Although van Ooststroom (Blumea 3: 532-539. 1940) recognized two subspecies based on the depth of apical lobing of the leaf blades, none is accepted here. The change in growing conditions can produce variation in leaf lobing on the same plant.
Useful as a medicinal plant (for treating colds, arthritis, and back pain), forage crop, and as a sand binder in coastal areas.
Ipomoea pes-caprae (batatilla o churristate de sablera o bejuco de sablera) ye una especie botánica d'enredadera común tropical de la familia de les Convolvulaceae.
Crez nes partes altes de sableres y tolera aire salino. Ye una de les más comunes y más estendíes plantes tolerantes a sal y aprove unu de los meyores exemplos conocíos de dispersión oceánica (n'inglés). Los sos granes llexen y nun son afeutaes pel agua salina.
Esti bejuco rastreru crez perbién na veres de sableres na llende de la marea alta, formando grandes colonies.
Ye una yerbácea robusta, ensundiosa, de tarmu postráu, rastreru, estendiéndose por más de 15 m, fueyes simples, alternes, reniformes (forma de reñón), coriacees.
Segrega látex llechientu. Flores llamatives purpúreas o arrosaes, campanulares, per dientro nel pescuezu son d'un color bien intensu; filamentos, estames, estigma y estilu blancos; son flores solamente d'un día.
Munches vegaes les flores y les fueyes son pruyíes por herbívoros.
Los frutos son cápsules, dehiscentes cuando s'ensuguen, en cada cápsula 4 semilla color pardu escuru, munchos pelos curtios aterciopelaos. Eses granes tán llenes de sustances químiques bien venenoses pa intentar comeles, sacante para un coleópteru de la familia de los gorgoyos (Bruchinae) que'l so nome científicu ye Magacerus leucospilus.
Alcuéntrase en sableres arenoses de los sectores tropicales de los océanos Atlánticu, Pacíficu y Índicu. Ye común nes dunes d'Australia nes mariñes alts norteñas de Nueva Gales del Sur y a lo llargo de la llinia costera de Queensland.
Ye un bon estabilizador primariu de sables, siendo unu de les primeres especies pa colonizar dunes.
Conózse-y en Méxicu como Riñonina o Rompepiedra, pol so usu terapeutico contra los cálculos renales.
Ipomoea pes-caprae describióse por (L.) R.Br. y espublizóse en Narrative of an Expedition to Esquice the River Zaire 477. 1818.[1]
Ipomoea: nome xenéricu que procede del griegu ips, ipos = "vierme" y homoios = "asemeyáu", pol vezu cambiadizu de los sos tarmos.[2]
pes-caprae: epítetu que se debe a la morfoloxía de la fueya pes-caprae = símil de la buelga de la pezuña de les cabres a la forma de la fueya.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ipomoea pes-caprae (batatilla o churristate de sablera o bejuco de sablera) ye una especie botánica d'enredadera común tropical de la familia de les Convolvulaceae.
Ipomoea pes-caprae (lat. Ipomoea pes-caprae) - sarmaşıqkimilər fəsiləsinin ipomeya cinsinə aid bitki növü. Əsasən Sakit, Atlantik və Hind okeanlarının qumlu sahillərində bitir. Duzlu suyun bu bitkiyə təsiri yoxdur.
Ipomoea pes-caprae, el nom prové del llatí i significa "Ipomoea peu de cabra", és una espècie de planta dins la família convolvulàcia de distribució pantropical que és una liana reptant. Creix a les platges i suporta l'aire salat essent un halòfit que es dispersa per l'aigua del mar on les seves llavors floten sense quedar-ne afectades.
Es troben en platges dels tròpics dels oceans Atlàntic, Pacífic, Índic i són comunes a Austàlia. També es troben a les Illes Galàpagos (Gloria de la Mañana).
Amb Portulaca oleracea, Melanthera biflora i Digitaria ciliaris, Ipomoea pes-caprae és una de les primeres espècies de plantes que colonitzen zones degradades a les zones tropicals del planeta.[2]
Les fulles semblen el peu d'una cabra. És una planta suculenta de tija prostrada reptant de fins a 15 m de llarg. Les fulles són simples i coriàcies. Secreta un làtex. les flors són porpra o rosades campanulars només duren un dia. Elsfruits són càpsules amb quatre llavors que són verinoses excepte per un coleòpter anomenat Magacerus leucospilus.
Estabilitza i colonitza les dunes.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ipomoea pes-caprae 
Ipomoea pes-caprae, el nom prové del llatí i significa "Ipomoea peu de cabra", és una espècie de planta dins la família convolvulàcia de distribució pantropical que és una liana reptant. Creix a les platges i suporta l'aire salat essent un halòfit que es dispersa per l'aigua del mar on les seves llavors floten sense quedar-ne afectades.
Es troben en platges dels tròpics dels oceans Atlàntic, Pacífic, Índic i són comunes a Austàlia. També es troben a les Illes Galàpagos (Gloria de la Mañana).
Amb Portulaca oleracea, Melanthera biflora i Digitaria ciliaris, Ipomoea pes-caprae és una de les primeres espècies de plantes que colonitzen zones degradades a les zones tropicals del planeta.
Die Ziegenfuß-Prunkwinde (Ipomoea pes-caprae), auch Strandwinde genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Prunkwinden (Ipomoea) in der Familie der Windengewächsen (Convolvulaceae). Sie ist weltweit an tropischen Stränden und Ufern zu finden.
Die Ziegenfuß-Prunkwinde ist eine mehrjährige krautige oder leicht sukkulente Pflanze und breitet sich kriechend oder kletternd aus. Die Pflanzen sind unbehaart, die Stängel sind dick und können bis zu 20 m lang werden. Die 6 bis 10 cm langen Laubblätter haben lange Blattstiele, der Umriss der Blattspreite ist nahezu kreisförmig, die Spitze ist breit abgerundet, ausgebuchtet und leicht zweilappig, die Basis ist abgerundet oder etwas herzförmig. An der Basis der Mittelrippe ist auf der Unterseite beidseitig eine Drüse auszumachen. Zum Schutz vor der Hitze in den Habitaten weisen die Blätter aufrecht. Die Wurzeln sind lang und von einer dicken braunen Rinde umgeben.
Die Blütenstände bestehen aus einer bis mehreren Blüten, die kräftigen, meist gegabelten Blütenstandsstiele sind in etwa genau so lang wie die Blattstiele. Die Blütenstiele sind 2 bis 5 cm lang und schlank. Die etwa 1 cm langen Kelchblätter sind oval oder nahezu kreisförmig und an der Spitze abgerundet oder abgestumpft. Die Krone erreicht eine Länge von 4 bis 5 cm sowie einen Durchmesser von 5 bis 8 cm und ist rosafarben bis purpurn gefärbt, das Saftmal ist dunkler.
