In 1996, J. orientalis was designated as 'Lower Risk/Near Threatened' on the IUCN Red List of Threatened Species. In 2004, the species was re-assessed and its status improved to 'Least Concern,' where it now currently resides. This means the species is widespread and abundant.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Jaculus orientalis is highly nocturnal and stays in the safety of its burrow during the day. However, if the animal feels threatened while inside, it can escape through an emergency exit tunnel. When alarmed at night, J. orientalis takes off towards its burrow or another safe, sheltered area. Its normal bipedal walking/running gait turns into great leaps as it flees a predator. These leaps have been measured at 1.5 to 3 m long and 1 m high. This is the animal's only mechanism of defense, and generally it cannot get away from a predator once captured. Common predators of J. orientalis include snakes, Rüppel's foxes, fennecs, owls, and humans.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Jaculus orientalis is covered in white fur ventrally and pale, yellowish-dark, sandy fur dorsally. Inner and outer ear areas are covered with thin hair. Eyelashes and sensory hairs are black, while the whiskers are a grey-white. The long tail is also covered with thin, short hair and ends in a tuft of black and white hair; the tail length averages 12.8 to 25 cm (5-9.8 inches). When standing, J. orientalis rests its tail in a curved position, providing support and balance. Males are slightly larger than females; average body mass is 139.1 g.
The body is very compact with a large head and limbs adapted for saltatorial locomotion. The hindlimbs are roughly four times as long as the forelimbs and are used for leverage when the animal jumps great distances. The metatarsal bones of the hind feet are fused together into a 'cannon bone,' and the first and fifth digits are missing, leaving three long, flattened toes. Hair on the sides and bottom of toes increase the surface area of the foot and aid in locomotion on sand.
Average basal metabolic rate is 3.649 kcal/kg/h and body temperature is 37.0 degrees Celcius.
Average mass: 139.1 g.
Range length: 9.5 to 16 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average mass: 134 g.
Average basal metabolic rate: 0.775 W.
The lifespan of J. orientalis in the wild is unknown; however, the offspring of a pregnant female captured for a study lived for over six years in captivity.
Range lifespan
Status: captivity: 6 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 5.5 years.
Jaculus orientalis lives in humid coastal and salt semi-deserts and in subtropical shrubland, including rocky valleys and meadows. They are also found in barley fields of the semi-nomadic Bedouin tribes.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; scrub forest
Other Habitat Features: agricultural
Jaculus orientalis (greater Egyptian jerboa) can be found across North Africa in Morocco, Algeria, Tunisia, Libya, and Egypt. The species is especially common in Egypt and extends east through Sinai and into southern parts of Israel; formerly, the species inhabitated areas of Saudi Arabia.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Jaculus orientalis feeds primarily on succulent roots, sprouts, seeds, grains, a few cultivated vegetables, and occasional insects. They use their front paws to sift through sand and loose soil looking for seeds, to handle food, and to climb plants. Jaculus orientalis derives water from green vegetation and can live without drinking free-standing water for long periods of time. When related desert jerboa species do drink from a body of water, they dip their front paws in the water and then lick them, instead of drinking directly from the source.
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; roots and tubers; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Granivore )
The herbaceous food habits and subsequent foraging behavior of J. orientalis influences its ecological community. When the animal sifts through the soil searching for seeds and other plant matter, it disperses seeds, particularly those too hard to eat, and aerates the soil. This can promote new plant growth and enhance water movement in the soil. Likewise, J. orientalis serves as a food source for carnivorous and omnivorous species in the ecosystem.
The burrow of J. orientalis may be used as a home by conspecifics when the homeowner dies, or by other rodent species. It is possible that even insects such as scorpions and spiders will make use of abandoned burrows. In addition, tiny ticks, mites, and lice live in the fur of jerboas.
Ecosystem Impact: disperses seeds; soil aeration
Jaculus orientalis is hunted by Bedouin peoples for its meat, and sometimes its fur, used as trim. The Bedouin have three strategies for capturing jerboas. They pour water into burrows, forcing the animals to run out, they dig up burrows, or they set traps by burrow openings. In addition, J. orientalis is occasionally found on the pet trade due to its tame disposition and manageable size.
