por filtração, ao contrário dos flamingos, nem mergulham na água, o que os separa de outros grupos de aves aquáticas como os Anseriformes ou Gaviiformes. Algumas espécies, sobretudo as que vivem em latitudes elevadas, têm hábitos migratórios.
Tradicionalmente, a ordem Ciconiformes era separada em seis famílias. No entanto a taxonomia alternativa de Sibley-Ahlquist, baseada em critérios de biologia molecular e em estudos de hibridização de DNA, introduzia nesta ordem muitos outros grupos aparentemente distintos. Entre as ordens despromovidas a famílias de ciconiformes segundo Sibley-Ahlquist contam-se os Sphenisciformes (pinguins), Gaviiformes (mobelha), Podicipediformes (mergulhões), Procellariiformes (ex: albatrozes), Charadriiformes, (ex: gaivota), Pelecaniformes (ex: atobá) e os Falconiformes (aves de rapina diurnas).
Atualmente a União Ornitológica Internacional inclui apenas a família Ciconiidae na ordem dos Ciconiiformes
Segundo a UOI:[1]
Segundo a classificação tradicional:
Segundo a classificação de Sibley-Ahlquist:
Ciconiformes é uma ordem de aves de médio a grande porte com distribuição mundial. O grupo habita preferencialmente zonas costeiras, ou perto de lagos, rios ou estuários, mas inclui também aves terrestres. Alguns exemplos aves que eram frequentemente classificadas como ciconiformes são a cegonha, as garças e o íbis. Os flamingos já foram considerados como uma família do grupo, porém actualmente são classificados numa ordem à parte (Phoenicopteriformes). Atualmente apenas a família Ciconidae é incluída na ordem.
As aves ciconiformes têm habitualmente patas longas e sem penas e pescoço comprido. A forma do bico varia conforme os hábitos alimentares ,ele pode ser direito, encurvado ou espatulado. As patas terminam em quatro dedos, dispostos como três para a frente e um para trás, sem membrana interdigital. As asas são grandes e alongadas. As cores da plumagem são bastante variáveis de acordo com a espécie.
Os ciconiformes são aves normalmente gregárias, que se reproduzem em colónias, mas que emitem poucas ou mesmo nenhumas vocalizações. Todas as formas de comunicação fazem-se através de exibições rituais que podem ser muito elaborados. Os juvenis nascem indefesos e requerem o cuidado parental de pelo menos um dos progenitores para sobreviver.
Estas aves alimentam-se à base de peixe, crustáceos ou insetos. Os ciconiformes não se alimentam por filtração, ao contrário dos flamingos, nem mergulham na água, o que os separa de outros grupos de aves aquáticas como os Anseriformes ou Gaviiformes. Algumas espécies, sobretudo as que vivem em latitudes elevadas, têm hábitos migratórios.
Tradicionalmente, a ordem Ciconiformes era separada em seis famílias. No entanto a taxonomia alternativa de Sibley-Ahlquist, baseada em critérios de biologia molecular e em estudos de hibridização de DNA, introduzia nesta ordem muitos outros grupos aparentemente distintos. Entre as ordens despromovidas a famílias de ciconiformes segundo Sibley-Ahlquist contam-se os Sphenisciformes (pinguins), Gaviiformes (mobelha), Podicipediformes (mergulhões), Procellariiformes (ex: albatrozes), Charadriiformes, (ex: gaivota), Pelecaniformes (ex: atobá) e os Falconiformes (aves de rapina diurnas).
Atualmente a União Ornitológica Internacional inclui apenas a família Ciconiidae na ordem dos Ciconiiformes
Ordinul Ciconiiformes este un ordin de păsări cu ciocul mare, ce trăiesc în apropierea apelor. Printre acestea se numără stârcii și berzele.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Ordinul Ciconiiformes este un ordin de păsări cu ciocul mare, ce trăiesc în apropierea apelor. Printre acestea se numără stârcii și berzele.
