The East African oryxes have traditionally been treated as a single species, Oryx beisa (and often even considered conspecific with the Gemsbok, O. gazella, of southwestern Africa).According to Groves (2011), however, although they are very similar in appearance they are best treated as three distinct species: Beisa Oryx (O. beisa), found in northern and central Somalia and the Ogaden region of Ethiopia north to Berbera, west to Eritrea, and south into the Awash Valley; Galla Oryx (O. gallarum), found in northern Kenya and northeastern Uganda and extending into Somalia and southeastern Ethiopia; and Fringe-eared Oryx (O. callotis), found in southeastern Kenya and northeastern Tanzania.
The Beisa Oryx is a large antelope with a thick neck, long face, and long straight horns. It is found mainly in desert country, arid grassland, and scrub. It typically occurs in small herds of 7 to 30 individuals.It is reported to be common in the Awash National Park, but declining elsewhere due to hunting and overgrazing. Population declines likely approached 25% over the past three generations.
(Kingdon 1997; Groves 2011)
An oriks beisa (Oryx beisa) a zo un antilopenn hag a vev en Afrika ar Reter.
El beisa (Oryx beisa) és un antílop africà que viu a les estepes i zones semidesèrtiques de la Banya d'Àfrica i d'algunes zones de Tanzània. Alguns taxonomistes consideren que el beisa no és una espècie, sinó una subespècie de l'Òrix del Cap (Oryx gazella).
El beisa (Oryx beisa) és un antílop africà que viu a les estepes i zones semidesèrtiques de la Banya d'Àfrica i d'algunes zones de Tanzània. Alguns taxonomistes consideren que el beisa no és una espècie, sinó una subespècie de l'Òrix del Cap (Oryx gazella).
Přímorožec beisa (Oryx beisa) je sudokopytník dosahující délky až 190 cm a váhy do 240 kg. Výška zvířete v kohoutku nepřesahuje 120 cm. Vyskytuje se v Etiopii a Keni. Výrazným znakem přímorožce beisa jsou jeho rohy. Barva krátké srsti je šedá až žlutá s bílým břichem. Vzhled zvířete doplňují černé pruhy okolo břicha, na nohou a hlavě.
Přímorožec beisa tvoří menší stáda do 40 jedinců, která jsou tvořena pouze samicemi a jedním samcem. Ostatní samci žijí samotářským životem a ke stádu se připojují pouze v období říje, kdy však musí svádět urputné boje s vůdčím samcem stáda, které můžou skončit až smrtí slabšího samce. Přímorožec beisa je zvíře teritoriální, který území svého stáda vyznačuje močí.
Živí se zejména listy a výhonky rostlin, zejména trav. V době nouze přímorožec beisa dokáže vyhrabat kořínky skryté až metr pod zemí.
Samice přímorožce beisa rodí jedno celohnědé mládě po osmi a půl měsících březosti. Samice zůstává po dobu jednoho a půl měsíce s mládětem, odděleně od stáda. Kojení trvá přibližně tři a půl měsíce.
Přímorožec beisa je v Evropě chován v pouhých 8 zoo a to v počtu 36 jedinců. V Česku chovala tento druh na počátku roku 2018 Zoo Praha, která zároveň od roku 2017 vede Evropskou plemennou knihu pro tento druh, a samčí skupinu Zoo Ostrava.[2] Na Slovensku tento druh chován není. Mimo Evropu lze zmínit čtyři instituce na Arabském poloostrově a jednu na Tchaj-wanu.[3]
Zoo Praha začala chovat tento druh v roce 2000, kdy byl přivezen samec a tři samice z francouzské zoo La Palmyre[4]. První mládě se narodilo 22. 12. 2001. V roce 2015 byl odchovaný samec Damián (narozen 4. 2. 2014) převezen do Džibutska v rámci reintrodukčního projektu.[5] Roku 2017 byla zoo pověřena vedením evropské plemenné knihy pro tento druh.[4]
Na konci roku 2017 byli chováni tři samci a pět samic.[6] 5. ledna 2018 se samici Grácii a samci Akimovi narodil další samec.[7][8] Do léta 2018 se narodilo 20 mláďat[3], z nichž se podařilo 16 odchovat.[8] Další samci přišli na svět 19. 12. 2018[9] a 12. 3. 2019.[10]
Mládě přímorožce beisa v Zoo Praha
Přímorožec beisa v Zoo Praha
Přímorožec beisa v zajetí
Přímorožec beisa
Přímorožec beisa ve volné přírodě
Obrázky, zvuky či videa k tématu přímorožec beisa ve Wikimedia Commons
Přímorožec beisa (Oryx beisa) je sudokopytník dosahující délky až 190 cm a váhy do 240 kg. Výška zvířete v kohoutku nepřesahuje 120 cm. Vyskytuje se v Etiopii a Keni. Výrazným znakem přímorožce beisa jsou jeho rohy. Barva krátké srsti je šedá až žlutá s bílým břichem. Vzhled zvířete doplňují černé pruhy okolo břicha, na nohou a hlavě.
Den østafrikanske oryx (Oryx beisa), også kaldet beisaoryx eller blot beisa, er et dyr i underfamilien hesteantiloper af skedehornede pattedyr. Der findes to underarter: Oryx beisa beisa, der lever på stepper og i halvtørre områder fra Afrikas Horn til nord for Tanafloden, og Oryx beisa callotis, der lever syd for Tana i det sydlige Kenya og dele af Tanzania. Den østafrikanske oryx er omkring 1 m høj ved skulderen og vejer omkring 79 kg. Pelsen er grå med hvid underside, adskilt fra den grå del med en markant sort stribe. Sorte striber findes også, hvor hovedet går over i halsen, langs næsen, fra øjet til munden og i panden. Manken er kort og kastanjebrun, og de ringlede horn er lange og lige. Begge køn har horn, der typisk bliver 75-80 cm lange.
De østafrikanske oryxer lever i halvørken- eller steppelandskaber, hvor de æder græs, blade, frugter og knopper. De er i stand til at øge deres kropstemperatur, så de undgår at svede alt for meget og derved tabe væske. De holder sammen i grupper på mellem 5 og 40 dyr, ofte anført af hunner, mens en stor han bevogter gruppen bagfra. Nogle ældre hanner lever alene.
