Monocotyledon a phlanhigyn blodeuol yw Plu`r gweunydd sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Cyperaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eriophorum angustifolium a'r enw Saesneg yw Common cottongrass.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Plu'r Gweunydd, Eira'r Gors, Gwaunblu Culddail, Gweunblu, Gwlanwair Cyffredin, Plu'r Gweunydd Culddail, Plu'r Gweunydd Culddail Cyffredin, Sidan y Waun, Sidan y Waun Culddail.
Mae'r planhigyn hwn yn tarddu o Asia a throfannau De America. O ran ffurf, mae'n eithaf tebyg i wair, glaswellt neu frwyn, ond y prif nodwedd sy'n eu gwahaniaethu yw bonyn y planhigyn. Mae gan y bonion hyn - o'u croes-dorri - siap triongl ac mae'r dail yn sbeiralu mewn tair rheng - dwy sydd gan wair.[2][3]
Monocotyledon a phlanhigyn blodeuol yw Plu`r gweunydd sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Cyperaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eriophorum angustifolium a'r enw Saesneg yw Common cottongrass. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Plu'r Gweunydd, Eira'r Gors, Gwaunblu Culddail, Gweunblu, Gwlanwair Cyffredin, Plu'r Gweunydd Culddail, Plu'r Gweunydd Culddail Cyffredin, Sidan y Waun, Sidan y Waun Culddail.
Mae'r planhigyn hwn yn tarddu o Asia a throfannau De America. O ran ffurf, mae'n eithaf tebyg i wair, glaswellt neu frwyn, ond y prif nodwedd sy'n eu gwahaniaethu yw bonyn y planhigyn. Mae gan y bonion hyn - o'u croes-dorri - siap triongl ac mae'r dail yn sbeiralu mewn tair rheng - dwy sydd gan wair.
Suchopýr úzkolistý (Eriophorum angustifolium) je jednoděložná vytrvalá bylina z čeledi šáchorovité (Cyperaceae). Podobně jako ostatní zástupci rodu suchopýr, i tento druh se vyznačuje nápadnými chmýry, které vznikají přeměnou okvětí.[2]
Je to 20–60 cm[2] (podle jiných zdrojů spíše 40–60 cm[3]) vysoká vytrvalá rostlina, která (na rozdíl např. od suchopýru širolistého[4]) téměř netvoří trsy.[3] Lodyha je v spodní částí oblá, v horní části tupě trojhranná.[2] Listy – široké pouhých několik milimetrů – vyrůstají ve spodní polovině lodyhy, jsou obvykle nazpět ohnuté[3] a mívají načervenalou prodlouženou špičku.[2] Květenství (kružel[2]) je obvykle tvořeno několika málo (maximálně cca pěti) klásky. Květy v kláscích mají dlouze chlupaté okvětí, které vytváří až čtyři centimetry dlouhé chmýry.[3]
Jedná se o boreální druh s rozšířením v chladnějších oblastech celé severní polokoule. Vyskytuje se v celé Evropě, v Asii i v Severní Americe.[3] V Česku se vyskytuje od nížin až do nejvyšších poloh, ve vyšších polohách však je častější.[4] Ve střední Evropě vyhledává různé vlhké (např. rašelinné či slatinné) kyselé louky, rašeliniště a obecně mokřady.[2][3] Může vytvářet i velmi husté porosty plné „vatových“ květů.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu suchopýr úzkolistý ve Wikimedia Commons
Suchopýr úzkolistý (Eriophorum angustifolium) je jednoděložná vytrvalá bylina z čeledi šáchorovité (Cyperaceae). Podobně jako ostatní zástupci rodu suchopýr, i tento druh se vyznačuje nápadnými chmýry, které vznikají přeměnou okvětí.
Smalbladet kæruld (Eriophorum angustifolium) er en 15-60 cm højt halvgræs, der vokser i højmoser, heder og våde enge.
Smalbladet kæruld er en flerårig, urteagtig plante med en tueformet og i det lange løb også fladedækkende vækst. Tuen består af oprette til overhængende, flade blade, der har et v-formet tværsnit og er trekantede yderst. Bladene er linjeformede med parallelle ribber og hel eller fint takket rand. Begge bladsider er græsgrønne.
Blomstringen finder sted i april-maj, hvor man finder blomsterne i endestillede stande på overhængende stængler. Blomsterstanden er sammensat af 3-5 [[Aks (plante)|aks]]. De enkelte blomster er 3-tallige og uregelmæssige, idet blomsterbladene er omdannet til spinkle, hvide hår. De vokser efterhånden videre og bliver til lange uldhår, der er hæftet til frøene.
Rodsystemet består af en krybende jordstængel og et trævlet rodnet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,30 x 0,30 (30 x 30 cm/år), heri dog ikke medregnet plantedele, som er dannet ud fra udløbere.
Smalbladet kæruld har en cirkumpolar udbredelse, dvs. at den findes i de tempererede og arktiske dele af Asien, Nordamerika og Europa. Den er knyttet til kalk- og næringsfattige klitter, heder, moser, enge og sumpskove, og den kan findes ved bredden af næringsfattige søer, f.eks. i hængesæk. Arten foretrækker de våde "høljer" i højmoser - modsat tuekæruld, der især findes oppe på de mere tørre tuer.[1]
Nær Ålling Nordre Plantage i Varde Kommune vokser arten i et ekstremfattigkær sammen med bl.a. benbræk, tranebær, mosepors, rundbladet soldug og tuekæruld[2]
Smalbladet kæruld (Eriophorum angustifolium) er en 15-60 cm højt halvgræs, der vokser i højmoser, heder og våde enge.
Das Schmalblättrige Wollgras (Eriophorum angustifolium) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Sie ist eine kennzeichnende Art von Hoch- und Zwischenmooren. Die langen Blütenhüllfäden der Früchte bilden den bezeichnenden weißen Wollschopf der Wollgräser (Eriophorum).
Die mehrjährige, krautige Pflanze erreicht Wuchshöhen zwischen 20 und 90 Zentimetern. Dieser Geophyt und Helophyt wächst lockerrasig und bildet Rhizome und lange Ausläufer – anders als beispielsweise das Scheiden-Wollgras (Eriophorum vaginatum). Die aufrechten Stängel haben einen runden Querschnitt und sind beblättert; oben sind sie graugrün, glatt und rund oder stumpf dreikantig.
Die Blattscheide des obersten Stängelblattes ist etwas aufgeblasen. Die seitlich rauen Blattspreiten sind linealisch, rinnig und verschmälern sich in eine lange dreikantige Spitze. Sie werden 2 bis 6 Millimeter breit und sind dunkelgrün, im Spätsommer oft auch rot bis kupferrot überlaufen. Die Blatthäutchen (Ligula) sind sehr kurz.
Der Blütenstand hat zwei laubblattartige Hüllblätter und besteht meist aus drei bis fünf, zuweilen bis zu acht, Ährchen. Diese erst sitzenden, dann gestielten und schließlich überhängenden Ährchen werden 10 bis 22 Millimeter lang und sind bis zu fünfzigblütig. Im Unterschied zum breitblättrigen Wollgras sind die Ährchenstiele glatt. Jede der zwittrigen Blüten besitzt drei Staubfäden (Antheren) und Narben. Die Spelzen sind spitz, braun und hautrandig.
Die Hüllfäden der Blütenhülle (Perianth) sind zahlreich. Sie verlängern sich nach der Blütezeit bis zu fünf Zentimeter, fallen später als Einheit mit den Früchten ab und bilden den für Wollgräser kennzeichnenden weißen Wollschopf. Ihre langen Blütenhüllfäden verbleiben nach der Reife an der Basis der Karyopse (eine Sonderform der Nussfrucht) und bilden einen Flugapparat zur besseren Verbreitung der Samen durch den Wind. Die Karyopse ist scharf dreikantig fast geflügelt, 2 bis 3 Millimeter lang und braun. Das Schmalblättrige Wollgras blüht von März bis Mai. Selten gibt es eine zweite Blütezeit im September.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 58.[2]
Die Laubblätter sind in eine dreikantige Spitze ausgezogen.
Die Blattscheide des obersten Stängelblatts ist bauchig erweitert.
Blatthäutchen
Ährchen mit wolligen Perigonborsten
Blüte mit Deckblatt
Nuss
Das Schmalblättrige Wollgras kommt in ganz Europa, im arktischen und gemäßigten Asien und Nordamerika ziemlich häufig in warmgemäßigten bis arktischen Klimazonen vom Tiefland bis in Höhenlagen von etwa 1960 Metern NN (planar-kollin bis subalpin) vor.
Es wächst auf nährstoffarmen (oligo- bis mesotrophen), basen- und kalkarmen, sauren bis mäßig sauren, nassen, zum Teil überschwemmten Moorböden überwiegend in Zwischenmooren und Regenmooren, in Kiefern- und Birkenbruchwäldern sowie in sekundären birkenreichen „Moorwäldern“ entwässerter Standorte, aber auch auf sauren, nährstoffarmen Sandböden an Ufern oligotropher Seen.[3]
Das Schmalblättrige Wollgras liebt mäßig basenreiche, sehr nasse, schlammige oder sandig-torfige Böden.
Es besiedelt nasse Wiesen, Gräben, Quellhorizonte, Ufer von verlandenden Moorseen, Dünen-, Zwischen- und Flachmoore. In den Alpen findet man es zerstreut bis über 2000 m Höhe. In den Allgäuer Alpen steigt es in Vorarlberg am Hochalpsee nahe dem Widderstein bis zu 1980 Metern Meereshöhe auf.[4] Typisch sind Bestände in Schwingrasen. In diese nachgiebigen Decken aus Torfmoosen treibt es seine langen Ausläufer. Dadurch verankert es sich und verfestigt zugleich den Schwingrasen; sein dortiges Vorkommen garantiert jedoch nicht die Begehbarkeit des Schwingrasens.
Es tritt an seinen Standorten oft in kleineren, zuweilen auch in oft ansehnlichen Beständen auf.
Das Schmalblättrige Wollgras kommt in Europa, Asien (bis Korea und Japan), in Nordamerika und in Grönland vor. In Europa erstreckt sich sein Verbreitungsgebiet nordwärts bis Nord-Norwegen, südwärts bis Nordspanien, Süditalien und bis zu den Gebirgen der Balkan-Halbinsel. In Deutschland kommt es vor allem in den kalkarmen Mittelgebirgen und in der Norddeutschen Tiefebene vor.
Das Schmalblättrige Wollgras ist eine Charakterart der Klasse Scheuchzerio-Caricetea fuscae (Kleinseggenriede der Sauer- und Basen-Zwischenmoore). In Kalk-Zwischenmooren wird sie durch das Breitblättrige Wollgras (Eriophorum latifolium) ersetzt. In Zwischenmooren wächst es häufig zusammen mit Torfmoosen wie dem Spieß-Torfmoos (Sphagnum cuspidatum), Blasenbinse (Scheuchzeria palustris), Weißem Schnabelried (Rhynchospora alba) und Fieberklee (Menyanthes trifoliata).[5]
In Bult-Schlenken-Komplexen der Klasse Oxycocco-Sphagnetea der Regenmoore wächst das Schmalblättrige Wollgras an den Rändern von Schlenken, Blänken und Moorkolken. Stellenweise kann es diese auch ganz ausfüllen. In jungen Hochmoor-Renaturierungen tritt es oft bestandesbildend auf. Dort besiedelt es vorwiegend die nassen Ränder der Polder (Retentionsbecken zur Rückhaltung von Niederschlägen). Landwärts wird es häufig vom Scheiden-Wollgras, welches trockenere Standorte bevorzugt, abgelöst.