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material
Jaculus orientalis has been known to eat barley and ripe from Bedioun agricultural fields, damaging the crop harvest. This negative impact often leads the Bedouin to intensify their hunting of the species.
Negative Impacts: crop pest
Jaculus orientalis is a social species, so different forms of communication are likely. However, only observations based on captive animals are available. Captive jerboas make sounds to display their anger or annoyance with other jerboas. They have also been observed rhythmically tapping and scratching the floor of their cages. The action gives the impression of communication; however, the animal might only be imitating digging movements used to create burrows in the wild. Communication with scent marking or pheromones is highly likely.
The related desert jerboa, J. jaculus, seems to recognize one another by smell when in captivity. Individuals close their eyes, come together until their noses touch, and remain in contact this way for 1 to 5 seconds.
Jerboas have keen hearing and eyesight, being well-adapted to their nocturnal habits. They also perceive chemical cues and vibrations.
Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; vibrations
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; vibrations ; chemical
There is limited information regarding the reproduction of J. orientalis primarily because of its nocturnal and burrowing behavior. Other members of the genus Jaculus display a particular courting behavior that involves the male standing upright in front of a female. He then lowers himself to the height of the prospective mate and slaps her regularly with his front limbs. It is believed that most desert jerboa species have a polygynous mating system.
Mating System: polygynous
Although captive breeding has been unsuccessful, it is known that J. orientalis breeds once a year. The breeding season is typically 5-6 months, starting in February and culminating in July. Females average 3 offspring per litter, but may have anywhere from 2-8 young each season. The gestation period is roughly 40 days long.
When a young J. orientalis is born, its forelimbs and hindlimbs are the same length, the tail is short, fur is absent, and the eyes and ears are closed. For the first 4 weeks, pups move by crawling with their forelimbs, dragging their body and hindlimbs along. After 4 weeks, quadruped locomotion emerges, and after about 47 days old they are capable of bipedal locomotion. In other members of Jaculus, particularly J. jaculus, offspring are born naked with short vibrissae, and relatively short hindlimbs and tail. They crawl with their forelimbs in the same fashion as J. orientalis. Jaculus jaculus young open their eyes after 5 weeks and eat solid food at 6 weeks. They are independent at 8-10 weeks and sexually mature at 8 to 12 months.
Breeding interval: Greater Egyptian jerboas breed once a year.
Breeding season: Greater Egyptian jerboas breed from February to July.
Range number of offspring: 2 to 8.
Average number of offspring: 3.
Average gestation period: 40 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average gestation period: 35 days.
Average number of offspring: 2.5.
After birth, the mother stays with the young in her burrow during the breeding and suckling season until the altricial offspring are self-sufficient. She provides the young with food and resources as well as the protection and shelter of the burrow. In addition, it is assumed that the mother teaches locomotion and survival skills until independence is reached, about the time of weaning. It is unknown if the male has a role in parental investment.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Narrow (Mediterranean coast and Sinai).
Native, resident.
Jaculus orientalis ye una especie de royedor de la familia Dipodidae.
Alcuéntrase n'Arxelia, Exiptu, Israel, Libia, Marruecos, Arabia Saudita y Tunicia.
El so hábitat natural son: zones subtropicales o tropicales carbes secos, sableres de sable, y tierres de cultivu.
Jaculus orientalis és una espècie de rosegador de la família dels dipòdids. Viu a Algèria, Egipte, Israel, Líbia, el Marroc i Tunísia. Es tracta d'un animal nocturn que s'alimenta d'arrels, brots, llavors i plantes conreades. Els seus hàbitats naturals són els deserts, els semideserts, les dunes i els aiguamolls costaners, els prats i els camps de conreu. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
Jaculus orientalis és una espècie de rosegador de la família dels dipòdids. Viu a Algèria, Egipte, Israel, Líbia, el Marroc i Tunísia. Es tracta d'un animal nocturn que s'alimenta d'arrels, brots, llavors i plantes conreades. Els seus hàbitats naturals són els deserts, els semideserts, les dunes i els aiguamolls costaners, els prats i els camps de conreu. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
Die Große Wüstenspringmaus (Jaculus orientalis) ist ein in Nordafrika vorkommendes Nagetier aus der Familie der Springmäuse (Dipodidae).
