El poroto chinu o lǜ dòu (en chinu mandarín) loctao (en dialeutu chinu cantonés) (Vigna radiata), tamién conocida como xudía mungo (mal tomada del inglés mung beans: Vigna mungo que ye de color negru) o tamién soya verde (anque nun tien de confundir se cola soya (Glycine max)).
Ye una planta erecta que tien flores marielles y llegumes de forma cilíndriques de pequeñu tamañu, les granes son daqué pequeñes y los granos cayen fácilmente de les vaines yá seques; esta ye una de les lleguminoses de mayor conteníu proteínico de la so familia y con meyor rendimientu que'l restu de les xudíes.
Los biltos de soya (tamién llamaos "dientes de dragón" o "frijolitos chinos") son los tarmos, cotiledones, y raigaños tienres de la xudía mungo, granaes (tamién conocida popularmente col nome de soya verde, que nun hai que confundir cola soya (Glycine max) n'estáu verde. Los biltos de soya son pos la denominación del frutu d'una guañada d'una llegume oriental denomada soya (Glycine max) y la xudía verde (Vigna radiata) que s'introducieron en diversos países d'Occidente gracies a los restoranes de comida oriental. El términu "dientes de dragón" ye'l nome que-y dieron los antiguos chinos de la Corte Imperial.
Cultívase en climes d'ente 20 °C a 30 °C de media. El suelu emplegáu nel cultivu nun tien de tener problemes de salín (La conductividá llétrica nel suelu nun tien de ser mayor de 2 mmhos/cm).
Les xudíes mungo empléguense comúnmente en Cocina china onde se denomina lǜ dòu (绿豆 / 綠豆), o kacang hijau en malayu (dambes pallabres signifiquen lliteralmente "faba verde") según nes cocines de Myanmar, Sri Lanka, Tailandia, Xapón, Taiwán, Corea, Filipines, Bangladex, Paquistán, India, Irán, Iraq, Indonesia, Vietnam y otres rexones del Sudeste Asiáticu.
Na cocina india suelse emplegar la grana pelada que se denomina Urad y úsase fundamentalmente na ellaboración de [[dal (alimentu)|Dal]]. En delles rexones utilizar pa la preparación de Dosa, especie de panqueque que se consume como almuerzu.
Tamién usa'l so almidón pa la ellaboración del fidéu celofán.
Anguaño l'usu más común d'estes "fabes verdes" consiste na so guañada, dando como resultáu los llamaos diente de dragón, granáu de soya, biltos de soya, sprouts de soya o a cencielles soya, comúnmente usaos en platos orientales. L'usu d'estos biltos foise popularizando, al grau de podelos atopar práuticamente en cualquier mercáu a nivel mundial.
Los biltos de soya contienen proteínes, carbohidratos y fibra, anque en menor cantidá que les granes. Tamién son más probes en fósforu, potasiu, calciu, magnesiu, fierro, cinc, yodu, flúor y cobre que les granes. Sicasí, el so conteníu en sodiu ye más altu.[1]
Tienen un importante papel na cocina oriental, onde se combinen con carnes en reemplazu de carbohidratos con almidón y cocínense salteaos o llixeramente cocinaos, col fin de caltener la so testura.
El poroto moong ye una de les munches especies qu'apocayá se treslladaron del xéneru Phaseolus al Vigna, y entá ye común velo equivocadamente citáu como Phaseolus aureus o Phaseolus radiatus.
Vigna radiata describióse por (L.) R.Wilczek y espublizóse en Flore du Congo Belge et du Ruanda-Urundi 6: 386. 1954.[2]
Vigna: nome xenéricu que foi dau n'honor del botánicu italianu Dominicu Vigna que lo afayó nel sieglu XVII.
radiata: epítetu llatín que significa "irradiando"[3]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El poroto chinu o lǜ dòu (en chinu mandarín) loctao (en dialeutu chinu cantonés) (Vigna radiata), tamién conocida como xudía mungo (mal tomada del inglés mung beans: Vigna mungo que ye de color negru) o tamién soya verde (anque nun tien de confundir se cola soya (Glycine max)).
La mongeta mung, també coneguda com a mongeta xinesa, en hindi i swahili: mung,[1] és la llavor de Vigna radiata,[2] que és una planta nativa de Bangladesh, Índia,[1] i Pakistan.
És una de les espècies que recentment es van treure del gènere Phaseolus al gènere Vigna, i sovint encara es cita com Phaseolus aureus o Phaseolus radiatus.
És una planta herbàcia anual que fa de 30 a 50 cm d'alt. Les tiges tenen molta pilositat. Floreix en inflorescències, les flors tenen cinc pètals, principalment s'autopol·linitzen. Les tavelles i tenen pilositat fan de 4 a 10 cm de llarg, contenen de 7 a 20 llavors que són de la mida d'un pèsol, de color verd fosc i de vegades grogues o negre brillant. 1000 llavors pesen de 20 a 42 grams.
Les mongetes mung es fan servir en la gastronomia xinesa, i altres cuines asiàtiques. El midó d'aquestes mongetes serveix per fideus transparents. També se'n fan postres. Els germinats de les llavors també es mengen
La mongeta mung, també coneguda com a mongeta xinesa, en hindi i swahili: mung, és la llavor de Vigna radiata, que és una planta nativa de Bangladesh, Índia, i Pakistan.
És una de les espècies que recentment es van treure del gènere Phaseolus al gènere Vigna, i sovint encara es cita com Phaseolus aureus o Phaseolus radiatus.
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Ffeuen fwng sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vigna radiata a'r enw Saesneg yw Mung bean.[1]
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Ffeuen fwng sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vigna radiata a'r enw Saesneg yw Mung bean.
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Mungo fazole je obecné pojmenování semene rostliny s názvem vigna zlatá, někdy též vigna mungo či fazole mungo (Vigna radiata, syn. Phaseolus aureus Roxb., Phaseolus radiatus, Vigna mungo var. aureus).[1] Vigna zlatá je jednoletá teplomilná rostlina patří do čeledi bobovité (Fabaceae), pochází patrně z Indie a pěstuje se zejména tam, v Číně a Thajsku;[2] lze ji pěstovat i v České republice.
Fazole mungo je luštěnina; malé, asi 5mm olivově zelené nebo červené fazole připomínají chutí zelený hrášek. Jsou zdrojem vápníku, hořčíku, železa, kyseliny listové, bílkovin, draslíku a vlákniny.[3] Konzumují se vařené nebo syrové, naklíčené. Prodávají se v obchodech se zdravou výživou nebo v supermarketech, a to celé, loupané nebo půlené.
Fazole mungo bývají zaměňovány se sójou – jednak se jim nesprávně říká zelená sója, jednak klíčky či výhonky užívané v asijské kuchyni jako sójové výhonky bývají naklíčenou fazolí mungo.[4]
První zmínka o konzumaci naklíčených fazolí mungo pochází z období kolem roku 3000 př. n. l. v Číně. Je zároveň prvním záznamem o klíčcích a výhoncích rostlin používaných jako součást potravy člověka. [5]
Fazole mungo pochází asi z Indie, odkud se rozšířila do východní a střední Asie, Afriky a nakonec i do Evropy a zbytku světa. [6]
Fazole je třeba nechat několik hodin namočené ve vodě, optimálně přes noc. Poté je lze vařit nebo nechat naklíčit. Před vařením se doporučuje vodu slít a fazole vařit v čerstvé vodě, aby se odstranily látky způsobující nadýmání. [7] Solí se až po uvaření, neboť vařením v osolené vodě by ztvrdly. Je třeba si uvědomit, že vařením fazole ztrácejí množství cenných látek.
Nejčastějším způsobem přípravy je klíčení. Pro tento účel se kupují semena celá a neloupaná. Propláchnou se a při pokojové teplotě nechají asi den namočená ve vodě. Poté je třeba fazole znovu propláchnout a nechat ve vlhku dva až tři dny klíčit, přičemž je nutné proplachovat je čistou vodou alespoň dvakrát denně (předcházení plísním či hnilobě). Fazole jsou připravené ke konzumaci, když klíčky dosáhnou délky asi 2 cm, lze je však konzumovat dříve. Klíčení je vhodné ukončit dříve, než se objeví kořínky, neboť s těmi začne mungo živiny ztrácet. Před konzumací je třeba naklíčené fazole opět propláchnout čistou vodou. Poté je lze konzumovat nebo uložit do lednice v uzavíratelné dóze, ale skladovat bychom je měli maximálně jeden týden. Jíst je můžeme v syrovém stavu samostatně nebo jako součást salátů či asijských jídel.
Pěkný návod na klíčení luštěnin viz zde.
Nutriční hodnota fazole mungo v syrovém stavu je podobná jako nutriční hodnota fazolu obecného. Nutriční hodnotu lze zvýšit naklíčením. [8]
V následujících tabulkách je zachycena výživová hodnota fazole mungo v různých stavech.
Vigna zlatá se množí semeny. Rostlina keříčkového vzrůstu s plazivými výhonky dorůstá výšky 0,15–0,9 m (někdy až 1,3 m). Celá rostlina je pokryta drsnými chlupy. Střídavé listy vejčitého tvaru se špičkou jsou trojčetné, dlouhé až 7 cm. Rostlina kvete žlutozelenými květy ve stažených hroznech na koncích výhonů nebo v paždí listů. Plodem je hnědý válcovitý lusk délky 5–18 cm, který je také porostlý chlupy. Obsahuje semena soudečkovitého tvaru, velikosti 0,5 cm a barvy olivově zelené, žluté nebo načervenalé. Sklizeň probíhá dva až čtyři měsíce po výsevu. [12]
Fazole mungo je možné pěstovat i v našich podmínkách. Rostlinám vyhovuje dobře propustná půda spíše chudší na živiny. Pro pěstování jsou vhodnější fóliovníky nebo alespoň zakrývání netkanou textilií. Při výsevech na venkovní záhon bez ochrany sice rostlina lusky vytvoří, ale kvůli vyššímu výnos je nutná delší vegetační doba, kterou mají rostliny u nás jen v nejteplejších oblastech. [13]
Rod vigna zahrnuje 100 až 150 druhů rostoucích v tropech po celém světě. Někdy byl rod vigna spojován s rodem fazol (Phaseolus). Rod je pojmenován po Dominicu Vignovi, italském profesoru botaniky v Pise žijícím v 17. století.[14]
Mungo fazole je obecné pojmenování semene rostliny s názvem vigna zlatá, někdy též vigna mungo či fazole mungo (Vigna radiata, syn. Phaseolus aureus Roxb., Phaseolus radiatus, Vigna mungo var. aureus). Vigna zlatá je jednoletá teplomilná rostlina patří do čeledi bobovité (Fabaceae), pochází patrně z Indie a pěstuje se zejména tam, v Číně a Thajsku; lze ji pěstovat i v České republice.
Mungbønne (Vigna radiata), også skrevet Mung-Bønne, er en enårig, urteagtig plante med en opret, stærkt forgrenet vækst. Visse af sorterne har derimod en krybende eller slyngende vækst. Frøene, mungbønner, er en del af den lokale basisføde i hele Sydøstasien. Desuden fremstilles nudler af det pulveriserede mel, og endelig spises mungbønner som "bønnespirer".
Stænglerne er tæt dækket af stive, brune hår. Bladene sidder spredt, og de er langstilkede og trekoblede. Småbladene er bredt ovale og hele eller 2-3 lappede. Begge bladsider er som regel dækket af hår eller skæl, men helt glatte former findes også.
Blomstringstiden afhænger af spiringstidspunktet. Blomsterne er samlet i små stande ved bladhjørnerne. De er uregelmæssige og formet som typiske ærteblomster med grønlige eller snusket-gule kronblade. Som regel modner der kun to eller tre frugter fra hver blomstestand. Det er cylindriske bælge, som bliver udstående, bulede og næsten sorte ved modenhed. Frøene er ærtestore og runde, aflange eller næsten terningeformede med grøn eller gulllig skal og en aflang, hvidlig "navleplet". Hver bælg rummer 7-20 frø.
Rodnettet er kraftigt og dybtgående. Blomsterne er selvbestøvende.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 1,00 x 0,50 m (100 x 50 cm/år).
Mungbønne stammer oprindeligt fra Sydkina, Indien, Sri Lanka, Indokina, Indonesien, Papua New Guinea og Australien. Man formoder, at artens vilde form, Vigna radiata ssp. sublobata, har haft sin oprindelse i Indiens savanneområder, hvor den oprindeligt var en del af den hastigt voksende urteflora, som udnyttede monsunregnen[1].
Mungbønne er en hurtig afgrøde (ca. 60 dage fra spiring til høst), men den kræver megen varme i vækstperioden: 25-30° dagligt er bedst for den. Man bruger frøene, "mungbønner", som kan koges hele, eller de kan afskalles, formales og indgå som bærende element i den lokale basisføde i hele Sydøstasien. Desuden fremstilles der nudler af det pulveriserede mel, og endelig spises mungbønner som "bønnespirer".
Mungbønne (Vigna radiata), også skrevet Mung-Bønne, er en enårig, urteagtig plante med en opret, stærkt forgrenet vækst. Visse af sorterne har derimod en krybende eller slyngende vækst. Frøene, mungbønner, er en del af den lokale basisføde i hele Sydøstasien. Desuden fremstilles nudler af det pulveriserede mel, og endelig spises mungbønner som "bønnespirer".
Die Mungbohne (Vigna radiata), auch Mungobohne, Jerusalembohne oder Lunjabohne genannt und auch als Mung Dal oder Mung Daal bekannt, ist eine Pflanzenart aus der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae). Im deutschsprachigen Raum werden die Keimlinge, die Mungbohnensprossen, oft auch fälschlicherweise als Sojasprossen bezeichnet. Diese Nutzpflanze ist nahe verwandt mit einer Reihe anderer „Bohnen“ genannter Feldfrüchte, insbesondere mit der Urdbohne (Vigna mungo). Die Mungbohne wird seit einigen 1000 Jahren in Indien angebaut und ist heute in ganz Südostasien verbreitet.
Die Mungbohne ist eine einjährige krautige Pflanze. Sie wächst meist aufrecht, meist stark verzweigt und erreicht Wuchshöhen von 30 bis zu 150 cm; es gibt auch windende und halb kriechende Sorten. Die Stängel sind stark behaart mit braunen, steifen, ausgebreiteten Haaren (Trichome). Die wechselständigen Laubblätter besitzen meist 5 bis 21 mm lange Stiele und dreiteilige Blattspreiten. Die 3 bis 6 mm lang gestielten, meist breit-ovalen, einfachen oder zwei- bis dreilappigen Teilblätter sind 5 bis 16 cm lang, 3 bis 12 cm breit und besitzen eine deutliche Blattspitze. Die Teilblätter können unbehaart oder schuppig behaart sein auf beiden Flächen. Die schildförmigen Nebenblätter sind 10 bis 18 mm lang.
Die achselständig auf 2,5 bis 9,5 cm langen Stielen stehenden, leicht verzweigten Blütenstände mit wenigblütigen, traubigen Teilblütenständen; insgesamt ist ein Blütenstand vielblütig. Die Tragblätter sind etwa 4 bis 5 mm lang und die Deckblätter sind 4 bis 7 mm lang.
Die zwittrigen Blüten sind zygomorph. Die fünf unbehaarten, etwa 3 bis 4 mm lang Kelchblätter sind verwachsen mit fünf etwa 1,5 bis 4 mm langen, behaarten Kelchzähnen; das obere Kelchblattpaar ist fast völlig verwachsen. Die fünf Kronblätter sind meist grünlich- bis fahl-gelb. Die Fahne ist etwa 12 mm groß. Die Sorten können leicht reinerbig gehalten werden, da sie überwiegend selbstbefruchtend sind.
Meist entwickeln sich an einem Fruchtstand nur zwei Hülsenfrüchte. Die linear zylindrischen, rau und dunkelbraun behaarten Hülsenfrüchte weisen eine Länge von 4 bis 10 cm und einen Durchmesser von etwa 0,5 cm auf. Die reifen Hülsenfrüchte färben sich dunkelbraun bis schwärzlich. Jede Hülsenfrucht enthält meist sieben bis zwanzig Samen, die sich äußerlich an der Hülse deutlich abzeichnen. Die Samen können fast rund und prall oder zylindrisch abgerundet sein; sie besitzen eine grüne, manchmal auch gelbe oder schwarze Farbe. Die Samen sind im Inneren gelb, was ein eindeutiges Unterscheidungsmerkmal zur Urdbohne ist, die im Inneren weiß ist. Der längliche Nabelfleck ist 1,5 × 0,5 mm groß und eingezogen, in sich aber aufgewölbt. Das Tausendkorngewicht beträgt 20 bis 42 Gramm.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[1]
Die Mungbohnen sind leichter verdaulich als die in Mitteleuropa verbreiteten Gartenbohnen und verursachen keine Blähungen. Sie haben allerdings auch deutlich weniger Eigengeschmack. Man kann die Bohnensprossen, die frischen Hülsen oder die getrockneten Bohnen verwenden. Mungbohnen keimen leicht. Diese Eigenschaft wird in vielen Haushalten dazu genutzt, die Keimlinge in speziellen Keimschalen selbst zu ziehen. Mung-Sprossen werden häufig fälschlicherweise als „Sojakeime“ bzw. „Sojasprossen“ bezeichnet und gehandelt, da sie denen der Sojabohne ähnlich sind.[2] Mungbohnenkeimlinge sind ein klassisches Wok-Gemüse, finden aber auch Verwendung in Salatmischungen. Aus ihrem Mehl werden unter anderem die asiatischen Glasnudeln hergestellt. In Indien ist die Mungbohne Grundnahrungsmittel und eine wichtige Proteinquelle. Sie wird zu Dal verarbeitet und als Snack gegessen. Hierzu werden die getrockneten Bohnen in Wasser eingeweicht, wieder getrocknet und anschließend in Öl frittiert.