Ökologische Zeigerwerte nach Ellenberg: L - 8 T - x K - x F - 9= R - 4 N - 2 S - 0
Das Schmalblättrige Wollgras ist ein Rhizom-Geophyt mit unterirdischen Ausläufern. Die lineal-rinnigen Blätter sind wohl als Anpassung an die Mineralsalzarmut des Standorts zu verstehen, sie stellen also eine Peinomorphose dar, wie sie für Moorpflanze typisch ist. Das Schmalblättrige Wollgras ist eine Lichtpflanze, das heißt, es wächst bei vollem Licht und erträgt nur ausnahmsweise eine Beschattung. Sein ökologischer Schwerpunkt liegt auf durchnässten, häufig überschwemmten, luftarmen, sauren bis mäßig sauren, stickstoffarmen Böden. Es überwintert mit grünen Blättern, welche aber im Frühjahr erneuert werden.[6]
Das Schmalblättrige Wollgras ist windblütig (Anemophilie) vom „Langstaubfädigen Typ“ und vorweiblich. Die Verfrachtung der Samen erfolgt durch den Wind (Anemochorie). Das Schmalblättrige Wollgras blüht von März bis Mai. Selten gibt es eine zweite Blütezeit im September.[1]
Die Früchte sind kleine, von den stark verlängerten Perigonborsten gekrönte Nüsschen; sie stehen zu vielen als weißwolliger Kopf zusammen. Die Verfrachtung der Früchte erfolgt durch den Wind (Anemochorie) als Schirmchenflieger. Die Sinkgeschwindigkeit beträgt ca. 22 cm/s, damit werden Flugweiten von mindestens 10 km möglich. Bei feuchtem Wetter erfolgt zusätzlich eine Ausbreitung als Wasserhafter. Große Exemplare können bis zu 130.000 Früchte produzieren. Fruchtreife ist im Juni.
Vegetative Vermehrung erfolgt durch unterirdische Ausläufer.
Das Sauergras ist ein Wurzelkriechpionier und kann geeignete vegetationslose Flächen rasch besiedeln.
Man kann die folgenden Unterarten unterscheiden[7]:
Das Schmalblättrige Wollgras ist weltweit nicht gefährdet und genießt keinen gesetzlichen Schutz. Auch in Deutschland gilt die Pflanze bundesweit als nicht gefährdet, ist jedoch in einzelnen Bundesländern in der Roten Listen gefährdeter Farn- und Blütenpflanzen als gefährdet (Gefährdungskategorie 3) eingestuft.[8]
Das Schmalblättrige Wollgras (Eriophorum angustifolium) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Sie ist eine kennzeichnende Art von Hoch- und Zwischenmooren. Die langen Blütenhüllfäden der Früchte bilden den bezeichnenden weißen Wollschopf der Wollgräser (Eriophorum).
She lus 'sy ghenus Eriophorum ee Cadee lheeanagh (Eriophorum angustifolium). T'ee dooghyssagh da'n Oarpey Hwoaie, yn Aishey Hwoaie as America Hwoaie. Share lhee thalloo moaney ny geayragh, curree as reeastane.
She shiast raisoamagh sheer-vio t'ayn, as ymmodee fraueyn jiarg-bane trooid-hoilshagh gyn banglane eck.[3][4] Ta gish ard ny shassoo jeeragh eck, gollrish faiyr reen, as ymmodee gaase ass y bun cheddin. Ta cummey prismey trooraneagh ny rollian ec y ghass ghlass rea. T'ee mysh 2-6mm rish y 'raue, as coonaghey dys birr ruy.[3]
Cha nel feanish fondagh er yn yrjid eck: ta coontaghyn jeh 60cm, 15-75cm, ny wheesh as 100cm.[5][6][2]
Ta wheesh as shiaght blaachassyn as coaughyn mysh 4-10mm er liurid gaase ass umbyl ec kione ny gish. Ta'n umbel jannoo achene rish torraghey, as un phappus eck. T'adsyn covestey myr ym-blaa bane mysh 5cm er liurid.[3].[7]
Ta'n ymmodee blaaghyn as raisoamaghys scarrey cadee lheeanagh voish E. vaginatum, as un vlaa echey. T'ee ry-scarrey voish E. gracile ta currit da curree nagh vel sharroo, as er y fa dy vel blaachassyn E. gracile garroo.[7]
She lus 'sy ghenus Eriophorum ee Cadee lheeanagh (Eriophorum angustifolium). T'ee dooghyssagh da'n Oarpey Hwoaie, yn Aishey Hwoaie as America Hwoaie. Share lhee thalloo moaney ny geayragh, curree as reeastane.
Eriophorum angustifolium, commonly kent as mosscrap, is a species o flouerin plant in the seg faimily Cyperaceae.
Eriophorum angustifolium, commonly kent as mosscrap, is a species o flouerin plant in the seg faimily Cyperaceae.
At olruus(fe.) of uk smääl bleeden olgäärs (Eriophorum angustifolium) as en plaant uun det famile faan't raidgäärs (Cyperaceae). Hat hiart tu't olgäärs an wääkst uun muuren.
Li tchitchoûle ås stroetès foyes, c’ est ene dobe tchitchoûle avou des ptitès stroetès foyes al copete do bodje.
Ele fwait on waezon dins les fagnes et les frexhès waides ås troufes. [1]
Ele est sovint assez basse, 10 a 20 cm hôte [2] , mins ele pout crexhe disk’ a 80 cm.
Ele vént purade so l’ Årdene, dins les prés. Mins on nd è trovéve eto dins les trîs d’ Salzene, di Djiblou, di Måtche-les-Dames. [3] Li ptite sôre si trouve eto sol Pitite Louwate (fagnes del Croes Schaye).
No e sincieus latén : Eriophorum angustifolium
Li tchitchoûle ås stroetès foyes, c’ est ene dobe tchitchoûle avou des ptitès stroetès foyes al copete do bodje.
Ele fwait on waezon dins les fagnes et les frexhès waides ås troufes.
Ele est sovint assez basse, 10 a 20 cm hôte , mins ele pout crexhe disk’ a 80 cm.
Ele vént purade so l’ Årdene, dins les prés. Mins on nd è trovéve eto dins les trîs d’ Salzene, di Djiblou, di Måtche-les-Dames. Li ptite sôre si trouve eto sol Pitite Louwate (fagnes del Croes Schaye).
No e sincieus latén : Eriophorum angustifolium
ఎరియోఫొరం అంగుస్టిఫొలియం పుష్పించే జాతికి చెందిన ఒక మొక్క.
సాధారణంగా cottongrass లేదా సాధారణ cottonsedge అని పిలుస్తారు ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం, కుటుంబం సైపర్సియే మొక్క ప్రజాతి ఎరియోఫోరం ఎంగస్ట్ ఫోలియంలో sedge ఒక జాతి. ఉత్తర అమెరికా, ఉత్తర ఆసియా,, ఉత్తర ఐరోపాను స్థానిక, అది తరచుగా ఆరుబయట చిత్తడి, హీత్ లేదా మూర్లాండ్ లో, పీట్ లేదా ఆమ్ల నేలలు మీద కనిపిస్తుంది. ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం భూమి యొక్క సమశీతోష్ణ సబ్ ఆర్క్త్తిక్, ఆర్కిటిక్ ప్రాంతాలను వాతావరణాల వివిధ భరించే సామర్థ్యం ఒక హార్డీ, పత్ర, రఇజొమాటస్, నిత్యం సెడ్జ్, ఉంది. గాసిపియమ్ కాకుండా, పత్తి సంగ్రహించిన ప్రజాతి, ఎ. అంగుస్టిఫోలియం మీద పెరిగే వెంట్రుకల వస్త్ర తయారీ అనుచితమైన ఉన్నాయి. అయితే, ఉత్తర యూరోప్ లో, వారు కాగితం, దిండ్లు, కొవ్వొత్తి-విక్స్, ఒక ఉత్పత్తిలో ఒక ప్రత్యామ్నాయంగా ఉపయోగించారు. ఉత్తర అమెరికా యొక్క మూలవాసులు వంట, జీర్ణ సమస్యలు చికిత్సలో మొక్క ఉపయోగించవచ్చు. 2002 లో ఒక ఓటు తర్వాత, ప్లాంట్లైఫ్ అంతర్జాతీయ దాని బ్రిటిష్ కౌంటీ ఫ్లవర్స్ ప్రచారంలో భాగంగా, E. అంగుస్టిఫోలియం గ్రేటర్ మాంచెస్టర్ కౌంటీ ఫ్లవర్ నియమించబడింది.
వేసవి ప్రారంభంలో ఫలదీకరణం తర్వాత, ఏప్రిల్ లేదా మేలో పుష్పం ప్రారంభమవుతుంది. ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం ది చిన్న, ఉంరిమర్కబుల్ గోధుమ, ఆకుపచ్చ పుష్పాలు పత్తి కుచ్చులు పోలిన విలక్షణమైన తెలుపు బ్రిస్త్లే వంటి సీడ్ తలలు అభివృద్ధి చెంది ఉంటాయి.
ఈ మొక్కలు బురద దాని పర్యావరణ సామీప్యాన్ని కలిపి, ఈ లక్షణాలు మొక్క ప్రత్యామ్నాయ పేరు, పోగు పత్తి కలిగి వుంటాయి. అడవిలో ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం ఒక చర్మము రైజొమాటస్ నిత్యం సెద్జే ఉంది, శాఖలు, గులాబీ మూలాలు దొరికే పూర్తిగా పెరిగిన, అది ఒక పొడవైన, సన్నని సిలిండర్ లేదా త్రిభుజాకార ప్రిజం ఆకారంలో కాండం నిటారుగా. ఇది నిర్మాణంలో మృదువైన ఆకుపచ్చ రంగులో ఉంది. మొక్క యొక్క ఎత్తు నివేదికలు ఉంటాయి; అంచనాలు 60 సెం.మీ., 15–75 cm (5.9-29.5 in) ల వరకు,, 100 cm (39 in) వరకు. ఇ అంగుస్టిఫోలియం "గట్టి గడ్డి వంటి ఉంది ఉన్నాయి వారి 2-6-మిల్లిమీటర్ (0.08-0.24) ఒక రస్ట్ రంగు ముక్కోణపు కొన విస్తృత బేస్ నుండి ఒక ఏకైక కేంద్రీకృత గాడి కలిగి, పొడవైన ఇరుకు పటిష్టమైన ముదురు ఆకుపచ్చ ఆకులు, కలిగి ఆకులు ",, ఇరుకైన. ఏడు ఆకుపచ్చ, గోధుమ వైమానిక పెడంకల్స్, చాఫ్స్, పరిమాణంలో సుమారు 4-10 మిల్లీమీటర్ల (0.16-0.39 లో, అక్నెస్ ఫలదీకరణం తర్వాత ఉత్పత్తయ్యే నుండి కాండం ఎగువన అంబెల్స్ నుండి ఎత్తుగా, ఒకే పప్పుస్ తో; ఈ దీర్ఘ 5 సెంటీమీటర్ల (2.0) చుట్టూ విలక్షణమైన తెలుపు పెరియాయాంత్ రూపొందిస్తాయి.
ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం శీతాకాలం, వసంత "ఒక బదులుగా మొండి మొక్క"గా వర్ణించబడింది, కానీ, వేసవి , శరదృతువులో "కేవలం అనేది" ఉన్నప్పుడు 1-7 ప్రస్ఫుటమైన ఇంఫ్లోరేస్సెన్సేస్ - పత్తి తెలుపు పాపి పోల్చదగిన వందల, జుట్టు, తాసిల్స్, లేదా ముళ్ళగరికే సహజంగా గోధుమ రంగులో పరిసరాలు వ్యతిరేకంగా నిలబడి ఉంది.
ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం దాని సహజావరణం, పదనిర్మాణం ప్రజాతి ఎరియోఫోరం ఇతర జాతుల నుండి భిన్నంగా ఉంటుంది. దీని బహుళ పుష్పం తలలు, భూగర్భ నుండి వృద్ధి ఒక పుష్పం తల, దట్టమైన టస్సాక్స్ నుండి పెరుగుతుంది ఇది ఎ. వెజైనాటమ్, నుండి వేరు. అయినప్పటికీ ఎ.లాటీఫొలియమం. ఇది లాక్స్లి కాసిపితోస్ (ధృఢమైన) పెరుగుదల ఉంది, 2-12 పుష్పం తలలు ఉంది,, దాని పాపి విభజించిన. ఆమ్ల మట్టి pH కోసం మృదువైన పెడంకల్స్, ప్రాధాన్యత చిత్తడి పెరుగుతుంది ఇది సున్నితమైన శరీర నిర్మాణం గల ఎ., నుండి ఎ.అంగుస్టిఫోలియం విభిన్నంగా ఒక తటస్థ pH తో (రఫ్) పెడంకల్స్ స్కాబ్రిడ్.
1. ఎరియోఫోరం అంగుస్టిఫోలియం విత్తనాలు, కాడలు తినదగిన, సంప్రదాయ స్థానిక అమెరికన్ వంటకాలు అలస్కా స్థానికుల, ఇన్యుట్, ఇనుపియాట్ ప్రజలు ఉపయోగిస్తారు 2.ఎ. అంగుస్టిఫోలియం ఆకులు, మూలాలు ఎందుకంటే వారి రక్తస్రావ నివారిణి గుణాల యొక్క తినదగిన,, ఔషధ ప్రయోజనాల కోసం యుపిక్ ప్రజలు ఉపయోగిస్తారు.కషాయాలను, కషాయం లేదా పిండికట్టుల విధానం ద్వారా, మానవ జీర్ణ వాహిక యొక్క ఎయల్మెంట్స్ చికిత్సకోసం ఉపయోగిస్తారు.
Eriophorum angustifolium, commonly known as common cottongrass or common cottonsedge, is a species of flowering plant in the sedge family, Cyperaceae. Native to North America, North Asia, and Northern Europe, it grows on peat or acidic soils, in open wetland, heath or moorland. It begins to flower in April or May and, after fertilisation in early summer, the small, unremarkable brown and green flowers develop distinctive white bristle-like seed-heads that resemble tufts of cotton; combined with its ecological suitability to bog, these characteristics give rise to the plant's alternative name, bog cotton.
Eriophorum angustifolium is a hardy, herbaceous, rhizomatous, perennial sedge, able to endure in a variety of environments in the temperate, subarctic and arctic regions of Earth. Unlike Gossypium, the genus from which cotton is derived, the bristles which grow on E. angustifolium are unsuited to textile manufacturing. Nevertheless, in Northern Europe, they were used as a substitute in the production of paper, pillows, candle-wicks, and wound-dressings. The indigenous peoples of North America use the plant in cooking and in the treatment of digestive problems. Following a vote in 2002, Plantlife International designated E. angustifolium the County Flower of Greater Manchester, as part of its British County Flowers campaign.
In the wild, Eriophorum angustifolium is a creeping rhizomatous perennial sedge,[3] with an abundance of unbranched, translucent pink roots.[4] Fully grown, it has a tall, erect stem shaped like a narrow cylinder or triangular prism; it is smooth in texture and green in colour. Reports of the plant's height vary; estimates include up to 60 cm (24 in),[5] 15–75 cm (5.9–29.5 in),[6] and up to 100 cm (39 in).[2] E. angustifolium has "stiff grass-like foliage" consisting of long, narrow solidly dark green leaves, which have a single central groove, and narrow from their 2–6-millimetre (0.08–0.24 in) wide base to a triangular tip.[3][7] Up to seven green and brown aerial peduncles and chaffs, roughly 4–10 millimetres (0.16–0.39 in) in size, protrude from umbels at the top of the stem from which achenes are produced after fertilisation, each with a single pappus; these combine to form a distinctive white perianth around 5 centimetres (2.0 in) long.[3][8]
Eriophorum angustifolium is described as "a rather dull plant" in winter and spring,[9] but "simply breathtaking" in summer and autumn,[10] when 1–7 conspicuous inflorescences – composed of hundreds of white pappi comparable to cotton,[11] hair,[4] tassels,[9] and/or bristles[3] – stand out against naturally drab surroundings.[9]
Eriophorum angustifolium differs from other species within the genus Eriophorum in its habitat and morphology.[8] Its multiple flower heads and growth from rhizomes distinguish it from E. vaginatum, which has a single flower head and grows from dense tussocks.[8] Although E. latifolium has 2–12 flower heads, it has laxly caespitose (tufted) growth, and its pappi are forked.[8] The smooth peduncles and preference for acidic soil pH distinguishes E. angustifolium from E. gracile, which grows in swamp with a neutral pH and has scabrid (rough) peduncles.[8]
Eriophorum angustifolium is native to the Northern Hemisphere, and distributed across Eurasia, North America and the British Isles,[3] where there is open bog, heath, wetland and moorland, with standing water and calcareous peat or acidic soil.[7] It can survive in the Subarctic and Arctic, and is found in Alaska, Finland and Greenland as far north as 83° N.[12][13] The British botanist William Turner Thiselton-Dyer recorded E. angustifolium in the South African Republic in 1898.[14]
In North America, Eriophorum angustifolium is found in the north from Alaska through Manitoba and the Canadian Prairies to Newfoundland and Labrador, down the Pacific Northwest and the state of Washington, across the Midwestern United States through Michigan and Iowa, down the Eastern Seaboard as far south-east as New York and New Jersey, and reaching as far south-west as New Mexico.[1][15][16] In Eurasia, E. angustifolium is distributed throughout the Caucasus, European Russia and North Asia, including Siberia and the Kamchatka Peninsula, and south-east to Manchuria and Korea.[14] It grows throughout continental Europe, with the exception of those parts within the Mediterranean Basin,[3][14] growing in Scandinavia in the north, and as far south as the Norte Region of Portugal and the Pierian Mountains of Greece.[14][17]
Eriophorum angustifolium is the most common of the four native species of Eriophorum in the British Isles,[7] and has been recorded as having existed in all vice-counties,[14] thriving particularly well in Ireland and northern and western regions of Great Britain, but less so in southern and eastern areas.[3][12] In the mires of Northern Ireland and the South Pennines, it considered a ruderal, pioneer and keystone species, because it can quickly colonise and repair damaged or eroded peat, encourage the re-vegetation of its surroundings, and retain sediment and its landscape to serve as a carbon sink.[7][13] In central and southern counties of England, the species is rare or absent,[7] and was "completely destroyed" in Cambridgeshire, The Broads, The Fens and other parts of the East of England by human activities such as land reclamation.[7][18] Within the British Isles, E. angustifolium thrives at a range of altitudes from sea-level fens and lowland meadows, to exposed upland moors when provided with a habitat of acid bog or waterlogged heath.[14] It has an altitudinal limit of 1,100 metres (3,600 ft) above sea level,[3] reaching 854 metres (2,802 ft) in the Wicklow Mountains of Ireland, and 1,060 metres (3,480 ft) in the Scottish Highlands.[14]
Eriophorum angustifolium is a hardy, herbaceous, rhizomatous, perennial plant,[14] meaning that it is resilient to cold and freezing climatic conditions, dies back at the end of its growing season, has creeping rootstalks, and lives for over two years. It grows vigorously from seed over a period of 2–5 years,[19] and thrives particularly well in freshly disturbed, cut or eroded peat.[7] E. angustifolium is protogynous.[14]
Sexual reproduction in Eriophorum angustifolium begins with flowering in spring or early summer (in or around May), when groups of 3–5 brown flowers are produced.[3][11] Fertilisation usually takes place in May or June, via anemophily (wind-pollination),[20] and the white bristle-like perianth, composed of achenes with pappi (seeds with hairs) then grows outwards to appear like short tufts of cotton thread. These pappi endure well into summer,[11] lasting from around June to September.[3] Like the pappus of Taraxacum (dandelions), this aids in wind-dispersal, and also serves as thermal insulation, conserving the temperature of the plant's reproductive organs by trapping solar radiation.[21]
It is a known host to the fungal species Myriosclerotinia ciborium, Hysteronaevia advena, Lachnum imbecille and Lophodermium caricinum.[22]
Eriophorum angustifolium has a NatureServe conservation status of G5, meaning that the species is considered to be ecologically secure by NatureServe, lacking any threats to its global abundance.[1]
Eriophorum angustifolium seeds and stems are edible and are used in traditional Native American cuisine[23] by Alaska Natives,[24] Inuit and Inupiat people.[25] The leaves and roots of E. angustifolium are also edible and, because of their astringent properties,[15] used by the Yupik peoples for medicinal purposes, through a process of decoction, infusion or poultice, to treat ailments of the human gastrointestinal tract,[26] and in the Old World for the treatment of diarrhoea.[27] In abundance, E. angustifolium can grow with enough density to disguise wetland and bog.[10] Consequently, it may be used as a natural indicator of areas which are hazardous and to avoid travelling through.[7][27] Attempts to make a cotton-like thread from the hairs of the plant's seed-heads have been thwarted by its brittleness,[27][28] but it has been used in the production of paper and candle wicks in Germany,[20][29] and was used as a feather substitute in pillow stuffing in Sweden[29] and Sussex, England.[28][30] In Scotland, during World War I, it was used to dress wounds.[30]
In 2002, the County Flowers campaign of Plantlife International, which asked members of the public to nominate and vote for a wildflower emblem for each of the counties and metropolitan areas of the United Kingdom,[31] resulted in Eriophorum angustifolium being announced as the County Flower of Greater Manchester.[32][33]
The species was named Eriophorum angustifolium in 1782 by the German botanist Gerhard August Honckeny.[16][34] The German botanist Albrecht Wilhelm Roth published this name in 1788,[35] referring to Honckeny's work,[36] and is sometimes erroneously considered the author of the species name.[14] The genus name Eriophorum consists of two Ancient Greek roots – εριων (erion, "wool") and -φόρος (-phoros, "-bearing")[15] – referring to the fibrous seed-heads of the genus, which resemble tufts of thread.[4] The specific epithet angustifolium is composed of the Latin words angustus ("narrow") and folium ("leaf").[15] The Linnaean name Eriophorum polystachion is a nomen rejiciendum,[2] being based on a mixed batch of specimens. Scirpus angustifolius is a later combination published by the Japanese botanist Tetsuo Koyama in 1958, but this generic assignment is not widely accepted.[37]
Two subspecies are recognised within E. angustifolium.[2] The autonymous subspecies, E. angustifolium subsp. angustifolium, is found in more southerly sites, while E. angustifolium subsp. triste has an overlapping distribution centred further north.[2] The two also differ in height and the roughness of the peduncles, with E. a. subsp. angustifolium being up to 100 cm (39 in) tall and having smooth-surfaced peduncles, while E. a. subsp. triste has rough peduncles and only reaches 30 cm (12 in) tall.[2]
In English, E. angustifolium is known by a variety of common names (with various spellings), including common cottongrass,[7][28] common cotton-grass,[19] common cottonsedge,[19] tassel cotton grass,[19] many-headed cotton-grass,[4] thin-scale cotton-grass,[38] tall cotton-grass,[1][15][39] downy ling[19] and bog cotton.[15]
Although "difficult to grow under cultivation",[15] The Royal Horticultural Society states Eriophorum angustifolium can be cultivated as a low-maintenance wildflower, suitable for meadows, ponds margins or bog gardens.[19] This may be done in sheltered or exposed terrain, but best accomplished with full sun at a south- or west-facing aspect, in water up to 5 centimetres (2.0 in) deep.[19] Poorly-drained peat, sand, clay or loam with an acidic soil pH is required.[19] Division in spring is the recommended form of propagation for the species, and regular deadheading is the recommended method of pruning.[19] Narthecium ossifragum and Myrica gale are suitable for companion planting with E. angustifolium.[7] Eriophorum angustifolium is "generally pest free".[19] As a seedling and young plant it is eaten by sheep and cattle,[29] and a variety of goose species.[40] It is tolerant to chalybeate (iron-enriched) water,[12] but may succumb to powdery mildews.[19]
Eriophorum angustifolium, commonly known as common cottongrass or common cottonsedge, is a species of flowering plant in the sedge family, Cyperaceae. Native to North America, North Asia, and Northern Europe, it grows on peat or acidic soils, in open wetland, heath or moorland. It begins to flower in April or May and, after fertilisation in early summer, the small, unremarkable brown and green flowers develop distinctive white bristle-like seed-heads that resemble tufts of cotton; combined with its ecological suitability to bog, these characteristics give rise to the plant's alternative name, bog cotton.
