dcsimg

Leucopternis polionota ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Leucopternis polionota (lat. Leucopternis polionota) - leucopternis cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Leucopternis polionota: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Leucopternis polionota (lat. Leucopternis polionota) - leucopternis cinsinə aid heyvan növü.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Aligot emmantellat ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

L'aligot cap-ratllat (Pseudastur polionotus) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita els boscos de les terres baixes del sud-est d'Amèrica del Sud a l'est i sud-est de Brasil, est de Paraguai i nord-est de l'Argentina.

Referències

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Aligot emmantellat: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

L'aligot cap-ratllat (Pseudastur polionotus) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita els boscos de les terres baixes del sud-est d'Amèrica del Sud a l'est i sud-est de Brasil, est de Paraguai i nord-est de l'Argentina.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Gwalch mantellog ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch mantellog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch mantellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Leucopternis polionota; yr enw Saesneg arno yw Mantled hawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. polionota, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r gwalch mantellog yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
Aquila wahlbergi.jpg
Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii
Gampsonyx swainsonii Pearl Kite.jpg
Eryr Adalbert Aquila adalberti
Aquila adalberti (ad.).jpg
Eryr Bonelli Aquila fasciata
Bonelli's Eagle.jpg
Eryr euraid Aquila chrysaetos
Maakotka (Aquila chrysaetos) by Jarkko Järvinen.jpg
Eryr Gurney Aquila gurneyi
AquilaGurneyiWolf.jpg
Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur
EutriorchisAsturKeulemans.jpg
Eryr rheibus Aquila rapax
2012-tawny-eagle-0.jpg
Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis
Steppe Eagle Portrait.jpg
Eryr ymerodrol Aquila heliaca
Eastern Imperial Eagle cr.jpg
Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus
Egyptian vulture.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Gwalch mantellog: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch mantellog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch mantellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Leucopternis polionota; yr enw Saesneg arno yw Mantled hawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. polionota, sef enw'r rhywogaeth.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Mantled hawk ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The mantled hawk (Pseudastur polionotus) is a South American species of bird of prey in the family Accipitridae.

Taxonomy and evolution

This hawk was formerly placed in the genus Leucopternis and was known as Leucopternis polionota or polionotus[1] but is now classified as Pseudastur polionotus.[2]

Description

The adult of this medium-sized hawk has a bulky appearance with broad “shoulders” relative to total length.[3] The body length measures 470-510mm, with females being slightly larger than males.[4] The head, neck, upper back and entire undersurface except for the black wing tips and basal half of the tail are white.[4] The white round head appears disproportionately large relative to the rest of the body and sometimes projects further than the tail.[3] There are also markings around eyes, giving a masked appearance.[3] The ceres and lores are grey or dull yellow. The bill is pale grey, gradually turning black at the tip.[3] The iris is brown but often appears black in the field.[3] The toes and tarsi are orange-yellow.

The wings, lower back and rump are black or dark bluish grey, with the dark primaries, secondaries, tertials and upper tail coverts having greyish bases with thin white square tips.[3] They also have 3-4 narrow darker bands and the broad white tips form a shallow U when seen from behind.[3] The mantle, scapulars and upper tail coverts are also black or slate grey with broad white tips, but with the coverts appearing darker than the scapulars[3] and are tipped white, sometimes giving a barred appearance.[4]

When perched, the long primaries reach or exceed the tail tip.[5] The long secondaries reach halfway to the tail tip and conceal the rump and base of tail, which makes the tail appear very short.[3]

In flight, this hawk glides on level wings and soars frequently throughout the day, though it is easily spotted when perched at exposed positions at distances over 1 km.[3] When the hawk is seen in flight from below, only the white part of the square tail is visible; but in some individuals, one or two dark bands may be visible at the tail base. Overall, it is similar to the white-necked hawk in its appearance and flight pattern, but has a broad white leading edge on the wings and tail end, whereas this is black in the white-necked hawk.[3] The dark tail base of the latter is however not usually seen in flight, making distinction between these two species difficult in the field.[3] Flat wing length measurement has been reported as 360-380mm in males, and 390-410mm in females.[4] Other reported measurements include a tail length of 178-222mm, tarsus length of 95.3mm, and culmen length from cere as 29-30mm.[4]

The juvenile is similar to the adult but the plumage is fairly spotted overall,[4] with dark streaks on the white crown and nape which are visible at a distance.[3] The upper wing coverts are fringed whitish and there are dark bars at the base of the tail which are more numerous and noticeable than in adults.[3] The cere ranges from whitish to dull yellow.

