nomes no trilho de navegação
Selenicereus grandiflorus has been used in the preparation of a heart tonic similar to digitalis (E. F. Anderson 2001).
D. R. Hunt (1989) discussed problems with the typification of Selenicereus grandiflorus and suggested that the dozen or more species in section Selenicereus probably represent no more than three or four species, e.g., S. grandiflorus, S. pteranthus (Link & Otto) Britton & Rose, and S. hamatus (Scheidweiler) Britton & Rose. Myron Kimnach (pers. comm.) suggested that S. coniflorus should be treated under S. grandiflorus, either as a synonym or as a variety. As Hunt noted, this suite of taxa is in need of substantial work. Pending such investigation, it seems best not to recognize varieties of S. grandiflorus.
Selenicereus grandiflorus (L.) Britton & Rose, ye una especie botánica de plantes na familia de les Cactaceae.
Ye la primer especie que va entrar nel cultivu. (Linnaeus) describir en 1753, pero conocer de muncho primero. Rexistros de Hortus Kewensis indiquen que la especie foi cultivada nel Royal Garden de Hampton Court, enantes de 1700.
Antilles Mayores (Cuba, Islles Caimán, Xamaica y Haití), Méxicu, Guatemala, Belice, Hondures, Nicaragua y dellos otros llugares d'América del Sur y Centroamérica. Entremetida nos árboles y nes roques n'altores de 700 msnm d'altitú. Desaxeradamente variable, especialmente en Xamaica.
Ye una planta perenne carnosa espansivu coles fueyes armaes d'espinos, de color verde y coles flores de color blancu.
Principio activos: contién cactina (hordenina), cacticina, narcisina, grandiflorina, hiperósido, rutósido, rutinósidos.[1]
Indicaciones: La cactina tien una aición pseudo-digitálica ensin riesgu d'acumuladura, polo que s'usó como cardiotónico. D'antiguo usáu nel tratamientu de l'anxina de pechu, coronaritis, palpitaciones, insuficiencia cardiaca congestiva.[1]
Contraindicáu con otres medicaciones cardiotónicas, quinidina, laxantes antraquinónicos, diuréticos tiazídicos (pola posible potenciación del efeutu cardiotónico). Encamiéntase evitar el so usu y recurrir a digitálicos estandarizaos.[1]
Selenicereus grandiflorus describióse por (L.) Britton & Rose y espublizóse en Contributions from the United States National Herbarium 12(10): 430. 1909.[2]
grandiflorus epítetu llatín que significa "con flores grandes". Cuando Carl von Linneo describió esti cactus en 1753 foi'l más grande d'especies de cactus conocíu. Paradójicamente, son moderaos en comparanza con otres especies de Selenicereus.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Selenicereus grandiflorus (L.) Britton & Rose, ye una especie botánica de plantes na familia de les Cactaceae.
Selenicereus grandiflorus és una espècie de cactus originària de les Antilles, Mèxic i Amèrica Central.
És de cultiu fàcil, és una planta epífita o litofítica de creixement ràpid. Necessita un compost humífer i suficient humitat a l'estiu i a una temperatura superior als 5 °C a l'hivern. Li va millor el ple sol. Floreix des de la fi de maig fins al juliol.
Selenicereus ×callianthus (Gaillard) Lindinger (1942).
Selenicereus grandiflorus és una espècie de cactus originària de les Antilles, Mèxic i Amèrica Central.
És de cultiu fàcil, és una planta epífita o litofítica de creixement ràpid. Necessita un compost humífer i suficient humitat a l'estiu i a una temperatura superior als 5 °C a l'hivern. Li va millor el ple sol. Floreix des de la fi de maig fins al juliol.
For alternative betydninger, se Nattens dronning (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Nattens dronning)
Nattens dronning (Selenicereus grandiflorus) er en kaktus, der har fem- til otte-kantede segmentsøjleformede skud med veludviklede luftrødder. Dens oprindelsessted er i det østlige Mexico og Caribien.
Den er eller har været anvendt som en medicinplante. Den formodes at være et afrodisiakum, men bliver også anvendt i homøopati.
Blomstringen foregår kun over en nat, hvor den åbner sig ved solnedgang og visner ved solopgang.
For alternative betydninger, se Nattens dronning (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Nattens dronning) Blomstring og visning af en Selenicereus grandiflorus (accelereret video) Nattens dronning (Selenicereus grandiflorus) er en kaktus, der har fem- til otte-kantede segmentsøjleformede skud med veludviklede luftrødder. Dens oprindelsessted er i det østlige Mexico og Caribien.
Den er eller har været anvendt som en medicinplante. Den formodes at være et afrodisiakum, men bliver også anvendt i homøopati.
Blomstringen foregår kun over en nat, hvor den åbner sig ved solnedgang og visner ved solopgang.
Selenicereus grandiflorus ist eine Pflanzenart in der Gattung Selenicereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Das Artepitheton grandiflorus leitet sich von den lateinischen Worten grandis für ‚groß‘ sowie -florus für ‚-blühend‘ ab und verweist auf die großen Blüten der Art.[1] Trivialnamen sind „Königin der Nacht“, „Reina de la Noche“ und „Queen of the Night“. Die Deutsche Kakteen-Gesellschaft sowie die Gesellschaft Österreichischer Kakteenfreunde und die Schweizerische Kakteen-Gesellschaft wählten Selenicereus grandiflorus 2009 zum „Kaktus des Jahres“.[2]
Ihren Namen erhielt die Königin der Nacht aufgrund der Besonderheit, dass ihre Blüten immer nur für eine Nacht blühen, vom frühen Abend bis in die Morgenstunden. Dies wird bei vielen z. B. botanischen Gärten als spektakuläres Ereignis gefeiert, insbesondere wenn sich in einer Nacht viele Blüten öffnen.[3][4] Entgegen der weitverbreiteten Meinung können sich jedoch einzelne oder mehrere Knospen in verschiedenen Nächten eines Jahres öffnen, nicht nur in einer einzigen Nacht des Jahres.