Die Inhaltsstoffe der Mungbohne unterscheiden sich von denen der Urdbohne nur wenig. Die Mungbohne hat mit etwa 24 % (vom Trockengewicht) einen relativ hohen Eiweißanteil, der mit seinem hohen Lysin-Gehalt als wertvoll gilt. Die Sprossen, die auch roh gegessen werden können, sind kalorienarm sowie reich an Ballaststoffen, Vitaminen und Folsäure (59,6 % Kohlenhydrate, Vitamine: A, B1, B2, Niacin, C, E, Mineralien: viel Kalium und Phosphor, Calcium, Eisen, Magnesium).
100 g getrocknete Mungbohnen enthalten durchschnittlich:[3] Brennwert Eiweiß Kohlenhydrate Fett Ballaststoffe 1.146 kJ (274 kcal) 23 g 42 g 1 g 17 g100 g getrocknete Mungbohnen enthalten an Mineralstoffen und Vitaminen durchschnittlich:[3] Natrium Kalium Calcium Magnesium Phosphor Eisen Zink β-Carotin Vitamin E Vitamin B1 Vitamin B2 Vitamin B6 Folsäure Vitamin C 10 mg 170 mg 90 mg 165 mg 365 mg 6,8 mg 1,8 mg 35 µg 1,9 mg 0,49 mg 0,23 mg 0,30 mg 140 µg 3 mg
Die Erstveröffentlichung als Phaseolus radiatus erfolgte 1753 in Species Plantarum, 1725 durch Carl von Linné. Der aktuell gültige Name wurde 1954 von Rudolf Wilczek in Fl. Congo Belge, 6, 386 veröffentlicht.
Vigna radiata gehört zur Untergattung Ceratotropis in der Gattung Vigna.[4]
Es gibt drei Varietäten:[4]
Die Mungbohne (Vigna radiata), auch Mungobohne, Jerusalembohne oder Lunjabohne genannt und auch als Mung Dal oder Mung Daal bekannt, ist eine Pflanzenart aus der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae). Im deutschsprachigen Raum werden die Keimlinge, die Mungbohnensprossen, oft auch fälschlicherweise als Sojasprossen bezeichnet. Diese Nutzpflanze ist nahe verwandt mit einer Reihe anderer „Bohnen“ genannter Feldfrüchte, insbesondere mit der Urdbohne (Vigna mungo). Die Mungbohne wird seit einigen 1000 Jahren in Indien angebaut und ist heute in ganz Südostasien verbreitet.
Kacang héjo salah sahiji rupa polong-polongan anu alus tumuwuh di daerah anu miboga iklim tropis.[1] Kacang héjo téh asalna ti India sarta dipelak di sakumna benua Asia.[2] Urang China purba ngamangpaatkeun kacang héjo pikeun bahan kadaharan jeung ubar pikeun nurunkeun panas sarta ngaluarkeun racun dina awak.[2] Kaonjoyan kacang héjo upama dibandingkeun jeung bahan kadaharan nu séjén nyaéta sanajan dikulubna lila (nepi ka ancur) khasiat kacang héjo henteu ngurangan, sarta henteu kapangaruhan ku panas.[1] Béda jeung bahan kadaharan anu séjén kawas sayur, bungbuahan, sarta ramuan tradisional séjénna anu saumpama di kulub lila teuing baris nurunkeun khasiat ubarna.[1]
Kandungan anu aya dina kacang héjo nyaéta protéin (nguatkeun daya tahan awak), kalsium jeung fosfor (nguatkeun tulang), vitamin B1 (mantuan prosés tumuwuh sarta ngahasilkeun énergi), vitamin B2 (mantuan nyerepna protéin dina awak), vitamin E (mantuan ngaronjatkeun kasuburan), zat beusi (mantuan pembentukan sél getih beureum), magnesium (ngajaga fungsi otot jeung syaraf) jeung lemak.[1] Kacang héjo ogé ngandung antioksidan anu méré mangpaat pikeun awak nyaéta nyegah penuaan dini sarta nyegah sumebarna sél kanker, ngajaga keasaman lambung, sarta mantuan ngalancarkeun pencernaan.[1]
Kacang héjo salah sahiji rupa polong-polongan anu alus tumuwuh di daerah anu miboga iklim tropis. Kacang héjo téh asalna ti India sarta dipelak di sakumna benua Asia. Urang China purba ngamangpaatkeun kacang héjo pikeun bahan kadaharan jeung ubar pikeun nurunkeun panas sarta ngaluarkeun racun dina awak. Kaonjoyan kacang héjo upama dibandingkeun jeung bahan kadaharan nu séjén nyaéta sanajan dikulubna lila (nepi ka ancur) khasiat kacang héjo henteu ngurangan, sarta henteu kapangaruhan ku panas. Béda jeung bahan kadaharan anu séjén kawas sayur, bungbuahan, sarta ramuan tradisional séjénna anu saumpama di kulub lila teuing baris nurunkeun khasiat ubarna.
Kandungan anu aya dina kacang héjo nyaéta protéin (nguatkeun daya tahan awak), kalsium jeung fosfor (nguatkeun tulang), vitamin B1 (mantuan prosés tumuwuh sarta ngahasilkeun énergi), vitamin B2 (mantuan nyerepna protéin dina awak), vitamin E (mantuan ngaronjatkeun kasuburan), zat beusi (mantuan pembentukan sél getih beureum), magnesium (ngajaga fungsi otot jeung syaraf) jeung lemak. Kacang héjo ogé ngandung antioksidan anu méré mangpaat pikeun awak nyaéta nyegah penuaan dini sarta nyegah sumebarna sél kanker, ngajaga keasaman lambung, sarta mantuan ngalancarkeun pencernaan.
Kacang ijo kang ing Basa Indonésia diarani kacang hijau kalebu salah sawijining jinis polong-polongan.[1] Sanajan regané murah, pranyata akèh zat gizi lan antioksidan kang migunani kanggo kasehatan.[2] Zat kang ana ing kacang ijo ya iku protéin, kalsium lan fosfor, vitamin B1, vitamin B2, Vitamin É, zat besi, lan magnésium.[2]
Kacang ijo lan kecambahé dadi panganan sing duwé mupangat gedhé kanggo awak amarga kacang ijo duwé dat-dat kaya ing ngisor iki.[3]
Kandhutan sing ana ing kacang ijo per 100 gram ya iku:[5]
-Protéin (g) 24,0
-Lemak (g) 1,3
-Karbohidrat (g) 56,7
-Kalsium (mg) 124
-Fosfor (mg) 326
-Vitamin B1 (mg) 0,47
-Vitamin B2 (mg) 0,39
Ora kaya janganan liya sing saya suwé digodhog kasiyaté saya mudhun.[6] Kacang ijo ora ngalami prakara sing kaya mangkono.[6] Kasiyaté kacang ijo isih tetep sanajan digodog terus=terusan.[6] Macem-macem kasiyat kacang ijo ya iku bisa nguwataké balung, bisa kanggo nambani lelara beri-beri, TBC, kukul, flék ireng ing kulit, lsp.[6]
Ing ngisor iki ana 11 jinis ramuan kacang ijo kang apik kanggo kaséhatan.[7]
Nglancaraké seni Bahan: 30 gram kacang ijo, 30 gram godhong séndok, 400 cc banyu, madu sacukupé
Cara gawé: 1. Godhog kacang ijo lan godhong sendok ing banyu kanthi ukuran 400 cc. 2. Masak nganti mateng. 3. Ademké, tambahi madu sacukupé. 4. Ombe teratur nganti uyuh lancar menéh.
Lara weteng Bahan: 60 gram kacang ijo mentah, 15 wiji merica, 3 gram kayu legi, 3 gram pala, 3 gram kapulaga, 3 gram cengkèh, 2 ruas jahe, 1 liter banyu.
Cara gawé:
Biang keringat anak-anak Bahan: 60 gram kacang ijo, 50 gram krokot, banyu sacukupé.
Cara gawé:
Udun Bahan: 50 gram kacang abang, 50 gram kacang ijo, 50 gram kacang ireng, 2 ruas jahé, madu sacukupé.
Cara gawé:
Ngundakaké gairah séksual wong lanang. Bahan: 30 gram kacang ijo, 2 ruas jahé, 15 gram merica, 15 gram adas, 15 gram pulosari, 15 gram kucai, 15 gram biji paria, 15 gram biji ketumbar, 600 cc jahe
Cara gawé:
Rambut Rontok Bahan: Sagenggem kacang ijo, sagelas belimbing banyu
Cara gawé:
Maag Bahan: 1/4 kg kacang ijo, banyu anget sacukupé
Cara gawé:
Varises Bahan: Sagenggem kacang ijo, 2 gelas banyu
Cara gawé:
Bayi Demam Bahan: 1 cangkir kacang ijo, sasendok makan madu
Cara gawé:
Sirah Lara Bahan: 1 cangkir kacang ijo, 3 gelas banyu
Cara gawé:
Kacang ijo kang ing Basa Indonésia diarani kacang hijau kalebu salah sawijining jinis polong-polongan. Sanajan regané murah, pranyata akèh zat gizi lan antioksidan kang migunani kanggo kasehatan. Zat kang ana ing kacang ijo ya iku protéin, kalsium lan fosfor, vitamin B1, vitamin B2, Vitamin É, zat besi, lan magnésium.
Liŏh-dâu (綠豆) sê siŏh cṳ̄ng sĭk-ŭk.
Mchoroko (Vigna mungo na V. radiata) ni jina la spishi mbili za mimea katika familia Fabaceae unaozaa choroko, mbegu zake ndogo kuliko aina zote za maharagwe zikuazo ndani ya makaka.
Mchoroko-kijani unaobeba maua na makaka mabichi
Kaka kavu likijifungua
Choroko kijani
Choroko mbili kwa karibu (miraba ina mm 5)
Choroko nyeusi
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mchoroko (Vigna mungo na V. radiata) ni jina la spishi mbili za mimea katika familia Fabaceae unaozaa choroko, mbegu zake ndogo kuliko aina zote za maharagwe zikuazo ndani ya makaka.
La mongeta mong (chinés : 绿豆, pinyin: lùdòu) es una planta annadièra de la familha de las fabaceae originària del soscontinent indian e cultivada coma ortalécia per sas granas consomidas coma legum. Es un ingredient corrent de la cosina asiatica.
Aquela mongeta es reputada per aver de proprietats fortificantas e lutar contra la fatiga.
Dins de regions de China, se manja lo mong en sopa.
La farina de mong es utilizada dins l'Andhra Pradesh, en Índia, per ne far de pescajons: los Pesarattu. En China la farina permet de far de vermicèli e de pastas.
Se manja tanben los joves grelhs eissits de granas aprèp germinacion, sovent conegudas jol nom fals de « grelhs de sòja » o « brots de sòja ».
Lo mong es una planta tropicala (o sostropicala) que sa cultura demanda de temperaturas caudas (30 a 35 °C). Pòt butar dins d'aiga destillada.
La mongeta mong (chinés : 绿豆, pinyin: lùdòu) es una planta annadièra de la familha de las fabaceae originària del soscontinent indian e cultivada coma ortalécia per sas granas consomidas coma legum. Es un ingredient corrent de la cosina asiatica.
Aquela mongeta es reputada per aver de proprietats fortificantas e lutar contra la fatiga.
Ang monggo[1] o munggo[1] (Ingles: mung bean, lentil[2], legume, mung pea) ay isang buto ng Vigna radiata na likas sa Indiya. Maliliit at luntian ang mga butil na ito na karaniwang ipinagbibiling tuyo at tinitimbang ng mga tindahan.[1] Tinatawag na toge, tawge o tawgi (Ingles: mung bean sprout[3], bean sprout[2])[4] ang mga gulaying usbong ng munggo. Tinatawag din itong patol.[5]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Gulay ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang monggo o munggo (Ingles: mung bean, lentil, legume, mung pea) ay isang buto ng Vigna radiata na likas sa Indiya. Maliliit at luntian ang mga butil na ito na karaniwang ipinagbibiling tuyo at tinitimbang ng mga tindahan. Tinatawag na toge, tawge o tawgi (Ingles: mung bean sprout, bean sprout) ang mga gulaying usbong ng munggo. Tinatawag din itong patol.
Mosh (Phaseolus aureus) — dukkakdoshlar oilasiga mansub bir yillik dukkakli ekin; loviya turlaridan biri. Hindiston, xitoy va eron kenja turlariga boʻlinadi. M.ning vatani — Jan.gʻarbiy Osiyo, miloddan avvalgi 4—3ming yillikda ekila boshlagan. Hozir M. Oʻrta Osiyoda, Hindiston, Pokiston, Afgʻoniston, Eron, Xitoy, Yaponiya va boshqa mamlakatlarda ekiladi. Oʻq ildizi tuproqqa 1,5 metrgacha kirib boradi, azot toʻplaydigan tuganaklar hosil qiladi. Sershox poyasi 20—100 sm yoyilib, tik yoki chirmashgan holda oʻsadi, barglari keng , yirik. Guli ikki jinsli, kapalaksimon, barg qoʻltiklarida 3—12 ta boʻlib joylashadi, rangi sariq yoki sargʻish-yashil. Mevasi dukkak, ingichka, silindrsimon, uz. 6— 18 sm, ichida 6—15 ta urugʻ boʻladi. Urugʻi sariq, yashil va qora; 1000 dona urugʻi vazni 40—80 g . M. issiqsevar, urugʻi 12—15° haroratda 5—7 kunda unib chikali. Maysalari —1°, —2° da nobud boʻladi. M. namsevar oʻsimlik. Urugʻining koʻkarib chiqishi uchun vazni barobarida suv berish kerak. Ayniqsa, shonalash davrida suvni koʻp talab qiladi. Soya joylarda yaxshi rivojlanmaydi. Unumdor oʻtloqi tuprokda yaxshi oʻsadi. Asosan, oʻzidan changlanadi. Oʻzbekistonda doni bahorda ekilgani 85—95, yoz oxirida ekilgani 60—65 kunda yetiladi. Hosil dukkaklarining 75—80% pishganda yigʻiladi. Doni tarkibida 24— 28% oqsil, 46—50% kraxmal, 2—4% moy va vitaminlar bor. M. oziq-ovqatda qoʻllaniladi, oson hazm boʻladi, unidan makaron tayyorlashda foydalaniladi. Koʻkati chorvachiliqsa toʻyimli ozuqa, poyasidan silos bostirish mumkin.
Oʻzbekistonda Pobeda 104 (1948 yildan) va Radost (1984 yildan) navlari ekiladi. Sugʻoriladigan yerlarda gektaridan 10—16, angʻizga ekilganida 8—12 s hosil olinadi.
Kasall iklari : fuzarioz, bakterioz, askoxitoz, sariq mozaika; zararkunandalari: chertmakchi qoʻngʻizlar, yalangʻoch shilliq qurt, dala qandalasi.
Halima Otaboyeva.[1]
Mosh Vigna radiata oʻsimligining urugʻidir. Vatani — Hindiston yarimoroli. Moshguruch, moshxoʻrda kabi taomlarning asosiy masalligʻidir.