GaviaoChacrinha.jpg

Habitat and distribution

The mantled hawk has a small and patchy distribution within the Atlantic Forest of South America, but may generally occur at higher altitudes than similar species.[6] It is endemic to lowland and montane forest fragments in eastern Brazil ranging from Alagoas and Bahia to Santa Catarina;[4] southeast Paraguay in states such as Alto Paraná Department, Iguassu and Puerto Bertoni;[4][7] and extreme northeast Argentina.[4][8] It may also inhabit northern Uruguay.[2]

Within its humid forest habitat, this hawk especially favours foothills[1] and the elevation of its habitat ranges from sea level to at least 1500m.[9] Alongside continuous evergreen forest, it also appears to use edges, natural clearings and patches of dry trees along surrounding hills. Areas of secondary growth and extensive deforestation are also used, especially in association with Parana Pine.[10][3]

It is commonest in east Brazil, especially in the Parapiacaba fragment of the Atlantic Forest[11] and rarer elsewhere, especially in east Uruguay and southeast Paraguay. It occurs at relatively low densities overall.[9]

Ecology

Feeding

Like many other hawks, the mantled hawk is a sit-and-wait predator.[12] It rests on perches 5-7m aboveground in relatively exposed areas to give a clear view of potential prey in its surroundings for it to catch and ambush[13][7] and these areas may include recently cleared patches of forest.[7] It captures its prey after a short rapid flight from its perch, where it returns to eat it.[13] Prey consists primarily of smaller birds such as tanagers, trogons,[13] doves[14] and rufous-sided crake.[15] Other prey may include lizards, snakes and small rodents.[7]

Threats

The population has become substantially reduced and fragmented through persistent deforestation of its habitat, particularly through exploitation of iron ore deposits.[7] However, the threat from deforestation is considered to be less than for other hawk species such as white-necked hawk because of the former species’ more upland and extensive range.[1]

Although agricultural conversion and deforestation for mining and plantation production have led to large population declines, these are regarded as historical threats.[16] Currents threats to the species include urbanisation, industrialisation, agricultural expansion, colonisation and associated road-building.[17] However, this hawk may be able to adapt to patchworks of pine plantations and native forest.[1] Its ability to persist in fragmented forests is a topic of ongoing investigation and an extension of the protected area network to include remaining core areas of forest, alongside increased protection of remaining forest patches, has been suggested.[1]

In culture and relation to humans

This raptor displays marked territorial behaviour in human presence, defending its territory against human intruders by regurgitating stomach contents or by pursuit.[7] In human presence, mantled hawks are fairly vocal and call repeatedly, which makes them relatively easy to detect when present a few kilometres away.[3]

Status

This raptor has been evaluated as Near Threatened by the IUCN since 2004 because of the small and strongly declining population.[1] The overall population is estimated at 3500-15000 individuals.[1]