Bocianotvaré alebo brodivce (Ciconiiformes) v užšom zmysle sú skupina (rad) letcov.
Existujú aj bocianotvaré/brodivce v širšom zmysle (t. j. podľa Sibleyho taxonómie), ktoré zahŕňajú: †Osteodontornis + ?čeľaď †Cimolopterygidae + Pteroclidiformes + Charadriiformes + Pheonicopteriformes + Podicipediformes + bocianotvaré v užšom zmysle + Sphenisciformes + Gaviiformes + Procelariiformes + Balaenicipitiformes + Pelecaniformes + Falconiformes; v najmodernejších deleniach táto široká skupina čiastočne „populárna“ v 90-tych rokoch 20. storočia už zase neexistuje a je rozdelená na jednotlivé skupiny.
Existujú aj bocianotvaré/brodivce v najužšom zmysle, t. j. bocianotvaré/brodivce v užšom zmysle bez kondorov.
Bocianotvaré v najužšom zmysle majú zaoblené telo, dlhý krk, dlhé nohy, dlhý zobák, riedke perie a široké zaoblené krídla. Dlhé nohy im umožňujú brodiť sa v plytkej vode, kde lovia potravu, a zostať pritom suché, dlhý krk zas držať hlavu pri hladine. Väčšinou lovia individuálne, ale na noc alebo na odpočinok sa zhromažďujú do kŕdľov a veľa druhov hniezdi v kolóniách.
Kondory sú výborne plachtiace vtáky podobné sokolotvarým, živiace sa mŕtvolami.
Bocianotvaré/brodivce (Ciconiiformes) v užšom zmysle:
Poznámky:
Bocianotvaré alebo brodivce (Ciconiiformes) v užšom zmysle sú skupina (rad) letcov.
Existujú aj bocianotvaré/brodivce v širšom zmysle (t. j. podľa Sibleyho taxonómie), ktoré zahŕňajú: †Osteodontornis + ?čeľaď †Cimolopterygidae + Pteroclidiformes + Charadriiformes + Pheonicopteriformes + Podicipediformes + bocianotvaré v užšom zmysle + Sphenisciformes + Gaviiformes + Procelariiformes + Balaenicipitiformes + Pelecaniformes + Falconiformes; v najmodernejších deleniach táto široká skupina čiastočne „populárna“ v 90-tych rokoch 20. storočia už zase neexistuje a je rozdelená na jednotlivé skupiny.
Existujú aj bocianotvaré/brodivce v najužšom zmysle, t. j. bocianotvaré/brodivce v užšom zmysle bez kondorov.
Močvírniki (znanstveno ime Ciconiiformes) so red ptic, v katerega običajno uvrščamo šest družin:
Nekateri v red močvirnikov uvrščajo še red/družino plamencev Phoenicopteriformes/Phoenicopteridae. Včasih imenujejo ta red kar čaplje, močvirnike pa imenujejo red žerjavovcev
Storkfåglar[1] (Ciconiiformes) är en ordning i djurklassen fåglar vars taxonomi länge varit mycket omdiskuterad. Storkfåglar är kända från sen eocen.
Enligt klassisk taxonomi omfattade denna ordning de familjer som man i vardagligt tal kan associera med det svenska namnet på ordningen, det vill säga stora långbenta vadande fåglar med stor näbb som storkar, hägrar, skuggstorkar, träskonäbbar, ibisar och flamingor.