Eriophorum angustifolium is a hardy, herbaceous, rhizomatous, perennial sedge, able to endure in a variety of environments in the temperate, subarctic and arctic regions of Earth. Unlike Gossypium, the genus from which cotton is derived, the bristles which grow on E. angustifolium are unsuited to textile manufacturing. Nevertheless, in Northern Europe, they were used as a substitute in the production of paper, pillows, candle-wicks, and wound-dressings. The indigenous peoples of North America use the plant in cooking and in the treatment of digestive problems. Following a vote in 2002, Plantlife International designated E. angustifolium the County Flower of Greater Manchester, as part of its British County Flowers campaign.
Mallarĝfolia erioforo
Mallarĝfolia erioforo (Eriophorum angustifolium) estas planto el ls familio de la Ciperacoj (Cyperaceae). La planto kreskas sur humida, acida grundo, kiel erikejo kaj torfejo. Ĝi formas tie radikaĵojn per helpo de rizomoj. Okulfrapa estas la longa, blanka fruktofloko iom simila al kotono.
La floroj estas tre malgrandaj kaj tial ne frapas la okulojn. Ili estas monoikaj kaj anstataŭ kaliko kaj petalo estas florkrono el brosharoj (transformitaj brakteoj), kiu pliposte elkreskas ĝis longaj blankaj haroj.
La floretoj formas spikojn, kiuj floras de junio ĝis aŭgusto.
La folioj estas malhelverdaj. Iom post iom ili bruniĝas kaj ĉirkaŭ la flortempo ili mortas. Kiam la florsezono finiĝas je la fino de la somero, ekestas novaj folioj.
Mallarĝfolia erioforo enhavas triangulan nukseton, kiu estas ĉirkaŭita de longaj blankaj haroj (la flokoj).
Mallarĝfolia erioforo (Eriophorum angustifolium) estas planto el ls familio de la Ciperacoj (Cyperaceae). La planto kreskas sur humida, acida grundo, kiel erikejo kaj torfejo. Ĝi formas tie radikaĵojn per helpo de rizomoj. Okulfrapa estas la longa, blanka fruktofloko iom simila al kotono.
La floroj estas tre malgrandaj kaj tial ne frapas la okulojn. Ili estas monoikaj kaj anstataŭ kaliko kaj petalo estas florkrono el brosharoj (transformitaj brakteoj), kiu pliposte elkreskas ĝis longaj blankaj haroj.
La floretoj formas spikojn, kiuj floras de junio ĝis aŭgusto.
La folioj estas malhelverdaj. Iom post iom ili bruniĝas kaj ĉirkaŭ la flortempo ili mortas. Kiam la florsezono finiĝas je la fino de la somero, ekestas novaj folioj.
Mallarĝfolia erioforo enhavas triangulan nukseton, kiu estas ĉirkaŭita de longaj blankaj haroj (la flokoj).
La hierba algodonera (Eriophorum angustifolium) es una especie de la familia de las cyperáceas.
Planta perenne, erecta, rizomatosa. Tallos cilíndricos, salvo en el ápice. Hojas bien desarrolladas de 3-6 mm de ancho, acanaladas por el haz. Espiguillas fructíferas con pinceles blancos, con pelos (setas) de 3-5 cm, casi inclindas tras la floración, sostenidas por pedicelos lisos y delgados.[1]
Prados húmedos y encharcados, orillas de manantiales con pH ácido.
En Europa,sobre todo en el norte, Asia, Norteamérica y Groenlandia. En España se encuentra en la Cordillera Cantábrica (norte de Castilla y León) y el Pirineo.
Eriophorum angustifolium fue descrita por Gerhard August Honckeny y publicado en Vollständiges Systematisches Verzeichniss Aller Gewächse Teutschlandes 1: 153. 1782.[2]
Eriophorum: nombre genérico que deriva del griego antiguo Erióphorum = que produce lana o algodón –gr. érion, -ou n. = lana, algodón; gr. phorós, -ón = que lleva en sí, que produce. Por el aspecto algodonoso de las infrutescencias, al estar cada perianto formado por un anillo denso de cerdas acrescentes y muy blancas.[3]
angustifolium: epíteto latíno que significa "con hojas estrechas"
La hierba algodonera (Eriophorum angustifolium) es una especie de la familia de las cyperáceas.
Ahtalehine villpea (Eriophorum angustifolium) on lõikheinaliste sugukonda villpea perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Taim kasvab märgadel niitudel, kallastel, lodumetsades. Taim on Eestis sage, ent läänesaartel haruldane.[1]
Ahtalehine villpea (Eriophorum angustifolium) on lõikheinaliste sugukonda villpea perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Taim kasvab märgadel niitudel, kallastel, lodumetsades. Taim on Eestis sage, ent läänesaartel haruldane.
Luhtavilla (Eriophorum angustifolium) on soilla kasvava monivuotinen, tuulipölytteinen sarakasveihin kuuluva kasvi, jonka tähkät muuttuvat kuihduttuaan villaviksi tupsuiksi.[2][3]
Luhtavilla kasvaa 40–60 cm korkeaksi. Varsi alaosasta liereä, täyteinen ja jäykkä, noin 1,5 mm paksu. Juurakko rönsylevä, löyhästi mätästävä ja laajoja kasvustoja muodostava.[2][3]
Sen tyvitupet ruskeat tai mustat, useimmiten selvästi punertavat. Sen lehdet ovat tummanvihreät, ruodittomat, tupelliset, vartta lyhyemmät, 2–4 mm leveät ja hiukan kourumaiset. Kärkiosasta kolmisärmäiset. Ylin kasvulehti varren puolivälissä tai ylempänä, kukinnon tyvellä on 1–2 tukilehteä.[2][3]
Kukinnossa on tavallisesti 3–5 tähkää, luhtavillaa kutsutaankin joissakin murteissa monitähkävillaksi. Kukinnon asento on nuokkuva, ja kuihtuneen kukinnon valkeat haituvat ovat 3–5 cm pitkät. Tähkäperät jopa kolme senttiä pitkät, sileät. Tähkäsuomut ruskehtavia, kalvolaitaisia, noin 6 mm pitkiä. Kaksineuvoisessa kukassa heteitä kolme, emissä kolme luottia. Kukissa on karvamaisia kehäsukasia yli kymmenen, sukaset jopa 5 cm pituiset, sileät ja valkoiset. Kukkii kesä-heinäkuussa.[2][3]
Hedelmä on pähkylä joka on kolmisärmäinen.[2][3]
Luhtavilla muistuttaa tupasvillaa, mutta tupasvillalla on kukinnossaan vain yksi tähkä.[2][3]
Luhtavillan nimialalajia tavataan koko Euroopassa, alalajia subarcticum Pohjoismaissa, Siperiassa ja Alaskassa, ja kolmatta alalajia scabriusculum Aasian koillisosassa sekä Pohjois-Amerikassa.[4] Suomessa se on yleinen koko maassa.[2][3][5]
Luhtavillaa tavataan runsaana erilaisilla kosteilla ja märillä paikoilla, kuten ojissa, nevoilla, avosoiden rimpipinnoilla ja luhtarannoilla, missä kasvualusta pysyy kosteana koko kasvukauden.[2][3]
Luhtavillan juuria on kokeiltu hätäravintona. Sen haituvat toimivat sytykkeinä.[6] Ainakin Ruotsissa sitä on käytetty myös tyynyjen täytteenä.[4]
Luhtavilla (Eriophorum angustifolium) on soilla kasvava monivuotinen, tuulipölytteinen sarakasveihin kuuluva kasvi, jonka tähkät muuttuvat kuihduttuaan villaviksi tupsuiksi.
Eriophorum angustifolium
La Linaigrette à feuilles étroites (Eriophorum angustifolium) est une plante herbacée vivace de 40 à 60 cm de hauteur de la famille des Cyperaceae.
La Linaigrette à feuilles étroites se distingue de la Linaigrette à feuilles larges (E. latifolium) par :
Marais et landes tourbeuses.
Au Nunavik, elle pousse dans les milieux humides et aquatiques (eau douce) : les combes à neige, les prés humides, les tourbières, les milieux palustres ou les surfaces inondables en bordure des lacs, des mares, des ruisseaux et des rivières. Dans son habitat, les végétations muscinale, herbacée et arborescente sont dominantes[1].
Europe (France), en Asie et en Amérique boréale.
Au Québec, elle se trouve au Nunavik, à l'île d'Anticosti et en Gaspésie. Les linaigrettes rousse (Eriophorum russeolum) et dense (Eriophurum vaginatum subsp. spissum) sont les deux seules autres linaigrettes du Québec qui poussent ailleurs qu'au Nunavik[1].
Aquitaine, Centre, Île-de-France, Nord-pas-de-Calais, Picardie, Région wallonne (Belgique)
Non valides
Eriophorum angustifolium
La Linaigrette à feuilles étroites (Eriophorum angustifolium) est une plante herbacée vivace de 40 à 60 cm de hauteur de la famille des Cyperaceae.