Die Früchte sind eiförmig-kugelige Kapseln, die etwa 1,5 cm lang werden und durch vier Klappen aufspringen. Sie enthalten in zwei Samenkammern vier Samen, die dicht dunkelbraun behaart sind.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30.[1]
Die Ziegenfuß-Prunkwinde ist weltweit an tropischen Stränden verbreitet, wo sie zu den Pionierpflanzen zählt und teilweise als Kennart bestimmter Pflanzengesellschaften in Erscheinung tritt, so zum Beispiel in der nach ihr benannten „pes-caprae-Formation“, wo sie vor allem mit Canavalia maritima, einer Hülsenfrüchtler-Art ähnlichen Habitus', auftritt. Durch das starke Wurzelwerk bindet sie den Sand und verhindert das Wegspülen des Bodens. Die Art besiedelt aber auch nicht-marine Standorte im Inland oder an Süßwasserstränden.[2][3]
Der deutsche Name Ziegenfuß-Prunkwinde leitet sich von der Form der Blätter ab, die an einen Ziegenfuß erinnern. Auch die Bedeutung des Epithetons leitet sich davon ab.[4]
Die Ziegenfuß-Prunkwinde (Ipomoea pes-caprae), auch Strandwinde genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Prunkwinden (Ipomoea) in der Familie der Windengewächsen (Convolvulaceae). Sie ist weltweit an tropischen Stränden und Ufern zu finden.
Bé-oaⁿ-tîn (Hàn-jī: 馬鞍藤; Eng-gí: Seahore vine morning glory; ha̍k-miâ: Ipomoea pes-caprae) mā kiò-chò bé-oaⁿ-chháu, hāu-tîn, he̍k hāu-chhì, kui-sio̍k-tī Soân-hoe-kho, Tâi-oân goân-seng-chéng, sī to-nî-seng, phih-phak-sèng bo̍k-chit tîn-pún si̍t-bu̍t.
I kah-ì kui-kang ū ji̍t ê só͘-chāi, hun-pò͘ tī hái-piⁿ tē-khu, soa-pō͘ kap san-ô͘-chiau lóng-ū, ū-sî mā-ē chhut-hiān tī pêⁿ-tē chheⁿ-po͘. I kui-tang khui-hoe, m̄-koh pa̍k-pō͘ koâⁿ-thiⁿ sî bē khui-hoe. I tī soa-po͘ ē-sái kò͘-tēng hái-soa, ū liông-hó ê tēng-soa lêng-le̍k.
Keng kim-ku̍t kng-seⁿ, sì-kè sô tn̂g-lò-lò, chat kan seⁿ-chhut put-tēng-kin.
Hio̍h-á tan-hio̍h hō͘-seng, kek-chit (革質), seⁿ tio̍h chhiūⁿ bé-oaⁿ, hio̍h-pèⁿ tām-po̍h-á âng-sek.
Hoe hó-chhin-chhiūⁿ lāu-á, hún-âng-sek, hoe-lāu-á lāi-bīn chí-âng-sek; ti̍t-kèng siāng-toā ē-sái ta̍t-kàu 65 mm; chū-sàn-hoe-sū (聚繖花序), ùi hio̍h-pèⁿ hun-ki hia hoat--chhut-lâi.
Bé-oaⁿ-tîn (Hàn-jī: 馬鞍藤; Eng-gí: Seahore vine morning glory; ha̍k-miâ: Ipomoea pes-caprae) mā kiò-chò bé-oaⁿ-chháu, hāu-tîn, he̍k hāu-chhì, kui-sio̍k-tī Soân-hoe-kho, Tâi-oân goân-seng-chéng, sī to-nî-seng, phih-phak-sèng bo̍k-chit tîn-pún si̍t-bu̍t.
I kah-ì kui-kang ū ji̍t ê só͘-chāi, hun-pò͘ tī hái-piⁿ tē-khu, soa-pō͘ kap san-ô͘-chiau lóng-ū, ū-sî mā-ē chhut-hiān tī pêⁿ-tē chheⁿ-po͘. I kui-tang khui-hoe, m̄-koh pa̍k-pō͘ koâⁿ-thiⁿ sî bē khui-hoe. I tī soa-po͘ ē-sái kò͘-tēng hái-soa, ū liông-hó ê tēng-soa lêng-le̍k.
Ko e fuetahi pe fuekula ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ʻOku lahi ʻene tupu ʻi he matātahi. ʻOku ui foki ko e I. brasiliensis pe I. pes-caprae var brasiliensis.
Tatau mo e ngaahi fue kehe, kapau te ke fiesio ki hono matalaʻiʻakau, ʻe sai te ke ʻalu ʻi hengihengi. ʻOku ne maheikau he efiafi. (Ko e liliu ʻo hono hingoa lea fakapilitānia: Sani pongipongi [ʻi he] matātahi.)
vakai ki he fue maʻa e lahi ngaahi fue kehe
Ko e fuetahi pe fuekula ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ʻOku lahi ʻene tupu ʻi he matātahi. ʻOku ui foki ko e I. brasiliensis pe I. pes-caprae var brasiliensis.
Tatau mo e ngaahi fue kehe, kapau te ke fiesio ki hono matalaʻiʻakau, ʻe sai te ke ʻalu ʻi hengihengi. ʻOku ne maheikau he efiafi. (Ko e liliu ʻo hono hingoa lea fakapilitānia: Sani pongipongi [ʻi he] matātahi.)
Mlakasa au majani ya mwaka (Ipomoea pes-caprae) ni mmea wa familia Convolvulaceae unaokua kwa pwani za ukanda wa tropiki. Majani hutumika kama dawa tepetepe ya kubandika dhidi ya shida za ngozi k.m. macheraka, majipu, virugu, marugurugu na vidonda.
Majani
Maua
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mlakasa au majani ya mwaka (Ipomoea pes-caprae) ni mmea wa familia Convolvulaceae unaokua kwa pwani za ukanda wa tropiki. Majani hutumika kama dawa tepetepe ya kubandika dhidi ya shida za ngozi k.m. macheraka, majipu, virugu, marugurugu na vidonda.
Patat lanmè se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Convolvulaceæ . Non syantifik li se Ipomoea pes-capræ Roth.
Istwa
Patat lanmè se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Convolvulaceæ . Non syantifik li se Ipomoea pes-capræ Roth.