I och med utvecklingen av nya tekniker inom molekylärbiologin på slutet av 1900-talet, och då speciellt DNA-DNA-hybridisering, förändrades synen på många släktskap bland fåglarna. Baserat på sådana studier skapade Sibley och Ahlquist en ny taxonomi för bland annat ordningen storkfåglar som enligt dem omfattade inte mindre än trettio familjer och ordningen blev därmed den näst största efter tättingar. Med denna taxonomi omfattade ordningen så morfologiskt olika grupper som pingviner, falkfåglar, doppingar, vadarfåglar, stormfåglar och de grupper som även tidigare ingått i ordningen. Se här för en lista över Sibley-Ahlquists taxonomi
Två större molekylärbiologiska studier över alla världens fåglar, Erikcon 2008 och Hackett et al. 2008, har kastat nytt ljus på släktförhållandena. Enligt dessa båda undersökningar så är storkarna besläktade med en större grupp fåglar som alla är väl anpassade till vatten, nämligen ormhalsfåglar, skarvar, sulor, fregattfåglar, stormfåglar, lommar, pingviner, hägrar, ibisar, träskonäbbar, skuggstorkar och pelikaner. Dessa båda studier visar också att varken falkfåglar, vadarfåglar, flamingor och doppingar tillhör denna grupp.[2][3] De olika evolutionslinjernas ålder inom gruppen liksom deras inbördes släktskap gör att Ciconiiformes numera begränsas till endast familjen storkar.
Storkfåglar (Ciconiiformes) är en ordning i djurklassen fåglar vars taxonomi länge varit mycket omdiskuterad. Storkfåglar är kända från sen eocen.
Leyleksiler (Latince: Ciconiiformes), kuşlar (Aves) sınıfının bir takımıdır.
Bu takım içinde bir araya getirilen kuş familyaları arasında daima yakın bir akrabalık olduğu farzedilmiştir. Ancak Yeni Dünya akbabasıgillerin (Cathartidae) leylekgiller (Ciconiidae) ile görece yakın akraba olduğu da henüz moleküler biyoloji araştırmaları sonucunda tespit edilmiştir.
DNA melezleştirme araştırmalarının sonuçları, Ciconiiformes takımının çok geniş bir çerçeveye götürmüş, yağmur kuşları, gündüz yırtıcıları, lopludalgıçlar, flamingolar, kürek ayaklılar, penguenler, dalgıç kuşları ve fırtına kuşlarını da kapsaması gerektiği sonucunu vermiştir. Bununla birlikte sonradan yapılan DNA-ardışıklıklarının karşılaştırıldığı araştırmalar, bu tür gruplandırmaları onaylamamıştır.
Leyleksilerin hepsi bataklık ve sığ sulardaki yaşama uyum sağlamıştır. Uzun bacaklı, uzun gagalı ve uzun boyunlu kuşlardır. Kanatları geniş ve uçları yuvarlak, kuyrukları nispeten kısadır. Damak kemiği, kafatası ve diğer anatomik özellikler bakımından birbirlerine benzerler. Tüyleri farklıdır. Erkekle dişi ya eşittir ya da birbirlerine çok benzerler. Zeminde veya suda yavaş adımlarla besin ararlar ya da pusuda av yakalama fırsatı beklerler. Hızlı yer değiştirmeleri uçarak yapmayı tercih ederler. Bütün takım üyeleri usta uçuculardır. Ilıman bölgelerde yaşayanları çoğu göçebedir.
Hayvansal besin alırlar. Daha çok suda yaşayan hayvanlarla beslenirler. Balıklar, kabuklular, sürüngenler ve Böcekler bunlar arasındadır. Bir kaçı leşle beslenir.
Leyleksiler (Latince: Ciconiiformes), kuşlar (Aves) sınıfının bir takımıdır.
Це незавершена стаття з орнітології.
Theo truyền thống, bộ Hạc hay bộ Cò (danh pháp khoa học: Ciconiiformes) bao gồm nhiều loại chim lội, cao cẳng, kích thước lớn cùng với những cái mỏ lớn: cò, vạc, diệc, diệc bạch, cò quăm, cò mỏ thìa v.v. Các hóa thạch của bộ Ciconiiformes được biết đến từ cuối thế Eocen.