Mosh (Phaseolus aureus) — dukkakdoshlar oilasiga mansub bir yillik dukkakli ekin; loviya turlaridan biri. Hindiston, xitoy va eron kenja turlariga boʻlinadi. M.ning vatani — Jan.gʻarbiy Osiyo, miloddan avvalgi 4—3ming yillikda ekila boshlagan. Hozir M. Oʻrta Osiyoda, Hindiston, Pokiston, Afgʻoniston, Eron, Xitoy, Yaponiya va boshqa mamlakatlarda ekiladi. Oʻq ildizi tuproqqa 1,5 metrgacha kirib boradi, azot toʻplaydigan tuganaklar hosil qiladi. Sershox poyasi 20—100 sm yoyilib, tik yoki chirmashgan holda oʻsadi, barglari keng , yirik. Guli ikki jinsli, kapalaksimon, barg qoʻltiklarida 3—12 ta boʻlib joylashadi, rangi sariq yoki sargʻish-yashil. Mevasi dukkak, ingichka, silindrsimon, uz. 6— 18 sm, ichida 6—15 ta urugʻ boʻladi. Urugʻi sariq, yashil va qora; 1000 dona urugʻi vazni 40—80 g . M. issiqsevar, urugʻi 12—15° haroratda 5—7 kunda unib chikali. Maysalari —1°, —2° da nobud boʻladi. M. namsevar oʻsimlik. Urugʻining koʻkarib chiqishi uchun vazni barobarida suv berish kerak. Ayniqsa, shonalash davrida suvni koʻp talab qiladi. Soya joylarda yaxshi rivojlanmaydi. Unumdor oʻtloqi tuprokda yaxshi oʻsadi. Asosan, oʻzidan changlanadi. Oʻzbekistonda doni bahorda ekilgani 85—95, yoz oxirida ekilgani 60—65 kunda yetiladi. Hosil dukkaklarining 75—80% pishganda yigʻiladi. Doni tarkibida 24— 28% oqsil, 46—50% kraxmal, 2—4% moy va vitaminlar bor. M. oziq-ovqatda qoʻllaniladi, oson hazm boʻladi, unidan makaron tayyorlashda foydalaniladi. Koʻkati chorvachiliqsa toʻyimli ozuqa, poyasidan silos bostirish mumkin.
Oʻzbekistonda Pobeda 104 (1948 yildan) va Radost (1984 yildan) navlari ekiladi. Sugʻoriladigan yerlarda gektaridan 10—16, angʻizga ekilganida 8—12 s hosil olinadi.
Kasall iklari : fuzarioz, bakterioz, askoxitoz, sariq mozaika; zararkunandalari: chertmakchi qoʻngʻizlar, yalangʻoch shilliq qurt, dala qandalasi.
Halima Otaboyeva.
Mosh Vigna radiata oʻsimligining urugʻidir. Vatani — Hindiston yarimoroli. Moshguruch, moshxoʻrda kabi taomlarning asosiy masalligʻidir.
Η Ροβίτσα είναι ένα είδος φασολιού. Έχει πράσινο χρώμα και είναι μικρή σε μέγεθος, περίπου σαν τη φακή. Είναι εύκολη στο μαγείρεμα γιατί δεν χρειάζεται να την αφήσουμε να μουλιάσει σε νερό πρώτα [1]. Χρησιμοποιείται για την παρασκευή τόσο γλυκών όσο και αλμυρών πιάτων. Έχει αρκετό σίδηρο και πρωτεΐνη και αυτό την καθιστά δημοφιλή στη χορτοφαγική διατροφή [1]. Είναι εύκολο αν τη μουσκέψουμε να βγάλει φύτρες και μπορεί να καταναλωθεί και σε αυτή τη μορφή [2].
Θα τη βρούμε και σαν ψιλό πράσινο φασόλι ή ψιλοφάσουλο. Είναι γνωστή στο εξωτερικό ως φασόλι Μουνγκ (Mung bean [3]). Καλλιεργείται ευρέως στην ανατολική και νοτιοανατολική Ασία και στην Ινδική υποήπειρο και χρησιμοποιείται αρκετά στην κουζίνα τους [2]. Στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και η εγχώρια ζήτηση καλύπτεται κυρίως με εισαγωγές από την Αυστραλία. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετοί καλλιεργητές στην Καλαμάτα και κάποιοι στα Καλάβρυτα (οπού το στιφάδο της ροβίτσας είναι τοπική σπεσιαλιτέ) [4].
Η ροβίτσα είναι ο καρπός από το γνωστό για τους κτηνοτρόφους φυτό Ρόβι. Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν από τους αρχαίους χρόνους και αναφέρεται με το όνομα όροβος. Χρησιμοποιούνταν ως τροφή για τα βόδια, τις κότες και τα αιγοπρόβατα [5] αλλά και για την παρασκευή αλευριού.
(22 Ιανουαρίου 2012) Αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για το ρόβι . Newsbeast.gr
Πουρνάρα, Φωτεινή (24 Απριλίου 2018) H μικροσκοπική αλλά πανίσχυρη ροβίτσα . Itrofi.gr
Η Ροβίτσα είναι ένα είδος φασολιού. Έχει πράσινο χρώμα και είναι μικρή σε μέγεθος, περίπου σαν τη φακή. Είναι εύκολη στο μαγείρεμα γιατί δεν χρειάζεται να την αφήσουμε να μουλιάσει σε νερό πρώτα . Χρησιμοποιείται για την παρασκευή τόσο γλυκών όσο και αλμυρών πιάτων. Έχει αρκετό σίδηρο και πρωτεΐνη και αυτό την καθιστά δημοφιλή στη χορτοφαγική διατροφή . Είναι εύκολο αν τη μουσκέψουμε να βγάλει φύτρες και μπορεί να καταναλωθεί και σε αυτή τη μορφή .
Θα τη βρούμε και σαν ψιλό πράσινο φασόλι ή ψιλοφάσουλο. Είναι γνωστή στο εξωτερικό ως φασόλι Μουνγκ (Mung bean ). Καλλιεργείται ευρέως στην ανατολική και νοτιοανατολική Ασία και στην Ινδική υποήπειρο και χρησιμοποιείται αρκετά στην κουζίνα τους . Στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και η εγχώρια ζήτηση καλύπτεται κυρίως με εισαγωγές από την Αυστραλία. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετοί καλλιεργητές στην Καλαμάτα και κάποιοι στα Καλάβρυτα (οπού το στιφάδο της ροβίτσας είναι τοπική σπεσιαλιτέ) .
Η ροβίτσα είναι ο καρπός από το γνωστό για τους κτηνοτρόφους φυτό Ρόβι. Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν από τους αρχαίους χρόνους και αναφέρεται με το όνομα όροβος. Χρησιμοποιούνταν ως τροφή για τα βόδια, τις κότες και τα αιγοπρόβατα αλλά και για την παρασκευή αλευριού.
Мош (форсӣ: ماش) бот. гиёҳе аз оилаи лӯбиёиҳо ва ғалладонаи он, ки мудаввари пӯстсабзи сафедмағз аст ◊ чашми касеро мош барин кушода мондан касеро сахт танбеҳ дода, ҳушёр карда мондан; чашми касе мош барин кушода шудан танбеҳ дида, ҳушёр шудани касе.
Мош (форсӣ: ماش) бот. гиёҳе аз оилаи лӯбиёиҳо ва ғалладонаи он, ки мудаввари пӯстсабзи сафедмағз аст ◊ чашми касеро мош барин кушода мондан касеро сахт танбеҳ дода, ҳушёр карда мондан; чашми касе мош барин кушода шудан танбеҳ дида, ҳушёр шудани касе.
Ногоон шош (лат. Vigna radiata (L.) R. Wilczek) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, нэг наст, Вигна төрөлд багтдаг нэгэн зүйл ургамал. Барууныхан mung bean, green gram, maash, moong гэж янз бүрээр нэрлэдэг. Энэтхэг, Пакистан, Бангладеш, Непал, Шри Ланка, Хятад, Тайвань, Солонгос, Өмнөд Ази ба Зүүн Өмнөд Азид голчлон тариалагдаж хүнсэнд хэрэглэгддэг. Халуун болон чихэрлэг зууш хоолонд аль алинд нь ашиглагддаг. Сүүлийн жилүүдэд ногоон бордуур ба бүрхүүл ургамлын зориулалтаар багагүй тариалагдаж байгаа.
Ногоон шош (лат. Vigna radiata (L.) R. Wilczek) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, нэг наст, Вигна төрөлд багтдаг нэгэн зүйл ургамал. Барууныхан mung bean, green gram, maash, moong гэж янз бүрээр нэрлэдэг. Энэтхэг, Пакистан, Бангладеш, Непал, Шри Ланка, Хятад, Тайвань, Солонгос, Өмнөд Ази ба Зүүн Өмнөд Азид голчлон тариалагдаж хүнсэнд хэрэглэгддэг. Халуун болон чихэрлэг зууш хоолонд аль алинд нь ашиглагддаг. Сүүлийн жилүүдэд ногоон бордуур ба бүрхүүл ургамлын зориулалтаар багагүй тариалагдаж байгаа.
मूँग एक प्रमुख फसल है। इसका वानस्पतिक नाम बिगना रेडिएटा (Vigna radiata) है। यह लेग्यूमिनेसी कुल का पौधा हैं तथा इसका जन्म स्थान भारत है। मूँग के दानों में २५% प्रोटिन, ६०% कार्बोहाइड्रेट, १३% वसा तथा अल्प मात्रा में विटामिन सी पाया जाता हैं।
पूर्वी चीन और ताइवान में, मूनकेक्स मूँग से पकाया जाता है।
हांगकांग में मूंग दाल आइसक्रीम और बर्फ पॉप बनाते है |
मूंग के दाने
मूंग की फली
मूंग के दाने छिलके के साथ और छिलके के बिना
अंकुरित मूंग
मूंग दाल पायसम ओनम के मौके पर केरल में पाययम खासतौर पर बनाया जाता है |ओणम पर इस मीठे डिश को कई तरह से बनाया जाता है |
मूँग एक प्रमुख फसल है। इसका वानस्पतिक नाम बिगना रेडिएटा (Vigna radiata) है। यह लेग्यूमिनेसी कुल का पौधा हैं तथा इसका जन्म स्थान भारत है। मूँग के दानों में २५% प्रोटिन, ६०% कार्बोहाइड्रेट, १३% वसा तथा अल्प मात्रा में विटामिन सी पाया जाता हैं।
हे एक द्विदल कडधान्य आहे. हा एक स्वयंपाकात वरचेवर वापरला जाणारा एक पदार्थ आहे. याचे वरण बहुतेक लोक आवडीने खातात. चीन, थायलंड, फिलिपाईन्स, इंडोनेशिया, ब्रह्मदेश, बांग्लादेश इत्यादी देशांमध्ये ही मुगाची लागवड केली जाते. मूग काळे, हिरवे, पिवळे, पांढरे आणि लाल रंगाचे असतात. हिरव्या रंगाचे मूग अत्यंत स्वादिष्ट आणि गुणकारी असतात. प्राचीन भारतीय पद्धतीमध्ये मूग हे सर्वाधिक पोषणयुक्त अन्नपदार्थांपैकी एक मानले जाते. पोषक घटकांचा एक मोठा स्रोत म्हणून देखील ओळखले जाते. मॅगनीझ, पोटॅशियम, मॅग्नेशियम, फोलेट, तांबे, जस्त आणि विविध ब व्हिटॅमिन इत्यादि शरीराला आवश्यक असणारे घटक यात असतात. मुग आहारात असल्यामुळे अनेक रोगांचा प्रतिकार करणे सहज शक्य होते. ह्रदयविकार, कर्करोग, मधुमेह आणि लठ्ठपणा यासारखे रोग टाळले जातात.
मुगाचा उगम भारतातला आहे. उत्खननातील पुराव्यानुसार इ.स. पूर्व १५ व्या शतकापासून मूग डाळ भारतीयांना परिचित आहे. बलराज आपल्या 'पाकदर्पण' या ग्रंथामध्ये मुगाच्या डाळीला डाळींचा सम्राट असे संबोधतो. चरक या वनस्पतीचा नामनिर्देश तुवरिका असा करतात.
मुगांमध्ये साधारण २४ प्रथिने, ५६ ते ६० कर्बोदके, तंतू, तसेच ब आणि क जीवनसत्व, कॅल्शियम, मॅग्नेशियम, फॉस्फरस व पोटॅशियम असे घटक असतात. इंडोनेशियात मुगाची खीर बनविली जाते. फिलिपाईनसमध्येही मूग गोड पदार्थांसाठी वापरतात. भारतात मुगापासून, शिरा, खिचडी, सांडगे व पापडही बनवितात.
हे एक द्विदल कडधान्य आहे. हा एक स्वयंपाकात वरचेवर वापरला जाणारा एक पदार्थ आहे. याचे वरण बहुतेक लोक आवडीने खातात. चीन, थायलंड, फिलिपाईन्स, इंडोनेशिया, ब्रह्मदेश, बांग्लादेश इत्यादी देशांमध्ये ही मुगाची लागवड केली जाते. मूग काळे, हिरवे, पिवळे, पांढरे आणि लाल रंगाचे असतात. हिरव्या रंगाचे मूग अत्यंत स्वादिष्ट आणि गुणकारी असतात. प्राचीन भारतीय पद्धतीमध्ये मूग हे सर्वाधिक पोषणयुक्त अन्नपदार्थांपैकी एक मानले जाते. पोषक घटकांचा एक मोठा स्रोत म्हणून देखील ओळखले जाते. मॅगनीझ, पोटॅशियम, मॅग्नेशियम, फोलेट, तांबे, जस्त आणि विविध ब व्हिटॅमिन इत्यादि शरीराला आवश्यक असणारे घटक यात असतात. मुग आहारात असल्यामुळे अनेक रोगांचा प्रतिकार करणे सहज शक्य होते. ह्रदयविकार, कर्करोग, मधुमेह आणि लठ्ठपणा यासारखे रोग टाळले जातात.
ਮੁੰਗੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਫਸਲ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਮ ਬਿਗਨਾ ਸੈਡਿਏਟਾ (Vigna radiata) ਹੈ। ਇਹ ਲੇਗਿਊਮਿਨੇਸੀ ਕੁਲ ਦਾ ਪੌਦਾ ਹੈਂ[1][2] ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਜਨਮ ਸਥਾਨ ਭਾਰਤ ਹੈ। ਮੂੰਗੀ ਦੇ ਦਾਣਿਆਂ ਵਿੱਚ 25 % ਪ੍ਰੋਟਿਨ, 60% ਕਾਰਬੋਹਾਈਡਰੇਟ, 13% ਚਰਬੀ ਅਤੇ ਘੱਟ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਵਿਟਾਮਿਨ ਸੀ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ। ਮੂੰਗੀ ਪੰਜਾਬੀ ਖਾਣੇ ਦਾ ਇੱਕ ਅਹਿਮ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।
ਉਚੇ ਟਿੱਬੇ ਮੇਰੀ ਮੂੰਗੀ ਦਾ ਬੂਟਾ,
ਓਹਨੂੰ ਚਰ ਗਈ ਗਾਂ
ਵੇ ਰੌਦਾ ਮੂੰਗੀ ਨੂੰ,
ਘਰ ਮਰ ਗਈ ਤੇਰੀ ਮਾਂ,
ਵੇ ਰੌਦਾ ਮੂੰਗੀ.........
ਮੁੰਗੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਫਸਲ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਮ ਬਿਗਨਾ ਸੈਡਿਏਟਾ (Vigna radiata) ਹੈ। ਇਹ ਲੇਗਿਊਮਿਨੇਸੀ ਕੁਲ ਦਾ ਪੌਦਾ ਹੈਂ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਜਨਮ ਸਥਾਨ ਭਾਰਤ ਹੈ। ਮੂੰਗੀ ਦੇ ਦਾਣਿਆਂ ਵਿੱਚ 25 % ਪ੍ਰੋਟਿਨ, 60% ਕਾਰਬੋਹਾਈਡਰੇਟ, 13% ਚਰਬੀ ਅਤੇ ਘੱਟ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਵਿਟਾਮਿਨ ਸੀ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ। ਮੂੰਗੀ ਪੰਜਾਬੀ ਖਾਣੇ ਦਾ ਇੱਕ ਅਹਿਮ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।
મગ એ એક પ્રકારનું કઠોળ છે. મગનું મૂળ વતન ભારતીય ઉપખંડમાં છે.[૧] આ ઉપરાંત જાપાન , શ્રીલંકા, બર્મા, પાકિસ્તાન, ઈરાન, ઈરાક, ઈન્ડોનેશિયા, વિએટનામ અને દક્ષિણ એશિયાના બીજા ભાગો અને યુરોપના સૂકા ક્ષેત્રો તેમજ યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ [૨][૩] માં ઉગાડવામાં આવે છે. આનો ઉપયોગ તીખી અને મીઠી એવી બંને પ્રકારની વાનગીઓ બનાવવા માટે થાય છે. મગ સામાન્ય રીતે ભારતીય અને ચાઇનીઝ ભોજનમાં વપરાય છે.
મગને ગ્રીન ગ્રામ કે ગોલ્ડન ગ્રામ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે અને તે ઝીણા અને રંગમાં લીલા હોય છે.
મગ ભારતમાં બધે ઠેકાણે થાય છે. સામાન્ય રીતે મગ દરેક જાતની જમીનમાં થાય છે, છતાં તેને હલકી, ગોરાડુ કે મધ્યમ, કાળી અને સારા નિતારવાળી જમીન વધુ માફક આવે છે. મગ કાળા, લીલા, પીળા, ધોળા અને રાતા એમ ઘણી જાતના થાય છે. મગની દાળમાં ચોખા ભેળવી ખીચડી બનાવાય છે. જે ગુજરાતમાં રાત્રીના ભોજનમાં મોટા ભાગના ઘરોમાં નિયમિત ખવાય છે. માંદગીમાં કે ઉપવાસ પછી, અગ્નિ સાવ મંદ પડી ગયો હોય ત્યારે, મગનું ઓસામણ, મગનું પાણી, મગની દાળ કે ઢીલી ખીચડી ખાવી જોઈએ. મગ પચવામાં ખુબ હલકા તેમજ પૌષ્ટિક છે.