அடும்பு அல்லது அடம்பு (Beach Morning Glory / Goat's Foot; Ipomoea pes-caprae) என்பது ஒருவகையான படரும் கொடி ஆகும். இது கடற்கரையிலும் வறண்ட மணல் மேட்டிலும் படர்ந்து வளரும். சங்க இலக்கியங்களின் பல பாடல்களில்நெய்தல் நிலத்திலே விளைவதை குறித்துள்ளனர். நற்றிணை என்னும் நூலில் (பாடல் 254ல்) 'குன்றோங்கு வெண்மணல் கொடியடும்பு கொய்தும்' என்று குறிப்பிடப்படுகின்றது. இதன் இலை ஆட்டுக்காலின் குளம்படி போலும் கவைத்து (இரு கிளையாக) உள்ளதைப் பற்றி தமிழ் இலக்கியங்கள் கூறுவதைப்போலவே அறிவியலிலும் Biloba குறிக்கப்பட்டுள்ளது. இக்கொடியின் மலர் செந்நீல நிறத்தில் பெரியதாக இருக்கும். இச்செடி இருவிதை நிலைத்திணை வகையைச் சேர்ந்தது (Dicotyledons). [மலையாளப் பெயர்: அடும்பு வள்ளி, இந்திப்பெயர்: டோப்படிலேடா]
கடற்கரை, ஆற்றங்கரை ஓரங்களில் வளரக்கூடியது அடம்பு.பல்வேறு நன்மைகளைக் கொண்ட இது படர்ந்து கொடியாக இருக்கும். இதற்கு ஆட்டுக்கால் அடம்பு என்ற பெயரும் உண்டு. அடம்புவின் இலைகள் ஆட்டுக்கால் போன்ற தோற்றம் கொண்டது. இலைகள் கடினமாகவும் புக்கள் நீல நிறத்திலும் காணப்படும். அாிய வகை மருத்துவ மூலிகையானது வயிற்றுப்போக்கை நிறுத்தக்கூடியது. மலச்சிக்கலைப் போக்கும். சிறுநீரை பெருக்கும் தன்மை உடையது. [2]
அடும்பு அல்லது அடம்பு (Beach Morning Glory / Goat's Foot; Ipomoea pes-caprae) என்பது ஒருவகையான படரும் கொடி ஆகும். இது கடற்கரையிலும் வறண்ட மணல் மேட்டிலும் படர்ந்து வளரும். சங்க இலக்கியங்களின் பல பாடல்களில்நெய்தல் நிலத்திலே விளைவதை குறித்துள்ளனர். நற்றிணை என்னும் நூலில் (பாடல் 254ல்) 'குன்றோங்கு வெண்மணல் கொடியடும்பு கொய்தும்' என்று குறிப்பிடப்படுகின்றது. இதன் இலை ஆட்டுக்காலின் குளம்படி போலும் கவைத்து (இரு கிளையாக) உள்ளதைப் பற்றி தமிழ் இலக்கியங்கள் கூறுவதைப்போலவே அறிவியலிலும் Biloba குறிக்கப்பட்டுள்ளது. இக்கொடியின் மலர் செந்நீல நிறத்தில் பெரியதாக இருக்கும். இச்செடி இருவிதை நிலைத்திணை வகையைச் சேர்ந்தது (Dicotyledons). [மலையாளப் பெயர்: அடும்பு வள்ளி, இந்திப்பெயர்: டோப்படிலேடா]
கடற்கரை, ஆற்றங்கரை ஓரங்களில் வளரக்கூடியது அடம்பு.பல்வேறு நன்மைகளைக் கொண்ட இது படர்ந்து கொடியாக இருக்கும். இதற்கு ஆட்டுக்கால் அடம்பு என்ற பெயரும் உண்டு. அடம்புவின் இலைகள் ஆட்டுக்கால் போன்ற தோற்றம் கொண்டது. இலைகள் கடினமாகவும் புக்கள் நீல நிறத்திலும் காணப்படும். அாிய வகை மருத்துவ மூலிகையானது வயிற்றுப்போக்கை நிறுத்தக்கூடியது. மலச்சிக்கலைப் போக்கும். சிறுநீரை பெருக்கும் தன்மை உடையது.
Ipomoea pes-caprae, also known as bayhops, bay-hops, beach morning glory or goat's foot, is a common pantropical creeping vine belonging to the family Convolvulaceae. It grows on the upper parts of beaches and endures salted air. It is one of the most common and most widely distributed salt tolerant plants and provides one of the best known examples of oceanic dispersal. Its seeds float and are unaffected by salt water.
Originally described by Linnaeus, it was placed in its current genus by Robert Brown in 1818.
Ipomoea pes-caprae is a prostrate perennial, often covering large areas; stems long-trailing often several metres in length, rooting at the nodes, glabrous. It has pink, fused petals with a darker centre.[3] The fruit is a capsule containing 4 hairy seeds that float in water.[4]
This species can be found on the sandy shores of the tropical Atlantic, Pacific, and Indian Oceans. A similar species, Ipomoea imperati, with white flowers, has an even wider distribution on the world's beaches. I. pes-caprae is common on the sand dunes of Australia's upper north coast of New South Wales, and can also be found along the entire Queensland coastline.
Goat's Foot is a primary sand stabilizer, being one of the first plants to colonise dunes. It grows on almost all parts of dunes but is usually found on the seaward slopes, sending long runners down towards the toe of the dune. The sprawling runners spread out from the woody rootstock, but the large two-lobed leaves are sparse and a dense cover on the sand is rarely achieved except in protected situations. This plant grows in association with sand Spinifex grass and is a useful sand binder, thriving under conditions of sandblast and salt spray.
Community species: Ipomoea pes-caprae has been observed in community situations, studied for their endurance of difficult growing conditions (on dunes) with some other tough species.
Together with Melanthera biflora, Portulaca oleracea and Digitaria ciliaris, Ipomoea pes-caprae is usually one of the first species colonizing degraded or altered environments in tropical zones of the planet.[6]
In Australia, it is a commonly used aboriginal medicine used as poultice for sting ray and stone fish stings.[7]
In Brazil, this plant – namely the subspecies brasiliensis – is known as salsa-da-praia in folk medicine, and is used to treat inflammation and gastrointestinal disorders.
