nomes no trilho de navegação
Havtaska (frøðiheiti - Lophius piscatorius) er ein fiskur, ið livir á grunnum. Havtaska kann gerast 200 cm long, men er vanliga styttri enn 100 cm. Hon er funnin á 20-1800 metra dýpi í øllum Atlantshavi. Havtaska hevur teinar á høvdinum, sum líkjast agni, sum hon lokkar annan fisk til sín við. Tá ið ein fiskur er nóg nær, letur havtaskan kjaftin upp og gloypir honum. Havtaska verður veidd vinnuliga. Havtaska hevur stórt, breitt og flatt høvd, við stórum og breiðum kjafti. Sporlið er nakað flatt fremst og meira rundligt aftari. Tveir stórir beinnaddar eru aftanvert eyguni. Tríggjar høgar stengur eru á bakinum, tann fremsta er heilt fram móti gronini. Henda stongin hevur ein skræðulepa við ljósgagni á toppinum, og hann verður brúktur at lokka fong til sín. Onnur stongin er beint aftan fyri hesa stongina. Triðja stongin er á nakkanum. Mitt á bakinum millum uggafjaðrarnar er ein lítil fjøður við 3-4 teinum, og hetta alt er fremsta ryggfjøðurin. Aftara ryggfjøðurin er oman á sporlinum, og ein gotfjøður undir. Tær eru umleið eins til støddar. Sterturin er lítil, tykist samanfallin og trevsutur. Hon hevur stórar uggafjaðrar, ið sita frammanvert miðjuna. Búkfjaðrarnar eru smáar og eru tætt saman. Tær sita mitt undir øsinum og venda nakað ímóti síðunum og minna um føtur.
Tenninar eru nógvar, óregluligar, væl atskildar, langar og klænar, spískar og hvassar, afturábendar. Tær eru ójavnar í stødd, og í undirkjaftinum í mest sum tveimum røðum. Hon hevur smá eygu, sum sita nakað tætt saman. Roðsla er eingin. Táknaopini eru smá, eitt hvørjumegin aftan fyri og mest sum undir uggafjaðrunum. Fram við síðunum allan vegin runt kroppin eru smáir, trevsukendir skræðulepar. Hon er nakað broytilig eftir umstøðunum, men vanliga er hon einlitt brún og sprøklut, dimmari ella ljósari, viðhvørt við reydligum farra. Gráhvít er hon undir búkinum. Royggið er gráhvítt.
Havtaska (frøðiheiti - Lophius piscatorius) er ein fiskur, ið livir á grunnum. Havtaska kann gerast 200 cm long, men er vanliga styttri enn 100 cm. Hon er funnin á 20-1800 metra dýpi í øllum Atlantshavi. Havtaska hevur teinar á høvdinum, sum líkjast agni, sum hon lokkar annan fisk til sín við. Tá ið ein fiskur er nóg nær, letur havtaskan kjaftin upp og gloypir honum. Havtaska verður veidd vinnuliga. Havtaska hevur stórt, breitt og flatt høvd, við stórum og breiðum kjafti. Sporlið er nakað flatt fremst og meira rundligt aftari. Tveir stórir beinnaddar eru aftanvert eyguni. Tríggjar høgar stengur eru á bakinum, tann fremsta er heilt fram móti gronini. Henda stongin hevur ein skræðulepa við ljósgagni á toppinum, og hann verður brúktur at lokka fong til sín. Onnur stongin er beint aftan fyri hesa stongina. Triðja stongin er á nakkanum. Mitt á bakinum millum uggafjaðrarnar er ein lítil fjøður við 3-4 teinum, og hetta alt er fremsta ryggfjøðurin. Aftara ryggfjøðurin er oman á sporlinum, og ein gotfjøður undir. Tær eru umleið eins til støddar. Sterturin er lítil, tykist samanfallin og trevsutur. Hon hevur stórar uggafjaðrar, ið sita frammanvert miðjuna. Búkfjaðrarnar eru smáar og eru tætt saman. Tær sita mitt undir øsinum og venda nakað ímóti síðunum og minna um føtur.