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Østafrikansk oryx Den østafrikanske oryx (Oryx beisa), også kaldet beisaoryx eller blot beisa, er et dyr i underfamilien hesteantiloper af skedehornede pattedyr. Der findes to underarter: Oryx beisa beisa, der lever på stepper og i halvtørre områder fra Afrikas Horn til nord for Tanafloden, og Oryx beisa callotis, der lever syd for Tana i det sydlige Kenya og dele af Tanzania. Den østafrikanske oryx er omkring 1 m høj ved skulderen og vejer omkring 79 kg. Pelsen er grå med hvid underside, adskilt fra den grå del med en markant sort stribe. Sorte striber findes også, hvor hovedet går over i halsen, langs næsen, fra øjet til munden og i panden. Manken er kort og kastanjebrun, og de ringlede horn er lange og lige. Begge køn har horn, der typisk bliver 75-80 cm lange.
De østafrikanske oryxer lever i halvørken- eller steppelandskaber, hvor de æder græs, blade, frugter og knopper. De er i stand til at øge deres kropstemperatur, så de undgår at svede alt for meget og derved tabe væske. De holder sammen i grupper på mellem 5 og 40 dyr, ofte anført af hunner, mens en stor han bevogter gruppen bagfra. Nogle ældre hanner lever alene.
Die Beisa-Oryx (Oryx beisa), häufig auch Ostafrikanischer Spießbock oder Ostafrikanische Oryx, gelegentlich Beisa-Antilope oder Eritrea-Oryx genannt, ist eine Antilopenart aus der Gattung der Oryxantilopen. Sie kommt im nordöstlichen Afrika vor und wurde manchmal nur als Unterart des Spießbocks geführt.
Die Beisa-Oryx erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 160 bis 190 Zentimetern und eine Schwanzlänge von 70 bis 80 Zentimeter. Seine Schulterhöhe beträgt 110 bis 120 Zentimeter und sein Gewicht 150 bis 200 Kilogramm. Das Fell ist am Rücken graubraun und am Bauch weiß gefärbt, entlang des Rückens verläuft ein 24 bis 71 mm breiter, schwarzer Streifen. Auch auf den Knien der Vorderbeine sind schwarze Zeichnungen, ebenso im Gesicht: Hier erstreckt sich ein schwarzer Streifen von der Hornbasis über das Auge bis zur Wange, daneben sind ein glockenförmiger Nasenfleck und ein kleinerer Stirnfleck vorhanden. Die Ohren sind lang und schmal, im Gegensatz zur Büschelohr-Oryx (Oryx callotis) sind keine Haarbüschel an den Ohrenspitzen ausgebildet. Die Hörner sind im Vergleich zum Schädel sehr lang und dünn und leicht nach hinten gebogen. Sie sind bei beiden Geschlechtern vorhanden, ihre Länge beträgt 75 bis 90 Zentimeter, an der Basis haben sie einen Durchmesser von etwa 11 cm. An den Hörnern sind 15 bis 25 horizontale Ringe ausgebildet. Individuen aus dem Awash-Tal haben häufig ein deutlicher ockerfarbenes Gesicht und fahlere Beine.
Diese Antilopen sind im nordöstlichen Afrika beheimatet, ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Eritrea und Dschibuti über Äthiopien bis nach Somalia. Lebensraum dieser Tiere sind trockene Steppen, Halbwüsten und Savannen.
Diese Antilopen leben in gemischten Herden aus sechs bis 40 Tieren, alte Männchen sind normalerweise Einzelgänger. Innerhalb der Herde gibt es eine ausgeprägte Rangordnung, ein Weibchen führt die Gruppe und das dominante Männchen bewacht das Ende. Im Bedrohungsfall versuchen sie üblicherweise zu fliehen, sind sie aber bedrängt, können sie sich mit den Hörnern zur Wehr setzen und dabei Angreifern schwere Verletzungen zufügen.
Sie zeigen einige Anpassungen an ihren heißen Lebensraum. So kann ihre Körpertemperatur auf über 46 °C steigen, ohne dass sie Schaden nehmen. Das vermindert das Schwitzen und somit den Wasserverlust.
Ihre Nahrung besteht aus Gräsern, Blättern und anderen pflanzlichen Materialien. Ist kein Trinkwasser vorhanden, können sie den Flüssigkeitsbedarf auch aus Früchten und feuchten Knollen stillen.
Es gibt keine feste Paarungszeit, allerdings bringen die Weibchen einer Herde ihre Neugeborenen oft zeitgleich zur Welt. Die Tragzeit beträgt 8,5 bis 10 Monate, die Wurfgröße üblicherweise eins. Nach 3,5 Monaten wird das Jungtier entwöhnt, die Geschlechtsreife tritt bei Weibchen mit 1,5 bis 2 Jahren und bei Männchen mit fünf Jahren ein. Diese Antilopen können bis zu 18 Jahre alt werden.
Die Beisa-Oryx wird von der IUCN als potenziell gefährdet (Near threatened) gelistet. Ursächlich sind der Jagddruck und die zunehmende Beschneidung ihres Lebensraums.
Die ostafrikanischen Oryxantilopen sind eng mit dem im südlichen Afrika lebenden Spießbock verwandt und wurden früher teilweise als dessen Unterarten klassifiziert, sie gelten heute aber als eigenständig. In der Regel wurden die Populationen Ostafrikas unter der Art Oryx beisa zusammengefasst und in mehrere Unterarten unterschieden. Durch eine Revision der Hornträger im Jahr 2011 wurden diese auf Artebene gehoben.
Die Beisa-Oryx (Oryx beisa), häufig auch Ostafrikanischer Spießbock oder Ostafrikanische Oryx, gelegentlich Beisa-Antilope oder Eritrea-Oryx genannt, ist eine Antilopenart aus der Gattung der Oryxantilopen. Sie kommt im nordöstlichen Afrika vor und wurde manchmal nur als Unterart des Spießbocks geführt.