Selenicereus grandiflorus wächst spreizklimmend oder kletternd mit bis zu 5 Meter langen Trieben, die Durchmesser von 1 bis 2,5 Zentimeter aufweisen. Es sind vier bis elf niedrige Rippen vorhanden. Die darauf befindlichen Areolen sind nicht erhaben oder erhöht und ohne zahlreiche Haare. Die aus ihnen entspringenden sechs bis 18 weißlichen bis bräunlichen Dornen sind borstenartig oder gelegentlich fein nadelig und stechend. Sie erreichen Längen von 0,45 bis 1,5 Zentimeter und fallen später ab.
In Kultur in Europa erscheinen die wolligen Knospen zwischen April und Mai, die Blüten öffnen sich Juni bis August, vorzugsweise in einer warmen Gewitter- oder wenigstens Regennacht. Die wohlriechenden Blüten sind bis zu 30 Zentimeter lang und erreichen ebensolche Durchmesser.
Die äußeren Blütenhüllblätter sind gelb bis bräunlich und schmal, die inneren sind weiß und breiter. Während sich bei der S. donkelaari die Blüten mit kleinen, sichtbaren Rucken öffnen, tun dies die Blüten von S. grandiflorus in einer durchgängigen, langsamen Bewegung. Dies dauert ungefähr eine bis zwei Stunden. Die kugelförmigen bis eiförmigen Früchte sind rosa- bis magentafarben und 8 Zentimeter lang.
Selenicereus grandiflorus ist im Südosten der Vereinigten Staaten, in Mexiko und der Karibik verbreitet.
Die Erstbeschreibung als Cactus grandiflorus durch Carl von Linné wurde 1753 in Species Plantarum veröffentlicht.[5] Nathaniel Lord Britton und Joseph Nelson Rose stellten die Art 1909 in die Gattung Selenicereus.[6] Ein nomenklatorisches Synonym ist Cereus grandiflorus (L.) Mill. (1768)[7].
Es werden folgende Unterarten unterschieden:
Selenicereus grandiflorus subsp. grandiflorus
Die Unterart besitzt vier bis sechs (selten bis zu acht) Rippen. Sie ist in den Vereinigten Staaten im Bundesstaat Florida, in den mexikanischen Bundesstaaten Tamaulipas und Veracruz, auf den Bahamas, auf Kuba, in der Dominikanischen Republik, auf Haiti, Jamaika, in Puerto Rico sowie den auf den Jungferninseln in tiefen Lagen verbreitet. Synonyme sind Cereus jalapaensis Vaupel (1913)[8], Cereus paradisiacus Vaupel (1913)[9], Cereus roseanus Vaupel (1913)[10], Cereus hallensis Weing. ex Borg (1937, nom. inval. ICBN-Artikel 32.1c) und Cereus hallensis Weing. ex Borg (1951, nom. inval. ICBN-Artikel 36.1).
Selenicereus grandiflorus subsp. lautneri
Die Erstbeschreibung von Selenicereus grandiflorus subsp. lautneri durch Ralf Bauer wurde 2003 veröffentlicht.[11] Die Unterart hat neun bis elf Rippen. Sie ist im mexikanischen Bundesstaat Oaxaca an der Pazifikküste in tiefen Lagen verbreitet.
In der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN wird die Art als „Least Concern (LC)“, d. h. als nicht gefährdet geführt.[12]
In der Pflanze finden sich mehrere medizinisch wirksame Inhaltsstoffe. Die Blüten von Selenicereus grandiflorus enthalten Betacyane und zu etwa 1,5 % Flavonol-Glykoside. Acht glykosidierte Flavonoide konnten nachgewiesen werden: Narcissin (0,05 %), Cacticin (0,02 %), Rutosid, Hyperosid, Kaempferitrin, Grandiflorin, Isorhamnetin-3-O-β-(xylosyl)-Rutinosid und Isorhamnetin-3-O-β-(galactosyl)-Rutinosid. Die Triebe scheinen das gleiche Spektrum an Flavonoiden aufzuweisen. Darüber hinaus enthalten sie die biogenen Amine Tyramin (0,3 % der Trockenmasse), N-Methyltyramin und Hordenin (N,N-Dimethyltyramin). Weitere Inhaltsstoffe sind Schleim, Fett, Wachs und harzige Glykoside.[13][14]
Selenicereus grandiflorus ist eine Pflanzenart in der Gattung Selenicereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Das Artepitheton grandiflorus leitet sich von den lateinischen Worten grandis für ‚groß‘ sowie -florus für ‚-blühend‘ ab und verweist auf die großen Blüten der Art. Trivialnamen sind „Königin der Nacht“, „Reina de la Noche“ und „Queen of the Night“. Die Deutsche Kakteen-Gesellschaft sowie die Gesellschaft Österreichischer Kakteenfreunde und die Schweizerische Kakteen-Gesellschaft wählten Selenicereus grandiflorus 2009 zum „Kaktus des Jahres“.