In the Philippines, the plant is known locally as Bagasua and is used to treat rheumatism, colic, oedema, whitlow, and piles.[8]
I. pes-caprae comes from the Latin 'pes' for foot and 'caprae' for goat and refers to the resemblance of the outline of the leaf to the footprint of a goat.[9]
Vines on a pebble beach
Beach morning glory in Malaysia
Beach morning glory, Muzhappilangad Beach
Beach morning glory, Muzhappilangad Beach
Beach morning glory vines, Yunlin
View of Eastern Ghats over beach morning glory bushes, Tenneti Park
Ipomoea pes-caprae, also known as bayhops, bay-hops, beach morning glory or goat's foot, is a common pantropical creeping vine belonging to the family Convolvulaceae. It grows on the upper parts of beaches and endures salted air. It is one of the most common and most widely distributed salt tolerant plants and provides one of the best known examples of oceanic dispersal. Its seeds float and are unaffected by salt water.
Originally described by Linnaeus, it was placed in its current genus by Robert Brown in 1818.
Ipomoea pes-caprae (batatilla,[1] bejuco rastrero,[1] churristate de playa o bejuco de playa) es una especie botánica de enredadera común tropical de la familia de las Convolvulaceae. En Cuba se llama boniato de playa.[1]
Crece en las partes altas de playas y tolera aire salino. Es una de las más comunes y más extendidas plantas tolerantes a sal y provee uno de los mejores ejemplos conocidos de dispersión oceánica (en inglés). Sus semillas flotan y no son afectadas por el agua salina.
Este bejuco rastrero crece muy bien en las orillas de playas en el límite de la marea alta, formando grandes colonias.
Es una herbácea robusta, suculenta, de tallo postrado, rastrero, extendiéndose por más de 15 m, hojas simples, alternas, reniformes (forma de riñón), coriáceas.
Segrega látex lechoso. Flores llamativas purpúreas o rosáceas, campanulares, por dentro en el cuello son de un color muy intenso; filamentos, estambres, estigma y estilo blancos; son flores solamente de un día.
Muchas veces las flores y las hojas son apetecidas por herbívoros.
Los frutos son cápsulas, dehiscentes cuando se secan, en cada cápsula cuatro semillas color pardo oscuro, muchos pelos cortos aterciopelados. Esas semillas están llenas de sustancias químicas muy venenosas para intentar comerlas, excepto para un coleóptero de la familia de los gorgojos (Bruchinae) cuyo nombre científico es Magacerus leucospilus.
Se la encuentra en playas arenosas de los sectores tropicales de los océanos Atlántico, Pacífico e Índico. Es común en las dunas de Australia en las costas alts norteñas de Nueva Gales del Sur y a lo largo de la línea costera de Queensland.
Es un buen estabilizador primario de arenas, siendo uno de las primeras especies para colonizar dunas.
Se le conoce en México como Riñonina o Rompepiedra, por su uso terapéutico contra los cálculos renales.
Ipomoea pes-caprae fue descrita por (L.) R.Br. y publicado en Narrative of an Expedition to Explore the River Zaire 477. 1818.[2]
Ipomoea: nombre genérico que procede del griego ips, ipos = "gusano" y homoios = "parecido", por el hábito voluble de sus tallos.[3]
pes-caprae: epíteto que se debe a la morfología de la hoja pes-caprae = símil de la huella de la pezuña de las cabras a la forma de la hoja.
Ipomoea pes-caprae (batatilla, bejuco rastrero, churristate de playa o bejuco de playa) es una especie botánica de enredadera común tropical de la familia de las Convolvulaceae. En Cuba se llama boniato de playa.
Dyynielämänlanka (Ipomoea pes-caprae) on elämänlankoihin kuuluva kasvilaji, jota kasvaa pantrooppisilla rannoilla ympäri maailmaa. Se on köynnöstävä ja ruohovartinen kasvi, joka voi köynnöstää maata pitkin jopa 30 metrin matkan.
Dyynielämänlanka on köynnöstävä ruohovartinen kasvi, joka kasvaa yleensä 10-15 senttimetriä korkeaksi mutta jonka varsi voi köynnöstää 30 metriä maata pitkin.[1][2] Se kasvattaa ison pääjuuren, joka voi olla kolme metriä pitkä ja viisi senttimetriä halkaisijaltaan.[3][2]
Dyynielämänlangan monimuotoiset lehdet ovat 6-10 senttimetriä pitkät, ja ne ovat paksut, sileät ja kaksiliuskaiset.[1][4] Kasvin kukat ovat torvimaisia, ja ne ovat 6-7,5 senttimetriä leveitä.[1] Teriö on vaaleanpunainen, punertavan purppura tai violetti. Kasvin 1,3 senttimetriä leveät hedelmät ovat pyöreitä, ja niissä 4 siementä. 6-10 senttimetriä pitkät siemenet ovat kauttaaltaan ruskean karvan peitossa.[4]
Dyynielämänlanka on pantrooppinen rantojen laji. Sitä kasvaa Kiinassa, Japanissa, Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa, Afrikassa, Australiassa, Pohjois- ja Etelä-Amerikassa sekä Tyynenmeren saarilla. Toisinaan dyynielämänlankoja kasvaa myös sisämaassa teiden ja ojien varsilla.[2][3]
Dyynielämänlanka (Ipomoea pes-caprae) on elämänlankoihin kuuluva kasvilaji, jota kasvaa pantrooppisilla rannoilla ympäri maailmaa. Se on köynnöstävä ja ruohovartinen kasvi, joka voi köynnöstää maata pitkin jopa 30 metrin matkan.
Ipomoea pes-caprae, appelée patate à Durand à La Réunion et à l'île Maurice, et patate-bord de mer aux Antilles françaises, ou Ipomée pied-de-chèvre, ou encore corde-patate en Martinique, est une espèce de lianes rampantes de la famille des Convolvulaceae qui colonise la partie haute des plages des régions tropicales.
Par contraction phonétique, la plante est aussi appelée patatran aux Seychelles, batatran à l'île Maurice.
C'est une plante très courante sur les bords de mer tropicaux, en particulier sur les plages de sable fin[1].
C'est une liane[2] pérenne qui développe à la surface du sol de très longues tiges rampantes angulaires ayant de 5 à 30 m de long. Elle se fixe dans le sable par des racines développées au niveau des nœuds. Elle peut former de grands tapis denses qui contribuent à stabiliser le sol.
La feuille simple et épaisse est obovale à elliptique et émarginée : sa forme rappelle l'empreinte d'un sabot de chèvre. Lors d'un fort ensoleillement, le limbe se replie légèrement le long de la nervure centrale afin de réduire l'évaporation.
La corolle infundibuliforme est rose taché de pourpre, d'un diamètre de 5 à 6 cm. La fleur ne reste épanouie qu'une seule journée.
Les fruits sont des capsules globulaires, de 10-15 mm de diamètre, à 4 valves brunes renfermant chacune une graine. Les graines mesurent entre 6 et 7 mm de long.
Ipomoea pes-caprae est pantropicale.