Beyza, Sharqiy Afrika oriks i (Oryx beisa) — juft tuyoqlilar turkumi quvushshoxlilar oilasiga mansub hayvon. Shimoli-sharqiy Afrikaning ochiq yerlarida (Somali yarim o., Sudan, Efiopiya, Keniya, Uganda, Tanzaniya) yashaydi. Beyzaning erkagida ham, urgʻochisida ham orqaga qarab toʻgʻri oʻsgan shoxi (uzunligi 1 m gacha) boshqa kiyiklardan farq qiladi. Yungi asosan qizgʻish-qoʻngʻir, tanasining yon tomonlari, boshi va oyoklarida qora yoʻllari bor. Beyza juft-juft boʻlib yuradi. Afrikada Beyzaga oʻxshash, lekin shoxining tuzilishi, rangi bilan undan farq qiladigan oriks uroʻgʻiga mansub quvushshoxlilarning bir necha turi tarqalgan.
Beyza, Sharqiy Afrika oriks i (Oryx beisa) — juft tuyoqlilar turkumi quvushshoxlilar oilasiga mansub hayvon. Shimoli-sharqiy Afrikaning ochiq yerlarida (Somali yarim o., Sudan, Efiopiya, Keniya, Uganda, Tanzaniya) yashaydi. Beyzaning erkagida ham, urgʻochisida ham orqaga qarab toʻgʻri oʻsgan shoxi (uzunligi 1 m gacha) boshqa kiyiklardan farq qiladi. Yungi asosan qizgʻish-qoʻngʻir, tanasining yon tomonlari, boshi va oyoklarida qora yoʻllari bor. Beyza juft-juft boʻlib yuradi. Afrikada Beyzaga oʻxshash, lekin shoxining tuzilishi, rangi bilan undan farq qiladigan oriks uroʻgʻiga mansub quvushshoxlilarning bir necha turi tarqalgan.
The East African oryx (Oryx beisa), kent as the beisa[4] an aw, is a species o antelope frae East Africae. It haes twa subspecies: the common beisa oryx (Oryx beisa beisa) foond in steppe an semidesert ootthrou the Horn o Africae an north o the Tana River, an the fringe-eared oryx (Oryx beisa callotis) sooth o the Tana River in soothren Kenyae an pairts o Tanzanie.
_Oryx_beisa.png)
|deadurl= (help)CS1 maint: archived copy as teetle (link). Downloaded on 14 July 2015. The East African oryx (Oryx beisa), kent as the beisa an aw, is a species o antelope frae East Africae. It haes twa subspecies: the common beisa oryx (Oryx beisa beisa) foond in steppe an semidesert ootthrou the Horn o Africae an north o the Tana River, an the fringe-eared oryx (Oryx beisa callotis) sooth o the Tana River in soothren Kenyae an pairts o Tanzanie.
The East African oryx (Oryx beisa), also known as the beisa,[4] is a species of medium-sized antelope from East Africa. It has two subspecies: the common beisa oryx (Oryx beisa beisa) found in steppe and semidesert throughout the Horn of Africa and north of the Tana River, and the fringe-eared oryx (Oryx beisa callotis) south of the Tana River in southern Kenya and parts of Tanzania. The species is listed as Endangered by the IUCN.
In the past, some taxonomists considered it a subspecies of the gemsbok (Oryx gazella), but they are genetically distinct; the diploid chromosome count is 56 for the beisa and 58 for the gemsbok.
The East African oryx stands just over a metre at the shoulder and weighs around 175 lb (79 kg). It has a grey coat with a white underside, separated from the grey by a stripe of black, with black stripes where the head attaches to the neck, along the nose, and from the eye to the mouth and on the forehead. The mane is small and chestnut-coloured; the ringed horns are thin and straight. They are found on both sexes and typically measure 75–80 cm (30–31 in). Comparably, the gemsbok has an entirely black tail, a black patch at the base of the tail, and more black on the legs (including a patch on the hindlegs) and lower flanks. The smaller Arabian oryx is overall whiter with largely dark legs.
East African oryx live in semidesert and steppes, where they eat grasses, leaves, fruit and buds. They are able to store water by raising their body temperatures (so as to avoid perspiration). They gather in herds of five to 40 animals, often with females moving at the front and a large male guarding from the rear. Some older males are solitary. Radio tracking studies show the solitary males are often accompanied for brief periods by breeding-condition females, so it is probable they are executing a strategy to maximise their chances of reproduction.
Fringe-eared oryx (O. b. callotis)
.jpg)
Common beisa oryx (O. b. beisa)
_Oryx_beisa.png)
Illustration
In captivity
The East African oryx (Oryx beisa), also known as the beisa, is a species of medium-sized antelope from East Africa. It has two subspecies: the common beisa oryx (Oryx beisa beisa) found in steppe and semidesert throughout the Horn of Africa and north of the Tana River, and the fringe-eared oryx (Oryx beisa callotis) south of the Tana River in southern Kenya and parts of Tanzania. The species is listed as Endangered by the IUCN.
In the past, some taxonomists considered it a subspecies of the gemsbok (Oryx gazella), but they are genetically distinct; the diploid chromosome count is 56 for the beisa and 58 for the gemsbok.
El órix beisa (Oryx beisa) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae. Este antílope africano es la especie tipo del género Oryx. Su área de distribución abarca Kenia y el cuerno de África.
Es de mayor tamaño que las otras tres especies del género (1,20 m de altura y casi 200 kg de peso); posee largos cuernos negros y rectos y color leonado, aunque el vientre y la cara son blancos. Al igual que otras especies tiene una máscara facial de color negro, y una banda fina que separa el vientre y el lomo.
Se conocen dos subespecies de órice beisa:[4]
El órix beisa (Oryx beisa) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae. Este antílope africano es la especie tipo del género Oryx. Su área de distribución abarca Kenia y el cuerno de África.
Oryx beisa Oryx generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Hippotraginae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Oryx beisa Oryx generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Hippotraginae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Oryx beisa
L'oryx beïsa (Oryx beisa), ou oryx d'Afrique de l'Est est un animal que l'on retrouve principalement dans les steppes et semi-déserts de la Corne de l'Afrique, ainsi que partiellement en Tanzanie. Deux sous-espèces existent, l'oryx beïsa (Oryx beisa beisa) et l'oryx à oreilles frangées (Oryx beisa callotis). Dans le passé, un certain taxinomiste les a considéré comme une sous-espèce de l'Oryx gazella, mais les classifications modernes en font généralement une espèce à part entière. Ils sont génétiquement distincts : le nombre de chromosomes diploïdes est de 58 pour le beïsa et 56 pour l'oryx gazelle[1].