Ihren Namen erhielt die Königin der Nacht aufgrund der Besonderheit, dass ihre Blüten immer nur für eine Nacht blühen, vom frühen Abend bis in die Morgenstunden. Dies wird bei vielen z. B. botanischen Gärten als spektakuläres Ereignis gefeiert, insbesondere wenn sich in einer Nacht viele Blüten öffnen. Entgegen der weitverbreiteten Meinung können sich jedoch einzelne oder mehrere Knospen in verschiedenen Nächten eines Jahres öffnen, nicht nur in einer einzigen Nacht des Jahres.
Selenicereus grandiflorus is a cactus species originating from the Antilles, Mexico and Central America. The species is commonly referred to as queen of the night,[2] night-blooming cereus (though these two terms are also used for other species), large-flowered cactus, sweet-scented cactus or vanilla cactus. The true species is extremely rare in cultivation. Most of the plants under this name belong to other species or hybrids. It is often confused with the genus Epiphyllum.
Grandiflorus is Latin for 'large flowered'. When Carl von Linné described this cacti in 1753 it was the largest flowered species of cacti known. Paradoxically, its flowers are moderate in size compared with several other Selenicereus species.
The first species to be brought into cultivation. Linné (Linnaeus) described it in 1753, but it was known long before. Records from Hortus Kewensis gives that the species was grown at Royal Gardens at Hampton Court before 1700. There has been doubt about which plant was available to Linné when he drew up his description, but this is solved and both the plates on this side show the authentic species.
It is native throughout the Greater Antilles (Cuba, Cayman Islands, Puerto Rico, Jamaica, the Dominican Republic, and Haiti), Mexico, Guatemala, Belize, Honduras, Nicaragua, and a few other locations in South and Central America. Climbing on trees and on rocks at 700 metre altitude. Extremely variable, especially in Jamaica, stems with slightly wavy to strongly knobby margins occurs in the same plant. Much confused in cultivation. Many species of Selenicereus should be reduced to synonyms of subspecies of this species, differing merely in degree rather than in kind.
An easily cultivated, fast growing epiphyte or lithophytic plant. Needs a compost containing plenty of humus and sufficient moisture in summer. Should not be kept under 5 °C (41 °F) in winter. Perform best if grown in full sun. Extra light in the early spring will stimulate budding. Flowers in late spring or early summer, only blooms one night a year for several years and withers within hours.
Stems scandent, clambering or sprawling, branching, sometimes forming tangles, producing aerial roots, stiff, to 10 m long or more, (10)15–25(–30)mm thick; ribs (4–)7–8(–10), low, less so on older branches, separated by broad, rounded intervals, slightly wavy to strongly knobby; areoles small, wool white or greyish white, internodes (6–)12–20 mm; spines 5–18, to 4.5–12 mm, basally ca 0,25 mm in diameter, acicular, elliptic or circular in cross section, bulbous basally, spreading, yellowish brown to brownish or yellow, grey in age, eventually deciduous hairs from lower part of areole ± numerous white or brownish, mature vegetative areoles usually lacking hairs, juvenile plants have spines shorter and fewer; epidermis glaucous green or bluish green, often ± purplish, smooth. Flowers 17–22.5 cm long and reportedly as much as 15 inches (38 cm) in width.[3] Fragrance reminding of vanilla and orange-flower; pericarpel 25 mm long, with bracteoles 5 mm, strap-shaped and yellowish, covered with nearly white or tawny hairs and sharp bristles; receptacle 7.5–8.7 cm, bracteoles 5–14mm, strap-shaped to linear, yellowish with long, nearly white or tawny, wavy hairs and sharp bristles in their axils, ca 25mm long; outer tepals 7.5–10 cm long, averaging 4.5 mm wide, linear-attenuate, light brown, salmon to pink buff, yellowish adaxially; inner tepals 7.5–10 cm long, 9–12(–15) mm, shorter than outer tepals, wide, lanceolate, gradually narrowed into a pointed or acute apex, white; stamens 38–50 mm long, delinate, white, anthers 1.5mm long, yellowish; style 15–20 cm long, often longer than inner tepals, 1.5 mm greatest diameter, stigma lobes 7–12, ca 7.5 mm long, slender. Fruit ovoid, 5–9 cm long, 4.5–7 cm thick, whitish, partly pink, pink, yellow or orange, covered with clusters of spines and hairs which soon drop off, juicy, the imbilicus small and inconspicuous. Four subspecies are recognized:
Selenicereus ×callianthus (Gaillard) Lindinger (1942). This is a hybrid between this species and Selenicereus pteranthus. Many plants under the name Selenicereus grandiflorus may belong to this cross. It is very similar to Selenicereus pteranthus, but stems more slender and spines, longer and yellowish.
Selenicereus grandiflorus is a cactus species originating from the Antilles, Mexico and Central America. The species is commonly referred to as queen of the night, night-blooming cereus (though these two terms are also used for other species), large-flowered cactus, sweet-scented cactus or vanilla cactus. The true species is extremely rare in cultivation. Most of the plants under this name belong to other species or hybrids. It is often confused with the genus Epiphyllum.
Selenicereus grandiflorus (L.) Britton & Rose es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.
Es la primera especie que va a entrar en el cultivo. (Linnaeus) la describió en 1753, pero se conocía de mucho antes. Registros de Hortus Kewensis indican que la especie fue cultivada en el Royal Garden de Hampton Court, antes de 1700.
Antillas Mayores (Cuba, Islas Caimán, Jamaica y Haití), St. Thomas, México, Guatemala, Belice, Honduras, Nicaragua y algunos otros lugares de América del Sur y Centroamérica. Entremetida en los árboles y en las rocas hasta alturas de 700 msnm de altitud. Extremadamente variable, especialmente en Jamaica.
Es una planta perenne carnosa expansivo con las hojas armadas de espinos, de color verde y con las flores de color blanco.