Theo đà phát triển của các kỹ thuật nghiên cứu trong sinh học phân tử vào cuối thế kỷ 20, cụ thể là các phương pháp nghiên cứu lai ghép ADN-ADN, các thông tin mới đã được đưa ra, phần lớn trong số đó cho rằng nhiều loại chim, mặc dù nhìn bề ngoài rất khác nhau, nhưng trên thực tế lại có quan hệ họ hàng gần gũi hơn so với suy nghĩ ban đầu. Theo phân loại Sibley-Ahlquist, khá cơ bản và có ảnh hưởng, người ta đã mở rộng bộ Ciconiiformes để thêm vào nhiều họ mới, bao gồm phần lớn các loài thông thường được coi là thuộc các bộ Sphenisciformes (chim cánh cụt), Gaviiformes (chim lặn gavia), Podicipediformes (chim lặn), Procellariiformes (hải âu pêtren, hải âu lớn), Charadriiformes, (choi choi, mòng biển, nhạn biển và chim anca), Pelecaniformes (bồ nông, cốc, ó biển, chim điên), cũng như Falconiformes (các loài chim săn mồi ban ngày như ưng, ó, cắt). Họ Hồng hạc (Phoenicopteridae) có quan hệ họ hàng và đôi khi cũng được xếp vào trong phạm vi bộ Ciconiiformes.
Tuy nhiên, các chứng cứ hình thái học lại cho rằng bộ Ciconiiformes truyền thống cần phải chia thành hai dòng trực hệ, hơn là mở rộng, mặc dù một số kiểu phân loại bộ Ciconiiformes không truyền thống có thể được gộp cả trong hai dòng trực hệ này.
Ví dụ, các loài kền kền Tân thế giới (Cathartidae) hiện nay vẫn hay được đưa vào trong bộ Ciconiiformes. Điều này không được chấp nhận một cách rõ ràng, nhưng một số nhà điểu học tin rằng điều này có thể là chính xác, dựa trên một số chứng cứ có từ hình thái học, hành vi và các nghiên cứu phân tử.
Một số tổ chức chính thống, chẳng hạn Hiệp hội các nhà điểu học châu Mỹ, đã chấp nhận gần như là toàn bộ hệ thống phân loại Sibley-Ahlquist, tuy nhiên cách tiếp cận phổ thông nhất trên khắp thế giới vẫn tiếp tục duy trì các kiểu gộp nhóm/sửa đổi truyền thống hơn là thay thế chúng theo các chứng cứ mới có được. Các họ liệt kê trong bài này là theo thực tiễn thủ cựu. Phân loại chim đã và đang ở trạng thái thay đổi liên tục trong nhiều năm, và nó là hợp lý để dự kiến rằng các khác biệt lớn giữa các hệ thống phân loại khác nhau sẽ được giải quyết dần dần khi có thêm nhiều chứng cứ mới.
Phân loại mới nhất của IOC (phiên bản 2.5 ngày 4 tháng 7 năm 2010)[1] chỉ chứa mỗi họ Hạc. Các họ Cò mỏ giày, Diệc (bao gồm cả diệc mỏ thuyền), Scopidae và Cò quăm chuyển sang bộ Bồ nông (Pelecaniformes). Họ Kền kền Tân thế giới chuyển sang bộ Ưng (Accipitriformes).
Tên gọi hạc trong tiếng Việt theo các nhà điểu học được dùng cho một số loài chim thuộc chi Ciconia là chi điển hình của bộ này, chẳng hạn như:
trong khi đó trong tên gọi của một số loài của chi này bằng tiếng Trung có chữ quán (鹳), theo Hán Việt Thiều Chữu giải thích thì đó là "chim khoang, chim quán. Giống con hạc mà đầu không đỏ, cổ dài, mỏ dài, suốt mình màu tro, đuôi và cánh đen, làm tổ ở trên cây cao" còn từ hạc (鹤) lại được giải thích là chim hạc, chim sếu và trong tiếng Trung thì nó lại được dùng để chỉ các loài trong họ Sếu (sếu hay cà kếu) (Gruidae), Bộ Sếu (Gruiformes). Một số từ điển Việt-Anh hay Việt-Nga cũng giải thích hạc là crane longevity/журавль nghĩa là sếu/hạc khi xem xét theo từ điển Anh-Việt/Nga-Việt, nhưng hạc đen lại là Ciconia nigra (từ điển Việt-Anh). Như vậy, có thể cho rằng cách hiểu từ hạc trong dân gian có lẽ không trùng khớp hoàn toàn với cách hiểu của các nhà điểu học. Do vậy, cần hết sức lưu ý khi người ta chỉ viết hạc mà không có danh pháp khoa học kèm theo.