Planda ilbhliantúil, cosúil le féar, dúchasach do chodanna fionnuara is artacha sna réigiúin mheasartha thuaisceartacha. An gas duilliúil. Spící na mbláthanna scothdhonn, an t-iombhláth ag cuimsiú ribí bána iomadúla a fhadaíonn nuair a thorthaíonn an planda chun ceann feiceálach cadásúil a dhéanamh.
Wuska wołmica (Eriophorum angustifolium) je rostlina ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae). Dalše serbske mjeno je wołmušk.
Wuska wołmica (Eriophorum angustifolium) je rostlina ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae). Dalše serbske mjeno je wołmušk.
Klófífa (fræðiheiti: Eriophorum angustifolium) er plöntutegund af hálfgrasaætt. Hún er með hvítum, lútandi hárskúfum nokkrum saman á stöngulendum og vex í votlendi.
Eriophorum angustifolium Honck., 1782, comunemente noto come pennacchi a foglie strette o erioforo a foglie strette[1][2], è una pianta della famiglia delle Ciperacee[3].
Originaria del Nord America, dell'Asia del Nord e del Nord Europa, cresce su terreni torbiosi o acidi, in zone umide aperte o brughiere. Comincia a fiorire in aprile o maggio e, dopo la fecondazione all'inizio dell'estate, i piccoli e insignificanti fiori marroni e verdi sviluppano distintive teste di semi bianche, simili a setole, che assomigliano a ciuffi di cotone; considerando la sua predisposizione ecologica a crescere presso paludi, queste caratteristiche danno origine al nome alternativo della pianta, cotone da palude.
Eriophorum angustifolium è una carice perenne rizomatosa strisciante[4], con un'abbondanza di radici rosa non ramificate e traslucide[5]. Quando completa la sua crescita, ha uno stelo alto ed eretto a forma di cilindro stretto o prisma triangolare; ha una consistenza liscia e di colore verde. Per quanto concerne l'altezza, le stime parlano di 60 cm[6], 15-75 cm[7], fino a 100 cm[8]. L'Eriophorum angustifolium ha un fogliame rigido simile all'erba costituito da foglie lunghe, strette di colore verde scuro scuro, che hanno una singola scanalatura centrale e strette dal loro 2-6 millimetri, e ampia base a punta triangolare[4][9]. Fino a sette peduncoli e pulli aerei verdi e marroni, circa 4-10 mm di dimensioni, sporgono dalle ombrelle nella parte superiore dello stelo da cui vengono prodotti gli acheni dopo la fecondazione, ciascuno con un singolo pappo; questi si combinano per formare un perianzio bianco distintivo lungo circa 5 cm[4][10].
Eriophorum angustifolium è descritto come "una pianta piuttosto noiosa" in inverno e in primavera[11], ma "semplicemente mozzafiato" in estate e in autunno[12], quando 1-7 cospicue infiorescenze - composte da centinaia di pappi bianchi paragonabili al cotone[13], capelli[5], nappe[11], e / o setole[4] - si distinguono per l'ambiente naturalmente triste[11].
Si differenzia da altre specie del genere Eriophorum per habitat e morfologia[10]. I suoi molteplici capolini e la crescita dai rizomi lo distinguono da Eriophorum vaginatum, che ha un solo capolino e cresce da fitte chiuse. Sebbene abbia 2-12 capolini, ha una crescita classicamente caespitosa (trapuntata) e i suoi pappi sono biforcuti. I peduncoli lisci e la preferenza per il pH del terreno acido distinguono l'Eriophorum angustifolium dall'Eriophorum gracile, che cresce nella palude con un pH neutro e ha peduncoli scabrosi (ruvidi).
La riproduzione sessuale inizia con la fioritura in primavera o all'inizio dell'estate (o intorno a maggio), quando vengono prodotti gruppi di 3-5 fiori marroni[4][13]. La fecondazione di solito ha luogo a maggio o giugno, tramite l'anemofilia (impollinazione del vento),[14] e il perianzio simile a una setola bianca, composto da acheni con pappi (semi con peli) quindi cresce verso l'esterno per apparire come brevi ciuffi di filo di cotone. Questi pappi durano bene fino all'estate[13], che durano da giugno a settembre[4]. Come il pappus di Taraxacum (denti di leone), questo aiuta nella dispersione del vento e funge anche da isolamento termico, conservando la temperatura degli organi riproduttivi della pianta intrappolando la radiazione solare[15].
La specie è diffusa nell'emisfero settentrionale e presente in Eurasia, Nord America e Isole britanniche[4], dove si trovano paludi, brughiere, zone umide e brughiere aperte, con acque stagnanti e torba calcarea o terreno acido[9]. Può sopravvivere nel subartico e nell'Artico e si trova in Alaska, Finlandia e Groenlandia fino a 83° nord[5][16] Il botanico britannico William Turner Thiselton-Dyer ha registrato l'Eriophorum angustifolium nella Repubblica sudafricana nel 1898[17].
In Nord America si trova a nord dall'Alaska attraverso Manitoba e le praterie canadesi a Terranova e Labrador, nel Pacifico nord-occidentale e nello stato di Washington, attraverso gli Stati Uniti del Midwest attraverso il Michigan e l'Iowa, lungo la costa orientale fino a sud-est (New York e New Jersey) e fino a sud-ovest (Nuovo Messico)[18][19][20]. In Eurasia, l'Eriophorum angustifolium è distribuito in tutto il Caucaso, nella Russia europea e nell'Asia del Nord, tra cui nella Siberia e nella penisola della Kamchatka, e a sud-est della Manciuria e della Corea[17]. Cresce in tutta l'Europa continentale, ad eccezione del bacino del Mediterraneo[4], dalla Scandinavia nel nord e fino a sud fino alla regione settentrionale del Portogallo e ai Monti della Pieria della Grecia[21].
È la più comune delle quattro specie autoctone di Eriophorum nelle Isole britanniche[9] ed è stato registrato come presente in tutte le vice-contee[17], prosperando particolarmente bene in Irlanda e nelle regioni settentrionali e occidentali della Gran Bretagna, ma meno nelle aree meridionali e orientali[4].[5] Nei fanghi dell'Irlanda del Nord e delle Pennine meridionali, considerava una specie ruderale, pioniera e chiave di volta, poiché può rapidamente colonizzare e riparare la torba danneggiata o erosa, incoraggiare la ri-vegetazione dei suoi dintorni e conservare sedimenti e il suo paesaggio fungono da serbatoio di carbonio[9][16]. Nelle contee centrali e meridionali dell'Inghilterra, la specie è rara o assente[9], ed è stata "completamente distrutta" nel Cambridgeshire, Fens e in altre parti dell'Inghilterra orientale da attività umane come la bonifica[9][22]. All'interno delle Isole britanniche, l'Eriophorum angustifolium prospera a diverse altitudini dalle paludi a livello del mare e dai prati di pianura, alle brughiere esposte quando è provvisto di un habitat di palude acida o brughiera bagnata. Ha un limite altitudinale di 1100 metri sul livello del mare[4], raggiungendo gli 854 metri nelle montagne irlandesi di Wicklow e 1060 metri nelle Highlands scozzesi.
Eriophorum angustifolium è una pianta perenne resistente, erbacea, rizomatosa[17], che significa che è resistente al freddo e al gelo e vive per oltre due anni. Cresce vigorosamente dai semi per un periodo di 2-5 anni,[23] e prospera particolarmente bene nella torba appena disturbata, tagliata o erosa[9]. L'Eriophorum angustifolium è proterogino.
Eriophorum angustifolium ha uno stato di conservazione NatureServe di G5, il che significa che la specie è considerata ecologicamente sicura da NatureServe, priva di minacce alla sua abbondanza globale[18].
La specie fu chiamata Eriophorum angustifolium nel 1782 dal botanico tedesco Gerhard August Honckeny[20][24]. Il botanico tedesco Albrecht Wilhelm Roth pubblicò questo nome nel 1788[25], riferendosi all'opera di Honckeny[26], e talvolta viene erroneamente considerato l'ideatore del nome della specie[17]. Il nome del genere Eriophorum è costituito da due antiche parole greche - εριων ( erion, "lana") e φόρος (-phoros , "-cuscinetto")[19] - riferito alle teste di semi fibrose del genere, che assomigliano a ciuffi di filo[5]. L'epiteto specifico angustifolium è composto dalle parole latine angustus ("stretto") e folium ("foglia").[19] Il nome linneo Eriophorum polystachion è un nomen rejiciendum[8], essendo basato su un lotto misto di campioni. Lo Scirpus angustifolius è una combinazione successiva pubblicata dal botanico giapponese Tetsuo Koyama nel 1958, ma questo incarico generico non è ampiamente accettato.[27]
All'interno della specie Eriophorum angustifolium sono riconosciute due sottospecie[8]: la sottospecie autentica Eriophorum angustifolium angustifolium, che si trova in siti più meridionali, e Europhorum angustifolium triste, che ha una distribuzione sovrapposta, ma più settentrionale. Le due sottospecie differiscono anche in altezza e rugosità dei peduncoli: l'"Eriophorum angustifolium angustifolium" è alto fino a 100 cm e ha peduncoli a superficie liscia, mentre l'"Eriophorum angustifolium triste" presenta peduncoli ruvidi e raggiunge solo 30 cm di altezza.
Sebbene "difficile da crescere in coltivazione"[19], la Royal Horticultural Society afferma che l'Eriophorum angustifolium può essere coltivato come fiore selvatico a bassa manutenzione, adatto a prati, margini di stagni o giardini di paludi[23]. Ciò può essere ottenuto su un terreno riparato o esposto, ma si può realizzare al meglio con il sole pieno a sud o ovest, in acqua fino a 5 centimetri di profondità. Sono richiesti torba, sabbia, argilla o terriccio scarsamente drenati con un pH del terreno acido. L'Eriophorum angustifolium è "generalmente privo di parassiti". Come piantina e pianta giovane viene mangiata da pecore e bovini[28] e da una varietà di specie di oca[29]. È tollerante all'acqua calcarea (arricchita con ferro)[5], ma può soccombere alle muffe polverose.
I semi e gli steli dell'Eriophorum angustifolium sono commestibili e vengono utilizzati nella cucina tradizionale dei nativi americani[30] dai nativi dell'Alaska[30], dagli Inuit e dagli Inupiat[30]. Le foglie e le radici di Eriophorum angustifolium sono anche commestibili e, a causa delle sue proprietà astringenti,[19] è usato dai popoli Yupik per scopi medicinali, usato decotto, infusione o cataplasma, per trattare problemi del tratto gastrointestinale umano[31], e Vecchio Mondo per il trattamento della diarrea[32]. L'Eriophorum angustifolium può crescere con una densità sufficiente per nascondere zone umide e paludi[12]. Di conseguenza, può essere utilizzato come indicatore naturale delle aree pericolose e per evitare di attraversarle[9][32]. I tentativi di creare un filo simile al cotone dai peli delle teste dei semi della pianta sono stati ostacolati dalla sua fragilità[32][33], ma è stato utilizzato nella produzione di carta e stoppini di candele in Germania[14][28], ed è stato usato come sostituto della piuma nell'imbottitura di cuscini in Svezia[28] e Sussex, Inghilterra[33][34]. In Scozia, durante la prima guerra mondiale, veniva usato per proteggere le ferite[34].