Principios activos: contiene cactina (hordenina), cacticina, narcisina, grandiflorina, hiperósido, rutósido, rutinósidos.[1]
Indicaciones: La cactina tiene una acción pseudo-digitálica sin riesgo de acumulación, por lo que se usó como cardiotónico. Antiguamente usado en el tratamiento de la angina de pecho, coronaritis, palpitaciones, insuficiencia cardíaca congestiva.[1]
Contraindicado con otras medicaciones cardiotónicas, quinidina, laxantes antraquinónicos, diuréticos tiazídicos (por la posible potenciación del efecto cardiotónico). Se recomienda evitar su uso y recurrir a digitálicos estandarizados.[1]
Selenicereus grandiflorus fue descrita por (L.) Britton & Rose y publicado en Contributions from the United States National Herbarium 12(10): 430. 1909.[2]
grandiflorus epíteto latino que significa "con flores grandes". Cuando Carl von Linneo describió este cactus en 1753 era el más grande de especies de cactus conocido. Paradójicamente, son moderados en comparación con otras especies de Selenicereus.
Selenicereus grandiflorus (L.) Britton & Rose es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.
Yönkuningatar (Selenicereus grandiflorus) on Karibialta ja Väli-Amerikasta kotoisin oleva kaktuskasvien heimon yökaktuksiin kuuluva mehikasvi. Laji on viljelyssä harvinainen sillä useimmat yönkuningattarina viljellyistä kasveista ovat oikeammin lajia yönprinsessa (Selenicereus pteranthus) tai hybridejä.
Laji on hyvin muunteleva. Kiipeilevät tai roikkuvat, joskus maatapitkin ryömivät 1-3 senttimetriä paksut varret kasvavat jopa 10 metriä pitkiksi. Särmiä tavallisimmin 7–8, joskus vähemmän tai enemmän. Naulamaiset piikit ovat tavallisimmin 4–12 millimetriä pitkiä, joskus lyhyempiä. Areoleista kasvaa valkeaa tai kellertävää villaa. Lajityypillistä on piikkien putoaminen vanhoista varsista. Laji kukkii vain öisin ja kukin kukka on auki ainoastaan yhden yön. Kukat ovat 18–25 senttimetriä pitkiä ja 15–20 cm leveitä. Kukkaperät ovat karvaisia ja piikikkäitä. Teriön ulommat lehdet vaihtelevat keltaisesta pronssin- tai lohenväriseen, sisemmät puhtaan valkoiset. Tuoksu muistuttaa usein vaniljan tai appelsiininkukkaa, joidenkin mukaan valkonarsissin (Narcissus poëticus) tuoksua. Syötävä hedelmä on punainen, pyöreä, karvainen ja piikikäs.
Lajista erotetaan neljä alalajia:
Laji muistuttaa yönprinsessaa (Selenicereus pteranthus), mutta eroaa särmien lukumäärältään ja piikeiltään. yönkuningattarella on tavallisimmin 7–8 särmää ja usein vanhemmista rungoista irtoavat 4–12 mm pitkät piikit. S. pteranthuksella puolestaan särmiä on 4–5 ja lyhyet 1–2 mm mustat, alaosasta leveämmät piikit pysyvät kiinni vanhemmissakin rungoissa. Kukat ovat lähestulkoon identtisiä eikä niitä voida käyttää lajinmääritykseen. Toinen melko tavallinen laji, Selenicereus coniflorus, on kuin S. pteranthus mutta pidemmillä, usein 1,5 cm pitkillä piikeillä. S. coniflorus on luultavasti edellä mainittujen lajien hybridi.
Jopa muita yöllä kukkivia kaktuslajeja, kuten tuoksulehtikaktusta[5] (Epiphyllum oxypetalum) tai tarhametsäkaktusta (Hylocereus undatus), kutsutaan joskus yönkuningattariksi.
Yönkuningatarta käytetään homeopatiassa ja sitä on pidetty myös lemmenrohtona.
Laji on melko helppohoitoinen, viihtyy lämpimämmässä kuin S. pteranthus. Mullan tulee olla humuspitoista ja läpäisevää. Kesäaikaan kastellaan runsaastikin, talvella multa on pidettävä kuivana. Talvella pidettävä viileässä, noin 12–15 °C on sopiva. Lämpötilanvaihtelut yön ja päivän välillä ovat eduksi kunhan lämpötila ei laske alle 8 celsiusasteen. Liian lämpimässä talvehtiminen estää kukinnan. Aurinkoinen tai hieman varjostettu kasvupaikka on sopivin. Keväällä aurinkoinen paikka on tärkeä valon stimuloidessa kasvia kukkimaan. Varsien punertuminen auringossa on tavallista luonnossakin eikä ole kasville vahingollista.
Tieteellisen nimen synonyymeistä katso Selenicereus grandiflorus Wikispeciesissä.
Yönkuningatar (Selenicereus grandiflorus) on Karibialta ja Väli-Amerikasta kotoisin oleva kaktuskasvien heimon yökaktuksiin kuuluva mehikasvi. Laji on viljelyssä harvinainen sillä useimmat yönkuningattarina viljellyistä kasveista ovat oikeammin lajia yönprinsessa (Selenicereus pteranthus) tai hybridejä.
Selenicereus grandiflorus est une espèce de cactus du genre Selenicereus originaire des Antilles, du Mexique et d'Amérique centrale qui est appelé communément cactus vanille, ou reine de la nuit[4]. Lorsque Carl von Linné le décrivit en 1753, c'était le cactus le plus grand de son époque[5]. Depuis d'autres espèces de Selenicereus plus grandes ont été décrites.