Ce sont des herbivores, qui mesurent entre 110 cm et 125 cm au garrot, entre 160 cm et 190 cm de long (auxquels s'ajoutent 60 cm à 80 cm de queue), pour un poids variant de 200 kg (150 en moyenne) selon les individus.
Il est facilement reconnaissable à la couleur de sa robe : fauve sur le corps, ventre blanc, bande horizontale foncée à la limite des flancs et du ventre, haut des antérieurs cerclés d'une bande foncée qui remonte jusque dans la cou, bandes noires le long du museau et sur les yeux, bout du museau blanc. Il est également doté de 2 longues et fines cornes, légèrement courbées, qui atteignent facilement plus d'un mètre de longueur.
Animal parfaitement adapté à la vie dans les plaines arides, il est capable de faire varier la température de son corps, emmagasinant de la chaleur le jour et la libérant la nuit, afin d'éviter la transpiration (qui est alors nulle en dessous de 40 °C). Toujours dans le but d'économiser l'eau, ses urines sont peu abondantes et très concentrées.
Ils vivent en troupeaux de 5 à 40 individus, avec un meneur à la tête et un mâle alpha pour surveiller l'arrière du troupeau. Les vieux mâles sont solitaires, probablement pour éviter d'encombrer le reste du groupe.
Les oryx beïsa se nourrissent principalement d'herbes, de feuilles, de fruits et de bourgeons.
On retrouve l'oryx beïsa principalement dans les savanes, les steppes et les semi-déserts de la Corne de l'Afrique (Érythrée, Djibouti, Éthiopie, Somalie), ainsi que partiellement au Kenya et en Tanzanie. Contrairement à l'oryx Gemsbok; cette oryx ne rentre jamais dans le vrai désert.
La durée de la gestation est de 280 jours, et la femelle ne donne naissance qu'à un seul petit.
Les lions peuvent s'attaquer aux adultes, alors que les léopards, guépards, hyènes et les lycaons s'attaquent seulement aux nouveau-nés et aux jeunes. Néanmoins, l'oryx sait se servir de ses cornes et ainsi dissuader certains prédateurs de l'attaquer. Ils peuvent également prendre la fuite très rapidement et atteindre des vitesses de 65 km/h sur de courtes distances pour échapper aux lions.
Les deux sous-espèces sont vulnérables, la population de l'oryx beïsa est de 50 000 individus et 17 000 pour l'oryx à oreilles frangées.
Zoo de la Palmyre
Détails de la tête d'un oryx beïsa
.jpg)
Oryx beisa
L'oryx beïsa (Oryx beisa), ou oryx d'Afrique de l'Est est un animal que l'on retrouve principalement dans les steppes et semi-déserts de la Corne de l'Afrique, ainsi que partiellement en Tanzanie. Deux sous-espèces existent, l'oryx beïsa (Oryx beisa beisa) et l'oryx à oreilles frangées (Oryx beisa callotis). Dans le passé, un certain taxinomiste les a considéré comme une sous-espèce de l'Oryx gazella, mais les classifications modernes en font généralement une espèce à part entière. Ils sont génétiquement distincts : le nombre de chromosomes diploïdes est de 58 pour le beïsa et 56 pour l'oryx gazelle.
O órix beisa (Oryx beisa) é unha especie de antílope da África oriental que presenta dúas subespecies, o Oryx beisa beisa que habita estepas e semidesertos no Corno de África e no norte do río Tana, e o Oryx beisa callotis que se localiza no sur do Tana no sueste de Kenya e en zonas de Tanzania. No pasado, algúns taxonomistas considerábana unha subespecie do Oryx gazella pero xeneticamente son diferentes.
O órix beisa ten unha altura de pouco máis dun metro á altura do ombreiro, entre 110 e 120 cm nos exemplares adultos,[2] variando o seu peso entre os 150 e os 200 kg. É facilmente recoñecible pola cor do seu pelame, gris co ventre branco, separado por unha banda negra que presenta tamén na unión da cabeza co pescozo, ao longo do fociño, e desde os ollos ata a boca, así como na testa. A súa coma é pequena e acastañada; e está dotado de dúas longas e finas cornas que presentan tanto machos como femias e que polo común miden entre 75 e 80 cm.
A especie vive en semidesertos e estepas alimentándose de herbas, follas, froitos e abrochos e é capaz de variar a súa temperatura corporal para minimizar a evaporación de auga, aumentando a súa temperatura polo día diminuíndo así a captación da calor ambiental e impedindo a perda da auga por evaporación e baixando a súa temperatura por radiación térmica durante a noite. Ademais os seus ouriños son pouco abundantes e moi concentrados. Viven en mandas de entre cinco e corenta animais, tipicamente as femias van por diante e un gran macho gárdalles as costas. Algúns machos son solitarios, aínda que con frecuencia están acompañados durante breves períodos por femias reprodutoras.
O órix beisa (Oryx beisa) é unha especie de antílope da África oriental que presenta dúas subespecies, o Oryx beisa beisa que habita estepas e semidesertos no Corno de África e no norte do río Tana, e o Oryx beisa callotis que se localiza no sur do Tana no sueste de Kenya e en zonas de Tanzania. No pasado, algúns taxonomistas considerábana unha subespecie do Oryx gazella pero xeneticamente son diferentes.
L'orice beisa o orice dell'Africa orientale (Oryx beisa) è un erbivoro africano che popola le steppe e le zone semi-desertiche del Corno d'Africa e di alcune zone della Tanzania. Alcuni tassonimisti considerano l'orice beisa non una specie a sé stante ma una sottospecie dell'orice gazzella (Oryx gazella).
L'orice beisa è alta poco più di un metro al garrese e pesa circa 175 kilogrammi. Il mantello è grigio, con la parte inferiore del corpo bianca: le due zone sono separate da una striscia di colore nero. Strisce nere si ritrovano anche tra il collo e il muso, lungo il naso, dall'occhio alla bocca e sulla fronte. È inoltre presente una piccola criniera di colore marrone. Le corna, ad anello, sono sottili e dritte: presenti in entrambi i sessi, possono superare il metro di lunghezza.