મગની ખેતી સર્વ પ્રથમ મેંગોલિયામાં કરવામાં આવી છે. ત્યાં આ મગ જંગલમાં ઊગે છે.[૪][૫] ભારતમાં પણ પુરાતાત્વીક સ્થળોએ મગના કાર્બોદિત દાણાઓ મળ્યા છે.[૬] આ ક્ષેત્રો છે: હડ્ડપન સંસ્કૃતિ ક્ષેત્રનો પૂર્વ ભાગ જે પંજાબ અને હરિયાણામાં આવેલ છે. આ ક્ષેત્રમાં મળેલા દાણા ૪૫૦૦ વર્ષ જુના હોવાનું જણાયું છે. દક્ષીણ ભારતના કર્ણાટક રાજ્યમાં ૪૦૦૦ વર્ષ જુના મગના દાણાં મલ્યાં છે. આને કારણે અમુક વિદ્વાનો મગની ખેતી બે ઈતિહાસ માને છે. દક્ષિણ ભારતમાં ૩૫૦૦થી ૩૦૦૦ વર્ષ જુના મોટા કદના મગના દાણા મળ્યા છે.[૫] ૩૫૦૦ વર્ષ પહેલાં સમગ્ર ભારતમાં મગની ખેતી મોટા પાયે થતી હતી. ખેતી કરાયેલ મગ અહીંથી ચીન અને દક્ષિણ એશિયાન અન્ય ભાગોમાં ફેલાયા. થાઈલેંડમાં ખાઓ સામ કાઇઓ નામના સ્થળે મળેલ ખોદકામમાં ૨૨૦૦ વર્ષ જુના મળી આવ્યા છે. [૭] પેમ્બા ટાપુ પરની શોધમાં જણાયું છે કે ૯મી અને ૧૦મી સદીના સ્વાહીલી વેપાર કાળમાં મગનું વાવેતર આફ્રિકામાં થયું.[૮]
મગના કઠોળને બાફીને તે નરમ થયા પછી વપરાશમાં લેવાય છે. લીલાં ફોતરાં ઉતારી દેતા મગની દાળ હલકા પીળા રંગની દેખાય છે.[૨] મગની પેસ્ટ તેને પલાળી બાફીને પલ્વરાઈઝ કરીને બનાવી શકાય છે.[૨]
ભારતીય ખોરાકમાં આખા મગને બાફીને તેનો શાક તરીકે ઉપયોગ કરાય છે. તમિલનાડુ અને આંધ્ર પ્રદેશમાં મગને બાફીને ખમણેલું નારિયેળ ઉમેરીને વઘારવામાં આવે છે આ વાનગીને "સુંડલ" કહેવાય છે.
છોતરા વગરની મગની દાળને બાફીને તેમાંથી દાળ બને છે. કેરળમાં તેને પરિપ્પુ કહે છે.
કેરળમાં મગની દાળમાંથી કાંજી બનાવીને તેને ભાત સાથે પીરસાય છે. ફોતરાવગરની દાળમાંથી મીઠા સૂપ પણ બનાવાય છે.
ગુજરાતમાં મગની ફોતરાંવાળી દાળ અને ફોતરાં ઉતારેલી દાળ ભેગી કરીને, પલાળીને વાટી લેવામાં આવે છે. તેને થોડો સમય આથો આવવા માટે રાખવામાં આવે છે. આ ખીરામાં લીલા મરચાં, આદું, કોથમીર, વગેરે નાખીને તેના વડા ગરમ તેલમાં તળવામાં આવે છે. આ વડાને દાળવડા તરીકે ઓળખવામાં આવે છે. ગુજરાતમાં દાળવડા એ બપોરના નાસ્તા તરીકે એક અલાયદું સ્થાન ધરાવે છે.
ભારતના અમુક ક્ષેત્રોમાં મગની દાળના પૂડલા બનાવીને ખવાય છે, ખાસ કરીને ઉત્તર ભારત તરફ, મુંગ દાલકા ચિલ્લા નામે આ વાનગી ઘણી ખવાય છે. આંધ્ર પ્રદેશમાં તેને પેસરત્તુ કહે છે. મગની દાળને ૧૨ કલાક પલાળી, વાટી, તેમાં આદુ મરચાં ઉમેરીને આ વાનગી બને છે. આ વાનગી સવારના નાસ્તામાં ખવાય છે.
ફોતરા વગરની દાળમાંથી તામિળનાડુમાં પોંગલ નામની વાનગી બને છે. જે ગુજરાતી લોકોની ખીચડીને મળતી આવે છે. આ વાનગી મીઠાવાળી તેમજ ગળી એમ બંને પ્રકારની બને છે. મીઠી વાનગીને ચક્રી (શકરી- પારંપારિક તમિલમાં 'શ' હોતો નથી) પોંગલ કહે છે.
આને નારિયેલના દૂધ સાથે મગની દાળ મિશ્ર કરી એક મીઠી તરલ વાનગી પાયસમ બનાવવામાં આવે છે
જીનીસંગ મોઙો ઝિંગા અને અમ્પાલયા સાથે.
મગમાંથી બનેલ ભારતીય દાળ - કોલકતા
મગમાંથી બનેલી એક મીઠાઈ
ચીનમાં મગના ફણગા
એક વાનગી પર તાજા ફણગા
ફણગાવેલા મગ મેળવવા માટે તેને દિવસના પ્રકાશમાં ચાર કલાક ભીંજાવવામાં આવે છે અને ત્યાર બાદ અંધારામાં લટકાવવામાં આવે છે. તેને કૃત્રીમ પ્રકાશમાં પણ ઉગાડવામાં અવે છે. ચીનમાં ફણવાવેલા મગના મૂળને લસણ, આદુ, લીલાં કાંદા અને મીઠામાં ભેળવેલી માછલી આદી ઉમેરીને શાક તરીકે ભોજનમાં ખવાય છે. વિએટનામમાં ફણગાને સ્પ્રીંગ રોલના ભરણ તરીક વપરાય છે અને ફો નામને વાનગી શણગારવા પણ તે વપરાય છે. મલેશિયાની અને પેરનકન રસોઈમાં તે ઘણી વાઙીઓમાં વપરાય છે જેમ કે ચાર ક્વાય ટ્યુ, હોકીન મી, મી રેબસ, પાસેમ્બોર. કોરિયામાં અધકચરાં રાંધેલા કે સાંતળેલા ફણગા ભોજનમાં સાઈડ ડીશ તરીકે ખવાય છે. આ વાનગીમાં મૂળીયા ને બ્લાન્ચ કરી (એ મિનિટ થી પન ઓછો સમય ગરમ પાણીમાં રાખે તરત ઠંડા પાણી વડે ઠંડા પાડવા) રાઈનું તેલ, લસણ, મીઠું અને અન્ય મસાલા ભેળવી બનાવાય છે. ફીલીપાઈન્સમાં આના ફણગામાંથી લુમ્પીઆ રોલ્સ બનાવાય છે તેને લુમ્પિઆઙ ટોગ કહે છે.
મગની વાટીને તેમાંથી કાંજી કાઢવામાં આવે છે. મગની આવી કાંજી નો ઉપયોગ કરીને સેલોફેન નુડલ (બીન ઠ્રેડ નુડલ, બીન થ્રેડ્સ, ગ્લાસ્q નુડલ્સ, ફેન્સેઆ. ટુંગ હું, મીઈન બુન તાઉ તરીકે પણ ઓળખાય છે) બનાવવામાં આવે છે. આ નુડલને ગરમ પાણીમાં નાખતા તે નરમ અને લપસણી બને છે. આના વિકલ્પ તરીકે નુડલ્સને બદલે પટ્ટીઓ અને શીટ પણ મળે છે. કોરિયામાં મગની કાંજીમાંથી તૈયાર કરેલી જેલી બને છે. ઉત્તરચીનમાં પણ તેવી જેલી ખાસ ઉનાળામાં ખવાય છે.
ગુજરાતીમાં મગ વિશે આ જોડકણું પ્રસિધ છે - મગ કહે હું ઝીણો દાણો, મારે માથે ચાંદુ, બે ચાર મહિના મને ખાય તો માણસ ઉઠાડું માંદુ.
મગને લાગતી કહેવત - "મગ જે પાણીએ ચડતા હોય તે પાણીએ જ ચડાવાય" અને રૂઢીપ્રયોગ- "મગનું નામ મરી ન પાડવું" , "મગ ચલાવે પગ" પણ પ્રસિદ્ધ છે.
_Dired_open_Pod_in_Hong_Kong.JPG)
_Dired_open_Pod_in_Hong_Kong.JPG)
.JPG)
.JPG)
|accessdate= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૩= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |year= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |editor૨-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૧-last= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૩-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૧-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૩-last= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૨-last= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૪-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૪-last= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |year= (મદદ) મગ એ એક પ્રકારનું કઠોળ છે. મગનું મૂળ વતન ભારતીય ઉપખંડમાં છે. આ ઉપરાંત જાપાન , શ્રીલંકા, બર્મા, પાકિસ્તાન, ઈરાન, ઈરાક, ઈન્ડોનેશિયા, વિએટનામ અને દક્ષિણ એશિયાના બીજા ભાગો અને યુરોપના સૂકા ક્ષેત્રો તેમજ યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ માં ઉગાડવામાં આવે છે. આનો ઉપયોગ તીખી અને મીઠી એવી બંને પ્રકારની વાનગીઓ બનાવવા માટે થાય છે. મગ સામાન્ય રીતે ભારતીય અને ચાઇનીઝ ભોજનમાં વપરાય છે.
મગને ગ્રીન ગ્રામ કે ગોલ્ડન ગ્રામ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે અને તે ઝીણા અને રંગમાં લીલા હોય છે.
મગ ભારતમાં બધે ઠેકાણે થાય છે. સામાન્ય રીતે મગ દરેક જાતની જમીનમાં થાય છે, છતાં તેને હલકી, ગોરાડુ કે મધ્યમ, કાળી અને સારા નિતારવાળી જમીન વધુ માફક આવે છે. મગ કાળા, લીલા, પીળા, ધોળા અને રાતા એમ ઘણી જાતના થાય છે. મગની દાળમાં ચોખા ભેળવી ખીચડી બનાવાય છે. જે ગુજરાતમાં રાત્રીના ભોજનમાં મોટા ભાગના ઘરોમાં નિયમિત ખવાય છે. માંદગીમાં કે ઉપવાસ પછી, અગ્નિ સાવ મંદ પડી ગયો હોય ત્યારે, મગનું ઓસામણ, મગનું પાણી, મગની દાળ કે ઢીલી ખીચડી ખાવી જોઈએ. મગ પચવામાં ખુબ હલકા તેમજ પૌષ્ટિક છે.
ಹೆಸರು ಕಾಳು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ವಿಗ್ನಾ ರ್ಯಾಡಿಯೇಟಾದ ಬೀಜ.{The English word mung is derived from the Hindi word मूंग moong ; Sanskrit word मुद्ग (mudga)} ಸೀಳಲಾದ ಹೆಸರು (ಅವರೆಯು?), ಸಿಪ್ಪೆಯಿದ್ದಾಗ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಸಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆದಾಗ ಹಳದಿಯಾಗಿದ್ದು, ಹೆಸರು ಬೇಳೆ ಎಂದು ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ. ಚಿಕ್ಕದಾದ ಕಾಳುಗಳು ಅಂಡಾಕಾರವಾಗಿದ್ದು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
སྲན་ལྗང་ནི་སྔོ་ཚལ་གྱི་རིགས་གཅིག་རེད།
Vigna radiata - Museum specimen
Liu̍k-theu (Ho̍k-miàng: Vigna radiata) he yit-chúng Theu-khô, Thia̍p-hìn-fâ Â-khô Kông-theu-su̍k chhṳ̍t-vu̍t.
Liu̍k-theu (Ho̍k-miàng: Vigna radiata) he yit-chúng Theu-khô, Thia̍p-hìn-fâ Â-khô Kông-theu-su̍k chhṳ̍t-vu̍t.
भारते वर्धमानः कश्चन धान्यविशेषः मुद्गः । मुद्गः अपि सस्यजन्यः आहारपदार्थः । अयं मुद्गः आङ्ग्लभाषायां Mung bean अथवा Green Gram इति उच्यते । आहारपदार्थेषु सदापथ्याः भवन्ति केचन आहारपदार्थाः । तन्नाम सर्वदा सेवनार्थं योग्याः इति । तादृशेषु आहारपदार्थेषु “मुद्गः” अपि अन्यतमः । यद्यपि धान्यानि दालाः च वातवर्धकाः, शीतगुणयुक्ताः, मलप्रतिबन्धकाः, वातकराः च तथापि मुद्गः न तावान् वातवर्धकः, मलप्रतिबन्धकः वा । सूपश्रेष्ठः, रसोत्तमः, भुक्तिप्रदः, हयानन्दः, सुफलं, वाजिभोजनम् इत्यादीनि नामानि सन्ति मुद्गस्य । वर्णभेदम् अनुसृत्य मुद्गः पञ्चधा विभक्तः अस्ति । कृष्णमुद्गः, हरितमुद्गः, पीतमुद्गः, श्वेतमुद्गः, रक्तमुद्गः च इति । मुद्गेन सारं, क्वथितं, पायसं, सूपं, तण्डुलेन सह योजयित्वा दोसां, पौलिं, पोङ्गल्, पेसरट्टु, खिचडि, दालं च निर्मान्ति । कर्णाटके, तमिळुनाडुराज्ये च मार्गशीर्षमासे (धनुर्मासे) विष्णोः आराधनार्थं मुद्गेन एव (तण्डुलान्, गुडं, घृतं च योजयित्वा) “पोङ्गल्”नामकं (हुग्गि) खाद्यविशेषं निर्मान्ति ।
यद्यपि किञ्चित् प्रमाणेन कषायरुचियुक्तः तथापि मुद्गः मधुरः एव । पचनार्थं लघुः, शीतः च । नेत्रयोः हितकारकः । मूत्रसम्बद्धरोगेषु, कीटबाधासु पथ्यः । ज्वरस्य अपि हितकरः मुद्गः । रक्तमुद्गः पचनार्थम् अत्यन्तं लघुः । कृष्णमुद्गः वसन्त-ऋतौ वर्धते, हरितमुद्गः च शरदृतौ ।
“मौद्गस्तु पथ्यः संशुद्धव्रणकण्ठाक्षिरोगिणाम्” (अ.हृद.सू. ६-३३)
The mung bean (Vigna radiata), alternatively known as the green gram, maash (Persian: ماش٫ Kurdish: ماش)٫ mūng (Hindi: मूंग), monggo, đậu xanh (Vietnamese; literally, "green bean"), kacang hijau (Indonesian; literally "green bean") or munggo (Philippines), is a plant species in the legume family.[2][3] The mung bean is mainly cultivated in East, Southeast and South Asia.[4] It is used as an ingredient in both savoury and sweet dishes.
The green gram is an annual vine with yellow flowers and fuzzy brown pods.
The English word mung originated from the Hindi word mūṅg (मूंग), which is derived from the Sanskrit word mudga (मुद्ग).[5]
Mung bean (Vigna radiata) is a plant species of Fabaceae which is also known as green gram.[6] It is sometimes confused with black gram (Vigna mungo) for their similar morphology, though they are two different species.[7] The green gram is an annual vine with yellow flowers and fuzzy brown pods. There are three subgroups of Vigna radiata, including one cultivated (Vigna radiata subsp. radiata) and two wild ones (Vigna radiata subsp. Sublobata and Vigna radiata subsp. glabra). It has a height of about 15–125 cm.[8]
Mung bean has a well-developed root system. The lateral roots are many and slender, with root nodules grown.[9] Stems are much branched, sometimes twining at the tips. Young stems are purple or green, and mature stems are grayish yellow or brown. They can be divided into erect cespitose, semi-trailing and trailing types.[9] Wild types tend to be prostrate while cultivated types are more erect.[8]
Leaves are ovoid or broad-ovoid, cotyledons die after emergence, and ternate leaves are produced on two single leaves. The leaves are 6–12 cm long and 5–10 cm wide. Racemes with yellow flowers are borne in the axils and tips of the leaves, with 10-25 flowers per pedicel, self-pollinated. The fruits are elongated cylindrical or flat cylindrical pods, usually 30-50 per plant. The pods are 5–10 cm long and 0.4-0.6 cm wide and contain 12-14 septum-separated seeds, which are either green, yellow, brown or blue and can be cylindrical or spherical in shape.[9] Seed colors and presence or absence of a rough layer are used to distinguish different types of mung bean.[8]
Germination is typically within 4–5 days, but the actual rate varies according to the amount of moisture introduced during the germination stage.[10] It is epigeal, with the stem and cotyledons emerging from the seedbed.[11]
After germination, the seed splits, and a soft, whitish root grows. Mung bean sprouts are harvested during this stage. If not harvested, it develops a root system, then a green stem which contains two leaves shoots up from the soil. After that, seed pods begin to form on its branches, with 10-15 seeds contained in each pod.[10]
The maturation can take up to 60 days. Once matured, it can reach up to 30 inches (76 cm) tall, with multiple branches with seed pods. Most of the seed pods become darker, while some remain green.[10]
As a legume plant, mung bean is in symbiotic association with Rhizobia which enables it to fix atmospheric nitrogen (58–109 kg per ha mung bean). It can provide large amounts of biomass (7.16 t biomass/ha) and nitrogen to the soil (ranging from 30 to 251 kg/ha).[7] The nitrogen fixation ability not only enables it to meet its own nitrogen requirement, but also benefit the succeeding crops. It can be used as a cover crop before or after cereal crops in rotation, which makes a good green manure.[7]
Mung beans are one of many species moved from the genus Phaseolus to Vigna in the 1970s.[12] The previous names were Phaseolus aureus or P. radiatus.