Große Wüstenspringmäuse erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 9,5 bis 16,0 und eine Schwanzlänge von 12,8 bis 25,0 Zentimetern sowie ein durchschnittliches Gewicht von 139,1 Gramm bei den etwas schwereren Männchen.[1] Die Fellfarbe ist oberseits hell sandfarben oder gelblich braun sowie unterseits weißlich grau bis hell gelblich. Aufgrund ihrer großen Augen und Ohren sowie einer feinen Nase besitzen sie ein sehr gutes Seh-, Hör- und Riechvermögen. Damit sind sie an ihre überwiegend nächtliche Lebensweise gut angepasst. Sie sind auch in der Lage, chemische Hinweise sowie Vibrationen wahrzunehmen. Der Schwanz zeigt eine je zur Hälfte schwarze bzw. weiße buschige Endquaste. Die Hinterbeine sind ca. viermal so lang wie die Vorderbeine. Bei genetischen Untersuchungen von aus Ägypten stammenden Tieren wurde ein diploider Chromosomensatz von 2n = 48 Chromosomen ermittelt. Die Gesamtzahl der Chromosomen beträgt bei den Weibchen 96 und bei den Männchen 95. Von den 48 Chromosomen ist das X-Chromosom stets submetazentrisch, das Y-Chromosom hingegen telozentrisch angeordnet.[2]
Das Verbreitungsgebiet der Großen Wüstenspringmaus reicht von Marokko über Algerien, Tunesien, Libyen und Ägypten bis nach Israel. Sie leben in wüstenartigen Gebieten, gebüschreichen Wiesen und felsigen Tälern. In Getreidefeldern treten sie zuweilen schädlich auf.
Große Wüstenspringmäuse sind nachtaktiv. Sie halten sich tagsüber in ihren unterirdischen Bauen auf. Eine Schlafkammer wird mit Kamelhaaren oder Pflanzenteilen ausgepolstert. Das weit verzweigte Gangsystem ihrer Höhlen kann eine Länge von 1,0 bis zu 2,5 sowie eine Tiefe von 0,75 bis zu 1,75 Metern aufweisen. Es ist in den meisten Fällen mit einem Notausgang versehen. Ihre Nahrung besteht in erster Linie aus Wurzeln, Samen und anderen Pflanzenteilen, die mit den kurzen Vorderpfoten ausgegraben werden. Zuweilen werden auch Insekten gefressen. Der Wasserbedarf wird überwiegend aus der Nahrung bezogen. Sofern Flüssigkeit aus offenen Wasserstellen angenommen wird, tauchen sie ihre Vorderpfoten in das Wasser und lecken diese dann ab.[1] In der Sitzhaltung stützen sie sich auf ihren langen Schwanz. Bezüglich des Brutverhaltens liegen aufgrund der versteckten Lebensweise nur wenige Informationen aus der Natur vor. Die Art gilt als polygam und hat einmal pro Jahr, in der Regel zwischen Februar und Juli Nachwuchs. Dieser besteht aus zwei bis acht Jungtieren, die blind und nackt geboren werden und bei denen Vorder- und Hinterbeine zunächst gleich lang sind.[1] Die Geschlechtsreife tritt nach acht bis zwölf Monaten ein. Zu den Fressfeinden zählen der Rüppellfuchs (Vulpes rueppellii) sowie Vulpes-, Schlangen- (Serpentes) und Eulen-Arten (Strigiformes). Auf der Flucht können sie mit Hilfe ihrer kräftigen Hinterbeine bis zu einem Meter hoch und bis zu drei Meter weit springen.
Aufgrund des ausgedehnten Verbreitungsgebietes wird die Große Wüstenspringmaus von der Weltnaturschutzorganisation IUCN als 
(least concern = nicht gefährdet) eingestuft.[3] Da sie in Teilen Nordafrikas zuweilen als Getreideschädling auftritt, wird sie in einigen Gegenden jedoch bekämpft. Zudem dienen die Springmäuse für manche Beduinen als Nahrung oder ihr Fell wird als Verzierung verwendet. Dies hat jedoch ebenso wenig wie die Entnahme einzelner Tiere aus der Natur und der Weitergabe in den Tierhandel zu nennenswerten Rückgängen der Populationen geführt.