Có lẽ một trong các nguyên nhân mà người ta chú ý nhiều đến các loài trong bộ này là do kiểu đi lại lạ lùng và xa lạ của chúng. Đó là kiểu di chuyển đặc biệt, cho dù được cảm nhận là đẹp hay vụng về lúng túng, được làm nổi bật trong các nghi thức hành vi phổ biến trong nhóm. Một số loài trong bộ Hạc hoàn toàn là câm lặng, và cách phát âm ở phần lớn các loài là khá hạn chế. Vì thế, các nghi thức và sự thể hiện là phương tiện cơ bản để chúng giao tiếp.
Các hành vi này dường như được xác định hoàn toàn là do di truyền. Trên thực tế, một nghiên cứu phân tích các hành vi nghi thức của cò, vạc và coi đó như là các đặc trưng giải phẫu đã tái tạo lại cây phân loại gần như là đồng nhất với các cây phân loại có được từ các đặc trưng giải phẫu hay hóa sinh.
Các nghi thức gắn liền với sự lựa chọn bạn đời ban đầu, chẳng hạn cách thức con trống "quảng cáo" khu vực tổ của nó và cách thức con mái biểu thị sự quan tâm tới "tài sản" của con trống, là hoàn toàn ổn định một cách lạ thường.
Các hành vi liên quan tới các sự kiện sau đó, như việc giao phối và xác nhận liên kết đôi dường như mềm dẻo hơn về mặt phát sinh di truyền. Cuối cùng, các hành vi không liên quan tới sự sinh sản, chẳng hạn "giảm lo âu" hay các biểu hiện gây hấn, là hoàn toàn biến đổi, nhưng vẫn là sự thừa hưởng rõ ràng. Điều này ngược hẳn với các hành vi hót của các loài chim trong bộ Sẻ, là thứ chịu ảnh hưởng mạnh bởi sự rèn luyện kỹ năng cũng như kinh nghiệm của từng cá thể.
Các loài trong họ này chỉ có một cặp cơ xương ức-khí quản trong minh quản; 16-20 đốt sống cổ; chúng là diastataxic (lông cánh thứ cấp số năm không có, nhưng lông mình thứ cấp số năm vẫn tồn tại); các chân không có màng, hoặc có màng bơi nhỏ; vuốt chân giữa mở rộng sang bên (hình lược, răng cưa ở một số họ); có ruột tịt, gần như luôn luôn nhỏ.
Các loài trong bộ này chủ yếu sinh sống ở môi trường nước ngọt hay trên đất liền, they are not filter feeders, chủ yếu ăn cá, động vật thân mềm, côn trùng và xác chết. Không bơi được và các loài ở phía bắc là chim di cư. Chúng bay tốt với các đôi cánh rộng.
Phần lớn làm tổ trên cây mặc dù một số loài làm tổ trong các đầm lầy hay ngay trên mặt đất. Chim non thuộc loại chim yếu, không tự kiếm mồi được. Phần lớn các loài nói chung sống thành bầy, nhưng việc sử dụng âm thanh giữa chúng để liên lạc là hiếm thấy. Việc liên lạc chủ yếu là bằng các hình thức biểu lộ.