The mung bean varieties now are mainly targeted in resistance to pests and diseases, particularly the bean weevil and mung bean yellow mosaic virus (MYMV). For now, the main varieties include Samrat, IPM2-3, SML 668 and Meha in India; Crystal, Jade-AU, Celera-AU，Satin II，Regur in Australia; Zhonglv No.1, Zhonglv No.2, Jilv No.2, Jilv No.7, Weilv No.4, Jihong 9218, Jihong 8937, Bao 876-16, Bao 8824-17 in China. Also, with the help of the World Vegetable Center, the traits of mung bean have been considerably improved.[13][14][15][16]
'Summer Moong' is a short duration mung bean pulse crop grown in northern India. Due to its short duration, it can fit well inbetween of many cropping systems. It is mainly cultivated in East and Southeast Asia and the Indian subcontinent. It is considered to be the hardiest of all pulse crops and requires a hot climate for germination and growth.
Mung bean is a warm season and frost-intolerant plant. Mung bean is suitable for being planted in temperate, sub-tropical and tropical regions. The most suitable temperature for mung bean's germination and growth is 15-18 °C. Mung bean has high adaptability to various soil types, while the best pH of the soil is between 6.2 and 7.2. Mung bean is a short-day plant and long days will delay its flowering and podding.[17][18]
The yield potential of mung bean is around 2.5 to 3.0 t/ha, however, usually due to the resistance to environmental stress and improper management, the average productivity for mung bean is only 0.5 t/ha. Since the indeterminate flowering habit of mung bean, when facing the proper environmental conditions, there can be both flowers and pods in one mung bean plant, which make it difficult for harvesting mung bean. The perfect harvesting stage is when 90% of pods' colour in one yield has been black. Mung bean can use a harverster for harvesting. It is important to set up the header in case of over-threshing.[19][20]
The perfect moisture of grain for transportation is 13%. Before storage, the cleaning and grading process must be done. The ideal storage condition should keep the mung bean's moisture at exactly 12%.[19][20]
Most of the mung bean cultivars have a yield potential of 1.8-2.5 tons/ha. However, the actual average productivity of mung bean hovers around 0.5-0.7 t/ha. Several factors constrain its yield, including biotic stresses (pests and diseases) and abiotic stresses.[21] Stresses not only decrease productivity but also affect the physical quality of seeds, leading to be totally unusable or unfit for human consumption. All the stresses collectively can lead to significant yield losses of up to 10%-100%.[21]
Insect pests attack mung bean at all crop stages from sowing to storage stage and take a heavy toll on crop yield. Some insect pests directly damage the crop, while others act as vectors of diseases to transmit the virus.
Stem fly (bean fly) is one of the major pests of mung bean.[22] This pest infests the crop within a week after germination and under epidemic conditions, it can cause total crop loss.[23]
Whitefly, B. tabaci, is a serious pest in mung bean and damages the crop either directly by feeding on phloem sap and excreting honeydew on the plant that forms black sooty mould or indirectly by transmitting mung bean yellow mosaic disease (MYMD). Whitefly causes yield losses between 17% and 71% in mung bean.
Thrips infest mung bean both in the seedling and in flowering stages. During the seedling stage, thrips infest the seedling's growing point when it emerges from the ground, and under severe infestation, the seedlings fail to grow. Flowering thrips cause heavy damage and attack during flowering and pod formation, which feed on the pedicles and stigma of flowers. Under severe infestation, flowers drop and no pod formation takes place.[21]
Spotted pod borer, Maruca vitrata, is a major insect pest in mung bean in the tropics and subtropics.[24] The pest causes a yield loss of 2–84% in mung bean amounting to US $30 million. The larvae damage all the stages of the crop including flowers, stems, peduncles, and pods; however, heavy damage occurs at the flowering stage where the larvae form webs combining flowers and leaves.
Cowpea aphid sucks plant sap that causes loss of plant vigor and may lead to yellowing, stunting or distortion of plant parts. Further, aphids secrete honeydew (unused sap) which leads to the development of sooty mould on plant parts. Cowpea aphid also can act as a vector of the mung bean common mosaic virus.
Bruchid is the most severe stored pests of legume seeds worldwide, damage up to 100% losses within 3–6 months, if not controlled.[25] Bruchid infestation in mungbean results in weight loss, low germination, and nutritional changes in seeds, thereby reducing the nutritional and market value, rendering it unfit for human consumption, agricultural and commercial uses.[22]
Mungbean yellow mosaic disease (MYMD) is a significant viral disease of mung bean,[26][22] which causes severe yield losses annually. MYMD is caused by three distinct begomoviruses, transmitted by whitefly.[21] The economic losses due to MYMD account for up to 85% yield reduction in India.[27]
The major fungal diseases are Cercospora leaf spot (CLS), dry root rot, powdery mildew and anthracnose. Dry root rot (Macrophomina phaseolina) is an emerging disease of mungbean, causing 10–44% yield losses in mung bean production in India and Pakistan.[28][22] The pathogen affects the fibrovascular system of the roots and basal internodes of its host, impeding the transport of water and nutrients to the upper parts of the plant.[29]
Halo blight, bacterial leaf spot, and tan spot are significant bacterial diseases.
Abiotic stresses negatively influence plant growth and productivity and are the primary causes of extensive agricultural losses worldwide. Reduction in crop yield due to environmental variations has increased steadily over the decades.[21]
Salinity affects crop growth and yield by the way of osmotic stress, ion toxicity, and reduced nodulation which ultimately lead to reduced nitrogen-fixing ability.[30] Excessive salt leads to leaf injury and then reduced photosynthesis.[31]
High-temperature stress negatively affects reproductive development in mung bean and affects all reproductive traits like flower initiation, pollen viability, fertilization, pod set, seed quality, etc.[32] High Temperature over 42 °C during summer causes hardening of seeds due to incomplete sink development.[33]
Mung bean requires a light moisture regime in the soil during its growing period, while at the time of harvest complete dry conditions are required. Since it is mostly grown under rainfed conditions, it is more susceptible to water deficiencies as compared to many other food legumes.[34] Drought affects its growth and development by negatively affecting vegetative growth, flower initiation, abnormal pollen behavior and pod set. However, simultaneously, excess moisture or waterlogging, even for a short period of time, especially at the early vegetative stage may be detrimental to the crop.[35]
Mung bean may also be affected by excess soil and atmospheric moisture during the rainy season which may lead to pre-harvest sprouting in mature pods.[22] It deteriorates the quality of the seed/grain produced.
Using climate analysis tools delivered on the web can firstly help farmers to interrogate climate records to ask questions relating to rainfall, temperature, radiation, and derived variables to avoid some of the abiotic stresses. Deployment of varieties with genetic resistance is the most effective and durable method for integrated disease management, in the mean time focusing on yield, height, grain quality, market opportunities and seed availability.[21] For pre-harvest sprouting (PHS), the development of mung bean cultivars with short (10–15 days) period of fresh seed dormancy (FSD) is important to curtail losses incurred by PHS.[36]
Mung bean plants have a long history of being consumed by humans. The main consumed parts are the seeds and sprouts. The mature seeds provide an invaluable source of digestible protein for humans in places where meat is lacking or where people are mostly vegetarian.[37] Mung bean has a large market in Asia (India, Southeast-Asia and East Asia) and is also consumed in Southern Europe and in the Southern US.[7] Mung bean protein is considered safe as a novel food (NF) pursuant to Regulation (EU) 2015/2283.[38] The consumption of mung bean varies depending on the geographic region. For instance, in India, mung bean is used in sweets, snacks and savoury items.[39] In other parts of Asia, it is used in cakes, sprouts, noodles and soups. In Europe and America, it is mainly used as fresh bean sprouts. The consumption of mung beans as such in the US is in the order of 22–29 g/capita per year,[40] while the consumption in some areas of Asia can be as high as 2 kg/capita per year.[41]
Mung bean is considered an alternative crop in many regions, which is generally preferable to sign a contract for the growing process before planting. In the US, the average price of mung bean is around $0.20 per pound. This is double the price of soybeans. The difference in production costs for mung bean and soybean is the post-harvest cleaning and/or transportation. Overall, mung bean is considered to have market potential for their drought tolerance, and they are a food crop and not a feed crop, which can help buffer the economic risk from variability in commodity crop prices for the farmers.[40]
Mung beans are recognized for their high nutritive value. Mung beans contain about 55%–65% carbohydrate (equal to 630 g/kg dry weight) and are rich in protein, fat, vitamins and minerals.[42] It is composed of about 20%-50% protein of total dry weight, among which globulin (60%) and albumin (25%) are the primary storage proteins (see table). Mung bean is considered to be a substantive source of dietary proteins. The proteolytic cleavage of these proteins are even higher during sprouting. Mung bean carbohydrates are easily digestible, which causes less flatulence in humans compared to other forms of legumes. Both seeds and sprouts of mung bean produce lower calories compared to other cereals, which makes it more attractive to obese and diabetic individuals.[6]
Whole cooked mung beans are generally prepared from dried beans by boiling until they are soft. Mung beans are light yellow in colour when their skins are removed.[2] Mung bean paste can be made by hulling, cooking, and pulverizing the beans to a dry paste.[2]
Although whole mung beans are also occasionally used in Indian cuisine, beans without skins are more commonly used. In Karnataka, Maharashtra, Gujarat, Kerala and Tamil Nadu, whole mung beans are commonly boiled to make a dry preparation often served with congee. Hulled mung beans can also be used in a similar fashion as whole beans for the purpose of making sweet soups.
Mung beans in some regional cuisines of India are stripped of their outer coats to make mung dal. In Bangladesh and West Bengal the stripped and split bean is used to make a soup-like dal known as mug ḍal (মুগ ডাল).
In the South Indian states of Karnataka, Tamil Nadu, Telangana and Andhra Pradesh, and also in Maharashtra, steamed whole beans are seasoned with spices and fresh grated coconut. In South India, especially Andhra Pradesh, batter made from ground whole moong beans (including skin) is used to make a variety of dosa called pesarattu or pesara dosa.
In southern Chinese cuisine, whole mung beans are used to make a tángshuǐ, or dessert, called lǜdòu tángshuǐ, which is served either warm or chilled. They are also often cooked with rice to make congee. Unlike in South Asia, whole mung beans seldom appear in savory dishes.
In Hong Kong, hulled mung beans and mung bean paste are made into ice cream or frozen ice pops.[2] Mung bean paste is used as a common filling for Chinese mooncakes in East China and Taiwan.[2] During the Dragon Boat Festival, the boiled and shelled beans are used as filling in zongzi prepared for consumption.[2] The beans may also be cooked until soft, blended into a liquid, sweetened, and served as a beverage, popular in many parts of China. In South China and Vietnam, mung bean paste may be mixed with sugar, fat, and fruits or spices to make pastries, such as bánh đậu xanh.
In Korea, skinned mung beans are soaked and ground with some water to make a thick batter. This is used as a basis for the Korean pancakes called bindae-tteok. They are also commonly used for Hobak-tteok.
Korean mung bean pancakes being cooked
Chinese mung bean soup from Hong Kong
In the Philippines, ginisáng monggó/mónggo (sautéed mung bean stew), also known as monggó/mónggo guisado or balatong, is a savoury stew of whole mung beans with prawns or fish. It is traditionally served on Fridays of Lent, when the majority of Catholic Filipinos traditionally abstain from meat. Variants of ginisáng monggó/mónggo may also be made with chicken or pork.[43][44][45] Mung beans are also used in the Filipino dessert ginataang munggo (also known as balatong), a rice gruel with coconut milk and sugar flavored with pandan leaves or vanilla.[46][47]
Mung bean paste is also a common filling of pastries known as ondé-ondé and bakpia in Indonesia and hopia in the Philippines, and further afield in Guyana (where it is known as "black eye cake"). It is also used as a filling for pan de monggo, a Filipino bread.[48] In Indonesia, mung beans are also made into a popular dessert snack called es kacang hijau, which has the consistency of a porridge. The beans are cooked with sugar, coconut milk, and a little ginger.
Filipino ginisang monggo with ampalaya and shrimp
Filipino ginataang munggo, a sweet rice gruel with mung beans and coconut milk, sugar, and pandan leaf extract
Filipino hopia filled with mung bean paste
Indonesian bubur kacang hijau dan ketan hitam, made with mung beans in coconut milk and sugar, served with or mixed with black glutinous rice
A staple diet in some parts of the Middle East is mung beans and rice. Both are cooked together in a pilaf-like rice dish called māš wa-ruzz, which means mung beans and rice.
Mung beans are germinated by leaving them in water for four hours of daytime light and spending the rest of the day in the dark. Mung bean sprouts can be grown under artificial light for four hours over the period of a week. They are usually simply called "bean sprouts". However, when bean sprouts are called for in recipes, it generally refers to mung bean or soybean sprouts.
Mung bean sprouts are stir-fried as a Chinese vegetable accompaniment to a meal, usually with garlic, ginger, spring onions, or pieces of salted dried fish to add flavour. Uncooked bean sprouts are used in filling for Vietnamese spring rolls, as well as a garnish for phở. They are a major ingredient in a variety of Malaysian and Peranakan cuisine, including char kway teow, hokkien mee, mee rebus, and pasembor.
In Korea, slightly cooked mung bean sprouts, called sukjunamul (Korean: 숙주나물), are often served as a side dish. They are blanched (placed into boiling water for less than a minute), immediately cooled in cold water, and mixed with sesame oil, garlic, salt, and often other ingredients.
In the Philippines, mung bean sprouts are called togue and are most commonly used in lumpia rolls called lumpiang togue.[49][50]
In India, mung bean sprouts are cooked with green chili, garlic, and other spices.
In Indonesia the food are often used as fillings like tahu isi (stuffed tofu) and complementary ingredient in many dishes such as rawon and soto.
In Japan, the sprouts are called moyashi.
Mung bean starch, which is extracted from ground mung beans, is used to make transparent cellophane noodles (also known as bean thread noodles, bean threads, glass noodles, fensi (粉絲), tung hoon (冬粉), miến, bún tàu, or bún tào). Cellophane noodles become soft and slippery when they are soaked in hot water. A variation of cellophane noodles, called mung bean sheets or green bean sheets, are also available.
In Korea, a jelly called nokdumuk (Korean: 녹두묵; also called cheongpomuk, 청포묵) is made from mung bean starch; a similar jelly, colored yellow with the addition of gardenia coloring, is called hwangpomuk (황포묵).
In northern China, mung bean jelly is called liangfen (涼粉; 'chilled bean jelly'), which is a very popular food during summer. The Hokkiens add sugar to mung bean jelly to make it a dessert called Lio̍k-tāu hún-kóe (綠豆粉粿; 'mung bean flour cake').
Mung beans are increasingly used in plant-based meat and egg alternatives such as Beyond Meat and Eat Just's Just Egg.[51]
The mung bean was domesticated in India, where its progenitor (Vigna radiata subspecies sublobata) occurs wild.[52][53]
Carbonized mung beans have been discovered in many archeological sites in India.[54] Areas with early finds include the eastern zone of the Harappan civilisation in modern-day Pakistan and western- and northwestern India, where finds date back about 4,500 years, and South India in the modern state of Karnataka where finds date back more than 4,000 years. Some scholars, therefore, infer two separate domestications in the northwest and south of India. In South India, there is evidence for the evolution of larger-seeded mung beans 3,500 to 3,000 years ago.[53] By about 3500 years ago mung beans were widely cultivated throughout India.
Cultivated mung beans later spread from India to China and Southeast Asia. Archaeobotanical research at the site of Khao Sam Kaeo in southern Thailand indicates that mung beans had arrived in Thailand by at least 2,200 years ago.[55]
.JPG)
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) 
Text was copied from this source, which is available under a Creative Commons Attribution 4.0 International License. 