Ce cactus grimpant possède de longues tiges jusqu'à 5 mètres de longueur[6] d'un diamètre de 1 à 2,5 cm avec au moins sept côtes. Ses fleurs jaunâtres ont la particularité de ne fleurir qu'une nuit à la fin du printemps ou au début de l'été et blanchissent au fil des heures. Elles mesurent entre 17 et 22,5 cm de longueur dégageant une odeur ressemblant à celle de la vanille.
Ses fruits de forme ovale vont du rose au magenta et mesurent huit centimètres de longueur.
Ce cactus ne supporte pas les températures en dessous de 5 °C. Cette plante épiphyte a besoin d'un compost contenant suffisamment d'humus dont l'humidité est maintenue en été. Il préfère le soleil. En Europe, des spécimens sont présentés au public au jardin botanique de Saint-Pétersbourg et à celui de Belgique (Jardin botanique de Meise).
Cereus jalapaensis Vaupel (1913)[5], Cereus paradisiacus Vaupel (1913)[6], Cereus roseanus Vaupel (1913)[7], Cereus hallensis Weing. ex Borg (1937, nom. inval. ICBN-Article 32.1c) et Cereus hallensis Weing. ex Borg (1951, nom. inval. ICBN-Article 36.1).
Selon Catalogue of Life (15 mars 2019)[7] :
Selon NCBI (15 mars 2019)[8] :
Selon The Plant List (15 mars 2019)[1] :
Selon Tropicos (15 mars 2019)[9] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Selenicereus grandiflorus est une espèce de cactus du genre Selenicereus originaire des Antilles, du Mexique et d'Amérique centrale qui est appelé communément cactus vanille, ou reine de la nuit. Lorsque Carl von Linné le décrivit en 1753, c'était le cactus le plus grand de son époque. Depuis d'autres espèces de Selenicereus plus grandes ont été décrites.
Voor de Koningin van de Nacht (Königin der Nacht) in Die Zauberflöte van W.A. Mozart, zie aldaar. De koningin van de nacht (Selenicereus grandiflorus) is een klimmende, kruipende, halfepifytische, bedoornde cactus. De tot 1 m lange, slanke, vijf- tot achtribbige en in doorsnede driehoekige of vierkantige stengels klimmen langs boomstammen of muren in de hoogte en vormen een dicht vlechtwerk van twijgen. De stengels zijn licht gevleugeld en bezet met areolen met 9-11 geelkleurige doornen. Aan de knopen en uiteindes ontstaan vaak wortels waarmee de plant zich aan de ondergrond vasthecht.
De plant vormt zeer grote bloemen die zich in de nacht openen en meestal maar enkele uren openblijven. De bloem bereikt een lengte van 25 cm en aan de top een doorsnede van 30 cm. De kelkbladeren zijn groengeel van kleur, lang en smal. De kroonbladeren zijn zuiverwit. In het centrum van de bloem bevinden zich de roomwitte meeldraden en de stamper. De plant wordt in zijn oorspronkelijke verspreidinggebied bestoven door nachtvlinders. De vruchten zijn vlezige bessen die in tegenstelling tot de vruchten van Selenicereus megalanthus niet eetbaar zijn.
De koningin van de nacht komt oorspronkelijk voor in Mexico, Jamaica, Cuba en Haïti. Hij kan hier in droge gebieden als epifyt op bomen worden aangetroffen. De plant wordt in Zuid-Amerika ook veel als sierplant gehouden. Vroeger werden uit de jonge scheuten een hartwerkzaam glycoside gewonnen dat tegenwoordig door een synthetisch product is vervangen.
Er zijn botanische tuinen die 's nachts de deuren openen als de koningin van de nacht in bloei komt, zoals ook wel wordt gedaan met de 's nacht bloeiende Victoria amazonica. In Nederland wordt de koningin van de nacht onder andere gehouden in de kas van de Botanische Tuin Afrikaanderwijk in Rotterdam, BlueCity en de succulentenkas van Arboretum Trompenburg waar ook haar verwant prinses van de nacht (Selenicereus pteranthus) wordt gehouden.
De koningin van de nacht (Selenicereus grandiflorus) is een klimmende, kruipende, halfepifytische, bedoornde cactus. De tot 1 m lange, slanke, vijf- tot achtribbige en in doorsnede driehoekige of vierkantige stengels klimmen langs boomstammen of muren in de hoogte en vormen een dicht vlechtwerk van twijgen. De stengels zijn licht gevleugeld en bezet met areolen met 9-11 geelkleurige doornen. Aan de knopen en uiteindes ontstaan vaak wortels waarmee de plant zich aan de ondergrond vasthecht.
De plant vormt zeer grote bloemen die zich in de nacht openen en meestal maar enkele uren openblijven. De bloem bereikt een lengte van 25 cm en aan de top een doorsnede van 30 cm. De kelkbladeren zijn groengeel van kleur, lang en smal. De kroonbladeren zijn zuiverwit. In het centrum van de bloem bevinden zich de roomwitte meeldraden en de stamper. De plant wordt in zijn oorspronkelijke verspreidinggebied bestoven door nachtvlinders. De vruchten zijn vlezige bessen die in tegenstelling tot de vruchten van Selenicereus megalanthus niet eetbaar zijn.
De koningin van de nacht komt oorspronkelijk voor in Mexico, Jamaica, Cuba en Haïti. Hij kan hier in droge gebieden als epifyt op bomen worden aangetroffen. De plant wordt in Zuid-Amerika ook veel als sierplant gehouden. Vroeger werden uit de jonge scheuten een hartwerkzaam glycoside gewonnen dat tegenwoordig door een synthetisch product is vervangen.