Die Große Wüstenspringmaus (Jaculus orientalis) ist ein in Nordafrika vorkommendes Nagetier aus der Familie der Springmäuse (Dipodidae).
The greater Egyptian jerboa (Jaculus orientalis) is a species of rodent in the family Dipodidae.[2] It is found in Algeria, Egypt, Libya, Morocco, Saudi Arabia, Tunisia, and is possibly extinct in the Negev Desert of Israel. Its natural habitats are subtropical or tropical dry shrubland, sandy shores, and arable land.
An adult greater Egyptian jerboa has a head-and-body length of about 13 centimetres (5 in) and a tail of 20 centimetres (8 in). The upper parts are yellowish-brown or sandy-brown and the underparts are white. The hind legs are very large and are about four times longer than the forelimbs.[3] The feet have hairy pads which improves locomotion on sand. The tail is nearly naked but ends in a large tuft of hair which is black at the base and white at the tip. The tail is used as a prop to stabilise the animal when it stands and moves on its hind legs.[3]
On the African continent, the greater Egyptian jerboa is found in Morocco, Algeria, Tunisia, Libya and Egypt. It is also present in the Judaean Desert in Israel, the Negev Desert (possibly extinct by 2016[4]) and on the Sinai Peninsula. It occupies a wide range of habitat types including deserts and semi-deserts, sand dunes near the coast, marshes, pasture, and arable land.[1]
The greater Egyptian jerboa is a sociable species. The burrows are dug in firm ground and may be up to 2 metres (7 ft) long. It shelters inside during the day, emerging at dusk or at night to forage for seeds, shoots and roots. Food is sometimes stored in chambers in the burrow. This jerboa probably does not need to drink as it gets enough moisture from its food.[5] It has been observed sheltering under, and eating desert truffles (Terfezia species).[6]
Breeding usually takes place between November and July. The nesting chamber may have some animal fur as bedding.[5] The gestation period is about forty days and the litter size ranges from two to five. There is a single litter in the year and a long developmental period before the young are weaned. When first born, the young have hind legs the same length as their forelegs and as they begin to move around, do so by dragging themselves with their forelimbs.[7] The hind legs gradually lengthen and by four weeks, quadrupedal locomotion starts. Bipedal locomotion starts about seven weeks after birth.[7]
The greater Egyptian jerboa has a wide range and is common in much of that range. It is a nocturnal species and seems to have no major threats. The population is stable and the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as being of "least concern".[1]
The greater Egyptian jerboa (Jaculus orientalis) is a species of rodent in the family Dipodidae. It is found in Algeria, Egypt, Libya, Morocco, Saudi Arabia, Tunisia, and is possibly extinct in the Negev Desert of Israel. Its natural habitats are subtropical or tropical dry shrubland, sandy shores, and arable land.
Jaculus orientalis es una especie de roedor de la familia Dipodidae.
Se encuentran en Argelia, Egipto, Israel, Libia, Marruecos, Arabia Saudita y Túnez.
Su hábitat natural son: zonas subtropicales o tropicales matorrales secos, playas de arena, y tierras de cultivo.
Datos: Q303532
Multimedia:
Especies: Jaculus orientalis
Jaculus orientalis Jaculus generoko animalia da. Karraskarien barruko Dipodinae azpifamilia eta Dipodidae familian sailkatuta dago.
Jaculus orientalis Jaculus generoko animalia da. Karraskarien barruko Dipodinae azpifamilia eta Dipodidae familian sailkatuta dago.
Jaculus orientalis
La Grande gerboise d'Égypte[1],[2] (Jaculus orientalis) est une espèce de rongeurs de la famille des Dipodidés et vivant dans les zones désertiques.
On la trouve en Algérie, en Égypte, en Israël, en Libye, au Maroc, en Arabie saoudite et en Tunisie.
Jaculus orientalis
La Grande gerboise d'Égypte, (Jaculus orientalis) est une espèce de rongeurs de la famille des Dipodidés et vivant dans les zones désertiques.