La dieta si compone di erba, foglie, frutta e germogli. Le orici beisa sono in grado di evitare la dispersione dei liquidi innalzando la loro temperatura corporea (evitando, in tal modo, la traspirazione).
Le orici beisa vivono in branchi che possono andare dai cinque ai quaranta capi. Tali branchi sono guidati da una femmina, mentre un maschio alfa si occupa di difendere la coda del gruppo. I maschi più anziani conducono invece una vita solitaria.
Rytų Afrikos oriksas (Oryx beisa) – arklinių antilopių (Hippotraginae) pošeimio dykaraginis žinduolis. Gyvena Rytų Afrikoje. Išskiriami du porūšiai: Oryx beisa beisa, aptinkamas stepėse ir pusdykumėse Somalio pusiasalyje ir Tanos upės šiaurėje, bei Oryx beisa callotis, aptinkamas Tanos upės pietuose, dalyje Tanzanijos.
Rytų Afrikos orikso kūno masė siekia apie 79 kg. Kailis pilkos spalvos, kūno apačioje kailis yra baltas, atskirtas nuo pilkojo juodomis juostelėmis, kurios eina per kaklą, išilgai nosies, akių ir kaktos. Žieduoti ragai yra ploni ir tiesūs, siekia apie 75–80 cm. Rūšies atstovai gyvena pusdykumėse ir stepėse. Minta žolėmis, lapais, vaisiais ir pumpurais. Geba laikyti vandenį savo kūne, taip didindami savo kūno temperatūrą ir išvengdami prakaitavimo. Buriasi į bandas nuo 5 iki 40 gyvūnų.
Rytų Afrikos oriksas turi 2 porūšius:[1]
Rytų Afrikos oriksas (Oryx beisa) – arklinių antilopių (Hippotraginae) pošeimio dykaraginis žinduolis. Gyvena Rytų Afrikoje. Išskiriami du porūšiai: Oryx beisa beisa, aptinkamas stepėse ir pusdykumėse Somalio pusiasalyje ir Tanos upės šiaurėje, bei Oryx beisa callotis, aptinkamas Tanos upės pietuose, dalyje Tanzanijos.
De beisa of Oost-Afrikaanse spiesbok (Oryx beisa) is een Afrikaanse oryx, verwant aan de gemsbok (Oryx gazella). Soms wordt de beisa als een ondersoort van de spiesbok gezien.
De beisa is een grote, gespierde antilope met een stevige nek, lange kop en lange, dunne hoorns. Beide geslachten dragen hoorns. Deze kunnen 60 tot 120 centimeter lang worden. De staart bestaat uit lange, zwarte haren. De poten zijn smal en stevig en eindigen in grote, zwarte hoeven.
De korte vacht is bruinig grijs van kleur aan de bovenzijde, en wit aan de buikzijde. Over het onderste gedeelte van de flank loopt een zwarte streep. Ook over de voorpoten, boven de knieën, loopt een zwarte band. De kwastoorspiesbok heeft een bruinere vacht en haarkwastjes aan de oren. Het gezicht heeft een opvallende tekening: over beide zijden van het gezicht loopt een brede zwarte streep, van de hoornbasis over de ogen naar het onderste gedeelte van de wangen. Deze sluit aan op een grote vlek op het bovenste deel van de snuit. De vacht op 't onderste deel van de snuit is wit, waardoor de donkere neusgaten duidelijk opvallen. Ook heeft hij een zwarte vlek op het voorhoofd, een zwarte vlek die loopt van de keel omhoog naar de oren en in een dun lijntje naar de kin.
De beisa heeft een kop-romplengte van 153 tot 170 centimeter, een schofthoogte van 110 tot 120 centimeter en een staartlengte van 45 tot 50 centimeter. De vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes: mannetjes wegen tussen de 167 en 209 kilogram, vrouwtjes tussen de 116 en 188 kilogram.
De beisa leeft voornamelijk in droge halfwoestijnen met gras en enkele struiken en in open savannes. Deze soort komt ook in vochtigere streken voor dan de andere oryxen. Hij komt voor in de Hoorn van Afrika, zuidwaarts tot Centraal-Tanzania en westwaarts tot Zuid-Soedan en Noordoost-Oeganda. De Tanarivier vormt de scheiding tussen de beisa en de kwastoorspiesbok.
De beisa leeft voornamelijk van gras. Hij eet ook soms bladeren van bomen en struiken, knollen en plantenwortels, voornamelijk in de droge tijd. Ze kunnen langere tijd zonder water, zelfs langer dan een dromedaris, maar drinken dagelijks als er een waterbron in de buurt is. Hij is de gehele dag door actief. Op het heetst van de dag zoekt de beisa de schaduw op.
De beisa leeft in gemengde kudden van zes tot meer dan zestig dieren. Een enkele keer voegen deze kudden zich samen tot grote kudden van meer dan tweehonderd dieren. Onder beide geslachten bestaat een hiërarchie. Oudere vrouwtjes bepalen de richting waarin een kudde zich beweegt. Dieren leven vaak binnen de kudde in kleinere, meer permanente subgroepen. Bij gevaar vlucht hij weg, maar soms valt de beisa aan, waarbij hij met de scherpe hoorns ernstige verwondingen kan toebrengen.
Één jong wordt geboren na een draagtijd van ongeveer 265 dagen. Als een vrouwtje moet werpen, zondert ze zich af van de kudde. Het jong blijft minstens twee weken lang liggen. Twee tot drie weken later keert ze terug met haar jong. Een jong blijft bij het moederdier totdat het een jaar oud is. Na 18 tot 24 maanden is het dier geslachtsrijp. Een beisa kan tot 22 jaar oud worden in gevangenschap.
Er zijn twee ondersoorten:
De beisa of Oost-Afrikaanse spiesbok (Oryx beisa) is een Afrikaanse oryx, verwant aan de gemsbok (Oryx gazella). Soms wordt de beisa als een ondersoort van de spiesbok gezien.