Elle se retrouve sur les hauts des plages des zones tropicales des océans Atlantique, Indien et Pacifique, et fournit un bon exemple de dispersion océanique.
Avec Melanthera biflora, Portulaca oleracea et Digitaria ciliaris, Ipomoea pes-caprae est une des premières espèces de plantes à coloniser les zones dégradées sous les tropiques[3].
Aux Antilles, les racines s'utilisent en décoction contre les coliques et les fièvres[4].
À La Réunion, la décoction de feuilles sert contre les inflammations, les rhumatismes, les crampes ; les jeunes feuilles écrasées permettent de faciliter l'extraction d'épines d'oursins.
Dans de nombreux pays, Ipomoea pes-caprae est un remède contre les inflammations, les coliques, la gonorrhée et les douleurs. Des chercheurs brésiliens ont montré que l'extrait méthanolique des parties aériennes avait une activité antinociceptive significative[5]. Des études phytochimiques préliminaires ont suggéré la présence de stéroïdes, de terpénoïdes, d'alcaloïdes, de flavonoïdes et des glycosides d'acides gras, nommés pescaprosides A, B, E, I-IX.
Feuilles en forme d'empreinte de sabot de chèvre.
Détail de la fleur (Parc national de Bako, Malaisie).
Ipomoea pes-caprae a pour synonymes selon Plants of the World online (POWO) (7 décembre 2020)[6] :
Selon Catalogue of Life (7 décembre 2020)[7] :
Selon Tropicos (7 décembre 2020)[8] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Ipomoea pes-caprae, appelée patate à Durand à La Réunion et à l'île Maurice, et patate-bord de mer aux Antilles françaises, ou Ipomée pied-de-chèvre, ou encore corde-patate en Martinique, est une espèce de lianes rampantes de la famille des Convolvulaceae qui colonise la partie haute des plages des régions tropicales.
Par contraction phonétique, la plante est aussi appelée patatran aux Seychelles, batatran à l'île Maurice.
C'est une plante très courante sur les bords de mer tropicaux, en particulier sur les plages de sable fin.
Katang-katang (Ipomoea pes-caprae) adalah sejenis tumbuhan menjalar yang kerap didapati di pantai berpasir. Sebagai tumbuhan obat ia dikenal sebagai tapak kuda. Nama ilmiahnya mengacu pada bentuk helaian daunnya yang menyerupai teracak kambing (pes, kaki; caprae, kambing).
Tumbuhan ini dikenal dengan macam-macam nama di Indonesia. Misalnya, batata pantai (Manado), daun katang (Melayu), tangkatang (Madura), katang-katang (Bali), andali arana (Talaud), dalere (Sangir dan Alifuru), watata ruruan, daredei, dolodoi, kapu ne ruruan, kaput i lawanan, watata (Alifuru Sulawesi Utara), tiladede (Gorontalo), bulalingo (Buol), alere (Baree), leleri (Makassar), lalere (Bugis), mari-mari (Amahai), wedor, wedule (Hitu), wedule (Haruku), ngemir gamir (Marind), dan loloro (Halmahera Utara), Laklaku (Dawan Timor Barat).
Tapak kuda adalah sejenis terna yang dimasukkan dalam familia Convolvulaceae yang berbatang basah dengan panjang mencapai 30 m, merambat/merayap di atas tanah dengan warna batang hijau-kecoklatan dan berakar pada tiap-tiap ruas; batangnya mengeluarkan getah putih. Kadang-kadang, liana (terna membelit) ini membelit.[2] Daunnya tunggal, letaknya tersebar, bertangkai dengan panjang 2–3 cm, bergetah warna putih dan keluar apabila dipatahkan. Daun sering meruncing ke satu sisi, bervariasi, membundar telur, menjorong, membundar, mengginjal. Helaian daunnya bulat memanjang, tebal, permukaan licin mengkilap, tidak berambut, ujung dan pangkal terbagi, warnanya hijau, dan tepinya rata.[1][3] Perbungaannya majemuk, bisa terdiri atas satu bunga saja ataupun lebih. Bunganya berbentuk corong, warnanya ungu. Tangkai bunga panjangnya 3–16 cm.[3] Daun kelopaknya tidaklah sama, agak menjangat, mahkota mencorong, ungu sampai ungu kemerahan. Buahnya tergolong buah memecah (dehiscent) berbentuk kapsul bundar hingga agak datar dengan empat biji berwarna hitam dan dan berambut rapat, terang, dan berwarna coklat.[3] Ukuran buah 12–17 mm dan bijinya 6–10 mm.[1][2][4]
Tapak kuda memilki persebaran yang pan-tropis.[4] Ia dapat ditemui di Asia Tenggara di sepanjang pantai-pantai tropis, termasuk Indonesia. Tapak kuda berhabitat dengan tumbuh meliar di daerah-daerah pantai atau pada tanah yang berbatu dan mengandung pasir. Acap kali, ia tumbuh hanya di belakang garis pasang surut pada pantai. Tumbuh juga di daratan, sepanjang tepi jalan dan parit, sampai ketinggian 800 m. Tapak kuda kadang-kadang menutupi seluruh pantai dengan batangnya yang liat, panjang, dan banyak berdaun ini.[1][2]
Menurut catatan taksonomis perihal persebaran anak spesies tapak kuda ini, dua anak jenis dikenali oleh beberapa penulis yaitu I. pes-caprae ssp. pes-caprae yang memiliki cuping daun yang dalam, dan I. pes-caprae ssp. brasiliensis yang memiliki takik pada ujung daun. Keduanya terdapat di Indonesia, meskipun anak jenis yang terakhir hanya diketahui dari Sumatra Barat dan Pulau Krakatau.[4]
Masyarakat pedesaan meyakini tapak kuda memiliki sifat yang menyejukkan, pencahar (laxative) dan astringen. Namun, tapak kuda rupanya memiliki sifat yang berkebalikan, yakni sifatnya yang hangat dan rasanya yang pedas sedikit pahit.[1] Adapun, masyarakat menggunakan tapak kuda ini untuk mengobati konstipasi; saat dikunyah bersamaan dengan biji pinang, ia bisa untuk mengobati keram perut dan nyeri. Masyarakat Semenanjung Malaya menggunakan tumbuhan ini untuk mencengah pembengkakan akibat dari sengatan ubur-ubur. Tapak kuda yang dicampur dengan minyak kelapa dipercaya bisa mengobati abses dan mempercepat bisul. Kegunaan lain adalah untuk mengobati kelelahan. Akarnya juga berkhasiat untuk mengobati sulit kencing, mencegah bengkak air (oedema), dan masalah ginjal.[3]
Katang-katang (Ipomoea pes-caprae) adalah sejenis tumbuhan menjalar yang kerap didapati di pantai berpasir. Sebagai tumbuhan obat ia dikenal sebagai tapak kuda. Nama ilmiahnya mengacu pada bentuk helaian daunnya yang menyerupai teracak kambing (pes, kaki; caprae, kambing).