Vigna radiata - MHNT 
Mung seeds from Deccan Plateau, India 
Mung legumes from India The mung bean (Vigna radiata), alternatively known as the green gram, maash (Persian: ماش٫ Kurdish: ماش)٫ mūng (Hindi: मूंग), monggo, đậu xanh (Vietnamese; literally, "green bean"), kacang hijau (Indonesian; literally "green bean") or munggo (Philippines), is a plant species in the legume family. The mung bean is mainly cultivated in East, Southeast and South Asia. It is used as an ingredient in both savoury and sweet dishes.
Phaseolus aureus Roxb.
La mungfabo (Vigna radiata) (sin.: Phaseolus radiatus, Ph. aureus), ankaŭ mungofabo, Jerusalemfabo estas kultivplanto el la familio de guŝacoj (Fabaceae aŭ Leguminosae), subfamilio papiliofloraj (Faboideae). Ĝi estas strikte parenca al aliaj faboj precipe al nigra fabo (Vigna mungo).
La fabo estas kultivita jam jarmilojn en Hindio kaj nun en tuta sudorienta Azio.
Ĝi altas ĝis 1,50 m, havas guŝojn longajn je 10 cm. La grajnoj grandas kiel pizo kaj havas la koloron de malhelverda, malofte flava aŭ nigra.
Oni povas manĝi la ŝosojn (mungidojn), la freŝajn, junajn guŝojn aŭ la sekajn fabojn. Oni uzas eĉ la farunon el la grajno por vitra vermiĉelo.
En Eŭropo oni nomas la mung-ŝosojn erare "sojŝosoj" aŭ "sojĝermoj", sed ili konsistas el mungfaboj kaj ne el sojfaboj.
La mungfaboj estas pli facile digesteblaj ol kutima ĝardena fabo tiel ili ne kaŭzas produkton de intestaj gasoj. Ili estas malpli bongustaj ol la eŭropaj faboj.
La mungfabo havas 24 % entenon el proteino (el seka maso), kiu riĉas je lizino.
La mungfabo (Vigna radiata) (sin.: Phaseolus radiatus, Ph. aureus), ankaŭ mungofabo, Jerusalemfabo estas kultivplanto el la familio de guŝacoj (Fabaceae aŭ Leguminosae), subfamilio papiliofloraj (Faboideae). Ĝi estas strikte parenca al aliaj faboj precipe al nigra fabo (Vigna mungo).
La fabo estas kultivita jam jarmilojn en Hindio kaj nun en tuta sudorienta Azio.
Vigna radiata, llamada popularmente judía mungo o soja verde, es una especie de la familia de las fabáceas. Se cultiva extensamente en Bangladés, Birmania, China, Camboya, Filipinas, India, Indonesia, Laos, Malasia, Sri Lanka, Tailandia, Vietnam; en varios países de África; además de en regiones de clima tropical y subtropical.[1]
Planta anual de porte rastrero o erecto (si se sujeta a un tutor o se entrelaza a los tallos de otra planta). Los tallos, de entre 20 a 60 cm, están cubiertos de pelos hirsutos de color castaño. Hojas pecioladas (5 a 21 cm), pinnadas con 3 folíolos ovados de márgenes enteros y ápice agudo o acuminado. Las inflorescencias son racimos axilares con 4 (o hasta 25) flor es de pétalos amarillos, deltoides; los dos superiores connados formando un labio bífido, el inferior en forma de quilla curvada. El fruto es una pequeña vaina cilíndrica algo pilosa con 8 a 14 semillas de unos 2,5 mm.[1]
Las semillas (granos) de V radiata se pueden usar como verdura; cocidos, en purés, sopas o como pasta vegetal.
En la cocina oriental se consumen habitualmente como brotes, que son los granos germinados, crudos en ensalada o salteados, se pueden combinar con carnes para reemplazar los carbohidratos con almidón, y se cocinan o saltean ligeramente, con el fin de conservar su textura.
El uso de estos brotes se ha ido popularizando y se pueden encontrar prácticamente en cualquier mercado mundial.
Se emplean comúnmente en la cocina china, así como en las cocinas de Birmania, Sri Lanka, Tailandia, Japón, Taiwán, Corea, Filipinas, Pakistán, India, Irán, Irak, Indonesia, Vietnam y otras regiones del Sudeste Asiático. También en la cocina chifa peruana.
En la cocina india se suele emplear la semilla pelada que se denomina Urad y se usa fundamentalmente en la elaboración de Dal. En algunas regiones se utiliza para la preparación de Dosa, especie de panqueque que se consume como desayuno.
Los brotes contienen proteínas, carbohidratos y fibra, aunque en menor cantidad que las semillas. También son más pobres en fósforo, potasio, calcio, magnesio, hierro, cinc, yodo, flúor y cobre que los granos. Sin embargo, su contenido en sodio es más alto. Los granos tienen todas las vitaminas, excepto la B12 y la D.[2]
También usa su almidón para la elaboración del Fideo celofán.
Se cultiva en altitudes de hasta 1850 msnm en climas de entre 20 °C a 30 °C de media, con precipitaciones anuales de 600 a 1800 mm. Se adapta a suelos pobres aunque se desarrolla mejor en sustratos fértiles y sueltos (arenosos), no tolera los salinos. Es bastante resistente a la sequía y las ubicaciones a la sombra.[3]
Detalle flor
Fruto
Semillas
Brotes
V. radiata es una de las muchas especies que recientemente se han trasladado del género Phaseolus a Vigna, y aún es común verla erróneamente citada como Phaseolus aureus o Phaseolus radiatus.
Vigna radiata fue descrita por (L.) R.Wilczek y publicada en Flore du Congo Belge et du Ruanda-Urundi 6: 386. 1954.[4]
Vigna: nombre genérico en honor del botánico italiano Dominico Vigna, que lo descubrió en el siglo XVII.
Radiata: epíteto latíno que significa "irradiando"[5]
Vigna radiata, llamada popularmente judía mungo o soja verde, es una especie de la familia de las fabáceas. Se cultiva extensamente en Bangladés, Birmania, China, Camboya, Filipinas, India, Indonesia, Laos, Malasia, Sri Lanka, Tailandia, Vietnam; en varios países de África; además de en regiones de clima tropical y subtropical.
Munguba on liblikõieliste sugukonda ja vigna ehk lehmaherne perekonda kuuluva taime mungvigna seeme.
Mungvigna on üks Kesk-Aasia tähtsamaid kaunvilju. Enamasti on mungoad rohelised, kuid 200 erineva mungoa sordi hulgas on ka kuldkollaseid, pruune, oliivrohelisi ja lillakaspruune ning nii ühevärvilisi kui täpilisi seemneid.
Aasia maades mungoad sageli püreestatakse või jahvatatakse jahuks, mida näiteks Hiinas kasutatakse nuudlite valmistamiseks. Mungoa tõusmeid ehk "mungoa idusid" kasutatakse sageli vokkide ja salatite koostisosana. Tooreid kaunu valmistatakse ja serveeritakse samamoodi nagu aedoa kaunu.
Munguba on liblikõieliste sugukonda ja vigna ehk lehmaherne perekonda kuuluva taime mungvigna seeme.
Mungvigna on üks Kesk-Aasia tähtsamaid kaunvilju. Enamasti on mungoad rohelised, kuid 200 erineva mungoa sordi hulgas on ka kuldkollaseid, pruune, oliivrohelisi ja lillakaspruune ning nii ühevärvilisi kui täpilisi seemneid.
Aasia maades mungoad sageli püreestatakse või jahvatatakse jahuks, mida näiteks Hiinas kasutatakse nuudlite valmistamiseks. Mungoa tõusmeid ehk "mungoa idusid" kasutatakse sageli vokkide ja salatite koostisosana. Tooreid kaunu valmistatakse ja serveeritakse samamoodi nagu aedoa kaunu.
Mungopapu (Vigna radiata)[2] on hernekasvilaji, joka on tärkeä viljelykasvi.
Mungopavun siemenet ovat pieniä, vihreitä ovaalinmuotoisia papuja, joita sanotaan mungpavuiksi. Niitä viljellään muun muassa Kiinassa ja Yhdysvalloissa. Ne myydään kuivattuina, ja niitä liotetaan ennen keittämistä vedessä kahdeksan tuntia. Liotusvettä ei käytetä uudelleen. Pavut kypsyvät keittämällä 20–30 minuutissa.[3] Mungpapuja käytetään paljon myös idätettyinä korkean ravintoarvonsa takia.[4]
Mungopavusta on olemassa musta muoto, jota pidetään eri lajina.[5]
Ravintosisältö 100 g mungpapuja sisältää:
Mungopapu (Vigna radiata) on hernekasvilaji, joka on tärkeä viljelykasvi.
Mungopavun siemenet ovat pieniä, vihreitä ovaalinmuotoisia papuja, joita sanotaan mungpavuiksi. Niitä viljellään muun muassa Kiinassa ja Yhdysvalloissa. Ne myydään kuivattuina, ja niitä liotetaan ennen keittämistä vedessä kahdeksan tuntia. Liotusvettä ei käytetä uudelleen. Pavut kypsyvät keittämällä 20–30 minuutissa. Mungpapuja käytetään paljon myös idätettyinä korkean ravintoarvonsa takia.
Mungopavusta on olemassa musta muoto, jota pidetään eri lajina.
Ravintosisältö 100 g mungpapuja sisältää:
Energiaa 1200 kJ (290 kcal) Proteiinia 24 g Hiilihydraatteja 40 g Rasvaa 1,0 g Rautaa 8,0 mgVigna radiata
Le haricot mungo ou ambérique verte (chinois : 绿豆 ; pinyin : lǜdòu, est une plante annuelle de la famille des Fabacées (Papilionacées), originaire du sous-continent indien et cultivée comme plante potagère pour ses graines consommées comme légume à l'instar du haricot commun. C'est un ingrédient courant de la cuisine asiatique, utilisé cuit ou cru, notamment sous la forme germée appelée « fèves germées » ou abusivement, « pousses de soja ».
Ce haricot est réputé avoir des propriétés fortifiantes et lutter contre la fatigue[réf. nécessaire].
On consomme également les jeunes pousses issues des graines après germination, qui étaient souvent vendues sous le nom erroné de « pousses de soja » ou « germes de soja ». Cette appellation est erronée car la pousse crue de soja est toxique[1].
Dans certaines régions de Chine, on consomme le haricot mungo en soupe avec des graines de lotus, du riz, de la trémelle (ou champignon blanc) et quelques autres graines. La farine permet aussi de confectionner des vermicelles de soja (souvent traduits en « cheveux d'ange ») et des nouilles.
Dans l'Andhra Pradesh, en Inde, la farine de haricot mungo est utilisée pour faire des crêpes nommées pesarattu. On fabrique également des crêpes à base de farine de mungo en Chine, où elles sont appelées jianbing guozi
Le haricot mungo est une plante tropicale (ou subtropicale) dont la culture nécessite des températures élevées (idéalement 30 à 35 °C). Ils peuvent pousser en intérieur dans de l'eau distillée.
Le haricot mungo, utilisé dans l'alimentation asiatique sous forme de graines ou de germinations étiolées, représente un excellent matériel expérimental pour l'étude de la croissance cellulaire. En effet, comme les coléoptiles, à partir d'un certain stade, la croissance de son hypocotyle est principalement due à l'auxèse[2]. Les cotylédons sont soulevés au-dessus du sol (germination épigée) grâce à la croissance d'un organe intermédiaire entre la racine et l'apex, l'hypocotyle.
Plat contenant des haricots mungo secs.
Gousses (muséum de Toulouse).
soupe de mungo, mungos secs et pousses de soja (jaune)
pousse de soja (jaune) et pousse de mungo
Haricots mungo décortiqués.
Vigna radiata
Le haricot mungo ou ambérique verte (chinois : 绿豆 ; pinyin : lǜdòu, est une plante annuelle de la famille des Fabacées (Papilionacées), originaire du sous-continent indien et cultivée comme plante potagère pour ses graines consommées comme légume à l'instar du haricot commun. C'est un ingrédient courant de la cuisine asiatique, utilisé cuit ou cru, notamment sous la forme germée appelée « fèves germées » ou abusivement, « pousses de soja ».
Ce haricot est réputé avoir des propriétés fortifiantes et lutter contre la fatigue[réf. nécessaire].
Zlatni grah (lat. Vigna radiata) - biljna vrsta iz porodice mahunarki.
Ova vrsta se nedavno preselila iz roda Phaseolus (grah) u rod Vigna, no svejedno se još naziva grahom. Podrijetlom je iz Indije. Uzgaja se i u južnoj, jugoistočnoj Aziji i Kini.
Biljka godišnje raste i do 120 cm visine. Ima veliko trilapo lišće. Cvijeće u cvatovima ima oblik leptira, žute ili ljubičaste boje. Plod je mahuna.
Sjemenke su jestive. Važan su i sastavni dio mnogih azijskih jela, zbog visokoga udjela proteina, a koriste se također i u vegetarijanskoj kuhinji. Mlade sjemenke su duljine 2-4 mm, u bojama od žute do tamno zelene. Jedu se kuhane ili sirove u obliku klica.
Koristi se u tradicionalnoj kineskoj medicini u detoksifikaciji otrova iz tijela. Sadrži prirodne inhibitore proteaze. S visokim sadržajem vitamina B i C, kalija, magnezija, željeza, fosfora, bakra, vlakana i proteina, zlatni grah ima mogućnost pomoći jetri opterećenoj hepatitisom C, da izbaci toksine te je zbog toga vrijedan uloženog truda u njegovu pripremu.[1]
Zlatni grah (lat. Vigna radiata) - biljna vrsta iz porodice mahunarki.
Ova vrsta se nedavno preselila iz roda Phaseolus (grah) u rod Vigna, no svejedno se još naziva grahom. Podrijetlom je iz Indije. Uzgaja se i u južnoj, jugoistočnoj Aziji i Kini.
Biljka godišnje raste i do 120 cm visine. Ima veliko trilapo lišće. Cvijeće u cvatovima ima oblik leptira, žute ili ljubičaste boje. Plod je mahuna.
Sjemenke su jestive. Važan su i sastavni dio mnogih azijskih jela, zbog visokoga udjela proteina, a koriste se također i u vegetarijanskoj kuhinji. Mlade sjemenke su duljine 2-4 mm, u bojama od žute do tamno zelene. Jedu se kuhane ili sirove u obliku klica.
Koristi se u tradicionalnoj kineskoj medicini u detoksifikaciji otrova iz tijela. Sadrži prirodne inhibitore proteaze. S visokim sadržajem vitamina B i C, kalija, magnezija, željeza, fosfora, bakra, vlakana i proteina, zlatni grah ima mogućnost pomoći jetri opterećenoj hepatitisom C, da izbaci toksine te je zbog toga vrijedan uloženog truda u njegovu pripremu.
Kacang hijau (Vigna radiata) adalah sejenis palawija yang dikenal luas di daerah tropika. Tumbuhan yang termasuk suku polong-polongan (Fabaceae) ini memiliki banyak manfaat dalam kehidupan sehari-hari sebagai sumber bahan pangan berprotein nabati tinggi. Kacang hijau di Indonesia menempati urutan ketiga terpenting sebagai tanaman pangan legum, setelah kedelai dan kacang tanah.
Bagian paling bernilai ekonomi adalah bijinya. Biji kacang hijau direbus hingga lunak dan dimakan sebagai bubur atau dimakan langsung. Biji matang yang digerus dan dijadikan sebagai isi onde-onde, bakpau, atau gandas turi. Kecambah kacang hijau menjadi sayuran yang umum dimakan di kawasan Asia Timur dan Asia Tenggara dan dikenal sebagai tauge. Kacang hijau bila direbus cukup lama akan pecah dan pati yang terkandung dalam bijinya akan keluar dan mengental, menjadi semacam bubur. Tepung biji kacang hijau, disebut di pasaran sebagai tepung hunkue, digunakan dalam pembuatan kue-kue dan cenderung membentuk gel. Tepung ini juga dapat diolah menjadi mi yang dikenal sebagai soun.
Kacang hijau memiliki kandungan protein yang cukup tinggi dan merupakan sumber mineral penting, antara lain kalsium dan fosfor. Sedangkan kandungan lemaknya merupakan asam lemak tak jenuh.
Kandungan kalsium dan fosfor pada kacang hijau bermanfaat untuk memperkuat tulang. Kacang hijau juga mengandung rendah lemak yang sangat baik bagi mereka yang ingin menghindari konsumsi lemak tinggi. Kadar lemak yang rendah dalam kacang hijau menjadikan bahan makanan atau minuman yang terbuat dari kacang hijau tidak mudah berbau.