Multimedia w Wikimedia Commons Oryks pręgoboki[4] (Oryx beisa), dawniej znany jako: beisa[3] – gatunek ssaka z podrodziny antylopowców (Hippotraginae) w rodzinie wołowatych (Bovidae)[5]. W przeszłości klasyfikowany był jako podgatunek oryksa południowego – Oryx gazella beisa[2][3], a obecnie stanowi odrębny gatunek w rodzaju oryks, z dwoma podgatunkami: oryks pręgoboki (O. b. beisa) oraz oryks frędzlouchy (O. b. callotis)[4][5]. Publikacja w „Mammalian Species” z 2013 (za: Groves & Grubb, 2011[6]) wymienia oryksa frędzlouchego jako odrębny gatunek oryksa – O. callotis[7].
Umaszczenie sierści w części grzbietowej oryksa pręgobokiego jest wybarwione na kolor ciemnopłowy[7] (ochrowy). Barwa ta kończy się na bokach, przez które przebiega poziomo czarny pas – pręga. Część brzuszna jest biała[6]. Na głowie widoczne są czarne plamy[3]. U oryksa frędzlouchego ciemna linia biegnąca koło oczu sięga w dół poniżej gardła zwierzęcia, zaś u podgatunku O. b. beisa linia jest wyraźnie krótsza. Cechą charakterystyczną oryksa frędzlouchego są występujące na końcach uszu kępki włosów o długości 5,1–7,6 cm[7].
Garnitur chromosomowy oryksa pręgobokiego tworzy 29 par (2n=58) chromosomów[7].
Oryks pręgoboki wykazuje wielofazowy rytm dobowej aktywności. W latach 1974–1975 Fritz R. Walther przeprowadził obserwacje zachowań stad oryksów pręgobokich zamieszkujących tereny Parku Narodowego Serengeti. Na ich podstawie dokonał opisu rytmu dobowego tych zwierząt. Oryksy rozpoczynają dzień (w pół godziny po świcie – około godziny 6:00) od żerowania, które zajmuje im czas do około 10:00. W drugiej połowie tego wypasu zwierzęta mogą wykazywać aktywność ruchową. Czas do godziny 14:00–15:00 poświęcają na odpoczynek, po czym rozpoczyna się popołudniowy wypas, podczas którego zwierzęta mogą pokonywać kilka kilometrów. Aktywność ruchowa kończy się około pół godziny po zachodzie słońca. Od 20:00 do 23:00 trwa wieczorny odpoczynek, po którym oryksy znów poświęcają czas na wypas i przemieszczanie się. Około godziny 1:00/2:00 rozpoczynają odpoczynek, który trwa do rana[8].
Stada wykazują hierarchiczną organizację, zasadniczo opartą na dominacji samców, choć możliwe jest zdominowanie młodych samców przez samice o wysokiej pozycji w stadzie. Byki rzadko walczą między sobą w obrębie stada. Zasadniczo zwierzę nie stroni od towarzystwa innych gatunków, ale rzadko wchodzi z nimi w interakcje[8].
W okresach odpoczynków i postojów zwierzęta przebywają w zwartej grupie. Zauważalne są wówczas hierarchiczne zależności. Oryksy unikają zatrzymywania się w ustawieniu frontalnym „pysk w pysk”. W takiej sytuacji zwierzę o niższej randze w stadzie schodzi z drogi ważniejszemu członkowi stada. Gdyby taki ruch nie nastąpił, byłoby to odebrane jako wyzwanie do potyczki. Oryksy mogą spokojnie wypasać, stać lub leżeć jedno za drugim, lub równolegle do siebie. Czasem, podczas spoczynku zwierzęta (do czterech osobników) układają się w formacji gwiaździstej – zadami do środka okręgu[8].
Oryks pręgoboki żywi się trawami w różnych etapach rozwoju, ale w porze suchej chętniej je młodsze pędy. Wodę pozyskuje pijąc gdy tylko jest dostępna, ale z wilgotnych części roślin, które także są składnikami diety: melonów, bulw, cebulek i korzeni. Do tych składników, w większości ukrytych pod ziemią, potrafi się dokopać[2].
Głównym zagrożeniem dla gatunku ze strony człowieka jest kłusownictwo. Zabijane są dla pozyskania ich mięsa i skór[2].
Oryks pręgoboki zamieszkuje północno-wschodnioafrykańskie półpustynie, tereny trawiaste i jałowy busz. Zakres występowania obejmuje tereny od północno-wschodniego i południowo-wschodniego Sudanu, przez Etiopię, Erytreę, północno-wschodnie części Ugandy (być może gatunek już wymarł w tym państwie) i Kenii po Somalię, Dżibuti oraz północno-wschodnią część Tanzanii[2][5]. Brak aktualnego potwierdzenia o dalszej obecności gatunku w Erytrei, zaś w Ugandzie występuje w bardzo małej liczbie lub wymarł. W Etiopii występuje na terenach położonych na wysokości do 1700 m n.p.m.[2].
Największe populacje O. b. beisa występują w kenijskim Parku Narodowym Sibiloi oraz na niechronionych obszarach w północnej Kenii, w Parku Narodowym Auasz w dolinie rzeki Auasz i w południowej części Etiopii. Pozostałe populacje tego podgatunku w większości występują poza obszarami chronionymi. Z kolei około 60% oryksów frędzlouchych występuje na obszarach chronionych, w szczególności w Tanzanii, w Parku Narodowym Tarangire i Parku Narodowym Mkomazi, a także w Kenii, na terenie Parku Narodowego Tsavo (Tsavo West National Park oraz Tsavo East National Park) i Parku Narodowego Amboseli (w Kajiado), a także w Kilifi[2].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody wymienia oryksa pręgobokiego Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek bliski zagrożenia (Near Threatened – NT). Podgatunek Oryx beisa callotis jest określany jako gatunek narażony (VU). W 2008 liczebność gatunku szacowano na ok. 67 000 osobników, w tym 17 000 oryksów frędzlouchych[2].
Oryks pręgoboki (Oryx beisa), dawniej znany jako: beisa – gatunek ssaka z podrodziny antylopowców (Hippotraginae) w rodzinie wołowatych (Bovidae). W przeszłości klasyfikowany był jako podgatunek oryksa południowego – Oryx gazella beisa, a obecnie stanowi odrębny gatunek w rodzaju oryks, z dwoma podgatunkami: oryks pręgoboki (O. b. beisa) oraz oryks frędzlouchy (O. b. callotis). Publikacja w „Mammalian Species” z 2013 (za: Groves & Grubb, 2011) wymienia oryksa frędzlouchego jako odrębny gatunek oryksa – O. callotis.