Tenninar eru nógvar, óregluligar, væl atskildar, langar og klænar, spískar og hvassar, afturábendar. Tær eru ójavnar í stødd, og í undirkjaftinum í mest sum tveimum røðum. Hon hevur smá eygu, sum sita nakað tætt saman. Roðsla er eingin. Táknaopini eru smá, eitt hvørjumegin aftan fyri og mest sum undir uggafjaðrunum. Fram við síðunum allan vegin runt kroppin eru smáir, trevsukendir skræðulepar. Hon er nakað broytilig eftir umstøðunum, men vanliga er hon einlitt brún og sprøklut, dimmari ella ljósari, viðhvørt við reydligum farra. Gráhvít er hon undir búkinum. Royggið er gráhvítt.
Lophius piscatorius, commonly kent as the kethie, is a monkfish in the faimily Lophiidae.
U Rospu (Lophius piscatorius) hè un pesciu di a famiglia di i Lophiidae. Si trova vicinu à i costi di l'Oceanu Atlanticu, di u Maritarraniu è di u Mari Neru.
U Rospu hè prisenti annanti i costi di a Corsica.
Altri noma di u Rospu sò: u pesciu rospu, a piscatrici rossa (o pescatrice rossa), u buticu (o butecu).
U Rospu (Lophius piscatorius) hè un pesciu di a famiglia di i Lophiidae. Si trova vicinu à i costi di l'Oceanu Atlanticu, di u Maritarraniu è di u Mari Neru.
Η πεσκαντρίτσα (Lophius piscatorius), γνωστή και ως πεσκανδρίτσα, βατραχόψαρο, φλάσκα, φανάρι, σκλεμπού και σκερπελέτσο, είναι ψάρι το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Λοφιιείδων. Απαντάται στον βορειοανατολικό Ατλαντικό, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Ζει σε αμμώδεις και λασπώδεις βυθούς και σπανιότερα σε βραχώδεις σε βάθος από 20 μέχρι 1000 μέτρα. Έχει χαρακτηριστικό σχήμα με μεγάλο, επίπεδο κεφάλι και πλακουτσωτό σώμα. Έχει μήκος περίπου 1 μέτρο και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα και μέγιστο βάρος 57 κιλά. Τρέφεται με ψάρια και σπανιότερα με θαλασσοπούλια. Περιμένει μισοθαμμένη στον πυθμένα χρησιμοποιώντας ως δόλωμα μια νηματοειδή απόφυση.
Στα ιταλικά η πεσκαντρίτσα αναφέρεται ως rana pescatrice (βατραχόψαρο)[1] και από αυτή τη γλώσσα έχει πάρει το όνομά της στα ελληνικά, αναφερόμενη σπανιότερα και μπεσκαντρίτσα[2][3]. Στα ιταλικά pescatrice σημαίνει ο θηλυκός ψαράς και πιθανότατα πήρε το όνομά της από την προεξοχή που έχει για στο κεφάλι της και τη χρησιμοποιεί ως δόλωμα για να «ψαρεύει» ψάρια.[4] Παρόλο που αναφέρεται σε λεξικά ως πεσκαντρίτσα[5], στον τύπο αναφέρεται συχνά (λανθασμένα[6]) ως πεσκανδρίτσα[7]. Στην Ελλάδα είχε το όνομα μπράσκα στο Βόλο[7], φλάσκα στη Χαλκίδα, σκλεμπού στην Πάτρα, και στην Κέρκυρα φανάρι και σκερπελέτσο[8].