Er zijn botanische tuinen die 's nachts de deuren openen als de koningin van de nacht in bloei komt, zoals ook wel wordt gedaan met de 's nacht bloeiende Victoria amazonica. In Nederland wordt de koningin van de nacht onder andere gehouden in de kas van de Botanische Tuin Afrikaanderwijk in Rotterdam, BlueCity en de succulentenkas van Arboretum Trompenburg waar ook haar verwant prinses van de nacht (Selenicereus pteranthus) wordt gehouden.
Selenicereus grandiflorus este o specie de cactus originară din Antilele Olandeze. Speciei îi sunt atribuite mai multe nume comune, precum regina nopții (deși acest nume face referire la altă specie), cactus cu floare mare, cactus cu miros dulce și cactus de vanilie.
Tulpinile plantei sunt groase, cu o lățime de 1-1,5 cm, iar secțiunea transversală este un poligon cu 5-8 laturi. Floarea plantei poate ajunge până la un diametru de 30 cm și produce un miros dulceag, asemănător vaniliei. Acestea se deschid la apusul soarelui și se ofilesc după câteva ore. Fructele plantei sunt comestibile.
Planta crește natural în America Centrală și în America de Sud. Totuși, ca plantă de casă, este foarte greu de întreținut și de aceea este mândria oricărui pasionat de cactuși. De multe ori aceasta a fost încrucișată cu specii din genul Epiphyllum pentru a se obține plante de casă durabile și cu flori mari.
Planta este folosită în homeopatie și este considerată ca fiind afrodiziac.
Selenicereus grandiflorus este o specie de cactus originară din Antilele Olandeze. Speciei îi sunt atribuite mai multe nume comune, precum regina nopții (deși acest nume face referire la altă specie), cactus cu floare mare, cactus cu miros dulce și cactus de vanilie.
Cactus grandiflorus L. (1753) Sp. Pl. 467
Cereus donkelaarii Salm-Dyck Allg. Gartenz. xiii.
Cereus grandiflorus (L.) Mill. (1768) Gard. Dict. ed. 8, no 11
Cereus grandiflorus affinis Salm-Dyck (1850) Cact. Hort. Dyck. 1849:51, 216
Cereus grandiflorus var. spectabilis Karwinsky in Förster (1846) Handb.Cact. 415
Cereus scandens minor Boerhaave in Arendt (1891) Monatsschr. Kakteenk. 1:82
Cereus schmidtii (1894) Monatsschr. Kakteenk. 4:189
Cereus grandiflorus var. minor Salm-Dyck
Cereus tellii hort. in Hildmann (1895) Monatsschr. Kakt. 5:43
Cereus grandiflorus var. haitiensis (1903) Monatsschr. Kakteenk. 13:183
Cereus hondurensis K. Schumann in Weingart (1904) Monatsschr. Kakteenk. 14:147
Cereus grandiflorus uranos Riccobono (1909) Boo. R. Ort. Bot. Palermo 8:249
Selenicereus donkelaarii (Salm-Dyck) Britton & Rose (1917) Standard Cycl. Hortic. 3141
Selenicereus grandiflorus var. affinis (Salm-Dyck) Borg (1951) Cacti 206
Selenicereus grandiflorus var. tellii (hort. ex Riccobono) Borg (1951) Cacti 206
Selenicereus grandiflorus var. uranos (Riccobono) Borg (1951) 206
Cereus uranos hort.
Selenicereus hondurensis (K. Schumann) Britton & Rose (1909) Contr. US. Nat Herb. 12:430
Kraljica noči (znanstveno ime Selenicereus grandiflorus) je kaktus, ki izvira iz Antilov, Mehike in Srednje Amerike. Gojene rastline te vrste so izredno redke, pogosteje se pojavljajo hibridi kot so Selenicereus callianthus in Selenicereus pteranthus.
Ime Selenicereus grandiflorus je nastalo iz latinske besede besede grande - veliko, flos - cvet. Ime izvira iz časa odkritja oz. opisa te rastline, saj je imel takrat od vseh znanih kaktusov ta največji cvet. Dejansko ima kar nekaj vrst v rodu Selenicereus večji cvet od S. grandiflorus. To je bil prvi kultiviran kaktus, ki pa je bil opisan precej časa po odkritju, saj so ga gojili v Royal Gardens v Hamptonu že pred letom 1700.
Queen of the Night, Organillo, Cacto de flor grande, Cardeiro, Cumbera, Flor cheirosa, Flor da noite, Flor do baile, Gigante, Jamacaru, Junquilho, Mandacairu, Night-blooming Cereus, Pitahaya, Queen of the night, Reina de la noche, Reina de las flores, Urumbeba.
Imena, ki jih uporabljajo nekateri narodi:
Afrikaansko: Koningin van die Nag.
Angleško: Queen of the Night, Night-blooming Cereus, Large-flowering Cactus, Sweet-scented Cactus, Vanilla Cactus, Large Blooming Cereus, Large flowered torch thistle, Large-flowered Night Cactus.
Arabsko: Laylat-al-Qadr.
Dansko: Nattens Dronning.
Finsko: Yön Kuningatar.
Francosko: reine de la nuit, princesse de la nuit, cierge a grande fleurs, vierge a grandes fleurs, Cierge rampant a grandes
fleurs, Fleur d'amour.
Italjansko: cacto grandifloro, regina della notte.
Japonsko: Gekka Bijin.
Nemško: Königin der Nacht, Schlangencereus, Schlangenkaktus.
Nizozemsko: Koningin van de Nacht.