Tumbuhan ini dikenal dengan macam-macam nama di Indonesia. Misalnya, batata pantai (Manado), daun katang (Melayu), tangkatang (Madura), katang-katang (Bali), andali arana (Talaud), dalere (Sangir dan Alifuru), watata ruruan, daredei, dolodoi, kapu ne ruruan, kaput i lawanan, watata (Alifuru Sulawesi Utara), tiladede (Gorontalo), bulalingo (Buol), alere (Baree), leleri (Makassar), lalere (Bugis), mari-mari (Amahai), wedor, wedule (Hitu), wedule (Haruku), ngemir gamir (Marind), dan loloro (Halmahera Utara), Laklaku (Dawan Timor Barat).
Pokok tapak kuda merupakan sejenis pokok menjalar yang terdapat di tepi pantai. Ia mempunyai bunga yang cantik bewarna ungu terang. Nama sainsnya adalah Ipomoea pescaprae dalam famili Convolvulaceae order Tubiflorae .
Pokok tapak kuda merupakan sejenis pokok perintis. Batangnya yang menjalar merebak dengan cepat dan membentuk tutup bumi, mendakan sampah-sarap yang terperangkap membantu pasir membentuk tanah yang stabil. Ia berkait dengan pokok kang kong, dan kembang pagi.
Mempunyai daun selebar 8-10 cm.
Pokok tapak kuda
Tapak Kuda di pantai Kuala Balok, Pahang, Malaysia.
Pokok tapak kuda merupakan sejenis pokok menjalar yang terdapat di tepi pantai. Ia mempunyai bunga yang cantik bewarna ungu terang. Nama sainsnya adalah Ipomoea pescaprae dalam famili Convolvulaceae order Tubiflorae .
Pokok tapak kuda merupakan sejenis pokok perintis. Batangnya yang menjalar merebak dengan cepat dan membentuk tutup bumi, mendakan sampah-sarap yang terperangkap membantu pasir membentuk tanah yang stabil. Ia berkait dengan pokok kang kong, dan kembang pagi.
Mempunyai daun selebar 8-10 cm.
De geitenhoefwinde (Ipomoea pes-caprae) is een plant uit de windefamilie (Convolvulaceae). Het is een plant met tot 30 m lange, stevige stengels, die over het zand kruipen. De vlezige bladeren zijn afwisselend geplaatst, in omtrek bijna rechthoekig-langwerpig tot overdwars elliptisch, 3-12 cm lang en breed. De bladeren hebben een meer of minder diepe, breed driehoekige insnijding aan de top. De bladvorm doet denken aan de pootafdruk van geiten.
De roze tot violette bloemen groeien solitair of zelden in groepen van enkele stuks in de bladoksels. De kelkbladen zijn 0,5-1,5 cm lang, de buitenste kelkbladen zijn kleiner dan de binnenste. De bloemkroon is 3-7 cm lang en trechtervormig. De bloemen gaan in de ochtend open en zijn 's middags al uitgebloeid De 1-2 cm grote vruchten zijn rond-afgeplat tot eivormig. De vruchten zijn tweehokkig en splijten met vier kleppen open, waarbij vier grote, zwarte, meestal behaarde zaden tevoorschijn komen.
De geitenhoefwinde komt vrij algemeen voor aan vrijwel alle tropische kusten en soms ook langs de grotere binnenzeeën. De plant heeft zich door drijvende zaden en wortelende stengelfragmenten bijna overal in de tropen zonder tussenkomst van de mens weten te vestigen. De plant kan op elke stengelknoop wortelen, waarbij hij het zand bindt en bijdraagt aan de vastlegging van stranden.
In Maleisië worden met het stengelsap van de geitenhoefwinde steekwonden van giftige vissen behandeld.
De geitenhoefwinde (Ipomoea pes-caprae) is een plant uit de windefamilie (Convolvulaceae). Het is een plant met tot 30 m lange, stevige stengels, die over het zand kruipen. De vlezige bladeren zijn afwisselend geplaatst, in omtrek bijna rechthoekig-langwerpig tot overdwars elliptisch, 3-12 cm lang en breed. De bladeren hebben een meer of minder diepe, breed driehoekige insnijding aan de top. De bladvorm doet denken aan de pootafdruk van geiten.
De roze tot violette bloemen groeien solitair of zelden in groepen van enkele stuks in de bladoksels. De kelkbladen zijn 0,5-1,5 cm lang, de buitenste kelkbladen zijn kleiner dan de binnenste. De bloemkroon is 3-7 cm lang en trechtervormig. De bloemen gaan in de ochtend open en zijn 's middags al uitgebloeid De 1-2 cm grote vruchten zijn rond-afgeplat tot eivormig. De vruchten zijn tweehokkig en splijten met vier kleppen open, waarbij vier grote, zwarte, meestal behaarde zaden tevoorschijn komen.
De geitenhoefwinde komt vrij algemeen voor aan vrijwel alle tropische kusten en soms ook langs de grotere binnenzeeën. De plant heeft zich door drijvende zaden en wortelende stengelfragmenten bijna overal in de tropen zonder tussenkomst van de mens weten te vestigen. De plant kan op elke stengelknoop wortelen, waarbij hij het zand bindt en bijdraagt aan de vastlegging van stranden.
In Maleisië worden met het stengelsap van de geitenhoefwinde steekwonden van giftige vissen behandeld.
Wilec kozie kopytko[3], wilec kozi[4], wilec nadbrzeżny (Ipomoea pes-caprae (L.) R.B.) – gatunek roślin zielnych z rodziny powojowatych. Występuje powszechnie na piaszczystych wybrzeżach morskich w strefie tropikalnej, także nad wielkimi jeziorami śródlądowymi[4]. Rozprzestrzenia się poza tym na śródlądziu wzdłuż dróg, nad kanałami i rowami sięgając do rzędnej 600 m n.p.m.[3] Roślina ma istotny wpływ na procesy eoliczne – gęsto rosnąc na piaskach chroni je przed wywiewaniem[5]. Wykorzystywana jest w tradycyjnym ziołolecznictwie. W Azji Południowo-Wschodniej okłady z liści pomagać mają przy zranieniach spowodowanych ukłuciami kolcami jeżowców i ryb. Żucie nasion pomaga zwalczyć dolegliwości trawienne[3]. Jest także wykorzystywana jako roślina pastewna[2]. Nazwa gatunkowa odnosi się do kształtu liści przypominających odcisk racicy kozy[3].