O órix-beisa ou órix-do-leste-da-áfrica (Oryx beisa) é um antílope encontrado na África Oriental.
O órix-beisa ou órix-do-leste-da-áfrica (Oryx beisa) é um antílope encontrado na África Oriental.
Östafrikansk oryx (Oryx beisa) är ett slidhornsdjur som tillhör underfamiljen gräsätande antiloper. Tidigare listades arten vanligen som underart till gemsbocken.
Individerna når en kroppslängd mellan 160 och 190 cm och därtill kommer en 70 till 80 cm lång svans. Mankhöjden är 110 till 120 cm och vikten varierar mellan 150 och 200 kg. Pälsens färg är på ovansidan gråbrun och på buken vitaktig. Dessa två färger skiljs av en smal svart strimma. Även vid de främre extremiteternas knäar och i ansiktet finns svarta mönstren. Till exempel förekommer en svart strimma från hornens basis över ögonen till kinden. Öronen är långa och smala, och hos underarten Oryx beisa callotis finns tofsar av svart hår vid öronens spets. De långa gracila hornen ligger nästan parallella. Hornen har hos vuxna djur en längd mellan 75 och 120 cm och de finns hos bägge kön.[2]
Som namnet antyder förekommer arten i östra Afrika. Utbredningsområdet sträcker sig från Eritrea och Djibouti över Etiopien och Somalia till Kenya och Tanzania. Beståndet i norra Uganda är kanske redan utdött. Habitatet utgörs av torra och våta savanner samt av halvöknar. I bergstrakter förekommer de upp till 1 700 meter över havet.[1]
Dessa antiloper lever vanligen i blandade hjordar med 6 till 40 individer. Äldre hannar lever ofta ensamma. Inom flocken finns ingen tydlig hierarki, en av honorna går vanligen i spetsen och den dominerande hannen bevakar slutet. När hjorden hotas tar de vanligen till flykten men om de inte ser någon utväg kan de försvara sig med sina horn och åstadkomma svåra sår.[2]
Liksom andra arter i släktet kan de öka sin kroppstemperatur till omkring 46 °C utan nämnvärda skador. På så sätt svettas de mindre och håller vätskan i kroppen.[2]
Östafrikansk oryx livnär sig främst av gräs, löv och andra växtdelar. Om det saknas vatten tillfredsställer de sitt vätskebehov med frukter och våta rotfrukter.[2]
Arten har inga särskilda parningstider men oftast sker födelsen hos alla honor i samma flock samtidig. Dräktigheten varar mellan 8,5 och 10 månader och per kull föds vanligen ett enda ungdjur. Honor blir efter 1,5 till 2 år könsmogna och hannar efter cirka 5 år. Livslängden går upp till 18 år.[2]
Östafrikansk oryx jagas av befolkningen i utbredningsområdet och den hotas även av habitatförlust. IUCN listar arten som nära hotad (near threatened).[1]
Arten är nära släkt med gemsbocken som har ett sydligare utbredningsområde och ibland klassificeras östafrikansk oryx som underart till gemsbocken. För Oryx beisa skiljs mellan två underarter: Oryx beisa beisa i norra regioner och Oryx beisa callotis i Kenya och Tanzania.[3]
Wikimedia Commons har media som rör Östafrikansk oryx.
Östafrikansk oryx (Oryx beisa) är ett slidhornsdjur som tillhör underfamiljen gräsätande antiloper. Tidigare listades arten vanligen som underart till gemsbocken.
Бе́йза, орикс бейза (Oryx beisa) — африканська антилопа роду орикс (Oryx), поширена в північно-східній Африці.
Довжина тіла бейзи (без хвоста) 2,4 м, висота в холці 1,2 м, роги прямі, обернені назад, довжина до 1 м, є у самців і самок; забарвлення рудувато-буре з чорними смугами на голові, боках і кінцівках.
Живе невеликими стадами і парами на відкритих рівнинах.
Після 8½—10 міс. вагітності самиця народжує 1—2 малят.
Об'єкт мисливства; використовуються м'ясо, шкіра і роги.
В Асканії-Новій були спроби акліматизувати бейзу.
Бе́йза, орикс бейза (Oryx beisa) — африканська антилопа роду орикс (Oryx), поширена в північно-східній Африці.
Довжина тіла бейзи (без хвоста) 2,4 м, висота в холці 1,2 м, роги прямі, обернені назад, довжина до 1 м, є у самців і самок; забарвлення рудувато-буре з чорними смугами на голові, боках і кінцівках.
Живе невеликими стадами і парами на відкритих рівнинах.
Після 8½—10 міс. вагітності самиця народжує 1—2 малят.
Об'єкт мисливства; використовуються м'ясо, шкіра і роги.
В Асканії-Новій були спроби акліматизувати бейзу.
Oryx beisa là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Rüppell mô tả năm 1835.[2] Loài này có hai phân loài: Oryx beisa beisa được tìm thấy ở thảo nguyên và bán sa mạc tại sừng châu Phi và phía bắc sông Tana và Oryx beisa callotis phía nam sông Tana ở nam Kenya và một số khu vực của Tanzania. Trong quá khứ một số nhà phân loại đã xem nó là một phân loài của Oryx gazella nhưng chúng khác nhau về gene.
Chúng có chiều cao đến vai 1 m và nặng khoảng 79 kg (175 lb). Nó có bộ lông màu xám với bên dưới màu trắng tách biệt bởi màu xám bởi một dải đen với các dải đen nơi đầu dính vào cổ, dọc theo mũi và từ mắt đến miệng và trán. Cả con đực và con cái dài 75–80 cm (30–31 in).
Oryx beisa beisa
O. b. callotis
Phương tiện liên quan tới Oryx beisa tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Oryx beisa là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Rüppell mô tả năm 1835. Loài này có hai phân loài: Oryx beisa beisa được tìm thấy ở thảo nguyên và bán sa mạc tại sừng châu Phi và phía bắc sông Tana và Oryx beisa callotis phía nam sông Tana ở nam Kenya và một số khu vực của Tanzania. Trong quá khứ một số nhà phân loại đã xem nó là một phân loài của Oryx gazella nhưng chúng khác nhau về gene.