Nel 2002, la campagna County Flowers di Plantlife International, che ha chiesto ai membri del pubblico di nominare e votare un emblema di fiori selvatici per ciascuna delle contee e aree metropolitane del Regno Unito[35], ha portato alla scelta dell'Eriophorum angustifolium come Fiore di Contea della Greater Manchester[36][37].
Eriophorum angustifolium Honck., 1782, comunemente noto come pennacchi a foglie strette o erioforo a foglie strette, è una pianta della famiglia delle Ciperacee.
Originaria del Nord America, dell'Asia del Nord e del Nord Europa, cresce su terreni torbiosi o acidi, in zone umide aperte o brughiere. Comincia a fiorire in aprile o maggio e, dopo la fecondazione all'inizio dell'estate, i piccoli e insignificanti fiori marroni e verdi sviluppano distintive teste di semi bianche, simili a setole, che assomigliano a ciuffi di cotone; considerando la sua predisposizione ecologica a crescere presso paludi, queste caratteristiche danno origine al nome alternativo della pianta, cotone da palude.
Siauralapis švylys (Eriophorum angustifolium) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos švylių (Eriophorum) genties augalas.
Daugiametis, 15-75 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis trumpas, su palaipomis. Stiebas vienas, rečiau 2-3, statūs, apvalūs, tik viršutinė dalis neryškiai tribriaunė, vagoti, žali, rudenį viršutinė dalis ruda ar rausva. Lapai linijiški, siauri (2-4 mm pločio), šiurkščiais kraštais, viršutiniai trumpi, apatiniai iki 0,5 m ilgio. Stiebo viršūnėje išauga iš 3-7 nulinkusių varpučių žiedynas, kurio pamatinė dalis apgaubta keliais pilkai rudomis makštimis viršūniniais lapais. Žiedyno šakelės lygios, švelnios. Varputės gausiažiedės. Žiedai dvilyčiai. Kuokeliai 3, purkos 3. Apyžiedis iš daugelio baltų plonų šerelių, kurie, vaisiams bręstant, pailgėja iki 4 cm, taip pasidengia baltu pūku. Vaisius - rudas riešutėlis su ilgų šerelių kuokštu, kuris sudaro skristuką. Tokį vaisių vėjas toli nuneša.
Žydi gegužės - birželio mėn. Labai dažnas visoje Lietuvoje. Auga pelkėtose, šaltiniuotose pievose, pelkių ir ežerų pakrantėse, durpynuose, sudaro nemažus sąžalynus. Švylio pūkus galima panaudoti kaip medvilnės pakaitalą ir termoizoliacinę medžiagą, be to, kaip celiuliozės šaltinį įvairioms įkamšoms. Verpti netinka. Iš šakniastiebių susidaro durpės.
Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 104 psl.
Siauralapis švylys (Eriophorum angustifolium) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos švylių (Eriophorum) genties augalas.
Daugiametis, 15-75 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis trumpas, su palaipomis. Stiebas vienas, rečiau 2-3, statūs, apvalūs, tik viršutinė dalis neryškiai tribriaunė, vagoti, žali, rudenį viršutinė dalis ruda ar rausva. Lapai linijiški, siauri (2-4 mm pločio), šiurkščiais kraštais, viršutiniai trumpi, apatiniai iki 0,5 m ilgio. Stiebo viršūnėje išauga iš 3-7 nulinkusių varpučių žiedynas, kurio pamatinė dalis apgaubta keliais pilkai rudomis makštimis viršūniniais lapais. Žiedyno šakelės lygios, švelnios. Varputės gausiažiedės. Žiedai dvilyčiai. Kuokeliai 3, purkos 3. Apyžiedis iš daugelio baltų plonų šerelių, kurie, vaisiams bręstant, pailgėja iki 4 cm, taip pasidengia baltu pūku. Vaisius - rudas riešutėlis su ilgų šerelių kuokštu, kuris sudaro skristuką. Tokį vaisių vėjas toli nuneša.
Žydi gegužės - birželio mėn. Labai dažnas visoje Lietuvoje. Auga pelkėtose, šaltiniuotose pievose, pelkių ir ežerų pakrantėse, durpynuose, sudaro nemažus sąžalynus. Švylio pūkus galima panaudoti kaip medvilnės pakaitalą ir termoizoliacinę medžiagą, be to, kaip celiuliozės šaltinį įvairioms įkamšoms. Verpti netinka. Iš šakniastiebių susidaro durpės.
Veenpluis (Eriophorum angustifolium) is een plant uit de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). De plant groeit op vochtige, zure grond, zoals heide en veen. Het vormt daar zoden met behulp van uitlopers. Opvallend is het lange, witte vruchtpluis, waaraan de naam ontleend is. Hij is plaatselijk vrij algemeen in Drenthe, de Kempen en de Ardennen. Elders in België en Nederland is veenpluis zeldzaam tot zeer zeldzaam.
De plant is te vinden op natte heide, in veenmosrietland, turfgaten en op bulten van levend hoogveen. Verder langs greppels en in spoorbermen, hoogveenslenken en bij vennen, op open plekken in berkenbroekbos, in duinvalleien en zandgroeven, op heischraal grasland en hooiland.
De bloempjes vormen aren, die van juni tot augustus in bloei staan. De bloemen zijn erg klein en vallen daarom niet op. Ze zijn tweeslachtig en in plaats van een kelk en kroon is er een krans van borstelharen (omgevormde schutblaadjes), die later uitgroeien tot lange witte haren. De bladeren zijn donkergroen. Geleidelijk worden ze bruin en tegen bloeitijd sterven de bladeren af. Als het bloeiseizoen is afgelopen tegen het eind van de zomer, ontstaan er nieuwe bladeren.
De vrucht van veenpluis is een driehoekig nootje, dat omringd is door lange witte haren (de pluis).
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Eriophorum angustifolium op Wikimedia Commons. Veenpluis (Eriophorum angustifolium) is een plant uit de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). De plant groeit op vochtige, zure grond, zoals heide en veen. Het vormt daar zoden met behulp van uitlopers. Opvallend is het lange, witte vruchtpluis, waaraan de naam ontleend is. Hij is plaatselijk vrij algemeen in Drenthe, de Kempen en de Ardennen. Elders in België en Nederland is veenpluis zeldzaam tot zeer zeldzaam.
De plant is te vinden op natte heide, in veenmosrietland, turfgaten en op bulten van levend hoogveen. Verder langs greppels en in spoorbermen, hoogveenslenken en bij vennen, op open plekken in berkenbroekbos, in duinvalleien en zandgroeven, op heischraal grasland en hooiland.
De bloempjes vormen aren, die van juni tot augustus in bloei staan. De bloemen zijn erg klein en vallen daarom niet op. Ze zijn tweeslachtig en in plaats van een kelk en kroon is er een krans van borstelharen (omgevormde schutblaadjes), die later uitgroeien tot lange witte haren. De bladeren zijn donkergroen. Geleidelijk worden ze bruin en tegen bloeitijd sterven de bladeren af. Als het bloeiseizoen is afgelopen tegen het eind van de zomer, ontstaan er nieuwe bladeren.
De vrucht van veenpluis is een driehoekig nootje, dat omringd is door lange witte haren (de pluis).
Duskmyrull eller duskull (Eriophorum angustifolium) er ei plante i storrfamilien. Arten har ei sirkumpolar utbreiing. Planta vert kring 50 cm høg og har krypande jordstengel. Blada er mørkgrøne og renneforma, stråblada er lengre enn stråenden, dei er flate, smalnar øvst til ein trekanta odd. Aksssamlinga har to-tre lange støtteblad. Duskull har flate slette akssskaft og penselforma aks som er breie ved grunnen. Mjølknappen blir minst 2,5 mm lang.
Planta blomstrar kring mai månad i Noreg på myr og våte stader. Ho er vanleg gjennom heile Noreg, og er funnen opp til 1700 m på Hallingskarvet.
Duskmyrull eller duskull (Eriophorum angustifolium) er ei plante i storrfamilien. Arten har ei sirkumpolar utbreiing. Planta vert kring 50 cm høg og har krypande jordstengel. Blada er mørkgrøne og renneforma, stråblada er lengre enn stråenden, dei er flate, smalnar øvst til ein trekanta odd. Aksssamlinga har to-tre lange støtteblad. Duskull har flate slette akssskaft og penselforma aks som er breie ved grunnen. Mjølknappen blir minst 2,5 mm lang.
Planta blomstrar kring mai månad i Noreg på myr og våte stader. Ho er vanleg gjennom heile Noreg, og er funnen opp til 1700 m på Hallingskarvet.
Wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium) – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych (Cyparaceae). Rośnie na różnego rodzaju mokradłach w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Roślina opisywana była jako dość pospolita na terenie Polski, ale w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się spadek liczby stanowisk i wyraźny ubytek liczebności osobników na stanowiskach. Roślina wymaga wysokiej wilgotności i zanika z powodu odwodnień mokradeł. Efektowny i charakterystyczny puch na owocach ułatwia ich rozsiewanie. Roślina ma ograniczone znaczenie użytkowe – spożywana jest jako jadalna w Arktyce, lokalnie bywała wykorzystywana w ziołolecznictwie. Puch stosowano m.in. do wyrobu knotów do świec i napełniania poduszek – jest jednak zbyt kruchy by roślina mogła być wykorzystana jako włóknodajna.
Wełnianka wąskolistna występuje na półkuli północnej – jest szeroko rozpowszechniona w Eurazji i Ameryce Północnej. Rośnie w Arktyce – na Alasce, Archipelagu Arktycznym, w południowo-zachodniej i wschodniej Grenlandii, na Islandii[2], sięgając na północ do 83° szerokości północnej[3]. Na południu zasięg sięga do środkowej Azji, od Korei, poprzez Kazachstan po Kaukaz. Gatunek rośnie także na izolowanym obszarze w północnym Syczuanie[4]. W Europie sięga na południu do północnej części Półwyspu Iberyjskiego, środkowej Apenińskiego i gór w północnej Grecji[2]. W Ameryce Północnej rośnie na północy sięgając po środkową część Stanów Zjednoczonych, najdalej na południe schodząc wzdłuż pasma Gór Skalistych. Jako wątpliwy podawany był też z Jamajki i Kuby[2]. Brytyjski botanik William Turner Thiselton-Dyer miał odnaleźć ten gatunek w 1898 także w Republice Południowej Afryki[5].
W Polsce wełnianka wąskolistna jest rozpowszechniona niemal w całym kraju. Brak jej lokalnie lub jest rzadka na obszarach, gdzie brak odpowiednich siedlisk – np. na Żuławach Wiślanych, północnym Mazowszu i Pogórzu Środkowobeskidzkim[6].