Roślina pokrywając gęsto swymi grubymi, mocnymi pędami piaski na wybrzeżach przyczynia się do ograniczania ich wywiewania i stabilizacji wydm[5][4]. Dobrze znosi zasolenie, a nasiona rozprzestrzeniane są przez wody morskie, w których zachowują pływalność i żywotność[4]. Kwiaty otwierają się tylko przed południem, a popołudniu już więdną[4].
Wilec kozie kopytko, wilec kozi, wilec nadbrzeżny (Ipomoea pes-caprae (L.) R.B.) – gatunek roślin zielnych z rodziny powojowatych. Występuje powszechnie na piaszczystych wybrzeżach morskich w strefie tropikalnej, także nad wielkimi jeziorami śródlądowymi. Rozprzestrzenia się poza tym na śródlądziu wzdłuż dróg, nad kanałami i rowami sięgając do rzędnej 600 m n.p.m. Roślina ma istotny wpływ na procesy eoliczne – gęsto rosnąc na piaskach chroni je przed wywiewaniem. Wykorzystywana jest w tradycyjnym ziołolecznictwie. W Azji Południowo-Wschodniej okłady z liści pomagać mają przy zranieniach spowodowanych ukłuciami kolcami jeżowców i ryb. Żucie nasion pomaga zwalczyć dolegliwości trawienne. Jest także wykorzystywana jako roślina pastewna. Nazwa gatunkowa odnosi się do kształtu liści przypominających odcisk racicy kozy.
Ipomea pes-caprae, conhecido popularmente como salsa-da-praia e pé-de-cabra, é uma espécie de planta bastante comum no litoral[1] de regiões tropicais e subtropicais. São plantas herbáceas, reptantes e halófitas da família taxonômica Convolvulaceae. Seu caule estende-se pelo terreno arenoso, emitindo raízes pivotantes em série, de modo que é possível erguer partes do corpo do organismo que permanecem "soltas", sendo considerada responsável pela fixação de dunas e areias litorâneas.
Seu nome em latim pes-caprae vem de "pé de cabra", devido à forma que suas folhas apresentam - os folíolos bilobados formam um "V", lembrando a ponta do pé de cabra. Apresenta vistosas flores azuladas ou albas e fruto capsular.[2] Possui látex.[3]
Também conhecida como "salsa-da-praia", cujo nome pode indicar sua semelhança à salsaparrilha febrífuga (Smilax officinalis L.) ou à salsa(o), chorão, o salgueiro-branco (Salix alba). É também usada na medicina popular por suas propriedades analgésicas, anti-inflamatórias e cicatrizantes. Em análise por cromatografia, há indicação da presença de isoquercitrina concentrada em suas folhas, não sendo identificada a quercetina em todas as amostras. A análise química para compostos polifenólicos, revelou que as folhas, caules, bem como a planta inteira possuem composição semelhante, porém indicou que, nas folhas, são quantitativamente superiores as concentrações da isoquercitrina. Quanto aos flavonoides totais, a presença é abundante nas folhas.[4]
O isolamento, identificação e delimitação de efeitos antinociceptivos de diversos constituintes de I. pes-caprae, como a glochidona, ácido betulínico, acetato de α- e β-amirina, a referida isoquercitrina, foram obtidas de extrato metanólico e das frações acetato de etila e aquosa, das partes aéreas da planta, que exibem efeitos antinociceptivos significantes em dois modelos clássicos de dor em camundongo confirmando, pelo menos em parte, o seu uso popular no tratamento de processos dolorosos e inflamatórios.[5]
Entre outras espécies do gênero (Ipomoea), podem, ainda, ser citadas, por seu efeito farmacológico no sistema nervoso, a jalapa ou batata-de-purga Ipomoea purga (analgésica, anti-inflamatória, depurativa, laxante e purgativa)[6] e a Ipomoea purpurea, que se confunde com a Ipomoea tricolor ou violácea, ambas conhecidas como Glória-da-Manhã (Morning Glory) na busca de identificação com a planta considerada mágico-medicinal conhecida na cultura asteca como badoh negro, tlitlitzin e/ou ololiuhqui segundo Shultes e Hofmann (2010) [7]. Atualmente, da I. purpúrea e/ou I. violácea, se prepara uma essência floral que, entre outras indicações, auxilia no controle da dependência de drogas e desorganização de hábitos.
Em Salvador, na Bahia, no Brasil
Na Flórida, nos Estados Unidos
Em Boca del Cielo, em Chiapas
Em Varadero Beach, em Paraíso, em Tabasco
Em Pokok tapak kuda, na Insulíndia
Em Alappuzha, em Kerala, na India.
Sementes
Ipomoea pes-caprae var.
Ipomea pes-caprae, conhecido popularmente como salsa-da-praia e pé-de-cabra, é uma espécie de planta bastante comum no litoral de regiões tropicais e subtropicais. São plantas herbáceas, reptantes e halófitas da família taxonômica Convolvulaceae. Seu caule estende-se pelo terreno arenoso, emitindo raízes pivotantes em série, de modo que é possível erguer partes do corpo do organismo que permanecem "soltas", sendo considerada responsável pela fixação de dunas e areias litorâneas.
Seu nome em latim pes-caprae vem de "pé de cabra", devido à forma que suas folhas apresentam - os folíolos bilobados formam um "V", lembrando a ponta do pé de cabra. Apresenta vistosas flores azuladas ou albas e fruto capsular. Possui látex.
Getfotsipomea (Ipomoea pes-caprae) är en art i familjen vindeväxter. Arten är pantropisk och växer mestadels på sandiga stränder.
Ibland särskiljs två underarter baserat på hur djupt flikiga bladen är - subsp. pes-caprae och subsp. brasiliensis. Flikigheten är dock högst varierande och de flesta floror erkänner inte underarter av getforsipomean.
Wikimedia Commons har media som rör Getfotsipomea.
Getfotsipomea (Ipomoea pes-caprae) är en art i familjen vindeväxter. Arten är pantropisk och växer mestadels på sandiga stränder.
Ibland särskiljs två underarter baserat på hur djupt flikiga bladen är - subsp. pes-caprae och subsp. brasiliensis. Flikigheten är dock högst varierande och de flesta floror erkänner inte underarter av getforsipomean.