De reuzenwoestijnspringmuis (Jaculus orientalis) is een zoogdier uit de familie van de jerboa's (Dipodidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Erxleben in 1777.
De soort komt voor in Algerije, Egypte, Israël, Marokko en Tunesië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe reuzenwoestijnspringmuis (Jaculus orientalis) is een zoogdier uit de familie van de jerboa's (Dipodidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Erxleben in 1777.
Multimedia w Wikimedia Commons Podskoczek duży[3] (Jaculus orientalis) – gatunek gryzoni z rodziny skoczkowatych. Występuje w Afryce Północnej i marginalnie w Azji Zachodniej[4].
Gatunek został opisany naukowo w 1777 roku przez J. Erxlebena[5], jako miejsce typowe zostały wskazane „góry oddzielające Egipt od Arabii”. Skamieniałości tego zwierzęcia znaleziono w osadach z przełomu pliocenu i plejstocenu w Etiopii i Kenii[4]. Opisanych zostało kilka podgatunków, których współcześnie się nie wyróżnia[6].
Zasięg tego gatunku obejmuje pustynne i półpustynne obszary północnej Afryki (Maroko, Algieria, Tunezja, Libia i Egipt). Obszar występowania sięga do południowego Izraela, a dawniej żyły one w Arabii Saudyjskiej[2][7]. W 2016 roku nie stwierdzono ich obecności na izraelskiej pustyni Negew, podejrzewa się, że mogły stamtąd zniknąć na skutek działalności ludzkiej[8].
Zamieszkują mokradła słone porośnięte przez solirody, górujące nad nimi wapienne zbocza, wydmy nadmorskie, ogrody, łąki, gaje oliwne i stare pola jęczmienia. Są spotykane w górach Atlasu do 1500 m n.p.m. Preferują mniej suche tereny niż podskoczek egipski (Jaculus jaculus), choć w niektórych obszarach gatunki te są sympatryczne[6].
Jest to średniej wielkości przedstawiciel skoczkowatych; osiąga średnio 148 mm (od 137 do 160 mm), z ogonem o długości 224 mm (od 195 do 243 mm). Średnia masa ciała to 134 g (od 108 do 147 g). Samce są nieco większe od samic. Wierzch ciała ma kolor piaskowy, pomarańczowobrązowy, bledszy na bokach. Włosy są szare u nasady i pomarańczowobrązowe wyżej, czasem mają czarny czubek. Spód ciała jest czysto biały. Tylne nogi, szczególnie zrośnięte kości śródstopia, są bardzo długie (51% długości ciała wraz z głową). Są one trójpalczaste; palce są pokryte od spodu białawą szczeciną, ułatwiającą ruch po piasku[6][7]. Przednie kończyny są czterokrotnie krótsze od tylnych[7]. Ogon jest bardzo długi, z dużą kitką długich włosów, czarnych u nasady i białych na końcu[6][7]. Stojący gryzoń wykorzystuje wygięty ogon dla równowagi i do podparcia ciała[7]. Z wyglądu jest bardzo podobny do podskoczka egipskiego, który jest jednak zauważalnie mniejszy. Podobna alaktaga czteropalczasta (Allactaga tetradactyla) również jest mniejsza, ma dłuższe uszy, cztery palce u tylnych nóg i jest rzadziej spotykana[6].
Podskoczek duży prowadzi nocny, naziemny tryb życia. Porusza się na dwa sposoby: podskakuje na dwóch nogach, stawianych niesymetrycznie bądź skacze odbijając się jednocześnie dwiema nogami, co ułatwia pokonywanie przeszkód[6]. Uciekający przed zagrożeniem podskoczek potrafi skakać na odległość 1,5–3 metrów i na metr wysoko; ucieczka jest jego jedyną metodą obrony[7].
Zwierzę to kopie w ziemi nory głębokie na 0,75–1,75 metra i długie na 1–2,5 m, zakończone komorą gniazdową wyłożoną włosami wielbłąda, kawałkami roślin i tkanin. Niektóre nory mają komorę magazynową. Często występuje też boczny tunel ewakuacyjny. Wejścia do zajętych nor są blokowane z użyciem piasku, zapewne dla uniknięcia węży i napływu gorącego powietrza[6][7]. W dzień gryzonie śpią lub czuwają przykucnięte. Nocną aktywność rozpoczynają od kąpieli w piasku, każdej nocy czyszczą też futro przednimi łapkami i zębami. W przypadku śmierci gospodarza jego norę może zająć inny osobnik tego gatunku, albo inny pustynny gryzoń[7].
Podskoczki duże są towarzyskie, rzadko spotykane samotnie i bawią się ze sobą[6][7]. Sypiając w grupie układają się jedne na drugich, aby ograniczyć ucieczkę ciepła w zimnych miesiącach. Beduini informowali badaczy, że w niektóre noce podskoczki zbierają się w dużych norach i bawią wspólnie[7].
Podskoczki duże są roślinożerne, jedzą kiełki roślin, korzenie sukulentów i ziarno jęczmienia. W norach znajdowane były też daktyle[6]. Przyczyniają się do rozprzestrzeniania niektórych roślin, roznosząc ich nasiona. Mogą obyć się przez długi czas bez dostępu do wody, pozyskując ją z jedzonych roślin. Prawdopodobnie piją tak jak inne podskoczki, zanurzając przednie kończyny i spijając wodę z nich[7]. Rzadko wydalają skoncentrowany mocz, choć gospodarka wodna organizmu jest mniej wydajna niż u podskoczków egipskich[6].
Podskoczki duże w Egipcie rozmnażają się zimą (listopad–luty) i latem, rzadziej na wiosnę[6]. Niewiele wiadomo o ich zwyczajach rozrodczych. Prawdopodobnie są poligyniczne. Ciąża trwa około 40 dni[7]. Porody stwierdzono w lutym, kwietniu i na początku lipca. W Algierii w miocie rodzi się od 3 do 7 młodych, a w Egipcie od 2 do 5[6]. Noworodki są całkowicie zależne od matki; nie wiadomo, czy ojciec ma jakiś udział w opiece. Kończyny nowo narodzonych młodych są równej długości; po czterech tygodniach młode umieją poruszać się na czterech nogach, a w wieku około 47 dni stają się dwunożne, jak dorosłe zwierzęta. Przypuszcza się, że matka uczy je poruszania się i sztuki przetrwania. Nie wiadomo, jak długo żyją dzikie osobniki, ale urodzone w niewoli młode schwytanej samicy, żyły ponad sześć lat[7].
Gryzonie te nie mają toreb policzkowych i generalnie nie magazynują pokarmu. Beduini zauważali, że podskoczki znikają w zimowych miesiącach, kiedy dostępność pokarmu jest mała, a temperatury niskie[7]. Zimą na wybrzeżu Morza Śródziemnego i wysokich płaskowyżach temperatura powietrza może spadać poniżej zera stopni Celsjusza, ale w norach podskoczków utrzymuje się około 10 °C. W Maroku stwierdzono, że osobniki wyjęte z nor były w stanie hibernacji: ich temperatura ciała spadła do 10–11 °C, a oddychanie było spazmatyczne. W 17 °C zwierzątko zaczynało drżeć i wybudzało się stopniowo, osiągając normalną temperaturę ciała (37,0 °C[7]) w ciągu czterech godzin[6].
Podskoczki duże zamieszkują duży obszar, są dość pospolite i umieją zaadaptować się do terenów przekształconych przez ludzką działalność[2]. Polują na nie m.in. sowy, węże, lisy piaskowe i fenki[7]. Pasożytuje na nich dziesięć gatunków pcheł[6], roztocze i wszy[7]. Liczebność populacji jest generalnie stabilna[2], silnie zależy od dostępności pokarmu[6]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski[2].
Beduińscy farmerzy uznają je za szkodniki, gdyż gryzonie te żerują na polach jęczmienia i zjadają niektóre warzywa[2][7]. Polują też na podskoczki duże dla ich mięsa i czasem dla futra, używanego do wykańczania ubrań. Polowanie odbywa się przez zalewanie nor wodą, co zmusza gryzonie do ucieczki, rozkopywanie nor lub zastawianie pułapek u ich wyjścia. Złapane podskoczki bywają sprzedawane jako zwierzęta domowe, ze względu na łagodne usposobienie[7]. Tym niemniej wymagają one dużej przestrzeni do życia, są ostrożne i skryte; rzadko gryzą, ale potrafią mocno kopnąć[9].