Kwiatostan w czasie kwitnienia
Kwiat wełnianki z przysadką
Nasiono
Blaszka liściowa w górze trójkanciasta, w dole rynnowata
Nasada blaszki liściowej
Nagie szypuły kwiatostanowe
Wełnianka wąskolistna występuje na różnych siedliskach mokradłowych, zwykle na obszarach o opadach rocznych od poniżej 1000 mm do ponad 2500 mm. Jednak to nie wielkość opadów, a duża wilgotność gleby jest czynnikiem limitującym występowanie gatunku. Zwykle też na siedliskach tego gatunku występuje znaczna wilgotność powietrza i silne nasłonecznienie. Przy wilgotności podłoża spadającej poniżej 50% rośliny te zaczynają więdnąć. Na silniej uwodnionym podłożu kłącza są dłuższe (do ponad 40 cm), podczas gdy na przesuszonych osiągają do kilku centymetrów (podobnie silnie są skrócone w przypadku wyeksponowania na światło słoneczne). Silne uwodnienie jest też skorelowane z większą liczbą kłosków w kwiatostanie (średnio ponad 6 na silnie podmokłych i zasobnych w węglan wapnia torfowiskach oraz średnio około 3 na glebie przynajmniej okresowo przesychającej). Rosnące w cieniu pędy ulegają etiolacji. Gleba na stanowiskach tego gatunku zwykle jest torfiasta i kwaśna (pH od 3,5 do 7), ale rośliny te rosną także na torfowiskach węglanowych, z dużą zawartością węglanu wapnia[5]. Nie jest to gatunek przywiązany do siedlisk o określonym odczynie, a poza silnym uwodnieniem podłoża czynnikiem limitującym jego występowanie jest to by siedlisko było skąpożywne[11]. Adaptacją do typowego w takim podłożu deficytu przyswajalnego azotu jest silnie rozbudowany system korzeniowy[12].
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych Europy Środkowej gatunek charakterystyczny dla Cl. Scheuzerio-Caricetea nigrae[13] oraz dla zespołu Eriophoro angustifolii-Sphagnetum recurvi[9]. Rośnie w bardzo różnych zbiorowiskach roślinnych na torfowiskach; na ubogich gatunkowo płach z torfowcami Sphagnum, poprzez mszary z wełnianką pochwowatą Eriophorum vaginatum i wrzosowiska atlantyckie, po bogate florystycznie mszary z wełnianeczką darniową Trichophorum cespitosum i inne typowe dla torfowisk przejściowych oraz różne zbiorowiska źródliskowe i łąk wilgotnych (często w towarzystwie takich gatunków jak: bobrek trójlistkowy Menyanthes trifoliata, siedmiopalecznik błotny Comarum palustre, turzyca dzióbkowata Carex rostrata). Wełnianka wąskolistna jest typowym gatunkiem dla wczesnych faz sukcesji roślinności na odsłoniętym z różnych przyczyn podłożu torfowym, ale ustępuje ze zbiorowisk, w których występuje silna konkurencja silniej rosnących bylin[5]. Jest jednym z kluczowych gatunków zagęszczających i wypiętrzających pła zarastające zbiorniki wodne[14].
Na obszarach górskich rośnie po piętro subalpejskie[9].
Rośliny tego gatunku dość dobrze znoszą pożary torfowisk, choć mogą wtórnie zanikać z powodu związanego z tym przesuszenia torfu i konkurencji gatunków zasiedlających zmienione siedlisko. Gatunek też utrzymuje się w miejscach wypasanych przez zwierzęta, a stały wypas może wręcz pozwalać na zachowanie wełnianki wąskolistnej także na torfowiskach zmienionych w pastwiska, poprzez ograniczanie rozwoju roślin o silniejszym wzroście i tworzenie optymalnych dla tego gatunku mikrosiedlisk przez bydło wydeptujące podmokły grunt. Zwierzęta rzadko zgryzają wełnianki, zwykle wiosną, gdy pędy są młode. Wełnianka wąskolistna nie utrzymuje się na torfowiskach odwadnianych, w takim przypadku rośliny ograniczają wzrost, przyrosty kłączy i wysokości pędów zmniejszają się i w końcu populacje tego gatunku znikają[5].
Brak danych o występowaniu mikoryzy u tego gatunku[5].
Do bezkręgowców związanych z tym gatunkiem należą: Ceruraphis eriophori (mszycowate) – letnie pokolenie żyje na wełniance, Elachista albidella i E. eleochariella (Elachistidae) – larwy minują łodygi i liście, Glyphipterix haworthana (Glyphipterigidae) – larwa żywi się nasionami, Celaena haworthii (sówkowate) – larwa żyje w nasadach pędów[5], Anthomyza gracilis (Anthomyzidae) – roślina pokarmowa dla larw[15].
Rośliny tego gatunku są zwykle wolne od patogenów grzybowych, rzadko bywają porażane przez mączniaka[16]. Na martwych pędach rozwija się natomiast liczna grupa grzybów, takich jak np: Mycocalia sphagneti (pieczarkowce), Mollisia pilosa, Cistella fugiens, Pezizella eriophori, Microscypha ellisii var. eriophori, Hyaloscypha paludosa, Dasyscyphus sydowii, Lachnum imbecille, Rutstroemia henningsiana, Myriosclerotinia dennisii (tocznikowce)[15].
Wełnianka wąskolistna jest helofitem i geofitem rozprzestrzeniającym się głównie wegetatywnie za pomocą kłączy i rozłogów, w optymalnych warunkach nawet na długość 100 cm w ciągu jednego sezonu[5]. Wytwarzając co roku kolejne odcinki kłącza roślina uznawana jest za długowieczną[17]. Kwitnąć zaczynają rośliny trzyletnie, rzadziej dwuletnie, przy czym pędy kwiatonośne po wydaniu nasion obumierają. Mimo że u tego gatunku się zawiązują żywotne nasiona – ekstremalnie rzadko rejestrowana jest obecność siewek[5].
Po okresie spoczynku zimowego rozwój nowych pędów i organów podziemnych zaczyna się wraz z wiosennym ociepleniem, zwykle w marcu lub kwietniu, i trwa przez cały sezon wegetacyjny do października. W końcu tego miesiąca liście zaczynają czerwienieć (od końców począwszy) i do grudnia opadają. Kwitnienie zaczyna się w marcu wydłużeniem kłosków, a kwiaty rozwijają się w kwietniu i maju, czasem jeszcze w czerwcu. Kwiaty są wiatropylne i dichogamiczne – najpierw dojrzewają organy żeńskie, następnie pręciki. W środku lata dojrzewają owoce i rozsiewane są do września. W obrębie kłosków różna, nierzadko duża część owoców jest płonna (wyróżniają się one jaśniejszym kolorem). Owoce rozsiewane są przez wiatr podczas suchej pogody, a ich unoszenie przez prądy powietrza ułatwiają włosowato wydłużone listki okwiatu[5]. Aparat lotny powoduje, że owoce wełnianki wąskolistnej mają niewielką szybkość opadania wynoszącą 0,22 m/s[18]. Podczas mgły i deszczu włoski te sklejają się utrudniając rozsiewanie. Kiełkowanie w warunkach kontrolowanych następuje na wilgotnym podłożu w pierwszym roku, rzadziej w drugim. Występują duże różnice w żywotności i zdolności do kiełkowania nasion z różnych populacji. Siewki eksponowane przez kilka dni na temperaturę niższą niż 4 °C – obumierają. Dla skutecznego procesu kiełkowania konieczne jest osłonięte miejsce, ale bez konkurencji innych roślin, duża wilgotność, ale bez stagnującej wody na powierzchni, neutralne pH lub duża zawartość węglanu wapnia w podłożu, brak ochłodzeń[5].
Siewka w optymalnych warunkach stosunkowo szybko rozwija się osiągając 2 cm wysokości i rozwijając dwa, niewielkie, trójkątne na przekroju liście. W kolejnych miesiącach wzrost jest niemal niezauważalny, ew. rozwija się trzeci liść. Przez 18 kolejnych miesięcy nie obserwowano dalszego wzrostu siewki, ani wytwarzania kłącza[5]. Pęd kwiatonośny rozwija się najwcześniej u roślin dwuletnich, czasem dopiero po 5 latach[16].
Liczba chromosomów wynosi 2n = 58[5].
Poza podgatunkiem nominatywnym wyróżnia się jeszcze jeden podgatunek[8] lub dwa podgatunki[19]:
Opisano następujące mieszańce tego gatunku:
Nazwę naukową dla gatunku – Eriophorum angustifolium opublikował jako pierwszy w 1782 niemiecki botanik – Gerhard August Honckeny[19][23]. Nazwy tej użył sześć lat później w swojej publikacji Albrecht Wilhelm Roth, powołując się zresztą na pracę Honckeny'ego[24]. Czasem jako autor nazwy podawany bywa w efekcie błędnie Roth[5]. Wcześniej, w 1753 w Species Plantarum gatunek został opisany przez Karola Linneusza jako Eriophorum polystachion L., jednak nazwa ta uznawana jest za synonim[19]. Przez Adriaana van Royena nazwany został Eriophorum spicis pendulis[25].
Naukowa nazwa rodzajowa Eriophorum wymyślona została przez Linneusza jako złożenie z dwóch greckich słów – εριων (érion, „wełna”) i -φόρος (-phoréo, „noszę”) ze względu na puch powstający z przekwitających kwiatów. Nazwa gatunkowa angustifolium powstała z dwóch łacińskich słów – angustus („wąski”) i folium („liść”)[26].
Polską nazwą zwyczajową dla tego gatunku (i innych z rodzaju, które najwyraźniej nie były rozróżniane) była „wełnianka”, „wełnica” i „kucutka”[27]. U Krzysztofa Kluka (1805) gatunek nazwany za nazwą naukową Linneusza „wełnianką wielokłosową”[25]. W pierwszym wydaniu „Roślin polskich” (1924) gatunek nazwany został „wełnianką wąskolistną”[28] i później w piśmiennictwie XX wieku nazwa ta została utrwalona[29][30].
Gatunek w skali globalnej nie jest uznawany za zagrożony – ze względu na rozległy zasięg i znaczne zasoby na Czerwonej liście IUCN ma status gatunku najmniejszej troski (LC)[11]. Przy południowej granicy zasięgu bywa jednak regionalnie rzadki i np. w Chorwacji ma status krytycznie zagrożonego[11]. Zagrożony jest także w stanach Indiana i New Hampshire w Ameryce Północnej[22]. W Polsce roślina opisywana była jako pospolita, ale w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się spadek liczby stanowisk i wyraźny ubytek liczebności osobników na stanowiskach[31]. Gatunek jest wrażliwy na osuszanie mokradeł i po ich odwodnieniu zanika[5].
Istotne siedliska gatunku stanowią przedmiot ochrony europejskiej sieci Natura 2000 (torfowiska przejściowe i trzęsawiska, przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio-Caricetea; górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk; bory i lasy bagienne; wilgotne wrzosowiska z wrzoścem bagiennym Ericion tetralix)[32].
Czyniono próby wykorzystania puchu lotnego, ale ze względu na kruchość okazało się, że nie nadaje się do wyrobu nici[33][34]. Z powodzeniem wyrabiano z niego jednak papier, knoty do świec[35][36], kapelusze[25] i stosowano jako wypełnienie do poduszek[35][36] oraz mebli tapicerowanych i materaców[25]. W czasie I wojny światowej puch ten w Szkocji wykorzystywany był także do wykonywania opatrunków na rany[37].
Nasiona, nasady łodyg i korzenie wełnianki wąskolistnej są jadalne i spożywane były przez mieszkańców północnej części Ameryki Północnej (Inuitów)[38][39]. Spożywano je surowe lub po ugotowaniu, przed spożyciem korzeni należy usunąć ciemną skórkę[38].