Muống biển (danh pháp hai phần: Ipomoea pes-caprae) là một loài thực vật thuộc họ Bìm bìm (Convolvulaceae). Muống biển mọc trên các phần trên của các bãi biển và chịu được không khí mặn. Đây là một trong các loài thực vật chịu mặn phổ biến nhất, phân bố rộng rãi nhất và là một trong những ví dụ nổi bật nhất minh hoạ cho các loại cây có hạt trôi theo dòng nước. Hạt giống của muống biển nổi trên mặt biển và không bị nước mặn ảnh hưởng. Carl von Linné là người đầu tiên mô tả loài thực vật này; năm 1818, Robert Brown là người phân loại nó vào chi hiện tại.
Loài này có thể được tìm thấy trên bờ cát thuộc các vùng nhiệt đới ven Đại Tây Dương, Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương. Muống biển phân bố phổ biến trên các cồn cát trên bờ biển xa về phía bắc của bang New South Wales thuộc nước Úc, đồng thời cũng có thể được tìm thấy dọc bờ biển bang Queensland.
Đối với Muống biển (có khi còn được gọi là rau muống biển), người ta không ăn mà chỉ dùng để làm thuốc...[2]
Muống biển trên bờ biển Nhật Lệ, Quảng Bình.
Hoa muống biển
trên bãi biển đảo Réunion
Muống biển (danh pháp hai phần: Ipomoea pes-caprae) là một loài thực vật thuộc họ Bìm bìm (Convolvulaceae). Muống biển mọc trên các phần trên của các bãi biển và chịu được không khí mặn. Đây là một trong các loài thực vật chịu mặn phổ biến nhất, phân bố rộng rãi nhất và là một trong những ví dụ nổi bật nhất minh hoạ cho các loại cây có hạt trôi theo dòng nước. Hạt giống của muống biển nổi trên mặt biển và không bị nước mặn ảnh hưởng. Carl von Linné là người đầu tiên mô tả loài thực vật này; năm 1818, Robert Brown là người phân loại nó vào chi hiện tại.
Loài này có thể được tìm thấy trên bờ cát thuộc các vùng nhiệt đới ven Đại Tây Dương, Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương. Muống biển phân bố phổ biến trên các cồn cát trên bờ biển xa về phía bắc của bang New South Wales thuộc nước Úc, đồng thời cũng có thể được tìm thấy dọc bờ biển bang Queensland.
Đối với Muống biển (có khi còn được gọi là rau muống biển), người ta không ăn mà chỉ dùng để làm thuốc...
厚藤（學名：Ipomoea pes-caprae），又名马鞍藤（福建、广东、广西）、沙灯心（广东）、马蹄草、鲎藤（福建）、海薯、走马风、马六藤、白花藤（浙江）、海茹藤、二裂牵牛、二叶红薯、红花马鞍藤、马蹄金、狮藤、海薯藤、沙藤，是一種常見於熱帶地區的旋花科牽牛花属多年生匍匐蔓生草本植物。厚藤的葉先端明顯凹陷或是接近兩裂。厚藤生長在海灘較高的地區並且能在含鹽的環境生長。
厚藤相當普遍且廣為分佈，分布于热带沿海地区、台湾、蘭嶼(達悟語:valino)、巴丹群島以及中国大陆的广西、福建、浙江、海南、广东等地，多生长在沙滩上以及路边向阳处，目前尚未由人工引种栽培，是最廣為人知透過海洋傳播的抗鹽植物。其種子能在水面上漂浮並且不受海水影響其生長。
其葉子摘下放在鼻上，可防止鼻子曬傷。
在比賽長泳如三鐵時，若擔心蛙鏡起霧，可以摘下馬鞍藤的葉片，利用其汁液抹在蛙鏡鏡片內，即可達到良好的防霧效果。
厚藤匍匐在有石粒的沙灘上
海山漁港內的馬鞍藤。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 厚藤（學名：Ipomoea pes-caprae），又名马鞍藤（福建、广东、广西）、沙灯心（广东）、马蹄草、鲎藤（福建）、海薯、走马风、马六藤、白花藤（浙江）、海茹藤、二裂牵牛、二叶红薯、红花马鞍藤、马蹄金、狮藤、海薯藤、沙藤，是一種常見於熱帶地區的旋花科牽牛花属多年生匍匐蔓生草本植物。厚藤的葉先端明顯凹陷或是接近兩裂。厚藤生長在海灘較高的地區並且能在含鹽的環境生長。
グンバイヒルガオ（軍配昼顔、学名Ipomoea pes-caprae、英名Seaside morning glory , Beach morning glory）は、ヒルガオ科の植物。匍匐性の多年生草本。沖縄方言で「アミフィーバナ」または「ハマカンダー」と呼ばれる。
海岸、特に砂浜を好む海浜植物。葉は先端に浅く切込みが入る楕円形で、軍配に似ているため軍配昼顔の和名がある。学名のpes-capraeは「ヤギの足」を意味し、同様に葉の形を見立てたもの。花期ははっきりとせず、夏季を中心にほぼ周年、5～6cm程度の大きさの、薄紫色漏斗状の花をつける。実はさや状で中に種があり、乾くと裂開する。種子は海水に浮き、海流に乗って分布を広げる。
世界中の熱帯から亜熱帯の、主に海岸に広く分布する。この植物が一面の群落を作るのは熱帯域の砂浜海岸の普遍的な風景である。
日本では鹿児島県から沖縄県の海岸と、大分県佐伯市の元猿海岸に生育する。それ以北の日本には分布しない。しかし種子は黒潮に乗り、東北地方の海岸まで到達し、時に発芽して話題になる。ただし冬季に冷え込む地域では、夏の間に成長するが、秋から冬にかけて低温に晒され、枯死する。
なお、この種はハマヒルガオとは異なりサツマイモ属に含まれる。そのためアリモドキゾウムシの宿主植物となることから、日本本土への植物体の持ち込みは検疫によって禁止されている。
グンバイヒルガオ（軍配昼顔、学名Ipomoea pes-caprae、英名Seaside morning glory , Beach morning glory）は、ヒルガオ科の植物。匍匐性の多年生草本。沖縄方言で「アミフィーバナ」または「ハマカンダー」と呼ばれる。
海岸、特に砂浜を好む海浜植物。葉は先端に浅く切込みが入る楕円形で、軍配に似ているため軍配昼顔の和名がある。学名のpes-capraeは「ヤギの足」を意味し、同様に葉の形を見立てたもの。花期ははっきりとせず、夏季を中心にほぼ周年、5～6cm程度の大きさの、薄紫色漏斗状の花をつける。実はさや状で中に種があり、乾くと裂開する。種子は海水に浮き、海流に乗って分布を広げる。
.jpg)
_1200.jpg)
.jpg)
_at_Kakinada_beach_06.JPG)
_(8538388287).jpg)