Podczas walk II wojny światowej w Afryce 7. brytyjska dywizja pancerna zyskała przydomek „szczurów pustyni” (ang. Desert Rats), pochodzący od tego właśnie zwierzęcia[6].
Podskoczek duży (Jaculus orientalis) – gatunek gryzoni z rodziny skoczkowatych. Występuje w Afryce Północnej i marginalnie w Azji Zachodniej.
Jaculus orientalis[3][4] är en däggdjursart som beskrevs av Johann Christian Polycarp Erxleben 1777. Jaculus orientalis ingår i släktet ökenspringråttor, och familjen hoppmöss.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5] Det svenska trivialnamnet kustökenspringråtta förekommer för arten.[2]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 137 till 160 mm, en svanslängd av 195 till 243 mm och en vikt mellan 108 och 147 g. Bakfötterna är som hos alla ökenspringråttor med 71 till 78 mm längd påfallande stora. Jaculus orientalis har ett avrundat huvud och 28 till 35 mm långa öron. Pälsen på ovansidan bildas av hår som är grå vid roten och för övrigt orangebrun. Ofta är hår med svarta spetsar inblandade. Ryggen är därför orangebrun och kroppens sidor lite ljusare. Undersidan är täckt av vit päls. Den stora tofsen vid svansens slut är svart närmast bålen och sedan vit. På bakfötternas tre tår förekommer styva hår.[7]
Denna gnagare förekommer med flera från varandra skilda populationer i norra Afrika och västra Asien. Utbredningsområdet sträcker sig från Marocko till Israel. Habitatet varierar mellan öknar, halvöknar, gräsmarker, marskland och jordbruksmark. Individerna är aktiva på natten och äter frön, unga växtskott, rötter och grönsaker. De bildar vanligen mindre flockar.[1]
Jaculus orientalis går eller hoppar med sina bakre extremiteter. Den gräver underjordiska bon som är 1 till 2 meter långa med en större kammare vid slutet som fodras med upphittade hår (till exempel från kameler) samt med växtdelar. Boets ingång stängs när ökenspringråttan vilar. Under vintern stannar arten i boet och några exemplar håller vinterdvala. Arten revir gränser mot reviren från fyrtåig hästspringråtta och de kan kanske överlappa varandra. Per kull föds 2 till 7 ungar. Jaculus orientalis jagas av ugglor och troligen av andra rovlevande djur.[7]
Ungarnas utveckling antas vara lika som hos ökenspringråttan (Jaculus jaculus).[8]
Beduiner använder artens kött som mat och pälsen för dekorationer. För att fånga individer fylls boet med vatten eller djuren grävs ut eller det placeras fällor vid ingången. Några exemplar fångas för att hålla de som sällskapsdjur. När arten hämtar sin föda från odlad mark betraktas den som skadedjur.[8]
Wikimedia Commons har media som rör Jaculus orientalis.
Wikispecies har information om Jaculus orientalis.
Jaculus orientalis är en däggdjursart som beskrevs av Johann Christian Polycarp Erxleben 1777. Jaculus orientalis ingår i släktet ökenspringråttor, och familjen hoppmöss. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Det svenska trivialnamnet kustökenspringråtta förekommer för arten.
Chuột nhảy jerboa Greater Egyptian, danh pháp Jaculus orientalis là một loài động vật có vú trong họ Dipodidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777.[1]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chuột nhảy jerboa Greater Egyptian, danh pháp Jaculus orientalis là một loài động vật có vú trong họ Dipodidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777.
큰이집트뛰는쥐 또는 큰이집트저보아(Jaculus orientalis)는 뛰는쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 알제리와 이집트, 리비아, 모로코, 사우디 아라비아, 튀니지에서 발견되며, 이스라엘에서도 서식하는 것으로 추정된다. 자연 서식지는 아열대 또는 열대 기후 지역의 건조 관목 지대와 모래 해안 그리고 농지이다.
애완동물로 이용하기 위해 국내에 수입된 저보아는 모두 이 종 아니면 작은이집트뛰는쥐이다.