Chúng có chiều cao đến vai 1 m và nặng khoảng 79 kg (175 lb). Nó có bộ lông màu xám với bên dưới màu trắng tách biệt bởi màu xám bởi một dải đen với các dải đen nơi đầu dính vào cổ, dọc theo mũi và từ mắt đến miệng và trán. Cả con đực và con cái dài 75–80 cm (30–31 in).
Oryx beisa (Rüppell, 1835)
Подвиды
Бейза[2], или восточноафриканский орикс[2] (лат. Oryx beisa) — антилопа из рода сернобыков, ранее широко распространённая в пустынях и полупустынях северо-восточной Африки.
Антилопы вида орикс бейза достигают длины тела от 160 до 190 см и длины хвоста от 70 до 80 см. Высота животных в плече равна 110—120 см; их вес составляет от 150 до 200 килограммов. Шерсть на спине — серо-коричневая, на животе — белая, по границе между этими цветами по телу проходит узкая чёрная полоса. Также на коленях передних ног и на морде можно видеть чёрные пятна — от основания рогов, через глаза и к щекам животного. Небольшие чёрные пятна имеются также на лбу и носу. Уши длинные и узкие, рога длинные и тонкие, от 75 до 120 см у антилоп обоего пола.
Ориксы бейза ведут стадный образ жизни, группами от 6 до 40 животных. Старые самцы, как правило, одиночки. В стадах антилопы подчиняются определённой иерархии; ведущей в стаде является одна из самок, наиболее сильный самец замыкает и охраняет его. При какой-либо опасности эти антилопы, как правило, спасаются бегством, однако в некоторых случаях группой защищаются от нападающих своими длинными рогами, которыми способны нанести тяжёлые ранения. Животные биологически приспособлены к жизни в пустынных и жарких условиях. Так, их температура тела может повышаться до +46°, без каких-либо последствий для здоровья животных. Питаются они травой, листьями, фруктами и другим растительным материалом.
Ориксы бейза живут на огромной территории от Эритреи и Джибути, через Сомали и Эфиопию вплоть до Кении и Танзании, ранее также — в северо-восточной Уганде. Антилопы обитают в сухих степях, полупустынях и саваннах. Животные этого вида, согласно определению Международного союза охраны природы, находятся под обозначением Near threatened (близки к уязвимому положению) (NT) — вследствие варварской охоты на них и сокращения привычной для этих антилоп площади их среды обитания.
Определённого периода для спаривания животных не существует. Беременность у этих антилоп длится от 8,5 до 10 месяцев. Через 3,5 месяца после рождения детёныш начинает питаться растительной пищей. Половозрелость самок наступает в возрасте от 1,5 до 2 лет, у самцов — в возрасте 5 лет. Продолжительность жизни — до 18 лет.
Изображение бейзы присутствует на аверсе монеты регулярного чекана 10 тхебе Республики Ботсвана.
Бейза, или восточноафриканский орикс (лат. Oryx beisa) — антилопа из рода сернобыков, ранее широко распространённая в пустынях и полупустынях северо-восточной Африки.
東非直角長角羚（學名：Oryx beisa），又名東非劍羚、直角劍羚或東非長角羚，是一種大羚羊。其下有兩個亞種：分佈在非洲之角及塔納河北部沙地及半沙漠的指名亞種（O. b. beisa），並分佈在塔納河南部的肯雅及坦桑尼亞的長耳直角長角羚（O. b. callotis）。一些學者認為牠們是南非劍羚的亞種，不過牠們的基因卻有明顯不同之處。
東非直角長角羚肩高1米，重約175公斤。牠們的毛皮呈灰色，腹部白色，白色與灰色間有一道黑色斑紋分界，頭部與頸部之間、沿鼻子、由眼睛至口及在前額也有黑色斑紋。牠們有一束細小的栗色鬃毛。角幼而直，雄羚及雌羚都有，一般長75-80厘米。
東非直角長角羚棲息在半沙漠及沙地，主要吃草、葉子及芽。牠們可以儲存水份來提升體溫。群落約有5-40個成員，一般雌羚在前頭，較大的雄羚在後頭保護。一些年老的雄羚是獨居的。無線電追蹤發現獨居的雄羚有時會與發情期的雌羚一起生活一段短時間，從而增加繁殖的機會。
東非直角長角羚（學名：Oryx beisa），又名東非劍羚、直角劍羚或東非長角羚，是一種大羚羊。其下有兩個亞種：分佈在非洲之角及塔納河北部沙地及半沙漠的指名亞種（O. b. beisa），並分佈在塔納河南部的肯雅及坦桑尼亞的長耳直角長角羚（O. b. callotis）。一些學者認為牠們是南非劍羚的亞種，不過牠們的基因卻有明顯不同之處。
東非直角長角羚肩高1米，重約175公斤。牠們的毛皮呈灰色，腹部白色，白色與灰色間有一道黑色斑紋分界，頭部與頸部之間、沿鼻子、由眼睛至口及在前額也有黑色斑紋。牠們有一束細小的栗色鬃毛。角幼而直，雄羚及雌羚都有，一般長75-80厘米。
東非直角長角羚棲息在半沙漠及沙地，主要吃草、葉子及芽。牠們可以儲存水份來提升體溫。群落約有5-40個成員，一般雌羚在前頭，較大的雄羚在後頭保護。一些年老的雄羚是獨居的。無線電追蹤發現獨居的雄羚有時會與發情期的雌羚一起生活一段短時間，從而增加繁殖的機會。
아프리카오릭스 또는 동아프리카오릭스(East African oryx, 학명: Oryx beisa)는 동아프리카에서 발견되는 영양의 일종이다.[4] 2종의 아종이 있다. 과거에는 같은 속의 겜스복의 아종으로 여겨졌으나 현재는 다른 종으로 분류한다.
아프리카오릭스 또는 동아프리카오릭스(East African oryx, 학명: Oryx beisa)는 동아프리카에서 발견되는 영양의 일종이다. 2종의 아종이 있다. 과거에는 같은 속의 겜스복의 아종으로 여겨졌으나 현재는 다른 종으로 분류한다.
.jpg)
.jpg)