Lemak kacang hijau tersusun atas 73% asam lemak tak jenuh dan 27% asam lemak jenuh. Umumnya kacang-kacangan memang mengandung lemak tak jenuh tinggi. Asupan lemak tak jenuh tinggi penting untuk menjaga kesehatan jantung.
Kacang hijau mengandung vitamin B1 yang berguna untuk pertumbuhan dan vitalitas pria. Maka kacang hijau dan turunannya sangat cocok untuk dikonsumsi oleh mereka yang baru menikah.
Kacang hijau juga mengandung multi protein yang berfungsi mengganti sel mati dan membantu pertumbuhan sel tubuh, oleh karena itu anak-anak dan wanita yang baru saja bersalin dianjurkan untuk mengkonsumsinya.
Kacang hijau (Vigna radiata) adalah sejenis palawija yang dikenal luas di daerah tropika. Tumbuhan yang termasuk suku polong-polongan (Fabaceae) ini memiliki banyak manfaat dalam kehidupan sehari-hari sebagai sumber bahan pangan berprotein nabati tinggi. Kacang hijau di Indonesia menempati urutan ketiga terpenting sebagai tanaman pangan legum, setelah kedelai dan kacang tanah.
Bagian paling bernilai ekonomi adalah bijinya. Biji kacang hijau direbus hingga lunak dan dimakan sebagai bubur atau dimakan langsung. Biji matang yang digerus dan dijadikan sebagai isi onde-onde, bakpau, atau gandas turi. Kecambah kacang hijau menjadi sayuran yang umum dimakan di kawasan Asia Timur dan Asia Tenggara dan dikenal sebagai tauge. Kacang hijau bila direbus cukup lama akan pecah dan pati yang terkandung dalam bijinya akan keluar dan mengental, menjadi semacam bubur. Tepung biji kacang hijau, disebut di pasaran sebagai tepung hunkue, digunakan dalam pembuatan kue-kue dan cenderung membentuk gel. Tepung ini juga dapat diolah menjadi mi yang dikenal sebagai soun.
Il fagiolo indiano verde o fagiolo mungo verde (Vigna radiata (L.) R.Wilczek) è una pianta della famiglia delle Fabacee (o Leguminose)[1] originaria dell'India.
In India il termine mungo (e varianti) è più tipicamente applicato a questa specie.
I frutti sono baccelli stretti, lunghi fino a 10 cm e contenenti fino a una ventina di semi, simili ai fagioli ma più piccoli. I semi hanno normalmente buccia verde; a volte vengono presentati decorticati, nel qual caso hanno colore giallo chiaro.
Vigna radiata è originaria dell'India.
La coltivazione di questo legume, iniziata in India in epoca remota, è largamente diffusa nelle aree tropicali e subtropicali dell'Asia, dal Pakistan alle Filippine. Esistono peraltro coltivazioni di Vigna radiata in tutti i continenti, Europa compresa.
Vigna radiata ha bisogno di climi caldi e sopporta abbastanza bene la siccità.
Linneo descrisse nel 1753 Phaseolus radiatus. Successivamente, questa specie è stata scorporata, insieme a molte altre, dal genere Phaseolus e inserita nel nuovo genere Vigna.
Con l'amido del fagiolo si preparano gli spaghettini trasparenti tipici di alcune cucine asiatiche.[2] Il germoglio di vigna radiata è simile al germoglio di soia, rispetto al quale viene consumato molto di più nei paesi extra-asiatici.[3]
Di seguito alcuni cibi preparati con il fagiolo mungo verde, largamente usato per l'alimentazione umana in India, in Cina e in gran parte dell'Asia. :
Il fagiolo indiano verde o fagiolo mungo verde (Vigna radiata (L.) R.Wilczek) è una pianta della famiglia delle Fabacee (o Leguminose) originaria dell'India.
In India il termine mungo (e varianti) è più tipicamente applicato a questa specie.
Spindulinė pupuolė (lot. Vigna radiata, angl. Mung bean, green gram, vok. Mungbohne, pranc. ambérique, haricot mungo) – pupinių (Fabaceae) šeimos pupuolių (Vigna) genties augalų rūšis.
Šios pupuolės kilusios iš Indijos, tačiau kaip maisto produktas naudojamos tiek Pietų, tiek Rytų Azijos virtuvėse. Plačiai naudojamos kinų (kin. 緑豆 lǜdòu ), korėjiečių, Vietnamo (đậuxanh) ir Indijos virtuvėse.
Iš spindulinių pupuolių gaminami plonieji kiniški makaronai fěnsī, taip pat korėjietiška želė nokdumuk (녹두묵).
Labai populiarūs yra šių pupuolių daigai (kin. 芽菜 yácài), kurie tampa viena svarbiausių daržovių Tolimųjų Rytų virtuvėse. Šie daigai gali būti kepami su kitomis daržovėmis, naudojami salotoms ir kaip įdarai įvairiems patiekalams. Vikiteka
Spindulinė pupuolė (lot. Vigna radiata, angl. Mung bean, green gram, vok. Mungbohne, pranc. ambérique, haricot mungo) – pupinių (Fabaceae) šeimos pupuolių (Vigna) genties augalų rūšis.
Zeltainās pupiņas[1] jeb mungo pupiņas (Vigna radiata) ir tauriņziežu dzimtas suga. Šī suga ietilpst Vigna ģintī. Agrāk tā tika klasificēta kā pupiņu ģints (Phaseolus) suga. Kārlis Linnejs tās nosauca par Phaseolus radiatus, un joprojām diezgan bieži šī suga tā tiek dēvēta. Kā dārzenis tās plaši tiek kultivētas Indijā, Ķīnā un Dienvidaustrumāzijā. Zeltainās pupiņas tiek izmantotas daudzu Āzijas valstu virtuvēs.
Zeltainās pupiņas jeb mungo pupiņas (Vigna radiata) ir tauriņziežu dzimtas suga. Šī suga ietilpst Vigna ģintī. Agrāk tā tika klasificēta kā pupiņu ģints (Phaseolus) suga. Kārlis Linnejs tās nosauca par Phaseolus radiatus, un joprojām diezgan bieži šī suga tā tiek dēvēta. Kā dārzenis tās plaši tiek kultivētas Indijā, Ķīnā un Dienvidaustrumāzijā. Zeltainās pupiņas tiek izmantotas daudzu Āzijas valstu virtuvēs.
Pokok kacang hijau atau dalam bahasa Inggeris Mung bean mempunyai nama saintifil (latin) Phaseolus radiatus L. dari kumpulan Leguminoceae
Kacang hijau banyak ditanam di sawah dan ladang yang bertanah lembab dan cukup mendapatkan sinar matahari. Tumbuhan perdu berbatang basah ini tingginya mencapai 3 meter. Kacang hijau adalah tanaman pendek bercabang tegak. Bunganya berbentuk kupu-kupu dan berwarna kuning kehijauan atau kuning pucat. Dari bunga itulah terbentuk polongan yang berisi 10 - 15 biji kacang hijau.Kulitnya hijau berbiji putih dan sering dibuat kecambah atau tauge. Daunnya berbentuk segitiga menyirip.
Pokok kekacang (legum) seperti kacang hijau, soya, dan kacang tanah. mampu membekalkan nitrogen kepada tanah dan membaik pulih sistem pembajaan tanah secara semula jadi. Ini menjadikan pokok kekacang sesuai sebagai tanaman selingan antara penanaman semula.
Kacang hijau mengandung zat-zat : amylum, protein, besi, belerang, kalsium, minyak lemak, mangganam, magnesium, niasin, Vitamin B1, A, dan E. Kacang hijau bermanfaat untuk melancarkan buang air besar.
Pokok kacang hijau atau dalam bahasa Inggeris Mung bean mempunyai nama saintifil (latin) Phaseolus radiatus L. dari kumpulan Leguminoceae
Kacang hijau banyak ditanam di sawah dan ladang yang bertanah lembab dan cukup mendapatkan sinar matahari. Tumbuhan perdu berbatang basah ini tingginya mencapai 3 meter. Kacang hijau adalah tanaman pendek bercabang tegak. Bunganya berbentuk kupu-kupu dan berwarna kuning kehijauan atau kuning pucat. Dari bunga itulah terbentuk polongan yang berisi 10 - 15 biji kacang hijau.Kulitnya hijau berbiji putih dan sering dibuat kecambah atau tauge. Daunnya berbentuk segitiga menyirip.
De mungboon (Vigna radiata) is een opgaande of windende, bossige, kruidachtige, eenjarige plant met 15-90 cm lange stengels. De stengels en de bladeren zijn bezet met lange, afstaande, ruwe haren. De steunblaadjes zijn eirond en kort en breed toegespitst. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, tot 7 cm lang gesteeld en geveerd in drie deelblaadjes. De deelblaadjes zijn kortgesteeld, eirond, lopen uit in een korte punt en zijn 5-10 cm lang en 4–7 cm lang. Ook in de bladoksels van de deelblaadjes bevinden zich weer steunblaadjes, deze zijn klein en smal-lancetvormig tot priemvormig.
De bloemen groeien in compacte, bladokselstandige of eindstandige trossen. De bloemkroon is groenig-geel of rose en circa 1,3 cm lang. De vruchten horizontaal staande of hangende groene, grijze of bruine, iets afgeplatte, 4-10 × 0,4-0,7 cm grote peulen die bezet zijn met afstaande, rossige, ruwe haren. De peulen bevatten zes tot vijftien olijfgroene, soms gele of bijna zwarte, afgeronde of onregelmatig tonvormige, tot 6 mm lange zaden met een witte, ovale of streepvormige navel met een smalle, zwarte rand.
De jonge peulen en zaden worden gekookt als groente of verwerkt in soepen. De mungboon wordt vaak geprefereerd boven andere boonsoorten, omdat hij lichter verteerbaar is en minder winderigheid veroorzaakt. In India maalt men gedroogde zaden tot meel, waarvan gekruid platbrood wordt gebakken. Ook wordt er in India het traditionele gerecht "dahl" van gemaakt, een soort kruidige bonenbrij. In Indonesië eet men de "kacang hijau" (groene boon) als een soort pap met kokosmelk en palmsuiker. In de Chinese keuken worden de kiemen, in Nederland bekend als taugé, gebruikt als groente en verwerkt in salades, vergelijkbaar met alfalfa. Taugé wordt geproduceerd door de zaden in water te weken en in het donker te laten ontkiemen. Het smaakt kruidig-nootachtig en bevat veel vitamine C.
De plant wordt ook als veevoer of groenbemester gebruikt.
De mungboon stamt uit India en wordt vooral in (sub)tropisch Azië, Oost-Afrika en in de Caraïben verbouwd tot op hoogtes van 2000 meter.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Vigna radiata op Wikimedia Commons. Mungbønne (Vigna radiata) er en art i erteblomstfamilien som opprinnelig kommer fra India. Den dyrkes hovedsakelig i det sørlige Asia for sine spiselige frø, mungbønnene. I det asiatiske kjøkken er også spirene vanlige. Det som i butikken kalles for bønnespirer er som oftest spirer av mungbønne.
Mungbønne er en klatrende, krypende eller frittvoksende ettårig urt med brunhårete stengler. Bladene er trefingrede med et 5–21 cm langt bladskaft. Delbladene blir 5–16 cm lange og 3–12 cm brede, og er hele eller noen ganger treflikede. De er ellipseformede, rombeformede eller eggformede med en spiss tupp. Overflaten kan være slett eller hårete. Blomsteranleggene kommer i bladkløften og bærer mange gulgrønne blomster. Frukten sitter i en belg som blir 4–9 cm lang, linjærsylindrisk, 5–6 mm bred, med brune hår og 8–14 grønne eller rødbrune frø.
Mungbønne (Vigna radiata) er en art i erteblomstfamilien som opprinnelig kommer fra India. Den dyrkes hovedsakelig i det sørlige Asia for sine spiselige frø, mungbønnene. I det asiatiske kjøkken er også spirene vanlige. Det som i butikken kalles for bønnespirer er som oftest spirer av mungbønne.
Mungbønne er en klatrende, krypende eller frittvoksende ettårig urt med brunhårete stengler. Bladene er trefingrede med et 5–21 cm langt bladskaft. Delbladene blir 5–16 cm lange og 3–12 cm brede, og er hele eller noen ganger treflikede. De er ellipseformede, rombeformede eller eggformede med en spiss tupp. Overflaten kan være slett eller hårete. Blomsteranleggene kommer i bladkløften og bærer mange gulgrønne blomster. Frukten sitter i en belg som blir 4–9 cm lang, linjærsylindrisk, 5–6 mm bred, med brune hår og 8–14 grønne eller rødbrune frø.
Fasola złota, fasolka mung (Vigna radiata) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Gatunek ten został ostatnio przesunięty z rodzaju Phaseolus do rodzaju Vigna, ale jest wciąż cytowany jako Phaseolus aureus lub Phaseolus radiatus. Wszystkie te nazwy dotyczą tego samego gatunku[2]. Pochodzi z Indii, jest uprawiana w Azji Południowej, w Malezji, w Chinach.
Roślina jednoroczna dorastająca do 120 cm wysokości. Duże liście trójlistkowe. Kwiaty motylkowe w kwiatostanach wielokwiatowych, żółte lub fioletowożółte. Owoc jest strąkiem.
Nasiona są jadalne. Ważny składnik potraw wielu kuchni azjatyckich, ze względu na wysoką zawartość białka również w kuchni wegetariańskiej. Drobne fasolki o długości od 2 do 4 mm, w kolorze od żółtego do ciemnozielonego, spożywane są zarówno w postaci gotowanej, jak i surowej (po skiełkowaniu, w Polsce nazywane „kiełkami sojowymi”). W krajach Dalekiego Wschodu z fasoli mung wytwarza się również makaron (ang. „bean thread vermicelli”, „cellophane noodles”), nazywany sojowym. Makaron ten, w odróżnieniu od makaronu ryżowego i innych, po usmażeniu lub ugotowaniu staje się przezroczysty.
Fasola złota, fasolka mung (Vigna radiata) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Gatunek ten został ostatnio przesunięty z rodzaju Phaseolus do rodzaju Vigna, ale jest wciąż cytowany jako Phaseolus aureus lub Phaseolus radiatus. Wszystkie te nazwy dotyczą tego samego gatunku. Pochodzi z Indii, jest uprawiana w Azji Południowej, w Malezji, w Chinach.
Conhecida no Brasil como feijão moyashi, feijão mungu, feijão mungu verde ou feijão-da-china (Vigna radiata)[1] é uma planta leguminosa, muito utilizada na produção de brotos comestíveis, conhecidos como moyashi.[2]
Em Moçambique, é conhecida pelos nomes de feijão-soroco.
Provavelmente nativa da Indonésia e muito cultivada no Sudeste da Ásia, na Índia, África, América do Norte e Brasil. Tal espécie possui flores verde-amareladas e vagens lineares, amareladas, comestíveis, com sementes ovoides, pequenas, verde-amareladas, de grande valor alimentício e com propriedades medicinais.
Conhecida no Brasil como feijão moyashi, feijão mungu, feijão mungu verde ou feijão-da-china (Vigna radiata) é uma planta leguminosa, muito utilizada na produção de brotos comestíveis, conhecidos como moyashi.
Em Moçambique, é conhecida pelos nomes de feijão-soroco.
Mungbönan (Vigna radiata) är en art i familjen ärtväxter som ursprungligen kommer från Indien. Den odlas framför allt i södra Asien för sina ätliga frön, mungbönorna. I asiatisk matlagning är även grodden vanlig. Det som i handeln kallas för "böngroddar" är oftast groddar av mungböna.
Mungböna är en klättrande, krypande eller upprätt växande ettårig ört med brunhåriga stjälkar. Bladen är trefingrade med ett 5–21 cm långt bladskaft. Delbladen blir 5–16 cm långa och 3–12 cm breda, och är hela eller ibland treflikiga. De är elliptiska, rombiska eller äggrunda, spetsen är spetsig. Ytan kan vara kal eller borsthårig. Blomställningarna kommer i bladvecken och bär många blommor. Blommorna är gulgröna. Frukten är en balja som blir 4–9 cm lång, linjärcylindrisk, 5–6 mm bred, med bruna hår och 8–14 gröna eller rödbruna frön.
Arten är mångformig och två varieteter urskiljs:
Mungbönan (Vigna radiata) är en art i familjen ärtväxter som ursprungligen kommer från Indien. Den odlas framför allt i södra Asien för sina ätliga frön, mungbönorna. I asiatisk matlagning är även grodden vanlig. Det som i handeln kallas för "böngroddar" är oftast groddar av mungböna.
Mungböna är en klättrande, krypande eller upprätt växande ettårig ört med brunhåriga stjälkar. Bladen är trefingrade med ett 5–21 cm långt bladskaft. Delbladen blir 5–16 cm långa och 3–12 cm breda, och är hela eller ibland treflikiga. De är elliptiska, rombiska eller äggrunda, spetsen är spetsig. Ytan kan vara kal eller borsthårig. Blomställningarna kommer i bladvecken och bär många blommor. Blommorna är gulgröna. Frukten är en balja som blir 4–9 cm lång, linjärcylindrisk, 5–6 mm bred, med bruna hår och 8–14 gröna eller rödbruna frön.