References

  1. ^ a b c d e f g h BirdLife International (2016). "Pseudastur polionotus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22695795A93528498. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22695795A93528498.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ a b Del Hoyo J, Collar NJ, Christie DA, Elliot A, Fishpool LDC. 2014. HBW and Birdlife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Lynx Edicions Birdlife International, Barcelona, Spain and Cambrdige, UK.
  3. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p Seipke SH, Kajiwara D, Albuquerque JBL. 2006. Field identification of Mantled Hawk Leucopternis polionotus. Neotropical Birding 1: 42-47.
  4. ^ a b c d e f g h i Blake ER. 1977. Manual of Neotropical Birds, Vol. 1. Chicago.
  5. ^ De la Pena MR, Rumboll M. 1998. Birds of southern South America and Antarctica. Princeton, NJ: Princeton University Press.
  6. ^ Mallet-Rodrigues F, Marinho de Noronha ML. 2009. Birds in the Parque Estadual dos Tres Picos, Rio de Janeiro state, south-east Brazil. Cotinga 31: 96-107.
  7. ^ a b c d e f Salvador-Jr, LF. 2010. Behaviour and diet of the Mantled Hawk Leucopternis polionotus (Accipitridae; Buteoninae) during deforestation of an Atlantic Rainforest landscape in Southeast Brazil. Revista Brasileira Ornithologia 18: 68-71.
  8. ^ Scott DA, Brooke M de L Jr. 1985. The endangered avifauna of southeastern Brazil: A report on the BOU/WWF expeditions of 1980/1981 and 1981/1982. Pp. 115-139 in AW Diamond and TE Lovek=joy, eds. Conservation of Tropical Forest Birds. Cambridge, UK: International Council for Bird Preservation Techn. Publ. 4.
  9. ^ a b Ferguson-Lees J, Christie DA. 2001. Raptors of the World. Christopher Helm, London.
  10. ^ Collar NJ. 1986. Threatened raptors of the Americas: work in progress from the ICBP/ICUN Red Data Book. Birds of Prey Bulletin 3: 13-25.
  11. ^ Manosa S, Mateos E, Pedrocchi V. 2003. Abundance of soaring raptors in the Brazilian Atlantic Rainforest. Journal of Raptor Research 37: 19-30.
  12. ^ Brown L, Amadon D. 1989. Eagles, Hawks and Falcons of the World. 2nd edition, Wellfleet.
  13. ^ a b c Martuscelli P. 1996. Hunting behaviour of the Mantled Hawk Leucopternis polionota and the White-necked Hawk L. lacernulata in southeastern Brazil. Bulletin of the British Ornithologists' Club 116: 114-116.
  14. ^ Manosa S, Mateos E, Pedrocchi V, Martins FC. 2002. Birds of Prey Survey (Aves: Cathartiformes and Accipitriformes) in the Paranapiacaba Forest Fragment. Pp. 165-179, In: Mateos E, Guix JC, Serra A, Pisciotta K (eds). Census of Vertebrates in a Brazilian Atlantic Rainforest Area: The Paranapiacaba Fragment. Barcelona: Universitat de Barcelona.
  15. ^ Schubart O, Aguirre AC, Sick H. 1965. Contribuicao para o conhecimento da alimentacao das aves brasileiras. Arquivos de Zoologia 12: 95-249.
  16. ^ Fearnside P. 1996. Brazil. In: Harcourt CS, Sayer JA (ed). The conservation atlas of tropical forests: the Americas pp. 229-248. Simon and Schuster, New York and London.
  17. ^ Dinerstein E, Olson DM, Graham DJ, Webster AL, Primm SA, Bookbinder MP, Ledec G. 1995. A conservation assessment of the terrestrial ecoregions of Latin America and the Caribbean. World Bank, Washington, DC.
Wikimedia Commons has media related to Pseudastur polionotus.
Wikispecies has information related to Pseudastur polionotus.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Mantled hawk: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The mantled hawk (Pseudastur polionotus) is a South American species of bird of prey in the family Accipitridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Malheldorsa buteo ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Malheldorsa buteo (Leucopternis polionotus) estas specio de rabobirdo de la familio de Akcipitredoj kaj genro de Leucopternis kiuj estas ĝenerale blankaj aŭ blankecaj buteagloj foje kun grizaj partoj.

Distribuado

Ĝi troviĝas en marborda orienta Brazilo, nordoriento de Argentino, Paragvajo, kaj Urugvajo. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj. Ĝi iĝis rara pro habitatoperdo. La Malheldorsa buteo loĝas en kaj unuarangaj kaj duarangaj arbaroj, sed estas kelkaj vidaĵoj de indivíduoj en arbaroj ege ŝanĝitaj kaj plantejoj. Ili kutimas ŝvebi malalte super la arbaroj.

Karakteroj

La Malheldorsa buteo estas 48 al 53 cm longa, kun dorso kaj flugiloj cindrece malhelgrizaj, preskaŭ nigraj, kaj nur kelkaj flugilkovriloj kun blankaj bordoj. El tiuj malhelgrizaj supraj partoj devenas la komuna nomo kaj ankaŭ la latina scienca nomo polionotuspolionota, kio rekte tradukeblus al “grizdorsa”, sed tiu elekto enkondukus al konfuzo kun la Grizdorsa buteo. La kapo, nuko kaj subaj partoj estas purblankaj, kaj la mallonga vosto estas nigra el bazo al mezo, blanka en la resto.

Nematuruloj estas striecaj en kapo kaj kolo.

Temas pri specio de stara sinteno.

La voĉo estas serio de fajnaj fajfoj “bibibi…bibibi…”.

Manĝo

Pri ties dieto Martuscelli (1996) parolas ĉefe pri predataj birdoj nome Blankakola turdo (Turdus albicollis), Ruĝvosta papago (Amazona brasiliensis) kaj Sciurkukolo (Piaya cayana). Ili kaptas ankaŭ reptiliojn kaj malgrandajn mamulojn (roduloj).