Portugalsko: flor-de-baile, cardeiro trepador.
Romunsko: Antilele Olandeze.
Špansko: Reina de las Flores, Reina Gigante, Cardon, Gigante, Organillo, Reina de la noche.
Švedsko: nattens drottning.
Tamilsko/Telugu: Brahma Kamalam.
Stebla so dolga tudi več kot 10 metrov, drobna, običajno visijo iz dreves in skalovja, lahko se razvejajo. Iz stebel izraščajo dolge zračne korenine. Areole so majhne, bele ali sivkaste, iz njih izraščajo kratke, ostre bodice, dolge le pol do enega centimetra. Povrhnjica je modrikasto zelena, če je rastlina dobro osvetljena, pordeči. Cvetovi merijo v premeru 17-22 cm, belkasti, nočni. Plod je ovalen, dolg 5-9 cm, belkast, rožnat do rdeč, pokrit z drobnimi skupinami bodic. Rastlina je nenavadna zato, ker cveti ponoči in to samo eno noč v topli polovici leta. Ima kači podobno, plazeče steblo, ki lahko doseže več kot 10 metrov v dolžino. Njeni veliki, blago dišeči cvetovi ki dosežejo do 26 cm v premeru cvetijo samo 6 ur. Cvet in drugi nadzemni deli rastline se štejejo za zdravilne.
Rastlina je zelo enostavna za gojenje. Posadimo jo v bogat komposten humusen substrat, najbolje v obešenko, podobno kot epifite. Dobro rase tako v polsenci kot na polnem soncu, čez poletje se zaliva tedensko, pozimi pa potrebuje mirovanje. Cvetenje spodbudi dobra spomladanska osvetlitev, vendar rastline na splošno ne cvetijo pogosto. Prezimuje naj nad 5 °C.
Ekstrakt iz zdravilnih delov rastline odpira krvne žile in blagodejno vpliva na živce v hrbtenjači. Ima tudi protivnetni učinek na kožo.
Kaktus se je uporabljal za pomoč pri različnih boleznih. V mehiki so ga uporabljali za zdravljenje vnetja ledvic, vročine, težav pri dihanju, kašlju in drugih težavah. Rastlino je v Evropi kot zdravilno vpeljal nemec dr. Scheele, vendar rastllina ni dobila veljave, dokler je ni uporabil homeopat dr. R. Rubini. Za medicinske namene se uporablja cvet in steblo, nabrano v juliju, deluje pa srce. Uporablja se v obliki tinkture, izdelane iz svežega stebla kaktusa.
Snovi v kaktusu niso dosti raziskane, vplivajo pa na simpatični živčni sistem, posebno na moč kardialnega pleksusa. V medicinskih odmerkih zniža srčni pulz. deluje sedativno in poveča izločanje ledvic. Mnenja o sedativnem učinku so deljena. Odpravlja srčne težave kot je močno razbijanje srca, bolečine v srcu, srčna dispneja, aritmija, angina pektoris in težave, povezane z boleznimi srca.
V večjih odmerkih draži srčne ganglije in povzroči hiperestezijo, aritmijo, karditis, perikarditis in spazmo srca. Tinktura v velikih odmerkih povzroči iritacijo prebavil in vpliva na možgane (zmedenost, halucinacije in lahek delirij).
Kraljica noči (znanstveno ime Selenicereus grandiflorus) je kaktus, ki izvira iz Antilov, Mehike in Srednje Amerike. Gojene rastline te vrste so izredno redke, pogosteje se pojavljajo hibridi kot so Selenicereus callianthus in Selenicereus pteranthus.
Nattens drottning (Selenicereus grandiflorus) är en suckulent växt inom släktet Selenicereus och familjen kaktusar som ursprungligen kommer från Västindien och Centralamerika. Arten är mycket ovanlig i odling och det som odlas under detta namn är oftast nattens prinsessa (S. pteranthus) eller någon hybrid.
Mycket varierande art. Stammarna är klängande eller hängande, ibland kryper växten på marken, de blir upp till 10 m långa och 1–3 cm i diameter. Ribbor vanligen 7-8, men kan vara färre eller fler. Taggarna är nålformade och vanligen 4–12 mm långa, ibland kortare. Areolerna har vit eller gulaktig ull. Taggarna faller av på äldre grenar och detta är art-typiskt. Blommorna är strikt nattliga och varje blomma är öppen bara en natt. De blir mellan 18–25 cm långa och 15–20 cm vida. Blompipen täcks av hår, taggar och små fjäll. De yttre hyllebladen är gula till brons- eller laxfärgade, de inre är rent vita. Doften liknas ofta vid vanilj eller apelsinblom, men sägs också likna doften hos pingstlilja. Frukten är rund, röd med taggar och hår, ätlig.
Fyra underarter kan urskiljas:
Arten är lik nattens prinsessa (S. pteranthus) men skiljs genom antalet ribbor och på taggarna. Nattens drottning har vanligen 7–8 ribbor, taggar som blir 4–12 mm långa och som ofta ramlar av på äldre stammar. Nattens prinsessa har 4–5 ribbor och korta (1–2 mm) långa taggar, som vanligen är svarta och uppsvällda vid basen. De sitter kvar även på äldre stammar. Blommorna är i det närmaste identiska och kan inte användas för att skilja arterna åt. En annan, relativt vanlig art är Selenicereus coniflorus som liknar nattens prinsessa, men har långa, ofta 1,5 cm långa taggar. Det förekommer troligen hybrider mellan arterna.
Det förekommer att även andra nattblommande kaktusarter kallas "nattens drottning". De vanligaste är stor bladkaktus (Epiphyllum oxypetalum) och röd pitahaya (Hylocereus undatus).