Η πεσκαντρίτσα έχει ασυνήθιστη εμφάνιση. Έχει ένα πολύ μεγάλο κεφάλι το οποίο είναι πλατύ, επίπεδο και πλακουτσωμένο. Το υπόλοιπο σώμα φαίνεται να είναι μια απλή απόφυση. Το πλατύ στόμα καταλαμβάνει όλο το πρόσθιο τμήμα του κεφαλιού. Οι δύο σιαγόνες είναι οπλισμένες με σειρές από μακριά μυτερά δόντια. Αυτά είναι κεκλιμένα προς τα μέσα, και όταν κλείνουν επιτρέπουν σε ένα αντικείμενο να γλιστρήσει προς το στομάχι, αλλά να εμποδίζει την έξοδό του από το στόμα.
Τα θωρακικά και τα κοιλιακά πτερύγια είναι αρθρωτα έτσι ώστε να εκτελεί τις λειτουργίες των ποδιών, έτσι ώστε τα ψάρια να είναι σε θέση να περπατούν κατά μήκος του πυθμένα της θάλασσας, όπου κρύβονται σε γενικές γραμμές στην άμμο ή ανάμεσα σε φύκια. Σε όλο το κεφάλι του, αλλά και κατά μήκος του σώματος φέρει αποφύσεις που μοιάζουν με μικρά φύλλα από φύκια, μια δομή η οποία, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ικανότητα να προσαρμόζει το χρώμα του σώματος με το περιβάλλον του, βοηθά αυτό το ψάρι σε μεγάλο βαθμό στο να κρύβεται στους χώρους που επιλέγει με βάση την αφθονία θηραμάτων. Δεν έχει λέπια.
Το ψάρι έχει ογδόντα μακριές ίνες κατά μήκος της μεσότητας του κεφαλιού του, τα οποία είναι, στην πραγματικότητα, αποσπασμένα και τροποποιημένα τα πρώτα τρία αγκάθια του πρόσθιου ραχιαίου πτερυγίου. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η πρώτη, η οποία είναι η μεγαλύτερη, έχει ένα διακοσμητικό διπλό πτερύγιο στην άκρη της, και μπορεί να κινείται σε κάθε κατεύθυνση.
Το χρώμα του είναι μεταβλητό σε μεγάλο βαθμό, είτε ομοιόμορφο είτε με στίγματα, φωτεινό έως πολύ σκούρο καφέ στη ράχη και λευκό στην κοιλιά. Η ραχιαία επιφάνεια των θωρακικών πτερυγίων πιο κεντρικά έχει το ίδιο χρώμα με το σώμα, αλλά στην περιφέρεια είναι πιο σκούρα. Η κοιλιακή επιφάνεια είναι λευκή και έχει μια σκούρα καφέ γραμμή κοντά στην άκρη. Τα πυελικά πτερύγια είναι λευκά με σκοτεινή μεμβράνη ανάμεσα στις ακτίνες.
Έχει συνήθως μήκος περίπου 1 μέτρο και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα μήκος. Το μέγιστο βάρος που έχει καταγραφεί είναι 57,7 κιλά.
Η πεσκαντρίτσα (Lophius piscatorius), γνωστή και ως πεσκανδρίτσα, βατραχόψαρο, φλάσκα, φανάρι, σκλεμπού και σκερπελέτσο, είναι ψάρι το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Λοφιιείδων. Απαντάται στον βορειοανατολικό Ατλαντικό, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Ζει σε αμμώδεις και λασπώδεις βυθούς και σπανιότερα σε βραχώδεις σε βάθος από 20 μέχρι 1000 μέτρα. Έχει χαρακτηριστικό σχήμα με μεγάλο, επίπεδο κεφάλι και πλακουτσωτό σώμα. Έχει μήκος περίπου 1 μέτρο και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα και μέγιστο βάρος 57 κιλά. Τρέφεται με ψάρια και σπανιότερα με θαλασσοπούλια. Περιμένει μισοθαμμένη στον πυθμένα χρησιμοποιώντας ως δόλωμα μια νηματοειδή απόφυση.