Вігна промениста,[1][2] маш звичайний[2] (Vigna radiata (L.) R.Wilczek), інколи боби мунг, мунг-дхал, маш, золотиста квасоля — зернобобова культура, що широко вирощується в Південній Азії, зокрема в Індії, Бангладеш і Пакистані. Боби маленькі, зелені, овальної форми. Термін мунг походить з мови хінді.
Однорічна рослина. Стебло прямостояче, ребристе, заввишки 1,5 м, міцне, жорстке, волосисте. Самозапилювана рослина. Квіти жовті чи лимонно-жовті.
Плід — довгий вузький біб, циліндричної форми, опушений, вузький і довгий.
Насіння — дрібні жовті чи зелені, інколи в цяточку зерна.
Збирають боби, коли вони стають щільними і з хрускотом ламаються. Маш — культура тропічного й субтропічного клімату, тож потребує високої температури повітря. В основному вирощують маш у країнах Південно-східної Азії, а також у південних сухих районах Європи, США.
Боби машу містять цінну дієтичну клітковину, вітаміни групи В, мінерали (калій, кальцій, натрій, магній, залізо, фосфор), близько 24 % білка. Особливо поширені серед вегетаріанців і прихильників здорового харчування.
Маш широко використовують у корейській, китайській, японській, індійській, тайській кухнях, його їдять цілим і подрібненим, а також пророщують.
В Азії з крохмалю бобів мунг роблять прозору локшину і вживають для желювання.
Сирий пророслий маш дещо нагадує зелений горошок, варений має м'який трав'яний смак з ніжним горіховим ароматом. Індійські йоги зерна машу відносять до легкої їжі, корисної для людей розумової праці і тих, хто медитує.
Харчова цінність на 100 г продукту Енергетична цінність 347 ккал Вода 9.05 g Вуглеводи 46.32 g Харчові волокна 16.3 g Жири 1.15 g Білки 23.86 g Зола 3.32 g
Це незавершена стаття про Бобові.Вігна промениста, маш звичайний (Vigna radiata (L.) R.Wilczek), інколи боби мунг, мунг-дхал, маш, золотиста квасоля — зернобобова культура, що широко вирощується в Південній Азії, зокрема в Індії, Бангладеш і Пакистані. Боби маленькі, зелені, овальної форми. Термін мунг походить з мови хінді.
Đậu xanh hay đỗ xanh theo phương ngữ miền Bắc (tiếng Pháp: haricot mungo, tiếng Anh: mung bean) là cây đậu có danh pháp hai phần Vigna radiata có kích thước hạt nhỏ (đường kính khoảng 2–2,5 mm). Ở Việt Nam đậu xanh là loại đậu thường được sử dụng để làm xôi, làm các loại bánh khọt, bánh đậu xanh, bánh ngọt, chè, hoặc được ủ cho lên mầm để làm thức ăn (giá đỗ).
Đậu xanh thuộc loại cây thảo mọc đứng. Lá mọc kép 3 chia, có lông hai mặt. Hoa màu vàng lục mọc ở kẽ lá. Quả hình trụ thẳng, mảnh nhưng số lượng nhiều, có lông,trong chứa hạt hình tròn hơi thuôn, kích thước nhỏ, màu xanh, ruột màu vàng, có mầm ở giữa.
Loài Vigna radiata gồm các thứ:
Một cây đậu xanh đang trổ quả. Quả màu đen là quả đã già, thu hái được.
Hạt đậu xanh phơi khô.
Hạt đậu xanh.
Vigna radiata - Museum specimen
Đậu xanh hay đỗ xanh theo phương ngữ miền Bắc (tiếng Pháp: haricot mungo, tiếng Anh: mung bean) là cây đậu có danh pháp hai phần Vigna radiata có kích thước hạt nhỏ (đường kính khoảng 2–2,5 mm). Ở Việt Nam đậu xanh là loại đậu thường được sử dụng để làm xôi, làm các loại bánh khọt, bánh đậu xanh, bánh ngọt, chè, hoặc được ủ cho lên mầm để làm thức ăn (giá đỗ).
Ростки маша — типичный компонент азиатской кухни. Маш легко прорастает в течение суток (в соответствующих условиях). Перед проращиванием маш рекомендуется тщательно промывать: тёплая, влажная среда проращивания создаёт идеальные условия для размножения болезнетворных бактерий[3].
Из крахмала маша в китайском мире готовят лапшу под названием «фэньсы», или «фунчоза». Такая лапша имеет в разрезе круглое сечение; диаметр разнится. Продаётся в сушеном виде, причём в России и на Украине — зачастую под видом рисовой лапши или вермишели. Используется в супах, салатах, жареных во фритюре блюдах. Своё название «стеклянная лапша» получила из-за полупрозрачного вида, который приобретает после варки.
Ростки маша — типичный компонент азиатской кухни. Маш легко прорастает в течение суток (в соответствующих условиях). Перед проращиванием маш рекомендуется тщательно промывать: тёплая, влажная среда проращивания создаёт идеальные условия для размножения болезнетворных бактерий.
Фунчоза Основная статья: Стеклянная лапшаИз крахмала маша в китайском мире готовят лапшу под названием «фэньсы», или «фунчоза». Такая лапша имеет в разрезе круглое сечение; диаметр разнится. Продаётся в сушеном виде, причём в России и на Украине — зачастую под видом рисовой лапши или вермишели. Используется в супах, салатах, жареных во фритюре блюдах. Своё название «стеклянная лапша» получила из-за полупрозрачного вида, который приобретает после варки.
绿豆（学名：Vigna radiata）是一种豆科、蝶形花亞科豇豆屬植物。别名“青小豆”、“植豆”、“交豆”。
一年生草本；植物高度20-150厘米。茎截面圆形，幼茎紫色或绿色，成熟茎灰黄或褐色。主根不发达，侧根多而细长，根上有根瘤。叶卵圆或阔卵圆形，子叶出土后枯死，两片单叶上生三出复叶，叶片长6-12厘米，宽5-10厘米。茎分支多，根据形态可分为直立丛生型、半蔓生型、蔓生型。总状花序，花黄色，生于叶腋和顶端，每花梗上有10-25朵花，自花授粉。果实为细长圆筒形或扁圆筒形的荚果，一般每株30-50个。荚果长5-10厘米，宽0.4-0.6厘米，内有12-14粒隔膜隔开的种子，种子有绿、黄、褐、蓝等颜色，可呈圆柱形或球形。
原产印度、缅甸地区。现在东亚各国普遍种植，非洲、欧洲、美国也有少量种植，中国、缅甸等国是主要的绿豆出口国[2]。
绿豆属于喜热，短日照作物；可以在春（4月下旬至5月上中旬）、夏（6月中、下旬）播种。生长周期约为70至110天。优良品种的每亩产量约为150公斤（330英磅）左右。[3]因为绿豆耐荫性，同时绿豆根部的根瘤菌具有固氮作用，因此绿豆在实际种植过程中常常可以和其他作物套种，如玉米、谷物、芝麻等。绿豆在种植过程中主要虫害为绿豆象、蚜虫、粘虫（英语：Mythimna separata）和草地螟（英语：Loxostege sticticalis）等[4]。主要病害有锈病、叶斑病、霜霉病等。[5]
种子称绿豆，去皮則稱綠豆仁，一般晒干以便于保存。种子和茎被广泛食用。干绿豆呈绿黄色或暗绿色，坚硬有光泽。含有类黄酮、单宁、皂苷、生物碱、植物甾醇、香豆素、强心苷等物质。[6]
雖然很少看見醫師將綠豆開成藥方，但其確實有相當好的療效。除了綠豆粒以外，包含綠豆皮、綠豆莢、綠豆花及綠豆芽皆具有食療的作用。
直接食用，中医认为绿豆味甘性凉，有清热去火的功效，带皮的绿豆煮的汤（绿豆沙、绿豆汤）或和大米煮成的粥（绿豆粥）是亚洲地区传统的夏季解暑食品，绿豆中所含无机盐和矿物质可以补充人体因大量出汗所缺乏的相应物质[7]。绿豆皮也被用来作中药成份，《本草纲目》记载“绿豆：甘、寒。绿豆粉： 甘、凉、平。豆皮：甘、寒。豆芽：甘、平”。綠豆莢可治長期血痢。现代研究发现，由于绿豆所含植物甾醇可以替代胆固醇使之不被人体吸收、因此绿豆也有降低胆固醇的功效。[8]在印度，绿豆去皮（綠豆仁，狀似巨人版的小米）后被用来加到咖喱等菜肴中。
常見的豆芽菜便是綠豆發芽所成。
绿豆的化学组成[9] 成份 含量（每100克） 蛋白质 21.6克 脂肪 0.8克 碳水化合物 55.6克 膳食纤维 6.4克 钙 81毫克 维生素E 10.95毫克 铁 6.5毫克 锌 2.18毫克 綠豆（原生種子）每100 g（3.5 oz）食物營養值綠豆芽
菜市場上的綠豆芽
一盤新鮮未經烹煮的綠豆芽
剛發芽的綠豆
發芽的綠豆仁
种子加水萌发成的豆芽是东亚、南亚烹调中常见的蔬菜。绿豆芽含有丰富的维生素C，与绿豆相比，绿豆芽中的蛋白质分解成了人体更易吸收的氨基酸。[10]中国菜裡的豆芽在未作说明的情况下都是指绿豆芽。
研磨成粉使用，例如绿豆粉加糖等做成甜食绿豆糕。还可以提炼淀粉（直鏈澱粉）制作绿豆粉丝（冬粉）、凉皮、凉粉等。各品種的綠豆，其澱粉、蛋白質等含量多有差異，請詳查物種資料庫比對。
.jpg)
.jpg)
_Dired_open_Pod_in_Hong_Kong.JPG)
|year= / |date= mismatch中的日期值 (帮助)（繁体中文）
リョクトウ（緑豆）はマメ亜科の一年生植物、ヤエナリ（八重生、学名：Vigna radiata）の種子のこと。食品および食品原料として利用される。別名は青小豆（あおあずき）、八重生（やえなり）、文豆（ぶんどう）。英名から「ムング豆」とも呼ばれる。アズキ (V. angularis) とは同属。
インド原産で、現在はおもに東アジアから南アジア、アフリカ [3]、南アメリカ、オーストラリアで栽培されている。日本では17世紀頃に栽培の記録がある[3][nb 1]。
ヤエナリは一年生草本、葉は複葉で3枚の小葉からなる。花は淡黄色。自殖で結実し、さやは5-10cm、黄褐色から黒色で、中に10-15の種子を持つ。種子は長さが4-5mm、幅が3-4mmの長球形で、一般には緑色であるが黄色、褐色、黒いまだらなどの種類もある。
日本においては、もやしの原料（種子）として利用されることがほとんどで[3]、ほぼ全量を中国（内モンゴル）から輸入している[5][6]。
中国では、春雨の原料にする[3]ほか、月餅などの甘い餡や、粥、天津煎餅のような料理の材料としても食べられる。北京独特の飲料としてリョクトウからデンプンを採る際の上澄みを原料に、これを発酵させた豆汁がある[7]。涼粉の原料にも使われる[8]。
朝鮮半島では16世紀前半の『需雲雑方』に、リョクトウのデンプンを水溶きして加熱し、これを孔をあけたヒョウタンの殻に入れて、孔から熱湯にたらし麺状にして水にさらす食品が記載されている[9][nb 2]。1670年頃の『飲食知味方』では、同様な製法で麻糸のようにした食品を匙麺（サミョン）として記している[9]。また、伝統的にリョクトウデンプンはネンミョンのつなぎとして利用されていた[10]。 咸鏡道ではリョクトウのデンプンのみを使った押しだし麺がある[11]。中国と同様に餡にする他、チヂミの一種ピンデトッにしたり、デンプンを漉しとってムクという寄せものにする。なお、朝鮮語ではこのリョクトウにちなんで、デンプンのことを一般的に「ノクマル」（녹말＝綠末、「緑豆粉末」の略）と呼ぶ。
香港やシンガポール、ベトナムでは、甘く煮て汁粉の様なデザート（広東料理の糖水、ベトナムのチェーなど）にすることが多く、それを冷やし固めたようなアイスキャンディーもある。リョクトウの糖水を緑豆湯または緑豆沙、リョクトウのチェーをチェー・ダウ・サイン（Chè đậu xanh）と呼ぶ。
緑豆糕（りょくとうこう）と呼ばれる、木型に入れて成形した菓子は、ベトナムのハイズオンや中国の北京、桂林などの名物となっている。
インドやネパール、アフガニスタン、パキスタンでは、去皮して二つに割ったリョクトウをダール（豆を煮たペースト）にする。リョクトウと米を炊きあわせた米料理（キチュリなど）は、南アジアから中央アジアにかけて広く食べられている。南インドでは、ドーサに似たクレープ状の軽食ペサラットゥ（英語版）が作られる。
また、漢方薬のひとつとして、解熱、解毒、消炎作用があるとされる。
リョクトウには、血糖値の上昇を抑制する効果のあるα-グルコシダーゼ阻害作用がある[12]。
チョンポムク（リョクトウのムク）
フィリピンのギニサン・モンゴ（リョクトウのスープ）
ダールに加工する前（左）と後（右）
リョクトウのダール（西ベンガル州）
ペサラットゥとチャツネ（アーンドラ・プラデーシュ州）
リョクトウ（緑豆）はマメ亜科の一年生植物、ヤエナリ（八重生、学名：Vigna radiata）の種子のこと。食品および食品原料として利用される。別名は青小豆（あおあずき）、八重生（やえなり）、文豆（ぶんどう）。英名から「ムング豆」とも呼ばれる。アズキ (V. angularis) とは同属。
녹두(綠豆, 영어: mung/moong bean, green gram, golden gram, 문화어: 록두)는 한국·인도·중국 등 주로 아시아에 분포하는 한해살이풀로서 안두(安豆)·길두(吉豆)라고도 한다.
줄기는 팥보다 가늘고 길이는 30-80cm이다. 줄기에는 세로로 난 맥이 있고 10여 개의 마디가 있으며 가지를 친다. 잎은 1쌍의 떡잎과 초생엽이 나온 다음, 난형 또는 심장형의 3개의 작은 잎으로 된 복엽이 나온다. 꽃은 노란색이며 몇 개가 군생하나 3-4쌍만이 결협(수분 수정 후에 열매가 협과로 결실)한다. 꼬투리는 처음에는 녹색이지만 성숙해짐에 따라 검어지고 팥보다 가늘지만 길고 거친 털로 덮여 있다. 길이 5-6cm이고 한 꼬투리에 10-15개의 종실이 들어 있다. 종실은 녹색인 것이 많으나 황색·녹갈색·흑갈색인 것도 있다.
녹두는 따뜻한 기후를 좋아하고 건조에는 강하고 다습 상태에는 약하다. 형태는 대체로 팥과 비슷하며 종실을 식용으로 쓰기 위해 재배한다. 콩이나 팥보다 생육 기간이 짧으므로 보리의 후작으로서 파종기가 늦어져도 적응한다. 싹이 터서 난 나물을 숙주나물이라 하여 먹는다.
녹두 꼬투리
숙주나물
녹두는 인도에서 경작되었으며 여기서 조상(Vigna radiata subspecies sublobata)은 야생에서 발생되었다.[1][2]
녹두(綠豆, 영어: mung/moong bean, green gram, golden gram, 문화어: 록두)는 한국·인도·중국 등 주로 아시아에 분포하는 한해살이풀로서 안두(安豆)·길두(吉豆)라고도 한다.
줄기는 팥보다 가늘고 길이는 30-80cm이다. 줄기에는 세로로 난 맥이 있고 10여 개의 마디가 있으며 가지를 친다. 잎은 1쌍의 떡잎과 초생엽이 나온 다음, 난형 또는 심장형의 3개의 작은 잎으로 된 복엽이 나온다. 꽃은 노란색이며 몇 개가 군생하나 3-4쌍만이 결협(수분 수정 후에 열매가 협과로 결실)한다. 꼬투리는 처음에는 녹색이지만 성숙해짐에 따라 검어지고 팥보다 가늘지만 길고 거친 털로 덮여 있다. 길이 5-6cm이고 한 꼬투리에 10-15개의 종실이 들어 있다. 종실은 녹색인 것이 많으나 황색·녹갈색·흑갈색인 것도 있다.
녹두는 따뜻한 기후를 좋아하고 건조에는 강하고 다습 상태에는 약하다. 형태는 대체로 팥과 비슷하며 종실을 식용으로 쓰기 위해 재배한다. 콩이나 팥보다 생육 기간이 짧으므로 보리의 후작으로서 파종기가 늦어져도 적응한다. 싹이 터서 난 나물을 숙주나물이라 하여 먹는다.
녹두 꼬투리
숙주나물
.JPG)