Reproduktado

La Malheldorsa buteo konstruas neston el sekaj bastoneteroj en arboj.

Referencoj

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Malheldorsa buteo: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Malheldorsa buteo (Leucopternis polionotus) estas specio de rabobirdo de la familio de Akcipitredoj kaj genro de Leucopternis kiuj estas ĝenerale blankaj aŭ blankecaj buteagloj foje kun grizaj partoj.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Pseudastur polionotus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El busardo blanquinegro (Pseudastur polionotus)[2]​ también conocido como aguilucho blanco o gavilán blanco, es una especie de ave falconiforme de la familia Accipitridae. Se distribuye a través de Brasil, Paraguay y Uruguay. Habita en bosques húmedos de tierras bajas, cada vez es más raro debido a la pérdida de su hábitat.
No tiene subespecies reconocidas.[3]

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Pseudastur polionotus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2011.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 13 de junio de 2012.
  2. Busardo Blanquinegro (Leucopternis polionotus) (Kaup, 1847) en Avibase.
  3. «Leucopternis polionotus». Consultado el 13 de junio de 2012. «Sistema Integrado de Información Taxonómica».

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Pseudastur polionotus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El busardo blanquinegro (Pseudastur polionotus)​ también conocido como aguilucho blanco o gavilán blanco, es una especie de ave falconiforme de la familia Accipitridae. Se distribuye a través de Brasil, Paraguay y Uruguay. Habita en bosques húmedos de tierras bajas, cada vez es más raro debido a la pérdida de su hábitat.
No tiene subespecies reconocidas.​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Leucopternis polionotus ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Leucopternis polionotus Leucopternis generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Leucopternis polionotus: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Leucopternis polionotus Leucopternis generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Argentiinanviidakkohaukka ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Argentiinanviidakkohaukka (Leucopternis polionotus) on haukkojen heimon viidakkohaukkojen sukuun kuuluva lintulaji. Sitä tavataan Brasiliassa ja Paraguayssa ja myös Urugyayssa, jossa sen alkuperä on kuitenkin tuntematon. Sen populaatio on pieni, sillä sen elinalueita hävitetään. Toistaiseksi se on luokiteltu silmälläpidettäväksi mutta lisätutkimukset saattavat muuttaa sen luokitusta. Aikuisten yksilöiden määräksi arvioidaan alle 10 000, jolloin kokonaispopulaatio olisi alle 15 000.[1]

Se elää alavilla tai keskikorkeilla alueilla kosteissa metsissä, etenkin vuoren juurella. Sitä on tavattu myös sekundaarimetsissä ja Paranássa viljelmillä. Sen uhkana on kaupungistuminen teollistuminen, maanviljelyn laajentuminen asutuksen laajentuminen ja siihen liittyvä teiden rakentaminen. Brasiliassa on huomattu, että se on mukautunut elämään viljellyissä mäntymetsissä.[1]

Lähteet

  1. a b c BirdLife: Leucopternis polionotus IUCN Red List of Threatened Species. Version ver 3.1. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 3.2.2014. (englanniksi)
  2. Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Leucopternis polionotus (TSN 824085) itis.gov. Viitattu 3.2.2014. (englanniksi)
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Argentiinanviidakkohaukka: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Argentiinanviidakkohaukka (Leucopternis polionotus) on haukkojen heimon viidakkohaukkojen sukuun kuuluva lintulaji. Sitä tavataan Brasiliassa ja Paraguayssa ja myös Urugyayssa, jossa sen alkuperä on kuitenkin tuntematon. Sen populaatio on pieni, sillä sen elinalueita hävitetään. Toistaiseksi se on luokiteltu silmälläpidettäväksi mutta lisätutkimukset saattavat muuttaa sen luokitusta. Aikuisten yksilöiden määräksi arvioidaan alle 10 000, jolloin kokonaispopulaatio olisi alle 15 000.

Se elää alavilla tai keskikorkeilla alueilla kosteissa metsissä, etenkin vuoren juurella. Sitä on tavattu myös sekundaarimetsissä ja Paranássa viljelmillä. Sen uhkana on kaupungistuminen teollistuminen, maanviljelyn laajentuminen asutuksen laajentuminen ja siihen liittyvä teiden rakentaminen. Brasiliassa on huomattu, että se on mukautunut elämään viljellyissä mäntymetsissä.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Buse mantelée ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Pseudastur polionotus

La Buse mantelée (Pseudastur polionotus, anciennement Leucopternis polionotus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

Répartition

Cette espèce vit au Brésil, au Paraguay et en Uruguay.