Trong phần lớn các nền văn hóa, ít nhất có một số loài của bộ Cò, chẳng hạn diệc, cò, cò quăm, diệc bạch, vạc v.v -- luôn luôn có một địa vị không bình thường như là các con vật của lòng sùng kính tôn giáo hay nghệ thuật. Sự hấp dẫn này có lẽ không phải là thuộc về hệ thống loài do các loài sếu về mặt hình thức là tương tự, nhưng không có quan hệ họ hàng cũng được coi như vậy.
Đôi khi hình ảnh đẹp đẽ được gợi lên của các loài chim này đã được biết đến từ thời cổ đại, chẳng hạn tại Hy Lạp, châu Phi, Ai Cập, Trung Quốc, Việt Nam và Nhật Bản. Trong các nền văn hóa Ấn-Âu thì các loài chim nước chân dài có xu hướng được coi là những con vật hài hước hay thậm chí là xấu xa. Sự phát sinh văn hóa-tín ngưỡng của các biểu tượng này cũng là một nghiên cứu đáng chú ý, và sự ổn định tương đối của chúng trong hàng thiên niên kỷ là một điều đáng ngạc nhiên.
Theo truyền thống, bộ Hạc hay bộ Cò (danh pháp khoa học: Ciconiiformes) bao gồm nhiều loại chim lội, cao cẳng, kích thước lớn cùng với những cái mỏ lớn: cò, vạc, diệc, diệc bạch, cò quăm, cò mỏ thìa v.v. Các hóa thạch của bộ Ciconiiformes được biết đến từ cuối thế Eocen.
Позднее в отряде аистообразных классифицировали шесть семейств[3]:
По распространённой в Америке таксономии Сибли — Алквиста этот отряд был значительно пополнен за счёт перемещения семейств из других отрядов.
Состав отряда Аистообразные в таксономии Сибли — Алквиста Название семейства Отряд, к которому относится семейство в традиционной таксономии Фаэтоновые (Phaethontidae) Пеликанообразные (Pelecaniformes) Олушевые (Sulidae) Змеешейковые (Anhingidae) Баклановые (Phalacrocoracidae) Фрегатовые (Fregatidae) Пеликановые (Pelecanidae) Цаплевые (Ardeidae) Аистообразные (Ciconiiformes) Молотоглавые (Scopidae) Ибисовые (Threskiornithidae) Аистовые (Ciconiidae)Эта таксономия также уменьшает число семейств за счет следующих перестановок:
В таксономии, которой придерживаются в базах данных NCBI (США), в отряде аистообразных представлены следующие шесть семейств[21]:
В то же время Объединённая таксономическая информационная служба (ITIS) классифицирует в рамках отряда лишь одно семейство аистовых (Ciconiidae)[22].
Тот же вид в Дельте Окаванго (Ботсвана)
Ввиду расхождений в таксономии, используемой в базах NCBI и в других классификациях, бо́льшая часть депонированных в GenBank последовательностей принадлежит видам, ныне не относящимся к отряду аистообразных.
Для двух видов — малой белой цапли (Egretta garzetta) и красноногого ибиса (Nipponia nippon), ранее входивших в этот отряд, — в 2014 году были секвенированы полные геномные последовательности[23][24][25].
Полное геномное секвенирование было осуществлено для трёх других видов, причисляемых в базах NCBI к аистообразным: желтогорлого рябка (Pterocles gutturalis; в 2014 году)[26][27] и двух представителей семейства американских грифов[28] — грифа-индейки (Cathartes aura; в 2014 году)[29] и калифорнийского кондора (Gymnogyps californianus; в 2013 году)[30][31].