Napary z korzeni wełnianki wąskolistnej, mające działanie ściągające, stosowane były przez Inuitów na Alasce w leczeniu dolegliwości przewodu pokarmowego[40], w Europie stosowane były w leczeniu biegunki[33]. Rdzeń z łodygi przykładano na miejsca oparzone[25].
Na pastwiskach gatunek uznawany jest za raczej niepożądany – jak inne ciborowate rośliny te zawierają dużo kryształków krzemionki podrażniających błony śluzowe przewodu pokarmowego zwierząt. Puch na owocach tworzyć ma niemożliwe do strawienia kłębki w jelitach zwierząt[41]. Z drugiej jednak strony zwierzęta, głównie owce i bydło[35] oraz gęsi[42], zgryzają te rośliny, tylko gdy te są młode[5] lub w ogóle ich unikają[25]. Problem dla zwierząt stanowić może siano z dużą zawartością owoców z puchem[25].
Charakterystyczny wygląd wełnianek i przywiązanie ich do silnie uwodnionych siedlisk warto zapamiętać by unikać miejsc, w których rosną, ze względu na ryzyko wejścia na bardzo grząski grunt[36].
Charakterystyczny pokrój w czasie owocowania sprawia, że roślina uprawiana bywa jako ozdobna, przy czym ze względu na ekspansywność zaleca się sadzić ją tylko w większych ogrodach bagiennych[43].
Rośliny tego gatunku oceniane są jako trudne w uprawie[44]. Sadzi się je w miejscach nasłonecznionych, bagiennych lub na brzegach wód, na podłożu wilgotnym lub mokrym, ewentualnie w wodzie sięgającej 5 cm głębokości[43]. Podłoże może być ubogie do żyznego[45]. Gatunek jest mrozoodporny (znosi do -20 °C[46] lub nawet -40 °C[45]). Część źródeł rekomenduje pozostawianie roślin bez ingerencji i pozwalanie na obumieranie pędów kwiatonośnych[46], inne zalecają przycinanie ich po rozsianiu owoców[16] lub wiosną[45].
Rozmnaża się je przez podział kłączy[43], najlepiej wiosną[46]. Można też wysiewać wiosną nasiona na podłoże stale wilgotne, zasobne w materię organiczną z ziemią kompostową[46].
W uprawie poza roślinami typowymi znajduje się odmiana 'Heidelicht' o przysadkach białych, w efekcie kłoskach zdobnych także w czasie kwitnienia (u roślin typowych są one czerwono-brązowe)[43][47].
Wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium) – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych (Cyparaceae). Rośnie na różnego rodzaju mokradłach w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Roślina opisywana była jako dość pospolita na terenie Polski, ale w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się spadek liczby stanowisk i wyraźny ubytek liczebności osobników na stanowiskach. Roślina wymaga wysokiej wilgotności i zanika z powodu odwodnień mokradeł. Efektowny i charakterystyczny puch na owocach ułatwia ich rozsiewanie. Roślina ma ograniczone znaczenie użytkowe – spożywana jest jako jadalna w Arktyce, lokalnie bywała wykorzystywana w ziołolecznictwie. Puch stosowano m.in. do wyrobu knotów do świec i napełniania poduszek – jest jednak zbyt kruchy by roślina mogła być wykorzystana jako włóknodajna.
Eriophorum angustifolium é uma espécie de planta com flor pertencente à família Cyperaceae.
A autoridade científica da espécie é Honck., tendo sido publicada em Vollständiges Systematisches Verzeichniss Aller Gewächse Teutschlandes 1: 153. 1782.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás referida.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Eriophorum angustifolium é uma espécie de planta com flor pertencente à família Cyperaceae.
A autoridade científica da espécie é Honck., tendo sido publicada em Vollständiges Systematisches Verzeichniss Aller Gewächse Teutschlandes 1: 153. 1782.
Ängsull (Eriophorum angustifolium, synonym Eriophorum polystachion) är ett halvgräs inom ullsläktet som förekommer i Nordamerika, norra Asien och Europa. Det växer i öppna våtmarker och myrområden över hela Sverige. Varje strå är upp till en halv meter högt och i toppen hänger på sommaren tre till fem bomullsliknande ax. (Signifikant är att växten på engelska kallas cottongrass, bomullsgräs.) Ett annat namn som brukats i Uppland och Södermanland är harull, [1] som ibland används även om den liknande arten tuvull. Ängsull liknar annars mycket arterna gräsull (E.latifolium) och kärrull (E.gracile). Andra något liknande arter inkluderar rostull (E. russoleum) och polarull (E.scheuchzeri).
Wikimedia Commons har media som rör Ängsull.
Ängsull (Eriophorum angustifolium, synonym Eriophorum polystachion) är ett halvgräs inom ullsläktet som förekommer i Nordamerika, norra Asien och Europa. Det växer i öppna våtmarker och myrområden över hela Sverige. Varje strå är upp till en halv meter högt och i toppen hänger på sommaren tre till fem bomullsliknande ax. (Signifikant är att växten på engelska kallas cottongrass, bomullsgräs.) Ett annat namn som brukats i Uppland och Södermanland är harull, som ibland används även om den liknande arten tuvull. Ängsull liknar annars mycket arterna gräsull (E.latifolium) och kärrull (E.gracile). Andra något liknande arter inkluderar rostull (E. russoleum) och polarull (E.scheuchzeri).
Трав'яниста рослина заввишки 15-100 см. Кореневища повзучі, довгі, з численними рожевими напівпрозорими корінцями. Стебла численні, прямостоячі, гнучкі, в поперечному перерізі циліндричні або тригранні. Листки вузькі (2-6 мм завширшки), довгі, жорсткі, плоскі або складені вздовж, темно-зелені, нерідко з буруватими кінцями.
Суцвіття — кулясті білі пухнасті головки, що складаються з 4-5 колосків на коротких або довгих ніжках, які, в свою чергу, утворені з шовковистих приквіткових щетинок, якими оточені непоказні зелені квітки. Довжина суцвіть разом з нижнім приквітком складає 4-10 см.
Листки
Суцвіття напочатку цвітіння
Суцвіття під час достигання плодів
Пухівка вузьколиста у природному середовищі
Вид розповсюджений в арктичних, субарктичних та частково в помірних зонах Євразії, Північної Америки і супутніх островах (Гренландія, Ньюфаундленд, Ірландія, Велика Британія), де зростає на мохових і осокових болотах, на заболочених заплавних луках, в сирому хвойному лісі. Пухівка вузьколиста поширена також у тундрі, лісовій зоні, лісостепу. На півдні її ареал сягає Португалії, Греції, американського штатів Нью-Джерсі та Нью-Мексико.
Світло- та вологолюбний, морозостійкий вид. Квітне у травні-червні. Запилюється вітром, за його ж допомогою поширюється і насіння. На островах Ірландія та Велика Британія пухівка вузьколиста охоче заселяє порушені ґрунти (наприклад, покинуті торфовища), тому подекуди навіть розглядається як бур'ян.
Стебла та насіння пухівки вузьколистої споживаються ескімосами та інуїтами в їжу. Натомість листя і коріння йде на виготовлення відварів, якими американські тубільці народності юпік лікують захворювання кишково-шлункового тракту. Такі відвари мають в'яжучу дію. Молоду зелень пухівки вузьколистої можуть споживати вівці і корови, хоча жорсткі стебла у повному розвої вони зазвичай не їдять.
Протягом історії людство намагалось знайти застосування для м'якого пуху цієї рослини. На відміну від бавовни для виготовлення тканин він виявився непридатним через недостатню міцність, втім використовувався для виготовлення паперу, ґноту. В Швеції пухом цього виду набивали подушки, а в Шотландії під час Першої світової війни його використовували як замінник вати для перев'язування ран.
Пухівка вузьколиста також може бути застосована як декоративна рослина. Висаджувати її треба на добре освітленому місці, у торф'янистий, глинистий або суглинистий, кислуватий ґрунт без дренажу. Рослини добре себе почувають, якщо занурені у воду приблизно на 5 см. В саду вони добре виглядають на тлі нарцисів.
Eriophorum angustifolium là loài thực vật có hoa trong họ Cói. Loài này được Honck. mô tả khoa học đầu tiên năm 1782.[3] Chúng gốc ở Bắc Mỹ, Bắc Á, và Bắc Âu, thường được tìm thấy trong đất nhiều than bùn hay đất chua, tại các vùng đất ngập nước, và bãi hoang.[4]
Bài viết liên quan đến phân họ cói Cyperoideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Eriophorum angustifolium là loài thực vật có hoa trong họ Cói. Loài này được Honck. mô tả khoa học đầu tiên năm 1782. Chúng gốc ở Bắc Mỹ, Bắc Á, và Bắc Âu, thường được tìm thấy trong đất nhiều than bùn hay đất chua, tại các vùng đất ngập nước, và bãi hoang.
Eriophorum angustifolium Honck. (1782)
Синонимы Подвиды
Пуши́ца узколи́стная (лат. Erióphorum angustifólium) — многолетнее травянистое растение, вид рода Пушица (Eriophorum) семейства Осоковые (Cyperaceae). Торфообразователь[4]. В литературе нередко упоминается под названием, которое, согласно современным представлениям, входит в синонимику вида — Пушица многоколоско́вая (Eriophorum polystáchyon). Одно из народных названий растения — «заячий хвостик».
Растение широко распространено в Евразии и Северной Америке. Встречается большей частью в тундре, лесной зоне и лесостепи[5]. Растёт преимущественно на моховых и осоковых низинных и ключевых болотах — в отличие от пушицы влагалищной (Eriophorum vaginatum), которая растёт обычно на верховых болотах[4]. Встречается на заболоченных заливных лугах, в сырых хвойных лесах.
Растение распространено также в тундре, лесной зоне, лесостепи.
Многолетнее травянистое растение высотой от 15 до 75 см[5]. Корневища длинноползущие.
Стебель в своей нижней части имеет в разрезе округлую форму, ближе к верхушке становится трёхгранным. Листья зелёные, длинные и узкие, шириной 3—4 мм[5], плоские или вдоль сложенные. Многочисленные тонкие гладкие гибкие стебли заканчиваются шаровидными белыми пушистыми головками, состоящими из шелковистых прицветниковых щетинок, которыми окружены невзрачные зелёные цветки. Общее соцветие раскидистое, из 4—5 колосков, повисающих на коротких или длинных ножках, с нижним прицветным листом длиной до 4—10 см.
Пушица узколистная имеет некоторое значение как кормовое растение, поедается северными оленями, однако неохотно. В тундре стебли растения поедают гуси. Ни крупным рогатым скотом, ни лошадьми пушица узколистная не поедается[5].
Пушица узколистная — вид рода Пушица (Eriophorum) трибы Камышовые (Scirpeae) подсемейства Сытевые (Cyperoideae) семейства Осоковые (Cyperaceae)[6].
По информации базы данных The Plant List (2013), в синонимику вида входят следующие названия[8]:
Пуши́ца узколи́стная (лат. Erióphorum angustifólium) — многолетнее травянистое растение, вид рода Пушица (Eriophorum) семейства Осоковые (Cyperaceae). Торфообразователь. В литературе нередко упоминается под названием, которое, согласно современным представлениям, входит в синонимику вида — Пушица многоколоско́вая (Eriophorum polystáchyon). Одно из народных названий растения — «заячий хвостик».
.jpg)
_(7949591596).jpg)