Annexes

Références taxinomiques

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Buse mantelée: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Pseudastur polionotus

La Buse mantelée (Pseudastur polionotus, anciennement Leucopternis polionotus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Pseudastur polionotus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La poiana mantellata (Pseudastur polionotus (Kaup, 1847)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi, diffuso in Sud America.[2]

Descrizione

É un rapace di media taglia, lungo 47–51 cm, con un'apertura alare di 118–129 cm. Il piumaggio della testa, del collo, delle parti inferiori e della parte terminale della coda è biancastro, mentre le ali, il dorso e la base della coda sono di colore dal bluastro all'ardesia.[3]

Biologia

Le sue prede sono uccelli, piccoli roditori, rettili e anche insetti di grossa taglia.[3]

Distribuzione e habitat

La specie è diffusa nel sud-est del Brasile e in Paraguay.[1]

Popola la foresta atlantica, dal livello del mare sino a 1.500 m di altitudine.

Conservazione

La IUCN Red List classifica Pseudastur polionotus come specie prossima alla minaccia di estinzione (Near Threatened).[1]

Note

  1. ^ a b c (EN) BirdLife International 2016, Pseudastur polionotus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 15 ottobre 2018.
  2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Accipitridae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 15 ottobre 2018.
  3. ^ a b (EN) Bierregaard, R.O., Jr, Kirwan, G.M., Christie, D.A. & Boesman, P., Mantled Hawk (Pseudastur polionotus), su Handbook of the Birds of the World Alive, 2018. URL consultato il 15 ottobre 2018.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Pseudastur polionotus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La poiana mantellata (Pseudastur polionotus (Kaup, 1847)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi, diffuso in Sud America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Kaups bonte buizerd ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De Kaups bonte buizerd (Pseudastur polionotus, synoniem: Leucopternis polionotus) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in oostelijk Brazilië, Uruguay en Paraguay.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Kaups bonte buizerd: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De Kaups bonte buizerd (Pseudastur polionotus, synoniem: Leucopternis polionotus) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Gavião-pombo-grande ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O gavião-pombo-grande[3] (nome científico: Pseudastur polionotus) é um ave acipitriforme da família dos acipitrídeos (Accipitridae). Está ameaçado de extinção devido à destruição do seu habitat.

Taxonomia e evolução

O gavião-pombo-grande foi anteriormente colocado no gênero Leucopternis e era conhecido como Leucopternis polionota ou polionotus[1] mas agora é classificado como Pseudastur polionotus.[4]

Descrição

O adulto de gavião-pombo-grande de tamanho médio tem uma aparência volumosa com "ombros" largos em relação ao comprimento total.[5] O comprimento do corpo mede 47-51 centímetros, sendo as fêmeas ligeiramente maiores que os machos. A cabeça, o pescoço, a parte superior das costas e toda a superfície inferior, exceto as pontas das asas e a metade basal da cauda, são brancos.[6] A cabeça redonda e branca parece desproporcionalmente grande em relação ao resto do corpo e às vezes se projeta além da cauda. Existem também marcas ao redor dos olhos, dando uma aparência mascarada. A cera e o loro são cinza ou amarelo opaco. O bico é cinza claro, gradualmente ficando preto na ponta. A íris é marrom, mas frequentemente aparece preta no campo. As asas, a parte inferior das costas e a garupa são pretas ou cinza-azuladas escuras, com as primárias, secundárias, terciárias e coberteiras da cauda superior sendo escuras com bases acinzentadas e pontas quadradas brancas finas. Eles também têm 3-4 faixas mais escuras estreitas e as pontas brancas largas formam um U raso quando visto por trás. O manto, escapulários e abrigos da cauda superior também são pretos ou cinza-ardósia com pontas brancas largas, mas com as coberteiras aparecendo mais escuras que os escapulares[5] e com pontas brancas, às vezes dando uma aparência barrada. O juvenil é semelhante ao adulto, mas a plumagem é bastante manchada em geral,[6] com listras escuras na coroa e nuca brancas que são visíveis à distância. Os abrigos da asa superior são franjados esbranquiçados e há barras escuras na base da cauda que são mais numerosas e visíveis do que nos adultos.[5]