Nattens drottning används homeopatiskt och anses ibland vara ett afrodisiakum.
Arten är relativt lättodlad men kräver mer värme än släktingen nattens prinsessa (S. pteranthus). Jorden skall vara humusrik och väldränerad. Under sommaren vattnas växten rikligt, medan den under vintern hålls helt torr. Temperaturen bör ligga på 12-15°C under vintern, gärna med temperaturskillnader mellan natt och dag. Dock inte under 8°C. Hålls den för varmt uteblir blomningen. Odlas i full sol eller lätt skugga. Blomningen stimuleras av sol och därför är det extra viktigt med ljus placering på våren. Att stammarna blir lätt rödaktiga i solen är inte skadligt utan vanligt även i naturen.
För vetenskapliga synonymer, se Wikispecies.
Wikimedia Commons har media som rör Nattens drottning (växt).
Nattens drottning (Selenicereus grandiflorus) är en suckulent växt inom släktet Selenicereus och familjen kaktusar som ursprungligen kommer från Västindien och Centralamerika. Arten är mycket ovanlig i odling och det som odlas under detta namn är oftast nattens prinsessa (S. pteranthus) eller någon hybrid.
Selenicereus grandiflorus поширений в південно-східній частині Сполучених Штатів, в Мексиці і на островах Карибського регіону (Куба, Кайманові острови, Пуерто-Рико, Ямайка і Гаїті), у Центральній Америці (Гватемала, Беліз, Гондурас, Нікарагуа). Рослина є епіфітом, вона росте на деревах та скелях.
Кактус володіє довгими повзучими сірувато-зеленими паростками, які в природному середовищі існування виростають до 10 м і часто заплутуються в колючі клубки. Злегка хвилясті стебла, товщиною близько 2,5 см, мають 7 — 8 граней, на яких розташовуються невеликі ареоли, покриті сіро-білим «пухом» і забезпечені 5 — 18 маленькими колючками 0,5 — 1,5 см завдовжки, що обпадають в міру дорослішання паростка. Квітки ароматні, із запахом ванілі. Довжина трубки досягає 22 см, а діаметр розкритої квітки — 30 см. Зовнішні пелюстки оцвітини вузьколанцетні, світло-коричневі, довжиною 7 — 10 см, шириною 4,5 см. Внутрішні пелюстки дещо коротші, широколанцетні із завуженим кінчиком, формують 2-3 пухких нещільних шари. Серцевину квітки прикрашають численні жовті тичинки, довжиною 5 см. Після відцвітання зав'язуються яйцеподібні плоди пурпурних відтінків, розміри яких можуть досягати 8 см завдовжки.
Незважаючи на те, що цвітіння однієї квітки кактуса триває всього кілька годин, сам кактус може цвісти протягом усього літа, оскільки здатний зав'язувати до 50 бутонів за сезон.
Це незавершена стаття про Кактуси.Selenicereus grandiflorus là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được (L.) Britton & Rose miêu tả khoa học đầu tiên năm 1909.[2]
Selenicereus grandiflorus là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được (L.) Britton & Rose miêu tả khoa học đầu tiên năm 1909.
Селеницереус крупноцветковый (лат. Selenicereus grandiflorus) — вид растений из семейства кактусовых. Тривиальное название растения — Царица ночи.
Некоторые другие виды данного рода Селеницереус или Лунный цереус (прежде всего - Selenicereus pteranthus (птерантус - Селеницереус крылоцветковый)) также имеют крупные красивые цветы, раскрывающиеся на одну ночь[1], что позволило называть их также "Царицей ночи" или "Принцессой ночи"[2] либо "Лунными кактусами" (англ. Moonlight cacti название всего рода [3], примерно соответствующее латинскому, где Селена - богиня Луны в греческой мифологии).
Лазящее растение с длиной стебля до 5 метров и диаметром от 1 до 2,5 см. Рёбер 5—8. Ареолы без многочисленных волосков; выходящие из них щетинообразные и острые колючки (от 6 до 18 штук) имеют окраску от беловатой до коричневатой, они могут достигать длины от 0,45 до 1,5 см и позже опадают.
Ароматные цветки длиной до 30 см и такого же диаметра. Их внешние прицветники — от жёлтого до коричневатого цвета и узкие, внутренние — белые и широкие. Шаровидные или яйцевидные плоды — от розового до пурпурного цвета, длиной до 8 см.
Selenicereus grandiflorus произрастает на юго-востоке США, в Мексике и Вест-Индии.
Ботанический сад Ботанического института им. акад. В.Л.Комарова Российской академии наук в Санкт-Петербурге, имеющий данный вид кактуса в своей коллекции, в вечер и ночь его цветения не первое десятилетие продлевает время своей работы и время впуска посетителей в оранжерею с "Царицей ночи" и объявляет об этом в городских средствах массовой информации[4][5][6][7][8]. Под "Царицей ночи" там понимают именно вид грандифлора [1].
Селеницереус крупноцветковый (лат. Selenicereus grandiflorus) — вид растений из семейства кактусовых. Тривиальное название растения — Царица ночи.
Некоторые другие виды данного рода Селеницереус или Лунный цереус (прежде всего - Selenicereus pteranthus (птерантус - Селеницереус крылоцветковый)) также имеют крупные красивые цветы, раскрывающиеся на одну ночь, что позволило называть их также "Царицей ночи" или "Принцессой ночи" либо "Лунными кактусами" (англ. Moonlight cacti название всего рода , примерно соответствующее латинскому, где Селена - богиня Луны в греческой мифологии).