Эта таксономия также уменьшает число семейств за счет следующих перестановок:
челноклювые (Cochleariidae) — это монотипическое семейство присоединяют к семейству цаплевых. китоглавые (Balaenicipitidae) — это монотипичное семейство относят к отряду пеликанообразных (Pelecanidae).В таксономии, которой придерживаются в базах данных NCBI (США), в отряде аистообразных представлены следующие шесть семейств:
Balaenicipitidae (китоглавые) Cathartidae (американские грифы) Ciconiidae (аистовые) Pteroclidae (рябковые) Scopidae (молотоглавые) Thinocoridae (зобатые бегунки)В то же время Объединённая таксономическая информационная служба (ITIS) классифицирует в рамках отряда лишь одно семейство аистовых (Ciconiidae).
Представители семейства аистовых (Ciconiidae)Африканский клювач (Mycteria ibis)
Белошейный аист (Ciconia episcopus)
Седлоклювый ябиру
(Ephippiorhynchus senegalensis)
Тот же вид в Дельте Окаванго (Ботсвана)
鹳形目（學名：Ciconiiformes）在鸟类传统分类系统中是鸟纲中的一个目。在鸟类DNA分类系统中，Sibley和Monroe根据基因测序的结果对传统的鸟类分类作出重大调整。在新系统中，将传统分类系统中独立存在的潜鸟目、鸊鷉目、隼形目、鸥形目以及鸻形目合并到一个巨大的鹳形目名下，从而形成了一个堪与雀形目比肩的大目。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
鸟类现代分类（DNA分类系统，传统分类系统） 小纲 目 平胸亚纲（Paleognathae） 无翼鸟目（Apterygiformes） 鹤鸵目（Casuariiformes） 美洲鸵鸟目（Rheiformes） 鸵鸟目（Struthioniformes） 䳍形目（Tinamiformes） 雞雁小綱（Galloanserae） 雁形目（Anseriformes） 鸡形目（Galliformes） 新鸟小纲（Neoaves） 鸊鷉目（Podicipediformes） 鹱形目（Procellariiformes） 鹈形目（Pelecaniformes） 鹳形目（Ciconiiformes） 隼形目（Falconiformes） 鹤形目（Gruiformes） 鸻形目（Charadriiformes） 鸽形目（Columbiformes） 雀形目（Passeriformes） 鹦形目（Psittaciformes） 鹃形目（Cuculiformes） 鸮形目（Strigiformes） 夜鹰目（Caprimulgiformes） 雨燕目（Apodiformes） 鼠鸟目（Coliiformes） 咬鹃目（Trogoniformes） 佛法僧目（Coraciiformes） 鴷形目（Piciformes） 犀鸟目（Bucerotiformes） 鵑鴗目（Leptosomatiformes） 麝雉目（Opisthocomiformes） 企鹅目（Sphenisciformes） 潜鸟目（Gaviiformes） 叫鶴目（Cariamiformes） .jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 上目 : 新顎上目 Neognathae 階級なし : Neoaves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 学名 Ciconiiformes Bonaparte, 1854 科 コウノトリ目（コウノトリもく、学名：Ciconiiformes）は、鳥類の1目である。
かつては数科が属したが、単系統ではなかったため、近年の分類ではコウノトリ科のみを残してペリカン目に移される[1]。