Quando empoleiradas, as primárias longas alcançam ou excedem a ponta da cauda.[7] Os longos secundários atingem a metade da ponta da cauda e ocultam a garupa e a base da cauda, o que faz com que a cauda pareça muito curta. Em voo, este gavião desliza com as asas das e voa com frequência ao longo do dia, embora seja facilmente detectado quando empoleirado em posições expostas, mesmo a distâncias superiores a um quilômetro. Quando o gavião é visto em voo por baixo, apenas a parte branca da cauda quadrada fica visível; mas em alguns indivíduos, uma ou duas bandas escuras podem ser visíveis na base da cauda. No geral, é semelhante ao gavião-pombo-pequeno (Amadonastur lacernulatus) em sua aparência e padrão de voo, mas tem uma dianteira larga e branca nas asas e na extremidade da cauda, que é preta no gavião-pombo-pequeno. A base da cauda escura deste último, no entanto, geralmente não é vista em voo, tornando difícil a distinção entre essas duas espécies em campo.[5] O comprimento da asa foi relatado como 36-38 centímetros nos machos e 39-41 centímetros nas fêmeas. Outras medições relatadas incluem um comprimento da cauda de 178-222 milímetros, um comprimento de tarso de 95,3 milímetros e um comprimento de culmeira a partir da cere como 29-30 milímetros. [6]

Habitat e distribuição

O gavião-pombo-grande tem uma distribuição pequena e irregular dentro da Mata Atlântica da América do Sul, e pode ocorrer em altitudes mais elevadas do que espécies semelhantes.[8] É endêmica em fragmentos florestais de planície e montanhas no leste do Brasil, que vão de Alagoas e Bahia a Santa Catarina;[6] sudeste do Paraguai em estados como Alto Paraná, Iguaçu e Puerto Bertoni;[6][9] e extremo nordeste da Argentina.[6][10] Também pode habitar o norte do Uruguai.[4]

Exibe um comportamento territorial marcante na presença humana, defendendo seu território contra intrusos humanos, sendo capaz de regurgitar o conteúdo do estômago e perseguir os indivíduos.[9] Na presença humana, é bastante vocal e chama repetidamente, o que o torna relativamente fácil de ser detectado quando presente a alguns quilômetros de distância.[5] Dentro de seu habitat de floresta úmida, este gavião favorece especialmente as colinas[1] e a elevação de seu habitat varia do nível do mar a pelo menos 1 500 metros.[11] Ao lado da floresta perene contínua, também parece usar bordas, clareiras naturais e manchas de árvores secas ao longo das colinas circundantes. Também são utilizadas áreas de crescimento secundário e extenso desmatamento, principalmente em associação com o pinheiro do Paraná.[12][5] É mais comum no leste do Brasil, especialmente no fragmento de Paranapiacaba da Mata Atlântica,[13] e mais raro em outros lugares, especialmente no leste do Uruguai e sudeste do Paraguai. Ocorre em geral em densidades relativamente baixas.[11]

Ecologia

 src=
Ilustração de 1838 presente na obra de Georges-Louis Leclerc, conde de Buffon

Alimentação

Como muitos outros gaviões, o gavião-pombo-grande é um predador de emboscada.[14] Repousa em poleiros de 5-7 metros acima do solo em áreas relativamente expostas para dar uma visão clara da presa potencial em seus arredores para que possa capturar e emboscar[15] e essas áreas podem incluir manchas de floresta recentemente derrubadas.[9] Captura sua presa após um voo curto e rápido de seu poleiro, para onde retorna para comê-la. Suas presas consistem principalmente de pequenas aves, tais como tiês, surucuás,[15] pombas[16] e sanã-pardas (Laterallus melanophaius).[17] Outras presas podem incluir lagartos, cobras e pequenos roedores.[9]

Ameaças

A população tornou-se substancialmente reduzida e fragmentada por meio do desmatamento persistente de seu habitat, principalmente por meio da exploração de depósitos de minério de ferro.[9] No entanto, a ameaça do desmatamento é considerada menor do que para outras espécies de gavião, como o gavião-pombo-pequeno, por causa da área mais extensa e de terras altas da espécie anterior.[1] Embora a conversão agrícola, o desmatamento para mineração e o agronegócio tenham levado a grandes quedas populacionais, essas são consideradas ameaças históricas.[18] As ameaças atuais às espécies incluem urbanização, industrialização, expansão agrícola, colonização e construção de estradas associadas.[19] No entanto, este gavião pode ser capaz de se adaptar a misturas de plantações de pinheiros e floresta nativa. Sua capacidade de persistir em florestas fragmentadas é um tópico de investigação contínua.[1]

Situação

O gavião-pombo-grande foi classificado como Quase Ameaçada pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN) desde 2004 em sua Lista Vermelha por causa da população pequena e em forte declínio. A população geral é estimada na faixa de 3 500 e 15 000 indivíduos.[1] Em 2014, foi classificado como em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo[20] e quase ameaçada na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado do Rio Grande do Sul;[21][22] e em 2018 como pouco preocupante na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (IMCBio).[23][24]

Referências

  1. a b c d e f BirdLife International (2016). «Pseudastur polionotus». Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas. 2016: e.T22695795A93528498. doi:. Consultado em 20 de abril de 2022
  2. «Raptors». IOC World Bird List (em inglês). Consultado em 15 de Outubro de 2010 A referência emprega parâmetros obsoletos |língua2= (ajuda)
  3. Paixão, Paulo (Verão de 2021). «Os Nomes Portugueses das Aves de Todo o Mundo» (PDF) 2.ª ed. A Folha — Boletim da língua portuguesa nas instituições europeias. p. 154. ISSN 1830-7809. Consultado em 13 de janeiro de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 23 de abril de 2022
  4. a b Del Hoyo, J.; Collar, N. J.; Christie, D. A.; Elliot, A.; Fishpool, L. D. C. (2014). HBW and Birdlife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Barcelona e Cambrígia: Lynx Edicions Birdlife International
  5. a b c d e f Seipke, S. H.; Kajiwara, D.; Albuquerque, J. B. L. (2006). «Field identification of Mantled Hawk Leucopternis polionotus» (PDF). Neotropical Birding. 1: 42-47
  6. a b c d e f Blake, Emmet Reid (1977). Manual of Neotropical Birds. 1. Chicago: Imprensa da Universidade de Chicago
  7. de la Pena, M. R.; Rumboll, M. (1998). Birds of southern South America and Antarctica. Princeton, Nova Jérsei: Imprensa da Universidade de Princeton
  8. Mallet-Rodrigues, F.; Noronha, Marinho de (2009). «Birds in the Parque Estadual dos Três Picos, Rio de Janeiro state, south-east Brazil». Cotinga. 31: 96-107
  9. a b c d e Salvador-Jr, L. F. (2010). «Behaviour and diet of the Mantled Hawk Leucopternis polionotus (Accipitridae; Buteoninae) during deforestation of an Atlantic Rainforest landscape in Southeast Brazil». Revista Brasileira Ornithologia. 18: 68-71
  10. Scott, D. A.; Brooke, M. de L. (1985). «The endangered avifauna of southeastern Brazil: A report on the BOU/WWF expeditions of 1980/1981 and 1981/1982». In: Diamond, A. W.; Lovek, T. E. Conservation of Tropical Forest Birds. Cambrígia: International Council for Bird Preservation Techn. pp. 115–139
  11. a b Ferguson-Lees, J.; Christie, D. (2001). Raptors of the World: A Field Guide. Boston, Massachussetes: Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 0-618-12762-3
  12. Collar, N. J. (1986). «Threatened raptors of the Americas: work in progress from the ICBP/ICUN Red Data Book» (PDF). Birds of Prey Bulletin. 3: 13-25
  13. Manosa, S.; Mateos, E.; Pedrocchi, V (2003). «Abundance of soaring raptors in the Brazilian Atlantic Rainforest». Journal of Raptor Research. 37: 19-30
  14. Brown, Leslie; Amadon, Dean (1986). Eagles, Hawks and Falcons of the World. Secaucus, Nova Jérsei: The Wellfleet Press. ISBN 978-1555214722
  15. a b Martuscelli, P. (1996). «Hunting behaviour of the Mantled Hawk Leucopternis polionota and the White-necked Hawk L. lacernulata in southeastern Brazil». Bulletin of the British Ornithologists' Club. 116: 114-116
  16. Manosa, S.; Mateos, E.; Pedrocchi, V.; Martins, F. C. (2002). «Birds of Prey Survey (Aves: Cathartiformes and Accipitriformes) in the Paranapiacaba Forest Fragment». In: Mateos, E.; Guix, J. C.; Serra, A.; Pisciotta, K. Census of Vertebrates in a Brazilian Atlantic Rainforest Area: The Paranapiacaba Fragment. Barcelona: Universidade de Barcelona. pp. 165–179
  17. Schubart, O.; Aguirre, A. C.; Sick, H. (1965). «Contribuição para o conhecimento da alimentação das aves brasileiras». Arquivos de Zoologia. 12: 95-249
  18. Fearnside, P. (1996). «Brazil». In: Harcourt, C. S.; Sayer, J. A. The conservation atlas of tropical forests: the Americas. Nova Iorque e Londres: Simon and Schuster. pp. 229–248
  19. Olson, D. M.; Graham, D. J.; Webster, A. L.; Primm, S. A.; Bookbinder, M. P.; Ledec, G.; Dinerstein, E. (1995). A conservation assessment of the terrestrial ecoregions of Latin America and the Caribbean. Washington: Banco Mundial
  20. Bressan, Paulo Magalhães; Kierulff, Maria Cecília Martins; Sugleda, Angélica Midori (2009). Fauna Ameaçada de Extinção no Estado de São Paulo - Vertebrados (PDF). São Paulo: Governo do Estado de São Paulo, Secretaria de Infraestrutura e Meio Ambiente do Estado de São Paulo (SIMA - SP), Fundação Parque Zoológico de São Paulo. Consultado em 2 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 25 de janeiro de 2022
  21. de Marques, Ana Alice Biedzicki; Fontana, Carla Suertegaray; Vélez, Eduardo; Bencke, Glayson Ariel; Schneider, Maurício; Reis, Roberto Esser dos (2002). Lista de Espécies da Fauna Ameaçadas de Extinção no Rio Grande do Sul - Decreto Nº 41.672, de 11 de junho de 2002 (PDF). Porto Alegre: Museu de Ciências e Tecnologia da Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul; PANGEA - Associação Ambientalista Internacional; Fundação Zoo-Botânica do Rio Grande do Sul; Secretaria Estadual do Meio Ambiente (SEMA); Governo do Rio Grande do Sul. Consultado em 2 de abril de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 31 de janeiro de 2022
  22. «Decreto N.º 51.797, de 8 de setembro de 2014» (PDF). Porto Alegre: Estado do Rio Grande do Sul Assembleia Legislativa Gabinete de Consultoria Legislativa. 2014. Consultado em 2 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 16 de março de 2022
  23. «Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção» (PDF). Brasília: Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), Ministério do Meio Ambiente. 2018. Consultado em 3 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 3 de maio de 2018
  24. «Spizaetus tyrannus Linnaeus». Sistema de Informação sobre a Biodiversidade Brasileira (SiBBr). Consultado em 20 de abril de 2022
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Gavião-pombo-grande: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O gavião-pombo-grande (nome científico: Pseudastur polionotus) é um ave acipitriforme da família dos acipitrídeos (Accipitridae). Está ameaçado de extinção devido à destruição do seu habitat.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Mantelvråk ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Mantelvråk[2] (Pseudastur polionotus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[3]