コウノトリ目はペリカン目と近縁で、現代的な分類では姉妹群である[2]。伝統的な分類ではハシビロコウ科までがコウノトリ目だった。
その他のペリカン目
ここでは伝統的なコウノトリ目について述べる。
クチバシ、首、脚が長い、中大型の渉禽類である。淡水や海岸にすみ、昆虫、小型の甲殻類、魚など主に動物性の餌を捕食する。足は3前趾足（趾が前に3本、後ろに1本）で、水かきはないかあっても小さい。
渉禽という以外に共通性が少なく、以前から単系統性は疑問視されてきた。
コウノトリ目に何を含めるかについては諸説あったが、現代的な視点では、これらはいずれも単系統ではなかった。
DNA - DNA分子交雑法を用いたSibley-Ahlquist鳥類分類でのコウノトリ目は、2亜目30科1022種が属する（Sibleyらによる数であり、以前のあるいは現在の分類では異なる）非常に大きな目となっていた。鳥類全体の科の約20%、種の約10%である[3]。名称がコウノトリ目となったのは命名規則のためで、狭義のコウノトリ目が特別な位置にあるわけではない。
現在判明している系統図上にプロットすると、ネオアヴェスの非常に広い範囲に分散した多系統となっている[4]。4種類の記号●■▲★は4つの下目 ((サケイ下目, チドリ下目), (ハヤブサ下目, コウノトリ下目)) に対応している。
Neoavesブッポウソウ目+キツツキ目+サイチョウ目+キヌバネドリ目+オオブッポウソウ目
タカ亜目▲
シギ亜目■
その他のカモメ亜目■
'狭義のコウノトリ目'★
アビ目★
サケイ目●
Sibleyらは系統樹をUPGMAで再構成したため、進化速度の不均一に対しては、進化速度が遅い系統同士を結びつける間違いをしやすい。実際、広義のコウノトリ目に含まれる系統は、進化速度が遅いものが多い[4]。進化速度はさまざまな要因で決まるが、要因のひとつとして世代期間があり、大型で世代期間が長ければ進化速度は遅くなる。Sibleyらも、世代期間が短く進化速度が速いミフウズラ科の系統位置が正しく求まっていない可能性に言及しており[5]、それは実際の系統図上では、進化速度が遅いチドリ目が広義のコウノトリ目に含まれた中で、例外的に進化速度が速いミフウズラ科は含まれないという形で現れている。
Sibleyらが正しかったように見える点として、広義のコウノトリ目には、当時は考えられていなかった2つの単系統
が含まれていた。特に water birds は、Sibleyらの系統ではコウノトリ下目内の単系統（だとSibleyらが考えたグループ）[5]であるカツオドリ小目+コウノトリ小目にほぼ一致する。ただしこのグループには他に、実際には類縁関係にないコンドル科とフラミンゴ科も含まれていた。一方、フラミンゴ目とカイツブリ目はコウノトリ下目の中で離れた位置にあり、特に近縁とはされていなかった。
タカ目と狭義のコウノトリ目については「骨格が似ていること、樹上に巣を架ける習性、また孵化したばかりの幼鳥の相似」などから、両者は近い系統ではないかという指摘が Sibley 以前からあり、これを裏付ける結果となっていた。特にタカ目のコンドル科は複数の系統解析でコウノトリに近いとされ、アメリカ鳥学会でもコンドルはコウノトリグループに組み入れられていた。しかし実際には、タカ目と狭義のコウノトリ目は系統的に大きく離れている。コンドル科の系統位置は細部についてはまだ議論があるものの、他のタカ目と同じ land birds 系統の内部にとどまり、狭義のコウノトリ目に近縁ということはない。
Livezey & Zusi (2007)[6]は形態系統に基づき、コウノトリ目からサギ科とハシビロコウ科をサギ目とハシビロコウ目として分離し、新たにフラミンゴ科を加えた。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
황새목은 부리·목·다리가 모두 길며, 암수가 같은 색깔을 띠고 있다. 날개는 폭이 넓고 끝이 둥근데, 종류에 따라서는 장식 날개를 가진 것도 있다. 나무 위에 집을 짓는 것이 많으며, 새끼는 어미가 토해 낸 먹이를 받아먹고 자란다. 늪이나 얕은 물가를 걸어다니면서 어류·곤충류 등의 작은 동물을 잡아먹는다. 황새·먹황새·황로·백로·대백로·노랑부리백로·따오기·해오라기·검은댕기해오라기·홍학(플라밍고) 등 120종이 알려져 있다. 예전에 황새목으로 분류하던 왜가리, 저어새, 노랑부리저어새 등은 이제 사다새목으로 분류하고 있다.
다음은 수조류 계통 분류이다.[1]
수조류 사다새목
_female.jpg)
_head.jpg)
.jpg)
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