Utbredning och systematik

Fågelns utbredningsområde är i tropiska och subtropiska skogar i östra Brasilien till norra Uruguay och i östra Paraguay.[3] Arten placerades tidigare i släktet Leucopternis, men genetiska studier visar att den tillsammans med gråryggig vråk och vitvråk bör placeras i Pseudastur.[4][5]

Status

IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Pseudastur polionotus Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-06.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2014) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-01-01
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 <http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download>, läst 2015-01-01
  4. ^ Amaral, F.S.R., F.H. Sheldon, A. Gamauf, E. Haring, M. Riesing, L.F. Silveira, and A. Wajntal (2008), Patterns and Processes of Diversification in a Widespread and Ecologically Diverse Avian Group, the Buteonine Hawks (Aves, Accipitridae), Mol. Phylogenet. Evol. 53, 703-715. PDF
  5. ^ Lerner, H.R.L., M.C. Llaver, and D.P. Mindell (2008), Molecular Phylogenetics of the Buteonine Birds of Prey (Accipitridae), Auk 304, 304-315. PDF

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Mantelvråk: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Mantelvråk (Pseudastur polionotus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Pseudastur polionotus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Pseudastur polionotus là một loài chim trong họ Accipitridae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Ưng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Pseudastur polionotus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Pseudastur polionotus là một loài chim trong họ Accipitridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI